สวัสดีค่ะ 
คลานเข่าเข้ามาอัพ ช้าอีกเช่นเคยต้องขออภัยค่ะ วันนี้วันหยุดเลยได้มีโอกาสมาอัพ อีกทั้งบ้านเมืองอยู่ในช่วงเวลาแห่งความปิติ เลยมาอัพวันนี้ซะเลย (เกี่ยว?) 
เอาล่ะค่ะ ไปอ่านกันดีกว่า ถ้าหากตอนนี้มีคำผิดหรือข้อผิดพลาดอะไรขออภัยไว้ล่วงหน้าเลยนะคะ อากาศตอนนี้เดี๋ยวแดดเดี๋ยวฝน ยังไงก็รักษาสุขภาพกันด้วยนะคะ รัก 
ไว้เจอกันค่ะ 
++++++++++++++
Holler…เรียกฉันสิที่รัก
ตอนที่ 60 No words.
If I can’t hold you now
ถ้าหากฉันไม่สามารถกอดเธอไว้ได้ในตอนนี้
Keep thinking that you might not come around
ได้แต่คิดว่าเธออาจจะไม่มาหาฉันอีกแล้ว
I have no words, I have no words to say
ฉันเองก็ไร้คำพูด หมดคำพูดจะเอ่ยออกไป
If I can’t change your mind
หากฉันไม่สามารถเปลี่ยนใจเธอได้
Keep thinking, is this our last goodbye?
คิดว่านี่คือการจากลาครั้งสุดท้ายของเราใช่ไหม
You say it first, you say it first to me
เธอเป็นคนพูดก่อน เธอเอ่ยคำลากับฉันก่อน
เช้าวันที่สามสิบเอ็ด วันสิ้นสุดของปีที่ทุกคนเตรียมตัวได้รับวันหยุดยาว พร้อมสังสรรค์กับเพื่อนฝูงครอบครัวหรือคนรัก นับถอยหลังเข้าสู่ปีใหม่อย่างมีความสุข..แต่นั่นไม่ใช่กับพระพาย
พระพายนอนนิ่งอยู่บนเตียง แม้ตอนนี้นาฬิกาจะบ่งบอกว่าเป็นเวลาเช้าตรู่แล้วแต่พระพายก็ไม่ได้ลุกขึ้นจากเตียง ประหนึ่งคนที่ไม่อยากตื่นจากการหลับใหล...อันที่จริงตั้งแต่เมื่อคืนพระพายไม่ได้นอนหลับเลยต่างหาก
หลังจากที่พิธานออกไปจากห้องตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงตอนนี้ พิธานก็ไม่กลับมาอีกเลย จนถึงเช้าก็ยังไม่เห็นแม้แต่วี่แวว พระพายนอนรออยู่อย่างนั้นพร้อมคำถามมากมายที่ผุดขึ้นมาในหัว..มันคือเรื่องอะไร เรื่องไหนกันที่เขาหักหลัง เรื่องหลับหลังที่ว่ามันเรื่องอะไรกัน เขาผิดตรงไหน ทำไมถึงต้องกล่าวโทษกันขนาดนี้ ท่าทีที่เฉยชาและผิดหวังนั้นกำลังจะบอกถึงอะไร คำถามเหล่านี้วนเวียนซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนพระพายไม่อาจจะหาคำตอบได้จากใคร จะพอมีใครบอกเขาได้...แต่คิดอีกทีคงไม่มีอีกแล้วนอกจากคนที่พูดมันออกมา นอกจากพิธานเท่านั้น
นอนนิ่งๆด้วยความหมดอาลัยตายอยาก ไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะขยับตัว พระพายไมได้ร้องไห้ น้ำตาที่คิดว่าจะไหลก็ไม่ออกมา ทั้งที่ความเจ็บปวดมันมากมายขนาดนี้แล้วแท้ๆ แต่ก็ไม่ยอมร้องไห้ออกมาแม้แต่นิด อาจจะเพราะพระพายคิดไว้เสมอว่าจะไม่ร้องไห้ออกมาเพราะนั่นคือความอ่อนแอและยอมรับว่าตัวเองพ่ายแพ้กับเรื่องเหล่านั้นอย่างหมดรูปแบบจะต่อสู้ใดๆอีกแล้ว พระพายจึงไม่ยอมร้องไห้ออกมาเด็ดขาด
เวลายังคงเดินไปเรื่อยๆ พระพายเองก็ยังคงไม่มีเรี่ยวแรงจะทำอะไรเรื่อยๆเช่นกัน แต่เมื่อคิดๆดูแล้วหากจะนอนนิ่งอยู่อย่างนี้ก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา ทางเดียวที่จะจัดการได้คือการคุยกับพิธาน ทางเดียวเท่านั้นที่จะยุติความเข้าใจผิดเหล่านี้ได้ แต่ใจหนึ่งพระพายเองก็แอบกลัว...กลัวว่าพิธานจะไม่อยากคุยด้วย กลัวว่าทุกอย่างมันจะจบลงตรงนี้ จู่ๆก็กลัวการจากลาขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย..แต่พิธานคงจะไม่ทำอย่างที่เขาคิดหรอก พิธานไม่เคยบอกเลิกใคร พระพายขอเชื่อไว้อย่างนั้นก่อน เชื่อมั่นเพื่อให้ตัวเองมีเรี่ยวแรงจะไปคุยกับพิธานให้รู้เรื่อง
เมื่อคิดได้อย่างนั้นแล้วพระพายจึงลุกขึ้นจากเตียง แม้ว่าจะปวดหัวขั้นสุดขนาดไหนแต่ก็ฝืนลุกไปยังห้องน้ำ อาบน้ำแปรงฟันและรีบออกมาแต่งตัว ใช้เวลาเพียงไม่นานจากนั้นก็มาหาอะไรกินในตู้เย็น มีขนมนิดหน่อยกับน้ำผลไม้แบบกล่อง แม้จะไม่ได้อร่อยไปกับมันก็ตามแต่ก็ยังตั้งหน้าตั้งตากินในระหว่างนั้นก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาพิธาน ปลายสายไม่ได้ปิดเครื่องแต่ก็ไม่ยอมรับสายอยู่ดี สามถึงสี่ครั้งที่พระพายโทร จนในที่สุดพระพายก็หยุดมัน เพราะต่อให้โทรไปเป็นร้อยๆสายพิธานก็คงไม่ยอมรับสายอยู่ดี
พระพายเริ่มเครียดอีกครั้งหนึ่ง ไม่รู้เสียด้วยซ้ำว่าหากพิธานไม่รับสายแล้วจะไปหาพิธานได้ที่ไหน ตอนนี้พิธานทำอะไรที่ไหนอยู่กับใครก็ไม่อาจจะรู้ได้เลย ในที่สุดพระพายจึงตัดสินใจโทรหาไค คนที่น่าจะรู้ความเคลื่อนไหวของพิธานมากที่สุดแล้ว
“คุณไค”
“หวัดดีพระพาย เป็นไงบ้าง” ไคที่เพิ่งตื่นทักทายพร้อมเอ่ยถาม พระพายกลืนก้อนอะไรสักอย่างลงไปเมื่อนึกถึงเมื่อคืนจากนั้นก็ตอบคำถามไค
“เรา..ทะเลาะกันหนักกว่าเดิม คุณพิธานออกไปตั้งแต่เมื่อคืนจนตอนนี้ยังไม่กลับเลย”
“อะไรนะ หายไปทั้งคืนแล้วเหรอ?” ไครีบลุกขึ้นยืนจนเผลอเหยียบเพื่อนที่นอนด้วยข้างๆ ตอนนี้ไคอยู่บ้านเพื่อนอีกคนเพราะเมื่อคืนมารวมตัวกันเล่นเกม
“ครับ เขาบอกไปจะหาเพื่อน”
“เพื่อน? พวกเพื่อนในกลุ่มเมื่อคืนนัดเล่นเกมกัน ก็ไม่เจอพิธานนะ” ไคตอบ เมื่อได้ยินเช่นนั้น หัวใจของพระพายเหมือนหล่นวูบลงไปปลายเท้า...พิธานโกหกอย่างนั้นหรือ
“เขา...โกหกผมเหรอ?” เสียงเบาๆนั้นเอ่ยถามไคออกไป
“เดี๋ยวก่อนนะ ใจเย็นก่อน แต่อาจจะมีเพื่อนอีกคนสองคนก็ได้ที่พิธานไปด้วย เจ้าพวกนั้นกำลังจะเดินทางไปต่างประเทศเมื่อคืนเลยไม่ได้เล่นเกม อาจจะอยู่ด้วยกันก็ได้นะ” ไครีบบอกทันที
“เมื่อคืนเขาพูดเรื่องอะไรก็ไม่รู้ เขาบอกผมหักหลังเขา ผมทำเรื่องหลับหลังเขา” พระพายเล่าให้ไคฟัง
“ใจเย็นก่อนนะพระพาย เดี๋ยวฉันจะเช็คให้และจะรีบกลับไปที่ห้อง ยังไงก็อย่าเพิ่งคิดแง่ไม่ดี เดี๋ยวจะไปหาที่ห้อง” ไคว่าและวางสายไป หลังจากที่วางสายไปพักใหญ่ก็มีเสียงเรียกเข้า มีคนโทรมาหา พระพายหันมองก็พบว่าเป็นเก้าที่โทรมา
“มึง กูกำลังอยู่บนแท็กซี่ กำลังจะไปหา” เก้าว่า
“คุณไคบอกมึงเหรอ”
“เออ ไม่น่าจะเกินสิบห้านาที รอกูนะ”
“อืม” พระพายตัดสายทิ้ง นั่งรอทั้งไคที่จะโทรมาและเก้าที่กำลังจะมาหา
นั่งรออย่างใจจดใจจ่อ รู้ดีว่าตอนนี้มีแต่ความว่างเปล่า คิดไม่ออกว่าจะต้องทำอย่างไรและไหนจะมานั่งคิดว่าพิธานกำลังพูดถึงเรื่องอะไรกันแน่ เขาและพิธานจะทะเลาะกันตอนสิ้นปีอย่างนี้หรือ ทั้งที่ตั้งใจจะฉลองปีใหม่ด้วยกันแท้ๆ
ผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่อาจจะทราบได้ แต่หน้าประตูนั้นมีเสียงกดออดดังขึ้น คงเป็นเก้าที่บอกว่าจะมาอย่างแน่นอน พระพายรีบลุกไปเปิดแต่เมื่อประตูเปิดกว้างขึ้นกลับไม่ใช่เก้า แต่เป็นพิธาน คนที่พระพายเฝ้ารอมาตั้งแต่เมื่อคืน
แค่เห็นหน้าพิธาน พระพายก็รู้สึกตัวชานิดๆ ไม่รู้เพราะดีใจที่มาเสียทีหรือใจเสียที่เห็นสีหน้านิ่งๆและเฉยชาชนิดที่ว่าหากสบตานานๆคงจะขนลุกเพราะความเยือกเย็นนั้นได้
“คะ..คุณพิธาน” พระพายเอ่ยเรียก พิธานไม่พูดอะไรแต่เลือกที่จะเดินเข้าไปในห้องทั้งที่ยังสวมรองเท้าอยู่
“เอ่อ...” พระพายพยายามจะเอ่ยปากพูด แต่พิธานไม่คิดแม้แต่จะหันมามองพระพายเลยสักนิด
พิธานเดินตรงไปยังห้องเสื้อผ้าและเหมือนจะลงมือเก็บของใช้บางอย่างใส่กระเป๋าหิ้วที่เพิ่งดึงออกมา พระพายกระพริบตานิดๆเมื่อเห็นว่าพิธานกำลังเก็บของ
“จะไปไหน?” พระพายเอ่ยถามพิธานที่หันหลังเก็บของอยู่
“ฉันจะไปอยู่ที่อื่นสักพัก นายใช้ห้องได้ตามสบาย” พิธานบอก
“ทำไม..เกิดอะไรขึ้น?” พระพายยังคงจับต้นชนปลายไม่ถูก เรื่องเก่ายังไม่ได้พูดกันและนี่พิธานยังจะออกไปอยู่ที่อื่นอีก
“ฉันอยากอยู่คนเดียว..สักพัก” พิธานพูดออกมาเบาๆ พระพายรู้สึกราวกับมีหินก้อนใหญ่มาถ่วงตรงปลายเท้า หนักอึ้งไปทั้งตัวจนหายใจก็ยังแทบจะไม่ออก
“คุณ...จะไม่อธิบายผมหน่อยเหรอว่าทำไม?” เสียงของพระพายแผ่วเบาแต่ทว่าชัดเจน
“ฉัน..ไม่มีอะไรจะอธิบาย”
“จะไม่บอกผมหน่อยเหรอว่าเกิดเรื่องอะไร..คุณจะเดินออกจากห้องทั้งๆอย่างนี้เลยเหรอ?” สายตาที่พิธานสบมาดูนิ่งเฉย ความวูบไหวในดวงตานั้นไม่สามารถจะแปลความหมายได้เลยว่าคิดอย่างไรอยู่
“เรื่องอะไรเหรอ....ไม่มีอะไรจะพูด”
“พูดออกมา” พระพายเริ่มเสียงดังขึ้น จู่ๆก็เหมือนสติกำลังจะขาดสะบั้นลงเมื่อเห็นพิธานกำลังจะหันหลังจากไปพร้อมสายตาเช่นนั้น
“ฉันบอกว่า..” พิธานพูดไม่ทันจบ
“ไม่...คุณมี คุณมี แต่คุณไม่พูด พูดออกมาสิ ว่ามันเรื่องอะไรกัน?”
เสียงนั้นเริ่มดึงขึ้นจนพระพายหูอื้ออึงเพราะโทสะอะไรสักอย่าง สายตาของพิธานที่ในครั้งแรกมองไม่ออกแต่ตอนนี้พระพายเริ่มเห็นชัดเจนขึ้น....พิธานดูว่างเปล่าเมื่อมองมาที่เขา พระพายไม่อยากจะเห็นเช่นนั้น ราวกับพิธานหมดความรู้สึกกับเขาไปแล้ว
“นายฟิวส์ขาดแล้ว อย่าพูดกันต่อเลย” พิธานบอกเท่านั้น
“หยุดนะคุณพิธาน!!” พระพายตะเบ็งเสียง ตอนนี้ตัวสั่นจนรู้สึกว่าควบคุมตัวเองไม่ได้แล้ว คงฟิวส์ขาดอย่างที่พิธานพูด
“พระพาย!!” พิธานไม่ได้เสียงดังแต่น้ำเสียงเด็ดขาดนั้นทำเอาพระพายตาพร่ามัว
“ฉันว่าเราห่างกันสักพักดีกว่า” พิธานพูดด้วยน้ำเสียงเช่นเดิม...
คำว่าห่างกันสักพัก...มันเป็นคำเลี่ยงที่จะบอกเลิก เรื่องนี้พระพายรู้ดีแม้จะไม่เคยมีแฟนมาก่อน หมดความรู้สึกชอบแล้วหรือ อยากจะจบความสัมพันธ์แล้วหรืออย่างไรถึงพูดคำนี้ออกมา...แน่ชัดแล้วว่าพิธานต้องการอย่างนั้นจริงๆ ท่าทีนั้นบ่งบอกได้อย่างชัดเจน...
“คุณ...จะเลิกกับผมเหรอ?” ดวงตาที่พร่ามัวนั้นคืออาการที่พระพายเริ่มหมดการควบคุมตัวเอง กระบอกตาร้อนผ่าวเห่อร้อนไปทั้งหน้า ปลายมือเหมือนจะชาขึ้นมาทีละนิดๆ
“ฉัน...ไม่ได้หมายความอย่างนั้น”
พิธานเหมือนจะบอกว่าเข้าใจผิดแต่ฟังดูแล้วไร้ประโยชน์มากสำหรับพระพาย ตอนนี้ อารมณ์ที่พุ่งขึ้นสูง โทสะที่ระเบิดออกมาเริ่มระเหยหายกลายความหน่วงจนจุกอก เจ็บอะไรขนาดนี้
“พระพาย มันไม่ใช่อย่างนั้น...”
ความพยายามที่เหมือนจะแก้ตัว ที่พระพายเห็นแล้วมันช่างไร้ประโยชน์เหลือเกิน ถ้าหากไม่อยากเลิกแล้วทำไมถึงขอห่าง ห่างเพื่ออะไร ห่างเพื่อนตั้งสติหรือห่างเพราะมีคนอื่นแล้ว แต่ดูจากท่าทีน่าจะเอนเอียงไปข้อหลังมากกว่า
กะทันหันจนร่างกายแข็งทื่อ จากนั้นราวกับกลไกอะไรสักอย่างในความรู้สึกถูกระเบิดออกมา จู่ๆน้ำตาที่ไม่มีที่มาที่ไปก็ไหลออกมาในที่สุด เจ็บจนห้ามน้ำตาไม่ไหว น้ำตาที่ไม่อยากให้ไหลออกมาในเตอนนี้ เวลานี้และต่อหน้าคนๆนี้ ทั้งตกใจและงุนงงผสมกับยังไม่อยากเชื่อว่าจะมาถึงจุดนี้ พระพายตั้งรับไม่ทันกับสิ่งนี้
ตอนนี้ชาหนึบไปทั้งกาย เสียงสะอื้นไม่ได้ได้หลุดเล็ดลอดออกมาแต่น้ำตาไหลพรูลงอย่างหยุดไว้ไม่ได้ ร่างกายเริ่มไม่มีเรี่ยวแรงจนต้องกำหมัดเพื่อที่จะตอกย้ำว่าต้องมีเรี่ยวแรงให้ได้ ห้ามทรุดตัวลงตรงนี้เด็ดขาด
ทั้งคิดคาดหวังไว้ว่าทุกอย่างมันน่าจะดีขึ้น ต้นกระบองเพชรวางอยู่ข้างนอกห้องที่ตั้งใจจะซื้อมาให้เป็นของขวัญปีใหม่ วาดภาพในหัวที่จะนั่งเค้าท์ดาวน์กับเก้าและไค จนไปถึงปาร์ตี้วันปีใหม่กับที่บ้านของพิธานแต่ทุกอย่างแตกสลายไปหมดแล้ว สิ่งที่หวังมันไม่มีทางเกิดขึ้นอีกแล้ว หมดแล้วสำหรับความสุขที่ผ่านมาและที่เฝ้ารอ
พิธานที่เห็นน้ำตาพระพายถึงกับชะงัก นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นพระพายเป็นแบบนี้ พระพายที่เขาเคยทำร้ายจิตใจ ทำเรื่องเลวร้ายอย่างการบังคับทำเรื่องที่ไม่สมควร เหยียบย่ำความเป็นลูกผู้ชายไปเมื่อครั้งเจอกันครั้งแรก ตอนนั้นพระพายไม่ยอมร้องไห้สักนิด แต่ครั้งนี้กลับไม่ใช่
“พระพาย...” พิธานเอื้อมมือไปจะแตะตัวพระพาย พระพายถอยออกห่างทันที
“คุณพูดมันออกมาเองนะ...คุณพูดมันกับผม” พระพายเอ่ยเสียงสั่นนิดๆ
“เดี๋ยว...ฟังก่อน”
พิธานเริ่มรู้สึกไม่ดี มันเริ่มไม่ปกติ ท่าทางของพระพายเหมือนกำลังตัดสินใจอะไรสักอย่าง...เหมือนทุกอย่างจะจบลงตรงนี้ ทั้งที่นี่ไม่ใช่ความตั้งใจของพิธาน
“พอ...ผมหมดคำพูดกับคุณแล้ว!” พระพายหันหลังด้วยความรวดเร็วก่อนที่จะก้าวขากึ่งวิ่งด้วยความรวดเร็ว
“พระพาย!”
พิธานร้องเรียกขึ้นแต่พระพายเองก็ออกไปด้วยความรวดเร็วเช่นกัน จังหวะที่เปิดประตูออกมาพบว่าเก้ายืนอยู่หน้าประตูพอดี เก้าถึงกับผงะเมื่อเห็นใบหน้าของพระพายที่อาบไปด้วยน้ำตา พระพายรีบวิ่งออกไปด้วยความรวดเร็วเพราะต้องการออกจากตรงนี้ให้เร็วที่สุดแม้แต่กับเก้าก็ไม่อยากให้เห็นสภาพนี้ พิธานที่ตั้งสติได้จึงจะวิ่งตามแต่เก้าดึงไว้ทัน
“มึงทำอะไรพาย?”
เก้าตะเบ็งเสียงถามอย่างโมโห ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าพิธานทำพระพายเสียใจอย่างแน่นอน พิธานสะบัดแขนออกจากการจับของเก้าและพยายามจะวิ่งไปตามพระพายที่ลงลิฟต์ไปแล้ว
“กูถามว่ามึงทำอะไรเพื่อนกู!” เก้าตะคอกเสียงดัง พิธานไม่ทันจะหันมาพูดอะไรแต่เก้ากลับชกหน้าพิธานโดยไม่รอคำตอบ หมัดหลุนๆอัดเข้าที่ข้างแก้มของพิธานเต็มๆ
“เหี้ยเอ้ย!!” เก้าผลักพิธานก่อนที่จะวิ่งตามพระพายลงไป พิธานที่ไม่แม้แต่จะยกมือห้ามเก้ากลับยืนนิ่งงันอยู่ตรงนั้น...นี่เขาทำอะไรลงไป....
พระพายที่ลงลิฟต์มายังชั้นล่างและวิ่งออกไป ตอนนี้ไม่มีเงินติดตัวรวมไปถึงโทรศัพท์มือถือยังคงออกวิ่งไปเรื่อยๆ ไม่อยากจะให้คนที่รู้จักเห็น น้ำตาที่พากันไหลออกมาอย่างไม่คิดจะหมด ความจุกเจ็บอกจนรู้สึกว่าเจ็บกว่านี้คงจะขาดอากาศหายใจเอาได้
จากที่วิ่งก็เริ่มหยุดเดิน จากที่เริ่มเดินมาเรื่อยๆก็รู้สึกหมดแรง น้ำตาที่ไหลเริ่มค่อยๆหยุดลงเหมือนร่างกายที่เริ่มหนักหน่วงอีกครั้ง ตอนนี้ตรงนี้ไม่รู้มันคือจุดไหนสถานที่ใด มองหาที่ๆจะนั่งลงสงบสติให้มากกว่านี้ พระพายเดินมองไปยังรอบข้าง พอจะมองเห็นที่นั่งเล็กๆอยู่ด้านข้างตึกใหญ่ซึ่งน่าจะเป็นคอนโดหรืออะไรสักอย่าง พอจะเป็นที่นั่งหลบให้พ้นสายตาคนได้บ้าง
ยามเช้าในวันสิ้นปีดูเงียบเหงาไปสักหน่อยเพราะไม่มีคนตื่นเช้ามากมายเหมือนวันทำงานปกติ พระพายถอนหายใจออกมาพลางก้มมองฝ่ามือของตัวเอง ในหัวยังมีคำพูดของพิธานวนเวียนอย่างสะบัดไม่หลุด ภาพสีหน้าของพิธานผุดขึ้นมาอย่างแจ่มชัด ความเย็นชาในแววตา สีหน้านิ่งขรึมราวกับความว่างเปล่าในความรู้สึก ทั้งหมดมันชัดเจนจนพระพายเริ่มน้ำตารื้น
ไม่คิดไม่ฝันว่าวันนี้จะมาถึง ตั้งแต่ตกลงเป็นแฟนกันมาไม่เคยนึกภาพในวันนี้มาก่อน พระพายจำได้ดีว่าครั้งที่สารภาพว่าชอบไปและตกลงเป็นแฟนกันครั้งนั้น พระพายเคยขอเอาไว้หนึ่งอย่าง หากวันหนึ่งที่พิธานไม่อยากคบต่อก็ขอให้บอกกันตรงๆ ตอนนั้นคิดเช่นนั้นจริงๆ อยากให้บอกกันตรงๆเพราะคิดว่ายังไงก็จะยอมรับคำพูดนั้นได้
แต่พอนานวันเข้า ยิ่งคบยิ่งอยู่ยิ่งใช้ชีวิตมาด้วยกัน พระพายกลับลืมคำพูดของตัวเอง เพราะมัวหลงระเริงกับความรู้สึกดีๆที่มอบให้และได้รับมาจากพิธาน จนในที่สุดก็ลดเกราะป้องกันตัวเองลง กลับเอาไม่อยู่กับคำพูดที่เชิงบอกเลิกเช่นนั้น กลับทำใจไม่ได้และยอมรับกับสิ่งที่ได้ยินมา
พระพายนั่งนิ่งอยู่อย่างนั้น ปล่อยให้ทุกอย่างไหลวนผ่านเข้ามาและผ่านไป ตอนนี้คิดอะไรไม่ออก ไม่รู้จะไปไหนไปอยู่ที่ใดไม่รู้จะทำอะไรและไม่รู้จะไปไหนดีแต่หากจะให้นั่งอยู่ตรงนี้ตลอดไปก็คงเป็นไปไม่ได้ จึงเลือกที่จะลุกออกเดินออกจากตรงนั้น เดินออกมาด้วยเท้าเปล่าเพราะพรวดพราดออกมาจากห้อง ช่างเป็นการกระทำที่โง่จริงๆ
พระพายเดินออกมาจากตรงนั้นมายืนอยู่หน้าตึกใหญ่ที่ว่าพลางมองซ้ายขวาว่าจะไปที่ไหนดี จะเอาตัวเองที่เจ็บช้ำหัวใจขนาดนี้ไปอยู่ตรงไหนดี
“พระพาย!”
จู่ๆมีเสียงเอ่ยเรียกขึ้น เป็นเสียงที่ไม่คุ้นหูเลยสักนิดเอ่ยเรียกเสียงดัง พระพายหันหาไปยังทิศทางของเสียงว่ามาจากไหนและเป็นใครกัน
“เอ่อ...คุณ...” พระพายคุ้นหน้าคุ้นตาคนที่เรียกแต่นึกชื่อไม่ออก
“อัทธ์ครับ” เป็นอัทธ์ลูกชายอเนก เพื่อนของธนิตนั่นเอง จำได้ว่าเจอกันในงานเลี้ยง ผู้ชายที่พูดมากพูดเยอะจนลำบากใจ
“ทำไมมาอยู่ตรงนี้...ร้องไห้เหรอ สภาพอะไรเนี่ย?” เมื่อเห็นสภาพพระพายตอนนี้อัทธ์ถึงกับสะดุ้งตัวเลยทีเดียว
“เอ่อ...” พระพายพูดไม่ออกเท่าไหร่นัก
“ไปๆ ไปห้องผมก่อน” อัทธ์เอ่ยชวนไม่พอยังลากพระพายไปโดยไม่ไถ่ถามความเห็นเลยสักคำ อีกมือหนึ่งหิ้วถุงผ้าใบโตน่าจะกลับจากซื้อของ
“ไม่ครับ!” พระพายร้องบอกขึ้นมาทันที
“ห้องผมอยู่ตึกนี้แหละ ผมไม่ทำอะไรหรอก อีกอย่างแฟนผมก็อยู่ในห้อง ขึ้นมาก่อนเถอะ”
พระพายที่อ่อนล้าไปทั้งใจและกายจึงถูกลากไปยังชั้นบนซึ่งไม่อยากแม้แต่จะมองว่าชั้นไหนและที่ใด รู้แค่ว่าตอนนี้ทุกอย่างมันตีรวนไปหมดแล้ว...แค่นึกขึ้นมาน้ำตาก็ทำท่าจะไหลอีกครั้งแต่ก็ต้องพยายามห้ามไว้ ไม่อยากอ่อนแอให้คนอื่นเห็นแต่ก็ยากลำบากเหลือเกิน
อัทธ์ดึงพระพายมายังสุดทางของชั้นก่อนที่จะกดออดสองสามครั้ง เพียงแค่ครู่เดียวก็มีคนมาเปิดประตูให้ พระพายที่เอาแต่ก้มหน้าโดยไม่ได้มองเลยว่าใครเป็นคนมาเปิดประตู
“อัทธ์ พาใครมา?” เสียงนั้นถามขึ้น
“พระพาย...คนรู้จัก”อัทธ์พูดเท่านั้น
“พระพาย....” เสียงนั้นทวนชื่ออีกรอบ ทำให้พระพายต้องเงยหน้าขึ้นมามอง เมื่อนั้นถึงกับผงะเพราะไม่คาดคิดว่าแฟนของอัทธ์คือ...
“เลขาปอ!!”
Lyrics: Words by Birdy.
หัวข้อ: #Holler...เรียกฉันสิที่รัก#...ตอนที่ 71 (17/11/19) P.37 -END- (อ่าน 223725 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก