[ เ ล่ น ข อ ง เ ตี้ ย ]
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: [ เ ล่ น ข อ ง เ ตี้ ย ]  (อ่าน 998106 ครั้ง)

ออฟไลน์ JokerGirl

  • ∀Σ❤∀ΔΣ Forever^^
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2921
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +128/-3
นี่คือคนเหนื่อย? ถ้าไม่เหนื่อยจะขนาดไหน o18 คนเรียกร้องรับผิดชอบไปนะจ๊ะ

ออฟไลน์ skysky

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 370
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +51/-0
   "อย่าหว่านเสน่ห์"

   "อย่าใช้สายตา"

   "อย่ามารยา"

<<< 55555555555 กล้าเป็นแบบนี้จริงๆ ยิ่งตอนอยู่สองต่อสองกับนายท่านนะ จะอ้อนไปไหน เขินนนน
แอบเป็นห่วงทิมจัง ปกติท่านโทรหาทิมไม่ว่าเวลาไหนทิมรับสายตลอด
แต่รอบนี้ท่านไม่รับสายทิม !!! ประเด็นคือเซียนเมาด้วย โอ๊ยๆหัวใจ

ออฟไลน์ Supparang-k

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1908
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +20/-3
ค่ะ..เอะอะสวีทกันบนเตียง  555 

ออฟไลน์ mystery Y

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7677
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +585/-12
ไม่อยากจะเซดกับนายเอก เรื่องนี้!

ออฟไลน์ labelle

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2664
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +81/-0
5555 เป็นไงล่ะ กะจะยั่วเค้าสักหน่อย กล้าหาญบอยต้องสยบ

นายท่านได้ความเนียนแต่ใดมา
ทำเป็นเหนื่อย ชอบให้กล้าเริ่มก่อนก็บอกมา
นายท่านเป็นคนดีน่ะ เคยเห็นกล้าเมาแล้ว
เลยคิดว่าไม่ดื่มเองดีกว่า จะได้ดูแลกล้า

เทพเซียนคนขิงแห่งปี น่าสงสาร ก็ไปนั่งรอตั้งนาน
แล้วที่ไปบุกห้องน่ะ ถึงห้องไหม หรือเค้าไม่ให้ขึ้นตึก

ทิมคะ พี่เค้าอยากเจอ ทำไมใจร้ายล่ะ

ออฟไลน์ Chiffon_cake

  • เป็ดนักเขียน
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 712
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1544/-12





ตอนที่ 25
ทิม






   'พี่เซียนคะ...ตกลงจะต่อหรือเปล่าคะ'

   'ต่อ...ต่ออะไรเหรอ'

   'อ้าว ถ้าจะไม่ทำแล้วพี่เซียนลากอิงมาด้วยทำไมคะเนี่ย'

   'โทษทีนะ'

   'บ้าบอ'

   'อิง'

   'คะ!'

   'รู้จักลูกค่ายละครจีวายหรือเปล่า'

   'อะไรนะ'

   'มันมาเรียนที่มอเราปีนี้นะ'

   'ไม่รู้ ไม่อยากสนใจค่ะ'

   '...'

   'งั้นอิงกลับนะคะ'

   'โอเค'

   'พี่เซียน!'

   'อะไรเหรอ'

   'อิงจะกลับจริงๆ แล้วนะ'   

   'ก็ไปซะสิ'

   'กรี๊ดดดด'







   ผมอยากจะวาร์ปหายตัวไปฆ่าเพื่อนตัวเอง

   ทำไมถึงปล่อยให้เทพเซียนเอ็กซ์เอ็กซ์มาหลับอยู่หน้าห้องของผมแบบนี้!

   อยากจะทำเนียนเป็นไม่รู้จักฉิบหาย แต่ผมดันรู้จัก...

   ในสภาวะที่พี่เขากำลังเมาแอ๋หนักขนาดนี้ ถ้าผมทำเป็นไม่สนใจอะไรผมก็คงจะใจร้ายเกินไป ถึงแม้ว่าจะงุนงงเรื่องที่ว่าพี่เซียนมาอยู่หน้าห้องของผมได้ยังไง แต่ผมก็เลือกที่จะปล่อยวางทิ้งมันไปซะก่อน

   อย่างน้อยผมก็ควรจะลากพี่เขาเข้ามานอนในห้อง

   ไอ้นุกหายจ๋อมอย่างไร้ร่องรอย ส่วนไอ้นายท่านรายนั้นยิ่งไม่ต้องพูดถึง...มันคงจะอยู่แต่กลับพี่กล้า คงไม่ว่างที่จะมาจัดการคนร่างยักษ์แห่งคณะเศรษฐศาสตร์คนนี้ช่วยผมได้

   ผมคงต้องจัดการกับพี่เขาเพียงคนเดียว...

   กว่าผมจะพาคนร่างยักษ์มานอนแหมะอยู่ในโซฟาห้องผมได้ก็เล่นเอาผมเหงื่อตก พี่เซียนเมาแล้วเงียบดีครับ ไม่ถือว่าเป็นอุปสรรคต่อคนที่ต้องตามเก็บร่างของเขาเท่าไหร่ เพียงแต่ว่า...ผมก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าทำไมเขาถึงโผล่มาอยู่หน้าห้องผมในเวลาดึกๆ ดื่นๆ แบบนี้

   ไอ้ท่านกับไอ้นุกมันรวมหัวรุมแกล้งผมหรือเปล่าวะ

   "พี่เซียน...นี่ห้องผมนะ ไม่ใช่ห้องพี่กล้า" ผมลองเขย่าไหล่พี่เซียนดูเผื่อพี่เขาจะได้สติ "พี่มาผิดห้องแล้ว ผิดไปเยอะเลยด้วย"

   คำตอบที่ผมได้รับกลับมาคือความเงียบ รวมไปถึงอาการคอตกของคนเมาที่คงมึนจนอยากนอนหลับพักผ่อน

   "แม่ง" ผมสบถเพราะผมไม่รู้จะเอายังไงจริงๆ "พี่จะนอนตรงนี้หรือนอนบนเตียง" ยังไงเขาก็ถือว่าเป็นพี่คนหนึ่ง ผมคงต้องถามเขาก่อนว่าเขาจะเอายังไง

   สิ่งที่ผมไม่คาดคิดมันตามมาหลังจากนั้นเพียงเสี้ยววินาที...ทุกอย่างเหมาะเหม็งราวกับเซ็ตเอาไว้ พี่เซียนคลื่นไส้กะทันหัน จากนั้นก็อาเจียนออกมาโดยผมได้รับผลกระทบเต็มๆ ที่ใบหน้า

   เหี้ยยยยยย

   "ไอ้พี่เซียน!" ผมร้องโวยวายเพราะผมไม่ชอบอะไรแบบนี้จริงๆ แต่ให้ตายเถอะ...ใครจะไปชอบวะ อ้วกเต็มหน้าแบบนี้ "โอ๊ย พี่บ้าไปแล้ว"

   ผมตัดสินใจว่าควรจะเดินเข้าไปล้างตัวทั้งๆ ที่ตัวเองยังไม่ถอดเสื้อผ้า แต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่ามีบางคนที่เลอะอ้วกอยู่เหมือนกัน ผมจึงก้าวออกมาจากห้องน้ำ จากนั้นก็ลากพี่เซียนเข้าไป...

   อ้วกพี่เซียนแม่งเลอะเต็มห้องของผมไปหมด

   ผมไม่มีเวลาแม้แต่จะบ่นหรือก่นด่า เพราะด่าไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้นเนื่องจากพี่เซียนมีสติเหลือไม่ถึงหนึ่งเปอร์เซ็นต์

   เอ๊ะ...หนึ่งเปอร์เซ็นต์งั้นเหรอ

   ริมฝีปากของผมยิ้มกริ่ม แล้วผมก็จัดการเปิดน้ำจากฝักบัวระดับน้ำแรงที่สุด จากนั้นก็ราดน้ำใส่พี่เซียนไปทั้งตัวโดยไม่สนใจว่าเขาจะเป็นรุ่นพี่มอ S หรือเป็นใครมาจากไหน

   สนุกกูล่ะงานนี้...

   พี่เซียนเปียกไปทั้งตัว เขาเริ่มกระแอมไอออกมา ระหว่างนั้นผมก็ตัดสินใจราดน้ำไปทั่วหน้าของตัวเองบ้าง

   ...เละเป็นขี้เลย

   "ไอ้ทิม อะไรของมึงเนี่ย" พี่เซียนโวยวาย

   เจอน้ำทีถึงกับสร่างเมาไปเลยหรือไง...

   "พี่มาอ้วกใส่หน้าผม"

   "หา" พี่เขาลูบใบหน้าไปมา...ใบหน้าขาวใสภายใต้เส้นผมที่เปียกซ่กก็เป็นอะไรที่หล่อดี "บ้า"

   "จริงๆ พี่ทำอย่างนั้น"

   "โอย ตาย..."

   "ออกไปก่อนเลย ผมจะอาบน้ำ"

   "จะให้ออกไปทั้งๆ ที่ยังตัวเปียกอยู่เนี่ยนะ"

   "ใช่" ผมบอก "ถ้าว่างก็เช็ดอ้วกตัวเองที่อยู่ในห้องผมด้วย"

   "..."

   "ใช้ไม่ได้จริงๆ"

   ผมบ่นออกมาเพราะผมไม่มีอารมณ์มาจัดการกับเรื่องอ้วกๆ ตอนเวลาเกือบตีสองแบบนี้ อย่างน้อยพี่เซียนก็กลับมามีสติได้ทันสำหรับจัดการกับอ้วกตัวเอง ไม่อย่างนั้นล่ะก็...ผมคงเซ็งมากกว่านี้แน่ๆ

   ความประทับใจของผมที่มีต่อพี่เซียนนั้นมีอยู่น้อยมาก มันติดลบตอนที่พี่เซียนด่าผมในเกม RoV จากนั้นก็กลับมาน้อยใหม่หลังจากที่ใครหลายคนพากันบอกว่าพี่เซียนชอบผม แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น...

   เขาชอบบังคับผม...ที่บ้านผมไม่เคยมีใครบังคับผมมาก่อน นั่นแหละคือส่วนที่ผมไม่ชอบที่สุด

   หลังจากเหตุการณ์ที่พี่เซียนอ้วกใส่หน้าผมอย่างเมื่อตะกี้...คุณคนอ่านคิดว่าผมจะเหลือความประทับใจในตัวพี่เซียนมั้ยครับ...








เซียน





   พัง

   เละเทะ

   ยับเยิน

   รู้สึกอยากกระโดดตีลังกาถีบปากตัวเองสักสิบสองครั้ง

   นี่ผมทำเหี้ยอะไรลงไป!

   ภาพผมตัดตอนที่ผมโซซัดโซเซขึ้นมาในตึกของทิม จากนั้นผมก็ไม่รู้ตัวว่าผมทำอะไรลงไป เจ้าของห้องผู้ที่ทำหน้ามุ่ยอยู่นานสองนานเล่าว่า...ผมมานอนพิงผนังอยู่หน้าประตูห้องของมัน มันไม่มีทางเลือกนอกจากพาผมเข้าไปเก็บไว้ข้างในห้อง ก่อนที่ผมจะไปสร้างความเดือดร้อนให้คนอื่น

   แน่นอนว่าผมไม่ได้สร้างความเดือดร้อนให้คนอื่นคนใดนอกจาก...ทิม

   ตอนนี้เป็นเวลาตีสองเกือบตีสามแล้ว ทิมหงุดหงิดมากยิ่งขึ้นตอนที่นายท่านไม่ยอมรับโทรศัพท์มัน

   มันคงจะรับอยู่หรอก...ก็ในเมื่อไอ้กล้าตอนเมามักจะมีฟีโรโมนมากกว่าปกติ

   ความหงุดหงิดของทิมจึงถูกส่งตรงมายังผม ไม่มีใครคอยช่วยแบ่งเบาความโมโหของทิมกับผมในตอนนี้เลยครับ ไม่มีเลยจริงๆ

   ทำไมกูหงอ...

   ทำไมกูต้องเกรงใจไอ้เด็กหน้าบึ้งคนนี้ด้วย...

   งงฉิบ!

   ผมรู้ครับว่าผมชอบมัน แต่ผมไม่คิดว่าตัวเองจะรู้สึกผิดมากมายขนาดนี้

   "พี่จะนอนข้างในหรือนอนข้างนอกครับ" ทิมที่พยายามสงบสติอารมณ์ถามผมหลังจากที่ผมกับมันอาบน้ำเสร็จและอยู่ในเสื้อผ้าชุดใหม่ ผมอยู่ในชุดของทิมที่เป็นเสื้อยืดกางเกงขาสั้นแบบง่ายๆ และผมก็จัดการทำความสะอาดห้องให้ทิมจนสะอาดหมดจดเรียบร้อยแล้ว

   "ข้างนอกสิ กูไม่ใช่เจ้าของห้อง" ผมทำเสียงแข็ง ทั้งๆ ที่ในใจหวั่นเกรงเป็นอย่างมาก "มึงอนุญาตให้กูนอนในนี้ได้เหรอ"
 
   "พี่จะกลับเลยก็ได้ครับ แล้วแต่พี่"

   กูคงจะกลับอยู่หรอก...ชีวิตนี้กูคงจะโอกาสได้นอนอยู่ในห้องเดียวกันกับลูกค่ายจีวายอย่างกูได้อีกอยู่หรอกนะ

   "กูนอนข้างนอกนี่แหละ"

   "อืม"

   อย่างน้อยทิมมันก็ไม่ได้ด่าหรือไล่ตะเพิดผมล่ะวะ...

   ผมขยับไปที่โซฟา รู้สึกเก้ๆ กังๆ อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ทิมมันจัดการปิดไฟในห้องจนหมด ตั้งท่าเตรียมจะเข้านอน ส่วนผมได้แต่นั่งมองมันอยู่อย่างนั้น พอมันหันกลับมามองที...ผมก็แสร้งทำเป็นมองอย่างอื่น

   "สวิตช์ไฟอยู่ตรงนี้นะครับ" ทิมชี้มือ

   "โอเค"

   "ผมไปนอนล่ะ"

   หลังของทิมกำลังจะหายเข้าไปในห้องนอน... "เดี๋ยว!" ผมส่งเสียงขัดจังหวะ

   "อะไรอีกครับ" ทิมทั้งง่วงทั้งขุ่นเคืองผม ไม่แปลกที่มันจะส่งเสียงปนรำคาญแบบนั้น

   โอย ตายห่า คะแนนกูคงติดลบล้านไปแล้วมั้ง

   "ขอบใจ"

   "..."

   "สำหรับที่นอนในคืนนี้"

   เป็นคำพูดที่ดูเรียบง่ายจนเกินไป...นี่ผมพูดอะไรออกไปเนี่ย

   "ครับพี่...ไม่เป็นไร"

   "..."

   "แต่วันหลังไม่ต้องมาก็ได้"

   เหมือนไอ้เด็กนี่มันสาดน้ำร้อนใส่หน้าผมอ่ะ...ถึงเราจะรู้จักกัน วนเวียนอยู่ใกล้ๆ กันเพราะเพื่อนของเราสองคนเป็นแฟนกัน แต่ก็ใช่ว่ามันจะใจอ่อนให้ผมง่ายๆ

   ให้ตายสิวะ...

   ผมเพิ่งรู้สึกชอบใครอย่างจริงจังทั้งที ทำไมสวรรค์ถึงได้ส่งคนที่จีบยากฉิบหายมาให้ผมกันล่ะเนี่ย...











   เวลา 09.13 น.

   ผมตื่นขึ้นมาเพราะได้ยินเสียงกอกแกกอยู่ในห้อง รู้สึกมึนหัวจนต้องเรียกสติให้ตัวเองหลายต่อหลายรอบ เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าตัวเองอยู่ในห้องของทิม แถมยังนอนอยู่บนโซฟากลางห้องนั่งเล่นอีกด้วย

   นุกส่งยิ้มมาให้ผมจากโต๊ะกินอาหาร ส่วนทิมนั้นเล่นมือถือไปกินไป...ทำกิจกรรมทุกอย่างเหมือนกำลังอยู่ในชีวิตประจำวันโดยจะมีผมหรือไม่มีผมนอนอยู่โซฟาตรงนี้ก็ได้

   รู้สึกเขินแปลกๆ แฮะ

   "เมื่อคืนพี่เมาแอ๋เลย" ไอ้นุกที่อารมณ์ดีตลอดกาลเอ่ยทัก "ดีนะที่พี่เมาแล้วมาอยู่ห้องไอ้ทิม ไม่ได้ไปอยู่ห้องผู้หญิงคนอื่น"
ทิมหน้าบึ้งเพราะผมสร้างวีรกรรมที่ไม่น่าจดจำเอาไว้...

   "ปกติกินข้าวด้วยกันเหรอ" ผมถามเพราะไม่รู้จะถามอะไร

   "ใช่ครับ ชินแล้ว..." นุกตอบ

   "ทิมมึงไม่มีปากหรือไง"

   เจ้าของห้องถลึงตามองผม...เสี้ยววินาทีนั้นผมตัดสินใจเป็นตัวของตัวเองแบบเต็มสตรีมต่อหน้าไอ้ทิม เพราะเชื่อว่ายังไงผมก็ต้องเป็นตัวเองในการจีบมันอยู่ดี ผมหนีความกวนตีนของตัวเองไปไม่พ้นหรอก

   "มึงพูดกับกูบ้างก็ได้"

   "พี่จะกลับห้องตัวเองกี่โมง" มันตอบผมด้วยคำตอบนี้แทน

   "คงอีกสักพักอ่ะ..." ผมลุกมายืดเส้นยืดสายแล้วมองอาหารเช้าของเด็กทั้งสอง "มีอาหารให้กูสักที่ป่ะ"

   ทิมมองผมเหมือนผมเป็นยุงที่ควรตบให้ตาย จากนั้นก็เดินไปหยิบชุดอาหารเช้าง่ายๆ ที่มันทำเอาไว้ให้ในครัว ดวงตาผมจะเป็นรูปหัวใจอยู่แล้ว...ถึงแม้ว่ามันจะโกรธผม แต่มันก็ไม่ได้ลืมการทำกับข้าวเผื่อผม

   "ขอบใจนะ"

   "กินแล้วก็กลับเถอะนะครับ"

   "อืม"

   ไอ้นุกมองผมที่นั่งข้างๆ มันทำไม้ทำมือส่งสัญญาณอะไรก็ไม่รู้ที่ผมไม่เข้าใจ...ไอ้เด็กนี่มีวิญญาณไอ้หมูหันสิงอยู่หรือไง ทำไมถึงได้เหมือนกันขนาดนี้

   มึงต้องการจะสื่ออะไรวะไอ้นุกนิก

   "วันนี้มึงจะไปไหนป่ะ" เมื่อรู้ว่าผมแปลสัญญาณมันไม่ได้ มันจึงยิงคำถามไปที่เพื่อนของมันอย่างทิมแทน

   "มีนัด"

   สิ้นเสียงของทิม...นุกมันก็ทำตาโตใส่ผมพร้อมกับขมุบขมิบปากบอกว่า 'กับพี่ไตเติ้ล กับพี่ไตเติ้ล...'

   "ไปไหน" เสียงของผมวางอำนาจเหมือนอย่างเคย

   "ละลาบละล้วง" มันยังคงเลี่ยงที่จะใช้คำว่าเสือกกับผม...อย่างน้อยมันก็ยังเกรงใจผมอยู่

   "ตอบมา"

   "ดูหนังอ่ะ"

   "กูก็นั่งอยู่นี่ทำไมไม่ชวนกู"

   "ไอ้นุกเป็นเพื่อนผมผมยังไม่ชวนมันเลย"

   สงครามระหว่างผมกับทิมเริ่มขึ้นอีกครั้งหนึ่งแล้ว...นุกตัดสินใจยกหนังสือแถวนั้นขึ้นมาแกล้งอ่านเพื่อที่จะต้องการปิดหน้า

   หนังสือมันกลับหัวเว้ยนุก

   "กูไม่ให้ไป" ผมเอ่ย

   "กวนประสาทอีกแล้ว"

   "อย่าลืมสิว่ากูคือเทพเซียนเอ็กซ์เอ็กซ์ของมึง"

   "..."

   "มึงห้ามไปกับไอ้หมอเหี้ยนั่น"

   "อะไรของพี่เนี่ย" ทิมโวย "ผมตอบตกลงกับพี่เขาไปแล้ว"

   "ตอบไปแล้วก็ยกเลิกได้" ผมแบมือ "เอาโทรศัพท์มาสิ เดี๋ยวกูบอกให้"

   "บ้า"

   "มึงชอบมันหรือไง"

   "ไม่ได้ชอบ"

   "แล้วจะไปกับมันทำไม"

   "ก็พี่เขาชวน ผมตอบตกลงไปแล้ว"

   "ก็ยกเลิกซะสิ ทำไมพูดยากแบบนี้วะ"

   "พี่เป็นพ่อผมเหรอ!"

   "คือ เอ่อ..." นุกตัดสินใจเอ่ยเพื่อห้ามปรามศึกของผมกับทิม "ใจเย็นๆ กันก่อนนะ ถ้าเสียงดังกว่านี้อีกนิดล่ะก็...คงดังถึงตึกของพี่กล้ากับไอ้ท่านเลยทีเดียว นี่ผมไม่ได้ประชดนะ ผมพูดจริง"

   "ทำไมต้องชอบบังคับคนอื่นด้วย" ทิมยังคงลับฝีปากกับผมต่อไป "โดยเฉพาะผม..."

   "ก็มึงมันพิเศษ" ผมกลืนน้ำลายระหว่างพูด

   "ผมไม่ต้องการความพิเศษนี้"

   "เสียใจด้วยนะ ความพิเศษนี้กูให้มึงไปนานแล้ว"

   "โอ้ มาย ก็อด" นุกส่งเสียงรำพึง

   ทิมกระพริบตาปริบๆ

   "อย่างมึงคงใช้ไม้อ่อนไม่ได้ แถมยังใจเย็นไม่ได้ด้วย ใครมาจีบก็ไปกับเขาหมด"

   "ว่าไงนะ"

   "ก็ได้ยินแล้วนี่"

   "ผมไม่ได้เป็นคนแบบนั้น"

   "แล้วทำไมมึงไม่ไปกับกูล่ะ!"

   คนที่ผมชอบทำสีหน้าปวดหัว...ผมรู้ครับว่าสีหน้าแบบนั้นของทิมมันเป็นสีหน้าที่ผมรู้สึกใจแป้วยังไงชอบกล แต่ผมเดินหน้ามาขนาดนี้แล้ว ผมถอยไม่ได้...

   รู้สึกเหมือนตัวเองมีแรงกระตุ้นบางอย่าง นึกไปถึงตอนที่นายท่านมันกระทำการง้อขอคืนดีกับไอ้กล้า...ก่อนหน้านั้นมันไม่คิดจะง้อด้วยซ้ำถ้ามันไม่มีไอ้เชนมาเป็นตัวกระตุ้นซะก่อน

   ...ตัวกระตุ้นของผมก็คือไอ้หมออันเดอร์สกอร์ไตเติ้ลนี่เองสินะ

   จะยังไงก็ช่างเถอะ...ผมสนแต่ทิมเพียงคนเดียวเท่านั้นในตอนนี้

   "ขี้บังคับ เอาแต่ใจ"

   "..."

   "แถมยังอ้วกไม่เลือกที่อีก"

   ผมหุบปากฉับ กระพริบตารัวๆ เพราะมันเป็นความจริงที่ผมหนีมันไม่ได้...

   "คือว่า..."

   "พี่อ้วกใส่ผม ใส่ห้องผม พี่ไม่มีสิทธิ์มาเรียกร้องอะไรจากผมนะ"

   ไอ้ฉิบหายเอ๋ย...กูเถียงไม่ออกเลย

   นึกอยากโทษความเมาของตัวเองเมื่อคืนที่ทำให้ทุกอย่างพังยับป่นปี้

   ผมลองส่งสายตาไปขอความช่วยเหลือจากนุก มันได้แต่ตบหน้าผากของตัวเองแล้วกระซิบบอกผมเพียงคนเดียวว่า...

   "ทิมมันรักความสะอาดมากครับพี่"

   จบกัน...ยกนี้ไอ้ทิมเป็นฝ่ายชนะอย่างขาดลอย









   ห้างสรรพสินค้า

   ผมลากคอไอ้ตงกับไอ้หมูหันออกมาจากห้อง ทั้งๆ ที่ทั้งคู่โวยวายว่าวันอาทิตย์แบบนี้มันอยากตื่นสักบ่ายสาม แต่พอผมบอกว่าจะเลี้ยงหนังปุ๊บ พวกแม่งก็เลิกโวยวายแทบจะในทันที

   หากจะถามว่าทำไมผมถึงไม่ชวนคู่รักบันลือโลกมา...ผมก็จะขอตอบว่าตอนนี้ไอ้กล้ากับนายท่านคงทำตัวเหมือนกำลังฮันนีมูนกันอยู่อย่างแน่นอน เพราะงั้นผมคิดว่าผมไม่ควรไปรบกวนพวกมันดีกว่า

   "จากเฉยๆ กลายเป็นเกลียดขี้หน้าไปซะแล้วล่ะมั้ง" ตงเอ่ยขึ้นหลังจากที่ผมเล่าทุกอย่างให้มันฟัง

   "ขอบใจมากตงเพื่อนรัก" ผมประชดประชัน

   "อย่าโกรธกูนะเพื่อน ทำไมกูรู้สึกว่าใจไอ้น้องทิมมันไปทางหมอไตเติ้ลมากกว่ามึงวะ"

   โอ้โห คำพูดเชี่ยตงแต่ละคำทำเอาผมเจ็บเจียนตายได้เลยนะครับ!

   มันเป็นเวรเป็นกรรมของคนที่แอบมองเฉยๆ แต่ไม่ยอมทำอะไรใช่มั้ย ทำไมความผิดหวังปนความปวดแปลบถึงได้ประเดประดังเข้ามาแบบนี้

   "กูไม่ยอมแพ้หรอก" ผมกัดฟันพูด "กูคือหัวหน้าแก๊งของพวกมึงนะ...กูเท่"

   "ความเท่เอาชนะใจคนได้ด้วยเหรอ"

   ไอ้หมูหันนนน...นี่มึงรักเพื่อนมึงมั้ยเนี่ย

   "นั่นไง มากันแล้ว"

   หมูหันสะกิดผมอย่างบ้าคลั่ง ทำเอาผมลืมคำพูดของมันเมื่อตะกี้ไปเลย ทิมเดินเคียงคู่มากับไอ้หมอไตเติ้ลที่ไม่รู้สลัดคราบเพลย์บอยจ๋าทิ้งไปตอนไหน ทำไมมองดูแล้วรู้สึกว่ามันกำลังหลงใหลไอ้ทิมของผมมากมายเหลือเกิน...

   มันจะหลงไอ้ทิมยังไงก็เรื่องของมันละกัน...แต่ทิมห้ามหลงมันเป็นพอ ไม่งั้นผมตาย

   คนนี้กูเจอก่อนเว้ยยยย

   "เอาไงดี" ตงหันมาถาม

   "พุ่งแม่ง" ผมเดินออกไปก่อนที่ผมจะพูดซะอีก ทิมทำหน้าเซ็งทันทีที่เจอผม ไม่ต่างจากไอ้หมอไตเติ้ล แต่คนหลังเปลี่ยนเป็นสีหน้ายิ้มแย้มในเวลาต่อมา เพราะคนอย่างผมไม่ใช่คนที่ควรจะหาเรื่องด้วยเท่าไหร่...อย่างน้อยก็ในความคิดของคนบางคนอ่ะนะ
 
   "อ้าวเซียน" ไตเติ้ลทัก "มาดูหนังเหรอ"

   "ใช่ พวกมึงดูเรื่องอะไรอ่ะ" ผมต้องถามก่อนเพราะกลัวซื้อตั๋วผิดเรื่อง

   "ไอ้ผีเวร...ควรไปตายครับ" ทิมตอบผมเสียงแข็ง

   ผมสะดุ้งเล็กน้อยเพราะรู้สึกเหมือนน้องมันกำลังด่าผม...ชื่อหนังห่าไรเนี่ย มันมีอยู่บนโลกใบนี้ด้วยเหรอวะ

   "ทิม...แค่ผีเวรเฉยๆ น่ะ" ไตเติ้ลกระซิบข้างหูคนที่ยืนอยู่ข้างๆ

   ใกล้ไป...มึงใกล้ไปไอ้สาดดด

   "กูกับเพื่อนกำลังจะดูเรื่องนี้พอดีเลย" ผมกอดคอหมูหันกับตง "งั้นเราก็ดูด้วยกันหมดนี่เลยสิ"

   ผมไม่แคร์สายตาไอ้ไตเติ้ลที่กำลังส่อแววเซ็งนิดๆ และที่สำคัญ...ผมก็ยังไม่แคร์สายตาของทิมที่แสดงท่าทีขุ่นเคืองออกมาอย่างเห็นได้ชัด

   ถ้าผมแคร์แล้วถอย...ไม่หน้าด้านเป็นกองขี้ควายของคนคู่นี้ต่อ ผมคงเดือดเนื้อร้อนใจกว่านี้ รับประกันได้เลย...

   "ผมไปซื้อตั๋วให้นะครับ" ทิมอาสา ในขณะที่หมูหันกับตงโบกไม้โบกมือ

   "พวกกูไปเองๆ"

   ลูกค่ายละครจีวายมองดูตงกับหมูหันไปซื้อตั๋ว ทิ้งผมให้ยืนอยู่กับคู่เดตที่ตั้งท่าว่าจะมาด้วยกันสองต่อสองแต่ดันถูกคนหล่อขัดขวาง...

   ผมไม่ได้รู้สึกผิดเลยสักนิด (ดูเลวไปซะฉิบ)

   "มาด้วยกัน เป็นอะไรกันอ่ะ" ผมหงายการ์ดทำตัวเป็นนักเลงหัวไม้คุมร้านเหล้า...เพราะถ้าขืนแสดงตัวเป็นไก่อ่อน เห็นทีว่าไอ้หมอไตเติ้ลมันต้องข่มผมชัวร์ๆ ผมจำเป็นต้องข่มมันก่อน...มันเป็นกลยุทธน่ะ

   ไอ้ไตเติ้ลอมยิ้มมุมปากอย่างเขินอายนิดๆ ส่วนทิมนั้นกำลังมองผมด้วยสายตาว่างเปล่า

   ผมแอบกลืนน้ำลายลงคอเบาๆ...เพิ่งรู้สึกว่าตัวเองกำลังทุกอย่างที่ตรงกันข้ามกับสิ่งที่ไอ้ทิมมันชอบ

   "กูจีบน้องอยู่"

   ไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อว่าการแจกรอยยิ้มเรี่ยราดของไอ้ทิมเมื่อคราวรับน้องจะส่งผลให้ไอ้ไตเติ้ลต้องมาตามจีบมันต้อยๆ แบบนี้...การที่ไตเติ้ลยอมรับกับผมตรงๆ บางทีมันอาจจะมั่นใจเกือบร้อยเปอร์เซ็นต์แล้วก็ได้ว่ามันได้ใจไอ้ทิมแน่ๆ

   นี่ผมถามเพื่อทำร้ายจิตใจตัวเองทำไมกัน...

   "อืม ดีนะ" ผมพูดผ่านๆ

   โชคดีที่หมูหันกับตงซื้อตั๋วไวมาก...แต่ดันเป็นรอบที่เรื่องไอ้ผีเวรผีห่าอะไรนี่กำลังจะฉายในอีกห้านาทีต่อจากนี้ ทิมมันเป็นคนซีเรียสเรื่องการดูหนังตัวอย่าง มันจึงลากผมกับคนอื่นๆ เข้าโรงทันทีหลังจากที่ได้ตั๋ว

   ระหว่างทางเข้าโรงหนัง ทิมกับไอ้ไตเติ้ลคุยกันอย่างออกรสเรื่องคำวิจารณ์ของหนังเรื่องนี้ ผมที่เดินตามหลังอยู่ฟังแล้วก็เหนื่อยที่จะกลอกตา ไม่ใช่เพราะไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่สองคนนี้มันคุยกัน แต่ผมเบื่อที่สองคนนี้มันคุยกันโดยไม่สนใจสิ่งแวดล้อมรอบตัวเลยต่างหาก

   ตอนที่ไตเติ้ลเดินเข้าไปในโรงก่อน ผมจับฮู้ดไอ้ทิมเอาไว้จนมันหน้ามันหงาย

   แน่นอนว่ามันมองผมเหมือนผมเป็นคนเผาตึกค่ายจีวายของมัน...

   "อยากแดกป๊อบคอร์นเปล่า" ผมถาม

   มันพ่นลมพร้อมทำหน้าบึ้งตึง "ครับ เอาเยอะๆ เลย"

   ผมปล่อยมัน...จากนั้นก็เดินออกไปซื้อป๊อบคอร์นทันที แปลกแต่จริงที่ผมไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองกำลังฝืนเลย ผมรู้สึกดีที่ได้ทำมัน อย่างน้อยไอ้ทิมมันก็จะได้กินป๊อบคอร์นอย่างที่มันอยาก...

   ตอนเข้าไปในโรง...ผมรู้สึกได้ว่าที่นั่งมันแปลกๆ ทุกคนเว้นที่นั่งตรงกลางระหว่างห้าคนให้ผมโดยเรียงลำดับจากหมูหัน ตง ผม ไตเติ้ล และก็ไอ้ทิม

   "เชี่ย" ผมสบถ ส่งสายตาไปมองเพื่อนอย่างตกตะลึง เพื่อนได้แต่ยักไหล่ พร้อมทำปากขมุบขมิบว่าทิมมันอยากจัดที่นั่งแบบนี้ ไม่มีใครขัดมันได้สักคน...

   ผมมองไปที่ไอ้ทิมที่รับโค้กกับป๊อบคอร์นไปถือ...มันกำลังทำหน้ากระหยิ่มยิ้มย่องอย่างพอใจที่ได้แกล้งผม

   มันยังไม่จบหรอกเว้ย...
   






   สิบนาทีต่อมา...

   "เฮ้ย" ทิมทำตาโตเมื่อเห็นผมนั่งอยู่อีกฝั่งหนึ่งของมัน "พี่ซื้อตั๋วที่นั่งนี้เหรอ"

   "อืม" ผมตอบ ทำท่ามองไปที่จออย่างคูลๆ

   "แล้วที่ตรงนั้น..."

   "ปล่อยให้ผีเวรมันนั่งก็แล้วกัน"

   ไอ้ทิมมองผม ทำท่าเหมือนจะด่าแต่ก็พูดอะไรไม่ออก ไตเติ้ลที่นั่งอยู่อีกฝั่งหนึ่งของทิมมองมาที่ผมอย่างงงๆ ผมเรียกให้ตงกับหมูหันเขยิบเข้ามานั่งเรียงชิดติดกัน ซึ่งเพื่อนผมมันก็รู้ใจผมเป็นอย่างดี พวกมันทำตามอย่างรวดเร็วโดยไม่ต้องเสียเวลาทำความเข้าใจให้ยาก

   "กวนฉิบ" ทิมบ่นอุบ

   "แดกด้วย" ผมเอื้อมมือจะไปหยิบป๊อบคอร์น

   "พี่เติ้ล...เอาป๊อบคอร์นป่ะ"

   ทิมส่งถังป๊อบคอร์นไปให้ไอ้หมอไตเติ้ลต่อหน้าต่อตาผมเฉย...

   "อ้าวเฮ้ย" ผมทักท้วง

   อีกฝ่ายยักคิ้วใส่ผม นี่ถ้าเป็นไอ้กล้าทำนะ ป่านนี้ผมไล่เตะมันไปนานแล้ว (แน่นอนว่าต้องเป็นตอนที่แฟนมันไม่อยู่)

   "กวนตีนนะมึง"

   "พี่กวนผมก่อน"

   "กูไม่ได้กวนมึงสักหน่อย"

   "..."

   "ก็แค่อยากนั่งใกล้ๆ มึง"

   ทิมมองไปที่จอหนังทันทีที่ผมพูดจบ ผมไม่สามารถบอกได้ว่ามันเขินหรือไม่เขิน...เนื่องจากตอนนี้ผมเป็นหนึ่งในคนที่มันน่าจะเกลียดขี้หน้าที่สุดในชีวิต

   "ถ้ามึงกลัวผีอ่ะ มึงต้องเอียงหน้ามาทางนี้นะ ไม่ใช่ทางนั้น"

   "สั่งอีกละ"

   "ไม่ได้สั่ง...แต่บอก"

   "บอกเชี่ยไร นั่นเรียกว่าสั่ง"

   "กูบอกว่าบอกก็คือบอกสิวะ"

   "พี่กล้าทนเป็นเพื่อนกับคนแบบพี่มาได้ยังไง"

   "ถามกูดีกว่าว่ากูทนเป็นเพื่อนกับคนเพ้อๆ อย่างมันมาได้ยังไง"

   "พี่กล้าอ่ะนะเพ้อ"

   "สุดๆ" ผมพูดเจื้อยแจ้ว "ช่วงนี้เพื่อนเรียกมันว่ากล้าหาญดราม่าคิง"

   "ไม่ใช่กล้าหาญบอยเหรอ"

   "กล้าหาญบอยมันตั้งเองของมัน"

   "ทำไมต้องดราม่าคิง?"

   "มันชอบมีปัญหากับนายท่าน"

   ผมรู้สึกแปลกใจที่บทสนทนาของเราสองคนไหลลื่นเพราะเรื่องของไอ้กล้ากับนายท่าน แต่ผมก็ไม่นึกถือโทษโกรธอะไรหรอก ก็ในเมื่อสองคนนี้มันเป็นคนที่นำพาให้ผมได้มาเจอกับไอ้ทิมนี่หว่า

   "จริงๆ ท่านมันก็ไม่อยากมีปัญหาหรอกครับ คนภายนอกต่างหากที่เอาแต่ปัญหามาให้มัน"

   "เออ"

   "..."

   "เพื่อนกูก็เลยต้องเหนื่อยหน่อย"

   "ท่านมันก็เหนื่อยนะ"

   เดี๋ยว...นี่ผมกับมันกำลังเริ่มเอาเพื่อนตัวเองมาบลัฟกันเหรอเนี่ย

   "พูดแต่เรื่องของมึงกับกูดิ"

   "ผมไม่อยากพูดเรื่องพี่...ไม่เห็นมีอะไรน่าสนใจ"

   "ก็ถามกูสิว่ากูมาชอบมึงได้ยังไง"

   ทิมกลืนน้ำลายเล็กน้อย "ผมไม่เชื่อว่าพี่ชอบผม"

   "ไหงคิดงั้น?" ผมเลิกคิ้ว

   "พี่ไม่ได้ทำเหมือนกำลังจีบผมเลย ทั้งด่าทั้งบังคับแถมยังอ้วกใส่ผม...สารพัดสารเพ"

   อย่างหลังมันคืออุบัติเหตุโว้ยยยย กูไม่ได้ตั้งใจ...

   "กูก็เป็นของกูแบบนี้" เป็นทีของผมที่ต้องกลืนน้ำลายบ้าง

   "เบาๆ หน่อย" ไตเติ้ลหันมาส่งเสียงเตือนผมกับไอ้ทิมที่เริ่มคุยกันในโรงหนังเสียงดัง ผมยักไหล่ไม่สนใจ ส่วนทิมนั้นยังคงทำหน้าบึ้งตึงเพราะคำพูดผม...

   "ตอนแรกกูก็เครียด..." ผมกระซิบ...ไม่ได้เกรงใจไอ้ไตเติ้ลนะครับ แต่เกรงใจคนในโรงหนัง

   "อะไรนะ" ทิมไม่ได้ยิน

   "ตอนแรกกูก็..."

   "หา" มันขยับใบหน้าเข้ามาใกล้ผมอย่างกะทันหันซะจนผมตั้งตัวไม่ทัน

   "เอ่อ..."   

   "ว่าไง"

   ผมพูดไม่ออกไปสองถึงสามวินาที แก้มไอ้ทิมอยู่ใกล้ริมฝีปากผมมากซะจนผมอยากให้ผีเวร (ที่ไม่รู้มีจริงหรือเปล่า) มาผลักใบหน้าของผมให้ปากของผมไปโดนแก้มไอ้ทิมเหลือเกิน

   "ตอนแรกกูป๊อด ตอนนี้กูไม่ป๊อดแล้ว" ผมตัดสินใจพูดใส่หูทิม ต่างหูของมันที่ชัดเจนในสายตาผมรวมไปถึงกลิ่นน้ำหอมของมันโชยเข้ามาในจมูกผม...ผมไม่มีวันลืมสองอย่างนี้ได้ลง

   "อะไรของพี่" ทิมขยับใบหน้าออกห่าง แต่ผมดึงแขนมันเพื่อให้มันขยับใบหน้าเข้ามาใกล้ผมใหม่

   "ถึงกูจะจน...แต่กูก็ชอบมึงจริงๆ นะ"

   เป็นโชคดีของผมที่หนังตัวอย่างมันฉายถึงตอนที่จอเป็นสีขาวสว่างพอดี...ผมถึงได้เห็นใบหน้าของทิม

   ถ้าผมไม่คิดเข้าข้างตัวเองจนเกินไป...ผมคิดว่าผมเห็นใบหูของมันเป็นสีชมพูนะ








   "สัดนุก"

   [หืม]

   "พี่เซียนเขาชอบกูจริงๆ เหรอวะ"

   [มาถามกูทำไม ไปถามพี่เขาโน่น]

   "เขาบอกกู"

   [งั้นมึงก็ไม่ต้องถามแล้ว]

   "..."

   [เป็นเชี่ยไร ไม่เชื่อพี่เขาเหรอ]

   "เออ"

   [บางทีคำว่าชอบมันออกมาจากปากใครคนนึงยากมากเลยนะเว้ย โดยเฉพาะคนแบบพี่เซียน]

   "มึงรู้ได้ไง"

   [กูก็มั่วๆ เอา แต่กูว่าพี่เขาจริงใจกับมึง]   

   "..."

   [แล้วทีนี้มึงจะเอาไง]

   "เอาอะไรวะ"

   [จะเอาพญาเสือแห่ง Med หรือจะเอาพญาเสือแห่ง Econ ]

   "..."









TBC*








ทิมคนเสน่ห์แรงงงงงงงงงง

ออฟไลน์ ก้อนขี้เกียจ

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 580
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +15/-1
พญาเสือด้วยอู้วหูวววววว

ออฟไลน์ kredkaew26

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 88
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +5/-1
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก 
ไม่มีไรจะพูด  กรี๊ดอย่างเดียวมาสองตอนแระ  555  ^^    o13 o13 o13

ออฟไลน์ DrSlump

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3360
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +104/-2

ออฟไลน์ Supparang-k

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1908
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +20/-3
วจเลือกคนที่เราอยู่ด้วยแล้วเป้นตัวของตัวเองได้มากที่สุดสิน้องทิม   ไม่ต้องดี ต้องถูกใจ แค่สบายใจที่จะเป็นตัวเองแค่นั้นพอ

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ Piima

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 660
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +20/-1
เค้าแย่งกันค่ะ คุณ เค้าแย่งกัน

ออฟไลน์ route rover

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2423
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +221/-7
ทิมอย่าคิดเนอะสิรู้กกก

ออฟไลน์ B52

  • เป็ดZeus
  • *
  • กระทู้: 13215
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +420/-26
ศึกแห่งการแย่งชิง

ออฟไลน์ ่patsaporn

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4338
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +227/-6
ดีแล้วที่พูดตรงๆ ไม่งั้นพี่เซียนไม่มีทางได้อ่ะ พูดตรงๆ เดินหน้าแบบนี้ค่อยมีลุ้น
น้องทิมดูใจแข็งแรง เอ๊ะ คู่นั้นเขาได้ลูกยังฮะ ข้ามวันแล้วเนี่ยหายจ๋อม

ขอบคุณค่ะ

ออฟไลน์ skysky

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 370
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +51/-0
   "โอ้ มาย ก็อด" เขาจีบกันในโรงหนังค่าาาา
พี่เซียนไม่ป๊อดแล้วเว้ยยยยย แต่ถ้ายังป๊อดอยู่ก็โดนคนอื่นแย่งไปแน่ๆ ก็น้องทิมเสน่ห์แรงขนาดนี้
 :laugh: :laugh: :laugh:
ที่ทิมบอกความประทับใจต่อพี่เซียนน้อยนิด
แต่ก็ดูมีความเขินเวลาเซียนบอกชอบตรงๆ แล้วยังมีการถามความเห็นกับนุกอีก
มันดูมีอะไรๆอยู่นะ 555
ปล. ดีใจที่นุกมีบทบาทมากขึ้น นุกน่าร้ากกกก อิอิ

ออฟไลน์ ♥►MAGNOLIA◄♥

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7515
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +193/-11
เซียน เป็นตัวของตัวเอง.......กล้าๆจีบน่ะดีแล้ว  :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

ออฟไลน์ มนุษย์สาววาย

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 133
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +5/-0
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

 :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:

ออฟไลน์ •♀NoM!_KunG♀•

  • *,*โสดสนิทศิษย์พยักหน้า*,*
  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7524
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +181/-8
จ้าาาา

ออฟไลน์ ommanymontra

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3420
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +96/-0

ออฟไลน์ MSeraph

  • This too shall pass
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1751
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +33/-3
หมอไตเติ้ลไม่ได้ผิดอะไรเลยอะะะ
แต่ชั้นสงสารพี่เซียนนน
ทิมอย่าใจร้ายกับพี่มันเลยยยยย
ทีมพี่เซียนค่าาาา

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ PrimYJ

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3473
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +19/-3
เลือกพี่เซียนเถอะ

ออฟไลน์ เป็ดอนุบาล

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1404
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +25/-2

ออฟไลน์ areenart1984

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4805
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +167/-7
จะเกิดศึกชิงนาย หรือจะดักฉุดดีเทพเซียน  :hao3:

ออฟไลน์ Sky

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 933
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +34/-2
ในที่สุดน้องนุกของเจ๊ก็ออกมาให้คำปรึกษาท้ายตอนสักที เจ๊ปริ่มมมม

ออฟไลน์ cookie12ck

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 195
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-0
พญาเสือออออออ :hao6:

ออฟไลน์ twinmonkey0311

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5480
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +110/-9

ออฟไลน์ mystery Y

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7677
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +585/-12
อู้ว~

ออฟไลน์ ่jum

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3704
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +53/-4
 :laugh: จะทางไหนก็พญาเสือทั้งนั้น

ออฟไลน์ boboman

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1188
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +33/-2
โว้ยย จีบเขาแต่ดันอ้วกใส่หน้าเขาก็สมควรโดนโกรธ =[]=
ทิมเริ่มหวั่นไหวแล้วสินะ กิ๊วกิ๊วว

ออฟไลน์ Chiffon_cake

  • เป็ดนักเขียน
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 712
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1544/-12




ตอนที่ 26
กล้าหาญ





   'ท่าน'

   'ว่าไง'

   'แม่มึงน่ากลัวจัง'

   'หืม...เคยเจอแล้วเหรอ'

   'เปล่า เคยเห็นในสื่อ'

   'ตัวจริงน่ากลัวกว่าที่เห็นในสื่ออีก'

   '...'

   'เป็นอะไร'

   'เปล่า'

   'เดี๋ยว นี่คิดไปถึงเรื่องไปเจอคุณพ่อกับคุณแม่กูแล้วเหรอ'

   'ไม่ใช่ซะหน่อย!'

   'คงชอบกูมากสินะ'

   'ไม่ใช่โว้ยยยยย'








   "ช่วงนี้ค่ายกำลังมาแรงเลยใช่มั้ยคะ รวมไปถึงลูกชายของคุณนายหญิงด้วย ตอนนี้กำลังถูกพูดถึงและกำลังถูกจับตามองกันใหญ่"

   "ต้องขอบคุณนายท่านด้วยค่ะ ช่วยที่บ้านได้เยอะเลย ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้ไม่ค่อยได้ถูกพูดถึงขนาดนี้ (ยิ้ม)"

   "อภิชาตบุตรจริงๆ เลยนะคะ"

   "พูดแบบนั้นก็ถูกค่ะ"

   "คุณนายหญิงได้มีการวางแผนให้น้องนายท่านมาเป็นพระเอกให้ละครของทางค่ายมั้ยคะ แฟนๆ เชียร์เยอะด้วย หลายๆ คนอยากเห็นน้องนายท่านมาเป็นพระเอกละครน่ะค่ะ"

   "ก็ต้องแล้วแต่นายท่านนะคะว่าจะเอายังไง ในส่วนของการแสดงเราก็ไม่มั่นใจว่าลูกจะทำได้หรือเปล่า"

   "ต้องทำได้สิคะ มีคุณแม่สวยและมีความสามารถช่วยทั้งที"

   "แหม เขินนะคะเนี่ย (ยิ้มกว้าง)"

   "น้องนายท่านกำลังฮอตแบบนี้ คุณนายหญิงมีวิธีสแกนสาวๆ ที่จะเข้ามาคุยกับน้องนายท่านยังไงคะ"

   "ก็...ก็คงต้องแล้วแต่นายท่านนะคะว่าชอบแบบไหน แม่ก็ไม่มีสิทธิ์ไปจำกัดชีวิตของลูกเนอะ (ยังคงยิ้ม...)"

   "อย่างนี้สาวๆ ทั้งประเทศก็มีความหวังสิคะ"

   "แน่นอนค่ะ"

   "แปลว่าตอนนี้น้องนายท่านโสด"

   "ใช่ค่ะ คิดว่าอย่างนั้น...เพราะท่านยังไม่พาผู้หญิงคนไหนมาแนะนำให้แม่รู้จักเลย"

   "ได้ยินแบบนี้ก็..."

   ติ๊ด

   โทรทัศน์ของผมถูกปิดเพราะนายท่านเป็นคนกดรีโมท

   "มึงดูอะไรของมึงเนี่ย" สีหน้าของมันไม่สบอารมณ์อย่างยิ่ง "มีแต่เรื่องมายา ไร้สาระ..."

   "ก็...ตลกดีนะ" ผมแกล้งยิ้มทั้งๆ ที่ในใจของผมรู้สึกโหวงๆ

   ข้าวที่นายท่านซื้อมาถูกวางลงกับโต๊ะ...มันเดินอ้อมมานั่งอยู่ข้างๆ ผมบนโซฟา เท้าแขนลงไปที่พนักพร้อมกับเอามือมาค้ำขมับของตัวเอง มันจ้องมองผมอยู่อย่างนั้นแล้วถอนหายใจ

   "มึงคิดมากใช่มั้ย" นายท่านเอ่ย

   "เปล่าสักหน่อย"

   "เรายังไม่รู้ว่าโลกข้างนอกจะคิดยังไงกับเราเพราะเรายังไม่เปิดตัวกันเลย"

   "..."

   "กูกลัวคนพูดถึงมึงในแง่ที่ไม่ดีว่ะ"

   "บ้า" ผมร้อง "กูสนคำที่คนอื่นพูดถึงกูด้วยเหรอ"

   "มัน...อาจจะหนักกว่าที่มึงคิดเยอะ"

   "กูรักมึงนะ กูต้องทำทุกอย่างเพื่อให้ได้อยู่กับมึงสิ"

   แฟนผมยิ้ม...นัยน์ตาของมันเป็นประกายเวลาที่มันจ้องมองผม ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนที่จะตัดสินใจพูดในสิ่งที่ติดอยู่ในหัวของผมมานานแล้วออกไป

   "กูอยากไปหาแม่มึง"

   "หา" นายท่านร้อง "ไปให้คุณแม่กูฉะมึงด้วยคำพูดอีกเหรอ มึงไหวเหรอ"

   "กูโตขึ้นเยอะแล้วนะ"

   "ไม่ได้หรอก กูเป็นห่วง"

   "ท่าน ยังไงมันก็ต้องมีวันนั้นอยู่แล้ว ไม่ช้าก็เร็ว"

   นายท่านกลืนน้ำลาย...ผมฉวยเอาโอกาสที่มันกำลังเผลอลูบไล้ไปที่คางของมัน

   "เอางั้นก็ได้"

   ผมยิ้มเมื่ออีกฝ่ายเห็นด้วยกับผม

   "แต่ห้ามไปตามลำพัง...ทุกครั้งที่มึงคิดจะไปเจอคุณแม่กู มึงต้องมีกูไปด้วย เข้าใจมั้ย"

   "ได้"

   มันหอมแก้มผม ก่อนที่จะลุกขึ้นยืน "วันนี้ไม่หลบๆ ซ่อนๆ ดีกว่า"

   "หา"

   "กูจะไปส่งมึงถึงหน้าห้องเรียนเลย"

   มันมาแปลกแฮะ...ผมมองมันด้วยสายตาประหลาดใจ

   "ทำไมวะ" มันเกือบหัวเราะออกมาแล้ว "มันควรเป็นแบบนี้ตั้งนานแล้วนี่"

   บางทีนี่อาจจะเป็นสัญญาณอะไรบางอย่างในการคบกันของเราทั้งคู่ก็ได้...ไม่ว่ามันจะเป็นยังไงก็ตาม ผมขอให้มันเป็นสัญญาณที่ดี

   นายท่านไม่สามารถปกป้องผมจากคำพูดของคนอื่นได้ตลอดไปหรอก...ส่วนผมนั้นก็ไม่สามารถควบคุมสิ่งที่คนอื่นจะพูดถึงนายท่านหลังจากที่ทุกคนเริ่มรู้เรื่องของเราได้

   เราสองคนหนีความจริงที่เราต้องเจอกันมานานมากพอแล้ว...วันนี้ถึงเวลาที่เราทั้งคู่ต้องเผชิญหน้ากับมัน

   อะไรจะเกิด...มันก็ต้องเกิด







   คณะเศรษฐศาสตร์

   "พี่กล้าหมากระเป๋าขา...อุ๊ย นายท่านมาด้วยเหรอ!"
   "แก นายท่านมากับพี่กล้า"
   "ยังไงอ่ะแก...นี่มันยังไง"   
   "ตกลงพี่กล้ากับนายท่าน..."

   "โทษทีนะ" ผมกระซิบบอกนายท่านเพราะมันกำลังถูกรุ่นน้องคณะผมพูดถึงอย่างซึ่งๆ หน้าหรือที่เรียกว่านินทาระยะเผาขน "น้องคณะกูก็แบบนี้"

   "ขอถ่ายรูปได้มั้ยคะนายท่าน"
   "จะขยายรูปเอาไปติดฝาบ้านเลยค่ะ"

   นายท่านหันมามองผมเป็นเชิงขออนุญาต ผมพยักหน้าเบาๆ ให้มันก่อนที่มันจะเริ่มยืนนิ่งๆ ให้รุ่นน้องของผมถ่ายรูป...แม้ก่อนหน้านี้เด็กพวกนี้จะสนอกสนใจว่าผมกับนายท่านเป็นอะไรกัน แต่พอนายท่านให้ถ่ายรูปเท่านั้นแหละ ความสงสัยนั้นก็มลายหายไปในบัดดล

   "อิดอกกกก" อมรเดินเข้ามาลากตัวผมโดยที่ผมทันได้ตั้งตัว นายท่านมองตามผมอย่างตกตะลึง แต่ก็ไม่คิดที่จะมาช่วยดึงตัวกลับหรือช่วยทำอะไร

   ขอบคุณมากครับแฟน...

   "อะไร" ผมกระซิบ

   "เดี๋ยวนี้เปิดตัวแล้วเหรอ" มันถามอย่างกระตือรือร้นอยากรู้คำตอบ "ว่ายังไง ถ้าเปิดตัวแล้วก็บอกกู กูจะได้เอาเรื่องนี้ไปขยายยยยยย...คันปากอยากพูดมานานแล้ว"

   "อย่าทำอย่างนั้นดิ" ผมรีบร้องขอ "ให้คนเขารู้กันเองเหอะ"

   "โด่ มึงไม่หนุกเลยอ่ะกล้า"

   "มึงจะมาสนุกอะไรกับความรักของกู"

   "เฮ้ย มันสนุกนะ" อมรเริ่มทำท่ามีจริตอย่างเป็นเรื่องเป็นราว "กล้าหาญคนอยากแมน...ยืนหยัดต่อสู้กระแสสังคมหลังจากที่ได้แฟนเป็นหนุ่มหล่อพ่อรวยที่มีแฟนคลับนับล้าน..."

   "นั่นมันสนุกเหรอวะ" ผมอดทนฟังมันไปทำไมกันเนี่ย

   "สนุกสิวะ"

   เชื่อแม่งเลย...

   "ถ้ามึงผ่านขี้ปากชาวบ้านไปได้นะ...กูเชื่อว่ามึงกับนายท่านจะเป็นคู่รักที่อยู่ยั้งยืนยงยิ่งกว่าประเทศไทยอีก"

   มันเทียบกันได้ด้วยเหรอ!

   "อยากรู้เหมือนกันว่าจะเป็นยังไง"

   "เชี่ย" ผมสบถเบาๆ

   "ทำใจรอไว้เลยกล้าหาญเอ๋ย" มันจีบปากจีบคอ "กูขอบอกไว้ก่อน ถ้าใครมาด่ามึงชนิดที่ว่ามึงด่าสวนกลับไปไม่ไหว มึงเรียกกูกับอิแม่เอ้นะ...โอเคมั้ย พวกกูพร้อมบุกไปตบถึงหน้าบ้านคนด่าเลย"

   อมรพูดจริงทำจริงแน่ๆ เพราะตอนนี้มันเริ่มพับแขนเสื้อของมันแล้ว

   "มึงใจเย็น" ผมปรามมันแล้วถามในสิ่งที่ผมสงสัย "มึงคิดว่ากูจะโดนด่าหนักมากเลยเหรอ"

   "โธ่ อิดอกเอ๋ย...นั่นนายท่านนะ...นายท่าน อรุณกิตตินิวัฒน์" อมรเอามือตบหน้าผาก "ถ้ามึงคบคนอื่นมึงก็คงโดนด่าเหมือนกัน แต่ยังไงก็ไม่หนักเท่า"

   "รู้สึกดีจัง" ผมประชด

   "เตรียมใจไว้"

   "..."

   "แต่ไม่ต้องกลัว กูกับเพื่อนๆ จะปกป้องมึงเอง"

   ไม่รู้ทำไมผมถึงรู้สึกอุ่นใจกับคำพูดของอมรก็ไม่รู้

   "ทุกคนรู้ดีว่ามึงเป็นคนยังไง ถ้ามึงโดนคนภายนอกด่าทั้งๆ ที่เขาไม่รู้จักมึง มึงก็อย่าเก็บเอามาคิดล่ะ เสียเวล่ำเวลา"

   "ขอบใจนะ"

   "ไปค่ะ ผัวมึงมาแล้ว" อมรผลักผมให้เข้าไปหานายท่าน มันรับตัวผมไว้ได้ทัน ก่อนที่หน้าผมจะพุ่งลงไปถูกับพื้น

   มึงรักกูจริงๆ ใช่มั้ยเพื่อน...ผลักแรงฉิบหาย

   "นายท่านขา พี่ขอทักทายค่ะ" โชคดีที่ผมกลับมามีสติทันพอที่จะคว้ามืออมรก่อนที่มันจะลูบแก้มแฟนผม "อิกล้า มึงขัดขวางความสุขเล็กๆ น้อยๆ ของตุ๊ดอีกแล้ว"

   "ไปหาแม่เอ้ของมึงโน่น" ผมชี้มือไปที่เอ้ซึ่งกำลังเดินมาถึงคณะพอดี อมรสะบัดสะบิ้งเล็กน้อยแล้วเดินจากไป...มันไม่ลืมที่จะส่งจูบให้นายท่านด้วย

   "สนิทกับพี่คนนี้จังเนอะ" นายท่านรำพึงแบบไม่คิดอะไร

   "มัน...ผีบ้า" ผมไม่รู้จะสรรหาคำไหนมานิยามตัวของอมรดี "ขอบใจนะที่มาส่ง ไปเรียนได้แล้ว"

   "อะไรกัน นี่ยังไม่ถึงห้องเรียนของมึงเลย"

   "จะไปส่งถึงหน้าห้องเรียนจริงดิ"

   "พูดไว้แล้วก็ต้องทำสิ"

   "ยอมใจ"

   "ยอมให้ทำบนเตียงจะดีกว่านะ"

   "ไอ้..."

   "เฮ้ๆๆ น้อยๆ หน่อยไอ้ท่าน นี่มันถิ่นกูนะ" เสียงไอ้เซียนดังขัดจังหวะที่นายท่านมันเอียงใบหน้ามากระซิบข้างหูผม "คนมองกันเยอะฉิบหาย...พวกมึงไม่กลัวคำพูดคนอื่นแล้วเหรอ"

   นายท่านยักไหล่ "มันควรจะเป็นอย่างนี้ตั้งนานแล้วพี่"

   "สู้ๆ นะ" หมูหันชูมือ

   "ไปเรียนกัน" ตงชวนทุกคน

   นายท่านมาส่งผมถึงหน้าห้องเรียนอย่างที่พูดจริงๆ มันได้ทำการไม่แคร์สายตาคนอื่นด้วยการแย่งของทั้งหมดในมือผมไปถือ ผมเดินตัวปลิวมาถึงที่ห้องเรียนอย่างขัดๆ เขินๆ ส่วนนายท่านนั้นมันก็เนียนไปกับเพื่อนผม ทำท่าเหมือนสิ่งที่มันทำอยู่นั้นเป็นสิ่งปกติอย่างที่มันทำอยู่ทุกวัน

   แม้ว่าผมจะแอบกลัวนิดๆ ก็เถอะ...แต่ไม่รู้ทำไมผมถึงได้มีความสุขอย่างสุดขีดจนบรรยายเป็นคำพูดไม่ได้ การที่เราเป็นตัวของตัวเองแบบสุดๆ โดยที่ไม่ต้องสนใจสิ่งที่คนอื่นคิดนี่มันสามารถเรียกได้ว่าสวรรค์ชัดๆ

   ที่ผ่านมา...ผมกับนายท่านคงเรียกได้ว่าขอเวลารวบรวมความกล้าสินะ

   ประตูห้องเรียนรวมเปิดโดยไอ้เซียน คนในห้องที่นั่งเก้าอี้เล็กเชอร์กันแบบขั้นบันไดหันมามองผู้มาใหม่อย่างปกติ แต่เมื่อเห็นว่านายท่านมาด้วย...จากที่มองปกติกลายเป็นจับจ้องพร้อมซุบซิบกันอย่างผิดปกติ

   "ห้องเรียนก็หรูอยู่นี่" นายท่านหันมาแซวผมยิ้มๆ อย่างไม่แคร์สายตาชาวบ้านชาวช่องคนอื่นๆ "จะให้ไปส่งถึงที่นั่งเลยเปล่า"

   "มึงบ้าแล้ว" ผมรับของทุกอย่างในมือของมันมา

   "ว้ายตายแล้ววววววว" การแซวจากเพื่อนร่วมชั้นปีมีแกนนำก็คืออมร "นายท่านย้ายคณะแล้วเหรอคะลูก"

   "เปล่าครับ" แฟนผมมันก็เสือกไปตอบรับคำแซวของเพื่อนผมซะงั้น

   "มึงกลับไปได้แล้วไป"

   "มามะ มาเรียนด้วยกัน ที่นั่งยังเหลืออีกเยอะเลย" อมรกวักมือเรียกนายท่านยิกๆ "โดยเฉพาะที่นั่งข้างๆ กล้าหาญบอย..."

   "ฮิ้ววววววววววววว" ไอ้เซียนส่งเสียงไปพร้อมๆ กับคนอื่นๆ เดี๋ยวก่อนดิ...นี่มันอะไรกัน

   "พวกมึง..." ผมเรียบเรียงคำพูดไม่ถูก จึงเลือกหันมาพูดกับนายท่านแทน "กลับไปได้แล้ว"

   "นานๆ ทีกล้าหาญบอยจะเขินให้พวกเราเห็นค่ะทุกคน" เอ้พูดบ้าง

   "ดูซะให้เต็มๆ ตา" อมรเสริม

   "เด็กนิเทศฯ นี่มันงานดีจริงๆ" อันนี้ใครไม่รู้

   "พาเพื่อนๆ มาหลงเด็กเสดสาดอีกเยอะๆ ได้มั้ยจ๊ะนายท่าน"

   "อีคอนเราโสดหลายคนนะ"

   "อีคอนจงเจริญ"

   แฟนผมทำหน้าไม่ถูก ทั้งยิ้มทั้งเขินปนๆ กันไป ผมดันตัวมันให้ออกไปจากห้องเพราะกลัวว่ามันจะโดนเพื่อนผมแซวหนักกว่านี้...

   ก่อนจากกันมันโบกมือลาผมพร้อมๆ กับส่งรอยยิ้มให้

   "รักมึงนะ" มันทำปากบอกผม

   "รักเหมือนกัน" ผมทำปากบอกมัน...

   มันก็ไม่ได้แย่อย่างที่พวกเรานึกภาพกันเอาไว้นี่หว่า...ก่อนหน้านี้ผมกับนายท่านคิดมากกันเกินไปเองหรือเปล่า

   แน่นอนว่าการกลับเข้ามาในห้องเรียนของผมนั้นคือการฆ่าตัวตายอย่างแท้จริง ผมถูกเพื่อนแซวตั้งแต่ที่นั่งขั้นบันไดแรกลามไปจนถึงที่นั่งขั้นบันไดชั้นสูงสุด ทุกคนเอาแต่ถามว่าผมกับนายท่านนี่มันยังไง ตกลงน้องมันชอบผมใช่มั้ย ผมไปอ่อยนายท่านอีท่าไหนถึงได้ใจนายท่านมา ทำไมเพื่อนผมบางคนถึงไม่มีแฟนเป็นเด็กนิเทศฯ บ้าง...โน่น นี่ และนั่น

   ผมดีใจที่อย่างน้อยเพื่อนในคณะมันก็ร่วมยินดี...ไม่ได้ร่วมกันสาปแช่งเหมือนอย่างที่ผมกับนายท่านเคยหวั่นวิตก

   ระหว่างที่ผมกับเพื่อนๆ ร่วมชั้นปีกำลังเรียนอยู่ เรื่องราวของนายท่านที่คณะเศรษฐศาสตร์ยังไม่จบลงแค่นี้ครับ ไม่ใช่เพราะเพื่อนผมมันไม่หยุดแซว...แต่เพราะนายท่านมันไม่ยอมจบเอง

   "เอ่อ...ขอโทษนะครับ ขอขัดจังหวะแป๊บหนึ่ง พอดีคนนี้เขาจ่ายแพง" ถุงขนมดังประจำจังหวัดหลายสิบถุงอยู่ในมือของผู้ชายคนหนึ่งที่ท่าทางเหมือนเพิ่งลงมาจากรถมอเตอร์ไซค์ อาจารย์ที่กำลังสอนอยู่หยุดชะงัก...ผมเห็นท่านแอบกลืนน้ำลายเมื่อเห็นถุงขนมในมือคนส่งขนมคนนี้ "มีคนส่งขนมมาให้เด็กเศรษศาสตร์ มอ S ชั้นปีที่สอง...ในนี้มีใครอยู่ปีสองมั้ยครับ"

   ทุกคนยกมือกันหมดทั้งห้อง...

   คนส่งขนมทำหน้าเก้อก่อนที่จะส่งขนมให้คนที่อยู่ขั้นบันไดล่างสุดแล้วเผ่นแน่บ

   เพื่อนๆ ผมมันรู้งาน...มันรีบหยิบขนมถุงใหญ่ถุงหนึ่งไปวางให้อาจารย์ทันที อาจารย์ทำเป็นไม่ยินดียินร้าย...แต่ผมก็แอบเห็นอยู่ดีว่าอาจารย์ก็แอบดีใจ

   "มีกระดาษโน้ตด้วย" อาจารย์ก้มหน้าลงไปอ่านแล้วทำท่ากลอกตา "เดี๋ยวนี้เขาจีบกันด้วยวิธีนี้แล้วเหรอ"

   นักศึกษาทั้งหมดหัวเราะรวมไปถึงผมด้วย...ผมรอคอยอย่างใจจดใจจ่อรอให้ขนมเวียนส่งมาถึงผม ตอนนี้ห้องเรียนของเรากำลังชิลมาก อาจารย์สอนไปกินไปอย่างที่ไม่มีลูกศิษย์คนไหนทักท้วง

   ...เพราะลูกศิษย์ก็กินไปเรียนไปเหมือนกัน

   ผมรอมานานกว่ายี่สิบนาทีในที่สุดขนมถุงหนึ่งก็เวียนส่งมาถึงผม เพิ่งสังเกตว่ามีเพื่อนๆ ผมหลายคนมองมาที่ผมแล้วปิดปากหัวเราะ...อีกทั้งอาจารย์เองก็ยังแอบมองมาที่ผมเป็นระยะๆ ด้วย

   ก่อนหน้านี้ผมไม่รู้ว่าขนมพวกนี้ถูกส่งมาจากนายท่าน

   ถุงขนมในมือของผมนั้นยังมีขนมเหลืออยู่นิดหน่อย ผมมองกระดาษโน้ตที่ถูกเย็บติดอยู่อย่างแน่นหนา ก่อนจะทำหน้าอับอายขายขี้หน้าเมื่อได้อ่านว่ามันเขียนว่ายังไง

   ถึงพี่ๆ คณะเศรษศาสตร์ ปี 2 มอ S รุ่น 6X
   ฝากดูกล้าด้วยนะครับ...อย่าให้กล้านอกใจผม
   From NT (เด็กนิเทศฯ ที่มาส่งกล้าเรียนเมื่อเช้านี้)


   แม่งเอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยย

   นี่มันแกล้งผมหรือมันต้องการทำอะไรกันแน่เนี่ย 

   "แปะอยู่ทุกถุงเลยไอ้กล้าเอ๋ย" หมูหันเคี้ยวไปพูดไป...ท่าทางเอร็ดอร่อยจนน่าเอ็นดู "แบบนี้มึงจะกล้ามีกิ๊กมั้ย"

   "กูไม่คิดจะมีอยู่แล้วไอ้เหี้ย" แม้จะอับอาย...แต่ผมก็หยิบขนมที่นายท่านซื้อมามาเข้าปากอยู่ดี

   "เด็กนี่มันเอาจริงแฮะ" เซียนเอียงคอมากระซิบ

   "ยังไงวะ"

   "มันคงคิดว่าค่อยๆ เปิดตัวไปทีละสเต็ป...เริ่มจากคนใกล้ชิดมึงก่อน"

   ผมไม่ได้คิดถึงเรื่องนั้นมาก่อนเลย...

   "ยอม" เซียนรำพึง "ทั้งหล่อ ทั้งรวย ทั้งรักจริง...ชาตินี้มึงจะหนีไอ้ท่านไปไหนพ้นอีกวะ"

   ทำไมผมต้องเขินด้วยล่ะเนี่ย...

   "แล้วนี่มึงคิดยังว่ามึงจะทำยังไงให้เด็กนิเทศฯ ปีหนึ่งเพื่อนท่านยอมรับมึง"

   ผมหุบยิ้มฉับ...ความสุขของผมทำไมมีอายุสั้นจังวะ

   เมื่อไอ้เซียนรู้ว่าผมไม่ได้เรื่องได้ราว มันจึงทำแต่ปลงแล้วพูดออกมาว่า "งั้นมึงปล่อยให้ท่านจัดการเหอะ"

   โทรศัพท์ของผมสั่นหลังจากที่เซียนพูดจบ...นายท่านเป็นคนส่งข้อความมา ดูเหมือนมันจะอยากรู้มากว่าเพื่อนๆ ของผมชอบขนมเวียนหลายถุงของมันหรือไม่

   Naaytan_Lkh : เป็นไงบ้าง
   Naaytan_Lkh : พี่ๆ เขาชอบกูเปล่า
   


   ผมพิมพ์ตอบกลับไปอย่างรวดเร็ว

   Klahanboy : ยิ่งกว่าชอบอีกมั้ง

   Naaytan_Lkh : โล่งอก


   "อะแฮ่มๆ" เสียงอมรดังขึ้นไปทั่วห้องเพราะมันพูดออกไมค์...เดี๋ยวก่อนนะ นี่อาจารย์สอนเสร็จตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมอมรถึงได้กล้าไปนั่งแทนที่อาจารย์แบบนั้น "สนใจดิฉันด้วยค่ะทุกคน Attention please Attention please"

   ผมวางโทรศัพท์ลงเพราะรอฟังคำพูดของอมร

   "ตอนนี้ทุกคนคงจะรู้แล้วว่ากล้าหาญบอยเพื่อนเราไม่ซิง เอ๊ย ไม่โสดแล้วนะจ๊ะ"

   "ฮิ้ววววววววววววววว"

   กูจะบ้าตาย...ผมเอาหน้าฟุบกับโต๊ะทันทีเพราะรู้ว่าเพื่อนทุกคนต้องหันมามอง แก๊งชายโฉดแม่งก็รักผมมาก พวกมันทิ้งผมไปนั่งที่อื่น เพื่อที่จะให้ผมเป็นที่จับตามองของคนอื่นได้อย่างสะดวก

   ฟัคยูออลลลลลลลลลลล...มายเฟรนด์

   "น้องนายท่าน...เขยเสดสาดของเรานั้นมีความกังวลอย่างสูง กลัวว่ากล้าหาญบอยว่าจะนอกใจ...ตอนนี้ทุกคนก็ได้กินสินบนของนายท่านไปจนหมดจนสิ้นเรียบร้อยแล้วใช่มั้ยคะ"

   "เยส"
   "ใช่เลย"
   "อมร...ทำไมมึงต้องดัดเสียง"

   "เราต้องทำเพื่อเขยเสดสาดของเราค่ะ" อมรพูดต่อไปอย่างไม่สนใจเสียงแซว "นายท่านจะต้องไม่เสียตังค์ค่าขนมฟรีๆ เพราะงั้นถ้าอิกล้าหาญบอยมันนอกใจนายท่าน...พวกเราทุกคนต้องรุมยำมันด้วยตีนของพวกเรานะคะ"

   "เห็นด้วย"
   "เตรียมบริหารตีน"
   "ไอ้กล้า มึงตายยยย"

   นี่กูเพื่อนมึงไง...โอ้ยยยยย ไอ้พวกบ้า

   "นอกจากจะเตรียมบริหารตีนของพวกเราแล้ว ดิฉัน...อมร ลูกแม่อั้ม อยากให้ทุกคนเอาใจช่วยอิกล้าหาญบอยในอนาคตด้วย ไม่ว่าสังคมภายนอกจะด่าอิกล้าว่ายังไง ทุกคนจงอย่าลืมว่าแท้จริงแล้วอิกล้ามันก็เป็นอย่างที่คนอื่นเขาด่านั่นแหละ"

   เดี๋ยวนะ...

   "กูล้อเล่น...ทุกคนจงอย่าลืมว่าแท้จริงแล้วกล้ามันเป็นคนยังไง เราต้องให้กำลังใจมัน เอาใจช่วยมัน การมีผัวเป็นลูกค่ายละครมันคงไม่ใช่เรื่องง่ายจริงๆ แม้กระทั่งเขยเสดสาดของเราก็ยังรู้เลย ไม่อย่างนั้นน้องจะส่งขนมมาอ้อนพวกเราทำไม"

   แปลกแต่จริงที่เพื่อนบางคนหันมามองผมพร้อมส่งสายตาเห็นอกเห็นใจ...ผมเริ่มซึ้งใจมากยิ่งขึ้น ไม่นึกว่าเพื่อนบางคนมันจะอินกับความรักของผมอยู่เหมือนกัน

   "กล้าหาญบอยเอ๋ย...เพื่อนทุกคนขอเป็นกำลังใจให้" อมรมองมาที่ผมอย่างขึงขัง...จากนั้นก็เริ่มเปลี่ยนเป็นสีหน้าดี๊ด๊า "มีอีกเรื่องที่จะประกาศ..."

   "ลงมาได้แล้ว"
   "พวกกูหิวข้าว"
   "ยังไม่เลิกดัดเสียงอีก"

   "กูกำลังจะมีผัวจ้า" อมรเริ่มเต้นไปทั่วจนคล้ายกับเซิ้ง...ผมกับคนอื่นๆ อึ้งกิมกี่ มองไปที่ชาวตุ๊ดเพื่อนซี้อมร ทุกคนกำลังเบ้ปากอย่างหมั่นไส้

   แปลว่าสิ่งที่อมรพูดนั้นมีส่วนจริง...

   โห...เพื่อนกูสุดยอด

   "ถ้ากูไม่นก กูเตรียมปิดร้านหมูกระทะเลี้ยงพวกมึงเลย"

   หลังจากนั้นเรื่องราวของผมก็ถูกลืมเลือนไป เพราะมีเรื่องของอมรเข้ามาแทนที่...

   ผมไม่ลืมที่จะส่งข้อความไปคุยกับนายท่านต่อ

  Klahanboy : เพื่อนกูเขาเรียกมึงว่าเขยเสดสาดกันอ่ะ

   นายท่านอ่านแล้วนิ่งอยู่เกือบสองนาทีกว่าจะตอบ

   Naaytan_Lkh : โอย
   Naaytan_Lkh : เขินว่ะ


   แม่งเอ๊ย...อยากเห็นมันตอนทำหน้าเขินจัง มันคงต้องหล่อและก็น่ารักปนๆ กันไปแน่








[ มีต่อนะคะ ]








 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด