หัวข้อ: ———————— เพื่อนผู้ปกครอง * พระเอกเป็นออทิสติก * —————— ตอนที่ 61 * 23/02/63

[Lautenyu]

หมูหยองนี่แหละ #ลาสท์บอส ตัวจริง ฟันธง

[ZOFIARIN]

24

ในช่วงพักระหว่างเรียน กำลังมีคนตีอกชกหัวตัวเองอยู่

     "จับฉลากอีกแล้วเรอะ!?"

     ไอ้น้ำทึ้งหัวตัวเองไปมาไม่หยุด พร้อมกรีดร้องเสียงโหยหวน คลับคล้ายคลับคลากับตัวอะไรสักอย่างที่ปากเท่ารูเข็มชอบร้องขอส่วนบุญ มันยังคงดีดดิ้นไปมาไม่หยุดตั้งแต่อาจารย์ประกาศเรื่องงานกีฬาสีเมื่อเช้า เห็นว่าปีนี้เพื่อความสนุกสนานและน่าตื่นเต้นมากยิ่งขึ้น เลยให้นักเรียนทุกคนทำการจับฉลากเปลี่ยนสีใหม่ครับ ปกติพวกเราจะเปลี่ยนทุกสองปี แต่นี่แค่ปีเดียวก็เปลี่ยนเสียแล้ว เลยค่อนข้างจะเป็นที่ฮือฮาไม่น้อย
     ส่วนไอ้น้ำที่ดิ้นเร่าๆ ก็เพราะตั้งแต่เปิดเทอมมาวันแรกก็ดวงตกจับฉลากได้ที่นั่งค่อนข้างซวย ตอนนี้จึงกำลังวิตกกังวลขั้นสูงสุดว่าจะจับได้สีที่เจอคู่อาฆาต สีที่แพ้ หรือไม่ก็ถูกแยกออกจากกลุ่มคนเดียวอีก

     "กูขอสีอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่สีเดียวกับไอ้ยักษ์ แม่งจับซ้อมยันห้าทุ่มทุกวัน นี่ไม่ไหวจริงๆ ขอบายว่ะ"
     "กูขอสีที่ชนะ จะได้สิทธิ์ไม่เข้าแถวได้"

     สีที่ชนะจะได้สิทธิ์พิเศษที่แตกต่างกันไปในแต่ละปีครับ อย่างปีก่อน ก็ได้สิทธิ์พิเศษไม่ต้องเข้าแถวตอนเช้าได้ เล่นเอาคนที่อยู่สีที่ชนะเดินตัวปลิวมาโรงเรียนตอนแปดโมงสบายๆไปเลยครึ่งเทอม ทำเอานักเรียนที่ต้องรีบตื่นมาเข้าแถวให้ทันอิจฉาตาร้อนผ่าวๆ ทำให้ปีนี้ดูท่าทางจะคึกคักกันมากเลยครับ

     "อยากได้สีฟ้า อยากได้สีฟ้า" เทมเงยหน้าจากหนังสือมาร่วมบทสนทนาด้วย แต่พอเห็นผมมอง เจ้าตัวก็รีบก้มหน้างุด ตั้งใจทำแบบฝึกหัดต่อ คล้ายกับเด็กนักเรียนที่กลัวว่าอาจารย์จะดุหากพูดคุยกับเพื่อนในชั่วโมงเรียน

     "สีอื่นมั้งก็ได้มั่งแหม มึงไม่เบื่อเหรอวะ อยู่สีเดียวมาตั้งสองปีละ"
     "ไม่เบื่อเลยครับ ชอบ ชอบ เทมชอบสีฟ้า" แต่ก็อดไม่ได้ที่จะเงยขึ้นมาตอบอีกครั้ง เมื่อเพื่อนซักถาม ผมหัวเราะในใจเงียบๆ กับท่าทางของเด็กน้อยที่ประเดี๋ยวก็ก้มหน้าตั้งใจเขียน ประเดี๋ยวก็เงยหน้ามาพูดคุย สลับไปมาทุกๆสิบวิ ท่าทางที่ทั้งอยากคุยกับเพื่อนๆด้วย และอยากรีบๆทำแบบฝึกหัดให้เสร็จเร็วๆเช่นกัน จุดความเอ็นดูให้ส่องประกาย
   
      "งั้นกูอยู่สีฟ้าด้วย!"
     "เอ้า ไม่ใช่บอกว่าอยากแล้วจะได้อยู่เลยไหมวะ มันก็ต้องจับฉลากอีก"
     "เออ กูรู้ แต่พูดเสียงดังไว้ก่อนเผื่อเทวดาเห็นใจกูบ้าง แล้วมึงล่ะหมู อยากอยู่สีอะไร"
     "สีอะไรก็ได้ครับ"
     "สีอะไรก็ได้ที่มีเทมสินะมึงอ่ะ"

     เต้กับน้ำเบะปากใส่ผมที่นั่งยิ้มเฉยไม่ตอบโต้อะไร ก็มันเรื่องจริงนี่ครับ จะให้ผมเถียงอะไร แถมผมก็มั่นใจด้วยว่าจะได้อยู่สีเดียวกันกับเทมเหมือนที่แล้วมา
     เสียงข้อความในโทรศัพท์ที่เด้งเข้ามาก็เป็นสิ่งยืนยันความมั่นใจของผม ผมกวาดสายตาอ่านข้อความด้วยความพอใจ ก่อนจะเก็บเข้ากระเป๋ากางเกงเหมือนเดิม
     ข้อความสั้นๆจากทีมสภาด้านโปรแกรม 'ใช่ๆ สภารับผิดชอบเรื่องแบ่งสี' ทำเอาผมอารมณ์ดี

     "ยิ้มกริ่มเชียว มีอะไรวะ"
     "มึงดูหนังโปะ- โอ้ยยยย!" ไอ้น้ำไม่ทันพูดจบ ผมที่พอจะอ่านความคิดสัปดนของมันได้ ก็รีบหยิบไม้บรรทัดยัดปากมันทันที ผมชี้นิ้วไปทางเทม ไอ้คนที่มีไม้บรรทัดคาปาก ก็พยักหน้าหงึกหงัก ก็เป็นอันเข้าใจได้ ผมยอมถอนไม้วัดความยาวออกจากปากมัน ไอ้น้ำทำท่าจะอาเจียนทันที
     "แหย่ซะลึกเลยมึงแม่ง เกือบทะลุแล้วไหมล่ะ โวะ แล้วตกลงมีอะไร"

ผมตั้งท่าจะไม่ตอบพวกมันสองคน แต่คนข้างกายที่แอบเหลือบตาขึ้นมามองผม ทำหน้าอยากรู้เรื่องด้วยอย่างน่าเอ็นดู ก็ทำผมใจอ่อนยวบเป็นเต้าหู้ ยอมพูดออกมาเสียงเบา

     "จับฉลาก...สภาเป็นคนจัดการครับ"

 ไอ้เต้กับไอ้น้ำตาโต รอยยิ้มกริ่มบนหน้าของผม ลอยไปอยู่บนหน้าพวกมันแทน เรื่องเลวร้ายนี่ขอแค่เกริ่น พวกมันก็เข้าใจแจ่มแจ้งโดยไม่ต้องอธิบายเพิ่มเติมอะไรแล้วครับ...ต่างกับคนเทมที่ยังดูมึนงง ตามไม่ทัน


      "กูนี่รู้เลยนะคร้า ว่าประธานเลาจะเล่นไม่ซื่ออีกแร้ว B1 คิดเหมือนเลาหรือเปล่าคร้า"
       "B2 ก็คิดเหมือน B1 เลยค่า งี้ถ้าไม่ตัดสินบนกันสักหน่อย สงสัยต้องป่าวประกาศซะแล้วค่า ว่าประธานมีแผนชั่ว ยึดองค์หญิงไว้คนเดียวค่า" พวกมันดัดเสียงเป็นผู้หญิงทำท่าจีบปากจีบคอพูด ดูน่าเตะให้หล่นจากเก้าอี้

          "อะไรกันเหรอครับ อะไรเหรอ หมูยิ้มกิ่งอะไรเหรอครับ"
          "ยิ้มกริ่มครับเทม ไม่มีอะไรนะ ไหน ขอหมูดูหน่อยสิครับ ทำแบบฝึกหัดเสร็จหรือยัง" ผมยิ้ม เอ่ยเสียงอ่อนเบี่ยงประเด็น กับเรื่องที่จะทำให้ผมดูเสียภาพลักษณ์ ดูไม่ดีในสายตาเขา ผมไม่ยอมให้เล็ดรอดหรอกครับ
          "อีกสองข้อครับ" เทมหัวเราะเสียงแผ่ว ส่ายหน้าไปมา แล้วก้มหน้าลงไปทำต่อ

     ผมยังไม่ได้ไปลงเรียนพิเศษให้เทมเลยครับ ช่วงนี้เลยต้องฝึกเทมด้วยตัวเองไปก่อน ถ้ามีเวลาว่างเมื่อไหร่ ผมก็จะหยิบสมุดเปล่ามาตั้งโจทย์ให้เขาแก้ โจทย์ก็ผลัดเปลี่ยนวิชากันไปเรื่อยๆ ระดับความยากผมก็เลือกระดับขั้นของประถมบ้าง มัธยมบ้าง สลับๆกันไป แต่เอาที่ไม่เกินความสามารถของเขาและก็ไม่ง่ายจนเกินไปนัก
     แต่คิดว่าวันนี้ผมคงจะต้องพาเทมไปสมัครเรียนแล้วครับ เพราะผมน่าจะเริ่มยุ่งๆ ไม่ค่อยมีเวลาแล้ว พาไปลงเรียน ช่วงเย็นเทมจะได้ไม่เหงาตอนผมวุ่นวายกับงาน เลิกเรียนก็พาเทมไปส่งให้เจ้าตัวนั่งเรียนพิเศษ พอผมเลิกงานก็ไปรับกลับบ้านพร้อมกัน แบบนี้ผมสบายใจกว่าปล่อยเทมเดินเล่นไปมาที่สนามเด็กเล่นมากครับ

     "เนี่ย จะมาเปลี่ยนเรื่องหนีแบบนี้ไม่ได้นะคะพี่หมู น้องน้ำจะไม่ทน"

ผมนึกว่าพวกมันจะหยุดแล้วเสียอีก ที่ไหนได้ ยังไม่ยอมจบเลยครับ โดยเฉพาะไอ้น้ำที่ลากเก้าอี้เข้ามาใกล้กว่าเดิม ทำมือป้องปากกระซิบกระซาบ

     "เอากูไปอยู่สีเดียวกับมึงด้วยดิ นะหมูนะ นะ นะ นะมึงนะๆๆๆๆ"
     "ไม่เอาครับ มันจะน่าสงสัยเกินไป"
     "โห ทำยังกับว่ามึงที่อยู่สีเดียวกับเทมทั้งปีทั้งชาติไม่น่าสงสัยอย่างนั้นแหละ"
     "ไม่ครับ" ผมยังคงยืนกรานปฏิเสธ สิทธิ์พิเศษผมมีให้แค่เด็กน้อยของผมเท่านั้น
     "มึงคิดดูนะหมู ปีนี้มึงจะลงแข่งกีฬาสีด้วยใช่ไหม ไหนจะทำงานสภาอีก แล้วใครจะคอยเฝ้าไอ้เทม มึงคิดดูสิหมู           ถ้าเกิดเรื่องกับเทมล่ะ คนอื่นก็ช่วยดูนิดหน่อย จะมาน่าไว้ใจเท่าพวกเราคนกันเองได้ไงวะ"


     นานๆครั้งคำพูดของน้ำถึงจะทำผมเกิดความสนใจขึ้นมาได้ ยิ่งเมื่อเก็บมาคิดพิจารณาดู...มันก็จริงนะครับ เพราะวันที่ไม่ได้ประชุมสภา ผมที่จะไปลงสมัครแข่งก็คงจะต้องซ้อม ส่วนฝ่ายเชียร์หรือคนที่ไม่ได้จะลงแข่งอะไร ก็ต้องไปฝึกอีกยิม ไม่ได้ใช้ยิมร่วมกัน ระหว่างนั้นคงจะไม่มีคนช่วยดูเทม เรียนพิเศษก็จริง แต่จะขาดกิจกรรมก็ไม่ได้
     อืม...ผมทำสีหน้าครุ่นคิด ส่วนน้ำที่พอเห็นท่าทางของผม เห็นคำพูดของตัวเองที่เป่าหูเหมือนจะได้ผล ก็รีบพ่นลมแรงมาอีกระลอกใหญ่

     "เนี่ย มึงคิดดูนะหมู มึงไม่อยู่ เทมก็เหงา เทมเหงาก็รู้สึกไม่ดี รู้สึกไม่ดีก็การเรียนไม่ดี การเรียนไม่ดีก็เศร้า เทมเศร้า มึงก็เศร้า มึงกับเทมเศร้าพวกกูก็เศร้า เอากูไปอยู่สีเดียวกับมึง รับรองว่าเป็นเรื่องที่เหมาะที่ควรที่สุด"
     "ขนาดนั้นเลยเหรอวะมึง" เต้ที่ฟังน้ำพูดหว่านล้อมผมถึงกับตาโต จนอดถามแทรกขึ้นมาไม่ได้
     "เออ เชื่อกูดิหมู"

ไม่อยากจะตอบรับคำขอเลยครับ แต่เหลือบมองคนที่กำลังตั้งใจทำโจทย์อยู่แล้วก็นึกเป็นห่วงไม่ได้จริงๆ ปฎิเสธไม่ได้ว่าในกลุ่มพวกเราสี่คน เทมเหมือนน้องน้อย แล้วพวกมันสองคนก็ค่อนข้างที่จะดูแลเทมดี

     ถ้าไม่นับที่ชอบพูดอะไรไร้สาระให้เด็กน้อยของผมฟังล่ะก็นะ...

     "...แล้วอย่าชวนเทมทำ หรือคุยเรื่องแปลกๆกันนะครับ" คำพูดที่บ่งบอกว่าผมยอมตกลงรับข้อเสนอ เล่นเอาไอ้น้ำลุกขึ้นยืนชูแขนขึ้นฟ้า ร้องไชโย เหมือนผู้ชนะได้รางวัลกีฬาสีเรียบร้อยแล้ว
     "เยส! ปีนี้กูจะได้อยู่สีที่ชนะแล้วโว้ยยย"
     "ใครว่า ปีนี้สีกูต้องได้แน่นอนโว้ยยยยย"
     "ไอ้เต้ มึงยังไม่ได้จับฉลาก มึงรู้ได้ไงว่าจะอยู่คนละสี"
     "กูสัมผัสได้ ว่าปีนี้เราจะแยกกัน"
     "มาว่ะ เต้จิตติดสัด"
     "จิต-สัม-ผัส โว้ยยยย ไม่ใช่ติดสัดไอ้เตี้ยน้ำ"

คู่แฝดคนละฝา ที่พอไม่ได้จิกกัดคนอื่น ก็หันมาทะเลาะกันเอง พวกมันยังคงเสียงดังจนถึงวินาทีสุดท้ายของคาบเรียนใหม่ที่กำลังจะเริ่มขึ้น


     ผมมาเรียนปกติสองสามวันแล้วครับ เป็นสองสามวันที่ทั้งแตกต่างแล้วก็ไม่แตกต่าง มีรุ่นน้องรุ่นพี่ หรือเพื่อนบางคนที่ไม่ได้สนิท เว้นระยะห่างกับผมมากกว่าเดิม คิดว่าเพราะภาพที่ผมตัวโชกเลือดเป็นประเด็นใหญ่ เรื่องคลิปวิดีโอของเทมอีก ไหนจะกับวีรกรรมโมเสคแยกผู้คนออกสองข้างแล้วเดินตรงกลาง หลายๆอย่างรวมกัน
ทำให้ภาพลักษณ์ของผม อืม...เหมือนแปรจากคำว่าทุกคนเกรงใจ เป็นหลายคนกลัวเกรงน่ะครับ

ข่าวลือหลายอย่างแว่วมาให้ได้ยิน ทั้งด้านดีและด้านร้ายปะปนกันมั่ว ข่าวจริงนับนิ้วได้แต่ข่าวโคมลอยนี่เกินนับนิ้วหมด มีแม้กระทั่งผมเป็นลูกชายมาเฟียที่เข้ามาขยายอำนาจในประเทศไทย หึ ไร้สาระมาก ผมเป็นแค่ลูกชายของนักธุรกิจธรรมดา กับหลานชายอดีตอาจารย์สอนทหารเพียงเท่านั้นครับ

ข่าวลือที่กำลังโหมกระพือ ไม่จบลงง่ายๆแค่เป็นลูกชายมาเฟียใหญ่ เพราะข่าวเรื่องผมชกต่อยกับไอ้สิงห์ ไม่ได้มาเพียงแค่คำพูดกับสายลม แต่มีเป็นภาพประกอบเคลื่อนไหว วิดีโอที่ผมรัวหมัดใส่มันไม่ยั้งถูกเผยแพร่ออกมา ในตอนนั้นที่กำลังมีเรื่องกัน ดันมีคนในกลุ่มของมันถ่ายทอดสดในโทรศัพท์ ถึงภาพจะเบลอๆ ไม่ชัดนัก  และถึงหน่วยงานของคุณพ่อจะตามเก็บจนหมดทีหลัง แต่คนที่เห็นไปแล้ว ก็ต้องปะติดปะต่อกันได้ ว่านั่นน่ะคือผมเอง กับความบ้าคลั่งและดูร้ายกาจที่ทุกคนเห็น ประธานผู้เคร่งขรึม ก็เปลี่ยนไป

พากันเรียกผมลับหลัง กลายเป็นประธานสีเลือดขึ้นมา จากภาพลักษณ์คนที่ใช้สมองฉันท์ปัญญาชน เปลี่ยนเป็นปัญญาชนที่พร้อมจะดับเครื่องชนใช้หมัดแก้ปัญหาทันทีหากถูกกระตุกหนวด ดูเป็นอันธพาลพิกล แต่อะไรก็ไม่ทำให้ผมคิ้วกระตุกเท่าฉายาที่ได้รับมาหรอกครับ


ประธานสีเลือด
ค่อนข้างจะเป็นฉายาที่...เชยมากครับ
ให้ตายเถอะ สมัยนี้แล้วก็ยังมีคำโบร่ำโบราณแบบนี้ใช้กันอยู่อีก

ภาพลักษณ์ผมกลายเป็นอะไรที่ดูอันตรายและไม่ควรหาเรื่องด้วยขั้นเด็ดขาดขึ้นมาทันที ทุกคนทำท่าเหมือนแค่หากพูดผิดหู หรือทำผมไม่พอใจแม้เพียงนิด ผมก็จะปรี่เข้าไปกระชากคอเสื้อ ชกเขาให้เลือดกำเดาไหล กระแทกหมัดใส่ระรัวจนดั้งอีกฝ่ายยุบถึงจะพอใจ ซึ่งไม่ใช่เลย ผมไม่ได้เป็นหมาบ้ากัดคนไปทั่วนะครับ ผมสามารถควบคุมอารมณ์ตัวเองได้ดีมาก

อีกอย่าง เรื่องเล็กน้อยแค่นั้น ผมจะไปทำอะไรเขาทำไมกัน ผมเป็นคนรักสงบนะครับ
ตราบใดที่พวกเขาไม่มาแตะต้องคนสำคัญของผม ผมก็รับประกันได้ว่าทุกคนจะปลอดภัย

     แม้ในใจผมจะนึกฉุนนิดหน่อย แต่ในความเป็นจริง ผมก็ไม่คิดจะแก้ข่าวอะไร นอกจากยิ่งพูดไปจะยิ่งเหมือนแก้ตัว ยังไงเราก็ไม่สามารถห้ามปากคนจำนวนมากได้ สู้ผมหาผลประโยชน์จากการที่มีคนกลัวผม เว้นระยะห่างออกไปดีกว่า เพราะว่าจริงๆแล้วมันก็ดี นอกจากจะไม่น่ารำคาญแล้ว จะได้ไม่มีใครกล้ายุ่งกับเขาอีก ถือเสียว่าคลิปและทุกอย่างเป็นการคำประกาศ เป็นคำเตือนจากผมถึงทุกคนก็แล้วกัน

ว่าคนของผม
ไม่ว่าใคร...ก็ห้ามแตะต้อง

ถ้ามีเศษสวะตัวไหนกล้ามาก่อกวน อยากลองดี
...จะไม่มีคำว่าปรานีครั้งที่สอง...


     ส่วนกับเทม...ถ้าผมกลายเป็นราชาปีศาจในสายตาทุกคน เทมก็กลายเป็น 'น้องน้อย' กลายเป็น 'องค์หญิง' ที่น่าสงสาร ที่โดนกลั่นแกล้งครับ เต้บอกว่าตอนวีดีโอเทมถูกแกล้งหลุดออกมา ทุกคนตกใจและสงสารเทมกันมาก ตกลงกันว่าจะไม่พูดขุดคุ้ยให้เทมเจ็บช้ำน้ำใจ และโกรธพวกไอ้สิงห์กันสุดๆ แม้จะไม่ใช่คนรู้จักกันเป็นการส่วนตัว ก็โกรธแค้นแทน

เพราะถึงเทมปุระจะไม่กล้าพูดคุยหรือสบตากับคนไม่รู้จัก ส่วนคนรู้จักหรือสนิทที่พอคุยด้วยได้นอกจากกลุ่มเพื่อนของผม ก็มีแค่เด็กอนุบาลกับลุงยามและคณาอาจารย์ แต่ปกติเทมก็เป็นเด็กมือไม้อ่อน และเทมก็ถือว่าดังมากในโรงเรียนเช่นเดียวกัน เจ้าตัวมักจะถูกแอบถ่ายรูปไปลงเพจหรือทวิตเตอร์ รูปในเพจที่ถูกแอบถ่ายก็ล้วนเป็นรอยยิ้มใสซื่อและท่าทางขี้อาย ดูเป็นเด็กเรียบร้อย เดินตามผมต้อยๆเป็นลูกเจี๊ยบ กระทั่งรูปที่เด็กอนุบาลแบ่งไอศกรีมให้เจ้าตัว แล้วเด็กน้อยของผมก็ดีใจยิ้มหวานพร้อมไหว้ขอบคุณเด็กที่ตัวเล็กกว่าตัวเองสักสองสามเท่าก็ยังมี 

เพราะภาพลักษณ์แบบนั้น คะแนนความสงสารจึงถูกเทโครมใส่อย่างจัง

ทั่วโลกโซเชี่ยลตามหาตัวกันให้วุ่นเพื่อที่จะปลอบใจ แต่ก็น้อยคนที่ค้นหาจนพบ เพราะรูปที่ถูกปล่อยออกไปก็เบลอเอาไว้ และเก็บรายละเอียดช่วยซ่อนตัวเทมในระดับหนึ่ง และทีมงานของคุณพ่อก็ตามเก็บรายละเอียดอีกที

หนึ่งในทีมช่วยแฉข้อมูลไว้ล่าแม่มดในโลกอินเตอร์เนต ก็ได้ข้อมูลมาจากคนในโรงเรียนเกินครึ่งเลยครับ เห็นว่าตอนที่พวกไอ้สิงห์เข้ามาเก็บของที่ห้องเรียน โดนคว่ำบาตรใส่กันหมด บางคนถึงกับไปหาซื้อไข่เน่ามาเตรียมปา แค่โผล่หน้าผ่านห้องเรียน ก็ถูกนักเรียนในห้องลุกจากที่หลายสิบคนคนเข้ามารุมตะโกนด่า หลายคนแทบจะวิ่งเข้ามารุมซ้อม จนอาจารย์ต้องบอกว่าจะส่งไปให้ทางไปรษณีย์ เพราะเข้าไปในห้องไม่ได้

แต่ว่าคงจะไม่มีอะไรส่งไปได้หรอกครับ...ไม่ต้องถามหาซากหนังสือหรือของ ยิ่งกว่าไม่เหลือเค้าโครงเดิม สมุดหนังสือทุกหน้าถูกเขียนด่าชนิดที่ว่าไม่เหลือความเป็นคน ขนาดลุงยามหน้าโรงเรียนยังแอบแกล้งปิดประตูชนรถจนเป็นรอยถลอก จะเอาเรื่องก็ดัน 'กล้องวงจรปิดพัง' เสียได้

เรียกว่าคนในโรงเรียนก็ยกเจ้าตัวเป็นสมบัติของโรงเรียนไปเสียแล้วครับตอนนี้ ก่อตั้งสมาคมปกป้องเทมมาแบบลับๆ ที่ไม่ลับเลยสักนิด เพราะเล่นไปตั้งหัวข้อหากันในเว็บบอร์ดของโรงเรียน...โจ้งแจ้งสุดๆ




แต่ในความเปลี่ยนแปลง ก็มีบางคนที่ไม่เปลี่ยนนะครับ เช่น

     "เทมของหญิงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง มานี่มา เร็วๆๆ นี่สมุดภาพระบายสีเล่มใหม่เลยนะเทม คุณแม่ของหญิงเพิ่งกลับมาจากสัมมนาที่ฮ่องกงซื้อมาฝาก"

     วันนี้มีหญิงกับไม้มารอรับครับ ทีมสภาที่มารอรับตัวผมไปขึ้นเขียง เมื่อถึงวันประชุม ถูกเปียกำหนดขึ้น สับเปลี่ยนกันมาวันละสองสามคน โดยอ้างเหตุผลของเมื่อวันก่อน ที่ผมแค่แอบโดดพาเทมไปทานไอศกรีมข้างโรงเรียนแล้วเข้ามาช้าหน่อยเดียว เลขาก็ทำเป็นเรื่องใหญ่ ส่งคนมาคอยคุมตัวผมเสียอย่างนั้น

...จริงๆแล้ว ผมว่าพวกเขาหาข้ออ้างมาหาเทมกันเสียมากกว่า...

     "โหๆๆๆ พี่ม่อน! ขอบคุณครับ หญิงให้เทมเยอะแยะเลย เทมระบายไม่ทันแล้ว เลือกระบายไม่ถูกเลยอันไหนก็สวย" ลูกแก้วสีน้ำตาลใสส่องประกายเจิดจ้า เมื่อเห็นสมุดแบรนด์คุ้นตาในมือของหญิง เด็กน้อยยกมือไหว้เมื่อมีคนให้ของตามความเคยชินทันที จนหญิงยิ้มหวานใส่ ทำท่าอยากจะวิ่งเข้ามาฟัด จนผมต้องส่งสายตาห้ามทัพ คุณพี่สาวทำหน้าขัดใจ มือที่เตรียมยกขึ้นมาบีบแก้มกลมจำต้องยอมลดมือลง
     "อันนี้หญิงไม่ได้ให้เทมเองนะ ของคุณแม่ต่างหาก ไม่รับไม่ได้นะจ๊ะ เทมเอาเก็บไว้ก่อน ค่อยๆทยอยระบายก็ได้เนอะ แล้วค่อยให้หมูถ่ายรูปส่งมาให้หญิงดู ตอนเทมระบายเสร็จ"
     "โอเคครับ ขอบคุณคุณแม่หญิงด้วยนะครับ" เทมทำมือเป็นรูปตัวโอ ยิ้มตาหยี ยกมือไหว้อีกรอบ จนหญิงต้องรีบโบกไม้โบกมือเป็นพัลวัน สองคนยืนคุยเรื่องสมุดภาพระบายสีคอลเลคชั่นใหม่ ส่วนชายอีกคนก็เอาการเอางาน หันมาพยักหน้าทักทายผมเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยถาม

     "ไปเลยไหม"

ไม้เหรัญญิกหน้านิ่งถามเสียงนิ่งกว่า แต่ อา...ให้ตายสิ ตั้งแต่วันที่เขาไปเยี่ยมไข้เทมแล้วเต้นวันนั้น ผมก็มองเขาเป็นเหรัญญิกผู้เงียบขรึมไม่ได้อีกเลยครับ มันตามมาหลอกหลอนจริงๆนะครับ...ไอ้ท่าเต้นนั้นน่ะ

     "เดี๋ยวผมต้องพาเทมไปสมัครเรียนพิเศษก่อนครับ แล้วเดี๋ยวจะตามไป"
     "ไม่ใช่ว่าจะแอบหนีพาเทมไปกินไอติมอีกนะคะหมู" หญิงทำท่าหรี่ตาจ้องจับผิดผม
     "สมัครเรียนพิเศษครับ" ผมตีหน้านิ่งเฉย ตอบกลับเสียงเรียบ
     "สมัครเรียนนะหญิง เทมไม่ได้ไปห้องชุมนุมแล้วล่ะครับ เสียดายจังเลย"
     "ห้องประชุมจ้ะเทม อ๋อ ถ้าเทมว่าแบบนั้นก็ไปกันเถอะ แล้วหมูอย่าลืมตามขึ้นมานะ เดี๋ยวเปียจะกินหัวเรา"
พอเป็นเทมพูด คุณพี่สาวที่แพ้ทางน้องชายหัวอ่อน ก็ยอมปล่อยผ่านอย่างรวดเร็ว


ฉายาประธานสีเลือดไม่ช่วยอะไรเลยครับ...
อยากให้ความน่ากลัวซึมไปถึงทีมสภาผมบ้างจัง
จะได้ไม่มีใครกล้ามาตามผมไปทำงาน เฮ้อ



     พอแยกตัวจากหญิงกับไม้มา เทมก็ดูตื่นเต้นเล็กน้อย

     "ตื่นเต้นเหรอครับเทม"

     ผมถามเมื่อเจ้าตัวดูกระสับกระส่าย คงจะเพราะเป็นกังวล เขาต้องสอบก่อนจะเข้าชั้นเรียนพิเศษครับ เพื่อให้อาจารย์วัดระดับความรู้ใหม่ทุกต้นเทอมก่อนจะเรียนพิเศษ เพื่อจะได้จัดบทเรียนที่เหมาะสมให้เจ้าตัวต่อไป
เทมค่อนข้างคาดหวังไว้ว่าเทอมนี้ ตัวเองจะได้เริ่มบทเรียนใหม่ๆเสียที ซึ่งผมก็ลุ้นไปกับเขาด้วย

     เด็กน้อยของผมพยักหน้าเร็วๆ เขาดูกังวลและตื่นเต้นมาก เสียงทุ้มเอ่ยเรียกชื่อผมละห้อย เอือมมือมาจับข้อมือผมหลวมๆ

     "หมูหย็องครับ หมูหย็องครับ เทมขอกำลังใจหน่อยได้ไหมครับ"

     เทมแบมือมาตรงหน้าผม ใบหน้าน่ารักส่งสายตาออดอ้อนตรงมาขอกำลังใจ ผมงุนงงไปเล็กน้อย แล้วก็รู้สึกแก้มร้อนขึ้นมา เมื่อนึกไปถึง 'วิธีการให้กำลังใจแบบเทมปุระ' แล้วหัวใจเจ้ากรรมก็เต้นตึกตักไม่หยุด

     ผมสบกับดวงตาสุกใสที่เจือไปด้วยคำอ้อนวอน แล้วก็ให้รู้สึกหัวใจละลาย
นึกสาปส่งคนที่สอนวิธีนี้ให้เขา วิธีที่มันไม่ดีต่อหัวใจผมเลย ไม่ดีเลยสักนิด ไม่ดีที่ทำให้ผมเขินจัด ตัวแข็งทื่อเป็นท่อนไม้ ยิ่งตั้งแต่เกิดเรื่อง ผมก็ไม่ได้แสดง หรือได้รับความรู้สึกหวานๆในเชิงชู้สาวจนหวาบหวามหัวใจหนักหน่วงแบบตอนนี้มาพักใหญ่ ส่วนมากมันเป็นเหมือนขนมหวานเบาๆ ที่ล่องลอยอยู่รอบตัว เป็นความละมุนที่รู้สึกนุ่มฟูในใจ  ไม่ใช่ลูกศรพุ่งปักอกดังฉึก
     

     ผลของการถูกจู่โจมโดยไม่ทันตั้งตัว...รุนแรงมากครับ

ยิ่งการห่างหายมาสักพัก มันยิ่งแทบจะทำให้ผมเป็นลม ภูมิต้านทานติดลบไปไกล
เทมปุระไม่ให้โอกาสผมได้สร้างภูมิคุมกันเขาได้ เสียงทุ้มเอ่ยติดหวานสำทับขอร้องกันลงมา

"นะครับหมูหย็อง"

จะเอาเท่าไหร่ก็ว่ามาครับเทม แต่อย่ามาทำเสียงแบบนี้ใส่หมูนะครับ
หมูจะไม่ทน...
...และหมูก็ทนไม่ไหวด้วย

     ผมค่อยๆโน้มใบหน้าไปใกล้ฝ่ามือที่รอรับกำลังใจอย่างเก้ๆกังๆ เว้นระยะห่างไว้หนึ่งคืบ ก่อนจะค่อยๆพ่นลมหายใจใส่เข้าไป พอลมร้อนปะทะฝ่ามือใหญ่ เทมปุระก็รีบเอามือประกบกัน เหมือนกลัวจะมีแม้เพียงเศษเสี้ยวหลุดหายไปหากชักช้า ผมที่ยังสบตากับเขาอยู่แม้จะเอนตัวเข้าไปใกล้ ช้อนตาขึ้นมองเขา มองรอยยิ้มดีใจที่เหมือนได้รับการชาร์จพลังเต็มเปี่ยม

และต้องสะดุ้งตกใจ เมื่อจู่ๆมือที่ทำท่าประกบลมหายใจของผมอย่างทะนุถนอม เคลื่อนขึ้นมาติดริมฝีปากของผมเสียแบบนั้น

จุ้บ


"เทมต้องสอบน่ากลัวๆ เพราะงั้นเลยอยากได้กำลังใจเยอะๆ...เยอะแบบพิเศษ"

     ว่าแล้วก็ยิ้มกว้าง ไม่ได้นึกถึงหัวใจของคนที่โดนดูดกำลังใจไปเลย แต่ทั้งๆที่เขาบอกว่าขอกำลังใจ แต่ผมรู้สึกว่าที่ผมให้เขาไปดันมีแต่ใจล้วนๆ ...ไม่สิ อาจจะมีกำลังด้วยก็ได้ เพราะผมรู้สึกแข้งขาอ่อนแรง ถ้าไม่มีสายตาหวานๆที่มองลงมาช่วยตรึงผมไว้ คงจะทรุดฮวบลงไปกองกับพื้นทันที

กำลังใจเยอะแบบพิเศษ คือต้องได้รอยประทับริมฝีปากด้วยหรือไงครับหืม เจ้าเด็กแสนร้ายกาจ

        ผมรู้สึกเหมือนกำลังจะกลายเป็นระเบิดอีกครั้ง เมื่อเทมทำท่าเสียดายที่จะปล่อยกำลังใจจากผม เด้กน้อยเลยตัดสินใจ เอามือที่ประกบกันชิดริมฝีปากของตัวเอง ทำปากมุบมุบมุบ คล้ายกำลังดูดดื่มกำลังใจของผมเข้าไป

แย่ล่ะ...เขาดูดสติของผมเข้าไปด้วย ดูดไปหมดเกลี้ยงเลย...
สมองหยุดค้างกลางคัน ไม่ยอมทำงานจนน่าไล่ออก เอาแต่สั่งงานให้สูบฉีดเลือดมาเลี้ยงที่แก้มจนแดงฉาน

ท่าทางน่ารักทำลายล้างมักจะมาแบบไม่หยุดให้รับมือไหว มือสวยขยับพลิกมุมไปมา จนลูกแก้วสีน้ำตาลเจอมุมที่ถูกใจก็สั่นพราว รอยยิ้มดีใจติดมุมปากร่างสูง เขาก้มหน้าลง และเริ่มลงมือกระทำการอันแสนร้ายกาจ

อัญมณีแสนล้ำค่าเคลื่อนจากมือของตัวเอง มาสบกับดวงตาสีฟ้าที่สั่นไหว ริมฝีปากที่ผมเฝ้าปราถนา ประทับซ้ำกับรอยที่ลักขโมยตราประทับของผมไปแบบไม่ให้ตั้งตัว เป็นชั่วระยะเวลาสั้นๆที่ดูยาวนานคล้ายไร้ที่สิ้นสุดสำหรับผม

     คล้ายทำสำเร็จ แล้วก็ยิ้มกว้างเมื่อทำสำเร็จ ส่องประกายระยิบระยับจนผมสมองขาวโพลน

"ได้รับกำลังใจจากหมูหย็องเรียบร้อยแล้วครับ"

     และเทมน้อยก็เป็นเด็กดี มีอะไรมักจะแบ่งปันผมเสมอ ครั้งนี้ก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น...เขาแบ่งปันผมเช่นกัน

ยื่นมือที่มีทั้งรอยจูบของผมและเขา กลับคืนมาส่งด้วยการแตะเบาๆอีกครั้งที่ริมฝีปากของผม ความอุ่นร้อนแผ่ซ่าน  ดั่งไม้ขีดจุดไฟในตะเกียง ดั่งไฟแช็คจุดขั้วระเบิดให้เริ่มนับถอยหลัง ความรู้สึกสีชมพูอบอวลอัดแน่นในหัวใจกำลังจะปริแตกออก

     มันค่อยๆปริแตกออก

     "แบ่งกำลังใจหมูหย็องด้วย"

     ปริแตกออกปลดปล่อยผีเสื้อนับล้านให้บินว่อนไปทั่ว

จูบทางอ้อมครั้งที่สองของเรา เกิดขึ้นบนทางเดินระหว่างไปสมัครเรียนพิเศษ
เกิดขึ้นมาแบบไม่มีที่มาที่ไป เกิดขึ้นแบบเรียบง่าย

และอนุภาพรุนแรงกว่าครั้งที่แล้วอย่างสิ้นเชิง


     รถพยาบาล...ผมคิดว่าผมต้องการรถพยาบาล...


มือแกร่งที่มีรอยจูบถึงสามรอย แตะลงมาแผ่วเบาที่แก้มของผม ลูบไล้ด้วยความเป็นห่วง สวนทางกับคำพูดที่ดูพออกพอใจกับสีชมพูเข้มบนหน้าของผม เป็นลูกศรสุดท้ายที่เขาง้างออก เล็งเป้า และยิงมาที่ผม

"หมูหย็องแดงไปหมดเลย...น่ารักจังเลยครับ"

 คิดอีกที...เอาโลงศพมาดีกว่าครับ
รักษาคงไม่ไหว แผลฉกรรจ์ เกินเยียวยา
ตายสนิท...

หรือคิดอีกที โลงศพอาจจะไม่จำเป็น

เพราะผมได้ทำการระเบิดตัวเองเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

ตู้มมมมมมมมมมมมมม!




     คำว่าน่ารักหมุนวนในหัวผม เหมือนสมองติดกับดักจนคิดเรื่องอะไรไม่ได้ มันติดอยู่กับแค่คำๆเดียว น่ารัก หมูหย็องน่ารัก น่ารัก หมูหย็องน่ารัก ให้ตายเถอะ...เขาต้องยังไม่หายป่วยดีแน่ๆ
     เทมของผมน่ะ ไม่ร้ายกาจขนาดนี้เสียหน่อย!

     ผมเดินให้เขาจูงเหมือนหุ่นยนต์ที่ไร้ความคิดเป็นของตัวเอง มาถึงห้องเรียนพิเศษ เขาก็ให้ผมนั่งรอ ผมลืมกระทั่งมารยาทขั้นพื้นฐาน อย่างเช่นยกมือไหว้สวัสดีอาจารย์ จนเขาสอบเสร็จนั่นแหละครับ ผมถึงได้รู้สึกตัวอีกครั้ง

     "สวัสดีครับอาจารย์ฤทัย"
     "สวัสดีจ้ะดิมิทรี งั้นเดี๋ยวฟ้าประทานนั่งรออาจารย์ก่อนนะ ขออาจารย์คุยกับดิมิทรีแป็บหนึ่งนะจ๊ะ"
     "เทมรอตรงนี้ก่อนนะครับ"
     "ครับ" เทมตอบรับคำอย่างว่าง่าย นั่งลงอย่างเรียบร้อยรอผม

[ZOFIARIN]

     ผมเดินตามเข้ามานั่งลงตรงข้ามกับอาจารย์ ท่านวางผลคะแนนสอบของเทมปุระให้ผมดู ผมกวาดตามองอย่าละเอียด ผมนิ่งเงียบเมื่อดูครบทุกใบ

     "เท่าเดิมเลยใช่ไหม"


ใช่ครับ เท่าเดิม
ไม่แย่ลง...แต่ก็ไม่ดีขึ้น...

แม้เทมจะพยายามอย่างหนัก เขาอ่านหนังสือ เขาทำแบบฝึกหัด เขาพยามมากมายแค่ไหนผมรู้ดี
ผมได้ความรู้สึกดีๆเมื่อครู่พยุงหัวใจผมที่แกว่งไกวเอาไว้ ไม่งั้นคงไม่มีแรงปลอบใจตัวเอง ผมพยายามบอกตัวเองว่ามันเป็นเพราะเขามีเรื่องกระทบกระเทือนเมื่อเร็วๆนี้ ถึงได้ยังย่ำอยู่ที่เดิม...ไม่ใช่อะไรที่ผมเคยคิดเอาไว้

     "ไม่ต้องทำหน้ากังวลแบบนั้นนะจ๊ะ สำหรับฟ้าประทาน สำหรับเด็กพิเศษ น้องเทมก็ถือว่าเรียนรู้ได้รวดเร็วมาก          แล้ว สามารถเรียนทันเพื่อนได้ขนาดนี้ ก็ถือว่าเก่งมากๆ พัฒนาการเป็นไปด้วยดีเลย"
     "เขาจะเรียนต่อไหวไหมครับ"

คำถามที่น่ากลัวสำหรับผม
 
รอยยิ้มอ่อนโยนปรากฎขึ้นบนใบหน้าของอาจารย์ฤทัย

 "ไม่ต้องเป็นห่วงนะจ๊ะ ตอนนี้ยังไม่มีปัญหาอะไรเลย ที่อาจารย์เอาให้ดู คือพวกเราอาจจะต้องลองปรับวิธีการสอนเขาหลายๆแบบ ลองให้เขาเรียนรู้ด้วยวิธีแปลกใหม่บ้าง ดิมิทรีพาน้องเทมไปตรวจวัดระดับพัฒนาการมาหรือยังจ๊ะ"
"พาไปครั้งล่าสุดเมื่อปิดเทอมครับ ผลออกมากลางๆไปถึงดี ด้านการควบคุมอารมณ์ไม่มีปัญหาครับ ประพฤติตัวก็เหมือนกัน ภาษากับการสื่อความหมายก็ถือว่าดีขึ้น แต่ปฏิสัมพันธ์กับคนอื่นก็ยังได้คะแนนน้อยที่สุดอยู่เหมือนเดิม กับ...การเรียนรู้ของเทมเหมือนจะรับรู้ได้ช้าลงนิดหน่อย"
"งั้นก็ดีแล้วจ้ะ เธอก็ไม่ต้องเป็นกังวลมากไปนะ เด็กพิเศษที่เรียนรู้ได้เร็วและควบคุมตัวเองได้เก่งเหมือนเทมอาจารย์ก็เพิ่งเคยเจอ เธอนำทางเขาได้ดีมากแล้วจ้ะ แต่ต้องอย่าลืมว่าเขาก็มีข้อจำกัดหลายๆอย่าง ไม่สามารถตามการเรียนได้รวดเร็วเหมือนคนปกติ อาจจะมีติดขัดไปบ้าง ก็ไม่ต้องแตกตื่นไปนะ เราต้องลองปรับเปลี่ยนวิธีดูกันก่อนนะจ๊ะ"

     ผมโล่งใจขึ้นมาเล็กน้อย เมื่อได้รับคำยืนยันจากผู้หญิงตรงหน้า

เพราะผมเป็นคนเลือกจับมือเทม แล้วดึงเขาเข้ามาอยู่ในโลกของคนธรรมดา กับคนพิเศษแบบเขาในโลกที่แตกต่าง ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะกลมกลืน มันยากสำหรับเขา

มันยาก แต่เขาก็ไม่สะบัดมือผมออก

กับความต้องการของผม เทมไม่เคยขัดขืน ไม่เคยตั้งคำถาม ไม่เคยนึกปฎิเสธ เทมอ้าแขนตอบรับทุกคำขอด้วยรอยยิ้ม ตามใจผมทุกอย่างเสมอมา และผมไม่อยากเป็นคนทำลายรอยยิ้มนั้น...ด้วยน้ำมือของผมเอง ด้วยความเห็นแก่ตัวของผม...ที่อยากให้เขาอยู่ด้วยกันตลอดเวลา

          ผมเดินออกมาจากห้องของอาจารย์ เทมปุระพอเห็นผมก็รีบวิ่งเข้ามาหา

ผมเงยหน้ามองเด็กตัวเล็กๆ ที่เมื่อวันวานในหลายปีก่อน ยังตัวเล็กกว่าผมมาก ทว่าตอนนี้กลับสูงนำหน้าผมไปไกลเผลอเอื้อมมือไปลูบใบหน้าของเขา แก้มกลมๆสมัยก่อนเหลือน้อยลง นุ่มน้อยลงนิดหน่อย แต่ยังคงให้สัมผัสที่ดีมากไม่เคยเปลี่ยนแปลง เทมยิ้มและโอนอ่อน เอียงคอแนบใบหน้าลงกับฝ่ามือของผม เหมือนเจ้าเหมียวที่คลอเคลียเจ้าของ

เขาน่ารักจับใจอย่างนี้เสมอ
ท่าทางแนบใบหน้าและส่งยิ้มให้กัน ที่คล้ายบอกกลายๆ ว่าเขาให้ผมทุกอย่าง ทุกๆอย่าง...

     ผมถามเขาเสียงเลื่อนลอย

     "อยู่กับหมู...เทมมีความสุขไหมครับ อึดอัดหรือเปล่า"

     เทมดูงุนงงที่จู่ๆผมก็ถามเขาแบบกระทันหัน เทมมองสบดวงตาสีฟ้าที่สั่นไหว เขามองอยู่นาน ก่อนจะค่อยๆดึงมือผมออกจากแก้มของตัวเอง ดึงมืออีกข้างของผมมาจับเอาไว้ ดึงมือทั้งสองข้างของผมไปโอบรอบตัวเองแล้วแลกกันด้วยสองแขนของเขาที่กอดผมลงมา

          ลำตัวของเราแนบชิดกัน สัมผัสใต้แผ่นอกกว้างคือเสียงจังหวะการเต้นของหัวใจ เหมือนหัวใจสองดวงปรับเข้าหากัน มันดูเป็นท้วงทำนองเดียวกัน หัวใจของผมและของเขา

          เทมปุระกอดผมโยกตัวไปมา เสียงทุ้มดังขึ้นข้างหู พร้อมมือที่ลูบหลังปลอบโยนกัน ทำไมนะ กับเรื่องเกี่ยวกับผม เทมมักจะรับรู้ได้รวดเร็วตลอดเลย ไม่ว่าจะเล็กน้อยแค่ไหน เทมก็รู้...
         
          รู้แม้กระทั่งวิธีทำให้มันดีขึ้น...


     "เทมมีความสุขมากกกกกกกก มาก มาก มาก มาก มากเลยครับ...เป็นคนที่มีความสุขที่สุดในโลกเลยนะ ไม่มีวันไหนไม่มีความสุขเลยครับ เพราะเทมมีความสุขเป็นของตัวเอง มากกว่าขนมอร่อยๆ มากกว่าพี่โดเรม่อน เป็นความสุขที่เหนือกว่าทุกสิ่งทุกอย่างครับ เป็นที่หนึ่ง เป็นสุดยอดของสุดยอด"


อ้อมกอดโยกเยกหยุดนิ่งลง แต่กระชับเข้ามามากยิ่งขึ้นแทน ท่อนแขนแกร่งกอดรัดผมแน่น เหมือนอยากให้รับฟังเสียงของความรู้สึก สัมผัสส่วนลึกการเต้นของหัวใจที่หนักแน่น เสมือนเจ้าหัวใจดวงน้อยข้างในกำลังยืนยันสุดฤทธิ์ ว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เจ้านายของตัวเองพูดมานั้นคือความจริง


          "หมูหย็อง...เป็นความสุขที่สุดของเทมนะครับ"

ผมร้องไห้อยู่กับอกของเขา เอ่ยเสียงอู้อี้

          "เทม...เทมก็เป็นความสุขที่สุด ของที่สุด ของที่สุด เป็นความสุขที่สุดของหมูเหมือนกันครับ"


          ผมเสียใจ...ที่ผมไม่เคยนึกเสียใจ ไม่เสียใจเลยที่จับมือเขาไว้แน่นไม่ยอมปล่อยไปไหน และไม่เคยมีความคิดจะปล่อยไปสักครั้งเดียว มีแต่ความคิดที่จะหาวิธีจับไว้ให้แน่นยิ่งกว่าเดิม ปกป้องให้ดีกว่าเดิม แถมเจ้าก้อนความสุขแก้มกลมของผมก็ดูยินยอมเสียขนาดนี้ ก็ยิ่งทำให้ผมได้ใจ

แต่ในความเอาแต่ใจอันเด็ดขาด ก็มีความกลัวแฝงอยู่

สิ่งที่ผมกลัวในโลกใบนี้มีเพียงไม่กี่อย่าง และมากกว่าเจ็ดในสิบก็คือเรื่องเกี่ยวกับเขา
ในหนึ่งข้อความกลัวเกี่ยวกับเขา สามารถแตกหมวดย่อยได้เป็นหมื่นข้อ
เช่น ผมกลัวเขาทานอาหารไม่ครบทุกหมู่ กลัวเขานอนฝันร้าย กลัวเขาเป็นไข้ ไม่สบาย

มันเป็นความกลัวที่ถักทอความเป็นห่วงอย่างมากมายมหาศาลร่วมด้วย

หนึ่งในสิ่งที่ผมกลัวคือการที่ไม่มีเขาอยู่ เป็นความกลัวอย่างที่สุดหาอะไรมาเปรียบไม่ได้
สองคือเขาไม่มีรอยยิ้ม กลัวเขาไม่มีเสียงหัวเราะ
สามคือกลัวเขาไม่มีความสุขกับเส้นทางที่ผมเลือกให้

กลัวเขาจะรู้สึกเหนื่อยเกินไป กับการเรียนสิ่งต่างๆมากมาย ที่มันยาก ยากมากๆสำหรับเด็กพิเศษแบบเขา
ทุกครั้งที่คะแนนของเขาไม่ดีขึ้น ผมก็กังวลว่ามันจะใช่เส้นทางที่ถูกหรือเปล่า
เทมฝืนอยู่ไหม รอยยิ้มที่ผมหลงรักยังอาบไปด้วยเจ้าคำว่าความสุขอยู่หรือไม่

...กลัวเทมปุระไม่มีความสุข...

กลัวอย่างที่สุด


ถ้าวันหนึ่งโลกของคนธรรมดามันแย่และยากเกินไปสำหรับเทม
...ผมจะพาเขาไปอยู่ในโลกพิเศษ และผมจะไปอยู่ในโลกพิเศษกับเขาเอง...

ผมยอมละทิ้งทุกอย่าง
ขอแค่มีเขาอยู่ ขอแค่ความสุขของผมอยู่ข้างผมด้วยรอยยิ้มตลอดไปก็เพียงพอแล้ว




     ผมลุ่มหลงอยู่ในห้วงเวลาที่เขาปรนเปรอปลอบประโลม เรายืนกอดกันอยู่นาน ผมซุกตัวหาไออุ่น คล้ายจะกอดกันตลอดไป หากไม่ได้ยินเสียงกระแอมไอจากด้านหลัง

     "อะแฮ่ม ยังอยู่ในโรงเรียนนะจ๊ะเด็กๆ"

     ผมสะดุ้งตกใจ จนผละตัวออกมาเหลือเพียงมือที่ยังแอบประสานกันเอาไว้ด้านหลัง เทมดูยังเป็นห่วงผมมากอยู่ เขาใช้ปลายนิ้วไล้ใต้ตาของผมอย่างอ่อนโยน ผมรู้สึกเขินทั้งต่อการกระทำของเขา และเขินรอยยิ้มพร้อมสายตารู้ทัน ของอาจารย์ฤทัยที่มองมา

     "ฟ้าประธานค่อยมาเรียนพิเศษพรุ่งนี้ก็ได้นะจ๊ะ วันนี้พาคนขี้แงไปก่อนเถอะ เรื่องคะแนนสอบไม่ต้องเป็นห่วงนะ ส่วนดิมิทรีเขาก็แค่ดีใจมากไปหน่อย ไม่ต้องทำหน้ากังวลเหมือนอาจารย์แกล้งเลยจ้ะ อาจารย์ไม่ได้ทำอะไรเลยสักนิดเดียว"

     ผมแอบชำเลืองมอง ก็เห็นหน้าเทมที่กำลังทำหน้ากล่าวหาว่าอาจารย์แกล้งผมหรือเปล่า ทำไมผมถึงได้ออกมาร้องไห้กับเจ้าตัว ท่าทางขององครักษ์ที่ถูกปลุกให้ตื่นเพราะหยดน้ำตาของผม ทำเอาผมแอบขำ เทมเหมือนเจ้าลูกหมาที่ตั้งท่าขนฟูปกป้องของสำคัญ

"อาจารย์บอกถูกแล้วครับ เทมคะแนนดีขึ้นมากเลย จนหมูดีใจสุดๆ"

เทมยอมลดหางและหูที่ตั้งชี้ลง เขายอมอ่อนลงเป็นน้องหมาใจดีเหมือนเดิม

"ขอโทษครับ เทมนึกว่าอาจารย์ดุหมูหย็องเพราะเทมทำคะแนนได้ไม่ดี ถ้าคะแนนเทมไม่ดีห้ามดุหมูหย็องนะครับ เทมเรียนไม่เก่งเอง"

"ไม่จริงนะครับเทม ถ้าเทมได้คะแนนน้อยก็เพราะหมูสอนผิดเอง ไม่ใช่ว่าเทมไม่เก่งนะ รู้ไหม"

"เอ้าๆ ไม่ต้องเถียงกันไปจ้ะ คะแนนสอบดีมากๆ ทำได้ดีมากทั้งสองคนเลย ไม่ต้องออกรับให้กันแทนไปนะจ๊ะ แหม จริงๆเลยเชียวสองคนนี้" อาจารย์ฤทัยส่ายหน้าระอาให้กับผมสองคน ดูเคยชินกับพวกผมทั้งสอง สมแล้วที่สอนเทมมาหลายปี...

พอได้ยินคำชม เทมปุระก็ดีใจจนหางฟูๆกระดุกกระดิกส่ายไปมายกใหญ่ หันมายกยิ้มกว้างโชว์เขี้ยวให้ผม ก่อนจะรีบยกผมอวดอาจารย์ไม่หยุด

"หมูหย็อง หมูหย็องเป็นคนสอนเทมครับ หมูหย็องสอนการบ้านเทมทุกวันเลย ตรวจการบ้านก็ได้ด้วย วาดรูปก็สวย พูดอังกฤษก็ได้ รัสเซียก็ได้ จีนก็ได้ ได้อีกเยอะแยะเลย ทานผักขมๆได้เยอะๆๆ เก่งใช่ไหมครับ เก่งๆๆๆๆมากๆๆๆเลยใช่ไหมครับ เท่มากด้วย หมูหย็องของเทมเก่งที่สุดในโลกเลย"

อาจารย์อมยิ้ม ฟังลูกศิษย์คนพิเศษ โอ้อวดคนพิเศษให้ฟัง

          ผมที่เริ่มจะชักอายอาจารย์จนแทบจะสบตาด้วยไม่ได้ และเริ่มจะทนไม่ไหวกับคำยอของเทม ผมดีใจจนจะตายอยู่แล้ว ผมรีบขอตัวลาอาจารย์เดินออกมา ก่อนที่จะระเบิดตัวเองต่อหน้าอาจารย์ที่ยิ้มกริ่ม เทมที่ดูยังไม่พอใจกับการชมเชยผม ก็เลยมาชมให้เจ้าตัวอย่างผมฟังเสียอย่างนั้น

"หมูหย็องครับ หมูหย็อง หมูหย็องรู้หรือเปล่าว่าหมูหย็องพูดได้ตั้ง นับก่อนนะครับ อืม...หกภาษา หมูหย็องพูดได้ตั้งหกภาษาเลยนะครับรู้ไหม เก่งสุดๆไปเลย หมูหย็องปั่นจักรยานได้ด้วย ไม่ต้องใช้สี่ล้อด้วย โห โห เท่มากๆ ผูกเนคไทก็สวย สอบก้ได้ที่หนึ่ง แปรงฟันก็สะอาด ตัวก็หอม ยิ้มก็น่ารัก ทำอะไรก็เท่ๆน่ารักๆไปหมดเลย"

          ช่วยผมด้วยครับ ผมจะตายอยู่แล้ว เจ้าผีเสื้อตัวน้อยนับล้านบินว่อนให้วุ่นวายไปหมด
มีใครที่ไหนมาชมกันโต้งๆ ยกเจ้าตัวมาโอ้อวดต่อหน้าเจ้าตัวแบบนี้กัน

แถมยังไม่มีทีท่าจะยอมหยุดลงเสียด้วย

โธ่ เจ้าเด็กพิเศษแสนน่ารักคนนี้นี่

          ใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม รอบกายลอยละล่องไปด้วยความสุขหนาแน่นจนผมสัมผัสได้ เครื่องผลิตความสุขผลิตความสุขมากมายจนเผื่อแผ่มาถึงผม ผมยิ้มแก้มปริกอปรกับหัวใจที่มีความสุขล้นทะลัก มือที่ประสานกอดเกี่ยว และใบหูที่แทบจะละลาย เมื่อได้ฟังเด็กน้อยพูดชม ป้อนคำหวานใส่ผมไม่หยุดไปตลอดทาง




          ผมเดินมาถึงห้องประชุมของสภานักเรียน พาเทมไปนั่งที่โต๊ะของผม หยิบกล่องไม้ระบายสีมาให้เขา โชคดีที่สมุดวาดภาพระบายสีช่วยชีวิตผมเอาไว้ได้ทันเวลา ดึงความสนใจของเขาไป เพราะถ้านางฟ้ายังพูดชมผมไม่ยอมหยุด เมื่อไม่มีมือเขาคอยจับ ตัวผมก็คงแทบจะลอยทะลุชั้นบรรยากาศกับคำยกยอแสนหวาน

ผมมองเทมที่กำลังเริ่มตั้งใจลงมือระบายสี รอยยิ้มยังคงกว้างอยู่บนใบหน้าเขา
และใบหน้าของผมเช่นเดียวกัน...

          แต่รอยยิ้มของผมก็ค่อยๆหุบลง เมื่อบนกระดานบานใหญ่ ไม่มีหัวข้อเรื่องการจับฉลากแบ่งสี ผมหันหน้าไปถามเอาความกับเลขาที่กำลังยุ่งวุ่นวายกับกองเอกสารทันที

"เปีย หัวข้อการจับฉลากแบ่งสีล่ะครับ ไม่ใช่ว่าสภานักเรียนจะเป็นคนจัดการหรือ"

"อ๋อ ใช่สิ"

"แล้วทำไม..."

ผมมองไปที่กระดานที่วางเปล่า ไร้ข้อสำคัญที่ผมต้องการ

"อ๋ออออออ สภาฝั่งมัธยมปลายอาสารับผิดชอบ เอาไปทำเองน่ะ"




สภาฝั่งมัธยมปลาย เหมือนเป็นคำหยาบคายสำหรับผมไปเลย
เพราะมันหมายความว่าผมจะสอดมือเข้าไปยุ่งไม่ได้...
สอดมือเข้าไปยุ่งกับฉลากไม่ได้

....ก็หมายความว่า
ความแน่นอนที่ผมจะได้อยู่สีเดียวกับเทมปุระ....กำลังสั่นคลอน




เหมือนระฆังถูกตีดังแก๊งๆ ปลุกผมจากภาพฝันที่ก่อร่างสร้างไว้
ภาพฝันที่จะได้อยู่สีเดียวกันแบบแน่นอนร้อยเปอร์เซ็น กับคนที่นั่งอยู่บนโต๊ะที่กำลังตั้งอกตั้งใจระบายสี

ถูกหักออกเป็นสิบส่วน

เป็นสิบส่วนที่ไม่มีอะไรยืนยันทั้งนั้น ว่าผมจะจับได้ชิ้นเดียวกันกับเขา...

ให้ตายเถอะ...สิงหสารสารทวิทยา

มีสีในกีฬาถึงสิบสี

สิบสีนะครับ

โอกาสหนึ่งในสิบที่ผมต้องสุ่มเพื่อให้ได้อยู่กับเทม
แล้วถ้าผมจับไม่ได้ล่ะ



ให้ตายเถอะ...



ความเสี่ยงที่ไหลทะลักเข้ามาในหัว จนผมได้แต่ตะโกนก้องอยู่ในใจ



นี่กำลังล้อผมเล่นหรือเปล่าครับ!?

end 24 .
twitter #เพื่อนผู้ปกครอง

[aoihimeko]

จะได้แยกกันหรอๆ. เอาไงหมูเอาไง อิอิ

[Meen2495]

เทมน่ารักขึ้นทุกวัน 
สงสารพี่หมูเลย โดนน้องเทมโจมตีแบบนี้ ... ทนไหวมั้ยใจ?
แล้วเพื่อนพี่หมู ก็ดูแลน้องดีมากจริงจริ๊ง ... แบบคนอ่านตายตาหลับละ

อ่านแล้วอิ่มเอมจนหัวใจเต้นโครมครามเลยเชียวค่ะเรื่องนี้
ยืนยัน ...

 
ทว่า มี 2 จุดที่อดรนทนไม่ไหว ต้องขอบอกนะคะ
นั่นคือ ....
ถ้ามีเศษสวะตัวไหนกล้ามาก่อกวน อยากลองดี...จะไม่มีคำว่าปราณีครั้งที่สอง
ในบริบทนี้ ต้องใช้คำว่า ปรานี นะคะ
เพราะ ปราณี เป็นคำนาม แปลว่า ผู้มีชีวิต, สัตว์, คน ค่ะ
ส่วนถ้าเป็นจำพวกกลุ่มคำ เช่น ปรานีปราศรัย เมตตาปรานี ต้องใช้ นี ค่ะ 

อีกจุดคือ
คิดอีกที...เอาโรงศพมาเลยดีกว่าครับ เพราะผมได้ทำการระเบิดตัวเองเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
ต้องใช้ โลงศพ นะคะ นี่เป็นคำเดียวที่ใช้ ล ลิง สะกดค่ะ

ทักท้วงมาด้วยความรักเทม เอ๊ย รักคุณนักเขียนล้วน ๆ เลยค่ะ
ถ้าก่อให้เกิดความเคืองขุ่น ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ

[suikajang]

โหดกะทุกๆผู้คน แต่อ่อนยวบเมื่อเจอน้องเทม ขอไว้อาลัยกะศพสีชมพูที่สวยงามค่ะ 
      

[ZOFIARIN]

ประกาศ
เราแก้ไขเนื้อหาตอนที่ 24 นะคะ UvU); อย่าลืมอ่านกันใหม่น้าาาา
แก้เยอะเลยค่ะ พอดีรู้สึกตงิดๆใจ มาเปิดอ่าน ใช่จริงๆด้วย สื่อผิดไปหน่อยค่ะ ฮือ
เดี๋ยวพรุ่งนี้ลงตอนใหม่เป็นการขอโทษนะคะ

ตอบคุณ aoihimeko
@ เอาไงดีคะพี่หมู หมูบอกไม่ทำไง ลักพาตัวเทมหนีเลย *เดี๋ยวๆๆๆๆ* ฮาาา
ตอบคุณ Meen2495

@ หมูเครียดมากค่ะ ใจน้องไปถึงเตียงแล้ว
แต่ทำได้จริงแค่จับมากอดๆๆๆๆ ฟัดๆๆๆแก้มเท่านั้น ฮาาา

แก้แล้วนะคะ ถ้ามีตรงไหนผิดพลาดอีกบอกได้เลยค่ะ ยินดีมากๆๆๆๆๆๆๆ ดีใจมากกกก
เราจะเสียใจมากกว่า ถ้าเกิดมีจุดผิดแต่ไม่มีนักอ่านบอก
ที่นักอ่านช่วยชี้จุดพลาด เราถือว่าเป็นเกียรติมากค่ะ
รู้สึกดีว่าให้ความสำคัญถึงขนาดเสียเวลามาช่วยบอก TvT ปลื้มใจมากค่ะ

ต่อจากนี้คำผิดก็คงจะยังโผล่มาเรื่อยๆ เพราะเราไม่เก่งภาษาเลยค่ะ กำลังพยายาม อย่าเพิ่งเบื่อกันก่อนนะคะ O<--<
ขอโทษที่ผิดบ่อยๆด้วยนะคะ ฮือออ ความอ่อนของเราทำให้อ่านขัดๆเลยเชียว


ตอบคุณ suikajang
@ หมูหย็องนี่สองมาตราฐานจริงๆเลยเชียว
หมูบอกไม่ไหวแล้ว ขอวาร์ปไปอ่อนยวบในอ้อมแขนเทมตอนโตเลยได้ไหม ก้ากกกกก

[ZOFIARIN]

 

25

          ผมอารมณ์แปรปรวนเหมือนแมวเจ้าอารมณ์ ภายในสามนาทีผมโกรธไปหนึ่งนาที หงุดหงิดหนึ่งนาที อยากลากใครสักคนมาอัดอีกหนึ่งนาที แต่อีกสามนาทีต่อมา ผมก็ใจเย็นลง แต่พอหันไปเห็นกระดานสีขาวว่างเปล่า ข้างในมันก็เดือดปุด ปะทุขึ้นมาอีกรอบ คล้ายวัฏจักรที่ไม่มีวันสิ้นสุด


          ผมนั่งเงียบอยู่หัวโต๊ะของทีมสภา ปล่อยรังสี 'ห้ามเข้าใกล้ ถ้าไม่อยากเป็นกระสอบทราย ยกเว้นเทม' ไปทั่วสถานที่

     
          ห้องประชุมที่มักจะแออัดกึกก้อง เต็มไปด้วยสุ้มเสียงถกเถียง และเสียงพูดคุยแสนดัง บัดนี้กลับเงียบกริบ หนึ่งในทีมของผมคนหนึ่งที่กำลังจะเย็บกระดาษอยู่มุมห้อง หันมามองผมสองสามรอบ กลั้นหายใจก่อนจะค่อยๆบีบเครื่องเย็บกระดาษเข้าหากัน เสียงแป๊กเบาๆ ทำเจ้าตัวสะดุ้งโหยง รีบหันขวับมามองผม ยิ่งเมื่อเห็นว่าผมมองอยู่ ก็หน้าซีดเป็นไก่ต้ม


          ผมถอนหายใจในใจ ขนาดฉายาสีเลือด ทุกคนยังไม่สะทกสะท้าน แต่ตอนนี้กลับทำท่าหวาดหวั่นผมกันทั่ว ผมคิดว่าท่าทางตอนนี้ของผมคงจะดูน่ากลัวเอามาก กอปรกับหลังจากเปียตอบผมว่ายกหน้าที่ให้สภามัธยมปลาย แล้วเอาเอกสารมาให้แก้ ผมก็เผลอลืมตัวกำปากกาแน่นไปนิดหน่อย...จนมันหักคามือ


          ความเงียบที่คุกคามทุกคน ทำให้เข็มวินาทีกลายเป็นชั่วโมง แต่งานที่ควรจะเสร็จอย่างรวดเร็วกลับเชื่องช้า เพราะทุกคนไม่กล้าเข้ามาขอความคิดเห็น


          ผมถอนหายใจอีกระลอกใหญ่ มันไม่ใช่ความผิดของใคร ถ้าจะโทษให้เป็นความผิดใคร และใครที่สมควรถูกผมอัด ก็คงจะต้องบอกว่าเป็นมัน เป็นไอ้สิงห์นั่นแหละครับ เพราะมันก่อเรื่องราว จนทำให้ผมต้องหยุดเรียนไปดูแลเทม งานที่ล้นมือทีมสภา การได้รุ่นพี่เข้ามาช่วย ก็เป็นเรื่องน่าดีใจ


          คิดได้ก็ส่วนคิดได้อีกแหละครับ ความไม่พอใจของผมก็ยังหมุนวนหาทางออกไม่เจอ
แค่จินตนาการภาพว่าเทมต้องอยู่คนละสี แล้วต้องเชียร์ใครอื่นที่ไม่ใช่ผม เป็นแค่ความคิดที่ยังไม่เกิด แต่ก็ทำให้หงุดหงิดจะตายแล้ว


          ผมตัดสินใจค่อยคิดหาวิธีเอาทีหลัง


ตอนนี้ไม่ควรมานั่งทำหน้ายักษ์หิวเลือดแถวนี้ ผมปั้นรอยยิ้มประดับมุมปาก แต่คิดว่าคงจะลืมใส่ความอ่อนโยนลงไป รอยยิ้มที่ออกมาคงคล้ายฆาตกรโรคจิตยิ้มเย็นชาเตรียมลงมีดที่คอของเหยื่อ ถึงทำเอากรรมการนักเรียนคนหนึ่ง ที่รวบรวมกำลังใจตัวเอง ฮึดจะเอาเอกสารมาให้ผม ถึงกับตีโค้งหันหลังไปนั่งที่เดิมด้วยท่าทางเหมือนโดนผีหลอก


          เฮ้อ วันนี้อยู่ไปงานก็คงไม่ก้าวหน้า ผมหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมากด เสียงข้อความตัดเงินดังขึ้นเมื่อสำเร็จ เสร็จแล้วก็รวบเอกสารทุกอย่างใส่กระเป๋า ยืนขึ้น


         "ขอโทษนะครับ ยังไงวันนี้ผมคงต้องขอตัวกลับก่อน พอดีว่ามีธุระ งานไหนด่วน เอามาให้ผมได้เลยนะครับ ผมจะทำให้เสร็จในคืนนี้ ส่วนที่ไม่คืบหน้าก็ต้องขอโทษด้วย ไว้คุยกันวันศุกร์อีกที เดี๋ยวอีกประมาณสามสิบนาทีจะมีพิซซ่ามาส่งกับขนมอื่นๆ ถือว่าเป็นคำขอโทษจากผมนะครับ"

          เปียทำท่าจะคัดค้าน แต่ไม้ก็ดึงมือเธอไว้แล้วส่ายหัวให้ จนเลขาของผมต้องจำใจยอมปล่อยตัวผมไป

           "จริงๆเลยนะ งั้นทุกคนเอางานที่หมูต้องจัดการมาให้เราเลย เดี๋ยวเรารวบรวมส่งต่อให้"

          เสียงเลื่อนเก้าอี้พร้อมเสียงฝีเท้าหลายคู่ตรงมาหาเปียทันที กระดาษสีขาวที่เริ่มหนาขึ้นเรื่อยๆในมือของเปียเล่นเอาผมปวดหัว ดูท่าคืนนี้คงจะต้องอยู่ยาว บางทีผมก็คิดนะครับว่าทีมสภาถูกเลือกมาจากคนที่ไม่ชอบขี้หน้าของผมหรือเปล่า


ท่าทางผ่อนเชือกที่ตึงลงของผม พร้อมความสบายใจที่ได้โยนงานมาให้ผมทำ ทุกคนก็เริ่มกลับมาวุ่นวายเหมือนเดิม


          "ฝากด้วยน้าาาา ท่านประธาน โล่งเลยว่ะ คืนนี้ไปตีดอทดีกว่า"

           "ได้แดกของฟรีอีก อิ่มจังตังค์อยู่ครบ กูเพิ่งโดนพ่อหักตังค์เพราะเผลอทำแจกันสมัยยุคโบราณกาลของแกแตกพอดี หมูมึงสั่งหน้าอะไรมาบ้างอะ มีฮาวายเอี้ยนเปล่า"


โอมตะโกนมาถามผม ตอนที่ผมกำลังจะเดินไปเรียกเทมปุระ ที่ยังคงอยู่ในโลกของสีสัน ผมนิ่งคิดนิดหน่อย แต่ก็คิดไม่ออก เพราะไม่ได้ใส่ใจเลือกหน้า แค่กดๆมาทั้งหมดจนครบสิบถาดใหญ่ กับของกินเล่นแล้วก็ขนมครบจำนวนคน


          "ไม่รู้สิครับ กดมาไม่ได้สังเกต"

          "ไหนๆ เอามาดูก่อน เผื่อจะสั่งเพิ่ม...โอ้โห! นี่สั่งแบรนด์ของโรงแรมเลยดังเหรอวะ สิบหน้าสิบถาดใหญ่ ท่านประธาน! ผมจะติดตามคุณไปตลอดชีวี้ดดดดดดดด" โอมเล่นใหญ่ทำท่าคำนับใส่ผม เสียงที่แหกปากดัง ทำเอาคนมารุมล้อม มองอีเมลยืนยันคำสั่งซื้อในโทรศัพท์ผม จนผมรำคาญต้องส่งเข้าอีเมลทุกคนแทน จะได้ไม่เข้ามาใกล้

          "โกรธแล้วเปย์งี้ โกรธทุกวันเลยนะเสี่ยหมูววว" แจ้สายแดก ที่เจ้าตัวตั้งฉายาให้ตัวเอง ก็ครึกครื้นขึ้นมาทันทีกับของกิน ท่าทางกระดี๊กระด๊าและดูไม่เกร็งของทุกคน ทำเอาผมโล่งใจหน่อยๆ ดีแล้วครับ เมื่อกี้ผมก็พาลไปหน่อยจริงๆ

          "วันหลังถ้ามีอะไรทำนองนี้อีก รบกวนอย่าตัดสินใจกันเองนะครับ"

ผมพูดเสียงเรียบด้วยใบหน้าที่เรียบยิ่งกว่า ทุกคนชะงักก่อนจะรีบพยักหน้าตกปากรับคำ แล้วกระจายตัวกลับไปนั่งที่


          เปียเดินเข้ามาหาผม พร้อมงานที่ดูท่าจะทำให้ค่ำคืนของผมยาวออกไปสองสามวัน เธอหยิบกระเป๋าของผมมาเปิดออกแล้วใส่ลงไว้ให้เรียบร้อย


          "อ่ะ เราเรียงไว้ให้แล้วอันไหนต้องทำก่อน ตอนนายไม่อยู่ทุกคนก็ทำไปเยอะแล้วเหมือนกัน รอนายดูภาพรวมกับตัดสินใจอีกที เดี๋ยวจบเรื่องงานจบรุ่นพี่ กีฬาสีจะได้เริ่มอาทิตย์หน้าเลย เออ เราขอโทษด้วยนะ ลืมคิดไปเลยว่าถ้าจับฉลากเทมกับเธอคงจะอยู่สีเดียวกันยาก ตอนนั้นยุ่งๆเลยไม่ได้ค้านทุกคน ยังไงให้เราไปของานคืนไหมล่ะ"

          "ไม่เป็นไรครับ ผมหยุดไปหลายวันทุกคนก็ยุ่งกันมากพอแล้ว แบ่งเบาไปบ้างก็ดี ส่วนเรื่องของเทม ยังไงเดี๋ยวจะลองหาทางอื่นดูก่อน"

เปียหรี่ตามองผม เหมือนไม่เชื่อว่าผมไม่ติดใจเอาความจริงๆ ผมยิ้มไม่แสดงอารมณ์

          "แต่ผมก็คงจะต้องยุ่งกับการหาวิธีการ เพราะงั้นขอฝากงานเรื่องลอยกระทงให้ทุกคนด้วยแล้วกันนะครับ งานง่ายๆ ไม่มีผมก็คงจะทำได้" ผมโบ้ยงานของตัวเองทันที เปียยิ้มมุมปาก เหมือนคิดไว้อยู่แล้ว

          "ก็ว่าแล้ว เจ้าคิดเจ้าแค้นอย่างนาย คงจะไม่ปล่อยผ่าน ...ปีศาจชัดๆ..."

เปียพึมพำ แต่ก็ยอมพยักหน้ารับแต่โดยดี เพราะรู้ดีว่ากับเรื่องของเทมผมจริงจังยิ่งกว่าอะไร ผมเคยบอกเอาไว้แล้วว่าที่ผมยอมขึ้นมาเป็นประธานนักเรียน ก็เพื่อที่จะอำนวยความสะดวกเรื่องของเทม เรื่องอะไรที่เกี่ยวโยงเกี่ยวพัน ขอให้ทุกคนมาถามการตัดสินใจของผมก่อน

          ผมทำท่าไม่ได้ยินที่เธอบ่น และคำโอดครวญของทีมสภาคนอื่นๆ

          ช่วยไม่ได้นะครับ ทำอะไรไม่ถามผมก่อนเอง




          ผมเดินมาหาคนที่พออยู่ในโลกส่วนตัวแล้วก็ไม่ได้ยินอะไร กระทั่งผมเดินเข้ามาใกล้ขนาดนี้ก็ไม่รู้ตัว ท่าทางตั้งอกตั้งใจแสนจริงจังของเขาทำเอาผมใจเต้น อยากมองดูนานๆ แต่ก็จำใจต้องยุติมือที่กำลังจับดิอสอสีตวัดไปมานั่นลง

            "เทมครับ กลับบ้านกันนะครับ"

แตะสัมผัสลงบนลาดไหล่ สัมผัสที่คุ้นเคยเป็นตัวปลดล็อคไขกุญแจโลกส่วนตัวให้เปิดออก เทมเงยหน้าขึ้นมามองเจ้าของสัมผัส แล้วยิ้มกว้างใส่ตาผม โลกสว่างจ้าไปชั่ววูบเลยครับ

          "หมูหย็องเสร็จงานแล้วเหรอครับ วันนี้กลับไว กลับไวจังเลย"

          "เดี๋ยวเอากลับไปทำที่บ้านครับ คืนนี้หมูต้องนอนที่บ้านนะครับเทม"

          "บ้านเทมก็บ้านหมูหย็องนี่ครับ บ้านเราไม่ใช่เหรอ?" เทมปุระเอียงคอสงสัย คำถามน่ารักทำเอาผมแทบจะทนไม่ไหว อยากจับเขามาฟัด แต่ก็ทำได้แค่ยืนสงบนิ่งเพราะไม่ได้อยู่ด้วยกันสองคน

          "บ้านของเราอีกหลังครับ พวกเอกสารที่หมูต้องใช้มีเยอะเลย คิดว่าสะดวกกว่าหอบไปมา คืนนี้มานอนกับหมูที่ห้องนะครับ โอเคไหม"

          ตั้งแต่มีเรื่อง ผมก็เปลี่ยนจากเดิม ที่จะต้องไปนอนกับเทมสามสี่ครั้งต่อสัปดาห์ แล้วนอนคนเดียวสองสามวันต่ออาทิตย์ เป็นเจ็ดครั้งต่อสัปดาห์ นอนด้วยกันทั้งเจ็ดวัน เราสลับไปนอนบ้านเทมบ้าง บ้านผมบ้าง เปลี่ยนเพียงแค่สถานที่ แต่นอนด้วยกันตลอดทุกวัน จากที่ปกติก็คุ้นชินอยู่แล้ว ตอนนี้กลายเป็นว่าขาดไปไม่ได้แล้วครับ นอนคนเดียวไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้อีกต่อไป


          "เมื่อกี้หมูกลายร่างเป็นยักษ์ด้วยล่ะเทม อารมณ์ไม่ดีสุดๆ หน้างี้เหมือนโกรธคนทั้งโลกกกกกเลย" หญิงที่ตะโกนเข้ามาฟ้องเด็กน้อยของผม เทมพอได้ยินแบบนั้น ก็หันมาทำตาโต มองสำรวจผม

          "หมูหย็องโกรธใครเหรอครับ อารมณ์ไม่ดีเหรอ" เทมถามด้วยความเป็นห่วง

          "เปล่านะครับ..." ผมหันไปทำตาขวางใส่หญิง ก่อนจะตอบเทมเสียงอ่อย


          เทมที่ทีแรกตั้งท่าจะตอบตกลงของคำถามของผม ด้วยประโยคตกลงเรียบง่ายพร้อมรอยยิ้มดังปกติ ก็กลายเป็นว่าเทมปุระทำมือโอเคทั้งสองข้าง แล้วเอามาไว้ตรงตา ทำเสียงคล้ายนกฮูกแทน เป็นการตอบตกลงพร้อมท่าทางน่ารัก


          "ฮูก ฮูก ฮูก โอเค  ฮูก ฮูก โอเคครับ ฮูก ฮูก" ผมหัวเราะออกมา ขำให้กับคุณนกฮูกแสนทะเล้น ความหงุดหงิดเหมือนลูกโป่งที่ถูกเจาะรูจนรั่วไหลออกไปหมดเกลี้ยงไม่มีหลงเหลือ เทมพอเห็นผมหัวเราะ ก็เปลี่ยนนิ้วที่ทำตัวโอ เป็นสองนิ้วติดกันสองข้าง ทำฟันยื่น กลายเป็นคุณกระต่ายตัวโตที่กระโดดเด้งดึ๋ง ดึ๋ง ไปมารอบตัวผม ผมหลุดหัวเราะออกมายกใหญ่กับคุณกระต่ายที่ทำท่าจะมาแทะไหล่ผมแทนแครอท


"ไม่โกรธ ไม่โกรธนะ นะครับคุณหมู อู๊ด อู๊ด คุณกระต่ายก็จะช่วยไล่ความโกรธไปนะ" วิธีการไล่ความโกรธของเขาคือการกระโดดไปมารอบตัวผม ผมยิ้มให้กับวิธีการปัดเป่าความโกรธของเทมปุระ


          "โอ้ยยยยยยยยยย เหม็งฟามรัก รีบๆกลับไปเลย เดี๋ยวพิซซ่าจะหวานจนกินไม่ได้"

          "ประธานแม่งไม่เห็นใจคนโสด ฮือออ"


          ผมอยากจะบอกเหลือเกินว่าจริงๆผมก็ยังโสดนะครับ ถึงในทางพฤติกรรมจะดูไม่โสดมานานแล้วก็เถอะ ที่ยังโสด ก็เพราะเทมยังไม่ได้ขอผมเป็นแฟนเลยครับ อยากให้เขาขอไวๆจะตายอยู่แล้ว ...ข้ามขั้นจีบไปเลยได้ไหมนะ

          คุณกระต่ายที่วิ่งเล่นจนเหนื่อยหอบหันมายิ้มกว้างให้ผม

          "หมูหย็อง หมูหย็องยิ้มแล้ว ไม่อารมณ์ไม่ดีเนอะ มีความสุขเนอะ"

          ผมหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาซับเหงื่อให้เขา ไม่สนใจเสียงโห่แซวด้านหลัง

          "ขอบคุณนะครับ งั้นวันนี้ไหนๆก็กลับเร็วแล้ว แวะไปทานไอศกรีมกันอีกดีไหมครับ"


ผมถามอย่างเอาใจ เทมปุระตาเป็นประกายวิบวับ พยักหน้าหงึกๆตอบรับข้อเสนอทันที สองตัวป่วนของทีมสภาวิ่งตุบตับเข้ามาทำหน้าที่ก่อกวน ด้วยการทำท่าล้อเลียนพวกผมสองคน หยิบแปรงลบกระดานมาซับหน้ากันไปมา เอ่ยเสียงอ่อนเสียงหวาน


          "แจ้ แจ้ วันนี้เราไม่ตีดอท ไม่เล่นเกมแต่ไปกินไอศกรีมกันไหม"

          "ไม่ได้หรอกโอม เราต้องทำงานนะ ไม่มีเวลาว่างหรอก เช็ดเบาๆสิโอม ตัวเองล่ะก็ นี่หน้านะไม่ใช่หนังเท้า"

          "เปลี่ยนพิซซ่าเป็นมาม่าไหมครับ..."

           "อุ้ย ไอ้เหี้ยแจ้ มึงมันเลว มาแซวประธานนักเรียนของกูแบบนี้ได้ไง"

           "มึงนั่นแหละ ประธ๊านนนน อย่าพรากพิซซ่าไปจากผม สงสารลูกๆในท้องของผมด้วย"

           "มึงเป็นผู้ชายไม่ใช่เหรอวะ มึงท้องเหรอแจ้"

           "เออ ท้อง พยาธิเป็นล้านคร่ำครวญหาน้องซีฟู้ดกับน้องฮาวายเอี้ยนเนี่ย"


แล้วพวกมันสองคนก็หัวเราะเสียงดัง ทำไมคนรอบตัวผมถึงมีแต่คนนิสัยไม่สมประกอบแบบนี้นะครับ...
ผมจูงมือเทมไปหยิบกระเป๋าออกจากห้อง เดินออกมาโดยทิ้งความบ้าบอเอาไว้ข้างหลัง





ผมมายืนรอลุงชื่นขับรถมารับอยู่ที่ใต้ตึกครับ ตอนเย็นๆอย่างนี้ก็ยังมีเด็กหลายคนที่เตะบอลหรือเล่นกันอยู่ในสนาม


          "เทมอยากทาน ทานเค้กด้วย แล้วก็ แล้วก็ชานมไข่มุกด้วยครับ" เทมที่ตื่นเต้น ร่ายรายชื่อของที่อยากทานให้ผมฟังไม่หยุด ผมคิดว่าถ้าตามใจให้เขาทานทุกอย่าง อีกไม่นานเด็กน้อยของผม คงได้กลายเป็นเจ้าก้อนกลมเหมือนตอนเจ็ดขวบแน่นอน
         
          "ทานได้สองอย่างนะครับ วันนี้ต้องกลับไปทานข้าวเย็นกับคุณแม่ก่อนไม่ใช่หรือครับเทม"

          "จริงด้วย...แต่เทมไม่อิ่มนะครับหมูหย็อง เทมทานได้เยอะแยะ เยอะแยะแบบเท่านี้เลย" เทมอ้าแขนออกกว้าง เพื่อบอกว่าเยอะแยะขนาดไหน ถ้าจะทานเยอะขนาดนั้น เห็นทีคงจะนั่งรถตู้ไม่ได้แล้วครับ คงจะต้องหารถตักดินมาช้อนกลับบ้านเอา เพราะคงจะตัวกลมเป็นบอลลูนแน่ๆ

          "สองอย่างนะครับเทม" ผมยังคงยืนยันจำนวนแค่สองที่จะให้เขาเลือกทาน คนแก้มยุ้ยมุ่ยหน้าลง ทำแก้มป่องขัดใจ กับเรื่องของกินนี่ไม่ยอมง่ายๆเลยสินะ ผมยิ้มอ่อนใจให้เด็กชายที่กำลังยืนกอดอก ไม่ยอมเดินต่อ เป็นการประท้วงเงียบๆ ของเด็กชายผู้หลงใหลในของหวาน

          "หรือถ้าอยากทานเยอะ มื้อเย็นต้องทานสลัดให้หมูนะครับ มะเขือเทศสามลูกนะ แล้วหมูจะตามใจเลย"

ผมยิ้มแล้วยื่นข้อเสนอ เทมปุระตาโต แล้วรีบส่ายหัวแรงๆ ปฏิเสธ ร่างสูงรีบเข้ามาคลอเคลียทันที เหมือนกลัวว่าจู่ๆผมจะควักเจ้าลูกสีแดงออกมาต่อหน้าเขาตอนนี้ แล้วบังคับให้เขากินอย่างไรอย่างนั้น

           ผมหัวเราะเพราะจั๊กจี้ผมนุ่มนิ่มที่คลออยู่แถวช่วงคอ

          "ไม่เอานะครับ ไม่เอานะ เทมไม่อยากทานผัก ไม่เอามะเขือเทศตอนเย็นนะครับ มะเขือเทศน่ะ มะเขือเทศน่ะ มะเขือเทศทานตอนเย็นไม่ได้นะครับหมูหย็อง ทานมะเขือเทศตอนเย็นแล้วจะนอนฝันร้ายนะ ไม่ได้เลย ไม่ได้เด็ดขาดนะครับ" ผมลูบผมลื่นมือของคนที่กำลังงอแง

          "ถ้างั้นขนมหวาน...ก็สองอย่างนะครับ"

          "หมูหย็องอ่า" เทมเรียกผมเสียงอ่อย "ก็ได้ครับ แต่น้ำๆๆๆไม่นับใช่ไหม เทมทานชานมไข่มุกได้ใช่หรือเปล่าครับ"

กับเรื่องนี้ก็จะสรรหาวิธีมาต่อรองได้หลากหลายจนน่าทึ่งเชียว ผมไม่รู้จะร้องไห้หรือหัวเราะดีเลยครับ ลำพังแค่เสียงอ้อนๆกับสัมผัสอุ่นที่กอดแขนผมอยู่ก็ทำเอาเตลิด ไม่อยากคิดอะไรนอกจากยืนนิ่งให้เขากอดแล้ว แต่ก็ต้องใจแข็ง เพราะกับเด็กพิเศษ ถ้าเราไม่จำกัดปริมาณ เขาจะทานของที่ชอบไปเรื่อยๆ ถึงจุก ถึงอิ่มก็ยังจะทานต่อไปไม่หยุดครับ
การบอกตั้งแต่เนิ่นๆเขาจะได้ไม่หงุดหงิด หรือรู้สึกไม่ดีตอนไปถึงร้าน


          "ทานใช้กับอาหารครับเทม ต้องใช้ดื่มนะครับชาไข่มุกน่ะ"

          "ดื่มๆๆๆๆ ดื่มชาไข่มุกได้ใช่ไหมครับ กับไอศกรีมแล้วก็เค้กเค้กนะ สองอย่าง สองอย่างเนอะ"

         "...แก้วเล็กนะครับ แก้วใหญ่ไม่ได้นะ" แม้จะต้องใจแข็งห้าม แต่ผมก็ใจอ่อน สายตาที่อ้อนวอน ส่งผลคล้ายเวทมนตร์บังคับจิตใจ แปรเปลี่ยนคำปฏิเสธให้เป็นคำตกลง อยากจะต่อยหน้าตัวเอง ที่พอเห็นเทมที่ชูมือดีใจ ร้องเย้ๆไปมาไม่หยุด ก็คิดว่าถ้าเขาเข้ามาอ้อนกันอีกที ผมอาจจะยอมหยวนๆให้ ถึงจะแก้วใหญ่ก็คงไม่เป็นอะไร...
         

          ทาสแมว ทาสหมา ส่วนผมก็เป็นทาสเทมสินะครับ เฮ้อ





          "อ้าว ไหงมาอยู่ตรงนี้ ไม่ได้ประชุมสภาเหรอวะ แล้วเทมดีใจอะไรล่ะนั่นน่ะ"


          แรงดึงดูดตัวปัญหาของผมคงจะยังไม่จบง่ายๆ เมื่อคู่หูสองเกลอช่างจิกกัด เดินดูดน้ำเข้ามาหาผม ไอ้น้ำที่เอ่ยทักทายสังเกตเห็นเทมที่กำลังอารมณ์ดีจนอยู่ไม่สุข กระโดดไปมา


          "น้ำ! เต้! คือว่านะ คือว่านะ หมูหย็องจะพาเทมไปทานไอศกรีม!" เทมรีบอวดยกใหญ่

          "อ๋อ อ้าว เดี๋ยวนะ ทำไมมึงเลิกเร็วจังวะ ปกติกูซ้อมเสร็จ พวกมึงต้องยังไม่กลับนี่น่า"

          "มีเหตุผลนิดหน่อยน่ะครับ เลยเอางานกลับไปทำที่บ้านแทน"

          "ไหนๆก็จะไปข้างนอกแล้ว ไปกับพวกกูมะ ว่าจะไปเล่นโบว์ลิ่งกับร้องเกะกัน"

          "ไก่คาราเกะเหรอ ไก่ทอดใช่ไหมครับ เทมรู้จักนะ อร่อย"

          "คาราโอเกะ ร้องเพลงโว้ยยยยยย"

          "เพลงโว้ยคือเพลงอะไรเหรอเต้ ชื่อเพลงแปลกจัง"

          "อยากรู้ก็ตามมาไหมล่ะ ไปกับพวกกูดิ"

          "ไม่ไปครับ เทมจะไปทานไอศกรีมกับผม" ผมรีบพูดตัดบทสนทนา อุตส่าห์จะไปเที่ยวหลังเลิกเรียนกับเทมสองคน แก้อารมณ์ที่ไม่ดีแท้ๆ จะให้คนอื่นมาขัดขวางได้ยังไง ผมมองออกไปหน้าโรงเรียน หวังให้เห็นรถคุ้นตามาไวๆ จะได้รีบพาเทมหนีขึ้นรถ ไปจากแฝดคนละฝาคู่นี้

          "คาราโอเกะร้านนี้ขนมอร่อยมากเลยไม่ใช่เหรอวะเพื่อนเต้ ได้ยินว่ามีไอติมชานมเย็นโคตรอร่อยอ่ะ มีเครปเค้กชาเขียวด้วยนะ รอบก่อนพาสาวไปกิน กินเสร็จแล้วนี่กรี๊ดเลย บอกว่าอร่อยโคตรๆ ไม่เคยกินที่ไหนอร่อยขนาดนี้"

          "ถูกต้องเพื่อนน้ำ ฟังกูนะเทม ไปร้านไอติมก็ได้กินแค่ไอติม ไปคาราโอเกะเล่นโบว์ลิ่ง ได้ทั้งส่องสาว เอ้ย ได้ทั้งกินเค้กแล้วก็เล่นเกมด้วยนะ" ผมส่งสายตาอำมหิตไปให้ไอ้เต้ มันกล้าดียังไงมาชวนเทมไปส่องสาวต่อหน้าต่อตาผม ผมกำลังจะเอื้อมมือไปกระชากคอเสื้อมัน แต่เทมที่หันมาถามผมก่อนก็ทำเอาชะงัก

          "โบว์ลิ่ง? โบว์ลิ่งคืออะไรเหรอครับหมูหย็อง อร่อยไหม"

          "เป็นเกมกีฬาที่เราโยนลูกกลมๆ ให้ชนเป้าหมายให้ล้มให้หมดน่ะครับเทม"

          "น่าสนุกจังเลย ขนมที่น้ำบอกก็น่าอร่อย หมูหย็องไปได้ไหมครับ ไปได้ไหม?"


กับดวงตาสีน้ำตาลคู่งามที่ผมแพ้ทางตลอดมา จะไปเหลืออะไรให้บอกว่าไม่ได้กันล่ะครับ ผมส่งสายตาอาฆาตแค้นไปให้ไอ้เต้กับไอ้น้ำ ที่ทำท่าตบมือตบไม้กันสองคนด้านหลัง


          "น่าๆ นานๆที มึงสองคนแม่งไม่ค่อยได้ไปเที่ยวไหนหลังเลิกเรียนกับพวกกูเลยนะเว้ย นานๆทีน่า เดี๋ยวเทมก็เรียนพิเศษแล้ว ทีนี้ก็ต้องรอจนถึงเสาร์อาทิตย์กว่าจะได้ไปเที่ยวกัน แถมมึงก็ชอบไม่ว่างเสาร์อาทิตย์อีก"

          "ใช่เลย พวกกูเหงามากกกกกกกกก เที่ยวสองคนจะไปสนุกอะไรวะ ต้องไปเป็นกลุ่มดิ"


ทำมาพูดดี แค่มองดูงูบนหัวพวกมันก็รู้แล้วครับ เยอะจนจะเป็นเมดูซ่าอยู่แล้ว ผมรู้เจตนาของพวกมันหรอก ก็คงจะไม่แคล้วเอาพวกผมไปล่อสาวๆให้ติดกับล่ะสิท่า แม้ใจจริงอยากหันหลังไปเรียกแท็กซี่ พาเทมหนีไป
          แต่เทมที่ดูตื่นเต้นกับสิ่งที่ไม่รู้จัก... ผมได้แต่กัดฟัน


          "คาราโอเกะห้องส่วนตัวนะครับ ห้ามพาใครเข้ามาเด็ดขาด แล้วก็ห้ามพาผู้หญิงเข้ามาใกล้ในระยะสองเมตรด้วย ห้ามเด็ดขาด ถ้ามีอะไรไม่ดี ผมจะพาเทมกลับทันที" ผมรีบบอกข้อตกลง

          พวกมันทำท่าตะเบ๊ะล้อเลียนตอบรับ เหมือนทหารรับคำสั่งด้วยสีหน้าอารมณ์ดี

          "จัดไปอย่าให้เสียครับท่านหมู เฮ้ย นั่นๆๆ ลุงชื่นมาพอดี ขึ้นรถๆๆ" พวกมันผลักผมสองคนให้รีบไปขึ้นรถ ด้วยท่าทางเริงร่าที่น่าผลักให้รถชนให้ตาย ผมถอนหายใจเป็นรอบที่ร้อยของวันด้วยความเบื่อหน่าย ถ้ารู้แบบนี้ ออกทางประตูหลังดีกว่าครับ...เฮ้อ



          ใช้เวลาไม่นานสมกับความเป็นมืออาชีพของลุงชื่น ก็ฝ่ารถติดพาพวกผมมาถึงห้างแห่งหนึ่ง พวกเราตรงดิ่งขึ้นมาชั้นบนสุด ไอ้เต้เดินไปที่เคาน์เตอร์ จับจองห้องคาราโอเกะด้วยเวลาถึงสี่ชั่วโมง ผมถลึงตาใส่พวกมัน นี่กะจะร้องให้เส้นเสียงพังเลยหรือยังไงกันครับ จองบ้าอะไรตั้งสี่ชั่วโมง


          "ผมอยู่แค่สองชั่วโมงนะครับ มีงานต้องทำอีก"

          "เออออออ เอาน่า ที่เหลือพวกกูอยู่ต่อไง"

          "แล้วก็ขอเหมาโบว์ลิ่งเป็นชั่วโมงนะครับ ไม่เอาเป็นเกมส์ สี่ชั่วโมงสี่คนครับ"

          "ก็บอกว่าพวกผมอยู่แค่สอง" ไอ้พวกนี้นี่ชอบมัดมือชกครับ นิสัยแย่จริงๆ

          "ให้ไอ้เต้จองไปก่อน ไม่เป็นไรหรอก เผื่อมึงติดลม"

          "ได้ค่ะ เรียบร้อยแล้วค่ะ นี่ใบเสร็จ อุปกรณ์เตรียมไว้ให้ในห้องแล้วนะคะ ขอบคุณที่ใช้บริการค่า"


     

ห้องคาราโอเกะส่วนตัวเป็นแบบกระจกใสที่มีม่านเปิดปิดความเป็นส่วนตัวได้ หากไม่ปิดจะสามารถมองเห็นข้างนอกได้ชัดแจ๋ว และคนข้างนอกก็สามารถมองเห็นพวกเราได้เช่นกัน ถัดออกไปก็เป็นลานโบว์ลิ่งมีเกือบยี่สิบเลนให้เลือกเล่น มีกลุ่มเด็กวัยรุ่นเยอะมากกว่าที่ผมคิด ดูท่าที่นี่คงจะเป็นที่นิยมไม่น้อย

          "วันนี้ก็งานดีอีกแล้วจ้าาาาา แน่นๆทั้งนั้น"

          "อูย คนผมสั้นคนนั้นกูจอง!"

          "เฮ้ยๆๆๆ มึงดูข้างห้องเราๆ ไอ้เหี้ยยยยยยๆๆ โคตรแหล่มอ่ะ มาเป็นกลุ่มด้วยเว้ย อือหือ สั้นได้อีก"



          ด้วยความเป็นกระจกใส ทำให้เห็นห้องข้างๆกันได้ชัดเจน ห้องข้างๆเป็นพวกพี่สาววัยมหาลัย ที่กำลังร้องเพลงอย่างสนุกสนานกันอยู่ ผมแทบจะพาเทมหันหลังกลับ แต่ก็ติดที่คนข้างตัวตื่นเต้นกับป้ายโฆษณาของหวานจนเดินนำไปเสียแล้ว ผมเลือกที่นั่งที่หันหลังให้กลุ่มสาวๆข้างห้อง ที่ดูสนใจชี้ไม้ชี้มือมาทางพวกผม ไอ้สองคนที่มีงูบนหัวระริกระรี้ นอกจากงูจะส่ายไปมา หางก็กระดิก โบกไม้โบกมือให้สาวๆ พวกเธอดูชอบใจ กรี๊ดกันไม่หยุด


          ถ้าไม่มองด้วยอคติ ไอ้คู่แฝดนรกก็จัดได้ว่าหล่อครับ โดยเฉพาะไอ้เต้ที่หล่อแบบร้ายๆ ส่วนไอ้เตี้ยน้ำก็หล่อน่ารัก แต่สำหรับผมที่มีแต่ความอคติ จึงรู้สึกว่าพวกมันหน้าตาน่าเกลียดมาก ยิ่งตอนนี้อารามหงุดหงิด หนังหน้าของพวกมันใกล้เคียงตัวที่ชอบลากไก่ไปกินในน้ำในสายตาของผม

[ZOFIARIN]

นั่งกันสักพักก็มีคนมารับออเดอร์อาหาร


          "เทมสั่งขนมได้เลยไหมๆ เทมเอาอันนี้ครับ แล้วก็อันนี้ หมูหย็องทาน เอ้ย ดื่มอะไรดีครับ เมื่อกี้เทมเจอกาแฟด้วย แต่ว่า แต่ว่าถ้าดื่มกาแฟตอนเย็นจะนอนไม่หลับใช่ไหม งั้นเอาเป็นน้ำผลไม้ปั่นไหมครับ"

          "เอากาแฟก็ได้ครับ คืนนี้หมูต้องอยู่ดึก"

          "โอเคครับ แล้วก็กาแฟเย็นของหมูหย็อง ไม่ใส่น้ำเชื่อม ไม่ใส่นมด้วยครับ หนึ่งแก้วของหมูหย็อง"

          ผมยิ้มให้คนที่สั่งของที่ผมชอบให้อย่างรู้ใจ ระหว่างรออาหารมาเสิร์ฟผมก็พาเด็กน้อยของผมออกมาลองเล่น ปล่อยให้ไอ้เต้กับไอ้น้ำดี๊ด๊าไปกับสาวๆข้างห้อง


          ก่อนเริ่มเกม ผมก็อธิบายวิธีการเล่น กฎกติกาต่างๆให้เทมฟัง เทมปุระดูตื่นเต้นมากกับเจ้าลูกกลมๆหลากสีสัน


          "เหมือนหมากฝรั่งเลย หมูหย็องดูสิ ดูสิ เทมจะอ้ำๆให้ดู" เทมทำท่าจะกัดเจ้าลูกโบว์ลิ่ง ผมต้องรีบห้ามเพราะมันสกปรก เทมดูอารมณ์ดีมาก เขาไม่ค่อยได้ไปเล่นที่ไหนนักครับ เห็นแบบนี้แล้ว วันหลังนอกจากพาไปทานของอร่อย คงจะต้องมองหากิจกรรมแปลกๆให้เขาทำมั่งแล้วล่ะครับ

          "เทมต้องโยนให้ลูกนี้ ชนตรงนู่นล้มให้หมดใช่ไหมครับ"

          "คร่าวๆก็ใช่ครับ อยากให้หมูเล่นให้ดูก่อนไหม"


ผมอธิบายไป ก็พับแขนเสื้อของเทมขึ้นให้ไป จะได้ไม่เกะกะ พอเทมปุระเห็นผมทำ เขาก็ร้องขออยากทำให้ผมด้วย

          "ขอบคุณครับ เทมทำให้หมูหย็องด้วยนะ เทมทำให้เองครับ ม้วนๆๆๆ" มือใหญ่พับแขนเสื้อผมขึ้นให้อย่างทุลักทุเล แต่ก็ตั้งใจ ใช้เวลานานกว่าที่ผมทำมาก แต่เขาก็พับให้ผมจนเสร็จ ผมพูดขอบคุณเขา แล้วก็เลือกเจ้าลูกกลมๆมาหนึ่งลูก อืม...จริงๆแล้วผมรู้แค่ภาคทฤษฎีนะครับ ยังไม่เคยเล่นจริงๆเหมือนกัน อดตื่นเต้นนิดหน่อยไม่ได้ ยิ่งได้ยินเสียงเชียร์จากเทมปุระข้างหลังด้วยแล้ว ก็อยากจะโชว์มุมเท่ๆ ของตัวเองให้เขาได้เห็น

          "หมูหย็องสู้ๆ หมูหย็องสู้ๆ"



ผมตั้งสมาธิ มองคนอื่นเล่นเป็นแนวทาง กะระยะห่างและคำนวณน้ำหนัก กะความแรงที่ใส่ลงไป ทั้งท่าท่างและสีหน้า เหมือนกับมืออาชีพมาลงสนามเองอย่างไรอย่างนั้น ผมโยนลูกโบว์ลิ่งออกไป เจ้าลูกสีน้ำเงินกลิ้งด้วยความเร็ว

         
          และมันก็สำเร็จ....

          ซะที่ไหนล่ะครับ.....ล้างท่อไปเรียบร้อย.....


อย่าว่าแต่จะชน เจ้าลูกโบว์ลิ่งไม่รักดีดันเบนออกนอกเส้นทางตรงกลาง ไปตกอีกฟากของอีกเลน ผมใส่แรงมากเกินไป จนมันกระดอนไปลู่ของคนอื่น คนที่เล่นลู่ข้างๆถึงกับงุนงง ว่ามาได้ยังไง ผมขอโทษคนเล่นลู่ข้างๆแทบไม่ทัน

          อา ขายหน้าชะมัด ผมรู้สึกว่าหน้าตัวเองจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ไม่เท่เลยสักนิดเดียว

          "หมูหย็องสุดยอดเลย ไม่โดนเลยสักอัน! เก่งสุดยอดไปเลย!"

มันไม่ได้เรียกว่าสุดยอดนะครับเทม อา ให้ตายเถอะ ผมอายจนน้ำตาแทบจะไหลอยู่แล้ว

          "เทมลองบ้าง เทมลองบ้าง เทมลองบ้างครับ!"


ผมที่เก็บหน้าที่แตกละเอียดของตัวเองขึ้นมาแล้วสวมหน้ากากนิ่ง แม้มันจะเป็นหน้ากากที่ออกจะแดงไปสักเล็กน้อยก็ตาม เทมเดินมาหาผม เขาเลือกหยิบลูกโบว์ลิ่งสีฟ้า ซึ่งเป็นสีโปรด ผมอธิบายกฎให้เขาฟังอีกรอบ

          "เอ่อ เทมครับ จริงๆแล้วมันต้องโยนให้โดนให้ล้มนะครับ" ผมอธิบายเสียงแผ่ว หน้ายังคงแดงจัด

          "อ้าว เหรอครับ ไม่เป็นไรนะหมูหย็อง หมูหย็องเล่นครั้งแรกใช่ไหมครับ เรามาสู้ๆด้วยกันนะ หมูหย็องสอนเทมจับหน่อยนะครับ เทมทำไม่เป็นเลย" รอยยิ้มสดใสช่วยเติมเต็มกำลังใจและความมั่นใจให้ผม ถึงผมจะโยนไม่ได้สักแต้ม แถมตั้งท่าเสียดิบดีแต่ดันคว้าน้ำเหลว แต่เทมก็ยังเชื่อใจให้ผมสอน




          ผมตั้งใจสอนการจับและทุกอย่างที่ผมรู้มาให้เขา พยายามถ่ายทอดทุกอย่างอย่างสุดความสามารถ จนเทมเตรียมพร้อมจะโยน ใบหน้าจริงจังหันมาขอกำลังใจกับผม ผมพยักหน้าให้เขา บอกเขาว่าสู้ๆ


          มือแกร่งโยนมันออกไป

          เจ้าลูกสีฟ้ากลิ้งออกไป

          กลิ้งออกไป

          ...ที่เลนคนข้างๆ

ไปล้างท่อของคนข้างๆอีกแล้วครับ...




เทมทำหน้าเหวอ หันมามองผมทั้งๆที่ค้างท่าโยนอยู่แบบนั้น...


"ท-เทม เทม ล-ล้างท่องะหมูหย็อง"


ผมมองภาพที่เขาแข็งค้างในท่าโยน แล้วค่อยๆหันหน้าตาเหวอๆ มาบอกผลลัพธ์ที่เห็นๆกันอยู่กับผม


"ฮ่าๆๆๆๆๆๆ" ผมระเบิดหัวเราะออกมากับการล้างท่อของเราสองคน แทบจะไม่รู้เลยว่าตัวเองหัวเราะได้เสียงดังขนาดนี้ เทมรีบขอโทษคนข้างๆแล้ววิ่งมาหาผม พอเขาเห็นผมหัวเราะไม่หยุด เขาก็หัวเราะไปกับผมด้วย


ผมหัวเราะอยู่นานจนน้ำตาเล็ด ข้างกันมีคนที่คอยอมยิ้มมองผมอยู่ตลอด


          "เล่นโบว์ลิ่งสนุกดีเนอะ"

          "หึหึหึ แต่ยังไม่ได้กันสักแต้มเลยนะครับ"

          "ไม่เป็นไรครับ เทมไม่อยากได้แต้ม อยากได้รอยยิ้มของหมูหย็องมากกว่า"


          ผมชะงัก แทบจะสับเปลี่ยนสวิตช์อารมณ์ของตัวเองไม่ทัน จู่ๆเขาก็มาทำให้เขินกันกะทันหันแบบนี้ใช้ได้ที่ไหนกัน ผมสำลักลมหายใจตัวเองเล็กน้อย ก่อนจะแก้เก้อด้วยการชวนเขาไปโยนเจ้าลูกกลมๆอีกรอบ เทมอมยิ้มแล้วเดินตามผมมา พวกเราตั้งท่าจริงจัง แอบมองวิธีการเล่นของหลายคนแล้วเอามาใช้



 ผ่านไปชั่วโมงกว่าๆกับการพยายามโยนเจ้าลูกหลากสีให้โดนเป้าหมายให้ล้ม


          "สุดยอดไปเลยว่ะ...สุดยอดในแบบหลายๆความหมาย..."

          "เออ เกิดมากูก็เพิ่งเคยเจอ...เหี้ย โคตรเทพอ่ะ ทำได้ไง"



เสียงที่คุ้นเคยของเพื่อนสนิทสองคนเดินเข้ามาหาพวกผม ผมกับเทมเพิ่งจะรู้ตัว ว่าด้านหลังมีคนมามุงดูอยู่มากมาย


         
          "น้อง น้องสุดยอดมากเลยอ่ะ พี่เกิดมาสามสิบกว่าปี เล่นโบว์ลิ่งมาเจ็ดปี ไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อน!"

          "เออ พี่ก็ไม่เคยเห็น น้องสองคนแม่งโคตรเทพอ่ะ"

          "ทำได้ไงวะ เล่นจริงจังขนาดนี้ แถมตั้งสองชั่วโมงแล้ว ยังเอาแต่ล้างท่อกันอยู่เลย!"

          "ไม่เฉียดสักนิด!"

          "ไม่ได้สักแต้ม!"

          "ไม่ชนล้มสักอัน แม่เจ้าโว้ยยยย"




          ผมที่ไม่รู้จะทำหน้ายังไงกับคำชมที่ไม่สมเป็นคำชมเหล่านี้ดี ได้แต่เดินไปจับข้อมือของเทมปุระ แล้วลากเขาหนีเข้าห้องคาราโอเกะไป อา...ให้ตายเถอะ ผมเล่นสนุกกับเทมเพลินไปเลย ไม่นึกเลยว่าจะมีคนมายืนชมการโยนโบว์ลิ่งล้างท่อของพวกผมเยอะขนาดนั้น ให้ตาย อายมากๆ ผมอายแทบอยากจะมุดดินหนีอยู่แล้ว!

          ....สาบาน ผมจะไม่มาเดินที่ห้างนี้อีกเลยครับ!...





ขนาดหลบหนีมาจากข้างนอกแล้ว ข้างในก็ยังหลบไม่พ้น เมื่อเจอแฝดนรกหัวเราะอัดหูอยู่แบบนี้


          "ฮ่าๆๆๆๆ ไอ้เหี้ยยยยยยยย กูโคตรจี้ หมูมึงแม่งทำได้ไงวะ โอ้ยยยย มึงล้างท่อเป็นชั่วโมงอ่ะ คือคิดว่าไม่ต้องให้แม่บ้านเขาทำความสะอาดเลยใช่ไหมวะ"

          "แล้วหน้าตามึงแม่งโคตรจริงจังอ่ะหมู ตอนโยน ฮ่าๆๆๆ"

          "เออ คือเทมนี่กูพอเข้าใจนะ แต่มึงอ่ะหมู หมูที่เทพทุกอย่าง เพอร์เฟคแมนทุกสิ่งอ่ะ ดิมิทรีแห่งสิงหสารสารทวิทยาอ่ะ กูนี่แดกน้ำอยู่ ตอนหันไปเห็น แดกน้ำอยู่น้ำแทบพุ่ง ก๊ากกก จีบสาวกันอยู่เพลินๆ หันไปอีกที พวกมึงแม่งกลายเป็นเทพล้างท่อไปแล้วซะงั้น กูก็ตกใจ ทำไมคนมุงกันเยอะ คู่หูเทพแห่งการล้างท่อถือกำเนิดขึ้นแล้วครับ ฮ่าๆๆๆๆ"

          ผมหน้าตึงใส่พวกมัน นึกอยากจะลุกไปตบหัวเรียงคน

          "เทมว่าสนุกมากเลยนะครับ วันหลังมาเล่นกันอีกนะ" เทมที่ยังอารมณ์ดี หันมายิ้มตาหยีให้ผม

          "ฮ่าๆๆ ยังจะมาล้างท่อกันอีกเหรอวะ พอแล้วๆ สะอาดไปถึงปีหน้าแล้วมึง"


ผมทำท่าจะหยิบแก้วน้ำปาใส่หัวพวกมัน ถึงได้สงบกันลงบ้าง แม้ท่าทางจะพยายามกลั้นหัวเราะกันเต็มที่ก็ตามทีเถอะ ไอ้เต้หัวเราะในลำคอหึๆ ก่อนจะปรานีช่วยเปลี่ยนเรื่อง


          "เออๆ ฮ่าๆ อุ้บ มาๆ งั้นมาร้องเพลง แล้วค่อยกลับแล้วกัน"

          "เออๆ หึๆๆ มาๆ พวกมึงเลือกเพลงดิ นี่พวกกูก็เพิ่งร้องได้ไม่กี่เพลง"

          "เอาแต่หัวงูจะได้ร้องอะไรล่ะครับเพลงน่ะ"

          "เอ้า ไม่ให้หัวงูจะให้ไปล้างท่อเหรอวะ"

          "ฮ่าๆๆๆๆ เชี้ยเต้ เอาไปสิบคะแนน!"

          "ถ้าไม่ร้องงั้นผมกับเทมกลับแล้วนะครับ"

          "ฮ่าๆๆ โหยยย นานๆให้กูล้อบ้างดิ นานๆจะเจอมุมเหมือนมนุษย์ของมึงอ่ะ"

          "ผมก็เป็นคนนะครับ"

          "เออน่ะ เห็นเพื่อนเก่งไปหมดมันก็น่าภูมิใจอยู่หรอก แต่นานๆทีมีไม่เก่งบ้างก็ดีไม่ใช่หรือไง"



          ผมเงียบ นิ่งคิดไปนิดหน่อย มองหน้าเทมปุระ เด็กน้อยที่ต่อให้เขาเห็นผมเล่นผิดพลาดไปเป็นชั่วโมงก็ไม่ได้ว่าอะไร แถมยังพยายามเชียร์อยู่ตลอดเวลา เราสลับกันเชียร์สลับกันเล่น แม้จะไม่ได้สักคะแนน แต่แต้มของความสุขกลับได้รับมามากมายจนเต็มหลอด บางทีความผิดพลาดก็ไม่ใช่ความผิดพลาด การไม่เก่งอะไรสักอย่างก็ถือว่าเป็นเรื่องดี ผมยิ้ม

          "นานๆที...ก็ไม่เลวนะครับ"



          ผมคิดว่านานๆทีนี่ ไม่นับต้องมานั่งฟังพวกมันร้องเพลงนะครับ ถ้านักร้องเจ้าของเพลงมาได้ยินเพลงของตัวเองตอนนี้เข้า คงจะต้องร้องไห้แน่ๆ ไม่ใช่ว่าเสียงไม่เพราะนะครับ แต่มันเล่นแปลงเพลงพวกเขาซะเสียหาย เนื้อเพลงสละสลวย กลายเป็นอะไรที่ต้องแปะป้ายเตือน อายุต่ำกว่าสิบแปดต้องใช้วิจารณญาณในการฟัง พวกมันร้องได้ไม่ถึงสองนาที ผมต้องรีบเอามือปิดหูเทมปุระ ไม่ให้แปดเปื้อนเพราะมลภาวะทางดนตรีอันเถื่อนถ่อย

          "หยุดร้อง เลือกเพลงให้มันดีๆหน่อย เทมก็อยู่"

          "เออว่ะ คึกไปหน่อย โทษๆ" พอเห็นพวกมันกลับมาร้องดีๆ ผมก็ค่อยๆคลายมือออก เทมหันมามองอย่างสงสัย พอเห็นผมยิ้มส่ายหน้าเป็นเชิงว่าไม่มีอะไร ก็กลับไปทานขนมต่อ พวกมันแหกปากร้องกันอยู่นานจนพอใจ ถึงยอมวางไมค์หันมาถามผม ผมไม่ชอบร้องเพลงครับ ส่วนเทม...

          "เทมร้องไหม เดี๋ยวเลือกเพลงง่ายๆให้"

          "แต่เทม เทม เทมร้องเพลงไม่เก่ง"



          การร้องเพลงเป็นเรื่องยากมากสำหรับเทมครับ ฮึมฮัมทำนองในลำคอยังพอได้ แต่การร้องนั้นเป็นคนละเรื่อง เหมือนเขาจับจังหวะไม่ถูก ร้องคร่อมจังหวะไปมา ตามเนื้อเพลงไม่ทัน แถมพอตื่นเต้นก็จะพูดจาติดอ่าง การร้องเพลงเลยเป็นอะไรที่ยากมากสำหรับเจ้าตัว


          "ไม่ต้องร้องเก่งหรอก ร้องเอาสะใจเว้ย ร้องมะ อะๆๆ นี่เพลง เพลงนี้เพลงช้าสุดแล้ว มึงน่าจะร้องได้"


          เทมปุระรับไมค์มาอย่างกล้าๆกลัวๆ เพลงที่น้ำเลือกให้ เป็นเพลงประกอบภาพยนต์เก่าเรื่องดัง ที่คุ้นหูกันหลายคน เป็นเพลงช้าซึ้งกินใจ อย่างเพลง ได้พบเธอ ของ PCHY

          เสียงดนตรีดังขึ้นเป็นจังหวะแสนไพเราะ เทมที่กำไมค์แน่น หันหน้ามาสบตากับผม มองได้ไม่เท่าไหร่ เขาก็ก้มหน้างุด หลับตาปี๋สลับกับมองเนื้อร้อง ใบหน้าของเขาขึ้นสีแดงระเรื่อ และแดงยิ่งขึ้นจนลามไปถึงใบหู


"ห-ห หากลมพัด ไม่ปลิวปลิดใบไม้ไหว เธอ-เธอนั้นเพียงเดินผ่านไป อาจเป็นเสี้ยวนาทีที่ ฉันและเธอคลาดกัน...กัน"
"หากดอกไม้ ผลิ-ผลิบานอย่างไร้สีสัน ไม่งดงามพอให้ฉัน หยุดและพบเธอในตอนนั้น วันนี้จะเป็นอย่างไร..."



          เสียงร้องเพลงตะกุกตะกัก ไม่ขึ้นกับจังหวะเพลง เหมือนแค่เขาท่องคำกลอนแสนแข็งทื่อ แต่สำหรับผม มันเป็นบทเพลงที่เพราะที่สุด ไม่ว่าจะวงดนตรีใด ไม่ว่าจะนักร้องที่มีพรสวรรค์คนไหน ก็ไม่อาจจะร้องเพลงได้เพราะเท่าเขาอีกแล้ว


          ช่วงเวลาที่เหมือนหยุดเดิน ความวุ่นวายของลานโบว์ลิ่งดูนิ่งเงียบลง ผมอยากจะฟังเขาร้องไปอีกนานๆ นึกอยากให้บทเพลงยาวนานไปถึงนิจนิรันดร์


          แต่เทมปุระก็เขินอายมากกว่าจะร้องได้จนจบบทเพลง เจ้าตัวส่งไมค์คืนน้ำที่ยิ้มกริ่ม เทมปุระที่ไม่กล้าสบตากับใครก็เข้ามาแอบซุกใบหน้าไว้กับไหล่ของผม พอผมจะจับเจ้าตัวเงยหน้าขึ้นสบกันก็ไม่ยอม เขินผมแต่ก็มาซุกแอบกับผม เป็นเจ้าก้อนที่รวบรวมความน่ารักทั้งโลกมาไว้ด้วยกันหรือยังไงนะ


          "เทม เทมก้อ-ก็บอกแล้ว ว่าเทมร้องไม่เพราะ เพราะ" เทมพูดอู้อี้กับบ่าของผม ท่าทางน่าเอ็นดูจนผมอดจะลูบหัวเขาไปมาไม่ได้ เทมส่งเสียงครางฮือ

          "ไม่จริงเลยครับ เพราะมาก เทมร้องเพลงได้เพราะมากๆเลย เพราะที่สุด หมูชอบมากเลยนะครับ"

ลูกตาใสหนึ่งคู่ยอมเผยออกจากเกาะกำบัง ออกมาให้ผมเห็นเพียงนิด แต่ส่วนอื่นของใบหน้ายังคงแอบซ่อนเอาไว้ แต่ส่วนหนึ่งที่ซ่อนไว้ไม่มิด คือใบหูสีชมพูเข้มดูน่ากัด

          "จริงๆเหรอครับ หมูหย็องชอบเหรอ แต่มันไม่เพราะเลยนะ"

          "เพราะมากครับ หมูชอบมากๆ" ผมยิ้มอ่อนโยนและส่งสายตาแสดงความจริงจังเพื่อยืนยัน ว่าผมชอบที่เขาร้องมากแค่ไหน


          เทมยอมลุกขึ้นมานั่งดีๆ เขาอมยิ้มจนแก้มตุ่ย ใบหน้ายังคงขึ้นสีระเรื่อและดูขึ้นสีมากกว่าเดิมกับคำชมของผม
ผมอยากพาเขากลับบ้านแล้วจับฟัดจนแก้มนั่นบวมเป่งไปเลยจังครับ ผมจ้องหน้าเขาอยู่นาน


          "แฮะๆ หมูหย็องชอบเพลงที่เทมร้องด้วย"

          "มันก็ชอบหมดแหละ ขอแค่เป็นมึงอ่ะ" ไอ้เต้กรอกตาไปมาใส่เทม

          "หมู มึงใจเอาๆ เอ้ย เย็นๆนะเพื่อน จะมาจ้องแบบอยากกลืนกินเธอเข้าไปทั้งตัว ไม่เหลือไว้ให้ใครได้กลิ่นโจ่งแจ้งขนาดนี้ไม่ได้ โอ้ยยย สยองขวัญกับสายตามึงเหลือเกิน"

          "ทำไมกูรู้สึกเหมือนลูกสาวกำลังจะถูกปีศาจล่อลวงวะ โอ้ย ใจแม่ เทมออกมาห่างๆมันนน"


          ไอ้น้ำวุ่นวายมาดึงเทมออกห่างจากผม ไอ้เต้ก็เอามือจุ่มน้ำสะบัดใส่ผมต่างน้ำมนต์ นี่ผมควรจะทำเป็นปวดแสบปวดร้อน ร้องโหยหวนให้พวกมันไหมครับ ให้ตายเถอะ บรรยากาศดีๆพังพินาศเพราะไอ้สองคนนี้จริงๆ เฮ้อ






          พวกผมกลับมาถึงบ้านด้วยความเหนื่อยอ่อนแต่ใบหน้าเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มมีความสุข บนโต๊ะอาหาร เทมเล่าเรื่องราววันนี้ให้คุณป้าฟังอย่างสนุกสนาน


          "แล้ว แล้วเทมก็โยนล้างท่อไปเป็นชั่วโมงเลยครับ กลายเป็นเทพล้างท่อกับหมูหย็องล่ะ"

          "อุ้ย ตายจริง ฮ่าๆ เสียดายจังเลยค่ะ ไม่มีรูปถ่าย แม่อยากเห็นทั้งสองคนเล่นจังเลย"

          "วันหลัง วันหลัง คุณแม่ไปเล่นกับเทมกับหมูหย็องนะครับ เดี๋ยวเทมสอนนะ"

            ....สอนคุณแม่ล้างท่ออีกคนเหรอครับเทมปุระ...

          ผมยิ้มมุมปาก มองเด็กน้อยพูดคุยอย่างออกรสไม่ยอมหยุด คุณป้าหันมายิ้มอ่อนโยนให้ผมสองคน


          "ดีจังเลยค่ะ ไว้วันหลังพวกเราไปเล่นด้วยกันนะคะ เอ้า นี่ค่ะ อย่ามัวแต่พูดจนลืมทานข้าวนะ น้องเทมทานผักเยอะๆนะคะลูก น้องหมูหย็องก็ทานเยอะๆหน่อยนะคะ ไม่งั้นจะไม่โตนะ" คุณป้าตักอาหารน่าทานบนโต๊ะสารพัดอย่างใส่จานของผม ชอบคะยั้นคะยอให้ผมทานมากๆมาแต่ไหนแต่ไร วันนี้เมนูอาหารก็เป็นของโปรดของผมกับเทมอย่างละครึ่งเลยครับ ผมยิ้มขอบคุณ ก่อนจะตักแกงเขียวหวานไปใส่จานของท่านบ้าง


          "ใช่ๆๆๆๆ หมูหย็องต้องทานเยอะๆๆๆๆเลยนะ เทมช่วยตักๆๆ ตักให้คุณแม่ด้วย คุณแม่จะได้ตัวโตๆๆๆ"

          "จะให้คุณแม่ตัวโตกว่านี้อีกเหรอคะ" คุณป้าทำตาโตใส่ลูกชายตัวเอง

          "เอาให้ตัวโตเท่าตึกนี้เลย คุณแม่จะได้เป็นหุ่นยนต์แปลงร่างได้ ไว้ต่อสู้กับพวกเหล่าร้ายนะครับ"

          "เอางั้นเหรอครับ งั้นก็ได้เลยครับ คุณแม่จะทานเยอะๆนะคะ จะได้เป็นหุ่นยนต์แล้วมาปกป้องน้องเทมกับน้องหมูหย็องเอง แบบนี้ดีไหมคะ เพราะงั้นน้องเทมก็ทานผักเยอะๆด้วยนะครับ จะได้มาช่วยคุณแม่สู้เหล่าร้าย เอ้า นี่ค่ะ"

          "เทม...เทมเป็นตัวร้ายก็ได้ครับ จะได้ไม่ต้องทานผัก"

ผมกับคุณป้ามองหน้ากัน แล้วหัวเราะให้กับคนที่ยอมแปรพักตร์เพราะผักสีเขียวชิ้นเล็กๆในจาน





          "อย่าลืมเอากระเป๋าไปนะคะ" คุณป้าออกมาส่งพวกผมหน้าห้อง พร้อมกระเป๋านักเรียนสองใบ เทมวิ่งเข้ามากอดแล้วหอมแก้มคุณแม่สองข้าง แล้วทำแก้มป่องให้คุณแม่หอมแก้มกลับคืน

          "คุณแม่ล็อกประตูดีๆนะครับ ถ้ามีคนแปลกหน้ามาเคาะห้อง ต้องห้ามเปิดนะครับ ถ้ามีอะไรโทรหาเทม อะ...เทมไม่มีโทรศัพท์ งั้นโทรหาหมูหย็องนะครับ เทมจะรีบวิ่งๆๆๆมาหาเลย" เทมปุระทำหน้าจริงจังบอกคุณแม่ของตัวเอง

          "ได้เลยครับผม คุณแม่จะล็อกห้องดีๆนะคะ ทั้งสองคนอย่านอนดึกมากนะ เดี๋ยวไปโรงเรียนสาย น้องเทมฝันดีนะครับลูก เข้าห้องน้ำก่อนนอนด้วยนะครับ รู้ไหม"

          "ได้ๆๆๆเลยครับ คุณแม่ก็นอนหลับฝันดีนะครับ ห่มผ้าห่มด้วยนะ" เทมทำท่าเป็นห่วงผู้หญิงตัวเล็กตรงหน้า
คุณป้าลูบหัวลูกชายที่ตัวสูงกว่าตัวเองมากด้วยแววตาอ่อนโยน ท่านกอดเทมแน่นๆอีกครั้งแล้วผละออก มากอดผมอีกคน

          "น้องหมูหย็องก็นอนหลับฝันดีนะครับ"

          "ฝันดีนะครับคุณป้า"


พวกผมเดินออกมาจากตึก ผมจูงมือเทมปุระข้ามถนน เด็กน้อยหาวหวอด ดูท่าวันนี้คงจะเล่นสนุกเกินไปจนเหนื่อยล้าน่าดู เทมดูสะลึมสะลือจนถึงห้อง ช่วงเวลาที่ผมอาบน้ำเสร็จ
            ออกมาก็เจอร่างสูงนอนเหยียดยาวหลับปุ๋ยไปเสียแล้ว


          ผมอมยิ้มให้ภาพนั้น ก่อนจะจับเขาถอดเสื้อนักเรียน ปลดกางเกงออก จัดท่าทางให้นอนสบายแล้วห่มผ้าให้เขา เคลื่อนมือไปสางผมนิ่มแผ่วเบา เฝ้ามองเขานอนหลับอยู่นานจนพอใจ สีหน้าเป็นสุขยามหลับของคนรักทำเอาผมอดใจไม่อยู่ ต้องประทับจูบลงบนหน้าผากอุ่น ลากมาถึงสันกรามและแก้มนุ่ม กระซิบเสียงเบาให้ไม่รบกวนองค์ชายน้อยที่กำลังนิทรา


          "ฝันดีนะครับเทมปุระ"


          แพขนตาสั่นไหวคล้ายคำตอบรับ นั่งมองเขาเป็นกำลังใจให้ตัวเองอีกสักพัก
ก่อนจะเริ่มไปเคลียร์งานเอกสารของตัวเอง



          เอาล่ะครับ ค่ำคืนนี้สำหรับผมยังอีกยาวไกล

     

end 25 .
twitter #เพื่อนผู้ปกครอง
ขอบคุณพี่ Meen2495 ที่ช่วยแก้คำผิดด้วยค่า >v<

         

         

[Meen2495]

ไม่อยากบอกพี่หมูเลยว่า ... เด็ดดอกไม้อะ มันสะเทือนถึงดวงดาวนะคะพี่หมู
ดังนั้น พี่หมูก็ต้องยอมรับความเสี่ยงในการจับฉลากแหละ
สิบสีนะพี่หมู สิบสีเลยยยยยย

แต่เอ๊ะ หรือว่าพี่หมูจะแอบมี "เส้นสาย" ซุกซ่อนอยู่อีกน้าาาาาา
ได้ข่าวว่าเจ้าของโรงเรียนนี้ ... ใครน้าาาา ใครนะพี่หมู? อิอิ

ส่วนน้องเทม ฮาเลยลูก
พี่หมูกวาดล้างท่อจนน้องเทมเองก็ไหลลื่นกริ๊บ ๆ
น้องเทมยังชื่นชม ...
อยากรู้จริง เทมโดนพี่หมูแอบป้ายน้ำมันพรายป่ะ?

แต่เหนืออื่นใด น้องสุข คนอ่านก็สุขด้วยแล้ว
ขอให้พ้นเคราะห์พ้นโศกและได้ขนมปี๊บหลาย ๆ ถังนะคะเทม

ป.ล. ชอบกีฬา "ปิ้งแดด" ของเทมมากด้วยลูก
เห็นภาพ "หมูปิ้งแดด" ในอนาคตอันใกล้นี่เลย 

[ZOFIARIN]

26

          กว่าผมจะได้พาตัวเองมาซุกอกอุ่นที่นอนเย้ายวนอยู่บนเตียงก็ปาเข้าไปตอนตีสองกว่าๆ งานที่รวบรวมมา กำหนดส่งมันสิ้นสัปดาห์ทั้งนั้น เวลาอีกแค่สองวัน ถ้าผมไม่ทำให้เสร็จในคืนเดียว น่ากลัวว่าพองานใหม่มา ผมคงจะไม่ได้นอนอีกเลยทั้งอาทิตย์
 
          แล้วมันก็ไม่ใช่งานง่ายๆ ที่แค่เพียงอ่านจบ เซ็นอนุมัติ แล้วก็เสร็จ งานที่ทุกคนทำยังขาดรายละเอียดและความเป็นไปได้ในความเป็นจริงเยอะมากครับ หลายไอเดียเป็นได้แค่ขยะไร้สาระ กว่าผมจะคัดเลือกอะไรที่ใช้ได้จริง กว่าจะแก้ไขรายละเอียด เรียบเรียง ไหนจะต้องกระจายงานออกไปให้คนอื่นทำต่ออีก การเลือกคนให้ทำงานที่เหมาะสม ก็ถือว่าเป็นเรื่องชวนหน่ายใจ คุณต้องดูความสามารถของคนที่มอบให้ด้วยว่าใช้งานได้หรือไม่
 
          'แค่ดูภาพรวม' อะไรกัน
          เปียโกหกชัดๆ เธอนั่นแหละที่เป็นปีศาจ



          ผมใช้ปลายจมูกจรดที่แก้มของคนที่ยังคงนอนหลับ ไล่เรื่อยเพลิดเพลินไปทั่วใบหน้าและลำคอ สูดกลิ่นกรุ่นกายของคนรักรับอรุณ ผมต้องใช้พลังใจเยอะมากนะครับ จะแปลกอะไรถ้าผมต้องการกำลังใจเยอะมากเสียหน่อย แถมเทมปุระก็เป็นแบตสำรองกำลังใจชั้นดี เป็นแท่นชาร์จที่นอนนิ่งให้ผมทำอะไรตามใจชอบยามรุ่งสาง


          สองชั่วโมงโดยประมาณคือระยะเวลาที่ผมหลับพักผ่อนไป แม้จะอยากนอนนานมากกว่านั้น แต่ร่างกายที่ไม่จำเป็นต้องใช้นาฬิกาปลุกนี้ ก็จะตื่นเวลาเดิมทุกวันจนเป็นกิจวัตร ผมแอบฟัดคนที่กอดก่ายผมเป็นหมอนข้างต่ออีกนิดหน่อย ก่อนจะลุกจากเตียงเพื่อไปออกกำลังกายยามเช้า ผมเปลี่ยนจากชุดนอนเป็นชุดวอร์มสีเทาเข้ม เงยหน้ามองนาฬิกาเล็กน้อย นาฬิกาบนผนังชี้บอกเวลาเป็นเวลาตีสี่ห้าสิบ


          ผมเดินไปคว้าไอแพด ก่อนจะวกกลับมาหาเด็กน้อยที่นอนหลับอุตุอีกครั้ง เจ้าแก้มนุ่มที่กำลังเกยหมอนสีฟ้าของเจ้าตัว ดูตัดกันคล้ายก้อนเมฆสีขาวนวลบนท้องฟ้าสีสันสดใส ภาพเขานอนหลับในความมืดที่มีแค่แสงอันน้อยนิด ดูเป็นภาพฝันละเมอแสนสวยงาม ...เห็นแล้วนึกอยากลองกัดชิมดูเสียหลายๆคำ


          ช่วงเวลาที่เทมหลับ คือช่วงเวลาหาผลกำไรของผม
          ฟันขาวขบเบาๆที่ปลายจมูก เทมปุระครางฮือขึ้นมาหลังถูกผมรังแก


          "ฮือ...มุ" เก่งจังเลยครับเทมปุระของหมู รู้ด้วยว่าหมูเป็นคนทำ ผมหัวเราะไร้เสียงให้กับคนที่โดนผมกวน เอาล่ะครับ ผมพอใจแล้ว ผมดึงผ้าห่มคลุมตัวเขาดีๆ ก่อนจะเดินถือไอแพดไปที่ห้องออกกำลังกาย




          ผมกดเจ้าแผ่นอิเล็กทรอนิกส์โทรหาอาจารย์ฝึกฝนของผมระหว่างที่ออกกำลังกายไปด้วย เป็นการประชุมสายกันระหว่างเทรนเนอร์และครูฝึกศิลปะป้องกันตัวที่อยู่คนละซีกโลก หน้าจอถูกแบ่งออกเป็นสี่ช่อง


          "ผมกำลังรอคุณอยู่เลยดิมิทรี คุณหายไปนานเลยนะ" สำเนียงแปร่งๆของอาจารย์เทรนเนอร์ชาวละตินของผมทักทายออกมา อาบิลิโอเป็นชายชาวละตินที่มีกล้ามเนื้อใหญ่โตกับผิวสีแทน มีชื่อเสียงเรื่องการฝึกร่างกาย เป็นเทรนเนอร์ที่ดังมากของอเมริกา ดาราดังหลายคนของฮอลลีวูดก็ล้วนจ่อคิวเข้าแถว เพื่อให้เขาเทรนให้

          "ส่วนผมไม่นึกอยากรอคุณเลย ให้ตายเถอะ ที่ไทยอาจจะเช้า แต่ที่นี่มันเวลาหลับเวลานอนแล้วนะ ยามค่ำคืนแบบนี้ ผมต้องออกไปเดทนะ คุณรู้ไหมชาโรนอฟน้อย" แฟรงค์กี้หรือแฟรงค์อาจารย์ศิลปะป้องกันตัวอีกคน ทำหน้าตาเบื่อหน่ายใส่ผม

          "งั้นคุณคงจะต้องไปคุยกับดาเลียแล้วล่ะแฟรงค์ ผมพร้อมจะไปนอนนะ ถ้าคุณโอเคกับการไปคุยกับคุณยายของผมน่ะ"

 ผมยิ้มเรียบๆ รับคำหยอกล้อของเขา ที่เขาบอกจะไปเดทนี่จะไปเดทกับเสือดาวหรือยังไงกัน ไม่ใช่ว่าเขาอยู่ที่แอฟริกาเพื่อไปทำภารกิจหรอกหรือ ครั้งล่าสุดที่ผมรู้น่ะนะ

          "พระเจ้า คุณมันเจ้าตัวร้าย เอาล่ะ วันนี้พวกเราจะเริ่มด้วยอะไรก่อนดี" เขาพึมพำ ดูเหงื่อตก เมื่อผมยกคุณยายขึ้นมาอ้าง กับคนนอก ดาเลียแอนไม่ใช่ผู้หญิงที่จะล้อเล่นกับคำสั่งได้เสมอ


          ผมยิ้มไร้อารมณ์ รอพวกเขาตกลงกันเรื่องบทเรียนวันนี้ของผม


          "เดี๋ยวนะ เฮ้ รอบนี้พวกคุณต้องให้ผมเป็นคนนำเขาออกกำลังกายนะ รอบก่อนอาบิโลโอเพิ่งจะให้เขายกดัมเบลยี่สิบกิโลสร้างกล้ามเนื้อส่วน biceps ไป ผมอยากลองขีดจำกัดของเขาว่าพัฒนาหรือยัง" เจคหรือเจคอปที่นั่งเงียบมาสักพัก รีบโวยวายแทรกขึ้นมา เขาเป็นนักโภชนาการและเป็นอาจารย์ทางภาคทฤษฎีเกี่ยวกับสรีระ

          "อย่ามาล้อกันเล่นน่า พวกคุณก็รู้วันนี้เขาต้องฝึกการใช้มีดกับผม เขาค้างบทนี้มานานแล้วนะ" คนมีเดทรีบแหวขัดขึ้นมาทันที ก่อนจะรีบคร่ำครวญบอกต่อ
          "ผมมีเดทนะให้ตายเถอะ ให้ผมซ้อมเขาก่อนไม่ได้หรือยังไงกัน ขอแค่สามสิบนาทีน่า เดี๋ยวผมก็ต้องไปแล้ว"

          "เดทกับแรดขาวใส่ส้นสูงหรือแฟรงค์" อาบิลิโอเอ่ยแซวทหารหน่วยลับ แฟรงค์กี้ถลึงตาใส่

          "หรือคุณจะให้ผมพูดว่า โอ้ เฮ้ พวกคุณต้องให้ผมสอนเขาก่อนนะ เพราะผมมีงานต้องไปลอบฆ่าพวกลักลอบฆ่าสัตว์กับขนยาข้ามแดน ว้าว! เป็นเช้าที่โรแมนติกชะมัดสำหรับเด็กอายุสิบห้าที่ต้องมารับฟัง" แฟรงค์ช่างขี้ประชด  เขาทำปากเบะและต่อล้อต่อเถียงเพื่อขอยึดเวลายามเช้าของผม ให้เข้าสู่หลักสูตรฝึกการใช้มีดที่ผมค้างการเรียนเอาไว้เมื่อเดือนก่อน

          "ผมเสียใจที่จะบอกคุณแบบนี้นะแฟรงค์ แต่วันนี้ผมคงจะต้องขอผ่านเรื่องมีดนะครับ วันนี้ผมอยากฟื้นพวกกล้ามเนื้อมากกว่า ไม่ได้ออกอะไรหนักๆมาสักพักแล้ว"

          "วี้ดวิ้ว ~ ฉันชนะแหละพวก เอาล่ะ ไปวอร์มอัพสิบนาที แล้วเตรียมดัมเบลมาเลยเจ้าหนู!"  อาบิลิโอผิวปากใส่อีกสองคน แฟรงค์ดูไม่สบอารมณ์สบถไม่หยุด กับเจคที่ถอนหายใจ และเริ่มจดบันทึกการออกกำลังกายของผมเงียบๆ


          อาบิลิโอจัดให้หนักมากจริงๆครับ ผมเล่นเวทไปหลายเซ็ทและออกกำลังกายแบบ HIIT ไปหลายสิบนาที
ขนาดเปิดเครื่องปรับอากาศไว้ที่สิบห้าองศา เหงื่อผมยังออกมากพอที่จะใช้ล้างหน้าแปรงฟันได้
ไม่ได้ออกกำลังมานานแล้วรู้สึกติดขัดไปมากพอดูเหมือนกันครับ ...ทั้งหมดทั้งมวลก็เพราะมันแท้ๆเลยเชียว ไอ้สารเลวนั้น

          "ทำหน้าตาน่ากลัวเชียวดิมิทรี ท่านี้ยากไปหรือยังไง"

          "ไม่ใช่หรอกครับ มีอะไรที่ผมต้องออกอีกไหม"

          "ใจเย็นเสือน้อย วันนี้พอแล้วล่ะ เล่นท้องก็พอแล้วสำหรับวันนี้ เป็นไงบ้างล่ะเจค"

          "อืม คุณห่างจากการออกกำลังไปสักพัก หลายๆอย่างผมว่ายังดูไม่กลับเข้าที่นะดิมิทรี รู้สึกกล้ามเนื้อคุณฟีบๆไปด้วย เปอร์เซ็นไขมันก็เพิ่มขึ้นเยอะนะ ยังไงเดี๋ยวผมส่งเมนูอาหารเข้าไปให้แม่บ้านของคุณจัดการให้แล้วกัน"

          "ผมไม่เอากล้ามโตเป็นปูนะครับ อย่าลืมล่ะ" ผมเอ่ยขัดนักกล้ามระดับโลกที่ผันตัวเป็นเทรนเนอร์กับนักโภชนาการ ที่กำลังคุยกันอย่างออกรสเรื่องสภาพร่างกายของผม

          "รู้แล้วน่า คนรักของนายไม่ชอบใช่ไหมล่ะ" เทมกลัวคนกล้ามโตตัวใหญ่ๆครับ ภาพความทรงจำตอนถูกลักพาตัวค่อนข้างฝังใจ ผมเลยทำได้แค่ให้มีกล้ามที่ออกไปทางกลางๆมากกว่าจะเน้นให้มันใหญ่โตไปเลย เสียดายนิดหน่อยเหมือนกัน ผมค่อนข้างชอบหุ่นแบบที่กล้ามโตๆ แต่ถ้ากล้ามโตแล้วเทมปุระไม่กอด ผมก็ไม่เอาหรอกครับ

          ผมพยักหน้าส่งๆให้อาบิลิโอและแฟรงค์ ที่พอผมพูดถึงคนรัก ก็เลิกบ่นแล้วมาเอ่ยแซวทันที

          "คนรักของนายนี่คนนั้นใช่ไหม ที่ชอบมานอนหลับอยู่บนเก้าอี้ม้านั่งนั่นน่ะ จี้ชะมัด นอนหลับน้ำลายไหลยืดเลยวันนั้น เขาดูเป็นเด็กมากเลยนะ ทั้งๆที่ตัวโตกว่านายแท้ๆ" แฟรงค์หมายถึงเทมนั่นแหละครับ แต่ก่อนที่มาค้างกับผม ในบางวันที่ผมลุกมาออกกำลังตอนเช้า เทมที่ตื่นมาเข้าห้องน้ำแล้วไม่เจอผม ก็จะมาหาที่ห้องฟิตเนสนี้ ก่อนจะลากหมอน ลากผ้าห่มมานอนเฝ้าผมออกกำลังกายไปด้วย ส่วนที่ประจำก็คือม้านั่งตัวยาวของผมที่เขาจะฟุบหลับตามที่แฟรงค์เอ่ยแซว
         
          "แล้ววันนี้เขาไม่มานอนเฝ้านายหรือยังไง"

          "เขาหลับอยู่ข้างบนครับ"

          "วันหลังให้เขามาฝึกกับนายสิ หุ่นเขาดีมากเลยนะ เป็นชาวเอเชียที่ฉันว่าหายากทีเดียว"

          "เออใช่ ไม่ให้เขามาฝึกบทเรียนกับนายบทต่อไปล่ะ ฉันได้ศิลปะป้องกันตัวแบบใหม่ของที่นี่ เด็ดน่าดู เล็งเส้นตาย ใส่แรงดีๆนี่น็อกได้เลยนะ ฉันว่านายต้องชอบ"


          ผมยิ้มเรียบ ก่อนจะตอบปฏิเสธไป
ถ้าเป็นการออกกำลังกายทั่วไป แน่นอนว่าผมต้องให้เทมออกเป็นประจำอยู่แล้ว เพื่อความแข็งแรงของร่างกาย


          แต่ฝึกเพื่อ...นี่มัน...ไม่มีทางครับ



          คิดภาพเทมที่แม้แต่คุณมดเจ้าตัวยังไม่กล้าบี้ ให้ฝึกไปก็คงจะไม่ได้ใช้ ถึงเทมจะไม่ใช่คนขี้ขลาดแม้เขาจะเป็นคนขี้กลัว ถ้ามีสิ่งให้ปกป้องเขาก็สามารถฮึดสู้ได้ แต่ในกรณีที่เขาอยู่ตัวคนเดียว เขาจะไม่ขัดขืนเลยครับ จะเข้าโหมดเด็กน้อยทันที ไม่นับถ้าเกิดเขาเผลอไปทำร้ายใครเข้า ความรู้สึกผิดจะกัดกินเขาอีก ความย้ำคิดย้ำทำของเทมปุระ ผมไม่ไว้ใจให้มีความคิดไม่ดีวนเวียนทำร้ายหัวใจของเขาเด็ดขาด


          ที่สำคัญ...ผมอยากเป็นคนปกป้องเขามากกว่า การได้ปกป้องดูแลเด็กน้อยของผมด้วยตัวเอง ทำให้ผมรู้สึกมีคุณค่าและมีความสุข ถ้าเทมแข็งแกร่งขึ้นมา แล้วผมจะเอาอะไรมาเป็นจุดมุ่งหมายกัน



ประตูห้องฟิตเนสถูกเปิดออก ร่างสูงเดินโซเซเข้ามา

          "อือ หมูหย็องครับ" เทมที่ดูยังไม่ตื่นดีเอาผ้าห่มคลุมตัวเดินมาหาผม อา คงจะตื่นมาแล้วหาผมไม่เจอสินะ เขาเดินมาฟุบกับบ่าของผม หัวทุยนั้นถูไถไปมาอย่างโหยหา

          "หาหมูหย็องไม่เจอครับ" เขาฟ้องผมด้วยน้ำเสียงงอแง คุณชายน้อยยามเพิ่งตื่นดูงัวเงียแสนเอาแต่ใจ

          "หมูมาออกกำลังกายครับ เทมอยากว่ายน้ำไหม เดี๋ยวหมูไปเฝ้าให้"

          "อือ เทมง่วงนอนจังเลยครับ" ผมยิ้มให้คนที่ยังคงง่วงอยู่ หลักฐานก็คือเขาที่พูดโต้ตอบกับผมทั้งๆที่ยังหลับตา คล้ายคนเดินละเมอมากกว่าคนที่ตื่นมีสติแล้ว ถึงจะไล่ให้ขึ้นไปนอนก่อน เจ้าตัวก็คงไม่ยอม ผมเลยพาเจ้าตัวไปที่ประจำ เทมพอเห็นม้านั่งที่กลายเป็นที่นอนในสายตาอีกฝ่าย ก็นั่งลงเตรียมตัวนอนต่อ


          "พูดถึงก็มาเลย Hello!!" แฟรงค์ตะโกนออกมาเสียงดัง เสียจนเทมปุระสะดุ้งโหยง เจ้าตัวลืมตาโพลง หันหน้าไปมาด้วยความตกใจ ผมต้องรีบลูบผมฟูของเทมไปมาให้เขาหายเสียขวัญ

          "หยุดเลยนะแฟรงค์ อย่าแกล้งเขา เขาไม่ใช่คนที่คุณจะล้อเล่นด้วยได้"

ผมหันขวับไปมองอาจารย์ฝึกของตัวเองด้วยสายตาจริงจัง

          "ไม่ต้องตกใจนะครับเทม เสียงครูฝึกของหมูไงครับ" เทมกะพริบตาปริบๆ ก่อนจะมองด้านหลังของผม มองตรงไปที่ไอแพดที่ผมเชื่อมต่อกับหน้าจอทีวีจอใหญ่ คนในจอพอเห็นดวงตาสีน้ำตาลจ้องมองมาก็โบกมือให้ เทมตกใจ รีบเกาะเอวผมหลบ
 
          "เขาน่าแกล้งนี่น่า ขอโทษก็แล้วกันนะ อย่ามองฉันด้วยสายตาแบบนั้นสิ เหมือนเห็นคุณดาเลียฉบับจิ๋วเลย บรื๋อ!"

          "อ-เอ่อ กุก กุก กุด กุด มอนิ่ง เอฟี่วันนะครับ" เทมปุระพูดภาษาอังกฤษแบบแข็งทื่อก่อนจะโผล่ออกไปยกมือไหว้ แล้วกลับมาใช้ตัวผมกำบังอีกครั้ง

          "ฮ่าๆๆๆ โอเค โอเค Good Morning Sleepy Kid!"

          "ให้ตาย ผมอยากแกล้งเขาชะมัด ยังกับกระต่ายน้อยตื่นตูม!"

          "เดี๋ยวก็โดนฆ่าหรอกครับแฟรงค์กี้"

          "เฮ้ อย่ามาเรียกฉันแฟรงค์กี้นะไอ้เนิร์ด"

          "แค่ใส่แว่น แล้วมาเรียกกันว่าเนิร์ด น่ารังเกียจมากนะครับคุณแฟรงค์กี้"

          "ชิบ! นายนี่มันกวนอารมณ์ชะมัด!"


เจคกับแฟรงค์เริ่มเถียงกันน่าหนวกหู ผมมองนาฬิกาข้อมือ ...หกโมงสิบห้าแล้ว ได้เวลาอาบน้ำแต่งตัวพอดี

          "วันนี้พอแค่นี้แล้วกันนะครับ ขอบคุณมาก เจอกันพรุ่งนี้"

          ผมกดปุ่มวางสายบนนาฬิกาข้อมือทันที ไม่รอให้พวกเขาประท้วงอะไร


เทมดูงงๆที่จู่ๆภาพบนจอใหญ่ก็หายไป เขาเอียงคอถามผม

          "พวกเขาหายไปแล้วล่ะครับหมูหย็อง"

          "สงสัยกลับไปนอนมั้งครับ"

          "งั้นเทมนอนด้วยครับ ฮ้าววว" เทมปุระหาวออกมาเป็นภาพประกอบ มือใหญ่ยกขึ้นจะขยี้ตา ผมรีบจับข้อมือหยุดเขาเอาไว้

          "ไม่ขยี้ตานะครับ...ตอนนี้หกโมงสิบห้าแล้วครับเทม ต้องไปอาบน้ำแล้วนะครับ"

          "เทมยังง่วงอยู่เลยครับ..." เทมปุระเสียงอ่อย กอดเอวผมแน่น ฝังใบหน้าลงแนบชิด แล้วส่ายไปมา การเล่นโบว์ลิ่งติดกันหลายชั่วโมง ทำเอาเด็กน้อยของผมใช้พลังไปหมดหลอด ก่อนที่เทมจะงอแง ผมรีบสร้างแรงจูงใจทันที

          "เดี๋ยวลุงสันรอนานนะครับ สติ๊กเกอร์ขาดอีกไม่กี่ตัวเอง จะได้ทานขนมแล้วนะครับเทม" พอพูดถึงขนม คุณกระต่ายตื่นตูมก็หูตั้ง ดวงตาที่สะลึมสะลือดูมีประกายเจิดจ้าทันที พยักหน้าหงึกๆๆไม่หยุด ผละออกจากช่วงเอวของผม หอบผ้าห่มขึ้นมากอด แล้วจูงมือผมขึ้นห้องไปอาบน้ำทันที

          "อาบน้ำกันนะครับ เดี๋ยวสาย สายๆๆๆ ไม่ดีเนอะ"

ผมยิ้มให้คนที่บอกไปสายไม่ดี ทั้งๆที่ตัวเองเพิ่งงอแงขอผมนอนต่อแท้ๆ




เทมแต่งตัวออกมาจากห้องน้ำ สายตาผมสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง กางเกงเขามัน...สั้นขึ้นหรือเปล่านะ?

          "เทมครับ มาหาหมูก่อนนะครับ" ผมเรียกเทมก่อนที่เจ้าตัวจะไปใส่ถุงเท้า เทมเดินมาหาผมอย่างเชื่อฟัง

          "มีอะไรเหรอครับหมูหย็อง" ผมนั่งคุกเข่าลงตรงหน้าเขา ดึงชายกางเกง กะว่าจะดูความสั้นของกางเกงเขาให้ชัดๆ





แต่จู่ๆประตูห้องก็ถูกเปิดอย่างกะทันหัน



         
          "คุณหลวงเจ้าขาาาาาาาาาาาาา ทานข้าวเช้าเจ้าค่าาาา"

โจเชฟหรือเฮียปลาหย็องเปิดประตูผัวะเข้ามา ก่อนจะเบิกตาค้าง เอามือทาบอก อีกข้างยกขึ้นปิดปาก ท่าทางตกใจสุดแสนโอเวอร์ของเขา ทำให้ผมคิดว่าเขาต้องเข้าใจอะไรผิดแน่ๆเลยครับ ต้องเข้าใจท่าทางของผมกับเทมเป็นอื่น...เป็นอะไรที่คิดไปในทางที่ดีไม่ได้


           "อุต๊ะ...ไส้กรอกชีสแต่เช้าเลยหรือคะคุณหลวง...ต๊ายยย! บัดสีบัดเถลิงที่สุด กรี๊ดดดดดดด!! จำปารับไม่ได้!"
เฮียปลากระทืบเท้าเร่าๆ ผมนึกเหนื่อยหน่ายใจ ให้ตายสิ ผมว่าผมเปลี่ยนรหัสผ่านหมดแล้วนะ กระทั่งคีย์การ์ดก็เลิกใช้ ระบบเข้าออกของชั้นผมต้องเป็นลายนิ้วมือกับสแกนม่านตาแล้วแท้ๆ เขาเข้ามาได้ยังไง!


          "เฮียปลาหย็องสวัสดีครับ ไส้กรอกชีส? ไส้กรอกชีสอะไรเหรอ เทมกับหมูหย็องยังไม่ได้ทานข้าวเช้าเลยนะครับ ในห้องก็ไม่มีอาหารนะครับ หมูหย็องไม่ชอบให้เอาของกินเข้ามาในห้องนอน" เทมเอียงคอถามคนที่เข้ามาเสียงซื่อ


          "บอกแล้วไงว่าร่างนี้ต้องเรียกจำปาอ่ะคุณชายล่ะก็ ไส้กรอกชีสก็ ---โอ้ย!"


จำปาที่ตั้งท่าจะจีบปากจีบคออธิบาย ก็เจอผมถอดเนคไทเขวี้ยงใส่หน้าให้เขาหุบปาก เสียงมาดแมนของเขากลับคืนมาชั่วครู่ ผมส่งสายตาเข้มไปให้พี่ชายที่ทำปากขมุบขมิบปนมีความสุขที่โดนรังแกรับยามเช้า



          "คุณหลวงตีจำปา! คุณหลวงมอบเสื้อผ้าให้จำปา! แบบนี้แปลว่าจำปาเป็นอิสระแล้วใช่ไหมเจ้าคะ อิอิ" จำปาที่ไม่รู้ไปรวมร่างกับเอลฟ์รับใช้ในเรื่องแฮร์รี่พอตเตอร์ตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำท่ากอดเนคไทผมแน่นแล้วส่งสายตาซาบซึ้งมาให้

          ผมชี้นิ้วไปทางประตู ความหมายของท่าทางคือ 'ไสหัวไปไกลๆ'  แต่เฮียปลาหย็องกลับเข้าใจผิด คิดเป็นให้ปิดประตูให้

          "อุ้ย ยังจะทำต่ออีกหรือเจ้าคะ แต่จำปาไม่ถนัด 3P ด้วยสิ ยังไงนี่ก็ครั้งแรก...ช่วยอ่อนโยนด้วยนะคะ" เฮียปลาหย็องที่ทำท่าปลดกระดุมเสื้อแล้วโชว์ลาดไหล่ ช้อนสายตา ชม้อยชม้ายชายตาขึ้นมามองพวกผม


          อาหารเช้าของผมคงกินไม่ลงแล้วครับ อยากอาเจียนชะมัด...


          "สายตารังเกียจเด่นชัดขนาดนี้ จำปาจะไม่ทนนนนนนนนน" จำปากระทืบเท้าขัดใจอีกครั้งก่อนจะหันหน้าวิ่งหนีไปทางประตู แล้วก็ยังไม่วายเชิดคอตั้งใส่พวกผมสองคน กล้ามแขนที่เป็นมัดทำท่าแลบลิ้นปลิ้นตาใส่พวกผม

          "ไปทานข้าวเช้าด้วยนะเจ้าคะ หึ! ไปหาคุณหลวงหย็องหย็องดีกว่า เชอะ!"

เทมปุระที่ยืนงงกับบทบาทจำปาของโจเชฟทุกครั้งก็ทำท่าเป็นห่วง

          "หมูหย็องครับ เฮียปลาเขาโอเคไหมครับ..."
           

          ให้เด็กพิเศษถามว่าโอเคไหมนี่มัน...
          ...โจเชฟ โจวิช ชาโรนอฟ หมดทางเยียวยาแล้วครับ...




          ผมค่อนข้างแปลกใจที่เฮียปลาอยู่บ้านวันนี้ ทั้งๆที่ปกติเจ้าตัวแทบจะกินนอนอยู่ที่มหาลัย แน่นอนครับ ว่าพอรู้ว่าเฮียปลาอยู่ สิ่งที่ผมทำคือ...

          "รบกวนทำอาหารเช้าใส่กล่องทีนะครับ จะเอาไปทานบนรถ"

          "ของคุณหนูดิมิทรีเป็นอาหารตามรายการที่มิสเตอร์เจคอปส่งมาให้นะคะ ส่วนคุณหนูเทมรับเป็นอะไรดีคะ"

          "ของเทมเอาเป็น egg benedict กับแซลม่อนแล้วก็แอ็ปเปิ้ลนะครับ แล้วก็ขอนมอัลมอนด์ของผม แล้วก็นมจืดของเทมด้วยครับ"

          "เทมอยากได้นมช็อกโกแลตครับ"

          "ครับ เป็นนมช็อกโกแลตครับ พวกผมนั่งรอที่ห้องรับแขกนะครับ อา แล้วก็ถ้าโจเชฟถามถึงพวกผม รบกวนช่วยบอกว่าไปโรงเรียนกันแล้วนะครับ" แม่บ้านพยักหน้ารับ โค้งตัวให้ก่อนจะเดินหายไปอย่างเงียบเชียบ

          "หมูหย็องเราไม่ไปทานข้าวกับเฮียปลาหย็องเหรอครับ"

          "ไม่อยากทานกับหมูสองคนบนรถหรือครับ"  ผมเสถามไปเรื่องอื่น ไม่อยากให้เทมอยู่ใกล้เฮียปลามากครับ สองคนนี้บางแง่มุมก็เข้ากันดีแปลกๆ แปดเปื้อนกับเฮียปลาหย็องนี่ขอทีเถอะครับ...ผมไม่เอาด้วยหรอก

เทมปุระยิ้มกว้าง รีบส่ายหน้าไปมาทันที

          "อยากครับ ทานกับหมูหย็องบนรถ หรือที่ไหนก็ได้ ขอแค่ทานกับหมูหย็องก็อร่อยแล้วครับ"

          ผมยิ้มให้เด็กน้อยแสนปากหวาน นึกอยากรวบคอเข้ากดลงมาชิมลิ้มรส ว่าจะหวานสมคำพูดหรือเปล่า แต่ก็ต้องอดใจเอาไว้ สุภาพบุรุษควรให้เกียรติชายหนุ่มที่ขอเวลาจีบเราใช่ไหมครับ ถ้าเทมตั้งใจว่าจะจูบหลังจากเป็นแฟน ผมก็ควรทำตามนั้น ผมกัดริมฝีปากตัวเอง ขณะที่สายตากำลังแทะโลมริมฝีปากของอีกฝ่าย
สัมผัสอุ่นที่ลูบเบาๆบนปากที่เม้มกันของผม

          "ไม่เอานะหมูหย็อง ไม่กัดปากนะครับ เดี๋ยวเจ็บนะ" สีหน้าเป็นห่วงเป็นใยของเทมปุระ ทำเอาฟางเส้นสุดท้ายขาดลง ผมเอื้อมมือไปคล้องคอเขา รั้งเจ้าตัวโน้มลงมา เตรียมตัวจู่โจมเจ้าปากสีน่าจูบ ที่เอาแต่ยั่วยวนกันไม่หยุด การลงโทษปากนั้นกำลังจะเริ่มขึ้น



          "เฮียหมู---เออะ..." บัดซบ...ผมจะย้ายออกจากบ้านหลังนี้!


          หย็องหย็องที่เปิดประตูเข้ามา ชะงักกับท่าทางของพี่ชายตัวเองที่กำลังจะกลืนกินเหยื่อ ผมส่งสายตารำคาญไปให้น้องชายของตัวเองอย่างไม่ปิดบังความหงุดหงิดที่พุ่งขึ้นสูงสุด หย็องหย็องยักไหล่
          "ผมไม่รู้นี่น่า อย่าโกรธกันเลยน่า" ผมยังคงค้างมือไว้ที่ไหล่ของเทมปุระ ไม่สนใจสายตาน้องชายตัวเองที่เอ่ยแซวแบบไร้เสียง

          "มีอะไรครับหย็องหย็อง ถ้าไม่สำคัญ...นั่นประตูครับ"

          "ไล่น้องไล่นุ่งอีกละ คืนนี้หม่าม้าบอกว่าจะไปงาน ต้องควงลูกไปด้วยคนหนึ่ง แต่ไม่มีใครว่างเลยอ่ะ"

          "ไม่ว่างครับ" ผมรีบตอบทันที แค่เกริ่นมาแค่นี้ก็รู้แล้วครับ ว่าคุณม้าต้องการอะไร



มิสซิสเอเลนต้องการเครื่องประดับหนึ่งในห้าชิ้น ที่ตัวเองรังสรรค์สร้างขึ้นมา เพื่อสวมไปประดับออกงานค่ำคืนนี้


          "ปฎิเสธแบบไม่เสียเวลาคิด อย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด...นี่ม้าบอกว่าถ้าไม่มีใครไป จะรับคนสวนเป็นลูกบุญธรรมแล้วนะ มรดกต้องถูกหารเป็นหกเลยเหรอ โอ้ย ไม่นะ บรรดาพวกพ้องของผมจะเอาอะไรกิน" หย็องหย็องคร่ำครวญถึงบรรดาด้วงเพื่อนรักของตัวเอง

          "งั้นคงจะต้องใช้วิธีสุดท้าย...เป่ายิ้งฉุบ!" หย็องหย็องไม่ให้ผมตั้งตัว เจ้าตัวออกกระดาษมาตรงหน้าทันที แต่ขอโทษนะครับ ผมเดาออกตั้งแต่ต้นแล้ว มันก็มีอยู่วิธีเดียวเท่านั้นล่ะครับ หากตัดสินใจกันไม่ได้ของคนบ้านนี้

          แน่นอนว่าผมชนะ...ผมทำมือชูสองนิ้วทั้งๆที่ยังคล้องคอเทมปุระอยู่

          "บ้าจริง! อ๊าาาาาาาา คืนนี้ผมว่าจะนอนดูด้วงออกลูกสักหน่อย อ๊าาาาาาา" หย็องหย็องแหกปากโวยวาย ขยี้หัวตัวเองจนผมกระเซอะกระเซิง ปิดประตูดังปังเดินจากไป เป่ายิ้งฉุบนี่พิธีกรรมอันศักดิ์สิทธิ์ของบ้านผมครับ...แพ้แล้วห้ามต่อล้อต่อเถียงเด็ดขาด

ผมตั้งท่าจะเขมือบคนที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวต่อ

          "ข้าวเช้าได้แล้วนะคะคุณหนู รถจอดรอเรียบร้อยแล้วค่ะ" แม่บ้านเก่าแก่เดินมาโค้งตัวพร้อมกล่องข้าวในมือ


          ผมคิดว่าผมควรไปดูที่อยู่ใหม่...แบบเร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้


          ได้วันพรุ่งนี้เลยยิ่งดี!

end 26 .
twitter #เพื่อนผู้ปกครอง





._. ไม่ค่อยมีคนอ่านกับเมนท์เลย
เราเหงาและต้อแต้ เราจะหนีออกจากบ้านไปพร้อมน้องเทม!
เราจะหนีไปที่เกาะที่ไม่มีอินเทอร์เนต
เราจะประท้วงด้วยการอัพทีเดียววันศุกร์
ฮือออออออ เอาตอนสั้นๆไปเยย!
*ส่งจูบให้คุณนักอ่านแสนน่ารักที่เมนท์ให้เก๊าประจำ*
*ทุบอกคนที่ไม่เมนท์ให้ คลบ้าาาาาา ไม่เมนท์ให้เก๊า แงงงงงง*

โซเฟียริน
zofiarin lll moore

[Mizunoe]

นานมาแล้วสมัครไม่ได้ไม่รู้เป็นอะไร
เลยลากยาวไม่ได้เมนท์ให้เรื่องไหนสักที
ยังใช้ไม่ค่อยเป็นแต่อยากให้รู้ว่า ชอบน้องหมูและน้องเทมมากนะคะ
ชื่อดิมิทรีของหมูหย็องก็เพราะ ที่มาก็ซึ้งมาก
ชื่อน้องเทมปุระในภาษาญี่ปุ่นตัวหน้าใช้ตัว 天 ที่แปลว่าท้องฟ้า/สวรรค์
ซึ่งเหมาะกับน้องมากๆๆ ไม่ทราบเป็นความตั้งใจของคนแต่งด้วยหรือเปล่าคะ
พลังความรักของคุณยาย คุณพ่อคุณแม่
ความรักของหมูที่ทำทุกอย่างที่คนธรรมดาทำได้ยากเพื่อคนคนเดียว
กับความรักของเทมที่พยายามก้าวข้ามขีดจำกัดของตัวเองเพื่อหมู
รวมถึงเพื่อนๆที่คอยดูแลช่วยเหลือเทม
การไม่ยอมแพ้หรือไม่ยอมเสียอีกฝ่ายไปง่ายๆเพราะอุปสรรคต่างๆ
ทำให้เรื่องนี้เต็มไปด้วยความรักหลากหลายรูปแบบ
เป็นคุณค่าและกำลังใจให้คนอ่านได้ดีมากๆค่ะ
ขอบคุณนะคะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ


ป.ล.

เป็นกำลังใจให้หมูเลิกโดนขัดขวางในช่วงเวลาสำคัญด้วยค่ะ 55555555

[Meen2495]

จำปาออกมาตอนไหน ขำนางทีนั้น
ช่างกล้าเนอะ

ส่วนน้องเทม ...
ซีนง่วงนอนแล้วตาโตทันควันเพราะขนมที่พี่หมูเอามาล่อลวง
ช่างติดตรึงในมโนป้าจริง ๆ

[Noname_memi]

โหยยยย  ทำไมเพิ่งเจอ ติดตามนะคะ

จิ้มๆ ทิ้งไว้ก่อน เดี๋ยวมาอ่าน ละส่งกำลังใจให้ค่ะ

จัดไป +1 โหวต

[suikajang]

หนีไปช็อป 2 วันกลับมาอ่านโอ๊ะน้องหมูเราจ้องจะกินกระต่ายน้อยตื่นตูมเราตลอดๆ ดูดู๊วางแผนจะย้าย
ไปสร้างเรือนหอกันสองคนกับน้องเทม อย่าค่ะ อย่าช้า    
ปล.บ่นคิดถึงคุณจำปาแป๊บๆ ก็โผล่มาล่ะ คนโตก็โผล่มาได้จังหวะมโนไปไกล๊ไกล ส่วนคนสุดท้องก็มาขัดจังหวะพอดี
เพลียกะคุณจำปาและราชาด้วงจริงๆ 

       

[Lautenyu]

ต้องขวางลาสบอสหมูหยอง  ไม่ให้ทำมิดีมิร้ายเจ้าชายเทมเทมจนถึงที่สุด 

[ZOFIARIN]

27

          ผมกำลังตรวจอีเมลในโทรศัพท์ เช็คดูว่าทุกคนได้รับงานที่มอบหมายให้หรือยัง และกำลังรอคำตอบสำคัญจากเพื่อนของคุณพ่อ หรือผู้อำนวยการของโรงเรียน

          "หมูหย็อง หมูหย็องครับ ดูนี่สิ ดูนี่สิ คุณป้าตัดขนมปังปิ้งเป็นรูปคุณหมูให้เทมด้วย อู๊ด อู๊ดล่ะ อู๊ด อู๊ด" เทมชูขนมปังปิ้งสีน้ำตาลที่ถูกตัดอย่างบรรจง และแปะแผ่นสาหร่ายเป็นรูปจมูกหมูมาให้ผมดู เจ้าตัวเอาไปวางไว้บนจมูกแล้วร้องเลียนเสียงเจ้าตัวอ้วนสีชมพูไม่หยุด เป็นหมูที่น่ารักที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็นมา

          ผมคิดว่าโบนัสของคุณแม่บ้านควรได้เพิ่มนะ เธอทำงานได้ดีมาก... อืม ผมจะบอกคุณป๊าในไลน์แล้วกัน   



     
          รอยยิ้มของนางฟ้าที่ต้องกับแสงยามเช้า ปลอบประโลมจิตใจที่เคร่งเครียดของผมให้เบิกบาน
เทมที่กำลังยุ่งกับอาหารเช้าของตัวเองบนโต๊ะพับในรถตู้ ดูคล้ายเด็กอนุบาลทานข้าวกลางวัน เจ้าตัวหยิบแอ็ปเปิ้ลที่ถูกตัดเป็นชิ้นและปอกเป็นรูปคุณกระต่าย จับมาเรียงขนาดจากเล็กไปใหญ่แล้วตั้งชื่อให้

          "คุณแอ็ปต่ายตัวนี้ชื่อ ต่ายต่ายนะครับ ตัวนี้ชื่อคุณกระกระ เป็นเพื่อนกันเนอะ" เทมปุระจับเจ้าผลไม้ที่ถูกหั่นมาชนกัน เหมือนในสารคดี เวลากระต่ายเอาจมูกมาชนเพื่อทักทายอีกฝ่าย

          จริงๆเอาของกินมาเล่นไม่ใช่มารยาทที่ดีนะครับ ผมถ่ายวีดีโอเขาอีกสองนาทีก็เก็บโทรศัพท์ลง แล้วลงมือห้ามเด็กชายเทมปุระที่กำลังเล่นอาหาร ให้กลับมาทานดีๆ

          "เทมครับ ไม่เล่นอาหารนะครับ ทานให้เรียบร้อยครับ" เทมพอโดนดุก็จ๋อยไปนิดหนึ่ง ก่อนจะยอมทานดีๆ อัญมณีสีน้ำตาลที่แฝงด้วยความออดอ้อนช้อนขึ้นมามองผมอย่างกล้าๆกลัวๆ ก่อนจะหลบลง ดูท่าองค์ชายน้อยคงจะคิดว่าถูกผมโกรธเอาเสียแล้ว ดวงตาสีสวยถึงฉาบไปด้วยการง้องอน มือสวยหยิบขนมปังสีน้ำตาลชิ้นที่ถูกวางแยกไว้ต่างหากมาให้ผม ยื่นมาให้ ทั้งๆที่ไม่ยอมสบตากัน ท่าทางของเด็กน้อยที่หางลู่หูตกช่างน่าสงสาร

          "ชิ้นนี้ตัดสวยที่สุดเลย เทมให้หมูหย็องนะครับ" ผมอยากให้เขานอนตอนนี้จังเลยครับ จะได้จับเขามาฟัดได้

          "ขอบคุณครับ หมูไม่ได้ดุเทมนะครับ หมูแค่บอกเทมเฉยๆ ไม่ได้โกรธนะครับ รู้ไหม หืม...ไหนสบตากันหน่อยสิครับคนดี"
          ผมรับขนมปังมาวางไว้ แลกเปลี่ยนกันด้วยปลายนิ้วที่จรดเช็ดตรงมุมปากเลอะให้เขา ขยับช้อนคางสวย ให้ใบหน้าและดวงตาสองสีขึ้นมาสบกัน หยดน้ำวิบวับที่คลอเอ่ออยู่ทำเอาผมปวดแปลบในหัวใจ

          "เทม เทม เทม เทมขอโทษครับ..." ปลายจมูกเขาขึ้นสีแดง ผมปลดเข็มขัดนิรภัยของตัวเองออก เคลื่อนตัวเองไปใกล้ร่างสูงที่ดูวันนี้อารมณไม่คงที่เท่าที่ควร ผมเกลี่ยผมเขาทัดหู โชว์หน้าผากนูนและโครงหน้าหล่อเหลา เจ้าดวงตาล้ำค่า ยิ่งสวยงามเกินบรรยาย เมื่อมีความวาวใสของหยาดน้ำตาเคลือบอยู่

          ผมใจอ่อนยวบ รั้งคอเขามากอดเอาไว้

          "ชู่ ไม่ร้องนะครับคนเก่ง หมูไม่ได้ดุนะครับ" เทมปุระกลิ้งหัวไปมาบนบ่าผม วันนี้เขาดูงอแงเป็นพิเศษ คงเพราะจะเหนื่อยจากเมื่อวาน บวกกับตื่นมาตอนเช้าก็หาผมไม่เจออีก ระยะหลังมานี้เขาติดผมขึ้นมาก เหมือนย้อนไปในสมัยเด็ก การตื่นมาแล้วไม่เจอใครบนเตียงข้างกัน คงจะทำเขาหวาดผวาและอ่อนไหว


          แผลที่กำลังสมานตัว ยังต้องการเวลามากกว่านี้


          "เล่าให้หมูฟังหน่อยสิครับ ว่าคุณกระกระกับคุณต่ายต่ายเป็นเพื่อนกันได้ยังไง" เทมผละใบหน้าออกจากลาดไหล่ของผม เขาสูดน้ำมูกเล็กน้อย ปล่อยปากที่เม้มออก

          "เป็น เป็นเพื่อนกันเหมือนเทมกับหมูหย็องครับ เจอกันในท่อที่สนามเด็กเล่น" ผมยิ้มกว้าง เมื่อเขาจดจำถึงวันที่เราเจอกันครั้งแรกได้  ผมหยิบผ้าเช็ดหน้าสีฟ้าออกจากกระเป๋า เพราะตั้งแต่มีเขาข้างกัน ผ้าเช็ดหน้าก็ไม่ได้มีไว้เพื่อตัวเอง แต่มีไว้สำหรับคนที่กำลังตาแดงอยู่ตอนนี้ต่างหาก ผมใช้ผ้าจับจมูกเขาไว้

          ฟี้ด

          "คัดจมูกหรือเปล่าครับเทม"

          "ไม่คัดครับ แต่เทมปวดใจจังเลย ไม่อยากโดนหมูหย็องดุกันเลยครับ" เขาเบะปาก คิ้วตก

          "หมูไม่เคยอยากดุเทมสักครั้งเลยครับ แต่บางครั้งหมูก็ต้องบอกเทมนะครับ ถ้าทำแล้วไม่น่ารัก"

ตาที่เริ่มแห้ง ครานี้ฉ่ำจัด แพขนตาหนาไม่สามารถซับรั้ง จนหยดน้ำเม็ดโตร่วงหล่น

          ผมตกใจ รีบละล่ำละลักถามเขา

          "เทมครับ ร้องไห้ทำไมครับ ไม่เอานะครับ ชู่ ชู่" ผมปวดใจจะตายอยู่แล้ว ให้เอามีดมาแล่ใจกัน ความรู้สึกก็คงไม่ต่าง ดีไม่ดี เจ้าพิรุณที่ตกพาดผ่านก้อนเมฆขาวนวลของเขาตอนนี้ ยังจะพาลทำให้ผมเจ็บปวดเสียยิ่งกว่า


          "ฮึก...เทมไม่อยาก ไม่ ไม่อยากเป็นคนไม่น่ารัก ม-ม-ไม่อยากให้หมูหย็องไม่รักครับ รักเทมนะ รักเทมนะครับ ฮึก ไม่เลิกรักกันนะ เทมจะเป็นเทมที่ดีนะครับ เทมจะเป็นเทมที่น่ารักของหมูหย็องนะ"



          ผมจะไปเลิกรักเขาได้ยังไงกัน เขาเป็นแก้วตาดวงใจของผมขนาดนี้


          ผมรักและหวงแหนเขามากกว่าใคร เขาสำคัญต่อผมมาก มากกว่าทุกสิ่ง มากกว่าทุกอย่าง เขาอยู่เหนือศีลธรรม เหนือความถูกผิด เหนือกฎเกณฑ์ที่ถูกต้อง ต่อให้ต้องแลกกับการเสียสละคนทั้งโลก เพื่อที่จะได้อยู่กับเขาแค่ชั่วโมงเดียว ผมไม่ลังเลเลยสักนิดที่จะเลือกเขา เทมปุระเป็นสุดยอดของความรักทั้งหมดทั้งมวลของผม



          ผมเกิดมาเพื่อรักเขาเท่านั้น...เกิดมาเพื่อรักเขาเพียงคนเดียว



          "โลกนี้มีหลายสิ่งที่เป็นไปได้และเป็นไปไม่ได้...หนึ่งในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ก็คือหมูไม่รักเทมนะครับ ไม่มีทางเลยคนดี มันเป็นไปไม่ได้ ทุกวินาทีที่พ้นผ่าน ไม่มีวินาทีไหนที่หมูไม่รักเทมเลยรู้ไหมครับ ได้โปรดอย่าสงสัยในความรักที่หมูมีให้เทมนะครับ...มันไม่เคยน้อยลง มันไม่เคยเท่าเดิม มันมีแต่มากขึ้นและมากขึ้น"



          ผมเข้าไปกอดเขาแน่น กอดความรักของผม กอดปาฏิหาริย์ขี้แง ใช้ไออุ่น ใช้อ้อมแขน ใช้ริมฝีปาก ผมจูบซับน้ำตาให้เด็กน้อย จูบหน้าผาก จูบแก้มเปรอะ จูบปลายคาง จูบไปทั่วหน้าให้เขาหยุดร้องไห้
          เสียงกระซิกกระซิกดังอยู่ข้างหู เสียงสะอื้นสะเทือนไปทั้งสรรพางค์กาย


          "เทมก็รักหมูหย็องครับ รักหมูหย็องมาก มาก มาก เลย"

          "หมูรู้ครับ เพราะงั้นเลิกร้องไห้นะ หมูปวดใจจะตายอยู่แล้ว"

          "หมูหย็องปวดใจเหรอครับ" เทมตาโต สายน้ำขาดชะงัก

          "ปวดสิครับ เห็นเทมร้องไห้ หมูแทบจะขาดใจเลยรู้ไหม" เขาทำท่ารู้สึกผิด

          "โอ๋ โอ๋ ความเจ็บปวดจงหายไปนะครับ" เทมเอามือมาทาบทับตรงตำแหน่งหัวใจของผม เขาหมุนวนปลอบโยนหัวใจดวงน้อย ก่อนจะก้มมาประทับจุมพิตแผ่วเบา เป่าลมร้อนไล่ความเจ็บปวดให้บินหายไปในอากาศ


          มันดูเป็นการกระทำหลอกเด็ก แต่มันก็ประหลาด เพราะดันทำให้ผมดีขึ้นจริงๆ
          หรืออาจจะเป็นเพราะนางฟ้าของผม ไม่รังแกกันด้วยหยดน้ำใสแล้วก็ได้



          "เทมเป็นอะไรไม่รู้ครับ เทมรู้สึกขาดหมูหย็องไม่ได้เลย" เทมปุระเสียงอ่อย คล้ายสารภาพความผิด
...แต่สำหรับผมมันคือการสารภาพรัก

          ผมได้ยินแล้วก็ยิ้มกริ่ม รู้สึกเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเขาขึ้นมา ดึงมือเขาขึ้นมาจรดจูบ

          "ขาดไม่ได้ก็ไม่เห็นเป็นอะไรนี่ครับ เพราะหมูจะอยู่กับเทมตลอดไป"


          รอยจูบบนหลังมือ คล้ายคำสัตยปฎิญาณ


          ใช่ ผมจะอยู่กับเขาตลอดไป...ไม่ให้ใครมาขัดขวางได้เด็ดขาด





          ผมจัดการเช็ดหน้าเช็ดตาให้เทมปุระ จัดเสื้อผ้าเขาให้เข้าที่ มองสำรวจจนแน่ใจว่าวันนี้เจ้าตัวจะเรียนไหว เทมที่เห็นผมมองอยู่ก็ยิ้มกว้างให้ ตาที่ดูบวมๆคล้ายปลาทองหยีเล็กจนแทบไม่เห็นสีตา

          "ไปหาลุงสันกันนะครับ เทมอยากได้สติ๊กเกอร์"

ผมยิ้มให้เขา เบาใจขึ้นมานิดหน่อย เทมปุระเอื้อมมือมาคว้ากระเป๋าผมไปถือให้เหมือนทุกวัน

          "ขอบคุณครับ"




          ระหว่างทางขึ้นตึกเรียน ผมเดินไปทางตึกของคณาอาจารย์ เพื่อไปหาตัวของกุญแจที่จะช่วยไขเรื่องยุ่งยากให้ผมได้ แต่ก็ต้องขมวดคิ้วมุน เมื่อคำตอบที่ได้รับคือ

          "ผู้อำนวยการไปพักร้อนค่ะ"


          ไม่น่าล่ะ เขาถึงไม่ตอบอีเมลผมสักที...


          พูดก็พูดเถอะนะครับ พักร้อน...ผู้อำนวยการของโรงเรียนพักร้อน ตอนโรงเรียนยังไม่ปิดเทอมเนี่ยนะ ให้ตายสิ สมเป็นเพื่อนคุณป๊าจริงๆ
          ผมยกมือไหว้ขอบคุณอาจารย์ที่ช่วยบอก ก่อนจะเดินจูงมือเทมขึ้นลิฟท์มาที่ห้อง สงสัยต้องหาทางอื่นแทนครับ


          บรรยากาศตอนเช้าของห้องเรียนก็เดิมๆ มีสองแฝดที่นั่งคุยเรื่องเกมออกใหม่กันอย่างออกรส เทมปุระเอากระเป๋าผมกับเจ้าตัวไปเก็บในล็อกเกอร์ด้านหลังห้อง ก่อนจะเดินมานั่งกับพวกผม เขายิ้มแล้วฟังทุกคนพูดคุยกัน


          "มัน-ดี-มาก! ไม่นึกว่าเกมซีซั่นก่อนจะดีขนาดนี้ กราฟฟิกเทียบได้กับของที่เพิ่งออกใหม่เลย"

          "สมแล้วที่ไอ้อเล็กซ์แนะนำมา โหย กูนี่เล่นแล้วแทบจะไม่ได้นอน"

          "เออ กูก็เหมือนกัน นี่ถ้าเจอตั้งแต่เมื่อเดือนสิงหานะ ---เฮ้ย!"

          "เทมครับ!"

          "เฮ้ย เทม!"




          โครม!


          เก้าอี้ล้มลง


          จู่ๆเทมปุระก็ตัวกระตุกแล้วรีบก้มลงขดคู้ตัวเอง ร่างสูงมุดเข้าไปซ่อนที่ใต้โต๊ะ เขาดูตัวสั่นเทา ปฏิกิริยารุนแรงกับคำว่า สิง ที่ออกมาจากปากไอ้เต้

          ผมรีบก้มลงคุกเข่ากอดเขาเอาไว้ เขาตาเบิกค้าง กอดตัวเองแน่น เทมดูไม่ได้สติจนผ่านไปหลายนาที

          "ท-ท-ท-เทมแค่ ก้ม ก้ม ก้มลงมาเก็บ ยะ ยะ ยางลบครับ" เมื่อเจ้าตัวเห็นสายตาเป็นห่วงของพวกผมสามคนก็รีบแก้ตัวตะกุกตะกัก ไอ้เต้ดูโกรธขึ้นมา และไอ้น้ำก็คล้ายจะร้องไห้



          แต่ความรู้สึกของพวกมันไม่ได้เศษเสี้ยวของผมหรอกครับ...



          ผมแทบจะแหลกสลายกับสภาพของคนรัก
หัวใจของเขาบอบบางและรักษาได้ยากกว่าใคร ฝันร้ายที่ตามหลอกหลอนยังคงแวะเวียนมาหาบ่อยครั้ง



          "ไม่เป็นไรนะครับ เดี๋ยวหมูซื้อให้เทมใหม่นะครับ ลายโดเรม่อนที่เทมชอบดีไหม"

          "อะ-เออ นี่กูก็มีเกมโดเรม่อนในมือถือด้วยนะ เดี๋ยวแบ่งให้เล่น"

          "กูมีลูกอมนะ กินไหม มาๆ ลุกขึ้นมาเร็วๆ กูแกะให้"




          เทมปุระค่อยๆคลายตัวที่เกร็งออก แล้วค่อยๆคลานออกมาจากใต้โต๊ะ



          "แฮะ แฮะ หา...หายางลบไม่เจอเลย" หากเป็นเวลาปกติ ผมคงจะดุเทมที่พูดโกหก แต่ตอนนี้ผมทำได้แค่กระชับมือเขาแน่น ยิ้มอ่อนโยนให้อีกฝ่าย

          "ไม่เป็นไรนะครับ มาระบายสีกันไหม ตอนเย็นเทมต้องไปเรียนพิเศษใช่ไหมครับ คงไม่ได้ว่างระบายให้หญิงตอนเย็น มาระบายสีกันนะครับ"

          "เฮ้ยๆๆๆๆ ไหนๆๆๆ ระบายสีไหน กูระบายด้วย มาๆ ไม่รู้จักเทพน้ำแห่งวงการระบายสีซะแล้ว"

          "แยกสีแดงกับชมพูให้ได้ก่อนเถอะมึงน่ะ" ไอ้เต้รีบพูดดักหน้าไอ้น้ำที่กำลังโอ้อวดความเก่งของตัวเอง

          "จริงเหรอ จริงเหรอ จะช่วยระบายกันทุกคนเลยเหรอครับ" เทมปุระตาโต เขาดูดีใจ ผมแอบเห็นพวกมันสองคนถอนหายใจโล่งอก ก่อนจะรีบฉีกยิ้ม หยิบกล่องดินสอออกมาวาง

          "โอ้ยย แค่ระบายสี มันธรรมดาไป มานี่ กูจะวาดให้ดูเลย"

          "เต้วาดพี่ม่อนได้ด้วยเหรอครับ เทมดูด้วย เทมดูด้วยครับ" เทมปุระตื่นเต้นกับเต้ที่เริ่มวาดโครงร่าง

          "โห อย่าไปดูมันวาดเลยเทม มันวาดหมากับแมวยังออกมาเป็นควายเลยเถอะ มาๆกูวาดมังกรให้ดู"

          "แต่เทมอยากดูพี่ม่อน..." เทมเสียงอ่อนอ่อย

          "มัง-มังกรที่ใส่ชุดโดเรม่อน!" ไอ้น้ำรีบเปลี่ยนคำพูดทันที

          "มังกรที่ใส่ชุดโดเรม่อนเหรอ โห โห!"




          บางครั้งมองไม่เห็น ไม่ใช่ว่ามันหายไป
มันคงจะต้องใช้เวลา กว่าแผลจะเป็นเพียงแค่รอยแผล


          ผมมองหน้าเทมอยู่นาน เห็นเขากำลังสนใจไส้เดือนที่ไอ้น้ำวาดอยู่อย่างตื่นเต้น ถึงได้ยอมถอนสายตาออก หยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมา พิมพ์ข้อความไปหาใครหลายคน



ผมอยากแบ่งปันความทุกข์ทรมานที่คนรักของผมเจอ
และความทุกข์ของคนที่รักเขา แต่ทำได้เพียงเฝ้ามองอย่างผมรู้สึก
ว่ามันทุกข์ มันทรมาน มันเจ็บ มันปวดแค่ไหน


แบ่งปันกับมัน...คนที่ทำของรักของผมให้เป็นรอย


ไอ้พวกเศษสวะนั่น




To. Temp Doc. คุณหมอของเทม
เทมยังไม่หายดี สุดสัปดาห์เข้ามาหาเขาด้วยครับ



To. Бабушка คุณยาย
จะมีรอบบินพิเศษ กับของเล่นพิเศษ
เคลียร์ทางให้ผมหน่อยนะครับ



To. отец คุณพ่อ
หมดเวลาสนุกแล้วครับ ปล่อยพวกมัน
รวบตัวพวกมันมาให้ผม
ทั้งหมด



To. André
มิสเตอร์อังเดร ยังอยากได้มนุษย์ทดลองอยู่หรือเปล่าครับ
ผมจะส่งของเล่นไปให้ เล่นดีๆนะครับ
ผมอยากให้พวกเขาอยู่เป็นหนูทดลองนานที่สุด เท่าที่จะเป็นไปได้



ส่งไปไม่นาน คำตอบรับน่าพอใจจากทุกคนก็ส่งมาถึงผม ผมเก็บโทรศัพท์ลงในกระเป๋า



          การจะถึงจุดสูงสุด ไม่ใช่แค่เส้นทางสีขาวหรอกครับที่เราจะเดินผ่าน กลับกัน สีดำต่างหากที่เราต้องใช้มันปีนป่าย ไม่มีสีขาวล้วนที่ไร้การแปดเปื้อนนั่งอยู่ยอดของบัลลังก์ ไม่ใช่คนดีที่สุดที่จะได้ครอบครองอำนาจ


          แต่เป็นสีดำเข้มที่ถูกย้อมอันแสนบริสุทธิ์ต่างหาก


          เจ้าบ้านของชาโรนอฟคนต่อไปอย่างผม ชอบเดินทางสายกลางเสียด้วยสิ ไม่ว่าจะขาวสุดขั้ว หรือดำสุดขีด สีเทาอย่างผมล้วนมีไว้ในกำมือ ไม่ใช่แค่ความรู้จากหนังสือในตำราหรอกครับที่ผมถูกสอนมา ระบบนอกตำรา ผมก็ได้มาเพียบพร้อมเช่นกัน ถ้าเราไม่รู้ขอบเขตของอำนาจที่เราจะได้ปกครอง มันก็คงยากที่จะควบคุม ถูกไหมครับ?




ผมไม่มีศักดิ์ศรี ไม่มีทิฐิกับเขา  แต่ผมมีมันเต็มเปี่ยมสำหรับคนอื่น


ผมไม่ชอบการล้อเล่น ไม่ชอบการถูกล้อเล่น 


ผมไม่ชอบความเจ็บปวด  ไม่ชอบให้เขาเจ็บปวด


ผมเกลียด ผมโกรธ ผมต้องการหาคนรับผิดชอบ

และผมจะไม่ทนอีกต่อไป


ผมเป็นชาโรนอฟ
และความโกรธของชาโรนอฟต้องมีที่ลงเสมอ


ความเมตตาอาดูรของผม มีไว้ให้คนคนเดียว




และแน่นอน....ว่าไม่ใช่สำหรับพวกมัน









          หลายอย่างประเดประดังเข้ามาในช่วงเช้า แผนการเรียบง่ายและตั้งใจไม่เล่นกลโกงในโรงเรียนของผมหมดลง ผมโทรไปหาประธานนักเรียนอีกคนที่อยู่ชั้นปีสูงกว่า


          "ผมจะอยู่สีเดียวกันกับเขา"

          [ ใจเย็นไอ้น้อง จะไม่เกริ่นอะไรก่อนเหรอ อย่างน้อยก็ฮัลโหลหน่อยเถอะ ]

          ทเนศพลหรือพี่เนศ ประธานนักเรียนชั้นมัธยมที่หกพูดกลั้วหัวเราะมาตามสาย

          "ใช้โปรแกรมที่ผมส่งให้แล้วกันนะครับ แค่นี้นะครับ"

          [ เฮ้ยๆๆ เดี๋ยวๆๆๆ ขอข้อแลกเปลี่ยนด้วย ] ผมถอนหายใจเบาๆ ไม่อยากทำเลยครับ แต่ก็ไม่มีทางเลือก

          "สามตัวนะครับ 778"

          [ หึหึหึ เออ ขอบคุณมาก ใกล้ครบแล้วโว้ยยยย เบอร์น้องเปีย เยส! ]


          ครับ...ผมได้ทำการส่งเลขาของตัวเอง เป็นเครื่องบูชายัญสู่ความต้องการของตัวเองไปเรียบร้อย ผมได้ความแน่นอนของการอยู่สีเดียวกันกับเทมปุระกลับคืนมาอีกครั้ง เป็นไปได้ก็ไม่อยากเลือกทางนี้เลยครับ เพราะนางปีศาจจะต้องโยนงานใส่ผมเพียบแน่นอน เฮ้อ

[ZOFIARIN]

         

         ผมเพิ่งทราบกำหนดการวันจับฉลาก แล้วก็ต้องเบิกตาเล็กน้อย เพราะว่ามันเป็นวันนี้ตอนคาบบ่าย ฝั่งมัธยมปลายทำงานกันรวดเร็วจริงๆครับ คิดถูกแล้วที่ผมรีบตัดสินใจ ไม่งั้นน่ากลัวว่าเจ้านรกสิบสีที่เป็นแม่น้ำขวางกั้นระหว่างผมกับเทมคงยิ่งกว้างกว่าเดิม


          ปวดหัวจากจับฉลากแบ่งสี ยังต้องมาปวดหัวกับไอ้คู่แฝดคนละฝา ที่เลื่อนตำแหน่งตัวเองให้เป็นองค์รักษ์ของเทมอีก พวกมันทำตัวเป็นหมาหวงเจ้านายด้วยการเห่าใส่ทุกคนที่หันมาทักทาย แล้วเดินขนาบข้างซ้ายขวาเด็กน้อยของผม ตอนนี้พวกผมมานั่งที่โรงอาหาร เพื่อพักทานข้าวกลางวันกันครับ ที่นั่งประจำของพวกเรา เป็นสี่คนนั่งพอดี แต่ที่แปลกไปจากปกติ ก็คือ เทมกับผมจะนั่งข้างกัน และไอ้คู่เกลอจะนั่งฝั่งตรงกันข้าม แต่วันนี้พวกมันกลับจะลากเทมไปนั่งตรงกลางให้ได้เลยครับ ผมที่เดินไปสั่งข้าวให้เทม เดินกลับมาก็ต้องแทบจะคว่ำจานข้าวใส่หัวพวกมัน


          "อะไร มองอะไร ห้ามมองโว้ย!"

          "เทมมานั่งตรงกลางพวกกูนี่"

          "แต่-แต่ว่าเทมอยากนั่งกับหมูหย็องนี่ครับ" เทมปุระเสียงละห้อย

          "งั้นกูไปนั่งด้วย"

          "กูด้วยๆๆๆ"

          แล้วเทมปุระก็ยิ้มดีใจกลับมานั่งข้างผม ที่นั่งที่พอดีเสมอมาสำหรับผมสองคนกำลังแออัด และบดเบียด เมื่อไอ้เต้กับไอ้น้ำมานั่งเบียดด้วย

          "ไอ้หมูมึงเขยิบไปหน่อยดิ พวกกูจะตกเก้าอี้อยู่แล้ว!"

          "โอ้ย กูเหม็นมึงมากไอ้เต้ ไอ้ห่า มึงอาบน้ำป่ะเนี่ย!"

          "ถามไรโง่ๆอีกละ คนรักสะอาดอย่างกูก็ต้องอาบสิวะ เมื่อเช้าของสองวันก่อน"

          "ไอ้เหี้ย โคตรเน่า!"


          แล้วพวกมันก็เริ่มตีกัน ผมที่กำลังยัวะได้ที่ก็ทนไม่ไหว จูงมือเทมลุกออกจากเก้าอี้ หนีไปนั่งกันที่โต๊ะอื่น ปล่อยพวกมันสองคนตีกัน คิดเสียว่ากำลังมาดูละครลิงแล้วกันครับ


          "ทำไมวันนี้หมูหย็องให้เทมทานวัฟเฟิลได้ครับ!?" เทมปุระที่ตาเป็นประกาย นางฟ้าของผมกระพือปีกพึ่บพั่บท่าทางดีใจเอามากๆ ที่มื้อเที่ยงวันนี้เป็นวัฟเฟิลกับไก่ทอด ราดซอสเมเปิ้ลไซรัป ไม่มีผักสีเขียวเข้ามากวนใจเหมือนทุกวัน เขาแทบจะยกจานขึ้นมากอดอยู่แล้ว ผมยิ้มให้ภาพตรงหน้า

          "วันนี้เทมต้องเรียนพิเศษตอนเย็นไงครับ หมูเลยให้กำลังใจคนเก่ง" เหตุผลจริงๆก็ไม่ใช่แค่นั้น...

          "งั้น งั้น งั้น เทม เทมจะเรียนพิเศษ เรียนพิเศษอีกเยอะแยะ เอาแบบเยอะแยะเลยครับ"

          ผมหัวเราะให้กับเด็กชายผู้ชื่นชอบของหวานเสียเหลือเกิน อยากจะพยักหน้าตกลงให้สมกับแววตาคาดหวังนั่นอยู่หรอกนะครับ แต่ก็ต้องฮึดสู้ใจแข็งเอาไว้ ผมส่ายหน้าช้าๆ เทมปุระดูคอตก

          "เอาไว้วันเสาร์อาทิตย์ หมูจะพาไปเที่ยวนะครับ แล้วเราไปหาร้านขนมใหม่ๆทานกันสองคนดีไหม"

          "จริง จริง จริงเหรอครับ สัญญานะครับ" เทมปุระยื่นนิ้วก้อยมาตรงหน้า ดวงตาสีน้ำตาลช้อนสบกับดวงตาสีฟ้า ผมอมยิ้ม ยื่นนิ้วก้อยของตัวเองไปเกี่ยวกับเขา

          "ด้วยเกียรติของชาโรนอฟครับ"

          รอยยิ้มที่ผมแสนหลงรักถูกทอออกมา มันดูเจิดจ้ายิ่งกว่าหลอดไฟที่ติดอยู่บนเพดานโรงอาหารเสียอีก

          ผมกับเทมกำลังทานข้าวกันแบบผิดมารยาทและขนบธรรมเนียมที่ดี เพราะพวกเราทานข้าวเพียงมือเดียว ส่วนอีกมือที่อยู่ใต้โต๊ะ...ใช้ไม่ได้ครับ เพราะมือของผมและเขากำลังประสานแนบกันอยู่ นิ้วก้อยที่คล้องกันภายใต้ความวุ่นวายของโรงอาหารยามเที่ยง หากไม่สังเกตดูให้ดี ก็ไม่มีทางเห็น

          แม้จะดูลำบากในการทานมือเดียว

          แต่มันก็ไม่เป็นอุปสรรคอะไร เมื่อเทมกับผมสลับกันป้อนไปมา กลับกัน อาหารมื้อนี้กลับอร่อยขึ้นมากเลยครับ







           "เหม็นความรัก! / เหม็นความรัก!" มันก็จะดีจนจบอยู่หรอกครับ ถ้าไอ้ลิงผจญสองตัวไม่มานั่งแทรกพวกผมสองคน ให้ตายสิ...ผมน่าจะส่งข้อความไปให้สวนสัตว์ด้วย ลืมเสียสนิทว่ามีลิงสองตัวหลุดออกจากกรง มาสร้างความเดือดร้อนให้คนอื่น พวกมันหัวเราะคิกคักดูอารมณ์ดี ตัดกับผมที่หน้าเรียบตึง

          "ได้ยินแว่วๆ ไปไหนกันนะเสาร์อาทิตย์"

          "จับฉลากแบ่งสีกันตอนบ่ายนะครับ" ผมรีบพูดแทรกขึ้นมาทันที ยอมละทิ้งมารยาทที่ร่ำเรียนมาหลายปี โยนมันออกไปให้ไกล โดยไม่สนใจ เพราะมันจะต้องเป็นเดท เดทของพวกผมสองคน ต้องเป็นเดทที่ไม่มีใครมายุ่งเกี่ยว ผมคิดไว้แล้วว่าเราจะออกต่างจังหวัดกันนิดหน่อย แบบไปเช้าเย็นกลับ แบบสองคน แบบสองคนเท่านั้น

          "เฮ้ย มึงพูดจริงป่ะเนี้ย จับฉลากวันนี้ แปลว่าอีกหนึ่งเดือนก็เริ่มแล้วดิ ทำไมมันเร็วจังเลยวะ เทอมนี้เริ่มโคตรไวอ่ะ งี้มันก็ทับซ้อนกันกับแข่งบาสระดับประเทศของกูอ่ะดิ โอ้ยย ซ้อมทั้งทีมตัวจริง ทั้งทีมสี ตาย กูตาย"

          "เห็นว่าเพราะรุ่นพี่ปีนี้ไปต่อต่างประเทศเกินครึ่งเลยน่ะครับ ทำให้เหลือเวลาอีกไม่เยอะมาก หลายงานก็ถูกจัดรวบมาในงานเดียวกัน ไม่แน่อาจจะได้เห็นงานลอยกระทงควบวันฮาโลวีนก็ได้"

          "ชิบหาย ภาพแม่นาคใส่โจงกระเบนมาลอยกระทงรอพี่มากลอยเข้ามาในหัวกูเลยอ่ะ" ไอ้น้ำที่กลัวผีขึ้นสมองทำท่าขนลุก มันนั่งเบียดกระแซะไอ้เต้เข้าไป จนโดนคู่แฝดตบเสียหัวสั่น

          "ไอ้ห่า อย่าเข้าใกล้กูเยอะ แค่นี้คนแม่งก็คิดว่ากูกับมึงได้เสียเป็นผัวเมียกันอยู่แล้ว"

          "หา คิดได้ยังไงวะ โอ้ย กูขนลุกยิ่งกว่าเจอผีไปอี้กกกก" ไอ้น้ำยื่นแขนที่ขนลุกจริงๆให้เทมดู เทมลองจิ้มดูก็ทำตาโต

          "ขนลุกสุดๆเลย" แล้วก็หยิบส้อมมาจิ้มแขนน้ำไม่หยุด เอ่อ...ก็ ไม่ผิดมารยาทมั้งครับ ปล่อยให้จิ้มไปแล้วกัน

          "เอออ่ะดิ โอ้ยยยย ไม่น่าล่ะ! กูก็ว่าทำไมตอนกูไปขอเบอร์น้องตาลเขาถึงบอกไม่อยากมีผัวเป็นเมียใคร กูก็งงตั้งนาน ว่ากูไปเป็นเมียใครตั้งแต่เมื่อไหร่ เฮ้ย เดี๋ยวนะ...เราทำไมกูถึงดูเป็นเมีย อย่างน้อยถ้าจะคิด กูก็ควรเป็นผัวป่ะวะ!?" ผมว่าประเด็นไม่ควรอยู่ตรงนั้นหรือเปล่าครับ อีกอย่างมันก็หล่อแบบน่ารักๆ พอยืนคู่กับไอ้เต้มันก็ อืม...
ผมว่าผมพอเข้าใจนะ

         
          "สังวรตัวเองหน่อยมึง ตัวเตี้ยเป็นเสาหลักกิโลจะมาเป็นผัวกู ไร้สาระ"

          "ส่วนสูงไม่มีผลในแนวราบโว้ยยยยย ไม่เชื่อมึงถามไอ้หมู มึงเป็นรุกใช่ไหมหมู!?" ผมขมวดคิ้ว ไหงอยู่ๆก็วกเข้ามาที่ผมล่ะครับ

          "ไม่จริง ไอ้หมูอ่ะรับ กูรู้ กูสัมผัสได้"

          "ไม่จริง มึงรุกใช่ไหมหมู! บอกมันไปสิ"

          "ไม่ใช่ ไอ้หมูเป็นรับ!"

          "รุก!"

          "รับ!!"

          "รุก!!!"

          "รับ!!!!!"







          ครับ ผมลุกครับ







          ....ลุกหนีจากพวกมันนี่แหละครับ....










          ผมจูงมือเทมเดินออกมาจากหัวข้อรุกรับของพวกมัน น่าอายขายขี้หน้ามากครับ แหกปากเสียงดังลั่นโรงอาหาร ไม่มีความบางของใบหน้าเลยสักนิด นี่คิดว่าถ้าเกิดสงคราม ก็ไม่ต้องสร้างโล่ก็ได้นะครับ มาลอกหนังหน้าของพวกมันไปใช้กันกระสุน ผมว่าประสิทธิภาพน่าจะไม่หนีต่างกันเท่าไหร่ เผลอๆหนากว่าดีกว่าอีกต่างหาก

          ทำไมคุณป๊าต้องเอาพวกมันมาเป็นเพื่อนผมด้วยก็ไม่รู้ ผมได้แต่ถอนหายใจในใจเป็นรอบที่ล้านของวัน



          การจับฉลากสีเริ่มขึ้นตอนคาบที่ห้าของวัน อาจารย์ให้ทุกคนล็อกอินเข้าเว็บบอร์ดของโรงเรียน เพื่อเข้าไปกดสุ่มสี

 แน่นอนครับ ความวุ่นวายบังเกิด เมื่อทุกคนมีสีที่อยากอยู่ ต่างคนต่างลุกขึ้นมาประกอบพิธีกรรมพึ่งสิ่งศักดิ์สิทธิ์และไสยศาสตร์ที่ตัวเองเชื่อทันที


          ไอ้น้ำหยิบไข่ต้มสิบฟองขึ้นมาวางบนโต๊ะ มันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาวางคู่กัน


          อา ผมบอกไปน่ะครับ ว่าสภาฝ่ายมัธยมปลายเป็นคนรับผิดชอบ ไม่ใช่ผม ให้พึ่งดวงของตัวเองเอา
          ที่ไม่บอกก็เพราะข้อหาที่มันทำตัวน่าอับอายกลางโรงอาหารน่ะครับ พอมันได้ยินแบบนั้นเข้าก็วิ่งตาลีตาเหลือก ไปแก่งแย่งกับกลุ่มเด็กนักเรียนที่กำลังเข้าแถวยื้อแย่งซื้อไข่ต้มทันทีทันใดเลยครับ แต่มันได้มาไม่ครบ ได้ไข่ไก่มาเก้าฟอง ที่เหลือหมด เลยได้ไข่นกกระทามาอีกฟอง

          "ฮือ เทพเจ้าเห็นใจลูกด้วย ลูกวิ่งไปซื้อไม่ทัน ขอติดไว้ก่อน แปะโป้งไว้ก่อนอ่ะ ทำคำขอให้ลูกก่อน เดี๋ยวซื้อส่งไปให้ทีหลัง เอาไข่นกอีมูเลยก็ได้" ไอ้เต้มองเหยียดเพื่อนเกลอของตัวเอง

          "ไอ้น้ำ มึงแม่งไร้สาระ งมงาย!"

          "โอ้ยยย ไอ้คนไม่งมงาย!"


          ไอ้เต้คนไม่งมงาย 2018 มันไม่มีหรอกครับไข่ต้ม หรือของเซ่นไหว้ แต่มันมาเป็นองค์เลยครับ...มันวิ่งแหกโค้งไปขโมยมาจากห้องชมรมศาสนา เต้คนไม่งมงายไม่ได้เอามาแค่หนึ่งนะครับ มันเอามาทั้งไม้กางเขน พระพุทธรูปและพระถังซั่มจั๋ง กระทั่งไม้ปัดฝุ่นมันก็เอามา...เอามาทำไมของมันครับ ผมอยากจะรู้ มีศาสนาไหนนับถือไม้ปัดฝุ่นหรือครับ


          "มึงเอาไม้ปัดฝุ่นขนไก่มาทำไรวะไอ้เต้" ไอ้น้ำดูสงสัยในหัวข้อเดียวกับผม เอ่ยถามมันขึ้น

          "ไอ้ห่า ลบหลู่! นี่ไม่ใช่ไม้ปัดฝุ่นธรรมดา!"

          "หะ...ไม่ธรรมดายังไงวะ ห้องเราก็มีเนี่ย นั่นไง ในตู้เก็บไม้กวาดหลังห้องน่ะ"

          ไอ้เต้เชิดหน้าขึ้น คล้ายปราชญ์ผู้รอบรู้กำลังเขม่นมองคนด้อยปัญญา

          "นี่เป็นไม้ปัดฝุ่นขนไก่ที่ลงอาคมเมื่อสี่ร้อยปีก่อน ที่ผู้อำนวยการของเราไปประมูลมาไว้เพื่อเป็นสิริมงคลแก่โรงเรียนโว้ยยยยยยยยยยยย!"




          พวกผมมองมันนิ่ง มองมันด้วยดวงตาไร้แวว มองเหมือนมันเป็นธาตุอากาศ ปล่อยให้คนท่าทางมั่นใจในพลังไม้ปัดฝุ่นกราบไหว้ต่อไป ไอ้น้ำเลิกสนใจไอ้คนไม่งมงาย 2018 แล้วกลับไปหมกมุ่นกับพิธีกรรมของตัวเองต่อ

          "ขอให้ได้สีเดียวกับไอ้เทมไอ้หมู ไม่เอาสีที่แพ้ ถ้าไม่ได้อยู่สีเดียวกับเพื่อน ก็ขอสีที่ชนะครับ สาธุๆ เห็นแก่ไข่นกอีมูในอนาคต ช่วยผมด้วยนะครับ สาธุๆ"

          "ขอให้พลังเทพมังกรที่สิงสถิตในไม้ขนไก่พันปี มอบพลังให้ผมไม่ต้องอยู่สีเดียวกับไอ้พวกซ้อมโหด และไม่อยู่สีเดียวกับโค้ชด้วยครับ โอมมมมมมม เพี้ยงๆๆๆ" เดี๋ยวนะครับ เมื่อกี้มันบอกสี่ร้อยปีไม่ใช่หรือ ไหงจู่ๆก็เก่าแก่กว่าเดิมไปตั้งหกร้อย แล้วเทพมังกรที่กระจอกขนาดถูกไม้ปัดฝุ่นจับกุมได้ จะช่วยอะไรไหวหรือยังไงนั่นน่ะ...เอาตัวเองให้รอดก่อนดีไหมครับ...




     ผมเบือนสายตาหนีจากพวกมันด้วยความรำคาญ เจอเด็กน้อยที่กำลังขมวดคิ้วแน่น อา ผมก็ไม่ได้บอกเทมเหมือนกันครับ ยังหาจังหวะบอกเขาไม่ได้ ขณะที่ผมกำลังจะก้มลงไปกระซิบบอกเขา ว่าไม่ต้องกังวลไป ยังไงเราก็ได้อยู่สีเดียวกัน เทมก็เงยหน้าพรวดขึ้นมา


          "หมูหย็อง หมูหย็อง อยากอยู่สีอะไรครับ" ผมงงๆ แต่ก็ตอบเขา

          "เอ่อ สีฟ้ามั้งครับ เทมชอบสีฟ้านี่น่า"

          "งั้น งั้น งั้นก็สีฟ้านะครับ งั้น งั้น ขอมือหมูหย็องหน่อยนะครับ" ผมนึกว่าเขาจะขอกำลังใจแบบทุกที จึงยื่นส่งไปให้เขาง่ายๆ เทมปุระกำมือผมแน่น จู่ๆเขาก็ลงไปนั่งคุกเข่าต่อหน้าของผม ผมตกตะลึง

          "อะ-เอ่อ...เทมครับ?"



เทมคุกเข่า เอาหน้าผากแนบกับฝ่ามือของผม ท่าทางของเขาราวกับภาวนาต่อพระเจ้าของตัวเอง



          "ขอให้เทมกับหมูหย็องได้อยู่สีเดียวกันนะครับ ขอ ขอให้เราสองคนอยู่ด้วยกัน เทม เทม เทมขาดหมูหย็องไม่ได้นะครับ ขอให้เราได้อยู่ด้วยกันเถอะนะครับ"

          เขาหลับตาปี๋ พูดพึมพำไปมา แล้วค่อยๆลุกกลับขึ้นมานั่ง ผมมองใบหน้าของเขาด้วยความมึนงง

          "เทมทำอะไรครับ" ผมถามเด็กน้อยด้วยความตกตะลึงที่ยังกระจายตัวอยู่ทั่วสมอง เด็กน้อยของผมเอียงคอ ถามเสียงซื่อ

          "ทำแบบเต้กับน้ำไงครับ อธิษฐานกับสิ่งที่ตัวเองเชื่อไม่ใช่เหรอครับ?" ครั้งนี้เทมถามเสียงตกใจ เมื่อเห็นผมสามคนมองเขางงๆ ใบหน้าของคนพูดขึ้นสีแดงแปร๊ด เมื่อรู้ว่าตัวเองเข้าใจผิด

          "ก็ ก็ ก็ ก็ เห็นเต้กับน้ำบอก" เทมเอ่ยบอกตะกุกตะกัก

          "ช-เชื่อสิ่งไหน ก้อ ก็ขอกับสิ่งนั้น เทม เทมเชื่อแค่หมูหย็อง ก็เลย...มาขอกับหมูหย็องนี่ครับ"


          อา...ให้ตายสิ จู่ๆผมก็รู้สึกอยากจะระเบิดตัวเองขึ้นมาเสียแบบนั้น
ไม่เชื่อใคร เชื่อแค่ผม เหนือกว่าความเชื่ออะไรทั้งหมด คือเขาเชื่อผม ผมเป็นความเชื่อใจเพียงหนึ่งเดียวของเทมปุระ
          ถ้อยคำหวานหูนี่มันบ้าอะไรกันนะ ให้ตายเถอะ



ผมกุมมือเขาขึ้นมา จรดจูบชั่วเสี้ยววิ ก่อนจะลดมือลง กระชับมือเขาแน่น ทอดสายตาจริง

          "คำปรารถนาของเทม จะเป็นจริงทุกประการครับ ไม่ว่าจะเป็นอะไร ไม่ว่าจะต้องการอะไร อยากได้อะไร แค่บอกหมูนะครับ ทุกอย่างที่เทมต้องการ หมูจะมอบให้ หมูจะทำให้มันเป็นจริงเอง ...เชื่อหมูนะครับ"

          เทมปุระที่ยังคงหน้าแดง ยิ้มกว้างมาให้ผม พยักหน้าหงึกหงัก ในสายตาไม่มีความลังเลหรือข้อกังขาใดๆ

          เขาตอบรับฉะฉาน "ครับ เทมเชื่อหมูหย็อง"





คำขอแรกของเทมปุระเป็นจริงในอีกไม่กี่นาทีต่อมา





               เทมปุระกับผม พวกเราได้อยู่สีฟ้า



                    ....สีเดียวกันครับ...

end 27 .
twitter #เพื่อนผู้ปกครอง


ยังยืนยันว่าเป็นนิยายใสๆนะคะ!
แต่เสี้ยนตำใจยังไงก็ต้องบ่งออก อะเฮือกกกก
ทำไมทุกคนน่ารักจังเลย งื้ออออ กำลังเยอะแยะเลย
กอดดดดดด หนุบหนับหนุบหนับ

   

[ZOFIARIN]

ตอบคุณ Mizunoe
@ ดีใจมากค่ะที่ได้เป็นเมนท์แรกของคุณ Mizunoe
ดีใจและขอบคุณมากๆจากใจจริงๆค่ะที่ชอบเด็กๆ และทุกตัวละคร TvT///
มองเด็กๆอย่างถี่ถ้วนขนาดนี้ รู้สึกปลื้มมากค่ะ

ชื่อน้องเทมปุระในภาษาญี่ปุ่นตัวหน้าใช้ตัว 天 ที่แปลว่าท้องฟ้า/สวรรค์
ซึ่งเหมาะกับน้องมากๆๆ ไม่ทราบเป็นความตั้งใจของคนแต่งด้วยหรือเปล่าคะ

* สปอยนะคะ ถ้ายังไม่อยากทราบเลื่อนผ่านได้เลยค่า *

 

ช-ช-ใช่เลยค่ะ...

เทม 天 จาก ชื่อเต็ม เทมปุระ 天ぷら, 天麩羅

天  ที่เรียกเทมสั้นๆ ก็แปลว่า ท้องฟ้า/สวรรค์
= โยงที่เจ้าตัวชอบสีฟ้าด้วยค่ะ

นอกจากนั้นก็มีความหมายแฝง คือ

天 จาก 天秤座 = ราศีตุลย์ = เทมเกิดเดือนตุลา วันฮาโลวีนค่ะ วันแจกขนม 55555
天 จาก 天の与え = ของขวัญที่ได้รับประทานมาจากสวรรค์ = ชื่อจริงของเทม ฟ้าประทาน

และ 天 จากอีกหลายอย่างเลยค่ะ

นี่ช็อคคุไปสิบวิเลยค่ะ ไม่นึกว่าจะโดนจับได้เร็วขนาดนี้ ฮืออออ เพราะดิมิทรีแท้ๆเลยเชียว ฮา
^v^)b สุดยอดเลยค่ะ เราก็กำลังคิดเลยว่าจะมีใครจับได้ไหมน้า จะจับกันได้ไหมน้า
ส่วนที่ที่จริงต้องอ่านว่าเทน ก็เปลี่ยนตามภาษาไทยค่ะ เอาเป็นเทมดีกว่า ดูน่ารักๆดี ฮา
เราไม่ได้รู้ภาษาญี่ปุ่นนะคะ แต่ตอนคิดชื่อจู่ๆก็อยากได้ชื่อแปลกๆ แต่ความหมายดีๆ
เลยค้นหาแล้ว บังเอิญเจอพอดีเลยค่ะ

อ่านเจอ ปล.นี่ขำเสียงดังเลยค่ะ 5555555 กรี๊ดดดด เอาใจช่วยหมูหย็องด้วยนะคะ


________________________________________________



ตอบคุณ Meen2495
@ น้องหวงแรงใจของเทมหนักมาก
กลัวใจน้องจับฉลากได้คนละสีแล้วจะถล่มงานจริงๆ
นั้นสินะคะ หมูหย็องวิ่งเร็ว วิ่งไปบอกคุณป๊าให้ช่วยบอกเร็ววววว

ระดับความอวยของเทมปุระที่มีให้หมูหย็องสุดเท่
นี่ไม่น่าจะแค่ป้ายนะคะหนูว่า หมูหย็องน่าจะเทอาบเป็นถังปี๊บเลย 5555
้เฮียจำปาบอก ขอออกมาเช็คกระแสความนิยมหน่อยค่ะ กลัวคนอ่านจะลืมมม


________________________________________________



ตอบคุณ Noname_memi
@ อย่างน้อยเราก็ได้เจอกันนะคะ! ช้าๆแต่ก็เจอค่ะ
อย่าลืมมาติดตามเด็กๆนะคะ ^_^


________________________________________________



ตอบคุณ suikajang
@ หนีเราไปเที่ยวนี่เองงงงงงงงงงงงง ฮืออออออออออออ
หมูบอกจะหนีไปสร้างที่ไม่มีใครเข้าถึง ลักพาตัวเทมหนีไปเลยค่ะ 555
จำปาบอกขอบทหน่อย กลัวคนลืม


________________________________________________



ตอบคุณ Lautenyu
@ ลาสบอสตัวนี้ปราบไม่ได้นะคะนอกจากเทม เอาไม่ลงค่ะ ทำได้แค่ยืดเวลา 555

[suikajang]

โหยยยยย...น้องหมูโหดมากและไม่สนโลกขั้นรุนแรง ใครจะเป็นไงก็ช่าง สนอยู่คนเดียวคือน้องเทม รองมาคงครอบครัว
แหมๆๆๆๆๆ อยู่ในใจเสมอ เหม็นความรักเวอร์วังมากจ้า แต่หมูหยองเขาศักดิ์สิทธิ์จริงๆ นะ ต้องถวายน้ำแดง เอ้ยต้องถวายกาแฟ
ของเคียงคือน้องเทมผูกโบว์ต้องสีฟ้าด้วย  รู้สึกว่าเทมเทมจะขยันทำดาเมจตลอด บางทีรุนแรงเกิ๊นจนหมูหลุด 
รอชมกีฬาปิ้งแดด เอ้ยกลางแดดจ้า
      

[Meen2495]

โหยยยยยย ตาย ๆ พี่หมูตาย
น้องเทมโจมตีใส ๆ แบบไม่แจ้งล่วงหน้าแบบนี้
ทั้งพี่หมู ทั้งป้า (คนนี้) ยอมน้องเทมหมดใจเลยลูก

แล้วก็สงสารพี่หมูจริง ๆ
อยู่บ้านเจอจำปา มาโรงเรียนเจอแฝดเพื่อน เฮ้อออออออ

ตอนนี้ดีงามทั้งตอนเลยค่ะ
แต่ที่กระชากใจที่สุดคือ ตอนน้องมุดโต๊ะ ... สงสารมาก
ยิ่งตอนโกหกเรื่องหายางลบ ใจร่วงลงไปตาตุ่มเลย
เฮ้อ ไอ้พวกนั้นสมควรต้องจับส่งข้ามประเทศ

รอตอนต่อไปนะคะ รอคู่รักเขาไปเดทกัน
แม้จะแสงริบหรี่ แต่ป้าก็ขอว่า
อย่ามีมารผจญตามไปด้วยเลยนะคะลูกกกกกกก 555+

[catka12]

 :ling1:โอ๊ยยยย....น้องเทม น่ารักมากกกกกก มายยยยยย ...    เชื่อหมูหยองเลยขอกับหมูหยอง...  น่ารักกกกกกกกก

[aoihimeko]

โอ๊ย...ใจ๋อีแม่บ่าดี๋ น่าฮักขนาด

เทมมมม ทำไมน่าฟัดแบบนี้  เข้าใจเลยทำไมหมูทั้งรักทั้งหวง

ปล.แอบรำคาญสองลิงนั่นจริงๆ. 555

[ZOFIARIN]

28

          วันนี้เป็นวันศุกร์ เป็นวันสุดท้ายที่จะมีการเรียนครบชั่วโมง ก่อนที่สัปดาห์หน้า จะเริ่มเข้าสู่ช่วงกีฬาสีเต็มตัวของสิงหสารสารทวิทยาแล้วครับ เวลาหลังจากบ่ายหนึ่งเป็นต้นไปในระยะเวลาหนึ่งเดือน การเรียนจะถูกงด เพื่อเวลาจะถูกใช้ไปกับการซ้อมเตรียมตัวแข่งขัน


          ส่วนตอนนี้ อาจารย์ที่ต้องมาสอน เกิดมีธุระกะทันหัน เลยให้พวกเราเรียนด้วยตัวเองกับสื่อการเรียนรู้ครับ แน่นอนว่าโทรทัศน์ที่ถูกเปิดทิ้งไว้ ไม่มีนักเรียนคนไหนให้ความสนใจ อาจารย์ผู้ช่วยคนอื่นๆเล็งเห็นว่าใกล้ถึงงานกีฬาสี ก็ยอมปิดตาข้างหนึ่ง ปล่อยพวกผมตามใจชอบ   
           
          มันกลายเป็นคาบอิสระไปทันที 

          ผมนั่งใช้คาบว่างให้เป็นประโยชน์ ด้วยการตรวจแผนงานปีนี้อย่างละเอียดอีกครั้ง ไม่อยากให้มีข้อบกพร่องตรงไหนโผล่ออกมาในวันจริงครับ กำหนดการคร่าวๆของอาทิตย์หน้าจะเริ่มเป็นการหาตัวนักกีฬา และกำหนดธีมเชียร์ของแต่ละสี หวังว่าเทอมนี้จะไม่มีใครขอธีมหนังโป๊เข้ามาอีก ไม่งั้นผมจะตัดงบประมาณให้เหี้ยนเลย คอยดู...

         
           ปีนี้เป็นปีแรกที่ผมจะลงมาแข่งขันด้วยครับ ปกติจะใช้อำนาจของประธานนักเรียนลอยตัวหนีตลอด เป็นกรรมการตัดสินมาหลายปี เพราะไม่อยากเสียเหงื่อ และที่สำคัญเอาเวลาไปเฝ้าเทมฝึกซ้อมดีกว่า
          แต่ครั้งนี้คงจะกลายเป็นเทมที่ต้องมานั่งเฝ้าผมแทนแล้วล่ะครับ เพราะผมจะเป็นนักกีฬาแทนเสียเอง คิดภาพเทมมานั่งเชียร์อยู่ข้างสนามแล้วก็รู้สึกถึงแรงฮึดขึ้นมาเลยทีเดียว


          เทมปุระนั่งระบายสีเล่นอยู่ข้างๆผมครับ ผมเพิ่งสั่งสีแบบใหม่มาให้เขาเพิ่มหลากหลายแบรนด์ ดูเทมจะติดใจยี่ห้อหนึ่งของเยอรมันเป็นพิเศษ ช่วงนี้เจ้าตัวค่อนข้างชอบใช้สีน้ำน่าดู พอองค์ชายน้อยเข้าสู่โลกส่วนตัวแล้วก็จะไม่สนใจอะไรเลยครับ ผมเลยทำงานได้อย่างสบายใจ ไม่ต้องกังวลว่าเขาจะได้ยินการเถียงกันด้วยถ้อยคำไม่สุภาพของไอ้สองหน่อที่ลากเก้าอี้มานั่งกับพวกผม


          "สงสารเขานะครับ พวกนอกคอก" ไอ้น้ำที่อารมณ์ดีสุดๆมาสองวันแล้ว เพราะมันสมหวังกับการอยู่สีเดียวกันกับผมและเทม เจ้าคนตัวเล็กที่สุดของกลุ่ม ยังคงแซะเพื่อนสนิทของตัวเองไม่หยุด ไอ้เต้ที่ได้อยู่สีอื่นเพียงคนเดียวกรอกตาหมุนวนไปมาด้วยความเบื่อหน่าย ขอแค่มีเวลาว่าง ไม่ว่าจะแค่สิบนาทีหรือสองนาที ไอ้น้ำก็ขุดขึ้นมาพูดโอ้อวดตลอด


          "มึงเอาเวลามาทับถมกู ไปหาไข่นกอีมูมาเซ่นไหว้เถอะ"

          "กูเอามาแล้ว ไข่จิ้งจกที่ชื่อมูไง อีมูอ่ะ!"

          "แบบนี้ก็ได้เหรอวะ..."

          "ได้!"

          ไอ้เต้ทำหน้าเอือมระอาใส่แฝดคนละฝาของตัวเอง


          สุดท้ายผมก็เอาไอ้น้ำมาอยู่ช่วยดูแลเทมครับ เพราะเทมคงจะมาหาผมตลอดเวลาไม่ได้ ถ้าไม่ใช่นักกีฬา อย่างที่บอกว่าที่นี่ค่อนข้างจริงจังมากกับกิจกรรม การซ้อมทั้งของนักกีฬาและทีมเชียร์ จะไม่ให้คนนอกเข้าเลยเด็ดขาด เก็บเป็นความลับกันสุดๆ สแตนด์เชียร์ยิ่งแล้วใหญ่ จะรู้รูปร่างบางทีก็เจ็ดวันสุดท้ายเลยครับ

          แต่ผมก็แอบเช็ครายชื่อสมาชิกสีทั้งหมดแล้วเรียบร้อย สบายใจขึ้นมาก เมื่อรู้ว่าปีนี้หญิงก็อยู่สีฟ้าด้วย ถ้ามีหญิงอยู่ด้วย ทุกอย่างน่าจะราบรื่น เด็กในสีก็ไม่มีพวกเกเรเป็นพิเศษ รุ่นพี่ในสีก็ถือว่าเป็นที่คุ้นหน้าคุ้นตา ความประพฤติไม่มีใครที่ต้องจับตาดูเป็นพิเศษ



          "หือ... เทม มึงใส่นาฬิกาด้วยเหรอวะ" ไอ้เต้สะกิดเรียกเทมขึ้นมาถาม เมื่อเห็นสิ่งแปลกปลอมบนร่างกายเพื่อนสนิทอีกคนของตัวเอง ปกติเด็กน้อยของผมจะไม่ชอบใส่เครื่องประดับครับ เพราะทำอะไรไม่สะดวกเจ้าตัวเขา แต่ตอนนี้บนข้อมือที่มักจะว่างเปล่า กลับมีนาฬิกาเรือนสวยสวมอยู่


          เทมดูงุนงง ใบหน้าไร้เดียงสาหันไปมองนาฬิกาบนฝาผนังหน้าห้อง ก่อนที่ไอ้เต้จะส่ายหัวแล้วชี้ไปที่ข้อมือตัวเอง


          "ครับ? นาฬิกา?...อ๋อ อันนี้หมูหย็องให้เทมใส่ไว้ครับ หมูหย็องบอกว่าถ้ามีอะไรให้กดตรงนี้ แล้วหมูหย็องจะมาหา" เทมชูมือขึ้น ทำท่าคล้ายจะแปลงร่างให้พวกผมดู

          ทั้งๆที่ปกติไม่ชอบใส่ แต่พอเป็นของที่ผมให้ ก็ทะนุถนอมเป็นอย่างดี

          "มันต้องขนาดนี้เลยใช่ไหมวะ โอ้โห กี่สิบล้าน ไหนพูด!"

          "เวอร์ไปครับเต้ ไม่ถึงสิบล้านสักหน่อย" ใช่ครับ แค่ห้าล้านกว่าๆเท่านั้น อา...เขาไม่ได้ถามราคารวมทั้งหมดทุกเรือนที่ผมสั่งทำ แล้วก็ไม่นับเงินที่เสียไปเพราะลัดคิวทำใช่ไหมครับ เพราะผมเลือกไม่ได้ สีไหนเทมปุระก็น่าจะใส่สวยทั้งนั้น เลยสั่งมาเสียหลายเรือน หลายรุ่น หลายแบบ....


          นาฬิกาเรือนสีฟ้าขาวที่เทมสวมอยู่ เป็นนาฬิกาที่ผมสั่งทำพิเศษ ถ้าเขากดเรียก นอกจากจะส่งสัญญาณเข้าโทรศัพท์ของผม และบอดี้การ์ดที่เตรียมพร้อมอยู่นอกโรงเรียนแล้ว มันก็วัดชีพจรของเขาตลอดเวลา ถ้ามีอัตราการเต้นของหัวใจ ความดัน ชีพจรที่ผิดปกติ มันก็พร้อมกรีดร้องส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือไปที่โรงพยาบาลทันที

          ไม่ทำหน้าที่เพียงบอกเวลา เหมาะแก่การให้คำจัดกัดความว่าเป็นอุปกรณ์ขอความช่วยเหลือ แบบเบ็ดเสร็จครอบคลุมเสียมากกว่า ราคาที่เสียไปรวมถึงสัญญาพิเศษกับตำรวจหลายสิบประเทศ ถ้าเกิดเหตุร้ายอะไรขึ้นในต่างแดน หน่วยพิเศษจะเข้ามาช่วยเหลือทันที

          และต่อให้ไปในที่อโคจรแค่ไหน พื้นที่อับ หุบเหวกว้าง ใต้ทะเลลึก ระดับความดันน้ำที่ทนต่อการใช้งานได้ก็ลึกมากครับ ก็ไม่ต้องเป็นห่วง ต่อให้หลงไปไกลแค่ไหนมันก็จะยังคงทำงานได้ครับ โลหะพิเศษที่เบาแต่แข็งแกร่งมาก และเป็นชิปแบบเดียวกันกับในฟันของผม

               เป็นอุปกรณ์พิเศษที่ถูกพัฒนาขึ้นมาใช้ในกองทัพระดับสูง



          "ไหนกูดูหน่อยๆ เฮ้ยยยยย คุณพ่อกูก็เก็บสะสมยี่ห้อนี้นะ ทำไมไม่เคยเห็นรุ่นนี้วะ"

          นอกจากการใช้งานที่หลากหลาย ก็แพงเพราะยี่ห้อที่มารับทำให้ด้วยครับ เป็นแบรนด์เก่าแก่ที่ราคาค่อนข้างจะเอาเรื่อง รุ่นที่ถูกที่สุดก็แสนกว่าบาท แต่ก็คุ้มกับความงามประณีต ไม่มีบาทไหนที่เสียไปแล้วให้รู้สึกไม่คุ้มค่า ทุกสัดส่วนดูลงตัวและยิ่งดูดียิ่งขึ้นเมื่ออยู่บนข้อมือแกร่ง ผมมองอย่างพอใจ ก่อนจะหันไปตอบน้ำ พร้อมค่อยๆปัดมือมันออกจากข้อมือของเทมปุระ ...จะจับนานเกินไปแล้วครับ

          "เป็นคอลเลกชั่นสั่งทำพิเศษน่ะครับ ไม่ได้วางขายทั่วไป"

          "ขอถ่ายรูปไปให้คุณพ่อดูแป๊บ คุณพ่อกูต้องไปกรี๊ดกับหม่อมแม่แน่ๆอ่ะ" ไอ้น้ำตาเป็นประกาย ส่วนเจ้าของนาฬิกาตัวจริงกลับให้ความสนใจกับการระบายสีตรงหน้ามากกว่า

          "หมูหย็องครับ หมูหย็อง ดูรูปนี้สิครับ เทมระบายได้ไม่ออกนอกเส้นเลยนะครับ" เทมชูภาพที่เขาระบายเสร็จล่าสุด ยิ้มกว้าง พร้อมทำสีหน้ารอคอยคำชมจากผม ผมเช็ดแก้มเขาที่เปรอะสีน้ำด้วยผ้าเช็ดหน้า ก่อนจะเอ่ยคำที่ทำให้เจ้าตัวพอใจ และยิ้มกว้างกว่าเดิม

          "สวยมากครับ เทมเก่งมากเลย" เทมยืดอก ดูภูมิใจมากที่ผมชมเขา

          "มึงทำอะไรแล้วมีไม่ดี ไม่เก่ง ในสายตาไอ้หมูด้วยเรอะ..." ไอ้น้ำเบะปากพึมพำ

          "แล้วมีใครจะลงกีฬาสีบาสไหมวะ สีมึงเอาใครลงล่ะ"

          "บอกได้ที่ไหนวะไอ้ห่า โดนแหกอกพอดี"

          "ทีพวกมึงยังรู้เลยว่ากูลงแข่ง!"

          "มึงบอกพวกกูเองไหมล่ะ อีกอย่างก็แลกกันไง มึงก็รู้ว่าไอ้หมูจะลงแข่งวิ่งวิบาก"

          "ใช่ครับ ใช่ครับ หมูหย็อง หมูหย็องจะชนะด้วย เพราะหมูหย็องเก่งที่สุดเลย" ภูมิใจยิ่งกว่าการระบายสี เจ้าตัวฉีกยิ้มกว้างแสนมั่นใจในตัวผม

          "ปกติกูต้องแซะนะ แต่สีเดียวกัน เพราะงั้นไม่แซะจ้า ชนะแน่นอน"

          "มึงอย่ามาดูถูกสีแดงของกูนะ สีแดงคือสีของพระเอก สีของผู้ชนะโว้ยยยยยยย"

          "ปีก่อนสีแดงได้รองโหล่ไม่ใช่เหรอวะ...."

          "นั่นมันปีก่อนที่ไม่มีกูเป็นสมาชิกไง!"


          ปีแรกของการร่วมกิจกรรมกีฬาสีของผม ผมไม่อยากอยู่สีที่ไม่เป็นที่หนึ่งครับ สีฟ้าปีนี้ภาษีด้านนักกีฬาไม่ค่อยดีเท่าไหร่ คิดว่าน่าจะต้องซ้อมเยอะมาก กลับกันสีแดงที่ไอ้เต้อยู่ ได้คนมากความสามารถทางกายภาพไปเยอะทีเดียว แต่ก็ดูเป็นตราชั่งที่เอนเอียง เพราะมีความสามารถแต่ดูไม่ค่อยมีสมอง...


          สีที่ผมคิดว่าทุกอย่างดูสูสีและน่ากลัว น่าจะเป็นสีส้ม สีเขียว และสีดำครับ สามสีนี้ได้ค่าเฉลี่ยสมาชิกดีมาก ตัวหมากที่ได้ไปล้วนดูเก่งกาจ คนเดินหมากก็ดูเป็นพวกเชี่ยวชาญ ตัวหมากที่เก่งกาจและคนบังคับที่ฉลาด ต้องเป็นอะไรที่ไม่ใช่จะโค่นได้ง่ายๆ ทางสีอื่น เฉลี่ยแล้วตัวแกนนำไม่ค่อยมีอะไรน่าสนใจ ตัวเดินเกมก็เป็นเบี้ยธรรมดา

          แต่ผมก็จะไม่ประมาท ผมไม่ใช่คนครึ่งๆกลางๆ ที่สามและที่สองไม่ใช่เป้าหมายของผม

          ต้องที่หนึ่งเท่านั้น



          "หมูหย็องครับ หมูหย็องครับ พรุ่งนี้เราค้างคืนไหมครับ" เทมที่หยิบกระเป๋าเป้สีฟ้ามาสะพายและถือกระเป๋าของผมหันมาถาม ผมบอกเขาเมื่อคืนครับ ว่าพรุ่งนี้จะพาไปเที่ยว แต่ยังไม่ได้บอกรายละเอียด กะว่าจะให้เขาเซอร์ไพรส์ อาการย้ำคิดย้ำทำของเทมปุระ ทำให้เจ้าตัวตื่นเต้นสุดๆ วนเวียนคิดไปมา แทบจะถามผมทุกชั่วโมง

          ท่าทางกระตือรือร้นที่ซักถามตลอดเวลาของเขา ไม่ได้น่ารำคาญเลยสักนิด แต่ดูน่ารักน่าชังที่สุดในสายตาของผม คำถามของเด็กน้อย ผมเต็มใจตอบเสมอ


          แต่เทมจะถามหมูตอนนี้ไม่ได้นะครับ ตอนที่ไอ้สองแฝดกางเรดาห์จับผิดอยู่แบบนี้...



          "อะไรวะ อะไรๆๆๆ ค้างอะไรรรรรรรรรรรรร เสือกด้วยคนนนน" ไอ้น้ำหูผี เด้งตัวพรวดเข้ามา

          "เทม--"

          "เทมครับ ต้องไปเรียนพิเศษแล้วนะครับ เดี๋ยวอาจารย์จะรอนานนะ" ผมรีบจูงมือเทม สับขาเร็วๆหนีออกมา

          "จริงด้วย! วันนี้นะ วันนี้นะ เทมจะได้เรียนหางยาววววว ยาวมากๆ"

          "หารยาวหรือเปล่าวะ...เดี๋ยว มึงจะเปลี่ยนเรื่องไม่ได้!" ไอ้เต้ที่วิ่งตามมาได้อย่างรวดเร็วสมเป็นนักกีฬาชะโงกตัวเข้ามาถาม ไอ้น้ำที่ตอนนี้ตะโกนมาแค่เสียง เพราะวิ่งตามมาไม่ทันชาวบ้านกำลังโหวกเหวกอยู่ด้านหลัง

          "เต้สุดยอด รู้จักหารยาวด้วย ใช่ๆๆๆ เทมจะเรียนหารยาวครับ"

          "ตามมาทำไมครับ ไปซ้อมสิครับ" ผมส่งสายตาเย็นเฉียบไล่ไอ้เต้ที่ยิ้มมุมปาก เหมือนจะบอกว่า 'รู้นะ ว่าจะทำอะไร'

          "หืมมมมม บอกกูสิ ว่าทีมบาสมึง เล็งไว้ว่าจะให้ใครลง ไม่งั้นกูจะส่งคนไปเฝ้าบ้านมึง ขี่รถตามติด เป็นขี้ติดตูดปลาทองเลย"



          คิดว่าคำขู่ปัญญาอ่อนแบบนั้นผมจะกลัวหรือยังไง นั่งรถไม่ได้ แล้วยังไง

          ไม่ได้มีเฮลิคอปเตอร์ไว้ตั้งโชว์นะครับ


          "เครื่องบินยิ่งง่ายเลย มึงก็รู้ ข่าวในไทยใครครอบครอง" ผมเหลือบตามองไอ้เตี้ยที่เพิ่งวิ่งมาถึง นายตรัณ กิตติศักดิ์วัฒนาตระกูล ลูกชายคนเล็กของหม่อมราชวงศ์นามสกุลดัง อย่าง คุณหญิงสายพิณ กิตติศักดิ์วัฒนาตระกูล เจ้าของพื้นที่สื่อมากกว่าครึ่งในไทย


            ขึ้นชื่อว่าสื่อ แน่นอน...หูตาไวยิ่งกว่าสับปะรด


          "อยากจะลองดีหรือยังไงครับ วัฒณวงคีรีย์กับกิตติศักดิ์วัฒนาตระกูลน่ะ ถึงได้มาขู่ชาโรนอฟเราแบบนี้" ผมกดยิ้มมุมปาก ส่งสายตาท้าทายให้ลูกชายคนโตของตระกูลธนาคารเก่าแก่ ไอ้เต้แกล้งยกมือสองข้างยอมแพ้


          "ถึงวัฒณกับกิตติศักดิ์ร่วมมือกันก็คงเอาชาโรนอฟไม่ลงหรอกครับ แต่ถ้าแค่เซอร์กีย์...ก็ไม่แน่"

           หึ...
          ผมล่ะเกลียดท่าทางแบบนี้ของมันจริงๆเลยครับ ทำเป็นพูดยอม แต่สายตาท้าทายขอลองดีกันชัดๆ ไอ้เต้กับไอ้น้ำมองกดดันผม


          ผมคลายยิ้มไร้อารมณ์ออก เผยรอยยิ้มอันแท้จริง


          "ลองไหมล่ะครับ หาพวกผมเจอ ผมจะบอกข้อมูลทั้งหมดในกีฬาสีให้"

          "กูขอไอ้น้ำเป็นตัวช่วย มึงก็รู้ ธนาคารนอกจากรวย ก็ไม่ค่อยเก่งอะไร"

          "ตามสบายเลยครับ"

          "ทุกคนคุยอะไรกันเหรอครับ" เทมปุระดูงุนงงกับประกายสายฟ้าที่แล่นเปรี๊ยะใส่กันของพวกผมสามคน

          "พรุ่งนี้หมูจะพามึงไปไหนวะเทม"


ผลัวะ


ผมตบหัวไอ้คนที่ถามเอาตรงๆ เทมปุระตาโต รีบจับมือผมมาพลิกดูว่าเจ็บตรงไหนหรือเปล่า

          "ถ้าจะเล่นแบบนี้ ก็ไม่ต้องเล่นครับ"

          "โอ้ย-- กูก็ลองเฉยๆ เผื่อฟลุ๊คอ่ะมึงแม่ง ไอ้เทมโว้ยยยยย กูนี่โดนตบ ไปดูห่าไรไอ้หมู"

          "ก็เทมกลัวหมูหย็องเจ็บนี่ครับ..." ผมลูบหัวเด็กน้อยของผม เทมทำถูกต้องแล้วครับ ความเป็นห่วงของเทมปุระน่ะ มีให้แค่ผมก็พอแล้ว ผมยิ้มกริ่ม รู้สึกดีที่เทมโตมาได้ดีจริงๆ



          ส่วนเรื่องของผมสามคน ไม่ต้องตกใจนะครับ นานๆครั้งพวกผมก็จะกัดกันเองแบบนี้บ้าง ในมิตรภาพก็มีความโหยหาการแข่งกันเหมือนกัน พวกผมสามคน ต่างก็เป็นคุณชายตระกูลใหญ่ที่เกิดมาพร้อมความน่าเบื่อหน่าย พอมาเจอคนที่สามารถเล่นแรงๆด้วยได้ มันก็จะอดลองดีงัดข้อกันเองไม่ได้


          ยามศึกเราช่วยกันรบ ยามสงบเราก็รบกันเอง


          ถือเสียว่าเป็นการลับใบมีดให้คมอยู่เสมอครับ







หลังจากสารท้ารบถูกร่างขึ้น พวกผมแยกกันตรงนั้น ผมพาเทมมาส่งที่ชั้นเรียนพิเศษ กำชับเขา

          "ถ้าเต้กับน้ำถามมาถึงเรื่องพรุ่งนี้ ห้ามบอกเขานะครับรู้ไหม เป็นความลับของเราสองคนนะครับ"

          "ความลับ ความลับเหรอ โอเค โอเคครับ เทมจะชู่ๆเลยนะ" เด็กน้อยเอานิ้วชี้จรดริมฝีปากตัวเอง หลับตาปี๋ทำเสียงชู่ๆอย่างน่าเอ็นดู ผมเกลี่ยผมหน้าม้าเขาออก เหมือนผมเขาจะยาวขึ้นมากแล้ว คงต้องหาเวลาพาไปตัดออกเสียหน่อย เทมเคลื่อนใบหน้าตามติดปลายนิ้ว ...ช่างออดอ้อนกันเหลือเกินนะครับเทมปุระ

          "เดี๋ยวห้าโมงครึ่งหมูมารับเทมกลับบ้านนะครับ ตั้งใจเรียนนะครับเทม"

          "หมูหย็อง หมูหย็องก็ตั้งใจทำงานนะครับ เทมรอหมูมารับนะครับ"

ไม่อยากไปทำงานเลยครับ อยากอยู่กับเขามากกว่า เฮ้อ



          งานสภาหนักอย่างที่คิดเอาไว้ โดยเฉพาะเมื่อนางแม่มดกำลังโกรธผมไม่น้อยที่เอาเจ้าตัวไปแลกเปลี่ยน แต่ก็ทำอะไรไม่ได้มาก นอกจากพยายามโอนงานมาให้ผมทำเร็วขึ้น เพราะมากกว่าสามในสี่ก็เป็นความผิดของเธอที่ไม่ยอมคัดค้านเรื่องยกงานให้ทีมสภาชั้นอื่น ผมเร่งมือทำทุกอย่างให้เสร็จอย่างรวดเร็ว เพื่อที่เสาร์อาทิตย์จะได้ใช้เวลาว่างกับเทมปุระได้อย่างสบายใจ ไม่มีอะไรรบกวน


          ระหว่างที่ทำงานเคลียร์กองเอกสาร ผมก็คิดเปลี่ยนแผนการเที่ยวของพวกเราสองคนนิดหน่อย จะหนีเที่ยวแบบไม่ให้สองคนนั้นรู้ ก็คงจะยากอยู่เหมือนกันครับ ออกจากบ้านไปแค่ก้าวแรกก็ถูกติดตามแล้วแน่ๆ แต่มันอยู่ที่ว่าจะสะบัดให้พ้นยังไงต่างหาก
          เดดไลน์คือหกโมงเย็น หลังหกโมงเย็นถ้าพวกมันยังหาผมกับเทมไม่เจอ ก็ถือว่าผมชนะ
          คนชนะ สั่งอะไรก็ได้หนึ่งอย่าง ล่าสุดที่เล่นกันผมก็ชนะครับ ยังไม่ทันได้นึกคำขออะไร เกมที่สองก็เริ่มขึ้นเสียแบบนั้น แต้มที่เคยเล่นกันมา อยู่ที่ผมชนะห้าครั้ง ไอ้เต้สองครั้งและไอ้น้ำสองครั้ง

          แน่นอนว่าคนชนะเกมครั้งนี้ก็ต้องเป็นผม มันจะต้องเป็นชัยชนะครั้งที่หกของผม




          [ ได้ครับคุณหนู ผมจะจัดการ เตรียมการไว้ให้ ]

ผมกดวางโทรศัพท์ หลังจากสั่งการคนของตัวเองเพื่อเริ่มเกมในวันพรุ่งนี้ หลังจากวางสาย งานเอกสารเป็นสิ่งต่อไปที่ตั้งใจจะทำ แต่ก็ต้องชะงัก

        "หมูหย็องครับ หมูหย็องครับ เทมแก้โจทย์ข้อนี้ไม่ได้ครับ" ผมที่นั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะ เดินเข้าไปหาเด็กชายตัวน้อยของตัวเอง ที่กำลังเรียกร้องขอความช่วยเหลืออยู่หน้าโซฟา ผมทรุดลงนั่งข้างๆเขา

          "เทมตั้งสมการผิดนะครับ ต้องทำแบบนี้..." ผมอธิบายและเอาปากกาสีแดงมาวงให้เห็นชัดๆ เทมปุระพยักหน้าหงึกหงัก แต่ดูเหมือนมีอะไรรบกวนจิตใจ จนท่าทีดูลุกลี้ลุกลน ไม่ตั้งใจเท่าที่ควร

          "เทมเป็นอะไรครับ" ผมจับลงที่บ่าของเขา เทมไม่ยอมสบตา

          "เทมครับ ไม่สบายหรือเปล่า หน้าแดงจังเลย"

          "คือ คือ คือว่า คือว่า...หมู หมูหย็องใส่แว่น..." เทมพูดเสียงเบา น้ำเสียงดูเขินอายจนพานเอาผมเขินตาม

          "ช่วงนี้หมูอ่านหนังสือเยอะน่ะครับ เลยต้องใส่ป้องกันแสงจากจอคอม หมูใส่แล้วแปลกหรือครับ?"

เทมส่ายหน้ารุนแรงทันที จนผมนึกกลัวอีกฝ่ายจะปวดหัว ผมแตะแก้มเขาเบาๆให้หน้าที่ส่ายไปมานิ่งลง เทมยอมให้ดวงตาของเราสบกัน จมูกเขาขึ้นสีแดง แก้มก็ระเรื่อ ใบหูขาวก็เป็นสีชาด

          "หมู หมูหย็องใส่แล้วน่ารักมากเลยครับ..." อา...ผมไม่รู้จะพูดอะไรเลย ตัวผมที่สะท้อนในดวงตาของเขาดูแก้มแดงไม่แพ้กัน ผมแก้เก้อด้วยการถอดแว่นตาออก

          "เทม...เทมลองใส่ดูไหมครับ"

          "ใส่ได้เหรอ ใส่ได้เหรอ ลองครับ ขอลองนะ หมูหย็องใส่ให้เทมหน่อยนะครับ" เทมปุระหลับตาแล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้
          นี่มันใบหน้าที่เตรียมรับจูบไม่ใช่หรือครับ ให้ตาย...ผมอยากโยนแว่นตาทิ้ง จับหน้าเขาให้มั่น ใช้ริมฝีปากของตัวเองสวมเข้าไปในปากเขามากกว่าสวมแว่นให้เขาเสียอีก ผมมือสั่นและคลาดเคลื่อนเล็กน้อย เพราะสายตาเอาแต่จดจ้องอยู่ที่เดียว ใช้เวลาหลายวิกว่าจะสวมให้เขาสำเร็จ


            อา...ผมพอเข้าใจเทมปุระแล้วครับ
เทมที่สวมแว่น ดูเซ็กซี่อย่างร้ายกาจ กอปรกับรอยยิ้มซื่อใส แต่ทรงแว่นกลับขับให้รอยยิ้มอ่อนโยนนั้นดูแสนจริงจัง
          ผมอยากให้เขาเป็นอาจารย์ส่วนตัวของผมจังเลย อยากให้เขาสวมสูท อยากผลักเขาให้ล้มลงกับโต๊ะ กระชากเนคไทออก แล้วขึ้นคร่อมชะมัด

          ผมจ้องเทมแบบหิวกระหายอยู่นาน
เทมปุระเอียงคอมองผม เขายิ้มให้ Damn! ผมหิวเขาสุดๆไปเลยครับ


          "หมูหย็องหิวข้าวเหรอครับ"


เทมถามเสียงซื่อ ผมแลบลิ้นเลียริมฝีปาก น้ำเสียงแหบแห้งเล็กน้อย


          "ครับ...หมูหิวสุดๆไปเลยล่ะ" ผมไม่น่าไปสัญญาไว้เลย ให้ตายเถอะ อาหารอันโอชะอยู่ตรงหน้าแต่ทานไม่ได้นี่มันแย่จริงๆเลยครับ ผมเคลื่อนตัวไปนั่งบนตักเขา คล้องคอเทมปุระที่ยังสวมแว่นเอาไว้ โน้มตัวกอดเขา ใช้อ้อมแขนสองข้างของตัวเองกักขังนางฟ้าไม่ให้บินหนีไปไหน

          เด็กน้อยของผมแม้จะไม่รู้เรื่องอะไร แต่ก็กอดผมตอบแน่น

          "พรุ่งนี้คุณหมอจะมาตรวจนะครับ ตรวจเสร็จแล้ว เราสองคนไปเที่ยวด้วยกันนะ"

          "คุณพี่หมอจะมาเหรอครับ มาไวจังเลย เทม-เทม เทมยังไม่ได้เตรียมตัวเลยครับ"

          "แค่ตรวจว่าไข้เทมหายดีหรือยังเฉยๆครับ ไม่ใช่สอบวัดระดับนะครับ ไม่ต้องกังวลนะ"

          "เทมหายแล้วนะครับหมูหย็อง หายดีแบบหายเกลี้ยงมากๆเลย ถ้า ถ้า ถ้าพรุ่งนี้พี่หมอไม่ให้ไปเที่ยวล่ะครับ"
ผมผละตัวเองออกมาสบตากับเขา ได้ก้มลงมองเทมปุระในมุมที่สูงกว่าแบบนี้ ผมชอบมากเลย ผมแนบฝ่ามือกับแก้มของคนที่กำลังกังวล ใช้ปลายจมูกกดแก้มพิสูจน์ความนุ่มทั้งสองข้างอย่างแนบชิด

          "ไม่มีใครมาขัดขวางเราได้หรอกนะครับ ไม่ต้องเป็นห่วงนะ" ผมจรดจุมพิตบนหน้าผากใสอีกครั้ง ถอดแว่นตาจากดวงหน้าแสนรักกลับคืน ก่อนจะค่อยๆยกตัวเองลงจากตักแกร่งของเขา โซ่ที่ล่ามผมไว้เส้นสุดท้ายกำลังจะขาดลง ถ้ายังช้าอีกแค่วินาทีเดียว

เทมยังดูเคลิบเคลิ้มกับสัมผัสของผมอยู่ เขาหันมากอดผมไว้ รัดรั้งยังไม่อยากให้ผมจากไป หัวทุยเอียงมาซบถูไถ
          ผมถือว่าเขาเป็นคนเริ่มก่อน และการสนองก็ถือว่าเหนือข้อตกลง

          "หมูหย็องครับ...เทม เทม เทมรู้สึกแปลกๆ" ผมยิ้ม รู้ว่าเขาเป็นอะไร


          แน่ล่ะครับ ก็ผมเป็นคนปลุกมันขึ้นมาเองกับมือ
          อา หรือจะเรียกว่ากับสะโพกดีนะ


          ผมไม่รู้ว่าผมหมักบ่มเขาได้ที่หรือยัง กับใบหน้าที่แดงไปด้วยแรงอารมณ์
ผมว่าผมควรลองชิมดูหน่อยนะครับ ถ้าแค่ชิม คงจะไม่เป็นอะไร ผมดึงเทมขึ้นมานั่งบนโซฟา เอนตัวราบไปกับเบาะรองนุ่มนิ่ม ฉุดคอเสื้อเขาให้เอนตามลงมา ร่ายมนตร์สะกดอีกฝ่ายให้คล้อยตามอย่างเชื่องช้า ผมตรึงสายตาเขาไว้ ไม่ให้สนใจอะไรนอกจากผม
 

           เสียงกระทบพื้นของเข็มขัดที่ถูกถอดทิ้งลงข้างๆอย่างไม่ไยดี


          เป็นเหมือนเสียงระฆังเริ่มต้น


          ส่วนร้อนผ่าวของเขาอยู่ในกำมือของผม ทั้งสองต่างน้ำตาคลอรอผมช่วยปลดปล่อย
ซอกคอกรุ่นไปด้วยเหงื่อร้อนฉ่าจากอุณหภูมิผิวที่แผดเผาของเขา ผมละลาย และระเหยเป็นไอจากการถูกเผาไหม้อยู่ในอ้อมแขนแกร่ง ผมขบเม้มไปตามลำคอและใบหูคนข้างบน ปลูกสีกุหลาบ ตีตราเป็นเจ้าของอย่างที่ไม่ได้ทำมาเนิ่นนาน เสียงครางพึงพอใจของเขายิ่งปลุกปั่นอารมณ์ให้เตลิด ดอกไม้บานทั่วแผงอกที่สะท้านขึ้นลงรุนแรง


          ไม่นานคนข้างบนก็ตัวเกร็ง ก่อนจะอ่อนยวบลงในอ้อมแขน ที่กลายเป็นโซ่ล่ามกอดกักนางฟ้าเอาไว้ ความชื้นแฉะประพรมไปทั่วตัวคนข้างล่างอย่างผม เทมคู้ตัวหอบหายใจอยู่กับอกที่นอนทับ จมูกโด่งเคลื่อนมาฝังซอกคอผมแน่น การเลียนแบบของเด็กน้อยเริ่มต้นขึ้น เทมปุระดูดและเลียไปทั่วลำคอและลาดไหล่ ผมเอียงคอให้เด็กชายผู้แสนบริสุทธิ์ทำได้ตามใจชอบ ผมครางเสียงเครือในลำคอด้วยความพึงใจยิ่งยวด


          ผมกางมือที่เปรอะเปื้อนหยาดน้ำรักเขาขึ้นมามอง เจ้าน้ำขาวขุ่นสะท้อนแสงแลดูคล้ายสีไข่มุก
          ลิ้นสีแดงตวัดมันเข้าปาก ลิ้มรสชาติของคนรัก


ผมเสร็จสมทั้งๆที่ไม่ได้แตะต้องของตัวเอง






          ผมกับเทมเผลอหลับไปบนโซฟา ทั้งๆที่เนื้อตัวเหนียวเหนอะหนะ ผมลืมตาตื่นมาในอ้อมแขนของเขา ตื่นขึ้นมาจากเสียงปลุก คุณแม่บ้านเดินขึ้นมาแจ้งเตือนถึงการมาของแขก ผมหาวออกมานิดหน่อย

          "เทมครับ คุณหมอมาแล้วนะครับ"

          "อือ...มุ หมูหย็องครับ" ผมยิ้มให้คนขี้เซา อัญมณีสีน้ำตาลยังคงซ่อนอยู่หลังเปลือกตา ท่าทางเหมือนอยากนอนต่อ ผมจูบหยุดมือที่กำลังจะขยี้ตาตัวเองของเทมปุระ เด็กน้อยที่แสนเชื่อฟังก็ยอมลดมือลงแต่โดยดี เป็นเด็กดีจังเลยครับเทมของหมู

          "ลุกขึ้นไปอาบน้ำนะครับเทม ให้คุณหมอรอนานไม่ดีนะครับ"

          "ครับ..." เทมค่อยๆลุกขึ้นนั่ง ทั้งๆที่มีผมอยู่ในอ้อมแขน ดวงตาสีน้ำตาลสวยค่อยๆถูกเผยออก นางฟ้าน้อยก้มลงมามองผมนิ่ง ก่อนจะยิ้มกว้างให้


          "อรุณสวัสดิ์ครับหมูหย็อง"

          "อรุณสวัสดิ์ครับเทม"



               เสื้อที่หลุดลุ่ยของพวกเราเปิดออก เผยไหล่หนึ่งคู่ที่มีร่องรอยจุดสีแดงช้ำแต่งแต้มไปทั่วบริเวณ ผมอมยิ้มมองรอยบนคอของร่างสูงด้วยความพอใจ มันสดสวยและงดงาม และยิ่งมองรอยตีตราบนร่างกายของตัวเองผ่านนัยน์ตาของเขา ความภูมิใจก็อัดแน่นอยู่ในอก รอยยิ้มของผมกว้างขึ้น




               เทมปุระของผมเรียนรู้ และเติบโตขึ้นไปอีกขั้นแล้ว

end 28 .
twitter #เพื่อนผู้ปกครอง

ต้องให้พี่หมูเขาบ้างนะคะ หลังจากถูกขัดมาเกือบยี่สิบตอน
เทมวิ่งหนีไปรูกกก วิ่งหนีไปปป

[catka12]

  อ๊ากกกกก moment ที่รอคอย...      จะผิดไหมถ้าจะบอกว่า ...ขออีกยาวๆไปเลยค่าาาาาา     

[suikajang]

หลังจากที่โดนขัดมาทุกตอนได้ชิมสักที ชิมๆ รอวันที่จะได้กิน  ให้รางวัลน้องหมูเขาหน่อย หลังจากที่ทำเพื่อน้องเทมมามากมาย หลังๆ น้องเทมเองก็เรียนรู้และซึมซับไปเยอะแล้วล่ะ ขยันทำดาเมจใส่น้องหมูบ่อยเกิ๊น คุณดิมิทรีหัวใจจะวายเอา อิอิ คงจะทั้งห่วง หวง รักน้องหมูมาก ตบหัวเพื่อนก็หวงว่ามือหมูจะเจ็บ  น่ารักไปละลูกเอ้ย จะรอดูว่าเกมที่กัดเอ้ยรบกันเอง
ใครจะชนะ 
      

[aoihimeko]

พัฒนาไปอี๊กกกกกกก

[ZOFIARIN]

29

          หลังจากหลุดจากอ้อมกอดที่โอบผมไว้ทั้งคืน ผมก็นั่งยิ้ม มองร่างสูงที่หลบตาผมไปมา
          พอสติกลับมาเต็มร้อย เด็กน้อยของผมก็เขินอายไปหมด เขาดูหยิบจับอะไรไม่ถูก ไม่รู้จะทำอะไรก่อนทำอะไรหลัง เทมลุกขึ้นยืนจะไปอาบน้ำตามที่ผมบอก แต่ก็เพราะทั้งอยากมองผม และอายเกินกว่าจะทนมองไหว เขาเดินชนโต๊ะที่วางตั้งอยู่เข้าเต็มเปา


          "เทมครับ! เจ็บไหมครับ" ผมรีบลุกพรวดจากเก้าอี้ไปก้มลงมองดู เสียงชนเสียงดัง น่ากลัวว่าอีกไม่นานคงจะขึ้นเป็นจ้ำเขียว

          "เจ็บ ม-ม ไม่ เทมไม่เจ็บครับ ไม่เจ็บ ไม่เจ็บ" เทมปุระส่ายหน้าไปมาเร็วๆ

          "มาครับ หมูพาไปห้องน้ำนะ" ผมตัดสินใจเดินจูงมือคนที่ไม่ยอมสบตากัน ปล่อยให้เขาเดินไปเองอีก ก็กลัวจะสะดุดล้มเอา เทมปุระเดินตามผมต้อยๆ

          "อาบน้ำนะครับ เดี๋ยวหมูเตรียมเสื้อผ้าให้"

          "ข-ข-ข-ขอบคุณครับ ด-เดี๋ยวเทมจะรีบอาบนะครับ หมูหย็องรอเทมแป๊บเดียว ค-ครับ" เขาพูดรัวเร็ว จนผมนึกกังวลว่าเด็กน้อยน่ารักจะเผลอกัดลิ้นตัวเองเข้า ในความเป็นห่วง ก็อดขำเขาไม่ได้จริงๆ ตามบริบทแล้ว คนที่รุกเข้าใส่เขาอย่างผม ควรจะเป็นคนเขินอายแท้ๆ แต่องค์ชายของผมกลับขโมยมันไปเสียหมด ตั้งแต่ลืมตาตื่น แก้มนุ่มนิ่มฉายสีชมพูไม่ขาดตอน


          ผมอยากยกเลิกแผนเที่ยวทุกอย่าง ปรารถนานอนกกกอดกับเขาบนเตียงทั้งวันทั้งคืนมากกว่า


          ผมเดินมาที่ห้องแต่งตัว ในหัวคิดถึงภาพคนที่กำลังอาบน้ำ ว่าควรใส่เสื้อผ้าชุดไหน
 
          ระหว่างย่างกรายผ่านกระจกบานใหญ่ สะท้อนภาพเด็กผู้ชายวัยกำลังเติบโต ผมหยุดยืนมอง
          มองใบหน้าเรียบนิ่งหล่อเหลาเคล้าความพอใจ ผมสีทองถูกเสยขึ้นลวกๆ โชว์นัยน์ตาคมกริบสีฟ้า ยามเพิ่งผ่านค่ำคืนเร่าร้อน บรรยากาศที่มักดุดันแฝงไปด้วยกลิ่นอายความเซ็กซี่

          ใบหน้าที่ถูกนิยามว่าน่าหลงใหล มีแรงดึงดูดมหาศาล ผู้เฝ้ามองมักจะบอกเสมอ ว่ายามได้ยล คล้ายถูกฉุดให้ลุ่มหลงในวังวนความงดงามแสนวิจิตร แต่เวลานี้สิ่งที่ดูโดดเด่นขึ้นมาบนร่างกายสมบูรณ์ คือรอยช้ำสีม่วงผสมแดง มันกระจัดกระจายสะเปะสะปะ ทั่วแผงอกและลำคอสวย

          ผมรู้เขาไม่ได้ตั้งใจ...แต่มันกลับดูคล้ายปลอกคอที่ถูกสวมใส่ เพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ

          กระจกเงาสะท้อนดวงตาสีฟ้าที่สั่นระริก ด้วยความพึงพอใจ



          สมแล้วที่เทมปุระชอบระบายสี เขาแต่งแต้มสีสันที่งดงามบนตัวผมได้อย่างไร้ที่ติ


ฝ่ามือขาวทาบไปบนเงาที่สะท้อน อัญมณีสีท้องฟ้าฉายความอาลัยอาวรณ์
          ผมไม่อยากให้มันเลือนหาย อยากให้มันคงอยู่ เป็นสร้อยเส้นสวย เป็นเครื่องประดับบนนั้นตลอดไป




          ผมหยิบเสื้อผ้าของเทมไปวางไว้ที่หน้าห้องน้ำ คิดว่าวันนี้จะให้เขาใส่เสื้อฮู้ดแขนสั้น กับกางเกงสี่ส่วนสบายๆ

          "เทมครับ หมูวางเสื้อผ้าไว้ให้ข้างนอกนะครับ"

          "ไออับ ออบอุนอับ" เสียงอู้อี้ตอบกลับมา

          "อย่าลืมใส่นาฬิกาด้วยนะครับเทม"       

   

ทีแรกผมตั้งใจจะอยู่รอเขาอาบน้ำเสร็จ แล้วช่วยแต่งตัว


          แต่เสียงโทรศัพท์สั่นครืนบนโต๊ะ ก็เรียกความสนใจของผมไป ข้อความบนหน้าจอทำผมนึกเบื่อหน่าย ลืมไปเสียสนิทเลยครับ ว่ากำลังเล่นเกมกับพวกมันอยู่



LINE

กลุ่ม เพื่อนกันสามวัน ศัตรูกันเจ็ดคืน


WATE2 : เริ่มยัง

เตเต่เต้เต๊เต๋เตเต้ : ยังป่ะวะ ขึ้นอ่านหนึ่งอยู่เลย มันยังไม่ตื่นไหม

WATE2 : อ่านสามแล้วๆ

WATE2 : งบเท่าไหร่วะรอบนี้

WATE2 : 1m?

เตเต่เต้เต๊เต๋เตเต้ : dude that too cheap ( เฮ้ย ถูกไป )

WATE2 : อย่าเยอะ กูจะเอาไปซื้อรองเท้าใหม่

เตเต่เต้เต๊เต๋เตเต้ : ชนะแล้วก็ขอมันดิ นี่กูแอบไปขอข่าว ได้มานิดหน่อย ทีมบาสสีกูนี่แม่งมีแต่สมองกล้ามเนื้อ มึงยอมมอบข้อมูลมาให้กูดีๆเถอะหมู ประวัตินักกีฬาขั้นเทพของกูจะมาเสื่อมเสียมีแพ้ เพราะกีฬาสีมั่ยดั่ยยยยย

WATE2 : มึงแพ้นะ โดนแน่ไอ้เต้ เตรียมตัวโดนโค้ชจับไปซ้อม 5555

เตเต่เต้เต๊เต๋เตเต้ : นั่นแหละที่กูกลัว...ไอ้ห่า นี่กูหลบจังหวะดิจิตอลขนาดนี้ ยังเจอแกเมื่อวานเลย สยองชิบหาย

WATE2 : มึงจะหนีเนื้อคู่ของตัวเองไม่ได้หรอกเว้ยยยยย 

WATE2 : อ้าว เงียบ เงียบเลยครับ ไอ้หมูวววว

MOO DIMITRI : สักเก้าโมงแล้วกันครับ เทมต้องหาหมอก่อน

WATE2 : เทมไม่สบายเหรอวะ

เตเต่เต้เต๊เต๋เตเต้ : เทมเป็นไรวะ

MOO DIMITRI : ยังไม่หายดี

WATE2 : เมื่อวานใช่ไหมวะ เหี้ยเอ้ย กูนี่ใจหายวาบ

WATE2 : พูดแล้วขึ้นเลยไอ้สัส อยากไปกระทืบหน้าแม่งจริงๆ นี่กูก็ให้หม่อมแม่ตามหาพวกมัน จะได้ทำข่าวยาวๆอยู่ กะจะให้แม่งไม่มีที่ยืนในสังคมตลอดชีวิตเลยสัส

WATE2 : แต่หาไม่เจอว่ะ ได้แต่เอารูปพวกมันขึ้นหน้าหนึ่งวนไป

เตเต่เต้เต๊เต๋เตเต้ : คิดสิคิด ทำนางฟ้าขนาดนั้น มึงคิดว่าพ่อมันจะยอมให้ลอยหน้าลอยตาเหรอวะ

เตเต่เต้เต๊เต๋เตเต้ : โดนอุ้มไปแล้วชัวร์

WATE2 : อ้อ หรือว่ามึงใช่ไหม เห็นหม่อมแม่กูเล่นข่าวว่าสายการบินเลื่อนไฟลท์บินกันอยู่

MOO DIMITRI : อืม

เตเต่เต้เต๊เต๋เตเต้ : กรี๊ด ความมาเฟียนี่มันนนน พี่ดิมิทรีขา ใจเต้นแรงแหล่วค่าาา

WATE2 : พี่หมูรับเมียน้อยเพิ่มไหมคะ กรี๊ดดดดด

เตเต่เต้เต๊เต๋เตเต้ : กูบอกแล้วไง ไอ้หมูเป็นรับ จะรับมึงเป็นเมียน้อยได้ยังไง

WATE2 :  รุกโว้ยยยย!

MOO DIMITRI : เก้าโมง งบตามสะดวก ถ่ายรูปพวกผมสองคนแบบเห็นหน้า บอกสถานที่ ชนะ

MOO DIMITRI : อย่าเข้ามาใกล้เกินสิบเมตร

เตเต่เต้เต๊เต๋เตเต้ : ห้ามหน้ากาก ห้ามชุดคลุมตัวนะโว้ยยยย มากสุดแค่หมวก

WATE2 : เหยด นี่มึงอ่อยให้กูหรือไงวะ มึงก็รู้ เจ็ดสิบในร้อยน่ะ กล้องวงจรปิดของบ้านกูทั้งนั้น

เตเต่เต้เต๊เต๋เตเต้ : เอาว่ะ มาว่ะ รอบนี้น้องน้ำจะพากูมุ่งสู่ชัยชนะแล้วเว้ยยย

WATE2 : เตรียมตัวโดนจับได้ตั้งแต่ก้าวออกจากบ้านเลยมึง!





          ผมบอกกฎพวกมันคร่าวๆแล้วกดออกจากโปรแกรมสนทนา ไม่สนใจต่อ แม้ว่าโทรศัพท์จะยังคงสั่นเรียกอย่างต่อเนื่อง ตอนนี้อะไรบางอย่างที่น่าสนใจกว่าสิ่งอื่นใดกำลังเดินออกมา เทมปุระที่ผมยังคงเปียกหมาดเดินมาหาผม

          "มานั่งนี่สิครับ หมูเป่าผมให้นะ" เทมปุระเดินยิ้มมานั่งลงบนเก้าอี้แต่โดยดี

          "หมูหย็องครับ หมูหย็อง วันนี้เราจะไปที่ไหนกันเหรอครับ" เทมเงยหน้าขึ้นมามองผม แก้มยุ้ยน่ากัดยังคงดูขึ้นสีระเรื่อ ผมปรับเครื่องเป่าผมเป็นแบบลมเย็น กลัวจะเผลอทำไอร้อนลวกอีกฝ่าย เพราะเด็กน้อยขยุกขยิกไปมา ยิ่งใกล้ถึงเวลาล้อหมุน เทมปุระยิ่งตื่นเต้น


          ผมคิดว่าจะพาเทมไปเล่นที่สวนน้ำไม่ไกลมากนักจากกรุงเทพ อย่างหัวหิน เย็นๆพาเขาไปเล่นกับแกะ อัลปาก้าที่ฟาร์ม แล้วตกดึกพาเขาไปเดินตลาดยามเย็นหาขนมกิน


          เทมเอียงคอให้ผมเป่าได้สะดวก คอที่ลาดเอียงเผยสร้อยเส้นสวย สีคุ้นตา จำได้ว่าผมสวมใส่ให้เขาเมื่อคืน สีที่ตัดกัน เห็นแล้วอดจะไล้มือไปตามสีเข้มบนลำคอแกร่งไม่ได้ ระยะห่างของรอยถี่กว่ามาก รอยจูบบนร่างของเขา มันเยอะกว่ารอยบนตัวผมประมาณสองเท่า แทบจะทุกตารางนิ้ว ...จะมีรอยประทับตราปั๊มเอาไว้อยู่

          นึกดีใจที่ชุดว่ายน้ำของเทมเป็นแบบปิดคอและแขนขายาว เป็นชุดว่ายน้ำแบบมิดชิด ที่ผมตั้งใจเลือกซื้อเองกับมือ ผมหวงเนื้อตัวเขามาก มากเกินกว่าจะให้ใครเห็นเขาเปลือยเปล่านอกจากผม


          ในส่วนต้องห้าม แค่ใช้สายตามาแตะต้องกัน  ผมก็ยอมไม่ได้




          "ไปเล่นสวนน้ำที่มีสไลเดอร์ใหญ่ๆ แล้วก็พาไปเล่นกับคุณแกะ เย็นๆก็ไปเดินตลาดกัน เทมชอบไหมครับ"

          คล้ายเอาดวงดาวที่ส่องประกายระยิบระยับยามค่ำคืนทั้งหมด มาบรรจุไว้ในท้องฟ้าสีน้ำตาลคู่ตรงหน้า ดวงตาคู่นั้นหันมามองผมด้วยความตื่นเต้น แวววาว ...ไม่ต้องบอกก็รู้ครับ ว่าเขาชอบมากแค่ไหน

          "คุณ คุณ คุณแกะ ที่ ที่ ที่เทม เทม เทมเห็นในโทรทัศน์ใช่ไหมครับ ที่มีคุณแกะคอยาวๆๆๆด้วย" นางฟ้าของผมตื่นเต้นจนลนลาน มือไม้ขยับไปมาอยู่ไม่สุข

          เทมเคยเห็นรายการท่องเที่ยวพาไปในโทรทัศน์ครับ จ้องเสียเขม็ง ท่าทางเหมือนอยากกระโจนเข้าไปในจอแบนๆเพื่อเล่นกับคุณแกะคอยาวของเจ้าตัวเอามากๆ จนผมต้องรีบบันทึกไว้ในสมองว่าต้องพาเขาไปให้ได้

          "คุณอัลปาก้าครับเทม ไม่ใช่คุณแกะคอยาวนะครับ"

          "คุณอัลปาก้าเหรอ คุณอัลปาก้าเหรอ คุณอัลปาก้าคอยาวๆเหมือนยีราฟใช่ไหมครับ เทม เทม เทมป้อนอาหารให้ด้วยได้ใช่ไหมครับ แล้ว แล้วก็ถ่าย ถ่ายรูปนะครับ" ความคาดหวังบนแววตา ทรงพลังเกินกว่าสิ่งใด ผมยิ้มรับ

          "ได้หมดทุกอย่างเลยครับ"


ระหว่างเป่าผมนุ่มนิ่มให้แห้ง ก็นั่งฟังอีกคนเจื้อยแจ้วถึงคุณอัลปาก้าเป็นดนตรีประกอบ


          "เสร็จแล้วครับ เทมไปหาคุณหมอข้างล่างนะครับ เดี๋ยวหมูอาบน้ำเสร็จแล้วจะลงไปหา"

          "หมูหย็องครับ หมูหย็อง อาบน้ำเร็วๆนะครับ เทมไม่อยากให้คุณอัลปาก้ารอนาน"

          "ได้ครับ เทมก็อย่าดื้อกับคุณหมอนะครับ เราจะได้ไปกันเร็วๆนะ"


ผมหัวเราะในลำคอให้คนที่กำลังเริงร่าสุดขีด เทมวิ่งไปสะพายกระเป๋าเป้สีฟ้า วิ่งปรื๋อลงไปหาคุณหมอด้านล่างทันที





          อาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ลงมาก็เห็นเทมปุระกำลังนั่งทานแซนด์วิชอยู่แล้ว เจ้าตัวกำลังคุยกับคุณแม่บ้านถึงกำหนดการเที่ยววันนี้ ท่าทางว่าระหว่างที่ผมจัดการตัวเอง เขาคงตรวจเสร็จเรียบร้อยแล้ว

          "แล้ว แล้วก็ หมูหย็องจะพาเทมไปป้อนอาหารคุณอัลปาก้าด้วยครับ"

          "เทมครับ" ผมเดินไปลูบผมนุ่มนิ่มของคนที่กำลังทานอาหารเช้ารอผมอยู่ เทมที่กำลังคุยฟุ้ง หันขวับทันที

          "หมูหย็องๆๆๆๆ มาแล้วๆๆๆ หมูหย็องมาแล้วเหรอครับ! ไปกัน! ไปกัน! ไปกันนะครับ" เทมรีบกระโจนมาหาผม คว้าเป้เตรียมจูงมือผมไปที่รถ

          "ให้หมูคุยกับคุณหมอแป๊บหนึ่งนะครับ เทมรอหมูตรงนี้ก่อนนะ" เด็กน้อยชะงัก แต่ก็ยอมพยักหน้าลงอย่างเชื่อฟัง เห็นเทมกลับไปนั่งทานต่อ ผมก็เดินออกมา ไม่วายสั่งกับคุณแม่บ้าน

          "เอานมให้เขาดื่มด้วยนะครับ แล้วก็มีคุกกี้ผักโขมกับบร็อคโคลี่อยู่ เอามาให้เขาทานระหว่างรอผมแล้วกัน"

          "ได้ค่ะคุณหนู"






          เดินมาที่ห้องรับแขกก็เจอคนที่ผมต้องการคุยด้วย นอกจากหมอประจำตัวของเทมก็มีหมอท่านอื่นอีกสองสามคน ผมค่อนข้างกังวลมากครับ ทั้งอาการของเขาแล้วก็หลายเรื่อง จำเป็นต้องเรียกผู้เชี่ยวชาญคนอื่นๆมาด้วย ต้องการหลายเสียงช่วยยืนยัน ว่าเทมปุระของผมไม่เป็นอะไรจริงๆ


          "อ้าว คุณดิมิทรี มาแล้วหรือครับ"

          "สวัสดีครับทุกคน ขอโทษด้วยนะครับ อาจจะเสียมารยาทไปหน่อย แต่ผมมีเวลาไม่มาก รบกวนสรุปให้ผมฟังแบบเร็วๆทีนะครับ" ผมนั่งไขว่ห้างลงบนโซฟา ระหว่างที่ผมหยิบเอกสารผลการตรวจบนโต๊ะมาเปิดอ่านดู ก็พยักหน้าให้พวกเขารายงานผลควบคู่ไปด้วย

          "อาการน้องเทมตอนนี้อยู่ในช่วงรักษาตัวเองครับ จากอาการที่หมอตรวจดู เขายังมีอาการหวาดผวาอยู่บ้าง แต่ถ้าไม่มีอะไรกระตุ้นก็จะค่อยๆดีขึ้นเอง เรื่องฝันร้ายก็เพราะอาการย้ำคิดย้ำทำ เพิ่งผ่านมาได้ไม่นานเท่าไหร่คิดว่ายังคงฝังใจอยู่มากครับ คงจะต้องหันเหความสนใจ หรือถ้าไม่งั้นก็คงจะต้องใช้ยาร่วมด้วย"

          "ผมไม่อนุญาตให้ใช้ยากับเขาครับ" ผมขมวดคิ้วบอกปัด

          "งั้นก็คงต้องใช้เวลานะครับ ต้องค่อยๆดึงเขาออกมาจากความทรงจำอันเลวร้าย"

          "หรือถ้ายังไม่มั่นใจ สามารถไปเข้ารับการบำบัดสภาพจิตได้นะครับ"

          "ส่วนสภาพร่างกายปกติดีนะครับ แข็งแรงดีมาก"

          "...แล้วเรื่องการเรียนของเขา"

          "ตอนนี้ยังถือว่าปกติครับ อาจจะช้าลงบ้างจากเหตุการณ์นั้น แล้วก็เพราะการเรียนที่ยากขึ้น การเรียนที่ลึกขึ้น จำเป็นต้องใช้ความเสมอต้นเสมอปลายในการค่อยๆสอนนะครับ จากที่พวกเราทดสอบคุณเทมไป ยังไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง สอบวัดระดับพัฒนาการครั้งหน้า ก็คิดว่าน่าจะผ่านได้ไม่ยากเหมือนเดิมครับ อาจจะต้องใช้ความพยายามที่มากขึ้นหน่อย โดยรวมแล้วถือว่าอยู่ในเกณฑ์ดี"




          การเรียนของเทมดูเชื่องช้าลงมาสักพักแล้วครับ ผมเลยกังวัลว่าเขาจะถึงขีดจำกัดแล้วหรือเปล่า ส่วนอีกเรื่องก็คือสภาพจิตใจของเขา แม้เทมจะดูดีขึ้นเรื่อยๆ แสดงออกว่าไม่เป็นอะไร แต่ถึงยังไง ผมก็อยากได้รับคำยืนยันจากแพทย์เฉพาะทาง ผมไม่อยากผิดพลาด และไม่รอบคอบเรื่องของคนสำคัญ




            "แต่ว่า..."


            ผมขมวดคิ้วแน่น แต่? แต่อะไร...


           "มีอะไรครับ"

           "คุณฟ้าประทานไม่ได้ถูกกลั่นแกล้งเพิ่มเติมที่โรงเรียนใช่ไหมครับ เห็นวันนี้ตามคอเขามีรอยช้ำ..."

           "ดูท่าจะไม่ใช่รอยแมลงกัดต่อยด้วยนะครับ" หมออีกคนพูดเสริม


พรวด แค่ก แค่ก


          "ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อาจารย์หมอครับ ฮ่าๆ รอยนั้นมัน อุ้บส์ ฮ่าๆๆๆ"

          คุณพี่หมอ หรือคุณหมอประจำตัวของเทม ถึงกับสำลักน้ำ หัวเราะหน้าดำหน้าแดง ผมมองหมอสูงวัยอีกสองคนที่ทำหน้าตาเป็นห่วงแล้วก็ถอนหายใจ เขาคงคิดไม่ถึงว่าเด็กพิเศษอายุสิบห้า จะมีรอยจูบรอบคอขนาดนั้น

          "รอยนั่นไม่ใช่อะไรที่คุณหมอต้องเป็นห่วงหรอกครับ"

          "ใช่ครับอาจารย์ ดูสิครับ" คุณพี่หมอของเทมชี้มาทางผม ถึงจะใส่เสื้อที่คอสูงขึ้นมาแล้ว แต่ก็มีจุดสองจุดที่ปิดไม่มิด
          คุณหมอสูงวัยสองคนพอเห็นร่องรอยที่คล้ายกันก่อนหน้า ก็พลันเข้าใจ สีหน้าเป็นห่วงขึ้นสีแดง กระแอมไอแก้เก้อ

          "เอ่อ เอ่อ...ครับ หมอเข้าใจแล้ว"

          "วันนี้ที่รบกวนมา ขอบคุณมากนะครับ"

          "ไม่เป็นไรครับ ถ้ามีอะไรก็เรียกพวกผมมาได้เสมอ" ผมบอกลาหมอทุกคน บอกคนขับรถให้ไปส่ง ส่งแขกเรียบร้อยก็เดินกลับมาในตัวบ้าน


          ที่เหลือก็ต้องใช้เวลากับความใส่ใจเพื่อเยียวยาหัวใจเขาเท่านั้น ไม่ใช่เรื่องยากเลยสำหรับผม
รู้สึกปลอดโปร่งขึ้นเยอะเลยครับ สบายใจขึ้นมาก




ผมเดินเข้ามาในห้องโถง ข้างในห้องรับรองอันกว้างขวาง มีผู้คนมากมายยืนรออยู่

          "คุณหนูครับ เตรียมพร้อมแล้วครับ"

          บอดี้การ์ดหกคนเดินตรงมาหาผม ด้านหลังของเขามีคนที่แต่งตัวเหมือนผมกับเทมปุระเป๊ะอยู่สิบคู่ ทั้งยี่สิบคน ส่วนสูงและทรงผม เรียกได้ว่าเคาะแบบพวกผมสองคนออกมา ใส่หมวกปิดเสียหน่อย ถ้าคนที่ไม่รู้จัก มองในระยะไกล ก็คงจะจับไม่ได้แน่นอน

          ผมรับหมวกสั่งทำพิเศษ มาจากมือของบอดี้การ์ดคนหนึ่ง


          "คนของคุณตรัณกับคุณฐานทัพ เฝ้าอยู่รอบๆตัวบ้านยี่สิบห้าคนครับ มีรถทั้งหมดสิบคัน"

          "กล้องวงจรปิดของบ้านคุณตรัณ นับจากบ้านขยายไปในอาณาเขตห้ากิโล มีทั้งหมดห้าสิบหกตัวครับ"

          "ส่วนที่หัวหิน ในส่วนสวนน้ำไม่ได้ใช้ครับ แต่ที่ฟาร์มใช้ครับ ในส่วนของตลาดไม่มีครับ คาดว่าคุณฐานทัพน่าจะใช้การติดตามรอยการใช้จ่ายผ่านบัตรเครดิตแทน คุณหนูต้องระวังกล้องวงจรปิดของทางธนาคารด้วยนะครับ"



          ผมยิ้มเรียบ ไม่แสดงความตระหนกในเรื่องที่ผมรู้มาตั้งนานแล้ว


           สงสัยไหมครับ ทำไมบ้านของไอ้น้ำถึงขึ้นเป็นสื่ออันดับหนึ่ง ก็เพราะบ้านมันแทบจะผูกขาดธุรกิจกล้องวงจรปิดในไทยเลยครับ เกี่ยวอะไรกับการทำข่าวงั้นหรือครับ?

             แน่นอนว่าเจ้าของ...ย่อมรู้รหัส สามารถเจาะเข้าไปดูภาพถ่ายทอดสดในระบบ หรือขโมยไฟล์วิดีโอต่างๆได้ เหตุการณ์อะไรเกิดขึ้น ก็ได้ภาพข่าวมาไวกว่าชาวบ้าน ได้หลักฐานมาอย่างง่ายดาย


          ผิดกฎหมาย?
          หึหึหึ มันอยู่ในสัญญา ว่าด้วยเรื่องรับประกันและช่วยเฝ้าดูแลน่ะครับ อ่านดูดีๆนะครับ ถ้าจะติดตั้งกัน
         


          และเกมนี้ผมก็ดูเป็นรองอย่างมาก

          เมื่อมันไม่ใช่เรื่องยากเลย ที่จะถ่ายวิดีโอคนที่เดินผ่านไปผ่านมา แล้วกดถ่ายรูปเอาไว้ นึกภาพมันกระหยิ่มยิ้มย่อง ทำหน้ากวนๆกับไอ้เต้ออกเลยครับ


          "กระจายตัวกันออกไปแล้วกันนะครับ ส่วนผมกับเทมปุระจะนั่งเครื่องบินส่วนตัวไปลงที่หัวหิน ขอคนมาดึงความสนใจสักหกคน คิดว่าคงจะถูกจับได้ตอนบ่ายกว่าๆพอดี นักบินมาถึงหรือยัง"


          "ขออนุญาตการบิน ทาง icao ตอบรับเส้นทางการบินเรียบร้อยครับ นักบินก็มาถึงแล้ว ทุกอย่างพร้อมแล้วครับคุณหนู"


          ผมพยักหน้า คนในห้องโถงเริ่มกระจายตัวออกไปทำหน้าที่ตามที่ได้รับมอบหมาย

[ZOFIARIN]

          หึ...ผมหลุดหัวเราะออกมาเล็กน้อย เมื่อเห็นองค์ชายกำลังสัปหงกอยู่ที่โซฟาตัวใหญ่ ราวเด็กตัวเล็กๆ พอทานอิ่ม หนังท้องตึง หนังตาก็หย่อน ผมเดินไปเกลี่ยผมนุ่มที่ปรกดวงหน้าแสนรัก เทมดูเหนื่อยอ่อนนิดหน่อย จากที่ผมก่อกวนเขาทั้งคืน แบบนี้ต้องยิ่งฝึกบ่อยๆหรือเปล่านะ จะได้ชิน...


          "เทมครับ ตื่นก่อนนะครับ"

          "อือ...หมูหย็อง! หมูหย็องมาแล้วเหรอครับ" เทมปุระที่กำลังงัวเงียพอเห็นผมก็รีบกระเด้งตัวลุกขึ้นยืน

          "รอนานไหมครับ ขอโทษนะครับที่ช้า พอดีหมูคุยธุระอยู่" ผมหยิบผ้าเช็ดหน้าซับให้คนที่กำลังหาวหวอด

          "ไม่นานครับ แต่เทมง่วงๆจังเลย เมื่อคืนนอนไปนิดๆ น้อยๆ เอ่อ..."

อา...พูดเสร็จ อีกฝ่ายก็ชะงักแล้วหน้าแดงใส่ผมเสียแบบนั้น ทำเอาผมอดจะเขินตามไปด้วยไม่ได้ บรรยากาศละมุนหัวใจเต้นตึกตักแบบนี้ผมก็ไม่ค่อยถนัดเหมือนกันครับ ผมกระแอมไอเสเปลี่ยนเรื่อง

          "งั้นเดี๋ยวไปนอนบนเครื่องนะครับ"

          "เราไม่นั่งรถไปเหรอครับหมูหย็อง แบบนี้ แบบนี้ แบบนี้ก็ไม่ได้แวะร้านขนมเค้กตรงที่จอดพักรถเหรอครับ" เทมปุระดูเสียอกเสียใจ ออกนอกจังหวัดจะมีขนมเค้กของฝากขึ้นชื่อที่เทมชอบมากอยู่ครับ ถ้าได้ผ่านจะต้องแวะซื้อทุกครั้ง ผมจับแขนเขามาลูบปลอบใจ

          "วันนี้เล่นซ่อนแอบกับเต้กับน้ำด้วยครับ นั่งรถเดี๋ยวพวกนั้นจะเจอเอา ...งั้นเดี๋ยวขากลับตอนเย็นค่อยนั่งรถกลับนะครับ แบบนี้ดีไหม" ผมรีบเปลี่ยนคำพูดทันที เมื่อเจ้าชายน้อยสลดลง ดูท่าจะตั้งความหวังเอาไว้เต็มเปี่ยมว่าจะต้องได้ทานแน่ๆ ไม่อยากให้เขารู้สึกไม่ดีตั้งแต่เริ่มทริปนะครับ ตามใจเขาหน่อยดีกว่า

          "เย้ เย้ เย้ ดีครับๆๆๆๆ แล้ว แล้ว เต้กับน้ำก็ไปกับพวกเราด้วยเหรอครับ"

          "ไม่ได้ไปครับ พวกเราซ่อนกันอยู่นะ"

          "อ๋อๆๆๆๆๆ งั้นถ้าเจอเต้กับน้ำเทมจะทำตัวจิ๋วๆๆหลบนะครับ" เทมที่ทำท่า จิ๋วๆ โดยการมาหลบซุกกับหลังผมส่งยิ้มสว่างจ้ามาให้ รอยยิ้มที่จู่โจมกะทันหัน ทำเอาผมตาพร่าเลือน


          อยากอุ้มคนตัวจิ๋วขึ้นห้องนอนมากครับ...






          ผมขมวดคิ้วให้เครื่องบินเจ็ทส่วนตัวรุ่น Embraer Legacy 500 ตรงหน้า สาวสวย Lineage 1000 ของผมหายไปไหน พี่เลี้ยงที่เห็นผมทำหน้าหงุดหงิดก็รีบโค้งตัวอธิบายทันที


          "คุณท่านกับคุณผู้หญิงนั่งไปมิลานเมื่อวานซืนครับ เห็นว่าต้องแวะไปรับแขกคนสำคัญด้วย เลยเอาเครื่องใหญ่ไป ท่านแจ้งคุณหนูไว้ทางไลน์แล้ว แต่คุณหนูไม่ได้เปิดอ่าน"


          ให้ตายสิ ผมอุตส่าห์บอกว่าจะใช้แล้วแท้ๆ ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดหน้าโปรแกรมสนทนาดู ต้องเลื่อนขึ้นไปเยอะพอสมควรเลยครับ ถึงจะเจอที่คุณป๊าบอกเอาไว้ เรื่องสำคัญดันบอกสั้นๆแค่ 'ป๊าเอาน้องพันไปนะ' แต่เรื่องไร้สาระกลับส่งมาให้ผมยาวเสียเป็นเรียงความ...


MOO DIMITRI : มาแย่งเทมใช้แบบนี้ แสดงว่าอยากให้เทมงอนใช่ไหมครับคุณพ่อ


          ผมส่งข้อความไปให้และกดปิดเสียงโทรศัพท์ทันที วันนี้ผมจะไม่คุยกับใครคนอื่นแล้วครับ นอกจากคนข้างๆกันเท่านั้น


          "ม-ม-หมูหย็องครับ หมูหย็อง คน คน คนเต็มไปหมดเลย" เทมเกาะแขนผมแน่น เมื่อเจอคนหลายคนนั่งอยู่บนเครื่อง กับคนแปลกหน้าที่ไม่คุ้นเคย ความตื่นกลัวก็แวะเข้ามาทักทายเด็กชายเทมปุระเสมอ

          "ไม่เป็นไรนะครับ นี่เป็นเกมไงครับ เห็นไหมว่าเขาแต่งตัวเหมือนพวกเราเลย" เทมค่อยๆยอมคลายตาที่หลับปี๋ มองไปรอบๆ ดวงตาสีน้ำตาลดูตกใจ

          "จริง จริงด้วย เหมือนกันเลยครับ โห โห แปลกจัง บังเอิญจังเลยครับหมูหย็อง" ไม่มีความบังเอิญที่เกิดขึ้นพร้อมกันเป็นสิบขนาดนี้หรอกนะครับเทม มีแต่ความตั้งใจเท่านั้นแหละ ผมยิ้มอ่อนโยนให้คนที่เบียดตัวเข้ามาแนบชิด

          "ไม่ต้องกลัวนะครับ เขาไม่ทำอะไรเทมแน่นอน ไปครับ ไปนั่งที่กันนะ จะได้ไปหาคุณอะไรนะครับ?"

          "คุณอัลปาก้า!!"

          ตอบเสียงดังฟังชัด หูที่หงอยลงตั้งขึ้น หางฟูๆกระดิกไปมา ความตื่นเต้นที่พุ่งทะลุหลอดพัดพาความง่วงให้ปลิวหายไป ตอนนี้พลังชีวิตล้นเปี่ยมเลยครับสำหรับเด็กชายฟ้าประทาน


          ผมพาเขาไปนั่งที่เก้าอี้บุนวมตัวใหญ่ด้านใน เอาไอแพดให้เขาดูสารคดีระหว่างรอเครื่องขึ้น
พอถึงเวลาเครื่องบินกำลังจะเทคออฟ เจ้าตัวก็วางไอแพดลง หันมาส่งสายตา ขอนะครับ กับผม

          "หมูหย็องครับ หมูหย็อง เทมขอจับมือหน่อยนะครับ"

 ผมยิ้มอ่อนโยน ส่งมือของตัวเองให้เขา ฝ่ามืออุ่นจับมือผมแน่น

          "กลัวไหมครับ" ผมถามคนที่นั่งข้างกัน คิดถึงช่วงแรกๆที่พาเทมขึ้นเครื่องบิน เจ้าตัวเล็กร้องไห้จ้า กลัวเหลือเกินว่าเครื่องบินจะหักครึ่งแล้วตัวเองจะร่วงหล่นกลางอากาศ ได้แต่เกาะเบาะแน่นเป็นลูกลิง แต่ตอนนี้กลับแค่เกร็งเล็กน้อย พอได้รับไออุ่นจากสัมผัสของฝ่ามือที่ประสาน เขาก็ผ่อนคลายลง

          "มีหมูหย็องอยู่ด้วย ไม่กลัวแล้วครับ"


ใจเต้นผิดจังหวะไปเลยครับ ให้ตายสิ ถ้าเครื่องบินจะตก ก็เพราะว่าหมูระเบิดตัวเองนะครับรู้ไหม






          ใช้เวลาไม่นานพวกเราก็ถึงจุดหมาย ผมสั่งคนให้กระจายตัวกันออกไป ระหว่างรอรถมารับไปที่สวนน้ำ ผมจูงมือใหญ่มาหลบในร่ม แดดเมืองไทยนี่ร้อนมากจริงๆครับ

          ผมที่ใส่เสื้อคอเต่าแทบจะถอดเสื้อทิ้ง ขนาดความเบาของผ้าเป็นแบบบางพิเศษและระบายอากาศได้ดี ยังช่วยอะไรไม่ได้ เทมปุระที่เห็นผมเหงื่อออก ก็เปิดเป้หยิบสมุดขึ้นมาช่วยพัดคลายร้อนให้ผม ...นี่เขาเอาสมุดสะสมสติ๊กเกอร์มาด้วยเหรอครับเนี่ย จะมาเก็บแต้มอะไรที่หัวหินครับเทม


          "เย็นๆน้า เย็นๆน้า เทมช่วยพัดให้นะครับ" นอกจากมือที่ช่วยพัด เจ้าตัวก็ทำแก้มป่องคอยเป่าลมให้อีกต่างหาก บริการดีน่าประทับใจมากครับ ถ้ามีสติ๊กเกอร์อยู่ในมือ ก็ไม่ลังเลที่จะให้แต้มเขาเลย

          "จริงสิครับ เทมใส่หมวกไว้ด้วยนะ หมวกใบนี้ห้ามถอดเด็ดขาดเลยนะครับรู้ไหม ใส่นาฬิกามาหรือเปล่าครับ"

          "เทม เทมใส่นาฬิกาแล้วครับ" เจ้าตัวโค้งตัวลงให้ผมสวมหมวกให้ ก่อนจะรีบชูข้อมือให้ผมดู เดี๋ยวนะครับ ทำไมใส่มาทั้งสองข้างเลยล่ะ ข้างขวาหนึ่งเรือน ข้างซ้ายก็อีกหนึ่งเรือน

          "ใส่สองข้างเลยเหรอครับ" ผมตาโตมองเขาด้วยความมึนงง

          "ก็ ก็ ก็หมูหย็องบอกให้ใส่ไว้ เมื่อเช้าก็บอกให้เทมใส่อีก เทม เทมเลยไม่รู้ว่าต้องใส่อันไหนครับ เลยใส่มาเผื่อ เทม เทม เอาอันสำรองของสำรองมาด้วยนะครับ เทมไม่รู้ว่าหมูหย็องจะให้ใส่อันไหน"


          เทมปุระเปิดกระเป๋า แล้วหยิบนาฬิกาคนละสี อีกสองเรือนมาให้ผมดู ผมหัวเราะออกมา

          โธ่ เด็กพิเศษแสนซื่อของหมู เรือนที่ผมใส่ให้เขาเป็นสีฟ้าขาว เขาจะถอดตอนเวลานอน พอตื่นมาเขาก็คงจะหยิบใส่เลยตามที่ผมเคยบอกไว้ แต่พอเมื่อเช้าผมสำทับให้เขาใส่อีกรอบ เด็กน้อยผู้แสนเชื่อฟังผมก็คงเดินไปใส่มาเพิ่ม แถมยังหยิบมาเผื่อว่าตัวเองใส่สีไม่ถูกใจผมอีก

          ทั้งๆที่ไม่ชอบใส่เครื่องประดับอะไรเลยแท้ๆ แต่ก็ยังยอมใส่ถึงสองข้างเพื่อผม

          ผมยิ้มให้กับความน่ารักไร้เดียงสา จับข้อมือใหญ่ช่วยเขาถอดนาฬิกาออก


          "หมูขอโทษนะครับ หมูไม่รู้ว่าเทมใส่แล้ว เลยเผลอบอกอีกรอบ"

          "เทมก็ไม่รู้ครับ เทมขอโทษนะครับ"



          เราสองคนยิ้มให้กัน ความร้อนรอบตัวดูไม่หนักหนาเท่าเดิม คล้ายลมเย็นชื่นใจพัดผ่าน กลายเป็นความอบอุ่นที่พอดีเหลือเกิน







กว่าจะมาถึงสวนน้ำก็บ่ายพอดีครับ แดดร้อนตอนเที่ยงเบาบางลง ผมกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดว่ายน้ำ ชุดว่ายน้ำของผมก็เหมือนกับของเทมปุระเลยครับ ต่างกันแค่ของผมเป็นสีดำสนิท แต่ของร่างสูงเป็นสีดำที่มีแถบสีฟ้า

          "หมูหย็องครับ หมูหย็อง เทมรูดซิปขึ้นไม่ได้" เจ้าตัวเสียงอ่อย เดินออกจากห้องน้ำมาหาผม เด็กชายที่กำลังต้องการความช่วยเหลือ พอเห็นผมก็แก้มแดงปลั่ง ผมยังไม่ได้สวมเสื้อเลยครับ เทมที่เขินอายจู่ๆก็มีสีหน้ากังวล รีบสืบเท้าเข้ามาหาผม

          ฝ่ามือร้อนทาบมาตรงลำคอจนผมสะดุ้ง

          "จ-จ-จ เจ็บไหมครับ เทมขอโทษนะครับ เทม เทมไม่ได้ตั้งใจจะแกล้งหมูหย็องนะครับ ไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายหมูหย็อง ไป ไปหาคุณพี่หมอไหมครับหมูหย็อง ม่วงๆเยอะแยะเลย" ดวงตาสวยเชื่อมไปด้วยแววความเป็นห่วงอย่างหนัก หยาดน้ำปริ่มขอบตา

          "ไม่เจ็บสักนิดเลยครับ รอยนี้ไม่ใช่รอยที่ทำร้ายกันนะครับเทม มันเป็นรอยจูบ ทำเอาไว้แสดงความเป็นเจ้าของ ถึงสีจะดูน่ากลัวไปหน่อย แต่ก็ไม่เป็นอะไรเลยครับ อีกอย่าง หมูดีใจมากๆเลยนะครับ ที่เทมทำรอยเอาไว้"


          ผมเคลื่อนตัวไปกอดรั้งเอวสอบให้เข้ามาใกล้ตัวเอง เงยมองสบตา หวังให้เขาหายกังวล แต่ความเป็นห่วงเยอะแยะของเขาก็ไม่หายไปง่ายๆ ผมตัดสินใจขยับมือไปแหวกเสื้อเขาออก ดูดดุนผิวหนังบอบบางของเทมปุระแรงๆ


          "อือ" เขาครางออกมา ผมผละริมฝีปากออก หลังจากสร้างกุหลาบดอกไม้เพิ่มบนตัวเขาสำเร็จ
          "เทมเจ็บไหมครับ รู้สึกแย่หรือเปล่า?"
          "เจ็บจี๊ดๆนิดหน่อยครับ แต่รู้สึกแปลกๆกับรู้สึกดีมากๆมากกว่า" ผมอมยิ้ม แปลกๆนี่ยังไงกันนะครับเทมปุระ
          "เห็นไหมครับ หมูก็รู้สึกดีเหมือนกัน อย่าลืมนะครับ ว่าหมูเป็นของเทม ไม่ว่าตรงไหน ส่วนไหนก็เป็นของเทมทั้งนั้น เทมจะทำอะไรกับหมูก็ได้..." ผมเลื่อนมือจากเอวสอบไปที่บ่ากว้าง รั้งเขาให้ก้มต่ำลงมา ดูดดึงติ่งหูเขา เรียกเสียงครางฮือขึ้นมาอีกระลอก ก่อนจะพูดเสียงกระเส่าชิดใบหูที่ขึ้นสีแดง


          ย้ำให้เขาจดจำเอาไว้ ว่าผมเป็นของใคร และเขามีสิทธิ์อะไรในตัวผมบ้าง


          "ทุกอย่างเลยนะครับ เทมทำได้ทุกอย่างเลย"

          เทมปุระพยักหน้าอย่างเหม่อลอย ตกเข้ามาให้แหที่ผมหว่านจับเต็มตัว ผมหอมแก้มนุ่มนิ่ม ถ้าจะเลยเถิดไปมากกว่านี้ ก็ไม่ยากเกินมือผม


          แต่...วันนี้ผมจะยอมปล่อยเขาไปก่อน


          แม้ความจริงสามชั่วโมงของเมื่อวานจะไม่ได้ทำให้ผมเต็มอิ่มก็ตาม สามชั่วโมงที่แตะกันเพียงภายนอก ทำได้แค่เพียงรองท้องเท่านั้น ผมยังคงหิวโหย สำหรับเทม ความละโมบโลภมากของผมมันไม่เคยรู้จักคำว่าพอ กลับเรียกร้องอยากได้มากขึ้นไปอีก และมากขึ้นไปอีก ราวกับหลุมดำที่กลืนกินทุกอย่างอย่างตะกละตะกลาม


          แต่วันนี้เป็นวันปล่อยเด็กครับ ไม่อยากรังแกเขามากไป


          แถมโซ่ความอดทนของผมก็ยังไม่ฟื้นฟู เจ้าโซ่ที่จองจำปีศาจร้ายยังซ่อมแซมไม่เสร็จ ถ้าวันนี้เกินเลย ผมสัมผัสได้ว่ามันจะเลยเถิด เลยไปไกล...มากๆ มากชนิดที่คงถึงปลายทางที่ไม่มีวันย้อนกลับ เพราะผมชิมรสเขาแล้ว และติดใจรสชาติเขามากกว่าอะไรทั้งหมดทั้งมวล อาหารชั้นยอดในภัตตาคารสุดหรู หรืออาหารที่ได้รับรางวัลระดับโลกล้วนพ่ายแพ้ชนิดไม่เห็นฝุ่น


           ไม่มีอะไรเลิศรสเท่าเขาอีกแล้ว


           และครั้งนี้...


          มันจะไม่ใช่แค่ชิม แต่ผมจะกินเขา กินเขาเข้ามาจริงๆ แน่นอน


          ผมแลบลิ้นเลียริมฝีปาก เสียดาย แต่ก็ต้องปล่อยไป


ผมรูดซิปชุดว่ายน้ำขึ้นให้เขา แปรรอยยิ้มกระหายเป็นรอยยิ้มอ่อนโยนดังเดิม จูบเขาที่ปลายคางอีกครั้ง ก่อนจะปล่อยปลาให้หลุดจากอวนไป


          "เตรียมแว่นตาว่ายน้ำหรือยังครับเทม" ผมปลุกอีกฝ่ายจากภวังค์

หน้าที่ขึ้นสีแดงแปร๊ดทำเอาผมหิวขึ้นมาอีกรอบ

          "เทม เทม เทม เทม เตรียม เตรียมแล้วค-ค-ครับ"

          ผมยิ้ม

          "อย่าลืมใส่หมวกนะครับ รอหมูแต่งตัวแป๊บเดียว แล้วเดี๋ยวเราไปเล่นน้ำกันนะ"

เทมปุระพยักหน้าเร็วๆทั้งๆที่ก้อนซาลาเปาขาวยังเป็นสีชมพู ผมปล่อยเขาออกจากอ้อมกอด เทมดูละล้าละลัง ไม่รู้จะทำยังไง ผมเลยรีบหยิบเสื้อมาสวมใส่ หยิบหมวกทั้งของตัวเองและคนที่กำลังยืนรอไม่ห่างไปไหน

          "เทมทาครีมกันแดดหรือยังครับ" เทมปุระหลบตาผม ครั้งนี้ไม่ใช่เพราะเขินอาย แต่กำลังหลบลี้หนีความผิดอยู่

          "มันเหนียวหนืด เหนียวหนืด ไม่ทาไม่ได้เหรอครับหมูหย็อง" เสียงอ่อนอ่อยที่มาพร้อมดวงตาออดอ้อน ผมคิดไว้แล้วว่าเจ้าตัวต้องไม่อยากทา ผมเดินไปหยิบขวดสเปรย์กันแดดมาเขย่า ก่อนจะจับร่างสูงหมุน ฉีดส่วนเนื้อผิวที่เสื้อผ้าไม่ปิดบัง จริงๆก็อยากให้เขาทาเป็นครีมมากกว่านะครับ แต่เทมไม่ค่อยชอบทาครีมเอาเสียเลย

          "งั้นฉีดสเปรย์กันแดดแทนนะครับ แล้วต้องมาฉีดบ่อยๆนะครับรู้ไหม"

          "เทมฉีดให้หมูหย็องด้วย ฉีดให้หมูหย็องด้วยครับ" จริงๆผมทาครีมกันแดดแล้วนะครับ แต่เห็นท่าทางแบมือขอของเขาแล้วก็ปฏิเสธไม่ลง ได้แต่ยืนให้เจ้าชายจับตัวเองหมุนไปมาเหมือนหมูหันที่ถูกพรมซอสปรุงรส

          "เอาล่ะครับ ไปเล่นน้ำกันนะ"






          สวนน้ำขนาดใหญ่หลายสิบไร่ เต็มไปด้วยเครื่องเล่นมากมาย แต่คนไม่มากนักครับ อาจจะเพราะไม่ใช่ช่วงปิดเทอม คนเลยดูบางตา ซึ่งดีมาก เพราะผมเป็นคนค่อนข้างจะขี้รำคาญ แค่นี้สายตาหลายคู่ก็มองตรงมาที่พวกผมเยอะแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเทมอยากมา ผมคงจะให้เขาว่ายน้ำเล่นที่สระที่บ้านแทน

          เทมปุระวิ่งตรงไปที่เครื่องเล่นที่น่าหวาดเสียวสุดๆ อย่าง...น้ำพุครับ... ร่างสูงวิ่งไล่ตะครุบเจ้าสายน้ำที่พุ่งขึ้นมาจากพื้นแล้วก็หายไป พออีกที่พุ่งขึ้นมาก็รีบวิ่งไปจับ วนไปเรื่อยๆไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย หัวเราะเอิ๊กอ๊ากดูอารมณ์ดี

          "หมูหย็อง หมูหย็องมาจับน้ำพุกับเทมเร็วๆๆๆๆครับ มาจับน้ำพุกันนะ จับน้ำพุกันครับ"

ผมอยู่ในสระน้ำวนข้างๆเขา เกาะขอบสระดูเจ้าดวงอาทิตย์ยิ้มสดใสฉายแสงร่าเริง เทมวิ่งจับน้ำพุจนเหนื่อยหอบ แน่นอนครับว่าจับไม่ได้อะไรเลย แต่เจ้าตัวก็ดูมีความสุขมากอยู่ดี


          "เทมครับ มาเล่นน้ำวนกับหมูดีกว่า" ผมกวักมือเรียกเขา

          "ให้หมูหย็องขี่หลังนะ เทมจะเป็นคุณม้าฮี้กรับๆๆๆให้เอง" เทมที่พอลงน้ำมาก็ช้อนตัวผมขึ้นหลังแล้วปล่อยตัวลอยไปตามกระแสน้ำวน ผมหัวเราะ เมื่อคุณม้าพยายามจะวิ่งทวนกระแสน้ำ หน้าตาจริงจังแต่กลับไปไหนไม่ได้ที่ดูย้อนแย้ง มันตลกและน่าเอ็นดูไปพร้อมๆกัน

          "ฮึ่มๆๆๆ เทมเป็นคุณม้าฮี้ฮี้ ฮี้กรับกรับ คุณม้าเทมจะไม่ยอมแพ้ จะพาหมูหย็องไปส่งให้ได้เลยครับ"

          "หึหึ...ฮ่าๆๆๆ คุณม้าสู้ๆนะครับ เอ้า ฮึบ" ผมส่งเสียงเชียร์คุณม้าที่ตั้งหน้าตั้งตาเดินทวนกระแสน้ำ แต่ก็โดนแรงต้านจนถอยหลังไปเรื่อยๆ

          "ฮึบๆๆๆๆๆ งะ ไปไม่ไหว ไปไม่ได้เลยอ่า ฮี้กรับกรับไม่ไปเลยครับหมูหย็อง"

          "หึหึ โธ่ คุณม้าน่าสงสารจังเลยครับ งั้นเราไปตามกระแสน้ำเนอะ"

          "งี้ก็ไม่เหมือนคุณปลาแซลมอนที่ว่ายน้ำทวนกระแสไปวางไข่สิครับ จะเท่ๆๆๆ ชนะคุณหมี ต้องว่ายทวนน้ำนะครับหมูหย็อง"

          อ้าว เมื่อกี้ยังเป็นคุณม้า ตอนนี้กลายเป็นแซลมอนว่ายทวนกระแสน้ำไปวางไข่ซะแล้วครับ
ตกลงไม่เป็นคุณม้าฮี้กรับกรับแล้วเหรอครับเทม ผมระเบิดหัวเราะให้คนช่างจินตนาการ

          "ฮ่าๆ โอเคครับ โอเค งั้นคุณแซลมอนไปวางไข่ตรงนั้นแทนนะครับ"
          "ได้เลยครับคุณลูกไข่ปลา จับคุณม้าแน่นๆนะครับ ฮี้กรับกรับจะพาไปเองนะ"


          หึหึ ตกลงเป็นตัวอะไรกันแน่ครับเทมปุระ






          ผมกับเทมเล่นน้ำกันจนเหนื่อย ผมหัวเราะให้เด็กชายที่เปลี่ยนร่างไปเปลี่ยนร่างมา ส่วนตอนนี้เรากำลังจะเล่นสไลเดอร์รอบสุดท้าย ก่อนจะไปอาบน้ำแต่งตัวไปฟาร์มกันครับ

          "หูววว ตอนลื่นๆๆ ร่วงลงมานะ เหมือน เหมือน เหมือนเครื่องในเทมหายเกลี้ยงๆ หายวิบวับไปเลยครับ เครื่องในหมูยังอยู่หรือเปล่า"

          พอไถลลื่นออกมาจากอุโมงค์สูง เทมปุระกุมท้องตัวเองด้วยใบหน้าสงสัย คงจะเสียววาบจนรู้สึกท้องว่างเปล่าน่ะครับ

          "ของหมูยังอยู่ครับ ของเทมยังอยู่ไหมครับ" เด็กน้อยยืนนิ่ง จับๆ คลำๆไปทั่วหน้าท้องแบนราบของตัวเอง เหมือนกำลังสำรวจ ตรวจหาเครื่องในของตัวเองอยู่ กลิ้งลูกตาไปมา ใบหน้าครุ่นคิด ก่อนจะฉีกยิ้ม

          "ยังอยู่ๆๆๆ เครื่องในเทมก็ยังอยู่ครับ"

          "ยังอยู่ก็ดีแล้วครับ" ผมยิ้มให้คนที่หาตับไตไส้พุงของตัวเองเจอ

          "ใช่ๆๆๆ ถ้าเทมลืมเครื่องในเอาไว้ ก็จะไม่มีใช้ใช่ไหมครับ"

          "หึหึ ใช่ครับ"

          "อะ ถ้างั้นเทมฝากหมูไว้ได้ไหมครับ"

          "หืม เราฝากเครื่องในกันไม่ได้นะครับเทม"

          "อ้าว แต่ในหนังเขาบอกว่าแลกหัวใจกันแล้วก็เป็นแฟนกันนะครับ เทมก็จีบๆๆหมูหย็องอยู่ ก็ต้องให้ใจหมูหย็อง แล้วก็ขอหัวใจหมูหย็องกลับคืนไงครับ" ผมชะงักเท้าลง มองอีกฝ่ายที่ทำท่าหยิบหัวใจตัวเองยื่นมาให้ผม รอยยิ้มกว้างจนตาหยี พร้อมมือที่ทำรูปหัวใจส่งมาให้ พาเอาระเบิดนับร้อยลูกถูกจุดอย่างพร้อมเพียง เสียงระเบิดดังขึ้นในสมองตู้มต้ามไม่หยุด



          "ให้หมูหย็องนะครับ"



ผมรู้สึกตัวเองยิ้มกว้างจนปวดแก้ม พร้อมร้อนผ่าวไปทั้งใบหน้าตอนแบมือรับหัวใจของเขามาไว้ในมือ


          "อื้อ หมูหย็องต้องให้เทมกลับด้วยนะครับ" เทมปุระยื่นมือมาขอหัวใจผมแลกเปลี่ยนกลับคืน ผมมือสั่นนิดหน่อยตอนทำหัวใจดวงเล็กที่หน้าอกข้างซ้าย ก่อนจะยื่นไปวางบนมือที่รอรับ


          "ได้หัวใจของหมูหย็องมาแล้ว" เทมปุระยิ้มดีใจ จนเหมือนมีคำว่ามีความสุขและดีใจปลิวว่อนไปทั่วสวนน้ำ


          "เทมสัญญาว่าจะดูแลดีๆๆ ดีที่สุดเลยครับ หมูหย็องก็ดูแลหัวใจของเทมดีๆนะครับ"


ผมพยักหน้าให้สัญญา


          "ได้ครับ หมูก็จะดูแลหัวใจของเทมให้ดีที่สุดเหมือนกัน"


          ผมอมยิ้มและแก้มก็ร้อนผ่าว  แต่ก็ไม่เหงานะครับ  เพราะไม่ได้เดินหน้าแดงคนเดียว  ฝ่ามือที่ว่างเปล่ามีมือเขาเข้ามากอบกุมไม่ให้เดียวดาย มีคนเดินจูงมือที่หน้าแดงเหมือนกันอยู่ข้างกาย เราเดินเงียบๆในบรรยากาศดีๆที่ห่อหุ้มเราเอาไว้ เป็นความเงียบและจั๊กจี้หัวใจเอามากๆ จนผมหยุดยิ้มไม่ได้เลย



ผู้ชายหน้าแดงสองคนที่จูงมือกันไปตามทาง ดูเป็นจุดเด่นดึงดูดทุกสายตา

ในดวงตาหลายคู่สะท้อนภาพของผมและเขา





แต่ในสายตาของผมและเขา

กลับสะท้อนแค่ภาพ กันและกัน








         

end 29 .
twitter #เพื่อนผู้ปกครอง



ขอเครื่องในหน่อยนะคะ ♥

[suikajang]

ลุ้นก็ส่วนลุ้นว่าใครจะชนะ แต่ความรัก ความหวานทะลุหมื่นแสนไปแล้ว