(ต่อค่ะ)
พอหมดมื้อเช้า ใครมีคลาสก็แยกย้ายกันไปเรียน ฝุ่นกลับห้องไป คงจะกลับไปอ่านหนังสือของมันตามเดิมนั่นแหละ ตกเย็นนัดรวมพลอีกรอบ ดิว ไวท์แล้วก็ฝุ่นเรียนคณะเดียวกัน โชคดีที่มันอยู่หอพักเดียวกับผม ไม่งั้นมันคงหนีผมแน่ๆ
วันนี้รอบบ่ายผมมีเรียนแค่สองตัวจึงเลิกเร็ว พอหมดคลาสผมก็ไปเตร่ๆ ดักรอฝุ่นมันหน้าคณะ
“โห มึง เล่นมาดักรอเลยเหรอ” ไวท์มันแซว ผมยักไหล่
“กลัวเมียหนี”
พวกมันพากันโห่เสียงดัง เมียผมตวัดสายตาด่าทอ ไอ้ดิวหัวเราะร่วน กอดคอฝุ่นผลักมาทางผม
“ไปเถอะฝุ่น กูว่าอนาคตมันอาจไปนั่งเรียนข้างมึงเลยก็ได้”
อย่าท้า คนเจ้าชู้มักขี้หึง
ผมเดินไปพาดแขนไว้บนไหล่ฝุ่นทันทีแบบเพื่อนควงเพื่อน มันพยายามจะเบี่ยงไหล่หนี แต่ผมก็มือเหนียว และมันคงรู้นิสัยผมดีว่าถ้าผมต้องการจะทำ ตัวเล็กๆ อย่างมันจะขัดขืนอะไรได้
พอไปถึงพวกเพื่อนๆ ผมคนอื่นก็มารอกันครบแล้ว ทุกคนโห่แซวพวกผมสองคนกันใหญ่ ไอ้กู้มันเดินมาทางดิว
“เมียจ๋า ผัวคิดถึงเมียเหลือเกิน”
ไอ้ดิวตบมุกทำตาปริบๆ แบบกระแดะหน่อย
“จริงเหรอคะ ผัวขา”
ผมถีบไอ้ดิวดังอั้ก พวกมันพากันหัวเราะ
“ขนกูลุกจริงว่ะดิว”
“มึงดูขนกูซะบ้าง” ดิวยกแขนตัวเองให้ดูบ้าง ขนแต่ละคนชูชันเลย
“แล้วทำไมสองคนนั้นมันเอากันได้วะ”
“มันเกิดมาคู่กัน” ไอ้ไมค์มันออกความคิดเห็น
“นี่ ถามจริง มึงมีอารมณ์เฉพาะกับฝุ่น หรือว่าผู้ชายอื่นด้วย อย่างกูเป็นไง” ไอ้กู้มันกัดปาก ทำหน้าเซ็กซี่ใส่ ทุกคนทำท่าอ้วก ผม
ตอบมันด้วยฝ่าตีนจนมันล้มคว่ำ
“ห่า สงสารขนกูบ้าง จะวิ่งหนีจากแขนกูหมดแล้ว”
“งั้นกูก็ได้ เผื่อมึงชอบสไตล์ตัวเล็กๆ แบบฝุ่น” ไอ้ดิวเมตไอ้กู้มันทำบ้าง ท่าเดียวกันเลย คำตอบของผมเหมือนเดิมครับ ลูกถีบที่สองส่งไปบนเอวมันเร็วพอๆ กับของไอ้กู้ แล้วคนอื่นๆ พากันทำท่าแบบเดียวกัน
“พอเหอะพวกมึง กูจะอ้วก” ผมทำหน้าผะอืดผะอม
“สรุป มึงรู้สึกแค่กับไอ้ฝุ่น” ไอ้กู้มันสรุปให้ หันไปทางฝุ่น
“ยินดีด้วยว่ะฝุ่น”
“ดีกับผีน่ะสิ มึงไม่ลองมาเป็นกูบ้าง ฟัดอย่างกับกูเป็นกระสอบทราย”
“มันซ้อมมึงเหรอ” ไอ้กู้ถามหน้าตื่น
“เปล่า”
“อ้าว”
“ไม่ซ้อมก็เหมือนซ้อม ไม่บันยะบันยัง กูระบมหมด” คำหลังมันกระซิบไม่หวังให้ใครได้ยิน แต่ผมได้ยินชัดแจ๋ว
ไม่เถียงครับ
เพราะผมมือหนักตีนหนักและซัด…หนักจริงๆ หลักฐานก็เห็นได้ชัดๆ ว่าตัวมันแดงเถือก ซ้ำยังเดินเป๋มาอีกต่างหาก
“กูจะพยายามเบามือครั้งหน้า”
“เลิกทำจะดีที่สุด” มันสวนมาทันควัน ผมคอแข็ง ขมวดคิ้ว แสดงสีหน้าใส่ว่าไม่มีทาง
“เดี๋ยวเพื่อน พวกมึงค่อยไปเถียงกันทีหลังได้ไหม ตอนนี้กูหิว ไปกินข้าวกันก่อนเถอะ” ไอ้กู้รีบบอก ท้องมันพากันร้องจ๊อกๆ
“จะไปกินกันที่ไหนก็ได้ แต่ต้องไม่ใช่ร้านลุงเผือก” ผมบอกทันทีก่อนเพื่อนๆ จะพากันออกความคิดเห็น
พวกนั้นพากันประท้วง แต่ไม่มาก คงเพราะเข้าใจดีว่าเพราะอะไร ฝุ่นมองตาขวาง ผมเพียงแค่ยิ้มให้มันเท่านั้น
คิดกันไม่นานเราก็ตกลงจะไปกินหมูกระทะหลังมอซอย 7 เดินไกลหน่อย แต่น้ำจิ้มอร่อยเหาะ
แก๊งเราเดินครองถนนให้สาวๆ ได้โลมเลียกันทางสายตา ในขณะที่พวกเราก็ไม่ทิ้งลายเห่า โห่ แซวสาวๆ เล่นไปตามทาง
ยกเว้นแค่ผมกับฝุ่นเท่านั้น
ฝุ่นน่ะเป็นเรื่องปกติ เพราะตั้งแต่คบกันมา ผมยังไม่เคยเห็นมันขยับปากแซวผู้หญิงคนไหนสักคน ส่วนผมหมดความสนใจไปเพราะอยากให้ฝุ่นสนใจผมมากกว่า
ผมเหลือบมองมันเป็นพักๆ เก็บรายละเอียดเงียบๆ ฝุ่นตัวเล็กกว่าผม เวลาเดินเคียงกัน หัวมันอยู่เพียงแค่ไหล่ผมเท่านั้น ตัวผอมแต่ไม่เก้งก้าง และผมรู้ว่าภายในเสื้อผ้านั้นมีเรือนร่างน่าขย้ำขนาดไหน
แค่คิดตัวผมก็ร้อนฉ่าแล้ว ผมขยับไปชิดมันมากขึ้น ใจจริงอยากจับมือมันมากุมแล้วเดินไปด้วยกัน แต่คนเยอะครับ หน้าผมยังไม่หนากับสายตาของคนขนาดนั้น
สายลมพัดโกรกมาเบาๆ จนผมของมันพลิ้วสะบัด ฝุ่นยกมือขึ้นเกลี่ยเส้นผมออกจากดวงตา ผมมันยาวกว่าผมผมเยอะ เส้นเล็กด้วย นิ่มด้วย ปากก็น่าจูบ ผิวงี้ก็น่าลูบไล้ ไม่สิ น่าจับขยำแรงๆ จนผิวเนื้อขาวๆ แดงก่ำขึ้นมามากกว่า
“กูว่าตอนนี้มึงไม่ได้อยากกินข้าวแล้วนะพล”
ผมหันไปมองไอ้ดิวคนพูดงงๆ
“กูว่าตอนนี้มึงอยากกินไอ้ฝุ่นมันมากกว่า มองเหมือนอยากจับมันยัดลงท้องทั้งตัว ขนลุกว่ะ”
ผมหันกลับมามองฝุ่นอีกรอบ ซึ่งคำทักของดิวดึงความสนใจของมันให้หันมามองผมเช่นกัน มันไม่พูดอะไรก้าวเร็วขึ้นนำไปก่อน
ผมเลือกเดินตามหลังมันไปเงียบๆ
มุมนี้ก็ดูดีไม่น้อย
ดูดิ ก้นงอนน่าขยำสุดๆ ผมเลียริมฝีปาก ความคิดอกุศลก่อขึ้นในหัวทีละฉาก
ถ้าอยู่ในห้องนะ ผมจะกระชากเสื้อมันขาดเป็นสองชิ้นจนผิวเนื้อมันที่ถูกกระชากเป็นริ้วแดง มันรีบห่อตัว มองผมด้วยสายตาหวาดกลัว ผมกระชากดึงกางเกงมันปลิวหายจนเหลือแต่ชั้นในตัวน้อยๆ สีขาว (ฝุ่นมีกางเกงในสีเดียวคือขาวล้วน) จับมันคุกเข่าจนเห็นก้นนั้นชัดๆ ผมจะไม่ถอดชั้นในมันออก แต่จะแทรกนิ้วผ่านขากางเกงในมันเข้าไปหาร่องนุ่มนิ่ม เย้าแหย่ให้มันครางโหยอย่างทุกข์ทรมาน อยากเห็นน้ำตามันไหลพรากๆ ปากวอนขอให้ผมเข้าไปเร็วๆ
หลังจากนั้นผมก็จะแทรกผสานน้องผมเป็นหนึ่งเดียวกับมัน กระแทกแรงๆ จนตัวมันโยกคลอน แหงนหน้าครางสะท้านจนลั่นห้อง
แต่ผมว่ากางเกงในน่าจะเกะกะ ผมจัดการพรากชั้นในตัวน้อยของมันออกจากตัว บังคับให้มันกลืนกินผม ขึ้นมานั่งโยกไหวบนตัวผม เวลามีอารมณ์ฝุ่นมักร้องไห้ ครั้งนี้ก็เหมือนกัน
ดูสิ น้ำตาไหลเป็นทางเลย หน้าโคตรเซ็กซี่
แล้วอยู่ๆ ภาพน้ำตาที่กำลังไหลพรากของฝุ่นก็ปลิวไปจากหัวผมพร้อมความเจ็บที่กระทบหัวด้านซ้าย
“เชี่ยพล มึงคิดลามกอะไรกับก้นไอ้ฝุ่นอยู่วะ ตุงหมดแล้วมึง อายชาวบ้านเขาบ้าง”
ผมจับหัวอัตโนมัติ หันไปมองเจ้าของหัตถ์พรากความสุขผมเมื่อกี้
ไอ้กู้ครับ
เพื่อนๆ ทุกคนหยุดมองกันหมดไม่เว้นแม้แต่ฝุ่น ผมมองหน้ามัน มันมองตามสิ่งที่กู้พูด ผมก้มมองตามก็เห็นจริงตามว่า เพราะน้องผมตุงจนเห็นได้ชัดแจ๋ว
“ทุเรศว่ะ” ทุกคนรุมด่า ยกเว้นตัวต้นเหตุที่เพียงแต่เม้มปาก เหมือนจะเห็นพวงแก้มมันแต้มสีนิดๆ ด้วย ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเดินมานาน หรือเพราะแสงแดดยามเย็นกันแน่
มันไม่สนใจผม หันหลัง จับข้อศอกดิวให้ก้าวเคียงไปกับมัน ผมเบ้หน้านิดๆ เพราะความคับแน่นด้านล่าง
ไอ้กู้รีบเข้ามาพาดแขนรอบคอผม อีกข้างเป็นไมค์ที่ตัวสูงพอๆ กับผม ไวท์ไปเดินใกล้ฝุ่น โดยมีแมทเดินตามเคียงอยู่ข้างๆ ดิว
“คิดไรอยู่วะ ตุงขนาดนี้” ไม่รู้ว่ามันจงใจมาช่วยผมกันหรือเปล่า แต่ก็ดีครับ สัมผัสจากพวกมันสองคนระงับอารมณ์ตื่นผมได้ดีทีเดียว
“นิดหน่อย” ผมยักไหล่ตอบไม่ใส่ใจ
“ก้นสาวๆ ว่าไปอย่าง ก้นฝุ่นเนี่ยนะ” กู้มันมองตาม เพ่งจนผมต้องโบกหัวมันแรง
“อย่ามอง นั่นก้นเมียกู”
“เชี่ย กูแค่มองเพื่อหาเสน่ห์ของมัน”
“ไม่ต้อง เดี๋ยวได้หลงมันไปด้วยอีกคน”
“กูว่ามีแค่มึงแหละที่คิดแบบนั้น ว่าแต่เอาจริงเหรอพล อันนี้กูถามจริงๆ นะ คิดดูให้ดี ถ้าแค่หลงชั่วครั้งชั่วคราวกูว่ายังพอไหว แต่ถ้าคิดจริงจังขึ้นมา นั่นหมายถึงอนาคตของมึงกับฝุ่นทั้งชีวิตเชียวนะ”
ผมนิ่งคิดตามคำมัน ผมไม่ได้คิดอะไรมากจริงๆ เพราะมันคือเพื่อน และตอนนี้ผมแค่กำลังหลงใหลร่างกายมันเท่านั้น
ถ้าถามความรู้สึก ผมยังรู้สึกกับมันเหมือนเดิม เพิ่มเติมขึ้นมาหน่อยก็ตรงที่ผมอยากกอดมันมากขึ้น อยากอยู่ใกล้มันมากขึ้น อยากมองหน้า อยากรู้ว่ามันกำลังคิดอะไรอยู่ และอยากเห็นรอยยิ้มของมันไปนานๆ
ผมชะงักเท้าไว้กับที่ลงกึกจนกู้กับไมค์ที่เดินอยู่ข้างกันพลอยชะงักตามไปด้วย สี่คนด้านหน้ายังเดินกันไปตามปกติ ผมมองรอยยิ้มของฝุ่นที่ฉีกกว้างฟังดิวพูดอะไรสักอย่างอย่างสนใจ
“ไมค์” ผมหันไปเรียกคนข้างๆ มันมองผมงงๆ “เราเป็นเพื่อนกันมานานใช่ไหม” มันพยักหน้า ผมสลับไปมองกู้บ้าง “งั้นกูขอถามพวกมึงหน่อย”
พวกมันพยักหน้าทำหน้าซีเรียสตาม
“พวกมึงรู้สึกอยากเห็นกูยิ้มหรือเปล่า ไม่ใช่กำลังคุยกันอยู่แล้วยิ้ม แต่กูทำอะไรอยู่ก็ได้ เพียงแค่ได้มองก็มีความสุขแล้วไรงี้”
มันพวกเบ้หน้า
“ไม่ว่ะ ยกเว้นคุยกันในวง ถ้าให้มานั่งมองมึงยิ้ม กูว่ากูคงเป็นโรคจิต ถ้ากูทำแบบนั้นจริงๆ มีอยู่กรณีเดียวคือกูกำลังแอบรักมึงอยู่”
เหมือนๆ จะได้ยินเสียงวิ้ง ตามติดด้วยความเงียบฉี่คล้ายกับมีหลุมอากาศเกิดขึ้นโดยไม่ทราบสาเหตุ
ผมเงียบ กู้เงียบ ไมค์ก็เงียบ
เงียบกันอยู่นานเลยทีเดียวกระทั่งกู้เป็นฝ่ายทำลายความเงียบขึ้นมาก่อน
“มึงรู้สึกแบบนั้นกับฝุ่นใช่ไหม”
ผมพยักหน้ารับ มันหันมาเผชิญหน้ากับผมตรงๆ จับไหล่ผมข้างละมือ ตามองตา สีหน้าจริงจัง
“แน่ใจนะ”
ผมพยักหน้าอีกที มันนิ่งคิด
“หยุดตอนนี้ยังทันนะพล” มันพูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
“เอ้า พวกมึง มัวทำอะไรกันอยู่!”
ยังไม่ทันที่ผมจะได้รับปากหรือปฏิเสธ เสียงใครสักคนในกลุ่มสี่คนก่อนหน้าหันมาตะโกนเรียก กู้ปล่อยมือหันไปมอง พวกนั้นอยู่ห่างไปร่วมห้าสิบเมตร ผมไม่ได้สนใจใคร เลือกสบตากับฝุ่นเท่านั้น
ผมมองมันให้รู้ว่าผมมองมันอยู่ ฝุ่นเสหลบสายตาผมเองดื้อๆ หัวใจผมไหวแรงแบบไม่ทราบสาเหตุ อารมณ์ตอนนี้คืออยากให้มันหันมาสนใจ มองตอบผม และในเวลาเดียวกัน ผมก็รู้ว่ามันดื้อและไม่ยอมผมง่ายๆ จนต่อมอยากแกล้งให้มันพ่ายแพ้เข้าครอบคลุมหัวใจ ถ้ามันไม่มองตอบ ผมอยากจับคางมัน บังคับให้มันหันมามอง ยิ่งมองด้วยดวงตาที่กำลังเชื่อมหวานด้วยแรงอารมณ์ยิ่งดี
ตราชั่งในจินตนาการผมผุดขึ้นมา ข้างหนึ่งคือให้หยุด อีกข้างคือให้เดินหน้าต่อ
แน่นอนว่าอย่างหลังมีน้ำหนักมากกว่า
“เร็วดิวะ ไหนว่าหิว” ดิวตะโกนถามมาอีก กู้มันถึงได้ดันหลังผมเบาๆ ให้เดินหน้า ผมก้าวเคียงไปติดๆ ขยับปากพูดเบาๆ ตายังไม่ละไปจากคนที่ยังเมินผมอยู่
“กูไม่อยากหยุด” ผมบอกพวกมันสั้นๆ
กู้ถอนหายใจแรง
“กูก็คิดแล้วว่ามึงต้องตอบแบบนี้ ตามใจมึงละกัน แต่ทำอะไรอย่าคิดถึงแต่ตัวเองฝ่ายเดียว คิดถึงฝุ่นมันให้เยอะๆ หน่อย กูไม่อยากให้อนาคตมันพังเพราะมึง”
ผมพยักหน้ารับ
ใช้เวลาประมาณ 20 นาทีพวกเราก็เดินมาถึงที่หมาย คนเต็มร้าน เราได้ที่นั่งเป็นด้านในสุดริมสุด ที่นี่ไม่ใช่ระบบตักอาหารเอง แต่ให้เราออร์เดอร์เป็นจานๆ แล้วเขาจะเอามาเสิร์ฟ
วุ่นวายสั่งเครื่องดื่มกันอยู่พักใหญ่ก็เรียบร้อย ผมดึงฝุ่นมานั่งใกล้ๆ อย่างไม่ต้องสงสัย มันขัดขืนแน่ๆ แต่ก็สู้ไม่ได้ ไม่จับมันนั่งตักก็บุญแล้ว
ในระหว่างนั่งรอผมก็คล้องมือไว้รอบเอวมันหลวมๆ เพราะด้านที่พวกผมนั่งอยู่เป็นด้านใน คนอื่นไม่เห็น ฝุ่นมันจะปัดออก แต่มือผมเหนียว พักเดียวมันก็เลิกขืนปล่อยให้ผมกอด ผมลูบบ้างเป็นบางที
ยิ่งกอด ความรู้สึกในใจผมมันดูพองๆ ยังไงบอกไม่ถูก ผมเขยิบเก้าอี้ไปชิดมันอีกนิด
“กูอึดอัดพล ที่นั่งตั้งกว้าง” มันพูดเสียงเบา พยายามแกะมือผมที่เอวออก
ผมไม่สนใจ มันจะขยับหนีก็ทำไม่ได้ เพราะผมยึดไว้ พักเดียวมันก็ต้องหยุดขัดขืนตามเดิม
พออาหารมา ผมก็กินด้วยมือเดียว เพราะมืออีกข้างผมไม่อยากให้ห่างจากเอวมัน ฝุ่นก็กินของมันไป
เพื่อนๆ คงระอา หรือไม่ก็รู้สันดานผมดี ไม่มีใครแซวอะไรอีก (หรือจริงๆ คือพวกมันหิวกันมาก)
ผมเลือกหมูชิ้นขนาดพอดีคำ วางไว้บนเตา บรรจงพลิกย่างอย่างใจเย็น พอเกรียมได้ที่ผมก็คีบไปวางไว้บนจานฝุ่น
มันชะงักตะเกียบที่กำลังคีบผักต้มเข้าปากลงกึก มองหมูชิ้นนั้น เงยหน้ามอง ผมยิ้มให้มันแบบหล่อๆ ไปที
“กูย่างเองได้”
ตึง! ทำลายน้ำใจกูจัง
แต่คิดเหรอว่าคนอย่างนายธนพลจะพ่ายแพ้แก่คำพูดแค่นี้
“กูรู้ แต่กูอยากเอาใจมึง”
ฝุ่นมันมองผมอึ้งๆ ไอ้พวกสิงสาราสัตว์รอบตัวผมพากันโห่แซวจนโต๊ะอื่นหันมามอง
“ผัวกู้ขา อยากแดกบ้างไหมคะ เดี๋ยวเมียดิวจะย่างให้บ้าง จะเอาดิบๆ แบบปอบชอบ สุกกำลังดีแบบมนุษย์กิน หรือไหม้เป็นหมูนิโกรดีคะ”
พวกเพื่อนๆ รอบโต๊ะพากันหัวเราะร่วน ไอ้ไมค์ที่กำลังกินอยู่สำลักจนไอโขลกให้แมทต้องช่วยตบหลัง
“กูจะแดกไม่ลงสักคำเพราะเมียขนดกแบบมึงนี่แหละดิว”
ตัวคนทำหัวเราะร่วน
“กินๆ ไปเถอะฝุ่น มึงโปรดภูมิใจเถอะ เพราะปกติมีแต่สาวๆ มาเอาใจมัน เพิ่งเคยเห็นมันเอาใจสาวๆ ก็วันนี้แหละ เอ้อ กูลืม มึงไม่ใช่สาวนี่หว่า” คนพูดหัวเราะร่วนอีก ฝุ่นมันไม่ขำด้วย คีบหมูชิ้นนั้นกลับมาวางไว้บนจานผมตามเดิม แล้วคีบหมูดิบชิ้นใหม่ไปวางย่างเอง
ผมเตะไอ้แมทคนพูดไปทีใต้โต๊ะ คีบหมูชิ้นเดิมไปให้ฝุ่นอีกรอบ
“กูย่างเองได้”
“จะกินดีๆ หรือจะให้กูป้อนด้วยปาก”
พวกนั้นราวกับโดนผีเข้า พากันกรีดร้องโหยหวนหอน ฝุ่นมันคงอาย หรือไม่ก็กลัวว่าผมจะป้อนด้วยปากจริงๆ ถึงได้คีบหมูไปจิ้มน้ำจิ้มแล้วยัดใส่ปากเอง
“เกิดมากูยังไม่เคยเอาใจใครขนาดมึงเลยนะ”
“กูไม่ภูมิใจ” ดูมันพูดเข้า ผมไม่ยอมแพ้ จับหมูที่มันวางไว้เมื่อกี้พลิกให้ หยิบมาอีกชิ้นเพื่อย่างกินเองบ้าง พอสุกก็เอาไปวางไว้ให้มัน
คราวนี้ไม่มีการขัดขืนอะไรอีก ผมคีบกุ้ง คีบปลาหมึก มาวางเรียงกันไว้ พอหอมสุกน่ากินก็เอาไปวางไว้ให้มันดีๆ
มันคีบกินโดยไม่พูดอะไรสักคำ
“พูดขอบใจกูสักคำสิฝุ่น” ผมทวง อ้อนกูหน่อยก็ได้ จะได้ชื่นใจหน่อย
“ไม่ได้ขอ”
…เอ้อ!! กูเสือกเอง!…
ในระหว่างรอเนื้อสุก ฝุ่นมันใช้ตะเกียบคีบผักมาใส่ถ้วยตัวเอง คีบจิ้มน้ำจิ้ม ยกขึ้นเป่าสองสามฟู่แล้วยัดใส่ปาก แต่เพราะมันร้อนจัดๆ มันจึงรีบดึงตะเกียบพร้อมผักคำนั้นออก ผมรีบจับมือมันไว้ทันทีทั้งตะเกียบนั่นแหละ
“เป่าแค่นั้นมันจะไปเย็นได้ไง เห็นไหมว่าควันคลุ้งขนาดนี้ มานี่ กูเป่าให้” แล้วผมก็ก้มหน้าลงนิดๆ เป่าฟู่ๆ ทั้งที่ยังจับมือมันและตะเกียบนั่นแหละ ได้ยินเสียงเห่าเสียงหอนอีกแต่ผมไม่สนใจ
“ปล่อยพล กูเป่าเองได้” ฝุ่นมันจะยื้อมือออก แต่ผมไม่ปล่อย พอมั่นใจว่าเย็นดี ผมดึงได้คลายปล่อย
“ปากพองมา กินคำต่อไปไม่อร่อยนะ” คิดไปเองหรือเปล่า เหมือนๆ จะเห็นหูมันแดงด้วย
มันยัดผักอันนั้นเข้าปาก เคี้ยวๆ ผมเลือกหยิบกุ้งตัวโตที่สุด ปลาหมึกชิ้นที่สวยที่สุด หมูชิ้นที่ดีที่สุด ไก่อีกหนึ่งมาวางเรียงเป็นแผง บรรจงย่าง ไอ้กู้จะแย่ง ผมใช้ตะเกียบตีมือมันแรง พอสุกก็ลำเลียงไปวางไว้บนจานฝุ่นมัน พอๆ กับตักผักมาวางด้วย
“เก็บไว้ให้คนอื่นบ้างพล”
“ไม่เป็นไรมีเยอะ”
“ย่างกินเองบ้างสิ”
ผมยิ้ม พยายามให้ดูหล่อที่สุดเท่าที่จะทำได้ มองตาในขณะที่ปากขยับพูด
“ย่างให้กูบ้างสิ”
มันมองตาผมกลับ ไม่มีท่าทีเคอะเขินอะไรทั้งนั้น
“งั้นก็ไม่ต้องกิน”
ไอ้พวกที่อยู่รอบๆ ต่างพากันโห่แซว คราวนี้น้ำเสียงดูสมน้ำหน้าและหยามเหยียดผมเต็มพิกัด
ฝุ่นมันไม่สนใจอาการของผมอีก คีบกุ้งไปจิ้มน้ำจิ้ม กัดไปครึ่งคำ จิ้มน้ำจิ้มอีกรอบ สิ่งที่แตกต่างระหว่างผมกับฝุ่นอีกอย่างคือ เวลาผมกิน ถ้าเป็นกุ้ง ผมจะกินไปเลยทั้งตัว ไม่ว่ากุ้งตัวนั้นจะใหญ่ขนาดไหนก็ตาม แต่มันจะค่อยๆ กัดกินทีละส่วน
ผมอาศัยจังหวะที่มันยกขึ้น จับมือมันไว้ แล้วก้มงับกุ้งครึ่งตัวที่เหลือเข้าปาก มันอ้าปากค้าง ผมยักคิ้วอย่างผู้มีชัย เคี้ยวกุ้งครึ่งตัวนั้นช้าๆ
“ขอบใจที่ป้อน”
“ฮิ้วววววว” มีใครอยากจ้างเพื่อนผมไปโห่หน้างานบวชบ้างไหมครับ เสียงดีกันเป็นบ้า ฝุ่นมันนิ่งครับ แต่เท้ามันไม่นิ่ง กระทืบแรงจนผมเบ้หน้าเจ็บ
ผมหัวเราะ รู้สึกอิ่มขึ้นมาเพราะได้แกล้งให้มันเต้นได้นี่แหละ
ใช้เวลาไม่นาน ช้างจำนวนหกในเจ็ดเชือกก็พากันอิ่มหมีพีมัน นั่งพุงกาง เหลือไอ้ตัวสุดท้ายนามว่ากู้กำลังกินอยู่ (ชินแล้วครับ) มันนั่งคีบ นั่งย่าง นั่งเล็มของมันไป
พวกผมพากันคุยเรื่องสัพเพเหระ เสียงดังๆ ของเราไม่ใช่เรื่องน่าเกลียด เพราะโต๊ะอื่นก็ดังพอกัน
ผมเลื่อนมือไปคล้องเอวฝุ่นอีกรอบ ขยับไปแถวๆ หน้าท้อง มันป่องขึ้นมานิดๆ จนรู้สึกได้ชัดเจน
“ท้องแล้วเหรอมึง”
ฝุ่นมันตบมือผมลงจากหน้าท้องแรง ผมหัวเราะหึๆ วางมือแหมะไว้บนต้นขามันแทน มันพยายามจะปัดมือผมทิ้ง แต่ผมไม่ขยับ จับมือมันไว้ซะเลย มันพยายามจะดึงออก แต่ไม่หลุด
“พล ปล่อย”
“ขัดขืนมาก เดี๋ยวกูอาจจับอะไรที่ทำให้ต่อมหื่นกูทำงานมากกว่านี้นะฝุ่น”
ฝุ่นชะงักมือลงกึก ยอมให้ผมจับดีๆ ผมยิ้ม เอียงตัวไปทางมัน กึ่งโอบมันไว้นิดๆ คุยกับเพื่อนๆ
รู้สึกดีนะครับ มันให้ความแตกต่างกับสาวๆ ที่ผมคบหวังนอนด้วยครั้งสองครั้งอย่างที่ผ่านมาจริงๆ
ผมจับมือฝุ่นไว้อย่างนุ่มนวล คลึงหลังมือมันเบาๆ มันไม่ได้นุ่มนิ่มอย่างมือสาวๆ ที่ผมเคยจับ แต่คลึงแล้วรู้สึกดีต่อใจพิลึก
to be Con..
เขาเรียกความรู้สึกนี้ว่า 'รัก' นะพล /ขอบคุณทุกคอมเม้นต์ค่ะ : )
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
