Photo(9)
แม้ตัวเขาจะเหี่ยวเฉาแต่จะปล่อยให้ Morning Babe เงียบเหงาตามนานๆ คงไม่ได้การ ก้าวเข้าสู่วันใหม่ในช่วงที่พระอาทิตย์กำลังสาดแสงเสียงรัวชัตเตอร์ก็ดังขึ้นในห้องนอนอันเงียบสงบโดยไม่กลัวว่าคนที่กำลังหลับสบายจะตื่น เพราะความจริง ไอทีตั้งใจทำให้มิ้มตื่นขึ้นมาเห็นอยู่แล้ว
ปกติไอทีมักจะแอบถ่ายมิ้มตอนหลับแค่ไม่กี่นาที แต่วันนี้เขารัวไปแล้วหลายสิบรูป เปลี่ยนมุมไปรอบเตียง มีขยับผ้าห่มจัดให้มันดูดี แถมยังทำเสียงดังแบบไม่เกรงใจ แล้วมีหรือที่คนโดนกวนนานๆ จะไม่ตื่น
"ทีทำอะไร" ถามเสียงงัวเงียทั้งที่ยังไม่ลืมตา มิ้มบิดขี้เกียจถีบผ้าห่มออกก่อนพลิกตัวนอนตะแคงอีกฝั่ง
ไอทีตอบคำถามด้วยการรัวชัตเตอร์ พอผ้าห่มถูกถีบออกจนพ้นตัวก็เหลือแค่ร่างเล็กๆ กับเสื้อนอนตัวโคร่งที่โชว์เรียวขาเต็มๆ เป็นโอกาสทองที่คุณตากล้องจะได้เก็บภาพสวยๆ ของคุณแฟนให้หนำใจ
คำถามที่ไร้คำตอบ กับเสียงดังแชะๆ แสนน่ารำคาญปลุกให้มิ้มต้องตื่นอย่างจริงจัง เขาลุกขึ้นนั่งหันกลับไปมองแฟนหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างเตียงแล้วก็ต้องขมวดคิ้วพร้อมกับยกมือขึ้นมาปิดหน้า
ไอทีกำลังทำบ้าอะไรอยู่
"ถ่ายทำไม"
"อรุณสวัสดิ์"
"ที หยุดถ่ายเดี๋ยวนี้!" มิ้มว่าเสียงเขียวไอทีถึงหยุด คนเพิ่งตื่นยังขมวดคิ้วไม่เลิก กำลังงงอยู่ว่าไอทีเป็นบ้าอะไรถึงได้มาถ่ายรูปเขาตอนนอน
"แค่นี้ทำไมต้องดุ"
"แล้วทีเป็นอะไร ถ่ายรูปเราทำไม"
"ทีอยากถ่ายรูปแฟนอ่ะ ไม่ได้เหรอ"
"ก็รู้ว่าเราไม่ชอบถ่ายรูป"
"เลยต้องแอบถ่ายตอนหลับแบบนี้ไง"
"ลบเดี๋ยวนี้เลย" ไม่พูดเปล่ามิ้มกระโดดลงจากเตียงพุ่งเข้าหาคนพูดไม่รู้เรื่องทันที เป้าหมายคือกล้องที่อีกฝ่ายถืออยู่ เขาต้องลบรูปน่าเกลียดพวกนั้นให้หมด แม้การแย่งของจากคนที่ตัวโตกว่าจะไม่ใช่เรื่องง่ายเลยก็ตาม
ไอทียิ้มกว้างตอนมิ้มกระโดดเข้ามาพร้อมกับยืดมือสุดแขนเพื่อคว้ากล้องจากมือเขา แต่มอสทีสตัวน้อยๆ หรือจะสู้บางแก้วขนฟูแถมดุอย่างเขาได้ แค่กอดเอวไว้ออกแรงอีกนิดหน่อยก็อุ้มตัวลอยได้สบายๆ
"ปล่อยเลยที เราบอกให้ลบ"
"ไม่ลบ"
"อยากมีปัญหาเหรอ"
"ทีอยากมีรูปมิ้มเก็บไว้บ้างไง ไม่ได้เหรอ"
"แล้วทำไมต้องเป็นรูปตอนหลับเล่า"
"ก็เวลาปกติยอมให้ถ่ายที่ไหน"
มิ้มไม่เถียงเพราะมันคือเรื่องจริง เขาเป็นคนไม่ชอบถ่ายรูป นอกจากรูปติดบัตรแล้วก็ไม่ค่อยได้ถ่ายรูปเล่นเท่าไร ไม่ชอบหน้าตาตัวเองตอนอยู่ในภาพถ่าย จะบอกว่าเป็นพวกถ่ายรูปไม่ขึ้นก็น่าจะใช่ เก๊กท่าไม่เป็น คิดท่าโพสต์ไม่ออก รู้สึกลำบากใจเวลาต้องฝืนยิ้มต่อหน้ากล้อง เลยมักตัดปัญหาโดยการไม่ถ่ายรูปไปเลย เลี่ยงได้เป็นเลี่ยง ทำแบบนี้แล้วสบายใจมากกว่า
เห็นมิ้มเงียบไปไอทีเลยยอมปล่อยตัวให้เป็นอิสระ เขาลูบผมยุ่งๆ อย่างนึกเอ็นดู ก่อนจะเดินไปนั่งบนเตียงแล้วกอดเอวอีกคนให้นั่งบนตัก เพราะเข้าใจที่ผ่านมาเลยไม่เคยบังคับ รูปคู่ของพวกเขาก็ใช่ว่าจะไม่มีเลย แค่มันไม่ได้มากมายเหมือนของคู่อื่นก็เท่านั้น ซึ่งเขาไม่ได้เดือดร้อนอะไรที่เป็นแบบนี้
"ทีจะเปิดรูปให้ดู" ไอทีเกยคางไว้บนไหล่เล็กๆ แล้วกดเปิดรูปที่เพิ่งถ่ายให้มิ้มดูทีละรูป ส่วนมากเป็นรูปแบบไม่เห็นหน้าอย่างที่ชอบถ่าย ส่วนรูปเห็นหน้าก็เป็นหน้าง่วงๆ ไม่ก็ตอนขมวดคิ้วกำลังจะดุเขา
"อ่า..." มิ้มลากเสียงยาวไม่รู้จะวิจารณ์ภาพที่เห็นยังไงดี เขาไม่ชินหน้าตาตัวเองตอนอยู่ในรูป แต่เพราะไอทีเป็นคนถ่ายด้วยล่ะมั้งมันถึงไม่ได้ดูแปลกตาเท่าไร จะแปลกก็คงแปลกที่ถ่ายยังไงให้มันออกมาดูเซ็กซี่ได้ขนาดนี้
"เห็นมั้ย ออกจะสวย"
"สวยตรงไหน ทำไมถ่ายแบบนี้อ่ะ มันโป๊ แล้วดูหน้าดิ ยังไม่พร้อมเลย"
"มิ้มเคยพร้อมสำหรับการถ่ายรูปด้วยเหรอ"
"อย่าย้อนดิ"
"งั้นก็ยอมรับได้แล้วว่าตัวมิ้มในภาพถ่ายไม่ได้แย่ขนาดนั้น"
มิ้มไม่ตอบปฏิเสธหรือยอมรับ เขานั่งนิ่งๆ ดูรูปที่ไอทีเปิดไปเรื่อยๆ จนครบทุกรูปที่ถ่ายเมื่อเช้าเลยไปจนถึงรูปที่ถ่ายไว้ก่อนหน้านี้ แต่เห็นเพียงรูปเดียวไอทีก็ปิดกล้องแล้ววางมันไว้ข้างตัว
"รูปเมื่อกี้"
"ยอมรับหรือยังว่าตัวเองถ่ายรูปสวย" ไอทีแกล้งทำเป็นเมินทั้งที่รู้ว่ามิ้มน่าจะอยากถามถึงรูปสุดท้ายที่เขาเปิดให้ดูมากกว่า
"เราถามอะไรทีหน่อยดิ แล้วก็ช่วยตอบตามตรงด้วย" ในเมื่อโดนทีเมิน มิ้มเลยเมินทีบ้าง เขาหมุนตัวเปลี่ยนเป็นนั่งหันหน้าเขาหา จะได้สบตากันตอนอีกฝ่ายตอบคำถาม
"ครับ" ไอทียิ้มรับอย่างเต็มใจ กอดประคองคนตัวเล็กกว่าไว้อย่างแสนรัก
"เคยถ่ายรูปคนอื่นนอกจากเรามั้ย หมายถึงถ่ายแบบที่ถ่ายเมื่อกี้"
"แอบถ่ายตอนหลับอ่ะนะ"
"ทั้งหลับทั้งตื่น"
"ไม่มีครับ ทีถ่ายแค่มิ้มคนเดียว"
"ให้จริง"
"ถ้าไม่เชื่อจะค้นคอมฯ ทีก็ได้ ในนั้นรูปมิ้มเต็มเลย"
"รูปเราคนเดียวเหรอ"
"แล้วจะให้มีรูปใครล่ะหืม นี่ก็ถามแปลกๆ" ทุกคำถามของมิ้มทำให้ไอทีแน่ใจแล้วว่าอาการแปลกๆ ที่เกิดขึ้นเป็นเพราะความเข้าใจผิดอย่างที่เพื่อนเขาบอกจริงๆ มิ้มคงเห็นรูปในอัลบั้ม Morning Babe แล้วคิดว่าเขารับถ่ายงานให้คนอื่น ทั้งที่รูปทั้งหมดเป็นรูปตัวเองแท้ๆ แต่ดันดูไม่ออก แฟนใครทำไมซื่อบื้อจัง
"อืม ไม่มีอะไรแล้ว" และสุดท้ายมิ้มก็เงียบอย่างที่ไอทีคิดไว้
ริมฝีปากอุ่นๆ แนบลงที่แก้มนุ่มนิ่มอย่างแรงเท่าความรักที่มีให้ ไอทีจับมิ้มกดไว้กับเตียงก่อนตามไปทาบทับ จับหอมแก้มซ้ายขวา กอดรัดฟัดเหวี่ยงให้หนำใจจนโดนทุบไหล่ดังอั่กถึงได้ยอมเลิกเล่น แต่ยังดีที่อย่างน้อยเขาก็ได้กำลังใจก่อนไปเรียน
"ไปอาบน้ำได้แล้ว" มิ้มชี้นิ้วไล่ วันนี้ไอทีมีเรียนเช้า ส่วนเขาคลาสเริ่มสิบโมงเลยไม่ต้องรีบร้อนเหมือนคุณแฟนที่ควรจะอาบน้ำแต่งตัวเสร็จตั้งนานแล้ว
"อาบด้วยกันดิ"
"ไม่!"
"ใจร้าย"
มิ้มแยกเขี้ยวใส่หนึ่งทีก่อนมุดหนีเข้าใต้ผ้าห่ม คนมีเรียนเช้าก็เชิญอาบน้ำไปคนเดียวเถอะ ส่วนเขานอนต่ออีกสองชั่วโมงก็ยังทัน
ความกังวลที่หายไปจนเกือบหมดสิ้นทำให้ไอทียิ้มกว้างตอนมองเด็กดื้อมุดเข้าใต้ผ้าห่ม แค่ได้รู้ว่าปัญหาที่คิดไม่ตกมาหลายวันมีทางออกรออยู่เขาก็สบายใจขึ้น ที่ทำวันนี้เพียงแค่ต้องการแน่ใจในข้อสันนิษฐานเท่านั้น และในวันสารภาพ เขาจะเปิดเผยทุกอย่างที่มิ้มค้างคาใจให้รู้เอง
เวลาบรรจบครบรอบหนึ่งเดือนก็ถึงคราวที่ต้องถ่ายรูปเซ็ตใหม่ คอนเซ็ปต์ยังคงเป็นชุดยูกาตะที่เอฟตั้งใจไว้แต่แรก เปลี่ยนแค่ถ่ายนอกสถานที่มาถ่ายกันที่ห้องเหมือนเดิม จัดฉากเพิ่มอีกนิดหน่อยก็พอถูไถไปได้อยู่
เรื่องนัดถ่ายรูปตอนเย็นวันนี้เพ้นท์ไม่ได้บอกทัพเพราะกลัวโดนตื้อขอตามมาด้วย เรียนเสร็จช่วงบ่ายสองเพื่อนรักเลยรีบชวนกันกลับหอ กำลังเดินคุยเรื่องงานที่จะถ่ายตอนออกจากตึกก็ต้องชะงักเมื่อเจอแขกไม่ได้รับเชิญยืนรออยู่
"แม่งมาได้ไงวะ" เพ้นท์พึมพำเป็นคำถามที่เอฟเองก็ไม่สามารถตอบได้ ทั้งคู่ยืนกะพริบปริบๆ อย่างไม่เชื่อสายตา มองทัพที่กำลังก้าวเข้ามาหา
"แน่ใจนะว่ามึงไม่ได้เผลอบอก"
"กูไม่ได้บอก"
"แล้วมันมาได้ไง"
"จะไปรู้มั้ย"
"แต่มันมาหามึงชัวร์ๆ"
"ไลน์ไปก็ไม่ตอบ โทรหาก็ไม่รับนะมึง" ทัพหยุดอยู่ตรงหน้าสองเพื่อนรักที่กำลังกระซิบเถียงกัน เขาพูดด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์นัก เหตุเพราะคนที่ติดต่อหาไม่ตอบกลับจนต้องมาหาถึงที่
"กูเรียนอยู่ ปิดเสียง ไม่ได้ยิน"
"เรียนเสร็จแล้วก็ไม่คิดจะหยิบขึ้นมาดูเลย"
"มึงเป็นอะไรมากมั้ยเนี่ยทัพ จะโมโหใส่กูเพื่อ"
ทัพไม่ตอบด้วยคำพูด เขาหยิบถุงพลาสติกสีดำขึ้นมาโชว์ให้ดูแทน แล้วนั่นก็ทำให้เพ้นท์อ้าปากค้าง
"มึงลืมของกูเลยจะเอามาให้ แต่มึงไม่ตอบอะไรกูเลย ทีนี้โมโหได้ยัง"
"ไม่ใช่ของกู" เพ้นท์รีบปฏิเสธเสียงสูง อยากจะเปิดกระเป๋าตัวเองค้นเหลือเกินว่าไอ้ถุงสีดำนั้นมันใช่ถุงเดียวกับที่เขาต้องพกมาวันนี้ด้วยหรือเปล่า แต่ก็กลัวจะมีพิรุธเกินไป
"มึงไม่ได้จะใส่ไอ้นี่ถ่ายรูปหรอกเหรอ" ทัพถามหน้าซื่อ ดึงชุดที่อยู่ในถุงออกมาให้เห็นเล็กน้อยเพื่อยืนยันให้เจ้าของแน่ใจว่าใช่ของที่ลืมไว้จริงๆ ทำเอาเพ้นท์รีบกระโจนไปหาแล้วคว้าถุงนั้นมาถือไว้เอง
"ขอบใจ ไปมึง" พูดแบบรวบรัดและรวดเร็ว ก่อนเพ้นท์จะรีบคว้าแขนเอฟเพื่อเดินเลี่ยงหนีออกไป แน่นอนว่าทัพไม่มีทางปล่อยให้ไปง่ายๆ
"เดี๋ยวมึง"
"อะไรอีก" เพ้นท์หันมาทำหน้าหงุดหงิดใส่ แต่หงุดหงิดตัวเองนี่แหละที่ดันเผลอลืมของสำคัญเอาไว้ แล้วไอ้รูมเมทตาไวนี่ดันรู้อีก
"กูไปด้วย"
"ไปไหน"
"ไปกับมึง"
"ไม่!"
"คิดซะว่ากูไปเรียนรู้งานก็ได้"
"เรียนรู้งานอะไร กูจะไปหาอะไรกินกับเอฟ"
เป็นการโกหกที่ไม่แนบเนียนที่สุดเท่าที่ทัพเคยเห็นมา เพราะเพ้นท์เป็นประเภทที่พอถูกจับไต๋ได้จะแสดงตัวเป็นพิรุธอย่างมาก ชอบปฏิเสธด้วยท่าทีลุกลี้ลุกลน แล้วใครจะไปเชื่อ
"กูไปกินด้วยก็ได้ วันนี้กูว่าง"
เจอทัพยิ้มแฉ่งให้สุดท้ายเพ้นท์ก็ถอนหายใจแรงๆ อย่างยอมแพ้ ต่อให้นึกหาข้ออ้างอีกกี่ร้อยข้อยังไงซะทัพก็คงตื้อที่จะไปด้วยให้ได้อยู่ดี ผิดที่เขาเองที่ไม่ดูให้รอบคอบก่อนออกมา
"มึงว่าไง" เพ้นท์กระทุ้งศอกถามเพื่อนตากล้อง แต่เอฟไม่ใช่คนที่เดือนร้อนเรื่องนี้จึงไม่สามารถออกความเห็นได้
"ก็แล้วแต่มึงดิ กูยังไงก็ได้"
เพ้นท์หันมองรูมเมทจอมกวนประสาทอีกครั้งอย่างช่างใจ ในเมื่อไล่ไม่ไปก็คงต้องยอมให้ไปด้วย ไหนๆ ก็ต้องถ่ายงานคู่กันอยู่แล้วจะนับว่าครั้งนี้เป็นการเรียนรู้งานก็ไม่เสียหาย ติดที่เขานี่แหละที่จะมีสมาธิไหม ถ้ารูปออกมาไม่ดีต้องโทษทัพคนเดียวเลย
"ไปก็ไป"
สตูลับๆ ในวันนี้มีแขกหน้าใหม่เพิ่มขึ้นมาอีกคน ทัพถูกเพ้นท์สั่งให้นั่งดูอยู่เฉยๆ ห้ามถามห้ามปริปากพูดและห้ามออกความเห็นใดๆ ทั้งสิ้น เพื่อทำให้ตัวนายแบบเสียสมาธิน้อยที่สุด
คอนเซ็ปต์ที่จะถ่ายวันนี้คือก่อนแช่ออนเซ็น พื้นที่ว่างหน้าเตียงถูกเช็ตให้เป็นห้องเปลี่ยนชุด เอฟใช้ฉากไม้ที่ยืมมาจากเพื่อนภาคฟิล์มเมื่อหลายวันก่อนทำเป็นผนัง มีชั้นวางเล็กๆ สำหรับตะกร้าใส่ผ้า อาจจะดูไม่สมจริงมาก แต่เมื่อใช้มุมกล้องกับแสงเข้าช่วยก็พอหลอกให้คนดูเชื่อได้ อย่างน้อยก็ทัพคนหนึ่งที่บอกว่าสวยตอนลองถ่ายฉากให้ดู
ปกติเพ้นท์จะเปลี่ยนเสื้อผ้าหน้าฉาก แต่พอมีทัพเข้ามาดูด้วยกลับเขินอายจนต้องหอบชุดเข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำ แม้ก่อนหน้านี้จะเคยแก้ผ้าต่อหน้าทัพมาแล้ว แถมตอนถ่ายก็ต้องปลดเปลื้องเสื้อผ้าจนโป๊อีกอยู่ดี
เซ็ตฉากเสร็จ เตรียมกล้องพร้อม นายแบบเปลี่ยนชุดเรียบร้อยก็พร้อมถ่าย เพ้นท์ที่อยู่ในชุดยูกาตะเดินเข้าฉาก เขาสูดลมหายใจเข้าแล้วค่อยๆ ผ่อนออก พยายามไม่มองไปที่แขกไม่ได้รับเชิญ แต่ด้วยความกว้างอันน้อยนิดของห้องต่อให้ไม่อยากมองก็ยังเห็นอยู่ดี
"พร้อมนะมึง" เอฟให้สัญญาณ ตั้งกล้องเตรียมถ่าย มองนายแบบผู้ยั่วยวนผ่านเลนส์ และกดชัตเตอร์เมื่ออารมณ์ถูกสื่อสารผ่านทางร่างกาย
เพ้นท์โพสท่าไปเรื่อยๆ ตามที่ได้บรีฟกับเอฟเอาไว้ เซ็ตนี้เน้นแผ่นหลังและขา นายแบบผู้รับบทบาทชายที่ต้องการเข้าไปแช่ออนเซ็นค่อยๆ ปลดโอบิออกที่พันรอบสะโพกออก ก่อนจับมันชูไว้ข้างตัวแล้วปล่อยให้หลุดมืออย่างช้าๆ
"ดีครับ สวย" ตากล้องกดชัตเตอร์ไม่หยุด มีขยับเปลี่ยนมุมบ้างให้มุมมองของรูปดูแตกต่างกันไป
ผิดกับคนขอมาดูงานที่เอาแต่นั่งนิ่งจ้องตาไม่กะพริบ ขนาดตอนมีเสื้อผ้าอยู่บนตัวยังดูแล้วตื่นเต้นขนาดนี้ ถ้าถอดออกหมดแล้วทัพไม่อยากนึกถึงสภาพตัวเองเลยให้ตาย เขาขอจองห้องน้ำไว้เลยก็แล้วกัน
ถัดจากโอบิก็ถึงคิวยูกาตะสีกรมท่าที่ด้านหน้าถูกแหวกออกพร้อมจะทำให้มันหลุดออกจากตัว เพ้นท์ต้องใช้ความพยายามในการตั้งสมาธิอย่างมาก โชคดีที่งานนี้ส่วนใหญ่ต้องหันหลังให้กล้อง ไม่ต้องคอยสบตากับทัพที่ไม่รู้ตอนนี้กำลังใช้สายตาแบบไหนมองอยู่ ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่กล้ากรีดกรายแบบนี้แน่
"ค่อยถอดช้าๆ ค้างไว้ที่ไหล่แบบนั้น ดี สวย" เอฟพูดกำกับขณะที่มือคอยปรับแสง ซูมเข้าออก ขยับเปลี่ยนมุมแล้วกดชัตเตอร์
ยูกาตะสีกรมท่าถูกถอดค้างไว้อยู่ที่ต้นแขน โชว์หัวไหล่กับต้นคอขาวๆ เพ้นท์ทำทีเป็นเอี้ยวหน้ากลับมาเล็กน้อย ปากเผยอ สายตามองไปด้านข้างแต่ไม่โฟกัสที่ใด เอฟเลยกดถ่ายไปทั้งแบบที่เห็นหน้าและเห็นแค่ช่วงปาก เสร็จแล้วจึงบอกให้นายแบบเปลี่ยนท่าได้
"ถอดได้เลย"
คนที่มีปฏิกิริยากับคำนี้คือทัพแทนที่จะเป็นเพ้นท์ เขากลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอ สายตาโฟกัสที่ต้นคอซึ่งเป็นเหมือนจุดสตาร์ท พร้อมแล้วกับการสำรวจเรือนร่างที่น่าหลงใหลนั้นอีกครั้ง ถ้าไม่ติดที่ว่า...
"มึงจะพักก่อนมั้ย" คุณตากล้องดันเบรกเอาไว้ก่อน
"ไม่เป็นไรมึง ถ่ายต่อเลย จะได้เสร็จๆ"
"โอเค"
หมดช่วงโฆษณาห้าวินาที ทัพกลับมาตั้งสมาธิกับการรอชมแผ่นหลังที่ครั้งก่อนเขาไม่มีโอกาสได้สำรวจให้ถี่ถ้วนนัก สายตากลับไปโฟกัสที่ต้นคอเหนือขอบยูกาตะ ก่อนจะไล่มองตามลงเมื่อเรื่อยๆ เมื่อผ้าสีกรมท่าค่อยๆ หลุดออกจากตัวคนใส่แล้วหยุดอยู่ที่สะโพก เขาล่ะอยากลองเอาหน้าเข้าไปแนบหลังขาวๆ นั่นชะมัด อยากรู้ว่าผิวจะนุ่มเหมือนที่ตาเห็นหรือเปล่า
เสียงชัตเตอร์ดังรัว ไม่ต่างกับก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายของนายแบบและคนดูที่เต้นดังจนได้ยินเสียงตึกตัก ทัพไม่อาจละสายตาไปจากเรือนร่างตรงหน้าได้เลย เขามองมันด้วยความรู้สึกอยากจะกลืนกิน เป็นเสือนักล่าที่อยากลองชิมเนื้อกวางตัวน้อยๆ นั่นดูสักครั้งว่าจะหอมอร่อยสักแค่ไหน ฟุ้งซ่านมากจนต้องตบหน้าเตือนสติตัวเองเบาๆ
"มึงปล่อยให้ชุดลงมากองที่ตีนเลย กูจะถ่ายขาต่อ"
สิ้นคำของตากล้องยูกาตะสีกรมท่าก็ล่วงลงมากองที่เท้า เรียวขาสวยไร้ขนเผยโฉมให้เห็น สายตาทัพที่ยังค้างอยู่ที่ช่วงสะโพกไล่ต่ำตามลงมา แต่กลับหยุดอยู่ที่บั้นท้ายกลมภายใต้กางเกงในตัวจิ๋วที่เห็นแก้มก้นโผล่ออกมานิดหน่อย แม้จะเคยเห็นรูปที่โป๊กว่านี้มาแล้วแต่แบบนี้มันจะโป๊เกินไปหรือเปล่า แล้วก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าตากล้องอย่างเอฟทนได้ยังไง หรือมันเป็นพวกไร้อารมณ์ทางเพศกัน
"ก้มเก็บชุดเลย พับแล้วก็วางไว้ในตะกร้า"
ได้ยินคำสั่งต่อไปของตากล้องทัพก็หมดความอดทน อยู่ๆ ก็ลุกขึ้นยืนจนเอฟกับเพ้นท์หันมามอง
"กูขอไปสูบบุหรี่ที่ระเบียงนะ" พูดจบก็เดินผ่านหลังฉากไปที่ระเบียง โดยไม่สนใจที่จะหันมองเพ้นท์เลยสักนิด
เอฟยิ้มล้อทันทีเมื่อประตูมุ้งลวดที่ระเบียงหลังห้องปิดลง เห็นเพื่อนสนิทหน้าแดงลามไปยันหูก็เดาได้ไม่ยากว่าอาการแบบนี้เป็นอะไร พากันเขินทั้งคนดูและคนถูกถ่าย เผลอๆ ไอ้คนดูมันจะอาการหนักจนอึดอัดแล้วด้วยซ้ำ เห็นแล้วก็ชักเป็นห่วงงานถ่ายคู่ เป็นแบบนี้แล้วจะรอดไหม
"ถ่ายต่อได้ยัง" เอฟเรียกสติเพ้นท์ที่เอาแต่ไปมองที่ระเบียงให้กลับมา คนขี้ตกใจสะดุ้งเบาๆ ก่อนพยักหน้ารับ ทัพออกไปแบบนี้ก็ดี จะได้มีสมาธิกับงานขึ้นมาหน่อย
สูบบุหรี่เสร็จกลับเข้ามาในห้องอีกทีสองเพื่อนรักก็ถ่ายงานกันเสร็จแล้ว เพ้นท์เดินออกมาจากห้องน้ำในชุดนักศึกษา ขณะที่เอฟกำลังเก็บฉากและเคลียร์สถานที่
"ไงมึง ห้องน้ำว่างแล้ว" เอฟแซวทันที พยักพเยิดไปยังห้องน้ำที่เพ้นท์เพิ่งเดินออกมา
"ไม่เป็นไรว่ะ ยังไหว ว่าแต่มึงไม่รู้สึกอะไรจริงๆ เหรอวะ" อดถามไม่ได้เพราะยังข้องใจไม่หาย
"กูเริ่มจากการแกล้งมันมั้งเลยไม่รู้สึกอะไร แล้วแม่งก็เพื่อนไง คิดไม่ลง"
"นับถือเลย"
"ถ้ากูคิดมึงคงหมดสิทธิ์ไปแล้วทัพ"
"แน่ใจ?"
"อย่างน้อยกูก็ได้เห็นอะไรๆ มากกว่ามึง"
"ไม่ต้องมาข่ม มึงได้กอดได้จูบอย่างกูมั้ยล่ะ"
"พวกมึงพูดอะไรช่วยเห็นใจกูบ้าง" เพ้นท์ขัดขึ้นอย่างสุดจะทน แต่ดูเหมือนจะขัดคำโอ้อวดของรูมเมทตัวเองช้าไปนิด อีกอย่างสองคนนี้ฟังกันเสียที่ไหน
"เดี๋ยวมึง ได้จูบแล้วเหรอวะ" เอฟถามกลับหน้าตาตื่น ก็พอรู้ว่ารูมเมทคู่นี้มันมีอะไรแปลกๆ แต่ไม่คิดว่าจะเกินเลยไปถึงขั้นนั้นแล้ว
ทัพไม่ตอบ เขายักคิ้วไหวไหล่ตามประสาคนกวนประสาท ส่งสายตาให้เป็นที่รู้กันระหว่างชายหนุ่มผู้ล่า คนที่ทนดูไม่ได้เลยเดินไปคว้ากระเป๋าบอกลาแล้วออกจากห้องไป
"กูกลับแล้วนะ"
"แต่งรูปเสร็จเดี๋ยวกูส่งไปให้"
ปัง!
เสียงประตูปิดแทนคำตอบ ที่เหลือสองคนในห้องพากันขำ อาการแบบนี้แค่เขินแล้วอารมณ์แปรปรวนธรรมดา เข้าไปชวนคุยด้วยอีกสักพักเดี๋ยวก็หายเอง
"กูไปนะ"
"คืนนี้จะทำอะไรก็เบาๆ มือนะมึง เดี๋ยวเพื่อนกูพัง"
"พูดอย่างกับจะได้ทำง่ายๆ"
"กูเชื่อในตัวมึง"
ทัพยิ้มตอบก่อนเดินออกจากห้องไป
เอฟมองบานประตูที่ปิดลงแล้วยิ้มกับตัวเอง ที่พูดไปแบบนั้นเพราะเขาเชื่อว่ากลับห้องไปทัพมันคงไม่ปล่อยให้เพ้นท์นอนหลับได้อย่างสบายใจแน่ ถึงขั้นจูบแล้วอย่างอื่นคงตามมาในไม่ช้า ยังไงคงต้องรอดูต่อวันพรุ่งนี้ ถ้าเพื่อนเขายังไปเรียนไหว แสดงว่ามันยังปลอดภัยดีอยู่
ทัพตามเพ้นท์ทันตอนออกมาถึงหน้าหอพอดี เขารีบเดินไปยืนขนาบข้าง มองคนที่ยังปั้นหน้าบึ้งเดินคอตรงมองไปด้านหน้าแล้วก็อดยิ้มไม่ได้
"วันนี้กินข้าวที่ไหนดี" จำได้ว่าหน้าปากซอยมีของกินขายอยู่เพียบ ตอนนี้ใกล้หกโมงเย็นท้องกำลังหิวได้ที่
"ไม่กิน ไม่มีอารมณ์"
"แต่กูมีนะ"
เพ้นท์หันขวับมามอง ตั้งแต่ในห้องเอฟแล้ว ยังไม่จบสินะเรื่องนี้
"หมายถึงกูหิวไง มึงไม่หิวเหรอทำงานมาเหนื่อยๆ"
"มันก็ไม่ได้เหนื่อยขนาดนั้นมั้ย"
"แต่ทำไมกูเหนื่อย"
"ไอ้ทัพ ไอ้สัด หยุดกามซักวินาทีเถอะ"
"กูไปกามตอนไหน"
"สาบานว่ามึงไม่รู้"
ทัพยิ้มอย่างเดียวไม่ตอบ ไม่สาบานด้วยเพราะคิดอยู่จริงๆ เป็นใครจะอดใจไม่คิดไหวที่ได้เห็นภาพสวยๆ งามๆ แบบนั้น ยิ่งเป็นคนที่ชอบแล้วด้วยยิ่งต้องคิด คิดว่าคืนนี้จะนอนกอดท่าไหนดี
"เพราะแบบนี้ไงกูถึงไม่อยากให้มึงมาดู"
"กูก็อยู่เงียบๆ ตามที่มึงบอกแล้วนะ แถมยังดูไม่จบอีก"
"ก็มึงมันหื่น"
"อันนี้ยอมรับ"
"หมดคำจะพูดกับมึงแล้วเนี่ย"
"ไม่ต้องพูดก็ได้ ยอมให้กูกอดก็พอ"
ในเมื่อเถียงไม่ได้เพ้นท์เลยทุบเข้าที่หลังคนหื่นกามไปเต็มแรงจนเผลอร้องเสียงหลง ความจริงเขาอยากจะทำมากกว่านี้ด้วยซ้ำ แต่เดี๋ยวคนอื่นเห็นจะหาว่าเขาเป็นพวกชอบใช้ความรุนแรง ถ้าอยู่ที่หอนะจะถีบให้หงายเลย
"โอเคๆ ไม่แกล้งแล้ว สรุปมึงจะกินอะไร เดี๋ยวเลี้ยงเอง" ทัพยกมือยอมแพ้ อยู่ในที่สาธารณะแบบนี้เขาเสียเปรียบเพราะเอาคืนไม่ได้
"ตามสั่งป้าเหลียง"
"กินที่นี่หรือสั่งกลับหอ"
"กินที่นี่แหละ ขี้เกียจล้างจาน"
"โอเคครับ" ทัพรับคำแล้วยิ้มกว้าง แค่นี้คนอารมณ์บูดก็เลิกทำหน้าตึงได้แล้ว
น่าเสียดายที่คืนนี้ทัพถูกสองสหายชวนออกมาเที่ยวเลยไม่มีโอกาสได้ทำสิ่งที่คิดไว้กับเพ้นท์ตามตั้งใจ หลังจากกินข้าวด้วยกันเสร็จก็แยกกันที่ร้านตามสั่ง แถมยังต้องคอยตอบคำถามเพื่อนอีกว่าเพราะอะไรถึงได้โดดเรียนคาบบ่าย
ร้านเดิม โต๊ะเดิม บรรยากาศเดิมๆ หลังจากสั่งเครื่องดื่มกับกับแกล้มมา นั่งฟังเพลงพอให้ผ่อนคลายทัพก็เริ่มถูกสอบสวน ซึ่งเขาก็ยอมรับสารภาพแต่โดยดี
"กูไปหาเพ้นท์มา"
"นั่นไง กูเดาผิดที่ไหน" จิวตบโต๊ะฉาดใหญ่ รู้สึกภูมิใจในตัวเองขึ้นมา ทั้งที่เรื่องนี้ไอทีก็เดาได้ไม่ยากเหมือนกัน
"เดท?" ไอทีถามขึ้นมาสั้นๆ ขณะกำลังถ่ายรูปส่งให้แฟนเหมือนทุกที
"ไม่ใกล้เคียงเท่าไร"
"อะไร ยังไง เล่ามา" จิวถามต่อ มีความอยากรู้อยากเห็นเต็มเปี่ยม
"ไม่ใช่เรื่องที่พวกมึงต้องรู้"
"พูดซะกูอยากรู้ยิ่งกว่าเดิม แล้วไอ้นี่ก็มัวแต่ถ่ายรูปอยู่ได้ หายเครียดแล้วนี่ เพื่อนกลายเป็นหมา" บอกกับทัพแล้วจิวก็หันไปว่าไอทีต่อ แต่คนโดนว่าไม่ได้สนใจนัก
ทัพมองไอทีที่กลับมายิ้มแย้มอีกครั้งหลังจากรู้สาเหตุที่ทำให้พักนี้มิ้มดูแปลกไปแล้วก็นึกขำ มันยังขยันถ่ายรูปตัวเองส่งให้แฟนดูเหมือนเดิม แม้จะโดนเมินบ้างก็ไม่บ่นเพราะมีแผนจะเคลียร์ปัญหากันอยู่แล้ว ไอทีรักแฟนมาก แล้วก็รักเพื่อนมากเช่นกัน แต่ถ้าเขาเป็นแฟนกับเพ้นท์คงไม่ทำตัวน่ารักมุ้งมิ้งเหมือนมันแน่
"เอาเป็นว่าตอนนี้กำลังไปได้ดี" ทัพตอบไปแบบกลางๆ กันเพื่อนผู้ใส่ใจถามซอกแซกไปมา อย่างน้อยเขาก็รู้ว่าอีกฝ่ายมีใจเหมือนกัน แต่ไม่อยากรีบร้อนทำตัวเป็นเจ้าของเกินไป
"ต่อไปกูจะกลายเป็นชายโสดคนเดียวของกลุ่มใช่มั้ย กูจะไม่โดนทิ้งใช่มั้ยเพื่อน"
"แต่ถ้ามึงยังทำตัวน่ารำคาญแบบนี้อาจจะโดนทิ้งก็ได้" เป็นไอทีที่สวนกลับมา เขาวางมือถือไว้บนโต๊ะหลังจากคุยกับมิ้มเสร็จ ตั้งท่าพร้อมที่จะต่อกรกับเพื่อนปากเสีย
"อย่างที่ไอทีพูดไป"
"รุมกูเลยทีนี้"
"งั้นมึงควรหยุดเสือก"
"เพื่อนก็ต้องเสือกเรื่องเพื่อนหรือเปล่าวะ"
"งั้นเรามาเสือกเรื่องจิวกันดีกว่า" ไอทีเสนอขึ้นมาด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม แต่เป็นรอยยิ้มที่น่ากลัวเกินกว่าจะทนมอง
"เป็นความคิดที่ดี"
"เอาเลยจ้า เชิญตามสบาย" จิวบอกด้วยสีหน้าท่าทางไม่แยแส คนอย่างเขาไม่ได้มีเรื่องให้สอดรู้มากมายขนาดนั้น ผิดกับมันสองคนที่ปัญหาเยอะเหลือเกิน โดยเฉพาะปัญหาชีวิตคู่
ทัพกับไอทีมองหน้ากันแล้วขำ ก็แค่พูดแหย่เพื่อนไปอย่างนั้นเพราะพวกเขาไม่ใช่สายสอดรู้สอดเห็นอยู่แล้ว อีกอย่างชีวิตจิวไม่ได้มีเรื่องให้น่ารู้เท่าไร สู้เอาเวลาไปห่วงเรื่องของตัวเองดีกว่า
TBC
ตอนนี้ตั้งเก้าหน้าแน่ะ แอบยาว(ยาวสำหรับเราแล้วจริงๆ ฮ่าๆๆ)
เป็นยังไงบ้างคะกับยูกาตะ ไหวมั้ยทัพไหวม้ายยยย
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ เจอกันใหม่ตอนหน้าค่า
หัวข้อ: P H O T O (x) ความลับในภาพถ่าย ▬ Photo(S1) ▬ [28/08/2018] (อ่าน 170266 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก