หัวข้อ: เ จ น ไ ม่ น ก (ลูกชุบของอัศวิน : 7) 23.1.2019 P.36 ตอนจบ

[cheezett]

แหมม ไม่มีหัวนอนปลายเท้า ตัวเองนี่ดีมากมั้ง แม่คนมีชาติตระกูล เค้าจบเมืองนอกเมืองนาค่ะป้า อิไดโนเสาร์ สาระแน!!!

[mooping-7]

หลงรักน้องวินและพี่เจน

[kunt]

หูยยย ตอนนี้รู้สึกเหมือนเจนจะมีสาระกว่าทุกตอนที่ผ่านมา ............. ปาดน้ำตา ซาบซึ้งตรึงใจ « >"< »

[taltal020441]

ป้าใส่ใจเก่งอ่ะ อห ส่องยันห้องน้ำ
คุณรบก็ดีขึ้นนะ รู้ตัวสักทีใครดีใครร้าย

[skylover☁]

#เจนไม่นก

เจนคนเด๋ออีสแบค

 

 







นักรบยอมรับ….ว่านี่มันไม่ใช่เล่นๆเลย….

 

 

“…….”  แต่คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง

 

 

เขาก็มีเหตุผลในตัวเองอยู่นะ

 

 

“เจนรักษ์”  ชายหนุ่มส่งเสียงเรียกพร้อมกับเคาะประตูเบาๆ รอไม่นานอีกฝ่ายก็เปิดประตูออกมาให้

 

 

กลิ่นสบู่จากร่างกายและใบหน้าที่ดูดีกว่าเมื่อตอนเย็นนั้นทำให้รับรู้ได้ว่าเจนเริ่มดีขึ้นแล้ว หลังจากที่กลับมาบ้านเขาก็ถูกแม่เรียกไปคุย จัดการงานอีกนิดหน่อยเหลือบดูเวลาก็ใกล้เวลานอนของน้องวินแล้ว จะบอกว่าเขามาหาลูกก็ได้ แต่อีกส่วนหนึ่งก็ยอมรับว่ามีเรื่องที่อยากรู้ แต่พอเจอหน้ากันจริง….ไม่ต้องรู้ก็ได้

 

 

“คุณรบมาพาน้องวินนอนเหรอครับ”  เจนถาม

 

 

“ใช่” และก็อาจจะมาเฉ่งเรื่องที่วันนี้หลุดเรียกตัวเองว่าเจนออกมาด้วย แต่เขาพูดเรื่องนี้ไม่ได้ในเมื่อก็ไม่อยากให้อีกฝ่ายคิดถึงเรื่องแย่ๆที่เกิดขึ้น ไม่ใช่ว่าแคร์อะไรหรอก….พอเจนทำหน้าแบบนั้น มันทำให้เขาอึดอัด

 

 

“งั้นเชิญเลยครับ เดี๋ยวผมออกไปรอข้างนอก ถ้ายังไงคุณรบโทรมานะครับ”  และเจนก็เดินออกไปโดยไม่รอให้เขารั้งหรืออะไร บ้าจริง…

 

 

เคยแลกเบอร์กันที่ไหนเล่า…

 

 

“………..”  สุดท้ายแล้วเขาก็คิดว่ามันไร้ประโยชน์กับการที่เดินมาเคาะประตูห้อง แต่มันก็ไม่ทีเดียว เจ้าของร่างสูงเดินมาที่คอกของลูกชายซึ่งกำลังดูดนมนอนมองตาแป๋ว ตาหนูคงนอนไปเยอะน่าดูวันนี้ ถึงไม่มีท่าทีว่าจะหลับเลย

 

 

เขาๆค่อยทรุดตัวลงนั่ง เห็นคนเก่งกำลังจ้องมองกันโดยที่ข้างๆไม่ไกลกันนัก มีหนังสือนิทานวางอยู่ เป็นเจนรักษ์เอามาวางไว้แน่ เขาไม่คิดเลยว่าอีกฝ่ายจะจริงจังกับคำว่า ‘สอนน้องเท่าที่จะสอนได้’ นักรบให้ความสนใจกับหนังสือนิทานเด็ก อย่างน้อยเขาก็อยากมีส่วนร่วมในการคัดกรองเนื้อเรื่องบ้าง แม้ว่ามันจะถูกซื้อและอ่านให้เจ้าตัวน้อยฟังแล้ว

 

 

ภาษาอังกฤษ….

 

 

หรือจะดูแค่รูปภาพและก็กดเสียงให้ฟัง ดูแล้วหนังสือนี่แพงไม่ใช่น้อย น่าจะถูกนำเข้ามา แต่แปลก ทำไมแม้แต่บาร์โค้ดราคาก็ยังติดไว้อยู่ นำเข้าจากอเมริกาหรือในเมื่อราคายังโชว์เป็นค่าเงิน USD แบบนี้….อาจจะซื้อจากร้านขายหนังสือมือสอง แม้บางทีเขาจะมีงานอดิเรกไปเดินร้านหนังสือพวกนั้นบ้าง แต่ในสภาพที่ดีแบบนี้ ก็ไม่ได้หาได้ง่ายๆ แต่ในชั้นวางของในห้องกลับมีวางเรียงรายเกือบ 10 เล่ม

 

 

“แอะ”  ในขณะที่คิดเพลิน เสียงจากน้องวินก็ทำให้เขาชะงัก นักรบเบนสายตาจากหนังสือตรงหน้ามาเป็นตาหนูที่กำลังดูดขวดนม เขาค่อยๆเอนตัวลงนอนข้างๆและชันแขนไว้ น้องวินค่อยๆเอนตัวนอนตะแคงมามองกันแบบนี้ ช่างทำตัวน่ารักน่าชังเสียจนคนพ่ออดใจไม่ไหว ยิ้มออกมา

 

 

“ขอบคุณที่อดทนกับพ่อนะ”  เขาพูด ช่างเป็นพ่อที่ใช้ไม่ได้เลย กับลูกแค่คนเดียว เขายังชักแม่น้ำทั้งห้ามาอธิบายมาอ้างเพื่อกลบเกลื่อนความขี้ขลาดที่จะเผชิญหน้ากับตัวเอง บนโลกนี้อาจจะมีคนมากมายที่นักรบไม่ชอบและไม่อยากเจอะเจอ แต่เขาไม่เคยขลาดหากต้องปะทะกัน แค่คนๆเดียวเท่านั้นที่เขาเลี่ยงมาโดยตลอด เลี่ยง…ทั้งๆที่ไร้สาระ

 

 

ตาหนูจะเกลียดพ่อไหม?

เกลียดถ้าพ่อยังทำตัวแบบนั้น

ตาหนูจะรักพ่อไหม?

รัก…ถ้าพ่อทำให้หนูเห็นว่าพ่อก็รักใช่ไหม….

 

 

และการที่เขาได้เดินเข้ามาตรงจุดนี้โดยไม่รู้ตัวแบบนี้มันเป็นเพราะ…คนๆนั้น…

คนที่ทะเล้นจนน่ารำคาญ

คนที่อ่อนแอจนน่าเห็นใจ…

 

 

“หลับได้แล้วลูก”  เขาพูดก่อนจะค่อยๆตบตูดให้เบาๆ ไม่อาจจะกล่อมน้องวินแบบที่ใครๆทำได้ เขาเองก็แข็งกระด้างขนาดนี้ จะทำได้สักเท่าไหร่ สุดท้ายแล้วก็อาจจะต้องลงไปเรียกอีกคนมาให้กล่อมให้หลับจริงๆ แต่ขออีกสักพักได้ไหม…

 

 

ขอให้ได้ใช้ความกล้าเท่าที่มีให้หมด…และจะไม่เรียกร้องอะไรต่ออีกเลย…

เพราะความกล้าที่ยังหลงเหลือน้อยนิดอยู่นี่…อาจจะทำให้ลูกได้เห็นว่าเขาก็รัก…จนหมดหัวใจแล้วจริงๆ

 

 

xxx

 

เจนนั่งรออยู่เงียบๆคนเดียว

ก็จะให้เจนไปคุยกับใคร ตู้เย็นหรือไง มันใช่เรอะ!

 

 

กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น จะเรียกว่าตกใจทั้งที่ถูกคนทำร้าย ตกใจที่ทำให้น้องวินร้องไห้ และตกใจที่ตัวเองทำอะไรไม่ได้เลย เหนือสิ่งอื่นใด ในความตกใจนั้น มันแฝงเรื่องบางอย่างที่เจนไม่คิดว่ามันจะยังหลงเหลือในความทรงจำ และมันก็ก่อให้เกิดแรงกระตุ้นบางอย่าง ที่เจนกอดน้องวินแน่นขนาดนั้น มันไม่ใช่แค่เพียงสัญชาตญาณที่จะปกป้องเด็กคนหนึ่ง แต่เจน….คิดว่ามันลึกซึ้งกว่านั้น

 

 

ตัวจุ้น….

 

 

อยากคุยกับตัวจุ้นจัง แต่ป่านนี้คงวุ่นจงหัวหมุน แค่โทรไปก็อาจจะด่าเพราะว่าเจนปฏิเสธที่จะช่วยงานตัวจุ้นจึงทำให้อีกฝ่ายมีสภาพเป็นซอมบี้กลับบ้านแบบนั้นทุกวัน จริงๆก็รู้สึกผิด แต่เจน…ก็อยากทำงานตรงนี้มากกว่า

 

 

เพราะอย่างน้อยตัวจุ้น…ก็ไม่ได้ต้องการเจนขนาดนั้นอีกต่อไปแล้ว

 

 

“จุ้น”  แต่จนแล้วจนรอด เจนก็อยากพูดอยากคุยกับใครบางคน

 

 

“ว่าไงเจน”

 

 

“ทำงานอยู่ป่ะ”

 

 

“ทำ”

 

 

“งั้นก็รบกวนอ่ะดิ”

 

 

“ไม่หรอก พี่เคลส่งคนมาช่วยน่ะ”

 

 

“พี่เคล”

 

 

“อืม พี่เคล ได้ยินไม่ผิดหรอก”

 

 

“เดี๋ยวนะจุ้น มึง…พี่เคล…มึง…พี่เคล…มึง โอ้ว”

 

 

“พี่เคลแค่ส่งคนมาช่วยทางแม่ กูปฏิเสธไม่ได้”

 

 

“วันนึงเขาขอแกไปเป็นเมียกับแม่ ก็คงปฏิเสธไม่ได้เหมือนกัน”

 

 

“ไอ้!”

 

 

“แค่สมมติ”  แต่มีแนวโน้มว่าจะเป็นเรื่องจริง

 

 

“โทรมานี่เพื่อแซว”

 

 

“ก็เปล่า”

 

 

“นึกว่าจะโทรมาเล่าเรื่องวันนี้ซะอีก”

 

 

“………..”

 

 

“แม่กูได้ยินจากแม่มึงอ่ะ”  เป็นคุณอำไพที่เล่าให้แม่ของตัวจุ้นซึ่งเป็นน้องสาวแท้ๆฟัง จริงๆตัวจุ้นนั้นอายุน้อยกว่าเจนอยู่ปีนึง แต่เราสนิทสนมกันตั้งแต่เด็กเพราะเจน….ไม่มีคนคบ

 

 

เออ…ทำตัวเป็นลูกสาวกำนันห้าวๆก็จะลงเอยแบบนี้ในชีวิตจริงกันทุกคนแหละ….

 

 

“ไหวปะวะ”

 

 

“ไหว”

 

 

“ได้ตบอีนั่นกลับตามประสานางเอกสายเฟี๊ยซไหม”

 

 

“ไม่…มือไม่ว่าง”

 

 

“เอามือไปทำอะไรอยู่”

 

 

“กอดลูกเขาไว้อยู่ไง”

 

 

“………..”

 

 

“………..”

 

 

“เหมือนที่เคยกอดกูอะเหรอ”

 

 

“เออ…โตมาเป็นผู้เป็นคนขนาดนี้เพราะใคร เรียกกูว่าพี่เลยนะไอ้จุ้น”

 

 

“พี่เจน…”

 

 

“……….”

 

 

“ไม่จั๊กจี้เหรอวะ”

 

 

“โคตร”

 

 

“……….”

 

 

“แต่เรียกบ่อยๆก็ได้นะ”

 

 

“ไมวะ”

 

 

“จะเอาไปอวดพี่เคล”

 

 

“ไปทำมาหากินล่ะโว้ย”

 

 

“บายนะเจ้าจุ้น”

 

 

“เออ!”

 

 

และบทสนทนาอันชื่นมื่นระหว่างเราสองพี่น้องก็จบลงแค่นี้ เจนรักษ์นั้นอารมณ์ดีขึ้นอีกโขเมื่อได้หยอกล้อไอ้ตัวจุ้นให้หน้าแดง เรื่องพี่เคลผู้ให้การสนับสนุนในเรื่องต่างๆของเราสองพี่น้องนั้น ยังเป็นเรื่องที่ตัวจุ้นไม่ยอมรับในสตอรี่หลายๆส่วนอยู่มาก แต่ถ้าได้ลองแซวดูก็จะรู้ว่ามันน่ะซึนเดเระ ให้ตายสิคนรอบตัวเจนนี่….จะมีแต่คนซึนๆงี้ไม่ได้นะ เจ้ากบน้อยก็ส่อแววซึนเหมือนคนพ่อแล้ว!

 

 

ว่าแต่เขาจะกล่อมลูกนอนถึงเมื่อไหร่กันนะ ถ้าเจนจะปลอกมะม่วงกินรอนี่จะทันไหม…. ทว่าช่างมันเถอะ ถ้าคุณรบจะเรียกกันตอนนี้ เจนก็จะหอบมีดกับมะม่วงขึ้นไปปลอกบนห้องกินละนะ ก็คนมันหิวนี่นา ใครให้วันนี้มีเรื่องเครียดๆจนกินไม่ลงล่ะ พอหายเครียดแล้วพี่ก็จะฟาดให้เรียบหมดตู้เย็นนี่แหละ มะม่วงในตู้นี่ก็ดูจะสุกดีนะ เออมีโยเกิร์ตด้วยว่ะ กินด้วยกันคงไม่อ้วนหรอก นี่โยเกิร์ตนะ

 

 

แต่พอปลอกมะม่วงออกมาก็เหมือนจะเยอะไปจนทานไม่หมด เออก็ดันจะตะกละกินกับโยเกิร์ตด้วยไง เจนรักษ์ที่คิดได้ว่าการทิ้งขว้างมันไม่ดีจึงเลือกที่จะหากล่องใส่อาหารมาใส่ที่เหลือไปแช่ไว้กินพรุ่งนี้ ทว่าเสียงที่มาจากทางบันไดก็ทำให้การกระทำทุกอย่างหยุดลง เป็นคุณรบที่ลงมาหากัน…

 

 

“น้องวินนอนแล้วเหรอครับ”  เออแล้วทำไมไม่โทรมาบอก เจนเอามือถือลงมาด้วยนะ หรือว่าเขาไม่ได้พกมือถือเข้าไปในห้องน้องวินกัน อ๋อไม่ใช่….

 

 

มึงมีเบอร์คุณรบไว้มโนแอบอ้าง มึงไม่ได้มีจริงๆไอ้เจน!

 

 

“แฮ่ ผมลืมไปว่าไม่ได้ให้เบอร์คุณรบไว้”  ในประเทศไทยแห่งนี้มีเพียงแค่แม่ของเจนเท่านั้นที่ติดต่อกันได้ ส่วนที่เมกานั้นมีไอ้จุ้นที่ปล่อยเบอร์เจนไปให้วิลเลี่ยมรู้ ดูโดยรวมแล้ว…คุณรบไม่มีทางมีเบอร์ของเจนแน่

 

 

“อืม”  แต่อย่าตอบสั้นๆได้ไหม ช่วยขอเบอร์กูหน่อยนะ จะได้ให้ ไม่อ่อยด้วย!

 

 

“คุณรบทานมะม่วงไหมครับ เดี๋ยวผมเอาให้”  ไหนๆก็ไหนๆ เสนอขายมะม่วงเหลือเสียเลย แต่แค่คิดว่านี่คือคุณรบ คำว่า ‘ไม่’ ก็ลอยขึ้นมาเต็มหัว

 

 

“อืม เอาโยเกิร์ตด้วย”  อ้าว…ได้เหรองี้

 

 

อยู่ๆก็ใจง่ายแบบนี้ ได้เหรอ?????????

 

 

“อ่าครับ เดี๋ยวผมจะรีบทำให้ และจะรีบขึ้นไปดูน้องวินนะครับ”

 

 

“ตาหนูหลับแล้ว”

 

 

“……….”

 

 

“นั่งกินตรงนี้ อย่าเอาอะไรขึ้นไปกินข้างบนมาก เดี๋ยวมดหรือแมลงเข้าไป”  ง่า…ถือว่ามีเหตุผลก็ได้

 

 

แต่ไอ้เจนจะกินไม่ลงเท่าไหร่นะครับ!

 

 

แล้วเจนเรียกร้องอะไรได้ไหม ก็ไม่ได้ไง เลยต้องมานั่งคนโยเกิร์ตเล่นอยู่ฝั่งตรงข้ามคุณรบอย่างนี้ เราอยู่กันที่ส่วนของเค้าท์เตอร์ในครัวที่มักใช้เตรียมอาหาร เก้าอี้ยาวๆก็พอมีให้นั่งหรอก แต่ไม่ค่อยมีคนนั่งเพราะมักจะไปกินกันที่ห้องทานข้าว ทว่าในยามวิกาลที่มีคนแอบมาคุ้ยตู้เย็นแบบนี้มันก็สะดวกจะเก็บล้างทำลายหลักฐาน เจนกะจะยึดพื้นที่ตรงนี้เป็นฐานทัพระหว่างรอพ่อลูกสานสัมพันธ์ยามค่ำคืนเสียหน่อย แต่ก็กลายเป็นคุณรบมาบุกรุกซะงั้น ให้ตายเหอะ!

 

 

“คุณเพชรได้จัดการไล่ออกแล้ว ไม่ต้องห่วง”

 

 

“ง่า…ผมไม่ได้คิดเรื่องนั้นเลยครับ”  คุณรบขมวดคิ้ว

 

 

“มันถือเป็นคดีทำร้ายร่างกายได้เลย นายจะปล่อยได้เหรอ”

 

 

“คือ…ครับ ถ้าเป็นแค่ผมคงเอาเรื่อง แต่เพราะมันเกิดในสถานที่ของรัตนสกุล ผมก็…เกรงใจอยู่บ้าง”

 

 

“เพราะมันเกิดในพื้นที่ของฉัน จึงยอมไม่ได้”

 

 

“งั้น…ถ้าอยากให้ผมทำอะไรก็บอกเลยนะครับ”

 

 

“ทางนี้สิที่ต้องถามความต้องการ อยากให้เขามาขอโทษไหม หรือเรียกค่าทำขวัญ”

 

 

“ง่า….ผมไม่ได้อยากได้เงิน แล้วก็ไม่ได้อยากเจอด้วย”  เพราะฉะนั้นไม่ต้องมาขอโทษกันก็ได้

 

 

“…………”

 

 

“กลัวว่าถ้าเขาไม่สำนึกจริงๆ มาเจอกันแล้วอาละวาดอีก…มันจะเป็นผลเสียกับ…น้องวินหรือเปล่า”  เพราะเจนอยู่กับน้องวินเกือบตลอดเวลา เพราะฉะนั้นตนก็ไม่อยากจะเสี่ยงอยู่กับคนที่อันตราย นักรบเองก็ไม่ได้คิดถึงข้อนี้ จึงแปลกใจพอตัวที่เจนรักษ์มักจะคิดถึงลูกของเขาก่อนเสมอ ทั้งๆที่ก็พูดเองว่าไม่ได้อยากจะยอม….

 

 

ว่าแต่นี่….คิดแบบนี้จริงๆเหรอ เป็นคนอื่น แต่ห่วงใยกันได้แบบนี้เลยเหรอ?

 

 

“เอางี้ได้ไหมครับ ไม่ต้องแจ้งความก็ได้ แต่ฝากไปขู่ให้ทีว่าทางเรามีหลักฐานเอาเรื่อง ไม่ให้มายุ่งเกี่ยวกันอีก”  เจนรักษ์เสนอ แต่นักรบขมวดคิ้ว เขาต้องการจัดการอย่างเด็ดขาดกับครอบครัวรดา

 

 

“ต้องการแบบนั้น”

 

 

“ก็ไม่หรอกครับ อยากได้มากกว่านี้แต่ไม่รู้ว่าโลภไปหรือเปล่า หรือไม่ก็…ถ้าคุณรบเห็นอย่างไหนเหมาะสมก็ได้หมดเลยครับ ผมจะให้ความร่วมมือ”  จริงๆเจนแม่งอยากเอาเรื่องให้ถึงที่สุดแต่ก็เกรงใจไง หน้าแบบคุณรบ ต่อให้ไอ้เจนบีบน้ำตาออกมาก็อาจจะเป็นได้แค่นางร้ายในละครจริงๆ

 

 

“เข้าใจแล้ว เอาเป็นว่าเรื่องนี้จะไม่ถึงตำรวจล่ะกัน”  มันก็มีหลายวิธีที่จะจัดการได้…

 

 

เอาเป็นว่าเขาจะไปทำให้มันเด็ดขาด…ในแง่อื่นละกัน….

 

 

“รบกวนคุณรบด้วยนะครับ”  เอาให้ล้มละลาย เอาให้ครอบครัวแตกแยก หรือเอาน้ำกรดไปสาดเลยดีไหมครับ

 

 

“ไหนล่ะแผล”

 

 

“ครับ?” หะ!

 

 

“โดนทำร้าย…มีแผลด้วยใช่ไหม”

 

 

“เอ่อครับ….คุณเพชรมาขอถ่ายรูปไปแล้ว”  ใช่…เป็นคำสั่งของเขาเอง เพราะมันอาจจะถึงตำรวจ ตอนแรกอยากให้มีการพาไปตรวจร่างกายด้วยซ้ำ แต่เจนรักษ์เอาแต่ร้องไห้และยืนกรานว่าจะไม่ไปแถมยังเอาแต่กอดตาหนูอย่างกับเป็นตุ๊กตาตัวโปรดแบบนั้นอีก…

 

 

“ขอดูหน่อยสิ”

 

 

“…………”

 

 

“ที่หลังไม่ใช่เหรอ”  ใช่…เจนโดนแค่ที่หลัง

 

 

“ก็…ครับ”

 

 

“ไม่สะดวกก็ไม่เป็นไร”  เขาเองก็เริ่มรู้ตัวว่าอีกฝ่ายคงเห็นว่ามันไม่เหมาะ วันนี้เจนรักษ์เองก็ประกาศตัวชัดเจน…

 

 

ว่าไม่อยากมีเรื่องชู้สาวแบบนั้นกับเขา….

 

 

“กะ..ก็…ดูได้ครับ”  เจนไม่ได้หวงตัว…แต่กำลังงงว่ามาขอดูทำไม…

 

 

เจนรักษ์เดินไปหา ก่อนจะหันหลังให้อีกฝ่ายที่นั่งอยู่ เพราะส่วนสูงที่ต่างกันทำให้เขาพอจะเห็นแผลที่ต้นคอ แต่ก็ต้องดึงคอเสื้อของอีกฝ่ายลงนิดหน่อยเพื่อให้ได้เห็นมากกว่านั้น นักรบกัดฟันแน่น แค่คิดว่าถ้าลูกชายของเขามีรอยแบบนี้ อีกฝ่ายต้องล่มจมให้มากที่สุดเท่าที่ใครก็จินตนาการไม่ได้แน่ มันอาจจะไม่ได้หนักหนาแต่พอคิดว่าถ้าไม่มีเจนรักษ์….เขาคงไม่ใจเย็นได้แบบนี้จริงๆ

 

 

“ขอโทษ”  เป็นคุณรบที่พูดออกมา เขาไม่ได้ดูมันอีกต่อไปเพราะยิ่งแต่จะทำให้หงุดหงิด ไม่ใช่ว่าแค่เพราะมันอาจจะเกิดกับลูกเขา แต่การที่จะต้องมีใครสักคนมาโดนอะไรแบบนี้ในพื้นที่ของเขา และเป็นคนของเขาทั้งสองฝ่าย แค่นี้มันก็ชวนทำให้โมโหมากพอแล้ว

 

 

และยิ่งกว่าโมโหใครก็คือโมโหตัวเองที่โง่เง่าจ้างงูพิษถึงสองครั้งสองครา!

 

 

“แล้วก็ขอบคุณที่ดูแลตาหนูอย่างดี”

 

 

“ไม่เป็นไรครับ”  เจนยิ้มให้ รู้สึกเหมือนตัวเองได้รับการยอมรับขึ้นมา แม้มันจะแลกด้วย…ความกลัวในจิตใจที่มีมาทั้งวันก็ตาม

 

 

“ฉันเห็นแผลและรอยช้ำพวกนั้นแล้ว จะจัดการตามสมควรที่นายโดน”  ถ้าเป็นมากกว่านี้ก็จะเล่นงานให้มากกว่านี้ แต่ถ้าเป็นน้อยกว่านี้ก็จะจัดการให้ไม่มากเกินไป นักรบมีเกณฑ์ในการประเมินการจัดการเอาคืนให้สาสมกับที่อีกฝ่ายทำอย่างที่เขาคิดว่ามันถูกต้องและเป็นธรรมกับทุกฝ่าย ในเมื่อกล้าทำก็ต้องกล้ารับ ใช่ไหม!

 

 

ได้…งั้นรอรับผลกรรมของตัวเองด้วยล่ะกัน

 

 

“นายต้องไม่เจ็บฟรีแน่” แม้แต่เจนเองก็ไม่คิดว่าคุณรบจะมาขอดูแผลด้วยเหตุผลนี้ และเจนเองก็ไม่ได้มีความคิดที่จะไปห้ามปราม ในใจอยากจะส่งเสียงเชียร์ออกมาด้วยซ้ำ บางทีเราสองคนนายจ้างลูกจ้างอาจจะมีความเหมือนกันทางความคิดมากกว่าที่เห็น เอาคืนอย่างเป็นธรรมงั้นเหรอ….เจนจะรอดูว่ามันเป็นอย่างไร

 

 

บอกไว้เลยว่า ’รบเจน’ ไม่อ่อนโยน!

 

 

และ ’รบเจน’ ก็เอาจานไปล้างทำลายหลักฐานเพราะโยเกิร์ตที่ขโมยกินนั้นเป็นของคุณผู้หญิง เจนไม่ผิดนะ คุณรบกินสองกล่อง เจนกะจะบอกอย่างนี้ถ้าถูกถาม  จัดการเคลียร์พื้นที่แล้วเราสองคนก็พากันขึ้นห้องนอน  นับว่าเป็นวันที่พลิกสถิติการอยู่ร่วมโลกกันมากที่สุด เจนไม่เคยคิดว่าเขาจะยอมหายใจร่วมกันได้นานขนาดนี้ ทัศนคติที่มีต่อกันก็เหมือนจะเปลี่ยนไป แม้ความเย็นชาจะมีอยู่หลายภาคส่วน แต่เจนก็โอเค  ใครด่าคุณรบเจนจะพ่นไฟใส่ให้ เขาไปเย็นชาบนหัวใครที่ไหนกัน โด่! ออกจะมีคุณธรรมและแสนดีขนาดนี้ 

 

 

ง่อววววว

 

 

xxx

 

 

“………..”

 

 

“………..”

 

 

“คุณรบเงียบทำไมครับ ก็ผมบอกแล้วไงว่าจะพาน้องมาเจอตอนเช้า”  ทำเป็นความจำสั้นนะ แล้วเรื่องทวงความยุติธรรมให้เจนรักษ์ล่ะ ลืมไปยัง???

 

 

“ผมแค่ไม่มีอะไรจะพูด”  บางทีมันอาจจะเช้าไป คุณพ่อที่ยังไม่ชินกับการหัดทำตัวมุ้งมิ้งใส่ลูกก็คงจะยังจูนไม่ทัน

 

 

“จะอุ้มหน่อยไหมครับ”

 

 

“ไม่..ไม่ต้องก็ได้”

 

 

“สักนิดละกัน อะ รับนะครับ”

 

 

“เจนรักษ์!”  นี่ลูกคนนะ ไม่ใช่ลูกบอล ไอ้เจนก็รู้ครับ ไม่ต้องตะโกนเสียงดังเว่อร์ขนาดนั้นก็ได้ แหมะ!

 

 

แต่เขาก็รับมาอุ้มได้ทันท่วงที จริงๆคุณรบก็คงรีบอะแหละ กรุงเทพมหานครเมืองที่มีชื่อเรียกที่ยาวที่สุดในโลกนั้นไม่ได้มีดีแค่ชื่อ รถก็ติดยาวด้วยเช่นกัน ช่างน่าเห็นใจคุณนักรบนัก แต่ว่าตำแหน่งใหญ่ขนาดนี้จะแคร์ทำไม นี่ทำงานเพื่อพนักงานบริษัทหรือทำงานให้ตัวเองกันแน่ เจนรักษ์ที่ตั้งปณิธานไว้ว่าจะช่วยสานสัมพันธ์พ่อลูกได้เริ่มแผนการมัดมือชกคุณรบและตาหนูของเขาในทันทีที่ตื่น จริงๆเจนคิดไว้แล้วว่าเขาควรจะทำยังไง แต่เอาเข้าจริงมันก็ยากนะ ถึงจะฝึกน้องวินไว้แล้ว แต่เด็กนะเว้ยไม่ใช่หมา!

 

 

“น้องวินครับ”

 

 

“อู….”  เจ้าของตาแป๋วนั้นหันมามองคนเรียก หรือพี่เจนจะเอาน้องวินกลับไปดีนะ

 

 

“ไหนพี่เจนบอกว่าไงนะ ตรงนี้ๆ”  ว่าพลางชี้แก้มตัวเองซ้ำๆ

 

 

แต่น้องวินก็ยังไม่เข้าใจ

 

 

“คิสๆ”  เปลี่ยนภาษาก็แล้ว เผื่อการสื่อสารจะทำได้ดีขึ้น

 

 

แต่ก็ยังไร้ปฏิกิริยาใดๆ

 

 

“แฮ่ งั้นผมขอคืนเอามาซ่อมก่อนนะครับ”  เจ้าตุ๊กตากบอ้วนนี่! ทำพี่เจนขายหน้าแต่เช้าเลย ไหนตอนเช้าเราคุยกันแล้วไง เดี๋ยวก็จับฟัดให้ช้ำเสียเลย เจนรักษ์ยิ้มแหยๆก่อนจะขอคืนจากผู้เป็นพ่อ เอาน่า…อย่างน้อยคุณรบเองก็ดูจะชินไม้ชินมือมาบ้าง ไม่มีเคอะเขินอึดอัดตอนโยนเจ้าลูกกบให้แล้ว ถือเป็นฤกษ์ที่ดี คีพโกอิ้งเจน คนทำดีย่อมได้สิ่งดีๆตอบกลับ

 

 

จุ๊บ…

 

 

“………..”

 

 

“………..”

 

 

เจ้าลูกกบนี่….

 

 

“บอกว่าให้คิสคุณพ่อ ไม่ใช่พี่เจนนนนนนน”  อ่อนใจกับลูกศิษย์จริงเว้ยยยยย!!!!!!

 

 

จุ๊บ

 

 

“ยังงงงงง ยังจะเอาจมูกมาชนอีก” และเอามือมาจับหน้าด้วยนะ ร้ายได้ใครนี่!

 

 

“……….”

 

 

“แฮ่…คุณรบครับ เดี๋ยวเจนไปฝึกมาให้ใหม่นะครับ”

 

 

“คิดจะทำอะไรกันแน่” ไว้ใจไม่ได้ ไว้ใจไม่ได้ เต็มหัวเขาเลย

 

 

“ก็ฝึกให้น้องหอมแก้มคุณรบไงครับ”

 

 

“……….”

 

 

“คุณรบต้องสนับสนุนพัฒนาการด้านความรักที่ถูกต้องให้น้องนะครับ”

 

 

“แล้วที่ฝึกไปเนี่ย ใช้แก้มตัวเองเป็นเครื่องสาธิตเหรอ”

 

 

“ใช้หมดครับ แก้มแม่ แก้มคุณหญิง แก้มตัวเอง”

 

 

“……..”

 

 

“ก็…คุณรบไม่อยู่ให้ทดลองนี่นา”  แล้วทีนี้มาทำเป็นพูดเสียงเบานะเจน

 

 

“ผมไปล่ะ”

 

 

“เดี๋ยวสิครับ”  แต่เจนเรียกไว้

 

 

“…………”

 

 

“งั้นคิสลาน้องก่อนไปทำงานสิครับ”

 

 

“…………”

 

 

“ถือว่าเติมพลังก่อนไปทำงานไง”

 

 

“………..”

 

 

“น้องไม่กัดครับ ตอนนี้ถ่านอ่อน ไม่มีแรงดื้อ”  เจนนั้นยกเจ้ากบน้อยไปตรงหน้าเขา อย่าชักช้าสิคุณรบ

 

 

เจนหนัก…ตัวไม่เบานะเออ

 

 

“นะครับ”  เฮ้อ…

 

 

มันช่วยไม่ได้แฮะ

 

 

จุ๊บ….สักทีละกัน

 

 

“…………”

 

 

“น้องวินบ้ายบายคุณพ่อสิครับ”  พี่เจนที่คึกแต่เช้าดึงน้องวินที่ถูกคุณพ่อจุ๊บแก้มเบาๆกลับมาอุ้มไว้กับอก รอยยิ้มกว้างบ่งบอกถึงความพึงพอใจ ช่างเป็นพี่เลี้ยงที่เอาแต่ใจจริงๆ เอะอะจะให้เขาทำอย่างอย่างนั้น เอะอะจะให้ทำอย่างนี้ ถ้าวันนี้ยอมให้ แล้ววันต่อไปจะโดนขนาดไหน….

 

 

“แก้มน้องวินนุ่มใช่ไหมละครับ”  คนทั้งบ้านเขารู้กันหมดแหละ…ก็นี่นะฟัดกันจนชินแล้ว มีแต่คุณพ่อน่ะแหละที่เพิ่งรู้

 

 

“…………”

 

 

“มาฟัดได้ตลอดนะครับ ไม่ต้องเกรงใจน้อง” ก็เจนเอาน้องวินมาอ่อยพ่อเขาขนาดนี้….

 

 

แล้วจะหนีไปซึนต่อที่ไหนพ้น….

 

 

ถือเป็นความสำเร็จอีกก้าว…ที่ทำให้คนตื่นเช้าทุกคนที่ได้มาเห็นต่างพากันยิ้มจนลืมหน้าที่การงาน คุณผู้หญิงกับคุณอำไพรับรู้ถึงแผนการของเจนรักษ์อยู่แล้วเพราะเจ้าตัวเกริ่นให้ฟังตอนเช้า แต่กระนั้นก็ไม่ได้ผูกใจเชื่อถืออีกฝ่ายเท่าไหร่ เพราะไม่ว่าใครจะพูดอย่างไร นักรบก็ยังคงคอนเสปต์รักลูกแบบห่างๆอย่างห่วงๆได้ตลอดจนน้องวินแทบจะยืนได้อยู่แล้ว นี่มันเป็นปรากฏการใหม่ที่น่าจดจำ อาจจะเป็นครั้งแรกเลยก็ได้มั้ง ที่คนพ่อได้หอมแก้มคนลูก!!!!

 

 

“เจน ฉันจะเป็นลมแล้ว”  คุณผู้หญิงที่ปลื้มปิตินั้นถึงกับเรียกหาโซฟา หัวใจเธอเต้นแรงมากตอนแอบดูคนทั้งสาม ใครจะไปคิดว่าเจนรักษ์ที่ปีนต้นไม้เก่งถึงเพียงนั้น จะปีนเกลียวเก่งถึงเพียงนี้!

 

 

“เราน่าจะถ่ายคลิปไว้นะคะ”  อำไพยังเสียดาย

 

 

“วันหลังเอาอีกนะ จะตั้งกล้องไว้”  คุณพรรณีหมายมั่นตั้งใจ ก่อนคนทั้ง 4 จะพากันเดินขึ้นไปบนห้องน้องวินเพื่อนั่งเล่นนั่งคุยกัน ตั้งแต่เจนรักษ์มาอยู่ งานของพวกเธอก็เหมือนจะลดลง และความกังวลหลายๆอย่างที่เคยมีจนเกือบจะชินชาก็ถูกทำให้หายไป ไม่แปลกเลยที่จะไว้ใจให้อีกฝ่ายทำนั่นนี่ให้ เพราะต่อให้ไม่ขอ เจนก็ทำได้ดีทุกอย่าง ดีจริงๆที่วันนั้นเด็กนี่ปีนต้นไม้ในบ้านคนอื่นและทำเรื่องร้ายกาจแบบนั้นไป

 

 

วาสนาเรานำพามาด้วยต้นมะม่วงแท้ๆ

 

 

“เอ๊ะ! ในห้องนี่เหมือนจะมีของเยอะขึ้นนี่”  คุณผู้หญิงเริ่มจะสังเกต หนังสือเด็ก ของเล่น และเสื้อผ้าพวกนี้ที่ยังไม่ได้ถูกพับนั้นเหมือนไม่เคยเห็นมาก่อน แปลก….เธอเป็นคนเตรียมหรือจัดซื้อข้าวของน้องวินทั้งหมด ก็ต้องรู้สิว่าอะไรมีที่มาจากไหน

 

 

“อ๋อ คือวันก่อนผมมีซื้อของมาบ้าง และบางส่วนนี่เพื่อนของผม ลูกเริ่มโตแล้วและไม่ใช้ของพวกนี้แล้วเลยส่งมาให้ แต่ถ้าคุณหญิงไม่ชอบให้ใช้ของมือสอง เจนต้องขอโทษด้วยนะครับ”  เจนอาจจะคิดน้อยไป ด้วยเห็นว่าของทุกอย่างเป็นของดีทั้งหมดจึงไม่คิดว่าคนบ้านนี้จะรังเกียจของใช้แล้ว

 

 

“จริงๆก็ไม่ได้ถืออะไรหรอก”  คุณพรรณีตอบโดยไม่ได้มองหน้าของเจนรักษ์ เธอกำลังสังเกตข้าวของใหม่ๆพวกนี้ สภาพของมันยังดูดีทีเดียว เป็นของมียี่ห้อคุณภาพดี บางอย่างเหมือนไม่มีขายในเมืองไทยด้วยซ้ำ มันทำให้รู้สึกแปลกใจอยู่มากว่าเพื่อนของเจนที่ว่านี่เป็นใคร หนังสือก็มีแต่ภาษาอังกฤษ ของเล่นก็ดูเป็นของมีลิขสิทธิ์ เสื้อผ้าเองก็ติดแบรนด์ฝรั่ง แม้ไม่ใช่ไฮเอนด์ แต่ก็ไม่ถือว่าราคาถูกนักในไทย

 

 

“งั้นผมใช้กับน้องวินได้ใช่ไหม”

 

 

“ถ้าเอาไปซักแล้วก็โอเค”

 

 

“ผมให้น้องพายเอาไปจัดการให้แล้วครับ เดี๋ยวจะพับให้เรียบร้อยและเก็บครับ”  เจนอธิบาย รู้สึกโล่งใจที่ตัวเองไม่ได้ทำอะไรผิดลงไป

 

 

“เดี๋ยวขอเข้าห้องน้ำหน่อยได้ไหม”

 

 

“ได้เลยครับ”  เจนตอบอย่างไม่ลังเล

 

 

คุณพรรณีเดินเข้าไปในห้องน้ำที่ติดกับห้องของตาหนู เป็นห้องน้ำที่เจนรักษ์ใช้อาบน้ำด้วยเพราะไม่สะดวกให้ไปใช้ที่อื่น จากคำบอกเล่าที่ได้ยินมาและสิ่งที่เห็นในวันนี้ก่อให้เกิดความสงสัย เธอไม่อยากจะระแวงเจนรักษ์เพราะเด็กคนนี้ก็ทำประโยชน์ให้กับครอบครัวที่ขาดๆเกินๆอยู่มาก แต่อย่างไรความเป็นมนุษย์ที่อยากรู้อยากเห็นก็ทำให้อดจะเข้ามาดูด้วยตนเองไม่ได้

‘ก็ของใช้ในห้องน้ำน่ะสิคะ จินเกรงว่าไอ้เจน…เอ้ย เจนรักษ์น่ะค่ะ เขาไปเอาของใครมาหรือเปล่า’

‘ก็เป็นแค่พี่เลี้ยงเด็ก ไม่น่าจะมีปัญญาใช้ของแพงใช่ไหมคะ’

‘ก็จินเห็นมันเป็นของใช้ยี่ห้อเดียวกับที่คุณหญิงและคุณรบใช้น่ะค่ะ’

‘ได้ยินไอ้พายมันตกใจและบอกว่าครีมกระปุกนึงในนั้นราคาเป็นหมื่นเลยค่ะ ไม่รู้มันเอาเงินจากไหนมาซื้อ’

‘ก็เลยอยากมาเตือนคุณหญิงเผื่อว่าจะมีอะไรหายไปน่ะค่ะ’


 

“……..”  ใช่จริงๆด้วย

 

 

ของพวกนี้……

ไม่มีชิ้นไหนราคาถูกเลยจริง…….







talk:

ตั้งใจจะมาต่อเรือรบเจนอีกทีพรุ่งนี้ค่ะ ฝากติดตามต่อไปด้วยนะคะ

Twitter #เจนไม่นก @reallyuri

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

[taltal020441]

คุณพ่อมีพัฒนาการมากๆ 55
ชอบความคิดเอาคืนเหมือนกันทั้งคุณรบทั้งเจน
คุณหญิงเริ่มสงสัยแล้ววว
รอตอนต่อไปนะคะ

[BABYBB]

น้องเจนเค้าไม่ธรรมดานะคะคุณหญิง ลองสืบประวัติดีๆนะคะ อย่าหูเบานะค๊าาาาา

[B52]

 

[Billie]

 

พวกเขาต้องรู้จักกันและกันให้มากขึ้น

[Raam]

รอวันเขารักกัน

[sompong]

เด็ก มอต้นเจนความรับแตกแล้วๆๆๆๆๆ

[Pin_12442]

เจนเป็นพญานกเลยต้องใช้ของแพงๆไง

[orloftin]

รอวันคนพ่อจะจุ๊บแก้มน้องเจนมั่งงง อร๊ายยย 

[MayA@TK]

ถึงจะเป็นลูกคนใช้ก็ใช่จะไก่กาอาราเร่นะคุณผู้หญิง
 

[มะเขือม่วง]

 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

สติๆ มาปัญญาเกิดนะจ๊ะคุณหญิงแม่คุณรบ   
ขนาดหนังสือนิทานน้องยังใหม่ๆดูดี มีราคาก็เห็นอยู่   

สอนน้องดีมาก ให้จุ๊บคุณพ่อ
คุณรบเห็นแต่ละอย่างที่เจนทำ
คิดได้ไหมว่าได้คนมีคุณภาพมาชัดๆ 
       
 

[PrimYJ]

ได้เวลาเปิดเผยขอนเจนแล้วหรือยัง

[JokerGirl]

เจนคอยชงให้ลูกกบน้อยกับพ่อรบตลอด เอาทุกทาง พ่อลูกจอมซึน รอคนหน้าแหกตอนรู้ความจริงว่าทำไมเจนถึงใช้ของแพงได้

[mooping-7]

น้องเจนสุดยอดน่ารักจังเลย แต่อย่าหลงเสน่ห์พ่อน้องวินซะละอิอิ

[skylover☁]

#เจนไม่นก
วันร้ายๆที่กลายเป็นดีของเจน

เจนไม่ใช่คนไม่ดี….


ลึกๆคุณหญิงเชื่อเช่นนั้นมาตลอด และยังคงเชื่ออยู่ เธอรับรู้เรื่องของเจนมาตลอดผ่านทางอำไพ และโดยส่วนตัวก็เคยเจอกันตอนที่เจนยังเด็กมากๆ  เด็กน่ารักแบบนั้นนะหรือที่จะทำเรื่องไม่ดีอย่างไปขโมยของใคร และแม้จะเป็นยี่ห้อเดียวกันกับที่เธอใช้ แต่ไลน์ผลิตภัณฑ์มันคนละตัวกัน และอีกอย่าง….ที่เจนใช้นี่มันลิมิเต็ดอิดิชั่นที่เพิ่งจะประกาศออกข่าวเมื่อวันก่อนนี้ด้วยซ้ำ ยังไม่ถึงวันวางขายเลย!


เด็กนี่เอาเวลาที่ไหนไปขโมยมา….
และไปขโมยใคร….


ต่อให้เธอพยายามคิดแค่ไหนก็นึกไม่ออก คุณพรรณีนั้นเอาแต่จ้องมองเจนรักษ์ และดูเหมือนเจ้าตัวจะรู้ตัวแล้ว เจ้าของใบหน้าน่ารักนั้นยิ้มให้ คงทำตัวไม่ถูกเท่าไหร่ แต่เจนก็ยังเกรงใจกันอยู่หลายส่วน เธอไว้ใจเจนรักษ์ แต่ก็สงสัยอยู่มาก คำพูดของจินตนาไม่ใช่เรื่องที่จะมองข้ามได้ ดังนั้นจะดีกว่าที่จะเลือกไม่เชื่อใครเลย!


จึงต้องถามออกไปก่อน…


“เจน”


“ครับ”


“เจนก็ชอบครีมยี่ห้อเดียวกับฉันเลยเหรอจ้ะ”


“ครับ?”


“เห็นในห้องน้ำน่ะ ทั้งครีมอาบน้ำ ยาสระผม”


“…………”


“เจนไปได้มันมาจากไหนเหรอจ้ะ”


“เอ่อ…”


“ฉันก็ใช้ยี่ห้อนี้อยู่ แต่มันยังไม่วางขายเหรอนี่”  คุณหญิงนี่ช่าง….


ละเอียดถี่ถ้วนและรอบคอบเสียจริง…


“มีคนส่งมาให้มานะครับ”


“ใครเหรอเจน”  เป็นแม่ที่ถามออกมา   


“พี่เคลน่ะ”


“พี่เคล?”


“อืม…ลูกติดของโทมัสไง”  หรือเคลที่ว่า


จะหมายถึง ‘เคลวิน  คูเปอร์’


“………”  คงไม่ใช่หรอกมั้ง


“อืม ช่วงนี้เจ้าจุ้นมันงอนๆน่ะ ก็เลยส่งของมาให้ช่วยง้อ”


“อา…”  แม่พยักหน้ารับทราบ แต่คุณหญิงยังคงเงียบอยู่ และเจนก็เริ่มรู้แล้วว่าพูดมากไป อา…ลำบากใจจังเลย


แม้จริงๆจะไม่ได้อยากปิดบังอะไรก็ตาม


“คือ….พี่ชายที่เจนไปขออาศัยครอบครัวเขาอยู่ด้วยนะครับ เขาส่งของมาให้” 


“…..เจนจะบอกได้ไหมลูก”  คุณหญิงร้องถาม


“ครับ?” 


“ตัวที่หนูได้มานั่นนะ มันยังไม่วางขายเลยนะ แล้วเขาเอามาจากไหนเหรอ”


“………..”


“หรือจะพอรู้จักคนใน…บริษัท”


“ครับ”


“………..”


“พี่เคลคือเจ้าของบริษัทคนปัจจุบันครับ”  และพอเจนพูดเพียงเท่านี้….


เจนก็ไม่ได้หยุดพูดอีกเลยไปชั่วโมงนึง…..

xxx

“ฉันไม่คิดเลยนะนี่”  คุณพรรณียังทำหน้าเหมือนไม่อยากจะเชื่อตัวเอง


แต่ไอ้เจนนี่โดนซักเสียสะอาดราดด้วยไฮเตอร์จนแสบไปหมดแล้วครับ!


“ขอโทษด้วยครับที่ไม่ได้เล่าให้ฟัง”


“แล้วเจนมาทำอะไรที่นี่เนี่ย”  ง่า…คุณพระ….ผมยังตอบตัวเองไม่ได้เลยครับ แล้วที่ตอบไม่ได้หนักกว่าสิ่งใด


คือไอ้เจนก็ไม่อยากให้ใครมาถามย้ำหรอกว่าที่โง่ๆนี่จบนอกมาได้ไงเหมือนกัน…


“คือ…เจนมีปัญหาแบบ…เชิงชู้สาวกับเจ้านาย เลยลาออกมา แล้วก็อย่างที่เห็นนั่นแหละครับ ว่างงาน เขวี้ยงมะม่วง มาเลี้ยงน้องวิน”  เป็นการย่อเรื่องกว่าสิบตอนให้เหลือแค่สามคำตามสไตล์เจนรักษ์


“เชิงชู้สาว…ยังไงน่ะ”  คุณพรรณีขมวดคิ้ว กระเถิบเข้ามาใกล้ กอดน้องวินที่เอาแต่เล่นยางกัดไว้ราวกับนี่คือหมอนอิง นอกจากขี้ชิปแล้ว


ขี้เสือกด้วยนะครับ….


“ง่า…..”  ตั้งแต่ตอนแรก เจนก็ดำรงตัวเป็นคนเสือกเงียบๆเก็บเรียบทุกตอนอยู่ในบ้าน ยามที่ถูกเสือกบ้างก็จะเด๋อๆแบบนี้ คุณอำไพหัวเราะเบาๆให้กับท่าทางของลูกชายที่สติหลุดไปโลกอื่น กับเจ้านายที่พยายามจะถามเรื่องนั่นนี่


“ทานของว่างไหมคะ เดี๋ยวไปหยิบมาให้”


“รู้ใจกันจังเลยแม่อำไพ งั้นเจนอย่าเพิ่งเล่า ไปเอาของว่างกับน้ำมาก่อน เผื่อเจนด้วย เดี๋ยวคอแห้ง”  เดี๋ยวแผ่นสะดุด ง่า…..


“คือมันไม่น่าฟังหรอกครับ คุณผู้หญิงฟังแล้วจะรู้สึกไม่ดีกับตัวเจนเปล่า”


“ยังไงล่ะเจน ไม่เล่าให้ฟังหน่อยเหรอ”  ก็ยังอยากรู้นะคนเรา


“มันน้ำเน่านะครับ”


“นั่นแหละไคลแม็กซ์”  ชะอุ้ย!


“เดี๋ยวไปเอามาให้นะ เจน…pause ไว้ก่อนลูก” 


“……..”  ของแบบนี้มันสั่งได้ด้วยเหรอวะ….


และเรื่องราวนกๆของอดีตเลขาเจนกับเจ้านายก็ถูกถ่ายทอดออกไป ก็จริงอยู่ที่ว่าเจนนั้นไม่ได้ไปแย่งของใครมาโดยตั้งใจ แต่จะบอกว่าที่ทำไปนั้นเป็นเรื่องที่ดีก็ไม่ใช่ อย่างน้อยวิลเลี่ยมนั่นมันก็เจ้านายไหม ที่กินไปเนี่ย….มันผิดจรรยาบรรณเลขาที่สุด! คุณผู้หญิงที่จิ้มมะม่วงกับน้ำปลาหวานนั้นยังฟังด้วยใจจดจ่อ กับเรื่องมีสาระนี่ตั้งใจกันมากขนาดนี้ไหมครับ เห็นเจนเป็นอะไร…นางร้ายในช่องหลายสีเหรอ….งั้นแบบ…พี่กิ๊ก สุวัจนีล่ะกัน…


ก็ได้เหรอวะ…


“ก็นั่นแหละครับ เจนเอาหลักฐานเรื่องใบสั่งซื้อแปลกๆใส่ซองแล้วก็ไปฝังไว้หลังบ้านของเมียเขา”


“แล้วเจนเข้าไปได้ไง”


“ก็…ให้คนของพี่เคลไปทำให้นะครับ”  จริงๆคือเจนแม่งมีเวลาที่ไหน จำนำนาฬิกาแม่งปุ๊ปก็หนีออกนอกประเทศเลย ส่วนเรื่องเอกสารนั้นก็ไม่ได้กะจะจองเวรนะ แต่…ให้คุ้กกี้ทำนายกันเถอะ ถ้าเมียอยากจัดสวนเมื่อไหร่ ก็คงตามไปเอาเรื่องโกงบริษัทที่เมียมีหุ้นนั่นแหละ


“อ่อ…เป็นอย่างนั้นเอง”


“ต้องขอโทษด้วยนะครับที่ไม่ได้พูดเรื่องนั้น”


“โอ้ยไม่เป็นไรเลยจ้ะ ดีแล้ว”


“ครับ?”


“ให้เจนเลี้ยงน้องวินดีแล้ว ขืนเจนไปบอกตารบว่าจบอะไร ทำอะไรมาเดี๋ยวก็แย่งเจนไปกันพอดี


“ครับ!?!”


“ก็นะ เลขายัยรฐาอะไรนั่นก็เพิ่งไล่ออกไม่มีชิ้นดี ตอนนี้คุณเพชรก็ทำงานคนเดียว นี่ถ้าตาเลขาร้ายกาจนั่นรู้ว่าเจนของฉันเคยทำงานเป็นเลขาบริษัทใหญ่แบบนั้นล่ะก็ ต้องมาเป่าหูตารบแน่ๆ”


“……….”


“ตาเพชรน่ะร้ายมากๆ ไม่งั้นตารบไม่เลือกมาเป็นเลขาตัวเองหรอก” ของแบบนี้ต้องศีลเสมอกันถึงจะอยู่กันได้สินะ


“เอ่อ….”


“อะไรเหรอ”


“คือเรื่องของผมอ่ะครับ คุณเพชร…”


“อย่าบอกนะว่ารู้แล้ว”


“ครับ”


“โอ้ยตายล่ะ!”


“แต่ผม…ไม่ได้มีความคิดอยากจะกลับไปทำงานเลขาหรอกนะครับ”


“ดีแล้วเจน ยืนยันคำพูดให้หนักแน่นไว้นะ ถ้าอีตาเพชรมันมาเซ้าซี้อะไรก็อย่าไปฟังมัน”


“ครับ”  ถ้าคุณหญิงรู้ว่าเจนรับมือกับอีตาคุณเพชรยังไง ท่านอาจจะไม่ห่วงคุณเพชรเลย…


แต่เป็นห่วงชีวิตคุณรบที่ได้เจนไปเป็นเลขาอีกคนดีกว่า….


“ว่าแต่คุณหญิง ไม่…กลัวเจนเหรอครับ”  ขนาดเจนยังกลัวตัวเองเลย เป็นผีบ้าได้ขนาดนี้ เป็นทั้งผี เป็นทั้งไอ้บ้า


“กลัวอะไร”


“ก็….เจนเคยมีประวัติชู้สาวกับเจ้านาย แต่คุณหญิงไม่ต้องห่วงเรื่องคุณรบนะครับ”


“ห่วง…. โอ้ย ห่วงทำไมตาคนนั้นน่ะ ให้มันเอาตัวรอดจากยัยรดาให้ได้ก่อนเถอะ”  เออนั่นสิ จะเอาเวลาที่ไหนมาหลงเจน ทุกวันนี้เห็นหน้าก็ฟันฉับด้วยสายตาเฉือดเฉือนแบบนั้น คะแนนพิศวาสพุ่งจงเจนกลัวจะตายห่าอยู่แล้ว กลัวมันจะรักกูจนตายห่า


“ถ้างั้นเจนก็สบายใจแล้วล่ะครับ”


“หรือว่าเจน….คิดอะไรกับตารบหรือเปล่า”


“ไม่เลยครับ”  หน้าเจนคงบอกได้ชัดเจนกว่าอะไร ไม่ใช่แค่ไม่ธรรมดานะ คือแบบ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่


“จะว่าไปพอเจนพูดเรื่องนี้มาก็อดคิดไม่ได้เลยนะนี่”  เป็นกูชี้ทางให้กระรอกซะงั้น


“ไม่ครับ ผมคุยกับคุณรบแล้ว ตกลงกันแล้วว่าเราจะไม่ไปทางนี้”


“ไปคุยกันมาแล้วด้วย ว้า….”  ไม่ต้องเสียดายเลยครับ


เรือนี้กัปตันได้คว่ำตั้งแต่ยังไม่ทิ้งหางเสือเลยด้วยซ้ำ!


กล่อมเจ้าตัวเล็กให้นอนกลางวันกันแล้วก็ฝากแม่เฝ้าเผื่อตื่นมางอแงหาพี่เจน  วัตถุดิบสดๆที่น้องพายไปจัดหามาให้ถูกนำมาเตรียมไว้สำหรับการทำอาหารเด็ก เจนเริ่มจะชินงานแล้ว และพัฒนาการของน้องวินก็เหมือนจะดีขึ้นเรื่อยๆ ร่าเริง แจ่มใส น่ารักน่าเอ็นดูยิ่งกว่าที่เคยเป็น แต่เจนไม่เคยรู้หรอก เพราะตั้งแต่ได้เจอหน้ากันก็ถูกชะตากันมาแบบนี้แล้ว


“มาทำอะไรที่นี่ละ ไม่เฝ้าคุณหนูเรอะ”  เป็นน้าจินตนาที่ยังคงพูดห้วนๆใส่กัน บางทีเจนก็ชินแล้ว


“ผมลงมาทำอาหารเตรียมไว้ให้คุณหนูครับ”


“………..”


“ไม่ได้อู้งานหรอกครับ มานั่งเฝ้าได้นะ”  เจนก็ไม่ได้ตั้งใจจะก่อกวน แต่ถ้าอีกฝ่ายยังยืนยันจะเฝ้าดูก็บริสุทธิ์ใจ หั่นนั่นหั่นนี่ไปสักพักโดยมีจินตนายืนเก้ๆกังๆอยู่ไม่ห่าง เสียงออดจากทางหน้าบ้านก็ดังขึ้น และเธอเป็นคนที่ว่างงานอยู่ตรงนี้จึงออกไปดู


ก่อนจะกลับมากับแขกที่….เจนไม่เคยเห็นหน้า


“คุณพรรณีอยู่ไหน”  แขกผู้นั้นได้เอ่ยถามหลังจากเข้ามาในตัวบ้าน เธอเป็นผู้หญิงสูงวัยร่างเล็กที่ดูเจ้ายศเจ้าอย่างแบบที่เจนต้องเบ้หน้าใส่ แถมเสียงที่เธอใช้พูดคุยกับจินตนาก็ดูจะกร่างไม่ใช่น้อย


“เอ่อ เดี๋ยวจินไปตามให้นะคะ”  เธอหันไปพูดกับอีกฝ่ายอย่างนอบน้อมก่อนจะหันหลังให้


“ใครเหรอครับน้าจิน”  เจนรักษ์ถามออกไป แต่ในใจนั้นมีอยู่ชื่อนึงแล้ว


“เอ่อ…คุณรัชนีนุชน่ะ”


“อา….”


“คุณผู้หญิงอยู่ที่ไหนรู้ไหม”


“ไม่อยู่ครับ เธอเพิ่งออกไปสักพักนี่เอง”


“อ้าว”  ใบหน้าของจินตนาดูซีดเผือด เป็นภาพที่ไม่คุ้นตาเจนรักษ์อยู่อย่าง


“เอาไงดีครับ จะให้แขกรอไหม แต่ผมไม่รู้ว่าจะกลับมาเมื่อไหร่”


“เดี๋ยวฉันโทรไปบอกคุณผู้หญิงเอง แกก็อย่าเสนอหน้าเข้าไปล่ะ”  เจนรักษ์ขมวดคิ้ว ไม่รู้ว่าคำนี้หมายความว่ายังไง


มันเหมือนจะกล่าวเตือน แต่….เออ แต่อะไรวะ???


และนี่ก็เป็นคนที่ยุขึ้นเก่งมาก เจนนั้นรินน้ำและนำไปให้ตามประสาคนในบ้านที่ดีต่อแขก แม้ในใจจะขุ่นมัวอยู่ไม่น้อยเพราะนี่คือคุณรัชนีนุชที่แม่เคยกล่าวเตือน และบางที….น้าจินที่ไม่ใยดีต่อกันเมื่อครู่ก็เหมือนจะรั้งๆไว้ แต่นี่เจนรักษ์นะ…หาเรื่องเก่ง!


“น้ำครับ”  เจนนั้นยิ้ม ก่อนจะก้มตัวลงวางน้ำให้


“คนใช้ใหม่เหรอ ไม่เคยเห็นหน้า”


“ครับ…เพิ่งเข้ามาทำงานแทนครูกบได้ไม่นาน”


“……อ๋อ…พี่เลี้ยงคนใหม่นั่นเอง”


“รอคุณหญิงสักครู่นะครับ ตอนนี้กำลังให้คนติดต่อให้อยู่”


“อืม ก็อยากให้รีบมาเหมือนกันจะได้จัดการให้จบๆ”


“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”


“จะไปไหน”


“เผอิญผมมีหน้าที่ต้องทำนะครับ”  แล้วเจนจะไปไหน….มันไปหนักกระบังลมป้าเหรอ!


“แกทำไว้แสบมากเชียวนะ”


“เจนไปทำอะไรให้เหรอครับ”  นอกจากเขวี้ยงมะม่วงแล้ว เจนก็ว่าเจนไม่ได้อะไรเลยนะ….


มีแต่พวกที่ทำตัวเองแต่ไม่ยอมรับทั้งนั้น….


“จะไม่ยอมรับอีก ก็ไม่ใช่แกรึไงที่จ้องจะงาบคุณรบของหลานฉันไป”


“ครับ?”  มาอีกแล้ว ไดอะล็อกเดิม


“รฐาหลานฉัน บอกฉันหมดแล้ว แกพยายามจับคุณรบแล้วก็พยายามเป่าหูให้รดาดูเป็นคนไม่ดีใช่ไหม”


“………….”


“และพอรฐาต่อว่าที่แกไปทำกับพี่สาวเขาแบบนั้น แกก็สำออยแกล้งทำเป็นถูกทำร้าย!”


“ก่อนอื่นผมต้องถามก่อนเลย”


“แก!”


“รฐานี่ใครครับ ผมเคยคุยด้วยเหรอ”  ทำไมไอ้เจนจำไม่ได้วะ ชื่อแม่งเยอะไป ถ้าไม่เอาเป็นตัวๆมาให้เห็น ไอ้เจนก็ไม่รู้หรอกนะว่าไปสร้างศัตรูที่ไหนบ้าง


“ไอ้คนชั้นต่ำไม่มีมารยาท”


“นี่พูดถึงตัวเองอยู่เหรอครับ”


“ฉันจะฟ้องคุณพรรณี”


“ฟ้องเลยครับ อย่าลืมยิ้มให้กล้องวงจรปิดตรงนั้นด้วยนะ”  เจนชี้ไปที่เพดาน แต่จริงๆแล้วมีที่ไหน ไอ้เจนแม่งมั่วเก่ง! แต่กระนั้นก็ทำให้อีกฝ่ายหน้าดำหน้าแดงได้ เก่งจนอยากจะชมตัวเองออกมาเสียงดังแต่ภารกิจกวนชาวบ้านนั้นยังไม่จบสิ้น ยืนจ้องกันตาถลนด้วยอินเนอร์กิ๊ก สุวัจนีและกิ๊ก มยุริญได้ชั่วครู่ ก็มีเสียงระฆังพักยกดังขึ้น!


“เจน!”


แม่….


“หึ…นี่ก็ตัวดี ได้ข่าวว่าลูกหล่อนใช่ไหม ทำไมไม่อบรบสั่งสอนบ้าง!”  ทันทีที่แม่มาถึง คำแรกก็พาดพิงก่อน และนั่นทำให้เจนไม่พอใจเป็นสองเท่าจนต้องหันไปมองด้วยสายตาเอาเรื่อง


“คุณรัชนีนุชมาพบคุณพรรณีเหรอคะ ได้นัดไว้หรือเปล่า”


“นัด! ไม่งั้นฉันไม่เข้ามาบ้านนี้ซี้ซั้วหรอก ฉันไม่ใช่คนไม่มีมารยาทหรอกนะ”  คำว่าไม่มีมารยาทนี่ไม่ต้องมองมาทางนี้ได้ไหม เจนไม่ใช่กระจก….จะให้เอาไว้มองส่องตัวเองสักกะหน่อย โง่แล้วยังไม่มีมารยาทอีก!


“แต่คุณผู้หญิงไม่ได้ฝากอะไรไว้เลย แล้วเธอก็ออกไปธุระข้างนอกพอดีเลยค่ะ”


“ธุระ ตายจริง! แล้วทำไมไม่บอก!”  ก็นี่จะถามอยู่ละเน้อ ว่านัดจริงหรือจ้อจี้


“ต้องขอโทษด้วยจริงๆค่ะ ว่าแต่จะรอ หรือว่าจะกลับไปก่อนดีคะ”


“รอ! วันนี้ฉันต้องจัดการเรื่องเด็กนี่ให้เด็ดขาด!”


“เรื่องเจนนะเหรอคะ”  แม่นั้นขมวดคิ้ว ไม่รู้ว่าระหว่างที่เธอยังไม่ลงมา เจนได้ก่อเรื่องอะไรไปบ้าง แต่จริงๆเลยนะ….เจนแม่งยังไม่ได้ทำไรเลยครับ กูนี่ถูกกระทำรัวๆพอๆกับที่ส่ายหน้ารัวๆเลยด้วย


“ใช่! หรือจะให้จัดการตัวเธอด้วย แม่ลูกกันมันต้องสมรู้ร่วมคิดกันสินะ”


“……….”


“ฉันจะรอคุณพรรณีที่นี่แหละ จะได้คุยเรื่องความประพฤติไม่เหมาะสมของพวกเธอแม่ลูก คิดจะรวยทางลัดจับคุณรบสินะ เห็นรดาออกจากบ้านนี้แล้วคิดจะฮุบสมบัติเลยไปตามลูกมาใช่ไหม ทุกอย่างเป็นแผนของแกใช่ไหม!”


“มันจะมากไปแล้วนะครับ”  เจนรักษ์กัดฟันกรอด ย่างสามขุมเข้าหา แต่เป็นแม่ที่คว้ากันไว้


“คุณรัชนีนุชคะ”  และเรียกอีกฝ่ายด้วยเสียงเรียบนิ่ง


“เก็บคำแก้ตัวไว้ใช้กับคุณพรรณีเถอะ”  โอ้ย! ทำไมเป็นคนน่าหงุดหงิดแบบนี้


“ไม่ได้แก้ตัวค่ะ มีคำถาม”  เจนพยายามสงบสติ จ้องมองแม่แล้วพยักหน้า ปล่อยให้เป็นตามยถากรรม


อยากเจอตัวแม่นัก ก็จะปล่อยให้เจอ!


“ที่คิดมานั่นนี่ ดูละครมากไปเหรอคะ มันไม่น่าจะเป็นความคิดของคนมีการศึกษาเลยค่ะ” 


นั่นไง…..


“หรือลิเกวิกไหนคะ เขาสอนให้คิดอย่างนั้น” เอาเงินโง่ๆของหล่อนไปเปย์ผู้ชายหมดจนลืมเอาไปซื้อน้ำมันตับปลาบำรุงสมองหรือไงวะ เจนพยักหน้าเห็นด้วย


“อำไพ!”


“วันหลังเลี้ยงลูกเลี้ยงหลานก็อย่าปลูกฝังให้ดูทีวีตั้งแต่เด็กกันมากไปนะคะ”  มือของแม่ที่จับแขนเจนยิ่งแน่นขึ้นเรื่อยๆ


ก่อนประโยคสุดท้ายจะดังขึ้น


“ไม่งั้นจะเพ้อเจ้อกันทั้งอาและหลานแบบนี้”  เอาล่ะครับ….


คุณอำไพมือตบได้สถิตเข้าร่างแม่ไอ้เจนแล้ว


“แก!!!!!!!!!”  เมื่อเสียงของมุมน้ำเงินดังขึ้นหลายเดซิเบล เจนรักษ์ก็รีบก้าวเท้าเข้าไปบังแม่ จะอย่างไรเจนก็ยังคงทำหน้าที่ผู้ปกป้องได้ดี และวันนี้ก็หวาดเสียว….


ว่าจะต้องเจ็บตัวติดกันอีกวัน….


“คุณรัชนีนุชคะ!”  แต่เสียงระฆังที่ดังลั่นก็ทำให้มือตบทั้งสองของฝ่ายน้ำเงินชะงัก ต้นเสียงไม่ใช่ใครที่ไหน


แต่เป็นคนที่เจนรักษ์ไม่คิดว่าจะเข้ามาข้องเกี่ยวกับบทสนทนานี้….


“อะไรของเธอ แม่จิน”


“คุณผู้หญิงฝากบอกว่าเธอจะไม่กลับบ้านเร็วๆนี้ ไม่ต้องรอค่ะ”


“อะไรนะ!”


“เธอบอกว่า เอาไว้พร้อมเมื่อไหร่ค่อยเข้ามาคุยกันอีกที….น่ะค่ะ”  จินตนาเดินเข้ามา เปรียบเสมือนกรรมการข้างล่างเวทีเดินขึ้นมาในสังเวียน เพื่อห้ามนักมวยมุมน้ำเงินแดงและกรรมการสนามไม่ให้ตบกัน ในมือของน้าจินมีมือถือที่เธอกำแน่น


“พร้อมอะไร ฉันพร้อมแล้ว!”


“เธอยังไม่พร้อมรัชนีนุช”  เป็นเสียงที่ออกมาจากโทรศัพท์ที่ดังขึ้น น้ำเสียงดังฟังชัด รู้ได้ทันทีว่านี่คือใคร ให้ตายสิห้องนี้…..อาจจะไม่มีกล้องวงจรปิด แต่ก็ยังมี….


การดักฟังสินะ


“พรรณี!”


“ใช่ ฉันเอง เธอไม่ต้องรอนะ กลับไปก่อน”


“ไม่ได้นะ ฉันไม่ยอม เธอต้องมาให้ความเป็นธรรมกับรฐา”  นั่นมันก็เรื่องรฐา แล้วมองหน้าเจนทำไม


“นั่นมันเป็นเรื่องของนักรบ ฉันไม่เกี่ยว ให้อะไรไม่ได้อยู่แล้ว”


“ไม่ๆ เธอช่วยพูดกับลูกได้”


“พูดไม่ได้หรอก นักรบโกรธมากที่หลานเธอเข้าไปทำร้ายเจนรักษ์อย่างนั้น”  โอโห พูดแบบนี้แล้วกูรู้เลยครับ


ว่ารฐานี่ใคร….


“มันเป็นเรื่องเข้าใจผิด เด็กนี่ต่างหากที่ทำร้ายตัวเองแล้วใส่ร้ายหลานฉัน”  โห…ละครช่องไหนวะเนี่ย ไอ้เจนเหรอครับจะทำร้ายตัวเอง กูต้องยืนหยุ่นแค่ไหนถึงจะทุบหลังและข่วนต้นคอตัวเองเป็นทางยาวได้แบบนั้น


“นี่ไง….ฉันถึงบอกว่าเธอไม่พร้อมไง”  ใช่ ตอแหลไม่เนียนไปเรียนมาใหม่ยังงี้ถือว่าไม่พร้อมจริงๆ ไอ้เจนเห็นด้วย


“ไม่พร้อมอะไร พรรณี เธออยู่ไหน ฉันจะรอ”


“ไปถามความจริงจากหลานเธอมาให้พร้อมก่อนนะ”


“ฉันถามแล้ว หรือจะให้พารฐามาคุยด้วย ได้นะพรรณี ฉันจะโทรบอกหลานเดี๋ยวนี้”


“ได้ ไปพามาเลย”


 ดีครับ พามาไอ้เจนจะตบให้คว่ำ!


“เดี๋ยวฉันกลับไป แล้วถ้าหลานเธอยังไม่พูดความจริงอีกนะ”


“……..”


“ฉันจะเรียกตำรวจไปฟังพร้อมหลักฐานกล้องวงจรปิด คลิปเสียง และรอยแผลบนตัวเจนรักษ์!”  โอเคเรื่องถึงผู้พิทักษ์สันติราษฏ์ล่ะ งานนี้ตัวใครตัวมัน ไอ้เจนจะไม่เสี่ยงคุกฐานล้อเลียนรัฐบาลด้วย!


แต่จะใจดีซื้อข้าวกับโอเลี้ยงไปฝากนะ…
ยังไงในอนาคตเราก็อาจจะได้เป็นเพื่อนร่วมห้องขังกัน!


เจ้าทุกข์ที่เทิร์นมาเป็นจำเลยนั้นสะบัดก้นออกจากบ้านรัตนสกุลโดยไม่ต่อความใดๆอีกหลังจากคำประกาศเข้าขั้นตัดเพื่อนของเจ้าบ้านผ่านทางโฟนอินจบลง ถือเป็นการจัดการกับความรำคาญขั้นเด็ดขาดที่เจนรักษ์อยากจะลุกนำเซิ้งให้รอบบ้าน  แต่สิ่งที่ทำได้มีเพียงหันไปมองหน้าแม่ที่รู้ดีกว่าเจนหนึ่งระดับ และคนสร้างผลงานซึ่งคือน้าจินตนาที่เก็บมือถือตัวเองเข้ากระเป๋าแล้ว ทักษะของคนในบ้านนี้ไม่ธรรมดาจริงๆ


มีความเป็นมิจฉาชีพและดาวร้ายอยู่ในตัวกันทุกคน!


“ขอบใจมากนะจิน”  แม่นั้นยิ้มเหนื่อยๆให้ แต่ก็ดูรู้ว่าจริงใจต่อผู้ร่วมวิชาชีพรุ่นน้อง ยัยน้าจินไม่ได้ยิ้มตอบแต่พยักหน้า เดี๋ยวนะ ไอ้เจนตกข่าวอะไรไปหรือเปล่าวะนี่!


กูคิดว่าน้าจินเป็นคนใช้ฝ่ายตัวร้ายมาตั้งแต่ตอนแรกที่เห็นหน้า ก็แม่คุณตั้งท่าจงเกลียดจงชังและถือหางคนผิดอย่างชัดเจนตั้งแต่แรกนี่หว่า แล้วนี่มันอะไรวะ ด้านทดสอบความอดทนทางการทำงานหรือแผนรับน้องของบ้านหลังนี้ เจนยังคงงงๆจับต้นชนปลายไม่ถูก เดินจับชายเสื้อแม่ตามขึ้นบ้านไป โดยลืมไปแล้วว่าตัวเองลงมาทำอาหาร ไม่ได้ลงมาท้าตบใคร


“อะไรเนี่ยเจน”  แม่ถามหลังจากโดนเกาะอย่างกับถูกสิง


“แม่…เจนงงไปหมดแล้ว”


“งงอะไรกัน แล้วนี่งานการล่ะ”


“น้าจินนี่ เขายังไงกันอะแม่”



ต่อข้างล่าง

[skylover☁]

“เขายังไง….สงสัยอะไรนะเรา”


“เขาไม่เกลียดเจนเหรอ”


“ไม่…เขาแค่หมั่นไส้”


“มันต่างกับเกลียดมากไหม”


“ต่าง ขนาดแม่ยังหมั่นไส้เราเลย นับประสาอะไรกับน้าจิน”


“หืม….แม่ นี่เจนเอง”  เจนลูกแม่ไง เจนเอง นี่เจนนะ


“แต่เขาคงเห็นอะไรๆมากขึ้นละมั้งเลยเลิกหมั่นไส้ หรือไม่ก็ยังหมั่นไส้แต่ว่าต้องทำสิ่งที่ควรวันนี้”


“เขาไม่ได้เป็นคนของคุณชะนีนุชเหรอแม่”


“รัชนีนุช ไอ้เด็กนี่!  เขาจะไปเป็นคนบ้านนั้นได้ไง ในเมื่อคุณหญิงจ่ายเงินเดือนให้เขา”


“ง่า….ก็แบบในละคร”


“โอ้ย จะบ้าตาย นี่ดูช่องเดียวกันกับคุณรัชนีนุชปะเนี่ย”


“ก็เจนงงอ่ะ!”


“งงก็ไม่ต้องมาถามแม่”


“แล้วเจนจะถามใครได้”


“………..”


“………..”


“ไม่เสือกซักเรื่องไหมเรา”


“ไม่”  เจนตอบในทันควัน


“ถ้างั้น….”


“……..”


“ก็ไปถามน้าจินเองสิ”  แม่….


ถ้ามันถามง่ายๆเจนจะมาเกาะติดเป็นพยาธิอย่างนี้เหรอ!


แต่เจนก็หาทางออกของตัวเองได้ดีตามประสาผู้มีความเสือกอย่างชาญฉลาด ด้วยแน่ใจว่าไปถามน้าจินด้วยตัวเองไม่ได้ จึงเลือกที่จะไปเป็นพยาธิในตัวคนอื่นที่ใกล้ชิดแทน ซึ่งนั่นคือน้องพระพายที่เมื่อสักครู่ไม่ได้ออกโลงตามประสาบุคคลที่มีนิสัยนางเอกผู้อ่อนแอในบ้านหลังนี้ ดูเหมือนว่าแม่ของน้องหรือน้าจินนั่นแหละจะกันไม่ให้ออกมา เห็นชอบใช้ลูกอย่างกับแม่เลี้ยงซินเดอเรลล่า แต่จริงๆก็มีโมเม้นท์ปกป้องลูกอยู่บ้าง ไอ้เจนเพิ่งเคยเห็น


สงสัยต้องมองกันใหม่แล้วล่ะ


“จริงๆพายก็ไม่รู้เรื่องเท่าไหร่หรอกพี่เจน”  น้องพระพายคนดีของพี่ พี่รู้ว่าเอ็งรู้ อย่ามาตีเนียน เจนนั้นเขม่นมองในขณะที่กำลังล้างผักให้สะอาด เริ่มเข้าสู่โหมดจริงจังกับการทำงาน


“พี่แค่ตกใจเฉยๆ เห็นแม่เราเขาสนิทกับอีกฝ่าย แล้วอย่างนี้จะไม่มีปัญหากันเหรอ”


“ก็เคยสนิทนะ แต่ก่อนคุณรัชนีนุชชอบซื้อของมาฝากพวกเรา มีแต่ป้าอำไพนะแหละที่ดูไม่ค่อยเล่นด้วยก็เลยตึงๆใส่กันอยู่” 


“เคยสนิทเหรอ ตอนที่คุณรดาอยู่ที่นี่ใช่ไหม”


“คงงั้นแหละ ตอนนั้นพายอยู่บ้านญาติเลยไม่ค่อยรู้เรื่อง แต่น้าอำไพดูเฉยๆกับคุณรดานะ มาตึงๆตอนหลังก็ตอนที่ท้องน้องวินนี่แหละ”  อันนี้ไอ้เจนพอเดาได้ จะให้คนดีๆที่ไหนชอบคนที่เอะอะจะไปทำแท้งเล่า เป็นไอ้เจนนี่พอคลอดน้องออกมาแล้วจะตบหัวซ้ำ


“แต่แม่อ่ะ เคยชอบคุณรัชนีนุชเธอ เพราะเธอให้ความใส่ใจคอยไถ่ถามซื้อนั่นนี่ให้ อย่างว่าแหละ บางทีแม่ก็น้อยใจคุณหญิงเพราะมีอะไรเอะอะก็ป้าอำไพ แม่ก็เลยงอนๆน่ะ”


“มีงี้ด้วย”


“ก็ประมาณนั้นแหละ พายก็บอกว่าป้าไพทำงานมาก่อน และเลี้ยงคุณรบมา เรื่องคุณรดาจะทำแท้งแม่ก็มองว่าเขาไม่ทำจริงๆหรอกแค่ขู่งอนคุณรบ แต่พอคุณรดาออกไปแล้วไม่กลับมาเลยก็เริ่มสะกิดใจบ้างล่ะ และเพราะสนิทกับครูกบแถมโดนเป่าหูมาหลายอย่าง พอพี่เข้ามาก็เลยตึงๆใส่พี่ไง ก็พี่มาทำซี้เขาโดนไล่ออกนี่”  เออเป็นกูผิด เจนรักษ์พยักหน้า แต่เฮ้ย! เจนทำในสิ่งที่ถูกต้องนี่ ใครๆก็บอกอย่างนั้นไม่ใช่เหรอวะ


“แต่ครูกบทำร้ายน้องวินนะ” 


“ก็วันที่เกิดเหตุนี่ แม่ไม่อยู่ไง แถมยังฟังมาอีกแบบเลยโกรธ แต่แม่ก็ไม่ใช่คนงี่เง่าขนาดนั้นนะ พอได้ยินเรื่องพี่โดนคุณรฐาทำร้ายเพราะปกป้องน้องวินก็อ่อนลงหมดแล้วเนี่ย”


“นี่ขนาดอ่อนแล้วนะ”  มองที ไอ้เจนยังขนลุกอยู่เลยคร้าบบบบบบ


“อ่อนสิ ไม่งั้นไม่รีบโทรไปฟ้องคุณหญิงว่าพี่เจนโดนเล่นงานหรอก”


“…………”


“เนี่ย แม่ให้พายเป็นคนเปิดลำโพงให้ ลำพังแม่น่ะ เรื่องเทคโนโลยีอะไรไม่เป็นหรอก พายทำให้หมดเลย เสร็จแล้วแม่ก็ไล่ไปหลังบ้าน แล้วแม่ก็เข้าไปหาอย่างนั้นไง”  อ๋อ มันเป็นแบบนี้เอง….ไหนน้องพายบอกไม่ค่อยรู้ไง ที่มึงพูดมาทั้งหมดนี่แปลว่าไม่ค่อยรู้น้อยมากกว่า เห็นเงียบๆนี่ ข้อมูลเพียบนะครับ


“พี่รู้สึกผิดกับแม่ของเราจัง อยากไปขอโทษที่พูดไม่ดีใส่”


“ก็เอาไว้ค่อยว่ากันก็ได้ แม่ก็ไม่ใช่คนที่จะมานั่งหวานจ๋อยอะไรขนาดนั้นด้วย พี่เจนมาช่วงที่เขาถ่ายคนไปทำงานที่อื่นกันด้วยเลยวุ่นๆ แม่ก็อาจจะหงุดหงิดหน่อยๆ”



“ถ่ายคน?”


“ก็นี่เราเพิ่งย้ายมาอยู่ที่นี่ก่อนน้องวินเกิดแป็ปเดียวเอง บ้านมันเล็กลงเขาเลยส่งพี่ๆคนอื่นไปทำที่อื่นบ้างอะไรบ้าง”


“………….”


“ต่อไปนี้ก็จะมีคนทำงานแค่ป้าไพ แม่ พี่น้อย พี่เจน และผมไง” มิน่าเล่า จำนวนคนดูแลบ้านที่เห็นวันแรกถึงค่อยๆหายไป นั่นเพราะทุกคนถูกส่งไปทำงานที่อื่นแทน


คุยกันจนจบเจนก็กระจ่างใจในหลายๆด้าน คนที่เคยมองว่าร้ายมาตลอดแต่จริงๆเขาก็เป็นคนๆหนึ่ง มีหลงผิด และมีพบทางสว่าง เจนต้องยอมรับว่านี่ไม่ใช่ละครหรือนิยายที่ใครจะร้ายก็ร้ายสุดโต่งแบบนั้น มนุษย์จริงๆมีสิ่งให้เรียนรู้มากมาย และพร้อมจะแก้ไขปรับตัว ต่อให้เป็นคนที่หัวดื้อที่สุดยังไง เขาก็สามารถที่จะปรับตัวปรับความคิดให้เข้ากับสถานการณ์ได้หมด หนึ่งวันที่ผ่านมานี้ เจนได้เรียนรู้เรื่องดีๆในการใช้ชีวิตตั้งหนึ่งอย่าง และถ้าในเวลาอันสั้นที่เจนมาอยู่ที่นี่ เจนยังมีโอกาสได้เห็นน้าจินที่ดูหัวแข็งที่สุดเปลี่ยนแปลงได้


แล้วคุณรบกับน้องวิน….ทำไมจะสนิทกันไม่ได้เล่า?


แค่คิดก็ใจชื้นขึ้นมา มีกำลังใจเพิ่มขึ้นมาโขเลยเมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ตั้งแต่วันที่ตั้งใจว่าจะช่วยให้พ่อลูกสนิทสนมกัน เราก็ได้เห็นพัฒนาการดีๆในฝั่งคุณรบมาตลอด อย่างนี้อีกไม่นาน คุณพ่อผู้เย็นชาจะต้องเป็นฝ่ายเข้าหาลูกโดยไม่ต้องให้เจนทำอะไรอีกต่อไป เมื่อถึงวันนั้นทุกคนในบ้านก็จะมีความสุข และเจนก็จะไม่เสียใจหากต้องจากไป


จากไป…แค่คิดว่าวันที่เขาสุขที่สุด เราก็พร้อมจะไป
แค่นี้ก็ใจหายแล้วนี่


“………….”  อยู่ๆก็ใจหายได้ไง เจนต้องบ้าไปแล้วแน่ๆเลย เจนรักษ์ค่อยๆเช็ดน้ำลายให้เจ้ากบน้อยที่กำลังสนุกกับการกดนั่นนี่ในหนังสือนิทาน เรากำลังนั่งรอคุณพ่อของน้องวินกลับมาจากที่ทำงาน ไม่รู้เหมือนกันว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ เจนจะมีตารางงานที่ฟิกส์ได้ขนาดนี้ มันก็เหนื่อยกายอยู่นะ


แต่กลับไม่เหนื่อยใจเลย


เสียงรถที่แล่นเข้ามาในบ้านทำให้เจนหันไปมองที่ประตูทางเข้าที่ยังไม่ปรากฏร่างของใครเดินเข้ามา เมื่อไหร่กันที่เจนรับรู้ได้ว่าเสียงรถแบบนี้เป็นของใคร อาจจะเพราะความเคยชินกับการได้มาอาศัยในบ้านหลังนี้ ที่น้องพายอ้างว่ามันเล็กลงกว่าเดิม คนตัวเล็กอุ้มเจ้ากบน้อยขึ้นให้เท้าเล็กๆเหยียบบนตัก จ้องหน้าเจ้าตัวซนที่ชอบดื้อเงียบ ก่อนจะพูดออกมา


“คุณพ่อกลับมาเหนื่อยๆนะครับน้องวิน”


“ปา….”


“เพราะฉะนั้นต้องคิสให้กำลังใจคุณพ่อนะ”


“แอะ”


“สัญญานะ เป็นลูกผู้ชายต้องรักษาสัญญา!”  ก็ไม่รู้ว่าเข้าใจแค่ไหน แต่เจนก็ลุกขึ้นแล้วพาลูกผู้ชายตัวจริงกระทิงแดงอย่างน้องวินเดินไปหาคนพ่อที่หน้าประตู กะจากเวลาแล้วเขาน่าจะเอารถเข้าโรงเก็บเรียบร้อย แล้วเมื่อมาถึงก็ได้เห็นว่าเขากำลังถอดรองเท้าและเดินเข้ามา เมื่อนักรบได้เห็นหน้าคนเจ้าแผนการ อีกฝ่ายก็เดินไปล้างมือแต่โดยดี


เขารู้ว่าเจนรักษ์จะบังคับมัดมือชกกันให้อุ้มลูกแน่ๆ


“เห็นแม่บอกว่าวันนี้คุณรัชนีนุชมาที่บ้าน”


“อ๋อ…ครับ”  เจนกำลังทำใจหากจะโดนต่อว่า อย่างไรซะเขาก็อาของคุณรดา


“ไม่โดนอะไรใช่ไหม”


“ไม่นะครับ”


“ดีแล้ว”  แต่แค่นั้นเอง….


นักรบไม่ได้ต่อว่าอะไร….แม้สักนิดเดียว


“โชคดีที่น้าจินเข้ามาทัน ไม่งั้นอาจจะแย่เหมือนกันครับ”  หมายถึงอีกฝ่ายอะแย่ ตรงนี้สองคนพร้อมบวกมาก


“งั้นเหรอ”  เขาเลิ่กคิ้วขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะกระชับอ้อมกอดน้องวินให้แน่นขึ้น เจ้าตัวเล็กเอนมาซบไหล่ของเขา ก่อนจะดิ้นจนขึ้นสูงไปกอดคอคนพ่อให้ต้องรัดแน่นขึ้นด้วยกลัวทำลูกตก  ดูจากมุมนี้คงรู้สึกว่าตัวเองได้อยู่สูงขึ้นล่ะซิ ขอโทษนะพี่เจนมันเตี้ยเอง….


“คุณรบจะรับน้ำอะไรไหมครับ วันนี้เจนคั้นน้ำส้มไว้ด้วย เดี๋ยวไปเอามาให้”


“เจนรักษ์”


“ครับ”


“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว”


“………”


“ดูแลตัวเองดีๆ อย่าให้ใครมาทำอะไร เข้าใจไหม”  คุณรบ….ไม่ใช่แค่พูดดีๆกับไอ้เจน


แต่ยังเป็นห่วงกันด้วยหรือนี่!


“ครับ ผมจะระวัง”  มองจ้องดวงตาคู่นั้นอีกที แววเหยียดหยาม เฉยเมยใดๆ ก็ไม่มีให้พบเห็น แม้มันจะเรียกได้เต็มปากไม่ได้ว่ามันคือแววตาที่เต็มไปด้วยความห่วงใย แต่แค่นี้มันก็ถือเป็นน้ำใจดีๆแล้ว วันนี้คุณรบทำดีจริงๆ


ดีพอที่จะได้คิสหนึ่งทีจากน้องวิน…


จุ้บ….


“เหะ”


“……….”  อากาศยามเย็นแบบนี้มันก็ไม่ร้อนเท่าไหร่


แต่เราค้นพบคนหน้าแดงหนึ่งอัตรา


“เมื่อกี๊น้องวิน”  น้องแค่หันคอเปลี่ยนด้าน อาจจะเหมื่อยหรือเบื่อที่จะมองมาแต่ด้านหน้า และเพราะถูกอุ้มสูงขนาดที่กอดคอของคุณรบได้แบบนั้น…


พอหันหน้าไป….


“……….”  จมูกเล็กๆนั่นก็ชนแก้มของคนเป็นพ่อพอดิบพอดี


“เยส!”  ว่าไอ้เจนเว่อร์ก็เว่อร์เถอะครับ แต่งานนี้อยากให้มีมือถ่ายสักคนหนึ่งอยู่แถวนี้จริงๆ….


คนจะได้รู้ว่าตอนคุณรบช็อคเป็นหินนั้น….
ตลกขนาดไหน!










Talk: ยังคงความมาไวสม่ำเสมอ บางตอนพระเอกนายเอกอาจจะออกน้อยหน่อยนะคะ เราอยากให้เห็นมุมมองของตัวละครอื่นด้วยเลยพยายามจะมาบ่อยๆ เพื่อให้ทุกคนไม่ต้องรอรบเจนมาออกโรงนาน ต่อจากนี้เรือรบเจนกำลังจะแล่น ฝากติดตามต่อไปด้วยนะคะ
Twitter #เจนไม่นก @reallyuri

[idoloveyou555]

ยังไงพระเอกก็ต้องน้องวิน

[B52]

 

[BABYBB]

คุณรบเลิกตั้งแง่กะเจนแล้ว
รักแม่เจนอ่ะ ไฝว้สุด 55555555

[♥►MAGNOLIA◄♥]

yes !!!!  ยอดเยี่ยม 

[PrimYJ]

ปรบมือรัวๆให้คุณแม่อำไพเลยค่ะ คำถามสุดยอดไปเลย

[Raam]

 

[orloftin]

จองน้องวินไว้ตอนนี้เลยได้ไหม งื้อออออ เจ้ากบน้อย 

[❣☾月亮☽❣]

แฟนคลับคุณนายอำไพ แม่ยกน้องวิน
กองเชียร์รบเจนอยู่นี่ค่ะ

[Seilong2]

งุ้ยยย น่ารักน่าหยิกทั้งพี่เจนและน้องวิน