#เจนไม่นก
เพชรเจน
คุณเพชร…คือมึงอ่ะ…
“…………”
“คุณเจนครับ”
“ครับ” คุณมึงเห็นความฝืนยิ้มและแววตาแห้งๆของเจนไหมครับ
“เลี้ยงน้องวินเหนื่อยไหมครับ”
“คุณเพชรถามมาสามรอบแล้วครับ” อ่อยไม่เนียนไปเรียนมาใหม่!
“ง่อวววว ผมอยากคุยกับคุณเจนนี่ครับ” แต่กูไม่อยากคุยกับมึงนี่ครับ
“ก็ถามอย่างอื่นบ้างก็ได้ครับ”
“งั้น คุณเจนมีแฟนยังครับ”
“ก็ตรงไปครับ” และ….อย่าเสือกดิครับ
“ยังไม่มีแน่เลยสินะครับ”
“ก็…ฮะๆ” เจน…อดทนไว้ลูก อย่าวิ่งออกจากทุ่งลาเวนเดอร์ สู่สวนกุหลาบไฟแบบนั้น….
“คุณเจนครับ” จะทำตาวิบวับเพื่อ? น้ำในตาไม่เท่ากันเหรอ กูช่วยจิ้มให้บอดไหม!
เฮ้อ…นี่แหละหนาความซวย…
หลังจากที่ตั้งใจว่าจะลองอ่อยคุณเพชรดูเพื่อให้คุณรบใช้เป็นข้ออ้างในการให้ออก แต่พอลงสนามจริงก็พบว่ามันยากกว่าที่คิดไว้ ทั้งนี้ไม่ใช่ว่าเจนไม่สามารถอ่อยคุณรบเพราะไม่มีโอกาส….โอกาสน่ะ มีมากไปจนไอ้เจนรำคาญด้วยซ้ำ แต่เหมือนผู้เล่นฝ่ายตรงข้ามไม่เปิดโอกาสให้ถอนตัวเลย ทั้งๆที่ไอ้เจนนี่ใจคอหดไม่อยากลงสนามแล้วแท้ๆ ไม่….กูอ่อยมึงได้ มึงอ่อยกูไม่ได้ จัมวรั้ย!
“คุณเพชร” และแล้วเสียงสวรรค์ของไอ้เจนก็ดังขึ้นราวระฆังพักยก ใจไอ้เจนบางไปหมดแล้วครับคุณรบ ไม่ใช่ว่าเขินหรืออะไรนะ รำคาญแบบที่อยากจะเขวี้ยงรองเท้าใส่หัวลูกอีคนขายอ้อยนี่ ถ้าไม่ติดว่าอุ้มน้องวินอยู่ในมือกูถอดรองเท้ารอตั้งแต่เจอหน้ามันล่ะครับ คนอะไรอ่อยได้อ่อยดี อ่อยทุกทีที่เจอหน้า นี่เจอกันอาทิตย์เดียว พี่มึงอ่อยบ่อยราวกับแฟนบางคนที่จีบไอ้เจนมาครึ่งปี….
“สวัสดีครับคุณรบ” ให้ทายว่าอะไรเปลี่ยนไวกว่าสีจิ้งจก เออ…มันนี่ไง ไอ้หน้าม่อนี่แหละ
“น้องวินครับ บ้ายบายคุณพ่อสิครับ” เจนนั้นก็รีบปรับตัวกลับมารับบทพี่เลี้ยงที่ไม่หวังเคลมเจ้านายทันที
หลังจากจับมือน้องวินมาโบกบ้ายบายให้คนพ่อ เจนรักษ์ก็จงใจยิ้มหวานเอียงคอนิดๆให้คนที่เป็นเลขาไปด้วยแม้ในใจจะประท้วงลั่น คุณรบก็เหมือนกัน! ได้เห็นคาตาแบบนี้ก็รีบไล่ออกเสียทีสิ อย่าให้ไอ้เจนยิ้มเก้อ! ทั้งๆที่เห็นทุกวันว่ามีคนมาอ่อยข้ามหัว แต่พี่แกกลับไม่พูดถึงเลย นอกจากทำหน้าเหม็นโลกแบบที่ชอบทำทุกวัน เขาก็ไม่ได้มีคอมเมนท์อะไรเกี่ยวกับจริตของเราสองคนลูกจ้างที่มีท่าทางน่าหมั่นไส้จนอยากไล่ให้ไปนึ่งขนมจีบกันอยู่ในครัว แต่เสียใจด้วย จะอ่อยอย่างนี้จนกว่าจะไล่ออกนั่นแหละ เพราะงั้นไล่ออกได้แล้ว ขนลุก!
“แอะ แอ่ะ แอ้” ในระหว่างที่เจนกำลังวิจารณ์คุณนักรบในใจ คนลูกก็ประท้วงอย่างรู้ทัน
“จ้า จ้า นินทาป๊ะป๋าไม่ได้เลยนะ เจ้าเด็กซึนนี่” ท่าทางดีเอ็นเอซึนเดเระนี่จะถ่ายทอดส่งตรงจากคนพ่อถึงคนลูก ไม่ใช่….มันเวลาข้าวน้องวินเว้ย!
พูดถึงเรื่องอ่อยเก่ง หรือว่าจริงๆคุณรบเป็นคนสั่งเลขาให้มาอ่อยกันวะ เอออันนี้ก็น่าคิด คนแบบคุณเพชรนี่จะมาจีบลูกคนใช้ทำไมวะ จะว่าเฟรนด์ลี่ เขาก็ไม่ได้ทำตัวสนิทสนมกับคนอื่นจนเกินไป จะมีคุยหยอกล้อคุณอำไพบ้าง แต่กับคนอื่นก็แค่ยิ้มบางๆให้พอกรี๊ด แต่ความเฟรนด์ลี่ที่เขาจงใจมีให้เจนนั้นมันมากไปจริงๆนั่นแหละ นับวันจะเล่นหูเล่นตามากเกินไปแล้ว เล่นมากกว่านี้พี่เขาก็จะตาเขแล้วครับ สงสารคุณรบบ้าง….เดี๋ยวคุณรบไม่ได้ใช้ตังค์….เพราะไล่ออกแล้วไม่รู้จะจ่ายเงินให้ใคร….
แต่ไม่ว่าคุณรบจะสั่งมา หรือเพราะความหน้าม่อได้สั่งไป แม้เจนจะมีคติที่ว่าอ่อยมาอ่อยกลับไม่โกงตามสไตล์คนกิเลสหนา แต่พอคุณเพชรเล่นด้วยบ่อยๆแบบที่โดนทุกวันอย่างนี้ ก็…แอบรับมือไม่ถูกเหมือนกัน ไม่ใช่เขินเว้ย บางทีก็อึดอัดจนอยากจะปาหินใส่ ตามึงเป็นกุ้งยิงเหรอ ขยิบบ่อยจัง เดี๋ยวไอ้เจนเอาไม้จิ้มฟันทิ่มให้ไหม จะได้หายเคืองกันไปข้าง ต่อไปจะได้ไม่ต้องมองกูหรือมองอะไรอีกต่อไป…
“แอะ แอ้!”
“ครับๆ บ่าวช้าเอง ขอโทษครับนายน้อย” เจนรีบขอโทษ แค่ป้อนอาหารขาดจังหวะไปหน่อยเดียวเอง ถ้าซึนได้พ่อ เอาแต่ใจก็คงได้พ่อสินะขอรับ คุณหนูของบ่าว ยังไม่ได้ทันเข้าคอร์สติวความเป็นผู้นำจากคุณพ่อเลย ทำไมทำตัวเหมือนกันเด๊ะเลยอ่ะครับ เก่งจัง…น่านับถือความเชื้อแรงของคุณรบ
แต่จะว่าไปข้อเสนอที่เจนแบกหน้าไปบอกก็ยังไม่ได้รับการสนองอย่างจริงจัง คนพ่อยังไม่เคยมาหาลูกตอนกลางคืนเพื่อให้เจนอัปเปหิตัวเองออกจากห้อง ในขณะเดียวกันเขาก็ยังมาหาตอนเช้าที่เจนมักจะออกไปทำธุระระหว่างที่น้องวินยังหลับอยู่ เป็นเช่นนี้ทุกครั้งราวกับเขาพยายามหลบหน้ากัน ไม่ใช่หลบหน้าลูกเขาหรอก หลบไอ้เจนนี่แหละ….
หลงรักกูเหรอวะ…นั่นไม่ใช่คำตอบ แม้จะซึนแค่ไหน แต่ที่อีตาคุณรบทำอยู่นี่ไม่ได้เรียกว่ารักแล้ว แถวบ้านเรียกรังเกียจ! แต่ก็คิดได้ว่าเขาคงจะเห็นเจนแรดอยู่พอตัวเลยพยายามไม่เข้าใกล้เพื่อให้ถูกครหาว่าเคลมพี่เลี้ยงเด็กทำเมีย เจนเบ้ปาก….ถามกูยังว่าอยากเป็นไหม อ๋อ….ไม่ต้องถาม คุณรบบอกไม่เคยคิดอยากจะได้เป็นเมียเลยไม่มีเหตุผลอะไรมาให้ถาม….นั่นสิวะ
แต่นิดนึงมาดูหน้าลูกหน่อยก็ยังดี อย่าให้ไอ้เจนแบกหน้าเอาลูกมาบ้ายบายทุกวันก่อนออกจากบ้านอย่างนี้ หน้าเจนไม่ได้หนาขนาดนั้นและเจนก็ไม่ได้อยากเห็นหน้าคุณรบและคุณเลขาก่อนเวลาอาหารเช้าด้วย….มันกระเดือกไม่ลงเว้ย! คิดในใจก่อนจะอ้าปากคำใหญ่งับกล้วยไปครึ่งลูก….เออ อร่อยดี….
“อ้าวเจน”
“แม่!” จะว่าไปตั้งแต่เช้าจนนี้สายแล้วเจนก็เพิ่งได้เห็นหน้าแม่ ได้ยินว่าไปตลาดมา คุณอำไพหลังจากที่กลับมาก็ได้เห็นลูกชายของตนนั่งกินข้าวกับว่าที่เจ้าของบ้านก็รู้สึกเต็มตื้นในใจอย่างบอกไม่ถูก เจนเป็นเด็กขี้อ้อน แม้จะโตขนาดไหนแล้วก็ยังติดจะอ้อนกันอยู่ทั้งจงใจและไม่จงใจ อย่าว่าแต่เจนติดบ่วงน้องวินเลย อีกฝ่ายก็ดูจะติดพี่เจนเอามากๆเช่นกัน
“คุณรบไปทำงานแล้วเหรอ”
“อืม คุณเพชรมารับไปแล้ว”
“ว่าแต่เป็นไง….คุณเพชรน่ะ” เธอไม่อยากจะพูดออกมาโจ่งแจ้ง แต่ก็อยากรู้ว่าเจนยังจริงจังกับแผนนั้นอยู่ไหม
“อ่อยเก่งมาก”
“หมายถึงแกอะเหรอ”
“หมายถึงคุณเพชรต่างหาก เล่นหูเล่นตาเก่ง”
“หะ…คุณเพชรอะนะ”
“สงสัยคุณรบสั่งให้มาอ่อยเจนมั้ง”
“เขาจะทำไปทำไม”
“อยากไล่เจนออกไง” เหมือนกับที่เจนเคยคิดจะใช้แผนนี้ในการให้เขาไล่ออก ตอนแรกเจนก็คิดเหมือนกันแหละว่ามันคงจะเวิร์ค แต่หลังๆก็ชักไม่แน่ใจเหมือนกัน
“จริงๆแม่ก็แอบคิด แต่ก็ไม่คิดว่าคุณรบจะทำอะไรปัญญาอ่อนแบบนั้น”
“แม่ว่าเจนปัญญาอ่อนเหรอ” ที่คิดอ่อยเลขาเขาให้เขาไล่ออก
“ก็คนปกติเขาคิดแผนแบบนั้นได้ไง” คุณอำไพต้องตีลังกากลับหลังช่วยลูกหาข้ออ้างว่ามันเวิร์คโดยการชักแม่น้ำทั้งสิบสายมาอ้างหาเหตุผลเลยทีเดียว ยิ่งลักษณะคุณเพชรกับเจนที่อ่อยไปอ่อยมาไม่มีอนาคตแบบนั้น คาดว่ากว่าจะได้กันก็คงพร้อมส่งน้องวินเข้ามหาวิทยาลัยนั่นแหละ และถ้าคุณรบเขาไม่ไล่ออกล่ะ อ่อยฟรีไหม ทำไมไม่มีใครคิดถึงข้อนี้….
“งั้นเจนว่าเจนคงต้องหาวิธีทำให้เขาให้ออกใหม่แล้วแหละ”
“ก็อยู่กับแม่ไปสักพักก็ได้”
“……….”
“ก็…..พอมีเจนมาอยู่ด้วยแล้ว แม่ก็ว่ามันก็…ดีเหมือนกันนะ”
“งุ้ย…”
“ห้ามแซว”
“นิดนึงนะ”
“เจน…..”
“งื้ออออออออ”
“เจน…นี่แม่ ไม่ใช่คุณเพชร ไม่ต้องทำตัวแบบนั้นก็ได้”
“เจนก็อยากให้แม่รักเจนมากกว่านี้นี่”
“แม่จะหมั่นไส้เจนมากกว่านะ”
“รักเราก็บอก ชอบเราก็พูด!”
“นี่แม่นะเจน”
“ถ้าแม่พูดงี้กับเจนตั้งแต่แรกนะ โหย….เจนจะเกาะแม่เป็นพยาธิเลย”
“สรุปไม่ลาออกไปทำงานข้างนอกแล้วเหรอ”
“………..”
“คิดดีๆนะ” ก็อยากจะคิดให้ดีหรอก….
แต่ไอ้เจนก็คิดไม่ออกว่าจะทำยังไง…..
เจนเงียบลง….ก็จริงว่าพอแม่พูดว่าอยากให้อยู่ ไอ้เจนนี่ไม่มีความคิดอยากจะไปไหนขึ้นมาเลยครับ แต่อารมณ์เจนก็เหวี่ยงขึ้นเหวี่ยงลงยิ่งกว่ากราฟในตลาดหุ้นเสียอีก ในอนาคตความหมั่นไส้คุณรบก็อาจจะทำให้เลือดอยากลาออกร้อนขึ้นมาเหมือนเดิม และก็จบด้วยการมาฟัดลูกชายเขาแรงๆเป็นการแก้แค้นปนหมั่นเขี้ยวเนื้อแน่นๆหอมกลิ่นแป้งเด็กของน้องวิน สุดท้ายแล้วก็ไม่ได้ไปไหน อ่อยคุณเพชรแล้วไง….ต้องมาคิดหนักอีกว่ามันจะจริงจังไหม เพราะไอ้เจนไม่คิดจะจริงใจ….
ง่อวววว….ยากจุง….
“หรือเจนไปคุยกับคุณเพชรโดยตรงดี” ทั้งๆนี้หากจะพูดว่านอกจากแม่แล้ว เจนมีใครที่พอจะช่วยเหลือได้ก็…มีคนเดียว…คนที่อ่อยอยู่….ซึ่งไว้ใจได้ไหม เผื่อๆอาจจะไว้ใจไม่ได้เล้ย!!!!!!! แต่เขาคงไม่พ่นไฟใส่กันทันทีที่ไอ้เจนเริ่มจะอ้าปากออกมาเหมือนใครบางคน….
“แม่ว่าถ้าเจนอยากลาออก แล้วเจนแบบมีเหตุผลดีๆก็ไปคุยกับเขาได้ล่ะมั้ง แต่มาอ่อยกันไปอ่อยกันมาให้เขาไล่ออก….แม่ว่ามันไม่เวิร์ค”
“ผมก็ว่าไม่เวิร์ค” เพราะมานั่งคิดดู…ขายอ้อยเก่งแบบนี้….เจนรับมือไม่ไหวจริงๆ
“ยิ่งคุณหญิงเหมือนจะอยากจับคู่ให้เจนและคุณเพชรด้วยแล้ว”
“………”
“เห็นคุณหญิงพูดมานะ…”
หะ…
เดี๋ยว…
“อะไรนะ!”
“เบาๆ คุณน้องวินตกใจแล้ว” เจนรีบหันไปมองนายน้อยของตน น้องวินจ้องกลับ ยังคงเป็นเด็กที่นั่งเงียบมองผู้ใหญ่คุยกันโดยไม่แสดงความรำคาญใจแต่อย่างใด น่ากลัวว่าที่เจนพูดไปทั้งหมดนั้น….น้องวินคือคนที่เอาไปฟ้องเบื้องบนทั้งหมด….เป็นสายลับใช่ไหม บอกมานะเจ้าลูกกบ!
“แม่…แม่ว่าอะไรนะ”
“คุณหญิงอยากให้เจนกับคุณเพชรคบกัน”
“บ้าไปแล้วเหรอ”
“อ้าว…ก็เจนเล่นหูเล่นตาให้เขา”
“ผมจะเลิกเล่นแล้ว”
“ไม่ทันแล้ว คุณหญิงคิดเสร็จสรรพเลย”
“สรุปนี่คุณหญิงอยากให้ไอ้เจนมีปัญหาชู้สาวแล้วต้องออกไปเองเหรอแม่” อีหยังวะ ปมซ้อนซ่อนเงื่อนเต็มไปหมด ไอ้เจนผูกพลอตไม่ทันแล้ว!
“ไม่หรอก คงอยากเห็นบรรยากาศบ้านดีๆเลยเชียร์ให้คนมีความรักมั้ง”
“ อยากเห็นพิศวาสฆาตกรรมกันเหรอ ฮัลโหลววว”
“เจนตลกอ่ะลูก” กูไม่ตลกเลยครับ
“แม่ เจนไม่เอาคุณเพชรนะ” เจนถือคติเจนอ่อยได้ ห้ามใครมาอ่อยเจน…
“ไม่รู้ล่ะ เรียนผูกก็เรียนแก้เอง ช่วยไม่ได้ คิดอะไรแผลงๆ”
“แต่เจนไม่เคยเริ่มก่อนเลยนะ”
“แล้วได้อ่อยกลับไหม”
“ก็….” วันนี้เลยจ้า…ไอ้เจนใส่จริตไอดอลมองโอตะในงานไฮทัชไปขนาดนั้น คุณเพชรไม่ถูกตกให้มันรู้ไป แต่ไม่เอา….เจนไม่รับผิดชอบอะไรใครทั้งนั้น
เพราะฉะนั้นคุณหญิงอย่ามาขี้ชิป!!!
xxx
ขอความเมตตาให้มนุษย์ชื่อเจนด้วย….
“เฮ้อ” ในระหว่างที่ว่าที่เจ้าของบ้านตัวน้อยกำลังหลับกลางวัน พี่เลี้ยงที่ข่มตาอู้งานหลับด้วยไม่ได้ก็ทำได้แค่ก่ายหน้าผากและถอนหายใจออกมา ไม่คิดเลยว่าเรื่องตลกๆที่คิดว่าจะลองอ่อยคุณเพชรเพื่อให้เจ้าของบ้านเขาไล่ออกแบบจังหวะซิตคอม จะกลับมาทำให้ไอ้เจนคลั่งได้ขนาดนี้ ความขี้ชิปของมนุษย์ป้านี่ดูถูกไม่ได้เลยจริงๆ ไม่ถามสุขภาพไอ้เจนสักคำว่าอยากมีแฟนบ้างไหมเลย…
ทำไมเจนไม่อยากมีแฟนน่ะเหรอ….
“………” ก็เพราะยังไม่มีอารมณ์ยังไงเล่า! ถึงจะดูลัลล้า ร่าเริง แต่เจนก็เป็นมนุษย์คนหนึ่งที่ร้องไห้ได้และเจ็บเป็นเหมือนกัน ไม่ใช่ว่าคุณเพชรไม่ดี แต่เขายังไม่โดน ด้วยเพราะอะไรหลายๆอย่างในตอนนี้ทำให้เจนค่อนข้างจะปิดกั้นความรักอยู่บ้าง มันเลยทำให้รู้สึกแปลกๆเมื่อเห็นว่าเป้าหมายกำลังอ่อยกันแรงๆจนมีคนเชียร์
จากที่เห็นว่าอ่อยเล่นๆเป็นงานอดิเรก พอมีคนมาเสนอเป็นงานประจำให้ทำ ทำให้ชีวิตฟรีแลนซ์สั่นคลอน เจนซึ่งไม่พร้อมจึงอดที่จะจิตตกไม่ได้ เพราะถึงจะนกเก่งยังไง แต่การพยายามหาความรักใหม่ๆมาทดแทนความรู้สึกที่เสียไปก็ดูไม่ใช่ทางเลือกที่ดี…เจนไม่ได้เป็นลูซเซอร์ หรือขาดความรักไม่ได้ขนาดนั้น และในเมื่อไม่มีความจำเป็นต้องดิ้นรน และยังเหนื่อยกับชีวิตอยู่มาก แล้วทำไม…จะต้องพยายามดิ้นรนหรือเปิดรับความรักที่ไม่ใช่ให้เข้ามาด้วย เจนไม่โง่ขนาดดูไม่ออกว่าตัวเองจะเอาตัวไม่รอด….
“พี่เจนครับ” แต่ในขณะที่คิดเงียบๆอยู่คนเดียวก็มีเสียงใสของเด็กคนหนึ่งเรียก
“ครับ” เจนหันไปมองก่อนจะเด้งตัวขึ้นนั่งเรียบร้อย เป็นน้องพายลูกของยัยป้าจิน หรือจินตนาที่วันก่อนเพิ่งจะก่อวอร์กันไปเจนได้คุยกับน้องบ้างและพบว่าคนเราจะเกิดมาเป็นอย่างไร ไม่จำเป็นต้องสืบสันดารบุพการีเลยจริงๆ พายเป็นเด็กนิสัยน่ารักแต่ดูเหมือนความน่ารักจะไม่เข้าตาแม่เท่าไหร่ แต่เด็กดีก็คือเด็กดี แม่ไม่เข้าใจก็ไม่เป็นไร พี่เจนเข้าใจนะลูก อย่าน้อยใจโชคชะตาไป
“คุณหญิงให้ไปพบนะครับ” โอเค…กูเกลียดมึงล่ะ ไปไกลๆเล้ย!
“พบพี่…พบทำไมเหรอ”
“ก็…ไม่ทราบสิครับ ท่านบอกให้พายมานั่งเฝ้าน้องแทนและให้พี่ไปหา” เจนเหลือบมองเจ้ากบน้อยที่ยังหลับอยู่ก่อนจะหันไปตอบตกลงอีกฝ่ายแม้ในใจจะต่อต้านราวกับจะก่อม็อบประท้วงรัฐบาล ทว่าทำอะไรได้ไหม ก็ไม่ได้ไง…อยากจะเอาหัวโหม่งพื้นและแกล้งตายไปเลยเหมือนกัน แต่ลงทุนแบบนั้นไม่คุ้มเลย เพราะงั้นไปเผชิญหน้ากับมันสักตั้งและร้องไห้ออกมาดังๆถ้ามันไม่ใช่เรื่องที่ดีอะไรดีกว่า คิดได้ดังนั้นเจ้าของมันสมองอันปราดเปรื่องจึงตรงไปหาคุณหญิงท่าน ในใจภาวนาไว้ว่าอย่าให้เกิดเรื่องร้ายๆใดๆ แต่ช่วงนี้เจนดวงตกหนัก เคราะห์กรรมยังใช้ไม่หมด และมีแนวโน้มว่าต้องชดใช้ต่อๆไป
ดังนั้นทันทีที่ได้เจอหน้า คุณหญิงจึงไม่แม้แต่จะกล่าวคำทักทายให้ชื่นใจ
“เธอช่วยเอาเอกสารในซองนี้ไปให้คุณเพชรที่บริษัทได้ไหม”
“……….” ถ้าไอ้เจนได้รับอนุญาตให้สบถได้ คุณหญิงคงต้องสั่งคนมาไล่ต้อนสัตว์เลื้อยคลานออกไปจากบ้านทันที
“มันเป็นเอกสารสำคัญ ไม่มีใครว่างเลย เธอไปให้หน่อยได้ไหม”
“ละ…แล้ว น้องพายล่ะครับ”
“พายเหรอ…ฉันไม่อยากให้พายไปน่ะ เธอดูจะคล่องกว่า” คล่องอะไรครับ ถึงไอ้เจนจะเป็นปลาไหล แต่เจออีคุณเพชรไปนี่เจนกลายร่างเป็นปลาไหลไฟฟ้าได้เพราะมุกอ่อยมันเลยนะครับ
“น่า…ไปไม่นาน เธอเองก็ไม่ค่อยได้ไปไหน เปิดหูเปิดตาหลังจากส่งเอกสารก็ได้นะฉันอนุญาต” ขายเก่ง ขายหนักมากอีตาคุณเพชรเนี่ย ชงเก่งกว่าใครก็คุณหญิงนี่แหละ
“เอางั้น….ก็ได้ครับ”
“นี่เอกสาร ส่งให้ถึงมือตารบหรือไม่ก็คุณเพชรเลยนะจ้ะ ห้าม! ส่งให้ใครเด็ดขาด” ตอนแรกเจนก็คิดว่าเป็นมุกชงเกลื่อนกลาดของพวกขี้ชิป แต่เมื่อเห็นตราประทับคำว่า ‘เอกสารสำคัญ’ ที่หน้าซองเอกสารซึ่งถูกปิดผนึกอย่างดีก็พอเข้าใจ เออเอกสารสำคัญที่ถ้าไม่ไว้ใจก็ไม่กล้าให้ส่งมอบ ว่าแต่เจนนี่ไว้ใจได้แล้วเหรอถึงได้ยื่นให้งี้อ่ะ เจ้าของดวงตาใสมองคุณพรรณีด้วยความสงสัย สิ่งที่ได้กลับมาคือรอยยิ้มหนึ่งอัตรา
“เป็นผมจะดีเหรอครับ” เจนยังไม่แน่ใจในตัวเองบางเรื่อง แล้วมันจะดีเหรอครับ
“ฉันไว้ใจแม่อำไพ” ถ้าไม่แปลว่าไว้ใจในตัวแม่ ก็เหมือนกับไว้ใจในตัวลูกล่ะก็…. อีกทางที่คิดได้นั่นคือ คุณพรรณีกำลังใช้แม่เป็นตัวประกัน แม้เจนไม่รู้ว่าเอกสารข้างในคืออะไร แต่เจนก็รู้ว่าคุณพรรณีกล้าเอามันมาใช้ทดสอบกันโดยเอาแม่เป็นตัวประกันเพื่อพิสูจน์ตัวเจน
เพราะลูกและแม่คือคนละคน และยิ่งเจนเป็นลูกที่แม่ไม่ได้เลี้ยง ไม่มีใครบอกได้เลยว่าเจนรักแม่แค่ไหน และไม่มีใครบอกได้ว่าเจนจะซื่อสัตย์กับแม่ไหม และเพราะไม่มีใครบอกได้….คุณพรรณีจึงเลือกที่จะใช้แม่เป็นเดิมพันพิสูจน์ความซื่อสัตย์ของเจนรักษ์ครั้งนี้ และถ้าเจนรักแม่…เจนจะไม่ทรยศคุณพรรณี เพราะเจน…ไม่อาจจะทรยศคนที่เจนรักซึ่งคือแม่ได้…
มันน่าเจ็บใจแต่ก็สะใจนักเชียว!
“ครับ ผมจะรีบนำไปให้ ที่อยู่ตามนี้เลยใช่ไหมครับ” เจนชี้ไปที่หน้าซอง
“เดี๋ยวจะมีรถบริษัทมารับ ใกล้จะถึงแล้วล่ะ”
“ทราบแล้วครับ ผมจะรีบไป”
“ขอบคุณเจนมากนะ”
“ไม่เป็นไรเลยครับ” แค่ได้รู้ว่าเจตนาคือการวัดคุณค่าของกันแบบนี้เจนก็สบายใจ
“ขากลับก็ไปพักเถอะ วันนี้ฉันจะอยู่เลี้ยงหลานเอง”
“ขอบคุณมากนะครับ” เจนประนมมือเตรียมไหว้
“แล้วจะให้คุณเพชรขับมาส่งก็ได้นะ พี่เขาคงยินดี” โอ้ยแม่ง…กูไหว้เก้อเลยครับ….
พวกขี้ชิปไม่ดูเวล่ำเวลาเอ้ย!
xxx
ณ.ตึกรัตนสกุล….
เจนรู้สึกเหมือนสถานที่แบบนี้มันทั้งคุ้นเคยและไม่คุ้นเคย ส่วนหนึ่ง เจนก็เคยทำงานบนตึกสูงมาก่อน แต่พอพ้นจากสภาพพนักงานออฟฟิศ อารมณ์โหยหาบรรยากาศเก่าๆก็พุ่งเข้าสู่ความคิด อา….นี่ไม่คิดเลยว่าสมัยที่ทำทุกวันเราจะเห็นมันจนชินตา เบื่อหน่าย แต่พอออกมา เรากลับรู้สึกคะนึงหาแบบบอกไม่ถูก เมื่อเห็นคนใส่สูทเดินไปมา ก็อดคิดไม่ได้ว่าสมัยนั้นเราก็เป็นแบบนี้เหมือนกัน
กินของขม…นึกชื่นชมอดีต…เขาว่าสองสิ่งนี้พิสูจน์ว่ามักเป็นเรื่องที่คนมีอายุชอบทำ…
“……..” เจน…ยังเอ๊าะอยู่เฟ้ย! เดี๋ยวเตะปี๊ปใส่เลยแม่ง!
พอๆ ไอ้เจน! จงกลับมามีสาระ! ออกคาถาคำสั่งให้ตัวเองก่อนจะฟันเท้าฉับๆเดินไปที่โต๊ะประชาสัมพันธ์ บอกความต้องการมาพบอีตาคนขายอ้อยเสร็จสรรพก็เฝ้ารอให้พนักงานโทรศัพท์ไปบอก จ้องมองรอบๆอย่างสนใจเพียงครู่ก่อนจะได้รับการตอบกลับว่าจะมีพนักงานมาพาไปนั่งรอที่ห้องรับรอง แต่รอไม่นานเลยพนักงานคนนั้นก็เดินมารับกัน เจนรักษ์เผลอมองไปรอบๆ เป็นออฟฟิศที่ตกแต่งสวยงามทันสมัยจนไม่อยากเชื่อว่าเป็นบริษัทที่ก่อตั้งมานานแล้ว พนักงานสาวท่าทางดูมีอัธยาศัยดีเชื้อเชิญให้เจนเข้าไปในห้องๆหนึ่ง แต่ยังไม่ทันได้ก้าวขาออกไป…
สัญญาณการก่อสงครามในใจก็ดังขึ้นมา….ปี๊บๆๆๆๆๆๆๆ
“นั่นใครน่ะ”
“……..”
“ฉันถามว่านั่นใครนะ คุณวดี” คุณวดีนี่คงหมายถึงพนักงานสาวที่พาเจนมา เจนรักษ์หันไปมองผู้มาใหม่ เธอเป็นหญิงสาวร่างเพรียวท่าทางเกรี้ยวกราดราวกับนางร้ายในละคร
เว้ยยยย นี่เรากำลังจะได้เป็นนางเอกหรือนี่!!
“เอ่อ คุณเขามาพบคุณเพชรนะค่ะ”
“มาพบคุณเพชร มาทำไม” แล้วมันเรื่องของหล่อนเหรอ ไม่ได้ๆ เป็นนางเอกต้องไม่ถามแบบนี้ เราต้องบีบน้ำตา
“เผอิญคุณหญิงให้ผมนำเอกสารสำคัญมาให้นะครับ” ดังนั้นข้อความในหัวข้างต้นจึงไม่ได้บอกออกไป แม้เจนรักษ์จะคันปากจะแย่แล้ว
“เอกสารสำคัญ ทำไมคุณหญิงต้องฝากนายมา”
“ก็คงเพราะสำคัญล่ะมั้งครับ” สักหน่อยเหอะวะ อยากมานานล่ะ
“สำคัญตัวผิดนะสิ”
“ผมหมายถึงเอกสารนะครับ ที่สำคัญ ส่วนเรื่องตัวนี่ก็ขึ้นอยู่กับความกรุณา” แต่ถ้าไม่สำคัญ จะได้ถือไหมไอ้เอกสารซองนี้
“ถ้างั้นเอามานี่ เดี๋ยวเอาไปให้ ฉันเป็นเลขาคุณรบเหมือนกัน”
“เอ่อคุณรฐาคะ” วดีจะพูดบางอย่าง หากแต่ถูกใบหน้าถมึงทึ้งหยุดเอาไว้ เจนรักษ์ประเมินสถานการณ์รอบตัว จะส่งเอกสารให้ก็ย่อมได้ถ้าเจนไม่คิดอะไร แต่เพราะเจนคิด…คิดได้ว่าคุณหญิงบอกให้ส่งให้แค่คุณนักรบไม่ก็คุณเพชรเท่านั้น และไม่เคยพูดเรื่องเลขาอีกคนมาก่อน เพราะฉะนั้น….
“ไม่ครับ”
“………..”
“ผมขออนุญาตรอคุณเพชรในห้องนะครับ” เจนไม่รอช้าเปิดประตูห้องรับรองด้วยตนเอง
แต่ยังไม่ทันได้เดินเข้าไป เจนรักษ์ก็ไม่รอให้อีกฝ่ายรั้งไว้…
“รบกวนไปบอกคุณเพชรด้วยนะครับ”
“ค่ะ…ค่ะ” คุณวดีดูจะยังไม่ทันกันนัก แหงล่ะ ไม่ได้เตี๊ยมไว้
“ว่าเอกสารนี่มาเอากับผมเอง”
“แต่ฉันบอกแล้วไง” แม่ดาวร้ายดาวไลน์อะไรนี่กำลังจะเถียง แต่ขอโทษ…หล่อนไม่ได้อยู่ในบทสนทนา
“ถ้าไม่ใช่คุณเพชรมาเอาหรือใครแอบอ้าง” เจนรักษ์เหลือบมองอีกคนที่ทำรู้ดี เออ! งั้นจะให้ได้รู้ดีกว่าเพราะเรื่องแอบอ้าง…
เจนก็เก่งมากเหมือนกัน…
“ผมจะโทรบอกคุณรบทันที” มึงมีเบอร์เขาที่ไหนล่ะ ไอ้สิบเก้ามงกุฏ!!!
แต่เป็นอันว่าเรื่องที่โกหกไปมีควายเชื่อ เจนรักษ์ได้มานั่งพักอยู่ในห้องรับรองพร้อมความตื่นเต้นระดับสิบ ไม่ได้ก่อวอร์มานาน เพราะจะก่อทีไรก็มักมีเรื่องมายับยั้งไว้ทุกที แต่กับคุณเลขาสาวนั่นเจนรักษ์ห้ามตัวเองไม่อยู่จริงๆ ด้วยเคยอยู่ในวิชาชีพนั้นๆมันทำให้เจนมองอะไรออกอย่างง่ายดาย บางทีเธออาจจะเป็นเลขาที่อยากมีอะไรมากกว่าเรื่องงานกับเจ้านายก็ได้ ไอ้เจนรู้ ไอ้เจนดูออก เพราะไอ้เจนเคยทำ แต่เสียใจด้วย คุณนักรบที่มองคนทุกคนยกเว้นคนในครอบครัวเป็นกิ้งกือคนนั้น คงต้องบนหนักๆหน่อยล่ะถึงจะได้กิน!
เจนคิดไปเรื่อยเปื่อยพร้อมกับนั่งหันหลังมองวิวข้างนอก คุณเพชรคงใช้เวลาสักพักกว่าจะมาเพราะได้ยินว่ามีประชุม แค่คิดว่าต้องได้เจอก็เบื่อหน่ายแล้ว คนอะไรจะขายอ้อยเก่งขนาดนี้ เจนนั้นนั่งนินทาชาวบ้านในใจไปเรื่อยเปื่อยก่อนจะสะดุ้งโหยงเพราะมือถือในมือตนส่งเสียงดังลั่น เป็นเบอร์จากที่อเมริกาโทรมา ตัวจุ้นเหรอ ว่าแต่…ทำไมไม่โทรไลน์มา ไหนบ่นว่ามันเปลืองไง หรือจะมีอะไรเร่งด่วน….
เกิดอะไรขึ้น……
“ว่าไงจุ้น”
“……..”
“จุ้น”
“Jean” จีน
“……….”
“Can we talk?” คุยได้ไหม
“William?”
“Yes”
“…….”
“It’s me” ผมเอง
“It’s me”
Tbc
Talk: แงงงงงงงงงงงงงงงงงง จริงๆเราแต่งนำไปบ้างแล้วแต่จะตามมาตรวจก่อนลง ทีนี้พอมาตรวจตอนนี้ก็พบว่า….ครึ่งหลังหายไปปปปปปปปปปปปปปปปปป เลยต้องมาแต่งเพิ่มเลย ฮืออออออออออ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
