Photo( 8 )
นอกจากห้องของเอฟจะเป็นสตูถ่ายรูปแบบลับๆ แล้ว ตอนนี้ยังเป็นสถานที่สำหรับปั่นงานคู่ที่จะต้องส่งอาทิตย์หน้าอีกด้วย สองเพื่อนซี้ต่างเคร่งเครียดอยู่กับงานจนเริ่มหมดพลังเอฟก็เป็นฝ่ายวางมือก่อน ปิดหน้าจอสำหรับพิมพ์งานเปิดเว็บไซต์อื่นเล่นแทน แล้วก็เพิ่งได้รู้ว่าคำขอที่ยื่นไปให้ใครบางคนได้รับการตอบกลับมาแล้ว
"เพ้นท์ กูได้สถานที่ถ่ายรูปเดือนหน้าแล้วนะถ้ามึงตกลงจะถ่าย"
"ไอ้ยูกาตะของมึงอ่ะนะ"
"ของมึงดิ มึงใส่"
"แล้วได้ที่ไหน" เพ้นท์ขี้เกียจเล่นด้วยเลยวกกลับเข้าประเด็น ละมือจากงานลากเก้าอี้ไปนั่งข้างเอฟเมื่อเห็นเพื่อนกดเข้าลิ้งก์อะไรสักอย่าง
"เดี๋ยวเปิดให้ดู"
เอฟเปิดเว็บวิลล่าสไตล์ญี่ปุ่นแห่งหนึ่งขึ้นมา ดูแค่บรรยากาศกับรูปห้องพักบางส่วนก็รู้แล้วว่าราคาคงแรงไม่ใช่เล่น เป็นระดับที่เด็กมหา'ลัยต๊อกต๋อยอย่างเขาสองคนไม่มีปัญญาเข้าพักเพื่อถ่ายรูปเล่นอย่างแน่นอน แม้รูปเล่นๆ พวกนี้จะสร้างเม็ดเงินในอนาคตได้ แต่เก็บเงินเอาไว้ใช้อย่างอื่นน่าจะมีประโยชน์กว่า
"ท่าทางจะแพง"
"แพงจริง ถ้ามึงตกลง คุณวิชัยจะออกเงินให้"
"ไม่เอาอ่ะ ลำบากคนอื่น แล้วแม่งจะเซฟจริงหรือเปล่าไม่รู้" ขึ้นชื่อว่าบ้านพักตากอากาศย่อมมีแขกคนอื่นมาพักด้วย ถ้ารูปที่พวกเขาถ่ายเป็นการถ่ายแบบธรรมดาก็น่าสน แต่เพราะมันไม่ใช่จะให้แก้ผ้าในที่แบบนั้นก็ยังไงอยู่
"ไม่เอาจริงๆ เหรอ บรรยากาศโคตรได้เลยนะมึง มีสระน้ำด้วย ถ่ายตอนเล่นน้ำนะ โอ้โห โคตรเซ็กซี่"
"ถ้าอยากได้ฉากเล่นน้ำเอาสระเป่าลมมาก็ได้ เซ็กซี่ได้เหมือนกัน"
"มั่นใจเหลือเกิน"
"เออ"
"ไม่เอาจริงอ่ะ"
"ไม่เอา" เพ้นท์ส่ายหน้ารัว ให้ตายยังไงเขาก็ไม่มีทางถ่ายนอกสถานที่ ยิ่งเป็นที่แพงๆ แบบนี้ยิ่งไม่เอา
"โอเคๆ ไม่เอาท์ดอร์ก็ได้ แต่เป็นยูกาตะเหมือนเดิมนะ แล้วเรื่องถ่ายคู่อ่ะ มึงไม่เอาจริงๆ เหรอ ไหนๆ ก็ได้นายแบบแล้ว" คุยจบไปหนึ่งงานก็ยังเหลืออีกหนึ่งงานใหญ่ที่ยังเคลียร์ไม่จบสักที
คำถามของเอฟชวนให้เพ้นท์นึกถึงเรื่องเมื่อคืน ทัพเองก็เปิดประเด็นด้วยคำถามนี้ แต่ตอนจบกลับปิดด้วยอีกประเด็นเสียอย่างนั้น คิดไปแล้วก็ชักรู้สึกร้อนวูบวาบที่ใบหน้า ให้เขากับทัพถ่ายแบบด้วยกันอย่างนั้นน่ะเหรอ สงสัยจะไม่รอดเอาน่ะสิ
"เป็นไรมึง อยู่ๆ ก็หน้าแดง"
