สวัสดีค่ะ มาอัพแล้วนะคะ เนื่องเป็นวันหยุด เลยได้ฤกษ์งามยามดีมาอัพ แต่ก่อนอื่นต้องขอโทษล่วงหน้าเลยนะคะ...ตอนนี้ค่อนข้างสั้นค่ะ 
บอกก่อนเพราะเดี๋ยวโดนบ่นแน่นอนเลย อิอิ 
เอาเป็นว่าตอนหน้าจะมาให้เร็วกว่านี้เป็นการไถ่โทษค่ะ 
และก็มีโครงการรวมเล่มนะคะ ถ้าใครสนใจรอติดตามจากทางเพจได้เลยค่ะ อ่อ หากมีข้อผิดพลาด ขออภัยไว้ล่วงหน้านะคะ สุดท้ายนี้ ก็ขอขอบคุณที่ติดตามกันมาจนถึงตอนนี้นะคะ ทุกกำลังใจ ทุกคอมเมนต์ คือแรงผลักดันให้มีกำลังใจจนถึงตอนนี้ ขอบคุณค่ะ ขอให้คนอ่านทุกท่านรักษาสุขภาพ ไว้เจอกันตอนหน้าค่ะ 
++++++++++++++++
Holler…เรียกฉันสิที่รัก
ตอนที่ 65 Bittersweet.
I wanna run
ฉันอยากจะวิ่งหนี
But baby, I drink you up
แต่ที่รัก ฉันดื่มให้กับเธอ
'Cause I need it, want it
เพราะว่าฉันปรารถนามัน อยากได้มัน
Can't get enough of this bitter love
ไม่อาจจะเพียงพอเลยกับรักที่แสนขมนี้
I'm paralyzed
ฉันเหมือนเป็นอัมพาต
You give me the sweetest high
เธอมอบความมัวเมาที่แสนหวานให้ฉัน
'Cause I need it, want it
เพราะฉันปรารถนามัน อยากได้มัน
Can't get enough of this bitter love
ไม่อาจเพียงพอเลยกับรักที่แสนขมนี้
เช้าวันใหม่มาถึง ซึ่งเป็นวันที่สองของปีใหม่ พิธานตื่นเช้าในห้องนอนของตัวเองที่บ้าน หลังจากเมื่อคืนกลับมาจากตามหาพระพายที่บ้านพี่กล้วยก็คว้าน้ำเหลวกลับมา พระพายไม่ได้อยู่ที่นั่น พิธานจึงกลับมาหาเพลงขวัญ ซึ่งเมื่อมาถึงก็เห็นนั่งกันอยู่พร้อมหน้าพร้อมตาพ่อแม่และพี่สาว และกลับกลายเป็นว่าพิธานกลับมางานปาร์ตี้ด้วยความผิดหวังจึงนั่งดื่มวิสกี้เงียบ ๆ โดยที่ได้แต่ฟังพี่สาวและแม่พูดคุยกัน พัชชาดูไม่กังวลใจเหมือนตอนก่อนที่พิธานออกไปตามหาพระพาย ไม่อาจทราบได้ว่าทำไมถึงไม่เป็นเช่นนั้นแล้ว นั่งดื่มอยู่อย่างนั้นโดยที่ธนิตเองก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา จนในที่สุดก็รู้สึกว่าเมาจนเกินกว่าจะคิดหรือจะนึกเรื่องอะไรได้อีกแล้ว รู้ตัวอีกทีก็ตื่นมาบนเตียงและไม่อาจรู้ได้ว่าตอนนี้นั้นกี่โมงกี่ยามแล้ว
ปวดหัวจนแทบจะระเบิด ไม่รู้เพราะวิสกี้เรื่องความเครียดที่พิธานกำลังเผชิญอยู่กันแน่ ตื่นมาพร้อมสภาพของเมื่อวาน ลืมตาตื่นมาก็นึกถึงพระพายเป็นคนแรก นึกถึงกาแฟที่พระพายเคยชงให้ ใบหน้าตอนลืมตาตื่นมาและพบพระพายนอนอยู่ข้างๆ หลับตาพริ้มพร้อมปากยื่นนิด ๆ ยามเจ้าตัวหลับจะเป็นเช่นนั้นเสมอ ยิ่งนึกยิ่งบีบมวนในท้อง...พระพายไปอยู่ที่ไหน ถ้าเจอกันพระพายจะให้โอกาสเขาอีกสักครั้งหรือไม่ ได้แต่คิดวนไปวนมาอยู่อย่างนั้น
สภาพตอนนี้เหม็นเหล้าหึ่ง พิธานจึงจำต้องลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำ อาบน้ำอย่างล่องลอยและเอาแต่คิดเรื่องพระพายอยู่ตลอดเวลา ใช้เวลานานพอควรกว่าจะออกมาจากห้องน้ำและพบว่าเพลงขวัญนั่งอยู่บนเตียงแล้ว
“เข้ามาเมื่อไหร่” พิธานตกใจไปนิดที่เห็นพี่สาวมานั่งอยู่ โชคดีที่เขาไม่ได้แก้ผ้าเดินออกมา
“ตั้งใจจะมาปลุกเพราะนี่มันบ่ายแก่แล้ว” เพลงขวัญว่า
“เมื่อคืนพี่ค้างนี่เหรอ”
“ก็อย่างนั้นแหละ ถ้าไม่ค้างแล้วฉันจะมานั่งตรงนี้ได้ไง”
พิธานเดินไปหยิบเสื้อและกางเกงในตู้เสื้อผ้า ซึ่งเป็นเสื้อผ้าลำลองที่พอจะสวมใส่แก้ขัดได้ เดินเข้าไปในห้องน้ำและออกมาด้วยสภาพที่สวมเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว
“หิวไหม” เพลงขวัญถาม พิธานส่ายหน้าเป็นคำตอบ
“เมื่อคืนไปก็ไม่เจอ แล้วคิดว่าพระพายไปอยู่ที่ไหนได้” เพลงขวัญนั่งไขว่ห้างและหันไปถามน้องชายที่นั่งลงอยู่ข้าง ๆ
“ไม่รู้เลย” ตอบด้วยสีหน้าจนปัญญา
“นี่คบกันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขาเลยเหรอ”
“คิดว่ารู้..เรื่องของเขาไม่ได้เยอะไม่ซับซ้อนขนาดนั้น”
เมื่อวานเขาคิดว่าเขาไม่รู้เรื่องของพระพายมากพอ แต่พอนึกดี ๆ แล้ว เขาเองก็รู้เรื่องอยู่พอสมควร พระพายไม่ได้มีชีวิตที่วุ่นวาย พ่อแม่ไม่มี ญาติพี่น้องไม่เคยเอ่ยถึง มีแค่ป้าที่เสมือนแม่ก็ตายจากไปแล้ว มีเพื่อนรักคือเก้า เพื่อน ๆคนอื่นสมัยเรียนไม่ได้ติดต่อกันนานแล้ว มีแค่เก้าเท่านั้นที่ยังคงพูดคุยกัน เป็นพนักงานออฟฟิศธรรมดาคนหนึ่ง ใช้ชีวิตง่าย ๆ ราบเรียบไม่มีอะไรหวือหวาทั้งนั้น และเขาเป็นแฟนคนแรกของพระพาย เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ก็เหมือนอยากจะยิ้มออกมาและแทบจะหุบยิ้มทันทีเมื่อรู้สึกได้ว่าเขาเองอาจจะสร้างความทรงจำไม่ดีให้พระพาย ทั้งที่เขาเป็นคนที่พระพายยอมรับคนแรกแท้ ๆ
“เงียบไปนี่คิดอะไร” เพลงขวัญนั่งมองพิธานที่เงียบไปพักใหญ่แล้ว
“นึกอะไรไม่ออกเลย” พิธานบอกเพียงเท่านั้น
“ออกไปข้างนอกด้วยกันหน่อยไหม”
“ไปไหน”
“ไปขับรถเล่นกัน เผื่อจะช่วยหาพระพายได้”
“พี่ว่างเหรอ” สายตาที่เป็นประกายนั้นดูก็รู้ว่าดีใจที่เพลงขวัญจะช่วยตามหา
“ว่างพอจะช่วยน้องชายฉันได้แหละ” เพลงขวัญยิ้มกราย
“ไปกันเถอะ” พิธานรีบลุกขึ้นทันที
พิธานเป็นคนขับรถ เพลงขวัญนั่งข้าง ๆ รถเคลื่อนออกจากบ้านโดยไม่ได้บอกกับใครเพราะธนิตกับพัชชาเองก็ไม่ได้อยู่บ้านคงจะออกไปข้างนอกกัน
“เริ่มจากตรงไหนดี” พิธานถาม
“ไปตั้งต้นที่คอนโด” พิธานทำตามอย่างว่าง่าย ขับรถกลับไปยังคอนโดทันที ใช้เวลาพอสมควรกว่าจะถึง เพลงขวัญลงจากรถโดยที่พิธานเองก็ไม่เข้าใจว่าจะลงจากรถไปทำไม
“ลงทำไม” พิธานเอ่ยถาม
“ก็ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนสิ จะแต่งตัวแบบนี้ไปเหรอ น่าอายจะตายไป” เพลงขวัญว่า พิธานมองชุดลำลองที่ไม่เหมาะสมอย่างที่เพลงขวัญว่าจริง ๆ จึงต้องจำยอมกลับขึ้นห้องไปโดยที่เพลงขวัญเองก็เดินตามไปด้วย
กลับเข้ามาในห้อง เปิดประตูเข้าไปก็ใจหายวาบ นึกถึงพระพายขึ้นมาอีกแล้ว พิธานรีบไปยังห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า และเมื่อเปิดตู้เสื้อผ้าก็พบสิ่งแปลก ๆเกิดขึ้น...เสื้อผ้าของพระพายหายไปเกือบหมด
“อะไรกัน” พิธานเหมือนหัวใจหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม เขาพยายามรื้อตู้เสื้อผ้าและไม่พบเสื้อผ้าของพระพายที่สวมใส่เป็นประจำ จะมีแค่เสื้อผ้าที่เขาซื้อให้เท่านั้นที่ยังคงแขวนและพับเอาไว้อยู่
พิธานเริ่มลนลาน รีบเดินไปดูหน้าโต๊ะที่วางของใช้ส่วนตัวของเขาและพระพาย ก็พบว่าของ ๆ พระพายหายไปหมด วิ่งไปยังห้องน้ำเพื่อดูของใช้อื่น ๆก็ไม่เหลือเช่นกัน มือของพิธานเริ่มชาหนักอึ้ง
“พี่เพลง!” พิธานเอ่ยเรียกเพลงขวัญ เพลงขวัญที่นั่งอยู่ที่โซฟาจึงลุกไปหา
“อะไร”
“พระพาย...พระพายมาที่นี่ เอาของไปหมดเลย” เสียงนั้นดูสั่น ๆจนเพลงขวัญเองก็ยังต้องชะงักเมื่อได้ยิน
“แน่ใจเหรอ”
“เหลือแค่ของที่ผมซื้อให้”
พิธานว่าพลางเดินเข้าไปในห้องนอน กระเป๋าที่พระพายหิ้วไปทำงานก็หายไป ข้าวของเล็ก ๆ น้อย ๆด้วยเช่นกัน และทันใดนั้นพิธานก็เหลือบไปเห็นกระดาษเอสี่แผ่นหนึ่งที่มีลายมือเขียนไว้ด้วยปากกาสีน้ำเงิน บางอยู่บนหมอนของพระพาย ไม่รู้ทำพิธานถึงรู้สึกกลัวในสิ่งที่เห็น..มันเป็นจดหมายอย่างนั้นหรือ จดหมายนั่นจะเขียนอะไรไว้กันแน่
มือนั้นเอื้อมไปหยิบมันก่อนที่จะนั่งลงบนเตียงและเริ่มอ่านข้อความนั้น เพลงขวัญที่หันไปเห็นก็ไม่อยากที่จะอยู่ตรงนั้นเพราะพิธานคงจะอยากนั่งอ่านมันคนเดียว
“พี่ไปรอข้างนอกนะ” เพลงขวัญพูดเท่านั้นก่อนที่จะเดินออกจากห้อง
พิธานเริ่มต้นอ่านข้อความในกระดาษแผ่นนั้นหรือจะเรียกว่าจดหมายก็คงจะถูกต้อง เนื้อหาพวกนั้นมีเยอะมากและพิธานต้องข่มใจตั้งใจอ่านมันทุกบรรทัด
ถึงคุณพิธาน
ผมพระพายนะ ก่อนอื่นก็สวัสดีปีใหม่นะครับ ขอให้ปีนี้เป็นปีที่ดีของคุณ พบเจอแต่สิ่งดี ๆมีความสุขไปทั้งปีนะ จริง ๆ ผมมีของขวัญวันปีใหม่ให้คุณด้วย อ่านจบก็เดินไปที่ระเบียงห้อง มันวางอยู่ตรงนั้น หวังว่าจะชอบมันนะ
ที่ผมเขียนจดหมายเพราะผมขี้ขลาดที่จะได้ยินคำพวกนั้นจากคุณอีกครั้ง ไม่รู้หรอกนะว่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นมันเพราะอะไรและเกิดจากอะไร แต่ถ้าเรื่องอะไรก็ไม่รู้ที่ผมทำลงไปมันทำให้คุณรู้สึกแย่ ผมก็ขอโทษนะ ขอโทษจริง ๆ ถ้าสิ่งที่ผมทำลงไปมันเป็นเรื่องที่เลวร้ายขนาดนั้น ผมก็ต้องขอโทษ
ตอนนี้คำขอของคุณผมทำตามอย่างที่ขอแล้ว จริง ๆ คนที่จะต้องออกจากห้องต้องเป็นผมไม่ใช่คุณ เพราะคุณเป็นเจ้าของห้องนี้ ของที่คุณซื้อให้ไม่ใช่ไม่อยากได้นะ ผมอยากได้มันเหมือนกัน แต่เพราะยังทำใจไม่ได้หากจะเห็นมันอยู่กับผม ผมต้องนึกถึงคุณแน่ ๆ ถ้าเห็นมัน เลยต้องวางไว้อย่างนั้น คุณจะทำอะไรกับมันก็ได้เลย ผมไม่ว่า
สำหรับที่ผ่านมา ผมอยากจะขอบคุณ ทุกอย่างที่คุณมอบให้ ไม่ว่าความห่วงใย การดูแล รอยยิ้มที่ไม่ค่อยมีให้เห็นแต่เห็นทีไรใจผมฟูไปหมด ทุกอย่างที่คุณให้ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตาม ผมมีความสุขกับมันมาก มากจริง ๆ และผมคงต้องเอ่ยลาทางนี้ ในอนาคตไม่รู้ว่าผมจะเป็นยังไงถ้าเจอหน้าคุณอีกครั้ง แต่ตอนนี้ผมคงเจอคุณไม่ได้จริง ๆ อาจจะมีสักวันหนึ่งที่ผมพร้อม แต่ก็ไม่รู้เหมือนกัน ยังไงก็แล้วแต่ ต่อจากนี้ไปผมขอให้คุณมีความสุขกับทุก ๆ วันนะ
ถึงตอนนี้มีสิ่งหนึ่งที่ผมไม่เคยบอกคุณเลยตั้งแต่เราคบกันมา...ผมรักคุณนะ รักมากจริง ๆ รักจนทำใจไม่ได้ที่ต้องจบกันแบบนี้ แต่ผมก็ต้องยอมรับมัน จะอย่างไรผมก็ต้องเดินหน้าต่อไป ขอให้โชคดีนะครับคุณพิธาน
พระพาย
อ่านจบพิธานชาวูบไปทั้งตัว...พระพายไปจากเขาแล้ว พระพายเอ่ยลาอย่างจริงจัง คำว่ารักของพระพายที่ได้อ่านจากตัวอักษร เมื่ออ่านคำนั้นออกมา เขาถึงเพิ่งตระหนักได้ว่า...เขาเองก็รักพระพาย ไม่ใช่แค่ชอบอย่างที่บอกในตอนแรกคบ เขารักพระพายจากหัวใจจริง ๆ แต่มันสายไปเสียแล้ว พระพายจากเขาไปแล้ว พิธานบีบจดหมายในมือแน่น ตัวสั่นเทิ้มไปทั้งตัว รู้สึกร้อนผ่าวในกระบอกตา นี่เขาจะร้องไห้ออกมาอย่างนั้นหรือเพราะพระพายจากเขาไปเขาถึงกับเสียศูนย์เช่นนี้เลยหรือ พิธานเอามือกดกระบอกตาเอาไว้ รู้สึกเจ็บปวดในใจ เหมือนมีใครเอามีดมาแทงอยู่ในตอนนี้ เจ็บอะไรแบบนี้ ไม่เคยเจ็บแบบนี้มาก่อนในชีวิต ตอนเลิกกับแฟนเก่าเขายังไม่เจ็บปวดเท่านี้เลย
ภาพของพระพายไหลบ่าเข้ามาในความคิด นึกถึงจูบของพระพาย สีหน้ายามที่เจ้าตัวชอบพูดอะไรตลก ๆ หรือความทะเล้น เสียงหัวเราะที่ได้ยินเวลาที่เขาชอบแกล้งเสมอ มันรู้สึกทรมานเหลือเกิน
พิธานกลืนก้อนอะไรสักอย่างลงคออย่างยากลำบาก เหมือนกลืนยาที่แสนขมติดอยู่ในปาก หากไม่ทำเช่นนั้นเขาต้องร้องไห้ออกมาแน่ ถ้าร้องไห้ออกมาแปลว่าเขาหมดหวังแล้วจริง ๆ ความหวังที่อยากจะขอโอกาสจะพระพายคงจะหมดแล้วจริง ๆ พิธานสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนที่จะค่อย ๆ ผ่อนออก ช้า ๆ เพื่อเรียกสติ ภายในอกบีบเจ็บไปหมดจนเหมือนลามไปทั้งร่างกาย ความชาเริ่มแผ่ซ่านไปทั้งร่างกายจนเหมือนจะไม่อาจขยับได้อีกแล้ว ราวกับกำลังจะเป็นอัมพาตก็ไม่ผิดนัก
เขาพยายามลุกขึ้นจากเตียง ก้าวขาออกไปเพื่อจะออกไปจากตรงนี้ ฝืนร่างกายให้เดินออกไปเพราะเขาไม่อยากจบลงแบบนี้ เขาอยากเจอพระพาย เขาอยากมีพระพายอยู่ข้างกาย เขาต้องการแค่พระพายเท่านั้น
“พิธาน เป็นอะไร” เพลงขวัญตกใจขั้นสุดที่เห็นพิธานตาแดงก่ำออกมาและดูเหมือนคนกำลังจะหมดแรงชอบกล
“พระพาย....ไปแล้ว” เสียงนั้นเบาหวิว เพลงขวัญใจแกว่งเมื่อเห็นสภาพของน้องชาย
“ในจดหมายบอกว่าอะไร” เพลงขวัญเอ่ยถาม
“เขา....”
พิธานพูดไม่ออกได้แต่ก้มหน้ากุมขมับอย่างอับจนหนทาง เพลงขวัญเดินเข้าไปลูบไหล่ของพิธาน ก่อนที่จะกอดร่างสูงของน้องชายไว้ อย่างน้อยความอ่อนแอนี่ก็แสดงให้เห็นว่าพิธานนั้นมีความรู้สึกกับพระพายจริง ๆ
เพลงขวัญรู้สึกสงสารและรู้สึกผิดทันทีที่เห็นพิธานสภาพนี้ เธอรู้ดีทุกอย่างถึงเรื่องที่พิธานกำลังเผชิญอยู่ เป็นเธอเองที่ขอให้อัทธ์พาพระพายกลับมายังคอนโดและเก็บข้าวของออกไป แต่เรื่องจดหมายเธอไม่รู้ถึงเรื่องนี้ พระพายคงอยากจะยุติทุกอย่างลงแล้วจริง ๆ แต่อย่างไรก็ตามเมื่อเรื่องมาถึงจุดนี้แล้ว ก็ต้องทำต่อไปให้จบ เธอเชื่อว่าเมื่อทุกอย่างคลี่คลายหรือผ่านไปแล้ว พิธานจะต้องเข้าใจว่าทำไมถึงทำเรื่องพวกนี้ลงไป คนอย่างพี่สาวก็อยากให้น้องชายรับรู้ถึงคุณค่าของใครสักคน ว่าอย่ามาเสียใจก็ต่อเมื่อสูญเสียเขาไปแล้ว เรื่องนี้จะทำให้พิธานตระหนักถึงและจดจำมันไปอีกนานเท่านาน
พิธานไม่ได้กอดตอบ แต่แค่กดศีรษะลงบนลาดไหล่ของเพลงขวัญ เหมือนหมดซึ่งเรี่ยวแรงที่จะทำอย่างอื่นแล้ว ตอนนี้เหมือนทุกอย่างพังทลายหมด จะโทษใครที่ไหนได้ ต้องโทษตัวเองที่ทำให้เรื่องราวมันกลายเป็นแบบนี้ด้วยน้ำมือของตัวเองแท้ ๆ เขาใช้คำพูดที่ไม่ได้นึกถึงใจพระพาย เอาอารมณ์ตัวเองเป็นใหญ่ ไม่เคยมองเห็นสักนิดว่าพระพายที่ทำเรื่องพวกนี้แท้จริงแล้วทำเพื่อเขา ทิฐิเหล่านั้นสุดท้ายก็ไร้ประโยชน์ มีแต่จะทำให้เรื่องเลวร้ายลงอย่างเช่นทำให้พระพายไปจากเขา เขามันไร้ค่าเกินกว่าที่จะดึงพระพายกลับมาได้ เขาจะเอาสิ่งใดดึงพระพายให้มาอยู่ข้าง ๆ ในเมื่อเขาไม่มีอะไรดีเลยสักออย่างในตอนนี้ หากดีจริงคงไม่ทำให้พระพายเสียใจแบบนี้
“ผมมันโง่อย่างที่คุณพ่อบอกจริง ๆ” พิธานเอ่ยเสียงเบา ทั้งที่ยังกดหน้าลงบนไหล่ของเพลงขวัญอยู่
“มีใครไม่เคยโง่เรื่องความรักบ้างล่ะ”
“ผมต้องทำยังไง วิธีไหนจะให้เขากลับมา”
“ใจเย็น ตั้งสติ เอาพิธานที่เยือกเย็นกลับมาให้ได้สิ” เพลงขวัญเรียกสติ
“เพราะเยือกเย็นไง เลยทำให้พระพายจากไปแบบนี้”
“นี่...อย่าโทษตัวเองแบบนี้ ถ้ารู้แล้วว่าผิดก็แก้ไขสิ” เพลงขวัญพยายามดึงสติพิธานที่กู่ไม่ค่อยจะกลับแล้ว ไม่คิดเลยว่าพิธานจะเสียศูนย์มากขนาดนี้ พิธานเงียบไปและไม่เอ่ยอะไรออกมา
“ตั้งสติก่อน แล้วค่อย ๆ คิด”
พิธานจึงเงยหน้าผละออกจากไหล่ของเพลงขวัญ ตาแดงก่ำเช่นนี้เจ้าตัวคงพยายามอดกลั้นความเสียใจไว้ พิธานที่ดูอ่อนแอขนาดนี้ช่างแปลกตาจนน่าตกใจ พระพายมีอิทธิพลมากอย่างเหลือเชื่อเลยทีเดียว ดูท่างานนี้จะไม่ได้ยากอย่างที่คิดแล้ว พิธานเป็นถึงขนาดนี้คงไม่ใช่เรื่องยากหากจะให้ลองขอคืนดีพระพาย คราวนี้ต้องมาดูกันว่าเรื่องราวจะเป็นอย่างไรต่อไป เพลงขวัญเริ่มสิ่งที่ตัวเองวางไว้อย่างคร่าว ๆ ในทันที....
Lyrics: Bitter love by Pia Mia.
หัวข้อ: #Holler...เรียกฉันสิที่รัก#...ตอนที่ 71 (17/11/19) P.37 -END- (อ่าน 223688 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก