#เจนไม่นก
แผนการแรกของชิปเปอร์รบเจน
Twinkle, twinkle, little star
“……….”
How I wonder what you are
ที่นักรบขมวดคิ้วไม่ใช่ว่ากำลังหงุดหงิดอะไร แต่เผอิญว่าเขากำลังได้ยินเสียงเพลงหลุดออกจากปากของอีกคนขณะที่กำลังกล่อมตาหนู แม้จะเป็นประโยคสั้นๆ แต่ก็รู้ได้ว่าเพลงอะไร เจนรักษ์กำลังร้องเพลงนั้นเบาๆ แต่แม้จะเบาแค่ไหน ในพื้นที่ที่เต็มไปด้วยความเงียบงันก็ยังถือว่าดังอยู่ดี
Up above the world so high
Like a diamond in the sky
Twinkle, twinkle little star
How I wonder what you are
เจนรักษ์ที่เสร็จภารกิจสะกดจิตกบนั้นหัวเราะออกมาเบาๆอย่างพอใจ เปลือกตาสีอ่อนของน้องวินนั้นคลุมปิดดวงตาใสแจ๋ว จังหวะการหายใจเข้าออกที่สม่ำเสมอ ความเงียบสงบที่แผ่กำจาย ความอ่อนเดียงสาของเทวดาตัวน้อยที่กำลังหลับใหล ทำให้คนกล่อมนอนรู้สึกสบายใจกับภาพข้างหน้า เนิ่นนานจนไม่รู้เลยว่ามีคนยืนอยู่ไม่ไกล คนมาใหม่ที่เห็นเจ้าตัวกำลังนอนหนุนแขนตัวเองตะแคงข้างและตบพุงเจ้าลูกกบกล่อมให้นอน
Twinkle, twinkle, little star อย่างนั้นหรือที่เอาไว้กล่อมเจ้าลูกกบนอน นักรบเองก็เหมือนจะชอบเพลงนี้เหมือนกัน เพลงสำหรับเด็กที่เขาไม่เคยกล้าร้องอย่างออกเสียง แต่ค้นพบความสงบอย่างประหลาดเมื่อได้ฟัง ทว่าก็ไม่ค่อยมีโอกาสหรอกว่าจะได้ฟัง คงเป็นเพราะเขายังไม่ค่อยมีโอกาสได้อยู่ใกล้ๆ
“คุณรบกลับมาแล้วเหรอครับ” เจนที่สังเกตเห็นกันสักทีนั้นเด้งตัวขึ้นนั่ง ก็เล่นนอนอยู่กลางห้องรับแขกแบบนี้ แขกไปใครมาก็จะมองว่าไม่งาม แต่นี่ดีแล้วเหรอที่ให้เจ้าของบ้านเขามาเห็นสภาพขี้เกียจตัวเป็นขน กล่อมน้องวินและตัวเองหลับตามไปอย่างนั้น
“อืม คนอื่นๆล่ะ”
“แถวสระว่ายน้ำครับ” ตอนบ่ายๆแบบนี้ไม่ร้อนกันหรือไงนะ อาจจะเพราะเขาเพิ่งกลับมาก็เลยรู้สึกว่าอุณหภูมิรอบกายมันสูงกว่าปกติ ได้พักสักหน่อยคงสบายตัวขึ้น
วันนี้เป็นวันเสาร์ และใช่…เขาเพิ่งกลับมาจากข้างนอก นักรบมีนัดตีกอลฟ์ในตอนเช้า ทานอาหารกลางวันกับบรรดานักธุรกิจที่นัดเจอกันวันนี้ก็กลับมาบ้าน และมันก็ได้เวลานอนกลางวันพอดี เขาถึงได้เห็นความสามารถพิเศษของพี่เลี้ยงเด็กที่ทำหน้าที่ไม่ขาดตกบกพร่องเป็นคนโปรดของทุกคนในบ้าน
นั่นคือการร้องเพลงกล่อมเด็กเป็นภาษาอังกฤษ
นักรบไม่ได้คุยอะไรต่อกับอีกฝ่าย เขาเดินไปหามารดาที่กำลังนั่งเล่นอ่านหนังสือแปลอยู่ที่สระว่ายน้ำซึ่งร่มรื่นกว่าที่เขาคิดในยามบ่ายเช่นนี้ ทันทีที่เห็นร่างสูง คุณพรรณีก็ยิ้มและวางหนังสือที่เธอกำลังติดใจลง ต่อให้ติดใจอย่างไร ก็ไม่มีใครเป็นที่รักได้เกินชายหนุ่มซึ่งครั้งหนึ่งเคยน่าเอ็นดูเท่าน้องวินในตอนนี้ นักรบนั้นนั่งลงที่ฝั่งตรงข้าม ตั้งใจจะไถ่ถามสารทุกข์สุกดิบ
“แม่คิดว่าเราจะกลับเย็นกว่านี้”
“ผมก็คิดเหมือนกันครับ” แต่มันก็ได้แค่คิด เพราะในความเป็นจริงคือพอจ่ายเงินค่าอาหาร เขาก็ไม่รู้จะไปไหน ทั้งๆที่มีสถานที่มากมายที่ไปได้ อย่างเช่นที่ทำงานที่เขามักจะคลุกตัวอยู่แม้จะเป็นวันหยุดก็ตาม แต่นักรบก็เลือกกลับบ้าน มันเหมือนมีเสียงพร่ำหาลอยลมมา…ทั้งๆที่ไม่ได้มีอยู่จริง
Twinkle, twinkle, little star….
เหมือนจะเป็นครั้งแรกในรอบหลายปีเหมือนกันที่นักรบไม่ได้ฮัมเพลงออกมาแบบนี้ เขากลายเป็นคนมีอารมณ์ขันหรือความสุนทรีย์น้อยกว่ามาตรฐานตั้งแต่เมื่อไหร่ ก็คงตั้งแต่วันที่รัตนสกุลพยายามขยายอาณาจักรและขาดคนที่จะสานต่อจนต้องปั้นเด็กหนุ่มอายุน้อยคนหนึ่งให้พร้อมสำหรับการมายืนบนแท่นปกครองสูงสุดกระมัง คุณพรรณีที่อ่านหนังสืออยู่อดจะเหลือบมองลูกชายที่กำลังอ่านเอกสารบางอย่างในมือไปพร้อมๆกับฮัมเพลงโดยไม่รู้ตัว เพลงนี้ใครๆก็รู้จักดี แต่ดูเหมือนจะได้ยินบ่อยครั้งในช่วงหลังๆมานี่
Twinkle, twinkle, little star….
“ตาหนูชอบเพลงนี้มากเลย” คุณพรรณีเอ่ยขึ้นลอยๆ
“เหรอครับ ไม่ได้ยินนานแล้วนะ”
“ครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ก็ไม่รู้เนอะ”
“คงตอนผมยังเด็กๆละมั้ง”
“ก็นะ ลูกก็ไม่ได้เล่นเปียโนมาสักพักแล้วนี้”
“……….”
“ช่วงหลังๆมานี้ลูกยุ่งจนน่าใจหาย แต่ก็ขอบคุณมากที่ทำเพื่อเรา” แม้จะยิ้มและพูดคำว่าไม่เป็นไรออกมา แต่ในชั่วขณะหนึ่งนั้น
นักรบเพิ่งนึกได้ว่า….เขาเคยเล่นเปียโนมาก่อนเหมือนกัน
xxx
Twinkle, twinkle, little star….
ดวงตาของเจนรักษ์ค่อยๆเปิดแม้ภาพจะมัวไปสักหน่อยแต่สิ่งที่แล่นเข้ามาในหูนั้นชัดเจน เสียงเปียในในท้วงทำนองที่คุ้นเคยดังเข้ามา ทำให้คนที่เหมือนจะหลับไม่ลึกเท่าไหร่ถูกดึงเข้าสู่โลกแห่งความจริงที่เหมือนจะซ้อนทับกับความฝัน ไม่รู้ว่าเสียงดังมาจากไหน แต่เสียงกังวานนั้นมันเหมือนจะดังมาไม่ไกล ตอนนั้นความรู้สึกคุ้นเคยก็บอกกัน ว่าอาจจะเป็นไปได้ที่เปียโนที่ไม่เคยมีใครใช้กำลังถูกเล่น
ลมที่พัดมาเอื่อยๆ เสียงเปียโน และเจ้าตัวเล็กที่น่ารักเหมือนเทวดาตัวน้อย ทุกองค์ประกอบในตอนนี้ เหมือนกำลังสร้างโลกแห่งความฝันให้กันแม้นี่จะคือความเป็นจริง แก้มนุ่มสีระเรื่อของน้องวินเหมือนจะยั่วยวนให้เขี่ยเล่นเบาๆ ในตอนนี้เจนเหมือนได้ลอยอยู่บนปุยเมฆ ริมฝีปากอิ่มนั้นเผยยิ้มออกมา งานที่เจนทำตอนนี้ช่างดีเหลือเกิน เริ่มจะเข้าใจแล้วว่าทำไมแม่ถึงไม่ยอมหางานอื่นทำ
เสียงเปียโนที่ไม่ได้สมบูรณ์แบบและยังมีติดขัดอยู่บ้างทำให้คนฟังยิ่งสงสัยว่าใครกัน ตั้งแต่เจนมาอยู่ที่นี่และได้เห็นเปียโนหลังนั้น ก็มีความเชื่อมาตลอดว่ามันคงพังและวางไว้สวยๆประดับบ้าน หากแต่ไม่ใช่เลย เจ้าของแค่ไม่ได้สนใจหรือมีอารมณ์อยากจะปล่อยกายใจไปกับเสียงดนตรี คนตัวเล็กค่อยๆเดินตามเสียงเพลงไป แต่คนแบบนั้นจะเป็นใครไปไม่ได้ หากไม่ใช่คนที่ยุ่งมากจนไม่มีเวลาหาความสุขให้ตนเองเยี่ยงเขา
คุณนักรบนั่นเอง….
“…………”
“………….”
ความเงียบเข้าครอบงำ แม้แต่เสียงดนตรีก็หยุดไปพร้อมๆกับการมาของคนที่คงสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับเปียโนหลังนี้ เจนรักษ์เองก็ตกใจไม่น้อยที่เป็นต้นเหตุให้ความสุนทรีย์ของเขาต้องหยุดลง ยิ้มออกมาอย่างเก้อๆให้กันหนึ่งครั้ง แต่นักรบไม่ได้ชักสีหน้าแบบที่ชอบทำ หลายๆเรื่องที่เคยชอบทำ…กลายเป็นไม่คิดว่าจำเป็นต้องทำ….ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ
“ผม…กลับไปดูน้องวินนะครับ”
“เล่นเปียโนเป็นไหม”
“แฮ่…ผมจะเอาอะไรมาเป็นละครับ”
“ก็เห็นทำได้ตั้งหลายอย่าง” ทำขนม นวดให้เด็ก หลายๆอย่างที่อีกฝ่ายทำ มันทำให้เขาทึ้งจนนึกอยากลองหย่อนเบ็ดลงไปเผื่อว่าจะมีอะไรให้ทึ้งได้มากกว่านี้อีก
“หลายอย่างที่ว่ามันมีสอนในยูทูปครับ”
“เปียโนก็มี”
“ยกเว้นเปียโนไว้ละกันครับ” เพราะที่บ้านไม่มีเปียโน จะให้ฝึกกับอะไรดีล่ะ
“น้องวินชอบ Twinkle, twinkle, little star เหรอ”
“ครับ”
“เข้าใจแล้ว ขอบคุณมาก”
“อย่าบอกนะครับว่าที่คุณรบมาเล่นเปียโนนี่”
“…….”
“เพราะน้องวินชอบ”
“…….”
“…….”
“อืม” เป็นคำตอบสั้นๆ
แต่ทรงพลังในด้านความรู้สึก
ในฐานะผู้สนับสนุนอันดับ 1 คำตอบของเขามันทำให้ตนได้ยิ้มกว้างออกมา ผู้ชายซึนๆคนนึงยอมที่จะพูดความจริงออกมาบ้างแล้ว รอยยิ้มของเจนรักษ์ที่ยิ้มจนตาปิดนั้นก่อความอึดอัดให้เขาขึ้นมาอย่างไม่ทันได้ระวังตัวและไม่เข้าใจตนเอง นักรบนั้นเบือนหน้าหนีกลับมาที่เปียโนของเขา กระแอมไอแก้เขินทั้งๆที่รู้ว่ามันยิ่งผิดปกติ
“น้องชอบเพลงนี้ด้วยครับ อะไรอ่ะ ผมนึกเนื้อร้องไม่ออก มี เรโด เร มีมีมี เรเรเร”
“อะไรนะ”
“อ่า…ก็ผมนึกเนื้อร้องไม่ออก” แต่ท่องมาเป็นโน้ตได้
“ไหนบอกไม่เล่นเปียโน”
“โรงเรียนที่บ้านนอกเขาสอนเมโรเดียนครับ”
“ท่องใหม่สิ” นักรบเปลี่ยนประเด็นแล้วกลับมาสนใจเพลงที่จำเนื้อร้องไม่ได้แต่จำโน้ตเพลงได้ ลองกดดูแล้วก็พบว่าเขาคุ้นอยู่เหมือนกัน แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก จนแล้วจนรอดก็ยอมแพ้ และเดินตามคุณพี่เลี้ยงออกมาหาข้อมูลในแท็ปเล็ตด้วยกัน จึงได้พบว่าไอ้ ‘มี เรโด เร มีมีมี เรเรเร’ ที่ว่านั้นคือ
หนูมาลี….
“หนูมาลีมีลูกแมวเหมียว ลูกแมวเหมียว ลูกแมวเหมียว” และพอหาเพลงเจอก็ไม่รู้ทำอีท่าไหนถึงได้กลับมาที่ห้องที่จัดเก็บเปียโนหลังเก่าของเขาอีกครั้ง นักรบกดโน้ตไป ส่วนอีกฝ่ายก็ร้องเทียบเสียง เจนรักษ์ไม่ได้ร้องเพลงเพราะ ยิ่งร้องยิ่งตลกด้วยซ้ำ แต่ไม่รู้ทำไมเราถึงมาจบลงแบบนี้ก็ไม่ทราบเหมือนกัน
“คุณรบคะ” เสียงของคุณอำไพดังขึ้น ขณะที่ทั้งสองกำลังนั่งอ่านโน้ตที่คุณรบน่าจะเคยเล่นได้แต่ต้องรื้อฟื้น เจ้าของดวงตาแป๋วของเทวดาตัวน้อยนั้นจ้องมองมาที่เราสองคน เพราะตื่นแล้ว แต่โชคดีที่อำไพเฝ้าให้อยู่จึงไม่งอแง ท่าทางนิ่งเงียบแบบเด็กเพิ่งตื่นนอนช่างน่าเอ็นดู แต่พอได้เห็นหน้าพี่เจนคนโปรดก็ดิ้นและตื่นเต้นจนทาสคนโปรดต้องรีบว้าปไปเอามาอุ้มไว้กับอกตัวเอง
“น่ารักมาก ตื่นแล้วไม่งอแงด้วย” เจนรักษ์อยากจะฟัดให้เต็มปอด แต่ก็เกรงใจคนพ่อที่มองมา ทว่าเมื่อเหลือบมองไปทางนั้น ก็ได้เห็นเขายิ้มให้ อืม…แน่นอนว่ายิ้มให้น้องวิน เพราะหลังจากนั้นเขาก็เล่นเพลงที่เจ้าตัวชื่นชอบจนเรียกคืนความสนใจทั้งหมดไปไว้ที่ตัวเอง
เจ้ากบน้อยใจง่ายเสียจนพี่เจนอยากจะน้อยใจ
แต่คุณรบก็ไม่ได้สำคัญไปกว่าเจนที่ได้มีโอกาสอยู่ด้วยมากกว่าหรอก พอถึงวันธรรมดาที่คนพ่อต้องไปทำงาน คนลูกก็อยู่กับเจนทั้งวัน ติดทั้งพี่เลี้ยงและก็ติดทั้งน้ำผลไม้ของพี่เลี้ยง เจนมาอยู่เดือนกว่าแล้ว จากตอนแรกที่คิดว่าคงเข้ากันกับที่นี่ไม่ได้ ก็กลับกลายเป็นว่าเข้ากันได้เร็วกว่าที่คิด จากที่คิดจะอยู่ไม่นาน ระยะเวลาก็เหมือนจะนานขึ้นเรื่อยๆ จริงๆเจนควรจะคิดถึงอนาคตตัวเองมากกว่านี้ แต่มันแค่เดือนกว่าเองไม่ใช่เหรอ อีกส่วนนึงก็คิดว่ามันยังเร็วที่จะจากลา อย่างน้อย ก็อยากได้ยินเจ้าลูกกบเรียกกันว่า ‘พี่เจน’ อย่างชัดถ้อยชัดคำเสียก่อน
“แอะ แฮะๆ” แต่เดี๋ยวนี้เริ่มพูดเก่งแล้ว อีกไม่นานก็อาจจะออกเสียงคำว่าพี่เจนได้แล้ว
“อร่อยไหมเจ้าลูกกบ” ดูดน้ำจนหมดแก้ว เจนถือว่าประสบความสำเร็จให้น้องหัดดูดน้ำจากหลอด
คุณพรรณีที่เพิ่งได้เข้ามาก็เห็นว่าเจนกำลังเล่นกับหลานของเธอพอดี ระยะเวลาที่อาจจะไม่นานมากนี้มันช่วยทำให้เธอยิ่งมั่นใจในตัวอีกฝ่ายว่าจะทำหน้าที่ต่างๆได้ดียิ่งขึ้น งานเจนน่ะสบาย แต่บางคนถ้าสบายจนเคยตัวก็จะละเลยการทำงานที่ดี ทว่าเจนไม่เป็นเช่นนั้นเลย แม้จะลดความเกร็งลงแล้ว แต่ก็ยังปฏิบัติงานได้ดีอยู่ คุณพรรณีชอบที่เจนใส่ใจพัฒนาการของตาหนูมากๆ และไม่ละเลยเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างตัวลูกกับพ่อ หากไม่มีเจนรักษ์ในวันนั้น ก็คงไม่ต้องเดาหรอกว่าตารบจะได้อุ้มลูกเองหรือยัง
“เจน วันนี้ว่างไหมลูก” เป็นคำเรียกขานที่ตอนแรกเจนรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ แต่ก็เริ่มจะชิน เจนหันไปยิ้มให้ผู้มาใหม่ซึ่งมีเมตตาต่อกันเสมอ
“งานของเจนก็มีแต่เจ้าก้อนนี้แหละครับ คุณหญิงมีอะไรอยากให้รับใช้ไหมครับ” คุณพรรณีเองก็อยากให้เจนเปลี่ยนสรรพนาม แต่ก็รู้ว่ามันยังไม่เหมาะ เธอไม่ได้เร่งรัด แต่เจนก็เหมือนจะไม่รู้อะไรเอาเสียเลย
ซึนกว่ารบวินก็เจนรักษ์นี่แหละ…..
“คือนี่น่ะ…พระพายสอบติดมหาลัยแล้วใช่ไหม”
“อ๋อ ครับ….” จะว่าไปวันนั้นพระพายก็ตะโกนลั่นรอบบ้านอย่างเสียจริตตกอกตกใจกันไปเป็นแถบๆ
“ก็เลยอยากจะพาเจนไปเลือกของขวัญด้วยกันน่ะ วัยใกล้ๆกันน่าจะรู้ใจ” งุ้ยยยยย พอบอกว่าเจนวัยพอๆกับพระพายนี่หน้าตั้งหลังตรงเลยครับ ใช่ครับ….ในบ้านหลังนี้นอกจากน้องวินแล้วก็มีพี่เจนนี่แหละครับที่วัยใกล้เคียงกับพระพาย นั่นหมายความว่าเจนยังขบเผาะอยู่ ใช้ได้ครับคุณหญิง ไอ้เจนพร้อมจะไปลุยไฟไปไหนไปกันแล้วครับ
แล้วไม่รู้ว่าเจนหลอกง่ายไปหรืออย่างไร เรา 3 คน 3 เจเนเรชั่น เล็ก กลาง ใหญ่ ก็พากันออกจากบ้าน ครั้งนี้คุณหญิงท่านมีความประสงค์อยากพาตาหนูคนเล็กไปเปิดหูเปิดตาบ้าง จะว่าไปท่านก็ไม่ค่อยได้ออกมาไหนกับน้องวินเท่าไหร่ เพราะน้องยังเล็ก เป็นห่วงกันนั่นแหละครับ เจ้ากบตื่นเต้นเลยอยู่ไม่สุข ขนาดถูกจับให้นั่งติดคาร์ซีทแล้วนะนี่!
“ดูตาวินสิ ตายแล้ว ชอบล่ะสิ เราน่ะ” คุณหญิงท่านเล่นกับหลานอยู่หลังรถโดยมีเจนรักษ์เป็นคนขับรถอยู่ด้านหน้า จริงๆท่านก็ให้เจนสามารถใช้รถของที่บ้านอย่างอิสระ ซึ่งบางทีเจนก็ใช้เพราะต้องออกไปซื้อของหรือทำธุระให้ท่านบ้าง
จากตำแหน่งที่เป็นแค่พี่เลี้ยง บางทีเจนก็ต้องทำหน้าที่ช่วยธุระต่างๆ แต่เจนก็ไม่ได้ไม่พอใจกับการสั่งงานแบบนั้นทั้งๆที่มันไม่ได้อยู่ในรายละเอียดที่ตกลงกันแต่แรก ต้องยอมรับว่าการอยู่แต่บ้านเลี้ยงเด็กมันก่อให้เกิดความเครียด ยิ่งเจนที่แทบจะใช้ชีวิตปล่อยผีทุกวันศุกร์มาก่อนไม่นานมานี้ ชีวิตที่ไม่ต่างจากการขังตัวเองไว้ในบ้านนั้นทำให้รู้สึกหงุดหงิดอยู่บ้าง การได้ออกมาทำธุระต่างๆตามที่ได้รับการไหว้วานนั้นช่วยทำให้ความหงุดหงิดนั้นหายไป เจนจึงไม่บ่นอะไรยามถูกใช้งาน
ซึ่งตอนแรกที่คุณรบรู้ พ่อคุณก็ขมวดคิ้วเหมือนเดิม แบบที่เจนไม่รู้ว่าพอใจหรือไม่ หรือพี่เขาไม่เคยพอใจกับอะไรเลยก็เป็นได้ แต่หลังจากนั้นคุณพรรณีก็ถล่มใช้ยันจ่ายค่าน้ำค่าไฟต่างๆนานา ซึ่งได้ครับ เจนจะได้ฝึกไว้ การจัดการด้านสาธารณูปโภคขั้นพื้นฐานและการจ่ายบิลบัตรเครดิตต่างๆก็ถือเป็นเรื่องที่สำคัญต่ออนาคต และ….บ้านอยู่ย่านสุขุมวิท แต่กูหาเรื่องไปจ่ายแถวอารีย์ครับ อู้เก่ง /อู้ที่ไม่ใช่ภาษาเหนือ ขอบคุณ…
“เออเจน……เราแวะเข้าไปตึกของตารบหน่อยสิ”
“ครับ?”
“ฉันอยากพาตารบไปกินข้าวด้วยกัน”
“อ่อ ได้ครับ” เจนจึงรีบตบไฟเลี้ยวเพื่อเปลี่ยนเลน บอกช้ากว่านี้มีแนวโน้มจะถูกคันหลังด่าพ่อด่าแม่ให้นะนี่ แต่เจนยอมครับ เราต้องส่งเสริมความสัมพันธ์ในครัวเรือน
แต่เมื่อเรามาถึงแล้ว เจนเอารถไปจอด ยังไม่ทันได้บอกว่าจะรออยู่ที่รถเพื่อที่พอคุณหญิงลากลูกชายออกจากโต๊ะทำงานได้ เจนก็จะขับวนไปรอที่หน้าบริษัทให้ แต่คุณพรรณีท่านรู้ท่าน จัดการเอารถเข็นคุณหนูออกมาเองเสร็จสรรพ กวักมือเรียกเจนให้ช่วยถือถุงหิ้วต่างๆที่เจนไม่รู้ว่าวาร์ปมาได้ไง แล้วท่านจะเข็นน้องเดินนำไป ให้พี่เลี้ยงเป็นอีบ้าหอบฟางเดินตามแบบงงๆ
เราเข้ามาในส่วนของตึกเลยไปในส่วนของออฟฟิศ และตั้งใจจะไล่เดินขึ้นไปเรื่อยๆ หยุดแผนกนั้นนี้ราวกับมาหาเสียงเลือกตั้งผู้ใหญ่บ้านสมัยถัดไป พนักงานจำนวน 3 คนมารับของจากมือเจนไป ประจวบกับจังหวะเจ้าลูกกบหงุดหงิดที่ถูกจับให้นอนนิ่งๆในรถเข็นทั้งๆที่ได้มาเที่ยวที่แปลกใหม่ คนเป็นพี่เลี้ยงที่เพิ่งพ้นสภาพอีบ้าหอบฟางจำต้องมาอุ้มกบเดินต่ออย่างช่วยไม่ได้ ไม่งั้นเขาจะสาปแช่งเอาครับ เพราะลูกคุณ….ไม่ได้น่ารักสำหรับทุกคน
ข้อนี้อาจจะไม่ได้ละเว้นแม้แต่ลูกของประธานบริษัทด้วย….
“น่ารักจังเลย” ใช่ครับ….เหล่าพนักงานที่คงไม่มีวันได้เห็นคุณรบในเวอร์ชั่นที่น่ารักขนาดนี้ย่อมตื่นเต้นเป็นธรรมดา เจนก็พอจะรู้ถึงชื่อเสียงด้านการทำงานของเจ้านายมาบ้าง แต่ทุกคนคงไม่มีใครได้รู้ว่าความซึนเก่งของคุณรบนั้นน่ารักขนาดไหน
ขนาดไหนเหล่าไอ้เจนบ้า!!!!!!!
“เดี๋ยวเราไปแผนกต่อไปกันดีกว่าเนอะเจนเนอะ” ดีครับ ใครก็ได้เอาไอ้เจนออกไปจากหลุมความคิดชั่วนี้ที ขนลุก….
เรามากันที่แผนกต่อไป การเดินหาเสียง เอ้ย!ฝากของกินให้ทุกแผนกดำเนินไปได้ด้วยดี ท่านหยุดพูดคุยกับแผนกแต่ละแผนก การปรากฏตัวอย่างกะทันหันทำให้คนที่อู้งานเก่งเหมือนเจนรีบหันมาขยันทำงาน จะว่าไปคนแบบนี้มีทุกที่เลยเนอะ ระหว่างที่กำลังคิดอะไรเพลินๆ ก็ได้รับดวงตากรุ่มกริ้มมองมาหนึ่งอัตรา เจนรักษ์ที่อุ้มเจ้าลูกกบอยู่พยายามหาว่าคุณน้าท่านนี้มองใครอยู่ แต่นอกจากกูก็ไม่มีใครยืนทางนี้แล้ว เอ๊ะ…หรือตรงนี้ไม่ได้มีไอ้เจนแค่คนเดียว สงสัยไปสักพักก็เริ่มหลอนได้ยินคำว่า…
พี่เห็นหนูด้วยเหรอ….
“คิกๆ น่ารักจังเลยนะคะ ท่านรอง” คุณน้าท่านนั้นหันไปหัวเราะกับคุณหญิงเมื่อเห็นหน้าเด๋อของเจนที่มองซ้ายขวา
“เจนอย่ามาน่ารักแถวนี้ลูก”
“อยากจองให้ลูกชายที่บ้านด้วยจังเลยค่ะ เสียดายที่ลูกวรรณายังเรียนไม่จบ” โห้ยยยยย แต่เจนชอบนะครับแบบนั้น งานดีไหม พี่พร้อมเปย์นะ มีค่าเทอมหรือยัง….
“ไม่ได้จ้ะ เจนต้องอยู่เลี้ยงน้องวินให้ที่บ้านฉัน อย่าคิดฉกไปเชียว”
“ตายแล้ว….จองไว้เลี้ยงลูกให้ลูกชายแล้วเหรอคะเนี่ย เสียดายจริงๆ” คุณน้าวรรณาอะไรนี่ยิ้มอะไรแปลกๆ ก็เจนถูกจ้างมาดูแลลูกเขานี่ครับ ไม่ให้เจนดูแลน้องวินแล้วจะให้ไปดูใคร….
ลูกชายคุณหญิง…..คุณรบนะเหรอ!!!!!!!
“…………” พอครับ เจน….ตั้งใจนับ 1-1000 ไปเลย
“มะ มะ มา” เสียงเรียกพลางตบแก้มของเจ้าลูกกบวัย 8 เดือนนั้นยิ่งทำให้การนับตัวเลขยิ่งเป็นไปไม่ได้ อยากจะเอาหัวไปจุ่มท่อ เพื่อจะเย็นขึ้น
“ว้ายยยยยยย ดูเขาเรียกกันสิคะ” เรียกบ้าอะไรวะ น้องกบมันพูดรู้เรื่องอะไรที่ไหน พูดคนเดียวเก่งเชียวล่ะคนนี้
เก่งพอๆกับเจนที่ชอบคิดไปเองคนเดียวเลยล่ะ
“คุณแม่ครับ” เสียงทุ้มที่เจนรับรู้ได้ทันทีว่าเป็นใครดังขึ้น ร่างเล็กนั้นนิ่งราวกับเป็นหุ่น มันน่าตกใจน้อยที่ไหน ก็คู่กรณีทางความคิดมาปรากฏตัวถึงที่ อย่าถามหาความพร้อมครับ กูไม่มีทั้งนั้น
“อ้าวตารบ…กำลังจะไปหาพอดีเลยนี่” คุณหญิงนั้นท่านเป็นผู้ทำให้บรรยากาศไม่เก้อจนเกินไป เจนในตอนนี้เป็นใบ้อย่างเต็มรูปแบบไปแล้ว ส่วนในสมองนั้นนะเหรอ
ฟดาฟกดาดสกเสวงกสเวส…..เป็นแบบนี้ไปแล้วครับ
“มะมะ มา” ยังเป็นเจ้ากบน้อยที่คอยเรียกสติให้กันเสมอ เจ้าก้อนน้อยนั้นดิ้นคลุกคลั่กในอ้อมกอดเจน
“อะไรครับน้องวิน” เจนถามเสียงเบา เราต้องการสนทนากันก่อนไหม ต้องการอะไร…หืม?
“มะมา มา”
“ครับ?” ใบหน้าน่ารักนั้นดูเอาแต่ใจขึ้นมา หงุดหงิดอะไร หืม?
“ปะปา ปา!”
“………..”
“………..”
“………..” เอาละครับ…..เงียบกันทั้งบริษัทเลย มีใครอยู่ไหม ฮัลโหลวววววววว
“ปะปา!” มีน้องวินอยู่ฮับ….น้องคงอยากบอกอย่างนี้
“อา…ปะป๋า โอเคครับพี่เจนเข้าใจแล้ว” เจนนั้นพยักหน้าเออออก่อนจะส่งเจ้าลูกกบให้คนพ่อที่รอรับไปงงๆเหมือนกัน แม้แต่นักรบที่พร้อมรับทุกสถานการณ์ก็ยังมึนๆ เออเรามาขอทบทวนเหตุการณ์เมื่อครู่นิดหน่อย
คือเจ้าวินเขาเรียกพ่อเขาว่า…ปะปะน่ะ….
“เฮ้ย…” มันใช่เหรอวะ
“ปะ ปา ปา มา” จริงๆเด็กวัยนี้จะเริ่มมีการพูดออกเสียงเป็นคำๆแบบไร้ความหมายบ้างแล้ว เราไม่รู้หรอกว่าคำที่ออกมาหมายถึงคุณรบหรือไม่ ทว่าคนพ่อนี่ชิงหน้าแดงไปแล้ว คงรู้ตัวแล้วแหละว่าเกิดอะไรขึ้น
และคงเห็นแล้วว่าการมาของเขา….ทำให้พนักงานชั้นนี้ทำหน้าฟินกันขนาดไหน….
“……..”
“………”
“ตารบดีใจละสิที่ลูกเรียก” คุณหญิงท่านก็พยายามจะเบี่ยงเบนความคิด เจนที่กำลังคิดไม่เสร็จก็พานสะดุ้งและก็สนใจเรื่องใหม่ เออ… เมื่อกี๊คิดอะไรอยู่วะ ขากลับคงต้องขอแวะซื้อน้ำมันตับปลา
“เอ่อ…” คุณรบเองก็คงหมุนคว้างอยู่กลางอวกาศเหมือนกันเลยตอบไม่ค่อยถูก อย่างว่า….เขาคงจะตกใจและดีใจที่ถูกเรียกว่าพ่อ….เจนนั้นยิ้มออกมา อย่างน้อยที่เหนื่อยมาตลอดก็ให้ผลตอบแทนที่เห็นได้ชัดเรื่อยๆ ต่อจากนี้อาจจะมีคุณรบที่มาพรากเอาความสนใจจากน้องวินไปจากเจน แต่นั่นไม่เป็นไรหรอก ไม่เป็นไรจริงๆ
เพราะเป็นคุณรบ…เจนเลยยินดีจริงๆ
“ยิ้มอะไร”
“เปล่าครับ” คนซึนเขินครับ กิ้วๆ เอ่อ…ล้อไม่ได้ครับ ขาพี่เขายาวกว่า เตะทีคาดว่าสูงกว่าหัวไอ้เจนแบบนี้ ไม่น่าจะรอดถูกถีบตกตึก
“อย่าให้รู้นะ”
“รู้อะไรครับ” วั้ยๆเขินครับคนเรา เออ…แซวเก่ง เมื่อกี๊ยังสตันท์เพราะพี่เขาอยู่เลย อย่างว่าแหละ พ่ายแพ้ในความคิด ก็ต้องเอาชนะในความเป็นจริง ว่าแต่สนิทกันเนอะ แซวซะน่าหักเงินเดือนเชียว
“เลิกเล่นกันได้แล้วทั้งคู่” แม้คุณพรรณีจะฟินมากก็ตาม แต่มากกว่านี้คุณรบจะเสียปกครองหมด เป้าหมายของเธอที่ขุดเจนรักษ์ออกจากบ้านนี้ไม่ใช่แค่ซื้อของขวัญให้พระพายหรือพามากินข้าวกับคุณรบ ตอนแรกเธอคิดว่าคงจะแค่ได้แสดงให้คนอื่นได้รู้ว่าเด็กคนนี้ที่กำลังอุ้มว่าที่ประธานบริษัทรุ่นถัดไปคือคนสำคัญ แต่พอนักรบที่ไม่ได้อยู่ในแผนการเข้ามา ทุกอย่างมันเกินคาดกว่านั้น การมาของเจนรักษ์ไม่ได้เพื่อมาเปลี่ยนให้บ้านที่จืดชืดและขื่นขมให้มีรสหวานขึ้น
แต่การมาของเจนรักษ์ที่พรหมลิขิตไว้แล้วนั้น…
เหมือนจะเปลี่ยนโลกให้ผู้ชายตระกูลรัตนสกุลทั้งใบเลยทีเดียว…..
Talk: เรามานั่งดูแล้วค้นพบว่าเรื่องนี้มันยาวจัง ปกติเราไม่ค่อยแต่งอะไรยาวๆขนาดนี้ ก็ดีใจค่ะ555 คือถ้าถามว่ายาวแค่ไหน เราแต่งตอนที่ 25 จบแล้ว นักรบยังไม่ได้เห็นขาอ่อนน้องนกเลย55555 แต่เราวางพลอตไปจนจบแล้ว ไม่ต้องกลัวว่าเราจะเทกลางคันนะคะ แต่งมาขนาดนี้แล้วจะเทก็ไม่ใช่เรื่องแล้วล่ะ5555
มาลงอีกแล้ว ขอบคุณที่ไม่เบื่อนะคะ แต่ขอแจ้งก่อนว่าพรุ่งนี้เราคงไม่ได้ลงนะคะ ไม่ต้องรอกันน้า
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเมนท์นะคะ วันก่อนเราไปส่องแท้กมา ดีใจมากที่มีคนติดแท้กให้เสมอในทวิตเตอร์นะคะ แต่คอมเมนท์ในนี้ก็ดีใจนะ อ่านทีไรแล้วฮึด อยากลงทุกวัน55555
PS
คาดว่าไม่น่าเกิน 40 ตอน
เห็นมีคนพูดถึงเพชรพาย จริงๆแล้วจงใจให้ชิป
มีใครเห็นอีกคู่นึงที่น่าชิปที่ในเรื่องไหม ออกแบบวับแวมมาก คนนึงมาแค่เสียง อีกคนมาแค่ชื่อ
#เจนไม่นก twitter @reallyuri
หัวข้อ: เ จ น ไ ม่ น ก (ลูกชุบของอัศวิน : 7) 23.1.2019 P.36 ตอนจบ (อ่าน 170677 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก