#เจนไม่นก
วันร้ายๆที่กลายเป็นดีของเจน
เจนไม่ใช่คนไม่ดี….
ลึกๆคุณหญิงเชื่อเช่นนั้นมาตลอด และยังคงเชื่ออยู่ เธอรับรู้เรื่องของเจนมาตลอดผ่านทางอำไพ และโดยส่วนตัวก็เคยเจอกันตอนที่เจนยังเด็กมากๆ เด็กน่ารักแบบนั้นนะหรือที่จะทำเรื่องไม่ดีอย่างไปขโมยของใคร และแม้จะเป็นยี่ห้อเดียวกันกับที่เธอใช้ แต่ไลน์ผลิตภัณฑ์มันคนละตัวกัน และอีกอย่าง….ที่เจนใช้นี่มันลิมิเต็ดอิดิชั่นที่เพิ่งจะประกาศออกข่าวเมื่อวันก่อนนี้ด้วยซ้ำ ยังไม่ถึงวันวางขายเลย!
เด็กนี่เอาเวลาที่ไหนไปขโมยมา….
และไปขโมยใคร….
ต่อให้เธอพยายามคิดแค่ไหนก็นึกไม่ออก คุณพรรณีนั้นเอาแต่จ้องมองเจนรักษ์ และดูเหมือนเจ้าตัวจะรู้ตัวแล้ว เจ้าของใบหน้าน่ารักนั้นยิ้มให้ คงทำตัวไม่ถูกเท่าไหร่ แต่เจนก็ยังเกรงใจกันอยู่หลายส่วน เธอไว้ใจเจนรักษ์ แต่ก็สงสัยอยู่มาก คำพูดของจินตนาไม่ใช่เรื่องที่จะมองข้ามได้ ดังนั้นจะดีกว่าที่จะเลือกไม่เชื่อใครเลย!
จึงต้องถามออกไปก่อน…
“เจน”
“ครับ”
“เจนก็ชอบครีมยี่ห้อเดียวกับฉันเลยเหรอจ้ะ”
“ครับ?”
“เห็นในห้องน้ำน่ะ ทั้งครีมอาบน้ำ ยาสระผม”
“…………”
“เจนไปได้มันมาจากไหนเหรอจ้ะ”
“เอ่อ…”
“ฉันก็ใช้ยี่ห้อนี้อยู่ แต่มันยังไม่วางขายเหรอนี่” คุณหญิงนี่ช่าง….
ละเอียดถี่ถ้วนและรอบคอบเสียจริง…
“มีคนส่งมาให้มานะครับ”
“ใครเหรอเจน” เป็นแม่ที่ถามออกมา
“พี่เคลน่ะ”
“พี่เคล?”
“อืม…ลูกติดของโทมัสไง” หรือเคลที่ว่า
จะหมายถึง ‘เคลวิน คูเปอร์’
“………” คงไม่ใช่หรอกมั้ง
“อืม ช่วงนี้เจ้าจุ้นมันงอนๆน่ะ ก็เลยส่งของมาให้ช่วยง้อ”
“อา…” แม่พยักหน้ารับทราบ แต่คุณหญิงยังคงเงียบอยู่ และเจนก็เริ่มรู้แล้วว่าพูดมากไป อา…ลำบากใจจังเลย
แม้จริงๆจะไม่ได้อยากปิดบังอะไรก็ตาม
“คือ….พี่ชายที่เจนไปขออาศัยครอบครัวเขาอยู่ด้วยนะครับ เขาส่งของมาให้”
“…..เจนจะบอกได้ไหมลูก” คุณหญิงร้องถาม
“ครับ?”
“ตัวที่หนูได้มานั่นนะ มันยังไม่วางขายเลยนะ แล้วเขาเอามาจากไหนเหรอ”
“………..”
“หรือจะพอรู้จักคนใน…บริษัท”
“ครับ”
“………..”
“พี่เคลคือเจ้าของบริษัทคนปัจจุบันครับ” และพอเจนพูดเพียงเท่านี้….
เจนก็ไม่ได้หยุดพูดอีกเลยไปชั่วโมงนึง…..
xxx
“ฉันไม่คิดเลยนะนี่” คุณพรรณียังทำหน้าเหมือนไม่อยากจะเชื่อตัวเอง
แต่ไอ้เจนนี่โดนซักเสียสะอาดราดด้วยไฮเตอร์จนแสบไปหมดแล้วครับ!
“ขอโทษด้วยครับที่ไม่ได้เล่าให้ฟัง”
“แล้วเจนมาทำอะไรที่นี่เนี่ย” ง่า…คุณพระ….ผมยังตอบตัวเองไม่ได้เลยครับ แล้วที่ตอบไม่ได้หนักกว่าสิ่งใด
คือไอ้เจนก็ไม่อยากให้ใครมาถามย้ำหรอกว่าที่โง่ๆนี่จบนอกมาได้ไงเหมือนกัน…
“คือ…เจนมีปัญหาแบบ…เชิงชู้สาวกับเจ้านาย เลยลาออกมา แล้วก็อย่างที่เห็นนั่นแหละครับ ว่างงาน เขวี้ยงมะม่วง มาเลี้ยงน้องวิน” เป็นการย่อเรื่องกว่าสิบตอนให้เหลือแค่สามคำตามสไตล์เจนรักษ์
“เชิงชู้สาว…ยังไงน่ะ” คุณพรรณีขมวดคิ้ว กระเถิบเข้ามาใกล้ กอดน้องวินที่เอาแต่เล่นยางกัดไว้ราวกับนี่คือหมอนอิง นอกจากขี้ชิปแล้ว
ขี้เสือกด้วยนะครับ….
“ง่า…..” ตั้งแต่ตอนแรก เจนก็ดำรงตัวเป็นคนเสือกเงียบๆเก็บเรียบทุกตอนอยู่ในบ้าน ยามที่ถูกเสือกบ้างก็จะเด๋อๆแบบนี้ คุณอำไพหัวเราะเบาๆให้กับท่าทางของลูกชายที่สติหลุดไปโลกอื่น กับเจ้านายที่พยายามจะถามเรื่องนั่นนี่
“ทานของว่างไหมคะ เดี๋ยวไปหยิบมาให้”
“รู้ใจกันจังเลยแม่อำไพ งั้นเจนอย่าเพิ่งเล่า ไปเอาของว่างกับน้ำมาก่อน เผื่อเจนด้วย เดี๋ยวคอแห้ง” เดี๋ยวแผ่นสะดุด ง่า…..
“คือมันไม่น่าฟังหรอกครับ คุณผู้หญิงฟังแล้วจะรู้สึกไม่ดีกับตัวเจนเปล่า”
“ยังไงล่ะเจน ไม่เล่าให้ฟังหน่อยเหรอ” ก็ยังอยากรู้นะคนเรา
“มันน้ำเน่านะครับ”
“นั่นแหละไคลแม็กซ์” ชะอุ้ย!
“เดี๋ยวไปเอามาให้นะ เจน…pause ไว้ก่อนลูก”
“……..” ของแบบนี้มันสั่งได้ด้วยเหรอวะ….
และเรื่องราวนกๆของอดีตเลขาเจนกับเจ้านายก็ถูกถ่ายทอดออกไป ก็จริงอยู่ที่ว่าเจนนั้นไม่ได้ไปแย่งของใครมาโดยตั้งใจ แต่จะบอกว่าที่ทำไปนั้นเป็นเรื่องที่ดีก็ไม่ใช่ อย่างน้อยวิลเลี่ยมนั่นมันก็เจ้านายไหม ที่กินไปเนี่ย….มันผิดจรรยาบรรณเลขาที่สุด! คุณผู้หญิงที่จิ้มมะม่วงกับน้ำปลาหวานนั้นยังฟังด้วยใจจดจ่อ กับเรื่องมีสาระนี่ตั้งใจกันมากขนาดนี้ไหมครับ เห็นเจนเป็นอะไร…นางร้ายในช่องหลายสีเหรอ….งั้นแบบ…พี่กิ๊ก สุวัจนีล่ะกัน…
ก็ได้เหรอวะ…
“ก็นั่นแหละครับ เจนเอาหลักฐานเรื่องใบสั่งซื้อแปลกๆใส่ซองแล้วก็ไปฝังไว้หลังบ้านของเมียเขา”
“แล้วเจนเข้าไปได้ไง”
“ก็…ให้คนของพี่เคลไปทำให้นะครับ” จริงๆคือเจนแม่งมีเวลาที่ไหน จำนำนาฬิกาแม่งปุ๊ปก็หนีออกนอกประเทศเลย ส่วนเรื่องเอกสารนั้นก็ไม่ได้กะจะจองเวรนะ แต่…ให้คุ้กกี้ทำนายกันเถอะ ถ้าเมียอยากจัดสวนเมื่อไหร่ ก็คงตามไปเอาเรื่องโกงบริษัทที่เมียมีหุ้นนั่นแหละ
“อ่อ…เป็นอย่างนั้นเอง”
“ต้องขอโทษด้วยนะครับที่ไม่ได้พูดเรื่องนั้น”
“โอ้ยไม่เป็นไรเลยจ้ะ ดีแล้ว”
“ครับ?”
“ให้เจนเลี้ยงน้องวินดีแล้ว ขืนเจนไปบอกตารบว่าจบอะไร ทำอะไรมาเดี๋ยวก็แย่งเจนไปกันพอดี
“ครับ!?!”
“ก็นะ เลขายัยรฐาอะไรนั่นก็เพิ่งไล่ออกไม่มีชิ้นดี ตอนนี้คุณเพชรก็ทำงานคนเดียว นี่ถ้าตาเลขาร้ายกาจนั่นรู้ว่าเจนของฉันเคยทำงานเป็นเลขาบริษัทใหญ่แบบนั้นล่ะก็ ต้องมาเป่าหูตารบแน่ๆ”
“……….”
“ตาเพชรน่ะร้ายมากๆ ไม่งั้นตารบไม่เลือกมาเป็นเลขาตัวเองหรอก” ของแบบนี้ต้องศีลเสมอกันถึงจะอยู่กันได้สินะ
“เอ่อ….”
“อะไรเหรอ”
“คือเรื่องของผมอ่ะครับ คุณเพชร…”
“อย่าบอกนะว่ารู้แล้ว”
“ครับ”
“โอ้ยตายล่ะ!”
“แต่ผม…ไม่ได้มีความคิดอยากจะกลับไปทำงานเลขาหรอกนะครับ”
“ดีแล้วเจน ยืนยันคำพูดให้หนักแน่นไว้นะ ถ้าอีตาเพชรมันมาเซ้าซี้อะไรก็อย่าไปฟังมัน”
“ครับ” ถ้าคุณหญิงรู้ว่าเจนรับมือกับอีตาคุณเพชรยังไง ท่านอาจจะไม่ห่วงคุณเพชรเลย…
แต่เป็นห่วงชีวิตคุณรบที่ได้เจนไปเป็นเลขาอีกคนดีกว่า….
“ว่าแต่คุณหญิง ไม่…กลัวเจนเหรอครับ” ขนาดเจนยังกลัวตัวเองเลย เป็นผีบ้าได้ขนาดนี้ เป็นทั้งผี เป็นทั้งไอ้บ้า
“กลัวอะไร”
“ก็….เจนเคยมีประวัติชู้สาวกับเจ้านาย แต่คุณหญิงไม่ต้องห่วงเรื่องคุณรบนะครับ”
“ห่วง…. โอ้ย ห่วงทำไมตาคนนั้นน่ะ ให้มันเอาตัวรอดจากยัยรดาให้ได้ก่อนเถอะ” เออนั่นสิ จะเอาเวลาที่ไหนมาหลงเจน ทุกวันนี้เห็นหน้าก็ฟันฉับด้วยสายตาเฉือดเฉือนแบบนั้น คะแนนพิศวาสพุ่งจงเจนกลัวจะตายห่าอยู่แล้ว กลัวมันจะรักกูจนตายห่า
“ถ้างั้นเจนก็สบายใจแล้วล่ะครับ”
“หรือว่าเจน….คิดอะไรกับตารบหรือเปล่า”
“ไม่เลยครับ” หน้าเจนคงบอกได้ชัดเจนกว่าอะไร ไม่ใช่แค่ไม่ธรรมดานะ คือแบบ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่
“จะว่าไปพอเจนพูดเรื่องนี้มาก็อดคิดไม่ได้เลยนะนี่” เป็นกูชี้ทางให้กระรอกซะงั้น
“ไม่ครับ ผมคุยกับคุณรบแล้ว ตกลงกันแล้วว่าเราจะไม่ไปทางนี้”
“ไปคุยกันมาแล้วด้วย ว้า….” ไม่ต้องเสียดายเลยครับ
เรือนี้กัปตันได้คว่ำตั้งแต่ยังไม่ทิ้งหางเสือเลยด้วยซ้ำ!
กล่อมเจ้าตัวเล็กให้นอนกลางวันกันแล้วก็ฝากแม่เฝ้าเผื่อตื่นมางอแงหาพี่เจน วัตถุดิบสดๆที่น้องพายไปจัดหามาให้ถูกนำมาเตรียมไว้สำหรับการทำอาหารเด็ก เจนเริ่มจะชินงานแล้ว และพัฒนาการของน้องวินก็เหมือนจะดีขึ้นเรื่อยๆ ร่าเริง แจ่มใส น่ารักน่าเอ็นดูยิ่งกว่าที่เคยเป็น แต่เจนไม่เคยรู้หรอก เพราะตั้งแต่ได้เจอหน้ากันก็ถูกชะตากันมาแบบนี้แล้ว
“มาทำอะไรที่นี่ละ ไม่เฝ้าคุณหนูเรอะ” เป็นน้าจินตนาที่ยังคงพูดห้วนๆใส่กัน บางทีเจนก็ชินแล้ว
“ผมลงมาทำอาหารเตรียมไว้ให้คุณหนูครับ”
“………..”
“ไม่ได้อู้งานหรอกครับ มานั่งเฝ้าได้นะ” เจนก็ไม่ได้ตั้งใจจะก่อกวน แต่ถ้าอีกฝ่ายยังยืนยันจะเฝ้าดูก็บริสุทธิ์ใจ หั่นนั่นหั่นนี่ไปสักพักโดยมีจินตนายืนเก้ๆกังๆอยู่ไม่ห่าง เสียงออดจากทางหน้าบ้านก็ดังขึ้น และเธอเป็นคนที่ว่างงานอยู่ตรงนี้จึงออกไปดู
ก่อนจะกลับมากับแขกที่….เจนไม่เคยเห็นหน้า
“คุณพรรณีอยู่ไหน” แขกผู้นั้นได้เอ่ยถามหลังจากเข้ามาในตัวบ้าน เธอเป็นผู้หญิงสูงวัยร่างเล็กที่ดูเจ้ายศเจ้าอย่างแบบที่เจนต้องเบ้หน้าใส่ แถมเสียงที่เธอใช้พูดคุยกับจินตนาก็ดูจะกร่างไม่ใช่น้อย
“เอ่อ เดี๋ยวจินไปตามให้นะคะ” เธอหันไปพูดกับอีกฝ่ายอย่างนอบน้อมก่อนจะหันหลังให้
“ใครเหรอครับน้าจิน” เจนรักษ์ถามออกไป แต่ในใจนั้นมีอยู่ชื่อนึงแล้ว
“เอ่อ…คุณรัชนีนุชน่ะ”
“อา….”
“คุณผู้หญิงอยู่ที่ไหนรู้ไหม”
“ไม่อยู่ครับ เธอเพิ่งออกไปสักพักนี่เอง”
“อ้าว” ใบหน้าของจินตนาดูซีดเผือด เป็นภาพที่ไม่คุ้นตาเจนรักษ์อยู่อย่าง
“เอาไงดีครับ จะให้แขกรอไหม แต่ผมไม่รู้ว่าจะกลับมาเมื่อไหร่”
“เดี๋ยวฉันโทรไปบอกคุณผู้หญิงเอง แกก็อย่าเสนอหน้าเข้าไปล่ะ” เจนรักษ์ขมวดคิ้ว ไม่รู้ว่าคำนี้หมายความว่ายังไง
มันเหมือนจะกล่าวเตือน แต่….เออ แต่อะไรวะ???
และนี่ก็เป็นคนที่ยุขึ้นเก่งมาก เจนนั้นรินน้ำและนำไปให้ตามประสาคนในบ้านที่ดีต่อแขก แม้ในใจจะขุ่นมัวอยู่ไม่น้อยเพราะนี่คือคุณรัชนีนุชที่แม่เคยกล่าวเตือน และบางที….น้าจินที่ไม่ใยดีต่อกันเมื่อครู่ก็เหมือนจะรั้งๆไว้ แต่นี่เจนรักษ์นะ…หาเรื่องเก่ง!
“น้ำครับ” เจนนั้นยิ้ม ก่อนจะก้มตัวลงวางน้ำให้
“คนใช้ใหม่เหรอ ไม่เคยเห็นหน้า”
“ครับ…เพิ่งเข้ามาทำงานแทนครูกบได้ไม่นาน”
“……อ๋อ…พี่เลี้ยงคนใหม่นั่นเอง”
“รอคุณหญิงสักครู่นะครับ ตอนนี้กำลังให้คนติดต่อให้อยู่”
“อืม ก็อยากให้รีบมาเหมือนกันจะได้จัดการให้จบๆ”
“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”
“จะไปไหน”
“เผอิญผมมีหน้าที่ต้องทำนะครับ” แล้วเจนจะไปไหน….มันไปหนักกระบังลมป้าเหรอ!
“แกทำไว้แสบมากเชียวนะ”
“เจนไปทำอะไรให้เหรอครับ” นอกจากเขวี้ยงมะม่วงแล้ว เจนก็ว่าเจนไม่ได้อะไรเลยนะ….
มีแต่พวกที่ทำตัวเองแต่ไม่ยอมรับทั้งนั้น….
“จะไม่ยอมรับอีก ก็ไม่ใช่แกรึไงที่จ้องจะงาบคุณรบของหลานฉันไป”
“ครับ?” มาอีกแล้ว ไดอะล็อกเดิม
“รฐาหลานฉัน บอกฉันหมดแล้ว แกพยายามจับคุณรบแล้วก็พยายามเป่าหูให้รดาดูเป็นคนไม่ดีใช่ไหม”
“………….”
“และพอรฐาต่อว่าที่แกไปทำกับพี่สาวเขาแบบนั้น แกก็สำออยแกล้งทำเป็นถูกทำร้าย!”
“ก่อนอื่นผมต้องถามก่อนเลย”
“แก!”
“รฐานี่ใครครับ ผมเคยคุยด้วยเหรอ” ทำไมไอ้เจนจำไม่ได้วะ ชื่อแม่งเยอะไป ถ้าไม่เอาเป็นตัวๆมาให้เห็น ไอ้เจนก็ไม่รู้หรอกนะว่าไปสร้างศัตรูที่ไหนบ้าง
“ไอ้คนชั้นต่ำไม่มีมารยาท”
“นี่พูดถึงตัวเองอยู่เหรอครับ”
“ฉันจะฟ้องคุณพรรณี”
“ฟ้องเลยครับ อย่าลืมยิ้มให้กล้องวงจรปิดตรงนั้นด้วยนะ” เจนชี้ไปที่เพดาน แต่จริงๆแล้วมีที่ไหน ไอ้เจนแม่งมั่วเก่ง! แต่กระนั้นก็ทำให้อีกฝ่ายหน้าดำหน้าแดงได้ เก่งจนอยากจะชมตัวเองออกมาเสียงดังแต่ภารกิจกวนชาวบ้านนั้นยังไม่จบสิ้น ยืนจ้องกันตาถลนด้วยอินเนอร์กิ๊ก สุวัจนีและกิ๊ก มยุริญได้ชั่วครู่ ก็มีเสียงระฆังพักยกดังขึ้น!
“เจน!”
แม่….
“หึ…นี่ก็ตัวดี ได้ข่าวว่าลูกหล่อนใช่ไหม ทำไมไม่อบรบสั่งสอนบ้าง!” ทันทีที่แม่มาถึง คำแรกก็พาดพิงก่อน และนั่นทำให้เจนไม่พอใจเป็นสองเท่าจนต้องหันไปมองด้วยสายตาเอาเรื่อง
“คุณรัชนีนุชมาพบคุณพรรณีเหรอคะ ได้นัดไว้หรือเปล่า”
“นัด! ไม่งั้นฉันไม่เข้ามาบ้านนี้ซี้ซั้วหรอก ฉันไม่ใช่คนไม่มีมารยาทหรอกนะ” คำว่าไม่มีมารยาทนี่ไม่ต้องมองมาทางนี้ได้ไหม เจนไม่ใช่กระจก….จะให้เอาไว้มองส่องตัวเองสักกะหน่อย โง่แล้วยังไม่มีมารยาทอีก!
“แต่คุณผู้หญิงไม่ได้ฝากอะไรไว้เลย แล้วเธอก็ออกไปธุระข้างนอกพอดีเลยค่ะ”
“ธุระ ตายจริง! แล้วทำไมไม่บอก!” ก็นี่จะถามอยู่ละเน้อ ว่านัดจริงหรือจ้อจี้
“ต้องขอโทษด้วยจริงๆค่ะ ว่าแต่จะรอ หรือว่าจะกลับไปก่อนดีคะ”
“รอ! วันนี้ฉันต้องจัดการเรื่องเด็กนี่ให้เด็ดขาด!”
“เรื่องเจนนะเหรอคะ” แม่นั้นขมวดคิ้ว ไม่รู้ว่าระหว่างที่เธอยังไม่ลงมา เจนได้ก่อเรื่องอะไรไปบ้าง แต่จริงๆเลยนะ….เจนแม่งยังไม่ได้ทำไรเลยครับ กูนี่ถูกกระทำรัวๆพอๆกับที่ส่ายหน้ารัวๆเลยด้วย
“ใช่! หรือจะให้จัดการตัวเธอด้วย แม่ลูกกันมันต้องสมรู้ร่วมคิดกันสินะ”
“……….”
“ฉันจะรอคุณพรรณีที่นี่แหละ จะได้คุยเรื่องความประพฤติไม่เหมาะสมของพวกเธอแม่ลูก คิดจะรวยทางลัดจับคุณรบสินะ เห็นรดาออกจากบ้านนี้แล้วคิดจะฮุบสมบัติเลยไปตามลูกมาใช่ไหม ทุกอย่างเป็นแผนของแกใช่ไหม!”
“มันจะมากไปแล้วนะครับ” เจนรักษ์กัดฟันกรอด ย่างสามขุมเข้าหา แต่เป็นแม่ที่คว้ากันไว้
“คุณรัชนีนุชคะ” และเรียกอีกฝ่ายด้วยเสียงเรียบนิ่ง
“เก็บคำแก้ตัวไว้ใช้กับคุณพรรณีเถอะ” โอ้ย! ทำไมเป็นคนน่าหงุดหงิดแบบนี้
“ไม่ได้แก้ตัวค่ะ มีคำถาม” เจนพยายามสงบสติ จ้องมองแม่แล้วพยักหน้า ปล่อยให้เป็นตามยถากรรม
อยากเจอตัวแม่นัก ก็จะปล่อยให้เจอ!
“ที่คิดมานั่นนี่ ดูละครมากไปเหรอคะ มันไม่น่าจะเป็นความคิดของคนมีการศึกษาเลยค่ะ”
นั่นไง…..
“หรือลิเกวิกไหนคะ เขาสอนให้คิดอย่างนั้น” เอาเงินโง่ๆของหล่อนไปเปย์ผู้ชายหมดจนลืมเอาไปซื้อน้ำมันตับปลาบำรุงสมองหรือไงวะ เจนพยักหน้าเห็นด้วย
“อำไพ!”
“วันหลังเลี้ยงลูกเลี้ยงหลานก็อย่าปลูกฝังให้ดูทีวีตั้งแต่เด็กกันมากไปนะคะ” มือของแม่ที่จับแขนเจนยิ่งแน่นขึ้นเรื่อยๆ
ก่อนประโยคสุดท้ายจะดังขึ้น
“ไม่งั้นจะเพ้อเจ้อกันทั้งอาและหลานแบบนี้” เอาล่ะครับ….
คุณอำไพมือตบได้สถิตเข้าร่างแม่ไอ้เจนแล้ว
“แก!!!!!!!!!” เมื่อเสียงของมุมน้ำเงินดังขึ้นหลายเดซิเบล เจนรักษ์ก็รีบก้าวเท้าเข้าไปบังแม่ จะอย่างไรเจนก็ยังคงทำหน้าที่ผู้ปกป้องได้ดี และวันนี้ก็หวาดเสียว….
ว่าจะต้องเจ็บตัวติดกันอีกวัน….
“คุณรัชนีนุชคะ!” แต่เสียงระฆังที่ดังลั่นก็ทำให้มือตบทั้งสองของฝ่ายน้ำเงินชะงัก ต้นเสียงไม่ใช่ใครที่ไหน
แต่เป็นคนที่เจนรักษ์ไม่คิดว่าจะเข้ามาข้องเกี่ยวกับบทสนทนานี้….
“อะไรของเธอ แม่จิน”
“คุณผู้หญิงฝากบอกว่าเธอจะไม่กลับบ้านเร็วๆนี้ ไม่ต้องรอค่ะ”
“อะไรนะ!”
“เธอบอกว่า เอาไว้พร้อมเมื่อไหร่ค่อยเข้ามาคุยกันอีกที….น่ะค่ะ” จินตนาเดินเข้ามา เปรียบเสมือนกรรมการข้างล่างเวทีเดินขึ้นมาในสังเวียน เพื่อห้ามนักมวยมุมน้ำเงินแดงและกรรมการสนามไม่ให้ตบกัน ในมือของน้าจินมีมือถือที่เธอกำแน่น
“พร้อมอะไร ฉันพร้อมแล้ว!”
“เธอยังไม่พร้อมรัชนีนุช” เป็นเสียงที่ออกมาจากโทรศัพท์ที่ดังขึ้น น้ำเสียงดังฟังชัด รู้ได้ทันทีว่านี่คือใคร ให้ตายสิห้องนี้…..อาจจะไม่มีกล้องวงจรปิด แต่ก็ยังมี….
การดักฟังสินะ
“พรรณี!”
“ใช่ ฉันเอง เธอไม่ต้องรอนะ กลับไปก่อน”
“ไม่ได้นะ ฉันไม่ยอม เธอต้องมาให้ความเป็นธรรมกับรฐา” นั่นมันก็เรื่องรฐา แล้วมองหน้าเจนทำไม
“นั่นมันเป็นเรื่องของนักรบ ฉันไม่เกี่ยว ให้อะไรไม่ได้อยู่แล้ว”
“ไม่ๆ เธอช่วยพูดกับลูกได้”
“พูดไม่ได้หรอก นักรบโกรธมากที่หลานเธอเข้าไปทำร้ายเจนรักษ์อย่างนั้น” โอโห พูดแบบนี้แล้วกูรู้เลยครับ
ว่ารฐานี่ใคร….
“มันเป็นเรื่องเข้าใจผิด เด็กนี่ต่างหากที่ทำร้ายตัวเองแล้วใส่ร้ายหลานฉัน” โห…ละครช่องไหนวะเนี่ย ไอ้เจนเหรอครับจะทำร้ายตัวเอง กูต้องยืนหยุ่นแค่ไหนถึงจะทุบหลังและข่วนต้นคอตัวเองเป็นทางยาวได้แบบนั้น
“นี่ไง….ฉันถึงบอกว่าเธอไม่พร้อมไง” ใช่ ตอแหลไม่เนียนไปเรียนมาใหม่ยังงี้ถือว่าไม่พร้อมจริงๆ ไอ้เจนเห็นด้วย
“ไม่พร้อมอะไร พรรณี เธออยู่ไหน ฉันจะรอ”
“ไปถามความจริงจากหลานเธอมาให้พร้อมก่อนนะ”
“ฉันถามแล้ว หรือจะให้พารฐามาคุยด้วย ได้นะพรรณี ฉันจะโทรบอกหลานเดี๋ยวนี้”
“ได้ ไปพามาเลย”
ดีครับ พามาไอ้เจนจะตบให้คว่ำ!
“เดี๋ยวฉันกลับไป แล้วถ้าหลานเธอยังไม่พูดความจริงอีกนะ”
“……..”
“ฉันจะเรียกตำรวจไปฟังพร้อมหลักฐานกล้องวงจรปิด คลิปเสียง และรอยแผลบนตัวเจนรักษ์!” โอเคเรื่องถึงผู้พิทักษ์สันติราษฏ์ล่ะ งานนี้ตัวใครตัวมัน ไอ้เจนจะไม่เสี่ยงคุกฐานล้อเลียนรัฐบาลด้วย!
แต่จะใจดีซื้อข้าวกับโอเลี้ยงไปฝากนะ…
ยังไงในอนาคตเราก็อาจจะได้เป็นเพื่อนร่วมห้องขังกัน!
เจ้าทุกข์ที่เทิร์นมาเป็นจำเลยนั้นสะบัดก้นออกจากบ้านรัตนสกุลโดยไม่ต่อความใดๆอีกหลังจากคำประกาศเข้าขั้นตัดเพื่อนของเจ้าบ้านผ่านทางโฟนอินจบลง ถือเป็นการจัดการกับความรำคาญขั้นเด็ดขาดที่เจนรักษ์อยากจะลุกนำเซิ้งให้รอบบ้าน แต่สิ่งที่ทำได้มีเพียงหันไปมองหน้าแม่ที่รู้ดีกว่าเจนหนึ่งระดับ และคนสร้างผลงานซึ่งคือน้าจินตนาที่เก็บมือถือตัวเองเข้ากระเป๋าแล้ว ทักษะของคนในบ้านนี้ไม่ธรรมดาจริงๆ
มีความเป็นมิจฉาชีพและดาวร้ายอยู่ในตัวกันทุกคน!
“ขอบใจมากนะจิน” แม่นั้นยิ้มเหนื่อยๆให้ แต่ก็ดูรู้ว่าจริงใจต่อผู้ร่วมวิชาชีพรุ่นน้อง ยัยน้าจินไม่ได้ยิ้มตอบแต่พยักหน้า เดี๋ยวนะ ไอ้เจนตกข่าวอะไรไปหรือเปล่าวะนี่!
กูคิดว่าน้าจินเป็นคนใช้ฝ่ายตัวร้ายมาตั้งแต่ตอนแรกที่เห็นหน้า ก็แม่คุณตั้งท่าจงเกลียดจงชังและถือหางคนผิดอย่างชัดเจนตั้งแต่แรกนี่หว่า แล้วนี่มันอะไรวะ ด้านทดสอบความอดทนทางการทำงานหรือแผนรับน้องของบ้านหลังนี้ เจนยังคงงงๆจับต้นชนปลายไม่ถูก เดินจับชายเสื้อแม่ตามขึ้นบ้านไป โดยลืมไปแล้วว่าตัวเองลงมาทำอาหาร ไม่ได้ลงมาท้าตบใคร
“อะไรเนี่ยเจน” แม่ถามหลังจากโดนเกาะอย่างกับถูกสิง
“แม่…เจนงงไปหมดแล้ว”
“งงอะไรกัน แล้วนี่งานการล่ะ”
“น้าจินนี่ เขายังไงกันอะแม่”
ต่อข้างล่าง