เดาได้ไม่ยากว่าร้านที่คนชวนพาไปคือร้านก๋วยเตี๋ยวเฮียซ้งแถวหน้าปากซอยไม่ไกลจากคอนโดเท่าไหร่และแน่นอนว่าผมเดาถูก ทำไมเดาหวยไม่เก่งแบบนี้มั่งวะ
เมื่อรถจอดสนิทผมกับไอ้อัศวินก็ก้าวขาเข้าร้านทันที
“เฮียหวัดดีครับ”
“ไอ้อัศวิน!”
“ครับ”
“วันนี้แต่งตัวหล่อจังวะ”นั้นไงขนาดเฮียยังคิดเหมือนผมว่าวันนี้มันดูหล่อผิดปกติ
“ก็หล่อทุกวันแหละ”
“วันนี้กินอะไร”
“เหมือนเดิม”
“บะหมี่เกี๊ยวหมูแดงถามจริงไม่เบื่อบางเหรอวะ”
“ไม่นะ ก็ชอบอันนี้”เดี๋ยวทำไมมึงต้องเหล่ตามาทางกูด้วยวะ
“ครับๆ แล้วหนุ่มน้อยคนนั้นละ”เฮียหันหน้ามาถามผม
“เหมือนกันครับ”
“เออๆ ไปนั่งรอก่อนเดี๋ยวจัดให้”
เฮียหยิบกระดาษแผ่นเล็กๆขึ้นมาจดก่อนจะหันไปทำก๋วยเตี๋ยวให้ลูกค้าต่อเพราะในร้านคนเยอะพอสมควร
ผมปลายตามองหาโต๊ะว่างในร้านแต่ยังไม่ทันได้หาไอ้อัศวินก็ลากแขนมานั่งก่อนซะแล้ว
“แม่บ้าน”
“...”
“ถ่ายรูปให้หน่อยดิ”
“อะไรวะ”
“...”ฝั่งนั้นไม่ได้พูดอะไรแถมยื่นโทรศัพท์ในมือมาให้
“เออๆ”
แชะ!แชะ!แชะ!
ผมรับมือถือจากฝั่งนั้นก่อนจะกดชัตเตอร์รัวๆ
“นับหน่อยยังไม่เก๊กเลย”
“...”อยากจะด่าว่ามึงจะเก๊กทำซากอะไรแค่นี้ก็หล่อจนกูอิจฉาหน้ามึงอยู่แล้ว
“นับด้วย”
“อือออ....1...2...3”
แชะ! แชะ!
รัวชัตเตอร์เสร็จก็ยื่นโทรศัพท์คืนมัน
“คนอะไรโคตรหล่อ”
“อวยตัวเองเก่ง”
“หรือไม่จริง”
“เออ หล่อ หล่อมากกกก”
“แน่นอน”
บอกตามตรงมั่นหน้ามากและกวนตีนมากเช่นกันผมใช้เวลาเถียงกับไอ้อัศวินไม่นานบะหมี่ที่สั่งไว้ก็มาเสริ์ฟถึงที่แต่ยังไม่ทันจะวาง
ชามลงไอ้อัศวินมันก็กวนตีนคีบเกี๊ยวในชามผมยัดเข้าปากต่อหน้าต่อตา
“ไอ้อัศวิน!!”
“อร่อยดี”
“เอาของมึงมาแทนเลย!”
“อยากได้ก็มาแย่งเอาในปากดิ”
ว่าแล้วมันก็รีบยัดเกี๊ยวในชามมันเอาปากหมดไอ้บ้านี่อย่าคิดว่าจะชนะคนอย่างเดอะคีย์ได้ลืมไปหรือเปล่าว่าในชามมึงยังเหลือหมูแดงเว้ยยยย
เสร็จกู!ผมคีบหมูแดงในชามมันเข้าปากทันทีการเปิดศึกแย่งเกี๊ยวกับหมูแดงในครั้งนี้สนุกมากจนผมอดที่จะหัวเราะไม่ได้เล่นบ้าอะไรเหมือนเด็กสามขวบเลย...
รู้ตัวอีกทีคนในร้านก็มองเป็นตาเดียว ฮือออ ผมรีบลากแขนไอ้อัศวินเดินออกจากร้านแถมยังทิ้งตังค์ที่โต๊ะให้เฮียซ้งอีกร้อยแบบไม่ต้องถอนตอนเดินผ่านดูหน้าเฮียแกมีช็อกนิดหน่อยพอแกรู้ตัวอีกทีผมกับไอ้อัศวินก็ขับรถออกจากหน้าร้านไปแล้ว
“เพราะมึงเลย!”
“ขึ้นเสียงเหรอ?”ไอ้อัศวินว่าพร้อมยื่นมือมาบีบแก้มผมแรงๆสองสามที
“ไม่ต้องมาจับเลย!”
“นุ่มดี”
“แล้วนี่จะไปไหน”ผมถามเพราะทางที่มันกำลังขับรถไปไม่ใช่ทางกลับคอนโดมัน
“ตึก”
“ห้ะ! ตอนสามทุ่มครึ่งนี่นะ”
“อืม”
“ไปทำไมวะ”
“ไม่บอก”
“กวนตีนเหรอ”
“เปล่า”
“งั้นบอกมา”
“ไม่บอก”
“โอ้ยยยยย เออ! เรื่องของมึงเถอะ”
ผมนั่งเงียบจนมาถึงหน้าตึกคณะบอกตามตรงเวลานี้ตึกเงียบจนหลอนและที่สำคัญไม่ควรมาเป็นอย่างยิ่ง
ก๊อกๆ
ไอ้อัศวินเคาะกระจกรถเบาๆเพราะมันลงไปก่อน
“แม่บ้านลงมา”
“อะ...เออ!”สุดท้ายกูก็ต้องลงมายืนกับมัน โอ้ยยยย บรรยากาศหนาวๆนี่มันอะไรรรร
“คิดถึงจัง”
อยู่ๆไอ้อัศวินก็เอ่ยปากพร้อมก้าวขาเดินไปยืนทางขึ้นตึกทำให้ผมรีบก้าวขาตามมันไปติดๆสารภาพว่าไม่ได้กลัวแต่ขามันก้าวไปเอง
“มาบอกคิดถึงใครตอนนี้วะ”
“ก็...คิดถึงนักศึกษาแพทย์ หน้าตาน่ารัก ขาว ดูดีสะอาดตาเมื่อปีที่แล้ว...”ไอ้อัศวินว่าพร้อมฉีกยิ้มกว้างใบหน้าดูมีความสุขหลังจากที่ได้เล่า
“ขนาดนั้นเลย”
“อืม”
หลังจากตอบคำถามเสร็จมันก็เดินจูงมือผมมายืนหน้าพักหนึ่งก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้หินอ่อนโดยมีผมนั่งข้างๆภาพวันนั้นย้อนกลับเข้ามาในหัวผมอีกครั้งวันที่ผมได้เจอคนคนหนึ่งอยู่ๆเขาก็เดินผ่านแถมยังหน้าทำสร้อยข้อมือเส้นหนึ่งตกต่อหน้าต่อตาอีก...
ชีวิตในมหาลัยปีหนึ่งผมยังขับรถไม่เป็นเลยต้องอาศัยพ่อมารับมาส่งประจำแถมตอนนั้นจำได้ว่ายังไม่ย้ายมาอยู่หอด้วยซ้ำ
แต่พอปีสองเริ่มเรียนหนักเลยต้องมาอยู่หอและแน่นอนว่าผมขับรถเป็นและเก่งมากจนพ่อวางใจให้ออกอยู่คนเดียวได้
“แม่บ้าน”
“หือ?”
“จีบมานานแล้วนะ”
“...”ฮือออ เขินโว้ยยยยย ได้แต่นั่งตัวแข็งทื่อก้มหน้าก้มตา
“รู้ตัวหรือเปล่า”
“...”
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตักตึกตักตึกตักกกก!
มึงจะเต้นรัวไปไหนหัวใจบ้านี่ไม่ไหวสูบฉีดเลือดเร็วจนร้อนหน้าไปหมดแล้วเนี่ยยยย หวั่นไหวอีกแล้วทำไงดีมันเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆจนจะระเบิดออกมา
หมับ!
มือหนาของคนนั่งข้างๆยื่นมากุมมือเล็กทั้งสองข้างบนตักผมเพราะกำลังพยายามควบคุมสติให้อยู่กับเนื้อกับตัวเลยยกมือขึ้นมาบีบ
“เป็นแฟนกันไหม”
“ฮึก!..”พูดไม่ออก จุก! ไม่รู้จะอธิบายเรื่องที่กำลังเกิดขึ้นตอนนี้ยังไง มันดีใจ มันตื้นตัน มันซาบซึ้ง มันสับสน หลากหลายความรู้สึกที่แล่นเข้ามาในหัวจนได้แต่นั่งนิ่งๆ
“เป็นไหม?”ไอ้สัด!ถามจี้กูอยู่นั้นแหละคนมันยิ่งพูดอะไรไม่ออกเนี่ย!
“...”
“ตอบ!”
“โอ้ยยยยย เจ็บ!”ไอ้บ้านี่!อยู่ๆก็ยื่นมือมาหยิกแก้มแรงจนผมร้องลั่น
“คำตอบละ”
“...อือ”สิ้นเสียงเอ่ยผมก็โดนดึงตัวเข้าไปกอดแน่นจนแทบหายใจไม่ออก....
สาบานว่าไม่ได้จะฆ่ากันตายก่อนได้เป็นแฟน
ตุบ! ตุบ!
ผมใช้มือทุบหลังคนกอดเบาๆเพื่อแจ้งให้ทราบว่าหายใจไม่ออกแล้ว
“แฮ่กๆๆ”เสียงหอบดังรัวๆเพราะรีบดึงอากาศเข้าปอด
“แม่บ้าน”
“หือ?”
“อยากได้”
“ห้ะ!!!”
“ล้อเล่น”
“ไอ้อัศวิน!”เล่นเอาตกใจไม่น้อยกับคำว่า ‘อยากได้’ เมื่อกี่
“หันหน้ามานี่”
“อะไร...”สมองประมวลผลไม่ทันรู้ตัวทันทีว่าตั้งแต่เจอกับมันผมเปลืองเนื้อเปลืองตัวไปเยอะมากจนถึงตอนนี้มันยังมาหลอกจูบเล่นๆอีก...
หลังจากหลอกจูบเสร็จมือหนาของมันก็เริ่มลูบตามร่างกายผมไปเรื่อยจนผมต้องดิ้นเพื่อประทวงสิทธิร่างกายตัวเอง
“อยู่เฉยๆ”
“เอามือออกไปก่อนดิ!”
“ถ้าอยากให้เอาออกแม่บ้านต้องหลับตาก่อน”
“ห้ะ! อะไรอีกวะ”
“หลับตา”คำสั่งที่แฝงด้วยการบังคับเพราะมือมันลูบขึ้นมาเกือบถึงแผงอกผม
“เออๆ หลับแล้วๆ”เมื่อดวงตาทั้งสองข้างปิดสนิทฝั่งนั้นก็ยอมทำตามสัญญาค่อยๆดึงมือออกจากร่างกายอย่างว่าง่าย
ตึ่ง!
เสียงแจ้งเตือนโทรศัพท์ดังในขณะที่ผมยังหลับตาสนิท
“แม่บ้าน”
“หือ?”
“เปิดตา”
“...”ผมค่อยๆเปิดตาตามที่อีกฝ่ายบอก
“หยิบโทรศัพท์มาเปิดดู”หน้าคนบอกฉีกยิ้มกว้างอย่างพอใจ ยิ้มอะไรของมันวะ เมื่อสงสัยเสร็จผมเลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดู
___รูป____Xaswin ตรงนี้มีเจ้าของแล้วนะครับ
“อะไรวะเนี่ยยยย”
เวง!พอเปิดเข้าไปดูเท่านั้นแหละรูปนี้จำได้ขึ้นใจเพราะผมพึ่งถ่ายให้มันในร้านก๋วยเตี๋ยวไม่กี่นาทีที่ผ่านมานี่เอง
เก๊กฉิบหายแต่หล่อโคตรๆแถมมีแท็กชื่อไอจีผมตรงหัวใจด้วยโว้ยยยยย หัวใจอ่อนแรงมาก
ตึ่ง! ตึ่ง! ตึ่งงงงงงงง
Peterrrr อร๊ายยยยยยยArthur__ อร๊ายยยยยยArthur__@ Peterrrr มาก่อนกูได้ไงPeterrrr @ Arthur__ของพี่มันแรงไม่ใช่แมลงเข้าตาRyouta_Ryou สักทีMr. Handsome @ THEKEYY เพื่อนกูโว้ยยยยUndertist เหยดเข้!Orn_niyapa @ THEKEYY กริ๊ดดดดด รักแกนะTol_jjs *อิโมจิหัวใจสีชมพู และอีกต่างๆนานาคอมเม้นที่กำลังเด้งขึ้นมาอย่างไม่ขาดสาย
“ไม่ต้องอ่านแล้ว”ไอ้อัศวินแย่งโทรศัพท์ผมไปเก็บในกระเป๋ากางเกงยีนส์เรียบร้อย
“อือ”
“ไปเดินเล่นกัน”อยู่ๆมันก็ลุกขึ้นยืนพร้อมยื่นมือหนามาตรงหน้า
“ในคณะตอนสี่ทุ่มนี่นะ”
“อืม”
“ก็เอาดิ!”ผมตอบพร้อมยื่นมือไปจับมือหนาตรงหน้าก่อนจะส่งยิ้มกว้างให้อีกฝ่าย
มีความสุขจัง...
พอนึกถึงเรื่องราวต่างๆที่ผ่านเข้ามาตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้ผมรู้สึกว่าทุกอย่างมันมีค่ามาก
มีค่าพอที่จะบันทึกไว้ในความทรงจำของผมตลอดไปไม่ว่าจะกี่เดือนหรือกี่ปี
อยากขอบคุณทุกๆเรื่องราวที่ผ่านเข้ามารวมไปถึงสร้อยเส้นนี้
สร้อยรูปกุญแจที่คล้องข้อบนมือผมอยู่
และที่ขาดไม่ได้เลยคือคนคนนี้
คนที่ยืนอยู่ตรงหน้า
THEKEY…
...E N D...
สวัสดีค่ะอารีค่ะ(แนะนำตัวช้าไปแต่ช่างเถอะเราสายชิววว ฮ่าๆๆ)
ในที่สุดก็เดินทางมาถึงบทส่งท้ายจนได้ น้ำตาจะไหลลลล
ไม่ต้องสงสัยที่เนื้อเรื่องมีฉากไอจีเยอะเพราะคนเขียนชอบเล่นไอจีมากๆค่ะ วันหนึ่งน่าจะสิงไอจีไม่ต่ำกว่า6-8 ชั่วโมงได้...
ตอนแรกที่เริ่มเขียนเรื่องนี้ไม่ได้หวังอะไรมากมายนักแค่อยากให้คนอ่านได้ยิ้มได้สนุกกับเรื่องราวต่างๆที่นำเสนอออกไปผ่านเนื้อเรื่อง ผ่านตัวละคร บอกตามตรงทำใจเขียนตอนจบหลายวันอยู่เหมือนกันรู้สึกว่าเวลามันผ่านไปเร็วมาก
ด้วยความที่เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกแน่นอนว่าข้อผิดพลาดย่อมมีหลายอย่าง ต่อไปก็จะพยายามปรับปรุงและเขียนให้ดีขึ้นค่ะ
สุดท้ายนี้ขอขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านไม่ว่าจะหลงเข้ามาหรือตั้งใจเข้ามา (โค้งตัว)
-อารี-
หัวข้อ: ~THE KEY~คีย์รัก >>>ตอนที่22<<<Update 18.7.18 [หน้า4](จบ) (อ่าน 23138 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก