หัวข้อ: " หลงละเมอเพ้อรัก " [YAOI][#47 ความรักของครอบครัว][END](25/6/63)

[DrSlump]

 

บอกตรง ๆ ว่า  ไม่เข้าใจพฤติกรรมการแสดงออกของหมอกเลยจริง ๆ

[naruxiah]

หมอกตะรวบหัวรวบหางอินมั้ยตอนหน้า​ หมอกอาจจะเริ่มสนใจอินแล้วก็ได้

[puiiz]

 

[Leenboy]

เลวได้เสมอต้นเสมอปลายมาก ทั้งหมอกกับเปอร์

[Abella]

มองในมุมอินอินก็น่าสงสารนะแอบรักหมอกมานานงี้แต่ขอโทษเถอะคนที่อินรักเนี่ยเขาเป็นแฟนของเพื่อนแล้วป่ะ แต่อินก็ยังหวังยังพยายามจะอยู่ใกล้ๆเราว่ามันไม่ใช่แล้วนะ แฟนเพื่อนไงควรตัดใจได้แล้ว

[Gloomy Sunday]

เพ้อ บทที่ 12 บทเลิฟซีนที่ร้อนแรง


ผมยังคงถูกพี่หมอกกำข้อมือเอาไว้แน่น และรู้สึกเหมือนกำลังถูกดึงช้าๆ ให้เข้าไปหา ผมเริ่มหัวใจเต้นรัว และยื้อแขนของตัวเองเอาไว้ แต่นั่นก็ยิ่งทำให้พี่หมอกกำข้อมือผมแน่นมากขึ้น และเริ่มออกแรงดึงผมเข้าไปอีก

"ค.คือ พี่หมอก" ผมลองเรียกพี่หมอก ผมรู้ดีว่าพี่เขาเมามาก และอาจจะลืมไปแล้วว่าที่อยู่ตรงหน้านี้คือผม ในความรู้สึกชั่ววูบของผมเริ่มที่จะโอนอ่อนต่อแรงดึงนัั้น เพราะว่านี่ถือว่าเป็นโอกาสไม่ใช่เหรอ โอกาสที่จะได้เข้าใกล้คนที่ตัวเองรัก

แต่แล้วความคิดของผมก็ถูกทำลายลงทันที ผมทำไม่ได้ นี่ไม่ใช่เรื่องที่ถูกต้อง ทำไมกันนะ ทำไมผมถึงต้องฉุดตัวเองลงไปเป็นเหมือนกับผู้หญิงพวกนั้น พี่หมอกมีแฟนแล้ว พี่หมอกไม่ใช่คนที่ผมสมควรจะแตะต้อง

ผมตัดสินใจแน่วแน่ และยื้อดึงแขนของตัวเองออกจากการเกาะกุมนั้นด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมด พี่หมอกจ้องผมเขม็งด้วยความไม่พอใจ พยายามจะคว้าแขนผมเอาไว้อีกด้วยแววตาที่บอกว่าอย่าได้คิดหนี

"พี่หมอกขา" แต่ผมที่กำลังยื้อยุดฉุดกระชากกับพี่หมอกนั้น ก็เพิ่งเห็นว่ามีคนอีกคนกำลังเดินเข้ามา ผมรีบผละออกจากพี่หมอกและออกมายืนห่างๆ ด้วยอาการที่ปกติที่สุด

"อ่าวอิน อยู่ด้วยเหรอ" หมี่เดินเข้ามาด้วยสีหน้างงงวย สองมือหิ้วของกินพะรุงพะรัง

"พี่หมอกเมา อินก็เลยขับรถให้" ผมบอกหมี่ และหลบสายตาน่ากลัวที่พี่หมอกมองมา

"พี่หมอก ดื่มไปเยอะเหรอคะ นอนพักไหม" หมี่คุกเข่าลงข้างๆ พี่หมอก เกาะแขนถามพยายามเอาใจ "เมื่อกลางวันหมี่ขอโทษนะคะที่งี่เง่า พี่หมอกไม่โกรธหมี่ใช่ไหมคะ" ผมเบือนหน้าหนีออกจากสองคนนั้น ผมว่าผมควรจะไป จากตรงนี้ได้แล้ว

"งั้น กลับก่อนนะ" ผมพูดบอกหมี่ และเธอก็ทำมือเป็นเชิงบอกให้ผมไปได้

ผมเหลือบมองพี่หมอกที่ยังคงนั่งนิ่งๆ ด้วยแววตาแข็งกร้าว ผมไม่รู้ว่าพี่หมอกกำลังคิดอะไรอยู่ ผมทำให้พี่หมอกโกรธมากงั้นเหรอ แต่ว่า ทำไมพี่จะต้องแคร์กับสิ่งที่ผมทำด้วยล่ะ

"หมี่มาก็ดีละ ถุงยางนี่อินเป็นคนเลือกให้พวกเราเลยนะ" ผมที่กำลังจะเดินออกไปนั้นก็ชะงักเท้าทันทีที่ได้ยินเสียงพี่หมอกพูดถึงผม

"บ้า พี่หมอก อินยังไม่กลับไปเลยนะ" ผมกำมือแน่น พยายามข่มจิตใจให้เข้มแข็งเหมือนดังเก่า ไม่ว่าพี่จะตัดสินใจทำอะไร มันก็ไม่ใช่เรื่องของผมอยู่ดี


ในวันต่อมาถึงแม้จะเป็นวันเสาร์ แต่ผมก็มาที่มหา'ลัยแต่เช้าเพื่อไปทำงานในห้องสมุด ผมมีงานเล็กน้อยที่จะต้องส่งภายในอาทิตย์หน้า สถานที่ที่เงียบสงบและมีหนังสือให้ค้นคว้าได้ ก็คงมีแต่ต้องมาที่นี่เท่านั้น

"ดูนั่นดิ"

"ผู้ชายสองคนว่ะ"

"เพื่อนกันละมั้ง"

"เหมือนจะพระเอกละครเวทีนะ"

"เป็นเกย์เหรอวะ"

ผมที่นั่งก้มหน้าอยู่เงียบๆ นั้น ก็เริ่มได้ยินแต่เสียงพูดคุยแปลกๆ ดังขึ้นรอบตัว แต่เดี๋ยวนะ พระเอกละครเวที มันผมไม่ใช่เหรอ

และเมื่อเงยหน้าขึ้นนั้น ผมก็รู้ได้ในทันทีว่าทำไมคนเหล่านั้นถึงได้ซุบซิบกัน สิ่งที่ผมเห็นตรงหน้าตอนนี้ ก็คือช่อดอกกุหลาบสีแดงช่อใหญ่ที่ถูกยื่นมา จากคนที่ผมไม่อยากจะเห็นหน้าเลย

"ทำบ้าอะไรของพี่" ผมพูดและมองผู้คนรอบๆ ตัวที่กำลังจ้องพวกเราสองคนด้วยความสนใจ ผมอยากจะบ้าตายจริงๆ

"พี่อยากขอโทษอิน" คนพูดถือดอกไม้ด้วยสีหน้าหงอยๆ "เมื่อวานผิดไปแล้วจริงๆ ไอ้หมอกมันแกล้งพี่ มันตั้งให้อินเห็นแบบนั้น อินต้องเชื่อพี่นะ" ผมรีบเก็บของใส่กระเป๋าและเดินหนีพี่เปอร์ที่เดินตามมา ชอบทำอะไรประเจิดประเจ้อแบบนี้ผมจะทำยังไงกันล่ะ

"พี่จะมาขอโทษผมทำไม ผมไม่เกี่ยวสักหน่อย" ผมหนีมานั่งลงที่สวนใกล้ๆ เพราะที่นี่ไม่ค่อยมีคนเดินผ่าน

"อย่าพูดแบบนั้นสิ พี่ไม่อยากให้อินเข้าใจพี่ผิด" พี่เปอร์นั่งลงข้างๆ ผม และยังคงพยายามยื่นดอกไม้มาให้ ซึ่งผมไม่ยอมรับมัน

"เข้าใจผิดเหรอ มีตรงไหนที่เข้าใจผิด เห็นอยู่ชัดๆ ยังจะแก้ตัวอีก" ผมแกล้งพูดแหย่พี่เปอร์ที่ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ จริงๆ ผมไม่ได้คิดอะไรมากมายเรื่องของพี่เปอร์ ก็แค่แอบผิดหวังเล็กๆ เท่านั้น

"แปลว่าก็หึงพี่ใช่ไหม" ผมตาโตทันทีที่ได้ยินแบบนั้น ไหงกลายเป็นงั้นไปได้

"หึงบ้าอะไรล่ะ ไม่ใช่สักหน่อย" ผมพูดเถียง มองพี่เปอร์ที่เริ่มยิ้มกวน

"ถ้าอินยอมเป็นแฟนพี่ พี่สัญญาเลยว่าจะไม่ไปที่แบบนั้นอีก" พอได้ฟังอะไรแบบนี้จากคนแบบพี่เปอร์ ต่อให้เป็นใครก็ต้องมีหวั่นไหวกันทั้งนั้น แต่ว่า ผมก็รู้ใจตัวเองดี ผมไม่ได้คิดอะไรเกินเลยกับพี่เขา ถ้าหากผมรับปากไป ผมคงจะกลายเป็นคนที่ทำร้ายพี่เปอร์เท่านั้นเอง

"ผม..."

"ยังไม่ต้องตอบพี่ก็ได้ พี่จะรอ" ผมรู้สึกโล่งใจเล็กๆ และยอมยื่นมือไปรับช่อดอกไม้นั่นมา ผมจ้องมองเข้าไปในแววตาของคนตรงหน้า ถ้าหากว่าผม ยอมให้โอกาสพี่สักครั้ง พี่จะรักผมคนเดียวจริงๆ ไหม พี่จะมองแค่ผมคนเดียวหรือเปล่า ผมกลัวมากจริงๆ

แต่ผมที่กำลังคุยอยู่กับพี่เปอร์นั้น สายตาของผมเผลอไปประสานเข้ากับคนอีกคนหนึ่งที่กำลังยืนอยู่ พี่หมอกยืนจ้องมองผมเขม็งด้วยสีหน้าและแววตาที่ไม่แสดงออกใดๆ

ผมหลบสายตาพี่หมอก ไม่รู้ว่าพี่เขามายืนอยู่นานแค่ไหนแล้ว และได้ยินอะไรไปบ้าง ผมกำช่อดอกไม้แน่น และก้มลงมองดอกไม้นั้น ผมไม่อยากมองเห็นพี่ตอนนี้เลย

"มึงมาทำอะไร" พี่เปอร์ที่นั่งอยู่ข้างๆ ผมก็ลุกขึ้นยืนทันทีที่มองเห็นคนตรงหน้า พี่เปอร์เดินเข้าไปหาพี่หมอกด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์นัก ทั้งสองคนตอนนี้กำลังโกรธกันอยู่ ผมควรจะไปจากตรงนี้หรือเปล่านะ

"อิน ช่วงบ่ายว่างหรือเปล่า ไปช่วยพี่ซ้อมบทหน่อย" พี่หมอกพูดถามผมด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ไม่ได้สนใจพี่เปอร์ที่กำลังมองอย่างหาเรื่อง แต่ว่าเมื่อกี้ พี่พูดแทนตัวเองว่าอะไรนะ

"อินไม่ว่าง อินจะไปเที่ยวกับกู" ผมทำสีหน้างุนงงเล็กน้อย เที่ยวงั้นเหรอ ผมยังไม่ได้ตกลงอะไรเลย

ผมอึกอัก และทั้งสองคนจ้องมองมาที่ผมด้วยสายตากดดัน แล้วผมจะทำยังไงดีล่ะทีนี้ ผมไม่อยากให้พี่สองคนเป็นแบบนี้เลย

"คือ ถ้างั้นเอาแบบนี้ไหมครับ พวกเราไปเที่ยวกันทั้ง 3 คน แล้วตอนบ่ายเราก็ไปช่วยพี่หมอกซ้อมบทกัน" ผมพูดอย่างไม่ค่อยแน่ใจ และพี่หมอกก็ดูไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่

"งั้นก็ตามสบายเถอะ แต่ตอนบ่าย ต้องเจอกันที่คอนโด" ผมที่ได้ยินแบบนั้นก็จิตใจห่อเหี่ยวทีเดียว ผมก็คิดอยู่แล้วล่ะ ว่าพี่หมอกคงไม่ไปหรอก และก็เป็นแบบนั้นจริงๆ

"ดี ไปกันอิน ไปกันสองคนนี่แหละดี" พี่เปอร์ตั้งใจพูดกระแทกใส่เพื่อน พลางดึงมือผมให้ลุกขึ้น ดูท่าทางดีใจที่ไม่มีคนมาขัดแล้ว

ผมมองตามพี่หมอกที่เดินหายไปอย่างรวดเร็ว พี่เขามาทำอะไรที่นี่กันแน่นะ ผมจะคิดเข้าข้างตัวเองได้ไหมว่าพี่มาหาผม

"พอดีได้ยินเรื่องดีๆ เข้า ให้ผมไปด้วยได้ไหมครับ" ผมที่กำลังมองตามพี่หมอกนั้น ก็พบเข้ากับคนที่เดินเข้ามาใหม่ ผมเด็กหนุ่มที่ใบหน้าซีดเซียวแต่ก็ส่งยิ้มอ่อนๆ ให้ผมอย่างเป็นมิตร

"มิว" ผมเรียกมิว และจับมือมิวเอาไว้ทันที

"ผมไม่ได้มาขัดอะไรใช่ไหมครับ" มิวส่งยิ้มให้ผม

"ไม่เลย แล้วมิวมาทำอะไรที่มอวันนี้เหรอ" ผมถามมิวที่กำลังเหลือบมองไปด้านหลังของผม

"มาทำงานน่ะครับ แต่ถูกเพื่อนลอยแพซะแล้ว"

"เหรอ งั้นเราไปด้วยกันเถอะ เออนี่ พี่เปอร์ เป็นเพื่อนของพี่เอง" ผมพูดแนะนำพี่เปอร์ให้มิวได้รู้จัก แต่ไม่รู้ทำไม ผมรู้สึกเหมือนพี่เปอร์เงียบไปตั้งแต่เมื่อกี้นี้แล้ว

"ครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะ" มิวที่ส่งยิ้มให้พี่เปอร์ แต่พี่เปอร์กลับจ้องมองมิวด้วยสีหน้านิ่งๆ ไม่ได้แสดงอาการว่ายินดีเลยสักนิด

หลังจากนั้น พวกเราก็ไปกินข้าว และเดินเล่นที่ห้างสรรพสินค้าใกล้ๆ มิวดูร่าเริงเกินเหตุ คอยแต่เดินพาผมชี้ชวนให้ดูนั่นดูนี่ไปเรื่อย ซึ่งผมก็คิดว่าแบบนี้ก็สนุกดี วันหลังผมจะชวนมิวมาอีก ผมอยากให้มิวยิ้มเยอะๆ เพราะมิวนั้นชอบเผลอทำหน้าเศร้าอยู่เสมอถ้าไม่มีใครอยู่ใกล้ เขาคงมีความทุกข์อะไรสักอย่างอยู่ในใจ

แต่ผมที่เดินอยู่กับมิวนั้น ก็เหลือบมองพี่เปอร์บ้างเป็นระยะ พี่เปอร์เดินตามพวกเรา สองมือล้วงกระเป๋า และทำสีหน้าแปลกๆ ตลอดเวลา นี่มันแปลกมาก ปกติพี่เปอร์จะร่าเริ่ง และคอยทำให้ผมยิ้มเสมอ พี่เขามีเรื่องอะไรหรือเปล่านะ ทำไมถึงได้เป็นแบบนี้ไปอีก

"วันนี้ขอบคุณมากนะพี่อิน" หลังจากที่พวกเราตัดสินใจแยกย้ายกัน มิวก็บอกลาผมด้วยรอยยิ้ม

"ไม่เป็นไร วันหลังค่อยมาเที่ยวกันใหม่นะ"

ผมบอกลามิวที่แยกจากไป และพี่เปอร์ก็อาสาไปส่งผมที่คอนโดของพี่หมอก ตลอดเวลาที่เดินทางพี่เปอร์ก็ยังคงเงียบอยู่เหมือนเดิม ผมควรจะถามดีไหมนะ แบบนี้น่าเป็นห่วงอยู่เหมือนกัน

"พี่เปอร์ มีอะไรหรือเปล่าครับ ทำไมถึงไม่พูดเลย"

"เปล่า พี่เห็นเราอยู่กับเพื่อนพี่ก็เลยไม่อยากกวน" พี่เปอร์เริ่มส่งยิ้มให้ผมเหมือนปกติ ทำให้ผมคลายความอึดอัดในใจ

"แต่ตอนนี้มิวก็ไม่อยู่แล้วนะ พี่ก็ยังไม่ค่อยพูดเลย ผมคิดว่าผมทำอะไรให้พี่ไม่พอใจซะอีก"

"บ้าน่า คิดมากไปแล้ว พี่มีความสุขที่ได้มากับอิน" คำพูดของพี่เปอร์ทำให้ผมรู้สึกอบอุ่น การที่มีคนชอบเรา และเอาใจใส่เรา บางทีมันก็ดีเหมือนกัน

"พี่เปอร์"

"หืม ว่าไง"

"พี่ชอบผมจริงๆ เหรอ" ผมไม่รู้หรอกว่าพี่จะโกหกผมไหม แต่ว่าผมก็อยากจะถาม อยากจะรู้ให้แน่ใจ

"พี่อยากเริ่มต้นใหม่ อยากจริงจังกับใครสักคน และพี่อยากให้คนคนนั้นเป็นอิน" ผมที่ได้ฟังก็รู้สึกหน้าแดงขึ้นน้อยๆ มันคงจะดีไม่น้อย ถ้าสิ่งที่พี่พูดออกมานั้น คือความจริงจากหัวใจ

"ขอบคุณครับ" ผมส่งยิ้มให้พี่เปอร์ ถ้าหากหัวใจของคนเรา สามารถเปลี่ยนกันได้ง่ายๆ บางที พวกเราอาจจะพบความสุขก็ได้

หลังจากที่พี่เปอร์มาส่งผมนั้น พี่เขาก็บอกว่าเขามีธุระที่ต้องไปทำต่อ ซึ่งผมก็ไม่ได้ขัดอะไร และบอกลาพี่เปอร์ บอกขอบคุณพี่เขาที่อุตส่าห์มาส่ง และเมื่อแยกจากพี่เปอร์นั้น ผมก็มุ่งหน้าเดินขึ้นไปยังห้องของพี่หมอก แต่เมื่อจะกดกริ่ง ก็พบว่าไม่จำเป็นอีกแล้ว เพราะว่าประตูแง้มอยู่ไม่ได้ปิดล็อกเอาไว้ 

"หน้าบานขนาดนี้คงไม่ใช่แค่เที่ยวแล้วมั้ง" พี่หมอกพูดเหน็บแนมทันทีที่ผมโผล่หน้าเข้าไป แต่ผมก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับถ้อยคำเหล่านั้น เพราะผมเริ่มชินกับมัน และรู้ว่านี่คือนิสัยของพี่หมอกที่กำลังไม่พอใจ

"ทำไมพี่ไม่ล็อกห้องละครับ" ผมวางกระเป๋าลงที่ข้างๆ โซฟา พี่หมอกนั้นกำลังนั่งเหม่อมองออกไปนอกกระจกใสบานใหญ่ มองวิวทิวทัศน์ด้านนอกที่ตอนนี้ท้องฟ้าเริ่มมืดครึ้มเหมือนฝนกำลังจะตกลงมา

พี่หมอกไม่ได้ตอบคำถามของผม จิตใจจดจ่ออยู่กับบรรยากาศด้านนอก ผมที่ยืนอยู่อย่างว่างๆ ก็เริ่มมองหาสิ่งที่ควรจะทำ เมื่อพี่เขาต้องการจะเริ่มซ้อม เดี๋ยวก็คงจะเรียกผมเอง

ผมเริ่มเดินไปรอบๆ ห้องและหาถุงดำเพื่อมาเก็บขยะที่เกลื่อนกราดไปทั่วทั้งพื้น เมื่อคืนพี่หมอกนั้นเมามาก และหมี่ก็ซื้อของกินมามากมาย ถึงได้รกขนาดนี้ ผมก้มลง หยิบจับเช็ดเก็บกวาดห้อง ไล่ตั้งแต่บนโต๊ะ บนโซฟา และบนพื้น ผมหมอบลง และมุดคลานไปรอบๆ โซฟาตัวใหญ่นั้น เก็บเศษถุงขนม ซองบุหรี่ และ...

ผมมองเศษซองสีเงินในมือ หัวใจของผมมันสั่นไหวราวกับกำลังร้องไห้อยู่ข้างใน ผมมองซองถุงยางอนามัยที่ใช้แล้วในมือของผม มันคงเป็นอันที่ผมซื้อมาเมื่อคืน และพี่ก็คงใช้มันอย่างคุ้มค่าเลยสินะ แต่นั่นน่ะจะแปลกอะไรล่ะ ก็เขาเป็นแฟนกัน เป็นคนรักกัน

ผมคุกเข่าอยู่ที่พื้นราวกับคนหมดเรี่ยวแรง ผมเป็นแบบนี้อีกแล้ว ถึงจะรู้อยู่แล้วแต่หัวใจก็ยังคงเจ็บปวดเสมอมา ผมเช็ดน้ำตาที่คอยแต่จะไหล และซ่อนมันเอาไว้อยู่ภายใน พี่หมอกนั้นในตอนนี้ก็ยังคงไม่ได้สนใจการมีตัวตนของผม ตั้งแต่แรกแล้ว ตั้งแต่เริ่มต้น ผมไม่เคยมีค่า ในสายตาของพี่เลย

"จะเริ่มกันหรือยัง" พี่หมอกที่เงียบไปนานก็เริ่มพูดขึ้นเบาๆ ราวเสียงกระซิบ ผมรีบเช็ดน้ำตา และเร่งเก็บข้าวของทุกอย่างให้อยู่ในที่ของมัน

"ครับ ผมพร้อมแล้วครับ" ผมพูดและมองเล่มบทละครที่วางอยู่ตรงหน้า พลางหยิบมันขึ้นมา

"วันนี้หน้าไหนเหรอครับ" ผมถามพี่หมอกที่เริ่มลุกขึ้นยืนและเดินมาหาผมช้าๆ

"69" ผมพลิกหน้ากระดาษไปที่หน้าหกสิบเก้าตามที่พี่หมอกบอก และเริ่มไล่สายตาอ่านบทละครที่หน้านั้นทันที

"คือ..." แต่ผมที่ไล่สายตาอ่านบทละครนั้นก็ต้องหยุดชะงัก ผมเงยหน้ามองพี่หมอกที่ยืนอยู่ตรงหน้าผม นี่มัน...พี่จะซ้อมหน้านี้จริงๆ เหรอ

"ทำไม หรือว่าเล่นไม่ได้" พี่หมอกพูดขึ้นและยกยิ้มมุมปากแบบดูถูก

"ได้ครับ ผมเล่นได้" ผมพูดด้วยความมั่นใจและจ้องมองพี่หมอกกลับไป ผมน่ะเล่นได้อยู่แล้ว แต่พี่นั่นแหละ ที่จะทำได้ไหม เพราะว่าบทในครั้งนี้ เป็นบทที่พวกเรา จะต้องสัมผัสแตะต้องกันมากกว่าครั้งไหนๆ พี่จะทนไม่ผลักผมออกได้จริงๆ เหรอ

[Leenboy]

เปอร์กับมิว มันต้องมีอะไรในกอไผ่

[DrSlump]

 

พฤติกรรมของหมอก  มันแปลก ๆ นะ  คล้ายกับว่าเริ่มจะ.....

ส่วน เปอร์-มิว  อันนี้เนี่ยคงมีอดีตร่วมกันแน่ ๆ หล่ะ

[rockiidixon666]

เพลียอีพี่หมอกจริงๆ ใหนปากว่าเกลียดเขานักหนา แต่ก็เห็นพยายามเข้าใกล้เขาตลอด 

ลุ้นคู่เปอร์มิวดีก่าาา 

[naruxiah]

ุเปอร์มิวนี่ใครทิ้งใครมั้ย​ แล้วเค้าก็โคจรมาเจอกันอีก​ หมอกจะซ้อมบทเลิฟซีนนี่วางแผนอะไรรึป่าว

[areenart1984]

เพลียกับนังหมอกจริงๆ เลย 

[ป่ามป๊ามป่ามปาม]

เปอร์กับมิวนี่เคยคบกันมั้ย น่าสงสัยมาก ที่เปอร์บอกว่าอยากเริ่มต้นความรักครั้งใหม่
อิพี่หมอกอย่าแกล้งอินเลย หมอกคิดอะไรดูไม่ออกแต่การกระทำนี่ทำอินกระอักทุกอย่างเลย อินก็ซื่อจ๊นน
ตื่นเต้นทุกครั้งที่นิยายเรื่องนี้อัพ พออ่านจบก็จะค้าง อยากอ่านอีกอะค่า   

[puiiz]

 

[Puring Pudding]

ทำไมอยากให้หมอกเป็นพระเอก    จะโดนดักคีไหมนิ555

[iceman555]

 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

คนแอบรักข้างเดียว ..............
ต้องทุกข์ใจ ร้าวรานขนาดอินเลยหรือ   

แต่เหมือนอินทำร้ายตัวเอง ยอมใกล้ชิดเขา ทั้งที่เขาดูถูกเหยียดหยาม
พอเขาจะใช้ประโยชน์ มาให้ช่วยซ้อมบท ก็ไปช่วยทั้งที่ก็เสียใจทุกครั้ง
บางทีก็โมโหอิน รำคาญอิน จะยอมอะไรกันขนาดนั้น   
เพื่อให้ได้ใกล้ชิดสัมผัสคนเลวที่เป็นคนรักของหมี่
เพื่อนอินที่มีฐานะเป็นลูกของเจ้าของบ้าน
ที่ท่าทางร้ายกาจไม่เบา  ถ้าไปแย่งคนรักของนาง
แล้วรับรองมีปัญหากับหมี่ตามมาแน่ๆ  อินเลือกที่จะมีปัญหาเองเลยนะ 

แล้วนายหมอกหนา ใจร้าย ก็ดูแปลกๆ   
อยากเข้าหาอินซะงั้น ทั้งที่เคยรังเกียจเหยียดหยามอิน 
คงไม่ใช่แล้วมั้งที่เคยดูถูก กลายเป็นสนใจละสิ
       
 

[Pe_no]

หมอกต้องการอะไรหรอ  ติดตามต่อไปค้าาา

[darinsaya]

 

[pharm]

นี่ก็รอลุ้นว่าบทเลิฟซีนจะออกมาท่าไหน ห้าาาาา ลุ่นต่อไปค่ะ

[minenat]

 

[Gloomy Sunday]

เพ้อ บทที่ 13 บทละครที่กลายเป็นจริง


พวกเราในตอนนี้ต่างจ้องมองกันและกัน ผมไม่รู้ว่าการซ้อมบทในวันนี้พี่หมอกจะทำอะไรมากแค่ไหนกันนะ แต่โดยปกติทั่วไป การแสดงบทเลิฟซีนนั้นก็ทำเพียงแค่แสดงให้เหมือนกับกำลังมีเซ็กส์เท่านั้น อาจจะมีการใส่สีหน้า การเคลื่อนไหว น้ำเสียงเข้าไป และบางเรื่องอาจตัดไปที่โคมไฟโดยที่ไม่เห็นอะไรเลยก็มี

"ผม พร้อมแล้วครับ" ผมพูดขึ้นหลังจากที่พี่หมอกยังคงจ้องมองผมเงียบๆ และไม่ยอมเริ่มสักที ผมว่าวันนี้พี่เขาดูแปลกๆ ไป

"ห้องน้ำอยู่ทางนั้น" ผมขมวดคิ้วอย่างงงงวย ไม่เข้าใจสิ่งที่พี่จะสื่อ

"แต่ว่าบทมันบนเตียงนี่ครับ" ผมพูดและกางบทให้พี่หมอกดู

"มีมารยาทหน่อยนะ ตัวเหม็นสกปรกไปเปื้อนอะไรมามั่งก็ไม่รู้" ผมที่ได้ยินแบบนั้นก็เลิกคิ้วทันที ตัวผมก็ไม่เหม็นนะ แบบนี้ไม่มากเกินไปหน่อยเหรอ "ไปสิ" ผมไม่ได้เถียงอะไร ถ้าพี่หมอกว่าอย่างนั้นผมก็ต้องทำนั่นแหละ

แต่พอเป็นแบบนี้ผมก็เริ่มชักจะตื่นเต้นซะแล้ว คราวนี้พี่หมอกดูจริงจังมาก ไม่รู้ว่าต้องเอ่อ ล้างขนาดไหน ผมเดินไปที่ห้องน้ำตามที่พี่หมอกสั่ง และคิดอยู่สักพักก็ตัดสินใจว่าจะทำตัวเองให้สะอาดที่สุด ตัวหอมที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้ก็แล้วกัน

ผมใช้เวลานานพอสมควรในการจัดการตัวเอง อาบน้ำ แปรงฟัน ล้างหน้า คือ พี่เขามีแปรงที่ยังไม่ได้ใช้ให้พร้อมมาก และเสื้อผ้าสะอาดๆ เหมือนเตรียมเอาไว้ให้แล้ว

ผมอาบน้ำเสร็จ พลางเช็ดผมให้หมาดๆ และใส่เสื้อผ้าที่พี่หมอกวางไว้ให้ เป็นชุดเสื้อเชิ๊ตสีขาวแขนยาว และกางเกงขาสั้นที่ดูจะสั้นไปสักหน่อย

ผมที่แต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วก็ค่อยๆ เดินออกมาจากห้องน้ำ ความตื่นเต้นทำให้ผมรู้สึกเกร็งเล็กน้อย ผมไม่เคยรู้สึกไม่มั่นใจแบบนี้มาก่อน มันเป็นบทที่ท้าทาย และผมก็ยังไม่เคยมีประสบการณ์เรื่องแบบนี้มาก่อนเลย

ผมค่อยๆ เดินไปช้าๆ เข้าไปหาพี่หมอกที่นั่งอยู่ที่เคาน์เตอร์บาร์กำลังเทเหล้าแก้วใหญ่ยกขึ้นดื่ม แล้วนี่พี่ดื่มอีกแล้วเหรอ ทั้งๆ ที่จะซ้อม ทั้งๆ ที่พรุ่งนี้มีถ่ายละคร เชื่อเขาเลย

"พอเถอะครับ เมื่อวานพี่ก็ดื่ม" ผมเดินไปดึงแก้วออกจากมือพี่หมอก ซึ่งเมื่อเป็นแบบนั้น พี่หมอกก็ตวัดสายตามามองที่ผมแบบหัวเสียทันที พลางมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า

"เหอะ" พี่หมอกยังคงพิจารณาผมตั้งแต่หัวจรดเท้าพลางหัวเราะในลำคอ ผมไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ ว่าพี่เขามองผมด้วยความรู้สึกแบบไหน แต่สิ่งที่ผมต้องทำ ก็เพียงแค่ซ้อมบทคู่เท่านั้น "มาสิ"

ผมมองตามพี่หมอกที่ลุกขึ้น และเดินไปที่ห้องนอน ผมเดินตามพี่หมอกด้วยสองมือที่จับกันแน่น ผมตื่นเต้นและประหม่ามาก เพราะตอนนี้พี่หมอกกำลังถอดเสื้อคลุมอาบน้ำออก เหลือเพียงกางเกงตัวในเท่านั้น ผมคิดว่าไม่เห็นจำเป็นต้องถอดถึงขนาดนั้นเลย

"พี่ใส่เสื้อผ้าก็ได้นะครับ แค่ซ้อมเอง" พี่หมอกถอนหายใจเล็กๆ พลางนั่งลงกับเตียง

"ทำไม ใจไม่ดีหรือไง" พี่หมอกถามผมด้วยใบหน้าเหมือนจะกวนประสาท ใช่ครับใจไม่ดี ก็ผมชอบพี่นี่นา

"เปล่าครับ แล้วแต่พี่"

"นั่งลงสิ" ผมสะดุ้งทันทีที่พี่หมอกไม่เพียงแต่พูด แต่กลับดึงมือผมให้ลงไปนั่งข้างๆ ด้วย

ผมรู้สึกงงงวยเล็กน้อย เพราะว่าในบทนั้น พวกเราต้องคุยกันก่อน ที่จะนอนลงไปบนเตียง

"จัดการทุกอย่างเรียบร้อยใช่ไหม" ผมเลิกคิ้วน้อยๆ และพยักหน้า คงหมายถึงอาบน้ำใช่ไหม

ผมมองพี่หมอกที่เหมือนกำลังตั้งสมาธิ ก็เข้าใจนะ เพราะพี่หมอกน่ะ ไม่ชอบผู้ชาย ไอ้ที่ต้องมาเล่นอะไรแบบนี้คงลำบากใจสุดๆ ไปเลย ดูๆ ไปก็น่าสงสาร ผมอยากให้พี่เขาเล่นละครชายหญิงธรรมดาจริงๆ พี่เขาจะได้ไม่ต้องทรมาน

"ข้ามบทพูดไปเลยแล้วกันเสียเวลา" ผมเลิกคิ้วอีกครั้งแบบงงๆ แล้วแบบนั้นมันจะได้อะไรล่ะ

"เดี๋ยวก่อนครับ ทำไมล่ะ" พี่หมอกไม่พูดเปล่าแต่กำลังเหมือนจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้

"อยู่นิ่งๆ แล้วก็เงียบๆ อย่าพูดมากได้ไหม" พี่หมอกทำสีหน้าไม่พอใจ ผมก็แค่ไม่เข้าใจเท่านั้นเอง

"จะความคุ้นเคยเหรอครับ" ผมลองถามออกไปอีก การเล่นกับผม มันจะช่วยให้พี่ชินกับคนที่ต้องเล่นด้วยแบบนั้นใช่ไหม

"เออ" พี่หมอกถอนหายใจพลางขยับเข้ามาใกล้ แต่ผมนั้นกลั้นหายใจไปเรียบร้อยแล้ว เพราะตอนนี้มือพี่หมอกกำลังยื่นเข้ามาใกล้แก้มของผม เกลี่ยไรผมเบาๆ และทัดหูเอาไว้

"คือ งั้นถ้าไม่มีบทพูดก็..." ผมจับแขนพี่หมอกและเริ่มขยับตัวขึ้นมาตรงกลางเตียง ในบทนั้นตอนนี้จะเป็นตอนที่นายเอกเมามากๆ และไม่ใช่เมาเหล้าธรรมดาซะด้วย และจบท้ายด้วยการมีความสัมพันธ์กับพระเอกที่เป็นคนรัก

ผมจ้องใบหน้าคนข้างหน้าด้วยหัวใจที่เต้นรัว ในตอนนี้ห้องนอนของพี่หมอกนั้นค่อนข้างมืดสลัว ด้านนอกกระจกใสบานใหญ่กำลังมีฝนตกพรำๆ อย่างเป็นใจ ผมพยายามดึงสติตัวเองไว้ อย่าตื่นเต้นเกินไปอิน ก็แค่การซ้อม แค่ซ้อมละครเท่านั้น

และในบทนั้นผมต้องเป็นฝ่ายเริ่มก่อน ผมชันเข่าน้อยๆ และค่อยๆ ขยับตัวเข้าไปหาพี่หมอกที่อยู่นิ่งๆ พี่หมอกจ้องมองผมตลอดเวลา มองผมที่กำลังขยับตัวเข้าไปหา และค่อยๆ คล้องแขนกอดคอพี่หมอกไว้

ผมกลืนน้ำลายลงคอ คือในบทที่ผมต้องเล่นนั้นต้องร่านสวาทมากๆ แต่ประสบการณ์ของผมในเรื่องแบบนี้นั้นค่อนข้างจะเป็นศูนย์ ผมเลยเก้ๆ กังๆ นิดหน่อย แถมในบทนั้นนายเอกยังเมายาอีกด้วย ไอ้การเมายามันเป็นยังกันนะ มันจะเหมือนเมาเหล้าหรือเปล่า ผมเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าผมจะทำได้ไหม และไอ้การจูบใครสักคนที่ปาก ผมก็ยังไม่เคยเลยสักที

"ไหนล่ะคนเก่ง แค่นี้ก็ไปไม่เป็นแล้วเหรอ" พี่หมอกยกยิ้มมุมปาก ไม่ใช่ว่าผมนั้นจะเล่นไม่ได้ ผมแค่กำลังสับสน ยิ่งเพราะคนตรงหน้าคือพี่หมอกด้วยแล้ว อะไรๆ ก็ดูเหมือนจะยากไปกันใหญ่

"ผมสับสน ว่าการเมาเหล้ากับเมายานี่ มันเหมือนกันไหม" ผมลองถามพี่หมอกเพื่อขอความเห็น

"เคยกินเหล้าหรือเปล่า" พี่หมอกถามผม และผมก็ส่ายหน้าทันที "ถ้างั้นก็คงไม่ต้องถามถึงเรื่องยา" พี่หมอกพูด และขยับตัวออกจากผมไปที่หัวเตียง พี่หมอกหยิบแก้วจากโต๊ะข้างเตียงนั้น พลางรินของเหลวสีอำพันใส่ลงไป

"ผมไม่ดื่มนะครับ" ผมพูดทันที และขยับหนีพี่หมอก เพราะที่พี่หมอกรินนั้นไม่ใช่น้อยๆ แต่เรียกว่าเต็มแก้วก็ว่าได้

"ไม่มียาให้ลองก็ต้องนี่ล่ะ" พี่หมอกยิ้มแย้ม ดูสนุกกับการแกล้งผมด้วยการยื่นแก้วให้และบังคับให้ดื่มลงไป

"จะกินดีๆ หรือให้กรอกปาก"

"ไม่เอาครับ ผมไม่ดื่มจริงๆ นะ ถ้าบทเมาเหล้าผมเล่นได้" ผมยังคงส่ายหน้าปฏิเสธเสียงแข็ง

"ไม่เคยเมาแล้วจะเล่นเป็นคนเมาเหมือนได้ไง" พี่หมอกไม่พูดเปล่า แต่ค่อยๆ ขึ้นมาบนเตียงและดึงแขนผมให้รับแก้วนั้นไว้ "เร็ว อย่าให้ต้องกรอกจริงๆ" ผมรู้สึกว่าตอนนี้พี่หมอกดูน่ากลัวนิดๆ พี่เขาถึงแม้จะยิ้มแต่สีหน้าก็ดูจริงจัง นี่ผมต้องดื่มเข้าไปจริงๆ เหรอ

"แค่...นิดเดียวได้ไหม" ผมพยายามต่อรอง

ผมมองพี่หมอกที่ไม่ได้พูดอะไร ถ้าแค่จิบๆ ก็คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง แค่นิดเดียวเท่านั้น ก็แค่ให้พี่หมอกสบายใจ

ผมตัดสินใจยกแก้วขึ้นจิบของเหลวที่อยู่ในนั้น พลางจ้องมองคนตรงหน้าที่กำลังมองมาที่ผมเช่นกัน ผมกลั้นหายใจและดื่มมันเข้าไป ความรู้สึกที่ลิ้นปากว่าขมมาก รสชาติแบบนี้ผมไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าทำไมถึงชอบกันนัก

"อิน หมดแก้ว" ผมรีบส่ายหัวอีกรอบ และยื่นแก้วส่งคืนพี่หมอก

"พอแล้วครับ แค่นี้เถอะนะ"

"ให้เลือกระหว่าง 1 แก้ว กับ 1 ขวด"

"พี่หมอก" ผมพูดอย่างอ่อนแรง พี่ต้องเอาชนะให้ได้ทุกอย่างเลยใช่ไหม

"ก็ได้ แค่แก้วเดียวนะ ถ้ามากกว่านี้ผมจะกลับ" ผมยื่นคำขาดอย่างไม่เกรงกลัว และยกแก้วเหล้านั้นจรดริมฝีปากและดื่มเข้าไปรวดเดียว ผมยื่นแก้วเปล่านั้นกลับใส่มือพี่หมอก และนั่งมองรอยยิ้มเล็กๆ ที่ผุดขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลานั้น

"ดีมาก" ผมพอใจที่ผมถูกชม และมองพี่หมอกที่เริ่มขยับเข้ามาใกล้อีกครั้ง

"จะเริ่ม กันหรือยังครับ" ผมพูด และเริ่มรู้สึกหวิวๆ แปลกๆ ใบหน้าของพี่หมอกดูพร่าเลือนลง และห้องทั้งห้องก็เริ่มหมุนเคว้ง

"อิน" พี่หมอกเรียกผมเบาๆ ใบหน้าของพี่หมอกดูเหมือนจะเข้ามาใกล้ผมมาก ผมมองจ้องตาคู่กันที่ผมชอบเหลือเกิน พี่หมอกกำลังอยู่ใกล้ผมมากเกินไป แบบนี้ไม่ดี หรือว่าดีกันนะ "เอาจริงเหรอเนี่ย แค่แก้วเดียวเนี่ยนะ"

"พี่...หมอก" ผมค่อยๆ เลื่อนมือขึ้นไปคล้องคอพี่หมอกไว้เหมือนเก่า ผมจ้องมองใบหน้าของพี่หมอก วันนี้พี่ก็ดูดีนะ ผมชอบพี่หมอกมาก ผมชอบเวลาที่พี่ยิ้ม เวลาที่พี่จ้องมองผมแบบนี้ ผมรู้สึกเหมือนจะละลายลงไปเลย ผมชอบพี่ ชอบทุกอย่างที่เป็นพี่ ชอบ ทุกอย่าง

" ชชอบ ผมชอบพี่" ผมไม่รู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไร ผมคิด และจ้องมองพี่หมอก และไม่รู้เลยว่าผมกำลังพูดความคิดตัวเองออกมา "ทำไมพี่ถึงใจร้ายกับผม ทำไมถึงไม่ยิ้มให้ผมบ้าง" ผมพูดต่อไป และเริ่มรู้สึกว่ากระดุมเสื้อของผมกำลังถูกปลดออก

"เริ่มเข้าถึงบทแล้วนะ" พี่หมอกพูด และเริ่มผลักผมให้นอนลงบนเตียงช้าๆ พี่หมอกก้มลงใช้ปลายจมูกสัมผัสลงที่คอของผม

รู้สึกดี รู้สึกดีจังเลยนะ ผมกอดพี่หมอกที่กำลังซุกไซร้ซอกคอผมไว้แน่น หลับตาลง ลูบไล้ไปตามแผ่นหลัง เรือนผมที่แสนนุ่ม

ผมต้องเข้าถึงบท ผมต้องเล่นตามบท ผมคิดและท่องไว้ในใจ แต่ดูเหมือนที่เคยอ่านไว้มันดูจะไม่ใช่แบบนี้ หรือเป็นแบบนี้กันนะ ผมเริ่มจำไม่ได้ และปล่อยให้พี่หมอกเป็นคนนำไป

"ผม รู้สึกแปลกๆ" ผมพูด และเริ่มขัดขืน ดันไหล่พี่หมอกที่ทาบทับตัวผม  ไม่สิ พวกเรากำลังเล่นตามบท ใช่ พวกเรากำลัง...

"ก็เหมือนผู้หญิงนั่นแหละ" ผมขมวดคิ้วน้อยๆ เหมือนพี่หมอกกำลังพูดอะไรสักอย่าง แต่ก็เบามากจนทำให้ผมได้ยินไม่ถนัด

ความรู้สึกของผมในตอนนี้นั้นกำลังล่องลอย ร่างกายของพี่หมอกที่ทาบทับตัวผมนั้นอบอุ่น กลิ่นของพี่หมอก ใบหน้า อ้อมแขน สัมผัส ผมรู้สึกดีจัง ถึงมันจะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ แต่ก็รู้สึกดีเหลือเกิน

แต่ผมที่กำลังเคลิ้มฝันนั้น ก็รู้สึกถึงมือพี่หมอกที่กำลังจับมือของผมเอาไว้ ผมไม่ได้ขัดขืนใดๆ และปล่อยให้พี่หมอกดึงมือผมไปตามที่ต้องการ แต่ผมก็เริ่มรู้สึกแปลกมากขึ้นเรื่อยๆ ทันทีที่มือของผมถูกดึงต่ำลง ต่ำลงไปเรื่อยๆ และเลื่อนเข้าไปยังจุดกึ่งกลางของคนด้านบน

"พี่หมอก" ผมที่สัมผัสกับอะไรบางสิ่งนั้นก็ชะงักทันที ผมรีบลุกขึ้นด้วยความตกใจ และพยายามยื้อมือตัวเองกลับ แต่ถึงแบบนั้นก็ทำไม่ได้เลยสักนิด ผมแทบจะล้มลงอีกครั้งทันที เพราะความเมา เพราะทรงตัวลำบากเหลือเกิน

"อยู่เฉยๆ" พี่หมอกเริ่มใช้อีกมือปลดกางเกงของผม ซึ่งแน่นอนผมขัดขืน และพยายามปัดป้องพี่หมอก นี่มันเกินกว่าที่ผมคาดคิดไว้ ผมไม่ได้ตั้งใจมาทำอะไรแบบนี้ ผมดันพี่หมอกเอาไว้แบบคนไร้เรี่ยวแรง พยายามยื้อเสื้อผ้าตัวเองไว้อย่างทุลักทุเล

"พี่หมอก พอเถอะ ไม่เอาแบบนี้" ผมพูดและค่อยๆ คลานเพื่อหมายจะลงจากเตียง แต่ผมที่ทำแบบนั้นก็ถูกดึงรั้งเอาไว้ และผลักให้ล้มลงไปบนเตียงตามเดิม "พี่หมอก อย่าทำเลย"

ผมพูด และจับมือพี่หมอกที่กำลังถอดกางเกงของผมเอาไว้ แต่พี่หมอกก็ไม่สนใจ และยังคงออกแรงดึงบังคับให้ผืนผ้าที่ปกปิดร่างกายของผมเอาไว้นั้น ค่อยๆ หลุดออกมา

ผมที่ไร้ซึ่งเสื้อผ้าท่อนล่างนั้นก็พยายามจะกระเถิบตัวถอยหนี และพยายามใช้มือปิดบังส่วนอ่อนไหวของตัวเองไว้ ผมมึนมาก และขัดขืนอะไรไม่ได้เลย ผมไม่รู้ว่าพี่หมอกจะทำอะไร จะทำถึงขั้นไหนกัน

"ปล่อยผม" ผมเริ่มร้องดังขึ้น และพยายามจะหนีต่อไป แต่พี่หมอกนั้นก็ตามมาจับตัวผมไว้ และกดผมลงกับเตียงอีกครั้ง

"อย่ายุกยิกน่ารำคาญ" พี่หมอกพูดอย่างหัวเสียพลางจับตัวผมให้พลิกนอนหงาย ผมใช้มือดันอกพี่หมอกไว้ พี่จะทำอะไร พี่ไม่ชอบผมไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงทำกับผมแบบนี้

แต่ผมที่ดิ้นรนนั้นก็เสียเปล่า ผมสะดุ้งน้อยๆ ทันทีที่พี่หมอกเริ่มก้มลงและดูดเม้มยอดอกของผม ความรู้สึกแปลกๆ เริ่มเข้าจู่โจม ผมดันไหล่พี่หมอก และผลักเบาๆ อย่างอ่อนแรง หัวใจพยายามต่อต้าน แต่ร่างกายนั้นกลับตอบสนอง

"อย่างน้อยร่างกายก็ซื่อสัตย์ดี" พี่หมอกพูดเบาๆ และยังคงกระตุ้นร่างกายของผมให้ตอบรับความต้องการของตัวเอง พี่หมอกเริ่มใช้มือสัมผัสแตะต้องช่วงล่างของผม พลางถอดเสื้อผ้าชิ้นเดียวบนตัวของตัวเองออกร่วมกัน

"พอ เถอะครับ" ผมพูดและพยายามจับมือของพี่หมอกที่กำลังกอบกุมท่อนกายของผมและเริ่มรูดขึ้นลงเบาๆ

ผมดิ้นรนขัดขืนด้วยความรู้สึกที่สับสน ความกลัวในหัวใจยังคงมีอยู่ แต่ร่างกายกลับรู้สึกดีไปกับการปรนเปรอนั้น พี่หมอกยังคงขยับมือปลุกเร้าอารมณ์ของผม พลางเริ่มขยับตัวกอบกุมท่อนกายของตัวเองไปพร้อมๆ กัน

ผมเม้มปากแน่น นานเท่าไหร่แล้วที่ผมไม่เคยปลดปล่อยความต้องการนี้ ผมนั้นอาศัยอยู่ในห้องเล็กๆ ไม่เคยมีอิสระที่จะทำอะไร และก็ไม่ได้หมกมุ่นหรือคิดจะทำเรื่องแบบนี้เลย ตอนนี้ร่างกายจึงตอบรับความรู้สึกมากขึ้นและมากยิ่งขึ้น ผมเริ่มหอบหายใจและเริ่มทนไม่ไหว ความอัดอั้นของผมมันมีมากเกินไป จนในที่สุดก็ล้นทะลักและปลดปล่อยออกมาในเวลาไม่นาน

ผมหายใจหอบและตัวสั่นน้อยๆ ผมรู้สึกว่าหัวของผมมันโล่งมาก แต่ร่างกายก็ดูเหมือนจะยิ่งอ่อนล้าลงไป พี่หมอกที่เห็นแบบนั้นก็ลุกขึ้นเดินไปที่หัวเตียงอีกครั้งและหยิบอะไรบางอย่างออกมา

ผมนอนอยู่เฉยๆ อย่างไร้เรี่ยวแรง มองดูพี่หมอกที่กลับขึ้นมาบนเตียง ผมรู้สึกใบหน้าร้อนผ่าวทันทีที่มองเห็นจุดกึ่งกลางร่างกายของพี่หมอกที่ยังคงแข็งและตั้งชันอยู่ พี่เขายังไม่เสร็จสินะ แล้วทำไมถึงไม่ทำให้ตัวเองเสร็จด้วย

แต่ผมที่มองพี่หมอกนั้นก็แทบจะลุกขึ้นมาอีกครั้งทันที ผมมองพี่หมอกที่กำลังฉีกซองสีเงินในมือและกำลังสวมมันเข้าไปในท่อนกายที่แข็งนั้น ผมไม่ได้เตรียมใจจะมาทำอะไรแบบนี้ แบบนี้ไม่ไหวแน่ๆ

แต่ผมที่พยายามจะลุกหนีนั้นก็ไม่อาจทำได้ พี่หมอกเหลือบมองผมและรีบมากดตัวผมไว้กับเตียงอีกครั้งทันที

"อย่าถึงขั้นนั้นเลยครับ" ผมพูดและพยายามกระเถิบตัวหนี ผมไม่น่าดื่มเหล้านั้นเลย มันทำให้ตัวผมนั้นตอบสนองช้าและเคลื่อนไหวไม่ได้ดั่งใจ

พี่หมอกไม่สนใจที่ผมร้อง แต่กำลังชันเข่าเข้าชิดตัวผมและจับขาผมให้แยกออกดีๆ เพื่อจะใส่ส่วนที่คับตึงนั้นเข้ามา

ผมเริ่มร้องไห้ และใช้ขาดันตัวพี่หมอกไว้ ผมพลาดมาก ผมไม่คิดว่าพี่หมอกจะทำขนาดนี้ เพราะพี่หมอกนั้นไม่ได้ชอบผม และผมก็เป็นผู้ชายด้วย

"อย่าร้อง" พี่หมอกพูด และยังคงพยายามยัดท่อนกายนั้นเข้ามา ผมเริ่มร้องไห้หนักขึ้นและดิ้นรนขัดขืน ผมเริ่มรู้สึกเจ็บมาก เหมือนพี่หมอกไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง เอาแต่พยายามจะยัดเข้ามา

"ฮึก มัน...เจ็บ" ผมพูดและร้องไห้หนักขึ้น ผมไม่เคยผ่านเรื่องแบบนี้มาก่อน ร่างกายไม่ได้เตรียมพร้อมอะไรเลย ผมต้องตายแน่ๆ จะต้องทำยังไงถึงจะหยุดพี่หมอกได้

"บอกว่าอย่าร้องไห้" พี่หมอกดูหงุดหงิดแต่ก็ยังไม่ยอมแพ้ ผมมองพี่หมอกที่ลุกขึ้นเดินออกไปจากเตียงอีกครั้ง พลางรื้อค้นอะไรบางอย่างในลิ้นชัก "อันนี้ละมั้ง"

ผมมองพี่หมอกที่ถือขวดอะไรสักอย่างไว้ในมือ และบีบมันทาลงที่ท่อนกายของตัวเอง และบีบอีกทีพยายามใช้มันให้ผม

"พี่หมอก" ผมเรียกพี่หมอกเบาๆ เหมือนจะขอร้องแต่พี่หมอกก็ไม่ได้ใส่ใจมองหน้าผม

"แค่ครั้งเดียว ไม่ตายหรอก" พี่หมอกพูดพลางจ่อท่อนกายของตัวเองเข้ามา และค่อยๆ ดันมันเข้าไปทีละนิด

ผมเริ่มตัวสั่น และพยายามดันตัวพี่หมอกไว้ ผมจะตายแล้ว เหมือนร่างกายจะทนไม่ไหวเลย ไม่ไหวจริงๆ

"เจ็บ" ผมพูดและเริ่มน้ำตาไหลอีกครั้ง ผมรู้สึกถึงท่อนกายของคนด้านบนที่ขยับเข้ามาเรื่อยๆ และเรื่อยๆ จนสุด

พี่หมอกยังคงไม่ขยับตัว และก้มตัวลงมาจูบซับน้ำตาของผม ทำให้ผมเริ่มลืมความเจ็บไปชั่วเสี้ยววินาที และแทนที่ด้วยความประหลาดใจ

"อย่าเกร็ง อยากเจ็บตัวหรือไง" พี่หมอกพูดเบาๆ อยู่ที่ซอกคอของผมและหอบหายใจน้อยๆ

แต่ความสงบนั้นก็คงอยู่ได้ไม่นาน ผมเริ่มรู้สึกว่าพี่หมอกกำลังค่อยๆ ขยับตัวช้าๆ อย่างเนิบนาบ ผมได้แต่เม้มปากแน่น และจิกคลายความเจ็บตึงที่กำลังแล่นริ้วอยู่ภายใน

คนด้านบนยังคงขยับตัวช้าๆ หายใจเบาๆ อยู่ที่ข้างหูของผม ลมร้อนที่เป่าปะทะทำให้รู้ว่าคนด้านบนกำลังสะกดอารมณ์ และไม่รีบร้อนจนเกินไป

ความเจ็บเริ่มลดน้อยลง และไม่ติดขัดมากนัก คนด้านบนเริ่มพยุงตัวขึ้นและยันแขนอยู่ข้างๆ ไหล่ของผมพลางขยับเอวมากขึ้น เข้าลึกและถอนออกสุดสลับกันไป

ภายในห้องถึงจะอากาศเย็นแค่ไหน แต่เหงื่อเล็กๆ กลับเริ่มผุดซึมออกมาตามอุณหภูมิของร่างกายที่สูงขึ้น ใบหน้าและไรผมของพวกเราเริ่มเปียกชื้น ขณะที่คนด้านบนก็เริ่มขยับเอวเข้าออกมากขึ้นและถี่ขึ้นเรื่อยๆ จนหยาดเหงื่อเริ่มเปรอะซึมและหยดลงที่ใบหน้าของผมอย่างช่วยไม่ได้

ลำตัวที่ขาวสะอาดของพี่หมอกเริ่มกลายเป็นสีแดง ผมเริ่มร้องครวญครางด้วยความทนไม่ไหว เสียงร่างกายที่กระทบกันดังเป็นจังหวะก้องกังวาน ลมหายใจถี่หอบอย่างน่ากลัว และร่างกายตอดรัดท่อนกายนั้นอย่างไม่หยุดหย่อน ผมเริ่มจะไม่ไหวอีกแล้ว ผมจะเสร็จอีกแล้ว

"อ.อ๊ะ ผมจะ..." ผมหอบหายใจพลางจิกลงที่ต้นแขนของคนด้านบนไว้ ท่อนขาโอบรัดเอวที่กำลังเคลื่อนไหวไว้แน่น พี่หมอกยังคงขยับท่อนกายเข้าออกพลางครางต่ำด้วยความพอใจ ผมจ้องมองใบหน้าที่กำลังพึงพอใจนั้น พี่หมอกกำลังจ้องมองผมด้วยแววตาที่ฉ่ำไปด้วยหยาดเหงื่อ

ผมเริ่มกระตุกเกร็งและปล่อยหยาดน้ำสีขาวออกมา ร่างกายที่ถูกกระตุ้นจนถึงจุดสูงสุดนั้นทำให้ช่องทางด้านหลังยิ่งบีบรัดและพี่หมอกก็ยิ่งกระแทกกระทั้นท่อนกายเข้ามาอย่างไม่ผ่อนแรง ความรู้สึกทุกอย่างทำให้ผมร้องครางราวจะขาดใจ มันเป็นความรู้สึกที่ทรมานแต่ร่างกายก็กลับตอบสนองดีเหลือเกิน

จนเวลาผ่านมาครึ่งค่อนคืน การทรมารนี้ก็ยังไม่สิ้นสุด ร่างกายของผมไม่อาจต้านทานไหว พี่หมอกนั้นกระแทกกระทั้นราวคนที่หิวโหย ปลดปล่อยครั้งแล้วครั้งเล่า ราวกับไม่อาจเติมเต็มได้ 

ผมทั้งเจ็บทั้งชาจนร่างกายราวกับจะแตกสลาย ภายในหัวใจคิดถึงแต่แม่ ที่ป่านนี้คงจะรอผมแย่แล้ว แต่ผมก็ยังกลับไม่ได้ เพราะเจ้าของห้องที่ยังคงเสพย์สุขกับร่างกายของผมซ้ำแล้วซ้ำเล่า ผมได้แต่กดหน้าลงกับหมอนใบใหญ่ และร้องไห้ระบายความเจ็บปวดออกมา ช่องทางของผมบวมช้ำ และเอวก็เจ็บร้าวระบม

ร่างกายผม มันรับไม่ไหวแล้วจริงๆ

[ป่ามป๊ามป่ามปาม]

นังหมอก หนอยๆๆๆๆ ข่มขืนน้อง ไหนว่ามาซ้อมละครไง แล้วไหนจะบอกรังเกียจอินนักหนา โมโหๆๆๆๆๆ 
อินจบจากนี้แล้วตัดใจจากหมอกให้ได้เลยนะ ขอให้พระเอกตัวจริงออกมาสักที  อิหมอกเป็นตัวร้ายแหงๆ
เย้ๆมาอัพแล้ว รออ่านตอนต่อไปค่า 

[DrSlump]

 

อ่านมาจนถึงตอนนี้

มีความรู้สึกว่า  อีหมอกหลงไหลในตัวอินตั้งแต่ตอนที่เห็นเล่นละครเวที  หลังจากนั้นก็พยายามหาข้ออ้างโน่นอ้างนี่เพื่อให้ได้อยู่ด้วยกัน  และอาจจะด้วยอาการ "อยากลอง" ด้วยกระมัง  เลยวางแผนฟีเจอริ่งแบบตอนล่าสุด

[Leenboy]

แหมๆๆ ปากบอกไม่ชอบ แต่การกระทำนี่...

[areenart1984]

เลวได้เต็มแมกซ์จริงๆเลย นังหมอก  :m31

[puiiz]

 

[iceman555]

เอ่อมม สงสาร

[Numelfpai]

  สงสารอ่ะ หมอกใจร้ายมาก แล้วเรื่องจะเป็นยังไงต่ออ่ะทีนี้ไม่ใช่ได้แล้วทิ้งนะ

[naruxiah]

เจอแบบนี้ยังรักหมอกอยู่มั้ย​ แล้วหมอกมันจะไม่ตามหวงหนักกว่าเดิมหรอ

[คุณซี]

เกินทนนน อึดอัดมาก น้องไม่ควรคู่กับหมอก น้องไม่ควรคู่ใครเลยยกน้องอินให้เราเถอะ