ตอนที่ 22
อยากไปกับเสือ
ดีจริงๆ ครับ ดีจริงๆ
ดีเชี้ยอะไรล่ะ !!
โอ๊ยยยยย !
ผมที่ตอนนี้กำลังยืนทำหน้าอารมณ์เสียมองหาคนที่เคยเดินมาด้วยกันเมื่อซักครู่แต่ตอนนี้กลับหายสาบสูญไปแล้วอย่างเซ็งๆ ในมือก็หอบไปด้วยขนมสายไหมสิบชุดที่ปากดันเผลอสั่งออกไป กว่าจะรู้ตัวก็ถูกยื่นถุงมากมายมาให้พร้อมกับการจากลาเงินสดสามร้อยบาทไปอย่างเศร้าใจ ที่สำคัญตอนนี้ผมที่พะรุงพะรังไปด้วยข้าวของยังต้องมามองหาคนบางคนเพื่อเอาโทรศัพท์อวัยวะที่สามสิบสามของตัวเองคืนมาด้วย
ถ้าไม่มีกูนี่นอนเฉาตายเลยนะเว้ย
งื้ออออ
ทำไมชีวิตเสือดุถึงเป็นแบบนี้ คนที่มาด้วยก็เดินหนีหายไปกับแฟนเก่า ไหนจะโทรศัพท์กับกระเป๋าที่โดนติดสอยห้อยตามไปอีก
กระซิก...
“ก็ถือว่าสนุกดีนะ”
ผมที่ตอนแรกตัดใจและกำลังจะกลับลำเดินทางกลับห้องก็ต้องชะงักกึกเมื่อเหมือนจะได้ยินเสียงคุ้นหูดังขึ้นไม่ใกล้ไม่ไกล เมื่อหันไปก็เป็นไปตามคาดเมื่อตอนนี้ร่างสูงที่คุ้นเคยกำลังยืนอยู่กับคนๆ เดิมที่กำลังหัวเราะสีหน้ายิ้มแย้มอยู่ ผมที่ยืนมองอยู่ห่างๆ ก็ตัดสินใจอยู่นานว่าจะเข้าไปหามันเลยดีมั้ย เพราะดูเหมือนสองคนนั้นจะไม่แยกออกจากกันง่ายๆ ก่อนที่ตัวเองจะใช้แรงฮึดเฮือกสุดท้ายเดินเข้าไปโดยมีจุดมุ่งหมายเป็นโทรศัพท์ของตัวเอง
ทำไมแค่จะไปเอาของคืนกูต้องรู้สึกเหมือนกำลังจะเดินเข้าสนามรบด้วยวะ
ใจฝ่อหมดแล้ว งื้อออ ~!
“อ้อนรัก...”
“อ้าว อ้อนรัก พี่เขามาหาอ่ะ คุยเพลินเลย”
เสียงหวานๆ พูดขึ้นทันทีที่เห็นผมเดินเข้าไปหาทำให้คนที่ยืนหันหลังอยู่ตอนแรกหันมามองทางผมทันที ไอ้อ้อนรักมันทำตาโตเมื่อเห็นผมที่หอบถุงสายไหมเต็มไม้เต็มมือเดินเข้าไปก่อนที่เจ้าตัวจะทำท่าเดินเข้ามาช่วยผม
“ไม่เป็นไร” ผมรีบพูดขึ้นทำให้มันหยุดชะงักก่อนที่ตัวเองจะพูดในสิ่งที่ตั้งใจไว้แต่แรก “อ้อนรักกูขอโทรศัพท์คืน”
“พี่เสือ”
“เอ้อ เห็นสายไหมแล้วลืมเลยอ่ะ ว่าจะมาซื้อ ดันติดลมอยู่กับอ้อนรักซะได้”
“...”
“ท่าทางเสือจะชอบนะเนี่ย ซื้อมาซะเยอะเชียว”
“อ่า...ผมชอบหิวบ่อยๆ นะครับ”
ผมยิ้มกลับไปเมื่อเธอมองมาแบบยิ้มๆ เมื่อเห็นของในมือของผม ก่อนที่เจ้าตัวจะหันไปมองคนข้างๆ อีกครั้ง
“คนเริ่มต่อคิวเยอะแล้ว งั้นเดี๋ยวพี่รีบไปต่อคิวก่อนนะ”
“อืม”
“อะไรกัน ไม่อาสาเข้าไปซื้อให้เหรอ เสียใจนะเนี่ย”
“ไม่”
ผมมองคนที่มองไอ้อ้อนรักขำๆ ก่อนเขย่งขึ้นเพื่อยีหัวคนตัวสูงที่ยืนอยู่ ซึ่งไอ้อ้อนรักมันก็ไม่ได้ขยับหนีได้แต่เริ่มขมวดคิ้วมองคนตรงหน้า
“งั้นไปละ ไว้เจอกันนะ”
“...”
“ไปแล้วนะเสือดุ”
“ครับ...”
ผมตอบกลับคนที่ยิ้มหวานส่งมาให้ก่อนจะมองเธอที่วิ่งเข้าไปต่อคิวที่ร้านสายไหนที่ผมเพิ่งเดินออกมา ก่อนที่ตัวเองจะหันไปทางอีกคนก็พบว่าตอนนี้มันกำลังมองผมอยู่ ตัวเองเลยบอกมันอีกครั้ง
“อ้อนรัก ขอโทรศัพท์คืน”
“...”
“เร็วๆ กูจะกลับห้อง เอากระเป๋ามาด้วย”
“ไป...”
“ไม่ให้ไป มึงกลับห้องมึงไปเลย”
ผมพูดขึ้นขัดคนตรงหน้าทำให้มันขมวดคิ้ว ก่อนที่ตัวเองจะยังคงแบมือทำหน้าไม่สบอารมณ์อยู่
เอามาดิว้าาาา !
“พี่เสือ”
“หยุดเรียกชื่อกูเลยอ้อนรัก”
“พี่...”
“อยากหาที่อยู่ก็ไปหาแฟนมึงนู้น เอาของกูมา”
“แฟนเก่า”
“เออ นั่นล่ะ มีกุญแจห้องกันไม่ใช่หรือไง มึงก็ให้เขาไขห้องให้ดิ”
“...”
“เอาของกูมา !”
ผมที่ยังขมวดคิ้วไม่เลิกแล้วกระทืบเท้าเบาๆ เมื่อขัดใจเพราะไอ้คนตรงหน้ามันไม่ยอมทำตามคำสั่งซักที ถึงตอนนี้ผมจะไม่มีมือถือแล้วก็จะยอมใช้ปากคาบกลับไปเว้ย
“พี่เสือ”
“บอกว่าอย่าเรียกไงวะ !”
“ผมแค่มาช่วยนาวหาของ”
“เรื่องของมึง เอาของกูคืนมา !”
“พี่เสือ”
“หยุดเรียกเลย !”
“โกรธเหรอ”
“เปล่าเว้ย !”
เออ โกรธ แม่งทิ้งกูโดยไม่บอกไม่กล่าว โกรธเว้ย
เบะปากแม่ง !
“พี่เสือ”
“ไอ้อ้อนรักกก เอามาาาา”
คนที่ยืนมองผมงอแงเป็นเด็กๆ มันก็ล้วงเอาบางอย่างออกมาจากกระเป๋า ก่อนจะเอามาหย่อนใส่กระเป๋าเสื้อนักศึกษาของผมเมื่อตัวเองก้มมองก็รู้ว่ามันไม่ใช่โทรศัพท์และไม่รู้ว่าคืออะไรด้วย ก่อนที่คนตรงหน้ามันจะเข้ารวบของในมือของผมทั้งหมดไป ตัวเองที่โดนแย่งของไปดื้อๆ ก็ขมวดคิ้วมองมันก่อนจะหันมาสนใจของที่อยู่ในกระเป๋าแทน
หือ...
กุญแจ
ผมมองของที่เพิ่งหยิบออกมาจากกระเป๋าอย่างไม่เข้าใจพลางมองคนตรงหน้าที่ตอนนี้มันมองมาแบบนิ่งๆ แล้วค่อยๆ อ้าปากพูดออกมา
“อะไรวะ”
“กุญแจห้อง ได้คืนแล้ว”
“แล้ว...”
“พี่เก็บไว้”
“...”
“เลิกโกรธนะ”
“มะ...ไม่ได้โกรธเว้ย...”
“งั้นเลิกหึง”
“ดะ...ดะ...เดี๋ยวอ้อนรัก คะ...ใครหึงมึง บ้า กูไม่ได้หึง ไม่ได้หึงมึงเว้ย ไม่ได้หึง !!”
พรึ่บ !
เสียงตะโกนของผมที่ฟังแทบไม่เป็นคำทำให้คนรอบข้างต่างพากันหันมามองทำให้ตัวเองตอนนี้ใบหน้าร้อนผ่าวแบบไม่เคยเป็นมาก่อน พอหันไปมองรอบข้างก็เห็นว่าหลายๆ คนที่กำลังยิ้มออกมาแล้วมองมาทางพวกเราเป็นสายตาเดียว
แล้วนี่ก็เป็นเรื่องเหี้ยสุดๆ อีกเรื่องในชีวิตของเสือดุ...
อ้ากกกกกกกกกกกก !
“อ้อนรัก มึงแม่งดื้อว่ะ”
“เดี๋ยวป่านเอาเสื้อผ้ามาให้...”
“โอ๊ยยยย จะตามกูให้ได้เลยใช่มั้ย”
“อืม”
“วุ๊ ไม่สนใจละ”
ผมที่ตอนนี้บ่นไปเดินขึ้นหอไปก็ต้องถอนหายใจออกมาเมื่อคนที่ผมออกปากไล่อยู่ตลอดมันเดินถือของตามขึ้นมาจนกระทั่งเข้าห้อง ไอ้อ้อนรักมันมองห้องที่ตัวเองเคยเข้ามาแล้วครั้งหนึ่งอย่างตื่นเต้นอีกครั้ง ก่อนที่ผมจะเข้าไปรวบถุงสายไหมทั้งหมดในมือผู้มาเยือนมาหาที่วางไว้แล้วหันไปมองคนที่ตอนนี้มองกลับมาเช่นกัน
“มึงนี่มันน่าหงุดหงิดจริงๆ เลย”
“ยังโกรธอยู่เหรอ”
“ไม่ได้โกรธเว้ย กูจะโกรธมึงทำไมห๊ะ มึงจะทำอะไรก็ทำไปดิ จะไปกับแฟนก็ตามสบาย แล้วก็เอากุญแจกลับคืนไปด้วย เพราะกูไม่เอา”
“แฟนเก่า”
“เออ นั่นล่ะ !”
“พี่เสือหึง”
“หะ...หึงอะไร บอกว่าไม่ได้หึงไงวะ กูไม่ได้เป็นอะไรกับมึงจะมาหึงที่มึงไปกับแฟนได้ไง ไม่ได้หึงไม่ได้หึงเว้ย !”
“แฟนเก่า”
“อ้ากกกกกกกกก !”
ผมที่แทบลงไปดิ้นกับพื้นหลังจากที่ดูเหมือนจะไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ในตอนที่ถูกพูดเรื่อง ‘หึง’ ก็โดนไอ้อ้อนรักมันมองมาแบบแปลกใจ ส่วนผมก็ยังคงทำได้แค่ส่งเสียงสะอื้นในใจเท่านั้น ก่อนจะเลิกสนใจมันแล้วเดินหนีมานั่งที่เตียงด้วยใบหน้าบูดบึ้ง
พอแล้ววว กูเบื่อออออ
“พี่เสือ”
นั่นไง เอาแล้วไง
“อะไรอีกห๊ะ”
“ผมกลับนะ”
ไอ้อ้อนรักมันพูดขึ้นเบาๆ หลังจากที่เดินเข้ามาในห้องได้ไม่นาน ผมเลยต้องมองมันอย่างไม่เข้าใจนัก ซึ่งอีกฝ่ายเองก็ไม่ได้พูดอะไรที่สำคัญเหมือนมันกำลังรอผมอนุญาตว่าให้กลับด้วยถึงได้ยืนนิ่งไม่ยอมขยับแบบนั้น
เออดี
“กลับไปไหน”
“ห้องเพลง”
“ไหนน้องเพลงบอกว่าไปไม่ได้ไง”
“มันพูดเล่น”
“เฮ้อ...ไอ้อ้อนรัก” ผมกุมขมับตัวเองเบาๆ เมื่อดูเหมือนคนพูดจะไม่ค่อยสนใจกับเรื่องนี้มากนักก่อนจะถามขึ้นอีกครั้ง “ป่านเอาเสื้อผ้ามาให้ตอนไหน”
“อีกซักพัก”
“เออ งั้นก็อยู่นี่ล่ะ”
“พี่เสือให้อยู่แล้วเหรอ” น้ำเสียงดีใจของคนที่ยืนอยู่ทำให้ผมต้องเงยหน้าไปมองก่อนจะเห็นว่าไอ้อ้อนรักมันทำตาโตแล้วยิ้มออกมา ผมเลยได้แต่พยักหน้า เพราะขี้เกียจมารู้สึกแย่เวลาเห็นไอ้เด็กหมีมันทำหน้าหงอยแล้ว ก่อนที่ตัวเองจะหยิบถุงสายไหมมาแกะกินเล่นหนึ่งถุง
หวาน ~
ไม่อยากจะบอก
หาเรื่องแดกไปงั้น แต่ตอนนี้กูประหม่าเว้ย !
อยู่กับไอ้อ้อนรักสองต่อสองอีกแล้ว
เสือจะหวั่นไหวละนะ ฮื่ออออ !
“พี่เสือ”
“ว่าไงวะ...”
“นั่งด้วยได้มั้ย”
“หะ...ห๊ะ”
ผมที่ยังไม่ทันตอบร่างหมีๆ มันก็เดินเข้ามาทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงข้างๆ ผมเรียบร้อย ตัวเองที่ยังหยิบเส้นสายไหมเปล่าเข้าปากก็ต้องเล็มของในมือนั่นด้วยหัวใจที่เต้นรัวขึ้นมา จะขยับหนีก็กลัวว่ามันจะรู้ว่าตัวเองตื่นเต้นเลยแสร้งทำใจสู้มันต่อ
“หัวใจเต้นแรงมาก”
“...”
ดะ...เดี๋ยวดิ
ตึก...ตึก...ตึก...ตึก...
“หัวใจผมน่ะ”
ไอ้อ้อนรักมันพูดเบาๆ พลางยกมือขึ้นทาบหน้าอกตัวเองและใครจะรู้ว่าผมเองก็ไม่ต่างกัน ซึ่งตัวเองก็ได้แต่กินของในมือไปเพื่อลบล้างความประหม่าเท่านั้น ก่อนที่คนข้างๆ มันจะหันมาพูดอีกครั้ง
“อร่อยเหรอ”
“อะ...อืม อร่อย”
“...”
“กะ...กินมั้ยวะ...”
“...” พยักหน้า
ผมที่มองมันตอบรับมาก่อนจะหยิบถุงแป้งที่ตัวเองยังไม่ได้แกะตอนแรกออกมาแล้วจัดการห่อสายไหมเป็นม้วนๆ ให้อีกคน
“เอ้า”
“ขอบคุณครับ” ไอ้อ้อนรักมันพูดแค่นั้นก่อนจะหยิบสายไหมในมือของผมไป มันเอาเข้าปากโดยที่สายตาของเรายังมองกันอยู่ ก่อนที่คนที่กินเข้าไปแล้วจะพูดออกมาเบาๆ “อร่อย”
“เออ”
เออ
เออ
เออ
เอ้อออออออออออออ !
แล้วผมกับมันก็ต้องหันหน้าหนีจากกันอัตโนมัติ และเชื่อเลยว่าตอนนี้หน้าไอ้อ้อนรักมันต้องแดงอยู่แน่ๆ
รวมถึงกูด้วย กระซิก...
“พี่เสือ”
“ว่าไงวะ...”
“ผมลงไปเอาของที่ป่านก่อนนะ”
“อะ...เออ”
ผมที่ตอนนี้เริ่มจะขจัดความประหม่าได้แล้วก็หันกลับมามองทางไอ้อ้อนรักที่เก็บโทรศัพท์ตัวเองเข้ากระเป๋าแล้วลุกขึ้นยืน มันหันมามองทางผมเล็กน้อยก่อนจะเดินออกจากห้องไปทำให้ผมต้องถอนหายใจออกมากับสถานการณ์ที่เหมือนสาวน้อยกำลังมีความรักเมื่อซักครู่ แต่บอกให้รู้ว่าใครไม่เป็นผมคงไม่เข้าใจกับสถานการณ์นี้จริงๆ
“โอ๊ยยยยย !”
ผมยกมือขึ้นทึ้งหัวตัวเองก่อนจะทิ้งขนม ทิ้งทุกอย่างแล้วล้มตัวกลิ้งบนเตียงอย่างกับคนบ้า ซึ่งผมนอนนิ่งๆ อยู่แบบนั้นซัก
พักใหญ่ๆ จนกระทั่งไอ้อ้อนรักมันกลับขึ้นมาบนห้องด้วยกระเป๋าเสื้อผ้าใบไม่ใหญ่มาก ผมที่มองมันแป๊บหนึ่งก็กลับมามองเพดานอีกครั้ง ซึ่งคนที่เข้ามาเองก็ไม่ได้พูดอะไรได้แต่ยกกระเป๋าตัวเองไปไว้ที่มุมห้อง
“พี่เสือ”
“หืม...”
“ซอง”
เสียงเบาๆ ของไอ้เด็กหมีทำให้ผมต้องผงกหัวขึ้นมามองแล้วขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่าร่างสูงมันกำลังก้มลงหยิบอะไรบางอย่างข้างตะกล้าเสื้อผ้าขึ้นมา และนั่นมันก็ทำให้ผมเบิกตาโพลง
“อ้อนรัก !”
ผมรีบดีดตัวลุกขึ้นยืนแล้ววิ่งเข้าไปหาคนที่เก็บสิ่งนั้นขึ้นมา และเมื่อทำท่าจะแย่งก็โดนคนที่เก็บได้เอามันหลบไปซะก่อน
“เอามาเลย”
“...”
“อ้อนรัก เอามาาาา”
ผมลากเสียงยาวๆ พลางทำหน้าบึ้งมองคนที่แย่งของๆ ตัวเองไป ซึ่งคนที่ถืออยู่ก็ได้แต่ยกมันไว้สูงพลางเงยหน้ามองของในมือตัวเอง ผมเลยพยายามเอื้อมมือขึ้นอีกครั้ง แต่คราวนี้มันกลับยกสุดแขน
โอเค กูยอมรับก็ได้ว่ากูเตี้ย !
แต่ไม่เห็นต้องแสดงออกมาชัดเจนขนาดนี้เลย กระซิก...
“อ้อนรัก ขอนะๆๆ”
“ไม่”
“อ้าวไอ้นี่ แต่มึงให้กูแล้วนะเว้ย”
“ผมเจอ”
“แต่มันเป็นของกู”
กูอยากเสือก กูอยากเปิดอ่านนนนน
“...” ส่ายหัว
ผมที่มองคนตัวสูงส่ายหัวเบาๆ จนไม่รู้ว่ามันตั้งใจจะแค่กวนประสาทผมหรือเปล่า ก่อนที่คนตรงหน้ามันจะเก็บไอ้ซองสีชมพูดนั่นเข้ากระเป๋ากางเกงตัวเอง
“อ้อนรัก !” เบะปากแม่ง
“อย่าทำ...”
“...”
“น่ารัก”
หมับ...
“อื้ออออออออออออ !!”
ปากของผมโดนไอ้คนตัวสูงกว่าจับแล้วดึงแรงๆ จนตัวเองน้ำตาแทบเล็ด เมื่อมันเห็นว่าผมร้องออกมาเสียงดังมันก็ยอมปล่อย
“ไอ้อ้อนรัก !”
“ชู่ว์...”
ว้ากกกกกกกกกก !!
“พี่เสือ”
“มึงไม่ต้องมาเรียกกูเลย !”
“เดี๋ยวค่อยอ่าน” ไอ้อ้อนรักมันพูดเสียงเบา ก่อนจะยกมือขึ้นลูบหัวผมที่ตอนนี้ยังทำหน้าบึ้งอยู่ บอกเลยที่อารมณ์เสียตอนนี้
คืออารมณ์เสียเรื่องที่ตัวเองดันโง่ไม่รู้ว่ามันตกอยู่ข้างๆ ตะกล้าผ้านี่ล่ะ
“อยากอ่าน”
“รอ”
ไอ้อ้อนรักมันพูดคำเดียวซึ่งสามารถทำให้จบได้ทุกอย่าง ตัวเองที่อยากจะงอแงออกมาดังๆ สุดๆ ก็ได้แต่จำยอมและมองคนที่ตอนนี้เดินสำรวจห้องผมอีกครั้ง ผมที่ยืนมองตูดมันก็ได้แต่คิดว่าจะเอาสิ่งนั้นมายังไงดี
บอกตามตรง นี่สกิลเสือกนี่อัพเต็มขั้นละนะ
“อ้อนรัก”
“หืม...”
ไอ้เด็กหมีที่กำลังเดินสำรวจห้องมันก็หันมามอง ผมที่ทำท่าจะกระโจนเข้าใส่มันเต็มกำลังทำให้มันต้องทำตาโตแล้วถอยหลังไปสองสามก้าว
“เอามาซะดีๆ”
“พี่เสือ”
“อ้อนรัก !”
“ได้”
“...”
“ยอมแล้ว”
“ดีมาก ~”
ผมที่ตอนแรกทำท่าเตรียมพรุ่งก็กลับเข้าสู่สภาพปกติ ก่อนจะยิ้มกว้างออกมาแล้วเดินเข้าไปหาคนตรงหน้า ซึ่งมันก็มองมาแบบนิ่งๆ ก่อนจะพูดขึ้นอีกครั้ง
“จะให้ดู”
“...”
“แต่ต้องไปด้วยกันก่อน”
“ห๊ะ...”
แล้วไอ้เด็กหมีมันก็ต้องทำให้ผมเกาหัวแบบไม่เข้าใจอีกรอบ
อะไรของมันวะ...
----------------------------------------------------------------
กราบขออภัยที่หายไปน๊านนานนนน งื้อ ตอนนี้กลับมาแล้วจ้า ช่วงนี้ยุ่งๆ เนอะ ขอบคุณที่ติดตามกันจ้า
หัวข้อ: รักแล้วบอก ชอบแล้วจีบ #อ้อนรักเสือดุ ► บทส่งท้าย -จบแล้ว- (18.5.18) (อ่าน 199890 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก