#เจนไม่นก
น้องวินเป็นกบเคโระเคโระส่วนพี่เจนเป็นนกฮูกฮูก
นี่ก็ไม่เคยจะรู้อะไรกับเขาบ้างเลย….
พระพายที่ทราบเรื่องแผนการแปลกๆของคุณผู้หญิงก็ได้แต่ปลงตก ในเมื่อพี่เจนยังเอาแต่ช้อปปิ้งจับน้องแต่งตัวชุดกบแล้วถ่ายรูปจนครบทุกมุมบ้าน และพอว่างจากการเลี้ยงกบก็หันไปเอาดีกับการทำขนมอบให้ทุกคนได้ชิมแบบนี้ เห็นทีบ้านรัตนสกุลคงได้เตรียมต้อนรับสะใภ้ใหม่ขึ้นมาจริงๆ
“อ้าวน้องพาย มากินมัฟฟินไหม พี่เจนเพิ่งอบเสร็จเลย” พระพายนั้นส่ายหน้าอย่างระอาแต่ไม่ได้มีความตั้งใจจะปฏิเสธคำชวน เราสองคนช่วยกันขนขนมหวานและชามาที่ห้องรับแขก ทั้งนี้ไม่ใช่ว่ามีแขกหรอกนะ แต่เพราะทุกคนนั่งอยู่ที่นั่น และน้องวินก็หลับอยู่ในสายตา
ตื่นมาน้องจะได้ไม่โวยวายว่าพี่เจนทิ้งไปไหนอีก
เจ้าตัวเขาจะรู้ไหมนี่ว่าได้ทำอะไรลงไปบ้าง นอกจากจะทำให้ลูกเขาติดหนึบเป็นตังเมแบบนั้น ยังมีหน้ามาอวดฝีมือปลายจวัก คอยทำขนม ชงชาให้แม่เขาอยากได้มาเป็นสะใภ้อีกอย่างนี้ พระพายได้แต่เงียบไม่ได้พูดอะไรออกไปแต่ก็พิจารณามองความเหมาะสมแบบที่คุณผู้หญิงน่าจะพอใจไปด้วย กับเรื่องมีลูก คุณหญิงคงไม่มีปัญหาอะไรอีกเพราะคุณรบมีน้องวินอยู่แล้ว ในแง่ของชาติกำเนิด หากไม่มองแบบในละครน้ำเน่าแบบนั้น ไม่ว่าพี่เจนจะเกิดมาในครอบครัวแบบไหน แต่การศึกษา ความสามารถ และพื้นฐานนิสัยคงเข้าตาไม่น้อย
พระพายเห็นด้วยที่ว่าพี่เจนเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดในตอนนี้เหมือนกัน!
แต่จะให้เห็นดีงามกับบรรดาชาวเรือเลยก็ดูจะไม่ดี อีกอย่างพี่เจนกับคุณรบในสายตาของพระพายก็ไม่ได้ดูเหมือนจะมีอะไรเถือกนั้นเลยสักนิด แถมเดินห่างอย่างกับกลัวว่าอีกฝ่ายจะเป็นเชื้อโรคแบบนั้นเนี่ยนะไปดูหนังด้วยกัน ถ้าไม่มีรูปมายืนยัน พระพายต้องคิดแน่ๆว่าเป็นข่าวลวง และภาพมันตำตาแบบนั้นจะไม่ให้เรือเดินได้ไง!
“เจน มัฟฟินอร่อยจังเลยลูก” คุณพรรณีเอ่ยชมออกมา พี่เจนได้กลายเป็นลูกอีกคนไปตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่มัฟฟินอร่อยจริง พี่เจนทำทุกอย่างที่กินแล้วอ้วนได้อร่อยทั้งนั้น
“จริงเหรอครับ นี่คราวหน้าผมอยากลองทำเค้กโรลแบบญี่ปุ่นด้วย มีคนช่วยกินแล้วดีใจจัง” พี่เขาคิดแค่นี้จริงๆครับ จะทำขนมอะไร และจะหาซื้อชุดรูปกบเคโระให้น้องวินใส่ที่ไหน แค่นั้นจริงๆ
พวกเราตั้งวงน้ำชายามบ่ายในบ้านกันตลอดช่วงเวลาที่น้องวินหลับอยู่ พี่เจนคงไม่รู้เลยว่าเรื่องต่างๆที่โดนถามนั้นถูกเอาไปประเมินการเป็นสะใภ้ที่ดีของบ้านนี้ ยิ่งพี่แกตอบอย่างใสซื่อเรื่องอบเค้กกับเรื่องไอติมของน้องวินมันยิ่งไปตอกย้ำความเป็นแม่บ้านที่ดีของคุณรบเข้าไปใหญ่ พระพายจะห้ามก็ห้ามไม่ได้ มันหนักปากอย่างบอกไม่ถูก
เราสองคนได้มีโอกาสยกถาดออกมาด้วยกันเพื่อเก็บล้าง ในจังหวะนั้นเองพระพายคิดว่าควรจะลอบถามเสียหน่อยเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้น และในส่วนการเลือกฝ่ายก็ขอดูอีกที พระพายไม่ใช่คนโง่ที่จะมโนแบบไร้เงื่อนงำเหมือนทุกตัวละครในเรื่องนี้!
“พี่เจนครับ”
“อะไรเหรอพระพาย”
“วันก่อนพายแวะไปซื้อของกินที่ห้างให้แม่มา พายว่าเห็นพี่เจนด้วยนะ”
“วันที่พี่ซื้อชุดปากกาสีมาให้เรานะเหรอ แล้วทำไมไม่ทักกันหน่อยล่ะ”
“ก็….ผมเห็นพี่ไม่ได้มาคนเดียวนี่”
“………….”
“เห็นอยู่กับคุณรบเลยไม่กล้าเข้าไปทักนะครับ” โกหก! พระพายโกหกตกนรกหัวโต!
“อา….จริงสิตอนนั้นมีคุณรบด้วยนี่นา”
“ไปซื้อของให้น้องวินด้วยกันเหรอครับ” พระพายเลียบเคียงถาม อ่านท่าทางของเจนรักษ์ที่ก้มหน้าลงไม่ค่อยออกนัก
“เปล่าหรอก บังเอิญเจอน่ะ”
“บังเอิญ?”
“คือพี่ติดฝน…กลับบ้านไม่ได้เลยว่าจะดูหนังสักเรื่องฆ่าเวลา เผอิญเจอคุณรบตรงที่ซื้อตั๋ว มาคนเดียวเหมือนกัน แล้วเผอิญจะดูเรื่องเดียวกันด้วย คุณรบคงเห็นเป็นลูกจ้างเลยจ่ายค่าหนังให้” เออ! มันก็เหมือนจะมีเหตุผลนะ
แต่มันก็ทะแม่งๆอยู่ว่ะ
“พี่ของเยอะด้วย คุณรบเลยให้กลับด้วยกันจะได้เอาของไปใส่ในรถด้วยไง” คือพี่เจนก็พูดเหมือนจะมีเหตุผลนะ เออคือพี่เจนก็มีเหตุผลแหละถ้าเรื่องที่พูดเป็นเรื่องจริง
แต่ความบังเอิญมันเยอะไปปะวะ?
“บังเอิญ….จังเลยนะครับ”
“อืม ก็เหมือนที่พระพายก็บังเอิญติดฝนแล้วเจอพี่ไง วันหลังเจอกันต้องมาทักนะ” จริงๆแล้วพระพายกับพี่เจนไม่มีเรื่องบังเอิญอย่างนั้นเกิดขึ้นหรอก และมันเป็นไปไม่ได้เลยที่พระพายจะไปปรากฏตัวที่นั่น ถ้าเห็นฝนตั้งเค้า พระพายไม่ทนหนาวอยู่ในห้างหรอก ต่อให้ต้องเปียกฝน พระพายก็จะนั่งมอเตอร์ไซค์กลับบ้าน!
แต่ความบังเอิญของ ‘รบเจน’ นี่ดูมีบุญนำพามีวาสนาร่วมกันจริงๆนะ!
อย่างไรก็ตาม เรื่องราวที่ได้ฟังจากปากเจนก็ไม่ได้ทำให้ความสงสัยและความต้องการเลือกข้างของพระพายชัดแจ้งแต่อย่างใด ทว่าสิ่งหนึ่งที่พระพายได้เรียนรู้เพิ่มเติม คือคนเราเรือจะเดินไม่เดิน มันไม่จำเป็นต้องมีคนช่วยแจวหรอก ถ้ามันจะใช่อยู่แล้วล่ะก็…..
พรหมลิขิตจะนำพาความบังเอิญมาหาเราเอง!
xxx
“อะไรนะพาย” เพราะน้องพายเรื่องไม่ได้ว่าจะชิปหรือไม่ชิป เลยมาถามคนที่ยังไม่ได้เลือกข้างเช่นกันว่าเขาคิดอย่างไร และคนๆนั้นก็คือแม่…
แม่…ที่เลิกอคติใส่พี่เจนแล้ว
“แม่ว่าคุณรบดูไปด้วยกันได้กับพี่เจนไหม”
“ยังไงของเอ็งวะ ถามอะไรแปลกๆ” ทำไมแม่เข้าใจยากจัง หรือว่าเรื่องที่พระพายถามมันยากไป
“ก็แบบ…แม่ว่าถ้าคุณรบกับพี่เจนเขารักกันนี่จะดีไหม”
“เอาอะไรของเอ็งมาพูด ติดเชื้อมโนแบบไอ้เจนมาเหรอ” อย่าพาดพิง…ขอร้อง….
“คือผมสมมตินะ ว่าพี่เจนกับคุณรบเขา….”
“มันไม่งาม ใครมาได้ยินเข้าเขาจะหาว่าไอ้เจนมันหาเรื่องจับเจ้านาย” อย่าเพิ่งขัดสิ! แล้วใครกันที่เคยปรามาสเขาไว้แบบนั้นในตอนแรก ก็ตัวเองไม่ใช่เหรอ
“แล้วแม่ว่าเขาดูเหมาะสมกันไหม”
“เอ็งจะอะไรนักหนา ไอ้เจนมันก็ลูกคนใช้ ถ้าคุณรบเอามันทำเมีย มีหรือว่าคุณหญิงเขาจะยอม”
“ยอมสิแม่ คุณหญิงบอกว่ายอม”
“หะ!”
“แล้วถึงพี่เจนจะลูกคนใช้ แต่พี่เขาก็จบมหาลัยมานะแม่”
“แต่นั่นมันคุณรบนะเอ็ง”
“คุณรบแล้วไง ห้ามว่าพี่เจนของพายนะ”
“อะไรของเอ็งเนี่ย ไอ้พาย!”
“พายเบื่อจัง คนชอบคิดว่าพี่เจนสู้คนนั้นคนนี้ไม่ได้ ทั้งๆที่พี่เขาออกจะเก่ง ไม่นับเรื่องที่น้องวินกับคุณหญิงชื่นชอบ พี่เจนเรียนจบตั้งเมืองนอกเมืองนา การศึกษาและประวัติการทำงานก็ดี” ติดที่เคยคบกับเจ้านาย แต่นั่นไม่เกี่ยวไหม ไม่!
จริงๆแล้วมันไม่เกี่ยวทั้งหมด พายกำลังหลงประเด็น!
“เอ็งว่าอะไรนะ ไอ้เจนเนี่ยนะ แล้วแกไปรู้มาจากไหน”
“ก็คุณหญิงบอก”
“ตายห่าแล้ว! นี่ข้าเล่นไปจงเกลียดจงชังว่าที่ลูกสะใภ้คุณหญิงท่านและแม่ยายคุณรบเลยเหรอ”
“ยัง แม่ ยัง!” เขายังไม่ได้กัน!
“ทำไงดีล่ะไอ้พาย เอ็งยังเรียนไม่จบเสียด้วย” แล้วจะไปหาเงินจากไหนมาส่งเสีย
“แม่! อย่าเพิ่งคิดไปไกล”
“แม่ต้องไปขอโทษไอ้เจนหรือเปล่า”
“พี่เจนเขายังไม่ได้เป็นแฟนกับคุณรบนะ”
“อ้าว!”
“แม่นี่ไม่เข้าใจผมเลย” เลิกๆ เลิกถามได้แล้ว! เอาเป็นว่าพระพายจะชิปคู่รบเจนเหมือนคนอื่นไหม….
ค่อยให้คุ้กกี้ทำนายกันละกัน!
xxx
นักรบยืนลังเลอยู่หน้าห้องนอนของลูกชายอีกครั้ง แต่วันนี้มันดูจะเร็วไปสักหน่อย
เขาเคาะห้อง 2-3 ครั้ง แต่เจนรักษ์ก็ไม่ได้เดินมาเปิดให้อย่างรวดเร็วเหมือนทุกครั้ง เกิดอะไรขึ้นในห้อง โดยไม่รีรอเพราะมีสิทธิ์อยู่เต็มเปี่ยม นักรบบิดลูกบิดเขาไป พอดีกับที่อีกฝ่ายกำลังจะเดินมาเปิดประตูให้กัน ดวงตาของเราประสาน ก่อให้เกิดความกระดากอายอยู่ในความรู้สึกซึ่งไม่สะท้อนจากแววตา
“ขอโทษครับ กำลังจะไปเปิดพอดี”
“ทำอะไรอยู่”
“กำลังจะนวดให้น้องอยู่ครับ คุณรบรอแป็ปนึงได้ไหม เดี๋ยวผมไปเคาะห้องเรียกถ้าเสร็จแล้วนะครับ” เขาขมวดคิ้ว รู้สึกต่อต้านประโยคนั้นอยู่ไม่น้อย
“นวดให้ตาหนูอยู่เหรอ”
“ครับ”
“ผมจะเข้าไปดูด้วย”
“เห”
“ไม่ได้เหรอ” เอ่อ เพราะต้องการป้องกันความเสี่ยงเลยไม่อยากอยู่ด้วยกันสองต่อสอง แต่คำว่าเสี่ยงนั้นๆ ไม่ได้ดูเป็นรูปธรรมเอาเสียเลย เจนเองก็อธิบายไม่ได้เสียด้วยสิว่าระแวงอะไร และเรื่องที่นวดให้ลูกเขามันก็สมควรให้อีกฝ่ายได้มารับรู้ เมื่อนึกตามหลักความเป็นจริงและเจตนารมณ์ที่ดีของตัวเองแล้ว ก็พยักหน้าและเชื้อเชิญให้อีกฝ่ายเข้ามาภายใน
เจ้ากบอ้วนนอนหงายไม่ใส่เสื้อรออยู่บนฟูก รอบตัวรายล้อมไปด้วยตุ๊กตาที่ไม่รู้มากจากไหนเยอะแยะ ดวงตาใสเหมือนลูกแก้วดูแวววาวยามที่ได้เห็นผู้มาเยือน เจ้าตัวเล็กยิ้มโชว์เงือกหัวเราะชอบใจอยู่คนเดียว เขามองไปที่เจนรักษ์ที่ไปจัดเตรียมของมา ท่าทางเหมือนเพิ่งจะอาบน้ำให้ตาหนูเสร็จ เมื่อครู่คงจะกำลังใส่แพมเพิร์ทให้ลูกกบอยู่จึงออกมาเปิดประตูให้กันไม่ได้
“เด็กตัวเล็กแค่นี้ต้องนวดด้วยเหรอ” เขาถาม
“ครับ มันช่วยทำให้นอนง่าย สุขภาพก็จะดี แล้วก็ดีต่อพัฒนาการด้วยครับ”
“………….” ดูมีประสบการณ์ราวกับเคยเลี้ยงของตัวเองมาก่อน
“ศึกษาจากในเน็ตครับ ยูทูปก็มีสอน” ชิงตอบราวกับรู้ว่าจะคิดอะไร
กลิ่นโลชั่นของเด็กที่ถูกเทลงบนฝ่ามือเล็กน้อยเตะจมูกนักรบ เขาได้กลิ่นนี้จากตัวลูกอยู่บ่อยๆแต่เพิ่งเคยได้เห็นขั้นตอนการใช้งาน ในระหว่างที่ทำนั่นทำนี่ เจนรักษ์ก็ชวนเจ้าลูกกบพูดคุยราวกับคุยกันรู้เรื่อง ตัดขาดบุรุษที่สามเช่นเขาออกจากวงโคจรอย่างสิ้นเชิง เริ่มที่นวดจากใบหน้าให้อย่างอ่อนโยนและพูดคุย ตาหนูของเขาดูพอใจกับการปรนนิบัติจากพี่เลี้ยงคนโปรดมาก เพราะดูแลดีแบบนี้สินะ ถึงได้ติดแจ และงอแงตอนที่พี่เจนจะหนีไปไหนต่อไหน
“เอาไว้วันหลังคุณรบจะลองมานวดให้น้องก็ได้นะครับ”
“ไม่ดีกว่า ผมมือหนัก”
“………”
“อันนี้ผมจริงจังนะ” อยากให้รู้ไว้ว่าเจนรักษ์ไม่สามารถบังคับเขาได้ทุกเรื่อง
“ลองดูก่อนไม่เสียหายนี่ครับ”
“ผมกลัว…..” มันไม่ใช่แค่เขากลัวจะทำลูกเจ็บเพราะนวดให้ แต่เขากลัวในทุกเรื่องที่เกี่ยวกับตาหนู
“ครั้งแรก ใครๆก็กลัวครับ”
“เดี๋ยวตาหนูเจ็บ”
“ถ้าน้องเจ็บ น้องมีวิธีแสดงออกให้เราเห็นครับ คุณรบไม่ต้องห่วง ผมอยู่ตรงนี้ด้วย ช่วยดูได้อยู่แล้ว” เจนพยายามจะพูดให้เขาเชื่อถือ
“……….”
“และความกลัวไม่ได้แย่เสมอไปหรอกครับ”
“………….”
“อย่างน้อยมันก็ทำให้เราระมัดระวังจนไม่ทำพลาดอีก….ไม่ใช่เหรอครับ”
“………….”
“………….”
“………….”
“เอ่อ….ผมคงพูดมากไป”
“ไม่…. ไม่เป็นไรหรอก” นักรบเข้าใจ แต่ที่เงียบไปนั้น
เพราะไม่มีใครเคยบอกเขาแบบนี้มาก่อน
ตรรกะง่ายๆ เป็นเรื่องธรรมดาทั่วไป ความกลัวจะทำให้คนเราระมัดระวังและไม่พลาดซ้ำๆ มันเป็นเรื่องง่ายๆ ไม่ได้ลึกซึ้งอะไร ตัวเองก็คงจะคิดได้ หากแต่เพราะความกลัวนั่นแหละ ที่ปิดหน้าต่างวิสัยทัศน์ทุกช่องของเขา และเมื่อเจนรักษ์ซึ่งเป็นคนอื่นพูดมันออกมา น้ำหล่อเลี้ยงบางอย่างก็ได้ไหลซึมเข้าชโลมพื้นดินที่แห้งผาก คำที่ไม่เคยได้ยินได้ฟัง คำที่มีผลเหมือนเป็นเชื้อเพลิงกำลังใจ คำ…..ที่ไม่มีใครข้างกายบอกกัน
คำ….ที่ฟังยังไงก็เหมือนการปลอบโยนพวกขี้แพ้
แต่มีผลทำให้ไม่มีทางยอมแพ้อีกเป็นครั้งที่ 2
“ผมกำลังคิดว่าจะซื้อห่วงยางคอมาให้น้องลอยเล่นในอ่างน้ำ”
“กะละมังในห้องน้ำน้องวินนะเหรอ?”
“ไม่ใช่ครับ เจนจะไปหาสระน้ำแบบเป่าลมของเด็กมาใส่น้ำให้น้องว่ายตอนกลางวัน”
“………..”
“ขอโทษครับ ลืมตัวอีกแล้ว”
“ช่างเถอะ จะเรียกอะไรก็เรียก”
“ครับ”
“บ้านเรามีสระว่ายน้ำ”
“มันใหญ่และลึกไป ผมกลัว” แล้วทีนี้ไม่แทนตัวเองว่าเจนแล้วนะ
“เอาเถอะ จะไปซื้ออะไรก็เบิกเงินแม่ ผมอนุญาตไปซื้อได้”
“ขอบคุณครับ”
“แอ แอ้ออออออออออออ” เสียงเรียกของน้องวินดังขึ้นกลางปล้อง คนทั้งสองสะดุ้ง เริ่มรู้ตัวว่าเราอยู่ในถิ่นใครและเมินเจ้าถิ่นเขาอย่างนั้น
เรียกร้องความสนใจเก่งนะเจ้ากบน้อย!
“จริงด้วยสิ คุณรบรอแป็ปนึงนะครับ” เจนรักษ์นั้นอยู่ๆก็ลุกขึ้นแล้วรีบเดินไปที่ลิ้นชักเสื้อผ้า หยิบชุดสีเขียวตัวนึงขึ้นมาก่อนจะเดินกลับมาที่เดิม
“อะไรน่ะ” เขาถาม ขมวดคิ้วตามสไตล์
“ผมไปเห็นในเน็ต น่ารักดีเลยซื้อมา” โดยไม่ถามความเห็นคนเป็นพ่อของตุ๊กตาที่ตัวเองจับแต่ง เจนรักษ์ได้ทำการยัดเยียดชุดสีเขียวให้ลูกชายของเขาที่อยู่ในสภาพเกือบเปลือย และคนเป็นพ่อก็ได้เห็นว่าไอ้เขียวๆนั่นมันคืออะไร
มันคือชุดกบเคโระ
“น่ารักใช่ไหมครับ มีหมวกฮู้ดตรงนี้ด้วย” ซื้อเอง จับใส่เอง และชมเอง นักรบเริ่มเห็นใจลูกที่โดนชะตากรรมคล้ายๆกัน
“จะซื้ออะไรก็ไปเบิกด้วยละกัน”
“แฮ่ รู้แล้วครัว คุณรบถอยไปจนชิดผนังเลยได้ไหม อย่างนั้นละครับ” เห็นไหม ว่ายังไม่ทันขาดคำ มีสั่งกันอีกแล้ว!
แล้วทำไมเขาต้องทำตาม
“ปรบมือเรียกน้องด้วยครับ อย่าดิ้นสิเจ้าลูกกบ ตื่นเต้นเหรอ” พอสั่งเขาต่อแล้วก็หันไปสั่งลูกของเขาต่อ มันน่าหักเงินนัก
แต่เขาก็ทำตามอยู่ดี
“น้องวินไปหาคุณพ่อสิครับ คุณพ่อเรียกใหญ่แล้วเห็นไหม!” หลังจากที่วุ่นวายกับการหยิบมือถือขึ้นมากดนั่นนี่พร้อมๆไปกับจับเจ้าแสบไม่ให้คลานหนีไปไหน ในที่สุดครูฝึกลูกกบก็จัดการปล่อยนักกีฬาออกจากสนามแข่ง นักรบที่ไม่รู้ไปอารมณ์ดีมาจากไหนก็ยอมเล่นตาม
“ตาหนู มาหาพ่อเร็วๆ อย่างนั้นละครับ เก่งมาก คนเก่ง” เขาปรบมือเรียก ยิ้มไปพลางมองเจ้าลูกกบเคโระกึ่งคลานกึ่งกระโดดมาหาท่าทางตื่นเต้น ระยะทางไม่ยาวนัก ใช้เวลาไม่นานก็อยู่ในระดับที่แค่เอื้อมถึง และในที่สุดเจ้ากบน้อยก็ลอยมาอยู่กับอกพ่อ หัวเราะเอิ๊กอ๊ากชอบใจ คึกจนน่ากลัวว่าคืนนี้จะไม่ยอมนอน แต่เขากำลังมีความสุขมากจึงละเว้นกฏเกณฑ์ทุกอย่าง จมอยู่ในห้วงของความสุข จนลืมมองไปว่ามีบุคคลที่สามนั่งอยู่ด้วย
และไม่ใช่แค่เห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง แต่ยังบันทึกทุกอย่างไว้ในมือ
“ทำดีมากเจ้าลูกกบ!” พี่เลี้ยงเจ้าลูกกบเอ่ยชม ความไร้เดียงสาที่นำมาซึ่งคำชมยิ่งทำให้เจ้าหนูตื่นเต้นไปใหญ่ แต่คนพ่อกลับมาหน้านิ่งแล้ว เมื่อเจนรักษ์ได้เห็นดังนั้นจึงค่อยๆสลดลง
งุ้ย…..ก็อยากให้คนอื่นได้เห็นว่าเหนือพัฒนาการน้องวิน
เราได้เห็นคุณรบในแง่มุมที่ดีกว่า…..
“ขอโทษครับ แต่คุณหญิงอยากเห็น”
“เลยจะส่งให้คุณหญิงดูสินะ”
“ผมเปล่าคิดอะไรไม่ดีนะครับ คือ…ไม่ได้จะประจบด้วย แต่….”
“ส่งมาให้ผม”
“ครับ?”
“ผมจะส่งให้คุณแม่ดูเอง คุณไม่ต้องส่งก็ได้ แล้วเลิกนะนิสัยแอบถ่าย” แล้วที่ติดกล้องวงจรปิดไว้ในห้องนี้น่ะ มันฝีมือใครวะ?
“ก็ได้ครับ”
“มีไลน์ไอดีของผมแล้วเหรอ”
“……………”
“เมมเบอร์โทรส่วนตัวผมไว้ในเครื่องแล้วใช่ไหม”
“ครับ”
“มันควรจะเด้งขึ้นมานะ”
“เห็นแล้วครับ”
“งั้นก็ส่งคลิปนั้นมา”
“ก็ได้ครับ”
“แล้วต่อไปถ่ายอะไรก็ส่งมาให้ดูด้วย”
“…………” รู้หรอกเหรอว่างานอดิเรกของเจนคือการถ่ายน้องวิน
“ดูจากกล้องวงจรปิดมันมองไม่ชัด”
อา….เพราะอย่างนี้สินะ
“รบกวนคุณด้วยล่ะกัน” คนเป็นพ่อ…ก็อยากเห็นคนเป็นลูกในระยะที่ใกล้ขึ้น และเจนก็เป็นคนที่ใกล้ชิดน้องวินที่สุด จริงๆแล้วมันก็เป็นสิ่งที่ต้องทำ ดูแล้วก็เป็นหน้าที่ แต่…..
คุณรบไม่เคยขอให้ใครทำอย่างนี้ให้….มาก่อนนี่นา….
xxx
“มีเรื่องอะไรดีๆเกิดขึ้นเหรอครับคุณรบ” เลขาที่ดีควรถามสารทุกข์สุขดิบของเจ้านายใช่ไหม
คุณเพชรถึงได้ถามเก่งแบบนี้….
“ก็ไม่มีอะไรนี่” แปลก….
กาแฟรสชาติน้ำล้างเท้าที่เพชรชงยังดูหวาน…ท่านประธานถึงกับดื่มไปครึ่งแก้วแล้วทีเดียว
“มีอะไรในมือถือเหรอครับ”
“แค่กๆ คุณชงอะไรของคุณเนี่ย!” ห่วยแตกก็รู้ตัวครับ แต่ดื่มไปครึ่งแก้วแล้วไม่ใช่เหรอ
“เห็นเอาแต่จ้องมือถือนะครับ”
“มันเรื่องส่วนตัวของผม” แน่ะ คนเรา! มีปิดบังด้วยนะ ทำตัวเป็นดาราตอบคำถามนักข่าวนะ
“คุณเจนส่งอะไรมาให้ดูเหรอครับ” จัดซะดอก จริงๆพื้นฐานมาจากความมโน แต่เพราะเราคือชิปเปอร์อันดับ 2 ที่จะต้องแสดงจุดยืนที่ชัดเจนแม้ว่ากัปตันจะตามมาล่มเรือทีหลังก็ตาม
“รู้ได้ไง” อ้าวเฮ้ย! ถูกเหรอ!
“คุณเจนส่งอะไรมาให้ดูเหรอครับ” ในเมื่อเปิดช่องให้ถามก็ถามครับ เชิญขิงใส่ได้ตามสบาย
“คลิปที่ผมเล่นกับลูกชายน่ะ ไม่มีอะไรหรอก นี่ก็ส่งไปให้แม่ดูเหมือนกัน” สรุปไม่ใช่ความลับสุดยอดหรอกเหรอ แถมชิปเปอร์อันดับ 1 ก็รู้แล้วด้วย โดนเตะตัดขนาดนี้ จะไปขิงใครได้ต่อฟะ!
“อ๋อครับ ว่าแต่คุณรบดูสนิทกับคุณเจนนะครับ”
“ก็ธรรมดานะ เจนก็โอเค เลี้ยงลูกผมได้ดี”
“เหรอครับ เนี่ยพวกพนักงานก็พูดกัน” แต่ไหนๆก็ไหนๆ อดขิงคนโน้นคนนี้ก็ไม่เป็นไร กูขิงอีตัวเตะตัดนี่ก็ได้ครับ!
“อะไรของคุณ” คุณรบขมวดคิ้ว แน่ะๆ สนใจอะดิ
“ก็ไม่มีอะไรหรอกครับ คุณรบอย่าไปใส่ใจเลย”
“แล้วคุณจะพูดทำไมถ้าไม่ให้ผมใส่ใจ” อย่ารีบดิโว้ย ขอผมค่อยๆขิงได้ไหม
“ฝากดูคุณเจนหน่อยละกันนะครับ ตอนนี้เขาลือไปกันใหญ่แล้ว กลัวจะไปถึงหูคุณรัชนีนุช”
“ลือ….ลืออะไร”
“ก็เรื่องคุณเจนกับคุณรบกำลังคบกันนะครับ”
“อะไรนะ”
“ครับ….ผมเองก็ไม่ได้เชื่อหรอกครับ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป”
“พวกเขาไปเอาข่าวมาจากไหน” ทำไมเจ้าตัวถึงไม่รู้ใช่ไหม
ได้เวลาเอาขิงฟาดหน้าเจ้านายแล้วครับ…
“ก็มีคนถ่ายภาพคุณรบไปดูหนังกับคุณเจนมาไงครับ”
“……….”
“ที่คนปักใจเพราะเห็นคุณเจนใส่สูทของคุณรบด้วย ตอนนี้ก็เลยลือกันใหญ่เลย”
“ไปชงกาแฟมาใหม่”
“ครับ?” เดี๋ยวสิ กูยังพูดไม่จบ!
“ชงกาแฟนะ ไม่ต้องไปชงอย่างอื่น” โห้ยยยยยยยยย!
เตะตัดเก่งกว่านักเตะมืออาชีพก็คุณรบนี่แหละครับ!
xxx
ลือกันไป…ขนาดนั้นเชียวเหรอ…
นักรบยอมรับว่าเขาประมาทและไม่คิดว่าจะมีคนเห็น ในตอนนั้นก็ไม่ได้คิดอะไรเพราะมั่นใจว่าอีกฝ่ายก็ไม่ได้คิดเช่นกัน แถมเห็นอีกคนหนาวจนสั่นขนาดนั้นในขณะที่เขาร้อนอยากถอดสูทอยู่แล้วและยังขี้เกียจถือเลยส่งให้ใส่เพราะไม่คิดอะไร แต่คนที่เห็นดันเอาไปคิดเป็นตุเป็นตะ ให้ตายสิ!
สถานะของนักรบคือพ่อหม้าย การจะมีคนมาดามใจมันเป็นเรื่องไม่แปลก แต่ตัวเขาไม่พร้อมจะมีใคร แถมอีกฝ่ายเป็นเจนรักษ์ที่มีสถานะเป็นพี่เลี้ยงของลูก และเป็นลูกของพี่เลี้ยงที่สนิทสนม เรื่องที่เกิดขึ้นทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดไม่น้อย ที่ต้องรับมือกับสายตาของคนที่มองมา และสายตาของแม่ไพผู้เป็นแม่ๆแท้ของเจนรักษ์…..
แต่นิสัยออกไปแก้ข่าวก็ไม่ใช่นิสัยของเขาเลย ถ้าเป็นสถานการณ์ปกติที่เขาไม่ได้สนใจอะไรมากมายก็คงจะปล่อยเบลอ หากแต่นี่มีความรู้สึกของแม่ไพมาเกี่ยวข้องด้วย อะไรที่เคยคิดจะไม่ยุ่งและสนใจ ก็กลับเป็นว่าต้องมานั่งแคร์ความรู้สึกของอีกคน ป่านนี้เจนรักษ์จะรู้หรือยังหนอ และกำลังหัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่เหมือนกันไหม
ทำไมถึงได้คิดถึงขึ้นมาได้นะ… เจ้าของชื่อนี้…..
“ครับ แม่” ในระหว่างที่คิด เสียงโทรศัพท์จากมารดาก็ดังขึ้น นักรบรับสายด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งเช่นเคย
“ตารบ คลิปที่ส่งมาน่ารักมากเลย เจนถ่ายให้เหรอลูก”
“ครับ เมื่อวานผมเข้าไปเล่นกับตาหนูมา เจนเขาก็เลยถ่ายให้”
“ดีแล้วๆ ไปเล่นกับลูกนะ ลูกจะได้ติดเราบ้าง”
“ตอนนี้ไม่ได้เอะอะอะไรก็พี่เลี้ยงหรอกหรือครับ”
“น้อยใจน้องเจนเขาทำไม นั่นก็ลูกเราไหม หัดไปกอดหอมซะบ้าง”
“ครับ รู้แล้ว ว่าแต่แม่ไม่ได้ยุ่งอะไรกับฝั่งคุณรัชนีนุชแล้วใช่ไหมครับ” อย่างไรก็ตามเรื่องที่คุณเพชรทิ้งท้ายให้ระวังก็กลับเข้ามา
“ใช่ แม่ไม่ยุ่งแล้ว”
“เผอิญวันก่อนมีข่าวลือแปลกๆของผมกับเจน ช่วยดูเจนให้หน่อยละกันนะครับเขาน่าจะยังไม่รู้อะไร”
“ตายแล้ว…นักรบรู้แล้วเหรอจ้ะ”
“คุณแม่รู้อยู่แล้วเหรอครับ” ใครเป็นคนบอกนะ
“อืม แต่ไม่ต้องห่วงนะลูก แม่จะดูแลน้องให้” อย่างไรก็ตาม เขารู้สึกตะหงิดๆในน้ำเสียง วิธีเรียก และจุดมุ่งหมายของมารดาเสียหน่อยแต่ก็ไม่ได้ถามออกไป
บทสนทนาระหว่างแม่ลูกสิ้นสุดลงโดยที่ไม่มีความกระจ่างใจแม้แต่น้อย นักรบยอมรับว่าเป็นห่วงเจนรักษ์ในฐานะผู้ไม่เกี่ยวข้องอยู่เสียหน่อย แต่เหนือสิ่งอื่นใดเมื่อค้นพบว่าได้พี่เลี้ยงที่ดีกับลูกมาไว้ในมือขนาดนี้ เขาเองก็ไม่อยากจะเสียไปง่ายๆแม้เจ้าตัวจะบอกว่าสักวันนึงต้องไป นักรบเริ่มคิดหาวิธีที่จะรั้งเหนี่ยวอีกฝ่ายไว้ แต่มันอาจจะยากที่เขาจะคิดถึงมันคนเดียว คงต้องให้ใครสักคนมาช่วย เพราะถ้าเจนรักษ์คิดจะไป ก็ไปได้ง่ายๆ เนื้อหาในสัญญาก็ไม่ได้ระบุเรื่องห้ามลาออกอะไรไว้ และแถม…คนในบ้านรัตนสกุลไม่มีใครที่ผูกพันธะหรือเก่งพอที่จะพูดแล้วอีกฝ่ายจะไม่ไป
พันธะ….อย่างนั้นหรือ
ไลน์! ทั้งๆที่วางสายไปแล้ว แต่แม่ก็ยังส่งรูปมาให้ทางไลน์ ปกตินักรบไม่ค่อยเปิดหรอก เพราะมันมักจะเป็นภาพสวัสดีวันนั้นวันนี้เสียมากกว่า แต่เพราะกำลังคิดฟุ้งซ่านอยู่จึงเปิดดูไปโดยที่ไม่รู้ตัว และยิ่งกว่านั้น…..เขาก็ไม่รู้เลยว่าจะยิ้มออกมาเมื่อได้เห็น….สิ่งที่ถูกถ่ายมาสดๆร้อนๆ และเพิ่งถูกส่งมา….เมื่อสักครู่นี้
ภาพเจนรักษ์ในชุดนกฮูกกำลังอุ้มเจ้ากบเคโระและยิ้มกว้างให้กล้อง…..
Tbc
Talk: วันนี้ตัดอารมณ์สายฮาด้วยโมเมนท์นุ่มนิ่มของรบเจน วันนี้เจ้ากบน้อยออกแล้วนะคะ ดีใจกับทุกคนที่รอคอยด้วยน้า
หลังจากนี่ผ่านมาจะยีสิบตอนแล้ว เราจะค่อยๆเห็นโมเมนท์รบเจนแต่เรายังไม่แน่ใจเลยค่ะว่าจะกี่ตอนจบ555 แต่ยังไงก็ฝากมนุษย์นกๆซึนๆคู่นี้ด้วยนะคะ มีอะไรคอมเมนท์บอกหรือติดแท้ก #เจนไม่นก ในทวิต หรือมาทวงถามกันได้นะคะ แหล่งกบดานของเราอยู่ที่ @reallyuri ค่ะ
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเมนท์นะคะ
เอาใจช่วยนิยายนกๆรายวันเรื่องนี้ด้วยนะคะ
Ps. จริงๆว่าจะลงแบบวันเว้นวัน แต่ก็นั่นแหละค่ะ เอาอะไรกับตัวเองไม่ค่อยได้เหมือนกัน5555
หัวข้อ: เ จ น ไ ม่ น ก (ลูกชุบของอัศวิน : 7) 23.1.2019 P.36 ตอนจบ (อ่าน 170675 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก