เสียงบ่นโหวกเหวกโวยวาย ของนักศึกษาแพทย์ปีสองที่พึ่งเลิกคลาสเรียนคาบสุดท้ายของวัน แม่มึง!นี้เวลาก็ปาไปเกือบสามทุ่มผมก้มมองนาฬิกาสีเงินในข้อมือก่อนจะเก็บหนังสือเรียน อุปกรณ์การเรียนต่างๆนานาลงกระเป๋าสะพาย
“คีย์ พรุ่งนี้งานOpen House เราอยากให้คีย์ขึ้นไปพูดคุยแนะนำน้องๆหน่อย ตามนี้นะกลับแล้วเรารีบ”
“ห้ะ!!!”
“บ๊ายจ้ะ”
“อร เฮ้ย! เดี๋ยวววววว” ฉิบหายครับกู!อยู่ดีๆก็มาบอกให้ขึ้นไปพูดอะไรก็ไม่รู้ ฮรืออ
“ไอ้สัดคีย์! มึงจะเสด็จออกมาจากห้องเรียนได้ยังกูหิวข้าว”ไอ้ดลยืนบ่นหน้าห้องเรียนเพราะรอผมนาน
“...”
“ทำหน้าระห้อยอะไรของมึง”
“ห่าดล มึงงงงงง เขาจะให้กูไปพูดงานOpen Houseอะ”
“เออ ก็ดีแล้วป่าววะ”
“ดียังไง?”
“มึงดู สภาพเพื่อนแต่ละคนแม่งกูนึกว่าซากศพเดินได้”ไอ้ดลพูดพร้อมส่ายหน้าผมมองตามไปรอบๆตามที่มันบอกไอ้เหี้ยยยยกูนึกว่าศพจริงว่าด้วยเรื่องนักศึกษาแพทย์มองตากันก็รู้ใจถึงประวัติความเป็นมาของสภาพแต่ละบุคคล
“แต่กูว่ามีคนหนึ่งที่น่าจะพูดได้ดีกว่ากู”
“ใครวะ”ไอ้ดลทำหน้า งง แดก
“มาโน้นแล้ว”ผมชี้คนที่พึ่งเดินมาใหม่ส่วนไอ้ดลก็มองตาม
“เชี่ยยยย หล่ออ”
“ครับผม ผมหล่อครับ”
“ถุ้ย! มึงจะให้ไอ้ห่าหล่อขึ้นพูดแทนนี่นะ กูว่างานนี้ฉิบหายแน่นอนครับ”
“เดี๋ยวไอ้ดล ไอ้ส้นตีนไก่ มึงอย่ามาดูถูกหน้าหล่อๆของคนหล่ออย่างกูนะเว้ย”
คัดๆ ขออธิบายครับไอ้เหี้ยมาใหม่นี้ชื่อหล่อมันไปเข้าห้องน้ำมา หน้ามันก็หล่อแต่หล่อเหลือน้อยนิด ความกวนตีนและความเป็นมิตรก็มีเยอะเช่นกันอีกอย่างมั่นหน้าประหนึ่งดาราเซเลป
“ส้นตีนไก่ ก็ยังดีกว่าหน้ามึง”
“ว่าไงนะไอ้ดล!”
“ลองแดกตีนกูแทนไก่ดูไหมละ!”
“สัด!! พอเลยพวกมึงเรื่องกัดกันขอให้บอก จะยืนเถียงกันอีกนานไหมเขากลับกันจนหมดแล้ว”
“มันว่าหน้ากูก่อน”
“ก็มึงบอกกูเป็นส้นตีนไก่”
“โอ้ยยยยย ไอ้เหี้ยยย กลับเองเลยนะพวกมึง กูไม่ให้กลับด้วยแล้ว!”ใช่ครับพวกมันติดรถผมมา
“โหยยยยย คุณคีย์ครับรถกูยังนอนในอู่อยู่เลยอย่าทำร้ายกัน”ไอ้ดลทำหน้าอ้อน
“กรณีไอ้ดลรถนอนอู่กูเข้าใจแต่ไอ้เหี้ยหล่อนี้ดิแม่งรถมึงก็มีทำไมไม่ขับมาเองวะ”
“กูขอพูดตรงๆ ตรงๆเลยนะ...มึงก็รู้กูเอาเงินไปซื้อคอร์สทําหน้าหมดแล้ว ไม่มีเงินเติมน้ำมัน ขนาดเงินแดกข้าวยังกู้เงินดอกมาไม่มีปัญญาจ่าย”
“เวอร์ละสัด”ไอ้ดลเอ่ย
“ปัญหาโลกแตกจริงกับหนังหน้ามึงเนี่ย”ผมบ่นก่อนจะเดินนำเข้าลิฟท์...
ติ่ง!
เสียงลิฟท์ส่งสัญญาณว่าถึงที่หมายแล้วพวกผมทั้งสามคนก็ก้าวขาเดินออกมาทันที ปลายตามองดูรอบๆบริเวณหน้าตึกคณะแพทย์ของเรา มันถูกจัดขึ้นอย่างดีเพื่อต้อนรับน้องๆสำหรับงานOpen Houseพรุ่งนี้ มีทั้งเวทีใหญ่ใต้ตึก บูธต่างๆนานาเดินมาสักพักก็ถึงลานจอดรถ
“ไปกินข้าวก่อนได้ไหมกูหิว”ไอ้หล่อว่า
“เออ ขึ้นรถมาก่อน”
หลังจากนั้นร้านโจ๊กหม้อดินสูตรก๋งฮงไต๋ก็มีพวกเราสามคนที่นั่งแดกโจ๊กไข่เค็มกันอยู่ซึ่งเป็นเมนูเด็ดและมันอร่อยมากร้านนี้เรียกได้ว่าเป็นร้านฮิต ของนักศึกษาแพทย์เพราะเรียนหนัก ขึ้นวอร์ด อีกอย่างร้านนี้เปิดยันเช้ายันเย็น เย็นยันเช้าหิวเมื่อไหร่ก็แวะมาแค่ไม่ใช่ร้านสะดวกซื้อเท่านั้นเอง
“อ้าวพวกมึงยังไม่กลับหอนอนอีกเหรอวะ”
“เหยดดด พี่จีนเป็นไงพี่ขึ้นวอร์ดหนักไหม” ไอ้ดลถาม
“ไอ้น้องพี่ไม่อยากจะพูดมึงดู ดูมือขวากู”
“ทำไมวะพี่”
“เมื่อวานมีคนไข้เจองูในห้องน้ำ กูเลยวิ่งไปช่วย มือซ้ายถือแฟ้มประวัติคนไข้ มือขวาจับหางงู ฟาด ฟาด ฟาด ได้แผลนี่มา”
“...”
“อ้าวอึ้ง อึ้งแดก”
“...”
“มึงดู ดูมือขวากู วันนี้เจอไดโนเสาร์บุกโรงบาล กูเลยรีบวิ่งเข้าไปช่วยมือซ้ายถือแก้วน้ำ มือขวาจับหางไดโนเสาร์มา ฟาด ฟาด ฟาด ได้กล้ามแขนมา”
“...”
“ยัง ยัง ยังไม่หมด มึงดู ดูตากู....”
“เฮ้อออ พอเถอะพี่”ผมขัดจังหวะไอ้พี่จีนตอนแรกแม่งเล่ามาซะผมกะจะเชื่อแล้วเรื่องงูพอเล่ามาถึงไดโนเสาร์เท่านั้นแหละกูไม่น่ามานั่งฟังห่าอะไรแบบนี้เลย
“ไอ้เหี้ยพี่มึงโคตรปัญญาอ่อนวะ”ไอ้ดลเอ่ยเซ็งๆราวกับเสียดายน้ำลายที่อุตสาห์เอ่ยปากถามไม่ใช่แค่ไอ้ดลผมด้วยอีกคน
“เออ กูไม่อยากเครียด ดูจากสภาพกูเองแล้วกันไม่ได้หลับได้นอน”
เชี่ยยย จากคนที่ ฟาด ฟาด ฟาด เมื่อกี้ตอนนี้เหมือนคนไร้เรี่ยวแรงสงสัยเหนื่อยจริงวะ พี่ที่เคยกวนตีนสมัยปีหนึ่งตอนนี้แม่งกูนึกว่าซอมบี้แถวป่าอเมซอนสีหน้าพี่มึงดูไร้จิตวิญาณมาก
“นั่งก่อนพี่”ผมเอ่ย
“หมดเวลาพักกูแล้วครับ ไปละ”ว่าแล้วพี่แกก็เดินหอบสังขารออกไปพร้อมเพื่อนในมือหอบเสื้อกาวน์สีขาว ร้านนี้จะเห็นจนชินตาไอ้เสื้อขาวๆตัวยาวๆที่ว่านี่เพราะร้านอยู่แถวๆโรงบาลพอดี
“กูคิดสภาพกูออกเลยวะ หน้าหล่อๆของกู”
“ถุ้ย!เถอะ กลับๆแดกอิ่มแล้ว ก๋งคิดตังค์ด้วยครับ”ไอ้ดลบ่นก่อนจะเรียกก๋งคิดตังค์
“อ๋าทั้งหม๊ก 180 บัท” ผมหยิบกระเป๋าตังค์ออกมาจ่ายก๋งเสร็จก็เดินออกจากร้าน และแน่นอนขับรถไปส่งพวกมันต่อ...
ถึงหอพักสักทีเหนื่อยฉิบหายพรุ่งนี้ต้องไปแต่เช้าอีกเพราะมีเรียนแปดโมง ส่วนงานOpen House อรส่งมาบอกในไลน์ว่าจะให้ขึ้นพูดตอนเที่ยงๆ หลังจากอาบน้ำเสร็จผมก็มานั่งอ่านหนังสือทบทวนไปเรื่อยจนง่วงแล้วเข้านอน
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด!
เสียงนาฬิกาปลุกตัวช่วยที่ทำให้ผมตื่นไปเรียนทุกเช้าได้ทำหน้าที่ของมันก่อนผมจะเอื้อมมือไปปิด
LINE!>>000นฤดลไอ้คีย์รถกูออกจากอู่แล้วนะเว้ยไม่ต้องมารับแล้ว Read 07.01
THE_Key
Read 07.01 เออๆ
Mr. Handsome
ไอ้ดลมารับกูด้วย Read 07.02 นฤดลเออ! Read 07.02 กรุ๊ปไลน์เราเป็นชื่อสิ้นคิดมาก 000 ไอ้หล่อเป็นคนตั้งเพราะมันคิดชื่อไม่ออกและไม่อยากเสียเวลาคิด หลังจากรับรู้ข่าวสารของเพื่อนผมก็อาบน้ำแต่งตัวไปเรียน วันนี้คนเยอะแปลกตากว่าปกติเพราะงานOpen House ผมวนหาที่จอดรถอยู่นานกว่าจะหาที่จอดได้แล้วก้าวขาวิ่งเข้าตึกเรียนเพื่อไปให้ทันเวลาเพราะคาบนี้อาจารย์แม่โหดต้องทำตัวดีๆ...
“คีย์ ไอ้คีย์!”
“เชี่ย! ดลอะไรวะ”
“นั่งเหม่อเหี้ยอะไรของมึง อาจารย์สอนเสร็จแล้ว”
“อ่อเปล่า แล้วไอ้หล่อละ” กูเหม่ออะไรวะแม่งเอ้ย!เรียนไม่เข้าหัวเลยไว้กลับไปอ่านแล้วกัน
“ลงไปนานแล้ว มึงรีบเก็บของแล้วลงไปข้างล่างเถอะสัดจะเที่ยงแล้ว”เชี่ยยยย ลืมเลยวะงานOpen House ฉิบหายรีบเก็บกระเป๋าแทบไม่ทัน
“กูจะไปแดกข้าวก่อนนะเดี๋ยวกลับมาอยู่เป็นเพื่อน”
“ไอ้สัด ทิ้งกูอะกูก็หิวไหม”
“เออ เดี๋ยวกูซื้อเบอร์เกอร์มาให้”
หลังจากนั้นไอ้ดล ไอ้หล่อ ไอ้สัด!พวกแม่งก็หายไปทิ้งให้ผมมายืนงงอยู่ในดงคนซึ่งไม่สามารถแทรกซึ่มตัวเข้าใกล้เวทีได้ไอ้เหี้ย! คนแห่มาจากไหนวะทำไมมันเยอะขนาดนี้
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
“โอ้ยยย ตามพี่เขามานานพึ่งเห็นตัวจริงงงงงง”
“เออไม่เสียแรงที่มาคณะนี้เลยมึงงง”
“โอ้ยยยย ใจกูววววว”
“โคตรหล่อเลยเว้ย!”
“บอกเลยว่าผัวในอนาคตค่ะ”
#@@$#@^&#*
มันเกิดอะไรขึ้นที่ตึกแพทย์วะหนวกหูฉิบหาย…
ป๊าดดด ป๊าดดดด ป๊าดดดดด พอมองไปตามสายตาและเสียงกริ๊ดเท่านั้นแหละท่านผู้ชมไอ้คนที่ยืนให้สัมภาษณ์แทนผมอยู่บทเวทีนั้นเหยดแม่มเล่นเอาซะกูอยากจะกริ๊ดไปกับเขาด้วยเลย ไอ้เหี้ยยยย มันหล่อมากกกกก หล่อโฮกกกก หล่อแบบหล่ออะ ไอ้ห่าคนอะไรดูดีฉิบหายจนกูอยากจะกริ๊ดตาม หันกลับมามองสภาพตัวเองตอนนี้อย่างกับซากศพเดินได้ มันช่างต่างกันเหลือเกิน ใบหน้านิ่งเรียบเหมือนคนโดนบังคับให้ขึ้นมาพูด สายตาคมเข้มฉายแววเซ็งอย่างเห็นได้ชัด จมูกโด่งเป็นสันเลยสัด! ปากรูปกระจับเล็กน้อย คิ้วเข้มได้รูป ผิวขาวสัดแต่น้อยกว่ากู เรื่องนี้กูวินเนอร์ ตัวสูงอย่างกับนายแบบ บอกได้คำเดียวไอ้สัดอย่างหล่อขนาดมองไกลๆยังหล่อเหี้ยๆ
“พี่คะพี่เตรียมตัวสอบยังไงบ้างคะ”น้องที่มางาน Open Houseถาม
“อ่านหนังสือ”
“พี่ทำยังไงถึงได้เรียนที่นี้คะ”
“สมัครสอบ”
“พี่มีแฟนยังค่ะ”
“ไม่มี”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด”
“สเปคละค่ะ”
“ไม่ขอตอบ”
เสียงกรี๊ดดังจนหูกูจะแตก!
นี่มึงตอบคำถามห่าอะไรวะกวนตีนฉิบหายใครมันจะไม่รู้ว่าต้องอ่านหนังสือและสมัครสอบแต่มึงจะตอบแบบนั้นไม่ด้ายยยย มึงต้องตอบเทคนิควิธีการอ่านให้เขาเซ่! บอกให้เขาติดตามข่าวสารการรับสมัครไรงี้เปล่าวะ ไอ้กระทิงหน้าหล่อเอ้ย!
“คีย์แกมายืนทำอะไรตรงนี้ มานี่”
“ไปไหนนนนน”อยู่ๆ อร ก็มาลากแขนผมให้เดินตามโดยใช้พลังงานร่างใหญ่ๆของเธอเบียดผู้คนออกจนกลายเป็นทางเดิน โคตรเจ๋ง
“แกขึ้นไปเลย น้องปีหนึ่งมันตอบอะไรแบบนั้นก็ไม่รู้”
“ห้ะ! ระ เรา ”
“เอออ รีบขึ้นไป เอานี่ไปด้วย”อร ยัดไมโครโฟนใส่มือก่อนจะผลักผมขึ้นเวที
อุ๊ปส์!!
จุก! หนัก! เจ็บ! ให้สามคำกับเหตุการณ์นี้ใครก็ได้ช่วยกูทีเหล็กบนเวทีหล่นทับร่างกูแน่นอนความรู้สึกนี้เหมือนโครงกระดูกจะหัก แถมแม่งหนักมากด้วย
“กรี๊ดดดดดดดดด”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
กรี๊ดอะไรวะหนวกหู กูจะตายห่าอยู่แล้วรีบมาช่วยกูเซ่!
“คีย์!!!!”
“คีย์!”
ผมค่อยๆลืมตา....
เชี่ยยยย ใกล้ไปแล้วนะเว้ย!ไอ้หน้าหล่อเมื่อกี้ไอ้สัด!นอนทับอยู่บนตัวผมเฉยเลย แถมหน้าใกล้กันจนสัมผัสลมหายใจอุ่นๆได้แม่งดูใกล้ๆยิ่งหล่อคนอะไรหล่อขนาดนี้วะ กูอิจฉาหน้ามึงฉิบหาย อย่าให้เจอในที่มืดนะมึงคัตเตอร์กรีดหน้าแม่มเลยข้อหาหล่อเกินไปหัวใจสั่น
“ลุกสิวะ...หายใจไม่ออก...”ผมเอ่ยเสียงเบา
“....”ไอ้กระทิงหน้าหล่อกระปริบตาพริบๆเหมือนพึ่งได้สติที่เรียกกระทิงเพราะผมไม่รู้จักชื่อมันเพราะตอนรับน้องผมดันเป็นไข้เข้าโรงบาล...พอมันได้สติก็รีบดีดตัวลุกทันที ส่วนผมก็ถูกอร ห้ามลงเวทีเธอนั่งพัดให้มืออีกข้างถือยาดมให้เรียกได้ว่าดูแลเป็นอย่างดี
“แกไหวไหม ฉันขอโทษษษษษ ฉันไม่หน้าผลักแกขึ้นไปเลย”
“ไหว...ไหว...”
“เป็นไงบ้างไอ้คีย์!”
“เป็นไงบ้างไอ้คีย์!”
เออพวกมึงมาพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย ไอ้ดล ไอ้หล่อ วิ่งหอบแดกมาจากไหนไม่รู้ในมือถือถุงแฮมเบอร์เกอร์กับน้ำเปล่าที่มันซื้อมาให้ผม
“ฉันดูแลคีย์เอง พวกแกขึ้นไปพูดแทนหน่อยสิขอแบบมีสาระ และเป็นประโยชน์ต่อคนที่อยากเข้ามาเรียนจริงๆ”
“ห้ะ! ดลกับไอ้หล่อนี่นะอรจะบ้าเหรอ”
“เออใช่!รีบไปเลย เร็วๆ”
หลังจากนั้นมันสองคนก็ขึ้นไปโซโล่บนเวทีพูดคุยพบปะกับน้องๆส่วนผมนะเหรอ...ตอนนี้ยังนั่งดมยาอยู่ที่เดิม
...
เปิดเรื่องมาก็จะวุ่นวายหน่อย
ฝากติดตามด้วยนะคะ
หัวข้อ: ~THE KEY~คีย์รัก >>>ตอนที่22<<<Update 18.7.18 [หน้า4](จบ) (อ่าน 23074 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก