หัวข้อ: " หลงละเมอเพ้อรัก " [YAOI][#47 ความรักของครอบครัว][END](25/6/63)

[magic-moon]

อิน เธอว์บ้าไปแล้วหรอ #จับไหล่เขย่าๆ

[Leenboy]

อิพี่หมอกก็เลวเหลือเกิน

[DrSlump]

 

จริง ๆ การแสดงออกและวาจาที่เอ่ยออกมา มันก็ชัดอยู่แล้วนะ ว่ามันเป็นไปไม่ได้

ให้ความสนใจสิ่งที่เป็นไปได้จะดีกว่าไหม?

[Gloomy Sunday]

เพ้อ บทที่ 9 อ้อมกอดที่ว่างเปล่า


เมื่อคาบเรียนในช่วงเช้าหมดลง ผมในตอนนี้หิวข้าวมาก เพราะตอนเช้ามัวแต่ยุ่งอยู่ในครัว แต่ยังไม่ได้กินอะไรเลย ผมลุกขึ้นเก็บของและเดินลงไป ข้ามตึกไปยังคณะอื่นๆ เพื่อหาข้าวกิน

วันนี้ผมไม่อยากเจอใคร ผมอยากอยู่เงียบๆ คนเดียว ผมรู้ว่าพี่หมอกชอบไปกินข้าวที่ตึกรวม เพราะงั้น คราวนี้ผมเลยเลี่ยงออกมา เผื่อผมจะทำใจสงบมากขึ้นได้บ้าง

ผมเดินมาถึงคณะสถาปัตย์ และซื้อข้าวมองหาที่นั่งที่ดูส่วนตัวๆ ใต้ร่มไม้ วันนี้อากาศไม่ร้อนมากนักและมีสายลมเย็นๆ พัดผ่าน ถ้ากินเสร็จแล้ว ผมว่าจะงีบหลับสักหน่อย ตอนบ่ายก็ค่อยเข้าไปที่ชมรม แล้วก็...

"คือ...นาย" เสียงเรียกจากด้านหลังทำให้ผมหยุดมือลง และหันหน้ามองคนที่เอ่ยทัก "ผมขอนั่งด้วยได้ไหม" จะพูดว่าไงดี คนคนนี้ผมไม่ได้รู้จัก แต่ว่าก็ทำให้ผมอึ้งไปเลย เพราะว่าหน้าตาน่ารักมาก ตากลมโต ผิวขาวๆ อย่างกับเด็กผู้หญิงเลย

"เอ่อ ได้สิ" ผมตอบตกลงพลางเหลือบผมมองไปรอบๆ บริเวณที่ผมนั่งกินข้าวอยู่ ก็พบว่ามีโต๊ะว่างอยู่มากมาย ทำไมกันนะ

"ขอบคุณนะ" คนตัวเล็กกว่าผมนั่งลงตรงข้าม เมื่อเพ่งมองดูดีๆ แล้ว คนคนนี้ถึงจะมีใบหน้าที่น่ารัก แต่กลับมีแววตาที่ดูเศร้าสร้อย เหมือนมีเรื่องหนักใจอะไร

"ผมชื่อมิว ผมเคยเห็นนายเล่นละครเวที เก่งมากเลยนะ" ผมที่ได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มทันที คงคิดมากไปสินะ

"ขอบคุณนะ ผมชื่ออิน อยู่ปี 2" ผมยิ้มให้มิวที่เริ่มยิ้มให้ผมเช่นกัน

"งั้นก็ต้องเรียกพี่อินสินะ ผมอยู่ปี 1 สถาปัตย์"

"ยินดีที่ได้รู้จักนะ พอดีพี่เบื่อข้าวแถวๆ ตึกรวม ก็เลยมานี่" ผมยิ้มให้มิว รู้สึกโล่งใจที่คุยกันได้ง่าย นี่ถ้าหากว่าผมไม่ได้เป็นรับแล้วละก็ ผมก็อยากจะลองจีบมิวดูเลยก็ได้ เพราะมิวนั้นตัวเล็กกว่าผมและขาวใสมาก หน้าตาจิ้มลิ้มกำลังดีเลยล่ะ

ผมกินข้าวไป คุยกับมิวไป ผมว่ามิวเป็นคนน่ารักดี แต่ดูหงอยๆ ไปหน่อย มิวบอกว่ามิวก็ไม่ค่อยมีเพื่อนเหมือนกัน และชอบดูผมแสดงละครเวทีมาก หรือแบบนี้เรียกว่าแฟนคลับของผมกันนะ ผมดีใจที่มีคนชอบการแสดงของผม นี่ถือเป็นจุดเริ่มต้นที่ดีทีเดียว

ในช่วงบ่ายนั้น ผมพามิวไปที่โรงละครเพื่อเจอกับพี่ๆ ที่คณะ ที่โรงละครด้านหลังจะมีห้องที่เป็นเหมือนห้องแต่งตัวและออฟฟิศอยู่ ซึ่งพวกเราก็ชอบมาคุยงานกัน เหมือนกับวางแผนในการแสดงละครครั้งต่อไป พวกเราต้องพูดคุยกันนาน เตรียมบท เตรียมของประกอบฉาก งานในอนาคตที่จะมาถึงผมไม่แน่ใจว่างานไหน แต่ผมจะได้ร่วมเล่นด้วยแน่นอน ในฐานะนักแสดงนำ

"เสียดายนะ มิวน่าจะเข้านิเทศ" มิวดูสนใจชมรมการแสดงนี้มาก และพูดตัดพ้อกับผม

"ไม่ว่าคณะไหน ถ้ามีความชอบก็หัดได้ ดูพี่หมอกที่อยู่ศิลปกรรมสิ พี่เขายังได้เล่นละครในทีวีเลย" ผมจับไหล่มิวและยิ้มให้กำลังใจ

"พี่หมอกเพื่อนพี่เปอร์น่ะเหรอ" ผมขมวดคิ้วทันทีที่มิวพูด

"รู้จักพี่เปอร์..."

Rrrr Rrrr

ผมชะงักและก้มลงมองหน้าจอมือถือในมือของผม

"เอ่อ คือ พี่ขอตัวรับสายก่อนนะ" ผมบอกมิวและรีบเดินออกมาจากโรงละครด้วยหัวใจเต้นรัว

"ฮัลโหลครับพี่หมอก" ผมพยายามทำเสียงปกติ ไม่ว่ายังไง ผมก็ยังคงตื่นเต้นเสมอเมื่อต้องคุยกับพี่ ผมตัดพี่ไม่ได้จริงๆ

"วันนี้รีบมาหน่อย ต้องไปถ่ายวันเสาร์อาทิตย์นี้แล้ว" พี่หมอกพูดด้วยน้ำเสียงเย็นๆ แบบปกติ ผมรู้สึกโล่งใจขึ้นเล็กน้อย พี่หมอกพูดแบบนี้ แปลว่าที่ให้ไปนี่ คือซ้อมบทจริงๆ สินะ

"ได้ครับ เดี๋ยวอีกสักผมออกไป" ผมพูดและฟังเสียงปลายสาย พี่หมอกไม่ได้พูดอะไรต่อ และตัดสายไปทันที

"มีธุระเหรอ" ผมหันไปมองมิวด้วยความตกใจ ผมเพิ่งรู้ตัวว่าเขายืนอยู่ด้านหลังด้วยสีหน้าที่ดูแปลกๆ ชอบกล

"ใช่ เดี๋ยวพี่ต้องไปธุระ"

"งั้นผมไปดีกว่า แล้วค่อยเจอกันนะ"

"อื้อ แล้วค่อยเจอกัน" ผมบอกลามิว และมองมิวเดินออกจากโรงละคร เมื่อกี้ตกใจหมด อะไรของเขากันนะ

เมื่อพูดคุยกับพี่ๆ ในชมรมและบอกลากันเรียบร้อย ผมก็รีบร้อนเดินออกไปตามถนนเพื่อไปที่หน้ามหา'ลัย ถ้ารีบไปตอนนี้ก็น่าจะทันรถเมล์ แต่ถ้าช้ากว่านี้ ก็คงต้องไปแท็กซี่แล้วล่ะ เพราะถ้าไปสาย พี่หมอกก็จะโกรธเอา

"เมื่อกลางวันหายไปไหนมา" ผมที่กำลังเดินอยู่บนฟุตบาทนั้นก็ต้องสะดุ้งโหยงอีกทันที โอ้ยยย อะไรอีกเนี่ย

พี่เปอร์ขับรถบิ๊กไบค์คันใหญ่มาข้างๆ และจ้องมองผมเขม็งด้วยสายตางอนๆ ผมไม่ได้แอบพี่หรอก แต่จริงๆ ก็นิดนึงละนะ ผมไม่อยากเจอพี่หมอกที่มหา'ลัย ก็กลายเป็นเหมือนหลบหน้าไอ้พี่เปอร์ไปด้วย

"ผมมีธุระต้องรีบไป" ผมพูดและเร่งฝีเท้าขึ้น

"ไปไหน คอนโดไอ้หมอกใช่ไหม ขึ้นมาสิ" ผมหยุดเท้าลง และมองพี่เปอร์แบบไม่ให้มีพิรุธ นี่รู้ได้ยังไง "ไอ้หมอกมันนัดพี่ให้เข้าไปเหมือนกัน มันบอกถ้ามีคนช่วยดูก็จะได้รู้ว่ามันเล่นเป็นไง" ผมแอบถอนหายใจ แบบนี้นี่เอง

"แยกกันไปดีกว่าครับ ผมไม่อยากนั่ง เอ่อ..." ผมพูดและชี้ไอ้รถคันใหญ่เสียงดังนี่

"โอเค" ผมเหวอเล็กน้อย และมองไอ้พี่เปอร์ที่ขี่รถออกไปทันที อะไรของเขากันนะ ปกติต้องตื๊อกว่านี้ไม่ใช่เหรอ

ผมเดินมึนๆ ต่อไปเพื่อไปรอรถเมล์ จะยังไงก็ช่างเขาเถอะ แบบนี้ก็คงดีแล้วมั้ง

แต่ผมที่เดินเกือบจะถึงป้ายรถเมล์นั้นก็ต้องสะดุ้งอีกครั้ง และมองแขนหนักๆ ข้างหนึ่งที่วางอยู่บนบ่า กอดคอผมเอาไว้

"พี่ไม่ได้ไปแล้วหรอกเหรอ" พี่เปอร์ที่กำลังหัวเราะชอบใจกับคำถามนั้น

"จะไปแล้วทิ้งเราไว้ได้ยังไง" คนพูดส่งยิ้มหวานปานน้ำเชื่อม นี่แปลว่าพี่เอารถไปจอดทิ้งไว้ และวิ่งตามมาอีกทีสินะ พี่ทำแบบนี้ทำไม เพื่ออะไรกัน

ผมยืนนิ่งๆ ปล่อยให้พี่เปอร์พูดจ้อไปเรื่อยๆ ระหว่างที่พวกเรารอรถเมล์อยู่ พี่เปอร์เป็นคนแปลกๆ และเฟรนด์ลี่มากจะเรียกว่ามากเกินไปก็ได้ ผมเริ่มรู้สึกว่าพี่เขาก็ดีเหมือนกัน เป็นคนที่ถ้าได้อยู่ด้วยก็คงสนุกดี แต่ผมที่คิดแบบนั้นทีไร ภาพของพี่หมอกก็คอยแต่จะแทรกเข้ามา จะดีแค่ไหนกันนะ ถ้าคนที่ยิ้มแย้มและเทคแคร์ผมอยู่ตอนนี้ เป็นคนที่ผมเฝ้าคิดถึง

"ระวังนะ" ผมมองพี่เปอร์ที่จับราวโหนบนรถเมล์ และยืนหันหน้าเข้าหาผม ช่วงเวลานี้เป็นเวลาเลิกเรียน ทำให้ผู้โดยสารที่อยู่บนรถค่อนข้างแน่น ผมจึงถูกดัน และเบียดไปมา ต้องใช้ความพยายามอย่างสูงเอี้ยวตัวหลบพี่เปอร์ที่ยืนซะชิดติดผม เหมือนพี่เขากำลังกันคนอื่นไม่ให้ใครมาใกล้ แต่แบบนี้มันใกล้มาก กลิ่นเหงื่อจางๆ ผสมกับน้ำหอมแบรนด์ดังทำผมเผลอหัวใจเต้นแปลกๆ

ผมเหลือบตาขึ้นไปมองพี่เปอร์ที่กำลังส่งตาหวานมาให้ หนอย ร้ายนะ แต่ผมไม่หลงกลง่ายๆ หรอก ผมยิ้มและหลบตาไอ้พี่เปอร์จอมกะล่อน การไปที่ห้องพี่หมอกคราวนี้คงไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอก เพราะพี่เปอร์คงไม่ยอมให้พี่หมอกทำอะไรแปลกๆ แน่ๆ

ในที่สุดพวกเราก็ลงจากรถเมล์ และเดินเท้าต่อไปยังคอนโดของพี่หมอก ยิ่งพี่เปอร์มีคีย์การ์ดของคอนโดนี้ก็ยิ่งประหยัดเวลาไปเยอะ

พวกเรามาหยุดยืนอยู่ที่หน้าประตูห้องพี่หมอก กดกริ่งสักพัก และประตูก็เปิดออกได้ ผมเดินเข้าด้านในที่ยังคงเหมือนเดิม ทางเดิน โถงนั่งเล่น และ...

"ว๊าย" เมื่อผมเดินมาถึงโถงตรงกลาง หมี่ที่นุ่งผ้าเช็ดตัวออกมาจากห้องน้ำ ก็ร้องวี๊ดว๊ายเสียงดัง ทันทีที่เห็นผม

"โทษทีๆ" พี่หมอกนั้นใส่แค่กางเกงนักศึกษาขายาวเอาไว้และเดินไปหาหมี่ที่กำลังตกใจอยู่

"ไม่เห็นบอกอะไรหมี่เลย" ผมเดินกลับไปตรงทางเดิน ที่หมี่ตกใจนั้นคงเป็นเพราะผม หมี่ไม่รู้ว่าผมไม่สนใจผู้หญิง และตอนนี้ไอ้พี่เปอร์ก็กำลังหัวเราะขำ พลางเดินไปหย่นตัวลงที่โซฟาด้วยท่าทีสบายๆ

ผมก้มหน้าลงมองพื้น ผมจะต้องรู้สึกแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน ผมรู้ว่าทั้งสองคนคบกัน เป็นแฟนกัน และก็คงมีความสัมพันธ์กันมานับไม่ถ้วน แต่ผมไม่อยากรับรู้มันเลยสักนิด ผมยังคงเจ็บปวดใจเหมือนเดิม ผมมาทำอะไรที่นี่กันนะ ผมไม่ควรยุ่งเกี่ยวกับคนคนนั้นเลย

"เข้ามาสิ ยืนทำอะไรตรงนั้น" พี่หมอกยืนจ้องมองผม และเรียกให้ผมเดินเข้ามา

"เฮ้ย ใช้งานน้องเขายังจะไปดุเขาอีก" พี่เปอร์ลุกขึ้นเดินมาหาผม และจับผมนั่งลงที่โซฟาด้วยกัน

"เหอะ" พี่หมอกจ้องมองผมด้วยแววตาไม่พอใจนัก เดินไปหยิบบทละครที่ต้องใช้ และโยนเล่มหนึ่งให้ผม

"หน้าตาก็ดีเนอะ แต่สันดานหมาไม่แดก" พี่เปอร์ทำท่ากระซิบข้างหูผม แต่พูดเสียงดังโคตรๆ และมองปฏิกิริยาพี่หมอกที่กำลังเริ่มหัวเสีย

"มึงมากวนตีนก็กลับไป" พี่หมอกพูดบอกพี่เปอร์ ถ้าเป็นคนอื่นผมคงคิดว่าอาจมีมวยแน่ๆ แต่พอเห็นแบบนี้บ่อยๆ ก็ชินซะแล้ว ทั้งสองคนเขาคุยกันแรงๆ แบบนี้ปกติ

"กูจะกวนตีน มีอะไรไหม" พี่เปอร์พูดพลางกอดคอผมและเอนตัวมาพิงเอาไว้

"มานี่" พี่หมอกไม่สนใจพี่เปอร์และเรียกผมให้เดินเข้าไปหา ผมเหลือบมองหมี่ที่เพิ่งแต่งตัวเสร็จ และเดินมานั่งลงที่โซฟาเช่นกัน

"หน้านี้" พี่หมอกหยิบบทจากมือผม เปิดออกเร็วๆ และยื่นกลับใส่มือผมอีกครั้ง

ผมก้มลงมองบทในมือพลางไล่สายตาดูอย่างรวดเร็ว ตายล่ะ บทวันนี้มันช่าง...นี่เอาจริงเหรอเนี่ย ต่อหน้าหมี่ กับพี่เปอร์เนี่ยนะ

ผมมองพี่หมอกเหมือนเป็นเชิงถาม แต่พี่หมอกกำลังตั้งใจอ่านบทในมือด้วยสีหน้าเคร่งเครียด และไม่สนใจผมเลยแม้แต่น้อย

พี่เปอร์ในตอนนี้ยกนิ้วให้กำลังใจผมเต็มที่ และหมี่กำลังนั่งฝนเล็บ ไม่ได้หันมาสนใจมองมากนัก จริงๆ บทวันนี้มันกุ๊กกิ๊กมากถึงมากที่สุด แบบว่า ถ้าไม่มีสองคนนี้มานั่งชม ผมก็คงจะไม่รู้สึกอะไร และคงจะดีใจจนออกนอกหน้าเลยแหละ แต่แบบนี้ไม่ได้ มันแปลกๆ แฮะ

"จำได้แล้วเหรอ" พี่หมอกเงยหน้าขึ้นจากบท และมองผมแบบสงสัย

"มันก็ไม่ได้มีอะไรเยอะนี่ครับ แต่ว่า พี่จะเล่นหน้านี้จริงๆ เหรอ" ผมถามพี่หมอก พี่ไม่ได้เกลียดผมหรอกเหรอ พี่จะทำมันได้จริงๆ เหรอ

"อืม ถอดแว่นตาออกด้วย มันเกะกะ"

ผมถอดแว่นออกตามที่พี่หมอกต้องการ และยืนยิ่งๆ ปรับอารมณ์เล็กน้อย จริงๆ นักแสดงแต่ละคนก็มีวิธีทำสมาธิของตัวเองแตกต่างกันออกไป และผมก็เป็นแบบไม่มีอะไรมาก เวลาที่จะต้องแสดงเป็นใคร ผมก็จะเป็นคนนั้น ผมว่าจะขอบทละครทั้งหมดของพี่หมอกไปอ่าน ผมชอบละครเรื่องนี้มาก ผมลองอ่านดูคร่าวๆ แล้วมันมีมิติดี และค่อนข้างดราม่าน้ำตานองเลยทีเดียว

"โอเค" พี่หมอกพูด และเดินเข้าไปในห้องนอนด้านข้าง ซึ่งเป็นห้องที่มีกระจกใสล้อมรอบ และเป็นประตูบานเลื่อนขนาดใหญ่ ทำให้คนที่นั่งอยู่ที่โซฟาตรงกลางก็มองเห็นได้

"ทำอะไรวะ อย่าบอกนะว่าเลิฟซีน" พี่เปอร์ที่เห็นพี่หมอกเดินเข้าไปในห้องนอนก็รีบลุกตามมา และเดินมากอดคอผมไว้อย่างหวงแหน

"เออน่า" พี่หมอกนั่งลงที่เตียง และทำหน้าอารมณ์เสีย เอ่อ พี่ครับ ไอ้บทที่กำลังจะเล่นพี่ต้องอารมณ์ดีดี๊ด๊าสุดๆ เลยนะ จะไหวไหมเนี่ย

"ให้กูลองดูหน่อย เดี๋ยวกูเล่นแทนเอง" พี่เปอร์พูด และแย่งบทในมือผมไปอ่าน

"มึงเนี่ยนะ" พี่หมอกพูดด้วยสีหน้ากึ่งขำกึ่งสมเพช ผมมองพี่หมอกที่เริ่มยิ้ม แบบนี้ค่อยยังชั่วหน่อย

"เออน่า กูอยากลอง มาๆ กูเล่นได้" ไอ้พี่เปอร์ที่พูดอย่างมั่นใจก็นั่งลงข้างๆ พี่หมอก และอยู่ดีๆ ก็ปั้นหน้าที่เหมือนจะน่ารัก และขอบอกว่าผมถึงกับหัวเราะเลยทีเดียว

"ไอ้คนขี้เซา" ผมกลั้นขำพี่เปอร์ที่ดึงจมูกพี่หมอก และทำท่าสะดิ้ง เหมือนตัวเองเป็นสาวน้อยแรกแย้ม

"นายเอกเป็นผู้ชาย ไม่ใช่กะเทย มึงมันโคตรห่วย" พี่หมอกพูดให้เท้าเขี่ยเพื่อนออกไป

"โธ่ มึงก็เกินไป กูออกจะน่ารัก เนอะ" พี่เปอร์พูดพลางมองผมแบบขอความเห็น

"ห่วยบรม" ผมพูดและแลบลิ้นกวนพี่เปอร์

"ฮ่ะๆ น้องอินใจร้ายอีกละ" พี่เปอร์ทำหน้างอนและยอมลุกออกไปจากเตียงแต่โดยดี "ไอ้หมอก มึงอย่าแต๊ะอั๋งน้องอินมากนะ กูหวง" พี่เปอร์หันมาทำตาหวานใส่ผม และยื่นมือมาลูบหัวผมแบบรักใคร่

"บทอะไรเหรอคะ ทำไมมาที่เตียง" ผมหลบพี่เปอร์ไม่ให้ลูบหัว และมองหมี่ที่เดินเข้ามาแย่งบทไปจากมือพี่เปอร์ไปอ่าน

"แหม พี่หมอกจะเล่นได้จริงๆ เหรอคะ" หมี่หัวเราะเบาๆ และมองผมสลับกับพี่หมอก

"ผู้กำกับติพี่มากๆ เรื่องที่ต้องเล่นบทถึงเนื้อถึงตัว เพราะพี่ทำได้ไม่ค่อยดี มันรู้สึก คลื่นไส้" คำว่าสุดท้ายนั้นพี่หมอกจงใจมองมาที่ผม เพราะแบบนี้เองสินะพี่ถึงอยากให้เป็นผม เพราะถ้าพี่ทนเล่นกับผมได้ กับนายเอกที่คู่กับพี่ในละคร พี่ก็ต้องทำได้เหมือนกัน

"ดีแล้วที่มึงรู้สึกแบบนั้น ไม่งั้นกูไม่ยอมให้มึงเล่นกับอินหรอก" พี่เปอร์พูดและเริ่มลูบหัวผมต่อ จัดผมที่ยุ่งเหยิงให้

พี่หมอกไม่ได้พูดอะไร แต่กำลังนอนลงบนเตียงนิ่งๆ เริ่มแล้วสินะ ผมไม่มั่นใจเลย ถ้าเป็นคนอื่น ผมคงจะไม่คิดอะไรทั้งนั้น แต่นี่คือพี่หมอก เป็นคนที่ผมแอบหลงรักมานานเหลือเกิน ผมไม่อาจห้ามใจไม่ให้เต้นรัวได้ มันน่าตลกนะ เพราะว่าพี่หมอกนั้นไม่ได้รู้สึกอะไรเลยนอกจากรังเกียจผม พี่จะทนได้ไหมนะ ที่จะไม่ผลักผมออกไป

ผมค่อยๆ ขยับตัวขึ้นไปบนเตียง และนอนแบบนอนเล่นข้างๆ พี่หมอก ผมทำสมาธิอยู่สักพัก สูดหายใจเข้าลึกๆ และเอาล่ะ ผมพร้อมแล้ว

"ไอ้คนขี้เซา" ผมพูดพลางพลิกตัวขึ้นมาบีบจมูกพี่หมอกเบาๆ จ้องมองพี่หมอกที่กำลังนอนหลับตาอยู่

ผมสังเกตพี่หมอกที่ดวงตากระตุกเล็กน้อยตอนที่โดนดึงจมูก แบบนี้ใช้ไม่ได้นะครับ

"มึนหัวจัง" พี่หมอกพูดเบาๆ ทั้งๆ ที่ยังไม่ลืมตา เอาแขนก่ายหน้าผาก

"ก็ดื่มเยอะเองนี่นา" ผมขยับตัวเข้าไปกอดพี่หมอกไว้ ผมหัวใจเต้นรัว ผมกำลังกอดพี่หมอกอยู่จริงๆ เหมือนฝันไปเลย

พี่หมอกค่อยๆ เลื่อนมือมาลูบหัวผมช้าๆ อย่างรักใคร่ หัวใจของผมนั้น กำลังมีความสุขเหมือนกับนายเอกในบทละคร ผมมีความสุขมาก ผมได้แต่หวัง ว่าช่วงเวลาเหล่านี้ จะเป็นจริงในสักวัน

ผมกระชับอ้อมแขนของผมแน่นมากขึ้น และซบแก้มลงบนตัวของพี่หมอก ซึมซับทุกสิ่งเอาไว้ให้มากที่สุด

ผมขออีกนิดเถอะนะ ผมอยากอยู่อย่างนี้ตลอดไปจะได้ไหม แต่มันเป็นไปไม่ได้หรอก ผมรู้ว่ามันคงไม่มีวันนั้น

"นอนไปก่อนนะ" ในบทนั้นถึงเวลาที่ต้องปล่อย ผมลุกขึ้นคลายอ้อมแขน และก้มลงจรดริมฝีปากบนหน้าผากของพี่หมอกเบาๆ พี่หมอกที่หลับตาอยู่นั้น ดวงตากระตุกอีกแล้ว แบบนี้ก็ไม่ได้นะครับ พี่คงฝืนตัวเองมากเลยใช่ไหม

และเมื่อผมทำท่าจะลุกขึ้นไปจากเตียงนั้น พี่หมอกก็ขยับตัวลืมตาขึ้น และรั้งดึงแขนผมเอาไว้

"จะไปไหน"

"ไปหาของกินฮะ" ผมพูดพลางก้มลงหอมแก้มคนที่นอนอยู่อีกฟอด เป็นฟอดที่ยาวนาน สูดเอาความหอมเข้าเต็มปอด แบบว่าเล่นใหญ่เกินไปนิด

"คัดๆๆ!!!" พี่เปอร์ส่งเสียงดังจนผมตกใจ และรีบเดินมาดึงตัวผมออกจากเตียง

"เล่นเหมือนจริงไปไหม ทำไมต้องไปหอมมันขนาดนั้น" พี่เปอร์พูดโวยวายเสียงดัง

ผมมองพี่หมอกที่ลุกขึ้นนั่ง และถอนหายใจแบบเหนื่อยหน่าย

"หอมพี่มั่งสิ โอ้ย" พี่เปอร์พูดพลางยื่มแก้มให้ผม และก็โดนผมดีดแก้มทันที

"ผมเล่นตามบทครับ ไม่มีอะไรสักหน่อย" ผมพูดและได้ยินพี่หมอกหัวเราะหึ ออกมา

"พี่หมอกเล่นดีแล้วค่ะ ทำเอาหมี่หึงไปเลย" ผมมองหมี่ที่เดินเข้าไปกอดพี่หมอกบนเตียง

"ยังใช้ไม่ได้ครับ พี่หมอกเวลานอนหลับตาไม่เป็นธรรมชาติเลย ไม่นิ่งและดวงตายังเคลื่อนไหวอยู่" ผมสวมแว่นตาลงตามเดิม และเดินไปนั่งลงที่โซฟา

"เรื่องแค่นั้น ช่างมันก็ได้มั้ง" หมี่พูดเถียงแทนพี่หมอก 

"ถ้าจะเป็นนักแสดง ก็ช่างมันไม่ได้หรอก"

"ก็พี่หมอกเขาฝืนตัวเองนี่ โดนผู้ชายด้วยกันทั้งกอดทั้งหอม ใครจะไปนิ่งไหว ใช่ไหมคะ" หมี่พูดและหันไปขอความเห็นพี่หมอก ก็คงแบบนั้นละนะ แค่พี่หมอกยอมเล่นไปตามบทผมก็แปลกใจแล้ว ช่วงเวลาที่ผมได้กอดพี่ และพี่ก็ลูบหัวผมเบาๆ ถึงจะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ

แต่ผมก็มีความสุขมาก มีความสุข มากเหลือเกิน

[rockiidixon666]

อินไม่เด็ดขาดเลย ขืนยังเป็นแบบนี้ ก็คงเจ็บช้ำซ้ำๆซากๆต่อไป
เป็นเราๆไม่เอาแล้วอ่ะ ไม่ยุ่งกับอีพี่หมอกแล้ว

พี่เปอร์น่ารักอีกแล้ววว 
มีตัวละครโผล่มาใหม่ มิวคงมีบทบาทมากกว่านี้ ถ้าพี่เปอร์ไม่ใช่พระเอก เราจะเชียร์ให้คู่มิวแล้วนะคะ 5555

เพลียทั้งอินทั้งไอ้พี่หมอกมากก ไอ้พี่หมอกปากก็คอยทำร้ายความรู้สึกอินอยู่นั่นแหละ แต่ก็ขยันเรียกอินไปหาจริงจริ๊งง 

[snowboxs]

รอความคืบหน้า จะบวกจะลบก็มาเถอะ

[Leenboy]

สงสารอิน

[DrSlump]

 

รักคนที่เขารักเราดีกว่าจะได้ไม่เจ็บ  นะนู๋อิน

[เจเจจัง]

เนื้อเรื่องสนิท แต่ทำไมเราลำไยอิน ทำตัวเป็นนางเอกนิยายสมัยก่อน แอบชอบพระเอกมาตั้งนาน พอเพื่อนชอบ ก็บอกสิ่งที่พระเอกชอบให้นางรู้หวังว่าพระเอกจะมีความสุข โดยไม่คิดเลยว่าตัวเองต้องเจ็บ แถมพระเอกก็คิดว่าหมี่รสนิยมเดียวกัน ทั้งที่จริง ๆ นางตอแหลทั้งนั้น

อีกอย่าง อินรักหมอกมาก แต่ที่รักคือรักหน้าตาล้วน ๆ ไม่ได้มีเหตุผลอื่นเลย นางรักง่ายไปไหม รักง่ายแต่ดันตัดใจยาก หมอกขยะแขยงผู้ชาย จนอินเจ็บขนาดนี้ยังจะรักอีก เข้าแบบเดิม นายเอกรักคนเลว

[areenart1984]

อินนะอิน เลิกรักหมอกได้แล้ว รักเปอร์ดีกว่า 

[Gloomy Sunday]

เนื้อเรื่องสนิท แต่ทำไมเราลำไยอิน ทำตัวเป็นนางเอกนิยายสมัยก่อน แอบชอบพระเอกมาตั้งนาน พอเพื่อนชอบ ก็บอกสิ่งที่พระเอกชอบให้นางรู้หวังว่าพระเอกจะมีความสุข โดยไม่คิดเลยว่าตัวเองต้องเจ็บ แถมพระเอกก็คิดว่าหมี่รสนิยมเดียวกัน ทั้งที่จริง ๆ นางตอแหลทั้งนั้น

อีกอย่าง อินรักหมอกมาก แต่ที่รักคือรักหน้าตาล้วน ๆ ไม่ได้มีเหตุผลอื่นเลย นางรักง่ายไปไหม รักง่ายแต่ดันตัดใจยาก หมอกขยะแขยงผู้ชาย จนอินเจ็บขนาดนี้ยังจะรักอีก เข้าแบบเดิม นายเอกรักคนเลว

เนื้อเรื่องจะมีความซับซ้อนมากขึ้นค่ะ อินนั้นหน้ามืดตามัวหลงรักผิดคนหรือเปล่าจะรู้กัน อะไรที่ซ่อนอยู่ในจะค่อยๆเผยออกมา 555+

[Kuayyai]

ที่อินช่วยคงเพราะอยากใกล้ชิดสินะ เฮ้อ
ถ้าอินใจแข็งสักนิดก็คงดี ก็รู้พี่หมอกมันเกลียดเกย์ หึ

[ป่ามป๊ามป่ามปาม]

สนุกมากค่ะ ชอบพี่เปอร์มากๆ ออกมาแต่ละทีก็แจกความสดใสตลอด แต่เหมือนมิวจะรู้จักเปอร์สินะ มีอะไรรึเปล่า
อิพี่หมอกใจร้ายมาก น่าหมั่นไส้มาก อย่ามาหลงอินทีหลังแล้วกัน 
อยากให้อินใจแข็งกว่านี้หน่อย ดูเป็นรองอิพี่หมอกตลอดเลย

[puiiz]

 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

สนุกมากค่ะ ชอบพี่เปอร์มากๆ ออกมาแต่ละทีก็แจกความสดใสตลอด แต่เหมือนมิวจะรู้จักเปอร์สินะ มีอะไรรึเปล่า
อิพี่หมอกใจร้ายมาก น่าหมั่นไส้มาก อย่ามาหลงอินทีหลังแล้วกัน 
อยากให้อินใจแข็งกว่านี้หน่อย ดูเป็นรองอิพี่หมอกตลอดเลย

คิดเหมือน
อิน อ่อนแอมากกกกกก
รู้ตัวจริงหมอกแล้ว จะตัดใจๆอยู่นั่น แต่ตัดไม่ได้ซักที 
อยากให้หมอกหลงรักอิน แล้วผิดหวัง   
มิว เคยเป็นคู่ควงเปอร์  แล้วรักเปอร์ใช่ไหม   
       
 

[ป่ามป๊ามป่ามปาม]

แวะมาจิ้มสักหน่อย

[Gloomy Sunday]

เพ้อ บทที่ 10 ความรู้สึกจากหัวใจ


หลังจากช่วยพี่หมอกซ้อมบท ผมที่ไม่ค่อยอยากเห็นสองคนนั้นสวีทหวานกันเท่าไหร่ ก็ขอตัวเข้าห้องน้ำ ผมเปิดก๊อกน้ำและวักน้ำล้างหน้าล้างตา ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นมันคุ้มค่าแล้วอิน อย่าหวังอะไรมากไปกว่านี้เลย ผมคอยแต่เฝ้าบอกตัวเองแบบนั้น แต่หัวใจก็ไม่ยอมทำตามเอาซะเลย

ผมอยู่ในห้องน้ำนั้นสักพัก นานพอดูทีเดียว ผมคิดอะไรเรื่อยเปื่อย ปล่อยให้เวลาผ่านเลยไป

"ตกส้วมตายไปแล้วหรือไง" ผมสะดุ้งทันทีที่ได้ยินเสียงจากด้านนอก ตายล่ะ ผมอยู่ในนี้นานแค่ไหนแล้ว

ผมรีบลนลานเปิดประตูห้องน้ำ และมองเห็นพี่หมอกกำลังยืนทำหน้ายักษ์อยู่

"ขอโทษครับ" ผมพูดเบาๆ และเดินเลี่ยงพี่หมอกที่ยืนขวางทางผมอยู่ แต่เมื่อผมเดินออกมาจนถึงโถงกลางก็พบว่าในห้องนี้ไม่มีใครอยู่แล้ว คนอื่นๆ หายไปไหนกันหมดนะ

"พวกนั้นน่ะ กลับไปกันหมดแล้ว" พี่หมอกคงรู้ว่าผมคิดอะไร จึงได้บอกออกมาก่อนที่ผมจะได้ถามซะอีก แต่ว่าพี่เปอร์น่ะเหรอ จะกลับไปโดยทิ้งผมเอาไว้ และไม่ได้บอกอะไรผมเลยด้วยซ้ำ

"ทำไม ข้องใจที่ไอ้เปอร์มันทิ้งเหรอ" พี่หมอกจ้องมองผม และพูดขึ้นเหมือนอ่านใจผมได้

"เปล่า ผมแค่สงสัยว่าหมี่ก็กลับด้วยเหรอ"

"ผู้หญิงนั่นจะมาก็มา จะไปก็ไป ไม่แปลกหรอก" พี่หมอกนั่งลงที่โซฟา ถือแก้วเหล้าไว้ในมือ "เป็นคนสองใจเนี่ย บางทีก็เหนื่อยใช่ไหม"

"ผมไม่ได้สองใจ" ผมพูดด้วยสีหน้าจริงจัง แต่พี่หมอกก็ดูจะไม่ได้ใส่ใจ

"งั้นเหรอ เมื่อกี้เล่นดีเลยนะ ใส่อารมณ์จริงๆ ลงไปเยอะน่าดูเลยสิ"

ผมถอนหายใจพลางเดินไปหยิบกระเป๋า ตอนนี้พี่หมอกกำลังกวนโมโหผมอยู่ ผมว่าผมก็ควรกลับได้แล้ว ดีกว่าต้องมาทะเลาะกันอีก

"งั้นผมขอตัวกลับ..."

"นายน่ะ ชอบฉันเพราะอะไร" จู่ๆ พี่หมอกก็พูดถามออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง

"ผมชอบการแสดง..."

"โกหก" พี่หมอกหัวเราะเบาๆ อย่างไม่เชื่อ

"ผมยอมรับว่าตอนแรก หน้าตาของพี่หมอกสะดุดตาผมจริงๆ แต่ว่ามันไม่ใช่แค่นั้น ความสามารถ การแสดง และเพลงของพี่ เสียงของพี่..." ผมค่อยๆ เดินเข้าไปหาพี่หมอกที่ยังคงนั่งอยู่ และหน้าเริ่มแดงนิดๆ เพราะแอลกอฮอล์

"หน้าตา ชื่อเสียง เงินทอง" พี่หมอกพูดเบาๆ เหมือนพูดกับตัวเอง ไม่ได้ฟังสิ่งที่ผมพูดแม้แต่น้อย

"ถ้าเป็นอย่างนั้น ผมก็คงต้องชอบพี่เปอร์ด้วย แต่ทำไม ถึงต่างกัน"

"นายไม่ได้รู้จักฉันจริงๆ ด้วยซ้ำ" พี่หมอก หันมาจ้องมองผม และยิ้มเยาะน้อยๆ

"ครับ อาจจะเป็นอย่างนั้นจริงๆ แต่เพราะแบบนั้น ผมก็เลยอยากรู้ ผมอยากรู้จักพี่ให้มากขึ้น"

"อวดดี" พี่หมอกพูดและรินเหล้าให้ตัวเองอีก

"พอเถอะครับ พี่เริ่มเมาแล้วนะ" ผมเผลอคว้ามือพี่หมอกเอาไว้ด้วยความเป็นห่วง

"ปล่อย"

"ขอโทษครับ" ผมปล่อยมือพี่หมอก และถอยหลังออกมา พี่หมอกยังคงนิ่งเงียบ ผมไม่ค่อยเข้าใจพี่เขาเท่าไหร่ ดูพี่เขาเหมือนกำลังมีปัญหา หรือเก็บซ่อนอะไรบางอย่างเอาไว้

"ครั้งแรกที่ผมได้เห็นพี่ ผมรู้สึกว่าพี่เป็นคนที่เก่งมากจริงๆ ทั้งการแสดงออก ทั้งตอนที่พี่ร้องเพลงให้พวกเราฟัง พี่ดูมีความสุขมาก ผมก็คิดว่าทุกๆ คนที่ติดตามพี่ ก็คงจะคิดแบบเดียวกัน อย่าคิดอะไรในแง่ลบเลยครับ ทุกคนชอบผลงานของพี่จริงๆ ทุกอย่างที่พี่ทำด้วยความตั้งใจ มันไม่ได้แย่อะไรเลย" ผมไม่รู้ว่าทำไม แต่ผมอยากพูดเรื่องนี้ออกไปให้พี่ได้รู้

"พูดจบหรือยัง"

"ครับ" ผมพูดและยิ้มน้อยๆ ผมหวังว่าพี่ จะรู้สึกดีกับตัวเองมากขึ้น

Trrr Trrr

ผมมองโทรศัพท์ที่กำลังสั่นอยู่ข้างๆ ขวดเหล้าทรงสวย มันคือโทรศัพท์ของพี่หมอก ที่เจ้าของไม่สนใจจะรับมัน

"พี่จะไม่รับเหรอ" ผมเผลอจุ้นเรื่องของพี่หมอก เพราะผมเห็นว่ามันสั่นอยู่อย่างนั้น มาสักพักหนึ่งแล้ว

"ไม่มีอะไร กลับไปได้แล้ว" เสียงของพี่หมอกนั้นนุ่มนวลแผ่วเบา ทำให้ผมรู้สึกว่าไม่ได้ถูกไล่

"ครับ งั้นผม ขอตัวนะครับ" ผมก้มหัวลงเป็นเชิงลา และเดินเงียบๆ ไปที่ทางเดินเพื่อไปยังประตู

"อิน" ผมชะงักเท้าทันทีที่พี่หมอกเรียกผมเอาไว้

แค่เพียงเรื่องนี้ แต่ผมก็ยิ้มอย่างดีใจ แค่พี่เรียกชื่อผม ผมก็รู้สึกเหมือนจะลอยได้แล้ว

"พรุ่งนี้ก็รีบมา"

"ครับ ฝันดีนะครับ พี่หมอก"

ผมกลับบ้านไปด้วยความรู้สึกที่ดีเล็กๆ พี่หมอกดูใจดีขึ้นนะ อาจจะนิดหนึ่งละมั้ง แต่นั่นก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ดี แถมวันนี้ผมยังได้กอดพี่หมอกอีก ถึงจะเป็นแค่บทละคร แต่มันก็ดีเหลือเกินจริงๆ

ผมมองดูแม่ที่หลับไปแล้ว และนอนกอดหมอนข้างอีกด้าน ไม่แน่นะ ต่อไปพี่เขาอาจจะไม่เกลียดผมแล้วก็ได้


ในวันถัดมานั้นก็เหมือนเดิม ผมทำงานบ้านช่วยแม่ และออกไปที่มหา'ลัยแต่เช้า ถึงแม้ว่าจริงๆ ผมจะมีเรียนสายก็เถอะ ผมใช้เวลาในตอนเช้าส่วนใหญ่ไปกับการนั่งเล่นในสวนของคณะ มองผู้คนมากมายที่เดินผ่านไปมาเพื่อมุ่งหน้าไปเรียน

"ว่าแล้วว่าต้องอยู่แถวนี้" ผมเลิกสะดุ้งแล้ว เพราะรู้ว่าคนคนนี้ชอบโผล่มาอยู่เรื่อย

"แล้วทำไมเหรอครับ" ผมยิ้มแบบกวนๆ ผมจะนั่งจะอยู่แถวนี้แล้วใครจะทำไมล่ะ

"ก็ไม่ทำไมหรอก แค่คิดถึง" ผมหุบยิ้ม และทำไม่รู้ไม่ชี้ทันทีที่ได้ยินแบบนั้น

"เขินอีกแล้ว" พี่เปอร์นั่งลงข้างๆ ผม พลางยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ หนอย ทำเป็นพูดดีไป

"เมื่อวานใครก็ไม่รู้ ทิ้งผมเอาไว้" ผมลองพูดแหย่พี่เปอร์ดู

"ขอโทษนะ พอดีพี่มีธุระด่วน" น้ำเสียงที่จริงจังของพี่เปอร์ทำให้ผมรู้สึกผิดเล็กน้อย

"ผมพูดเล่นน่ะ ซีเรียสทำไม"

"ไอ้หมอก ไม่ได้ทำอะไรใช่ไหม" พี่เปอร์พูดถามต่อ ซึ่งผมก็ส่ายหน้าทันที

"พี่หมายถึงอะไร อย่างพี่หมอกจะทำอะไรผมล่ะ" ผมพูดพลางทำหน้าซื่อๆ

"ก็ไม่หรอก มันเกลียดผู้ชายจะตาย" พี่เปอร์ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์พลางยื่นหน้าเข้ามาใกล้ "แต่พี่อ่ะ ชอบนะ" ผมดันหน้าพี่เปอร์ออกไป เบื่อจริงๆ คนปากดีแบบนี้

"ผมถามจริงๆ เถอะ ผมนี่น่าสนใจตรงไหนเหรอ" ที่ผมถามเพราะอย่างพี่เปอร์นั้นไม่ได้ขี้เหร่อะไรเลย ดูแล้วน่าจะมีตัวเลือกไม่น้อย แต่ทำไมถึงมายุ่งกับผม

"พี่ว่าอินมีเสน่ห์ในแบบของอิน ยิ่งเวลาแสดงละคร พี่นี่อึ้งไปเลย" พอได้ลองฟังพี่เปอร์พูดชมอย่างจริงจัง ก็เขินเหมือนกันแฮะ

"เหอะๆ ขอบคุณครับ"

"แล้วอาทิตย์นี้อินไม่ลองขอตามไอ้หมอกไปกองถ่ายดูล่ะ จะได้ไปสัมผัสบรรยากาศกองถ่ายจริงๆ ดูบ้าง" ผมที่ได้ฟังความเห็นนั้นก็รู้สึกตื่นเต้น เพราะความจริงผมอยากไปมาก

"พี่ช่วยพูดให้ผมหน่อยได้ไหม" ผมเกาะแขนพี่เปอร์ และเขย่าเบาๆ

"แน่ะ อยากไปขนาดนี้ ถ้าแอบไปส่องหนุ่มๆ พี่ไม่ยอมนะ" พี่เปอร์พูดพลางยิ้มกวน

"ผมแค่อยากไปดูเขาทำงานกันครับ จริงๆ นะ" ผมอยากไปดูพี่หมอก นั่นแหละคือทั้งหมดที่ผมคิด

และในช่วงกลางวันของวันนี้ ผมก็ถูกพี่เปอร์ลากให้มานั่งกินข้าวกับพี่แกอีกแล้ว ผมนั้นเพิ่งเรียนเสร็จและเดินออกมาจากชั้นบน และก็เจอเข้ากับพี่แกที่ดักซุ่มอยู่พอดี เชื่อเขาเลย นี่รู้ถึงขนาดผมเรียนวิชาไหน ห้องอะไรได้ยังไงกัน

"เอาอะไร เดี๋ยวพี่ไปซื้อให้" พี่เปอร์กดไหล่ผมให้นั่งลงตรงข้ามคนคนเดิม คนที่ผมคิดถึงตลอดเวลา

"เดี๋ยวผมไปซื้อเองก็ได้..."

"เอาเหมือนพี่ละกันเนอะ รอแปบนะ" พี่เปอร์พูดเองเออเอง และเดินหายไปในฝูงชนอย่างรวดเร็วเหมือนกลัวผมจะเปลี่ยนใจ

ผมที่นั่งอยู่นั้น ก็แทบไม่กล้าหันไปมองคนตรงหน้าเลยจริงๆ ให้ตาย ไม่ว่าจะเจอกันกี่ครั้ง คุยกันกี่รอบ ความรู้สึกนี้ก็ไม่เคยจางหาย

"ส.สวัสดี..."

"พี่หมอก" ผมที่กำลังจะเอ่ยทักพี่หมอกนั้น แฟนเขาก็เดินมานั่งลงพอดี "อ่าวอิน ถ้าจะมากินด้วยทีหลังก็รอกันมั่งสิ" หมี่ที่เห็นผมนั่งอยู่ก็บ่นใส่ทันที ไม่ได้คิดว่าจะมาด้วยซะหน่อย เหอะๆ

"จะกินอะไร" ผมมองพี่หมอกที่ไม่ได้สนใจผม และกำลังหันไปถามหมี่อยู่

"หมี่เบื่ออาหารที่นี่จะตาย ไม่รู้ทำไมพี่หมอกชอบกินที่นี่อยู่เรื่อย คนก็เยอะ ร้อนก็ร้อน" หมี่พูดพลางกระพือพัดเล็กๆ ไล่ความร้อน

"ที่นี่อาหารอร่อยดีนะ ถูกด้วย" ผมว่าผมไม่น่าพูดอะไรแบบนี้ออกมาเลย เพราะหมี่นั้นกำลังมองผมแบบเอือมๆ อยู่

"พี่หมอกกก ไปกินข้างนอกกันเถอะค่ะ" หมี่หันไปเขย่าแขนพี่หมอกเบาๆ

"ไม่ได้ พี่มีสอบบ่าย"

"เชอะ เดี๋ยวนี้ไม่ตามใจหมี่เลยนะ" หมี่เริ่มหน้าตึงขึ้นแบบงอนๆ เอาล่ะสิ บรรยากาศแบบนี้ ผมควรจะลุกออกไปดีไหม

"พี่ไม่เคยตามใจใครอยู่แล้ว" พี่หมอกพูดด้วยเสียงเรียบๆ และหันไปสนใจอย่างอื่นแทน

คำพูดของพี่หมอกทำเอาหมี่ตาโตแทบจะทะลัก เธอจ้องมองพี่หมอกแบบไม่พอใจสุดๆ ฟึดฟัดหัวเสีย

"ก็ได้ค่ะ งั้นหมี่ไปกับคนอื่นละกัน" หมี่กระแทกเสียง และเดินเชิดออกไปทันที ผมไม่ค่อยเข้าใจเลย ทั้งสองคนไม่ได้เข้ากันได้ดีหรอกเหรอ

"ยิ้มอะไร" ผมสะดุ้งทันทีที่พี่หมอกหันมาทำหน้าดุใส่ผม

"เปล่าครับ" ผมพยายามทำสีหน้านิ่งๆ จริงๆ ผมไม่ควรรู้สึกดีกับเรื่องแบบนี้เลย แต่มันก็อดไม่ได้ ผมดีใจที่พี่หมอกไม่ได้ออกไปตามคำชวนของหมี่ ก็เท่านั้นเอง

"เฮ้ยๆ มีอะไรกันวะ เหมือนจะพลาดเรื่องเด็ด" พี่เปอร์ที่เพิ่งซื้อข้าวมาก็นั่งลงด้วยสีหน้าอยากรู้อยากเห็นเต็มที่

"เริ่มน่ารำคาญมากขึ้นทุกที" พี่หมอกพูดอย่างหัวเสียเช่นกัน

"เฮ้ออ ก็ผู้หญิงนี่นะ กูบอกแล้วไงว่าแบบนี้ทุกราย เนอะ" พี่เปอร์พูดกับพี่หมอก แต่นั่งเท้าคางจ้องมองผมด้วยสายตาหวานเยิ้ม

"เหอะ เอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะ ค่อยวิจารณ์คนอื่น" พี่หมอกพูดพลางยกยิ้มมุมปาก ส่วนพี่เปอร์ตอนนี้หุบยิ้มไปเรียบร้อย เขาคุยเรื่องอะไรกันนะ

"เออ มึงถ่ายละครอาทิตย์นี้ใช่ไหม พาน้องไปด้วยสิ พาไปเปิดหูเปิดตาหน่อย เผื่อผู้กำกับเขาจะเห็นแววมั่ง" อยู่ๆ พี่เปอร์ก็เปลี่ยนเรื่องเข้าประเด็นทันที ผมนั่งตัวตรงรอคำตอบอย่างตื่นเต้น แต่พี่หมอกก็แค่หันมาขมวดคิ้วมองผม และถอนหายใจอย่างเซ็งๆ

"ถ้ายังสภาพแบบนี้ เด็กแบกกล้องคงพอไหว" ผมยิ้มเจื่อนกับคำพูดของพี่หมอก ถึงจะโดนดูถูก แต่ถ้าเป็นเมื่อก่อนพี่หมอกคงจะมองผมตาขวางแล้วบอกว่าอย่าหวังแน่ๆ

"อิน โดนด่าอยู่นะ ยังจะยิ้มอีก" ผมเริ่มหน้ามุ่ยทันทีที่พี่เปอร์ดึงแก้มผม

"เจ็บบบ" ผมดึงมือพี่เปอร์ที่ยังคงกวนผมออก

"หนวกหู เลิกเล่นได้แล้ว" พี่หมอกมองพวกผมพลางทำหน้าหงุดหงิดใส่

"ตกลงมึงพาน้องไปนะ กูก็จะไปด้วย" พี่เปอร์ไม่สนใจและกอดไหล่ผม ตอนนี้ผมลุ้นมาก ว่าพี่หมอกจะตอบว่ายังไง

"ไม่ใช่ที่ให้เด็กเล่น ถ้าสร้างปัญหา เจอดีแน่" พี่หมอกพูดอย่างคาดโทษ แต่ว่าแบบนี้แปลว่าโอเคใช่ไหมนะ

"เออ กูดูแลเอง ดูแลอย่างดีเลยล่ะ" พี่เปอร์พูดและยักคิ้วให้ผม ขอบคุณนะครับ

ในช่วงบ่ายนั้น ผมก็ยังคงเรียนเหมือนอย่างเคย แต่ก็พบว่าหมี่ไม่ได้เข้าเรียนในคาบบ่าย สองคนนั้นทะเลาะกันบ่อยไหมนะ หมี่เป็นคนเอาแต่ใจมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว ผมนั้นรู้ดีเพราะว่าโตมาด้วยกัน และพี่หมอกก็ดูจะไม่ค่อยยอมใครเท่าไหร่ แบบนี้จะไปกันไม่รอดก็คงไม่แปลกหรอกมั้ง

ผมหยิบโทรศัพท์ของผมขึ้นมา และเข้าไปในอินสตราแกรมเหมือนเช่นเคย นี่เป็นสิ่งที่ง่ายที่สุดที่ผมจะรู้ได้ว่า พี่หมอกในตอนนี้นั้น กำลังคิดอะไรอยู่

ถูกใจ 38,625 คน

mok77 บางที ก็อาจไม่ได้เป็นอย่างที่คิด

ผมขมวดคิ้วน้อยๆ มองรูปภาพและข้อความที่พี่หมอกโพสเอาไว้ ไม่ได้เป็นอย่างที่คิดงั้นเหรอ นี่พี่กำลังพูดถึงอะไรกันนะ

หลังเลิกเรียน ผมรีบบึ่งไปที่ชมรมเพื่อช่วยพวกพี่ๆ ทำงานเล็กๆ น้อย และประชุมคุยกันเหมือนเช่นเคย ผมใช้เวลาอยู่ที่ชมรมสักพัก และขอตัวกลับในเวลาที่ควรจะไปหาพี่หมอก วันรืนนี้พี่เขาต้องไปถ่ายละครแล้ว ผมควรจะช่วยพี่เขาให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้

Rrrr Rrrr

ขณะที่รีบร้อนเดินไปหน้ามหา'ลัยนั้น ก็ได้ยินเสียงมือถือของตัวเองดังขึ้นซะก่อน และเมื่อผมมองดูว่าใครโทรมานั้น ผมก็รีบรับสายด้วยความตื่นเต้นเหมือนเช่นเคย

"ฮัลโหลครับพี่หมอก..."

"มาตามที่ส่งโลเคชั่นไป"

"วันนี้ไม่ได้ซ้อมที่คอนโดพี่เหรอครับ" ผมถามพี่หมอกอย่างแปลกใจ

"อย่าถามมาก ดูในข้อความที่ส่งให้" พี่หมอกพูดเสียงดุ และตัดสายไปอย่างรวดเร็ว เป็นอะไรของเขาอีกแล้วนะ

ผมมองหน้าจอมือถือและหรี่ตามองสถานที่ที่พี่หมอกบอกให้ผมไป และทันทีที่เห็น ผมก็ยิ่งขมวดคิ้วไปใหญ่ พี่ไปทำอะไรที่นั่นกันนะ

ผมเปลี่ยนทิศทางจากด้านหน้ามหา'ลัยเดินกลับไปด้านหลังของมหา'ลัยแทน ที่ที่พี่หมอกต้องการให้ผมไปนั้น อยู่ไกลจากมหา'ลัยมากพอสมควร ผมจึงตัดสินใจโบกรถแท็กซี่เพื่อที่จะได้ไปถึงไวมากขึ้น

ใช้เวลาเดินทางสักพัก ในที่สุดผมก็มายืนอยู่หน้าร้านอะไรสักอย่างริมถนนแห่งหนึ่ง ผมคิดว่ามันเป็นร้านอาหารหรือเปล่านะ เพราะดูจากด้านนอกนั้นก็เหมือนจะเป็นแบบนั้นจริงๆ

ผมเริ่มหัวใจเต้นรัว หรือพี่หมอกชวนผมมากินข้าวกันนะ ผมเผลอยิ้มออกมาอย่างดีใจ แต่ก็ต้องหยุดความคิดนั้นอย่างรวดเร็ว มันไม่มีทางเป็นแบบนั้นไปหรอก อย่าคาดหวังมากน่าจะดีกว่า

ผมก้าวเท้าเข้าไปยังร้านแห่งนั้น ด้านในเป็นร้านอาหารที่ดูธรรมดาๆ บรรยากาศดูอบอุ่นเหมาะสำหรับให้ครอบครัวมาทานอาหารร่วมกัน

"ลูกค้าจองไว้หรือเปล่าคะ" ผมมองพนักงานสาวสวยที่เข้ามาถามอย่างสุภาพ

แต่พูดว่า จองงั้นเหรอ...

ผมมองไปรอบๆ ร้านอีกครั้ง และพบว่าที่นั่งส่วนใหญ่นั้นว่างอยู่

"คือ คุณหมอก นัดให้ผมมาที่นี่ครับ" ผมลองเอ่ยชื่อพี่หมอกออกไป

"เชิญทางนี้เลยค่ะ" และก็จริงๆ ด้วย พี่หมอกคงจองเอาไว้ อาจจะมีกินเลี้ยงอะไรกันแล้วชวนผมมาใช่ไหม แต่แค่นั้นก็ทำให้ผมยิ้มแก้มจะฉีกแล้ว

แต่ผมที่เดินตามพนักงานไปนั้น ก็เริ่มจะหุบยิ้มและขมวดคิ้วมากขึ้นเรื่อยๆ เพราะจากด้านหน้าของร้านอาหารสู่ทางเดินด้านหลัง บรรยากาศนั้นช่างแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง

ผมเดินขึ้นบันไดที่ปูพรมสีแดงเอาไว้ แสงไฟสลัวของที่นี่ทำเอาผมรู้สึกขนลุกแปลกๆ มันเหมือนกับที่นี่เอาไว้ทำเรื่องไม่ดียังไงยังงั้น

"เชิญด้านในเลยค่ะ" ผมยืนอ้ำอึ้งอยู่หน้าประตูสีดำบานหนึ่งที่มีตัวเลขสีทองแปะอยู่ พี่หมอกคงอยู่ในนี้สินะ แต่ไม่รู้ทำไม ผมไม่ค่อยอยากเข้าไปเลย

ผมยืนอยู่สักพัก และตัดสินใจกำลูกบิดประตูและเปิดเข้าไป

ภายในห้องนั้นดูมืดสลัวยิ่งกว่าทางเดินด้านนอก และมีเสียงเพลงดังกระหึ่มจนผมแทบจะต้องอุดหูเอาไว้ จากประตูนั้น มีทางเดินอีกเล็กน้อย ผมเริ่มมองเห็นโซฟาสีดำจากตรงนี้ และเห็นเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ขณะที่ก้าวต่อไป

ผมเดินมาจนสุดทางเดิน และเลี้ยวหัวมุมเพื่อมองภาพด้านหน้าให้ถนัด ผมมองกลุ่มคนประมาณเกือบสิบคนที่กำลังกินและดื่มอย่างสนุกสนาน มีผู้หญิงสองคนที่กำลังร้องเพลงอยู่ และคนอื่นๆ เป็นคู่ๆ กำลังเอ่อ ต้องพูดว่ายังคงดี พลอดรัก นัวเนีย มีสองคนกำลังกอดกันจนผมมองไม่ออกว่าแค่กอดจริงๆ ไหม แต่ผมที่กำลังมองไปรอบๆ นั่น ก็สะดุดตาเข้ากับคนอีกคู่หนึ่งที่กำลังกอดก่ายกัน และกระซิบคุยกันใกล้ๆ

ผมค่อยๆ เดินเข้าไปเพื่อมองคนทั้งคู่ให้ชัดเจนมากขึ้น และยิ่งเมื่อได้เข้าใกล้ ความสงสัย ความรู้สึกของผมก็เริ่มสับสน ผมไม่เข้าใจเลย ไม่เข้าใจเลยสักนิด

ว่าพี่ให้ผมมาที่นี่เพื่ออะไรกันแน่

[DrSlump]

 

เอ...

ปาร์ตี้  นัวเนีย  ใครนัวเนียใคร?

หมอกเนี่ย  ดูลึกลับมาก  แต่ที่แน่ ๆ เหมือนจะเป็นคนมีปม  หรือเฮียแกจะเป็นไบโพลาร์หว่า?

[Leenboy]

หลอกน้องมาทำอะไรอ่ะ

[areenart1984]

ถ้าหลอกน้องมาทำอะไรที่ไม่ดี พระเอกก็พระเอกเถอะ ตบให้คว่ำเลย 

[puiiz]

 

[rockiidixon666]

ไม่ใช่ว่าเป็นพี่เปอร์นะ 

[naruxiah]

ให้น้องมาเห็นด้านเลวสุดๆของตัวเองแล้วจะดูว่ารับตัวเองได้มั้ยงี้หรอหมอก?

[ป่ามป๊ามป่ามปาม]

ค้างเติ่ง อ้ากกกกก อิพี่หมอกให้อินมาเจออะไรเนี่ย ดูไม่ชอบมาพากลเลยสักนิด ปาร์ตี้เซ็กส์??? น้องอินกลับทันมั้ยคะ รีบกลับไปเร้วว
มาเท่าไหร่ก็ไม่เคยพอ รอๆๆ ตอนหน้านะคะ 

[Kuayyai]

ทำไมมาค้างแบบนี้ละ  ฮืออออ

อยากรุ้ว่าปาร์ตี้
อะไร ใครทำอะไร พี่หมอกชวนน้องมาทำไม
สงสัยมากๆ

[pharm]

เกิดอะไรขึ้น

[Gloomy Sunday]

เพ้อ บทที่ 11 ความผิดหวังในหัวใจ


ผมมองภาพตรงหน้าด้วยความรู้สึกแบบไหนก็ไม่สามารถรู้ได้ ผมมองผู้ชายคนหนึ่ง คนที่ชอบทำเหมือนสนใจผม คนคนนั้นยังคงไม่รู้ตัว และกำลังดูมีความสุขอยู่กับคู่ขาตรงหน้าของตัวเอง

"มาช้านะ" ผมสะดุ้งน้อยๆ ทันทีที่ได้ยินเสียงคุ้นเคยจากด้านหลัง พี่หมอกนั้นกำลังยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม และยืนพิงผนังข้างๆ อย่างสบายอารมณ์

"พี่ให้ผมมาที่นี่ทำไมเหรอ"

"ทำไม ไม่ชอบเหรอ" พี่หมอกยกยิ้มมุมปาก และยังคงดื่มเหล้าในแก้วนั้นมากขึ้นเรื่อยๆ ผมรู้สึกไม่ชอบที่แบบนี้เลย เสียง แสงสี และบรรยากาศมันชวนทำให้เวียนหัวจริงๆ

"พวเรากลับกันเถอะครับ" ผมพูด และเดินเข้าไปหาพี่หมอกใกล้ๆ กลิ่นแอลกอฮอลล์จากตัวพี่หมอกนั้น ทำให้รู้ได้ว่าพี่หมอกดื่มหนักแค่ไหน และมีอีกสิ่งที่ผมไม่ค่อยเข้าใจ พี่หมอกนั้นเกลียดเกย์ไม่ใช่เหรอ แต่เท่าที่ผมมองดูแต่ละคู่ในห้องนี้นั้น มีคู่เกย์มากกว่าครึ่งเลยทีเดียว

"ใกล้จะต้องเข้ากองถ่ายแล้วไม่ใช่เหรอครับ ทำไมถึงยังมากินเหล้าอีก" ผมพูดด้วยความเป็นห่วง แต่พี่หมอกก็ดูไม่ใส่ใจ

"ไอ้เปอร์ เด็กมึงมาหา!" ผมตกใจทันทีที่พี่หมอกเริ่มตะโกนเสียงดังเพื่อเรียกเพื่อนตัวเองให้หันมา

"เด็กคนไหนวะ..." ผมมองพี่เปอร์ที่หันมา และประสานสายตาเข้ากับผมพอดี ผมไม่ได้รู้สึกอะไรมากไปกว่าความผิดหวัง ทุกอย่างที่พี่เคยบอกผมพี่โกหกผมใช่ไหม ผมมองพี่ผิดไปจริงๆ

พี่เปอร์ที่เห็นผมนั้น ก็อึ้งชะงัก พี่เปอร์ค่อยๆ ลุกขึ้นช้าๆ มองผมด้วยสีหน้าที่บอกว่าตกใจเหลือเกิน

"อิน" ผมหลบสายตาพี่เปอร์ และเหลือบมองพี่หมอกที่กำลังหัวเราะชอบใจ

"อินคือ พี่มาเลี้ยงวันเกิดเพื่อนกันนิดหน่อย ไม่รู้ว่าอินจะมาด้วย" พี่เปอร์พยายามพูดอธิบายและจับไหล่ผมไว้ ผมน่าจะเชื่อพี่แก้ว ที่พี่หมอกกับพี่เปอร์เป็นเพื่อนสนิทกันได้ ตอนนี้ผมเข้าใจแล้ว

"พี่อยากทำอะไรก็ตามสบายเถอะ ไม่ต้องมาบอกผมหรอก ผมจะกลับแล้ว" ผมเบี่ยงตัวหลบมือพี่เปอร์และเดินออกไปจากห้องนั้นทันที ผมมาเปิดหูเปิดตามากพอแล้ว

ผมรีบเดินอย่างรีบเร่งไปที่บันได แต่เสียงหนึ่งที่ดังอยู่ที่ทางเดินนั้น ก็ทำให้เท้าของผมก้าวช้าลง

"มึงทำแบบนี้ทำไมวะ มึงตั้งใจให้อินมาเจอกู!"

"กูแค่จะให้มันมาเล่นกับมึงไง ไม่ชอบได้ไงวะ"

เสียงของพี่เปอร์ดูเหมือนจะโกรธมาก แต่พี่หมอกก็พูดเสียงเรียบๆ ตามเดิม ดูไม่ได้ใส่ใจอะไร

"ไอ้หมอก มึงมัน... มึงวางแผนอะไร!"

ผมตกใจมากที่เห็นพี่เปอร์กระชากเสื้อพี่หมอกอยู่ตอนนี้ ผมจะเข้าไปห้ามดีไหมนะ

"แล้วทำไมกูจะต้องวางแผนอะไร" ผมฟังเสียงพี่หมอกที่พูดไปหัวเราะไป ไม่ได้กลัวพี่เปอร์เลยสักนิด พี่เปอร์ในตอนนี้นั้น ไม่เหมือนพี่เปอร์ที่ผมรู้จักเลย ทั้งเกรี้ยวกราด และน่ากลัว สีหน้าท่าทางเอาเรื่องอย่างมาก

"หรือมึงสนใจอิน" ผมหัวใจเต้นรัว พี่เปอร์กำลังพูดเรื่องอะไรกัน เรื่องแบบนั้นมันจะเป็นไปไม่ได้หรอก ผมที่คิดแบบนั้นก็กำมือแน่นจนชื้นเหงื่อ พี่หมอกสนใจผมเหรอ ทำไมพี่เปอร์ถึงคิดแบบนั้น

แต่คำตอบที่ได้ก็มีแต่เพียงเสียงหัวเราะ ผมมองพี่หมอกที่หัวเราะเสียงดัง เหมือนสิ่งที่ได้ยินนั้นทำให้ขำซะเหลือเกิน

"กูเนี่ยนะ กูกับไอ้เด็กนั่น" ผมก้มหน้ามองพื้น ก็นั่นสินะ พี่หมอกนั้นคงแค่อยากแกล้งผม อยากดูปฏิกิริยาของผมตอนที่เห็นพี่เปอร์ก็เท่านั้น ผมว่าเรื่องมันคงมีเท่านี้แหละ

"เชิญมึงบ้าไปคนเดียวเถอะ กูไปละ" ผมรีบเดินลงบันไดทันทีที่ได้ยินเสียงพี่หมอกกำลังเดินมา ไม่ว่าเมื่อไหร่ ผมนั้นก็ต้องเจ็บปวดกับคำพูดของพี่หมอกอยู่เสมอ แต่ผมนั้นก็เริ่มชินแล้ว กับอะไรแบบนี้

ผมเดินออกมาจากร้านนั้น และออกมายืนรอแท็กซี่อยู่ข้างถนนนั้น บางทีการมาที่นี่ก็ดีเหมือนกันนะ มันทำให้ผมรู้อะไรบางอย่างมากขึ้น ถึงจะทำให้รู้สึกอยากร้องไห้มากขึ้นไปอีกก็เถอะ

แต่ผมที่ยืนอยู่ข้างถนนนั้น ก็เจอพี่หมอกที่กำลังเดินมาที่รถของตัวเองพอดี พี่หมอกเดินเซน้อยๆ และหันหลังพิงกับรถหรูตัวเองไว้

"เหอะ ยังไม่ไปอีกเหรอ" พี่หมอกพูด และทำท่าล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง พี่หมอกยังคงเซนิดๆ อย่างน่าหวาดเสียว เพราะพวกเรานั้นอยู่ข้างถนนที่มีรถวิ่งไปมามากมาย

"พี่ทำอะไร เมาแบบนี้อันตรายนะครับ แล้วถ้าคนอื่นเห็นพี่ล่ะ ถ้าเขาจำพี่ได้" ผมรีบเดินไปหา และเอาตัวบังพี่หมอกไว้ ผมมองไปรอบๆ ท้องถนนยามค่ำคืน แต่ที่นี่ก็ไม่ค่อยมีคนเดินเท่าไหร่ จะมีก็แต่รถที่วิ่งไปมา และหน้าร้านนี้ก็ดูเป็นร้านอาหารธรรมดามากจริงๆ

"ขับรถให้หน่อย" ผมอึ้งชะงัก และมองพี่หมอกที่ยัดกุญแจรถใส่มือผม รถพี่หมอกเนี่ยนะ ให้ผมขับจริงๆ งั้นเหรอ ผมมองพี่หมอกที่เดินไปอีกฝั่งของคนขับ และขึ้นไปนั่งบนรถ "เร็วๆ ยืนทำอะไรวะ"

ผมที่ได้ยินแบบนั้นก็รีบขึ้นรถ และสตาร์ทรถอย่างรวดเร็ว ผมเหลือบมองพี่หมอกที่ปรับเบาะเอนนอน และนอนหลับตานิ่งๆ ผมไม่สามารถทิ้งพี่หมอกไว้แบบนี้ได้ ถึงจะรู้สึกเคืองมากๆ เลยก็เถอะ ถ้าผมแอบฟาดพี่หมอกสักทีตอนที่พี่เขาหลับ เขาจะรู้ตัวไหมนะ

แต่ผมเริ่มขับรถออกไป ภายในใจนึกถึงพี่เปอร์กับเหตุการณ์เมื่อกี้ ความจริงผมก็รู้สึกเสียใจเสียใจมาก เพราะพี่เปอร์ดีกับผมมาก แต่พอเห็นแบบนี้แล้ว พี่เขาก็คงดีกับทุกคนสินะ ไม่ใช่แค่ผมเพียงคนเดียว

"เร็วๆ หน่อย ขับเป็นเต่าอยู่ได้" ผมสะดุ้งน้อยๆ ทันทีที่พี่หมอกดุผม

"มันอันตรายนะครับ พี่นอนไปเถอะ ถึงแล้วผมจะเรียกเอง" ผมขับรถไปเรื่อยๆ แบบไม่รีบร้อน เพราะในความเป็นจริงแล้ว นี่ก็ถือเป็นโอกาสดีที่หาไม่ได้ง่ายๆ ผมอยากอยู่แบบนี้สักพัก บนรถพี่หมอก ได้อยู่ข้างๆ พี่หมอก

ผมขับรถต่อไปเงียบๆ พลางเหลือบมองพี่หมอกที่ยังคงนอนนิ่ง ไม่รู้ว่าพี่เขาจะหิวไหม ผมควรซื้ออะไรกลับไปหรือเปล่านะ ถึงจะคิดแต่ก็ไม่กล้าถาม เพราะตอนนี้พี่เขากำลังอารมณ์ไม่ดีอยู่

"แวะเซเว่นหน่อย" เสียงพี่หมอกดังขึ้นทำลายความเงียบ ผมรู้สึกโล่งอกที่พี่เขาพูดขึ้นมาเอง ราวกับอ่านใจผมได้

ผมเลี้ยวรถเข้าข้างทางเมื่อถึงเซเว่น พี่หมอกขยับตัวลุกขึ้นนั่ง เปิดช่องเก็บของหน้ารถ และหยิบแว่นดำกับหมวกแก๊ปออกมาใส่

"จะซื้ออะไรเหรอครับ ผมซื้อให้ไหม พี่จะได้ไม่ต้องกลัวคนเห็น" ผมรีบเสนอตัวบอกพี่หมอกที่กำลังจะลงจากรถ

พี่หมอกที่ได้ยินแบบนั้นก็ชะงักมือที่กำลังจะเปิดประตู ผมยิ้มมองพี่หมอกและรอคอยคำสั่ง ผมไม่อยากให้พี่เขาลำบาก ถ้าหากผมช่วยอะไรได้ ผมก็ยินดีจะช่วย

"ถุงยาง" แต่คำพูดของพี่หมอกนั้น ก็ทำให้ผมค่อยๆ หุบยิ้มลง ผมไม่รู้ว่าผมควรทำสีหน้ายังไง มันไม่ใช่สิ่งที่ผมคิดว่าพี่จะซื้อเลย

"มัวอ้ำอึ้งทำไม ไปซื้อมาสิ!" ผมอึกอักแต่ก็ลงไปจากรถตามที่พี่หมอกสั่ง ภายในหัวใจได้แต่ร้องไห้อยู่ลึกๆ พี่ก็รู้ว่าผมชอบพี่ แต่พี่ก็ยังให้ผมซื้ออะไรแบบนี้เพื่อให้พี่ไปใช้กับคนอื่น พี่นี่ใจร้ายจังเลยนะ แต่ผมที่หลงรักพี่นั้น มันก็สมควรแล้ว

ผมเดินก้มหน้าก้มตาเข้าไปในร้านสะดวกซื้อ เดินวนไปมาและเหลือบมองชั้นถุงยางอนามัยที่อยู่ใกล้ๆ เคาน์เตอร์คิดเงิน ผมไม่เคยซื้อของแบบนี้มาก่อน ผมไม่รู้ว่าผมควรจะหยิบกล่องไหนสีอะไร มันมีเยอะแยะมากมายเต็มไปหมด ผมจะทำยังไงดีนะ ถ้าซื้อผิดก็ต้องถูกด่าอีกแน่

"ดูสิแก ดูแค่นี้ก็รู้ว่าหล่อมาก"

"ใครวะ ดาราหรือเปล่า"

ผมที่กำลังยืนก้มหน้าก้มตาอยู่แถวๆ ชั้นวางขนมนั้นก็ต้องสะดุ้งตกใจ ผมมองพี่หมอกที่สวมแว่น และหมวกกำลังเดินเข้ามาหาผม และแน่นอนว่าใต้แว่นสีดำนั้น ดวงตาของพี่หมอกเต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราด

"ทำอะไร ไปเอามาสักที" พี่หมอกเดินมาดุผม และผลักผมให้เดินตรงไปด้านหน้าเคาน์เตอร์

ผมเดินอย่างกล้าๆ กลัวๆ หันไปมองพี่หมอกที่กำลังหยิบไอศกรีมในตู้ขึ้นมาและฉีกกิน พลางเดินไปที่ชั้นอื่นๆ อย่างสบายใจ

"ค.คือ เอาอันนี้อันนึงครับ" ผมเดินไปที่เคาน์เตอร์คิดเงิน และรีบหยิบกล่องถุงยางมั่วๆ โดยแทบไม่มองเลยสักนิด อันไหนก็คงเหมือนๆ กันนั่นแหละ

ผมมองพนักงานคิดเงินสองคนที่เป็นผู้หญิง กำลังส่งสายตาให้กัน และยิ้มแปลกๆ ก็เพราะแบบนี้ไง ผมถึงไม่อยากซื้อไอ้ของแบบนี้ ขอให้มันเป็นครั้งสุดท้ายเถอะนะ

ผมรีบจ่ายเงิน และหยิบของออกจากร้านด้วยความรวดเร็ว เดินดิ่งไปที่รถ และขึ้นไปนั่งนิ่งๆ รอพี่หมอกออกมา

"เฮ้อ ปวดหัวชะมัด" พี่หมอกเปิดประตูเข้ามา และนอนลงถอดแว่นตา และหมวกออก ผมเริ่มสตาร์ทรถ และขับออกไป อีกไม่ไกลก็จะถึงคอนโดของพี่หมอกแล้ว

"กลับไปพี่ก็พักผ่อนนะครับ" พี่หมอกไม่ได้ฟังที่ผมพูดเมื่อกี้ และกำลังเปิดถุงเซเว่นที่ผมซื้อมา

"อะไร ชอบแบบนี้ก็ไม่บอก" ผมขมวดคิ้วมองพี่หมอกที่หยิบกล่องถุงยางขึ้นมาจ้องมอง และหัวเราะขำ ผมไม่รู้หรอกว่าพี่หมอกหมายความว่ายังไง แต่เห็นพี่ดูอารมณ์ดี ขึ้นผมก็ดีใจ

"มองอะไร ขับรถไป" ผมที่เหลือบมองพี่หมอกนั้นก็ถูกดุอีกแล้ว แต่ผมก็ชอบแอบมองจริงๆ นั่นแหละ

"พรุ่งนี้ ผมว่างนะครับ พี่จะซ้อมบทก็บอกผมได้เลยนะ" ผมพูด และเหลือบมองพี่หมอกที่ลงไปนอนก่ายหน้าผากอีกแล้ว

"ซ้อมคืนนี้นี่แหละ" ผมตกใจทันทีที่ได้ยินแบบนั้น

"คืนนี้ไม่ได้หรอกครับ แล้วพี่ก็ควรพักด้วย" ถึงพี่หมอกจะทำนิ่งๆ เหมือนไม่ได้เมามากมาย แต่ผมนั้นก็พอสังเกตได้ว่าพี่เขาเมาหนักกว่าที่คิด แต่ทำเป็นฝืนเอาไว้

"พูดมาก ไม่ชอบคนพูดมากน่ารำคาญ" ผมก็ทำได้แต่เงียบทันทีที่ได้ยินแบบนั้น

ไม่นานผมก็พาพี่หมอกกลับมาถึงคอนโดจนได้ ตอนแรกนั้นผมอาสาจะช่วยพยุงพี่หมอก แต่ก็แน่นอน พี่หมอกไล่ผมให้ไปไกลๆ ผมจึงทำได้แค่เดินตามพี่หมอกอยู่ห่างๆ ผมทำได้แค่นั้นล่ะ

พวกเราเข้ามาในห้องของพี่หมอก ผมมองพี่หมอกที่เดินไปทิ้งตัวนั่งลงที่โซฟาในโถงนั่งเล่น ผมนั้นค่อยๆ เดินตามเข้าไป ผมเป็นห่วงพี่หมอก ถ้านอนทั้งๆ แบบนี้อาจจะไม่สบายก็ได้

พี่หมอกที่นอนหลับตาอยู่บนโซฟา สงสัยคงจะหลับไปแล้ว ผมค่อยๆ ขยับตัวไปใกล้มากขึ้นอีกนิด มองดูพี่หมอกที่หายใจเข้าออกช้าๆ ผมสามารถมองดูคนคนนี้ได้ทั้งคืนเลยล่ะ ถ้าไม่ติดว่าแม่อาจจะบ่นผมหูชาที่กลับบ้านช้า

ก่อนที่ผมจะกลับนั้น ผมตัดสินใจหาผ้าชุบน้ำอุ่นๆ และเช็ดตัวให้พี่หมอกเบาๆ ผมไม่กล้าแบกพี่หมอกไปที่เตียงเพราะถ้าพี่เขาตื่นขึ้นมาละก็ คงไม่แคล้วต้องอาละวาดผมเอาแน่ๆ

ผมจัดการทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย และจ้องมองพี่หมอกที่ยังคงหลับตาพริ้มเหมือนกับกำลังนอนหลับฝันดี พี่หมอกนั้นผิวพรรณดี และหน้าตาดีมากๆ พอยิ่งได้จ้องมองใกล้ๆ แบบนี้ ผมนั้นก็เหมือนกับตกอยู่ในภวังค์เลยทีเดียว

"หลับฝันดีนะครับ พี่หมอก" ของผม

ผมพูดเบาๆ และยื่นมือไปแตะที่ข้างแก้มคนที่กำลังนอนหลับ ความอบอุ่นที่สัมผัสนั้น มันช่างให้ความรู้สึกที่ดีจริงๆ

หมับ!

ผมสะดุ้งตกใจและมองข้อมือของผมที่ถูกพี่หมอกจับเอาไว้ พี่หมอกค่อยๆ ลืมตาขึ้น และจ้องมองผมด้วยแววตาที่แปลกไป ผมนิ่วหน้าน้อยๆ เพราะว่าแรงบีบที่ข้อมือนั้นยังไม่มีทีท่าว่าจะคลายออก ผมทำอะไรผิดไปอีกหรือเปล่านะ

ผมคิดแบบนั้น และก็ไม่รู้ว่าตัวผมจะเป็นอย่างไรต่อจากนี้

[rockiidixon666]

ยิ่งอ่านยิ่งเกลียดหมอก เซ็งอินด้วย เฮ้ออ รอวันที่อินเข้มแข็ง ไม่อ่อนแอ ไม่หัวอ่อนตามหมอกนะคะ แต่ไม่รู้ว่าจะมีวันนั้นมั้ย
รักพี่เปอร์เหมือนเดิม 55 ถึงแม้จะตกใจนิดหน่อย แต่พอเดาได้ แต่อีพี่หมอกนี่เกลียดหนักกก 5555

[areenart1984]

เกลียดแกจริงๆ เลย หมอก 

[ป่ามป๊ามป่ามปาม]

หมอกใจร้ายกับอินเสมอต้นเสมอปลายจริงๆเลยนะ ใช้คำพูดทำร้าย การกระทำแย่ๆกับคนที่ชอบตัวเองแบบนี้บ่อยๆสักวันแกจะต้องเสียใจ  ที่วางแผนให้อินไปเจอด้านมืดพี่เปอร์เนี่ย ทำไปเพื่ออะไร แล้วยังไงจะทำคะแนนเรอะ ไม่ได้ชอบอินแล้วจะมาดิสเครดิตเปอร์ทำไม หวงก้างชัดๆ ชิๆๆ
กังวลว่าถุงยางที่อินซื้อให้หมอก อิหมอกจะเอามาใช้กับอินอะ ไม่นะ น้องอินไม่ควรมาเจออะไรแบบนี้ (ตีโพยตีพาย) ถ้าทำอะไรอินชั้นจะไปเผาบ้านแก
ถ้าอินเจออะไรแบบนั้นจริงๆก็ขอให้อินเข้มแข็ง ใจแข็งให้หนักๆเลยนะ แก้แค้นมัน