"เปล่า"
"คิดอะไรลามกอยู่ก็บอก หรือที่จริงมึงเขินที่จะถ่ายกับมันวะ"
"กูไม่ได้เขิน" เมื่อคืนนัวเนียกันซะขนาดนั้นยังต้องเขินอะไรอีก ถึงจะไม่ได้เปลื้องผ้าก็เถอะ เขาหมายถึงกรณีที่อยู่กันสองนะถึงไม่เขิน แต่ถ้าต้องแก้ผ้านัวเนียกันต่อหน้าคนอื่นอันนี้ไม่เขินคงไม่ได้
"ดีแล้วที่มึงไม่เขิน เพราะระดับมึงไม่ควรเขินแล้วเพ้นท์ แค่เพิ่มนายแบบกับตากล้องอีกคนมึงไม่สะทกสะท้านหรอก"
"เดี๋ยว! มีตากล้องสองคนเหรอวะ"
"คุณวิชัยเขาว่างั้น เขาจะมีตากล้องอาชีพมาถ่ายให้ ส่วนกูเป็นผู้ช่วย"
"ถ้าไม่ใช่มึงถ่ายกูไม่เอานะ"
"เรื่องมากจังวะ ถ้าเป็นดาราโดนนินทาสะเทือนวงการไปแล้วนะมึงเนี่ย"
"กูก็มีสิทธิ์จะเลือกป้ะวะ" เพ้นท์บ่นหน้าง้ำหน้างอ ชักรู้สึกไม่ชอบงานนี้ขึ้นมาที่ทำให้การถ่ายรูปเล่นของพวกเขากลายเป็นธุรกิจ คิดไปแล้วก็อยากจะเลิกถ่ายมันซะดื้อๆ
"สรุปเอาไง จะถ่ายมั้ย" เอฟถามอีกครั้งด้วยน้ำเสียงจริงจัง เล่นเอาคนที่ปฏิเสธทุกอย่างมาตลอดถึงกับคิดหนัก
เขาควรถ่ายหรือไม่ถ่ายดี
แน่นอนว่าการตอบตกลงย่อมมีข้อดีในด้านผลประโยชน์มากกว่าข้อเสีย แต่เขาจะมีความสุขกับมันจริงๆ น่ะเหรอ
"กูตกลงก็ได้"
"ดีมากมึง" เอฟยิ้มกว้างพลางตบบ่าเพื่อนเพื่อให้กำลังใจ ก่อนจะต้องหุบยิ้มเมื่อได้ฟังประโยคต่อมา
"แต่กูจะถ่ายให้เป็นงานสุดท้ายแล้วนะ"
เรื่องของความรัก มีขาขึ้นก็ต้องมีขาลง รังสีแห่งความสุขที่แผ่อยู่รอบตัวของเพื่อนทั้งสองทำให้จิวเห็นได้ชัดว่าใครกำลังอมทุกข์และใครกำลังไปได้สวย เมื่อคนหนึ่งเอาแต่มองโทรศัพท์สลับกับเขี่ยข้าวในจานด้วยสีหน้าเศร้าซึม ส่วนอีกคนก็ยิ้มกับโทรศัพท์เหมือนไม่รู้จักมนุษย์คนอื่นบนโลก
"มึงจะเลิกเขี่ยข้าวได้ยังไอที" จิวเลือกที่จะปล่อยคนที่มีความสุขไปแล้วใส่ใจคนที่กำลังอมทุกข์แทน
"ไม่ค่อยหิวว่ะ"
"เป็นอะไร เดี๋ยวนี้ซึมบ่อยนะมึงน่ะ มีปัญหาอะไรกับมิ้มอีก" ตั้งแต่วันที่บอกว่ามีปัญหากับมิ้ม จิวก็เห็นว่าอาการเพื่อนหนักขึ้นทุกที ทั้งที่เหมือนว่าจะคุยกันดีแล้วเพราะไอทีเข้าใจผิดไปเอง แต่พอวันต่อมาก็ทำตัวซึมเป็นหมาหงอยเสียอย่างนั้น
"ก็ไม่เชิง"
"เรื่องใหม่หรือเรื่องเดิม" ทัพกลับมาใส่ใจเพื่อนหลังจากคุยกับคนในมือถือเสร็จ
"เรื่องใหม่มั้ง หรือจริงๆ มันอาจจะเป็นเรื่องเดิมเพราะกูไม่รู้อะไรเลย"
"ยังไงวะ เล่ามั้ย ถึงจะช่วยอะไรไม่ค่อยได้แต่อย่างน้อยมึงก็ไม่ต้องเก็บไว้คนเดียว" จิวไม่ได้อยากเข้าไปยุ่งเรื่องของคนสองคน แต่ถ้าเพื่อนเขาจะดูเหงาเศร้าซึมได้ขนาดนี้ ขอแค่ได้เป็นที่ระบายก็ยังดี
"กูว่าช่วงนี้มิ้มดูแปลกๆ วันนั้นมิ้มถามกูว่ารับงานถ่ายรูปอะไรหรือเปล่า อยู่ๆ ก็ถามอ่ะมึงว่ามันแปลกมั้ย แถมช่วงนี้หลับก่อนตลอด กูเหี่ยวมาสองสามวันแล้วเนี่ย" ไอทีว่าสีหน้าเคร่งเครียด เรื่องความรู้สึกย่อมสำคัญเป็นที่หนึ่ง แต่เรื่องบนเตียงก็สำคัญไม่แพ้กัน
"ก็ว่าล่ะ ไม่เห็นอัพรูป" ช่วงนี้ Morning Babe ค่อนข้างเงียบเหงา แฟนพันธ์แท้อย่างจิวเลยชักจะเฉาตาม
"แล้วมึงได้ถามมิ้มหรือเปล่า" ทัพถาม
"ถามดิ กูถามตลอด แต่มิ้มไม่ยอมบอก ตั้งแต่วันนั้นมิ้มก็ดูแปลกๆ การกระทำเหมือนเดิมก็จริง แต่ความรู้สึกกูมันไม่ใช่อ่ะมึง เหมือนปิดบังอะไรไว้แล้วไม่ยอมบอกกู เครียดว่ะ กูเป็นห่วงมิ้ม"
"มึงคิดว่ามิ้มปิดบังอะไร" ไอทีได้แต่ส่ายหน้าตอบคำถามของทัพ ถ้ารู้คงไม่คิดมากอยู่แบบนี้
"กูไม่รู้ แต่มันคงเกี่ยวกับกูนั่นแหละ"
"แล้วงานที่มิ้มถามถึงคืออะไรวะ" จิวถามขึ้นมาบ้าง เขาติดใจเรื่องนี้ที่สุด วันๆ หนึ่งถ้าไอทีไม่อยู่กับพวกเขาก็อยู่กับมิ้ม แล้วจะเอาเวลาที่ไหนไปทำงาน
"กูไม่รู้"
"หรือมึงแอบรับงานอะไรที่พวกกูก็ไม่รู้"
"กูเลิกรับงานถ่ายรูปมานานแล้วเถอะ ช่วงนี้ก็ถ่ายแต่รูปมิ้ม"
"เออ พูดถึงรูปมิ้ม กูว่าจะถามนานแล้วว่ามิ้มรู้เรืองที่มึงเอารูปไปลงไอจีหรือเปล่า" รูปของมิ้มทำให้ทัพนึกถึงความลับของคนใกล้ตัว ในกรณีของมิ้มเองก็ไม่ต่างกันนัก เพราะคนที่ติดตามไม่รู้เหมือนกันว่าตัวจริงของเรือนร่างในรูปนั้นคือใคร
"คงไม่รู้มั้ง กูไม่เคยบอก"
ทัพกับจิวหันมองหน้ากันเมื่อคิดว่าอาจจะเจอเบาะแสของบางอย่าง จะเป็นจริงหรือเปล่าไม่รู้ แต่ถ้าใช่ปัญหานี้ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แค่สารภาพความจริงออกไปก็น่าจะจบ
"กูว่ากูพอจะคิดอะไรออก แต่ต้องถามอะไรมึงหน่อยเพื่อความแน่ใจ" ทัพบอก จิวเองก็พยักหน้าเห็นด้วย
"ถามอะไร"
"ตอนที่มึงถ่ายรูปมิ้มอ่ะ เขาไม่รู้ตัวแน่ๆ ใช่มั้ย"
"กูถ่ายตอนหลับตลอดอ่ะ มิ้มไม่น่ารู้"
"เรื่องไอจีก็ไม่รู้?"
"ก็บอกไปแล้วว่าไม่น่าจะรู้ แล้วมิ้มก็ไม่เคยถามกูด้วย" ตอบคำถามไปไอทีก็ขมวดคิ้วไป เขายังไม่แน่ใจว่าทัพกับจิวต้องการจะบอกอะไรกันแน่ แต่ถ้ามันจะช่วยให้หายกังวลเรื่องของมิ้มได้เขาก็ยินดีจะตอบทุกอย่างที่เพื่อนอยากรู้
"มึงเก็บรูปที่ถ่ายมิ้มไว้ที่ไหน"
"ในคอมฯ"
"มึงกับมิ้มใช้คอมฯ ด้วยกันมั้ย"
"ก็มีบ้าง"
"เป็นไปได้มั้ยที่มิ้มจะบังเอิญเห็นรูปในคอมฯ แล้วคิดว่ามึงถ่ายคนอื่น"
"ใช่เหรอวะ" ไอทีค้านเสียงสูง ถ้ามิ้มเห็นรูปพวกนั้นจริงแล้วจะจำไม่ได้เลยงั้นเหรอว่าคือตัวเอง
"ก็ไม่แน่นะเว้ย รูปที่มึงถ่ายดูออกที่ไหนว่าเป็นใคร โคลสอัพซะเห็นแค่ไหล่ เห็นแต่ขา แต่เอวไรงี้ หน้าก็ไม่เห็น ถ้าในคอมฯ มึงมีแต่รูปประมาณนี้ถึงเป็นมิ้มก็คงไม่รู้หรอก" จิวช่วยออกความเห็น และมันก็ช่วยชักจูงให้เพื่อนผู้กังวลคล้อยตามได้
ไอทีเงียบไปเพราะกำลังคิดตามสิ่งที่เพื่อนบอก จะว่าไปวันที่มิ้มเริ่มมีอาการแปลกๆ ก็คือวันที่ขอยืมคอมพิวเตอร์เขาดูหนัง เป็นวันเดียวกับที่ตอบแชตช้าจนเขากระวนกระวาย ก่อนจะได้รับคำตอบว่าเล่นมือถือจนเผลอหลับไปแถมหนังก็ไม่ได้เปิดดู และถ้าจำไม่ผิดวันนั้นเขาลืมปิดคอมฯ แถมยังเปิดโฟลเดอร์ Morning Babe ทิ้งไว้ด้วย ถ้ามิ้มบังเอิญเห็นเข้าก็จะตรงกับข้อสันนิษฐานของทัพกับจิวพอดี ทำไมเขาถึงคิดไม่ได้กัน
"แล้วถ้าเป็นแบบที่พวกมึงว่าจริงกูจะทำไงดีวะ"
"เอ้า! ก็สารภาพไปดิ" จิวเผลอหลุดอุทาน ใจจริงเขาเกือบจะหยุดคำหยาบออกมาเลยด้วยซ้ำ ไม่ยักรู้ว่าไอทีมันจะซื่อบื้อขนาดนี้
"มิ้มจะไม่โกรธกว่าเดิมเหรอวะ"
"โกรธเพราะแฟนถ่ายรูปตัวเอง กับโกรธเพราะคิดว่าแฟนถ่ายรูปคนอื่น มึงก็คิดเอาว่าอยากให้มิ้มคิดว่ายังไง แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นพวกกูแค่เดาว่าอาจจะเป็นเพราะเรื่องนี้ ที่เหลือมึงต้องจัดการเอาเอง" ทัพแนะนำได้เพียงเท่านี้เพราะเขาไม่ได้มั่นใจว่าสิ่งที่คิดจะถูกร้อยเปอร์เซ็นต์
"โอเค กูจะลองดู ขอบใจพวกมึงนะเว้ยที่ช่วยคิด"
"ไม่เป็นไรมึง กูคิดถึง Morning Babe มาก รีบกลับมาลงรูปเร็วๆ นะครับ"
"กูจะลบทิ้งเพราะมึงนี่แหละจิว"
"หยอกเล่นมั้ยเล่า รีบๆ กินข้าวเถอะมึงน่ะ มีเรียนบ่ายต่ออีก กูล่ะเซ็ง" จิวจบประเด็นรักๆ ใคร่ๆ ของเพื่อนแล้วโบกมือไล่ให้รีบกินข้าว
แม้จะชอบกวนประสาทและปากเสียจิวก็ยังสนับสนุนให้ไอทีกับมิ้มคืนดีกันเร็วๆ ด้วยเหตุผลสองประการหลัก คือเบื่อหน้าหงอยๆ ของเพื่อน กับเหตุผลหลักคืออยากเห็นรูปใหม่ของมิ้มเร็วๆ
ก็แฟนเพื่อนเขาแต่ละคนธรรมดาเสียที่ไหน...จริงไหม
FxxanPxx ทวีต
รูปสุดท้ายของเดือนก็ถูกโพสต์ในช่วงกลางดึก ทัพรีบหยิบมือถือขึ้นมาเปิดดูขณะที่นายแบบในรูปกำลังนั่งอ่านหนังสือหน้าดำค่ำเครียดอยู่บนเตียงข้างๆ ท่าทางจะไม่รู้ตัวว่าภาพสุดวาบหวิวของตัวเองถูกเผยแพร่สู่ผู้ติดตามหลักแสนแล้ว
รูปที่ถูกโพสต์เซ็ตสุดท้ายนี้มีสองรูป เน้นโชว์ช่วงอกกับเรียวขา นายแบบนั่งพิงผนัง ขาที่ยืดมาด้านหน้าชันเข่าขึ้นเล็กน้อย แขนสองข้างซุกอยู่ตรงกลางระหว่างขา กับเสื้อเชิ้ตสีขาวไม่ติดกระดุมที่ถูกแหวกออกจนเกือบหลุดจากไหล่ เห็นแล้วทัพก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าเอฟทนถ่ายรูปพวกนี้ได้ยังไง ถ้าเขาเป็นตากล้องล่ะก็คงจับนายแบบฟัดหลังถ่ายเสร็จแน่ๆ
หรือไม่ก็จับฟัดหลังได้เห็นรูปพวกนี้แทน
"เห็นรูปใหม่หรือยัง"
เพ้นท์ละสายตาจากสิ่งที่อ่านอยู่เหลือบมองรูมเมทเมื่อได้ยินเสียงเหมือนคนพูดลอยๆ ก่อนทำทีเป็นไม่สนใจ ส่วนไอ้รูปที่ว่าเขาก็เห็นหมดทุกรูปตั้งแต่วันที่เลือกรูป รู้อยู่แล้วด้วยว่าวันนี้เอฟจะโพสต์รูปอะไร แล้วก็ทำใจไว้แล้วว่าวันนี้อาจจะโดนทัพเล่นงานเข้าก็ได้
ส่วนรายละเอียดของการเล่นที่ว่าก็ต้องรอดูหน้างานอีกที
เห็นเพ้นท์มองมาแต่ไม่พูดอะไรทัพเลยเป็นฝ่ายลุกไปหา ใช้ตัวใหญ่ๆ เบียดพื้นที่บนเตียงแบบที่ชอบทำบ่อยๆ ก่อนยื่นมือถือที่เปิดรูปค้างไว้ให้ดู แต่เพ้นท์กลับหันหน้าหนี
"ไม่ต้องเอามาให้ดู"
"ออกจะสวย"
"ก็ดูไปคนเดียว"
"ดูคนเดียวได้ก็ดีดิ ป่านนี้เห็นกันทั้งประเทศแล้วมั้ง"
"เยอะไปทัพ เยอะไป"
เสือร้ายกลายเป็นแมวขี้อ้อนเมื่อโดนทำเสียงดุใส่ ทัพเก็บมือถือ ยื่นหน้าเข้าไปหาเพ้นท์แล้วยิ้มหวาน ท่าทางดูไม่น่าไว้ใจจนเจ้าของเตียงอยากจะลุกหนี แต่เพราะทำไม่ได้เลยหาเรื่องอื่นมาเบี่ยงประเด็นแทน
"เอาหน้าออกไปไกลๆ ไป เหม็นบุหรี่"
"กูสูบตั้งนานแล้วมั้ย มาเหม็นอะไรตอนนี้"
"เหม็นก็คือเหม็น" ย้ำคำไม่พอยังทำหน้าเหม็นใส่
ทัพแกล้งทำจมูกฟุดฟิดไปเรื่อยๆ เขายื่นหน้าเข้าไปใกล้เพ้นท์แล้วแกล้งหอมแก้มแบบเนียนๆ เมื่อเห็นว่าเจ้าตัวไม่ว่าอะไรก็ยิ่งได้ใจขยับตัวเข้าไปใกล้หวังจะจูบสักที
"กูไม่ชอบจูบติดกลิ่นบุหรี่" ทว่าประโยคเดียวกลับหยุดทุกความเคลื่อนไหว
ทัพขยับออกช้าๆ เมื่ออีกฝ่ายไม่เต็มใจเล่นด้วย รู้มาตั้งนานแล้ว่าเพ้นท์ไม่ชอบกลิ่นบุหรี่แล้วก็ไม่ชอบที่เขาสูบบุหรี่เท่าไร อีกอย่างเขาเพิ่งออกไปสูบมาเมื่อไม่กี่นาทีก่อน เลยไม่อยากฝืนใจทำในสิ่งที่อีกฝ่ายไม่ชอบ แต่จะให้เลิกสูบแบบเด็ดขาดเลยก็คงเป็นไปไม่ได้
ในเมื่อถูกสั่งห้ามจูบ แล้วเขาควรจะทำอะไรดี
เห็นทัพไม่เข้ามากวนอีกเพ้นท์ก็ยิ้มได้ใจก้มหน้าอ่านหนังสือต่อ แม้สมาธิจะไม่ได้จดจ่ออยู่ที่ตัวหนังสือตรงหน้าเลยก็ตาม แต่คนอย่างทัพปล่อยให้เขาอยู่อย่างสงบได้ไม่นานก็คงเข้ามากวนอีก เห็นรูปสุดยั่วสวาทนั่นไปแล้วไม่มีทางที่จะยอมเลิกราง่ายๆ แน่นอน
"เพ้นท์" แล้วก็เรียกขึ้นมาทั้งที่เงียบไปได้ไม่ถึงนาที
"อะไรอีก"
"อยากเห็นมึงโพสต์ท่านี้อ่ะ ทำให้ดูหน่อยดิ"
"ไม่เอา" ปฏิเสธออกไปแบบไม่ต้องคิด ให้ตายยังไงเขาก็ไม่มีทางทำให้ดู
"แล้วทำไมมึงโพสต์ให้ไอ้เอฟดูไอ้อ่ะ"
"กูไม่ได้โพสต์ให้มันดู"
"แต่โพสต์ให้คนทั้งประเทศดู"
โดนสวนมาแบบนี้เพ้นท์ถึงกับเถียงไม่ออก ถึงคนจะไม่ได้เห็นทั้งประเทศแต่จากยอดรีทวิตกับคนที่กดไลค์หลักหมื่นก็ถือว่าเยอะมากทีเดียว แต่แล้วยังไงเล่า ในเมื่อทัพก็เห็นเหมือนที่คนอื่นๆ เห็นเหมือนกัน
"มึงก็เห็นเหมือนคนอื่นอ่ะทัพ"
"แต่กูไม่อยากเหมือนคนอื่น"
"เอาแต่ใจว่ะ"
"กูไม่ได้พิเศษสำหรับมึงเหรอ"
ฟังเสียงที่ใช้พูดกับสีหน้ากระเง้ากระงอดแล้วอยากตีให้ปากแตก ไม่รู้ไอ้ทัพผู้น่าเกรงขาม แถมยังกวนประสาทเป็นที่หนึ่งกลายเป็นคนขี้อ้อนแบบนี้ไปตั้งแต่เมื่อไร ถึงอย่างนั้นก็ยังเป็นการอ้อนที่กวนอวัยวะเบื้องล่างไม่ต่างจากเดิม
"เดี๋ยวมึงก็ได้ถ่ายคู่กับกูแล้วไง จะงอแงเอาอะไรอีก"
"มึงว่าอะไรนะ" ได้ยินชัดเต็มสองหูแต่ทัพทำเป็นเหมือนฟังไม่ถนัดเพราะอยากได้คำยืนยันอีกที
"ก็เรื่องถ่ายแบบคู่ไง...กูตกลงไปแล้วนะ"
"จริงดิ"
"เออ"
ทัพยิ้มกว้างแบบปิดไม่มิด จะว่าดีใจก็ดีใจแต่ใจหนึ่งกลับไม่ได้อยากให้เป็นแบบนี้สักเท่าไร เพียงแค่ครั้งนี้โชคดีที่เขาได้เป็นนายแบบอีกคน แล้วงานครั้งต่อไปล่ะ ถ้าหากมีงานถ่ายแบบนี้อีก เขาจะยังได้ถ่ายคู่กับเพ้นท์อีกไหม หรือเพ้นท์ต้องไปถ่ายคู่กับใครที่ไหนก็ไม่รู้ ใจเขาอยากให้เลิกทำไปเลยด้วยซ้ำ แต่รู้ดีว่าบังคับเพ้นท์ให้ทำตามทุกอย่างไม่ได้ โดยเฉพาะในสิ่งที่ไม่อยากทำ
"พิเศษพอยัง" เห็นทัพยิ้มกว้างเพ้นท์เลยถามแบบประชดประชันเล็กๆ
"พิเศษดิ ทีนี้มึงจะได้มีรูปโป๊ของกูไว้ดูบ้างแล้ว"
"กวนตีน ไปไกลๆ ไปเลย จะอ่านหนังสือ"
คราวนี้เพ้นท์ถีบจริงไม่มีล้อเล่น ทัพนั่งอยู่ใกล้ๆ ปลายเท้าพอดีเลยสะกิดให้ตกเตียงได้แบบสบายๆ ถามว่าคนโดนถีบโกรธไหม ก็ไม่ ยินดีให้ทำร้ายร่างกายอย่างยิ่งโดยที่แอบจดลงบัญชีคาดโทษเอาไว้ก่อน รอมีโอกาสเมื่อไรจะเอาคืนให้เฉาเป็นผัก
หรือจะเก็บไว้เอาคืนตอนถ่ายแบบด้วยกันก็น่าสนใจดี
TBC
ยูกาตะไม่เอาท์ดอร์นะจ๊ะ น้องม่ายสู้ ส่วนถ่ายคู่มาแน่!
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ เจอกันตอนหน้าค่า
หัวข้อ: P H O T O (x) ความลับในภาพถ่าย ▬ Photo(S1) ▬ [28/08/2018] (อ่าน 170173 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก