ตอนที่ 10
Finally found my heart
“โอ๊ยยย หิว กินข้าวกันมั้ยมึง”
“เอาดิ” ผมตอบไอ้แฟ้มพลางรวบชีทเรียนเก็บใส่กระเป๋าเป้หลังอาจารย์สอนเสร็จ ใครแม่งจัดตารางเรียนเอาภาษาไทยเพื่อการเขียนมาไว้ตอนเย็นวะ ง่วงชิบ นี่อยากจะร่ายบทกลอนใส่สักบทก่อนจะละสังขารตายไป
เมื่อไหร่จะครบสามเดือนวะ ขี้เกียจเรียนวิชามอแล้ว หลุดจากปีหนึ่งไปจะได้เรียนวิชาเอกสักที
ไม่ได้เกี่ยวกับที่ใครจะกลับมาเลยนะ ไม่เกี่ยวจริงๆ
“กินไรดี” ไอ้แฟ้ม
“อะไรก็ได้” ผม
“ป้าหวีมั้ย” ไอ้การ์ด
“ไม่อะ” ผม
“อะไรก็ได้ไม่มีอยู่จริงสินะ” กวนตีนอีกละเชี่ยแฟ้มนิ
“ไปลองร้านหลังมอกัน”
“มึงก็พูดงี้ทุกวันอะ ร้านหลังมอมันมีอะไรหรอ หืม”
เอาขี้หน้ากร้านๆมึงออกไปห่างๆไอ้แฟ้ม เดี๋ยวกูจกขี้ที่ตูดป้ายหน้าเลยนิ
“ไม่มีอะไรเว้ยยย” ทำไมแค่ผมอยากลองร้านใหม่ๆที่อยู่หลังมอแล้วมันมีอะไร
“หึ”
“อะไรไอ้การ์ด”
“ป่าว มึงจะแดกร้านที่ถัดจากเมื่อวานใช่ปะ”
เหย รู้ได้ไง มันจะรู้ใจเกินไปแล้ว แต่ผิดว่ะ แต่ไม่ทันพูดอะไรไอ้แฟ้มก็ปากยื่นแทรกซะก่อน อยากจะตัดปากมันทิ้งจริงๆ
“ไม่ใช่โว้ย ร้านติดกับเมื่อวานมันร้านก๋วยเตี๋ยว ไอ้ตาร์นาวเวอร์ชั่นมันต้องร้านอาหารตามสั่งเท่านั้น แดกไล่ไปตั้งแต่ออกประตูมอ ตามถนนเส้นที่ 41 เลาะหลังมอไปจนถึงนู่นนนนน”
“ถึงไหนวะเพื่อนแฟ้ม”
“เอ้า นี่เพื่อนการ์ดไม่รู้หรอว่าเพื่อนตาร์หน้ามนของเราเดี๋ยวนี้ไม่ใช่เป็นแค่นักศึกษาล่าปริญญานะครับ ยังเป็นนักรีวิวอาหารด้วย หม่อมถนัดแดกนี่ชิดซ้าย เพราะนี่ครับ...หมาถนัดแดก ไม่ใช่แดกธรรมดานะครับ แดกแต่ข้าวผัด แดกมันทุกร้าน กินมันทุกมื้อ”
“โห สุดยอดเลยครับ ชาแนลอะไรครับ กระผมจะขอไปติดตาม”
“ไอ้พวกเหี้ย”
ด่าได้แค่นี้จริงๆครับ พอดีเป็นคนดี หมามันเห่าหอนเลยไม่ถือสา
ก็ผมกินแต่ข้าวผัดจริงๆอย่างที่มันว่าแหละ ก็ทำไมอะ ปากกู ลำไส้กู กูอยากกินไรก็ได้ปะ หรือจะเอา ตัวตัวปะล่า หลังเซเว่นปิด ต่อยกัน? ป่าวอะ ให้บอกด้วยจะปิดวันไหน จะได้ไปซื้อของมาตุนไว้ ครึ
วันนี้ผมไม่ได้เอารถมา ส่วนไอ้แฟ้มก็เมื่อเช้าพี่อ้อนน้อยมาส่ง เราสามคนเลยไปรถไอ้การ์ดกัน กว่าฝ่ารถติดมหาประลัยหลังมอไปได้ไอ้การ์ดก็ด่าความยาวต่อกันนี่คงถึงเชียงรายสุดเขตแดน
“แดกเข้าไปข้าวผัดมึงอะ กูสั่งพิเศษของพิเศษมาให้เลย หัวจวยมาก จะต้องมาแดกหลังมอ มึงก็รู้ว่าช่วงเย็นๆแบบนี้รถติดแค่ไหน” มันเสือกจานข้าวผัดที่เด็กเอามาเสิร์ฟให้พลางกระพือปกคอเสื้อนักศึกษาด้วยอากาศที่ร้อนอบอ้าวบวกกับร้านเล็กๆที่มุงด้วยหลังคาสังกะสี เรียกได้ว่าหกโมงเย็นแล้วก็ไม่ทำให้ไอความร้อนลดลงไปเลย
แต่จะโทษกูคนเดียวไม่ได้นะเว้ย ก่อนออกมาก็เออออห่อหมก พอเจอรถติดตีเรือกูแตกซะงั้น บู่ว
“โห สั่งไรมาอะ น่ากินโคตรรร”
“ผัดกะเพราปลาหมึก” มีไข่ดาวเยิ้มๆด้วย โฮววว
“ของมึงก็น่ากิน”
“แน่นอน ร้านนี้เค้าขึ้นชื่อเมนูฉู่ฉี่ปลากรอบเว้ย” ท็อปปิ้งหมูยอทอดไปอี๊กกกกกกก
“งือ”
“ชอบแดกเผ็ดแล้วไม่สั่ง กูเห็นกินแต่ข้าวผัดมาอาทิตย์กว่าละ”
“เรื่องของกู”
“ก็อย่ามาน้ำลายไหลใส่จานข้าวกูสิเว้ย”
“ไอ้ขี้งก”
“แบ่งมั้ย คนละครึ่ง” งือ เพื่อนการ์ด นอกจากสมองจะปราดเปรื่องแล้วจิตใจยังงดงาม เพื่อนซึ้งงงง แต่ไม่เป็นไรนะ เอาไว้คราวหน้า เมื่อภารกิจกูสำเร็จเสร็จสิ้น
“ไม่เอาอะ กูอยากกินข้าวผัด”
ผมว่าแล้วตักข้าวผัดใส่ปาก ค่อยๆละเลียดชิมรสชาติอย่างตั้งใจ
ไม่ใช่
ไม่ใช่อ้ะ!
“หน้าหงอย” ไอ้แฟ้ม ช้อนมึงเลอะ อย่าเอามาเคาะหัวกู ยังไม่ครบสามวันขี้เกียจสระผมโว้ยยย
“สั่งเอง แดกเอง หงอยเอง ไม่อร่อยรึไง” ยังไม่ทันตอบไอ้การ์ดก็ตักข้าวผัดนจานผมไปกิน “ก็อร่อยนิ”
“อืม” ผมพยักหน้าหงอยๆ
“อร่อยแล้วเป็นไร”
“เปล่า”
“เฮ้อ” แล้วทำไมมึงสองตัวต้องถอนหายใจพร้อมกันอะ
“นี่กูถามจริงๆเถอะ” เป็นไอ้แฟ้มที่ทนไม่ได้เลิกคิ้วถามอย่างอดทนไม่ไหว “ถ้าลองกินมันจนสุดทางแล้วไม่ใช่มึงจะทำไง”
“สะสุดทางอะไรของมึง”
“แหมะ ไอ้ตาร์ นอกจากเขากูยังจะไม่งอกแล้ว กูยังขุดเผือกแดกประทังชีวิต กับอิแค่เพื่อนที่ชอบแดกเผ็ดมาตลอดชีวิตหันมากินข้าวผัด แล้วต้องเป็นร้านเส้นหลังมอที่เป็นทางกลับคอนโดของใครบางคนน่ะทำไมกูจะไม่รู้”
หน้าตามึงเหยียดหยามกูมาก เออ มึงเก่ง
“แต่ที่ไม่รู้น่ะคือมึงเกิดเฮี้ยนอะไร หรือคิดถึงพี่เค้าจนเป็นบ้า” ไอ้การ์ด ถึงกูจะเล่าทุกอย่างให้ฟังไม่ได้หมายความว่ามึงจะเอามาล้อเลียนกูได้นะเว้ย
“เออ สักที เห็นกับที่กูไปกินกับมึงทุกแห่งหน สรุปยังไง ไหนเหลา”
“ไม่มีอะไร...”
“แล้วที่มื้อเช้ากินแต่โจ๊กร้านเดิมๆนี่ไม่มีอะไรด้วยหรือเปล่า”
“ก็มื้อเช้ากินโจ๊กมันอุ่นท้อง ย่อยง่าย”
“แต่ไปยากโว้ยยย มันอยู่อีกฟากโลกของหอมึงเลยเหอะ”
“ก็เจ้านี้อร่อย”
“แล้วมึงไปรู้ได้ไงว่าอร่อย”
“ก็...”
“ก็?”
“อย่าคาดคั้นกูสิ มึงก็รู้นี่” ผมก้มหน้าหลบสายตา แต่กูได้ยินเสียงถอนหายใจเหนื่อยหน่ายของพวกมึงนะเฟ้ยยย เดี๋ยวขบหูเลย
“นี่ไอ้ตาร์...” ไอ้การ์ดมันใช้ส้อมงัดคางผมขึ้นมาให้สบตา
เจริญอีกคนเคาะหัว อีกคนงัดคาง ขี้ปากพวกมึงทั้งนั้น
แต่นี่เข้าซีนจริงจังใช่ปะ โอเค กูจะไม่โวยวาย
“…ถ้ามึงไม่พูดก็ไม่มีใครเข้าใจหรอกนะ” สายตาที่มองมาจริงจังและฉายความเฉียบขาด ถ้าเปรียบก็คงเหมือนกล้องจุลทรรศน์ที่มองทะลุปุโปร่งเข้าไปถึงเซลล์กล้ามเนื้อหัวใจ
“กะกูแค่กำลังตามหาร้านข้าวผัด” ผมก้มหน้าเขี่ยมะเขือเทศในจานออก อ้อมแอ้มตอบอย่างคนมีชนักติดหลัง “…ที่เจ๊มันเคยซื้อให้กินน่ะ”
“มันอร่อยมากหรอวะ”
“อืม อร่อย...” รู้สึกเหมือนคัดจมูกเลยว่ะ “...อร่อยที่สุดเลย”
“อร่อยเหมือนโจ๊กเจ้าประจำที่มึงเห่อไปกินช่วงนี้มั้ย”
“อืม”
“ไอ้ตาร์…”
“ยิ่งโจ๊กปลาใส่ไข่ลวกพิเศษสองฟองนะ อร่อยสุดๆเลย แต่มึงต้องระวังนะมันร้อนมากเลย แต่ตอนกูกินอะไม่รู้ทำไมมันถึงอุ่นกำลังดี กูก็สงสัยนะ ทำไมตอนกูซื้อกินเองมันโคตรร้อน ลวกปากกูพองไปหมด แม่ง...”
“...”
“เนี่ย กูก็เลยอยากรู้ว่าข้าวผัดมันจะร้อนเหมือนกันรึเปล่า มันจะอุ่นพอดีเหมือนอย่างที่กูเคยกินตอนป่วยมั้ย”
“...มึง”
“มึงรู้ป่ะ ว่าเมื่อก่อนกูโคตรเกลียดเลยไอ้โจ๊กกับข้าวผัดเนี่ย แม่งทั้งจืดทั้งเละ”
ผมยกหลังมือขึ้นปาดน้ำบ้าๆที่ไหลออกมาจากตา
โอเค ผมควรยอมรับตัวเองสักที
ร้องไห้ก็ร้องไห้สิ ก็กูคิดถึงนิ กูปวดใจ กูร้องไห้ ร้องไห้เว้ยยยยย
“มึงเบื่อมั้ยวะ ต้องโดนกูลาก ฝ่ารถติดมากินข้าวทุกวัน”
“เฮ้ย คิดมากไรวะ”
“เออ เพื่อนกันปะ”
“ดีจัง” แล้วกลับคนที่พิเศษขนาดนั้น ทำไมผมถึงกล้าคิดว่าเขาน่าเบื่อแล้วไล่ให้ไปไกลๆกันนะ
“เออน่า อย่าคิดมาก แดกๆ”
“นั่นสิ อย่าดึงดราม่าดิวะ กูก็บ่นไปงั้นแหละ เดี๋ยวพรุ่งนี้เที่ยงกูพามาแดกร้านข้างๆนี่ ยังไม่เคยกินใช่ปะ” ไอ้แฟ้มบอกพลางขยี้ผมจนฟูไปหมด
“เออ แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้เช้ามีเรียนสิบโมง เก้าโมงกูมารับไปแดกโจ๊ก ร้านเดิมเนอะ”
“อืม” ผมมองหน้าพวกมันสองคนอย่างซึ้งโคตรๆ “ขอบใจนะ กะกู...”
“…”
“…คิดถึงรสชาตินั้น”
…
“คิดถึงจริงๆ”
หลังจากฟาดข้าวผัดเคล้าน้ำตาแห่งความดราม่าร้อนฉ่า 2018 ไอ้การ์ดก็มาส่งผมที่หอก่อนจะเลยไปส่งไอ้แฟ้ม ก่อนลงรถพวกมันก็รุมตบหัวผมกันใหญ่โทษฐานหมั่นไส้ที่ทำตัวหางลู่หูตกเหมือนหมาโดนเจ้าของทิ้ง และก็ดีใจที่สุดท้ายผมยอมรับตัวเองได้สักที
แคร์อะไรกับสังคม กับสายตาคนอื่น
แต่คนรอบข้างเข้าใจ แค่เราอยู่กับใครแล้วสบายใจก็พอแล้ว
สายตาที่มองมา ไม่ได้มีค่าเท่าหัวใจ...
อยากจะโทรไปหาซะตอนนี้เลย แต่ที่ไทยสองทุ่ม เยอรมันก็เพิ่งบ่ายสอง มันจะรบกวนเวลางานอิเจ๊รึเปล่านะ
ไว้เดี๋ยวค่อยโทรก็แล้วกัน
.
.
.
เดี๋ยว...ไม่มีอยู่จริง
อุตส่าห์คิดว่าสักเที่ยงคืนจะโทรหาอิเจ๊
อะไรคือกูเผลอหลับไปก่อน
แง้
ตื่นอีกทีแปดโมงเช้า ที่นู่นก็ตีสอง ใครจะกล้าโทรไปกวนว๊า
ฮือ
ครืด ครืด“โหล”
“ตื่นยัง”
“ยัง นี่แม่ซื้อรับสาย”
“ฟวย อีกครึ่งชั่วโมงไปรับ” เสียงด่าจากไอ้การ์ด ให้ผมกระตุกยิ้มอารมณ์ดีแต่เช้า
ได้ทำให้อีกฝ่ายขุ่นมัวนี่มันชื่นหัวใจ
“เจอกันที่ร้านก็ได้ เดี๋ยวกูเอารถไปเอง”
“ไม่อะ เดี๋ยวไปรับ รีบไปอาบน้ำ ขี้เกียจขึ้นไปรอ”
“เออๆ แค่นี้นะ”
ผมวางสาย สลัดผ้าห่มออกแล้วเดินเข้าห้องน้ำ นี่ยังเมาขี้ตาอยู่เลย
แต่ต้องรีบครับ ชักช้าไอ้การ์ดมาถึงแล้วผมยังแต่งตัวไม่เสร็จมีหวังโดนบ่นหูชา เบื่อมัน ขี้หูนี่ถึงขั้นไม่ต้องไปปั่นไปแคะ โดนคลื่นเสียงของไอ้การ์ดไปสักครึ่งชั่วโมงรับลองไหลเป็นลาวา
จะเอารถไปเอง ช่วงนี้ไอ้เพื่อนตัวดีทั้งสองคนก็ไม่ให้ผมขี่รถหรอก เพราะเมื่ออาทิตย์ก่อนเพิ่งขี่มอเตอร์ไซค์ลูกรักไปเสยเสาไฟในมอมา ล้มเลยครับ ไม่ใช่เสาไฟนะ ผมเนี่ย ล้มไม่เป็นท่า โดนรถทับไปอีก ล้อยังหมุนติ้วๆอยู่เลย
ดีนะไม่ได้ขี่เร็วมาก แค่ 40 กิโลเมตร/ชั่วโมง ไม่งั้นป่านนี้คงได้ไปจีบบุรุษพยาบาลเพลินกันเลยล่ะ
แค่เข่าถลอกกับศอกเป็นแผล ไม่ได้ไปโรงพยาบาล เรียกไอ้การ์ดมารับแล้วให้มันไปส่งที่ห้อง ทำแผลให้
แล้วเพื่อนผมมันก็เด็กเรียนเนอะ ไม่เคยมีเรื่องชกต่อยหรือเกิดอุบัติเหตุให้มีแผลไปแปดเปื้อนผิว เลยไม่รู้จักวิธีทำแผล กดสำลีลงมาแทบจะกระชากหนังหัวโขกเสาเตียง แม่ง คงคิดว่าท่อนขาผมคือต้นตะเคียน ถูซะอย่างกับเลขมันจะขึ้น ฮือ ชีวิต
จะเรียกไอ้แฟ้มมาก็ติดงาน เลยต้องทนให้มันขูดหนังกำพร้าไป พูดแล้วน้ำตาจะไหล
นี่ถ้าอิเจ๊อยู่นะผมไม่ต้องเจ็บขนาดนั้นหรอก เจ๊น่ะ ถึงปากจะด่าจะโวยวาย แต่ก็เบามือตลอด
ฮือ คิดถึงโว้ยยยยย
เพิ่งจะผ่านไปหนึ่งเดือนกับห้าวันเอง T^T
งือ มา เปิดฝักบัวราดหัวเล่นซีนดราม่ากันเถอะ
มีเวลาอาบน้ำแค่ห้านาทีกูก็เล่นซีนนี้ได้
ฮือ นี่กูเป็นพระเอกหรือไบโพล่า
“ช้า”
“แค่ห้านาที ไอ้แฟ้มอะ”
“เจอกันที่ร้าน”
“อ่อ”
แล้วไอ้การ์ดก็เคลื่อนรถ ส่วนผมก็รีบเอี้ยวตัวไปคว้าเป้มันมาเปิดซิป แฮร่ นี่ไงเจอแล้ว ใบงานที่ต้องส่งเช้านี้ ขอลอกหน่อยน้า ไม่ได้ขี้เกียจน้า ลองทำแล้วน้า แต่โง่เกินกว่าจะแก้โจทย์เองจริงๆน้า ฮือ
“ลอกแล้วตอนเย็นมาติวด้วยนะมึง เดี๋ยวตอนสอบทำไม่ได้”
“รู้ละน่า”
“รู้ตลอด มึงกับไอ้แฟ้มนี่พอกัน ไอ้ห่านั่นก็ให้กูถ่ายคำตอบให้ตั้งแต่เมื่อคืน แต่ตอนติวนี่ไม่ค่อยจะกระตือรือร้นกัน”
“คร้าบ คุณพ่อ อย่าเพิ่งบ่นเลยนะ ขอสมาธิทำงานแป๊บนึง”
แล้วผมก็ได้รับฝ่ามือพิฆาตลงทัณฑ์บรรชามาหนึ่งฝ่ามือพระยูไล ฮือ อย่าตบแรงมาก ที่มีอยู่ก็น้อยนิด มึงยังไปตบให้มันกระเด็นออกมาอี๊ก แคนี้ก็มีแต่ขี้เลื่อยละ
“มึงก็ไม่ได้โง่นะไอ้ตาร์ มึงน่ะมันขี้เกียจ....$%#&^%&*”
เฮ้อ กว่าจะถึงร้าน ก็โดนไอ้การ์ดล้างขี้หูให้ซะสะอาดเอี่ยมอ่อง
เกือบจะเขียนคำด่าลงไปในกกระดาษรายงานแทนคำตอบ
“เดินหน้าแหยเหมือนคนขี้ไม่ออกมาแบบนี้ โดนของแต่เช้าสิมึง”
“เออดิ”
“ฮ่าๆ”
“มึงไม่ต้องขำหรอก เดี๋ยวพ่อมึงจอดรถเสร็จ มึงโดนต่อจากกูแน่” แล้วไอ้แฟ้มก็ทำหน้าเหมือนคนท้องอืดไม่ต่างจากผม เป็นที่รู้กันว่าพลังแร๊ปของไอ้การ์ดถ้ามันได้เริ่มอ้าปากบ่นก็ติดลมบนยาว
“กูรีบไปสั่งโจ๊กปิดปากให้มันดีกว่า จัดพิเศษเครื่องในไปเลย เคี้ยวอะไรเหนียวๆให้เมื่อยขากรรไกรจะได้ไม่มีแรงบ่น มึงเอาเหมือนเดิมนะ”
“อืม”
“ไปนั่งรอปะ นู่น อ้อนจองโต๊ะไว้ละ” ผมหันไปทางทิศทางที่มันเพยิดหน้าก็เจอเข้ากับความขาวออร่าของเทดาตัวน้อยๆ คนอะไรมันดูนุ่มนิ่มน่ารักไปหมดเลยวะ
“พี่อ้อนหวัดดีครับ”
“อ้าวตาร์ นั่งๆ วันนี้ขอมาฝากท้องด้วยนะ”
“ครับ ทำไมวันนี้พี่มากับมันได้อะ” ช่วงนี้ผมไม่ค่อยเจอพี่อ้อนเท่าไหร่ เพราะพี่เค้าไปฝึกงานแล้ว
“พอดีวันนี้พี่เข้ามอน่ะ ไปทำเรื่องเอกสารนิดหน่อย”
“อ่อ แล้ว...”
“หืม”
“เปล่าครับ”
เฮ้อ ไม่กล้าอีกแล้ว พี่อ้อนจะรู้มั้ยนะ ว่าคนทางนู้นเป็นยังไงบ้าง
“อ้อน ตับหมดอะ แฟ้มเปลี่ยนเป็นหมูเด้งให้นะ”
“ใส่กุ้งด้วยมั้ย”
“ใส่คร้าบบบ โจ๊กตับกับหมูสับเห็ดหอม แต่ถ้าเป็นหมูเด้งต้องกินกับกุ้งลวก แฟ้มจำได้น่า”
พี่อ้อนไม่พูดอะไร แต่แก้มสองข้างแดงปลั่ง ไอ้แฟ้มก็ตาเยิ้มซะ ฮัลโหล่ววววววว อย่าสวีทกันมาก เห็นใจคนหล่อโดนทิ้งด้วยคร้าบบบ แค่คิดถึงคนห่างกันก็จะแย่ละ ยังต้องมาดูคู่รักนั่งกระหนุงกระหนิงกันอีก คว่ำโต๊ะแม่ง
- ไม่มีทางหนีได้เลย ฉันเลยต้องเอ่ยปาก บอกรักเธอ รักเธอ... –ขอบคุณเสียงโทรศัพท์ที่ถึงแม้จะหวานเลี่ยนจนแทบอ้วก แต่ก็มาช่วยดึงสติไม่ให้ผมลุกขึ้นล้มโต๊ะได้
‘เฮลโหล่ววววว กระต่ายน้อยยย’
“เดี๋ยวเถอะ แล้วนี่ทำไมตื่นเช้า ที่นู่นยังไม่เช้าเลย”
ใช่สิ ที่นู่เพิ่งตีสาม ยี่สิบสองนาที ทำไมตื่นแล้วล่ะ
ผมไม่ได้ถามออกไปนะ ได้แต่คิดในใจเพราะตอนนี้ทั้งจิตใจและกายหยาบได้ถูกสต๊าฟจนแข็งค้าง หยุดการทำงานชั่วขณะไปแล้ว
สะเสียงอิเจ๊อะ เสียงมันอะ เสียงมัน!
“มันเป็นไร” ผมเหมือนได้ยินเสียงไอ้การ์ดแว่วๆ เสียงเก้าอี้พลาสติกเลื่อน เหมือนมีคนนั่งลงข้างๆตัว แต่จิตใจกูได้ล่องลอยไปอยู่ในมือถือคนที่นั่งตรงข้ามเรียบร้อยแล้ว
งือ แล้วทำไมกูไม่นั่งข้างๆพี่อ้อนอะ อยากเห็นหน้าอะ อยากเห็นหน้าเว้ยยยยย ฮือ
ไอ้แฟ้ม มึงลุกมา ลุกออกมา!
แล้วทำไมกูต้องได้แต่พูดในใจ พูดในใจ! ตีกันวุ่นวายอยู่ในสมอง แต่กายหยาบกูขยับไม่ได้เลย ได้แต่นั่งฟังตาปริบๆ
‘กำลังจะนอน เพิ่งกลับมาจากแฮงค์เอ้าท์ ง่วงมาก พรุ่งนี้ต้องตื่นเช้าอีกอีดอก’
“แล้วทำไมไม่โทรไลน์มา โทรมาแบบนี้เปลืองเงิน วิดิโอคอลอีก”
‘กูรวย จบมั้ยยะ ก็เน็ตที่ห้องมันแย่ กูเสียค่าห้องเดือนละห้าร้อยยูโร แต่สัญญาณอิเตอร์เน็ตแม่งแย่ยิ่งกว่าหนังหน้าอิแคนดี้อีก’
“เบาๆสิ เสียงดัง เกรงใจข้างห้อง”
‘จ้ะ แม่คนดี กูแค่จะโทรมาบอกว่า กูลืมส่งใบรายงานทางการเงินไป กูแปลงเป็นไฟล์พีดีเอฟไปแล้ว มึงปริ๊นแล้วแนบไปกับเอกสารก่อนหน้าแล้วให้อาจารย์ต้นเซนต์เลย’
“ได้ๆ”
‘เคค่ะ ขอบใจมากนะกระต่ายน้อย เดี๋ยวเพื่อนจะซื้อเควายกลิ่นอะโรเวอราไปฝาก อิอิ’
“พิชชี่ เดี๋ยวเถอะ!”
แก้มแดงๆของพี่อ้อนน้อย ไม่ได้ทำให้ความสนใจผมละไปจากเสียงก้องลำโพงนั่นได้เลย
แค่ลุกเดินอ้อมไปอีกฝั่งโต๊ะ ผมก็จะได้เห็นใบหน้าของคนที่คิดถึงแล้ว แต่ผมไม่กล้าเลย...กลัวสีหน้าอีกฝ่ายเมื่อเห็นกัน...
‘จ้า แล้วนี่ทำไร กูมึนอะ จะไปนอนแล้วนะ เบียร์ที่นี่แรงเหี้ยๆ’
“ที่นี่เช้าแล้ว กำลังจะกินโจ๊ก เราอยู่กับแฟ้ม การ์ด”
‘แรดนะเดี๋ยวนี้ ควบสอง น้องการ์ดนี่จองนะ กลับไปจะขอเลียหน้าคนหล่อสักที อั่ยย่ะ’
“น้องก็อยู่นะ...”
‘…’
ทำไมพูดถึงผมแล้วต้องเงียบล่ะ น้องที่ว่าหมายถึงผมใช่มั้ย
“คุยมั้ย”
พี่อ้อนน้อยทำท่าเหมือนจะหันหน้าจอมือถือมา ผมขยับตัวอย่างตื่นเต้น แต่เสี้ยววินาทีก็มาก็โดนความผิดหวังวิ่งชนอย่างแรง
‘ไม่อะ ง่วง จะไปนอนแล้ว แค่นี้แหละ เดี๋ยวล่าหนุ่มหล่อไปถวายนะจ๊ะ บ๊ายยย’
“เฮ้ย เจ๊พิช ไม่ต้องเอามาฝากอ้อนเลย!” ไอ้แฟ้มโผล่หน้าไปในจอ แต่ไม่ทันจะพูดจบเสียงสัญญาณก็ตัดไปซะก่อน
ไปแล้วอะ
เจ๊ไปแล้ว เจ๊ไปแล้ว...
ไม่คุยกับกูด้วย T^T
“โอเคมั้ยวะ” ไอ้การ์ดลูบหลังผมเบาๆ ผมเม้มปากมองเพื่อน ส่ายหน้าน้ำตาคลอ
“โอเค...”
“ไหวมั้ยเนี่ย โอเคแล้วส่ายหัวทำไม” หันไปมองไอ้แฟ้มก่อนพยักหน้า
“ไม่ไหว...”
“โอ๊ย มึงไม่ไหวจริงๆแล้วอะ อย่าร้อง ฮึบๆ”
“น้องตาร์ อย่าร้องนะ พิชชี่แค่ไม่กล้าน่ะ แต่คิดถึงน้องตาร์นะ” พี่อ้อนน้อยไม่ต้องปลอบผม อิเจ๊มันเทผมแล้วววว ฮืออ
“…”
“พิชถามถึงตาร์ตลอดเลยนะ”
“จะจริงหรอครับ”
“จริงสิ พิชคิดถึงน้องตาร์จะตาย เมื่อวันก่อนที่คอลกันยังให้แวะซื้อน้ำเต้าหู้เจ้าอร่อยไปให้อยู่เลย น้องตาร์ได้กินมั้ย”
ผมหันไปหาไอ้แฟ้มทันที
“ทำไมมึงไม่บอกกูว่าเจ๊ฝากมาให้” กูแบ่งมึงกินไปด้วยอะ ถ้ารู้ว่าของอิเจ๊ฝากมานะไม่ให้ใครกินหรอก งือ คายปาท่องโก๋คืนมา!
“กูก็ไม่รู้ อ้อนบอกให้เอาไปให้มึง แบ่งกันกินอะ”
“ก็พิชไม่ให้บอก”
“แล้วทำไมถึงบอก”
“ก็สงสารน้อง”
ฮืออออ เทวดาน้อยของตาร์ T^T
“หึ หน้าระรื่นขึ้นมาทันที เหมือนกี้หน้าเหมือนโดนยาฆ่าหญ้า นาทีต่อมาบานเป็นดอกทานตะวัน” แซะไปเถอะไอ้การ์ด กูไม่สน หัวใจกำลังพองโต
“กินลงแล้วเนอะ แดกๆ เดี๋ยวไปเรียนไม่ทัน”
“แฟ้มพูดไม่เพราะ”
“เค รับทานครับ เสวยกันสักทีเนอะ กระผมหิวแล้วคร้าบบบบ”
“เดี๋ยวเถอะ”
สรุปแล้ว อิเจ๊ยังรักผมใช่มั้ย
ยังเป็นห่วงเป็นใยกัน
อร๊ายยยยย เขิลลลลลล
ฮุ่เล่ กำลังใจมาเต็ม เย็นนี้เถอะ จะโทรไปง้อนะครับที่ร๊ากกกกก
#เมียตุ๊ด
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
