#เจนไม่นก
เจนกับหน้าที่ใหม่
หลังจากนั้นมันก็จะ….อึดอัดหน่อยๆ
เพราะเจนมักจะเห็นคุณรบซ้อนทับกับภาพกางเกงใน
เออก็รู้ว่าคิดไม่ดี แต่เจนไม่สามารถหยุดความคิดเลวๆนั่นได้ หลังจากออกจากร้าน คุณรบก็กลับไปออฟฟิศ และพวกเราก็ไปซื้อของขวัญให้พระพาย โดยมีเจนเป็นคนให้ความเห็น และจบด้วยการซื้อนาฬิกาข้อมือให้เรือนนึง ตอนที่มอบให้ พระพายก็มีท่าทางตกใจอย่างเห็นได้ชัด ปากบอกจะไม่รับ แต่เพราะคุณหญิงท่านข่มขู่ไว้มากเลยต้องรับไป และน้องก็หันมาขอบคุณเจนที่เป็นคนเลือกและซื้อเสื้อผ้าใหม่ๆให้อีก พระพายคงไม่รู้….ว่าเจนแค่ช้อปเยอะเพราะสติไม่ค่อยอยู่กับตัว
แต่ไม่เป็นไรครับ คนมันรวย เอาแต่ขุนกบให้อ้วนจนไม่ค่อยมีเวลาใช้เงิน กลับมาที่ภาระหน้าที่ที่ต้องเจอะเจอคุณรบเช้าค่ำแบบทุกวัน โชคดีครับที่ไม่มีใครกลับมาแซวเรื่องกุงเกงในให้ต้องขุ่นเคืองใจอีก เราเซ็นสัญญาสงบศึกลอยๆและกลับมาทำหน้าที่พ่อและพี่เลี้ยงที่ดีให้น้องวินอีกครั้ง วันและคืนผ่านไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น และเจนรักษ์ก็พอใจกับสิ่งนั้นมาก
กับผีพ่อมึงดิ…..
จริงๆแล้วกูไม่โอเคเลยครับ จะอะไรก็ไม่โอเคทั้งนั้น แม้คุณรบจะไม่มีทีท่าคุกคามสติที่ไม่ค่อยสมประกอบของเจนรักษ์อีกต่อไปแล้ว แต่ที่เคยทำ มันไม่ได้ลบออกไปได้เลย ปกติความจำไม่ดี แต่ไอ้เรื่องแบบนี้ดันไม่เคยลืม ทว่าเจนก็สามารถต่อชีวิตมาได้วันเว้นวันแบบที่ถอนหายใจยาวถึงยะลาหลังจากที่อีกฝ่ายทักทายแล้วเดินจากไป คุณรบคงไม่รู้หรอกว่าทั้งวันที่ทำมา เหนื่อยที่สุดก็ตอนเจอหน้าเขานี่แหละ
“อำไพ ตารบลงมาหรือยัง” อยู่ตรงไหนในบ้านนี้ก็ต้องได้ยินชื่อนี้จริงๆ เจนนั้นหันไปมองคุณพรรณีที่ลงมาถามหาลูกชาย ป่านนี้มันเป็นเวลาตื่นนอนของเจ้าตัวเขา คงยังไม่ลงมาหรอก
“ยังไม่ลงมาเลยค่ะ มีอะไรเหรอคะคุณผู้หญิง” แม่ได้ถามออกไป
“ฉันปวดแขนน่ะสิ เมื่อวานคงนอนทับแขน ตอนนี้ยกไม่ขึ้นเลย”
“คุณหญิงไม่สบายเหรอครับ ให้ผมพาไปโรงพยาบาลไหม” เจนรักษ์นั้นหันไปเสนอตัว แต่เจ้าตัวกลับส่ายหน้า
“ไม่ต้องหรอกจ้ะ เดี๋ยวก็คงจะดีขึ้น แต่ตารบวันนี้นี่สิ”
“คุณรบทำไมเหรอคะ” แม่ถามอีกครั้ง
“ก็ฉันยกแขนไม่ได้ เลยไม่รู้จะผูกเนคไทให้ลูกยังไง”
“จริงด้วยสินะคะ”
“คุณรบผูกเนคไทเองไม่ได้เหรอครับ” เจนถามซ้ำ ตกใจไม่น้อยกับการได้ยินเรื่องที่แปลกราวกับมีคนวิ่งมาบอกว่าโลกจะแตก คุณชายผู้สมบูรณ์แบบคนนั้นนี่นะ ผูกเนคไทเองไม่เป็น….
“ใช่จ้ะ ฉันต้องไปผูกให้ตลอดเลย นี่ไม่รู้ออกมาแล้วจะโวยวายหรือเปล่า” โวยวายเป็นกับเขาด้วย
“เอาไงดีละคะ หรือจะให้อำไพลองผูกให้ดูไหมคะ” คนพูดก็ยังทำหน้าเครียด แม่เองก็ทำเป็นกับชาวบ้านเขาที่ไหนล่ะ
“ลองดูไหม แต่ก็กลัวจะไม่สวยนะ เอาไงดีวันนี้ตารบมีประชุมสำคัญกับลูกค้าเสียด้วย” คุณหญิงทำหน้าเป็นกังวล เจนเองก็มองแม่กับคุณเขาสลับไปมา และอาจจะเพราะจ้องแรงไปกระมัง
“เจน….เราผูกเป็นใช่ไหมลูก” ฉิบหายล่ะ
นี่ขนาดคิดกูก็ยังไม่ได้แม้แต่จะคิดเลยนะครับ!
ด้วยเหตุนี้เจนจึงได้มาอยู่ในห้องคุณรบ อาจจะเป็นครั้งแรกเลยก็เป็นได้ที่ได้เข้ามาในตอนที่เขาเองก็ยังอยู่แบบนี้ ถ้าไม่มีเหตุให้มาตรวจสอบกางเกงในให้ก็ไม่อยากจะเข้ามาหรอกครับ จริงๆแล้วน่ะ.... เจนอยากจะอยู่ให้ห่างจากห้องนี้ออกไปสักสามกิโลเลยด้วยซ้ำ ติดที่ภาระหน้าที่มันทำให้ต้องนอนอยู่ห้องข้างๆ
“…………”
“…………”
“เข้ามาทำไม” นี่พูดกับแม่ไม่มีหางเสียงงี้เหรอคุณรบ! อ๋อไม่…หรือเขาพูดกับเจน
“……..” แต่อะไรที่ไม่รู้ เราก็จะไม่ตอบรับ เกิดโชว์เด๋อไปเขาจะได้หันมาบอกว่าไม่ได้ถามใส่กันอีก จริงๆหน้านี่ก็ไม่ได้ฉีดโบท็อกนะครับ แต่อาจจะชาได้และมีด้านได้อายอดเป็นบางครั้ง
“แม่ให้เจนมาช่วยเราผูกเนคไทเองแหละ” คุณพรรณีเอ่ยออกมา
“ผูกเนคไท?” งงทำไมครับ ก็ทำไม่เป็นไม่ใช่เหรอ กิ้วๆ วั้ยๆ
“อ่ะ เจนตามมาสิลูก เดี๋ยวแม่จะช่วยดูเนคไทให้” คุณหญิงท่านไม่อยู่ตอบคำถามอะไรทั้งนั้น เจนรักษ์นั้นเหลือบมองใบหน้าคมของเจ้าของห้องนิดนึงแต่ไม่ได้พูดอะไรให้เสียมู้ดออกไป เดินตามคุณหญิงไปที่ตู้เสื้อผ้าและมองดูเนคไทมากมายตรงหน้าโดยที่ไม่ได้สนใจว่าจะมีใครมองอยู่เช่นกัน
“………….”
“เจนว่าสีไหนดีลูก” เจนนั้นเกาหัวเบาๆ นี่นอกจากต้องมาผูกให้แล้วยังต้องมาช่วยเลือกอีกเหรอวะ เจนรักษ์สูดลมหายใจเข้าเต็มปอดก่อนจะหันกลับไปมองที่เจ้าของห้องซึ่งยืนนิ่งราวกับเขาเป็นรูปปั้น ประเมินด้วยสายตาและจินตนาการภาพรวมของทั้งลักษณะงานและบุคลิกภาพทั้งหมด ก่อนจะหยิบเนคไทสีน้ำเงินเข้มและสีเทาเข้มอีกอันขึ้นมา ใช้ปลายนิ้วลูบเล็กน้อยด้วยความเคยชินบางอย่าง ก่อนจะเดินไปหาหุ่นไล่กาใส่เสื้อเชิ้ตที่ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น
“…………” เขาเงียบ ก้มมองหัวทุยของๆคนที่เดินมายืนเทียบเนคไทตรงหน้าให้ จริงๆของแบบนี้เขาเลือกเองได้ และแม่ก็คงไม่ต้องลำบากยกแขนมาผูกเนคไทให้กันหรอก แค่ทำปมไว้ให้นักรบก็สามารถหยิบจับมาสวมและจัดเองได้ ทว่าเขาก็ยังทำแค่ยืนนิ่งมองดูเจนรักษ์พิจารณาไปพลางพูดคนเดียวเบาๆแบบนี้ ในระยะที่ใกล้แบบที่ก้มมองนิดหน่อยกำลังพอดี เขาเพิ่งได้เห็นว่าอีกคนมีแพขนตาดูน่ารักทั้งๆที่มันเป็นแค่แพขนตาธรรมดาไม่ได้หนาหรืองอนยาว ดวงตากลมที่ตกน้อยๆนั้นทำให้เหมือนจะดูเศร้าแต่เพราะเป็นเจนรักษ์ทุกอย่างจึงกลับตาลปัตรไปหมด ริมฝีปากอิ่มนั่นก็เหมือนกัน พูดกับเขาทีไรก็มีแต่เรื่องให้นิ่งงันไปหมด ตอนพระเจ้าสร้างเด็กคนนี้ขึ้นมาต้องตั้งค่าส่วนผสมไปผิดบ้างแน่ๆ
“ผมว่าอันนี้ดีไหมครับ” จริงๆเนคไทสีเทาดูนอกสายตาเขาเหมือนกัน แต่พอเห็นแม่ยิ้มให้ก็รู้ว่าคุณพรรณีชอบ คนโปรดนี่เนอะ ต่อให้หยิบลายตุ๊กตาหมีมาก็ต้องชมว่าดี โชคดีที่เขาไม่มีของแบบนั้นในห้อง
และเมื่อได้รับคำอนุญาตเห็นชอบจากแม่ของเขา คนตัวเล็กก็จัดการพาดอันที่ไม่ใช้ไว้กับไหล่ของตน ก่อนจะพาดอันที่ได้ไปต่อคล้องคอของเขา มือเล็กนั่นจับนู่นพันนี่อย่างคล่องมือไม่มีลังเล หน้าตาดูจริงจังและไม่ติดแววขี้เล่นแบบที่ชอบเป็นกับน้องวิน อาจจะเพราะบทบาทของเจ้านายแต่ละคนไม่เหมือนกัน และนี่คือบทบาทที่อีกฝ่ายเลือกมาแสดงต่อหน้าเขา ภาพลักษณ์ที่ดูไม่เหมือนเจนรักษ์ยามปกติที่เคยได้เห็นสะกดให้มองอย่างนั้น จนกระทั่งยามที่อีกฝ่ายปรับให้ต่ำแหน่งปมเข้าที่จนเสร็จแล้ว เขาก็ยังไม่หยุดมอง จึงทำให้ตอนที่คนถูกมองช้อนตาขึ้นมา……
ดวงตาของเราจึงได้ประสานกัน……
“……….”
“……….”
“เจนผูกสวยมากเลยลูก เร็วมากด้วย”
“แฮ่ๆ มันก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ” แววตาเมื่อครู่เปลี่ยนไปราวคนละคน เจนรักษ์นั้นหันไปตอบรับบทสนาของคุณพรรณีด้วยรอยยิ้มที่ดูร่าเริงแต่ก็ถ่อมตนในนั้น ไม่…เจนรักษ์เก่งมากเลย ทำเร็วกว่าที่แม่ของเขาทำอีก จะบอกว่าเพราะเป็นผู้ชายถึงทำเร็ว แต่ผู้ชาย….ผูกเนคไทให้คนอื่นได้คล่องมือขนาดนี้เชียวหรือ
และต้องทำอาชีพอะไรถึงจะต้องผูกเนคไทบ้าง
“……..” เยอะแยะจะตายไป อาชีพที่ผูกเนคไท มันไม่จำเป็นต้องมีตำแหน่งสูงส่งอะไรเพื่อทำเป็น แต่นักรบแค่สงสัย….ว่าอีกฝ่ายเคยทำงานอะไรมาถึงได้ผูกเป็นก็เท่านั้นเอง และตอนนี้ก็เพิ่งคิดขึ้นได้ว่าไม่เคยถาม เอกสารก็ไม่เคยให้กรอก
“เท่านี้ฉันก็สบายใจแล้ว ต่อไปนี้จะได้มีคนมาทำให้แทนเสียที”
“…………”
“ฝากนักรบกับเจนด้วยนะจ้ะ” คุณผู้หญิงเจ็บแขนแต่บอกว่าไม่ต้องไปโรงพยาบาล นั่นเท่ากับว่าไม่ได้เป็นอะไรหนักมาก แล้วทำไมหน้าที่นี้คุณหญิงจึงพูดเหมือนกับว่า…..‘ฝากลูกคนนี้อีกคนนะจ้ะ ต่อไปเรื่องผูกเนคไทเป็นหน้าที่เธอแล้วล่ะ’ อะไรประมาณนั้นเลย
“…………”
“…………” และนั่นเท่ากับว่า ไม่ใช่แค่ตอนอุ้มลูกไปบ้ายบายเขาก่อนทำงาน ตอนเย็นคอยเฝ้าให้เขาเล่นกับลูกและกล่อมนอน แต่ว่าต่อจากนี้…..
เจนต้องมาเลือก….และผูกเนคไทให้เขาในห้องนี้เหรอ?!?!?!?!???
“ถ้าไม่รบกวนเกินไป ฝากเจนเลือกชุดให้นักรบด้วยนะจ้ะ ลูกคนนี้นี่….ปล่อยให้เลือกเองก็เลือกแต่เสื้อขาวกางเกงดำ” ก็ค่อนตู้มันก็มีแต่สีนี้ไม่ใช่หรือไง แต่เดี๋ยวนะ ว็อททททททททททท
คุณนักรบนี่มันทำอะไรเป็นบ้างวะ!!!!!!!!!!!!
xxx
อีกไม่นานเจนรักษ์คงก้าวไกลไปพร้อมๆกับประเทศไทย
จากพี่เลี้ยงลูก เริ่มต้องไปเลี้ยงพ่อ บ้านไหนจะยัดเยียดงานพี่เลี้ยงให้ได้ขนาดนี้ไหมวะ ต่อไปไม่ต้องไปตบตูดคุณรบกล่อมนอนเลยใช่ไหม แต่คิดดังไม่ได้ เดี๋ยวเขาให้ไปทำจริง บ้านนี้ยิ่งเชื่อถือไม่ค่อยได้อยู่ แต่ถึงกระนั้นเจนก็ไม่คิดว่ามันเลวร้ายหรือโดนเอาเปรียบเสียเท่าไหร่ เรียกว่าเป็นการเลี้ยงลูกน้องให้เชื่องเยี่ยงหมาเก่งดีกว่านะ เพราะตั้งแต่มานี่ ต่อให้เหนื่อยแค่ไหนก็ยังมีแรงใจ อาจจะเพราะคุณผู้หญิงทำให้รู้สึกสบายใจเมื่ออยู่ด้วย เจนจึงยินดีกับทุกเรื่องที่ถูกไหว้วานโดยไม่เกี่ยงงอน แต่ทำไปทำมา….ก็กลายเป็นว่าจะเกี่ยงงอนก็ไม่ได้….
“………….” และแขนคุณหญิงก็ไม่หายสักที เป็นอาทิตย์แล้วควรไปตัดทิ้งไหมครับ แขนนั่นน่ะ!
“เสร็จแล้วครับ” จัดให้เข้าที่เรียบร้อย เจนรักษ์ทำมันได้ดีสมเป็นมืออาชีพ เออ…ก็มันเคยเป็นส่วนนึงในอาชีพกูมาก่อนนี่หว่า เรื่องแค่นี้ง่ายๆ แต่ที่ไม่เข้าใจคืออีตาเพชรที่จ้างมาเป็นเลขานี่ให้มาผูกแทนให้ไม่ได้เหรอไงวะ นี่ถูกจ้างมาเป็นเลขาน้องวินนะ ไม่ใช่เลขาคุณรบ
“ผูกเก่งนะ”
“ครับ” อีตานี่ก็เหมือนกัน ทำท่าทำทางอยากจะถามแต่ไม่ถามสักที นี่ก็คันปากอยากจะตอบจนตอนนี้หมดอารมณ์หมดล่ะ เออ….จนจบเรื่องนี้ก็ยังได้เป็นแค่น้องนกที่เรียนจบม.3อยู่ดีละวะ ไม่ได้เป็นคุณจีนที่เรียนจบบริหารซะที (ขอย้ำว่าเจนมีชื่อตอนโกอินเตอร์ว่าจีน)
เจนรักษ์นั้นเดินตามเขาลงมาที่ห้องครัว ได้เวลาที่ทุกคนจะทานข้าว แต่เจนที่ไม่ค่อยหิวเท่าไหร่ขอตัวเลี่ยงไปที่อื่น ทว่าฟ้าไม่ประทานความสงบที่แท้จริงในยามเช้ามาให้ เพราะทันทีที่เดินมาถึงห้องรับแขก ก็ได้พบกับแขกที่ไม่เคยได้รับเชิญแต่เสนอหน้ามาบ่อยราวกับเป็นเจ้าของบ้านอย่างอีตาเพชร เลขาที่ไม่รู้เขาจ้างให้มาเป็นเห็บหรือหมัด เกาะเก่งนัก
“อรุณสวัสดิ์ครับคุณเจน”
“มารับคุณรบเหรอครับ”
“จริงๆก็อยากพาคุณเจนไปด้วยครับ งานเยอะ อยากมีคนช่วย”
“ช่วยเอาไปเผา?”
“แหมมมมมม พูดงี้คุณนักรบเป็นลมรอเลยนะครับ พวกเราทำกันหนักมากกกกกกกก”
“นอกจากจะแหมไปถึงพระจันทร์แล้ว ไอ้มากนี่ก็กอไก่เยอะอย่างเกินจำเป็นนะครับ”
“โหยคุณเจน ถอดคำมาแซะเก่งจริงๆ แต่พวกผมงานยุ่งจริงๆนะครับ”
“ใครถาม ผมไม่ได้อยากรู้”
“แหมมมมมมม ขอยาวอีกสักรอบ แล้วใครบอกให้คุณนักรบกลับมากล่อมน้องนอนล่ะครับ”
“………….”
“บางทีพี่แกก็ไม่ยอมกินข้าวกลางวันเลยครับ จะบึ่งกลับมาและโทรมาใช้งานตอนกลางคืนตลอด” เป็นภาระระหว่างดูบอลมากมาย
“ไปร้องเรียนกับกรมแรงงานสิครับ มาบอกอะไรผมล่ะ” แต่จริงๆที่อีกฝ่ายพูดมาก็รู้สึกอยู่บ้างเหมือนกัน นี่เราหวังดีจนไปกดดันเขาขนาดนั้นเลยเหรอ เห็นหน้านิ่งๆเลยไม่รู้จะสงสารทำไม…อย่างนั้นสินะ
“แฮ่ๆ อยากไปครับ แต่คุณรบบอกว่ายอมจ่ายค่าชดเชยให้แลกกับการไสหัวไปซะ” แต่ถ้าคุณเพชรออกจริง แล้วใครจะมาช่วยคุณรบกันเล่า ก็เป็นเจนไม่ใช่เหรอที่ทำให้เลขาของเขาคนนึงต้องออก แม้อีกฝ่ายจะผิดเต็มประตูและเจนจะไม่ได้รู้สึกว่าตนผิดสักนิด ทว่าพอได้ยินอย่างนี้แล้วก็อดจะคิดว่าเป็นเพราะตนเองนั่นแหละที่ทำให้หลานคุณชะนีนุชอะไรนั่นเป็นบ้าเสียก่อน จะบอกว่าไม่ผิดเลยมันก็พอได้
แต่จะบอกว่าไม่มีความตั้งใจจะไปก่อกวน…ก็รู้ดีว่ามันไม่ใช่….
“วันก่อนคุณเจนมาออฟฟิศก็พากันออกไปกินข้าว ไม่ชวนผมกันเลยนะครับ” นี่ก็ยังตัดพ้อ เพ้อกับเรื่องไร้สาระอยู่นั่น
“คือพวกผมไปซื้อของให้พระพายนะครับ”
“ซื้อให้น้องพาย….มีอะไรหรือครับ”
“น้องสอบติดมหาลัยน่ะ เป็นมหาลัยxxที่น้องอยากได้นะครับ คุณหญิงเลยให้ของขวัญ”
“อ่อออออ งี้ก็ศิษย์ร่วมสถาบันผมเลยอะดิ”
“จบมหาลัยมาเหมือนกันหรือครับ”
“แน่ะ จะถามว่าหน้าถ่อยๆแบบผมเรียนจบมหาลัยมาได้ไงใช่ป่ะ เห็นงี้เกียรตินิยมนะครับ” หน้าตาโคตรไม่ให้
“เป็นที่เกลียดอย่างได้รับความนิยมหรือเปล่าครับ”
“ความหมายประมาณนั้นเลยครับ ว่าแต่พระพายเตรียมตัวไปถึงไหนแล้วเนี่ย เดี๋ยวคราวหน้าเจอกัน ผมต้องแสดงความยินดีหน่อยล่ะ”
“ตอนนี้ได้ยินว่าหาหออยู่นะครับ เออเป็นรุ่นพี่ก็ดีแล้ว ดูมีประโยชน์ขึ้นมาหน่อย”
“ง่า….ทำไมฟังดูทะแม่งๆวะครับ”
“คิดมาก ผมชมนะเนี่ย”
“ครับๆ ชมก็ชม ว่าแต่มีอะไรให้รับใช้ครับ”
“แนะนำหอให้น้องหน่อยดิ ผมไม่ค่อยรู้เรื่องยิบย่อยเสียด้วย พอให้คำแนะนำได้ไหม”
“อ๋อได้สิครับ จะว่าไปหอที่บ้านผมก็ยังมีห้องว่างอยู่นะ ใกล้เต็มแล้วแหละแต่ถ้าน้องอยากได้เดี๋ยวให้ล็อคไว้ก่อน อยู่หน้ามหาลัยเลย สะดวกสุดละ”
“หะ?”
“จะบอกว่าผมขี้โม้เรื่องหอผมอยู่หน้ามหาลัยละสิ แต่ใช่ครับ อยู่หน้ามหาลัยเลย”
“เปล่า…จะถามว่าหน้าอย่างนี้มีหอ…คือจะบอกว่าทำธุรกิจหอพักไรงี้อยู่เหรอ??”
“ธุรกิจที่บ้านนะครับ ผมเป็นคนพื้นที่แถวนั้น หน้าตาดูไฮโซไม่เหมือนคนต่างจังหวัดใช่ไหมครับ”
“เปล่า….หน้าตาดูไม่รวย”
“คนเรารวยที่ใจใช่ใบหน้าเด้อครับ เอาเป็นว่าถ้าน้องสนใจผมพาไปดูได้นะ แต่ขอเวลาหน่อยตอนนี้งานยุ่งอ่ะ ถ้าจะไปกันเองก็ได้นะครับ เดี๋ยวโทรไปบอกคนที่นั่นให้ต้อนรับ”
“งานเยอะขนาดนั้นเลยเหรอ”
“ก็….ครับ”
“………….”
“แต่คุณเจนไม่ต้องห่วงนะครับ คุณรบเคยเจอที่หนักกว่านี้มาแล้ว” เอ๊ะ แล้วเราวกกันมาที่เรื่องนี้ได้ไงกันวะ แล้วที่หน้ากูนี่เขียนว่าห่วงคุณรบอยู่หรือไง
เจนหรือไอ้คุณเพชรนี่กันแน่ที่มั่ว ใครงงบอกที!
พอ! มึงอะไปพัก!
แต่เรื่องที่อีตาคุณเพชรนี่พูดก็เป็นเรื่องที่เจนเก็บมาคิดไม่ตก คิ้วของเจนนั้นขมวดมุ่น ไม่ได้หงุดหงิดเพราะการผูกปมเนคไทให้คุณรบไม่สวยอย่างที่ตั้งใจ แต่มันทุกเรื่องนะแหละที่ทำให้หงุดหงิดแบบนี้ นี่กูสามารถเรียกร้องค่าทำขวัญที่ไหนได้บ้าง ไม่ได้ใช่ไหม โอ้ย หงุดหงิดว่ะ ฆ่าให้ตายแม่งทั้งนายและลูกน้องเลยดีกว่า!
“เจนรักษ์”
“…………”
“เจน”
“…………”
“คุณเลื่อนปมมาสูงขนาดนี้ กะเอาให้ผมหายใจไม่ออกเลยใช่ไหม” ใช่! กูจะฆ่ามึง แต่เดี๋ยวนะ!
เจนคิดได้ แต่ทำไม่ได้นะเฟ้ย!!!!
“ขอโทษครับ” เจนรีบคลายมือก่อนจะเลื่อนปมลงมา เกือบได้เกิดเหตุฆาตกรรมในบ้านรัตนสกุลแล้วไหมล่ะ
“เป็นอะไรน่ะ….เห็นเอาแต่ขมวดคิ้วหงุดหงิดตั้งแต่เมื่อกี๊แล้ว”
“เปล่าครับ ไม่มีอะไร”
“…………”
“จริงๆนะครับ” เจนย้ำ แต่ก็ยังไม่ยอมมองตา จะว่าไป….เจนก็หลีกเลี่ยงการจ้องตาเขามาแต่ต้น
“มีเรื่องอะไรไม่สบายใจงั้นเหรอ แม่ใช้งานคุณเยอะไปหรือไง”
“เอ่อ….ไม่ครับ” งานสบายแบบที่ไอ้เจนนึกละอายตัวเองแบบนี้นะเหรอเรียกว่าลำบาก ไม่เลย บางทีเจนอยากจะให้คุณหญิงทุ่มกันสักตั้งด้วยงานกองเบ้อเร่อด้วยซ้ำ
“อืม อยากได้อะไรก็ไปบอกแม่ผมไว้ละกัน” นักรบพยักหน้ารับทราบไม่ถามซักไซ้ เขายกแขนขึ้นมาข้างนึงเพื่อจะติดกระดุมที่แขนเสื้อ แต่มันก็ทุลักทุเลพอประมาณจนเจนเป็นคนอาสาช่วยติดกระดุมนั้นให้ และเดินไปหยิบเสื้อสูทมาช่วยสวม จะว่าไปแล้วก็ทำเกินหน้าที่จริงๆ อีกนิดมึงควรไปใส่ถุงเท้าให้เขาด้วย…..
แต่เจน….รู้สึกไม่ดีกับตัวเองเลย
“ช่วงนี้คุณรบงานยุ่งเหรอครับ”
“………”
“ผมเห็นไฟเปิดดึกๆนะครับ เลยเดาเอา”
“นอนไม่หลับหรือตั้งใจจับผิด” กูจะไปตั้งใจจับผิดทำไมกันวะ
“ผมลุกมาเข้าห้องน้ำกลางดึกนะครับ” แต่ไม่ใช่ครับ….จริงๆก็ตั้งใจสังเกตและตื่นมากลางดึกเพื่อมองดูนั่นแหละ
ยิ่งได้เห็นใต้ตาของอีกฝ่ายก็ยิ่งมั่นใจ เขาดูโทรมกว่าเดิมอาจจะเพราะโหมงาน ทว่าเวลากลับบ้านก็ยังตรงเวลาเหมือนเดิม มาเล่นกับน้อง ช่วยเจนนวดให้น้อง และกล่อมน้องนอน เบ็ดเสร็จทั้งหมดไม่เกิน 2 ชั่วโมงหรอก แต่ 2 ชั่วโมงนั่นก็มากพอให้เอาเวลาไปทำงานให้เสร็จและนอนเร็วๆไม่ใช่เหรอ คิดไปคิดมาก็วนกลับมาที่เดิม คือเจนไปกดดันให้เขาทำมันทั้งหมดสินะ
“ไม่ต้องไปคิดอะไร”
“ผมเปล่านะครับ” เถียงเก่ง ก็มันมีเหตุผลอะไรให้เจนคิดไหมล่ะ
“หยิบน้ำหอมตรงนั้นมาให้หน่อยสิ ขวดไหนก็ได้” เขาสั่ง และเจนก็เดินไปหยิบมาให้อย่างคนว่าง่าย ในสามขวดนั้นเจนก็เลือกแบบที่ตนคิดว่าชอบที่สุดออกมายื่นให้เขา ก่อนจะขมวดคิ้วและคิดขึ้นได้ว่าจะเลือกทำไมวะ ไม่ได้ไปดมด้วยสักหน่อย แต่พอคุณรบฉีดที่ข้อมือ จมูกเจ้ากรรมก็ยังสาระแนไปทำฟุดฟิดใส่ เสือกยันจมูกจริงๆ คนอะไร
“แฮ่….หอมดีนะครับ” แก้ตัวแก้เก้อกันไปเมื่อคุณรบมองมา อย่าเพิ่งด่าว่าเจนโรคจิตครับ ยังไม่อยากมีคดีทับซ้อนกับเรื่องมาค้นกางเกงในใคร
“อย่าคิดมากเรื่องนั้นละกัน”
“…………”
“หากจะมีอะไรที่นายทำได้ ก็อยากจะให้ทำให้ดีที่สุด”
แล้วอะไรกันล่ะที่เจนทำได้….
“เลี้ยงลูกของผมให้ดีที่สุดล่ะกัน เข้าใจไหม” ก็นั่นมันหน้าที่ของเจนไม่ใช่เหรอ แล้วถ้าไม่เลี้ยงลูกของเขาให้ดีที่สุด แล้วจะมีประโยชน์อะไรที่จะจ้างกัน เจนรักษ์รับรู้ถึงข้อเท็จจริงตรงนี้และพยายามทำให้ดีมาตลอด รวมทั้งเรื่องความสัมพันธ์ของ 2 พ่อลูกก็เช่นกัน เจนก็ทำอย่างบริสุทธ์ใจ และเห็นผลลัพธ์ที่ดีจนไม่ไว้วางใจหากจะยอมปล่อยให้คุณรบเว้นระยะห่างเพื่อกลับไปเคลียร์งานให้เต็มที่แบบเดิม เพราะไม่รู้เลยว่ามันจะใช้เวลานานแค่ไหน เจนอยากช่วย แต่คุณรบบอกว่าเจนช่วยไม่ได้ ทั้งๆที่เจนรู้ดี…ว่าไม่ใช่ทำไม่ได้
แต่ไม่รู้ว่าลงมือทำไปแล้วจะดีไหม….ต่างหาก…..
และเพราะเหตุนี้เจนรักษ์กับตาหนูของเขาจึงมีแผนมาโผล่ที่ตึกรัตนสกุลในตอนบ่ายของวันธรรมดา ก็พอรู้หรอกว่าการอุ้มเด็กเล็กมาด้วยแบบนี้มันเป็นจุดเด่น แต่เจนก็เหมือนจะไม่ค่อยมีทางออกที่ดีเท่าไหร่นัก หลังจากได้คุยกับอีตาเพชรเพราะความอยากรู้อยากเห็นส่วนตัว ใช้เวลาไม่นานก็ตัดสินใจที่จะออกมาโดยการบอกกล่าวทุกคนในบ้านไว้ และก็ได้รับความเห็นชอบอย่างง่ายดาย คุณพรรณียิ้มบอกกล่าวขอบคุณ คุณอำไพเดินไปจัดเตรียมผลไม้ และน้าจินเป็นคนไปเตรียมกล่องข้าว ทุกอย่างถูกจัดเตรียมอย่างรวดเร็วถึงมือของเจนที่กำลังจัดข้าวของของเจ้ากบอ้วน
“ปา….ปา….”
“ปะครับ เราไปหาปะป๋ากันนะ” ก็ไม่รู้หรอกว่าจริงๆแล้วเขายินดีที่จะให้น้องวินเรียกแบบไหน แต่เพราะคำว่าปะป๋ามันออกเสียงง่ายที่สุดสำหรับเด็กเล็กในยามนี้ เจนจึงเลือกที่จะเอ่ยถึงเขาโดยใช้คำนี้เพราะคิดว่ามันอาจจะง่ายต่อการจำแนกบุคคลของน้องวิน
“อะนี่…น้ำผลไม้ น้าใส่กระติกไว้ให้แล้ว” น้าจินนั้นเอาถุงใส่ของมาให้เพิ่มเติม เจนกำลังจัดการให้เจ้าลูกกบนั่งให้เรียบร้อยในคาร์ซีท
“ขอบคุณครับ ผมจะบอกคุณรบให้ว่าน้าจินเตรียมให้นะ” ตอนนี้เจนกับน้าจินญาติดีกันแล้ว
“เออ ไม่ต้องบอกคุณเขาก็รู้” แหมมมมมม ก็นี่ใครละเนอะ
“ครับๆ ผมไปก่อนนะ”
“เออ….เจน”
“ครับ”
“เรื่องเจ้าพายอ่ะ ขอบใจเอ็งมากที่จัดการหาหอให้นะ”
“หอคุณเพชรนะครับ” ไม่ได้ลำบากอะไรเลย
“อืม แต่ถ้าไม่ได้เอ็งไปคุยกับคุณเขา มันก็คงจะหาหอต่อไปอย่างนั้นแหละ แถมเขาว่าหอคุณเพชรนะจองยาก เต็มตลอด” เพราะอยู่หน้ามหาลัยจึงเป็นที่นิยมและมักถูกจับจองล่วงหน้านานๆ ต้องขอบคุณที่มีคนออกพอดีและขอบคุณที่คุณเพชรล็อคคิวห้องไว้ให้ และเพราะเจนเองก็รู้สึกติดหนี้บุญคุณเจ้าตัวอยู่ไม่น้อย จึงโทรไปไถ่ถามสารทุกข์สุขดิบด้านการทำงาน และพบว่าเขายังไม่ได้ทานอะไร อันเนื่องมาจากว่า….
ไม่กล้าไปกินก่อนเจ้านาย…..
“เออเรื่องคุณรบก็ด้วย”
“…..ครับ…..”
“…………”
“มีอะไรหรือเปล่าครับน้าจิน”
“เฮ้อ….เห็นเอ็งโง่ๆแบบนี้แล้วข้าก็คิดไม่ออก”
“ครับ?” ถึงหน้าเจนจะดูโง่แบบนกๆ แต่สมองกูนี่ระดับมหาลัยนะครับ เก่งกว่าคุโด้ ชินอิจิในร่างโคนันคุงที่ยิงยาสลบชาวบ้านแล้วเสือกไปยืนพากย์เสียงใกล้ๆเสียอีก
“เออ ข้าขอให้เอ็งโชคดีล่ะกัน”
“หน้าผมมันดูซวยขนาดนั้นเลยเหรอน้าจิน” เพราะความโง่ซ้ำซากนี่ละมั้งถึงได้โดนฟาดไปอีกที จินตนาถอนหายใจออกมา คนแบบนี้นะเหรอที่จะมาเป็นสะใภ้ของรัตนสกุล คิดผิดก็อยากให้ไปคิดกันใหม่ แต่คิดกันให้ดีๆแล้ว….
“จริงๆเป็นเอ็งมันก็ไม่แย่หรอก สู้ๆละกันนะไอ้เจนนะ” เพราะถ้าจินตนาเป็นคุณพรรณี ได้เห็นหน้าไอ้เด็กโง่ๆแต่จิตใจดีๆ แข็งนอกอ่อนโยนและหวงห่วงทั้งลูกและหลานเขาแบบนี้ เป็นใครก็ต้องคิด…อยากได้มาร่วมสกุลกันทั้งนั้น แต่เจ้าตัวล่ะ….
จะอยากดองกับรัตนสกุลที่ไม่เคยโชคดีในเรื่องความรักนี้หรือเปล่า…..
Tbc
Talk: ความก้าวหน้าของเจนและคนรอบข้างนั้นเป็นไปในทางที่ดีค่ะ ดีใจที่มีคนบอกว่าเรื่องนี้มันฟีลกู้ด โดยส่วนตัวเราไม่ค่อยแน่ใจกับแนวที่แต่งออกมาเท่าไหร่ แต่จะพยายามต่อไปนะคะ ตอนนี้ชิปเปอร์เรือรบเจนชงแรงมาก มีการทำงานเป็นทีมอย่างที่ไม่ได้เห็นได้ชัดแต่เราจะเห็นบทบาทกันเรื่อยๆ น่อวววววว ตอนนี้เราแต่งนำมาหลายตอนละค่ะ เขินจริง เขินจัง เขินจนไม่เป็นอันแต่งต่อ /อ้าว5555555555
ขอบคุณที่ติดตาม คอมเมนท์ และแท้กใน #เจนไม่นก <<ติดตามสปอยล์ได้ที่นี่ บางทีวี้ดล่วงหน้าไปคนเดียวใจก็รับไม่ไหวต้องกรีดร้องออกมาใส่ทวิต555
Twitter @reallyuri
หัวข้อ: เ จ น ไ ม่ น ก (ลูกชุบของอัศวิน : 7) 23.1.2019 P.36 ตอนจบ (อ่าน 215884 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก