#ชอกะเชร์คู่กันต์
ตอน 14
หึงจนหน้าแดงไปหมด
“ได้นอนบ้างหรือยังครับเนี่ย?”
“เออ”
“กินมาม่าไหมครับ โซ่ต้มให้”
“กินไม่ลงอะ ขอกาแฟเข้ม ๆ แล้วกัน”
คนที่กำลังติดกระดุมเสื้อนิสิตหลีกทางให้ผู้มาใหม่เดินเข้าไปในห้องของตน โซ่มองตามรุ่นพี่มีสภาพหมดอาลัยตายอยากตั้งแต่เช้า เจ้าตัวทิ้งตัวลงบนโซฟาแล้วมองเหม่อเพราะเรื่องแข่งแพ้เมื่อคืน
ขี้ซุยบราเทอร์ไม่ได้ประชุมหาความผิดพลาดที่เกิดขึ้น เพราะพี่ธีร์บอกว่าหิวข้าว ตอนนั้นพี่ ๆ จึงแยกย้ายกันไปทำเรื่องส่วนตัว บางคนเล่นเกมระบายอาการนอยด์ บางคนก็หันไปนั่งสูบบุหรี่ตรงระเบียง มันเป็นการแพ้ที่ไม่ได้เสียสิทธิ์แข่ง เพราะพวกเขายังมีโอกาสแก้ตัวอีกหนึ่งเกมในสายลูซเซอร์ ซึ่งถ้าชนะก็มีสิทธิ์ไปต่อ แต่ถ้าแพ้ก็ต้องโทรสั่งหมูกระทะมาย้อมใจ ปิดจ็อบทัวร์นี้ไปโดยปริยาย
“โซ่เข้าใจที่พี่แหลมคิดมากนะ ที่บอกว่าเข้าใจก็คือเข้าใจจริง ๆ”
“เออ เพราะงั้นก็ปล่อยให้กูแห้งไปแบบนี้แหละ”
“โอเคครับ” คนน้องไม่อยากคาดคั้น จึงเดินไปในครัวแล้วกลับมาพร้อมนมหนึ่งกล่อง
“กูบอกว่ากาแฟเข้ม ๆ”
“ห้องโซ่มีแต่นมช็อกโกแลตนี่ครับ” แหลมแค่นหัวเราะใส่ใส่ไอ้เด็กเวรที่ดูก็รู้ว่าโกหก เป็นห่วงกลัวพี่มันจะไม่ได้นอนก็พูดมาตรง ๆ เหอะ
“กูพยายามเข้าใจแล้วนะว่าแชมป์ก็แพ้เป็น แต่มึงเข้าใจไหมว่าเหมือนเราปีนขึ้นไปสูงมาก ๆ ไม่เคยตกเลย คนที่อยู่บนนั้นมีทั้งคนที่รอชื่นชม แล้วก็คนที่พร้อมตะโกนสมน้ำหน้าตอนเราร่วงลงมาอะ แล้วตอนนี้กูรู้สึกเหมือนเสียงคนกลุ่มหลังดังอยู่ในหูไม่หยุด”
“พี่ธีร์บอกว่าวิธีเอาตัวรอดในโลกออนไลน์คือการไม่เข้าไปอ่านครับ ถ้าไม่เข้าไปอ่านก็คือไม่โดนด่า”
“มีแต่ควายแบบแฟนมึงเท่านั้นแหละที่จะคิดอะไรแบบนี้ได้”
“ก็จริงครับ พี่ธีร์เป็นควายที่รอดตายจากโซเชียล ตอนนี้ก็เลยหลับยาวไม่ยอมตื่นมาดูว่าตอนนี้พี่แหลมตาคล้ำแค่ไหน” เขาหรี่ตามองอีกคนที่พูดออกมาอย่างหน้าตาเฉย นั่นมันกำลังจะให้กำลังใจทางอ้อมหรือหลอกด่าแฟนตัวเองวะ
“พี่ธีร์โดนด่าเยอะสุดนะเว้ย แล้วก็เป็นแบบนี้มาตลอดเลย แล้วเมื่อคืนกูก็พลาดด้วยอะ กูคงเป็นต้นเหตุที่ทำให้พี่มันโดนด่าอีก”
“เป็นห่วงพี่ธีร์น่ะดีมาก ๆ เลยนะ แต่โซ่อยากให้พี่แหลมหายใจเข้าลึก ๆ แล้วดื่มนมกล่องนี้ก่อน หลังจากนั้นเราค่อยมานั่งทบทวนดูว่าตอนนี้ควรเป็นห่วงใคร”
“...” แหลมสบตากับคนน้องที่ยื่นกล่องนมเด็กอนุบาลให้พร้อมพยักหน้ารัว ๆ นอกจากแฟนมันแล้วก็เขานี่แหละที่แพ้ลูกอ้อนแบบนี้
“ทุกคนเป็นห่วงพี่ธีร์ แล้วโซ่ก็เชื่อว่าเค้าจะผ่านมันไปได้ด้วยความเป็นเค้า พี่ธีร์มีวิธีโกงความตายจากการถูกเกลียดเยอะแยะมากเลยนะครับ นอกจากจะพาตัวเองหลบจากดราม่าได้แล้ว มีหลายครั้งเลยที่พี่ธีร์ดึงโซ่ออกไปด้วย แล้วคราวนี้โซ่ก็อยากให้พี่แหลมหลุดออกมาด้วยกันนะ”
“...”
“ที่พี่ธีร์ไม่เรียกประชุมทีมทันทีหลังจากเกมจบก็เพราะไม่อยากให้ทุกคนเครียดไปกว่าเดิม เรื่องทำให้ทีมแฮปปี้ขึ้นได้ในเสี้ยววิคงเป็นไปได้ยากหลังจากแพ้ แต่โซ่ว่าพี่ธีร์รู้นะว่าต้องพาทีมไปทางไหน ต้องแก้เกมยังไงรอบหน้า พี่แจ็คก็เหมือนกัน เพราะงั้นพี่แหลมอย่ากังวลมากเกินไปเลยนะ เครียดนิด ๆ หน่อย ๆ พอให้เป็นแรงกระตุ้นการแข่งรอบต่อไปก็พอนะครับ”
ไอ้โซ่เข้ามานวดไหล่ให้ คนที่เอาแต่ถอนหายใจตั้งแต่แข่งจบจนถึงตอนนี้จึงหลับตาลงพร้อมเอนหลังพิงกับโซฟา เมื่อคืนไม่ได้คุยกับบอสด้วยเพราะรายนั้นเพิ่งกลับจากต่างจังหวัด ก็เลยกะให้พักผ่อนนอนยาวไปเลย ไม่รู้จะรู้สึกดีขึ้นได้อย่างไร
“กูเหมือนตัวถ่วงทีมเลยว่ะ”
“เพราะเมื่อวานแพ้ก็เลยโทษตัวเอง แต่น่าน้อยใจแทนตัวพี่แหลมจังครับ ทำดีมาตลอดแต่แต่ถูกเหมาว่าเป็นตัวถ่วงซะอย่างนั้น เราจะได้แชมป์เพราะมีตัวถ่วงได้ไงกันครับโธ่”
“ก็มันเป็นอย่างนั้นจริง ๆ ปะ ห่าเอ๊ย กูเฉามาก ไม่รู้จะฮีลตัวเองยังไงเลย”
“ฮีลตัวเองไม่ได้ก็ให้คนที่เฮลเก่งช่วยสิครับ...” จู๊กมาสเตอร์ป้องปากกระซิบ ก่อนจะผละออกไปพยักหน้าย้ำเพื่อให้รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่
“ไร บอสทำงานอยู่”
“คนเรามีเวลาให้เรื่องที่ชอบเสมอนะครับ เนี่ย อยู่ใกล้ ๆ คอนโดโซ่ด้วย นั่งรถแป๊บเดียวก็ถึง”
“...”
“ลุกเร็วครับ ถ้าไม่หายนอยด์วันนี้ห้ามเข้าเกมนะ”
“ไรมึง เดี๋ยวนี้พูดมากนะ เป็นหัวหน้าทีมไง?” คนถูกเยียวยาขั้นต้นทำท่าง้างมือจะเหนี่ยว แต่ไอ้เด็กเวรก็เอาหัวมาถู ๆ กับแขนพร้อมทำเสียงงุ้งงิ้งอย่างออดอ้อน
“อยากให้พี่แหลมแฮปปี้ไงครับ”
“แต่ก็เป็นความคิดที่ดี... ว่าแต่จะไปหาแบบมือเปล่างี้จะดีเหรอวะ?” แหลมขมวดคิ้วลูบคางขณะใช้ความคิด รู้เลยว่าบอสคงคิดถึงเขามากเพราะไม่ได้เจอกันหลายวันแล้ว เพราะงั้นการไปหาครั้งนี้คงฮีลได้มากทีเดียว “โซ่”
“ครับ?”
“มีแก้วทัมเบลอร์ให้ยืมปะ?”
*
คนที่ได้นอนแค่สามชั่วโมงพาสารร่างพัง ๆ กับน้ำผักผลไม้ปั่นมาจนถึง Starlight Hotel เขายืนอยู่หน้ารีเซปชั่นอย่างชั่งใจพลางคิดไปว่าไอ้ที่บอกให้ยื่นบัตรประชาชนแล้วก็ขึ้นไปได้เลยน่ะ บอสพูดจริงหรือแค่ยิงมุก
แต่คนจริงแบบนั้นหรือจะล้อเล่น แหลมยิ้มออกมาได้หน่อยนึงหลังจากพนักงานสาวผายมือไปทางลิฟต์เป็นการอนุญาต คนเฉาที่ต้องการฮีลให้เลือดเต็มหลอดจึงตรงเข้าไปโดยไม่ปล่อยให้เสียเวลา
เรียนคาบเช้าคือไร แหลมไม่สนใจแล้ว เรื่องแพ้มันใหญ่หลวงนัก ถ้ายังสลัดออกจากหัวไม่ได้ก็คงใช้ชีวิตลำบาก ซึ่งรู้ว่ามันไม่เข้าท่าเลยที่แยกแยะไม่ได้ แต่ขอแค่ตอนนี้ แหลมอยากไปเจอบอส นอนซบตักให้ลูบหัวแล้วพูดอะไรก็ได้เพื่อให้มีกำลังใจแก้เกมรอบต่อไป
มาถึงหน้าห้องทำงานแต่ก็ไม่พบพี่เลขา สงสัยจะไปเข้าห้องน้ำเพราะสูทนอกของเธอยังพาดอยู่กับเก้าอี้ แต่ไอ้แหลมได้รับอนุญาตจากข้างล่างแล้วจึงไม่รอพี่สาวคนสวย ต่อให้พุ่งทะลุประตูจนพัง อย่างมากบอสก็แค่โทรตามช่างให้มาซ่อมมากกว่าจะขมวดคิ้วโกรธอะ
เนี่ย พอรู้ว่าโดนหลงหนักก็ขิงข่าตะไคร้ไม่หยุด
เหมือนวิ่งลัลล้าในทุ่งดอกไม้แล้วอยู่ ๆ ฟ้าก็ผ่าเปรี้ยงลงมาโดยไม่มีสัญญาณบอกก่อน เด็กหนุ่มยืนนิ่งค้างอยู่ท่านั้นทันทีที่เปิดประตูเข้าไปแล้วพบว่าคนที่คิดถึงกำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงกับผู้ชายอีกคนที่มีส่วนสูงไม่ต่างกันนัก
“เชร์?
เจ้าของชื่อเอาลิ้นดันกระพุ้งแก้ม มองสองคนนั้นพร้อมอารมณ์เดือดที่สูบฉีดหนักหน่วงยิ่งขึ้นภายในเสี้ยววิ คาดว่าตอนนี้น้ำผักผลไม้ในแก้วคงร้อนเป็นไฟแล้วเพราะมือไอ้แหลมมันทั้งร้อนและสั่นไปหมด เขาไม่ได้คิดไปเองหรอก บอสกอดคนนั้นแล้วยิ้มอย่างมีความสุข แถมยังลูบหงลูบหัวอีก
“ฟังผมก่อนนะ”
ประโยคยอดฮิตในละครที่ได้ยินทุกครั้งตอนถูกนอกใจ เออ นั่นแหละ ถึงจะยังไม่เป็นทางการแต่เรื่องทางเสียงก็ยังเป็นแฟนอยู่ปะวะ เพราะงั้นถ้าบอสไปงุ้งงิ้งกับใครก็คือนอกใจผัวอะ
“ไปฟังกันสองคนเหอะ” คนหัวร้อนเขวี้ยงแก้วลงบนพื้นอย่างแรงจนน้ำสีแดงกระจายเต็มพื้นกับผนัง แล้วที่เหี้ยกว่านั้นคือมันกระเด็นใส่ขากางเกงกูด้วย สัสนาโร้กกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ผู้ชายขาว สูง หน้าแอบฝรั่งมองมาแบบไม่ตกใจทั้งที่โดนจับโป๊ะขนาดนี้ เซอร์ไพรส์หน่อยสิพวก หรือชินกับการล่อซื้อเด็กชาวบ้านแล้วก็เลยเฉย
วูบหนึ่งแหลมรู้สึกเหมือนมีอะไรคล้ายคลึงกับไอ้หล่อนั่น แล้วก็พบว่ากระดูกของตนนั้นยังเบอร์เล็กกว่าอีกฝ่ายนัก ตอนนี้เริ่มมีคำถามแล้วไอ้ฉิบหาย ไปเจอกันที่ไหน เมื่อไหร่ แต่จะให้ลั่นออกไปเพราะความอยากรู้ก็คงเสียฟอร์มแย่ แล้วเขาก็ไม่ได้ใจเย็นรอฟังคำตอบขนาดนั้นด้วย
“เชร์”
คนหัวร้อนพรูลมหายใจทางริมฝีปากพลางเสยผม หมุนตัวหันหลังกลับโดยไม่ฟังเสียงใครทั้งนั้น แหลมรีบวิ่งไปหยุดหน้าลิฟต์พร้อมกดปุ่มเปิดรัว ๆ เหมือนมันจะช่วยเร่งความเร็วขึ้น แต่เวรกรรมอาจจะมีจริง ตัวเลขมันถึงเลื่อนลงอย่างอ้อยอิ่งจนเหมือนเต่าคลาน ห่าเอ๊ย โดนบอสหักหลังไม่พอ ลิฟต์แม่งยังกวนตีนอีก
เสียงฝีเท้าเข้ามาใกล้แล้ว ซึ่งถ้ายังยืนอยู่ตรงนี้คาดว่าคงได้ฟังเรื่องไม่ยินดีให้ปวดกบาลซ้ำแน่ เพราะงั้นเขาจึงสับตีนแตกวิ่งหนีแบบในละครหลังข่าวและปิดท้ายด้วยการวิ่งไปโดนรถชนตายกลางถนน ซึ่งมันจะไม่เกิดเรื่องแบบนั้นกับไอ้แหลมแน่ เพราะกูใช้ฟุตปาธเป็น
“เชร์ หยุดก่อน – ผมบอกให้หยุดไง!!!”
นั่น มีสิทธิ์อะไรมาขึ้นเสียงเหรอถามก่อน ถ้าวิ่งไม่ทันก็แพ้ไปปะ ถ้าอยากง้อก็ต้องเหนื่อยหน่อย ซึ่งก็ต้องดูอีกทีด้วยนะว่าจะให้อภัยไหม แต่ตอนนี้ไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น เป็นคนของไอ้แหลมแล้วก็ไม่ควรไปกอดใครเปล่าวะ กูสูน
“เชร์!!!!” เอ้ออออออออออออ ดังกว่านี้ดิ เอาให้คนทั้งโรงแรงได้ยินไปเลยว่าบอสแม่งนอกใจไอ้แหลม!!!!!!!
ตอนแรกก็สะใจที่ทำให้อีกคนไล่ตาม แต่ตอนนี้เริ่มเหนื่อยเพราะวิ่งลงบันไดเท่าไหร่ ๆ ก็ไม่มีแววว่าจะถึงชั้นหนึ่งสักที ห่าเอ๊ย ถ้าเป็นซีนในละครคือต้องขำก่อนดราม่าแล้ว ถ้าได้ลงลิฟต์ตั้งแต่แรกก็คงเดินขมวดคิ้วเสยผมออกจากโรงแรมอย่างคนช้ำรักได้อย่างไม่มีใครต้องเสียพิกเจอร์
“เชร์ ผมขอร้อง มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิดเลย!!!”
“บอสไม่รู้หรอกว่าผมคิดอะไร!!!!!!”
“ผมรู้!!!”
“รู้แล้วทำทำไมวะ?!!! คนทรยศ!!!”
“ผมกับเขาเป็นแค่เพื่อนกัน!!!”
“ผมก็บอกคนอื่นแบบนี้เหมือนกันหลังจากนอนกับคู่ขาคนเก่าอะ!!!”
“คุณจะเปรียบเรื่องนั้นทำไม อยากให้ผมโมโหไปด้วยใช่ไหม?!!!”
“เออ!!! ไปให้สุดดิ ผมก็โมโห บอสก็โมโห ตายกันไปข้าง!!!”
ป้าแม่บ้านชะงักฝีเท้าพร้อมยกมือขึ้นทาบอก พลางมองเด็กลูกครึ่งที่กำลังหอบหนักแต่ก็ยังฝืนเกาะราวจับวิ่งลงไปข้างล่าง โดยมีเจ้านายใหญ่ตามไปติด ๆ นี่มันเกิดอะไรขึ้น เด็กคนนั้นขโมยของเหรอ?!
หอบแดกเป็นหมาคืออะไรแหลมได้รู้แล้ววันนี้ เด็กหนุ่มร่างโชกเหงื่อผลักประตูออกมาด้วยจังหวะการวิ่งที่ช้าลงจนเกือบติดลบ วิ่งหนีหมาตอนเป็นเด็กยังไม่ขาสั่นขนาดนี้
“ฟังผม – เชร์?!” แหลมคงไม่อยู่ฟังให้โง่ เขาเริ่มออกตัววิ่งอีกครั้ง ก่อนจะหันกลับไปมองอีกคนเป็นระยะ ซึ่งถ้าตอนนี้กำลังแข่งโอลิมปิกอยู่เหรียญทองก็อยู่ใกล้แค่เอื้อมแล้วปะ
โชคดีว่ะ แท็กซี่เปิดไฟว่างกำลังขับมาทางนี้พอดี!!!
“ไปรังสิตพี่!!!”
บายน้าบอสน้า
“ไม่ไปครับ ส่งรถ”
พ่องงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!
แหลมถลึงตาพร้อมเล็บทั้งสิบที่จิกอากาศ รถเหลืองเขียวขับหนีไปต่อหน้าต่อตาแล้ว พร้อมเสียงฝีเท้าที่ผ่อนจังหวะลงเพื่อให้รู้ว่าคนที่ตามตื๊อได้หยุดยืนอยู่ข้างหลัง
“เราจะคุยกันดี ๆ ได้หรือยังครับ?”
“ไม่คุย”
“คุณจะโกรธผมก็ได้ แต่การวิ่งหนีมันใช่ทางออกที่ดีแล้วเหรอครับ? – เชร์!” เขาคว้าข้อมือเจ้าตัวดื้อเอาไว้ แม้แต่ตอนอธิบายด้วยเหตุผลก็ยังจะเดินหนีกันอีก น่าจับมาตีก้นจริง ๆ
“เป็นคนนอกใจก็พูดได้ดิ อยู่ตรงนั้นถ้าฟังได้ก็บ้าแล้วปะ กอดกันกลมขนาดนั้น” กันต์รู้เลยว่าหัวเขาอุ่นลงเพราะคำตอบน่าเอ็นดูของคนตรงหน้า เขาไม่ชอบคนไร้เหตุผลนะ ไม่ชอบมาก ๆ แต่พอรู้ว่ากำลังถูกหึง สิ่งที่ต้องทำตอนนี้ก็คือกลั้นยิ้มมากกว่าจะชักสีหน้าให้รู้ว่าหงุดหงิดเหมือนกัน
“ไปคุยกันข้างในนะครับ ผมจะได้หากางเกงให้คุณเปลี่ยนด้วย”
“ผมชอบให้กางเกงเหนียว ๆ แบบนี้อะ มีไร?” ก็ยังดื้ออยู่ กันต์ถอนหายใจเบา ๆ พลางสบตากับซิมบ้าน้อยที่กำลังแยกเขี้ยวอย่างไม่ยอม
“ถ้าไม่ไปผมจะจับคุณจูบตรงนี้” ไม่พูดอย่างเดียว เขากระตุกข้อมืออีกฝ่ายเพื่อให้รู้ว่าทำจริงแน่ถ้าเกิดว่ายังคิดจะพยศอยู่ ซึ่งแววตาหวาด ๆ ที่มองมาก็ทำให้รู้ได้แล้วว่าเริ่มอ่อนลงแล้ว
“เออ ไปก็ได้วะ”
“ผมให้คุณหยาบคายได้แค่วันนี้วันเดียวนะ”
“แล้วไง มีสิทธิ์ไรมาห้าม ก็เป็นแค่แฟนทางเสียงปะ ผัวบอสผมก็ยังไม่ได้เป็น” แหลมพยายามสะบัดมือออกแต่อีกฝ่ายกลับออกแรงบีบแน่นยิ่งขึ้น อีกนิดนึงกระดูกก็หักแล้วเปล่าสังคม
“ปล่อยมือดิ๊ รำคาญเว้ย”
“ปล่อยให้คุณวิ่งหนีอีกน่ะเหรอครับ วันนี้ผมเหนื่อยจะวิ่งตามแล้ว”
“ก็ไม่ต้องวิ่งดิ กลับไปยืนฟัดกับคนนั้นต่อเลย” แหลมไม่แคร์หรอกว่าตอนนี้พนักงานจะมองอย่างไร เพราะคนที่ต้องแคร์สายตาชาวบ้านมากที่สุดก็คือบอส
“เขาชื่อพอร์ช พูดแบบไม่โกหกเลยนะครับ เราเคยนอนด้วยกันหลายครั้ง แต่สถานะของเราตอนนี้คือเพื่อนกันจริง ๆ”
“เซ็กเฟรนด์ว่างั้นเหอะ คราวนี้นัดไปกินกันที่ไหนล่ะ คอนโดใช่ไหม เหอะ มีแค่ผมคนเดียวไม่ได้ใช่ปะ ผมตอบโจทย์ไม่พอเหรอวะ?” ยิ้มได้แล้วเพราะเชร์มองไม่เห็นว่าตอนนี้เขาทำหน้าอย่างไรอยู่ คิดไปไกลถึงไหนแล้วนะ ที่ชีวิตราบรื่นได้ทุกวันนี้ก็เพราะมีเด็กแสบคนนี้คนเดียวไง
“ผมไม่ได้นอนกับเขาตั้งแต่รู้ตัวว่าชอบคุณ”
“แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่ไปอีก”
“พอร์ชแค่แวะมาหาผมก่อนบินไปสเปนแค่นั้นเองครับ คุณช่วยเชื่อผมหน่อยได้ไหม?” กันต์หันไปสบตากับเด็กน้อยอย่างออดอ้อนระหว่างรอลิฟต์มา แต่คนหัวร้อนก็แค่นหัวเราะพลางส่ายหน้า แถมยังโบกมือปัด ๆ ใส่อีก
“จะทำไรก็ทำเหอะ เราเลิกกัน”
“ผมผิดที่กอดพอร์ช แต่ถึงกับต้องบอกเลิกเลยเหรอครับ?” ตัดพ้อทั้งสีหน้าและน้ำเสียง แหลมชำเลืองมองอีกคนที่ปั้นหน้าเจ็บปวดเก่งกว่าพระเอกละครเรื่องไหน ๆ ซึ่งถ้ามองต่อไปคงเขวแน่
“ผมไม่ชอบคนไม่ซื่อสัตย์ ถ้าชอบผมแล้วก็กอดแค่ผมคนเดียวดิวะ ถึงผมจะสูงไม่มากแต่ก็พยายามกินนมอยู่นะเว้ย ก่อนออกมาก็ซัดนมช็อกโกแลตห้องไอ้โซ่ไปตั้งกล่องนึง ถึงมันจะสูงไม่มากไปกว่านี้แล้วแต่เดี๋ยวตอนนอนก็เท่ากันเองเปล่าวะ?”
“ผมขอโทษครับ ผมจะไม่กอดใครนอกจากคุณแล้ว ดีกันนะครับ” กันต์คลายข้อมือออกก่อนจะเลื่อนลงไปกุมมือซิมบ้าน้อยไว้เอง อ้อนขนาดนี้แล้วช่วยใจอ่อนหน่อยได้ไหม เขาไม่เคยง้อใครขนาดนี้เลย
“แล้ว --”
อ้าปากพูดได้แค่คำเดียวลิฟต์ก็เปิดออก แถมที่อยู่ในนั้นก็ยังเป็นโจทย์เดิมที่เพิ่งทิ่มแทงใจกันไป มองหน้าเหรอ จะเอาเปล่าล่ะเราอะ ถึงตัวจะสูงกว่า ขาวกว่า หล่อกว่า แต่เรื่องไฝว้ไอ้แหลมสู้ตายนะบอกก่อน รู้จักมวยวัดเปล่าพี่?
“น้องเชร์ใช่ไหม ตัวจริงน่ารักกว่าในรูปอีกนะ” เดี๋ยว รู้จักกันด้วยเหรอวะ จากที่ทำหน้ากุ๊ยใส่ก็กลายเป็นหนูน้อยหมวกแดงเลยกู
แหลมหรี่ตามองคนตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้า แสกนดูศัตรูหัวใจที่ยิ้มเอ็นดูใส่ ซึ่งถ้าให้วิเคราะห์ในแง่ร้ายหน่อยก็คงเป็นคนแผนสูง แบบทำเหมือนแสนดีแต่จริง ๆ ก็ร้าย จ้องแย่งเมียชาวบ้าน ไรวะ หล่อแล้วก็หาคนใหม่ไปดิ จะมาแย่งของคนอื่นทำไม
“ถ้าเข้าใจผิดเรื่องเมื่อกี้ก็ขอโทษด้วยนะครับ แต่พี่กับกันต์ไม่มีอะไรจริง ๆ”
“แล้วจะรู้ได้ไงว่าไม่ได้รวมหัวกันโกหก” บอสตบหน้าผากตัวเองอย่างดัง เป็นไรอะยุงกัดเหรอ
“หยุดวิ่งแล้วฟังกันต์สิครับ จะได้รู้ว่าโกหกหรือพูดความจริง”
คมเก่งงงงงงงงงงง ชู้รักเรือร่มหันไปสบตากับบอสเหมือนกำลังสื่อภาษา AI ใส่กันถ้าทั้งคู่เป็นแอนดรอยด์ แอบสื่ออะไรกันเหรอ รหัสลับม่านรูดปะ คิดเยอะเป็นหนังภาคต่อเลยกู
“พอร์ชจะกลับแล้ว ขอโทษที่ทำให้เกิดปัญหานะ”
“ไม่เป็นไร เดินทางดี ๆ นะ”
“ถ้าชอบก็เอาไปได้เลย -- !!!” กันต์รีบตะปบปากเด็กแสบไว้พร้อมพยักหน้าให้เพื่อนเก่าอย่างรู้กัน ยิ้มแบบนี้รู้เลยว่าพอร์ชต้องเอาเรื่องวิ่งตามเด็กมาแซวเขาทีหลังแน่ ๆ เลย
หลังจากเข้าไปในลิฟต์บอสก็เอามือออก ไอ้แหลมจึงมีโอกาสหายใจและหันไปมองเอาเรื่องอีกฝ่ายได้ เหอะ คีพคูลไปเหอะต่อหน้าผัวเก่าอะ บอกเลยนะว่าเมื่อกี้พูดจริงทำจริง ลูกผู้ชายอะเสียอะไรก็เสียได้ แต่เสียหน้าไม่ได้!!!
“ถ้าเจอตอนจูบจะไม่ว่าเลย ผมก็แค่กอดลา”
“กอดแน่นไปปะ อีกนิดนึงก็ฟิวชั่นรวมร่างละไหม?”
“วัฒนธรรมฝรั่งไงครับ แต่ถ้ากับคุณคือกอดเพราะรู้สึก”
“เงียบปากเลย ไม่อยากฟัง”
“เอาเลยครับ หยาบคายให้พอ ผมจะไม่ถือ” บอสถอนหายใจ ยืนหลังตรงล้วงกระเป๋ากางเกงอย่างไม่ยี่หระ ใช่สิ ลากไอ้แหลมคนนี้กลับขึ้นมาได้แล้วนี่ ชิวเลยดิงี้
“ถ้าแท็กซี่รับผมขึ้น ป่านนี้บอสไม่ได้ซ่าแบบนี้หรอก” รู้ตัวว่าเริ่มโอนอ่อนแล้ว โดยเฉพาะตอนที่บอสกุมมือให้เดินเข้าไปหาพี่เลขาพร้อมบอกว่าให้หาเกงสักสักตัวให้เขา
ผ้าขนหนูโรงแรมคือสิ่งเดียวที่ห่อเบื้องล่าง แหลมนั่งหน้างออยู่บนโซฟา เมินอีกคนที่เดินมานั่งข้าง ๆ หลังจากจัดการเรื่องเอากางเกงนักศึกษาไปซักให้ บอสยังคงเอาแต่จ้อง และเขาไม่อยากหายงอนง่าย ๆ โกรธจนลมออกหูไปหมด ภาพกอดกันยังติดตาอยู่
“ถ้าตีผมแล้วคุณจะหายหงุดหงิดหรือเปล่าครับ?”
“ไม่”
“แล้วถ้ากุมมือไว้แบบนี้... คุณจะยอมหันมามองหน้าผมไหม?” บอสลูบหลังมือเขาเบา ๆ ซึ่งแหลมก็ส่ายหน้าเป็นคำตอบ แต่ครู่เดียวบอสก็ขยับลงไปนั่งยอง ๆ ตรงหน้าและยิ้มมาเหมือนรู้ว่าใช้ไม้นี้แล้วจะมีคนแพ้ “งั้นแบบนี้ก็ได้ครับ คุณน่าจะมองเห็นง่ายกว่า”
“ง้อไรนักหนาอะ ถ้ารำคาญจะไล่กลับหอก็ได้ปะ มันมีด้วยเหรอคนที่ยอมง้อคนหัวร้อนที่ไม่มีเหตุผลให้”
“นั่นสิครับ ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมต้องทำขนาดนี้ อาจเป็นเพราะผมชอบคุณมากจนไม่อยากปล่อยให้ต่างฝ่ายต่างรู้สึกไม่ดีระหว่างที่ไม่ได้เจอกันมั้ง?”
“ผมหงุดหงิดมากเลยนะ แม้แต่ตอนนี้ผมก็ยังรู้สึกเหมือนถูกนอกใจ”
“แต่ผมไม่ได้นอกใจคุณจริง ๆ สิ่งที่ผมแสดงออกกับพอร์ชมันอาจจะเกินไป เพราะคุณไม่ชินกับสิ่งที่ผมเคยเป็นมาก่อน แต่ตอนนี้ผมรู้แล้ว และผมสัญญาว่าจะไม่ทำแบบนั้นอีก”
“ถ้าผมทำบ้างบอสจะโกรธปะ อยากรู้”
“อาจจะเป็นมากกว่าคุณด้วยครับ แต่ต่างกันตรงที่ผมคงไม่บอกเลิก”
“แล้วจะทำไง?” เด็กที่เคยดื้อจนพูดไม่ฟังตอนนี้ยอมนั่งนิ่งเป็นตุ๊กตาให้เขาทั้งจับทั้งจูบหลังมือไปแล้ว
“ผมจะทำทุกอย่างเพื่อให้คุณมองผมคนเดียว”
“ก็มองอยู่เนี่ย มองจนหัวร้อนไปหมดแล้ว”
“ครับ ขอโทษนะที่ผมกำลังรู้สึกดีมาก ๆ ที่รู้ว่าคุณหึงผมแค่ไหน” กันต์ยิ้มบาง ๆ พลางลุกขึ้นไปนั่งข้างคนขี้หึง คราวนี้เด็กแสบยอมหันมาสบตาแล้ว เขาจึงลูบศีรษะซิมบ้าน้อยแล้วเลื่อนไปจูบเหม่งเบา ๆ
“ห้ามกอดใครอีกนะเว้ย บอสเป็นของผมคนเดียวอะ” เสียงงุ้งงิ้งมาจากเจ้าของศีรษะทุยที่โขกกับอกเขาเบา ๆ เป็นการทำโทษและออกคำสั่งในคราวเดียวกัน
“ไม่ทำแล้ว พี่กันต์ขอโทษนะครับ” ความรู้ใหม่วันนี้... กว่าจะง้อได้ต้องเสียเหงื่อไปเยอะพอสมควร เขารั้งอีกฝ่ายเข้ามากอดแนบอกพลางลูบหลังปลอบ กระซิบบอกข้างหูเบา ๆ ว่า ‘พี่มีแต่เชร์คนเดียวนะ’ และการที่เจ้าของชื่อไม่เงยหน้ามาแย้งหรือดิ้นให้หลุดออกจากอ้อมกอด นั่นก็ถือว่าเขาง้อสำเร็จแล้ว
“ไม่ได้กินน้ำเลย สมน้ำหน้า”
“นั่นสิครับ เพราะความซื่อบื้อของผมคนเดียวเลย”
“แก้วไอ้โซ่ด้วย แตกเปล่าก็ไม่รู้ เวรละ โดนพี่ธีร์ด่าแน่กู” อดขำไม่ได้ตอนเห็นว่าอีกฝ่ายพึมพำพร้อมชะเง้อหน้ามองซากแก้วที่รอแม่บ้านมาทำความสะอาด เขาจึงรั้งศีรษะเจ้าตัวดื้อให้ลงมาซบต่อ เพราะตอนนี้ไม่มีอะไรน่าสนใจไปกว่าเรื่องของเราอีกแล้ว
“อารมณ์ดีขึ้นหรือยังหื้ม?”
“แข่งแพ้แล้วยังมาเจออะไรแบบนี้อีก ให้อารมณ์ดีขึ้นทันทีคงไม่ได้หรอก”
“งั้นเอางี้ดีไหม หลังจากเลิกงานแล้วเราไปเดินเล่นตลาดนัดกัน ผมจะอยู่กับคุณจนกว่าจะอารมณ์ดีขึ้น”
“ทำไมต้องตลาดนัดอะ?” แหลมผละตัวออกพลางทำหน้าเนือย รู้ตัวว่ากำลังงี่เง่าแบบขั้นMAX แต่พอโดนบอสง้อรัว ๆ ก็ไม่อยากยั้งตัวเองเลย อยากให้อีกฝ่ายแสดงออกมาอีกว่าเด็กกะโหลกอย่างเขาสำคัญมากแค่ไหน
“จริง ๆ อยากชวนเดทน่ะครับ แค่ไม่ได้พูดตรง ๆ” กันต์อมยิ้ม ตอนเห็นรุ่นน้องลงรูปในไอจีแล้วก็คิดว่าถ้าได้ทำแบบนั้นกับเชร์บ้างสักครั้งมันก็คงจะดีไม่น้อย
“มันร้อนนะเว้ย”
“เดี๋ยวผมใส่เสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นไป”
“ขนาดนั้นเลย?” แหลมเลิกคิ้วมอง จะมีคนชักสีหน้าเพราะทนความร้อนไม่ไหวหรือไม่
“ครับ ชดเชยการเป็นแฟนทางเสียงที่ไม่น่ารัก”
“ละเดินตลาดนัดนี่มันเรียกเดทยังไง?” งง เรื่องซื้อบ็อกเซอร์เป็นโหลในตำนานของพี่ธีร์ลอยเข้ามาในหัวเลยห่าคั่ว แบบนั้นก็ไม่ไหวปะ
“ไม่รู้สิครับ งั้นลองมาเป็นแฟนกันจริง ๆ ดูไหม หลังจากนี้คุณจะได้รู้ด้วยตัวเองไปเลยว่าอะไรเป็นอะไร เพราะผมคงแสดงออกให้รู้มากกว่าจะอธิบายให้ฟัง”
คนถูกฮุคถึงกับสตันท์ไปแปดวิ เออรู้ว่าเคยทำเรื่องเกินเลยกว่าแฟนมาแล้ว แต่ยุคสมัยนี้สถานะไหนก็ทำแบบนั้นได้ทั้งนั้นเปล่าวะ เขากับบอสยังไม่ได้คบกันจริง ๆ จัง ๆ แล้วก็ไม่คิดด้วยว่าอีกฝ่ายจะพูดมันออกมา ก็นึกว่าจะปล่อยให้เป็นเรื่องของวันปีใหม่ พอเห็นสายตาที่มองมาตอนนี้แล้วก็หวั่นไหวจนใจไม่ดีแล้ว
“ลองนี่หมายถึงถ้าไม่โอเคก็เลิกได้ใช่ปะ?”
“ก็ใช่ครับ แต่ถ้าให้พูดตรง ๆ ผมก็คงไม่ยอม”
“งั้นจะเรียกลองได้ไงวะ ก็ขอคบจริง ๆ ไปเลยดิ ให้มันชัดเจนหน่อยไม่ได้ไง?”
“ยังไงครับ ‘เป็นแฟนพี่นะครับเชร์’ แบบนี้น่ะเหรอ?”
“เออ แบบนี้แหละ แล้วก็จะตอบตกลงด้วย”
“ฮาร์ดคอจังนะ มันควรจะโรแมนติกกว่านี้ไม่ใช่หรือไงกัน?” เขาหัวเราะ ที่เคยแพลนไว้ว่าจะหาจังหวะดี ๆ ก็พังหมดเลย แต่แบบนี้ก็ก็คงดีกับซิมบ้าน้อยเหมือนกัน เพราะเจ้าตัวก็คงไม่ชินกับอะไรเลี่ยน ๆ ที่มาพร้อมช่อดอกไม้
“ไว้โรแมนติกตอนบนเตียงทีเดียว ระวังตัวไว้เหอะ ผมตอนโมโหน่ะดุอย่าบอกใคร” ไปกันใหญ่ อยากจะทำหน้าตกใจให้แต่ก็มีแต่คำว่า ‘เหรอครับ’ อยู่ในหัว
“ผมชอบคนดุ” ทั้งคู่สบตากันอย่างหยั่งเชิง ไม่มีแล้วคนหัวร้อนที่คอยวิ่งหนีเป็นหนังแขก ตอนนี้มีแต่แฟนป้ายแดงที่เริ่มนาทีแรกก็คุยเรื่องใต้สะดือกันเสียแล้ว
“จะกัดให้เขียวเลย”
“ผมชอบมีรอยบนตัว” โดยเฉพาะรอยข่วนจากเล็บที่มาพร้อมความเจ็บ
“จัดไปดิวะ”
สิงโตน้อยเข็ดฟันไม่เลิก เขาจึงฟัดแก้มไปหนึ่งฟอดใหญ่แล้วทิ้งตัวลงไปนอนตักที่มีผ้าขนหนูสีขาวพันรอบขาที่ชวนให้จินตนาการว่าจะอ้าออกได้กว่าแค่ไหนตอนแรกเริ่มใส่เข้าไป
คบกันอย่างเป็นทางการ นั่นหมายความว่าเขาจะใช้ถุงยางตอนไหนก็ได้แล้วสินะ
TBCช่วงนี้ติดเกมมอนฮันมาก ไม่มีใครถามหรอกแต่หนูบอกเฉยๆ
#เก็บแก้วทัมเบอน้องโซ่ขึ้นมากอดแล้วร้องไห้เหมือนเพิ่งโดนพรากพรหมจรรย์
หัวข้อ: [กันต์/แหลม] สเปวันเด็ก▲คบวันนี้เลิกกันปีใหม่▲#ชอกะเชร์คู่กันต์ (12/01/62) (อ่าน 169926 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก