ตอนที่ 25
“โห สระว่ายน้ำใหญ่ขนาดนี้เลยเหรอ!”
ผมกระซิบกับลูกอย่างตื่นเต้นเพราะเมื่อกี้ยูไม่ได้พาเข้ามาดูในนี้ เหมือนข้างในกำลังจัดงานอะไรสักอย่างและวุ่นวายมาก ซึ่งพอผมเข้าไปก็ถึงรู้ว่ากำลังมีงานแข่งว่ายน้ำอยู่ แถมเจ้าพวกเด็กโรงเรียนอื่นบางคนที่ผมพอจะจำหน้าได้ตอนนี้ก็ไปเข้าคิวลงทะเบียนกันกันแล้ว
ผมมองรางวัลที่หนึ่งซึ่งเป็นถ้วยรางวัลกับกล่องของขวัญสีดำตาวาว
รางวัลนั่นต้องเป็นของผม!!!
“แม่ จะไปไหน”
พอเจออะไรสนุกๆ ผมก็ทิ้งลูกทันที แต่การ์วินก็คว้าแขนผมได้ทัน
“ก็ไปแข่งไง”
ผมหน้ามุ่ย
“แต่ผมก็จะลงแข่งนะ” การ์วินยังทำหน้ายุ่งใส่ผม “กลุ่มผมตั้งใจจะเอารางวัลปีนี้ให้ได้ทุกรางวัล”
“แต่แม่ก็อยากว่ายบ้างนี่นา! ลงแค่ฟรีสไตล์ก็ได้—”
ผมที่กำลังจะโวยวายใส่ลูกชะงักไปตอนที่มีเสียงฮือฮาดังมาจากฝั่งหนึ่งของสระ
“!!”
ผมเบิกตากว้างตอนที่เห็น ‘ยู’ ในชุดกางเกงว่ายน้ำขาสั้นสีดำเดินไปนั่งตรงเก้าอี้สำหรับรอการแข่งขันพร้อมกับกลุ่มคนที่น่าจะเป็นสภานักเรียนเหมือนกัน
“แม่”
ผมสะดุ้งตอนที่ถูกการ์วินจับไหล่แล้วหัวเราะแห้งๆ เพราะเพิ่งรู้ตัวว่าผมมองเจ้าเด็กนั่นมากเกินไป แต่ให้ตายเหอะ ผมไม่ได้ดูซิกแพคสักหน่อย ผมดูรอยสักของพวกวาติกันต่างหากล่ะ หลังจากผ่านมาหลายร้อยปี พวกนั้นก็เหมือนจะมีรอยสักตรงเอวเพิ่มขึ้นด้วย
และแน่นอนว่ามันเท่สุดๆ ไปเลย!
“...”
ผมยิ้มแห้งกว่าเดิมตอนที่ยูเงยหน้าขึ้นมาสบตากับผมแล้วขมวดคิ้ว ซึ่งมันก็ทำให้ผมเพิ่งนึกขึ้นได้ว่ายูเกลียดการ์วินนี่นา แต่จะให้เฉลยว่าการ์วินเป็นลูกผม ยูคงจะจับผมปิ้งตรงนั้นแน่
“แม่อย่าไปยุ่งกับมันนะ ไอ้นั่นมันเป็นวาติกันแล้วยังโคตรน่ารำคาญเลย”
การ์วินพอเห็นว่าผมมองใครก็หน้าหงิกขึ้นมาทันที
“ผมทำอะไร มันก็ด่า แล้วก็ชอบมาหาเรื่องกลุ่มผมตลอดเลย”
“…”
ผมพยายามทำหน้านิ่งๆ ไม่หลุดขำเพราะไม่บ่อยเท่าไหร่ที่การ์วินจะหงุดหงิดขนาดนี้ คือดูทรงแล้วยูก็พอตัวอ่ะ
“อาทิตย์ก่อนผมสอบได้เต็มวิชาเคมี มันก็หาว่าผมโกงข้อสอบ ให้ตายเหอะ มันจะอะไรนักหนากับผมก็ไม่รู้ ผมพยายามจะไม่ยุ่งกับมันแล้ว แต่มันก็มาหาเรื่องผมตลอด”
“ใจเย็นๆ ”
คือถ้าผมสูงเท่าดิออนผมก็คงจะลูบหัวลูกได้ แต่ตอนนี้ผมตัวเล็กกว่าร่างจริงอีกเลยได้แต่ดึงมือลูกมาลูบๆ ให้ใจเย็น เพราะถ้าลูกผมไปตีเขา ผมคงจะห้ามไม่ไหวอ่ะ
“การ์วิน”
ผมเงยหน้าสบตากับลูกแล้วพูดเสียงจริงจัง
“ลูกต้องเป็นแวมไพร์ที่รักสันติเหมือนแม่นะ”
“…”
การ์วินหน้าบูดกว่าเดิม ดูยังไงก็ไม่อยากทำตามที่ผมสอนสักนิด ดูอยากเข้าไปซัดกันให้จบมากกว่า
“อย่าดื้อสิ”
ผมทำหน้าบูดบ้าง คือก็เข้าใจแหละว่าลูกผมตอนนี้ก็อยู่ในวัยต่อต้าน ถึงการ์วินจะค่อนข้างเชื่อฟังผมแต่ถ้าโดนยูมายั่วโมโหบ่อยๆ คงจะมีน็อตหลุดสักวันอ่ะ
“แต่มันน่ารำคาญจริงๆ นะ”
การ์วินบ่นอุบ
“อย่าไปตีเลย ไม่คุ้มหรอก พวกวาติกันยิ่งตีมันยิ่งได้ใจอ่ะ”
จริงๆ ผมก็แอบเซ็งเหมือนกันแหละ แต่ทำไงได้ ที่นี่มันถิ่นพวกมนุษย์นี่นา พวกไม่ใช่มนุษย์ก็ต้องปรับตัวกันไป
ผมลูบมือลูกอยู่สักพักก็คิดทางแก้ปัญหาให้ลูกออก
“การ์วิน”
“?”
ผมพยายามมากที่จะไม่หลุดหัวเราะตอนที่พูด
“ไปอยู่กลุ่มเดียวกับยูไหม”
“...”
“จริงจังนะ ลูกอ่ะเป็นลูกครึ่งมนุษย์นะ ยังพอใช้พลังของวาติกันได้อยู่”
คือตอนผมท้องการ์วิน ดิออนมันยังไม่ได้เป็นแวมไพร์เต็มตัวไง ซึ่งที่ผ่านมาการ์วินก็ไม่ได้สนใจศึกษาเรื่องพลังของพวกวาติกันเท่าไหร่ ฉะนั้นการเข้าร่วมกับทางนั้นก็น่าจะดีกว่าอยู่เฉยๆ ให้โดนกวนประสาทอยู่ฝ่ายเดียว
“ไม่เอา ผมเกลียดมัน”
ผมหัวเราะเพราะถึงการ์วินจะปฏิเสธแต่ก็ดูสนใจสิ่งที่ผมแนะนำอยู่ดี
“แม่อ่ะ อยากไปเล่นเป็นวาติกันบ้างยังเล่นไม่ได้เลย ไปลองดูสนุกๆ แก้เบื่อก็ได้”
แม้แต่ดิออนตอนนี้ก็ใช้พลังของวาติกันไม่ได้เพราะมันกลายเป็นแวมไพร์เต็มตัวไปแล้ว ในสมาคมตอนนี้ก็เลยเหลือแต่การ์วินที่ยังพอใช้พลังของวาติกันได้
“อืม”
การ์วินพยักหน้าแกนๆ แล้วขมวดคิ้วใส่ผม
“แล้วแม่ไปรู้จักมันได้ไง”
“ไม่ต้องสนใจหรอกน่า ไปๆ จะไปแข่งอะไรก็ไป แต่ห้ามลงฟรีสไตล์”
ผมไม่รอให้ลูกขัดขวางอีก รีบเดินเข้าไปในฝูงชนที่แห่กันเข้ามาเชียร์เยอะมาก ไม่รู้ว่ามาดูใครแข่งแต่ที่แน่ๆ รางวัลที่หนึ่งฟรีสไตล์ต้องเป็นของผม!
ผมพยายามมุดไปทางโต๊ะลงทะเบียนด้วยความยากลำบาก เพราะร่างผมตอนนี้ตัวเล็กมาก โดนเบียดซ้ายเบียดขวาจนแทบจะเป็นแวมไพร์อัดกระป๋อง คือถ้าผมอยู่ในร่างค้างคาวคงไม่วายถูกเหยียบจนแบนแต๊ดแต๋อ่ะ
ใช้เวลาเกือบห้านาทีกว่าผมจะพาตัวเองมาถึงโต๊ะลงทะเบียนได้ ซึ่งผมก็ลงทะเบียนในเวลาไม่ถึงสามนาทีเพราะระบบมันไฮเทคมาก จนผมอดสงสัยไม่ได้ว่าพวกคนมันมามุงอะไรกันแถวนี้กันแน่
“เดี๋ยวไปเลือกชุดว่ายน้ำในนั้นได้เลยนะครับ ทางโรงเรียนแจกให้ฟรีครับสำหรับแขกที่มาร่วมสนุกด้วยวันนี้”
“ขอบคุณครับ”
ผมขอบคุณลวกๆ แล้วกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปยังร้านชุดว่ายน้ำที่ถูกจัดเป็นซุ้มๆ ให้เลือกมากมาย ให้ตายเหอะ ผมเริ่มคิดจริงๆ แล้วนะว่าจะมาเรียนกับการ์วินสักปี
ทำไมโรงเรียนนี้มีแต่เรื่องน่าสนุกให้ทำเนี่ย
ผมยิ้มจนตาหยีอย่างอารมณ์ดี ยื่นบัตรให้เจ้าหน้าที่ของโรงเรียนตรวจก่อนจะถูกปล่อยให้เข้าไปเลือกชุดว่ายน้ำที่มีให้เลือกเป็นสิบแบบ ทั้งกางเกงขาสั้นธรรมดา กางเกงขายาว เสื้อแบบทั้งตัว จริงๆ ก็มีพวกบิกินี่ด้วย
แน่นอนว่าถ้าผมนึกสนุกใส่บิกินี่ ลูกผมได้โทรฟ้องดิออนมาลากคอผมกลับบ้านแน่ๆ
ผมกวาดตามองพยายามหาชุดที่น่าสนใจ จนกระทั่งไปสะดุดกับชุดว่ายน้ำกางเกงขาสั้นสีเหลืองลายเป็ดก็ตาลุกวาวทันที
คือถ้ามีเอฟเฟคแบบในหนังก็คือมีแสงฉายลงมาอ่ะ
ผมเลือกมันอย่างไม่ลังเลเพราะในร่างนี้ผมใส่อะไรก็น่ารัก ถึงอายุจริงจะเกือบพันแล้วแต่ตอนผมร่างนี้ก็ร้อยกว่าๆ เอง เป็นช่วงที่ผมซนที่สุดในชีวิตเลยมั้ง
ผมเลือกไซส์ที่ตัวเองใส่แล้วเดินเข้าห้องน้ำไปเปลี่ยนชุด ดีหน่อยที่แถวห้องน้ำคนไม่ค่อยเยอะมากเท่าไหร่ ผมเลยเข้าไปเปลี่ยนชุดได้สบายๆ
ผมถอดชุดนักเรียนออกแล้วใส่ชุดว่ายน้ำ ซึ่งโรงเรียนนี้ก็ทำให้ผมประทับใจอีกครั้งตรงที่มันกระจกในห้องน้ำด้วย แต่พอผมมองตัวเองในกระจกก็เผลอสะดุ้งเฮือกทันที
“...”
ผมมองหน้าตัวเองที่แดงก่ำ
ให้ตายเหอะ ผมลืมไปได้ยังไงว่าดิออนมันทำรอยบนตัวผมไว้!
ตัวผมตอนนี้เหมือนโดนหนูแทะอ่ะ มีแต่รอยกัดโดยเฉพาะตรงหัวนมผมกับต้นขาที่รอยฟันชัดเป็นพิเศษ
“..ฮื่อ”
ผมลูบหัวหน้าตัวเองเขินๆ แล้วหยิบเลือดขวดเล็กที่เตรียมมาด้วยขึ้นมาจิบจนหมด ผ่านไปไม่ถึงนาทีร่องรอยบนตัวผมก็หายไปจนหมด ซึ่งก็เป็นผลมาจากผลิตภัณฑ์ใหม่ของสมาคมแวมไพร์ที่น้องผมพัฒนาขึ้นมา
แน่นอนว่าถ้าน้องรู้ว่าผมเอามากินทิ้งกินขว้างแบบนี้คงบ่นผมจนหูชา เพราะจริงๆ ผมควรจะใช้ตอนโดนพวกวาติกันรุมยำจนเละมากกว่า
แต่ก็นะ การแข่งว่ายน้ำฟรีสไตล์ก็สำคัญเหมือนกันนั่นแหละ ศักดิ์ศรีของสมาคมแวมไพร์ไง!
ผมหมุนตัวรอบกระจกเช็คความเรียบร้อยตัวเองอีกรอบ ก่อนจะเดินออกจากห้องน้ำไปด้วยความมั่นใจ
“!”
ผมตาโตเพราะยังไม่ทันออกจากห้องน้ำก็เจอยูอีกแล้ว
“นายก็ลงแข่งว่ายน้ำเหรอ คุณ”
ช่วยด้วย ผมตาพร่า เจ้าเด็กนี้มันยิ้มแล้วมีออร่าวิ้งๆ ได้ไง ขี้โกง! ทำไมผมไม่เห็นมีบ้าง
“อือ เราลงฟรีสไตล์”
ผมพยักหน้าหงึกๆ
“บังเอิญจัง เราก็ลงฟรีสไตล์เหมือนกัน”
“ฮะๆ”
ผมหัวเราะแห้งๆ เพราะโดนยูจ้องเขม็งเลย ให้ตายเหอะ ผมว่าถ้าผมอยู่กับเจ้าเด็กนี้อีกสักชั่วโมงสองชั่วโมงคงโดนจับได้แน่เลยอ่ะว่าแฝงตัวมา
“คุณรู้จักกับการ์วินเหรอ”
“เป็นเพื่อนบ้านกันน่ะ”
ยูขมวดคิ้วแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรต่อก่อนที่จะก้มมองชุดว่ายน้ำผม
“…”
ผมเกือบจะหลุดขำเพราะเห็นยูกระพริบตาถี่ๆ รอบนึงแล้วมองใหม่อีกรอบ
ทำไมล่ะ ก็ผมอยากใส่นี่นา ตอนอยู่สมาคมก็ได้ว่ายน้ำบ้างแต่ก็ใส่ชุดปกติ แต่ให้ตายเหอะ ผมก็เพิ่งนึกออกว่าล่าสุดที่ผมว่ายน้ำจริงจังก็นานมากแล้วอ่ะ แล้วผมจะได้เป็นแชมป์ไหมเนี่ย
“รางวัลที่หนึ่งคืออะไรเหรอ”
ผมถามพร้อมกับเดินนำออกไปจากห้องน้ำเพราะเริ่มได้ยินเสียงพิธีกรเริ่มออกมาพูดดำเนินรายการแข่งขันแล้ว
“ถ้วยกับเงินรางวัล”
“…”
แล้วจะใส่กล่องให้คนตื่นเต้นทำไมเนี่ย คือถ้าเป็นเงินผมก็ไม่ค่อยสนใจแล้วอ่ะ ไม่รู้จะไปซื้ออะไร แต่ก็นะ อย่างน้อยได้ถ้วยรางวัลไปตั้งในห้องก็น่าจะอวดอลิซได้
ส่วนดิออนเหรอ น่าจะตีผมอ่ะ หนีออกจากสมาคมไม่บอกมันอีกแล้ว
ผมเดินไปนั่งรวมกับพวกนักกีฬาข้างสนามอย่างอารมณ์ดีโดยที่มีเจ้าประธานสภานักเรียนเดินตามหลังต้อยๆ ซึ่งคิวการแข่งฟรีสไตล์ของผมก็เป็นคิวหลังๆ เลย เพราะช่วงแรกจะจัดแข่งว่ายผลัดกันก่อน
“!!”
ผมตาโตเพราะพอจะรู้แล้วว่าคนฮือฮาอะไรกัน
นั่นมันกลุ่มลูกผมนี่นา!
ผมพยายามไม่หลุดขำออกมาเพราะทุกคนในกลุ่มลูกผมคือมันคุมธีมกันอ่ะ ใส่กางเกงว่ายน้ำสีทึมๆ แล้วมีออร่าไม่เป็นมิตรแผ่ออกมารอบๆ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่ากลุ่มนี้โคตรดูดีเลย ถึงจะดูแปลกๆ ไปหน่อยก็เถอะนะ
ทำไงได้ ก็เป็นกลุ่มรวมอมนุษย์นี่นา ที่ผมสัมผัสได้อีกสามคน คนนึงก็เหมือนจะเป็นหมาป่า อีกคนก็พ่อมด แล้วคนที่ตัวสูงที่สุดก็เป็นเซนทอร์ ให้ตายสิ ทำไมเจ้าพวกนี้มารวมกลุ่มกันแบบไม่กลัวโดนรวบทีเดียวเลยเนี่ย
ผมยิ้มให้ลูกเชิงให้กำลังใจเพราะทีมลูกผมคือลงแข่งรอบแรกเลย
“อย่าลืมเชียร์เราด้วยล่ะ”
“อื้อ”
ผมยิ้มแห้งให้ยูที่เดินไปประจำที่ข้างๆ กับการ์วิน ซึ่งทั้งสองฝ่ายก็ต่างไม่สนใจกัน แต่ไม่ว่าใครมองก็รู้อ่ะว่าไม่ถูกกัน เฮ้อ พวกวาติกันนี่มันจริงๆ เลย ดีนะที่สมัยผมเรียนไม่มีวาติกันมาเรียนด้วยให้กวนใจ
ผมมองนั่นมองนี้เรื่อยเปื่อย พยายามซึมซับบรรยากาศก่อนที่ผมจะโดนจับขุนอีกรอบ ให้ตายเถอะ ผมกินให้ตายก็ตัวเท่าเดิมอ่ะ ไม่อ้วนขึ้นหรอก
“!!!!”
ผมสะดุ้งเฮือกตอนที่มองไปในกลุ่มคนแล้วเหมือนเห็นดิออนรวมอยู่ด้วย ซึ่งพอมองดีๆ ก็ถึงรู้ว่าผมคิดไปเอง เพราะจริงๆ แล้วอีกฝ่ายแค่สูงพอๆ กับดิออนเท่านั้นเอง
“ตาฝาดแหละ”
ผมลูบอกและปลอบใจตัวเองที่ยังตกใจไม่หาย คือใจหายวาบเลยอ่ะ
[ การแข่งขันแรกจะเป็นว่ายผลัดนะครับ ปีนี้ทีมสภานักเรียนก็ลงเหมือนเดิมครับ! เอ้าขอเสียงให้กับสภานักเรียนของเราหน่อยเร้ววว ]
ผมหลุดหัวเราะออกมากับลีลาของพิธีกร แบบผมก็แอบคิดว่าโรงเรียนหรูแล้วเด็กพวกนี้จะมีมาดกันเยอะไง แต่จริงๆ เด็กพวกนี้ก็เป็นแค่เด็กธรรมดาเหมือนกันนั่นแหละ ซึ่งพวกเด็กที่มาเชียร์สภานักเรียนก็ส่งเสียงเชียร์กันเกรียวกราว
[ ต่อไปเป็นทีมท้าชิงทีมแรกครับ ชื่อทีมว่า.. ไม่ชอบสภานักเรียนครับ!!! ]
ผมขำจนตัวสั่นตอนที่พิธีกรผายมือไปทางกลุ่มการ์วิน คือตั้งชื่อได้ล่อตีนมากอ่ะ พวกสภานักเรียนหันไปมองพวกทีมของการ์วินตาขวางเลยอ่ะ
ให้ตายสิ ผมอยากอยู่เล่นที่นานกว่านี้จัง
ผมหน้ามุ่ยแล้วลูบท้องตัวเองที่ตอนนี้ยังแบนอยู่และดูไม่ออกว่ามีค้างคาวซ่อนอยู่ข้างในอีกแล้ว ซึ่งถ้าไม่ตรวจก็ไม่รู้อ่ะ รอบนี้ผมไม่แพ้ท้องไม่อะไรเลยสักอย่าง ปกติมาก มีแต่อารมณ์แหละที่สวิงนิดหน่อย
ผมมองพวกทีมที่เหลือผ่านๆ แล้วหาวหวอดเพราะเริ่มจะเบื่อ คือถึงบรรยากาศจะครึกครื้นมากๆ แต่ถ้าคิวแข่งผมคือชาติหน้าแบบนี้มันก็เริ่มน่าเบื่อแล้วอ่ะ
ผมสบตากับลูกกำลังจะโบกมือทักทายก็ชะงักตอนที่เพื่อนการ์วินอยู่ๆ ก็เป็นลมไปคนนึงซะงั้น
[ พยาบาล! ]
พิธีกรที่เห็นเจ้าพ่อมดเป็นลมไปก็เรียกหน่วยพยาบาลเข้ามาจัดการได้อย่างรวดเร็ว ซึ่งทุกคนก็ดูเป็นมืออาชีพมาก จัดเพื่อนลูกผมใส่เปลแล้วก็พาไปซุ้มปฐมพยาบาลทันที
การ์วินส่ายหน้าให้ผมเพราะรู้ว่าผมกำลังคิดอะไรอยู่
“แม่จะลง”
ผมขยับปากตอบลูกแบบไม่ขอความเห็นก่อนจะวิ่งเข้าไปร่วมวงทันที
“ไม่ลงได้ไหม” การ์วินดึงตัวผมมากระซิบด้วยสีหน้าจริงจัง “แม่ท้องอยู่นะ”
ผมหน้ามุ่ยแล้วกระซิบกลับ “ร่างกายแวมไพร์ไม่ได้อ่อนแอเหมือนพวกมนุษย์สักหน่อย”
การ์วินทำหน้าหงอยใส่ผมแต่ผมก็ไม่สนใจอยู่ดีแล้วหันไปพยักหน้าให้กับทีมงานเชิงว่าเดี๋ยวผมลงแทนเอง
“ยังเปลี่ยนใจทันนะ แม่”
“อย่าดูถูกเผ่าพันธุ์เรานักสิ สู้ตอนท้องก็สู้มาแล้ว แค่ว่ายน้ำเอง”
ผมขู่แง่งๆ กลับแล้วหลบไปนั่งผลัดที่สามแทนคนที่เป็นลมไปเมื่อกี้ ก่อนที่ผมจะวอร์มร่างกายอย่างกระตือรือร้น ให้ตายสิ ผมจะได้ว่ายน้ำในรอบกี่ปีก็ไม่รู้ แต่ที่แน่ๆ ที่หนึ่งต้องเป็นของผม
[ ตอนนี้ทุกทีมก็พร้อมแล้วนะครับ เอ้า! ผลัดแรกประจำที่เลยครับ ]
เสียงดนตรีเบื้องหลังดังเกรียวกราว พวกนักเรียนที่มาเชียร์วันนี้ก็เฮก็ส่งเสียงเชียร์กันยกใหญ่จนผมรู้สึกสนุกไปด้วย จนเกือบจะลืมไปแล้วว่าจริงๆ ตัวเองอายุจะพันปี
ไม่สิ วันนี้ผมคือน้องคุณที่อายุแค่สิบห้าต่างหาก!
ปรี๊ด!
ตูม!
ผมอ้าปากหวอตอนที่เห็นลูกกระโดดลงไปในน้ำแทบจะพร้อมๆ กับยู ซึ่งทั้งสองคนก็ว่ายได้สูสีมาก และแน่นอนว่าผมต้องเชียร์ลูกผมอยู่แล้ว!
“ห้ามแพ้นะ!!!”
ผมป้องปากตะโกนเชียร์จริงๆ อยากเติมว่าจะหักค่าขนมด้วย แต่ก็กลัวโดนจับได้เลยตะโกนได้แค่นี้
“การ์วิน!!”
ผมตะโกนอีกเพราะลูกโดนยูแซงไปแล้วอ่ะ นี่มันอะไรกันเนี่ย นี่ผมต้องเป็นความหวังหมู่บ้านใช่ไหม ถึงจะอยู่ผลัดสามก็เหอะ แต่มันก็กดดันเหมือนกันนี่นา
ผมกลืนน้ำลายเอือกตอนที่ผลัดสองว่ายมาแล้วและทีมผมก็ดูจะช้ากว่าทีมอื่นนิดหน่อย
“คุณ!”
ผมยังไม่ทันหายตื่นเต้นผลัดสองก็มาแล้วเลยกระโจนลงน้ำไปเลย ก่อนที่ผมจะพยายามว่ายให้เร็วที่สุดในชีวิต ซึ่งผมก็เพิ่งมานึกได้อีกว่าร่างนี้มันทำให้ผมขาสั้นลงกว่าเดิมอีก!!!
ทำไมโลกต้องใจร้ายกับน้องครูซตลอดเลย!
ผมคิดทั้งน้ำตาแต่ก็สับแขนสับขาสุดชีวิต
ไม่รู้ล่ะ รางวัลที่หนึ่งต้องเป็นของผม!!
พอคิดได้ผมก็พยายามว่ายให้เร็วกว่าเดิมจนในที่สุดผมก็แซงทีมยูได้ แต่ยังไม่ทันได้ดีใจก็มีใครก็ไม่รู้อีกฝั่งที่ตีคู่ผมขึ้นมาได้ แถมยังตีน้ำแรงจนผมรู้สึกกลัวขึ้นมานิดๆ ว่าไอ้คนที่ว่ายข้างๆ ผมมันเป็นฉลามรึเปล่า
ฮื่อ!
ผมกัดฟันกรอดตอนที่กำลังจะโดนแซง
ถ้ามันเป็นฉลามผมก็จะเป็นโลมาอ่ะวันนี้ ค้างคาวอะไร ผมไม่เป็นแล้ว
ผมพยายามทำความเร็วให้ได้มากกว่าเดิม แต่เพราะความขี้เกียจและไม่ชอบออกกำลังกายของผมก็ทำพิษ ว่ายสู้มันไปสักพักผมก็เริ่มล้าจนในที่สุดผมก็ความเร็วตกก่อนที่จะถึงผลัดที่สี่
ตูม!
ผมตะกายขึ้นไปนอนหอบหลังจากที่ถึงอีกฝั่งและรู้สึกเหนื่อยมาก จนผมเริ่มคิดว่าผมจะทรมานสังขารตัวเองทำไม ทำไมไม่ไปรอลงแข่งลีลาศหรืออะไรสักอย่างที่ไม่ต้องใช้แรงมากขนาดนี้
เหนื่อยมากเลยอ่ะ
ผมนอนหงายและหมดสภาพไปเลย คือถ้ามีวาติกันเอาไม้ตบแมลงวันมาตบผมในร่างค้างคาวตอนนี้ ผมก็คงตายแบบโง่ๆ เลย
ฮื่อ
ผมพ่นลมหายใจเซ็งๆ แล้วพยายามปรือตามองสาเหตุที่ทำให้ผมเหนื่อยขนาดนี้ คือถ้าไม่มีไอ้ฉลามเมื่อกี้ผมก็ไม่ต้องทุ่มทุนขนาดนี้อ่ะ
“...”
ผมไล่มองตั้งแต่ปลายเท้าและเริ่มรู้สึกขนลุกนิดๆ
ไม่ใช่มั้ง
ผมกลืนน้ำลายเอือกแล้วมองขึ้นไปอีกก็เห็นท่อนขาแข็งแรงและซิกแพคที่คุ้นตา
“...”
ผมเอามือปิดตาไม่กล้าดูต่อ
“กลับบ้านไหม”
“ฮึก”
ผมร้องออกมาเบาๆ ตอนที่โดนดึงมือออกเพื่อที่จะบังคับให้ผมมองหน้ามัน
“ยังไม่ถึงวันเลยนะ”
ผมพูดหงอยๆ
“รู้ตั้งแต่ตอนออกจากห้องแล้ว”
“...”
ได้ยินแบบนั้นผมก็ซึมกว่าเดิมอีก แล้วผมจะพยายามกลบเกลื่อนร่องรอยทำไมเนี่ย แต่ช่างเถอะ อย่างน้อยมันก็ใจดีพอที่จะให้ผมออกมาเล่นข้างนอกแหละ
ผมช้อนตามองมันพยายามทำหน้าน่าสงสาร แต่จะว่าไปดิออน ดิออนก็ใช้ร่างเด็กม.ปลายเหมือนกันนี่นา หล่อชะมัดเลย แง แต่จะหล่อกว่านี้ถ้าไม่ชวนผมกลับบ้าน
“ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นเลย”
ดิออนทำหน้าดุใส่ผมแล้วช่วยดึงมือผมให้ลุกขึ้น
“ก็ยังอยากอยู่นานกว่านี้อ่ะ”
ผมบ่นอุบเซ็งๆ และเซ็งยิ่งกว่าเดิมตอนที่ได้ยินเสียงเฮแล้วทีมที่ชนะเป็นทีมของยู ไม่ใช่ทีมผมหรือดิออนที่ว่ายกันแทบเป็นแทบตายเมื่อกี้
“อยู่นานกว่านี้ เดี๋ยวเด็กนั่นจะไม่รอด”
ดิออนทำหน้าดุกว่าเดิมตอนที่ยูหันมายิ้มให้ผม
“พวกวาติกันนี่จริงๆ เลย”
ผมหลุดหัวเราะเพราะไม่เข้าใจสักนิดว่าทำไมหน้าตาผมถึงได้ดึงดูดพวกวาติกันนัก เอาเข้าจริง ถ้าการ์วินหน้าตาเหมือนผมมากกว่านี้สักนิด ยูอาจจะไม่เกลียดขนาดนี้ก็ได้
“กลับบ้านไหม”
ดิออนก้มมองท้องผม
“กลับก็ได้ แต่ขอไปลาลูกก่อน”
ผมหน้ามุ่ยแล้วลากดิออนไปหาลูกที่นั่งพักอยู่อีกฝั่งคนเดียวด้วยสีหน้าเซ็งจัด แต่พอเห็นผมกับดิออนก็สะดุ้งเพราะคงไม่คิดว่าวันนี้จะเป็นวันครอบครัวขนาดนี้
“...”
การ์วินพอเห็นดิออนก็หงอยกว่าผมอีกเพราะกลัวโดนดุ
“ตั้งใจเรียนนะ”
ดิออนยิ้มเล็กๆ เชิงว่าไม่ได้ว่าอะไรและโอบเอวผม
“ปิดเทอมก็กลับมาช่วยดูแม่ด้วย”
“ครับ”
การ์วินรับคำก่อนที่จะทำหน้าเหนื่อยใส่ผม
“แม่ห้ามแอบมาอีกนะ ผมไม่อยากโดนพ่อลงโทษ”
“ฮื่อ”
ผมหน้าบูดเพราะนี่คงเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมมาได้อ่ะ ขนาดมั่นใจมากๆ ว่าดิออนหลับสนิทแล้ว มันยังรู้เลยอ่ะว่าผมหนีออกมา หรือจริงๆ ผมควรจะจัดทริปกับดิออน
แต่ถ้าจัดทริปมันก็ไม่ตื่นเต้นนี่นา แอบออกมาตื่นเต้นกว่าเยอะเลย
“แม่กลับแล้ว อย่าลืมคิดถึงแม่ล่ะ!”
สุดท้ายผมก็อดใจไม่ไหวที่จะโผกอดการ์วิน ซึ่งเอาจริงตอนนี้ผมเหมือนน้องชายการ์วินมากเพราะผมตัวนิดเดียวเอง แต่ผมก็กอดลูกแน่นอยู่ดี
“ครับ”
ผมหัวเราะคิกคักเพราะพอถอยออกมาก็เห็นลูกน้ำตาซึมนิดๆ
“กลับบ้าน!”
ดิออนพูดเสียงเข้มตอนที่ผมแกล้งจะเดินไปลายูบ้างแล้วรีบลากผมไปห้องน้ำเลย แน่นอนว่าผมไม่ขัดขืน เพราะผมชอบตอนที่มันหึงผมที่สุดแล้ว
ผมยิ้มกับตัวเอง
หนีออกจากบ้านครั้งนี้ผมให้เป็นอีกครั้งที่สนุกที่สุดเลย
--------
อยากไปเที่ยวบ้าง
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
