หัวข้อ: " หลงละเมอเพ้อรัก " [YAOI][#47 ความรักของครอบครัว][END](25/6/63)

[areenart1984]

กลัวอารมณ์ของเปอร์จริง ๆ อินจะโดนไหมเนี่ย 

[ป่ามป๊ามป่ามปาม]

อินจะตกหลุกรักหมอกซ้ำๆอีกกี่ครั้งกันนะ
คุณหน้ากากหมาป่านี่หมอกใช่มั้ย คิดว่าใช่แน่นอน แต่ทำไมต้องเป็นหมาป่านะ เพราะตุ๊กตาพวงกุญแจอินรึเปล่า
อยู่ในหน้ากากค่อยดีหน่อย ไม่ได้ทำร้ายอะไรอินไปมากกว่านี้
เปอร์คบกับมิวหรือมีความสัมพันธ์กันมั้ยอะ มีพิรุธมากๆ
รอตอนต่อไปค่ะ 

[Gloomy Sunday]

เพ้อ บทที่ 18 FREEDOM


ผมกลับมาถึงบ้านด้วยใบหน้าที่ยังคงยิ้มแย้ม วันนี้ถือเป็นวันดี ผมรู้สบายใจมากขึ้น และร่างกายก็กลับคืนสู่ปกติแล้ว พรุ่งนี้ผมคิดว่าผมจะไปที่นั่นอีก ไปฟังเพลง กินขนม เดินเที่ยวเล่นเหมือนคนอื่นๆ เขาทำกัน ชวนมิวไปด้วยดีไหมนะ ผมว่ามิวก็น่าจะชอบเหมือนกัน

"ทำอะไร ยิ้มหน้าบานมาเชียว" ผมยิ้มให้แม่ที่เอ่ยทักผม

"ขอโทษที่กลับมาช้านะครับ ไปแวะเดินเล่นมา" ผมพูดและเดินเข้าไปในบ้านหลังเล็กของผม เพื่อเตรียมตัวอาบน้ำ

"กลับดึกก็ไม่เป็นไรหรอก แค่โทรมาบอกแม่บ้าง"

"คร้าบผม" ผมพูดและเริ่มหยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำ

ผมแขวนผ้าเช็ดตัวไว้ที่ราวแขวน และเริ่มปลดกระดุมเสื้อ มองตัวเองในเงาสะท้อนหน้ากระจกนั้น ผมแหงนหน้าขึ้นเล็กน้อยและมองรอบๆ คอของผม ยังคงมีรอยอยู่ แต่ก็แทบจะมองไม่เห็นแล้ว มันเป็นรอยสีม่วงจางๆ

ผมค่อยๆ เลื่อนมือขึ้นมาแตะที่รอยจูบนั้น ผมนึกถึงใบหน้าพี่หมอกที่เลื่อนเข้ามาใกล้ และกดจูบลงที่ลำคอของผม ความอ่อนนุ่มของริมฝีปาก ความแรงที่ทำให้เกิดรอย ขณะที่ร่างกายของเราสอดประสานกัน ผมยังคงจำความรู้สึกทั้งหมดนั่นได้ดี

"เลิกคิดถึงคนแบบนั้นเถอะอิน" ผมพูดบอกตัวเองเบาๆ และเริ่มถอดเสื้อผ้าออกต่อไป ผมล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อและกางเกง เช็คดูของที่ควรเอาออกจากกระเป๋าก่อนที่จะใส่ลงตะกร้า และทันทีที่ทำแบบนั้น ผมก็รู้สึกถึงสิ่งแปลกปลอมที่อยู่ข้างใน เดี๋ยวนะ ไม่จริงน่า มันมาได้ไง

ผมดึงของสิ่งหนึ่งออกจากกระเป๋ากางเกงของผมและจ้องมองมันด้วยรอยยิ้ม นี่มันตุ๊กตาหมาป่าของผม มันกลับมาแล้ว ผมหามันเจอแล้ว

ผมถอนหายใจอย่างโล่งอก เอาเป็นว่าอย่าคิดอะไรมากนักเลย แค่ผมหามันเจอผมก็ดีใจมากแล้ว ผมจ้องมองมันและชูขึ้นสุดสายตา มองดูมันที่กำลังหมุนน้อยๆ และในหัวของผมนั้นก็นึกถึงผู้ชายคนนั้นอีกแล้ว ผู้ชายที่ใส่หน้ากากหมาป่า เขาเป็นใครกันนะ ผมอยากรู้ อยากรู้จักเขาจริงๆ

หลังจากอาบน้ำเสร็จ ผมออกไปกินข้าวที่ครัว และช่วยแม่ทำงานบ้านอีกเล็กน้อย ผมคุยกับแม่อย่างออกรสเรื่องงานแสดงละครในครั้งถัดไป ซึ่งแน่นอนผมนั้นยังคงได้รับบทตัวเอกของเรื่อง ผมตั้งใจมาก และคิดว่าหลังจากนี้ผมจะต้องตั้งเป้าหมายมากขึ้นไปอีก ผมจะเริ่มไปแคสบทเพื่อเป็นนักแสดงจริงๆ ผมต้องจริงจังกับสายอาชีพนี้สักที ขอให้ผม ได้ทำในสิ่งที่รักด้วยเถิด

ผมนอนมองหน้าจอมือถืออยู่ในความมืด ตอนนี้นั้นดึกมากแล้ว แต่ผมก็ยังคงนอนไม่หลับ เหมือนจะลืมอะไรไปหรือเปล่านะ แต่ว่าลืมอะไรกันล่ะ ผมนึกย้อนถึงช่วงเย็นของวันนี้ อ่านบท เจอมิว เดินเที่ยวและพี่เปอร์ก็...

และทันทีที่นึกได้ ผมก็รีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว โอ้ยไอ้อิน บอกพี่เปอร์ว่าจะโทรหา ป่านนี้เป็นยังไงบ้างละนั่น ผมกดมือถือและโทรออกหาพี่เปอร์ทันที ผมลุกขึ้นจากเตียง เดินย่องออกมาที่หน้าบ้าน หวังว่าแม่คงจะไม่ตื่นหรอกนะ

"ฮัลโหลอิน อินของพี่" ผมที่ยังไม่ทันจะพูดอะไร เสียงพี่เปอร์ก็แทรกมา และแบบนี้ น่าจะเริ่มเมาสินะ

"ขอโทษนะครับ ผมลืมไปเลย" ผมพูดและฟังเสียงที่ดังแทรกเข้ามา แบบนี้พี่เขาคงอยู่ในคาราโอเกะหรือผับแน่ๆ "เสียงดังจังเลยครับ" ผมพูดและรู้สึกว่าฟังพี่เปอร์ไม่ค่อยรู้เรื่องซะแล้ว

"อ้าวไอ้หมอก หายหัวไปไหนนึกว่ามึงจะไม่มาซะแล้ว" ผมพยายามฟังเสียงพี่เปอร์ที่เหมือนกำลังหันไปคุยกับคนอื่น พี่หมอกงั้นเหรอ ผมนั้นเวลาได้ยินชื่อหรืออะไรก็ตามเกี่ยวกับพี่หมอก สมองและหัวใจของผมก็มักจะตื่นเต้นเสมอ พี่ไปเที่ยวกับพวกพี่เปอร์สินะ แต่นี่ก็ดึกมากแล้ว ผมรู้สึกเป็นห่วงไม่เข้าเรื่องอีกแล้ว

"มึงคุยกับใคร" ผมได้ยินเสียงพี่หมอกแทรกมา เหมือนกำลังถามพี่เปอร์

"น้องอินสิวะ น่ารักไหมล่ะ โทรบอกฝันดีกูก่อนนอนด้วย" ผมนั้นอยากตะโกนด่าพี่เปอร์จริงๆ พูดอะไรเวอร์ๆ แบบนั้นละนั่น เฮ้อ แต่มันก็จริงที่ผมโทรหา แต่เพราะผมจำเป็นต้องโทรเพราะรับปากไว้ต่างหากล่ะไอ้พี่เปอร์บ้า

"เมื่อเย็นก็ไปเดินเล่นกันด้วยนะ ใช่ไหมอิน พรุ่งนี้ก็กลับกับพี่อีกใช่ไหม"

"ไม่ครับ ผมนอนแล้วนะ รีบกลับกันนะครับ ดึกแล้ว" ผมพูดและกดวางสายทันที แต่ผมจะกลัวอะไรกันนะ ยังไงพี่หมอกก็ไม่ได้สนใจอยู่แล้ว ต่อให้ผมคุยกับพี่เปอร์จริงๆ ก็เถอะ เรื่องนี้ผมรู้ดีกว่าใคร

ผมนั่งลงที่ม้านั่งหน้าบ้าน เลื่อนมือไปมาที่หน้าจอมือถือด้วยหัวใจที่เริ่มอ่อนล้าและเลื่อนลอย ป่านนี้คงจะกินเหล้าเมากันแล้วสินะ สองคนนั้นจะไม่เมาสักวันจะได้ไหม ผมละเกลียดเหล้าจริงๆ

ผมเลื่อนมือไปมาด้วยความเคยชิน และเปิดไปยังอินสตราแกรมของพี่หมอกเหมือนเช่นเคย

ถูกใจ 32,477 คน

Mokk77 เวลาที่ได้ทำสิ่งที่รัก คนเรามักเป็นอิสระ

ผมมองข้อความของพี่หมอกที่เพิ่งโพสได้ไม่นาน และรูปภาพก็เป็นเพียง แผ่นกระดาษโน๊ตดนตรีที่วางไว้

ผมแนบมือถือเข้าที่อกของผมด้วยความไม่เข้าใจ เพราะคำคำนั้น ข้อความที่พี่โพสต์ลงไป มันเป็นคำที่ผมเคยบอกกับพี่ เมื่อครั้งแรกๆ ที่เราได้พบกัน


ในเช้าวันถัดไป ผมมาเรียนพร้อมกันกับหมี่ที่อยู่ดีๆ ก็บอกให้ผมขับรถมาให้ ผมเหลือบดูหมี่ที่ดูหงุดหงิดตลอดเวลา เป็นอะไรของเขากันนะ แต่ผมก็ไม่อยากยุ่งหรอก มีแต่จะโดนบ่นเปล่าๆ

"ฮัลโหลค่ะพี่หมอก" ผมที่ขับรถอยู่นั้นก็สะดุ้งทันที เย็นไว้อิน ไม่เกี่ยวกับเรา

"กลางวันนี้มาทานข้าวด้วยกันนะคะ พี่เบี้ยวหมี่หลายวันแล้วนะ เมื่อวานโทรหาก็ไม่ติด" ผมเหลือบมองหมี่ที่เริ่มยิ้มเล็กน้อย

"ได้ค่ะ แล้วคืนนี้หมี่ไปที่คอนโดได้ไหม" ผมเผลอกำพวงมาลัยแน่นขึ้นเล็กน้อย อย่าฟังเลยอิน ถ้าจะเป็นแบบนี้

"ทำไมละคะ เดี๋ยวนี้พี่ไม่นอนกับหมี่..." ผมมองหมี่ที่เสียงดังขึ้น และหยุดพูดทันทีเหมือนเพิ่งนึกได้ว่าผมนั่งอยู่

"แล้วกลางวันมาคุยกันนะคะ ห้ามเบี้ยวด้วย" ผมมองหมี่ที่กดวางสาย และหน้ามุ่ยยิ่งกว่าเดิม

"กูไปเอากับคนอื่นก็ได้" ผมขมวดคิ้วฟังหมี่พูดสบถเบาๆ เขาทะเลาะกันเรื่องอะไรนะ

"อิน" ผมเหลือบมองหมี่ที่เรียกผมอยู่ข้างๆ

"อะไรเหรอ" ผมถามกลับ

"สนิทกับพี่เปอร์เพื่อนพี่หมอกใช่ไหม" ผมชะงักน้อยๆ ทันที แบบนี้จะให้ตอบยังไงกันนะ

"ก็คุยกัน เจอกันบ้าง"

"ช่วยถามพี่เขาหน่อยได้ไหม เดี๋ยวนี้พี่หมอกเป็นบ้าอะไร ทำเหมือนหมี่ไม่มีตัวตนเลย อยากจะมาหาก็มา อยากจะเงียบหายก็เงียบ หรือว่าจะมีคนอื่น แต่ก็นะ ถ้ามีคนอื่นก็แค่คู่นอนละมั้ง แต่อาการแบบนี้เหมือนไปติดใจคนอื่นเลยอ่ะ โอ้ยย อย่าให้กูรู้นะ อีตัวที่ไหน" หมี่พูดยาวเหยียดแบบคนหัวเสีย ผู้หญิงเวลาเป็นแบบนี้น่ากลัวมาก ผมพูดอะไรไปก็อาจจะโดนระเบิดได้

"พี่เขา งานยุ่งมั้ง" ผมคิดว่าพี่หมอกก็เจ้าชู้ปกติ ไม่เห็นจะไปติดใจกกใครหรืออยู่กับคนไหนมากกว่าหมี่นะ อาจจะคิดไปเองหรือเปล่า "แถมหมี่เอง ก็มีคนอื่นไม่ใช่เหรอ" ผมพูดและคิดอีกทีว่าไม่น่าเลย หมี่มองผมตาขวาง และฟึดฟัดจิกตาน่ากลัว

"พูดอะไรน่ะ ตัวจริงยังไงก็พี่หมอกนะ นอกกายแต่ไม่นอกใจซะหน่อย" ผมถึงกับถอนหายใจกับตรรกะความคิดของผู้หญิงคนนี้ เฮ้อ เอาตามที่สบายใจละกันนะ

หลังจากการเรียนที่แสนน่าเบื่อในตอนเช้า ผมรีบเก็บของเมื่อถึงเวลากลางวัน ผมอยากจะไปกินข้าวแถวๆ คณะอื่น หรือจะไปคณะมิวดีนะ ต้องรีบไปก่อนที่จะ...

"อื้อหือหล่อโคตร"

"หล่อทั้งสองคนเลยอ่ะ"

ผมชะงักน้อยๆ และไม่ได้มองออกไปตามที่คนหลายๆ คนมอง ช้าไปแล้วงั้นเหรอ วันนี้มาถึงห้องเลยนะ แต่ทำไมพี่หมอกถึงขึ้นมาด้วยล่ะ

"อิจฉาแกว่ะหมี่" ผมมองหมี่ที่เริ่มยิ้มน้อยๆ ที่เพื่อนแซวอย่างอิจฉา อ๋อ เขามาง้อแฟนเขา เหอะๆ ดีใจด้วยนะ

ผมรีบเก็บของ และเดินตามหลังกลุ่มคนที่ทยอยลุกขึ้นมา หมี่นั้นเดินไปหาพี่หมอก และเกาะแขนแสดงความเป็นเจ้าของทันที แต่ผมไม่ได้มองมากนักหรอก ผมไม่อยากสนใจ ไม่อยากเอาเรื่องปวดหัวมาใส่ใจเลยจริงๆ

"คิดว่าพี่จะมองไม่เห็นเราเหรอ" ผมเดินตามกลุ่มคน และทำตัวลีบมากที่สุด แต่ก็หลบไม่พ้นคนอีกคนจริงๆ

"ผมไม่ค่อยหิว พี่ไปกินกันเถอะ" ผมพูดและหลบมือพี่เปอร์ที่วางบนหัวผม พลางเหลือบมองพี่หมอกที่กำลังมองไปที่อื่น

"ไม่ได้ อินต้องไปกับพี่ จะคุยเรื่องทะเลที่จะไปกันน่ะ"

"งั้นผม โทรตามมิว..."

"ไม่ต้องหรอก พวกพี่รอได้ไม่นาน ช่วงบ่ายพี่มีสอบย่อย เดี๋ยวอินค่อยโทรบอกเพื่อนตอนหลังกินข้าวละกัน" พี่เปอร์รีบจับมือผมไว้ ไม่ให้ผมได้โทรหามิว ผมมีเบอร์มิวนะ แลกกันไว้ตั้งแต่แรกแล้ว

"เราไม่ได้ไปกันสองคนเหรอคะ" ผมมองหมี่ที่เริ่มหน้ามุ่ย และมองผมกับพี่เปอร์เหมือนเป็นตัวขัดลาภ

"รีสอร์ตของมัน" พี่หมอกพูดแบบหน่ายๆ และส่งสายตามองพี่เปอร์

"มีปัญหาอะไรไหมครับ คุณผู้หญิง" ผมมองพี่เปอร์ที่พูดกวนๆ ใส่หมี่ ทำเอาหน้าหงายไปเลย

"เปล่าค่ะ หมี่แค่สงสัย เพราะพี่หมอกไม่บอกอะไรเลย" หมี่ทำหน้างอ มองพี่หมอกแบบเคืองๆ

"ไปเยอะๆ สนุกกว่านะ" ผมพูดเพื่อช่วยสนับสนุน แต่กลายเป็นหมี่เดินฟึดฟัดหนีไป

พวกเราลงมากินอาหารข้างล่าง ผู้คนที่เดินผ่านไปมานั้นต่างจ้องมองพวกเราทั้งสี่คน ก็แน่ล่ะ ดาราคนหนึ่ง หนุ่มหล่อเฟี้ยวคนหนึ่ง ดาวมหา'ลัยคนหนึ่ง และเอ่อ คนแบบผมอีกคนหนึ่ง

ผมนั่งลงที่โต๊ะตรงข้ามพี่หมอกเหมือนเช่นเคย พวกเราสั่งข้าวจากร้านใกล้ๆ และคนที่คุยกันเยอะที่สุดนั้นก็คงจะเป็นพี่หมอกกับพี่เปอร์ ซึ่งก็ไม่เห็นจะคุยเรื่องทะเลกันเลย และสิ่งที่เหมือนเดิมยิ่งกว่านั้นก็คือ

พี่หมอกนั้น ไม่เคยมองผมเลยสักนิด ไม่ว่าผมจะอยู่ต่อหน้าพี่ อยู่ใกล้พี่มากเพียงไหน มันก็เหมือนกับช่วงเวลาเดิมๆ ในตอนนี้ผมนั้นชินแล้ว และเริ่มที่จะไม่รู้สึกอะไรอีกต่อไป ผมคิดถูกแล้ว ที่คิดที่จะหยุดความเพ้อฝันของผม ไม่เมื่อมันไม่มีความหมายอะไรจริงๆ ผมมันเป็นได้แค่คนรู้จัก เคยนอนกับพี่เหมือนผู้หญิงคนอื่นๆ ที่เสนอตัวให้ ผมมันไม่มีค่าอะไรเลยในสายตาของพี่ ไม่มีเลยจริงๆ

"อิน ร้องไห้ทำไม" ผมสะดุ้งน้อยๆ ทันทีที่พี่เปอร์จับไหล่ผม และยื่นมือมาเช็ดน้ำตา ผมตกใจ และไม่รู้ตัวเลยว่า ตัวเองกำลังร้องไห้อยู่

"คือ ผมกำลังคิดถึงบทละคร ก็เลย..." ผมพูด และพยายามยิ้มออกมา แต่นั่นกลับทำให้น้ำตาไหลมากขึ้นไปอีก ผมพยายามเช็ดน้ำตาตัวเอง แต่ก็มีผ้าเช็ดหน้าสีขาวผืนหนึ่งยื่นมาตรงหน้า ผมเงยหน้ามองคนที่ถือผ้าเช็ดหน้านั้นไว้ เป็นคนที่ทำให้ผมทั้งเจ็บปวดและมีความสุขในเวลาเดียวกัน

"รำคาญลูกตา คนอื่นเขากินข้าวมานั่งร้องไห้" ถึงพี่หมอกจะพูดแบบนั้น แต่ผมก็ยื่นมือออกไปรับผ้าเช็ดหน้าตรงหน้า ผมรับมันมาช้าๆ และซับเบาๆ ที่แก้มชื้นของผม

"เอาคืนมันไป เอาของพี่ดีกว่า" พี่เปอร์ทำหน้าไม่ชอบใจพี่หมอกที่พูดแบบนั้นและยื่นทิชชู่มาแทน

"ทิชชูสีชมพูมึงรู้ไหมเขาทำมาจากอะไร" พี่หมอกพูดและมองพี่เปอร์ด้วยท่าทีสบายๆ เหมือนกำลังล้อเล่น

"เหอะ" พี่เปอร์สบถเบาๆ แบบผู้พ่ายแพ้ และแย่งผ้าเช็ดหน้าพี่หมอกไปซับให้ผมแทน

"ขอบคุณครับ" ผมพูดเบาๆ และเหลือบมองพี่หมอก

"ซักแล้วเอามาคืนด้วย เอ๊ะ ไม่ดีกว่า ทิ้งไปเลยละกัน" ผมก้มหน้ามองจานข้าวตรงหน้า คำพูดของพี่หมอกนั้นก็แนวๆ นี้ล่ะ แต่ผมก็ดีใจนะ ที่อย่างน้อยพี่เขาก็เอามันให้ผม

"ไอ้หมอก ปากมึงนี่น่าแดกตีนแทนข้าวจริงๆ"

"พี่เปอร์ครับ กินข้าวเถอะ" ผมพูด และยิ้มน้อยๆ ให้พี่เปอร์ ซึ่งพี่เปอร์ก็ไม่ได้จริงจังเท่าไหร่ เหมือนรู้ว่าพี่หมอกเป็นคนยังไง

"พี่เปอร์ ชอบอินเหรอคะ" ผมที่กำลังกินข้าวต่อไปนั้นก็ชะงักทันที ผมลืมไปเลยว่าหมี่ก็นั่งอยู่ด้วย

"ชอบสิ แต่อินน่ะชอบพี่หรือเปล่า พี่ไม่รู้หรอก" ผมมองพี่เปอร์ที่พูด และยิ้มมองผม

"พี่เป็นเกย์จริงๆ เหรอ คือ หมี่เคยได้ยิน แต่ไม่แน่ใจ" หมี่พูด และแสดงสีหน้าเหยียดๆ นิดหน่อย

"ใช่ พี่เป็น แล้วยังไง" พี่เปอร์พูด และจ้องมองหมี่ ผมหัวใจเต้นรัว แบบนี้หมี่จะรู้ว่าผมเป็นด้วยไหม

"แต่อินเป็นผู้ชายนะคะ" ผมหลบสายตาหมี่ที่มองผม

"ใช่ อินเป็นผู้ชาย แต่พี่ก็จะจีบอินอยู่ดี" พี่เปอร์พูดแบบไม่สะทกสะท้านใดๆ นับถือใจพี่จริงๆ

"หึ" ผมเหลือบมองพี่หมอกที่หัวเราะในลำคอ และส่งสายตาเหยียดหยามผม แต่พี่ก็รู้ดีอยู่แล้วใช่ไหม ว่าผมน่ะเป็นอะไร พี่รู้ดีอยู่แก่ใจ

"เอาเป็นว่าเรื่องเพศนี่จบเถอะค่ะ ขอโทษนะคะ หมี่แค่ไม่ค่อยชิน พี่จะจีบใครก็ตามสบายเถอะค่ะ" หมี่พูดและยิ้มแหยๆ ให้พี่เปอร์ที่ตอนนี้ทำสีหน้าน่ากลัวมาก ใครจะกล้ามีปัญหาละแบบนั้น

หลังกินข้าวเสร็จ ผมรีบขอตัว และหนีออกมาทันก่อนที่พี่เปอร์จะตะครุบผมได้ ผมไม่อยากอยู่ตรงนั้นนานกว่านี้ ผมยังคงอ่อนแอเหลือเกินเมื่ออยู่ต่อหน้าพี่หมอก ต่อหน้าคนสองคนที่เป็นแฟนกัน

ในช่วงเย็นนั้นก็ยังคงเหมือนเดิม ผมอ่านบทซ้อมบทอยู่ในโรงละคร และเปลี่ยนที่นั่งไปนั่งที่ชั้นบนอันเงียบสงัด แต่ถึงตรงหน้าผมนั้นจะมีตัวหนังสือที่ต้องท่องจำ แต่หัวใจของผมก็กลับล่องลอยไป หาคนคนนั้น

ผมล้วงมือเข้าไปในกระเป๋า หยิบผ้าเช็ดหน้าสีขาวของพี่หมอกขึ้นมา ผมจ้องมองมันอยู่สักพัก สัมผัสเนื้อผ้านั้นเบาๆ และค่อยๆ เลื่อนมือขึ้นให้สูดดมความหอมที่ยังคงติดตรึงอยู่ในผืนผ้านั้น ผมกำลังทำอะไรอยู่กันนะ ทำไมถึงเป็นแบบนี้อีกแล้ว

"อิน" ผมสะดุ้งตกใจทันทีที่ได้ยินเสียงดังขึ้น ผมรีบยัดผ้าเช็ดหน้าเก็บลงกระเป๋า

"ทำหน้าอะไรแบบนั้น พี่แค่จะบอกว่าพี่หนึ่งเรียกซ้อมรวมแปบนึงก่อนกลับน่ะ ขึ้นไปบนเวทีเลย มานั่งอะไรมืดๆ คนเดียว" ผมมองพี่แก้วที่กำลังหรี่ตาจ้องมองผมแบบยิ้มๆ ตกใจหมดเลย คิดว่าถูกเห็นซะแล้ว

"แอบทำเรื่องไม่ดีอยู่หรือไงเรา ทำหน้าอย่างกับเห็นผีแน่ะ" พี่แก้วยังคงแซวผมและหัวเราะเบาๆ

"ป.เปล่าครับ"

"งั้นไปกัน พี่อยากกลับแย่ละ เบื่อพี่หนึ่งเนอะ" ผมพยักหน้าให้พี่แก้ว และเดินตามพี่เขาไป พวกเราซ้อมต่อบทกันบนเวที ผมนั้นตอนนี้จำได้ขึ้นใจแล้ว ก็เล่นไปตามบท ไม่มีอะไรยากเลยสักนิด ขอเพียงแค่ทำมันให้ดีเท่านั้น

พวกเราที่ต่อบทกันจนเป็นที่พอใจหัวหน้าชมรมแล้วก็เริ่มเตรียมตัวที่จะแยกย้ายกันกลับ ผมเดินไปหาพี่แก้ว และพูดคุยอีกสักพักถึงบทละครที่ผมได้รับ ซึ่งมีบางจุดที่ผมไม่ค่อยเข้าใจ

"มีหนุ่มหล่อมาเฝ้าอีกแล้วนะอิน" ผมที่ยืนคุยกับพี่แก้วนั้นพี่ในชมรมที่เอ่ยปากแซวผม ซึ่งพอได้ยินแบบนี้ก็จะมีใครอีกล่ะ ไอ้พี่เปอร์น่ะสิ มากวนอีกจนได้

"เห็นนั่งอยู่บนนั้นนานแล้วนะ ชวนเขามาดูเหรอ"

"ผมไม่ได้ชวนเขาหรอกครับ เขาชอบมาเอง" ผมพูดและยังคงไม่ได้หันไปมอง ทำเป็นแกล้งไม่สนใจซะดีกว่า

"มาแอบดูผลงานอินหรือเปล่า ให้พี่เขาพาเข้าวงการสิ" ผมขมวดคิ้วทันทีที่ได้ยินแบบนั้น เดี๋ยวก่อนนะ พี่เปอร์น่ะเหรอจะพาผมเข้าวงการ วงเหล้าสิไม่ว่า

แต่ผมที่ฟังคำพูดของพี่ๆ ก็เริ่มรู้สึกว่ามันแปลก ผมค่อยๆ หันหลังขึ้นไปมองบนที่นั่งชั้นบนตามที่พวกพี่ๆ พูดถึง ไม่จริงใช่ไหม หรือว่า...

และทันทีที่ผมมองขึ้นไปนั้น ผมก็ต้องตกใจทันที ผมมองคนที่นั่งอยู่ที่ชั้นบน ต่อให้ที่นั่งตรงนั้นมืดแค่ไหน แต่ความสว่างของพี่หมอกก็ยังคงโดดเด่นเป็นเอกลักษณ์ ผมพยายามจะไม่ยิ้มออกมา แต่ในหัวใจก็เต้นโลดไปด้วยความดีใจ

ผมบอกลาพวกพี่ๆ และเก็บของพลางเดินขึ้นไปที่บนที่นั่งนั้น ผมเดินช้าๆ อย่างกล้าๆ กลัวขึ้นไป สายตาจ้องมองพี่หมอกที่ทำสีหน้านิ่งๆ และไม่ได้จ้องมองผม แต่แค่พี่มา ผมก็รู้สึกดีจริงๆ ลืมอะไรแย่ๆ ในหัวใจไปหมด ทำไมเป็นคนแบบนี้นะอิน

"คือ ทำไมมานั่งดูตรงนี้ละครับ แถวๆ หน้าเวทีก็นั่งได้..."

"พล่ามอะไร ก็แค่มาหลบฝน" พี่หมอกนั้นไม่ทันที่จะให้ผมได้พูดจบก็ชิงพูดขึ้นมา และลุกขึ้นจากที่นั่งทันที ผมมองตามหลังพี่หมอกที่ลุกเดินไป หลบฝนเหรอ แบบนี้นี่เอง

ผมเริ่มหุบยิ้มลง และเดินตามพี่หมอกออกไป ท้องฟ้าด้านนอกในตอนนี้ยังคงมีสายฝนเทลงมาไม่ขาดสาย หัวใจของผมหม่นหมองลงในทันที พี่หมอกยังคงเดินไปตามขั้นบันไดเพื่อลงไป และไม่ได้หันมามองผม ทำเหมือนผมไม่ได้มีตัวตนอยู่ตรงนั้น

ผมก้าวเดินช้าลง มองแผ่นหลังของพี่หมอกที่ค่อยๆ ไกลออกไป ผมหยุดเท้าไว้แค่นั้น และปล่อยให้น้ำตาไหลรินไปพร้อมๆ กับสายฝนที่ตกอยู่ในหัวใจ

[areenart1984]

ทิ้งไปเถอะ หาใหม่ดีกว่าอิน 

[puiiz]

 

[DrSlump]

 

อิหมอก อิไบโพลาร์

[กาแฟมั้ยฮะจ้าว]

ขอบคุณครับ +1 ให้นะครับ

[ป่ามป๊ามป่ามปาม]

เราว่าอินควรตัดใจแบบจริงๆจังๆได้แล้ว ยิ่งเข้าไปใกล้หมอกก็จะยิ่งเจ็บแบบนี้ ตอนนี้คืออินเข้าไปใกล้ยังไง หมอกก็ผลักออกมาอะ อินก็รู้ตัวแต่ยังไม่ตัดใจสักที 
เอ ว่าแต่หมอกทำไมต้องมาหลบฝนที่นี่ 

[สีหราช]

 

[Gloomy Sunday]

เพ้อ บทที่ 19 วงจรแห่งความเศร้า


เมื่อสายฝนยังคงโหมกระหน่ำอยู่แบบนี้นั้น ก็แน่นอนว่าตลาดนัดริมแม่น้ำไม่มีทางที่จะมี ผมกลับบ้านด้วยรถเมล์นั่งมองสายฝนที่ยังคงตกหนัก และโหมกระหน่ำราวกับพายุ

รถที่ติดจอดเรียงรายท่ามกลางสายฝน ผู้คน แสงไฟ ต้นไม้ที่พลิ้วไหวไปตามแรงลม ผมแนบแก้มลงกับกระจกใสที่เย็นชื้น ไม่สนใจมือถือที่กำลังสั่นอยู่ในกระเป๋า ผมไม่อยากทำอะไรเลย ได้แต่นั่งมองชีวิตตัวเองที่ไม่มีอะไรเลยจริงๆ

"มันเป็นไปไม่ได้ ไม่มีวันเป็นไปได้" ผมพูดเบาๆ ผ่านสายผมเย็นที่ละอองน้ำสาดกระทบผิวหน้า ผมล้วงมือเข้าไปในกระเป๋า ล้วงหยิบผ้าเช็ดหน้าสีขาว กลิ่นหอม และสัมผัสของมันนั้นยังคงไม่จางหายไปจากหัวใจของผม แต่ว่าจากนี้ไป มันไม่มีค่าสำหรับผมอีกแล้ว

ผมถือมันไว้ และยื่นมือออกไปที่นอกกระจกรถ สายลมที่พัดโหมเพียงหนึ่งครั้ง นำมันให้หลุดลอยไปกับสายลมนั้น พัดปลิวขึ้นสู่ผืนฟ้า และหายลับไปจากสายตา

"อิน จัดของเรียบร้อยแล้วนะลูก"

ในเช้าวันหยุดที่แสนวุ่นวาย ผมเช็คดูกระเป๋าของผมเตรียมตัวที่จะออกเดินทาง หัวใจของผมนี้มันคอยแต่จะบอกให้ผมหนีไป แต่ผมก็ทำไม่ได้ ผมจะต้องไป และทำให้ทุกอย่างให้มันจบเสียที

"แล้วจะซื้อขนมมาฝากนะครับ" ผมพูดบอกแม่และกอดแม่อย่างออดอ้อน

"ไม่ต้องหรอกลูก เดินทางดีๆ นะ ดูแลคุณหมี่ด้วย"

"ครับ" ผมบอกลาแม่ และสะพายกระเป๋าเป้ขึ้นที่บ่า ผมค่อยๆ เดินช้าๆ ไปที่หน้าบ้าน ตอนนี้รถคงมารอรับแล้ว และหน้าที่ผมก็คือ...

"อิน มาสักทีเอากระเป๋าขึ้นรถสิ" ผมมองหมี่ที่อยู่ในชุดกระโปรงสวย สวมแว่นกันแดด และหมวกใบใหญ่ ผมไม่ได้พูดอะไร ผมหลบสายตาพี่หมอกที่กำลังมองมา และก้มหน้ายกกระเป๋าให้คุณหนูของบ้าน

"อินไม่ต้อง ให้คนขับรถเขาทำ" มือของผมถูกดึงออกจากกระเป๋าของหมี่ พี่เปอร์ยิ้มให้ผมด้วยรอยยิ้มหวานไม่สนใจหมี่ที่แอบทำสีหน้าขยะแขยงใส่

"อินไม่สบายหรือเปล่า หน้าซีดมากเลยนะ" ผมหลบมือพี่เปอร์ที่ยื่นมา

"ผมไม่เป็นไร"

"โอเค แต่ถ้ารู้สึกไม่ดีบอกพี่นะ พี่เอายาให้" ผมยิ้มให้พี่เปอร์ ขอบคุณครับที่ดีกับผม

"คบพี่เปอร์ไปเลยก็ดีนะอิน ดูแลดีขนาดนี้" หมี่พูด และยิ้มจ้องมองพวกเรา ผมไม่รู้ว่าเธอพูดด้วยใจจริงหรือเปล่า แต่สีหน้าของเธอทำให้ผมรู้สึกแย่จริงๆ

"ไอ้หมอก ถ้าเมียมึงยังไม่หุบปาก กูจะให้วิ่งตามรถ"

"พี่เปอร์ หมี่แค่ล้อเล่นค่ะ" หมี่พูดเสียงแหลมด้วยความตกใจ

"อินเขาไม่เล่นด้วยหรอกนะ พูดอะไรนึกถึงอินบ้าง" พี่เปอร์พูดแบบดุๆ ใส่หมี่ ซึ่งพี่หมอกก็แค่ยืนเฉยๆ ไม่ออกความเห็นใดๆ

"อินเป็นเพื่อนหมี่นะคะ แค่ล้อเล่นจะเป็นไรไป ใช่ไหมอิน พี่เปอร์คิดมากเกินไปแล้ว เนอะ" หมี่พูด และเดินมาจับแขนผม ทำหน้าเหมือนล้อเล่นจริงๆ

"ไปกันเถอะ เดี๋ยวต้องไปรับมิวอีกนะ" ผมพูดบอกพี่เปอร์ และขึ้นไปนั่งบนรถตู้ที่จอดไว้ ซึ่งเป็นรถของบ้านพี่เปอร์ ผมนั่งในแถวหลังสุดของรถ พิงตัวเข้ากับเบาะ และหลับตาลง ผมรู้สึกเหนื่อย ทั้งๆ ที่ยังไม่ได้ออกแรงอะไร ผมในตอนนี้นั้นอาการหนักเหลือเกิน

"อินนอนบนตักพี่ไหม" ผมลืมตาขึ้นมองพี่เปอร์ที่นั่งอยู่ข้างๆ ผม ในขณะที่รถเริ่มแล่นออกไป ผมส่ายหน้าน้อยๆ ให้พี่เปอร์ และเผลอเหลือบสายตาไปมองคนสองคนด้านหน้าที่กำลังอิงพิงซบกัน ผมพาตัวเองมาที่แบบนี้ทำไมกันนะ แต่มันก็จะผ่านไป ผมจะผ่านมันไปได้

"ผมไม่เป็นไรครับ แค่ง่วงนอน" ผมพูด และพิงกระจกใสของรถตามเดิม

"อันนี้หมอนพี่ เอาไว้อิงนะ จะกินขนมก็บอกพี่ได้เลย พี่เอามาเยอะ" ผมยิ้มให้พี่เปอร์

"หมี่อยากกินค่ะ ขอกินได้ไหม" ผมมองหมี่ที่รีบหันหน้ามาทันที และพี่เปอร์ก็เปลี่ยนสีหน้าทันทีเช่นกัน

"ลุง เดี๋ยวเจอเซเว่นก็จอดให้คุณผู้หญิงเขาซื้อขนมหน่อย" ผมแอบขำเล็กๆ ที่พี่เปอร์พูดแบบนั้นกับคนขับ และหมี่ก็ทำหน้าบูดทันที

"ยิ้มๆ แบบนี้สิถึงจะน่ารัก" พี่เปอร์พูดเบาๆ และยื่นมือมาดึงแก้มผม เผลอไม่ได้เลยนะ ผมเหลือบมองไปข้างหน้าอย่างระวัง หมี่นั้นยังคงเชื่อว่าผมเป็นผู้ชายเต็มร้อยถึงไม่ได้คิดอะไร ซึ่งแบบนั้นก็ดีแล้ว แต่จะประเจิดประเจ้อมากไปก็ไม่ได้

"ผมอยากกินขนมครับ" ผมพูด และแบมือยื่นไปตรงหน้า ซึ่งผมก็ได้ช็อกโกแลต ลูกอม และมันฝรั่งทอดมาเป็นซองใหญ่

"พี่หมอกคะ หมี่อยากกินขนมอ่ะ" ผมมองหมี่ที่กอดแขนอ้อนพี่หมอก แต่ตั้งแต่ที่มานั้นผมไม่เคยเห็นพี่หมอกพูดเลยสักนิด พี่หมอกเอาแต่ทำหน้านิ่งๆ นั่งตัวตรงไม่กระดุกกระดิกใดๆ พี่เป็นอะไรงั้นเหรอ แต่นั่นก็ไม่ใช่เรื่องของผม พี่จะทำอะไรของสุดแล้วแต่พี่เถอะ

"แบ่งกับอินก็ได้" ผมพูดและยื่นซองขนมให้หมี่

"ขอบใจอิน" หมี่เหลือบมองพี่เปอร์เล็กๆ ก่อนจะตะครุบเอาขนมห่อใหญ่ไป

"โธ่อิน ให้เขาทำไม" พี่เปอร์พูด และทำหน้างอ

"กินกันเยอะๆ อร่อยดีครับ พี่ก็กินนะ" ผมพูด และยื่นขวดน้ำหวานที่ผมเปิด ยื่นให้พี่เปอร์ได้ดื่ม ซึ่งพี่เปอร์ก็รับไปดื่มทันที

"อินดื่มต่อสิ" พี่เปอร์ดื่มน้ำนั้นไปจนครึ่งขวดแล้ว และยื่นมันกลับมาให้ผมด้วยแววตาเจ้าเล่ห์

"แต่ว่า พี่อิ่มแล้วเหรอ" ผมถาม และมองพี่เปอร์ที่พยักหน้าให้ผม

"งั้นผม..." ผมยื่นมือออกไปเพื่อจะรับขวดน้ำนั้น แต่มือผมที่ยื่นออกไปก็คว้าได้แต่ลม ผมมองขวดน้ำหวานที่ถูกแย่งไปต่อหน้าต่อตา และคนคนนั้นก็เปิดกระจกปามันออกไปโดยไม่สนใจว่ารถกำลังสิ่งอยู่ด้วยความเร็ว

"ไอ้หมอกกกก มึงทำอะไรเนี่ย" พี่เปอร์ที่เห็นแบบนั้นก็เสียงแหลมถามเพื่อนทันที นั่นสิอะไรของเขากันนะ

"รำคาญ" พี่หมอกพูดเสียงเย็น และทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ต่อไป

"ทำแบบนั้นไปโดนรถคันอื่นจะทำยังไงละครับ" ผมพูดเบาๆ อย่างไม่เข้าใจ หงุดหงิดอะไรของเขานะ

"มันบ้าแบบนี้แหละอิน ช่างมัน" พี่เปอร์พูดอย่างไม่ใส่ใจ

"งั้นผมกินขวดใหม่ก็ได้ครับ" ผมพูด และเปิดขวดใหม่ขึ้นดื่มไม่สนใจสีหน้าผิดหวังของพี่เปอร์

ไม่นานนักรถตู้ก็แล่นเข้าสู่มหา'ลัยในที่ที่ผมนัดกับมิวไว้ ผมยิ้มให้มิวที่เดินขึ้นมาบนรถ และนั่งแทนที่พี่เปอร์ที่ผมไล่ให้ลุกออกไป ผมยิ้มให้สีหน้างอนๆ ของพี่เปอร์แต่ก็นะ ผมอยากนั่งกับมิวนี่นา วันนี้มิวก็ยังคงน่ารัก ใส่เสื้อฮูดสีชมพู และแก้มแดงๆ

"จริงๆ ผมนั่งข้างหน้าก็ได้นะ" มิวบอกผม และเหลือบมองพี่เปอร์ที่นั่งหน้าเป็นตูดอยู่แถวหน้าสุด

"ไม่ต้องหรอก นั่งกับพี่นะ พี่มีขนม" ผมพูดและยื่นปลาเส้นให้มิว

"ขอบคุณครับ" มิวพูด และหยิบขนมจากมือผม น่ารักอ่ะ ผมพูดคำนี้เป็นล้านครั้งได้เวลามองหน้ามิว

ในช่วงเวลาที่พวกเราอยู่บนรถนั้น ส่วนมากก็มีแต่ความเงียบ เสียงเพลงที่ลุงคนขับเปิดให้ฟังนั้นก็มีแต่เพลงเศร้า ผมมองมิวที่นั่งหลับพิงไหล่ของผมเอาไว้ น้องขดตัวเหมือนกำลังหาความอบอุ่น ก็แน่ล่ะ ผมเงยหน้าปรับช่องแอร์ที่ด้านบน บนรถนี่หนาวมาก หนาวอย่างกับขั้วโลกเหนือ จะป่วยเอานะแบบนี้ ผมดึงเสื้อคลุมของผมจากกระเป๋าและคลุมตัวมิวไว้อีกชั้น แบบนี้ค่อยยังชั่วหน่อย

ผมนอนอิงซบกับน้องไว้ และห่มคลุมตัวให้อบอุ่น ผมมองไปยังด้านหน้า มองพี่หมอกที่ยังคงนั่งนิ่งตรง ไม่ค่อยพูดอะไรตั้งแต่เริ่มออกมา เวลาที่เขาได้ไปเที่ยวกับแฟน ก็คงจะมีความสุขใช่ไหม พี่กำลังมีความสุขหรือเปล่า ขอให้พี่ มีความสุขมากๆ นะครับ

ผมหลับตาลง ปล่อยให้ความง่วงทำให้ผมหลับไป แค่เพียงในฝัน ผมก็ยังคงพยายามลบเลือนพี่ออกไป ผมจะไม่ฝันเห็นพี่อีกแล้ว ต่อไปนี้ ความฝันของผม จะถูกทดแทนด้วยคนที่รักผมเท่านั้น

"พี่อิน ถึงแล้วนะครับ" ผมลืมตาขึ้นช้าๆ มองประตูรถที่เปิดออก มิวนั้นนั่งอยู่ข้างๆ ผมและกำลังเขย่าตัวเรียกผมเบาๆ เพื่อปลุก

"ขอโทษนะ หลับเพลินเลย" ผมพูดและยิ้มให้มิว

"ไปดูที่พักกันครับ พี่นอนกับมิวนะ" ผมพยักหน้าทันทีที่มิวพูดแบบนั้น ถ้าไม่นอนกับมิวจะไปนอนกับใครล่ะ แค่คิดว่าต้องนอนกับพี่เปอร์ผมก็หวาดเสียวแล้ว

"โอเค ไปกัน" ผมพูด และลุกขึ้นจากที่นั่ง ลงจากรถ และมองพี่เปอร์ที่กำลังขนของลงให้

"สองคนเรา หลังสุดท้ายนะ พี่ให้คนไปเปิดห้องให้แล้ว" พี่เปอร์พูดกับผมแต่เหลือบมองมิวด้วยสีหน้านิ่งๆ

"แล้วพี่นอนไหนเหรอ" ผมถามพี่เปอร์ที่หันมายิ้มให้ผม

"ทำไม อยากนอนกับพี่เหรอ" พี่เปอร์ยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่ผม และผมก็หันหน้าหนีไปหามิวทันที

"เราไปกันเถอะ" ผมจับมือมิว และเดินทิ้งไอ้พี่ชีกอไว้ข้างหลัง แต่ทำไมกันนะ สีหน้าของน้องดูหมองลง ผมพูดอะไรผิดไปหรือเปล่านะ

ผมกับมิวเดินไปเรื่อยๆ เลาะริมชายหาดสีขาวและน้ำทะเลสีฟ้า ลมที่พัดเบาๆ ทำให้ผมรู้สึกสดชื่นปลอดโปร่งในหัวใจ ผมมองบ้านบังกะโลสุดหรู ที่เรียงรายติดริมทะเลสวย ทั้งหมดนี่ของพี่เปอร์งั้นเหรอ ไอ้พี่นี่รวยแค่ไหนกันนะ การตบแต่งเป็นแบบไม้สวยๆ แบบไทยๆ ผมชอบนะ มันดูมีเสน่ห์ดี

"พี่หมอกคะ ไปเดินดูทะเลกันค่ะ" ผมจูงมือมากับน้อง และเดินผ่านที่พักหลังข้างๆ กับที่ผมอยู่ ผมมองหมี่ที่กำลังเกาะแขนอ้อนพี่หมอกด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ทั้งสองคนเดินไปที่ชายหาดด้วยกัน ผมหลบสายตาลงต่ำ และเฝ้าแต่บอกตัวเองให้พอสักที

"พี่อินครับ" ผมพยายามฝืนยิ้มเอาไว้และมองมิวที่เรียกผมเบาๆ

"ว่าไงเหรอ"

"พี่เคย รักใครสักคนมากๆ ไหม รักมาก แต่ก็ทำได้แค่รัก"  ผมยิ้มให้คำถามนั้นของมิวทันที

"ถ้าเป็นแบบนั้น เราก็ควรจะลืมคนคนนั้น และรักคนที่เขารักเราดีกว่านะ" ผมพูดและจับมือน้องให้แน่นมากขึ้น

"ถ้าทำแบบนั้นได้ง่ายๆ มันก็ดีสิครับ" มิวพูดเบาๆ เหมือนกำลังพูดกับตัวเอง ผมนั้นเข้าใจมิวดี เข้าใจมากที่สุด ชีวิตคนเรานั้นมาน่าตลกนัก เวลาที่เรารักใคร คนคนนั้นก็มักจะไม่รักเรา และคนที่มารักเรา เราก็ไม่เคยคิดจะรักคนคนนั้น แต่ทุกอย่างก็อาจเปลี่ยนไปได้ ขอแค่ลองเปิดใจดู

"ถ้าเก็บของกันเสร็จแล้วมาหาพี่นะ ไปกินข้าวกัน" พี่เปอร์ที่เดินตามมา เรียกบอกพวกเรา

"เดี๋ยวพี่ไปก่อนเลยก็ได้นะครับ ผมเอากระเป๋าไปเก็บให้" มิวพูดบอกผม และดึงกระเป๋าออกจากแขนผมทันที ผมอึกอักอย่างเกรงใจแต่มิวก็ไวเหลือเกิน วิ่งฉิวหนีไปแล้ว

"ชอบไหม ทะเลสวยนะ" พี่เปอร์เดินเข้ามาหาผมด้วยรอยยิ้มหวานบนใบหน้า

"ครับ สวยดีครับ ผมชอบ" ผมพูด และมองท้องทะเลตรงหน้า ที่เกลียวคลื่นกำลังม้วนเข้าหาฝั่ง เม็ดทรายขาวละเอียด และสายลมเย็นที่ทำให้ชื่นใจ

"อยากเป็นทะเลจังเลยนะ" ผมที่ได้ยินแบบนั้น ก็หันมองพี่เปอร์อีกครั้ง ด้วยความสงสัย

"ทำไมละครับ" ผมพูดถามพี่เปอร์ที่กำลังยิ้มให้ผม

"ก็พี่ อยากให้อินชอบพี่บ้าง" ผมที่ได้ยินแบบนั้นก็หันหน้าหนีทันที ว่าแล้ว ไม่น่าถามเลยเรา "ยิ้มแบบนี้พี่หวังได้ไหมนะ" พี่เปอร์เอี้ยวตัวมาจ้องมองผมด้วยรอยยิ้มทะเล้น

"ผมหิวแล้ว" ผมยิ้มและผลักไหล่พี่เปอร์ให้เดินไปข้างหน้า พี่เปอร์ตอนนี้นั้นสวมเสื้อกล้ามสีขาว และกางเกงขาสั้น กล้ามแขนแบบว่าน่าจะต่อยคนตายได้ แถมปากก็ดีเหลือเกิน แต่ว่าผมเชื่อนะว่าพี่ชอบผม เพราะพี่แสดงมันออกมามากเหลือเกิน มันทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นมากจริงๆ

ในช่วงกลางวันนั้น พวกเรานั่งทานอาหารกันที่ซุ้มสีขาวที่จัดประดับไว้อย่างสวยงาม ผมมองอาหารที่เรียงรายส่งตรงจากรีสอร์ตหรู เอาจริงๆ มากันแค่ห้าคนไม่ต้องขนาดนี้ก็ได้ พวกเราทานอาหารไปมองท้องทะเลไป บรรยากาศดีบวกกับอาหารอร่อย นานๆ มาแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน

"กินกุ้งไหม เดี๋ยวพี่แกะให้" พี่เปอร์ที่นั่งตรงข้ามผมนั้นก็จัดแจงตักอาหารให้ผมเสร็จสรรพ ผมมองพี่เปอร์ด้วยสายตาปรามๆ อย่าให้มันมากไปนักสิครับ ผมเริ่มอายเขาแล้วนะ

"พิการหรือไง" ผมทำเป็นไม่สนใจเสียงถากถางของคนอีกคนที่นั่งตรงข้าม พี่หมอกส่งสายตาแสดงท่าทีรำคาญมาให้ผมเป็นระยะ พลางลุกขึ้นเดินไปย่างของทะเลด้วยตัวเองที่เตา

"พี่หมอกคะ หมี่อยากกินกุ้งบ้างอ่ะ" หมี่ที่เห็นพี่เปอร์บริการผมก็นึกอยากลองอ้อนแฟนตัวเองบ้าง ผมมองคนทั้งสองอยู่เงียบๆ พี่หมอกนั้นดูหงุดหงิดอารมณ์เสียตั้งแต่เช้าแล้ว และหมี่ไม่รู้หรือไงว่าพี่หมอก... แต่ว่า ไม่ใช่เรื่องของผมสักหน่อย

ผมนั่งกินอาหารเงียบๆ และตักแบ่งทุกสิ่งที่พี่เปอร์แกะให้มิว ผมมองมิวที่ทำหน้าซึมลงอีกแล้ว น้องไม่สบายหรือเปล่านะ

"อาหารไม่ถูกปากเหรอ" ผมถามมิวที่ทำหน้าเหมือนจะอยากจะร้องไห้

"เปล่าครับ ผมอิ่มแล้ว อยากนอนพักสักหน่อย เดี๋ยวผมขอตัวก่อนนะ" ผมมองมิวที่วางช้อนลง และลุกขึ้นทันที

"เดี๋ยวพี่พาไปนะ" ผมพูดและลุกขึ้นตามน้อง

"ตรงนี้เองครับ พี่ทานต่อเถอะ แล้วตอนเย็นมาปลุกผมละกัน" มิวยิ้มให้ผมเพื่อบอกว่าไม่เป็นไร ผมพาน้องมาลำบากหรือเปล่านะ รู้สึกไม่ค่อยดีเลย

"พี่หมอกคะ ลองกินอันนี้สิอร่อยนะคะ" ผมมองมิวที่เดินกลับที่พักไปแล้ว และเหลือบมองคู่รักทั้งสองที่กำลังสวีทหวานกัน จริงๆ ผมก็ควรจะไปได้แล้ว ไม่อยากอยู่แถวนี้นานเลยจริงๆ

ผมมองพี่หมอกที่หน้าตาบอกบุญไม่รับตลอดเวลา พลางเมินหน้าหนีช้อนอาหารที่หมี่ตักให้

"สักนิดสิคะ นิดเดียวนะคะ" หมี่ยังคงพยายาม และเอาช้อนจ่อปากพี่หมอก แต่เดี๋ยวนะ ถ้าผมมองไม่ผิด...

"พี่เขาแพ้กุ้งนะ" ผมที่เห็นท่าไม่ดีก็อดใจไม่ไหว และส่งเสียงดังทันที ซึ่งพี่หมอกก็แค่จ้องมองผม และหมี่ก็ทำท่าตกใจจริงๆ

"โธ่อิน บอกทำไม พี่อยากเห็นไอ้หมอกมันลงไปชักสักหน่อย" ผมที่ได้ยินแบบนั้นก็ตีแขนพี่เปอร์เข้าให้ หนอย รู้ทั้งรู้แต่ดันสั่งกุ้งมาเต็มไปหมด

"ขอโทษนะคะ หมี่ไม่รู้จริงๆ" หมี่พูด และหน้าเสียไปเรียบร้อย ผมจิกตามองพี่เปอร์ที่หัวเราะร่า และหลบสายตาพี่หมอกที่ยังคงมองมาไม่หยุด

"อันตรายมากนะครับ อย่าเล่นแบบนี้เลย" ผมยังคงบ่นพี่เปอร์ไอ้คนนิสัยเสีย แกล้งเพื่อน

"แหม่ พี่เพื่อนรักมันนะ นี่ ดูนี่ เตรียมกดเรียกรถพยาบาลรอแล้ว" พี่เปอร์ยังคงหัวเราะลั่นอย่างไม่สะทกสะท้าน และชูมือถือให้ดูว่ากำลังจะกดเบอร์ฉุกเฉินจริงๆ เชื่อเขาเลย

"เออ ไอ้หมอก แล้วมึงก็ไม่บอกเขาเนอะ นั่งอมอะไรอยู่ได้ มึงเป็นใบ้หรือไง" พี่เปอร์หันไปหาพี่หมอก และเลื่อนเก้าอี้ไปใกล้ๆ

"พูดมาก กูจะเอาหอยยัดปากมึง" พี่หมอกพูดพลางใช้ส้อมจิ้มหอยนางรมตรงหน้าแบบใส่อารมณ์

"โธ่ มึงก็รู้ว่ากูไม่กินหอย" พี่เปอร์กอดคอพี่หมอก และพูดเป็นนัยๆ พลางจ้องมองผม

"เหอะ" พี่หมอกถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายทำหน้าบูดต่อไป ผมเพิ่งรู้นะว่าพี่เปอร์ไม่กินหอย พี่เขาหมายถึงหอยที่เป็นของกินใช่ไหม

"เอ่อ งั้นผมขอตัวไปดูน้องก่อนนะ ผมเป็นห่วงมิว" ผมที่อิ่มแล้วก็เริ่มคิดว่าผมควรจะไปได้แล้ว ผมได้ทีลุกขึ้น และทำท่าจะเดินหนีออกมาทันที เวลาแบบนี้ผมอยากอยู่คนเดียวอย่างอิสระมากที่สุด

"พี่ไปด้วยนะ พี่จะเอายาไปด้วย" พี่เปอร์ที่เห็นแบบนั้นก็ไม่ยอมปล่อยผมให้อยู่คนเดียว แต่ก็เอาเถอะ กับพี่เปอร์ก็ดีเหมือนกัน

"กลางวันก็ตัวติดกัน กลางคืนก็คงติดกันจนเตียงสั่น" ผมชะงัก และหันไปมองพี่หมอกที่พูดขึ้นพลางยกยิ้มมุมปาก ผมกำมือแน่น และพยายามไม่ให้มันสั่นมากนัก ทำไมกัน ทำไมถึงพูดอะไรแบบนั้น

"ออมแรงไว้มั่งนะ จัดตั้งแต่หัววัน กลางคืนจะหมดแรงเอา" พี่หมอกยังคงพูดต่อไปด้วยรอยยิ้มหยัน

"แหมพี่หมอก พูดอะไรแบบนั้นคะ อินโกรธจนสั่นแล้วเห็นไหม" หมี่พูดพลางหัวเราะคิกคัก

"พอๆ อย่าไปฟังหมามันเห่าเลยอิน มันปากดีแบบนี้แหละ ยังไม่ชินก็ชินซะ แล้วอีกอย่างนะไอ้หมอก น้องอินเขาไม่ง่ายโว้ย แถมกูยังไม่ได้เป็นแฟนน้องเขาอีก เพราะงั้นหุบปากมึงไปซะ ก่อนที่กูจะช้ำใจไปมากกว่านี้" พี่เปอร์พูดแบบสบายๆ เหมือนไม่ใส่ใจพี่หมอกเท่าไหร่ ผมก้มหน้าลงกับพื้น ก้มหน้าสะกดอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน ผมค่อยๆ เงยหน้าขึ้นจ้องมองพี่หมอก พี่ต้องการแบบนั้นใช่ไหม ได้เลย ตามที่ต้องการ

ผมเดินหนีออกมาจากตรงนั้น เดินอย่างรวดเร็วไปตามชายหาด ผมสะกดกลั้นน้ำตาเอาไว้ ไม่ยอมให้มันไหลออกมา ผมจะร้องไห้ไม่ได้ ผมตัดสินใจแล้วตั้งแต่ออกมา เข้มแข็งไว้อิน อย่าให้คนแบบนั้นได้ใจ

"อิน อย่าถือที่ไอ้หมอกมันพูดเลยนะ มันเป็นคนแบบนั้นแหละ ปากมันร้ายก็รู้ดีอยู่ แค่แซวแรงไปหน่อยแค่นั้นแหละ พี่เห็นอินหน้าเสียขนาดนี้ พี่เป็นห่วงนะ"

"พี่รักเพื่อนดีนะครับ ออกรับแทนขนาดนั้น" ผมหยุดเดิน และหันกลับไปหาพี่เปอร์ด้วยรอยยิ้ม สีหน้าของผมในตอนนี้นั้นไม่มีเค้าลางของความเสียใจหลงเหลืออยู่เลย ผมน่ะ แสดงได้นะ และผมก็เก่งมากด้วย

"อินไม่คิดมากแล้วใช่ไหม พี่ไม่ได้ออกรับแทนมันนะ พี่แค่รู้จักมันดี ถึงจะน่าโมโห แต่มันก็มีส่วนดีของมัน" ผมมองพี่เปอร์ที่ทำสีหน้างงๆ แต่ก็ยิ้มออกมาอย่างโล่งใจ

"คนคนนั้นไม่มีส่วนดีหรอกครับ" ผมพูดและเริ่มเดินต่อ

"อินรู้ไหม ยิ่งอินโกรธไอ้หมอกมันมากขนาดนี้ พี่ก็ยิ่งคิดนะ ว่าอินเกลียดพี่ พวกเราไม่ได้เป็นอะไรกัน แต่ถูกพูดแบบนั้น พี่เข้าใจนะว่าอินจะโกรธ พี่ไม่โทษอินเลย" ผมที่ไฟในใจกำลังลุกโชดช่วงนั้น พอได้ยินพี่เปอร์พูดออกมา หัวใจของผมก็ผมก็เริ่มสงบลง ผมหันไปจ้องมองพี่เปอร์ จ้องมองรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความเศร้านั้น ในหัวใจของพี่คงจะรู้สึกผิดหวังมากใช่ไหม ความเจ็บปวดที่ถูกส่งต่อเป็นช่วงๆ มันช่างทรมาน แต่มันก็กำลังจะจบลงแล้ว ผมจะเป็นคนตัดวงจรความเศร้านี้เอง

"พี่ ชอบผม จริงๆ เหรอ" ผมพูดถามพี่เปอร์ด้วยใบหน้าที่จริงจัง ผมเคยถามพี่มาแล้ว แต่ผมก็ยังอยากจะยืนยัน ผมอยากรู้ ผมต้องการจะรู้ เพื่อให้ผมได้มั่นใจ

"พี่ชอบอิน พี่อยากให้อินเป็นแฟนของพี่" ผมยิ้มน้อยๆ ให้คำคำพูดที่หนักแน่นนั้น

"ถ้างั้น...ผมจะตอบพี่นะครับ คืนนี้" ผมพูด และมองไปด้านหลัง มองไปยังผู้ชายที่ผมรัก แต่ว่าผมพอแล้วล่ะ พวกเราไม่ได้เกิดมาเพื่อคู่กัน มันไม่มีทางเลยที่ผมจะอยู่ในสายตาของพี่ ผมขอยอมแพ้ มันจบแล้ว กับความเพ้อฝันบ้าๆ ของผม ให้มันจบ ลงวันนี้เถอะ

[DrSlump]

 

อิน...ถามมิวหน่อยไหม?  ว่ามิวคิดยังไงกับพี่เปอร์

และก็ลองคุยกับพี่หมอกดี ๆ ก่อนไหม?  คุยให้เคลียร์ ให้ชัดเจน

ก่อนที่อะไร ๆ มันจะสายไป

[areenart1984]

สงสารทั้งอินและมิวเลย 

[Leenboy]

คือมิวต้องเป็นเมียพี่เปอร์แล้วแน่ๆ

[naruxiah]

น้องมิวควรรีบบอกอินนะว่าตัวเองรักเปอร์ึลึกซึ้ง​กันถึงขั้นไหนไรงี้​ หมอกก็นะปากดีจริงๆเลย

[ป่ามป๊ามป่ามปาม]

เรื่องนี้มันรักกี่เส้ากัน อิรุตุงนังไปหมดแล้ว
อยากรู้เรื่องมิวกับเปอร์แล้วอะ สงสารมิวจัง พี่เปอร์ก็ไม่ต่างกับหมอกหรอก

[Gloomy Sunday]

เพ้อ บทที่ 20 น้ำตาและการตัดสินใจ


ในช่วงเวลาบ่ายนั้น ผมกลับมาที่ห้อง และก็พบว่ามิวได้หายไป ผมรู้สึกเป็นห่วงมิวมาก น้องเหมือนกับมีอะไรอยู่ในใจเสมอ ซึ่งผมก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะถาม หรืออยากรู้เรื่องส่วนตัวของน้องมากไปกว่านี้ ถ้าถึงที่สุดจริงๆ ผมคิดว่า มิวคงจะพูดออกมา

ผมใช้เวลาที่เหลือนั่งอยู่ที่ริมชายหาด เฝ้ามองคลื่นลมที่โพยพัดเข้ามา ที่นี่เป็นหาดส่วนตัว มีเพียงตัวผมที่นั่งอยู่ตรงนี้ ภายใต้ต้นสนต้นใหญ่ ผมกอบทรายสีขาวที่อยู่รอบๆ ตัว ทำปราสาท และตบแต่งด้วยเปลือกหอย พยายามเคลียร์หัวให้ว่าง ลบเลือนความเจ็บปวดในหัวใจ

"อิน เดี๋ยวพี่ไปเอาน้ำให้นะ" พี่เปอร์นั่งอยู่บนเปลไม่ห่างจากผมนัก พี่เปอร์นั่งมองผมอยู่นานสองนานแล้ว จริงๆ ไม่เห็นต้องนั่งเฝ้าผมเลยสักหน่อย

"ครับ เอาน้ำแดงนะ" ผมส่งยิ้มและบอกพี่เปอร์ที่เดินออกไป บางทีพี่เขาก็ดีกับผมเหลือเกิน ถ้าหากผมกับพี่เปอร์เป็นแฟนกันแล้ว ทุกอย่าง จะเหมือนเดิมไหมนะ

ผมยังคงนั่งก่อกองทรายของผม หาเปลือกหอยสวยๆ แถวนั้นประดับประดาเพิ่มเข้าไป ผมนั่งยิ้มภูมิใจกับผลงานของตัวเอง พลางยกมือถือขึ้นถ่ายรูป ส่งไปให้แม่ดูดีกว่า และถ้ามีโอกาส ผมจะพาแม่มาแน่ๆ

แต่ผมที่กำลังสนใจกับกองทรายตรงหน้านั้น อยู่ๆ ตัวผมก็ต้องสะดุ้งทันที ผมมองขวดน้ำหวานเย็นเฉียบที่แตะเบาๆ ที่ข้างแก้มของผม หึ่ย จะส่งมาดีๆ ไม่ได้หรือไงกันนะ

"มันเย็นนะ..." ผมทำหน้าบูดและหันไปกะจะบ่นคนที่แกล้งผม แต่เมื่อผมหันหน้าไปนั้นก็กลับไม่เจอคนที่บอกว่าจะไปเอาน้ำให้ แต่เจออีกคนที่ผมไม่คิดว่าจะอยู่ตรงนี้

ผมรีบหันหน้าหนีด้วยความตกใจ มือกำขวดน้ำที่ถูกส่งให้แน่น พี่หมอกงั้นเหรอ คงจะมาด่าอะไรผมอีกสิ แต่ก็นะ อยากพูดอะไรก็พูดไปเถอะ ผมไม่อยากสนแล้ว

"คำขอบคุณล่ะมีไหม" ผมยังคงไม่หันหน้าไปมองคนใจร้ายนั้น คำพูดแต่ละอย่างที่ออกจากปากพี่ ก็มีแต่อะไรทำนองนี้ทั้งนั้น

"ผมไม่ได้ขอให้พี่เอามาให้"

"เหอะ รอไอ้เปอร์ไปก็ไม่ได้กินหรอก" ผมขมวดคิ้วสงสัยในคำพูดของพี่หมอก แต่ก็พยายามไม่สนใจ

"ก็ช่างเขา พี่ไปหา...เมียพี่เถอะ" ผมพูดเบาๆ และก้มหน้าลงสนใจกองทรายตรงหน้า คำพูดประชดถากถางแบบนี้มันไม่เข้ากับผมเลยจริงๆ แต่ก็ช่วยไม่ได้ล่ะนะ

"ก็มาหาอยู่นี่ไง"

หืมมม ผมขมวดคิ้ว และหันไปมองพี่หมอกด้วยใบหน้าสงสัยๆ ผมได้ยินไม่ชัดเท่าไหร่ เพราะพี่หมอกพูดเบามาก

"ขี้เหร่แล้วยังหูตึงอีก" พี่หมอกพูดใส่ผม และมองผมด้วยสายตาเหนื่อยหน่ายแบบเดิม

"ตกลงพี่มานี่เพื่อด่าผมเหรอ พอใจแล้วหรือยังครับ" ผมนั้นยังคงโมโหพี่หมอกมาก ในหัวพาลจะคิดถึงแต่คำพูดร้ายๆ นั้น ผมน้อยใจเสียใจ แต่พี่หมอกนั้นคงไม่รู้ และไม่สนใจอะไร พี่ไม่เคยรู้อะไรเลยจริงๆ

ผมเหลือบมองพี่หมอกที่ยังคงยืนนิ่งอยู่ข้างหลังผม แล้วหมี่ไปไหนกันนะ ปกติเห็นตัวติดกันยิ่งกว่าอะไร แล้วพี่เปอร์ล่ะไปไหน ทำไมถึงทิ้งผมไว้ตรงนี้ อะไรของเขากันนะ

"เมื่อกลางวัน ร้องไห้หรือเปล่า" ผมขมวดคิ้วอีกครั้ง และมองพี่หมอกที่กำลังทำท่าทางเหมือนอึกอักรำคาญใจ ในตอนนี้ความคิดของผมนั้นทุกอย่างมุ่งไปทางด้านลบ ผมรู้ว่าพี่หมอกไม่มีทางถามผมด้วยความรู้สึกสงสารเห็นใจ หรือความรู้สึกดีๆ ใดๆ ผมไม่หลงกลพี่อีกแล้ว ไม่มีทาง

"ก็ไม่เห็นต้องร้องนี่ครับ"

"ก็ดี แล้วผ้าเช็ดหน้าละไปไหน" ผมชะงัก และไม่คิดว่าพี่หมอกจะถามถึงผ้าเช็ดหน้าผืนนั้น เหอะ แต่ถ้าอยากรู้ ก็จะบอกให้

"ทิ้งไปแล้วครับ พี่บอกให้ผมทิ้งเอง" ผมหันไปสนใจกองทรายตามเดิม

"โกหก"

"ผมไม่ได้โกหก"

"เหรอ...แต่มัน ก็หอมดีใช่ไหมล่ะ" ผมที่ได้ยินแบบนั้นก็ชะงักทันที ผมมองพี่หมอกที่กำลังยกยิ้มมุมปากอย่างพอใจ นี่ อย่าบอกนะว่า ที่โรงละครนั่น...

"โรคจิตจริงๆ สินะ แต่ถ้าโหยหาขนาดนั้น ก็มาที่คอนโดสิ ของก็เคยๆ กันแล้ว จะจัดให้แบบพิเศษเลยก็ได้" ผมหลบสายตาที่เหมือนรู้ทันนั้น ผมพลาดอีกแล้ว ที่มานั่งอยู่ในโรงละครวันนั้น พี่หมอกเห็นผมอยู่ตลอดเลยงั้นเหรอ

"พี่นั่นแหละ โรคจิต" ผมพูด และลุกขึ้นวิ่งหนีคนนิสัยไม่ดีนั่น ผมวิ่ง และเข้าไปในบ้านพักที่ว่างเปล่าของผมซุกตัวเข้ากับผ้าห่มผืนหนา โรคจิตงั้นเหรอ ก็อาจจะใช่ แต่พี่นั้นก็ไม่ต่างกันหรอก ปากร้าย โรคจิต ซาดิสม์

"พี่อิน ตื่นกินข้าวเย็นกันเถอะ" ผมลืมตาตื่นขึ้น เพราะเสียง และแรงเขย่าเบาๆ จากคนที่กำลังจ้องมองผม นี่ผมเผลอหลับไปนานแค่ไหนกันนะ อากาศที่เย็นสบาย และเตียงนอนนุ่มๆ มันดูดวิญญาณผมจริงๆ

"กี่โมงแล้ว" ผมงัวเงีย และลุกขึ้นด้วยผมชี้ฟู มองมิวที่กำลังยิ้มให้ผม

"ค่ำแล้วครับ อ่ะนี่แว่นพี่" ผมหยิบแว่นตาจากมิวมาใส่ และมองมิวที่ดวงตาแดงน้อยๆ แต่ใบหน้าก็มีแต่รอยยิ้ม แปลว่าอารมณ์ดีขึ้นแล้วใช่ไหม

"หายไปไหนมาเหรอ" ผมถามมิวและลุกขึ้นยืดเส้นยืดสาย ท้องผมในตอนนี้เริ่มร้องระงมแล้วเช่นกัน อยากไปกินของทะเลแล้วล่ะ

"ค.คือ ผมไปเดินเล่นมา ไกลหน่อย" ผมมองมิวที่พูดเหมือนไม่ค่อยมั่นใจ และหลบสายตาผม

"อื้อ แต่ทีหลังบอกพี่หน่อยนะ พี่เป็นห่วงมาก" ผมพูดพลางตบบ่ามิวเบาๆ แต่ทันทีที่ผมเข้ามาใกล้มิวมากขึ้นนั้น ผมก็สังเกตเห็นรอยแดงจางๆ ที่ลำคอของมิว มันคล้ายกับเอ่อ ไม่หรอก คงเป็นยุงละมั้ง

"ครับ" มิวตอบรับผม และยิ้มแย้ม ไม่ได้รู้ตัวว่าผมมองอะไรอยู่ ผมรู้สึกไม่สบายใจนิดๆ แต่ก็คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง

พวกเราเดินออกมาจากบ้านพัก มุ่งตรงไปยังลานผืนทรายด้านหน้าที่มีกองไฟเล็กๆ ลุกโชนอยู่ ผมนั่งลงที่โต๊ะไม้ข้างกองไฟนั้น มองดูพนักงานที่ลำเรียงของสดเข้ามาให้พวกเราได้ทำการปิ้งย่างกัน ผมมองพี่เปอร์ที่กำลังยืนคุยกับพนักงานเหมือนกำลังสั่งการอะไรสักอย่าง ผมทำหน้างอ เมื่อบ่ายหายไปไหนของเขากันนะ

"พี่หมอกคะ ดูสิน่ากินทั้งนั้นเลย" และสองคนที่ผมไม่อยากเจอก็เพิ่งมาถึง ผมเหลือบมองหมี่ในชุดเซ็กซี่บางเบาควงแขนสุดที่รักสุดหล่อของเธอเข้ามา ผมเท้าคาง และหลบสายตาพี่หมอก ตอนแรกก็รู้สึกหิวนะ ตอนนี้เหมือนจะไม่ค่อยอยากกลืนอะไรลงท้องซะแล้ว

"อิน" ผมไม่สนใจคนที่เพิ่งเข้ามานั่งเบียดผมที่อีกข้าง ผมหน้างอ และหันไปหยิบซ้อมให้มิวแทน

"พี่ขอโทษนะ เมื่อบ่ายที่รีสอร์ตเรียกตัวพี่ คุณพ่อพี่มาดูงานที่นี่พอดี" พี่เปอร์พูดบอกผมอยู่ข้างๆ แต่พี่หมอกที่นั่งอยู่ตรงข้ามผมก็เริ่มหัวเราะในลำคอทันที ทำเอาพี่เปอร์ส่งสายตาข่มขู่ไปให้พี่หมอก

"เรื่องของพี่เถอะ" ผมลุกขึ้นเดินไปหาปลาหมึกในถาดแล้วโยนใส่เตาย่างขนาดใหญ่ ไม่อยากเสวนากับคนไม่จริงใจ

"เดี๋ยวพี่ทำให้นะ ไปนั่งเถอะ" ผมเหลือบมองพี่เปอร์ที่เดินตามมายืนซ้อนหลังผม และยื่นมือมาแย่งที่คีบในมือ

"ทีหลังถ้าจะไปไหนก็บอกผมบ้างสิครับ" ผมพูด และมองพี่เปอร์ที่ยิ้มหวานตาจะปิด

"ครับ จะรายงานทุกเรื่องเลยนะ" ผมดึงมือออกจากไอ้พี่เปอร์ที่เนียนจับมือผม และเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะตามเดิม ผมเหลือบมองคู่รักตรงหน้าที่ตอนนี้กำลังเดินไปเลือกของทะเลด้านหลังเพื่อไปย่างเช่นกัน เฮ้อ รีบกินรีบไปนอนต่อ แค่นั้นแหละ

"พี่อิน อารมณ์เสียเรื่องอะไรเหรอครับ"

"ไม่มีอะไรหรอก แค่ฝันไม่ค่อยดีน่ะ" ผมพูดและยิ้มน้อยๆ ให้น้อง ไม่มีประโยชน์จะพูดมากให้มันมากความ

"เอ้า กินกันเยอะๆ เลยนะ" พี่เปอร์ที่หายไปสักพักก็กลับมาพร้อมของทะเลที่ย่างสุกเรียบร้อยถาดใหญ่ ผมกับมิวก็จัดการสวาปามทันที ไม่สนใจคู่รักทั้งสองที่กลับมานั่ง และแบ่งกันกินอาหารในจานของตัวเอง

ผมมองพี่หมอกที่เลือกกินแต่พวกผักต่างๆ มากกว่าจะกินอาหารทะเล คงเพราะแพ้ และดูแลตัวเองสุดๆ ไปเลย แถมเตาย่างของพี่หมอกก็แยกต่างหากด้วยปลอดภัยไว้ก่อน

"เปิดๆ ไอ้หมอก คืนนี้ไม่สว่างไม่นอน" ผมขมวดคิ้วมองพี่เปอร์ที่กลับมานั่งเบียดผม ในมือของพี่เปอร์นั้นหอบหิ้วขวดเบียร์ขวดเหล้ามาเต็มง่ามนิ้ว นั่นไงล่ะ ของแบบนี้มีหรือจะพลาด

"อย่าดื่มเยอะได้ไหมครับ"

"ถ้าเป็นแฟนสั่งจะเชื่อฟังกว่านี้นะ" พี่เปอร์พูดพลางส่งสายตาเจ้าเล่ห์ให้ ผมที่ได้ยินแบบนั้นก็แทบอยากจะเอาส้อมทิ่มไอ้พี่บ้านี่ทันที ผมเหลือบมองพี่หมอกที่ดูชะงักไป และหมี่ที่หัวเราะชอบใจ

"กินให้ตายไปเลย" ผมพูด และพี่เปอร์ก็ยิ้มหวานให้อีกระลอก คือจะห้ามยังไงก็จะกินนั่นแหละดูจากรูปการณ์แล้ว

"มิวขอด้วยนะ อยู่บ้านแม่ไม่ค่อยให้ดื่มเลย" ผมมองมิวที่ยื่นแก้วมาขอเบียร์กับเขาด้วย นี่อายุถึงพอที่จะดื่มได้แล้วเหรอ

"อินก็ดื่มนิดหน่อยก็ได้ ไม่เป็นไรหรอก สังสรรค์กันนะ" พี่เปอร์พูด และหยิบแก้วของผมทันที ซึ่งผมก็แย่งยื้อยุดมันมา พอแล้ว ผมไม่ดื่มเด็ดขาด ผมยังจำครั้งแรกที่ผมดื่มได้ และสุดท้าย ผมก็จบด้วยการ...

ผมคิด และมองพี่หมอกที่กำลังจ้องมองผม เหมือนรู้ว่าผมกำลังคิดอะไร แต่เดี๋ยวนะ พี่หมอก...กำลังจ้องมองผม จริงๆ อะไรของเขา

"ผม จะดื่มน้ำหวาน" ผมรินน้ำแดงให้ตัวเองจนเต็ม ไม่ให้พี่เปอร์เทปนได้

"เด็กดีพี่ก็ชอบนะ" ผมมองบนแบบเบื่อๆ ไอ้พี่เปอร์นี่ ยิ่งดึกยิ่งหยอด

เวลาที่พวกเรานั่งกินอาหารกันเริ่มเคลื่อนผ่านไป สายลมเย็นในยามค่ำคืนนั้นแรงยิ่งกว่าในตอนกลางวัน ผมนั่งมองพี่เปอร์ที่เริ่มเล่าเรื่องแปลกๆ ให้พวกเราฟังอย่างครึกครื้น ทำให้สิ่งที่ผมทุกข์ใจเมื่อตอนกลางวันเริ่มทุเลาลง

"ไอ้หมอก มึงเอากีตาร์มาไม่ใช่เหรอ เอามาเล่นดิ" ผมที่ได้ยินแบบนั้นก็เผลอใจสั่นอีกแล้ว ผมมองพี่หมอกที่กำลังยกแก้วขึ้นดื่ม และชะงักน้อยๆ ผมนั้นชอบเวลาพี่หมอกเล่นดนตรีหรือร้องเพลงมาก ถึงจะโกรธ แต่ก็อยากฟังอีกจัง

"ดีเลยค่ะ หมี่ก็อยากฟัง ไม่เคยเห็นพี่จะเล่นให้ฟังมั่งเลย" ผมมองหมี่ที่ยิ้มหวาน และกอดแขนพี่หมอกแบบออดอ้อน พี่หมอกทำหน้าเหมือนกำลังลำบากใจ และเหลือบสายตามองผม ทำไมถึงมองผมแบบนั้นกัน

"ไม่เอา เริ่มเมาแล้วด้วย" พี่หมอกพูด และไม่สนใจเสียงผิดหวังของเพื่อนตัวดี

"มึงเนี่ยนะ คอมึงแข็งกว่าเพชรอีกไอ้หมอก" พี่เปอร์พูด และเริ่มดื่มมากขึ้นไปอีก และผมสังเกตว่า ยิ่งพี่เปอร์ดื่มหนักขึ้น พี่เปอร์ก็เหมือนจะพูดน้อยลง และชอบมองผมด้วยแววตาแปลกๆ

"เออไอ้หมอก แล้วคืนนี้ มึงก็อย่าทำเอะอะมากนะ สงสารคนโสดบ้าง" พี่เปอร์เหมือนจะเริ่มเมามาก พี่เขาพูดแหย่พี่หมอกและหัวเราะลั่นอยู่คนเดียว

"พูดอะไรของมึง" พี่หมอกดูหัวเสียมากกว่าจะสนุกไปด้วย

"แหม ต้องให้กูพูดเหรอ มากับเมียขนาดนี้" ผมชะงักน้อยๆ และมองหมี่ที่หน้าแดงขึ้น ผมถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจ ผมไม่อยากต้องมานั่งฟังอะไรแบบนี้เลยจริงๆ ไม่ว่าเมื่อไหร่ หัวใจของผมก็ยังคงเจ็บปวด ผมจะต้องเจ็บปวดไปถึงเมื่อไหร่กัน

"กูว่ามึงเมาจนเพ้อละ ไปนอนได้แล้วมั้ง" พี่หมอกพูด และทำสีหน้ารำคาญใส่พี่เปอร์

"ใช่ซิ๊ มึงจะได้รีบไปนอนด้วยใช่ไหม กูบอกแล้วไง สงสารคนโสด คนไร้คู่แบบกูบ้าง" พี่เปอร์จงใจพูดแบบนั้น และมองผมเหมือนกระตุ้นให้ผมพูดอะไรออกไป

"เหอะ ไร้คู่" พี่หมอกหัวเราะในลำคอพลางมองผมด้วยรอยยิ้มที่ผมแสนเกลียด อย่านะ อย่าพูดอะไรที่จะทำร้ายผม...

"มึงก็เลือกเอาสักคนสิ หรือไม่ ก็ควบสองไปเลย" ผมค่อยๆ หลับตาลงช้าๆ ผ่อนลมหายใจเข้าออกให้ปกติ ผมรู้ และรู้ดีอยู่แล้ว พี่น่ะ ไม่เคยห้ามตัวเองที่จะพูดเรื่องบ้าๆ แบบนี้ได้หรอก แต่พี่พูดออกมาน่ะก็ดีแล้ว ขอบคุณมากนะ ที่มอบความกล้าให้กับผม

"ผม...ขอไปเอาขนมมากินเพิ่มนะครับ" ผมนั่งนิ่ง ฟังมิวที่ขอลุกจากโต๊ะไป ผมกำมือแน่นด้วยความรู้สึกที่คุกรุ่นเหมือนเมื่อกลางวัน พี่จะยกผมให้คนอื่นอีกนานไหม เมื่อไหร่จะหยุดทำแบบนี้กับผมสักที

"หมี่ปวดฉี่ เดี๋ยวมานะคะ" หมี่มองพวกเราเงียบอยู่สักพักก็ลุกขอตัวไปเข้าห้องน้ำ ช่วงเวลานี้นี่แหละ เหมาะที่สุดแล้ว มีเพียงพวกเราสามคน แค่สามคนที่อยากให้รับรู้

"พี่เปอร์ครับ" ผมรอจังหวะที่หมี่เดินออกไปแล้ว หันไปหาพี่เปอร์ และเรียกเบาๆ "ที่พี่พูดกับผมเมื่อกลางวัน..."

ผมพูดและกลืนน้ำลายลงคอ หัวใจของผมในตอนนี้มันสั่นมาก แต่ผมก็ตัดสินใจแล้ว ผมพร้อมที่จะตอบรับความรู้สึกนั้นแล้ว

"ผม...ตกลงครับ พวกเรา เป็นแฟนกันนะ" ผมพูดด้วยน้ำเสียงแน่วแน่ จ้องมองพี่เปอร์ที่เริ่มหุบยิ้ม และวางแก้วน้ำในมือลงช้าๆ

"อ.อิน ล้อเล่นใช่ไหม" พี่เปอร์ดูอึ้งตะลึงกับสิ่งที่ได้ยินและค่อยๆ กลับมายิ้มช้าๆ ด้วยใบหน้าที่ดูมีความสุขกว่าครั้งไหน "จะดูแลให้ดีที่สุดเลย ขอบคุณนะอิน"

พี่เปอร์คว้ามือผมจับเอาไว้แน่น ผมยิ้มให้กับพี่เปอร์เพื่อแสดงความจริงใจ และเหลือบมองคนที่ผมไม่อยากมองมากที่สุดในตอนนี้

แต่ภาพที่ผมเห็นนั้นก็ทำให้รอยยิ้มของผมต้องชะงัก พี่หมอกในตอนนี้มือที่จับแก้วสั่นน้อยๆ ด้วยแรงบีบ สายตาจ้องมองผมด้วยแววตาแห่งความโกรธเคืองอย่างปิดไม่มิด พี่เปอร์นั้นมัวแต่ดีใจ และดึงผมเข้าไปกอดไว้ จึงไม่ได้เห็นสีหน้าของเพื่อน ที่เหมือนกำลังจะระเบิดออกมา

เพล้ง!

ผมสะดุ้งน้อยๆ และทันได้ยินเสียงแก้วน้ำตกลงสู่พื้น ผมเหมือนได้เห็นแผ่นหลังของผู้ชายตัวเล็กที่วิ่งออกไปที่ด้านหลัง แต่ตอนนี้รอบๆ ก็มืดมากแล้ว ผมจึงไม่เห็นว่าคนคนนั้นคือใคร

"ปล่อยได้แล้วครับ" ผมพูด และดันตัวออกจากพี่เปอร์ที่ยังคงพยายามกอดผม กอดผมแน่นจนผมเริ่มอึดอัด

"พี่ดีใจนี่นา ดีใจจนจะร้องไห้แล้วนะเนี่ย" พี่เปอร์ยังคงจับมือผมไว้แน่น และยกขึ้นมาจูบมาหอม จนผมต้องดึงมือออกอีก บางทีพี่ก็น่ากลัวขึ้นหรือเปล่านะ "ไอ้หมอก แบบนี้ต้องฉลองเว้ย อินเป็นแฟนกูแล้วนะ มึงได้ยินใช่ไหม"

พี่เปอร์ยังคงทำท่าดีใจ และรินเหล้าให้เพื่อนเพิ่มอีก พี่หมอกยังคงจ้องมองผมด้วยแววตาที่สั่นระริก ไม่สนใจพี่เปอร์ที่กำลังพูดอยู่

"พี่เปอร์ พอเถอะครับ พี่เมามากแล้วนะ" ผมพูด และหลบสายตาน่ากลัวของพี่หมอกที่ยังคงมองมา

"อิน ไหนพูดอีกทีสิ ว่าอินเป็นแฟนพี่" ผมในตอนนี้นั้นถูกพี่เปอร์ดึงเข้าไปกอดอีกแล้ว ผมถอนหายใจน้อยๆ และหันไปจ้องมองพี่หมอกอีกครั้ง

"ครับ ผมเป็นแฟนพี่เปอร์" ผมพูด และพยายามฝืนยิ้มออกมา ผมจะเข้มแข็งขึ้น พี่เห็นไหมว่า ผมไม่ต้องการพี่อีกแล้ว

ผมมองพี่หมอกที่ลุกยืนขึ้นจนโต๊ะสั่นสะเทือน และเดินหนีไปทันทีอย่างรวดเร็ว ทิ้งพี่เปอร์ที่ชูแก้วค้างไว้อย่างงงงวย

"อ้าวไอ้หมอก มึงจะรีบไปไหนวะ" พี่เปอร์นั้นทำหน้ามึนที่พี่หมอกเดินหนีไป

"พี่ก็ไปนอนเถอะครับ นะ" ผมพูดและดึงแก้วเหล้าในมือพี่เปอร์ออก

"ถ้าแฟนขอ พี่ก็ทำให้ได้อยู่แล้ว แต่ขอหอมทีได้ไหม" พี่เปอร์นั้นไม่ทันให้ผมได้อนุญาตก็ยื่นหน้ากะจะหอมแก้มผมแบบเต็มเปา แต่ผมนั้นก็ตอบสนองไวเกินคาดจึงใช้มือดันหน้าพี่เขาไว้ได้ทัน

"พี่ครับ ผมไม่รู้ด้วยแล้วนะ" ผมพูด และลุกขึ้นหนีพี่เปอร์บ้าง นี่พี่เมาหรือนิสัยจริงๆ พี่กันแน่เนี่ย

ผมทิ้งพี่เปอร์ไว้ตรงนั้น และเดินไปตามชายหาดในความมืด เดินไปเรื่อยๆ ด้วยความรู้สึกสับสนใจหัวใจ ผมที่ตอบรับพี่เปอร์นั้นควรจะต้องมีความสุขไม่ใช่หรือไง แต่ทำไมหัวใจของผมในตอนนี้มันถึงไม่ได้เป็นแบบนั้นเลย

ทุกอย่าง มันสายไปแล้วถ้าคิดจะเปลี่ยนใจ ผมทำไม่ได้ ผมบอกพี่เขาไปแล้ว ผมต้องรับผิดชอบกับทุกสิ่งที่จะเกิดขึ้น ผมไม่อยากเล่นตลกกับหัวใจคน อย่างที่คนคนนั้นชอบทำ ผมเกลียด ผมเกลียดทุกสิ่งที่ผมกำลังเผชิญมันอยู่ตอนนี้ ผมอยากไปในที่ไกลแสนไกล ที่ที่จะไม่ต้องเจอกับพี่หมอก ผมเกลียดที่ตัวเองต้องเป็นแบบนี้ ยังรักเขา ไม่ว่าเขาจะร้ายเพียงไหน ใจร้ายมากเท่าไหร่ ทำไมผมถึงลืมไม่ได้สักที

แต่ผมที่เดินลัดเลาะไปตามริมคลื่นนั้นก็ได้ยินเสียงฝีเท้าอยู่ด้านหลัง เป็นเสียงฝีที่ดูรีบเร่ง เหยียบย่ำลงบนเกลียวคลื่น ที่กำลังซัดสาด คงจะเป็นพี่เปอร์ คงจะเห็นผมเดินหนีมาก็เลยมาตาม...

ผมที่คิดแบบนั้นก็หันหลังไปทันที แต่ภาพที่ผมเห็นเบื้องหน้านั้นกลับไม่ใช่...

คนที่เดินเข้ามานั้นทำเอาผมแทบจะสะดุดล้ม ผมเซถลาน้อยๆ จุ่มเท้าถอยหลังลงไปในน้ำ ผมค่อยๆ ถอยหลังต่อไป และต่อไปเรื่อยๆ เพราะคนตรงหน้าที่เดินเข้ามาหาผม มีสีหน้าที่แสนน่ากลัว แววตาวาวโรจน์ไปด้วยความโกรธอย่างถึงที่สุด สองขาที่ก้าวเร็วจนเกือบเหมือนจะวิ่งเข้าใส่ ทำให้ผมตกใจกลัว และตัดสินใจวิ่งหนีไป

ผมวิ่ง และวิ่งไปในความมืด หัวใจของผมสั่นกลัวไปด้วยความรู้สึกต่างๆ ผืนทรายนั้นทำให้ผมไม่อาจวิ่งไปได้ไกลมาก ในที่สุดผมก็ถูกมือหนาคว้าแขนเอาไว้ และกระชากดึงผมให้ชนเข้ากับคนที่ดึง ตัวของผมล้มลงกระแทกพื้น และถูกทาบทับยึดตรึงแขนทั้งสองข้างอย่างทันควัน

"ปล่อยผม" ผมพูด และนิ่วหน้าเจ็บแขนที่ถูกตรึงไว้กับผืนทราย แขนและหลังของผมในตอนนี้ถูกกดจมไปกับซากเปลือกหอย จนผมรู้สึกเจ็บไปหมด "ผมเจ็บนะ ปล่อยผม!"

ผมพูด และเริ่มจะสะอื้น พี่หมอกในตอนนี้เหมือนปิศาจ ไม่พูดไม่จา และเอาแต่ออกแรงบีบผม เหมือนอยากจะบีบผมให้ตาย

"ไปบอกเลิกมันซะ" ผมมองพี่หมอกที่ยังคงกดผมเอาไว้ พี่หมอกพูดเสียงเย็นเหมือนเป็นคำสั่ง และผมก็ส่ายหน้าไปมาทันที

"ผมไม่บอก ทำไมผมต้องฟังพี่ด้วย" ผมพูดและจ้องตาสู้ ทำไมผมถึงต้องทำแบบนั้น

"บอกว่าให้บอกเลิกมัน ได้ยินไหม!!" ผมตกใจทันทีที่พี่หมอกเริ่มตะโกนใส่ผม พี่หมอกตัวสั่นด้วยความโกรธ และเริ่มปล่อยแขนผม เขย่าตัวผมจนสั่นไปมา

"ไม่" ผมพูดและยิ้มน้อยๆ อย่างท้าทาย พี่ไม่รู้หรอกว่าผมต้องใช้ความกล้าแค่ไหนถึงจะพูดแบบนั้นออกไปได้ ผมตัดสินใจแล้ว และจะไม่เปลี่ยนใจ ไม่ว่าพี่จะพูดอะไร

"หึ มีผัวเดียวไม่ชอบ มักมากอยากได้เพิ่มอีก พวกเกย์นี่มันสำส่อนจริงๆ ใช่ไหม พูดมาสิ"

เพี๊ยะ!

ผมใช้แรงทั้งหมดตบลงที่ใบหน้าของพี่หมอก แรงตบนั้นทำให้พี่หมอกชะงักหันไปน้อยๆ และนิ่งค้างอยู่อย่างนั้น ผมค่อยๆ น้ำตาไหลออกมา สำส่อนเหรอ พี่พูดถึงใครกัน นั่นมันพี่ไม่ใช่เหรอ มันไม่ใช่ผม!

ผมใช้โอกาสตอนที่พี่หมอกชะงักไป ผลักพี่หมอกอีกครั้ง และคลานหนีออกมา ผมมองพี่หมอกยังคงนั่งนิ่งอยู่อย่างนั้น ผมร้องไห้อย่างเจ็บปวด ผมไม่รู้พี่เป็นอะไร แต่ผมจะไม่ยอมให้พี่ทำร้ายผมอีกแล้ว ผมจะไม่ยอมอีกแล้ว

"อิน รักพี่ไม่ใช่เหรอ" แต่ผมที่กำลังลุกขึ้นนั้นก็ได้ยินเสียงพี่หมอกที่พูดเบาๆ ผมพยายามสะกดกลั้นน้ำตาของผมและเสียงสะอื้นด้วยความเสียใจ ผมกล้ำกลืนมันลงไป ลงไปในหัวใจที่พยายามจะเข้มแข็ง ผมต้องเข้มแข็ง พี่หมอกนั้นกำลังหลอกผม หลอกให้ผมจมลึกลงในความรักที่ไม่มีวันสมหวังอีกครั้ง

"ไม่อีกแล้ว" ผมพูด และเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม ผมเดินกลับหันหลัง ทิ้งคนที่ผมรักทั้งหมดของหัวใจเอาไว้ ผมขอโทษครับ แต่ว่าพี่ไม่ได้รักผม พี่ไม่ได้รักผมเลย พวกเราควรจะให้มันจบลงตรงนี้ ผมไม่อยากร้องไห้อีกแล้ว

​​

[♥►MAGNOLIA◄♥]

เราว่าอินควรตัดใจแบบจริงๆจังๆได้แล้ว ยิ่งเข้าไปใกล้หมอกก็จะยิ่งเจ็บแบบนี้ ตอนนี้คืออินเข้าไปใกล้ยังไง หมอกก็ผลักออกมาอะ อินก็รู้ตัวแต่ยังไม่ตัดใจสักที 
เอ ว่าแต่หมอกทำไมต้องมาหลบฝนที่นี่ 

ปากก็แข็ง ทั้งยังปากหมาด้วย เหอะ.....ไอ้พี่หมอก   

ไม่สนใจหมี่แล้ว ก็เลิกๆไปเหอะ
หรือที่ไม่บอกเลิก ก็เพราะเป็นทางใกล้อิน
คิดว่าที่หมี่ก็มีคนอื่น แบบนอกกายแต่ไม่นอกใจ
หมอกก็น่าจะรู้ ไว้บอกเลิกพร้อมหลักฐานซะมากกว่า 

ดูแล้ว ไอ้พี่หมอกหึงอินแล้ว   
       
 

[Leenboy]

ไปทะเล ไปกินลำไย 5555

[DrSlump]

 

ฝ่ายนึงก็ขี้มโน  อีกฝ่ายนึงก็ช่างอมพะนำ  เฮ้อ.....

[areenart1984]

แล้วมิวล่ะ 

[naruxiah]

ตัวละคร​เริ่มรู้สึกชัดเจนมากขึ้นแล้ว​ มิวหนีไปไหนแล้วก็ไม่รู้

[ป่ามป๊ามป่ามปาม]

เหมือนหมอกจะเริ่มรู้ตัวอยู่นะ แต่กับหมี่ก็ยังไม่เคลียร์เลย จะให้อินบอกเลิกเปอร์ ทีตัวเองยังมีหมี่อยู่เลย
ตอนที่เปอร์หายไป หายไปกับมิวแน่นอน คู่นี้ก็อยากรู้จะจบยังไง

[Gloomy Sunday]

เพ้อ บทที่ 21 หัวใจ ที่สุดจะหยั่งถึง


ผมนอนอยู่บนที่นอน กอดตัวเอง และร้องไห้เงียบๆ ภายในห้องที่ว่างเปล่า ผมไม่รู้ว่ามิวไปไหน แต่แบบนี้ก็คงจะดีกว่า ผมไม่อยากให้ใครเห็นว่าผมกำลังเสียใจแค่ไหน ผมทำมันลงไปแล้ว ผมทำร้ายพี่หมอก และเสียงของพี่หมอกที่พูดกับผม มันยังคงดังกึกก้องอยู่ในหัว ทำไมพี่ถึงพูดแบบนั้น ถ้าพี่ไม่อยากให้ผมคบกับพี่เปอร์ ทำไมพี่ถึงไม่ใจดีกับผมบ้าง จะมาพูดอะไรตอนนี้มันก็สายไปแล้ว ผมหันหลังกลับไม่ได้อีกแล้ว

ในรุ่งเช้าของวันใหม่ ผมไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองหลับไปตอนไหน ดวงตาของผมบวมช้ำ และท่อนแขนก็มีแต่รอยบาดเล็กๆ ไปทั่ว ผมอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นเสื้อแขนยาวปกปิดร่างกายไว้ และมองคนที่ยังคงนอนหลับไหลอยู่บนเตียง มิวนั้นกลับมาแล้ว และยังคงหลับอยู่ ผมไม่รู้ว่ามิวเข้ามาตอนไหน แต่แบบนี้ค่อยสบายใจหน่อย ผมเป็นห่วงที่มิวชอบหายไปเหลือเกิน

"มิว เช้าแล้วนะ อาบน้ำแล้วไปกินข้าวกัน" ผมเรียกน้องพลางแตะที่ข้างแก้มเบาๆ มิวนั้นยังคงหลับสนิท ใบหน้าขาวแก้มแดงระเรื่อ และ...

ผมจ้องมองลำคอของน้อง จ้องมองรอยสีแดงเล็กๆ ที่อยู่บนนั้น ทำไมกันนะ ทำไมผมถึงรู้สึกไม่ค่อยสบายใจเมื่อมองเห็นมัน

"อิน ตื่นแล้วเหรอ" ผมสะดุ้งน้อยๆ ทันทีที่ได้ยินเสียงคนอีกคนดังขึ้น พี่เปอร์เดินเข้ามาหาผม จับมือผมให้เดินห่างออกจากเตียง "เมื่อคืนพี่ขอโทษนะ พี่เมาไปหน่อย"

"ผมก็ขอโทษนะครับ ที่เมื่อคืนทิ้งพี่ไว้ที่โต๊ะ"

"ไม่เป็นไร แล้วอินนอนหลับสบายไหม ทำไมตาบวมแบบนั้น"

"ผมหิวแล้ว วันนี้มีอะไรทานกันนะ" ผมรีบหลบเลี่ยงคำถามนั้น และเดินออกมาจากบ้านพัก ซึ่งพี่เปอร์ก็เดินตามผมออกมาทันที พวกเราเดินมาที่โต๊ะเล็กๆ ใกล้ๆ ที่ซึ่งมีอาหารเช้าจัดเตรียมไว้สำหรับพวกเรา

"แล้ว คนอื่นๆ ละครับ" ผมนั่งลง และถามพี่เปอร์ที่กำลังส่ายหัวไปมา

"เมื่อกี้พี่ไปปลุกไอ้หมอกมา แต่ไม่เจอ ไม่รู้มันไปไหน เมียมันก็นอนอยู่คนเดียว" ผมที่ได้ยินแบบนั้นก็เริ่มรู้สึกไม่ดีเลย พี่หมอก หายไปงั้นเหรอ...

"อ่าว พูดถึงก็มาพอดี เฮ้ย ไอ้หมอก ตื่นเช้าจังวะ!" พี่เปอร์พูด และทำท่าโบกมือไปมาเรียกเพื่อนที่เดินมาจากด้านหลังของผม ในตอนนี้ผมรู้สึกแย่มาก ไม่กล้าหันไปสบตาพี่หมอกเลยหลังจากเกิดเรื่องเมื่อคืน

"ชุดเมื่อคืนนี่หว่า นี่มึงไม่ได้อาบ..." ผมมองพี่เปอร์ที่พูด และดูชะงักไป พลางค่อยๆ ลุกขึ้นจากโต๊ะ "หน้ามึงไปโดนอะไรมา"

ผมที่ได้ยินแบบนั้นก็ตกใจทันที และรีบหันไปมองเช่นกัน

และภาพที่ผมเห็นนั้น ก็ทำให้ต้องตกใจ ผมค่อยๆ ลุกขึ้นจากเก้าอี้ตามพี่เปอร์ และมองสีหน้านิ่งๆ ของคนตรงหน้า แก้มของพี่หมอกนั้นมีรอยข่วนสีแดงเป็นแนวยาว ยิ่งใบหน้าของพี่หมอกขาวเท่าไหร่ รอยแผลนั้นก็ยิ่งชัดเจนมากขึ้น และที่หนักไปกว่านั้นก็คือ ดวงตาข้างหนึ่งของพี่หมอก เป็นสีแดงเหมือนเลือดจนน่ากลัว

"ใครทำมึงวะ จำได้หรือเปล่า" พี่เปอร์ถามอย่างหัวเสีย และดูท่าทางเอาเรื่อง

ผมยืนอยู่ตรงนั้นไม่กล้าที่จะบอกว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อคืนมันมืดมาก และผมก็เผลอตบพี่หมอกไปเต็มแรง และมือของผมคงกำทรายเอาไว้ด้วย หน้าพี่หมอกถึงเป็นแบบนี้ ผมรู้สึกแย่มาก ผมอยากจะร้องไห้จริงๆ

"หน้าแหกหมดเพื่อนกู" พี่เปอร์พูดทีเล่นทีจริง และตบบ่าพี่หมอกเบาๆ "นี่มันเอากล่องเสียงมึงไปด้วยเหรอ พูดกับกูดิ๊"

พี่เปอร์ยังคงคาดคั้นพี่หมอกที่เอาแต่ยืนนิ่ง พี่หมอกจ้องมองผมด้วยสีหน้าที่ไม่แสดงอาการใดๆ ผมได้แต่หลบเลี่ยงแววตานั้น และเริ่มรู้สึกผิดที่ทำให้พี่หมอกบาดเจ็บ ผมไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้เลย ผมจะทำยังไงดี

พี่หมอกไม่ได้พูดอะไรตอบ และค่อยๆ เดินเลี่ยงพี่เปอร์ออกไป เดินไปที่บ้านพัก และหายเข้าไปในนั้น ผมกำมือที่กำลังสั่นน้อยๆ ในหัวใจของผมในตอนนี้มันสับสนมาก ชุดของพี่หมอกยังคงเป็นชุดเดิมเหมือนเมื่อคืน ใบหน้านั้น รอยแผลนั้น นี่พี่นั่งอยู่ที่หาดทรายจนเช้าเลยเหรอ ทำไมกัน

"เฮ้อ นั่งเถอะอิน ปล่อยมัน เดี๋ยวมันก็พูดเองแหละ ถามมันตอนนี้ก็ไม่ได้อะไรหรอก" พี่เปอร์จับไหล่ให้ผมนั่งลงตามเดิม ผมในตอนนี้ไม่มีจิตใจจะกินเลยสักนิด ความรู้สึกผิดมันกำลังกัดกินใจผม ถึงผมจะโกรธพี่หมอกมาก แต่ก็ไม่ควรทำพี่ขนาดนั้น ผมจะทำยังไงดี

"เดี๋ยวสายๆ เราออกเรือไปเที่ยวกัน เกาะแถวนี้สวยมาก" พี่เปอร์พูดพลางจัดจานอาหารให้ผม แต่ผมก็ไม่ได้ลงมือกินข้าวเลยสักนิด ในหัวของผมมันวนเวียนคิดถึงแต่ใบหน้าของพี่หมอก

"เป็นอะไรไป" พี่เปอร์จ้องมองผมเหมือนกำลังสงสัย "เป็นห่วงไอ้หมอกเหรอ"

ผมพยายามสะกดกลั้นทุกสิ่งไว้ทันที ผมส่ายหน้าไปมา และเริ่มลงมือกินอาหารในจาน

"เมื่อวาน อินรู้ได้ยังไงว่าไอ้หมอกแพ้กุ้ง" พี่เปอร์ยิงคำถามใส่ผมต่อ เหมือนกำลังสอบสวน ผมไม่ค่อยชอบแบบนี้เลย

"พี่หมอก เป็นดารานี่ครับ ผมแค่เคยฟังสัมภาษณ์ของพี่เขา"

"นั่นสินะ ไอ้บ้านั่นหาแต่เรื่อง เด็กขาดความอบอุ่นน่ะ" ผมมองพี่เปอร์ที่พูดถึงพี่หมอก เด็กขาดความอบอุ่นเหรอ

"คุณพ่อของพี่หมอก เป็นพิธีกรรายการดัง ใช่ไหมครับ" ผมพูดถามพี่เปอร์ด้วยความไม่แน่ใจ

"ใช่ พ่อมัน อคติกับทุกสิ่งที่ไอ้หมอกทำ เคี่ยวเข็ญกดดันมันจนเป็นแบบนี้ไง"

"ว๊ายย! ทำไมหน้าเป็นแบบนี้ล่ะคะ" ผมสะดุ้งทันทีที่ได้ยินเสียงวี๊ดว๊ายมาจากบ้านหลังของพี่หมอก ผมมองประตูบ้านนั้นที่เปิดเอาไว้ และหมี่ก็วิ่งออกมาจากที่นั่น วิ่งมาหาพี่เปอร์หน้าตาตื่น

"แจ้งตำรวจเถอะค่ะ แบบนี้พี่หมอกโดนทำร้ายมาชัดๆ หมี่ไม่ยอมนะ" หมี่ที่หัวฟูเหมือนเพิ่งตื่นนอนเริ่มเขย่าพี่เปอร์โวยวายไปมา

"เจ้าตัวมันไม่ปริปากพูดสักคำ จะทำอะไรได้" พี่เปอร์พูด และปัดมือหมี่ออกเหมือนกำลังรำคาญ

"หน้าแบบนั้นพี่เขาต้องพักงานยาวเลยนะคะ" ผมกำมือตัวเองใต้โต๊ะ และบีบเบาๆ เพื่อคลายความเครียด ผมมองหมี่ที่ดูเป็นห่วงพี่หมอกจริงจัง ผมนั้นไม่สามารถแสดงอะไรแบบนั้นออกมาได้ ทำแค่เพียงเก็บไว้ในใจ

"ก็ไม่ขนาดนั้นหรอก อีกซีกมันก็ยังหล่อดีนะ ฮ่าๆ" ผมมองพี่เปอร์ที่เริ่มหัวเราะ มันใช่เรื่องน่าขำที่ไหนล่ะ

"โธ่พี่เปอร์คะ หมี่ซีเรียสนะ"

"แล้วมันทำอะไรอยู่ล่ะ"

"อาบน้ำค่ะ แต่ไม่ยอมให้ทำแผล เลือดยังซิบๆ อยู่เลยค่ะ ตาก็แดงอย่างกับเลือด นี่ถ้าเป็นแผลเป็นขึ้นมาจะทำยังไงคะ" ผมหัวใจสั่นไหว และมองหมี่ที่ทึ้งหัวตัวเองไปมา

"ไม่ขนาดนั้นหรอก รอยข่วนไม่ลึกมาก น่าจะโดนพวกเศษเปลือกหอยนี่ละมั้ง เมื่อปีที่แล้วมันกับพี่โดนซ้อมหน้าแตกยับกว่านี้ยังหายเลย" พี่เปอร์พูดถึงวีรกรรมของตัวเองอย่างภูมิใจ แต่มันก็ทำให้ผมเริ่มเบาใจลง

"เอาเป็นว่าเดี๋ยวพี่ไปดูมันก่อนละกัน พวกเราก็กินข้าวกันให้เรียบร้อยนะ เดี๋ยวสายๆ เราจะได้เตรียมตัวขึ้นเรือกัน" พี่เปอร์พูดต่อ และลุกขึ้นจากโต๊ะ มุ่งหน้าไปยังบ้านพักของพี่หมอก ผมที่รู้สึกกินอะไรไม่ลงอีกแล้ว ก็ทิ้งหมี่ที่กำลังกินข้าว เดินกลับไปที่บ้านพักของผมเพื่อปลุกมิวให้ลุกขึ้นอาบน้ำกินข้าวต่อ

แต่เมื่อผมมาถึงห้องพักนั้น ก็พบว่ามิวได้ลุกขึ้นแล้ว และกำลังอาบน้ำอยู่ในห้องน้ำ ผมนั่งลงกับเตียง พลางนึกถึงใบหน้า และแววตาที่พี่หมอกมองผม พี่คงโกรธผมมากใช่ไหม แต่ทำไมผมถึงสัมผัสได้แต่ความเศร้าจากแววตาคู่นั้น

"อ่าวมิว เสร็จแล้วก็ลงไปทานข้าวเช้านะ" ผมที่กำลังเหม่อลอยนั้นก็พบว่ามิวได้เดินออกมาจากห้องน้ำสักพักแล้ว และกำลังจ้องมองผมอยู่เงียบๆ

ผมมองมิวที่ดูเงียบผิดปกติด้วยความสงสัย และลุกขึ้นเดินไปหาน้อง เพื่อจะช่วยเช็ดผมเปียกๆ ให้ แต่เมื่อผมเดินไปถึงตัวน้องนั้น มิวกลับเดินหนีผม ดูท่าทางเหมือนไม่พอใจอะไรสักอย่าง

"เดี๋ยวสายๆ พวกเราจะไปเที่ยวเกาะกัน" ผมนั่งลงที่เตียงตามเดิม และมองแผ่นหลังของน้องที่ยังคงนิ่งอยู่ สงสัยตอนนี้คงอารมณ์ไม่ดีล่ะมั้ง "ถ้างั้น พี่ไปรอข้างนอกนะ"

ผมพูดบอกน้อง และลุกขึ้นเดินไปที่หน้าประตู ถ้าหากว่าตอนนี้น้องอารมณ์ไม่ดี ผมก็ไม่ควรจะยุ่งมากเกินไป ปล่อยให้เขาจัดการกับอารมณ์ตัวเองได้ก่อน แล้วค่อยมาคุยก็ได้

"พี่อิน" ผมที่กำลังจะเดินออกไปนั้น ก็รู้สึกโล่งใจทันทีที่น้องยอมคุยด้วย ผมนึกว่ามิวจะโกรธอะไรผมซะอีก

"อื้อ ว่าไงเหรอ"

"อาหารเช้า มีอะไรกินเหรอ"

"มีหลายอย่างเลย มีข้าวต้มกุ้งด้วยนะ" ผมพูด และยิ้มให้น้อง

"ครับ เดี๋ยวผมออกไป" มิวพูดบอกผม และยิ้มน้อยๆ แบบนี้คงไม่เป็นไรแล้วล่ะ

ในช่วงสายของวัน ผมที่ไม่รู้จะทำอะไรก็หนีไปนั่งอยู่ที่ใต้ต้นสนต้นใหญ่ ที่ห่างออกไปจากที่พักเล็กน้อย ผมมองดูเรือยอร์ชสุดหรูที่จอดอยู่ที่ริมทะเล มองดูพี่เปอร์ที่กำลังสั่งคนให้ขนของขึ้นไปบนนั้น ผมมองต่อไปเรื่อยๆ มองหาพี่หมอก สภาพแบบนั้นพี่เขาจะไปด้วยไหมนะ ความจริงผมไม่อยากไปเลย แต่คงไม่แคล้วโดนพี่เปอร์ลากขึ้นไปด้วย

"อิน ทำอะไร มาขึ้นเรือได้แล้ว!" ไม่ผิดจากที่คาด เสียงพี่เปอร์เรียกจากไกลๆ ดังขึ้น ผมลุกจากพื้นทราย ปัดเศษทรายที่ติดกางเกง พลางเดินไปช้าๆ ที่เรือนั้น เป็นเรือที่ค่อนข้างใหญ่สำหรับคนห้าคน แต่ก็สวยดี ผมไม่เคยนั่งเรือแบบนี้มาก่อนเลย

"ขึ้นไปรอก่อนเลย เดี๋ยวพี่ไปตามไอ้หมอกก่อน" พี่เปอร์พูด และดันหลังผมให้ขึ้นไปบนเรือ

"พี่เขา ไม่เป็นไรใช่ไหมครับ" ผมได้ทีถามถึงพี่หมอก ไม่รู้ว่าตอนนี้เป็นยังไงบ้าง

"จะเป็นอะไร มันอึดแถมหน้าหนาจะตาย" พี่เปอร์ยังคงพูดติดตลก และดันผมให้เดินต่อไป

"คือ ถ้าผมไม่..."

"ไม่ได้ ถ้าอินไม่ไปก็ไม่มีความหมาย" ราวกับรู้ความคิด พี่เปอร์พูดดักผม และเปลี่ยนจากดันหลังผมเป็นกอดผมไว้อย่างรวดเร็ว

"พี่เปอร์" ผมพูดอย่างตกใจ และพยายามแกะมือปลิงของพี่เปอร์ออก

"อะแฮ่ม ช่วยหมี่ขึ้นเรือหน่อยสิคะ" ผมชะงักน้อยๆ และมองคนที่ยืนอยู่ด้านหลังที่มากันครบ หมี่ในชุดกระโปรงพริ้ว และหมวกใบใหญ่ ข้างๆ กันนั้นก็คือคนที่ผมคิดว่าอาจจะไม่มาซะแล้ว

พี่หมอกในตอนนี้ปิดตาข้างหนึ่งด้วยผ้าก๊อตสีขาว ใบหน้ายังคงแดงเป็นริ้วๆ พี่หมอกนั้นดูอ่อนเพลีย และมองออกไปที่ท้องทะเล ดูไม่ได้สนใจสิ่งใด ผมไม่รู้ว่าพี่กำลังคิดอะไรอยู่ แต่ผมก็อยากจะขอโทษนะ กับสิ่งที่ผมทำเกินไป แล้วพี่ล่ะ พี่คิดจะขอโทษผมบ้างไหม

"พี่อิน" ผมละสายตาจากพี่หมอก และมองมิวที่เดินตามหลังคนทั้งสองมาเงียบๆ ผมหลบทางให้พี่หมอก และหมี่เดินผ่านไป และเดินไปหามิวเพื่อเดินไปพร้อมกัน

"ผมคงจะเมาเรือแน่ๆ" มิวพูดบอกผม ขณะที่เราขึ้นเรือมาพร้อมกัน ผมมองพี่เปอร์ที่เหมือนอยากจะพูดอะไรกับผม แต่ก็เดินหลบเลี่ยงไปเพื่อขับเรือ แบบนี้ก็ดีนะ ผมอยากอยู่อย่างสงบๆ และที่ที่น่าจะเหมาะก็น่าจะเป็นดาดฟ้าเรือนั่นแหละ

"ไปข้างบนกัน รับลมเย็นๆ น่าจะดีกว่านะ" ผมชวนมิวที่เริ่มทำหน้าพะอืดพะอมขณะที่เรือเริ่มแล่นออกไป

แสงอาทิตย์ที่ร้อนแรง ทำให้ดวงตาของผมหยีลงน้อยๆ สายลมเย็น และไอแดด ท้องทะเลสีฟ้าที่ไกลสุดลูกหูลูกตา เกลียวคลื่นที่ค่อยๆ กระทบกับท้องเรือ ผืนน้ำที่สะท้อนกับแสงอาทิตย์

ภายใต้ผืนน้ำนั้นมันมีอะไรอยู่บ้างนะ มันสุดจะหยั่งถึง เหมือนกับหัวใจของคน

"มันทรมานจังเลยนะครับ" ผมที่มองท้องทะเลนั้น ก็ละสายตามามองคนที่ยืนอยู่ข้างๆ มิวในตอนนี้ดูหน้าซีดลงอย่างน่ากลัว และเหม่อมองออกไปยังท้องทะเลตรงหน้า

"เวียนหัวเหรอ ไหวหรือเปล่า" ผมมองใบหน้าของน้องที่กำลังเหม่อลอย จะเป็นลมหรือเปล่านะ ดูมิวไม่ค่อยปกติเลย

"ใต้ท้องทะเลนั่น พี่รู้ไหมว่ามีอะไรอยู่" ผมขมวดคิ้วน้อยๆ ทันที่ที่ได้ยินถ้อยคำเหล่านั้น ผมไม่เข้าใจ มิวยังคงพูดต่อไป และค่อยๆ หันหน้ามามองผม

"พี่ไม่รู้สิ แต่คิดว่ามันคงสงบดี" ผมออกความคิดเห็น พลางมองลงไปยังผิวน้ำสีฟ้านั้น ผมเท้าคางจ้องมองมันอย่างเพลินตา แต่ขืนจ้องแบบนี้นานๆ ต่อไป คนที่จะเมาเรือมากที่สุดอาจจะเป็นผมก็ได้

แต่ผมที่ยืนมองเกลียวคลื่นอยู่นั้น ก็รู้สึกว่าเรือกำลังโคลงเคลงไปมา ราวกับเรือชนเข้ากับคลื่นลูกใหญ่ ผมได้ยินเสียงกรี๊ดดังๆ ของหมี่จากหน้าเรือ และขาของผมที่เซไปมาน้อยๆ แบบนี้ปกติดีไหมนะ ท้องฟ้าตอนนี้ก็โปร่งใสดี ไม่ได้มีพายุอะไร พี่เปอร์คงจะขับเร็วไปเท่านั้น

และก็อีกครั้ง ผมรู้สึกว่าเรือยังคงฝ่าคลื่นลูกใหญ่ด้วยความเร็วสูง ทำให้เรือโคลงเคลงอีกครั้งอย่างน่าตกใจ ผมเกาะราวเหล็กเอาไว้ด้วยมือที่เปียกไปด้วยน้ำทะเลที่สาดซัด ผมค่อยๆ ขยับเดินไปช้าๆ เพื่อหมายจะลงไปด้านล่าง ไปที่ที่ดูจะปลอดภัยกว่านี้

"มิว" ผมที่เพิ่งนึกขึ้นได้ ก็รีบหันไปหาน้องเพื่อดูว่าน้องปลอดภัยไหม แต่ผมที่หันไปนั้นก็ต้องตกใจ เพราะว่าด้านหลังของผมนั้น...

ผลัก!

ราวกับเวลาเคลื่อนผ่านไปอย่างช้าๆ มือของผมที่ผละออกจากราวเหล็ก ทำให้ผมเสียหลักจากเรือที่กำลังโคลงเคลงซ้ำอีก และครั้งนี้ ตัวของผมนั้นเหมือนกับกำลังหลุดลอยไป ดวงตาของผมพล่าเลือนไปด้วยน้ำที่สาดซัด ล่วงหล่นลงกระทบกับผืนน้ำที่แสนเย็นเฉียบด้านล่าง

ผม...กำลังจะตายงั้นเหรอ ทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวของผมมันเป็นสีฟ้า พระอาทิตย์ที่ฉายแสงลงมายังผืนน้ำ ทำให้มันส่องประกายระยิบระยับสวยงาม ความทรมาน ความปวดร้าว ผมกำลังจะจากมันไป แม่ครับ ผมขอโทษที่เป็นลูกที่ไม่ได้เรื่อง ไม่มีสิ่งไหนที่ผมทำสำเร็จเพื่อแม่ได้เลย และพี่หมอก พี่ครับ ผมรักพี่มากเหลือเกิน

แม้แต่ตอนที่กำลังจะตาย ผมก็ยังคิดถึงพี่ ยังคง...มองเห็นใบหน้าของพี่...

"อิน! โธ่ อินฟื้นสิ!" ผมค่อยๆ ลืมตาขึ้นอีกครั้งด้วยจมูกที่แสบ คอและดวงตาก็เจ็บไปหมด ผมหนาวสั่นพลางมองคนที่กำลังกอดผมเอาไว้ กอดผมอย่างดีใจที่เห็นผมลืมตาขึ้นมา นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันนะ ทำไมทุกคนถึงดูร้อนรนกันนัก "อิน ไม่เป็นไรแล้วนะ"

ผมมองพี่เปอร์ที่ตัวเปียกและกอดผมเอาไว้ มองหมี่ที่ดูสีหน้าไม่ดีนักยืนอยู่ห่างๆ มิวที่กำลังร้องไห้อยู่ข้างประตู และคนอีกคน พี่หมอกตอนนี้ไม่มีผ้าปิดตา และยืนอยู่ไกลที่สุด ผมของพี่หมอกดูลู่ลงเหมือนกับเปียกน้ำ

"อิน" ผมละสายตาจากพี่หมอก จ้องมองพี่เปอร์ที่ดีสีหน้าดีขึ้น และกำลังยิ้มให้ผม "นึกว่าพี่เสียอินไปซะแล้ว" พี่เปอร์พูดและจับมือผมเอาไว้แน่น ยกขึ้นมาหอมและจูบเบาๆ

"ผม...ตกน้ำเหรอครับ" ผมที่เพิ่งฟื้นนั้น ความทรงจำต่างๆ ก็เริ่มไหลเข้ามา ใช่แล้ว ผมตกลงไปในน้ำ แต่ว่า... เพราะอะไรกันนะ ผมคิดพลางเหลือบมองมิวที่กำลงตัวสั่นและหลบสายตาผม

"อินอย่าร้องไห้ ไม่เป็นไรแล้ว" ผมไม่รู้ว่าทำไม แต่น้ำตาของผมก็ไหลออกมา ผมจ้องมองพี่เปอร์ จ้องมองใบหน้าของคนที่ดูเป็นห่วงผมที่สุด

"พี่ช่วยผมไว้เหรอครับ" ผมพูด และมองพี่เปอร์ที่ดูอึกอักพลางหันไปมองคนอื่นๆ ในเรือ

"ช.ใช่ พี่เอง"

"ขอบคุณนะครับ" ผมที่ได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มให้กับพี่เปอร์ ยิ้มให้กับผู้มีพระคุณของผม

แต่ว่า...ทำไมกันนะ ใบหน้าที่ผมเห็นในตอนนั้น ทำไมถึง ไม่ใช่...

​ ​

[punchnaja]

สนุ้กกกกกกกกกกกก ชอบค่ะ^^

[Leenboy]

อิน อย่าโง่ไปหน่อยเลยลูก อิพี่หมอกตัวเปียกซะขนาดนั้น อิพี่หมอกคงไม่ได้ร้อนแล้วอาบน้ำบนเรือหรอกลูกก  สติน้อออ

[naruxiah]

พี่เปอร์หน้าด้านนะไม่ช่วยก็อย่าบอกเค้าว่าเป็นคนช่วยสิ

[ป่ามป๊ามป่ามปาม]

บางเรื่องอินก็น่าจะมีเซ้นบ้างอะ อย่างที่หมอกตัวเปียกเนี่ย เห้อ
มิวผลักอินตกน้ำใช่มั้ย ทีแรกสงสารมิวอยู่นะที่ต้องหลบๆซ่อนๆ แต่มิวต้องทำร้ายอินขนาดนี้เลยหรอ บอกความจริงไปเลยดีกว่า อินไม่น่าโง่ขนาดที่จะดันทุรังคบกับเปอร์ต่อไปหรอก 
หมอกก็ยืนเฉยไม่ท้วงอะไรสักหน่อยเลยหรอ
ตัวละครไม่มีใครเปิดใจคุยกันเลย มีแต่เรื่องปิดบังกันอย่างนี้ ความสัมพันธ์ก็คงจะเป็นอย่างนี้ต่อไปเรื่อยๆแหละ ไม่เคลียร์สักกะอย่าง
ตอนนี้ขัดใจทุกตัวละครเลยอ่า ทีมหมี่ละกัน 

[FanclubPong]

มิว อิงูพิษ เปอร์อิเจ้าชู้ 

[DrSlump]

 

ทำเป็นเงียบ ๆ ติ๋ม ๆ   แต่แอบร้ายนะยะ นังมิว  ชิส์

เด๋วจับส่งตำหนวดข้อหาพยายามฆ่าซะเลย

[areenart1984]

มิว ลูกเป็นคนทำหรือจ๊ะ