หัวข้อ: ✻✻ ค ว้ า เ ดื อ น ✻✻ Chapter 22-23 END / P.13 [22.09.2018]

[Primpraii]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17



เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐

คว้าเดือน

เดือนอยู่สูงขนาดนั้น
คนเตี้ยๆ อย่างผม จะคว้าได้เหรอ?

#คว้าเดือน

สารบัญ

Chapter 1
Chapter 2
Chapter 3
Chapter 4
Chapter 5
Chapter 6
Chapter 7
Chapter 8
Chapter 9
Chapter 10
Chapter 11
Chapter 12
Chapter 13
Chapter 14
Chapter 15
Chapter 16
Chapter 17
Chapter 18
Chapter 19
Chapter 20
Chapter 21
Chapter 22
Chapter 23
END

[Primpraii]

1

แสงแดดยามเช้าแผ่อุณภูมิร้อนส่องตรงมาที่กลางกระหม่อม จนผมต้องขยับพลิกร่างไปมาอย่างรู้สึกไม่สบายตัวนัก แม้ไม่อยากลืมตาตื่นขึ้น หากแต่ไอแดดทำให้หยาดเหงื่อซึมเคลือบร่างกายเปลือยเปล่า และความร้อนที่สัมผัสได้จากข้างกาย ทำให้ตาตี่ๆ ของผมทนไม่ไหว

ท่อนแขนแข็งแกร่งของใครบางคนโอบรัดผมไว้แน่นหนา ยิ่งขยับตัว ท่อนแขนนั้นก็ยิ่งกระชับมากขึ้น ความร้อนจากกายเจ้าของฝ่ามือร้อนกับความร้อนจากกายผมเองประสานกันเป็นหยาดเหงื่อชื้นแฉะ สุดท้ายผมก็ต้องยอมตื่น ตาเล็กๆ ตี่ๆ กระพริบถี่เพื่อปรับตัวเองให้มองเห็นท่ามกลางแสงแดดจ้าที่ลอดเข้ามา พยายามฝืนแรงที่เหนี่ยวรั้งร่างเอาไว้หยัดตัวขึ้นนั่งไปด้วย

กว่าจะหลุดจากแรงรัดได้ ก็เล่นเอาเหงื่อแตกยิ่งกว่าเดิม

ผมบิดเอี้ยวตัวไปมาเพื่อขับไล่ความเมื่อยล้า สะบัดศีรษะสองสามทีเพื่อเรียกสติให้กลับคืน และเมื่อภาพทุกอย่างกระจ่างชัดสู่สายตา ผมก็สร่างอาการเมาค้างจากเมื่อคืนในทันที!   

ภาพของชายหนุ่มผมยาวประบ่า ใบหน้าคมคายเกลี้ยงเกลา คิ้วเข้มเหนือดวงตาโต และสันจมูกโด่งตรงไร้ที่ติ ทำเอาผมอ้าปากค้างก่อนจะเอ่ยด้วยความตกใจ

“เฮ้ย!”

ส่งเสียงหลงไม่พอ ยังจะถอยกรูดห่างอีกฝ่ายออกไปด้วย เพราะถ้าผมแค่เห็นหน้าหล่อๆ ของเขายังพอทำเนา แต่ดันเห็นแผงอกเปลือยๆ เหนือหน้าท้องแปดห่อที่เหมือนหลุดมาจากนิตยสารนายแบบ และส่วนใต้สะดือที่เห็นไรขนอ่อนนิดๆ ...ต่ำลงไปกว่านั้น....

ผมรีบกระชากสายตาจากด้านล่างกลับขึ้นมาด้านบน

และจ้องหน้าหล่อเหลาทันที! ผมตื่นเต็มตา ผู้รู้จักเจ้าของใบหน้าแบบนี้ดี

“ค...คราม!?”

บุคคลที่อยู่ข้างกายผมในยามเช้า บุคคลที่อยู่ในสภาพร่างกายเปลือยเปล่าเฉกเช่นเดียวกับผม บุคคลที่กำลังเหยียดกายนอนร่วมกันอยู่บนเตียงคับแคบ ใต้ไอแดดกรุ่นๆ เหงื่อชื้นๆ แทบจะผสานรวม  คือ คราม

นาย คราม พิบูลธรรม คนนั้น!!

เดือนของคณะสถาปัตย์คนนั้น!!!

คนที่ผมไม่ได้มีความสนิทชิดเชื้อด้วยแม้แต่นิดเดียว!!!!

พระเจ้า นี่มันเกิดอะไรขึ้นวะเนี่ย!!??


✻

✻


ผมมานอนเตียงเดียวกับครามได้ไงเนี่ย?

ผมคิดซ้ำแล้วซ้ำอีก นอนเตียงเดียวกันไม่พอ ยังถอดเสื้อผ้าไม่เหลือสักชิ้น นอนกอดกันกลมในห้อง จนแทบจะหลอมละลายรวมกันอยู่แล้ว

บอกตามตรง ก่อนหน้านี้ผมไม่ได้มีโอกาสคุยกับครามมากนัก แต่เนื่องจากกลุ่มเพื่อนที่ผมมักไปเที่ยวเตร็ดเตร่ด้วยกันมีขนาดใหญ่ ที่รวมเด็กนิเทศจากคณะผม และเด็กถาปัตย์จากคณะเขาไว้

แต่ถึงจะบอกว่าเป็นกลุ่มเพื่อนที่ผมมักไปเที่ยวเตร็ดเตร่ด้วย คนก็มากเกินกว่าที่ผมจะทำความสนิทสนมได้กับทุกคน ทำให้หากไม่ได้เจอกันเพราะคนอื่นนัด ผมก็ไม่เคยคุยหรือทักครามเป็นการส่วนตัว

ทำไงได้ ผมกับเขามันคนละโลกนี่

ผมชื่อ แดนไท เพื่อนๆ เรียกแดน เป็นแค่เด็กนักศึกษาธรรมดา ผลการเรียนกลางๆ หน้าตาก็เฉยๆ ค่อนไปทางตี๋จืด สูงแค่ร้อยเจ็ดสิบเกือบกลางๆ เรียกว่าโคตรไม่โดดเด่น หากไปที่ไหนเป็นกลุ่มใหญ่ ผมก็กลายเป็นบุคคลที่โลกลืมได้ทันที แต่นั่นไม่ใช่ปัญหา เพราะผมเป็นคนชอบสังเกตคนอยู่ห่างๆ ชอบมองสิ่งรอบกาย ทางเดิน ทางเท้า สถานที่เที่ยว ร้านอาหารชิลๆ พวกนี้ เพราะงั้นต่อให้ถูกลืม ผมก็ยังเพลิดเพลินกับสิ่งต่างๆ ได้อย่างดี

เวลาอยู่ในกลุ่มเพื่อนใหญ่ๆ ดูเผินๆ ครามจะเป็นคนเงียบขรึม และเข้าถึงไม่ได้ง่าย หากแต่อีกฝ่ายก็มีมุมที่ให้ความรู้สึกถึงความใจเย็นและเป็นผู้ใหญ่ ไม่ได้มีความหยิ่งทะนงในตัวเองเหมือนกับคนที่ป๊อบปูล่าร์อย่างคนอื่นๆ ที่ผมเคยรู้จัก เพราะงั้น แม้จะไม่เคยได้คุยกันนอกเหนือไปจากเรื่องพื้นๆ หรือคุยเกินเลยไปถึงเรื่องส่วนตัว ผมก็รู้สึกชอบพอครามอยู่เหมือนกัน

แน่นอนว่าเขาไม่รู้...

ครามเป็นคนที่ผมคิดว่าหน้าตาดีอย่างที่หาตัวจับได้ยาก มองผ่านๆ นึกว่านายแบบลูกครึ่งจากรันเวย์ ตัวก็โคตรสูง เทียบกับผม ผมนี่แค่คงเขาเองมั้ง จริงๆ แค่ตำแหน่งเดือนก็การันตีได้อยู่แล้ว

ยิ่งพอผมมาเห็นใบหน้าเพอร์เฟคใกล้ๆ แบบนี้ ก็เล่นเอาหัวใจผมเต้นตึกตักไม่หยุด

ดวงตาคู่คมสีนำตาลเข้มรับกับใบหน้า จมูกโด่งสวยที่ไม่บอกก็คงนึกว่าเป็นลูกครึ่ง ริมฝีปากหยักได้รูปที่บางครั้งก็เผยรอยยิ้มเล็กน้อย ผมยาวประบ่าดำขลับที่มักรวบเก็บไว้ด้านหลัง ไม่ใช่แค่สะกดทุกสายตา แต่ตอนนี้ทำให้หัวใจผมแทบจะหยุดเต้น

ถามจริง ชาตินี้เคยสิวขึ้นรึเปล่า? ทำไมมันใสวิ๊งงี้วะ?

ที่บ้านเลี้ยงด้วยไลโคปีนแทนนมเหรอ?

...เริ่มเพ้อแล้วไอ้แดน

ผมพยายามหายใจเข้าออกยาวๆ และตั้งสติ แล้วก็อดคิดไม่ได้

ทำไมอยู่ๆ ครามถึงมานอนอยู่ข้างได้วะ?

พอหลียวมองร่างที่นอนอยู่บนเตียงเดียวกัน แม้จะตกใจในคราแรก แต่พอตั้งสติที่ไม่ค่อยจะมีได้ ความทรงจำทุกอย่างก็กลับคืนสู่สมอง


✻

✻


เมื่อคืน

ผมไปปาร์ตี้กับเพื่อนๆ เพื่อฉลองที่การสอบกลางภาคเสร็จสิ้น หลังจากที่ทุกคนเริ่มแยกย้าย ผมก็ได้รู้ว่าคอนโดของผมอยู่ทางเดียวกับคราม จึงทำให้ตัดสินใจกลับด้วยกัน

ผมจำได้แค่ลางๆ ว่าระหว่างทางที่กำลังคุยกันเรื่อยเปื่อยบนรถไฟฟ้า ครามก็เอ่ยปากชวนให้ผมดื่มไปต่อเป็นเพื่อนที่คอนโด ผมเห็นว่าไม่มีอะไรเสียหายและวันรุ่งขึ้นก็เป็นวันหยุด จึงตกลงไปกับเขา

เมื่อเหล้าเข้าปากมากขึ้น กำแพงบางๆ ที่เคยขวางกั้นก็เหมือนจะหายวับไปด้วย ผมเอ่ยปากพูดถึงความนิยมของสาวๆ ที่มีต่อคราม และแปลกใจที่ไม่เคยเห็นคนหน้าตาหล่อเหลาอย่างเขาเดินควงกับใครในมหาวิทยาลัยให้เห็นสักครั้ง

“ก็แค่ไม่ได้ชอบพวกนั้นในทำนองนั้นน่ะ” เจ้าของห้องตอบ

“แล้วต้องเป็นผู้หญิงแบบไหน นายถึงจะชอบทำนองนั้นล่ะ?” ผมเอ่ยถามไปตรงๆ ทว่าไม่ได้รับคำตอบจากอีกฝ่าย

เมื่อเห็นว่าครามนิ่งเงียบไป ผมจึงไม่เซ้าซี้ถามต่ออีก ผมเข้าใจดีถึงการเว้นระยะห่างให้พอเหมาะ

หากอีกฝ่ายไม่เต็มใจจะเปิดเผย ก็ไม่ควรทู่ซี้ถามต่อให้รู้สึกลำบากใจ ผมยกกระป๋องเบียร์เย็นๆ ขึ้นดื่มอีกสองสามอึก ก่อนจะเตรียมเปิดกระป๋องใหม่

ทันใดนั้นมือผมก็ถูกครามดึงเพื่อให้หันไปเผชิญหน้า ไม่ทันได้ตั้งตัว ชายหนุ่มร่างสูงกว่าก็แนบจุมพิตลงกับริมฝีปากของผม จูบที่แผ่วเบาและลังเลในคราแรก เริ่มดูดดื่มและเร่าร้อนขึ้นเมื่อผมไม่ได้แสดงท่าทีต่อต้าน

เอ่อ... ตอนนั้นผมก็แค่เมามากอะ สมองประมวลผลไม่ทันจริงๆ นะ เลยไม่ได้วี๊ดว้ายใส่คราม

และคงเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ ที่ทำให้ผมไม่คิดจะขัดขืน และคิดไปว่าสัมผัสนุ่มนิ่มที่ริมฝีปากทำให้รู้สึกดีอยู่เหมือนกัน จากเพียงแค่จูบ จึงเริ่มเลยเถิดกลายเป็นสัมผัสตามส่วนอื่นของร่างกาย และลงท้ายด้วยการ ร่วมรัก



✻

✻

[Primpraii]

✻

✻

หลักฐานทุกอย่างบนร่างกายผมในตอนเช้า ปรากฏชัดเจนว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นบ้าง รอยจุมพิตสีกุหลาบที่แต่งแต้มตามเนื้อตัว ความแสบร้อนและความสุขสมที่ยังคงตกค้างอยู่ตรงช่องทางด้านหลัง ผมไม่ได้มีความรู้สึกรังเกียจหรือโกรธเคืองเกิดขึ้น เพราะความสุขทางเพศรสที่ครามมอบให้ ทำให้ผมไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องน่าสะอิดสะเอียน

เพราะแอลกอฮอล์รึเปล่าที่ทำให้ผมยอมรับได้ง่ายๆ แบบนี้?

ขณะที่กำลังถอนหายใจอย่างคิดไม่ตกว่าจะทำอย่างไรต่อไป ครามก็เอื้อมมือมาจับที่ข้อมือผมไว้ ชายหนุ่มผมยาวปรกบ่าลืมตาปรือมองมาทางผมพลางส่งรอยยิ้มที่เข้ากับรุ่งอรุณที่สุดมาให้

“หวัดดีตอนเช้า”

ครามเอ่ยเสียงแหบเครือ แต่ดวงตาคู่คมก็แสดงออกถึงความสดใสอยู่ในที

“หวะ หวัด.. หวัดดี”  ถึงกับติดอ่าง

ผมทำสีหน้าไม่ถูกจึงได้แต่ก้มหน้าแดงงุดไปทางอื่น

“เมื่อคืน...”

“ม.. ไม่เป็นไร!!” ผมรีบส่งเสียงไปทันควัน “พอเมาแล้วเรื่องไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นได้เสมอล่ะ ฮ่าๆ” ปากเอ่ยไปตามอัตโนมัติ

“........”

ครามเงียบ หัวคิ้วได้รูปขมวดมุ่นเป็นปมผิดกับใบหน้าประดับรอยยิ้มเมื่อครู่ อาจจะเพราะเขาคงพึ่งตั้งสตินึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนได้ ผมจึงหาทางเอ่ยต่อเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายรู้สึกไม่ดีมากไปกว่านี้

“นายไม่ต้องคิดมากหรอก ยังไงพวกเราก็ไม่ใช่ผู้หญิงที่จะต้องคิดมากอะไรนี่เนอะ แล้วเราก็ไม่ได้เจ็บขนาดนั้น...”

ยิ่งพูด ก็ยิ่งรู้สึกว่าไม่ได้ช่วยทำให้เจ้าของห้องไม่คิดมากเลย ครามแสดงสีหน้าเคร่งเครียดพลางดันตัวลุกขึ้นนั่ง ฝ่ามือแกร่งสางเส้นผมดำขลับไปด้านหลัง ดวงตาสีน้ำตาลเข้มก้มมองต่ำ ไม่ได้หันมาทางผมราวกับกำลังครุ่นคิดไม่ตก

ผมพยายามคิดวิธีพาตัวเองออกจากสถานการณ์ที่ส่อเค้าน่าอึดอัด จึงตัดสินใจเอ่ยออกมา

“เอ่อ... เราขอใช้ห้องน้ำหน่อยได้ปะ...”

เมื่ออีกฝ่ายพยักหน้า ผมจึงค่อยๆ ผละร่างออกจากเตียงแคบ ร่างทั้งร่างเปียกแฉะไปด้วยเหงื่อที่หลอมละลายกับคนข้างกาย หากได้อาบน้ำชำระคราบเหงื่อให้รู้สึกสดชื่นเย็นสบายมากขึ้นแล้วล่ะก็ สมองเล็กๆ ของผมก็อาจคิดหาวิธีสลายความตึงเครียดนี้ออก

และทันทีที่ก้าวเท้าสัมผัสลงกับพื้นเพื่อลุกขึ้น สองขาเจ้ากรรมก็ดันทรุดฮวบลงเสียอย่างนั้น

“เหวอ...”

ตุบ!

หน้าผมถึงกับคว่ำกับจูบพื้นลามิเนต

ความเจ็บแปลบจากด้านหลังทำให้ร่างกายเสียหลักล้มลง เจ้าของห้องที่เห็นสภาพอนาถของผมเช่นนั้น จึงเข้ามาช้อนร่างผมขึ้นด้วยวงแขนแข็งแรง

“เดี๋ยวเราพาไป”

ครามอุ้มผมไปยังห้องน้ำ นี่ผมตัวเบาขนาดนั้นเลยเหรอถึงอุ้มผมได้ง่ายๆ

แม้ว่าเจ้าผมจะดิ้นไปมาเพื่อให้อีกฝ่ายปล่อย แต่สุดท้ายก็ต้องยอมพ่ายแพ้ให้กับความดื้อดึงของคนร่างสูงกว่าอยู่ดี

เป็นครั้งแรกที่ผมถูกปฎิบัติราวกับเป็นเจ้าหญิงที่ไม่ต้องทำอะไรเอง ครามทั้งตระเตรียมแปรงสีฟันและแก้วน้ำ ทั้งจัดการหาเก้าอี้มาให้นั่งระหว่างที่แปรงฟันโดยที่ผมไม่จำเป็นต้องลุกขึ้นเดิน หากไม่รีบยกมือห้ามไว้ คนผมยาวก็คงจัดการอาบน้ำให้อีกแน่ เพราะครามอุ้มร่างที่ไม่ได้มีความบอบบางเหมือนหญิงสาวอย่างผมไปที่อ่าง ก่อนจะหยิบฝักบัวมาเปิดน้ำชโลมร่างให้โดยไม่ได้ร้องขอ

“เดี๋ยวเราอาบเองก็ได้...” ผมเอ่ยเสียงแผ่ว รู้สึกไม่อยากทำตัวน่าอายมากไปกว่านี้ อย่างน้อยผมก็ไม่ใช่ผู้หญิงที่ต้องได้รับการดูแลเอาใจใสมากเกินไปเสียหน่อย อีกทั้งความเจ็บตกค้างก็ไม่ได้มากขนาดที่ถึงกับทนไม่ได้

“ไม่เป็นไร” ครามตอบห้วน และดึงดันที่จะเป็นฝ่ายทำทุกอย่างให้

ขณะที่ยืนเผชิญหน้ากันในอ่าง ผมไม่อาจสบสายตากับครามได้ตรงๆ ใบหน้าผมร้อนผ่าวไปหมด ร่างกายส่วนที่ถูกคนตัวสูงสัมผัสทำให้หัวใจเต้นแรง จนในที่สุดผมก็ต้องหันหลังหลบหลีกทั้งสายตาคู่คม ทั้งสัมผัสอ่อนโยนด้วยความขวยเขิน

ที่จริงผมไม่กล้ามองหุ่นเว่อร์วังอลังของครามตรงๆ ด้วยน่ะ ยิ่งให้มองต่ำลงไปก็ยิ่งไม่กล้า

“จริงๆนะ... ให้เราทำเองเถอะ” ปากเอ่ยไปอย่างนั้น หากแต่ร่างกายผมกลับไม่ได้แสดงท่าทีต่อต้านไม่ต่างจากเมื่อคืน

เมื่อครามได้ยิน ก็โน้มกายเข้ามาใกล้ สองมือดึงไว้รอบเอวเพื่อแนบแผงอกแกร่งกับแผ่นหลังผม

“ยังไงพวกเราก็ไม่ใช่ผู้หญิงที่จะต้องคิดมากอะไรนี่”

ปลายจมูกโด่งเข้าคลอเคลียที่ข้างหู พลางส่งเสียงกระซิบกระซาบจากด้านหลัง สองแขนโอบกระชับไว้ผมแน่น

“........”

แม้ผมจะอึ้งไปเมื่อครามเลือกใช้ประโยคเดียวกับที่ผมพึ่งเอ่ยบอก ทว่าความอ่อนโยนที่ถูกถ่ายทอดมาให้ ทำให้ผมไม่คิดว่าครามพูดออกมาในแง่ร้ายหรือด้วยความไม่พอใจ

ร่างสูงกว่าจับผมให้หันกลับมาเผชิญหน้า ฝ่ามือร้อนเชยคางผมขึ้นเพื่อให้สบสายตา

วินาทีนั้น ผมรู้สึกราวกับว่าตัวเองไร้เรี่ยวแรงต่อต้านอย่างสิ้นเชิง ร่างกายพร้อมจะทรุดลงภายใต้อ้อมแขนที่โอบไว้แน่น ดวงตาสีเข้มราวกับมีเวทย์มนต์แฝงอยู่สะกดให้ตกอยู่ในห้วงภวังค์ จนผมไม่อาจขยับเขยื้อนไม่ต่างจากเมื่อคืน
 
ที่บ้านไม่ได้เลี้ยงด้วยไลโคปีนอย่างเดียว แต่เลี้ยงด้วยน้ำมนต์ด้วยใช่ป่ะ?

และแล้วครามก็แนบจุมพิตประทับลงที่ริมฝีปากผม เชื่องช้า นุ่มนวลในคราแรก กระทั่งดูดดื่มและเร่าร้อนยิ่งขึ้น

อดไม่ได้ที่จะต้องส่งเสียงครางอื้ออึงออกมา เมื่อครามผละริมฝีปากออก ลมหายใจผมก็ขาดห้วงและหอบเครือ ดวงตาสีน้ำตาลไหม้ยังคงสะกดผมเอาไว้ เสียงสายน้ำไหลไม่อาจดังกลบเสียงหัวใจเต้นของตัวเองเอาไว้ได้ เจ้าของริมฝีปากตรงหน้าคลี่ยิ้มน้อยๆ ก่อนจะกล่าวคำพูด


“แดน... แดนคงไม่บอกว่าจูบครั้งนี้ เป็นเพราะพวกเราเมาจนทำเรื่องไม่คาดคิดนะ”


✻

✻

Cont.

---

สวัสดีค่ะ
ขอฝากนิยายเรื่องคว้าเดือนด้วยนะคะ หวังว่าจะเอ็นดูน้องแดนกันน้า

ขอบคุณค่ะ

[puiiz]

  ค้างมากกกกกก มาต่อเร็วๆ น้าา

[usguinus]

ติดตามค่าาา น่าสนุก

[unicorncolour]

ยังไงคะ..ยังไง...แดน-คราม 

ชอบ ชอบ รอ รอ 

[stickyyrice]

ได้ทั้งทีก็คุ้มเลย คว้าเดือนจริงๆ

[catka12]

  โอ๊ย...มาต่อด่วนค่ะ ทำให้ติดอล้วอย่าหานไปนะค่ะ 

[ρℓuto]

มาต่อด่วนๆค่าาาา

[angelhani]

ตามๆๆ

[MmBb]

อ่านแล้วเพลินมากเลยยยขอตอนต่อไปเลยได้มั้ยคะ
ครามแอบชอบแดนเหมือนกันรึป่าว ถึงได้ไม่รู้สึกแย่อะไรที่ทำไป

[Fallinlove]

น่าติดตามมากค่า ภาษาสวยจัง เราชอบ
ชอบลักษณะตัวละคร ชอบความไม่โดดเด่นของน้องแดน
อยากรู้ว่า อะไรทำให้คุณเดือนสนใจน้องแดน
เดาว่า ครามต้องแอบชอบน้องแดนก่อนอยู่แล้วแน่ ๆ
 

[seaz]

ครามมีใจให้แดนนานแล้วหรือเปล่า พอมีโอกาสก็เลยกินหัวรวบหาง ^^ //อย่าดราม่านะ ไม่อยากอ่านอะไรที่มันบีบคั้นหัวใจเท่าไร ^^"

[oumoum21]

  รออ่านค่ะ  จะfeel good มั้ยเนี้ยยยย 

[เจเจจัง]

ขอ feel good นะคะ หัวใจอ่อนแอ

[babeauy]

คืออะไรคะคราม คืออย่าทำอย่างนี้นะถ้าไม่คิดจริงจัง

[RindaP]

รอติดตามจ้า

[Primpraii]

2

“แดน... แดนคงไม่บอกว่าจูบครั้งนี้ เป็นเพราะพวกเราเมาจนทำเรื่องไม่คาดคิดนะ”

เสียงของครามฟังดูห่างไกลเพราะสติผมชักจะล่องลอย ไม่อยากเชื่อว่าแค่จูบ จะทำให้ผมถึงกับทรุดจนไม่อาจทรงตัวจริงๆ โชคดีที่หัวไม่ทิ่มกับอ่างเพราะมีสองแขนรวบเอวไว้

เมื่อวานผมยังดีอยู่แท้ๆ แต่วันนี้กลับรู้สึกเหมือนตัวเองจะไม่สบายเสียอย่างงั้น ทั้งตัวร้อนๆ รุมๆ ยิ่งจุดที่กายแนบติดเรียกได้ว่าร้อนฉ่า เผลอๆ ถ้าเอาปรอทมาวัดอาจจะแตกก็ได้

แล้วสายน้ำที่ชโลมร่างไม่ช่วยให้อุณหภูมิร้อนผ่าวของร่างกายลดน้อยลงเลย

แผ่นหลังของผมถูกเขาดันจนแนบติดกับผนัง ที่ข้างใบหู ผมได้ยินเสียงลมหายใจผะแผ่วแทบผสานเป็นหนึ่งไปกับเสียงน้ำไหลซ่าจากฝักบัว

“ว่าไง...ตอนนี้แดนเมาอยู่รึเปล่า”

ปลายจมูกโด่งไล้ซีกแก้มของผม แผ่นอกร้อนยิ่งเข้ามาแนบติด ท่าทางของเราตอนนี้ดูจะติดเรทไม่เหมาะสมกับเด็กที่สุด ผมพยายามเบี่ยงใบหน้าแดงๆ จนครามเหมือนจะเอ่ยคำขาด

“ถ้าไม่ตอบ...เราจะจูบจนกว่าแดนจะตอบนะ” คำพูดเอ่ยผ่านริมฝีปากที่คลี่ยิ้มบาง

น่าแปลกที่ผมคิดว่ารอยยิ้มตรงหน้า ดูเจ้าเล่ห์เหลือเกิน

และก่อนที่ริมฝีปากตรงหน้าจะโน้มเข้ามาช่วงชิงอากศอีกครั้ง...

“ป เปล่า!! ไม่เมา สร่างแล้ว!!”

ผมรีบโพล่งตอบออกไป และใช้พละกำลังเฮือกสุดท้ายหาช่องว่างแทรกตัวหนีจากอ่าง ผมล้มลุกคลุกคลานอยู่หลายที คาดว่าอีกสักพักคงจะตัวเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ และก่อนที่ครามจะเข้ามาคว้าร่างผมได้ ผมก็รีบทำตัวเป็นปลาไหลลื่นๆ มือรีบคว้าผ้าเช็ดตัวเอามาพันรอบร่างแล้ววิ่งปรู้ดออกจากห้องน้ำ

ไม่ไหวจริงๆ...ผมกลัวตัวเองจะหัวใจวายคาห้องน้ำของคราม แล้วถ้าผมหัวใจวายขึ้นมาจริงๆ ครามก็จะเดือดร้อนไม่ใช่เหรอไง

ผมคิดถึงสวัสดิภาพของครามหรอกนะ ถึงได้สู้ตายหนีออกจากห้องน้ำมาแบบนี้

แต่ไม่นานนัก เจ้าของห้องก็เดินออกมาจากห้องน้ำ ร่างกายช่วงล่างปิดไว้ด้วยผ้าขนหนูสีน้ำเงินเข้ม เส้นผมยาวดำเปียกชุ่ม เนื้อตัวช่วงบนเกาะพราวด้วยหยาดน้ำ และอาจเพราะจุดที่ครามยืนอยู่เป็นจุดที่แสงแดดส่องเข้ามาพอดี หยดน้ำจึงเหมือนว่ากำลังเล่นกับแสง ส่งให้เดือนคณะสถาปัตย์เจิดจ้าจนแสบตา

หากหยิบกล้องมาถ่ายรูปตอนนี้ คงจะได้รูปที่สวยน่าดู

มือใหญ่เสยผมยาวที่ปรกลงมาไปด้านหลัง สายตาคมพลางมองผมที่หยิบเสื้อผ้าชุดเก่ามาใส่เรียบร้อยแล้ว แต่ดูเหมือนว่าผมจะรีบเกินไป กระดุมจึงกลัดผิดกลัดถูก

ร่างสูงเดินตรงมาที่ผม ก่อนยื่นมือเหมือนจะช่วยกลัดกระดุมให้ใหม่ ทว่าร่างกายของผมดันแสดงปฏิกริยาตอบสนองเร็วกว่า ปัดมือที่หวังดีออกเสียอย่างงั้น

“........”

ครามนิ่งงันไปครู่หนึ่ง

แม้ครามจะไม่ได้ทำสีหน้าโกรธ แต่ผมก็คิดว่าเขาอาจจะรู้สึกไม่ดี ผมจึงกลั้นใจจะเอ่ยคำว่าขอโทษออกไป แต่ครามพูดออกมาก่อน

“เดี๋ยวใส่เสื้อผ้าเสร็จ จะไปส่งที่คอนโด”

ผมอ้าปากเตรียมจะบอกว่า เดี๋ยวผมเดินกลับเองได้ เพราะคอนโดผมอยู่ห่างไปแค่สองซอย แต่สุดท้ายก็พูดไม่ออกเพราะคราวนี้ครามส่งสายตาเย็นๆ มาให้ผมจนไม่กล้าปริปากและขยับตัวแม้แต่นิดเดียว

✻

✻


ครามมาส่งผมถึงหน้าคอนโด แล้วก็ขอตัวไปธุระต่อ ซึ่งผมก็โล่งใจอยู่หน่อยๆ และใจหายอยู่นิดๆ

จะว่าไงดี เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมันรวดเร็วจนผมไม่ทันตั้งตัว ไม่รู้ว่าจะทำหน้ายังไง ไม่รู้ว่าจะปฏิบัติตัวยังไงถึงจะเหมาะสม กังวลว่าสุดท้ายจะกลายเป็นวันไนท์แสตนด์ แบบที่เช้ามาผมกับครามก็กลายเป็นแค่คนที่รู้จักกันเผินๆ

ผมรู้ตัวว่าเดิมทีผมกับเขาไม่ได้สนิทกัน พอเกิดเรื่องเมื่อคืน ก็ใช่ว่าจะทำให้สนิทกันมากขึ้น หากโชคร้ายผมกับเขาก็อาจกลายเป็นคนไม่รู้จักไม่มองหน้ากันไปเลย หรือถ้าโชคร้ายยิ่งกว่า ก็คือผมอาจกลายเป็น เซ็กซ์เฟรนด์

...เซ็กซ์เฟรนด์ กับครามเนี่ยนะ?

บ้าแล้วไอ้แดน ตี๋จืดโลกลืมอย่างนาย แค่ครั้งเดียวก็เรียกว่าปาฏิหาริย์แล้ว

ครามเป็นใคร แล้วนายเป็นใคร? เลิกคิดอะไรเหลวไหลเถอะ

ผมเริ่มนึกถึงตอนที่พบครามครั้งแรก

ย้อนไปตอนเปิดภาคเรียนแรกกับสังคมใหม่

ผมแอดมิดติดเข้าคณะนิเทศได้อย่างฉิวเฉียด เข้ามาได้ก็ถูกจัดอยู่ในกลุ่มตัวเสริม พูดง่ายๆ ก็คือพวกไร้ความโดดเด่นนั่นแหละ ความจืดจางของผมทำให้เพื่อนๆ แทบจะจำผมไม่ได้ แต่ข้อดีของผมก็คงเป็นเรื่องที่ผมพอจะถ่ายรูปได้ เวลาไปที่ไหน ผมจึงรับหน้าที่เป็นตากล้องให้เพื่อนๆ เสมอ

ถ้าเห็นรูปถ่ายกลุ่มตามเฟสบุ๊ค หรือIG แล้วไม่เห็นรูปผมในนั้น ไม่ต้องเดาว่าผมหายไปไหน เพราะผมเป็นคนถ่ายไงถึงไม่ได้อยู่ในนั้น โทรศัพท์มือถือของผมเรียกได้ว่า มีแต่รูปคนอื่นไม่มีรูปตัวเอง จนผมต้องพกมือถืออีกเครื่องเพื่อไว้ใช้ถ่ายรูปที่อยากถ่ายส่วนตัว

และมือถืออีกเครื่องนี้เอง บางครั้งบางคราวผมก็ใช้มันเก็บรูปของ เดือนคณะใกล้ๆ อย่างสถาปัตย์...

ผมยังจำได้ดีว่าตอนที่เดินไปสำรวจตึกเรียนคณะสถาปัตย์ครั้งแรกเพราะอยากหามุมเก็บรูปสวยๆ สองเท้าผมก็ต้องหยุดชะงัก สายตาของผมเห็นหนุ่มผมยาวคนหนึ่งกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่คนเดียว และโต๊ะหินที่เขาใช้นั่ง ตั้งอยู่ใต้ร่มเงาของต้นไม้พอดี

ภาพตอนนั้นที่ปรากฏสู่สายตาช่างสมบูรณ์แบบ แสงแดดอ่อนลอดผ่านช่องว่างระหว่างใบไม้ และทอดเงาลงบนใบหน้าคมคายหล่อเหลา มุมปากของคนที่กำลังก้มอ่านบางสิ่งคลี่ยิ้มบาง ไม่ต่างอะไรกับใบหน้าของประติมากรรมเทพเจ้ากรีก

ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นกดโหมดถ่ายรูปตามสัญชาติญาณ ชั่วพริบตาเดียว ภาพของคราม ก็มาปรากฏบนหน้าจอ หลังจากนั้นสายตาของผมก็ได้แต่จับจ้องภาพนี้อย่างภาคภูมิใจ แทนที่จะเป็นภาพของมุมสวยๆ ของตึกคณะ

ผมเอาแต่มองโทรศัพท์จนเหมือนว่าวิญญาณถูกดูดลงไปในนั้น จนกระทั่งได้ยินเสียง

“เห้ยแดน ไหงมายืนจ้องมือถืออยู่หน้าคณะกูได้เนี่ย”

คนที่ทักผมคือกุนต์ เพื่อนจากโรงเรียนมัธยมเดียวกันที่สอบติดสถาปัตย์ เราไม่ได้สนิทกันนัก แต่ก็อยู่ห้องเดียวกันมาก่อน เขาเดินมาพร้อมกับเพื่อนผู้หญิงที่น่าจะอยู่ปีเดียวกันอีกสองคน

“เปล่านี่”

ผมรีบปฏิเสธ เตรียมเก็บมือถือเข้ากระเป๋า แต่กุนต์ก็แกล้งผมด้วยการหาทางแย่งมือถือไปจนได้ แล้วก็ส่งต่อให้เพื่อนผู้หญิงตัวเล็ก

“เธอจะไปเอาของเค้ามาให้เราทำไม” เสียงแหลมๆ เอ่ยถาม

“แดนมันถ่ายรูปสวยโคตร เลยอยากเห็นว่ามันถ่ายอะไรไว้”

ผมก็ไม่เข้าใจว่าคนเราจะขี้เสือกไปทำไม แต่จะด่ากุนต์มากก็ไม่ได้ เพราะผมเองก็เสือกถือวิสาสะถ่ายรูปคนอื่นเข้าเครื่อง และตอนนั้นผมไม่ได้ตั้งพาสเวิร์ดไว้เสียด้วย พวกนั้นจึงเห็นรูปที่ผมถ่ายเข้า

“ว้าย หล่อโคตร ส่งให้มั่งได้ปะ แอดไลน์กันจะได้ส่งรูปง่าย” คราวนี้ผู้หญิงตัวสูงกว่าหน่อยเอ่ยบ้าง

“แดน มึงมีรสนิยมงี้เหรอ พึ่งรู้นะเนี่ย”

“บ้า มึงก็รู้ว่ากูชอบถ่ายรูปเรื่อยเปื่อย” ผมรีบปฏิเสธ

กุนต์ยิ้มขำ แล้วไม่ได้ว่าอะไรต่อเพราะต้องไปเข้าเรียน แต่ก่อนไป ผมก็ถูกลากเข้าไปในไลน์กลุ่มใหม่เรียบร้อย และหลังจากนั้น รูปของคราม ก็กลายเป็นรูปประกวดเดือนของคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ ที่มีคนกดโหวตมากที่สุด

และเพราะเหตุการณ์นั้น ผมก็ได้บทเรียนว่า ผมควรจะมีโทรศัพท์ส่วนตัวอีกเครื่อง ติดพาสเวิร์ดเอาไว้ให้แน่นหนา และห้ามโหลดโปรแกรมแชตใดๆ เข้าเครื่องเด็ดขาด

✻

✻
 
ขณะที่คิดคิดถึงเรื่องเก่าเรื่อยเปื่อย มือก็หยิบโทรศัพท์ส่วนตัวที่ว่าขึ้นมาเปิดรูปดู

ร้านกาแฟอินดี้ที่ถ่ายจากด้านนอก รถเก่าจอดอยู่กลางสายฝน แสงไฟท้ายรถที่ติดอยู่กลางท้องถนน ตึกคณะอันไร้ผู้คน แมวจรจัดใต้โต๊ะอาหาร และภาพล่าสุด...เป็นภาพในปาร์ตี้เมื่อคืนของกลุ่มเพื่อนที่กำลังพูดคุยและกินดื่มใต้แสงไฟสีส้มแดงสลัวๆ ที่ผมถ่ายไกลๆ จากหน้าห้องน้ำ

ในภาพของกลุ่มคนนั้น สิ่งที่โดดเด่นที่สุดมีอยู่สิ่งเดียว นั่นคือ ใบหน้าของครามที่เปื้อนยิ้ม

ตอนที่กำลังจ้องภาพนั้นอยู่ราวกับถูกมนต์ดึงดูด

ก็มีสายโทรศัพท์เข้ามาเสียอย่างงั้น

RRRrrrrrr

...แต่เครื่องนี้ ผมไม่ได้ให้เบอร์ใครไว้ไม่ใช่เหรอ?

แล้วก็ไม่มีทางเมมเบอร์ใครไว้ด้วย โดยเฉพาะเจ้าของชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอนี่...

'คราม'

ผมอ้าปากค้าง ตัวแข็งทื่อ ไม่ได้กดรับโทรศัพท์จนกระทั่งเสียงเรียกเข้าเชยๆ เงียบไป

RRRrrrrrrr

และก่อนที่ผมจะถอนหายใจอย่างโล่งอก ชื่อเดิม ก็โทรเข้ามาอีกครั้ง

ครั้งนี้... ผมพยายาม... กลั้นใจกดรับ...

“ฮะ ฮัลโหล”

[ยุ่งอยู่เหรอ รับช้าจัง]

เสียงทุ้มๆ แบบนี้ เป็นครามไม่ผิดแน่

“ปะ เปล่า อะ เอ้ย ยะ ยุ่งอยู่นิดหน่อย...” คือผมดูรูปคนปลายสายอยู่ไง เลยยุ่งๆ

[ว่างคุยรึเปล่า]

“วะ ว่าง...ละ แล้วค..ครามมีเบอร์เครื่องนี้ของเราได้ไง...”

[จำไม่ได้จริงๆ เหรอ ว่าแดนเป็นคนให้เองเมื่อคืน]

“......”

ผมจำไม่ได้สักนิด นี่ผมให้เบอร์ไม่พอ ยังจะเมมเบอร์เขาเอาไว้อีกด้วย

[อยากให้ทวนความจำให้ไหม ว่าแดนให้เราได้ยังไง]

“......”

เอ่ยมาแบบนี้ ผมควรจะตอบไปว่าอะไรดีล่ะ?



✻
✻

Cont.


--


มาต่อแล้วค่ะ
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามนะคะ ^^ ฝากเอ็นดูน้องแดนด้วยนะคะ ก่อนที่พี่ครามจะมาแย่งเอ็นดูนะ

ฝาก Hashtag ของ #คว้าเดือน ไว้ด้วยนะคะ

เจอกันใหม่ตอนหน้าค่ะ


 

[Fahsaizzz]

รอติดตามค่ะ

[puiiz]

 

[MmBb]

แดนเขินเราเข้าใจนะ แต่ครามจะเข้าใจมั้ยอ่ะ
กลัวครามคิดว่าแดนรังเกียจ แต่ดูจากที่โทรมาไม่น่าจะใช่ ขอให้เป็นนิยายfeel goodอย่างนี้ไปเรื่่อยๆเลยนะคะ อยากอ่านตอนครามจะคบกับแดนแบบจริงจังว่าจะน่ารักขนาดไหนแล้วก็มาลงต่อเนื่องแบบนี้ไปเรื่อยๆเลยนะคะ ขอบคุณค่ะ

[Leenboy]

ขอยาวๆนิดนึง

[we.jinkyu]

  ::อ่านแล้ว น่ารักอ่ะ ชอบค่ะ ติดตามๆ

[Fallinlove]

โอ้ย ชอบมากมายก่ายกอง ทำไมน่ารัก เขินไปกับน้องแดน 
น้องแดน ซื่อ ๆ ขี้ตกใจ เหมือนกระต่ายตัวน้อย ๆ เลย
คราม ให้ความรู้สึกอบอุ่น ละมุนละไม แต่ก็มีความเจ้าเล่ห์นิด ๆ นะเนี่ย
อ่านแล้วรู้เลยว่า น้องแดนคนซื่อไม่ทันครามแน่ ๆ
ไม่ทันไรโดนเอาเบอร์โทรศัพท์ส่วนตัวไปซะแล้ว เมมชื่อให้เรียบร้อยอีก
แล้วครามก็กลายเป็นคนพิเศษ เพราะเป็นคนเดียวที่มีเบอร์นี้ของน้องแดน
แถมเป็นคนเดียวที่มีชื่อเมมอยู่ในเครื่องนี้ของน้องด้วย > <
ชอบที่เค้าเรียกแทนตัวกันแบบน่ารัก ๆ จัง เขิน

[unicorncolour]

จากคว้าเดือน สงสัยกลายเป็นเดือนมาคว้า   

[RindaP]

อ่านแล้วตื่นเต้น ละมุน แล้วก็ลุ้นหน่อยๆ

[Snowermyhae]

บทจะได้เดือนก็ง่ายดายอะไรแบบนี้ แดนขี้ตกใจมาก น่ารักมากๆเลนค่ะ 

[stickyyrice]

อยากรู้อะ ว่าให้ได้ยังไง พน.จะมาบอกไหม 555

[SiHong]

OMG so hot มากค่ะน้องคราม

[papapajimin]

ทวนความจำเลยค่าาา เราชอบมากก
บอกเลยยย อยากอ่านอีกเลยเนี้ยยย