#ชอกะเชร์คู่กันต์
ตอนที่ 12
ซิมบ้า
ในที่สุดการฝึกงานวันสุดท้ายก็มาถึง ใจหายไม่น้อยที่จะไม่ได้แหกตาตื่นแต่เช้ามาบริษัท แม้จะเป็นสองเดือนสั้น ๆ แต่แหลมก็ยังมีความอารมณ์ค้างอยู่มากเพราะอยากเป็นส่วนหนึ่งในการทำเกมใหม่ แต่เพราะเป็นเด็กฝึกงานจึงทำอะไรมากไม่ได้ เพราะเท่าที่ทำไปก็ถือว่าเกินเหตุเกินเบอร์แล้ว เขาถูกมองว่าเป็นเด็กเส้นเพราะบอสเอ็นดู เอะอะเรียกหา บางคนก็นินทาว่าเป็นคู่ขาคนใหม่ของบอสซึ่งจะอ้าปากแก้ตัวก็ไม่ได้เพราะหลวมตัวไปแล้วครึ่งหนึ่ง พอเป็นอย่างนั้นแล้วจะถูกเหม็นขี้หน้าบ้างก็ไม่แปลก
บางคนนินทาว่าเป็นเพราะไอ้แหลมอยู่ในทีมนักกีฬาอีสปอร์ตชื่อดัง บอสถึงได้ให้โอกาสมากกว่า ไหนจะสนิทกับพี่แจ็คที่อยู่ทีมเดียวกัน สารพัดสิ่งที่ทำให้ถูกมองว่าเป็นเด็กเส้นเกินเด็กฝึกงานคนอื่น ๆ อยากโทษว่าเป็นความผิดบอสทั้งหมด แต่ไอ้แหลมก็สนุกกับการเสนอหน้านำเสนอไอเดียเกมจริง ๆ
หลายคนอาจจะไม่ชอบขี้หน้าเขาเพราะเรื่องนี้ แต่ก็ยังมีรุ่นพี่ใจดีอีกหลายคนที่เซิ้งให้มาสมัครงานที่นี่ทันทีที่เรียนจบ ตอนได้ยินอย่างนั้นก็ยิ้มแห้งอยู่เบา ๆ เพราะอดคิดไม่ได้ว่าถ้าเกิดบอสไม่ได้ชอบเขาแล้วจะไปเอาข้ออ้างจากไหนมาสมัครงาน
ไม่รู้ดิ อนาคตมันไม่แน่นอนนี่หว่า
คืนนี้พวกพี่ที่บริษัทเคลียร์กับที่บ้านแล้วว่าจะไปเลี้ยงส่งเด็กฝึกงาน ก็คือพร้อมใจกันหาเรื่องโกหกเมียว่ามีปาร์ตี้หมูทะธรรมดา ๆ แต่ความจริงคือกินเหล้า ร้องเกะ เมาดริ๊ฟท์หัวทิ่มหัวสักกันสุดเหวี่ยง ปลดปล่อยความบ้าออกมาหลังจากฝังตัวอยู่กับงานเครียด ๆ ทั้งวัน
แหลมเป็นคนหนึ่งที่เมาเละเทะเยี่ยงหมาข้างถนน เขาจะไม่จัดเต็มขนาดนั้นเลยถ้าพี่แจ็คไม่ไปด้วย ก็รู้ไงว่าพี่มันพึ่งพาได้ และคืนสุดท้ายของการเป็นเด็กฝึกงานใน PHENOMENALก็จบลงกับขวดเหล้าอย่างสวยงาม พร้อมสั่งเสียไว้ว่าถ้าเรียนจบแล้วเกมยังไม่วางขาย ไอ้แหลมคนนี้จะตามไปขยี้ถึงบริษัทพร้อมยื่นใบสมัครเป็นไดเร็กเตอร์ให้ดู!!!
รู้ทั้งรู้ว่ากินทั้งเหล้าทั้งเบียร์จะทำให้เมาไว แต่คนมันเปรี้ยวปากก็ซ่าจัดเต็มยกซดสลับกันชนิดว่าเหล้าหมดก็เติมเบียร์ วนลูปอยู่อย่างนั้นแบบตายไม่เอาเรื่อง และสายแข็งก็พบจุดจบที่ชักโครก โก่งคออ้วกเหมือนจะเอาลำไส้ใหญ่ออกมาให้ได้จนซึมเศร้าแมนต้องเข้ามาเอาตีนลูบหลัง
จำได้ลาง ๆ ว่าโดนพี่มันด่าแล้วก็เบิ้ลกะโหลกไปหลายชุด ข้อหาเมาแล้วพูดจาเรื้อนแดกกับถังขยะจนทำให้พี่แจ็คอับอายขายขี้หน้า อีกทั้งยังขู่อีกว่าจะทิ้งเขาไว้ที่นั่น แต่สุดท้ายก็ลากสารร่างน้องรักคนนี้ขึ้นซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์คู่ใจอยู่ดี
ภาพตัดอีกทีตอนรู้ตัวว่าแดดส่องตา กายหยาบที่สิ้นสภาพนอนเหม่อมองประตูระเบียงแล้วหวังว่าม่านจะรูดปิดเองได้หลังจากรับรู้ถึงพลังจิตที่ซ่อนอยู่ภายใน แต่ก็เป็นเพียงความคิดของคนเมาขี้ตา เพราะชีวิตจริงไอ้แหลมเป็นแค่เด็กกะโหลกกะลาหาใดใช่แฮรี่ พอตเตอร์ไม่
15:32 น.
นอนเหมือนซ้อมตาย แหลมเอาหน้ามุดหมอนดมกลิ่นหอมอ่อน ๆ คิดไม่ผิดเลยที่เปลี่ยนผ้าปูตั้งแต่เมื่อวาน ถามก่อนว่าจะมีอะไรดีไปกว่าบ่ายวันเสาร์กับเตียงอุ่น ๆ อีก มันดีจนนึกถึงใครบางคนที่ไม่ได้คุยกันตั้งแต่เมื่อคืน อยู่ ๆ ก็นึกเป็นห่วงขึ้นมาว่าบอสนอนกี่โมง หลับสบายไหม ตาค้างจนถึงตีสองตีสามหรือเปล่า ไม่มีเขาคอยกล่อมนอนจะงอแงปะน้า
แต่ยังไม่ทันได้ทักไปหาก็พบว่าคนในความคิดส่งข้อความมาตั้งแต่สิบโมงแล้ว
คุณได้รับข้อความจาก...
‘เจ้าหนี้’
[ ตื่นหรือยังครับขี้เมา? ]
เหมือนจะเสพติดการใส่ใจเล็ก ๆ น้อย ๆ ของบอส พูดก็พูดเหอะ เหมือนจะชินแต่ก็ยังรู้สึกแปลกใหม่อยู่ดีที่มีคนคอยถามไถ่ว่าวันนี้เป็นไงบ้าง คุยกันเช้า กลางวัน เย็น ก่อนนอน นึกถึงตอนส่งข้อความไปรายงานว่าจะไปกินเลี้ยงกับพี่ ๆ แล้วก็ชอบใจ เพราะบอสตอบมาอย่างน่ารักว่า ‘โอเคครับ ถ้ากลับไม่ไหวก็โทรมานะ เดี๋ยวผมแอบไปรับ’เนี่ย ดูดิ มีความจะแอบมาเพราะกลัวไอ้แหลมอายคนอื่น
ว่าที่เมียที่ดีต้องรู้หน้าที่ แหลมมองหน้าจอโทรศัพท์พร้อมอาการหนักอึ้งตรงศีรษะ จากที่เคยแข็งแรงมาตลอดชีวิต อยู่ ๆ ก็นึกอยากสำออยขึ้นมา เพียงเพราะอยากออดอ้อนเหมือนที่เคยทำกับสาว ๆ ที่เคยคุย
คุณส่งข้อความถึง...
‘เจ้าหนี้’
[ ปวดหัวเหมือนจะตายละ มาดูแลหน่อยดิ -.-]
พอถูกพี่ธีร์เซิ้งเข้าหน่อย เสือในตัวไอ้แหลมก็ออกมาผงาดเพ่นพ่านกลางเมืองเอก ไหนวะไอ้คนคนที่กลัวการถูกจีบจากผู้ชายด้วยกัน สตรองแล้วเว้ย พี่ธีร์เคยผ่านช่วงเวลาแบบนั้นมาได้แล้ว ไอ้แหลมก็ต้องทำได้เหมือนกัน แล้วก็จะทำให้ดีกว่าด้วย
หลังจากนี้บอสจะได้รู้ว่าเวลาโดนจีบกลับเป็นอย่างไร จะต้องมีคนเขินตาย จะต้องมีผู้ชายตัวใหญ่ศิโรราบแนบอกฟีบ ๆ ตรงนี้!!!
รอไม่ถึงห้านาทีคนที่บอกว่ามีงานจนถึงเย็นก็ปลีกตัวมาตอบข้อความจนได้ แหลมมองหน้าจอพลางยิ้มอย่างอารมณ์ดีเหมือนเมื่อครู่นี้ไม่เคยมีใครปวดกะโหลกมาก่อน
คุณได้รับข้อความจาก...
‘เจ้าหนี้’
[ ผมโทรสั่งอาหารให้แล้ว อีกครึ่งชั่วโมงลงมารอรับข้างล่างนะครับ ]
เออ มันต้องรู้งานอย่างนี้ ถึงจะไม่ได้บอกว่า ‘เดี๋ยวผมไปทำให้กินนะครับ เชร์รอก่อนน้า’ก็เหอะ แค่นี้ก็ถือว่าเกินเบอร์ที่บอสเป็นแล้ว จะว่าไปก็เริ่มเสพติดการโดนสปอยล์ เอะอะใช้เงินแก้ปัญหา คนแบบนี้แหละที่สังคมต้องการ ไอ้แหลมจะไม่มีการปฏิเสธเหมือนในละครเรื่องไหนทั้งนั้น
บ่ายวันเสาร์ฟ้าครึ้มคล้ายฝนจะตก แหลมคลานไปเอาผ้าขนหนูแล้วเข้าห้องน้ำเพื่อทำความสะอาดสารร่างแสนโสมมที่ยังไม่โดนน้ำตั้งแต่เมื่อวาน แล้วก็อาบเสร็จภายในห้านาทีด้วย ถ้าเข้าค่ายก็คือไม่โดนสั่งวิดพื้น
แต่ระหว่างอารมณ์ดีรอแดกข้าวฟรีก็ต้องหัวเสียเพราะไอ้ธูปอีกแล้ว
ธูป:มีให้ผมยืมสักแปดพันไหม?
ธูป:เดี๋ยวหามาคืนภายในวันพุธ
บุตรแห่งวันเพ็ญ:มึงจะเอาไปทำไรวะ?
ธูป:ธุระ
บุตรแห่งวันเพ็ญ:: ธุระไร?
ธูป:ไม่ต้องถามเยอะได้ไหม ผมจำเป็นต้องใช้ รู้แค่นี้ก็พอแล้ว
บุตรแห่งวันเพ็ญ:เงินตั้งแปดพัน มึงต้องบอกกูก่อนดิว่าจะเอาไปทำอะไร?
ธูป:สรุปจะให้ยืมไหม ถ้าไม่ให้ก็อย่าถามเยอะได้ปะ?
บุตรแห่งวันเพ็ญ:เงินกู กูมีสิทธิ์ที่จะรู้ว่ามึงเอาไปทำอะไร
บุตรแห่งวันเพ็ญ:แล้วที่บอกว่าจะเอามาคืนวันพุธเนี่ย มึงจะไปหามาจากไหน รายได้ก็ไม่มี เอาดี ๆ นะธูป กูไม่ขำนะ
ธูป:ไม่ให้ใช่ไหม
ธูป:เออช่างเหอะ ไม่ต้องละ
บุตรแห่งวันเพ็ญ:แค่บอกว่าจะเอาไปทำอะไร มันยากมากเหรอวะ?
ธูป:ผมเอารถเพื่อนไปชนฟุตปาธมา มันจะเอาเงินวันนี้
บุตรแห่งวันเพ็ญ:เดี๋ยว แล้วมึงเป็นไรปะเนี่ย?
ธูป:ไม่เป็นไร แต่ถ้าไม่ให้เงินเพื่อนวันนี้ก็คงโดนโกรธอะ
บุตรแห่งวันเพ็ญ:มึงก็น้อออออ ขับรถไม่แข็งแล้วยังยืมรถคนอื่นขับในกรุงเทพอีก อันตรายก็อันตราย
ธูป:จะด่าอีกนานไหม ถ้าด่าแล้วไม่ให้ก็พอ จะไปยืมคนอื่น
บุตรแห่งวันเพ็ญ:เออ กูจะโอนให้เดี๋ยวนี้แหละ ประชดเก่งจังนะห่า
ธูป:แล้วจะรีบหามาคืน
บุตรแห่งวันเพ็ญ:ถ้ามึงจะไปหายืมคนอื่นมาอีกทีก็ไม่ต้อง พอเลยมึง กูรอได้
ธูป:ขอบใจ
บุตรแห่งวันเพ็ญ:พูดกับผู้ใหญ่ต้องขอบคุณ
ธูป:ขอบใจ
บุตรแห่งวันเพ็ญ:สัส
แหลมขมวดคิ้วมองเจ้าของข้อความแสนกวนตีนแล้วก็เงยหน้าถอนหายใจ สาบานเลยว่าถ้ามันอยู่ข้าง ๆ ตอนนี้จะตบให้ขี้หูเต้นระบำ จะขอความช่วยเหลือจากคนอื่นทั้งที เคยมีไหมจะพูดเพราะ ๆ
คุณได้รับข้อความจาก...
‘เจ้าหนี้’
[ลงมาหรือยังครับ ผมว่าตอนนี้เมสเซนเจอร์น่าจะไปถึงแล้ว ]
นับวันยิ่งชัดว่าบอสคือความสบายใจหลักในชีวิตช่วงนี้ อารมณ์ที่เคยปะทุเพราะความเป็นไอ้ธูปถูกดับด้วยความใส่ใจที่ส่งมาขยี้ซ้ำอีกครั้งให้รู้ถึงความเป็นห่วงเป็นใย
ไม่แน่ใจว่าเพราะโมโหหิวด้วยไหมถึงได้โมโหไอ้ธูปกว่าทุกที ถ้าได้กินของอร่อยตอนนี้ก็น่าจะลืมเรื่องส้นตีนของมันไปได้บ้าง ระหว่างด่ามันในใจก็กดเข้าแอปโอนเงินให้ กดเลขเก้าตามด้วยเลขศูนย์สามตัวเพราะกลัวมันไม่มีเงินกินข้าวจึงแถมไปให้พันนึง
พอเดินลงไปข้างล่างก็พบว่าคนที่มาส่งข้าวไม่ใช่เมสเซนเจอร์ แต่กลับเป็นชายใส่สูทราคาแพงที่มาพร้อมถุงพะรุงพะรังในมือ เอาจริงไม่ค่อยเซอร์ไพรส์ เหมือนลึก ๆ ในใจก็คิดอยู่ว่าบอสจะมาหาและเยียวยาวันแย่ ๆ ให้ดีขึ้นด้วยการทะเลาะเรื่องไร้สาระ
“ไหนเมสเซนเจอร์”
“วันนี้ผมรับจ็อบพิเศษครับ”
“เหรอ ได้เงินเยอะปะ?”ยืนกอดอกพิงกับกำแพงพลางมองสีหน้าเขิน ๆ ของบอส ดูดิ เสื้อผ้าหน้าผมเหมือนคนเพิ่งออกจากโรงแรมแล้วตรงมาที่นี่เลย คิดดูเอาว่าไอ้แหลมสำคัญกับบอสแค่ไหน
“อืม... ไม่รู้สิ เห็นทีว่าคุณต้องเป็นคนตอบคำถามนี้แล้วล่ะ”ไหน ใครหัวร้อนเรื่องไอ้ธูป ตอนนี้มีแค่เด็กกะโหลกที่เอาแต่ยิ้มเพราะสิ่งที่บอสกำลังแสดงออกเท่านั้น
“โดนละอองฝนจนเปียกแล้วเนี่ย ทำไมไม่กางร่มมาหื้อ?”คนถูกเป็นห่วงกำลังหัวใจพองโต กันต์มองเด็กแสบที่กลายร่างเป็นคนน่ารักเพียงเพราะเอื้อมมือขึ้นมาปัดน้ำฝนออกจากผมเขาจนต้องก้มลงเล็กน้อยเพื่อไม่ให้คนตรงหน้าเขย่งจนเมื่อยเกินไป
“มันเริ่มตกปรอย ๆ ตอนผมเดินออกมาจากรถแล้วน่ะครับ”
“จะมาทั้งทียังเรียกฝนมาอีก”
“คุณไม่ชอบเหรอ งั้นผมไล่มันไปที่อื่นดีไหม?”แหลมไม่อยากต่อปากต่อคำแล้วเพราะเขาไม่อยากสำลักความน่ารักออกมาตรงนี้ นี่หน้าหอนะเว้ย บอสไม่ควรทำให้เขาออกอาการมันเขี้ยวจนเกินเหตุ ต้องขึ้นห้องก่อน
“ไม่ต้องไล่ มานี่เลยเราอะ”โชว์เข้มด้วยการเข้าไปเอาของหนักทุกสิ่งอย่างมาถือไว้เองคนเดียว บอสหน้าเหวอเล็กน้อยถึงปานกลาง คงอึ้งพอควรที่เด็กเตี้ยอย่างเขามีความเป็นผู้นำได้ขนาดนี้
“ผมช่วยถือดีกว่าครับ”
“ไม่ต้อง เดี๋ยวมือเจ็บ ของแค่นี้ถือมือเดียวก็ยังได้ บอสแค่เดินตามมาก็พอ”ขยิบตาแล้วเดินนำ และที่บอสไม่รั้นจะถือช่วยคงเป็นเพราะเริ่มมองเห็นความผัวในตัวไอ้แหลมแล้ว รู้สึกได้เลย
“ยังปวดหัวอยู่หรือเปล่าครับ?”
“ถ้าบอกว่ายังปวดอยู่ บอสจะช่วยทำให้หายได้ปะ?”น่าจะช็อกเอาเรื่องที่โดนเอาคืนบ้าง เป็นไงล่ะ เขาใจฟีลตอนสตันท์เพราะโดนจีบแล้วสินะ ไม่มีไอ้แหลมคนเก่าที่เคยบ่ายเบี่ยงทุกวิถีทางเพื่อไม่ให้ถูกหยอดแล้วนะเว้ย ตั้งแต่รู้ใจตัวเองก็พร้อมบวกเต็มMAXอะ มันถึงเวลาโชว์ให้เห็นแล้วว่าไอ้แหลมน่ะมีของ
พอถึงห้องบอสก็กวาดสายตามองความโสมมโดยรอบ อันนี้ตั้งใจไม่ทำความสะอาดเพราะอยากให้เห็นว่าห้องชายโสดมันก็ต้องรกแบบนี้ มันมีความดิบ มีความเป็นศิลปะอยู่ในนั้น แล้วก็เข้มแบบที่ว่าถ้าคว้าบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบตอนนี้ก็แบดลืมตาย
“ก้นบุหรี่เต็มระเบียงกับแคคคัสที่ตายแล้ว”
แหลมวางถุงลงพลางมองสีหน้าอีกคนที่ไม่เหมือนเดิมแล้ว วูบหนึ่งเขารู้สึกเหมือนเห็นบอสร่างเดิมกลับคืนมา ก็คือคนที่พร้อมจะขมวดคิ้วทำหน้าหงุดหงิดใส่ทุกอย่างที่เห็นแล้วไม่สบายตา และใช่ ห้องของเขาสามารถทำให้บอสรู้สึกอย่างนั้นได้เพียงแค่ก้าวเข้ามา
“ห้องคนโสดก็งี้ ไม่มีหวานใจมาคอยทำความสะอาดให้”ยัดไปอีกหนึ่งดอก บอสต้องเขินแล้วปะจังหวะนี้ เมื่อกี้ถือว่าเมตตามากแล้วนะที่ไม่พูดว่า ‘ขาดเมียคอยทำความสะอาดให้’
“เชร์ครับ”
“ว่า?”
“มานี่”เดี๋ยว ทำไมอยู่ ๆ ถึงรู้สึกเหมือนกำลังโดนดุทางสายตาและนิ้วชี้ที่กระดิกเป็นคำสั่ง แหลมยังไม่ได้ทำตาม เพราะเขากำลังพยายามอ่านสีหน้าเรียบเฉยที่มาพร้อมแววตาไม่พอใจนั่น“เดี๋ยวนี้ครับ”
“อะไร สั่งเหรอ?”
เคยดูหนังเรื่อง Split ปะ ที่ตัวละครเอกเป็นคนหลายบุคลิก แล้วแต่ว่าแบบไหนจะแย่งแสงออกมาควบคุมร่างกายได้ และใช่ บอสคนเก่าแม่งแย่งแสงบอสคนขี้อ้อนออกมาแล้วพี่น้องเอ๊ยยยยย
“ผมไม่อยากบังคับคุณ เพราะรู้ว่าคุณไม่ชอบ แต่ผมเคยบอกไปแล้วนี่ครับว่าไม่ชอบกลิ่นบุหรี่ ตอนอยู่ข้างนอกผมก็พอทำใจได้ แต่ทันทีที่เข้ามาในห้องนี้ผมก็รู้สึกเหมือนจะสำลักควันตาย ไหนจะข้าวของที่กระจัดกระจายอยู่เต็มพื้นอีก”
“ห้องคนโสด--”
“เดินมานี่เดี๋ยวนี้เลยครับ”
“อะไร ขึ้นเสียงเหรอ?!” เกรียนสู้ดิครับรอไร เดี๋ยวบอสก็แพ้เหมือนทุกทีนั่นแหละขอแค่มึนไปก่อน
“คุณดูนิ้วผมนะ นี่คือหนึ่ง นี่คือสอง และนี่คือสาม และผมจะไม่มีนิ้วที่สี่ให้คุณ”ไม่พูดอย่างเดียว บอสชูนิ้วโป้ง ชี้ กลางขึ้นมาเป็นท่าประกอบเพื่อบอกให้ไอ้แหลมรู้ว่าชะตาชีวิตอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าขึ้นอยู่กับนิ้วยาว ๆ นั่น
“โหดจังน้า เดี๋ยวเปิดประตูระบายอากาศให้ก็ได้ปะ ไม่งอแงดิ”
นอกจากจะโดนร่างขี้โมโหแย่งแสงแล้ว ดูเหมือนว่าตอนนี้ร่างขี้น้อยใจจะเบียดออกมาเฉิดฉายอีกด้วย แหลมชำเลืองมองคนที่ยืนทำหน้าเซ็งอยู่ข้างหลัง ก่อนบอสจะถอนหายใจแล้วเดินไปเอาถุงหิ้วเปล่า ๆ มาใส่ก้นบุหรี่ทีละชิ้นให้ดู
“คุณคงชอบสูบบุหรี่มากกว่าจะสนใจว่าผมทนกลิ่นมันได้ไหม”
“ไม่ใช่อย่างนั้น โหย งอนใหญ่แล้วเว้ย”ถ้าบอสเป็นผู้หญิง สาบานว่าจะเข้าไปกอดจากข้างหลังแล้วจูบซอกคอง้อสักดอก แต่นี่ดูท่าว่าจะยาก เพราะนอกจากจะจูบไม่ถึงซอกคอแล้วท่าทางจะขาลอยจากพื้นตอนบอสก้มด้วย “ที่บอสบอกตอนนั้นก็นึกว่าไม่ให้สูบต่อหน้าเฉย ๆ เดี๋ยวต่อไปนี้จะเพลา ๆ ลงแล้วก็จะทำความสะอาดห้องรก ๆ นี่ด้วย พอใจยัง?”
“แล้วคุณก็ประชดผม?”มีความยืนกอดอกเลิกคิ้วมองหาเรื่อง เอ้า จังหวะนี้ถ้าทนผัวชอบดูดหรี่ไม่ได้ก็ต้องสำลักควันตายหรือไม่ก็หาว่าที่ผัวใหม่แล้วปะ
“โอ๊ยย... ปวดหัว”สำออยสยบดราม่า แกล้งเซไปซบกับผนังพร้อมจับขมับตัวเองแสร้งแสดงละคร
“จริง ๆ เลย...”ยังไม่ทันเป็นเมียก็จู้จี้ขี้บ่นแล้ว แหลมมองคนตัวโตที่ถอดสูทออกพร้อมถลกแขนเสื้อเชิ้ตขึ้นจนถึงข้อศอก ก่อนจะตรงเข้าไปเก็บนู่นนี่นั่นยัดใส่ถุงขยะแบบมันมือสุด
“เช้ด ขอถ่ายคลิปไว้ได้ปะ จะเอาไว้ขิงใครก็ตามที่บอกผมว่ารู้จักบอสดีที่สุด – เฮ้ย ๆ ไรอะ?”ยังไม่ทันกดถ่ายสักรูปบอสก็ย่างสามขุมเข้ามาแย่งโทรศัพท์ไปเสียอย่างนั้น แถมยังยัดใส่กระเป๋ากางเกงตัวเองอีก ขอให้คนโทรมาไข่พี่แกจะได้สั่นแรง ๆ สาธุ
“ซนจริง ๆ”
“รับไม่ได้ก็ร้องไห้วิ่งฝ่าฝนกลับสาทร”
“คุณไม่ได้อยากให้ผมกลับหรอก”
“มั่นใจไรขนาดนั้น”พอเล่นด้วยแล้วทำเคลิ้มเหรอบอสห๊าาาาา
“เพราะคุณคิดถึงผม”
“ก็ไม่เท่าที่บอสคิดถึงผมอยู่ดี-- เดี๋ยว ๆ อันนั้นผมยังกินไม่หมดปะ?!”
“ถ้าอยากกินผมจะซื้อใหม่ให้อีกร้อยห่อก็ได้ แต่ขนมเก่าในห้องรก ๆ แบบนี้คุณควรจับมันเข้าปากเหรอครับ?”
บอสร่างแม่บ้านหันมาค้อน ถ้าใส่ผ้ากันเปื้อนนี่น่ารักเลยนะ วันหลังแอบไปซื้อสีจมปูมาให้ใส่ดีกว่า
“ถ้าคนอื่นรู้คงว้าวที่CEO แสนรวยกำลังทำความสะอาดห้องให้อดีตเด็กฝึกงานกิ๊กก๊อกอย่างผม” แหลมพูดลอย ๆ แต่บอสก็ยังคงเอาแต่ก้มหน้าก้มตาเก็บของใส่ขยะ ตัดภาพมาอีกทีเชิ้ตขาวก็โชกเหงื่อแล้ว โทษเด้อลืมเปิดแอร์
“เชร์ ผมชอบที่คุณเป็นคุณนะ แต่ผมรับไม่ได้เรื่องความสกปรก”
“พี่แจ็คก็พูดแบบนี้แหละ แล้วผมก็บอกว่าเรื่องมึ๊ง”
“แต่ผมไม่ใช่แจ็ค”
“อันนี้รู้”
“คราวหน้าถ้าผมมาอีก หวังว่าคุณจะดูแลความสะอาดให้ดีกว่านี้นะครับ”
“ไม่อะ ถ้าอยากให้ห้องนี้สะอาดก็ต้องมาเก็บกวาดเอง”กันต์ไม่คิดว่าเด็กคนนี้กำลังท้าทาย เพราะสายตาที่มองมามันซับซ้อนกว่านั้น
คนรักสะอาดเริ่มอยากปล่อยให้ห้องนี้สกปรกขึ้นมาเสียแล้ว เมื่อเด็กแสบคิดจะเปิดประตูทิ้งไว้พร้อมบอกทางอ้อมว่าเขาจะมาที่นี่อีกเมื่อไหร่ก็ได้
“โอเค หลังจากนี้จะพยายามสูบบุหรี่ให้น้อยลง ถ้าบอสจะมาหาเดี๋ยวผมจะทำความสะอาด แล้วก็จะฉีดสเปรย์ดับกลิ่นด้วย หายงอนยัง?”นี่ง้อแล้วนะเว้ย ปกติปากหนักกว่าตีนอีก ให้สิทธิพิเศษขนาดนี้แล้วถ้าบอสยังเอาแต่ใจไม่เลิก เห็นทีว่าคงต้องดัดนิสัยเหมือนตอนนั้น
“ผมเป็นห่วงสุขภาพคุณ เข้าใจผมหน่อยสิครับ”
อ้าว พอตึงใส่แล้วไม่ชนะก็อ้อนให้รู้สึกผิดงี้ก็ได้เหรอ แถมได้ผลด้วย ใจบางเบาเป็นผ้าอนามัยเลยเนี่ย
“เออรู้ ก็บอกแล้วไงว่าจะเพลา ๆ ลง”
บอสร่างเมียน่าจะแย่งแสงคืนมาได้แล้ว ถึงมองตาหวานแล้วยิ้มให้อย่างนั้น ทั้งคู่ยังคงช่วยกันเก็บกวาดห้อง แล้วเขาก็แอบมองบอสทีเผลออยู่หลายทีด้วย คนที่ภายนอกดูสบายมาตลอดชีวิต พอทำอะไรเองก็ดูมีเสน่ห์เอาเรื่องอยู่ว่ะ
“รู้ปะ ก่อนลงไปหาบอสผมกำลังอารมณ์ขึ้นสุด ๆ เลยนะ”คนโสโครกยืนอ้าถุงไว้ให้บอสใส่ขยะเข้ามา
“แมลงสาปไต่ขาเหรอครับ หรือว่าเหยียบกางเกงในที่ยังไม่ได้ซักจนสะดุดล้ม?”
“ก็แย่ละ นี่ก็แซะจั๊ง”แหลมเอาหัวโหม่งแขนคนตัวโตกว่าอย่างมันเขี้ยว “ผมหมายถึงไอ้ธูป น้องชายของเทียนอะ”
“ครับ”
“มันไลน์มาขอยืมเงินผม บอกจะคืนวันพุธ พอผมถามมันก็ไม่ยอมบอกว่าจะเอาไปทำอะไร พูดอ้อมโลกอยู่นั่น เอาจริงผมก็เหมือนเป็นผู้ปกครองมันปะ มันควรจะทำตัวดี ๆ กับผมบ้างดิ”
“ฮึ...”
“ขำไร”
“พอเห็นคุณบ่นติดตัดพ้อแล้วก็เอ็นดูน่ะครับ”
“ไม่มีตัดพ้ออะ โมโหเน้น ๆ”
“คุณน่ารักดีตอนบอกว่าตัวเองเป็นผู้ปกครองใครสักคน”
“เพราะภายนอกผมเป็นเด็กเกรียนที่ดูท่าว่าจะเอาตัวไม่รอดอะดิ รู้ แล้วก็ชินแล้ว ใคร ๆ ก็พูดงี้”
มือที่กำลังเช็ดฝุ่นบนทีวีลดความเร็วลงจนหยุดนิ่ง กันต์หันไปด้านหลัง มองเด็กแสบที่กำลังแยกผ้าสีกับผ้าขาวออกจากตะกร้า ใช่ จนถึงตอนนี้เชร์ก็ยังเหมือนเด็กที่ดูไม่ออกว่าจะดูแลใครอย่างจริงจังได้ แต่นั่นก็แค่ภาพลักษณ์ภายนอก เพราะที่สุดแล้วเด็กคนนี้ก็แสดงออกให้เขารู้ว่าทำได้มากกว่าที่เห็น
“ผมมีข้อเสียข้อนึงที่คิดว่ามันเป็นข้อดีถ้าอยู่กับคุณ”
“...”เด็กลูกครึ่งเงยหน้ามองคนตัวโตกว่า บอสกำลังเช็ดทีวี และเขาไม่รู้ว่าเจ้าของแผ่นหลังกว้างนั้นกำลังคิดอะไรอยู่
“มันคือความไม่แคร์ ไม่สนใจว่าใครจะคิดยังไง มันแย่ถ้าอยู่กับผม แต่มันคงดีนะครับถ้าคุณจะไม่แคร์ว่าใครจะมองคุณแบบไหน”ผู้ชายคนนั้นหันมาสบตากัน
เป็นอีกครั้งที่แหลมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นดอกไม้ และบอสคือน้ำเย็น ๆ ท่ามกลางแสงแดดตอนเช้า
“คุณอาจจะเป็นเด็กไม่รู้จักโตในสายตาคนอื่น แต่คุณรู้ตัวเองดีที่สุดอยู่แล้วว่าคุณเป็นอะไรสำหรับธูปกับเทียน อย่างน้อยตอนนี้เขาก็นึกถึงคุณเวลาลำบาก และคุณก็ช่วยเขาสำเร็จเสียด้วย”
“เมื่อกี้ใจเต้นเลยนะรู้ปะ อย่าพูดแบบนี้บ่อย ๆ แล้วกัน”
“ไม่ต้องห่วงครับ ผมไม่ถนัดเรื่องพูดดี ๆ อยู่แล้วคุณก็รู้”บอสยิ้มขำ คงตั้งใจจะทำให้บรรยากาศผ่อนคลายขึ้น ซึ่งเขายอมรับในความพยายามฮีลคนอื่นทั้งที่ตัวเองก็ไม่ได้เก่งด้านนี้
“ไหนเมื่อกี้บอกผมซะดิบดี แล้วก็ว่าตัวเองเนี่ยนะ”
“อ่า ตายตอนจบซะแล้วสิ”
“เวลาแนะนำคนอื่นล่ะเก่งจั๊ง แต่พอเป็นเรื่องตัวเองก็แทบไม่รอด เรามันก็กากกันทั้งคู่”
“ผมเห็นด้วย”
แหลมถอนหายใจ มันเป็นความเหนื่อยใจที่โล่งอย่างบอกไม่ถูก ที่อย่างน้อยก็มีบอสอยู่ตรงนั้น รับฟังสิ่งที่เขาเป็น และยอมรับได้
“เหงื่อออกแล้วสิครับ คุณพอจะมีเสื้อยืดกับกางเกงสักตัวไหม?”แหลมมองอีกคนจากด้านหลังที่กำลังแกะกระดุมออกทีละเม็ด ก่อนจะโชว์ให้อิจฉาเล่นว่าแผ่นหลังของคนเข้าฟิตเนสมันแน่นมากแค่ไหน “ผมอยากอาบน้ำ”
ประโยคที่มาพร้อมแววตาเป็นประกายนั่นขำ ๆ เสียเมื่อไหร่ แหลมยืนนิ่งขณะให้สมองประมวลผลว่าหลังจากนี้จะเกิดอะไร ก่อนเสียงฝนจะสาดลงมาอย่างเป็นใจให้เด็กกะโหลกคนนี้เดินไปรื้อตู้เสื้อผ้าหาชุดเผด็จศึกให้บอส
“อาบเร็ว ๆ นะ ผม
หิวแล้ว”
*
(ต่อด้านล่างนะคะ)
หัวข้อ: [กันต์/แหลม] สเปวันเด็ก▲คบวันนี้เลิกกันปีใหม่▲#ชอกะเชร์คู่กันต์ (12/01/62) (อ่าน 184056 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก