ผมรู้ว่าเวลานี้คงเป็นเวลาใกล้เช้าแล้ว อาจจะประมาณสักตีห้าได้
ไม่ว่าจะพยายามข่มตายังไงก็หลับไม่ลงทั้งคืน ได้แต่หลับๆ ตื่นๆ อยู่ตลอด เพราะงั้นตอนที่คนที่นอนด้านล่างเตียงลุกขึ้นมาเก็บของในความมืด ผมถึงรู้สึกตัว
ทว่าเปลือกตายังคงปิด ยามที่กายสูงใหญ่มานั่งลงข้างเตียง
กลิ่นกายหอมอันเป็นเอกลักษณ์ของครามอวลเข้าจมูก ลมหายใจร้อนรินรดเหนือหน้าผาก รู้สึกถึงปลายจมูกโด่งที่ลากผ่านจากกลางหว่างคิ้วไล้ลงมาตามสัน ก่อนเคลื่อนไปยังซีกแก้มซ้าย น่าจะเป็นแพขนตายาวที่ระไปตามผิวยามคนด้านบนกระพริบตา
ความนุ่มและชุ่มชื้นบดเบียดที่ริมฝีปาก กลีบปากบนถูกกัดเม้มและดุนดึง ก่อนที่กลีบปากล่างจะถูกทำแบบเดียวกัน แล้วเจ้าของลมหายใจร้อนก็ผละออกไป เบนเป้าหมายไปที่ข้างลำคอ
เผลอขยับตัวและส่งเสียงจากในคอเมื่อถูกคมฟันขบกัด เนื้อกายตรงจุดที่ถูกเม้มร้อนผ่าว
รู้สึกเจ็บและจักจี้นิดๆ ไม่นานนักครามก็ลุกออกไป
สองหูได้ยินเสียงประตูห้องงับปิด หลังจากแน่ใจแล้วว่าเดือนร่างสูงออกไป ผมก็ลุกพรวดขึ้นมานั่ง
หัวใจเต้นโครมครามไม่หยุด มันเต้นแรงจนเจ็บแปลบๆ
ผมนั่งกอดเข่าบนเตียง ใบหน้าซุกลงกับขา ยังคิดไม่ออกเลยว่าจะทำยังไงต่อไป
.
.
ช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมา ผมรู้สึกเหมือนถูกครามเมิน
ปกติเราต้องได้เจอหน้ากัน คุยกัน กินข้าวด้วยกัน แต่นี่โทรศัพท์ส่วนตัวผมไม่มีสายเข้าสักสาย ไม่มีข้อความสักข้อความ เวลาที่ไปกินข้าวเป็นกลุ่มใหญ่ เห็นหน้ากันก็แค่พยักหน้าทักทาย
ไม่สิ จะว่าปกติก็ไม่ถูก แบบนี้สิถึงจะเรียกว่าปกติ
...ก็แค่กลับไปเป็นเหมือนเดิมเท่านั้นเอง จะคิดอะไรมากห้ะแดน?
ก็แค่กลับไปเป็นคนที่รู้จักกันเผินๆ ไม่ได้คุย ไม่ได้ไปไหนมาไหนด้วยกัน เมื่อก่อนผมก็อยู่ได้ไม่มีปัญหาอะไรซะหน่อย
แต่ทำไมหัวใจถึงได้รู้สึกโหวงๆ ขนาดนี้นะ...
“นี่จะนั่งซึมไปอีกนานมั้ย?”
หนึ่งทัก เมื่อเห็นผมเอาแต่นั่งซึมกะทือไร้วิญญาณ
“ซึมอะไร ไม่ได้ซึม” ตอบไป แต่น้ำเสียงบ่งบอกตรงกันข้าม
“ไม่ซึมแล้วมาทำหูตกหางตกแบบนี้เนี่ยนะ? บอกใคร ใครเค้าจะเชื่อ บอกมาตรงๆ ดีกว่าว่าเกิดอะไรขึ้น”
“......”
“เพราะอ่อยเดือนถา’ปัตย์ไม่ติดเหรอ”
ผมส่ายหน้า เพราะไม่ได้แม้แต่จะอ่อยด้วยซ้ำ
“อ้าว ถ้างั้นเพราะอะไร บอกมาสิ จะได้ช่วยคิดได้ว่าจะทำยังไง”
“ไม่มีอะไรหรอก”
“ไม่เชื่อ”
ใบหน้าขาวๆ ขยับเข้ามาใกล้ ตาโตถลึงมองอย่างคาดคั้น
สุดท้ายผมก็ถอนหายใจ และเล่าให้หนึ่งฟังเท่าที่จะเล่าได้ ผมรู้ว่าหนึ่งจะไม่บอกใคร และหนึ่งก็เป็นคนที่ผมเชื่อใจ เหมือนกับที่เขาก็เชื่อใจผมเหมือนกัน
“ก็...ยกตัวอย่างเฉยๆ นะ สมมติว่ามีคนที่เราเคยคุยกันทุกวัน ทำอะไรด้วยกันบ่อยๆ อยู่ๆ ก็หายไปไม่คุยกับเรา มันเป็นเพราะอะไรเหรอ?”
“บอกแล้วไม่เชื่อว่าไอ้เดือนนั่นมันไม่จริงใจ ดูซิ มาหลอกอยากแล้วก็ทิ้ง!”
พอผมซึมกว่าเดิม หนึ่งก็เลยพูดต่ออย่างจริงจัง
“ที่เค้าไม่คุย ไปทำอะไรให้โกรธรึเปล่าล่ะ”
เรื่องที่ผมไม่ได้ให้พาสเวิร์ดเขาเพื่อใช้คอมพิวเตอร์แวบเข้ามาในหัว
“ถ้าเราทำผิด ก็ต้องขอโทษนะรู้มั้ย...แต่จริงๆ ก็อาจจะไม่ใช่ว่าอีกฝ่ายโกรธเลยไม่คุยเสนอไปนะแดน”
เห?
ผมทำท่าสนใจกว่าเก่า ว่าทำไมหนึ่งถึงพูดแบบนั้น
“ไม่เคยดูหนังเหรอ หรือเข้าเวบบอร์ด ฟังพี่อ้อยพี่ฉอด? บางคนนะ ถ้าอยากจะเรียกร้องความสนใจจากเรา ก็จะทำเป็นเมินเรา เพื่อให้เราเข้าหาก่อนไง”
คิ้วผมชนกันทันที
“ก่อนหน้านี้ ใครเป็นคนโทรหาก่อน แดน หรือเดือนนั่น?”
“ค..คราม...”
“แล้วใคร ที่เป็นคนเริ่มชวนไปไหนต่อไหนก่อน?”
“ส่วนมากก็คราม...เฮ้ย เรายังไม่ได้บอกเลยนะว่าหมายถึงใคร?”
รู้สึกเหมือนถูกหลอกถามเลยอะ
“ไม่ต้องมาอ้อมค้อมแล้วแดน...มองจากพระจันทร์ยังรู้ว่าเดี๋ยวนี้แดนสนิทกับใคร ไปไหนกับใคร”
“......”
“เอาล่ะ พูดตรงๆ เลย เราว่าเดือนนั่นน่ะ ลองใจแดนอยู่”
ลองใจ?
“ก็ที่แดนบอกมาว่าฝ่ายนั้นเค้าเป็นคนคุยก่อนชวนก่อน ถ้าแดนไม่ได้เป็นฝ่ายเริ่มเลย เป็นใครก็เซ็งมั้ย?”
“......”
“เลยลองหายไป ให้แดนเป็นฝ่ายตามบ้าง”
ที่หนึ่งพูดก็ดูมีเหตุผล แต่ครามจะรู้สึกอย่างงั้นจริงเหรอ? ให้บอกว่าเขาโกรธผม ยังจะน่าเชื่อกว่าอีก
“ถึงเราจะไม่ชอบเดือนทั้งโลก แต่เราจะไม่เข้าข้างแดนในเรื่องนี้นะ ถ้าแดนแคร์ฝ่ายนั้น ก็ไปคุยให้รู้เรื่อง คนเราไม่ควรปล่อยให้ใครเป็นฝ่ายไล่ตามอยู่ฝ่ายเดียว”
นี่ครามเป็นฝ่ายไล่ตามผมเหรอ? หนึ่งเชื่อมั่นในหน้าตาเพื่อนเกินไปรึเปล่า?
“แต่! ถ้าไม่อยากเจ็บ ไม่อยากไปต่อ ก็ไม่ต้องไปคุย ปล่อยไว้งี้แหละ จะได้รู้บ้างว่าไม่ใช่ทุกคนจะไปวิ่งตามเดือน!”
ประโยคนี้หนึ่งเริ่มใส่อารมณ์
ผมเองก็ไม่ได้เห็นด้วยกับหนึ่งทุกอย่างหรอก แต่สิ่งหนึ่งที่ผมเชื่อก็คือ
ถ้าเราทำผิด ก็ควรเป็นฝ่ายไปขอโทษ ไม่ใช่รอให้ฝ่ายนั้นมาหาเรา
แล้วผมตัดสินใจได้ ว่าผมจะไปขอโทษคราม
.
.
ในตอนเย็น ผมมาด้อมๆ มองๆ อยู่แถวตึกสถาปัตย์ ยืนดักรอตรงทางเดินที่นักศึกษาจะต้องเดินผ่าน
ผมรู้ว่าวันนี้ครามเลิกคาบสุดท้ายเวลานี้ อีกไม่นานก็คงจะเดินออกมา
ระหว่างที่ยืนเหงื่อแตกอยู่นั้น ผมรู้สึกถึงสายตาของคนมองมาไม่หยุด ยิ่งทำให้ประหม่าและเครียดหนักกว่าเดิม
สองมือสอดประสานกุมกันไว้ด้านหน้าแน่น หัวใจเต้นแรงด้วยความกังวล เมื่อสายตาเห็นเดือนคณะสถาปัตย์เดินออกมากับกลุ่มเพื่อน ผมก็ก้าวขาสั่นๆ ไปหา
หยุดยืนอยู่หน้ากลุ่มของคราม มือยกทักทายไป ทว่าริมฝีปากกลับพูดอะไรไม่ออก
เพื่อนของครามเป็นคนสังเกตเห็นผมก่อน
“อ้าว มีใครมาหาพี่ครามของเราว่ะ”
“มีแฟนคลับมาตามถึงคณะเลยเว้ย”
“แฟนคลับหรือสตอล์กเกอร์วะ ฮ่าๆ”
กลุ่มนักศึกษาชายโหวกเหวกกันเสียงดัง ปากที่ยิ้มเจื่อนๆ ของผมถึงกับยิ้มไม่ออก
นัยน์ตาของเดือนร่างสูงมองผมนิ่ง สีหน้าไม่ยิ้มแย้ม ผมจึงยิ่งรู้สึกเหมือนตัวเล็กลีบ ใบหน้าก้มมองต่ำ
“ไอ้คราม ตกลงจะไปกับพวกกูต่อป่าว” แล้วหนึ่งในกลุ่มนั้นก็เอ่ยเร่ง
“ไปสิ”
แล้วครามก็ก้าวมายืนเผชิญหน้ากับผม เป็นเวลานานที่ผมไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้า จนกระทั่งคนตรงหน้าส่งเสียง
“มีอะไรรึเปล่าแดน”
รู้สึกเหมือนมีก้อนบางอย่างติดอยู่ในลำคอ
“ถ้าไม่มี เราไปก่อนนะ”
“ด..เดี๋ยว”
โพล่งออกไปก่อนที่เดือนร่างสูงจะหันหลังเดินจาก ครามหันมามองและรอให้ผมเอ่ย
“ครามจะกลับกี่โมงเหรอ เรามีเรื่องอยากคุยด้วย...”
“ไม่รู้สิ สามสี่ทุ่มมั้ง”
“ง..งั้นเราไปรอครามที่คอนโดได้มั้ย”
ครามนิ่งเงียบไม่ตอบ จนผมคิดว่าตัวเองจะถูกปฏิเสธ แต่สุดท้ายเขาก็เอ่ย
“แล้วแต่”
คำตอบของอีกฝ่ายเป็นการตอบตกลงกลายๆ รึเปล่า?
เดือนคณะสถาปัตย์ไม่เอ่ยอะไรต่อ หันหลังและเดินไปกับกลุ่มเพื่อนหลังจากนั้น
.
.
การรอคอยมันทรมานอย่างนี้เอง
ผมมานั่งรอที่ล็อบบี้คอนโดของครามได้มากกว่าสามชั่วโมงแล้ว ตั้งแต่สามทุ่ม จนตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงคืนกว่าๆ
ในหัวเริ่มคิดกังวล เพราะครามไม่เคยผิดเวลาสักครั้ง เขาเป็นคนตรงเวลาเสมอ หรือถ้าติดอะไรก็จะบอกก่อน
นี่เขาไปเจออุบัติเหตุรึเปล่า?
หัวใจผมระส่ำระส่าย ทั้งเป็นห่วง ทั้งเครียด
หรือว่าที่จริงคำว่า ‘แล้วแต่’ ของคราม ไม่ใช่คำตอบรับ? เขาแค่ไม่อยากเจอผมใช่ไหม โกรธ? หรือเบื่อแล้ว?
ในอกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก และในความอึดอัดก็แทรกไว้ด้วยความเจ็บแปลบ
เวลาเที่ยงคืนครึ่ง
สายตาที่มองเหม่อไปยังประตูทางเข้าคอนโดมองเห็นคนร่างสูงเดินเข้ามา ไม่จำเป็นต้องเห็นหน้าชัดก็รู้ว่าเป็นคราม ชั่วขณะนั้นผมคิดว่าถ้าเขาเดินผ่านผมไป ไม่หยุดทักจะทำยังไง
โชคดีที่ครามเดินมาหยุดตรงหน้าผมที่กำลังมองเขาอย่างเลื่อนลอย
ใบหน้าหล่อเหลาไม่มีทีท่าแปลกใจเลยสักนิดที่ผมมานั่งรอ
“ยังรออยู่อีกเหรอ”
“......”
ลมหายใจชะงักเมื่อได้ยิน ในหัวตื้อไปหมด ปลายนิ้วสั่นไหว จนต้องรีบกำมือแน่นเพื่อไม่ให้สั่นไปมากกว่านี้
ไม่รู้ทำไม ถึงรู้สึกร้อนผ่าวที่จมูกและกระบอกตา เบื้องหน้าเริ่มเป็นภาพไม่ชัดเจน และก่อนที่ความเปียกชื้นจะซึมออกจากดวงตา ครามก็เข้ามาดึงให้ผมเดินตามเขาไป
ผมสูดจมูกที่รู้สึกแสบร้อน เดินไปตามแรงของมือใหญ่เข้าไปในลิฟต์
เรามาถึงในห้อง และหยุดยืนอยู่หน้าประตู บรรยากาศรอบตัวกดดันให้หายใจไม่ค่อยจะออก ยิ่งต่างฝ่ายต่างเงียบ ยิ่งรู้สึกอึดอัด
“คราม...เราขอโทษ...”
เมื่อน้ำเสียงหลุดจากลำคอ ความรู้สึกอัดอั้นที่กักเก็บก็เหมือนจะเก็บไว้ไม่ไหว ดวงตาพร่ามัวอีกครั้ง
“ขอโทษเรื่องอะไร”
“เรื่องที่...เราไม่ได้บอกพาสเวิร์ดกับคราม”
ผมก้มหน้าเบี่ยงไปทางอื่น ไม่อยากให้เขาเห็นสีหน้าของผมในตอนนี้ที่คงดูไม่จืดเอาซะเลย
“ทำไมแดนถึงคิดว่าตัวเองผิด”
“......”
“เรื่องนั้นแดนไม่ผิดเลย”
...แล้วทำไมครามถึงไม่คุยกับเราล่ะ? ทำไมถึงเมินเฉย เกลียดเราแล้วเหรอ หรือเบื่อแล้ว?
ผมอยากถามออกไป แต่ก็ถามไม่ออก
“แดน”
ผมสะดุ้ง เมื่อกายสูงใหญ่เข้ามาใกล้ ความตกใจทำให้ก้าวเท้าถอยจนแผ่นหลังผมชนกับประตู
“แดนร้องไห้ทำไม”
“ป..เปล่า ไม่ได้ร้อง”
ปฏิเสธอย่างไม่เข้าใจเหตุผลเหมือนกัน
“โกหก”
แล้วสองมือของครามก็เข้ามารวบตัวผม ใบหน้าของผมซบอยู่กับแผ่นอกเขา
“แดนเสียใจเรื่องอะไรถึงได้ร้องไห้ บอกหน่อยได้ไหม?”
น้ำเสียงทุ้มอ่อนลง ริมฝีปากอุ่นโน้มเข้ามากระซิบข้างหู
“เพราะเรามาหาแดนช้ารึเปล่า?”
ผมส่ายหน้า หน้าผากยังพิงอยู่กับแผงอกกว้าง
“ถ้างั้นเพราะอะไรล่ะแดน”
สองแขนของคนร่างสูงกอดผมแน่นขึ้น ความเปียกชื้นจากดวงตาซึมไปกับเสื้ออีกฝ่าย
“เรา...ไม่อยากให้ครามไม่คุยกับเรา ไม่อยากให้เมินเฉย...ไม่อยากให้เบื่อ”
“ทำไมถึงไม่อยากให้ทำอย่างนั้นล่ะ บอกเราหน่อยนะ”
ลมหายใจอุ่นรินรดข้างแก้ม เสียงทุ้มหวานและอ่อนโยนไม่เย็นชาเหมือนก่อนหน้า หากติดจะออดอ้อนนิดๆ
ผมสูดน้ำมูก พร้อมกับกลืนคำพูดลงคอ
“แดน...”
คราวนี้ครามผละตัวออกไปเล็กน้อย ดวงหน้าหล่อเหลาก้มลงมองผม มือใหญ่จับใบหน้าผมให้เงยขึ้นประสานสายตา
ความร้อนผ่าวรอบกรอบตาถูกซับออกไปแล้ว ผมจึงมองเห็นใบหน้าของครามชัดเจน
ไม่เคยเห็นเขาทำหน้าแบบนี้มาก่อน ดวงตาคมจ้องมองผมอย่างเว้าวอน เพียงแค่เห็น หัวใจของผมก็อ่อนยวบ
“เรา..เราชอบคราม...”
ผมเอ่ยออกไป โดยที่คนตรงหน้าตอบรับผมด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยนและเจิดจ้า ยิ่งกว่ารอยยิ้มที่ส่งทอดมาให้ผมในเช้าวันนั้น
.
.
CONT.
TALK มาแล้วค่า ขอบคุณที่ติดตามพี่ครามกับน้องแดนนะก๊ะ ตอนนี้ก็จะอึนๆ หน่อย แต่ก็ไม่มากหรอกเนอะ ส่วนตอนหน้าพิครามก็จะชัดเจนแล้วนะ ไม่รู้มีใครรอเหมือนไรท์รึเปล่า
[/quote]
ทำไมคาแรคเตอร์นายเอกดูเปลี่ยนไปอ่ะ ทำไมน้องดูนุ่มนิ่มจัง
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
