Photo(10)
หน้าจอคอมพิวเตอร์เปิดสว่างในห้องที่มีเพียงแสงจากดวงอาทิตย์ส่องผ่านผ้าม่านสีขาว เจ้าของห้องตัวเล็กที่เพิ่งกลับมาถึงโดนสิ่งนั้นดึงดูดให้ก้าวเท้าเข้าไปหา นั่งลงที่เก้าอี้มือวางบนเม้าส์แล้วเลื่อนดูสิ่งที่โชว์อยู่บนหน้าจอโดยลืมคิดไปเลยว่าสมควรทำหรือไม่
เพียงเพราะเห็นว่าเป็นรูปในโฟลเดอร์ Morning Babe
เลื่อนดูรูปไปได้สักพักมิ้มก็หันซ้ายหันขวาด้วยความงุนงง เมื่อคนที่กลับมาถึงห้องก่อนเขาไม่มีวี่แววว่าจะอยู่ที่นี่ มีเพียงคอมพิวเตอร์กับมือถือที่เปิดรูปลักษณะเดียวกันทิ้งไว้ ต่างเพียงแค่รูปในมือถือถูกเปิดในอินสตาแกรมที่มีชื่อเดียวกับโฟลเดอร์คอมฯ รูปที่มีคนกดไลค์หลายร้อย แต่เขากลับไม่เคยรู้ว่าก่อนว่าแฟนตัวเองมีไอจีนี้ด้วย
แบบนี้มันหมายความว่ายังไงกัน
"อ้าวมิ้ม กลับมาแล้วทำไมไม่เปิดไฟ" ไฟในห้องสว่างขึ้นพร้อมกับการมาของเจ้าของห้องอีกคน ไอทีแกล้งทำหน้าฉงน ผิดกับอีกคนที่รีบลุกจากเก้าด้วยอาการลุกลี้ลุกลนจนคนมองนึกขำในใจ
"ทีไปไหนมา"
"ลงไปเซเว่น ซื้อของนิดหน่อย" บอกพร้อมกับชูถุงในมือให้ดูก่อนวางมันไว้บนโต๊ะ
มิ้มพยักหน้ารับ ก้าวถอยห่างจากโต๊ะ รู้สึกโล่งใจได้แป๊บเดียวที่ไม่โดนทักเรื่องที่เขาใช้คอมฯ โดยไม่ได้ขอก็ถูกจู่โจมจากด้านหลัง เมื่อไอทีก้าวเร็วๆ เข้ามาหาแล้วกอดเอาไว้
"เห็นรูปแล้วใช่มั้ย"
เสียงที่กระซิบถามทำให้มิ้มรู้สึกเสียวสันหลังวาบจนขนลุก รู้ว่าไอทีคงไม่ทำอะไรเขา แต่เพราะผิดที่แอบดูเลยเกิดอาการกลัวไปเอง
"มิ้ม ตอบที"
"อืม เห็นแล้ว"
"มิ้มคิดว่าไง"
"จะให้คิดอะไร"
"คิดว่ามิ้มถ่ายรูปแล้วออกมาดูดีไง"
คนฟังไม่ค่อยเข้าใจคำพูดของทีนัก ว่าตัวเขากับรูปในโฟลเดอร์นั้นเกี่ยวข้องกันยังไง หรือไม่อาจจะพูดถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ที่โดนแอบถ่ายตอนหลับ
"ก็คงงั้นมั้ง ถ้าเป็นทีถ่าย"
"เหมือนรูปในโฟลเดอร์นั่นใช่มั้ย"
มิ้มมองไปยังหน้าจอคอมฯ ที่เปิดรูปในโฟลเดอร์ค้างเอาไว้ มันคือตัวปัญหาที่ทำให้เขายังค้างคาใจจนมาถึงทุกวันนี้ รูปพวกนั้นที่ไม่รู้ว่าไอทีไปถ่ายใครมา รูปที่เขาพยายามถามหาที่มาแบบอ้อมๆ แต่ก็ยังไม่ได้คำตอบอยู่ดี แล้ววันนี้ยังมาบอกว่าเขาดูดีเหมือนรูปพวกนี้อีก อารมณ์เลยชักจะร้อนขึ้นมานิดหน่อย
"นั่นไม่ใช่รูปเรา"
ไอทีเกือบหลุดหัวเราะเมื่อได้ฟังเสียงห้วนๆ ตอบกลับมา ในที่สุดก็ยอมพูดสักที
"ทำไมจะไม่ใช่รูปมิ้ม"
"เราไม่เคยถ่ายรูปแบบนี้"
"ก็ใช่ดิ เพราะทีเป็นคนถ่าย"
คนในอ้อมกอดเอี้ยวทั้งตัวหันมามอง ไอทีอมยิ้มบางๆ คลายอ้อมกอดออก ถึงคราวที่ต้องอธิบายให้รู้เรื่อง และคุยกันอย่างจริงจัง
"ทีคิดว่ามิ้มจะรู้ตัวแล้วเสียอีก"
"รู้อะไร สรุปมันยังไง"
"ถ้ามิ้มยอมบอกว่าโกรธทีเรื่องรูปพวกนี้ตั้งแต่แรก เราก็คงไม่ต้องกังวลกันอยู่แบบนี้หรอก แต่ตอนนี้ทีแล้วรู้นะว่ามิ้มเป็นอะไร จะสารภาพความผิดทั้งหมดแล้วครับ"
ไอทีหยิบมือถือที่วางอยู่บนโต๊ะคอมฯ ก่อนคว้าข้อมือคุณแฟนตัวเล็กให้เดินตามไปนั่งด้วยกันที่โซฟา มิ้มยังคงเอาแต่เงียบไม่พูดไม่จา จับให้นั่งตรงไหนก็นั่ง จะกอดจะวอแวยังไงก็ไม่เคยขัด เพราะมัวแต่โฟกัสถึงสิ่งที่ไอทีกำลังจะพูดมากกว่าห่วงว่าตัวเองจะถูกทำอะไร
ทั้งสองนั่งเบียดกันจนอีกนิดจะนั่งตักกันได้ ไอทียังคงมีรอยยิ้มบางๆ แต่งแต้ม ผิดกับมิ้มที่ทำหน้าเครียดจนคิ้วผูกโบว์ โดยเฉพาะตอนที่ไอทีเปิดอินสตาแกรมของ Morning Babe ให้ดู
"ทีไม่รู้ว่าจะเริ่มเล่ายังไงดี แต่เอาเป็นว่าทีอยากให้มิ้มดูนี่ มันเป็นไอจีที่ทีเอาไว้ลงรูป เป็นรูปมิ้มที่ทีเป็นคนถ่ายเอง"
มิ้มรับมือถือที่ไอทียื่นให้มาถือไว้ มองรูปทั้งหมดที่โชว์อยู่ซึ่งเขาเคยเห็นมันมาแล้ว แล้วอยู่ๆ จะมาบอกว่ารูปพวกนี้คือตัวเขาใครจะไปเชื่อ เขาไม่เคยถ่ายรูปอะไรแบบนี้สักหน่อย
"มันไม่ใช่รูปเรา"
"ทำไมจะไม่ใช่" ทำไมถึงดื้อไม่ยอมฟัง
"เราไม่เคยถ่าย"
"บอกแล้วไงว่าทีเป็นคนถ่าย ทีแอบถ่ายตอนมิ้มหลับ ทีถ่ายตอนเช้าหลังจากคืนที่เรามีอะไรกัน เพราะทีชอบเวลาที่ตื่นมาแล้วเห็นมิ้มนอนอยู่ข้างๆ ทีเลยอยากเก็บรูปพวกนี้ไว้ แต่ถ้าขอมิ้มก็คงไม่ให้ถ่ายใช่มั้ย"
คำสารภาพแสนตรงไปตรงมาทำเอาคนฟังเลือดสูบฉีดดีเป็นพิเศษ มิ้มรู้ตัวว่ากำลังหน้าแดง เขาไม่ได้เขินเรื่องกิจกรรมบนเตียง แต่เขินเพราะรูปที่ถูกถ่ายจากหลังทำเรื่องอย่างว่าไปมากกว่า แค่ถ่ายไว้ไม่พอยังเอาไปลงโซเชียลอีก เป็นแบบนี้เขาควรจะเชื่อดีไหม
"โกรธใช่มั้ยเนี่ย หน้าแดงหมดแล้ว"
มิ้มเหลือบมองไอทีที่เริ่มทำเสียงกระเง้ากระงอดใส่ มองรูปเหล่านั้นแล้วก็ยังทำใจเชื่อไม่ได้ รูปพวกนี้ใช่ตัวเขาจริงๆ เหรอ มันสวยก็จริงแต่ไม่เห็นหน้าสักรูป ย่อมพิสูจน์ไม่ได้
"ทีพิสูจน์ได้มั้ยว่าเป็นรูปเราจริงๆ"
ทั้งดื้อ ทั้งหัวแข็ง จนไอทีอยากจะจับฟัดแรงๆ แล้วบังคับให้ยอมรับมันเสียตอนนี้
เรื่องพิสูจน์ว่าใช่หรือไม่มันไม่ใช่เรื่องยาก ก็ในเมื่อคือคนเดียวกันแล้วคนในรูปจะกลายเป็นคนอื่นไปได้ยังไง ถ้ามิ้มอยากให้พิสูจน์ เขาก็จะพิสูจน์ให้ตามต้องการ
ไอทีกดเลือกรูปขึ้นมาหนึ่งรูป มันคือรูปเดียวที่เห็นใบหน้าตั้งแต่ดวงตาโผล่พ้นผ้าห่มออกมา เปลือกตานั้นปิดสนิทแถมยังถูกปิดด้วยผมหน้าม้าสีดำ แม้จะดูยากแต่ถ้ารู้จักกันจริงยังไงก็ต้องดูออกว่าเป็นใคร
"รูปนี้ เหมือนมั้ย" เลือกรูปได้ก็โชว์ให้มิ้มดู ไอทีตั้งใจเลือกรูปที่เห็นหน้า เผื่อคนที่บอกว่าไม่ใช่รูปตัวเองจะจำได้บ้าง
"เห็นแต่ตาใครจะไปรู้"
"ถามจริง มิ้มรู้จักหน้าตาตัวเองมั้ยเนี่ย"
กำปั้นหนักๆ ทุบเข้าหนึ่งทีจนไอทีต้องยกมือขึ้นลูบแขน เห็นตัวเล็กแบบนี้ถ้ามิ้มคิดจะสู้ขึ้นมาจริงๆ บอกเลยว่างานหนักเอาการ
"ใครจะไม่รู้จักหน้าตัวเอง"
"ก็เนี่ย หน้าตัวเองแท้ๆ มิ้มยังไม่รู้จักเลย"
มิ้มง้างมือทำท่าจะฟาดอีกรอบ คราวนี้ไอทีไหวตัวทันเลยรีบคว้าเอาไว้ก่อนจะต้องเจ็บตัว
"ลองดูดีๆ"
"อืม"
"เหมือนหรือยัง"
"อืม"
"ทีนี้เชื่อหรือยังว่าใช่ตัวเอง"
"รูปนี้อาจจะใช่ แต่รูปอื่นก็ไม่แน่ไง" มิ้มเชื่อ แต่ยังไม่ร้อยเปอร์เซ็นต์ ความจริงเขาเชื่อตั้งแต่ที่ไอทีพูดครั้งแรกแล้ว หรือไม่อาจจะเริ่มลังเลในความคิดตัวเองตั้งแต่ที่โดนแอบถ่ายครั้งก่อนแล้วก็ได้ แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังอยากได้รับการพิสูจน์ให้สบายใจอยู่ดี
"งั้นถอดเสื้อผ้าเลย"
"ถอดทำไม" ถามออกไปอย่างตกใจเมื่ออยู่ๆ ไอทีก็สั่งออกมาแบบไร้เหตุผล
"จะเทียบให้ดูทุกจุดไงว่าใช่หรือไม่ใช่ มิ้มจะถอดเองหรือจะให้ทีถอด"
"ต้องทำถึงขนาดนี้เลยเหรอ"
"มิ้มบอกให้ทีพิสูจน์เองนะ"
เกิดการต่อสู้กันทางสายตาขึ้นมาชั่วขณะ มิ้มยังหวั่นใจแต่สุดท้ายก็ยอมปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาออกเอง ส่วนไอทีก็เปิดหารูปที่พอจะเอามาเทียบได้ อย่างเช่นรูปหัวไหล่หรือไม่ก็ขาที่บนผิวขาวๆ พอจะมีตำหนิหรือสัญลักษณ์ให้เทียบกันได้บ้าง
มิ้มถอดเสื้อนักศึกษาออกแล้วถือมันไว้ในมือ มองไอทีที่กำลังเลื่อนหารูปมากมายที่เคยโพสต์ไว้ เห็นแบบนี้แล้วก็ชักจะเขินขึ้นมาอีกรอบ ไม่รู้ว่าต้องแอบถ่ายมานานแค่ไหนถึงมีรูปลงไว้เยอะขนาดนี้ หรือจะคิดอีกอย่างคือพวกเขาต้องเคยกอดกันสักกี่ครั้งไอทีถึงได้รูปพวกนี้มา
แต่ทางที่ดีคืออย่าไปนับมันเลย
รูปที่สองที่ไอทีเลือกมาคือรูปที่เห็นไหล่ซ้ายด้านหลัง ตรงนี้มีขี้แมลงสามจุดเรียงกันเหมือนกลุ่มดาว เขายื่นมือถือให้มิ้มดูและหวังว่าคุณแฟนจอมดื้อจะเชื่อกันสักที
"รู้ใช่มั้ยว่าตัวเองมีกลุ่มดาวอยู่ตรงนี้"
"กลุ่มดาวอะไร" มิ้มขมวดคิ้วใส่ไม่เข้าใจมุก
"ดาวไถ"
"ทำไมต้องดาวไถ" คำถามซื่อๆ มาพร้อมกับหน้าตาฉงนสงสัยเหมือนเด็ก มันน่ามันเขี้ยวจนไอทีอยากฟัดแก้มแรงๆ แล้วจูงมือไปเที่ยวท้องฟ้าจำลองด้วยกัน แต่ตอนนี้คงต้องอธิบายมุกกลุ่มดาวของเขาให้คุณแฟนเข้าใจก่อน
"ตรงนี้ ขี้แมลงวันเรียงกันสามจุดเหมือนกลุ่มดาวไถ อย่าบอกนะว่าไม่รู้ว่าที่ไหล่ซ้ายมีขี้แมลงวัน"
"รู้ดิ" มิ้มรู้เพราะเคยส่องกระจก เขายังคิดว่าแปลกดีด้วยซ้ำที่มันเรียงกันแบบนี้
"แล้วทีนี้เชื่อหรือยังว่าเป็นรูปตัวเอง"
มิ้มหลบตาทำเป็นเสมองไปทางอื่น รู้สึกอายที่งี่เง่าไม่เข้าท่า เพราะไม่อยากชวนทะเลาะเลยไม่เคยพูด คิดว่าเก็บทุกอย่างไว้ที่ตัวเองแล้วมันจะดีขึ้นซึ่งไม่ใช่เลยสักนิด หงุดหงิดที่ไม่เชื่อใจแฟน ยึดติดกับความคิดของตัวเองเกินไป สุดท้ายเลยได้แต่กางเสื้อนักศึกษาในมือขึ้นมาคลุมตัวไว้เพราะคงไม่ต้องพิสูจน์มากไปกว่านี้แล้ว เขาสำนึกผิดแล้ว
"เชื่อแล้ว ขอโทษ" เอ่ยเสียงแผ่วเมื่อหันกลับมาสบตา
ไอทีไม่ได้โกรธ ไม่เคยโกรธเลยด้วยซ้ำ เขายกมือขึ้นลูบหัวคนที่กำลังทำหน้าจ๋อยสนิทอย่างนึกเอ็นดู เมื่อได้ความเชื่อใจกลับมาเขาก็สามารถยิ้มได้อย่างสบายใจ แต่จะให้ปล่อยผ่านไปเลยก็คงไม่ใช่เรื่อง โทษฐานที่ทำให้ Morning Babe สุดที่รักของเขาซบเซาอยู่หลายวันยังไงก็ต้องถูกลงโทษ
"ทีไม่โกรธ แต่มิ้มต้องถูกลงโทษนะ"
"ลงโทษอะไร"
ไอทียังเอาแต่ยิ้ม เขาลุกขึ้นไปหยิบกล้องกับขาตั้งมาวางหน้าโซฟา เริ่มปรับตั้งค่าต่างๆ ตามที่ต้องการเสร็จ โดยที่มิ้มได้แต่มองตามด้วยความสงสัยว่าจะโดนลงโทษอะไรกันแน่
"เอากล้องมาทำไม"
"เอามาถ่ายมิ้ม"
"ถ่ายทำไมอ่ะ ไม่เอา"
"ลงโทษไง แต่ไม่ได้ถ่ายมิ้มคนเดียว ถ่ายทีด้วย"
"วิดีโอเหรอ ทีจะถ่ายไปทำไม"
"แค่ภาพนิ่งครับ"
ถึงมิ้มจะยังดูสับสนแต่ไอทีเลือกที่จะไม่อธิบายอะไรต่อให้มันยืดยาว เขากดชัตเตอร์เดินกลับมาที่โซฟา นั่งหันข้างให้กล้อง ถอดเสื้อออกรวมถึงโยนเสื้อที่มิ้มใช้คลุมตัวอยู่ออกไปข้างโซฟา ก่อนจะรวบเอวคุณแฟนตัวเล็กให้ปืนขึ้นมานั่งตัก แล้วปล่อยให้เสียงชัตเตอร์ดังไปเรื่อยๆ
เพียงแค่จูบเท่านั้นที่ไอทีคิดไว้ เขาตั้งใจจะลงรูปคู่ดูสักหน่อย ผู้ติดตามหลายคนก็รู้อยู่แล้วว่าคนในรูปถ่ายกับตากล้องนั้นเป็นคนรักกัน หากจะตอบแทนด้วยภาพสุดพิเศษหลังจากหายหน้าหายตาไปหลายวันเขาว่ามันก็เข้าท่าดี
สบตากันอยู่สักพักโดยที่ไอทียังไม่ทันได้ขออะไรมิ้มก็เป็นฝ่ายเข้ามาจูบ คนตั้งรับเองก็ยินดีที่ครั้งนี้จะปล่อยให้คุณแฟนตัวเล็กเป็นคนควบคุม ปากยังไม่ผละออกจากกันมือก็เลื่อนลงไปปลดตะขอกางเกง สัมผัสที่แสนโหยหานั้นทำให้มิ้มลืมไปเสียสนิทว่ามีกล้องตั้งอยู่
"มิ้ม" ไอทีรีบทักเมื่อริมฝีปากถูกปล่อยให้เป็นอิสระ แต่เพียงชั่วครู่เท่านั้นมันก็ถูกครอบครองอีกครั้ง จะตัดใจดันร่างในอ้อมกอดออกก็กลัวว่าอีกคนจะขัดใจ เป็นแบบนี้แล้วคงต้องปล่อยเลยตามเลย
เสื้อผ้าถูกปลดเปลื้องจนหมดสิ้น มิ้มยังคงเป็นคนคุมเกม นั่งอยู่บนตักไอทีเบียดส่วนกลางลำตัวเข้าหา ริมฝีปากประโคมจูบ กอดก่ายให้ผิวกายแนบชิด ขยับตัวเป็นบางจังหวะ ส่งเสียงกระเส่าเมื่อรู้สึกสุขสม และปล่อยให้ร่างกายเคลื่อนไหวไปตามแรงอารมณ์
ไอทีขยำบั้นท้ายนุ่มนิ่มที่ขยับอยู่บนตัวเขาโดยที่ยังไม่ยอมให้สอดใส่ มิ้มชอบการเล้าโลม ชอบให้สัมผัส เขาไม่ได้อยากจะขัดใจแต่เพราะห่างหายมาหลายวันความอดทนจึงเหลือน้อยนิดเต็มที หากยังมัวแต่รีรออยู่แบบนี้มีหวังอกแตกตายก่อนเป็นแน่
"เมื่อไรจะให้ทีเข้าไปสักที"
"รีบเหรอ"
"รีบครับ จะทนไม่ไหวแล้ว" ออดอ้อนทั้งสีหน้าและน้ำเสียง
"แป๊บนึงนะ" กดจูบเบาๆ เป็นมัดจับให้หนึ่งทีก่อนผลักไอทีให้นอนลง
มิ้มใช้น้ำหล่อลื่นเตรียมความพร้อมช่องทางด้านหลังด้วยตัวเอง เป็นภาพสุดแสนยั่วยวนที่คนมองต้องใช้ความพยายามสูงมากในการหักห้ามใจ ทำเพียงนอนมองดูคนใจร้ายที่ปฏิเสธการช่วยเหลือจากเขาอยู่เฉยๆ ทั้งที่อยากจะเอื้อมมือเข้าไปช่วยใจจะขาด แต่เชื่อเถอะว่ามิ้มไม่ปล่อยให้ไอทีรอนานนักหรอก
ยามปกติคุณแฟนตัวเล็กของไอทีนั้นน่ารักอยู่แล้ว พอยามเปลือยกายอยู่ใต้ร่างเขาก็น่ารักขึ้นอีกหลายเท่า และยิ่งน่ารักไปกันใหญ่เมื่อร่างเปลือยเปล่ากำลังขยับร่างกายอยู่บนตัวเขา น่ารักเสียจนอยากจะรักแรงๆ
"ทีรักมิ้มมากนะ"
"มิ้มก็รักทีมากเหมือนกัน"
แรงให้เท่าความรักทั้งหมดที่มี
สองวันให้หลังเอฟก็ส่งรูปทั้งหมดที่แต่งเสร็จเรียบร้อยมาให้เลือก เพ้นท์ตั้งใจจะเลือกตอนรูมเมทไม่อยู่เหมือนทุกที แต่ช่วงนี้ทัพกลับอยู่ติดห้องเป็นพิเศษเลยช่วยไม่ได้ต้องเปิดรูปขึ้นมานั่งเลือกอย่างจำใจ เขาแอบเปิดดูคนเดียวเงียบๆ แอ๊บเนียนว่ากำลังทำงาน แม้มันจะไม่เนียนเลยก็ตาม
"เอฟส่งรูปมาให้แล้วเหรอ" เปิดดูได้แค่สองรูปแรกทัพก็รีบปรี่เข้ามาหา เขาลากเก้าอี้มานั่งข้างๆ ตั้งใจจะดูด้วยแบบเป็นการเป็นงาน โดยไม่คิดจะขออนุญาตแต่อย่างใด
เพ้นท์รีบย่อรูปลงทันที เขาหันมองหน้าทัพด้วยแววตาขอร้อง อยากให้ช่วยเห็นใจกันสักนิด เพราะยังไม่แข็งแกร่งพอขนาดให้ใครมาดูรูปวาบหวิวของตัวเองด้วยกันได้ โดยเฉพาะคนที่อยู่ข้างกันตอนนี้
"ปิดทำไมอ่ะ" แต่ดูเหมือนว่าคำขอทางแววตาจะส่งไปไม่ถึง
"กูขอดูคนเดียวได้มั้ย"
"อย่างกดิ"
"ไม่ได้งก แต่กูเขิน เดี๋ยวเลือกเสร็จแล้วจะให้มึงกู"
"แต่กูอยากดูพร้อมมึงไง จะได้ช่วยเลือก"
"ขอบคุณที่มีน้ำใจ แต่เป็นไรจริงๆ ว่ะ" เพ้นท์ปฏิเสธแบบเด็ดขาด ยกยิ้มขอบคุณขณะที่มือพยายามดันตัวทัพให้ออกห่าง
"กูนั่งเงียบๆ ก็ได้"
"ทัพ"
"เอาน่า ไม่กวนหรอก ไม่แซวด้วย" ทัพจับมือเพ้นท์ออกแล้วกอดไหล่เอาไว้เป็นการยืนยันอย่างแน่วแน่ว่าเขาจะไม่ยอมรอดูทีหลังเด็ดขาด
เพ้นท์หมดปัญญาจะขัด ไม่เอ่ยอนุญาตแต่การไม่ไล่ก็คือการยินยอม ปล่อยให้ทัพนั่งเบียดอยู่ข้างๆ ก่อนจะคลิกขยายรูปที่ดูค้างไว้ให้เต็มหน้าจอ
รูปชายหนุ่มในชุดยูกาตะสีกรมท่าถูกเลื่อนผ่านไปเรื่อยๆ ตามไทม์ไลน์ของเรื่อง ตั้งแต่รูปที่ชุดยังอยู่บนตัวครบถ้วน ตอนที่โอบิถูกถอดออก ยูกาตะที่หลุดจากไหล่ไล่จนถึงสะโพก จนกระทั่งมันถูกออกจากตัว
ความเย้ายวนและน่าหลงใหลถูกสื่อออกมาแม้ไม่เห็นสายตาและสีหน้า ภาพแผ่นหลังที่ได้เห็นในวันนั้นยังติดอยู่ในใจทัพจนถึงวันนี้ ตัวจริงว่าสวยแล้วฝีมือการถ่ายรูปของเอฟยิ่งทำให้ภาพออกมาสวยมากขึ้นไปอีก โดยเฉพาะรูปเรียวขาที่เขาทนอยู่ดูไม่ได้ในวันนั้น พอได้มาเห็นตอนนี้มันเลยอดออกปากชมไม่ได้จริงๆ
"ทำไมมึงสวยจังวะ"
"ไหนว่าจะไม่พูด"
"ก็กูอยากชม"
เพ้นท์เหลือบมองคนพูดแล้วรีบหันกลับมา ต้องใช้ความพยายามอย่างมากเพื่อกลั้นยิ้ม ไหนจะท่าทางขี้อ้อนไม่เข้ากับตัวโตๆ นั่นอีก ได้ฟังอะไรแบบนี้รู้สึกดีว่าโดนแกล้งโดนแซวกว่าเยอะ
เลือกรูปรอบแรกเสร็จเพ้นท์ก็เริ่มคัดรอบสอง คนตัวโตที่เดิมทีนั่งเบียดเฉยๆ ตอนนี้เข้ามากอดเอวเอาคางเกยไหล่แล้วเป็นที่เรียบร้อย แถมยังลืมตัวช่วยพูดออกความเห็นเรื่องรูปอีก
"กูว่ารูปนี้ดูมีเสน่ห์กว่า" ทัพชี้ไปที่รูปด้านขวาของรูปเซ็ตสามซึ่งเป็นตอนที่ยูกาตะถูกถอดมาพักไว้ที่สะโพก
"ใครถาม"
"ออกความเห็นในฐานะคนเสพ"
"ไม่ได้สั่งให้พูดสักหน่อย"
"อยากให้ทุกคนเห็นเสน่ห์แบบกูเห็นบ้างไง"
"ไม่หวงแล้วเหรอ"
ทัพเลิกคิ้วสูงเมื่อได้ฟังก่อนยกยิ้ม เพ้นท์เองก็หลุดปากไปแบบไม่ทันคิด แต่จะให้ถอนคำพูดย่อมไม่ทันการแล้ว สิ่งที่ทำได้คือรอฟังคำตอบที่ทำให้ใจเต้นแรงขึ้นทุกครั้งแทน
"หวงดิ แต่คงห้ามอะไรไม่ได้"
เพ้นท์เบือนหน้าหนีกลับมาหาจอมคอมฯ เพราะไม่อยากมองสายตาที่ทำให้ใจหวั่นไหว ยอมนั่งนิ่งๆ ให้ทัพกระชับกอดแน่นขึ้น เตรียมใจรับสัมผัสเมื่อริมฝีปากอีกคนขยับมาจนชิดใบหู พร้อมกับเสียงกระซิบที่เอ่ยถาม
"เพ้นท์ กูถามจริงๆ นะ"
"ถามอะไร"
"มึงชอบกูจริงๆ ใช่มั้ย"
"ถาม...ทำไม" ถามกลับเสียงเบาหวิว มือที่จับเมาส์นิ่งค้าง แม้ตาจะมองจออยู่แต่กลับเห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้าไม่ชัดเจนเลยสักนิด
"กูอยากได้ความมั่นใจ"
"มั่นใจ...แล้วยังไง"
"กูจะได้ขอมึงเป็นแฟน"
เพ้นท์ก้มหน้าลงกัดปากตัวเองไม่ให้เผลอยิ้ม นึกโทษคนที่กอดอยู่ขึ้นมาที่ทำให้ใจเขาสงบลงไม่ได้เลย ทั้งที่คำตอบมันก็ชัดเจนตั้งแต่คืนนั้นแล้วทำไมถึงยังไม่มั่นใจอีก
"ว่าไง ชอบหรือเปล่า"
"เคยตอบไปแล้วไง"
"ตอบตอนไหนไม่เห็นได้ยิน"
"ทัพ" แกล้งทำเสียงดุใส่คนไขสือ คืนนั้นบอกเองแท้ๆ ไม่ว่าต้องพูด แล้วจะมาทวงเอาคำตอบตอนนี้ได้ยังไง
"ก็กูอยากได้เสียงอ่ะ พูดให้ฟังให้ชื่นใจหน่อย"
ทัพโยกตัวคนในอ้อมกอดไปมาเหมือนเด็กๆ ช่วงนี้เขาลดความกวนลงไปเยอะเพราะอยากเอาใจเพ้นท์ พยายามทำตัวดีๆ จะได้อ้อนขอสิ่งที่ต้องการได้โดยไม่โดนด่า และมันก็มักได้ผลเสมอ
"มึงชอบกูมั้ย"
"เออ"
"เออคือ"
"ชอบ กูก็ชอบมึง พอใจยัง" พูดไปโดยไม่มองหน้าเพราะไม่กล้ามอง
อ้อมกอดถูกคลายออกเมื่อได้ฟังคำที่อยากสมใจ ทัพจับเก้าอี้ของเพ้นท์ให้หมุนมาหา บังคับให้เผชิญหน้าป้องกันการหลบสายตา เขาอยากให้เพ้นท์ได้ฟังชัดๆ กับคำพูดที่กำลังจะพูดออกไป
"เป็นแฟนกูนะ"
เพ้นท์ยังคงกลั้นยิ้มและพยายามคีพลุคทำตัวให้นิ่งที่สุด ส่วนคำตอบนั้นเสียงหัวใจเต้นบอกชัดเจนขนาดนี้แล้วคงไม่จำเป็นต้องคิดให้เสียเวลา
"อืม"
ชอบเขา เขาก็ชอบตอบ สมหวังขนาดนี้ไม่จำเป็นต้องลีลาอะไรอีกแล้ว
จริงไหม
หลังจบบทเรียนรักอันเร้าร้อนมิ้มก็เหนื่อยหลับคาโซฟา เขาจำได้ว่าก่อนหน้านี้ไอทียังนอนกอดกันอยู่ แต่พอตื่นมาอีกทีกลับเหลือเพียงหมอนกับผ้าห่มที่ไอทีคงเอามาห่มให้กันหนาว เพราะตัวเขายังเปลือยไร้อาภรณ์ใดๆ ส่วนคุณแฟนผู้พลังเหลือล้นนั้นกำลังนั่งยิ้มอยู่ที่โต๊ะคอมฯ
มิ้มลุกจากโซฟาใช้ผ้าห่มห่อตัวเดินไปหาไอทีที่โต๊ะ ทันทีที่หันมาเห็นคุณแฟนตัวโตก็ยิ้มกว้างรีบลุกขึ้นมาหา
"มิ้มจะอาบน้ำเลยมั้ย หรือจะเปลี่ยนชุดก่อนเดี๋ยวทีไปเอามาให้"
"ไม่เป็นไร ทีทำอะไรอยู่เหรอ" มิ้มส่ายหน้าปฏิเสธทุกข้อเสนอ ชะเง้อที่หน้าจอคอมฯ ที่มีรูปโชว์อยู่
"เอารูปลงคอมฯ"
"รูปอะไร"
"รูปที่ลงโทษมิ้มไง"
มิ้มไม่มีความคิดเห็น ยืนมองค้างอยู่ท่าเดิมไม่กล้าขยับเข้าไปใกล้และไม่กล้าดูรูปพวกนั้นด้วย เพราะเขาไม่รู้ว่าไอทีเก็บภาพถึงช่วงไหน ความจริงก็ลืมไปแล้วด้วยว่าถูกถ่าย ลืมจนหมดตั้งแต่เริ่มจูบกัน
อาการนิ่งค้างของมิ้มทำให้ไอทีอมยิ้มกว้าง เขาถอดเสื้อตัวเองออกและสวมมันให้มิ้มแทนผ้าห่มที่พันตัวอยู่ก่อนพามานั่งดูรูปด้วยกัน รูปคู่ที่มิ้มไม่ห้ามตอนถ่าย มันเลยกลายเป็นรูปชุดพิเศษ
สายตามองรูปที่ไอทีเลื่อนผ่านให้ดูเรื่อยๆ โดยไร้ความเห็น มิ้มไม่กล้าพูดอะไรเพราะกำลังเขินอย่างหนัก ไม่คิดไม่ฝันว่าวันหนึ่งต้องมานั่งดูรูปตัวเองตอนกำลังร่วมรักกับแฟนแบบนี้ แถมยังเป็นฉากรักที่คุมเกมเองเสียด้วย
"ชอบมั้ย"
"ทำไมต้องถามด้วยเล่า"
"ทีอยากรู้"
อยากรู้ว่าชอบการถ่ายรูปขึ้นมาบ้างหรือยัง เห็นรูปพวกนี้แล้วคิดว่าตัวเองในภาพถ่ายมันดูดีขึ้นมาบ้างไหม แม้รูปที่ถ่ายออกมาจะไม่ปกติเหมือนคนทั่วไปก็ตาม
"ก็ไม่ได้เกลียด แต่คราวหลังไม่เอาแบบนี้แล้วนะ"
"ทำไมอ่ะ"
"เราเขิน" สารภาพออกไปตามตรงเพราะยังไงก็ซ่อนใบหน้าที่กำลังแดงซ่านไม่ได้อยู่แล้ว
"ถ้าจะเขินแล้วน่ารักแบบนี้ทีก็อยากให้เขินบ่อยๆ"
มิ้มหันมาย่นจมูกใส่นึกหมั่นไส้กับคำหยอกเย้า วิธีทำให้เขินมีตั้งเยอะแยะ ถึงตัดวิธีนี้ออกไปยังไงไอทีก็ทำให้เขาเขินได้ทุกวี่ทุกวันอยู่ดี อย่างเช่นการส่งรูปเซลฟี่มาให้ก็รวมอยู่ด้วย
ไอทีรวบคนตัวเล็กกว่าเข้ามากอดไว้แน่น มีความสุขมากที่ได้รัก และจะรักอย่างเข้าใจให้มากกว่าเดิม
"มิ้มจะให้ทีลงรูปใน Morning Babe ต่อมั้ย" จบปัญหาเรื่องรูปแต่เรื่องนี้ยังเป็นปัญหาที่ค้างคาอยู่ แม้มีแผนจะลงรูปคู่อยู่แล้วก็ตาม แต่ถ้ามิ้มไม่อนุญาต เขาอาจจะปิดแอคเคาต์ไปเลย
"ถามทำไมอ่ะ"
"ก็มันเป็นรูปมิ้มไง"
"แต่ก่อนไม่เห็นถาม"
"ขอโทษครับ ผิดไปแล้วจริงๆ ต่อไปนี้จะถามทุกครั้งแล้วครับ"
"ก็แล้วแต่ทีเลย ทำอย่างทีที่อยากทำเถอะ เราไม่ห้ามหรอก แต่มีอะไรต้องบอกกันนะ ห้ามปิดบังกันอีก ได้มั้ย เราก็จะบอกทีทุกเรื่องเหมือนกัน"
"ได้ครับ ได้อยู่แล้ว" รับปากอย่างแข็งขันโดยไม่ต้องคิดอะไรให้มากความ
จากนี้พวกเขาจะอยู่ด้วยความเข้าใจให้มากกว่าเดิม
"งั้นมิ้มช่วยทีเลือกรูปหน่อยดิ เอารูปไหนลงดี"
"รูปไหน"
"ก็รูปที่ทีเปิดให้ดูนี่ไง ช่วยกันเลือกหน่อย"
"ไม่เอาอ่ะ ทีเลือกไปคนเดียวเลย เราไปอาบน้ำแล้ว" มิ้มปฏิเสธอย่างไร้เยื้อใย ลุกหนีคว้าผ้าขนหนูแล้วเข้าห้องน้ำไปโดยไม่หันกลับมามอง
ไอทียิ้มกว้างจนนับครั้งไม่ได้ว่าวันเขายิ้มไปกี่ครั้งแล้วกับความน่ารักของมิ้ม อีกอย่างใครจะเลือกรูปเซ็ตนี้ไปลงจริงๆ คนติดตามน่ะดูแค่ภาพซูมใกล้ๆ แบบไม่เห็นอะไรเป็นชิ้นเป็นอันนั่นแหละดีแล้ว ส่วนอะไรๆ ที่มันมากกว่านั้น ขอเขาเก็บไว้ดูคนเดียวก็พอ
TBC
คู่หลักก็เป็นแฟนกันแล้ว คู่รองก็เคลียร์แล้ว ใกล้จบแล้ววววววว (อ่าว ไม่ใช่เหรอ ฮา)
ขอพูดเกี่ยวกับมิ้มนิดนึงเนอะ ไหนๆ ก็จบประเด็นแล้ว คือคนแบบนี้มีจริงๆ นะ
ไม่ใช่ว่าหน้าตาไม่ดี แต่เป็นเพราะถ่ายรูปไม่ขึ้นไม่มีความมั่นใจเลยกลายเป็นไม่ชอบเลย
เราเคยอ่านทวีตของคุณคนนึง อาจารย์ของเขาบอกว่าที่คนหน้าตาดีแต่ไม่ขึ้นกล้อง
เป็นเพราะกล้องไม่สามารถจับเสน่ห์ของคนคนนั้นได้ มิ้มเองก็เป็นหนึ่งคนในเหล่านั้นนั่นเอง
แต่หลังจากนี้น้องอาจจะชอบแล้วก็ได้นะ ก็คุณแฟนเค้าถ่ายแล้วน้องออกจะชอบ
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ แล้วเจอกันตอนหน้าค่า
หัวข้อ: P H O T O (x) ความลับในภาพถ่าย ▬ Photo(S1) ▬ [28/08/2018] (อ่าน 170258 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก