ตอนที่ 22
นายท่าน
Naaytan_Lkh
Story Ig : ภาพถ่ายท้องถนนตอนนั่งรถไปกับกล้าพร้อมแคปชั่นเป็นอีโมรูปหัวใจดวงเดียว
ยอดวิวหลังจากอัพได้ห้านาที : 3485 views
คอมเมนต์ผ่านทาง Direct message :
Nooknick_Pyj : เชี่ยทิมชวนตีแบท
Nooknick_Pyj : แต่มึงคงไปตีตูดพี่กล้าแทนแล้ว 555 ห้องของกล้า ณ ตึก X
กล้าเข้าไปในห้องของตัวเองก่อน ส่วนผมเป็นคนล็อกประตูห้องแล้วตามเข้าไปทีหลัง เจ้าของขาสั้นๆ เดินไปปิดม่านที่มีแดดส่องเข้ามา ผมฉวยโอกาสสวมกอดกล้าจากทางด้านหลัง
"อื้อหือ" กล้าร้องลั่น "ไอ้นั่นมึงอ่ะ!"
"ทำไม"
"มัน..."
ผมยิ้มกริ่มพร้อมเติมเต็มคำพูดของกล้า "มันพร้อมใช้งาน"
กล้าพยายามยกมือปัดป้องแต่ผมก็ตระกองกอดและจูบมันอยู่ดี ท่าทางของมันตกใจที่จู่ๆ ผมก็รุกมันอย่างรวดเร็ว ที่จริงแล้วผมอยากจะทำอย่างว่ากับมันตั้งแต่ที่มันพูดจาถูกใจผมตอนอยู่บนรถแล้ว แต่เห็นทีว่าผมคงจะทำแบบนั้นไม่ได้
เพราะถ้าทำอย่างนั้นล่ะก็...เราทั้งคู่ได้ลงไปอยู่ในคลองพร้อมๆ กันกับรถแน่ๆ คนตรงหน้าผมชอบทำให้ผมสติหลุดเสมอ ไม่ใช่เฉพาะตอนขับรถอย่างเดียวเท่านั้น...ตอนนี้ก็เช่นเดียวกัน
กลิ่นของกล้าทำเอาผมหยุดดอมดมไม่ได้ จมูกของผมฝังลงอยู่ที่ซอกคอของกล้าขณะที่มันพยายามดันตัวผมออกไปอย่างไม่ค่อยมีเรี่ยวมีแรงเท่าไหร่ ผมทั้งจูบทั้งไซ้ทั้งลูบไล้ไปทั่วร่างของกล้าจนอีกฝ่ายเริ่มตื่นตกใจ
"ใจเย็นๆ ได้มั้ย มึงจะเอาตรงนี้เลยเหรอ" แม้มันจะทั้งอึ้งและก็ทึ่ง แต่น้ำเสียงของมันก็ฟังดูเย้ายวนใจสำหรับผมอยู่ดี
"ห้องก็ล็อกแล้ว ม่านก็ปิดหมดแล้ว" ผมกระซิบข้างหูกล้าพร้อมขบใบหูเล็กๆ นั้นเบาๆ ใช้ตัวเองดันคนตรงหน้าให้ทิ้งตัวลงบนโซฟาจากนั้นผมก็ใช้สารร่างของผมโถมเข้าใส่คนที่ผมรักคนนี้ "กูจะทำตรงไหนก็ได้"
ให้ตายเถอะ ผมคิดถึงจะแย่...คิดถึงกลิ่น คิดถึงสัมผัส คิดถึงรสชาติที่ติดอยู่ที่ปลายลิ้น ผมจูบอีกฝ่ายพร้อมใช้ลิ้นเกี่ยวกระหวัดตักตวงความหวานให้หนำใจ กล้าครางนิดๆ ในลำคอพร้อมทั้งขยับกายบดเบียดใต้ร่างของผม ร้อนแรงจนผมใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
มือของผมลูบไล้ร่างของกล้าไปทั่วอย่างไร้ทิศทางกำหนด สัมผัสของผมทำให้กล้าขยับตัวเข้ามาแนบชิดกับผมมากยิ่งขึ้น ผมรู้สึกถึงความแข็งขืนที่ชนกันอยู่ของเราทั้งคู่ สิ่งนั้นทำให้ผมยิ้มระหว่างที่ปากของผมยังคงจูบกับปากของกล้าอยู่
เราทั้งคู่ยังอยู่ในชุดนักศึกษา แต่มันกำลังจะไร้ความหมายในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า ผมเริ่มปลดกระดุมเสื้อของกล้า ขณะที่มันเองก็ทำเช่นเดียวกัน เราต่างมือไม้สั่นอย่างตื่นเต้นราวกับว่านี่เป็นครั้งแรกของเรา ผมเชื่อว่านั่นเป็นเพราะเราคิดถึงกัน เราอยากสัมผัสกันและกันให้มากกว่านี้เพื่อลบเลือนดราม่าต่างๆ ที่ผ่านเข้ามาเป็นอุปสรรค
กลิ่นของกล้ายังคงหอมอบอวลไปทั่วปลายจมูกผม เนื้อตัวเนียนละเอียดของกล้าที่อยู่ใต้ฝ่ามือของผมเป็นสิ่งที่กระตุ้นเร้าผม อยากให้ทุกอณูบนร่างของกล้าเป็นของผมทุกอย่างแม้กระทั่งปลายขน ผมอดส่งเสียงออกมาอย่างมีความสุขไม่ได้ ร่างของเราทั้งคู่บดเบียดกันราวกับไมต้องการแยกจากกันไปไหน แล้วนั่นก็คือสิ่งที่ทำให้ผมมีความสุขมาก
กล้าจับผมพลิกให้ไปนอนอยู่ที่ใต้ร่างทั้งๆ ที่กระดุมชุดนักศึกษาของผมยังถูกปลดไม่หมด ผมมองอีกฝ่ายอย่างตื่นตะลึง เพราะมือของกล้าเริ่มจัดการกับเป้ากางเกงสแลคของผมแล้ว
"เฮ้ย" ผมเงยหน้าขึ้นมาดูพร้อมส่งเสียงประหลาดใจ
สายตาของกล้าที่มองมาอย่างเจ้าเล่ห์นิดๆ ทำเอาผมไม่กล้าพูดอะไรออกมาอีก ได้แต่เผยอปากนิดๆ อย่างไม่อยากจะเชื่อแต่ทว่าประทับใจอย่างไร้ซึ่งคำบรรยาย มือของกล้านวดคลึงส่วนโป่งนูนบนอันเดอร์แวร์ของผมอย่างหยอกเย้า ผมรู้สึกใจจะขาดแทบจะในทันที
ไปเรียนอะไรแบบนี้มาจากใครเนี่ย...
กล้ากำลังทรมานผม เรื่องนี้สามารถรับรู้ได้จากสิ่งที่มันกำลังสัมผัสอยู่ว่าเจ้านั่นของผมมันพร้อมที่จะใช้งานมานานแล้ว แต่มันก็ยังยั่วผม...ค่อยๆ จับ ค่อยๆ สัมผัสราวกับต้องการกลั่นแกล้ง ผมเผลอบีบไหล่กล้าเสียแน่นจนกล้าต้องหันมามองหน้าผม
"อย่าแกล้งกูดิ" ผมโอดครวญ
คนรักของผมยิ้มร่าก่อนจะค่อยๆ ถอดกางเกงของผมออกจนถึงแค่กลางต้นขา ส่วนนั้นของผมโดดเด่นเป็นสง่าอยู่กลางลำตัวของผม ผมกลืนน้ำลาย รู้สึกเขินอายที่กล้าจ้องมองน้องชายผมเต็มๆ ตาในเวลากลางวันที่มีแสงสว่างขนาดนี้ ปกติแล้วกล้าเคยเห็นเจ้านี่เพียงแต่ในที่ที่แสงสลัว
ผมเขินนิดๆ แต่กล้าก็ยังจ้องมองอยู่แบบนั้น
"มันเป็นไง" ลองถามหยั่งเชิง "มันไม่โอเคเหรอ"
กล้ายิ้มยั่วผมอีกแล้ว "โอเคดิ"
"..."
"ก็ใหญ่เหมือนเดิม"
ผมแทบจะส่งเสียงครางหลังจากคำคำนั้นของกล้า หลังจากที่พูดเสร็จมือของคนรักของผมก็เริ่มเข้ามาสัมผัสน้องชายผมอย่างเนิบนาบเชื่องช้า นวดคลึงพร้อมรูดขึ้นลงช้าๆ จนผมต้องหาอะไรสักอย่างมาอยู่ในมือเพื่อที่จะฝังเล็บใส่มันอย่างต้องการระบายอารมณ์
กล้าส่งสายตาพิฆาตความทะยานอยากของผมมาให้ จากนั้นก็ทำในสิ่งที่ผมฟินจนใจแทบขาด ปากของกล้าจัดการสิ่งนั้นของผมอย่างเต็มพื้นที่ โอบรอบส่วนปลายของผมเต็มๆ จนผมเผลอร้องออกมาอย่างมีความสุข
ปลายลิ้นของกล้าตวัดไปทั่วส่วนของผมพร้อมเสียงแผลบพร้อมเสียงจ๊วบจ๊าบ กล้ารู้จังหวะจะโคนดีมากจนทำให้ผมต้องเผลอลูบไล้ไปทั่วศีรษะของคนรัก ส่วนนั้นของผมใกล้จะระเบิดออกมาทุกครั้งที่กล้าโลมเลียแทบจะทุกส่วนของมัน จนในที่สุดกล้าก็ใช้ปากโอบรอบน้องชายของผมอีกรอบ
คราวนี้กล้าขยับศีรษะขึ้นลงเป็นจังหวะด้วย
"อะ...อืม"
มือของผมเผลอขยุ้มเส้นผมของกล้าอย่างต้องการที่ระบาย กล้าจะต้องรับรู้ว่ามันนั้นทำให้ผมรู้สึกเหมือนขึ้นสวรรค์ขนาดไหน ศีรษะของผมเต็มไปด้วยความว่างเปล่า ปล่อยให้ความคิดของผมไหลผ่านสัมผัสของกล้าที่ร้อนแรงและแผดเผาผม เสียงลิ้นที่โลมเลียกับส่วนนั้นของผมดังก้องอยู่ในหู จังหวะที่กล้าพยายามช่วยให้ผมไปถึงฝั่งฝันนั้นช่างทำได้ดีอย่างรู้ใจจนผมอดคิดไม่ได้ว่าผมดีใจฉิบหายที่ผมเลือกคนคนนี้มาเป็นแฟน
คนอะไรวะแม่งโคตรน่าหลงใหล...ยิ่งผมรู้ว่ากล้ากำลังขยับศีรษะขึ้นลงเพื่อให้ผมมีความสุข ผมก็ยิ่งหลงกล้าเสียจนโงหัวแทบไม่ขึ้น
รู้สึกรักมากขึ้นกว่าเดิมอีกหลายร้อยเท่า
"เป็นไง" กล้าเอ่ยถาม ริมฝีปากของกล้ายังคงคลอเคลียส่วนนั้นของผมไม่ห่าง
"ใกล้ไม่ไหวแล้วว่ะ" ผมสารภาพเสียงแหบแห้ง "มึงดีฉิบหาย"
"เพราะกูรักมึงไงที่รัก"
การแสดงความรักในรูปแบบนี้ทำให้เราทั้งคู่รู้ว่าเราต่างหลงใหลกันและกันมากเพียงใด ผมรู้สึกได้ว่าผมอยู่ใกล้ชิดกับกล้ามากขึ้น ระหว่างเราไม่มีอะไรมาขวางกั้นได้อีกต่อไป
ผมไม่ต้องเสียเวลาถามกล้า...เพราะมันทำให้ผมได้เห็นแล้วว่ามันรักผม การที่มันบอกคนอื่นว่ามันแมนนักแมนหนาแต่มันกลับแสดงความรักกับผมอย่างยกให้ผมอยู่เหนือมันขึ้นไปอีก ผมเชื่อแล้วว่ากล้านั้นรักผมมากจริงๆ
"เอาไง" กล้าผละออกจากส่วนนั้นของผมที่แข็งเป็นท่อน พร้อมใช้งานและพร้อมปลดปล่อยได้ทุกเมื่อ อดเสียดายนิดๆ ไม่ได้ที่ปากของกล้าเป็นอิสระ หลุดออกจากน้องชายของผมที่ทั้งรักกล้าและหลงกล้า "อยากเสร็จแบบไหน"
ผมชะงักค้างตัวแข็งทื่อ
"ในปากกู...หรือในตัวกู"
กล้าเขินนิดๆ ที่เอ่ยปากถามผม แต่นั่นทำให้ผมรู้สึกดีมากจนอยากลุกขึ้นไปจูบให้รางวัล
ครืด ครืด
โทรศัพท์ของกล้าที่อยู่บนโต๊ะหน้าโซฟากำลังสั่นระรัว ให้ตายสิวะ ใครทักอะไรมาตอนนี้ ผมที่อยู่ใกล้กว่าหยิบโทรศัพท์ของกล้าขึ้นมาดู
Tepsianxx : กำลังจะขึ้นไปเล่นเกมห้องมึง
Tepsianxx : อีกยี่สิบนาทีถึง
Tepsianxx : อยากทำอะไรให้รีบทำนะจ๊ะ รักนะ จุ๊บๆ "Damn it!" ผมอดสบถออกมาไม่ได้
"เหี้ยเซียนเหรอ" กล้าร้องอย่างไม่อยากจะเชื่อ ผมพยักหน้าแทนคำตอบ จากนั้นก็ลุกขึ้นเพื่อโอบตัวของกล้าให้เข้ามาหา กล้ายังนั่งคร่อมผมอยู่ ส่วนนั้นของกล้ายังไม่ได้โผล่พ้นออกมาจากอันเดอร์แวร์เลย
ผมรีบเร่งปลดกางเกงของกล้าออกไปจนท่อนล่างของกล้าไม่เหลือเสื้อผ้าสักชิ้น ทีนี้กล้าก็น่าจะรู้คำตอบแล้วว่าผมอยากเสร็จในรูปแบบไหน
"มันใกล้ถึงแล้ว กูว่าคงใช้เวลาไม่นาน" ริมฝีปากของผมจูบกล้าอย่างดูดดื่มก่อนจะรีบลุกจากโซฟาพร้อมทั้งปลดกางเกงตัวเองออกให้หมดด้วย
"ไปไหน"
"รีบไปเอาเจลกับถุงยางน่ะสิ"
ผมหาสิ่งเหล่านั้นเจอภายในเวลาไม่กี่วินาที กล้าเดินตามผมมาอย่างเอ๋อๆ จนผมมองอย่างเอ็นดู ตัวเล็กๆ ของกล้าน่าตีตราเป็นเจ้าของฉิบหาย แล้วผมก็กำลังจะทำสิ่งนั้นในไม่ช้า
"ใช้มือค้ำพนักโซฟาไว้เบ่บี๋" ทำไมเราต้องรีบขนาดนี้ด้วยวะ
"เบ่บี๋เหี้ยไร"
"ไม่น่ารักเหรอ หรือมึงชอบคำว่าที่รักล่ะ" ผมถามพร้อมบีบเจลไปทั่วมือ นิ้วของผมสองสามนิ้วเริ่มสอดแทรกเข้าตรงส่วนนั้นของกล้า นวดคลึงพร้อมกับขยับเค้นไปมาอย่างหยอกเย้า ไม่ลืมที่จะกระซิบเสียงแผ่วเพื่อถามย้ำ "ตอบมาสิครับ"
"ฮึก" กล้าร้องเพราะแรงของนิ้วผม "แบบไหนก็ได้ แล้วแต่มึง"
"ไหวนะ"
"ไหว...อยู่แล้วล่ะ"
ผมจัดการให้ถุงยางอนามัยหุ้มส่วนนั้นของผมอย่างรวดเร็ว ก่อนจะจับลำตัวของกล้าให้มาแนบชิดติดกับตัวผมโดยที่มือของกล้ายังค้ำพนักโซฟาอยู่
มือของผมเริ่มขยับไปนวดส่วนนั้นของกล้าจนกล้าส่งเสียงครางในลำคอ ใบหน้าของผมเอียงเข้าไปซุกไซ้ที่พวงแก้มขาวจนผมมองเห็นว่ากล้ากำลังหลับตาพริ้มพร้อมกับกัดริมฝีปากตามแรงขยับของมือผม
เซ็กซี่ขยี้ใจ...เหมือนอย่างเคย
"กูใกล้จะทนไม่ได้แล้วนะ" เสียงของผมหื่นกามถึงขีดสุด
"ก็เอาเลยสิ...มึงรออะไรอยู่" กล้าเองก็หื่นไม่แพ้กัน
ผมใช้มืออีกข้างจับตรงนั้นของผมพร้อมๆ กับค่อยสอดมันเข้าไปในจุดที่เต็มไปด้วยเจลหล่อลื่นของกล้าที่ผมได้จัดการเอาไว้
"รักมึงนะ" คำพูดของผมดังขึ้นหลังจากที่มันเข้าไปจนเกือบสุด
"ฮึกกก" ลมหายใจของกล้าส่งเสียงดังมากยิ่งขึ้น
"รักมึง" ผมกระแทกช้าๆ หนึ่งที
"..."
"รักมึง" จากนั้นผมก็กระแทกอีกหนึ่งที
กล้าไม่มีแรงแม้กระทั่งจะร้องตอบเพราะต้องต่อสู้กับมือของผมจากทางด้านหน้าและเจ้านั่นของผมจากทางด้านหลัง คำบอกรักของผมดังขึ้นอีกหลายต่อหลายครั้งจนกล้าเองก็เผลอบอกรักผมตอบกลับมาเหมือนกัน
เสียงเนื้อกระแทกเนื้อดังขึ้นไปทั่วห้อง มือข้างหนึ่งของผมนวดคลึงส่วนนั้นของกล้าขึ้นลงเป็นจังหวะให้รับกับการกระแทกของผม ส่วนมืออีกข้างผมลูบไล้ไปทั่วเนื้อตัวเนียนละเอียด ใบหน้าของผมตอนนี้คงลามกเต็มที่ แต่คนที่อยู่ใต้ร่างของผมนี่เป็นอะไรที่ทำให้ผมรู้สึกปรารถนาได้ไม่สิ้นสุดจริงๆ
ผมหอบกระชั้น มือข้างที่ไม่ได้ช่วยกล้าเริ่มจับแค่บั้นเอวของกล้าเพียงอย่างเดียวแล้ว เริ่มกระแทกหนักขณะที่กล้าเองก็เริ่มร้องครางเสียงดังลั่นมากยิ่งขึ้น
"แม่ง...มึงแซ่บฉิบ"
ผมเอ่ยปากชมกล้าเป็นครั้งที่ล้าน...ส่วนนั้นของมันบีบผมพร้อมตอดรัดผมเสียจนผมรู้สึกทรมานหากไม่ได้ปลดปล่อย
"กูใกล้แล้ว..."
ก่อนจะขึ้นสวรรค์ชั้นฟ้ามีความคิดอะไรบางอย่างแวบเข้ามาอยู่ในหัว
เราทั้งคู่มียังไม่ได้ถอดชุดนักศึกษาท่อนบนเลย
ไม่เคยคิดเหมือนกันว่าจะได้มาทำที่กลางห้อง...
แต่มันก็ทำไปแล้ว ไม่กี่นาทีถัดมาพวกพี่ๆ เพื่อนของกล้าก็มานั่งกันอยู่บนโซฟา
ผมเป็นคนเก็บกวาดทุกอย่างเองทั้งหมด เพราะเซ็กส์แบบด่วนๆ ของเราตอนที่กล้าค้ำพนักโซฟาอยู่นั้นดูดพลังงานของกล้าไปจนหมด ตอนนี้เราทั้งคู่นั่งอยู่ข้างกันที่เก้าอี้นวมตัวใหญ่ข้างๆ โซฟาตัวนั้นโดยที่ผมนั่งอยู่บนพนักแขนเราทั้งคู่มองเพื่อนๆ ของกล้าบนที่ที่เราเพิ่งจะมีอะไรกันด้วยสายตาผิดปกติ แต่เพื่อนๆ ของกล้าพวกนี้ไม่ได้สนใจจะจับผิดอะไร
ผมฉุดมือของกล้าให้ลุกขึ้น เพราะผมจะเป็นฝ่ายเข้าไปนั่งแล้วให้กล้ามานั่งตรงที่ว่างกลางหว่างขาของผมแทน
"เหี้ยกล้าดูหมดแรงฉิบหาย" พี่เซียนหัวเราะ "พวกกูไม่ได้มากวนอะไรใช่มั้ย"
เราทั้งคู่ไม่ตอบอะไรทั้งสิ้น ผมที่เพิ่งมีความสุขมาได้แต่ยิ้มกับจัดการเส้นผมที่ปรกหน้าปรกตาของกล้า เส้นผมเหล่านี้ชุ่มเหงื่อนิดๆ มันเป็นหลักฐานชิ้นดีที่แสดงให้เห็นว่าเราทั้งคู่เพิ่งผ่านกิจกรรมสุดเร่าร้อนกันมา
การกระทำของผมทำเอาพวกพี่ๆ เพื่อนของกล้าแสดงสีหน้าหมั่นไส้แทบจะในทันที
"ดูไอ้กล้าสิ อยู่กับแฟนแม่งโคตรง่อย" ผมจำได้ว่าพี่เซียนชอบกัดกล้าบ่อยมากกว่าทุกคน แต่พี่เขาก็สนิทกันกล้ามากกว่าใครทั้งหมด
"กูไม่ได้ง่อย" กล้าเถียงเสียงเบา มันนิ่งมากจนแทบจะกลายเป็นตุ๊กตาให้ผมเล่นไปซะฉิบ
"มาเล่นเกมกันเถอะครับ" ผมช่วยชีวิตกล้าด้วยการเบี่ยงเบนความสนใจ
"เอาสิ" พี่เซียนเห็นด้วย จากนั้นทุกคนก็เริ่มเปิดเกม RoV
"กูไปพักนะ" กล้าทำท่าจะขอเข้าไปนอนพักผ่อนในห้อง
"ไม่ได้" พี่ตงร้อง "มึงไม่อยู่เดี๋ยวนายท่านมันก็เล่นได้ไม่ดีหรอก"
"พวกมึงห่วงกูบ้างมั้ยเนี่ย" กล้าอดที่จะบ่นไม่ได้
"มึงนอนตรงนี้ได้" ผมกระซิบบอกกล้า "ตัวกูสบายกว่าเตียงอีกนะ"
พี่เซียนพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่โก่งคออ้วก ผมได้แต่ยิ้มเบาๆ ส่วนกล้าก็เริ่มมีใจเอนเอียงมาทางอยากพิงตัวผมมากกว่าทิ้งตัวนอนลงบนเตียงของตัวเองแล้วตอนนี้
มีแฟนตัวเล็กมันมีข้อดีอย่างงี้นี่เอง ผมใช้คำว่าเตี้ยไม่ได้ครับ เพราะเดี๋ยวเจ้าตัวจะด่าผมเอา
กล้าเริ่มผล็อยหลับแทบจะในทันที ส่วนผมกับพี่ๆ ก็กำลังจะกดเข้าไปเล่น ทว่าเสียงเคาะประตูดังขึ้นก็ดังขึ้นมาซะก่อน
"เพื่อนมึงมาหรือเปล่า" ผมจับได้นิดๆ ว่าพี่เซียนแอบตั้งความหวังไว้กับคำถามนี้
เสียใจที่ผมต้องตัดความหวังนั้นของพี่เซียน "ทิมกับนุกไม่ได้มาที่นี่ครับวันนี้"
"ถ้างั้นใครมาวะ"
พี่หมูหันเดินไปที่ประตูพร้อมส่องผ่านตาแมว
"ไอ้เชน"
คิ้วของผมกระตุกทันทีที่ได้ยินชื่อนั้น ผมไม่ได้ยินชื่อนี้นานแล้วหลังจากผ่านพ้นช่วงกิจกรรมรับน้องของมหา'ลัย แต่ผมก็อดหงุดหงิดในใจไม่ได้อยู่ดี ทำไมไอ้พี่ปีสองคณะวิศวฯ คนนี้ถึงได้เคาะประตูห้องกล้าอย่างไม่มีความเกรงอกเกรงใจอะไรเลย
ผมหน้าบึ้งตึงจนเพื่อนๆ ของกล้าสังเกตได้
"กล้าหลับแล้วครับ ผมไม่อยากลุกหนีไปไหน" เสียงแข็งๆ ของผมทำเอาพี่ๆ ถึงกับเงียบ
พี่เซียนเริ่มส่งสัญญาณให้พี่หมูหันด้วยการทำมือตัดฉับไปที่คอคล้ายกับบอกว่าอย่าให้พี่เชนเข้ามาในห้องนี้ พี่หมูหันจึงพยักหน้าทำตามแล้วโผล่ใบหน้าออกไปเพื่อบอกให้พี่เชนว่าเราไม่สะดวกต้อนรับอย่างยิ่ง
สายตาของผมมองไปที่พี่เซียน ผมยังคงจำได้อยู่ว่ากล้าเคยถ่ายรูปคู่ชวนคิดกับไอ้พี่เชนลงไอจีชนัทดอทเอนจิเนียร์สี่สิบสองอะไรนั่น (กูก็เสือกจำได้ไปอีก) ลึกๆ ในใจผมค่อนข้างเชื่อว่านี่น่าจะเป็นแผนเรียกร้องให้ผมความสนใจกล้าจากพี่เซียน เพราะมันไม่ดูเป็นกล้าเอาเสียเลย
พี่หมูหันคุยกับไอ้พี่เชนอยู่นานจนในที่สุดพี่เขาก็กลับมา
"มึงบอกไปว่าอะไร" พี่ตงถาม
"กูบอกว่ากูกับมึงสองคนแอบมาแดกสุกี้ในห้องไอ้กล้าตอนที่ไอ้กล้าไม่อยู่"
"หา" ทุกคนยกเว้นกล้าส่งเสียงไม่เข้าใจพร้อมกัน
"แบบนั้นมันเนียนที่ไหน เดี๋ยวไอ้เชนแม่งก็มาขอกินด้วย"
"กูว่ามันคงไม่แดกสุกี้อ่ะ" พี่หมูหันยักไหล่ให้พี่ตง
"มันไม่สงสัยเหรอว่ากล้าหายไปไหน"
พี่หมูหันยักไหล่ "มันไม่ได้ถามเลย"
ดีแล้ว...ผมเพิ่งรู้ตัวเดี๋ยวนี้นี่เองว่าผมโอบรอบตัวกล้าเหมือนเด็กหวงของ ทั้งๆ ที่ไม่จำเป็นต้องทำต่อหน้าเพื่อนๆ ของกล้าก็ได้
"เอาล่ะ เราจะเริ่มเล่นเกมได้หรือยัง" พี่เซียนกระแอม ผมพยักหน้าก่อนจะกดเข้าเกมอีกรอบ สังเกตดูว่าคนที่ออนไลน์อยู่นั้นมีชื่อไอ้ทิมอยู่ด้วย
ตอนนั้นพี่เซียนก็เริ่มชวนผมแล้ว
"ขาดอีกคนหนึ่ง ผมชวนทิมด้วยได้มั้ย" ผมลองถามหยั่งเชิงคนที่โดนแซวว่ากำลังจีบไอ้ทิมอยู่
"มันไม่ยอมให้ทิมอยู่ทีมเดียวกับมันหรอก ทิมมันเล่นอ่อนนี่" พี่หมูหันพูดไปเรื่อย
"กูพูดแบบนั้นที่ไหน กูด่ามันแค่เกมนั้นเกมเดียวเท่านั้นไอ้บ้า"
ผมยักยิ้มมุมปาก ก่อนจะกดชวนทิมเข้ามาเล่นด้วย ในที่สุดทีม 'กล้าหัว...' (ขออนุญาตละไว้ เดี๋ยวแฟนแม่งว่า) ก็ได้เล่นพร้อมกันครบอย่างพร้อมหน้าพร้อมตาสักที
ตอนที่เข้าเกม ผมเห็นไอ้ทิมพิมพ์ข้อความพร้อมกับเลือกฮีโร่ที่เป็นแทงค์ ซึ่งเป็นตำแหน่งที่รองรับแรงมือแรงตีนจากทีมฝั่งตรงข้ามเนื่องจากมีเลือดมากมายมหาศาล แต่มีพลังโจมตีน้อยมาก อีกทั้งยังทำแต้มคิลอีกฝ่ายได้น้อยอีกด้วย
ตำแหน่งแทงค์เป็นตำแหน่งประจำของพี่เซียนเขา
Tim_Gy ผมจะเล่นแทงค์ ผมที่กดเลือกฮีโร่ตำแหน่งนักฆ่าแอสซาซินเสร็จ (Murad เจ้าเดิมนั่นแหละ) จึงได้เหลือบไปมองดูพี่เซียนว่ามีปฏิกิริยายังไง ผมเห็นมือพี่เขาสั่นเล็กน้อย แต่เขาก็ตัดสินใจเลือกฮีโร่ที่เป็นตำแหน่งไฟต์เตอร์แทนที่จะเป็นแทงค์เหมือนเดิม
งานตามใจก็มา...
พี่ตงกับพี่หมูหันเล่นตำแหน่งแคร์รี่ (โจมตีระยะไกล) และตำแหน่งเมจ (โจมตีด้วยพลังเวทย์) ตามลำดับ ทั้งคู่มองดูพี่เซียนอย่างประหลาดใจนิดๆ เพราะปกติแล้วพี่เซียนไม่ค่อยเล่นตำแหน่งไฟต์เตอร์เท่าไหร่
Tepsianxx ได้ กูจะปกป้องมึงเอง ผมหลุดขำพรวดหลังจากที่เห็นข้อความที่พี่เซียนพิมพ์ พี่ตงกับพี่หมูหันส่งเสียงดังแทบจะในทันที
"ไอ้สัด แทงค์ต่างหากที่ต้องปกป้องเรา" พี่ตงร้อง
"ก็คนมันจะจีบอ่ะนะ" พี่หมูหันร้องตาม
พี่เซียนยักไหล่ไม่สนใจ ในที่สุดพวกเราทั้งห้าคนก็เข้าไปในเกมจนได้ ระหว่างที่รอโหลด พวกเรานัดกันเสร็จสรรพว่าใครจะไปยืนอยู่จุดไหนของแมพบ้าง ผมได้แต่ฟังเพราะตำแหน่งผมมันต้องเดินเหินไปทั่วอยู่แล้ว
กล้าหลับสนิทแถมยังพิงตัวมาที่ผมเต็มๆ ซึ่งผมใช้มือทั้งสองข้างที่จะเล่นเกมอยู่แล้วโอบกล้าอยู่กลายๆ หากกล้าลืมตาตื่นขึ้นมาก็คงจะเห็นจอเกมในมือผมแบบเต็มๆ ผมดมศีรษะกล้าสลับกับจุ๊บไปที่ขมับระหว่างรอเข้าเกม
ที่จริงผมทำแบบนั้นทุกๆ สิบวินาทีเลยมั้ง
คนอะไรว้ามีเหงื่ออยู่แท้ๆ แต่ก็ยังหอมอยู่ได้...
"ท่าน มึงต้องปกป้องไอ้ทิมนะ" พี่เซียนหันมาพูดตอนเกมเริ่ม "กูดูคนเดียวไม่ไหว มึงกับกูเล่นสายบู๊ต้องช่วยกัน"
ผมหลุดขำ "ครับ จะพยายาม"
ตลอดทั้งเกมคนที่ก่นด่ามากที่สุดเห็นจะเป็นไอ้ทิม มันเปิดไมค์พร้อมกับโวยวายเนื่องจากฟอร์มการเล่นของพี่เซียนในวันนี้นั้นตกถึงขีดสุด
[พี่เซียน มาทำไมวะ ผมเลือดเยอะ ผมสู้ไหว]
ฝั่งเราไม่มีใครเปิดไมค์สักคน ทุกคนได้แต่คุยกันซึ่งๆ หน้า แต่คำพูดเหล่านั้นของทิมทุกคนได้ยินเต็มๆ
[ไปช่วยคนเลือดน้อยอย่างพี่หมูหันนู่น]
คิดว่าพี่เซียนจะฟังมั้ยครับ พี่หมูหันตายแล้วตายอีก ส่วนพี่เซียนก็ตายไปหลายรอบเพราะไปรับมือรับตีนแทนตำแหน่งแทงค์
[พี่เซียน ตัวติดผมเกินไปเปล่า]
[เฮ้ยยย ไปช่วยพี่ตงดิ]
[เล่นอะไรของพี่เนี่ย]
ผมเริ่มทำใจไว้แล้วล่ะว่าทีมจะแพ้ แต่ผมก็พยายามเล่นอย่างสุดความสามารถ ตอนท้ายเกมที่พวกเราจะต้องรวมตัวกันต่อสู้ ตำแหน่งไฟต์เตอร์อย่างพี่เซียนกลับไปยืนอยู่หน้าตำแหน่งแทงค์ ทำให้พี่เซียนโดนทีมตรงข้ามรุมฆ่าตายภายในเวลาไม่ถึงห้าวินาที
"ไอ้บ้าเอ๊ย!" พี่ตงโวยวาย "เล่นห่าอะไรของมึง"
"ทิมมันไม่ตาย มึงเห็นมั้ย" ยังจะทำหน้าภูมิใจอีก
"แต่มึงตายไง แล้วมึงก็เป็นไฟต์เตอร์ ไอ้ท่านคนเดียวจะไหวได้ไง"
อีกไม่กี่วินาทีถัดมา...ผมได้ทำการแสดงอะไรบางอย่างให้พี่ตงได้เห็น
Murad mega kill ผมฆ่าทีมตรงข้ามเรียบทุกคนจนพี่ตงต้องอ้าปากค้าง ในที่สุดทีมเราก็ชนะท่ามกลางการเล่นอย่างทุลักทุเลของพี่เซียน
แน่นอนว่าไลน์กรุ๊ปกลุ่ม 'กล้าหัว...' มีข้อความจากไอ้ทิมเด้งขึ้นมาอย่างไม่ต้องสงสัย
Tim_Gy : วันหลังอย่าด่าผมเล่นไม่เก่งอีกนะแบบนี้
Tim_Gy : ผมเป็นแทงค์ ไม่ต้องมาปกป้องผมหรอก พี่หมูหันกับพี่ตงก็เริ่มด่าทอพี่เซียนเหมือนกัน
Mr. Moohan : แม่งโคตรบ้า บอกห่าอะไรไม่ทำสักอย่าง
Tongmongmiawkue : มันอยากปกป้องมึงอย่างเดียวเลย
Tepsianxx : มึงเล่นแทงค์เก่งนะ... หมายความว่ายังไง ต่อไปนี้ทีมเราจะมีแทงค์สองคนแล้วเหรอ
Tepsianxx : แต่ให้กูเล่นแทงค์เถอะ กูจะได้ปกป้องมึงได้อย่างเต็มๆ นี่พี่เขากำลังพูดถึงเกมอยู่ถูกมั้ยครับ
Tim_Gy : ผมเล่นพอใช้ได้แค่ตำแหน่งแทงค์ครับ เรื่องนี้พี่เซียนก็น่าจะรู้ ถ้าไอ้เชี่ยทิมเล่นตำแหน่งอื่นมีแต่เจ๊งกับเจ๊งไม่ต่างอะไรจากกล้า (รายนั้นเล่นไม่ได้เลยครับ เจ๊งแทบทุกตำแหน่ง) ตอนที่มันเล่นตำแหน่งนักฆ่า มันถึงได้โดนพี่เซียนว่าในเกมจนเป็นเรื่องกันถึงขนาดนั้นไง
ว่าแต่...ทำไมเราต้องมาถกประเด็นเรื่องเกมกันอย่างจริงจังแบบนี้วะครับ
Naaytan_Lkh : งั้นทีมเรามีแทงค์สองคนไปเลย
Naaytan_Lkh : ผมจะฆ่าให้เอง ผมเห็นพี่เซียนพิมพ์ตอบอย่างรวดเร็ว
Tepsianxx : งั้นให้ทิมเล่นแทงค์ กูเล่นไฟต์เตอร์ "เหยดโด้" พี่ตงร้องแซว "ตกลงยังไง จีบหรือไม่จีบไหนว่ามาดูดิ๊"
พี่เซียนกระแอม วางโทรศัพท์ลงกับโต๊ะ วางมาดเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งสิ้น ผมมองพี่เซียนอย่างจับผิด จนกระทั่งพี่เขาแพ้สายตาของผม
"กูไม่รู้" พี่เขาตอบ "รู้แค่ว่ากูไม่ชอบโดนมันเมิน"
"อยากให้เขาสนใจมึงว่างั้น" พี่หมูหันเอ่ยบ้าง
พี่เซียนไม่ตอบ ผมก็เลยเอ่ยแทรกแทน "ช่วงนี้คนที่ชื่อพี่หมอไตเติ้ลอะไรไม่รู้นั่นรุกไอ้ทิมหนักมากครับ ผมกับนุกโคตรตกใจเลย"
"ว่าไงนะ" พี่เซียนหันมาถาม
ผมไม่กล้าขยับตัวมากเพราะกล้ายังคงหลับอยู่ในอ้อมแขน "ไปดูไอจีไอ้ทิมสิครับ พี่หมอเขามาเมนต์ให้ทุกรูปเลย"
"ตอนนี้มึงทำอะไรอยู่ ยังไม่รีบรุกอีก เดี๋ยวก็ไม่ได้น้องหรอก" พี่ตงเลิกคิ้ว
"กู..."
พี่เซียนเริ่มพูดไม่ออกแล้ว ผมกับเพื่อนๆ ของกล้าคนอื่นได้แต่ทำหน้ายิ้มๆ ที่จริงผมก็ไม่รู้หรอกว่าพี่หมอไตเติ้ลคนนั้นจะรุกไอ้ทิมมากขนาดไหน แต่ผมได้ยินชื่อนี้จากปากไอ้ทิมทุกวัน มันก็แค่เล่าให้ฟังว่าพี่หมอคนนี้พยายามจีบมันหนักมาก มันก็ปฏิเสธไม่ค่อยจะเป็นซะด้วยเพราะพี่เขาก็ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร
ทีนี้มันก็ต้องขึ้นอยู่กับพี่เซียนคนเดียวแล้วว่าจะเอายังไง...
[ มีต่อนะคะ ]
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
