#เจนไม่นก
เจนกับคนที่นั่งข้างๆ
แล้วไปทำอีท่าไหนละนี่….
ถึงได้มาจองตั๋วที่นั่งข้างๆกันแบบนี้!
“……….”
“……….” แต่คุณรบตัดบัตรไปแล้ว
เพราะไอ้เจนงกใช่ไหม?
“แล้วนั่นซื้ออะไรมา”
“ก็พวกเสื้อผ้าครับ แล้วก็มีของกินเล็กๆน้อย” ไม่น้อยล่ะ ถือถุงเดินจนตัวเอียงตามแรงโน้มถ่วงโลกขนาดนี้ นักรบมองอย่างพิจารณาในคำว่านิดหน่อยของลูกจ้างตัวน้อย ก่อนจะเดินนำไปอีกทาง ว่าแต่….เจนนี่จำเป็นอยู่ไหม เราแยกกันเดินก็ได้นะ พอหนังฉายแล้วค่อยมาจอยกัน
“ตามมา” ครับๆ ไอ้เจนรู้แล้วครับ
ซื่อสัตย์เยี่ยงหมาก็เจนนี่แหละครับ แค่เขาจ่ายค่าหนังให้ก็วิ่งตามเขาต้อยๆเป็นไอ้ด่างคาบหมูปิ้ง คุณนักรบไม่ได้บอกว่าจะพาไปฆ่าตัดตอนที่ไหน แต่เมื่อเดินมาทันขายาวๆของเขา อีกฝ่ายก็ดึงถุงซุปเปอร์ที่เจนถือจนตัวเอียงมาถือเสียเอง ง่อวววว มีน้ำใจก็ไม่บอก ถ้าไม่ติดว่าขี้เก๊กจะชมว่าน่ารักนะเนี่ย พอชมเสร็จก็เตรียมตัวไปพบหมอหรือท่านยมได้เลย ดูโดยรวมแล้วชะตาจะขาดแน่ๆ
คุณรบเดินนำมาที่จอดรถ ทางเริ่มมืด เจนชักไม่ไว้ใจว่าจริงๆแล้วที่เขาแย่งถุงไปเพราะอยากจะใช้ถุงนั้นในการคลุมรัดหัวเจนให้ขาดอากาศหรือเปล่า มองไปมองมาเริ่มไม่มีคน แต่ทำไงวะ ใจง่ายตามเขามาแล้วนี่ มองอย่างระแวดระวังเล็กน้อยก็ได้ยินเสียงเปิดรถ เอ่อม….หรือว่าจะลากไปฆ่าในรถเหรอวะ เอาดีๆดิ
“เอาของเก็บไว้ที่นี่ก่อน เกะกะ” ง่อวววว น่ารักอีกแล้ว แม้เบื้องหน้าจะดูเหมือนลวงมาฆ่าก็ตาม
เรากลับเข้าไปในห้าง ยังเหลือเวลาอีกเล็กน้อยกว่าจะเข้าไปดูทีเซอร์ในโรงได้ เราสองคนที่ไม่รู้จะเดินไปไหนจึงตัดสินใจเข้าไปรอซื้อป็อปคอร์นและน้ำดื่ม ราคาแพงจับใจไอ้เจนเลยทีเดียว อยากจะร้องไห้ แต่ร้องไม่ได้ เพราะไม่ได้เป็นคนจ่ายเงิน คุณรบมีหันมาถามว่าชอบทานรสอะไร ตอบไปก็ได้ป็อปคอร์นที่ชาตินี้ไม่น่าจะแดกหมดมากอดไว้กับอก ส่วนเขาถือน้ำ ดีครับ กูหนาว คาดเดาได้ว่าจะต้องสั่นแน่ๆพอเข้าโรงไป ใครใช้ให้ห้างเปิดแอร์เย็นขนาดนี้ในวันฝนตกละครับ เจนเป็นสัตว์เลือดอุ่นขี้หนาวนะ ไม่มีเจ้าก้อนอัศวินไว้กอดเสียด้วย แล้วอย่างนี้จะไปควานหาความอบอุ่นได้ที่ไหน
ไม่ใช่ข้างๆแน่ครับ หนาวไปถึงขั้วหัวใจแล้วล่ะ….
ทันทีที่โรงหนังเปิดให้เข้าได้เราสองคนก็เข้าไป อาจจะเป็นเพราะหนังมันฉายมาสักพักแล้ว คนส่วนใหญ่ก็ไม่มีใครเขาเลือกดู จะมีแค่มนุษย์สองคนที่หลบฝนและไม่รู้จะดูอะไรอย่างเราสองคนละครับที่เลือกมา นับหัวในโรงแล้วน่าจะมีสักห้าคนเห็นจะได้ เป็นอย่างนี้ต่อให้มีที่นั่งมากมายและกลัวคุณรบแค่ไหน ไอ้เจนก็จะเกาะเขาเป็นเหาที่หัวละครับ อย่าได้คิดจะสลัดกันออกไปเลย โชคดีที่ไม่เลือกดูหนังผี ไม่งั้นไอ้เจนชิงตายก่อนจะให้ผีหลอกแน่ เราต้องล้ำไว้ก่อนแม่สอนไว้
“หนาวเหรอ” สั่นตั้งแต่อยู่หน้าโรงแล้ว! พอนั่งลงได้ไม่นาน คนที่นั่งข้างๆก็ถามขึ้น คงจะเบื่อที่โฆษณาในโรงมันเยอะเหมือนกันเลยหันมาถาม เจนคงสั่นเป็นเจ้าเข้าจริงๆ แต่ก็นั่นแหละ แอร์ก็เย็น ฝนก็ตก เสือกดูดแป็ปซี่อีกไง ปอดจะบวมตายห่าอยู่แล้ว
“กะ….ก็ นิดหน่อยนะครับ” ว่าแต่อีคุณรบนี่ผิวหนังทำด้วยอะไร มีเกล็ดไหม ไหนขอแตะดู เพื่อนเล่นมึงเรอะ อยากตายเป็นผีเฝ้าโรงจริงๆซะแล้ว
“เอานี่ไปใส่ไว้” แล้วผ้าอะไรสักอย่างก็คลุมหน้าเจนจนมิด จะบอกว่าเป็นผ้าห่มก็ไม่ใช่ เพราะคุณรบไม่มีกระเป๋าวิเศษแบบโดราเอมอน แล้วมันอะไรอะครับ พรมโรงหนังเหรอ?
ก็บ้าแล้ว นี่มันเสื้อสูทครับ!
“ขอบคุณครับ” กลิ่นน้ำหอมที่ถูกพรมจางๆเป็นกลิ่นผู้ชายที่เจนชื่นชอบ โดยส่วนตัว เจนชอบน้ำหอมที่มีกลิ่นของแป้งเด็ก ไม่ก็กลิ่นเถือกๆน้ำๆแบบนี้ และนี่คือกลิ่นที่ใช่และโดนใจอย่างมาก แต่เจนรีบมาไทยเกินกว่าจะหยิบเอาของพวกนั้นมาได้ นี่คงเป็นช่วงเวลาพักนึงเลยละมั้งที่เจนไม่ได้กลิ่นน้ำหอมผู้ชายแบบนี้ใกล้ๆ ไม่ว่าจะจากของตนเองหรือผู้อื่น ทุกวันนี้ได้แต่กลิ่นแป้งเด็กของน้องวินที่เป็นกลิ่นโปรดมาแต่ไหนแต่ไร ดังนั้นเมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว
ใจก็เริ่มจะเต้นตึกตักอย่างไม่จำเป็นขึ้นมา
หรือเพราะทำบาปไว้มากเลยออกมาอีหรอบนี้ ไม่ไหวๆ เจนต้องกลับมาดูหนังต่อให้คุ้มค่าตั๋วฟรี หนังดำเนินไปเรื่อยๆแต่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ป็อปคอร์นของเราไม่พร่องลงเลย เจนนั้นหันมามองคนข้างๆเผื่อว่าเขาจะเกรงใจที่เจนยึดทั้งเสื้อและโถป็อปคอร์นไปทั้งหมด แต่เมื่อเพ่งมองดีๆในความมืดจนต้องอาศัยแสงจากจอหนังเข้าช่วยก็พบว่าคนที่นั่งกอดอกอยู่ข้างๆนั้น….หลับไปแล้วครับ คนเรา….
“……….” คงเหนื่อยมากสินะ ทั้งๆที่เพิ่งจะวันจันทร์แท้ๆ แต่กลับหมดสภาพเร็วแบบนี้ เจนหันกลับไปสนใจหนังต่อเพราะความง่วงนอนไม่ใช่โรคติดต่อ เพราะนอนมาค่อนข้างเยอะเลยวันนี้จึงยังสู้ต่อไปได้ ต้องขอบคุณคุณรบที่พาเอาของไปเก็บและซื้อตั๋วหนังให้ และแน่นอนว่าต่อให้เขาไม่ชวน เจนก็ไม่โง่ดื้อที่จะไม่กลับบ้านกับเขา หมดสมัยตีซึนกลับเองทั้งๆที่กลับทางเดียวกันแล้ว คนเราต้องรู้จักไปทางเดียวรถคันเดียวเพื่อลดการใช้น้ำมัน สนองนโยบายลดโลกร้อนของสมาคมโลก และลดปัญหากระเป๋าตังค์ร้อนเหตุเพราะไม่มีตังค์ด้วยครับ
นั่งดูจนจะจบเรื่อง คุณรบก็ตื่นขึ้นมา เขาคงไม่รู้ว่าเจนรู้ดีว่าเขานั้นนอนให้หนังดูเกือบทั้งเรื่อง แต่ไม่เป็นไรครับ ไอ้เจนเห็นด้วยว่าถ้ามีเงินจะนอนตรงไหนก็ย่อมได้ และถ้าเอาเงินฟาดหัวก็สามารถมานอนซบอกเจนได้เหมือนกัน เราสองคนเดินออกมาจากโรงหนังโดยที่เจนนั้นสุดแสนจะเสียดายป็อปคอร์นที่กินไม่หมด พากันไปลานจอดรถที่ตอนนี้เริ่มจะไม่มีรถให้เห็น เป็นฤกษ์ดีที่บอกได้ว่ารถบนถนนคงจะว่างแล้วเช่นกัน
“ผมขับให้ไหมครับคุณรบ” เจนเสนอตัว ไม่ใช่ใจดี แต่หน้าพี่เขาง่วงมากจนเป็นห่วงชีวิตตัวเองถ้ายังให้เขาฝืนขับกลับให้
“นายเนี่ยนะ”
“ผมขับรถเป็นนะครับ” เห็นขาสั้นๆแบบนี้ แต่กูเหยียบเบรกได้นะเว้ย
เขามองหน้าไม่เชื่อใจสักครู่ก่อนจะส่งกุญแจให้ เป็นไปได้ว่าอาจจะจำได้ว่าก่อนนี้ก็มีลูกจ้างไม่รักดี ขโมยกุญแจรถไปขับเก็บในโรงจอดให้อยู่เหมือนกัน ในตอนนี้เจนรักษ์มาอยู่ในรถของเขาก่อนที่จะปรับที่นั่งเสียใหม่ หืมมมม ขนาดความยาวขานี่ห่างกันชัดเจนขนาดที่ว่าต้องปรับอยู่นานกว่าจะมั่นใจได้ว่าหยิบจับหรือเหยียบทุกอย่างได้พอเหมาะ คิดว่าพรุ่งนี้เจ้าของรถคงด่าไม่น้อยที่ปรับที่นั่งซะทำขายาวๆของเขาชิดกับพวงมาลัยแบบนั้น
เจนใช้ความระมัดระวังในการขับรถบนถนนที่ลื่นได้ดี ก็บอกแล้วว่าขับได้ อยากจะหันไปขิงเสียหน่อยแต่ก็เห็นว่าอีกฝ่ายที่นั่งข้างๆนั้นชิงหลับไปแล้ว ไม่รู้ว่ากลัวจนต้องสะกดจิตตัวเองให้หลับหรือเปล่า แต่นี่เจนก็พามาส่งถึงบ้านแล้วนะเฮ้ย ลืมตาหน่อยเด้!
“คุณรบครับ ถึงแล้ว” หันไปบอกให้คนขี้เซาได้สะดุ้งตื่นมาดู เริ่มเข้าใจแล้วล่ะที่เขาว่าเจ้ากบน้อยเหมือนพ่อกบมาก และไอ้มากนี่มันมากขนาดไหนกัน
คงมากที่สุดคือตอนนอน….
“อา…ขอบคุณมาก” เขาหันมาบอกก่อนจะหันไปอีกด้านเพื่อแอบหาว โหหหหหหหห โมเอ้กว่าไอ้เจนก็คุณรบนี่ละครับ
ปล่อยคุณรบลงก็ไปจัดการเก็บรถ เอาของลงไปเก็บให้เรียบร้อยก่อนจะขึ้นไปดูเจ้ากบน้อยที่คุณอำไพเอาเข้านอนด้วยตนเอง ไม่รู้ตื่นมาจะงอนหนักไหม แต่ไม่เป็นไร นี่ง้อเก่ง จะง้อให้ดู เปิดประตูห้องเข้าไปก็ได้เห็นใบหน้าน่ารักของเด็กน้อยกำลังหลับอย่างสงบ น่าจะฝันอะไรสักอย่าง ทำปากยุบยับน่าจับฟัด แต่ต้องอดใจและเดินเข้าไปอาบน้ำ วันนี้ทั้งวันเหนอะหนะตัวไม่น้อย อากาศแบบมีฝนอย่างนี้ทำให้เจนเลือกที่จะอยู่ในอ่างอาบน้ำเพื่อผ่อนคลาย ทำไปทำมาก็เห็นว่าตัวเองอยู่มาร่วมครึ่งชั่วโมงแล้ว หากดึกไปกว่านี้ พรุ่งนี้ก็คงไม่ตื่นอีกเช่นเคย
แต่งตัวเสร็จก็ออกมาจากห้องน้ำ ความเหนื่อยล้าและน้ำร้อนที่ทำให้ร่างกายได้ผ่อนคลายก่อให้เกิดความง่วงโจมตีกันฉับพลัน กำลังจะเดินมาที่คอกของน้องวิน ก็พบกับวัตถุประหลาดที่ใหญ่กว่าตุ๊กตาพี่หมีของน้องซึ่งถูกโยนไปไว้ตรงไหนแล้วก็ไม่รู้ ประมวลผลในสมองของตนว่าควรจะทำเช่นไรแต่ก็ไม่ได้คำตอบ ในที่สุดไอ้หมีที่อยู่ไหนก็ไม่รู้กับผ้าห่มผืนใหม่ในตู้ก็ถูกนำมาคลุมตัว….ไม่ใช่ตัวเจนหรอกครับ
ตัวคุณรบที่นอนอยู่ข้างๆเจ้ากบน้อยนั่นแหละ
เจนก็ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดีกับสถานการณ์แบบนี้ คุณรบอาจจะเดินเข้าบ้านเพื่อมาอาบน้ำก่อน และเข้ามาหาน้องวินในระหว่างที่เจนกำลังอาบน้ำ นอนมองลูกไปสักพักก็นอนหลับจริงๆไปซะงั้น อันนี้โทษเป็นความผิดไม่ได้ เพราะมันคือการเบียดเบียนที่ดูน่ารักที่สุด
“……..” แล้วเจนเอาไงดีล่ะ ไอ้เจนที่ประกาศตัวว่าจะไม่มีเรื่องชู้สาวกับเจ้านาย ไอ้เจนที่ต้องดูแลน้องหากตื่นมากลางดึก ไอ้เจนที่ไม่มีที่นอนในคอกเพราะถูกคนตัวใหญ่ยึดไปหมด ไม่ใช่….จริงๆก็หาที่นอนในคอกได้แต่ใครจะไปนอนละครับ และถ้าใครไม่เข้าใจเหตุผล
ก็กลับไปอ่านประโยคข้างต้นที่ว่า ‘จะไม่มีเรื่องชู้สาว’ ใหม่นะ
ผ้าห่มของเจนถูกนำมาใช้ โชคดีที่ผืนมันใหญ่และหนาพอจะทำเป็นฟูกนอนและผ้าห่มได้บางส่วน พี่หมีของน้องที่ตอนนี้รู้แล้วว่าอยู่ที่ไหนถูกทำมาเป็นหมอนหนุนและหมอนข้างในคราเดียว เจนซุกตัวนอนแยกจากคนทั้งสองออกมาเพื่อเลี่ยงคำครหาต่างๆที่อาจจะมีในอนาคต ปิดสวิตท์ตัวเองจากการสื่อสารและความคิดทุกอย่างออกไป วันหยุดได้หยุดแต่เหมือนไม่ได้หยุดของเจนจบลงแล้ว
และเจนก็จะได้เริ่มต้นวันทำงานเหมือนคนอื่นๆเขาอีกครั้ง ในวันอังคาร…..
xxx
กี่ครั้งแล้วนะที่เผลอหลับไปแบบไม่รู้ตัว
3 ครั้ง ถ้าจำไม่ผิด….และทุกครั้งต้องอยู่ในสายตาของเจนรักษ์เสมอไปจนอีกฝ่ายทนไม่ไหวต้องทำอะไรบางอย่างขึ้นมา ถ้าถามว่าทำไมเราถึงเจอกัน คำว่าบังเอิญอาจจะไม่ใช่คำที่ดูมากหรือเกินจริงเท่าไหร่ เพราะในความเป็นจริง ไม่มีใครบอกหรือไม่มีใครรู้ว่าเราจะมาเจอกันในสถานที่ซึ่งผิดธรรมชาติสำหรับเขาแบบนั้น นักรบไม่ได้ชื่นชอบการมานั่งดูหนังในวันธรรมดาแบบนี้ เขามักจะทำงานจนดึก ไม่ก็กลับบ้านไปพักผ่อนเสียมากกว่า และในวันนี้เขาเลือกอย่างหลัง
แต่ฟ้าฝนไม่เป็นใจ…..
โธ่เว้ย….คือคำที่เขาสบถในใจ ตั้งใจจะกลับไปกินข้าวกับเจ้ากบน้อย เลยออกจากบริษัททันทีที่จัดการงานด่วนเสร็จ เขาไปต่างจังหวัดแต่เช้า และกลับมาในช่วงบ่าย ทำงานในรถมาตลอดทางไม่ได้หยุดพัก กลับมาก็ลุยต่อรวดเดียวจนแทบไม่ได้กินอะไร พอกลับบ้านฝนก็ลงมาซะตอนที่อีกครึ่งทางจะถึงเสียอย่างนั้น นักรบถอนหายใจออกมา อาการหิวข้าวที่ไม่น่าจะทนไหวทำให้เลือกเลี้ยวรถเข้าห้างสรรพสินค้า จัดการอาหารไปหนึ่งมื้อ ก่อนที่จะออกไปดูฟ้าฝน แต่….ฟ้าก็ยังไม่ให้เขากลับบ้านอยู่ดี
2 ชั่วโมง….คือระยะเวลาที่แอพพลิเคชั่นพยากรณ์อากาศที่ไม่รู้เชื่อได้หรือเปล่าบอกมา แต่เขาก็มีควาหวังแค่นั้น ลืมไปได้เลยมื้อเย็นกับตาหนู ส่งเข้านอนเหรอ เขาคงไม่ได้ทำหรอก และหวังว่าพี่เลี้ยงจะทำให้แทน เขาโทรกลับบ้านเพื่อบอกว่าจะกลับดึก ไม่ต้องเตรียมอาหารให้ ตอนนั้นจึงได้รู้ว่าเจนรักษ์ก็ขอลาวันนี้เหมือนกัน และตอนนี้เจ้าตัวเล็กก็อยู่ในการดูแลของพี่เลี้ยงของเขาทั้งวัน
หลังจากวางสาย เขาก็คิดหากิจกรรมที่จะทำ ด้วยความที่เหนื่อยเกินกว่าจะไปใช้ชีวิตในลานโบว์ลิ่งแก้เครียด เขาจึงเลือกที่จะไปนั่งเฉยๆในโรงหนังแทน ระหว่างที่ต่อคิวก็หงุดหงิดใจไม่น้อยที่แถวเลื่อนช้า แม้ว่าจะใช้ระบบอัตโนมัติแล้วก็ไม่ได้หมายความว่าการจัดการจะดีขึ้นเลย หงุดหงิดไปได้สักพักก็รู้สึกได้ว่ามีบางสิ่งบางอย่างชนเข้าที่หลัง และคำขอโทษนั้นก็ดังขึ้นมา
เป็นเจนรักษ์…..
เป็นความบังเอิญที่แม้แต่เขาก็ยังตกใจ แต่ในฐานะของเจ้านายที่ดี….เขาก็จัดการจ่ายค่าตั๋วหนังให้อีกฝ่ายที่มาดูเรื่องเดียวกัน ตรงนี้ก็ความบังเอิญอีกเช่นเคย ที่เชื่อเช่นนั้นเพราะของที่เต็มไม้เต็มมือทำให้รู้ว่าอีกฝ่ายก็อยู่ที่นี่มาสักพักแล้ว เมื่อเห็นเจนถือของจนตัวเอียงอย่างไม่ดูสภาพและความสามารถก็ทำให้เขาหงุดหงิดใจขึ้นมา นักรบจึงเลือกที่จะเดินไปคว้าถุงนั้นและพาอีกฝ่ายเอาของไปเก็บ อย่างไรเสียก็ต้องกลับด้วยกันอยู่แล้ว
มันเป็นเรื่องปกติที่คนบ้านเดียวกัน มาเจอกัน ก็ต้องกลับด้วยกันใช่ไหมล่ะ!
เราพากันกลับมาที่โรงหนัง สั่งป็อปคอร์นและน้ำดื่มมา เขาเลือกที่จะให้คนตัวเล็กถือป็อปคอร์น เพราะสภาพอีกฝ่ายที่สั่นนิดๆด้วยอากาศหนาวทำให้รู้สึกสงสารจนไม่อยากจะส่งแก้วน้ำให้ถือ โชคดีที่เขาเป็นคนขี้ร้อนและเสื้อสูทนี่มันก็เกะกะพอดี จึงส่งให้คนตัวเล็กใส่ในขณะที่ดูหนัง เราต่างก็อยู่ในโลกส่วนตัวของตัวเอง จนกระทั่งหนังเริ่มได้ไม่นาน เขาก็ไม่สามารถฝืนธรรมชาติได้อีก นักรบหลับไปทั้งอย่างนั้นโดยไม่หวั่นใจว่าจะมีใครมายุ่งกับทรัพย์สินมีค่าของเขาเลย
อาจจะเพราะข้างๆตัวมีใครอีกคนที่คอยจะบอกเตือนกันให้อุ่นใจในยามนี้
“………….” และเขาก็มาหลับต่อในรถอีกที ทั้งนี้เพราะอีกคนอาสาที่จะขับรถให้ ก็รู้หรอกว่าเจนรักษ์ขับรถเป็น แต่เห็นตัวบางๆถือของเดินตัวเอียงแบบนั้นก็อดจะหวงรถไม่ได้ แต่จนแล้วจนรอดก็ปลอดภัย แถมหลับสบายมาจนถึงบ้านให้อีกคนเอารถไปเก็บ
นักรบคิดว่าเขาควรจะไปนอนอย่างจริงจังได้แล้ว แต่ก็นะ….ความตั้งใจวันนี้คือกลับมาดูหน้าเจ้าลูบกบนี่ ไม่เป็นไร แม้จะช้าไปเสียหน่อยจนเจ้าตัววุ่นหลับไปเสียแล้ว แต่คนเป็นพ่อที่ดื้อรั้นยิ่งกว่าก็ดันทุรังจะมาหาเพื่อได้มองหน้าสักพักก่อนจะกลับไปนอนอย่างสบายใจ ใบหน้าไร้เดียงสาที่หลับใหลเหมือนเทวดาตัวน้อยทำให้คนเป็นพ่อยิ้มออกมา เขาขอต่อเวลาอีกนิดเพราะเจนรักษ์ยังไม่อยู่ที่นี่ แต่ไม่คิดเลยว่าความคิดก็เป็นได้แค่ความคิด เพราะในทางปฏิบัติ….
นักรบได้ต่อเวลาเกินไปหลายชั่วโมงเลยทีเดียว…..
“………….” และนั่นคือครั้งที่สามที่เผลอหลุดอย่างรุนแรงออกไป เขาจ้องมองคนที่ประกาศตัวชัดเจนว่าจะไม่ข้องเกี่ยวกับเขาในเชิงนั้นแต่ก็ทำตัวไม่ถูกในสถานการณ์เมื่อหลายชั่วโมงก่อน เจนรักษ์นั้นห่มผ้าให้กันตอนไหนเขาไม่รู้ หลับไปตอนไหนก็ไม่ทราบ แต่สิ่งที่เห็นได้ชัดเจนในตอนนี้คืออีกคนหอบผ้าผ่อนไปนอนนอกคอกน้องวินซะไกล กะเอาให้ไกลจากเขาที่สุดเท่าที่เป็นไปได้ นักรบอยากจะขำออกมา แต่ก็คิดได้ว่าเขาไม่ได้จริงจังกับเรื่องนี้แค่ฝ่ายเดียวจริงๆ เจตนาของเจนรักษ์ดูชัดเจนแต่ในทางปฏิบัติก็เหมือนจะทำเขาหน้าชาไปนิดๆอย่างไม่มีสาเหตุเหมือนกัน ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกแบบนี้ไปได้ แต่ก็นะ
มันรู้สึกไปบ้างแล้ว….
“คุณ…คุณ ตื่น” แล้วนอนอย่างนั้นจะไม่ปวดตัวหรอกหรือ บุคคลผู้มาแย่งที่นอนประจำตำแหน่งของเจนรักษ์ตื่นมาตอนเช้ามืด คิดทบทวนเรื่องราวต่างๆก่อนจะตัดสินใจเดินมาเรียกให้เจ้าของที่กลับไปนอนดีๆ
“อื้อออออ”
“คุณ กลับไปนอนกับน้องวิน”
“น้องวิน งือออออออ” ตื่นยากตื่นเย็นเหมือนกันนะนี่ ขี้เซาชะมัด
นักรบที่ทำอะไรไม่ถูกนั้นได้แต่จ้องมองเจนรักษ์ที่เอาใบหน้าซุกกับพุงหมี ท่าทางงัวเงียไม่ยอมตื่นนั้นดูเหมือนเด็กดื้ออย่างไรอย่างนั้น แล้วที่ชอบบอกว่าตาวินดื้อนี่ ไม่ได้ดูตัวเองเลยหรือไง งอแงเป็นเด็กเชียวนะคุณพี่เลี้ยง เขาส่ายหน้าอย่างระอาก่อนจะสะกิดเบาๆอีกครั้ง อีกคนร้องอื้ออา แต่ไม่ยอมตื่น
“อื้อ เจนง่วง”
“คุณ ไปนอนดีๆ”
“อื้อออออ ปล่อยเจนนอนตรงนี้” เออ….จะนอนตรงนี้ก็ได้ แต่มันไม่สบายไม่ใช่เหรอ
“เจน ไปนอนดีๆ ลุก เร็วเข้า” เขาเรียกซ้ำอีกครั้ง โดยที่ไม่รู้ตัวเลย
ว่าได้เรียกชื่ออีกฝ่ายออกไป…..
“……….”
“……….”
“……….”
เป็นความเงียบงันเพียงชั่วครู่ ไม่มีเสียงโต้แย้งอะไรแต่ก็ไม่ขยับอยู่ดี เขาถอนหายใจออกมา ก่อนที่อีกฝ่ายจะค่อยๆลุกนั่ง หัวฟูๆกับหน้ายุ่งๆบวมๆตามธรรมชาติของมนุษย์ยามตื่นนอนทำให้เขารู้สึกว่าไม่ได้มีแค่ตนคนเดียวที่หมดสภาพ อย่างน้อยเรื่องนี้ก็เอามาล้อแซวกันไม่ได้ อีกคนจ้องมองกันตาแป๋วก่อนจะขยี้ตา เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยขัดใจแต่ไม่ได้พูดอะไรออกไป
“ตื่นไปนอนดีๆ” เขาบอก ก่อนจะลุกขึ้นกลับไปนอนต่อที่ห้องโดยไม่ได้สนใจว่าห้องที่ตนจากมา คนในนั้นมีสภาพเช่นไร
ยังเหลือเวลาอีกสักพักกว่าที่เขาจะได้เวลาตื่นไปทำงาน นักรบกอดหมอนข้างเอาไว้ก่อนจะหลับตาเพื่อกลับไปสู่โลกแห่งความฝันอีกครั้ง แต่เขาพบว่ามันค่อนข้างจะเปล่าประโยชน์เพราะสมองของตื่นเต็มที่แล้ว และมันก็ประมวลผลต่างๆได้มากและรวดเร็วเหมือนปกติ ทั้งหมดนี้ต้องโทษเจนรักษ์ที่ทำให้เขาเสียเวลาอยู่ด้วยนานเกินไปจนกลับไปหลับไม่ได้ แต่จะเดินไปโทษอีกฝ่ายเลยก็ไม่ถูกนัก
ก็เป็นเขาไม่ใช่เหรอที่ยังยืนกรานจะปลุกให้ตื่นอย่างนั้นน่ะ!
ทิ้งให้นอนพื้นแข็งๆก็ได้ไม่ใช่เรอะ!
xxx
“นิสัยไม่ดี” เจนรักษ์ที่กลับมานอนที่ตัวเองนั้นจิ้มแก้มเจ้ากบน้อย ทำร้ายพ่อไม่ได้เลยตอแยลูกเขาเล่นอย่างนี้ก็ได้เหรอ!
ดูเหมือนอุณหภูมิร่างกายของเขายังคงทิ้งไว้ตรงนี้ ที่ประจำที่เจนรักษ์มักจะนอนข้างๆน้องวินนั้นอุ่นเกินกว่าจะเชื่อว่ามันเคยเป็นพื้นที่ว่างเปล่าต้องลมแอร์ มันทำให้เจนเงียบ และความคิดของตัวเองก็ว่างเปล่าไปไม่เป็น นี่คงเป็นอีกครั้งที่รู้สึกยุ่งเหยิงแต่ไม่มีอะไรในหัวเป็นชิ้นเป็นอัน ใบหน้าก็รู้สึกยุบยิบ ใจก็เต้นแรง น่าหงุดหงิดจนต้องจิ้มแก้มเจ้าก้อนเล่นแก้เขินไป อาการแบบนี้ท่าจะเป็นหนัก ปกติมโนอยู่คนเดียวก็เป็นบ้าอยู่ข้างในคนเดียวไง มันไม่เคยออกชัดออกแก้มออกตาได้ขนาดนี้ อย่าเรียกว่าเป็นบ้าดีกว่า เรียกว่าผิดปกติจนเกินคำบรรยายจะดีกว่า
แค่คิดว่าตัวเองตื่นมาเห็นภาพเขาที่เพิ่งตื่นมาปลุกกันแบบนั้น
“อ้บๆๆๆๆๆๆๆๆ” พอไม่ได้ดั่งใจจะร้องแหกปากดังๆก็ไม่ได้ แต่ก็ขัดใจเลยร้องเสียงกบออกมาเอง ห้ามคิด ต้องหยุดคิด กำปั้นเล็กๆทุบลงกับเบาะไม่ยั้งเบาๆ เพื่อกันไม่ให้ลูกกบตื่นและพ่อกบรู้ตัว ทุกอย่างจึงต้องแอบทำ
แต่แบบนี้มันเก็บกดจะเป็นบ้าแล้วครับ
“ฮือออออออออออออออ” อยากจะร้องไห้แต่ไม่มีน้ำตาออกมา แล้วนี่จะเอาหน้าที่ไหนอุ้มลูกเขาไปบ้ายบายตอนเช้าล่ะ แกล้งตายไปเลยได้ไหม ยากกว่าที่โดนมอมแล้วตื่นมาเปลือยเปล่าในโรงแรมกับผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้
คือการตื่นมาแล้วเห็นผู้ชายในชุดนอนมาปลุกกันในห้องนอนเด็กนี่แหละครับ!
แล้วผู้ชายคนนั้นเสือกเป็นพ่อของเด็กด้วย แล้วกูนี่เป็นผีบ้าอะไร!!!
“โงยยยยยยยยยยยยย” เช้านี้
ไอ้เจนคิดดีไม่ได้แล้วจริงๆ
xxx
และคนคิดไม่ดีก็ไม่ได้มีแค่เจนคนเดียวจริงๆ
เพราะคุณรบตื่นสาย….ส่วนเจน ก็จะงีบพร้อมน้องวินตอนกลางวันเลยถ่างตาไว้ลงมาทำงาน พิธีกรรมช่วงเช้าเปลี่ยนเป็นสาย จะ 11 โมงอยู่แล้วคุณรบเพิ่งลงมา เราสองคนจ้องมองตาโหลๆของกันและกันแบบเหมือนจะรู้แต่ก็ไม่รู้ดีกว่าอะไรประมาณนั้น ไม่มีใครพูดเรื่องที่เกิดขึ้นเลย เออ…จริงๆมันก็ไม่มีอะไร กะแค่เปลี่ยนที่นอน นอนไม่หลับ และลากยาวมายังเช้าจนสายแบบนี้ เป็นเรื่องธรรมดามาก แต่ทำตัวเหมือนลอบเป็นชู้กันแล้ว….
“น้องวินบ้ายบายคุณพ่อสิครับ” เจนรักษ์นั้นคว้ามือที่เจ้ากบน้อยอมอยู่ออกมาโบกมือให้เขา นักรบเพียงแค่มองและบีบแก้มนุ่มนั่นที จริงๆก็ไม่อยากที่จะเผชิญหน้ากัน แต่แค่มองตาอีกฝ่ายก็เหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่าง
“ไปละนะ” คำนี้คงบอกลูกละมั้ง
“น้องวินให้คุณพ่อหอมทีสิครับ บอกคุณพ่อให้ขับรถไปทำงานดีๆนะ” อันนี้ลูกก็คงบอกพ่อละมั้ง
“…………..”
“…………..”
“ไปล่ะ” ง่อววววววว ก็พูดดีนะ แล้วก็พยายามแล้วด้วย
แต่ทำไมกูคิดดีไม่ได้เลยวะ……
Talk: เรือรบเจนมาเทียบท่าอีกครั้ง เรื่องบังเอิญหรือพรหมลิขิตไม่รู้ที่ทำให้น้องมาต่อคิวพี่เขาพอดี แต่คนซึนคือคนซึน ไม่มีหรอกค่ะจะกอดเขาไว้แล้วดูหนัง พี่ก็กอดอกนอนหลับไม่มีซบนะคะ ยังดีที่ขี้ร้อนเลยเอาเสื้อมาให้น้องใส่5555
ฝากติดตามต่อไปด้วยนะคะ Twitter #เจนไม่นก @reallyuri
หัวข้อ: เ จ น ไ ม่ น ก (ลูกชุบของอัศวิน : 7) 23.1.2019 P.36 ตอนจบ (อ่าน 170715 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก