:: ตอนที่ 7 ไม่ทงไม่ทนมันแล้วโว้ย!! ::
หลังจากอิ่ม พวกเราก็พากันแยกย้ายทางใครทางมัน
“กูจะไปห้องสมุด” ฝุ่นมันบอกเรียบๆ ผมขมวดคิ้วทันที เพราะวางแผนไว้ว่าจะไปผลาญไอ้ที่กินไปเมื่อกี้บนเตียงกับมันสักหน่อย
ผมพยักหน้า ฝุ่นหันหลังทันที
ผมไม่ได้กลับห้องหรือไปที่ไหน เลือกที่จะแอบตามมันไปเงียบๆ ผมอยากรู้ว่ามันใช้ชีวิตยังไง แน่นอนว่าคงไม่เร่าร้อนเท่าผม แต่ผมก็อยากรู้
มันตรงขึ้นห้องสมุดจริงๆ เลือกนั่งในจุดที่คนน้อยที่สุดเงียบที่สุด ซึ่งคนไม่ค่อยชอบมุมนี้เพราะมันค่อนข้างมืด ฝุ่นหยิบรายงานจากเป้มาวาง แล้วลงมือทำ ผมขมวดคิ้ว เพราะคิดว่ามันมาห้องสมุดเพื่อหยิบยืมหนังสืออ่าน หรือเข้ามาหาหนังสือไปค้นคว้าเพื่อทำรายงาน
ผมเลือกนั่งห่างๆ ทำทีเป็นหยิบหนังสือมาอ่านบ้าง แต่ผมกับหนังสือไม่ค่อยถูกกันหรอก เปิดได้แค่สามหน้าก็แทบหลับ ผมคว่ำหนังสือลงแล้วมองฝุ่นแทน
ใช้เวลาแผล็บเดียว งานมันก็เรียบร้อย มันทิ้งของไว้ เดินหายไปพักเดียวก็กลับมาพร้อมหนังสือเล่มหนึ่ง ซึ่งผมจำได้ว่าเป็นหนังสือเล่มเดียวกับที่มันอ่านค้างไว้ล่าสุดที่ห้อง มันพลิกเปิดไปกลางๆ เล่มหน่อยแล้วตั้งหน้าตั้งตาอ่าน
ถ้ามันได้สิงหนังสือแบบนี้ล่ะก็ สองชั่วโมงแน่ๆ ครับ ผมเตรียมจะลุกเพื่อกลับหอหรือหาอะไรอย่างอื่นที่ดีกว่านี้ทำ แต่ยังไม่ทันได้ขยับก็ต้องชะงัก เพราะมีเสียงเรียกชื่อฝุ่นมาจากทางไหนไม่รู้ ฝุ่นเงยหน้ามอง ผมมองหาที่มา เจ้าของเสียงเรียกเดินยิ้มเข้ามาหา หน้าตาดีทีเดียว เขาทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ ฝุ่น
ใครวะ
เพราะพวกนั้นคุยกันเบา ผมจึงไม่ได้ยินบทสนทนา รู้แต่ว่าฝุ่นมันยิ้มและหัวเราะบ่อยมาก
หมอนั่นเป็นใคร
ในจังหวะที่ฝุ่นเผลอ ผมเห็นว่าสายตาของหมอนั่นเห็นริ้วรอยที่ผมทิ้งไว้ให้บนคอฝุ่น ผู้ชายคนนั้นยกมือขึ้นเกลี่ยเบาๆ ฝุ่นสะดุ้งเฮือก จับมือผู้ชายคนนั้นหมับ
ตัวผมร้อนฉ่าขึ้นมาทันที ไม่ใช่เพราะมีอารมณ์แบบที่แล้วๆ มา แต่มันเป็นความร้อนแบบควันออกหู
เหมือนผู้ชายคนนั้นจะขยับปากเพื่อถามว่ารอยอะไร ฝุ่นคลายปล่อยเพื่อดึงเสื้อให้ปิดริ้วรอยนั้น ซึ่งปิดยังไงก็ไม่มิดหรอก ผมทำโจ่งแจ้งขนาดนั้น
ผมไม่ทันได้สังเกตว่าฝุ่นตอบว่าอะไร เพราะมัวแต่สังเกตสีหน้าไอ้ผู้ชายคนนั้นอยู่ ผู้ชายคนนั้นทำสีหน้าเจ้าเล่ห์ สไตล์รู้ทันว่าคือรอยอะไร
โชว์หราขนาดนั้น เด็กอนุบาลแก่นๆ ก็ดูออก
ผมกำหมัดแน่นเมื่อไอ้ผู้ชายคนนั้นหน้าด้านดึงคอเสื้อฝุ่นเพื่อดูภายใน ทำหน้าอึ้งที่เห็นศิลปะอันล้ำค่าที่ผมบรรจงทำไว้เมื่อคืนจนถ้วนทั่ว ฝุ่นรีบดันมือนั้นออก คราวนี้ผมถึงได้เห็นชัดๆ ว่าแก้มฝุ่นแดงเถือก
ผู้ชายคนนั้นคลี่ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ขยี้หัวฝุ่นเบาๆ อย่างผู้ใหญ่เอ็นดูเด็ก
เขาไม่ได้อยู่กวนนาน คงเห็นว่าฝุ่นกำลังอ่านหนังสืออยู่ ลุกเดินจากไป ความร้อนในหูผมละลายผิวหนังจนผมต้องยึดก้นไว้กับที่ นั่งมองว่าจะมีผู้ชายคนไหนแอบมาหามันอีก
จนครบสองชั่วโมง
โอ้โห ในชีวิตแม้แต่กับสาวๆ ผมยังไม่เคยเฝ้าใครขนาดนี้มาก่อนเลยจริงๆ
พอครบกำหนดมันก็ปิดหนังสือลง เอาไปเก็บ รวบเก็บข้าวของ เดินออกจากห้องสมุดตรงกลับหอ ผมตามมันไปเงียบๆ ตามเดิม กระทั่งถึงหอ
มันไขกุญแจเข้าห้อง ผมทิ้งช่วงกระทั่งมั่นใจว่ามันอาบน้ำถึงได้เปิดเข้าไป
ใจผมร้อนรุ่มมาก สงสัยว่าไอ้ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร
ฝุ่นชะงักนิดที่ออกมาแล้วเห็นผมยืนหน้ามู่ทู่อยู่
“เพิ่งกลับเหรอ ไปอาบน้ำสิ” มันพูดแค่นั้น เดินไปตากผ้าเช็ดตัว ผมแอบใจเต้นนิดๆ
หรือว่ามันกำลังเชิญชวนผมอยู่นะ ผมดี๊ด๊า รีบวิ่งเข้าห้องน้ำ อาบน้ำด้วยความเร็วแสง พอออกไป แทนที่จะเห็นฝุ่นมันอยู่ในห้องกลับไม่เห็นใครสักคน
ผมขมวดคิ้ว คว้ามือถือมาโทรหา มันปิดเครื่องครับ
แม่ง กำลังหนีกูอยู่ใช่ไหมเนี่ย
ผมคำนวณ อย่างมัน ถ้าจะหนี คงหนีไปไม่ไกลหรอก ผมแต่งตัว เดินลงไปที่ชั้นสอง เคาะห้องไอ้แมทเบาๆ แมทแง้มเปิดประตู โผล่หัวออกมานิดๆ สีหน้าดูลำบากใจ
“ฝุ่นมันอยู่นี่หรือเปล่า”
“เอ่อ ไม่อยู่”
เชื่อก็ควายแล้ว
ผมผลักเปิดประตูออกกว้าง เห็นฝุ่นมันนั่งอยู่ข้างๆ ไมค์ ผมไม่พูดพร่ำทำเพลง เดินไปลากมันลุกยืน
“ปล่อยพล กูจะนอนนี่”
“ห้องมึงอยู่ชั้นสี่ไม่ใช่ชั้นสอง เตียงแคบจะตาย”
“กูนอนพื้น”
ผมยกยิ้ม ไม่พูดอะไรอีก จับมันพาดบ่าทันที มันโวยลั่น แต่ผมไม่ปล่อย มันทุบหลังผมปั้กๆ ผมไม่สน บางห้องเปิดประตูออกมอง ผมมองกลับตาขวาง ฝุ่นมันคงเกรงใจถึงได้เงียบเสียงลง ผมแบกมันขึ้นบันไดมาจนถึงห้อง เปิดประตูทิ้งมันลงเตียง
ผมรู้แล้วว่าทำไมมันถึงได้ไปอ่านหนังสือที่ห้องสมุด มันจงใจหนีผมนี่เอง
“ตั้งใจหนีกูรึไง”
“ใช่” มันมองหน้าผม จ้องตาตอบรับตรงๆ
ผมยิ้มพราย
“ไอ้กู้มันเคยเตือนมึงแล้วไม่ใช่เหรอฝุ่น”
มันขมวดคิ้ว มองผมงงๆ สีหน้าเป็นคำถามว่าเตือนอะไร
“มันเตือนมึงแล้วไงว่ายิ่งทำตัวยาก กูยิ่งชอบยิ่งอยากล่า มึงดันมากระตุ้นสัญชาตญาณดิบกูเอง ยิ่งหนีกูยิ่งชอบ”
“แต่ถ้าจะให้กูสมยอมมึงง่ายๆ ก็ไม่มีทาง ปล่อย!!” มันผลักผมออกแรง ผมจับสองมือมันกดลงข้างตัว ซุกซอกคอทันที
มันดิ้นหวังพลิกตัวหนี ผมก็ข้อแข็งจับมันกดแน่น ไม่พูดพร่ำทำเพลงอีกตะปบมือลงบนเป้ากางเกงมัน สอดมือเข้าไปกระตุ้นเร้า
มันสะดุ้งเฮือก ขยับไม่กี่ทีร่างกายก็ตื่นตัว ผมคือผู้ปลุกสัญชาตญาณมัน เพราะงั้นรู้ดีว่าจุดอ่อนมันอยู่ตรงไหน ถ้ามันไม่ได้โกรธจนหูดับแบบเมื่อวาน ผมว่ามันกระตุ้นง่ายอยู่แล้ว น้องมันแข็งสวนทางกับตัวมันที่อ่อนยวบยาบ ผมกระตุ้นทั้งด้านหน้า เกลี่ยบางนิ้วหยอกล้อช่องนิ่มด้านหลัง
“อย่าพล กูยังเจ็บอยู่” มันร้องขอเสียงพร่า ผมก้มมอง มันไม่ได้พูดเล่น เพราะช่องมันแดงและบวมจนเห็นได้ชัด
เห็นมันเดินปกติตอนเย็น คิดว่ามันดีขึ้นแล้ว มิน่าล่ะ มันถึงได้หนีผมไปอ่านหนังสือที่ห้องสมุดแล้วหนีไปนอนกับแมทแทน
ผมจิ๊ปาก นึกเจ็บใจตัวเองที่ทำรุนแรงกับมันเมื่อคืน
ผมชั่งใจ ความต้องการต่อสู้กับสำนึกด้านดีที่มีอยู่น้อยนิด น้องผมแข็งจนปวดไปหมด
“กูทนไม่ไหวแล้วนะฝุ่น ไม่ได้เอามึง กูคงอกแตกตายแน่ๆ”
“แต่กูเจ็บ” มันบอกเสียงแข็ง ควายถึกอย่างมันยอมรับว่าเจ็บนี่คงสุดจะทนแล้วจริงๆ
ผมกัดกราม คิดหาทางออก มันเม้มปากแน่น มองมาด้วยสีหน้าที่กึ่งมีอารมณ์กึ่งหวาดและกึ่งแข็งกร้าวตามสไตล์
“งั้น ใช้ปากให้กูหน่อย”
มันส่ายหัวทันที
“ถ้าไม่ทำกูฝืนเข้าด้านล่างนะ”
“มึงใช้มือได้นี่พล ไปหาผู้หญิงสักคนก็ได้ อย่างมึงหาได้ง่ายๆ อยู่แล้ว”
“กูไม่อยากได้ผู้หญิงคนไหน คนที่กูต้องการ มีมึงคนเดียวเท่านั้นเข้าใจไหมฝุ่น” ผมไม่ได้พูดเล่นนะครับ อย่างที่มันบอกนั่นแหละ การหาผู้หญิงมานอนด้วยไม่ใช่เรื่องยากสำหรับผม แต่ปัญหามันอยู่ตรงคนที่ผมต้องการตอนนี้คือฝุ่นไม่ใช่ผู้หญิงคนไหน
มันมองผมอึ้งๆ ผมจ้องมันกลับด้วยสายตาจริงจัง
มันหลบสายตา เม้มปากแน่น
“ก็ได้”
ผมฉีกยิ้มทันที รีบขยับลุกนั่งในท่าเตรียมพร้อม ดึงน้องตัวเองออกมาด้านนอก มันขยับขึ้นมานั่งตรงหน้า แล้วมองนิ่งเหมือนไม่รู้จะเริ่มยังไงดี
“คิดว่าเป็นไอติมก็ได้ฝุ่น” ผมแนะ มันกลืนน้ำลายลงคอ ช้อนตามอง
“ใช้มืออย่างเดียวได้ไหม” มันต่อรอง
“กูอยากได้ปากมึง เร็ว”
มันเม้มปาก ก่อนค่อยๆ ก้มหน้า แลบลิ้นออกมาแตะปลายยอด
ผมซี้ดปากทันที เกือบพุ่งแน่ะ
ผมครางในลำคออย่างพอใจ จับมือมันมาจับตรงโคนเพื่อให้มันจับ
“ทำแบบที่กูเคยทำให้มึงก็ได้” ผมแนะอีกที มันแลบลิ้นออกมาเลียอีกแผล็บ สาวๆ ที่ลีลาลิ้นมหาประลัยยังไม่ทำให้ผมจะพุ่งได้เท่ากับปลายลิ้นลูกแมวเลียของมันเลย
“ฝุ่น อืม…” ผมครางทุ้มเสียงดังมากขึ้นตามประสา นวดคลึงท้ายทอยมันระบายความเสียวซ่าน
มันเลียอยู่พักหนึ่งก็อ้าปากครอบเอาน้องผมไว้จนเกือบครึ่งท่อน ผมครางดังกว่าเดิมอีก
“สุดยอดมากฝุ่น อย่างนั้น”
มันขยับกลืนน้องผมลึกลงไปอีก ผมแทบจะไปเอาให้ได้ ครางรับทุกการเคลื่อนไหวของมัน
“พอก่อนฝุ่น” ผมจับหัวมันให้ถอนปากออก ฝุ่นเงยหน้ามอง ปากฉ่ำไปด้วยน้ำลายของตัวมันเอง “ทำแบบนี้กันดีกว่า” พูดจบผมก็จับมันคร่อมอยู่เหนือผมในลักษณะท่อนล่างมันอยู่เหนือหน้าผม ส่วนหน้ามันก็อยู่กับน้องผมตามเดิมในท่า 69
“จะทำอะไร!” มันถามเสียงตื่น
“กูอยากทำให้มึงด้วย”
“ไม่ต้อง อ๊ะ อ๊า พล” มันครางทันทีเมื่อผมดึงน้องมันออกจากกางเกงมาจัดการด้วยปลายลิ้น มันจะขยับหนีแต่ผมยึดสะโพกมันไว้แน่น หยอกล้อด้วยลิ้นมหากาฬของผม
“ทำของกูไปสิฝุ่น”
มันพยายามขัดขืนอยู่พักจึงจำยอมก้มหน้าลงไปครอบครองน้องผมต่อ
ชักเพลิน ตอนแรกก็เล่นแค่น้องมัน สักพักผมก็กดสะโพกมันต่ำลงมาอีกนิดแล้วแหย่ลิ้นเข้าไปในร่องนุ่มนิ่มแต่บวมช้ำนั้น
“ยะ อย่าพล ไหนว่าจะไม่ทำไง” มันรีบถอนปากออกมาร้องอุทร
“แค่ลิ้น” ผมแหย่ลิ้นเข้าไปลึกขึ้น มันครางสะท้าน ไม่ได้จัดการผมด้วยปากแล้วครับ บีบน้องผมแน่นเพราะความเสียวซ่านจากลิ้นของผม
“เจ็บไหม”
“ไม่ แต่เสียว อย่าพล เดี๋ยวมึงตบะแตก” มันพูดอย่างรู้ดี ปล่อยน้องผมพลิกลงไปนอนตัวอ่อนห้ามปราม
แม่ง จะห้ามหรือจะอ่อย เอาให้แน่ ตบะกูจะแตกเพราะท่าห้ามมึงนี่แหละ
แก้มมันแดงด้วยแรงอารมณ์ ดวงตาปรอยฉ่ำ ตัวอ่อนปวกเปียกไปหมด ผมไม่สนน้องตัวเอง ขยับลงไปใช้ลิ้นกับช่องทางลับของมันดีๆ กระตุ้นเข้าที่จุดกระสัน ยังไงซะลิ้นผมก็เล็กกว่าน้องผมมากโข
ฝุ่นมันดิ้นพล่านเมื่อผมแหย่ถูกจุดไวสัมผัสมัน อยู่ตื้นครับลิ้นผมแหย่ได้ง่าย มันจับหัวผม ขยับอย่างยั่วยวน
“พล พอแล้ว” มันเลื่อนมือชักของมันเอง ผมไม่ห้าม ดี มันจะได้เสร็จเร็วๆ ผมเล่นมันที่ด้านล่าง มันครางเรียกชื่อผม กระทั่งตัวมันจิกเกร็งพ่นน้ำขาวขุ่นออกมา มันหอบแฮก ผมรอกระทั่งมันหายหอบ ถึงได้จับมันให้มาจัดการใช้ปากกับน้องผมต่อ
ฝุ่นทำตามอย่างว่าง่าย ผมพ่นใส่ปากมันเต็มๆ มันจะดึงหน้าออก แต่ผมยึดจับไว้ แล้วชักด้วยตัวเองเพื่อรีดเร้นลูกๆ ผมเข้าไปในปากมัน
“กินสิฝุ่น”
“ไอ่” มันปฏิเสธ แต่ผมบังคับจนมันกลืนกิน บางส่วนไหลเลอะน่ามอง
หนังเอวีอาจใช้ของเทียม แต่สิ่งที่อยู่ตรงหน้านี่ไม่ใช่แน่ๆ
“หน้ามึงโคตรมีเสน่ห์” ผมเกลี่ยเช็ดจากมุมปากมาให้มันเลีย ถ้าไม่ยอมก็บังคับละครับ ดีแต่ว่ามันไม่ขัดขืน
“ขอบใจ” ผมพูดกับมันยิ้มๆ ดึงมันขึ้นมานอนบนเตียง บรรจงห่มผ้าห่มให้ สอดตัวเข้าไปนอนเคียงข้าง ดึงมันมากอดเบาๆ จุ๊บหน้าผากมันไปที
หน้าของไอ้หนุ่มแปลกหน้าลอยมาเข้าสมอง ตอนแรกจะถามฝุ่นว่าใคร แต่ผมไม่ถาม ลุกขึ้น แล้วซุกซอกคอสร้างรอยเพิ่มอีกสองจุด ฝุ่นมันโวยลั่น คงกลัวว่าผมจะตื่นอีก
แต่พอแล้วครับ สงสารมัน
“อย่าทำพล กูอายเขา”
ผมเงยหน้ามองมัน
“กูอยากให้คนอื่นรู้ว่ามึงเป็นของกูคนเดียว”
“แต่กูไม่อยากเป็นของมึง” มันมองผมตาเขียว ผมหัวเราะในลำคอ
“แต่มึงเป็นแล้ว” ผมก้มจูบปิดปากมันเบาๆ จริงๆ กะจะจูบแกล้งมันเฉยๆ ครับ แต่ปากมันนุ่มดี ผมจึงเผลอจูบมันนานขึ้น
ผมไม่ได้กักขฬะเพื่อทำโทษมัน ไม่ได้เร่าร้อนเพื่อกระตุ้นอารมณ์มันด้วย จูบครั้งนี้ของผม มันเป็นจูบที่นุ่มนวลสุดๆ นุ่มนวลจนผมไม่แน่ใจว่าตั้งแต่เกิดมา เคยจูบใครแบบนี้มาก่อนหรือเปล่า
ยิ่งจูบ ยิ่งรู้สึกเหมือนบางสิ่งในหัวใจกำลังพองขึ้นเรื่อยๆ ไม่รู้ว่าฝุ่นมันรู้สึกแบบเดียวกันไหม แต่สองมือมันค่อยๆ เลื่อนขึ้นมาโอบรอบลำคอผมไว้ ตอบรับรสจูบนุ่มๆ ของผม
เนิ่นนานทีเดียวกว่าผมจะค่อยๆ หยุดตัวเองลง เพราะน้องผมทำท่าจะตื่นแล้ว เสียดายครับ อยากจูบต่ออีกนานๆ แต่ถ้าทำคงไม่ได้หยุดอยู่แค่จูบแน่ๆ ผมมองตาคนด้านล่าง แต่มันเลือกหลุบสายตาหลบหนี ค่อยๆ คลายมือที่คอผมลง
“ฝุ่น” ผมเรียกมันเสียงแผ่ว หัวใจเต้นแรงให้ตาย ยิ่งสายตามันช้อนขึ้นมามอง หัวใจเหมือนจะกระดอนออกมาให้ได้ มันมีเสน่ห์มากจริงๆ
“ขอจูบแบบเมื่อกี้อีกได้ไหม”
มันหลุบตาหนีอีกรอบ
“เดี๋ยวก็ตื่นหรอก นอนเถอะ” มันดันหน้าอกผมออกเบาๆ ผมจับมือมันไว้ เลื่อนมาวางไว้ตรงตำแหน่งหัวใจ ตอนนี้มันยังเต้นแรงอยู่
“นะ สัญญาว่าจะไม่หื่น” ผมกดมือมันแนบหัวใจแรง “จูบเมื่อกี้ มันรู้สึกดีมากจริงๆ กูอยากจูบอีก” ผมบอกตรงๆ ฝุ่นมองผมอึ้งๆ ก่อนมองมือตัวเองที่ถูกผมกุมไว้
“นะ” ผมอ้อน
มันช้อนตามาสบตาผมอีกรอบ เม้มปาก
“ก็ได้ แต่ห้ามนานนะ”
ผมฉีกยิ้ม
“อันนั้นไม่สัญญา” แล้วผมก็ฉกปากลงไปเลย มันรีบขยุ้มเสื้อผมแรงหวังผลัก แต่ผมไม่ขยับ จูบแบบเมื่อกี้อีกรอบ
พักเดียวมือที่ผลักอยู่ก็เปลี่ยนมาเป็นขยำแรง หัวใจผมยังคงเต้นแรงอยู่ ฝุ่นเปลี่ยนจากขยำมาเป็นทาบเบาๆ
มหัศจรรย์มากที่ตลอดหลายนาทีที่สองปากผสานกัน น้องผมไม่กระดิกเลย
“พอแล้วพล กูเจ็บปาก” มันดันปากออกมาพูดเสียงเบา อย่าว่าแต่มันเลยที่เจ็บ ผมก็เจ็บ แม่ง ตั้งแต่เอาคนมา ไม่เคยจูบใครมาราธอนแบบนี้มาก่อนจริงๆ จูบจนปากชา
ปากมันแดงเถือก บวมเจ่อจนเห็นได้ชัด
แล้วจู่ๆ น้องผมก็เด้งดึ๋งขึ้นมา ฝุ่นเบิกตาขึ้นเพราะมันสัมผัสได้แถวๆ ต้นขา
“ไปห้องน้ำเลย!”
ผมยิ้มแหย แต่ก็ยอมทำตาม ลุกขึ้นยืน มันลุกนั่งตาม ขยับขึ้นไปแถวๆ หัวเตียง มองมาด้วยสายตาไม่ไว้ใจ ท่าทางโคตรน่าจับปล้ำ
“ขอยืนทำตรงนี้ได้ไหม เห็นมึงแล้วอารมณ์พุ่งมากกว่า”
“ไม่ต้อง ไปห้องน้ำเลย”
ผมไม่ฟัง ยืนอยู่ข้างเตียงนั่นแหละ ควักน้องตัวเองออกมาโชว์หรา
“ทุเรศว่ะพล!” มันดึงผ้าห่มมาคลุมโปง ผมหัวเราะ กระชากผ้าห่มทิ้งลงข้างเตียง
“พล!” มันทำท่าจะลงจากเตียงมาเอาผ้าห่ม แต่ผมจับแขนมันไว้
“แป๊บเดียวน่า ไม่เกินสองนาที” ผมขยับท่อนล่างเร็วขึ้น มันมองหน้าผมแบบเอาเรื่อง ผมไม่สนใจ จ้องตามัน ไล่ต่ำลงไปที่ปาก เลียริมฝีปากตัวเอง หน้าผมตอนนี้มันคงดูหื่นสุดๆ เพราะในหัวกำลังจินตนาการถึงภาพลามกของมันแบบต่างๆ นานา เลื่อนต่ำลงไปแถวๆ หน้าอก ผมขยับดันมันล้มนอน
“อย่า พล!!” มันรีบค้าน
“กูไม่ทำอะไรหรอก ขอดูเพื่อกระตุ้นอารมณ์หน่อย” ผมพูดพร้อมเลิกชายเสื้อมันขึ้นสูงจนหัวนมโผล่
คุณเคยดูภาพโป๊ไหมครับ ผมกำลังทำแบบเดียวกันนั่นแหละ หัวนมมันน่ากัดมาก แม้ตัวผมจริงๆ จะยังไม่ได้ทำอะไร แต่ผมในจินตนาการก้มกัดหัวนมมันไปแล้วเรียบร้อย เหลือบมองหน้าฝุ่น
แม่เจ้า แก้มฝุ่นแดงเถือกเลยครับ สีหน้ามันโคตรได้อารมณ์
“ขอจับได้ไหม”
“อย่าพล เดี๋ยวมึงหยุดตัวเองไม่ได้”
ผมเชื่อว่าฝุ่นพูดจริง จึงทำได้แค่จ้องนมมันเลื่อนสายตาต่ำลงไปแถวๆ หน้าท้อง ตัวผมในจินตนาการตวัดเลียไปรอบพุงมัน
ผมเผลอเลื่อนมือลงไปเกลี่ยหน้าท้องมัน มันรีบหยุดผมไว้
“อย่า…” เสียงมันนี่เหมือนมีใครเอาแก้วมาปาใส่หัวผมแรง ผมกัดกราม คำรามลั่น
ไม่ทงไม่ทนมันแล้วโว้ย!!
ผมโดดลงไปคร่อมมันไว้ ปากแนบปากทันที คราวนี้เป็นจูบแบบโคตรหื่น ได้ยินเสียงห้ามแบบอู้อี้
มันทั้งทุบทั้งผลักผมแรง แต่พักเดียวก็ร่วงวางแหมะเหมือนคนถ่านหมด น้องมันตื่นพอกัน
ลีลาอ่อนแรงของมันนี่ชนะน้องเอมิไปชาติปีแสง น้ำตาไหลอาบหางตายาวเป็นทาง ผมกระชากเสื้อมันออกจากหัว พรากกางเกงมันทิ้ง ตามติดด้วยของตัวเอง แล้วจัดการครอบครองหน้าอกมันก่อนเลย เมื่อกี้จินตนาการ คราวนี้ลงมือปฏิบัติ
“กูสัญญาว่าถ้ามึงตาย กูจะรับผิดชอบทำศพให้มึงเอง” ผมบอกอย่างเห็นแก่ตัว ทิ้งน้ำลายลงไปก่อน
“สัตว์” มันด่าผมเบาๆ ตัวมันสั่นสะท้าน ด่าได้อารมณ์ดีพิลึก มันเองก็มีอารมณ์จัดๆ แล้วเหมือนกัน ผมสอดใส่เข้าไปอย่างใจเย็นที่สุด มันเองก็พยายามผ่อนคลายอย่างที่สุดเหมือนกัน
“เจ็บไหม” ผมถาม
มันกัดกราม มองผมด้วยน้ำตานองหน้า
“ถ้ากูบอกว่าเจ็บ มึงจะหยุดให้รึไง”
ผมส่ายหัว
“แต่กูจะทำเบาๆ ให้”
มันหลับตาลง คล้ายจะน้อมรับกับชะตากรรมที่ผมมอบให้ ผมขยับเคลื่อนไหวอย่างเชื่องช้าที่สุด มันครางเบาๆ ผมขยับหาจุดกระสันของมัน มันผวาเฮือก ผมบดขยี้อยู่ตรงจุดนั้น ก่อนขยับแรงขึ้นตามปฏิกิริยาตอบรับของมัน ยิ่งทำผมยิ่งได้ใจขยับแรงขึ้นไปอีก
“อ๊า พล!!!!” มันครางเสียงหลง กอดผมแรง จิกเล็บกับผิวเนื้อ ผมหน้าตื่นรีบหยุดตัวเองลง รัวปากถาม
“เจ็บมากเหรอฝุ่น”
มือมันสั่นริก พอๆ กับสองขาที่อยู่ในมือผม
“เดี๋ยวกูจะค่อยๆ ถอนออกนะ” ผมขยับจะดึงตัวเองออก แต่ฝุ่นมันรัดผมแน่นยิ่งกว่าเดิม ตวัดสองขามาโอบรอบเอวผม ผมไม่เห็นหน้ามัน เพราะมันซุกแนบไว้กับซอกคอ
“ไม่พล อย่าเพิ่งเอาออก” มันบอกเสียงสั่น ผมใจแป้วยิ่งกว่าเดิม หรือมันเจ็บมากจนเพียงแค่ผมขยับก็ทำให้มันเจ็บมากๆ แล้ว
“โทษที งั้นเดี๋ยวรอให้น้องกูสงบก่อนก็ได้” ผมสูดลมหายใจเข้าปอดลึก พยายามสงบจิตสงบใจ สงบอารมณ์สั่งให้น้องตัวเองหด ฝุ่นมันกอดคอผมแน่นขึ้น แล้วรัดน้องผมแรงจนแทนที่มันจะสงบกับขยายใหญ่ขึ้นกว่าเดิม ผมคำรามครางใส่หูมัน
“อย่าพล…”
“กูพยายามอยู่” ผมซี้ดปากอีกรอบ “แต่ของมึงรัดกูแน่น กูสงบไม่ได้” ผมพูดอย่างอดทนอดกลั้น ฝุ่นมันค่อยๆ คลายปล่อยแรงกอดที่คอผมลง มองตา สีหน้ามันยั่วให้ตาย ไอ้ที่พยายามจะสงบกลับกลายเป็นจะทำลายสติด้านดีผมให้ดับ
มันขยำแขนผมแรง อารมณ์นี้ผมอยากกลายร่างเป็นหมาป่าแล้วจับหนูน้อยหมวกแดงกินตั้งแต่หัวยันปลายเท้าเลย
“อย่าหยุด ขยับอีกสิ”
ผมนิ่งไป พยายามประมวลผล มันขยับท่อนล่างอย่างทรมาน มองผมตาเชื่อม
“กูเสียว”
แค่นั้นแหละครับ ผมกัดกรามอย่างเหลืออด แยกสองขามันกว้าง กระแทกแรงจนมันครางเสียงหลงอีกที
ครางแบบนี้คือมันเสียวสุดๆ ใช่ไหม
ผมเน้นไปที่จุดกระสันของมันเมื่อกี้เป็นหลัก ฝุ่นครางแทบไม่เป็นภาษา ยิ่งทำร่างกายมันยิ่งปรับสภาพได้ดี เปลี่ยนมือที่จิกเนื้อผม
มาเป็นบีบขยำตามเดิม
“ให้ตาย ทำไมมึงถึงได้น่ารักขนาดนี้นะฝุ่น”
“เร็วพล ใกล้แล้ว” มันเร่ง มือตะปบหน้าขาผม ผมก็ไม่อยากยื้อไว้นาน เพราะยิ่งนานมันจะยิ่งระบม เร่งจังหวะพามันไปก่อน ตามด้วยตัวเองติดๆ แต่ผมไม่เสร็จข้างในมันหรอกครับ เอาออกมาปล่อยข้างนอก มันหอบแฮก พอๆ กับของผม
มันพลิกตะแคงข้าง ปิดเปลือกตาลง แล้วก็หลับไปทั้งอย่างนั้นเลย ผมสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ลุกขาสั่นๆ ไปหยิบทิชชูมาทำความสะอาด ไม่ใส่เสื้อผ้าของใครทั้งนั้น ทิ้งตัวลงข้างมัน ลากมันมากอดอีกรอบ หลับสนิทตามไปติดๆ
ผมรู้สึกตัวตื่นเพราะรู้สึกว่าอุณหภูมิในห้องจะร้อนผิดปกติ ผมลืมตามอง สายแล้วล่ะครับ มองไปทางแอร์เพราะคิดว่าลืมเปิด แต่มันยังทำงานปกติ หันกลับมายังคนในอ้อมแขน
และผมก็รู้แล้วว่าอะไรคือสาเหตุที่ทำให้ผมรู้สึกร้อนขนาดนี้
ตัวฝุ่นร้อนจี๋เลย ผมเด้งตัวลุก จับหน้าจับแขนฝุ่น มันยังนอนนิ่ง หายใจแรงๆ
ผมรีบลุกจากที่นอนทันที ลูบหน้าตัวเองแรง เขย่าแขนฝุ่นเพื่อปลุก มันลืมตาปรือๆ มอง
“มึงเป็นไข้นะฝุ่น”
มันตอบสนองมาเพียงแค่พลิกหน้า ขยับอย่างอึดอัด ผมหันรีหันขวาง ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยเฝ้าไข้ใครเลย เคยแต่เป็นไข้ให้แม่
เฝ้าเมื่อสมัยเด็กๆ ผมเป็นคนหัวแข็ง นานทีปีหนถึงจะป่วยกับเขาบ้าง
ผมรีบวิ่งปรู๊ดเข้าห้องน้ำ อาบน้ำแต่งตัว หาเสื้อผ้ามาใส่ให้คนไม่สบายด้วย เอาตัวที่เบาที่สุด
ผมพยายามระลึกว่าต้องดูแลคนไม่สบายยังไงบ้าง แต่นึกไม่ออกครับ ผมรีบคว้ามือถือมาโทรหาแม่ทันที
“แม่ ฝุ่นเป็นไข้ ทำไงดี”
“ฝุ่นรู้สึกตัวหรือเปล่า”
“ลืมตามองแป๊บหนึ่งก็หลับไป”
“ถ้าไข้ขึ้นมากๆ ก็ให้เช็ดตัว ไปหาข้าวต้มหรือโจ๊กและยาลดไข้มาให้กิน แต่ถ้าอาการหนักมาก พาไปโรงพยาบาลเลย”
ผมรับปาก คว้ากระเป๋าตังวิ่งไปยังร้านโจ๊กหน้าปากซอย ซื้อมาสองถุงแบบพิเศษ ของตัวเองและของมัน วิ่งไปซื้อยาด้วย แผ่นคูลเจลด้วย
ผมรีบคว้าถ้วยมาเทโจ๊กใส่รองด้วยจาน หยิบช้อนมาวางข้างๆ นำไปวางไว้ข้างหัวเตียง ปลุกคนหลับ มันสะลึมสะลือมอง
“ฝุ่นมึงเป็นไข้นะ ตื่นขึ้นมากินข้าวกินยาก่อน” มันขมวดคิ้ว มองนาฬิกา ทำท่าจะลุก ผมรีบฉุดไว้ “จะไปไหน”
“สายแล้ว มีคลาส”
“มึงไม่สบายนะ หยุดไปก่อน”
“กูไม่อยากหยุด”
“ไปเรียนก็ไม่รู้เรื่อง เดี๋ยวกูโทรบอกให้ดิวเลกเชอร์ให้”
“กูไหว”
“ไม่ไหวหรอก” ผมกดคนที่จะพยุงตัวลุกให้นั่งตามเดิม มันไม่ฝืนลุกขึ้นมาอีก ได้ยินเสียงบ่นขมุบขมิบว่าเสียการเรียนหมด
“กินข้าวก่อนจะได้กินยา” ผมเลื่อนถ้วยโจ๊กมาไว้ตรงหน้า มันไม่ค้าน ตักกินจนหมดไปครึ่งถ้วย รับยาจากผมไปกิน
มันทิ้งตัวลงนอน ผมรีบหยิบคูลเจลมาแปะไว้บนหน้าผากมัน มันปรือตามองหน้าผม
“มึงเองก็รีบไปเรียนได้แล้ว”
ผมไม่ได้รับปากหรือปฏิเสธ มันปิดเปลือกตาลง แล้วนิ่งไปอีกรอบ ผมยกถ้วยโจ๊กไปล้าง หยิบกะละมังใส่น้ำเปล่ามา แกะน้ำแข็งใส่ลงไปสองก้อน เช็ดตัวให้
ทำไปก็สำนึกผิดไป เนื้อตัวมันเต็มไปด้วยริ้วรอยที่ผมทำไว้ ท่าทางมันทรมาน
ผมเคยเป็นไข้ รู้ดีว่ามันไม่สนุกเลย
มือถือผมดัง ผมวางผ้าเช็ดตัวขนาดเล็กลง หยิบขึ้นมากดรับ คนโทรมาคือแมทครับ
“หวังว่ามึงคงไม่ได้ซ้ำฝุ่นมันใช่ไหม”
ผมอึกอัก มองฝุ่น
“พล”
“คะ คือกู…”
“ไอ้เหี้ย!!” มันด่าเสียงดัง “มึงไม่เข้าใจรึไงที่มันหนีมานอนห้องกูเพราะอะไร ทำอะไรหัดเห็นใจเพื่อนมึงบ้างดิวะพล อย่าเห็นแก่ตัวให้มาก ฝุ่นมันไม่ใช่คนพูดมากมึงก็รู้ มันเป็นลูกมีพ่อมีแม่นะ หัดเห็นใจมันบ้าง” มันด่าผมต่ออีกหลายชุด ซึ่งผมไม่เถียงกลับสักคำ
“ฝุ่นมันเป็นไงบ้าง” มันถามหลังด่าผมจนหนำใจ
“เป็นไข้” ผมตอบสั้นๆ มันกดวางสายทันที ผมเดาเอาว่ามันต้องวิ่งแจ้นจากชั้นสองขึ้นมาชั้นสี่นี้แน่ๆ และก็เป็นไปตามคาด ไม่ถึงสองนาทีก็ได้ยินเสียงรัวเคาะประตู ผมรีบเดินไปเปิดทันที
มันหน้าหงิก ผลักประตูออก เดินเข้ามาภายใน พอเห็นสภาพฝุ่นก็ของขึ้น องค์ลงเม๊งผมจนหูชาอีกรอบ
“กูจะอยู่เฝ้ามันเอง มึงจะไสหัวไปไหนก็รีบไปเลย”
“ไม่เป็นไร กูทำกูรับผิดชอบเอง”
“ไม่ต้อง เดี๋ยวฝุ่นมันก็โดนซ้ำให้ตายคาเตียงอีกหรอก”
“กูไม่ทำหรอก กูสัญญา”
“กูเชื่อคำสัญญาของมึงได้เหรอพล”
“กูสัญญา” ผมให้คำมั่น มันถอนหายใจแรง มองคนหลับ ผมแอบหงุดหงิด
“ดูมึงเป็นห่วงมันจัง คิดอะไรกับฝุ่นมันรึเปล่า”
มันองค์ลงอีกรอบ ด่าผมมาอีกเป็นชุด
“คิดได้นะพล ไม่มีใครคิดอะไรเหมือนที่มึงคิดหรอก กูเป็นห่วงมันในฐานะเพื่อน”
“ก็ดี มึงไปเรียนเถอะ เดี๋ยวกูเฝ้ามันเอง”
มันทำเสียงฮึดฮัด แต่ก็ยอมโดยดี พอพายุแมทหมดลง ผมก็หยิบมือถือมาโทรให้ดิวเลกเชอร์แทน
ผมปลุกฝุ่นอีกทีตอนเที่ยง มันปรือตามอง ขยับลุกนั่ง เบ้หน้า ยิ่งเห็นท่าทางที่ทรมานของมัน ผมยิ่งรู้สึกถึงความระยำของตัวเอง
“ไหวไหมมึง กูขอโทษนะ”
“ช่างเถอะ ขอน้ำ”
ผมรีบวิ่งไปรินน้ำเปล่าๆ มาให้แก้วหนึ่ง มันกินไปครึ่งแก้วก็วาง
“กินข้าวจะได้กินยา”
มันพยักหน้า มองผม แล้วมองไปรอบๆ
“ไม่ได้ไปเรียนเหรอ หรือเพิ่งเข้ามา”
“กูหยุดดูมึงวันนี้”
“หยุดทำไม เสียเรียนแค่คนเดียวก็พอแล้ว”
“เป็นความรับผิดชอบของกู”
“มันไม่ใช่เรื่องใหญ่นะพล”
“ใหญ่สิ เพราะมึงเป็นไข้เพราะกู”
“กูไม่เป็นไร ไปเรียนเถอะ”
“ไล่ยังไงกูก็ไม่ไป กูจะอยู่เฝ้ามึงทั้งวัน”
“พล!” มันดุเสียงดัง “กูไม่อยากให้มึงเสียการเรียนเพราะกูนะ”
ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้มัน ทำหน้าจริงจังใส่
“กูไม่ไป ต่อให้กูไปเรียนจริงกูก็คงเรียนไม่รู้เรื่องหรอก เพราะกูเป็นห่วงมึง ในหัวกูมีแต่เรื่องของมึง จะยัดเรื่องอะไรลงไปได้อีก”
มันมองผมนิ่งค้าง
“งั้นก็เลิกคิดถึงกู แล้วคิดถึงแต่เรื่องเรียนสิ”
ผมส่ายหัว
“ทำได้กูคงไม่มานั่งอยู่ตรงนี้”
มันมองตาผมนิดหนึ่ง แล้วเสหลบ ขยับข้าวต้มมากินดีๆ หลังจากอิ่มมันก็กินยา
มันเข้าห้องน้ำไปรอบหนึ่ง ก่อนเดินเซๆ กลับมาทิ้งตัวลงนอนอีกรอบ
“ไปเรียนเถอะ ไม่ต้องอยู่ด้วยหรอก” มันบอกแค่นั้น ก่อนหลับไปอีกรอบ ผมไม่สนใจ นั่งลงข้างเตียง ซับผ้าเย็นๆ ลดไข้ให้
ผมจ้องมองดวงหน้าแดงๆ นั้น มองเพื่อพิจารณาหลายๆ อย่าง ก่อนก้มหน้า แนบปากเข้ากับปากมัน
“ฝุ่น มึงเป็นคนแรกเลยนะ ที่กูอยากดูแลขนาดนี้”
TBC.
ขอบคุณทุกคอมเม้นต์ค่ะ
หัวข้อ: ►Love me #จับเพื่อนทำเมีย : ตอนที่ 24 บทส่งท้าย 100% [23-8-18] (ตอนจบ) (อ่าน 332078 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก