39
กระทั่งเสียงฝีเท้าย่ำไปกับพื้น ยังสัมผัสได้ถึงความตื่นเต้นของผู้เป็นเจ้าของ ร่างสูงที่ถอดชุดฟักทองออกแล้วอยู่ในชุดคลุมอาบน้ำ หมุนวนไปมา หยิบจับนู่นนี่มากองกันจนสูงท่วม ไม่ใช่แค่เสื้อผ้าตัวเอง แต่เสื้อผ้าของอีกคน เขาก็อาสาจัดการเลือกให้
เจ้าตัวเลือกของตัวเองได้แล้ว แต่ยังคงรื้อตู้เสื้อผ้าของผมไม่หยุด ตู้เสื้อผ้าบานโตสูงถึงเพดานห้องเจ็ดเมตร กว้างสิบเมตรเต็มไปด้วยเสื้อผ้ามากมาย ก่อเกิดเป็นอุปสรรคในการตัดสินใจ พี่เทมของผมดูลังเลกับเสื้อสีสันสดใสอันน้อยนิดท่ามกลางดงเสื้อผ้าสีเข้ม สุดท้ายก็ปิดตู้ ข้ามไปอีกฝั่ง เปิดตู้ของตัวเอง หยิบเสื้อยืดสีฟ้าของเจ้าตัวออกมา
ได้ผู้ชนะแล้วครับ
เสื้อยืดสีฟ้าสกรีนลายปลาโลมากับกางเกงยีนส์สีซีดคือชุดของผม ส่วนของคนพี่คือเสื้อยืดสีฟ้าเฉดใกล้เคียงกัน แต่สกรีนลายฉลาม พร้อมกางเกงยีนส์สีเหมือนกัน รองเท้าผ้าใบต่างกันหนึ่งไซส์ ทว่าก็เหมือนกันเช่นเคย
เสื้อผ้าเครื่องแต่งกายของผม ผมซื้อคู่เสมอครับ ยกเว้นแต่พวกโทนสีเข้ม ซึ่งเด็กน้อยของผมไม่ชอบใส่
พอเลือกได้ เด็กน้อยเดินมาตรงหน้าผมที่นั่งรอเขาเลือกเสื้อผ้าให้ แต่ความลังเลก็ยังไม่หายไปไหน ยังคงปกคลุมอยู่กับสไตล์ลิสต์ส่วนตัวจำเป็น เขากอดเสื้อยืดเอาไว้แนบอก
"พี่เทม พี่เทมหาเสื้อลายคุณปลาของน้องหมูหย็องไม่เจอเลยครับ เจอแต่ตัวคุณจระเข้ แต่ แต่ว่าถ้าใส่จระเข้ไปคุณปลาจะกลัวนะครับ แล้วก็ๆๆๆ มันจะไม่อควาเรียมนะครับ พี่เทมเลย เลยคิดว่าใส่ของพี่เทมดีกว่า แต่ก็ ก็..."
ผมงุนงงไปเล็กน้อย ผมไม่มีเสื้อผ้าลายจระเข้นะครับ ถ้ากระเป๋าหนังหรือรองเท้าก็ว่าไปอย่าง อา เขาคงหมายถึงเสื้อของแบรนด์ lacoste สินะครับ... ส่วนท่าทางไม่มั่นใจ เด็กน้อยรู้ว่าผมไม่ชอบใส่เสื้อลายๆหรือเสื้อยืด เลยลังเลจะยื่นให้ผมใส่
ผมยิ้ม ช่วยกรุยทางให้เขา
"วันนี้น้องหมูรู้สึกอยากใส่เสื้อยืดลายการ์ตูนมากเลยครับ ถ้าเป็นปลาโลมาได้ก็จะดีมากเลย"
เด็กน้อยชูมือขึ้นสูง กระโดดขึ้นลง ดวงตาเป็นประกาย "เทม เทม พี่เทมๆๆๆ มีครับ! มีเสื้อยืดลายคุณปลาโลมาครับ!" ความกังวลผันแปรเป็นรอยยิ้มกว้างตาหยี
ผมลุกขึ้นยืน ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออกจากร่างกาย ยิ่งพอเห็นคนตรงหน้าหลบสายตาวูบ พวงแก้มขึ้นสีก็ยิ้มกริ่ม ลดความเร็วการปลดลงอย่างมีนัยยะ
เสียงทุ้มติดแหบเอ่ยอย่างเย้ายวน "พี่เทมครับ"
"คะ ครับ"
"มองน้องหน่อยสิครับ..." เอ่ยเสียงขอร้องเจ้าของวันเกิด แม้จะเขินแทบตาย แต่เมื่อผมขอ ร่างสูงค่อยๆขยับดวงตาให้มองกัน เขาขยุกขยิกอยู่ไม่สุข ดวงหน้าเห่อแดงจนน่าสงสาร แต่คนใจร้ายก็ยังคงใจร้าย เสื้อเชิ้ตสีดำสนิทหลุดร่วงลงกับพื้น เผยผิวขาวกระจ่าง ขยับเข้าไปชิดใกล้ไร้ช่องว่าง
กับคนเล่นซนมาหลายวันจนไม่ได้ปลดปล่อย ภาพตรงหน้าคงจะกระตุ้นเจ้าตัวไม่น้อย เอื้อมมือไปเกลี่ยผมนุ่ม เรื่อยลงมาถึงแก้มชมพูจัด
จับมืออุ่นร้อนมาวางลงบนแผ่นอกเปลือยเปล่า แสร้งลำบากใจ
"เสื้อพี่เทมน้องใส่ได้หรือเปล่าครับ ตัวใหญ่ไปหรือเปล่า" แกล้งถาม ทั้งๆที่รู้ไซส์เป็นอย่างดี จับมือเขาไล้ไปตามตัวราวให้ช่วยวัดขนาด ความร้อนที่แตกต่างผสมผสานปนเปพานพาให้ไต่ระดับขึ้นสูง
องค์ชายน้อยราวต้องคำสาป เขานิ่งค้างอยู่นานกว่าจะหาเสียงตัวเองเจอ
"ส-ส-ส ใส่ ใส่ได้ครับ ไม่ๆๆๆใหญ่ ไม่ใหญ่ไป"
เย้าหยอกคนเขิน "ไข้ขึ้นเหรอครับพี่เทม แก้มแดงจังเลย" ด้วยคำถามที่เขาชอบถามเวลาผมอาย
"ป-ป-เปล่าครับ ไม่ได้ไข้ๆๆ...เทม พี่เทมแค่เขิน เขินน้องหมูหย็องโป๊เฉยๆครับ"
คำตอบตรงๆทำเอาหน้าผมร้อนตาม แต่ก็ยังคงอยากฟังเขาพูดอีก สบตามองอ้อน ขอคำตอบที่จะพาเข้าสู่สถานการ์ณอันตราย "พี่เทม...แค่เขินอย่างเดียวเหรอครับ?"
"เขิน เขิน แล้วก็...แล้วก็--"
RRRRrrrrr
ยังไม่ทันได้คำตอบ โทรศัพท์ก็แจ้งเตือน เสียงเรียกเข้าดังไม่หยุด อา ขัดอารมณ์จริงๆ ผมยอมปล่อยลูกไก่ในกำมือให้วิ่งดุ๊กดิ๊กไปแต่งตัวก่อนจะสวมเสื้อผ้าลงบนตัวอย่างรวดเร็ว แต่เทมยังเลือกกระเป๋าไม่ได้ครับ มองนาฬิกาแล้วยังพอมีเวลา เลยปล่อยเจ้าตัวตามสบายได้อีกนิดหน่อย
เดินไปหยิบโทรศัพท์มากดรับ เปิดลำโพง พร้อมกวักมือเรียกเทมมาใกล้ๆ
"พี่เทมชูมือขึ้นครับ เดี๋ยวน้องหมูสวมเสื้อให้นะ"
[ กูล่ะเกลียดความแทนตัวเองว่าน้องหมูของมึงจริงๆ หมั่นไส้โว้ยยยยย! ]
ปกติเสียงไอ้น้ำก็ดังอยู่แล้ว พอเปิดลำโพงเสริม เสียงมันก้องกังวานไปทั่วห้องเลยครับ เทมถึงกับสะดุ้งตกใจ รีบลูบไหล่ปลอบคนสะดุ้ง ไม่สนใจเสียงแหกปากจากเครื่องมือสื่อสาร ผมแต่งตัวให้เทมต่อไปเงียบๆ
[ ฮัลโหลๆๆๆ ]
แต่ไอ้น้ำก็แหกปากไม่หยุด จนต้องถามเสียงห้วน
"มีอะไรครับ"
[ กูจะโทรมาบอกว่าเปิดประตูหน่อย พวกกูอยู่โถงลิฟต์หน้าห้องมึงอ่ะ ]
"มาเร็วไปก็นั่งรอแถวนั้นไปก่อนสิครับ"
[ เทมๆๆ เทมมาเปิดประตูให้กูหน่อย มาทริกออร์ทรีตกันเร็วๆเข้า ]
ไอ้น้ำจี้ได้ถูกจุดตาย เด็กน้อยของผมพอได้ยินคำว่าทริกออร์ทรีตก็ตาวาว ท่าทางอยากวิ่งออกไปเปิดประตูเอาเสียมากๆ จนผมได้แต่ถอนหายใจ ผมลูบศีรษะคนอยากเล่นหลอกหรือเลี้ยง แต่ถ้ายังแต่งตัวไม่เสร็จแล้วให้ออกไปเล่นกันก่อนนี่ยาวแน่ๆครับ ผมเร่งมือช่วยเขาแต่งกาย สวมกางเกงให้เขาเป็นอย่างสุดท้าย
"พี่เทมไปล้างหน้าแปรงฟันก่อนนะครับ แล้วค่อยออกมาเล่นทริกออร์ทรีตกับเต้กับน้ำนะ"
"โอเคๆๆครับ อะ แต่ๆๆๆ แต่ว่า แต่ว่าน้องหมูหย็องครับน้องหมูหย็อง เทม เทมต้องใส่ชุดฟักทองออกไปทริกออร์ทรีต แต่เทมใส่ชุดใหม่แล้ว แต่ว่าๆๆๆ ทริกออร์ทรีตเต้กับน้ำ"
เทมปุระร้อนรน หมุนซ้ายหมุนขวาระหว่างห้องน้ำกับกองชุดฟักทอง
"พี่เทมครับ ถ้าเล่นเป็นผีจ๊ะเอ๋ ไม่ต้องใส่ชุดฟักทองก็ได้ครับ"
"จริงด้วยๆๆๆ! พี่เทม พี่เทมจะเป็นคุณพี่ตะเอ๋! หลอกแฮ่ๆๆให้เต้กับน้ำตกใจๆๆนะครับ หมูหย็อง น้องหมูหย็องเก่งที่สุดเลย งั้นๆๆๆ เดี๋ยวเทม เดี๋ยวพี่เทมไปล้างหน้าแปรงฟันก่อนนะครับ"
"น้องหมูบีบยาสีฟันไว้ให้แล้วข้างอ่างนะครับ พี่เทมล้างหน้าเสร็จแล้วออกมาหาน้องข้างนอกนะ"
เด็กชายราศีตุลย์พยักหน้ารับหงึกหงัก
"ขอบ ขอบคุณครับ พี่เทม พี่เทมจะรีบๆๆแปรงๆๆๆนะครับ" แล้วก็วิ่งตุบตับเข้าห้องน้ำไป
[ คือแบบพวกกูยังอยู่ในสายไง ได้ยินชัดขนาดนี้ จะให้พวกกูเอาอะไรไปตกใจกลัวผีตะเอ๋ของมันวะเนี่ย... แล้วมึงดูไอ้เต้ ดู! ดูความผัวขนาดนี้ มึงเห็นไหมไอ้เต้--- ]
กดตัดสายทิ้งทันที
หยิบรองเท้าที่เจ้าตัวเลือกพร้อมถุงเท้ามาวางไว้ตรงโซฟา รอเขาล้างหน้าเสร็จค่อยสวมครับ เดี๋ยวจะเปียก แล้วเดินไปเปิดประตูรับแขกแบบจำใจ
"กว่ามึงจะมาเปิด กูนึกว่าต้องกางเต้นท์ค้างคืนแล้วเนี่ย"
ไอ้น้ำบ่นออกมาทันทีเมื่อประตูอ้ากว้าง
ข้างนอกห้อง มีคนยืนอยู่ทั้งหมดห้าคน นึกว่ามากันแค่สองคน แต่ไม้กับอเล็กซ์ก็มากันพร้อมเลยครับ อา มีคนแปลกหน้าด้วยอีกหนึ่ง ถ้าผมจำไม่ผิด รู้สึกว่าจะชื่อ
'เสาร์' หนึ่งในสามเพื่อนใหม่ของเทม
ไอ้น้ำเหมือนอ่านสายตาของผมได้ จึงช่วยอธิบาย
"เออ พอดีพวกไอ้ธันมันติดงานสีว่ะ หญิงก็โดนเปียเรียกไปช่วยงาน คงจะมาตอนเย็นๆพร้อมกันหมดทีเดียว กูเลยลากไอ้เสาร์มาแทน เสาร์นี่ไอ้หมู หมูนี่ไอ้เสาร์"
ผมยิ้มเรียบ เอ่ยทักทายด้วยความเป็นมิตร แม้จะนึกหงุดหงิดที่ไอ้น้ำดันพาคนที่ผมไม่สนิทขึ้นมาด้วยก็ตามที
"สวัสดีครับเสาร์"
"เอ่อ สวัสดีครับหมู"
เสาร์ตอบเสียงตื่น พอสบตาผมก็รีบหลบ อดหรี่ตามองสำรวจไม่ได้ นอกจากเอกสารที่ให้คนไปตามสืบเรื่องเพื่อนใหม่ของเทม ก็เพิ่งเคยเห็นตัวจริงเป็นครั้งแรกครับ ตัวจริงเสาร์ดูเป็นผู้ชายนุ่มนิ่มๆ สวมแว่นตากลม ตัวเล็กพอกันกับไอ้น้ำ เห็นเทมเล่าว่าเสาร์เป็นเพื่อนของขิมอีกที อยู่ในชมรมทาสหมาแมวเหมือนกันครับ
"เข้ามาสิครับ ทำตัวตามสบายนะ"
"งั้นกูไม่เกรงใจแล้วจ้า นึกว่าเป็นบ้านตัวเองละน้าาา" ไอ้เต้มุดตัวเข้ามา
"มีด้วยเหรอครับคำว่าเกรงใจน่ะ"
"ไม่มีจ้าาาาา"
ไม่มีตามที่บอกจริงๆครับ ไอ้แฝดนรกพุ่งตรงไปนอนเอกเขนกบนโซฟาทันที ส่วนคนอื่นๆค่อยๆเดิมตามหลังผมเข้ามา พอเข้ามาถึงในห้อง อเล็กซ์กับเสาร์ตาค้าง ดูตื่นตาตื่นใจกับทุกอย่าง
"โอ้โห! ห้องประธานโคตรอลังอ่ะ! อย่างกับคอนโดหรูๆในหนังเลย เฮ้ย! เป็นสองชั้นด้วย นั่นก็ทีวีอย่างใหญ่!"
"ชั้นหนังสือเรียงกันเป็นสองชั้นเลย สุดยอด..."
"พวกมึงต้องเห็นห้องทำงานกับห้องเสื้อผ้ามัน กูบอกเลยอ่ะ ว่าแม่งโคตรอลังการ วันไหนกูโดนเตะออกจากกองมรดก กูจะบุกเข้ามาปล้นมัน รับรองพอกินพอใช้ไปสามชาติ"
ไอ้น้ำโผล่หัวมาจากโซฟา เอ่ยแนะนำอย่างรู้ดีกับทุกซอกทุกมุมของห้องผมทั้งๆที่เคยเข้ามาไม่ถึงสิบครั้ง
"กูว่ามึงจะตายตั้งแต่ลิฟต์อ่ะ ไม่มีพ่อบ้านมึงก็ขึ้นมาไม่ได้แล้วไหมวะ"
"เออว่ะ งั้นกูปล้นพ่อบ้านมันก่อน แล้วค่อยขึ้นมาปล้นห้องมันอีกที"
กรอกตาให้ความไร้สาระของสองแฝด ก่อนจะเชื้อเชิญให้อีกสามคนนั่ง อเล็กซ์กับเสาร์ทำตัวลีบ
จนผมต้องบอกย้ำ "ตามสบายนะครับ"
สองคนจึงค่อยๆผ่อนคลายขึ้น
"เทมล่ะ" ไม้ถามถึงเจ้าของห้องอีกคน
"แต่งตัวอยู่ครับ คิดว่าอีกเดี๋ยวคงออกมา"
เหรัญญิกพยักหน้าแล้วนั่งเงียบ ผมคุ้นชินกับความเงียบของไม้ครับ แต่กับอีกสองคนก็แปลกๆอยู่บ้าง
คุยกันอีกไม่นาน ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าแปลกๆ พวกผมหันไปมองแล้วก็ได้แต่อ้าปากค้าง
เทมปุระมาในอุปกรณ์ดำน้ำเต็มยศ บนหน้าสวมแว่นตาดำน้ำแบบมีท่อช่วยหายใจ แขนทั้งสองข้างสวมปลอกแขนกันจมลายโดราเอม่อนสีฟ้าสดใส กลางลำตัวยังมีห่วงยางอันใหญ่คอลเลกชั่นเดียวกัน ที่เท้าก็สวมตีนกบ พอเห็นพวกผมนั่งอยู่ ก็ถอดหน้ากากดำน้ำออก ยิ้มกว้างทักทายเสียงสดใส
"มา มาแล้วเหรอครับ"
"เดี๋ยวนะ เดี๋ยวๆๆๆ นี่เราจะไปอควาเรียมหรือจะไปดำน้ำที่เกาะสมุยวะ"
"ไปอควาเรียมครับ!"
"แล้วมึงแต่งตัวอะไรแบบนั้น จะไปว่ายน้ำกับฉลามเรอะ!?"
"ไม่เอาๆๆ ไม่ว่ายครับ เทม เทมกลัวฉลาม"
ผมรีบเดินไปหาเจ้าตัว ด้วยกลัวเขาจะลื่นลงบันไดจากตีนกบที่สวมใส่ พอพามาถึงโซฟา ไอ้น้ำก็รีบถามอย่างสงสัย
"ทำไมใส่ชุดนี้วะเทม"
เด็กน้อยเอียงคองงกับคำถาม
"ก็ ก็ ก็ถ้าไม่ใส่ ถ้า ถ้าไปอควาเรียมแล้วกระจกแตก จะจมน้ำบุ๋งๆๆ หายใจไม่ออกนะครับ แล้ว แล้วเทมก็ว่ายน้ำไม่เก่ง เลยต้องใส่ห่วงยางด้วย เพราะหมูหย็องบอกว่าถ้าใส่ห่วงยางแล้วจะไม่จม เทม เทมเตรียมให้ทุกคนด้วยนะครับ จะได้ไม่จมน้ำบุ๋งๆๆๆนะครับ"
เจ้าตัวอธิบายแล้วยิ้มเจิดจ้า
"เชี่ย พูดไม่ออกบอกไม่ถูก ก้ำกึ่งกับอยากจะขำกับซึ้งใจ"
"พี่เทมครับ ใส่แค่ห่วงยางก็พอนะครับ ตีนกบกับแว่นตากันน้ำไม่ต้องเอาไปนะครับ"
เด็กน้อยของผมช็อก ถามเสียงตะกุกตะกัก
"เทม เทม พี่เทม พี่เทมเอาไปไม่ได้เหรอครับ แต่ถ้าไม่มีแว่นตากันน้ำ เวลาบุ๋งๆๆๆใต้น้ำ เทมลืมตาแล้วเค็มๆๆตานะครับ เทม เทมจะมองอะไรไม่เห็น เแล้วดี๋ยวจะหาหมูหย็องไม่เจอ จะหลงๆๆกันในน้ำนะครับ"
"ทำไมเทมแม่งพูดเหมือนยังไงกระจกก็ต้องแตกวะ..." ไอ้เต้พึมพำ
"เรียกว่าแสบตาครับ ไม่ต้องกลัวนะครับ ถ้าจมจริง เดี๋ยวน้องหมูจะว่ายไปหาพี่เทมเอง เพราะงั้นเอาไปแค่ห่วงยางก็พอนะครับ"
"แสบตาๆๆครับ แล้ว แล้วจะว่ายได้เร็วๆๆเหรอครับถ้าไม่มีเท้ากบ"
"คำว่าตีนกบ ไม่ถือว่าเป็นคำหยาบนะครับ พี่เทมพูดได้ครับ ส่วนเรื่องนั้นไม่ต้องห่วงครับ หมูว่ายน้ำแข็งมากๆ เร็วมากๆด้วย"
"งั้น งั้นไม่เอาไปก็ได้ครับ แต่ แต่ว่าห่วงยางเอาไปนะครับ ต้องใส่นะๆๆๆ ไม่งั้นจมบุ๋งๆๆ หมูหย็อง น้องหมูหย็องก็ต้องใส่ห่วงยางด้วยนะครับ เทมกลัว ถ้าขาชาๆๆๆแบบในหนัง" ผมหัวเราะขำคนเจ้าความคิด พยักหน้าตอบตกลง
"ได้ครับ เดี๋ยวน้องหมูจะสวมห่วงยางด้วยนะ"
"งั้นๆๆๆ เดี๋ยวเทมขึ้นไปเอาห่วงยางของน้องหมูหย็องกับของทุกคนมาให้นะครับ เทม เทมสูบลมไว้ให้แล้ว แล้ว เดี๋ยวๆๆมาเล่นทริกออร์ทรีตกันนะครับ"
เทมตั้งท่าจะลุก ไอ้เต้กับไอ้น้ำรีบโบกมือห้ามทัพ
"เดี๋ยวๆๆๆ พวกมึงใส่สองคน พวกกูก็ไม่ว่าหรอก แต่พวกกูต้องใส่ด้วยเหรอวะ"
"เออ อควาเรียมในห้างนะเว้ย! คนเป็นล้าน ไอ้สัส กูอายยย"
"เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วง ผมจองไว้เป็นส่วนตัวถึงตอนเย็นแล้วครับ"
ไอ้น้ำสะดีดสะดิ้งดัดเสียงสองกรีดร้อง
"กรี๊ดดดดดดดดดดดด เสี่ยหมูขาาาาาาา!! ขอเป็นเมียน้อยได้ไหมคะ ในฐานะคนถูกหม่อมแม่หักค่าขนมก็ได้"
"มาว่ะพี่หมูสายเปย์!!"
"เหมาเลยเหรอครับ!?" เสาร์กับอเล็กซ์ตะโกนถามอย่างตกใจ
ผมละความสนใจจากกลุ่มคนที่ตื่นตระหนกตกใจ หันมามองคนตื่นเต้นอยากไปอควาเรียมเร็วๆ
"พี่เทมเล่นทริกออร์ทรีตกับทุกคนไปก่อนนะครับ เดี๋ยวน้องหมูขึ้นไปหยิบมาให้เอง จะได้ไปกันเร็วๆนะ"
"อ๋อๆๆๆ โอเคครับ"
เด็กน้อยหันไปหยิบถุงขนม ตั้งท่าเตรียมเล่นหลอกหรือเลี้ยง ส่วนผมลุกออกมาเดินเข้าห้องทำงาน แล้วค้นพบว่าพวกห่วงยางมันเยอะเกินไปมากกว่าจะถือคนเดียวได้หมด ลงท้ายด้วยการโทรเรียกพ่อบ้านขึ้นมาขน แล้วเอาไปไว้ที่อควาเรียมรอแทน ไม่งั้นกับห่วงยางเจ็ดห่วงกับคนเจ็ดคน รถตู้น่าจะอึดอัดไม่ต่างจากปลากระป๋อง
พอเสร็จธุระห่วงยาง ลงมาก็ดูเหมือนเด็กน้อยจะเล่นกันเสร็จพอดี
ไอ้น้ำที่เสียขนมทริกออร์ทรีตให้ผีตะเอ๋กรอกตาเซ็งๆ
"ปีหน้ามึงไปคิดการหลอกแบบใหม่มาเลยเข้าใจป่ะ ท่าเดิมซ้ำมาสามปีละ กูเบี่ยยยยยยย ปีหน้าทำอีกกูจะไม่ให้ขนมแล้วนะ"
เทมพอได้ยินว่าจะอดขนม ก็รีบแย้งลนลาน
"อันนี้ อันนี้ก็แบบใหม่นะครับน้ำ ปีก่อนๆๆเทมร้องบู่ว! แต่ว่าๆๆปีนี้เทมร้องแฮ่แทน ไม่เหมือน ไม่เหมือนกันนะครับน้ำ"
"แบบนี้ก็ได้เหรอวะ..."
"อืม ได้ แบบนี้ก็ดีแล้ว" ไม้พยักหน้าเข้าข้างเทม
เสาร์กับอเล็กซ์กลั้นหัวเราะ
"อืม เราว่าแบบนี้ก็ดีนะ แต่เสียดายเราไม่รู้ว่าเล่นกันด้วย เลยเตรียมมาแค่ของขวัญวันเกิด"
"เออจริง โทษทีนะเทม เล็กซ์ไม่รู้ว่าเล่นทริกออร์ทรีตด้วย เลยเอามาแค่ของขวัญวันเกิดว่ะ"
"ไม่ ไม่เป็นไรครับ แค่มา แค่มาเทมก็ดีใจมากๆๆๆๆแล้ว"
"เล่นเสร็จแล้วเหรอครับ"
"เออ เสร็จละ มึงเสร็จยัง"
"เรียบร้อยครับ อืม สิบเอ็ดโมงแล้ว งั้นเดี๋ยวไปกันเลยแล้วกันครับ"
"ไปเลยแล้วเหรอครับ อ้าวๆๆๆ แต่ แต่ว่าหญิง หญิงแล้วก็เฮียปลาหย็องยังไม่มาเลยนะครับ"
เทมท้วงถามหาพี่ชายคนโต อา...คนนั้นน่ะ ตอนนี้ก็น่าจะยังโดนคุณหญิงแม่จับคุกเข่าฟังเทศนาอยู่ เห็นในกลุ่มไลน์แว่บๆ ว่าเรียกเฮียเนื้อหย็องให้ขึ้นไปช่วยหาวิธีล้างขมิ้นกันอีกต่างหาก คงปลีกตัวมาไม่ได้หรอกครับ
"เดี๋ยวหญิงกับคนอื่นๆมาตอนเย็นนะครับ พอดีว่าติดงาน ส่วนเฮียปลาติดธุระน่ะครับ คงจะลงมาตอนเย็นเหมือนกัน"
เด็กน้อยดูสลด แต่พอบอกว่าเดี๋ยวเจอกันตอนเย็นเขาก็ดีขึ้น เตรียมตัวลุกไปที่รถจนต้องรีบห้าม
"ถอดตีนกบออกก่อนครับพี่เทม นั่งลงก่อนนะครับ เดี๋ยวน้องหมูถอดให้นะ"
"อ๋อๆๆๆ ขอบคุณครับ"
ผมคุกเข่า แตะข้อเท้าให้เด็กน้อยอยู่นิ่ง จับเท้าเขายกขึ้น ค่อยๆถอดให้อย่างเบามือ สนใจแต่เขาจนไม่ได้สังเกตถึงเสียงรอบตัวที่เงียบลง ผมหยิบถุงเท้าบนโต๊ะมาสวมใส่ให้ทีละข้าง พับซ้อนกันสามทบอย่างประณีต ก่อนจะช่วยใส่รองเท้า บรรจงผูกเชือก เก็บปลายเชือกสอดให้อย่างเรียบร้อย กันเขาทำเชือกหลุดแล้วเหยียบล้ม
"เสร็จแล้วครับพี่เทม"
"ขอบ ขอบคุณครับน้องหมูหย็อง"
พวกผมยิ้มให้กัน บรรยากาศอ่อนหวานอ่อนละมุนห่อหุมพวกเราเอาไว้ ดุจโลกนี้มีเพียงเราอยู่กันแค่สองคน แต่ในความจริงคือมีอีกห้าชีวิตนั่งตาโตในอยู่ห้องด้วยครับ
"เฮ้ย..." อเล็กซ์อุทาน ท่าทางตกตะลึงไม่เชื่อสายตาตัวเอง
ไอ้เต้ทำท่าปิดปาก ยกมือทาบอก
"เพื่อนกูโคตรพระเอกอ่ะสัส คุกเข่าผูกเชือกร้องเท้า กูนึกว่ามีแต่ในหนัง! ใจกูบางไปหมดแล้วครับพี่น้องครับ!"
"กูนี่แทบหลุดกรี๊ดตอนมึงคุกเข่า นึกว่าแม่งจะขอแต่งงานซะแล้ว ไอ้ห่าใจกูปลิวไปเลยจ้า โอ้ยยยย ชิบหาย กูเขินเสี่ยหมู!"
"คือ คือทั้งสองคนเป็น เป็นแฟนกันเหรอครับ" เสาร์ถามหน้าแดง
เด็กน้อยงงกับปฏิกิริยาของเพื่อนๆ ก่อนจะตอบคำถามเพื่อนตัวเล็กด้วยใบหน้าอมยิ้ม แก้มยุ้ยปลูกกุหลาบ แต้มรอยแดงอีกครั้ง
"ยัง ยังไม่ได้เป็นแฟนครับ เทม เทมจีบๆๆๆหมูหย็องอยู่"
"ห๊า!!? ยังไม่ได้เป็นแฟนกันอีกเหรอ!? นึกว่าเป็นมาตั้งนานแล้วซะอีก" อเล็กซ์ตกใจจนถึงขั้นช็อก
ไอ้เต้ตบหัวอเล็กซ์ดังป๊าบ "ไอ้สัส อย่าชี้โพรงให้กระรอก ลูกกูยังเด็ก!"
"อืม เทมยังเด็กอยู่" ไม้พยักหน้าเห็นด้วย
"แต่เทม เทมเป็นพี่ๆๆแล้วนะครับ เทมอายุสิบหกแล้วนะครับ เทมเป็นวัยรุ่นแล้ว ไม่เด็กๆๆๆแล้ว"
ไอ้เต้ตบหัวเทมเบาๆ ทำหน้าอ่อนใจใส่วัยรุ่นสวมห่วงยางสีฟ้าลายโดราเอม่อน
"เออๆ วัยรุ่นก็วัยรุ่น เอาที่มึงสบายใจ"
"ไปๆ รีบไปอควาเรียมก่อนกูจะสำลักความหวานตายตรงนี้"
พวกเราเจ็ดคนลงมานั่งกันในรถมุ่งตรงไปจุดหมายปลายทางที่ห้างดังกลางใจเมือง และรถที่เต็มไปด้วยเด็กผู้ชายก็วุ่นวายสิ้นดีเลยครับ ไอ้เต้กับไอ้น้ำที่แป๊บๆก็ดีกัน อีกแป๊บๆก็ตีกัน ยิ่งมีอเล็กซ์ที่พอออกจากบ้านผมก็หายเกร็งร่วมวง มันหนวกหูจนน่าเตะออกนอกรถแล้วให้วิ่งตามแทนมากๆ ยังดีที่อีกสองคนเป็นพวกเงียบๆ สามหนุ่มแก๊งรักสัตว์คุยกันถึงหมาแมว ความไม่สมดุลย์นี้เป็นไปจนถึงที่หมายในอีกครึ่งชั่วโมง
ปากทางเข้า มีกลุ่มเด็กวัยรุ่นหน้าตาดีมากเจ็ดคนยืนเกาะกลุ่ม วัยรุ่นเจ็ดคนไม่ใช่อะไรที่หาดูยาก แต่เด็กวัยรุ่นเจ็ดคนที่อยู่กลางห้างพร้อมด้วยห่วงยางลาย เอ่อ น่ารักๆ ก็ดูจะเป็นภาพหายากเสียหน่อย ยิ่งมีเสียงกรีดร้องของหนึ่งในสมาชิกแก๊งห่วงยางกรีดร้อง ยิ่งโดดเด่น
"กูอายในระดับหน้าไหม้! เทม มึงไม่มีลายเรียบๆเหรอวะ ทำไมมันลายพร้อยมุ้งมิ้งขนาดนี้!"
ไอ้เต้แหกปากตะโกน เมื่อมันต้องสวมห่วงยางสีชมพูลายโดเรมี่น้องสาวโดเรม่อน พนักงานต้อนรับหัวเราะคิกคักให้กับแก๊งผู้ชายตัวโตทั้งสี่ ส่วนตัวเล็กสองคนของกลุ่มได้ยินเสียงกระซิบชมว่าน่ารัก
...สำหรับผม มีแค่คนยิ้มตาหวานคนเดียวครับที่ใส่แล้วน่ารัก
คนอื่นใส่แล้ว...ไม่รอดสักราย
"ถ้ามีคนรู้จักมาเห็นเข้า จับกูฉีกเป็นชิ้นๆแล้วโยนให้ฉลามแดกไปเลยนะ" ไอ้น้ำโอด
"ถ้าพ่อกูเห็นนี่มีหัวเราะจนกลิ้งตกขอบโลกอ่ะสัส"
"อืม รู้สึกโชคดี กูได้สีน้ำเงิน" อเล็กซ์หัวเราะดังลั่นเพราะเป็นผู้ชนะในศึกแย่งชิงลายห่วงยาง
"เต้แลกกับเราไหมครับ ของเราเป็นลายเรียบๆนะ" เสาร์เสนอ
"ลายเรียบๆแต่ม่วงติดระบายขนาดนั้น เสาร์มึงใส่เถอะ กูใส่ปุ๊บนี่เป็นตุ๊ดถึกเลย"
"ไม่เกี่ยวกันครับ สีม่วงหรือชุดระบายผู้ชายก็ใช้ได้ อีกอย่างตุ๊ดถึกก็ไม่เห็นเป็นอะไร ไม่ใช่เรื่องไม่ดีสักหน่อย"
ผมแก้ต่างแทนห่วงยางที่เทมไปขอยืมอาเจ้ไก่หย็องมา เพราะห่วงยางของเจ้าตัวไม่พอจำนวนคน
"ใช้ได้ แต่กูไม่เอาาาาา"
"หุบปากเถอะครับเต้ ไม้ยังใส่ได้เลย"
ผมเริ่มเสียงดุ กลัวเด็กน้อยคิดมาก เขาอุตส่าห์ไม่หลับไม่นอน นั่งหลังขดหลังแข็งเตรียมการให้
"กูนี่นับถือมันขึ้นมาเลย..."
"ทุกคนไม่ชอบเหรอครับ...แต่ แต่เทมว่าถ้ามีไว้จะปลอดภัยนะครับ แต่ แต่ว่าถ้าไม่ชอบ ถอด ถอดออกก็ได้นะครับ"
เทมถามเสียงหงอย
ผมมองไอ้เต้ไอ้น้ำสายตาเย็นเฉียบ อ้อมไปด้านข้างซ้าย จับมือเขาขึ้นมากอบกุมเอาไว้ เอ่ยเสียงอ่อนโยน
"น้องชอบมากเลยนะครับ ใส่ไว้ปลอดภัยด้วย เป็นความคิดที่ดีมากๆเลยครับ"
"อืม ใส่ไว้ก็ดี" ไม้พูดเสริม
"เราโอเคนะ ประสบการณ์แปลกใหม่ดี หายากออก ใส่ห่วงยางเดินกลางสยาม"
"เทมกูล้อเล่นๆ กูอยากใส่จะตายเว้ย สะดีดสะดิ้งไปงั้นแหละ เดี๋ยวคนรู้ว่าเท่ กูกลัวคนเข้ามาแย่งไง"
"เออ จริง ป่ะๆๆ อย่าเสียเวลาอยู่ข้างนอกเลย เข้าข้างในกันดีกว่า"
ไอ้เต้ไอ้น้ำวิ่งเข้ามากอดคอเพื่อนตัวสูง ลากกันเข้าไปในอควาเรียม ส่ายหน้าให้พวกชอบบ่น ที่ลงท้ายก็อดโอ๋เพื่อนร่างสูงไม่ได้อยู่ดี
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
