:: Chapter 6 มึงไง เมียกู 120% ::
ผมสะลึมสะลือลืมตาตื่นเพราะเสียงเคาะห้องด้านนอก ผมพลิกหน้ามองนาฬิกา เก้าโมงแล้วครับ คนในอ้อมแขนผมตื่นตาม มันดันแขนผมออก ยันตัวลุก จับบั้นเอวนิดๆ หันมามองตาค้อน เอวมันคงเคล็ดตอนผมรองหลังมันด้วยหมอน ผมยกมือเกาหัวแกรกๆ ฝุ่นไม่สนใจ ลุกเดินเป๋ๆ เข้าห้องน้ำไปอีกรอบ ผมเดินไปเปิดประตู
“แม่ให้มาปลุกไปกินข้าวกินน้ำ สายแล้ว”
ผมพยักหน้ารับ แพทสอดหน้าเข้ามา
“พี่ฝุ่นล่ะ”
ผมบุ้ยปากไปทางห้องน้ำ เปิดให้น้องเข้ามาภายใน
“นี่พี่พล สาวๆ นี่อ่านใจยากเนอะ ผมละเครียดเลย พอเราไม่สนจะวิ่งเข้าหา พอเราวิ่งเข้าหาก็จะเมิน” แพทมันครวญ ผมลูบหัวน้อง ให้คำปรึกษามันเรื่องสาวๆ เพิ่มเติม กระทั่งฝุ่นเดินออกมา มันพันผ้าขนหนูมาผืนเดียวตามเดิม ผมกับแพทหันไปมอง แพทกวาดมองไปทั่วแผงอกฝุ่น
“ทำไมตัวเป็นรอยแดงๆ แบบนั้นน่ะพี่ฝุ่น แพ้ไรหรือเปล่า” น้องผมถามอย่างสงสัย ผมคอแข็งไปนิด ฝุ่นยิ้ม
“อืม นิดหน่อย โดนบุ้งเจ้าชู้ไต่”
ผมกัดปาก แพททำหน้างงๆ
“อ๋อ ไอ้บุ้งตัวสีดำๆ ขนฟูๆ ใช่ไหมพี่ มันหลุดเข้ามาในสวนเราได้สองสามอาทิตย์แล้ว เห็นพ่อเอายามาฉีดไล่อยู่นะ สงสัยจะยังไม่หมด เดี๋ยวไงแพทจะเตือนพ่ออีกที ระวังหน่อยนะพี่ แพทก็โดนมาแล้ว ขนมันลอยมาตามอากาศ คันยิบเลย แล้วพี่ไม่คันแย่เลยเหรอเนี่ย น่าจะโดนเยอะด้วย แดงเต็มตัวเลย” มันพูดซื่อๆ
ฝุ่นยิ้มอีกที หันไปคว้าชุดเดิมของตัวมันเองมาสวม ผมตีสีหน้านิ่งเรียบเดินเลี่ยงเข้าห้องน้ำไป
จากกระทิงกูกลายร่างเป็นบุ้งเจ้าชู้ไปแล้ว
น้องผมนั่งคุยกับฝุ่นในห้องกระทั่งผมออกมาแต่งตัวเสร็จนั่นแหละ เราถึงได้พากันเดินลงไปข้างล่างพร้อมกัน พอไปถึงแพทมันรีบรายงานพ่อกับแม่เรื่องฝุ่นโดนบุ้งเจ้าชู้ไต่ตัวจนแดงเถือกไปหมด
นี่ถ้าพ่อกับแม่รู้ว่าบุ้งเจ้าชู้ตัวนั้นเป็นผม ผมคงโดนพวกท่านฆ่าเอาด้วยแน่ๆ
วันนี้เป็นวันครอบครัวจริงๆ พวกเราทุกคนอยู่กันพร้อมหน้า มีฝุ่นมาร่วมผสมโรงคนหนึ่งยิ่งทำให้ครึกครื้น พ่อเดินเอายาฆ่าแมลงไปไล่ฉีดตามโคนต้นไม้ใหญ่จริงๆ ผมทำหน้ายุ่ง แต่ไม่กล้าพูดอะไร
เราอยู่กันถึงแค่สี่โมงก็พากันกลับ จริงๆ แม่จะให้กินข้าวเย็นด้วยกันก่อน แต่ผมขอบาย ห้าโมงผมกับฝุ่นก็พากันมาถึงหอ
“เข้าใจพูดนะ บุ้งเจ้าชู้” ผมแยกเขี้ยว ฝุ่นเลิกคิ้ว
“รึไม่จริง”
ผมทำตาเจ้าชู้ใส่ ขยับเข้าไปใกล้
“งั้นมึงก็ระวังตัวไว้ละกัน บุ้งตัวนี้รู้สึกมันจะติดใจเนื้อหนังมังสามึงซะแล้ว ดีไม่ดีคืนนี้มันจะไต่มึงอีก”
มันมองผมอึ้งๆ
“กูจะเอาดีดีทีทาตัว ถ้าไม่กลัวตายก็ลองดู”
ผมหัวเราะหึๆ ผลักหัวมันเบาๆ
“กูเอานี่ไปฝากพวกไอ้กู้ก่อน แม่ฝากมาให้พวกมัน” ผมแยกทางกับฝุ่นกลางทางเพื่อเอาขนมไปฝากพวกเพื่อนๆ พวกมันดีใจกันใหญ่ บางคนก็รีบโทรไปบอกขอบคุณแม่ด้วยตัวเอง
เอาเข้าจริง ผมก็ไม่ได้แตะต้องมันหรอกครับคืนนี้ ปล่อยให้นอนสบายสักคืน สงสารมันเหมือนกัน เห็นจับเอวเดินเป๋บ่อยๆ มันคงพยายามอดทนไม่แสดงออกว่าเจ็บ
เราตื่นเช้าไปมหา’ลัยพร้อมกัน วันนี้มหา’ลัยเรามีแข่งบาสกับมหา’ลัยข้างเคียง วัตรหนึ่งในผู้เล่นหลักเป็นเพื่อนกับคนในกลุ่มผม (แต่มันไม่ได้มาร่วมแก๊งเฮด้วยกัน เพราะมันอยู่กับกลุ่มอื่น) พวกผมจึงต้องพากันยกโขยงไปเชียร์มันเป็นกำลังใจ เอาตามจริงแล้วพวกผมชอบไปกันนะ เพราะส่วนใหญ่คนที่มาเชียร์นักบาสจะเป็นสาวๆ
เสียงเชียร์ดังสนั่น แม้จะเป็นการแข่งเล็กๆ คนก็ยังพากันมาดูคับคั่ง ทั้งคนจากมหา’ลัยเราและจากมหา’ลัยคู่แข่ง พวกผมก็ไม่ยอมแพ้ ตะโกนลั่น บ่นสบถเสียดายตอนฝั่งตรงข้ามยัดลูกลงห่วงได้
ไม่รู้ว่าใครเหนื่อยกว่ากันระหว่างคนเชียร์ที่ตะโกนลุ้นตะโกนเชียร์กันแทบจะขาดใจกับผู้เล่นในสนาม เหงื่อของแต่ละคนไหลพลั่ก ผ่านไปครึ่งแรกคู่แข่งคะแนนนำเราไปสิบกว่า แต่ทุกคนไม่คิดจะยอมแพ้ กระทั่งถึงครึ่งหลัง พวกเราเพิ่มพลังในการเชียร์มากไปอีก นั่งกันก้นไม่ติดพื้นกันแล้วตอนนี้ ลุกขึ้นเชียร์สุดใจขาดดิ้นยิ่งกว่าเดิม
วินาทีสุดท้าย ทีมมหา’ลัยเราชนะคู่แข่งไปเพียงสองคะแนน ถือว่าเส้นยาแดงผ่าแปดมาก พวกผมนี่ใจหายใจคว่ำวิ่งไปกอดคอแสดงความยินดี ผมกอดมันแน่น ฉีกยิ้มกว้างด้วยความดีใจ วัตรผละจากผมไปหาฝุ่นบ้าง บางสิ่งกระตุกใจผมเบาๆ
แต่นิดเดียวครับ เป็นอารมณ์เหมือนมีใครกำลังจะมาแย่งของสำคัญไปอะไรทำนองนั้น หลังจากผู้เล่นล่ำลากองเชียร์กันจนหนำใจก็พากันแยกย้าย ทีมบาสจะยกโขยงกันไปกินเลี้ยงที่โรงแรมเพราะมีผู้สนับสนุนออกค่าใช้จ่ายให้ทั้งหมด ในขณะที่พวกผมตกลงกันว่าจะไปร้านลุงเผือกตามเดิม
มางวดนี้ ผมไม่ได้สนใจน้องแตงโม ความพิศวาสที่มีน้อยลงไปมาก มองส้มโอสองลูกนั้นเหมือนเห็นลูกโป่งถูกยัดน้ำธรรมดา น้องแตงโมมาเสิร์ฟน้ำให้ พวกผมพากันแซวเหมือนเดิม ผมยิ้มให้น้องนิดหนึ่ง ชั่วแวบหนึ่ง เหมือนเห็นหน้าอกหน้าใจน้องแตงโมล้นทะลักออกมาเพราะวันนี้น้องใส่เสื้อคอกว้าง
พวกผมนี่น้ำลายหกเรี่ยราด มีเพียงฝุ่นคนเดียวแหละมั้งที่ไม่สนใจกับส้มโอสองลูกนั้น
ไม่นานน้องแตงโมก็ทยอยนำอาหารมาเสิร์ฟจนเต็มโต๊ะ กระทั่งครบทุกจาน น้องแตงโมยังไม่ได้เดินจากไป ทำท่าเหมือนรีๆ รอๆ อะไรอยู่ พวกเราก็คาดเดากันไปว่าน้องแตงโมกำลังจ้องเล็งใครอยู่ น้องเดินมาหยุดอยู่ข้างๆ ผม หัวใจผมเต้นแรง
…หรือว่า…
…
…
“พี่ฝุ่น”
คนที่กำลังจะตักอาหารเข้าปากเงยหน้ามองตามเสียงเรียก พวกผมพากันพุ่งสายตาไปที่มันกันหมด
“ครับ?”
ฝุ่นส่งยิ้มอ่อนโยนไปให้ น้องแตงโมฉีกยิ้มกว้าง ล้วงหยิบอะไรบางอย่างในกระเป๋าเสื้อกันเปื้อนมายื่นให้ แก้มน้องแดงเถือก กัดปากนิดๆ ดูน่ารักน่าเอ็นดู ฝุ่นรับมาถืองงๆ น้องแตงโมไม่พูดอะไร หันหลังเดินลิ่วๆ จากไป
แล้วฝุ่นมันก็ได้รับทิชชู ซองพลาสติก ตะเกียบ และอะไรอีกสารพัด ทุกคนจ้องเขมือบอยู่ น้องไม่ทักเลย มันไม่สนใจ แต่น้องดันมาทอดสะพานให้
“พวกมึงคิดว่านี่คืออะไร อาจเป็นแค่การ์ดธรรมดา หรือไม่ก็ฝากให้ใครคนใดคนหนึ่งในนี้ก็ได้”
ตอนแรกทุกคนก็ประณามมัน แต่พอมันพูดงั้นทุกคนก็มีความหวังขึ้นมาอีก น้องแตงโมถูกพ่อใช้ให้ไปข้างนอกแล้วจึงไม่เห็นเหตุการณ์ที่พวกเรากำลังเผชิญอยู่
“งั้นมานี่ กูอ่านเอง” ไอ้กู้มันแย่งจดหมายสีชมพูไปถือ ดึงออกอ่านอย่างถือสิทธิ์ ฝุ่นมันไม่ว่าอะไร กินอาหารตรงหน้าไป
“นี่แน่ะ น้องเขาชอบมึง” มันเขวี้ยงจดหมายของน้องมาใส่หน้าคนที่กำลังคีบลูกชิ้นใส่ปาก ผมรีบแย่งมาอ่าน
เป็นจดหมายรักจริงๆ ครับ
ผมมองหน้าฝุ่น ตอนนี้มันมีอยู่สองอารมณ์
หนึ่งคืออิจฉาที่น้องแตงโมมาชอบมัน สองคือแอบไม่พอใจน้องแตงโมที่มาชอบมัน แล้วผมก็ไม่รู้ว่าอารมณ์ไหนมีมากกว่ากันด้วย
แต่งานนี้ผมคงไม่ยอมแน่ ๆ
“มึงมีผัวเป็นตัวเป็นตนแล้ว สละสิทธิ์ไปเลย” ไอ้กู้มันรีบปากมอมบอก ฝุ่นเขวี้ยงทิชชูใส่หน้าไอ้กู้แรง
“มึงมีแฟนแล้ว อย่ายุ่งกับแตงโม”
“กูยังไม่มีแฟน”
“งั้นก็เป็น…” ยังไม่ทันที่ไอ้กู้จะพูดจบ ฝุ่นก็อุดปากมันแน่น ผมก็อยากจะช่วยปิดครับ เพราะในร้านมีคนอื่นที่อาจได้ยินอยู่ด้วย แต่อีกใจก็อยากให้คนอื่นรับรู้
“มึงเอาไง แต่สละสิทธิ์ไปเลย เพื่อความยุติธรรม”
ฝุ่นยักไหล่
“น้องเขาก็น่ารักดี”
“พล เอาเมียมึงไปเก็บดิ๊” ไอ้กู้มันหันมาสั่งผม ไม่ได้ดังมากจนคนอื่นได้ยินหรอก ผมนั่งนิ่ง มันพับเก็บจดหมายใส่กระเป๋ากางเกง ในนั้นมีเบอร์น้องแตงโมด้วย
พอเรียบร้อยพวกเราก็พากันแยกย้ายกลับหอ พอถึงห้องผมแย่งจดหมายจากกระเป๋ากางเกงฝุ่นมาถือทันที
“นั่นของกูพล” มันจะเข้ามาแย่งคืน แต่ผมไม่คืนให้ ยื้อสุดมือ มันจ้องตาผมเขม็ง จะเข้ามายื้อเอา ผมเลยรวบเอวมันไว้ มันพยายามดิ้นออก
“อย่างที่ไอ้กู้มันบอก มึงมีผัวเป็นตัวเป็นตนแล้ว”
มันอ้าปากค้าง
“ใครมีผัว” มันเลิกยื้อเอาจดหมาย แต่พยายามดิ้นหนีออกจากอ้อมแขนผมแทน
“มึงไง เมียกู”
มันเงยหน้าเบิกตากว้างมอง
“อย่ามั่ว กูไม่เคยตกลงเป็นเมียใคร”
“แล้วที่ถูกกูฟัดทุกวันนี่ล่ะ”
“นั่นมันแค่เซ็กซ์ อย่าเหมารวม ปล่อย!!”
ผมหัวเราะหึๆ
“หึ งั้นกูต้องทำให้มึงยอมรับว่ากูเป็นผัวด้วยความเต็มใจ” ผมโยนมันโครมลงกับเตียง ขยำจดหมายทิ้งลงถังขยะ ทิ้งตัวลงไปตามก่อนที่มันจะขยับลุกหนีได้ทัน
มันสวนเท้าขึ้นมายันท้องผมจนจุก ผมกระชากลากขาข้างนั้นของมันพรืดเดียวลงมาใต้ร่าง มันใช้ขาว่างอีกข้างถีบ ผมรวบจับไว้ กระชากดึงกางเกงพร้อมชั้นในออกจากกันรวดเดียวเขวี้ยงจนไปติดประตูห้องน้ำ แหกขามันแยกออกจากกันพาดบ่า มันโวยวายลั่น ถีบผมแรงพลิกตัวหนี แต่ผมก็เร็วพอกัน ตะปบสองมือเข้ากับเอวมันดึงมันพรืดเดียวกลับมาชิดตัวในท่าคุกเข่า มันยังไม่ยอมแพ้ดีดดิ้นไม่หยุด
ผมจับน้องมันไว้ หวังกระตุ้นอารมณ์ แต่อารมณ์เดือดดาลแบบนี้คงไม่ทำให้ตื่นหรอก ผมเลยกระตุ้นน้องตัวเองแทนง่ายกว่า ไม่กี่วินาทีน้องผมก็พร้อมใช้งาน ผมทิ้งน้ำบ่อน้อยเบิกทาง จับร่างมันเชื่อมทันที
ฝุ่นยังไม่หยุดดิ้น จะฤทธิ์เยอะไปไหน ผมกระแทกท่อนล่างเข้าไปแรงๆ เป็นจังหวะเพื่อกระตุ้น ไม่รู้เพราะเจ็บหรือเพราะเสียว มันถึงได้หยุดนิ่ง ผมจับน้องมันดู อย่างหลังน่าจะมีพลังมากกว่าเพราะน้องมันตื่นแล้ว ผมยิ้มกริ่ม โหมจังหวะใส่ จุดไหนสร้างความกระสันให้มันได้ ผมสาดใส่ไม่ยั้ง จากเสียงอึกอักไม่พอใจแรกๆ เริ่มเปลี่ยนเป็นเสียงครางเบาๆ ไม่นานมันก็โรยแรงแล้วครางรื่นหูมากขึ้นเรื่อยๆ
ผมจับมันพลิกหงาย ตามันหวานเชื่อม สิ้นฤทธิ์ไปแล้วครับ ผมผ่อนจังหวะรุนแรงลง ไม่ได้กระตุ้นอะไรมันต่อ แต่ทำช้าๆ เนิบๆ ให้มันรู้ว่าผมคือผู้ครอบครองมัน สองมือมันจิกที่นอนแน่น น้ำตาไหลเป็นทาง
สงสัยมันเป็นพวกมีอารมณ์แล้วชอบร้องไห้
สองมือผมทำหน้าที่ฟอนเฟ้น บีบคลึง บุ้งเจ้าชู้ไต่ไปที่ไหนรอยแดงจะขึ้นเป็นปื้นที่นั่น ผมรู้ว่ามันเจ็บ แต่ผมมันก็โรคจิต คลี่ถอดเสื้อมันออกจากตัว ไม่ต่างกับเสื้อผ้าของผมเอง ผมก้มฝังรอยคิสมาร์กไว้บนตัวมันเป็นครั้งแรก
ผมไม่ชอบทำรอยพวกนี้หรอก เพราะผมไม่คิดจะเป็นเจ้าข้าวเจ้าของใคร แต่ผมก็อยากจะให้ใครก็ตาม รู้ว่ามันเป็นของผม ผมขยับไปนั่งพิงกำแพง เลื่อนมันขึ้นมานั่งด้านบน แล้วบังคับให้มันก้มลงมาจูบผมดีๆ มันขัดขืนแน่ๆ แต่ไม่นานก็โอนอ่อน
ก็ให้มันรู้ไปสิ ว่าเสือผู้หญิงแบบผม จะทำให้ใครสักคนหนึ่งยอมศิโรราบไม่ได้ ไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็ต้องเอาด้วยกล ไม่ได้ด้วยมนต์ก็ต้องเอาด้วยการบังคับนี่แหละ
“มึงเป็นเมียกูแล้วนะ” ผมกระซิบบอก กอดมันแน่นขึ้น แนบร่างของเราให้สนิท ผมหอบหายใจแรง ได้ยินเสียงหอบจากมันเสียงดังไม่ต่าง
แล้วคืนนั้น ผมก็ตีตรามันไปเกือบค่อนคืนเหมือนเดิม
ผมลืมตาตื่น คนของผมยังไม่ตื่น ผมย่องเบาลงจากเตียง
ตื่นได้มึงก็เก่งเกินคนแล้ว เพราะผมกะฟัดมันให้เดี้ยงไปเลยเช้านี้
เนื้อตัวฝุ่นแดงเถือกประหนึ่งโดนฝูงบุ้งเจ้าชู้รุมกัด ผมเดินไปที่ถังขยะ หยิบกระดาษจดหมายมาฉีกจนยุ่ย เดินเข้าห้องน้ำไป ออกมาฝุ่นก็ยังไม่ตื่น ผมแต่งตัว ได้ยินเสียงขยับเบาๆ ด้านหลัง ผมหันไปมอง มันตื่นแล้วครับ เบ้หน้านิดเพราะเจ็บ
แน่ล่ะ ผมจงใจนี่
ฝุ่นตื่นขึ้นมาประสานตา จับหมอนเขวี้ยงใส่ผมแรง ผมรับไว้ง่ายๆ ยักคิ้วสูง ขยับเข้าหามัน คร่อมร่างมันไว้
“ตื่นได้แล้วเมียรัก กูหิวข้าว”
“ใครเมียมึง!!” มันตวาด ผมตาวาว
“ถ้ามึงจำไม่ได้ กูจะย้ำให้มึงนึกได้อีกรอบ”
มันเม้มปากแน่น มองผมด้วยดวงตาวาวโรจน์
หึ น่ากลัวพิลึก
“ตื่นไหวก็ไปอาบน้ำ ไม่ไหวกูจะหาซื้ออะไรมาให้กิน วันนี้มึงมีเรียนบ่ายไม่ใช่รึไง”
มันผลักผมออกแรง ลุกเดินเป๋ๆ เข้าห้องน้ำไป
ถึกจริงอะไรจริง คนอื่นคงเดี้ยงไปแล้ว นี่แค่เป๋
สักพักมันก็ออกมา ท่าทางเกือบปกติละ เดินเป๋นิดหน่อย ควานหาเสื้อยืดมาใส่ คอเสื้อมันกว้างนิดหนึ่ง แต่มันคงไม่ใส่ใจ หันมามองผมตาเขียว เดินปั้นปึ่งออกจากห้อง ผมไม่สนใจก้าวตามมันไปติดๆ
ผมกับฝุ่นนัดกับพวกเพื่อนๆ ไว้ว่าจะไปกินข้าวกันที่สวนไม่ห่างจากโรงอาหาร ซื้ออาหารจากโรงอาหารนั่นแหละ กู้กับดิวมาจองที่ให้แล้ว พวกเราพากันหาที่หย่อนก้น ไมค์มันเขวี้ยงอะไรสักอย่างใส่ฝุ่น
“เป็นไรวะฝุ่น รอยแดงเต็มคอ แพ้ไรมา”
ฝุ่นมองไมค์ตาเขียว ผมหัวเราะหึๆ ยกน้ำแข็งเปล่าขึ้นกิน ไมค์เลิกคิ้ว
“มึงเป็นคนทำ?”
ผมไม่ตอบ แต่ยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่มันแทน
“หูยมึง รอยซะแดงเถือก จะประกาศให้รู้ไง แล้วน้องแตงโมว่าไง”
“ใครจะเอาก็เอาไป แต่ไอ้นี่เมียกู”
พวกมันพากันอ้าปากค้าง ฝุ่นหันมาจะปล่อยหมัดใส่ผม แต่ผมไหวตัวทันรวบจับหมัดนั้นไว้แน่น
“มึงต่อย กูจูบต่อหน้าไอ้พวกนี้ เอาสิ” ผมขู่ มันอ้าปากค้าง ไม่ต่างกับเพื่อนๆ ผมในกลุ่ม
“ฮึ้ย! มึงเอาจริงเหรอวะพล” ใครสักคนถามเสียงเครียด ผมหันไปมอง มือยังจับหมัดของฝุ่นแน่น ผมยิ้ม แทนคำตอบด้วยการลากฝุ่นมานั่งชิดแทน พวกมันพากันโห่เขวี้ยงสรรพสิ่งใกล้มือมาใส่ผม
“โหย หยะแหยงผสมอิจฉาว่ะ กูว่าลีลาฝุ่นมันต้องเด็ดดวงแน่ๆ ไม่งั้นจอมเจ้าชู้แห่งปีไม่ติดใจขนาดนี้หรอก ได้หลังแล้วลืมหน้านี่หว่า”
ผมยักไหล่ คนในอ้อมแขนดิ้นอึกอัก
“ปล่อยไอ้พล!”
“ดิ้นกูจูบมึงจริงๆ ด้วย”
มันมองผมตาเขียว จะดิ้นอีก ผมก้มหน้าชิด มันรีบหัวหดนิ่งกึก
ไอ้กู้หัวเราะเอิ้กๆ
“ฮ่าๆ เสร็จละฝุ่นเอ๊ย กูสงสารมึงพอๆ กับไอ้พลเลยว่ะ สงสารมึงที่ไอ้ฝุ่นมันไม่ง่ายเหมือนสาวๆ ที่ผ่านมาของมึง สงสารมึงที่มาเจอกระทิงเปลี่ยวแบบไอ้พลมัน และดูจากคอมึงแล้ว…” มันหยุดคำ เลิกชายเสื้อฝุ่นจนถึงอก คอว่าเยอะแล้ว เนื้อตัวใต้ร่มผ้ามันหนักกว่าอีก
ทุกคนฮือฮา
“ไอ้เชี่ย!! มึงเป็นพวกซาดิสม์หรือวะเนี่ย เบาหน่อยดิ ฝุ่นมันช้ำหมดแล้ว” มันพูดอย่างเห็นใจ ผมไม่พูดอะไรเพราะรู้ตัวตัวเองดี
“ถ้ามันยอมดีๆ กูก็ไม่รุนแรงหรอก นี่แม่ง” ผมบ่น
“ถ้ากูเป็นฝุ่น กูก็ไม่ยอมดีๆ หรอก นึกถึงสันดานตัวเองหน่อย ไงมันก็เป็นผู้ชาย รักก็ไม่ได้รัก ต้องมาตกเป็นเมียผู้ชายด้วยกันเอง”
“ใครว่ากูไม่รัก”
“แปลว่ามึงรักมัน”
ผมอึกอัก
“ก็รักนั่นแหละ แต่รักอย่างเพื่อนแบบที่กูรักพวกมึงนั่นแหละ เพียงแต่มันเป็นเมียกู แม่ง เมื่อวาน แค่แตงโมให้เบอร์มัน กูยังของขึ้น กูไม่รู้ กูบอกไม่ถูก แต่กูหวง”
“ฝุ่นมันไม่ใช่สิ่งของนะมึง”
“เอ้อ เอาเป็นว่า กูหวง พวกมึงรู้แค่นี้พอ”
พวกมันพากันส่ายหัว
“ทนเอาหน่อยนะฝุ่น กูว่าไม่นานมันก็คงเบื่อเอง”
“กว่ามันจะเบื่อ กูจะช้ำขนาดไหน ถุงยางก็ไม่ใส่”
พวกเพื่อนๆ พากันหันมามองผมเป็นตาเดียว
“ทำไมมึงไม่ใส่” ไอ้กู้ถามด้วยสีหน้าจริงจัง เพราะพวกเราเป็นกลุ่มคนเจ้าชู้ก็จริง แต่เรื่องนี้เป็นเรื่องที่พวกเราจะให้ความใส่ใจที่สุด
ผมทำท่าอึกอัก ไม่รู้จะอธิบายยังไงดี
“กะ กูเห็นว่ามันไม่น่าจะท้องได้ เลยไม่ได้ป้องกัน”
“กูไม่ได้ห่วงเรื่องท้อง กูห่วงเรื่องอื่น มึงก็รู้ว่ามึงสำส่อนขนาดไหน มึงไม่ควรสร้างความเดือดร้อนให้ฝุ่นมันเกินความจำเป็นนะ”
“กูปลอดภัยน่าไม่ต้องห่วง ถึงกูจะมั่ว แต่เรื่องพวกนี้กูก็ให้ความสำคัญไม่แพ้กัน” ผมเกาแก้มแกรก ๆ “อีกอย่างมันเป็นคนแรกเลยนะที่กูสด กับคนอื่นเมาปลิ้นไร้สติขนาดไหนกูยังไม่เคยลืม”
พวกมันพากันมองหน้าผม ฝุ่นจะลุกหนีอีกรอบ แต่ผมดึงมันกลับมานั่งที่เดิม ไอ้กู้มองหน้าผม ทำท่าคิด ก่อนมองไปทางคนที่พยายามจะลุกหนี
“กูว่าป้องกันไว้หน่อยดีกว่า ไม่เห็นแก่ตัวเองก็สงสารฝุ่นมัน เบาได้ก็เบา เลิกได้ก็เลิก”
ผมยักไหล่
“กูไม่รับปาก พอถึงเวลากูมักหน้ามืด”
ไอ้กู้ส่ายหัว
พวกนี้มันรู้สันดานผมดีครับ พูดได้พูด เตือนได้เตือน ส่วนว่าจะทำตามไม่ทำตามเป็นอีกเรื่อง ขนาดแม่ด่าผมเรื่องผู้หญิงจนปากเปียกปากแฉะ ผมยังไม่สนใจฟังเลย เรื่องอะไรจะมาสนใจฟังแค่คำมัน
“กูช่วยได้แค่นี้แหละฝุ่น ถือว่าเป็นเวรเป็นกรรมของมึงเองละกัน”
“ขอบใจ” ฝุ่นกระแทกเสียงใส่ จะเหวี่ยงกำปั้นมาใส่หน้าผม แต่ผมรับรั้งไว้
“กูบอกอะไรให้นะฝุ่น” ไอ้กู้มันมองหน้าฝุ่นจริงจัง “ยิ่งมึงขัดขืนมันมากเท่าไหร่ มันจะยิ่งติดมึงหนึบ สันดานเสือล่าสาว มันชอบเหยื่อที่ขัดขืนและล่ายากๆ ยิ่งไม่สนใจมันยิ่งชอบ คนสมยอมมันไม่ค่อยชอบนักหรอก ยิ่งอ่อย ยิ่งเข้าหามันจะยิ่งไม่ชอบ”
เนื้อตัวแขนขาฝุ่นถูกผมยึดหมด แต่มันก็ยังไม่สิ้นฤทธิ์ครับ โขกหัวกลับหลังใส่คางผมจนเกือบเห็นดาว ดีว่ามันใส่แรงได้ไม่เยอะเพราะส่วนอื่นถูกผมยึดไว้ ผมครางโอ๊ย แต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยมัน
“ถ้าจะให้กูยอมเป็นอีหนูของมันดีๆ หรืออ้อร้อมันแบบพวกสาวๆ ก็ให้กูตายก่อนเถอะ ปล่อยสิเว้ย ไอ้บ้านี่ มึงไม่อายเพื่อนมึงก็หัดอายคนอื่นเขาบ้าง” มันดิ้นยึกยัก พยายามจะโขกหน้าผมอีกรอบ แต่ผมเบี่ยงหลบ ขำหึๆ กับท่าทางไม่ยอมแพ้ของมัน หน้ามันแดงเถือกเพราะความโมโห
“ปล่อยมันได้แล้วน่าพล พวกกูขนลุก มานั่งกอดกันให้ฟ้าผ่า”
ผมไม่สนใจ รัดมันไว้เหมือนเดิมจนมันเป็นฝ่ายหยุดดิ้นเอง คงเพราะเหนื่อย
“ปล่อย กูหิว”
ผมคลายให้แขนสองข้างมันเป็นอิสระแต่ไม่ยอมให้มันลุกจากตัวไปไหน รัดแขนหนึ่งไว้ที่เอวมัน
“สรุป มึงสละสิทธิ์เรื่องน้องแตงโม ซ้ำยังลากเอาฝุ่นไปด้วยอีกคน ก็ดี คู่แข่งพวกกูจะได้ยุบ นี่ถ้าน้องแตงโมรู้ คงเสียใจพิลึก”
“น้องแตงโมมาชอบผู้ชายติ๋มๆ แบบมึงได้ไงวะ”
“น้องเขาคงชอบสไตล์เรียบๆ”
“หึ เรื่องนี้ใครเร็วใครได้”
แล้วพวกมันก็เลิกสนใจเรื่องฝุ่นกับผมหันไปคิดค้นวิธีพิชิตใจน้องแตงโมต่อไป
“นี่ฝุ่น ถ้าบังเอิญมึงไม่ได้เป็นเมียไอ้พลมันแล้วแตงโมมาขอคบด้วยแบบนี้ มึงจะทำยังไง”
คนในอ้อมแขนผมนิ่งคิด
“ก็ไม่อะไร คบได้แต่ต้องให้เกียรติน้องเขาจนกว่าน้องเขาจะเรียนจบ น้องเพิ่งจะมอปลายเอง” มันแนะนำตามสไตล์ พวกผมพากันหน้าหด
“ให้อดทนแบบมึง กูว่ากูคงตายก่อนจะเรียนจบ เนื้อนมไข่ล่อตาซะขนาดนั้น”
“ถ้าพวกมึงใช้ใจรักไม่ใช่ด้วยส่วนล่างมันก็ไม่ยากหรอก”
“ไม่ยากสำหรับมึง แต่เรื่องใหญ่สำหรับพวกกูเลยวะ แล้วมึงจะเอาไงกับน้องแตงโม”
“ไม่เอาไงทั้งนั้น” ผมตอบแทนมันทันที “พวกมึงอยากได้ก็จีบเอา ส่วนมึงถ้าน้องแตงโมถามเอาคำตอบบอกไปเลยว่ามีแฟนแล้ว”
ฝุ่นหันขวับมามองตาเขียว
“กูยังไม่มีแฟน”
ผมกระตุกยิ้มมุมปาก ก้มกระซิบใกล้หู
“งั้นก็บอกไปว่ามีผัวแล้ว ถ้ามึงไม่บอก กูจะบอกน้องเขาเอง เลือกเอาละกัน”
มันกัดปากแน่น ถ้าตามันพ่นไฟได้ ป่านนี้ผมคงโดนเผาไปแล้ว ปกติมันเป็นพวกใจเย็นจะตาย แต่คงฉุนจัดๆ ผมยิ้มในตาใส่ มันละสายตาจากผมหันกลับไปนั่งดีๆ กินของของมันไป เลิกดิ้นเลิกขัดขืน
สักพักผมก็ปล่อยให้มันเป็นอิสระ แต่ไม่ให้ห่างตัวไปไหน พอมันจะขยับหนี ผมก็ดึงมันมาชิดเหมือนเดิม บางทีก็กอดเอวมันไว้ ลูบไล้แผ่วเบา
ผมบอกความรู้สึกตัวเองไม่ถูก ไม่รู้ว่าผมแค่หลงเรือนร่างมัน หรือว่าหลงมันกันแน่
ถามว่ารักไหม โหย ยังห่างไกลครับ ตื่นเต้นไหม ก็เฉยๆ ความรู้สึกตอนนี้เหมือนกับจะหวง ไม่รักแต่อาจจะชอบ สถานะมันยังเป็นเพื่อน แต่ไม่ใช่แฟน แต่เมียนี่ของตาย
สับสนครับ เอาเป็นว่า ในระหว่างที่ผมยังไม่รู้ใจตัวเองว่าจะอะไร ผมขอหวงมันไว้ในตำแหน่งเมียไปพลางๆ ก่อน
(มีต่อค่ะ)
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=66432.msg3818466#msg3818466
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
