สวัสดีค่า 
กลับมาลงตอนต่อไปแล้วค่ะ ขอโทษที่ให้รอจนนานเกินไปนะคะ กลับมาแล้วค่ะ ตอนต่อไปก็จะกลับมาลงให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้นะคะ ขอบคุณที่ยังรอและยังติดตาม ตอนนี้ก็ไม่มีอะไรมาก...มั้งคะ 
ไปอ่านกันดีกว่าค่ะ หากมีอะไรผิดพลาดในตอนนี้ก็ขออภัยด้วยนะคt สวัสดีวันปีใหม่ไทยย้อนหลัง อากาศร้อนแบบนี้ ระมัดระวังเรื่องอาหารการกินด้วยนะคะ รัก ไว้เจอกันตอนหน้าค่ะ 
Holler…เรียกฉันสิที่รัก
ตอนที่ 59 The ripped.
I feel like I’m drowning
ฉันรู้สึกเหมือนกำลังจมน้ำ
I feel like I’m broken
ฉันรู้สึกราวกับใจแหลกสลาย
I’ve been ripped down the middle
ฉันถูกฉีกกระชากลงตรงกึ่งกลาง
I am ripped down the middle
ฉันเหมือนถูกฉีกกระชากตรงกลางใจ
เสียงคุยอะไรสักอย่างดังขึ้นใกล้ๆ เสียงที่คุ้นหูกำลังพูดอะไรสักอย่างกับใครที่พระพายเองก็ไม่รู้ เมื่อลืมตาขึ้นมาพบว่าพิธานที่ยืนอยู่หน้าประตูในสภาพผ้าเช็ดตัวพันเอว น่าจะเพิ่งอาบน้ำเสร็จกำลังยืนคุยโทรศัพท์อยู่ เสียงนั้นไม่ได้ดังมากและพระพายได้ยินเอาตอนจบว่า ‘แค่นี้แหละ’ เท่านั้น จากนั้นพิธานก็วางสายไปแล้ว
“ตื่นแล้วเหรอ?” พิธานถาม พระพายจ้องหน้าพิธาน รู้สึกจุกๆในอกอย่างบอกไม่ถูก ไม่รู้ว่าอาการเหล่านี้กำลังจะบ่งบอกถึงอะไรกันแน่ ภาพเมื่อวานย้อนขึ้นมาดังหนังเก่าที่ฉายซ้ำ
“อืม เมื่อคืนกลับมากี่โมงเหรอ?” พระพายถาม
“เที่ยงคืนแล้ว เห็นนายหลับลึก ปลุกก็ไม่ตื่น” พิธานบอก
“เมื่อวานไปเที่ยวกับเก้า เดินเยอะหน่อยเลยเหนื่อย” พระพายพยายามทำทุกอย่างให้ปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้
“เหรอ ไปไหนมาบ้าง?” พิธานนั่งลงและดึงพระพายให้มาใกล้ๆ
“ห้างที่เดียว”
“อืม พรุ่งนี้ฉันเสร็จงานไม่น่าจะเกินเที่ยง อยากไปเคาท์ดาวน์ที่ไหน?” พิธานถาม พระพายนั่งนิ่งๆก่อนตอบ
“ที่ไหนก็ได้ คุณอยากไปที่ไหน?” ไม่ต้องถามก็รู้คำตอบ พิธานที่ไม่ชอบคนเยอะอยู่แล้วก็ต้องเลือกที่ห้องอย่างแน่นอน
“ที่ห้องดีกว่า ข้างนอกคนเยอะ”
“ถ้าอย่างนั้นก็ชวนเก้ากับคุณไคมาที่ห้อง มากินเหล้ากัน” พระพายว่า
“อาจจะมีเพื่อนฉันบางคนมาด้วยสองสามคนเพราะพวกที่เหลือบินไปต่างประเทศกันหมดแล้ว”
“ก็ได้ ยังไงก็บอก จะได้เตรียมของกินกับเครื่องดื่มให้พอ”
“เลิกงานพรุ่งนี้แล้วไปซื้อด้วยกัน”
“ผมไปกับเก้าก็ได้” พระพายว่า
“ทำไม?” พิธานถามพลางมองหน้าพระพาย
“บางทีตอนนั้นคุณอาจจะยังไม่เสร็จงาน”
“ไม่หรอก เสร็จทัน” พิธานบอกเช่นนั้น
“วันนี้จะไปไหนบ้างพิธานถาม
“ไม่ คิดว่าจะอยู่ห้อง”
“อืม วันนี้ฉันกลับไม่ดึก”
“ถ้าอย่างนั้นก็ไว้เจอกัน”
พระพายยิ้มให้ก่อนที่จะล้มตัวลงนอนแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือมาเล่น กลบเกลื่อนความรู้สึกที่เหมือนจะตีขึ้นมาในอก ข่มใจไม่ให้ถามอะไรออกไปเพราะตั้งใจว่าจะถามตอนวันปีใหม่ พิธานมองภาพนั้นด้วยสายตานิ่งๆก่อนที่จะล้มตัวลงทับพระพาย ยึดมือพระพายไม่ให้ดิ้น
“โอ๊ย!!” พระพายร้องขึ้นมาทันที โทรศัพท์มือถือหล่นใส่หน้า สร้างความเจ็บได้ไม่น้อยเลยทีเดียว
“นายไม่สนใจฉันเลย”
พิธานกระซิบที่หูของพระพาย สายตาที่จ้องมองพระพายนั้นดูไม่สบอารมณ์เอามากๆ เหมือนกำลังโกรธอยู่นัยที เรี่ยวแรงเยอะแยะที่กดมานั้นพระพายจะเข้าใจว่าพิธานกำลังรู้สึกอย่างไร เพราะความที่เจ้าตัวรู้ทันเสมอคงกำลังตงิดในท่าทีของเขาแน่นอน จึงต้องการพูดกันให้รู้เรื่อง
“ใครบอกว่าผมทำแบบนั้นล่ะ?” พระพายว่า ยากเหลือเกินเมื่อสายตานั้นจ้องเหมือนจะทะลุเข้ามาในจิตใจ
“นายเมินใส่ตั้งแต่วันก่อนแล้ว” พิธานพูด น่าจะเป็นวันเดียวกันกับพิธานผิดนัด
“คุณทำงานหนักจนสมองกลับแล้วเหรอ?” พระพายว่า
“ฉันไม่เคยสมองกลับ” น้ำเสียงเย็นเฉียบเอ่ยออกมาพลางสบมองเข้าไปในตาของพระพายที่เริ่มจะปั้นหน้าไม่ถูก
“ถ้าอย่างนั้นทำไม.....” พระพายกำลังจะพูดถึงเรื่องที่พิธานผิดนัดอีกทั้งเรื่องที่ไปกับแฟนเก่าด้วย แต่ก็หยุดตัวเองได้ทันเสียก่อน
“ทำไม....พูดต่อ” พิธานว่า พระพายเงียบลงและโชคดีที่มีเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ซึ่งเป็นของพิธาน
“พูดสิ” พิธานไม่ยอมที่จะรับสาย ยังคงคาดคั้นจากพระพายอย่างไม่ยอม
“มือถือคุณดังอยู่” พระพายว่า พิธานเงียบไปอึดใจก่อน คงจะพอรู้ว่าพระพายเองก็คงไม่ยอมตอบในตอนนี้ จึงเลือกที่จะลุกขึ้นและรับสายคนที่โทรเข้ามา
“ได้ ผมจะรีบเข้าไป” พิธานพูดเท่านั้น อาจจะเป็นเลขาปอที่โทรมา
“กลับมาเราต้องคุยกัน” พิธานพูดคาดโทษไว้ ไม่ใช่แค่สายตาที่มองต่ำลงมายังรวมไปถึงน้ำเสียงตึงๆนั่นด้วยเช่นกัน จากนั้นจึงเดินเข้าไปห้องแต่งตัวเพื่อจะรีบไปทำงาน
พระพายพรูลมหายใจออกมา ที่ผ่านมาตั้งแต่ตกลงกันเป็นแฟน พิธานโหมดร้ายเหมือนช่วงแรกๆที่เจอกันก็ไม่เคยโผล่มาให้เห็นอีกเลย นั่นอาจจะทำให้พระพายเหลิงไปหน่อยจึงกล้าที่จะพูดกับพิธานหรือทำทีเช่นนี้ออกไป รู่สึกเย็นยะเยือกขึ้นมาเหมือนกันหลังจากโดนคาดโทษเช่นนั้น หากไม่มีเหตุผลที่มีน้ำหนักมากพอว่าทำไมถึงทำท่าทีแบบนั้นออกไป คาดว่าจะโดนทำโทษหนักอย่างแน่นอน
พิธานออกไปจากห้องแล้วโดยไม่เอ่ยคำลา เจ้าตัวคงโกรธเอามากๆและคงไม่อยากปะทะกันตอนนี้ ตอนนี้กลับกลายเป็นว่าเรื่องเล็กๆน้อยๆดันสะกิดต่อมโทสะของพิธานเข้าให้แล้ว พระพายเริ่มหวั่นใจขึ้นมาเพราะกลัวว่าหากเล่าให้ฟังแล้วจะโดนว่าเป็นคนคิดเล็กคิดน้อย คิดหยุมหยิมไม่เหมือนตอนแรกๆที่คบกัน พระพายไม่รู้จะทำอย่างไรดีจึงโทรหาเก้าเร่งให้มาหาที่ห้องโดยเร็ว
ระหว่างที่เก้าบอกว่าจะมาหาพ่วงไคมาด้วยเพราะรายนั้นอยากมาหาพระพายเหมือนกัน ดังนั้นพระพายจึงรีบอาบน้ำแต่งตัวผ่านไปกว่าชั่วโมงเสียงออดหน้าห้องก็ดังขึ้น ไคและเก้ามาถึงแล้ว พระพายจึงรีบเปิดประตูให้ด้วยความรวดเร็ว
“สวัสดีครับคุณไค” พระพายทักทาย
“สบายดีไหมพระพาย?” ไคเอ่ยถาม พระพายมองหน้าไคด้วยรอยยิ้มบางๆ ไคยังคงหล่อคงเส้นคงวาเช่นเคย
“จะสบายดีได้ไง ในเมื่อเพื่อนมึงทำเรื่องแบบนั้น” เก้าแทรกขึ้นมาด้วยความรวดเร็วพลางนั่งลงบนโซฟา
“คิดอะไรแบบนั้น คนอย่างพิธานไม่ใช่คนแบบนั้นเสียหน่อย”
“แล้วคนแบบไหนที่ไปกับแฟนเก่า พอแฟนคนปัจจุบันส่งข้อความแล้วเมินเฉยแบบนั้นล่ะ?” เก้าเถียงทันควัน
“ใจเย็นมึง” กลายเป็นพระพายที่ต้องมาห้ามทัพทั้งสองคนแทน
“นี่แฟนมึงมันไปทำงานใช่ไหม?” เก้าว่า
“ไปแล้ว”
“มึงถามมันรึยัง?” เก้าถาม
“ยังเลย ก็บอกแล้วว่าจะถามตอนไปบ้าน แถมก่อนออกจากห้องก็มีเรื่องกันนิดหน่อย”
“เรื่องอะไร มันทำอะไรมึง?” เก้าถามทันที ไคเองก็ตกใจที่ได้ยินเช่นนั้น
“ไม่ๆ ไม่ใช่แบบนั้น แต่คุณพิธานน่าจะจับได้ว่ากูไม่ปกติ เลยคาดโทษกูน่ะ ว่าคืนนี้จะกลับมาคุย”
“คาดโทษ...กูเข้าใจแล้ว มันก็น่ากลัวละนะสำหรับมึง” เก้าก็ว่า
“กูไม่อยากเจอเขาเลยว่ะ ทำไงดีวะ?”
“พระพายก็พูดไปตรงๆเลยดีกว่าไหม พิธานไม่ชอบให้ใครมีความลับด้วย” ไคว่า
“ก็อยากพูดหรอกแต่กลัวจะถูกมองไม่ดี” พระพายว่า
“เรื่องนั้นยกไปก่อน กูอยากรู้เรื่องแฟนเก่ามัน” เก้าหันไปมองไค
“รูปที่ส่งมาให้ดูใช่ไหม ชื่อโอ ก็เพื่อนของเพื่อนอีกที” ไคบอก
“มันมีแค่คนเดียวเหรอ หรือมีมากกว่านี้?” เก้าถามราวกับกำลังสอบสวนผู้ร้าย
“มีคนเดียวนี่แหละ” ไคบอก
“แล้วทำไมยังติดต่อกันวะ?” เก้าถาม พระพายได้แต่นั่งดูทั้งสองคุยกัน
“น่าจะเรื่องงานมากกว่า จำได้คร่าวๆว่าโอทำงานอะไรสักอย่างที่เกี่ยวข้องกับทางผู้ใหญ่ของฝั่งพิธาน แต่เรื่องนี้ก็จำไม่ค่อยได้”
“แปลว่าติดต่อกันมานานแล้วสิ” เก้าถาม
“น่าจะนะ เรื่องนี้ไม่แน่ใจ เดี๋ยวจะลองถามเพื่อนอีกคนให้”
“ให้ไวเลยมึง กูเห็นเรื่องอื่นไหวเหลือเกิน” เก้าว่า
“เรื่องไหนล่ะ?”
“เรื่องสืบที่อยู่กู ตามติดกูเป็นเงาไง” เก้าพูดพลางถลึงตาใส่
“มันคนละเรื่องกัน นั่นเรื่องแฟน นี่เรื่องเพื่อน” ไคตอบ จังหวะนั้นพระพายถึงกับชะงัก
“เดี๋ยวนะ...เป็นแฟนกันแล้วเหรอ?” พระพายถาม เก้ารีบเอาหมอนอิงปาใส่ไคด้วยความรวดเร็ว
“มึงจะพูดออกมาทำหอกอะไร!” เก้าต่อว่าทันที
“ก็เป็นแฟนกันแล้ว จะปิดไปทำไม”
ไคว่าพลางยิ้มมุมปาก เก้าถึงกับหลบตามองไปทางอื่น พระพายรู้สึกถึงออร่าสีชมพูแปร่งๆออกมาจากคนทั้งคู่...นี่คือคู่รักคู่ใหม่ที่กำลังหวานชื่นอย่างไม่ต้องคิดอะไรให้เยอะ
“ดีจังเลยนะ” พระพายว่าพลางมองทั้งสองคน
“มึงอย่ามาทำหน้าแบบนั้นใส่กูนะ” เก้าชี้หน้าพระพายทันที
“ก็กูดีใจที่มึงคบกับคุณไค”
“เรื่องนั้นไม่ใช่ประเด็น ที่มานี่คือเรื่องของเมิงกับไอ้พิธาน” เก้ารีบเปลี่ยนหัวข้อบทสนทนาด้วยความรวดเร็ว
“ก็นั่นแหละ กูไม่อยากเจอเขาคืนนี้”
“จะหลบไม่ได้ตลอดหรอกนะพระพาย” ไคว่า
“รู้ แต่ผมไม่พร้อมคุย จะยังไงดี ชิ่งหลับก่อนดีไหม?”
“มึงจะบ้ารึไง เดี๋ยวโดนมันปลุกแล้วทำโทษมึงตรงนั้นก็ได้” เก้าว่า
“จะให้ทำยังไงล่ะ?”
“ก็พูดตรงๆไปเลย” เก้าบอก
“มันจะดีเหรอวะ?”
“เออ ก็ดีกว่ามึงมานั่งคิดเองเออเองแบบนี้แน่นอน ถ้ามึงจะเลิกกันเพราะเรื่องแค่นี้ก็เลิกไปเลย” เก้าว่า แต่สีหน้าของพระพายนั้นดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่แล้ว ไคมองเก้าแล้วส่ายหน้านิดๆเชิงบอกว่าอย่าพูดอะไรแบบนั้น
“คุยเถอะพระพาย ปกติก็คุยกันตลอดไม่ใช่เหรอ?” ไคช่วยพูดแทนเก้าที่เริ่มจะหัวร้อนเรื่องของเพื่อนแล้ว
“ใช่ครับ” พระพายพยักหน้า
“ถ้าคุยแล้วแย่ลงเชื่อเถอะจนถึงตอนนั้นก็จะรู้เองว่าต้องทำยังไง” เก้ามองหน้าพระพายที่มองหน้าไคที่พูดให้กำลังใจได้ดีมากจนเริ่มรู้สึกดีขึ้น
“ครับ จะลองดู” พระพายตกลงในที่สุด
“ตามนั้นนะ อย่าเพิ่งคิดในเรื่องที่ยังมาไม่ถึง” ไคตบไหล่พระพายเบาๆ
“อ่า มึงนี่เก่งเหมือนกันนะ” เก้าว่า ไคยิ้มรับคำชม
“ว่าแต่มึงหิวไหม ออกไปหาอะไรกินกัน” เก้าเสนอขึ้น
“อืม เอาสิ”
ทั้งสามคนออกจากห้องขึ้นรถของไคที่จอดอยู่ชั้นล่าง จากนั้นก็ออกกันไปหาอะไรกินด้วยกัน ยังร้านอาหารร้านดังที่ไคแนะนำว่าต้องลอง พระพายรู้สึกดีกว่าเดิมมากอาจจะเพราะได้อยู่กับทั้งสองคนและเริ่มที่จะคิดหาคำพูดว่าจะพูดอย่างไรกับพิธานดี
ระหว่างนั้นไคก็ชวนไปเดินเล่นหอศิลป์เพราะมีนิทรรศการที่น่าสนใจ พระพายเองก็อยากไปดูจึงตอบตกลงและไปด้วยกัน ภายในมีอะไรให้ดูเยอะแยะมากมายจนพระพายลืมเรื่องพิธานไปชั่วขณะ
จู่ๆโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงก็สั่นครืดเพราะพระพายตั้งค่าปิดเสียงไว้ คนที่โทรมาคือพัชชาแม่ของพิธาน พระพายจึงเลี่ยงออกจากตรงนั้นไปยังแถวทางเดินใกล้บันไดแทน
“สวัสดีครับคุณแม่”
“พระพาย ว่างใช่ไหม?” พัชชาถาม
“ครับ”
“พิธานเป็นอะไร ดูหน้าบึ้งอารมณ์เสียตลอดเวลาเลย” พัชชาถามอย่างไม่รีรอ
“เอ๊ะ..คุณแม่เจอคุณพิธานเหรอครับ?”
“ตอนนี้แม่อยู่ที่โรงแรม มากับคุณพ่อ”
“เขา...ดูเป็นแบบนั้นเหรอครับ?”
“ใช่ ตอนนี้ไม่มีใครเข้าหน้าติดเลย จากที่วันก่อนพูดกับคุณพ่อแล้วแท้ๆ แต่พอมาวันนี้หน้าก็ไม่ยอมมอง”
“จริงเหรอครับ”
“ใช่ ทั้งที่พระพายอุตส่าห์ช่วยทำให้เรื่องมันดีขึ้นมาแล้วแท้ๆ”
“พอดีเรามีเรื่องทะเลาะกันนิดหน่อยครับ” พระพายว่า
“นิดหน่อยจริงๆเหรอ?”
“นิดหน่อยครับ เดี๋ยวจะคุยกันคืนนี้”
“ขอให้จัดการได้ด้วยดีนะ ยังไงก็ใจเย็นนะพระพาย”
“ครับคุณแม่”
“จ้ะ แล้วก็อย่าลืมวันปีใหม่มีนัดกันแล้วนะ เรามีแผนต้องมาเชื่อมสัมพันธ์พ่อลูกกัน อีกนิดเดียวก็จะสำเร็จแล้ว”
“ได้ครับ ไว้เจอกันครับ”
พระพายวางสายไป ตอนนี้ทั้งเขาและพิธานทำให้คนรอบข้างเป็นห่วงกันไปหมดแล้ว ทั้งเพื่อนทั้งครอบครัว แต่คนที่ผิดจริงๆเป็นเขามากกว่าที่ทำให้พิธานอารมณ์หงุดหงิดแบบนั้น ยิ่งคิดก็ยิ่งอยากเจอพิธานเพื่อจะคุยให้เรื่องมันไม่บานปลายและกระทบไปถึงคนรอบข้างแบบนี้
อยู่ในหอศิลป์นานพอสมควรจนตอนนี้เป็นเวลาเกือบเย็นแล้ว ไคจึงเลือกที่จะกลับคอนโด เวลาเย็นพอดิบพอดีพระพายจึงออกไปดูต้นกระบองเพชรที่ซื้อมาวันก่อน สำหรับของขวัญอันนี้ก็ยังไมได้บอกพิธานเลยสักคำเพราะตั้งใจจะให้หลังเคาท์ดาวน์เสร็จ
พระพายเปลี่ยนเสื้อผ้านั่งอ่านการ์ตูนที่หน้าทีวี อ่านมันเพื่อฆ่าเวลารอพิธานกลับมา ในใจนั้นก็นั่งคิดไปว่าจะพูดอย่างไรให้พิธานเข้าใจและไม่โมโหอีก ตอนนี้กลับกลายเป็นว่าอ่านการ์ตูนไม่รู้เรื่องไม่เข้าหัวเพราะรอพิธานอย่างใจจดใจจ่อนั่นเอง ผ่านไปพักใหญ่ในที่สุดก็มีเสียงเปิดประตูดังขึ้น พระพายยิ้มออกมาเพราะนั่นต้องเป็นพิธานอย่างแน่นอน
“กลับมาแล้วเหรอ” พระพายทักทาย
“อืม” พิธานตอบสั้นๆ
“เหนื่อยไหม?”
“อืม เหนื่อย” พิธานตอบสั้นๆเช่นเคย
“เดี๋ยวผมไปหยิบน้ำให้” พระพายว่า
“ไม่ต้อง” พิธานเอ่ยห้าม พระพายจึงคิดว่าพิธานคงอยากจะพูดตอนนี้เลย
“เอ่อ คุณพิธาน....” พระพายตั้งท่าจะถามแต่พิธานกลับหันหลังให้
“ฉันจะออกไปข้างนอก” พิธานพูดเพียงเท่านั้น
“เดี๋ยวนะ จะออกไปข้างนอกเหรอ?” พระพายทวนคำถาม พิธานไม่พูดอะไรและเดินเข้าห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าแทน
พระพายยืนนิ่งและกึ่งงงว่าพิธานเป็นอะไรเพราะตั้งแต่เดินเข้าห้องมาพิธานไม่มองหน้าหรือสบตาพระพายเลยสักนิด อีกทั้งท่าทีไร้ซึ่งความรู้สึกนั่นมันคืออะไร พระพายที่ไม่เข้าใจจึงเลือกที่จะเดินเข้าไปในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า พบว่าพิธานกำลังเปลี่ยนเสื้อเป็นแบบลำลองพร้อมฉีดน้ำหอมจนฟุ้ง
“จะไปไหนเหรอ?” พระพายถามขึ้น มองไปยังแผ่นหลังกว้างนั้น
“ฉันมีนัด” พิธานตอบเพียงเท่านั้น
“กับใครเหรอ?” พระพายถามออกไปอย่างไม่ตั้งใจ
“เพื่อน” พิธานบอกเพียงเท่านั้น
“เพื่อนเหรอ? ให้ผมไปด้วยได้ไหม?”
“อย่าดีกว่า”
“ไม่ใช่แค่เพื่อนสินะ” พระพายว่า ความรู้สึกปวดหนึบค่อยๆกระจายไปทั้งร่างกาย
“แล้วแต่จะคิด” พิธานบอกเท่านั้น ท่าทีเหล่านี้มันดูไม่ใช่พิธานเลยสักนิด
“เดี๋ยว!” พระพายร้องขึ้นเมื่อพิธานเลี่ยงเดินออกจากห้องแต่งตัว พิธานชะงักเพียงนิดแต่ก็ไม่ได้หันมามองพระพายแม้แต่น้อย
“ไหนคุณบอกมีเรื่องจะคุยกับผมไม่ใช่เหรอ?” พระพายถามออกไป รู้สึกได้ถึงน้ำเสียงของตัวเองฟังดูแกว่งมากเลยทีเดียว
“ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับนาย...นายที่ทำเรื่องแบบนั้นกับฉัน...นายที่ทำอะไรลงไปโดยไม่นึกถึงความรู้สึกฉัน” พิธานพูดเท่านั้น พระพายไม่อาจจะเห็นได้ว่าพิธานนั้นกำลังแสดงสีหน้าอย่างไร
“คุณพูดเรื่องอะไร ผมไปทำอะไรตอนไหน?” พระพายเริ่มไม่เข้าใจมากขึ้นกว่าเดิม
“ทั้งที่ฉันคิดว่านายเข้าใจฉันมากที่สุดแล้วแท้ๆ แต่ดูเหมือนฉันจะคิดผิด”
“เดี๋ยวสิ มันเรื่องอะไร พูดเหมือนผมหักหลังคุณ...ผมไม่เคยทำ” พระพายเสียงสั่นนิดๆ ไมเข้าใจว่ากำลังพูดถึงเรื่องะไร
“การทำทุกอย่างหลับหลังฉัน เรียกว่าไม่หักหลังเหรอ?”
สิ้นสุดประโยคนั้นพิธานก็เดินหน้าออกจากห้องไป ทิ้งบรรยากาศที่แสนจะเจ็บปวดเอาไว้ข้างหลังพร้อมกับประโยคทิ้งท้ายที่ไม่อาจจะรู้ได้เลยว่ามันคือเรื่องอะไร หมายความว่าอย่างไร ทิ้งพระพายไว้กับความรู้สึกเหมือนถูกผลักให้จมลงแม่น้ำที่ไหลบ่า
พระพายรู้สึกชาๆและหนักตรงขา ทั้งที่อยากจะก้าวเดินออกไป อยากจะวิ่งตามไปถามถึงประโยคเมื่อครู่ ไม่รู้เสียด้วยซ้ำว่าเรื่องที่พิธานพูดมันคือเรืองอะไร แต่น้ำเสียงเย็นชาที่เหมือนโดนสาดไปทั้งร่างกายแบบนั้นมันสุดแสนจะเจ็บปวด มันเกิดอะไรขึ้นกับพิธานกัน ท่าทีที่แตกต่างกับเมื่อเช้าที่ต่างกลับพลิกหน้ามือเป็นหลังมือ แค่เพียงครึ่งวันทำไมท่าทีเช่นนี้ถึงเกิดขึ้นกับเขา ไหนจะความเจ็บเหมือนราวกับถูกฉีกร่างกายเช่นนี้ พระพายนั่งลงกับพื้นอย่างหนักอึ้งไปทั้งตัว...มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่...
Lyrics: Good enough by Cimorelli.
หัวข้อ: #Holler...เรียกฉันสิที่รัก#...ตอนที่ 71 (17/11/19) P.37 -END- (อ่าน 223557 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก