lเรื่องสั้นจบแล้วl เรื่องเล่าในวันศุกร์ที่ฝนตกหนัก (ณวัฒน์xธรณ์)
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: lเรื่องสั้นจบแล้วl เรื่องเล่าในวันศุกร์ที่ฝนตกหนัก (ณวัฒน์xธรณ์)  (อ่าน 6124 ครั้ง)

ออฟไลน์ skylover☁

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 178
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +177/-2
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทู้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสต์ชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเว็บไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสต์อ้างอิงชื่อผู้โพสต์หรือเว็บไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเว็บไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสต์และเว็บไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสต์ค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเว็บไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสต์ได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพสต์
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฎทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17



เว็บไซต์แห่งนี้เป็นเว็บไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฎหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเว็บไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเว็บไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
Share This Topic To FaceBook

ออฟไลน์ skylover☁

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 178
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +177/-2
lเรื่องสั้นl
เรื่องเล่าในวันศุกร์ที่ฝนตกหนัก









Send someone to love me
I need to rest in arms
Keep me safe from harm
In pouring rain


ในค่ำคืนที่ฝนตกและขณะที่ยังอยู่ในออฟฟิศของเย็นวันศุกร์นี่มันช่างแย่จริงเชียว ทำไมกันนะฝนถึงได้ตกหนักในวันที่ใครๆกำลังจะมีความสุข แน่นอนว่าคนอื่นในออฟฟิศแห่งนี้ได้ออกไปข้างนอกกันตั้งแต่ช่วงบ่ายและคงจะกลับถึงบ้านกันหมดแล้ว ณวัฒน์ที่นั่งทำงานอยู่แต่ในออฟฟิศทั้งวันอดที่จะหดหู่ไม่ได้ เขาควรจะชินกับความเหงาได้แล้ว เพราะผู้ชายคนนี้เป็นคนที่แย่จริงๆ ทั้งๆที่เอาแต่ทำงานจนคนที่เขาแคร์ที่สุดทนไม่ไหวต้องบอกลากันไป สุดท้ายเป็นเขาเองที่เอาแต่เพิกเฉยเลยต้องมานั่งทนเหงาอย่างนี้ ตอนมีกันอยู่เคียงข้าง เขาก็ชอบอยู่คนเดียว พอคนๆนั้นไม่อยู่แล้วและได้อยู่คนเดียวสมใจกับไม่ชอบ มนุษย์ช่างเป็นสัตว์สังคมที่ไม่มีความสมดุลอยู่จริงเอาเสียเลย



แฟนเก่าของเขาจะเป็นอย่างไรบ้างนะตอนนี้ มันอดไม่ได้ที่จะคิดกับตนเองเกี่ยวกับคนที่ขอเลิกกันไป เรื่องนี้ไม่มีใครผิดเลย คนทั้งคู่ได้พยายามแล้ว แต่มันเป็นไปไม่ได้ เวลาและความเหมาะสมไม่เคยเดินไปได้ด้วยกัน มันน่าเศร้านักที่ณวัฒน์ไม่สามารถใช้คำว่า ‘เรา’ กับความสัมพันธ์ที่จบไปแล้วนี้ เพราะไม่มี ‘เรา’ อีกต่อไปแล้ว มันจบไปแล้วเพราะคนทั้งคู่ทนต่อไปไม่ไหวอีกต่อไป ชายหนุ่มไม่ถือโทษโกรธแฟนเก่า หรือมีคำแก้ตัวใดๆ เขายอมสำหรับทุกเงื่อนไขที่ถูกขอมา พวกเขาโตพอที่จะพูดคุยกัน และหาหนทางที่ดีที่สุดให้กับชีวิตคู่ และนั่นคือที่มาที่ทำให้เขาต้องมานั่งเศร้าอยู่ในออฟฟิศตอน 6 โมงในวันที่ฝนตกหนักอย่างนี้



Give me endless summer
Lord I fear the cold
Feel I'm getting old
Before my time


As my soul heals the shame
I will grow through this pain
Lord I'm doing all I can
To be a better man




กำลังจะสองทุ่มแล้วแต่ฝนก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดตก ตอนนี้ใครๆก็คงขดตัวอยู่ในผ้าห่ม ในขณะที่เอกสารอีกมากมายยังรอให้เขาตรวจเช็คก่อนที่จะนำเสนอให้ลูกค้าในวันจันทร์หน้า จริงๆเขาตรวจมันเสร็จแล้วรอบนึง แต่อยู่เฉยๆไปก็คงจะฟุ้งซ่านเป็นแน่ เลยต้องพยายามทำตัวเองไม่ให้ว่าง ช่างน่าขันนักที่วัฒน์ซึ่งเคยอยากได้เวลาว่างมากมาย กลับไม่อยากว่างในตอนนี้




‘พี่วัฒน์….พี่กลับบ้านได้แล้วนะ’

‘พี่ยังทำงานไม่เสร็จน่ะ’

‘อืม’

‘แค่นี้ก่อนนะ ซื้ออะไรกินเองก่อนนะ’


แต่ถึงจะบอกให้หากินเอง แต่ก็ยังไม่วายที่เมื่อกลับไปบ้านแล้วจะเห็นจานกับข้าวที่ปิดสนิทไม่ให้แมลงตอม แฟนเก่าของเขาแม้จะน้อยใจแค่ไหนแต่ก็ยังใจดีต่อคนที่ไม่รักษาสัญญาและเย็นชาคนนี้เหลือเกิน เป็นวัฒน์เองที่เอาแต่เพิกเฉยต่อสัญญาณอันตรายต่างๆ ที่คนรักพยายามสื่อสารมาให้ พระเจ้า…..คนๆนั้นได้เดินจากไปแล้ว….และเขาก็ได้ทำงานเท่าที่ตนอยากทำโดยที่ไม่มีใครโทรตามอีก น่าแปลกที่ณวัฒน์ควรจะดีใจและเพ่งสมาธิไปกับงานได้อย่างเต็มที่ แต่เขากลับทำมันไม่ได้ เพราะตาก็เอาแต่จะจ้องโทรศัพท์มือถือตลอดเวลาอย่างนี้ ในที่สุดก็ได้รู้ว่าการมีคนรออยู่ที่บ้านนั้นดีแค่ไหน เมื่อเทียบกับการเดินเข้าไปแล้วพบว่าบ้านทั้งหลังปิดไฟเงียบไม่มีใคร ชีวิตที่เขาเคยคิดว่าน่ารำคาญนั้น…ก็ยังมีแสงสว่างจากหลอดไฟที่บ้านให้เขารู้สึกอุ่นใจยิ่งกว่า



เขาเลือกที่จะหยุดพักและตั้งใจจะมาชงกาแฟดื่ม แม้ว่านี่จะมืดค่ำแล้วแต่เขากลับจะดื่มมันต่อไป แม้ควรจะหลับใหลในตอนกลางคืนเพื่อลืมเลือนว่าตอนนี้เขาไม่มีใคร แต่มันก็หลอกตัวเองได้เพียงนิดเดียว เพราะเมื่อตื่นขึ้นมาควานหาคนข้างกายเท่าไหร่ก็ไม่เจอ ต่อให้เรียกชื่อก็ไม่มีใครตอบกลับมา นั่นมันช่าง….เป็นตลกร้ายที่ทำให้น้ำตาพาลจะไหลเสียเหลือเกิน ตลกมากแต่กลับไม่มีเสียหัวเราะหลุดออกมา ตลกจนขำไม่ออกเลยทีเดียว แทนที่จะทนหลอกตัวเอง สู้เผชิญหน้ากับมันอย่างกล้าหาญไม่ดีกว่าเหรอ ใครคนหนึ่งเคยบอกเขาไว้ แต่ใครคนนั้นจะรู้ไหมหนอว่ามันช่างเจ็บเหลือเกินในวันที่ฝนตกอย่างนี้




เพื่อที่จะเป็นคนที่ดีกว่านี้……ขอแค่ใครสักคนเดินเข้ามา…..




ไม่ไหวเอาเสียเลย…..เขาควรจะชงกาแฟแล้วดื่มมันซะให้หมดๆ แต่ทำไมกาแฟที่ดื่มอยู่นี่มันช่างปร่าทั้งๆที่ใส่น้ำตาลลงไปมากมายนัก  กาแฟยามค่ำคืนในออฟฟิศที่เงียบสงบนั้นไม่ได้ทำให้ผ่อนคลายเลย ขณะเดียวกันมันทำให้รู้สึกผิดที่มากินกาแฟตอนสองทุ่มอย่างนี้ ให้ตายเถอะเขาอยากออกไปจากห้องสี่เหลี่ยมนี่ ฝนตกอย่างนี้จะไปที่ไหนได้ ไม่มีใครตอบไลน์สักคน เขาเพียรส่งข้อความไปหาคนนู้นคนนี้ดูแต่กลับไม่มีใครตอบกลับ นี่มันวันอะไรกัน เป็นโสดอย่างเดียวไม่พอ ต้องฝนตกเข้าจังหวะด้วยเหรอ ฟ้าดินจะแกล้งกันเกินไปแล้ว!



นาฬิกาล่วงมาเกือบสามทุ่มแล้วทำไมฝนยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดตก เขาคิดถึงโซฟาตัวใหญ่ในห้องรับแขกของออฟฟิศก่อนจะเปลี่ยนใจมองไปที่พื้นห้องของตน การค้างคืนก็ไม่ใช่เรื่องแย่นัก โชคดีที่อาคารสำนักงานที่บริษัทเช่าห้องออฟฟิศอยู่ไม่มีนโยบายปิดประตู เขาจึงมีอิสระมากพอจะทำที่ทำงานให้เป็นที่นอนได้ สมัยก่อนก็นอนอยู่บ่อยครั้งจนแทบจะย้ายสัมมะโนครัวมาอยู่ที่นี่ จึงไม่ใช่เรื่องยากที่จะหาที่นอนสบายๆในสถานที่ๆใครก็ไม่นอนกันอย่างที่นี่ วัฒน์มีทุกอย่างพร้อมทั้งฟูกนอน หมอน และผ้าห่มส่วนตัว แม้แต่เสื้อผ้าสองสามชุดและเครื่องอาบน้ำก็มีติดไว้ เอาไว้ไปขออาบน้ำที่ฟิตเนสชั้นบน ถึงกระนั้นใครเล่าจะรักที่ทำงานมากกว่าบ้านของตนเอง แต่ในเมื่อกลับบ้านไปก็ไม่มีใครให้กอด ไม่มีใครชวนคุย หรือหัวเราะใกล้ๆกัน บางทีห้องสี่เหลี่ยมที่เต็มไปด้วยเอกสารและเศษแม๊กก็ดูจะเป็นทางเลือกที่ดีไม่ใช่น้อย




เปรี้ยง!!!!!!!!





ฟ้าผ่าดังลั่น…..คืนนี้คงอีกนานสินะ นี่ณวัฒน์ต้องนอนที่นี่จริงๆเหรอ เขาค่อยๆลุกขึ้นก่อนจะเดินไปที่ตู้เก็บเอกสารในห้องทำงานของตนจริงๆมันก็ควรจะมีแต่เอกสาร แต่เขาเก็บความลับของตนไว้ที่นี่ด้วย นั่นคือชุดเครื่องนอนส่วนตัวที่ไม่ให้ใครยืมนั่นเอง ริมฝีปากบางนั้นยกยิ้มหยันขึ้นมาเพียงนิด นี่ก็ผ่านมาเป็นเดือนแล้วที่เขาไม่ได้ใช้มันเลย มีคนมากมายที่เพื่อนๆพยายามแนะนำมาให้ แต่คนเหล่านั้นยังไม่มีค่าพอให้วัฒน์ยอมที่จะเปลี่ยนแปลง เขาเป็นคนเรื่องมาก การที่จะเลือกใครสักคนเข้ามาแชร์ชีวิตมันไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เขาเคยมีชีวิตที่สนุกไปวันๆ แต่เมื่อเขาได้หยุดเพื่อใครคนหนึ่งสักครั้ง มันทำให้เขารู้ว่าเวลาที่เขาใช้เรื่อยเปื่อยนั่นช่างไร้ค่าแค่ไหน แม้จะได้เรียนรู้จักความรักได้ไม่นานก็ต้องเลิกลากันไป แต่เขาก็ตระหนักดีว่าคนที่ผ่านมาเพียงข้ามคืนนั้นมันแค่ทางผ่านชีวิตที่วันนึงเขาจะลืมลงไป แต่ความรักอันอ่อนหวานนั้นคือสิ่งที่เขาจะจดจำ




เปรี้ยง!!!!!




Once you've found that lover
You're homeward bound
Love is all around
Love is all around
I know some have fallenon stony ground
But love is all around



มันอยู่รอบๆ ใครๆต่างก็มีคนรัก มีแต่เขาที่ได้แต่เฝ้ามองคู่รัก เขาเคยมีใครข้างกาย ดังนั้นจึงรู้ดีว่าตอนที่ได้รับการเติมเต็มจากใครสักคนนั้นมันดีแค่ไหน แต่รักเป็นสิ่งที่ยากจะรักษาหากมันแตกหักไปแล้ว  เมื่อคนสองคนไม่พร้อมที่จะรักกันต่อก็ควรจะปล่อยมันซะ ทว่าในตอนนี้เขาคิดว่าตัวเองพร้อมแล้ว แต่ทำไมถึงไม่มีใคร ในเวลาที่เหมาะสม ในเวลาที่สมควรเช่นนี้ ใยชีวิตจึงว่างเปล่าเหลือเกิน




ได้โปรดเถิดฟ้า…..



Send someone to love me
I need to rest in arms
Keep me safe from harm
In pouring rain



กริ้ง!....


.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

แย่จัง….ทำไมฝนต้องตกในตอนที่ซักผ้าเพิ่งเสร็จด้วยนะ ธรณ์คิดกับตัวเองอย่างนั้นก่อนจะพยายามดึงราวผ้าเข้ามาข้างในให้มากขึ้น หวังว่ามันจะไม่หนักจนผ้าที่เพิ่งตากนี่เปียกหนักกว่าเดิม มันช่วยไม่ได้ในเมื่อไม่มีใครห้ามฝนฟ้าได้ แต่น่าโมโหที่กรมอุตุรายงานว่าวันนี้ท้องฟ้าจะสดใสทั้งวันแท้ๆ แต่กลับมืดครึ้มและมีฝนตกหนักในบางพื้นที่ ซึ่งพื้นที่นั้นรวมถึงคอนโดของตนด้วย ธรณ์ได้แต่บ่นในใจพลางหยิบกระดาษที่ตัวเองเขียนลิสต์ที่ต้องทำในวันนี้เอาไว้ขึ้นมาดู



ซักผ้า Ok
ดูดฝุ่น Ok
ซักรองเท้า Ok
ล้างห้องน้ำ Ok
เก็บชั้นหนังสือ Ok
เก็บเสื้อผ้าไปบริจาค Ok


ดูเหมือนว่าจะทำทุกอย่างที่ตั้งใจครบหมดแล้ว ช่างคุ้มค่ากับการทำเป็นป่วยการเมืองและเอาเวลามาทำสิ่งที่ไม่ได้ทำมานานนัก ธรณ์เองก็ยุ่งอยู่พอตัวแต่ช่วงนี้เริ่มซาลงมาแล้ว งานเซลล์ที่เพิ่งเริ่มทำดูเหมือนจะไปได้ดีและก้าวหน้าไม่ใช่น้อย ลูกค้าที่ในช่วงต้นวอแวจนทำให้งานที่ควรจะง่ายดายเป็นเรื่องยาก แต่เพราะจับไต๋และเข้าขากันได้ในระดับหนึ่งแล้ว ช่วงหลังๆมานี่จึงคุยงานและจัดการอะไรได้เร็วจึงประหยัดเวลาไปได้แยะ งานบนโต๊ะไม่มีอะไรที่ต้องรีบจัดการเป็นพิเศษแต่สิ่งที่ต้องรีบทำคือทำความสะอาดห้อง ผ่านมาหลายวันฝุ่นเริ่มจับตัวจนผู้อาศัยรู้สึกไม่สบายตัวเท่าไหร่นัก ก่อนที่ป่วยการเมืองจะกลายเป็นป่วยจริงๆต้องรีบทำอะไรสักอย่าง ลางานในช่วงที่ลาได้ดูจะเป็นหนทางที่ดีไม่ใช่น้อย



แต่เสียงท้องร้องนั้นย้ำเตือนให้ธรณ์ได้ทราบว่ามีอีกหนึ่งสิ่งที่ตนควรทำ เพื่อสุขภาพที่ดีและห่างไกลจากโรคกระเพาะที่ค่อนข้างสนิทกันในช่วงหลังๆมานี้ ทำให้ร่างบางเดินตรงไปที่โทรศัพท์มือถือ ในใจคิดจะโทรสั่งอาหารมาทานแต่ก็ต้องวางโทรศัพท์ลง ธรณ์ไม่ใช่คนขี้สงสาร แต่คงลำบากไม่น้อยหากคนส่งอาหารต้องฝ่าฝนมาหากันที่นี่ในวันที่ทุกคนอยากจะนอนกลิ้งหรือปาร์ตี้ให้สุดเหวี่ยง วันศุกร์นี้ดีจริงๆ แต่ธรณ์ไม่จำเป็นต้องคิดอย่างนั้นเพราะได้โดดงานในวันศุกร์แล้ว ร่างบางเดินไปยังหัวเตียงก่อนจะหยิบกุญแจรถ ไหนๆก็ไหนๆแล้วไปซื้อของใช้ที่จำเป็นมาไว้เลยดีกว่า เหนื่อยมาทั้งวัน….จะเหนื่อยอีกสักรอบจะเป็นอะไรไป พรุ่งนี้จะได้นอนอยู่แต่บนเตียงไม่ต้องออกไปไหน อยากกินอะไรก็ซื้อมาตุนไว้ จะได้ไม่ต้องออกไปอีก ด้วยความเคยชินทันทีที่ขึ้นรถก็จะรีบเปิดเพลงแบบแรนด้อมไว้ให้ตัวเองฟัง ฝนตกแบบนี้ไม่ดีเลยจริงๆ จะขับรถไปไหนก็ลำบาก ถึงกระนั้นก็ขอแค่ได้ออก ไม่รู้ทำไมวันนี้ถึงอยากออกจากบ้านนัก อารมณ์ล้วนๆเพราะถ้าใช้สมองธรณ์คงไม่ทำเช่นนี้เป็นแน่!



I’ve been living with a shadow overhead
I’ve been sleeping with a cloud above my bed
I’ve been lonely for so long
Trapped in the past, I just can’t seem to move on

ร่างบางค่อยๆฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี ทั้งๆที่ท้องก็ร้อง และรถก็ติด มันเป็นความคิดที่แย่มากที่ขับรถฝ่าฝนในวันศุกร์ตอนเย็น ธรณ์พยายามหลอกตัวเองด้วยเสียงเพลงฟังสบายๆให้ใจเย็น แต่ใจจริงนึกก่นด่าตัวเองที่เกิดติสท์แตกอยากออกมาชมบ้านเมืองในวันที่ฝนตกหนักราวกับว่าพายุจะลง ตึกรามากมายที่ธรณ์ขับผ่านเริ่มเงียบสงบไม่คึกคักเหมือนตอนกลางวัน ย่านที่เต็มไปด้วยมนุษย์ทำงานเยี่ยงนี้ในตอนกลางคืนแทบไม่มีคนเดิน จะมีก็แต่รถที่ค่อยๆเคลื่อนตัวไปช้าๆเพราะน้ำที่ขังขึ้นมาจากฝนที่ตกหนัก ธรณ์ต้องเสียสติ หรือจิตไม่ปกติเพราะอะไรบางอย่างแน่ๆ แต่ถ้าหากไม่ออกมาก็คงทนความหดหู่เพราะอะไรบางอย่างที่หาสาเหตุไม่ได้แน่ๆ


จากคอนโดที่ตนอาศัยอยู่ขับผ่านย่านธุรกิจใจกลางเมืองเพียงเล็กน้อยก็จะถึงห้างสรรพสินค้าที่มีทุกอย่างให้เลือกสรร บางทีอาจจะได้ดูหนังสักเรื่องนึงคนเดียว คิดได้ดังนั้นในระหว่างที่รถติดอยู่ก็เช็ครอบหนังฆ่าเวลา หนังรักก็เป็นโจทย์ที่ชวนฆ่าตัวตายในวันฝนตกเหงาๆคนเดียวไม่น้อย หากซื้อของสัก 15 นาทีคงดูทัน คิดดังนั้นจึงกดจองตั๋วไปอย่างไม่ลังเล เรื่องทำร้ายหัวใจตนเองคนโสดนั้นเก่งกว่าใครในโลกหล้า เชื่อสิ! ว่าคงไม่มีใครบ้าพอใส่ชุดนอนขับรถมาเดินห้างหรู ซื้อของ และดูหนังคนเดียวแบบนี้ หวังว่ายามห้างจะไม่จับโยนออกไปหรอกนะ


แต่รอแล้วรอเล่า รถที่ควรจะเคลื่อนตัวไปก็ยังคงหยุดอยู่กับที่ ท้องยังคงร้องโอดโอยไม่หยุดเหมือนจะเตือนว่าหากไม่ทำอะไรเสียตรงนี้จะฉีกประท้วงกันให้ได้ลาป่วยอีกครั้งในวันจันทร์แน่ๆ ใบหน้าเบะออกมาเพียงนิดด้วยน้อยใจแก่ชะตาชีวิตตัวเอง บางทีพระเจ้าคงไม่อยากให้ธรณ์ใส่ชุดนอนเดินห้างนั่นจริงๆแน่ๆเลยทรมานให้ท้องไส้กิ่วอย่างนี้ เพลงก็วนซ้ำกลับมาเพลงเดิมแต่รถก็ไม่เคลื่อนตัวออกไปไหน นี่มันจะสามทุ่มแล้ว แต่ธรณ์ก็ยังไม่ได้กินข้าวกลางวันเพราะเอาแต่ยุ่งกับการจัดเก็บข้าวของที่รกหูรกตา การจะเป็นธรณ์ที่มีระเบียบนั้นช่างกินเวลาเป็นวันๆจนท้องไส้ประท้วง ร่างบางหันซ้ายหันขวา ไม่ต้องฟังข่าววิทยุรายงานสภาพถนน หรือเข้าทรงที่ไหนก็บอกได้ทันทีว่าอีกชั่วโมงก็ไม่พ้นสี่แยกข้างหน้า


เปรี้ยง!!!!!!!!



ให้ตาย!!!!!! ทำไมฟ้าต้องผ่าด้วยนะ สวรรค์แกล้งกันหรือไง ที่ดลให้ออกมาตากฝนช๊อปปิ้งดูหนังเล่น แต่สร้างฟ้าผ่าที่เกลียดแสนเกลียดมาให้ในตอนนี้ อุปสรรคที่ว่ารถติดว่าใหญ่แล้ว แต่อุปสรรคที่ชื่อฟ้าผ่านั้นใหญ่กว่าร้อยเท่า!  ร่างเล็กที่กำพวงมาลัยรถแน่นสั่นระริกไปด้วยตกใจกลัวกับปรากฏการณ์ธรรมชาติอันเลวร้าย หากอยู่บ้านก็คงเปิดเพลงดังๆแล้วใส่หูฟังกลบเสียงฟ้าร้อง แต่ในตอนนี้ดันไม่ได้เอาหูฟังมาแล้วธรณ์จะอยู่ได้อย่างไร ดวงตากลมจ้องมองฟ้าที่ทำท่าจะคำรามอีกครั้งอย่างตกใจ ขมวดคิ้วอย่างขัดใจและไม่ลังเลเลยที่จะเลี้ยวรถเข้าไปในตึกแห่งหนึ่งกลางซอยอโศกทันที ถ้าทนอยู่ต่อไปในรถต้องตกใจเสียงฟ้าจนเผลอเหยียบคันเร่งไปชนคันหน้าแน่ๆ ดังนั้นธรณ์จึงตัดสินใจที่จะพักสักนิดในร้านสะดวกซื้อใต้ตึกนี้ พอฝนซาแล้วจะกลับบ้านทันที


ทำไมถึงคิดช้าจังนะ ถ่อมาทำไมตั้งไกล เซเว่นก็มีไม่ใช่เหรอไอ้อาหารแช่แข็งนี่!!!  ธรณ์ก่นด่าตัวเองออกมาอีกครั้ง วันนี้มันวันอะไรนะ ทำไมทำตัวเหมือนคนไม่มีสติสตังอย่างนี้ ชักจะโกรธดินโกรธฟ้าโกรธฝนและโกรธตัวเองขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ร่มที่ถือในมือเปียกชุ่มหลังจากที่ฝ่าฝนจากรถมายังร้านสะดวกซื้อแห่งนี้ ด้วยความโกรธจึงโยนทุกสิ่งที่ตนคิดว่าสำคัญโดยไม่ไตร่ตรองลงไปในตะกร้า ในใจยังคงไม่หยุดก่นด่าธรรมชาติ เผลอแป๊ปเดียวก็เดินออกมาเสียแล้วโดยลืมขอให้พนักงานช่วยอุ่นกับข้าวให้ มันน่าโมโหเสียจนอยากจะทึ้งหัวตัวเองและโขกหัวโง่ๆนี่กับกำแพงสักสองที ดวงตาหวานที่ส่องประกายอย่างสดใสมาทั้งวันค่อยๆเอ่อล้นด้วยน้ำตา ธรณ์ผู้อ่อนแอกำลังโผล่หัวออกมาจากก้นบึ้งหัวใจ

ธรณ์สะบัดหัวไล่ความซวยออกสองสามครั้ง และเรียกสติที่วิ่งหายไปให้กลับมา มือที่ถือร่มถูกยกขึ้นมามอง ฝนตกขนาดนี้ต่อให้มีร่มหรือไม่มีก็เปียกพอกัน แต่มีก็ยังดีกว่าไม่มี คิดได้ดังนั้นก็มองเข้าไปยังในตัวอาคารที่เปิดไฟเพียงไม่กี่ดวงเพราะนี่ก็ดึกมากแล้ว ดวงตาของธรณ์เหม่อลอยอีกครั้ง สติที่พยายามเรียกกลับมาหลุดลอยออกไป….ไกลแสนไกลเกินกว่าที่ตนจะฉุดรั้งไว้ และเมื่อรู้ตัวก็พบว่าตนได้ทำเรื่องที่บ้ามากๆออกไปเสียแล้ว



กริ้ง!


เสียงสัญญาณเปิดประตูจากการที่กดรหัสสี่ตัวลงไปดังขึ้น ธรณ์เหมือนจะได้สติแล้ว และตนก็ไม่ได้เสียใจกับสิ่งที่ทำลงไปนัก ร่างบางค่อยๆเปิดประตูกระจกของออฟฟิศเข้าไป ไม่แปลกเลยที่ตนจะรู้รหัสออฟฟิศดี เพราะมันคือรหัสที่ตรงกับวันเกิดของตน จึงจำมันได้ขึ้นใจ ธรณ์หวังเพียงจะวางร่มที่ตนถือขึ้นมายันชั้น 21 ในออฟฟิศแห่งนี้ เพื่อให้พนักงานบางคนที่ไม่มีร่มได้ใช้มันกลับบ้านอย่างปลอดภัยโดยไม่เป็นไข้หวัด และจะรีบวิ่งออกไปทันที ครั้งหนึ่งในตอนที่เป็นนักศึกษาฝึกงานตนเคยได้ทำงานให้บริษัทนี้ช่วงสั้นๆ ก่อนที่จะกลับไปเรียนต่อจนจบ ไม่รู้ว่านี่โชคดีหรือโชคร้ายที่เขาไม่เปลี่ยนรหัสกัน


“ใครน่ะ!”  เสียงเรียกแข็งๆของชายคนหนึ่งเรียกให้คนที่ทำอะไรลับๆล่อในออฟฟิศคนอื่นต้องสะดุ้งไปทั้งร่าง เห็นว่าไฟเปิดอยู่แต่ไม่คิดว่าจะออกมาเร็วถึงเพียงนี้  ดวงตาของคนทั้งสองที่ควรจะแปลกหน้าประสานกัน ประกายไฟบางอย่างก่อขึ้นที่หัวใจอันแห้งเหี่ยวของคนทั้งคู่ ให้กลับมามีความรู้สึกอีกครั้ง


เปรี้ยง!!!!!!


“อึ้ยยยยยยยยย”   ร่างบางทรุดลงนั่งปิดหูตนกับพื้น มันกลับมาอีกแล้วยังไม่ทันได้หนีเลย!ดวงหน้าหวานบิดเบี้ยว น้ำตาเริ่มก่อตัวที่หางตาอีกครั้ง ร่างสูงที่ยืนมองกันค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ๆ มือของเขาค่อยๆเคลื่อนเข้าไปหาแผ่นหลังเล็กที่ไหล่บางลู่ลงอย่างน่าสงสาร


เปรี้ยง!!!!!!!!!!


“อื้อออ!!!!!!”   ความมืดเข้าครอบงำคนทั้งสอง ทั่วทั้งอาคารที่เคยมีแสงไฟประปราย กลับมืดสนิททันทีหลังฟ้าผ่าครั้งสุดท้าย ปลายนิ้วเรียวยาวของชายหนุ่มที่สัมผัสแผ่นหลังบางนั้นรู้สึกได้ถึงแรงสั่นสะท้านอันน่าสงสาร แต่ในยามนี้คนที่ไม่หวาดกลัวต่อฟ้าผ่าอย่างเขา กลับกลัวที่จะสัมผัสโจรตัวน้อยข้างหน้านี่ที่ถือวิสาสะเข้ามาในบริษัทคนอื่นจับใจ ช่างใจกล้า แต่ก็ขี้กลัวเสียจริงเชียว


เปรี้ยง!!!!!!!


“ฮึกๆ….ฮือออออออ”   เสียงสะอื้นของร่างเล็กที่นั่งกอดเข่าตัวเองอย่างน่าสงสารเรียกความกล้าที่หายไปของชายหนุ่มให้กลับมา เขาเลิกห้ามความต้องการลึกๆของตัวเอง และโผเข้าโอบกอดเด็กน้อยผู้น่าสงสารนี้


หวังว่าความอบอุ่นจะช่วยละลายทิฐิระหว่างกัน….


“พี่วัฒน์”  เสียงของน้องเรียกเขาอย่างน่าสงสาร


“ไม่เป็นไรแล้วนะ ธรณ์…”  เขาตบต้นแขนคนที่เขากอดอยู่เบาๆเพื่อปลอบโยน ธรณ์ของเขาบอบบางแค่ไหน วัฒน์รู้ดีกว่าใคร และมันก็เคยเป็นหน้าที่ของเขาที่จะอยู่เคียงข้างเด็กคนนี้อย่างนี้ แต่มันก็แค่เคย เพราะในตอนนี้เขาทำมันไม่ได้แล้ว วัฒน์รู้สึกสับสนอยู่ในใจ หากมีสักนิดที่ธรณ์ต่อต้านอ้อมกอดของเขา วัฒน์ก็จะไม่ลังเลเลยที่จะปล่อยไป แม้จะไม่อยากปล่อยแค่ไหนก็ตาม เขาสัญญากับธรณ์ไว้แล้ว ว่าจากวันนั้นที่เลิกกัน เราจะเป็นเพียงแค่พี่น้องที่ดีต่อกันต่อไป


“ฮึก…ฮืออออ”  ร่างบางยังคงร้องไห้อย่างอ่อนแออยู่อย่างนั้น มันไม่ใช่เพียงฟ้าร้อง แต่มันคือแรงดันน้ำตาที่อยู่ภายในใจที่ล้นทะลักออกมา ธรณ์ดูเหมือนปกติทุกอย่าง แต่มันก็เพียงแค่ดูเหมือน แม้จะพยายามหานู่นนี่ทำเพื่อไม่ให้ตนดูว่าง แต่ลึกๆแล้วก็ไม่สามารถสละเขาออกไปจากใจได้เลย เพราะวัฒน์เคยเป็นทุกสิ่งทุกอย่าง และยังคงเป็นอยู่แม้จะเลิกกันไปแล้ว อ้อมกอดอันอบอุ่นของเขายังคงกอดกระชับกันแน่น ธรณ์รู้ตัวว่ามันไม่ดีเลยที่จะปล่อยให้จิตใจตัวเองอ่อนแออย่างนี้ แต่เสียงที่ดังเบาๆภายในหัวใจ ทำให้ไม่มีแรงที่จะสลัดหนีอ้อมกอดดีๆของเขาเลย ธรณ์นั้นอ่อนแอ กลัวไปหมด กลัวแม้แต่จะยอมรับใจตัวเอง


เสียงฟ้าผ่าที่ตนเกลียดนักหนายังคงดังเรื่อยๆ ธรณ์จะยังใช้มันเป็นข้ออ้างที่จะรับความหวังดีจากคนเป็นพี่ต่อไปได้ไหมนะ เขาจะคิดอะไรมากหรือเปล่าที่ต้องมากอดเด็กขี้แยไม่รู้จักโตคนนี้ ธรณ์พยายามแล้วที่จะเป็นผู้ใหญ่ แต่ทำอย่างไรก็ไม่สามารถสลัดธรณ์ผู้ขี้งอนคนนั้นออกไปจากตัวได้ แม้จะยืนเชิ่ดหน้าบอกขอเลิกเขาออกไป เพราะทนไม่ได้ที่เขาไม่มีเวลาให้กัน แต่ก็เป็นตนนี่แหละที่ร้องไห้หนักกว่าใคร แม้จะคิดดีแล้วที่ไปขอเลิก แต่พอเขายอมเลิกจริงๆกลับฟูมฟายไม่พอใจ ใช้เวลาเป็นเดือนกว่าจะปรับอารมณ์และเริ่มต้นชีวิตโสดแบบปกติเหมือนคนทั่วไปได้เสียที


มาวันนี้ความพยายามที่ตนสร้างไว้ดูเหมือนจะพังทลายลงไปทั้งหมด ร่างบางยังคงสะอึกสะอื้นในอ้อมกอดของเขา ใบหน้าหวานที่สดใสกลับซีดขาว จมูกแดงนั่นสูดดมกลิ่นหอมจากน้ำยาปรับผ้านุ่มของณวัฒน์ที่กอดกันเอาไว้ กลิ่นที่คุ้นเคยนี้กำลังทำลายความตั้งใจอันดูดีของตนเสียพังย่อยยับ


เนิ่นนานในอ้อมกอดที่เต็มไปด้วยความหวานขมนี่ ยังไม่มีใครพูดอะไรออกมา จนในที่สุดธรณ์ก็รวบรวมความกล้าที่จะผละออก มันคงพอได้แล้วสำหรับการระลึกถึงความหวานหอมที่เคยได้รับในครั้งก่อน เพราะในความเป็นจริง ในตอนนี้…พวกเขาเลิกกันไปแล้ว และเป็นเพียงคนรู้จักกันเท่านั้น มันจึงไม่ดีเลยที่จะมาแสดงความรักต่อกันเหมือนเมื่อครั้งก่อนเก่า ดวงตาเรียวของเขาดูตกใจพอตัวเมื่อธรณ์ผละออกมา แต่ก็ปรับมันให้เป็นปกติได้อย่างรวดเร็ว สมกับเป็นณวัฒน์….เขาไม่เคยทำให้ใครผิดหวัง ยังคงเป็นคนที่มั่นคงต่อคำพูดเสมอแม้จะไม่ได้เจอกันนาน ดึกดื่นป่านนี้แล้วยังคงติดอยู่ในออฟฟิศ ใช้ชิวิตเหมือนที่นี่คือบ้านหลังที่สอง


“ธรณ์มีอะไรหรือเปล่าถึงได้….”  ลักลอบเข้ามา



ออฟไลน์ skylover☁

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 178
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +177/-2


“ผมผ่านมาแถวนี้….เลยเอาร่มมาคืนให้”   ร่มของเขาที่เอามาไว้ในรถของธรณ์….เมื่อรู้ตัวว่าตนเข้ามาในพื้นที่ของอดีตผู้ดูแลตอนฝึกงานและแฟนเก่า มือที่กำร่มอยู่แน่นก็คลายออกมา ในใจนึกห่วงไม่น้อย เพราะคนบ้างานไม่ชอบดูแลตัวเองคนนี้คงลืมซื้อร่มใหม่เป็นแน่ อีกทั้งไม่อยากให้มีอะไรติดค้างต่อกันจึงขึ้นเอามาคืนให้ แต่ไม่คิดเลยว่าจะได้เจอกันจังๆอย่างนี้ ธรณ์นี่มันโง่หรือโง่นะ!


“งั้นเหรอ”  ดวงตาของเขาวูบไหวก่อนจะหม่นแสงลง รู้สึกได้ถึงความเย็นชาที่ออกมาจากเสียงนั่น ธรณ์คงไม่อยากจะเกี่ยวข้องกันเท่าไหร่นักแต่เลี่ยงไม่ได้ สมกับเป็นเด็กดื้อที่เขากำราบอยู่นานกว่าจะเชื่อฟังกัน


ร่างบางลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ไม่อยากจะยืนอยู่ตรงนี้แม้เพียงวินาที ธรณ์ผลักประตูกระจกสุดแรง แต่มันกลับไม่ขยับเขยื้อน ลองอยู่หลายครั้งจนเหนื่อยใจ ดวงตาเล็กหันไปมองพี่ชายที่ยืนนิ่งทำอะไรไม่ถูก พวกเขาติดอยู่ในออฟฟิศนี่ตอนสามทุ่มกว่า ออกไปไหนไม่ได้ ไม่มีไฟฟ้าใช้ และกำลังหิวมาก ณวัฒน์ยิ้มออกมาเพียงนิด มองข้าวของจากร้านสะดวกซื้อที่ธรณ์ซื้อมาและชุดนอนที่ร่างบางสวมอยู่ ช่างน่าแปลกใจนักที่เจอกันในที่รโหฐานอย่างนี้ในสภาพสบายๆเหมือนอยู่บ้าน ธรณ์ที่รู้สึกได้ว่าถูกมองไปทั้งตัวอย่างนั้นก็เขินขึ้นมา แม้จะเลิกกันไปแต่ความรู้สึกยังเหมือนเดิม คงไม่แปลกถ้าธรณ์จะเขินสายตาคมคู่นั้นจนอยากแทรกแผ่นดินหนี


โครก……



ท้องเจ้ากรรมไม่รักดี แทนที่ธรณ์จะมีสภาพที่ดีมาเจอแฟนเก่า นี่นอกจากใส่ชุดนอนถือถุงหิ้วแล้ว ท้องดันมาร้องเสียงดังโชว์เขาอีก วัฒน์หัวเราะออกมาเบาๆก่อนจะเชิญชวนให้ไปนั่งในห้องทำงานส่วนตัว ธรณ์นั่งลงบนเก้าอี้อย่างขัดเขิน ก่อนที่ดวงตาใสจะจ้องมองวัตถุรูปแก้วที่วางอยู่บนโต๊ะตาไม่กระพริบ เพราะความมืดทำให้มองเห็นไม่ชัดว่ามันคืออะไร แต่จากกลิ่นที่ตลบอบอวนในห้องนี้ เดาไม่ยากเลยว่าพี่ชายนิสัยเสียแอบกินอะไรตอนกลางคืน


“น้ำยังร้อนอยู่ต้มมาม่ากินกันนะ”  เขาเอ่ยชวนอย่างใจดี และพยายามทำให้ธรณ์สบายๆในบรรยากาศน่าอึดอัดนี่ ร่างบางพยักหน้าเบาๆให้กับความเอื้อเฟื้อของแฟนเก่าที่เสนอมาให้ บะหมี่ถ้วยกลิ่นหอมฉุยถูกนำมาเสริฟท์ แสงจากภายนอกและไฟโน๊ตบุคที่กำลังใช้งานแบตเตอร์รี่สำรองอย่างหนักหน่วงช่วยให้มองเห็นเวลากินได้เป็นอย่างดี แม้จะเป็นเพียงบะหมี่ถ้วยรสชาติเดิมๆ แต่ในยามยากเช่นนี้มันกลับอร่อยกว่าอาหารตามร้านดังๆเสียอีก


“มาทำธุระแถวนี้เหรอ”  เขาเริ่มชวนคุย


“ก็ครับ เผอิญรถติด ฟ้าร้องก็เลย….”  วัฒน์รู้ได้ทันที เด็กขี้กลัวคงเลี้ยวรถเข้ามาโดยไม่สนใจว่าเป็นที่ไหน สำหรับธรณ์ถ้าเป็นฟ้าร้องแล้วละก็ ต่อให้เป็นที่ๆอันตรายที่สุดในชีวิตก็หนีเข้าไปอยู่ได้


“รอหน่อยนะ ไฟดับทั้งตึกเลยเขากำลังดูอยู่ว่าจะทำอะไรได้บ้าง” รปภ.ตึกแจ้งมาเช่นนั้น ใบหน้าหวานดูไม่พอใจและรำคาญนิดๆ แต่วัฒน์นั้นดีใจเอาเสียมากๆที่ในวันเหงาๆเช่นนี้เขามีคนมาอยู่เป็นเพื่อน และคนๆนั้นก็คือคนที่เขาอยากเจอหน้าที่สุดในโลกกว่าใคร


“พี่ดื่มกาแฟอีกแล้วเหรอ”  ธรณ์ที่นั่งเอานิ้วเขี่ยโต๊ะถามขึ้น ณวัฒน์นี่นิสัยเสียชะมัด ทำไมไม่รักตัวเองเลยนะ


“พี่ขอโทษ”  จริงๆแล้วเขาแค่จิบ เพราะพอจะเริ่มดื่มจริงจัง เสียงหวานของเด็กขี้บ่นบางคนก็ดังก้องในหัวจนต้องวางแก้วลงอย่างรู้สึกผิด


“พี่ก็อย่างนี้ทุกที”  นี่ไม่มีเรื่องอะไรมาชวนคุยแล้วเหรอธรณ์ นายไม่ใช่แฟนเขาแล้วนะ จะมาทำเจ้ากี้เจ้าการเหมือนเดิมได้อย่างไร แล้วยังท่าทีขี้งอนนี่อีก นายมีสิทธิ์อะไรไปก้าวก่ายและไปงอนเขาอย่างนี้!!!!!


“นั่นสิพี่นี่นิสัยเสียจริงๆ”  เพราะธรณ์ไม่อยู่ดัดนิสัยและคอยบอกว่ามันไม่ดีอย่างไรล่ะ เขาหลุดยิ้มกับท่าทางก้มหน้าก้มตาบ่นอย่างอายๆนั่นของคนตัวเล็ก  ธรณ์แทบจะไม่ได้ดูเปลี่ยนไป ยังใจแข็งเหมือนเดิม


“…..ช่างเถอะ”  บทสนทนาที่ควรจะดำเนินต่อถูกตัดลงอีกครั้งเพราะธรณ์ไม่ต้องการจะสานต่อ พวกเขานั่งเงียบๆไม่มีใครพูดอะไรกัน แต่รอแล้วรอเล่าไฟก็ยังไม่มา จนคนที่อยากกลับบ้านหนีหน้าแฟนเก่าใจจะขาดอดหาวออกมาไม่ได้ และท่าทีทุกอย่างก็อยู่ในสายตาชายหนุ่มทั้งหมด ได้เวลานอนของคุณหนูธรณ์แล้ว


“ถ้าง่วงนอนก่อนไหม พี่จะปูเตียงให้นอน”


“ไม่เอา….”  ยังจะดื้อ….แต่มันก็สมควรดื้อเพราะคงตลกน่าดูที่มานอนหลับโชว์กันแบบนี้ ในสถานะที่ชัดเจนว่าเลิกกันแล้ว แต่วัฒน์อยากให้มันคลุมเครือเสียจริงเลยให้ตายเถอะ! อย่างน้อยมันก็ยังดูมีความหวังว่าจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้



“นอนไปเถอะ ถ้าไฟมาแล้วพี่จะปลุก”


“ไม่นอนถ้านอนเดี๋ยวนอนยาว ขับรถกลับบ้านไม่ได้”ในตอนนี้วัฒน์อยากสวนกลับไปนักว่า ‘ให้พี่ไปส่งสิ’ แต่ธรณ์คงยิ่งดื้อใส่กันเป็นแน่ ก็เจ้าหนูนี่เคร่งอุดมการณ์ที่ตนวางไว้เสียยิ่งกว่าอะไร แค่มาเจอกันอย่างนี้ก็วิเศษเกินพอที่จะเป็นสิ่งมหัศจรรย์สิ่งใหม่ของโลกที่ต้องจารึกไว้แล้ว วัฒน์อยากจะหัวเราะดังๆให้กับท่าทางนั่นเสียจริง แต่ก็กลัวสายตาค้อนควับของคนน่ารัก ที่ชอบทำตัวไม่น่ารักใส่กัน


ดูเหมือนว่าอะไรที่พยายามจะฝืนกลับเป็นไปไม่ได้ง่าย อาจจะเพราะออกแรงทั้งวันก็เป็นได้ ทำให้คนน่ารักของเจ้าของห้องหลับกลางอากาศไปแทบจะทันที  ชายหนุ่มหลุดยิ้มกับภาพตลกๆของแฟนเก่าตน เขาเดินเข้าไปหาก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นมา มือไม่รักดีนั่นก็ยิ่งได้ใจ ปลายนิ้วของเขาได้สัมผัสแก้มขาวอันนุ่มนิ่มนั่นเบาๆ ในใจนึกหวั่นกลัวเด็กดื้อจะลุกขึ้นมาข่วนหน้ากัน แต่ธรณ์กลับหลับสนิทไปเสียอย่างนั้นจนเขาเป็นห่วงขึ้นมา


วัฒน์จัดการดันโต๊ะให้มีพื้นที่มากขึ้นก่อนจะปูฟูกนอน  ชายหนุ่มพับแขนเสื้อขึ้นมาอย่างนึกฮึด ช่วงเวลาระทึกใจกำลังมาถึง เขาค่อยๆประคองร่างบางที่นั่งบนเก้าอี้ให้ลงมานอนบนฟูก ความใกล้ชิดของคนทั้งสองทำให้หัวใจของชายหนุ่มเต้นระรัว แต่แล้วธรณ์ที่หลับนิ่งๆก็พลิกตัวในอ้อมอกเขา คนที่หลับอยู่นั้นตกใจลืมตาขึ้นมาเห็นความใกล้ชิดระหว่างกัน ธรณ์เบิกตากว้างก่อนจะดิ้นระรัวให้หลุดจากอ้อมแขนเขา ด้วยไม่ทันตั้งตัว คนทั้งสองจึงล้มลงนอนทับกันบนฟูกที่ถูกจัดเตรียมไว้


ร่างบางดูโกรธกับสิ่งที่เกิดขึ้น ใบหน้าหวานร้อนผ่าว แม้จะหลุดจากอ้อมอกเขาแล้ว แต่ท่านอนที่ก่ายกันอยู่นี่ก็ไม่ทำให้ตนพอใจนัก ธรณ์ยังคงดิ้นและระรัวหมัดเล็กนั่นใส่กันไม่ยั้ง จนชายหนุ่มที่ทำใจเย็นมาตลอดหมดความอดทน วัฒน์รวบมือทั้งสองข้างนั้นไว้ ก่อนจะดันให้ร่างบางลงไปอยู่ใต้ร่างเขา  ธรณ์ยังคงดิ้นอยู่อย่างนั้น แต่ร่างสูงที่ประกบชิดไปทั่วทุกสัดส่วนช่างเป็นอุปสรรคเสียจริง ดวงตาของชายหนุ่มรุ่นพี่เป็นแววกล้า ทำให้ขนลุกไปทั่วทั้งร่าง ในสภาพที่ณวัฒน์เป็นต่อเช่นนี้ น้องธรณ์จะสู้ต่อได้หรือไม่


“ธรณ์หยุดนะ”


“ปล่อยนะ!”


“พี่บอกให้หยุด”


“ไม่! ปล่อยเดี๋ยวนี้”


“ดื้อจริงทำอะไรไม่เคยจะเชื่อฟังกันเลย”


ไม่เคยเชื่อฟังกันเลย….


“ใช่สิผมมันไม่ดี ไม่น่ารัก พี่เลยเบื่อผม!”  เพราะธรณ์ทำตัวไม่พอใจเขามาตลอดในตอนที่เป็นแฟนกันอย่างนั้น ความสัมพันธ์ที่ต่างฝ่ายต่างทนมันจึงนำไปสู่การแตกหัก ทั้งคู่รู้ดีว่าเพราะอะไร มันจึงยากเหลือเกินที่จะประสานรอยแยกให้แนบชิดเช่นเดิม ธรณ์ก็ยังคงเป็นธรณ์ แม้อยากจะเรียกร้อง แต่ก็เจ็บเกินกว่าจะยอมกันได้ ถึงอายุจะไม่ใช่น้อยและล่วงเข้าสู่วัยทำงานแล้วจึงเข้าใจเหตุผลของชายหนุ่มที่การงานรัดตัว แต่ก็อดไม่ได้ที่จะน้อยใจ มันผิดเหรอที่คนรักกันอยากจะมีเวลาอยู่ด้วยกัน ไม่ใช่คุยกันผ่านข้อความหรือโทรศัพท์ตลอดแบบนั้น


There are moments when I don’t know if it’s real
Or if anybody feels the way I feel
I need inspiration
Not just another negotiation


“ธรณ์…ไม่ใช่เลยนะ”  แน่นอนว่าตอนนั้นวัฒน์ก็รำคาญอยู่บ้าง แต่เมื่อเลิกกันจริงๆแล้วเขากลับเสียดายวันเวลาที่เขาทำพลาดไป ในตอนที่ตนต้องนั่งไม่มีใครอยู่คนเดียวอย่างนี้ เขาเข้าใจความรู้สึกธรณ์ที่ต้องรอกินข้าวพร้อมกันขึ้นมาทันใด นึกได้เช่นนั้นก็อยากจะต่อยตัวเองสักหลายๆที ที่เอาแต่เลือกงานมากกว่าแคร์ความรู้สึกคนรอ สุดท้ายแล้วไม่ใช่แค่ธรณ์ที่ต้องเจ็บปวด ณวัฒน์เองก็ได้ผลกระทบกับสิ่งที่ทำลงไปเช่นกัน


“ปล่อยนะพี่จะทำกับผมอย่างนี้ไม่ได้ เราไม่ได้รักกันแล้ว”  ร่างบางที่นอนอยู่ใต้ร่างสั่นสะท้าน ในความมืดเขารู้สึกได้ถึงความเปียกชื้นจากน้ำตา และกระแสเสียงที่สั่นระริกนั้นดี ธรณ์ของเขาร้องไห้มากเหลือเกินในวันนี้ เรื่องที่เกิดขึ้นในวันที่เขาเลิกกัน มันต่างเป็นความผิดของคนทั้งคู่ เขาไม่ใส่ใจและธรณ์ก็ไม่แคร์ ในขณะที่ต้องรอเจอเขามาตลอดอย่างนี้ เด็กดื้อก็เอาแต่เก็บงำความเจ็บปวดในใจ แม้จะกระฟัดกระเฟียด แต่ไม่ต่อว่าหรือแสดงออกมาว่าตนต้องการอะไรดีๆ เขารู้ว่าธรณ์ไม่พอใจ แต่ก็ทำเป็นเพิกเฉยและไม่ยอมเข้าหา นิ้วเรียวของเขาพยายามคลำหาบ่อเกิดน้ำตาในความมืด ค่อยๆเช็ดมันให้แผ่วเบาอย่างอ่อนโยน ก่อนจะพลิกร่างบางให้ขึ้นมานอนตะแคงและโอบกอดเอาไว้



ในวันที่ฝนตกและเหน็บหนาวใจเป็นที่สุด อดีตคนเคยรักกันกำลังโอบกอดเพื่อรำพันความโศกเศร้าและความน้อยใจต่างๆนานา ใบหน้าหวานซุกอยู่ที่อกแกร่งของเขาเพื่อซ่อนความอ่อนแอที่ตนพยายามปกปิด และหลอกตัวเองว่ามันไม่มีอยู่ วัฒน์รับรู้มันทั้งหมดแล้ว และจะไม่มีวันทำพลาดอีกเป็นครั้งที่สอง เพราะรู้ตัวแล้วว่าบนโลกนี้ไม่มีใครแทนที่ธรณ์ของเขาได้ แน่นอนว่าวัฒน์ที่รักธรณ์ที่สุดคนนี้ก็มีคนเดียวในโลก แล้วใยเขาจะต้องยอมปล่อยมือไปอีกครั้งเพื่อทำให้ตัวเองต้องเจ็บปวดซ้ำแล้วซ้ำเล่าด้วย


“ฮึก…พี่ไม่เคยง้อผมเลยสักครั้ง ทั้งๆที่ผมบอกเลิกไปอย่างนั้น พี่ก็ไม่ถามหาแม้แต่เหตุผล” 


“ธรณ์อยากให้พี่ง้อเหรอครับ”  ที่ไม่ง้อเพราะกลัวเหลือเกินว่าธรณ์จะไม่ยอม แต่ในตอนนี้ถึงไม่ยอมก็ไม่สนแล้ว!


“ไม่ต้องมาง้อเลยนะ ไม่เอา!”  เอาสิ! เด็กดื้อกลับมาอีกแล้ว นี่หรือคนไม่อยากให้ง้อ ทำไมต้องทำตัวน่ารักอย่างนี้ด้วยนะ และจะไม่ให้เขาง้อได้อย่างไร วัฒน์ยิ้มออกมาอย่างยินดี ในความมืดเขามองไม่เห็นใบหน้าหวานของธรณ์ แต่เขารู้สึกได้ว่ามันคงกำลังแดงก่ำด้วยความโกรธและความเขินเป็นแน่ จมูกรั้นนั้นก็คงจะขึ้นสีระเรื่อ เพียงคิดแค่นั้นก็ทั้งสงสารและขำในคราเดียว หมัดเล็กๆทุบเข้าที่อกของเขาหนึ่งทีอย่างหมั่นไส้ ความน่ารักนั่นทำให้อดใจไม่ได้ที่จะกดจูบลงบนหน้าผากเนียนด้วยความรักใคร่ ร่างบางที่ดิ้นคลุกคลักอยู่ไม่สุขกลับตัวแข็งไปในอ้อมกอดของเขาเพราะตกใจที่ถูกจู่โจมแบบนั้น เหมือนไฟฟ้าช็อตไปทั่วร่าง จูบอันแสนอบอุ่นที่ไม่ได้รับมาเป็นเวลานานทำให้หัวใจเต้นตึกตักจนเกรงว่าจะหลุดออกมา


ธรณ์นิ่งเงียบไปแล้ว วัฒน์รู้สึกได้ว่าบางสิ่งบางอย่างกำลังจะเปลี่ยนแปลง และเขาก็ชอบเหลือเกินที่น้ำแข็งในหัวใจเด็กน้อยคนนี้กำลังละลายทีละน้อย และในที่สุดมันก็มากพอให้เขาได้แก้ตัวกับสิ่งที่พลาดลงไป ชายหนุ่มเชยคางให้ใบหน้าหวานนั้นขึ้นมามอง ในความมืดนี้เขามองอะไรไม่ถนัดนัก แต่สามารถรู้ได้ทันทีว่าริมฝีปากอันแสนหอมหวานนั่นอยู่ตรงไหน และทนไม่ได้แม้เพียงวินาทีเดียวที่จะปล่อยมันไป กรงขังแห่งความรักกรงเดิมกำลังเปิดอ้ารอให้คนทั้งคู่กลับเข้าไป วัฒน์ไม่อยากปล่อยเวลาให้สูญเสียไปอย่างไร้ค่าอีก ร่างสูงอยากจะฉุดให้คนๆนี้เข้าไปในกรงนั้นกับเขาอีกครั้งและปิดประตูขังกันเอาไว้ให้เนิ่นนาน ตลอดไป….


ริมฝีปากอิ่มสัมผัสได้ถึงความนิ่มยุ่นของอีกฝ่าย วัฒน์ประทับจูบนิ่งๆที่ริมฝีปากของธรณ์ เขาส่งคำเว้าวอนง้องอนผ่านจูบหวานๆ ความรักนั่นช่างอันตรายแต่ก็เย้ายวนให้ลองเสี่ยงเหลือเกิน ธรณ์ที่ซึมซาบความหวานผ่านริมฝีปากนั่น กำลังจะตกหลุมพรางแห่งรักอีกครั้ง และมันน่ากลัวเหลือเกินว่าจะขึ้นมาไม่ได้อีก ถึงกระนั้นก็ไม่สามารถผลักไสจูบๆของร่างสูงนี่ได้เลย เพราะมันคือสิ่งที่โหยหามาตลอดหลายเดือนที่ไม่เข้าใจกัน เพียงจูบเดียวก็สามารถเยียวยาบาดแผลภายในใจได้ถึงเพียงนี้ วัฒน์กำลังดึงกันให้ตกลงสู่บ่วงแห่งรักอันแสนหวาน เหมือนกับครั้งแรกที่พี่ชายคนนี้ล่อลวงให้มารักกัน ดวงตาที่เบิกโพล่งในความมืดค่อยๆปิดลงเพื่อดื่มด่ำกับความรู้สึกที่ริมฝีปาก ร่างบางไม่ได้จูบตอบแต่แค่นิ่งให้เขาได้ง้ออย่างนี้ ก็ดีแค่ไหนแล้ว….


เขาบดเบียดริมฝีปากของตนให้แนบชิดขึ้น จูบที่เรียกร้องและหนักหน่วงนี้กำลังต้อนให้คนตัวเล็กเคลิบเคลิ้มและยอมแพ้ต่อการต่อต้านทุกอย่าง มือใหญ่ของเขาประคองใบหน้าหวานอย่างทะนุถนอม สัมผัสที่แนบชิดทำให้ร่างบางหลอมละลาย จนต้องยอมแพ้และตอบสนองต่อการเรียกร้องอันแสนหวานนี้กลับ เรียวลิ้นช่ำชองตวัดหยอกล้อให้คนตัวเล็กต้องหวั่นไหวหนักขึ้น จูบเนิ่นนานยังคงไม่จบสิ้น คนทั้งสองแลกจูบกันไปมา เหมือนจะชดเชยช่วงเวลาที่ห่างหายกัน ความหวานของความรักในคืนฝนกระหน่ำช่วยทำให้ความต้องการที่อยู่ก้นบึ้งค่อยๆเอ่อล้นขึ้นมา ในที่สุดหัวใจทั้งสองดวงก็พ่ายแพ้ต่อทิฐิทั้งหมด


จูบหวานๆของคนทั้งคู่ถูกขัดด้วยแสงไฟที่ส่องสว่างภายในห้อง ธรณ์ที่รู้ตัวก่อนผละออกมาจากวังวนเสน่หาที่วัฒน์เชิญชวน ภาพของตนกับเขาที่ล่อแหลมเช่นนี้ ทำให้อับอายเสียจนอยากจะกลั้นใจตาย แต่มือปลาหมึกก็ไม่ปล่อยให้ตนผละหนีไปไหนไกล จมูกโด่งของเขาคลอเคลียที่แก้มใสอย่างรักใคร่ เหมือนกับคืนวันที่รักยังหวานชื่น และนั่นก็คือช่วงเวลาที่ดีที่สุดของความรักที่ยังตราตรึงอยู่ในความทรงจำอยู่เสมอ ว่ากันว่าความสุขนั้นแสนสั้นนัก หากแต่ความทุกข์นั้นยาวนานกว่ามาก ทว่ามนุษย์ก็ยังเลือกที่จะจดจำ และหวนคนึงถึงความสุขอยู่เสมอ ธรณ์กับวัฒน์ก็ยังคงจดจำความหอมหวานที่เคยมอบให้กันได้ และโอกาสที่จะลิ้มรสชาติหวานซึ้งอยู่ตรงหน้านี้แล้วใยจึงไม่ไขว่คว้า?



“อื้อ…ปล่อยนะ ไฟมาแล้วจะกลับบ้าน”


“ธรณ์อยู่ค้างกับพี่ที่นี่ไหมครับ ฝนยังไม่หยุด รถก็ยังติอยู่เลย ถ้าฟ้าผ่าอีกจะทำยังไง”  ฝนซาลงมากแล้ว และรถก็คงพอให้เบียดกลับไปได้ แต่ทำไมธรณ์เด็กดื้ออีโก้สูงคนนี้ถึงอยากจะติดฝนอยู่ในอ้อมกอดเขาอยู่อย่างนี้ละ หัวใจที่เต้นเป็นจังหวะประสานกันราวกับว่าคนทั้งสองกลับมาเป็นของกันและกันอีกครั้ง ฝนตกวันนี้นำมาซึ่งความเหงาที่สุดดำดิ่ง และความหวานที่ล้ำเลิศกว่าน้ำตาลชั้นดีที่ไหน มันเป็นสิ่งที่โหยหาที่สุด แล้วทำไมจึงปฏิเสธนะธรณ์!


“นอนที่ทำงานนี่อะนะ”


“ใช่….นอนดูหนังในโน๊ตบุค และตื่นมาทานซุปถ้วย จิบกาแฟแล้วค่อยกลับบ้านด้วยกัน” 


ฟังดูโรแมนติกแปลกๆ ในวันศุกร์ที่ฝนตก ใครๆก็อยากจะดิ่งกลับบ้านทั้งนั้น แต่เขากลับชวนให้ค้างที่ทำงานที่ใครๆก็อย่างเลี่ยง และยังจัดโปรแกรมให้เพลิดเพลินกันต่อที่นี่ ราวกับว่ากำลังชวนกันมาอยู่ที่สรวงสวรรค์จบด้วยพากลับบ้านด้วย! นี่ณวัฒน์โมเมไปเกินหรือเปล่าว่าธรณ์จะกลับบ้านไปกับเขา กลับไปอยู่ด้วยกันเหมือนเคย กลับไปจมปลักกับความผิดหวังเดิมๆแบบนั้น ชายหนุ่มผละลุกขึ้นเขาหยิบโน๊ตบุคลงมาตั้งที่พื้นและเปิดหนังรักเรื่องโปรดอย่าง Music and lyricsก่อนจะกลับมานอนกอดกันข้างๆไว้อย่างนั้น โดยไม่ฟังคำตอบว่าธรณ์ยินยอมหรือเปล่า แต่นั่นก็เพียงพอแล้ว….ที่เขายังจำได้ว่าหนังเรื่องนี้ธรณ์ชอบเพลงประกอบแค่ไหน


All I want to do is find a way back into love
I can’t make it through without a way back into love
And if I open my heart to you
I’m hoping you’ll show me what to do
And if you help me to start again
You know that I’ll be there for you in the end


ไม่มีอีกแล้วการไปฆ่าตัวตายด้วยการดูหนังรักคนเดียวในโรงหนังในชุดนอนเพราะในห้องทำงานที่กลิ่นกาแฟและกลิ่นบะหมี่ถ้วยคละคลุ้งนั้นมีอีกคนนั่งอยู่แม้ว่าจอโน๊ตบุคนี้จะเล็กกว่าจอของโรงหนังหลายเท่าแค่ไหนแต่เพราะอ้อมกอดของเจ้าของห้องที่กอดกันไว้อย่างนี้ช่วยเบี่ยงเบนความสนใจจากหนังเรื่องโปรดได้เป็นอย่างดี วันนี้ธรณ์ได้มาแล้ว……หนทางกลับคืนสู่ความรักในคืนที่ฝนตกกระหน่ำและฟ้าร้องอย่างน่ากลัวนี่ไม่ได้มีแค่เรื่องร้าย เพราะไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ในอ้อมกอดของเขาจะช่วยให้ผ่านมันไปได้ เหมือนกับในค่ำคืนนี้ พวกเขาจะมีกันและกัน และต่อไปในวันพรุ่ง ‘กันและกัน’ ก็จะยังอยู่ตรงนี้ไม่หายไปไหน


“ต่อจากนี้ไป ถ้าพี่กลับบ้านช้ากว่าสองทุ่มละก็….คอยดู”   คำขู่ที่น่ารักนั่นทำให้ชายหนุ่มหลุดยิ้มออกมา แม้จะไม่ได้บอกรักกันหวานซึ้งแต่แค่นี้ก็เพียงพอแล้วที่วัฒน์ต้องการ เขากดจมูกลงบนแก้มนุ่มนั่นอย่างรักใคร่ ก่อนจะกระชับกอดร่างเล็กเอาไว้ และด่ำดิ่งเข้าไปกับบทละครที่ฉายอยู่อย่างมีความสุข


สำหรับคนหนึ่งนั้นไม่ต้องการแล้วหนทางกลับไปหาความรัก เพราะในตอนนี้ ‘รัก’ อยู่ข้างๆกันแล้ว
และสำหรับอีกคนนั้น เขาตั้งมั่นว่าจะเป็นคนที่ดีกว่านี้ให้คุ้มกับการที่ความรักนั้นกลับมาตามหากัน




end


talk
เรื่องนี้เป็นนิยายที่เรานำมารีไรท์จากฟิคชั่นที่เราเคยแต่ง ถ้าใครเคยอ่านมาก่อน มีความเป็นไปได้ค่ะว่าเราอยู่ด้อมเดียวกัน5555 จริงๆเรื่องนี้เกิดขึ้นมาเพราะเพลงโปรดของเราสองเพลง ทั้ง Better man ของ Robbie William และ Way back into love (Music and Lyrics OST) แถมเราเคยมีประสบการณ์อยู่ทำโอทีคนเดียวในออฟฟิศตอนกลางคืนและถูกขังเพราะไฟดับ (ประตูเปิดไม่ได้เพราะเป็นระบบไฟฟ้า) เหตุการณ์ร้ายๆถูกนำมาระบายเป็นนิยายเรื่องนี้ค่ะ หวังว่าทุกคนจะชอบนะคะ

และเราขอฝากเรื่องสั้นจบแล้วอีกเรื่องที่เราแต่งลงไปก่อนหน้านี้หน่อย
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=66964.0
มีอะไรอยากบอก คอมเมนท์บอกเราด้วยนะคะ ขอบคุณมากค่ะ



ออฟไลน์ ืniyataan

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3324
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +64/-1
ดีที่ยอมลดทิฐิลง..ขอให้รักกันนานๆ  :L1:

ออฟไลน์ lizzii

  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 6283
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +271/-2
ในที่สุดก็ไม่ต้องอยู่คนเดียว ดีจัง

ออฟไลน์ Billie

  • "Let come what comes, let go what goes and see what remains. That is what is real"
  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3327
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +78/-6

ออฟไลน์ MayA@TK

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4991
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +51/-7

ออฟไลน์ มนุษย์บิน

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 407
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +7/-1
ภาษาที่ใช้เขียนดีมากเลยทำให้น้ำตาซึมได้แม้จะแค่ตอนเดียว

ออฟไลน์ pamhicc

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 264
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +5/-0

ออฟไลน์ golove2

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4478
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +277/-6
อ่านแล้วน้ำตาซึมเลยค่ะ
ดีใจที่กลับมาคืนดีกัน

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ patompong888

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 105
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +0/-0

ออฟไลน์ a.amyw

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 38
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +0/-0
ภาษาที่ใช้บรรยายดีมากๆ จริงๆเราตามมาจากเรื่องสั้นอีกเรื่องชอบการบรรยายเลยตามมาอ่านเรื่องนี้ด้วย จะติดตามต่อไปนะคะ

ออฟไลน์ AeAng11

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 528
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +12/-0
ดีใจมากที่กลับมาคืนดีกันความรักมักเป็นเช่นนี้กว่าจะรู้ว่าขาดไม่ได้ก็เกือบสายไปขอบคุณนะคะเป็นเรื่องราวที่อ่านแล้วรู้สึกอบอุ่นในใจมากค่ะภาษาสวยงามการดำเนินเรื่องราวไม่มีติดขัดเลยอยากอ่านเรื่องยาวของคุณจังค่ะ

ออฟไลน์ Petit.K

  • Petit parapluie
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 840
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-0
ภาษาดีมากๆ เลยค่า ชอบบบ

ออฟไลน์ puiiz

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3378
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +135/-4

ออฟไลน์ PrimYJ

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3473
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +19/-3

ออฟไลน์ yunnutjae

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 650
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-2
ลุ้นตอนจบจนตัวโก่งเลยจ้าาาาา  :z2:
ทำให้โอกาสที่ได้รับครั้งนี้ดีขึ้นกว่าเดิมเนอะ  :katai2-1:

ออฟไลน์ Minoru88

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 185
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +4/-0
ลุ้นมากๆ เลย
ภาษาสวยงาม น่าติดตามสุดๆ

ชอบๆ เรื่องแบบนี้จัง

ออฟไลน์ twinmonkey0311

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5480
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +110/-9

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด