#เจนไม่นก
เจนกับภาพแห่งความทรงจำ
ความวุ่นวายในช่วงที่ผ่านมาดีขึ้นแล้ว และมันก็ช่างพอเหมาะพอเจาะที่ทุกอย่างเริ่มจะเข้าที่เข้าทางได้ตอนก่อนช่วงหยุดยาวพอดี ดังนั้นนักรบจึงได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ในวันหยุดที่กำลังจะถึงนี้ ทว่าเวลาที่เขาคิดว่ามันช่างหนักหนา มันก็ผ่านไปได้ง่ายดายเหลือเกิน ส่วนนึงอาจจะเพราะความช่วยเหลือที่ไม่คิดว่าจะได้จากใครบางคน และเจนรักษ์ยังเข้ามาช่วยเป็นครั้งคราวยามที่ล้นมือและมีบางสิ่งที่อีกฝ่ายพอจะทำให้
ในการประชุมครั้งนั้น ผลตอบรับจากทุกฝ่ายออกมาดีมาก เลขาของเขาได้รับคำชมจนบางแผนกอยากจะแย่งตัวไปทำงานด้วย แต่คงไม่มีใครกล้าพูดต่อหน้าเขา ทว่าเจ้าตัวที่ไม่เคยมีความอ่อนน้อม อยู่ๆก็พูดออกมาสั้นๆว่าคงทำคนเดียวได้ไม่ขนาดนี้ ต้องขอบคุณเจนรักษ์ที่เข้ามาช่วยทำสคริปต์และพรีเซ็นเทชั่นรวมทั้งเก็งคำถามพร้อมทั้งพูดคุยเพื่อเนรมิตคำตอบให้ก่อนการประชุม นักรบจำได้ว่าเขาตกใจที่ได้ยินขึ้นไปอีกเพราะถึงแม้จะสงสัยว่าอีกฝ่ายทำเอกสารให้จริง แต่ไม่คิดว่าจะมีส่วนร่วมช่วยคิดด้วยขนาดนี้ แต่ว่าเพชรพูดออกมาหมดแหละดีแล้ว
เพราะเขาขี้เกียจฟังมันขิงใส่หากไปถามเอง
มีบ้างที่ถามว่าเจนรักษ์เป็นใคร ซึ่งเพชรก็ตอบไปว่าเป็นพี่เลี้ยงของน้องวินตามความจริง มีบ้างที่ถามว่าพอจะดึงตัวมาทำงานด้วยกันได้ไหม เขาก็เลือกที่จะตอบไปสั้นๆว่ามันก็แล้วแต่เจ้าตัว แต่ในใจของเขานั้นเป็นเดือดเป็นร้อนขึ้นมา ไม่ใช่ว่าไม่อยากได้คนเก่งมาทำงานด้วย และแม้งานนี้อาจจะเหมาะสมกับเจนรักษ์มากกว่างานที่เขาให้ทำอยู่ แต่ก็ยังมองว่างานเลี้ยงลูกของเขาให้ดีก็ไม่ใช่ว่าจะหาคนมาแทนได้ง่ายๆ ดังนั้นถึงจะบอกว่าแล้วแต่เจนรักษ์
แต่สุดท้ายเขาก็จะทำให้เจนรักษ์แล้วแต่เขาอยู่ดี!
xxx
อาชีพของเจนควรจะได้รับวันหยุดยาวเหมือนคนอื่นบ้าง แต่เจนก็ไม่รู้จะไปไหน ทำอะไร
เหมือนเจนจะไม่ได้ออกแบบเต็มๆมานาน ทุกคนคิดถึงความขี้บ่นของเจนไหม….จริงๆนี่เราเข้าสู่ช่วงวันหยุดยาวแล้ว แต่เจนไม่ได้มีแพลนจะหยุดไปไหน ทั้งๆที่ทุกคนในบ้านรัตนสกุลมีแผนกันแล้ว ด้วยเพราะพระพายสอบติดมหาวิทยาลัยที่ตั้งใจไว้ คุณพรรณีที่มองพระพายเป็นลูกเป็นหลานคนนึงจึงตัดสินใจพาเหล่าบรรดาคนงานและตัวน้องไปเที่ยวไหว้พระเลี้ยงอาหาร และแน่นอนเจนรักษ์ที่อยู่ในฐานะคนเลี้ยงน้องของบ้านหลังนี้ก็จะได้ไปด้วย
ในที่สุดก็จะได้เที่ยวแบบจริงๆสักที หลังจากที่นกมานาน!
ทั้งนี้เจนเคยพยายามแล้วที่จะออกไปเที่ยวในวันหยุดที่ตนได้รับ แต่เพราะความไม่ชำนาญเส้นทางทำให้ทุกครั้งที่ขับรถออกไป ไม่หลงก็หาทางไปต่อไม่เจอ เจนรักษ์มีปัญหากับการดูแผนที่ในมือถือขณะขับรถมากๆ ดังนั้นพอเริ่มรู้ตัวว่าไม่รอด ก็มักจะหาทางกลับทางเก่าทุกครั้งเพราะกลัวว่าจะหลุดหายไปในประเทศเพื่อนบ้านโดยไม่รู้ตัว แต่คราวนี้พระพายเป็นคนขับ พี่เจนนอนได้!
“เจนจ้ะ” คุณพรรณีเรียก เจนที่กำลังเก็บของเล่นน้องวินนั้นหันไปมอง ตอนนี้เจ้าตัวเล็กที่กำลังเกาะคอกยืนได้แล้วส่งเสียงดีใจที่ได้เจอคุณย่า จะว่าไปตอนนี้น้องก็ 10 เดือน ซึ่งหมายความว่าเจนได้มาอยู่ที่นี่ราวๆ 4 เดือนแล้ว และก็ครับ….
ยังไม่ได้ไปไหนอยู่ดีครับ
ค่อนข้างนานกว่าที่ตั้งใจไว้แต่แรก แต่คนเราอยู่ได้ด้วยความสบายใจจริงๆ เจนยอมรับว่ามีความเครียดน้อยมาก ดังนั้นการเป็นขี้ข้าใครเขาก็ไม่ใช่เรื่องแย่อะไร ถ้าใจเราบอกว่าใช่ ตัวเราก็อยู่ได้ เงินเดือนก็ได้ เต็มแถมไม่ค่อยได้ใช้ เจ้านายก็ไม่ค่อยบ่นเพราะยังพูดเป็นคำไม่ได้ เหนื่อยหน่อยก็ตอนต้องอุ้มแต่ทนไหว บางทีเจ้าตัวไม่อยากให้อุ้มก็จะอุ้ม เพราะเอ็นดู เกิดเป็นพี่เลี้ยงเจ้าลูกกบ เจนยังหาข้อเสียอะไรที่อยากบ่นแบบจริงๆจังๆไม่ค่อยเจอ
“มีอะไรหรือครับ”
“วันนี้เราว่าจะทำดินเนอร์ดีๆกันสักมื้อ เอาเป็นเสต็กดีไหม” เจนตาลุกวาว ในหัวนี่คิดถึงซอสสูตรพิเศษของตระกูลคูเปอร์ที่เจนได้รับการถ่ายทอดมา ถ้าได้เนื้อดีๆคงจะฟินน่าดู เห็นไหมว่างานดีๆที่หลอกแดกของฟรีดีๆแบบนี้นี้ไม่ได้จะหากันง่ายๆ
“เอาครับ เดี๋ยวเจนทำซอสและซุปให้”
“ไว้ใจไม่ผิดคนจริงๆ นี่ฉันได้ไวน์แดงมา เจนมาดื่มด้วยกันนะ”
“ถ้าคุณหญิงไม่ว่าอะไร เจนก็ขอบคุณครับ” จริงๆแล้วงานของเจนอาจจะไม่เหมาะที่จะดื่มนัก แต่ถ้าจิบๆคงไม่เป็นไร อย่างไรซะเจนก็ดื่มหนักไม่ได้อยู่แล้ว
คอไม่แข็งเท่าคนในบ้านคูเปอร์
เลยกลัวว่าจะเป็นหมาโชว์พวกรัตนสกุลด้วย
เจนกับคุณอำไพออกมาซื้อของสำหรับนำกลับไปทำอาหารมื้อเย็น ถึงนี่จะไม่ได้เป็นวันหยุดอย่างเป็นทางการ แต่ความรู้สึกของเจนเหมือนได้พักผ่อนแบบอันลิมิเต็ดจริงๆ เจนพาแม่ไปซื้อเสื้อผ้าที่ร้านชื่อดังร้านนึงที่ราคาไม่แพงและมีแบบเรียบๆแต่ใส่สบาย การได้ใช้เงินที่ตัวเองหามากับเรื่องแบบนี้ ช่วยเติมเต็มความรู้สึกบางอย่างที่เจนไม่เคยได้ทำและขาดมานาน ใครจะว่าอู้งานก็ช่างเถอะ แต่การอู้งานคือความสุขที่ยั่งยืนของคนทำงานนะ
เราเลือกซื้อของกันในซุปเปอร์สำหรับนำไปเตรียมอาหารและกลับบ้าน วันนี้ทุกคนจะได้ร่วมโต๊ะด้วยกันโดยไม่มีการแบ่งแยกเจ้านายหรือลูกน้อง เป็นความน่ารักของบ้านหลังนี้ที่ให้เกียรติคนทำงานและไม่เคยหยามเหยียดใคร เจนรักษ์ขับรถกลับบ้านในทันทีด้วยไม่อยากฝากเจ้าลูกกบไว้ที่ใครนานๆ แต่เมื่อกลับมาถึงบ้านก็เพิ่งได้เห็นว่าเจ้าตัวเล็กอยู่ด้วยนั้นไม่ใช่ใคร
เป็นคุณพ่อที่ก็หยุดงานในวันนี้เหมือนกัน
“จะ เจ มัม มา” จะเรียกเจนหรือเปล่านะ เรียกเจนอยู่ใช่ไหม
ยิ่งเจนเดินเข้าไปใกล้ ก็ยิ่งปรบมือตื่นเต้นเข้าไปใหญ่ คนพ่อที่ให้ลูกนั่งซ้อนตักอยู่ที่โซฟานั้นจะส่งลูกให้ แต่เจนรักษ์รีบหักเลี้ยวไปห้องน้ำเพื่อล้างมือก่อนซะงั้น อยากจะกอดอยากจะหอมจะแย่ แต่ติดว่าไม่อยากให้เจ้าลูกกบไม่สบาย หยอกกันเล่นอยู่พักนึงก็ถูกเรียกไปช่วยเตรียมอาหาร ส่งเจ้าลูกกบที่กำลังสนุกคืนสู่อกพ่อของเขา และก็จากมา โดยไม่รู้ตัวเลยว่าเจน….กล้าไปนั่งใกล้ๆกับคุณนักรบโดยไร้ซึ่งป้อมปราการที่เรียกว่าชนชั้นของนายจ้างและลูกจ้างเสียแล้ว
อาหารเย็นหน้าตาน่าทานถูกเสิร์ฟบนโต๊ะอาหาร นักรบเป็นคนเปิดขวดไวน์ที่คุณพรรณีเตรียมไว้และรินให้กับทุกคน บทสนทนาเรื่องต่างๆเหมือนจะไม่มีวันจบสิ้นบนโต๊ะอาหารแห่งนี้ อดีตของรัตนสกุลถูกถ่ายทอดออกมา ทำให้ผู้มาใหม่อย่างเจนได้รับรู้เรื่องที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน ทั้งวัยเยาว์ของนักรบที่ครั้งนึงเคยดื้อซนจนไม่มีใครเอาอยู่ แต่กลับมาตกม้าตายได้เพียงเพราะวุ้นที่คุณอำไพเอาไว้หลอกล่อ
ไม่อยากจะเชื่อว่าคุณนักรบจะเคยดื้อ
และไม่คิดว่าจะเห็นแก่กินขนาดนั้นด้วย
“คุณรบชอบกินวุ้นผลไม้มาก ยิ่งตอนกลับมาจากไปซนนี่กลายเป็นเด็กว่าง่ายไปเลยค่ะ” เจ้าตัวคนถูกพูดถึงเอาแต่ยิ้ม ส่วนผู้ที่ได้รับสารในครั้งแรกอย่างเจนนี่แทบตบหัวตัวเองให้หัน ไม่อยากจะเชื่อว่านี่คือเรื่องจริงไม่ได้ฝันไป
“ตารบชอบทับทิมกรอบด้วย”
“แม่ไพเคยเอาของที่บ้านทำขายกลับมาให้ชิม คุณรบติดใจใหญ่” แม่ของเจนดูจะมีความสุขยามได้พูดถึงเด็กที่ตนเคยเลี้ยง แม้จะอยู่ใต้ชายคาเดียวกัน แต่โอกาสจะมาฟื้นความหลังอะไรนี่ ไม่เคยจะได้มีหรอก คุณนักรบท่านเซเล็บขนาดไหน ระดับขี้เล็บอย่างคนทั่วไปนะเหรอ จะแซวได้
ทุกคนไม่ได้ไม่กลัวตายแบบอีตาเพชรซะหน่อย!
“ว่าแต่เจนละลูก ตอนเด็กๆเป็นไง”
“เป็นเด็กเรียบร้อยครับ”
“เรียบร้อยโรงเรียนไม้เรียวนะสิ” แม่แย้งขึ้นในทันที แหมมมมมมมมก็ยังพูดไม่จบป่ะ
“ไม้เรียวอะไร ไม้แขวนเสื้อต่างหาก” รักโลกเราก็อย่าทำร้ายต้นไม้ครับ อย่างเจนที่คลีนๆนี่ต้องไม้แขวนเสื้อดีแล้ว ใช้งานได้หลากหลาย ฟาดเสร็จก็เอาไปตากผ้าต่อ คลีนๆรักโลกร้อน สมควรส่งไปประกวดเป็นตัวแทนประเทศ
“ยังจะเล่นตัวเองอีกนะ” ก็ไม่ค่อยมีเพื่อนเล่นด้วยเลยเล่นกับตัวเองก็ได้ เจนรักษ์เป็นคนง่ายๆครับ ไม่มีคนคบก็คบกับตัวเองเงียบๆกับไอ้จอมจุ้นแค่สองคนก็ได้ แม้น้องจะรำคาญ แต่ไม่เป็นไร พี่เอ็นดูหรอกเลยไม่อยากให้ใครเขามายุ่ง
พวกเราพูดคุยกันไปสักพัก จิบไวน์กันพอหอมปากหอมคอก็ย้ายที่ไปนั่งกันที่ห้องรับแขก ถือไวน์กันไปคนละแก้วพร้อมอุปกรณ์ให้ความบันเทิงต่างๆ และหนึ่งในอุปกรณ์เหล่านั้น มีของที่เจนไม่คิดว่าจะมีคนกล้ามาเผา ช่างเป็นวันหยุดยาวที่หรรษาจริงๆ และปีนึงคงจะจัดได้แค่ครั้งเดียวแบบนี้ เพราะถ้าจัดบ่อยๆเงาหัวคงไม่ค่อยจะมีเหลือไว้ให้ชมเท่าไหร่ เพราะอัลบั้มภาพของคุณรบตอนเด็กนั้นถูกเอามากางหลาซะหมดบ้าน แม้แต่เจนรักษ์ที่ปกติก็กลัวตายยังต้องเอามาดูพลางเงยหน้ามองเทียบ
“ปะ ปา ปา” เจ้าลูบกบที่ค่อยๆปีนเกาะไหล่กันเพื่อทรงตัวยืนนั้นก็เหมือนจะความสนใจในอัลบั้มภาพ คงจะงงสินะว่าตัวเองเข้าไปอยู่ในนั้นได้ไง
ก็เหมือนพ่อเสียขนาดนั้น!
“สำเนาเป๊ะดีนะครับ” ตอนทำนี่ใช้ให้เครื่องถ่ายเอกสารเป็นสักขีพยานเหรอ ถ้าภาพมันไม่ซีดก็จะคิดว่าเอาน้องวินมานั่งแก้ผ้าในอ่างอาบน้ำแล้วถ่ายแล้วนะ
“…………” อุ้ย พี่เขาไม่ชอบให้แซว นี่ก็ลืมไป
“แต่ก็ไม่ค่อยเหมือนหรอกครับ แฮะๆ” จริงๆถ้าดูแค่หน้าก็คือคล้ายมาก แต่บรรยากาศ…..
มันคือคนละคน….
หรืออาจจะเพราะเจนได้ใกล้ชิดกับน้องวินเลยเหมารวมว่านิสัยไม่เหมือนกัน ไอ้เจนจะไปรู้อะไร ตอนคุณรบเกิดมาน่าฟัดแบบน้องวิน เจนยังเป็นอากาศธาตุ หรืออาจจะเป็นหมาแก่ใกล้ตายที่ยังไม่ได้กลับชาติมาเกิดเป็นนกแบบนี้ก็เป็นได้ แต่คุณรบในอัลบั้มภาพนั้นดูพยศมากกว่าเจ้าตัวแสบที่ยืนโยกไหล่กันแบบนี้ โยกเสียแรงจนพี่เจนเอียงไปเอียงมา หนักเข้าจึงรวบมาฟัดเสียเลย แง่ม!
“คิกๆ อะ ฮะๆๆๆ”
“อยากโดนฟัดใช่ไหมๆ อยากโดนใช่ไหม”
“ว้าย ดูรูปนี้สิ” อยู่ๆคุณพรรณีก็ร้องออกมา ก่อนจะยื่นเอาอัลบั้มให้อำไพได้ดู และเพราะรีแอคชั่นของแม่ที่มักจะนิ่งอยู่เสมอ ทำให้เจนสนใจว่าอะไรดีๆในภาพเหรอที่ทำให้เกิดความวุ่นวาย เจนรักษ์พยายามที่จะเอนตัวไปแอบดูด้วย แต่ก็ยังมองเห็นไม่ชัดอยู่ดี ในตอนนี้เจ้าลูกกบในอ้อมอก ก็ได้แปรสภาพเป็นลูกหมาหัวเน่าแล้ว
“ให้เจนดูด้วย” เสียงสองสามสี่ที่มักใช้คุยกับคุณหนูน้องวินถูกนำมา คิดว่าแม่จะเอ็นดูอยากจะประคบประหงมกันบ้างไหม ไม่….ความเอ็นดูของแม่หายไปตั้งแต่เจนพ้นวัยเด็กชายแล้ว ซึ่งมันก็ผ่านมานานแล้วเช่นกัน
“น่ารักเนอะ เธอคิดเหมือนฉันไหมจินตนา”
“น่าจะใช่นะคะ” น้าจินเองยังได้เห็นเลย โหววววว อะไรวะ นี่เป็นหมาหัวเน่าไปพร้อมๆกับน้องวินแล้วเหรอ เอ๊ะ! หรือเป็นคนเดียวมานานแล้ววะ
“จะว่าไปก็เหมือนจะคุ้นๆอยู่นะคะ” คุ้นอะไรเล่าแม่
“ถามเจนสิ ถามเจนบ้าง”
“จะมายุ่งอะไรนะเรา”
“ก็เจนอยากรู้”
“อะ งั้นดูให้เต็มตานะ แล้วถ้าพูดไม่ออก ฉันจะตีให้” ด้วยความหมั่นไส้เสียเต็มประดา แม่เลยเอาอัลบั้มแห่งความลับนั่นให้ดู เจนที่เสือกเก่งเป็นชีวิตจิตใจนั้นยิ้มดีใจที่ก่อกวนได้สำเร็จ ทว่าเมื่อได้เห็นรูปแล้ว…..
เตรียมยื่นปากไปให้แม่ตีเลยครับ!!!!!!
“เป็นไงล่ะเจน….พูดไม่ออกเลยใช่ไหม” น้าจินถาม ยักคิ้วกวนกันอย่างสะใจ
“………..”
“ขอพระพายดูบ้างครับ” พระพาย….น้องไม่ได้ขอ น้องมาหยิบไปจากมือพี่โดยไม่ขออนุญาตแบบนี้ แถวบ้านพี่เรียกไม่มีมารยาทนะรู้ไหม เจนหันไปค้อนให้น้องชายร่วมโลกคนนั้น แต่ได้รับเพียงแค่การเพิกเฉยกลับมา หมาหัวเน่าภาค 2 ครับ
“แม่….”
“เอ๊ะ นี่มันคุณรบใช่ไหมครับ แล้วคุณรบกอดใครอยู่อะครับ” ภาพที่เห็นคือภาพของเด็กชายนักรบที่น่าจะอยู่ในวัยราวๆ 7-8 ขวบกึ่งนั่งกึ่งนอนบนโซฟาสีสด ในอ้อมกอดมีเด็กน้อยตัวเล็กที่น่าจะอยู่ในวัยราว 3-4 ขวบ บางทีที่เจนพูดไม่ออกไม่ใช่เพราะเด็กคนนั้นมีความผิดปกติหรือหน้าตาขี้เหร่อะไร กลับกัน เด็กคนนี้มีโครงหน้าหวาน ตาโตแบบตกๆ แก้มยุ้ย และริมฝีปากอิ่มสีชมพู ดูน่ารักน่าเอ็นดู
จนไม่อาจจะคิดว่าโตมา….จะกลายเป็นคนหน้าถีบแบบนี้
“พี่เจนไงล่ะพระพาย” คุณอำไพเป็นคนไขข้อข้องใจให้พระพาย และดีครับ ตอกย้ำไปที่ใจไอ้เจนแรงๆให้มันพังไปเลย
ในตอนนี้ที่ทุกอย่างกระจ่างชัดในความคิดของทุกคนในที่นี้ยกเว้นเจ้ากบที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรด้วย คุณนักรบคือคนเดียวที่เจนไม่กล้าสบตา ไอ้ห่า….ปีนเกลียวเจ้านายแต่เด็กเลยนะไอ้หมาเจน ทว่าสิ่งที่เจนจะไม่ได้รับรู้เลยคือสีหน้าของอีกฝ่ายที่ได้ทราบว่าคนตื่นเต้นอะไรกันเป็นอย่างไร นักรบที่ยังไม่เห็นภาพแต่ทราบเหตุการณ์แล้วนั้นเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย เขามองเจนรักษ์ก่อนจะมองไปที่อัลบั้มในมือของพระพาย แม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่มีความทรงจำเหล่านั้น จะว่าไปแล้ว….
ก็เหมือนจะไม่มีใครในบ้านที่จำได้ว่าเจนรักษ์เคยมาเจอเขามาก่อน
“จะว่าไปแม่ก็คุ้นๆนะว่าญาติแม่อำไพมาเยี่ยม” คุณพรรณีพูดออกมา
“ใช่ค่ะ ตอนนั้นพาเจ้าลูกหมานี่มาดูยีราฟที่เขาดิน ยังพูดไม่รู้เรื่องเลยค่ะ” อำไพขยายความให้ เมื่อนึกภาพลูกชายในอดีตที่ซ้อนทับกับตอนนี้ รอยยิ้มบนใบหน้าก็มีให้เห็น เธอลูบหัวเจนที่ยังทำหน้าไม่ค่อยสบอารมณ์ด้วยความเอ็นดู ยิ่งทำให้เจ้าตัวพองแก้มใสของตัวเอง
“ปีนเกลียวแต่เด็กเชียวนะเอ็ง” เป็นน้าจินที่ตอกมุดโลงให้ดังโป้ก!
“แงงงง คุณรบ เจนขอโทษ” ซะหน่อย เราต้องแสดงความรับผิดชอบต่อสิ่งที่ผิดพลาดไป
“ขอโทษอะไร จำได้เหรอเรา” เออจำไม่ได้เลย…..นี่ถ้านั่งไทม์แมชชีนกลับไปได้ จะไปกระชากไอ้ลูกหมานั้นแล้วโยนลงมาจากต้นมะม่วงอีกที
“ปีนเกลียวอะไรกัน น่ารักออก ตอนนั้นน้องเจนติดพี่รบแจเลย เอะอะก็เรียก ‘พี่รบคนดี’ ‘พี่รบใจดี’ ใหญ่ ในรูปนี่ตารบก็กำลังป้อนเค้กน้อง เห็นไหม” ป้อนอะไรก็ไม่รู้ ปากกูเลอะไปหมดแล้วครับ ป้อนหรือยัดเอาดีๆ แล้วนั่นกอดกูทำไม คนทัลลึ่ง!
แล้ว ‘พี่รบคนดี’ ‘พี่รบใจดี’ นั่นคืออะไร ไม่โอเคครับ คือกูไม่โอเค!
“จะว่าไปเจนก็เคยน่ารักแบบนั้นเหมือนกันนะ ครั้งนึงในชีวิต” แม่พูด กระชากเจนออกจากภวังค์คนคิดงุ้งงิ้ง
“ตอนนี้ก็น่ารักอยู่”
“น่าลักไปใส่กระสอบ แล้วลอบไปทิ้งลงคลองแสนแสบ” โอ้โห! ขมคอขึ้นมาเลยครับ น้ำเน่าด้วย
“งุ้ยยยยยยยยยยยย”
“ฮึๆ” ทว่าเสียงหัวเราะทุ้มๆนั้นก็สะกิดเรียกเจนที่ทำหน้ากระเง้ากระงอดให้กลับมาเป็นคน วันนี้เล่นมุกเยอะเกินจนคุณรบหลุดหัวเราะออกมา ดีครับ เรื่องทุเรศๆแบบนี้ก็จำซะนะครับ จะได้รู้ว่าที่จ้างมาไม่ใช่พี่เลี้ยงแต่เป็นตลกคาเฟ่ ควรได้ค่าเอ็นเตอร์เทนเพิ่มในเงินเดือนด้วยจริงๆ
ล้อเลียนกันเป็นที่สนุกปากแล้วก็มานั่งเล่นไพ่ ทว่าเด็กอินเตอร์อย่างรบเจนนั้นแยกออกมานั่งต่างหาก ตาหนูไม่ยอมไปนอนซะทีเราเลยมานั่งเลี้ยงกันอยู่สองคนอย่างงงๆราวกับว่าถูกกันออกมาอยู่ชายแดนอะไรแบบนั้น เจนรักษ์นั้นจิบไวน์เรื่อยๆ ยังไม่มีท่าทีว่าจะเมาเพราะต้องควบคุมตัวเอง กลายเป็นว่าเจนกับคุณรบต้องมานั่งเล่นเกมเด็กๆอย่างโดมิโนด้วยกันแทน ดีครับ โกอินเตอร์ซะนาน เกมเด็กๆแบบนี้ไม่ได้แตะมานานก็คิดถึงอยู่บ้าง อ่อไม่ใช่….จริงๆแล้วเล่นอะไรกันไม่ค่อยเป็นทั้งคู่
“อืม สรุปเรื่องพรีเซ็นเทชั่นที่ทำให้น่ะ ได้รับคำชมมากเลยนะ” นักรบพูดออกมาในระหว่างที่กำลังวางโดมิโนของตัวเอง
“ลูกค้าโอเคไหมครับ”
“กำลังจะเซ็นสัญญากันหลังจากนี้”
“ดีใจด้วยนะครับ”
“อืม ทุกคนช่วยๆกันน่ะ” เจนรีบอาศัยจังหวะนี้แอบดูโดมิโนที่ยังเหลืออยู่ในมือของเขา แต่นักรบหลบเก่งก็เลยได้แต่ยิ้มเก้อ เจ้าลูกกบที่อยู่ในอ้อมกอดของคุณอำไพนั้นดูจะงัวเงียไม่น้อย เจนเองก็เริ่มจะกรึ่มๆเหมือนกัน นี่ขนาดว่าควบคุมตัวเองได้ แต่ระดับความสามารถทางการดื่มแอลกอฮอลล์ต่ำแบบนั้นก็นะ เป็นคนคออ่อน ต้องทำใจ
“ดึกแล้ว เดี๋ยวฉันเอาตาวินไปด้วยละกันนะ” เหมือนเจนจะได้ยินเสียงคุณพรรณีลอยมา แต่เพราะเจ็บใจที่คุณรบมีโดมิโนสีคู่และลงรัวๆห้าตัวรวดจึงทำให้ไม่ได้สนใจนัก เจนรักษ์ที่แพ้อย่างราบคาบขอล้างมืออีกตา
“อย่าดื่มเยอะ” แล้วรินเก่งทำไม เจนรักษ์มองค้อนอย่างไม่รู้ตัว แต่ว่าไม่ได้ ห้ามถือสาคนเมาที่ถูกมอมด้วยตัวเองนะครับคุณรบ
“รอบนี้เจนจะชนะ” แล้วก็จัดการคว่ำโดมิโนทั้งหมดเพื่อเตรียมจั่วไหม เจนยกขาขึ้นมานั่งชัน สบายกว่าอยู่บ้านตัวเองก็อยู่บ้านคนอื่นนี่แหละครับ โดยเฉพาะบ้านเจ้านาย
“แต้มบุญก็ไม่ค่อยจะมีนะเราอ่ะ”
“หึ้ย วันนี้เจนจะไม่นก”
“ชนะแล้วก็ไม่ได้อะไร”
“แต่เจนจะชนะ! เจนจะไม่นก!”
“เมาแล้วจริงๆ” แต่เขาก็ยอมเล่นกับคนเมาต่ออีกเกม และอีกหลายๆเกม นักรบไม่ค่อยได้พักผ่อน ดึกขนาดนี้เขาควรจะง่วง และเพราะอีกฝ่ายต้องตื่นเช้า เขาควรจะบอกว่าพอและไปนอนได้แล้ว
แต่ไม่….นักรบยังคงยอมเล่นต่อไปโดยไม่พูดแย้งอะไร
“เคยทำงานอะไรมาก่อน” เขาถาม มั่นใจส่วนนึงว่าเจนรักษ์ไม่ได้เมาขนาดที่จะขาดสติพูดไม่รู้เรื่อง
“เป็นเลขา”
“แล้วทำไมไม่เคยบอก”
“ก็…..คุณรบไม่เคยถามนี่ครับ”
“ผมผิดเหรอ ว่าแต่คุณปิดบังผมทำไม”
ไม่ได้ปิดบังสักหน่อย แต่พูดมากก็ไม่ดี คนจะหาว่าขี้อวด”
“ผมไม่เห็นว่ามันจะดูขี้อวดตรงไหน”
“ก็เจนจะไปรู้คุณรบไหมล่ะ ไม่เอา! อย่าลงสีเหลืองสิ เจนไม่มีสีชมปูวววว!!!” พี่เลี้ยงเด็กวัย 27 ขวบที่หน้าแดงไปหมดเพราะฤทธิ์ไวน์กำลังทำปากจู๋แย้งเขาซึ่งเป็นเจ้านาย
“แล้วเราเคยเจอกันด้วยเหรอ”
“เจนจะเอาอะไรมาจำได้ละครับ ตอนนั้นจำชื่อตัวเองได้ก็เก่งแล้วล่ะ” ก็จริงเพราะอีกฝ่ายไม่น่าจะจำได้ เจนเองก็ไม่ได้ดูฉลาดหรือความจำดีอะไร เป็นเขาเสียอีกทีที่ควรจะจำได้ ซึ่งก็ยอมรับว่าถ้าไม่ได้เห็นไอ้รูปนั่นซึ่งพระพายแอบยัดใส่มือให้ดูตอนหลังก็คงลืมทุกสิ่งไปหมด ในตอนนี้เขาเหมือนจะคุ้นๆว่าเคยเล่นกับเด็กคนนึงที่เอาแต่ติดกันแจ จะอ่านหนังสือก็มาแย่งการ์ตูนที่ซ่อนอยู่ด้านในมาโยน เป็นนกฮูกเกรี้ยวกราดแต่เด็กเลยทีเดียว
ใช่…เขาไม่ได้เรียกเด็กนั่นว่าเจน แต่เรียกว่าไอ้เด็กนกฮูก เพราะเสื้อลายนกฮูก
‘ปี้ยบเล่นกาบเจง’
‘ปี้ยบปายดูยีราฟคอย้าวยาวกับเจงไหม’
‘ปี้ยบเกาแก้มให้เจงหน่อย’
อืม…ที่มันอะไรก็เจงๆ เพราะชื่อเจน ไม่ได้ชื่อนกฮูกอย่างหน้าตา
และตอนนี้มันก็ 27 แล้ว แต่ยังพูดมากเหมือนตอน 4 ขวบไม่มีผิด!
“เอาอีกไหม” เขาถาม
“คุณรบจะมอมเจนเหรอ ไม่ง่ายนะขอบอก”
“ก็ไม่เห็นยากตรงไหน” อยากจะอัดคลิปวิดีโอเอาไว้มายันที่หน้านกๆนี่อีกสักที
“อ๋าคุณรบบอกแล้วไงว่าอย่าลงสีเหลืองๆ! นี่ไม่เห็นเป็นเจ้านายนี่ฟาดไปแล้วนะเนี่ย”
“โชคดีนะ ที่เป็นเจ้านาย” เป็นครั้งแรกในชีวิตเลยมั้ง ที่สนุกกับเกมโดมิโนจริงๆ เขาเลยตามใจโดยการวางโดมิโนที่มีคู่สีเหมือนกันลงไปตอกย้ำความนกที่หน้าของอีกฝ่ายให้โวยวายหนักกว่าเดิมจนต้องรื้อเล่นอีกเกม วันนี้นักรบไม่ได้แค่ดวงดีเป็นพิเศษ แต่ยังโชคดีเป็นพิเศษ วันหยุดยาวนี่มันดีจริงๆ และที่ดีกว่าคือพรุ่งนี้เขาก็หยุด และเพราะจะชิลๆอยู่บ้านไม่ไปเที่ยวกับคณะท่องเที่ยวของพวกแม่ๆด้วย ดังนั้นเขาจึงนอนดึกแค่ไหนก็ย่อมได้
แต่เจนนอนดึกไม่ได้
“อีกแก้วนะ” โดยที่เจนไม่รู้ตัว นักรบได้เปิดไวน์เพิ่มอีกขวด และจัดการรินให้คนที่แก้มแดงโวยวายบ่นเหมือนใครไปอุดปากไว้ตลอด 4 เดือนที่เข้ามาอยู่ในบ้านรัตนสกุล เขาเพิ่งค้นพบความตลกของเจนก็ในวันที่เป็นคนดึงตัวตนของอีกคนออกมาด้วยตัวเองในวันนี้แหละ นักรบยิ้มอย่างมีเลศนัย มองเจนรักษ์ดื่มไวน์แดงอีกแก้วที่รินให้อย่างเจ็บใจที่เล่นกี่ตาก็ไม่เคยชนะ ใช่….เจนจะไม่ชนะ
และเจนก็จะนกทริปพรุ่งนี้
เพราะไม่ตื่นด้วยไง!
Tbc
Talk: เอาน้องเจนมาเสิร์ฟครับ ตามสัญญาวันเสาร์เน้อ มีเรื่องนึงที่จะขอแจ้งให้ทราบ คือช่วงนี้เรางานเริ่มเยอะขึ้นกว่าเดิมค่ะ จริงๆมันก็มีแนวโน้มว่าจะเยอะมาสักพักแหละ แล้วทีนี้กำหนดการมันเลื่อนขึ้นจากที่เราคิดไว้เลยทำให้มาลงบ่อยๆไม่ค่อยได้ ส่วนนึงเป็นเพราะเราต้องเดินทางไปทำงานต่างจังหวัดบ่อยๆเลยไม่ได้เคลียร์งานที่ออฟฟิศด้วยค่ะ พอกลับมาเลยทำโอทีบานเลย คอมบริษัทจะมาลงนิยายก็ไม่ได้ด้วย แล้วคือแต่งไม่ทัน5555 เลยลงทุกวันก็ไม่ได้ แถมถ้าฝืน ร่างเราก็อาจจะพังจริงๆ เพราะบิสเนสทริปต่างจังหวัดแบบไปกลับทุกวันและโอทีไม่ใช่เรื่องเล่นๆเบยสำหรับผู้หญิงวัยยี่สิบตอนปลาย
แล้วช่วงที่ผ่านมามันมีหลายสิ่งให้คิด มีสำนักพิมพ์ติดต่อมาค่ะ ซึ่งตัวเราก็อยากรวมเล่มน้องไว้อยู่แล้วเลยสนใจ นี่เลยคิดนั่นนี่ไปมาว่าจะเอายังไง ทำไหวไหม แต่ก็ยังอยากอยู่ดี ฮือออออ ตอนนี้ก็เลยคิดว่าจะลงสัปดาห์ละ 2 ตอน (เพราะเรามีเวลาเต็มๆในการแต่งหนังสือแค่เสาร์อาทิตย์ และอาจจะทำได้แค่วันละตอน) และหลังจากนั้นอาจจะแต่งเรื่องของเพชรพายขึ้นมาให้ได้อ่านกันต่อ มิทราบว่ามีใครเป็นแม่ยกคู่นี้ไหมคะ?
พูดซะยาว แต่ถ้าเราสามารถปรับแนวทางให้ดีขึ้นได้ในอนาคต เราจะลองดูนะคะ สำหรับใครที่ติดตามและต้องคอยมาเฝ้าว่าลงไหม คือปกติเราจะมีอัพเดทในทวิตเตอร์ @reallyuri หรือแท้ก #เจนไม่นก แต่เราไม่แน่ใจว่าผู้อ่านบางท่านอาจจะไม่เล่นหรือเปล่า เราควรทำเฟซบุคขึ้นมาไหมคะ อันนี้ลองถามดูก่อนนะ
ขอบคุณที่ทวงถามกันมาค่ะ ส่วนนึงเราดีใจมาก และอีกส่วนก็รู้สึกเกรงใจมากๆเหมือนกันที่ให้รอ
แต่ขอบคุณมากนะคะ ที่รักน้องนกกันขนาดนี้ มันเกินความคาดหมายของเราจริงๆค่ะ m(._.)m
ทอล์กซะยาว ลืมพูดถึงเรื่อง คุณรบนางเป็นคนหวานเย็น จนถึงตอนนี้นางก็รู้แค่นี้ ให้เวลากับความสัมพันธ์ของทั้งคู่เนาะ เดี๋ยวสนางก็รู้จักน้องเองแหละค่ะ และนางก็จะรักน้องเองเช่นกัน : )
หัวข้อ: เ จ น ไ ม่ น ก (ลูกชุบของอัศวิน : 7) 23.1.2019 P.36 ตอนจบ (อ่าน 170002 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก