ลายที่ 5
Pit bull
(คมเขี้ยวคุคลั่ง)
หนูป่านรู้ตัวว่าตัวเองน่ารัก
ใบหน้าได้รูป โดดเด่นด้วยดวงตาสีน้ำตาลกลมกวางแพขนตาหนาวาวหวาน จมูกจิ้มลิ้ม รับกับริมฝีปากกระจับอิ่มสีชมพูดฝาด มุมปากหยักชัดส่งให้รอยยิ้มสวยสว่าง
สะดุดตาชวนฝัน มักถูกมองตาม เหลียวหลัง จับจ้องด้วยความเสน่หา
“คนนี้เหรอแฟนวา”
ทว่าเมื่อเทียบกับคนตรงหน้า... ป่านคิดว่าความน่ารักของตัวไม่ถึงส่วนหนึ่งในเศษเสี้ยวของความน่ารัก
“คุณ...หนู?” ไม่ทันฟังความทึกทัก จึงไม่เอะใจปฏิเสธความเข้าใจผิด
แม้ไม่เคยเจอกัน แต่ตัวตนของคนตรงหน้าไม่ยากเกินคาดเดา
รูปร่าง หน้าตา บุคลิก แฟนเฮียคนนี้สมฉายาคุณหนูอย่างที่พี่วาว่า สูงศักดิ์ น่าทะนุถนอม
ทั้งที่จัดอยู่ในพิมพ์นิยมไม่ต่างกัน ทว่ามีออร่าบางอย่างที่ชวนสะกดให้จดจ้องไม่อาจละสายตา ไม่ใช่ด้วยโครงหน้า รูปตา หรือทรงริมฝีปาก
“ไง” เพราะวิธีการใช้องค์ประกอบสมบูรณ์แบบเหล่านั้นต่างหาก
“สวัสดีครับ”
“น่ารักจริงด้วย” วิธีมองด้วยแววตาหวานหยดสะกดลึก
“...”
“ใสอย่างที่วาอวด” วิธียกยิ้มมุมปากลึกร้าย
“เอ่อ...”
“เด็กมัธยมเนี่ย เนื้อหอม... ” กระทั่งวิธีการโน้มตัวลงมาฉกปลายจมูกรั้นเฉียดแก้มขาวอย่างจงใจยั่วเย้า “น่ากินเนอะ”
น้ำเสียงคล้ายกระซิบพร่าพราวเจือหัวเราะหวานติดปลายเสียง ทุ้มหู น่าฟัง
“...”
ป่านไม่รู้ว่าควรทำตัวยังไง เพียงถูกจ้องก็เงอะงะ คล้ายถูกตรึงแน่นด้วยแวววาวหวานทว่าร้ายรั้นในดวงตาคู่สวยจนนิ่งงัน
คนที่มีเสน่ห์ และรู้วิธีใช้... ยากจะต่อต้าน
คงมีคนเดียวที่สามารถรับมือ
“สวัสดีครับน้องป่าน ไอ้วาโทรมาบอกว่ารถติด รอแป๊บนึงนะ” ป่านลอบถอนใจ โล่งอกกับน้ำเสียงคุ้นเคยที่โพล่งคั่นกลางคลายบรรยากาศแปลกหน้า
คุณหนูผละจาก ทิ้งตัวลงบนโซฟาตรงข้ามขณะที่เจ้าของร้านอีกคนส่งรอยยิ้มและน้ำเสียงใจดีเดินเข้ามาทักทาย
เฮียในสภาพเปลือยท่อนบนอวดรอยสักสวยกลายเป็นภาพที่เด็กหนุ่มชาชิน ทว่าภาพของร่างสูงที่หอบอุ้มแมวอ้วนขนฟูสามตัวในอ้อมแขนไม่ใช่ภาพชินตา
ใช่ว่าไม่เคยเจอกัน สามเหมียวบลอซซั่ม บับเบิ้ลส์ บัตเตอร์คัพมาป้วนเปี้ยนให้ป่านเห็นอยู่บ้างนานๆ ครั้ง ทว่าไม่เคยเห็นทั้งสามตัวอยู่ในร้าน อาจเพราะคนเลี้ยงออกตัวว่าเป็นแมวจรที่ชอบมาขโมยอาหารสร้างความรำคาญรุงรัง
...แต่แมวจรประสาอะไรถึงตั้งชื่อให้เป็นตุเป็นตะ ซ้ำยังวิ่งเล่นกับโมโจอย่างสนิทสนทไม่สนสายพันธุ์
“ไอ้วาเอาศาสตราจารย์ไปซื้อของ ขับรถน้องไปแทนนะ”
และหากรำคาญคงไม่หอบลูกรักชวนกันออกไปซื้ออาหารมาให้เป็นนานสองนาน
เฮียทิ้งตัวนั่งข้างคนรัก เสียงเหมียวหง่าวเรียกร้องให้แขนกำยำคลายอ้อมกอด สามชีวิตปีนป่ายคลอเคลียบนตักคนตัวเล็กที่นั่งเอนตัวกึ่งพับเพียบบนโซฟายาว คุณหนูยกมือลูบหัวเกาคางแต่ละตัวพร้อมยิ้มหวาน ขณะที่ขาเรียวขาวซึ่งโผล่พ้นกางเกงยีนขาสั้นเหนือเข่าถูกลูบทอดต่อด้วยฝ่ามือใหญ่ของคนเป็นแฟน ลูบเรื่อยไปมาอย่างเคยชินในสัมผัส กระทั่งหยุดนิ้วโป้งไล้วนตรงข้อเท้าซ้ำๆ ตรงรอยสักที่ป่านเพิ่งสังเกตเห็น
ดอกไม้เล็กจ้อยผลิงาม
“แล้วใครจะดูแลสามสาวอ่ะ” ดวงตาที่เคยตรึงมนต์กลับคลายสะกดเหลือเพียงออเซาะอ่อนหวานไร้พิษสง หมดแววทะเล้นร้าย
“ฝากน้องป่านดูแลได้ไหมครับ แป๊บนึง เดี๋ยวไอ้วากลับมาให้อาหาร” ก่อนต้องลบลืมความคิดฉับพลับเมื่อถูกเจ้าของร้านเอ่ยถามแกมขอร้อง
นึกแปลกใจที่ได้รับความไว้วางใจขนาดยอมให้เฝ้าร้านลำพัง แต่ไม่จำเป็นต้องขัดข้อง ไม่ใช่เรื่องรบกวนมากมาย
“ครับ” ยังไงป่านก็ต้องรอ
คนที่บอกให้รอ
คนที่ตอนน้องหายไปก็งุ่นง่านตัดพ้อ พอน้องกลับมาให้เห็นหน้าก็ทำท่าคล้ายจะดีใจ ทว่าไม่ทันไรก็ปั้นปึ่ง ขมวดคิ้วขึ้งขวาง ดุดัน
‘ยังไม่ได้บอกแม่เลย... แล้วยังกลับมาอีก ขอโทษนะครับ’ อาจเพราะน้องเอ่ยสารภาพความสัตย์ ยังไม่ได้ทำตามรับปาก ‘แต่ผมมีเหตุผล ผมอยากขอเวลา...’
‘แล้วนี่จะสักตรงไหนอีก’ พี่วาไม่ได้ว่า แต่ป่านยังจำได้ว่าน้ำเสียงและสีหน้าของคนอายุมากกว่าในบทสนทนาเมื่ออาทิตย์ก่อนชวนให้ป่านสับสน งุนงง
อ่อนโยน ทว่างุ่นง่าน
‘ตรงนี้ครับ ขาอ่อนด้านใน’
อยากให้มีฝูงปลาแหวกว่ายบนขาอ่อนขาว เร้นไว้ใต้กางเกงน้ำเงินที่สวมมาแม้วันอาทิตย์เพื่อให้พี่วาได้สักเหนือขอบชาย
‘...’
‘มันจะเจ็บมากไหมครับ’
หรือเพราะน้องหวาดระแวงเกินเหตุพี่วาถึงได้ขมวดคิ้วเครียดขึ้งท่าทางยุ่งยากใจ
‘ผมกลัวจัง...’
‘...’
‘พี่ครับ?’
ก็เขาว่าตรงขาอ่อนเป็นตำแหน่งที่สักแล้วเจ็บจนน้ำตาไหล
...น้องสัญญาแล้วว่าจะไม่ร้องไห้ ไม่อยากให้พี่รำคาญ
แต่เหนือกว่าความรำคาญคือภัยเงียบในสีนิลหม่นที่กำลังคุคลั่ง
‘กูไปสูบบุหรี่แป๊บ เดี๋ยวมา’
จนวันนี้ป่านไม่รู้ว่าทำอะไรผิด
วันนั้น หลังจากหายออกจากร้านไปพักใหญ่พี่วาก็กลับมาพร้อมกลิ่นนิโคตินคละคลุ้ง ดวงตาคมเพียงจ้อง...และจ้อง ราวจดจ้องจะดูดกลืนกักเก็บร่างน้องไว้ในดวงตา
...กักขัง หน่วงเหนี่ยว ครอบครองแต่เพียงผู้เดียว
‘มาใหม่อาทิตย์หน้า’
ทว่าตัดบทเท่านั้น... ไม่ทันได้เข้าห้องสักด้วยซ้ำ
เด็กหนุ่มไม่อาจคิดค้าน เพราะเดิมทีก็เป็นวันที่ร้านปิดทำการ
ทั้งสัปดาห์ หลังเลิกเรียนพิเศษ ก่อนกลับบ้านทุกวันป่านจึงแวะเวียนมาที่ร้าน... กิจวัตรเวียนซ้ำตลอดเจ็ดวัน ต่างเพียงสีหน้าและการกระทำของคนที่ป่านมักจะเห็นนั่งอยู่ที่เดิมในเวลาเดิมราวนัดไว้ทั้งที่ไม่ได้นัด
สัมผัสได้ถึงความแข็งเข้มค่อยๆ ละลายจาง ไม่ฉับพลันทว่าโอนอ่อนทีละน้อยจนหมดความน่ากลัว
“งั้นไปเลยไหม” เสียงทุ้มหวานของคนตัวเล็กฉายาคุณหนูดึงห้วงคิดของป่านสู่ปัจจุบันอีกครั้ง เจ้าของเสียงวางสามสาวลงกับพื้นลุกขึ้นปัดขนแมวออกจากเสื้อผ้า ลูบหัวตบท้ายเมื่อมีเสียงหง่าวๆ ออดอ้อนตาม
“ไปเปลี่ยนกางเกงก่อน” ส่วนตัวก็โดนลูบหัวอีกทอด... ป่านทึกทักเอาเองว่าเฮียคงติดสัมผัส อยากจับ อยากลูบคนน่ารักตลอดเวลา... อย่างที่ป่านนึกอยากทำเช่นกัน
มีแรงดึงดูดมหาศาลออกมาจากคนคนนี้ ทั้งที่ไม่ได้ทำอะไร
“ตกลงกันแล้วไปร้านเหล้าห้ามใส่ขาสั้น”
“มันร้อน” เพียงพริบตาออดอ้อนกลับกลายเป็นเย็นเฉยทำนองไม่ยี่หระ
“ที่ร้านมีแอร์”
“แต่พี่ชอบนั่งในสวน” ...เพื่อต่อรอง
“งั้นวันนี้นั่งในร้าน”
ลอบเห็นมุมปากสีชมพูหยักยิ้มขณะแกล้งทำทีชั่งใจ ก่อนคืบศอกเสนอเงื่อนไขใหม่ “ใส่ขายาวแล้วดื่มได้ไหม”
“เฮ้ย ไม่สิ ไม่เกี่ยวกัน”
“เกี่ยวครับ ขายาวดื่มได้ เมาแค่ไหนก็ล้วงไม่ได้ ไม่อันตราย” ตะล่อมเก่ง ตรรกะเอาแต่ใจ
แต่เฮียไม่ง่าย หรี่ตาส่ายหัวรู้ทัน “ล้วงไม่ได้แล้วยังไง น้องเมาแล้วน่ากินฉิบหาย ไม่โอเคๆ”
“งั้นใส่ตัวนี้แหละ ไม่เมา ขาสั้นก็ดูแลตัวเองได้ คนกันเองทั้งนั้น” พอได้ยินแบบนั้น ร่างสูงถอนใจงุ่นง่าน เห็นแววยกธงขาวตามใจ
“ดื้อจังวะ สามสาวดุมี้หน่อยค่ะ” แต่ไม่วายตัดพ้อหาพวก
เมี้ยว~ เมี้ยว~ เมี้ยว~
สามเสียงขานรับตรงจังหวะราวเตี๊ยมกัน ทั้งป่านทั้งคุณหนูเลยหลุดหัวเราะออกมา ดวงตาหวานสองคู่ประสานสบ ก่อนน้องม.ปลายจะเป็นฝ่ายหลบสายตาไม่อาจต้าน
คนชนะลอบยิ้มมุมปาก กลับสู่บทสรุปข้อตกลงกับคนรักที่ยอมจำนวนง่ายดาย
“ใส่ขายาว ดื่มได้ แต่เมาแล้วกลับ โอเคไหม”
คล้ายได้ยินเสียงลูกกุญแจถูกไขเข้าล็อก เสือร้ายติดกับตามเส้นทางที่กระต่ายแสนซนวางไว้
“อื้อ” ได้ดั่งใจจึงกลับมาหวานเยิ้ม ออเซาะอีกครั้งอย่างเอาใจ
“เมาแล้วอ้อนพี่จะดุให้ช้ำเลยนะคะ”
เสียงทุ้มหวานหัวเราะรับ “ค่ะ”
ป่านมองท่าทีที่ทั้งหมดของคนสองคนด้วยความสนใจ เก็บข้อมูล ประมวลผล...คล้ายฉุกฉลาดบางอย่างขึ้นมาได้
ไม่ว่าจะมองมุมไหน คุณหนูแฟนเฮียล้วนเปี่ยมเสน่ห์ร้ายล้ำ น่าสนใจ
...น่าสนใจ
ป่านไม่เคยรู้ว่าต้องใช้เสน่ห์ตัวเองยังไง... ไม่เคยใช้ ไม่เคยคิดใช้
ด้วยรูปร่างหน้าตา นิสัยสงบเงียบลึกลับ คล้ายเด็กเนิร์ดคร่ำเคร่ง จืดชืดน่าเบื่อในแวบแรก ทว่ามีแรงดึงดูดบางอย่างที่ไม่อาจปกปิดได้ นานวันยิ่งเป็นที่สนใจ จากมองผ่านกลับเหลียวหลัง กระวนกระวายอยากทำความรู้จัก โดยเฉพาะกับเพื่อนในวัยเดียวกัน ห้องเรียนเดียวกัน
ทว่า ‘เด็กชาย’ ในโรงเรียนชายล้วนที่คละคลุ้งด้วยกลิ่นความคะนองนั้นไม่อยู่ในความสนใจ
ป่านสนใจ ‘ผู้ชาย’ ...ชายเต็มชาย
รู้ดีในรสนิยมและยิ่งชัดเจนเมื่อได้สัมผัสใกล้ชิด
ชิดใกล้... ในระยะที่ทำให้หัวใจเต้นจนปวดหนึบ ตระหนกตื่นคล้ายสัตว์เล็กที่สัมผัสถึงอันตราย
สองขาแยกห่าง กางเกงถูกถอดเพื่อเปลือยเนื้อเนียนเกลี้ยง หว่างขาถูกแทรกด้วยร่างสูงที่กำลังขยับมือสลักวาดฝูงปลางามว่ายเวหากลางขาขาว
ตามหน้าที่ ขยี้เข็มไร้เมตตา
“พี่ครับ...” เสียงสั่นพร่าบางเบาแทบจะถูกกลบด้วยเสียงมอเตอร์ของเข็มสักที่ดังก้องอยู่ในโสตประสาท
ทว่าเพียงเท่านั้นก็เรียกให้ช่างสักหยุดชะงัก ดวงตาเจนจัดที่เอาแต่จดจ้องมองต่ำเงยหน้าขึ้นมาสบตาป่านครั้งแรกของวัน
“เจ็บเหรอ”
ไม่รู้ทำไม วันนี้พี่วาถึงนิ่งผิดปกติ ตั้งแต่กลับมาไม่พูดพล่าม ไล่น้องเข้าห้อง เตรียมอุปกรณ์ นึกจะทำตัวเป็นมืออาชีพขึ้นมา
ชะงักค้างเพียงชั่วครู่เมื่อเห็นน้องถอดกางเกงนั่งรอบนเตียงสัก ...ชั่วขณะ ทั้งห้องเงียบงัน ชวนอึดอัดเมื่อดวงตาที่มักจะฉายแววเกรี้ยวกราดกลับนิ่งขรึม จริงจัง...อย่างที่ไม่เคยจริงจัง
“อือ...” เนื้ออ่อนที่ต้นขาสักแล้วเจ็บอย่างที่เขาว่า
ที่ผ่านมาน้องกัดฟัน อดกลั้นไม่บ่งบอกความทรมาน แต่ยิ่งนานยิ่งเกินกลั้น
นึกน้อยใจที่พี่ไม่อ่อนโยน ไม่ปลอบประโลมเห็นใจเหมือนคราวก่อน ทำไมอยู่ๆ ถึงเฉยชาใส่กันอีก ป่านไม่เข้าใจ
ไม่ต่างกัน... พี่วาก็ไม่เข้าใจ
เห็นมาแล้วหลายขา โป๊กว่านี้ ขาวกว่านี้พี่ไม่เคยหวั่นไหว สรีระสวยมีให้เห็นผ่านตาจนชิน แต่ทำไมกับเด็กคนนี้ กลับไม่อาจทำใจสงบได้
ลวดลายเพียงเล็กจ้อยไม่หวือหวา คุณช่างมือดีกลับใช้เวลานานกว่าปกติ กลิ่นเนื้ออ่อนหอมหวนกวนสติเตลิดจนต้องกลั้นหายใจ อดกลั้น ทำใจแข็งไม่เงยหน้ามองดวงตากวางที่เยิ้มหวานคลอน้ำตาจนวินาทีสุดท้าย
อีกไม่กี่เส้น ตั้งสติ พี่วากลั้นใจ
“งั้นให้จิกหัวคืน จะได้หายกัน” จับมือน้องวางบนหัว หวังให้ขยุ้มช่วยระบาย
...เจ็บแค่ไหนพี่เจ็บด้วย
“ไม่เอา ผมไม่กล้า... อื้อ...!!” ไม่ทันขาดคำ แหลมคมสลักลงผิวเนียนอีกครั้ง เสียงดื้ออึงเปลี่ยนเป็นเสียงหวีดคราง ฝ่ามือเล็กลืมตัวขยำเส้นผมคนที่นั่งจดจ่ออยู่ตรงหว่างขา ก้มหน้าก้มตาลากตวัดเส้นสุดท้าย
“ผมเจ็บ... วา...” จังหวะเดียวกับที่เส้นความอดทนขาดผึง
เสียงมอเตอร์หยุดทันควัน
“...”
“...”
เงียบกริบ ชะงักงัน ไม่ได้ยินแม้แต่เสียงลมจากเครื่องปรับอากาศ
“วันนี้พอแค่นี้” ก่อนดังก้อง ระรัว อึงอลด้วยเสียงหัวใจ เสียงหายใจ เสียงความคิดครวญครางกู่ร้องว่าถ้าไม่หยุดเพียงเท่านี้จะคลุ้มคลั่ง จะเป็นจะตาย ที่อดทนไว้แตกยับ แหลกสลาย
น่ากินว่ะ
น่ากินฉิบหาย ทำยังไงดีๆ น่ากินๆ กินไม่ได้ แต่น่ากินฉิบหาย
“ทำไมครับ” ได้สติขมวดคิ้วมุ่น ไม่แน่ใจว่าพี่โกรธเคืองเรื่องไหนทำไมถึงโดนไล่ ทิ้งรอยสักไว้ครึ่งๆ กลางๆ
มีเพียงเส้นไร้สีสัน
“เพราะผมงอแงเหรอ” สันนิษฐาน พยายามกะพริบไล่น้ำตาที่เอ่อคลอดวงตาหวาน กัดริมฝีปากอดกลั้น
โถๆ น่าสงสาร
แต่พี่วายืนยัน “ค่อยมาเติมสีอาทิตย์หน้า”
มือเก็บอุปกรณ์ ก้มหน้าก้มตา ก่อนชะงักเมื่อเด็กดื้อทำเสียงแข็งต่อต้านขึ้นมา
“หรือเพราะเรื่องเงินครับ”
“...” เข้าใจผิดไปไหนอีกนั่น
เด็กน้อยโน้มตัวจับแขนเขา ออดอ้อน จริงจัง
“ปกติพี่สักได้ชั่วโมงละหลายพัน แถมทำงานวันหยุดอีก ผมรู้ว่าพี่เสียเวลา” เป็นตุเป็นตะเลยนะ
มันเขี้ยวว่ะ
“ถ้าเป็นเรื่องนั้น...”
งับ!
คันฟันจนเผลอกัดไปหนึ่งที คมเขี้ยวฝังลงข้างรอยสักบนขาอ่อนขาวจนสะดุ้ง ไม่รุนแรงหวังแค่หยุดความเข้าใจผิด และได้ผล น้องชะงัก ทั้งห้องกลับมาเงียบกริบอีกครั้ง
“โง่จังวะ” งุ่นง่าน น้ำเสียงชวนใจสั่น “ทำไมต้องให้อธิบาย”
ไม่ใช่เพราะโดนดุ แต่เพราะแรงปะทุของอารมณ์บางอย่างที่ทะลักผ่านดวงตาสีนิลหม่นคมขวาง
“น้องครับ เติมสีอาทิตย์หน้า...”
ดิบร้าย โหยกระหาย คุคลั่ง
“แปลว่าอยากเจอ”
ทว่ากลับเจือเว้าวอน อ่อนไหว
ไม่เสียเวลานาน หลังได้คำตอบ เด็กน้อยยกยิ้ม ดวงตากลมวาวหวานแวววาวกระจ่าง ฝ่ามือที่จับแขนเลื่อนขึ้นไปยังหน้าผาก ปลายนิ้วคลึงขมวดมุ่นให้คลาย ยับย่นงุ่นง่านจางหาย
หนูป่านรู้ตัวว่าตัวเองน่ารัก รู้เสมอ ตลอดมา
"กว่าจะพูดได้นะครับ"
แต่วันนี้เพิ่งได้เรียนรู้ที่จะใช้ประโยชน์ความน่ารัก
“ผมก็อยากเจอวาเหมือนกัน”
...รีดอสรพิษ ให้สิ้นฤทธิ์ร้าย
ให้เชื่องเชื่อ
...เป็นลูกไก่ในกำมือ
☀ ------------------ #มอปลายลายสัก -------------------☀
มาแล้ววว แงงง มาช้าอีกแล้ว ;-;
เป็นตอนที่แก้นานมากอีกแล้วค่ะ เพิ่มเข้าตัดออกเพิ่มเข้าตัดออกอยู่อย่างนั้น กว่าจะได้จุดที่พอใจ (สุดท้ายตัดออกไปเยอะเลย 555)
วันก่อนเพิ่งคิดแท็กใหม่ได้ค่ะ #สักวาป่านหวาน น่ารักเนอะ -..-
ใช้ร่วมกับ #มอปลายลายสัก #วาป่าน ได้ตามสะดวงเลยนะคะ
จริงๆ ไม่ได้อยากเเท็กเยอะ แต่ในทวิตเตอร์รกมาก ข่าวปลอม แอคเค่อต่างๆ กดรีพอร์ตแล้วก็ไม่หายค่ะ เซ็งมาก (บ่นๆ)
ฝากพี่วากับน้องป่านด้วยน้า
ขอบคุณทุกคนที่ยังติดตามค่ะ ^^
-Martian-
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
