ตอนที่ 9
ฺBlue tone
“ตื่นแล้วหรอ”
ผมมองไปยังคนที่เอ่ยทักด้วยสายตานิ่งๆ ปวดหัวจัง ปวดตาด้วย รู้สึกได้เลยว่าตาต้องบวมมากแน่ๆ หนักเป็นวงล้อรถสิบล้อขนาดนี้
เมื่อคืนผมร้องไห้แล้วเผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้
แล้วนี่...ยังไม่กลับไปอีกหรอ
ผมเบือนหน้าหนีเมื่ออีกคนยื่นผ้าขนหนูผืนเล็กที่ชุบน้ำอุ่นบิดหมาดมาให้ จนสุดท้ายก็ได้ยินเสียงถอนหายใจก่อนผ้าจะถูกโยนลงมาจนปิดหน้า
เฮ้ย นอกจากหน้าด้านแล้วยังจะใช้ความรุนแรงไม่เลิก ฮุ่ย
“ลุกมาคุยกันหน่อยไหม”
ผมหันไปสบตากับคนที่สภาพดูแย่ไม่ต่างกัน ผมยังจำได้ดี เมื่อคืนผมร้องไห้แล้วพูดประโยคแย่ๆออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ แต่ก็ต้องยอมรับ...ว่ามันคือความจริง เป็นความรู้สึกจริงๆของผมที่ระเบิดออกมา จนเผลอไปทำร้ายความรู้สึกอีกฝ่ายเข้า จนพอได้สติผมก็รู้สึกผิด
ซ้ำยังรู้สึกผิดหนักกว่าเก่าเมื่ออีกฝ่ายไม่ได้ตะคอกหรือทำรุนแรงกลับมาอย่างที่ชอบทำเลย แค่ผละออก แต่ไม่หนีไปไหน ทำเพียงล้มตัวลงนอนข้างๆและกอดปลอบผมที่สะอื้นจนตัวโยนไว้ทั้งคืน
“ไปอาบน้ำล้างหน้า กูไปซื้อโจ๊กมา เดี๋ยวเทใส่ถ้วยไว้ให้”
ผมเม้มปากอย่างชั่งใจ อยากดื้อดึงแต่สุดท้ายก็ยอมลุกเดินไปยังห้องน้ำแต่โดยดี
ไม่รู้สิ แค่ไม่อยากให้ดวงตาหม่นคู่นั้นดับแสงลงไปมากกว่านี้
น้ำตาคลออีกแล้วกู จะอ่อนแอไปไหน
ถ้าพ่อรู้ว่ามึงร้องไห้ง่ายแบบนี้ โดนกระทืบตายเลย!
พอแปรงฟันล้างหน้าเสร็จ ผมก็เดินซับหน้าออกมา เอาผ้าเช็ดตัวไปตากที่ราว ก่อนจะไปเปิดตู้เย็น หยิบน้ำเปล่ามารินลงแก้ว แล้วเดินไปนั่งขัดสมาธิตรงโต๊ะญี่ปุ่นกลางห้องที่มีโจ๊กหนึ่งถ้วยวางอยู่
ทุกอย่างเป็นไปอย่างเชื่องช้า ไม่รู้สิ แค่รู้สึกว่าถ้าเดินแรงกว่านี้อีกนิด ขยับตัวเร็วกว่านี้อีกหน่อย ร่างกายผมจะแตกสลายอะไรแบบนั้น
เวอร์เนอะ
“ไม่กินหรอ” ผมเงยหน้าถามคนที่นั่งตรงข้ามเมื่อเห็นชามโจ๊กแค่ชามเดียว อิเจ๊ส่ายหน้า
“ไม่หิว มึงกินเถอะ มีเรียนสิบโมงนี่”
“แล้วเจ๊อ่ะ”
“กูปีสี่ ไม่มีตัวเรียนแล้ว”
อืม ปีสี่เข้าสู่เทอมสองช่วงฝึกงานแล้วนี่นา
พูดถึงพี่ๆปีสี่ก็เริ่มทยอยไปฝึกงานกันบ้างแล้ว มีแต่อิเจ๊นี่แหละยังเห็นวนเวียนอยู่ในมหาวิทยาลัย
“กินเข้าไป เดี๋ยวหายร้อนจะไม่อร่อย”
“อืม”
ผมค่อยๆตักโจ๊กขึ้นมาเป่าก่อนนำเข้าปาก พอตักกินไปได้สักพักก็รู้สึกสำนึกบุญคุณคนขาย ฮึก ทำไมถึงทำอร่อยจัง ดูสิ หมูเด้งก็นุ่มกลมกล่อม ตับก็สุกกำลังดี หอมขิงอ่อนๆไม่ฉุนเกินไป
ฮึก อร่อยจัง ฮืออ
“ไม่ต้องร้อง”
ไม่ได้ร้อง! แค่กำลังตื้นตันโจ๊กที่แสนอร่อย!
แล้วอย่ามาใช้นิ้วปาดน้ำตาให้นะ! ไม่รู้หรอว่ามันยิ่งทำให้ร้องมากขึ้นน่ะ
“ตาบวมเป็นตูดหมาแก่ น่าสมเพชจริงๆ”
ถ้าจะด่าก็แสดงท่าทีขี้เหยียดเหมือนเดิมเซ่ มาด่าด้วยเสียงอ่อนโยนแบบนี้จะให้กูทำยังไงกัน!
“เจ๊”
“หืม”
“กู...ขอโทษนะ” ผมยังก้มหน้ามองมือที่จับช้อนคนโจ๊กในถ้วยอยู่ “ที่ เอ่อ...พ่นน้ำลายใส่เจ๊เมื่อวาน”
จะใช้คำว่าถุยก็ดูจะสะเทือนใจไปหน่อย
“อืม ช่างมันเถอะ กูทดไว้ในใจแล้ว มึงโดนเอาคืนแน่”
ขวับ
เงยหน้ามองทันทีแบบกระดูกคอแทบเคลื่อน แล้วก็ได้เห็นมุมปากยกยิ้มเจ้าเล่ห์ ช่างไม่เข้ากับลิปกลอสแวววาวสีหวานที่อยู่บนริมฝีปากอิ่มเลยสักนิด
ทำไมเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้นแบบนี้วะ
มึงต้องพูดว่า ไม่เป็นไร คนที่รักต่อให้ขี้ใส่มือก็ไม่โกรธแบบนี้ดิ ฮุ่ย
อ้าว แล้วอะไร ผมยังขมุบขมิบปากด่าไม่ทันจบหนึ่งบทสวด สีหน้าทำไมเปลี่ยนเป็นจริงจังอีกแล้วอ่ะ
สายตาก็ทำไมต้องหมองลงอีกแล้ววะ
จะทำให้กูใจชื้นสักห้านาทีได้มั้ย ตาปูดๆยังไม่ทันยุบดี แค่นี้ก็รู้สึกแย่ที่ทำให้นางมารร้ายกลายร่างเป็นผักเฉาจะแย่แล้วนะเว้ยยย
ขอก้มหน้าแดกโจ๊กหนีสายตาต่อแล้วกัน
“อิตาร์...”
“ว่า?”
“...กู...จะเลิกยุ่งกับมึงตามที่มึงขอนะ”
กึก
ก็ดีแล้วนิ
“อืม”
แล้วทำไมมือที่จับช้อนต้องหมดลงเสียดื้อๆด้วยนะ
“…”
“ขอบคุณนะ”
“อืม ก็มึงร้องไห้ขนาดนั้นนี่นะ กูจะทนได้ยังไง...”
ทำไมวะ ทำไมถึงอึดอัดหัวใจจนอยากร้องไห้ออกมาดังๆ
“ดีใจไหม ต่อไปจะไม่ได้เห็นหน้ากูแล้วนะ”
“จะเจ๊...” ผมเงยหน้ามองใบหน้าขาวใสไร้รอยสิวที่ยิ้มขื่นส่งมาให้ “...เป็นพี่น้องกันไม่ได้หรอ...”
ผมกลืนน้ำลายที่จุกอยู่ตรงคอก่อนจะพูดต่อ
“...ผมยังอยากเจอหน้าเจ๊อยู่นะ”
ปลายประโยคแผ่วพร้อมกับตาที่หลุบลงอย่างสู้ความวูบไหวในนัยน์ตาอีกฝ่ายไม่ไหว เสไปตักโจ๊กเละๆเข้าปาก
แม้ผมจะอยู่ในสถานะที่เจ๊อยากให้เป็นไม่ได้...แต่ผมก็ยอมรับนะ ว่ายังอยากเจอ อยากต่อปากต่อคำ อยากได้ความห่วงใยที่ทำให้อบอุ่นไปทั้งใจเหมือนเดิม
“ไม่เจอน่ะถูกแล้ว” มือขาวเอื้อมมาเช็ดมุมปากที่เลอะให้ “กูกำลังจะไปเยอรมันน่ะ”
เคร้ง
ผมเงยหน้ามองอีกฝ่ายแทบจะทันที
“ยะเยอรมัน...” ผมมองคนตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา หูอื้อไปหมด “จะบ้าหรอ!!”
ผมลุกขึ้นยืน เท้าเอวชี้หน้าอิเจ๊อย่างที่มันชอบทำ จะต่างก็ตรงที่นิ้วผมนั้นมันสั่นไปหมด
“เป็นบ้าอะไรอิกลูต้า”
ไม่ต้องมาทำหน้าเหวอ!
“แค่อกหัก แค่คนกากๆอย่างกูไม่รับรัก ถึงกับต้องหนีไปพักใจต่างประเทศเลยหรือไง ดูละครมากไปหรอ” ตอนนี้ความสั่นไหวของปลายนิ้วลามไปทั่วกายแล้ว “แล้วเรื่องเรียนล่ะ อีกเทอมเดียวก็จะจบแล้ว ยะอย่าบอกนะว่าจะดร็อป ไม่ได้นะเว้ย อย่ามายึดติดกับกูได้มั้ยวะ ทำไรก็นึกถึงพ่อแม่บ้าง”
“เดี๋ยวนะ...”
“ละแล้วที่นัดถ่ายรูปชุดครุยกับแก๊งดอกขจรล่ะ พวกเจ๊ๆคงเสียใจน่าดูถ้าเจ๊ไม่จบพร้อมกัน”
“นี่…”
“ที่ผมไม่เห็นเจ๊ไปฝึกงานเหมือนคนอื่นก็เพราะแบบนี้ใช่มั้ย ทำไมทำแบบนี้วะ จะทำให้กูรู้สึกผิดไปถึงไหน ถ้าคนอื่น...อ่ะ อื้อๆ”
ผมดิ้นเต็มแรงเมื่อฝ่ายที่นั่งอยู่เริ่มทนไม่ไหว ฉุดผมให้ล้มลงเข้าหาและ...
โนว นี่ไม่ใช่ชีวิตจริงแต่อิงนิยายวายฉบับสายฮา ต่อให้ดราม่าอิเจ๊มันก็ไม่ออมมือง่ายๆ ไม่มีหรอกดึงมาแล้วจูบปิดปาก มันโรแมนซ์ไป อย่างมันนะแอดวานซ์กว่านั้นเยอะ
อิเจ๊! มึงจะเอาสลิปเปอร์ริลัคคุมะสุดคิวท์มาอุดปากกูแบบนี้ไม่ได้นะเว้ยยยยยยยยยยยย
“อื้อๆ”
กูเพิ่งซักอ่ะ ยังหอมฉุยกลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มไฮยีนกลิ่นอะโรเวอราอยู่เลย
เห็นมั้ยว่ารองเท้ามันจะเปื้อนน้ำลายกู! แง้!
“อยู่นิ่งๆ” หลังจากมันยัดสลิปเปอร์เข้ามาในปากผมแล้วก็เอามืออุดไว้ไม่ให้ผมบ้วนออก ก่อนจับร่างผมนั่งตรงกลางระหว่างขาจนแผ่นหลังผมแนบกับแผ่นอกแล้วใช้อ้อมแขนข้างที่เหลือรัดตัวผมไว้แน่น
ฮืออออ นี่มันอัลไลลลล ความดราม่าที่อบอวลหายไปไหน ทำไมความจัญไรถึงเข้ามาแทนที่ นี่หรือโชคชะตาของกีตาร์สุดหล่อ ฮือ ชีวิต
“อย่าดิ้นสิ” กูต้องฟังคนที่เอารองเท้ายัดปากกูมั้ยอ่ะ ไม่โว้ยยยย “นิ่งและฟังพี่”
กึก
ผมไม่ได้นิ่งตามที่มันสั่งหรอกนะ แต่น้ำเสียงนุ่มหูและความชื้นแฉะตรงใบหูต่างหากที่ทำให้ผมตัวแข็งเกร็ง
นั่งนิ่งหุบปากเผลอกัดสลิปเปอร์ในปากแน่นเพียงเพราะมันเลียหูกูนี่แหละ
ฮือ
ไหนจะเลิกยุ่ง ลวนลามกูอีกแล้วอ่ะ
“กูไปฝึกงาน”
ไว้ใจไม่ได้เลย เผลอทีไร…
หืม
เมื่อกี้อิเจ๊ว่าไงนะ
“ที่ไปเยอรมันน่ะ ไปฝึกงานค่ะ”
เพล้ง
หนังหน้ากูสงสัยจะมีหลายชั้นเหมือนวงปี เพราะแม่งแตกบ่อยแค่ไหนก็ยังมีให้แตกอยู่เรื่อยๆ
คุณแม่บ้านครับ ช่วยมาเก็บเศษหน้าผมที ค่อยๆโกยอย่างระมัดระวังด้วยนะครับเพราะมันแตกละเอียดมาก
อะไรดลใจให้กูคิดว่าอิเจ๊มันจะหนีรักไปพักใจต่างประเทศวะ
คนที่ดูละครมากไปไม่ใช่อิเจ๊หรอก กูเอ๊งงงงงงงง
และทันทีที่อิเจ๊ปล่อยมือที่อุดอยู่ สลิปเปอร์ก็ล่วงลงสู่พื้นเป็นภาพสโลโมชั่น ริลัคคุมะลูกรักได้ตายไปพร้อมกับใจกู ฮือ T^T
“ทะทำไมไม่บอกเร็วๆล่ะ” ไม่ได้ กูจะต้องกู้ศักดิ์ศรีและวงปีบนหนังหน้ากูขึ้นมา ผมไม่ผิด มันต่างหากที่บอกช้า
“ก็แมวตัวไหนมัวแต่ร้องโวยวายล่ะ มีช่องไฟให้กูได้เข้าแทรกมั้ย”
ไม่มี T^T
“กะก็...”
“หึ ห่วงกูล่ะสิ อ๊ะๆ ไม่ต้องมาแก้ตัวทำปากเก่ง กูมองตาก็เห็นไปถึงสำไส้ติ่งที่กำลังจะอักเสบละ” แช่งกันทำไม และถึงจะปล่อยปากผมเป็นอิสระ แต่วงแขนกลับโอบกระชับมากขึ้น “คิดถึงกูบ้างนะ อย่าลืมกัน”
“ปะไปนานหรอ”
“ถ้านานล่ะ”
“ของแปลกอย่างเจ๊ใครจะลืม” ไหนจะอ้อมกอดอุ่นนี่อีกล่ะ “แล้วตกลงไปนานหรอ”
“สามเดือน”
“แค่สามเดือนเอง ตดยังไม่ทันหายเหม็นก็กลับมาแล้ว”
“อืม นั่นสิ”
งุ้ย ใจหายหมด นึกว่าไปเป็นปี แค่สามเดือนเอง แป๊บๆเดี๋ยวก็กลับมาวอแวให้ผมร้องไห้งอแงอีก
“สามเดือนนี้ กูจะลืมมึงให้ได้นะ”
“…”
“กูจะพยายามเลิกรัก แล้วรู้สึกกับมึงในแบบพี่น้องอย่างที่มึงขอ หวังว่าระยะทางที่ห่างคนละซีกโลกจะช่วยกูได้ไม่มากก็น้อยล่ะนะ”
“ทำไมอยู่ๆก็...ใจดีล่ะ” ทุกทีผมขออะไรก็ไม่เห็นจะให้ผมได้เลย ทั้งดื้อรั้นเอาแต่ใจ ชอบเอาชนะจะตายแล้วอยู่ๆทำไมถึงได้...
“หึ ใจดีหรอ ไม่หรอก” อิเจ๊เอนหลังพิงเตียงแล้วดึงผมให้เอนพิงจมไปในอ้อมกอดด้วย ก่อนยกมืออีกข้างขึ้นมาลูบศีรษะผมเบาๆ มันอบอุ่นนะ แต่ก็เจือด้วยความหน่วงหัวใจไปกับน้ำเสียงของอีกฝ่าย “มึงต่างหากที่ใจร้าย...ที่มองความเจ็บปวดของกูเป็นความใจดี...”
“…”
“ขออยู่แบบนี้สักพักนะ”
ผมนั่งนิ่งจมอยู่ในอ้อมกอดอุ่น อ้อมกอดที่ไม่ได้เต็มไปด้วยมัดกล้ามเหมือนพระเอกในนิยาย ไม่ได้ตัวใหญ่ให้รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นแมวน้อย ตรงข้ามเจ้าของอ้อมแขนตัวนุ่มนิ่มยิ่งกว่าผมเสียอีกซ้ำยังมีความหอมอ่อนๆจากโลชั่นที่ใช้ชะโชมผิว
แต่นั่นแหละ...ไม่ว่ายังไงผมก็รู้สึกดีทุกครั้งที่ได้อยู่ในอ้อมกอดนี้
แม้แต่ตอนนี้ที่ความเจ็บปวดอบอวลไปทั่วบริเวณ อ้อมกอดนี้ก็ยังให้ความรู้สึกดีอยู่
สัมผัสแนบชิดที่ไม่ได้ทำให้ความเจ็บลดน้อยถอยลง มันยังเจ็บเท่าเดิม...แค่ทำให้ผมรู้ว่าไม่ใช่แค่ผมหรือเขา แต่เรากำลังเจ็บเท่าๆกัน
“นี่”
“ครับ”
ผมตอบรับเสียงเรียกหลังจากที่เรากอดกันเงียบๆไปพักใหญ่
“ขอถามอะไรหน่อยได้มั้ย”
“อะไรหรอ”
“ขอความจริงนะ ถือว่ากูขอ ยังไม่รู้เลยว่าหลังจากนี้จะได้คุยกันอีกหรือเปล่า”
“ทำไมล่ะ” ก็ไหนว่าไปสามเดือนแล้วก็กลับ....
“ไม่รู้สิ ถ้ามันทำใจเป็นพี่น้องไม่ได้...ก็คงไม่มีหน้ามาเจอมึงหรอก”
“จะถามอะไรล่ะ”
แล้วถ้ายอมตอบความจริงไปจะพอให้มาเจอกันอีกได้หรือเปล่า
…
…
“ชอบกูบ้างมั้ย”
“…”
“ว่าไงตาร์ รักกูบ้างหรือเปล่า”
.
.
.
“อืม”………………………………………………………………..
อิเจ๊ไปเยอรมันได้สามวันแล้ว...
วันที่บิน ผมก็ได้ไปส่งอิเจ๊เหมือนกัน
เจ๊ไม่ได้ขอ ผมก็ไม่ได้เอ่ยปากว่าจะไปส่ง
แต่พอถึงวันก็เกาะติดไอ้แฟ้มเพราะรู้ว่ามันต้องตามพี่อ้อนน้อยไปส่งอิเจ๊...
หรือไม่...ที่มันยอมตามพี่อ้อนน้อยไปอาจเป็นเพราะผม
แต่ก็นั่นแหละ ถือซะว่าเพราะไอ้แฟ้ม ผมถึงได้ตามไปส่งเจ๊ขึ้นเครื่องได้
ไม่ได้คุยกัน ไม่ได้เอ่ยลา ได้แต่ยืนมองเจ๊ร่ำลาครอบครัวกับเพื่อนๆแก๊งค์ดอกขจร รวมถึงผู้ชายชื่อพอร์ชที่เพิ่งรู้ว่าเป็นพี่น้องกันจากบทสนทนาที่ได้ยินจากการที่ผมนั่งอยู่บนเก้าอี้ห่างๆข้างๆไอ้แฟ้ม
และก่อนที่เจ้าของเรือนผมยาวตรงดำขลับจะเดินเข้าไปในอาคารผู้โดยสาร อีกฝ่ายก็เพียงแค่หันมาสบตา ส่งยิ้มบาง และหันหลังเดินจากไป
ผมมองตามแผ่นหลังนั้นจนลับสายตาด้วยภาพเลือนลางจากม่านน้ำตาที่เข้ามาบดบังการมองเห็น
ไอ้แฟ้มไม่ได้เอ่ยแซวหรือถามซอกแซก แค่นั่งเงียบๆและกอดไหล่ผมไว้อย่างให้กำลังใจเพียงเท่านั้น
“มึงสองคนมีเรื่องปิดบังกูหรือเปล่า”
“ไม่นิ”/ “เปล่า”
“มีพิรุจชัดๆ”
“ตรงไหน”/ “ตรงไหน”
“ตรงนี้นี่แหละ!”
พอไอ้การ์ดถลึงตาใส่ ผมกับไอ้แฟ้มก็ยกน้ำปั่นขึ้นมาดูดพร้อมกันแก้กระหาย
“หึ ดูแลกันดียิ่งกว่าผัวเมีย ไอ้ห่านี่ก็ทำตัวเหมือนผัวตาย ส่วนมึงไอ้แฟ้ม ประคบประหงมมันเหมือนคนท้องอ่อนๆ” มันยกกระดาษเอสี่ที่ม้วนอยู่ในมือชี้หน้าเราสองคน “นี่ถ้าไม่ติดว่ามึงจีบพี่อ้อนน้อยอยู่นะ กูคิดว่าแดกกันเอง”
“เฮ้ย”
พูดเชี่ยไรไอ้การ์ด กูขนลุก!
“สรุปมีเรื่องอะไร”
“ไม่มี” ผมส่ายหน้าหวืออีกรอบ พอมันตวัดสายตาไปที่ไอ้แฟ้ม ไอ้ห่านั่นก็ทำเป็นมองนกมองไม้ไปเรื่อย
“โอเค กูก็มีประโยชน์แค่คอยช่วยงาน คอยติวให้พวกมึง ไม่ใช่เพื่อน ถูกกันเป็นคนนอกก็ไม่แปลก”
“เฮ้ย ไอ้การ์ด ไม่ใช่แบบนั้นนะเว้ย”
“แล้วแบบไหน ทุกทีเราไม่มีเรื่องปิดบัง ถ้าไอ้แฟ้มรู้ กูต้องรู้ หรือกูรู้ พวกมึงสองคนก็ต้องรู้ แต่นี่อะไรมุบมิบกันอยู่สองคน มึงก็เอาแต่นั่งซึม ทำตัวเหมือนคนวิญญาณออกจากร่าง”
“กะกูแค่...”
“ถ้าจะโกหกก็เงียบไปดีกว่า”
กริบเลย หุบปากงับแมลงวันแทบไม่ทัน
“เอาเถอะ เห็นกูเป็นเพื่อนเมื่อไหร่ก็ค่อยบอก มาติวกันต่อแล้วกัน” แล้วมันก็เปิดชีทเรียน ผมแอบสบตากับไอ้แฟ้มก่อนจะโดนดุให้สนใจเนื้อหาที่ไอ้การ์ดจะติวให้ตรงหน้า
ขอโทษนะไอ้แฟ้ม ที่ทำให้มึงซวยไปด้วย
กูเห็นเรื่องทุกอย่างมันจบลงแล้ว เลยไม่อยากรื้อฟื้นหรือพูดอะไรอีก
ส่วนมึงไอ้การ์ด ขอโทษที่ทำให้รู้สึกไม่ดี
สัญญาเลยว่าถ้าพร้อมเมื่อไหร่จะเล่าให้มึงสองคนฟังแน่นอน
แต่ขอเวลาหน่อยนะ...
เพราะตอนนี้ วันนี้...ที่กูรู้หัวใจตัวเอง
ไม่สิ...รู้ใจน่ะ รู้มาตั้งนานแล้ว
แต่ยอมรับหัวใจน่ะ...เพิ่งจะยอมรับได้…
ในวันที่สายไป...
แต่มันก็ดีแล้วล่ะ ให้มันจบไปแบบนี้แหละดีแล้ว
มันอาจจะปวดใจหน่อย แต่เดี๋ยวมันก็ดีขึ้น
ก็นี่มันชีวิตปกติอย่างที่ผมอยากได้คืนนี่นา
มันดีแล้ว...
#เมียตุ๊ด
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
