:: บทที่ 9 กูว่า...กูรักมึงแล้วแน่ๆ ::
‘กูจะไปรับหน้าคณะ’
นั่นคือข้อความที่ผมส่งไปเมื่อหลายชั่วโมงก่อนหน้านั้น มันอ่านแต่ไม่ตอบรับ
พอหมดคลาส ผมแทบปลิวออกจากเก้าอี้ ตอนแรกกลัวว่ามันจะหนีเหมือนกันครับ แต่พอดีมีสายสืบ ยังดีที่ดิวลงเรียนกับฝุ่นหลายตัว ผมจึงรู้ว่าฝุ่นไม่ได้หนี
“มาเฝ้าเช้าเฝ้าเย็นเชียวนะมึง” ดิวมันแซว
ผมยักไหล่
“แต่มึงคงต้องรอก่อนนะพล เพราะเดี๋ยวจะมีรุ่นพี่มาพาไปคุยเรื่องฝึกงานช่วงปิดเทอม”
ผมพยักหน้า พากันไปนั่งคอยที่หน้าคณะมันนั่นแหละ กับกลุ่มเพื่อนๆ มันอีกโขยงหนึ่ง ผมนั่งอยู่ข้างฝุ่น แต่ไม่รบกวนมัน
“พลนี่หล่อจังนะ ใครได้เป็นแฟนโชคดีจัง” หนึ่งในเพื่อนสาวของฝุ่นออกปากชม ส่งสายตาเชิญชวนอย่างเห็นได้ชัดมาให้ แทบจะทุกคนในมหา’ลัยรู้อยู่แล้วว่าผม (หรือคนในกลุ่มผม ยกเว้นฝุ่น) เจ้าชู้ไก่แจ้ ถ้าไม่คิดจับทำแฟนก็ทับกันได้สบายๆ
ผมนิ่งเสียกับสายตานั้น ขยับตัวไปทางฝุ่นนิดหนึ่งเหมือนไม่ได้ตั้งใจ พูดด้วยน้ำเสียงสุภาพ
“เดี๋ยวเย็นนี้จะไปบอกแฟนให้ว่ามีคนชมมา”
เธอตาโต พอๆ กับคนอื่น
“พล มีแฟนแล้วเหรอ ใครอะ”
ผมพยักหน้า เหลือบมองฝุ่น ไม่รู้คิดไปเองหรือเปล่า เหมือนจะเห็นแก้มมันแดงนิดๆ ด้วย
“มีแล้ว แต่เป็นคนเงียบๆ ไม่ชอบเปิดเผย เพราะงั้นคงบอกไม่ได้”
ดิวหัวเราะร่วน แต่ไม่พูดอะไร
“ฝุ่นรู้หรือเปล่า เป็นรูมเมตกันนี่ ต้องรู้อยู่แล้วใช่ไหม ใครอะ”
“ไม่รู้!” ฝุ่นกระแทกเสียงปฏิเสธ ผมหัวเราะหึๆ ในลำคอ
ผมขนพองอีกรอบ เพราะหนึ่งในรุ่นพี่ที่มาช่วยให้คำปรึกษาเรื่องฝึกงานคือไอ้พี่เรย์ที่เพิ่งกินข้าวด้วยกันไปเมื่อเที่ยง
“เจอกันอีกแล้วนะพล ติดเพื่อนเหรอเรา”
“ครับ” ผมตอบรับตรงๆ พี่เรย์หัวเราะไม่ถือเป็นความ เข้าสู่ประเด็น
มันเป็นการแนะนำว่าควรจะสมัครอะไรยังไง คณะมันดีนะครับ รุ่นพี่ช่วยเหลือรุ่นน้องกันดี ไปหาบริษัทที่เขาเปิดรับสมัครให้พร้อม
หนำซ้ำยังจะช่วยฝากงานให้ด้วย ที่ดีๆ ทั้งนั้น
“เอาล่ะ ลองไปคัดเลือกและยื่นใบสมัครกันดู ถ้าอยากได้ที่อื่นที่ไม่มีในลิสต์ จะส่งให้พี่ช่วยดูกันก่อนก็ได้ ตามนี้นะครับ เอ้า แยกย้าย”
ทุกคนพากันแยกย้าย พอๆ กับรุ่นพี่บางส่วน (ไม่ใช่ทั้งคณะนะครับ แค่กลุ่มสายรหัสที่ดูแล้วน่าจะเป็นเพื่อนๆ กันมากกว่า)
“เดี๋ยวฝุ่น ดิว แล้วก็ไวท์อยู่ก่อนนะ”
ผมที่กำลังจะชวนฝุ่นและเพื่อนๆ กลับเป็นอันต้องหยุดก่อน
“จริงๆ พี่ยื่นใบสมัครให้เราสามคนแล้ว พวกเขารับแล้ว เอ้านี่รายละเอียด แต่ถ้าอยากได้ที่อื่นมากกว่าก็บอก”
พวกนั้นพากันรับเอกสารไปอ่าน ไวท์ตาโต
“บริษัทเบ้อเริ่มเลยพี่ เขาไม่เคยรับเด็กฝึกงานไม่ใช่เหรอ”
“ปีนี้รับ”
“ทำไมล่ะ”
“พอดีหลานชายผู้บริหารขอมา”
ทุกคนขมวดคิ้วทำหน้าสงสัย
ใคร?
“พี่เอง”
ได้ยินเสียงโห่แซว มันทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิด ทั้งหล่อ ทั้งรวย ทั้งนิสัยดี แล้วผมจะเอาอะไรไปสู้ได้วะ
“ไม่บังคับนะ อยากทำก็ทำ เพราะจริงๆ พี่ก็ไม่ชอบระบบเส้น พอดีลองเสนอลุงดู ลุงเห็นว่าไม่เห็นเสียหายจึงลองรับดู ถ้าจะรับก็
ทำให้ดีละกัน”
“ใครไม่รับก็โง่แล้วพี่ บริษัทยักษ์ใหญ่ขนาดนี้ แค่บอกว่าฝึกมาจากที่นี่ เรียนจบไปสมัครที่ไหนเขาก็รับ”
ผมเห็นด้วย
สรุปแล้วพวกนั้นก็รับกันหมด ผมนั่งหงุดหงิด แต่ทำอะไรไม่ได้ หนำซ้ำมื้อเย็น พี่เรย์สุดหล่อพ่อประเสริฐยังพาพวกน้องๆ ไปเลี้ยง
ข้าวเย็นอีก
ป๋าครับ ป๋ามาก!!
“ทำไมหน้าตูดแบบนั้นพล เสียมารยาทว่ะ” ไวท์มันทัก
“จะอะไร กูว่ามันน่าจะหึงพี่เรย์” ดิวตอบให้แทนผม
“มึงบ้าเปล่า หึงพี่เรย์เนี่ยนะ เขาไม่ใช่เกย์นี่ เออ กูก็ลืมว่ามึงเองก็ไม่ใช่มาตั้งแต่แรก ท่าทางเขาทำให้น่าหึงจริงๆ พี่เรย์เขาจีบมึง
อยู่เหรอฝุ่น”
ฝุ่นส่ายหน้า
“พวกมึงคิดกันไปเอง ไปบ้าตามพลมัน แยกย้ายแค่นี้นะ กูอยากพักผ่อน”
“เออๆ ไปเถอะ” มันบอกฝุ่น “ส่วนมึง พล กูขอร้องว่าอย่าซ้ำมันคืนนี้ ปล่อยให้มันได้พักบ้าง”
ผมรับปาก พากันเดินกลับหอ
“มึงคิดอะไรกับพี่เรย์รึเปล่า” ผมถามทันทีที่กลับถึงห้อง ฝุ่นมองผมตาขวาง
“มึงก็บ้าน่าพล นอกจากมึงแล้วไม่มีใครคิดอกุศลแบบมึงหรอก กูจะอาบน้ำนอนแล้ว”
ผมไม่ขัดขวาง ฝุ่นมันชอบฝืน เพิ่งหายไข้แค่วันเดียวก็ไปเรียนแล้ว
พอออกมาผมก็เข้าอาบน้ำต่อ ออกไปมันก็หลับแล้วครับ ผมเดินหัวเปียกไปทิ้งตัวลงนั่งขัดสมาธิบนพื้นข้างๆ มัน เกลี่ยแก้มมันเบาๆ เลื่อนไปลูบหัว ฝุ่นลืมตามอง
“โทษที ไม่ได้ตั้งใจกวน นอนต่อเถอะ สัญญาว่าจะไม่กวนมึงอีก”
มันปิดเปลือกตาลงช้าๆ เพราะความอ่อนเพลีย พลิกนอนตะแคงข้างในท่าประจำของมัน ผมไม่ได้ขยับไปไหน นั่งมองหน้ามันอยู่เงียบๆ
ดวงตามัน ผิวแก้มมัน จมูกมัน กลีบปากมัน ปลายคาง เส้นผม ลำคอ
“ฝุ่น…” ผมกระซิบเรียก
“กูว่า…” ผมไม่เคลื่อนดวงตาไปที่ไหน
“…กูรักมึงแล้วแน่ๆ”
ไม่มีปฏิกิริยาตอบรับจากคนที่นอนอยู่ มันยังนอนนิ่ง หายใจเข้าออกสม่ำเสมอ ผมขยับลุก ย่องขึ้นเตียงอย่างแผ่วเบา ทิ้งตัวลงนอน ปิดไฟ ขยับให้เบาที่สุด วางมือลงบนร่องเอวมัน ประคองกอดมันไว้
หัวใจผมไหวแรงพองโต ผมแนบปากลงกับแก้มมันอีกรอบ กระซิบแผ่ว
ไม่หวังให้มันได้ยินหรอก แค่อยากบอก
“กูรักมึงนะ”
คนที่ตื่นก่อนผมคือฝุ่น ผมงัวเงียลุก มันอาบน้ำแต่งตัวแล้วเรียบร้อย วันนี้ผมมีเรียนบ่าย สงสัยจะชินถึงได้ตื่นสายขนาดนี้ จริงๆ อยากไปส่งมันครับ แต่กว่าผมจะอาบน้ำแต่งตัว มันคงไม่เสียเวลารอแน่ๆ
“ฝุ่น” ผมเรียกคนที่กำลังจะก้าวออกจากห้องไป
“เย็นนี้ติดธุระอะไรหรือเปล่า”
“ทำไม”
“กูจะชวนไปดูหนัง”
“ไม่ไป”
“นะ กูอยากดู ไปเป็นเพื่อนหน่อย” ผมเอาลูกอ้อนเข้าสู้
“ไปกับพวกกู้สิ ไมค์ก็ได้”
“ก็กูอยากไปกับมึง”
“กูไม่ไป”
ผมถอนหายใจแรง ว่าจะไม่บังคับแล้วนะ
“เลิกเรียนแล้วกูจะไปรับ ถ้าหนีจะยืนประกาศกับชาวบ้านหน้าคณะมึงว่ามึงเป็นแฟนกู”
“พล!”
“แล้วเจอกันตอนเย็น” ผมพูดแค่นั้น ทิ้งตัวลงนอนอีกรอบ หยิบหมอนมันมากอดแทนตัวมันซะเลย
“หอม แต่ไม่เท่าเจ้าของหมอน”
เถือกเลยครับ หน้ามันแดงครับ
แม่เจ้า! หน้ามันแดง!
มันไม่พูดอะไร หันหลังเปิดประตูเดินออกไป ผมกลับมาฟัดหมอนของฝุ่นต่อ หอมรัวๆ เหมือนคนบ้า
…มารผจญจริงๆ…
ซึ่งมารไม่ใช่ใครที่ไหน อาจารย์ประจำภาควิชานี่แหละ จากที่ว่าจะเลิกเร็วผมจำต้องเลตเวลาออกไปอีกเกือบสองชั่วโมงแน่ะ ผมไลน์ไปบอกฝุ่นให้รอแล้ว ไม่รู้มันรอไหม ถ้าไม่รอนี่จะไม่โทษมันเลย
“รีบจัง มีนัดเหรอไง นายธนพล” อาจารย์ถามเมื่อเห็นผมรีบรวบเก็บแผ่นงานที่ได้รับแจกมาก่อนหน้า
“ครับ ผมนัดแฟนไปดูหนังด้วยกัน”
เพื่อนๆ ร่วมคลาสพากันเป่าปาก
“มีแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้วเหรอ”
ผมยักคิ้ว ไม่ได้ตอบใคร เดินกึ่งวิ่งหยิบมือถือมากดไลน์ถาม
‘กูเสร็จแล้ว มึงอยู่ไหน’
‘หน้าคณะ’
หัวใจผมพองโต ดีใจที่มันรอ รู้สึกผิดด้วย ตั้งสองชั่วโมง มันรออยู่ได้ยังไง มันต้องรู้สึกอะไรกับผมแน่ๆ ใช่ไหม ไม่งั้นมันไม่รอนานขนาดนี้หรอก ผมยิ้มด้วยความดีใจ
พอไปถึง จากหน้าที่บานๆ อยู่แฟบลงทันที ฝุ่นรอผมอยู่จริงๆ แต่ไม่ได้อยู่คนเดียว มีผู้ชายหล่อๆ นั่งอยู่ข้างๆ ด้วย
“ไอ้พี่เรย์” ผมเข่นเขี้ยว
จะเป็นมารหัวใจกูไปถึงไหนวะ!!
“อ้าว มาแล้ว วันนี้ดูกับเพื่อนไปก่อน แต่วันหน้าต้องไปกับพี่นะ” พี่เรย์ลุกยืน ยิ้มให้ผมนิดหนึ่ง “พี่ไปก่อนละ ดูแลตัวเองดีๆ ว่างๆ พาแฟนมาแนะนำให้รู้จักด้วย” เขาพูดปนขำ “บายพล” โบกมือให้ผมนิดหนึ่ง ก้าวจากไป
“พี่เรย์มาตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ตั้งแต่กูออกจากคลาสมานั่นแหละ งานเยอะเหรอ กลับก่อนก็ได้ ไม่ต้องไปดูหรอก” มันหาทางเลี่ยง ผมส่ายหัว
“ป่ะ” แล้วผมก็จับมือมันจูง มันรีบดึงมือออก
“อายเขาพล”
“อายใคร หรือกลัวไอ้พี่เรย์จะมาเห็น”
“เกี่ยวไรกับพี่เรย์” มันถามด้วยสีหน้างงๆ ผมพยายามระงับอารมณ์หึงตัวเองลง
“กูหึงมึงกับพี่เรย์รู้ไหมฝุ่น หึงมาก” ผมบอกมันตรงๆ ฝุ่นมองผมอึ้งๆ หูแดงขึ้นนิดๆ
“นั่นพี่กู”
“พี่อะไรจะห่วงหาอาทรกันขนาดนั้น เขาอาจแอบชอบมึงก็ได้นะ”
“ไร้สาระ จะดูไหมหนัง ไม่ดูกูจะกลับหอ”
“ดูๆ” ผมรีบยึดจับมือมันไว้อีกรอบ พากันเดินไปหน้ามหา’ลัยเพื่อโบกแท็กซี่
ในระหว่างรอ มีรถคันหนึ่งวิ่งเข้ามาจอดตรงหน้าเรา คนขับเลื่อนกระจกลง
ไอ้พี่เรย์อีกแล้ว
“ให้พี่ไปส่งไหม”
“ไม่เป็นไรครับ เสียเวลาพี่เปล่าๆ เดี๋ยวพวกเราไปกันเอง” ผมบอกโดยไม่เก็บสีหน้า ฝุ่นถองผมที ก้มยิ้มให้คนในรถ
“ไม่เป็นไรพี่เรย์ พี่ไปเถอะ รถติด พ่อแม่รอกินข้าวแย่แล้ว”
“วันหน้าไปกินข้าวที่บ้านสิ ริวมันต้องดีใจแน่ๆ พ่อแม่ก็ถามถึงอยู่”
“ครับ”
ผมยืนหงุดหงิด แล้วรถคันนั้นก็เคลื่อนที่หายไป
“มึงเคยไปบ้านพี่เขาแล้วเหรอ”
“อืม สมัยพี่ริวอยู่”
ผมเข่นเขี้ยว โบกรถแท็กซี่เขียวเหลืองที่กำลังวิ่งผ่านมา เปิดประตูออก ดันให้ฝุ่นเข้าไปก่อนแล้วตัวเองนั่งตาม
ไปกราบพ่อแม่มาแล้วด้วย
พาลครับพาล!!
รถมาจอดสนิทยังห้างสรรพสินค้าไม่ห่างมหา’ลัย
“ไปเลือกรอบหนังแล้วค่อยมากินข้าวก่อนเข้าดูละกัน” ผมเสนอเพราะเลยเวลามานาน ฝุ่นพยักหน้า ได้ดูรอบสองทุ่มสิบห้า ผมกับมันจึงพากันไปหาไรกินที่ร้านอาหารญี่ปุ่นสุดโปรดของผม
“กูเลี้ยง เลือกได้ไม่อั้น”
“ใช้เงินเปลือง”
“ถึงกูไม่รวยเท่าพี่เรย์ แต่กูเลี้ยงมึงได้สบายๆ ฝุ่น”
“กูไม่ได้อยากให้ใครเลี้ยง”
“แต่กูอยากเลี้ยง”
สุดท้ายมันก็เลิกเถียง สั่งอาหารที่อยากกิน รอไม่นานอาหารก็มา ผมคีบของอร่อยไปใส่จานมัน
“กินเองบ้างสิ กูจะกินไม่หมดแล้ว” มันร้องอุทร ผมจึงหยุดขุนมัน นั่งกิน เวลามีไม่มาก พออิ่มเราก็รีบเช็กบิลแล้วมุ่งตรงเข้าสู่โรงหนังทันที
“ขอแวะซื้อน้ำก่อน”
“เอาสิ” มันจะสั่งอีกแก้ว แต่ผมกั้นไว้ สั่งแค่แก้วใหญ่แก้วเดียวพอ
“กินแก้วเดียวกัน”
“กูจะสั่งต่างหาก”
ผมไม่ฟังมันพูด จับมือมันจูงเข้าโรงหนังไปเลย
ผมอาศัยความมืด โอบไหล่ฝุ่นไว้หลวมๆ มันขัดขืนเล็กน้อย แต่ก็ยอมเมื่อขัดขืนไปก็สู้ผมไม่ได้
เป็นช่วงเวลาที่เปี่ยมไปด้วยความสุข ความสุขที่ได้โอบกอด ความสุขที่ได้ดื่มน้ำแก้วเดียวกับมัน หลอดเดียวกับมัน ช่วงไหนสว่างหน่อย ผมก็จับมือมันมากุม มันรู้สึกดีมากจริงๆ ไปดูหนังกับสาวๆ ยังไม่ทำให้ผมรู้สึกดีขนาดนี้เลย
“สนุกเนอะ”
ฝุ่นพยักหน้า ยกนาฬิกามอง
“กลับเถอะ แต่เดี๋ยวขอกูไปเข้าห้องน้ำก่อน”
ผมพยักหน้า ผมไม่ได้เข้าเพราะเพิ่งเข้ามาก่อนหน้า ระหว่างกำลังดูหนัง (ดันกินน้ำเข้าไปเยอะ) ผมยืนเล่นมือถือคอย
“พี่พล”
ผมละสายตาจากมือถือหันไปตามเสียงเรียกคุ้นหู เห็นสาวน้อยหน้าตาน่ารักคนหนึ่งวิ่งเข้ามาจับแขน ยิ้มร่าสดใส
ผมพยายามทบทวนว่าใคร
อ้อ น้องแพรว
“คิดถึงจัง ไม่เห็นติดต่อแพรวกลับมาบ้างเลย มากับใครคะ สาวๆ หรือเพื่อนๆ” แพรวมองหา
ผมกำลังจะพูดว่ามากับแฟน แต่นึกได้ว่าฝุ่นมันไม่อยากเปิดเผยมากจึงบอกไปอีกอย่าง
“มากับเพื่อนค่ะ น้องแพรวล่ะ มากับใคร หนุ่มไหนพามาเอ่ย”
“หนุ่มเหนิ่มที่ไหนกันล่ะคะ โดนพี่พลเขี่ยทิ้งจนต้องควงเพื่อนๆ มาแทน พอดีเห็นพี่พลยืนเตร่อยู่คนเดียวเลยเข้ามาทัก”
เงยหน้าอีกทีก็เห็นฝุ่นเดินหน้านิ่งเข้ามา
“พี่ฝุ่น” น้องแพรวยกมือไหว้ ฝุ่นรับไหว้ สีหน้าแปลกๆ “มากับพี่ฝุ่นนี่เอง แพรวไม่กวนแล้วค่ะ ว่างๆ โทรหาแพรวบ้างนะคะ แพรวคิดถึง” แล้วน้องเขาก็ยื่นปากจุ๊บปากผมเบาๆ โบกมือวิ่งลิ่วจากไป
ผมยืนตัวเบา ไม่ใช่รู้สึกดีที่น้องแพรวจูบ แต่กลัวว่าฝุ่นมันจะคิดมากต่างหาก
“เอ่อ…”
“จะไปกับน้องเขาก็ได้นะ กูกลับเองได้”
จากความรู้สึกผิดกลับกลายไปเป็นความหงุดหงิดทันที
“อย่ามาขับไสไล่ส่งกูฝุ่น กูไม่คิดจะนอนกับผู้หญิงคนไหนอีกนอกจากมึง”
มันหันซ้ายหันขวา คงกลัวใครจะได้ยินเข้า รีบเดินลิ่วๆ นำไปก่อน ผมรีบก้าวตามไปติดๆ
“ไม่หึงกูสักหน่อยเลยเหรอฝุ่น กูยังหึงมึงกับพี่เรย์แทบตาย”
“เรื่องของมึงพล กูจะกลับแล้ว” มันไม่สนคำพูดผม เดินลิ่วๆ กลับไปที่หน้าห้างเพื่อรอแท็กซี่
“กูบอกไว้ตรงนี้เลยนะฝุ่น” ผมหันไปพูดกับมัน “กูจะไม่นอนกับผู้หญิงคนไหนเด็ดขาด นอกจากมึง”
แท็กซี่คันหนึ่งบีบแตรถาม ผมกวักมือโบกทันทีไม่รอคำตอบรับหรือปฏิเสธของฝุ่น ก้าวขึ้นรถพร้อมมัน
ผมให้ฝุ่นอาบน้ำก่อน พอมันออกมาผมก็เข้าต่อ ออกไปก็เห็นฝุ่นนั่งอ่านหนังสือ ตามตารางของมันเด๊ะๆ ผมไม่กวน นั่งเล่นเกมคอยกระทั่งครบ 2 ชั่วโมง
มันปิดหนังสือลง พอๆ กับผมที่สังเกตเห็นปิดเกมที่กำลังเล่นอยู่เช่นกัน
มันหันมามองแล้วอึ้งที่ผมยังตื่นอยู่
“ทำไมยังไม่นอน”
“รอนอนพร้อมเมีย”
มันเม้มปากแน่น
“กูจะไปนอนกับแมท”
ผมถอนหายใจแรง เลิกผ้าห่มขึ้น พยักหน้าเป็นคำสั่งให้มันขึ้นมานอน
“สัญญาสิ ว่าจะไม่หื่น”
มันพูดอย่างรู้ดี ผมยิ้ม เลิกผ้าห่มต่ำลงไปให้รู้ว่ามันบอกช้าไปแล้ว เพราะน้องผมตั้งโด่พร้อมใช้งานแล้ว มันตาโต ไม่สนใจผม จะเดินออกนอกห้อง ผมลุกจากเตียง รวบจับเอวมันมาทิ้งตัวลงนอนบนที่นอน ใช้น้องผมจี้หน้าขามันไว้บังคับให้มันหยุดนิ่งและทำตามคำสั่ง
“ไอ้หื่น ปล่อยกู”
“ฝุ่น” ผมเรียกมันเสียงนุ่ม มันสบตาผม ผมยิ้ม ไม่พูดอะไร ก้มจูบมันเบาๆ ผมจูบแบบอ่อนโยนครับ ไม่ได้กักขฬะหรอก จูบหวานๆ แบบที่เราเคยจูบกันนั่นแหละ
ผมค่อยๆ คลายปล่อยเมื่อปากผมชาได้ที่ ผมจับมือมันมาแนบอกซ้ายตัวเอง กดเบาๆ
“กูว่ากูรักมึงเข้าให้แล้วล่ะฝุ่น”
มันเบิกตาขึ้น ผมยิ้ม
“เป็นของกูนะ”
เป็นคำสารภาพรักที่ฟังดูคุ่ยสุดๆ แต่ผมพูดออกมาจากใจเลย
ผมจูบมันอีกรอบ คราวนี้เป็นจูบแบบเร่าร้อน จูบเพื่อกระตุ้นอารมณ์ ปากรุก ลิ้นเร้า มือกระตุ้น ยิ่งทำอารมณ์ดิบผมยิ่งปะทุ ผมพรากเสื้อฝุ่นทิ้งลงข้างเตียง พอๆ กับกางเกง เสื้อผ้าตัวเองหายไปจากตัวตอนไหนไม่รู้ ผมจับขาฝุ่นแนบสะโพก ปากเลาะซอกคอ อีกมือคลึงเคล้นผิวเนื้อเนียนๆ ของมัน
“…เบาพล” ฝุ่นห้ามด้วยน้ำเสียงอึกอัก น้ำเสียงแบบนั้นยิ่งกระตุ้นให้ผมหื่นหนักยิ่งกว่าเดิม ผมกระถดตัวลงไปครอบครองน้องมันด้วยปาก รูดรั้ง ปรนเปรอ มัน ซี้ดปาก ดิ้นพล่าน ผมไม่ทำให้มันสุขสมตามใจ จับมันพลิกคว่ำคุกเข่า พุ่งเป้าเข้าหาช่องแคบ มันดีขึ้นเยอะ ผมละเลงด้วยปลายลิ้นอย่างแสนคิดถึง
“พล พอเถอะ กูไม่ไหวแล้ว” มันร้องขออย่างทรมาน ผมยังไม่หยุดห่อลิ้นแหย่เข้าออก มือหนึ่งบีบคลึงเนื้อสะโพกมัน อีกมือจับน้องมันนวดด้วย
ผมไม่ไหวแล้วครับ ผมถอนลิ้นออก ค่อยๆ จับน้องตัวเองสอดใส่เข้าไปทีละนิด ผมคำรามออกมาเบาๆ เมื่อฝุ่นรัดน้องผมแน่น
เพียงไม่นาน น้องผมก็กลายเป็นหนึ่งเดียวกับฝุ่น ผมควานหาจุดกระสันของมัน เมื่อเจอก็รุกจุดนั้นก่อน ฝุ่นส่ายหัว ครางเสียงดัง ผมคร่อมร่างมันไว้ แทรกปลายนิ้วใส่ปากฝุ่นสองสามนิ้ว ซับจูบใบหู ท่อนล่างก็ขยับไม่หยุด
“มึงน่ารักสุดๆ ไปเลยฝุ่น เมียกูน่ารักมาก” ผมออกปากชม ในขณะเปลี่ยนท่าเป็นคุกเข่า จับฝุ่นขึ้นมาแนบแผ่นหลังกับอก กายฝุ่นสั่นริก ปลายน้องมันเยิ้มไปด้วยหยาดน้ำใสๆ หัวนมตั้งชัน มือหนึ่งผมยังเกลี่ยลิ้นมันเล่น น้ำลายมันไหลตรงมุมปากดูเร่าร้อนยิ่งกว่าหนังเอวีลามกเรื่องไหนที่ผมเคยดู อีกมือบีบหัวนม บี้รุนแรง สองมือมันบีบข้อมือผมสองข้างแน่น
“กูรักมึงนะ ทุกอย่างในตัวมึงเป็นของกู เข้าใจไหมฝุ่น” ผมจับตัวมันกระแทกกลืนกินน้องผม ร่างกายมันดูดกลืนผมอย่างตะกละตะกลามไม่ต่าง
ฝุ่นมันก็ผู้ชาย ความต้องการส่วนตัวก็มี เพียงแต่มันจะถูกกระตุ้นออกมาไหม แค่นั้น ผมพลิกตัวลงไปนอน ให้มันคุกเข่าคร่อมอยู่เหนือร่างผม แต่คนขยับคือผมเอง เอวผมดีครับ กระแทกดังจนลั่นห้อง
ผมขยับสลับกับจับฝุ่นให้ขยับบ้าง ผมอยากถ่ายวีดีโอเก็บไว้จริงๆ มันร้องเสียงหลง ผิวแดงเถือก ตัวสั่น น้ำตาไหล แก้มแดง ตาปรอย หัวเหอยุ่งไปหมด น้องมันตั้งชันหยาดเยิ้มไปด้วยน้ำใสๆ
ผมทนไม่ไหวกับภาพเร้าอารมณ์ตรงหน้า
“ไปพร้อมกันฝุ่น” ผมเร่งจังหวะ มันแหงนหน้าขึ้น ช่วยผมด้วยการบีบรัดภายในแรง
แม่เจ้า ผมตัวสั่น บดคลึงรีดเร้นลูกทุกตัวเข้าไปภายในของฝุ่น ฝุ่นเองก็ไปแล้วเหมือนกัน มันนั่งหอบอยู่บนตัวผม
สวยมากจริงๆ…
สวยมากๆ ผมเกลี่ยยอดอกมันเบาๆ ค่อยๆ ขยับลุกนั่งโดยมีฝุ่นนั่งอยู่บนตัก ผมกัดยอดอกมันเบาๆ มันครางรับ
ผมเงยหน้ามองตาฝุ่น
มันมองตาผมกลับเช่นกัน ไม่มีคำพูดไหนจากเราอีก มันคงรู้ว่ารอบเดียวสำหรับผม มันไม่พอ
ใช่ครับ ผมฟัดมันไปอีกรอบก่อนนอนคืนนี้
ผมตื่นก่อนฝุ่นเช้านี้ ดูตารางเรียนมันแล้ว ควรปล่อยให้มันนอนต่อไม่กวนใจ พอออกไปคนของผมยังไม่ตื่น ได้ยินเสียงไลน์ดังเบาๆ ผมเดินไปดู ตอนแรกคิดว่าของผม
แต่ไม่ใช่ครับ ของฝุ่น ผมถือวิสาสะเปิดดู
P’Rey : ‘เย็นนี้ว่างไหม ไปดูหนังกับพี่นะ’
ผมหูชันขึ้นมาทันที เป็นแค่พี่ลูกพี่ลูกน้องอดีตพี่รหัสจำเป็นต้องชวนกันไปดูหนังด้วยเหรอ (จะว่าไปผมก็เคยชวนน้องรหัสไปดูหนังเหมือนกัน แต่ไปกันกับกลุ่มเพื่อนๆ ไง) ผมพยายามมองโลกในแง่ดี พยายามไม่เอาความหึงเข้านำ บางทีอาจมีพี่ริวพี่รหัสมันกับน้องๆ คนอื่นไปด้วยก็ได้
ผมเหลือบมองฝุ่นนิดหนึ่ง ฝุ่นยังหลับสนิท ผมรัวกดข้อความถามกลับ
‘ไปกันแค่สองคน?’
P’Rey : ‘ครับ แค่เราสองคน’
‘พี่คิดจะจีบผมเหรอ’
ผมรัวกดข้อความ กำลังจะกดส่งแต่ฝุ่นขยับเสียก่อน ผมรีบกดลบ วางมือถือฝุ่นลงที่เดิม ฝุ่นลืมตามอง
“มีคนโทรมาเหรอ” มันอ้าปากหาวหวอด ขยับลุกนั่ง ผ้าห่มร่นตกจากตัวจนเห็นผิวเนื้อเนียนๆ และริ้วรอยที่ผมแอบประทับไว้
…เมียผมโคตรยั่ว…
แอร์ในห้องคงเย็นเกินไปสำหรับฝุ่นเช้านี้ มันรั้งผ้าห่มมาห่อตัวไว้หลวมๆ เดินมาที่มือถือตัวเอง ผมไม่ได้ละสายตาไปจากผู้ชายตัวขาวๆ หัวยุ่งๆ น่ามองนั้น
ผ้าห่มช่วงไหล่ไหลตกลงไปคล้องไว้ที่ต้นแขน เผยผิวเนื้อขาวๆ แต้มริ้วรอยจางๆ รอบแนวไหปลาร้า ดูแล้วโคตรยั่วยิ่งกว่าเดิมอีก
มันหยิบมือถือดู ขมวดคิ้วกับข้อความที่ผมถือวิสาสะโต้ตอบกับพี่เรย์เอง
“ยุ่งกับมือถือกู”
“กูแค่ถามเขาว่าไปกับใครเฉยๆ”
มันทำหน้าหงุดหงิดใส่ ข้อความใหม่เด้งขึ้น ผมลอบอ่าน
P’Rey : ‘ว่าไงฝุ่น จะไปกับพี่ไหม’
‘ไปครับ’
ฝุ่นตอบรับไปสั้นๆ ผมมองด้วยความหงุดหงิด มันกดปิดมือถือ
“อย่ายุ่งกับมือถือกูอีกพล กูยังไม่เคยยุ่งกับของของมึงเลย”
“คนอื่นกูคงไม่ยุ่ง แต่พอเป็นไอ้พี่เรย์ กูไม่ไว้ใจ กูคิดว่าบางทีเขาอาจกำลังจีบมึงอยู่”
“คิดได้ไง พี่เรย์เขาเป็นผู้ชายแท้ๆ เขาดูแลกูดีเหมือนน้องเหมือนนุ่งเพราะพี่ริวฝากฝังไว้ต่างหาก”
ใช่ ถ้าเป็นแต่ก่อนผมเชื่อ แต่ตอนนี้ผมไม่เชื่อ
ผมจ้องหน้าฝุ่น ผิวหน้าเพิ่งตื่นมันไม่ต่างกับผิวหน้าก่อนนอน อาจมีบ้างตรงที่หัวยุ่งกว่าเดิม เรียวปากที่เคยซีดเซียวเพราะป่วยก่อนหน้านั้นมีสีสันขึ้นมาบ้างแล้ว ผมเลื่อนสายตาต่ำลงไปยังลำคอ ริ้วรอยที่ผมสร้างไว้ยังอยู่ ต่ำลงไปเจอริ้วรอยใหม่ๆ ที่ผมสร้างสรรค์ขึ้นเมื่อคืน หัวไหล่ขาวๆ
ผมขยับเข้าไปใกล้ ฝุ่นมันขยับถอยหลังไปหนึ่งก้าว ผมใช้มือหนึ่งรวบเอวมันไว้ อีกมือตรึงไว้ที่ท้ายทอย เป้าหมายผมไม่ใช่ริมฝีปากฝุ่น แต่เป็นลำคอขาวๆ ที่โผล่พ้นผ้าห่มและหัวไหล่มันต่างหาก
ผมแนบปากไว้ที่ลำคอเป็นจุดแรก จุมพิต แลบลิ้นออกมาเลียเบาๆ แล้วดูดให้เกิดรอยม่วงช้ำ
“พล อย่า!!” ฝุ่นท้วงอึกอัก เพราะหน้ายังแหงนอยู่ ผมเลื่อนริมฝีปากไปที่หัวไหล่ ฝังอีกรอยไว้เหนือราวนม ขยับยกท้องแขนมันขึ้น ฝากไว้อีกหนึ่งรอย ผมดันฝุ่นขึ้นไปนั่งบนโต๊ะอ่านหนังสือของมันเอง จับต้นขามันให้โผล่พ้นออกมาจากผ้าห่ม ฝังรอยไว้ที่ต้นขาขาวๆ นั้นด้วย มันพยายามจะดันหัวผมออก ผมยกตัวขึ้น เลื่อนหน้าไปหอมแก้มมันเบาๆ ปิดท้ายด้วยจูบอ่อนโยนที่ผมชื่นชอบ
“กูประทับตราไว้หมดแล้วนะ ห้ามให้ใครมาซ้ำรอยเด็ดขาด มึงเป็นของกู” ไม่รู้เพราะรสจูบของผมหรือปากผมที่ไล่ฝังรอย น้องมันตื่นแล้วครับ ธรรมชาติผู้ชายเช้าๆ กระตุ้นง่ายอยู่แล้ว
“ปล่อย กูไปจัดการตัวเองได้”
ผมคลี่ยิ้มเจ้าเล่ห์ จูบแก้มมันเบาๆ
“แต่กูว่ากูทำให้ดีกว่า กูทำมันตื่นนี่”
“ไม่ต้องพล ปล่อยกูไป”
To be Con.
ไม่รอดอีกตามเคย =,.= ;
หัวข้อ: ►Love me #จับเพื่อนทำเมีย : ตอนที่ 24 บทส่งท้าย 100% [23-8-18] (ตอนจบ) (อ่าน 332579 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก