ตอนที่ 21
อ้อนแล้วน้อยใจ
“ไอ้เสือออ สเตตัสเมื่อวันก่อนมันคืออะไรรร”
“คืออะไรวะ”
“ลูบหัวอ่ะ ลูบหัว ไหนมาลูบบ้างสิ๊”
ไอ้ตามใจมันเข้ามาหาผมพร้อมกับยกมือขึ้นลูบหัวผมเล่นจนตัวเองต้องปัดมือมันออกแล้วมองอย่างหาเรื่อง
“อย่าลามปามครับเพื่อนคามตวย เยอะ !”
“ทำไมห๊ะ จับนิดจับหน่อยไม่ได้หรือไงวะ”
“ไม่ได้”
“มึงก็ไปแกล้งมัน ไอ้เสือมันเก็บไว้ให้ ‘คน’ บาง ‘คน’ ลูบเว้ย !”
“หมี...”
ไอ้หลงกับไอ้จั๊มที่เป็นตัวคอยเสริมก็ทำให้ผมต้องหันไปมองทางพวกมันเคืองๆ วันนี้เป็นอีกวันที่แก๊งเดอะง่าวอย่างพวกเราก็ยังคงทำตัวไร้สาระเหมือนเดิม และถ้าถามว่าชื่อแก๊งมาจากไหนผมก็ตอบได้เลยว่ามันเป็นชื่อที่ไอ้ตามใจมันสร้างให้ตั้งแต่สมัยปีหนึ่ง แต่ไม่ได้นำมันมาใช้ จนกระทั่งสอบวัดผลที่ผ่านมา พวกเราทั้งสี่หน่อก็กลายเป็น ‘เดอะง่าว’ อย่างเป็นทางการ
โง่ทั้งกลุ่ม...
“เออไอ้เสือมึงรู้หรือยังว่าวันมะรืนเราจะไปออกค่ายผดุงคุณธรรมกันที่กาญจนบุรีสองวันนะ”
“ห๊ะ...”
“เตรียมเก็บเสื้อผ้าด้วย”
“อะไรของมึงวะ ค่ายอะไร กูไม่เห็นรู้เรื่อง ใครจัด”
“เพราะมึงมันกากหมาไง พวกไอ้หลงไอ้จั๊มมันรู้กันหมด ใช่มั้ย” ไอ้ตามใจมันหันไปทางไอ้สองหน่อที่เหลือที่พยักหน้ารับตาม จนผมต้องขมวดคิ้ว
ค่ายอะไรของมันวะ !
“อาจารย์คนไหนจัดวะ กะทันหันแบบนี้ กูจะไปถามให้รู้เรื่อง”
ผมที่ตอนนี้ยังไม่เข้าใจได้แต่ลุกขึ้นเพราะทนกับความข้องใจของตัวเองไม่ไหวจริงๆ ก่อนที่ไอ้ตามใจมันลุกขึ้นแล้วเดินเข้ามากอดไหล่ผมไว้
“จะถามทำไมวะ บอกให้ไปก็ไปดิ เรื่องเยอะจังมึง”
“กูสงสัย ละค่ายอะไร ผดุงคุณธรรมบ้าบออะไรวะ เสียเงินมั้ยเนี่ย !”
“ใจเย็นนนนน”
แล้วไอ้สามหน่อที่นั่งมองผมบ่นก็พากันหัวเราะออกมาตัวเองที่ดูเหมือนจะไม่ค่อยรู้ข่าวคราวอะไรเลยได้แต่มองทางพวกมันอย่างสงสัย จนในที่สุดไอ้จั๊มเพื่อนที่น่ารักของผมมันก็เป็นฝ่ายตอบออกมาแทนไอ้สองตัวที่เหลือที่นั่งทำหน้ากวนประสาทอยู่
“ไปกันเอง...”
“ห๊ะ...”
“ทริปนี้ป๋าตามใจจัดเองครับ”
“กูไม่ไป !”
“ไม่ได้”
“อะไรของพวกมึงวะเนี่ยยยย”
ผมที่มองหน้าพวกมันอย่างไม่เข้าใจกับสิ่งที่พวกมันกำลังทำกันอยู่ก็ต้องโวยวายออกมาเมื่อรู้สึกได้ถึงการ ‘เสียเงิน’ โดยใช่เหตุอีกครั้ง ก่อนที่ไอ้คนคิดริเริ่มเรื่องไร้สาระมันจะพูดขึ้นมาอย่างชัดถ้อยชัดคำ
“ไป-พัก-ผ่อน”
“ผ่อนพ่อง !”
“เออ เราอ่ะเที่ยว แต่น้องๆ เขาจะไปพักผ่อน”
“ห๊ะ”
“ก็น้องสายป่าน น้องเสียงเพลง และไอ้อ้อนรักมันเพิ่งสอบเสร็จกัน มันเลยบ่นๆ ว่าอยากไปเที่ยวกุก็เลยเสนอสถานที่ให้” ไอ้ตามใจมันยักคิ้วให้ผมหลังจากพูดจบและก็ทำให้รู้ได้ว่าการเที่ยวครั้งนี้ไม่ได้มีแค่พวกเรา
ถามจริง กูกับไอ้อ้อนรักนี่ทำบุญร่วมกันมาหรือเปล่าวะ...
แม่งมีส่วนร่วมกับชีวิตกูตลอด !
“นี่พวกมึงไปสนิทกับเด็กพวกนั้นตอนไหน...”
“ตอนไหนไม่สำคัญแค่เข้ากันได้ก็พอ”
“กูไม่ไป”
“เอ้าไอ้ห่านี่”
“ขี้เกียจ เบื่อ”
“อะไรวะ” ไอ้ตามใจมันยกมือเกาหัวผมงงๆ เมื่อเห็นว่าผมไม่สนใจทริปนี้เท่าไหร่ บอกตามตรงโคตรขี้เกียจเดินทางเลย อยากนอนอยู่ห้องเฉยๆ มากกว่า
“พี่เสือ...”
และยังไม่ทันไร ไอ้เสียงคุ้นๆ มันก็ดังขึ้นจากใกล้ๆ ตัวผมทันที
เออออออ ดี !
ผมที่หันไปมองร่างที่เดินเข้ามานั่งข้างๆ ผมพร้อมกับเพื่อนอีกสองคนที่เริ่มหาที่นั่งกัน จนตอนนี้โต๊ะแคบๆ มีสิ่งมีชีวิตเจ็ดคนกำลังนั่งจ้องหน้ากันอยู่ โดยที่ไอ้ตามใจมองน้องเพลงที่เดินเข้ามาแทรกกลางระหว่างมันกับอีกคน ส่วนไอ้จั๊มก็มองหน้าผมราวกับบอกว่ายืมกระเป๋าหนุนหัวหน่อย ไอ้หลงก็มองไอ้ตามใจพลางขมวดคิ้วรำคาญ ส่วนไอ้อ้อนรักนี่ไม่ต้องบอก
มันกำลังมองผมอยู่
จะจ้องทำไมวะเนี่ย !
“อ้อนรัก มึงเคลียร์ไอ้เสือดิ มันไม่ยอมไปกาญ”
“ได้”
“มึงกล้าเหรอ” ผมหันไปขมวดคิ้วใส่ไอ้คนข้างๆ มันเลยได้แต่มองมานิ่งๆ
“ถ้าพี่เสือไม่ไป...”
“...”
“ผมก็ไม่ไป”
“อ้าวห่า...”
ผมที่หลุดขำออกมากับท่าทางของคนข้างๆ พร้อมกับเสียงสบถของไอ้ตามใจที่มองหน้าไอ้อ้อนรักอึ้งๆ ก่อนที่ตัวเองจะหันไปตบไหล่มันอย่างพอใจ
“ดีมากๆ”
“นอนด้วย”
“ห๊ะ”
“วันนี้ไปนอนด้วยได้มั้ย”
เดี๋ยวๆ !
“ฮั่นแหนนนนนน่ ~”
ผมที่ยังไม่ทันหันไปทำหน้างงใส่ไอ้อ้อนรักก็ต้องฟังเสียงแซวจากไอ้คนร่วมโต๊ะที่ตอนนี้ทำหน้าล้อเลียนมาให้ แล้วหันไปมองคนพูดราวกับตั้งคำถาม ก่อนที่สายป่านจะเป็นคนเฉลยออกมา
“ไอ้อ้อนมันลืมกุญแจห้องกับกุญแจรถไว้ในรถ”
“...”
“แต่มันไม่ยอมตามช่าง”
“เอ้า”
ผมหันไปมองคนพูดอย่างไม่เข้าใจซึ่งอีกฝ่ายก็ได้แต่ส่ายหัวทำให้คนทั้งโต๊ะต่างพากันงงผมเลยต้องหันไปหาคนข้างๆ ที่ตอนนี้นั่งเงียบราวกับตั้งใจฟังที่คนอื่นพูดทั้งๆ ที่มันเป็นเรื่องของตัวเอง
ว่าแต่เดี๋ยว...
“อ้อนรักมึงขับมอเตอร์ไซค์ไม่ใช่เหรอวะ”
“...” แล้วก็หันมามองอย่างไม่เข้าใจ ตามด้วยเสียงของสายป่านที่พูดขึ้นมาทำให้หน้าผมแตกดังเพล้ง
“มันมีหลายคันพี่”
เออ ขอโทษทีที่คนจนอย่างกูมันโง่เอง
ฮื่อออ !
“อ้อนรัก”
“อืม...”
“โทรตามช่าง”
“ไม่”
“เอ้า ไอ้นี่”
“ไม่อยากกลับห้อง”
ผมและคนอื่นๆ ที่มองเจ้าของคำพูดอย่างไม่เข้าใจก่อนจะเห็นว่าเสียงเพลงหันไปกระซิบอะไรบางอย่างกับสายป่านโดยที่คนฟังจะพยักหน้าแล้วร้องอ๋อออกมา ทำให้ผมต้องขมวดคิ้วแล้วโรคเสือกแบบได้ตามใจก็กำเริบขึ้นทันที
“มีอะไรกันหรือเปล่า”
ผมถามออกไปตรงๆ พลางมองทั้งสองคนสลับกับไอ้คนข้างๆ ก่อนที่คนๆ เดิมจะเป็นคนเฉลยออกมาอีกครั้ง
“แฟนเก่าไอ้อ้อนรักมันกลับมาตามตื๊ออ่ะพี่เสือ”
“อีกฝ่ายมีกุญแจห้องด้วย” เสียงเพลงที่พูดต่อก็พยักหน้าตามคำพูดตัวเอง
“ป่านขอฝากเพื่อนป่านไว้กับพี่ซักพักได้มั้ยอ่ะ”
“ห๊ะ”
“แฟนเก่าสวยป่ะ” ไอ้ตามใจ
“สวย” ผมที่ยังไม่ทันเข้าใจเรื่องนักก็หันไปตอบไอ้คนตรงข้ามในคำถามที่ไม่ต้องใช้เวลาประมวลผลก่อนที่ทุกคนต่างพากันพยักหน้า
“เชื่ออยู่ คงสวยสุดๆ ถ้าเป็นแฟนไอ้อ้อนรัก” ไอ้หลง
“อืม...” ไอ้จั๊ม
“เออ สวยมาก” ผมยังยืนยันคำเดิมเพราะหลังจากที่เคยเห็นมาแล้วต้องยอมรับว่าคนที่ชื่อ ‘มะนาว’ นั่นสวยสุดๆ
“พี่เสือ”
“หะ...”
“พี่น่ารักกว่า”
“...”
แล้วกูก็ต้องกริบอีกครั้ง
หนึ่ง...
สอง...
สาม...
“ฮิ้ววววววววววววววววว ~!”
ผมที่กุมขมับกับเสียงแซวที่เกิดขึ้นบนโต๊ะก็ต้องกลั้นความเขินไว้...
เออ กูเขินเว้ยยย !
“ว่าไงครับพี่เสือดุ อนุญาตให้น้องอ้อนรักไปนอนที่ห้องมั้ย” ไอ้ตามใจที่นั่งหัวเราะคิกอยู่ก็มองมาทางผมด้วยสายตาล้อเลียน
“เดี๋ยวดิวะ เพื่อนน้องมันก็มี...”
“หนูไม่ได้ค่ะ เพราะเดี๋ยวแฟนด่า” สายป่านที่พูดขัดขึ้นพลางมองมาทางผมแล้วยิ้มหวาน ทำให้ตัวเองต้องมองไปที่เสียงเพลงที่กำลังนั่งยิ้มอยู่เช่นกัน
“งั้น...”
“ผมก็ไม่ได้ครับ เดี๋ยวแม่ตีโทษฐานเอาเพื่อนผู้ชายมานอนในห้อง”
“เดี๋ยวๆ ไอ้น้องเพลง มึงก็ผู้ชาย”
“อุ้ย...”
เสียงอุทานพร้อมกับท่าปิดปากของคนที่นั่งตรงข้ามเมื่อไอ้ตามใจมันขัดขึ้นพร้อมกับหัวเราะคิกเบาๆ ทำให้ผมต้องขมวดคิ้วมองทางเพื่อนไอ้อ้อนรักที่พร้อมจะโยนขี้มาให้ผมเต็มที่โดยไม่คิดจะถามซักคำ ที่สำคัญไอ้เพื่อนตัวดีทั้งหลายมันก็ไม่คิดจะช่วยเหลือผมด้วย
เออ ดี
“แล้วทำไมกุญแจถึงไปอยู่ที่แฟนมันได้ล่ะ”
“แฟนเก่า”
“เออ นั่นล่ะ”
“ก็ตอนคบกันแหละพี่ พอเลิกกันมันเลยขี้เกียจทวงคืน ตอนแรกก็หายไปนานละนะ หนูก็แปลกใจเหมือนกันว่าอยู่ๆ ทำไมพี่มะนาวถึงกลับมา” สายป่านพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำยิ่งทำให้ผมต้องขมวดคิ้วเข้าไปใหญ่ก่อนจะเสนอทางเลือกที่แม่งโคตรจะง่ายขนาดที่ว่าไอ้ตามใจคนไม่มีสมองอย่างมันอาจจะคิดได้เหมือนกัน
“งั้นก็เปลี่ยนกลอนประตู”
“ไอ้อ้อนรักมันเป็นพวกไม่ชอบทำอะไรยุ่งยากอ่ะ”
ไอ้เด็กหมีนี่ !
“อ้อนรัก ทำไมมึงไม่เปลี่ยนกลอนประตู หรือไม่ก็ขอกุญแจเขาคืนไปเลยห๊ะ” ผมที่ตอนนี้เริ่มทนไม่ไหวเลยหันไปมองทางไอ้เด็กหมีที่มองมาด้วยสายตานิ่งๆ อย่างหาเรื่อง มันที่กำลังจะอ้าปากพูดก็โดนผมขัดขึ้นอีกครั้ง “ไปเปลี่ยนกลอนประตู !”
“ได้”
“...”
“จะเปลี่ยน”
“ดีมาก”
ผมยิ้มกว้างให้มันราวกับเด็กที่สอนกำลังเชื่อฟัง ก่อนที่จะหันไปทางคนอื่นๆ ที่นั่งมองดูสถานการณ์อยู่โดยที่เพื่อนทั้งสองคนของไอ้เด็กหมีมันอ้าปากค้างมองมาทางผมกับไอ้อ้อนรักสลับไปมาอย่างอึ้งๆ จนตัวเองต้องโบกมือไปตรงหน้า
“พี่เสือ...”
“สุดยอด”
“ห๊ะ”
“ฮ่าๆๆๆ ไอ้อ้อนรักรักยอมแทบเท้าเลยอ่ะพี่”
อยู่ๆ เสียงหัวเราะของทั้งสองคนที่ดังขึ้นพลางหันไปแปะมือกันอย่างชอบใจทำให้ผมต้องขมวดคิ้วงงๆ ก่อนจะเห็นว่าไอ้อ้อนรักมันก็ขมวดคิ้วเช่นกันก่อนจะหยิบเศษไม้ตรงหน้าตัวเองขึ้นปาใส่ทั้งสองคนที่นั่งหัวเราะอยู่โดยไม่รู้ว่าเป็นเพราะโดนล้อหรือกำลังประหม่ากันแน่ คงจะมีแต่พวกผมชาวแก๊งเดอะง่าวเท่านั้นที่ได้แต่นั่งทำหน้างง
แล้วกูก็ต้องบ่นอีกครั้ง
อะไรของพวกมันวะ...
ผมมองหน้าคนที่นั่งร่วมโต๊ะอยู่อย่างไม่เข้าใจนักก่อนจะเลือกที่จะเลิกสนใจพวกที่นั่งอยู่แล้วเก็บข้าวของใส่กระเป๋าสะพายข้างของตัวเองแล้วลุกขึ้นท่ามกลางสายตางงงวยของคนที่มองมาผมเลยต้องพูดออกไป
“กูกลับละนะ”
“จะไปหาแดกล่ะสิ” ไอ้ห่าหลงไอ้คนรู้ทัน
“เออ ว่าจะไปแวะร้านสายไหมที่เพิ่งเปิดใหม่ อยากแดก” ส่วนกูก็ต้องยอมรับกันไป
“กูว่าละ”
“เออออออ เรื่องของกูเถอะ แต่บอกไว้ก่อน ทริปผดุงคุณธรรมอะไรของพวกมึงน่ะ กูไม่ไป !”
“โห่ ~!”
“ไปละ บาย ไปแล้วนะครับน้องๆ ทั้งสามคน”
ผมที่โบกมือให้คนที่ยังนั่งอยู่ ก่อนจะหันหลังเดินออกมาทันทีเพราะขี้เกียจฟังเสียงประท้วงของไอ้พวกที่เหลือที่เห็นว่าผมตัดสินใจแล้วว่าจะไม่ไปทริปนี้ ก่อนที่ตัวเองจะต้องหันไปมองข้างๆ และขมวดคิ้วเมื่อไอ้ร่างหมีมันเดินมาขนาบข้างๆ แม้จะไม่ได้แปลกใจมากนักเพราะรู้ว่าจะเป็นแบบนี้แต่ก็อดถามออกไปไม่ได้
“ไอ้อ้อนรัก มึงตามกูมาทำไมเนี่ย”
“นอนด้วย”
“บอกให้ไปเปลี่ยนกลอนประตูไงวะ”
“...”
“โทรหาช่างเลย”
“โทรศัพท์อยู่ในรถ...”
“เอาของกู”
“ไม่มีเบอร์”
“หาจากเน็ตดิวะ !”
ผมมองไอ้คนที่ตอนนี้เลิกมองหน้าผมไปแล้วโดยที่มันก็เดินเงียบๆ ตัวเองที่ยื่นโทรศัพท์ไปให้มันอยู่ก็ต้องเรียกชื่อคนข้างๆ เสียงดังอีกครั้ง
“อ้อนรัก !”
และมันก็หันมาก่อนจะคว้าโทรศัพท์ในมือผมไปจนได้...
แล้วแม่งก็เก็บใส่กระเป๋ากางเกงตัวเองเฉย
เฮ้ย ไม่ใช่ละ !!
“พี่เสือ”
“อ้อนรัก เอาโทรศัพท์กูมา”
“พี่เสือ”
“ไอ้อ้อนรัก !”
“พี่เสือ”
“โอ๊ยยย มีอะไร พูดมา !”
“พี่เสือ นอนด้วย”
“ไม่เอาเว้ย”
“อยากนอนด้วย”
“มึงเอาโทรศัพท์กูมาเดี๋ยวนี้ !”
“...”
“ไอ้อ้อนรักกกกกก !”
“...”
ผมที่แทบทิ้งตัวลงดิ้นกับพื้นก็ได้แต่มองไอ้คนข้างๆ อย่างไม่สบอารมณ์นัก ก่อนที่ไอ้หมีดื้อด้านมันจะเอื้อมมือมาจับมือผมแล้วพาเดินไปข้างหน้าโดยไม่สนใจรอบข้างแม้แต่น้อย ตัวเองที่พยายามจะดึงมือกลับมาก็ต้องผิดหวังเมื่อดูเหมือนมันจะไม่ง่ายซักนิด ก่อนที่ไอ้เด็กข้างๆ มันจะแย่งกระเป๋าหนังสือของผมไปสะพายให้เรียบร้อย
บอกได้คำเดียว ภาพพวกเราตอนนี้แม่งส่อ...
นี่มันแฟนกันชัดๆ !
“พี่เสือจะไปซื้อสายไหมใช่มั้ย”
“เออ ใช่ แต่ปล่อยมือกูก่อนได้มั้ย”
“ไม่”
“เออดี”
ผมบ่นแบบออกเสียงออกมาก่อนที่จะยอมเดินขนาบข้างไอ้เด็กหมีจนกระทั่งถึงร้านสายไหมที่เป็นทางผ่านระหว่างไปรอรถเมล์กลับหอ ผมที่ตื่นเต้นกว่าใครก็ทำท่าจะกระโจนไปตรงหน้าแต่กลับทำไม่ได้เมื่อมีร่างหนักๆ คอยรั้งไว้อยู่ สุดท้ายเราก็ต้องเดินเข้าไปแบบคนปกติเพื่อไปต่อคิวเข้าซื้อสายไหมสีสันหน้ากิน แถมกลิ่นแป้งก็หอมสุดๆ
โอ๊ยยย น้ำลายส่อ
“พี่เสือ”
“ว่าไงวะอ้อนรัก” ผมที่กระทืบเท้าอยู่กับพื้นเบาๆ เมื่อเห็นของกินตรงหน้าก็หันไปทางไอ้อ้อนรักที่ตอนนี้มองมาทางผมไม่ละสายตา
“น่ารัก...”
“เออ ถึงจะไม่ชอบคำชม แต่ตอนนี้กูไม่โกรธ”
ของกินตรงหน้ามีอิทธิพลมากกว่าเว้ย
“พี่เสือ...”
“อ้อนรัก !”
ผมที่กำลังจะตั้งใจฟังคนข้างๆ บวกกับมองของกินตรงหน้าก็ต้องละสายตาเมื่อได้ยินเสียงหวานๆ ที่เหมือนจะคุ้นหูเรียกชื่อคนข้างๆ ทำให้พวกผมต้องหันไปมอง ก่อนจะเห็นสาวสวยในชุดมหาวิทยาลัยน่ารักกำลังเดินเข้ามาหาพวกเราที่ยืนอยู่ ผมที่ตอนแรกกำลังตื่นเต้นกับของกินตรงหน้าตอนนี้กลับต้องเปลี่ยนจุดสนใจใหม่
รวมถึงไอ้อ้อนรักด้วย
“นาว...”
“พี่นาว”
คนข้างๆ ผมมันพูดเสียงเบาก่อนจะมองคนที่ตอนนี้ยิ้มออกมาแบบขำๆ ก่อนที่เธอจะชะเง้อมามองผมที่ยืนอยู่ข้างๆ
“มาซื้อสายไหมเหรอ”
“อืม”
“ถ้าให้เดาต้องเป็นรุ่นพี่ของอ้อนรักคนนี้แน่ๆ ที่กิน ใช่มั้ย”
“ใช่”
“พี่ก็มาซื้อเหมือนกัน เห็นว่าเจ้านี้อร่อย ต้องลองๆ”
สาวน่ารักตรงหน้าเข้ามายืนต่อคิวต่อจากพวกผมพอดีพร้อมกับชะเง้อมองของตรงหน้าอย่างสนใจ ซึ่งไม่ต่างจากผมเมื่อกี๊ซักนิด
“พี่เสือถึงคิวแล้ว”
“อะ...เออ...”
ผมที่ตอนแรกสนใจอยู่กับคนด้านหลังก็เดินไปข้างหน้า มือที่โดนจับอยู่ตอนแรกก็หลุดออกเพราะอีกคนไม่ได้เดินเข้ามาด้วย มีเพียงผมที่เดินมาหน้าร้านเท่านั้น ก่อนจะหันกลับไปก็เห็นว่าไอ้อ้อนรักมันหันไปคุยกับคนที่ยืนต่อคิวอยู่ ผมเลยหันกลับมามองของตรงหน้าต่อ
สนใจของกินดิวะ สนใจ...
ขวับ...
ผมที่เหมือนจะหักห้ามใจตัวเองไม่ได้ก็ต้องหันกลับไปมองก็เห็นว่าร่างสูงกับคนที่ยืนต่อคิวจากผมตอนแรกตอนนี้พากันเดินออกไปแล้ว
เฮ้ย เอางี้เลยจริงดิ...
“คุณลูกค้าเอากี่ชุดดีครับ”
“...”
“คุณลูกค้าครับ...”
“...”
“คุณลูกค้า !”
“สิบ...”
เออดี ชีวิตกูเนี่ย...
---------------------------------
มาแล้ววว หลังจากหายไปนานนน
ขอเสียงให้คนที่ชอบทำตัวเหมือนแฟนกันแต่ไม่ใช่แฟนกันหน่อยค่ะ 5555+
ขอบคุณค่าาา
หัวข้อ: รักแล้วบอก ชอบแล้วจีบ #อ้อนรักเสือดุ ► บทส่งท้าย -จบแล้ว- (18.5.18) (อ่าน 200990 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก