หัวข้อ: *-*-*-*-*-*-INTERNAL LOVE-*-*-*-*-*-* #แฟนหมอแมน (Mpreg)เปิดพรี 2/12/61 p86

[พลอยสวย]

เพลิงน่าจะรู้ใจตัวเองก่อน #อัพเร็วๆน๊าเข้ามาดูทุกวันเลย

[Pe_no]

ติดตามจ้า 

[Chompoo reangkarn]

ชอบง่ะสนุกติดตามค่ะ

[myd3ar]

อาการแพ้แทนเยอะเลยนะเนี่ย

[mystery Y]

ติดตามๆอยากรู้ว่าจะท้องตอนไหน

[แม้วธวัลหทัย]

เย้ คนเขียนมาแล้วววววววววว
งืออออ ดีใจมากกก

รอตอนต่อไปจ้า

[shiroinu]

มารายงานตัวใหม่ ฮี่ๆ เรื่องนี้ดูเรื่อยๆดี รอวันที่จะรู้ว่าท้องกัน ลุ้นๆ เพลิงจะแพ้ท้องแทนตลอดเลยหรอ? จริงๆแล้วตอนแรกเราอ่านชื่อเรื่องผ่านๆ กลายเป็นเมียหมอแมน  สมงสมอง อ่านไปก็เอ๊ะ ทำไมนายเอกแมนกว่า แถมพระเอกตัวเล็กกว่าแถมโดนกด อ่านไปเรื่อยๆถึงมารู้ว่าตัวเองเข้าใจผิด   รอจ้าๆ มาต่อไวๆนะ

[็Hollyk]

Internal Love

ตอนที่ 7

Where there is love there is life.

 

 

 

 

 

 

 

            กลิ่มหอมนั้นเย้ายวนเกินจะห้ามใจจริงๆ  ชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด  ความรู้สึกลึกล้ำทว่านุ่มนวลหวานหอมอบอวลไปทั่วหัวใจแบบที่เขาไม่เคยรู้สึกมาก่อน  ผิวอ่อนนุ่มที่ริมฝีปากของเขาสัมผัสอยู่นั้นก็เนียนละเอียดราวกับผ้าแพรเนื้อดี

            “โอ๊ะ!”  ความจุกเจ็บพุ่งขึ้นมาแทนที่ความอิ่มเอม  ศอกของอีกฝ่ายกระทุ้งเข้าที่ท้องของเขาไม่เบานัก  ชายหนุ่มปล่อยตัวอีกฝ่ายเป็นอิสระ  ตัวงอลงเพราะความเจ็บ

            รูมเมทของเขามองหน้าคล้ายจะพูดอะไรออกมาแต่กลับไม่พูด  เมืองแมนขยับจะเดินหนีทว่ากลับทรุดตัวลงนั่งกุมข้อเท้ากับพื้น

            “เป็นอะไร”  เพลิงกัลป์หลุดปากถามออกมา  อีกฝ่ายหันหน้าหนี  พยายามพยุงตัวเองลุกขึ้น  ข้อเท้าผอมๆที่พ้นชายกางเกงยีนส์ขายาวนั้นเริ่มบวมแดงอย่างเห็นได้ชัด  ไม่ต้องเป็นหมอก็วินิจฉัยได้ว่าคงข้อเท้าแพลงเสียแล้ว

            เพลิงยืดตัวขึ้นยืนตรง  อาการจุกตอนแรกดีขึ้นแล้ว  เขาก้าวเข้าไปหาอีกฝ่ายที่ยังนั่งอยู่ที่พื้น

            “มึงขาแพลง”

            ชายหนุ่มเอื้อมมือไปแตะที่ข้อเท้าของแมน  ทว่าฝ่ายนั้นกลับปัดมือของเขาออกอย่างแรง

            “ไม่ต้องยุ่ง”  เมืองแมนตอบกลับมาเสียงห้วนจัด

            “กูขอโทษ”  เพลิงกัลป์พูด  “เมื่อกี้กูแค่....เผลอไป  ไม่ได้ตั้งใจ”  เขาพูดตะกุกตะกัก   เหตุการณ์เมื่อครู่นี้มันเหนือความควบคุมของเขาจริงๆ  ไม่ได้เกิดจากสมองสั่งการ  คล้ายกับว่าออกมาจากกระดูกสันหลัง  เลยทำให้จู่ๆก็ก้มลงไปจูบซอกคออีกฝ่ายเสียอย่างนั้น   “ขอโทษจริงๆ”

            “กูไม่ใช่สาวๆของมึงนะ”

            “กู...เมา”   เพลิงโกหก  เขาแตะแอลกอฮอลล์ไม่ได้มาพักนึงแล้ว

            “............”   คนฟังไม่ตอบ  ริมฝีปากบางเม้มแน่นสะกดกลั้นความเจ็บที่เริ่มแล่นเป็นริ้วจากข้อเท้า  เมืองแมนใช้มือกุมนวดที่ข้อเท้าของตัวเอง  นึกเจ็บใจที่ต้องมาเป็นอะไรต่อหน้าอีกฝ่ายด้วย  แทนที่เขาจะได้เดินหนีอีกคนไปให้พ้นหน้าเสีย

            “กลับไปที่เต้นท์ก่อน  ได้เอาน้ำแข็งประคบ  เห็นหวานเอาพวกยานวดอะไรมาด้วย”  เพลิงกัลป์พูดอีกครั้ง

            “จะไปไหนก็ไป  กูจัดการตัวเองได้”  เมืองแมนตวัดเสียงกลับ  ออกแรงดันตัวลุกขึ้นยืนอีกครั้ง   เขายืนขึ้นสำเร็จ  แต่ว่าพอก้าวเท่านั้นแหละ  ร่างผอมบางก็เซวูบ

            เป็นรูมเมทของเขาอีกแล้วที่เข้ามาช่วยพยุงตัว  แขนแข็งแรงล็อคเข้าที่เอวแน่นแบบไม่ยอมให้เขาสะบัดตัวออกได้  อีกมือหนึ่งก็ยึดกำปั้นของแมนที่ทำท่าจะต่อยสวนกลับไปเอาไว้

            “อย่าทำตัวมีปัญหาได้มั้ย   เดินไม่ไหวจะฝืนให้เจ็บตัวเพิ่มทำไม”  เพลิงกัลป์พูดเสียงดุ  “พิงมาทางนี้  กูจะพามึงกลับไปที่เต้นท์ก่อน”

            เมืองแมนอยากจะขัดขืน  แต่ว่าอาการปวดระบมที่ข้อเท้าทำให้ชายหนุ่มเปลี่ยนใจ  เขาเดินเกาะอีกฝ่ายไว้เป็นหลัก  เดินโขยกเขยกกลับมาที่เต้นท์จนสำเร็จ  ตุ๊กตานั่งอยู่ที่กองไฟก่อนแล้ว  เธอรีบลุกเดินมาหาพวกเขาด้วยสีหน้าตกใจ

            “แมนเป็นอะไร  ทำไมเดินกระเผลกแบบนั้น”

            “มันข้อเท้าพลิก”  เพลิงกัลป์เป็นคนตอบ  ช่วยพยุงให้เพื่อนนั่งลงบนเก้าอี้  จากนั้นเขาก็ทรุดตัวลงนั่งคุกเข่าที่พื้น  ถลกขากางเกงขึ้น 

          “บวมเลย  เจ็บมั้ยแมน”  หญิงสาวอุทาน

            “ไม่เป็นไร  กูถอดเอง”  เมืองแมนรีบบอกเมื่อเพื่อนทำท่าจะถอดรองเท้าของเขาให้

            “อยู่เฉยๆเหอะน่า  ตุ๊กตา..ผมว่าเราหาน้ำแข็งมาประคบข้อเท้ามันก่อนดีไหมครับ  แล้วพันผ้าไว้   ไม่น่าจะมีอะไรหักหรอก  แค่เส้นพลิกเฉยๆ”  เพลิงกัลป์ว่า  ใช้มือจับข้อเท้าของอีกฝ่ายขยับไปมา  เหมือนเวลาตรวจคนไข้ปกติ

            “ได้เลยค่ะ  ว่าที่คุณหมอออโถ(ศัลยกรรมกระดูก)”  คนรักของเขาพูดแกมหัวเราะ

            เมืองแมนเหลือบตาขึ้นมองเพื่อนนิดหนึ่ง  เพิ่งรู้ว่าอีกฝ่ายอยากเรียนออโถต่อ  ดูจากท่าทางทะมัดทะแมงเวลาตรวจข้อเท้าของเขาแล้วก็ดูเข้าท่าอยู่เหมือนกัน

            “ส่วนมึงก็นั่งนิ่งๆ  อย่าเพิ่งลุกเดิน  เข้าใจหรือเปล่า”  รูมเมทพูดกับเขาเสียงเข้มราวกับเขาเป็นเด็กเล็กๆ  “อย่าดื้อลุกอีก  ไม่งั้นพรุ่งนี้มันจะบวมมาก”

            “อืม”  เมืองแมนรับคำในลำคอ  ดวงตาสองคู่สบกันแวบหนึ่ง  จากนั้นต่างคนก็ต่างเบือนหลบไปคนละทาง

            โย่งกับหวานก็กลับมาพร้อมของกินเล่นยามดึก  ทั้งคู่ตกใจแต่ก็ไม่มีใครเอ่ยปากถามถึงเหตุการณ์ก่อนหน้าที่เกิดขึ้น  ส่วนทั้งเพลิงกัลป์และเมืองแมนก็ไม่ได้เล่าอะไรมากไปกว่าออกไปเดินแล้วก้าวพลาดเลยขาพลิก

            ...แค่นั้น

            เพลิงกัลป์ปล่อยให้อีกคนนั่งประคบข้อเท้าตัวเองอยู่ในเต้นท์  โดยมีหวานกับโย่งคอยดูแลต่อ  ส่วนเขากลับออกมาเดินเล่นกับตุ๊กตาสองต่อสอง

            อากาศเริ่มเย็นลงอีกจนหญิงสาวขยับเข้ามาจนชิดเขา  กลิ่นน้ำหอมแบรนด์ดังของเธอลอยเข้าจมูก  มันหอมก็จริง  แต่ไม่จับใจเหมือนกลิ่นที่เขาได้สัมผัสเมื่อครู่นี้..

            “ดาวสวยจังเลยนะคะเพลิง  ตุ๊กตาดีใจจังที่เรามาเที่ยวทริปนี้ด้วยกัน”

            “ครับ”  ชายหนุ่มรับคำแผ่วเบาในลำคอ  เงยหน้าขึ้นมองดวงดาวที่ทอแสงวิบวับอยู่เต็มท้องฟ้า

            “ไม่อยากกลับพรุ่งนี้เลยนะคะ”

            “ผมมีเวรต่อนี่ครับ  ตุ๊กตาก็ต้องอยู่อีอาร์บ่ายไม่ใช่เหรอ”

            “เห้อ”   เธอถอนหายใจ  “เหนื่อยจังเลยนะคะ  ไม่อยากอยู่เวรแล้ว”

            “ขายให้ผมก็ได้นะ  เดี๋ยวผมไปอยู่แทน”  เพลิงกัลป์พูดยิ้มๆ

            “จะรีบเก็บตังค์ไปทำอะไรเยอะแยะคะ”  ตุ๊กตาตวัดเสียงอย่างน่ารัก

            “ผมก็อยากสร้างเนื้อสร้างตัวเร็วๆ  เผื่อจะมีใครสนใจมาช่วยกันสร้างครอบครัวกับผมบ้าง”  เขาพูดเล่น  และหญิงสาวก็รู้  กระนั้นเธอก็ยังค้อนเขาพร้อมรอยยิ้มเขินๆที่มุมปากอยู่ดี

            “อย่างเพลิงยังต้องเก็บตังค์อีกเหรอคะ”  บ้านชายหนุ่มมีฐานะดีมาก  ใครๆก็รู้กันทั่วเชียงใหม่

            “เงินพ่อแม่ไม่ใช่เงินผมนี่ครับ”  เพลิงตอบ

            หญิงสาวยิ้มหวาน  สบตาเขานิ่ง   ชายหนุ่มมองเห็นดวงตากลมใสอีกคู่หนึ่งซ้อนทับกับดวงตาคมหวานของเธอ  ดวงตาคู่นั้นมีแววตื่นตระหนกระคนขุ่นข้อง

            ...ไม่รู้ว่าป่านนี้เจ้าตัวจะหายตกใจที่เขาเผลอ ‘ดม’ ไปหรือยัง

            ที่แน่ๆคือตัวเขาเองนั้นยังตกใจตัวเองอยู่เลยที่เป็นบ้าได้ขนาดจูบซอกคอเพื่อนตัวเอง

            อีกฝ่ายจะโกรธมากไหมนะ  จะเข้าใจหรือเปล่าถ้าเขาอธิบายตรงๆ หรือว่าเขาจะโดนด่ากลับมากันแน่...

            “คิดอะไรอยู่นะเพลิง”  ตุ๊กตาทัก  “ทำไมดูใจลอยจัง”

            “ผม..กำลังคิดอยู่ว่า....ระหว่างคุณกับดาวอะไรสวยกว่ากัน”  เขาตอบ  พยายามดึงสติกลับมาอยู่ที่ผู้หญิงตรงหน้า 

            “จริงหรอคะ”

            ชายหนุ่มไม่ตอบ  เขาไม่อยากโกหกไปมากกว่านั้น

            ...............................................................................

            เช้าวันถัดมา  พวกเขารีบตื่นตั้งแต่ตีสี่ครึ่งเพื่อออกมาดูพระอาทิตย์ขึ้นกัน  อาการปวดข้อเท้าของเมืองแมนดีขึ้นพอที่จะเดินเขยกเองได้  เช่นเดียวกับอาการคลื่นไส้เวียนหัวของเพลิงกัลป์ที่แก้ด้วยสตรอเบอร์รี่เกือบสองกิโลกรัมที่เจ้าตัวซัดคนเดียวหมด

            “เดินไหวมั้ย”  เพลิงกัลป์หันไปถามรูมเมทที่เดินช้าๆเกาะแขนโย่งขึ้นบันได้หินธรรมชาติเพื่อไปดูพระอาทิตย์  อีกฝ่ายพยักหน้าเนิบๆ  ไม่ได้พูดอะไร

            จริงๆแล้วเมืองแมนแทบไม่มองหน้าเขาด้วยซ้ำ

            “หิวหรือเปล่า  กูซื้อน้ำขิงจากข้างล่างมาด้วย”  เขายังไม่ละความพยายาม  ยื่นถ้วยน้ำขิงไปให้เพื่อน

            “กินเถอะ”  เสียงของอีกฝ่ายขึ้นจมูก

            “ไปไหนหวาน”  โย่งถามเพื่อนสาวที่เดินสวนกลับลงมาอย่างรีบร้อน

            “เราลืมหยิบขาตั้งกล้องมาด้วยอ่ะ  เดี๋ยวจะกลับลงไปเอาก่อน”

            “เดี๋ยวเราไปเป็นเพื่อน”  โย่งทิ้งเพื่อนทันที  หันไปหาเพลิงกัลป์ที่เดินอยู่ใกล้ๆ  “เพลิง  กูฝากจูงไอ้แมนขึ้นไปบนนั้นหน่อย  อย่าให้มันกลิ้งลงมาอีกนะ”

            “............”  เมืองแมนหันไปด่าเพื่อนแบบไม่มีเสียง   โย่งหัวเราะร่ารีบเดินตามหลังสาวลงไปเอาของ  ทิ้งความกระอักกระอ่วนเอาไว้กับเพื่อนทั้งสองคนที่ยังมองหน้ากันไม่ติด

            เพลิงกัลป์ยื่นแขนของตนส่งให้อีกฝ่ายเกาะแทนหลักยึด  ทว่าฝ่ายนั้นกลับไม่เหลือบแลมาเลยด้วยซ้ำ

            “ถ้ากลิ้งตกลงไปจริงๆ  กูไม่ช่วยเก็บแล้วนะ”  ชายหนุ่มพูดลอยๆ

            “เรื่องของกู”  อีกฝ่ายก็ตอบกลับมาลอยๆเช่นกัน

            เพลิงกัลป์เม้มปาก  มองร่างผอมบางของเพื่อนที่ค่อยๆเดินย่องเหยียบไปตามพื้นหินนั้นช้าๆอย่างหงุดหงิด  เขาฉวยมือของอีกฝ่ายมากุมเอาไว้เสียเอง

            “โย่งบอกให้กู ‘จูง’ มึงขึ้นไป   ในเมื่อมึงไม่มีสายสนตะพายหรือปลอกคอก็คงต้องจูงมือขึ้นไปละนะ”

            “มึงเลิกยุ่งกับกูซะทีเถอะ”  อีกฝ่ายตอบ  สะบัดมือออก  “มึงเป็นอะไรของมึงฮึ  กูถามจริง...ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว”  หางเสียงของคนพูดสั่นนิดๆ  “เป็นบ้าหรือเปล่า   หรือว่าอยากมากจนไม่เลือกแล้ว   กูเป็นผู้ชายนะเผื่อมึงลืม  มึงเกลียดผู้ชายแบบกูมากไม่ใช่หรือไง”

            “...........”  เพลิงกัลป์อึ้งไป

            “ก็ต่างคนต่างอยู่ดิ”  ท่าทางคนพูดหัวเสียอย่างมาก  อีกฝ่ายคงไม่รู้หรอกว่าเมื่อคืนเมืองแมนนอนไม่หลับทั้งคืน

            “...ขอโทษ”

            “หรือมึงคิดว่ากูชอบผู้ชายแล้วจะทำยังไงกับกูก็ได้”  คราวนี้น้ำตาเริ่มคลอในหน่วยตาคู่นั้น

            “ไม่ใช่อย่างนั้น”

            “แล้วอย่างไหน”  เมืองแมนยกแขนเสื้อขึ้นปาดน้ำตาแรงๆ อย่างโกรธๆ  โกรธอีกฝ่ายว่ามากแล้ว  โกรธตัวเองมากกว่าที่อารมณ์สวิงขึ้นลงเหลือเกิน  ดันร้องไห้ออกมาทั้งที่ไม่ได้ตั้งใจจะร้องเลยสักนิด

            “ช่วงนี้กูป่วย”  เพลิงกัลป์ตัดสินใจเล่าออกมา  “กูยังหาสาเหตุไม่ได้  กู..ไม่เคยเป็นมาก่อน” 

            “เป็นบ้าอะไร  หรือว่าเป็นโรคจิต  กูจะได้ส่งมึงไปเจอจิตแพทย์”

            “ไม่ใช่..กูแค่...อยากดมกลิ่นมึง”

            “ห้ะ!?”  ไม่ใช่แค่คนฟังที่เหวอ  คนพูดก็อึ้งไปเหมือนกันเพราะเขาไม่นึกว่าตัวเองจะหลุดปากออกไปแบบนั้น  “อะไรนะ...ดมอะไร”

            “กลิ่น..กลิ่นตัวมึงมันหอม   หอมมากๆ  บอกไม่ถูก  กูได้กลิ่นแล้วรู้สึกดี”

            เมืองแมนมองหน้าเขาราวกับเห็นผี

            “มึงบ้าไปแล้วเพลิง”  คนฟังอุทาน

            “เออ...กูบ้าไปแล้ว  ไม่รู้ด้วยว่าเป็นเชี่ยอะไรนักหนา  มึงทำคุณไสยใส่กูหรือเปล่าเมืองแมน”

            “มึงบ้าเต็มขั้น”    รูมเมทของเขากระซิบ  เร่งฝีเท้าเดินเขยกขึ้นไปจนถึงจุดชมวิวเอง  ปล่อยให้เพลิงกัลป์เดินตามขึ้นไปทีหลัง

            เมืองแมนไม่พูดกับเขาอีกเลย  ไม่แม้แต่มองหน้า  ท่าทางของโย่งกับหวานก็พลอยแปลกตามไปด้วย  ทั้งคู่มองเขาอย่างเป็นห่วงปนสงสัย   ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเมืองแมนคงแอบกระซิบเล่าอาการประหลาดของเขาให้ทั้งสองฟัง

            “มึงโอเคหรือเปล่าเพลิง  ขับไหวแน่นะ”

            “กูขับไหว”  ชายหนุ่มยืนยัน

            “กูว่าให้ตุ๊กตาขับดีกว่า  แล้วมึงนั่งไป  ส่วนแมนมานั่งคันกูกับหวาน”

            “จะให้ผู้หญิงขับรถให้กูนั่งได้ยังไง”  เพลิงกัลป์ท้วง

            “ก็มึงไม่สบาย”  โย่งบอก  “ตุ๊กตาก็เคยขับลงเขาที่นี่มาแล้ว  ขับได้ใช่ไหมครับ”

            “สบายมากค่ะ  วันนี้เพลิงนั่งเลยไม่ต้องห่วง  ตุ๊กตาขับเอง” 

            ชายหนุ่มอิดออดอยู่พักหนึ่ง  สุดท้ายก็ตกลงเพราะเพื่อนไม่ยอม  หางตาเห็นรูมเมทเดินไปขึ้นรถของโย่งที่สตาร์ทรอเอาไว้แล้ว  เขาถอนหายใจเฮือก  เดินมาขึ้นรถของหญิงสาวแทน

[็Hollyk]

            “กลัวตุ๊กตาพาลงเหวหรอคะ”

            “ไม่หรอกครับ  ผมเชื่อใจตุ๊กตาเต็มที่”

            “เห็นทำหน้ากังวลเชียว”

            ชายหนุ่มเลยส่งยิ้มให้เธอแทน  ไม่รู้เลยว่าในรถอีกคันหนึ่ง  เพื่อนๆกำลังถกกันอย่างเคร่งเครียด

            “สรุปเพลิงมันเห็นภาพหลอนจริงๆเหรอวะ  แถมเมื่อคืนก็ไซร้คอมึง  อึ๋ย...ขนลุกว่ะ”  โย่งพูด  “หรือว่ามันจะเล่นยา  พอเป็นไปได้มั้ย  กูก็ว่าท่าทางมันแปลกๆ  ดูป่วยๆโทรมๆชอบกล  หน้าตาไม่ผ่องใส”

            “มันบอกว่าเห็นผีผู้หญิงก่อนหน้านี้  แต่จริงๆเรื่องผีกูก็ได้ยินเสียงด้วยนะ  ได้ยินเสียงก่อนมันอีกเลยไม่แน่ใจว่าเป็นอาการหลอนของมันหรือว่ามีผีจริงๆ”  เมืองแมนครุ่นคิด  “แต่หลังสุดมันบอกกับกูว่ามันได้กลิ่นตัวกูแล้วรู้สึกดี”

            “ฟังดูโรแมนติกแบบหลอนๆยังไงก็ไม่รู้เนอะ”  หวานออกความเห็น

            “กูว่ามันแปลกใจไปจริงๆแหละ   เห็นมันกินแต่ของเปรี้ยวๆเหมือนผู้หญิง  เหล้าเบียร์ไม่แตะ  ...หรือว่ามันผีเข้าหรือเปล่าวะ   มึงบอกว่ามันเห็นผีผู้หญิงในหอใช่มั้ยล่ะ  หลังจากนั้นก็ไม่เห็นอีกเลย  แม่งชัดเลย  มันต้องเข้าสิงไอ้เพลิงแน่ๆ”

            “เดี๋ยวนะโย่ง ที่เราเป็นหมอกันหรือเปล่า  มานั่งถกเรื่องผีอะไรวะ”

            “ไม่เชื่ออย่าลบหลู่นะหวาน  ของแบบนี้  ตอนนั้นกูน่าจะสนใจที่มึงเล่าว่าเจอผีเนอะแมน  กูมัวแต่ยุ่งๆเลยไม่ได้ช่วยมึงเลย”

            “เออไม่เป็นไรหรอก”

            “เราว่าควรจะพาเพลิงไปตรวจหรือเปล่า  เดี๋ยวแอบถามพี่นุ่นให้ดีมั้ย”  พี่นุ่นเป็นจิตแพทย์ของโรงพยาบาล ...หวานเสนอไอเดีย  “หรือเอาฉี่มันมาตรวจ  จะได้รู้ไปเลยว่าเล่นยาหรือเปล่า”

            “นี่เราปล่อยให้มันนั่งรถไปกับหวานจะไม่เป็นไรใช่มั้ยเนี่ย  กูกลัวมันคลุ้มคลั่งอาละวาด”  โย่งพูดอย่างกังวล  “เอายานอนหลับให้มันกินก่อนดีกว่า  หวานโทรบอกตุ๊กตาหน่อยว่าแวะปั้มหน้า  แล้วฝากหายาให้มันกินด้วย  น็อคไปก่อน”

            เพลิงกัลป์ยอมกินยาที่เพื่อนเอามาให้แต่โดยดี  เพราะหวานบอกว่าเป็นยาแก้เมารถ  เขาไม่อยากสร้างปัญหาให้กับตุ๊กตาเพิ่มโดยการอ้วกออกมาอีก

            หลังจากนั้นเขาก็หลับยาวมาตื่นอีกทีที่โรงพยาบาล  รูมเมทของเขายืนอยู่ใกล้ๆพร้อมกับโย่งที่มีสีหน้าเคร่งเครียดกว่าปกติ

            “มีอะไรหรือเปล่า”  เพลิงกัลป์ถามงงๆ ยังมึนหัวกับฤทธิ์ยาที่กินเข้าไปอยู่  ชายหนุ่มก้าวลงมาจากรถของตัวเองที่จอดหน้าแฟลต  ตุ๊กตากับหวานไม่อยู่แล้ว 

            “เพลิง...มีอะไรบอกกันได้นะเว้ย   เผื่อกูช่วยได้”

            “หมายถึงอะไร”  เพลิงยังจับต้นชนปลายไม่ถูก

            “ขึ้นไปคุยกันในห้องดีกว่า”  เมืองแมนพูด  “มีอะไรก็พูดกันตามตรง”

            พอเข้ามาอยู่ในห้องแล้ว  โย่งก็เปิดฉากถามขึ้นมาตรงเผงโดยไม่มีการเกริ่นนำอีก

            “มึงเล่นยาหรือเปล่าไอ้เพลิง”

            “ยาอะไรวะ”

            “กูไม่รู้  แต่พักหลังมานี้มึงแปลกไป  ไหนจะเรื่องเมื่อคืนที่มึงทำกับแมนอีก”

            “มึงเล่าให้มันฟังด้วยเหรอ”  เพลิงกัลป์หันไปเลิกคิ้วถามรูมเมทที่ยืนหน้าแดง

            “กูกลัวว่ามึงจะเป็นอะไร”  เมืองแมนตอบห้วนๆ  “ถ้ามึงเล่นยาก็บอกมาตามตรง  กูว่าอาการมึงไม่ปกติ  ไปหาพี่นุ่นมั้ย  กูว่าเค้าช่วยได้”

            “กูไม่ได้บ้านะแมน”

            “งั้นมึงหาเหตุผลมาอธิบายได้มั้ยล่ะว่ามึงเป็นอะไร”

            “กูไม่รู้”

            “ก็ใช่ไง...มึงก็ต้อง..”  เสียงของเมืองแมนขาดหายไปเพราะได้ยินเสียงดังโครมที่หน้าห้องตามด้วยเสียงเอะอะ  พวกเขาเลยรีบเปิดประตูออกมาดู  พบว่าข้างหน้าแฟลตกำลังมีคนงานสามสี่คนยกโต๊ะไม้กับตู้เสื้อผ้าขึ้นบันไดเตี้ยๆขึ้นมา

            “ระวังหน่อยสิพวกเธอ  ถ้าโต๊ะของคุณหมอพังล่ะก็  ต้องชดใช้นะ”  เสียงแจ้วๆของพี่กุลดังมาก่อนที่จะเห็นตัวเธอเสียอีก  “อ้าว...คุณหมอแมน หมอเพลิง หมอโย่ง  พี่กุลขอโทษด้วยนะคะที่เสียงดังหน่อย  พอดีให้คนมาขนเครื่องเรือนเข้ามาที่ห้องคุณหมอปราการนะค่ะ”

            “หมอปราการ?”

          “คุณหมอออโถที่จะย้ายเข้ามาอยู่เร็วๆนี้ค่ะ  ห้องข้างๆพวกคุณหมอนี่แหละ”

            “อ้อ  ครับ”

            “ระวังครับ”   เมืองแมนบอกเมื่อเห็นคนงานสองคนลากโต๊ะไม้ขนาดใหญ่มาตามทางเดิน  มันดูหนักมากทีเดียวจนยากแก่การบังคับทิศทาง

            “แมนหลบเข้ามาก่อน”  เพลิงกัลป์พูดเตือน  คนงานออกแรงดันโต๊ะอย่างแรงจนโต๊ะไม้เลื่อนไถลผ่านตรงที่เป็นกระเบื้องเปียกน้ำเพราะมีคนทำหกไว้มาตรงที่เมืองแมนยืนอยู่  ชายหนุ่มขยับตัวหลบแต่ไม่ทัน  ขอบโต๊ะกระแทกเข้าที่หน้าท้องจนเจ้าตัวจุก  ตัวงอลง

            “โอ๊ย!”

            “เป็นอะไรหรือเปล่า?”   เพลิงกัลป์กับโย่งอุทาน  เข้าไปหาเพื่อนอย่างตกใจ  คนงานรีบยกมือไหว้ขอโทษขอโพยขณะที่พี่กุลด่าล้งเล้งอย่างโกรธจัด

            “ผมยืนไม่ดูตาม้าตาเรือเองครับพี่กุล”  เมืองแมนห้ามเอาไว้  “ไม่เป็นไรๆ  แค่จุกๆเฉยๆ”  เขาบอกเพื่อนทั้งสองคน

            “ช่วงนี้ดวงมึงเจ็บตัวเยอะจังวะ  ข้อเท้าเพิ่งจะดีขึ้น มาโดนโต๊ะกระแทกอีก”  โย่งพูด  “สงสัยต้องไปทำบุญสะเดาะเคราะห์แล้วมั้ง  พวกเอ็งทั้งสองคนน่ะ  มีเจ้ากรรมนายเวรตามทวงแค้นหรือเปล่าเนี่ย”

            “ช่วงดวงตกก็งี้แหละ”  เพลิงพึมพำ  “ไหวหรือเปล่า  กูพาไปอีอาร์(ห้องฉุกเฉิน)มั้ย”  เขาก้มลงถามคนที่ยังตัวงออยู่

            “ไม่ต้องๆ”  แมนตอบ  “เดี๋ยวก็ดีขึ้นเอง”  ชายหนุ่มพยายามยึดตัวขึ้นยืนตัวตรง  อาการจุกเสียดยังคงอยู่แม้ว่าจะลดลงไปบ้างเล็กน้อย  มันเสียวปลาบๆตรงท้องน้อยเวลาเดิน  เขาคิดว่าถ้าได้นั่งพักก็คงดีขึ้นเอง

            เมืองแมนคิดผิด  เพราะอาการจุกเสียดกลับเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆจนกลายเป็นปวดหน่วงๆตรงท้องน้อยแทน  ชายหนุ่มนั่งหน้าซีดอยู่ตรงโต๊ะอาหาร  กุมท้องของตัวเองเอาไว้แน่นตอนที่เพลิงกัลป์กลับลงมาจากวอร์ดเพื่อมาอาบน้ำก่อนไปอยู่เวรดึกต่อ

            “แมน  ยังปวดท้องอยู่เหรอ”  เพลิงกัลป์ถาม  เดินเข้ามาหาเพื่อนอย่างเป็นห่วง  “กูว่ามึงไปอีอาร์ดีกว่านะ  ปวดขนาดนี้มันไม่ธรรมดาแล้ว...ไม่ต้องเถียง  กูบอกว่าไปก็ไป”

            “ไม่ได้จะเถียง  จะบอกว่าฝากหยิบกระเป๋าตังค์กับโทรศัพท์ในห้องให้หน่อย”  เมืองแมนพูด  ตอนนี้เขาปวดท้องจนไม่มีความคิดจะแย้งเพื่อนแล้ว  ร่างสูงใหญ่เดินกลับเข้าไปในห้องนอนของเขาแล้วกลับมาพร้อมกับของที่ต้องการ  เพลิงกัลป์ถามเขาว่าเดินไหวไหม

            “ไหวอยู่แล้ว”

            “ปากดีอีกตามเคยนะ”  ชายหนุ่มช่วยพาเพื่อนลุกขึ้นยืน  สายตาคมไวเหลือบไปเห็นคราบแดงๆบนเก้าอี้ที่อีกฝ่ายเพิ่งลุก  เขาทักออกมาเสียงดัง  “เลือด?  มึงเลือดไหลเหรอแมน  หรือว่าถ่ายเป็นเลือด  ริดสีดวงหรือเปล่า?  เดี๋ยวกูดูให้มั้ย”

            เมืองแมนปัดมือไม้ที่ยื่นเข้ามายุ่มย่ามกับกางเกงของเขา  ออกจะตกใจอยู่เหมือนกันที่มีเลือดติดที่เก้าอี้  ชายหนุ่มเลยขอเข้าไปในห้องน้ำแล้วปลดกางเกงลง  เขาพบว่าเลือดไหลซึมๆออกมาจากทวารหนักจนเปื้อนกางเกงใน

            “เป็นไงบ้าง  กูเข้าไปช่วยดูมั้ย”

            “ไม่ต้อง”  เมืองแมนสวมกางเกงแล้วกลับออกมา  “พากูไปอีอาร์เถอะ”

            เพลิงกัลป์พาเขาขึ้นรถมาส่งที่หน้าห้องฉุกเฉิน  ทำเอาพี่ๆพยาบาลและเพื่อนแพทย์ที่อยู่เวรในห้องฉุกเฉินตกใจกันใหญ่

            “Blunt abdominal injury โดนโต๊ะกระแทกท้องเมื่อบ่าย  ตอนนี้ปวดมาก  มีเลือดไหลออกจากทวารหนักด้วย”  เพลิงกัลป์เป็นคนสรุปอาการให้ฟัง  “เดี๋ยวกู FAST ให้”

            ชายหนุ่มลากเครื่องอัลตราซาวน์มาตรวจหน้าท้องของเพื่อน  เขาบีบเจลลงบนหน้าท้องแบบราบที่นูนเล็กน้อยบริเวณท้องน้อย   เมืองแมนเผลอเกร็งตัวตอนที่เพื่อนไถหัวอัลตราซาวน์ไปมา

            “จะเกร็งทำไม”  คนตรวจพูดเรียบๆ  สายตาเพ่งมองที่หน้าจอ  รูปภาพที่ปรากฎขึ้นจากการแปลสัญญาณคลื่นเสียงเห็นเป็นเงาดำๆบนจอ  ชายหนุ่มตรวจตามที่เคยได้ร่ำเรียนมา  “ไม่เห็นน้ำนะ  น่าจะไม่แตกหรอก  ตับก็อยู่ดี  ไตอยู่ตรงนี้  ม้ามก็โอเค”  เขาพึมพำ  ลากหัวโพรบมาที่บริเวณท้องน้อย  “กระเพาะปัสสาวะก็โอเค..เอ...นี่มันอะไรวะ”

            “อะไรมึง  เอาดีๆนะ”  คนป่วยเริ่มกังวล  เห็นเพื่อนขมวดคิ้วมุ่น  ชะโงกหน้าเข้าไปเพ่งมองภาพในจอ

            “มันเหมือน...แปลกๆว่ะ  มึงเคยมีเลือดออกก้นมาก่อนมั้ย”

            “ไม่เคย”  เมืองแมนหน้าแดง  แต่ก็ตอบตามตรง

            “นี่มันก้อนอะไรวะ”  เพลิงกัลป์ปรารภคล้ายพูดกับตัวเอง  “มันคุ้นๆ  แต่กูว่ามันแปลก”

            “ก้อนอะไรมึง  กูกลัวจนเยี่ยวจะราดแล้ว  ไหนขอดูภาพบ้าง  หันหน้าจอมาทางนี้”  เมืองแมนร้องสั่งให้เพื่อนหันหน้าจอที่มีภาพที่ว่ามาให้ดู

            ...มันเป็นก้อนลักษณะคุ้นตาเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน   แถมยังมีถุงดำๆอยู่ข้างในด้วย   ในถุงนั้นมีก้อนเล็กๆอีกก้อนหนึ่งติดอยู่

            “มึง..เป็นเนื้องอกหรอวะแมน”  เพลิงกัลป์พูดเสียงเครียด

            “..............”  คนป่วยพูดไม่ออก  จ้องหน้าจอเขม็ง

            “หรือว่าไส้แตกแล้วมันเป็นก้อนเลือดวะ  เดี๋ยวกูโทรคอนซัลท์อาจารย์คมศักดิ์ก่อนดีกว่า  วันนี้แกอยู่เวร  ให้แกมาช่วยดูให้” 

            เพลิงกัลป์กลับออกมาจากม่านที่รูดปิดรอบเตียงของเพื่อนเอาไว้  เขาเดินออกมาโทรหาอาจารย์ภาควิชาศัลยกรรมเพื่อขอคำปรึกษา

            “....FAST ตรงอื่น negative (ไม่พบน้ำหรือเลือดในช่องท้อง) ครับอาจารย์  แต่ว่าผมเจอก้อนอะไรไม่รู้อยู่เหนือ bladder(กระเพาะปัสสาวะ) ครับ  ไม่แน่ใจว่าใช่hematoma(ก้อนเลือด) หรือเปล่า  เพราะโดนกระแทกแรงเหมือนกัน BPดีครับ 110/70  pulse 110 (ความดันโลหิตดี  110/70 mmHg, ชีพจรเต้น 110 ครั้ง)”

            “ส่ง CT เลยครับ”  อาจารย์หมายถึงคอมพิวเตอร์แสกนช่องท้อง

            “ได้ครับอาจารย์  เดี๋ยวได้ผลยังไงผมโทรบอกอาจารย์อีกทีครับ”

            พอเดินกลับออกมา  เขาก็สวนกับอาจารย์คริสที่มาดูเคสที่อีอาร์พอดี

          “อ้าวเพลิง  เป็นไงบ้างไปเที่ยว  บรรยากาศดีมั้ย  วันนี้อยู่เวรอีอาร์เหรอ”  อาจารย์ทักเขาอย่างเป็นกันเอง

            “ดีครับอาจารย์  เอ่อ...อาจารย์ครับ  ผมรบกวนอาจารย์มาช่วยอัลตราซาวน์เพื่อนผมหน่อยได้มั้ยครับ  พอดีมันถูกโต๊ะกระแทกมาแล้วผมซาวน์เองเจอก้อนอะไรไม่รู้ตรงท้องน้อย  แถมยังมีbleedออกมาจากก้นด้วย”

            “ได้ๆ  ใครล่ะ”  อาจารย์เดินตามเขามาจนถึงม่านที่กั้นเอาไว้

            “เมืองแมนครับ”   ชายหนุ่มเปิดม่านแล้วหันไปบอกเพื่อนที่นอนอยู่ข้างใน  “แมน...เดี๋ยวอาจารย์คมศักดิ์จะให้มึงทำ CT Whole abdomen  นะ  แต่พอดีกูเจอพี่คริสเลยแอบขอให้แกมาช่วยซาวน์ให้อีกทีก่อน”

            “เมืองแมนหรอ  ไปโดนอะไรเข้า ....มาเดี๋ยวพี่ช่วยดูให้ครับ  แต่พี่ไม่ค่อยถนัดพวกเคส trauma (อุบัติเหตุ) หรอกนะ  พี่ถนัดแต่ซาวน์ดูขนาดเด็กในครรภ์”  สูตินรีแพทย์หนุ่มพูดแล้วก็หัวเราะเบาๆ

            เสียงหัวเราะของอาจารย์จางลงไปพร้อมกับรอยยิ้ม  ความเคร่งเครียดแกมฉงนปรากฎขึ้นแทนเมื่อเห็นภาพที่ปรากฎขึ้นในหน้าจอเมื่อเขาวางอุปกรณ์หัวตรวจลงที่หน้าท้องของอินเทิร์น 1

            “เอ...”  คนตรวจเหลือบมองหน้าคนที่นอนนิ่งอยู่แวบหนึ่ง  แล้วเปลี่ยนไปมองเพื่อนผู้ชายที่ยืนดูอยู่ด้วยข้างๆ  “เพลิงช่วยออกไปหาทิชชูให้พี่ทีได้มั้ยครับ  พี่รบกวนหน่อย”

            “ได้ครับพี่  แล้วว่าแต่ก้อนที่เห็นนี่มันอะไรน่ะครับ”

            “เดี๋ยวพี่ลองดูก่อนนะ”  เขาตอบเรียบๆ

            พอชายหนุ่มออกไปจากม่านแล้ว  เขาถึงได้หันมาหาคนป่วยที่นอนหน้าซีดอยู่บนเตียง

            “มีเลือดออกที่ก้นด้วยเหรอ”  เขาถามเบาๆ  อีกคนพยักหน้ารับ  “ปวดท้องมากมั้ย”

            “ปวดพอทนได้ครับ”  เมืองแมนตอบ  “ก้อนอะไรครับพี่  เนื้องอกจริงหรอ  บอกผมตามตรงได้นะครับ  ถ้าเป็นอะไรจะได้รักษาทัน”

            “พี่ก็ยังไม่ค่อยแน่ใจเหมือนกัน”  อาจารย์พูด  “แมน  พี่ถามคำนึง...เราเคยมีเพศสัมพันธ์มาก่อนมั้ย”

เมืองแมนเม้มปาก  แต่ก็รับคำ

“เคยครับ”

“พี่ขอโทษนะ  แต่ขอถามหน่อยว่าทางข้างหลังหรือเปล่า...ไม่ต้องอาย  ตอบพี่ตามตรง  ความลับของคนไข้พี่ไม่เอาไปบอกใครอยู่แล้ว”

            คนที่นอนบนเตียงนิ่งไปนิด  จากนั้นก็พยักหน้า

            “ได้ป้องกันมั้ย”

            “ไม่ครับ”

“โอเค  งั้นเดี๋ยวพี่ขอเจาะเลือดหน่อยได้มั้ย  ขอตรวจปัสสาวะเราด้วย”

“ที่อาจารย์ถามผม...มันเกี่ยวกับก้อนหรอครับ  หรือว่ายังไง   แต่ว่าผมมั่นใจว่าตัวเองไม่ได้ติดเชื้อ HIV นะครับ”

“ไม่หรอก  พี่ก็ซักประวัติทั่วไป   แล้วเรามีคลื่นไส้  อาเจียน  เบื่ออาหาร  น้ำหนักลดอะไรหรือเปล่า”

          “ไม่มีนะครับ  ผมกินข้าวได้ปกติ  เหมือนน้ำหนักจะขึ้นนิดหน่อยด้วย...อาจารย์ถามแบบนี้แปลว่ามันดูไม่เหมือนเนื้อดีหรอครับ”   เมืองแมนใจหายวูบ   “หรือว่าจะเป็นเนื้องอกของกระเพาะปัสสาวะ...หรอครับ?”

            “ขอดูผลก่อนแล้วจะบอกอีกที”

            เขาไม่เคยเห็นอาจารย์คริสมีสีหน้ากังวลครุ่นคิดแกมเคร่งเครียดขนาดนี้มาก่อนเลย  ชายหนุ่มคิดในใจ...กลัวว่าตัวเองจะเป็นโรคร้ายแรงตั้งแต่อายุยังไม่สามสิบ

            นี่เขาเพิ่งเรียนจบทำงานเองนะ  จะมาตายเพราะเนื้องอกเสียแล้วเหรอ...แค่คิด น้ำตาก็พาลจะไหลแล้ว

            ...................................................................................

           

            มาอัพต่อแล้วจร้า   #แฟนหมอแมน

            เอาแล้วไง เนื้องอกต้องมา  น้ำตาต้องมี  เจอกันตอนหน้า  กรีดร้องแปบบบ เรื่องมันอาจจะประหลาดๆหน่อย  ทำใจนะ5555  เป็น Mpreg แบบของชั้นเอง



            Melenalike
 

           

 

[TachibanaRain]

เอ้าา ตรวจกันแบบนี้ตอนหน้ามีลุ้นว่าเรื่องแมนท้องจะได้รู้กันมั้ย แต่โดยกระแทกแรงแบบนั้นจะยังไม่แท้งใช่ไหม นี่เดาว่าถ้าสมมุติแมนรู้แค่คนเดียวว่าท้องต้องไม่บอกเพลิงแน่ๆ อิหมอเพลิงก็น่าหมั่นไส้จริงๆ คบกับผู้หญิงแท้ๆแต่ก็ยังมาวุ่นวายกับแมน ว่าแต่คุณผีสาวหายไปนานเลยนะ ยังแก้ปมไม่ออกเลยว่าทำไมถึงโผล่มา

[Fon-NR]

ค้างงงงง

[♥►MAGNOLIA◄♥]

เหมืือนที่โต๊ะชนท้องแมน แล้วมีเลือดออก
ทำให้ต้องตรวจ ซาวนด์ท้องแมน
เลยพบเห็นมดลูกกับตัวอ่อนลูกในท้องแมน
อาการคลื่นไส้แพ้ท้อง ไม่ปรากฎอาการ
เพราะเพลิงแพ้ท้องแทนเรียบร้อยแล้ว 
       
 

[loveview]

โอ้ๆ เพลิงรู้จะว่ายังไงเนี่ย

[weedear]

โอ้วยยยยยยยยยยอยากอ่านตอนต่อไปแล้วววววว

[GBlk]

มันก็ยาวอยู่นะ ... แต่ก็เหมือนยังค้างอยู่ 555

[k2blove]

โอ้ยยยย อยากอ่านต่อแล้ว อย่าทิ้งนานนะคนเขียนจ๋า
รีบเข้าห้องน้ำ ทานข้าว แล้วมาต่อนะบัดนาว
 

[BAKA]

โอ้ววว กำลังจะรู้เรื่องท้องแล้ว ขอให้เมืองแมน(และน้อง)ไม่เป็นอะไร

[wan]

ข่าวใหญ่แน่แบบนี้ หมอแมนท้อง
หาทางเข้าไปอยู่จนได้นะ ผีสาว
เป็นกำลังใจให้นะครับ 
ปล. + ไม่ได้เมื่อคืน + ให้พี่ยักษ์แล้ว ยังไม่คบ 24 ชม.

[Leenboy]

โอ้โห เพลิงนี่ใช้ได้นะ จิ้มปุ๊ป ติดปั๊บเลย5555

[fc_fic]

 

[่jum]

ไม่ใช่ว่าผีสาวเข้ามาเกิดในท้องเมืองแมนแล้วนะ 

[PAiPEiPEi]

ขอมาต่อบ่อยๆไม่ได้เหรอคะ  อยากอ่านอ่าาา

[puiiz]

ค้างเลย มาต่อเร็วๆน้าาาา   

[B52]

 

[พัดลม]

สรุปท้องหรือแท้ง

[anythinginitt]

มาแล้วววว เห็นกันจะๆ
รอตอนต่อไปนะคะ

[iceman555]

 

[ซีเนียร์]

ท้องแล้วแน่เลย 

[Funnycoco]

มาแล้วๆ
 

[shiroinu]

อยากอ่านต่อแล้ววววว ค้างงงง