บทที่ 5: นมจืดกับโกโก้ครันช์
“อิ่มมาก...” เสียงเล็กๆพึมพำระหว่างดึงร่างตัวเองออกมาจากร้านเนื้อย่าง กลิ่นเนื้อย่าวควันยังคงตลบอบอวล
“แดกเท่าหมาดมอะนะอิ่ม” ปากร้ายๆกัดเลือดซิบ
“ไม่ใช่แมวดมหรอ?” อะไรอะ พระเอกพูดผิดอีกแล้ว นมจืดมึนแล้ว
“เออ! จะหมาดม แมวดม หรือมึงดมก็เหมือนกัน” เว้ย นับวันๆวิทยายุทธ์ฝีปากของไอ้มินเนี่ยนเริ่มจะแกร่งกล้าขึ้นนะ
มันกินเนื้อย่างไม่ถึงสิบชิ้นเลยมั้ง ข้าวแม่งก็แดกไม่หมด ที่เหลือกูต้องเหมา ซุปสาหร่ายถ้วยเดียว ไอติมอีกถ้วย นี่สาบานว่าคนกินไม่ใช่สำรับเซ่นเจ้าที่
“ฮื้อ” บึนปากขึ้นใส่คนตัวโต จับกระเป๋าเป้แน่น ขยับหมวกชึบๆสองที “ไปไหนต่อดี?” ยิ้มร่าถามคำถาม
นัยน์ตาคมมองคนตัวเล็กแก้มตุ่ยตาหยี ถอนหายใจเฮือกแต่ปากเป็นมุมโค้งรูปพระจันทร์หงาย “กูจะไปถ่ายรูปเรื่อยๆ มึงเดินไหวก็ตามมา”
“ไปด้วยได้ใช่มั้ย?” เอียงคอถามยิ้มๆ ยังอยากเดินเที่ยวเล่นอีก สนุกดีนะ
มีเพื่อนเดินด้วยก็สนุกไปอีกแบบ ดีกว่าเดินคนเดียวเยอะเลย
“เรื่องของมึง เดินไหวก็มา ไม่ไหวก็กลับบ้านไป” พูดเสียงเข้ม หันหลังเดินนำออกจากซอยทองหล่อ
“อ๊ะ! พระเอกรอเราด้วย!” รีบกระชับกระเป๋าวิ่งซอยเท้าตามคนขายาวดุกดิก
เดินออกมาจากซอยก็เดินกลับขึ้นมาเรื่อยๆ ทางสถานีพร้อมพงษ์ อากาศอบอ้าวเล็กน้อยแต่ก็ถือว่าโชคดีที่แดดไม่แรงมาก และยังมีตัวตึกช่วยบังแสงได้อย่างดี
นมจืดหยุดเป็นพักๆเมื่อเห็นพระเอกยกกล้องหยุดถ่ายตามสถานที่ต่างๆ ถ่ายถนนหนทาง ถ่ายตรอกซอยสุขุมวิทต่างๆ
“อู้วหู้ววว สวยมาก” นมจืดตาโตเมื่อชะเง้อมองภาพที่อีกฝ่ายลดกล้องลงมาเช็คภาพพอดี
ภาพถนนสุขุมวิทกับรถติดๆจนต้องเบ้หน้า แต่พอมองผ่านกล้องแล้วดูสวยบอกไม่ถูก ทั้งแสงทั้งมุม
“หึ! แน่ดิ!” คนตัวโตยักไหล่ ถึงฝีมือจะไม่ได้เป็นอันดับหนึ่งในสาขาแต่ก็ถือว่าฝีมือในระดับท็อปๆ แต่เอาจริงฝีมือของแต่คนละนั้นไม่ใช่ว่าไม่ดีขึ้นอยู่กับการเลือกถ่ายตามที่ตัวเองถนัด บางคนถนัดถ่ายพอร์ตเทรย์ บางคนถนัดถ่ายภาพคน ก็แล้วแต่ความชอบ
ส่วนตัวพระเอกชอบถ่ายพอร์ตเทรย์และสตรีทวิว ชอบภาพท้องถนนหนทาง เห็นเหล่าผู้คนเดินทางสัญจร ภาพที่สะท้อนถึงการใช้ชีวิตของผู้คน ดูมีเสน่ห์ไปอีกแบบ
ว่างๆก็ชอบออกมาร่อนทั่วกรุงเทพฯ ถ่ายรูปไปเรื่อยๆ แต่ถ้าหยุดยาวๆก็จะกลับบ้าน
เขาไม่ใช่คนกรุงเทพฯแต่มาจากจังหวัดสุพรรณบุรี เข้ามาเรียนกรุงเทพฯตั้งแต่ตอนเข้าปีหนึ่ง
“อยากถ่ายเป็นบ้างอะ” เห็นคนอื่นถ่ายสวยก็เริ่มอยากทำเป็นบ้าง
คิ้วเข้มเลิกขึ้น ยิ้มแสยะ “ไม่รอดหรอกอย่างมึงอะ”
“ฮื้ออ” หรี่ตาส่งเสียงขัดใจ “ขอเราลองถ่ายได้ไหม?” ถามเสียงเล็ก
คนเล่นกล้องบางคนหวงของ ไม่ค่อยให้ใครจับ นมจืดอยากลองถ่าย แต่กลัวพระเอกไม่ให้
คนฟังมองคนตัวเล็กที่ทำหน้าลำบากใจ ตาวิ้งๆเหมือนจะอ้อนหน่อยๆ
“กลัวมึงทำตก” ความจริงก็ไม่ค่อยให้คนอื่นเล่นกล้องเขาเท่าไร เพื่อนในคณะแต่ละคนก็มีของรักของหวงซึ่งกันและกัน บางอย่างใช้ร่วมกันได้ บางอย่างก็ต้องมีขอบเขต ส่วนใหญ่ถ้าตัวที่เอาไปใช้ที่มหาลัยจะเป็นอีกตัว แต่ถ้าเอามาถ่ายเล่นจะเอากล้องนี้มาตลอด แต่ยิ่งเห็นหน้าไอ้มินเนี่ยนมันยิ่งอยากแกล้งเฉยๆ หน้าเล็กๆหงอยลง
แม่งเอ๊ย! หน้าเริ่มเหมือนมินเนี่ยนแดกแฟ๊บเข้าไปทุกที ตลกฉิบหาย
“อ้อ อื้อ” นมจืดใจห่อเหี่ยวเหมือนเกี๊ยวตากลม
“โว๊ะ! ทำหน้าทุเรศๆอีก” พระเอกถอนหายใจ ขยับตัวเหมือนทำตัวไม่ถูก ขยับร่างกายใหญ่เข้าไปใกล้ไอ้เตี้ย ยื่นกล้องขนาดกลางๆไปให้ “เอ้า เอาไป”
นัยน์ตากลมโตช้อนมองคนยื่นกล้องให้ตาปริบ ส่ายหน้าพัลวัน
“ไม่เป็นอะไร เรากลัวทำตก” รีบดันคืนเจ้าของ แต่กลับโดนยัดกล้องใส่มือ ปากเล็กอ้าค้างเอาไว้
“อย่างอแง ตกก็ให้มึงซื้อใหม่ก็จบ!” จัดแจงดึงสายคล้องออกจากคอตัวเองแล้วเอามาคล้องให้คนตัวเล็กกว่า “เอ้าคล้องไว้”
นมจืดมองคนตัวโตแล้วยิ้มแก้มป่อง พระเอกปากร้ายมากๆแต่จริงๆใจดีมากๆเหมือนกัน
“ขอบคุณนะ”
ใบหน้าคมมองคนพูด ใบหน้าขาวจืดมีแว่นใหญ่บังเกือบครึ่งหน้าแต่ยังคงเห็นความร่าเริงผ่านดวงตากลมโตหลังแว่นนั้น
คนมองแยกเขี้ยว ดีดหน้าผากดังป๊อก
“ถ่ายให้สวยล่ะมึง” ปล่อยให้ไอ้เตี้ยมันยกกล้องขึ้นมากดชัตเตอร์อย่างที่มันอยากทำ
“นี่ๆ เป็นไง” นมจืดรีบยกภาพให้อีกฝ่ายดู
“ไอ้ห่า กูให้ถ่ายวิวไม่ใช่กู!” คนบ่นเสียงดังเมื่อเห็นภาพตัวเองให้กล้อง
ภาพชายหนุ่มหน้าตาคมเข้ม ดวงตาเรียวดุดัน จมูกโด่งรับกับหน้าและคางบึกบึนสมชาย แต่สิ่งที่บดบังใบหน้าเกือบครึ่งก็คือไรหนวดเขียวครึ้มจนปิดบังผิวเนื้อไว้หมด
แม่งถ่ายกูได้ทุเรสสัสทั้งๆที่กูออกจะหล่อวัวตายควายล้มขนาดนี้ ฝีมือนรกมากไอ้มินเนี่ยนแดกแฟ๊บ
“ดูดีออก” ยิ้มมองรูปในกล้องให้ดู
“ลบ”
นมจืดย่นจมูก ส่ายหัวดิกๆ
“ไม่ลบอะ เท่ดีออก”
ไอ้ห่านม! เดี๋ยวนี้มึงกล้าแข็งข้อหรอไงวะ?!
ฝ่ามือใหญ่ข้างซ้ายวางทาบบนหัวเล็กที่มีหมวกกดหนักๆแล้วก็เอามือขวาตีลงไปที่มือตัวเอง นมจืดย่นคอแม้จะไม่เจ็บแต่แรงกระทบทำให้สะท้านทรวงในเหมือนกัน
พระเอกสูงเป็นยักษ์แรงก็เยอะตามขนาดตัว นมจืดตัวนิดเดียวสู้เขาไม่ได้หรอก แค่แรงสะเทือนบนหัวก็ทำเอาสะดุ้งแล้ว
“อื้อ สมองเรากระเทือนหมด” นมจืดจับหัวตัวเอง เขยิบถอยหลังหนึ่งก้าว
แต่อีกคนกลับก้าวเข้ามาหนึ่งก้าว แสยะยิ้ม
“มึงมีด้วยหรอ?”
“มีอะไรอ่อ?”
“สมองไง…” พระเอกยักคิ้ว หรี่ตาล้อเลียน
คนตัวเล็กปากยื่น “มีสิ! คนอะไรจะไม่มีสมอง” นมจืดเถียงทันควัน คนทุกคนต้องมีสมองสิ เป็นส่วนหนึ่งของร่างกายนะ
ร่างสูงใหญ่กำลังไหล่สั่น ไอ้มินเนี่ยนแเดกแฟ๊บมันเมาแฟ๊บจริงๆ สงสัยไม่รู้ว่ากำลังโดนหลอกด่าอยู่
แต่ก็ดีจะได้หลอกง่ายๆ…
หมายถึง...หลอกด่าง่าย…
------------------- 50% -----------------
สวัสดีค่ะ เอาน้องนมตอนใหม่มาลงให้แล้วน้า
ขอโทษที่ทำให้หลายคนรอนะคะ เห็นนักอ่านบางท่านคิดถึงน้องนมจนไปซื้อแรบบิทครีมมากินเลย 555 อร่อยกันมั้ยคะ ใครจะซื้อฝากน้องนมก็ปามาทางนี้เลยค่ะ ฮา
อ่านแล้วถูกใจรักน้องนมคอมเม้น หรือจะหวีดด่าอีพระเอกได้เลยนะคะที่ #รักรสนมจืด
ขอบคุณทุกการติดตามค่ะ
ปล. เมื่อวานลง #ชะรีฟหนูพุกไป ท่านใดยังไม่ได้อ่านตามอ่านได้เลยนะคะ
หัวข้อ: รักรสนม (จืด): สเปเชี่ยล วิท สมชาติ 2: The toys (1) P.63 (04/12/2018) (อ่าน 349844 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก