-
:jul3:ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
สวัสดีค่ะ ขออนุญาตเปิดเรื่องใหม่เอาไว้นะคะ เป็นเรื่องราวของน้องนมจืด ชอบซื้อนมจืดกินทุกเช้า ขอฝากน้องนมไว้ด้วยนะคะ
เรื่องนี้เราจะลงพร้อมกับรักหนักมาก แต่รักหนักมากจะมาบ่อยกว่า ส่วนท่านใดที่รอวณิพกเรากำลังรีไรท์และงานช้างมาก ขอเวลาหน่อยนะคะ
ส่วนเรื่องพลเมืองชั้นสอง(แนวเถื่อน)อันนี้เขียนยากพอสมควร ต้องขออภัยที่เขียนช้ากว่าเรื่องอื่นๆ
-------------- นิยายเรื่องอื่นๆ -----------------
รัก ▪️ ตาม ▪️ สั่ง [End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.1500)
HEAVY WEIGHT รัก ▪️ หนัก ▪️ มาก [On Air] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59114.0)
รักรสนม (จืด) [On Air] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=60880.0)
[ซีรีย์เรื่องสั้น] Shades of Lust [On Air] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=60745.0)
------------------ เข้ามาพูดคุยกันได้ค่ะ -------------------
Facebook Page (https://www.facebook.com/airin.arpo/?fref=ts)
Twitter (https://twitter.com/Arpo_Novel)
====================================
สารบัญ
บทนำ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=60880.msg3662153#msg3662153)
-
บทนำ
“15บาทค่ะ” เสียงพนักงานหญิงประจำร้านสะดวกซื้อภายในมหาลัยพูด
ลูกค้าหยิบเหรียญสิบและห้าวางบนเคาน์เตอร์ พนักงานหยิบเงินไปเข้าเครื่องแล้วหยิบของใส่ถุงพลาสติกให้
“คุณลูกค้าดื่มนมประจำเลยนะคะ” พนักงานยิ้มแย้มชวนคุย
เวลาเจ็ดโมงกว่าๆกับร้านสะดวกที่คนยังไม่เยอะเพราะส่วนใหญ่นักศึกษาจะรีบวิ่งแจ้นมาซื้อของกินแล้วกระเดือกลงท้องหน้าร้านก่อนจะวิ่งตาเหลือกไปให้ทันเข้าเรียน
แต่สิ่งที่พนักงานกะดึกของเมื่อคืนควบเช้าของวันใหม่จะต้องเห็นประจำคือ…
ชายหนุ่มรูปร่างเล็ก ใส่เสื้อนักศึกษาถูกระเบียบไม่พับแขน กางเกงสีดำตรึงอยู่กับเข็มขัดมหาลัยถูกระเบียบ รองเท้าหนังสีดำหัวมนๆ สะพายย่ามสีครีม
เจ้าตัวจะมาที่ร้านทุกวันในเวลาในไล่เรี่ยกันประมาณเจ็ดโมงกว่าๆ สิ่งที่ชอบซื้อคือ…
...นมกล่องรสจืด…
หนึ่งกล่องราคา15บาททุกๆเช้าไม่มีการเปลี่ยนรส ไม่มีการซื้อน้ำเปล่าหรือนมเปรี้ยวพร้อมดื่ม ไส้กรอก ขนมจีบซาลาเปาใดๆเพิ่มเติมทั้งนั้น แค่นมกล่องเดียว
แต่มันก็ทำให้พนักงานกะนี้ทุกคนต้องจดจำได้…
ชายหนุ่มหน้าจืด สีผิวจืด แต่งตัวจืด ใส่แว่นทรงจืด และ…
ซื้อนมรสจืดทุกเช้าเวลาเจ็ดโมงกว่า
“อ่อ...ครับ…” คนถูกถามเลยตอบเบาๆ หยิบถุงมาถือ กำลังจะเดินออกแต่ก็ชะงัก…
“รับขนมจีบซาลาเปาด้วยไหมคะ?”
คนฟังนิ่งไป
“ไม่เป็นอะไรครับ”
เพราะเขากินแค่นมจืดตอนเช้าเท่านั้น
------------------------------ TBC ----------------------
สวัสดีค่ะ ขออนุญาตเปิดเรื่องใหม่เอาไว้นะคะ เป็นเรื่องราวของน้องนมจืด ชอบซื้อนมจืดกินทุกเช้า ขอฝากน้องนมไว้ด้วยนะคะ
เรื่องนี้เราจะลงพร้อมกับรักหนักมาก แต่รักหนักมากจะมาบ่อยกว่า ส่วนท่านใดที่รอวณิพกเรากำลังรีไรท์และงานช้างมาก ขอเวลาหน่อยนะคะ
ส่วนเรื่องพลเมืองชั้นสอง(แนวเถื่อน)อันนี้เขียนยากพอสมควร ต้องขออภัยที่เขียนช้ากว่าเรื่องอื่นๆ
ขอฝากน้องนมจืดเอาไว้อีกครั้งค่ะ คอมเม้นมาคุยมาเม้ากันได้นะคะ เม้นมาเยอะๆเป็นกำลังใจให้คนเขียนได้เลยนะคะ หรือจะหวีดกันได้ในทวิตเตอร์ค่ะ
ติดแท็ค #รักรสนมจืด เอาไว้ด้วยนะคะ มาหวีดกันเยอะๆๆๆ
เรื่องอื่นๆของคนเเขียน
วณิพกพเนจร [Re-write]
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55317.0
HEAVY WEIGHT รัก ▪️ หนัก ▪️ มาก [On Air]
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59114.0
รัก ▪️ ตาม ▪️ สั่ง [End]
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.1500
ปล.สอง. แวะเวียนไปคุยกันได้นะค่า
ขอฝากไปกดไลค์เพจเฟสบุ้คกันได้นะครับบบบ
https://www.facebook.com/airin.arpo/?fref=ts
หรือจะมาพูดคุยกันได้ที่ทวิตเตอร์ @Arpo_Novel
-
รอติดตาม น้องนมจืด จ้าา :mc4:
-
ติดตามน้องนมจืดดด
-
:mew1: :mew1:
-
มาเกาะเรื่องใหม่ค่ะ :mc4: :mc4: :mc4:
-
ตามค่ะตาม น้องนมจืด กินนมจืดอย่างเดียวมันอิ่มเหรอนั่น
แค่เริ่มบทนำก็ชักติดใจน้องนมจืดซะแล้ว
แต่งตัวถูกระเบียบ สะพายย่าม ใส่แว่น ด้วย นึกภาพตามแล้วน่ารักดีจัง
รอตอนต่อไปจ้า ขอบคุณนะคะ
-
บทที่ 1: นมจืดกับนมจืด
“ทั้งหมด23บาทค่ะ” เสียงพนักงานแคชเชียร์คนประจำกะเวลานี้บอก หยิบของบนเคาน์เตอร์ที่มีแค่นมหนึ่งกล่องกับปากกาลูกลื่นด้ามหนึ่ง
น้องพนักงานยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ลูกค้าคนเดิมเลยยิ้มนิดๆให้ ยื่นเงินให้น้องเขาคิดเงิน
“วันนี้ซื้อปากกาด้วยหรอคะ?”
“อ่อ...ครับ แท่งเก่าหมึกหมด”
เขาตอบตามที่โดนถาม พอดีเมื่อวานว่าจะซื้อที่ร้านเครื่องเขียนแต่ดันลืม ไหนๆก็มาซื้อนมอยู่แล้วก็เลยซื้อปากกาไปด้วยเลย
ตอนกำลังจะเดินออกจากร้านก็โดนถามคำเดิม แต่ก็ไม่ได้รู้สึกรำคาญหรืออะไร
“รับขนมจีบซาลาเปาด้วยไหมคะ?”
แล้วเขาก็ตอบคำเดิม แต่หัวเราะเบาๆในใจ
“ไม่เป็นอะไรครับ”
“เฮ้ย! ไอ้นมมึงแดกนมจืดอีกแล้วหรอวะ” เขาเงยหน้าจากชีท
เรียนขึ้นมามอง ปากที่กำลังงับหลอดนมกล่องมองคนทักเขา
“อ่าหะ…”
“มึงไม่แดกอย่างอื่นบ้างหรอวะ ทุกเช้าแดกแต่นมจืด สารอาหารแม่งพอที่ไหน” “ก็เรากินแบบนี้มาตลอดอะ ชิน” คนกินนมทุกเช้าตอบเสียงเอื่อย
“เออ! คนห่าอะไรชื่อ ‘นมจืด’ ชอบแดกนมจืดทุกวันอีก” มันบ่นกระปอดกระแปดวางกระเป๋าบนโต๊ะ “ตอนเด็กๆแม่งมึงไม่เคยให้แดกนมหวาน นมสตรอเบอร์รี่ ช็อกโกเลตบ้างเลยหรือไงวะ”เขาพยักหน้าหงึกหงึก ที่บ้านเขาแม่ให้กินรสจืดเขาเลยชิน
บางคนบอกรสจืดเหม็นคาวแต่สำหรับเขาเขาเฉยๆ
“อือ แม่ให้กินแต่รสจืด”
“โว๊ะ! นี่กวนตีนกูเปล่าวะไอ้นม”
เขากวนตีนตรงไหนอะ เขาก็พูดตามความจริง
“เปล่านะ เราไม่ได้กวนปราบเหอะ”
เพื่อนเขานวดหัวคิ้ว ยกมือขึ้นห้ามเขาพูดต่อ
“พอๆ เฝ้ากระเป๋า กูจะไปซื้อข้าว”
“อาหะ” เข้าพยักหน้าแล้วก้มลงดูดนมกล่องที่เหลืออีกนิดหน่อยจนหมด แต่ไม่ยอมวางกล่องลง งับหลอดเล่นระหว่างกวาดสายตาอ่านไปเรื่อยๆ
เพื่อนร่างสูงโปร่งของเขาเดินกลับมาพร้อมกับชามเกาเหลาเลือดหมู
เพื่อนที่อยู่ๆก็สนิทขึ้นมาเนื่องจากเกิดจับพลัดจับพลูเป็นคู่กันตอนทำงาน เป็นการจับคู่ที่ไม่ได้จับเองด้วย แต่เพราะรหัสนักศึกษาที่อาจารย์รันเลขมันมาคู่กันพอดี
ครั้งแรกที่นมจืดเจอ ‘ป้อมปราบ’ ในคาบเรียน เพื่อนของเขาถึงกับกระพริบตาปริบ
‘มึง...เรียนห้องนี้ด้วยหรอวะ?’ คนถามทำหน้างงมาก วิชานี้เรียนมาหลายเดือนแล้วแต่ป้อมปราบมั่นใจว่าไม่เคยเจอคนๆนี้มาก่อน
ป้อมปราบเจอนมจืดครั้งแรก ได้แต่คิดว่าคนอะไรโคตรจืด จืดไปหมด หน้าก็จืด สีผิวจืด จืดจนเห็นเส้นเลือดอะ แต่งตัวจืด คนเชี่ยอะไรไม่รู้จืดไปหมด
พอเริ่มสนิทกันก็ยิ่งรู้ว่ามันจืดมาก ชื่อนมจืดแดกนมจืดทุกเช้าอีกด้วย แม่งสูบแต่นมจืดผิวเลยเหมือนพวกไม่ได้รับสารอาหารครบถ้วนเลยหรอว่ะ
รูปร่างมันถึงได้แคระแกร่นขนาดนี้ ผอมแห้ง ตัวสูงร้อยหกสิบห้าพอดี นี่ถ้ามีคนถามป้อมปราบว่าแดกนมยังไงไม่เคยสูงเลยหรอวะ
แม่ง...ก็แดกนมแบบไอ้นมจืดนี่แหละ...เสียดายนมวัวฉิบหาย
ใครบอกแดกนมแล้วสูง มาเจอไอ้นมจืดนี่!
“ไอ้พ่ายตายไปแล้วหรอ?” ป้อมปราบเคี้ยวข้าวตุ้ยๆถามถึงเพื่อนสนิทอีกคนที่ยังไม่โผล่หัวมา
คนหนึ่งชื่อ ‘ป้อมปราบ’ เพื่อนอีกคนเสือกเสร่อชื่อ ‘ศัตรูพ่าย’ คนแม่งเรียกที…
...ป้อมปราบศัตรูพ่าย!...
ไอ้สันขวานเอ๊ย! ชื่อกูไม่ใช่ห้าสิบเขตกรุงเทพมหานครนะไอ้สัส!
ป้อมปราบว่าเขาควรจะคบคนอื่นที่ไม่ใช่ไอ้พ่าย
“ปราบโทรสิ พ่ายมาช้านะเดี๋ยวกินข้าวไม่ทัน” นมจืดมีเพื่อนแค่สองคนนี้ก็ว่าได้
รู้จักกับป้อมปราบ ส่วนป้อมปราบมีเพื่อนคือศัตรูพ่าย ทำให้เขามีเพื่อนเพิ่มมาแบบไม่ต้องไปหาที่ไหนเลย
“ไม่โทรแล้ว มันมานู่นละ” คนเคี้ยวข้าวบุ้ยปากไปด้านหลัง นมจืดหันไปมอง เพื่อนร่างสูงใหญ่หน้าตาบู้บี้เดินเกาคางเข้ามาในโรงอาหาร
“ทำไมพ่ายมาช้า”
ศัตรูพ่ายทรุดตัวนั่งข้างเพื่อนจืด ถอนหายใจเฮือก
“เมื่อคืนดึกไปหน่อย”
“ไม่ดึกหน่อยละมั้ง กูว่าเช้าเลย” ป้อมปราบแขวะ ไอ้ผีเกมส์ออนไลน์มีหรอจะเลิกดึกๆ พวกแม่งต้องถึงเช้า
นมจืดดันแว่นทรงจืดเข้าที่หลังจากที่มันตกลงมาตรงสันจมูกเพราะก้มนานเกิน
“กินไรไหม? เราไปซื้อให้” เห็นเพื่อนเป็นซอมบี้เลยว่าจะให้นั่งพักเฉยๆ
“อืม...ขอวุ้นเส้นต้มยำ” ยื่นเงินมาให้แล้วฟุ่บลงไปกับโต๊ะ
นมจืดหยิบเงินมาแล้วไปต่อแถวร้านก๋วยเตี๋ยว สั่งเมนูตามที่เพื่อนบอก ไม่นานมากก็ยกกลับมาที่โต๊ะ
“พ่าย มาแล้ว” ร่างสูงใหญ่งัวเงียตื่นขึ้นมาคว้าตะเกียบไปคีบเส้นเข้าปาก
“ไอ้นมมึงแดกแต่นมอีกแล้วหรอ?” ศัตรูพ่ายเห็นซากกล่องนมที่วางอยู่บนโต๊ะยังไม่ได้ทิ้ง
แดกนมตั้งแต่ปีหนึ่ง ปีสามแล้วก็ยังแดกนม
“อื้อ...เรากินแค่นี้” เพื่อนเขาถามไปงั้นแหละ
ศัตรูพ่ายยักไหล่แล้วก้มลงกินต่อ ป้อมปราบเดินไปซื้อขนมกรอบๆห้าบาทสิบบาทมานั่งกินต่อรอเพื่อน ส่งให้นมจืดแต่ก็โดนปฏิเสธ
ศัตรูพ่ายใช้วิชาโกงความตายซัดวุ้นเส้นต้มยำลงท้องอย่างรวดเร็วจนเรียบร้อย สามหนุ่มใหญ่ กลาง เล็กก็วิ่งขึ้นตึกคณะวิทยาศาสตร์ไป
“แม่งควิซเชี่ยไรอี๊ก แม่งมันเป็นความรักหรือไงเนี่ย” ศัตรูพ่ายหน้านิ่ว
“ความรักเชี่ยไรอะ” ป้อมปราบถาม
“เอ้า...ก็ความรักๆเจ้าขาอยู่ๆก็มาไม่ทันตั้งตัว” ตึ่งโป๊ะ
“สัส! มุกห้าบาทควายๆไปเล่นตรงนู่นไปไม่ขำ” ร่างสูงโปร่งทำหน้ายี้ไอ้เพื่อนเวร
“ควิซเกี่ยวอะไรกับความรักหรอพ่าย?” เสรด! ลืมไปว่ามีเด็กอ่อน
นั่งอยู่ด้วย
“...” ศัตรูพ่าย
“...” ป้อมปราบ
...จึก…
ป้อมปราบเจาะกล่องนมกล่องเล็กจิ๋ว แน่นอนว่ารสจืดส่งให้เพื่อน
“อะไอ้นม แดกนมนอนไปก่อนนะ” นมจืดพยักหน้าหงึกหงัก ตอนนี้พักครึ่ง อาจารย์เลยปล่อยผีให้มาหลอกหลอนร้านสะดวกซื้อ ให้ซื้อขนม พักสมอง ประลองปัญญาไปเรื่อย
“ฟูดดด” ดูดจนหมดกล่องจนเกินเป็นเสียงดูดลมแล้วก็วาง “พ่ายยังไม่ตอบเราเลย…”
เฮ้อ~
ศัตรูพ่ายตัดสินเดินไปซื้อนมมาอีกกล่อง ให้ไอ้นมมันกินแล้วจะเปิดเพลงกล่อมนอนให้แม่งหลับไปเลย
++++++++++++++++++++++++++++++ 50% ++++++++++++++++++++++++
สวัสดีค่ะ
ใครเหนื่อยๆจากงานวายบุ๊คแฟร์ วันนี้เราเอาน้องนมมาให้อ่านเพลินๆกันค่ะ น้องนมเป็นคนมึนๆที่ชอบดูดนมเป็นชีวิตจิตใจค่ะ วันนี้เราไม่ได้พาน้องนมมาคนเดียว เรามาเปิดตัวเพื่อนๆของน้องนมกันค่ะ เห็นแบบนี้น้องนมจืดเรามีเพื่อนนะคะ มาทำความรู้จักกับเพื่อนๆของน้องนมกันค่ะ
ขอให้อ่านแล้วยิ้มได้กับวันเสาร์นี้นะคะ
คอมเม้นมาคุยกันได้เลยนะคะ หรือจะหวีดได้ที่ #รักรสนมจืด
มีทำสารบัญไว้ที่หน้าแรกด้วยนะคะ มีทั้งเรื่องอื่นๆที่เขียนอยู่ด้วย สามารถติดตามได้เลยค่ะ
ขอบคุณทุกการติดตามค่ะ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
นมน่ารักจัง ชอบๆ :mew3: :กอด1: :กอด1:
-
น้องนมน่ารักกกก เอ็นดูแรงงงงง
แล้วดูเพื่อนเปรียบเทียบน้องสิ เด็กอ่อน... 55555
-
น้องน่ารักแบบมึนๆ หยิกแก้มซ้ายขวา
ขอบคุณมากค่ะ :pig4:
-
เอ็นดูน้องนมจืดอะ น่ารักจัง พูดเพราะด้วย :o8:
มีเพื่อนแค่สองคน แต่เป็นเพื่อนที่ดีก็พอแล้วเนอะ
รอพระเอกเปิดตัว จะเป็นคนแบบไหนกันน้อ
รอตอนต่อไปจ้า ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
โอ้ยยย นมจืดมีความน่ารักน่าเอ็นดู ไม่ทันเพื่อนเขาบ้างเล้ยนมมมม
-
น้องนมตะมุตะมิต้องกินอย่างอื่นนอกจากนมจืดบ้างนะลูกกกก :กอด1:
-
เอ็นดูน้องจืด :impress2:
-
น้องจืดจะคู่กะใครเนี่ยะ สงสารพระเอกจัง อิอิ
-
เอ็นดูน้อง 55555
-
จะมีใครหนอมาหลงรักจืดๆแบบนี้
-
น้องนมน่ารักกกก :impress2:
-
ในความมึน อึน และใส ของน้องนมนี้ ลุ้นคาแรคเตอร์พระเอกขั้นสุดอ่ะ บอกเลย 555
-
หนักใจแทนสามีนางจริงๆ
-
ขำกับมุกอ่ะ และความเด็กอ่อนของจืดที่เพื่อนตั้ง
น้องนมจืดจะได้ใครมาดูแลน่าาาาาา :mew3:
-
บทที่ 1: นมจืดกับนมจืด [100%]
พักกายแต่สมองเหมือนไม่ได้พักสักนิดก็ต้องกลับมาฟาดฟันกันในห้องต่ออีก
“ปราบอย่าหลับสิ” นมจืดสะกิดเพื่อนที่นั่งข้างๆ ส่วนอีกคนไม่ต้องพูดถึงหัวไถติดโต๊ะไปเรียบร้อยแล้ว
นมจืดจดมือเป็นระวิงอยู่คนเดียว เขาเห็นป้อมปราบเริ่มจะผงกหัวไปพิงเพื่อนอีกคนหนึ่งเสียแล้วเลยต้องกระตุ้นหน่อย เดี๋ยวจะเรียนไม่รู้เรื่องกัน
“อือ...นม...มึงจดไปก่อนเดี๋ยวกูตามไป” ตามไปไหนละ อาจารย์เปลี่ยนสไลด์ไปแล้ว!
นมจืดดันแว่นขึ้นให้ตั้งตรง เพื่อนร่างสูงโปร่งเอนพิงไหล่ศัตรูพ่ายไปแล้ว เขามุ่นหัวคิ้วมองเพื่อนนอนกองกันแล้วก็ส่ายหน้า เดี๋ยวต้องเตือนแล้วว่าอย่านอนดึกมาก ร่างกายจะล้าเอาได้
ทุกวันเขาจะนอนประมาณสี่ทุ่ม ก่อนนอนนมจืดดื่มนมอุ่นๆใหสบายท้อง ตื่นเช้าตีห้าเกือบหกโมง เกือบทุกวันจะเรียนเช้าเพราะฉะนั้นจะมามหาลัยเกือบเจ็ดโมง แวะซื้อนมกล่องที่ร้านสะดวกซื้อประจำ วันที่ไม่ได้เรียนเช้าก็จะกินนมในตู้เย็นที่บ้านหนึ่งแก้ว
“วันนี้พอแค่นี้ก่อน ขอให้นักศึกษาทุกคนทบทวนบทเรียนที่เรียนไปแล้วจะมีการสอบย่อยอีกรอบอาทิตย์หน้านะ” พอได้ยินสอบย่อยเท่านั้น ศพหลายศพฟื้นคืนชีพขึ้นมาทันที “จะออกช่วง…” ทีนี้ละ...ขยันจดกันขึ้นมาเชียว คือถ้าอาจารย์ไม่บอกว่าออกตรงไหนอย่าหวังจะจับปากกากัน
บางคนนี้อาจารย์พูดแล้วยังหาปากกาไม่เจอ เช่น ศัตรูพ่าย เจ้าตัวเลยทำแค่ยักไหล่แล้วพูดว่า
“นม เดี๋ยวขอลอกต่อ”
“อื้ม” นมจืดพยักหน้าหงึกหงัก แล้วจดตามที่อาจารย์บอก
พออาจารย์ออกไปเรียบร้อย เหล่านักศึกษาคณะวิทยาศาสตร์สาขาฟิสิกข์ก็ลุกขึ้นบิดขี้เกียจ เสียงคุยฟ่อเหมือนนกกระจอกรังแตก
“นม…” ศัตรูพ่ายแบมือ แค่นี้คนหน้าจืดก็รู้แล้วว่าต้องการอะไร เปิดกระเป๋าหยิบสมุดจดส่งให้
ร่างสูงใหญ่รับไปเปิดๆ แล้วทำตาเหลือก
“เชี่ย! ทำไมมันเยอะงี้วะ” สบถ ศัตรูพ่ายรู้สึกตาลายขึ้นมากระทันหัน
“ปกตินะ” นมจืดตอบเฉยๆ
“เฮ้ย! อันนี้กูก็ยังไม่ได้จด อันนี้อีก แม่ง! ซีร้อกแม่งทั้งเล่มนี้แหละ” ศัตรูพ่ายคิดว่าตัวเองจะต้องเสียค่าซีร้อกทั้งหมดเท่าไรกัน
มาถึงร้านถ่ายเอกสาร ช่วงเที่ยงคือความนรกสำหรับนักศึกษา แม่งมีทั้งมาซีร้อกชีทเรียน เลคเชอร์เพื่อน พวกมึงแม่งไม่จดเองกันบ้างหรือไงเนี่ย
ศัตรูพ่ายรู้สึกว่าทุกคนขี้เกียจจดเลคเชอร์กันทั้งมอหรือไงเนี่ย คนถึงเยอะขนาดนี้
“มึงทิ้งไว้ให้ป้าซีเหอะ แดกข้าวเสร็จค่อยมาเอา” ป้อมปราบคิดว่ายืนรอตอนนี้คงไม่ได้กินข้าว
“พ่อหนุ่มต้องรอนานหน่อยนะ บ่ายๆค่อยมาเอาได้ไหม?” ป้าเจ้าของร้านถ่ายเอกสารตะโกนบอก เสียงเครื่องดังต่อเนื่อง ป้ากับลูกน้องก็มือเป็นระวิง มือเปิดกระดาษปับๆ “วิศวะเขามาถ่ายเลคเชอร์ร้อยชุดนะลูก แปะคิวไว้เลย ป้าถ่ายให้ตามคิว”
“ครับๆป้า” ศัตรูพ่ายหยิบโพสอิทเขียนบอกแล้วแปะเอาไว้บนสมุดโน๊ตเพื่อน
“กูอยากบอกคณบดีให้เพิ่มร้านซีร้อก ป้าแกร้านเดียวไม่ไหว” ป้อมปราบบ่นพึมพำ
“อื้อๆ” นมจืดดันแว่นพยักหน้าเห็นด้วย “เราส่งเรื่องขึ้นไปได้ไหม?”
นมจืดผู้คิดว่าที่เพื่อนพูดคือจริงจังมาก
“ไอ้นม! กูพูดเล่นไหม!!!” ป้อมปราบอยากจะจับดีดเหม่งขาวๆ
เขาคงรับเรื่องหรอกมึง!
เด็กนักศึกษาต้องการร้านถ่ายเอกสารเพิ่มเนื่องจากคณะนี้มีผู้มาใช้บริการจำนวนมาก เดี๋ยวแม่งเขารู้หมดว่าพวกกูขี้เกียจจดเลคเชอร์
“อ้าว...เราก็นึกว่าพูดจริง” คนจืดตัวเล็กทำปากมุบมิบ
เพื่อนสองคนทำหน้าเอือมปนขำๆ เพื่อนจืดคนนี้แม่งคนซื่อ
ซื่อแบบเข้าขั้นบื้อ!
“นั่งเฝ้ากระเป๋าไป เดี๋ยวกูกับไอ้ปราบไปซื้อข้าว” ศัตรูพ่ายจัดแจงดันหลังเพื่อนให้นั่งลงตรงโต๊ะ โยนกระเป๋าไปกองสุมๆจนแทบบังนมจืดมิด
“ไอ้นม เอาหัวมึงออกมาด้วย เดี๋ยวคนเขาไม่รู้ว่ามึงนั่งอยู่ด้วย” ป้อมปราบตบไหล่เพื่อนตัวเล็กเบาๆ แล้วหัวเราะ ไอ้นมมันตัวเล็กจนมองไม่เห็นเลย นมจืดทำตาปริบๆ
“เราก็เอาหัวออกมานะ” นมจืดไม่เข้าใจว่าเพื่อนหมายความอะไร
“เออ...แดกเหมือนเดิมปะ?” ป้อมปราบกลอกตามองบน เปลี่ยนคำถาม
นมจืดพยักหน้า “อื้อ...ข้าวมันไก่...”
“ไม่ใส่หนัง ไม่เอาเลือด ไม่ต้องใส่น้ำจิ้ม” นี่แม่งข้าวมันไก่เด็กอนุบาลเชี่ยๆ
“อื้อ...” พยักหน้า ดันแว่นทรงเชยขึ้นดั้งเล็กๆ ใบหน้าจืดสนิทยิ้มจนแก้มอูม
ป้อมปราบกับศัตรูพ่ายแยกย้ายไปซื้อข้าว ปล่อยให้เด็กน้อยนอนเฝ้าโต๊ะ นมจืดนั่งเฉยๆมองไปรอบๆโรงอาหารตัวเอง
ผ่านไปสักพักเพื่อนทั้งสองคนก็กลับมาพร้อมกับจานข้าวของแต่ละคน ข้าวมันไก่วีขาวชืด ไม่มีหนัง ไม่มีเลือด ไม่ราดน้ำจิ้ม มีแต่ไก่ขาวๆกับข้าวเปล่าๆ
หลังจากนักศึกษาปีสามคณะวิทยาศาสตร์ทั้งสามกินข้าวเที่ยงเสร็จก็เดินย่อยไปพลางๆในมหาลัยระหว่างที่รอเรียนภาคบ่ายอยู่
“แวะเว่นหน่อยมึง” ป้อมปราบลากเพื่อนเขาร้านสะดวกซื้อ
ร้านสะดวกซื้อร้านประจำที่นมจืดมาใช้บริการทุกเช้า ถ้าเป็นตอนเช้าพนักงานส่วนใหญ่นมจืดจะจำได้ แต่ว่าตอนกลางวันเขาไม่ค่อยได้เข้าเท่าไร
แอร์เย็นฉ่ำของร้านคลายความร้อนจากด้านนอกไปได้มากโข เด็กนักศึกษาทั้งคณะเขาและคณะใกล้เคียงต่างมาใช้บริการมากมาย ป้อมปราบเดินไปโซนขนมถุงกรอบๆกวาดตามองยี่ห้อที่อยากกิน
“แดกเข้าไปสิพวกกรอบๆอะ ไม่มีประโยชน์สัสๆ” ศัตรูเดินบ่นตามป้อมปราบ
ป้อมปราบชอบขนมกรอบๆ ขนมถุงๆ กินแต่ของไม่มีประโยชน์ทั้งนั้น ส่วนไอ้นมจืดน่ะหรอ...นู่น แจ้นไปยืนเกาะตู้แช่นมกล่องแล้ว
คนตัวเล็กยืนทำหน้าปริบๆอยู่หน้าตู้ นมกล่องยี่ห้อประจำแต่ว่าเป็นแบบกล่องเล็กลงถูกมือขาวหยิบออกมา ถ้าเป็นตอนเช้าเขาจะกินไซด์ขนาดปกติแต่ว่าตอนเที่ยงกินข้าวแล้วเลยอยากกินนมกล่องเล็กๆก็พอ บางทีเหมือนกินนมแทนน้ำเปล่า
มันเป็นความเคยชินตั้งแต่เด็กๆเพราะว่าแม่จะเอานมกล่องรสจืดใส่กระเป๋าให้เอาไว้ไปโรงเรียนอยู่เสมอ กินนานๆหลายๆปีก็เลยชิน พอโตแล้วถึงแม่จะไม่ได้ใส่นมกล่องมาไว้ในกระเป๋าอีกแต่ว่าเขาก็จะซื้อกินเองเป็นประจำ
เดินถือนมาจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์ แต่เพราะแถวยาว นมจืดเลยยืนหลบมุมต่อแถวอยู่ตรงชั้นวางสินค้า พอคนด้านหน้าจ่ายเสร็จแถวก็ร่นขึ้นไป ร่างเล็กกำลังจะก้าวขาขึ้นไปแต่ก็ต้องชะงักเบรคจนตัวโก่งจนแว่นเกือบหลุด
“!!!!” นมจืดตาโตด้วยความตกใจ เมื่อมีร่างสูงใหญ่ทะมึนเหมือนยักษ์ปักหลั่นเดินโฉบเข้ามาตัดหน้าเขาก่อน แผ่นหลังกว้างจนบังนมจืดจนมองไม่เห็นข้างหน้าจนต้องผงะถอยหลังเข้ามาหลบมุมใหม่
“ไอ้โอ๋เสร็จยังวะ เร็วๆหน่อยเลือกนานฉิบหาย” เสียงชายหนุ่มตัวยักษ์คนนี้ดังฟังชัด เหมือนจะเรียกเพื่อนที่กำลังเดินตามมา
“เออๆๆมาแล้วๆ มึงแม่งจะรีบไปไหนวะ”
“โปรเจคยังไมเสร็จ มึงยังชักช้าได้อีก นี่แม่งแทบไม่ได้แดกข้าวเนี่ย”
ดวงตาหลังแว่นทรงโบราณมองนักศึกษาชายสองคนยืนคุยกันหน้าเคาน์เตอร์ สภาพเหมือน...เอ่อ...ไม่ได้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ามาหลายวันหรือเปล่าเนี่ย
นมจืดสงสัยมากว่าที่บ้านเขาไม่มีเตารีดหรืออย่างไรเสื้อมันถึงได้ยับยู่ยี่ขนาดนี้เนี่ย ตัวเสื้อยับๆสีมอๆไม่เหมือนของนมจืดที่ขาวเพราะที่บ้านใช้ไฮเตอร์ผ้าขาว สงสัยไม่ได้ใช้ไฮเตอร์...นมจืดพยักหน้าหงึกหงักเห็นด้วย
กางเกงยีนส์สีซีดมีรอยขาดๆบางจุด นมจืดอยากจะสะกิดถามว่าไม่เย็บกางเกงหรอปล่อยให้ขาดๆได้ไง ไม่ดีเลย
ร้องเท้าก็ใส่รองเท้าผ้าใบสีน้ำตาลมอๆ แต่นมจืดคิดว่ามันน่าจะเป็นสีขาวมาก่อนนะ ยี้...ไม่ซักรองเท้าหรอไงนะ
มองการแต่งตัวของทั้งสองคนแล้ว…
นมจืดสงสาร สงสัยไม่มีเวลาซักผ้ารีดผ้าแน่เลย
“เร็วๆเลยมึง”
“เร่งจังไอ้ตัวโกงนี่!”
ผู้ชายตัวใหญ่ยักษ์เสื้อยับยู่ยี่ แต่นมจืดไม่เห็นหน้านะ ได้ยินแต่เสียงดังๆด่าเพื่อน
“ไอ้ส้นตีน! กูชื่อ ‘พระเอก’ ไม่ใช่ตัวโกงไอ้ห่านี่”
“แต่หน้ามึงแม่งผู้ร้ายชาติชั่วมาก ไม่ใช่พระเอกวะ”
เถียงไปจ่ายเงินไปแล้วคนตัวใหญ่ยักษ์ทะมึนก็รีบลากเพื่อนออกไปจากร้าน นมจืดถึงได้จ่ายเงินสักที
“ปราบๆ...” เดินดูดนมฟืดๆ สะกิดเรียกเพื่อน
“ว่า...”
“ทำไมบางคนบ้านถึงไม่ใช้ไฮเตอร์อะ?”
“ห้ะ????” ป้อมปราบเริ่มรู้สึกว่าไอ้มจืดมันกำลังจะถามสยองๆอีกแล้ว
“ก็เสื้อเขาอะ...ดำมากเลย เราเลยอยากรู้ว่าบ้านเขาไม่ใช้ไฮเตอร์หรอ?”
ไอ้นม!!!!
แล้วมึงจะไปเสือกอะไรกับเขา!
++++++++++++++++++++++++++++++ 100% ++++++++++++++++++++++++
สวัสดีค่ะ
น้องนมมาแล้วค่า เขียนแล้วติดลงมาก เขียนน้องนมไปคือแบบขำมากๆๆ คือน้องเหมือนกวนตีนแต่เปล่าน้าาา น้องซื่อมากกกกกกกก ซื่อแบบรอดชีวิตมาได้ไง ฮ่าๆๆ เขียนเองขำน้องแรงมาก
ตอนนี้เราเปิดตัวตัวละครสำคัญอีกหนึ่งแล้วนะคะ ใครอ่านแล้วเจอบ้าง เจอแล้ววเม้นมาบอกเราได้ค่ะ ฮ่าๆ
คอมเม้นมาคุยกันได้เลยนะคะ หรือจะหวีดได้ที่ #รักรสนมจืด
ขอบคุณทุกการติดตามค่ะ
-
พระเอกโผล่มาแล้ววว ใช่ไหม? ชื่อพระเอกซะด้วย จำง่ายดี บอกตำแหน่งตัวตนมาก 55555
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
น้องงงงงงงง :-[
-
พระเอกมาแล้วววว ไม่ต้องหาเลย เพราะเขาบอกเองว่าเป็นพระเอก 555
คุณพระเอกนี่ ท่าทางจะต่างกับน้องนมสุดขั้วเลยสินะ แบบว่าตรงข้ามกันทุกอย่าง
ชอบความซื่อใส จิตใจดีของน้องนมมากจริง ๆ โดนตัดหน้าจ่ายตังค์ก็ไม่โกรธด้วย
น้องนมแสนซื่อขนาดนี้ จะรู้จักความรักได้ยังไงอยากรู้จัง คุณพระเอกเหนื่อยแน่ๆ ฮาา
รอตอนต่อไปค่า เอ็นดูน้องนมจืดขั้นสุด ขอบคุณค่า
-
:-[ :-[ :-[
-
:katai5:
-
นมโดนแซงคิวทำไมไม่บอกเขาล่ะ ไปสงสัยอะไรเนี่ยยย
-
ตายแล้ว น้องนม ลูกกกกก
อย่าไปทักพี่เขาแบบนั้นนะลูกกกก
แค่คิดก็ขำแล้ว...ฮาาาาา
-
ยกมือสมัครเป็นแฟนคลับน้องนมจืดจ้า
-
เอ็นดูน้องนมจังเล๊ยยยยยยย โอ๊ยยหนูลูก :impress2: พระเอก นี่ พระเอกตามชื่อแน่เลอออ
ถ้าใช่คือกร๊าวใจมากก ความตัวใหญ่ยักษ์กับความตัวเล็กก งื้อออ :o8:
-
คุณพระเอก คุณพระเอกมาแล่วๆๆๆ
น้องนมจืดน่ารัก
ตอนทำหน้าสงกะสัยเสื้อไฮเตอร์นี่ต้องน่าหยิกมากกกกกกก
:mew3:
-
โถ!! ลูกนมจืดอะไรจะใสซื่อขนาดนั้น.....
-
น้องนมหนูซื่อมากลูก :mew3:
"พระเอก" นี่เป็นพระเอกที่ค่าตัวแพงเนอะ
-
พระเอกอยากกินนมไหม :katai2-1:
-
หนูอย่าไปทักมั่วๆน้าาา เดี๋ยวโดนต่อย 5555
-
น้องนมจืดถามอะไรแบบนั้นล่ะ :laugh:
-
น้องนมก็มีคำถามตลอดเลยนะลูก 55555
-
บทที่ 2: นมจืดกับกาแฟร้อน [50%]
“สวัสดีค่ะ ยินดีต้อนรับค่า” เสียงพนักงานหญิงยิ้มแย้มอยู่ที่เคาน์เตอร์จ่ายเงิน คนเดียวกับทุกวันในตอนเช้า
นมจืดจับย่ามแน่น ยิ้มให้อีกฝ่ายเพราะพนักงานส่งยิ้มกว้างมาให้ เดินลัดเลาะตามชั้นวางไปถึงหน้าตู้แช่ประจำ บางชั้นวางในตู้ยังว่างอยู่ เห็นพนักงานด้านหลังวับๆแวบๆกำลังลำเลียงของเข้าชั้น
ตากลมหลังแว่นมองกล่องนมเปรี้ยวถูกปล่อยไหลเข้ามาในชั้นเรียงสวยงาม กำลังยืนมองนมกล่องเพลิน เสียงสัญญาณของร้านดังขึ้นเมื่อมีคนเข้ามาใหม่
เช้าๆแบบนี้ยังไม่ค่อยมีนักศึกษาทำให้ร้านเงียบๆจนได้ยินเสียง
“เออ...เอาไร?” เสียงทุ้มดังฟังชัด ติดแหบแห้งเล็กน้อย
ฟังดูคุ้นๆ เหมือนเคยได้ยิน
นมจืดเขย่งๆมอง เห็นหัวยุ่งๆอยู่ชั้นด้านหลังเขาเอง คนๆนี้สูงมาก สูงจนเห็นหัวเลยชั้นออกมา
ยังไม่เห็นหน้าเพราะเขาหันหลัง มีแต่เสียงที่ได้ยิน
“ไอ้สัส สั่งเร็วๆ กูเพลียจะแย่ ไม่ได้นอนตั้งแต่เมื่อวานแล้ว”
โอ้โห!
ไม่ได้นอนตั้งแต่เมื่อวาน!?
เป็นมนุษย์ค้างคาวหรอ?
นมจืดหลับตั้งแต่สี่ทุ่มครึ่งแหนะ ปากเล็กๆขมุบขมิบตาก็แอบมองผมยุ่งๆเหยิงๆของคนๆนั้น
“ไอ้เชี่ย! กูมาซื้อบุหรี่ไหม มีงเสือกอยากแดกขนมถุงๆอีก อะไร? กูเกลียดนมจืด ไอ้สัส!”
คนยืนอยู่หลังชั้นขมวดคิ้วมุ่น ปากเชิดขึ้น
อะไรกัน?!!!
เกลียดนมจืด?!
เขามั่นใจว่าไม่เคยรู้จักคนนี้ทำไมมาเกลียดเขากัน นมจืดไม่เข้าใจมากๆ
“นมจืดกล่องๆไม่ซื้อเว้ย! แค่นี้นะ กูจะกลับห้องสตูแล้ว...ใต้ตึกคณะศพตายเกลื่อนเลยมึง เฮียแม่งสั่งงานโหดมาก”
อ้อ...หมายถึงนมกล่องหรอกหรอ…
นมจืดตบอกปุๆ ถอนหายใจเฮือก
เสียงกัมปนาทเงียบลง พร้อมกับความเงียบดังเดิมมาแทนที่ นมจืดเลยหันมาสนใจตู้แช่เหมือนเดิม
ขมวดคิ้วขึ้นไปอีกเมื่อนึกถึงคำพูดของคนเมื่อกี้
‘กูเกลียดนมจืด’
ทำไมอะ...นมจืดออกจะอร่อย มีประโยชน์ต่อร่างกาย
“หนึ่งรายการ 15บาทค่ะ”
นมจืดจ่ายเงินตามปกติ กำลังคิดว่าต้องมีประโยคต่อ...รับขนมจีบซาลาเปาเพิ่มไหมคะ?
“วันนี้มีโปรโมชั่นเค้กกล้วยหอม ซื้อหนึ่งแถมหนึ่งสนใจรับด้วยไหมคะ?”
เค้กกล้วยหอม?
เอาเก็บไว้กินตอนพักก็ได้เนอะ
“ครับ…”
“รับด้วยหรอคะ?” พนักงานดูแปลกใจเล็กน้อย แต่ก็รับจัดแจงหยิบขนมสองชิ้นใส่ถุงให้ “24บาทค่ะ”
หยิบเงินเพิ่มในส่วนของเค้กกล้วยหอม ตอนที่รอพนักงานทอนเงิน พนักงานอีกคนที่ประจำอยู่ส่วนของกาแฟชงๆเดินมา
“นี่ ลูกค้าคนเมื่อกี้ลืมกาแฟดำที่สั่งเอาไว้” แก้วกาแฟร้อนวางเอาไว้บนเคาน์เตอร์
“คนที่ซื้อบุหรี่ไปสองซองน่ะหรอ?”
“อือ…”
นมจืดดันแว่น หูฟังบทสนทนาของพนักงานสองคน มือขาวหยิบส่วนของตัวเองมาถือ เหลือบมองแก้วกาแฟร้อนที่ถูกลืมไว้
ชอบกินกาแฟร้อน?
เพราะยังไม่ได้นอนตั้งแต่เมื่อคืนแน่เลย ถึงต้องกินกาแฟแต่เช้า
นมจืดไม่ชอบกาแฟ ใครจะบอกว่าง่วงต้องกินกาแฟแต่นมจืดไม่กิน ชอบกินนม เป็นพวกโอวัลตินไมโลโกโก้ก็พอได้
น่าสงสาร...ไม่ใช่ว่าคนนั้นอาจจะง่วงจนหลับกลางถนนไปแล้วหรอกนะ...
สุดท้ายมือขาวจืดเอื้อมมือไปจับแก้วกาแฟไว้
“ผมเอาไปให้เองครับ”
“อ๊ะ! หรอคะ ขอบคุณมากค่า” พนักงานยิ้มขอบคุณใหญ่เลย
นมจืดเดินถือแก้วออกมาแล้วหยุดอยู่หน้าร้าน ยืนหันซ้านหันขวา
“งืม...แล้วเขาไปทางไหนอะ?” เกาหัวงงๆ แต่ถือของเขาออกมาแล้วก็ว่าจะเอาไปให้
‘ห้องสตู...ตึก…’
นึกถึงคำพูดตอนโทรศัพท์ของคนนั้นขึ้นมาได้
“พวกศิลปกรรมเอกถ่ายภาพหรอ?” นมจืดพอจำได้ว่าถัดจากคณะเขาไปอีกเป็นคณะศิลปกรรมศาสตร์ แต่ถ้าพูดถึงห้องสตูแล้วส่วนใหญ่เอกถ่ายภาพจะใช้เยอะ
สรุปในใจได้เรียบร้อยก็เดินถือถุงข้างหนึ่งเป็นนมจืดกับเค้กกล้วยหอม ส่วนอีกข้างถือแก้วกาแฟทนความร้อนมุ่งหน้าไปยังตึกศิลปกรรมศาสตร์
นี่มันตึกเรียนใช่ไหม?
แล้วที่นั่งๆนอนอยู่นั่นใช่คนใช่ไหม?
ไม่ใช่ไซเรน ฮิลล์และเหล่าซอมบี้นะ
ตึกเรียนที่นมจืดรู้สึกว่าไม่ได้ทาสีมานานหรือเปล่ามันถึงได้ซีดแถมมีตะไคร้น้ำขึ้นเกาะไปทั่ว บรรยากาศดูเย็นเยือกจนขนลุก ต้นไม้ต้นใหญ่ปลูกล้อมตัวตึก เห็นเหล่านักศึกษาตายเกลื่อนเลย เกลื่อนยิ่งกว่าคณะเขาช่วงมีสอบอีก
คณะเพื่อนบ้านที่ไม่ค่อยได้มาเท่าไรดูแปลกตากว่าที่คิดไว้
คณะวิทยาศาสตร์ที่ใช้ชีวิตอยู่กับหลักการทางวิทยาศาสตร์และเพื่อนบ้านที่อยู่ไกลไปสักหน่อยผู้มีอุดมการณ์ค่อนข้างเข้าไม่ถึง เลยไม่ค่อยได่คุยกันเท่าไร ไม่ได้เกลียดกันนะ
นักศึกษาปีสามคณะวิทย์ยืนหันซ้านหันขวา ไม่รู้จะทำอย่างไรต่อไป ถึงจะเดาได้ว่าอีกฝ่ายน่าจะอยู่คณะนี้แต่ว่าเขาไม่รู้เลยว่าจะเข้าไปหาคนๆนั้นได้ที่ไหน
นมจืดยังเสียวๆว่าเหล่าศพที่นอนตายเกลื่อนใต้คณะนี้จะลุกขึ้นมาเป็นซอมบี้เหมือนในหนังไหม?
“มาหาใครหรือเปล่า?...”
เหวอ!!!
นมจืดผงะถอยหลัง มองศพๆหนึ่งที่ฟื้นคืนชีพขึ้นมา เสียงแหบแห้ง ตาโหลลึก หนวดเคราเขียวครึ้มเชียว สงสัยไม่ได้โกนหนวด แต่ยังไม่ใช่คนที่ตามหาเพราะว่าความสูงที่เตี้ยกว่าคนนั้นเยอะมาก เลยมั่นใจว่าไม่ใช่
“เอ่อ...” มือขาวกระชับถุงแน่น ดวงตากลมโตหลังแว่นกรอบเชยเบิกขึ้นเล็กน้อย อีกฝ่ายเดินลากขาเข้ามาใกล้
นมจืดย่นจมูกเล็กน้อย ได้กลิ่นบุหรี่จางๆด้วย
“ปีหนึ่งหรอ จากคณะไหนเนีย มาผิดคณะเปล่า”
นมจืดส่ายหน้า ไม่ใช่ปีหนึ่ง ไม่ได้มาผิดคณะ แค่เอากาแฟมาให้คนที่ลืมไว้
คนตัวเล็กสังเกตุศพซอมบี้ อื้อหือ!!!
คนนี้ก็ไม่ได้ใช้ไฮเตอร์ที่บ้านหรอ เสื้อถึงได้ดำขนาดนั้น กางเกงสีดำแต่ทำไมนมจืดเหมือนเห็นเป็นรอยขาวๆเหมือนขี้เกลือขึ้นอะ
สงสัย...คนจากศิลปกรรม...ไม่ชอบใช้ไฮเตอร์ซักผ้า เสื้อถึงได้มอกันขนาดนี้
“เอ่อ...เราไม่ได้มาผิด เรามาหาคน...”
“หาใครวะ?”
“นั่นสิ ไม่รู้เหมือนกันอะ” นมจืดตอบตาใส
คนฟังตากระตุกครั้งแรก ไอ้ห่านี่กวนตีนหรือเปล่าวะ? แต่เห็นตาโตๆแล้วเลยถามต่อ
“อ้าว...แล้วกูจะรู้ไหมวะมึงมาหาใคร ไอ้ปีหนึ่ง”
อยู่ปีสามแล้วต่างหาก นมจืดเถียงในใจ “อือ...เรามาหาคน เป็นผู้ชาย...ตัวสูงมากๆ สูงเท่านี้” ชูมือที่มีถุงนมขึ้นเหนือหัว เขย่งๆให้ดูสูงขึ้นไป
คนมองทำหน้างง สูงแค่ไหนวะ
“สูงๆ...แล้วไงอีก”
“งืม...” ทำหน้าคิดต่อ เขาก็ไม่เคยเห็นหน้าอะ จะอธิบายไงดี “อือ...ไม่ชอบกินนมจืด ชอบกินกาแฟร้อน” ชูกาแฟให้ดู
ไอ้เชี่ย!! ถ้ากูต่อยปีหนึ่งตรงนี้ จะโดนเล่นไหม คนฟังสูดหายใจเฮือกใหญ่
“เออ!!! ไม่แดกนมแล้วไงอีก” ต้องมารับรู้รสนิยมความชอบของใครไหม???
“งื้อ...ไม่รู้แล้วอะ...อ้อ....สูบบุหรี่ด้วย” พูดถึงตรงนี้แล้วย่นจมูก บุหรี่ไม่ดีต่อร่างกาย
“ร้อยทั้งร้อยของคณะสูบทุกคน ถ้าไม่สูบก็กลับไปดูดนมแม่ไป”
“ไม่ใช่ว่าจะต้องกินหมากฝรั่งหรอ? เขาไม่ได้ให้ดูดนมแม่นะ เราเคยได้ยิน”
ปรี๊ด!!!
เหมือนเส้นเลือดในสมองกำลังปริแตกเล็กน้อย
“เออๆๆ แล้วไง สรุปกูจะรู้ไหมมึงมาหาใคร” อย่าตะคอกสิ ตกใจหมด
“อือ...” ขอคิดอีกหน่อย…
‘ไอ้ตัวโกง’
‘หน้าตาผู้รายชาติชั่วมาก’
“อืม...ชื่อตัวโกง...หน้าตาเหมือนผู้ร้าย...” ใช่ๆ เคยได้ยินเพื่อนเรียก น่าจะชื่อตัวโกงนะ
“ตัวโกง? หน้าเหมือนผู้ร้าย?” คนฟังถามย้ำ
“อื้อๆๆ” นมจืดพยักหน้าหงึกหงัก
“เออๆๆ กูว่ากูรู้ละมึงมาหาใคร เดี๋ยวกูเรียกให้”
“ขอบคุณนะ” ยิ้มกว้างส่งไปให้ “เร็วๆหน่อยนะ กาแฟจะเย็นหมดแล้ว...”
------------------------------------------------------- 50% ----------------------------------------------------------
สวัสดีค่ะ
เอาน้องนมมาฝากค่ะ คือน้องนมเขียนติดลมมาก เขียนไปขำไป คือน้องตลกมาก ตอนนี้เราพาน้องนมไปหาเพื่อนใหม่ค่ะ ฮ่าๆ น้องจะได้มีเพื่อนเล่นด้วยเนอะ
ขอบคุณทุกๆท่านที่เอ็นดูน้องนมนะคะ ใครถูกใจน้องคอมเม้นมาเยอะๆเลยนะคะ มาคุยมาเม้ามอยกัน
หรือจะหวีดกันได้ในทวิต #รักรสนมจืด
ขอบคุณทุกการติดตามค่ะ
-
:m20: :m20: :m20: มีบอกเร็วๆด้วยนะ เดี๋ยวกาแฟเย็น555555555 จืดเอ้ย
-
โอ้ย น้องจืดน่ารักมากกก :-[
ฮาตรง "ชื่อตัวโกง หน้าเหมือนผู้ร้าย" :hao6:
-
งือออ ตกหลุมรักนมจืดอีกรอบและอีกรอบบ น่ารักกก
-
อยากอ่านต่อแล้ว ชอบบบบบบบบบบ :mew3: :mew3: :mew3:
-
โอยยย น้องนมน่ารัก
คือแบบซื่อจนดูเหมือนกวน แต่น้องไม่ได้กวนนะน้องซื่อจริงๆ 55555
-
:impress2:
-
น้องนมน่ารักมากค่ะ
-
น่ารักกกกก อ่านไปขำไปกับความซื่อของน้อง :laugh:
-
น้องนมน่ารักไปแล้ววววววว ชอบความมึนของน้องละเกินนน
เดี๋ยวเขาก็จะได้เจอกันแล้ววว
-
นมจืดลูกกกกก
โอ้ยตลก
สงสารทั้งนมจืดสงสารทั้งเพื่อนต่างคณะเลย 555555
-
จืดดดดดดด เอ็นดู โอ๊ยย หนูลูกกกกกกกกกก
-
น้องนมจืดน่ารักมากๆ เลยค่ะ
-
น้องนมน่ารักอ่ะ
ฮื่ออออออ
ชอบบบบบบบ
อ่านไปยิ้มไป
งู้ยยยยยย อยากให้มาทุกวัน วันละเยอะๆ อ่ายเท่าไหร่ก็ไม่พอ
วันนี้น้องนมซื้อเค้กกล้วยหอมด้วยนะ
:กอด1:
-
ไม่รู้จะขำยังไงดีแล้วน้องนมจืด ทำไมหนูน่ารักแบบกวนตาใสขนาดนี้ :hao3:
-
หง่อ ยังไม่เต็มอิ่มเลย ของนมจืดอีกหนึ่งแกลลอน :m5: :m5: :m5:
-
นมจืดกวนไม่รู้ตัว
สนุกดีค่ะ ชอบๆ
-
โอ๊ยน่ารักกกกกกกกกกกกกกก
-
555555นมจืด คทอเค้าชื่อพระเอกค่ะ ไหงไปจำตัวโกงมา แล้วหน้าตาเหมือนผู้ร้ายนี่แบบบ
-
จืดโคตรน่าเอ็นดูอ่ะ น่าร้ากกก
-
น่าร้ากกกกกกกกกก
-
555 หน้าเหมือนตัวโกง. เอ็นดูหนูนมจืด
-
พ่อพระเอก
-
นมจื๊ดดดดดดดดดดดด ทำไมหนูฮาแบบนี้ลู๊กกกกกกก ถ้าเจอกับตัวโกงแล้วจะเป็นยังไง :hao7:
-
น้องจืดดดดดด ลูกกกกก!!!
-
รอ "ตัวโกง" ที่น้องนมจืดตามหา
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ติดตามด้วยคนนะคะ ><
นมจืดน่ารักน่าเอ็นดูมากๆ เลย 555555
พระเอกนี่ชื่อบ่งบอกบทมาก :hao7:
จะได้เจอกันแล้วสินะะ รอที่เหลือค่ะ :katai5:
-
บทที่ 2: นมจืดกับกาแฟร้อน [100%]
“ไอ้สมชาติ มึงมั่นใจว่ามีคนมาหากู?” นมจืดได้ยินเสียงทุ้มดังชัดดังมาจากโถงทางเดิน ร่างเล็กหลบอยู่ด้านข้างของเสาต้นใหญ่เลยโผล่หน้าออกมาดู ดันแว่นขึ้นให้เห็นชัดๆ แต่ว่าก็ยังไม่ค่อยชัดเพราะว่าอีกฝ่ายยกมือลูบหน้าลูบตา
“เออดิ มีปีหนึ่งมาหามึง ว่าแต่มึงไปรู้จักมักจี่ได้ไงวะ แม่งขาวซีดเหมือนแดกแฟ่บ ตัวเท่าหัวนมมึงเองมั้ง”
คนฟังขมวดคิ้ว เขามั่นใจว่าไม่เคยรู้จักใครที่ไอ้สมชาติมันพูดมาก่อน เพื่อนเขามีแต่พวกกากเกลื้อนขึ้นทั้งนั้น เพื่อนกันไม่อาบน้ำสามวันก็คุยกันได้
“คนหรือมินเนี่ยนวะไอ้ห่า ตัวเท่าหัวนมกู” ชายหนุ่มนึกไปถึงตัวเหลืองๆตัวเท่าข้อนิ้วโป้งพูดจาไม่รู้เรื่อง ปาๆโปๆอะไรทั้งวัน รำคาญหูสัสๆ ตอนเพื่อนชวนไปดูช่วงเข้าโรง ออกมาแทบอยากจะไปบีบคอเพื่อนเวรให้เอาค่าตั๋วคืนมา เสือกกะโหลกมาบอกว่าหนังแอคชั่น ไอ้เขาก็ไม่ได้สนใจว่าเรื่องไรกำลังเบื่อๆ
เข้าไปในโรงที พูดห่าไรกันไม่รู้พวกแม่งฟังรู้เรื่องกันเอง คนดูอย่างกูฟังไม่รู้เรื่อง! ออกมาจากโรง...กูนี่อยากมานาบีมานาบับมานาบู้มาก!
“เออน่า อ้าวเห้ย! หายไปไหนวะ ไอ้ปีหนึ่งๆ” นมจืดรู้แล้วว่าคนที่เจอตอนแรก ซอมบี้ตัวที่หนึ่งชื่อสมชาติ มากับซอมบี้ตัวที่สอง
ร่างเล็กขาวจืดค่อยๆออกมาจากหลังเสา นัยน์ตากลมโตเบิกขึ้นมองร่างสูงใหญ่ยักษ์ ลองกะๆแล้วตัวเองยังสูงไม่เกินไหปลาร้าเลยอะ
แต่พอมองหน้านมจืดก็ต้องคิ้วขมวดมากๆ มองแล้วมองอีก จ้องแล้วจ้องอีก จ้องจนตาจะทะลุเข้าไป
อื้อหือ...หนวดหรอนั่น...ไม่เคยโกนเลยหรอเนี่ย รกรุงรังมากยิ่งกว่าคุณลุงขายของเก่าหน้าปากซอยบ้าน อันนั้นลุงบอกว่าเป็นสไตล์ คือคนนี้ก็มีเป็นสไตล์หรอ สไตล์ไหนอะ อยากรู้
นมจืดจับคางตัวเองไปมา เขาไม่ค่อยมีไรหนวด ขึ้นช้ามากจนไม่ต้องโกนเลยก็มี
คนที่มาตามหาต้องหน้าตาเหมือนผู้ร้ายนิดหนึ่งนี่แต่คนนี้ไม่ใช่อะ ยังไงก็ไม่ใช่!
ตาเรียวสวยแต่คมดุดันจนเหมือนกรีดตา ลูกตาสีดำลึกลับจนน่ากลัว จมูกโด่งสันตั้งตรง ครึ่งหน้าโดนปกคลุมไปด้วยไรหนวดครึ้ม ผมเผ้ายุ่งเหยิงไม่เป็นทรงยาวระต้นคอ ผิวสีคร้ามแดดจนเป็นสีน้ำผึ้งอ่อน
เสื้อตัวเดิมไม่ได้ใช้ไฮเตอร์ กางเกงยีนส์ขาดๆรุ่งริ่ง รองเท้าผ้าใบสีมอ
อู้หู้...คนนี้หน้ามหาโจรเลยนะ!
ผิดคนแน่เลย ไหนบอกรู้จักไง สมชาติไปตามใครมาอะ!
“ใครอะ?” พอนมจืดถามออกมาคนฟังก็แทบอ้าปากค้าง
“เอ้า! ก็คนนี้ไงที่มึงตามหาอะ”
“ไม่ใช่อะ ผิดคนเปล่า...คนนั้นเพื่อนเขาบอกว่าหน้าเหมือนผู้ร้ายเฉยๆ” ผู้ร้ายกับมหาโจรดีกรีความน่ากลัวต่างกันนิดหน่อย
ร่างสูงใหญ่รู้สึกเหมือนสมองกำลังปริแตก เส้นเลือดกำลังจะปูดโปน
“มึงเป็นใคร?” เสียงทุ้มดังชัด หลอดเสียงใหญ่ตามขนาดตัว พูดทีเสียงกัมปนาทจนเหมือนพื้นสะเทือนเบาๆ
“อ้อ...เราหรอ...เราชื่อนมจืด” จิ้มอกตัวเองพลางบอกชื่อ ไม่ได้มองเลยว่าคนฟังทำหน้าแบบไหน “เรามาหาคน...เราได้ยินเขาคุยโทรศัพท์กับเพื่อนน่ะ ไม่ชอบกินนมจืด วันนี้มาสั่งกาแฟไว้แล้วลืมเอาไป เลยเอามาให้ จริงๆเคยเจอก่อนหน้านี้นะ เมื่อวานอะ เขาเคยแซงหน้าเราที่เซเว่นครั้งหนึ่งนะ”
ชายหนุ่มอยากจะทึ้งหัวเพื่อนสมชาติ ไอ้ห่ามันพาใครมาหากูวะเนี่ย
แม่งมินเนี่ยนสัสๆ ตัวเท่าข้อนิ้วโป้งแต่ไม่เหมือนไอ้ตัวเหลืองอ๋อยตรงที่...หน้าตาจืดชืดจนเหมือนข้าวต้ม ผิวก็จืดสนิท แว่นแม่งยังทรงสมัยสงครามโลกสัสๆ แต่งตัวจืดเชี่ยๆ ถูกระเบียบไปอีก พระเอกนี่หาความถูกระเบียบไม่เจอตั้งแต่หัวจรดเท้า พูดจาก็เหมือนเอเลี่ยนอีก กูอยากจะมานาบีมานาบับมานาบู้มาก
นัยน์ตารีสวยพยายามจะนึกว่ากูเคยไปแซงคิวไอ้มินเนี่ยนนี่ตอนไหน แต่ก็นึกไม่ออก
เห็นมันจะขยับปากอีกเลยรีบยกมือห้าม ไม่งั้นกูแดกหัวแม่งตอนนี้เลย
“พอๆ กูเองแหละที่มึงตามหา”
นมจืดเขยิบเข้าไปใกล้อีกหนึ่งก้าว แต่ยังเว้นระยะอยู่เยอะเพราะว่าคนนี้บอกว่าไม่ได้อาบน้ำตั้งแต่เมื่อวานอะ
“จริงอะ ชื่อตัวโกงจริงหรอ?” กระพริบตาปริบๆถาม ชื่อดูเหมาะกับตัวมาก แม่ตั้งชื่อเก่งจัง หน้าตาเหมือนตัวโกงผู้ร้ายในละครหลังข่าวที่แม่ชอบดูเลย
“ไอ้นี่วอนสัส! กูชื่อพระเอก!” ตากลมหลังแว่นเลิกกว้าง มองขึ้นมองลงจนเจ้าของชื่อพระเอกคิ้วกระตุกงึกๆ ตีนก็กำลังกระตุกด้วย
อื้อ! นมจืดส่ายหน้ารัวๆ ไม่เหมือนเลย พระเอกตรงไหนอะ ถ้าพระเอกแบบละครหลังข่าวต้องหน้าเนียนใสกิ๊งนี่ แม่ชอบชมบ่อยๆ สงสัยเปลี่ยนชื่อทีหลังใช่ไหมอะ
“ไม่เห็นเหมือนพระเอกเลย” ตอบตาใส
สมชาติขำพรืดออกมา แม่งไอ้ปีหนึ่งนี่ตลกสัส มีสักกี่คนวะที่กล้าเถียงไอ้พระเอก ทุกวันนี้ชอบแดกหัวชาวบ้านไปเรื่อย เพิ่งมาเจอไอ้เด็กแดกแฟ่บนี่แหละที่พูดฉอดๆ
“เรื่องของกู! แล้วมึงมีธุระอะไรกับกู” พระเอกสาบานอีกสองนาทีถ้าไม่ดีดไอ้มินเนี่ยนนอกโลกนี่ไปไกลๆเขาจะกระทืบไอ้สมชาติ ข้อหารบกวนเวลาเขาตอนปั่นงาน
นมจืดย่นคอเมื่อโดนตะคอก กลัวนิดหน่อยแต่ก็ไม่มากเท่าไร ยื่นกาแฟร้อนที่เริ่มจะไม่ร้อนแล้วไปให้
“นายลืมกาแฟไว้ที่ร้านอะ เลยเดินเอามาให้”
ร่างสูงใหญ่ชะงักไปนิด นึกไปถึงเมื่อกี้ที่เดินไปซื้อบุหรี่แล้วสั่งกาแฟดำไว้ แต่พอได้บุหรี่ก็รีบเดินออกมาเลย ลืมไปว่าสั่งอะไรไว้อีก
ตอนนี้นึกออกแล้วว่าลืมอะไรไว้ แต่จริงๆคือไม่ได้อยากได้คืนสักนิด กาแฟไม่กี่สิบบาท แต่กูต้องมาเจอมินเนี่ยนแดกแฟ่บพูดเป็นต่อยหอยอีก ปวดกบาลเว้ย
กรรมของกู! กูมีกรรม!
แต่สุดท้ายมือก็รับของมา “เออๆ ขอบใจๆ” จะได้ไล่มันไปสักที
“อื้อ...ไม่เป็นอะไร…” ยิ้มกว้างเมื่อเห็นกาแฟไปอยู่ในมือเจ้าของเรียบร้อย
“เออๆ มึงไปได้แหละ” โบกมือชิ่วๆ
“อื้อ ต้องไปเรียนแล้ว” นมจืดมองเวลาที่ใกล้เข้าเรียนแล้ว แต่ก่อนไปอยากไขข้อข้องใจนิดหน่อย
“นี่ๆตัวโกง…”
“กูชื่อพระเอก!” สวนทันควัน นมจืดหดคอเข้ามาเล็กน้อย กลัวน้ำลายกระเด็นใส่
“อื้อๆ พระเอกก็ได้ ไม่เห็นต้องเกรี้ยวกราดเลย ตกใจหมด” ทำปากหมุบหมิบ คนฟังถึงกับมือกระตุก
ไอ้มินเนี่ยนแดกแฟ่บ!
มึงกวนตีนใช่ไหมตอบ!
“คือ...อยากรู้ว่าที่บ้านมีไฮเตอร์หรือเปล่า?” เป็นอะไรที่ติดใจนมจืดมากๆเลย อยากรู้จริงๆ
พระเอกคิ้วกระตุก ไฮเตอร์ส้นตีนอะไรอีกวะ
“ไรของมึง” รังสีคุกคามลอยฟุ้งไปหมด
คนตัวเล็กย่นคิ้วทำปากยู่เล็กน้อย เดินถอยหลังสองก้าว กอดกระเป๋ายามแน่น เหมือนพระเอกจะกลายร่างเลย
“ก็...ก็...เห็นเสื้อสีมอๆ เลยจะมาแนะนำวิธีการซักผ้าขาวน่ะ”
ปรี๊ดแตก!
“มึงมาเสือกอะไรกับเสื้อผ้ากู ที่บ้านกูใช้แฟ่บผง ไม่รู้จักไฮเตอร์อะไรของมึงเว้ย” ตอนนี้ทั้งคิ้ว ทั้งตา ทั้งมือ ทั้งตีน กระตุกพร้อมกันเลยเว้ย!
ทำไมบอกเหมือนปราบเลยอะ ว่านมจืดชอบเสือกเรื่องคนอื่น งื้อ...แค่…
“เราแค่หวังดี อยากให้ใส่เสื้อขาวๆเท่านั้นเอง” เสียงหงอยลงนิดหน่อยที่คนไม่เห็นความหวังดี
พระเอกมองมินเนี่ยนตัวสูงเท่าข้อนิ้วโป้งจ๋อยลงก็นิ่งไป ทุกทีเวลาแดกหัวเพื่อนในคณะพวกมันจะตอบโต้ด้วยการแดกหัวคืน ไม่เคยมีใครทำหน้าหงอยเป็นมินเนี่ยนอดแดกกล้วยขนาดนี้
บอกตรงๆ ทำตัวไม่ถูกว่ะ!
“เออๆ ไว้กูไปหาซื้อมาใช้” สุดท้ายร่างสูงใหญ่ก็บอกปัดๆจะได้ดีดไอ้มินเนี่ยนกลับคณะมันสักที มาทางไหนกลับไปทางนั้นเลย
นมจืดคลี่ยิ้มจนยิ้มกว้าง ดันแว่นขึ้น “ไฮเตอร์ดีจริงๆนะ”
“เออๆๆไปๆกลับไปได้แล้วมึง”
นมจืดพยักหน้าหงึกหงัก ยิ้มแก้มป่องนิดหน่อย
“ไปละๆ”
พระเอกหันขวับทันทีที่ไอ้มินเนี่ยนจะหันหลังวิ่งออกจากตึกคณะไป แต่เสือกต้องชะงักขาฉับพลัน
“อ๊ะ! พระเอกๆ” มึงจะกลับมาทำไมอี๊กกกก “นี่ๆ เอานี่ไปกินด้วยสิ อย่ากินแต่กาแฟนะ ตัวใหญ่ๆกินเยอะๆ” มันมาถึงวางก้อนน้ำตาลๆในห่อใส่มือพระเอกแล้วก็ยิ้มตาหยี เสร็จแล้วก็วิ่งออกไป
นัยน์ตาเรียวสวยก้มมองของในมือ
...เค้กกล้วยหอม…
.
.
.
ไอ้มินเนี่ยนแดกแฟ่บ! เอาของโปรหนึ่งแถมหนึ่งเซเว่นมาให้กูแดกหรอ!!!
----------------- 100% -----------------
สวัสดีค่า
วันนี้เอาน้องนมจืดกับคุณพ่อพระเอกมาฝากอีกครึ่งหนึ่งค่ะ เขียนติดลมมาก น้องนมโคตรตลก เขียนไปขำไป
ตอนนี้น้องได้เห็นหน้าพ่อพระเอกของเราแล้วนะคะมาดูปฏิกิริยาน้องกันค่ะ 5555
สรุปเรื่องนี้ใครน่าสงสารที่สุดคะ ส่งคำตอบมาได้ที่นี่เลยค่ะ
1. คอมเม้นเข้ามาเยอะๆ
2. หวีดในทวิต ติดแท็ค #รักรสนมจืด
5555 เม้นมาคุย หวีดกันมาเยอะๆนะคะ คนเขียนขอกำลังใจหน่อยค่ะ
ปล.
ลงนิยายติดๆกันหลายวัน หวังว่าจะไม่เบื่อกันไปซะก่อนนะคะ
ปล.2. ใครรอหนูพุก อดใจอีกนิดนะคะ นางกำลังกลิ้งตามมาค่ะ
ขอบคุณทุกการติดตามค่ะ เยิฟฟฟ
-
อะไรกันพระเอกแค่นี้ต้องเกรี้ยวกราดด้วย ไม่หลงความน่ารักของน้องนมจืดเลยหรอออ น้องน่ารักน้าาาา
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
อ่านแล้วคือขำไม่หยุด 5555555555555
เข้าใจว่าน้องนมซื่อนะลูก แต่ก็เหมือนไปกวนตีนเขาจริงๆ อ่ะแหละ 5555555
ชุ้นชอบเคะตัวเล็กๆกะเมะตัวโตๆจังเลย ฮื่อ :impress2:
-
อ่านแล้วขำทุกตอนเลยค่ะ
-
โอ๊ยยยยยยยยย ทั้งฮาทั้งน่ารักนี่ขำปวดท้องเลย น้องนมก็ช่างสงสัยนะลูก ไม่รู้จะสงสารใครดีชวนปวดหัวทัังคู่ ขอบคุณมากค่ะ มาทุกวันก็ได้จ้า หนูพุกก็รอได้ :กอด1: :L2:
-
ขำน้องนมไม่หวแล้ว
:m20:
ไม่เบื่อค่า มาอัพทุกวันเราชอบ :mew1:
-
:laugh: :laugh: :laugh:
-
ขำอะ ฮาทั้งนมจืดทั้งพระเอกเลย อะไรคือการบอกว่ามินเนี่ยนพูดไม่รู้เรื่องแต่ดันจำได้ว่าพูดยังไงบ้าง ฮา
ตอบคำถาม สรุปว่าเรื่องนี้เราน่าสงสารที่สุดละ (ต้องพยายามกลั้น/กลืนเสียงหัวเราะเวลาอ่านในที่สาธารณะ ฮา)
-
ไม่รู้จะเม้นไร แต่เเม่งขำอ่ะ ซื้อตาใส :laugh:
-
:m20: :m20: :m20: :m20: :m20:
มินเนี่ยนแดกแฟ่บ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ขำอะ..อะไรจะซื่อขนาดนั้นลูก
-
ความกวนบริสุทธิ์นี้ ชอบละเกิน น้องนมหนูแน่มาก!!!
พระเอกเหมาะกับชื่อตัวโกงมากกว่านะ ชื่อเก๋ดีออก 565555555555555
:hao7:
-
โอยยย พอมาเจอกัน ขำหนักมากกกกก :m20:
หนูนมเอ๋ยยย กลายเป็นมินเนี่ยนไปซะแล้ว 5555
ถามว่า 'ใครน่าสงสารที่สุด?'
>เท่าที่เห็นตอนนี้น่าจะเป็นพี่ตัวโกง เอ้ย พี่พระเอกแหละค่ะ เพราะต้องมารับมือกับความใสซื่อของหนูนมซะขนาดเน้
-
:m20: :m20: :m20: :m20: :m20:
-
โอ๊ยยยย นมจืดน่าฮักขนาด คุณพระเอกจะเปลี่ยนใจมาชอบนมจืดไหม หึหึ
-
โอ๊ยยยย นมจืดลูกกก ขอมาเลี้ยงดูหน่อยเต๊อะ จะน่าเอ็นดูไปถึงไหน
-
เข้ามาร่วมหลงน้องนมจืดอีกคน :-[
น่ารักอ่ะ ซื่อได้ใจมากๆ มาต่อไวๆน้าาา :impress2:
-
โอ๊ยน้องนมจืดดดดดดดดด
นี่อยู่รอดมาถึงทุกวันนี้ได้ไงเนี่ย
น่ารักด้วยตลกด้วย
ชักอยากรู้จักครอบครัวน้องละ
-
อ่านไปนำไป
สงสารพ่อพระเอกจริงๆต้องรับมือกับนมจืดเนี่ย
ส่วนนมก็ซื่อมาก
น่าร้ากกกกกกกกก
-
พี่พระเอกถ้าได้โกนหนวดโกนเครา ต้องหล่อเวอร์ ๆ แน่เลย :-[
แต่ตอนนี้ น้องนมเราเห็นเป็นแค่หน้ามหาโจรอ่ะนะ ยิ่งกว่าหน้าผู้ร้ายอีก 555
น้องนมนี่ ความสามารถคือกวนประสาทคนได้อย่างไร้เดียงสาสุด ๆ น่ารัก
พี่พระเอกก็นะ น้องอุตส่าห์เดินเอากาแฟมาให้ ยังจะมาไล่อีกนะ ชิ
แต่ชอบมากที่น้องนมไม่กลัว ความดุดันเกรี้ยวกราดของพี่พระเอกอ่ะ สมน้ำสมเนื้อกันดี
แถมพอจ๋อยที คุณพระเอกเราไปไม่ถูกกันเลยทีเดียว แหม เริ่มเห็นแววล่ะ 555
ชอบเรื่องนี้มาก ๆ ค่ะ รออ่านทุกวันเลย เป็นเรื่องที่อ่านแล้วอารมณ์ดีสุด ๆ ขำตลอด
น้องนมกับพี่พระเอก ช่วยเราคลายเครียดได้ดีจริง ๆ ขอบคุณคนเขียนมากเลยค่ะ :กอด1:
-
คุณพี่พระเอกอย่าโมโหน้องนมจืดมากสิ
น้องออกจะน่ารัก :hao6:
-
โอ๊ยหนูนม แม่ขำ555
-
คนนึงมึนมากก อีกคนเกรี๊ยวกราด
จะเป็นยังไงต่อไปน่าาา
-
5555 มินเนี่ยนแดกแฟ้บกับตัวโกงแดกกล้วยหอม อิอิ
-
:pigha2: จะฮาไปไหนคะ
-
โง้ยยยยยย ขำง่ะ น้องนมรอดมาถึงปี3 โดยไม่โดนมือโดนเท้าใครได้ไง ซื่อจนกวน กวนหน้านิ่งขนาดนี้ 55555555555
-
น้องนม ทำไมเป็นเด็กน่ารักแบบนี้ :กอด1:
-
พระเอกเตรียมปวดหัวไว้ได้เลย 5555 :laugh:
-
โอ้ยขำมาก ฉานมจืดมากจริงๆ คนอะไรจะซื่อ จะมึนได้ขนาดนี้ แถมไปพูดปบบนั้นกับพี่พระเอกอีก ไม่โดนเค้าหักคอมาก็บุญแล้ว 555555 จะรออ่านนะคะ สู้ๆค่ะ
-
ตายจืดตาย 55555555555
-
โอ๊ย อ่านไปขำไป นี่คือซื่อจริงๆจากใจใช่มั้ยนมจืดดด
สงสารตัวโกง เอ๊ย พระเอกอะ 555555555555555
-
ไร้เดียงสามาก. เอ็นดูว
-
งุงงิงดีออก 55555
-
o13
-
น่ารัก
-
น้องนมน่าเอ็นดูจัง :man1:
-
เป็นเรื่องที่ดีต่อใจมากจริงๆ น้องนมจืดน่าเอ็นดูมากกกกกก
-
บทที่ 3: นมจืดกับแรบบิทครีม
“ปราบกับพ่ายไปร้านก่อนเลย เราแวะเซเว่นแป๊บนึง” ร่างเล็กของนมจืดเดินตีคู่กับเพื่อนสองคน
“ไม่เป็นอะไรไปด้วยกัน” ป้อมปราบเดินตามเพื่อน
“อื้อ...ไม่เป็นอะไร พ่ายยังต้องไปเอาที่ซีร้อกไว้นะ เมื่อวานก็ไม่ได้ไปเอา”
“เออๆ งั้นมึงไปร้านถูกใช่ไหม?” พวกเขาสามคนกะว่าวันนี้จะไปหาอะไรกินกันสักหน่อย
เย็นๆเกือบหกโมงแล้วนักศึกษากำลังเยอะเลย ว่าจะรีบไปจองก่อน เดี๋ยวไม่มีที่นั่ง
“ถูกสิ เราไม่ใช่เด็กนะ” เขาปีสามแล้ว ไม่หลงทางแน่นอน
ป้อมปราบหรี่ตามองเพื่อนตัวเล็ก นมจืดพยักหน้าจริงจังให้เพื่อนอย่างมั่นใจ
กูไม่มั่นใจมึงที่สุดละไอ้นม!
แต่สุดท้ายป้อมปราบกับศัตรูพ่ายยอมเดินเลี่ยงไปอีกทาง นมจืดเลยเดินเร็วๆมาที่ร้านสะดวกซื้อเจ้าประจำ
ไม่ได้มาซื้อนมจืดน้า อย่าเข้าใจผิด กลัวคิดว่ากินเป็นแต่นมจืด นมจืดจะซื้อซาลาเปาเฉยๆ
อยากกินแรบบิทครีมอะ
ซาลาเปาร้านอื่นก็มีใส่ครีมแต่ไม่มีรูปกระต่ายไง
ถึงเดี๋ยวจะไปร้านอาหารแต่มันเป็นร้านอาหารญี่ปุ่นเพราะงั้นร้านอาหารญี่ปุ่นจะไม่มีแรบบิทครีมขาย เลยต้องรีบมาซื้อก่อน
ช่วงเย็นๆคนเยอะกว่าตอนเช้ามากเลย นมจืดแทรกตัวผ่านคนเข้าไปถึงหน้าเคาน์เตอร์ กระดึบๆเข้าไปหาพนักงานที่ยืนประจำอยู่
“แรบบิทครีมสองลูกครับ” นมจืดสั่งเสร็จก็ถอยหลบไปจะได้ไม่เกะกะคนอื่น ยืนเงียบๆรอพนักงานอุ่นแรบบิทครีมให้
“แรบบิทได้แล้วค่ะคุณลูกค้า” พอได้ยินแรบบิทครีมของตัวเองเสร็จแล้ว นมจืดเลยเดินมาที่หน้าเคาน์เตอร์จ่ายเงิน
“ขอบคุณมากค่าโอกาสหน้าเชิญใหม่”
ได้ของมาไว้ในมือก็เดินแกว่งถุงไปตามทางเดิน เดี๋ยวจะต้องออกไปนอกมหาลัยเพื่อไปหาป้อมปราบศัตรูพ่ายที่ร้าน
เดินผ่านคณะเลยมาจนถึงคณะเพื่อนบ้านอย่างไซเรน ฮิลล์ เอ๊ย! คณะศิลปกรรม
ตากลมโตแอบชำเลืองมองเข้าไปใต้ตึก ยังคงเงียบเชียบและเย็นเยือกแปลกๆ ความร่มรื่นของต้นไม้ใหญ่รอบคณะพัดลู่ตามลม น่ากลัวเหมือนกันนะ
“โว๊ย! มึงจะมาเสียอะไรตอนนี้วะ!”
ตอนกำลังเดินผ่านลาดข้างๆคณะศิลปกรรม ได้ยินตวาดหงุดหงิดดังลอดออกมา ขาสั้นๆชะงักกึก เหลือบมองเช้าไปดู
เห็นร่างสูงใหญ่กำลังคร่อมมอเตอร์ไซด์ถีบคันสตาร์ทแท่กๆๆๆ แต่มันก็ไม่ติดสักที
นมจืดยืนมองตาปริบๆ นั่นมันตัวโกง...ไม่สิ...เขาบอกว่าชื่อพระเอกนี่นา
นมจืดพยักหน้าหงึกหงักๆ
ดันแว่นขึ้นตั้งตรงบนจมูก ขาก้าวเดินเข้าไปหาคนกับมอเตอร์ไซด์
“น้องเป็นอะไรหรอ?”
คนคร่อมมอเตอร์ไซด์หันมามองต้นเสียง คิ้วเข้มกระตุกกึก
ไอ้มินเนี่ยนแดกแฟ่บ!
นัยน์ตาเรียวสวยมองคนตัวเล็กกว่าที่วันนี้ก็ยังอยู่ในชุดเหมือนๆเดิม ชุดนักศึกษาติดกระดุมถึงคอ มึงเป็นสายญัณสัญญา แว่นสมัยทรงครามโลกอันเดิม ทรงกลมยิ่งกว่าแฮร์รี พอตเตอร์
เห็นคนตัวใหญ่เอาแต่จ้อง นมจืดเลยจ้องกลับบ้าง ยิ้มออกมาเล็กน้อย
วันนี้พระเอกอาบน้ำเปลี่ยนชุดแล้ว จากเสื้อไม่ได้ใช้ไฮเตอร์มาเป็นเสื้อบอลทีมไหนก็ไม่รู้ไม่รู้จัก แต่เดาเอาว่าเสื้อบอล กับกางเกงบอลเหมือนกันแต่คนละสี รองเท้าแตะหูเกือบขาดแล้วนะนั่น
เดินยากไหมอะกลัวล้มหน้าทิ่มถนนมากเลย
แต่ที่ยังเหมือนเดิมคือ...หนวดที่กินพื้นที่ครึ่งหน้ายังคงเข้มครึ้มเหมือนเดิม
“น้องไม่สบายหรอ?”
น้อง? น้องเชี่ยไรวะ?
พระเอกขมวดคิ้ว เหมือนกำลังมองมินเนี่ยนคุยกับมนุษย์โลกอยู่
“น้องเชี่ยไรของมึง”
นมจืดกระพริบตาปริบๆ มองที่มอเตอร์ไซด์รุ่นเก่าที่ยังต้องสตาร์ทที่ขาอยู่
อือ...จะเรียกมอเตอร์ไซด์ได้ไหมอะ
เศษเหล็กดูยังหรูไปอะ
“ก็...น้องไง...ไม่สบายหรอ?” ชี้ไปที่มอเตอร์ไซด์
คนฟังเหมือนความดันขึ้นสมองกระทันหัน เส้นเลือดหัวใจตีบฉับพลัน
ไอ้มินเนี่ยนแดกแฟ่บ!
มอเตอร์ไซด์บ้านมึงเรียกน้องหรอ??!! มึงมีพ่อเป็นซาเล้งด้วยไหม?!!
“น้องส้นตีนไรของมึง! นี่มอเตอร์ไซด์ไหม?” กูจะบ้า
นมจืดย่นคอ ทำไมต้องหงุดหงิดอีกแล้วอะ ไม่ได้กินอะไรหวานๆน้ำตาลลดเลยหงุดหงิดหรอ
“ฮื้อ...ทำไมต้องเสียงดังอะ เราตกใจหมด”
พระเอกหนวดกระตุกงึกๆ มันมาจากไหน!! ใครก็ได้เอามันออกไป!
“หุบตูดมึงไป!”
นมจืดเม้มปาก ทำตาโต
“ตูดอะไร น่าเกลียด พูดไม่เพราะเลย”
คนคร่อมมอเตอร์ไซด์อยากเอาขากล้องที่พับอยู่ขึ้นมาแล้วฟาดไอ้มินเนี่ยนแดกแฟ่บนี่!
รถก็พัง ของก็ต้องขนกลับ เจอหายนะอีก ชีวิต!
“โว๊ย!” วาดขาออกจากตัวรถ ขยี้ผมรุงรังอย่างหงุดหงิด “สงสัยต้องเข็นไปร้าน”
นมจืดพยักหน้าเห็นด้วย “อื้อๆ ไปร้านขายของเก่าใช่ไหม?” เคยเห็นลุงหน้าปากซอยรับซื้อนะ ลุงบอกขายต่อได้ราคาดี
พระเอกถลึงตามองคนสูงเท่าๆหัวนมแล้วอยากจะบี้ให้ตายคาจักกะแร้
“ไปร้านซ่อมเว้ย!!!!”
“ดีจังเนอะ...ร้านอยู่ทางเดียวกับที่เราจะไปเลย” นมจืดเดินยิ้มแป้น มือหอบขาตั้งกล้องเอาไว้แน่น
“เดินอย่าให้ของตกนะเว้ย ไม่งั้นกูให้มึงจ่ายหลังอาน” คนพูดเข็นรถมอเตอร์ไซด์คันเก่าจนเกือบเหลือแต่โครงไปตามทาง
สุดท้ายเรื่องบัดซบของชีวิตนายพระเอกจบลงโดยที่ต้องเข็นรถด้วยตัวเอง ส่วนของอย่างขาตั้งกล้องนั้นต้องไหว้วานไอ้มินเนี่ยนแดกแฟ่บช่วยถือมา ดีว่ามาทางเดียวกัน
“เฮ้ย!! มึงถือขากล้องดีๆสิวะ!” พระเอกร้องลั่นอย่างหวาดเสียว ไอ้เชี่ย! ของแพง แต่แม่งหนีบไว้กับจักกะแร้แล้วหยิบห่าไรขึ้นมาแดก!
“อื้อๆ เราหนีบไว้อย่างดี อยากกินแรบบิทครีมอะ ขอกินหน่อยนะ” ยิ้มกว้างแล้วบิซาลาเปาเข้าปาก
“เออๆ” หงุดหงิดจนเหนื่อยใจ
พระเอกถอนหายใจเฮือก คนตัวเล็กกระพริบตาถี่ๆ หรือว่าพระเอกกำลังเหนื่อยอยากกินอะไรหวานๆหรือเปล่า
“กินไหม? พระเอกน้ำตาลตกหรอ ถึงได้เหนื่อยจัง” หวังดีนะ กลัวช็อกไปซะก่อน
มือใหญ่ที่จูงรถอยู่เป๋ไปชั่วขณะ น้ำตาลตกส้นตีนอะไรกูไม่ได้เป็นเบาหวาน!
“ไม่!” แดกของต่อจากมึง กูกลัวติดโรคมินเนี่ยนไปด้วย
“อร่อยน้า แรบบิทครีม”
“ซาลาเปาไส้ครีมที่ไหนๆก็เหมือกัน” แดกอะไรหน้อมแน้มสัสๆ
คนเคี้ยวซาลาเปาตุ้ยๆส่ายหน้าหวือ
“ไม่เหมือนๆ แรบบิทครีมเป็นน้องกระต่าย ที่อื่นไม่มี เราชอบกิน”
มึงแดกซาลาเปาแค่เพราะรูปลักษณ์หรอ?!!!
“เหอะ!” พ่นลมหายใจออกจมูก แม่ง! ฟืดฟาด! รู้สึกฉุนเฉียวเวลาคุยกับแม่ง
“ชิมไหม? อร่อยนะ” จะกินคนเดียวก็น่าเกลียด เลยบิเป็นคำเล็กๆส่งให้อีกฝ่าย
นัยน์ตาเรียวมองขนมในมือ มองคนให้อีกรอบ เหอะ! ไม่เอา! วันก่อนยังให้เค้กกล้วยหอมหนึ่งแถมหนึ่งกู วันนี้แบ่งซาลาเปากระต่ายห่าไรอีก ไม่เอา!
ส่ายหน้า เบ้ปากหนักๆ
“ทำไมอะ อร่อยนะ อ่อ...ไม่มีมือจับหรอ ไม่เป็นอะไร เราป้อนให้” เห็นร่างสูงใหญ่จูงแฮนด์ขับรถเลยคิดว่าไม่มีมือถือขนม เลยยัดขนมเข้าปากอีกฝ่าย
“ถรุยยยยย! ไอ้เชี่ยยัดเข้ามาทำไม!” ขนมชิ้นเล็กถูกพ่นออกมา เกือบกระเด็นโดนคนป้อน นมจืดผงะ ทำตาโต
“ฮื้ออออ คายทำไม?!! เสียดายของ!” อุตส่าห์แบ่งให้ ให้กินหัวกระต่ายเลยนะ เสียสละมากๆ
ตากลมหลังแว่นมองเศษก้อนขาวปุยที่คลุกฝุ่นอยู่บนพื้นตาละห้อย
คนตัวโตมองนมจืดที่ยืนนิ่งๆ
ไอ้มินเนี่ยนมันงอนขนากนี้เลยหรอวะ!!!
โว๊ยยยย!!! ทำตัวไม่ถูก กูไม่เคยคุยกับมินเนี่ยนแถมยังแดกแฟ่บอีก มึนสัสๆ
“เฮ้ย! เป็นอะไรวะ กูตกใจนี่หว่ามึงยัดเข้ามา”
นมจืดมองหน้าหนวดที่เฉไฉมองไปทางนู้นทีทางนี้แล้วส่ายหน้า
“เปล่า เราแค่เสียดาย ถ้าเอาไปล้างน้ำมันยังกินได้ไหม?”
นัยน์ตาเรียวหันมามองคนพูด อยากจะหาอะไรมาเปิดกะโหลกดูว่ามีอะไรอยู่ไหม? กลัวว่าจะไม่มีแม้แต่เยื่อสมอง
“มึ๊งงง มันล้างไม่ได้ไหม ดำขนาดนี้ เดี๋ยวกูซื้อให้ใหม่!”
คนฟังส่ายหน้า “ไม่เป็นอะไร ยังมีอีกลูก” ยิ้มเมื่อมองเห็นก้อนกลมๆขึ้นไอร้อนในถุง
“เออๆ แดกๆไป แล้วถือขากล้องดีๆ” ถอนหายใจเฮือกใหญ่ เหมือนอายุสั้นลงอีกหลายสิบปี
นมจืดพยักหน้าแข็งขัน หยิบลูกที่สองมากินหงุบหงับ นัยน์ตาเรียวสวยเผลอมองปากเล็กกัดก้อนขาวแล้วสุดท้าย...รอยยิ้มมุมปากก็โผล่ออกมานิดหน่อย
นิดหน่อยจริงๆ!!!
สัส!!! ก็แค่ลืมตัวไหม?!!!!
พระเอกรีบหุบยิ้มทันทีที่ไอ้มินเนี่ยนหันกลับมามองเขาแก้มป่องเพราะเคี้ยวอยู่
“อะ กินไหม? แต่ห้ามคายออกมาแล้วนะ” นมจืดเสียดายของ
ยังไม่ทันจะรอให้อีกฝ่ายตอบรับเลยมือขาวจืดก็บิขนมแล้วยื่นมาแตะริมฝีปากร่างสูงทันที ต้องเขย่งด้วยนะเพราะไม่ถึงอะ พระเอกตัวสูงมากๆ
คนตัวใหญ่รู้สึกถึงความนุ่มฟูแตะที่ริมฝีปากเลยต้องอ้าปากรับอย่างเสียไม่ได้ คราวนี้พอเห็นพระเอกเคี้ยวอรบบิทครีมแล้วนมจืดก็ยิ้มตาหยี
“อร่อยเนอะ” แล้วก็กินอีกคำ
คนจูงมอเตอร์ไซด์ไม่ตอบอะไร
แรบบิทครีมหน้อมแน้มความจริงก็เหมือนซาลาเปาไส้ครีมทั่วไปละเว้ย!
ไม่ได้พิศวาทสักนิด!
----------------- 100% ------------------
สวัสดีค่า
เอาน้องนมมาเสิร์ฟแล้ว วันนี้ฝนตกหนักกลับบ้านระวังด้วยนะคะ
ตอนนี้เรามาบอกว่านอกจากน้องนมชอบกินนมแล้วน้องยังมีของชอบอย่างอื่นด้วยน้า 555 เดี๋ยวจะว่าน้องกินแต่นมจืด
คอมเม้นมาคุยกันได้นะคะ เม้นให้กำลังใจคนเขียนหน่อย ขอกำลังใจในวันป่วยๆของเรา หรือจะหวีดในทวิต ที่แท็คเดิม #รักรสนมจืด
ปล. เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่พระเอกโดนหมั่นไส้แรง555 ต่างจากทำเนียบพระเอกเรื่องก่อนๆ
ขอบคุณทุกการติดตามค่า เยิฟ
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: เหมือนเอาผีบ้ามาอยู่กับเด็กน้อย พระเอกเอ้ยยยยย ไม่รู้ตะผูดไร แต่ชอบมากๆ อ้านแล้วรู้สึกตัวเองเป็นไบโพล่า
-
นมจืดเอ๊ย...อะไรจะตะมุตะมิมาก ยิ่งอยู่กับพระเอกนะ ความตะมุตะมิยิ่งส่องประกายวาวเชียว ฮา
ปล. คำผิดค่ะ
แฟ้บ ไม่ใช่ แฟ่บ
สายัณห์ สัญญา ไม่ใช่ สายญัณสัญญา
-
งืออ คุยกันงุ๊งงิ๊ง??น่ารักกก
-
อีตัวโกง อย่ามาว่ามินเนี่ยนของเรานะ :z6: :z6: :z6:
-
โอย น้องนมน่ารักมากก :-[
แบบนี้คุณพระเอกไปไหนไม่รอดแน่
-
:katai1: ตัวโกงน่าสงสารเนอะเก๊กเหนื่อยมากไหม
อยากบูบีมานาบู้น้องนมและแรบบิทครีม
-
พ่อพระเอกจะโดนความน่ารักมึนๆของน้องนมจู่โจมโแนไม่รู้ตัว หึหึ :hao3:
-
น่ารักกกก :mew1:
-
น้องนมน่ารัก
-
น้องนมน่าเอ็นดูจังเลยลูกกก
พระเอกมีแอบยิ้มนะ น้องน่ารักล่ะสิ หึหึ :hao6:
รอตอนหน้าค่า
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
อยากมีน้องนมเป็นของตัวเอง
ฮื่ออออ หนูน่ารักจังลูกกกกกกก
เรียกมอไซค์ ว่าน้อง โอ่ยยย
ขอหยิกแก้มทีนึง
:mew1: :mew1:
-
แนะๆเริ่มหลงเสน่ห์นมจืดแล้วละซิพระเอก :haun5: :haun5:
-
พระเอกกกกกกกกกกกกก
นายมีอะไรที่เหมาะกับตำแหน่งพระเอกของตัวเองบ้าง ตอบ?!!
ซื้อใหม่เถอะ จะมอไซค์ รองเท้าหรือเสื้อ โละใหม่แม่งหมดเลยไป 5555555
แอบยิ้มด้วย อย่าคิดว่าไม่มีใครเห็นนะ อย่าๆ หึ
:hao7:
-
เวลาคุยกันของน้องนมกับอิพระเอก. รู้สึกสงสารอิพระเอกเบาๆ 5555. น้องนมน่ารักใสๆๆน้อมแน้มเหมือนเด็กน้อยเลย
-
คุณพี่พระเอกอย่างับหัวน้องนมของป้านะคะ :katai3:
-
นมจืดน่าเอ็นดูตอนยืนตาละห้อยมองแรบบิทที่พระเอกคายทิ้ง
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
น้องนมจืดน่ารักกก
ใสซื่อมาก 5555
แค่สตาร์ทรถไม่ติด หนูจะให้เอาไปขายเลยหรอลูกกกก :m20:
-
พระเอกหลงต้องหลงนมจืดแบบโงหัวไม่ขึ้นแน่ๆ ว่าแต่นมจืดหนูอยู่ปีสามจริงๆใช่ไหมลูก :m20:
-
น้องนม ติดใจซาลาเปาครีมเซเว่น เพราะรูปกระต่าย แค่เนี้ย ? ฮาาา น่ารักจัง
ชอบความดูแลของเพื่อนปราบ กับ เพื่อนพ่ายมากเลย เหมือนน้องนมเป็นน้องเล็กอ่ะ
น้องนมจืด ถูกใจพี่พระเอกใช่ไหม ถึงคอยไปกวนประสาทแบบไม่ตั้งใจใส่พี่เขาอยู่เรื่อย โถ
แล้วเรียกมอเตอร์ไซด์เศษเหล็กว่าน้อง ทำไมน่ารักอย่างนี้ แอบสงสารพี่พระเอกเบา ๆ 555
แต่คนเราก็นะ ทำเป็นบ่นนั่นนี่โวยวาย สุดท้ายก็แอบติดใจความไร้เดียงสาของนมจืดเราแล้วสิ
นี่ยอมกินแรบบิทครีมที่น้องป้อนแล้ว ต่อไปก็ต้องเลิกกินกาแฟมากินนมจืดที่แสนเกลียดแล้วล่ะ ฮาา
รอตอนต่อไปจ้า อ่านเรื่องนี้ทีไร อมยิ้มตลอดเลย
-
o13
-
น่ารักอ่ะ ชอบบบบมาไวๆนะ
-
ชอบจัง
-
พระเอกคงต้องเหนื่อยอึกเยอะ น้องนมแกเล่นเอ๋อตลอด :เฮ้อ:
-
นมจืด น่ารักมากกกกกก ค่ะ :-[ :o8: :impress2:
-
โอยยย น่ารักหนูนมจืด จะน่ารักไปไหนลูกกก :กอด1:
-
น้องจืดทำไมหนูถึงได้ใสซื่อขนาดนี้เนี่ยลูก 5555
-
บทที่ 3: นมจืดกับแรบบิทครีม [100%]
“น้องไม่สบายตรงไหน?” นมจืดยืนชะเง้อชะแง้อยู่หน้าร้านซ่อมมอเตอร์ไซด์ กลิ่นน้ำมันรถ กลิ่นเครื่องยนต์คลุ้งไปหมด เห็นพระเอกเดินเข้าไปคุยกับเจ้าของร้านวัยกลางคนแต่ยังดูดีอยู่พักหนึ่งแล้วเดินออกมา
“เขาต้องเช็คก่อน” หลังจากตกลงอะไรเสร็จ สรุปคือต้องทิ้งรถเอาไว้ที่ร้านประมาณ3วันเพื่อรอเช็คเครื่องยนต์
“น้อง...เฮียว่าน้องขายเลยดีกว่าไหม? เฮียซื้อซากต่อเลย” เจ้าของร้านซ่อมเดินออกมา
เจ้าของรถคิ้วกระตุก รถเขานี่ถึงจะเก่าเหลือแต่ซากแต่มันก็ยังวิ่งได้เว้ย!
“ไม่อะเฮีย เฮียเช็คให้ผมก็พอ”
เจ้าของร้านพยักหน้าเออออ แต่ก็แปลกใจเพราะรถรุ่นเก่าขนาดนี้ส่วนใหญ่ขายเป็นอะไหล่หมดแล้ว
“ไอ้เก่งๆ มึงออกมาเช็ครถลูกค้าหน่อย” เสียงตะโกนของเฮียเจ้าของร้านเรียก
สักพักนมจืดเห็นคนถูกเรียกเดินออกมาในชุดช่างเลอะน้ำมันเป็นคราบไปหมด แต่ในมือที่เจ้าตัวอุ้มมาด้วยทำไมนมจืดตาโต
“น้องไก่!” ไก่ขนสีสวยสะดุดตา นมจืดทำปากอ้า อยสกลองจับน้องไก่จัง
“ไอ้เก่ง! มึงเอาไก่เด๋อของมึงไปเก็บก่อนกูจะเอามันไปเชือดทำข้าวมันไก่!”
“เฮีย! นี่อเล็กซานเดอร์ ไม่ใช่ไอ้เด๋อ!” คนอุ้มไห่เถียงทันควัน
คนตัวเล็กมองช่างซ่อมที่อุ้มไก่แล้วหันไปมองพระเอก อื้อหือ...สองคนนี้ตัวสูงกันจัง
“จับน้องไก่ได้ไหมครับ” ส่วนใหญ่เคยเห็นแต่คนเลี้ยงหมาเลี้ยงแมว คนที่เลี้ยงไก่อย่างประคบประหงมขนาดนี้ไม่ค่อยมี อีกอย่างเด็กกรุงเทพฯอย่างนมจืดไม่ค่อยได้จับไก่ตัวเป็นๆเท่าไร
ช่างฟิตที่อุ้มไก่มองคนพูด “เออ! แต่ระวังมันจิกล่ะ”
มือขาวจืดเอื้อมไปลูบขนตรงปีกเบาๆ สัมผัสแปลกใหม่ที่ได้รับทำให้นมจืดยิ้มตาหยี
น้องไก่เชื่องมากๆ
หลังจากนั้นช่างฟิตประจำอู่ซ่อมก็โดนเฮียเจ้าของร้านไล่ให้ไปเก็บไก่แล้วมาทำงาน
“มึงจะไปไหนก็ไปสิ กูจะกลับแล้ว” ยังเห็นไอ้มินเนี่ยนยืนหน้าจืดอยู่หน้าร้านเหมือนเดิมไม่ไปไหนเลยเอ่ยปากไล่ เอ๊ย! บอก
“อื้อ เราจะไปร้านอาหารแล้ว” เดินไปอีกนิดหน่อยก็จะถึงร้านแล้ว
“เออๆ เอาขากล้องมาได้ละ” กระดิกมือยืกๆทวงของคืน “ขอบใจ…” ถึงไอ้มินเนี่ยนจะทำเอาความดันขึ้นไปบ้างแต่มันก็อุตส่าห์ช่วยถือของมา
“อื้อๆ ไม่เป็นอะไร” นมจืดยิ้มกว้างตาหยี
“มึงไปๆ” โบกมือไล่
ร่างเล็กกว่าโบกมือบายบายพระเอกแล้วเดินไปทางร้านอาหาร ร่างสูงใหญ่ทำท่าจะเดินหันหลังกลับแต่สุดท้ายขาสองข้างก็ดันหันกลับมาทางเดิมแล้วเดินตามแผ่นหลังเล็กไปเรื่อยๆ
เหอะ! กูไม่ได้ไปส่งนะเว้ย!
รู้สึกหิว...จะไปหาอะไรกระแทกปากเหมือนกัน!
ร่างกายสูงใหญ่กับร่างเล็กถูกแสงอาทิตย์ที่กำลังตกดินสาดกระทบจนเกิดเป็นเงาทอดยาวออกไป
“หูยย เราสูงกว่าพระเอกด้วย” นมจืดตาโตร้องบอกตอนมองเงาตัวเองที่ยาวกว่าของอีกฝ่าย
“ไอ้ห่า! มึงเดินนำหน้ากูไหม?!!” คนฟังรู้สึกปวดหัวจี๊ดๆตลอดเวลา
“ฮื้อ…” นมจืดทำเสียงขัดใจ ให้เขาได้สูงบ้างอะไรบ้างสิ อิจฉาพระเอกนะ อยากได้ความสูงมาบ้าง
“ทำเสียงเป็นเด็กปัญญาอ่อนอีกล่ะ” เสียงทุ้มเข้มบ่น “เออ...มึง...ชื่อไรนะ? หน้อมแหน้ม? นมๆเน่าๆ?” วันนั้นมันเคยบอกชื่อแต่จำไม่ได้ เรียกแต่มินเนี่ยนแดกแฟ๊บ ลืมชื่อแม่งไปเลย
นมจืดขมวดคิ้วขัดใจ “ชื่อนมจืดๆ ไม่ใช่นมเน่า!” ใครจะตั้งชื่อนมเน่ากัน
ใบหน้าครึ้มเพราะเคราครึ่งใบหน้าเบ้ปากทำสีหน้ารังเกียจ
“ยี้! กูเกลียดนมจืด!”
“ฮื้อออ ออกจะอร่อย”
พระเอกรู้สึกแหวะทุกครั้งที่นึกถึงนมรสจืด ถ้าเป็นรสอื่นเขายังกินได้บ้าง
“มึงปีหนึ่งคณะวิทย์ใช่ไหม?” พอเดาได้เพราะว่าแถวๆคณะเขาที่ติดกันก็มีแค่คณะวิทยาศาสตร์เท่านั้น
คนฟังส่ายหน้าหวือ
“ปีสามแล้วต่างหาก” คนฟังทำหน้าอึ้งตาค้าง
ไอ้มินเนี่ยนแดกแฟ๊บนี่นะอยู่ปีสาม บอกว่ายังไม่จบปอสามกูยังจะอยากจะเชื่อหน่อย
“อย่างมึงเนี่ยนะปีสาม!!!”
“อื้อ เราปีสามแล้ว พระเอกล่ะ?” ยังไม่รู้เลยว่าพระเอกอยู่ปีไหน แต่มองจากหน้าแล้ว…
“มึงว่าไงล่ะ?” ยื่นหน้าเข้าไปให้มันเดาใกล้ๆ ไอ้เตี้ยมันมองตาปริบๆ ทำคิ้วขมวดจนดูน่าตลก เหมือนมินเนี่ยนกำลังใช้สมองอย่างหนัก
“อืม...เรารู้แล้ว...พระเอกอะ...” มึงจะเงียบให้ลุ้นทำไมวะ จะบอกก็รีบบอก ลีลาสัสๆ “พระเอกอะ...ปีสี่แน่เลย เป็นพี่เราใช่ไหม?”
ปืด…
คนฟังคิ้วกระตุก เกือบสำลักน้ำลาย
“มึงว่ากูอยู่ปีสี่หรอวะ?” ถามเสียงดัง เส้นเลือดปูดเหมือนความดันเลือดพุ่ง นี่กูหน้าเหมือนปีสี่ขนาาดนั้นเลยหรอวะ
“อื้อ...” พยักหน้ามั่นใจเต็มที่ ยิ้มตาหยี “เราทายถูกใช่ไหม?”
“ถูกกับผีบ้านมึงสิไอ้นมเน่า”
“ฮื้อ...บ้านเราไม่มีผี แล้วก็ไม่ได้ชื่อนมเน่า ชื่อนมจืดๆๆๆๆๆๆ” ทำปากยู่ ย่นจมูกใส่
“กูเพิ่งปีสองเว้ย”
อู้วววว...ปีสองหรอ?
“จริงหรอ?”
“เออ...”
“ไม่เหมือนปีสองเลยอะ” ไอ้มินเนี่ยนแดกแฟ๊บมึงกำลังด่ากูทางอ้อมใช่ไหม???
“เออ...มึงก็ไม่เหมือนปีสามสักนิด”
“เด็กกว่า...ทำไมไม่เรียกเราว่าพี่อะ” มองหน้าคนเกรี้ยวกราดหัวฟัดหัวเหวี่ยง
“โอ๊ย...หน้าอย่างมึง...กูเรียกไม่ลง” แค่คิดว่าต้องเรียกมันว่าพี่ไมเกรนก็แดกตาย
คนฟังยิ้มหน้าบาน “อื้อๆๆ มีคนบอกเราหน้าเด็กไม่เหมือนปีสาม” อือ...มีคนเคยบอกนะ อย่างปราบกับพ่ายก็เคยบอกนะว่าเขาเหมือนเด็ก
พระเอกแสยะยิ้ม หน้าตาหยามเหยียดโดยแท้
“ที่เด็กอะ เขาหมายถึง ‘สมอง’ มึงหรือเปล่า ห๊ะ...”
นมจืดกระพริบตาปริบๆ “เราโตแล้ว...สมองเราก็ต้องโตตามสิ”
แต่กูว่าชีวิตมึงจะโตกว่านี้ไม่ได้อีกแล้วละ พระเอกเข่นเขี้ยว กัดฟันกรอด
“เหอะ กูนึกว่าสมองมึงยังเด็ก...” เด็กปัญญานิ่มอีกด้วย
“ไม่สิๆ เราเคยวัดไอคิวนะ ของเราได้ตั้ง112นะ”
“เหอะ...” พ่นลมออกจมูก ลิงชิมแปนซียังดูฉลาดกว่ามึงอีกเว้ยยยยยย
“เออ...” ปล่อยๆมันไปดีกว่า
เดินไม่นานก็มาถึงหน้าร้านอาหารญี่ปุ่นที่นมจืดนัดเพื่อนเอาไว้ นมจืดมองคนที่เดินถอดน่องตามหลังมา
“พระเอกเข้าไปกินด้วยกันไหม?” ถามเพื่อนร่วมทางที่เดินมาด้วยกัน
“มึงเข้าไปกินกับเพื่อนเถอะไป” พระเอกทำหน้าเฉไฉ
“อ้าว นึกว่ามากินข้าว...นี่คือเดินมาส่งเราหรอ?”
ร่างสูงใหญ่รู้สึกตัวร้อนๆ รีบโวยวาย “เปล่าเว้ย....กูจะมาแดกส้มตำ”
“พระเอกชอบส้มตำหรอ?” นมจืดไม่ค่อยได้กินส้มตำเท่าไร “เรากินไม่ค่อยเป็นอะ”
“อย่างมึงกลับบ้านไปดูดนมไป” ส้มตำดูไม่เข้ากับหน้าจืดๆของมันสักนิด “ไปๆ เข้าร้านไปๆ”
นมจืดยิ้มตาหยี พระเอกปากร้ายมาก แต่ความจริงดูเป็นใจดี
“งั้นเราไปก่อนนะ...” โบกมือให้ร่างสูง
ใบหน้าเข้มดูน่ากลัวทำหน้าโหดใส่ “ไปๆเหอะ” ร่างเล็กโบกมือรัวๆแล้ววิ่งเข้าร้านไป
ร่างสูงใหญ่เหมือนยักษ์ยืนรอจนเห็นว่าไอ้เตี้ยมันเจอเพื่อนเรียบร้อยค่อยเดินออกมา
เฮ้ย!!!
กูไม่ได้มาส่งนะเว้ยยยย...กูแค่จะมาแดกส้มตำเฉยๆ
แต่ควายเอ๊ยยยย...ร้านส้มตำมันเปิดที่ไหนล่ะวันนี้!!!
----------------- 100% ------------------
สวัสดีค่ะ
วันนี้เอาอีกครึ่งตอนมาเสิร์ฟแล้วนะคะ มารุมเร็วๆค่า มารุมอีคนจรจัดมันเกรี้ยวกราดกันค่ะ ฮ่าๆ
ตอนนี้เราจะได้รู้กันแล้วนะคะว่าสรุปพระเอกของเราเรียนปีอะไรกันแน่ ฮ่าๆ
ตอนนี้อาจจะไม่ขยับไปไหนไกลเท่าไร ต้องขออภัยด้วยนะคะ
ได้กินแรบบิทครีมกันยังค่า ฮ่าๆ ปล. น้องไม่ได้ค่าโฆษณาแต่อย่างใดค่ะ ฮ่าๆ
ตอนนี้เรามีลงเรื่องสั้นเขียนกับพี่แกะด้ายแดงนะคะ ท่านใดยังไม่ได้อ่านลองไปอ่านกันได้นะคะ เป็นเรื่องสั้นตอนเดียวจบ #คุณยักษ์กับเต้าส่วน ตามแท็คนี้ในทวิตได้เลยคะ
สำหรับน้องนม ขอบคุณมากๆนะคะสำหรับการติดตามที่ล้นหลามมากๆค่ะ ดีใจมากๆเลยค่ะ ชอบน้องรักน้องคอมเม้นกันเข้ามาเยอะๆนะคะ หรือจะติดแท็คในทวิต #รักรสนมจืด
ขอบคุณทุกการติดตามค่ะ
-
ชอบความซึนของตัวร้าย อยากจะแหมมมมมมมม จนปากห้อยถึงพื้น ไม่ได้มาส่งอ่ะจ้าาาาาาาส :katai3:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:z1: :z1:
พระเอกกลัวมีคนร้ายมาฉุดมินเนี่ยนหรอออออ
ถึงต้องเดินมาส่งอะ
อิอิ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
แหม พระเอกคนซึน ปากร้ายใจดี ขี้เก้ก แถมหน้าแก่อีกต่างหาก 555
คิดแล้วเชียวว่าต้องเป็นรุ่นน้องนมจืดของเรา แต่รู้แล้วยังไม่ยอมเรียกพี่อีกนะ นิสัย
ทำไมรู้สึกช่างเก่งเจ้าของน้องไก่น่าสนใจจัง จะมาเป็นตัวละครเด่นไหมน้อ
รอตอนต่อไปจ้า คิดถึงน้องนมจืดทุกวันเลย :กอด1:
-
แหมๆ มีเดินมาส่งด้วย
ตอบแทนที่น้องนมช่วยถือของใช่ม้า
-
แหมมม จริงๆพระเอกปากร้ายแต่ใจดีล่ะสิ เดินมาส่งนมซะขนาดนี้แล้ววว
-
อู้ววว พระเอกเด็กกว่าเหรอเนี่ยย คาดไม่ถึง 555 :hao7:
เดินมาส่งเขาแล้วยังไม่ยอมรับอีกนะพ่อพระเอกก :hao3:
-
อ้าว พระเอกนี่รุ่นน้องเหรอ หน้าไม่ให้เลย
แต่นมจืดก็ไม่ได้ดูเหมือนพี่เช่นกัน 555555
เดินมาส่งแหละ เดินมาส่ง เดินมาส่ง เดินมาส่ง เดินมาส่ง
:hao7:
-
:hao3: :hao3: :katai5:
-
:mew1: :mew1:
-
อิตัวโกงเอ๊ย พระเอกนี้เด็กกว่านมจืดแต่หน้านำไปหลายปีนะ
ส่วนน้องนมถึงจะแก่กว่าแค่ปีเดียวก็เหมือนอายุยังไม่ถึง15เลยลูกเอ๊ย
-
:
-
:hao3:
-
แหม่จีบพี่เขาดีๆนะ
-
ถ้าคบกันความเกรี๊ยวกราดนี้จะเปลี่ยนเป็นมุ้งมิ้งมั้ยพระเอกกก
-
:jul3: พระเอกเอ้ย ยังต้องถอนหายใจอีกนานนะ
-
หนูนมแก่กว่าพระเอกอีก 5555
แต่ก็ยังน่ารัก น่าเอ็นดู อยู่ดี :mew3:
-
:mew1:
-
มีความห่วงใย
-
เดินมาส่งก็เดินมาส่งสิ ไม่ต้องไปอ้างอย่างอื่นเลย ถถถ
-
อ้าว เป็นน้องหรอกเหรอ 555555555555
ฮือ มีอะไรพี่บ่งบอกว่าอยู่แค่ปีสองบ้างมั้ยพ่อตัวโกง
-
น่ารักกก
-
พระเอกจะโมโหจนเส้นเลือดในสมองแตกมั้ย
-
:hao6: :hao6:
ในความเกรี้ยวกราดนั้นแฝงไปด้วยความเอ็นดูวววววววววววววว
-
รักในความใสของน้องนมมากรอค่าาาาา :mew1:
-
เจอพระเอกซึนและ
-
เขินน
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านค่ะ โง้ยยย น่ารักกก อ่านแล้วอยากกลืนกินน้องมาก ใครว่าน้องปัญญาอ่อน เดี๋ยวเถอะเดี๋ยว เราจะคอยดูตอนเธอหลงพี่เขานะน้องตัวร้าย ฮืออออ แต่เราก็นึกภาพเขาจีบกันไม่ค่อยออกนะคะ คือยังไงดี พระเอกแวะเซเว่นซื้อนนมจืดกับแรบบิทครีมไปให้งี้เหรอคะ 5555555555555555 แต่ก่อนอื่นเชียร์ให้แกโกนหนวดและซักเสื้อผ้าก่อน ขำน้องอ่ะ นี่ดีนะน้องไม่โดนต่อย ไปถามเขาแบบนั้นได้ยังไงคะลูก น้องนี่เหมือนที่บ้านมีธุรกิจไฮเตอร์อ่ะค่ะ ถ้าเขาให้ไปช่วยซักให้นี่อย่าไปเชียวนะคะ เขาเจตนาไม่ดีค่ะ จะหลอกหนูไปกิน แงงงง แต่อ่านแล้วขำจริงอ่ะค่ะ ซื่อเหลือเกิน แล้วยังป้อมปราบศัตรูพ่าย โอ๊ยยย 5555555555 ใครให้เขามาเป็นเพื่อนสนิทกับคะ ฮืออออ ช่วยด้วย นี่นิยายตลกเหรอคะ ตอนแรกเรานึกว่าจะเป็นนิยายอบอุ่นหัวใจ แงงงง หยุดขำไม่ได้ ทำไมทุกคนตลกขนาดนี้ พระเอกคะ พระเอกจะนิ่งต่อไปไม่ได้นะคะ ต้องตลกแบบคนอื่นด้วยค่ะ ไม่งั้นเดี๋ยวโดนไล่ออกจากเรื่องนะคะ เราเป็นห่วง 5555555
-
ท่าเยอะนะพระเอกอ่ะ 555 เป็นห่วงนมจืดก็พูดมา
-
มานั่งรอน้องนมจืด :katai5:
-
:hao5: นมจืดน่ารัก กวนแบบไม่เจตนา อ่านแล้วยิ้มแก้มปริ :pig4:
-
:katai4: :katai4:
-
น่ารักกก :ling1: :ling1:
-
บทที่ 4: นมจืดกับโอเลี้ยง
...ไปสำโรง…
...ไปบางหว้า…
แล้วนมจืดไปไหนดี?
มือขาวดันแว่นขึ้นดั้งเป็นท่าปกติ ตากลมๆกลอกไปทางซ้าย
...ไปบางหว้า…
กรอกไปทางขวา
...ไปสำโรง…
“แต่จะไปทองหล่ออะ” บ่นพึมพำอยู่คนเดียวหมุบหมิบ สูดลมหายใจเฮือก กระชับเป้ใบเล็ก ขยับหมวกแก็ปที่ปัดปีกหมวกไปด้านหลังให้เข้าที่ ก้าวเดินอย่างมั่นใจขึ้นบันไดที่มีตัวอักษรเขียนว่า
...ไปบางหว้า…
ขึ้นมายืนรอบนชานชะลา คนเยอะพอสมควร มายืนต่อหลังเส้นเหลือง อากาศร้อนแต่ยังทนได้ ช่วงสายๆวันเสาร์เห็นเด็กนักเรียนออกมาเรียนพิเศษเต็มไปหมด เห็นแล้วนึกถึงสมัยยังอยู่มอปลาย เลิกเรียนต้องมาเรียนกวดวิชา
นมจืดชะโงกมองรถไฟที่กำลังแล่นเข้าสู่ชานชะลาช้าๆ เสียงประกาศบอกดังไปทั่ว ร่างเล็กหลบทางออกมาเล็กน้อยเพื่อให้คนลงได้ลงถนัดๆ
พอประตูเปิดคนด้านในที่แออัดแต่ก็ดีดตัวออกมาข้างนอกกันใหญ่ นมจืดตาโตรีบเขยิบหนีกว่าเดิม
“หลบทางหน่อยครับ!”
ระหว่างนั้นได้ยินเสียงทุ้มเข้มดังมาจากฝูงชนที่กรูกันออกมาจากประตูรถ มองไปเห็นมีคนที่ยืนรอขึ้นอยู่แต่ไม่ยอมหลบทางให้คนด้านในออกมาก่อน จนคนที่พูดต้องดันตัวออกมาได้ในที่สุด
อู้ววววว!!
“พระเอก!” ยิ้มตาหยีเรียกชื่อเสียงดังฟังชัด คนรอบข้างหันมามองกันใหญ่
ไหนพระเอก?!!!
ไม่มีสักคน!
เจอแต่ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ยักษ์หน้าถมึงทึงในชุดเสื้อเชิ้ตสีเข้ม กางเกงยีนส์ขาดสีซีด รองเท้าแตะกีโต้...เท่ที่เท้า! บนไหล่สะพายกระเป๋ากล่องสีดำสนิทเอาไว้
“ไอ้มินเนี่ยน!” ชายหนุ่มหลุดตะโกนออกมา
นมจืดทำหน้าไม่เข้าใจมากๆ
“ไหน?! มินเนี่ยนมาหรอ?” นมจืดเคยดูนะ มินเนี่ยนตัวเหลืองๆน่ารักมาก ชอบๆ
กูเรียกมึงนั่นแหละไอ้มินเนี่ยนแดกแฟ๊บ!
ยังไม่ทันจะคุยอะไรฝูงคนที่รอขึ้นรถก็กรูเข้าไปในรถไฟกันใหญ่ นมจืดตาโตตกใจเพราะโดนเบียด สุดท้ายได้มือใหญ่ๆฉุดร่างเขามาจากรัศมีเส้นสีเหลืองของรถไฟฟ้าได้สำเร็จ
“ห่าเอ๊ย! เกือบเป็นมินเนี่ยนบี้แบนแล้วไง” พระเอกบ่น เขาเองก็ตกใจที่เห็นไอ้เตี้ยมันโดนดันจนตัวเล็กแทบล้ม เลยคว้าตัวมันออกมาไม่รู้ตัว
“อื้อ...ขอบคุณนะ…” ยิ้มแก้มป่อง ลูบอกแปะๆ เกือบโดนเหยียบแบนแล้ว
“เออๆ โทษทีทำให้มึงพลาดรถไฟ” คนหน้าครึ้มเขียวด้วยเคราบางๆพูด
นมจืดส่ายหน้าไม่ถือสา “อื้อ ไม่เป็นอะไร เราสิต้องขอบคุณพระเอก”
“เออๆ กูไปนะ ไอ้มินเนี่ยน”
“ฮื้อ...ทำไมเรียกเรามินเนี่ยน เราชื่อนมจืด” เม้มปากทำหน้าคิ้วขมวด
“เออ เหมือนๆกันแหละ”
นมจืดทำหน้าไม่เข้าใจ นมจืดกับมินเนี่ยนหน้าเหมือนกันตรงไหน? พระเอกมีปัญหาสายตาสั้นใช่ไหม?
“ฮื้อ ไม่เหมือน...”
“กูไปละ” เขาจะได้ไปทำธุระตัวเองสักที
“อื้อ...รถไฟกำลังมาพอดีเลย เราไปนะ”
“เออๆ มึงจะไปไหนเนี่ย?”
“อ้อ...เราจะไปทองหล่อน่ะ”
คิ้วเข้มขมวดมุ่นเมื่อได้ยินจุดหมายปลายทางของไอ้เตี้ยมัน
มึงจะไปทองหล่อ...แต่เสือกเสร่อมารอรถไปบางหว้า...ฟายเอ๊ย! โง่กว่านี้มีอีกไหม
“นี่มึงสมองน้อยหรือมึงโง่วะ” ทำไมนมจืดฟังแล้วเหมือนเป็นคำด่าซ้อนคำด่าเลยอะ
“ทำไมอะ...”
ร่างสูงใหญ่ลูบหน้าตัวเอง ถอนหายใจเหนื่อยหน่าย กูว่าแล้ว...ลิงชิมแปนซียังฉลาดกว่ามึงอีก
“ไอ้เตี้ยนมครับ ถ้ามึงอยากไปทองหล่อมึงต้องไปขึ้นฝั่งไปสำโรงสิวะ มึงมาขึ้นทางนี้มึงจะไปซื้อกุ้ยฉ่ายวงเวียนใหญ่หรือไงวะ ห๊ะ!”
คนตัวเล็กกะพริบตาปริบ ทำหน้าครุ่นคิด “กุ้ยฉ่ายที่ดังๆไม่ใช่กุ้ยฉ่ายตลาดพลูหรอ?” ถ้าจำไม้ผิดแม่เคยซื้อมาให้กินนะ นมจืดจำได้นะ
“โว๊ย! กูหมายถึงมึงขึ้นผิดทาง ไอ้มินเนี่ยนแดกแฟ๊บ!”
ตากลมโตหลังแว่นเบิกกว้าง
มีมินเนี่ยนแล้วยังต้องแดกแฟ๊บอีกหรอ?
“มินเนี่ยนไม่ได้กินกล้วยหรอ? มินเนี่ยนที่ไหนกินแฟ๊บกัน พระเอกมั่วอะ ดูผิดเวอร์ชั่นหรือเปล่า” กอดอกทำหน้าขึงขังพูดเป็นจริงเป็นจังมาก
มือใหญ่จับหมวกแก๊ปบนหัวเล็กขยับปีกหมวกที่อยู่ด้านหลังให้เปลี่ยนมาอยู่ด้านหน้าพร้อมกับกดลงให้บังใบหน้าเล็กเอาไว้
คุยกับแม่งแล้วปวดกบาล ปิดหน้าแม่งซะเลย
“ฮื้อ...อย่าปิดหมวกเราเรามองไม่เห็นนะ” เออดี! เดินตกรางรถไฟไปเลยมึง!
คนตัวเล็กบ่นอุบอิบ มือขยับปีกหมวกให้เชิดขึ้น มองเห็นทางแล้ว มืออีกข้างโดนฝ่ามือใหญ่จับแน่นพลางจูงไปอีกทาง
“ไปไหนอะ?” นมจืดจะไปทองหล่อน้า
“พามึงไปที่ชอบๆ” เฮ้ย! ไม่ได้ดิวะ มือจูงมันอยู่แสดงว่าเขาก็ต้องไปที่ชอบๆกับมันนด้วยนี่หว่า “มึงจะไปทองหล่อไม่ใช่เหรอ! มันต้องไปขึ้นอีกสายเว้ย”
“อ้อ...อื้อ” นมจืดร้องอื้อ
สุดท้ายคนในชานชะลาเห็นร่างสูงใหญ่ยักษ์หน้าดุดันเป็นยักษ์ขมูขีกึ่งลากกึ่งจูงคนตัวเล็กกว่ามากไปทางรถไฟฟ้าสายสำโรง
“อ้า...จริงด้วย! จะไปทองหล่อต้องไปสายสำโรงนี่นา” เนื่องจากวันเสาร์คนก็ยังคงแน่นรถไฟฟ้าทำให้พวกเขาสองคนต้องยืนแถวประตู พระเอกสูงมากจนคนมองอย่างทึ่งๆในขณะที่นมจืดยืนแหงนหน้ามองแผ่นป้ายสถานีรถไฟฟ้าแล้วร้องออกมา
“เออสิ มึงเอาสมองมาด้วยมั้ยเนี่ย” เหนื่อยหน่ายจริงจัง
“แล้วพระเอกจะไปทองหล่อเหมือนกันหรอ?” แหงนหน้าถามตาโต
ฉิบหาย!
กูจะไปสะพานตากสินนี่หว่า สัสเอ๊ย! ไหงถึงโผล่มาเพลินจิตแล้ววะเนี่ย
“เรื่องของกู” เฉไฉแม่งเลย ใครจะบอกหลวมตัวเสร่อมากับมันละ
“ฮื้อ…” ทำเสียงขัดใจ “ไปไหนอะ ถ่ายรูปหรอ?” เห็นมีกระเป๋ากล้องด้วย
“เออ…” ตอนแรกโผล่ไปหอศิลป์เสร็จว่าจะไปถ่ายรูปเล่นที่แถวริมน้ำเจ้าพระยาแถวโบสถ์อัสสัมชัญรวมถึงถ่ายตามตรอกตามซอยแต่ตอนนี้ไม่ทันละคงต้องเปลี่ยนแผน
“หรอ...เราว่าจะไปอ่านหนังสือที่ร้านคาเฟ่คุณหมี ไปด้วยกันไหม?” ไหนๆก็ร่วมทางมาแล้วเลยถามสักหน่อย จะได้ทีเพื่อนนั่งเล่นด้วยตอนอยู่ในร้านคาเฟ่คุณหมี
คาเฟ่คุณหมี? นี่มึงอายุเท่าไรกัน?!
“คาเฟ่ห่าไรของมึง” คิ้วเข้มขมวดมุ่น
นมจืดรีบควักโทรศัพท์มาเปิดรูปที่เซฟเอาไว้ เลื่อนให้ดู แต่พระเอกไม่ยอมสนใจอะ เลยต้องดึงเสื้อจึกๆให้หันมาสนใจ
“นี่ๆดูสิ” ยังดึงจึกๆต่อจนเจ้าของเสื้อรำคาญยอมก้มหัวลงมา นมจืดก็ใจดีชูให้สูงขึ้นพระเอกจะได้ไม่เมื่อยคอมาก
นัยน์ตาเรียวสวยมองภาพที่ไถไปมาแล้วเบ้ปาก คาเฟ่อะไรคิขุสัสๆ เข้ากับหนังหน้ามึงมาก
“เรื่องของมึง กูไม่ไป” เปลี่ยนไปเดินถ่ายตามซอยสุขุมวิทก็ได้วะ สตรีทวิวดีเหมือนกัน
“ทำไมอะ...ไปเถอะ คาเฟ่น่ารักออก” ก็เพราะน่ารักนั่นแหละเขาถึงไม่ไป
“ไม่เว้ย”
“กาแฟอร่อยนะ เราเลี้ยงเอง” มือเล็กตบอกปุๆบ่งบอกว่าจะเป็นเจ้ามือเอง
พระเอกหรี่ตา ข้อเสนอฟังดูน่าสนใจไม่น้อย ของฟรีเป็นหนึ่งในความหฤหรรส์ของชีวิตมนุษย์
“เลี้ยง?” ถ้าไปแล้วให้กูจ่ายเองจะซัดให้เตี้ยกว่าเดิมเลย
คนตัวเล็กกว่าพยักหน้าหงึกหงัก “จริงสิ เราโตกว่าพระเอก ถือว่าเราเลี้ยงรุ่นน้อง”
คนฟังเบ้ปาก มีรุ่นพี่อย่างมึงกูลาออกไปโดดส้วมตายดีกว่า นึกอยากเห็นหน้าน้องรหัสไอ้มินเนี่ยนฉิบหาย
“เออดี วันนี้กูพกมาแค่ร้อยเดียว” ล้วงกระเป๋ากางเกงยีนส์ แบงค์สีแดงยับยู่ยี่จนดูไม่ออกว่าเป็นเงินออกมาโชว์
คนอะไร? พกเงินร้อยเดียว นมจืดทำหน้ามึน
“แล้วขึ้นรถไฟฟ้าได้หรอ เงินพอหรอ?” ค่ารถไฟฟ้าก็หลายสิบบาทแล้ว
“ไอ้เตี้ยครับ ก็ใช้บัตรติ๊ดๆสิวะ” บัตรรายเดือนเขาใช้กันเยอะแยะมึงไปอยู่โลกไหนมา
“อ้อ...” ยิ้มตาหยี ก็นมจืดไม่ค่อยได้ขึ้นรถไฟฟ้าเท่าไรเลยไม่ได้ใช้บัตรไง ทุกครั้งก็ต้องหยอดเหรียญซื้อบัตรเอา
...สถานีถัดไป อโศก…
Next Station Asoke
เสียงประกาศของระบบรถไฟฟ้าเตือนผู้โดยสาร คนหลายคนผุดลุกขึ้นยืนเพื่อที่จะเตรียมตัวลง ร่างสูงใหญ่เลยเขยิบเข้ามาชิดนมจืดมากขึ้นเพื่อไม่ให้เกะกะทางเดิน ร่างเล็กถูกกักเอาไว้ด้วยร่างของคนตัวโตจนแทบมิด
ดูน่าจะอึดอัดแต่หากลองมองดีๆแล้วทุกครั้งที่มีคนอัดเข้ามาร่างสูงใหญ่เหมือนจะเป็นเกราะกำบังให้อย่างดี
----------------------------------- 50% -------------------------------------------
สวัสดีค่า
วันนี้เอาน้องนมมาวิ่งเล่นค่า
อ่านแล้วคอมเม้นมาให้กำลังใจเราได้น้า หรือจะหวีดกันในทวิตเตอร์ #รักรสนมจืด
วันนี้ฝนตกหลักทั่วฟ้า กลับบ้านระวังด้วยนะคะ ใครว่างระหว่างกลับ อ่านน้องนมแก้เหงาได้นะคะ
ขอบคุณทุกการติดตามค่ะ
-
ขอตามน้องนมไปเที่ยวด้วยคนนะ
-
ของฟรีได้ผลเสอ
เลี้ยงรุ่นน้องเนอะ555
ตอนท้ายทำไมสวีท
-
สนุกดี มาลงบ่อยๆ นะคะ
-
เย้ น้องนมมาแล้ว
เกาะหลังพระเอกไปคาเฟ่น้องหมีด้วยคนค่ะ
-
คำที่น่าจะพิมพ์พลาด
หฤหรรส์=หฤหรรษ์
-
:katai5:
-
:hao3:
-
ลูกเอ๊ยยยยย ดูในบัตรสิลูกกกก เกือบหลงแล้วมั้ยล่ะ
-
พระเอกไม่ได้เผลอช่วยนมจืดเลยเนอะ แค่เลยตามเลยงี้เนอะ
อ่ะ เชื่อๆ
-
น่ารักจริงๆ..น้องนม
-
ชื่อพระเอกนี่สร้างความฮือฮาได้ตลอดจริง ๆ ฮา
-
นมจืดน่าร้ากกกก
หลงบ่อยๆแบบนี้
ระวังจะหลงเข้าไปอยู่ในใจพระเอกน้าาา
55555 รอตอนต่อไปจ้า
-
น่าจ๋งจ๋าน ขึ้นรถยังหลง น้องนมจืดดด ถถถถ
-
ถึงจะยังไม่มีอะไรสมเป็นพระเอก
แต่ตอนนี้ยักษ์ก็ได้ทำหน้าที่พระเอกแล้วหน่อยนึงนะ!!!
พาน้องนมไปส่ง เอาตัวบังน้องนม ช่วยน้องนม ถึงจะน้อยนิดแต่ก็นับนะ! 5555555
o18
-
เอาน้องนมมาต่อด่วนนน
-
:mew1: :mew1:
-
โอ้ย ขำ :pigha2: น้องนมจืด
กว่าจะรู้เรื่องว่ามาผิดทางนี่ ทำพระเอกเราเหนื่อย สงสารพระเอกมาก 555
แต่พระเอก ก็ยังคงปากร้ายใจดีเหมือนเดิม ไม่แค่พามาส่ง ตามขึ้นรถมาด้วยเฉยเลย
แถมช่วยปกป้องน้องนมไม่ให้โดนเบียดด้วย สุภาพบุรุษจริง ๆ เขิน :-[
รอตอนต่อไปค่า เขาจะไปเดทกันร้านคาเฟ่คุณหมีแล้ว เย้
ขอบคุณคนเขียนนะคะ ^^
-
5555 อย่าว่านมจืดเยอะ แค่นี้ก็มึนพอแระ อิอิ แต่น่ารักนะ คริคิร
-
น้องนมกับพระเอกเริ่มใกล้กันทีละนิดหล่ัะ :-[
-
พระเอกเผลอต้องมนต์นมจืืดซะแล้ว :laugh:
-
แน่ะๆพ่อพระเอกตามนมมาเฉยเลย
คิดอะไรกะเค้ารึป่าววว
-
น่ารักอ่ะ ฮืออออออ :impress2: :impress2: :impress2:
-
ความพรหมลิขิตนี้ มันช่างดีงาม
น้องนมลากพระเอกเจ้าร้านคิขุ
คอนทราสดีมากกกก ต้องขำหน้าพระเอกตอนอยู่ในร้านแน่ๆ
-
น้องนมขึ้นผิดทางเหรอลูกก 5555
ดีแล้วที่เจอพระเอก ไม่งั้นโผล่ไหนไม่รู้
น้องนมน่ารักจังเลย อยากได้มาเลี้ยงไว้ที่บ้าน :-[
-
คิดถึงน้องนม
รีบมาวิ่งเล่นอีกนะลูก
:mew1:
-
พระเอกนี่เหมือนโดนของ ตามนมจืดไปทั่วเลย หลวมตัวเข้าแล้วล่ะสิ
-
:m20: :jul3:
-
นมจืดน่าเอ็นดู
-
คุณพระเอกจะปล่อยนมจืดไปก็กลัวพี่เค้าหลงทางล่ะซิ
งั้นตากสินรอไปก่อน
ไปเส้นอโศกกะพี่นมก่อน
ร้านแบ๊วๆ อาจจะมีรูปถ่ายน่ารักๆ ติดโปรกล้องก็ได้ ใครจะรู้
ความฟรีพาไปชัดๆ
:mew3:
-
เราว่านะคะ จู่ๆเราก็คิดขึ้นมาได้ค่ะ น้องนมจืด... น้องจีบเขาใช่ไหมคะ!! น้องกำลังอ่อยเขาใช่ไหมมมม บอกเรามานะคะ 5555555555 แต่พระเอกนี่ก็นะคะ อยากถามว่าที่ทำเหมือนรำคาญแต่ก็ยอมเขาตลอดนี่คืออะไรเหรอคะ อย่าเอาแบงค์ร้อยมาอ้างค่ะ จริงๆอยากไปถ่ายเขากับน้องหมีก็บอกกกก แต่อยากดุนมจืดเหลือเกิน น้องจะออกจากบ้านแล้วเอ๋อแบบนี้ไม่ได้นะคะ เดี๋ยวโดนหลอกไปขายจะทำยังไงคะ!! เรานี่แหละจะไปดักแถวทองหล่อแล้วอุ้มกลับบ้าน แงงงง พระเอกไม่คิดว่านมจืดน่ารักบ้างเหรอคะ แน่ะๆ อย่ารู้ตัวช้านะคะ ทำเป็นรำคาญเขาเหอะ จะจีบก็จีบบบบ
-
นมจืดก็เอ๋อจนพระเอกต้องไปด้วยนะ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เหมือนเลี้ยงเด้กน้อย
-
:-[
-
:L2:
-
นมจืด หนูจะซื่อไปไหนคะ น้องพระเอกเลยต้องมาช่วยดูแลเลย :hao3:
-
ว้ายอีพระเอกแอบร้ายนะยะ แต๊ะอั๋งน้อง
-
:mew1:
-
น่ารักไปแล้ว ลูกเอ๊ยยย
:-[
-
บทที่ 4: นมจืดกับโอเลี้ยง [100%]
“ไหนร้านของมึงไอ้นม” เสียงหงุดหงิดดังพึมพำด้านหลัง นมจืดกวักมือให้เดินตาม
“ออกประตูทางออก...เดินอีกหน่อยก็ถึงแล้ว” ตามที่อ่านข้อมูลมานะ
นมจืดสอดบัตรออกตามด้วยคนตัวโต ร่างสูงเปิดกระเป๋ากล้องหยิบกล้องคู่ใจขึ้นมา ยกขึ้นกดชัตเตอร์
ภาพผู้คนมากมายที่กำลังจอแจอยู่บนสถานีรถไฟฟ้า ทั้งคนที่ต่อแถวที่เคาน์เตอร์ ทั้งคนกดตู้ซื้อบัตร สิ่งที่เด่นจนเขาเห็นชัดผ่านเลนส์กล้องคือ…
ภาพ...แผ่นหลังเล็กสวมเสื้อยืดตัวใหญ่กว่าตัวเองเล็กน้อย กางเกงสีเข้มสามส่วน รองเท้าผ้าใบ เจ้าตัวเอี้ยวตัวมาด้านหลังพร้อมกับทำท่ากวักมือ แต่ที่สำคัญคือ…
รอยยิ้มตาหยีแก้มกลมสีชมพูเรื่ออ่อนๆ
มือใหญ่ลดกล้องลง รู้สึกเหมือนรอบข้างจะหยุดนิ่งเล็กน้อย
แต่บางอย่างก็ดลใจให้เขายกกล้องขึ้นอีกครั้งแล้วกดชัตเตอร์ติดกันหลายที
“ถ่ายอะไรอะพระเอก ขอเราดูด้วยสิ” นมจืดพยายามชะโงกขอดู โดนดันหน้าออกไปอย่างไม่ใยดี
“เสือก เอาหน้ามึงออกไป” มือใหญ่กดปิดแล้วเอากล้องคล้องคอ ปิดกระเป๋ากล้องให้เรียบร้อย “เดินสิไอ้นม รอใครจุดธูปอันเชิญมึงหรอ”
คนตัวเล็กประมาณหน้าอกเขาเดินนำไปตามทาง ดูข้อมูลในมือถือไปพลางจนเดินจะชนชาวบ้านอยู่แล้ว กลายเป็นร่างสูงที่กลัวไอ้มินเนี่ยนจะตกบันไดตายห่าไปก่อนเลยเอาแขนใหญ่ๆพาดไหล่เล็กเอาไว้
“ไอ้ห่า! ตกบันไดไปตายห่า ลำบากคนอื่นเก็บศพอีกนะมึง”
นสจืดเงยหน้าชมพูอ่อนมามองยิ้มตาหยี ก้มหน้าทำปากหมุบหมิบคลำหาเส้นทางไปที่ร้านอยู่ ไม่ต้องเงยหน้ามองทางก็ได้เพราะว่าแขนใหญ่ที่พาดบนบ่าแม้จะหนักไปหน่อยแต่ก็เหมือนเป็นตัวนำทางให้ เวลาจะเดินชนใครแขนนั้นก็จะดันคนตัวเล็กหลบมาอีกทาง
แม่ง! กูแค่กลัวคนอื่นลำบากเรียกปอเต็กตึ๊งก็แค่นั้น!
“ถึงแล้ว!” เสียงเล็กร้องบอกเมื่อเดินมาถึงที่หมายจนได้ แต่ว่าคนที่ยืนรอหน้าร้านก็ทำให้ต้องตาโต “คนเยอะมาก” อ้าปากค้าง
“มึงบอกจะมาอ่านหนังสือที่นี่?” คนคิ้วหนาเลิกขึ้นถาม “กูว่ายังไม่ทันเปิดหน้าแรกมึงคงต้องไสหัวออกจากร้านแล้วมั้ง” ร้านคาเฟ่คุณหมีคนเยอะมาก แผนการที่ว่าอยากจะมาอ่านหนังสือเล่นคงต้องพับเก็บ เป็นอย่างที่พระเอกว่าร้านรอเยอะขนาดนี้คงนั่งนานไม่ได้
“อือ เสียดาย…” หน้าขาวจืดหน้ามุ่ยลง ตาโตหลังแว่นกลมๆมองแถวหน้าร้านละห้อย “เสียดายอยากเจอคุณหมี”
“ไปเหอะมึง” พระเอกเดินหันหลังกลับ นมจืดหันไปมองร้านคุณหมีตาละห้อยแต่ก็ตัดใจเดินตามร่างสูงใหญ่ออกมาจากร้าน
แล้วจะเอายังไงต่ออีกดีล่ะชีวิต!
“พระเอกจะไปไหนต่อหรอ?”
“กูจะถ่ายรูปวิวเรื่อยๆ มึงไปไหนก็ไปเถอะ” เสียงใหญ่เอ่ยปาก
นมจืดนิ่งไป ความจริงเขาก็ไปไหนมาไหนคนเดียวบ่อย มีบ้างที่มีปรายกับพ่ายไปด้วย แต่วันนี้ไม่ได้ชวนมาด้วย
ตอนแรกที่เจอพระเอกแล้วเจ้าตัวยอมมาด้วยก็ดีใจนะ คิดว่ามีเพื่อนไปนั่งด้วย เพียงแต่ว่าตอนนี้คงต้องกลับบ้านคนเดียวแล้วมั้ง
นมจืดหน้าหงอย ก้มหน้าลง ไม่รู้ทำไมมันไม่ร่าเริงเหมือนเมื่อกี้เลย
คนตัวโตมองร่างเล็กที่เงียบไปถนัดตา พระเอกเกาแก้มอย่างงุ่นง่าน รู้สึกเหมือนพูดอะไรทำร้ายจิตใจไอ้เตี้ยยังไงไม่รู้แหะ
“งั้นเราไปก่อนน้า” เงยหน้ามายิ้มแหยโบกมือให้ หันหลังเดินไปทางสถานีรถไฟฟ้าเหมือนเดิม
“เดี๋ยว!” เสียงทุ้มเข้มดังขึ้นโดยที่เจ้าตัวไม่รู้ตัว
“เอ่อ...มึงยังติดกู ไหนมึงบอกจะเลี้ยงกาแฟไง” แม่ง! ใช่เลย! ไอ้เตี้ยสัญญาไม่เป็นสัญญานี่หว่า ตบให้เตี้ยเลยนี่!
นมจืดเอียงคอมองคนพูด แล้วยิ้มกว้างตาหยี จนคนมองหายใจติดขัด ห่าราก! ฝุ่นเข้าคอเว้ย
“อื้อ...ได้ๆๆ ไม่ลืม ว่าแต่กินร้านไหน?” ไม่รู้แถวนี้มีร้านคาเฟ่อันอื่นหรือเปล่า หันซ้ายหันขวามองหาร้าน
“ไม่ต้องหาหรอก ตามกูมา” ฝ่ามือใหญ่จับ
ข้อศอกดึงร่างเล็กให้เดินตาม นมจืดเซแถ่ดๆหน้าเกือบทิ่มเพราะไม่ทันตั้งตัว
นมจืดหรี่ตามองร้านที่พระเอกพามา เป็นร้านกาแฟโบราณรถเข็นธรรมดาติดฟุธบาทในซอยทองหล่อ
“ป้าครับ โอเลี้ยงเย็น” สั่งโดยไม่ต้องดูเมนู “แดกไรสั่ง!”
นมจืดรีบดันแว่นขึ้นจมูก ไล่สายตาไปตามป้ายเมนูเขียนด้วยหมึกเมจิบนแผ่นฟิวเจอร์บอร์ดสีเหลืองมีคราบดำเกาะ
ราคามีตั้งแต่12, 15, 25 บาท
เหมือนพวกน้ำชงๆหน้าโรงเรียนเลย เห็นแล้วคิดถึง
“เอานมเย็นครับ” สั่งกับป้าเจ้าของร้าน “เอ้อ...ไม่ต้องใส่น้ำสีชมพูนะครับ”
“เอานมขาวหรือลูก?” ป้าที่กำลังตักน้ำแข็งใส่แก้วเทโอเลี้ยงสีดำปี๋ลงไปแล้วจัดการคนถามขึ้น
“ครับ เอานมขาว” นมขาวก็เหมือนนมชมพูเย็นแค่ไม่ได้ใส่น้ำแดงเฮลบลูบอยลงไปเท่านั้น
คุณป้าจัดการปิดฝาแก้วส่งให้คนสั่งคนแรก
“โอเลี้ยงได้แล้วลูก”
แล้วหันมาชงนมเย็นใส่แก้ว ตักน้ำแข็งเทนมเย็นลงไปในแก้ว ราดนมคาเนชั่นเป็นท็อปปิ้งปิดท้าย
“นมเย็นได้แล้วลูก” นมจืดรับมาถือไว้
“เอ้า! จ่ายตังค์ป้าสิมึง” ฝ่ามือใหญ่เห็นคนตัวเล็กเก้กังหยิบกระเป๋าเงินลำบากเลยคว้าแก้วนมเย็นมาถือไว้
คนตัวเล็กรีบควักเงินตามราคาที่ป้าบอกพอดีแป๊ะ
“นี่ครับ 40 บาท”
“เอานมมึงไป” ยัดแก้วใส่มือเล็ก นมจืดรับมาดูด ความเย็นความหวานหอมของนมทำให้ยิ้มออก รู้สึกสดชื่น
นัยน์ตาเรียวสวยมองด้วยสายพอใจอย่างไม่รู้ตัวพลางก้มดูดโอเลี้ยงของตัวเอง
“โอเลี้ยงไม่ขมหรอ?” นมจืดเคยกินนะ ขมมากจมจนต้องทำตาปี๋
“เรื่องของกูมั้ย” กูจะแดก กูชอบ มึงจะทำไมไอ้มินเนี่ยน
“ฮื้อ...ถามเฉยๆเอง” ทำเสียงพึมพำในคอ แล้วก้มดูดนมในแก้วอีกอึก
พระเอกกระดิกนิ้ว “ไหนเอามาแดกดิ” อยากรู้ว่านมแม่งอร่อยตรงไหน อันนี้เป็นนมชงใส่นมข้นใส่น้ำตาล ไม่น่าจะแหวะเหมือนนมจืดชืด
นมจืดพยักหน้า เขย่งเท้ายื่นแก้วนมไปจ่อปาก พระเอกชะงักในตอนแรกเพราะไม่คิดว่าไอ้เตี้ยมันจะส่งหลอดให้ถึงปาก
มองตาโตที่ทำท่าลุ้นตาม ริมฝีปากได้รูปมีรอยยิ้มเล็กน้อยแต่เสียดายที่เหมือนว่าเคราเขียวครึ้มจะบดบังหมด ก้มลงดูดนมเย็นในแก้วอึกใหญ่ นมหวานๆไหลลงคอแล้วทำหน้ายี้ แหวะ! หวานสัส!
จะจืดชืดก็แหวะ หวานเจี๊ยบเข็ดคอหอยขนาดนี้ก็จะอ้วก!
“หูยยยยย เกือบหมดแก้วแล้วอะ” เจ้าของนมเย็นร้อง นมขาวๆหายวับไปเหลือเพียงหนึ่งในสี่ของแก้ว
ร้องฮื้อเพราะโดนโยกหัวไปมา
“อย่าบ่นๆ” แม่งทำเสียงเป็นเด็กง้องแง้งฉิบหาย
นมจืดเดินต้อยๆตามคนตัวโตที่ยัดแก้วโอเลี้ยงใส่มือเขาแล้วยกกล้องขึ้นมาถ่ายรูปวิวทั่วไป
“อ๊ะ! อี้!” ร้องออกมาดังลั่นเมื่อนมจืดเผลอดูดผิดแก้วดันไปยกแก้วโอเลี้ยงขึ้นมากิน
“สมน้ำหน้า!” คนถ่ายรูปหันมายิ้มเยอะสะใจ เห็นหน้าเล็กทำตาปี๋ แลบลิ้นออกมาแล้วตลกฉิบ!
“กินไปได้ยังไงเนี่ย ขมมาก!” รีบเอานมเย็นมาดูดล้างปาก
ร่างสูงใหญ่รู้สึกอยากแกล้งเลยจับข้อมือเล็กขึ้นมาบังคับให้ดูดโอเลี้ยงไปพร้อมๆกับนมเย็น
กลายเป็นว่านมจืดถือแก้วสองแก้ว ปากงับสองหลอดพร้อมๆกัน
“ฮื้อออออ” ร้องเสียงดัง อย่าแกล้งเรานะ ขยับมือหนีพระเอก เสียงทุ้มเข้มดังขัด
“ไอ้เตี้ย! อย่าขัดขืน ถือแก้วเอาไว้” นมจืดหลับตาปี๋ กลัวแล้วนะ “เอ้า ดูดมันเข้าไปทั้งสองแก้ว” สั่งเสร็จสรรพก็รีบปล่อยมือแล้วยกกล้องขึ้นกดชัตเตอร์รัวๆ
ภาพใบหน้าขาวจืดสวมแว่นจืดชืด ตากลมหยีลงเพราะความขม ปากสีชมพูอ่อนงับหลอดสองอัน น้ำสองรสชาติไหลเข้าปากผสมปนเปมั่วไปหมด
“ทำไมถ่ายเราด้วย เอามาให้เราดูด้วย” พอเป็นอิสระ รีบปล่อยหลอดโอเลี้ยงแล้วดูดนมเอาเป็นเอาตายจนหมดแก้ว
“อะไร?! กูไม่ได้ถ่ายมึงเว้ย” คนฟังทำปากยู่ อะไรอะก็เห็นๆอยู่
“ก็เราเห็นนะ” รีบเดินตามคนตัวโตต้อยๆที่ออกเดินไปแล้ว
“ไม่ได้ถ่ายเว้ยไอ้เตี้ยนี่! ถ่ายมาหน้ามึงก็ทุเรสสัส!”
เอ้า! สรุปถ่ายใช่ไหม?! นมจืดงงแล้วนะ!
“กูหิวละ” หลังจากโยนแล้วน้ำทิ้งถังข้างถนน พระเอกก็บ่นพึมพำ
“อื้อ” นมจืดก็หิวแล้ว
ร่างสูงมองคนเตี้ยเท่าหัวนมแล้วเดินดุ่มๆเข้าร้านเนื้อย่างแห่งหนึ่งโดยไม่ถามไถ่กันเลย นมจืดอ้าปากค้างแล้วรีบวิ่งดุกดิกตามหลังเข้าไปด้วย
กลิ่นเนื้อย่างภายในร้านหอมตลบอบอวลไปหมด เสียงพูดคุยดังคลอกับเสียงฉู่ฉ่าของเนื้อในกะทะเตาถ่าน
“สองที่นะคะ” นมจืดรีบเกาะหลังพระเอกเอาไว้ เดี๋ยวเขานึกว่าไม่ได้มาด้วยกัน
นัยน์ตาเรียวสวยเหล่มองคนตัวเล็กที่เกาะแจเหมือนกลัวต้องนั่งหน้าเตาคนเดียวแล้วโคตรขำ
พอได้ที่นั่งเสร็จสรรพ พนักงานจัดแจงเอาเมนูวางแล้วยืนรอ
“บุฟเฟ่ครับ”
“ฮื้อ…” นมจืดตกใจ เขากินไม่เคยคุ้มเลย “บุฟเฟ่เลยหรอ?”
มองราคาต่อหัว โอ้โห 799++ คิดเสร็จสรรพก็ตกหัวละเกือบ900บาท สองคน1800 อื้อหือออ แพงมาก
ร่างเล็กทำหน้าทำตาบุ้ยใบ้คนฝั่งตรงข้าม แต่อีกคนไม่ได้สนใจเขาเลย พยายามจะขยับบอก ขมวดคิ้วก็แล้ว บุ้ยปากก็แล้ว ยังไม่สนใจเลย เอาแต่สั่งลูกเดียวเลย
“เอ้า มึงสั่ง” นมจืดเงอะงะก้มมองเมนูตาลายไปหมด แพงมาก
“เอ้อ...เอ่อ…” คิดไม่ออกจะกินอะไรในหัวทั้งกลัวเงินไม่พอ ไม่รู้จะสั่งอะไรด้วย พอเห็นสายตากดดันของคนตรงข้าม มองหน้าพนักงานแล้วก็หลับหูหลับตาจิ้มไป
“ถั่วแระที่หนึ่งนะคะ”
ไอ้มินเนี่ยนแดกถั่วแระเอ๋ย!
พอลับหลังพนักงานนมจืดรีบพูดขึ้นมา
“พระเอก...เราเงินไม่น่าพอสองคนนะ” คิดถึงเงินในกระเป๋าแล้วกังวล
“กูหิว เรื่องเงินไว้ทีหลัง”
คนฟังตาโต ไม่ได้สิ “อื้อออ เดี๋ยวไม่มีเงินจ่ายร้านให้อยู่ล้างจานทำไงอะ”
คนฟังเลิกคิ้วกวน “ก็ให้มึงไปล้างไง ยากตรงไหน” แม่ง! ไอ้เตี้ยเอ๋อเอ๋ย ถ้ากูไม่มีเงินกูจะเข้าร้านไหม
พอของมาเสิร์ฟ มือใหญ่ลงย่างเนื้อทันที นมจืดยังละล้าละลังแต่พอโดนตาดุๆจ้องสุดท้ายก็ขยับตะเกียบกิน
ช่วยกันย่างช่วยกันกินแต่หลังๆเหมือนจะมีแค่พระเอกที่ขยับปากขยับตะเกียบคนเดียว นมจืดทำเพียงแค่คีบเนื้อลงเตา พลิกไปมา พอเห็นว่าสุกก็คีบไปวางในจานอีกฝ่าย
“กินขนมได้ไหม?” เสียงเล็กถาม หน้าครึ่งหนึ่งถูกเมนูบัง มีแค่ตากับแว่นที่โผล่มา
“เออ สั่งเผื่อกูด้วยสามถ้วย”
สามถ้วย ไอศกรีมสามถ้วยเลยหรอ?!
แม้จะอึ้งแต่นมจืดสั่งไอศกรีมสี่ถ้วย ให้ตัวเองหนึ่งที่เหลือของอีกฝ่าย
ผ่านไปเพียงห้าทีพระเอกก็ซัดหมดสามถ้วยเลย นั่งผึ่งพุง นมจืดมองพุงเล็กของตัวเองที่ป่องขึ้นมา พระเอกแถบเลื้อย มีการเรอออกมาเบาๆ
“เก็บตังพี่” พระเอกทำสัญญาณมือให้พนักงาน
นมจืดรีบกระเด้งขี้นมานั่ง ควักกระเป๋าเงินมานับ พระเอกมีเงินหนึ่งร้อยบาท เขามีพันกว่าๆน่าจะพอดีนะ ขอให้พอเถอะ
“จ่ายเป็นบัตรนะคะ” เสียงพนักงานขัดจังหวะทำให้นมจืดเงยหน้าขึ้นมามอง
บัตรเครดิตแพลตินัมสีดำสนิทถูกวางบนถาดเงินเรียบร้อย พนักงานเอาไปที่เคาน์เตอร์
ตากลมฉายแววไม่เข้าใจ “ไหนบอกมีร้อยเดียวไงอะ”
ใบหน้าครึ้มเขียวแสยะยิ้มกว้าง “เงินสดกูมีร้อยเดียว แต่กูไม่ได้นี่ว่ากูไม่มีปัญญาจ่าย” ยักคิ้วใส่
นมจืดหน้าบู้บี้ มองพระเอกที่หยิบบัตรหลายใบเรียงกันเป็นปึกๆรัดด้วยหนังสติ๊กสีแดงที่เอาไว้รัดถุงข้าวแกงเอาไว้ ตากลมถลนมองคนเก็บบัตรเครดิตด้วยวิธีแบบใหม่
“หึ” คนตัวโตเอาบัตรปึกนั้นตีหน้าผากขาว
“ใครเขาเก็บบัตรแบบนี้กันอะ ไม่ใช้กระเป๋าเงินละ” เพิ่งเคยเจอจริงๆ
“ใช้ทำไมวะ มัดเอาไว้แล้วใส่กระเป๋ากางเกงไว้ สะดวกจะตาย พกกระเป๋าเงินทำไมให้ตุง แค่นี้กางเกงกูก็ตุงอย่างอื่นแล้ว”
“ตุง…????” อะไรตุง นมจืดไม่เข้าใจ
“ไอ้เอ๋อเอ๊ย” ทำไมไม่อธิบายล่ะว่าอะไรตุงอะ
“ว่าเราทำไม” พระเอกชอบว่านมจืดอะ
“ก็มึงเอ๋อสัสๆ” ปากว่าพร้อมแสยะยิ้มแต่สุดท้ายนมจืดก็ได้ยินเสียงทุ้มเข้มหัวเราะ
นมจืดอดยิ้มตาหยีไม่ได้ ก็พระเอกหัวเราะดูมีความสุขดีจัง
--------------- 100% -----------------
<แถม> Cr. Pic น้องสาวที่น่ารัก น้องHeartbreakxr's
(http://<a href="https://www.uppic.org/share-B4F1_5975EBB7.html"><img src="https://www.uppic.org/image-B4F1_5975EBB7.jpg" border="0"></a>)
>> ไหนบอกไม่ได้ถ่าย ???” หึๆ
------------------------
สวัสดีค่า
วันนี้เอาน้องนมอีกครึ่งตอนที่เหลือมาฝากนะคะ **ตอนนี้เราขออนุญาตเปลี่ยนชื่อตอนนะคะ**
ตอนนี้ทุกคนจะมองอีคนจรจัดเป็นอีกคนเลยค่ะ 555 ตอนนี้นางค่อยดูเป็นผู้เป็นคนขึ้นมาหน่อย(มั้ง) อิๆ ส่วนน้องนมจะคงเส้นคงวาค่ะ ทั้งความเอ๋อ ความมึน ความอึน
อ่านแล้วคอมเม้นมาคุยกับเราเยอะๆเลยน้า หรือจะหวีดในทวิต #รักรสนมจืด ได้เลยค่ะ
ปล. ท่านใดที่รอยัยหนูอ้วนกับพ่อยอดชายจะมาเป็นเรื่องถัดไปค่ะ ตอนแรกว่าจะลงหนูพุกก่อนน้องนม แต่ว่าไม่อยากให้น้องค้าง เลยมาลงให้ครบ100% แล้วคิวต่อไปจะได้เป็นตาหนูพุกคนเลยค่ะ ขอโทษถ้าทำให้รอกันนานๆนะคะ
ขอบคุณทุกการติดตามค่ะ
-
ขอทั้งปึกได้ไหม5555
น่าฟัดน่าดูดมากน้องนมเลี้ยงง่ายจริงๆเลย พระเอกนี่ต้องถอดรูปตอนรักน้องแล้วแน่เลย
-
โห พระเอกเก็บบัตรเครดิตแบบนี้เลยเหรอ 55555 เริ่ดมากพ่อคุณ
-
เก็บรูปเค้าเป็นระวิงเลยคิดอะไรกะเค้าหรือเปล่าพ่อพระเอก
-
เห็นนมน่ารักแล้วล่ะสิ :hao3:
-
นมจืดน่าร้ากกกกก พี่พระเอกเห็นความน่ารักของเจ้านมแล้วใช่มะ ทำเป็นด่ากลบเกลื่อน
-
แหม พ่อพระเอกเริ่มหลงหนูนมแล้วล่ะสิ :-[
-
ว้าย หลงเสน่ห์ยิ้มตาหยี แก้มแดง ๆ ของน้องนมเข้าแล้ว พระเอกเอ้ย :-[
มีทั้งรอบข้างหยุดนิ่ง มีทั้งหายใจติดขัด มันคืออะไร ๆ ตกหลุมแล้วสินะพระเอก
ทำเป็นอ้างนู่นนี่ แต่ปกป้องน้องนมตลอด ๆ ทนเห็นหน้าหงอย ๆ ของน้องก็ไม่ได้
ที่สำคัญ แอบถ่ายรูปน้องนมไปกี่รูป เฉลยมาเดี๋ยวนี้ กดชัตเตอร์รัวขนาดนั้น 555
พระเอกสภาพอย่างนี้ จริง ๆ รวยใช่ไหม บัตรเครดิตเป็นปึกๆ เนี่ย
รอคนจรจัดถอดรูปค่ะ แต่ถอดแล้ว น้องนมอาจจำไม่ได้นะ ต้องทำใจ 555
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ รักเรื่องนี้จัง :กอด1:
-
ปากร้ายจริงนะพระเอก
ปากร้ายไม่เท่าไหร่ แต่ถ้ารู้ตัวช้าระวังชวด น้องนมจืดยิ่งน่าฟัดอยู่ด้วย
-
เป็นการเก็บบัตรเครดิตที่ฮาร์ดคอมาก :m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เอ็นดูน้องง 555555555555
-
พระเอกตลกอ่ะ วิธีเก็บบัตรสุดยอด
ตอนควักขึ้นมาแล้วแกะยางคงฮาๆดีนะ
-
:-[
-
ชอบอิพระเอกในความรวยพกบัตรเครดิตแบบคนติดดิน ชอบที่ทำตัวไร้มารยาท
ชอบที่ชื่อพระเอกแต่ลักษณะท่าทางเหมือนโจรไร้สกุล 5555
ส่วนน้องนมนั้นตะมุตะมิเหลือเกิน
-
น้องนม(ที่สูงเท่าหัวนมพระเอกและชอบดื่มนม)น่ารักมากๆ เลยค่ะ
อยากอุ้มไปเลี้ยงที่บ้านเล้ย
แบ๊วได้ใจป้ามากลูก
:pig4: :pig4:
-
นมน่ารักเกินไปแล้วววว
-
นมน่ารักก
-
โอ้ยยยยยยยยยยย น่าร้ากกกกกกกกกกกก อีพระเอกก็ถ่อยไม่สมชื่อเลย
-
งื่อออ น่ารักทั้งสองคนเลยย
-
เผลอถ่ายรูปน้องจืดไปกี่รูปแล้วคะพ่อพระเอก
-
:pig4:
-
อือหือ เสี่ยค่ะ~~~
-
น้องนมน่ารัก...ระวังจะตกหลุมรักกกก
-
น้องนมมมมมมมม.
พระเอกนี่กวนใช้ได้นะ 555 จริงๆแอบหลงรักนมแล้วอ่ะดิ มาทำซึนๆ
-
น้องนมน่ารักตลอด :กอด1:
-
ขอส่องดูรูปในกล้องหน่อย เนียนนะเรา
โอเลี้ยงจะหลงนมจืดก็ตอนนี้
:hao7:
-
โถ่ พระเอก ชอบว่าน้องก็จริง
แต่ว่าแอยถ่ายรูปน้องตลอดทริปเลยน่าา
-
เอ็นดูนมจืดมากมายยยยยย น่ารักน่าจับมาฟัดอ่ะ 555555555
และหมั่นไส้อิตัวโกงมากๆอ่ะ คือนางถ่อย นางไม่ค่อยเหมาะกับชื่อพระเอก 5555555
-
หมั่นๆส้พระเอกแรงมากเลยค่ะ ควรทำยังไงดี ตั้งสมาคมแอนตี้แฟนเลยดีไหม 5555555555555 น้องนมคะ นี่เขากำลังล่อลวงน้องนะคะ ดูดิ มาปงมาเปย์ อะไรอ่ะ อยากอยู่กับเขานานๆก็บอกเหอะพระเอก แต่ก็สงสารนะคะ เราว่าอให้พระเอกจีบน้องนมก็คงไม่รู้เรื่องอ่ะ แต่กลัวใจตามพระเอกไปมากๆน้องนมจะเป็นคนเถื่อนแบบพระเอก แงงงง
-
น่ารักปนเอ๋อ ตลกๆดี 5555
-
มีความน่ารักลอยออกมาาาาา :-[
-
พระเอก รูปนมจืดเต็มเมมการ์ดหมดแล้วม้างงงง
55555+
-
แหม่ๆนึกว่าพระเอกพาแฟนไปเดทซะอีก :hao7: :hao7:
-
55555 ชอบนมอ่ะ มีความซึน
-
:impress2: หลงรักน้องจืดเข้าเต็มเหวี่ยง พ่อพระเอกดูแลน้องฉันดีๆด้วยนะ
-
โอ้ยยย น้องนมน่ารักกกก
ปล. พระเอกเราขอปึกนั้นจะได้ไหม 55555+
โคตรคูลเลยเก็บแบบนี้ ชอบๆๆๆ
-
โอ้ยยยย เอ็นดูววววววว
-
บทที่ 5: นมจืดกับโกโก้ครันช์
“อิ่มมาก...” เสียงเล็กๆพึมพำระหว่างดึงร่างตัวเองออกมาจากร้านเนื้อย่าง กลิ่นเนื้อย่าวควันยังคงตลบอบอวล
“แดกเท่าหมาดมอะนะอิ่ม” ปากร้ายๆกัดเลือดซิบ
“ไม่ใช่แมวดมหรอ?” อะไรอะ พระเอกพูดผิดอีกแล้ว นมจืดมึนแล้ว
“เออ! จะหมาดม แมวดม หรือมึงดมก็เหมือนกัน” เว้ย นับวันๆวิทยายุทธ์ฝีปากของไอ้มินเนี่ยนเริ่มจะแกร่งกล้าขึ้นนะ
มันกินเนื้อย่างไม่ถึงสิบชิ้นเลยมั้ง ข้าวแม่งก็แดกไม่หมด ที่เหลือกูต้องเหมา ซุปสาหร่ายถ้วยเดียว ไอติมอีกถ้วย นี่สาบานว่าคนกินไม่ใช่สำรับเซ่นเจ้าที่
“ฮื้อ” บึนปากขึ้นใส่คนตัวโต จับกระเป๋าเป้แน่น ขยับหมวกชึบๆสองที “ไปไหนต่อดี?” ยิ้มร่าถามคำถาม
นัยน์ตาคมมองคนตัวเล็กแก้มตุ่ยตาหยี ถอนหายใจเฮือกแต่ปากเป็นมุมโค้งรูปพระจันทร์หงาย “กูจะไปถ่ายรูปเรื่อยๆ มึงเดินไหวก็ตามมา”
“ไปด้วยได้ใช่มั้ย?” เอียงคอถามยิ้มๆ ยังอยากเดินเที่ยวเล่นอีก สนุกดีนะ
มีเพื่อนเดินด้วยก็สนุกไปอีกแบบ ดีกว่าเดินคนเดียวเยอะเลย
“เรื่องของมึง เดินไหวก็มา ไม่ไหวก็กลับบ้านไป” พูดเสียงเข้ม หันหลังเดินนำออกจากซอยทองหล่อ
“อ๊ะ! พระเอกรอเราด้วย!” รีบกระชับกระเป๋าวิ่งซอยเท้าตามคนขายาวดุกดิก
เดินออกมาจากซอยก็เดินกลับขึ้นมาเรื่อยๆ ทางสถานีพร้อมพงษ์ อากาศอบอ้าวเล็กน้อยแต่ก็ถือว่าโชคดีที่แดดไม่แรงมาก และยังมีตัวตึกช่วยบังแสงได้อย่างดี
นมจืดหยุดเป็นพักๆเมื่อเห็นพระเอกยกกล้องหยุดถ่ายตามสถานที่ต่างๆ ถ่ายถนนหนทาง ถ่ายตรอกซอยสุขุมวิทต่างๆ
“อู้วหู้ววว สวยมาก” นมจืดตาโตเมื่อชะเง้อมองภาพที่อีกฝ่ายลดกล้องลงมาเช็คภาพพอดี
ภาพถนนสุขุมวิทกับรถติดๆจนต้องเบ้หน้า แต่พอมองผ่านกล้องแล้วดูสวยบอกไม่ถูก ทั้งแสงทั้งมุม
“หึ! แน่ดิ!” คนตัวโตยักไหล่ ถึงฝีมือจะไม่ได้เป็นอันดับหนึ่งในสาขาแต่ก็ถือว่าฝีมือในระดับท็อปๆ แต่เอาจริงฝีมือของแต่คนละนั้นไม่ใช่ว่าไม่ดีขึ้นอยู่กับการเลือกถ่ายตามที่ตัวเองถนัด บางคนถนัดถ่ายพอร์ตเทรย์ บางคนถนัดถ่ายภาพคน ก็แล้วแต่ความชอบ
ส่วนตัวพระเอกชอบถ่ายพอร์ตเทรย์และสตรีทวิว ชอบภาพท้องถนนหนทาง เห็นเหล่าผู้คนเดินทางสัญจร ภาพที่สะท้อนถึงการใช้ชีวิตของผู้คน ดูมีเสน่ห์ไปอีกแบบ
ว่างๆก็ชอบออกมาร่อนทั่วกรุงเทพฯ ถ่ายรูปไปเรื่อยๆ แต่ถ้าหยุดยาวๆก็จะกลับบ้าน
เขาไม่ใช่คนกรุงเทพฯแต่มาจากจังหวัดสุพรรณบุรี เข้ามาเรียนกรุงเทพฯตั้งแต่ตอนเข้าปีหนึ่ง
“อยากถ่ายเป็นบ้างอะ” เห็นคนอื่นถ่ายสวยก็เริ่มอยากทำเป็นบ้าง
คิ้วเข้มเลิกขึ้น ยิ้มแสยะ “ไม่รอดหรอกอย่างมึงอะ”
“ฮื้ออ” หรี่ตาส่งเสียงขัดใจ “ขอเราลองถ่ายได้ไหม?” ถามเสียงเล็ก
คนเล่นกล้องบางคนหวงของ ไม่ค่อยให้ใครจับ นมจืดอยากลองถ่าย แต่กลัวพระเอกไม่ให้
คนฟังมองคนตัวเล็กที่ทำหน้าลำบากใจ ตาวิ้งๆเหมือนจะอ้อนหน่อยๆ
“กลัวมึงทำตก” ความจริงก็ไม่ค่อยให้คนอื่นเล่นกล้องเขาเท่าไร เพื่อนในคณะแต่ละคนก็มีของรักของหวงซึ่งกันและกัน บางอย่างใช้ร่วมกันได้ บางอย่างก็ต้องมีขอบเขต ส่วนใหญ่ถ้าตัวที่เอาไปใช้ที่มหาลัยจะเป็นอีกตัว แต่ถ้าเอามาถ่ายเล่นจะเอากล้องนี้มาตลอด แต่ยิ่งเห็นหน้าไอ้มินเนี่ยนมันยิ่งอยากแกล้งเฉยๆ หน้าเล็กๆหงอยลง
แม่งเอ๊ย! หน้าเริ่มเหมือนมินเนี่ยนแดกแฟ๊บเข้าไปทุกที ตลกฉิบหาย
“อ้อ อื้อ” นมจืดใจห่อเหี่ยวเหมือนเกี๊ยวตากลม
“โว๊ะ! ทำหน้าทุเรศๆอีก” พระเอกถอนหายใจ ขยับตัวเหมือนทำตัวไม่ถูก ขยับร่างกายใหญ่เข้าไปใกล้ไอ้เตี้ย ยื่นกล้องขนาดกลางๆไปให้ “เอ้า เอาไป”
นัยน์ตากลมโตช้อนมองคนยื่นกล้องให้ตาปริบ ส่ายหน้าพัลวัน
“ไม่เป็นอะไร เรากลัวทำตก” รีบดันคืนเจ้าของ แต่กลับโดนยัดกล้องใส่มือ ปากเล็กอ้าค้างเอาไว้
“อย่างอแง ตกก็ให้มึงซื้อใหม่ก็จบ!” จัดแจงดึงสายคล้องออกจากคอตัวเองแล้วเอามาคล้องให้คนตัวเล็กกว่า “เอ้าคล้องไว้”
นมจืดมองคนตัวโตแล้วยิ้มแก้มป่อง พระเอกปากร้ายมากๆแต่จริงๆใจดีมากๆเหมือนกัน
“ขอบคุณนะ”
ใบหน้าคมมองคนพูด ใบหน้าขาวจืดมีแว่นใหญ่บังเกือบครึ่งหน้าแต่ยังคงเห็นความร่าเริงผ่านดวงตากลมโตหลังแว่นนั้น
คนมองแยกเขี้ยว ดีดหน้าผากดังป๊อก
“ถ่ายให้สวยล่ะมึง” ปล่อยให้ไอ้เตี้ยมันยกกล้องขึ้นมากดชัตเตอร์อย่างที่มันอยากทำ
“นี่ๆ เป็นไง” นมจืดรีบยกภาพให้อีกฝ่ายดู
“ไอ้ห่า กูให้ถ่ายวิวไม่ใช่กู!” คนบ่นเสียงดังเมื่อเห็นภาพตัวเองให้กล้อง
ภาพชายหนุ่มหน้าตาคมเข้ม ดวงตาเรียวดุดัน จมูกโด่งรับกับหน้าและคางบึกบึนสมชาย แต่สิ่งที่บดบังใบหน้าเกือบครึ่งก็คือไรหนวดเขียวครึ้มจนปิดบังผิวเนื้อไว้หมด
แม่งถ่ายกูได้ทุเรสสัสทั้งๆที่กูออกจะหล่อวัวตายควายล้มขนาดนี้ ฝีมือนรกมากไอ้มินเนี่ยนแดกแฟ๊บ
“ดูดีออก” ยิ้มมองรูปในกล้องให้ดู
“ลบ”
นมจืดย่นจมูก ส่ายหัวดิกๆ
“ไม่ลบอะ เท่ดีออก”
ไอ้ห่านม! เดี๋ยวนี้มึงกล้าแข็งข้อหรอไงวะ?!
ฝ่ามือใหญ่ข้างซ้ายวางทาบบนหัวเล็กที่มีหมวกกดหนักๆแล้วก็เอามือขวาตีลงไปที่มือตัวเอง นมจืดย่นคอแม้จะไม่เจ็บแต่แรงกระทบทำให้สะท้านทรวงในเหมือนกัน
พระเอกสูงเป็นยักษ์แรงก็เยอะตามขนาดตัว นมจืดตัวนิดเดียวสู้เขาไม่ได้หรอก แค่แรงสะเทือนบนหัวก็ทำเอาสะดุ้งแล้ว
“อื้อ สมองเรากระเทือนหมด” นมจืดจับหัวตัวเอง เขยิบถอยหลังหนึ่งก้าว
แต่อีกคนกลับก้าวเข้ามาหนึ่งก้าว แสยะยิ้ม
“มึงมีด้วยหรอ?”
“มีอะไรอ่อ?”
“สมองไง…” พระเอกยักคิ้ว หรี่ตาล้อเลียน
คนตัวเล็กปากยื่น “มีสิ! คนอะไรจะไม่มีสมอง” นมจืดเถียงทันควัน คนทุกคนต้องมีสมองสิ เป็นส่วนหนึ่งของร่างกายนะ
ร่างสูงใหญ่กำลังไหล่สั่น ไอ้มินเนี่ยนแเดกแฟ๊บมันเมาแฟ๊บจริงๆ สงสัยไม่รู้ว่ากำลังโดนหลอกด่าอยู่
แต่ก็ดีจะได้หลอกง่ายๆ…
หมายถึง...หลอกด่าง่าย…
------------------- 50% -----------------
สวัสดีค่ะ เอาน้องนมตอนใหม่มาลงให้แล้วน้า
ขอโทษที่ทำให้หลายคนรอนะคะ เห็นนักอ่านบางท่านคิดถึงน้องนมจนไปซื้อแรบบิทครีมมากินเลย 555 อร่อยกันมั้ยคะ ใครจะซื้อฝากน้องนมก็ปามาทางนี้เลยค่ะ ฮา
อ่านแล้วถูกใจรักน้องนมคอมเม้น หรือจะหวีดด่าอีพระเอกได้เลยนะคะที่ #รักรสนมจืด
ขอบคุณทุกการติดตามค่ะ
ปล. เมื่อวานลง #ชะรีฟหนูพุกไป ท่านใดยังไม่ได้อ่านตามอ่านได้เลยนะคะ
-
น้องนมน่ารักมากกกก
พระเอกปากเนี่ยยยยย
เดี๋ยวจะหลงน้องนม
-
แหม่เอะอะลวนลามเนอะ
-
โง้ยยยย เราเห็นคนกำลังหลงมินเนี่ยนหนึ่งอัตราค่ะ 555555555555 พี่เขาออกจะน่ารักนะคะพระเอก อยากดูดีให้ลองไปโกนหนวดนะคะ แต่เราว่าถ้าพระเอกโกนหนวดน้องนมต้องจำไม่ได้แน่เลย แงงง น้องไม่ใช่ไม่มีสมองนะคะ น้องเป็นคนซื่อต่างหากกก
-
น้องจืดน่ารักนะ ระวังตกหลุมรักล่ะพระเอก
-
หลอกด่าง่าย หรืออะไร พระเอก แหมๆๆ ด่าไปด่ามา แล้วก็รักเลยป่าวเนี่ย
-
ปากร้ายแต่ใจหล่อมากพระเอก มิน่าน้องนมถึงได้ติดใจ 555+++ ไม่รู้ใครติดใจใคร :m3: :m3:
-
อยากเห็นหน้าพระเอกเลยเนี่ย 555555555555
น้องน่ารักมาก งื้อ
-
จะได้หลอกง่ายๆเนอะ ทุกวันนี้ก็ไม่ได้หลอกอยู่เลยเนอะ พระเอกเนอะ
แหมมมมมม
-
:pig4:
-
หลอกให้รักอ๊ะปล่าวพระเอกก
-
พระเอกอย่าแกล้งนมจืด :katai2-1: :katai2-1:
-
:pig4:
-
:mew1: :mew1:
-
พระเอกนี่นะ แกล้งน้องนมคือความสุขในชีวิตใช่ไหม 555
ปากเสียแต่ทำตัวน่ารักตลอดนะพระเอก ทำถอนหายใจแต่ปากยิ้มแป้น
ทำเป็นด่าเขา แต่พอเจอหน้าหงอย ๆ ก็ไปไม่เป็นอีกแล้ว
น้องนมถ่ายรูปตัวเองทำเป็นบ่น ทีตัวเองถ่ายน้องนมไปกี่สิบรูปแล้ว แหม ๆ
เป็นหนุ่มสุพรรณเหรอเนี่ย อย่าลืมพาน้องนมไปเที่ยวเล่นที่บ้านด้วยน้า
รอตอนต่อไปจ้า ขอบคุณคนเขียนนะคะ :กอด1:
-
แงงง น่ารัก พ่อพระเอกน่ารักกก555 ระวังจะขาดน้องนมไม่ได้นะ คริ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อยากเห็นพระเอกโกนหนวดดด
อะรายย พระเอกจะล่อลวงน้องนมเหรอ /กอดน้องนมแน่น
-
มีเสื้อบอลสุพรรณครับ
คนสุพรรณดุดัน
หลอกด่าง่ายงี้ งั้นก็พากลับบ้านด้วยเลยดิ
จะได้ปากเก่งๆ ทั้งวันทั้งคืน
:hao7:
ชอบน้องนม
น้องนมน่ารัก
ส่งรูปพระเอกให้หน่อย จะเอาไปเป็นวอล์ลเปเปอร์ 555
:mew3:
-
พระเอกไปโกนหนวดซะ!!!
-
นมไม่รู้ไม่ชี้ 555
-
แนะ แนะ จะหลอกให้รักไม่ได้นะจ้ะ พระเอก :-[
-
ทำเป็นหลอกด่าน้องนม
ถ้าคนอื่นมาหลอกด่าน้องนมบ้าง
พระเอกจะยอมไหมน้าาาา
-
จะได้หลอกด่าง่าย หรือหลอกอะไรได้ง่ายหว้าาา
-
เอ็นดูน้องนม สายฮาหน้าเป็น ชักจะปวดหัวแทนพระเอก
-
เอ็นดูน้องนมจังเลย :-[
-
บทที่ 5: นมจืดกับโกโก้ครันช์ [100%]
หลังจากถ่ายไปได้สองรูป คนมองก็ทนไม่ไหว เพราะไอ้เตี้ยนมถ่ายรูปได้ห่วยแตกมาก แม่งเสาไฟเบี้ยวไปข้างนึง ตกขอบกล้องได้อีก
“โว้ย มานี่!” ทนไม่ไหวเว้ย หัวร้อน! จับลากไอ้นมเน่ามาหาตัว เอื้อมมืออ้อมคนตัวเล็กไปจับกล้องให้ตั้งดีๆ
กลายเป็นว่าตอนนี้นมจืดถูกร่างสูงใหญ่กักตัวอยู่ในอ้อมแขนกลายๆ ตัวเล็กๆแทบจะจมหายไปในตัวของอีกฝ่าย ฝ่ามือใหญ่จับมือเล็กขาวจืดไว้แน่นยกกล้องขึ้นในมุมองศาที่พอดี ปากก็ยังบ่นพึมพำไม่ขาดสายจนนมจืดกลัวว่าพระเอกอาจจะเป็นมนุษย์ประเภทหายใจทางผิวหนังก็เป็นได้
“เอ้า...แค่นี้...แม่งมึงควายฉิบหาย” เสร็จก็ก้มบอกคนตัวเล็ก
ในจังหวะที่นมจืดเงยหน้ายิ้มตาหยีมาให้ ปากเล็กๆสีชมพูอ่อนๆขยับพูด
“อื้อ สวยจัง” ภาพของครอบครัวเล็กน่ารักของชาวญี่ปุ่นที่หันหลังให้พวกเขาทั้งสองคนริมฟุธบาทของถนนสุขุมวิท ดูเป็นอีกหนึ่งวันสำหรับครอบครัวดีจัง
นัยน์ตาคมชะงักชั่ววูบหนึ่งก่อนจะผละตัวออกไปอย่างรวดเร็ว ทำหน้านิ่งดุดันทั้งที่รู้สึกไม่ค่อยเป็นตัวของตัวเองเท่าไรนัก ยืนลูบใบหน้าให้กลับมาเป็นตัวของตัวเอง ระหว่างที่นมจืดเอียงคอมอง สงสัยจะหายใจไม่ทันเพราะพูดรัวมาก
“พระเอกเก่งอะ พูดเร็วๆได้ยาวตลอดเลย หายใจทางไหนอะ? ผิวหนังหรอ?” นมจืดเรียนจบสายวิทย์คณิตมาเพราะฉะนั้นเรื่องชีววิทยาก็เก่งพอสมควร ไม่เคยเห็นหรอกว่ามนุษย์หายใจทางผิวหนังได้แต่ว่าพระเอกอาจจะเป็นคนแรกก็ได้
เป็นการค้นพบที่น่าอัศจรรย์ทีเดียว!
ร่างสูงใหญ่ชะงักไปกับคำถามของมัน รู้สึกเหมือนความดันจะทะลุสมองแล้วมั้ง
อะไรคือ...หายใจทางผิวหนัง???
มนุษย์หายใจทางปอดออกทางจมูก ส่วนพวกที่หายใจทางผิวหนังนั้น…
“ไอ้สัสมินเนียน!!!” เสียงคำรามลั่นจนนมจืดย่นคอหงอๆ เสียงดังอีกแล้วอะพระเอก… “กูไม่ใช่กบนะไอ้ห่าถึงจะได้หายใจทางผิวหนัง ไอ้ส้นตีน!”
“คิก...” คนตัวเล็กกว่าหัวเราะคิกคัก “เราล้อเล่นนะ...”
พระเอกแยกเขี้ยว กูว่าไอ้เตี้ยมันไม่ใช่คนซื่อบื้อหรอก มันแม่งคือไอ้มินเนี่ยนแดกแฟ๊บกวนส้นตีน!!!
“เพื่อนเล่นหรอมึง” เห็นหน้ายิ้มแป้นปัญญาอ่อนของมันแล้วอยากจะดีดออกนอกโลกไปตายห่าที่ไหนก็ไป
“อื้อๆ เป็นเพื่อนกันนะๆ” นมจืดมีเพื่อนน้อยนับนิ้วยังเหลือเลย เพราะงั้นมีเพื่อนเพิ่มอีกสักคนนมจืดคิดว่ามันดีมากๆ
พระเอกมองคนตัวเล็กยิ้มตาหยี แว่นโตๆบังครึ่งหน้า หน้าผาดเหม่งๆโดนหมวกแก๊ปปิดนิดหน่อย เตี้ยๆตัวเท่าหัวนมแถมไม่มีสมองอีก
มีเพื่อนเป็นมินเนี่ยนแดกแฟ๊บขนาดนี้ ดูท่าชีวิตเขาอาจจะไมเกรนขึ้นหน่อยๆ แต่ก็คงพอได้ล่ะมั้ง
“ไอ้เตี้ยเอ๊ย...” พระเอกดึงแก้มขาวจืดที่ขาวจนเห็นเส้นเลือดฝาดบางๆแล้วยืดออกทั้งสองข้าง ยืดจนเจ้าของแก้มร้องโอดโอย
“อื้อ...เอ็บแอ้มมมมมม” นมจืดเจ็บแก้มไปหมดแล้ว พระเอกจะดึงให้ขาดเลยหรือไงอะ ฮืออออ นมจืดยังไม่อยากหน้าแหว่งน้า
พอร่างสูงปล่อย คนตัวเล็กก็รีบขยับหนี ยืนนวดแก้มตัวเองยกใหญ่ แถมบ่นกระปอดกระแปดว่าเจ็บแก้มมากๆ พอหายเจ็บก็คว้ากล้องที่ห้อยบนคอไปถ่ายรูปต่อ
คนตัวโตกลอกตาใส่ พ่นลมหายใจเบื่อหน่ายก่อนจะยกโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมาเปิดแอพกล้องกดถ่ายไปเรื่อยๆ
เชื่อเหอะ!
เขาถ่ายรูปในกล้องไอโฟนสวยกว่าไอ้มันเนี่ยนถ่ายกล้องตัวใหญ่กว่าเป็นไหนๆ ของแบบนี้มันวัดกันที่ฝีมือ!
“อะ คืน” นมจืดถอดสายสะพายมี่ห้อยบนคอส่งคืนกล้องให้เจ้าของ มือใหญ่รับไปสะพายกลับที่คอของตัวเอง “ขอบคุณน้า”
เจ้าของกล้องเออออไปด้วย นัยน์ตาเรียวคมมองร่างเล็กที่เดินเริงร่าจนน่าดีดกะโหลก แล้วนั่นไง! ไอ้เตี้ยนมมอเตอร์ไซด์จะเสยหน้าแม่งแล้ว!
“เฮ้ย! ระวังสิวะ!” เสียงทุ้มบ่นลั่น หันขวับไปมองมอเตอร์ไซด์ที่ฝ่าฝืนขึ้นมาขี่บนทางเท้า อยากจะเข้าไปต่อว่าแต่ว่ามันดันบิดเร่งหายแวบไป
พระเอกสบถพึมพำในลำคอ นมจืดยิ้มแหย รู้สึกผิดที่ไม่ได้ระวังหรือดูรถดีๆ
“ขอโทษ…” เสียงเล็กๆพึมพำเสียงค่อย ก้มหน้างุด
“มึงไม่ได้ผิดจะขอโทษทำไมวะ” พระเอกถอนหายใจ “คนผิดคือคนที่เสือกขี่มาบนนี้ มึงไม่ผิดก็มั่นใจในตัวเอง”
มือใหญ่ตบปุๆบนหัวคนตัวเล็ก เฮ้ย! ไอ้พระเอก! นมจืดเขาอายุมากกว่าเอ็งนะเว้ย มาตบหัวปุๆเป็นอนุบาลเชียว
“อื้อออ” เงยหน้ามายิ้มตาหยี หัวเราะชอบใจ
“เฮ้ย เดี๋ยวกูเข้าท็อปแป๊บ” มือใหญ่ชี้ไปที่ซุปเปอร์แห่งหนึ่งที่ตั้งอยู่ไม่ไกล
นมจืดมาถึงหน้าร้านเงยหน้ามองตัวอักษรที่แปะอยู่บนตัวตึก
...Villa Market…
อ้าว...ไหนท็อปซุปเปอร์มาร์เก็ตอะ
“พระเอก! ที่นี่มันวิลล่ามาร์เก็ต ไม่ใช่ท็อปที่อยากไปสักหน่อย เข้าผิดที่แล้ว” นมจืดตาลีตาเหลือกวิ่งเข้าไปตามร่างสูงใหญ่ที่เดินดุ่มๆเข้าไปแล้ว
พระเอกชะงักเมื่อมีมือเล็กมากระตุกเสื้อ โว๊ะ! ไอ้เตี้ยนมมมมมม
“เออ! จะท็อปหรือวิลล่ามันเหมือนกันเว้ยยยย!” แม่งกูจะซื้อแค่แยมส้มสองกระปุกไปทาขนมปังแค่เนี่ย!
ที่ไหนๆก็ขาย! โชห่วยหน้าปากซอยบ้านมึงก็ขาย!
นมจืดดันแว่นส่ายหน้าขึงขังไม่เห็นด้วย “ไม่เหมือนสิ...ท็อปคือท็อปซุปเปอร์มาร์เก็ต วิลล่าก็วิลล่าสิ แค่เขียนยังไม่เหมือนกันเลย พระเอกมาบอกเหมือนกันได้ไง” พูดเสร็จหรี่ตามองร่างสูงใหญ่ ทำท่าเหมือนอีกฝ่ายยังไม่เข้าใจเขา
ไอ้ห่าน! ไอ้เสรดเป็ด! ไอ้เตี้ยมินเนี่ยนแดดแฟ๊บ! ไอ้นมเน่า! ไอ้สี่ตา! ไอ้เตี้ยหมาไม่ตื่น!
“มึงจะไปไหนก็ไป๊!!!” สาบานว่าถ้ากูยังเห็นมึงอีกกูจะบี้ๆๆๆๆให้แบนแต๊ดแต๋เลย
คนหัวร้อนรีบเดินหนีไปชั้นขายแยมกระปุกทันที ไม่รอให้คนตัวเล็กได้ถามต่อ นมจืดอ้าปากหวอ งงงวยว่าตัวเองพูดอะไรผิดไป แต่ก็รีบวิ่งดุกดิกตามหลังคนตัวใหญ่ไป
“อ้าว...ซื้อแยมหรอ?” ยิ้มแฉ่งถาม ในมือใหญ่มีแยมสีส้มสองกระปุก
“ซื้อขี้มั้ง!” พ่นลมหายใจพรืดใหญ่ แม่ง เหม็นหน้าไอ้นมเน่าฉิบหาย
ตากลมหลังแว่นเบิกกว้าง หันซ้ายหันขวากลัวใครได้ยิน ลูบอกแปะๆ โชคดีไม่มีใครอยู่ตรงนั้น
“ฮื้อ...พูดไม่เพราะเลย” ย่นจมูกใส่อีกแหนะ
ใบหน้าครึ้มเคราเบ้ปากกลอกตาไปมา มองไอ้เตี้ยเท่าหัวนมที่ยิ้มร่าเดินผ่านตัวเขาไป
“นี่ๆ เอาขนมปังด้วยไหมพระเอก” ไปถึงชั้นวางขนมปังแถวก็หยิบถุงขนมปังขึ้นมาชูถามเหยงๆ
“เออ...เอามา” นัยน์ตาคมเรียวหรี่ตามอง น้ำเสียงฟังดูหงุดหงิกเล็กน้อย
ถึงหงุดหงิดฉิบหายไอ้มินเนี่ยนมันก็ไม่รู้หรอ เอ๋อแดกซะขนาดนั้น!
ถ้าแดกนมจืดแล้วโตมาแบบนี้นะ กูลาตายดีกว่า!
นมจืดไม่ได้หิ้วมาแต่ขนมปังแต่ยังถือตะกร้าติดมือมาด้วย จัดแจงให้คนตัวโตใส่ของลงไป พระเอกขมวดคิ้วเหมือนถามว่าเอามาทำซากอะไร เลยรีบตอบ
“เราอยากซื้อด้วย ขอเราซื้อแป๊บนะ” เหมือนจะยิ้มอ้อนอยู่ในที ไม่รอให้อีกฝ่ายตอบรับรีบถือตะกร้าฮัมเพลงเดินไปอีกล็อคทันที
ร่างสูงแยกเขี้ยวตามไปอย่างหัวเสีย รู้สึกเหมือนแพ้ยังไงไม่รู้เว้ยยยย หงิดส์สัส! หงิดส์เป็นคำย่อของคำว่าหงุดหงิด ใส่ ส์ ให้ด้วยเป็นพหูพจน์ แปลว่า หงุดหงิดเกินกว่าหนึ่งครั้ง เข้าใจตรงกันนะ!
“อ๊ะ!” คนหงุดหงิดเกินกว่าหนึ่งครั้งคว้าตะกร้าในมือเล็กกระชากเล็กน้อยจนไปอยู่ในมือตัวเอง นมจืดตกใจร้องเบาๆ แต่พอเห็นคนดึงตะกร้าไปถือเป็นใครก็ตบอกปุๆ “นึกว่าโดนวิ่งราวตะกร้าซะอีก แหะๆ” พูดอย่างโล่งอกแล้วยิ้มยิงฟัน
โว๊ยยยยย! ไอ้เอ๋อแดก!
ใครเสร่อวิ่งราวตะกร้าในซุปเปอร์กันบ้างวะ แถมยังไม่ได้จ่ายตังค์อีก โง่สัสๆ
“เหอะ! วิ่งราวห่าไร ลักพาตัวไปขายชายแดนเลยดีกว่าไหม” แต่อย่างไอ้เตี้ยนี่แม่งห่าจะขายไม่ได้ราคา ก่อนจะได้ขายแม่งคงโดนเขาจับถ่วงน้ำตายห่าไปแล้วมั้ง
“อืม…” นมจืดพึมพำที่หน้าชั้นวางกล่องซีเรียลอาหารเช้าที่เรียงกันหลากหลายยี่ห้อ “อ๊ะ! ซื้อสองกล่องแถมชามมินเนี่ยน” นมจืดมองโปรโมชั่น
“มึงแดกไรเนี่ย!”
“พระเอกๆดูๆ ถ้าซื้อโกโก้ครันช์สองกล่องแถมชามด้วยอะ”
นัยน์ตาคมมองไปที่ชามที่ไอ้เตี้ยมันว่า ชาม? ชามห่าไรหน้าตาเหมือนคนพูดเลยเว้ย!
“มึงปัญญาอ่อนปะเนี่ย! เขาให้เด็กแดกไหม?!” สาบานว่ามันปีสาม!
“ทำไมอะ โกโก้ครันช์เขาไม่มีกำหนดอายุผู้บริโภคซะหน่อย” นมจืดเถียงขาดใจเลยนะ
ใบหน้าครึ้มเคราแบกเขี้ยวหงุดหงิด โบกมือเป็นเชิงไล่ “เรื่องมึง อยากซื้อไรหยิบๆมา”
คนตัวเล็กคว้าซีเรียลสีน้ำตาลมีรูปหมีโคอาล่ามาใส่ตะกร้า ข้างๆกล่องซีเรียลมีชามตัวการ์ตูนหน้าตาประหลาด
“นี่อะ เคยเห็นที่เขาแชร์มา ด้านหนึ่งมันใส่นมได้ส่วนอีกด้านเอาไว้ใส่ซีเรียล มีฝาปิดพกไปข้างนอกได้” นมจืดอธิบายสรรพคุณของของแถมอย่างตื่นเต้น
พระเอกคิ้วขมวดมุ่น กูไม่นิยมปิคนิคนอกบ้าน ไม่จำเป็นต้องใช้ชามมินเนี่ยน!
เดินมาจ่ายเงิน พระเอกหยิบแยมสองกระปุกของตัวเองไปจ่ายเงินอีกช่อง ปล่อยให้คนตัวเล็กจ่ายเงินของตัวเอง
“นี่นะ ของแถมนี่หายากมากเลยนะ โชคดีจังบังเอิญมาเจอที่นี่” นมจืดไม่หวังของแถมเพราะยังไงเขาก็กินซีเรียลอยู่แล้ว “อ๊ะ!!! พระเอก!!!”
เสียงเล็กร้องลั่นเมื่อมือใหญ่แกะซองของแถมที่ติดมาออกไปถือไว้
“เอาของเราไปทำไม?” ถึงจะไม่ได้อยากได้ของ แต่ถ้าได้แล้วก็ดีใจนะ พระเอกเอาไปไม่ได้นะ
นัยน์ตากลมจ้องมองร่างสูงใหญ่โยนชามมินเนี่ยนสีเหลืองบนมือไปมา
“หน้าโง่เหมือนมึงฉิบหาย” พูดเสร็จยิ้มแสยะก่อนจะเดินไปโดยทิ้งนมจืดกับกล่องซีเรียลสองกล่องโดยไร้ของแถมอีกต่อไป
ฮื้ออออออ!
พระเอกกกกกกก เอาชามเราคืนมาน้าาาา!
---------------- 100% ----------------
สวัสดีค่ะ
วันนี้เอาน้องนมครึ่งหลังมาให้แล้วนะคะ ขออภัยที่หายไปนานเลยค่ะ
ตอนนี้พวกนางทั้งสองยังเที่ยวอยู่แถวสุขุมวิท555 ตอนหน้าเราจะพาสองคนนี้ออกจากพื้นที่แล้วค่ะ 5555
ขอบคุณทุกการติดตาม เรื่องรักรสนมจืดถือว่าได้การตอบรับดีกว่าที่เราคิดมากเลยค่ะ ขอบคุณจริงๆค่ะที่เอ็นดูน้องนมและอีพระเอกคนกากปากหมาค่ะ
คอมเม้นมาฟี้ดแบ็คกันได้นะคะหรือจะหวีดกันในทวิต #รักรสนมจืด
ปล. ตอนนี้มือถือของไอ้พระเอกมันโดนไวรัสค่ะ ทำให้เราได้เจาะข้อมูลไลน์ลับของ #พระเอกหล่อฉิบหาย และ #นมจืด กันค่ะ อ่านได้ที่แอพจอยลดาค่ะ >>
http://www.joylada.com/story/59905bfa2bf5310001af6cbe
-
เอาของน้อง เอ๊ย ของพี่เขาไปทำไมลูกกกกก
แกล้งกันนี่นา
-
ไม่ใช่นมจืดคิดไม่ได้นะว่าโดนวิ่งราวตะกร้าในมาร์เก็ต :laugh: :laugh:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ตัวโกงลักของเขาไปเพื่ออะไร ล่อน้องนมเข้าห้องหรอ เนียนตั้งแต่จับกล้องละนา
-
เอาจริงๆนะคะ กว่าครึ่งตอนเป็นพระเอกด่านมจืด อีกครึ่งตอนเป็นพระเอกหงิดส์ 55555555555555555555555555555 โอ๊ยย สงสารเขาเหลือเกินค่ะ มาหลงนมจืดกับเราสิคะ จะได้ไม่หงุดหงิดหลายครั้ง แล้วดูค่ะ ที่มาขโมยชามเขาไปนี่อยากให้เขาตามไปบ้านล่ะสิ คนอะไรนะคะ ร้ายกาจอ่ะ คิดจะล่อลวงเขา แน่ะๆ แล้วเราเห็นนะคะว่าแอบหลงเขาไปแล้วอ่ะ ยอมรับความจริงแล้วโกนหนวดสักทีค่ะ! อย่าลืมซักเสื้อด้วย นี่จะว่าไปพระเอกได้ซักเสื้อด้วยไฮเตอร์ยังคะเนี่ย โอ๊ย ไม่เคยเจอใครที่แบบ ฉันแพ้ให้เธอทุกทาง ขนาดนี้เลยอ่ะค่ะ 55555555
-
พระเอกกกก เอาชามของนเองนมไปทำไมมม 555555
-
น้องจืดโดนแกล้ง
-
:laugh:
-
ใจคอจะให้หนูนมตามไปเอาชามที่ห้องสินะ :impress2: พ่อพระเอก
-
เอาไว้มองเป็นของต่างหน้าเวลาคิดถึงนมจืดหราจ๊ะพระเอก ฮ่า ๆ
-
พระเอกกับนมจืดนี่พอกันถ้าอยู่กับสองคนนี้อาจจะเกิดอาการเส้นประสาทในสมองแตกได้5555555
พระเอกเอาชามมาคืนนมจืดเร็วววววววเธอจะเอาไปทำไร :hao3:
-
พระเอกเอาชามของน้องไปทำไมอ่ะ มีแผนชิมิ :hao3: :hao3: :katai2-1:
-
อ้ออออ....เอาชามน้องไปเก็บไว้มองเวลาคิดถึงน้องงี้หรอ?
ได้ๆๆๆ
-
:ling3:
-
เกรี้ยวกราดอะไรเบอร์นั้นอะลูก 555555555555
-
ตะมุตะมิจัง
-
ทำไมนมจืดน่ารักแบบนี้อ่ะ งื้ออออออออ :hao7: :hao7:
-
สนุกมาก
มาต่อบ่อยๆ นะคะ
-
แรกๆ เกือบหวานละ น้องนมเบรกซะ 5555
พระเอกคนซึนนนน
แพ้รอยยิ้มตาหยีของน้องนมละสิ คิคิ
-
หวายยย โดนแย่งงงงง. 5555+
นมจืดตามไปแย่งกระเป๋าตังน้องเขาบ้างเลยลูก
-
พระเอกไม่แกล้งพี่สิ
-
:z1: :z1: :z1:
-
ผู้ชาย..ยิ่งชอบ ยิ่งแกล้ง o18
-
นี่คือยุทธการจีบมินเนี่ยนแบบเนียนๆใช่ม่ะ
-
:o8: :-[
-
โถ่ๆๆๆๆ นมจืดที่โดนกลั่นแกล้ง 555555
-
หมั่นตับหนูจืด
-
นิสัยชอบแกล้งคนที่ตัวเองชอบอ่ะดิ
อยากใก้น้องรมจืดตามต้อยตัวเองก็โกนหนวด ซักเสื้อ อ้อ ถูห้องรอก็พอ
แค่นี้น้องก็ตกหลุมพระเอกจะแย่แล้ววววววววว
:hao7:
-
มินเนี่ยนนนน
:katai5:
-
พระเอกนี่มันตัวโกงจริงๆ เหมือนตัวโกงทุกอย่างอ่ะ ยกเว้นชื่อ ฮ่าๆ นายจะมาแย่งชามมินเนี่ยนของพี่นมแบบนี้ไม่ได้นะ ><
-
คือฮามากกกกกกกกกกก นมจืดนี่แต่ะคำเหมือนไม่กวนนะ แต่โคตรกวนเลย55555
-
ไหนบอกไม่ชอบไงพระเอกกก โอ้ยยยย55555
-
หลงเข้าไป หลงเข้าไปเลย พระเอก
รู้ตัวอีกที รับรอง ปีนขึ้นจากหลุมรักน้องนมไม่ไหวแน่ 555
เอาไอโฟนถ่ายรูปเนี่ย ถ่ายอะไรไปบ้าง อยากรู้อ่ะพระเอก
นี่ไม่ทันไร ก็เดินถือตะกร้าตามน้องนมต้อย ๆ แล้วน้า น่ารักจัง
น้องนม ผู้มีความกวนประสาทอยู่ในความน่ารัก น่าฟัด
ทำพระเอกปวดหัวก็สงสารอ่ะนะ แต่ยังอยากให้เขาเดทกันต่อค่า
วันนี้ยังอีกยาวไกลนะพระเอก :laugh:
รอตอนต่อไป ขอบคุณคนเขียนจ้า
-
ความดันจะขึ้นตามพระเอกละเนี่ย 555555555555555
แต่นมจืดก็คือนมจืด น่ารัก น่าเอ็นดู :mew1: :laugh:
-
น้องมิลเนี่ยนหนูอยู่รอดมาถึงป่านนี้ได้ไงลูก
ชอบอ่ะน้องน่ารักดี ซื่อสุดๆ
พี่พระเอกก็ใจเย็นๆนะ
อดทนไว้อย่าเพิ่งหักคอน้องนมจิ้มน้ำพริกล่ะ 5555
-
ค้างมาจากหนูพุกก็เลยต้องมาตามอ่านน้องนมแทน งือออ น้องนมน่ารักอ่าาเป็นมนุษย์ง้องแง้งแบบเราเลย อ๋อยย เหมือนเจอพวกเดียวกัน ฮ่าๆๆ แอบเดาผิดนิดหน่อยนึกว่าพระเอกจะปีเดียวกับ้องนมซะอีกที่ไหนได้น้องนมเป็นรุ่นพี่ซะงั้นแต่ก็นะอยู่ด้วยกันคงไม่มีใครเดาออกหรอกก็แหมสลับขั้วกันขนาดนั้น ว่าแต่ที่พระเอกเอาชามมินเนี่ยนไปนี่จะเอาไปดูต่างหน้าแก้คิดถึงน้องก็บอกมาตรงๆค่ะ อิอิ
รอหนูพุกและรอน้องนมนะคะ มาต่อไวๆน้า
-
พระเอกเรื่องนี้ไม่ใช่ ตาตัวโกงนี้ใช่ไหม
ได้แค่ชื่อที่เป็นพระเอก ส่วนนิสัยนี่ตัวโกงชัดๆ
-
พระเอกขี้แกล้งจริงๆเลย เอาชามมินเนี่ยนคืนมานะ!!
-
นมจืดผู้ไม่รู้ถึงความหงุดหงิดของพระเอก 5555
-
น้อมนมผู้น่ารัก ก็ยังน่ารักตลอดไปปป
-
:-[ :-[ :-[
-
น้องนมพูดแต่ละที ความดันขึ้นแทนพระเอกแอบเข้าข้างพระเอกอ่ะ 55555 น้องมีความกวนตีนเบาๆในบางบริบทแต่ยอมได้เพราะน้องซื่อ
-
ฮัลโหลลล เดือนนึงแล้วนา กลับมาอัพเถอะ คิดถึงน้องนมกับพระเอก
-
พระเอกพานมไปเที่ยวไหน ไม่ยอมกลับมาสักที :ling1: :ling1:
-
คิดถึงนมจืดดดด
-
คิดถึงพระเอกกับน้องนม :L2:
-
พึ่งได้มาอ่าน น่ารักทั้งคู่เลย
-
โอ้ย เป็นพี่ปีสามที่น่ารักโคด ๆ
-
ติดตามจ้า :L2:
-
:call: :call:
-
โอ้ยย อ่านแล้วปวดประสาทตุบๆ คล้ายๆความดันจะขึ้น ฮ่าาา
:katai1: :really2:
-
สงสารน้องนมมมม :hao7:
-
บทที่ 6: นมจืดกับเกาเหลา
“มึงหาหัวข้อโปรเจ็คได้ยังวะว่าจะถ่ายอะไรส่งอาจารย์แก” ไอ้สมชาติ...คนเดียวกับสมชาติที่นมจืดเคยเจอนั่นแหละ มีอยู่คนเดียว ทุกคนคงจำนางได้เนอะ
คนถูกถามยักไหล่ “ยังว่ะ”
ช่วงนี้เขากำลังมีโปรเจ็คที่ต้องอาจารย์ สาขาเขากำลังหาแรงบันดาลใจ หาหัวข้อถ่ายมาส่งอาจารย์
“กูอยากลองถ่ายชีวิตคนไร้บ้านดู แบบฝรั่งอะ เลยไปลองนั่งแถวๆสนามหลวง สะพานพุดมาวะ” อื้อหือ...มึงลงทุนมากไอ้สมชาติ “เลยได้เพื่อนเป็นคนแถวนั้นเลยวะ” เออดีๆมึง มีเพื่อนเยอะดี
“เออ” พระเอกโบกมือเป็นเชิงเรื่องของมึง
“กูว่ากูอยากถ่ายตามติดชีวิตดาราว่ะ” อีกเสียงหนึ่งแทรกบทสนทนาขึ้นมา เจ้าตัวเพิ่งเงยหน้ามาจากกล้องตรงหน้า
“นั่นเขาเรียกปาปารัซซี่ไหมไอ้เป้ สัส!” ไอ้เป้ที่ว่าคือชายหนุ่มตัวเท่าๆไอ้สมชาติ มันไว้ทรงผมทรงพี่เป้ วงเสลอสมัยที่พี่เขายังไม่ได้ตัดผม แต่หน้าตาที่ไม่ต้องเทียบนะ นั่นเขาเป้เสลอ แต่นี่แม่งเป้เสร่อ สัสๆ คือหน้าเสร่อไปไกลมาก ในคณะเลยเรียก เป้เสร่อ มันดูจะชอบมากเสียด้วย
“ฮ่าๆ ก็ดูดีไม่ใช่หรอวะ ปาปารัซซี่บางคนถ่ายดีฉิบหาย กูซูฮกให้เลย” เป้เสร่อมั่นใจว่าปาปารัซซี่หลายคนก็จบสาขาที่เกี่ยวข้องกับการถ่ายภาพเหมือนกัน
ร่างสูงใหญ่พ่นลมหายใจเหม็นเบื่อใส่เพื่อน ไม่มีอะไรให้จรรโลงใจสักนิดเวลาอยู่กับพวกแม่ง ชีวิตโคตรหดหู่สัสๆ มือใหญ่ไล่กดโทรศัพท์ตัวเอง ไถโซเชี่ยลแก้เบื่อ
กึก!
ร่างสูงใหญ่ชะงักกึกเมื่อนิ้วมือกดไปโดนอัลบั้มรูปในมือถือ ภาพที่นัยน์ตาเรียวคมกำลังจ้องอยู่ต้องนิ่งเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง
พระเอกลุกขึ้นยืนพรวดอย่างรวดเร็ว คว้ากระเป๋าสัมภาระตัวเอง
“กูไปล่ะ”
สมชาติตาเหลือกตกใจที่เพื่อนเหมือนพี่เข้ากระเด้งตัวอย่างเร็ว
“อะไรของมึงวะ?!”
“ไปหาแรงบันดาลใจ”
เฮ้ย! ไอ้เชี่ย! อะไรจะได้เร็วขนาดนั้น แค่ไถมือถือก็ได้แรงบันดาลใจเหรอวะ?!
เออดี! พวกกูจะได้ลองไถๆบ้าง เผื่อจะได้แรงบันดาลใจไปถ่ายหนังโป๊ ถรุย!!
ร่างสูงใหญ่สาวเท้ายาวๆออกจากพื้นที่ของคณะตัวเองทันที อยู่ๆพระเอกก็รู้สึกว่าหายใจโล่งปอดชีวิตดูมีคุณค่าขึ้นมาทันที
สงสัยอยู่กับไอ้พวกสมชาติชีวิตหดหู่เชี่ยๆจริงๆว่ะ กูรู้สึกได้!
“15 บาทเหมือนเดิมค่า” เสียงพนักงานร้านสะดวกซื้อบอกลูกค้าเจ้าประจำ
วันนี้เห็นลูกค้าประจำมาซื้อนมกล่องไปแล้วเมื่อตอนเช้า พอตอนเที่ยงก็กลับมาซื้ออีกกล่องหนึ่ง
“รวมนี่ด้วย” เสียงทุ้มเข้มพร้อมกับขวดเครื่องดื่มชูกำลังขวดหนึ่งวางตึงลงบนเคาน์เตอร์จ่ายเงิน
นัยน์ตากลมหลังกรอบแว่นหันขวับไปมองทางต้นเสียงก่อนเจ้าตัวจะอ้าปากค้าง
“อ้าว! พระเอก…” คนตัวเล็กเจ้าของแว่นกลมโตหันมามอง
คิ้วเข้มหนาเลิกขึ้นเล็กน้อยดูท่าทางกวนๆ ขนาดพนักงานยังเริ่มหงอเพราะรูปร่างสูงใหญ่แถมท่าทางอย่างกับมาหาเรื่องน้องแว่นตัวเล็ก
“เอ่อ...ทั้งหมดเป็น32บาทค่ะ”
มือขาวซีดควักเงินเพิ่มมาวางบนเคาน์เตอร์
...โอ้! นี่มันรีดไถแน่นอน!...
“แดกแต่นมจืด ถามจริงมึงแดกนมอย่างอื่นเป็นมั้ย?” เสียงเข้มถามหลังจากเดินออกมาจากร้าน ออกมาแล้วเมือนตกนรกทั้งเป็น ร้อนไปไหนวะ!
นมจืดกระพริบตาปริบดันแว่นขึ้นจมูก
“เป็นสิ แต่ว่าชอบนมจืดที่สุด” ยิ้มแฉ่งแถมให้ด้วย
จ้า...จ้า...เรื่องของมึงเลยจ้า…
“ไม่มีเรียนแล้วเหรอ?” คนตัวเล็กเจาะหลอดนมกล่องดูดฟืดๆ
“เออ”
“ดีจัง...เรามีอีกทีสี่โมงอะ ตอนนี้เลยว่าง”
เป็นอะไรที่ไม่ชอบเลยมีคาบเช้าเลิกเที่ยงแล้วมีเรียนอีกทีคือสี่โมงถึงหกโมงเย็น เป็นคาบว่างตรงกลางที่ไปไหนไม่ได้กลับบ้านก็ไม่ได้
“นม!” เสียงเรียกชื่อทำให้เจ้าของชื่อตัวเล็กหันไปมอง เห็นเพื่อนร่างสูงคนหนึ่งเดินมา
“ปราบ”
“มึงมาซื้อนมไรนานขนาดนี้ พวกกูซื้อข้าวไว้จนมันเย็นหมดแล้ว”
พวกเขากำลังกินข้าวกลางวันแต่ไอ้นมจืดดันอยากกินนมเลยวิ่งแจ้นมาซื้อก่อน อุตส่าห์บอกให้กินข้าวก่อนก็ไม่ยอมฟัง
“ฮื้ออออ ไปแล้วๆ” ทำเสียงหงุงหงิงในคอ “พระเอกกินข้าวยัง ไปกินข้าวกัน”
ป้อมปราบหันไปมองคนไม่คุ้นหน้าคุ้นตาที่ยืนหน้าเข้ม หนวดเครารุงรังรวมถึงเสื้อเชิ้ตที่เขาไม่มั่นใจว่ามันเคยเป็นสีขาวหรือมันเหลืองๆแบบนี้มาตั้งแต่แรก
นัยน์ตาคมมองกลับไปเมื่อรู้สึกว่าอีกฝ่ายกำลังมองสำรวจเขาอย่างเปิดเผย
“ไปดิ” สุดท้ายพระเอกยักไหล่ แสยะยิ้มเล็กน้อยให้อีกฝ่าย
อยากจ้องจ้องไป เขาไม่กลัว
“อื้อ ไปๆ” ขาสั้นรีบก้าวฉับๆไปทางโรงอาหารที่ยังพอมึความจอแจอยู่
“กว่าจะมานะไอ้นม นึกว่าหลงทางไปแล้ว” ศัตรูพ่ายนั่งเฝ้าจานข้าวสามจานจนเย็นหมดแล้ว
คิ้วของคนพูดขมวดขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่เดินตามมาหลังสุด หันไปเลิกคิ้วถามป้อมปราบ แต่ไม่ได้พูดอะไรขึ้นมา
“อ้อ! ลืมแนะนำ...นี่ชื่อพระเอกน้า อยู่คณะเพื่อนบ้าน เคยเอากาแฟที่ลืมไว้ที่เซเว่นไปให้” เดี๋ยวนะ! ธุระอะไรของมึงไอ้นมที่ต้องเอากาแฟไปให้คนอื่น หา?!!!! ป้อมปราบศัตรูพ่ายรู้สึกอยากกุมขมับแล้วกรอกพาราเซตามอลตามลงไปทั้งแผง
แล้วมึงเรียกคณะศิลปกรรมว่าคณะเพื่อนบ้านเหรอ?! คณะวิทยาฯของมึงอยู่ตะเข็บชายแดนใช่ไหม?!
“ส่วนสองคนนี้เพื่อนเราเอง ชื่อป้อมปราบกับศัตรูพ่าย”
ชายหนุ่มปีสามคณะวิทยาศาสตร์เสยสายตาตั้งแต่หัวจรดเท้าไปทางไอ้คนที่มาจากคณะเพื่อนบ้าน เขาสองคนว่าสูงแล้วแต่ยังต้องยอมรับว่าเตี้ยกว่าอยู่เล็กน้อย
แต่ที่ต้องกลอกตาเบ้หน้าคือ...ชื่อ! เมื่อกี้ไอ้นมมันแนะนำว่าอะไรนะ?!!!
“พระเอก?” ศัตรูพ่ายเหล่ตามอง ทำปากคว่ำเล็กๆ
บอกว่าเป็นตัวร้ายกูยังจะเชื่อมากกว่า
“อ่าหะ...พระเอก...ยินดีที่ได้รู้จักนะคุณป้อมปราบ ศัตรูพ่าย” ร่างสูงใหญ่ยิ้มแสยะมุมปาก
คนฟังถึงกับคิ้วกระตุก ไอ้เชี่ยนี่มันกำลังล้อเลียนอย่างไม่ต้องสงสัย
“อื้อออ หิวๆ กินข้าวกันๆ”
ระหว่างที่ชาวบ้านเขากำลังเปิดวอร์กัน ไอ้นมจืดมันก็ยังไม่รู้เรื่องเหมือนเดิม
-----------------------------------50% ---------------------------------
สวัสดีค่ะ
วันนี้กลับมาแล้วพร้อมกับน้องนมตัวโน้ยๆนะคะ
ขออภัยที่หายไปนานมากเลยช่วงนี้ ตอนนี้การเรียนเริ่มเข้มข้นขึ้นและเริ่มมีงานมากขึ้นต้องโทษจริงๆค่ะ
อย่าเพิ่งทิ้งกันไปไหนน้า อยู่เป็นเพื่อนเราพาน้องนมไปกินนมก่อน อิๆๆ
อ่านแล้วถูกใจคอมเม้น หรือจะหวีดกันในทวิต #รักรสนมจืด ก็ได้นะคะ
ขอบคุณทุกการติดตามค่า
-
:laugh:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
น้องนมมม คิดถึงงงงง
สัมผัสได้ถึงความไม่ชอบหน้าของทั้งสามคน 555555555
:m20:
-
อร๊ายยยยยยน้องโนมมมมมคิดถึงงงงง เห็นตอนใหม่อัพถึงกับอุทานนึกว่าตัวเองตาฝาดอ่านวันที่อัพผิด ฮ่าๆๆ ถึงจะมาแค่ครึ่งเดียวแต่น้องนมก็ยังน่ารักเหมือนเดิมและพระเอกก็ยังเป็นตัวโกงเหมือนเดิมเช่นกัน เดี๋ยวเถอะแกล้งน้องนมมากจะให้ป้อมปราบศัตรูพ่ายจัดการ
-
:laugh: :laugh: :laugh:
-
ยังน่ารักไม่เปลี่ยน
-
โอ๊ยยยย น่ารักกกก
รีบเอาอีก 50% ที่เหลือมานะ
รออยู่
-
น้องนมน่ารัก :L2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
น้องนมมาแล้ววว
-
น้องนมน่ารัก
ถ้าพระเอกโกนหนวดจะหล่อมั้ยนะ??
-
น้องนมจืดจ๋า คุณเพื่อนแฝดกับพี่พระเอกเค้าจะกินหัวกันอยู่แล้วจ๊ะ รู้ตัวบ้างก็ได้ แต่ยังไงน้องนมก็น่ารักกกกก :mew1: :man1:
-
พระเอกกวนตีนอ่ะ ชอบบบบบบบบบบ 55555555555
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
นมจืดยังเหมือนเดิม
ที่แปลกไปคือพระเอก อิอิ
-
สัมผัสได้ถึงหน้าตากรุ้มกริ่มของหมาป่าที่คอยจะงาบลูกแกะยังไม่หย่านม55555
-
รออออออออออออ
เหนพระเอกบอกมาหาแรงบรรดาลใจ~~~~
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
นมจาดน่าฟัดจิงๆๆ :-[
-
งุ้ยยยย นี่พามาเปิดตัวถูกมั้ย 555555555555555555555
-
บทที่ 6: นมจืดกับเกาเหลา [100%]
พระเอกขยับตัวผ่อนคลาย ยักไหล่ขึ้น
“เอากระเป๋าไปไอ้เตี้ย กูไปซื้อข้าวก่อน” โยนกระเป๋าย่ามตัวเองให้คนตัวเล็ก นมจืดทำหน้าเหวอรีบยื่นมือมารับอย่างตกใจเพราะกลัวกระเป๋าตกพื้น ก่อนรีบพูดไล่หลังคนที่เดินฉับๆไปต่อแถวร้านข้าว
“โยนมาตกใจหมดเลย” ถอยหายใจ ตบอกปุๆ หันไปวางกระเป๋าย่ามข้างๆตัว
แต่พอเงยหน้าขึ้นมาก็สะดุ้ง!
อุ๊ย!
ทำไมปราบกับพ่ายจ้องตาไม่กระพริบเลย นมจืดตกใจหมด
“ท...ทำไมเหรอ?”
“ไปรู้จักได้ไง?!” ศัตรูพ่ายเปิดเรื่องขึ้นมาก่อน เสียงเข้มทำให้คนตัวเล็กห่อไหล่ ทำไมพ่ายต้องทำเสียงดุอะ
“งื้อ…” ตากลมกลอกซ้ายขวา ทำปากมุบมิบ
“สนิทกันนานหรือยัง ทำไมพวกกูไม่รู้!” ป้อมปราบก็อย่าดุสิ กลัวแล้ว!
“ก็...ก็เจอที่คณะศิลปกรรมตอนที่ ‘น้อง’ พระเอกตายคาที่เลย”
“ห๊ะ?!!! ตาย?!” มีคนตายในมหาลัยด้วยหรือวะ!!
นมจืดดันแว่นทำหน้าขึงขัง “อื้อ” พยักหน้าเป็นการประกอบ
“จริงดิวะ” แม่ง น่าสงสารเหมือนกันนะ น้องยังน่าจะเด็กกว่าแท้ๆ ไม่คิดว่ามันจะมีเรื่องเศร้าเกิดขึ้น
“น่าสงสารว่ะ” ป้อมปราบเห็นใจมันขึ้นมาจริงๆ
“อือ...แล้วก็นะพระเอกพาน้องไปซ่อม…”
ซ่อม?! อ้อ! ไอ้นมมันอาจจะหมายความว่าพาไปโรงพยาบาลอะไรงี้ปะวะ งงสัส!
“อ่าหะ…” ศัตรูพ่ายนวดขมับ ขมวดคิ้ว
“แต่ว่าคุณเจ้าของร้านบอกว่าน้องสภาพแย่มาก” แน่ละมั้ง! ตายคาที่ขนาดนั้น
แล้วเจ้าของร้านมันหมายถึงใครวะ?! หมอ? เออมั้ง
“ก็เลยต้องปล่อยน้องไว้ที่นั่น” พระเอกต้องทิ้งรถไว้ที่นั่นเลยอะ
คงทำใจลำบากน่าดูทิ้งน้องเอาไว้ที่ห้องดับจิต
“เอ่อ...แดกข้าวเถอะมึง” ป้อมปราบเลื่อนจานข้าวมันไก่เข้าไปใกล้เพื่อนตัวเล็กเป็นการตัดบท
ร่างสูงใหญ่ภายใต้เสื้อผ้าสีมอหน่อยๆเดินกลับมาพร้อมกับชามเกาเหลาและข้าวขาหมูจานนึง
พระเอกทรุดตัวลงนั่งข้างศัตรูพ่ายตรงข้ามกับไอ้มินเนี่ยนแดกข้าวมันไก่จืดชืด
“กินไรอะ?” เงยหน้าจากจานข้าวมันไก่ก็รีบดันแว่นเพราะหล่นมาตรงปลายจมูกแล้ว แว่นเกือบตกใส่จานข้าวแหนะ
“ขี้มั้ง!” แม่งชามเกาเหลาเครื่องในตับไตไส้พุงลอยฟ่องขนาดนี้
คนฟังย่นหน้า ร้องอย่างขัดใจเล็กๆ “ฮื้อ...พูดไม่เพราะอีกแล้ว” นมจืดได้ยินพระเอกพูดบ่อยเริ่มชินแล้วแต่ปราบกับพ่ายเพิ่งเจอกัน พูดแบบนี้เพื่อนสองคนกินข้าวไม่ลงทำไงล่ะ
รีบหันซ้ายหันขวามองเพื่อนแต่ปรากฏว่าทั้งสองคนยังเฉยๆกินได้ตามปกติเลยค่อยยังชั่วหน่อย
“เกาเหลารู้จักไหม? หรือว่าแดกเป็นแต่ข้าวมันไก่?” คนตัวใหญ่เลื่อนชามให้ดู
ตากลมหรี่มองคนพูด “เป็นสิ เราเคยกินนะ” ที่เคยกินคือเกาเหลาใส่ตำลึงน้ำสีใสๆ แต่ที่เห็นของพระเอกมันเกาเหลาตรงไหนอะ แดงเถือกเป็นกะทะทองแดงแล้ว
“ลองแดกสิ” สาดพริกป่นสองช้อนพูน น้ำตาลหนึ่ง น้ำปลาครึ่งช้อน น้ำส้มสายชูครึ่งช้อน
สูตรเด็ดเอาทุกย่านน้ำ!
ตากลมมองปริบๆ จุ่มช้อนตัวเองลงไปตักน้ำแกงมาจึ๋งหนึ่งแล้วเอาลิ้นออกมาแตะๆ ก่อนจะพบว่าความแสบลิ้นแล่นพุ่งเข้าไปถึงต่อมรับรส ถึงกับสำลัก
“แค่กๆ” นมจืดตีแขนเพื่อนปราบที่รีบส่งขวดน้ำให้ทันที
“เตี้ยแล้วยังโง่แดกอีกนะ” ศัตรูพ่ายขำเบาๆ มองป้อมปราบกำลังลูบหลังเล็กๆ
เจ้าของสูตรเด็ดเอาทุกย่านน้ำส่ายหน้าปลง
“ไอ้เตี้ยเอ๊ย!” ลุกขึ้นเต็มความสูงเดินไปทางร้านขายน้ำ กลับมาพร้อมกับโกโก้เย็นหนึ่งแก้ว
“อะ แดกน้ำหวานจะได้หายเผ็ด” มองหน้าขาวซีดแดงก่ำเพราะสำลัก กับปากแดงแจ๋ที่ดูดโกโก้อึกๆ
“ฮื้อออ เผ็ดดดดด” แลบลิ้นเล็กๆที่เป็นสีแดงคล้ำเพราะน้ำโกโก้ออกมา
“เออ รู้แล้วๆ” นัยน์ตาคมดุมองคนพูด เหมือนรู้สึกผิดเล็กน้อยที่แกล้งให้มันชิม
สถานการ์ณ์คลี่คลายตอนที่นมจืดดูดน้ำหมดแก้วและพบว่าอิ่มน้ำพุงป่องจนกินข้าวมันไก่ที่เหลือต่อไม่ไหวแล้ว
“อิ่มก็ไม่ต้องกิน” ศัตรูพ่ายกับป้อมปราบรู้ดีว่าเพื่อนกินน้อย เลยไม่เคยบังคับให้กินหมด แค่ครึ่งจานก็นับว่าดีแล้ว
แต่พระเอกผู้ที่รู้สึกว่าการที่ไอ้เตี้ยมินเนี่ยนแดกข้าวเท่าเซ่นเจ้าที่แล้วมันช่างขัดหูขัดตาเสียจริง
“กินให้หมดสิวะ ข้าวนิดเดียวยังกินไม่หมด” เสียงเข้มโพล่งขึ้นมา “ตามใจมันมากไปหรือเปล่าวะ?” ไอ้เพื่อนมันสองคนนี่ก็ตามใจกันเข้าไป
ป้อมปราบฉุนกึกขึ้นเล็กน้อย “อะไรว่ะ”
หน้าตาแม่งกวนประสาทฉิบหาย
“ฮื้อ...ไม่ตีกันนะ” ป้อมปราบก็ตัวโต พระเอกก็ตัวใหญ่ ตีกันอาจารย์ต้องมาว่าแน่เลย
“แดกข้าวให้หมด” ร่างสูงใหญ่ยังคงสาดสายตายังไม่หยุดหย่อน แต่ปากขยับพูดสั่งได้
“แต่…” นมจืดอิ่มมากๆเลย ตากลมหลังแว่นช้อนมองคนพูด พระเอกใจกระตุกก่อนจะถอนหายใจเฮือก
“กินอีกสามคำ” เห็นหน้าหงอย ปากแดงเจ่อ กับตากลมแล้วแม่ง!
ทำตัวไม่ถูก ไม่รู้โว้ย!
“ฮื้อ อิ่ม” พุงนมจะระเบิดแล้ว
มือใหญ่ดีดหน้าผากขาวดังป๊อก “อีกสองคำ ห้ามงอแงส้นตีนไรอีก”
สองคำก็ยังดีกว่าสามคำ พระเอกใจดีจัง
“อื้อๆ” รีบคว้าช้อนส้อมมาตักข้าวเข้าปาก สองคำพอดิบพอดีไม่ขาดไม่เกิน เคี้ยวตุ้ยยิ้มตาหยีให้
พระเอกถึงพยักหน้าพอใจ “วันไหนแดกน้อยเป็นสำรับเซ่นเจ้าที่อีกกูจะจับยัด”
ทำไมกลับมาโหดอีกแล้วล่ะ ฮือออออ นมจืดกลัวแล้ว
“เสือกไรกับเพื่อนกูวะ” เพื่อนเขาสองคนคนอื่นไม่ต้องยุ่งก็ได้ ยิ่งไอ้หน้าหนวดรุงรังนี่ยิ่งไม่อยากให้ยุ่ง
แค่น้องตายไม่ได้ทำให้พวกกูสงสารมึงนานหรอกนะ
คิ้วเข้มเลิกขึ้น แสยะยิ้มมุมปาก “พอดีกูขี้เสือก” ยิ่งเรื่องชาวบ้านกูยิ่งชอบนักแล หึ!
“ไอ้สัสนี่!” ป้อมปราบรู้สึกประสาทกำลังปวกตุบๆ และเส้นกล้ามเนื้อตามร่างกายก็เริ่มจะกระตุกด้วย
คนตัวเล็กสุดในกลุ่มรีบเข้ามาแทรกกลางทั้งที่ตัวเองแทบจะจมหายไประหว่างสองคน
“ไม่ตีกันสิ รุ่นพี่รุ่นน้องต้องรักกันๆ” ดันแว่นขึ้นทำหน้าจริงจัง
“มันไม่ใช่ปีสามเหรอ?!” ศัตรูพ่ายได้ยินที่เพื่อนพูดเลยถามขึ้น
“อื้อ...พระเอกปีสองน่ะ” แต่ไม่เคยเรียกนมจืดว่าพี่เลย แต่ช่างเถอะ ไม่เป็นอะไร
“อ้าว ไอ้เด็กนี่!” เหมือนรู้สึกโดนรุ่นน้องมาเทียบรุ่น ป้อมปราบศัตรูพ่ายรู้สึกยอมไม่ค่อยได้
“แล้วไงครับ รุ่นพี่!” พระเอกยักไหล่ เน้นเสียงคำว่ารุ่นพี่ด้วยความกวนตีน
โตกว่าแค่ปีสองปีแล้วไง...เขาไม่สนใจขนาดนั้น
“หยู๊ดดด” นมจืดไม่อยากให้ทะเลาะกันน้า
พอทั้งสามคนมองคนตัวเล็กกลางกลุ่มที่ยืนตาโต ปากเล็กเม้มอย่างขัดใจเลยยอมอยู่นิ่งๆ
“ไม่ทะเลาะกันเนอะๆ เดี๋ยวพาไปซื้อขนมๆจะได้กินแล้วอารมณ์ดี”
ยิ้มแฉ่งให้ทุกคน
คนฟังได้แต่ถอนหายใจเฮือกทั้งหมด เอากับไอ้นมจืดสิ คิดว่าพวกเขาเป็นอนุบาลกันหรือไง กินขนมแล้วอารมณ์ดี คงมีแต่มันคนเดียวน่ะสิ!
แต่ก็...ช่างแม่งเถอะ!
ป้อมปราบกับศัตรูพ่ายยอมถอยออกมาก้าวหนึ่งโดยการเก็บกวาดจานข้าวทั้งหมด ยกเว้นของไอ้พระ...ถรุย! กูเรียกชื่อมันแล้วกระดากปากสากลิ้นมาก เรียกแม่งไม่ลง!
“น้องเป็นไงบ้าง สบายดีไหม?” นมจืดก้าวขาดุ๊กดิ๊กตามทั้งสามคนออกมาจากโรงอาหาร ขาสั้นๆเลยเดินตามชาวบ้านไม่ค่อยทันด้วย
“เออ เสียไปหลายตังค์อยู่ เฮียแม่งไม่ยอมลดให้”
ป้อมปราบศัตรูพ่ายสะดุดหูเมื่อได้ยินถึงคำว่า ‘น้อง’
“อ่า...แล้วกลับมาใช้ได้เหมือนเดิมไหม?”
“เออ…”
“ดีแล้ว” แต่นมจืดอยากแนะนำว่าเอาไปให้ลุงร้านของเก่าดีกว่าเพราะกลัวจะหลุดเป็นชิ้นๆจัง
“มึงไปได้แล้วไปๆ” โบกมือชิ่วๆให้ไอ้มินเนี่ยนแเดกแฟ๊บและเพื่อนชื่อ50เขตกรุงเทพมหานครของมัน
“วันนี้เอาน้องมาด้วยไหม?” อยากรู้ว่าสภาพน้องยังไหวไหม
“เออ...จอดไว้ที่คณะ” พระเอกกำลังจะกลับไปเอา “กูไปล่ะ” มือจิ้มหัวเล็กๆไม่เบานักก่อนจะเดินไปทางคณะตัวเอง
“ขี่น้องดีๆน้า”
ป้อมปราบขมวดคิ้ว “ขี่น้อง?” ขี่ท่าไหนวะ!
นมจืดดันแว่นขึ้น “ใช่ๆ พระเอกเอาน้องมา”
ศัตรูพ่ายรู้สึกว่าตอนนี้พาราฯทั้งแผงอาจไม่เพียงพอ เหมือนพวกเขากำลังเข้าใจอะไรผิดๆอยู่นาน
“สรุป ‘น้อง’ ที่มึงว่าคือ…” เริ่มรู้สึกอยากกรอกซันไลส์แล้วตายห่าไปซะ!
“อ้อ...มอเตอร์ไซด์ของพระเอกไง” ใบหน้าขาวยิ้มจนแก้มดันขึ้นมา “ที่เคยเจ๊งกะบ๊งคาที่เลยไง”
‘น้อง’ = มอ’ไซด์!!!!
โอเค บาย!
“อ้าว ทำไมเดินเร็วจังรอเราด้วยสิ” คนตัวเล็กตาเหลือกวิ่งแถ่ดตามเพื่อนสองคนที่อยู่ๆเดินก้าวฉับๆไม่รอกันเลย
“รอเราด้วย ปราบ พ่าย” แงงงง อย่าทิ้งเราคนเดียวสิ!
-----------------------------------100% ---------------------------------
สวัสดีค่ะ
วันนี้ขออนุญาตเอานิยายมาลงนะคะ
ตอนนี้เขียนไปเขียนมารู้สึกอยากกรอกชิลท็อกตายตามเพื่อนน้องนมไป 5555
น้องเป็นคนที่เขียนแล้วพูดได้แค่ หนูลูกกกกกกกกกกกกกก 555 แต่นี่แหละคือเสน่ห์ของน้องเลย ใครอยู่ใกล้ใครก็เอ็นดู อิๆ
ขอบคุณทุกการสนับสนุนน้องนมอย่างล้นหลามค่ะ
ปล. ใครรอหนูพุก ขอให้อดใจอีกนิดนะคะ นังหนูกำลังเล่นตัวกับพ่อยอดชายอยู่เลย 5555[/size][/size]
-
:L2: :L2: :L2:
-
นมคนซื่อ 555555
-
:mew2: :mew2:
-
:z1: :z1: :z1:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
น้องงงงงงงงงงงงง
สงสารจังเลยค่ะ55555
ขอบคุณค่ะ
-
โถ่ นมลูกกกกกกกกกก
เพื่อนปราบเพื่อนพ่ายน่าจะชินแล้วนะ
พระเอกนี่จีบใช่ป่ะ?? ถามจริง
-
ค่อยห้ามทัพตลอดเวลา 55555555
-
:กอด1: ขอบคุณค่ะ ชอบคำว่าพุงนมมากเลย อ่านแล้วดูน่ารักๆ น้องน่ารักอยู่แล้วเนอะ ส่วนพระเอกปล่อยมันไปค่ะ
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยย ตลกอ่ะ ขำมากกกกกก
สงสารปราบกับพ่ายมากอ่ะ แต่ก็ตลก
มาต่อไวๆ นะคะ :pig4: :pig4: :pig4:
-
น้องนมหนูลู๊กกกกกกกก :hao5:
-
โอ้ย นมม เพื่อนเข้าใจไปคนละทางหมดแล้ววว น่าให้พระเอกดีดอีกสักป็อกมั้ยน่ะ
-
อยากจะกรอกชิลท็อกตามด้วยเลย น้องนมลูก :เฮ้อ: เพื่อนแฝดคงต้องเหนื่อยหนักกว่าเดิมอีกนะ :3123: :L2:
ล
อก
-
สงสารทุกคนในเรื่องเลยค่ะ ฮ่า
-
นมจืดน่ารักมาก โอ้ยยยยยยยยย หลง :-[
-
อยากปั้นน้องนมเป็นก้อนแล้วกลืนลงท้อง
จะงุ้ยๆอะไรเบอร์นี้ แง้ แพ้น้องนม
:mew2:
-
น้องนมน่ารักกกกกกกกกกก
-
น้องนมอยู่ปีสามจริงเหรอลูก ทำไมหนูแบ๊วเหมือนเด็กน้อยยังไม่โตเต็มวัยแบบนี้ละคะสงสัยจริงว่าหนูอยู่รอดมาจนขึ้นมหาลัยได้ยังไง แล้วพ่ายกับปราบอย่าไปดุน้องนมเลยไปด่าอิพระเอกโน่นล่อลวงน้อง
-
นมมมมมมมม โอ้ยยยย อิเด็กเอ๋อ
-
ปวดหัวแทนปราบกับพ่าย 555
-
พระเอกจะจีบเพื่อนเขาก็คุยกับเขาดีๆหน่อย เขาจะได้ช่วย :laugh: :laugh:
-
น้องนม หนูโตมาได้ไงเนี้ยลูก :hao6:
-
หนูนมลูกกกกก น่ารักเกินไปแล้ววววว :-[
-
น้องนมมาได้แล้วว แม่ยกคิดถึง อิอิ
-
คิดถึงน้องนมแล้วน๊าาา
-
555 อย่าดุน้อง น้องกลัว สงสารน้องนะ อิอิ
-
นม หนูลูก
-
ต่อยกันเลยยยย
-
หลานนมจืด น่ารักจังเลยนะ :กอด1:
-
บทที่ 7: นมจืดกับขนมครกใบเตย
“เลิกคบไอ้ห่านั่น! ห้ามเด็ดขาด!” เสียงบ่นดังขึ้นบ่อยๆหลังจากที่ป้อมปราบและศัตรูพ่ายรู้สึกเหมือนได้เปิดวอร์กับไอ้กวนส้นตีนนั่น!
มันชื่ออะไรนะ?!
พระ...ขากถรุย! เรียกไม่ลง เหมือนกลากเกลื้อนลามขึ้นปาก
“หือ...” คนตัวเล็กกะพริบตาปริบ “เลิกคบใครเหรอ?”
ศัตรูพ่ายแยกเขี้ยวใสเพื่อนตัวเล็ก เขาอยากจะจับไอ้นมมายีหัวให้ยุ่งสักหลายๆรอบจะได้เลิกมึนเลิกเอ๋อสักที
“ก็ไอ้หมอนั่น ไอ้พระเวร”
นมจืดส่ายหน้าตาโต “พระเอกชื่อพระเอกน้า ไม่ใช่พระเวร” พ่ายพูดแบบนี้พระจริงๆท่านมาได้อาจจะมีสะดุ้งได้นะเนี่ย
“เออ นั่นแหละ พูดแล้วมันกระดากปาก”
คนตัวเล็กทำปากจู๋เล็กน้อย ตากลมโตหลังแว่นยังคงมองเพื่อนทั้งสองคนที่กำลังแยกเขี้ยวแฮ่ๆเต็มที่
“พระเอกเป็นคนดีน้า” นมจืดยืนยันได้ “ถึงจะพูดไม่ค่อยเพราะไปบ้างแต่ว่าเป็นคนใจดีน้า” เรื่องนี้นมจืดก็นอนยันได้อีกเหมือนกัน
ห้ะ???
คนแบบนั้นเนี่ยนะ! เป็นคนดี บอกกูว่าเป็นคนชั่วยังน่าเชื่อกว่าอีก หน้าตาหาความดีไม่เจอเลยจริงๆ
“เอาเป็นว่าอยู่ห่างๆมันหน่อย” ไอ้เด็กน้อยอย่างไอ้นมควรจะมีผู้ปกครองดูแลตามติดเป็นเหาฉลาม เป็นโปรโตซัวในลำไส้ปลวกจะดีที่สุด
นมจืดยู่ปากเล็กน้อย ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องไม่ให้อยู่ใกล้พระเอก
พระเอกเป็นคนดีนะ…
นมจืดดันแว่นขึ้นหยีตาเล็กน้อยเมื่อเห็นคนดีที่นมจืดยืนยันมายืนกระดิกเท้ายิกๆอยู่ข้างตึกคณะในสองวันถัดมา
“พระเอก” คุณแม่สอนว่าถ้าเจอคนรู้จักต้องทักทายอย่างเป็นมิตร
ร่างสูงใหญ่ในชุดเสื้อนักศึกษาปล่อยชายเสื้อออกนอกกางเกง ช่วงล่างเป็นกางเกงยีนส์เข้ารูปสีเข้ม สะพายกระเป๋ากล้องใบกลางๆ
“ตามกูมาหน่อย” พระเอกมองหน้าขาวเกือบซีด แต่ยังเห็นแก้มกลมป่องเล็กน้อยยังมีเส้นเลือดฝาดขึ้นจางๆ
เขาไม่รอให้อีกฝ่ายพูดอะไรทั้งนั้น หมุนตัวกลับเดินนำหน้า
นมจืดตาเหลือกกอดกระเป๋าวิ่งตามเขาไปดุกๆ พระเอกขายาวมากขนาดนมวิ่งแล้วยังไม่ค่อยทันเลย
ร่างสูงใหญ่เดินมาถึงรถแมงกะไซด์ของตัวเองที่เพิ่งไปเอามาจากอู่ไม่นานนี้
“น้องงงงง” เสียงเล็กๆร้อง ยิ้มแป้นเมื่อเห็นน้องที่ตัวเองรู้จักอยู่ตรงหน้า
“พ่อมึงเป็นซาเล้งจริงๆใช่มั้ยวะ?!”
นมจืดตาโตส่ายหน้า “ฮื้อ...พ่อเราทำงานบริษัทนะ ไม่ได้เป็นซาเล้ง” ทำหน้าขึงขังเพิ่มอีกด้วย
คนฟังแทบกลอกตาขึ้นฟ้าคว่ำปากลงดิน เฮ้อ...อยากตบกะโลหกไอ้เตี้ยให้แคระลงไปกว่าเดิม นี่กูต้องพามันไปไหว้เจ้าที่ไหนเพื่อขอให้สมองมันกลับมาเหมือนคนอื่นเขาเนี่ย!
“น้องสบายดีแล้วเนอะ” ตอนนั้นน้องไม่ค่อยโอเคพระเอกเลยพาไปซ่อมที่ร้าน
“เออๆๆ สบายตายห่าแล้ว” บ่นหงุดงหงิด วาดขาขึ้นคร่อมเบาะหนังเก่าๆแล้วถีบที่สตาร์ทขาอยู่สองสามทีจนเครื่องยนต์ทำงาน เสียงกระหึ่มของเครื่องยนต์ดังฮึ่มๆ ท่อไอเสียปล่อยควันสีจางๆออกมา
ตากลมหลังแว่นมองอย่างสนใจ
“น้องวิ่งได้จริงๆด้วยอะ”
“เออสิวะ! หยุดพูดส้นตีนได้แล้ว ขึ้นมา!”
เย้ย! ไปไหนอะ นมจืดงง
“ไปไหนเหรอ?”
“ไม่รู้ เลิกถาม!” ร่างสูงบ่น “ขึ้นมา”
“อื้อๆๆ รู้แล้ว” คนตัวเล็กรีบกระโดดฮึบขึ้นเบาะหลังของรถมอเตอร์ไซด์คันเก่า ขยับก้นนั่งให้เรียบร้อย “พระเอกๆมันไม่มีที่วางขาอ่ะ”
“ไอ้ง่าวเอ๊ย!” คนตัวใหญ่ยกขาเตะที่วางอันเล็กที่พับเก็บอยู่ให้เด้งออกมา
“ไม่มีหมวกกันน็อคเหรอ” คุณพ่อบอกว่านั่งมอเตอร์ไซด์ต้องใส่หมวกเพื่อความปลอดภัย
“โว๊ย!” หัวร้อนเหมือนอากาศแล้วเว้ย แต่เจ้าตัวก็ลงจากรถเอาขาตั้งลงเสร็จสรรพ ตัวเอียงลงมาเล็กน้อย นมจืดที่นั่งอยู่เกือบไหลแหนะ แต่ยังจับเบาะเอาไว้ สรุปคือพระเอกเดินหายไปไหนไม่รู้ รถก็ไม่ดับเครื่อง ปล่อยให้นมจืดนั่งเฝ้ารถอยู่เบาะหลัง
แต่ว่าไม่นานหลังจากนั้นตากลมหลังแว่นก็เห็นร่างสูงใหญ่กลับมาพร้อมกับหมวกกันน็อคสองใบ มาถึงก็โยนใบหนึ่งมาให้นมจืด
ส่วนพระเอกก็ใส่ของตัวเองเสร็จสรรพ ในขณะที่คนตัวเล็กยังงุ่นง่านกับการติดสายอยู่ คนเห็นยังรำคาญแทนเลยจัดการติดให้
“ติดยังไม่เป็นอีกนะมึง”
“แหะ…” คนตัวเล็กยิ้มแหะตาหยีให้ ขยับแว่นอันโตขึ้นเล็กน้อย
“เกาะแน่นๆนะเว้ย ตกไปหน้าแหกกูตามไปทับซ้ำเลยนะเว้ย” สั่งเสียงดัง คนฟังรีบขยับชิดคนตัวโตแน่น มือเล็กๆเกาะชายเสื้อคนตัวใหญ่ไว้เป็นที่พึ่ง
นมจืดกลัวตกอะ ไม่ค่อยได้นั่งรถมอเตอร์ไซด์ด้วย
รถมอเตอร์ไซด์แล่นออกไปด้วยความเร็ว…แต่ไม่ได้เป็นแบบนิยายที่พระเอกขับเร็วจนนายเอกต้องเกาะเอวแน่นๆนะเพราะมันกลายเป็นว่ารถวิ่งในความเร็วชนิดที่แบบจักรยานของไอ้เด็กปีหนึ่งยังไล่ทันเลย
“หู้ว…ลมเย็นดีจัง” นมจืดชูไม้ชูมือขึ้นข้างบน เสียงเล็กๆร้องอย่างสดชื่น มหาลัยเขานี่ร่มรื่นพอสมควร ลมก็ดีด้วย
“เฮ้ย! ไอ้มินเนี่ยนแดกแฟ้บ เอามือมึงลงมาเดี๋ยวนี้!” ใบหน้าคมเข้มแทบจะมีเส้นเลือดปูดขึ้นมา
“ฮื้อ…ทำไมงะ” ยังมีหน้ามาถามอีกเหรอวะ!
นี่กูไม่ได้พามึงมาถีบเรือเป็ดชมนกชมไม้ในสวนลุมนะเว้ย ทำเป็นดี๊ด๊าไปได้
ยิ่งเห็นไอ้จักรยานสองล้อนั่นปั่นขึ้นนำหน้าไปแล้วหันกลับมาโบกมือให้ ไอ้สัส!!! มึงวอนตีนเสียแล้วไอ้ห่า
“บ๊ายบาย…” เอ้าไอ้เตี้ยข้างหลังเสือกไปโบกมือให้มันอีกนะ เดี๋ยวกูก็จับมามานาบู มานาบี้ มานาบั้บซะเลย
“พระเอก…น้องนี่ช้าดีเนอะ จักรยานยังแซงเลยอะ ดีแล้ว คุณพ่อบอกว่านั่งมอเตอร์ไซด์อย่าขี่เร็วมาก อันตราย” แต่รถของพระเอกนี่ไม่ค่อยอันตรายเลยล่ะ
“หุบตูดมึงไปไอ้เตี้ยหมาตื่น!”
ไอ้สัส! สาบานว่ากูจะดาวน์บิ๊กไบท์มาซิ่งให้พ่อมึงดูเลย
…………………………………………… 50% …………………………………………
สวัสดีค่า ขออภัยที่หายไปนานนะคะ เรียนเยอะมากเลยค่ะช่วงนี้
วันนี้เอาน้องนมกับพ่อพระเอกมาลงค่า ยิ่งเขียนไปก็อยากจะเรียกน้องนมว่า หนูลูกกกกกกกก 5555
ยิ่งเขียนยิ่งขำน้อง เด็กอาไร๊น่าฟัดกัดๆๆ 555 อีพระเอกมันก็คงอยากกัดให้หัวขาดไปเลยมั้ง
คอมเม้นให้กำลังใจกันมาเยอะๆน้า คนเขียนขอกำลังใจ หรือจะติดแท็กในทวิต #รักรสนมจืด มาพูดคุยกันก็ได้ค่า
ขอบคุณทุุกการติดตามค่า
-
หนูนมลูกกกกกกกก ไปกับเขารู้มั้ยว่าไปไหน :mew5: อีพระเอกก็ด้วยฉุดน้องมาทำไม ไม่บอกกล่าว ฮ่าๆๆๆๆ คิดถึงจังเลย ขอบคุณมากค่ะ
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:L2: :pig4:
-
:pig4: :pig4:
-
พระเอกแม่งอย่างซึน :hao7:
-
ลักพาตัวชัดๆอิอิ
-
5555 น้องพรเอกโดนจักรยานแซงอะ คริคิร
-
แนะนำพ่ายกับปราบถ้าเรียกไม่ลงให้เรียกมันว่าอิตัวโกงค่ะเพราะนิสัยมันใช่เลย น้องนมโดนทำของใส่แหงเห็นอิตัวโกงเป็นคนดีเนี้ย ฮ่าๆๆ
-
น้องงงงงงงงงงงงงงงง :laugh:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ตลกจัง พระเอกนมสด
-
หลานนมมมมมมมมม ใครชวนไปไหนก็ไป ระวังพ่อพระเอกจะพาไปล้วงตับหนูกินนะหลาน :m4:
-
ขำนมจืด ใสมากกก :pig4:
-
ขำน้องนม รอติดตามตอนต่อไป
-
:pig4: :pig4: :pig4:
โอ๊ยยยยยยยยยยยยขำมากกกกกกกกก :katai2-1: :laugh: :laugh: เอ็นดูนมจืดมากเลย หนูลูกกกกกกกกกก สงสารรถพระเอกมาก ณ จุดนี้
-
ระวังความดันนะพระเอก
-
พระเอกจะพาพี่นมไปไหนลูก
-
น้องนมสำหรับเรานั้นน่ารัก :m1: :m1:
...แต่ส่วนของพ่อพระเอกนั้น....พาไอ้แคระไปเก็บที..พี่นี่หัวร้อนเลย :m16: :m31:
:laugh3: :laugh3: :laugh3: ชอบ ชอบ :impress2:
-
ทำไมไปกับเขาง่ายๆแบบนั้นคะลูกกกกกกกกกก :jul3:
-
น้องเพิ่งหายป่วยไงนมจืด น้องเลยยังวิ่งได้ช้าอยู่55555
-
:m20:มิลเนี่ยนเอ้ย หนูจะใสไปแล้ว ป้าปวดตับ :m20: :m20:
-
นมจืดลูก
-
:mew1: :mew1:
-
เอ่อ หลอกมาง่ายไปไหมลูก 555555
-
สงสารน้อง5555555
-
พระเอกมีชื่อใหม่ด้วย"พระเวร" น้องนมพระเอกพาไหนก็ไปนะเดี๋ยวก็โดนป้อมปราบศูตรพ่ายบ่นหรอก :pig4:
-
น้องนมดูดีใจมากที่ได้เจอน้อง 55555
-
นมมมมมมม ถ้าพระเอกหลอกไปขาย
ก็จบเลยนะ! ทำไมตามเค้าไปง่ายๆงี้ล่ะลูกกกกกก
-
นมหนูจะใจง่ายไปมั้ยลูก เค้าชวนไปไหนก็ไป :เฮ้อ: :กอด1:
-
ตลกน้องหรือตลกอิพระเอกดีว่ะ 5555
-
เป็นพระเอกต้องทำใจ o18 o18 o18
-
อ่านแล้วชอบมากขำมากกก
แอบอ่านในออฟฟิศกลั้นขำแทบไม่อยู่ 5555
รอตอนต่อไปนะค่ะ หนูนมจืดด
-
5555555 สงสารพระเอก 5555555555
-
ต่อนะรออยู่จ้า รักน้องนมกับพระเอก :mew1: :mew3:
-
บทที่ 7: นมจืดกับขนมครกใบเตย [100%]
รถคันเก่าค่อยขับเลาะมาตามถนนใหญ่ตามแต่ความเร็วจะอำนวย จะเอารถขับเร็วๆไปทำไมวะ ในเมื่อถนนในกรุงเทพฯมึงก็ขับได้ไม่เกินยี่สิบกิโลเมตรต่อชั่วโมงอยู่ดี
มาถึงที่หมายก็โบกมือไล่ให้คนข้างหลังลง นมจืดถอดหมวกออก ความชื้นเหงื่อทำให้ผมลู่ลงเล็กน้อยเจ้าตัวเลยจัดทรงให้กลับเข้าที่ ตากลมมองไปรอบๆพลางดันแว่นขึ้น
“สยาม…” ศูนย์กลางของเหล่าห้างสรรพสินค้าชื่อดังและร้านรวงต่างๆ แหล่งรวมผู้คนเอาไว้ทั้งเด็กและผู้ใหญ่ แหล่งของกิน แหล่งเรียนพิเศษ
ช่วงบ่ายสามสี่โมงเห็นเหล่าเด็กนักเรียนจากโรงเรียนต่างๆเดินควักไขว่ เด็กมหาลัยก็เยอะไม่น้อย ถ้าเย็นกว่านี้จะเห็นเหล่าพนักงานบริษัทที่เลิกงงานมาเดินเล่นกินข้าวด้วย
“พระเอกเรามาทำอะไรที่นี่เหรอ?”
คนถูกถามไม่ยอมตอบ เดินดุ่มๆออกจากลานจอดมอเตอร์ไซด์ไป
“หรือว่ามาเรียนพิเศษเหรอ?” แต่ว่าไม่น่าใช่นะ พระเอกก็อยู่มหาลัยแล้วน้า ยังต้องเรียนพิเศษอีกเหรอ
“กูไม่ใช่เด็กมอปลายนะเว้ย”
นมจืดย่นจมูกใส่ แล้วพามาทำไมไม่ยอมบอกล่ะ แต่สุดท้ายก็ยังเดินตามเขาต้อยๆ จนผ่านร้านขนมร้านหนึ่งที่มีกลิ่นหอมจนต้องทำจมูกฟุดฟิดๆ สะกิดคนนำหน้าจึกๆ
“พระเอกๆ อยากกินขนมเขียวๆ” สมัยเรียนต้องซื้อบ่อยๆถ้ามาเดินเล่นสยาม ร้านขนมที่อยู่กับสยามมานาน
ร่างสูงเห็นคนตัวเล็กจ้องขนมอุ่นๆในตู้กระจกไม่วางตา ร้านพวกขนมครกใบเตย บ้าบิ่น ขนมเบื้องที่ใครมาสยามก็รู้จักดี เขาพยักหน้าส่งๆไป
“เออๆ”
จุดประสงค์ที่เขามาสยามวันนี้ไม่ได้พาไอ้เตี้ยนมมาซื้อขนมนะเว้ย เขามีงานต้องทำ
พอได้ขนมมาไว้ในมือ นมจืดก็เคี้ยวหนุบหนับ ยิ้มแฉ่งแบ่งคนข้างๆกินด้วย พระเอกหยิบมากินหนึ่งชิ้นแล้วเบ้ปาก กลิ่นใบเตยมันฉุนไป หวานไปอีก ไม่ชอบ!
ปล่อยให้มันเดินแทะขนมไป ส่วนเขาจัดการหยิบกล้องตัวโปรดขึ้นมา เช็คเลนส์ ปรับฟังก์ชั่นต่างๆให้เรียบร้อย มองสถานที่โดยรอบถือว่าเป็นธรรมชาติดี คนเดินไปเดินมา แสงก็ยังดีอยู่
กล้องถูกยกขึ้นมา ตามองโฟกัสในภาพ เสียงกดชัตเตอร์ระรัวจนนมจืดหันมามอง คนตัวเล็กสะดุ้งเล็กน้อยทั้งที่ปากยังงับขนมครกสีเขียวเอาไว้ครึ่งหนึ่ง
“พระเอก!” นมจือตาเหลือก อยู่ๆมาถ่ายรูปเขาทำไมกัน “ถ่ายรูปเราทำไม”
“กูไม่ได้ถ่ายมึง” ปากว่าแบบนั้น แต่มือยังคงกดชัตเตอร์รัวๆ “เดินต่อไป ไม่ต้องสนใจกู”
นมจืดทำเสียงในลำคอ ไม่สนใจได้ไงล่ะ อยู่ๆมีกล้องมาถ่ายเนี่ย เกร็งไปหมดแล้ว แถมยังไม่กล้ากินขนมด้วย
“แต่…”
“ อย่างอแง เดินไป” เห็นมันทำปากแบะแล้วอยากจะดึงให้ยืดตึ๋งหนืดๆ “เดี๋ยวเสร็จแล้วจะพาไปแดกข้าว”
นมจืดละล้าละลังไม่ยอมเดินจนตากล้องหน้าโหดถลึงตามองเลยจำใจเดินแต่ก็ช้ามากเพราะก้าวขาไม่ออกยิ่งกล้องมาทั้งทางซ้ายขวาหน้าหลังตลอดเวลา
นัยน์ตาคมหลังกล้องมองใบหน้าขาวเกือบซีดมีความไม่มั่นใจ นัยน์ตากลมหลังแว่นหลุกหลิกมองเขาตลอดเวลา หน้าตามันเอ๋อๆโคตรทุเรศ ปากมันเขียวๆเพราะแดกขนมของมัน แต่มันกลับทำให้ชายหนุ่มร่างสูงต้องคลี่ริมฝีปากออกโดยไม่รู้ตัว
“เอ้าแดก!” ปลาดิบชิ้นสวยสีส้มสด มันปลาแทรกตัวเป็นลายหินอ่อนถูกโยนลงมาในจาน
อื้อ…ใช่ๆ โยนแหมะลงมาในจานนมจืดเลยล่ะ
มือเล็กขยับตะเกียบคีบเนื้อปลาจิ้มน้ำจิ้มแล้วส่งเข้าปาก เคี้ยวตุ้ยจนแก้มพอง ตากลมประกายวาววับจนคนมองเสตาขึ้นหลบ
“พระเอกถ่ายรูปเราไปทำไม” สุดท้ายนมจืดก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่าพระเอกถ่ายรูปเขาไปทำไม
“กูถ่ายหมา ไม่ได้ถ่ายมึง”
เอาอีกแล้ว…ก็เห็นๆกันอยู่ นมจืดหรี่ตามองคนฝั่งตรงข้าม ร่างสูงกระแอมเสียงดัง ถลึงตามองแยกเขี้ยวใส่
“พูดมากไอ้เตี้ย” ปลาดิบอีกชิ้นถูกโยนลงมาในจานอีกแล้ว
คนตัวเล็กทำปากขมุบขมิบเหมือนพึมพำบางอย่างก่อนจะเงยหน้าขึ้นมา
“พระเอก” นมจืดกำลังสงสัยอีกครั้ง
“อะไรของมึงอีก เรียกจริงเว้ย!”
ไม่ได้จะถามเรื่องถ่ายรูปแล้วซะหน่อย ถามไปก็คงไม่ตอบหรอก แค่จะถามอย่างอื่นเอง อย่าหงุดหงิดสิ อากาศร้อนๆเดี๋ยวช็อกไปทำไงล่ะ
“ก็…พามากินร้านนี้ มันแพงอะ เรากลัวเงินไม่พอ” วันนี้มีอยู่ไม่ถึงพันเลย
ริมฝีปากได้รูปแสยะยิ้ม “มึงก็อยู่ล้างจานดิ ยากตรงไหน”
ตากลมเบิกกว้าง รีบพูด “ฮื้อ…ง…งั้นที่สั่งเพิ่มไปยกเลิกไหม?”
“ไม่! กูหิว” นอกจากจะไม่ยกเลิกแล้วจะสั่งเพิ่มด้วย
“พระเอกเอาบัตรดำๆมาด้วยไหม?” รีบถามต่อ คนฟังไม่ยอมตอบ ก้มหน้าก้มตายัดซูชิเข้าปาก “เดี๋ยวเราจ่ายเงินสดให้ ถ้าไม่พอวันหลังจะมาผ่อนจ่ายต่อ”
พูดซะเหมือนกูเป็นเจ้าหนี้เงินกู้!
“ดอกเบี้ยร้อยละร้อย” และบังเอิญว่ากูก็เป็นเจ้าหนี้หน้าเลือดด้วยบอกเลย
“ทำไมแพงจัง” คนตัวเล็กร้องตาโต อ้าปากค้าง “เปิดกู้นอกระบบเหรอ?”
ถรุย!
สาหร่ายติดคอเลยไอ้สัส!
“เออ...เก็บดอกแพงๆแม่ง ยิ่งลูกหนี้ติงต๊องอย่างมึง” เห็นหน้าเด๋อๆของมันแล้วโคตรขำ ตากลมๆจะโตไปไหน
“เรา...ขอผ่อนจ่าย 0% สามเดือนได้ไหม?” ช่วงนี้นมจืดกำลังประหยัด
“กูบอกอยู่ว่าดอกร้อยละร้อย” คิ้วเข้มเลิกขึ้นอย่างเหนือกว่า แสยะยิ้มให้
“ฮื้อ...ยกเลิกที่สั่งไปได้ไหม น้า...เราเงินไม่พอจริงๆ” นมจืดทำหน้าหงอย เริ่มรู้สึกไม่อยากกินขึ้นมาแล้ว “พระเอกหิวมากกินส่วนของเราก็ได้นะ เราไม่กินแล้ว” รีบดันจานปลาดิบและอาหารอื่นๆไปทางคนตัวโต
นัยน์ตาคมมองหน้าจ๋อยของอีกฝ่ายแล้วถอนหายใจ มันนี่ไม่รู้หรือไงว่าโดนแกล้งอยู่เนี่ย ไอ้เตี้ยเอ๊ย!
เห็นหน้ามุ่ยๆของมันแล้วจิตใจไม่อยู่กับเนื้ออีกแล้ว กูเป็นโรคติดต่อห่าไรเปล่าวะเนี่ย! รู้สึกแย่ๆเหมือนทนไม่ได้เลยเว้ย
ทำไมกูถึงเจ็บปวด!
“ไอ้แคระ...แดกลงไป” ก่อนที่กูจะแดกหัวมึง
“แต่…”
“กูลดดอกเบี้ยเป็น0%ก็ได้” นี่กูใจดีมากแล้ว บอกเลย
ใบหน้าขาวเริ่มยิ้มออก แก้มกลมป่องออกเล็กน้อย “จริงเหรอ? งั้นเท่าไรหารกันแล้วถ้าไม่พอ เราเอามาให้วันหลังนะ”
พระเอกเหยียดยิ้มเมื่อเห็นรอยยิ้มบื้อๆของไอ้มินเนี่ยน “เออ!”
หลังจากกินเสร็จเรียบร้อย พระเอกเป็นคนจ่ายเงินทั้งหมด นมจืดไม่ได้หารอะไรเลยอะ
“พระเอกเมื่อกี้เท่าไรนะ?” ยังไม่ทันได้มองราคาในใบเสร็จเลย พระเอกก็เอาแล้วแถมไปเซ็นๆแล้วยื่นคืน
“ไม่รู้!”
เย้ย พระเอกทำไมความจำสั้นจังอะ
“ฮื้อ...เท่าไร เราจะหารคืนให้” รีบควักเงินออกจากกระเป๋า
คนตัวโตถลึงตามอง นมจืดห่อไหล่ถอยหลังไปสองก้าว หน้าพระเอกดุเป็นยักษ์อีกแล้ว
“ไว้มึงค่อยจ่ายกูวันหลัง” ตาคมหรี่ตา
“อ้อ...ได้ๆ”
“ไอ้แคระมึงเอามือถือออกมาดิ” กระดิกนิ้วยิกๆ นมจืดรีบควักมือถือออกมา “087-xxx-xxxx”
นมจืดทำหน้างงงวย “???”
“ไอ้เตี้ย! เมมเบอร์กูลงไปสิ ต้องให้บอกทุกขั้นตอนเหรอไงวะ! แล้วยิงเบอร์กลับมาด้วย”
อ่อ...อย่างนี้นี่เอง นมจืดรีบกดยุกยิกตาม จนเบอร์ตัวเองไปขึ้นอยู่ที่โทรศัพท์ของอีกฝ่ายเรียบร้อย
“กูจะได้ตามตัวมึงง่ายๆเวลาทวงเงิน”
“อื้อๆ เราไม่เบี้ยวแน่นอน”
รอยยิ้มที่มุมปากได้รูปผุดขึ้นมาชั่วขณะก่อนจะจางหายไปเหลือเพียงแยกเขี้ยวใส่
“เอาไลน์ เฟส ไอจี ทุกอย่างที่มึงเล่นมาด้วย”
นมจืดตาโต
“กูจะได้ตามทุกช่องทางถ้ามึงชิ่งหนี้กู”
“ฮื้อ...เราซื่อสัตย์ ไม่คดโกงนะ” นมจืดทำเสียงไม่พอใจ คุณแม่สอนเสมอต้องเป็นคนดี ไม่โกงคนอื่น
ใบหน้าคมเข้มใต้ไรหนวดเขียวครึ้มบึ้งตึง “เออ! บอกให้เอามาก็เอามา”
“เราเล่นแค่เฟสกับไลน์ ไอจีไม่ค่อยอะ”
พระเอกหยักหน้า “มีแค่ไหนเอามาแค่นั้น”
นมจืดบอกชื่อแอคเค้าท์ตัวเองเรียบร้อยพร้อมกับตบอกตัวเองปุๆ พูดเสียงใสเป็นมั่นเป็นเหมาะ
“เราไม่โกงแน่นอนนะ”
ร่างสูงไม่ตอบแต่หรี่เจ้าเล่ห์พลางเมมเบอร์ลงเครื่องเสร็จเรียบร้อย กดออกจากแอพพลิเคชั่นที่กำลังใช้งาน
“ไปๆกลับบ้านมึงไปได้แล้ว” ชิ่วๆ ไปๆซะที
“อ่อ...อื้ม...เราไปขึ้นรถไฟฟ้าน้า” โบกมือให้พระเอกหย่อยๆเป็นเชิงลา “ขับรถกลับบ้านดีๆน้า”
คนตัวโตกว่าโบกกลับนะ แต่เป็นแบบโบกไล่ไปให้พ้นๆ นัยน์ตาคมมองร่างเล็กที่เดินหายไปกับฝูงชน
ฝ่ามือใหญ่หยิบมือถือมากดหน้าแอพพลิเคชั่นอีกครั้ง มองรูปโปรไฟล์ส่วนตัวของไอ้เตี้ยมินเนี่ยนแล้วยิ้มมุมปาก
รูปโปรไฟล์ในแอพพลิเคชั่นไลน์กับเฟซบุ๊กเป็นรูปเดียวกัน
หน้าของเจ้าตัวในแว่นตาโตๆปิดครึ่งหน้ากำลังดูดนมกล่องอยู่
...หน้าตาเด๋อด๋า ติงต๊องฉิบหาย!...
ครืดๆ
เสียงโทรศัพท์สั่นบนโต๊ะทำให้นมจืดเดินไปหยิบมาดู เขาเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ
‘ขึ้นรถไฟผิดฝั่งเปล่าวะไอ้เตี้ย!’
คิ้วเรียวบางขมวดเล็กน้อย มองชื่อคนไลน์แล้วก็รูปโปรไฟล์ชัดๆ
‘พระเอกหล่อฉิบหาย’
อ้อ! พระเอกนี่เอง
รีบกดพิมพ์ยุกยิกๆกดส่ง
‘ไม่ผิดน้า เราถึงบ้ายแล้ว’
‘*บ้าน’
ร่างสูงที่กำลังไขกุญแจเข้าห้องตัวเองมองข้อความจากอีกฝ่าย ดันประตูเปิดกว้างถอดรองเท้าเข้าไปด้านใน
‘นึกว่าขึ้นผิดทางหลงตายห่าไปแล้ว’
นึกถึงหน้าเอ๋อๆของมันตอนขึ้นรถไฟฟ้าไปคนละทางแล้วอยากจะขยี้ขมับให้เข็ด
ข้อความขึ้นอ่านแต่ไม่ตอบ สักพักแอคเค้าท์ที่ใช้ชื่อว่า ‘นมจืด’ ก็ส่งกลับมา
‘ฮื้อ...ไม่ผิดสิ’
แค่คำว่าฮื้อของมันทำให้นึกถึงเสียงประหลาดๆที่มันชอบทำเวลาขัดใจ ริมฝีปากได้รูปคลี่ยิ้ม นัยน์ตาคมวาววับ รู้สึกอารมณ์ดีไม่น้อย
‘เออๆดีแล้วๆ’
เขาพิมพ์ตอบกลับไป พลางถอดเสื้อเชิ้ตตัวเองออกเผยให้เห็นแผ่นอกแกร่งและหน้าท้องเป็นลอนสวยงาม เจ้าตัววางโทรศัพท์ไว้บนเตียง มันสั่นครืดอีกครั้ง
‘ฝันดีน้า เจอกันๆ’
หึ...จะฝันไม่ดีเพราะเจอผีมินเนี่ยนอำนี่แหละ
มินเนี่ยนแดกแฟ้บด้วยนะเว้ย!
________________________________________ 100% ____________________________________
สวัสดีค่า
วันนี้มาตามสัญญาเอาอีกครึ่งตอนมาลงค่า ยิ่งเขียนเรายิ่งขำน้องนม คือได้แต่หนูลูกกกกกอย่างเดียว
ส่วนอีพระเอกมันก็ปากอย่างใจอย่าง หัวร้อนเหมือนอยู่ในนรก ฮ่าๆ
อ่านแล้วคอมเม้นบอกฟี้ดแบ็คกันได้นะคะ คนเขียนชอบอ่านคอมเม้น หรือจะหวีดกันในทวิตเตอร์ #รักรสนมจืด ได้เช่นกันค่า
ขอบคุณทุกการติดตามค่า
ปล. ถ้าหากใครอ่านตอนนี้แล้วอย่าสับสนกับไทม์ไลน์ของในจอยลดานะคะ ในจอยลดาไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับเนื้อเรื่องหลักนะคะทั้งเนื้อหาและไทม์ไลน์ ขอทำความเข้าใจตรงนี้เลยนะคะ เพราะงั้นไม่ต้องแปลกใจที่ทำไมเพิ่งเห็นนังพระเอกมันขอไลน์น้องนมนะคะ
-
มียงมียิ้มไม่รู้ตัว แหมมมมมมมมมมม
เนียนขอเบอร์ ขอเฟส ขอไลน์ หมดเลยนะ เนียนจริ๊งงงง 55555
-
คนรวยเขาเนียนจีบมินเนี่ยนแบบนี้เองนะคะ
เอาของกินมาขุนด้วย
จ้าหนูซื่อสัตย์มากเชื่อจริงๆ หนูซื่อเกลือเกินลูกจะโดนกินแล้วรู้ตัวไหม
-
ว้อยยยย ขอแหมให้อิพระเอกยาวๆเลยจ้า ทำเป็นอ้างนั่นอ้างนี่แต่จริงๆคืออยากได้ช่องทางติดต่อน้อง กากจริงๆกลัวขอตรงๆแล้วน้องไม่ให้สินะ ฮึ๊
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
มินเนี่ยนซื่อขนาดนี้จะตามพระเอกทันมั้ย เป็นห่วงจัง :เฮ้อ:
-
:mew1: :mew1:
-
o13
-
หึหึนมจืดกำลังจะโดนกิน o18 o18 o18
-
พระเอกนี่ร้ายไม่เบา
-
จย้าาาาา พ่ออออ
หมั่นไส้นังพระเอกอ่ะ อ่านแล้วจะเกิดอาการแบบ...แหมมมมมมม จ้าาาาาา ตลอดเวลา
ฮาาาา
และเอ็นดูน้องนมละเกิน หนูลูกกกกก
-
อยากอ่านต่อแล้วว
-
เรื่องใสๆ อ่านไปยิ้มไป
แต่อย่าให้พระเอกเถื่อนไปนะ.
แกล้งนมจืดได้ แต่ถนอมหน่อย
:katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3:
.....
-
เอาเว้ย ขอมันทุกอย่างแล้ว เหลืออย่างเดียวคือขอเป็นแฟนเนี่ย เร็วๆนะพระเอกกกกกก
-
ว้ายๆชอบน้องเค้าแล้วสิอีพระเอก แต่แบบนี้ก็ง่ายเดินไปนะขอดูโอ้มาเป็นไม้กันหมาเอ้ยผู้พิทักษ์นมจืดหน่อย
-
หมั่นไส้พระเอก :pig4: :pig4:
-
อ่านแล้ว อยากกินขนมครกใบเตยจังเลย :hao6:
-
นมจืดน่ารัก พระเอกท่าจะแพ้ทางน้องนมซะแล้ว
-
:z1: :z1: :z1:
-
ขอมองบนให้กับการขอเบอร์น้องของอีพระเอกกกกกกกกกกก :pigha2:
-
เปย์น้องจังนะพระเอก :hao3: :hao3: :hao3:
-
เย้กลับมาแล้วววว
-
นมจืดน่ารัก ไม่ทันพ่อพระเอกหรอก :hao7:
-
หลงรักน้องนมเข้าเต็มเปาแล้ว พระเอกเอ๋ย คึคึ
ไม่เลิกคบ แถมให้เบอร์ ไลน์ เฟส เขาไปหมด
ป้อมปราบศัตรูพ่ายรู้คงลมจับ 555
เมื่อไหร่จะพูดเพราะ ๆ กับน้องนมนะ ตาพระเอกคนซึน
-
โอยยยย สงสาาาร พระเอก :m20:
-
พระเอกอย่าเกรี๊ยวกราด นี่มันเกรี๊ยวกราดแบบมีแผนชัดๆ
น้องนมลูก หนูโตมายังไง ไม่โดนหลอกเนี่ย
-
แงงง เอ็นดูน้องงงง ติดตามนะคะ :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
พระเอกคือเนียนจับแบบวิถีคนรวยได้เก้วกาดมากๆค่ะ
น้องจืดก้น่ารักกแบบบ ลูกกกกกกกก
หนูจะโดนเด็กมันจับกินเข้าซักวันนะเนี่ย
รอค่าาาา มารอดูมุกจีบแบบพระเอกสายเปย์กันต่อ
-
พระเอกปากร้ายกับนมจืดตลอดๆๆ
-
หวายยยย พ่อพระเอกทำมาเป็น เนียนจีบละซี้ เข้าถึงทุกช่องทางแบบนี้
-
โว้ยยยยยยยย อิพระเอกคนหล่อคนซึนนนนน ใช้ยางรัดแกงรัดบัตรเครดิตบัตรต่างๆ มันคืออัลไหลลลลลลลล 55555555555555555555 ละแบบบ ทำมาเนียนขอบงขอเบอร์ ลงไลน์ ละบอกกลัวหนีหนี้งี้ โอ้ยยย เกลียดดดดดดดดดความซึนความหน้าด้านนนน 55555555555555
//วันนี้แวะข้ามาดูเพราะคิดถึงน้องนมจืดคนน่ารักและอิพระเอกคนซึนนนน♡
-
พระเอกอย่าล่อลวงน้อง น้องนมลูกไปให้ไลน์เค้าง่ายๆ แบบนั้นไม่ได้นะเราต้องรักนวลสงวนตัว 555 5
-
จะจีบยังไงน้องนมถึงจะรู้ตัวนิ5555
-
นมจืดคนซื่อ ทำไมซื่อแบบนี้ลูกกกก
ตอนทันก็ดีอยู่หรอก แต่ตอนซื่อน่ะ ซื่อจนอยากเดินทิ้ง แล้วก็โดนบ่อยด้วยนะ 5555
พระเอกคะ ได้เรียกเต็มปากละ พ่อพระเอก
เนียนนะ ไหนว่าจืด ไหนว่าน่าโดนดีด แล้วทำไมตามติดจัง แล้วแอ๊บพาไปถ่ายรูปซะด้วย
พ่ายปราบ มีคนมาแหยมแล้วนะ คุณเพื่อนเหมือนคุณพ่อ หวงยิ่งกว่าอะไร
แล้วก็ปวดหัวมานาน 555 ตอนนี้มีคนมาแบ่งแล้วนะ ควรจะดีใจ
แล้วนมจืดคือใสซื่อมาก คิดบวกด้วย หนูผ่านตอนนั้นมาถึงตอนนี้ได้ยังไงคะ
-
บทที่ 8: นมจืดกับข้าวคอนโด
ผลัวะ!
“หมาที่ไหนตบหัวกูวะ!!” สมชาติผู้โชคร้ายลูบหัวตัวเองอย่างหงุดหงิด
“โทษทีกูไม่ใช่หมา...อย่างกูต้อง ‘พระเอก’ เท่านั้น!” คนตบหัวเพื่อนยักคิ้ว “หลบไปไอ้สัสชาติ นี่กูนั่งอยู่”
ร่างสูงกระดิกตีนยิกๆ สายตาสั่งให้เพื่อนเขยิบไป
“มึงไม่ได้เยี่ยวรดไว้สักหน่อย เสือกมาบอกที่ของมึง” ไอ้สมชาติตอกกลับ
บนโต๊ะมีแม็คบุ๊คเครื่องบางเฉียบของร่างสูงวางอยู่และเจ้าตัวแค่เดินเลี่ยงออกไปสูบบุหรี่เท่านั้นกลับมามีหมามาแย่งที่
สมชาติสบถในลำคอเมื่อโดนขายาวๆเตะตูดให้หลบจนต้องเขยิบอย่างเสียไม่ได้ พอได้ที่คืนชายหนุ่มร่างสูงก็ทรุดตัวลงนั่งแทนที่
มือลูบใบหน้าครึ้มเขียนด้วยไรหนวดของตัวเองสองสามที แอบหงุดหงิดเล็กน้อยที่หนวดขึ้นเร็วทั้งๆที่เพิ่งโกนเมื่อวาน ด้วยความที่เป็คนหนวดขึ้นเร็วทำให้ต้องโกนทิ้งบ่อยๆ แต่เพราะยุ่งๆเลยลืมไปบ้าง อย่าว่าแต่โกนหนวดเสริมหล่อเลยเอาแค่อาบน้ำบางทียังไม่ได้อาบเลย
เรียนคณะนี้จบไปกูไม่เป็นกลากเกลื่อนเลยเหรอไงวะ?!
ถึงจะหงุดหงิดแต่ก็เปิดเครื่อง โปรแกรมที่ยังเปิดใช้งานค้างเอาไว้อยู่เด้งพรึบขึ้นมา สมชาติคนขี้เสือกเลยแสร่นหน้ามามอง
“ใครวะ?”
ภาพที่ในโปรแกรมที่เปิดค้างอยู่คือ รูปผู้ชายตัวเล็ก ผิวขาวซีด ใบหน้าเล็กถูกบดบังด้วยแว่นอันโตเกือบครึ่งหน้า ตาของคนในรูปเบิกกว้างเหมือนกำลังตกใจอะไรบางอย่าง ปากสีชมพูเจือส้มอ่อนงับขนมสีเขียวอ๋อยไว้จนแก้มกลมออกมา
ดูโดยรวมเหมือนไม่มีอะไรโดดเด่นแต่ว่าดูเป็นธรรมชาติ ทั้งแสงอาทิตย์ที่กำลังตกกระทบร่างของเจ้าตัวทำให้ดูสดใสขึ้นมา
“มินเนี่ยนแดกแฟ้บ…”
คำตอบไม่ได้ทำให้เพื่นอสมชาติกระจ่างแจ้งใดๆทั้งสิ้น มีแต่เครื่องหมายคำถามลอยอยู่บนหัวเต็มไปหมด
อะไรของมันวะ?
มินเนี่ยนแดกแฟ้บคืออะไร?
“งานโปรเจ็คใช่ไหม?”
พระเอกพยักหน้า
“คิดไงถ่ายคนวะ ไหนบอกไม่ชอบ”
คราวนี้เจ้าตัวยักไหล่ขึ้น “ก็ไม่มีอะไร อยากทำ ก็แค่นั้น” เขาไม่ได้เน้นแค่คนแต่ภาพที่ถ่ายมาก็เน้นพวกองค์ประกอบต่างๆด้วย
“เฮ้ย! เดี๋ยวนะ!” นายสมชาติแทบจะถลาเอาหน้าเข้าไปชิดหน้าจอแม็คบุ๊คชนิดที่เรียกว่าจะฝังหนังหน้าลงไปด้วย
“อะไรวะ?!” เจ้าของเครื่องโวยลั่น
ไอ้สมชาติแดกขวดไม่เขย่ายามาหรือไงวะ?!
“นี่มันไอ้เด็กตัวเท่าหัวนมมึงนี่หว่า” แม่งกูจำมันได้ล่ะ ไอ้เด็กที่เคยมาถามไอ้พระเอกที่คณะ มันบอกว่าเอากาแฟมาให้ “มึงไปรู้จักมักจี่กันตอนไหน อะไร อย่างไง ที่ไหน วอทแวร์เวนวายฮาวววว”
วอทแวร์เวนวายฮาวพ่องมึงเส่ะ โว๊ย!!
“เสือก!”
“เรื่องเสือกเผือกชาวบ้านสมชาติชอบนักแล” มีหน้ามามั่นหน้ามั่นโหนกอีกนะมึง
“เลิกเสือกเรื่องของกู ไปทำงานมึงไปโน่น” ไล่คนที่เกาะเหมือนเห็บไปพ้นๆ “แล้วนี่ไอ้ห่าโอ๋ไปซื้อถึงเซเว่นสาขารังสิตคลองสองเหรอไงวะ ยังไม่โผล่หัวกลับมาอีก”
ฝากไอ้โอ๋ซื้อเอ็มร้อยสองขวดกับบุหรี่เพิ่มอีกซองแต่เสือกหายหัวไปเกือบชั่วโมงแล้ว แม่งสงสัยไปเต๊าะพนักงานเซเว่นอีกแน่เลยไอ้ห่านี่!
ว่าแต่…พนักงานกะนี้เป็นผู้ชายไม่ใช่เหรอไงวะ?!
“นี่ใช่ไหมที่มึงบอกว่าแรงบันดาลใจ”
มีเพื่อนขี้เสือกชีวิตต้องอัพเดทตลอดเวลาใช่ไหม หา?!
พระเอกแยกเขี้ยวใส่เพื่อนไล่มันไปไกลๆตีน สมชาติอยากเสือกต่อแต่ก็สำนึกได้ว่างานตัวเองก็ยังไม่เสร็จเลยไสตูดไปทำ
เจ้าตัวแอบส่องงานเพื่อนอีกครั้งเห็นมันเมมชื่อไฟล์เอาไว้ว่า…
‘นมจืด’
สมชาติงงเล็กน้อยว่านมจืดเกี่ยวอะไรกับเด็กเด๋อนี่แล้วมินเนี่ยนแดกแฟ้บที่มันพูดถึงนี่คืออะไร
ใครตอบได้หลังไมค์มาหาสมชาติหน่อยนะ
หนึ่งอาทิตย์หลังจากนั้นนักศึกษาคณะศิลปกรรมเอกถ่ายภาพชั้นปีที่สองก็ส่งโปรเจ็คไปเรียบร้อย เรียกได้ว่าเกือบเอาชีวิตไปทิ้งเพราะมันไม่ใช่แค่ส่งงานแต่มันต่อเนื่องไปถึงการจัดนิทรรศกาลของสาขาที่จะเกิดขึ้นภายหลังด้วย
นายพระเอกที่ไม่ได้อาบน้ำมาสองวันติดกัน หนวดก็ไม่ได้โกน เสื้อผ้ายังไม่ได้เปลี่ยน และที่สำคัญคือ…ยังไม่ได้นอนด้วย
“เฮียแกนี่เอาเวลากูไปหมดแม้กระทั่งเวลาขี้” ไอ้สมชาติบ่นพึมพำกับไอ้โอ๋
นักศึกษาในชุดยับเยินสามคนยืนพ่นควันบุหรี่ปุ๋ยๆกันตรงแถวคณะ แต่ก็แอบหลบๆอาจารย์หน่อย ในคณะอาจารย์รู้กันว่านักศึกษาสูบบุหรี่เพื่อลดความเครียดกันเปฌนปกติ แต่ว่าก็ไม่ได้อยากให้มันประเจิดประเจ้อนัก
“เดี๋ยวมึงไปกินข้าวกับพวกกูไหม?” ตั้งแต่เมื่อวานลากยาวมาช่วงสายวันนี้ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องนอกจากเครื่องดื่มชูกำลังและขนมขบเคี้ยว
ร่างสูงใหญ่ส่ายหน้า เขาอยากกลับไปนอนเอาแรงก่อน
“พรุ่งนี้พวกแม่งนัดกันที่ร้านเดิมฉลองส่งงาน มึงห้ามเบี้ยว” สมชาติเลียริมฝีปาก ตอนนี้ชีวิตต้องการน้ำ ยิ่งน้ำเมายิ่งเสี้ยน
“เออ พวกมึงเป็นห่าไรกัน ส่งงานเพิ่งเสร็จรีบแดกกันซะขนาดนี้” แม่งนอนแค่หนึ่งวันมันจะไปชดเชยอะไรได้
“เออน่า เสี้ยน!” ไอ้โอ๋ตบบ่าหนาปึกๆ
“กูไปล่ะ” พูดเสร็จก็ขยี้ก้นบุหรี่ใส่กระป๋องน้ำอัดลมเปล่าๆ “เอาไปทิ้งด้วยนะพวกมึง เดี๋ยวเฮียมาตามด่าอีก”
เขาตั้งใจว่าจะซื้อข้าวแล้วโบกแท็กซี่กลับคอนโดเนื่องจากจะทิ้งรถมอเตอร์ไซด์ไว้ที่คณะเพราะขับกลับไม่ไหวแล้ว
ระหว่างที่ชายหนุ่มร่างสูงเดินผ่านคณะวิทยาศาสตร์ก็ได้ยินเสียงเรียกใสแจ๋วดังขึ้นมา
“พระเอกๆ”
เห็นไอ้เตี้ยหมาตื่นยืนโบกไม้โบกมืออยู่หน้าคณะมันเอง แล้วมันก็วิ่งดุกดิกเข้ามาหา นัยน์ตาคมกริบหันไปมองรอบๆไม่เห็นเงาขององครักษ์พิทักษ์มินเนี่ยนสักคนเดียว แต่ก็ดี...เดี๋ยวพวกแม่งมานั่งแยกเขี้ยวแฮ่ๆใส่อีก
ไม่รู้จะหวงไอ้เตี้ยอะไรขนาดนั้น...มีอะไรให้น่าหวงวะ
“อะไร” เสียงทุ้มแหบต่ำเพราะไม่ได้ดื่มน้ำมาสักพัก ยิ่งสูบบุหรี่จัดมากด้วยช่วงนี้
นัยน์ตากลมโตมองสภาพอีกฝ่ายแล้วยิ้มแหย “ทำไมไม่สดชื่นเลยล่ะ” แอบสังเกตุตั้งแต่หัวจรดเท้า ผมสีดำสนิทยุ่งไม่ค่อยเป็นทรง ใบหน้ายับยู่ยี่เหมือนเสื้อผ้าเลย รู้สึกได้กลิ่นตุๆด้วย อืม…ไม่ใช่มั้ง…กลิ่นบุหรี่สินะ
นมจืดย่นจมูกเล็กน้อย เขาไม่ชอบบุหรี่เท่าไร ทั้งไม่สูบและไม่ชอบกลิ่นด้วย
“เลิกเรียนแล้วก็กลับบ้านไปดูดนมไป”
“วันนี้ไม่มีเรียนน่ะ อาจารย์ยกคลาส” ทั้งป้อมปราบศัตรูพ่ายก็แผ่นแน่บกลับหอไปนอนแล้ว นมจืดก็กำลังจะกลับบ้านเหมือนกัน
“เออๆกลับบ้านไปๆ กูไม่มีเวลามาเล่นด้วยแล้ว”
คนตัวเล็กมองสภาพร่างสูงแล้วอดเอ่ยปากไม่ได้
“เหนื่อยเหรอ? ได้นอนบ้างหรือเปล่าเนี่ย” เขาดันแว่นขึ้นจมูก ใบหน้าขาวจัดฉายแววกังวล
“เออ…เพิ่งส่งงานเสร็จ“
มิน่าล่ะ พระเอกถึงแปลกๆไป ไม่ค่อยเสียงดัง สงสัยพลังงานหมด นอนไม่ค่อยพอนี่เอง
“กินข้าวหรือยัง? ไปกินกับเราไหม?” อยากให้อีกฝ่ายกินของอร่อยๆจะได้มีแรง พักผ่อนเยอะๆด้วย
“หึ…กูจะซื้อกลับไปแดกที่คอนโดเว้ย มึงกลับบ้านไปชิ่วๆ”
“อ้อ อื้มๆ” พยักหน้าหงึกหงัก นั่นสินะ ให้พระเอกรีบกลับไปนอนดีกว่า
ร่างสูงใหญ่เดินผ่านคนตัวเล็ก นมจืดมองตามแผ่นหลังกว้าง เขากลับตัดสินใจบางอย่าง
“พระเอก” สุดท้ายขาเล็กสั้นก็วิ่งตามคนตัวโตไป “เดี๋ยวเราไปส่งนะ”
------------------------------50% -----------------------------
สวัสดีค่า
วันนี้ค่าเอาน้องนมมาลงนะคะ ตอนครึ่งแรกนี้ยกหน้าที่ให้พระเอกและเหล่าผองเพื่อนของนางได้เฉิดฉายบ้างนะคะ ใครยังจำสมชาติได้บ้าง ยังมีไอ้โอ๋ด้วยน้า ใครจำไม่ได้ต้องย้อนกลับไปอ่านตอนแรกๆ ฮ่าๆ
ถ้าฝั่งน้องนมมีป้อมปราบศัตรูพ่ายแล้ว ฝั่งอีพระเอกก็มีไอ้สมชาติกับไอ้โอ๋นี่แหละค่ะ ฮ่าๆ เขาว่าคนเป็นไงเพื่อนก็นิสัยคล้ายๆกัน เพราะงั้นไอ้พระเอกเป็นคนไงเพื่อนมันก็เหมือนมันนั่นแหละค่ะเพราะงั้นไม่ต้องหาความเป็นเป็นคนจากพวกมันนะคะ
สามารถคอมเม้นบอกฟี้ดแบ็คได้นะคะ คอมเม้นมาเยอะๆนะคะ หรือจะหวีดในทวิตเตอร์ได้ที่ #รักรสนมจืด
ขอบคุณมากค่า
-
:pig4:
-
คิดว่าพระเอกจะได้นอนอย่างสงบไหม
-
น้องนมหนูไปส่งพระเอกให้ถึงห้องนะลูก
-
นมจืด น่ารัก
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
:mew3: :mew3:
-
:pig4: :L2:
-
ไปส่งถึงคอนโดแหง นมจืดเอ๋ย
-
ไปส่งพระเอกถึงบ้าน แล้วหลานนมจะกลับบ้านตัวเองถูกหรือ เอาพระเอกมาค้างบ้านหลานง่ายกว่าไหมจ๊ะ :m11:
-
อ้อยไม่รู้ตัว สั้นจังเลยยยย
-
โอ้ยย นมจะน่ารักไปไหนน หลงนมหนักมากก
-
โอ้ยนู่นม จะเข้าถ้ำเสือแล้วววววววว :hao7: :hao7:
-
ฮั่นแหนะ! คิดไรกับเค้าป่าวเนี่ยน้องนมมมมมม o18
-
นม...จะไปส่งถึงไหนจ้ะหนู :oni2: :laugh3: :hao3: :hao6:
-
นมจืดน่ารักกกก พระเอกปากร้ายอ่ะ อ่านไปอ่านมาลืมแล้วเนี่ยว่านมจืดเป็นรุ่นพี่ พระเอกเรียกเหมือนนมจืดเป็นเด็กประถมอ่ะ 55555 :pig4:
-
o18 o18 o18 o18 o18
-
น้องนมหนูจะไปส่งพระเอก เท่ากับเข้าถ้ำเสือแล้วนะ เดี๋ยวพระเอกก็ทุบหัวลากเข้าห้องหรอก :mew3:
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
น้องนมจะไปส่งพระเอก จะพาหลงไหมนี่ 5555
-
นมจืด! จะเอาตัวเองใส่พานให้อิพระเอกอยู่แล้วเนี่ย
วันนี้องครักษ์ก้อไม่มาด้วยอ่ะ ไม่ปลอดภัยๆๆ 555555555
ปล. ถึงตอนที่แล้ว ขอแหมใส่พระเอกด้วยความหมั่นไส้ "แหมมมมมมมมมมมมมมมมมมม"
-
:pig4: :pig4:
ที่น้องนมได้กลิ่นไม่ใช่บุหรี่นะลูก ..
นั่นมันกลิ่นเน่าของนังพระเอกก
-
น้องนมใจดีอีกแล้วเดี๋ยวก็โดนอิพระเอกมันแกล้งอีกหรอก
-
อิพระเอกแกเริ่มชอบน้องนมจืดแล้วใช่มั้ย
วอแวกับน้องนมจืดจัง
น้องนมจืดก็น่ารักเหลือเกิน อยากจับฟัดแก้ม แต่กลัวพระเอกจะก้านคอเอา 5555
-
:katai2-1:
-
มินเนี่ยนอย่าเข้าถ้ำเสือนะรูกกกกกกกกกกกกกก
แอบอยากเห็นงานนิทรรศการแล้ววว :ling1: :ling1:
-
นมจืดจะไปส่ง ให้พระเอกได้พัก ไม่ได้จะป่วนเขากว่าเดิมใช่ไหมลูกกกกก
ฮาาาา
-
:hao6: แหมคุณพระเอก คงไม่ต้องหลับต้องนอนกันแล้วมั้ง น้องนมไปส่งถึงคอนโดขนาดนี้
-
นมจืดคะ ใครควรไปส่งใครกันแน่ เอาให้ดี ควรไปส่งพระเอกจริงหรอ
เป็นคนดีนะ เห็นเค้าเหนื่อยก็อยากไปส่งซะงั้น โอ๊ยยยย นมจืด
พระเอกก็โลกแตกมาก เกรียน เกรี้ยวกราด สาดเหวี่ยงมาก
เอาเวลาไหนมาละมุน ถามใจ แล้วทีมเพื่อน เรื่องเผือกไม่เคยพลาดเนาะ
แต่ที่แน่ๆ ตอนนี้พลาดไปอย่างนะ คือ มินเนี่ยนแดดแฟ้บ ไม่ใช่แค่นั้นนะ เป็นมากกว่านั้น :mew2:
-
:pig4: :pig4:
-
เราว่าไปๆมาๆพระเอกได้หิ้วนมจืดขึ้นคอนโดไปด้วยแน่ๆ
ง่วงๆ แต่สลัดทิเงไม่ลงงี้ นมจืดก้วอแววไปอีกกก
น่ารักกกก
-
นมจืดระวังพระเอกล่อลวงนะ
-
นมจืดนมจืด
-
นมจืดดยูกกกกกกกกก หนูจะไปส่งอิพระเอกมันทำไมลู๊กกกกกกกก โอ้ยยยยยย ถ้ำเสือชัดๆ เลยยูกกกกกกกกเอ๊ยยย
-
น้องจืดน่ารักจัง อยากจับเอามาฟัดที่บ้าน แงๆ
-
นมจืดลูกกกก อยากเห็นตอนพระเอกหลงนางแล้งจะเป็นไง 555 พ่อมินเนียนน้อยของพรี่่
-
บทที่ 8: นมจืดกับข้าวคอนโด [100%]
“พระเอก” สุดท้ายขาเล็กสั้นก็วิ่งตามคนตัวโตไป “เดี๋ยวเราไปส่งนะ” นมจืดเป็นห่วง เห็นร่างกายจะไม่ไหวแล้ว กลับคนเดียวกลัวเป็นอันตราย อีกอย่างคุณแม่บอกว่ารุ่นพี่ที่ดีควรดูแลรุ่นน้อง ตอนนี้พระเอกต้องการความดูแล
นัยน์ตาคมดุมองคนตัวเล็กที่ยิ้มกว้าง หรี่ตามองไอ้เตี้ยว่าที่มันพูดนี่มันได้คิดหรือเปล่า
“หึ…แล้วจะไปส่งกูยังไง?”
พอได้ยินคำถามนมจืดก็นิ่งไป นมจืดขี่มอเตอร์ไซด์ไม่เป็นเพราะงั้นเลิกความคิดที่จะชี่น้องให้พระเอกซ้อนท้ายกลับบ้านแน่นอน แค่จักรยานนมจืดยังยันขาไม่ค่อยถึงเลย
ใบหน้าขาวใต้แว่นกรอบใหญ่เหมือนจะคิดอะไรออก ยิ้มแฉ่งให้อีกฝ่าย
“งั้นเรา…” นมจืดคิดว่าเขามีวิธีที่ดีนะ “นั่งตุ๊กตุ๊กไหม?”
ตุ๊กตุ๊กพร่องมึงเส่ะ!
คิ้วเข้มหนากระตุกหงึกๆ จากที่อารมณ์เกือบดีแทบดิ่งเหวตายห่าไปซะ!
“ตุ๊กตุ๊กห่ารากไรล่ะ จะให้กูไปนั่งตุเลงๆกับมึงเหรอ?” แม่งไม่ได้นอนแล้วยังต้องหัวร้อนอีกหนอ ชีวิตกู ตัวกูก็ใหญ่ขนาดนี้จะให้กูเอาขาพาดคอคนขับตอนนั่งด้วยไหมล่ะ แม่ง! เสนอมาได้!
“ฮื้อ…” ทำไมดุอีกแล้วอะ
“แท็กซี่!” พูดจบก็สะบัดตูดออกเดินนำ นมจืดอ้าปากหวอก่อนจะวิ่งตาม
คนตัวเล็กบอกให้รุ่นน้องตัวโตไปนั่งรอที่ม้านั่งใกล้ๆป้อมยามส่วนเจ้าตัวรีบวิ่งไปหาพี่ยามขอให้เขาช่วยเรียกรถให้ แต่เหมือนลืมอะไรไปบางอย่างเลยต้องรีบกลับมาหาพระเอกที่นั่งหน้าบูด
“แหะๆ” หัวเราะแหะเมื่อเห็นหน้าครึ้มเคราด้วยไรหนวดแยกเขี้ยว “คือ…คอนโดอยู่ไหนอะ”
เออ! ไปเรียกรถแต่ไม่รู้ว่าไปไหน เด๋อกว่ามึงนี่มีอีกไหม
“คอนโด...แถวถนน...”
นมจืดพยักหน้าหงึกหงักๆแล้ววิ่งแจ้นกลับไปที่ป้อมยามให้เรียกรถให้ รอไม่นานรถแท็กซี่สีชมพูแป๋นเป็นชบาแก้วก็วิ่งเข้ามาที่มหาลัย คนตัวเล็กกวักมือหยอยๆเรียกร่างสูงที่นั่งอยู่เป็นเชิงว่ารถมาถึงแล้ว
หลังจากพาสารร่างขึ้นรถมาได้ นมจืดก็พบว่าคนตัวใหญ่ข้างๆหลับคอพับเป็นปลาทูแม่กลองไปเรียบร้อยแล้ว
ใบหน้าครึ้มเคราสีเขียวจางๆในยามหลับดูไม่เหมือนตอนที่เจ้าตัวแยกเขี้ยวแฮ่ๆดุเสียงเลย ลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอบ่งบอกว่าเจ้าตัวกำลังหลับลึกมาก
นมจืดยิ้มมองคนหลับ แอบส่องใบหน้าของอีกฝ่ายไปพลางๆ ถึงจะหน้าโหลเพราะอดนอนรวมถึงเคราที่ยังไม่ได้โกน แต่ถ้าพูดกันตรงๆ พระเอกมีองค์ประกอบบนใบหน้าที่สมบูรณ์เลยทีเดียว
คิ้วเข้มหนาพาดเหนือดวงตาเรียวคม จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากได้รูปสีเข้มกว่าปกติอาจจะเพราะสูบบุหรี่จัด คางและสันกรามบึกบึนรับกับใบหน้าพอดิบพอดี
รวมๆคือ…หน้าตาดีมาก
…ผลุบ…
พอรถเลี้ยวเลยทำให้คนตัวใหญ่ทิ้งตัวมาทางคนตัวเล็ก ศีรษะตกลงมาจนพิงกับไหล่เล็กพอดิบพอดี ตอนแรกนมจืดจะขยับให้อีกฝ่ายได้นอนดีๆเพราะการที่เอาหัวมาพิงแบบนี้อาจจะเมื่อยกว่าปกติ แต่พอเห็นรุ่นน้องคณะศิลปกรรมนอนกรนเบาๆเลยหัวเราะ
สงสัยคงหลับสบายน่าดู
อีกอย่างนะ…
“พระเอกต้องกลับไปสระผมด้วยนะ” กลิ่นประหลาดจากผมดำสนิทนั่นทำให้นมจืดย่นจมูกแล้วหัวเราะคิกคักกับตัวเอง “แล้วก็ต้องอาบน้ำด้วย”
นั่งเพลินมองวิวข้างทางไปเรื่อย จนพี่คนขับทักขึ้นมาถึงรู้สึกตัว
“น้องซอยนี้หรือเปล่า?”
ตากลมโตหลังแว่นมองไปรอบๆ เขาไม่ค่อยคุ้ยกับแถวนี้เท่าไร เลยจำเป็นต้องปลุกอีกฝ่ายขึ้นมา
“พระเอกๆ ตื่นก่อนๆ” เขย่าๆไหล่กว้างสองสามที
ร่างสูงทำเสียงฮึดฮัดเหมือนโดนกวนความสุข แต่ไม่ยอมลืมตาจนนมจืดต้องสะกิดคนที่พิงไหล่อีกครั้ง
“เตี้ย เงียบๆ” เสียงทุ้มแหบพึมพำ โดนมินเนี่ยนแดกแฟ้บกวนตอนนอนนี่ไม่ตลกเลย
“ฮื้อ…มาบอกทางก่อน เราไม่รู้”
สุดท้ายชายหนุ่มก็ต้องเงยหน้าจากไหล่เล็กขึ้นมา หน้าคมยับย่นยู่ยี่ ตาเรียวมองขวางไปที่คนขับ
กูกำลังนอนสบายเลย ความจริงก็รู้สึกแล้วล่ะนะแต่แค่ขี้เกียจลุก หึ
“เลยไปซอยข้างหน้า”
บ้านเขาจริงๆก็ซอยนี้แหละแต่จะไปซื้ออะไรกินก่อนเลยให้ขับเลยไปอีกหนึ่งซอย
แท็กซี่สีแปร๋นแล่นมาจอดปุ๊บก็หันไปพูดกับคนตัวเล็ก
“ไอ้แคระจ่ายค่ารถด้วย” พูดเสร็จก็เปิดประตูลงไปรอนอกรถ นมจืดควักแบงค์จ่ายให้คนขับ ทอนเงินเรียบร้อยก็กระโดดฮึบลงมายืนบนถนน ทำหน้ายิ้มแฉ่ง
“กินไรๆ”
ขายาวๆก้าวไปในซอย ร้านรถเข็นที่ตั้งเรียงรายอยู่มีขายอาหารต่างกันไป สุดท้ายที่ร่างสูงเลือกคือร้านก๋วยเตี๋ยวไก่ตุ๋น
“เส้นหมี่พิเศษเหมือนเดิมป้าใส่ตีนเยอะๆ แล้วก็ข้าวมันไก่ไม่หนังเอาเนื้ออกนะกับเกาเหลาไก่ตุ๋น กลับบ้านนะป้า”
นมจืดตาโตมองคนสั่งอย่างที่ดูจะคุ้นเคยกับเจ้าของร้านเป็นอย่างดี ว่าแต่พระเอกสั่งเยอะขนาดนั้นนี่จะเก็บไว้กินมื้ออื่นด้วยหรือไงนะ?
“ได้เลยพ่อหนุ่ม นั่งรอก่อนๆ” ป้าเจ้าของร้านยิ้มแย้มทักทาย “วันนี้เลิกเร็วเชียว” ทุกทีชอบเห็นชายหนุ่มมาช่วงเย็นๆ
“ไม่มีเรียนน่ะป้า” เดินดุ่มๆไปตักน้ำใบเตยหอมเย็นชื่นใจมาดูดอึกๆแก้กระหาย “เอ้า นำ้” ส่งอีกแก้วให้คนตัวเล็กที่นั่งจุ้มปุ๊กอยู่ที่เก้าอี้
นมจืดยิ้มตาหยีรับมาดูดอึกๆ นมจืดก็หิวน้ำไม่น้อยเพราะอากศอบอ้าว
“เพื่อนเหรอ? ตัวเล็กจัง” ป้าเจ้าของเห็นคนมาใหม่แล้วยิ้มเอ็นดู ตัวเล็กๆกับหน้าขาวๆ ถึงจะมีแว่นอันโตบังอยู่แต่ก็ดูเป็นเด็กน่ารัก ปกติเห็นแต่พาเพื่อนตัวโตๆเหมือนกันมากิน ไม่เคยเจอเด็กตัวเล็กคนนี้เลยสักหนเดียว
“สวัสดีครับป้า” นมจืดยกมือไหว้ทักทาย
เจ้าของร้านหัวเราะเอ็นดู มือก็เป็นระวิงทั้งลวกเส้น สับไก่นู่นี่นั่นจนได้อาหารมาครบสามถุงร้อนๆเลย พระเอกยื่นเงินให้เจ้าของร้าน รับถุงมาถือไว้
“พระเอกอยู่คอนโดซอยใช่ไหม?” ในซอยนี้เขาเห็นมีตึกคอนโดอยู่อันหนึ่ง แล้วก็ไปยืนหยุดหน้าคอนโดแห่งหนึ่งที่ชื่อว่า...มารวยแมนชั่น
“มึงไปยืนทำห่าอะไรตรงนั้น” คิ้วเข้มขมวดมุ่น หัวกำลังระเบิดตุบๆ ทั้งอดนอนแล้วยังมาเจอไอ้มินเนี่ยนนี่อีก
“อ้าวก็ไม่ได้อยู่ที่นี่เหรอ?” ถึงตัวตึกมารวยแมนชั่นจะโทรมไปบ้างแต่ก็ดูสะอาดสะอ้านดีนะ มีน้องหมานอนกระดิกหางอยู่ตรงหน้าทางเข้าด้วย ไหนจะมีน้องแมวเดินนวยนาดไปมา โดยรวมแล้วก็น่าอยูาทีเดียว
นัยน์ตาคมกลอกไปมา อยู่ๆก็อยากจะเอาถุงก๋วยเตี๋ยวตีหัวไอ้เตี้ยนี่สองทีให้หายเอ๋อ
“ไอ้สัส! ใครบอกว่ากูอยู่ที่มารวยแมนชั่นวะ!”
----------------------------100% ---------------------------------
เอาน้องนมมาลงแล้วค่า
สรุปว่าที่น้องนมเคยปลุกพระเอกนั้นมันไม่มีอะไร๊ใในกอไผ่จริ๊งงงงงง ฮ่าๆ ทุกคนคิดลึกกกกกกกก
เขาแค่ปลุกกันบนแท็กซี่เอง อิๆๆๆ (อย่าเตะเราน้า) แต่ว่าเห็นความคืบหน้าของทั้งสองบ้างมั้ยยยยย เขาพาไปส่งกันถึงคอนโดเลยน้าาาา
น้องชวนอีพระนั่งรถตุ๊กๆด้วย ฮ่าๆ อีพระก็ยังหัวร้อนเป็นหม้อกระทะทองแดงตลอดเว ฮ่าๆๆๆ เอาน้ำสาดหัวมันหน่อยเถอะจะได้เย็นลงบ้าง
ฮ่าๆ แต่ว่าถ้าใครเห็นว่าวันนี้อีพระมันไม่หัวร้อนเท่าปกติก็เพราะมันกำลังอึนๆเพราะง่วงนอน สมองมันเลยก่งก๊งค่า ฮ่าๆ
อ่านแล้วคอมเม้นบอกฟี้ดแบ็คกันได้นะคะ หรือจะหวีดกันที่ทวิต #รักรสนมจืด
ขอบคุณมากค่า
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกก
นมจืดหน้ารักมาก
-
เกรี้ยวกราดอีกแล้ว
-
นมจืดดดดด หัวพระเอกเหม็นขนาดนั้นเลยอ่อ ขำอะ 55555
-
ขำนมพระเอกหัวเหม็น 55555555
-
น้องจืดน่ารัก :man1: :man1:
-
:mew1: :mew1:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อีพระเอกกกกกกกก อย่าว่าน้องนมมใมมมม
-
ปวดหัวแทนพระเอก 55555555 น้องนมจืดใสๆอ่ะ ทำใจๆ :laugh:
-
อิพระเอกนี่เกรี้ยวกราดจนน่าโบกจริงๆ น้องอุตส่าห์มาส่งถึงแม้จะเป็นการนั่งแท็กซี่มาก็เถอะ
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
นมจืดหนูใสมาก
-
พระเอกดุนมจืดทำไม นมจืดทำอะไรผิด? ฮาาาาาาาาา
-
ใสๆ ชอบๆ :katai2-1:
-
โถ่ พระเอกอย่าดุนมเยอะสิ นมแค่ไม่รู้~~
-
จี้อ่ะ555
-
:z1: :z1: :z1: :z1: :z1:
-
หลานพระเอกคะ สุภาพกับนมสดนิดดดดดด นะคะ นั่นนะรุ่นพี่นะคะ รุ่นพี่ ปีนเกลียวหรือคะหลาน :3125:
-
สั้นอ่ะ อยากอ่านอีกยาวๆ อิอิ
-
คาดว่าอิพระเอกกินอิ่มก็คงหลับเป็นตายไปอีกสามวัน ไม่มีไรให้ลุ้น
หรือน้องนมจะอยู่เป็นพี่เลี้ยง ไหน ๆ ก็มาส่งถึงที่แล้ว
-
อั๊ยย่ะ!! น้องนมจะขึ้นห้องป้อจาย
เอามือทาบอก!!
-
พระเอกเกรี้ยวกราดกับน้องนมจืดจัง เดี๋ยวหลงน้องเมื่อไหร่จะรู้สึก o18
-
น้องนมลูกกกกกกกกก
ทำไมน่ารักแบบนี้
พ่อพระเอกก็ช่างเกรี้ยวกราดเสียจริงๆ
เนียนตลอดดด อิอิ
-
น้องนมมมมม ระวังโดนพระเอกจับกินนน
ตอนนี้สงสารพระเอก ไปนอนไป๊
-
บทที่ 9: นมจืดกับคอนโดหรูที่ไม่ใช่มารวยแมนชั่น
โกหกน่า!
ไม่จริงใช่ไหม!
ตากลมๆเบิกกว้างเป็นปลาทองแถมยังอ้าปากหวอเป็นปลาทองขาดอากาศหายใจไปได้ ร่างเล็กยืนนิ่งไม่ไหวติงมาได้หลายวินาทีแล้วตั้งแต่ที่เจ้าตัวมาหยุดยืนที่หน้าอาคารก่อสร้างขนาดใหญ่
“ยืนทำหน้าเอ๋ออยู่ทำซากไรวะ”
เสียงกัมปนาทของคนตัวโตทำให้ร่างเล็กที่ยืนตาโตอยู่หน้าตึกสะดุ้งโหยงก่อนจะตาลีตาเหลือกกอดกระเป๋าวิ่งตามเข้าไป
“โอ้โห…ใหญ่จัง” ด้านในก็ตกแต่งได้หรูหราสมกับเป็นคอนโดของเครือบริษัทด้านอสังหาริมทรัพย์ชื่อดังที่มีโปรเจ็คคอนโดหรูทั่วกรุงเทพฯ
นัยน์ตาเรียวคมมองคนตัวเล็กกว่าที่หันซ้ายหันขวาเหมือนกำลังตื่นตาตื่นใจเป็นเด็กเจอของเล่น
“ไอ้เตี้ยเอ๊ย!” พึมพำของตัวเอง
แต่เหมือนว่าคนตัวเล็กจะรู้สึกตัวเลยหันมามองแล้วยิ้มตาหยี ดันแว่นขึ้นจมูกจึกๆ “งั้นเรากลับก่อนน้า ขึ้นห้องดีๆนะ” มาส่งถึงที่ มั่นใจว่าอีกฝ่ายถึงบ้านอย่างปลอดภัยแล้ว หน้าที่ของรุ่นพี่อย่างนมจืดก็หมดลงเรียบร้อย
กะว่าเดี๋ยวจะออกไปเรียกแท็กซี่ด้านหน้าคอนโด ด้วยความที่อยู่ในซอยไม่ลึกมากคงเรียกรถได้ไม่ยาก หรือไม่งั้นก็ให้พระเอกช่วยบอกให้รีเซ็ปชั่นของคอนโดช่วยเรียกให้ก็ได้
คำพูดนั่นทำให้คนหน้ายับอ้าปากค้าง อะไรนะ?! มันบอกว่าไงนะ?!
จะกลับบ้าน?!!
ไอ้สัส! แล้ว…แล้ว…ข้าวที่กู…โว๊ย!
เออ! อยากกลับก็ไปเลยไป๊!
ยืนเข่นเขี้ยวหงุดหงิดโดยหาสาเหตุให้ตัวเองไม่ได้ แม่งกูคงโมโหหิวแน่นอน รีบขึ้นไปแดกข้าวแล้วนอนดีกว่า
“เออ กลับบ้านไป” โบกมือไล่ไอ้เตี้ยด้วยความหงุดเงี้ยวในจิตใจ
นมจืดโบกมือหย่อยๆให้อีกฝ่ายแม้จะแอบไม่เข้าใจก็ตามว่าพระเอกเป็นอะไรขึ้นมาแต่คิดว่าอีกฝ่ายง่วงเลยรีบอยากให้อีกฝ่ายไปพักผ่อน
“อื้อๆ”
พระเอกหมุนตัวกลับอย่างรวดเร็วแต่ด้วยความที่หุนหันพลันแล่นไปนิดหน่อยทำให้ร่างสูงใหญ่นั่นเซไปเล็กน้อย นมจืดเบิกตาอย่างตกใจรีบถลาเข้าไปหาใกล้ๆ นมจืดร้องลั่น จ้องมองใบหน้าครึมเขียวอย่างกังวล
“พระเอก”
“อือ...” เสียงทุ้มเข้มพึมพำ มือใหญ่นวดขมับตัวเองคลึงแรงๆ
“ไหวไหม?” เสียงร้อนรนของคนตัวเล็ก “เดี๋ยวเราว่าเราพาขึ้นไปส่งดีกว่านะ” ให้เดินขึ้นไปเองเห็นทีว่าอาจจะสลบอยู่หน้าลิฟท์ก็เป็นได้
นมจืดยกแขนแกร่งให้พาดบนไหล่เล็กๆของตัวเอง แต่เกือบทำนมจืดเซไปเหมือนกัน พระเอกนี่ตัวหนักกว่าที่เขาคิดไว้เยอะมาก
ร่างสูงรู้สึกขาไม่ค่อยมีแรงเลยต้องเทน้ำหนักไปที่คนตัวเล็กมากกว่าเดิมโดยไม่รู้ตัว ร่างใหญ่พิงเข้าหาคนตัวเล็กจนแนบชิดจนไม่เหลือช่องว่าง พระเอกมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของคนตัวซีด แว่นอันโตที่หล่นลงมาตรงดั้งจมูกเล็กๆโดยที่เจ้าตัวไม่ได้สนใจจะดันมันขึ้นไปด้วยซ้ำ ปากเล็กๆที่พึมพำตลอดเวลาว่าให้เขาทำใจดีๆไว้
เฮ้ยๆๆ กูยังไม่ตายสักหน่อยนะเว้ย แค่ขาไม่มีแรงเท่านั้น ทำเหมือนกูเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย
“หึ...” เสียงเขาพ่นลามหายใจแรงๆจนมันหันมามอง เลยก้มหน้าลง
“พระเอกๆ เดินนะ ค่อยๆ”
เห็นมันพยายามลากเขาให้เดินอย่างยากลำบากแล้วเผลอฉีกปากไม่รู้ตัวจนเห็นฟันขาว กลิ่นหอมอ่อนๆเหมือนแป้งเด็กจากคนข้างๆทำให้รู้สึกผ่อนคลายขึ้นเยอะ จมูกโด่งเป็นสันสูดกลิ่นหอมอ่อนเข้าจมูก
...กูลืมบอกไอ้เตี้ยนมไปว่า…
...ต่อให้ไม่นอนสามวันคนอย่างพระเอกก็ไม่เซง่ายๆหรอก…
นมจืดพยุงร่างสูงอย่างทุลักทุเลไปที่ลิฟท์ เสียงทุ้มแหบดังขึ้นเบาๆ
“ไอ้นมเอาบัตรไป” ล้วงบัตรของคอนโดออกมาจากกระเป๋าหลังกางเกงยื่นให้กับคนตัวเล็ก
นมจืดทำตาปริบๆแต่ก็รับมาถือไว้ เออ…แล้วมันก็ยืนเอ๋ออยู่อย่างนั้นได้อีก โอย…กูเมื่อยโว้ย!
“โว๊ะ! ถือทำสากกะเบืออะไรล่ะ เอาไปกดลิฟท์เส่ะ”
อ้อ…ลิฟท์ของคอนโดพระเอกเป็นแบบที่ต้องติ๊ดบัตรคอนโดที่แผงวงจรของลิฟท์ถึงจะกดชั้นได้
“อื้อ…” นมจืดรีบเอื้อมมือไปติ๊ดบัตร
“ชั้น 23” นมจืดก็กดตามที่คนพูดบอก
ลิฟท์เคลื่อนตัวขึ้นตามชั้นไปเรื่อยๆ เลขชั้นบนแผงดิจิตัลก็ขึ้นเรื่อยๆจนมาถึงชั้นจุดหมาย หูนมจืดอื้อเหมือนกันนะ
“2306” เบอร์ห้องก็บอกเสร็จสรรพ
คนตัวเล็กแบกร่างสูง แต่เหมือนเจ้าตัวอาจจะไม่ได้สังเกตุเลยว่าพระเอกไม่ได้ทิ้งน้ำหนักลงมาแล้ว กลับกลายเป็นว่ามีแค่วงแขนแกร่งที่เกี่ยวเอวเล็กเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ดูดีๆเหมือนจะเป็นฝ่ายลากคนตัวเล็กอีกด้วย
นัยน์ตากลมโตหลังแว่นมองบานประตูที่ค่อยๆเปิดออก สิ่งที่มองเห็นทะลุเข้าไปคือส่วนหนึ่งของห้องนั่งเล่น
“เดินไหวไหม?”
ร่างสูงพยักหน้าเป็นเชิงว่าไหว คือความจริงแล้วกูก็ไม่ได้เป็นอะไรมากเท่าไร แต่ก็ทำเป็นเดินขาลากเข้ามาในตัวห้อง คิ้วเข้มขมวดมุ่นเหมือนไม่เห็นวี่แววว่าคนตัวเล็กเท่าหัวนมจะเดินตามเข้ามาสักนิด
“ยืนทำอะไรวะ”
เอ้าเห้ย! กูถามให้ตอบไม่ได้ให้มาทำหน้าเอ๋อตาโตมองกูนี่
“เด…เดี๋ยวเรากลับเลยก็ได้” นมจืดกอดกระเป๋าถอยหลังออกจากประตู
คิ้วเข้มขมวดมุ่นรู้สึกเหมือนมีใครมาต้มน้ำร้อนบนหัวยังไงก็ไม่รู้เว้ย ทำไมหัวกูถึงร้อนได้ขนาดนี้ ตอบ!
“เข้ามา!” ยังๆ ยังไม่ฟังอีกนะไอ้เตี้ย “เข้ามา! แล้วปิดประตูด้วย”
“หืม? อ้า…เอ้อ…” คนตัวเล็กเงอะงะอยู่หน้าห้อง เขาเกรงใจเจ้าของห้อง
สุดท้ายนมจืดก็มายืนกระพริบตาปริบๆกลางห้องนั่งเล่นขนาดกลาง
ที่ต้องกระพริบตาไม่ใช่อะไรเลย แต่…
ห้องพระเอกเพิ่งเกิดสงครามกลางห้องมาเหรอ?
—�—�—�—�—�—�—�—� 50%—�—�—�—�—�—�—�—�-
สวัสดีค่า
วันนี้เอาน้องนมกับนังพระมาฝากกันค่า
นังพระมันล่อลวงน้องขึ้นบ้านมันแล้วค่า แงงงง เอาอีโต้มาฟันหัวมันเลยค่า กลัวมันทำอะไรน้องนมมาก 55555
ใครอยากฟันหัวมันคอมเม้นมาเลยนะคะ เม้นกันมาเยอะๆนะคะ หรือจะหวีดในทวิต รักรสนมจืด ได้เลยค่า
ขอบคุณที่ติดตามค่า
เยิฟฟฟฟฟฟ
-
:mc4:อีพระเอกนี่ เจ้าเล่ห์และเป็นไบโพล่าแน่ๆ พานมจืดขึ้นห้องซะละ :hao3:
-
โดนพระเอกล่อลวงขึ้นไปบนห้องจนได้ นมจืดน่ารักมากกก
-
นมจืดจะรอดไหมนั้น
-
พระเอกเจ้ามารยา
-
น้องนมน่าจับมาบีบ ๆ ขยำ ๆ ฮา
-
ทำเป็นสำออยขาไม่มีแรง จะหลอกพี่นมขึ้นห้องก็บอกมาเหอะ :angry2:
-
น้องนมลู้กกก ตามเขาไปถึงห้องขนาดนั้น จะรอดไหม
-
ชอบมาก พระเอกกับนมจืด คุณค่าที่คู่ควรมากๆ
นมจืดจิตใจดี มึนแบบมีสไตล์
พระเอกก็เจ้าเล่ห์แบบรู้ตัว หรือจอมมารยา
รอ 50% ที่เหลือนะคะ
-
หัวร้อนตลอดเลยเว้ยพระเอกเรา อยากให้นมอยู่ด้วยก็พูดดดด
-
:mew1: :mew1:
-
ตาย ๆ ทำไมหลานนมว่าง่ายไปไหมหลาน เขาให้ขึ้นห้องไปกับเขาก็ไป นี่อย่าบอกนะว่าจะแปลงร่างเป็นพนักงานทำความสะอาดห้องให้เขาด้วยนะ บ้านตัวเองจะไม่กลับใช่ปะ o12
-
หนู รูกกกก หนูเดินเข้าถ้ำเสือแร้วววววววววววว
-
:z1: :z1: :z1:
-
น้องนมจะน่ารักไปไหน
-
พระเอกมันเจ้าเล่ห์ หนูนมของป้าตามไม่ทันหรอก น่าสงสาร :sad4:
-
ฮรืออ นมจืดลู้กกก อยากได้มาเลี้ยงที่บ้านน555
-
อิอิ นมจืดโดนพี่มันล่อลวงขึ้นห้องแล้ว :oo1:
-
นมโดนตัวร้ายล่อลวง
-
น้องใสมากอะ...พระเอกอย่าล่อลวงน้อง..55
-
มารยาาาาาา
-
55555 นมจืดทำไมใจกล้า ตามมาเพราะห่วงเลยนะ
แล้วทำไมคิดว่าตัวเองแบกพระเอกไหววว ทำไปได้
พระเอกก็ลีลาอยู่นั่น ไบโพล่ามาก อารมณ์สวิงมาก ตลก
นมจืดคนซื่อจะไปรบกับห้องพระเอกยังไงนะ
-
คอนโดหรู แต่ห้องรกสินะ 5555555
-
นังพระเอกจะหัวร้อนฆ่าน้องนมตายคาคอนโดไม๊เนี่ย 555
-
อยากบีบแก้มน้องงง ทำไมน่ารักแบบนี้
-
ล่อลวงงงงงงงงงงง
สงสารนมจืดมั้ย ตอบเลยว่าไม่ ! 55555+
ในเลข5 มีความเอ็นดู :mew4:
พระเอกเรียนการแสดงมาใช่มั้ย พูด!!? อิอิ
-
:z1: กรี๊ดดดดด น้องนมเข้าห้องผู้ชาย แต่หนูลูกห้องคงรกมากใช่ไหมถึงตกใจขนาดนั้น 555
-
พระเอกคนซึน2017
-
น้องนมหนูจะไปขึ้นห้องพระเอกแบบนั้นไม่ได้นะคะ แล้วก็น้องนมอย่าเป็นคนดีไปเก็บกวาดห้องให้พระเอกนะ เดี๋ยวได้ค้างห้องพระเอกแน่ๆ :mew3:
-
บทที่ 9: นมจืดกับคอนโดหรูที่ไม่ใช่มารวยแมนชั่น [100%]
กองหนังสือนิตยสารกองพะเนินเทินทึกจนเอียงกะเทเร่น่ากลัวว่ามันจะล้มโครมลงมา
ขวดเกลือแร่ เครื่องดื่มชูกำลังวางเรียงเป็นประติมากรรมวิจิตรบนพื้นบ้าง บนโต๊ะบ้าง ดูเป็นศิลปะดี เสื้อเชิ้ตตัวใหญ่พาดอยู่บนโซฟา
ฮือ...สงครามจริงๆด้วย
“นั่งดิ” เจ้าของห้องบอกในขณะที่เจ้าตัวเดินหายไปทางห้องครัวเล็กๆที่ติดกัน
นัยน์ตากลมโตกวาดมองไปรอบ ห้องคอนโดของพระเอกใหญ่กว่าที่เขาคิด มีทั้งห้องนั่งเล่น ห้องครัวเล็ก เห็นมีประตูห้องอยู่อีกบาน คาดว่านั่นคงเป็นห้องนอน มีระเบียงเล็กๆยื่นออกไปด้านนอกพร้อมกับพื้นที่สำหรับเครื่องซักผ้าและราวตาก
ก้นเล็กๆนั่งแหมะลงกับโซฟา แต่ก็เหมือนกระเด้งตัวขึ้นมาเพราะได้ยินเสียงก๊องแก๊งดังมาจากในครัว พระเอกน่าจะกำลังแกะอาหาร นมจืดเลยว่าจะไปช่วยสักหน่อย
“มาๆเราช่วย” ร่างเล็กโผล่หน้าไปในครัว แอบถอนหายใจเบาๆ ลูบอกอย่างโล่งใจเพราะครัวของพระเอกไม่ได้โดนผลกระทบจากสงครามเหมือนห้องนั่งเล่นไปด้วย จะมีก็แค่กองจานชามช้อนส้อมเล็กๆอยู่ในอ่างล้างจาน
เอาเข้าจริงในครัวมีแค่ไมโครเวฟกับเตาไฟฟ้าแบบบิลด์อินที่เหมือนจะติดมากับห้องชุดอยู่แล้วแค่นั้น อ่อ มีตู้เย็นด้วย นอกนั้นก็บ๋อแบ๋ไม่มีอะไรแล้ว
ร่างสูงกำลังแกะห่อข้าวมันไก่ใส่จาน แล้วก็หันไปสั่งให้นมจืดยกจานตามที่โต๊ะกระจกในห้องนั่งเล่น พระเอกวางชามเกาเหลากับก๋วยเตี๋ยวลงบนโต๊ะ มือไม้ก็กวาดขวดเครื่องดื่มลงถุงพลาสติก
คนตัวเล็กกว่ากระวีกระวาดช่วยเก็บใหญ่เลย กระตือรือร้นมากเพราะว่านมจืดอยากให้ห้องสะอาดๆ
“มึงไปเอาช้อนส้อมไป อยู่ใต้ตู้ข้างตู้เย็น” นมจืดพยักหน้าหงึกหงัก
ตู้ที่พระเอกว่าคือตู้ที่เก็บจานชามช้อนส้อมที่เจ้าตัวบอก เปิดออกมาดู ด้านในมีชามซ้อนกันสามสี่ใบกับจานอีกสองใบ มีกล่องช้อนส้อมติดมากับตู้ แต่สิ่งที่ทำให้ตาโตเบิกกว้างเป็นไข่ห่านคือ…
ชามมินเนี่ยนที่แถมมากับโกโก้ครันช์ของนมจืด!!!
มือเล็กๆรีบคว้าทั้งชามที่เคยเป็นของตัวเองแต่โดนโจรผู้ร้ายบางคนฮุบไปเป็นสมบัติของตัวเองพร้อมกับช้อนส้อมสองคู่กลับออกมาที่ห้องนั่งเล่น
“พระเอกๆ นี่มันชามของเรา”
นัยน์ตาเรียวคมหันไปมองพูด ไอ้เตี้ยมันกอดชามเหลืองๆตาโปนหน้าแม่งโคตรเหมือนมันเลยเว้ย ตลกสัสๆ แม่งอยากขำนะแต่เดี๋ยวหลุดเก๊กเสียชื่อพระเอกโคตรหล่อพ่อรวยฟวยใหญ่ไข่ตุงหมด เลยแยกเขี้ยวใส่มันกลับไป
“อะไรเตี้ย มึงอย่ามาพูดซี้ซั้ว มันอยู่ในห้องกูแล้วมันจะเป็นของมึงได้ไง” คนพูดหรี่ตามอง
“ก็...ที่วันนั้นพระเอกเอาของเราไปอะ” พูดเสียงอ้อมแอ้ม
อะไรกัน พระเอกจำไม่ได้แล้วเหรอเนี่ย
“วันไหน...” กวนประสาทไอ้นมแม่งโคตรบันเทิงจนลืมความง่วงไปเลยเว้ย
ใบหน้าขาวเกือบซีดบูดเล็กน้อย เจ้าตัวยู่ปากจนเป็นรูปโดนัท มันคิดว่าน่ารักหรือไงกัน?
...เออ…
น่า...รั…ใช่ซะที่ไหนล่ะวะ
น่าถีบต่างหากล่ะเว้ย ใครมองมันน่ารักนี่แม่งโคตรตาถั่ว ถั่วคั่วด้วยนะแม่งเอย…
“อะไรๆ มาทำหน้าทำตา” ตาเรียวคมถลึงตามอง นมจืดหดคอถอยหลังไปสองก้าว “ตามมานี่ดิ” ชี้ไปที่โต๊ะในห้องนั่งเล่นที่มี
อาหารร้อนๆวางอยู่ เห็นพระเอกทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาพิงศีรษะไปที่เบาะนุ่มหลับตาลง
“กินข้าวเร็วพระเอก” นมจืดเดินมานั่งข้างๆห่างกันแค่หนึ่งช่วงเบาะเท่านั้น พอพระเอกเปิดลูกตามามองเจ้าตัวก็สะดุ้งเล็กน้อย
รีบกอดชามมินเนี่ยนไว้แน่นเหมือนหวงของ
ร่างสูงลุกขึ้นมานั่งหลังตรงพลางหยิบชามก๋วยเตี๋ยวไก่ตุ๋นขึ้นมากิน กดรีโมทโทรทัศน์ช่องหนังฝรั่งไปพลางๆ เหล่มองไอ้เตี้ยนมข้างๆเห็นมันกลืนน้ำลายเอือกๆแล้วลอบยิ้มกับตีนไก่ตุ๋นในชาม มือใหญ่เขี่ยจานไปอยู่ตรงหน้าของคนตัวเล็ก จานข้าวมันไก่ขาววอกแวกไม่มีทั้งหนัง ไม่ราดน้ำจิ้ม ไมมีเครื่องใน ไม่มีเลือด มีแต่อกไกข่าววอกโปะอยู่บนข้าวขาววอก ยังดีที่ป้ายังมีความเป็นศิลปินในหัวใจโดยการสับแตงกวาใส่มาให้ดูเขียวๆพอเป็นพิธี
“ทำหน้าเหมือนหมาหิวข้าวเลยนะมึง” เห็นแล้วสงสาร แค่นี้ก็คงไม่มีสารอาหารไปเลี้ยงสมองเท่าไรมั้ง ถึงได้เอ๋อขนาดนี้
“แหะๆ” คนตัวเล็กหัวเราะแห้งๆ แต่ก็ส่ายหน้าจนผมกระจาย “เราไม่แย่งพระเอกกินหรอก เดี๋ยวเราไปกินที่บ้านก็ได้”
คนฟังขมวดคิ้วมุ่น นี่กูอุตส่าห์เสียสละข้าวมันไก่ขาววอกแวกให้มึงนะเว้ย “ไม่แดกกูจะเอาไปเททิ้ง” พูดเสียงแข็งด้วย ชอบทำให้หงุดหงิดจังเว้ยไอ้เตี้ยนี่
“ฮื้อ เสียดายของอะ”
“งั้นก็แดก” ส่งช้อนส้อมอีกคู่ไปให้คนข้างๆ “อย่าพูดมาก”
พระเอกเจ้าของห้องก็ซัดก๋วยเตี๋ยวจนหมดชามปุ๊บก็ตักแบ่งเกาเหลาอีกชามมาใส่ชามตัวเองครึ่งหนึ่งก่อนจะดันชามเกาเหลาไก่ตุ๋นไปตรงหน้าคนตัวเล็กที่นั่งอมข้าวมันไก่แก้มตุ่ย ตาโตหลังแว่นเบิกกว้างส่ายหน้าเป็นพัลวัน
ลำพังแค่ข้าวมันไก่ก็จะกินไม่หมดแล้ว ถ้าต้องกินเกาเหลาอีกนมจืดต้องพุงแตกๆแน่ แต่ก็นั่นแหละ...พระเอกยังคงเป็นพระเอกอยู่วันยันค่ำเพราะเล่นพูดว่า
‘แดกลงไปให้หมดไม่งั้นกูจะเพิ่มหนี้ที่มึงเคยติดกูคราวก่อน’
อื้อหืออออ????
‘ข้าวก็กินให้หมด ชาวนาลำบากกว่าจะได้มา’
โอ้...พ่อพระ...
‘แดกเสร็จแล้วก็ล้างจานด้วยนะมึง กูไปนอนก่อน’
.
.
.
“ฮือ...” เสียงร้องหงุงหงิงดังมากจากห้องครัวของคอนโดหรูแห่งหนึ่ง เจ้าของห้องยังคงนอนหลับแต่หูก็ยังทำงานได้ดีเพราะเขาได้ยินมันพูดว่า “จะล้างจานยังไงอะพระเอก...มันไม่มีน้ำยาล้างจานอ่า...ฮือออออออออ”
...งั้นมึงก็เลียจานไปก่อนก็ได้ เผื่อมันจะสะอาดขึ้น…
หึ!
-------------------------------------- 100% --------------------------------
สวัสดีค่า
วันนี้เอาอีกครึ่งตอนมาเสิร์ฟแล้วนะคะเพื่อไม่ให้คนอ่านต้องรอนาน ช่วงนี้รีบปั่นเท่าที่ทำได้เพราะว่าตั้งแต่อาทิตย์หน้าเหมือนจะยุ่งขึ้นเรื่อยๆฮ่าๆ เลยต้องมาลงก่อนทีอาจจะหายหัวไปอีกพักหนึ่ง
แต่ถ้ามีลูกฮึดก็อาจจะมาได้เรื่อยๆเลยค่า เพราะว่าเขียนแล้วสนุกติดลมมากเลยค่า
สำหรับเรื่องชะรีฟหนูพุกอาจจะมาช้าหน่อยนะคะเพราะว่าออกแนวเขียนเรื่องนี้ช้าลงเรื่อยๆ แง เสียใจ แต่ไม่ต้องกลัวว่าเราจะทิ้งนะคะ เราไม่ทิ้งหนูพุกกับพ่อยอดชายแน่นอน
คอมเม้นบอกฟี๊ดแบ็คกันได้นะคะหรือจะแท็กในทวิต #รักรสนมจืด ได้เลยค่า
ขอบคุณทุกการติดตามค่า
-
พระเอกขี้แกล้งง เดี๋ยวเรายึดนมคืนเลยย
-
บอกนมจืดให้ล้างจานแต่ไม่มีน้ำยาล้างบักพระเอกผีบ้า
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
นังคนร้ายยยยยย อย่าแกล้งน้อนนนนนนนน
-
คือที่พระเอกกองจานไว้ก่อนหน้านี้คือไม่ได้ซกมก แต่แค่ไม่มีน้ำยาล้างจานใช่ไหม?
โอเค เราเชื่ออออ
-
ทำไมขี้แกล้งขี้เก๊กอย่างนี้นะอีตาพระเอกพ่อรวยฟวยใหญ่ไข่ตุง :hao7:
-
:pig4:
-
คืนนี้หลานนมจะได้กลับบ้านไหมเนี่ย :กอด1:
-
o18 o18 o18 o18 o18
-
:z1: :z1: :z1:
-
คนขี้แกล้งงงงงงงงงงงงงงง :ling1: :ling1:
-
พระเอกอย่าแกล้งน้องสิ งื้อออ น่ารักจังเลยนมจืด อยากเอากลับบ้าน :hao5:
-
หลงรักนมจืดอย่างเป็นทางการ
-
:mew1: :mew1:
-
นมจืดโดนล่อลวงเข้าห้องแล้ว 5555
-
โถ่ พ่อพระเอกคนเหนื่อย เดินเซเลยอะเนอะ
แหมๆๆๆๆๆ
-
ความเป็นรุ่นพี่ของนมจืดนั้นนน นมจืดลู้กกก เอ็นดู พระเอกก็ขี้แกล้งเหลือเกิ้นนน
-
อย่าแกล้งน้องงงง
-
อยากให้น้องนมแกล้งพระเอกคืนบ้างจัง555
-
:L2: :กอด1: :pig4:
-
แหม จะถ่วงเวลา?ให้นมอยู่ด้วยล่ะสิ
-
อิตัวโกงนี่นิสัยไม่ดีเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ แกล้งน้องนมตลอดเดี๋ยวปั๊ดโบกเลยนี่ :beat:
-
พระเอกทำไมต้องแกล้งน้องนมหล่ะ
-
เริ่มสงสัยนี่ใช่พระเอกแน่เหรอ
ทำไมนิสัยเยี้ยงผู้ร้ายเช่นนี้
สงสารน้องนมอ่ะ เจอแกล้งตลอดเลย โถ~~
-
พระเอกขี้แกล้งมากกกกก ชอบบบบบบบบ นมจืดก็ตลก :กอด1: :กอด1:
-
พระเอกอย่าแกล้งน้องงง555
-
อิพระเอกคงลืมว่ามันเป็นพระเอก ทำตัวเป็นตัวร้ายเชียว :really2:
-
หนูนมโดนใช้เยี่ยงทาสในเรือนเบี้ยอีกแล้ว :เฮ้อ:
-
แกล้งน้องอ่าาาาาา รอตอนต่อไปน้าาาา :z2: :z2:
-
เหมือนน้องจะชอบที่่โดนแกล้งยังไงแปลกๆนะ
-
อยากม้วนๆ นมจืด แล้วกลืนลงท้อง
น่ารัก
-
เอ็นดูนมจืด
-
จืดหาไม่เจอหรือไม่มีจริงๆ
-
55555 เกรี้ยวกราด วุ่นวาย หลายสิ่งมาก
นมจืดต้องทำใจนะ
-
5555ฮามินเนี่ยนล้งจานไม่ได้ :m20:
-
นมจืดทำไมหนูมึนได้ขนาดนี้ 555555
-
ชอบมากมาย :katai2-1:
-
ชอบ ตลกนมจืดมินเนียน :laugh:
-
:ling1:
-
บทที่ 10: นมจืดกับพระเอกคนใหม่
มือขาวคว่ำจานใบสุดท้ายลงบนชั้นวางข้างๆอ่างล้างเล็กๆนี่ จากที่ตอนแรกนมจืดเบ้ปากร้องเพราะในควรของพระเอกมันไม่มีน้ำยาล้างจานเลย จนในที่สุดที่นมจืดก็เจอน้ำยาล้างจานที่หลบอยู่ในตู้ที่วางจานชาม
ตอนแรกคนตัวเล็กยิ้มกว้างที่มีน้ำยาล้างจานแล้วแต่ก็ต้องพบว่ามันเหลือแค่ก้นขวดที่ใช้ไม่พอจนต้องตัดสินใจผสมน้ำเปล่าเข้าไปเขย่าๆให้พอใช้ได้ แต่มันก็ไม่ได้รู้สึกสะอาดซะทีเดียวแต่ก็ดีกว่าไม่มีใช้เลย
เห็นทีต้องเตือนพระเอกแล้วว่านอกจากจะให้ลองซื้อไฮเตอร์ซักผ้าขาวมาใช้แล้วยังต้องให้ซื้อน้ำยาล้างจานไลปอนเอฟมาเก็บไว้ด้วย
จัดการสะบัดมือให้หมาดๆ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เพราะว่าจากกองจานย่อมก็หายวับไปกะบตา ดูสะอาดขึ้น
แต่พอเดินออกมาคนที่เคยนั่งอยู่บนโซฟาไม่อยู่ที่เดิมแล้ว นัยน์ตากลมหันซ้ายหันขวามองหาคน เห็นห้องที่อยู่ถัดไปเล็กน้อยเปิดประตูกว้างอยู่ ขาเล็กๆเลยลองย่องๆไปดู
พระเอกอยู่ในนี้จริงๆด้วย!
นมจืดชะเง้อชะแง้มองภายในห้อง เป็นห้องนอนขนาดกลางๆ ภายในห้องค่อนข้างมืดเพราะเจ้าของห้องไม่ได้เปิดไฟ แถมผ้าม่านก็รูดปิดทึบมองไม่เห็นข้างนอก มีเพียงแสงไฟจากด้านนอกที่ทำให้พอเห็น
ร่างสูงใหญ่ยักษ์นอนพาดยาวเป็นงูเหลือมอยู่บนเตียงขนาดควีนไซส์ นมจืดไม่กล้าแหย่เท้าเข้าไปในรังงูเหลือมยักษ์เลยได้แต่ส่งเสียงหงุงหงิงอยู่หน้าห้อง
“พระเอกๆ” ยังคงเงียบฉี่เหมือนไม่มีใครอยู่ “เราล้างจานเสร็จแล้วนะ”
ก็ยังไม่มีสัญญาณตอบรับ คนตัวเล็กหายใจเข้าปอดรวบรวมความกล้า
“งั้นเราเข้าไปนะ” เหมือนตัวเองเป็นสัตว์ตัวเล็กๆที่อาจหาญย่องเบาเข้ารังสัตว์ดุร้าย
แต่ถ้าไม่มีบัตรติ๊ดๆก็กดลิฟท์ไม่ได้ พอกดลิฟท์ไม่ได้ก็จะไม่ได้กลับบ้าน มันเป็น GATเชื่อมโยงที่ถูกต้องที่สุด นมจืดคิดว่าเขาน่าจะยังคงได้150 คะแนนเต็มจากการทำเก็ทเชื่อมโยงถ้าเขาเข้าสอบนะ
มือขาวก้มเก็บหมอนข้างนุ่มที่นอนแอ้งแม้งอยู่บนพื้นข้างเตียงขึ้นมา ว่าจะเอาไปคืนเจ้าของบนเตียง
“พระเอก…หมอนข้างตกนะ”
ผลุบ!
“เฮ้ย!!!!” ร่างเล็กถลาลงไปกองกับร่างกายแข็งแน่นเพราะกล้ามเนื้อ แว่นอันโตเอียงหล่นมาครึ่งหน้า
แขนแกร่งรัดเอวแน่นจนร่างของนมจืดแทบจมลงไปกับตัวของอีกฝ่าย มันแน่นจนนมจืดรับรู้ถึงความอุ่นของร่างกายมนุษย์อย่างชัดเจน รู้สึกเหมือนสมองกับร่างกายหยุดการทำงานพร้อมๆกันขึ้นมาเสียอย่างนั้น
แต่สิ่งที่ยังทำงานอย่างผิดปกตินั่นก็คือ…สิ่งที่อยู่ที่หน้าอกด้านซ้ายที่เหมือนจะทำงานหนักขึ้นเรื่อยๆ
จมูกโด่งของคนตัวโตปัดป่ายไปมาตรงแถวขมับขาว กลิ่นหอมอ่อนเหมือนแป้งเด็กทำให้ยิ่งต้องเข้าหามากขึ้น
“พ...พ...พระเอกกกกกก” ฮือออ เจ็บเอว แขนพระเอกรัดแน่นมาก หายใจไม่ออก
คนโดนกวนคิ้วขมวดมุ่นไม่พอใจเพราะมีคนมากวน หมอนข้างอันเน่าๆที่ติดมาแต่เด็กยังหอมเหมือนเดิม
งูเหลือมตัวยักษ์รัดหมอนข้างแน่นขึ้นจนเนื้อจะปลิ้น
แอ่ก!
นมจืดหายใจไม่ออก!!
“พระเอก!” มินเนี่ยนตาโตทำใจให้โตตามลูกตาตะโกนใส่หูแม่งเลย ใส่หูแบบทะลุเข้าหูขวาออกซ้ายขึ้นไปสมองวนกลับมาออกทางหูใหม่
“เฮ้ย! ไอ่เชี่ย!” คนที่เยื่อแก้วหูแทบฉีกขาดสะดุ้งพรวดพราด แขนที่รัดหมอนข้างทั้งมีชีวิตและไม่มีคลายออกอย่างรวดเร็ว
ร่างสูงใหญ่ลุกพรวดขึ้นมานั่งบนเตียงจนคนข้างบนไถลลงไปกองที่เอว แว่นเวิ่นเอียงกะเท่เร่ลงมาที่ปลายจมูก ผมเผ้าดูฟูฟ่อง
ตาคมกระพริบตาถี่ๆมองภาพตรงหน้าอีกครั้ง ยกมือตบบ้องหูอีกสองสามที ไอ้ห่าเอ๊ย! หูยังอื้อจนสมองสั่นไปด้วยเลย
พอสติและสมองกลับมาเป็นปกติ นัยน์ตาคมก็ถลึงตามองไอ้เตี้ยที่ทำหน้าเป็นหมาตื่นอยู่บนเตียง
“มึงเล่นเชี่ยอะไร?” แม่งเกรี้ยวกราดขั้นสุด แบบอยากผันให้ครบสามช่อง เกรี้ยวกราด มอร์เกรี้ยวกราด ตอนนี้แม่ง เดอะโมสเกรี้ยวกราดล่ะเว้ยยยยย
มือขาวกอดหมอนข้างใบเก่าแต่นุ่มนิ่มไว้เป็นที่พึ่ง เขยิบก้นเล็กๆหนีจากรัศมีเดอะโมสเกรี้ยวกราดของคนตรงหน้าไปอีกหน่อย ในใจได้แต้ร่ำไห้จนทำให้หน้าทั้งอยากร้องไห้แต่ก็ร้องไม่ออก
“ฮื้ออออ อย่าดุ” เสียงหงุงหงิง
“แล้วเป็นอะไรมาตะโกนใส่หูคนอื่น” เกรี้ยวกราดแต่ยังไม่ลงไม้ลงมือ พูดไม่เข้าหูเมื่อไรค่อยตบให้เตี้ยแม่งเลย
ใบหน้าขาวเกือบซีดขึ้นสีจางๆ อ้อมแอ้มตอบ “ก็…ก็…คือ…”
“เป็นเชี่ยไร ส้นตีนติดคอเหรอ?!” เดี๋ยวจะได้ทุบหลังให้หาย
นมจืดเหลือบหน้าที่หลบอยู่หลังหมอนข้างมามอง ตากลมกระพริบปริบๆ “ก็…เราจะมาบอกว่าเราจะกลับบ้านแล้ว แต่ถ้ามันไม่มีบัตรติ๊ดๆก็ลงลิฟท์ไม่ได้ แต่พอเข้ามาหาแล้วเห็นหละบแล้วหมอนข้างตกพื้นเลยเก็บให้ แล้วทีนี้…”
อยู่ๆเสียงเล็กๆนั่นก็ค่อยๆแผ่วลงๆแต่สิ่งที่ดังขึ้นมากลับเป็นเสียงของก้อนเนื้อเล็กๆที่อกด้านซ้ายตัวเอง คางเริ่มก้มลกจนติดคอขาวไม่มองหน้าคนตรงข้ามอีกต่อไป
คิ้วเข้มเลิกขึ้นด้วยความแปลกใจ อยู่ไอ้มินเนี่ยนมันเป็นอะไรของมันวะ
“เอ้า พูดให้จบๆสิวะ มาอ้ำอึ้งๆ”
หัวเล็กส่ายจนผมกระจาย “ไม่มี…อะไร”
แม่งมันต้องมีอะไรแน่ๆ ริมฝีปากได้รูปยิ้มร้ายออกมา ถ้านมจืดเห็นอาจจะรีบเผ่นหนีก็ได้
“กล้าโกหกเหรอวะไอ้เตี้ย พูด!”
ไม่พูดหรอก!
“ฮื้อ เราจะกลับแล้ว” แงงง รู้สึกหน้ามันเห่อเหมือนเป็นไข้ นมจืดต้องๆม่สบายแน่เลย สงสัยต้องกลับไปกินยาแล้วนอน
คนขี้หงุดหงิดยิ่งหัวร้อนเป็นไฟ มือใหญ่เอื้อมเข้าไปล็อกหน้าขาวเอาไว้เชยขึ้นให้มองหน้า แต่ร่างสูงต้องชะงักไปชั่วขณะเมื่อเห็นใบหน้าขาวซีดขึ้นสีเรื่อเป็นดอกซากุระ เอิ่ม…เห็นแล้ว…
เห็นแล้ว…
…อยากเด็ด!…
นัยน์ตาเรียวคมสบกับดวงตากลมโต ลูกตาใสๆดูสั่นระริกจนเหมือนมีอะไรดึงดูดให้เขาก้มหน้าลงไปใกล้จนจมูกโด่งเกือบแตะกับปลายจมูกเล็ก นมจืดกำมือแน่นหลับตาปี๋ด้วยความตื่นเต้น
“กลัวอะไรวะเตี้ย!” มือใหญ่เปลี่ยนมาดึงแก้มนิ่มๆจนยืดเป็นโมจิ
เกือบไปแล้วกู! โดนพลังมินเนี่ยนแดกแฟ้บเข้าไปเกือบหลง…หลงทางกู่ไม่กลับสิกู
นมจืดร้องหงุงหงิงในลำคอ “ ฮื้ออออ” แก้มนมยืดหมดแล้วพระเอก
“ทำไม…กูทำไรต่อจากนั้นเหรอไง?”
“ฮื้อ”
“ทำไม กูกอดมึงหรือไง?” เอาจริงๆนะ สติก็มีหรอก รู้ตัวเหมือนกันว่าทำอะไร หึๆ แค่อยากแกล้งไอ้เตี้ยให้หายอยากเฉยๆ
นมจืดทำหน้าทำตาตลก จะเขินหรือเปล่าก็ไม่รู้แต่ที่แน่ๆคือ…ฮือออออ เขามองหน้าพระเอกไม่ไหว ความรู้สึกมันแปลกๆ
“ทำไม! กอดนิดหน่อยทำมาร้อง” ว่าแล้วก็รวบตัวคนตัวเล็กเข้ามาในอ้อมแขนรัดจนฝังร่างเข้าไปในหน้าอกแกร่ง
นมจืดร้องลั่น แก้มนิ่มบี้ลงกับอกแกร่ง แว่นก็กระแทกตา แงงงงง เขาได้ยินเสียงทุ้มหัวเราะต่ำๆเหมือนสนุกสนาน แรกๆก็อยากจะรีบให้ปล่อยแต่ไม่รู้ทำไมมันถึงทำให้นมจืดกลับอมยิ้มแก้มตุ่ย
แต่กอดนานๆก็อึดอัดอะ...
“ปล่อยเราาาาาาาา” ร่างเล็กดิ้นดุกดิก คราวนี้พระเอกกลับปล่อยแต่โดยดี
นมจืดจัดผมให้เข้าที่ ดันแว่นอันโตที่ตกลงมาให้ขึ้นไปอยู่ที่เดิม คนที่นั่งยิ้มแสยะ เห็นมันทำยุ่งยากแล้วยิ่งแสยะยิ้มเข้าไปใหญ่
ค่อยอารมณ์ดีขึ้นมาหน่อย หึ!
“เรากลับบ้านได้ยัง?”
“กลับไปดิวะ ใครล่ามโซ่มึงไว้เหรอไง”
มือขาวแบมือออก “บัตรติ๊ดๆ”
“อยู่โน่น” พยักเพยิดไปที่โต๊ะข้างกำแพง
“โอเค…” กระโดดดึ๋งลงจากเตียงไปที่โต๊ะ คว้าบัตรคอนโดหรูมาถือไว้ “เออใช่ๆ...แล้วพระเอกมีใช้เหรอ?” เดี๋ยวไม่มีบัตรติ๊ดๆเกิดพระเอกลงไปไหนไม่ได้แล้วทำไงล่ะ
“กูมีอีกใบ” ร่างสูงยักไหล่ “กูไม่ไปส่งนะเว้ย กลับเอง”
นมตืดพยักหน้าหงึกหงัก “เรากลับเองได้ๆ” ยิ้มแฉ่งแถมให้ด้วย ก่อนจะทำหน้าเหมือนนึกขึ้นได้ “อื้อๆ พระเอก เราขอชามมินเนี่ยนเราคืนนะ”
ฮือ...ชามของเรา เราอยากได้คืน
ตาเรียวคมมองคนพูด “เอาไว้ที่นี่แหละมึง เวลามากินวันหลังจะได้ใส่ชามเหลืองๆมึงให้แดก”
วันหลังมากินจะได้มีชามใช้?
อู้วหู้ว ความคิดเข้าท่ามาก
นมจืดเอียงคอมอง “วันหลังมากินอีกพระเอกจะให้ใช้ชามเหรอ?”
“เอ้า เวลามึงมาแดกแล้วมีชามของมึง มันทำให้ข้าวมึงน่าอร่อยขึ้นอีกเยอะนะเว้ย” หลอกล่อ เอ๊ย! พูดไปก็ยิ่งให้เหตุผลเพิ่มเติมเพื่อสนับสนุนคำพูดของตัวเอง
“งั้นเหรอ?” ไอ้เตี้ยกำลังมึนๆต้องซัดเพิ่มให้ยิ่งมึน
“เออดิวะ! เวลามาแดกที่นี่มีชามเป็นของตัวเองดีจะตาย!”
เด็กๆคงเคยมีใช่ไหม? เวลาแบบกินข้าวต้องใส่ชามประจำ กินแล้วอร่อยขึ้นกว่าเดิมสิบเท่า ถึงแม้อาหารแม่งจะเป็นแค่ไข่เจียวโง่ๆกับข้าวก็ตาม
ความจริงมันเป็นเรื่องที่เอาไว้หลอกเด็กให้กินข้าว แต่ไอ้เตี้ยหมาตื่นนี่ก็คงหลอกง่ายไม่ต่างกัน
“แต่…” นมจืดยังมีข้อสงสัย “แต่เราไม่ได้มาคอนโดพระออกบ่อยๆไม่ใช่เหรอ?”
“ก็มาบ่อยๆสิวะไอ้งั่ง! จะปล่อยให้ชามมึงเน่าตายคาตู้กูเหรอ!” แม่ง! ไอ้นมทำเอาหัวกูมีหม้อมาตั้งอีกแล้วเว้ย
“อ้อ...อื้อๆ” ตากลมโตใสแจ๋วจนเหมือนลูกแก้วกับรอยยิ้มบนใบหน้าขาวจนเห็นเส้นเลือดฝาด “งั้น...เอาไว้มาบ่อยๆก็ได้” จะได้ใช้ชามมินเนี่ยนด้วย
ร่างสูงใหญ่ชะงักไปเล็กน้อย เจ้าตัวก้มหน้าลงมองเตียง ริมฝีปากได้รูปได้แต่ขยับโค้งจนเป้นรูปพระจันทร์กว้างโดยไม่รู้ตัว นัยน์ตาคมระริกวาววับเหมือนกำลังถูกใจ
หลอกง่ายฉิบหาย!
แต่แม่งเอ๊ย!
ทำไมกูต้องปวดแก้มขนาดนี้
ตอบ!
----------------------------------------------- 50% --------------------------------------------------
สวัสดีค่า วันนี้เอาน้องนมตอนใหม่มาลงแล้วนะคะ หลังจากหายไปสักพักเพราะว่ามีพรีเซ็นงานด้วย แถมยังป่วยเพราะอากาศที่ไต้หวันแปรป่วนทำพิษใส่ ฮ่าๆ
ตอนนี้ดีขึ้นมากเพราะยาครอบจักรวาลของไต้หวันจริงๆ ไปบอกเภสัชว่าเป็นหวัด ไอ มีน้ำมูก เจ็บคอ นางยื่นยามาให้กล่องเดียวแล้วบอกรักษาได้ทุกโรค ตอนแรกก็ไม่ค่อยเชื่อแต่พอเอามากิน เออเว้ยยยย มันครอบจักรวาลเลยเว้ยยยย รักษาได้ทุกอย่างที่พูดมาเลย นี่ว่ากลับไทยจะซื้อตุน ฮ่าๆ ของเค้าดีจริงๆ
ตอนนี้อีพระมันโชว์กากอยากชวนเขามาห้อง แต่ดูวิธีของมันสิคะ กากจริงไรจัง ฮ่าๆ แต่ที่สำคัญคือน้องนมมมมม หนูจะเชื่อมันทุกอย่างไม่ได้นะลูกกกกกก
ฮ่าๆ
อ่านแล้วฟีดแบ็คกันได้นะคะ คอมเม้นมาไได้เลยค่า หรือจะทวิต #รักรสนมจืด
ขอบคุณค่ะ
-
เรื่องนี้แล้วมันสนุกน่ารัก พระเอกค่อยๆๆตกหลุมรักเขา ต่อไปใน mem กล้องกลับnote bookคงมีแต่รูปมินเนี่ยนแดกแฟบ 555 แล้วพระเอกรู้ตัวอีกทีคงไปนั่งเฝ้านอนเฝ้าเขาแน่ๆๆไ รอวันนั้น
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
555 ต่างคนก็ต่างตกหลุมของกันและกัน :m12: :m12: ตกหลุมรักน่ะ
-
อ้าว เจอโจร-- เอ้ย พระเอกคนเถื่อนติดหมอนข้าง 1 ea 55555
ล่อลวงน้องนมอ่าาา อยากให้เขามาบ่อยๆก็ชวนดีๆดิ 55555
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
รอวันต่างรู้ตัว :impress2:
-
ง่าาาาา น่าร๊ากกกกกกก มาต่อครึ่งหลังเร็วๆน้าาาาา นมจืดน่าร๊ากกกกกกก เค้าค่อยๆลงหลุมรักกันทีละนิดแล้วอ่ะ :impress2:
-
พระเอกหิวนมละซี้~ นมจืดอย่าไปยอมง่ายๆสู้เข้าไว้
-
:pig4:
-
o13
-
งือออพระเอก ไปหลอกน้องนมแบบนั้นได้ไง
:-[ :-[ :-[
-
พระเอกหลอกล่ออย่างเนี่ยน เซียนล่ะสิ
-
ควรเรียกมันว่าตัวโกงถ้าแผนหลอกเด็กแกจะเยอะขนาดนี้ ส่วนน้องนมเข้าถ้ำเสือแล้วหนูรู้ตัวบ้างมั้ยเนี่ย
-
:pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:z1: :z1: :z1:
-
แหมมมมมมม พระเอก นั่นคือการชวนคนมาห้องของเธอหรอ?
หมั่นไส้อ่ะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
แหมมมมมมมมมมม พระเอ๊กกกกกกกกกกก ไม่ค่อยอยากให้มาเลยนะ แหมมมมมมมม :hao3: :hao3:
นมจืดน่ารักน่าเอ็นดูตลอดเลย รักกกก :กอด1:
-
o13
-
น้องนมโดนล่อลวงงงงงงงงง
อิพระเอกแผนเยอะ แผนสูง
ยาหน้าตาเป็นยังไงคะ อยากรู้ๆ
-
น้องนมน่ารัก เมื่อไหร่จะตามพระเอกทันสักทีน้า
-
หลานนม ทำไมโดนหลอกง่ายจังนิ ต่อไปจะกินอะไรให้อร่อย คงต้องที่ห้องพระเอกอย่างเดียว เพราะชามคู่ใจอยู่ที่นั้น :-[
-
คนอ่านก็ปวดแก้มด้วยค่ะะะ ถ้าอยากกินน้องมินเนี่ยนด้วยคนนี้จะไม่ผิดใช่มั้ยคะ น่างาบมากเลยค่ะ อุ้ยลั่น :hao7:
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
พระเอกๆ จะต้มหม้อล่อยไปไม๊?! ระวังปรอทแตกก่อนได้แอ้มมินเนี่ยนนะ 555
-
น้องนมทำไมถูกหลอกง่ายอย่างนี้ :เฮ้อ:
แล้วพระเอกจะพูดเพราะๆกับน้องบ้างไม่ได้หรอไงฮะ :z6:
-
พิบอกนุกี่ครั้งแล้วว่าอย่าหลงกลเสือร้ายยยยย :katai1: :katai1: :katai1:
-
พระเอกหลงน้องนม
-
อยากแหมมมมมมม ไปถึงดาวอังคาร พระเอกมันร้ายค่ะทุกคน หลอกล่อล่อลวงน้องนม
-
แหม...ตัวโกงคนกาก...เอาชามมาล่อน้อง
คิดสภาพถือชามล่อน้องขึ้นเตียง5555
หนูนมไม่ได้ป่วยนะลูกหนูแค่ไม่ชินกลิ่นหมาป่า
-
ร้ายนะจ๊ะคุณพระเอก หลอกล่อเขาเข้าไป 5555
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก อยากมีนมจืดเป็นของตัวเอง :ling1: ขอบคุณค่ะ รักษาสุขภาพด้วยนะคะ
-
น่ารักก น่ารักกกกกก น่ารักกกกกกกกกกกมากกกกกกกกกก ชอบความเอ๋อเว้ยยยยย555
-
น้องนมลูก ...... เอ็นดูนางจริงๆ :mew1:
-
โอ้ยยยย น้องนมลู๊กกกก
โดนอินังพระเอกเต๊าะไปเท่าไหร่แล้ววว
ทำไมหนูซื่อแบบนี้ล่ะลูกกกก :katai1:
-
หลอกง่ายก็หลอกใหญ่เลยนะ ทั้งเนียนกอด ยังจะให้มากินข้าวทีคอนโดด้วยบ่อยๆ อีก o18
-
อิพระเอก แกหลอกน้องนมชั้นอีกแล้วนะ หนูนมลูกหนูจะยอมบ่อยๆไม่ได้นะ พระเอกมันร้าย
-
ว้ายๆๆๆๆๆ นมใจสั่น
-
นมหนูโดนสุนัขจิ้งจอกหลอกแล้วนะ เจ้าเล่ห์ที่สุด
นมตามไม่ทันแน่ๆ
-
น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :-[
-
191 เหรอคะ แจ้งความหน่อยค่ะพบโจรหลอกเด็กค่ะมาจับที
-
ตลกหนูนม มีหวั่นไหวนะคะ ใจเต้นด้วย ว้ายยย
เนียนนะพ่อพระเอก ทำเนียนมาก กลัวใจพระเอกกักตัวหนูนมไว้จังเลย 55555
-
บทที่ 10: นมจืดกับพระเอกคนใหม่ [100%]
โทรศัพท์สั่นครืดๆบนโต๊ะเรียนทำให้เจ้าของเครื่องต้องหยิบขึ้นมาดู
พระเอกหล่อฉิบหาย
‘ไอ้เตี้ยหมาตื่น’
คิ้วเล็กขมวดมุ่น แต่มือก็กดปุ่มยุกยิก ต้องรีบพิมพ์ไม่งั้นเดี๋ยวจดเลคเชอร์ไม่ทัน
‘ว่าไงเหรอพระเอก?’
แอพพลิเคชั่นสีเขียวเด้งข้อความไปหาอีกฝ่าย เอาตามจริงนะ...ตั้งแต่ที่พระเอกเคยบอกว่าจะมาตามทวงเงินถ้าเขาไม่จ่ายเงินค่าอาหารที่พระเอกเคยออกให้ก่อน แต่จนบัดนี้สรุปแล้วนมจืดยังคงไม่ได้คืนเงินอีกฝ่ายสักกะแดงเดียวเลย พอเจอกันก็ไม่ยอมเอาเงินแถมชอบทำเสียงดังใส่ นมจืดกลัวหัวหด
คนที่เคยบอกว่าจะมาตามทวงหนี้ เอาเข้าจริงไม่เห็นจะเคยไลน์มาเรื่องทวงเงินเลยสักครั้งเดียว มีแต่ส่งสติกเกอร์หน้าตาน่ากลัวมาให้ ส่งลิงค์หนังโป๊มาให้บ้างล่ะ นมจืดแทบจะร้องไห้แต่ก็ร้องไม่ออก ฮือ...บางทีชอบส่งคลิปสยองขวัญมาให้บ้างล่ะ
‘เมื่อไรมึงจะคืนบัตรคอนโดกู?’
คนตัวเล็กสะดุ้งโหยงในใจ ช่วงนี้ค่อนข้างยุ่งมาก รีพอร์ทหลายตัวเลย ทำให้ลืมไปเลยว่าเคยเอาบัตรคอนโดของอีกฝ่ายมาแล้วยังไม่ได้ไปคืนเลย
‘เย้ย...เราลืมไปเลยอะพระเอก’
‘นึกว่าจะเก็บไว้ยกเค้าคอนโดกู’
‘ฮื้อ...เราไม่ทำน้า...’
‘วันนี้เรามีเรียนครึ่งวัน เดี๋ยวเราไปคืนที่คณะนะ’
‘วันนี้กูไม่ได้เข้ามอเว้ย’
‘อ้าวโดดเรียนเหรอ? ไม่ดีเลยนะ ต้องตั้งใจเรียนสิ’
อีกฝากของโทรศัพท์แทบเบ้ปากมองบนใส่โทรศัพท์
‘เสือก!’
นมจืดเป็นฝ่ายหน้าม่อยบ้าง
‘พูดไม่เพราะอีกแล้ว’
‘เออ เรื่องของกู’
‘งั้นพรุ่งนี้เราค่อยคืนได้ไหม?’
‘แต่กูอยากได้วันนี้’
‘อ่า...งั้น...เราเอาไปให้ที่คอนโดก็ได้’
‘เออ’
‘โอเคเลย
อีกฝ่ายหายไปพักหนึ่ง นมจืดก็กลับไปสนใจบทเรียนตรงหน้ายิ่งปราบหันมามองเขาตาขวางด้วยแล้วนมจืดยิ่งรีบเก็บโทรศัพท์ลง ไม่รู้ทำไมปราบถึงทำหน้ายักษ์ขนาดนั้น เขาทำอะไรผิดเหรอ? แต่คนตัวเล็กก็ยังทันเห็นข้อความสุดท้ายก่อนจะเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋า
‘ไอ้หมาตื่นนั่งแท็กซี่มาล่ะ เดี๋ยวเสือกเสร่อมาไม่ถูก ยิ่งโง่ๆอยู่’
พออาจารย์ปล่อยปุ๊บนมจืดก็เก็บของใส่กระเป๋าแต่ยังไม่ทันจะสะพายขึ้นไหล่ก็โดนหนีบคอไว้เสียกอน
“มึงจะไปไหนไอ้นม” เสียงเย็นๆจนนมจืดขนลุกซู่ ค่อยๆหันไปมอง
“แหะๆ ปราบ” คนหนีบคอเสื้อคือป้อมปราบ แถมยังอีกคนตีหน้ายักษ์มาอย่างศัตรูพ่ายมายืนอยู่ข้างๆ
ร่างสูงสองคนมองใบหน้าขาวเกือบซีดที่ส่งยิ้มแห้งมาให้แล้วหมั่นเขี้ยว อยากขยี้ผมนุ่มๆให้หัวฟูฟ่อง
“ว่าไง จะไปไหน” ทำเสียงขู่
นมจืดทำตาหลุกหลิก แต่แค่นี้เพื่อนก็รู้แล้วว่ากำลังปิดยังอะไรอยู่ คือมันไม่กล้าบอกเพราะนมจืดกลัวว่าเพื่อนทั้งสองคนจะไม่ได้ให้ไปอะ ปราบกับพ่ายดูท่าทางแล้วไม่ค่อยชอบพระเอกแถมชอบแยกเขี้ยวแง่งๆใส่กันอีกด้วย
“ฮื้อ...กลับบ้านไง”
ดูมัน!! เดี๋ยวนี้ไอ้นมมันกล้าโกหกผู้ปกครองเหรอวะ เดี๋ยวตีตูดลายเลย
“หลอกเด็กสามขวบเถอะไอ้นม” ศัตรูพ่ายเดินตีหน้าเข้ามาอีกคนเป็นทัพเสริม
คนตัวเล็กที่โดนหิ้วเหมือนแมวก็ทำหน้าจ๋อย ยอมตอบความจริง
“เราแค่...จะเอาของไปคืนพระเอก”
“คืนอะไร ที่ไหน เมื่อไร บอกมา”
“คืนบัตรคอนโดพระเอก สถานที่ที่คอนโดพระเอก เวลาคือตอนนี้เลย” นมจืดตอบหมดทุกคำถามที่เพื่อนถามมา แต่ทำไมถึงยิ่งเห็นหน้าเพื่อนร่างสูงทั้งสองคนยิ่งทะมึึนเข้าไปใหญ่เลยล่ะ
“มึงไปเอาบัตรมันมาเมื่อไร” อย่าบอกนะว่า…
“คือ...วันก่อนนู้นนนนนง่ะ” แม่งวันไหนวะ??? “คือ...พระเอกเขาไม่ค่อยสบายไง เราเลยพาไปส่งที่คอนโดพระเอกมา”
ไปส่ง!!!!!
เดี๋ยวนี้ไอ้นมมันอาจหาญชาญชัยไปส่งชาวบ้านเขาถึงคอนโด ทั้งที่ตัวเองมึงเอาให้รอดก่อนเถอะ จะโดนแม่งแดกอยู่แล้วยังไม่รู้ตัวอีก
โอ๊ยยยยย...พวกกูสองคนจะบ้าตาย ทำไมเพื่อนเตี้ยมันถึงได้เอ๋อ เด๋อ เซ่อ อย่างนี้วะ
“เอาไปฝากเพื่อนที่คณะมันไว้สิ” เรื่องอะไรต้องถ่อไปถึงรังของมัน
นมจืดตาโตส่ายหน้า “พระเอกบอกให้เอาไปให้ที่คอนโดอะ”
“ไม่ให้ไป”
“ฮื้อ ทำไม เราไม่หลงทางหรอกนะ” ตบอกตัวเองปุๆ “เราไม่หลงทางแน่นอน”
โว๊ยยยยย มันใช่เรื่องนั้นที่ไหนล่ะ อยากกรอกยาฆ่าหญ้าให้ตายไปซะ
“คือยังไงก็จะไป?” ใครว่าไอ้นมมันเชื่อฟัง
แม่ง! โคตรคิดผิด!!
มันเหมือนจะเชื่อฟังแต่ก็เหมือนไม่ มันก็คล้ายๆเหมือนแบบว่าบางทีมันเหมือนไม่ได้กวนตีนแต่ว่าบางครั้งมันพูดทีตีนก็กระตุกยิกๆได้เหมือนกัน
นั่นแหละ...อารมณ์เดียวกัน
“ก็เอาของเขามา เราต้องเอาไปคืน”
แล้วก็นะ มันเป็นคนที่เถรตรงที่สุดที่เคยเจอมา
ป้อมปราบหันไปถอนหายใจกับศัตรูพ่าย
“เออจะไปก็ไป” นมตืดยิ่มตาหยีเมื่อผู้ปกครอง เอ๊ย...เพื่อนอนุญาต “แต่พวกกูจะไปด้วย!”
หา?????
หลังหนุ่มคณะวิทยาศาตร์ปีสามทั้งสามคนโบกแท็กซี่ได้เรียบร้อย ก็จับยัดคนตัวเล็กไปนั่งด้านหลังประกบด้วยร่างสูงของศัตรูพ่าย ป้อมปราบเสียสละไปนั่งด้านหน้าแทนเพราะถ้านั่งสามคนข้างหลังจะเบียดไปหน่อย
“ปราบ พ่าย ไม่ต้องมากับเราก็ได้” เสียงเล็กเอ่ยท่ามกลางบรรยากาศในรถที่ออกจะร้อนระอุเพราะแสงอาทิตย์ที่ส่องจนแสบตา ขนาดรถเปิดแอร์จนเย็นสุดก็ยังไม่ได้ช่วยอะไร
อีกอย่างนมจืดเกรงใจเพื่อนทั้งสองคนแทนที่เจ้าตัวจะได้ไปกินข้าวกลับต้องมานั่งรถไปเป็นเพื่อนเขา
“เออน่า...รีบไปคืนเสร็จรีีบกลับ” แน่นอนว่าไม่มีทางอยู่นาน
นมจืดหดคอกลับมานั่งเงียบๆของตัวเอง เห็นทีว่าจะเพื่อนคงจะไม่ยอมแน่นอน
พอรถแท็กซี่มาถึงที่หมาย ป้อมปราบก็จ่ายเงินเรียบร้อย ทั้งสามคนก็มาหยุดยืนหน้าปากทางเข้าคอนโด
ร่างสูงทั้งสองคนยืนแหงนหน้ามองตึกคอนโดหรูสูงเสียดฟ้าแล้วอ้าปากค้างอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง
แม่ง...ไอ้นมมันพามาผิดที่เปล่าวะ
“ไอ้นม มั่นใจนะว่าพามาถูกที่” บางทีไอ้นมมันอาจจะบอกว่าจะไปสะพานพุดแต่ว่ามันบอกผิดเลยมาโผล่ที่นี่แทน
นมจืดดันแว่นขึ้น เช็ดเหงื่อที่ขมับ “อื้อๆ ใช่สิ ไม่ผิดแน่นอน” ถึงวันนั้นนมจืดนึกว่าพระเอกจะอยู่มารวยแมนชั่นก็เถอะ
นมจืดก้มมองโทรศัพท์ว่าจะไลน์มาบอกเจ้าของห้องให้ลงมาเอาบัตรที่เคาน์เตอร์ไม่ก็ให้ลงมาเอาเพราะว่าถ้านมจืดขึ้นไปอีก พระเอกก็ต้องลงมาส่งอีกเพราะไม่มีบัตรติ๊ดเข้าลิฟท์
ร่างเล็กเดินที่เคาน์เตอร์ที่มีเจ้าหน้าที่ประชาสัมพันธ์แต่ยังไม่เดินถึงก็มีคนมาเดินโฉบผ่านหน้าไป
“กูถึงแล้วนี่ ลงมาดิ เออแค่นี่นะ”
นมจืดหูกระดิก เสียงคุ้นหู เลยรีบเดินเลียบๆเคียงๆเข้าไป ร่างสูงที่เห็นแต่ด้านหลังก็ดูคุ้นๆ ตัดสินใจเอานิ้วจิ้มจึกๆ
“นี่ๆ”
คนถูกสะกิดหันกลับมามอง เจ้าตัวลดโทรศัพท์ลงมาถือไว้ คิ้วเข้มที่พาดเหนือดวงตาขมวดมุ่นเล็กน้อยเมื่อเห็นคนเรียก
แต่คนตัวเล็กกลับทำตาโตจนเท่าไข่ห่าน
“พระเอกไปทำอะไรมา?????”
-----------------------------------------100% ------------------------------------------
สวัสดีค่า เอาน้องนมอีกครึ่งตอนมาส่งค่า ตอนนี้เจอนังพระเวอร์ใหม่แล้ว แต่ยังไม่เห็นหน้าเนอะๆ ฮ่าๆ ตอนแรกว่าจะตอนนี้แหละค่ะ แต่ว่ามันยาวเกินไปเลยต้องตัด เพราะงั้นตอนนี้ให้คุณปราบกับพ่ายเขาเด่นไปก่อนนะคะ ฮ่าๆ
อ่านแล้วฟีดแบ็คกันได้นะคะ คอมเม้นมาไได้เลยค่า หรือจะทวิต #รักรสนมจืด
ขอบคุณค่ะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ปราบกับพ่ายเหมือนเลี้ยงลูกอ่ะ เอ็นดูววว
-
ตลกน้องนมอ่า แอบค้าง
สงสัยโกนหนวดแล้ว
-
:hao7: :hao7:
-
ติดตามค่าาาาาา แงง อยากบีบน้องนมมม
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ตัดผม โกนหนวดแหงๆ
-
แปลงมาโฉมมาแล้วรึพระเอก รึมีแฝด รึยังไงน๊ออออออ
ีอยากจะฟัดน้องนม คิคิ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4:
-
รออีกจ้ารออีก
-
พระเอกถอดรูป5555
-
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
อะ กว่าจะได้เห็นพระเอกคนใหม่ก็ตั้งตอนหน้าแหนะ ฮือออออ ใจร้ายยยยยย :ling1:
-
หืมมมม...ใช่พระเอกจริงดิ??
-
มีฝาแฝดแน่ๆ งานนี้
-
ใครอะ นม
-
เปลี่ยนลุคปะนิ จากตัวโกงจะได้เป็นพระเอกซักที(ถ้ามองแต่รูปลักษณ์อ่ะนะ)
-
มีพระเอกอีกคนหรือนี่
-
อ้าวว ค้างง พระเอกถอดรูปเงาะหรอ????
-
หืมมมมมม
-
พระเอกไปทำตัวให้สมกับเป็นพระเอกไงจ๊ะหนูนม จะได้ไม่ต้องเข้าใจผิดว่ามันคือตัวโกง ถึงนิสัยจะใช่ก็เถอะ :laugh:
-
รอดูโฉมใหม่ของพระเอก :hao3:
-
:hao7: :hao7: :hao7:
-
ป้อมปราบศูตรพ่ายเป็นห่วงกลัวลูกนมโดนกิน แต่น้องนมก็นะ...น่ารักกกกก :mew1:
-
หูยยยยย..จบตอนได้เป็นปริศนามาก
พระเอกไปทำอะไรมา ทำไมน้องนมถึงตกใจปานนั้น
-
พระเอกไปแปลงโฉมมาหรอ
-
เดาว่าโกนหนวดโกนเครา :hao7: :hao7: :hao7:
-
ตอนแรกก็คิดว่าพระเอกโกนหนวดตัดผมแล้วแต่พอมาดูรูปประโยคที่บอกว่าถึงแล้วให้ลงมา คิดว่าคนมาใหม่นี่น่าจะเป็นญาติอิพระเอกแน่ๆ ไม่น่าจะฝาแฝดนาแบบอิพระเอกไม่สมควรจะมีแฝดค่ะ ฮ่าๆๆ เพราะแค่มันคนเดียวก็สงสารน้องนมจะแย่แล้วค่ะ
ปล.ตอนนี้ทีมปราบกับพ่ายค่ะ #ทีมคุณพ่อคุณแม่หวงลูกสาว ฮ่าๆๆๆ
-
:L2: :L2: :L2:
-
ติดตาม ๆรอดูเวอร์ชั่นของพระเอกตัวจริง จะดูดีสมชื่อมั้ย
-
ไปตัดขน เฮ้ย ตัดผมมาสินะพระเอก
-
55555 ทำตาโตทำไมน่ะหนูนม พระเอกหล่อขึ้น หรือพระเอกไปรบมา
นมจืดน่ารัก ตลกไปอีก จะรีบจะหลอกยังไงก็หนีไม่พ้นสองคุณพ่อ
ต้องตามมาคุมด้วยเลยหรอ ปราบพ่าย หวงจริงอะไรจริง ห่วงเวอร์มาก
นมจืดยังไม่ห่วงตัวเองเลย 5555
-
ลุ้นๆๆไ
-
น้องนมจืดน่ารักมาก ฮือออออ ใจบาง
-
เหมือนพ่อแม่มาส่งลูกที่บ้านเพื่อน :เฮ้อ:
-
พระเอกหล่อแล้วแหงเลยยยยยยย >\\\\\\\<
-
ใครอ่ะ แฝดหรือพระเอกไปโกนหนวดมา น้องนมจืดน่ารักมาก ฮือหลง นี่หิวข้าวมันไก่กับนมจืดมาก
ต้องไปกินตามแล้ว พระเอกเริ่มตกหลุมนมจืดขึ้นทุกวันๆ เหอะๆๆ ชอบเขาอ่ะเด้ ด้านน้องนมยังไม่รู้เรื่องรู้ราว
สองเพื่อนมากันมาส่งด้วย น่ารักอ่ะ แต่น้องก็น่าห่วงจริง
ขอบคุณค่ะ
-
เค้าคือครายยยยย ญาติพี่น้องอิพระเอกกกรึป่าวววว จิมาหลงรู๊กกกอีกคนมั้ยดนี่ยยยย อรั๊ยยยยย หยักรู้ๆๆๆ
-
คนใหม่ น่าสนใจกว่านะน้องนม
-
ไม่ฝาแฝดก็พี่ชาย น้องชายล่ะว่ะงานนี้ นังพระเอก!!! แล้วคนนี้จะชื่อไรดีล่ะ พระรอง? โอปป้า 555+
น้องนมจะยิ่งเอ๋อไม๊ล่ะงานนี้??
-
ค้างมากครับ ฮ่าาาาาา
ค้างตามน้องนมจืดเลยครับเนี่ย
-
ทำไมน้องนมตกใจขนาดนั้นพระเอกทำตัวเหมือนพระเอกแล้วใช่ไหม
-
นมจืดหนู อย่าไว้ใจพระเอกกก
-
รอ :3123:
-
พระเอกคนใหม่งั้นเรอะ oh my godddd
-
ไปโกนหนวดโกนเครามาใช่ม้ายยยย รอลุ้นๆ อิอิ
-
บทที่ 11: นมจืดกับพระรองคนใหม่ไฉไลกว่าพระเอก
“พระเอกไปทำอะไรมา?????” นมจืดอ้าปากค้าง
คนฟังยิ่งขมวดคิ้วเข้าไปใหญ่ นัยน์ตาเรียวคมมองคนตัวเตี้ยเท่าหัวนมเขาแล้วก็ต้องหรี่ตามอง เขามองเห็นร่างสูงไล่เลี่ยกับเขาอีกสองคนรีบแจ้นมายืนข้างไอ้เตี้ยจนเหมือนเป็นบอดีการ์ดยังไงไม่รู้ แถมยังจ้องเขาตาขวาง
เอาตามจริงป้อมปราบกับศัตรูพ่ายก็ขมวดคิ้วมองอีกฝ่าย มองเสยขึ้นตั้งแต่หัวไล่ต่ำลงมาจรดปลายเท้าแล้วก็ทำซ้ำแบบเดิมสองสามรอบ คนถูกจ้องเลยยืนกระดิกเท้ายิกๆ
อยากมองมองไป คนมันหล่อ เขาเข้าใจ
“ไม่ได้ทำอะไร” ร่างสูงใหญ่ตอบนิ่งๆ เขาตอบตามความจริง ก็เหมือนเดิมไม่ได้ทำอะไร
นมจืดมองใบหน้าคมสันโกนหนวดเคราเรียบร้อยไม่เหมือนปกติจนเห็นใบหน้าไม่มีหนวดเขียวครึ้มปกคลุม ตากลมโตกระพริบปริบ บอกไม่ถูกว่ายังไง แต่ว่า…
ดูดีมากเลยล่ะ
แล้วก็นะ...ดูเหมือนไม่เจอกันแค่ไม่กี่วันพระะเอกตัวขาวขึ้น ไม่รู้ไปทำอะไรมา
“พระเอก...” ยิ่งจ้องใบหน้าได้รูปพร้อมกับสีผิวที่ไม่เหมือนเดิม “ไปฉีดคูก้ามาเหรอ?” ถึงได้ขาวขึ้นไวขนาดนั้น นมจืดนึกถึงตามโฆษณาครีมตัวขาวเรืองแสงเป็นหลอดไฟที่บอกว่าทาสามวันขาวขึ้นแน่นอนแต่ไม่รับรองความปลอดภัยอะไรงี้อะ ไม่ก็พวกโฆษณาตามคลินิกเสริมความงามที่มีพรีเซ็นเตอร์ขาวจวั๊ะ
พรวด!
เพื่อนถึงกับสำลักน้ำลาย
ร่างเล็กไม่เคยต้องพึ่งของพวกนี้เท่าไรเพราะความที่ตัวขาวซีดเป็นไก่ต้มอยู่แล้ว
“คูก้า???” ไม่ใช่แค่คิ้วเข้มหนาขมวดมุ่นจนหน้าแทบย่น แต่เพือนสนิทสองคนก็ยังได้แต่ทำหน้าสำลักเสรดน้ำลายต่อไป
“อื้มๆ” คนตัวเล็กพยักหน้ายิ้มๆ “ก็ที่ทำให้ตัวขาวไง”
นัยน์ตาคมมองคนตัวเล็กประมานหัวนมตัวเองนิ่งๆ “หมายถึง...ฉีดกลูต้าใช่ไหม?”
คนฟังตาโต ยิ้มเขินๆ “อ้าว...ไม่ใช่คูก้าเหรอ แหะๆ” หัวเราะแห้งๆ เกาแก้มนิ่มๆของตัวเองแก้เขิน
โอยยยย...พวกกูอยากจะบ้าตาย ยังมีหน้ามาเกาแก้มยิ้มเขินอีกไอ้นมเอ๊ย
แม้ว่าร่างสูงจะไม่ได้ยิ้มอะไรออกมาอีก แต่ว่านัยน์ตาดูฉายแวววาววับจนผู้ปกครองทั้งสองคนมองอย่างไม่ไว้วางใจ ไม่ว่าไอ้โจรห้าร้อยนี่จะโกนหนวดหรืออาบน้ำอย่างไรก็ตาม แต่สันดานคือคนเดิมแน่นอน พวกเขาไม่ไว้วางใจ
“นม เอาของคืนเขาไป” ป้อมปราบสะกิดเพื่อน “จะได้รีบกลับ”
มือขาวรีบควักบัตรติ๊ดๆของคอนโดหรูยื่นคืนให้เจ้าของห้อง “เราเอามาคืนแล้วน้า”
ร่างสูงใหญ่มองบัตรในมือก่อนจะมองหน้าขาวซีดจนเห็นเลือดฝาด มองเลยไปด้านหลังที่มีร่างสูงไล่เลี่ยกับเขาแต่ทำท่าแยกเขี้ยวแง่งๆให้ตลอดเวลา
เหมือนพ่อแม่มาส่งลูกอนุบาลสองห้องหมีน้อยมาก หึ…
“เอามาให้ทำไม?” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยยานคาง
“ก็พระเอกให้เราเอามาให้ที่คอนโดนี่นา” เมื่อสายๆยังเพิ่งไลน์คุยกันอยู่เลยอะ ทำไมพระเอกจำไม่ได้แล้วล่ะ
ร่างสูงพยักหน้า เจ้าตัวพึมพำเสียงในลำคอเหมือนเป็นการตอบรับ
“อ้อ...” อย่างนี้นี่เอง
“รีบๆเอาไปพวกกูจะได้กลับ” ศัตรูพ่ายก้าวมายืนประจันหน้ากับร่างสูงตรงหน้า นัยน์ตามองอีกฝ่ายแล้วต้องเข่นเขี้ยว
ขนาดเขาว่าตัวเองสูงแล้วนะแต่ว่ายังเห็นว่าไอ้ห่าตรงหน้ามันยังสูงกว่าอยู่นิดหน่อย
ร่างสูงใหญ่มองผู้ปกครองคนที่สองที่มายืนแยกเขี้ยวใส่ตรงหน้าแล้วลอบขำในใจ แม่งดูยังไงก็ตลกโคตรๆ
ริมฝีปากได้รูปยิ้มแสยะก้มหน้าลงมาจนหน้าเกือบจะติดกับศัตรูพ่าย ร่างเล็กกว่าเล็กน้อยถึงกับผงะถอยหลัง มองใบหน้ายียวนกวนประสาทนั่นแล้วของแทบขึ้น
เชี่ย! สยองพองขน!
เมื่อกี้จมูกเขากับมันเกือบจะชนกันโว้ย กลับไปต้องเอาแอลกอฮอลล์ล้างให้เชื้อโรคหาย
“ไอ้นมเอาของคืนมันไป” ศัตรูพ่ายหันมองหาเพื่อน พลางหยิบบัตรจากเพื่อนมายื่นให้แทน “เอาไป!”
แต่อีกฝ่ายกลับไม่รับแถมลอยหน้าลอยตาใส่ “มาคืนอะไรให้ผม ไปคืนเจ้าของนู่น”
ยี้! มาผงมาผมอะไรวะ ขนลุกจนขี้กลากขึ้นหัว
อะไรของมันวะ...แล้วมันไม่ใช่เจ้าของห้องหรือยังไงวะ
“ไอ้รอง!!”
เสียงทุ้มเข้มดังขัดขึ้นมาทำให้สายตาทุกคู่หันไปมอง
“เฮ้ยยยยย” ป้อมปราบตาเหลือก
“เชี่ยยยยย” ศัตรูพ่ายแทบพ่นน้ำลาย
“เย้ยยยยย” นมจืดตัวโน้ยๆทำตาโตกว่าตอนแรกเสียอีก
...ความอากาศตายเกิดขึ้นชั่วขณะหนึ่ง...
“ทำไมมีพระเอกสองคนง่ะ” นมจืดรู้สึกอึ้งทึ่งแต่ไม่เสียวนะ แค่อึ้งกับทึ่งพอแล้ว
ร่างสูงใหญ่ทั้งสองคนมายืนอยู่ข้างๆกัน ต่างกันตรงที่คนหนึ่งมีหนวดเขียวครึ้มปกปิดอยู่ครึ่งหน้าพร้อมกับทรงผมยาวระต้นคอดูไม่เป็นทรงเท่าไร เจ้าตัวอยู่ในชุดเสื้อยืดทีมบอลสีแดงแจ๋และกางเกงบอลสีน้ำเงิน ดูแล้วไม่ค่อยเข้ากันยังไงก็ไม่รู้
ส่วนอีกคนนั้นมีใบหน้าสะอาด เกลี้ยงเกลาไม่มีไรขนสักนิด ผมก็ตัดสั้นกริบรับกับใบหน้าคมสัน รวมถึงมีผิวที่ขาวกว่าอีกคนด้วย เจ้าตัวแต่งชุดเรียบร้อยกว่าอีกคนมาก
อย่าว่าแต่นมจืดจะเงิบเลย ป้อมปราบกับศัตรูพ่ายก็สำลักเสรดรอบที่ร้อยแล้ว แค่วันนี้วันเดียวพวกกูสำลักน้ำลายไปเท่าไรแล้ว
พระเอกผู้มีใบหน้าเขียวครึ้มเป็นที่คุ้นตาของนมจืด เขารู้สึกว่าจะค่อนข้างชินกับใบหน้ารกๆของอีกฝ่ายมากกว่าใบหน้าเกลี้ยงเกลาเสียแล้ว
ร่างสูงเจ้าของความเซอร์ทั้งหลายเป็นคนเอ่ยขึ้นมาก่อน
“นี่น้องชายกู”
“น้องชาย!!!” โอ เอ็ม จี ขี้ไม่ออกไปหลายวัน
“เออ...ชื่อพระรอง”
“พระรอง?” นมจืดทำหน้าไม่ถูก แต่รู้สึกว่าอีกฝ่ายเหมาะกับชื่อพระเอกมากกว่า “พระเอกน่าจะสลับชื่อกับน้องชายนะ” นมจืดพูดไปถามความรู้สึก
คนเป็นน้องชายยิ้มมุมปาก แต่รู้สึกเหมือนว่าจะไปกระตุกต่อมเตาร้อนๆบนหัวของคนพี่ให้เริ่มทำงานอีกแล้ว ร่างสูงแยกเขี้ยวใส่คนตัวเล็ก
เดี๋ยวนี้มันกล้าขึ้นมากเลยนะ ไอ้มินเนี่ยนแดกแฟ้บ
“กูชื่อพระเอกเหมาะกับกูที่สุด”
“ก็ได้ๆ”
แม่งเหมือนไอ้เตี้ยกำลังกระตุ้นต่อมหงุดหงิดตลอดเวลา ดูมันทำหน้าทำตายิ้มจนแก้มตุ่ยแบบนั้น อย่าคิดว่ามีผู้พิทักษ์นมจืดมาด้วยแล้วมึงจะรอดนะไอ้เตี้ย! กูจะมานาบี มานาบับ มานาบูให้เข็ด
นมจืดเลยโดนดีดหน้าผากดังป๊อกจนเจ้าตัวร้องโอดโอย
“เออ...มึงมาก็ดี เอาบัตรมึงไป” ศัตรูพ่ายไม่สนใจแล้วว่ามันจะมีพระเอกหนึ่งคนหรือพระรองอีกกี่คน เพราะแม่งพวกมันทั้งสองคนเหมือนผีเปรตทั้งคู่
เปรตที่หน้าตาโคตรเหมือนกัน นี่ขนาดไม่ได้ฝาแฝดยังเหมือนกันขนาดนี้ แถมสันดานคงไม่ต่างกัน วัดจากความผีเปรตของพวกมันแล้วน่าจะพอๆกัน
พระเอกเลิกคิ้วมองรุ่นพี่ปีสามแห่งคณะวิทยาศาสตร์ รับบัตรมาถือไว้แล้วยักไหล่
“เอ่อ...น้องชายพระเอกเหรอ?” สายตากลมโตหลังแว่นมองใบหน้าเกลี้ยงเกลาที่เหมือนพระเอกราวกับแฝดแล้วก็ทึ่ง
“อืม...” พระรองตอบเสียงเอื่อย
“เรานึกว่าพระเอกไปฉีดคูก้า...เอ่อ...กลูต้ามาซะอีก” พูดแล้วเขินตัวเองอีกรอบ ปล่อยไก่ตัวเบ้อเร่อเลย
คนที่ถูกคิดว่าไปฉีดกลูต้ามาหันขวับมามอง เห็นหน้าขาววอกแล้วอยากจะจับมาเปิดกะโหลกชะโงกดูว่ามีอะไรอยู่บ้าง
“เพื่อนมึงตลกนะ” เสียงทุ้มคล้ายคลึงกันขำออกมาเบาๆ ประโยคเหมือนพูดกับนมจืด แต่สายตากลับจ้องเลยไปที่อีกคนมากกว่าจนเจ้าตัวรู้สึกได้หันมาแยกเขี้ยวแฮ่ๆใส่
“มองอะไร...ไอ้ตัวประกอบ” ศัตรูพ่ายถลึงตาจ้องกลับ
คิ้วเข้มเลิกขึ้น เดาะลิ้นเบาๆอย่างอารมณ์ดี “ชื่อพระรองครับคุณ...” เว้นช่องว่างไว้ให้อีกฝ่ายใส่ชื่อตัวเองลงไปตามบทเหมือนในละครทั่วไป แต่เหมือนอีกฝ่ายจะไม่คล้อยตามละครเท่าไรเลย
“ไม่อยากรู้จักชื่อมึงเว้ย ไม่ต้องมาแกล้งถามชื่กูด้วย” คนอย่างศัตรูพ่ายไม่ดูละครน้ำเน่าและไม่อยากรู้จักไอ้เด็กเปรตตรงหน้าด้วย
เรียกพระรองยังหรูไป เป็นตัวประกอบก็หรูแล้วสำหรับมึง พี่ชายก็เหมือนกัน เป็นพระเอกตรงไหน แม่งโจรผู้ร้ายชัดๆ สงสารพ่อแม่จริงๆ ตอนเด็กๆคงเป็นพระเอกกับพระรองได้หรอก แต่โตมาเสือกเป็นโจรกับตัวประกอบ อนาจแท้
“ทำไมน้องชายพระเอกขาวกว่าอะ” ไอ้เตี้ยนมนี่ก็ยังถามไม่เลิกเว้ย สนใจกูมากหรือไง หา...กูหล่อล่ะสิ ตกหลุมรักกูล่ะสิ อยากได้กูล่ะสิ
...มาเป็นของกูซะสิ…
!!!!
++++++++++++++++++++ 50% +++++++++++++++++
สวัสดีค่า
วันนี้เอาน้องนมตอนใหม่มาลงแล้วค่า
ตอนนี้เฉลยแล้วว่าพระเอกคนใหม่คือใครรรร ฮ่าๆ จะบอกว่ามีคนเดาถูกหลายคนนะคะ ฮ่าๆๆๆ
ต้องขอโทษด้วยนะคะที่ตอนนี้หายไปนานเลย ช่วงนี้เรียนหนักมากจริงๆค่า งานก็เยอะด้วย
อ่านแล้วมีฟี้ดแบ็คคอมเม้นมาคุยกันได้นะคะ หรือจะทวิตที่ #รักรสนมจืด
ขอให้มีความสุขกับปีนี้และปีหน้าด้วยนะคะ แฮปปี้บ็อกซิ่งเดย์ค่า
ขอบคุณมากค่า
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
โอ้โห ร้ายกาจจจ ทั้งพี่ทั้งน้องเลยยยย
พระรองกับศัตรูพ่ายน่าสนใจแรงงง
:hao3:
-
:m11: :m11:
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
เอะอะก็จะให้นมจืดมาเป็นของตัวเองตลอดเลยนะพ่อพระเอกที่เหมือนโจร :laugh:
-
พระเอกกกกก แกอย่าคิดในใจ 555
-
โอ้ยยยย นมลูก 55555555 พระรองกับศัตรู อู้หู แค่ชื่อก็ฟันกันสนุกละ
-
เดี่ยวๆๆๆ อยากรู้จักแล้วเกี่ยวอะไรกะต้องไปเป็นของเทอน่ะห๊าพระเอ๊กกกกก :laugh:
-
:pig4:
-
น้องนมลู๊กกกกกกกกกก~
เขาเรียกกลูต้าบ่แม่นคูก้าาา 555555+
ปล.พระเอกจะมานาบี มานาบับ มานาบูยังไม่ได้นา :katai1:
-
:laugh: :laugh:
พระเอกระวังน้องนมจะสนใจแต่พระรอง เพราะพระรองขาวกว่า
55555
พระเอกที่เป็น โจร ..แค่ก เป็นพระเอกชอบขี้ตู่เอานมมาเป็นของตัวเองตลอดเวลา
-
พระเอกมีน้องด้วย สงสัยพระรองจะถูกใจศัตรูพ่ายแล้วล่ะมั้ง
-
ัเราอยากฉีดคูก้าอ่ะ น้องนมน่ารักแท้
-
:laugh: :laugh:
-
เดี๋ยวววว อะไรคือให้ไปเป็นของตัวเอง แหมมมมม
น้องนม อย่าไปคุยกับมันนะลูกกกก ฮาาาาาา
-
:pig4:
-
ฉีดคูก้า นว้องงงงงง อยากบีบน้องนม
-
ตลกตรง ไอ้เตี้ยนม นี่แหละ555555
-
พระเอกสะกดจิตน้องนมเหรอคะ 5555
-
อย่ามาเนียนนะพระเอก อย่ามาเนียนนนนน
-
โหยยยย แค่พระเอกคนเดียวก็จะแย่ละนี่เพิ่มพระรองมาอีกคนสงสารน้องนมเลยไม่รู้จะโดนแกล้งเพิ่มรึเปล่า แต่ดูเหมือนคุณพระรองจะสนใจพี่พ่ายนะคะ ยังไงละนี่
-
บังเกิดคู่ใหม่ขึ้นมาแล้ว เหลือป้อมอ่ะ จะได้คูกับใครดี ตัวตลกดีปะ o18
-
อ้าว กลายเป็นน้องพระรองซะได้ ก็นึกว่าอิพระเอกจะไปจัดการเครากับผมเน่าๆนั่น แล้วไอ้ประโยคสุดท้ายนั่นอาร้ายย มโนชัดๆเลยอิพระเอก
-
พระรองรีบกลับเหอะค่ะ เกินหน้าเกินตาพี่
555คูก้า
-
555 ฉีดคูก้า คิดไงนะนม
-
ไอ่เราก็อุตส่าห์คิดว่านายตัวโกง? เอ้ย! พระเอกจะเปลี่ยนลุคซะอีก ที่ไหนได้ตัวประกอบ? เอ้ย! พระรองซะงั้น ฮาฉีดคูก้าของน้องนมมากอ่ะ :pigha2: ศัตรูพ่ายจะได้คู่แล้ววววว
-
พระรองน้องนมอ่ะของพระเอก ของเธอศูตรพ่ายนู้น
น้องนมก็ช่างจำได้น่ารักมากฉีดคูก้า :mew3:
-
นุงนมน่ารักกกกกก
-
:z1: :z1: :z1:
-
พระเอกมโนเก่ง พอๆกันที่นมเอ๋อเลยค่ะ 5555555
-
5555 ทำไมนมจืดถึงซื่อไปอีกคะลูก
คูก้าก็คล้ายกลูต้านะ ออกขาวๆ นมๆ เหมือนกัน
แล้วดูสองคุณพ่อมาคุมไม่พอ ยังหวงไปเลือกไปอีก
พระรองคะ อย่าพึ่งสนใจศัตรูพ่ายค่ะ ใจเย็นๆ นะ
พระเอกก็ยังแหย่ไม่เลิก หรือยังไม่อยากให้กลับนะ ยังไง
-
มีคนถูกลืมไม่เป็รที่สนใจ 1 หน่วย
ขำคูก้่ามาก น้องงงงง จะตลกไปไหนลูก
ขอบคุณค่ะ
-
คูก้า มันลูกอมรสนมไม๊น้องนมจืดด 555 แต่อภัยได้เพราะสีขาวๆ เหมือนกัน
-
นมจืด หนูลูกกกก :กอด1:
-
ขำความหัวร้อนและไบโพลาร์ของพระเอกมาก :laugh:
โธ่ พี่พ่าย สงสัยจะพ่ายก็งานนี้
พระรองที่ไม่ใช่พระรอง เพราะจะมีคู่กะเค้าด้วยย อิอิ :impress2:
ปล.พระคิดจะลุกขึ้นมาเปลี่ยนตัวเองบ้างมั้ยคะ วงวารนางมากก :hao7:
-
นมจืดเหมือนโดนล่อลวงอ่ะ :hao3:
-
ตอนนี้ขำน้องนมหนักมาก 5555
-
พระรองที่จะมีคู่แล้ววววว
พระเอกหึงนมจืดปะเนี่ย...เดี๋ยวคิดว่านมจืดชอบพระรองอีก 55555
-
อ่านแล้วก็มึน5555555 มึนกับความนมจืด ปวดหัวมากไม่ไหวแล้ว พระรองช่วยเราด้วย
-
ตอนพิเศษ: คืนข้ามปีกับพระเอกรูปหล่อพ่อรวยฟรวยใหญ่ไข่ตุง
...จิงกะเบล จิงกะเบล จิงกะเบลลา…
...ซานต้าคลอส อิส คัมมิ่ง ทู ทาวน์…
“เฮ้ย...มันหมดคริสต์มาสแล้วเว้ย ลุงซานต้าขี่กวางนอนไปแล้วมึง ไม่มาหงมาหาแล้ว”
...สวัสดีปีใหม่แล้ว ผองไทย…
...สวัสดีวันปีใหม่ ใครรักใครก็ให้แต่งงานกัน…
“โอ๊ยยยยย ไอ้เชี่ยยยยยยสมชาติ เปิดเพลงห่าไรของมึง” เสียงโหยหวนดังก้องทั่วโถงตึกของคณะ ความเงียบสงัดจาก
รอบข้างทำให้เสียงนั้นดังก้องไปใหญ่
ลมเย็นๆพัดเอื่อยกับความมืดมิดเพิ่มความวังเวงให้กับสถานที่ คณะเพื่อนบ้านที่ถัดไปลิบๆก็มืดมิด ถนนใหนมหาลัยก็มีเพียงเสียงจากหลอดไฟให้ความสว่าง บรรยากาศเงียบงันจนขนลุก
ขนลุกแน่เว้ยไอ้เหี้ยยยยยเพราะแม่งหนาวเชี่ยไง กรุงเทพฯที่ไม่เคยหนาวเกินสามวันยังเกิดวิปริตส่งท้ายปีโดยการมีลงเย็นๆพัดให้ขนแขนแสตนด์อัพกับเขาบ้าง
ในคืนข้ามปีของมนุษย์หลายคนนี่มีอะไรที่น่าร้องไห้บ้าง?
ไม่มีคนไปเคาน์ดาวน์ด้วย?
เพื่อนทิ้งไปหาผัวหาเมีย?
รถติดยาวตั้งแต่ดอยอ่างขางถึงเบตง?
คนยั้วเยี้ยเต็มสถานีขนส่ง?
ร้านอาหารปิด? แต่ยังดีที่เซเว่นยังเปิดนะ
โอ๊ย...ที่พูดมายังรับได้เพราะมันเป็นปกติของประเทศไทยที่แม้แต่ Thailand 4.0 ก็แก้ไม่ได้ ความจริงอาจจะรอให้ถึง 10.0 อาจจะแก้ก็ได้มั้ง
ที่ผ่านๆมาแม่งเล็กๆเท่าเศษเล็บเลยถ้าต้องมาเจอกับ…
...ปั่นงานข้ามปีประหนึ่งเทียบเท่าอัจฉริยะข้ามโลก…
ชีวิตไม่มีอะไรบัดซบไปกว่าอาจารย์สั่งงานให้ส่งหลังปีใหม่ คือพวกกูต้องมานั่งปั่นงานในขณะที่อาจารย์ไปเที่ยวม่อนแจ่ม
เสรดดดดด...เอาวันหยุดพวกกูคืนมา
“กูจะไปเซเว่น” หนึ่งในเหล่าบรรดาซอมบี้ผุดลุกขึ้น เท่านั้นแหละที่เหลือแทบสะดุ้งขึ้นจากหลุมขึ้นมา
“กูฝากซื้อบุหรี่สองซอง”
“เพิ่มเป็นห้าเลยมึง”
“เอ็มร้อยโหลนึง”
“ไส้กรอกบิกไบท์สาม”
“ข้าวผัดสอง”
“แหนมตุ้มจิ๋วสองห่อ”
“โอ๊ย...ไอ้พวกเชี่ย มาช่วยกูถือด้วยไอ้ห่า แล้วไหนล่ะเงิน”
“มึงออกไปก่อน” ตอบกันอย่างพร้อมเพรียง และแน่นอนว่าคืนชาติหน้า
“แล้วมึงเอาอะไรไอ้พระ?” สมชาติหันมาถามเพื่อน
ร่างสูงอัดบุหรี่เข้าปอดเฮือกใหญ่พ่นควันขาวขุ่นออกมา นัยน์ตายังคงจ้องที่หน้าจอโน๊ตบุ๊คไม่กระพริบ
“นม...” เสียงทุ้มแหบต่ำพึมพำ
“ห้ะ???” มันผีเข้าหรือไงวะ ถึงสั่งนม ปกติไม่แตะของพวกนี้มีแต่สุราเมรัยและเอ็มร้อย
“นมจืด...”
สมชาติขมวดคิ้ว สงสัยมันอาจจะคิดถึงเด็กมากเกินไปถึงได้สติสตังไม่อยู่กับร่องกับรอย เป็นเอามากเหมือนกันเว้ยเฮ้ยยยยย
ขณะที่กำลังปั่นงานอย่างไม่ลืมหูลืมตา ก็มีร่างเล็กผิวซีดที่แทบเรืองแสงได้เดินย่องๆเข้ามาใต้ตึก หน้าเล็กๆถูกบดบังด้วยแว่นทรงโบราณอันโตจนแทบมิด นัยน์ตากลมโตของเจ้าตัวเบิกกว้างเหมือนกำลังตื่นตกใจเล็กน้อย
เหล่าซอมบี้ทั้งหลายหันไปจ้องจนคนเรืองแสงสะดุ้งโหยง แล้วยิ้มแหะๆ แก้มนุ่มนิ่มขึ้นสีเรื่อเพราะความเขิน เจ้าตัวขยับเสื้อฮู้ดตัวโคร่งของตัวเองแก้เขิน แน่นอนว่าใครๆก็มองออกว่าเสื้อฮู้ดนั่นไม่ใช่ของเจ้าตัวแน่นอนเพราะมันคนละไซส์กันเลย คาดว่าคงเป็นของใครอีกคนมากกว่า
คราวนี้คนที่นั่งอัดบุหรี่ปุ๋ยๆถึงฤกษ์ละสายตามามองรอบๆตัวเสียทีเพราะเสียงแซ็ว
“น้องนมจืดมาแล้วหรือจ๊ะ” สาวถึกแห่งคณะนี้เป็นคนเริ่มต้นก่อน
“หวัดดี” นมจืดยิ้มแหย ผงกหัวหงึกหงักให้เขาไปทั่ว ถึงจะมาคณะเพื่อนบ้านหลายครั้งแล้วแต่มันก็ยังไม่ชินเพราะทุกคนเหมือนจ้องจะตะปบเขาอยู่ตลอด
อีกอย่างนะ...ที่นี่ไม่มีใครเรียกเขาว่าพี่เลยสักคนทั้งที่เขาอายุมากกว่านะ นมจืดไม่เข้าใจจริงๆ
“เตี้ย...” เสียงระโหยของร่างสูงหน้าตาโทรมเป็นผีดิบทำให้คนถูกเรียกทำหน้าตาโต
“พระเอก...งานไปถึงไหนแล้ว” น่าสงสารมากเลย ทำไมอาจารย์ต้องสั่งงานให้ส่งหลังปีใหม่ ปีใหม่ควรเป็นเทศกาลแห่งความสุขสิ
“ใกล้เสร็จแล้ว” เจ้าตัวขยี้บุหรี่ที่เหลือแต่ก้นๆกับกระป๋องกาแฟ พลางยื่นนมกล่องรสจืดของชอบเจ้าตัวไปให้
สมชาติที่นั่งอยู่แถวนั้นถึงกับร้องอ้อในใจ มันซื้อมาให้เด็กน้อยของมันนี่เองนึกว่าซื้อมาแดกเอง
“ขอบคุณนะ” คนตัวเล็กยิ้มตาหยี พระเอกเหมือนได้พลังกลับมาเล็กน้อย มือเล็กๆส่งถุงพลาสติกใบโตให้อีกฝ่าย
เปิดออกมาเป็นข้าวหน้าเป็ดสามสี่กล่องกับขนมนมเนยอีกเยอะแยะ
“เราไม่รู้ว่าคนเยอะขนาดนี้เลยซื้อมาไม่เยอะ” ตอนที่พระเอกบอกว่าคงอยู่โยงคณะเพื่อปั่นงานให้เสร็จในวันสุดท้ายของปี นมจืด
เลยตัดสินใจมาหาที่คณะแทน ความจริงปีนี้เขาก็ไม่ได้ไปไหนด้วย คุณพ่อคุณแม่ก็อยากพักผ่อนอยู่บ้านมากกว่าเพราะไม่อยากไปเบียดเสียดกับคนในช่วงเทศกาล นมจืดเลยได้อยู่โยงเฝ้ากรุงเทพฯด้วยอีกคน
แต่พระเอกนี่สิตอนแรกเห็นบอกว่าจะกลับบ้านที่สุพรรณบุรีกับพระรอง สุดท้ายก็ไม่ได้กลับให้พระรองกลับไปคนเดียว แผนที่วางไว้เสียหมดเลย
“แดกสิเตี้ย” มือใหญ่ยื่นข้าวหน้าเป็ดหอมฉุยๆที่ยังอุ่นๆอยู่มาให้ร่างเล็ก
“เรากินมาแล้ว พระเอกกินเถอะ แบ่งเพื่อนๆด้วย” นมจืดยื่นหนึ่งกล่องไปให้สมชาติ อีกกล่องให้โอ๋ พวกมันเอาไปแบ่งกันกินกับ
เพื่อนคนอื่นๆคนละคำสองคำ
“น้องนมน้อยช่วยชีวิต” สมชาติครวญครางอย่างสำนึกบุญคุณ
“เราโตกว่าสมชาติน้า”
“น้องนมของพี่สมชาติ”
“ไอ้สัสสมชาติ ใครเป็นของมึง” เสียงตวาดดังข่ม
อุ๊ย...สมชาติลืมไปว่าพ่อมันนั่งหน้าเหี้ย...ม...อยู่ด้วยนี่หว่า
ส่วนพระเอกยังคงเป็นพระเอกอยู่วันยันค่ำ กูแดกคนเดียวทั้งกล่อง จ้วงเข้าปากให้รับรู้ถึงรสชาติของหนังเป็ดกรอบๆเนื้อนุ่มราดน้ำจิ้มหอมกรุ่นกับข้าวสวยหอมมะลิหอมนุ่ม ความอยากอาหารพุ่งพรวดขึ้นมาทันตาเห็น
เขาถึงได้รู้ว่าตัวเองไม่มีอะไรตกถึงท้องมาตั้งแต่ช่วงเย็น จ้วงข้าวเข้าปากตัวเองสลับกับตักเป็ดกับข้าวคำเล็กๆส่งเข้าปากคนตัวเล็ก
“ฮื้อ...พระเอก เรากินไม่ไหวแล้ว” ใบหน้าขาวหันหนีช้อนที่ยื่นมาตรงหน้า
“เดี๋ยวนี้ดื้อเหรอวะ...เดี๋ยวตบให้เตี้ยเลย” ตาคมดุบังคับให้ไอ้นมมันเปิดปาก ยัดช้อนเข้าปากแม่งเลย
“อื้อออออ” ปากเล็กที่เต็มไปด้วยเป็ดจนพูดไม่ได้ “ไม่เอาแล้ว” นมจืดขยับก้นหนีไปสองช่วง คว้ากล่องนมจืดมาเจาะดูดล้างปาก
ร่างสูงเลยยอมให้เพราะเห็นว่ามันกินนมแล้ว กลัวมันท้องแตกตายไปก่อน
เดี๋ยวกูแย่เลย...ไม่รู้จะไปหาโง่ๆเซ่อๆเด๋อๆเป็นมินเนี่ยนแดกแฟ๊บแบบนี้ที่ไหนอีก
...รุ่นนี้แม่งลิมิตเต็ดอดิชั่น...
...ผลิตมาเพื่อกูคนเดียว…
เวลาผ่านพ้นจนเกือบเที่ยงคืน จากตอนแรกที่ยังมีเสียงจ้อกแจ้กจนตอนนี้เหมือนเหล่าซอมบี้กลับลงหลุมไปเรียบร้อยแล้ว เหลือผู้รอดชีวิตอยู่แค่ไม่กี่คนเท่านั้น หนึ่งในนั้นเป็นร่างสูงใหญ่ใบหน้าเขียวครึ้มเพราะไม่ได้โกนหนวดมาหลายวันแล้ว แถมผมเผ้าก็เริ่มมันแผล่บเล็กน้อย ไม่รู้ว่าไม่ได้อาบน้ำมากี่วันแล้ว
กลิ่นเริ่มตุๆยิ่งผสมกับกลิ่นบุหรี่ที่ติดตัวแล้วนมจืดต้องย่นจมูก แต่ปฏิเสธไม่ได้ว่าอากาศเย็นๆแบบนี้ความอบอุ่นจากร่างกายของพระเอกทำให้รู้สึกดีสุดๆ
พระเอกมองร่างเล็กที่นั่งเบียดจนแทบสิงเขาอยู่รอมร่อ เห็นมันนั่งหาวหวอดๆตาปรือปรอย หัวเล็กๆพิงกับต้นแขนคอพับคออ่อนเลย
นี่มันเลยเวลานอนของเด็กอนามัยมาสักพักแล้ว มองนาฬิกาที่ตอนนี้บอกเวลาว่าอีกไม่ถึงสิบนาทีก็จะเป็นวันใหม่
รวมถึง...เป็นวันแรกของปีใหม่ด้วย
จับใบหน้าเล็กขึ้นมามอง ตากลมๆปิดอยู่ครึ่งหนึ่ง เสียงเล็กๆร้องอืออา
“อือ...ง่วงแล้ว...”
เออ...กูรู้แล้ว…
“เด็กอนามัยจริงนะมึง” เหน็บมันแต่ก็กดหัวเล็กๆให้ลงมาหนุนตักตัวเอง จับขาเล็กให้ยื่นยาวไปกับเก้าอี้ม้านั่ง
นมจืดพอได้ที่นอนสบายตัวขึ้นก็ขดตัว ซุกหน้าเข้ากับหน้าท้องแกร่งอุ่นสบาย เสื้อฮู้ดตัวนิ่มของพระเอกก็อุ่นสบายจนจะหลับจริงๆแล้ว
นัยน์ตาคมเห็นอีกฝ่ายนอนสบายตัวขึ้นก็หันกลับมาสนใจงานตัวเอง เหลืออีกไม่มากก็จะเสร็จแล้ว เขาตั้งใจจะทำให้เสร็จวันนี้เพราะว่าพรุ่งนี้จะได้มีเวลากลับบ้านที่ต่างจังหวัด ถึงจะกลับช้าไปหน่อยแต่ก็ดีกว่าไม่ได้กลับ
กะว่าจะไปขอพ่อแม่ไอ้เตี้ย พามันไปหาพ่อแม่เขาที่สุพรรณฯเหมือนกัน ไอ้เตี้ยมันชอบมาก ไปกี่ทีก็ไม่เบื่อ เลยว่าจะพามันไปเยี่ยมพ่อแม่รับปีใหม่
...อีกไม่กี่นาทีก็จะเริ่มเคาน์ดาวน์แล้วนะคะ…
เสียงดีเจจากคลื่นวิทยุดังมาจากเครื่องของใครสักคนที่เปิดค้างไว้ แต่ดูลาดเลาแล้วคงไม่มีใครมาสนใจเรื่องนับถอยหลังแล้วมั้ง เพราะมันหมายความว่่างานกุจะเหลือแค่สองวันแล้วต้องส่งแล้วนั่นเอง
มือใหญ่พิมพ์ต้อกแต้กดังไปพร้อมๆกับเสียงวิทยุ
10
9
8
…
3
2
1
…
...สวัสดีปีใหม่…
ริมฝีปากได้รูปก้มลงหอมขมับขาวของคนนอนหนุนตักอยู่ เสียงทุ้มพูดเบาๆที่ใบหูเล็ก
“ต้องติดอยู่กับมึงไปอีกปีเหรอเนี่ยไอ้เตี้ย”
++++++++++++++++++++++++++++ END ++++++++++++++++++++++++++++++
สวัสดีค่า
วันนี้วันสุดท้ายของปีแล้ว เลยเอาน้องนมมาฝากทุกคน
วันนี้เป็นตอนพิเศษของน้องนมกับนังพระ แค่ละคนก็คงมีแพลนไปเคาน์ดาวน์ที่ไหนต่างกันเนอะ นี่ก็เป็นการเคาน์ดาวน์อย่างหนึ่งของทั้งสองคนค่ะ ฮ่าๆ
อาจจะไม่ได้หวือหวาหรือว่าฟินเหมือนคนนอื่น
แต่นังพระนางก็พอใจแล้วค่ะ อิๆๆๆๆๆ เรารู้ เราสัมผัสได้ว่านางดีใจที่น้องนมมาหานาง กรากกกกก
น้องนมเขาก็เรียบง่ายค่ะ แต่น้องแค่จะง่วงๆเพราะดึกเกิน ฮ่าๆๆๆ
ขอบคุณที่อยู่กันมตลอดทั้งปี และอยู่ด้วยไปอีกนานๆนะคะ
ขอให้มีความสุขกับช่วงเทศกาลและมีความสุขกับปีใหม่นะคะ ไปเที่ยวไหนมามาเล่าสู่กันฟังได้นะคะ
-
แหม!!!!
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:สวัสดีปีใหม่จ้า
-
เหม็นความรัก :hao3: แหมมม ทำเป็นพูดว่าต้องมาตัวติดกับน้องอีกปี จริงๆมันเป็นแกเองไม่ใช่เหรอนังพระเอกที่มาทำตัวติดน้องน่ะ หมั่นไส้!!! :a14:
-
:pig4: :pig4:
-
สถานะเหมือนจะชัดเจนน้อ
-
หรอพระเอกหรอ ทำมาพูดนั่นพูดนี่กับนมของเรา ตัวเองก็ติดนมของเราเหมือนกันล่ะสิ
-
ทำไมเขินนนนนนนนนนน
-
พระเอกปากร้ายแต่ทั้งรักทั้งหวงน้องนม
เลยนะ o18
สวัสดีปีใหม่ค่ะ
-
:hao6: :hao6: :hao6: :L1: :L1: :3123:
-
แหมมมมมม เหม็นความรักจังเลย ทำมาปากร้ายกับน้องนม รักน้องนมจะตายอยู่แล้ว
-
แหมมมมมมม ทำเป็นปากดีไป ตัวเองนั่นแหละ อยากจะเอาตัวไปติดกับเขาจะแย่
หมั่นไส้นังพระเอกมากๆ
-
แหมๆๆ น้องนมของพระเอก
-
ปีใหม่แล้วเมื่อไหร่พระเอกจะโกนหนวด อาบน้ำ สระผมสักที5555555555 แกไม่สงสารน้องนมเวลาอยู่ใกล้แกเรอะ 555555
-
" ผลิตมาเพื่อกูคนเดียว "
แหมมมมมมมมมมมมมมมมม หมั่นไส้พระเอกอ่ะ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:mc4: หวัดดีปีใหม่เด็ก ๆ ขอให้การบ้านเสร็จไว ๆ นะ :จุ๊บๆ:
-
แหมะ ตัวติดกันตลอด หมั่นไส้คนมีความรัก
สวัสดีปีใหม่จ้า
-
โมเม้นปั่นงานข้ามปีนี้มันเหี้ยมจริงๆนะวางแผนอย่างดีแต่มีส่งงานหลังปีใหม่
จำได้เลยเสียงพลุดังแต่มือยังถือพู่กันสั่นระริกๆ
แต่ยังดีเพื่อนเกือบครึ่งห้อง
แต่พระเอกอยู่กับน้องนมคงฟินสุดๆ :hao3: :hao3:
-
เอ็นดูน้องนมมมมม ไม่มีใครเรียกพี่เลยยยยย :laugh:
-
:mc2: :mc2: :mc2:
-
กรีดร้องงงงงงงน้องนมน่ารักมากกกมาเฝ้าพระเอกข้ามปีเลย
-
พระเอกขี้หวง ของพระเอกคนเดียว ลิมิเต็ดอิดิชั่น
นมน่ารักมีคสามเดินเตาะแตะมาหา น่าเอ็นดู
ขอบคุณค่ะ
-
สวัสดีปีใหม่ค่ะ ^_^
-
พระเอกคนละมุน :mew1:
-
สวัสดีปีใหม่ค่ะ
:mew1: :mew1:
:pig4: :pig4:
-
งืมๆ
-
สวัสดีปีใหม่ค่ะ
-
แหมมมมมมมม! ต้องติดอยู่กับมินเนี่ยนแดกแฟ็บอีกปีนึง ใจจริงก็อยากจะให้เป็นทุกปีล่ะสิ รู้นะไม่ต้อทำซึนเลยนายตัวโกง ปากนี่ฉีกถึงรูหูล่ะมาทำเป็นปากไม่ตรงกับใจ :L1: :L1: :L1:
-
พระเอก
อย่ายุ่งกับน้องนมของฉันนนนนนนน
:serius2: :serius2:
-
น้องนมน่ารัก พระเอกก็อบอุ่นยิ่งกว่าฮีทเตอร์ :m3:
-
แหม ปากไม่ตรงกับใจเลยนะอิพระเอก
ใจนี่บานฟู่ฟ่องเลยหล่ะสิ
-
น่ารักมากกกกกกกก :impress2: :impress2:
สวัสดีปีใหม่จ้าาา :L2:
-
น้องนมน่ารักกกกกก
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
สวัสดีปีใหม่ค่ะไรท์ :L1: :L1: :L1:
-
อยากจะช่วยเพื่อนที่ร่วมปั่นงานอยู่นั่น แหม...ไปไกลให้ถึงเบตง คุณขามีคนมานั้งเฝ้าตอนทำงานก็น่าอิจฉาพอแรง นี่ยังเป็นวันสิ้นปีไปอี๊ก อิจฉา 5555
-
โอ๊ยยย พ่อพระเอก หลงตัวเองไปอีก
นมจืดน่ารัก มาหามาคอยอยู่ด้วย น่าจับฟัดจริงๆ
-
จ้าาาา นังพระ! ลำไยแกจริมๆ :hao7:
-
พระเอก หลงนมล่ะสิ
-
พระเอกสายแข็ง แค่นี้ก็ละมุนแล้ว 555
-
โอ๊ยยยย..ขำน้องนม ฉีดคูก้า
นั่นมันลูกอมมั้ยล่ะลูก
แล้วพระรองอย่ามายุ่งกับมิลเลี่ยนแดกแฟ้บของพี่พระเอกเค้านะ
โน้นๆ ไปวอแวกับศัตรูพ่ายเลยยยยยยย
-
หูยยยย...พ่อพระเอกแอบมีมุมละมุนกับเค้าด้วยเหรอเนี่ย
ดูแลน้องนมดีเหมือนกันนะ ดีจัง
-
พระเอกกับน้องนมหวานกันข้ามปีเลยนะ
-
เอ็นดูน้องนมจืด
-
:mc4:
-
เอ็นดูววววน้องนมลูก
พระเอกนังก็มีมุมละมุนละม่อมเหมือนกัน
-
:z13:
-
ดันๆ
-
รอเธอที่เล้าเป็ดทุกวัน :ling3: :katai1:
-
ตอนพิเศษ 2: การซักผ้ากับน้องนมจืดผู้ชอบไฮเตอร์
“เตี้ย...” เสียงทุ้มแหบพึมพำขณะที่เจ้าตัวยังสติไม่ค่อยเต็มเต็งเพราะเพิ่งตื่นนอน
ฝ่ามือใหญ่ปัดป่ายไปรอบเตียงนอนหลังใหญ่แต่ก็ต้องขมวดคิ้วทั้งที่หลับตาเมื่อพื้นที่เตียงด้านข้างเริ่มเย็น แสดงว่าคนที่เคยนอนอยู่ลุกออกไปสักพักแล้ว
ร่างสูงใหญ่ยันตัวลุกขึ้นจากเตียง ขยี้ผมเผ้าที่ยุ่งเหยิง อ้าปากหาวหวอด เจ้าตัวไม่ได้ใส่เสื้อนอนเลยเห็นแผ่นอกแกร่งเรียบแน่นตึงชัดเจน ด้านล่างมีเพียงกางเกงบ็อกเซอร์ตัวเก่าที่ชอบใส่นอน
พอลืมตาขึ้นมาได้ก็กวาดมองรอบห้อง
“เตี้ย!” ตะโกนเรียกคนตัวเล็กที่ไม่รู้ว่าหายไปไหน
ไอ้เตี้ยมันเป็นคนตื่นเช้ามาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว เป็นเด็กอนามัยนอนเร็วตื่นเช้า
“อื้ออออ” ได้ยินเสียงเล็กขานรับจากนอกห้อง
พอเดินออกไปเจอกับไอ้เตี้ยนมกับกองเสื้อผ้ากระจัดกระจายบนพื้นเต็มไปหมด
“ทำไรวะ?” ถามพลางเกาพุงแกรกๆ ทิ้งลงตัวลงนั่งกับโซฟาตัวใหญ่ก้มมองคนตัวเล็กที่นั่งบนพื้น
“ก็แยกเสื้อผ้าน่ะสิ” มือขาวๆกำลังค่อยๆแยกเสื้อขาวและเสื้อสีออกจากกัน “พระเอกอะ เอามาใส่ถังเดียวกันเวลาซักก็สีตกสิ” เห็นแบบนี้เสื้อพระเอกบางตัวก็เป็นแบรนด์นะ แพงใช่ย่อย เพราะงั้นเอามาซักรวมๆกันนะเสื้อผ้าเสียหมด
นัยน์ตาคมมองนมจืดกำลังเอาขวดไฮเตอร์ผ้าขาวมาป้ายลงบนหลังคอเสื้อเชิ๊ตนักศึกษาสีขาว รวมถึงส่วนใต้แขนเสื้อตรงจักกะแร้ด้วย
พระเอกคิดว่าหลังจากที่คนตัวเล็กจัดการเรื่องซักผ้าให้ทั้งแยกผ้าสีผ้าขาว ป้ายไฮเตอร์ เสื้อผ้าเขาขาวสะอาดขึ้นจนเพื่อนในคณะทักกันระงมว่าเป็นพรีเซ็นเตอร์ผงซักฟอกหรือเปล่า
หึ!
แค่มีคนดูแลดีว่ะ!
เสื้อผ้าขาวแค่นี้ก็รู้สึกเหมือนชนะคนมั้งคณะแล้วว่ะ!
ถ้าเป็นปกตินะกูก็โยนๆแม่งลงถังให้หมดอะ เดี๋ยวมันปั่นๆรวมกันก็สะอาดเว้ย
ขายาวๆเกี่ยวเอวเล็กๆให้มานั่งระหว่างขาตัวเอง นมจืดร้องอย่างตกใจ
“อย่าสิพระเอก! เราจัดผ้าอยู่นะ” พระเอกแข็งแรงมากเลย ใช้แต่ขาก็ยกตัวนมจืดเลยหวือเลย
เสียงทุ้มหัวเราะสะใจพลางใช้ขารัดร่างเล็กเอาไว้แน่น เห็นไอ้มินเนี่ยนเริ่มง้องแง้งก็ยิ่งอยากแกล้ง หน้าขาวเกือบซีดพองแก้มออกมาอย่างไม่พอใจ
“อะไรๆ เดี๋ยวนี้มีปากมีเสียงเหรอ ห้ะ!”
“อะไร…เรามีปากแล้วก็มีเสียงนะ” หันมาจ้องร่างสูงเขม็ง “เราไม่ได้เป็นใบ้นะ”
พระเอกแยกเขี้ยวใส่ไอ้เตี้ย เดี๋ยวนี้มันปากดีขึ้นเยอะ ไม่รู้ติดสันดานใครมา
…แบบนี้มัน…
น่าตีปาก!
หึๆๆ
แต่ไม่ใช้มือตีนะเมื่อยมือเปล่าๆ มีอย่างอื่นให้ใช้ตีเยอะแยะไป!
“พระเอกทำไมเอากางเกงในมาใส่ถังนี้อีกแล้ว!” อยู่คนตัวเล็กก็ส่งเสียงดัง
นัยน์ตาคมละสายตาจากจอทีวีมามอง มือขาวถือกางเกงชั้นในสีเทาเข้มตัวใหญ่เอาไว้ในมือ
“เออน่า…”
ปกติกูก็ซักรวมๆกันตลอดแต่พอมีไอ้เตี้ยมาเป็นแฟ…เอ้อ…คนใช้! ก็เจ้ากี้เจ้าการให้เขาแยกเสื้อผ้ากับพวกกางเกงใน บ็อกเซอร์ออกจากกัน จะเรื่องมากทำไมในเมื่อเดี๋ยวมันก็ลงไปปั่นๆอยู่ในเครื่องเดียวกัน
“ไม่ได้สิ”
นั่นไง…ทำตัวเป็นแม่กูอีกละ
“อย่าบ่นน่าเตี้ย ซักๆไป”
นมจืดส่ายหน้าหวือ “ไม่ได้สิพระเอก วันหลังห้ามมั่วใส่มานะ” ทุกครั้งนมจืดต้องมาตามแยกให้ตลอด
คนฟังชักเริ่มหมั่นไส้คนตัวเล็กเลยคว้าไหล่เล็กอุ้มขึ้นมานั่งบนตัก นมจืดตาเหลือกกว้างร้อง
“เฮ้ย!” มารู้ตัวอีกทีก็นั่งแหมะอยู่บนตักแกร่งของอีกฝ่ายเรียบร้อยแล้ว
“พูดมากดีนัก” เสียงทุ้มเข้มบ่นข้างหู
“เรายังจัดการผ้าไม่เสร็จเลยนะ” นมจืดบ่นพยายามจะตะกายหนีลงจากตักแต่โดนคีมแข็งๆคีบเอาไว้อยู่หมัด “พร…พระเอก เราจักจี้น้าาาาาา”
นมจืดเริ่มขนลุกเมื่อใบหน้าคมพร้อมด้วยตอหนวดแข็งๆสากๆถูไถไปตามซอกคอตัวเอง เสียงเล็กๆหัวเราะคิกคักๆ พระเอกเลยยิ่งมันเขี้ยวเขาไปใหญ่
“ไอ้เตี้ยเอ๊ย!”
สรุปคือ…นมจืดโดนฟัดจนหน้าคอหูแดงไปหมดเพราะทั้งหัวเราะคิกคักและจักจี้
—————————— จบ ——————————-
ขอโทษที่หายไปนานนะคะ
เอาตอนพิเศษมาลงฉลองวันเกิดค่า พรุ่งนี้วันเกิดเราเอง 5555
ส่วนตอนหลักอดใจรออีกนิดนะคะกำลังปั่นค่า
เข้ามาคุยคอมเม้นเม้ามอย ติดแท็ค #รักรสนมจืด ได้นะคะ
ขอบคุณค่า
-
ไอ้เด็กนิสัยเสีย55555 ชอบแกล้งเมี~ เฮ้ย คนใช้555
-
สุขสันต์วันเกิดล่วงหน้าค่ะ :mc4: :L2: :กอด1:
-
โธ้ น้องนมของพี่ไม่น่ามาตกระกำลำบากกับอิพระเอกแบบนี้เลย ทำเวรกรรมอะไรไว้หืมลูก
-
นังพระเอกกก กล้ามาฟัดน้องนมฉันได้ยังไงงงง
-
:-[ :hao3: :hao3: :hao3:
-
หมั่นไส้พระเอก
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
สุขสันต์วันเกิดล่วงหน้าจ้า มีความสุขมากๆนะ :L2: :L2: :L2:
-
จะเรียกแฟน ก็ แฟนสิ มาคนช้งคนใช้ ชิ ตาพระเอก หมั่นไส้ ๆ
น้องนมน่ารักตลอด ๆ อ่ะ
สุขสันต์วันเกิดนะคะ มีความสุขมาก ๆ พบเจอแต่สิ่งดี ๆ ในชีวิตน้า :กอด1:
-
หนอยยยยยยยย ไอพระเอกกล้าฟัดน้องหรอ
-
สุขสันต์วันเกิดครับบบ :L2: :3123: :L1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
ขอบคุณนะคะ คิถึงมากกกกกกกกกกกกกกกกกกเลยค่ะ :กอด1:
Happy birthday ล่วงหน้าด้วยนะคะ :mc4: :mc4: :L2: :L2:
-
สสวก.ล่วงหน้าจ้า ขอให้มีความสุขมากๆ คิดอะไรก็สมหวัง แล้วก็ที่สำคัญขอให้หัวสมองแล่นๆแต่งนิยายลื่นปรื้ดๆนะจ้ะ อิ___อิ
คิดถึงน้องนมแล้วววววว
-
น้องนมอย่าไปโอ๋พระเอกมาก จัดการนางซะบ้าง!!
เอ้นดูน้องงง แฟนก็แฟนดิ มาทำเป็นซึน 5555
สุขสันวันต์วันเกิดล่วงหน้าค่าา
ขอให้มีความสุขตลอดปี เจอแต่เรื่องดีๆน้าาา
-
HBD ค่ะ มีความสุขมากๆ
อิจฉาพระเอกมีคนดูแลแยกผ้าซักผ้าให้ น้องน่ารัก ตัวก็เบ๊าเบา ลากฟื้บมานั่งตักเลย
ขอบคุณค่ะ
-
พรุ่งนี้ก็วันเกิดเราเหมือนกันเลยค่ะ มีความสุขมากๆ นะคะ
-
o18 o18 o18 o18 o18
-
นังพระเอกคนปากแข็ง ฟัดมินเนี่ยนขนาดนี้ยังบอกเป็นคนใช้อีก
-
แหมมมมม หมั่นไส้พระเอกอ่ะ เป็นบุคคลที่น่าหมั่นไส้ไม่หยุดหย่อนเลย
แค่มีคนดูแลดี...แหมมมมมมมม จย้าาาา
-
สุขสันต์วันเกิดค่า
-
งื้อๆสั้นจัง
สุขสันต์วันเกิดนะคะ
-
โง้ยยยยยยย สุขสันต์วันเกิดล่วงหน้านะคะ
-
ลืมไปเลยว่าพระเอกเป็นรุ่นน้องนมจืด 555
สุขสันต์วันเกิดนะคะ
-
ขอซื้อน้องนมได้ไหม น่ารัก งืออออ
-
โธ่ นางทาสนมสด กับ ท่านขุนพระเอก :katai3:
-
สุขสันต์วันเกิดนะคะมีความสุขมากๆรักษาสุขภาพด้วยนะคะ
-
:m20: :m20: :m20:
-
:mew1: :mew1:
-
หมั่นไส้พระเอกแปป. 555
-
ลำไยพระเอกปากแข็ง 55555555555
รอตอนหลักจร้า
ปล. HBD นะคะ ^^
-
นมจืดของพรี้
-
น่ารักจุงงง :-[
-
น้องนมลู๊กกก ไปตกร่องปล่องชิ้นกันตอนไหนนน ปล. สุขสันต์วันเกิดนะคะ
-
:L1: สุขสันต์วันเกิดนะคะ :mew1:
-
เมียก็เมียดิพระเอก มาเรียกคนชงคนใช้ เดี๋ยวจะโดน
สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังนะจ๊ะ :L2:
-
พระเอกเอ้ยยยยย เหมือนเด็กอวดของเล่นเลย 55555
-
สุขสันต์วันเกิดนะคะ
-
แหมๆ หมั่นไส้พระเอกจัง ฮ่าๆ
ทำไมให้ความรู้สึกเหมือนน้องนมเป็นรุ่นน้องพระเอกละเนี้ย ฮ่าๆ
รอตอนหลักอยู่น๊า
-
:pig4:
-
จะเรียกว่าแฟนก็เขินหรอ
หรือพระเอกไม่อยากมีแฟน 5555
นมจืดไหวไหม ดุได้แปบๆ ซื่อได้แปบๆ
สรุปแล้วก็โดนรังแกอยู่ดี
นมจืดน่ารักมาก อยากจับฟัด
สุขสันต์วันคล้ายวันเกิดนะคะ
-
HBD นะคะ
ส่วนพระเอกหน้าโจรกล้าดียังไงเอาน้องนมเรามาเป็นคนใช้ แย่ ๆ
-
น้องนมน่ารักอีกแล้ว สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังนะคะ
-
น้องจืดโดนแกล้ง 5555
สุขสันต์วันเกิดนะคะคุณคนเขียน
-
หูยย น้องนม
น่ารักน่าบีบอ่ะ
ดูเข้ากันดีนะคู่นี้ :-[
-
ชีวิตแกนี่ดี๊ดีนะพระเอก มีแฟน เอ้ย คนใช้มาคอยดูแลแบบนี้
อยากได้น้องนมมมม น่ารักไปไหนลูก
-
หมั่นไส้พระเอกอะะะ มาทำเขินเรียกคนใช้ :a14: :a14:
-
น่ารักจุงเบยยยยยย :heaven
-
:-[
-
:กอด1:
-
บทที่ 11: นมจืดกับพระรองคนใหม่ไฉไลกว่าพระเอก [100%]
เฮ้ยยยย! ไม่ใช่ล่ะ ผิดๆๆๆ
“แล้วทำไมกูต้องขาวตามมันหรือไง?” กระดิกตีนยิกๆ
“ฮื้อ...เราถามเฉยๆ” กวนนมจืดอีกแล้วนะ
ป้อมปราบศัตรูพ่ายเบ้ปากพร้อมกัน กลอกตาขึ้นมองบนอย่างหมั่นไส้
“เสร็จแล้วก็กลับ” ป้อมปราบสะกิดไหล่เพื่อนตัวเล็ก
นมจืดพยักหน้าหงึกหงักๆ “อื้อ...งั้นเราไปแล้วน้า”
ร่างสูงไม่ได้รั้งอะไร ปล่อยให้นมจืดโบกมือหยอยๆโดยมีเพื่อนลากออกไป ศัตรูพ่ายส่งสายตามองร่างสูงที่ยังคงแยกเขี้ยวแฮ่ๆใส่เขาทั้งที่ไม่ได้ทำอะไรให้สักนิดเดียว
“มาทำไม?” คนเป็นพี่ชายถามขึ้นในตอนที่คนอื่นกลับไปหมดแล้ว
น้องชายที่หน้าคล้ายคลึงกันจนแทบเรียกได้ว่าเป็นฝาแฝดหันมามอง
“แม่ฝากของมาให้” ยื่นถุงพลาสติกให้
พระเอกเปิดดูด้านในเป็นพวกประปุกน้ำพริกที่ที่บ้านเขาทำเอง ไอ้พระรองมันเพิ่งกลับไปนอนตีพุงอยู่บ้านให้แม่ทำกับข้าวให้กินในขณะที่เขาไม่ได้กลับ
อยากกลับเหมือนกันแหะ…คิดถึงไอ้แจ๊คกับโรส
“เออๆ ขอบใจ”
พระรองยักไหล่ ก่อนจะถามขึ้น
“เมื่อกี้เพื่อนมึงเหรอ?” พวกเขาสองคนเกิดห่างกันแค่คนละปีเลยเหมือนๆเป็นเพื่อนกันมากกว่าพี่น้องเพราะงั้นพระรองเลยไม่เรียกพี่ชายว่าพี่และพระเอกก็ไม่ได้คิดว่าอีกฝ่ายเด็กกว่าหรืออะไร
ก็เหมือนเพื่อนที่เกิดคนละปีก็เท่านั้นเอง
“เปล่า” ร่างสูงใหญ่พ่นลมออกจมูก “มินเนี่ยนแดกแฟ้บกับองครักษ์พิทักษ์มินเนี่ยนก็เท่านั้น”
กูว่าแม่งโคตรใช่อะ! ไอ้เตี้ยมันเอ๋อเป็นมินเนี่ยนแดกแฟ้บส่วนเพื่อนมันสองคนก็เป็นผู้ปกครอง
พระรองแสยะยิ้มเล็กน้อย “พวกแม่งตลกดี…” โดยเฉพาะหนึ่งในองครักษ์พิทักษ์มินเนี่ยนไรของมันนี่แหละ ชื่อตำแหน่งดูเสร่อสัสๆ แต่ก็เหมาะกับหน้าดีนะ
…ท่าทางจะดุเป็นหมาเลย…
เห็นแยกเขี้ยวแง่งเหมือนกำลังคันฟันเพราะฟันเพิ่งขึ้นเลย
พระเอกแค่เห็นหน้าน้องชายที่คลานตามกันมาก็รู้ถึงไส้ถึงพุงแล้ว “หึ…” แม่งคงบันเทิงน่าดู
น้องชายเลิกคิ้วขึ้น “แล้วตัวเล็กๆนั่น?”
คนถูกถามหรี่ตามองร่างสูงไล่เลี่ยกันต่างกันแค่มิลลิเมตร
“เสือกน่า…” ไอ้พระรองมันโตแล้ว มันจะสนใจใครก็ได้ แต่มึงจะสนใจไอ้เตี้ยไม่ได้!
“อ่อ…” พ่อน้องชายบังเกิดเกล้ายักไหล่ เดาะลิ้นทีหนึ่ง
…สรุปคือ…
แม่งหวงชัวร์!
“มึงจะค้างไหม?” เจ้าของห้องถามขึ้นเมื่อทั้งสองคนเดินเข้าห้อง
นัยน์ตาคมกริบของพระรองกวาดตามองรอบๆห้องของพี่ชายที่ยังคงสภาพเดิมไม่เปลี่ยนแปลง สมัยที่เขากำลังสอบเข้ามหาวิทยาลัย พระรองเข้ามาพักกับพี่ชายในกรุงเทพฯ คอนโดนี้พ่อกับแม่ซื้อให้เมื่อตอนที่พระเอกสอบติดเข้าปีหนึ่งเหมือนกัน
สุดท้ายพระรองก็สอบติดมหาวิทยาลัยชื่อดังแม้จะคนละที่กับพี่ชายก็ตาม เจ้าตัวเลยย้ายไปเช่าหอใกล้ๆมหาวิทยาลัยแทนเพราะว่าตัวมหาวิทยาลัยอยู่เกือบๆชานเมืองกรุงเทพฯ ปล่อยห้องคอนโดเอาไว้ให้พี่ชายครอบครองคนเดียว
“เออ ค้าง” น้องชายทิ้งตัวลงบนโซฟา ขาก็เขี่ยๆกางเกงบ็อกเซอร์ของไอ้พี่ชายที่กองอยู่บนพื้นไปไว้ข้างๆ
คนห่าอะไรวะ! มาถอดเสิ้อผ้าตรงโซฟาห้องนั่งเล่น
“งั้นเย็นนี้พิซซ่าละกัน ของที่แม่ทำมาเก็บไว้แดกวันอื่น” แน่นอนว่าถ้าขึนแดกแบ่งกับไอ้พระรองมันจะต้องไม่พอแดกแน่นอน อีกอย่างแม่ก็คงทำแบ่งเผื่อส่วนของมันไว้แล้วแน่นอน
“ไงก็ได้” น้องชายไม่เลือกมากอยู่แล้ว เขาไถลร่างสูงใหญ่ของตัวเองไปตามความยาวของตัวโซฟา ขยับตัวให้เขาที่ทางหน่อยก็พร้อมนอน
“เออ” พระเอกพึมพำ “มึงมีเงินสดติดตัวไหม?” ถามเผื่อไว้ก่อน
พระรองพยักหน้าพลางหลับตา
“เออดี...” มือใหญ่มองธนบัตรสีน้ำเงินเหี่ยวๆที่ได้มาจากป้าร้านก๋วยเตี๋ยวไก่ร้านประจำแถวคอนโดทอนมาให้เมื่อวันก่อนที่วางอยู่บนโต๊ะ ข้างๆเป็นปึกบัตรเครดิตและบัตรต่างๆที่มัดรวมกันด้วยหนังยางสีเขียว คือจริงๆปกติชอบใช้สีแดงที่มาจากร้านข้าวแกงนะ แต่ว่าพอดีแม่งหมดเลยต้องควานหาที่มันเหลือๆมาใช้แล้วเจอสีเขียวพอดิบพอดี “กูมีตังค์แค่ห้าสิบบาท!”
ไอ้ทุเรศเอ๊ยยยยย!
คนห่าไรไม่เคยเปลี่ยนเลย...มีแต่มันนั่นแหละที่พกเงินสดไม่เคยเกินร้อยสักที
บ่นไปก็เท่านั้น! พระรองก็เป็นคนออกเงินค่าพิซซ่าดิลิเวอรี่ของบริษัทพิซซ่ายี่ห้อดังของประเทศไทยที่มาส่งถึงหน้ารีเซ็ปชั่นคอนโด
“มึงไม่มีเรียนหรือไง?” เสียงทุ้มเข้มถามน้องชายที่ยังคงนอนเอกเขนกอยู่บนโซฟากลางห้องตอนสายๆของวันรุ่งขึ้น
พระรองก็นิสัยเหมือนก็อปปี้พี่ชายมาบางส่วน ย้ำว่าแค่บางส่วนเท่านั้น!
พระเอกไม่ชอบใส่เสื้อนอนฉันใด พระรองก็ไม่ชอบใส่ฉันนั้น
ร่างสูงใหญ่ของน้องชายอยู่ในชุดกางเกงบ็อกเซอร์ของพี่ชายตัวเองด้านบนก็ไม่ได้ใส่อะไรเช่นกัน ขณะที่พระเอกกำลังสวมเสื้อเชิ๊ตนักศึกษาสีมอๆของตัวเอง จนน้องชายต้องขมวดคิ้ว
“เสื้อมึงทำไมเหลืองงี้วะ” เห็นแล้วขัดหูขัดตา นี่คงเป็นสิ่งที่คนอย่างพระรองไม่ยอมแน่นอน ถึงอยู่ในบ้านเขาจะนิสัยคล้ายๆพี่ชายแต่ว่าอย่างหนึ่งที่ไม่เหมือนก็คือ…
เสื้อนักศึกษาต้องขาวเสมอ! เพราะว่าบนโลกนี้มีผลิตภัณฑ์ที่ชื่อว่าไฮเตอร์อยู่
“เฮ้ย มึงเป็นน้องไม่ใช่แม่นะเว้ยยยยย” แยกเขี้ยวด่ามันไปทีหนึ่ง มาทำตัวเป็นแม่กูไปได้
“อุบาทว์สัส” ส่ายหน้ามองร่างสูงใหญ่ไม่ต่างจากตัวเองของพี่ชายคนโตที่เดินขยี้หัวยุ่งๆให้เข้ากัน แต่ดูแล้วยังไงแม่งก็ไม่ได้ทำให้มันดูเรียบร้อยขึ้นสักนิด
นี่มันมั่นใจใช่ไหมว่ามันเป็นนักศึกษาคณะศิลปกรรมไม่ใช่คนจรจัดตามใต้สะพานลอย?
พระเอกเบ้ปากใส่คนที่นอนอยู่บนโซฟา ใครมันจำเป็นต้องเนี๊ยบเหมือนเด็กคณะนิติฯอย่างมันกันล่ะ ความฝันของไอ้พระรองคือการเรียนนิติฯ สอบเนติฯ บรรจุข้าราชการศาลยุติธรรม
มันบอกว่าการจะทำงานในศาลต้องเริ่มจากการทำให้ตัวเองดูภูมิฐานและน่าเชื่อถือเสียก่อน แต่เอาเถอะ...กูไม่เข้าใจความภูมิฐานของมันพอๆกับมันไม่เข้าใจความแอบเสตร็กของกู
การแต่งตัวของกูมันเรียกว่า…
แรงบันดาลใจของคนเดินดิน กินหญ้าเป็นอาหาร!
เฮ้ย!!!...ผิดๆๆ
ถึงไอ้พระรองมันจะบอกว่าเหมือนกูไปคลุกดินก็ตามแต่ เหอะ!
มันไม่เข้าใจความเป็นนามธรรมที่จับต้องไม่ได้ ต้องอาศัยหัวใจในการสัมผัสมากกว่าสมอง!
“มึงเอาคีย์การ์ดสำรองมาดิวะ” พระรองผงกหัวมามองพระเอกที่กำลังจะเตรียมตัวออกจากบ้าน
ตั้งแต่เขามีหอของตัวเองก็เลยไม่ค่อยได้มาแถวนี้เท่าไรอีกเพราะว่ามันไกลจากมหาวิทยาลัยเขา ส่วนคีย์การ์ดก็เลยคืนเจ้าของห้องมันไปก่อน
ร่างสูงใหญ่ที่กำลังใส่ถุงเท้าที่ม้วนๆเป็นขดๆเพราะว่าเพิ่งจะถอดทิ้งแล้วยัดๆเอาไว้ในรองเท้าผ้าใบสีมอๆพอๆกับเสื้อเจ้าของเมื่อวานเอง กลิ่นยังหอมดีอยู่แต่อาจจะมีกลิ่นตุๆบ้างตามสภาพอากาศและความอับชื้นจากฝนที่ตกผิดฤดูของประเทศไทย
“มึงจะเอาไปทำไม?”
“ก็เก็บไว้ไง” แล้วพี่มึงจะขมวดคิ้วทำไมน่ะนั่น
พระเอกเงียบไปสักครู่หนึ่งก่อนจะทิ้งประโยคสุดท้ายเอาไว้ให้น้องชาย
“คีย์การ์ดสำรอง...” คนพูดยักไหล่มองหน้าน้องชายตัวเอง
“กูเก็บไว้ให้คนอื่นแล้วว่ะ”
.
.
.
พระรองกระเด้งตัวขึ้นมาหลังจากพี่ชายออกไปแล้ว
“อ้าว ไอ้เชี่ยยยยยย!” ขยี้ผมตัวเอง “แล้วกูจะกลับไงห้ะ??? ไอ้ส้นตีน!!!” สรุปคือไม่มีบัตรติ๊ดๆกูก็กดลิฟท์ไม่ได้นาจ่า!
++++++++++++++++++++ 100% +++++++++++++++++
สวัสดีค่า
วันนี้เอาอีกครึ่งตอนมาลงให้ค่า ขออภัยที่หายไปนานนะคะ มีแต่ตอนพิเศษสั้นๆมาลงให้หายคิดถึง
ตอนนี้เราค่อนข้างมีเวลาได้หายใจหายคอเล็กน้อยเพราะมหาวิทยาลัยปิดเทอมหนึ่งเดือนค่า เลยบินกลับไทยมาพักผ่อนซะหน่อย ฮ่าๆ
เรามีแพลนจะไปงานเจนวายที่จะถึงนี้ด้วยค่า มีใครไปหรือเปล่าคะ ถ้าไปทักทายกันได้นะคะ
อ่านแล้วมีฟี้ดแบ็คคอมเม้นมาคุยกันได้นะคะ หรือจะทวิตที่ #รักรสนมจืด
ขอบคุณมากค่า
-
พระรองกับป้อมปราบ? 555 ดุนะ
-
:pig4:
-
พระรองไม่ต้องกังวล เสื้อพระเอกจะเหลืองแค่ช่วงนี้แหละ เพราะต่อไปมันจะขาวแล้วเว้ยเฮ้ยยย55555
-
:pig4: :pig4:
-
เก็บไว้ให้ใครเหรอพระเอ๊กกก //หรี่ตามอง// แหมมมมมมม่ อยากจะแหม่ไปถึงดาวอังคารเลยจ้าา ทำมาเก็บไว้ให้คนอื่น น้องตัวเองลงลิฟท์ไม่ได้ก็ไม่เป็นไรช้ะ ช่างมันช้ะ ต้องเก็บไว้ให้คน'อื่น' คนอื่นนี้ใครอ่ะ ใครเหรอเราอยากรู้ หึ หมั่นไส้โว๊ยยยยยย! :katai4: ชอบลูกนมของฉันแล้วก็พูดมาดีๆสิว่ะ มาทำเป็นพูดผิดพูดถูก ลำไย!
-
o13 o13 o13 o13 o13
-
พระเอกกลับไปเปิดประตูให้พระรองก่อนน 5555
-
:z1: :z1: :z1:
-
:mew1: :mew1:
-
อย่าบอกนะว่าจะมีเหตุให้ใครบ้างคนมาเยี่ยมพระเอกที่ห้อง :hao3:
-
หวงนมจืดเหรอคะพระเอก
-
เดี๋ยวเสื้อพระเอกก็ขาวแล้วแหละ พระรองไม่ต้องกังวล
-
:L2:
-
บัตรสำรองเอาไว้ให้ว่าที่พี่สะใภ้งัยจ๊ะ
-
น้องรองผู้รู้จักไฮเตอร์ น่าจะเข้ากับน้องนมน้อยได้ดีนะเนี่ย 555555
-
สำคัญกว่าน้องก็มินเนี่ยนนี่แหละจ๊ะ พระรองยังทนเสื้อเหลืองไม่ได้
ขำกลิ่นดุๆ ตามสภาพอากาศ แถวบ้านเรียกซกมก
ขอบคุณค่ะ
-
คิดถึงน้องนม
-
โอ้ยบันเทิง
สุขสันต์วันเกิดคนเขียนค่ะ
-
พระเอกนี่ขี้หวงมากอ่ะ นี่ขนาดยังไม่ได้เป็นแฟนกันนะ
-
ด้วยความที่ทิ้งช่วงไปนานเลยต้องกลับไปอ่านพาร์ทก่อนหน้าว่าถึงไหนแล้ว อยากจะแหมให้กับความซึนของอิพระเอกทำเป็นกั๊ก โด่วว ตัวเองหวงน้องนมจะแย่ละทำเป็น
-
อีกสักพักเสื้อพระเอกก็จะขาวเพราะใช้ไฮเตอร์แล้วล่ะ
-
ฮืออออ มาต่อแล้ว นั้มตาาาาาาาาาา :sad4:
อยากอยากฉากเข้าพระเข้านางของโจรกะมินเนี่ยนแดกแฟ้บแล้วอ่ะ :laugh:
-
555 อิพระเอก
-
พี่กับน้องนี่มันเหมือนกันจริงๆ555555555555555555
-
รู้สึกถึงความร้ายของพระรอง
เตรียมวงวารพี่พ่ายล่วงหน้า
แอบยี้นังพระเอก ถ้าเราเป็นน้องนมนะ
จะจับพระเอกแช่ไฮเตอร์พร้อมชุดนศ.นั่นแหละ :hao7:
-
:pigha2: :pigha2: :pigha2:
-
คิดถึงงงงงง :mew1: :mew1: :mew1:
-
แหม จะให้น้องมินเนี่ยนเก็บหล่ะสิอิตาพระเอก
-
โอ๊ยยยยยยยย อิพระคนขี้หวงงงงงง
-
แบ่งความเนี๊ยบของพระรองมาให้พระเอกบ้างได้ไหมมมมนมจืดจะได้ไม่เหนื่อยซักเสื้อให้ขาว!! :try2: :try2:
-
รู้สึกว่าเขาคืนแล้วนะ จะเก็บไว้ให้ใครน่ะ
แล้วงี้พระรองจะเข้าไงล่ะะะ 5555+
-
เหมือนพระรองโดนแกล้งอ่ะ 55555555555
-
5555+ โอ้ยยย ทำไมพระเอกซกมก
-
เอ๊ะยังไงพระเอก
o13 o13
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
พระรองจะยุ่งกับใครก็ได้
แต่ต้องไม่ใช่นมจืดเนาะพระเอก
พระรองดูจะสนใจเพื่อนนมเป็นพิเศษนะ
นมจืดคนดี คนซื่อ ก็มาแล้วจากไปให้พระเอกโหยหา
-
อยากให้คบกันไวๆแล้ว อยากให้น้องนมมาซักเสื้อให้พระเอก :hao7:
-
แหมมมมมมมมมม
จะไปหลอกล่อน้องนมอีกแล้วละสิ
-
โอ๊ะเหมือนว่าเพิ่งเห็น น้องนมจืดก็ยังน่ารักเหมือนเดิมมม ถึงแม้จัมาแค่ชื่อก็เถอะ 5555
-
รักน้องมากมั้ง 5555555555555555555
-
บทที่ 12: นมจืดกับแว่นตานำทาง
“เซเว่นสวัสดีค่า” เสียงของพนักงานกะเช้าที่คุ้นหน้าคุ้นตาทักทายลูกค้าของร้าน
ร่างเล็กที่มาทุกวันเดินตรงดิ่งเข้าไปที่โซนตู้แช่ผลิตภัณฑ์นมอย่างรวดเร็ว คว้านมกล่องยี่ห้อประจำของตัวเองมาถือไว้ แต่สายตาหลังกรอบแว่นอันโตก็ยังคงกวาดมองไปทั่วตู้แช่
แต่สุดท้ายก็ไม่ได้หยิบอะไรติดมือมานอกจากนมจืดยี่ห้อที่ชอบ เดินเอามาจ่ายเงินที่หน้าเคาน์เตอร์ พนักงานยิ้มให้ลูกค้าตัวเล็ก
“วันนี้มีแครกเกอร์รสใหม่ด้วยนะคะ รับไหมคะ?”
คนตัวเล็กมองห่อขนมปังกรอบสีเหลืองที่มีรูปชีสยืดๆอยู่ เลยคิดว่าจะซื้อเก็บเอาไว้กินเป็นของว่างได้เลยตัดสินใจซื้อมาด้วยสองห่อ
เดินดูดนมฝืดๆออกมาจากเซเว่นเพื่อเข้าเรียนตามปกติ แต่เดินไปได้ครึ่งทางก็เหมือนเจอทางตันเพราะว่าขณะที่นมจืดกำลังก้มหน้าก้มตาดูดนมตาที่มองต่ำๆบนถนนก็เห็นรองเท้าคอนเวิร์สคู่ใหญ่ยาวเป็นเรือใบสีเหลืองอมน้ำตาล
นมจืดมั่นใจว่ามันอาจจะเป็นสีขาวมาก่อนแต่ว่าเจ้าของอาจจะไม่ได้ใช้ไฮเตอร์ขัดรองเท้าก็เป็นได้ อืม...ใช่ๆ ต้องเป็นอย่างนั้นแน่นอน
“เดินก้มหน้าไม่ดูทาง ตกถนนตายห่าไปทำไงวะไอ้เด๋อเอ๊ยยยย” เสียงทุ้มคุ้นหูจนคนตัวเล็กต้องเงยหน้าขึ้นไปมอง
ตู้วหู้ว เราว่าแล้ว…
พระเอกนี่เอง...มิน่า...รองเท้าถึงได้สีเดียวกับเสื้อเลยอะ...เพราะพระเอกเคยบอกว่าที่บ้านไม่ใช้ไฮเตอร์แล้วเจ้าตัวก็บอกว่าไม่รู้จักไฮเตอร์อีกอะ
ตอนนั้นนมจืดไม่เชื่อมากๆว่าจะมีคนไม่รู้จักไฮเตอร์ซักผ้าขาวแต่ว่าตอนนี้เขารู้แล้วล่ะว่า…
...พระเอกไม่รู้จักไฮเตอร์จริงด้วย…
นมจืดยิ้มตาหยีแก้มพอง มองร่างสูงใหญ่หนวดเคราครึ้มเขียวเหมือนไม่ได้โกนมาหลายวัน จากที่คิดว่าพระเอกคงลืมโกนแต่พอเจอแบบนี้บ่อยๆเลยเดาว่ามันคงเป็นสไตล์ของเจ้าตัวเขาล่ะมั้ง
เหมือนพวกพี่แอ๊ดคาราบาวเจ้าของเพลงบางระจันอะไรแบบนี้ไง นมจืดเคยได้ยินพวกปราบกับพ่ายพูดถึงแต่ว่าไม่เคยฟังหรอกนะ
จริงๆพระเอกอาจจะมีพี่แอ๊ดเป็นแรงบันดาลใจมั้ง
“พระเอกนี่มีพี่แอ๊ดเป็นแรงบันดาลใจจริงๆเนอะ” พูดไปก็ยิ้มไป แต่คนมองนี่สิ หัวคิ้วแทบจะชนกันอยู่แล้ว
“พูดไรของมึงเนี่ย” เดี๋ยวพี่แอ๊ด เดี๋ยวแรงบันดาลใจ
อย่าบอกนะว่ามันเข้าใจแรงบันดาลใจของคนเดินดินแบบเขาแล้ว???
“อื้อๆ ก็เห็นชอบไว้หนวดเครา เราเลยเดาว่าพระเอกต้องมีพี่แอ๊ดคาราบาวเป็นไอดอลแน่เลย” ดีนะ มีนักร้องหรือดาราเป็นไอดอล
โอ้โห!
โอ้ แม่ง ฉิบ (หาย)!!
มันเอาสมองส่วนไหนมาไตร่ตรองและกรั่นกรองความคิดวะ หาาาาา แม่งไม่ได้ตกตะกอนความคิดมาเลยสักนิดเดียว
“โว๊ะ...พูดจาติงต๊องอีกแล้วนะมึงน่ะ” แม่งไอ้มินเนี่ยน ทำกูแดกแฟ้บแต่เช้าเลยวุ้ย “กูไม่ได้ชอบพี่แอ๊ดเว้ยยยยย”
“อ้าว...แล้วชอบใครอะ” มันใช่เวลามาถามไหมว่ากูติ่งนักร้องคนไหนไอ้เตี้ยยยยย
“บางกอกสี่สิบแปดมั้งไอ้ห่า” เอ้า เสือกตอบมันไปทำไมวะกู
คิ้วเล็กๆขมวดเหมือนไม่รู้จัก กูเดาว่ามันไม่รู้จักจริงๆด้วย
“ใครอ่ะ?” บางกอกสี่สิบแปด?
นั่นไง แม่งสมองมันแดกแฟ้บมาจริงๆด้วยเว้ย
ช่วงนี้กำลังมาแรงมากกับบางกอกสี่สิบแปด เห็นไอ้สมชาติแม่งเปิดทั้งวน เปิดวนไปจ่ะ วนจนพวกกูจะเสี่ยงดวงเสี่ยงทายไปด้วยกัน
...แอบมองเธออยู่นะจ๊ะ!!...
แถมมันบอกจะไปงานจับมือกัปตันเฌอ กูกำลังงงอยู่ว่าคล้ายๆกัปตันอเมริกาหรือเปล่าวะ?
“มึงไม่รู้จักเหรอวะ? เขาร้องกันทั่วบ้านทั่วเมือง”
“เพลงไรง่ะ”
“คุกกี้เสี่ยงดวงไงเว้ยยยย มึงนี่มันหลังเขาจริงๆ” ส่ายหน้าระอาใจให้
นมจืดทำหน้าครุ่นคิด เขาคิดว่าพระเอกอาจจะมีการเข้าใจผิดนิดหน่อย
“พระเอกหมายถึง BNK 48 หรือเปล่าอะ?”
คราวนี้คนที่ขมวดคิ้วกลับเป็นร่างสูงใหญ่แทน
“อะไรวะไอ้ บีๆ เคๆ โฟร์ตี้เอ็กไรของมึง?”
“อ้าวก็ BNK 48 ที่ร้องเพลงคุกกี้เสี่ยงทายไง fortune cookie อะ”
มันเหมือนฟอร์จูนแถวรัชดาหรือเปล่าวะ?
“อะไรวะ ไม่รู้จักเว้ยยยย กูรู้จักแต่บางกอกสี่สิบแปดที่ร้องคุกกี้เสี่ยงดวง วงที่มึงรู้จักนี่ก็อปกันมาเปล่าวะ”
นมจืดทำหน้างงงวย
...สรุปนี่วง BNK 48 กับบางกอกสี่สิบแปดคือคนละวงเหรอ?...
นมจืดงงมากถึงมากที่สุดจริงๆ
หลังจากยืนคุยกันเรื่องวงบางกอกสี่สิบแปดกับ BNK 48 อยู่พักหนึ่งจนนมกล่องนั่นหมดนั่นแหละพระเอกถึงได้เดินแยกเขี้ยวไปเข้าเซเว่นขณะที่นมจืดยิ้มตาหยีโบกมือลาพระเอกเพื่อไปเข้าคลาสเรียน
พอวิ่งเตาะแตะไปคณะตัวเองก็เจอเพื่อนสนิทสองคนยืนหน้ายักษ์อยู่หน้าตึก
“ทำไมมาช้า?”
ป้อมปราบเดินอาดๆเข้ามา นมจืดเลยต้องถอยหลบไปด้านหลัง
“ฮื้อ ปราบไม่ดุสิ” จะหลบไปอยู่หลังศัตรูพ่ายแต่เหมือนเพื่อนอีกคนก็จะไม่ให้ความร่วมมือเช่นกันเพราะหน้าศัตรูพ่ายก็ดุเป็นยักษ์ไม่แพ้กัน “พ่าย~”
“ไปซื้อแค่นมกล่องเดียวแต่ไปนานเหมือนไปรีดจากฟาร์มเลยนะมึง”
นมจืดรู้สึกเหมือนผู้ปกครองดุจนร่างลดลงเหลือสองนิ้ว หน้าขาวถูกปิดด้วยแว่นตากรอบใหญ่ทำหน้าตาน่าสงสาร
“ก…ก็เจอพระเอกพอดี…”
นั่นไง! เอาอีกแล้ว! ตามเป็นผีเปรตเชียวนะมึง
“ทำไมเจอมันประจำเลยวะ?!” องครักษ์พิทักษ์นมจืดคาดว่าไอ้ตัวโกงหน้าผู้ร้ายอย่างมันจะต้องแอบสะกดรอยตามเพื่อนเขาหรือเปล่า
แม่ง!
“บังเอิญน่ะบังเอิญ” นมจืดรีบจิ้มแขนเพื่อนสนิท “ทำไมต้องโมโหล่ะ พระเอกเป็นคนดีออก”
คนดีบ้านกับผีน่ะสิไอ้เตี้ยเอ๊ยยยยย ป้อมปราบอยากกรีดร้องให้ก้องโลก ศัตรูพ่ายได้แต่ลูบหน้าด้วยความเหนื่อยใจ
“เฮ้อ…ไปเถอะมึง ขึ้นเรียน” ศัตรูพ่ายไกล่เกลี่ย เนื่องจากใกล้เวลาเข้าเรียนแล้ว
พอเห็นเพื่อนร่างสูงของเพื่อนทั้งสองเดินขึ้นตึกเรียนนมจืดเลยรีบเอากล่องนมไปทิ้งที่ถังขยะแล้ววิ่งตามเพื่อน ระหว่างทางเลยส่งเสียงเจื้อยแจ้วถามไปด้วย
“นี่ๆ ปราบพ่าย รู้จักBNK 48 มั้ย?” คนถูกถามทั้งสองคนพยักหน้า ถึงแม้จะไม่ได้เป็นแฟนคลับแต่ด้วยกระแสที่วนเวียนอยู่โซเชี่ยลเน็กเวิร์กก็ทำให้พวกเขาเห็นและรับรู้ข้อมูลของวงไอดอลที่กำลังมาแรงได้ในขณะนี้ “แล้วรู้จักบางกอกสี่สิบแปดมั้ยอะ?”
คิ้วของคนฟังขมวดมุ่น “อะไรวะ?” บางกอกสี่สิบแปด? “มันก็วงเดียวกันไม่ใช่หรือไงวะ?” ก็ BNK ย่อมาจาก Bangkokนี่
นมจืดทำปากขมุบขมิบ “ก็พระเอกอ่ะบอกว่า BNK 48 ก็อปวงบางกอกสี่สิบแปดมาอะ เราก็ไม่ค่อยรู้พวกนี้เท่าไรเลยไม่แน่ใจอะ” ทำหน้าจริงจังจนเพื่อนยังอดสงสารไม่ได้
แม่งเอยยยยย!
ไอ้นมมันไปเข้าใจอีท่าไหนมาวะเนี่ย! มันต้องตีลังกาเอาสมองโหม่งพื้นทำความเข้าใจแน่เลยว่ะ
ป้อมปราบกับศัตรูพ่ายมองหน้ากันอย่างนัดหมายมาก่อนแล้วถอนใจเฮือกใหญ่โดยมิได้นัดหมายล่วงหน้า
ไม่รู้ว่าไอ้เตี้ยนมมันมึนหรือว่าไอ้โจรนั่นมันโง่กันแน่ อันนี้ไม่ใช่ศีลเสมอกันนะ
...เขาเรียกโง่เสมอกัน…
++++++++++++++++++++++++++ 50% ++++++++++++++++++++++++++++++
สวัสดีค่า
วันนี้เอาน้องนมตอนใหม่มาลงให้นะคะ
อ่านตอนนี้แล้วชอบยังไงคอมเม้นมาคุยกันได้นะคะ หรือจะหวีดได้ที่ #รักรสนมจืด ในทวิตเตอร์เลยค่า
วันนี้เราไปงานเจนวาย มีใครไปบ้างมาเล่าสู่กันฟังได้นะคะ แอบได้ยินมีคนมาตามหารักตามสั่งด้วย ดีใจจจจ อิๆๆ
ขอบคุณทุกการสนับสนุนค่า
-
โคตรขำ. ทำไมรู้สึกสงสารป้อมปราบกับศัตรูพ่าย
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
โอ๊ยยยยย นมจืดรู๊กกกกกก! หนูอย่าไปคุยกับนังโจรมัน เข้าใจมั้ยลูกกก! เห็นด้วยกับปราบพ่ายมากอ่ะ คือไม่ใช่ศีลเสมอกันแต่โง่เสมอกัน55555 นังพระโง่กว่ามาทำลูกนมฉันสับสน นมจืดลูกหนูน่ารักจริงๆ ทำอะไรก็น่ารัก :hao5: :hao5: :hao5:
-
น่าเอ็นดู 5555555
-
ไม่เป็นไรนะน้องนมถึงจะเข้าใจยาก แต่ก็พูดภาษาเดียวกันกับพระเอกอยู่แล้วเนอะ
-
:hao7: :hao7: น้องนมมาเเล้วววว :pig4:
-
จริงๆ มันดูเด๋อๆ พอกันอ่ะ ทั้งน้องนม ทั้งพระเอก 55555
-
โง่เสมอกัน55555555
-
555ขำน้องนม
-
:mew1: :mew1:
-
:pig4: :pig4:
-
บางกอก48 อาเมน :call:
-
น้องนมอย่าไปฟังพระเอกกก 5555
-
:laugh: :laugh: :laugh:
น้องน๊มมมมมมมม ตล๊กกกกกกกกก
-
:z1: :z1: :z1:
-
นิดๆหน่อยๆก็เอาเนอะ
-
555555555555
-
แหมทั้งพระเอกกับนมจืด รู้ชื่อวงนี้แต่เรียกไปคนละอย่างเหมือนคนแก่เลย คนแก่เรียก บีเอ็นเค สี่สิบแปด เพื่อน ๆ บอกต้องเรียก
โฟร์ตี้เอ็ก ต่างหาก เออ.... ยอมรับก็ได้คนแก่โง่เอง เรียกชื่อวงเขาผิด :z3:
-
555 โง่เสมอกัน ลั่นเลย
-
นั่นสิแล้วว่าชอบใคร ไม่ยอมบอก จะเรียกว่ารักงงๆได้รึเปล่านะ ให้คุ้กกี้ทำนายกัน
-
โอ้ยยย อิพระเอกกกก ทำน้องนมมึนเลย
-
:pig4: :pig4:
-
พระเอกแม่งทำน้องนมมึนบางกอกสี่สิบแปดคุกกี้เสี่ยงดวง55555
-
วงวาร55555555555555555 น้องนมก็เด๋อ นังพระเอกก็โง่ โว้ยอะไรวะเนี่ย จะปวดหัวให้ฝั่งไหนดี
-
โถถถถถถถถน้องนม :laugh:
-
บางกอก48? คุกกี้เสี่ยงดวง? :pigha2: :pigha2: :pigha2:
-
โอยยย ถ้าเป็นแฟนกันแล้วนี่ สงสัยมีเรื่องให้ขบคิดทั้งวันอ่ะ
-
คุกกี้เสี่ยงดวงไปอีก
-
5555
-
น่ารักมากก รอน้าา
-
เอ๋อคู่เลยอะ55555
-
5555555 แต่ละคน
-
:o8:สชอบๆ
-
แต่ละคนๆๆ ไม่มีแบบปกติเล๊ย 55555555555
-
มึนพอกัน...เนื้อคู่กันก็งี้แหละ 55
-
แงงงงงงงงง น้องนมน่ารักมาก
-
บทที่ 12: นมจืดกับแว่นตานำทาง [100%]
พอเลิกเรียนออกมาช่วงบ่ายแก่ๆจากอากาศที่เย็นช่วงเช้ากลายเป็นว่าอึมครึมจนรู้สึกว่าเหมือนฝนจะตกเพราะอากาศอบอ้าวจนเหงื่อแตก
ป้อมปราบถึงกับบ่นว่าร้อนอบอ้าวจนจักกะแร้จะเปียกแฉะ นมจืดพยักหน้าเห็นด้วยอย่างจริงจังเพราะตัวเองก็เหงื่อแตก
อากาศร้อนจนต้องเอาแว่นออกมาเช็ดๆ มันเริ่มมัวๆ เพราะออกมาจากห้องเรียนแอร์ในห้องแต่พอออกมาเจออากาศร้อนข้างนอกทำให้แว่นขึ้นฝ้า
นมจืดสายตาสั้นเกือบแปดร้อยเลยทำให้ต้องใส่แว่นใหญ่และเลนส์หนา แต่พอถอดออกมาปุ๊บโลกก็เบลอปั๊บ เห็นหน้าเพื่อนทั้งสองคนลางๆจนต้องหยีตามอง
“เดี๋ยวเราจะเอาหนังสือไปคืนห้องสมุดนะ” นมจืดพูดถึงหนังสือที่ยืมมาจากห้องสมุดมหาวิทยาลัย
คนตัวเล็กเลยแยกกับเพื่อนที่หน้าตึกคณะซะเลย ก่อนที่จะเดินเร็วๆไปตามทาง นมจืดพยายามเดินเลียบๆเคียงๆถนนเพราะโซนที่เดินผ่านไม่ได้เป็นทางเท้าแต่เป็นถนนสำหรับรถวิ่งผ่าน และส่วนใหญ่เวลานี้เป็นเวลาเลิกเรียนเลยมีทั้งรถยนต์และรถมอเตอร์ไซด์วิ่งสวนทางไปมาอยู่ตลอดเวลา ตอนเดินเลยต้องค่อนข้างระวังไม่ให้โดนรถเฉี่ยว ยังมีนักศึกษาอีกหลายคนที่เดินเรียงกันริมถนนแต่บางคนก็เดินเกาะเป็นกลุ่มๆจนกินพื้นที่ถนนไปบ้างพอรถมาก็ต้องคอยหลบดีๆ
นมจืดพยายามจะไม่เดินเข้าไปใกล้เด็กนักศึกษากลุ่มหนึ่งที่เหมือนจะเดินคุยเล่นกันเสียมากกว่าจนไม่ค่อยได้ระวังเท่าไร เท่าที่ดูน่าจะเป็นเด็กปีหนึ่งด้วย แต่อนิจจาเดินระวังตัวขนาดไหนก็ซวยได้เสมอ
“เฮ้ย!” หนึ่งในเด็กในกลุ่มนั้นมัวแต่เดินถอยหลังหยอกล้อกับเพื่อนจนชนกับนมจืดที่อุตส่าห์เดินช้าลงเพื่อไม่ไปใกล้แล้วนะ
“เอ้ยยยยย” คนตัวเล็กก็ร้องเช่นกัน
ด้วยความที่อีกฝ่ายตัวใหญ่กว่านมจืดเลยทำให้คนตัวเล็กเสียหลักสะดุดถนนที่ไม่เท่ากันเพราะด้านข้างถนนเป็นพงหญ้าไม่สูงมากทำให้ไม่ค่อยเจ็บ
กรอบแกรบ!
เสียงเหมือนอะไรแตกละเอียดที่ฟังแล้วสยองขวัญยิ่งนัก สยองแน่นอนเพราะตอนนี้นัยน์ตากลมโตที่เคยมองเห็นรอบข้างชัดเจนผ่านเลนส์แว่นตอนนี้กลับเบลอไปหมด แว่นคงหลุดกระเด็นตอนที่เขาล้มลงบนพื้นหญ้า
“เป็นไงบ้างวะ”
คนตัวเล็กเห็นลางๆว่ากลุ่มของเด็กพวกนั้นเข้ามารุมทั้งตัวเองและเพื่อนที่ล้มมาทับด้วยกัน
มีคนช่วยฉุดนมจืดขึ้นมายืนดีๆ เสียงจอแจจนหูอื้อไปหมด ยิ่งพอมองไม่ชัดแล้วยิ่งทำอะไรไม่ถูก รู้สึกเจ็บนิดหน่อยตรงสะโพกคงเพราะตอนล้มลง
“ไอหยา…แว่นเขาแตกเลยมึง”
“แม่ง! เป็นไงล่ะมึงเล่นจนได้เรื่อง”
คนกลุ่มนั้นเถียงกันไปมา นัยน์ตากลมโตพยายามหยีลงเพื่อมองภาพตรงหน้าให้ชัดขึ้นแต่ก็ต้องยอมแพ้เพราะว่ามันทำให้เขายิ่งมึนหัวและสายตาเสียมากขึ้น
“พวกมึงทำอะไรกันวะ?” เสียงดังจนขี้หูสั่นสะเทือนทำให้คนแตกกระเจิง หันไปมองทางต้นเสียงเจอโจรยืนหน้าบึ้งตึงเหมือนขโมยของคนไม่ได้อยู่ด้วย
คนตัวเล็กหยีตามองคนพูดพอจะเห็นลางๆว่ามีร่างสูงใหญ่ของใครบางคนเดินอาดๆเข้ามาในสายตาพออีกฝ่ายเข้ามาใกล้ขึ้นนมจืดถึงได้จำรูปพรรณสันฐานอีกฝ่ายได้ชัดเจนขึ้น
“พระเอก…” ส่งเสียงอ่อยๆ
ใบหน้าครึ้มเคราด้วยหนวดดุดันจนคนรอบข้างต้องย่นคอ ตัวสูงใหญ่จนข่มนมจืดมิดไปหมด คงยังจำได้เนอะๆว่านมจืดสูงประมาณหัวนมพระเอกเองนะ
ฝ่ามือใหญ่จับใบหน้าขาวเกือบซีดขึ้นมา นัยน์ตาคมกริบมองไล่ไปตามใบหน้าและลูบคลำร่างเล็กราวกับว่าจะดูบาดแผล
“เจ็บตรงไหน?” เสียงทุ้มเข้มจัดถาม นัยน์ตาคมทอดมองอีกฝ่ายด้วยแววตาห่วงใยครู่หนึ่งก่อนจางหายไป แต่นมจืดมองอะไรไม่ค่อยเห็นหรอก
มือขาวคลำไปที่สะโพก “เจ็บก้นนิดหน่อย”
ร่างสูงตวัดสายตาจ้องเด็กกลุ่มนั่นเขม็งจนสะดุ้งกันเป็นแถว “เออๆ” ดันคนตัวเท่าหัวนมไปยืนด้านหลังแล้วสาวเท้าเข้าไปหาคนทั้งกลุ่ม “วันหลังเดินบนถนนหัดระวังซะบ้าง อย่าทำให้คนอื่นเขาเดือดร้อนไปด้วย” เสียงดังแต่เย็นเยือกจนคนฟังขนลุก ไม่มีใครกล้าสบตา
“ขอโทษครับ” ด้วยความเป็นเด็กปีหนึ่งและดูท่าทางอีกฝ่ายคงเป็นรุ่นพี่ทำให้เกรงกลัว
“มาขอโทษอะไรกู ขอโทษไอ้เตี้ยนู่น!”
คนที่ล้มสะดุ้งเฮือกรีบมาขอโทษขอโพย คนตัวเล็กโบกไม้โบกมือไม่เป็นอะไร
“แล้วแว่นไปไหนแล้วไอ้เตี้ย” คนตัวสูงรีบจ้องหน้าขาวๆ ขยับเอาร่างสูงใหญ่บังนมจืดมิด
นัยน์ตาคมกริบจ้องมองใบหน้าขาวปราศจากแว่นทรงโตเกะกะ นัยน์ตากลมกระพริบถี่ๆเพราะไม่ชิน แต่มันกลับดึงดูดอย่างน่าประหลาด
หน้าตอนไอ้นมมันไม่ใส่แว่นนะโคตรตลก ตากลมเป็นปลาทองจมน้ำตายเลยว่ะ
เออ...ถึงอย่างนั้นก็เถอะ…
มือใหญ่กดหัวทุยของคนตัวเล็กจนจมกับแผ่นอกกว้าง จมูกเล็กบี้ไปกับอกแข็งๆของอีกฝ่ายจนร้องโอดโอย
หน้าตลกๆแบบนี้คนอื่นเห็นเดี๋ยวเขาตกใจฉิบหายหมด ไม่ดีๆ
เพราะงั้นแม่งคนอื่นไม่ต้องเห็นหรอกเว้ย!
ปากไม่ค่อยตรงกับใจเหลือเกินชีวิตกู ปากก็ด่าไปสิ แต่ร่างกายก็ไม่ฟังสมองสักนิด
เอากับกูสิ! ยิงกูเลยสิ!
“แว...โอย...แว่นหล่นไปแล้ว” พูดไม่ค่อยเก่ง แต่รักหมดใจ เอ๊ย ไม่ค่อยถนัดด้วย มือเล็กดันๆให้อีกฝ่ายออก “พระเอก...เรา...หายใจไม่ออกกกกก” ฮือออออ โดนบี้แบนตายคาอกล่ำๆเลย
ใบหน้าหนวดครึ้มส่งสายตาชิ้งๆรายตัวเหมือนให้ใครก็แล้วแต่ไปหาแว่นมาให้ได้
บรรดาคนโชคร้ายที่ต้องมาเจอโจรโฉดเลยรีบกุลีกุจอเก็บเศษซากอารยธรรมแว่นทรงโบราณที่ขาหัก เลนส์ข้างหนึ่งหลุดออกจากกรอบแถมแตกเป็นชิ้นๆ
“ขอโทษด้วยครับ” คนพูดเสียงสั่นจนฉี่จะราด ไม่เคยรู้สึกผิดขนาดนี้มาก่อนในชีวิต
พระเอกรับซากมาไว้ในมือแล้วขมวดคิ้วมุ่น ส่งให้เจ้าของตัวจริง
มือขาวเกือบซีดมองแว่นตาคู่ใจที่พังยับเยินทั้งที่ต้องหยีตาไปด้วย แล้วปากเล็กๆก็แบะออก ใบหน้าเริ่มเศร้าสร้อย
“งื้อ แว่น…” เสียงสั่นๆเป็นการประกอบความเสียใจกับแว่นคู่ใจที่ได้จากไป
คนมองร้อนลนรีบบอกเสียงดัง
“เฮ้ย! อย่าแบะๆ ห้ามร้องนะเว้ยไอ้เตี้ย!”
นั่น! พูดไม่ทันตดหายเหม็น ตากลมๆเริ่มแดงๆ เดี๋ยวก่อนกูยังไม่เตรียมใจอย่าเพิ่งแหกปากกกก
“ฮื้อ…” มือขาวจับแว่นมาประคองให้มือ นมจืดติดแว่นอันนี้มากเพราะว่าใส่จนชินและสบายตาดี
ความจริงเขามีแว่นสำรองที่ตัดมาอีกอันแต่เพราะไม่ค่อยได้ใส่เลยรู้สึกว่ามันทำให้เขาเวียนหัวบ่อยๆ พยายามจะใส่ให้ชินแต่สุดท้ายก็ทนไม่ไหวต้องกลับมาใส่อันเดิมตลอด
“โว้ย จะร้องทำไมห้ะ?”
“ฮึก...ไม่ได้ร้องแค่เศร้าเฉยๆ” ก็แค่เศร้าที่ของสำคัญมันพังไป
ทุกคนต้องเคยมีของสำคัญติดตัวสิ แบบที่ถ้ามันพังไปก็ใจหายอะ นมจืดเชื่อว่าทุกคนมี แบบปากกาคู่ใจ เสื้อผ้าตัวเก่ง รองเท้ายอดรักอะไรแบบนี้อะ
นี่แว่นตานำทางของนมจืดเลยนะ!
จะไม่ให้เศร้าได้ไง!
ถ้าไม่มีแว่นมองไม่ชัดพอมองไม่ชัดก็...เดินตกท่อน่ะสิ!
“เออๆๆ ไม่เศร้าๆ” เหมือนปลอบเด็กอนุบาลแดกแฟ้บ
มือใหญ่ตบหัวนมจืดปุๆเป็นเชิงปลอบ โยกหัวเล็กไปมาเหมือนเด็กๆ
“แง่ะ…”
“เงียบๆนะเตี้ย จะร้องทำไม”
“ฮื้ออออ ไม่มีแว่นก็กลับบ้านไม่ได้” ถ้าคนสายตาสั้นนะจะรู้ว่าการใช้ชีวิตโดยที่มองอะไรไม่ค่อยเห็นมันทำให้ขาดความมั่นใจมากๆ แล้วบางครั้งมันก็หงุดหงิดนะที่ทำอะไรไม่ค่อยได้ดั่งใจเลยด้วย
ร่างสูงใหญ่เสยผมอย่างหงุดหงิด กลับไปไม่ได้แล้วยังไงล่ะวะ
“เออ! ก็เดี๋ยวกูไปส่งไงวะ จะร้องหาพระแสงทำไม!”
คนตัวเล็กชะงักกึก ยกมือขยี้ตา “จริงเหรอ? จะไปส่งเราเหรอ?”
“เออๆ”
เท่านั้นแหละ ริมฝีปากเล็กยิ้มกว้างจนตาหยี คนมองลมหายใจแทบสะดุด
“ฮื้อ ขอบคุณนะ” วินาทีนี้นมจืดดีใจมากถึงมากที่สุดเพราะว่ามันจะลำบากมากถ้าเกิดว่าต้องให้เขากลับบ้านทั้งที่มองไม่ค่อยชัด
หลังจากสถานการณ์คลี่คลาย เด็กปีหนึ่งกลุ่มนั้นก็ขอโทษขอโพยอีกครั้งก่อนจะรีบแผ่นหนีเพราะกลัวเจ้ากรรมนายเวรตามมาหักคอ
“เดินดีๆสิวะ” เสียงเข้มๆเอ่ยพลางจับไหล่คนตัวเล็กกว่าที่เดินนำหน้าแต่ขาเสือกเป๋เกือบตกถนนอีกรอบ “แล้วมึงมีแว่นสำรองไหมเนี่ยไอ้เตี้ย”
“อื้อๆ มีๆ อยู่ที่บ้านน่ะ” ขาสั้นๆเดินเตาะแตะ พยายามหยีตามองทางเพราะมันเบลอไปหมด ยิ่งหยีตาก็ยิ่งปวดกระบอกตา ฮือออออ
นัยน์ตาคมกริบมองคนนำหน้าอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะตัดสินใจเอามือใหญ่ของตัวเองไปเกี่ยวนิ้วเล็กๆของอีกฝ่ายเอาไว้
“มานี่! จูงมือกูนี่ เดินตกถนนตายห่าไปเปล่าๆ”
นมจืดก้มมองฝ่ามือใหญ่อุ่นๆที่กุมมือเล็กของเขาไว้แน่น ก่อนจะมองใบหน้าคมที่เสหันไปมองด้านข้างแล้วยิ้มขอบคุณ
พระเอกสบถเบาๆในลำคอก่อนจะกระตุกมือแรงๆเป็นเชิงให้เดินต่อ
แต่นมจืดแอบสังเกตุเห็นนะว่า
...มีคนหูแดงๆด้วยล่ะ สงสัยน่าจะคันหูเพราะโดนมดกัดมั้ง…
“มองห่าอะไร ขึ้นรถสิวะ” เสียงคนตัวโตดังลั่นระหว่างที่ขากำลังถีบคันสตาร์ทอย่างหนักหน่วงจนได้ยินเสียงเครื่องยนต์ของเศษเหล็กเคลื่อนที่คันหนึ่งพร้อมกับควันขาวที่พวบพุ่งออกมาจากท่อไอเสีย
นมจืดเพ่งมองรถมอเตอร์ไซด์ที่เหมือนซากพุๆพังแล้วก็ร้องอ้อ
“วันนี้ได้ใช้บริการน้องอีกแล้ว” นมจืดเคยซ้อนท้ายน้องแล้วนะ อิๆ
น้องพร่องน้องแม่งมึงเซ่ะ!
นี่มันยังนับญาติกับมอเตอร์ไซด์อยู่อีกเหรอวะ หรือสรุปว่าพ่อมันเป็นซาเล้งจริงๆใช่ไหม
“เออๆ น้องมึงๆ” มันอยากมีน้องก็ให้มันมีไป
คนตัวเล็กรีบเข้าไปลูบคลำเบาะด้านหลังที่เหมือนจะปริขาดตามสภาพการใช้งาน “น้องยังสบายดีเนอะ” ไม่ต้องเข้าอู่ซ่อมบ่อยๆก็ดีไป
“อยู่ดีสบายดี กูดูแลอาบน้ำขัดสีฉวีวรรณมันอย่างดี” คุยกับไอ้มินเนี่ยนต้องแดกแฟ้บด้วยไม่งั้นคุยกันไม่รู้เรื่อง
นมจืดพอได้ยินว่าน้องสบายดีมีความสุขก็ยิ้มพยักหน้าหงึกหงัก ก่อนจะค่อยพยายามปีนขึ้นไปซ้อนท้ายเศษเหล็กพังๆอย่างระมัดระวัง
คนขับส่งหมวกกันน็อคของตัวเองไปให้ ส่วนเจ้าตัวใส่หมวกกันน็อคของเพื่อนร่วมคณะที่ไปขู่เข็นเอามาใช้ก่อน ปกติไม่ค่อยใช้หมวกกันน็อคเท่าไร แต่ว่าถ้าต้องขี่ไปข้างนอกจะทำตามกฏจราจร เห็นไหม? กูก็คนดีของสังคมนะเว้ย
ตอนแรกจะเรียกแท็กซี่ไปส่งแต่ว่าพระเอกต้องกลับมาทำงานต่อที่คณะเลยคิดว่าเอารถมอเตอร์ไซด์ไปจะเร็วกว่าเยอะ
พอเห็นคนซ้อนท้ายจัดท่านั่งเรียบร้อยแล้วก็ออกตัว รถเคลื่อนที่ตามคันเร่งที่เร่งขึ้นเรื่อยๆ แต่ไปได้ไม่เท่าไรเสือกกระตุกหงึกๆเป็นคนแก่จนเกือบเสียหลัก พอสตาร์ทใหม่ก็ติด ขับไปได้ไม่เท่าไรก็ดับอีก ติดๆดับๆไปเรื่อยๆ ผ่านไปสิบนาทีแล้วยังไม่พ้นหน้าประตูมหาวิทยาลัยเลยอะ
“โว้ยยย อะไรอีกวะเนี่ย” ปกติก็ไม่งอแงแต่ทำไมวันนี้เสือกมางี่เง่าใส่กูวะ หาาาา! ไอ้น้องงงง! (เรียกตามไอ้เตี้ยแม่ง!)
กำลังหัวเสีย พยายามถีบคันสตาร์ทใหม่อีกรอบ เสียงหงุงหงิงจากคนซ้อนก็ดังขึ้นมา
**“คือ...วันนี้พวกเราจะถึงบ้านไหมอะพระเอก?”**ถามเสียงซื่อๆพร้อมหน้าตาบื้อๆ
ไอ้สันขวานนนนนนนน!
กูได้ถีบไอ้มินเนี่ยนแดกแฟ้บลงถนนก่อนกลับบ้านแน่นอน พระเอกฟันเฟิร์ม!
แต่พระเจ้าคงเห็นใจไม่งั้นนรกก็ยังไม่ต้องการนายพระเอกตอนนี้เพราะรถมอเตอร์ไซด์สุดชิคกะแด่ว คือแม่งกะแด่วๆติดๆดับๆก็แล่นมาถึงหน้าบ้านของนมจืดจนได้
บ้านขนาดกลางๆภายในซอยร่มรื่นไม่ไกลจากถนนใหญ่มากนัก บ้านหลังนี้เป็นหลังสุดท้ายพอดีเพราะท้ายซอยเป็นทางตันเข้าออกได้ทางเดียว
“ขอบคุณมากน้าพระเอก” มือขาวถอดหมวกส่งคืนให้กับเจ้าของรถ
คนตัวสูงใหญ่รับหมวกไปแขวนไว้ที่หน้ารถ ขายาวๆยันพื้นเอาไว้เพราะไม่ได้ดับเครื่องและเอาขาตั้งลง พยักเพยิดให้มันเข้าบ้านไปสักที
“ไปๆ ชิ่วๆ กูจะกลับแล้ว”
“ขอบคุณจริงๆน้าพระเอก” นมจืดซาบซึ้งน้ำใจมากๆ “เข้ามากินน้ำก่อนไหม?”
“ไม่อ่ะ กูไปล่ะ” ส่ายหน้า แต่นัยน์ตาคมจ้องมองกำแพงหน้าบ้านและจดจำไว้ขึ้นใจ
บ้านเลขที่****15/22 ซอย4
กูคิดว่าคงได้มาบ่อยๆ หึๆ
ปริ๊น!
พอกำลังถอยรถเสียงแตรรถยนต์ก็ดังขัดจากด้านหลัง พร้อมกับคนขับที่เปิดกระตูลงมา เป็นผู้หญิงรูปร่างเล็กอยู่ในชุดทำงาน
สุภาพ ผมรวบแน่นตึงรวมเป็นมวย ด้านหน้าตีกระบังลมสูง
“อ้าว คุณแม่!” คนกำลังไขกุญแจบ้านชะงัก
หญิงวัยกลางคนส่งสายตาแปลกใจเล็กน้อย
“อ้าว...น้องนม...” มองลูกชายตัวเล็ก
“สวัสดีครับคุณแม่” ยกมือไหว้มารดา
ร่างเล็กของหญิงวัยกลางคนเดินมาหน้าบ้านก่อนจะมองผู้ชายร่างสูงใหญ่ที่คร่อมมอเตอร์ไซด์ตันเก่าเอาไว้ ก่อนจะยิ้มบางๆ
“มารับซื้อของเก่าหรือคะ?”
+++++++++++++++++++++++++ 100% ++++++++++++++++++++++++++
สวัสดีค่า
วันนี้เอาอีกครึ่งตอนมาฝากนะคะ ตอนนี้แต่งไปสำลักน้ำลายไปเพราะความขำ
นี่เปิดตัวตัวละครใหม่ด้วยนะคะ ฮ่าๆ เป็นตัวสร้างสีสีนพอๆกับน้องนมเลยค่า
คอมเม้นบอกฟี้ดแบ็คกันได้นะคะ หรือจะหวีดในทวิต #รักรสนมจืด
ขอบคุณที่ติดตามค่า
-
คุณแม่คงแสบไม่เบาเหมือนนมจืดแน่ๆ 555
-
งื้อ ตลก 5555555 มารับซื้อของเก่า โอ่ยยยย
-
คุณแม่!!!! 555555
นั่นว่าที่ลูกเขยคุณแม่นะคะ โอ้ยยยยย
-
:m4: :m4: :m4:
-
คุณแม่!!!!! นันลูกเขย ถึงจะหมือนมากก็เถอะ เห็นใจลูกเขยคุณเเม่ด้วยยยย :hao7:
-
แม่คะ นี่ไม่ใช่สามล้อซาเล้งนะคะ 5555
,โอ๋นะน้องนม
-
:laugh: :laugh: :laugh:
-
ระหว่างน้องนมกับคุณแม่ใครจะฮากว่ากัน
-
:z1: :z1: :z1: :z1: :z1:
-
คุณแม่!!!!!! จะพระเอกจะเป็นคนรับซื้อของเก่าไม่ได้นะคะ พระเอกเองคุณแม่ 555555555
-
นั่นไง นมนี่เหมือนคุณแม่ชัดๆเลยย พระเอกไม่ต้องเสียใจนะ555
-
:z1: :z1: :z1:
-
คุณแม่!...อันนี้คือได้จริงๆ ค่ะ กร๊ากกกกกก
สงสารพระเอกเขานะคะ ฮาาา
-
ขุ่นแม่~นั่่นมันว่าที่ลูกเขยนะคะ
-
ฮาคุณแม่หนักมาก 5555+
-
รับซื้อของเก่า 555555555
-
สงสารอีพระเอกหน้าก็(น่าจะ)ดีมั้ง ถ้าไม่ทำตัวติสท์แตกคงดูเป็นพระเอกสมชื่อ ไปตัดขนแต่งตัวซะหน่อยน้องนมจะได้ไม่โดนคนอื่นมอง :laugh:
-
พระเอกคนรับซื้อของเก่า~~~~~~~~
555555555555555
-
โธ่~~~~ พระเอกของเจ้ ไม่น่าเลย~~ :mew6: :mew6:
-
ฮื๊ออออออออ มินเนียนทั้งแม่ทั้งลูก :laugh:
อยากเห็นน้องนมถอดแว่นนนนน ต้องน่ารักแน่นอนเลยยยยยย :impress2:
-
แม่ลูกนี่เหมือนกันจริงๆ
-
:laugh: :laugh: :laugh: :m20: :m20: :m20:
โอ๊ยยยยยยยอย่างจี้อ่ะ คนลูกเรียกน้อง คนแม่คิดว่าคนรับซื้อของเก่าไปอีก
สนุกมากกกกกกกก ตลกกกกกกกก
:pig4: :pig4:
-
อ้าวววว!! ชิบหายแล้วพระเอก(ว่าที่)อม่ยายทักว่าเป็นคนเก็บของเก่าขาย 555
-
:laugh: 55555555555
-
ไงล่ะ มอซ่อซะคุณแม่ยังหลงผิดเลย
-
คุณลูกว่าแสบแล้ว ท่าทางคุณแม่จะคูณสอง
-
คุณแม่ขาาา นั่นว่าที่ลูกเขยค่ะ 5555
-
ขุ่นแม๊!5555555555 ทำไมคุณแม่ถึงพูดแบบนั้น5555 โอ๊ยยย ตอนนี้มันกราวๆแบบนี้อ่าา พระเอกแม่งงง ละมุนโคตรๆ รักพระเอกโหมดนี้ รักลูกนมฉันแล้วล่ะสิ 555555 แกรักลูกฉันแล้ววววว :hao7:
-
คุณแม่ขา นั่นว่าที่ลูกเขยค่าา
-
โอ๊ยยย ไม่เคยสงสารพระเอกเรื่องไหนเท่าเรื่องนี้มาก่อนเลย 555
-
:laugh: :laugh:
-
พระเอก ได้เวลาโกนหนวดโกนเครา แปลงกายเป็นหนุ่มหล่อแล้ว คุณแม่จะได้ไม่เข้าใจผิด :katai3:
-
โอ๊ยยยย ขุ่นแม๊ นั่นว่าที่ลูกเขยจ้าาาาาา 55555
-
ครึ่วแรกนี่อยากจะโว้ยกับอิพระเอกมาก บอกว่าบางกอกสี่สิบแปดนี่ก็ไม่รู้จักโว้ยยย ก็นั่งคิดอยู่ว่าวงอะไรว้าาา พอบอกคุกกี้เสี่ยงทายถึงได้อ้อ ถึงแม้อิพระเอกมันจะบอกคุกกี้เสี่ยงดวงก็เถอะ ว่าน้องนมหลังเขาแกสิหลังเขานังพระเอก
ส่วนครึ่งหลังนั้น กราบคุณแม่งามๆค่ะที่บอกว่าอิพระเอกมารับซื้อของเก่า นี่ถึงกับลั่นหนักมาก
-
นี่คงเป็นนิยายเรื่องแรกที่พระเอกของเรื่องมีสภาพไม่สมกับบทพระเอกของเรื่องเลย สรุปนิยายเรื่องนี้พระเอกไม่หล่อ :laugh:
-
วงวารอิพระเอก 555555555555555 ขำคุณแม่มองว่าที่ลูกเขยเป็นคนรับซื้อของเก่า
-
คุณแม่!!!!! :jul3: :m20: :pigha2:
-
โอ้ย ตลกกกกกก พระเอกกลายเป็นคนรับซื้อของเก่าไปซะแล้ว 555555
-
:m20: อย่างฮา ... “มารับซื้อของเก่าหรือค่ะ?” :m20: :m20: :m20:
-
55555555555
พระเอกของพรี้ :ling1: :ling1: :ling1:
-
โอ้โห เป็นไปได้? ขนาดมีพระเอกลักษณะเหมือนโจรข่มขู่แล้ว ไอ้เด็กปีหนึ่งกลุ่มนั้นแค่ขอโทษแล้วเผ่น คือจบ? ไม่รับผิดชอบใดใดทั้งสิ้นเลยเหรอ ไม่โอเคกับเรื่องนี้อ่ะ ดูสันดานเสีย ไม่ดีกับทุกฝ่าย ==
-
คุณแม่คะ :jul3: :m20: :laugh: :pigha2: พระเอกเราเป็นทุกอย่างที่พระเอกทั่วไปไม่มี :ling2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
โอ้ยยย ฮาคุณแม่อ่ะ
น้องนมนี่ได้มาแม่มาเต็มๆสินะ 555
-
คุณแม่มมมมมมมม นั่นพระเอกค้าไม่ใช่คนรับซื้อของเก่่าโอ้ยยยยยยยย555555
-
คุณแม่นมจืด
-
สงสารพระเอกกกกกกกกก 55555555555555555555555555555555555555555
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:pigha2: :pigha2: :pigha2: เข้าใจน้องนมแล้วแหละว่าลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นจริงๆ
-
พระเอกได้อาชีพใหม่แล้วสินะ :katai5:
-
โอ้ย ลั่น5555
-
:m20: ก๊ากกกกก...นั่นว่าที่ลูกเขยค่ะคุณแม่ ไม่ใช่คนรับซื้อของเก่า
โอ๊ย..ฮาทั้งน้องนมทั้งคุณแม่เลย
สงสารแต่พ่อพระเอกอ่ะ
-
555555 โธ่ๆๆๆ พ่อพระเอก :m20:
-
55555 เงิบมะพระเอก
-
55555 พระเอกไม่ยอมใช้ไฮเตอร์ไง แถมความเซอร์เป็นเหตุ
แม่จะขายไหมคะ นมจืดเก่าๆ พระเอกยินดีรับซื้อนะ
นมจืดงอแง งุ้งงิ้ง น่ารักมาก อยากจับมาฟัด
ขนาดเจ็บตัว แว่นพัง ยังไม่โวยวาย
พระเอกมาได้จังหวะมาก มาช่วยน้องนมงมทางอีก
แถมยังใจดีไปส่งบ้านด้วย เนียนกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว
จำถึงบ้านเลขที่ คิดดูๆ
-
ว่าที่ลูกเขยค่ะคุณแม่
ไม่ใช่คนซื้อของเก่า
555555
ตัวละครใหม่ที่ชนน้องนมใช่ไหมอ่ะ
-
คุณแม่คะนั่นพระเอกนะ55555+ :m20: :m20: :m20:
-
:m20:รอๆๆๆตอนต่อไปจ้า
-
นมมมม
-
ฮือออ5555555555 :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
เจ้านายจับได้ว่าแอบอ่านนิยายเพราะคำสุดท้ายยยนี่แหละ ขำลั่นออฟฟิตเลยย
-
ออร่าความเป็นซาเล้งแมนฉายพรึบพรับเลยคุณพระเอก 5555555555555
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
โอ๊ย...อย่างฮาา~
มาซื้อของเก่าเหรอคะ??
-
บทที่ 13: นมจืดกับคุณซุปเปอร์ฮีโร่
อะไรนะ?!!!
พระเอกคิดว่าตัวเองอาจจะหูตึงชั่วขณะ
มารับซื้อของเก่า?????
วดฟฟฟฟฟฟฟ!
นี่นายพระเอกแห่งทุ่งหมาเมินกับไอ้น้องมอเตอร์ไซด์คู่ชีวิตเลยนะ! ไม่ใช่ซาเล้งเก็บของเก่าขายนะเว้ยยย
“ห้ะ???” ส่งเสียงได้แค่นี้ ที่เหลือคือเงิบแดกจุดอยู่
ร่างเล็กตาโตก่อนจะรีบมายืนข้างคุณแม่แล้วกระตุกแขน
“เอ่อ…คุณแม่ครับ นี่เพื่อนหนูเอง”
คุณแม่หันไปมองลูกชายตัวเล็กอย่างตกใจ ก่อนจะหันกลับมามองร่างสูงใหญ่ที่คร่อมมอเตอร์ไซด์คันเก่าแล้วยิ้มแหยๆ
“เพื่อนน้องนมหรือลูก…แม่ขอโทษนะแม่คิดว่าคนที่ชอบขี่มารับซื้อของเก่าน่ะลูก”
“ครับ…” พระเอกรู้สึกต้องกัดฟันกรอด เส้นเลือดกระตุกตุบๆตลอดเวลา นี่เห็นว่าอีกฝ่ายเป็นผู้ใหญ่และยังเป็นมารดาของอีกฝ่ายด้วย เขาเลยต้องเกรงใจไม่พูดจาโผงผางออกไป
“พอดีแว่นตาหนูแตกพระเอกเขาเลยอาสามาส่งที่บ้านครับ” นมจืดตัวน้อยรีบอธิบายต่อ หยีตาตอบคุณแม่เป็นการประกอบ
ตอนแรกค่อนข้างตกใจที่คุณแม่บอกว่าพระเอกเป็นคนขายของเก่า แม้ลึกๆนมจืดก็คิดว่าคนอื่นอาจจะมองแบบนั้นก็ได้ นี่ถ้าเขาไม่ได้รู้จักพระเอกเขาก็อาจจะคิดเหมือนกัน
พอรู้เรื่องว่าเป็นมายังไงคุณแม่ก็พยักหน้าเข้าใจ
“ขอบใจมากนะลูก” คุณแม่ยิ้มใจดี “เข้ามาดื่มน้ำในบ้านก่อนนะลูก แม่ซื้อขนมมาด้วย”
“เอ่อ…ไม่เป็นไร…ครับ” นี่ไม่ได้พูดคำว่า ‘ครับ’ มานานเท่าไรแล้ววะกู อาจจะเกินทศวรรษแล้วมั้ง
“ไม่เป็นอะไรลูก มาๆเอามอเตอร์ไซด์ไปจอดดีๆก่อนลูก แม่ขอเอารถเข้าบ้านก่อนนะจ๊ะ” พูดจบก็เดินอย่างกระฉับกระเฉงกลับไปที่รถยนต์
นัยน์ตาคมกริบมองคนตัวเล็กที่ยิ้มแหยๆก่อนนมจืดจะชี้ไปที่ตัวบ้าน
“เอาน้องเข้ามาจอดก่อนนะ แม่ชวนกินขนม” นมจืดรู้ว่าพระเอกต้องกลับไปทำงาน “สะดวกไหม?”
พระเอกขมวดคิ้วมุ่น ความจริงงานก็ยังไม่ได้เร่งมาก อาจจะพอมีเวลานั่งกินขนมชมนกชมไม้ที่นี่ก่อนไป
“เออๆ” พลางโบกมือไล่ “มึงรีบไปหาแว่นมาใส่เหอะไป เดี๋ยวเดินล้มหน้าแหกอีก”
นมจืดยิ้มกว้างกับคำตอบ รีบกุลีกุจอเปิดประตูบ้าน พระเอกขยับรถมอเตอร์ไซด์หลบให้รถยนต์ผ่านเข้าไปจอดในโรงรถก่อน แล้วเขาถึงลงจากรถเข็นซากปรักที่ยังไม่พังมาจอดไว้ริมกำแพงภายในบ้าน
ประตูบ้านเปิดต้อนรับแขกผู้มาเยือน พระเอกสูดลมหายใจเข้าปอด ขาซ้ายก้าวข้ามเข้าไปในตัวบ้าน
กูเหยียบเข้ามาละ บ้านเลขที่ 15/22 ซอย 4
พราวด์ลี่พรีเซ็นมากนะบอกเลย
นัยน์ตาคมกริบกวาดมองไปรอบๆบ้าน เป็นบ้านที่น่าอยู่ทีเดียว ห้องนั่งเล่นห้องครัวแบ่งเป็นสัดส่วน
นมจืดตัวเล็กวิ่งขึ้นไปที่ห้องตัวเองอย่างรวดเร็วเพราะว่าชินกับบ้านของเองอยู่แล้ว ไม่นานก็กลับลงมาพร้อมแว่นสำรอง
แว่นมันสามารถคัดลอกแล้ววางได้เหมือนกันเเหรอวะเนี่ย! เหมือนอันเดิมที่มันแตกไปเลยเว้ย
นมจืดกับแว่นทรงโตแบบเดิม
“พระเอกนั่งก่อนๆ” เจ้าของบ้านตัวเล็กกวักมือเรียกแขกมานั่งที่โซฟารับแขก อดีตคนถูกเรียกว่าคนรับซื้อของเก่าค่อยๆทรุดตัวนั่งตามเจ้าของบ้าน
“เชิญเลยจ้ะ” คุณแม่ที่จอดรถเสร็จก็เดินเข้ามาในตัวบ้านเช่นกัน
พระเอกรู้สึกว่าตัวเองตัวใหญ่เทอะทะจนต้องพยายามบีบเนื้อบีบตัวให้เล็ก นมจืดจัดแจงเอาขนมไทยร้านประจำของครอบครัวไปใส่จานเป็นชุดๆ
นัยน์ตาคมกริบมองขนมไทยกระจุกกระจิกวางเรียงสวยงามอยู่ในจาน
“มาเร็วน้องนม มานั่งกับเพื่อนมา” คุณแม่กวักมือเรียกลูกชายมานั่งกินขนม
นมจืดถือเหยือกน้ำเย็นกับแก้วสามใบในถาดมา แล้วก็มานั่งข้างๆคนตัวใหญ่ขับโซฟา
ร่างสูงรู้สึกผิดที่ผิดทางมองคุณแม่คุณลูกเขาคุยกันกระจุ๋งกระจิ๋ง
“ใส่แว่นอันนี้แล้วไม่ปวดหัวหรือคะ?”
นมจืดดันแว่นขึ้นดั้งให้เรียบร้อยแล้วพยักหน้า
“ปวดครับ แต่ว่าช่วยไม่ได้”
“งั้นพรุ่งนี้ไปตัดอันใหม่ไหมคะ แว่นนี้เห็นหนูบ่นปวดหัวทุกที”
“ไม่เป็นอะไรครับ ลองใส่ไปก่อน”
“จ้ะ” คุณแม่ตอบรับแล้วหันมามองคนตัวใหญ่คับโซฟา “หนูชื่ออะไรจ้ะลูก”
อื้มหืมมมมม?!!!
หนู?!
ตัวกูนี่เหมาะกับคำว่าหนูไหม โปรดอธิบายสิบคะแนน
“เอ่อ…ชื่อพระเอก…” เหมือนยังไม่จบประโยคแหะ “ครับ…” เออลืมใส่คำสร้อย
คนฟังทำหน้าแปลกใจเล็กน้อยก่อนจะยิ้มบางๆ
“ชื่อแปลกดีนะจ๊ะ แต่หนูก็หล่อนะจ๊ะถ้ามองดีๆ”
แน่นอนอยู่แล้วขอรับคุณหญิงแม่ กระผมหล่ออยู่แล้วโว้ยยย ไม่ต้องมองดีๆก็หล่อ
“อ่า…” คนหนวดครึ้มพึมพำในลำคอ ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ คือมันสตั้นตั้งแต่เรียกกูว่า...หนู...แล้ว
คนตัวเล็กรีบเลื่อนจานขนม “พระเอกกินขนมๆ”
“นี่หนูสองคนเรียนคณะเดียวหันหรือ รู้จักกับปราบกับพ่ายไหม?” คุณแม่รู้จักกับป้อมปราบกับศัตรูพ่ายเพราะเห็นหน้าค่าตากันบ่อยแต่กับพระเอกครั้งนี้คือครั้งแรก
“พระเอกอยู่คณะศิลปกรรมครับ ปีสอง” นมจืดบอก
“อ้าวหรือจ๊ะ แม่นึกว่าเป็นรุ่นพี่อยู่คณะน้องนม” คุณแม่ยิ่งประหลาดใจ
อ้าว! คุณหญิงแม่ครับ ใครรุ่นพี่รุ่นน้องหนังหน้ามันฟ้องอยู่นะครับ
พระเอกรู้สึกเหมือนเจอเดจาวูตอนเจอไอ้มินเนี่ยนใหม่ๆ ทำเอาเส้นกระตุกหงึกๆหงักๆตลอดเวลาเลย
“ชอบวาดรูปหรือลูก?”
“เปล่าครับ ผมอยู่สาขาถ่ายภาพ” ดูสุภาพเป็นผู้เป็นคนขึ้นมากเลยกู แค่พูดครับชีวิตก็ดูหรูหราขึ้นเป็นกอง
คุณแม่ยิ้มก่อนจะปล่อยให้เด็กๆกินขนมกันไป นั่งไม่นานร่างสูงใหญ่ก็ขอตัวกลับเพราะยังติดงานอยู่
คุณแม่แบ่งขนมไทยบางส่วนให้กลับไปแบ่งเพื่อนๆที่คณะกินด้วย ตอนกำลังจะออกจากบ้าน
“พระเอกหนูอยากไปตัดผมหล่อๆไหม เดี๋ยวแม่พาไป ร้านประจำของน้องนมเลย” คุณแม่คิดว่าพระเอกคงจะรำคาญผมเผ้าน่าดู
นัยน์ตาคมกริบเบิกค้าง ก่อนจะส่ายหน้าหวือ
“ผมมีช่างประจำอยู่แล้วครับ” กลัวไปตัดร้านเดียวกับไอ้เตี้ยแล้วได้ทรงเด๋อเหมือนมัน
“หรือจ้ะ” คุณแม่ยอมล่าถอยกลับไป “งั้นกลับดีๆนะลูก”
นมจืดวิ่งดุกดิกออกไปส่งอีกฝ่าย มองร่างสูงที่กำลังคร่อมมอเตอร์ไซด์
“วันนี้ขอบคุณมากนะที่มาส่งเรา” เห็นไหม พระเอกเป็คนดีมากถึงมากที่สุด
พระเอกถอนหายใจเฮือก รู้สึกกลับมาเป็นตัวของเองมากขึ้น
“เออ” แม่งเมื่อกี้อัดอั้นมากขอบอก ครับเคริบนี่ไม่ใช่วิถีคนหล่อจริงๆว่ะ
“เอ่อ...ถ้าคุณแม่ถามเยอะไปก็ขอโทษด้วยนะ” นมจืดกลัวว่าพระเอกอาจจะอึดอัด
คนฟังส่ายหน้าปฏิเสธ “ไม่เหรอก” เขาเกร็งแต่ไม่ได้ไม่พอใจอะไร แค่ไม่ชินเท่านั้นเอง อีกอย่างคุณหญิงแม่มันก็ใจดี “คุณหญิงแม่มึงก็...ใจดี…”
...แค่ประโยคแรกที่เจอหน้ากัน...
กูประทับใจไม่รู้ลืมจริงๆ
นมจืดยิ้มกว้าง พระเอกเป็นคนที่สามที่นมจืดพามาที่บ้านถึงจะเป็นการมาที่ไม่ได้ตั้งใจก็เถอะ
“คุณแม่ไม่ได้เป็นคุณหญิงสักหน่อย” คุณแม่เป็นคุณครูอยู่โรงเรียนเอกชนธรรมดาๆเอง
“เออน่า...กูให้เกรียติคุณหญิงแม่มึง” แกล้งมันไปอย่างนั้นแหละ
“วันนี้ขอบคุณจริงๆที่มาส่งเรานะ” ถ้าไม่เจอพระเอกนมจืดคิดว่าตัวเองต้องแย่แน่เลย “พระเอกเหมือนฮีโร่เลย” หลายครั้งที่พระเอกช่วยเขาไว้แม้จะเล็กๆน้อยๆก็ตาม
“เป็นคุณซุปเปอร์ฮีโร่ของเรา”
ตั้งแต่เด็กๆนมจืดชอบโดนเพื่อนล้อ โดนแกล้งเพราะตัวเล็กและก็ผิวซีด โดนบูลลี่ก็บ่อย แต่อย่างน้อยนมจืดก็โชคดีที่มาเจอป้อมปราบกับศัตรูพ่าย แล้วตอนนี้ก็มีพระเอกเพิ่มมาอีกคนหนึ่ง
ร่างสูงใหญ่เสมองด้านข้าง ใบหน้ารู้สึกเห่อๆ เป็นความรู้สึกแปลกๆที่กล้ามเนื้อมันกระตุกๆ ยิ่งตรงกล้ามเนื้อบนใบหน้าที่มันชักกระตุกจนปากโค้งเป็นพระจันทร์หงาย
“หึ…” มันมีความรู้สึกอัดแน่นอยู่ข้างในจนมันกลั้นไม่อยู่ เหมือนบอลลูนที่พองโตอยู่ในร่างกาย
“เป็นฮีโร่ที่คอยปกป้องมึงเเหรอวะ?” รู้สึกชอบประโยคนี้นะ “กูเก็บค่าคุ้มครองแพงนะเว้ย!”
คุณแม่ให้กูเป็นคนซื้อของเก่า ตัวลูกจะให้กูเป็นฮีโร่ สงสัยต่อไปให้กูเป็นกัปตันไทยแลนด์แดนกะลาด้วยเลยไหม? มันก็ออกจะคล้ายๆกัปตันอเมริกานะ หึ!
เอาเลยจ้า เป็นทุกอย่างให้เธอแล้ว~
นมจืดทำปากจู๋แต่ตากลมโตวาววับหลังแว่นกรอบใหญ่ดูมีความสุข มันเจิดจ้าและซาบซึ้ง
“ฮื้อออ” ร้องเสียงหงุงหงิงในคอ “อย่าเก็บเราแพงนะ…”
สุดท้ายคนฟังทนไม่ได้จนต้องยิ้มออกมา คนตัวเล็กโดนดีดหน้าผากดังป๊อก ร่างสูงใหญ่ถีบขาสตาร์ทเครื่องยนต์เรียบร้อย ใส่หมวกกันน็อค
“เก็บร้อยล้านแม่ง” เสียงทุ้มลอดผ่านหมวกกันน็อค พระเอกค่อยถอยมอเตอร์ไซด์คันเก่า
“ฮื่อ...แพง…” บ่นหงุงหงิงไม่เลิกไอ้นี่! กูนี่พระเอกนะเว้ย ค่าตัวกูเท่าไรต่อเท่าไรแค่นี้ทำมาบ่น
“หึ…” พระเอกตบหน้ากากหมวกกันน็อคปิดลงก่อนจะโลกมือไล่ให้คนตัวเล็กออกไปห่างๆจากทางรถวิ่ง
“บ๊ายบาย” เจ้าของบ้านตัวเล็กโบกไม้โบกมือ
จนรถมอเตอร์ไซด์หายลับออกไปจากซอยนมจืดถึงปิดประตูบ้านเรียบร้อย
“น้องพระเอกไปแล้วหรือลูก” คุณแม่เดินลงมาจากข้างบนพอดี
“ครับ…”
“ว่าแต่…” นมจืดชะงักขามองคุณแม่ “น้องพระเอกเขาไม่ได้ซักเสื้อด้วยไฮเตอร์แบบบ้านเราใช่ไหมลูก?”
นมจืดอมยิ้มตาโต “ไม่ครับคุณแม่! พระเอกบอกว่าไม่รู้จักครับ” นมจืดจำได้ว่าพระเอกเคยบอกแบบนี้
“งั้นวันหลังหนูเอาไปให้น้องเขาลองใช้ดูนะ…” นมจืดพยักหน้าเห็นด้วยอย่างยิ่งยวด “เสื้อน้องเขาจะได้ไม่หมองอย่างวันนี้”
พูดอีกก็ถูกอีก! เห็นไหม! คุณแม่ยังคิดเหมือนนมจืดเลยว่าพระเอกควรมีไฮเตอร์เป็นของตัวเอง
เหมือนคำว่าอะไรนะที่ช่วงนี้ได้ยินบ่อยๆ
อ้อ!
#ของมันต้องมี
ใช่ๆ ของมันต้องมีไง อิๆ
รถมอเตอร์ไซด์คันเก่าที่กับเครื่องสนิทเรียบร้อย ร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาภายในคณะ
“หายหัวไปไหนมาไอ้ห่า มึงไปซื้อบุหรี่ถึงดาวนาแม็กหรือไง” เสียงสมปากชาติหมา เอ๊ยพิมพ์ผิดๆ เอาใหม่ๆ สมชาติปากหมา! เห่าก้องทั่วห้องสตูฯ
ร่างสูงใหญ่ของพระเอกเดินเข้ามาในห้อง เพื่อนร่วมคณะหลายคนยังนั่งสุมหัวกันเรื่องโปรเจ็ค
“ช่วงนี้เฮียบอกให้เข้าคณะทุกวันว่ะ เตรียมตัวเรื่องงานนิทรรศการอาทิตย์หน้าอะมึง”
ถ้ายังจำกันได้ว่าเขามีงานโปรเจ็คของเทอมคืองานนิทรรศการการถ่ายภาพของคณะ ครั้งแรกที่เขาส่งงานให้เฮียไป อีกฝ่ายค่อนข้างแปลกใจกับงานของเขาพอดู โดนถามว่าเดี๋ยวนี้ชอบมาถ่ายคนแล้วเหรอ พระเอกไม่ได้ตอบอะไรไปทำเพียงแค่ยิ้มมุมปากเท่านั้น
‘เด็กคณะไหนนี่ น่ารักเหมือนกันนะ’
เฮ้ย...เฮียครับ เขายังไม่อยากมีเรื่องกับอาจารย์ในคณะนะเว้ย อาจารย์มองหน้าลูกศิษย์ที่มองตาขวางจนต้องโบกไม้โบกมือเป็นเชิงว่าเขาแค่แซ็วเล่นเท่านั้น
“เออๆ รู้แล้ว” ร่างสูงใหญ่ทรุดตัวลงนั่งที่ของตัวเอง เขาวางแม็คบุ๊คเอาไว้ก่อนจะออกไปซื้อบุหรี่แต่กลับกลายเป็นว่าได้ไปส่งไอ้แคระแทน แถมบัดซบสุดคือลืมซื้อบุหรี่กลับมา
“เอามาตัวหนึ่งดิ” ไอ้โอ๋กระดิกนิ้วยิกๆ ช่วงนี้พวกแม่งทั้งไอ้โอ๋และไอ้สมชาติมันจำกัดตัวเองอยู่ในโซนของตัวเอง รัศมีไม่เกินหนึ่งเมตร เอาง่ายๆก็คือพวกมันจะไม่ขยับไปไหนไกลกว่าที่แขนของพวกมันจะเอื้อมถึง
“ไม่มี...”
“อ้าว ไอ้เชี่ย แล้วนั่นมึงถือถุงอะไรมา”
สมชาติคว้าถุงพลาสติกไปคุ้ยๆดู ก่อนเงยหน้ามามองเพื่อน “อะไรของมึงวะ ไปซื้อบุหรี่ แต่ได้ขนมไทยกลับมา” อีกอย่างแถวมหาวิทยาลัยเขาไม่มีขายขนมไทยพวกนี้ด้วย ที่แน่ๆคือขนมไทยพวกนี้มันดูน่าอร่อยกว่าร้านแถวๆนี้นี่แหละ
พระเอกแยกเขี้ยวใส่เพื่อนก่อนจะดึงถุงตัวเองกลับมา
“ของกู พวกมึงไม่มีส่วนแบ่งเว้ย”
“ไอ้ห่า เยอะขนาดนี้มึงจะแดกให้เบาหวานแดกตายใช่ไหม” แม่ง หน้าตาไม่ให้แดกของพวกนี้แต่ใจเสือกรักเว้ยเฮ้ย
คิ้วเข้มดกหนาเลิกขึ้น ยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ “ของกูคือของกู” คุณหญิงแม่ให้เขามาเขาก็ต้องรับน้ำใจนี้ไว้ด้วยความเต็มใจอย่างยิ่ง
เพื่อนโวยวายแต่ว่าคนอย่างพระเอกไม่สนใจหรอก ปล่อยให้พวกมันแหกปากกันไป เดี๋ยวเหนื่อยเมื่อไรพวกมันก็หยุดกันเองแหละ
“ยินดีต้อนรับค่…” เสียงค่าลากยาวของพนักงานกะเช้าประจำร้านสะดวกซื้อเหมือนจะหยุดลงกระทันหัน
พนักงานมองตามลูกค้าที่เข้ามาในร้านด้วยสายตาไม่กระพริบ
คนตัวเล็กเดินก้มหน้าก้มตาเเพราะความไม่เคยชิน มือขาวทำท่าจะดันแว่นอันโตด้วยความเคยชินแต่นมจืดก็นึกขึ้นได้ว่า…
วันนี้ใบหน้าเขาปราศจากแว่นสายตาเพราะว่า...เขาใส่คอนแทคเลนส์ ตอนออกจากบ้านมาก็ไม่ค่อยมั่นใจเผลอจับใบหน้าตลอดเวลา ขึ้นรถมาเรียนก้มีคนมองต้องเดินก้มหน้า แต่ตอนนี้ที่ยิ่งหมดความมั่นใจก็เพราะคนมองนี่แหละ!
ฮื้อออออ เราหมดความมั่นใจเลยนะ ทำไมพนักงานต้องมองหน้าขนาดนั้นด้วย
นมจืดจับหน้าลูบผม หัวเราะแหะๆ ให้กับพนักงานที่คุ้นหน้าคุ้นตากันดี
“เอ่อ...นี่ครับ” นมจืดวางกล่องนมจืดยี่ห้อประจำที่ซื้อทุกวัน
พนักงานมองแล้วอยู่ๆก็ยิ้มกว้าง
“โอ้โห พี่เกือบจำไม่ได้แหนะ”
นมจืดยิ้มเขิน
พนักงานมองใบหน้าขาวเกือบซีดที่วันนี้ไม่มีแว่นอันใหญ่มาบังใบหน้า ทำให้เห็นนัยน์ตากลมโตชัดเจน นัยน์ตาสีน้ำตาลอมดำใสแจ๋วจนเหมือนลูกแก้ว จมูกจิ้มลิ้ม ปากสีชมพูอ่อน เจ้าตัวเกาแก้มเขินๆเพราะไม่มั่นใจ
“แหะๆ...คือแว่นมันแตกครับ” ตอนแรกก็ใส่แว่นสำรองอันเดิมอยู่หรอกแต่ว่ามันปวดหัวมาก มึนจนทนไม่ไหว คุณแม่เลยพาไปตัดแว่นอันใหม่ ทีนี้ทางร้านแว่นเขาแนะนำให้ลองใส่คอนแทคเลนส์ดู เลยลองซื้อแบบวันเดย์มาลองใช้ เป็นแบบที่ใช้วันเดียวแล้วก็ทิ้งเลย คุณแม่ให้ซื้อมาลองหนึ่งอาทิตย์ก่อน
วันนี้เลยลองเอามาใส่เป็นวันแรกแต่ว่าตอนนี้นมจืดอยากจะวิ่งกลับบ้านไปเอาแว่นมาใส่แทนเสียเลย
พนักงานยังอมยิ้มไม่หยุด แสกนราคาสินค้าเสร็จก็ใส่ถุงให้ลูกค้าเสร็จสรรพ นมจืดรับถุงไปก่อนจะเดินออกจากร้าน แต่ว่าหูเล็กยังได้ยินเสียงแว่วมาจากภายในร้าน
“น้องน่าร๊ากกกกกกกก...” พนักงานสองคนในร้านหันไปกรี๊ดกร๊าดกันเอง
ขาเล็กชะงักกึกเมื่อระหว่างทางไปคณะวิทยาศาสตร์ของตัวเอนมจืดเจอกับคนกลุ่มใหญ่ที่ยืนจับกลุ่มกันพ่นควันมะเร็งปอดแข่งกันยกใหญ่ ตอนแรกนมจืดก็ไม่ได้สนใจว่าแต่ว่าหนึ่งในกลุ่มนั้นหันมามองเห็นเขา
“...”
ร่างสูงใหญ่พูดไม่ออกเลยเกิดเป็นอาการแดกจุดขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ นัยน์ตาคมกริบเบิกค้าง
พระเอกเห็นร่างเล็กคุ้นตาเดินมา ทั่้งสไตล์การแต่งตัวและท่าทางการเดินที่จำได้ แต่พอเจ้าตัวเดินเข้ามาใกล้ๆทำให้เขาต้องตกใจเหมือนโดนผีหลอก
แม่งผีมินเนี่ยนหลอกแต่เช้าเลยไอ้เชี่ย!
ไอ้แคระมันไปทำอะไรกับหน้งหน้าของมันมาวะ
นมจืดหยีตาลงเล็กน้อย เห็นร่างสูงของคณะเพื่อนบ้านเลยยิ้มกว้าง
พระเอก...คุณซุปเปอร์ฮีโร่ของนมจืด อื้อ...ใช่ๆ ชื่อนี้ฟังดูเข้ากับพระเอกมากๆ พระเอกต้องดีใจสุดๆเพราะว่าจากเป็นมหาโจรกลายมาเป็นถึงมหาบุรุษวีรชนคนไทยเลยนะ พระเอกจะต้องภูมิใจกับตำแหน่งแน่นอน
คิดแล้วก็หัวเราะคิกคักกับตัวเอง
ขาสั้นๆก้าวเข้าไปหาฮีโร่อย่างไม่รอช้า ข้างๆฮีโร่มีพรรคพวกฮีโร่ที่หน้าตาไม่ต่างกันเลยคือหนวดเฟิ้มเชียว แต่นมจืดไม่กลัวนะ เพราะเพื่อนพระเอกก็คงเป็นพรรคพวกฮีโร่หน้ามหาโจรเหมือนๆกันนั่นแหละ
คุณแม่บอกว่าอย่าตัดสินคนแค่ภายนอก ทฤษฏีนี้ใช้ได้กับพระเอกจริงๆ
“มึงไปทำอะไรกับหนังหน้ามึงมาไอ้แคระ!” เสียงทุ้มเข้มดังโพล่ง
นมจืดส่ายหน้า คิ้วขมวด “เปล่านะ” นมจืดไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย ศัลยกรรมก็ไม่เคยสักนิด แค่ใช้ครีมล้างขจัดความมันบนใบหน้าเท่านั้นเอง “เราก็ใช้แค่นีเวียร์ ฟอร์ เมน เฉยๆ”
คนฟังแยกเขี้ยว เออเซ่ะ! กูใช้แค่สบู่นกแก้วทั้งล้างหน้าแล้วก็ล้างฟรวยจบ!
“น้องมินเนี่ยน!” สมชาติเสนอหน้าออกมาคนแรก มองใบหน้าขาว ตากลมโตดูต่างกับคนที่เคยเจอตอนแรกเลย
“หวัดดีน้า...สมชาติ” นมจืดจำสมชาติได้แม่น เป็นคนที่นมจืดเจอครั้งแรกตอนเอากาแฟมาให้พระเอกแล้วสมชาติไปตามตัวมาให้
บรรดาพรรคพวกฮีโร่ถึงกับเคลิ้มเหมือนเมายากันยุงเพราะรอยยิ้มตาหยีแก้มพองของคนพูด แต่มีแค่คนเดียวที่หนังตากระตุกพร้อมกับตีนกระตุกใส่เพื่อนรายตัว
พวกเมายากันยุงถึงกับสะดุ้งเป็นแถว เจอนัยน์ตาคมกริบฟาดฟันเข้าไปถึงกับต้องหันซ้ายเหล่ขวาไปมองไปทางอื่นแทน
สงสัยคนน่ารักยิ้มแก้มป่องนี่จะมีเจ้าที่แรง!
“งั้นเราไปก่อนน้า” คนตัวเล็กโบกมือให้ฮีโร่และพรรคพวกฮีโร่ แต่ยังไม่ทันได้วิ่งไปไหนคอเสื้อขาวสะอาดเพราะไฮเตอร์ก็โดนดึง
“เดี๋ยวไอ้เตี้ย มึงยังไปไม่ได้” เสียงทุ้มเข้มทำให้นมจืดย่นคอ
“ทำไมเราไปไม่ได้อะพระเอก เรามีเรียนน้า” คนตัวเล็กพยายามรั้งคอเสื้อกลับมา
ฝ่ามือใหญ่เปลี่ยนจากดึงคอเสื้อมาจับหมับที่หัวทุยแล้วบังคับให้หันมาหาตัวเอง นมจืดย่นหน้าเพราะว่ากลัวกระดูกต้นคอจะเคลื่อน
“เราเจ็บนะ” พยายามนวดคอตัวเองอย่างเอาเป็นเอาตาย
“เหอะ...” พระเอกพ่นลมหายใจออกมาเหมือนหงุดหงิดแต่ว่าฝ่ามืออุ่นๆก็ยอมช่วยนวดหลังคอนมจืดเบาๆ
คราวนี้คนตัวเล็กเลยยิ้มแก้มตุ่ย “อื้อๆๆ ตรงนั้นเลยพระเอก สบายจัง” ทำหน้าเคลิ้มดูสบายที่สุด ใบหน้าคมถึงกับหลุดยิ้ม แต่พอเงยหน้าไปเจอบรรดาพวกตัวเสือกทั้งหลายกำลังจ้องดด้วยสายตาโคตรเผือกแล้วได้แต่ถลึงมองพวกมันก่อนจะหยุดมือที่นวดต้นคอเล็กลง
“มานี่ดิไอ้แคระ”
นมจืดมองอีกฝ่ายที่เรียกเขาเดินไปหาใกล้ พระเอกหยิบถุงก็อบแก็ปมาสะบัดๆให้มันคลี่ออก
“ทำไมเหรอ?” นมจืดเผลอดันแว่นเพราะความเคยชินทั้งที่ไม่ได้ใส่แว่นอยู่ “เฮ้ยยยย”
อยู่ๆถุงพลาสติกก็ถูกครอบลงมาบนหัวทุย ปิดลงมาจนแทบคลุมหน้า นมจืดโวยวายเสียงดังเพราะตกใจ มือขาวพยายามยื้อยุดกับพระเอกที่พยายามจะครอบถุงลงมาบนหัวนมจืดให้ได้ พรรคพวกฮีโร่ตัวเสือกถึงกับอ้าปากค้าง มองเพื่อนที่กำลังทารุณกรรมมินเนี่ยนตัวน้อยๆ
แม่ง! ไอ้พระเอกมันยังสติดีอยู่ใช่มั้ยวะ!!
คนสติที่ไหนเอาถุงครอบหัวชาวบ้านเขาวะ?
“ไอ้แคระอย่าให้ต้องใช้กำลัง” โอโห้ ไอ้เชี่ย...มึงแม่งมาแพทเทิร์นโจรข่มขืนชัดๆ
“ฮื้อออออ...ปล่อยเราเถอะนะ เราหายใจไม่ออก” นี่ก็อีกคน...มาแนวเหยื่อโดนรุมชัดๆ
“มึงก็อยู่นิ่งๆสิวะ”
“ฮื้ออออออ” สุดท้ายพอสู้แรงอีกฝ่ายไม่ได้นมจืดก็ได้แต่ร้องเสียงหงุงหงิง ทำปากแบะใส่ ปล่อยให้อีกฝ่ายทำตามใจชอบ
ไอ้โจรโฉดพอมันเอาถุงพลาสติกครอบหัวเสร็จกมันก็จัดการผูกปลายหูหิ้วเข้าที่ใต้คางเล็กๆเป็นโบว์เรียบร้อยมันก็ถอยห่างออกมาดูผลงานชิ้นโบว์แดงอย่างพอใจ
นมจืดตอนนี้มีถุงเซเว่นครอบหัวจนมิด ช่วงปลายถุงบนหัวทั้งสองข้างดูไปดูมาเหมือนหูกระต่าย ตรงคางก็ผูกโบว์มุ้งมิ้ง จากถุงโง่ๆกลายเป็นเหมือนผ้าโผกหัวผูกโบว์เลย
“เอาถุงครอบหัวเราทำไม?” ดวงตากลมโตจ้องใบหน้าคม ทำหน้าไม่เข้าใจมากๆ
“เออน่า...” ร่างสูงเหมือนจะหาคำตอบไม่ถูกเลยเกาแก้มเฉไฉไปเรื่อย
“ฮื้อ...มันตลก” มือเล็กทำท่าจะแกะออกจนร่างสูงถลึงตาดุ
“ผูกเอาไว้นั่นแหละโว้ย” แม่ง...ไอ้แคระ...ใครบอกให้มึงไม่ใส่แว่นทรงอาม่ามึงมาล่ะวะ เอาถุงครอบไว้นั่นแหละจะได้ไม่ใครมองเห็นเท่าไร
“ทำไมล่ะ?” เอ้า...ยังจะถามอยู่นั่น
“เออน่า...ผูกไว้”
“ไม่เอา!” แค่นี้เพื่อนพระเอกก็หัวเราะนมจืดหมดแล้ว นมจืดก็อายเป็นนะ พระเอกให้ทำอะไรก็ไม่รู้ “ทำไมเราต้องใส่” ถ้าพระเอกไม่มีเหตุผลดีๆมาบอกนมจืด เขาก็ไม่ยอมนะ นมจืดก็สู้คนนะ บอกเลย
บ๊ะ! ไอ้มินเนี่ยนแดกแฟ้บ เดี๋ยวปั๊ดเหนี่ยวเลย
“ไอ้ห่า...ก็...เดี๋ยวฝนมันตกไง คลุมไว้นั้นแหละ”
หาาาาาาาาาา...สมชาติถึงกับสำลักบุหรี่ พรรคพวกฮีโร่หันไปมองหน้าไอ้คนพูดประมานว่า มึงพูดออกมาได้เนอะไอ้สันขวาน
ใครเชื่อมึงก็ควายแท้ๆ
“อ้าวเหรอ? ฝนจะตกเหรอ” นมจืดทำหน้าเข้าใจ พยักหน้าหงึกหงัก
เอ้า!!!!! ไอ้ห่านี่เสือกเชื่อด้วยเว้ยยยย
ควายแท้ไม่มีวัวผสม!
“เออ...กูเช็คมาเมื่อกี้ฝนจะตก มึงใส่ๆมันไปนั่นแหละ” โจรโฉดเออออพลางถอนหายใจเฮือก ไม่รู้ว่าจะรู้สึกดีใจที่มันเชื่อหรือจะเสียใจกันแน่
“อ้อ ขอบคุณมากน้า” นมจืดยิ้มกว้าง จับถุงครอบบนหัวให้เข้าที่เข้าทาง ก่อนจะบอกลา “งั้นเราไปเรียนแล้วน้า บ๊ายบาย” โบกไม้โบกมือเผื่อแผ่พรรคพวกฮีโร่และเหมือนเผื่อแผ่คนทั้งโลกด้วย
พระเอกโบกมือชิ่วๆ “รีบๆเดินกลับคณะไปเลยไป อย่าเถลไถลนะเว้ย”
“อื้อ ได้เลย ตรงกลับคณะเลย”
.
.
.
พอหันกลับมาเพื่อนทั้งโขยงมองหน้าเขาพลางแสยะยิ้ม
“หวงเขาขนาดนั้น เป็นพ่อเขาเหรอวะ” สมชาติแห่งสามแยะปากหมา
พระเอกแบะปากเหมือนละครบุพเพสันนิวาส กูโคฟเวอร์เป็นพี่กิ๊ก สุวัจนี
“พ่อกูไม่เป็นหรอกเว้ย อย่างกูต้อง ผอ- เท่านั้น”
“เป็นผัวเขาเหรอมึง”
“พวกมึงต่างหากที่เผือก ไอ้สัส!”
+++++++++++++++++++++++++ 100% +++++++++++++++++++++++++
สวัสดีค่า
วันนี้เอาอีกครึ่งตอนมาฝากกันนะคะ ตอนครึ่งหลังสั้นๆหน่อยเพราะว่ามันต้องตัดพอดี ขออภัยจริงๆนะคะ
ตอนนี้พระเอกมันก็หวงเขาไปเรื่อยแต่เหมือนน้องนมก็ไม่รู้อะไรเหมือนเคย ฮ่าๆ หัวร้อนไปเรื่อยแหละนังพระ ฮ่าๆ
สะใจ
อ่านแล้วคอมเม้นบอกฟี้ดแบ็คกันได้นะคะ หรือว่าจะหวีดกันในทวิตเตอร์ที่ #รักรสนมจืด
ขอบคุณทุกการติดตามนะคะ
-
จิ้มก่อน....
น้องนม หนูเห็นโจ๊กเกอร์เป็นแบทแมนได้ไงลูก 55555
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
นมจ๋าป้าคิดว่าแว่นตาอันนี้คงมีปัญหาอ่ะลูก มันทำให้หนูมองโจรเป็นฮีโร่ได้อ่ะลูก หนูคงต้องตัดแว่นใหม่อย่างที่คุณหญิงแม่บอกจริงๆแล้วล่ะ
-
อยากจะลั่นกับคุณแม่ สมแล้วกับที่้ป็นแม่น้องนม นังพระเอกถ้าอยากเป็นเขยบ้านนี้แกควรหัดสุภาพบ้างนะ #เกลียดความยิ้มที่ได้เป็นฮีโร่ของน้อง
-
น้องนมมมมม ป้าอยากจับหนูฟัดจริงๆ :katai3:
-
o18 o18 o18 o18 o18
-
โอ้ะ หนูพระเอก น่ารักกกกก 555 :laugh:
ขำอ่ะ ยังดีนะที่พระเอกยังรู้ ว่าควรพูดเพราะ ๆ กับผู้ใหญ่
คุณแม่น้องนมน่ารัก อยากเจอคุณพ่อแล้ว จะเป็นยังไงน้อ
พระเอกนี่ก็ขี้หึง กับครูบาอาจารย์ยังไม่มีเว้นอ่ะ ขนาดยังไม่เป็นแฟนนะเนี่ย
-
สงสารพระเอกกกกกกกก555555555
-
ฮาาาา บ้านนี้เขาเลี้ยงกันมาน่ารักมากเลยนะคะเนี่ย...มีให้เอาไฮเตอร์ไปให้พระเอกลองใช้ด้วยอ่ะ
-
เป็นทุกอย่างให้เธอแล้ว~ ตู้ม!!!โอ้ยยยน่ารักอ่ะพระเอก
-
:m20:
-
น้องนมลูกกกกก
-
:m20: :pigha2: รอๆๆจ้า
-
คือฮาคุณแม่น้องนมมากๆ 555555
ไม่ไหวแล้ว เหมาะสมเป็นแม่ลูกกันจริงๆ ฮ่าๆ
พระเอกเป็นฮีโร่ตัวไหนจ๊ะน้องนม อิอิ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
คุณแม่ คุณลูกเหมือนกันมากๆ ตลกมากกกกกกกกกกก อ่านไปขำไป :m20: :laugh:
ชอบๆ ยังไงก็รอเสมอนะ :mew1:
-
เสื้อสีไข่มันเป็นประเด็นจริงๆนะ5555555
-
น่ารักมากกกกกกกกกกก อ่านเรื่องนี้แล้วมีความสุขมากๆเลย น้องนมน่ารักสุดๆเลย
-
และแล้วฟ้าก็ประทานคนปราบพระเอกมาจนได้ :laugh: :laugh:
-
น้องนมต้องมาซักเสื้อให้พระเอกแล้วแหละ
-
:z1: :z1: :z1:
-
ฮาจริงจอนแม่บอกพระเอกเหมือนคนซื้อของเก่า ซงซาน55555555555
น้องนมน่ารักแทนตัวเองว่าหนู ฮือ อยากบีบ หมันเขี้ยว
-
ซุปเปอร์ฮีโร่ของหน่องนมมมม :hao7:
-
:m4: :m4:
-
แหมพ่อพระเอกปลื้มเลย ได้เป็นฮีโร่
-
น้องนมน่ารักมากก
-
:laugh: :laugh:
แม่กับลูกทั่แท้จริง
-
ฮีโร่ของน้องนม...เอิ่มมม
-
อยากกินนม เอ้ย ขนมไทย ขั้นมาเลยทีเดียว :katai2-1:
-
น้องนมลู๊กกก... หนูมึนแว่นใช่มั๊ยค่ะ :jul3: :jul3:
-
น้องนมเหมือนคุณหญิงแม่นี่เอง
-
ัคุณแม่น่ารักมากกกกพระเอกถึงกับไปไม่เป็น :laugh: :laugh:
-
รู้เลยนะคะว่ามินเนี่ยนได้ใคร 5555555555555555
-
:o8: :o8:
-
ทำไมขำขนาดนี้
พระเอกต้องรีบไปหาไฮเตอร์มาใช้แล้วหล่ะ
-
พระเอกจ๊ะ "ไฮเตอร์" ของมันต้องมี55555
-
คุณแม่นี่เอง เจ้าของไฮเตอร์
คนขายของเก่าจะไฉไลก็งานนี้แล
บวกและเป็ดให้คุณแม่รัวๆ
:mew1:
-
น้องนมน่ารักกก พระเอกอีกหน่อยก็หลงน้องนมหัวปักหัวปำแน่ๆ :impress2:
-
โถ พระเอก
ทั้งคิดว่าเป็นคนรับซื้อของเก่า
ทั้งคิดว่าเป็นรุ่นพี่คณะน้องนม
ทั้งแนะนำให้ไปตัดผมหล่อๆ
ทั้งสงสัยบ้านไม่ใช้ไฮเตอร์
พระเอก2018 แหกทุกกฏของวงการพระเอก
-
น้องนมตัดแว่นใหม่เถอะ สงสัยแว่นไม่ดีมองวายร้ายเป็นฮีโร่เฉย :mew5:
-
:pig4: :pig4:
-
แม่ลูกไฮเตอร์ :hao7:
-
:m20: น้องนม หนูควรตัดแว่นใหม่นะลูก
-
สวัสดีค่า
วันนี้เอาอีกครึ่งตอนมาฝากกันนะคะ ตอนครึ่งหลังสั้นๆหน่อยเพราะว่ามันต้องตัดพอดี ขออภัยจริงๆนะคะ ในเล้าเป็ดเราเลยขอใส่เข้าไปในกระทู้เดิมนะคะ ไม่ได้ขึ้นกระทู้ใหม่ กระทู้เดิมอยู่ที่หน้า 32 ค่า ไปอ่านเต็มๆตอนได้เลยค่า
ตอนนี้พระเอกมันก็หวงเขาไปเรื่อยแต่เหมือนน้องนมก็ไม่รู้อะไรเหมือนเคย ฮ่าๆ หัวร้อนไปเรื่อยแหละนังพระ ฮ่าๆ
สะใจ
อ่านแล้วคอมเม้นบอกฟี้ดแบ็คกันได้นะคะ หรือว่าจะหวีดกันในทวิตเตอร์ที่ #รักรสนมจืด
ขอบคุณทุกการติดตามนะคะ
-
น้องนมมมมมมมมมม
-
เอ่อลืมเจาะถุงให้น้องหายใจรึเปล่า
หวิดจากฮีโร่จะเป็นฆาตรกรแล้วนะนั่น5555
-
อิพระเอก อิขี้หวง ปากแข็งอยู่นั่นแหละ หมั่นไส้!!!
-
โอ๊ยยยย! อินังพระแกทำอะไรลูกฉัน! จะเอาถุงมาครอบทำไม ลูกฉันหายใจไม่ออกตายฉันจะตามไปฆ่าแกแน่ นมลูกนี้เหรอคุณซุปเปอร์ฮีโร่ของหนู มันเป็นวายร้ายไม่ใช่ซุปเปอร์ฮีโร่ อย่าไปมองมันแสนดีแบบนั้นนน ฮือออ :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
แกคิดผิดแล้วพระเอก ทำแบบนี้น้องนมยิ่งเป็นจุดสนใจแน่ๆ 555
-
ความน่ารักนี้ท่านได้แต่ใดมาาาาาา
-
:m13: :m13:
-
โอ้ยยยย พระเอก หวงพูดแบบนี้ ฝนจะตกอะไรเล่า!
แหมมมมมมม
-
โอย กว่าจะถึงคณะ คนไม่ฮากันทั้งมหาลัยหรือคะเนี่ย นมจืดดด
-
อย่าแกล้งน้องงงงงงงงงง
-
โอ๊ยยยยย บ้าไปแล้วพระเอก เอาถุงคลุมหัวน้องนม ฮ่าาาาา ร้ายกาจจริงๆ :angry2:
-
พ่อพระเอกโคตรฮา มินเนี่ยนคงน่ารักจริง
สนุกมาก
-
โอ้ยยยยน้องนมทำไมน่ารักแท้เราหวงอ่ะ
-
:laugh:
-
หวงก็บอกเขาดีๆเซ่
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
อยากจะกรอกตามองบนใส่อินังพระ
-
แหมมมมมมมมมมมมมมม พระเอกคนขี้หวงงงงง
-
:laugh:
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
ฝนจะตกละเหรอ555
-
ดีนะที่มีแค่ถุงเซเว่น มันเลยครอบได้แค่หัว ถ้ามีถุงดำเนี่ย สงสัยจับยัดลงถุงทั้งตัวแน่นอน :jul3:
-
แหม ขี้หวงนะคุณตัวร้าย ทำเป็นฟอร์ม....ผู้ร้ายปากแข็งชัดๆ 555
-
โถๆๆๆน้องนม มหาโจรจอมหวง
น้องนมจะหายใจสะดวกไหมนั่น
-
พระเอกอย่าแกล้งน้องนมนะ
-
นุ้งนมของพี่ น่าเอ็นดูจริงๆ เลยลูกเอ้ยยยย
-
ถ้าจะหวงขนาดเอาถุงครอบหัวก็บอกกันดีๆเหอะ :hao3:
-
ไหงพระเอกกลายเป็นฮีโร่ของนมจืดซะได้ล่ะ
แล้วนมจืดจะน่ารักไปไหน ทำใครต่อใครมองตาค้าง
แต่น้องนมผู้ไม่รู้อะไร คิดว่าตัวเองผิดปกติ เด๋อไปอีก
เพลียกับพระเอกไม่เท่าไหร่ เพลียบวกเพิ่มไป ตรงที่นมจืดดันเชื่อ
นมจืดคนซื่อของพี่ก็ยังไม่เปลี่ยนแปลงค่ะ ไหนล่ะที่ว่าไม่ยอมใครน่ะ
-
ซื้อเสื้อใหม่ทีเถอะพระเอก ใครเห็นก็ทัก
พอน้องชมว่าเป็นฮีโร่ ยิ้มแก้มแตกเลย
ขอบคุณค่ะ
-
นมจืด :katai2-1: :katai2-1: พระเอกหวงน้องหรอ
-
:laugh:
-
อิพรรรรรรรรร๊ะ อิบ้าาาาา อิคนขี้หวงงงงง ว๊อยยยยยยยยยยยยยยย แกจะเอาถุงมาครอบหัวรู๊กนมไม่ด๊ายยยยยย เดี๋ยวรู๊กชั้นหายใจไม่ออออออก
-
วิธีไม่ให้คนอื่นมองน้องนี่มันเหลือร้ายจริงๆ นะพ่อพระะะะ คืออ่านละลั่นเลย 55555+
-
หนู มันไม่ใช่พระเอกลูก
มันคือตัวร้าย
-
5555
-
บทที่ 14: นมจืดกับความไม่ชิน
ร่างเล็กๆผิวขาวเหมือนเรืองแสงได้เดินดุ่มๆมาจนถึงหน้าคณะวิทยาศาสตร์ของตัวเอง แน่นอนว่าตลอดทางเจ้าตัวไม่ได้สนใจคนรอบข้างเลยว่าจะถูกมองด้วยสายตาแบบไหน แค่มีถุงทรงประหลาดครอบอยู่บนหัวแถมผูกโบว์เสร็จสรรพเรียบร้อยที่ปลายคางเท่านั้นเอง
ป้อมปราบและศัตรูพ่ายขมวดคิ้วมุ่น หันมามองหน้ากันสองคนแล้วขยี้ตาก่อนจะหันไปมองไอ้คนเรืองแสงกับหมวกทรงประหลาดบนหัวแล้วก็ยิ่งทำหน้ายุ่ง
อย่าบอกนะว่านั่นคือ...แฟชั่นหมวกแบบใหม่…
แม่งถ้าเป็นแฟชั่นใหม่นำเทรนด์จริงๆ...พวกกูยอมตกยุคอะบอกเลย!
พวกเขาสองคนรอให้อีกฝ่ายเดินมาจนถึงตัวแล้วแต่ก็ยังไม่หายตะลึงอยู่ แม่งตอนนี้คือ...ตะลึง! ตะลึง!! ตะลึง!!! ตะลึงตึงตึงตึงตะลึงตึงตึงอยู่ดี
“นม...มึง...” เอาสิ เอากับกู ติดอ่างตอนอายุยี่สิบกว่าๆ
“สวัสดีน้า” นมจืดยิ้มให้เพื่อนพลางค่อยๆแกะโบว์ที่ผูกไว้ที่ปลายคางของตัวเอง “ฮื้อ...โชคดีมากเลยที่ฝนไม่ตกอะ นี่เรารีบเดินมาเลยนะเนี่ย”
???
เครื่องหมายอัศเจรีย์สามตัวผุดขึ้นมาบนใบหน้าของเพื่อนสนิท
“ฝนไรวะ?” ป้อมปราบขมวดคิ้ว
“ก็พระเอกบอกเราว่าฝนจะตกเลยเอาถุงคลุมหัวเรา สงสัยกลัวเราโดนฝน” พูดจบก็แกะปมออกพอดีพลางเอาถุงออก
เออเว้ย! แล้วมึงก็เชื่อมันเนอะ!!
นี่พวกกูควรทำยังไงกับชีวิตเเพื่อนกูดี บอกหน่อย…มีแพ็กเกจศัลยกรรมสมองไหม? กี่ล้านก็จ่าย ไปถึงเกาหลีก็ไป ช่วยพวกกูที
ป้อมปราบกับศัตรูพ่ายได้แต่ตีอกชกลมในใจตัวเอง พวกเขาจนปัญญาแล้ว
คนมองได้แต่มองจริงๆเพราะพูดอะไรไม่ออก ยิ่งวันนี้เพื่อนตัวเล็กมีความแปลกไปและรู้สึกว่าไม่ชินตา
“แล้วแว่นมึงไปไหน?” แว่นทรงโบราณสมัยสงครามโลกที่แทบจะปิดครึ่งหน้าไม่อยู่
“อ้อ ก็ที่เราบอกไงว่าแว่นเราแตก”
เรื่องแว่นแตกป้อมปราบกับศัตรูพ่ายรับรู้เพราะว่าเพื่อนตัวเล็กไลน์มาเล่าให้ฟัง แถมยังบอกว่าไอ้พระ...มันกล้าแหยมหน้าพาไปส่งที่บ้าน 15/22 ซอย 4และที่สำคัญคือมันได้เจอคุณแม่ด้วย
พวกเขาคิดว่าคุณแม่ไม่น่าจะรับความซกมกของมันได้สักนิด แต่กลับกลายว่าคุณแม่เป็นห่วงที่มันซกมกแถมจะฝากไฮเตอร์ไปให้มันใช้อีก ไม่รู้ว่ามันทำของเขมรใส่คุณแม่หรือเปล่า ไม่ได้การ สงสัยต้องไปเรียกหมอผีมาปราบผีร้าย
สรุปว่ามันเป็นคนดีๆกับเขาบ้างไหมนะ? เป็นคนซกมกก็เป็น เป็นโจรก็แล้ว เป็นคนชั่วก็แล้ว เป็นคนบ้าก็แล้ว ปัจจุบันเป็นผีเปรตตามเพื่อนกูเหมือนของส่วนบุญ ต่อไปมึงจะเป็นอะไรมาบอกด้วยนะ พวกเขาจะได้สาปแช่งก่อนเลย
“ทีนี้ตอนไปซื้อแว่นใหม่ ร้านเขาแนะนำว่าลองใส่คอนเทคเลนส์ดูอะ” พูดแล้วก็แอบนมจืดก็ทำหน้ายู่เพราะว่าเขาไม่ชินเลยสักนิด ปกติจะต้องมีแว่นอันเทอะทะวางบนจมูก
ศัตรูพ่ายมองใบหน้าขาวปราศจากแว่นมาเกะกะเลยทำให้เห็นดวงตากลมโตใสใสเป็นลูกแก้ว จมูกเล็กๆ ปากจิ้มลิ้ม
“กูว่ากูพอรู้ละ” รู้ว่าเพราะอะไรไอ้พระนั่นมันถึงเอาถุงครอบหัวเพื่อนกูมาเป็นผีบ้าแบบนี้
แต่..ไอ้เวรเอ๊ย! มันไม่รู้หรือไงว่าแบบนี้มันยิ่งเด่นเข้าไปใหญ่ โอ๊ย...กูจะบ้าที่ไม่รู้ว่าคนอย่างมันนั้นโง่หรือบ้ากันแน่
แต่กูว่าน่าจะทั้งสองอย่าง!
“เออกูก็ว่ากูพอรู้เหมือนกัน” เซนส์ของผู้ปกครองมันแรงนะเว้ย เวลามีคนมาด้อมๆมองๆลูกตัวเอง
ยิ่งตอนนี้เพื่อนในคณะตัวเองยังเมียงๆมองๆไอ้แคระนี่อยู่เลย ทั้งความขาวแบบเรืองแสงจนสะดุดตาคนอื่นกับใบหน้าจิ้มลิ้มแก้มสีชมพูเลือดฝาด
เฮ้ย...มองไรหนักหนาวะ เดี๋ยวเพื่อนกูสึกหรอหมด!
“รู้อะไรเหรอ? ทำไม? เกิดอะไรขึ้น?” เสียงเล็กๆถามขึ้นระหว่างกำลังเดินขึ้นไปชั้นเรียน ตามทางมีแต่คนมองนมจืดเต็มไปหมดเลย เขาถึงกับเอามือขึ้นมาจับๆหน้าจับผม คิดว่ามันก็ไม่ได้มีอะไรติดนี่นา แถมมีอยู่กลุ่มน้องปีสองในคณะกลุ่มหนึ่งยิ้มให้นมจืดด้วย แต่ด้วยความที่นมจืดเป็นมิตรกับมนุษย์และสิ่งแวดล้อมเลยยิ้มกลับไปให้ด้วย
แม้ว่านมจืดจะไม่รู้จักทุกคนในคณะเพราะว่าคณะคนเยอะมากเพราะมีหลายสาขาแต่ว่านมจืดก็พอคุ้นหน้าคุ้นตาหลายคนอยู่นะ
“มึงไม่ต้องรู้หรอก...” สุดท้ายเป็นป้อมปราบที่พูดขึ้นมา
อ้าว...ทำไมนมจืดถึงไม่รู้เรื่องอยู่คนเดียวล่ะ…
“อ้าว...” แต่ว่าพูดไม่จบก็โดนศัตรูพ่ายคว้าคอไว้แน่นกึ่งโดนลากให้เดินเข้าห้องเรียนเร็วขึ้น
และในวันนั้นป้อมปราบกับศัตรูพ่ายก็เดาถูกว่าแฟชั่นหลุดโลกของไอ้พระมันส่งผลให้เพื่อนเขาโด่งดังขึ้นยังไม่ทันข้ามวันเลยด้วยซ้ำ
แม่ง...เห็นไหม...บอกแล้วว่าตรระกะมันโคตรควายเลย…
ในตอนเที่ยยงวัน รูปคนตัวเล็กผิวขาวเรืองแสงในแฟชั่นหมวกคลุมผมสุดเท่ก็ถูกเผยแพร่อยู่บนเฟซบุ๊ก เป็นรูปเหมือนจะถ่ายเอาไว้ตอนที่นมจืดกำลังเดินมาคณะตัวเองนั่นแหละ
ภาพถูกแปะอยู่บนโลกโซเชี่ยลในเพจของมหาวิทยาลัย คือข่าวมึงเร็ว ข่าวไว ไฟแรงเฟ่อร์ ใครทำอะไร อยู่ตรงไหน มึงตามไปได้หม๊ด เผลอๆความจริงคือพวกมึงสิงสู่อยู่ตามต้นไม้ ใบหญ้าและอาคารเรียน
*เจอคนน่ารักกับแฟชั่นสุดเก๋*
345 Likes 23 Comments
*โง้ย น่ารักจัง ตัวเล็กตะมุตะมิมาก*
*เด็กคณะไหนเนี่ย*
*หมวกห่าไรวะ บ้าบอ *
*แงงงง น้องงงงงงง *
*เด็กคณะอะไรคะ น่ารักกกกกก*
*รุ่นพี่คณะเราเองค่า เด็กวิทยาฯ พี่เขาปีสามแล้วค่า*
*กรี๊ดดดด ปีสามเหรออออ ตัวเล็กมากกกกก อมก*
*ฮือออออออ น้องงงงง น้องที่แท้*
.
.
.
*อยากจีบครับ ชอบครับ มีแฟนยังครับ*
แน่นอนว่าเจ้าตัวยังไม่เห็นโพสนี้หรอกเพราะคนโดนถ่ายรูปเอาไปโพสยังนั่งอมข้าวมันไก่ไม่หนังไม่น้ำจิ้มไม่เลือดของตัวเองอยู่ ตอนแรกป้อมปราบกับศัตรูพ่ายคิดว่าเพื่อนจะโดนมองแต่ว่าโชคดีที่ในโรงอาหารคนเยอะ ไม่มีใครสนใจอะไรเท่าไร อีกอย่างเเพจมหาวิทยาลัยก็มีการแชร์โพสด้วยวเพราะฉะนั้นโพสของนมจืดเลยตกๆไปอยู่ด้านล่าง
มันก็เหมือนทั่วๆไปนั่นแหละ โซเชี่ยลมันไว เดี๋ยวแว๊บมาเดี๊ยวก็แว็บไป แต่ก็เหมือนจะมีคนเห็นโพสอยู่บ้างเพราะยังคงมีสายตามองๆมาบ้าง แต่ไม่ถึงขนาดในหนังหรือนิยายที่มีคนมามกรี๊ดกร๊าดแบบเว่อร์วังอลังการ
คือคนโดนถ่ายรูปอะไม่เดือดร้อนอะไรทั้งนั้น นั่งกินข้าวสบายใจเฉิบ แต่แม่งมีคนหัวร้อนเป็นนรกแทน
ปึก!
เสียงกระแทกโทรศัพท์จนเพื่อนหันมามอง
“เป็นห่าอะไร?” สมชาติมองไอ้ยักษ์หัวร้อนที่ดูตกมันได้ที่
เดินหงุดหงิดงุ่นง่านฟาดงวงฟาดงา
“โว๊ะ!” พ่อพระเอกกระแทกตูดนั่งบนเก้าอี้ “เฮียจะมายัง”
วันนี้ตอนพักพวกเขาโดนกักตัวไว้ไม่ให้ออกจากห้องเรียนเเพราะว่าอาจารย์ประจำภาคจะมาคุยเรื่องนิทรรศการถ่ายภาพด้วยนิดหน่อยทำให้ต้องนั่งรอในห้องนิ่งๆ
แต่ตอนนี้!
ประเด็นคือ...กูนิ่งไม่ได้เว้ยยยย
มันหัวร้อนเหมือนไอ้สมชาติมันมาตั้งหม้อต้มมาม่าบนหัวตั้งแต่เขาเห็นโพสหนึ่งในเพจของมหาวิทยาลัย
ปกติก็ไม่ชอบดูไปตามเสือกอะไรในเพจหรอก แต่พอดอีพวกไอ้โอ๋แม่งเป็นพวกขี้เสือก ชอบส่องสาวในเพจเลยเห็นโพสเจ้าปัญหา มันเอามาให้ดู
เฮ้ย มึง กูเจอน้องนมคนหน้ามนด้วยว่ะ
พอได้ยินปุ๊บ มือไม่รักดีมันก็คว้ามือถือมาดูด้วยตาตัวเอง ตอนเห็นโพสก็แม่งทำเอากูคิ้วขมวดแล้วนะ
อะไรวะ! กูว่ากูก็คลุมหน้ามันอย่างดีไม่ให้คนอื่นเห็น แล้วทำไมยังเสือกเด่นจนโดนถ่ายไปลงเพจวะ
ห๊ะ! ไอ้พวกเเพจเวรนี่มันเป็นคนประเภทไหนวะ ถึงได้ตามเสือกได้ขนาดนี้
“อะไรวะ รีบไปตายห่าที่ไหน” หรือว่ามันจะตกมันเเพราะหิวข้าว
สมชาติหันไปมองหน้าเเพื่อนในกลุ่มจนได้รับการาสะกิดพร้อมกับพยักเพยิดไปที่โทรศัพท์ที่คว่ำหน้าเอาไว้อยู่ เพื่อนสมชาติถึงบางอ้อ
มันไม่ได้รีบจะไปตาย แต่จะไปตามหาช้างกูที่หายไปนี่เอง
พออาจารย์มาถึงและเริ่มคุยงาน ไอ้คนตัวใหญ่ยักษ์มันถึงได้เลิกงุ่นง่านแต่ว่าหน้านี่จะตูดไปไหนวะ
พอเฮียคุยงานเสร็จร่างสูงใหญ่ก็ลุกพรึบเดินดุ่มๆออกไปไม่รอเพื่อนฝูง พวกกูก็เลยต้องรีบลุกกันพรึบพรับตามตูดมันออกไป
“เฮ้ย...มึง...” อยู่ๆพ่อพระมันก็หันมาเรียก แต่หน้ามันนี่ไม่พ่อพระแล้วยมบาลยังยอมแพ้
“ไร?”
อยู่พระเอกก็ยื่นโทรศัพท์ที่เปิดหน้าจอเอาไว้แล้วถามว่า
“ไอ้คนชื่อเหน่งน้อย นามสกุลกิงก่องแก้ว มันอยู่คณะอะไร?” แม่งคนห่าอะไรชื่อเหน่งน้อย นามสกุลกิงก่องแก้ว
“มึงก็กดเข้าไปดูโปรไฟล์มันสิวะ”
“เข้าไปแล้ว ไม่บอก”
ไอ้โอ๋เลยเอามือถือมาก่อนะจะตามเสือกโปรไฟล์เหน่งน้อย กิงก่องแแก้วจนได้ความว่า
“กูว่ามันน่าจะอยู่ไอที” พูดตามสภาพจากการเสือกรูปภาพมันและเจอผู้ใหญ่ในคณะถ่ายติดมันมา เลยเห็นติ้งของแต่ละคณะที่เป็นเอกลักษณ์ของคณะนั้นๆ
“อ่อ...” คนหน้าตูดพึมพำเสียงเหี้ยม
“มึงจะรู้ไปทำไม”
คนฟังแสยะปาก ตาวาววับ
“เปล่า...” แค่มันมาคอมเม้นในโพสว่า
*อยากจีบครับ ชอบครับ มีแฟนยังครับ*
เลยรู้สึกอยากวอร์มตีนนิดหน่อย...ไม่มีอะไรมาก
เปิดวอร์เลยได้มะ?
+++++++++++++++++++++++++++ 50% +++++++++++++++++++++++++
สวัสดีค่า
วันนี้เอาน้องนมตอนใหม่มาลงให้แล้วนะคะ
ตอนนี้มีคนเอารูปน้องนมไปโพสเลยมีคนหัวร้อนขึ้นมา ฮ่าๆ ร้อนจนถึงขนาดจะเปิดวอร์กับนายเหน่งน้อย กิงก่องแก้ว
อ่านแล้วชอบสามารถคอมเม้นบอกฟี็ดแบ็คได้นะคะ หรือจะหวีดกันในทวิต #รักรสนมจืด
ขอบคุณทุกการติดตามนะคะ
เยิฟฟฟฟฟฟฟฟ
-
พระเอกร้อน ร้อนเพราะหวง
น้องนมก็ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย
-
:m20: หัวร้อนแบบมีหม้อมาม่าอยู่บนหัว พ่อพระของน้องนมเอ้ย...
-
:laugh: :laugh: :laugh:
-
:laugh: :laugh:
-
สมน้ำหน้าาาาาาาาาาาาา! เพราะแกนั้นแหละอินังพระ ลูกนมฉันเลยดังกะฉ่อนโลกเพราะแกคนเดียวววว เชิญหัวร้อนให้ตายไปเล้ยยย :katai1: :katai4: :mew4:
-
พายุลง
-
ไงล่ะพี่พระตรรกะประหลาด..น้องนมเด่นเลย :laugh:
-
วานป้อมปราบและศัตรูพ่ายจัดการความเอ๋อของนังพระเอกทีค่ะ แกคนแรกเลยที่ควรโดนวอร์ :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
มีสิทธิ์อะไรไปหัวร้อนล่ะนะพ่อพระ
หัวร้อนหน้าร้อนใจร้อนเหลือเกินนะ
นี่อ่านยังไงป้าก็ยังเห็นพ่อพระเป็นตัวโกง
มากกว่าพระเอกเหมือนเดิม :laugh: :laugh:
เมื่อไรพ่อพระจะทำตัวเหมือนพระเอกสมชื่อสักทีนะ :hao5: :katai1:
-
เราอยากสมน้ำหน้าพระเอก555หัวร้อนเลยอะ
-
กลายเป็นเด่นกว่าเดิมซะงั้น พี่พระเอางายยยยยย :hao7:
-
โธ่พ่อพระเอกหัวร้อน555555555555
-
:z1: :z1: :z1:
-
พระเอกออกอาการหวงแล้ว
-
สงสารเค้านะคะ
-
อ่านไปหัวเราะไป คนซื่อก็ซื้อซื่อ คนซึนก็ซึน
#น้องนมผู้น่ารัก
-
??? เครื่องหมายนี้เรียกว่า ปรัศนี นะครับ หรือที่เราเรียกกันว่าเครื่องหมายคำถาม(questions mark) ไม่ใช่ อัศเจรีย์ ถ้าเครื่องหมายอัศเจรีย์ต้องเป็นแบบนี้ !!! นะครับ
-
:laugh: :laugh: :laugh: อิพระเอกผู้ซึ่งเป็นทุกอย่างในทางไม่ดี จะโทษใครได้ นอกจากตัวเอง กร๊ากกกกกก
-
:o12: :hao3: :hao3:
-
55555 น่ารักอ่ะ พระเอกก็คิดได้เนอะ น้องนมยิ่งเด่นไปใหญ่
ประเด็นคือน้องไม่มีความเขินอายใดๆ ด้วย โคตรฮา
คราวนี้ล่ะมีคนหัวร้อนตามหวงแฟนอีก 1 หน่วย
ขอบคุณค่ะ
-
โอ้ยยยยยย เอ็นดูน้อนนมจืดดดดด
-
ฮาาาา ก็เนี่ย พระเอกนั่นแหละไปทำน้องนมของเราเด่นเองอ่ะ ช่วยไม่ได้น๊าาาา
-
พระเอกหัวร้อน
-
พระเอกเขาเป็นคนรับซื้อของเก่าด้วยนะปราบ พ่าย
-
พระเอกหวงน้อมนมหรอคะ :hao7:
-
จะสมน้ำหน้าหรือขำดี ตอบหน่อย
-
เป็นอะไรกับเขาหรอ จะไปต่อยกับคนมาจีบน้องอ่ะ หมวหวงก้างนะเราาา
-
ขอสมน้ำหน้าพระเอกได้มั้ยนะ :m20:
-
คนทำคือนายเองนะ พระเอก จะโวยวายไปทำไมเนี่ย :laugh:
-
อิพระเอกหัวร้อนดั่งกับไฟเยอร์อีกแล้ววว5555
-
พ่อพระเอกหัวร้อนแล้ว แล้วเมื่อไหร่จะรู้ใจตัวเองหล่ะพ่อ
-
:pig4:
-
หึหึ จีบก่อนพระเอกมันเลยหนู
55555 มัวแต่ซึน ชิชะ
-
เหน่งน้อย กิงก่องแก้วว เตรียมตัวตายได้เลยย o18 :laugh:
-
คิดถึงน้องนม ส่วนพระเอกก็หัวร้อนใหญ่เลย 55555
-
อิพระ อิโง่วววว เพราะความบ้าของแก เป็นไงล่ะ คู่แข่งเพิ่มขึ้นมาเป็นหลักร้อย 555
-
ลับหลังน้องหล่ะหัวร้อน ต่อหน้านี่มึนอึนนะอิตาพระ
-
นั้นไงพระเอก ทำพี่นมเด่นเอง แล้วมาหึงทีหลัง 555555555555
-
ซวยแล้วไอ้เน่งน้อย กิงก่องแก้ว ริจะจีบคนมีเจ้าของจะโดนไม่รู้ตัว
-
นังพระนิสัยไม่ดีเลยนะ
-
:hao3: ความผิดของพ่อพระนะ น้องถึงได้เด่นขนาดนี้
-
อยากจิสมน้ำหน้าอิพระเอก :hao3:
-
5555555 พ่อพระเอกกกกก จะตามไปตืบเขาเหรอออ
-
:pig4: :pig4:
-
โว๊ยยยยยยย อิพร๊ะะะะะะะะะ นี่จะสมน้ำหน้าหรือจะขำก่อนนนนดีกับความอยากวอร์มตรีนของพระเอกกกกนี้ 55555555555555555
-
ไม่ต้องมาทำเป็นหัวร้อน ที่น้องโดนถ่ายรูปมันเพราะแกนั่นแหละนังพระ แล้วนี่มาทำเป็นหวงน้องอีกเป็นอะไรกันละหา แหมมมมมมมมม อยากจะแหมให้ถึงพลูโตจริงๆ
-
:L2: :pig4: :pig4: :pig4: :L2:
-
โอ้ยยยย...ฮา อิพระเอกแกอย่าหัวร้อนเกินไปนะแก
ทำน้องนมเด่นเองแท้ๆ
พอมีหนุ่มโพสต์ว่าจะจีบ ถึงกับจะไปแจกทรีนเขาเลยเหรอ
หยาบคาบแท้ 5555
-
:laugh: :laugh: :laugh:
-
บทที่ 14: นมจืดกับความไม่ชิน [100%]
แต่ว่ากองทัพต้องเดินด้วยท้อง เพราะงั้นต้องไปแดกข้าว กองทัพนี้ไม่มีนโยบายทุบหม้อข้าวให้แตกแล้วค่อยไปกินเอาดาบหน้าตอนรบชนะหรอก!
ร่างสูงใหญ่ยักษ์เดินดุ่มๆนำหน้าเพื่อนอีกหนึ่งฝูงใหญ่ พอเดินเข้ามาในโรงอาหารปุ๊บคนรอบข้างก็แหวกทางให้เดินกันอย่างพร้อมเพรียง
เมน อิน เดอะ แบล็ค
ไม่ใช่ชุดสูทนะ คือเสื้อพวกมึงดำเมี่ยมมาก ถ้าคุณแม่มาเห็นคงอุทานได้คำเดียวว่า ตายแล้ว แล้วเอาคนทั้งฝูงนี้ไปแช่ในถังไฮเตอร์เถอะลูก!
นัยน์ตากลมโตที่นั่งแกว่งเท้าเล่นรอเพื่อนกินขนมหวานเห็นเหล่า เมน อิน เดอะ แบล็ค แล้วตาโต อู้วหูว พระเอกหัวหน้าฮีโร่กับพรรคพวกฮีโร่ของเขา ยิ้มตาหยี
ขายาวๆรีบจ้ำๆจนมายืนตรงโต๊ะของนมจืดพอดี ใบหน้าคมเข้มมองใบหน้าขาวยิ้มแก้มพองแล้วรู้สึกหูเห่อร้อน ไม่รู้โดนใครเผาหูอยู่
ต้องกระแอมทีหนึ่งเป็นการสาดน้ำดับหูตัวเอง
“ทำไมมากินข้าวช้าจังเลย” ยิ้มถาม แถมเผื่อแผ่ให้เพื่อนพระเอกด้วย
สมชาติถึงกับหื่นหอบขึ้น หายใจฟืดฟาดเลย แต่โดนไอ้โจรโฉดมันไล่ให้ไปหาโต๊ะนั่งก่อน
“มาทำห่าอะไร” ศัตรูพ่ายถาม
คนยืนยักไหล่กวนตีนกลับไป แค่อยากมาเสนอหน้าเอง
“ทำไมมึงเอาหมวกออกแล้ววะ ไอ้แคระ” นัยน์ตาดุมองคนตัวเล็ก
“ฮื้อ...ก็เราเห็นว่าฝนมันไม่ได้ตกนะ” อีกอย่างนมจืดเรียนในห้องแอร์ ฝนคงไม่ตกเปียกซึมทะลุเพดานลงมาหรอก
“ตกดิวะ...พยากรณ์มันบอกตกทั้งวัน”
ป้อมปราบแสยะปาก “นี่...ไอ้ผีเปตร”
“กูชื่อพระเอก...”
“เออผีเปตร...มึงเอาสมองส่วนไหนมาหลอกเพื่อนกู” เหมือนพวกโง่มาหลอกที่โง่กว่า แต่รวมๆแล้วคือโง่เสมอกันนั่นแหละ “หมวกทรงห่าเหวไรของมึงเมื่อเช้า กูว่าไม่มีใครเขาทำกันนะเว้ย”
คนฟังกระตุกคิ้วขึ้น “มีดิ แถวบ้านกูมีเต็มเลย”
“ไอ้สัส”
“ก็มึงดูเพื่อนแคระของมึง”
ศัตรูพ่ายผลักถ้วยน้ำแข็งใสออกแล้วกระโดดเข้ามาร่วมวงด้วย
“อะไร”
“ไม่รู้คุณหญิงแม่ปล่อยมันออกมาจากได้ไง”
“ทำไมวะ เสือกไรกับเพื่อนกู” เพื่อนกูโตแล้วไปไหนก็ได้เว้ย ไม่ต้องขอแม่ออกมาเรียนหรอกเว้ย
“แม่ง ปล่อยมันออกมาสภาพนี้” ชี้แหมะๆไปที่หัวคนตัวเล็กที่กำลังนั่งมองซ้ายมองขวาแล้ก็มองบนทีคนยืนค้ำหัวเขากำลังพ่นน้ำลายใส่กันเป็นฟอง
“เอ้า มึงเสือกทำไม”
“พวกมึงเป็นพ่อมันทำไมไม่ดูแลมัน” ปล่อยออกมาสภาพนี้คนก็มองสิวะ
“กูดูแลไม่ให้พวกพวดจัญรี้จัญไรมาตอม” มึงอะคนแรกที่ต้องไสหัวไปไอ้ผี
“ไม่ใช่พวกแมงหวี่แมงวันเหรอวะ”
“เหมือนกัน”
“พวกแมงหวี่ต้องกำจัดให้หมด”
“เออ กูทำมาตั้งแต่ปีหนึ่งแล้วไอ้สัส”
“มึงเห็นไอ้เหน่งน้อย กิงก่องแก้วยัง มันมาโพสเมื่อกี้” พระเอกชูโทรศัพท์
“เออเห็นล่ะ”
“สนใจวอร์มตีนกับกูไหม”
“อะไร!”
“เปิดวอร์แม่ง”
“เออเอา ตีป้อมแม่งเลยด้วย”
“ยังไง?”
“ก็บุกคณะมันไงละเว้ย!”
“เออ จัดไป วันไหน นัดมา”
“เดี๋ยวนัด”
“แม่ง...มากันไม่หยุดหย่อน” นี่ขนาดนั่งแยกเขี้ยวอยู่สามคนยังกล้ามากระตุกหนวดหงึกๆกันโดยการมองไปหยุดหย่อน
นมจืดหันซ้ายขวาขวับๆ มองเพื่อนสองคนที่กำลังสุมหัวฝอยกับพระเอกอย่างออกรสจนนมจืดไม่สามารถยื่นหัวเข้าไปเพิ่มในกลุ่มได้เลย
แล้ววอร์มตีนคืออะไร เหมือนวอร์มอัพหรือเปล่า
แล้วเปิดวอร์คืออะไร?
“เหอะ แล้วต้องให้กูเป็นธุระดูแลมันตั้งแต่เช้า”
โดยการเอาถุงครอบหัวเพื่อนกูน่ะเหรอวะ ดูแล พวกกูตั้นหน้ามันก่อนเลยดีกว่า
“เป็นความคิดที่อัปรีย์ที่สุดแล้ว”
“กูกำลังช่วยพวกมึงดูแลมันจากพวกจัญรี้จัญไรนะเว้ย”
“งั้นมึงควรเอาตัวเองออกจากเพื่อนกูคนแรกเลยไอ้ผีเปตร”
“เฮ้ย...ไม่เหมือนที่คุยกันไว้นี่หว่า กูนี่คนดีสุดในสามโลก”
“งั้นมึงควรไปอยู่โลกที่สามได้แล้ว”
“ไปไหน?”
“นรกไง!”
“เอ่อ...” ฮื้ออออออ ขอนมจืดขัดหน่อยนะ “ฮื้อ...” ยังร้องไม่เสร็จก็โดนขัดแล้ว
“กูเพื่อนเล่นมึงไหม”
“ไม่อะ กูไม่นับญาติกับพวกมึงหรอก”
“ญาติจัญไรแบบมึงกูก็ไม่รู้มีไว้ทำไม”
“เหอะ”
เย้ยยยยย...ทำไมจากดีๆกันกลับมาแขวะกันอีกแล้ว
แต่เดี๋ยวก่อนน้า...ขอนมจืดคุยด้วยคนสิ ไม่เข้าใจว่ากำลังคุยอะไรกัน อยากรู้ด้วยคน
“ปราบ พ่าย พระเอก” กระตุกเสื้อทั้งเพื่อนและพระเอกพร้อมกัน
แต่โดนทั้งสามคนหันมาดุพร้อมกัน
“เงียบก่อนไอ้นม พวกกูยุ่ง” วางแผนจะเปิดสงครามอยู่อย่าเพิ่งขัด
แง...ขอเรายุ่งด้วยคนนะ...นะ...
สรุปไม่ได้ไปวอร์หรอกนะ ไม่ใช่ว่ากลัวแต่ไม่มีเวลา อีกอย่างโพสมันเลื่อนๆลงไปละ ทำให้เขาคนไม่ค่อยเห็น
รอดไปนะ!
นายเหน่งน้อย กิงก่องแก้วแห่งไอที!
แต่นอกจากไอ้เหน่งน้อย กิงก่องแก้วนั่น ไอ้พวกที่โบกโบกมือ ผิวปากแซวตามทางนี่มันอะไร
แล้วไอ้มินเนี่ยนก็ไม่รู้เรื่องราวอะไรเล๊ย! พอเขาโบกมือมาก็ยิ้มกว้างตาหยีอีก
เฮ้ย! ไอ้พวกองครักษ์พิทักษ์มันไปไหนหมดวะ กลับมาทำหน้าที่พวกมึงก่อนสิเว้ย!
ภาระหน้าที่กูก็ไม่ใช่!
แล้วใช่เรื่องไหมที่กูต้องมาเดินตามไอ้เตี้ยเป็นหมา เฮ้ย! ผิด!
คนตัวใหญ่คับโลกเดินหัวฟัดหัวเหวี่ยงหลังจากที่เขากำลังเดินกลับคณะขณะที่เพื่อนๆแยกย้ายไปทำธุระส่วนตัว เช่น จีบหญิง ยิงกระต่าย พายเรือ เดินเบื่อๆแถวอักษรฯ หรือไม่ก็นอนอยู่ตามข้างถนนแถวนี้แหละ
เขาเลยแยกกับพวกมัน แต่เดินมาได้ครึ่งทางก็เจอร่างเล็กขาวเรืองแสงแข่งกับพระอาทิตย์กลางหัว มาถึงก็ยิ้มแฉ่งให้ ตามกลมโตใสแจ๋วจนใจหยุดเต้น หยุดหายใจเกือบไม่มีออกซิเจนไปเลี้ยงสมอง ฉิบหายเอ๊ย! กูต้องไปตรวจภายในเร็วๆนี้
พอถามมันก็บอกว่าพวกมันต้องไปร้านแถวหน้ามหาวิทยาลัย แต่ว่าอากาศมันร้อนเลยบอกไอ้เตี้ยว่าให้กลับมาคณะก่อนจะได้ไม่ต้องเดินตากแดด
“พระเอก...ทำไมต้องทำหน้าบูดด้วยอะ” คนตัวเล็กแหงนหน้ามาถาม
ใบหน้าเขียวครึ้มไปด้วยไรหนวดบึ้งตึงเหมือนยักษ์ ใบหน้าขาวใสเห็นเลือดฝาดจ้องคนหน้าบึ้งไม่หยุดหย่อน
“ร้อน…” นัยน์ตาคมเฉไปมองด้านข้าง ตอบขอไปที
คนตัวโตเริ่มหลับตาและถอนหายใจเฮือกใหญ่ เมื่อนมจืดยังคงทำตาแป๋วเดี๋ยวก็เดินมามองทางซ้าย เดี๋ยวก็วนกลับมาทางขวา ดูหน้าตาแล้วเป็นกังวลเกี่ยวกับอาการของรุ่นน้องเป็นอย่างมาก
“ไปๆ เดินๆน้า เราไปส่ง” คณะของพระเอกมันจะถึงก่อนคณะของนมจืด เขาเลยคิดว่าแวะไปส่งพระเอกให้ถึงคณะแล้วค่อยกลับคณะตัวเองก็ได้
พระเอกมองมือเล็กกว่าเขาเกือบครึ่งหนึ่งที่คว้าข้อแขนเขาแล้วออกแรงดึงให้เดิน ขายาวๆก้าวตามจังหวะการเดินของอีกฝ่าย มองแผ่นหลังเล็กๆที่ก้าวนำอยู่ข้างหน้า ใบหน้าคมดุยิ้มกว้างจนปากจะฉีกถึงขมับแล้ว
แน่นอนว่านมจืดไม่เห็นสักนิด
แม่ง...ไม่เห็นแหละดีแล้ว...
มือเล็กปล่อยข้อศอกรุ่นน้องเมื่อมาถึงคณะศิลปกรรมเรียบร้อย
“มาถึงแล้ว”
“เออ...” เขายังรู้ว่าข้อศอกยังอุ่ยหวาบอยู่เลย เขารู้สึกว่าระยะทางมันสั้นเกินไปไม่รู้ อยากจะเดินจากกรุงเทพฯไปสุพรรณบุรีสักหน่อย
“เราไปละ” คนตัวเล็กยกมือโบก ยิ้มตาหยี
“เดี๋ยว!”
“หืม?”
“พรุ่งนี้กูเรียนครึ่งวัน...”
“อ้อ...อื้ม...เราก็เรียนครึ่งวัน” นมจืดคิดว่าพระเอกคงจะร้อนมากเลยนะเพราะว่าหูแดงมากเลย
“เออ...เรียนเสร็จแล้วมาเจอกูหน้าคณะมึง”
นัยน์ตากลมโตฉายแววไม่เข้าใจ “หืม?”
“แค่นี้...ไปละเว้ย” พอเห็นคนตัวเล็กยังคงทำหน้าสงสัยคนพูดก็ยิ่งพูดไม่ถูก
“อ้าว...เด...เดี๋ยวสิ” นมจืดละลักละล้ำ ไม่ทันพูดต่อ พระเอกก็เดินฉับๆหนีนมจืดไปแล้ว ไม่ให้พูดอะไรเลยอะ
ฮื้อ...ทำไมวันนี้นมจืดโดนทุกคนเมินหมดเลย
พระเอกเป็น #คนจริง 2018 มากๆเพราะว่าวันรุ่งขึ้นนมจืดก็เห็นร่างสูงใหญ่ยืนกระดิกเท้ายิกอยู่หน้าคณะวิทยาศาสตร์
ตอนแรกนมจืดตกใจนิดหน่อยเพราะว่านึกว่าพระเอกจะมาหาเรืืองใครหรือเปล่า เห็นทำหน้าตาน่ากลัว
“ไปยัง...” พอนมจืดเดินมาถึงก็ไม่พูดพร่ำทำเพลงเลย
“ไปไหนเหรอ?” อะไรอะ จำไม่ได้เลยว่ามีนัดกับพระเอกตอนไหน
พระเอกเห็นว่าองครักษ์พิทักษ์นมจืดยังคงติดพันกับการคุยกับคนอื่นอยู่ เลยถือโอกาสลักพาตัวไปอย่างหน้าด้านๆ โดยการจับข้อ
มือขาวไว้แน่นแล้วลากอีกฝ่ายให้เดินตามไป
“เย้ย...พระเอก...เดี๋ยว...” นมจืดร้องไม่ทันจบก็หายตัวแว่บไปกับตา
“เฮ้ย…ไอ้เชี่ย! มึงจะเอาเพื่อนกูไปไหนไอ้เปรต” ป้อมปราบกับศัตรูพ่ายหันมาอีกทีเพื่อนตัวเล็กก็หายไปแล้ว
โอ๊ย...ช่วยด้วย...ลูกชายโดนโจรรโฉดลักพาตัว
พวกกูจะร้องเรียนมูลนิธิปวีณา!
ขณะที่คุณพ่อหวงลูกจะร้องเรียน โจรโฉดก็ลักพาตัวนมจืดมาจนถึงห้างสรรพสินค้าชั้นนำ แต่แน่นอนว่านั่งแท็กซี่มาเพราะว่าไอ้น้องมันนอนตายอยู่ใต้คณะ
ลมแอร์เย็กชุ่มฉ่ำปอด นมจืดปาดเหงื่อเล็กน้อย ที่ร้อนจนเหงื่อออกเพราะว่าแท็กซี่คันที่พระเอกโบกมานั้นน้ำยาแอร์หมดทำให้
ต้องทนนั่งอยู่บนนั้นกับลมแอร์ที่ไม่เย็นเลยสักนิด
ตอนจ่ายเงินนะหน้าพระเอกนี่เหมือนจะบีบคอคนขับเลยล่ะ
“พระเอกจะไปไหนเหรอ?” คนขี้หงุดหงิดเดินดุ่มๆขึ้นบันได้เลื่อนไปชั้นสามของห้าง
พอคนถูกถามไม่ตอบคำถาม นมจืดก็ต้องได้แต่วิ่งตามร่างสูงใหญ่ จนพระเอกพานมจืดมาถึงหน้าร้านแห่งหนึ่ง
ร้านแว่นสายตา
คิ้วเล็กขมวดไปพลางอ่านพึมพำชื่อร้าน
“ยืนทำไมอยู่เล่าเตี้ย เข้ามา”
“พระเอกจะมาทำแว่นใหม่เหรอ?” นมจืดไม่รู้มาก่อนเลยว่าพระเอกจะใส่แว่นด้วย
“มึงต่างหากที่จะมาทำใหม่”
นัยน์ตากลมโตเบิกกว้าง “ทำไมอะ...เราใส่คอนเทคเลนส์อยู่แล้ว” อะไรกัน นมจืดเพิ่งลองใส่คอนเทคเลนส์มาได้แค่สองวันเองนะ ทำไมอยู่ๆพระเอกจะให้นมจืดเปลี่ยนมาใส่แว่นอีกแล้ว
“ไม่ได้ให้มาถาม” ดันร่างเล็กไปให้พนักงานร้านที่กำลังรอทำหน้าที่อยู่แล้ว
ความจริงร่างสูงใหญ่โทรมานัดร้านแว่นเอาไว้ล่วงหน้าแล้ว เขาเคยพาพ่อมาตัดแว่นที่นี่ เสียไปหลายตังค์แต่พ่อแกไม่ค่อยจะใช้ โว้ยย...หัวร้อน
“ตัดแว่นเหมือนเดิมนะพี่ กรอบแว่นตามที่ส่งรูปให้เลย” นมจืดมองซ้ายมองขวา พระเอกกำลังคุยกับพนักงาน นมจืดค่อนข้าง
มั่นใจว่าพระเอกรู้จักร้านนี้ดี
“ฮื้อ...เราไม่ตัดนะ” พระเอกจะมาบังคับนมจืดไม่ได้นะ “ห้ามบังคับเรานะ” เริ่มทำหน้าบูด
“กูบังคับเว้ย เลิกงอแง” ดึงแก้มนุ่มจนยืด “กูให้เขาหาแว่นทรงเดียวกับของเก่ามึงไว้แล้ว” นานๆทีจะเห็นไอ้เตี้ยมันขัดขืนหน้าบูดเป็นตูดหมาแบบนี้
“เราไม่ได้เอาเงินมา” นมจืดไม่ได้เตรียมเงินมาสำหรับตัดแว่นสักหน่อย
“เออ...คุณหญิงแม่มึงฝากฝังกูมา” เห็นมันไม่ยอมเขาเลยต้องหยิบไม้ตาย
และมันได้ผลเมื่อไอ้เตี้ยมันเลิกทำหน้าตูดแต่เป็นทำตาโตแทน
“คุณแม่นะเหรอ?” นี่พระเอกสนิทกับคุณแม่แล้วเหรอเนี่ย ไม่รู้ไปคุยกันตอนไหน
คนตัวใหญ่เสมองไปด้านข่าง “เออ นั่นแหละ...” คุณหญิงแม่ฝากกูมาในฝัน อันนี้พูดเงียบๆในใจคนเดียว
พอเห็นอย่างนั้นนมจืดเลยยิ้มตาหยี งั้นคุณแม่คงเคลียร์กับพระเอกเรียบร้อยแล้ว
ร่างเล็กเลยยอมเดินเข้าไปด้านในกับพนักงานด้านใน พระเอกถอนหายใจเฮือกก่อนจะเดินไปนั่งรอที่โซฟารับแขก
รอประมาณครึ่งชั่วโมงขั้นตอนทุกอย่างก็เสร็จสิ้น ทางร้านแจ้งว่าแว่นจะได้รับเลยในอีกหนึ่งชั่วโมงถัดไป พวกเขาเลยตัดสินใจนั่ง
รอในร้านเลย
พอแว่นอันโตทรงโบราณเสร็จเรียบร้อย นมจืดที่ถอดคอนเทคเลนส์เรียบร้อยก็ลองสวมเข้ากับหน้า ทั้งน้ำหนักและทรงเหมือน
ของที่เคยมีจนรู้สึกว่าได้เอาอันเดิมกลับมาใส่อย่างน่าประหลาด
ใบหน้าขาวใสยิ้มแก้มอูม ยังไงเขารู้สึกว่าใส่แว่นก็เป็นตัวของตัวเองมากที่สุด
“ลองเดินดูนะคะ ไม่มีงงหรือเวียนหัวนะคะ” พนักงานบอกให้นมจืดลองใส่เดินให้ชิน ซึ่งนมจืดรู้สึกว่ามันโอเคแว่นสำรองที่เขามี
พระเอกมองคนตัวเล็กเดินมาหาที่โซฟาพร้อมกับแว่นอันใหม่ที่ครอบเกือบครึ่งหน้าและถุงกล่องแว่นและอุปกรณ์ทำความสะอาดเลนส์
คนหน้าดุพยักหน้าน้อยๆอย่างพึงพอใจ พอร่างเล็กเข้ามาในรัศมีเอื้อมถึง ฝ่ามือใหญ่ก็ดึงแก้มนิ่มๆ
“เออ...ค่อยดูเป็นผู้เป็นคนขึ้นมาหน่อย ไม่ใส่แว่นหน้าตาไม่เป็นสัปปะรดเลย”
“อ๋อย...” นมจืดดีงแก้มตัวเองหนีพระเอก แล้วนวดๆ “เราเป็นคนนะ หน้าเราจะเหมือนสัปปะรดได้ไง”
“ไอ้เตี้ย...” คราวนี้โดนขยี้ผมกระจุยเลยอะ
ฮื้อ...ผมนมจืดยุ่งหมดแล้วนะพระเอก…
“อื้อ...พระเอก...ขอบคุณนะ” เสียงเล็กพูดตอนที่ออกมาจากร้าน “ที่พามาตัดแว่น”
คนฟังนิ่งชะงักไป มองใบหน้าขาว แว่นทรงโบราณที่เขาคุ้นเคย และคิดว่ามันเหมาะที่จะมาอยู่บนหน้าของอีกฝ่าย แล้วอยู่ๆกล้ามเนื้อบนใบหน้ามันพร้อมใจกันกระตุก ริมฝีปากได้รูปหงายเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยว
“เออ...”
+++++++++++++++++++++ 100% +++++++++++++++++++++++
สวัสดีค่า
วันนี้เอาน้องนมครึ่งหลังมาเสิร์ฟค่า ตอนนี้นังพระมันเป็นคนดีนะคะ พาน้องไปตัดแว่นด้วย เห็นไหม มันเป็นคนดีน้า ขอย้ำว่ามันเป็นคนดีจริ๊งจริงๆๆๆๆๆ
ตอนนี้อาจจะเอื่อยๆ แต่ว่าไม่ต้องห่วงนะคะ อยู่กับน้องนมมีเรื่องให้ปวดหัวอีกเยอะนะคะ ติดตามความป่วนๆนี้ไปด้วยกันนะคะ
อ่านแล้วสามารถคอมเม้นฟีดแบ็คกันได้นะคะ หรือว่าจะหวีดกันในทวิต #รักรสนมจืด
ขอบคุณทุกการติดตามนะคะ
-------------------------------------------------------------------------------------------------
ปล. ขออนุญาตโปรโมทนิยายอีกเรื่องของเราที่กำลังออกในงานหนังสือนี้ด้วยนะคะ
สวัสดีค่ะ
เรามาแจ้งข่าวเรื่องหนังสือรักตามสั่งนะคะ เผื่อนักอ่านท่านใดไม่ได้ติดตามในเพจหรือทวิตเตอร์
ประชาสัมพันธ์นิยายใหม่ออกวางจำหน่ายในงานสัปดาห์หนังสือแห่งชาติเดือนมีนาคม 2561
#อ่านอีกครั้ง #Hermitbooks #S58
คำเตือน : ระวังโดนดาเมจความน่ารักของน้องเจ้าขานะจ๊ะ อิอิ
เรื่อง รักตามสั่ง
ผู้เเต่ง Airin_and_Arpo
ในเล่ม ที่คั่น โปสการ์ด 2 ลาย
ของแถม ที่คั่นจิบิ การ์ตูนแก๊ก 4 หน้า *ของเเถมมีจำนวนจำกัด*
หนังสือ 2 เล่ม ราคา490 บาท ( ราคาปกติ 520บาท )
ชุดสะสม หนังสือ 2 เล่ม กล่องจั่วปัง ราคา 660 บาท ( ราคาปกติ 720 บาท )
วันวางจำหน่ายจะแจ้งให้ทราบภายหลัง ( อาจจะไม่ได้วางจำหน่ายในวันแรก )
อ่านตัวอย่างได้ที่ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.0
อยากอยู่ใกล้ๆ เขาตลอดเวลา
อยากคุย อยากได้ยินเสียงทุกวัน
ไม่ว่าจะทำอะไรก็นึกถึงเขาตลอดเวลา
อยากรู้ว่าเขาอยู่ไหน ทำอะไรอยู่
หัวใจเต้นตึกๆ เวลาที่เห็นเขา แม้จะแค่เดินผ่านก็ตาม
ถ้าคุณมีอาการเหล่านี้ละก็
ผมวินิจฉัยว่าคุณกำลังเป็นโรคครับ
...โรคแอบรัก
สามารถติดตามข่าวเพิ่มเติมได้ที่ Hermit Books
ขอบคุณที่เอ็นดูน้องเจ้าขากับพี่นาฏยนะคะ
-
คนขี้หวง
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ทัมมาเปงเด้อพระเอกกกกกก
-
ขำตรงหมวกที่พระเอกหลอกให้น้องนมใส่ :m20:
-
:z1: :z1: :z1: :z1: :z1:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ตลกตอน3คนนั้นคุยกันอ่ะ 55555555555555555. แหม นังพระเอก หวงใหญ่เลยนะ
-
ตกลงแล้วปราบพ่ายนังพระเขาจะช่วยกันไปวอร์คนอื่นหรือเขาจะวอร์กันเองคะ? ลูกนมทางที่ดีหนูอย่าไปคุยกับนังพระมันจะดีกว่านะลูก ถือว่าแม่ขอออ :monkeysad:
-
เมื่อไหร่จะคบกันลุ้นอยู่นะ
-
มีคนหวงมากกกจนต้องรีบพามาตัดแว่นเลยอ่ะค่ะ หึหึ
-
:กอด1:
-
คนขี้หวงประจำปี ขนาดยังไม่ได้เป็นอะไรกันนะ :hao7:
-
คุณพระ เก็บอาการหน่อยจ้า หนูนมเขาตามอารมณ์ไม่ทัน o18
-
:pig4: :pig4:
-
ใส่แว่นอ่ะดีแล้วน้องนม ไม่อยากเห็นพระเอกเส้นเลือดในสมองแตกตาย :laugh:
-
เมื่อไหร่พระเอกมันจะรู้ตัวสักทีว่าชอบเขา เดี๋ยวคนอื่นก็คาบไปหรอก
-
5555 พระเอกขี้หวงเวอร์
-
3หนุ่มผู้พิทักษ์น้องนม :pig4:
-
:ruready แหมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
-
อยากหยิกแก้มน้องนมด้วยคน น่ารักเหลือเกิน
ขอบคุณค่ะ
-
โถ่พระเอกหวงนักก็รวบรัดเป็นแฟนเลย!!
-
คนขี้หวง. :hao3:
:L2: :pig4: :pig4: :pig4: :L2:
-
โว๊ยยยยยยยย อิพระคนซึนนนนนนน2018 รียพารู๊กนมไปตัดแว่นหยั่งไวววเลยนะ อิคนขี้หวงงงงง หมั่นไส้อิพระเบอร์แรงงงงง
-
#ทีมคุณพ่อ2018 :jul3:
#คนขี้หวง2018 :laugh:
-
จะหวงอะไรปานนี้
ขำพระเอกกับองครักษ์คุยกัน :laugh: :laugh:
-
กว่าจะจบเรื่อง พระเอกคงเป็นบ้าก่อน บ้าไปเองคนเดียว :hao7:
-
นมจืดทำไมซื่อแบบนี้ลูก
ทำตามจริงด้วยนะ และก็เชื่อด้วยนะว่า พระเอกไม่โกหก
ป้อมปราบกับศัตรูพ่ายก็ถึงกับเหวอ
หวงน่ะหวง แต่ห่วงความเด๋อมากกว่า
จะโดนจับลอกคราบวันไหนไม่รู้
คนซึนก็ยังซึนอยู่ รีบไปหาหมอนะพระเอก
ใจเต้นแรงตุบตับ ควบคุมลำบาก
แพ้ใบหน้าน่ารัก ดวงตากลมโตใสแจ๋ว
-
ยิ่งอ่านก็ยิ่งรู้สึกเหมือนพระเอกกำลังพรากผู้เยาว์อายุไม่เกิน12
55555555555555555
พระเอกโคตรจะซึน
แล้วยังมีน้องชายที่เป็นมนุษย์แปลกๆแบบนี้โผล่มาอีกคนอีก
55555555555
-
เนี่ยๆๆ หวงเก่งเหลือเกิน พระเอกไปตัดผมโกนหนวดสักหน่อยจะดีต่อน้องมากเลยน้า :hao3:
-
หมั่นไส้พ่อพระอีกคนซึน 555
-
:L2: :L2:
-
มีความคิดถึงนมจืดลู๊กก.. :undecided:
-
หวงแรงเวอร์!!!!!
-
พระเอกขี้หวงจริงๆ
:hao7: :hao7:
-
ว้ายยย คนหวงจ้า
-
หวงถึงขั้นยอมเปย์ค่าแว่น อิอิ
นังพระเอ้ยยยย
-
นึกหน้าพระเอกยิ้มตอนหนวดเฟิ้มแล้วเหมือนฆาตกรโรคจิตอ่ะ 555555 ฮืออออออ ก่อนจะพานมไปตัดแว่นพระเอกควรไปโกนหนวดและตัดผมเหมือนกันนะ
-
คิดถึงนุ้งนมจืดจังเยยยยยย รออยู่นะคะ ♡
-
บทที่ 15: นมจืดกับคำขอโทษ
ใบหน้าขาวใสมู่ทู่จนเหมือนมินเนี่ยนหน้าย่น เดินดุ่มๆมาถึงร้านสะดวกซื้อเจ้าประจำ ขนาดพนักงานคุ้นหน้าคุ้นตาก็ยังแปลกใจ
เรื่องแรกที่แปลกใจคือ หลังจากที่เห็นอีกฝ่ายกลับมาใส่แว่นทรงโบราณอันโตแบบเดิมทั้งที่เมื่อวันก่อนไม่ได้ใส่แล้ว ส่วนเรื่องที่สองคือ เจ้าตัวทำหน้าบูดไม่เหมือนปกติที่ยิ้มแย้มแก้มพอง
พอได้นมจืดตามที่ต้องการมาแล้ว คนตัวเล็กก็เดินดูดนมมาถึงตามทาง จนมายืนหยุดหน้าคณะเพื่อนบ้านที่ดูเงียบสงัดตอนเช้ายังอากาศไม่ร้อนมาก
พอนึกถึงหน้าใครบางคนนมจืดก็อดที่จะทำหน้าย่นไม่ได้
“อ้าวหนูนมจืด” เสียงคนเรียกทำให้เจ้าของชื่อหันไปมอง
เป็นสมชาติกับเเพื่อน...เอ...ชื่ออะไรน้า...อ่าใช่ๆ ชื่อโอ๋นี่เอง
“สวัสดีน้าสมชาติแล้วก็โอ๋” ดันแว่นขึ้นดั้งพร้อมกับทักทาย
เด็กปีสองแห่งคณะศิลปกรรมมองหน้ากันอย่างไม่ได้นัดหมาย แล้วหันมามองหน้าคนตัวเล็กกว่าเกือบคืบ
“เอาแว่นกลับมาใส่แล้วเหรอ” หลังจากที่เห็นโพสลงในเเพจ ตอนนั้นไม่ได้ใส่แล้วนี่นา
“อื้อ...” นมจืดยิ้ม “พระเอกพาเราไปทำมาน่ะ แต่ว่านะ...ไม่ยอมให้เราจ่ายเองแถมยังบอกว่าคุณแม่เราฝากมา ตอนนั้นเรางงนิดหน่อยว่าพระเอกกับคุณแม่เราไปคุยกันตอนไหน พอเรากลับบ้านมานะ เราก็ไปถามคุณแม่ล่ะ คุณแม่บอกว่าไม่ได้คุยอะไรกับพระเอกเลย เราโดนคุณแม่ดุด้วยว่าไปให้พระเอกจ่ายเงินค่าแว่น” พูดแล้วยังหงุดหงิดอยู่เลยนะ
นมจืดโดนคุณแม่ว่าด้วยนะ สั่งให้นมจืดเอาเงินมามคืนพระเอกด้วย
“เราเลยมาหาพระเอกอะ เราเอาเงินมาคืนค่าแว่น” แก้มขาวใสพองขึ้นเเพราะอมลมเอาไว้
สองเเพื่อนสมชาติและโอ๋มองหน้าคนตัวเล็กแล้วหันไปขำก๊าก
แม่ง...สงสัยว่าจะเจอคนหวงหัวร้อนหนึ่งอัตราถึงขนาดมัดมือชกพาเขาไปทำแว่นเลยเว้ยเห้ย
และตอนนี้ที่ขำกว่านั้นคือ...ไอ้คนคนนั้นกำลังโดนงอนด้วย
“มันยังไม่มานะ มานั่งรอก่อนไหม?”
เมื่อเห็นเจ้าของคณะเชื้อเชิญแขกก็ไม่ปฏิเสธ นมจืดเห็นว่ายังพอมีเวลาอยู่
สมชาติหลอกล่อ...อีกฝ่ายเข้ามานั่งที่โต๊ะของพวกเขา คนอื่นๆที่นั่งอยู่ถึงกับหันมามองเพราะเห็นคนเรืองแสงจนแสบตา
เสื้อขาวสะอาดด้วยไฮเตอร์ที่ใช้ประจำแตกต่างจากทุกคนที่นั่งอยู่
ร่างเล็กเดินจับย่ามกระเป๋าแน่นเเพราะไม่คิดว่าจะมีคนนั่งอยู่เยอะขนาดนี้
ยิ่งทุกสายตาที่หันมาจ้องเขาทำให้นมจืดยิ่งเสียความมั่นใจ
“นี่มัน...” พอมีเเพื่อนจะถามขึ้นสมชาติก็อุดปากด้วยตีนไว้ ส่งสายตาเชือดเฉือนให้
ถ้ามึงยังไม่อยากตายอย่าทำอะไรให้หนูนมจืดลำบากใจไม่งั้นพ่อมันมาเอาตายแน่นอน!
ไอ้คนถามรีบพยักหน้าหงึกหงัก ปิดปากแน่น รีบกุลีกุจอขยับคนละตูดสองตูดจนเหลือที่ว่างๆพอให้คนตัวเล็กได้หย่อนก้นนั่ง
แม้ว่าจะไม่ได้พูดอะไรกันแต่ว่าบรรดาพวกพ้องฮีโร่ทั้งหลายก็ได้แต่เหยียยบตีนกันไปเหยียบกันมา ดูท่าทางคันปากกันมากจนหาที่ลงไม่ได้เลยเลยต้องไปลงกับเท้าเพื่อน
นมจืดดูดนมที่เหลือฟืดๆ จนหมดกล่องได้ยินแต่เสียงดูดลม พระเอกก็ยังไม่มาสักที
“อะ...” เห็นคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามเลื่อนถุงข้าวเหนียวหมูปิ้งมาให้
นมจืดยิ้มตาหยี “ไม่เป็นไร เราอิ่มแล้ว ขอบคุณน้า”
ฉึก!
ฉึก!!
ฉึก!!!
เหมือนโดนยิ้มแอคแท็คเข้าที่กลางใจ มีคนล้มหายตายจากไปหลายคนจากรอยยิ้มตาหยีของคนตัวขาวใส
โฮ...โลกนี้มันช่างโหดร้ายที่คนน่ารักๆอย่างหนูนมจืดต้องมาพอเจอกับไอ้โจรโฉด
ฮือ...ร้องเรียนได้ที่ไหนบ้าง ศาลไคฟงได้ไหม ฟ้องท่านเปาบุ้นจิ้น หวังเฉ่าหม่าฮั่น จาหลงจาฮู่ ท่านองครักษ์จั่น โปรดมาคุ้มครองน้องด้วย
“พ่อมาแล้ว!” สมชาติพึมพำเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ของเพื่อนสนิทเดินมาใกล้โต๊ะที่นั่ง
นัยน์ตาคมกริบมองสิ่งมีชีวิตแปลกปลอมในกลุ่มแล้วก็ขมวดคิ้ว ความจริงเห็นมันเรืองแสงมาตั้งแต่สามร้อยเมตรแรกแล้วเพราะความตัดกันของสีเสื้อ
แต่เหนือสิ่งอื่นใดคือ...มันมาทำไมวะ มีธุระอะไรกับสังคม? ยิ่งมานั่งอยู่ในดงควายดงกูปรีทั้งหลายอีก
“อะ...มาแล้วเหรอ?” นมจืดหันไปมองตามสายตาของคนในกลุ่ม
“มึงมาทำอะไรไอ้มินเนี่ยน” คนมีความผิดที่ไปขี้จุ๊ชาวบ้านเขายังคงไม่รู้ความผิดตัวเอง
นมจืดอมลมใส่แก้มมองอีกฝ่ายด้วยสายตาดุๆ แต่สำหรับพระเอกแล้วมันเหมือนมินเนี่ยนกำลังเมาแฟ้บแล้วถลึงตาใส่เขามากกว่า
“เราเอาเงินมาคืนน่ะ” นมจืดควักเงินตามราคาค่าแว่นที่ตัดมายื่นให้อีกฝ่าย
คิ้วเข้มขมวดมุ่น ความไม่พอใจบางส่วนตีขึ้นมาในอกจนต้องสูดลมหายใจลึกๆเเพื่อระงับความรู้สึก
ก่อนที่มือใหญ่จะคว้าแขนคนตัวเล็กแล้วออกแรงลากให้ไปที่ที่ไม่มีคน อย่างน้อยๆก็ต้องไม่มีสายตาของพวกขี้เสือกทั้งหลายคอยจ้องมองเหมือนเป็นพวกแร้งทึ้งอยู่แบบนี้
“อะไร?” เสียงทุ้มเข้มถามขึ้นเมื่อทั้งสองคนมายืนอยู่ใต้ต้นไม้ต้นใหญ่
มือขาวยังคงยื่นมือค้างไว้ “เราเอาเงินมาคืน” วันนี้ถ้าพระเอกไม่เอาเงินไปละก็ นมจืดจะโกรธมากๆด้วย “แล้วก็นะ...เราไปคุยกับคุณแม่มา คุณแม่บอกว่าไม่ได้คุยกับพระเอกเรื่องพาเราไปตัดแว่นสักหน่อย”
ร่างสูงใหญ่พอเข้าใจได้ลางๆว่าที่อีกฝ่ายทำหน้าบึ้งใส่เขาเพราะว่าเรื่องที่เขาไปบอกว่าพามาตัดแว่นเพราะคุณแม่อีกฝ่ายฝากมา
แต่ทำไมวะ!
กูไม่ได้อยากให้เงินคืนนี้หว่า เงินกูกูอยากซื้ออะไรให้ใครก็ได้นะเว้ย ทำไมต้องมาทำหน้ามุ่ยใส่ด้วยวะ
กูไม่ชินนะเว้ยไอ้เตี้ย!
“ทำไม?” เสียงทุ้มเข้มจัด
“หือ?” มือขาวยังคงถือเงินค้างไว้ ตากลมๆฉายแววงงงวย
“กูซื้อให้ ทำไมต้องเอาเงินมาคืน” ไอ้เตี้ยมันรังเกียจเหรอไงกัน
“ฮื้อ...ไม่ได้สิ...คุณแม่บอกไม่ควรเอาเงินของคนอื่นนะ” นมจืดถือคตินี้เสมอมา แม้แต่เงินบางครั้งที่ปราบกับพ่ายออกให้เล็กๆน้อยๆ นมจืดก็คืน อาจจะไม่ได้คืนเป็นเงินแต่ก็เป็นแบบอื่น อาจจะเป็นพวกเลี้ยงข้าวคืนหรืออะไรก็ตามแต่ที่คิดว่าสมน้ำสมเนื้อ
มันไม่ใช่แค่ว่าเพื่อนกันจ่ายให้ได้แต่คนเราคบเพื่อนก็คบที่ความสัมพันธ์ไม่ใช่คบเพราะผลประโยชน์อื่นๆ
“กูก็ไม่ใช่คนอื่น!”
พูดออกไปเสียงดังเพราะความหงุดหงิด แต่พอเห็นคนตัวเล็กนิ่งงั้นไปก็อยากจะกระทืบปากตัวเอง
“ฮื้อ...ก็ไม่ใช่ไง”
ฉิบหาย!
เหมือนมีคนเอาหม้อมาตบกบาลเลย มันสั่นๆส่งต่อมาถึงขั้วหัวใจ
“พระเอกเป็นเพื่อนเราไง”
เฮ้ย! เพื่อนก็ไม่ได้อยากเป็นนะเว้ยยยย
“เหอะ” พ่นลมหายใจฟืดฟาดจนจมูกบาน
“แต่ไม่ว่ายังไงเพื่อนก็ไม่ได้เหมือนกัน นะ...” เสียงเล็กนิ่มๆแต่สายตากลมโตแน่วแน่ไม่เปลี่ยนใจแน่นอน
“เออๆ” สุดท้ายมือใหญ่ก็ยอมรัับเงินที่อีกฝ่ายมายัดเข้ากระเป๋ากางเกง
นมจืดเลยยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ให้ร่างสูงใหญ่ ตอนนี้หายเคืองพระเอกแล้ว ทำตัวน่ารักๆเชื่อฟังมากๆเลย
“คิกๆ”
คิ้วเข้มขมวดมองคนตัวเล็กหัวเราะคิกคักอยู่คนเดียว ก่อนไอ้มินเนี่ยนจะขอตัวไปเรียนก่อนเพราะใกล้เวลาแล้ว
“เดี๋ยว!” มือใหญ่เกี่ยวข้อศอกเล็กเอาไว้
“หือ?” นมจืดหันหน้ากลับมามอง
“เอ่อ...” เริ่มทำตัวไม่ถูก เลยหันมองซ้ายมองขวาเฉไฉ “ขอ...” คันปากยุบยิบ “โทษ...”
นัยน์ตากลมโตเบิกกว้างเล็กน้อย ทำหน้าเหมือนอีกฝ่ายพูดอะไรที่มันเหลือเชื่อมาก พระเอกบอกว่าขอโทษนมจืดด้วยแหละ
“กู...” คนท่ามากยังพูดไม่ออกอยู่ดี “ไม่ได้...ตั้งใจ...” แต่ค่อนข้างเจตนาอยู่
มือขาวตีแปะๆที่ต้นแขนแกร่งเป็นเชิงบอกว่าไม่เป็นอะไร “อื้ม...เราเองก็ขอบคุณพระเอกอีกครั้งนะ ที่พาเราไปตัดแว่นใหม่” คนตัวขาวจนเรืองแสงอมยิ้มจนแก้มตุ่ย “เราชอบมากเลย...เหมือนแว่นอันเก่าของเรามากเลย” นมจืดรู้สึกเหมือนได้แว่นอันเดิมกลับมาทั้งรูปทรงและน้ำหนักของแว่นเลย ใส่แล้วสบายมากเลย
ริมฝีปากได้รูปขยับยิ้มมุมปากก่อนจะดีดเหม่งขาวๆดังป๊อก นมจืดร้องอูย ปากเล็กยู่
“ไปๆไปเรียนได้แล้วมึงอะ”
“อื้ม...” พอนมจืดเดินออกมาจากคณะพระเอกแล้วแต่ว่านมจืดยังเห็นพระเอกเดินตามหลังมาอยู่เลยอะ “พระเอกจะไปไหนอะ”
คนหน้าดุถลึงตามอง “เออน่าเดินไปเว้ย”
พอมาถึงคณะตัวเองนั่นแหละถึงรู้ว่าพระเอกเดินตามมาด้วยกันนั่นแหละ
“มาส่งเราเหรอ” เออเว้ย เพิ่งเห็นว่าไอ้มินเนี่ยนมันฉลาดก็วันนี้แหละโว้ย
“เหอะ” อ้าว...นี่นมจืดพูดอะไรไม่เข้าหูถึงได้สะบัดก้นเดินกลับไปเลยอะ พระเอกกลับมาก่อนสิ...แง…
+++++++++++++++++++++ 50% ++++++++++++++++++++++
สวัสดีค่ะ
ขออภัยที่หายไปนานนะคะ วันนี้เอาตอนใหม่ของน้องนมมาลงค่า
ตอนนี้มีคนหงอหนึ่งอัตราค่า น้องนมบางครั้งก็ไม่ยอมคนน้าบอกเลย ฮ่าๆ
นังพระเลยได้แต่อ้ำอึ้งเลยค่า หุๆ
ตอนนี้คนเขียนกำลังพาน้องนมกับนังพระไปต้มมาม่ากัน(มั้ง) ไม่รู้จะมาม่าหรือไวไวดี ฮ่าๆ
ยังไงก็ขอฝากทั้งน้องนมและนังพระเอาไว้ด้วยนะคะ
อ่านแล้วสามารถคอมเม้นบอกฟี้ดแบ็คได้นะคะ หรือจะหวีดกันในทวิตเตอร์ที่ #รักรสนมจืด ได้นะคะ
ขอบคุณทุกการสนับสนุนค่า
-
พระเอกนี่ท่ามากจิงจิ๊งงงงงง 5555555
-
นังพระนี่มันชักจะเอาใหญ่แล้วนะ เดี๋ยวเถอะๆๆ
-
นังพระหงอออออ โอ๊ยยยย ขรรมอ่าาา :hao7: :hao6: ทำไมตอนนี้นังพระมันน่าเอ็นดูว้าาา :katai2-1:
-
พระเอกเอ้ยยยย 555555
-
อร้ายยย น้องนมของเจ่เจ้มาแล้ววว~ :mew1:
-
เหมือนโดนแอทแทคความน่ารักกกกก
-
:pig4:
-
น้องนมน่ารักกกกก
-
น้องนมน่ารักจริงๆทำเอาพ่อพระเอกใจสั่นเลย :yeb:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
คิดถึงมากๆเลย
-
พระเอกทำอะไรเนี่ย เรื่องนี้รู้ถึงหูคุณแม่แล้ว ระวังตัวไว้หนาออเจ้า :katai3:
-
ไม่อยากกินมาม่าเลยค่าาา
คู่นี้มันฟิลกู๊ดน่ารักสุดๆ
-
น้องนมน่ารัก :pig4: :L1:
-
55555 พระเอกเอ้ยย
-
โอ๊ยคุณพระเอก
-
:pig4: :pig4:
-
หมั่นไส้อิพระเอก555555 เธอมาเชอะใส่ลูกฉันทำไม
ป้อมปราบศัตรูพ่ายมาจัดการดิ๊
ปอลิง.ชอบตอนพิมพ์ชื่อสองคนนี้ติดกันอ่ะ 55555555 รู้สึกปลอดภัย
-
ขนาดนี้แล้วก็บอกไปเถอะพระเอกว่าชอบเขานะ ..........ไม่ใจเลยนาย :m12: :m12:
-
นังพระคนซึน 2018
-
นมจืด o13
-
โอ๊ยยยย คุณพระ ซึนมาก จีบก็บอกว่าจีบดิ
แมนๆหน่อย อ้อมค้อมอยู่ได้ หมั่นไส้ :m12:
แล้วก็ใช้ไฮเตอร์ซักผ้าสักทีสิคะ นี่กลัวมาใกล้ๆน้องนมแล้วสีตกใส่น้องอ่ะ 555 :laugh3:
แกทำตัวให้เป็นพระเอกสมชื่อหน่อยจิ ชั้นเสียดายของ เก็บงำไว้ทำไม
งัดความหล่อออกมาเลยค่า น้องนมหวั่นไหวแน่นวลลลล :m3:
-
หนูลูก ไปคืนเงินให้อิพระเอกทำไม นางพร้อมเปย์จะตายแล้วหน่ะ
-
น้องนมน่ารักกระแทกใจมาก งืออออ ฮือออ บางทีเราก็เริ่มพูดไม่รู้เรื่อง
ขอบคุณค่ะ
-
แหมพระเอกกกกกกกกกกก ชอบก็บอกชอบสิ ทำมาเปงงงงงงงงงง
-
ชอบเขา ก็บอกเขา
-
ชอบเค้าก็บอกไปเลยพระเอก
อ้อม ๆ น้องนมจืดไม่เข้าใจหรอก
:L2: :L2:
-
ลูกกวางน้อยในดงควายป่า กระซู่ กรูปรี :laugh: พระเอกหงอมาก แววกลัวเมียแน่ๆ
-
น่ารักสุดอะไรสุด ทนได้นี่โคตรทรหด
-
น้องน้มมมม
-
หน่องนมมมมมมมมมกลับมาล๊าวววววว คิดถึงงมากกกก แล้วอิพระเอกคนขี้หวงคือออะไรร จะซึนไปถึงดาวอังคารเลยม้ายยยยยย แอร๊ยยยยยยย
-
น่ารักมากลูกน้องนมมมมมมมม พระเอกจะจีบก็จีบเซ่!!!!!
-
โธ่พระเอกไอ้คนปากแข็ง :laugh3: :laugh3:
-
ติดตามมม เพิ่งเจอเรื่องน่ารักแบบนี้!
-
:pig4:
-
หนูนมจืด น่ารัก :mew1:
-
ไงละนังพระถ้าน้องนมจะเอาจริงแกก็ไม่กล้าหือหรอก ฮ่าๆๆ ว่าแต่จะดราม่าอะไรค้าาาไม่น้าาาาคนอย่างน้องนมไม่เหมาะกับดราม่านะคะ ฮือออ น้องนมต้องเหมาะกับความสดใสเท่านั้นนะลูกกก
-
เย้ๆตามทันแล้วๆ
-
มาม่าาาา ขอแบบเผ็ดไม่เยอะนะ5555
ว่าแต่คุณพระนี่หงอเลยนะเจอน้องนมโหมดงอน
-
บทที่ 15: นมจืดกับคำขอโทษ [100%]
“กลับมาแล้วโว้ย” เสียงเพื่อนโหวกเหวกโวยวายยามเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ของเพื่อนเดินกลับมา
“แหกปากทำซากอะไรไอ้สมชาติ” มาถึงก็ทิ้งตัวลงนั่งที่เก้าอี้ม้านั่ง
“ไปไหนมาจ๊ะ” ทำเสียงอุบาทว์แบบน่าถีบ
“เสือก!”
“พวกมึงเฮียให้เริ่มลงมือขั้นต่อไปของงานนิทรรศการได้แล้วนะเว้ย” เพื่อนที่กำลังเห็นว่าไอ้พวกเพื่อนสองตัวมันกำลังจะเปิดวอร์
กันเองเลยต้องรีบตัดบทขึ้นมาก่อน
หลังจากที่เหล่านักศึกษาส่งโปรเจ็คไปเรียบร้อยแล้ว ก็เป็นหน้าที่ของอาจารย์ที่รวบรวมไปตรวจงานให้เรียบร้อย และก็เรียกนักศึกษาเข้าไปคุย ต่อไปก็เป็นงานเตรียมตัวจัดนิทรรศการ แต่แน่นอนว่าคงไม่สามารถจัดโชว์รูปได้ทุกรูป แต่ละคนเลยได้เลือกสองรูปที่ดีที่สุดในผลงานเพื่อนำออกจัดโชว์
แม้ว่าพวกเขาได้ส่งงานไปสักพักแล้ว ตอนนี้ก็มีทั้งงานจัดนิทรรศการและงานอื่นๆที่ประเดประดังเข้ามาจนเหมือนสิงอยู่คณะมากกว่าบ้านหรือหอแล้ว
พอร่างสูงใหญ่นั่งลงบนเก้าอี้ม้านั่งเรียบร้อย ก็หยิบคอมพิวเตอร์ของตัวเองขึ้นมาเปิดทำงานของตัวเองต่อ มือคลำๆที่กระเป๋ากางเกงที่เมื่อกี้รับเงินมาจากนมจืดแล้วก็จิ๊ปากเบาๆ
บางครั้งกูก็อยากให้ไอ้นมมันเลิกเกรงใจคนอื่นสักที
ไม่รู้หรือไงวะ!
ว่า…
บางทีคนอื่นเขาก็ไม่ได้อยากได้เงินคืนนะเว้ยยยยยย!
ไปสมชาติ เอาหม้อมาต้มบนหัวกูได้เลยเว้ย ร้อนนนนนแรงงงงงดั่งไฟเย่ออออออ
ในละวันฟ้าฝนของประเทศไทยก็ไม่เคยปรานีใครหน้าไหนเหมือนกัน
วันดีคืนก็ร้อนอบอ้าว อยู่ๆฝนอยากจะตกก็ตกลงมาอย่างไม่มีสาเหตุ
โว้ยยยย ไอ้ฝนนนน กูรู้ว่ามึงโตแล้ว แต่มึงจะอยากตกก็ตกแบบนี้ไม่ได้นะเว้ย
เห็นใจกูบ้าง ชื้นถึงกางเกงใน ประเด็นคือกูยังไม่ได้ซักเลยนะ ทุกวันนี้คือต้องกลับคอนโดไปผึ่งแล้วก็ใส่ใหม่ เพราะมันแห้งไม่ทัน
“แมงกะไซมึงตายยังวะ” ไอ้สมชาตินั่งเหม่อมองเม็ดฝนที่สาดกระเซ็นมากระทบกันสาด
ทำเหม่อเหมือนหมามองเครื่องบินเลย
“ไม่ก็ใกล้เคียง” ร่างสูงใหญ่กำลังมองไปรถมอเตอร์ไซ์ที่เกือบเรียกได้ว่าซาก
ตอนแรกเห็นฝนไม่ตกเลยขี่มา ไม่น่าเลยกู ดอกยางของล้อรถแม่งเตียนหมดแล้ว ล้อที่เหมือนปลดประจำการไม่สามารถทำหน้าที่เกาะถนนได้อีกต่อไป
“ทำไมมึงไม่เอาอีกคันมาขับวะ” สมชาติไม่เข้าใจมากถึงมากที่สุด
ภายนอกไอ้พระเอกมันอาจจะเหมือนโจรโฉดทั้งหน้าตาและจิตใจ คนเรามันมองกันแค่ภายนอกไม่ได้นะ
“ไอ้พระรองมันเอาไปขับ”
“โว้ย กูรู้ว่ามึงมีมากกว่าหนึ่งคันนะเว้ย” สมชาติรู้ดี “ไหนจะดูคาติ ไหนจะนินจาอีก เวสป้าพ่อมึงอีกไม่รู้กี่คัน” นี่กูยังไม่ร่ายรถอื่นๆมาอีกนะ
แค่สองล้อนี่ก็ปาไปหลายตังแล้ว เห็นไหมบอกแล้วว่าดูถูกไม่ได้ ถึงแม้ว่ามันจะเอายางรัดแกงมัดบัตรเครดิตแพทตินัมของมันก็ตาม
“อยู่บ้านไง” พระเอกตอบเฉยชา ก็มันจอดอยู่ที่สุพรรณฯแล้วจะให้ไปเอายังไงวะ
“เออ ไปเอามาสักคันเถอะ” เห็นมันขี่แมงกะไซแบบนี้แล้วกูไม่รู้จะสงสารตรงไหนดี “แล้วไอ้พระรองมันเอาคันไหนไปขับวะ”
“สกูปี้ดูปีดู” แวร์ อาร์ ยู ด้วยไหมวะ
“สกูปี้ไอ?”
“เออ” นั่นแหละ
นัยน์ตาคมเพ่งมองไปท่ามกลางสายฝนเห็นร่างคนลางๆลมแรงจนเขาเห็นคนนั้นเกือบจะปลิวไปพร้อมกับร่ม เห็นร่มที่อีกฝ่ายกางมันกระพือไปอีกฝั่ง
พระเอกคงจะไม่อะไรเลยถ้าร่างที่เขาเห็นนั้นมันช่างคุ้นตาคุ้นใจเหลือเกินจนร่างกายตัดสินใจของมันเองโดยอัตโนมัติ
สมชาติตาโตเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ของเพื่อนสนิทวิ่งฝ่าฝนลงออกจากใต้ตึกคณะไป เห็นมันฉุดกระชากกับใครบางคน จนพวกมันสองคนกลับเข้ามาใต้ตึกคณะนั่นแหละเขาถึงรู้ว่ามันไปลักพาตัวใครมา
“เฮ้ยมึง ไปลักพาตัวหนูนมจืดมาทำไม”
ร่างสูงใหญ่ดึงข้อมือของคนตัวเล็กเข้ามาด้านในมากขึ้น ร่างของทั้งสองเปียกมะล่อกมะแล่ก เสื้อขาวไฮเตอร์ของนมจืดเปียกชื้นจนแทบจะแนบไปร่างเล็ก เห็นเป็นรอยของเสื้อทับด้านใน ผมนุ่มลู่จนเรียบแปล้ เหมือนมินเนี่ยนตกน้ำ จะว่าตลกก็ตลก สงสารก็สงสาร ด้านร่างสูงใหญ่สภาพก็ไม่ค่อยต่างกันเพราะว่าเปียกโชกไม่แพ้กัน
“ไอ้เตี้ย! นี่มึงโง่หรือบ้ากันแน่” เสียงกัมปนาทเหมือนฟ้าผ่าทำเอานมจืดสะดุ้งโหยง เขยิบตัวหนีเกือบจะไปชิดสมชาติ
สมชาติอยากจะบอกหนูนมจืดเหลือเกินว่าอย่าเข้าใกล้ในขณะนี้เกินหนึ่งเมตร เขายังอยากมีชีวิตอยู่เป็นปาปารัซซี่เป็นเพื่อนกับไอ้เป้เสล่อเพื่อนร่วมคณะอยู่ ไม่อยากเป็นผีเฝ้าคณะตอนนี้ ดูหน้าพ่อมันก่อนนน
นัยน์ตาคมกริบมองร่างเล็กสูงเท่าหัวนมตัวเองกำลังสั่นงึกๆ ไปดึงนมจืดให้ไปนั่ง ร่มคันที่หักงอเพราะแรงลมเขาก็เป็นคนถือไปวางไว้ข้างๆ
“รอตรงนี้ก่อน”
นัยน์ตากลมโตหลังแว่นช้อนมองคนตัวสูงแล้วพยักหน้ารับ นมจืดกำลังจะกลับบ้านพอดี แต่ฝนอยู่ๆก็ดันตกโครมลงมา ดีว่าเขา
พกร่มพับเอาไว้ในกระเป๋าอยู่แล้ว แต่ว่าเหมือนว่ามันจะไม่แข็งแรงพอที่จะสู้กับลมแรงๆได้เลย ดีว่าพระเอกมาช่วยเอาไว้ทำให้เขาไม่ปลิวไปทั่งคนทั้งร่ม
พระเอกมองหน้าเพื่อนสมชาติเป็นเชิงว่าดูแลให้ดีก่อนจะก้าวขาฉับๆขึ้นตึกไป ที่ห้องสตูดิโอของเขาพอมีเสื้อผ้าบางตัวที่เอามาทิ้งๆไว้ที่คณะแล้วไม่ได้เอากลับ ความจริงก็ไม่รู้ว่ายังใส่ได้อยู่ไหมเพราะว่าวางทิ้งไว้หลายวันแล้ว
บนห้องสตูดิโอที่ยังมีคนอยู่บ้างตกใจกับสภาพของเพื่อนร่วมคณะ
“ไปทำเชี่ยไรมาเนี่ยมึง” ไอ้โอ๋ถาม
ร่างสูงใหญ่ยักไหล่แต่ไม่ตอบ บุ้ยปากให้เพื่อนหลีกทางก่อนจะเดินไปที่โต๊ะประจำของตัวเอง มีเสื้อฮู้ดสีเทาตัวใหญ่กับเสื้อยืดสองตัวพาดๆอยู่ เขาตัดสินใจหยิบมาหมดเลย
พอเพื่อนตัวใหญ่จากไปทุกคนก็ได้แต่มองหน้ากันอย่างไม่เข้าใจ สภาพมันเหมือนไปฟัดกับปลาปิรันย่ามา แถมยังทิ้งรอยคราบเปื้อนเป็นหย่อมๆเอาไว้ที่พื้นอีกด้วย
เฮ้ย! กลับมาเช็ดก่อนสิเว้ยไอ้พระ!!
นมจืดนั่งกอดกระเป๋าย่ามชื้นๆของตัวเอง เริ่มจะหนาวๆเพราะว่าตัวเปียก มีสมชาตินั่งเป็นเพื่อน
ร่างสูงใหญ่เดินดุ่มๆลงจากบันไดมาพร้อมเสื้อผ้า มาถึงก็จัดแจงเอาเสื้อยืดยื่นให้คนตัวเล็กกว่า นัยน์ตากลมโตกะพริบปริบๆ
“เอาไปเช็ดหน้าเช็ดตาก่อนไป” เสียงเข้มสำทับลงมาอีกรอบ “กูไม่มีผ้าเช็ดตัว”
นมจืดร้องอ้อก่อนจะหยิบเสื้อยืดเนื้อนิ่มมา ก่อนจะค่อยๆถอดแว่นออกแล้วเช็ดหน้า
“เช็ดหัวด้วยมึง” เห็นแล้วมันไม่ได้ดั่งใจเลย พระเอกเลยจับเสื้อไปวางแหมะบนหัวเล็กทุยก่อนจะขยี้ๆเหมือนซักผ้าเอาให้สะอาดอย่างไรอย่างนั้น
“โอย...ผมจะหลุดแล้ว” ฮือออออ เหมือนหนังหัวนมจืดจะลอกตามผ้าไปเลย พระเอกอย่ารุนแรงกับหัวอย่างนั้นเลยนะ
“เหอะ” เพิ่มแรงขยี้ลงไปอีก “ใครสั่งใครสอนให้มึงกลับบ้านตอนนี้ ห้ะ”
“ฮื้อ...ทำไมอะ…คุณแม่ก็ไม่ได้บอกนะว่าห้ามกลับบ้านตอนฝนตก” คุณแม่แค่บอกว่าเวลาฝนตกอย่าลืมกางร่มไม่งั้นอาจจะเป็นหวัดได้
ไอ้เตี้ย นี่มึงกวนตีนกูอยู่ใช่ไหม หา บอกกก เดี๋ยวเอาให้หัวหลุดเลยนี่
สมชาติได้แต่นั่งมองด้วยความกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ตอนแรกก็ว่าสงสารน้องหนูนมจืดที่ต้องมาเจอกับโจรโฉด แต่ไม่รู้ทำไมตอนนี้สมชาติรู้ว่า...สองคนนี้อาจจะเหมาะกว่าที่คนอื่นคิดก็ได้
“อ่อย...” นมจืดรู้สึกเหมือนผมร่วงหมดหัวนั่นแหละพระเอกถึงจะยอมรามือ แต่ว่าเส้นผมเปียกชื้นก็แห้งขึ้นเหลือแค่หมาดๆเท่านั้น
ร่างสูงใหญ่ถอยออกมามองมินเนี่ยนที่นั่งหน้าม่อย ผมนุ่มสลวยฟูฟ่องชี้โด่เด่ไม่เป็นทรง จนอดไม่ได้ที่สางให้เข้าที่ ลูบๆผมที่เป็ดออกมาให้เข้าทรงกว่าเดิม นมจืดยิ้มกว้าง ตากลมโตใสแจ๋วมองอีกฝ่ายเสียแต่ว่านมจืดมองเห็นพระเอกแค่ลางๆเท่านั้นเพราะสายตาสั้น รอยยิ้มกว้างตาหยีส่งให้อีกฝ่าย
คนมองถึงกับลมหายใจสะดุด ก่อนจะหันหน้าไปอีกทาง หูขึ้นสีเรื่อๆอย่างไม่ได้ตั้งใจ รู้สึกโล่งใจว่าไอ้มินเนี่ยนมันคงมองไม่เห็น
“ไปๆ เอาเสื้อไปเปลี่ยนในห้องน้ำไป” ยื่นเสื้อฮู้ดเนื้อนิ่มอีกตัวไปให้
“ไม่ต้องก็ได้” นมจืดโบกมือเป็นพัลวัน ลองมองสถานการณ์ข้างนอกฝนอาจจะใกล้หยุดแล้วก็ได้เพราะว่าเห็นว่าเม็ดฝนเบาบางลงกว่าเดิม เดี๋ยวนมจืดก็จะกลับบ้านแล้ว
แต่ว่าโดนพระเอกถลึงตาใส่อย่างดุดัน “กูบอกให้ไปเปลี่ยน อย่ามาดื้อกับกูแถวนี้” มันไม่ได้รู้ตัวเลยหรือไงวะ ว่าแม่งเสื้อเปียกๆมันแนบเนื้อจนเห็นอะไรบ้างอะ ถึงมันจะใส่เสื้อทับด้านในไว้ก็เถอะ
ไอ้สมชาติไสลูกตาของมึงไปทางอื่นเลยเว้ย เดี๋ยวพ่อแทงซะเลย
คนตัวเล็กยอมทำตามคำพูดของอีกฝ่าย “ห้องน้ำไปทางไหน?”
ร่างสูงใหญ่เดินนำร่างเล็กมาทางห้องน้ำชายของคณะ กอดคอลากให้อีกฝ่ายรีบเดินพร้อมกับดันตัวเข้าไปให้ห้องน้ำด้านในสุด ร่างสูงใหญ่ยืนจังก้าเฝ้าหน้าประตูไม่ยอมก้าวออกมาแม้แต่ก้าวเดียว
นมจืดค่อยๆถอดเสื้อเชิ้ตและเสื้อทับที่เปียกๆของตัวเองออก แล้วเอาเสื้อฮู้ดตัวใหญ่มาสวม จมูกเล็กฟุดฟิดๆได้กลิ่นประจำตัวของอีกฝ่ายจางๆจากตัวเสื้อ เสร็จเรียบร้อยก็เปิดประตูออกมา
นัยน์ตาคมดุมองสภาพอีกฝ่ายที่ดูเป็นผู้เป็นคนขึ้นมาหน่อยก็พยักหน้าอย่างพอใจ พระเอกส่งเสื้อยืดอีกตัวที่เหลือไปให้คนตัวเล็กกว่า นมจืดมองอย่างแปลกใจว่าอีกฝ่ายจะทำอไรอีก แล้วตากลมหลังแว่นก็ต้องเบิกกว้าง หลับตาปี๋
“เย้ยยย พระเอกทำไรอะ”
“เปลี่ยนเสื้อบ้างสิวะ มึงจะให้กูเป็นปอดบวมตายหรือไงวะ”
ไม่ได้อยากให้พระเอกเป็นปอดบววมหรอก แต่พระเอกจะมาถอดเสื้อตรงนี้ไม่ได้ ถึงจะยังอยู่ในห้องน้ำก็เถอะ ดูคนที่ยืนฉี่อยู่ที่โถด้านนอกด้วยสิ ตกใจจนฉี่เลอะหมดแล้วมั้ง
“รอฝนซาแล้วค่อยกลับบ้าน เข้าใจไหม?” เสียงทุ้มเข้มจัดบอกขณะที่เดินออกมาจากห้องน้ำ
นมจืดมองสภาพฝนฟ้าอากาศที่ยังไม่เป็นใจให้เขาได้กลับบ้านแล้วก็ได้แต่พยักหน้า สงสัยต้องนั่งรอใต้ตึกสักพัก
“อื้อ เข้าใจแล้ว”
“แล้วเพื่อนมึงหายไปไหนหมด”
“ปราบกับพ่ายเหรอ? ก็กลับหอไปแล้วอะ” ป้อมปราบกับศัตรูพ่ายอยู่หอแถวมหาวิทยาลัย
พระเอกพยักหน้าเออออ พาคนตัวเล็กกว่ากลับมานั่งที่ใต้ตึกเหมือนเดิม คนตัวใหญ่เอาเสื้อยืดชื้นๆที่ให้นมจืดเช็ดหัวมาเช็ดผมตัวเองบ้าง
“อ๊ะ” นมจืดเห็นพระเอกเอาแว่นสายตาอันใหญ่ไปถือไว้แล้วค่อยๆเอาชายเสื้อเช็ดเช็ดอย่างเบามือ
“กลับบ้านไปแดกยาด้วยล่ะ”
นัยน์ตากลมโตหันไปมองคนพูดที่ไม่ได้มองหน้าตัวเองแล้วยิ้มตาหยี พระเอกปากร้ายแต่ใจดีที่หนึ่งเลยนะ
ให้นมจืดยืมเสื้อใส่ด้วย เสื้อนุ่มนิ่มมากเลย แถมยังมีบริการเช็ดแว่นให้ด้วย
“อื้อ...พระเอก...” คนถูกเรียกเงยหน้าขึ้นมามองคนเรียก “ขอบคุณมากนะ”
ร่างสูงใหญ่เม้มปากเหมือนพยายามไม่ให้ตัวเองต้องเผลอยิ้มออกมา ฉิบหายเอ๊ย...ใจบางมากเลยกูตอนนี้
“เหอะ ไม่มีใครโง่กว่ามึงอีกแล้ว วิ่งตากฝน ร่มพังเกือบปลิวไปติดเสาไฟฟ้า”
“ฮื้ออออ ไม่ว่าเราน้า”
พระเอกเบ้ปากใส่คนทำเสียงเล็กเสียงน้อยเป็นประจำ
“สมชาติ สวัสดีอีกครั้งน้า” เมื่อกี้ตอนเข้ามานมจืดยังไม่ได้ทักทายสมชาติเลย
“จ้า สวัสดีจ้า” สมชาติยิ้มแป้น โฮ น้องหนูนมจืดคือความสดใสของโลกใบนี้ เหมือนเป็นการคืนความสุขให้ประชาชน ไอ้พระเอก
กก ไอ้คนโฉดดดดดมึง เอาน้องนมไปเป็นของตัวเองไม่ได้นะเว้ย!
สมชาติแห่งศิลปกรรมควักถุงขนมขึ้นมาแบ่งปัน
นั่งไปเกือบสักพักใหญ่ฝนก็เริ่มซา ร่างสูงใหญ่กระดิกนิ้วเรียก
“กลับยัง” มัวแต่นั่งกระหนุงกระหนิงกับไอ้สมชาติอยู่ได้ เดี๋ยวก็สุมหัวหัวเราะคิกคัก เดี๋ยวไอ้สมชาติก็เปิดเฟสให้ดู
เฮ้ย! ฮัลโหลว เห็นหัวกูบ้าง หัวกูอยู่นี่!
นมจืดวิ่งดุกดิกมาหา ยิ้มกว้างเมื่อเห็นร่างสูงถือกระเป๋าเปียกชื้นของนมจืดเอาไว้
“ร่มมึงกูทิ้งนะเว้ย มันซ่อมไม่ได้”
นมจืดพยักหน้า เขาเห็นพระเอกพยายามจะซ่อมให้แต่ว่ามันก็ไม่ได้อยู่ดี
“อื้อ”
“เอานี่ไปบังหัว กูไม่มีร่ม” คนพูดยื่นแผ่นแฟ้มพลาสติกที่ชีทเรียนด้านในถูกเอาออกไปหมดเพื่อจะได้ไม่เปียก
“ขอบคุณนะ พระเอกใจดี...”
ขอบคุณกูซะสิไอ้เตี้ย
“เออ”
“พระเอกเป็นคุณซุปเปอร์ฮีโร่ของเราจริงๆน้า” ทั้งใจดี แข็งแกร่ง และคอยปราบเหล่าร้าย
“แล้วกูเป็นฮีโร่อะไรล่ะ” อย่างกูคงเป็นแบทแมนชัวร์
“ฮีโร่ตัวเขียวไง...” นมจืดนึกออกอยู่ตัวเดียวสำหรับพระเอก
เออ...ไม่ใช่แบทแมน อย่างน้อยก็เป็น เดอะ ฮัค ละหว้า
“เดอะ ฮัค ใช่ไหมมึง”
นมจืดขมวดคิิ้วแล้วส่ายหน้า
“ไม่ใช่สิ...เดอะ เชร็ค ต่างหาก” นมจืดพยักหน้ากับตัวเอง เขาคิดว่าเหมาะกับพระเอกมากเลย ตัวใหญ่ ใจดี เป็นฮีโร่
“เดอะ เชร็ค พร่องงงงง!!!”
นี่ในสายตามันกูเป็นยักษ์ตัวเขียวมีเพื่อนเป็นไอ้ลาฟันเหยินนั่นเหรอวะ หาาาา
++++++++++++++++++++++++++++++++ 100% ++++++++++++++++++++++++++++++++++++
สวัสดีค่ะ
วันนี้เอาอีกครึ่งตอนที่เหลือมาฝากกันนะคะ
ตอนนี้นังพระมันอ่อนโยน (?) มาก มีการเอาเสื้อให้น้องนมยืมด้วย ใครจำเสื้อตัวนี้ได้บ้างคะ ฮ่าๆ เสื้อฮู้ดตัวนี้เคยออกมาแล้วครั้งหนึงน้า
ใครจำได้ตอนไหน เม้นมาบอกกันได้นะคะ
อ่านแล้วชอบสามารถคอมเม้นมาบอกกันได้นะคะ หรือจะทวิตที่ #รักรสนมจืด
ขอบคุณทุกการสนับสนุนมากๆนะคะ
เยิฟฟฟฟฟ
-
:m1: :m1: :m4: :m4:
-
อ่านตอนนี้จบแล้วมีความรู้สึกว่าอยากโดดถีบยอดหน้าพระเอกจัง :serius2: :serius2: :serius2:
-
เสื้อฮู้ดจากคืนข้ามปีกับพระเอกพ่อรวยฟรวยใหญ่ไข่ตุงงง :hao7:
แหม่.. นังพระอาการแกนี่ออกมากเลยนะ หวงลูกฉันล่ะสิ ลูกฉันน่ารักล่ะสิ๊
:z2:
-
เป็นเชรคคคคคคคคคคคคค :laugh: :laugh: :laugh:
-
เอาจริงๆพระเอกก็นิสัยเหมือนเชร็คอยู่นะ น จืดคิดได้ไง ฮ่าๆๆๆๆๆๆ :hao7:
-
:m20:
-
ถ้าพระเอกเป็นเชร็ค ต่อไปนมจืดก็จะกลายเป็นนมเขียวใช่ปะ :laugh:
-
:mew1: :mew1:
-
555555555555 สงสารพระเอกจุง
-
ิพระเอกก็อ่อนโยนกับนมจืดอีกหน่อยซิค๊าาาาา
:man1: :man1:
-
โถ่ววว พ่อพระเอก 55555
-
นมจืดเหมือนเด็กอนุบาลมาก
-
เดอะเชร็ค ฮาลั่นเลย 5555+ โถ่ววว น้องนม
-
น้องนมช่างเลือกเปรียบเทียบจริง
ยังไงเชร็คก็เป็นฮีโร่นะถึงจะไม่หล่อ
เท่าแบ็ทแมนนะพระเอก
-
โถ่ วงวารพระเอกเขานะคะ น้องนมคนซื่อไง คิดอะไรก็พูดอย่างนั้น พระเอกต้องยอมรับนะๆๆๆ
-
55 ตลกฉายาพระเอก
-
พ่อพระเอกขี้เก๊ก!!!
มาต่อบ่อยๆ นะ จะรอ
-
:pig4: :pig4:
-
:m20: โถพระเอก พ่อฮีโร่เดอะเชร็ค5555 รอๆๆๆๆคร่า
-
ตพระเอกนี่มันชอบกวนตีนน้องนมอ่ะ :m20: ฟอร์มเยอะ ฟอร์มจัด แต่ก็เหมาะกะน้องนมละ
น้องนมมันแบบซื่อตาใส น่าเอ็นดู :-[
-
เดอะ เชรค5555555
-
หนูนมจืดลูกกก น่ารัก ใสใสมากเลยลูก :mew1:
-
เดอะเชร็คก็เดอะเชร็คดิพระเอก อย่าเรื่องมาก
อย่างน้อยก็ยังเป็นฮีโร่ในสายตานมจืดนะ555555555555555 :laugh:
-
ถึงจะได้เป็นเชร็ค แต่เช็คก็เป็นพระเอกนะ 55555
-
ได้อยู่หนูนม เหมาะกับพระเอกดี ตลกกกกกกกกกก 55555555555555555555555
พระเอกมีความหวงนาจาา
-
น้องนมไปว่าพระเอกทำไม5555555
-
ขำคนปากดี ปากหนัก ปากเสีย ปากแข็ง
ทำมาแอ๊บโหด
-
พอบอกว่า เดอะ เชร็ค เท่านั้นแหละ ขำเลย 5555 :laugh:
-
ฮีโร่หูแดง กิ้วๆ
-
น้องนมคะ ฮีโร่ของหนูมันดูแปลกๆ นะลูกกก :m20: :m20:
พระเอก :oo1: นายได้เป็นพระเอกในสายตาน้องจริงๆ ด้วย :laugh:
-
เชร็คไปอี๊กกกกกกกกก 55555555555
-
คุณพระเอกคะอ่อนโยนกับหัวลูกนมด้วยค่ะ เมื่อไหร่คุณพระเอกถึงจะมีมุมอ่อนโยนกับเค้าบ้างสงสารลูกนม :กอด1:
-
555555555 สงสารคุณพระเอกเขานะคะ ได้เป็นเดอะเชรคเฉยเลย
-
แม้จะหมั่นไส้ความซึนของอิพระเอก แต่หนูรู๊กกกกกกกกกกกก เชร็ค เลยหลออออออออออ 55555555555555555555555 วงวารพระเอกกกกกก 555555555
-
น้องนมลูกก อย่าไปใกล้พระเอกเดี๋ยวมันทำมิดีมิร้ายหนูนะ555
-
เอากะน้องนมเค้าสิ ทุกอย่างคุณแม่คือที่สุดนะ
ก็แม่ไม่ได้บอกว่าห้ามกลับบ้านตอนฝนตก 55555
ดีนะพ่อพระเอกตาดี ยังส่องทันว่ามีคนคุ้นตาคุ้นใจ
ได้ดูแล เป็นฮีโร่ตัวจริงของนมจืดเสมอนะ พ่อเชร็คของนม
-
พระเอกถ้าจะหวงนู่นมขนาดนั้น ก็รีบๆล่อลวงให้เป็นแฟนซะสิ :z1: :z1:
-
น้องนมน่ารัก น่าห่อกลับบ้าน
รอวันพระเอกทนไม่ไหวอยู่เนี่ย
ขอบคุณค่ะ
-
อยากจะแหม~ไปถึงดาวอังคาร ฮ่าๆ
-
:pigha2: :pigha2: :pigha2:
-
คือความอ่อนโยน คือความสดใสของโลกซอมบี้จริงๆ หนูนมเอ้ยยยย
-
:pigha2: :pigha2: :pigha2: :pigha2: :pigha2: :pigha2:
-
น้องนมลูกกกกกกกกกกก
-
เดอะเชร็ค.. ฮาลันบ้านเลย ... :m20: :m20:
น้องนม..หนูคือความสุขของทุกคน..น่าฟัดจริงๆๆ :mew1: :mew1:
-
:L2: :pig4: :L2: :pig4: :L2: :pig4:
-
แหมมมมม หมั่นไส้นังพระโว้ยยยยยทำมาหวงโน่นหวงนี่ อาการออกซะขนาดนี้ก็เลิกกั๊กซะทีเห้อะ
-
5555เชร็คเฉยเลย
นังพระหัวร้อนเลย
-
ถึงเป็นเชร็คแต่ก็เป็นฮีโร่ของหนูนมจืดนะพระเอก :laugh: :m20: โธ่ คิดว่าจะได้เป็นแบทแมน
-
:mew1: พระเอกน่ารักๆๆๆๆ
-
โถถถถ เดอะ เชร็ค 555555555555
-
555 เริ่มสงสารพระเอกแล้วล่ะ
-
บทที่ 16: นมจืดกับความไม่สบาย
“แค่กๆ”
ฮื้อออออ นมจืดเป็นหวัด ไอด้วย เจ็บคอ จมูกก็สูดน้ำมูกฟืดๆเลยอ่ะ
ทั้งที่วันก่อนที่ฝนตกนะ กลับบ้านมานมจืดก็รีบอาบน้ำสระผม เป่าจนผมแห้งเลยนะ ยาก็กินแล้วด้วยแต่เหมือนว่านมจืดก็ยังไม่รอด โดนคุณหวัดเล่นงานเข้าให้
ฮื้ออออ คุณหวัดทำไมทำร้ายกันอย่างนี้ วันนี้เขามีเรียนด้วยนะ
“น้องนม วันนี้หนูนอนพักอยู่บ้านก็ได้นะลูก” เสียงคุณแม่ดังขึ้นขณะที่เตรียมตัวออกไปทำงาน
“ฮึก...ไม่เป็...ไรครับ หนูไหว” ควานหาผ้าปิดปากจากตู้มาใส่ไปด้วย
สัมภาระที่ติดตัวไปด้วยก็มีกระเป๋าย่ามใบสำรองเพราะใบแรกเปียกเอาไปซักอยู่แล้วก็เสื้อฮู้ดเนื้อนิ่มตัวโคร่งที่วันนั้นนมจืดใส่ของพระเอกกลับบ้านมาด้วย พับเรียบร้อยใส่อยู่ถุงกระดาษเอาไว้
ซักเรียบร้อยแล้ว หอมฉุยเลย นมจืดใส่น้ำยาปรับผ้านุ่มโคโดโมะเพิ่มด้วย กลิ่นหอมอ่อนๆเหมือนผ้านวมของเด็ก
นมจืดชอบมาก...พระเอกก็ได้มีเสื้อหอมๆใส่ด้วย
ตอนแรกคุณแม่จะไปส่งที่มหาวิทยาลัยเลยแต่นมจืดคิดว่าถ้าทำแบบนั้นคุณแม่จะไปทำงานไม่ทัน เขาตั้งใจจะเรียกรถแท็กซี่อยู่แล้ว
พอเอาตัวขึ้นรถแท็กซี่ปุ๊บ นมจืดแถบจะหลับพล็อยติดเบาะ ด้วยความที่แอร์ค่อนข้างเย็นทำให้คนตัวเล็กกอดถุงเสื้อแน่นจนแนบเนื้อเพื่อคลายหนาว
จนรถมาถึงมหาวิทยาลัยนั่นล่ะนมจืดถึงจะตื่นเพราะพี่คนขับปลุก เลยให้พี่เขาเข้าไปส่งถึงหน้าคณะเลย
ตอนนี้นมจืดรู้สึกหัวหมุนมาก แสบจมูกแสบคอไปหมดเลย เดินเตาะแตะเข้ามาใต้ตึกคณะตัวเอง ใบหน้าขาวซีดภายใต้หน้ากากอนามัยร้อนผ่าวเพราะลมหายใจร้อน
“ไอ้นมมึงไหวไหมเนี่ย” เพื่อนร่างสูงทั้งสองคนเดินเข้ามา
ป้อมปราบกับศัตรูพ่ายรู้ว่าเพื่อนไม่สบาย นมจืดไลน์มาบอกแล้ว พวกเขาเลยรีบเข้ามามหาวิทยาลัย
“กินนมมายัง?” ป้อมปราบเอามือแปะหน้าผากเพื่อนตัวเล็ก วัดจากอุณหภูมิร่างกายแล้วเหมือนเพื่อนจะมีไข้อ่อนๆ
“ฮื้อ...ยังเลย” กินไม่ลงอะ มันขมปากไปหมด
“กินน้ำเต้าหู้แทนไหม ร้อนๆ” อย่างน้อยมีอะไรอุ่นๆท้องน่าจะดีกว่าไม่กินอะไรเลย
นมจืดพยักหน้าหงึกหงัก ตอนนี้เขาอยากนอนพักมากเลย ศัตรูพ่ายจับหัวเล็กมาพิงท้องตัวเอง นมจืดก็เอนเอียงตาม นัยน์ตากลมโตหลับลง
ร่างสูงของป้อมปราบเดินไปซื้ออาหารเช้าให้ทุกคน ตอนนี้แถวหน้ามหาวิทยาลัยมขายอาหารเช้าอยู่เยอะ
ไม่นานป้อมปราบก็กลับมาพร้อมกับน้ำเต้าหู้ร้อนสามถุง สองถุงใส่เครื่องทุกอย่างและอีกถุงเป็นน้ำเต้าหู้เปล่าๆ มาพร้อมกับปาท่องโก๋และข้าวเหนียวหมูปิ้ง อาหารพื้นๆแต่ก็อร่อยอยู่ท้องถูกปากคนไทยทุกคน
ศัตรูพ่ายสะกิดเพื่อนตัวเล็กที่นอนกอดกระเป๋าฟุบหลับไปกับโต๊ะให้ตื่นขึ้นมา นมจืดรับถุงน้ำเต้าหู้ร้อนเจาะหลอดเรียบร้อยมาถือไว้
ดูดไปได้ไม่กี่คำนมจืดก็ส่ายหน้า
“อิ่มแล้ว...”
นมจืดส่ายหน้าเมื่อเพื่อนส่งข้าวเหนียวหมูปิ้งมาให้ เห็นอย่างนั้นเพื่อนก็ไม่ตื้อ ป้อมปราบกับศัตรูพ่ายเอาทั้งหมดที่เหลือไปจัดการจนเรียบร้อย
“กูว่ามึงกลับบ้านไหม?” ไม่รู้ว่ามันดื้อมาเรียนทำไม ทรมานตัวเองเปล่าๆ
“ไม่เป็นอะไร...” อย่างน้อยเขาก็อยากมาฟังเลคเชอร์
แต่ระหว่างนั่งเรียน คนป่วยไม่เจียมสังขารก็ตัวสั่นกึกๆเพราะความหนาวของเครื่องปรับอากาศในห้องเลคเชอร์
“มึงเอาเสื้อหนาวมาหรือเปล่า?” ป้อมปราบเห็นเพื่อนนั่งคดคู้
นมส่ายหน้า แต่ก็ลืมตาขึ้นมานิดหนึ่ง “มี...เสื้อฮู้ด...”
“เออ เอามาใส่สิวะ นั่งทรมานทำไม”
“แต่มันเสื้อพระเอก...”
เพื่อนที่ฟังขมวดคิ้วมมุ่น มันไปเอาเสื้อไอ้เวรนั่นมาทำไมวะ คันปากอยากจะเสือกเต็มที่ คือความเสือกมันคงออกมาทางใบหน้าเลยมั้ง ไอ้นมมันถึงรีบอธิบาย
“คือ..วันนั้น...พระเอกให้ยืมมาตอน...เราเปียกฝน”
เออๆ โอเค เหตุผลยอมรับได้
“เอามาใส่ก่อนไป” ดีกว่าให้มันมานั่งหนาวสั่นอยู่ในห้องแบบนี้ แต่ประเด็นคือ… “เสื้อแม่งซักหรือยังวะ?”
แม่งกลากเกลื้อนขึ้นมามันไม่คุ้มกันนะเว้ย
นมจืดพยักหน้า “ซักแล้วน้า แค่ก...เราใส่น้ำยาปรับผ้านุ่มโคโดโมะหอมๆเลย”
“เออๆ เอามาใส่ก่อนไปแล้วค่อยเอาไปคืนมัน”
นมจืดหยิบเสื้อฮู้ดเนื้อนิ่มหอมกรุ่นขึ้นมาสวม ในใจก็ขอโทษเจ้าของไปด้วย นมจืดขอยืมก่อนนะพระเอกเดี๋ยวจะเอาไปซักคืนให้ใหม่
นมจืดรู้สึกเริ่มปวดหัวมากกว่าเดิมเมื่อออกมาจากห้องเรียนที่อากาศเย็นเฉียบมาเจอกับอากาศร้อนระอุข้างนอกยามเที่ยงวัน
“ไปๆ กลับบ้านเถอะ กูไปส่ง” ศัตรูพ่ายอยู่ใกล้มหาวิทยาลัยก็จริงแต่เขาก็มีรถยนต์จอดเอาไว้ที่หอเหมือนกัน
“อื้อ” นมจืดคิดว่าเขาไม่อยากฝืนแล้วเพราะว่าตอนนี้รู้สึกแย่ลงเรื่อยๆ
ศัตรูพ่ายพาเพื่อนไปนั่งตรงที่ร่มๆแต่ว่าอากาศถ่ายเทมากขึ้นดีกว่ามานั่งอึดอัดอยู่ในโรงอาหารที่คนเริ่มพลุ่กพล่านเพราะเป็นเวลาอาหารเที่ยงพอดี
นมจืดเอาฮู้ดมาคลุมหัวตัวเอง เดินก้มหน้าเพราะความมึนหัว มีเพื่อนอย่างป้อมปราบคอยจับแขน ส่วนศัตรูพ่ายกลับหอไปเอารถแทน
“เฮ้ย! พวกมึง”
ป้อมปราบหันไปมองคนเรียก เห็นร่างสูงใหญ่ของไอ้รุ่นน้องปากหมาจากคณะเพื่อนบ้าน
“มาทำไรวะ?” แม่งมารหัวขน “ต้องการอะไรจากพวกกู”
นมจืดมองร่างสูงใหญ่ที่เดินอาดๆเข้ามา ทำหน้าดุอีกแล้วอะพระเอก...ทำหน้าเหมือนคนเหยียบตาปลาที่ขาเลยอะ
“มันเป็นอะไร?” คนถูกถามไม่ตอบให้ตรงคำถาม เหมือนกูกำลังฟังเพลงคำถามโง่ๆ หรือแบบเพลงคำถามที่ไร้ซึ่งคนตอบ
ป้อมปราบหันไปมองบน นี่กูจำเป็นต้องตอบคำถามมันไหมวะ บอกกูที ขนาดมันยังไม่ตอบคำถามกูเลย
นัยน์ตาคมดุมองใบหน้าที่โดนปิดด้วยหน้ากากอนามัย นี่คงไม่ใช่ว่ามันป่วยใช่ไหมนะ ถ้าใช่นี่จะตบให้เตี้ยกว่าเดิม บอกให้กลับบ้านไปกินยานี่ไม่ได้ทำตามที่พูดหรือไงวะ
“ทำไมไม่สบาย”
นมจืดช้อนตามองร่างสูง พยายามเค้นเสียงพูด “ฮื้อ...เรา...กินแล้วนะ” แต่เสียงที่ออกมามันอู้อี้เหมือนเป็ดโดนเหยียบตาปลาเหมือนกันเลย
“กินยังไงให้หวัดแดกเนี่ย”
“ฮื้อ...” นมจืดหดหน้าเข้าฮู้ดสีเทา
ร่างสูงใหญ่เห็นอีกฝ่ายเริ่มงอแงเลยไม่สาวความอะไรต่อ ทำเพียงแค่ดึงสายรูดของฮู้ดให้ปิดเข้าหากันมากกว่าเดิม
“แล้วจะไปไหน?”
“กลับบ้าน...” พระเอกขมวดคิ้วกับคำตอบ
“กลับไง?”
“ขี่ไดโนเสาร์กลับ” ป้อมปราบแทรกขึ้นมา อยากเบ้ปากแรง
“มึงเป็นญาติฟรินสโตนน์?” คิ้วเข้มเลิกขึ้นเป็นเชิงถามและกวนตีนในที
“เปล่า เป็นลูกหลานคุณป้าลูซี่”
พระเอกพยักหน้า “อ่อ ป้ามึงเป็นฝรั่ง...”
ป้อมปราบรู้สึกเหมืองอากาศตาย
โอเค ตอนนี้เขากำลังทำความเข้าใจว่าไอ้พระเอกมันอาจจะยิงมุกคืนมาก็ได้เพราะเขาแจกมุกใส่มันเยอะไปหน่อย
“มึงไม่รู้จักป้าลูซี่?” คือกูมั่นใจว่าทุกโรงเรียนต้องพาเด็กไปทัศนศึกษาที่พิพิธภัณฑ์วิทยาศาสตร์และต้องได้เจอกับป้าลูซี่เป็นด่านแรกแน่นอน
“วุ้ย กูจะไปรู้จักมักจี่กับป้ามึงได้ไงวะ ถามไรโง่ๆ”
“เออ...โอเค...” รู้ละ เรียกมันว่าควายยังสงสารควายเลยอะ
“คิก...” คนป่วยถึงกับขำออกมาเบาๆ
เห็นเพื่อนสนิทกับรุ่นน้องคณะเพื่อนบ้านเข้ากันได้นมจืดก็ดีใจมากๆ
“ไอ้พ่ายมาแล้ว” ป้อมปราบเห็นรถยนต์ของเพื่อนแล่นเข้ามาจอดริมทางเท้า
นัยน์ตาคมกริบมองคนตัวเล็กที่นั่งสูดน้ำมูกฟืดๆ
“ฮัดจิ้วๆ”
ฮอลลลล ขนาดเสียงฮัดชิ้วมึงยังตะมุตะมิตามตัวมึงอีกนะ ฮืดฮาดๆ หอบหืดจะขึ้นตามไปด้วย
ป้อมปราบพยุงเพื่อนตัวเล็กขึ้นมายืน นมจืดมองใบหน้าเขียวครึ้มเพราะไรหนวดของพระเอกแล้วยิ้มให้ แม้ว่าพระเอกจะไม่เห็นเพราะว่ามีหน้ากากบังอยู่
ร่างสูงเห็นว่าโหนกแก้มอีกฝ่ายขยับพร้อมกับนัยน์ตากลมโตหลังแว่นหยีลง เขาก็เผลอส่งสายตาเป็นห่วงโดยไม่รู้ตัวขึ้นมา
พระเอกปล่อยให้เพื่อนของไอ้เตี้ยเป็นคนพยุง ส่วนเขาหยิบกระเป๋ามันมาถือให้ เดินตามหลังช้าๆ พอมาถึงรถยนต์ที่จอดอยู่
“มานอนข้างหลังมา” ป้อมปราบเปิดประตูรถด้านหลังรถให้เพื่อนตัวเล็กขึ้นไป
พระเอกยื่นกระเป๋าให้เจ้าตัว นมจืดยิ้มตาเยิ้มเพราะพิษไข้อ่อนๆ
“ขอบคุณนะ”
“เออ” คนตัวโตตบกลุ่มผมนุ่มๆแปะๆ
“ไปน้า...วันนี้ไม่ได้อยู่เล่นด้วยเลย”
พระเอกแยกเขี้ยว มึงเห็นกูเป็นเพื่อนเล่นหรือไงวะ
“ไปๆ” แต่พอคนตัวเล็กหันจะขึ้นรถ เขาก็พูดขึ้นมาว่า “หายไวๆ”
นมจืดหันมามองแล้วยิ้มตาหยี “อื้อๆ เราจะหายไวๆเลย”
ขึ้นรถเรียบร้อยพระเอกก็ถอยออกมาให้รถได้ออกตัว
.
.
.
“เจอมินเนี่ยนป่วยๆแล้วกูรู้สึกป่วยตามไปด้วยว่ะ”
...ป่วยใจ...
++++++++++++++++++++++++++++++++ 50% +++++++++++++++++++++++++++++++
สวัสดีค่า
วันนี้เอาน้องนมตอนใหม่มาลงนะคะ
ตอนนี้น้องนมน้อยป่วยเลยหงอยๆไม่ฉดใฉเหมือนเดิม นังพระมันเลยป่วยตามเลย ฮ่าๆ
มันป่วยจิตนะคะ กรากๆๆ
อ่านแล้วชอบคอมเม้นบอกกันได้นะคะ หรือว่าจะทวิตที่ #รักรสนมจืด
ขอบคุณทุกการติดตามค่า
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ตะมุตะมิ :impress2:
-
อยากอ่านยาวๆ อ่ะค่ะ ขออีก 50% ที่เหลือมาต่อเลย
ยังไงพระเอกต้องไปเยี่ยมมินเนี่ยนนะ
-
อยากกอดน้องนมให้ความอบอุ่นจังเลยน้าาา :กอด1: ขอบคุณค่ะ
-
ขนาดป่วยยังตะมุตะมิ น่าเอ็นดู ลูกหนูของขุ่นแม่ :o8:
-
:pig4:
-
ฮือออ ลูกแม่ป่วย แม่ก็รู้สึกป่วยตามลูกเลย ไม่ได้ป่วยใจตามนังพระนะ รู้สึกป่วยจริงๆ หายไวไวนะคะลูกรักของแม่ ลูกแม่ป่วยทีโลกเหมือนจะมืดฟ้ามัวดินพาให้ความสดใสของโลกใบนี้หดหายไปปปป :monkeysad:
แหม่.. นังพร๊ะะะะะ ทำมาป่วยใจ หู้ยย ฉันอยากจะแหม่ให้รอบจักรวาลจริงเล๊ยยย :katai1:
-
พระเอกอ่อนโยนกับเขาก็เป็นนะเนี่ยย
-
น้องนมหายเร็วๆน๊าาา
-
แหมม เป็นห่วง พูดแบบนี้นะคะนังพระ น้องนมหายไวๆนะลูก
-
น้องนมเนี่ยป่วยก็น่ารัก
-
เดียวพระเอกต้องโดดเรียนรีบไปดูแลนมจืดแน่นอนความหวงใจทำใจอยู่ไม่ติดต้องไปหาน้อง
-
พระเอกตามไปดูแลหน่อยสิ
-
:z1: :z1: :z1: :z1: :z1:
-
นุ้งนมมมมมม เอ็นดูสงสาร
พระเอกตามไปดูน้องสิย่ะ ตามไปที่บ้านเล๊ยยยย
-
น้องนมหายไวๆนะลูก
-
น้องนมน่ารักกกก
-
ขนาดป่วยหนูยังตะมุตะมิเลยลูก พระเอกควรจะตามไปดูแลหนูนมนะ เพื่อน้องเขาอยากได้คนดูแล :katai2-1:
-
:pig4:
-
น้องงงงงงงงง
-
ขนาดป่วยยังน่าเอ็นดูเลยหนูรู้กกกกกกกกกกกก
-
พระเอก ... เป็นพระเอกสายงอแงตลอดกาลจริง ๆ
-
:m29: เอ้ออออออ คือว่าาาาาาาาาาาาาาา คุณป้าลูซี่หรือใครอ่ะ คนแก่ไม่รู้อ่ะ เฉลยหน่อยได้ปะ :m17:
-
น้องนมไม่สบาย~
-
พระเอกไม่ได้กวนจริงๆ ใช่ไหม
แล้วพระเอกรู้ตัวไหมว่าตัวเองก็เป็นหลานป้าลู่ซี่อ่ะ 555
-
ตามไปดูแลน้องนมดิ อย่าลืมว่าเป็นพระเอก
-
หายเร็ว ๆ นะน้องนม
:กอด1: :กอด1:
-
:L2: :pig4: :L2: :pig4: :L2: :pig4:
-
บทที่ 16: นมจืดกับความไม่สบาย [100%]
“ไอ้ชาติ!” เสียงดังก้องตามขนาดตัวจนเพื่อนที่นั่งอยู่หันมามอง
“ชาติไรมึง?”
“ชาติชั่ว!”
“ตึ่งโป๊ะ”
“ชาติหมา”
“โป๊ะตึ้ง”
“พร่อง!” ร่างสูงใหญ่อยากจะตบหัวเพื่อนเรียงตัว ทั้งไอ้สมชาติและไอ้โอ๋ เข้ากันเป็นผีเน่ากับโรงผุ
อยู่ๆสมชาติก็ทำหน้าเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้บางอย่าง
“เฮ้ย...ไอ้โอ๋ เมื่อกี้กูพูดอะไรผิดเปล่าวะ” ทำไมสมชาติรู้สึกเหมือนด่าตัวเองไปยังไงไม่รู้
“ไม่ผิดนะ” ไอ้โอ๋หัวเราะคิกคัก แม่งสงสัยไอ้สมชาติมันลืมเอาสมองมาจากบ้าน
“ไปโลตัสกัน”
“หา”
“ว็อท”
“กูบอกไปโลตัสไง” พระเอกนวดขมับ พยายามไม่ให้กล้ามเนื้อตีนกระตุกใส่เพื่อน โว้ย...ไอ้พวกตะกวด
“ไปทำไมวะ?” สมชาติคิดว่าไอ้พระเอกมันไปแค่เซเว่นก็พอมั้ง ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเล่นใหญ่ถึงห้างดอกบัว เซเว่นเป็นทุกอย่างให้เธอแล้ว
“เออน่า”
สุดท้ายเมื่อเพื่อนมันขัดพระเอกไม่ได้เลยต้องซิ่งแมงกะไซมาสองคัน แน่นอนว่าสมชาติกับไอ้โอ๋ซ้อนท้ายมาด้วยกัน ใครอยากจะฝากชีวิตไว้กับไอ้เศษเหล็กดอกยางก็ไม่มีแบบนั้นกัน
...เหมือนชีวิตไปฝากไปกับท่านยม…
พอมาถึงไอ้พระเอกมันไม่พูดไม่จาเดินดุ่มๆเข้าไปในห้าง สมชาติกับไอ้โอ๋ถึงกับตาลีตาเหลือกตามเข้าไปด้วย
คือโคตรไม่เข้าใจว่าไอ้พระมันกำลังต้องการอะไรจากโลตัส ตอนนี้เห็นมันดึงรถเข็นออกมา เข็นขึ้นบันไดเลื่อนไป
“ซื้อตามนี้” อยู่ๆไอ้คนเข็นรถเข็นมันก็สะบัดกระดาษที่ปริ๊นมาใส่หน้าพวกเขาสองคน
ไอ้โอ๋รับมาอ่านแล้วถึงกับตาถลน
...โปรโมชั่นสะสมแสตมป์แลกของพรีเมี่ยมมินเนี่ยน MINION…
“อะไรวะ?” สมชาติดึงไปอ่านบ้าง “เฮ้ย...อะไรของมึงวะเนี่ย”
“ซื้อทุกอย่างตามในใบนี้” พระเอกบอก ถ้าซื้อตามในใบนี้มันจะได้แสตมป์มากกว่าเดิม “แต่ซื้อพวกบนๆก่อนมันจะได้แสตมป์เยอะกว่า”
พวกที่ได้เยอะตามที่มันพูดคือพวกครีมกันแดดและครีมผู้หญิง มันจะซื้อไปอาบเหรอไงวะ
“คือกูขอถามว่ามึงจะเอาไปทำอะไร?”
“กูไม่ได้เอาไปทำอะไร” พระเอกหยักไหล่ สิ่งที่เขาอยากได้มีเพียง “กูจะเอาแสตมป์ จบนะ!”
จบก็ได้จ่ะ พอคนเก้วกาด
สามหนุ่มแห่งศิลปกรรมเอกการถ่ายภาพเริ่มปฏิบัติการกวาดทุกอย่างลงรถเข็น
“เฮ้ย อันนั้นไม่เกี่ยว” ร่างสูงใหญ่เห็นเพื่อนหยิบขนมถุงๆมาโยนลงบนรถเข็น
“อันนี้กูแดกเอง”
“งั้นมึงจ่ายเองเว้ย”
จนของเต็มรถเข็นแล้วถึงเดินเอามาจ่ายเงินที่แคชเชียร์
“จะเอาแสตมป์” ร่างสูงใหญ่เดินหน้าทะมึงจนพนักงานถอยหลังไปตั้งหลักก่อนจะยิ้มบริการ
“คุณลูกค้ามีคลับการ์ดหรือไหมคะ”
“ไม่มี ต้องทำไง”
“งั้นต้องสมัครกอนนะคะ แล้วก็มีแอพฯทางเราหรือยังคะ”
“ไม่มี” ควักมือถือออกมา “โหลดไง?”
สมขาติกับไอ้โอ๋กะพริบตาปริบ โอ้โห พวกกูยอมใจเลย มึงไม่รู้ไม่มีอะไรสักอย่าง
ยืนทำเรื่องอยู่ตรงนั้นจนป้าข้างหลังคงด่าพ่อด่าแม่ไปแล้วนั่นแหละ จนพนักงานช่องถัดไปต้องเชิญป้าไปจ่ายเงินช่องอื่น
กว่าที่ทุกอย่างจะเรียบร้อยไอ้พระแทบจะแดกหัวพนักงาน ยิ่งมันรู้ว่าของแถมที่แลกแสตมป์มีไม่ครบ
“คือว่าตอนนี้...ชุดใส่สบู่และกล่องทิชชู่แสนซนและที่นอนแกงค์ป่วนชวนฝันของทางสาขาเราหมดค่ะ” พนักงานทำหน้าอยากร้องไห้
“มันคืออะไร?” สาบานได้ว่านี่คือชื่อของแถม? อะไรบ้างวะเนี่ย
“คือกล่องทิชชู่กับที่สบู่และที่นอนลายมินเนี่ยนของสาขาเราหมดค่ะ”
เออ...บอกแค่นี้เข้าใจง่ายๆหน่อย
“แล้วมีอะไรที่ไม่หมดบ้าง”
“เหลือแค่คูลเลอร์ตัวร้ายคลายร้อนกับชุดจานชามป่วนยกแกงค์ค่ะ”
คิ้วเข้มที่ยิ่งขมวดมุ่นเข้าไปใหญ่ พนักงานเลยรีบเสริมก่อนที่ลูกค้าจะองค์ลงอีก
“คือเหลือเป็นกระติกน้ำแข็งกับชุดจานชามค่ะ”
คนฟังพยักหน้า
“งั้นเอาเท่าที่มีก่อน”
พอแลกของแถมเสร็จเรียบร้อยพวกเขาทั้งสามคนก็ขนของทั้งหมดมาที่ลานจอดมอเตอร์ไซด์ พระเอกเอาถุงบางส่วนวางไว้ที่ที่วางขาหน้ารถ รวมถึงแขวนไว้ที่แฮนด์ขับทั้งสองข้าง บางส่วนให้ไอ้สมชาติถือเพราะมันซ้อนท้ายไอ้โอ๋
กลับมาถึงคณะด้วยความทุลักทุเลเล็กน้อยเพราะไอ้น้องเสือกยางแบนเว้ย เกือบตายกลางทางดีว่ายังลากสังขารมาจนถึงคณะได้
“โว้ย ไอ้น้อง! แบกของแค่นี้ทำยางแบนนะเว้ย” สงสัยต้องเอาไปหาเฮียให้เฮียเปลี่ยนยางให้
“มึงเอาไอ้น้องมึงไปขายซากเถอะไป” นี่สมชาติก็ติดเรียกไอ้น้องตามพระเอกไปแล้วนะเนี่ย
“มึงมาเอาของพวกนี้ไปแยกหน่อย พวกครีมก็ให้พวกผู้หญิงไป” เดินเข้ามาวางถุงกองๆเอาไว้ที่ใต้ตึกคณะ
“เออ”
พระเอกเริ่มลงมือแยกของที่ตัวเองจะเอาออกมา แน่นอนว่าของแถมที่แลกมานั้นต้องรักษาเท่าชีวิตเพราะเขาจะเอา
“มึงจะเอาไปไหนวะ?” เห็มพระเอกมันแยกพวกนมกล่องรสจืดเป็นแพ็คเอาไว้ รวมถึงโกโก้ครันช์กับพวกซีเรียลอาหารอื่นๆ รวมถึงอาหารมีประโยชน์อีกหลายอย่าง
ทั้งผลไม้กล่องดูน่ากิน ข้าวโอ๊ต ซุปไก่สกัดบำรุงสมอง...อีทีซี…
และไข่ไก่สองแผง?
มึงเอาไข่ไก่ไปทำด๋อยด้วยวะ
“ไม่เสือกสักเรื่องนะไอ้สมชาติ”
โอ้โหด่ากูว่าเสือกยังไม่เจ็บเท่านี้เลย!
พอมันแยกเสร็จมันก็เอาถุงยางใส่ถุงก็อปแก็ปใบใหม่ที่มันขอมาจากห้าง ไม่วายหันมาบอก
“เดี๋ยวกูกลับมา”
“จ่ะ” ไปไหนก็ไปเถอะจ่ะเพื่อน
“เออ ฝากดูไอ้น้องก่อน กูจะนั่งแท็กซี่ไป”
เรียกแท็กซี่หน้ามหาวิทยาลัยได้เพราะว่ายังไม่ถึงช่วงเวลาเลิกเรียนดี
“ไป...” บอกจุดมุ่งหมายก็พิงเบาะ
“น้อง...เข้าซอยไหน”
นัยน์ตาคมดุเปิดตามาตอนที่คนขับรถเรียก
“เข้าซอย 4บ้านเลขที่ 15/22”
รถแท็กซี่พามาจนถึงหน้าบ้านพอดิบพอดี เขายื่นเงินให้พร้อมรอเงินทอนเสร็จสรรพก็รอให้รถเคลื่อนตัวออกจากซอยไปก่อน ร่างสูงใหญ่กดกริ่งหน้าบ้านอยู่สามที แต่ว่าไม่มีใครเดินมาเปิดประตู
ตอนแรกเขาคิดว่ากำลังจะแขวนถุงไว้ที่หน้าประตูหรือว่าจะยังไงดี สุดท้ายเขาเอามือถือขึ้นมากดโทรออก
รอปลายสายอยู่นานจนเกือบจะกดตัด แต่สุดท้ายมีคนรับ
[แค่ก...ฟืด...ฮั...โหล...]
“ไอ้เตี้ย...” นัยน์ตาคมดุชะเง้อชะแง้เข้าไปในตัวบ้าน “อยู่ไหน?”
[บ้าน...พระเอก?] นมจืดแสบคอตอนพูดเล็กน้อย
ร่างเล็กขยับตัวในผ้าห่มผืนนุ่ม พัดลมที่เปิดเบาสุดยังคงทำหน้าที่ของมันได้ดี หน้าต่างห้องนอนเปิดอ้าเอาไว้ ตอนที่ปราบกับพ่ายมาส่งที่บ้าน ทั้งสองคนจัดการให้นมจืดกินข้าวแล้วก็กินยาเรียบร้อย นี่เพิ่งจะกลับไปได้ไม่นานเอง
“แดกยายัง?”
[กินแล้ว...]
“งั้นเดี๋ยวถ้ารู้สึกดีขึ้นมาแล้ว มึง...ลงมาหน้าบ้านด้วยนะ”
[ทำ..ไมเหรอ...]
“น่า...ถ้าไหวแล้วค่อยลงมา”
[อื้อ...] นมจืดพยายามลุกขึ้นจากเตียง ความปวดหัวเล่นงานนมจืดนิดหน่อย เลยนั่งจุ้มปุ๊กอยู่บนเตียงสักพัก
“โอเค”
พระเอกกดตัดสายไปแล้ว นมจืดขยี้หน้าหนุบหนับก่อนจะเดินเตาะเตะมาตรงหน้าต่างห้องนอน
“อ๊ะ!”
นัยน์ตากลมโตหยีตามองไปทางด้านนอกบ้าน นมจืดเห็นคนกำลังแขวนอะไรสักอย่างอยู่ที่หน้าบ้าน หรือว่า...พระเอกเหรอ? ทำไมมาถึงบ้านนมจืดได้ล่ะเนี่ย มือขาวคว้าแว่นตามาสวมให้มองได้ชัดขึ้น
พระเอกจริงๆด้วย...มาทำลับๆล่อๆหน้าบ้านนมจืดทำไมอะ?
คนตัวเล็กกำลังจะเรียกพระเอกแต่ว่าอีกฝ่ายแขวนเสร็จก็เดินฉับๆออกไปเลย จะตะโกนเรียกไม่ไหวเพราะเจ็บคอ เลยเดินเตาะเตะกลับมาที่เตียงตัวเอง ซุกตัวกลับเข้าไปในผ้านวมนุ่มหอมฉุยด้วยน้ำยาปรับผ้านุ่มโคโดโมะ หยิบโทรศัพท์มากดโทรออกอีกครั้ง
[มีธุระอะไรไอ้เตี้ย] เสียงทุ้มดุดังลอดออกมาจากโทรศัพท์
“พระเอกมาบ้านเราเหรอ?”
[อะไร? ทำไมกูต้องไปบ้านมึง ธุระไม่ใช่]
ฮื้ออออ...อะไรกันก็เมื่อกี้นมจืดเห็นนะ พระเอกตัวเป็นๆเลย มาแขวนถุงหน้าบ้านเราด้วย
“อะไรอะ...เราเห็นน้า...ฮื้อ...”
[เหอะ...มึงป่วยจนตาฟ่าฟางแล้วมึงอะ กูไม่ไปบ้านมึงหรอกเว้ย]
“ฮื้อ...ไม่จริง...ไม่โกหกน้า”
[เหอะ! นอนๆไปเหอะมึง...ถ้าพรุ่งนี้ยังไม่หายก็จะเขกกะโหลกให้เตี้ยเลย]
“อื้อ...หายแน่นอนน้า” นมจืดแข็งแรงมากๆเลย คุณหวัดจะต้องโบกมือบ๊ายบายจากนมจืดแน่นอน
[เออ]
ตกเย็นวันนั้นคุณแม่กลับมาจากที่ทำงานพร้อมกับถุงก็อปแก็ปหูยานย้อยเพราะรับน้ำหนักของด้านในมากเกินไปเพราะโดนแขวนอยู่หน้าประตูนานไปหน่อย
“มีใครเอาถุงมาแขวนหน้าบ้านนะลูก?”
“อ๊ะ...ของหนูเองครับ...” นมจืดที่อาการเริ่มดีขึ้นเดินเข้ามารับถุงไป
มือขาวเกือบซีดเปิดดูของด้านใน มีทั้งนมกล่องรสจืดแบบที่เขาชอบมาทั้งแพ็ค โกโกครั้นช์ของโปรด และอย่างอื่น แต่ที่นมจืดตาโตมากที่สุดคือ…
ชุดชามมินเนี่ยนและกระติกน้ำแข็งมินเนี่ยน
“น่ารักกกก” นมจืดยิ้มตาหยี หยิบขึ้นมามองใหญ่เลย ชุดชามน่ารักมาก นมจืดจะเอามาใส่ข้าวกินแน่นอน ส่วนกระติกน้ำแข็งก็น่ารักมากเหมือนกัน
หัวใจดวงเล็กพองโตจนหุบยิ้มไม่อยู่ รอยยิ้มบานเต็มแก้มเลย
ความรู้สึกแบบที่เขาเรียกว่า…
...ดีใจ…
“ใครเอามาให้เหรอลูก?” คุณแม่เห็นลูกชายนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ หยิบของออกมาจากถุงทีละอย่าง แต่ที่ไม่ยอมให้ห่างตัวเลยคือชุดจานชามกับกระติกน้ำแข็ง “ปราบกับพ่ายเหรอลูก?” เธอเดาว่าเพื่อนสนิทของลูกชายคงเอามาแขวนไว้ให้
“ไม่ใช่ครับ”
นมจืดส่ายหน้าจนผมกระจาย
“คุณเชร็คฮีโร่ตัวเขียวผู้ใจดีครับ...”
พระเอกเป็นคุณเชร็ค เดอะ ฮีโร่ ของนมจืดจริงๆ
++++++++++++++++++++++ 100% ++++++++++++++++++++++++
สวัสดีค่า
วันนี้เอาอีกครึ่งตอนมาลงให้เลยค่า (มาเร็วกว่าปกติ ฮ่าๆ เพราะว่าเดดไลน์ต้นฉบับเริ่มใกล้เข้ามาทุกทีๆ)
ตอนนี้อาจจะเรื่อยๆไม่มีอะไรมากต้องขออภัยด้วยนะคะ เนื้อเรื่องที่ปูมามันค่อยๆไปค่า หากทำให้ท่านใดเบื่อเราต้องขอโทษด้วยจริงๆนะคะ อย่าเพิ่งเบื่อน้องนมกันนะคะ อยู่กับน้องนมก่อน อยู่ช่วยเราปัดเป่านังพระออกไปจากน้องก่อนนะคะ
ท่านใดที่บอกให้นังพระมันมาเยี่ยมน้องนมที่บ้าน มันมาแล้วนะคะ ฮ่าๆ มาแบบไม่เห็นหน้าเห็นแค่หลังคาก็ยังดีค่า ฮ่าๆ มีความเปย์แบบแค่อยากได้แค่ของแถมด้วย ความจริงค่าของมันน่าจะแพงกว่าของแถมที่มันแลกมาอีกนะคะ (มีใครเป็นแบบนี้ไหมคะ แบบว่าที่ชอบซื้อสะสมแต้มเพื่อแลกของมันดูแบบตื่นเต้นกว่า สนุกกว่า ถึงแม้ว่าที่ซื้อไปมันอาจจะเอาเงินไปซื้อของนั้นๆได้เลยด้วยซ้ำ ฮ่าๆ นังพระผู้ชอบทำเรื่องง่ายๆให้ยาก ฮ่าๆ)
อ่านแล้วคอมเม้นฟี้ดแบ็คกันได้นะคะ (อยากได้เม้นเยอะๆเหมือนเรื่องอื่นๆบ้าง) หรือจะหวีดกันในแท็ค #รักรสนมจืด ได้นะคะ (เราไม่ได้รีทวิตเยอะเพราะกลัวรกหน้าทวิต แต่เราตามกดหัวใจ ตามอ่านตลอดเลยนะคะ เพราะงั้นทวิตกันมาได้นะคะ)
วันนี้ทอร์คยาวไปหน่อย แต่ก็ขอให้ทุกท่านอ่านน้องนมแล้วมีความสุขนะคะ
ขอบคุณทุกการสนับสนุนมาตลอดค่า
-
แหมๆๆๆๆๆ
-
พระเอกสายเปย์
-
ฮาาาา พระเอก!
เป็นสายเปย์ผู้เกรี้ยวกราดด้วยนะ แหมมม
-
แหมๆๆ อิพระ ความเปย์นี้ช่วยแบ่งไปให้ น้องด้วยนะน่าสงสาร อีกสักพักคงกลายเป็นเศษเหล็กจริงๆ น้องนมหนูทำไมน่ารักแบบนี้คะลูกแล้วทำไมหนูต้องมาแปดเปื้อนเพราะอิพระด้วยคะ ฮืออออออ สงสารหนูนม(หราาาาา) :katai3: :katai3: :katai5: :katai5:
-
ของลายมินเนี่ยนนี่ มันหายากหรือไงนะ :hao4:
-
พ่อโจรป่าคนซึน555555
-
นังพระเค้าสายเปย์ค่าาาาาาาาา :katai3:
-
จ่ายตั้งแพง น่าจะได้เห็นหน้า จับมือถือแขนบ้างน้าาาา
-
พระเอกซึนไม่พอ ยังสายเปย์อีก
-
อิพระเอกยังคงปากแข็งเหมือนเดิมเลยย
-
พระเอกสายเปย์ :hao7:
-
โอ๊ยยย นังพระสายเปย์ เปย์ทุกอย่างให้ลูกนมหมดแล้ว เปย์ทั้งตัวและหัวใ-- //พระเอกถีบ// เออๆ ก็สายเปย์ไง รวยย (ฮ่าาาาา) :laugh:
-
จะไปหาซื้อน้ำยาปรับผ้านุ่มโคโดโมะแบบน้องนมบ้าง
น่าลองใช้... ฮ่าๆๆ น้องไม่สบาย
อิพระเอกเป็นห่วงเลย
ไปหาถึงบ้านแต่ฟอร์มเยอะจริงพ่อคุณ
-
:pig4: :pig4:
-
อยากบอกพระเอกว่าคราวหลังชวนเราไปนะเรารู้เรื่องคลับการ์ดกับแอพโลตัสนะ :laugh: :laugh: :laugh:
-
แหมมมมมพระเอกมาสายเปย์เหรอ :hao3: :pig4:
-
อยากกินน้องนมมากอ่ะ มุ้งมิ้งงุ้งงิ้ง
-
มันใช่เลยเวลาไปโลตัสอ่านไปขำตอนแลกคะแนนแลกของนึกถึงตัวเอง
-
ถ้านังพระมันรู้ว่าทุกอย่างที่มันลงทุนทำทำให้น้องนมยิ่งมองมันเป็นเชร็คละก็ น่าจะเกรี้ยวกราดจนหน้าดำหน้าแดงแน่ ฮ่าๆๆๆ
-
โอ๊ยยยยยยย อ่านแล้วก้ออยากจะแหมอิพระะะคนซึนสายเปย์ไปถึงบ้านมันที่สุพรรรรณบุรี ว๊อยยยยยยยย หมั่นนนนไส้มันจิงๆ
-
พระเอกน่ารัก มีความสายเปย์หนักมาก
นี่ถ้าเป็นน้องนม กระโดดเกาะหลัง ลากเข้าบ้านแล้ว
-
:hao3: :hao3: :hao3:
-
เอ็นดูนังพระเอก โอ้ย ซื้อลองมากมายเพื่อเอามินเนี่ยนมาให้น้อนนมจืด
-
อิพระเปย์หนักมาก!
-
:L2: :pig4: :L2: :pig4: :L2: :pig4:
-
น้องนมลูกกกกกกกก ทำไมน่าร้ากกกกกกกกกกขนาดนี้
โอ๊ยพ่อพระเอก ปากแข็งแต่เปย์เชียวววว
-
พระเอกยังคงเป็นเชร็คอยู่ 55555555555555
เมื่อไหร่พระเอก จะลอกคราบให้มันดีๆสมเป็นพระเอกบ้างนิ อิอิ
-
พระเอกสายเปย์ที่แท้ทรู :laugh:
-
ลงทุนหนักมากเลยนะพระเอก
ทำเอาน้องยางแบนอ่ะคิดดู
-
สุดท้ายพระเอกก็ยังเป็นเดอะเชรค 55555
-
อื้อหือออ สายเปย์ที่แท้ทรูอ่ะนังพระ 5555
พ่อบุญทุ่ม แบบนี้หนูนมคงต้องเสร็จโจรแน่ๆ
-
อ้าว พระเอกก็สายเปย์หรอเนี่ย น้องนมน่ารัก น้องเหมาะกับชามมินเนียนมากก :katai2-1:
-
โถ่พ่อคู๊ณณณ ลงมุนจริงๆ เลยพระเอก
-
พระเอกเปย์หนักมาก น้องนมหายเร็วๆ นะ //แอบสงสารพนักงานโลตัส ^^
-
คุณเชร็คของน้องนม ซื้อของยังกะจะกินหัวพนักงาน :laugh: หายเร็วๆนะน้องนมเดี๋ยวมีคนขาดใจ :กอด1:
-
น้องนมหายเร็วๆเลย
-
ทำตัวสมกับเป็นพระเอกจริง ๆ
:mew3: :mew3:
-
บทที่ 17: นมจืดกับการเชิญชวน [50%]
หลังจากได้ของบำรุงชั้นดี กินยา และนอนพักผ่อนเต็มที่คุณหวัดก็โบกมือบ๊ายบายนมจืดไปเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้กลับมาเป็นนมจืดผู้แข็งแรงคนเดิมอีกครั้ง
มามหาวิทยาลัยด้วยความสดชื่นเหมือนยืนอยู่ในทุ่งดอกเก๊กฮวย แวะเข้าร้านสะดวกเจ้าประจำเหมือนเดิม
พนักงานคนเดิมร้องทักนมจืดว่าไม่เห็นหลายวัน แต่เอาจริงแค่สองวันเอง พอได้นมยี่ห้อเดิมเสร็จสรรพก็จ่ายเงิน
“น้องหนูนมจืด”
คนตัวเล็กหันไปมองเพราะว่ามีคนเรียกชื่อเขา นมจืดยิ้มตาหยี
“สมชาติ” เห็นร่างสูงของเพื่อนพระเอก ตอนนี้นมจืดคิดว่านมจืดเริ่มสนิทกับสมชาติเหมือนกันนะ สมชาติก็ใจดี “สวัสดีน้า”
“สวัสดีจ่ะ” เห็นไหม...สมชาติพูดเพราะมาก
“มาซื้ิออะไรเหรอ?”
“อาหารไอ้พระเอกมันน่ะ”
อ้อ...มาซื้อข้าวให้พระเอกนี่เอง นมจืดอยากซื้ออะไรให้เหมือนกันเป็นการตอบแทนฮีโร่ของนมจืด เอ...หรือว่าจะพาพระเอกไปกินข้าวอร่อยๆที่ห้างดีอะ…จะว่าไปดูหนังก็ดีนะ
ฮื้ออออ เอาไงดี
“นี่ๆสมชาติ พระเอกชอบดูหนังไหมอะ?” นมจืดคิดว่าชวนไปดูหนังก็ดีนะ นมจืดอยากดู Peter Rabbit คุณกระต่ายและผองเพื่อนน่ารักมากเลย
“หืม?” สมชาติส่งเสียงแปลกใจระหว่างที่เดินเข้าโซนอาหารสัตว์ที่มีทั้งแบบกระป๋องและแบบเม็ด
หือ? สมชาติมาทำอะไรที่โซนนี้อะ ไหนบอกมาซื้ออาหารของพระเอกไงทำไมถึงหยิบอาหารหมากระป๋องมาล่ะ
“คือพระเอกชอบดูหนังไหม?”
“อ่อ...ก็เห็นมันก็ไปนะ” เวลาพวกเขาไปกันมันก็ไปตลอดนะ
“เหรอ...ดีจัง...” อื้ม ดูหนังก็ดีนะ ชวนพระเอกไปดูคุณกระต่ายดีกว่า เห็นเข้าโรงมาสักพักแล้วยังไม่ได้ไปดูเลย
เป็นการเลี้ยงหนังตอบแทน
นมจืดเดินตามหลังสมชาติออกมาจากร้านสะดวกซื้อ คิ้วเล็กๆยังคงขมวดมุ่น นัยน์ตากลมโตยังคงฉายแววไม่เข้าใจอยู่มากๆ
“สมชาติมาซื้ออาหารให้พระเอกใช่ไหม?”
คนถูกถามพยักหน้า มองใบหน้าคนตัวเล็กกว่าที่มองหน้าเขาสลับกับมองถุงที่ซื้อ มองสลับไปมาหลายรอบจนสมชาติร้องอ้อในใจ
“อ้อ...ใช่สิ อาหารไอ้พระเอกมันน่ะ” แกว่งถุงให้กระป๋องกระทบกัน
รู้สึกขำไอ้เพื่อนตัวใหญ่ยักษ์อยู่ลึกๆ สะใจอะ
“ฮื้อ...พระเอกกินอาหารหมาไม่ได้น้า” ก็พระเอกเป็นคนนี่นา ไม่ได้เป็นหมาสักหน่อย
กร๊ากกกก เท่านั้นล่ะ สมชาติแห่งศิลปกรรมถึงกับลงไปนั่งกุมท้องหัวเราะอย่างไม่เกรงใจนมจืดสักนิด คนตัวเล็กได้แต่กะพริบตาปริบๆ ไม่รู้ว่าตัวเองไปกระตุกต่อมฮาของสมชาติตอนไหนถึงได้หัวเราะเป็นบ้าเป็นหลังขนาดนี้
สมชาติสูดหายใจลึก พยายามกลั้นขำ ก่อนจะกวักมือเชิญชวน
“มาสิ...จะพาไปดูว่าพระเอกมันกินได้ไม่ได้”
นมจืดเลยเดินตามสมชาติต้อยๆไปจนถึงคณะเพื่อนบ้านของตัวเอง แต่แทนที่สมชาติจะเดินไปใต้ตึกอย่างที่เคยกลับเดินอ้อมไปทางด้านหลังของตึกคณะ ด้านหลังเป็นลานปูน มีกระถางต้นไม้วางประดับประปราย
มีกลุ่มนักศึกษานั่งยองๆอยู่ใต้ต้นไม้ไม่สูงมากอยู่สามคน นมจืดหยีตามองเหมือนว่าทั้งสามคนกำลังเล่นอยู่กับอะไรสักอย่าง
พอเดินเข้าไปใกล้ๆ นัยน์ตากลมโตก็เบิกกว้าง อ้าปากร้องอู้วว
“อู้ววว น้องหมา!” นมจืดเห็นน้องหมาสีน้ำตาลเข้ม ตัวขนาดสุนัขโตเต็มวัย หน้าตาดูหล่อเหลาเหมือนมีเชื้อลูกครึ่งด้วยนะ มีปลอกคอหนังเส้นบางๆคล้องคอเอาไว้
มหาวิทยาลัยมีสัตว์ตามคณะบ้าง คือไม่มีใครเป็นเจ้าของแต่ว่าคนและนักศึกษาในคณะนั้นๆก็เลี้ยงดูเท่าที่ทำได้ ส่วนใหญ่ก็มีคนให้อาหารรวมถึงพาไปตรวจสขภาพกับโรงพยาบาลสัตว์ของมหาวิทยาลัย หรือบางครั้งเหล่าบรรดานักศึกษาสัตวแพทย์ก็มามตรวจให้ฟรีๆไม่คิดเงิน
คณะของนมจืดก็มีเป็นน้องแมวอยู่สองตัวนะ ตอนเข้ามาปีหนึ่งมีน้องแมวอยู่หนึ่งครอบครัว แต่พอโตก็แยกย้ายหายไปหมดเลย เหลือแค่สองตัวเอง บางครั้งก็เห็นนักศึกษาในคณะซื้ออาหารแมวมาให้บ้าง ขนมแมวบ้าง อยู่ดีกินดีมาก ตัวอ้วนขนสวยมาก
นมจืดชอบสัตว์ยิ่งหมาแมวชอบมากเลย ชอบจับชอบลูบ ขนน้องนุ่มๆ
คนตัวขาวเกือบซีดขยับเข้าไปนั่งยองๆดูน้องหมานอนแผ่ให้คนเกาพุงให้
“มาดูกันว่า ‘ไอ้พระเอก’ จะกินอาหารหรือไม่กิน” สมชาติเดินหิวถุงเข้ามานั่งด้วย
นมจืดเขยิบก้นออกมาเล็กน้อยเพื่อจะได้ดูถนัดๆ
“เฮ้ย...พระเอกมากินข้าวมา...จุ๊ๆ” สมชาติดีดนิ้วป๊อกแป๊ก
น้องหมาหูตั้งก่อนจะลุกขึ้นมานั่งเรียบร้อย สมชาติทำท่าขอมือเป็นการทักทาย เจ้าสัตว์สี่ขาทำตามอย่างว่าง่าย จนคนตัวเล็กที่นั่งดูอยู่ตาโต
น้องฉลาดมากเลยอะ
“นี่ไง...ไอ้พระเอกประจำคณะศิลปกรรม” สมชาติแนะนำอย่างเป็นทางการ
นมจืดตาโต ดันแว่นขึ้นดั้งเพื่อมองให้ชัดอีกครั้ง
“เราก็นึกว่าพระเอก...” นมจืดคิดว่าเป็นพระเอก ฮีโร่ตัวโตของนมจืดนี่นา ว้า เข้าใจผิดเลย… “เขินจัง...อิๆ” เกาแก้มเมื่อรู้ว่าตัวเองเข้าใจผิดไปโขเลย
“มาๆ มาลองเล่นกับไอ้พระเอกมา”
นมจืดขยับเข้าไปถือกระป๋องอาหารบ้าง
“พระเอกเป็นหมาประจำศิลปกรรมเหรอ?”
คนตัวใหญ่กว่าทำหน้าครุ่นคิด “อืม...มั้งนะ ตอนเข้าปีหนึ่งมามันก็อยู่แล้วนะ พวกรุ่นพี่เป็นคนเลี้ยงๆกันมา”
“อ้อ...”
นมจืดเล่นกับน้องพระเอกจนลืมเวลาไปเลย เสียงหัวเราะคิกคักดังลอดไปถึงหน้าตึกคณะ
ร่างสูงใหญ่ในชุดเสื้อนักศึกษากางเกงยีนส์ตั้งแข็งเพราะไม่ได้ซักมาหลายอาทิตย์แล้วกับรองเท้าผ้าใบคู่เก่ง มันยังไม่ขาดนะ แต่ว่าหลังที่ใส่มานี้พอฝนตกทีไรน้ำซึมเข้ารองเท้าทุกที
เจ้าตัวเดินตามต้นตอของเสียงมาจนถึงหลังคณะของตัวเอง นัยน์ตาคมกริบเพ่งมองไปตามคนในกลุ่มย่อมๆบนลานปูน
ยิ่งขมวดคิ้วเมื่อเห็นคนตัวเล็กขาวเจิดจ้าแสบตาวิ่งแก้มแดงแข่งกับหมาอยู่ เสียงเล็กๆหัวเราะคิกคักอย่างสดใส รอยยิ้มกว้างจนทำให้คนอื่นหัวเราะตาม
สดใสเหมือนแดกพระอาทิตย์มาเชียวนะมึง!
แต่ที่ทำให้เขาตาลุกวาวก็คือไอ้สัตว์หน้าขนสีขาที่วิ่งลิ้นห้อยไล่งับลูกบอลที่คนปามา
“ไอ้เตี้ย!”
ทั้งหมาทั้งคนถึงกับชะงักเมื่อได้ยินเสียง นมจืดหยุดมือที่กำลังปาลูกบอลหันไปมองคนเรียก
พอเห็นว่าเป็นใครนมจืดก็ยิ้มตาหยี แแก้มกลมขึ้นสีแดงเรื่อเพราะทั้งวิ่งเล่นและความร้อนอบอ้าวของอากาศ
“พระเอกมาแล้วเหรอ?”
ร่างสูงมองคนที่วิ่งเยาะเข้ามาหา เขาแยกเขี้ยวใส่
“มาทำห่าไรที่นี่” สงสัยโดนไอ้สมชาติหลอกมาแน่ๆ
“สมชาติชวนมาเล่นกับน้องพระเอกอะ”
“หา?” น้องพระเอก? พอหันไปมองต้นเหตุ เขาเจอกับไอ้คู่ปรับเก่าที่กำลังยืนแยกเขี้ยวขู่แฮ่ๆ “ไอ้หมา!”
“แฮ่...”
“มึงมาเสนอหน้าอะไรตรงนี้ไม่ทราบ”
“แง่ง...แฮ่...กรอด...”
“ไปไหนก็ไปเลยเว้ย”
“ฮื้อ...ทำไมไล่น้องพระเอกอย่างนั้นอะ” นมจืดย่นจมูก น้องพระเอกออกจะน่ารัก เชื่องด้วย
“อย่าเรียกมันว่าพระเอกนะเว้ย” แม่ง! พระเอกมีคนเดียวในคณะก็พอไหม แล้วใครวะแม่งเอาชื่อกูไปตั้งชื่อหมาเนี่ย น่าเตะจริงๆ
“อ้าว?” นมจืดทำหน้างงงวย
“พระเอกมันชื่อกู...”
พวกปีสองแห่งศิลปกรรมกำลังหัวเราะคิกคักกันยกใหญ่ ความจริงไอ้พระเอกที่เป็นหมาอะ มันชื่ออะไรไม่มีใครรู้หรอก พวกรุ่นพี่ก็เรียกแต่ไอ้น้ำตาลมั่ง ไอ้หนูบ้าง
แต่เรื่องมันคือตอนที่พวกเขาอยู่ปีหนึ่ง มีคนเรียกไอ้พระเอกที่เป็นคนแล้วไอ้หมามันดันเห่ารับแล้ววิ่งไปหา ทุกคนเลยคิดว่ามันคงชอบชื่อนี้เลยเรียกติดปากกันมามตลอด
ส่วนไอ้พระเอกมันเลยหงุดงหงิดตลอดเวลา แม่งจะตีกับหมาได้ทุกครั้งที่เจอหน้ากัน
“ส่วนมึง...ไอ้หมา! มองหน้ากูทำซากอะไร เดี๋ยวจับส่งสถานเสาวภาเลยนี่”
เสาวภานั่นมันงูเว้ย ไม่ใช่หมา ไอ้บ้า!
คนห่าอะไรไม่รู้จ้องจะหาเรื่องหมาได้ตลอด
“พระเอกไม่ทะเลาะกับน้องน้า” นมจืดเข้ามาห้ามทัพระหว่างหนึ่งคนหนึ่งตัว ส่งสายเรียกให้สมชาติมาช่วยเป็นทัพเสริมด้วย
พวกสมชาติพยายามกลั้นขำแล้วแยกไอ้พระเอกที่เป็นหมาออกมาห่างๆ ส่วนนมขืดก็พูดหงุงหงิงๆให้พระเอกที่เป็นคนเลิกแยกเขี้ยวแข่งกันสักที
จนคนตัวเล็กกว่าดึงเสื้อให้คนตัวใหญ่เดินตามออกมาที่ด้านหน้าคณะแทน
“ฮื้อออ พระเอกไม่โมโหสิ”
คนหัวร้อนยังหน้าบึ้ง “ไม่ได้โมโหเว้ย”
“งั้นไม่ทำหน้าบึ้งนะ ยิ้มหน่อยน้า” นมจืดเอานิ้วชี้ดันแแก้มตัวเองให้แแก้มเป็นก้อนกลมๆ ยิ้มตาหยี
คนตัวใหญ่เม้มปาก กล้ามเนื้อบนใบหน้ามันกระตุกเป็นพักๆ
นมจืดเห็นพระเอกเริ่มจะยิ้มเลยยิ่งกดนิ้วชี้ที่แก้มให้มากขึ้น อารมณ์ดีน้าพระเอก ไม่โมโหน้า
สุดท้ายนมจืดเห็นว่าอีกฝ่ายหันหน้าไปมองด้านข้างแต่ว่าริมฝีปากได้รูปยกขึ้นเป็นรูปพระจันทร์ครึ้งเสี้ยว
“พระเอก...ชอบดูหนังไหม?” เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายอารมณ์ดีขึ้นมาหน่อยแล้ว นมจืดเลยกล้าถามคำถามขึ้นมา
“ทำไม?”
นมจืดหันหลังมาคุยกับพระเอก ทำหน้าจริงจัง
“เราจะชวนไปดูหนัง” นมจืดยิ้มตาหยี
โอ้ เอ็ม จี!!!
ไอ้เตี้ยหมาตื่นชวนไปดูหนัง ไอ้มินเนี่ยนแดกแฟ้บชวนไปดูหนัง ไอ้แคระชวนไปดูหนัง ไอ้นมจืดชวนไปดูหนัง
พระเอกรู้สึกเหมือนตัวเองตัวพองลอยขึ้นสวรรค์
+++++++++++++++++++++++++++++++ 50% ++++++++++++++++++++++++++++
สวัสดีค่า
วันนี้เอาน้องนมตอนใหม่มาลงนะคะ ตอนนี้เราเปิดตัวละครอีกตัวที่ทำให้นังพระมันหัวร้อนได้เหมือนกัน ฮ่าๆ
คนบ้าอะไรยังทะเลาะกับหมาได้เลยอะ อิๆ
ตอนนี้น้องนมเขาปั๊ดต๊ะนาแล้วนะคะ มีการชวนนังพระด้วย นังพระมันต้องทำบุญด้วยอะไรมาเนี่ย น้องนมถึงได้หลงผิดจนทุกวันนี้ ฮ่าๆ ใครก็ได้ช่วยน้องนมด้วยเถอะค่ะ
หลังจากตอนนี้เราจะพาไปเต้นรำระบำชาวเกาะกันนะคะ แต่จะระบำชาวเกาะแบบไหนมาติดตามกันได้นะคะ อิๆ
อ่านแล้วคอมเม้นบอกฟี้ดแบ็คกันได้นะคะ หรือว่าจะทวิตกันได้นะคะที่ #รักรสนมจืด
ขอบคุณมากค่าที่ติดตามกันมาตลอดค่า
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: ตอนนี้ดีใจ เด้ยวได้รู้ว่าไปดูเรื่องอะไรแล้วจะหนาว. 5555
-
เอ็นดูนมจืด :hao3: :hao3: :hao3:
-
แหมมมมมม อิพระ แค่น้องนมชวนแค่นี้ทำมาๆๆ
-
นมจืดลูกน่ารัก ใจบาง
-
โถๆๆ คนอะไรทะเลาะกับหมา 555
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
น้องนมชวนไปดูหนังด้วย เอ็นดูจ๊ะ
ขำพระเอกทะเลาะกับน้องหมา
-
รอตอนต่อไปค่ะ^^
-
สงสารพระเอก
-
พองจนลอยออกไปนอกโลกเลยไป๊นังพระ ทำไมชอบขัดความสุขน้องนมจังนะ อ้อ อิจฉาหมาสินะ หึหึ
-
บอกมานะพระเอก ว่าทำบุญด้วยอะไร ถึงได้แต้มบุญเยอะขนาดว่าหนูนมชวนไปดูหนังได้ :katai2-1:
-
ถ้าพระเอกรู้ว่าไปดูเรื่องอะไร
จะเป็นยังไง
-
นมรู๊กกกกก วันนี้ก็ยังสดใสดังพระอาทิตย์เหมือนเดิมม แหม่.. ได้ยาดีของนังพระเข้าไป คุณหวัดโบกมือลาเลย แต่นมลูก.. หนีไปปปป หนีไป๊! ไปให้ไกลจากนังพระมันนน อย่าไปชวนมันไปดูหนังนะ อย่าาาา :katai4: อย่าให้นังพระมันได้ใจไปกว่านี้ หนีไปลูก :katai1: ฮืออออ
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
ฮื้อออ ชั้นรักน้องนม ชั้นรักน้องนม ชั้นรักน้องนม ชั้นรักน้องนม ชั้นรักน้องนม ชั้นรักน้องนม!!!!!
ทำไมต้องให้ความดีงามของโลกใบนี้คู่กับคนถ่อยแบบนังพระด้วย เอาพระห้อยให้น้อง อย่าหลงผิดน่ะลูก
แต่แอบวงวารนังพระ แหม่เค้าชวนไปดูหนังนี่ลอยเลยนะแก รอฟังชื่อหนังก่อนจะลอยไม่ออก 555555
-
รำคาญนังพระ ทำบุญด้วยอะไรน้องนมจืดถึงชวนไปดูหนัง
นว้องงงงงงงงงง อย่าไปชวนนังพระลูก เดี๋ยวจะได้ใจ
-
ชอบมากกกก ตลกมากกกก สนุกมากกกกก
-
ถ้าได้ไปหนูพระจะนั่งดูหนัง หรือจะนั่งดูหนูนม o18
-
น้องนม... อบรมพระเอกหนักกว่านี้หน่อย
คนบ้าอะไร ทะเลาะกับน้องหมา
บ๊องส์ป่ะเนี่ยยูวววววววว?
ป.ล. ชอบสมชาติอะ มีหลอกมินเนี่ยนมาวิ่งกะหมาด้วย
-
อื่อออ อยากได้หนูนมจืดดดดดอ่ะ จะน่ารักไปไหนลูก
-
แหมมมมมม ต้องแค่จะชวนไปดูหนัง เรื่องอะไรก็ยังไม่รู้นี่ต้องดีใจเบอร์นี้ไหม?! หมั่นไส้พระเอกไง 5555
-
กรี้ด :hao7:พระเอกกำลังวอ่งท่านี้ ในทุ่งดอกเก้กฮวย555
-
น้องนมชวนเอง~
-
น้องนมน่ารักกก อยากได้น้องหนูนมจืดดด
ไม่อยากยกให้พระเอกกก
ถ้ารู้ว่าดูหนังเรื่องอะไรจะฟินมั้ย
นมจืดน่ารักก งุ้ยๆๆ เอ็นดู :กอด1:
-
ตอนนี้ขำพระเอกมาก ขำมากทั้งสองพระเอกเลย ทั้งหมาทั้งคน
-
ชอบชื่อน้องหมาสุดๆ 555555555555
แล้วพระเอกจะรู้ไหมว่า น้องนมจะพาไปดูหนังเรื่องอัลไล อิอิอิ
-
น้องนมอย่าไปใกล้ไอ้พระ ถอยมาๆๆๆ เร็วๆๆๆ
จะไปดูหนังงี้ อร๊ายยยยยย ตัวบิด
:impress2:
-
555555555 อย่าว่าแต่พระเอกเลย หมาก็กวน 555555555
-
มันไม่ใช่หนังรักโรแมนติกอะไรเลยพระเอก 55555
-
ตอนนี้ก็ดีใจหรอก รอตอนรู้ว่าจะพาไปดูเรื่องอะไรก่อนเหอะ5555
-
ดีใจไปแล้วววว
แต่ยังไม่รู้ว่าดูเรื่องอารัย
-
น้องนมชวนพระเอกไปดูหนัง
หวังว่าคงไม่เถียงกันหน้าโรงหรอกนะ
-
พระเอกปะทะพระเอก 5555555555
-
บทที่ 17: นมจืดกับการเชิญชวน [100%]
ไม่รู้จะตื่นตระหนกหรือตื่นเต้นดีเว้ย!
พระเอกรู้สึกเหมือนตัวเองตัวพองลอยขึ้นสวรรค์
“อะไรของมึง” แต่ต้องเก็บอาการก่อน ตายห่า...หอบหืดจะขึ้น ขอยาด่วนๆ
“ไปดูหนังกัน”
ใบหน้าคมพยายามไม่ออกอาการเนื้อเต้น “กะด๊ายยย” ยักไหล่โชว์เหนือ
“อยากดูเรื่องอะไรเหรอ?” นมจืดกระตือรือร้น “เราอยากดูคุณกระต่าย”
กระต่ายไรวะ ไม่รู้เว้ย แต่ตอนนี้ไอ้แคระมันจะชวนดูก้านกล้วยกูก็ดูได้
“ได้” แต่อยากรู้อะไรบางอย่าง “ชวนไปทำไม?”
นมจืดเกาแก้ม “ก็...พระเอกช่วยเราตั้งหลายอย่าง แถมยังเอาของไปแขวนหน้าบ้านเราด้วย” นมจืดเห็นพระเอกแยกเขี้ยวบอกว่าเขาไม่ได้ไปแขวน แต่นมจืดมั่นใจว่าใช่ “เราชอบชุดจานชามมินเนี่ยนมากเลยนะ ขอบคุณจริงๆ”
ร่างสูงใหญ่เหลือกตาขึ้นฟ้าเหมือนพูดอะไรไม่ออก
“กูไม่เคยไปแขวนของหน้าบ้านมึงเว้ย” อย่างนี้เรียกร้อนตัวสุดขีด
“ฮื้ออออ ไม่โกหกน้า” นมจืดทำตาปริบ เม้มปากส่งเสียงในลำคอ
“มึงเลี้ยงนะเว้ย” รีบเปลี่ยนเรื่อง
คนตัวเล็กกว่าพยักหน้าหงึกหงัก “แน่นอนสิ เราเลี้ยงตอบแทนไง” พระเอกช่วยนมจืดไว้ตั้งหลายอย่าง
“ดีล...ไป!” โอ๊ยเนื้อเต้นฉิบตาย อยากจะเหาะไปโรงหนังเดี๋ยวนี้
...อยากดูหนังฟรี…
“เย่ งั้นเดี๋ยวค่อยมานัดเวลาน้า”
“เออ” พอคนตัวใหญ่หันหลังไป นมจืดก็รีบก้าวเท้าเข้าไปในตึกของตัวเอง
พระเอกเดินกลับมาที่คณะของตัวเองแบบลอยๆ
“ไอ้เชี่ย! มึงไปโดนกัญชาที่ไหนมาวะ” ไอ้เพื่อนมันออกไปด้วยหน้าตาบึ้งตึงแต่กลับมาหน้าบานเป็นดอกเห็ดเลยเว้ย
เพื่อนได้แต่มองไอ้คนตัวใหญ่เดินหน้าลอยไปโดยไม่หันกลับมาด่าเหมือนปกติ
แม่ง! มันไม่ปกติ!
มันต้องเมากาวไม่ก็หัวชนเสาไฟมาแน่นอน
แต่จนแล้วจนรอดนมจืดก็ยังไม่ได้พระเอกไปดูหนังสักทีเพราะว่ายุ่งๆกับรายงานและงานอื่นๆอีก
คนตัวใหญ่แห่งศิลปกรรมกำลังหัวหมุนกับงานพร้อมกับความร้อนบนหัวที่สุมเพิ่มขึ้นทุกวันแข่งกับนรกเข้าไปทุกที
นักศึกษาชั้นปีที่สองแห่งคณะศิลปกรรมได้แต่งุ่นง่าน มองจอโทรศัพท์มันทั้งวัน พอมองแล้วมีแต่หน้าจอดำๆมันก็พ่นลมหายใจแล้วก็กระแทกโทรศัพท์ลงไปใหม่ สักพักก็หยิบขึ้นมาใหม่แล้วก็ทำหน้าเหี้ยมจนเพื่อนที่นั่งๆข้างเริ่มขยับออกห่าง
“แม่ง! มึงชวนไปดูชาตินี้หรือว่าชาติหน้าตอนบ่ายๆกันแน่วะ ไอ้แคระ!” กัดฟันกรอดๆ แม่งหรือว่าที่พูดมานั่นพูดแบบขอไปทีเร๊าะ!
เอาสิ...วันหลังกูจะเล่นตัวไม่ไปด้วยแม่งเลยไอ้ห่านี่
ไอ้เตี้ยหมาตื่นขี้หลอกลวง ไอ้แคระจอมขี้จุ๊แบ๊ๆขี้ฮ่กตะล่าล้า ไอ้นมจืดตระบัดสัตย์ ไอ้มินเนี่ยนแดกแฟ๊บขี้โกหก
หลอกได้แม้กระทั่งพ่อพระเอกสุดหล่อพ่อรวยฟรวยใหญ่ไข่ตุงอย่างกู
ใบหน้าคมเข้มบูดบึ้งตลอดทั้งวันจนเพื่อนยังเข้าหน้าไม่ติด ขนาดสมชาติยังไม่กล้าแหยมหน้าเพราะกลัวโดนลูกหลง
...อะไรวะแค่น้องหนูนมจืดไม่ทักมาทำตัวเกรี้ยวกราดเกินเบอร์ไปได้นะคนเรา…
...ครืด…
ร่างสูงใหญ่รีบหันขวับไปคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาดูอย่างรวดเร็ว
‘พระเอก’
‘เราเองน้า’
‘นมจืดเอง’
โอ้โห ไอ้ฉิบหาย!
ไม่ส่งมาชาติหน้าเลยล่ะเว้ย
‘อะไร’
พิมพ์สั้นๆให้รู้ว่าไม่พอใจ เข้าใจนะ
‘พระเอกว่างวันไหนเหรอ?’
ไม่ว่างแล้วเว้ย
‘ทำไม?’
‘งื้อออ ที่เราชวนไปดูหนังไง’
‘ไม่มาชวนชาติหน้าเลยวะ’
‘ฮื้อออ ไม่งอนน้า เรางานยุ่งมากเลยอะ ขอโทษน้าาาาา’
‘เหอะ ใครงอน เดี๋ยวเตะให้ดิ้น’
เล่นตัวแม่งเลยดีกว่า เดี๋ยวหาว่าคนใจง่าย...ก็เลยชอบคนง่าย
‘พระเอกว่างวันเสาร์นี้ไหม?’
‘ว่าง...กะได๊’
‘กลัวมึงจะเสียใจร้องไห้ขี้มูกโป่งที่เห็นกูไม่ว่าง’
‘เย่ ดีเลยๆ เอารอบไหนดี’
‘รอบแปดโมงเช้า’
‘เย้ยยย จะไปช่วยเขาเปิดห้างเหรอพระเอก ไปทำไมเช้าขนาดนั้น’
ทำไมดูไอ้แคระพิมพ์แล้วแลดูมีความกวนตีนกูวะ ถ้าอยู่ใกล้ๆจะจับมาเขกกะโหลกแม่ง
‘สิบโมงครึ่ง หน้าสยาม มาช้าไม่รอ เข้าใจมะ?’
‘สิบโมงครึ่งเหรอ? ได้สิๆ’
‘เออ’
‘ได้เลย งั้นเจอกันน้า’
‘เออ’
หลังจากพระเอกมันกดยุกยิกกับโทรศัพท์ไม่ถึงห้านาที หน้าโหดเหี้ยมก็แปรเปลี่ยนเป็นความลิงโลด แม้จะไม่ได้ยิ้มแต่ลูกตาพราวระยิบระยับแข่งกับหางเครื่องลูกทุ่ง ไม่เก็บอาการหน่อยเหรอมึง เก็บบ้างก็ได้นะ ฮ่อมมม เห็นแล้วหมั่นไส้
เมื่อกี้ทำหน้าเป็นหมาโดนตัดไข่ ตอนนี้ละเปลี่ยนหน้ามือเป็นหลังตีนเชียว
คราวนี้ทุกคนในคณะยิ่งเขยิบตูดถอยห่างมันออกไปอีกเพราะแม่งอยู่ๆก็ผิวปากเหมือนอารมณ์ดีมีความสุขขึ้นมา
“พวกมึงจะเขยิบไปเบียดกันทำห่าอะไรวะ” ถามเสียงดังลั่น
“เป...เปล่าเว้ย” พวกกูไม่มีใครอยากนั่งเบียดกัน แค่ไม่มีอยากนั่งข้างมึงเท่านั้นเอง...
คนตัวเล็กดันแว่นขึ้นดั้งจมูกขณะที่นั่งแกว่งขาอยู่บนม้านั่งบนชานชะลาของสถานีรถไฟฟ้าสยามในตอนสิบโมงครึ่งพอดิบพอดี
เมื่อกี้พระเอกไลน์มาบอกนมจืดว่าอีกสถานีเดียวก็จะถึงแล้ว นมจืดเลยนั่งเล่นรอก่อน ช่วงสายของวันเสาร์ก็จริงแต่ว่าคนก็เริ่มเยอะแล้ว
นัยน์ตากลมโตมองขบวนรถไฟฟ้าที่เข้ามาเทียบจอดที่ชานชะลาพอดี ประตูเปิดออกพร้อมกับฝูงชนกรูกันลงมาจากตัวรถ คนตัวเล็กพยายามสอดส่องสายตามองหาเป้าหมาย จนเห็นร่างสูงใหญ่ที่โดดเด่นออกมาจากฝูงชนเพราะความสูงเกินหน้าเกินตาชาวบ้าน
“พระเอกๆ” คนตัวขาวเรืองแสงโบกไม้โบกมือเรียก
ขายาวก้าวมายังจุดที่นมจืดยืนอยู่ พระเอกแต่งตัวแปลกตาเล็กน้อย วันนี้ใส่เป็นเสื้อยืดโปโลสีดำกับกางเกงยีนส์ขาดๆแบบเดิม นมจืดเห็นแล้วขัดใจอยากหาเข็มกับด้ายมาเย็บให้ รองเท้าผ้าใบคู่เดิมที่เห็นประจำตอนไปมหาวิทยาลัย
“เออ...” คนหน้าเคราครึ้มส่งเสียงทีหนึ่งในลำคอ
พระเอกขมวดคิ้วมองคนตัวเล็กที่ยิ้มตาหยีแล้วอยากแยกเขี้ยว มีความสุขจริงเว้ย ไม่ใช่แแดกพระอาทิตย์แล้วสงสัยแม่งแดกกาแลกซี่เข้าไปด้วย
เข้าไปถึงนมจืดรีบดึงชายเสื้อคนตัวสูงให้เดินตาม แต่พระเอกเหมือนแกล้งเดินช้าๆต้องให้นมจืดออกแรงดึงอยู่นั่นแหละ
พอขึ้นมาถึงชั้นบนสุดได้นมจืดก็จัดแจงซื้อตั๋วเสร็จสรรพ ไม่ให้พระเอกออกค่าอะไรทั้งนั้นเพราะว่านมจืดบอกแล้วไงว่าเป็นการเลี้ยงหนังขอบคุณพระเอกโดยเฉพาะ ได้รอบหนังเป็นรอบอีกครึ่งชั่วโมงถัดไปพอดีและพระเอกก็เห็นด้วยว่าดูเสร็จแล้วค่อยออกไปหาอะไรกิน
พอกำลังจะไปซื้อป๊อบคอร์นที่นมจืดหมายมั่นปั้นมืออะไรไว้บางอย่าง คนตัวเล็กก็ได้แต่ร้อง
“อ๊า!” เสียงคนตัวเล็กร้องจนทำให้พระเอกหยุดชะงักกระทันหัน
“อะไรวะ”
นมจืดทำหน้านิ่ว ปากเริ่มแบะ มองไปที่ป้ายตรงเคาน์เตอร์ขายเครื่องดื่มและขนม “ฮื้อ...พระเอกโรงหนังที่พารากอนใช่เครืออะไรเหรอ? เมเจอร์?”
พระเอกพยักหน้า เท่านั้นแหละนมจืดทำหน้าจ๋อย เหลือบมองหน้าดุๆแล้วก็หลุบมามองพื้น ร่างสูงกลอกตาไปมา ไอ้แคระมันงอแงอะไรอีกละเนี่ย
“อะไร...” นมจืดเงยหน้ามามอง “ว่ามา...” พอพระเอกทำเสียงดุ นมจืดก็กลัวน้า อย่าทำหน้าดุสิ เสียงก็อย่าดุด้วยน้า
“คือ...เรา...อยากได้ป๊อบคอร์น”
เออ...ก็ซื้อสิวะ รอพ่อมึงมาตัดริบบิ้นหรือไงวะ
“แต่...ที่นี่...ไม่มีป๊อบคอร์นที่เราอยากได้อะ”
อะไรวะ? “ทำไม? มึงอยากได้ป๊อบคอร์นจากปาปัวนิวกินีหรือไงที่นี่ถึงไม่มีขาย” กูล่ะปวดประสาท
นมจืดส่ายหัวดิก ยื่นโทรศัพท์ที่อุตส่าห์ถ่ายรูปมาให้พระเอกดู นมจืดอยากได้อันนี้...อยากได้มากๆ
“ดิ ออริจินัล ฮิบ ฮอปเปอร์ เซ็ท” อะไรวะ ฮิปๆฮอปๆอะไรของมัน เห็นแค่กระป๋องป๊อบคอร์นกลมๆมีหูกระต่ายสองหูแค่เนี่ย?!
“ฮื้อ เราอยากได้อะ มันน่ารักมากเลย” แต่เหมือนนมจืดจะไม่ได้เช็กก่อนว่ามันเป็นของโรงอะไร
ใบหน้าคมดุทำหน้าปุเลี่ยน รู้สึกเหมือนปวดหัวตุบๆ
“นี่มึงปัญญาอ่อนเหรอวะ”
“งื้อ เราแค่ชอบสะสม”
เออ กูพอจะเข้าใจ สารพัดของสะสมของมึง ทั้งชามมินเนี่ยนเอย นี่มึงคิดว่าบ้านมึงเป็นดินแดนเนรมิตหรือไงวะ
สุดท้ายคนตัวเล็กต้องยอมเพราะมันไม่มีขายที่นี่ พระเอกสงสารเลยยอมควักเศษเหรียญบาทเลี้ยงไอติมแมคไอ้มินเนี่ยนเป็นการปลอบใจแทน นมจืดได้ไอติมโคนมาไว้ในมือหนึ่งโคน ริมฝีปากเล็กๆค่อยๆละเอียดไอติมนุ่มๆหอมๆขาวๆเข้าปาก ใบหน้าจ๋อยเริ่มมีรอยยิ้มเมื่อมีของหวานเข้าปาก
นัยน์ตาคมกริบมองคนตัวเล็กที่เริ่มอารมณ์ดีขึ้นมาเพราะได้กินของอร่อย ปากเล็กๆกัดเนื้อไอติมนุ่มๆเข้าปากจนครีมขาวๆเลอะรอบปาก คนตัวใหญ่กลืนน้ำลายเอือกจนลูกกระเดือกสั่น
...ฉิบหาย…
น่ากินสัสๆ
นมจืดมองอีกฝ่ายที่กลืนน้ำลายเอือกๆแล้วมองลงมาที่ไอติมของตัวเองแล้วก็ยื่นให้คนที่นั่งตรงข้าม
“อยากกินเหรอ?” เอียงคอถามตาโต “แบ่งกันกินเนอะๆ”
ชายหนุ่มมองไอติมโคนราคาไม่กี่บาทแล้วก้มลงกัดเข้าไปคำหนึ่ง ความเย็นแผไปทั่วปาก ทั้งที่เขาไม่ค่อยกินเท่าไร จะเข้าแมคก็ต่อเมื่อมีโปรหนึ่งแถมหนึ่งหรือลดครึ่งราคาเท่านั้น ไอติมก็ไม่ซื้อหรอกถ้าราคาสิบกว่าบาท ปกติจะรอให้มันลดเหลือเจ็ดบาทก่อนถึงได้แดกเงินกู
แต่นี่เป็นกรณีพิเศษ เห็นไอ้แคระแม่งทำปากแบะๆ งอแง เลยหาอะไรอุดปากมันก่อน
เสียไปตั้งสิบกว่าบาท
แต่ก็ดีแล้ว...มันจะได้เลิกทำปากแบะสักที
...ยิ้มตาหยีแก่มตุ่ยเชียวนะมึง เห็นแล้วหมั่นไส้…
.
.
.
“เฮ้ย! ไอ้เตี้ยหมาตื่น มึงพากูมาดูหนังไรวะเนี่ย”
“อ้าว...เราบอกแล้วนี่นาเราอยากดูคุณกระต่ายอะ”
“มึงบอกตอนไหนวะ?”
“อยากดูเรื่องอะไรเหรอ?” นมจืดกระตือรือร้น “เราอยากดูคุณกระต่าย”
กระต่ายไรวะ ไม่รู้เว้ย แต่ตอนนี้ไอ้แคระมันจะชวนดูก้านกล้วยกูก็ดูได้
“ได้”
ไอ้ฉิบหาย!!!!
กูโดนป้ายยาแน่นอน ตอนนั้นกูถึงได้เบลอตอบตกลงไป
ฟหกด่าสวง!!!!!!!
---------------------------------------------------- 100% -----------------------------------------------------
สวัสดีค่า
วันนี้เอาอีกครึ่งตอนมาฝากกันแล้วนะคะ
สรุปเขียนไปเขียนมา ตอนนี้ยังไม่พาไปเต้นรำระบำชาวเกาะเลยค่ะ สงสัยอาจจะเป็นตอนหน้าแทน
หลังๆนี้ทุกท่านเริ่มเห็นนังพระมันเป็นพระเอกขึ้นมายังคะ นางเริ่มทำตัวดีแล้ว แม่ๆน้องนมเริ่มใจอ่อนกับมันยังค่า ฮ่าๆ
นังพระมันเริ่มทำตัวดี อิๆ
อ่านแล้วชอบคอมเม้นบอกฟี้ดแบ็คกันได้นะคะ หรือว่าจะหวีดกันได้ในทวิต #รักรสนมจืด
ขอบคุณทุกการติดตามนะคะ
-
พระเอก แกหลวมตัวแล้ว 5555555555555
-
โว้ยยยยยยยยย!! นังพระ! ชอบ ชอ-ออ-บอ ชอบ! พูดแบบนี้โว้ย ไม่ใช่มาพูดว่าโดนป้ายยาอะไร :katai4: เดียวก็ไม่ยกลูกให้จริงๆเลย
แหม่.. แล้วก็นะแกนี่ เข้าแมคด้วยเหตุเดียวกับฉันเลย เออออ ฉันเวลาเข้าแมคก็เหมือนแกล่ะ (ฮ่าาาา) แต่ฉันชอบเวลาเฟรนช์ฟรายส์มันลดครึ่งราคา อย่าลืมพาลูกนมฉันไปกินล่ะ (ฮ่าาา) :hao5:
-
:z1: จับกินเลยๆ 55555
-
เมื่อไรจะได้ลงเอย
-
เมื่อไหร่จะจับน้องกินอ่ะ นี่รอมานานละนะ
-
พระมันหลงนม นมจืดลูกกกก ป้ายยาต่อไปลูกกก :m20:
-
ตามเขามาต้อย ๆ จะมาโวยวายอะไรเอาป่านนี้ฮึพระเอก
-
ใช่แล้วพระเอกเธอโดนป้ายยาแน่ๆ :laugh: :laugh: :laugh:
-
:laugh: :laugh: :laugh:
-
:z1: :z1: :z1: อีพระเอก ทนดูคุณกระต่ายไปเลย สมน้ำหน้า
-
บอกเลยค่ะว่าไม่!! เราจะแอนตี้นังพระไปจนจบเรื่อง หมั่นไส้ความกระดี๊กระด๊าของมันจริงๆ
-
พระเอกเอ๊ยยยยยยยยยยย
:laugh: :laugh:
-
โถ่ววว พระเอก ดูน้องกระต่ายไปนะจ๊ะ 555+
-
พระเอกเคลิ้มมมมมมม 55555
-
5555 เป็นไงล่ะพระเอก น้องนมไม่ได้ป้ายยาเธอหรอก เธอนั่นแหละป้ายยาตัวเองทั้งนั้น อย่ามาโทษน้องนมนะ!
-
เอาตรงๆนะเราสงสารพระเอกมากกกกกกโดนป้ายยาไปกี่รอบแล้วคะ :hao3:
-
สมน้ำหน้าพระเอก :laugh: :laugh: :laugh:
-
55555555555 นมจืดน่ารักเกิ๊นนนน นึกตอนเขินพระเอกไม่ออกเลย ไม่รู้ว่าพระเอกจะทำไงให้นมจืดเขินได้
-
โอ้ยยยยยย อิพระเอกน้องนมก็บอกแล้วไงว่าดูคุณกระต่าย :m20: :m20: :laugh:
-
เฮ้ออ เบื่อนังพระ คนปากแข็ง
-
นังพระหลงน้องนมหนักมากอ่ะ บอกเรยยย!!!
-
:m20: :m20:
พระเอกเอ้ยยยยยยยยยย 555555
-
ขำพระเอกยอมเปย์ไอศครีมสิบกว่าบาทเพื่อนมจืดถ้าซื้อกินเองจะยอมจ่ายลดราคาเจ็ดบาทใช้เงินแบบรู้คุณค่า
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยย รำไยนังพระ ชั้นรู้นะแกอยากกินน้องนมไม่ได้อยากกินไอติม
-
:laugh: :laugh:
-
ไม่ได้เข้าโรงหนังเป็นสิบ ๆ ปีแล้ว ตกลงไอ้หนังกระต่าย มันหนังประเภทอะไรหรอ การ์ตูนป่ะ เรื่องอะไรอ่ะ :m28:
-
นมจืดน่าร้ากแบบนี้ใครก็ลง แต่พระเอกยังไม่สมชื่อ เราขอดูต่อไปนะ
หนูนมน่าร้ากกไม่อยากยกให้พระเอกง่ายๆ
-
เราเข้าแมคเพราะหัวข้อเดียวกันเลยกับนังพระ
อยากเหนลูกสาวโดนนังพระกินจังเลยยยย
-
5555 พระเอกเพิ่งจะมีสติเต็มที่ตอนได้ดูคุณกระต่ายสินะ 555555
-
ตาสว่าง... หน้าจอเนี่ยนะนังพระ
หน้ามืดตามัวนานไปมั้ยอะ?
นม ... อึน มึน ซึนไปอีกสักพักนะ
แกล้งนังพระ อิอิ (แต่ห้ามดราม่านะ ถ้าดราม่าจะเอาเข็มเจาะแก้ม)
-
สติไหมพระเอกกกกกก5555555
-
หลงน้องนมจนสติไม่ค่อยจะอยู่กับเนื้อกับตัว 5555555
-
พระเอกทำเราสำลักน้ำ55555555
-
:hao3: คนมันแพ้ทางอ่ะ โดนอะไรก็ยอม
-
โดนค่ะ โดนของ
-
หนูนมแอทแทคอย่างแรง พระเอกใจเย็นๆน้าาาา ยุบหนอพองหนอท่องวนไปจ้า :katai2-1:
-
น้องนมน่ารักเหมือนเดิม
-
555 พระเอกดูจบแล้วมาเล่าให้ฟังด้วยนะ
-
หลง แล้วเนี่ยย ตกลงไม่ดูตาม้าตาเรือเลย
55555
-
บทที่ 18: นมจืดกับความไม่เข้าใจว่าทำไมพระเอกทำแบบนี้
“เชี่ย...”
“พ่อแก้ว แม่แก้ว”
“นรกยังไม่ต้องการพวกกู”
“สวรรค์ยังเมตตาชีวิต”
เสียงโอดครวญของเหล่าบรรดานักศึกษาคณะศิลปกรรมชั้นปีสองที่แทบอยากเอาน้ำแดงมาถวายสิ่งศักดิ๋สิทธิ์พร้อมหัวหมูและไข่ต้มทั้งเล้า
พวกเขาทั้งเซ็คได้ทำการส่งงานโปรเจ็คนิทรรศการเรียบร้อยแล้วเมื่อกลางวันนี้ เหมือนเป็นการปลดแอกออก ทั้งโล่งกายโล่งใจ
“แม่ง...จะตายให้ได้” สมชาติผู้ที่ยังคงปั่นงานราวกับอัจฉริยะข้ามคืนรู้สึกเหมือนเขาได้ใช้พลังงานชีวิตจนถึงที่สุดแล้วและพร้อมจะลาสังขารได้ทุกเมื่อ
พระเอกก็ไม่ต่างจากเพื่อนเท่าไร เขาใช้เวลาตลอดคืนเเพื่อตรวจงานและความเรียบร้อยเพื่อจะได้มั่นใจว่าไม่มีอะไรผิดพลาด
งานนิทรรศการของคณะมันไม่ใช่งานใหญ่อะไรมากแต่ว่ามันจะเป็นงานที่ให้โอกาสนักศึกษาได้นำเสนอผลงานชิ้นเอกของเองที่สร้างมาจากความคิดสร้างสรรค์และแรงบันดาลใจ
“เฮ้อ...” ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่พ่นควันบุหรี่สีขาวออกจากปากพร้อมถอนหายใจเฮือกใหญ่
พวกเขาหลายคนนักหลบมุมเงียบๆเพื่อผ่อนคลาย อากาศช่วงบ่ายแก่ๆแม้จะร้อนอบอ้าวแต่ว่ามันก็ทำให้พวกเขาได้สูดอากาศสดชื่นซึ่งมันดีกว่าการนั่งหมกตัวอยู่ในห้องนั่งจ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์ตลอดเวลา
บุหรี่มวนที่สองถูกจุดขึ้นทันทีเมื่อมวนแรกเหลือแต่ก้นๆ พ่นควันกันพอให้หายเครียด เหล่านักศึกษาถึงได้สลายตัว
ร่างสูงใหญ่เดินดุ่มๆไปที่ร้านสะดวกซื้อใกล้ๆเมื่อเขารู้สึกอยากกินอะไรบางอย่าง
ตอนเดินเข้าไปก็ไม่ได้สนใจอะไร เดินเอื่อยๆไปที่ตู้แช่เครื่องดื่มปกติ
“อู้วววว” มีเสียงเล็กเสียงน้อยที่เขาคุ้นหูมากดังขึ้นจากด้านหลัง
พอหันไป นัยน์ตาคมดุเห็นคนตัวเล็กประมาณหัวนมยืนทำปากจู๋อยู่ พระเอกกลอกตามองบน แต่ว่าในใจเหมือนผีถูกข้าวสารเสกสาดใส่เพราะมันดีดดิ้นขึ้นมาอย่างไม่รู้สาเหตุ
“มาซื้อน้ำเหรอ” นมจืดยิ้มตาหยี ชะโงกหัวเล็กๆข้ามหลังพระเอกมามองที่ตู้ เป็นตู้ที่แช่พวกเครื่องเกลือแร่และเครื่องดื่มชูกกำลัง
“เปล่า...” เห็นหน้าขาวทำหน้างงเหลอหลาขึ้นมาแทน “มาซื้อเครื่องบิน”
นมจืดทำหน้าอ๊องใส่คนพูด “เครื่องบิน? ฮื้อ...ที่นี่ไม่มีขายเครื่องบินน้า” นมจืดไม่เคยเห็นเซเว่นที่ไหนขายเครื่องบินเลย แม้ว่าตอนนี้แทบจะครองทุกอย่างในส่วนแบ่งของการตลาดแล้วมั้ง
“ทำไมกูจะซื้อ...ต้องได้ซื้อ” บันเทิงอีกแล้วชีวิตกู…
“งั้นสงสัยพระเอกต้องแบบเป็นคนรักคุณเท่าฟ้าแน่ๆเลย” พูดเสร็จก็หัวเราะคิกอยู่คนเดียวปล่อยให้คนฟังทำหน้าเป็นหมางง
“ห้ะ?”
“ฮื้อ...ก็การบินไทยไง รักคุณเท่าฟ้า...คิกๆ” นมจืดยิ้มแป้น “เป็นไง...มุกของเรา ตลกเนอะ คิกๆ”
…
…
…
เออ!
โว้ยยยยยยย!!
อีผีมินเนี่ยน!!!
“เหอๆ เหอๆ เหอๆ” ตลกมาก ไอ้ฉิบหาย
“อู้วว ตลกเนอะพระเอก” นมจืดตบอกตัวเองปุๆ “มุกเราก็ผ่านเหมือนกันนะเนี่ย ทุกทีนะปราบกับพ่ายทำหน้างงทุกทีเลยอะเวลาเราเล่นมุก” ป้อมปราบกับศัตรูพ่ายเคยขอให้นมจืดเลิกความคิดที่อยากจะเอนเตอร์เทนคนอื่นเพราะว่ามีแต่จะทำให้คนอื่นเขายิ่งเครียด
นี่อะ...เครียดตรงไหน พระเอกยังหัวเราะเลย เห็นไหม…
“เหอๆ เหอๆ” ไอ ลอส มาย มายด์ นาว...เฮลป์ มี
“อิๆ...คิกๆ...”
“เหอๆ”
“คิกๆ”
“เหอ”
“อิ...”
โว้ย ไอ้เตี้ยหมาตื่น หัวเราะตามกูทำซากอะไร มึงจะไปไหนก็ไปเถอะนะ ไปเถอะ
“ตกลงมาซื้ออะไรเหรอ” นมจืดพยายามหยุดขำ รู้สึกว่าตัวเองก็เล่นตลกได้เหมือนกันนะเนี่ย ว่าจะลองไปสมัครเป็นคณะเดียวกับพี่หม่ำบ้าง อิๆ
“เฮ้อ...เอ็มร้อย” ถ้าไม่ยอมตอบมันสงสัยไอ้มินเนี่ยนมันจะถามไม่เลิกรา
“เหนื่อยเหรอ?” นมจืดมองใบหน้าคมเข้มออกแววอิดโรย ดูเหมือนไม่ได้พักผ่อน
“อืม...นิดหน่อย” พระเอกตอบตามความจริง
นมจืดยืนเม้มปากก่อนจะตีแปะๆเบาๆที่ข้อแขนแข็งแกร่งก่อนจะออกแรงกระตุกให้เจ้าของแขนเดินตามนมจืดไปอีกตู้แช่หนึ่ง
เป็นตู้ที่แช่พวกนมกล่องและนมเปรี้ยวต่างๆ นัยน์ตากลมโตสอดส่องไปมาทั่วตู้ก่อนจะเปิดหยิบนมจืดยี่ห้อประจำของตัวเองและลามไปถึงนมกล่องสีเหลืองอีกกล่องด้วย
“พระเอกกินพวกเอ็มร้อยบ่อยใช่ไหม” นมจืดคิดว่าน่าจะบ่อยเลยมั้ง นมจืดเดาเอา “มันไม่ดีต่อสุขภาพน้า เปลี่ยนมากินอย่างอื่นบ้าง”
นัยน์ตาคมกริบมองกล่องนมสีเหลืองขนาดปกติที่อีกฝ่ายส่งให้เขา ไอ้บักห่า…
...นมตราหมี รสน้ำผึ้ง…
เห็นกูเป็นเด็กอนุบาลสองต้องกินนมตอนบ่ายเหมือนมึงหรือไงวะ?!
ถึงจะบ่นในใจแต่ว่ามือใหญ่ก็รับกล่องนมมาถือไว้ รอยยิ้มกว้างของคนตัวเล็กทำให้พระเอกคิดว่าเขาคิดถูกที่รับมา
“นมหมีรสน้ำผึ้ง หวานๆจะได้ช่วยทำให้สดชื่นน้า” นมจืดแนะนำอีกหนึ่งไอเท็มที่ต้องไปตำเลยน้า
ริมฝีปากได้รูปแสยะมุมปากเบาๆก่อนจะเดินคว้าทั้งกล่องนมในมือคนเรืองแสงได้ไปที่เคาน์เตอร์จ่ายเงิน
“เย้ย...พระเอกเดี๋ยวเราจ่ายเองๆ” นมจืดรีบวิ่งจนผมกระจายตามหลังร่างสูงใหญ่ไป
“ใครบอกว่ากูจะจ่ายวะ เอามาวางให้มึงจ่ายต่างหากเว้ย”
นมจืดพยักหน้าหงึกหงัก รีบควักกระเป๋าใส่เศษเหรียญมาจ่ายให้พนักงาน “วันนี้ไม่พกเงินอีกแล้วเหรอ?” นมจืดเริ่มรู้แล้วว่าพระเอกไม่ค่อยชอบพกเงินมาเท่าไร สงสัยไม่ชอบให้กระเป๋าตุงๆแน่เลย
“อยากให้มึงจ่าย ทำไมมะ? จ่ายให้ไม่ได้?” คิ้วเข้มเลิกขึ้นอย่างกวนตีน
“ฮื้อ ได้สิ...” บอกแล้วไงว่า “พระเอกช่วยเราไว้ตั้งเยอะ อยากกินนมหมีบอกเราน้า เราซื้อให้”
“เออ...งั้นเอามาก่อนล่วงหน้าเลยสองลัง” เขาเจาะหลอดจิ้มเข้าไปที่รูของนมกล่องก่อนจะดูดเอือกใหญ่ ความหวานของนมกับความหอมของน้ำผึ้งทำให้ร่างสูงใหญ่ขมวดคิ้วเล็กน้อย เป็นรสชาติที่เขาไม่ได้กินนานมากแล้วหรืออาจจะไม่เคยกินเลยด้วยซ้ำมั้ง ที่บ้านเลี้ยงมาด้วยน้ำข้าวกับน้ำเต้าหู้ นมนานๆทีถึงกิน ไม่ต้องพูดถึงนมหมีอะไรนี่เลย จำไม่ได้แล้วด้วยว่าเคยกิน
หลังจากหย่านมแม่ก็มากินนมสดๆจากเต้าเลยมั้ง หึๆ
แต่ว่าตอนนี้คิดว่า
...หันกลับมากินนมจืดก็เป็นความคิดที่ดีไม่น้อย…
ริมฝีปากได้รูปแสยะยิ้ม นัยน์ตาคมกริบพราวระยับ
“อร่อยเน้อ...” นมจืดเห็นพระเอกยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ดูดเอาดูดเอาเลยคิดว่าพระเอกคงถูกใจนมหมีไม่น้อยเลย ไม่งั้นไม่ทำหน้าแบบนี้หรอก
“เหอะ” พ่นเสียงในลำคอ ยื่นกล่องนมสีเหลืองที่เหลืออีกหนึ่งในสี่ให้อีกฝ่าย “เอาไปช่วยแดกดิ กูพอละ”
นัยน์ตากลมโตหลังแว่นเลิกกว้างขึ้น “อู้ว...งั้นแลกกับนมจืดของเราไหม อือ...แต่พระเอกไม่ชอบนมจืดใช่หรือเปล่า?” นมจืดจำได้ว่าพระเอกเคยพูดว่าเขาไม่ชอบนมจืด แต่ว่านมจืดอยากให้พระเอกลองเปิดใจดูน้า มันอร่อยมากๆ
นัยน์ตาคมกริบมองคนตัวเล็กที่ยื่นนมกล่องของตัวเองมาให้เพื่อเป็นการแลกเปลี่ยน แต่พระเอกก็ยังไม่ยอมรับไปจนนมจืดใจเริ่มเสียคิดว่าพระเอกคงไม่ชอบจริงๆ นัยน์ตากลมโตสั่นระริกเบาๆ ค่อยๆลดมือกลับมาทางฝั่งตัวเอง
บางทีนมจืดอาจจะทำให้พระเอกไม่พอใจหรือเปล่า คนไม่ชอบบางทีไปยัดเยียดมากๆเขาก็อาจจะรำคาญก็ได้ นมจืดลืมข้อนี้ไปเลย
แต่ในขณะที่กำลังชักมือกลับ นมจืดรู้สึกว่ามีลมโฉบผ่านมือวูบหนึ่ง ตากลมๆมองร่างสูงใหญ่ที่ค้อมตัวลงมาดูดนมจากหลอดที่นมจืดกำลังถืออยู่ พระเอกดูดอึกเดียวแล้วก็ปล่อย
“จืด!” แม้จะไม่ชอบนมจืดแต่ว่าเห็นหน้าหงอยๆของไอ้แคระแล้วมันยิ่งทำให้ใจกูจืดยิ่งกว่านมอีกเว้ย โคตรแปลก!
รอยยิ้มกว้างพร้อมกับตาหยีๆของคนตัวเล็กทำให้พระเอกดีดหน้าผากเหม่งๆดังป๊อก
“แดกๆไปให้หมดนั่นแหละมึง จะได้เลิกเตี้ย!”
“ฮื้อ...เราสูงแล้ว...” นมจืดโตแค่นี้พอแล้วละ เลี้ยงง่ายโตเร็ว “พระเอกสูงมากต่างหาก”
จ่ะ...สูงร้อยหกสิบกว่าๆนี่คิดว่าสูงแล้ว? มึงเอาที่ไหนมามั่นใจวะ หา?
“เออ ดีเนอะ พอใจง่ายดี”
“เฮ้ย! สรุปคืนนี้นะเว้ย ที่เก่าเวลาเดิมเพิ่มเติมคือไม่มี” สมชาติตะโกนบอก มันเป็นคนตัวตั้งตัวตีสำหรับงานสังสรรค์คืนนี้ แน่นอนว่ามันสถาปนาเป็นผู้นำแต่ว่ามันไม่เป็นเจ้ามือแน่นอน เพราะแค่เงินจ่ายค่าข้าวแกงมันยังติดกูมาหลายชาติแล้ว
“มึงมีเงิน?” พระเอกถามเสียงเหี้ยม
“มีสิวะ” นี่ใคร? สมชาตินะเว้ย สมชาติเพี่อนพระเอก
“งั้นคืนกูมายี่สิบห้าค่าข้าวแกงเมื่อชาติที่แล้ว”
“โอ้โห ไอ้เชี่ย แค่ยี่สิบห้าบาทให้กันไม่ได้” มันทำหน้าร้องไห้กระซิกๆ เห็นแล้วอ้อนตีนฉิบหาย
“โอ้โห ไอ้สัส! แค่ยี่สิบห้าบาทก็ไม่มีปัญญาคืน”
สมชาติถึงกับรีบจรลีหนีไปอีกทาง กลัวไอ้พระเอกมันทวงเงิน แม่งยิ่งงกๆอยู่ บ้านแม่งก็ออกจะรวยแต่ชอบทำตัวติดดินแทบจะมุดลงรูไปเลยไอ้ห่า
สุดท้ายพระเอกควบไอ้น้องไปอู่ซ่อมก่อนที่มันจะนั่งรถแท็กซี่กลับคอนโดไปก่อนโดยที่มันบอกว่ามันค่อยไปเจอทุกคนที่ร้านเลย
ร้านที่พวกเขาจะไปกันไม่ได้อยู่แถวละแวกมหาวิทยาลัยเท่าไร ทำให้แต่ละคนขอกลับบ้านไปเตรียมตัวกันก่อน
หลังจากที่คนตัวใหญ่มาถึงห้องคอนโดหรูหราของตัวเองแทนที่จะเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน แต่เจ้าตัวกลับแค่ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงในแบบที่เรียกได้ว่าอยู่ในสภาวะ...ทิ้งตัว...ร่างกายที่เหนื่อยชัทดาวน์ทันทีที่หัวถึงหมอนท่ามกลางเครื่องปรับอากาศที่เริ่มทำงานของมันได้อย่างมีประสิทธิภาพ
ชายหนุ่มตื่นขึ้นมาอีกครั้งในเวลาประมาณทุ่มกว่าๆเมื่อไอ้สมชาติมันไลน์เข้ามา พระเอกเลยตัดสินใจอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าในรอบสองวันหลังจากที่โหมงานหามรู่งหามค่ำไม่ได้จัดการตัวเองเลย
พอประมาณสองทุ่มเขาก็ออกจากคอนโดเพื่อไปตามจุดนัดพบของกลุ่ม พวกมันนัดกันที่ร้านนั่งชิลที่ค่อนข้างสนิทกับเจ้าของร้านพอสมควรเพราะไปบ่อย ทุกครั้งที่อยากปลอดปล่อยก็เลือกที่จะไปที่นี่กันกลายเป็นร้านประจำไปจนได้
“กว่าจะเสด็จ” ไอ้โอ๋ทักเมื่อเห็นเพื่อนตัวใหญ่เดินเข้ามาในร้าน
โชคดีว่าวันนี้ไม่ใช่วันศุกร์เสาร์อาทิตย์เลยทำให้คนไม่ค่อยเยอะเท่าไร โต๊ะของพวกเขายาวกินพื้นที่ส่วนหนึ่งของร้าน เรียกได้ว่าเหมือนจะปิดร้านเหมาเลยก็ได้เพราะว่านอกจากโต๊ะเขาก็มีอีกแค่สองโต๊ะเท่านั้น
“วันนี้ทำไมมากันได้วะ” พี่เป๊ก เจ้าของร้านที่มาจนคุ้นเคยกันดีออกมาต้อนรับด้วยตัวเอง
“เพิ่งส่งโปรเจ็คน่ะพี่ เลยขอมาปลดปล่อยหน่อย” ไอ้สมชาติตอบแทน ขณะที่มันจัดแจงเจ้ากี้เจ้าการสั่งอาหารมาหลายอย่างทั้งกับแกล้มและจานหลักเพราะรู้ว่าบางคนยังไม่ได้กินข้าวเย็นกันมา
นั่งเฮฮาได้ชั่วโมงกว่าๆ อยู่ๆไอ้พระเอกมันก็เอาโทรศัพท์ขึ้นมา ท่าทางมันไม่ได้สนใจเพื่อนฝูงเลยสักนิดเอาแต่นั่งจ้องโทรศัพท์แล้วก็กดยุกยิกๆ
พอมันลุกไปห้องน้ำ ไอ้สมชาติเห็นมันวางโทรศัพท์ทิ้งเอาไว้ เหลือบมองก็เห็นชื่อที่เด้งขึ้นมาบนหน้าจอ
...มินเนี่ยนแดกแฟ้บ…
โอ้โห เดี๋ยวนี้ไลน์หากันเป็นว่าเล่นเลยนะเว้ย ปากก็ด่าเขาแต่ใจนี่ให้เขาไปแล้วมั้ง
เอ้าเพลงมา...หมดชีวิตฉันให้เธอ…
ฝั่งคนตัวขาวเรืองแสงก็กกำลังจะกลับบ้านหลังจากที่วันนี้ป้อมปราบกับศัตรูพ่ายชวนไปกินข้าวที่ห้างแล้วก็เดินเล่น
เขาเห็นว่าพระเอกไลน์มาหาเมื่อประมาณครึ่งชั่วโมงก่อน ส่งมาแค่คำว่าเตี้ยเฉยๆ นมจืดง๊งงง ไม่รู้ว่าพระเอกมีเรื่องด่วนอะไรหรือเปล่าเพราะปกติไม่ค่อยไลน์มา
พอไลน์กลับไปก็เห็นว่ายังไม่มีคนตอบ แต่ว่าสักพักโทรศัพท์เขาก็สั่นครืด
“ฮัลโหลว...” นมจืดเห็นชื่อคนโทรแล้วก็เลยกดรับ แต่ว่าเสียงที่รอดมาจากทางปลายสายเป็นเสียงเเพลงค่อนข้างดังจนไม่ได้ยินเสียงคนพูดเท่าไร “พระเอก?”
[น้องหนูนมจืดดดดดด] เสียงดังลั่นจากอีกฝั่งทำให้นมจืดต้องเอาหูตัวเองออกห่างโทรศัพท์ มองชื่อคนที่โทรมาแล้วก็แนบหูเข้าไปใหม่
ปกติพระเอกไม่เสียงร่าเริงขนาดนี้นี่นา
“ฮัลโหลว...เอ่อ...สมชาติเหรอ?” นมจืดกรอกเสียงอย่างไม่มั่นใจแต่ว่ามีแค่คนเดียวที่เรียกเขาแบบนั้น
[จ้า..จิ๊กมือถือไอ้พระเอกมาโทรหา อิ๊ๆ] เสียงหัวเราะเจ้าเล่ห์ทำให้นมจืดหลุดขำ
“แล้วพระเอกไปไหนเหรอ?”
[ตกส้วมตายห่าไปแล้วมั้ง] แต่เสียงที่ลอดโทรศัพท์ออกมาใหม่ทำให้นมจืดตาโต [ไอ้สัสสมชาติ! ใครให้มึงเอามือถือกูมามเล่น ห้ะ?!]
“อุ๊ย พระเอกกลับมาแล้ว”
[มึงเอาไปทำเชี่ยอะไรเนี่ย] เหมือนพระเอกยังไม่รู้ว่าเป็นนมจืด ต้องทักทายพระเอกก่อน
“พระเอกกกกก นมจืดเองน้า ”
[ห้ะ...อะไรนะ...] เสียงพระเอกเข้ามาใกล้ขึ้น สงสัยว่าคงแย่งโทรศัพท์จากสมชาติมาแล้วแน่เลย [ไอ้เตี้ย?]
“อื้อ...เราเอง...พระเอกทำอะไรเหรอ?” นมจืดชวนคุยระหว่างรอแถวขึ้นแท็กซี่ซะเลย
[ทำไม เสือกไร]
“ฮื้อ พูดไม่เเพราะเลย พูดเพราะสิ”
[เออ...เป็นแม่เร๊าะ]
“แล้วอยู่ไหนเหรอ?” นมจืดถามใหม่ก็ได้เมื่อไม่ได้คำตอบที่ต้องการ
[ร้านเหล้า แถว...] พอได้ยินคำตอบนมจืดก็ตาโต
“อ้าว...เราก็อยู่แถวนี้เลย”
[ไปทำไม?]
“เรามากินข้าวกับปราบกับพ่าย”
[มึง...มาหากูไหม?]
“หืม? ไปไหนเหรอ?”
[มามหากูไงไอ้เตี้ย! อย่าให้กูต้องพูดเยอะ]
“อ้อ...งื้อ...แต่มันดึกแล้ว เราไม่อยากกลับดึกอะ” นมจืดชอบนอนตรงเวลาด้วย นี่ก็แทบจะกลับบ้านดึก
[น่า...มาดิ...] นมจืดรู้สึกว่าเสียงเข้มๆอ่อนลงเล็กน้อย แต่นมจืดยังคงครุ่นคิด [เดี๋ยวกูไปส่งที่บ้าน]
“ก็ได้”
สุดท้ายนมจืดก็ไม่รู้อะไรเหมือนกันที่ทำให้นมจืดตอบตกลงไป อาจจะเป็นเสียงทุ้มที่อ่อนลงจนนมจืดใจอ่อนก็ได้
————————————————— 50% ———————————————
สวัสดีค่า วันนี้เอาตอนใหม่มาฝากกันค่า
ช่ววงนี้มาบ่อยมาเร็วเน้อ ฮ่าๆ
ตอนนี้น้องนมเขาเริ่มมีใจอ่อนๆ ฮ่าๆ แบบเหมือนน้องนมแพ้ทางนังพระเวลานังพระพูดเพราะๆด้วยวอะ ฮ่าๆ น่าร้ากกกกกกกก
อ่านตอนนี้ด้วยความฮีลหัวใจนะคะ อิๆ อ่านแล้วเก็บโมเม้นความน่ารักเอาไว้เยอะๆเลยน้า
คอมเม้นบอกฟี้ดแบ็คกันได้นะคะ หรือว่าจะหวีดกันในแท็ค #รักรสนมจืด
ขอบคุณมากนะคะสำหรับทุกๆคอมเม้นและกำลังใจที่มีให้กันค่า
เยิฟฟฟฟฟฟฟ
-
อิพระอย่าพาน้องนมไปที่อโคจร เดี๋ยวโบกๆ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
นังพระ ได้ทีบ่นใหญ่เลยนะ :hao3:
-
พระเอกห้ามพานมจืดกลับดึกนะ
-
ล่อลวงน้องนมไปอีก :laugh:
-
แหมะ. เดี่ยวนี้มีอ้อนเว้ย
-
นังพระเอกล่อลวงหนูนมอีกแล้วนะ
-
ล่อลวงเยาวชน ติดคุกนะจ๊ะ5555
-
น้องนมแค่พระเอกชวนก็ไปกับเค้าเฉยทำไมใจง่ายแบบนี้นะ :mew2:
อิพระเอกก็ช่างล่อลวงน้องนมซะเหลือเกิน :hao3:
-
สงสารน้องนมง่วงนอน :mew2:
-
นมมมมมมมมมมมมมมมม ............ ระวังตัวนะ
ไว้ใจนังพระ ชะตาขาดได้นะหนู
-
คบคนพาลพาลพาไปหาผิดนะนมจืด กลับบ้านนอนเถอะอย่าไปเชื่อมันพระเอกน่ะ o18 o18 o18
-
ชอบตอนสมชาติเรียกนมจืดนะ
น้องหนูนมจืดสดใสมากเลยลูก ขำตอนเล่นมุกแป้กแต่พระเอกหัวเราะแห้งแล้วนึกว่าขำจริง โถ่ลูก เอ็นดูน้องง
พระเอกทำไมล่อลวงน้องอีกแล้ว หนูนมอย่าไปฟังงงงงงง หนีไป๊
-
:hao7: :hao7:
-
นี่คือกำลังอ้อนน้องนมของเจ้อยู่ใช่ไหมเนี่ย? น้องนมอย่าไปหลงกลมันมากนะลูกกก
-
น้องนมโดนโจรป่าล่อลวงงงง
-
ทำมาอ้อนนะพระเอกกกกก
-
นมมาเปิดหูเปิดตา
พระเอกดูแลพี่นมด้วย
-
อิพระมันหลอกล่อน้องนมอ่ะ
-
น้องงงงงงอย่าไปปปปปปปป5555
-
พระเอกล่อลวงน้องนม 5555
-
แหม...พระเอก เดีี๋ยวนี้มีอ้อนนะ
น้องนมจืด ระวังโดนล่อลวงน๊า
-
นมลูกกกกกก อย่าไปหานังพระมันน อย่าไปใจอ่อนให้มันน กลับบ้านไปลูก กลับไปปปป :katai1:
นังพระ แกบังอาจมากมาชวนลูกฉันไปร้านเหล้าได้ยังไงห้ะ?!! ฉันจะไม่ยกลูกนมให้แกแน่ จัมเอาวรั้ยยยย :katai4:
-
หนูนมมมมมม!!!! หนูกำลังถูกล่อลวงอยู่นะลูก :katai5:
-
มึอ้อนนะนังพระ มีความอัพเลเวลอ่ะ5555
-
อื้อหือ นมจืดไม่ต้องทำไรมากเลย
แต่ทักมา แต่พูดมา แค่ยอมนิดหน่อย
ใจอิพระเอกก็ร่วงกราวแล้ว ทำเป็นเข้มไปงั้น
แล้วดูทำตัวไม่สมกับที่บ้านรวยเลย กลัวนมจืดมีคู่แข่งหรอ
-
บทที่ 18: นมจืดกับความไม่เข้าใจ [100%]
รถแท็กซี่สีฟ้ามาจอดหน้าร้านตามที่พระเอกส่งชื่อร้านมาให้ พอคนตัวเล็กก้าวลงจากรถ นมจืดก็เห็นพระเอกมายืนกระดิกเท้าอยู่หน้าร้านแล้ว
“ช้า...”
นมจืดกระพริบตาปริบ จากห้างมาถึงที่นี่แค่สิบนาทีเอง นี่นมจืดช้าเหรอเนี่ย?
“ไม่ช้าน้า กว่าเราจะได้ขึ้นรถก็ประมาณสามนาที วิ่งมาสักพักก็ติดไฟแดงอีกสองแยก แยกละประมาณเก้าสิบวินาที แล้วก็วิ่งมาอีกไม่กี่นาที รวมแล้วประมาณสิบนาทเอง” นมจืดช้าเหรอเนี่ย? ค่ารถก็ยังไม่ถึงหกสิบบาทเลยอะ
“เออๆ มาเร็ว”
นมจืดเดินเข้าไปหาร่างสูงใหญ่ แอบย่นจมูกเล็กน้อยเมื่อได้กลิ่นเครื่องมึนเมาลอยมาจากตัวของพระเอก
“พระเอกตกถังเหล้ามาเหรอ” ถามพลางมองใบหน้าครึ้มเขียวตาปริบๆ
นัยน์ตาคมกริบมองมินเนี่ยนที่เริ่มจะแดกแฟ้บอีกแล้ว “ตบมึงตกไปก่อนเลยดีไหม”
“ฮื้อ...ไม่เอาน้า...”
นมจืดดันแว่นขึ้นจมูก นัยน์ตากลมมองไปรอบๆอย่างสนใจ ร้านนั่งชิลๆมีเพลงสดเล่นคลอๆไปด้วย บรรยากาศก็ใข้ได้เพราะว่าไม่ค่อยวุ่นวาย คนไม่เยอะ อาจจะเพราะไม่ใช่วันหยุด
“โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ”
“ฮอลลลลลลลลลลลลล”
“ฮูววววววววววววววววววว”
เสียงโห่เหมือนโดนน้ำร้อนลวกจนตูดนั่งกันไม่ติดเก้าอี้ ลุกขึ้นมาชะเง้อชะแง้มองคนตัวขาวแทบเรืองแสงเดินตามหลังเข้ามาในร้าน
คนตัวเล็กเดินยิ้มเขินๆกอดกระเป๋าย่ามแน่น พอเห็นคนยิ่งมองเลยทำให้นมจืดเผลอเอามือดึงชายเสื้อของพระเอกเข้า คนเดินนำหน้ารู้สึกถึงเสื้อที่โดนรั้งไว้ เลยหันไปมอง เห็นไอ้แคระมันทำหน้าเขินไม่กล้าเดินเข้าไปต่อ
พระเอกถอนหายใจเฮือก หันหน้าไปทางอื่นก่อนจะยิ้มมุมปากอย่างหยุดไม่อยู่ ก่อนจะตัดสินใจทำบางอย่าง
ฝ่ามือใหญ่ชื้นเหงื่อเล็กน้อยดึงมือเล็กกว่าตัวเองเกือบครึ่งออกจากเสื้อของตัวเอง นมจืดมองหน้าอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจก่อนจะตาโตขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อมือเล็กๆของนมจืดถูกกุมอยู่ในฝ่ามือใหญ่จนมิด
“กลัวห่าไรวะ” กูอยู่ตรงนี้ไม่เห็นหรือไง?
“ฮื้อ...ไม่กลัว...แต่ว่าเขิน...” ก็เพื่อนพระเอกเต็มเลยอะ
ร่างเล็กถูกคนตัวใหญ่เดินจูงเข้ามาจนถึงโต๊ะที่เพื่อนพระเอกนั่งกันอยู่เต็มไปหมด นัยน์ตาคมกริบจ้องมองเพื่อนทโมนอย่างดุๆ ไม่ให้พวกมันเปิดปากพูดอะไรทั้งนั้น แต่สายตาเพื่อนแต่ละคนนี้ระริกระรี้เต็มที่ กระทืบตีนกันปึกปัก ถอกกันจนสีข้างถลอก
มันอึดอัดอะ แน่นอก อยากเผือก แต่เสือกไม่ได้อะ อะไรประมาณนี้ ช่วยด้วย!!
พวกกูจ้องที่มือสองคนนั้นจนตาเหล่จะหลุดจากเบ้าแล้ว ฮอล...อะไรคือการที่ถึงโต๊ะแล้วก็ยังไม่ปล่อยวะ
สมชาติโบกไม้โบกมือให้นมจืด “น้องหนูววววววววววว”
นมจืดเลยยิ้มตาหยีโบกมือกลับให้ เผื่อแผ่ถึงคนอื่นๆด้วย บางคนไม่รู้จักชื่อแต่ก็พอคุ้นหน้าคุ้นตาบ้าง
“สมชาติ เราชื่อนมจืด ไม่ใช่น้องหนูน้า” สมชาติอะ ชอบเรียกนมจืดเป็นน้องหนูทุกทีเลย เดี๋ยวคนอื่นเข้าใจผิดหมด
“แต่เป็นน้องหนูของพี่สมชาติ” สมชาติอยากมีน้องหนูเป็นคนตัวเองมาก แต่ว่าสงสารน้องหนูนมจืดมากที่ต้องมาเจอกับไอ้พระคนโฉด ถ้าเป็นไปได้อยากบอกน้องว่า…
หนีไปน้อง หนีไปปปปปป อย่าม๊าาาาาา!
สมชาติแห่งศิลปกรรมยังคงไม่รู้ว่าหายนะกำลังมาเยือนครั้งใหญ่ นัยน์ตาคมกริบของพระเอกกำลังถลึงตามองเพื่อนอย่างกินเลือด
กินเนื้อ
นอกจากมันจะแสลนหน้าเอามือถือเชาไปเล่นแล้วมันยังเสือกกดโทรออกไปหาไอ้แคระด้วย ตอนนี้มันยังมีหน้ามาเรียกชาวบ้านว่าน้องหนู แถมยังกล้าพูดอีกว่าของมัน
เดี๋ยวๆ เดี๋ยวไม่ตายดี ไอ้สมชาติ!
“ไอ้แบงค์ลุก!” คนที่นั่งด้านในสุดทำหน้างงงวย
“อะไรวะ”
“พวกมึงลุกทั้งแถวเลย” คราวนี้ไม่ใช่แค่ไอ้แบงค์โดนคนเดียวละ โดนมันยกแผง
“โอ๊ย ไอ้เชี่ย อะไรของมึงงงง” เพื่อนแต่ละคนบ่นแต่ก็ลุกขึ้นมาทีละคนจนเหลือแต่เก้าอี้ไม้ยาวเปล่าๆ
ร่างสูงใหญ่ดันให้คนตัวเล็กสุดเข้าไปนั่งด้านในที่ติดกับกำแพง ก่อนจะพาร่างใหญ่โตของตัวเองเข้าไปนั่งประกบติดแนบชิด
“เฮ้ย...ต้องขนาดนั้นไหมไอ้ห่า น้องหนูโดนบี้แบนหมดแล้วไอ้ส้นตีน” สมชาติทนไม่ได้จริงๆที่เห็นน้องหนูนมจืดโดนเพื่อนตัวยักษ์มันเบียดเบียนพื้นที่
“ไม่เป็นอะไรสมชาติ พระเอกนั่งได้ไหม เขยิบมาอีกสิ เพื่อนจะได้มีที่นั่ง” คนตัวเล็กยิ้ม ส่ายหัวนิดหน่อย นมจืดนั่งสบายมากเลย
พอจัดสรรปันส่วนที่นั่งเรียบร้อย ทุกคนก็กลับมาเฮฮากันต่อ นมจืดมองบรรดาจานกับแกล้มและอาหารที่วางเรียงรายอยู่เต็มโต๊ะ
เพื่อนแต่ละคนได้แต่มองคนตัวเล็กต่างคณะจนออกนอกหน้า จนกระทั่งเจ้าตัวยิ่งเขินเข้าไปใหญ่ มุดหน้ามุดตากับต้นแขนพระเอกจนตัวเองแทบจะโดนคนตัวใหญ่บังมิด
“เป็นอะไรวะไอ้เตี้ย”
“งื้อ...”
นัยน์ตาคมหันไปมองบรรดาเพื่อนทั้งหลายที่นั่งอยู่แล้วก็อยากจะถีบพวกแม่งเรียงตัวเพราะเอาแต่จ้องไปที่ไอ้เตี้ยลูกเดียว
เดี๋ยวพ่อก็ควักลูกตาแม่ง!
“มองเชี่ยไรพวกมึง”
เพื่อนฝูงหัวเราะกันใหญ่ ตบไม้ตบมือที่ทำให้ไอ้พระเอกมันหัวร้อนได้
“กินน้ำไรไหม” คนที่นั่งตรงข้ามนมจืดถามขึ้นมา “กินเหล้าได้ไหม” ชูแก้วที่มีน้ำสีอำพันขึ้นมาแกว่งเบาๆ
คนตัวเล็กมองอย่างสนอกสนใจ แต่ว่าส่ายหน้า “เราไม่ดื่มอะ ขอโทษด้วยน้า”นมจืดไม่ชอบกินอะไรพวกนี้จริงๆ ทั้งเบียร์ทั้งเหล้านมจืดไม่ชอบทั้งนั้น
ที่เคยกินเห็นจะมีแค่สปายกับค็อกเทลสีสวยๆ แต่ก็นานๆทีเท่านั้น
“งั้นเอาโค้กไหม?”
นมจืดหันไปมองพระเอกที่ก็กำลังมองเขาเหมือนกัน ความจริงนมจืดไม่อยากกินน้ำอัดลมแล้วเพราะว่ากินมาแล้วตอนที่ไปกินข้าวกับพวกปราบพ่าย
“เรากินน้ำอัดลมมาเยอะแล้ว เรากลัวปวดท้องอะ” นมจืดไม่กล้าบอกเพื่อนพระเอกตรงๆกลัวเสียมารยาท
ร่างสูงใหญ่พยักหน้ารับรู้ก่อนจะโบกมือเป็นเชิงปฏิเสธเพื่อน แล้วตะโกนเรียกพนักงานร้าน
“พี่...ขอนมร้อนแก้มหนึ่ง”
วดฟ!
คนทั้งโต๊ะแทบจะสำลักเหล้าออกมา ไอ้สมชาตินี่พ่นเบียร์ใส่หัวไอ้โอ๋เรียบร้อย พร่อง! มาร้านเหล้าแต่สั่งนมจืด จะไปหามาประเคนไอ้เชี่ยนี่ยังไงดีวะ
พนักงานถึงกับสตั้นสองวิก่อนจะรับออเดอร์แล้วเดินหายเข้าไปหลังร้าน แต่ว่าคนที่กลับออกมาไม่ใช่พนักงานคนเดิมแต่ว่าเป็นพี่เป๊กเจ้าของร้าน
“ไอ้พวกเวร สั่งนมร้อน กูจะมีขายไหมไอ้บ้า”
“นมร้อนแก้วหนึ่งพี่” คนกวนตีนยังคงพูดคำเดิม
จนนมจืดกระตุกเสื้อสองที “พระเอก...ไม่เป็นอะไร” แล้วรีบหันไปบอกเพื่อนพระเอก “เราเอาน้ำเปล่าก็ได้น้า ไม่เป็นอะไรๆ” ไม่อยากให้ทั้งเพื่อนและเจ้าของร้านต้องมาลำบากเพราะนมจืดกินยาก
“นมร้อน...”
“ฮื้อ...น้ำเปล่าครับ”
“นม!”
“มันไม่มีเว้ยย” ไอ้สมชาติอยากจะบีบคอไอ้พระ ไอ้ห่า ไอ้ฉิบหาย ดูหน้าเด็กมึงด้วยจะร้องไห้อยู่แล้วนั่น
“งั้นมึงไปซื้อมา” พระเอกโยนเศษเหรียญให้เพื่อน “นมรสจืดวัวแดง ย้ำรสจืด ซื้อมาแล้วเอาไปเวฟหลังร้านให้ด้วย”
พูดเสร็จมันก็เทโซดาให้เหล้าต่ออย่างหน้าตาเฉย ไม่สนใจเสียงโหวกเหวกโวยวายของเพื่อนสมชาติเลยสักนิด
สุดท้ายสมชาติก็ต้องหยิบเหรียญสิบสองเหรียญที่เพื่อนส่งให้ไปที่ร้านสะดวกซื้อที่อยู่หน้าปากซอยแทน
“ไหนค่าเดินกูละไอ้สัส” ก่อนไปขอค่าเดินแม่งซะเลย
“ค่าข้าวแกงกู...” ดูมั๊นนนนน ทวงได้แม้กระทั้งค่าข้าวแกงยี่สิบหน้าบาท วันหลังแม่งไม่ควรยืมไอ้พระเป็นดีที่สุด! สมชาติบอกเลย!
พอสมชาติเดินออกไป นมจืดก็หันมาทำหน้ายู่ ปากแบะใส่พระเอก
“ไม่เห็นต้องลำบากสมชาติเลยอะ” ดูสินมจืดทำคนอื่นลำบากไปหมดเลย
“เออน่า มันอยากเดินออกกำลังกาย”
โอ๊ย! ไอ้สันขวาน! เหตุผลมึงน่าเชื่อถือมาก
“ฮื้อ...แกล้งเราอีกแล้ว”
พระเอกหัวเราะเบาๆก่อนจะผลักหน้าผากนมจืดเบาๆ คนตัวเล็กตาโตเมื่อเห็นว่าพระเอกหัวเราะขึ้นมา ทำให้นมจืดอดไม่ได้ที่จะยิ้มตาหยีตามไปด้วย
หลังจากนั้นไม่นานสมชาติก็กลับมาพร้อมกับนมจืดหนึ่งกล่องแถมยังโดนพระเอกใช้ให้ไปตัดกล่องเทนมใส่แก้วเข้าไมโครเวฟให้
ด้วย
“ขอโทษน้าสมชาติแล้วก็ขอบคุณด้วยน้า” นมจืดเกรงใจมากๆ จะออกไปช่วยสมชาติก็ไม่ได้เพราะว่าพระเอกนั่งปิดทางไม่ให้ออกไปไหนเลย แถมบางทียังแกล้งนั่งเบียดนมจืดอีกด้วย
“ไม่เป็นไรจ้า” สมชาติยิ้มให้คนตัวเล็ก แน่นอนเพื่อน้องหนูนมจืดสมชาติเต็มใจมากๆ แต่ว่าจะดีกว่านี้ถ้าไอ้คนสั่งมันไม่ใช่ไอ้เวรพระ
คนตัวเล็กนั่งละเมียดค่อยๆจิบนม พลางยิ้มบ้างคุยบ้างเมื่อคนคุยด้วย เพื่อนพระเอกบางคนเริ่มจะเมาแล้วด้วย เสียงดังคุยกันขโมงโฉงเฉง แต่มันก็ทำให้นมจืดสนุกตามไปด้วย นมจืดเพื่อนน้อยอย่างที่เคยบอก แน่นอนว่านมจืดไม่เคยไปเที่ยวไหนกับเพื่อนเท่าไร จะมีแค่ปราบกับพ่ายเท่านั้น ขนาดงานสังสรรของคณะนมจืดยังไม่ค่อยไปเลย
มีเคยไปเลี้ยงสายด้วย นมจืดก็ไปนะ สายรหัสนมจืดก็น่ารักดี มีพี่รหัสเป็นผู้หญิง น้องรหัสเป็นผู้ชายเนิร์ดๆเหมือนนมจืดเลย ส่วนหลานรหัสปีหนึ่งก็เป็นผู้หญิงมาจากโรงเรียนเอกชนหญิงล้วน สายรหัสนมจืดค่อนข้างเรียบร้อยเงียบๆที่สุดในบรรดาทุกสายแล้วมั้ง
แล้วก็ปกติสายรหัสนมจืดชวนกันไปกินข้าวมากกว่าไม่ค่อยชวนกันมานั่งร้านแบบนี้เท่าไร ทำให้นมจืดไม่ค่อยได้มาร้านเหล้าหรอก
นั่งไปนั่งมา นมจืดก็เริ่มสังเกตุว่าคนข้างๆตัวเองเริ่มจะหน้าแดงขึ้นๆ ขนาดใบหน้าหนวดเคราเขียวครึ้มนมจืดยังเห็นได้ชัดเลย
“พระเอก เมายัง?”
ร่างสูงใหญ่หันมามองเมื่อนมจืดถาม “ยัง...” เขาแค่กรึ่มๆ แต่ยังมีสติอยู่
“กินเบาๆน้า อย่าหนัก เดี๋ยวเมาหงายท้องล้มตึง” นมจืดเคยเห็นในคลิป คนเมาเดินหงายท้องเลยอะ ท่าทางจะเจ็บมากๆ นมจืดไม่อยากให้พระเอกต้องลงไปนอนกองกับพื้นหน้าเซเว่นอะ
“เหอะ” ไอ้ห่า...หงายท้องล้มตึงบ้าบออะไรวะ “กูไม่อ่อนขนาดนั้นเว้ย”
“อื้อ...นั่นสิเนอะ ก็พระเอกเป็นคุณฮีโร่ตัวเขียว” นมจืดการันตีข้อนี้เลย
จนประมาณสี่ทุ่มนิดๆ นมจืดคืดว่าเขาควรจะกลับบ้านได้แล้ว พระเอกก็ยอมลุกออกจากเก้าอี้สักที
“ไว้มาเล่นด้วยกันใหม่น้า” นมจืดโบกมือลาเพื่อนๆของพระเอก แม้ว่าบางคนจะลงนอนกองกับพื้นอย่างที่นมจืดบอกไว้ก่อนหน้านี้ก็ตาม
“ไป เตี้ยกลับ...”
“อื้อ...”
ก่อนจะออกจากร้านพี่เป๊กใจดีมากให้จูปาจุ๊บมาหนึ่งอันด้วย นมจืดเลยแกะกินเลย แต่ว่าอย่าลืมนะว่าต้องแปรงฟันก่อนนอนด้วยไม่งั้นคุณแมงกินฟันจะมาเจาะฟันจึกๆ
“มึงบอกคุณหญิงแม่ยัง”
“อื้อ บอกคุณแม่แล้วว่ากำลังกลับ คุณแม่แปลกใจมากที่เห็นเรามาเที่ยวดึก” คุณแม่ไม่ได้ว่าอะไรที่นมจืดมานั่งร้านเหล้า คุณแม่
บอกว่าโตแล้วนมจืดดูแลตัวเองได้ ยิ่งเขาบอกว่าพระเอกก็อยู่ด้วยคุณแม่เลยไม่ค่อยห่วงเท่าไร
นมจืดยืนรอรถอยู่ริมฟุธบาทแถวหน้าร้าน แต่ยังไม่เห็นวี่แววรถสักคัน บางคันมาก็ไม่ว่าง
“เดี๋ยวเรากลับเองก็ได้น้า” นมจืดบอก
“เออน่า...กูบอกไปแล้วนี่ว่าจะไปส่งบ้าน”
นมจืดยิ้มกว้าง เห็นไหม พระเอกปากร้ายแต่ใจดี
“อื้อ...ขอบคุณน้าคุณเชร็ค”
เชร็ค พร่อง!
“มึงรู้ไหมไอ้เตี้ย...ไอ้เชร็คตัวเขียวของมึงมันไม่ใช่ฮีโร่ มันเป็นแค่ยักษ์นะเว้ย” กูว่าถึงเวลาที่ต้องทำความเข้าใจใหม่กับมันเสียที
ไม่งั้นกูก็จะเป็นไอ้เชร็คตัวเขียวยักษ์ที่มีเพื่อนเป็นลาฟันเหยินอยู่ร่ำไป
นมจืดพยักหน้า “แต่คุณเชร็คก็เป็นยักษ์ฮีโร่น้า”
“มันเป็นยักษ์ไม่ใช่ฮีโร่”
“ทำไมอะ พระเอกไม่ชอบคุณเชร็คเหรอ?”
คนฟังนิ่งเงียบไป ใบหน้าคมสันมองคนตัวขาวเรืองแสงที่ทำหน้าเหมือนสงสารคุณเชร็คเต็มประดา
“ก็...เปล่า...” ก็ไม่ได้เกลียดอะไร แค่อยากเป็นฮีโร่ที่เท่กว่านี้เว้ย
“ฮื้อ...คนอื่นเขาอาจจะมีฮีโร่เป็นแบทแมนหรือซุปเปอร์แมน” นมจืดยิ้มกว้าง นัยน์ตากลมโตเจิดจ้า มองไปที่ร่างสูงใหญ่อย่าง
ชื่นชมจนคนถูกมองไม่กล้าสู้สายตา “แต่ว่า...พระเอกเป็นเชร็ค เดอะ ฮีโร่ของเราเสมอ”
พระเอกฟังแล้วเหมือนใจกระตุกออกมา มันกระเด้งกระดอนภายในอกซ้ายจนอึดอัด ความรู้มันบอกไม่ถูก แต่มันอัดอั้น จนอยากทำอะไรสักอย่าง
ให้ตายสิ ไอ้ฉิบหาย!
กูอยากจะเป็นบ้า...อยากยิ้มจนเป็นบ้าฉิบหายเลย
ใบหน้าคมเข้มค่อยๆลดลงไปใกล้คนตัวเล็ก ความสูงที่ต่างกันทำให้พระเอกต้องย่อตัวลงไปมากกว่าเดิม
นมจืดมองร่างสูงที่เคลื่อนใบหน้าเข้ามาหาก็ทำหน้างงใส่
“ทำไมเหรอพระเอก?” อยู่ๆเริ่มเข้ามาใกล้จนรู้สึกถึงลมหายใจ นมจืดตัวแข็งทื่อ ไม่รู้ทำไมนมจืดเหมือนขยับไปไหนไม่ได้เลย
สายตาคมกล้าสะกดให้ร่างเล็กนิ่งสนิท เสียงทุ้มเข้มเอ่ยแผ่วๆ
“กูอยากดูดนม...”
“หือ...น...นม…?” สมองนมจืดเริ่มไม่ทำงาน
“นะ...” เสียงทุ้มเข้มเหมือนอ้อนวอนเบาๆ
“นม...อะไร...พระ!”
!!!
ริมฝีปากร้อนประทับลงไปที่ปากเล็กๆจนเสียงเจื้อยแจ้วหายไปในลำคอ นมจืดรู้สึกถึงความหยุ่นนุ่มแต่สมองเขากำลังเบลอ เหมือนมีใครกำลังเผาร่างกายของนมจืดทั้งเป็น
เพราะมันทั้งร้อนผ่าวและสั่นสะท้านไปพร้อมกัน
ฮื้อ...พระเอก…
“อืม...” ลิ้นร้อนๆค่อยๆแตะเบาๆที่ริมฝีปากเล็กจนเจ้าของรู้สึกตัว มือเล็กพยายามดันร่างกายสูงใหญ่ออก
นมจืดออกแรงดันจนร่างของพระเอกถอยห่างแต่นมจืดกลับเสียหลักล้มลง ร่างสูงรีบเอาแขนคว้าคนตัวเล็กเอาไว้แล้วพลิกตัวเองให้ลงไปรองรับด้านล่างแทน
โครม!
เสียงสิ่งของกระแทกกันและล้มระเนระนาด
“โอ๊ย...” คนตัวโตร้องเมื่อหลังเขากระแทกกับอะไรบางอย่างแต่ว่ามือกอดเอวเล็กไว้แน่นพลางกอดแนบอก
นมจืดสะดุ้งเฮือกก่อนจะตะเกียกตะกายลุกหนี พอดีกับที่รถแท็กซี่วิ่งผ่านมาพอดี นมจืดเลยรีบโบกแล้วขึ้นรถไป ทิ้งให้ร่างสูงใหญ่ทอดมองด้วยสายตาเจ็บปวด
“ไอ้เตี้ย...” แต่ว่ารถวิ่งออกไปแล้วและเขาก็ไม่มีแรงลุกขึ้นเพราะความเจ็บ “ทำไมต้องหนีกู...” เสียงทุ้มเข้มเอ่ยแผ่วเบา
...ไม่รู้ว่าตอนนี้เขาเจ็บตรงไหนกันแน่…
ระหว่างหลังหรือ…
...หัวใจ...
---------------------------------------------------- 100% ------------------------------------------------------
สวัสดีค่า
วันนี้เอาเต็มตอนมาฝากกันเลยค่า อ่านจะได้ไม่ขาดตอนมาก ไม่ค้างด้วย
ตอนนี้ใครสงสารนังพระเร่เข้ามาค่าๆเร่เข้ามา เป็นกำลังให้นางหน่อยนะคะ นางคงขวัญเสียน่าดู
สงสารและเมตตามันด้วยนะคะ ส่วนน้องนมนั้นน้องยังคงอยู่ในอาการหวาดผวา ฮ่าๆ โคนนังพระจูบแบบไม่ทันตั้งตัว ให้เวลาน้องได้ทำใจด้วยนะคะ
อ่านแล้วคอมเม้นบอกฟี้ดแบ็คกันได้นะคะ หรือจะหวีดในทวิตที่ #รักรสนมจืด
ขอบคุณทุกการสนับสนุนค่า
-
อ้าวเฮ้ยอ้าวเฮ้ย และแล้วคุณพระเอกก็ได้ดูดนม :hao7: :hao7: :hao7:
-
อ้าวน้องนมตกใจจนทิ้งนังพระไปซะละ
-
อิพระเอกกกกกกกบังอาจจูบลูกนมของช้านนนนนนน :z6: :z6:
-
นังพระแกลวนลามลูกชั้น เห็นมั้ยน้องนมตกใจเลย ป้อมปราบศัตรูพ่ายไปจัดการมันค่ะ :katai1: :katai1:
-
ตายๆๆ นมจืดตกใจมากแน่ๆ
คุณพระเอาไงล่ะนี่
เป็นกำลังใจให้นะ
-
เห้ยยย นังพระจูบลูกน๊มมมมมม กรี๊ดดดดด นังพระ นังคนบ้า ลูกฉันมีพ่อมีแม่นะจะมาจูบได้ไงง โถ่ๆ ลูกนมของแม่คงตกใจสินะ ไปไม่เห็นฝุ่น ทิ้งนังพระให้เจ็บปวดหัวใจ เอ๊ย หลังสิ
สงสารนังพระอ่ะ ชอบลูกนมแล้วใช่ไหม ตอบฉันมา ถ้าไม่ชอบแกคงไม่จูบหรอก แล้วแกคงไม่เจ็บหัวใจเพราะลูกนมหนีด้วย ไม่เป็นไรนะพระเอก ค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไปนะ ลูกนมแค่ตกใจที่แกจู่โจมเร็ว ใจเย็นๆ หน่อยยย
-
นมคงตกใจ ขอนมไปตั้งหลักก่อนนะ พระเอก :hao3:
-
หาผู้เชี่ยวชาญมาให้พระเอกมันปรึกษาหน่อย :laugh: :laugh: :laugh:
-
นังพระพ ล่อลวงลูกชั้นนนนนนน
-
จูบลูกเขาแล้ว ก็บอกพ่อแม่ไปขอซะนะพระเอก :laugh: :laugh:
-
น้องหนูนมจืดยังไม่เคยโดนจูบก็ตกใจเป็นธรรมดา ให้เวลาน้องหน่อยนะคุณเชร็ค
-
วิ่งหนีกลับหลุมแล้ว
-
นุงนมโดนพระเอกดูดไปแล้วววววว55555555
-
:hao5: :hao5: :hao5:
-
ไม่มีอะไรจะพูด :fire: :fire: :fire: :z6: :z6:
ทำให้น้องนมตกใจ :beat: :beat: :serius2: :m16: :m31:
-
พระเอกทำน้องขวัญหายเสียแล้ว
-
หนูนมจืดของขุ่นแม่ น่ารักตลอดๆ :-[
-
นังพระ นังคนฉวยโอกาส!!!!
-
กลับบ้านไปซ่อนตัวอยู่ในกล่องนมจืดก่อนลูก
รอนังพระหายกรึ่ม ๆ
เดี๋ยวจะให้สมชาติลากมันไปขอโทษนมนะ
-
สมควรให้น้องนมวิ่งหนีอ่ะ ทำน้องตกใจทำไม :m16:
เป็นแฟนน้องนมแล้วหรอ ไปจูบน้อง :angry2:
นังพระไปขอโทษน้องเลย
-
:hao7: :hao7:
-
โอ้ยยยยยยยยย นมจืดตื่นหมดไอ้บ้า
อยู่ดีๆบอก อยากดูดนม หัวร้อนแทนมินเนี่ยนแดกแฟ้บเลย
-
ฮือออ ไม่รู้จะสงสารนมจืดหรือพระเอกดีอะ
รอตอนต่อไปนะครับ
-
โถๆๆสงสารพระเอกจัง555
-
แงงง แอบสงสารพระเอกง่ะ
-
ก็พระเอกรุกเร็วแบบนี้ น้องก็ต้องตกใจเป็นธรรมดา อย่าเพิ่งน้อยใจน้องไปเลยนะ
-
น้องนม เป็นหมอดูเถอะค่ะ เดี่ยวเมา หงายหลังตึง!!! นมจืดได้กล่าวไว้
-
นังพระจูบน้องนมแร้วคุณแมมมมมมมมม่ แกใจเย็นๆาะน้องหนูแค่ตกใจเฉยๆ ไว้ค่อยตามไปง้อ...
-
ร้านพี่เป๊กอยู่ไหน แชร์โลมาเด๋วเน๊!
จะตามไปกระทืบอิพระโฉด
แอบกินนมน้องตัดหน้าเรา
โง้ยๆๆๆ
:z6:
-
โถ่พ่อเชร็ค ริจะจูบน้องนม เลยต้องเจ็บตัวแล้วโดนทิ้งอีกต่างหาก 5555555
ป่านนี้น้องนมขวัญหนีดีฝ่อหมดแล้วมั้งเนี่ย
-
โธ่ อิพระน่าสงสาร
-
:pig4:
-
น้องนมจืดหนีไปตั้งหลักก่อนสินะ อิพระเอกก็บุ่มบ่ามเหลือเกิน
-
:m20: จะสงสารหรือสมน้ำหน้าพระเอกดี 5555
-
นมจืดแค่ตกใจอ่ะพระเอก
:mew1: :mew1:
-
อยู่ดีๆมาจุ๊ฟ ก็ต้องตกใจเป็นธรรมดา
-
โธ่ น้องหนูนมจืดสมชาติก็เตือนแล้วว่าหนีไป หนีไป
เป็นไงล่ะถูกนังพระล่อลวงงงง o7 o7
-
เค้าลางความวุ่นวายเริ่มขึ้นแล้วค่ะ ด้วยความที่ทั้งเมาทั้งมึนกันทั้งสองฝ่ายสมชาติช่วยด้วยเหอะ
-
555 สะใจยังพระ นัก
งานนี้ตามง้อหนูนมเลยนะ
-
อ้าวเห้ยยยยย
ตายแล้ววว
-
นมจืดน่าจะแค่ตกใจ และแอบตื่นเบาๆ :hao3:
พี่ก็มาหาถึงที่ จะมาอบากดูดนงดูดนมได้ไง
ปล่อยให้พระเอกเจ็บที่ใจไปก่อนเหอะเนาะนมจืด
-
โอ้ว์ๆๆๆๆๆๆๆๆตั้งตัวไม่ทัน
-
บทที่ 19: นมจืดกับแมงจุ๊ดจิ๊ดในหัว [50%]
คนตัวเล็กนั่งสั่นระริกอยู่บนรถแท็กซี่ แขนเล็กกอดตัวเองแน่น นัยน์ตากลมโตคลอเไปด้วยน้ำใสๆ
คนขับแท็กซี่ถึงกับต้องถามว่าโอเคไหม ไปโรงพยาบาลไหม
นมจืดได้แต่ส่ายหน้า ยืนกรานว่าจะกลับบ้านตามที่ได้บอกไว้ตั้งแต่แรก
ความร้อนผ่าวยังคงติดตราอยู่ที่ริมฝีปากไม่ไปไหน มือเล็กเผลอลูบไล้ปากตัวเองช้าๆ ความรู้สึกมันยังติดอยู่
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปเท่าไร จนรถแท็กซี่มาถึงหน้าปากซอยบ้านจนได้ คนขับยังเห็นร่างเล็กของผู้โดยสารด้านหลังยังคงนั่งนิ่งไม่ไหวติง มองดีๆก็ไม่ได้หลับเเพราะตายังเปิดอยู่แต่ว่าเจ้าตัวเหมือนคนไร้วิญญาณ ตาลอยไร้แววโดยสิ้นเชิง
“น้อง...น้องๆ”
“อ๊ะ” นมจืดสะดุ้งจากภวังค์ หันซ้ายหันขวา
“ใช่ซอยนี้หรือเปล่า?”
ผู้โดยสารพยักหน้าหงึกหงัก “ครับ”
พอจ่ายเงินเสร็จ นมจืดก็มายืนที่หน้าบ้าน แต่เหมือนขาเล็กจะก้าวไม่ค่อยออก หน้าผากเหม่งโขกลงเบาๆที่หน้าประตูรั้ว ยืนนิ่งๆ
นมจืดก็ไม่รู้ว่า...ตัวเองเป็นอะไร...เหมือนกัน
มันสับสน งงงวย แปลกประหลาด ผสมปนเปกันไม่หมด
นมจืดไม่เข้าใจ…
...ไม่เข้าใจ…
...ไม่เข้าใจว่า…
พระเอกกินปากนมจืดทำไมกัน?
พระเอกเลียปากนมจืดด้วย…
มันคือ…จูบ?
พระเอกจูบนมจืดใช่ไหม?
นมจืดตีหัวตัวเองตุบๆ ขยี้ผมจนฟูฟ่อง
นมจืดเข้าบ้านมา ทักทายคุณพ่อคุณแม่แล้วก็ขอตัวขึ้นห้องนอนเลย ไม่ได้อยู่คุยด้วยอย่างที่เคย
คุณพ่อคุณแม่ดูแปลกใจแต่ว่านมจืดไม่รู้จะพูดหรืออธิบายยังไงดี คนตัวเล็กเดินเตาะเตะขึ้นมาบนห้องนอน วางกระเป๋นย่ามไว้บนเก้าอี้ นมจืดไม่ได้เปิดไฟในห้อง อาศัยความคุ้นเคยและแสงสีเขียวอ่อนที่เรืองแสงออกมาจากสติ๊กเกอร์ดวงดาวบนเพดานห้อง
ก่อนที่ร่างเล็กจะทิ้งตัวลงบนเตียง นัยน์ตากลมโตกระพริบปริบๆ เหม่อมองเพดานห้องนอน มองดวงดาวและจักรวาลกาแลกซี่เรืองแสงได้เวลาปิดไฟนอนที่ล้อมรอบดวงดาวเรืองแสง
นมจืดหลับตาลง อยู่ๆในใจก็นึกถึงใบหน้าคมเข้มที่กำลังก้มหน้าเข้ามาใกล้ ใกล้ขึ้นและใกล้ขึ้น จนรู็สึกถึงลมหายใจอุ่นๆ ริมฝีปากหยุ่นนุ่มที่ประทับแนบแน่น เขารู้สึกเหมือนตัวเองถูกดูดเข้าไปในกลุ่มกาแลกซี่ท่ามกลางความมืดมิดแต่ว่าก็มีแสงเจิดจ้าของเหล่าดวงดาวเล็กๆหลายล้านดวงส่องประกายอยู่
ถ้าถามนมจืดว่ารู้สึกอย่างไร…
...ตกใจ…ล่ะมั้ง?
อืม...นมจืดแค่รู้สึกตกใจเฉยๆ…
แต่...ไม่ได้รังเกียจหรืออะไรเลย
...กลับกัน…
มันทำให้เขารู้สึกเหมือนโดนดูดเข้าไปในหลุมดำ มันวูบวาบ และแปลกใหม่ อธิบายไม่ถูกเลย
นมจืดไม่รู้ว่าถ้าครั้งหน้าเจอหน้าพระเอก ไม่รู้ว่าต้องทำตัวยังไง นมจืดไม่รู้จริงๆ ในหัวยังนึกภาพไม่ออกเลยด้วยซ้ำ...ว่าจะต้องยิ้ม...ทำหน้างอแงหรือว่า...ทำหน้าไม่รู้เรื่องไม่รู้ไม่ชี้ดี
อีกอย่างหนึ่งคือนมจืดรู้สึกผิดมากที่จะทำให้พระเอกล้มแถมยังทิ้งพระเอกกองไว้ตรงนั้นแล้วหนีขึ้นแท็กซี่มาเลย ตอนนั้นมันทั้งตกใจและสับสน
นมจืดอยากจะขอโทษพระเอกจัง
...เราไม่ได้ตั้งใจนะ เราขอโทษ…
ฮื้อๆๆ
ช่วยนมจืดด้วย ปวดตามากๆเลยอะ
เมื่อวานกว่านมจืดจะนอนหลับลงนะปาเข้าไปตั้งตีหนึ่ง ปกตินมจืดสี่ทุ่มกว่าๆก็หลับแล้ว แต่เมื่อวานกว่าจะถึงบ้านก็เกือบห้าทุ่ม กว่าจะรู้สึกตัวว่าต้องไปอาบน้ำก็ค่อนคืนพอดี
นัยน์ตากลมโตวันนี้ไม่สดใสเอาเสียเลย ทั้งบวมแดง ทั้งช้ำ ขอบตาดำเป็นหมีแพนด้าเลยด้วย จนต้องเอาผ้าชุบน้ำเย็นๆมาแปะที่ตาถึงจะค่อยยังชั่ว
นมจืดมาถึงมหาวิทยาลัยด้วยความมึนงง วันนี้เขามาลงหน้าคณะตััวเองเลยไม่ได้แวะไปร้านสะดวกซื้อเหมือนเคยเพราะว่าเขาซื้อนมมาจากแถวบ้านแล้ว
ไม่รู้สิ...เขาไม่กล้าเดินผ่านคณะเพื่อนบ้านเหมือนอย่างเคย นมจืดกลัว...กลัวจะที่เผชิญหน้ากับพระเอก รู้สึกว่ายังไม่พร้อมจะเจอยังไงก็ไม่รู้ ทั้งที่ในใจอยากจะขอโทษแต่ก็ไม่กล้าจริงๆ นมจืดคนขี้ขลาด
แปดโมงกว่าๆเพื่อนสนิททั้งสองคนถึงจะมาคณะจนได้
“เป็นอะไรวะเนี่ยไอ้นม” ป้อมปราบขมวดคิ้วมองหน้าเพื่อนตัวเล็กที่ตาปูดบวมและแดงเหมือนคนนอนไม่พอ “นอนดึก?”
นมจืดสะดุ้งเล็กน้อย “อ้อ อื้ม เรานอน...ดึก” นัยน์ตากลมโตไม่ยอมสบตาเพื่อนเหมือนเคย แถมยังเฉไฉ
ศัตรูพ่ายถอกหลังเพื่อนอีกคนแล้วพยักเพยิดให้จับตานมจืดเอาไว้เพราะเขากำลังรู้สึกว่ามันมีอะไรมากกว่า
“แน่ใจว่าไม่มีอะไรบอกพวกกู” ไม่ได้อยากทำตัวเจ้ากี้เจ้าการหรือว่าทำตัวเป็นผู้ปกครอง แต่ว่าพวกเขาก็ทิ้งเพื่อนตัวเล็กไม่ได้จริงๆ มันเป็นที่โกหกไม่เก่งเอาเสียเลยไอ้นมเอ๋ย…
“อ...อื้ม...” นมจืดพูดไม่ออก ไม่รู้ว่าจะเริ่มยังไง
แน่นอนว่าถ้าเรื่องเมื่อวานไป ปราบกับพ่ายต้องไปหาพระเอกแน่นอน เผลอๆอาจจะทะเลาะกันหรือเปล่าก็ไม่รู้ แต่ที่นมจืดรู้คือ...เขาไม่อยากให้ทั้งสองฝ่ายต้องมาทะเลาะกันเอง
ฝั่งหนึ่งก็...เพื่อน...อีกฝั่งก็...อืม...เพื่อนเหมือนกัน
เป็นคนสำคัญของนมจืดทั้งคู่เลย
ป้อมปราบกับศัตรูพ่ายพยักหน้าเหมือนจะยอมรับแต่ลอบมองตากันเองแล้วเก็บงำความสงสัยต่างๆไว้ในใจ
ในเมื่อเพื่อนยังไม่บอกพวกเขาก็ยังจะไม่ถาม...แต่...ยิ่งปล่อยไว้นานๆ
ไอ้ฉิบหาย!
ต่อมเผือกกระตุกรัวเลยเว้ย!
บอกตรงๆเลยว่านมจืดเรียนไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไรเลย จนปราบกับพ่ายต้องมาช่วยจดเลคเชอร์ใหญ่ ทั้งที่ปกตินมจืดจะตั้งใจจดมาก
นมจืดรู้สึกในหัวเล็กๆของตัวเองมันมีแมงจุ๊ดจิ๊ดเต็มหัวไปหมด เขาได้ยินแต่เสียงจิ๊ดๆในหัวมันตีกันจนเขาสับสันไปหมด
ฮื้ออออออ หยุดจุ๊ดจิ๊ดกันในหัวนมจืดน้าาา นมจืดปวดหัว แงงงงงงง
คนตัวเล็กเม้มปากแน่น เดินเตาะแตะก้มหน้าก้มตาจนเพื่อนเป็นห่วงมากว่าจะเดินตกบันไดหน้าแหกไปซะก่อน
พอเดินลงมาถึงด้านล่าง คนในคณะก็เริ่มพลุ่กพล่านเพราะเป็นเวลาพักเที่ยง แต่ว่านัยน์ตากลมโตกลับเบิกกว้างอย่างตกตะลึง
นมจืดเห็นร่างสูงใหญ่ยักษ์เด่นออกมาจากบรรดาผู้คนแถวนั้น ร่างเล็กชะงักค้างขาไม่ยอมเดินต่อ มือของเขาเย็นเฉียบ
ร่างสูงของเพื่อนสนิททั้งสองคนมองไอ้เด็กปีสองคณะเพื่อนบ้านที่มายืนรออยู่แถวใต้ตึกคณะแล้วได้แต่ขมวดคิ้ว
ปฏิกิริยาของทั้งสองคนโคตรแปลก ปกติไอ้นมจืดมันจะต้องยิ้มร่าตาหยีโบกไม้โบกมือทักทายไอ้บ้านั่น แต่ว่าวันนี้เพื่อนตัวเล็กกลับแปลกไปเพราะนมจืดทำท่าตกใจกับสิ่งที่เห็น
เหมือนเจ้าตัวกำลังกลัว...
“เตี้ย...” เสียงทุ้มเข้มเรียกนมจืดแผ่วเบา
พระเอกมองร่างเล็กที่ชะงักไม่ยอมเข้ามาทักทายเหมือนเคย ร่างสูงใหญ่ชาทั้งแทบเมื่อเห็นนัยน์ตากลมโตหลังแว่นที่เคยสดใสวันนี้กลับสั่นระริก
...มึงกลัวกูเหรอ?...
“ไอ้แคระ”
นมจืดสะดุ้ง สติที่หลุดลอยกลับเข้าร่าง นัยน์ตากลมโตเห็นพระเอกเดินก้าวเข้ามา แต่เหมือนมันเป็นแม่เหล็กขั้วเหมือนกันเพราะว่านมจืดเริ่มก้าวถอยหลังอย่างไม่รู้ตัว
“งื้อ...” นมจืดส่งเสียงแผ่วๆในลำคอ
ไม่รู้ว่าทำไมพอเจอหน้าพระเอกจริงๆนมจืดกลับไม่กล้ามองหน้า ในหัวมีแมงจุ๊ดจิ๊ดบอกให้สมองเอาแต่คิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อวานตลอดเวลา
ริมฝีปากร้อน ลิ้นหยุ่นๆที่ไล้ไปรอบริมฝีกปากของนมจืด ร่างเล็กขนลุกชัน ความร้อนไหลเวียนไปทั่วร่างจนนมจืดมึนหัว หน้ามันก็ร้อนเห่อ
ขายาวๆค่อยๆก้าวเข้ามาเรื่อยๆแต่เหมือนว่าคนตัวเล็กก็ถอยห่างออกไปเรื่อยๆ นัยน์ตาคมเข้มจ้องมองร่างเล็กที่เอาแต่ถอยหนีเขา รู้สึกว่าระยะห่างที่กว้างขึ้นมากเท่าไรเหมือนกับว่าความไหววูบในใจก็เยอะขึ้นอย่างไม่มีสาเหตุ
ร่างสูงใหญ่ค่อยๆผ่อนเท้าแล้วหยุดยืนอยู่กับที่ มองร่างเล็กที่แทบจะหลบหายไปที่หลังของเพื่อนสนิท
นัยน์ตากลมโตสบตาอีกฝ่ายที่มองเขา นมจืดไม่เคยเห็นพระเอกทำหน้าแบบนี้มาก่อน มันเหมือนเจ็บปวด จนนมจืดเม้มปากแน่น
...ไม่เอานะ…
พระเอกไม่ทำหน้าแบบนั้นนะ...พระเอกเหมาะกับใบหน้าดุแต่ใจดีต่างหาก
“กู...”
ร่างเล็กขยับเข้าหาเพื่อนตัวเกร็งเมื่อได้ยินเสียงทุ้มระโหยหา
“ไม่ต้องหนีแล้ว...กู...” พระเอกไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าการที่อีกฝ่ายเว้นระยะห่างออกไปทำให้เขาก้าวต่อไปไม่ออกเหมือนกัน “กูไม่ก้าวเข้าไปแล้ว...”
ถ้าการที่เขาก้าวข้ามผ่านเส้นของมันไปแล้วทำให้มันต้องถอยห่างเขาไปมากขึ้น...เขาว่าการที่ยืนอยู่ที่เดิมอาจจะทำให้อีกฝ่ายยังคงอยู่ที่เดิมไม่หนีไปไหน
นมจืดยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม แต่หูยังคงฟังอย่างตั้งใจ นมจืดไม่อยากได้ยินเสียงพระเอกที่ดูทั้งอ้างว้างและว่างเปล่าขนาดนี้เลย มันทำให้นมจืดเจ็บ
...นมจืดเจ็บจี๊ดๆที่ใจเหมือนมีคนเอาเข็มมาสะกิดตลอดเวลา…
“กูแค่จะมาบอกว่า” มันยังติดค้างเขาอยู่ตั้งแต่เมื่อวาน “กู...จะไม่ขอโทษในสิ่งที่กูทำไป...”
ร่างสูงใหญ่มองตรงแน่วแน่ไปที่คนตัวเล็กแม้ว่าจะไม่เจ้าตัวก็ตามเพราะหลบอยู่หลังเพื่อน
“แต่ขอร้อง...อย่าเกลียดกู...”
+++++++++++++++++++++++++ 50% ++++++++++++++++++++++++++++++
สวัสดีค่า
ก่อนอื่นเลยขออภัยที่หายไปนานนะคะ เพิ่งมีโอกาสได้เอาตอนใหม่มาลง ช่วงนี้เราค่อนข้างเรียนเยอะมากเลย พรีเซ็นรัวๆเลย
ตอนนี้เริ่มได้เห็นว่าน้องนมมีความคิดอะไรในหัวเกียวกับเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น อิๆ น้องก็รู้น้าว่าที่นังพระทำไปมันคืออะไร
มาให้กำลังน้องกับนังพระให้เขาทั้งสองคนก้าวผ่านอุปสรรคเล็กๆแต่ยิ่งใหญ่สำหรับคนซื่อๆกับผีบ้าสุดซึน
คอมเม้นบอกฟี้ดแบ็คได้นะคะ หรือว่าจะหวีดในทวิตเตอร์ได้ที่ #รักรสนมจืด
ขอบคุณมากค่า
-
:z1: :z1: :z1:
-
เอายังไงต่อหละทีนี้น้องนม
-
ก็คนมันไม่เคย พระเอกต้องทำใจ :hao4:
-
:pig4:
-
:hao3: :hao3: :hao3:
-
คุณนักเขียนคะ
ศัตรูพ่ายถอกหลังเพื่อน
คำว่า ถอก ควรใช้ ถอง แทนนะคะ ไม่งั้นมันผิดความหมาย
-
ตอนนี้นางพระน่าวงวาร :mew4:
-
ไงล่ะพระเอก เสียเซลฟ์หนักเลยงานนี้ เดี๋ยวน้องหายตกใจก็ดีเอง อย่าเพิ่งนอยด์น้าพระเอกน้าาา
-
ตอนนี้สงสารพระเอกฮีโร่ของน้องหนูนมจืดจังเลยย คุยกันๆนะจะได้เข้าใจกัน
-
สงสารพระเอกอ่าาาา :hao5:
-
โถพระเอ้ยย ถึงกับหมดแรงใจ มาๆ ถอยก่อน น้องนมแค่ตกใจกับสับสน รอเวลาสักนิดเนาะ
-
เม้นไม่ถูกเลยง่าคุณนักเขียน :mew6: ความรู้สึกมันหน่วงนิดๆ แต่ก็เอาใจช่วยขอให้ทั้งสองพาเรื่องนี้ไปได้แล้วจงได้กันนน :katai1: //โดนแม่ยกลูกนมตบ//
พระเอกอย่ายอมแพ้นะเว้ยย ไฟต์ติ้งนะพระเอ๊กกกกกก :katai4:
-
มหาลัยของคนเขียนยังไม่ปิดอีกเหรอคะ ปกติปิดกันหมดแล้วนะะะ แต่สู้ๆเด้ออ หายไปนานนี่ลืมหมดเลยว่าตามอยู่ 5555555
-
สงสารพระเอกเหมือนกัน
แต่ก็ต้องเข้าใจน้องนมด้วยนะ
น้องนมยังไม่เคย ไม่สันทัดเรื่องพวกนี้
คงสับสนในใจมาก
-
เพิ่งได้มีโอกาสเข้ามาอ่าน อ่านแล้วติดหนึบเลยค่ะ น้องนมจืดน่ารักมากเลย อ่านแล้วสดใสสดชื่นมาก เชื่อว่าน้องนมต้องหาข้อสรุปให้กับตัวเองได้แน่ๆ รีบๆกลับมามุ๊งมิ๊งกันเร็วๆน๊า
-
พระเอกเล่นบทโศก น้องนมก็แพ้ทางพอดี
-
นม .. กำจัดแมลงด่วน
สงสารนังพระ เดี๋ยวมันจะเฉานะ
-
:pig4:
-
:pig4: :pig4:
-
นัองนมกำลังสับสนอยู่สินะ
รอไปก่อนนังพระเอก บังอาจมากมาแตะต้องน้องนมของเรา!!
-
:mew2: :mew2:
-
แงงงงงง นมมมม อย่าสับสนนานนะ สงสารพระเอกเค้าาา
-
ฮือ เอ็นดูแมงจุ๊ดจิ๊ดในหัวน้องนม จริงๆน้องแค่ตกใจเฉยๆนั่นแหละ
ส่วนนังพระสู้เด้อออออออ เปนกำลังใจให้
-
อยู่ในช่วงสับสน
-
ก็จะสงสารพระเอกอยู่หน่อยๆ
-
อยากจะสมน้ำหน้าพระเอก แต่ก็ไม่ได้ เพราะน้องนมแค่ตกใจ ยังทำตัวไม่ถูก
ทีนี้ก็ถนอมน้องนมบ้างนะนางพระ
-
:z1: :z1: :z1: :z1: :z1:
-
แมงจุ๊ดจิ๊ดหนูหน้าตาเหมือนแมงกุ๊ดจี่ไหมลูกน้องนม
-
สงสารพระอยู่นะ
เจ็บปวดอยู่นะ คิดว่าคนที่ชอบกลัวเราเนี้ย
สู้ๆ นะ น้องนมแค่สับสน
-
วันที่รอคอยก้อมาถึง
คิดถึงนมจืดมากก
อย่าใจร้ายกับพระเอกเลยน้า
ใจจะขาดแทน ฮืออ
รอตอนต่อไปนะครับ สู้ๆ
-
สงสารพระเอก งืออออ
-
โอ๊ยยย เอ็นดู
-
พระเอกใจเย็นๆเด้อ รอให้น้องนมหายตกใจก่อน
-
โฮะๆๆๆนี่ถือเป็นการเอาคืนของน้องนมจากนังพระได้ไหม ทุกทีแกข่มน้องมาวันนี้น้องถอยห่าง ฮ่าๆๆๆสะใจ อยากทำอะไรไม่คิดให้ดีเอง แกมันข้ามขั้นตอนไงนังพระน้องถึงได้กลัวแกแบบนี้
-
โอย ฉงฉาน พระเอกหนักมาก :sad11: เอายังไงล่ะทีนี้ จะถอยหรือ ไปต่อดี
-
มันอาจจะเป็นจุดเปลี่ยนก็ได้นะ แอบสงสารพระเบาๆ5555
แมงจุ๊ดจิ๊ดนี่ฟังแล้วดูคันยุบยิบ 55
-
อยากจะร้องแบบนมจืด งื้อออออออออออออออ
พระเอก
-
:pig4:
-
สงสารพระเอกอ่ะ อย่าเศร้าเลยเพ่
-
ปล่อยให้แมงจุ๊ดจิ๊ดทำงานไปก่อนนะพระเอก
-
เป็นกำลังใจให้หนูนม อย่าหลบหน้าพี่เขานาน พี่เขาเสียใจ :mew1:
-
สงสารพระเอก
นมจืดกำลังทำให้พระเอกเข้าใจผิดอยู่นะลูก
-
งือออออออ น้องจืด
-
ยาฆ่าปลวกนี้ฆ่าแมงจุ๊ดจิ๊ดได้ไหมอะเอามาฆ่าที
นังพระกลายเป็นหมาหงอยแล้ววววว o12 o12
-
แมงจุ๊ดจิ๊ด ชื่อน่ารักมากอ่ะ
-
นมจืดแค่ตกใจและสับสนยังไม่เข้าใจความรู้สึกของตัวเองเฉยๆ
พระเอกสู้ๆนะ
-
:L1: :กอด1:
-
บทที่ 19: นมจืดกับแมงจุ๊ดจิ๊ดในหัว [100%]
“แต่ขอร้อง...อย่าเกลียดกู...”
คนตัวเล็กได้ยินเสียงทุ้มเข้มที่ฟังแล้วมันบีบหัวใจนมจืด มันทำให้นมจืดเหมือนหายใจไม่ออก นมจืดไม่ได้เกลียดพระเอกเลยนะ แต่ก็ไม่รู้ทำไมเหมือนกันที่นมจืดไม่กล้ามองหน้าพระเอกเลย
พระเอกส่งสายตาล้ำลึกไปที่คนตัวเล็กแม้ว่าเพื่อนของมันยังคงยืนเป็นหลักบังร่างเพือนอยู่ ป้อมปราบศัตรูพ่ายเห็นไอ้เด็กปีสองมันทำหน้าไม่ปกติพวกเขาก็ไม่ได้คิดจะว่าอะไรต่อ แต่ก็มั่นใจว่าระหว่างมันและเพื่อนเขาคงต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่นอน
จนร่างของรุ่นน้องคณะศิลปกรรมหันหลังเดินจากไป นมจืดก็ยังไม่กล้าโผล่หัวออกจากหลังเพื่อน ได้แต่พึมพำเบาๆกับตัวเอง
“ม...ไม่...ได้เกลียดเลยนะ”
เพื่อนถอนหายใจออกมา
\
“แล้วมันจะได้ยินไหม?” ป้อมปราบไม่รู้หรอกว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่เขาคิดว่าเพื่อนเขากำลังสับสน
นมจืดเม้มปากแน่น ก้มหน้าลงต่ำ ศัตรูพ่ายตบผมนุ่มๆปุๆ
“ทีนี้มีอะไรจะเล่าให้พวกกูฟังยัง?”
“คือ...” นัยน์ตากลมโตหลังแว่นตาอันโตช้อนตามองเพื่อน ก่อนจะยอมเปิดปากเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด
ตอนแรกๆที้ฟังก็ยังไม่มีอะไร แต่ยิ่งฟังก็ขมวดคิ้ว นี่ไอ้นมจืดมันอาจหาญไปร้านนั่งชิลกับเขาด้วยหรือไงวะ ดีนะที่มันบอกว่ามันกินนมร้อนไม่ได้กินเหล้า ว่าแต่ว่า...ร้านเหล้าที่ไหนขายนมด้วยวะ อย่างแปลก
จนตอนที่นมจืดค่อยๆเสียงแผ่วลงๆเหมือนไม่อยากเล่าแล้ว จนในที่สุดนมจืดก็กลั้นหายใจเล่าจนจบจนได้
“อะไรนะ!” ป้อมปราบกับศัตรูพ่ายอยากจะพ่นน้ำลายออก
“จูบ!” นี่พวกมึงสองคนมีเรื่องให้พวกกูได้เซอร์ไพรส์ตลอดเลยเว้ย
แต่ตอนนี้ที่อยากจะเต้นเร่าๆมากกว่าคือ ไอ้ห่าพระ! นี่มึงกล้าดียังไงถึงได้มาลวมลามเพื่อนกู ไอ้ผีเปรต!
“ฮื้อ...” นมจืดตาเหลือก ร้องในลำคอ หันซ้ายหันขวาเลิ่กลั่กเพราะกลัวคนอื่นได้ยิน แต่ดีว่าที่เขาไปกินข้าวกันหมดแล้วเลยไม่ค่อยมีใครอยู่ในคณะแล้ว
“มึงเอาแอลกอฮอลล์ล้างปากยัง” ศัตรูพ่ายเร่าๆจะวิ่งไปซื้อมาทั้งแกลลอนแล้วกรอกปากไอ้นมซะเลย
นัยน์ตากลมโตหลังแว่นมองเพื่อนด้วยความไม่เข้าใจ พร้อมทั้งคิ้วเล็กๆที่ขมวดมุ่น
“ทำไมอะ เราไม่ได้เป็นแผลสักหน่อย”
“มันมีเชื้อโรคเว้ย”
คนตัวเล็กตาโต “ฮื้อ ไม่น้าาาา...” นมจืดคิดว่าไม่เป็นไปไม่ได้เลยที่จะมีเชื้อโรค พระเอกถึงเสื้อผ้าจะไม่ค่อยขาวออกจะเหลืองๆเพราะไม่ใช่ไฮเตอร์ แต่นมจืดคิดว่าไม่น่าจะสกปรกขนาดนั้นนะ
นมจืดยังไม่อยากเอาแอลกอฮอลล์ล้างแผลมาล้างปากซะหน่อย รสขาติมันไม่อร่อยแน่นอนอันนี้นมจืดรู้ดี
“แล้วถ้ามึงไม่ได้เกลียดมันแล้วหลบทำไม?” ป้อมปราบเริ่มเข้าโหมดซีเรียส
นัยน์ตากลมโตหลังแว่นหลุบลง ทำปากขมุบขมิบ ตอบเสียงอ่อย
“เรา...ก็ไม่รู้อะ” นมจืดไม่ได้อยากหลบเลยนะ แต่ว่าขามันพาไปเองอะ อย่าว่าเราเลยน้า “แต่เราไม่ได้เกลียดพระเอกแน่นอน” นมจืดมั่นใจข้อนี้มากๆ
เพื่อนทั้งสองคนถอนหายใจพลางลอบมองหน้ากัน เหมือนว่าไอ้นมจืดมันจะยังไม่เข้าใจตัวเอง เหมือนเป็นเด็กน้อยที่ยังไม่รู้เรื่อง
ราวแม้กระทั่งเรื่องของใจตัวเอง
เฮ้อ...ผู้ปกครองกลุ้มใจมากเลยเว้ย
เหมือนลูกน้อยกำลังจะโดนล่อลวง มันช่างเจ็บปวดและไม่อยากยอมรับ ฮอลลลลลลล
“มึงชอบมันใช่ไหม?” ถ้าไม่ได้เกลียดก็แสดงว่าชอบ
คนตัวเล็กนิ่งงันเหมือนโดนค้อนทุบหัว ตอนนี้นมจืดไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยแม้กระทั่งเสียงแมงจุ๊ดจิ๊ดก็ไม่ได้ยินทั้งสิ้น
ชอบเหรอ?
ชอบ...ที่หมายความว่านมจืดชอบพระเอก ชอบเหมือนแบบที่นมจืดชอบกินนมจืดเหมือนเป็นกิจวัตรประจำวัน ชอบเหมือนชอบไฮ
เตอร์ที่ขาดไม่ได้เวลาซักผ้าใช่ไหม?
“ชอบ?”
“เออ...ชอบแบบอยากอยู่ข้างๆ อยากเจอไรงี้”
นมจืดชอบอยู่กับพระเอกนะ พระเอกใจดีมากๆถึงแม้จะชอบแกล้งหรือว่าพูดกับนมจืดไม่เพราะก็ตาม แต่นมจืดก็ยังชอบให้พระเอกอยู่ข้างๆ นมจืดชอบเวลาเจอพระเอกนะ นมจืดรู้สึกสนุกมากเลย
“และชอบแบบที่...มึงไม่อยากให้มันหายไป”
ร่างเล็กเม้มปาก พอได้ยินคำพูดของเพื่อนสนิทแล้วนมจืดรู้สึกเหมือนอึดอัดที่หน้าอก มันเจ็บจี๊ดๆ แค่คิดว่าจะไม่ได้เจอพระเอกนมจืดก็เศร้ามาก
“ฮื้อ...” หัวเล็กส่ายไปมาจนผมกระจาย “ไม่เอา...” เสียงเล็กๆพูดด้วยความเอาแต่ใจ
ศัตรูพ่ายตบกลุ่มผมนุ่มปุๆ “ไม่เป็นอะไร...” เขารู้สึกว่าเพื่อนตัวเล็กตอนนี้เหมือนเด็กหลงทาง “ค่อยๆเรียนรู้ใจตัวเอง ค่อยๆคิดดีๆว่าจริงๆแล้วมึงรู้สึกยังไงกันแน่”
นมจืดสบตาเพื่อนทั้งสองคน รู้สึกอุ่นใจขึ้นมา อย่างน้อยในวันที่นมจืดคิดไม่ตกก็ยังมีเพื่อนคอยให้คำปรึกษา
“อื้อ...ขอบคุณนะ” เขารู้สึกเหมือนตัวเองค่อยๆโอเคขึ้น “เราจะเก็บไปคิด” ตอนนี้สิ่งที่นมจืดทำได้คือต้องถามตัวเองว่าเขารู้สึกยังไงกันแน่
...นมจืดหวังว่าพระเอกยังคงไม่ทิ้งนมจืดไปไหนนะ…
“เฮ้ยมึง...” สมชาติเอาศอกสะกิดเพื่อนที่เดินอยู่ข้างๆด้วยความเหม่อลอย ถึงแม้ว่าหน้าตามันจะยังโหดเหี้ยมเป็นปกติแต่ว่าตาลอยเหมือนโดนดูดวิญญาณไปไหนแล้วก็ไม่รู้
สงสัยวิญญาณล่องลอยไปตามหาหัวใจแล้วมั้ง
ร่างสูงใหญ่มองคนที่เดินมาดักหน้า ถ้าเป็นปกติกูคงแยกเขี้ยวใส่พวกมันไปแล้วแถมยังจะเตะโด่งกลับคณะเพื่อนบ้านไปด้วยเลย เพียงแต่ว่าวันนี้มันไม่ปกติและกูไม่มีอารมณ์จะทำอะไรแบบนั้นด้วย
“งั้นกูไปซื้อของก่อนละกันนะมึง” สมชาติเดินเลี่ยงไปอีกทาง แน่นอนว่าต่อมเผือกมันกระตุกหงึกๆแต่ว่าตอนนี้เห็นทีจะไม่ใช่เวลาที่ต่อมนี้ทำงานได้ ไม่เป็นอะไร เอาไว้ค่อยเผือกทีหลังก็ได้
พอเห็นเพื่อนเดินไปก่อนแล้ว ร่างสูงใหญ่ก็ยืนนิ่งไม่ได้ขยับเดินต่อหรือถอยหลัง
“อะไร...” เสียงทุ้มต่ำถาม
ป้อมปราบศัตรูพ่ายยักไหล่พร้อมกัน
“เปล่า...มึงมาแกล้งเพื่อนกูทำไม”
คิ้วเข้มขมวดมุ่น “กูไม่ได้แกล้ง” แม้ว่าเขาจะกรึ่มๆแต่ว่ายังมีสติแน่นอน รับรู้ทุกอย่างที่ทำลงไปทั้งหมด “กูทำจริง!”
ศัตรูพ่ายกอดอก “กูถามจริง...มึงจริงจัง?” ลองตอบไม่เข้าหูพ่อจะบ้องงกะโหลกให้กลับบ้านไม่ทันเลย
นัยน์ตาคมกริบจ้องเข้าไปที่อีกฝ่าย ไม่มีแววของความกวนตีนเหมือนปกติสักนิด มีแต่ความจริงจังที่ส่งตรงมา
“เออ...” เขาหนักแน่นและจริงจังกว่าทุกครั้ง
“มึงว่าพวกกูเชื่อมึงได้แค่ไหน?”
ร่างสูงใหญ่นิ่งงัน ก่อนจะตอบเสียงฉะฉาน “กูไม่ได้อยากให้พวกมึงเชื่อ...คนที่กูอยากให้เชื่อมีแค่มัน...”
“มึงรู้ใช่ไหมเพื่อนกูมันยังเด็กน้อย” แม้ว่าอายุมันจะเกินแล้วก็ตาม
“รู้...”
“มึงรู้ว่ามันคิดไม่เหมือนคนอื่น”
คนฟังพยักหน้า
“มันใสจนกูไม่รู้ว่ามันใช้ชีวิตรอดมาจนเจอพวกกูได้ไง”
“รู้...” ใสจนซื่อบื้อจนบางทีกูอยากจะทึ้งหัวด้วย
“และมันยังเปราะบางกับเรื่องพวกนี้” ไอ้นมมันไม่เคยมีความรักแน่นอน
“อืม” เสียงทุ้มต่ำรับคำในลำคอ “แต่กูรอมันได้...” เขาไม่ได้อยากเร่งรีบ “กูรอมันเรียนรู้ค่อยๆเป็นค่อยไป”
กูก็หวังแค่ว่าจะได้เรียนรู้ไปพร้อมกับมันเหมือนกัน
“มึงมั่นใจแล้ว?” ป้อมปราบเลิกคิ้วขึ้น
พระเอกมองหน้าคนถาม เขารู้สึกว่าเขาไม่เคยมั่นใจได้กว่านี้อีกแล้ว
“กูมั่นใจ”
รุ่นพี่ปีสามทั้งสองคนมองหน้ากัน ถอนหายใจเฮือกใหญ่
“งั้นคำถามสุดท้าย”
“มึงมั่นใจว่าเพื่อนกูดีแล้ว?”
พระเอกคิดว่าคำตอบของเขามีคำตอบเดียวที่เขาอยากตอบได้
.
.
.
“มันดีที่สุดสำหรับกู”
----------------------------- 100% ---------------------------------
สวัสดีค่า
ขออภัยที่หายไปนานนะคะ พอดีว่าเรามีปัญหาด้านสุขภาพนิดหน่อยค่า
เอาอีกครึ่งตอนที่เหลือมาลงให้แล้วนะค้าาาาา น้องนมกำลังโดนแมงจุ๊ดจิ๊ดเล่นงาน ส่วนนังพระก็เป็นหมาหงอยต่อไปเลยจ้า ฮ่าๆๆๆ
คอมเม้นบอกฟี้ดแบ็คกันได้นะค้า หรือจะหวีดกันในทวิตเตอร์ที่ #รักรสนมจืด
ขอบคุณมากค่า
เยิฟฟฟฟ
-
น้องนมรู้กค่อยๆคิดนะคะไม่เป็นไร โอ๋ๆ อีพระมันรอหนูได้ ไม่ต้องห่วง ค่อยๆค้นหาใจตัวเองไป
-
พระเอกมันพระเอกจริงๆ
-
เยี่ยม!! ชัดเจนเหมาะกับบทพระเอก 555
-
คิดถึงพี่นมจืดกะน้องพระเอกมากๆ ดีใจกลับมาแล้ว :L2:
:กอด1: :pig4: :กอด1:
-
:pig4:
-
ตอนนี้พระเอกหล่อมากกก สมกับบทพระเอกสักที ฮาาาา
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
สู้ๆนะพระ
-
ให้เวลาน้องหน่อยนะ พระเอก
-
นมจืดน่าเอ็นดูจริงๆลูก :mew3:
พระเอกรอเลยนะ!! ใจเย็นๆ รออีกวันสองวันแล้วไปกระตุ้นใหม่ 555555555
-
พระเอกนี่ พระเอกจริงๆเลยยยยยย
-
ตอบคำถามยังกะพระเอก :hao7: :hao7: :hao7:
-
น้องนมค่อยๆคิดนะลูก
ส่วนพระเอกก็พระเอกสุดๆ
-
:hao5:ตื้นตันมาก พระเอกมากลูกเอ๊ย พระเอกสมชื่อ
น้องนมจ๋า หนูเป็นอะไรกับไฮเตอร์มากมั้ยลูก แอบไปเป็นพรีเซนเตอร์ไฮเตอร์เปล่าคะ
ขอบคุณนักเขียนมากค่ะ เรื่องนี้น่ารักมาก :pig4:
-
เรื่องนี้ มันต้องให้ผู้ปกครองเคลียร์ :laugh:
-
นังพระคนเก้วก้าดหายไปแล้วค่ะทุกคน! ตอนนี้มีแต่พระเอกที่เป็นพระเอกแล้ววว ฮู้ววว ติด #ทีมพระเอก คนซึนยอมรอลูกนม อยากให้ลูกนมเรียนรู้ไปพร้อมๆ กับตัวเอง นี้สิ พระเอกของเราาา (จุดพลุ)
ลูกนมไม่เป็นไรนะลูก ค่อยๆ คิด คิดเยอะๆ หน่อยแม่ก็ว่าดีนะลูก แกล้งนังพระมัน :ruready (เมื่อกี้แกพึ่งจะทีมพระเอกอยู่เลย!)
-
โถ่ คุณพระ
-
:pig4: :pig4:
-
นังพระ!!!!แกอย่ามาล่อลวงน้องนมนะ ไปไกลๆชิ่วๆ
-
น้องนมรู้ใจตัวเองเร็ว ๆ น้าลูกกกกกก
:katai5: :katai5: :katai5:
-
สงสารพระเอก เป็นหมาหงอยเลย
-
ให้เวลานมจืดหน่อยนะพระเอก นมยังสับสนอยู่
-
พระเอกสมชื้อจริงๆ
-
พระเอกหล่อมากตอนนี้ อยากให้หนูนมมาได้ยินจังงงงงงงงงง
ชอบชื่อตอนม้ากมาก แมงจุ๊ดจิ๊ด เหมาะกับหนูนมจืดมากๆเลยยย
รีบๆคุยกันน้าา หนูนมรีบๆรู้ใจตัวเองง เอาใจช่วยยย
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
สู้ๆนะพระเอก
-
หงอยๆๆๆ เป็นหมาโดนทิ้งเลย5555 รอนมจืดนะ
-
:pig4:
-
เป็นกำลังใจให้นมจืดกับพระเอกน๊าาาาา
-
ค่อยเป็นค่อยไปเนอะพ่อพระ
-
พระเอกที่แท้ทรู :กอด1:
-
เชียร์พระเอก
-
สงสารนมจืด คงว้าวุ่นน่าดู :katai2-1:
-
:pig4: :pig4:
-
สมแล้วที่ชื่อพระเอก 555555
-
ตอบได้ดีสมชื่อหล่ะคราวนี้ 5555
รอวันแมงจุ๊ดจิ๊ดหายไปนะหนูนม ต้องใช้เวลานี่เนอะ
-
เหมือนลูกกำลังจะออกเรือน
น้องนมลูกกก ค่อย ๆ คิดนะ
แต่ดูทรงแล้วพระเอกน่าจะอกแตกซะก่อนแน่ๆ
-
ปรบมือค่าาาาาาาาาาาาา น้องนมกับพระเอกของพี่ o13
-
ผู้ปกครองน้องจืด ออกโรงแล้ว
-
น้องนมลูกกกกก
-
โอยยยย พ่อพระเอกตัวจริงค่ะ หล่อเลยตอนนี้
ไฮเตอร์อะไรก็ไม่มีผลแล้ว
นมจืดน่ารัก เด็กน้อยอาจมึนๆ แต่ไม่ใช่ไม่รู้ไม่เข้าใจ
ความช้า ความเด๋อก็มีบ้าง แล้วใจก็เต้นตุบตับด้วย
ขอเวลานมจืดไปไล่หาแมงจุ๊ดจิ๊ดก่อนนะพระเอก
-
:mc4: :mc4: :mc4:
-
บทที่ 20: นมจืดกับการดูดนม
ป้อมปราบกับศัตรูพ่ายเดินส่ายหัวเป็นเชิงระอาใจ นี่เข้าวันที่สามแล้วที่ไอ้เพื่อนนมตัวเล็กมันชอบหายหัวไปไหนไม่รู้ตอนเช้าและกลางวัน
ตอนเช้ามันมาเรียนเกือบเก้าโมงทั้งที่ปกติแปดโมงกว่าๆก็ถึงคณะแล้ว ตอนแรกก็คิดว่ามันนอนตื่นสาย เห็นว่าช่วงนี้มีเรื่องให้สมองน้อยต้องคิดเยอะเลยไม่ได้ถามอะไร แต่พอวันที่สองก็ยังมาเกือบสายเหมือนเดิมก็เริ่มเอะใจ
แถวตอนกลางวันพอกินข้าวเสร็จก็บอกว่าจะแว้บไปซื้อนมตามปกติแต่กว่าจะกลับมาก็เกือบหมดพักเที่ยง ไม่รู้หายหัวไปไหนมา ทำเอาผู้ปกครองถึงกับนั่งไม่ติดเก้าอี้ ไลน์ไปก็บอกว่ากำลังกลับตลอด
เดี๋ยวนี้ลูกน้อยมันกำลังอยู่ในช่วงต่อต้านผู้ปกครองใช่ไหม ถึงได้ทำตัวเหมือนเด็กช่วงเลี้ยวหัวต่อขนาดนี้
จนพอเข้าวันที่สามนั่นแหละพวกเขาถึงได้ลองตามไอ้นมจืดออกไปดูว่าวันหนึ่งๆมันหายหัวไปไหน สรุปได้ความว่าไงรู้ไหม?
...เด็กน้อยของผู้ปกครองทั้งสองคนไปแอบตามตูดผู้ชายต้อยๆเลยจ้า…
โว้ยยยยย...ผู็พิทักษ์นมจืดไม่อยากจะเชื่อสายตาว่าเพื่อนตัวเล็กของเขาไปยืนด้อมๆมองๆผู้ชายอยู่ที่คณะเพื่อนบ้านนี่เอง ไม่ต้องสงสัยเลยว่าไปตามใคร แม่งมีอยู่คนเดียวนั่นแหละ พูดแล้วแสลงใจหนักมาก
ไปตามส่องเขาพอเห็นไอ้เด็กปีสองนั่นแล้วก็รีบหลบไม่ยอมเข้าไปคุย ไม่รู้ว่าจะมาตามทำไมให้เสียเวลาถ้าเกิดว่าไม่กล้าเข้าไปคุยกับมันอยู่ดี
จนพอโดนพวกเขาสองคนจับได้ก็ทำตาโตเป็นไข่ห่าน ทำปากพะงาบๆพูกไม่ออก พอถามว่ามาทำอะไรตรงนี้ก็อ้ำอึ้งๆ ตอบไม่ได้ ทำหน้าจะร้องไห้ส่งเสียงร้องฮื้อๆตามสไตล์มัน
ยังมีหน้ามาบอกด้วยนะว่า…
‘เราอุตว่าห์หลบออกมา ทำไมยังตามมาเจออะ โธ่...’
โอ้โหไอ้ห่าน! มึงฉลาดมาก ไม่มีพิรุธใดๆเลยจ้า อยากจะเอาตีนก่ายหน้าผากกันและกันจริงเว้ย
ปวดกบาลอย่างหนักหนา
ต้องเค้นจนได้คำตอบมาว่า
‘ก็...มา...ตาม...ดูพระเอก...อะ’
โว้ยยยย! พวกกูจะบ้า อะไรคือการที่เพื่อนกูมาตามตูดส่องผู้ชาย แถมไอ้นั่นมันยังเป็นผีบ้าอีกต่างหาก หมดกัน!!
ไอ้เตี้ยมันยังมีหน้ามาบอกอีกนะ แค่มาตามดูเฉยๆ ปราบกับพ่ายไม่โกรธน้า
พวกกูไม่รู้จะทำยังไงกับมันดีเลยเนี่ย ปวดกบาลก็ปวด มึนก็มึน นี่ถ้ากรอกยาฆ่าหญ้าตายได้นี่ทำไปแล้ว
หลังจากป้อมปราบกับศัตรูพ่ายจับได้ นมจืดเลยถือโอกาสอันดีงามนี้ลากเพื่อนทั้งสองมาส่องตูดผู้ชาย เอ๊ย...มาเที่ยวเล่นคณะเพื่อนบ้านด้วยกันซะเลย
แต่ให้ตายสิ!
มันใช่เรื่องไหมที่พวกกูต้องมามุดหัวอยู่ตามพุ่มไม้ใบหญ้าเนี่ย!! นี่ถ้ามุดลงดินไปได้คงทำไปแล้วเหมือนกัน
“ไอ้เตี้ย กลับเถอะ ร้อนจะตายห่า” แถมไอ้ใบไม้ใบหญ้าพวกนี้ก็คันจะตายห่า
“ฮื้อ...” คนตัวเล็กดันแว่นขึ้นพลางเช็ดเหงื่อจากแก้มนิ่มๆสีแดงเพราะไอร้อน “เดี๋ยวพระเอกก็กลับมาแล้ว”
นมจืดมาตามส่องจนรู้ว่าชายหนุ่มรุ่นน้องร่างสูงใหญ่จะกลับมาที่คณะหลังพักกลางวันช่วงเวลานี้พอดี แรกๆนมจืดถึงกับต้องนับนาทีต่อนาทีเลยนะ แต่ก็มีบางวันที่พระเอกมาเลทไปบ้าง
นมจืดก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าตัวเองทำอะไรอยู่ มารู้อีกทีขาก็ก้าวมาหยุดที่หน้าคณะศิลปกรรมตลอดเลยอะ สายตายังต้องคอยสอดส่องมองหาเป้าหมายด้วย แต่ว่านะ...นมจืดไม่กล้าเข้าไปทักพระเอกหรอก ไม่รู้สิ...นมจืดเหมือนยังไม่พร้อมเลยอะ
แต่ว่านมจืดรู้สึกว่าอยากเจอ อยากเห็นหน้าพระเอกอะ อยากรู้ว่าพระเอกเป็นยังไงบ้าง สบายดีหรือเปล่า ไม่อยากให้พระเอกทำหน้าเศร้าแบบวันนั้นอีก นมจืดเห็นแล้วเศร้าตามไปด้วย มันเจ็บๆจี๊ดๆเหมือนมีแมงจุ๊ดจิ๊ดมากัดตลอดเวลาเลย
“โน่น...” นมจืดมองตามเพื่อนที่พยักเหยิดไปทางเข้าตึกคณะศิลปกรรม
นัยน์ตากลมโตมองตามที่เพื่อนบอกก็เจอกับคนตัวสูงใหญ่เดินล้วงกรเป๋ากางเกงมากับเพื่อนในกลุ่มอีกสองสามคน นมจืดเห็นว่ามีโอ๋กับสมชาติอยู่ด้วย
“ไม่เข้าไปทักล่ะ” ป้อมปราบสะกิดถาม
แต่ว่าเพื่อนตัวเล็กกลับส่ายหน้า
“ไม่เอาอะ เราไม่กล้า”
ผู้ปกครองทั้งสองคนมองหน้ากันแล้วได้แต่ถอนหายใจเฮือก
“แล้วจะมาตามอยู่แบบนี้เหรอ?” ศัตรูพ่ายจ้องหน้านมจืด จนคนโดนจ้องหลบตาทำเสียงอ้อมแอ้ม “ป่านนี้มันคิดว่ามึงเกลียดมันเข้าไส้เข้ากระดูกแล้วมั้ง” ถึงพวกกูอยากจะให้มันเป็นเรื่องจริงก็เถอะ
แต่ก็นะ ดูเพื่อนตัวเล็กของเขาเถอะ
ชอบเขาไปถึงไหนต่อไหนแล้วมั้งเนี่ยแต่ยังไม่รู้ตัวอีกนะ!
“ฮื้ออออ ไม่ได้เกลียดนะ!” คนตัวเล็กยืนยันเสียงแข็ง ยังไงนมจืดก็ไม่ได้เกลียดพระเอกเลยสักนิดนะ
“เออๆ รู้แล้ว ไม่เกลียดๆ” ป้อมปราบพึมพำรับคำ “แต่ว่าเขินฉิบหายเลย”
ใบหน้าขาวเกือบซีดขึ้นสีเรื่อจางๆ ทำปากขมุบขมิบ ก้มหน้าก้มตาไม่ยอมมองเพื่อน
“ฮื้ออออ อย่าล้อเราน้า”
เสียเวลาส่องตูดผู้ชายอยู่นานจนอีกฝ่ายเดินขึ้นตึกไปแล้ว สองผู้ปกครองถึงได้ลากตัวเพื่อนตัวเล็กกลับเข้าคณะเช่นกัน
นี่พวกกูเสียเวลาทั้งช่วงพักไปกับการส่องตูดผู้ชายเหรอวะเนี่ย...นึกว่าอยู่มอปลายที่ต้องมานั่งตามส่องคนที่แอบชอบตามซอกตึกห้องเรียน
พอเรียนเสร็จนมจืดก็ยังคงปฏิการเหมือนเดิมคือการมานั่งจ๋องอยู่ที่แถวๆคณะของพระเอก แต่ว่าคราวนี้ป้อมปราบกับศัตรูพ่ายบอกว่าไม่อยากมามุดพุ่มไม้แล้วเลยไม่ได้ตามมาด้วย อะไรกัน...นมจืดก็ไม่เคยมุดพุ่มไม้สักหน่อยนะ
ขณะที่กำลังเดินเข้าไปด้อมๆมองๆคนตัวเล็กก็ได้แต่ทำตาโตเป็นไข่ห่านเพราะว่าสายตาเขาดันไปเจอกับใครบางคนพอดี
“น้องหนูนมจืด!” สมชาติเห็นคนตัวเล็กของรุ่นพี่คณะเพื่อนบ้านมาด้อมๆมองๆอยู่แถวหน้าคณะ
“อ๊ะ!” นมจืดหันมายิ้มแหยๆเหมือนเด็กโดนจับได้ก่อนจะโบกมือหยอยๆให้กับสมชาติ “สวัสดีจ้า สมชาติ”
“มาทำอะไรตรงนี้?”
คนตัวเล็กทำตาล่อกแล่ก “คือ...เอ่อ...” จะกล้าบอกสมชาติได้ไงว่ามาตามดูพระเอกอะ กลัวสมชาติเอาไปบอกพระเอกมากเลย
“ทำห่าไรตรงนี้ไอ้ชาติ”
ยังไม่ทันที่นมจืดจะได้ตอบอะไร เสียงทุ้มแหบต่ำก็ดังมาจากด้านหลังของสมชาติ ร่างสูงใหญ่ที่เพิ่งเดินออกมาจากมุมอับของตึกเนื่องจากว่าไปสูบบุหรี่ที่ด้านหลังของคณะมา คิ้วเข้มขมวดมุ่นพอเห็นว่ามีใครอีกคนยืนอยู่ตรงนี้ด้วย
“อุ๊ย” เสียงเล็กๆร้องเบาๆ นัยน์ตากลมโตหลังแว่นมองใบหน้าคมเข้มแล้วก็ก้มเกาแก้มตัวเอง ใจที่เคยสงบนิ่งก็ค่อยๆเต้นระรัวเป็นจังหวะหนักๆ “เอ่อ...คือ...สวัสดีน้า...” นมจืดอยากจะบ้องหัวตัวเอง ไม่รู้ว่าตัวเองพูดอะไรออกไป แต่ในหัวนมจืดมีแมงจุ๊ดจิ๊ดตีกันไปหมด
นัยน์ตาคมกริบมองคนตัวเล็กเพียงแค่ช่วงพริบตาก่อนจะเมินไปด้านข้าง จนนมจืดใจเสีย
“ไปได้ยังไอ้ห่า” พูดจบร่างสูงใหญ่ก็ก้าวขาฉับๆทำท่าจะขึ้นตึกเรียนไปก่อน
“อ้าว เฮ้ย!” สมชาติถึงกับละล้าละลังเพราะว่าเพื่อนก็เมินน้องหนูจนเดินสะบัดตูดหนีไป ส่วนน้องหนูนมจืดก็ทำหน้าน่าจะร้องไห้ น่าสงสารฉิบหาย ไม่เป็นอะไรนะ เดี๋ยวพี่สมชาติจะปลอบใจเองนะจ๊ะ “เอ่อ น้องหนู...”
“ไอ้สัดชาติ!” เสียงกัมปนาทจนเจ้าของชื่อสะดุ้งเฮือก
โอ๊ย! ไอ้ห่านจิกเอ๊ย เกิดเป็นนายสมชาติมันช่างอาภัพนัก
“เอ่อน้องหนู”
“ฮึก...” โอ๊ยย หนูลูก...อย่าแบะนะลูก ไม่ร้องๆนะไม่ร้อง “ฟืดๆ”
นมจืดขอบตาร้อนผ่าวจนน้ำตาไหลเอ่อ เป็นครั้งแรกที่นมจืดโดนพระเอกเมินอย่างซึ่งๆหน้า แม้ว่าปกติพระเอกจะปากร้ายแต่ว่านมจืดไม่เคยโดนพระเอกโดนมองแบบนั้นมาก่อน
มันทั้งเฉยชาและเย็นเยือกจนนมจืดรู้สึกเหมือนโดนแช่แข็งในช้องฟรีซ จู่ๆน้ำตามันก็ไหลออกมาเอง จนต้องสูดน้ำมูกฟืดๆ
“พระ...เอก...” ไม่เอานะ! นมจืดไม่ชอบเลย ไม่ชอบแบบนี้เลย
‘ไม่ต้องหนีแล้ว...กู…’
‘กูไม่ก้าวเข้าไปแล้ว…’
...เราก็ไม่หนีแล้วแต่ทำไมพระเอกถึงถอยห่างเราไป…
“ฮึก...พระเอก...รอ...เราก่อน...” นมจืดอยากจะคุยด้วย อย่าเพิ่งทิ้งเราไปไหนสิ รอเราก่อน
----------------------------------------- 50% ----------------------------------------------
สวัสดีค่า
วันนี้เอาน้องนมตอนใหม่มาลงให้นะคะ ตอนนี้ทุกคนสงสารใครดีระหว่างน้องนมหรือนังพระ อิๆ
ตอนนี้ปิดเทอมแล้ว แต่ที่รออยู่คือต้นฉบับ แงงงงงง
อ่านแล้วชอบหรือมีฟี้ดแบ็ก คอมเม้นบอกกันได้เลยนะค้า หรือว่าจะหวีดกันเหมือนเดิมในทวิตที่ #รักรสนมจืด
ขอบคุณทุกการติดตามและกำลังใจค่า
เยิฟฟฟฟ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
พระเอกอย่าใจร้ายกับหนูนมจืดนะะะะ :mew1:
-
น้องนมลูกกกก ไม่ร้องนะคะ โอ๋ ๆ
-
:hao7: น้องน่ารักกกก...
มาต่อเร็วๆนะค่ะ :call:
-
โอ๋ น้องนมลูกกกก มามะมาให้แม่กอดมา ถ้านังพระมันเล่นตัวเมินหนูมากนักก็ไม่ต้องไปสนใจลูก หนูก็ไปง้องแง้งกับคนอื่นเอาก็ได้นะลูกนะ
-
พระเอกเดี๋ยวโบก
-
อยากจับนังพระเอกมาฟาดสักที โอ้ยยยย มาทำน้องนมร้องไห้ได้ยังไง!!!!
-
ตามไปเลยนู่นม ตามไปง้อนังพระหน่อย :hao7: :hao7:
-
ตบกบาลนังพระสักทีสองทีได้ไหมม อินังพระเอ๊กกกกก มึงพึ่งจะเป็นไปเมื่อตอนที่แล้วเองงง มาคอสเป็นตัวร้ายทำเย็นชาใส่ลูกนมชั้นอีกแล้วววว บ้องหูสักทีเหอะ! มาทำลูกนมตัวน้อยๆ ของชั้นร้องไห้ แกตายซะเถอะะะ! :katai4: :katai1: :angry2: :fire:
น้องนมลูกแม่อย่าร้องนะลูก โอ๋ๆ นะคะคนดี เดียวแม่จัดการนังพระให้เองลูก มันกล้าทำให้ลูกร้องไห้ แม่จะบ้องหูมันเองลูก! เพราะงั้นนิ่งนะคะคนดี โอ๋ๆ :monkeysad: :กอด1:
-
นังพระบังอาจมากกกกกกก ทำน้องร้องไห้ หันกลับมาดูน้องหนูเดี๋ยวนี้!!!!!!!!
-
น้องพระเอกต้องเข้าใจน้องนมนิดนึงนะลูกกก อย่าพึ่งใจร้ายกับน้องนมมมม น้องยังอ่อนต่อโลก :hao4:
-
:pig4:
-
รีบๆ ปรับความเข้าใจกันเลย ...
พระเอกคะ ที่ๆ เจอนมจืดน่ะ ที่คณะพระเอกนะคะ
นมจืดเขามาหานะคะ ไม่ใช่เจอกันข้างทาง
เขามา แปลว่าเขาต้องการอะไรสักอย่าง
เห้อ!!
-
:mew2: :mew2:
-
พระเอกอย่าเดินหนีน้องนมจืดดดดดดดดดดดด เดี๋ยวโบกเลยย
น้องนมไม่ร้องไห้นะ โอ๋ๆๆๆ ป้อมปราบกับศัตรูพ่ายรู้เข้าพระเอกตายแน่! ทำลูกเค้าร้องไห้
-
โอ๋ น้องนมลูก ไม่ร้องนะไม่ร้อง เดี๋ยวไปจัดการอิพระให้ กล้าเมินน้องนมลูกฉันได้ยังไงงงง
-
:mew2: :mew2: :mew2:
-
น้องนมหนูรีบจับตัวเองใส่พานถวายพระเอกเลยจ้ะ
เชื่อเจ้!!!! 55555
-
พระเอก บังอาจทำหนูนมน้ำตาตกหรอ เตรียมตัวตายได้เลย :fire:
-
เอ็นดูหนูนม ลูกเอ้ยยยย
-
พระเอกไม่ได้หนีหรอกลูกนม
เขาแค่กลัวจะทำหนูกลัว
ก็เลยต้องรีบระเห็ดตัวเองไปด่วนๆ
แต่หนูมาเรียก มายืนน้ำตาไหลแบบนี้
พระเอกใจหล่นไปตาตุ่มแล้วมั้ยนั่น
สงสารนังพระขึ้นมาเลย 555555
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
รีบๆเลยจ้า คนตัวโตเค้าใจน้อยน้า
-
โถ่วววววว เอ็นดูจังเลยลูกกกก
พระเอกไปหาน้องหน่อย น้องใสใส น้องสับสน
-
หนูนมสู้ๆ
-
ถ้าพระเอกไม่เอาเราขอน้องนมจืดมาเล่นที่บ้านได้ไหม น้องน่ารักน่าเอ็นดูมากกกกกกกกก
-
น้องนมร้องไห้แล้ว พระเอกกลับมาโอ๋น้องเร็วววว
-
น้องนม อย่าร้อง เดี่ยวมีคนใจจะขาด :mew1:
-
โอย อยากตบกบาลอิพระเอกยิ่งนัก
-
โธ่ ต่างคนต่างคิดคนละมุม
รีบๆหาทางจับนมคุยกันนะ จะได้เข้าใจกันเสียที
-
:katai1:
นังพระ ... น้องเค้ามาหา น้องนมมาหา!!!!
แค่นี้ก็คิดไม่ได้เหรอ
รีบง้อน้องเร็ว อย่าแรดมาก
ถ้าน้องน้ำตาตก ... เจอตบแน่!
-
ไอพระเอ๊กกกกกก :angry2: :angry2: ทำยังงี้ได้ยังไง จะไม่รับผิดชอบเหรออออ :katai1: :katai1: สงสารหนูนม
-
นังพระเอกจะบังอาจมากไปแล้ว
เรื่องดูดนมน้อง เอ๊ยดูดปากน้องยังไม่เคลียร์เลยนะยะ ทำมาเมินน้อง เดี๊ยะๆ หรือว่านี่เป็นแผนการร่วมกับผู้ปกครอง
-
บทที่ 20: นมจืดกับการดูดนม [100%]
...เราก็ไม่หนีแล้วแต่ทำไมพระเอกถึงถอยห่างเราไป…
“ฮึก...พระเอก...รอ...เราก่อน...” นมจืดอยากจะคุยด้วย อย่าเพิ่งทิ้งเราไปไหนสิ รอเราก่อน
แผ่นหลังกว้างหยุดนิ่งชั่วขณะแต่สุดท้ายร่างสูงใหญ่ก็ก้าวต่อไปโดยไม่สนใจคนข้างหลัง คนตัวเล็กยิ่งใจเสีย พยายามจะเรียกอีกฝ่ายแต่เหมือนว่าพระเอกจะไม่สนใจเลย
สุดท้ายขาเล็กก็เริ่มวิ่งตาม แต่ทว่า…
“อ๊ะ” นมจืดร้องพร้อมๆกับที่ความเจ็บแล่นเข้ามา หัวเข่าเล็กกระแทกดังปักกับพื้นบันไดเพราะเจ้าตัวดันสะดุดบันไดล้มลงไปนั่งกองกับพื้น
“เฮ้ย! น้องหนู!” สมชาติตาเหลือก รีบวิ่งกลับมาดูรุ่นพี่ตัวเล็ก นักศึกษาแถวนั้นก็เข้ามาช่วย
ร่างเล็กถูกพยุงมานั่งที่ม้านั่งใต้ตึกคณะศิลปกรรม นมจืดกัดฟันสะอื้นเบาๆ หัวเข่าเจ็บแปล๊บๆ
“เป็นอะไรหรือเปล่า?” สมชาติถาม พลางทำสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก
นัยน์ตากลมถูกบดบังด้วยม่านน้ำตาบางๆ พระเอกไม่สนใจนมจืดแล้วจริงๆด้วย ขนาดเขาล้มคุณฮีโร่ของนมจืดยังไม่มาช่วยเลย สงสัยพระเอกไม่อยากเป็นฮีโร่ของนมจืดแล้วแน่เลย
คนตัวเล็กส่ายหน้าจนผมกระจาย “ไม่...ฮึก...”
“ลุกไหวไหม?”
พอร่างเล็กลุกแต่ว่าก็ต้องลงไปนั่งใหม่เพราะว่าเจ็บหัวเข่า มือขาวๆเลยลองพับขากางเกงขึ้นมาดูก็เห็นเป็นรอยแดงเถือกอยู่ที่เข่า
“ดูแล้วน่าจะช้ำนะ” สมชาติพึมพำ ตอนนี้ยังแค่แดงๆแต่ว่าไม่เกินวันนี้อาจจะเขียวช้ำก็ได้ “เอาอะไรประคบก่อนนะ” ว่าแต่มันต้องใช้อะไรประคบดีวะ ประคบร้อนหรือเย็นดี? นี่กูต้องวิ่งโร่ไปถามอากู๋ก่อนละเว้ย
หลังจากค้นอยู่แป๊บนึงก็ได้ความว่าประคบเย็นน่าจะเป็นดีที่สุดในเวลานี้
“นั่งรอก่อนนะ เดี๋ยวพี่สมชาติไปซื้อน้ำแข็งให้”
“เอ่อ...ไม่เป็นอะไร...” นมจืดพยายามห้าม แต่ว่าอีกฝ่ายกลับวิ่งออกไปแล้ว
ร่างเล็กนั่งก้มหน้า ค่อยๆขยับขาไปมาแต่ก็ต้องนิ่วหน้าเพราะว่าเจ็บมามขึ้นจนต้องหยุดขยับ มือขาวยกขึ้นเช็ดน้ำตาปอยๆ
นมจืดรู้แล้วว่าตอนที่นมจืดหนีหน้าพระเอก พระเอกรู้สึกยังไง นมจืดรู้สึกเหมือนกันเลยในตอนนี้ มันเจ็บจี๊ดจนสมองชาไปหมด
เขาอยากขอโทษแต่ว่า...เห็นที...พระเอกจะไม่อยู่รอให้นมจืดขอโทษอีกแล้วมั้ง
คนตัวเล็กก้มหน้ามองพื้นไปเรื่อยๆจนเห็นว่ามีมือใหญ่มาช้อนที่น่องพร้อมกับก้อนผ้าเย็นๆมาประคบที่เข่าเล็กๆ
“ขอบคุณมากน้าสมชาติ” เสียงเล็กพึมพำเบาๆ
“บ้านมึงสอนให้ก้มหน้าขอบคุณเหรอไงวะ?”
เสียงทุ้มแหบต่ำดังนิ่งๆ แต่มันทำให้นมจืดรีบเงยหน้าขึ้นมาจนคอจะเคล็ด นัยน์ตากลมโตเบิกกว้างเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ของคนที่นมจืดอยากเจอ
“พระเอก!” รอยยิ้มกว้างผุดขึ้นมาบนใบหน้าขาวเกือบซีด จมูกเล็กแดงๆเห็นแล้วน่าบีบให้หายมันเขี้ยว ตากลมหลังแว่นประกายระยิบระยับทั้งที่ตาบวมแบบนั้นแหละ
ใบหน้าคมเข้มด้วยไรหนวดบึนปากใส่เล็กน้อย เห็นไอ้เตี้ยมันร้องไห้เป็นเด็กแล้วจะโทษใครได้นอกจากความใจง่ายของตัวเองละวะ
“พระเอกๆ” นมจืดรีบยึดต้นแขนแแกร่งเอาไว้แน่นเพื่อให้มั่นใจว่าพระเอกจะไปเดินหนีไปอีก
“เออ” ร่างสูงใหญ่ที่นั่งคุกเข่าอยู่บนพื้นค่อยๆจับน่องขาวมาวางบนหน้าขาของตัวเองก่อนจะคลึงก้อนผ้าเย็นๆไปทั่วเข่าเล็กอย่างเบามือ “เรียกทำซากอะไร” แม้ว่าเสียงจะดุแต่ว่าใบหน้าของเจ้าตัวกลับมีรอยยิ้มชั่วครูหนึ่ง
“ฮื้อออ พระเอกๆ” นมจืดได้แต่ยิ้ม มองคนตัวใหญ่ที่คอยประคบเข่าให้อย่างดีใจ
“เออ เรียกจัง” กูก็เป็นบ้าตามมันไปอีกคนเลยเว้ย ยิ้มเป็นผีบ้าแถมใจยังลิงโลดเป็นวาก้าวาก้าเอ้ๆ
คนนวดก็นวดไป คนนั่งให้นวดก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่จนแก้มย้อย ร่างสูงเอาก้อนผ้าออกแล้วค่อยๆดึงกางเกงของอีกฝ่ายลงมาเรียบร้อย
นัยน์ตาคมกริบสบตากับดวงตากลมโต คราวนี้นัยน์ตาทั้งสองคู่ไม่มีการเมินหรือหลบกัน มีแต่จ้องจนเหมือนทั้งสองถูกดูดเข้าไปในห้วงอวกาศด้วยกัน
“เราขอโทษ...” เสียงเล็กๆเอ่ยขึ้นมาก่อน “อย่าเมินเราเลยนะ เรา...เจ็บจี๊ดเหมือนมีแมงจุ๊ดจิ๊ดอยู่ในใจเราตลอดเลย” นมจืดไม่อยากรู้สึกแบบนั้นอีกแล้ว มันทั้งรู้สึกเจ็บและแย่ไปพร้อมๆกัน “ดีกันนะ…”
พระเอกไม่ได้ขัดอะไรขึ้นมา เขาปล่อยให้คนตัวเล็กได้พูดในสิ่งที่อยากพูด แต่ว่า...ไอ้แมงจุ๊ดจิ๊ดของมันคืออะไรวะ กูงงมากถึงมากที่สุด
“เราไม่อยากให้พระเอกเดินหนีเรา...เรารู้สึกว่าเราไม่ชอบเลย”
อ่าหะ...แล้วยังไงต่อ เร็วๆพูดอีก...กูกำลังเคลิ้มและปลื้มปร่ิมมาก
“พอพระเอกหายไปเรารู้สึกไม่ดีเลย เรารู้สึกเหมือนอะไรมันหายไป เราอยากเจอหน้า อยากรู้ว่าพระเอกเป็นยังไงบ้าง” นมจืดรู้สึกว่าเขากล้ามากกว่าที่เคยเป็น เหมือนคำพูดที่มันอัดอั้นอยู่ในใจทั้งหมดมันพรั่งพรูออกมาอย่างหยุดไม่อยู่ แต่ไม่เป็นอะไร..นมจืดอยากพูด พูดความรู้สึกที่เขามีทั้งหมด “ปราบกับพ่ายบอกเราว่า...นั่นคือความชอบ...หมายความว่าเรา...ชอบพระเอก...”
นมจืดก็ไม่ค่อยเข้าใจตัวเองมากเท่าไร แต่ว่านมจืดรู้สึกได้ว่า...สิ่งที่ปราบกับพ่ายบอกมานั้นมัน...ถูกต้อง…
“แล้ว...มึงเชื่อที่เพื่อนมึงบอกไหม?”
“เราเชื่อ...เชื่อว่าสิ่งที่ปราบกับพ่ายบอกมามันถูกต้อง...”
เขาคิดว่าเขาเริ่มเข้าใจตัวเองขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล
“ทำไม?” ตอนติงต๊องก็เล่นเอาซะปวดกบาล แต่บทจะฉลาดก็เล่นเอากูอึ้งไปเลยนะ
นมจืดสบตาคมกริบ เกาแก้มจนย้วยเพราะความเขิน
“ไม่รู้สิ...เรารู้สึกว่าใจเราบอกว่าความรู้สึกที่เรามีมันคือเรื่องจริง”
โอ๊ยยย! เลี่ยน!!
แต่ฉิบหาย! ใจกู…
ช่วยด้วยไอ้ห่าน ปากกูมันฉีกแล้ว ฉีกจนปากแหกถึงหูแล้วมั้ง อยากหาอะไรมาฟาดหน้าเผื่อกูอาจจะกำลังฝัน เอาให้ตื่นหน่อยสิ
“หึ...” แม่งหยุดไม่ได้จริงๆ หยุดยิ้มเนี่ย...ไอ้ห่าน “หึๆ” หยุดสิวะ เสียหายหมดภาพพจน์คนหล่ออย่างพระเอกรูปหล่อพ่อรวยฟรวยใหญ่ไข่ตุง
คนตัวเล็กยิ้มตาหยีเมื่อพูดหมดทุกอย่างแล้ว แมงจุ๊ดจิ๊ดที่เคยอยู่ในใจทั้งหมดพร้อมใจกันเงียบลงเหมือนโดนยาฆ่าแมลงตายห่าไปหมดแล้ว
ร่างสูงใหญ่พยายามสงบสติอารมณ์ “กู...เคยบอกแล้ว...” เขายังยืนยันคำเดิมว่า
“ที่กู...จูบมึงไป...กูไม่ขอโทษเพราะกูตั้งใจ” นี่เป็นครั้งแรกที่พระเอกรู้สึกว่าความหนักอึ้งในใจมันหายไปเช่นกัน แม้จะไม่รู้สึกผิดที่เคยจูบมันแต่มันกลายเป็นก้อนหินหนักๆที่ถ่วงความรู้สึกเขาไว้ตลอดเวลา “เพราะนั่น...คือความรู้สึกทั้งหมดของกู”
คนตัวขาวหน้าแดงเรื่อ ก้มหน้างุดเมื่อได้ยินประโยคสุดท้าย มือไม้พันกันไปหมด
“ฮื้ออออ...” พระเอกทำนมจืดเขินมากๆจนต้องมองพื้นเลย ไม่กล้ามองพระเอก “เราเขิน...”
“กูรู้...” ใช่ว่ามึงเป็นคนเดียวซะเมื่อไร กูก็เป็นไอ้เตี้ย “แต่กูอยากให้เวลาค่อยๆสอนกันและกัน เรียนรู้ความรู้สึกไปพร้อมๆกัน...”
ฝ่ามือใหญ่จับแก้มกลมทั้งสองข้างให้เงยหน้ามามองเขา นัยน์ตาคมกริบจริงจังที่สุด
“มึงพร้อมจะเรียนรู้ไปกับกูไหม?” ฝ่ามือใหญ่ลดลงมาที่หน้าของคนตัวเล็กกว่า “ถ้ามึงโอเคแค่จับมือกูเอาไว้ก็พอ”
นมจืดมองใบหน้าคนพูดก่อนจะลงมามองที่ฝ่ามือใหญ่ที่ดูแข็งกระด้าง ไม่นุ่มนิ่ม ก่อนจะค่อยวางมือเล็กของตัวเองลงไป
...แต่นมจืดรู้สึกว่ามือคู่นี้อบอุ่นและปลอดภัย…
“ขอบคุณนะพระเอก” นมจืดคิดว่าเขากล้ามากขึ้น ไม่กลัวหัวหดเหมือนเมื่อก่อน รู้แค่ว่า...พระเอกเป็นเหมือนพลังและกำลังใจของนมจืดเสมอ
ร่างสูงใหญ่ขยี้เบาๆที่ผมนุ่มนิ่ม พลางเข่นเขี้ยว
“ลีลาเหลือเกินนะมึง” ปล่อยให้กูเฉาเป็นผักเหี่ยวอยู่หลายวัน
“ฮื้อออออ” ผมนมจืดยุ่งอีกแล้ว
“ขอดูดนมหน่อยดิ...” อยู่ๆก็อยากกินนมขึ้นมาอีกแล้ววะ
คราวนี้คนตัวเล็กกว่าทำหน้างงงวย “อยากกินนมเหรอ? เราไปซื้อให้ไหม”
อะไรวะ? เมื่อกี้ออกจะฉลาดแท้ๆแต่ทำไมถึงกลับมาโง่อีกแล้ววะเนี่ย โว๊ะ!
“กูหมายถึงนมนี่...” นิ้วแข็งๆเกลี่ยริมฝีปากเล็กอย่างมันเขี้ยว
นมนี่?
หมายถึง?!
สมองเล็กๆค่อยๆประมวลผลออกมา พอเริ่มเข้าใจว่าพระเอกหมายถึงอะไร เจ้าตัวก็หน้าแดงก่ำ ส่งเสียงฮื้อๆในลำคอแบบที่ทำเป็นปกติ
“ไม่ได้...” อะไรวะ? เดี๋ยวแม่งดื้อนะไอ้เตี้ย “ตรงนี้ไม่ได้...คนเยอะ...”
ริมฝีปากได้รูปเริ่มแสยะยิ้มอย่างลิงโลด งั้นหมายความว่า...
“ถ้าคนไม่เยอะ...กูจะได้ดูดนมใช่ไหม?”
“หา?”
ยังไม่ทันได้ท้วงอะไร ก็โดนร่างสูงใหญ่ฉุดเดิน แต่ว่านมจืดร้องเพราะเข่ายังเจ็บอยู่ จนพระเอกทำหน้าหนักใจแล้วถึงมายืนข้างๆพลางเอาแขนแข็งแรงมาหนีบเข้าที่เอวเล็กเอาไว้แล้วออกแรงยกนิดหน่อยจนนมจืดขาลอย
“ฮื้อ...พระเอกจะไปไหน” นมจืดขาแทบไม่ติดพื้นเพราะพระเอกหนีบเอวแล้วเดินฉับๆ
“ไปหาที่เงียบๆไงวะ ถามโง่ๆ”
ฮื้ออออออ นมจืดไม่ไปได้ไหม?!!
“ฮื้อออออ”
“โอ๊ย...ไอ้นม...มึงจะร้องฮื้อทำห่าอะไร”
“ฮื้ออออ ไม่เอาได้ไหม?”
“ไม่เอาอะไร!”
“ฮื้อ ไม่ดูดนมได้ไหม?”
“ไม่ได้!”
“ฮื้ออออ แง...”
“เลิกแหกปากแล้วมานี่...”
ทำไมพระเอกไม่อ่อนโยนอีกแล้วอะ กลับมาเป็นพระเอกคนเดิมอีกแล้ว ฮื้อออออ
คนตัวเล็กยืนหน้าแดงก่ำพลางเม้มปากตัวเองแน่น ส่ายหน้าเป็นพัลวันไม่กล้าเดินเข้าไป จนคนโฉดเริ่มทำหน้าอ่อนลง
“ไหนบอกไม่รังเกียจกูไง” ทำเสียงแผ่วพร้อมตีหน้าเศร้าเคล้าน้ำตา
“ฮื้อ” คนตัวเล็กขี้ใจอ่อน ยอมเดินเตาะเตะเข้าไปหาเขาอย่างโดยดี
ติดกับ! ฮี่ๆ
มือใหญ่คว้าเอวเล็กเข้ามาหาตัวเล็กจนเจ้าตัวตกใจแว่นแทบเบี้ยว นัยน์ตาคมกริบพราวระยับอย่างได้ใจต่างจากตอนก่อนๆที่ซึมเป็นหมาหงอย นมจืดเม้มปากแน่นพร้อมทำหน้านิ่วคิ้วขมวดทั้งที่หูแดงเถือก
ฮอลลล! ไอ้มินเนี่ยน ไอ้เตี้ยหมาตื่น! ทำหน้าแบบนี้อยากให้ฟัดจมเขี้ยวเลยใช่ไหม?!
“มาดูดนมเร็ว”
“ให้…ทีเดียวนะ…” พระเอกชอบแกล้งอะ!
คนขอไม่ตอบแต่ประกบปากตัวเองลงไป ตอนแรกนมจืดตกใจยิ่งเม้มปากแน่นแต่ก็ค่อยๆผ่อนคลายลง ร่างสูงก็แค่แตะจุ๊บๆเพราะกลัวอีกฝ่ายจะยิ่งเตลิด พอถอนปากออกมายังเห็นนมจืดหลับตาปี๋ เกร็งจนเหมือนจะชัก คนเห็นเลยยิ่งมันเขี้ยว จับแก้มนุ่มๆยืดออกทั้งสองข้าง
“ฮึ้ย…” เห็นแล้วอยากแกล้งอยากฟัด
เลยก้มลงไปจุ๊บปากเล็กอีกรอบจนเกิดเสียงดังจ๊วบ คนตัวเล็กร้องครางหงุงหงิง
“เปิดตาได้แล้วมั้ง” ดีดหน้าผากแม่งแถมไปด้วยเลย
คนตัวเล็กค่อยๆหรี่ตาขึ้นมาข้างหนึ่งพอเห็นว่าร่างสูงใหญ่ถอยห่างออกไปแล้วถึงได้เปิดตาทั้งสองข้างขึ้นมาทั้งที่ใบหน้ายังรู้สึกเห่อร้อนจนเหมือนจะสุก
“ชอบแกล้งเรา” ย่นจมูกใส่แถมให้
พระเอกแสยะยิ้ม “มึงมันเด๋อ”
เนี่ย! ชอบเรียกแบบนี้ไง แกล้งนมจืดตลอด
“ทำไมชอบแกล้งเราอยู่เรื่อยเลยอะ”
“มึงไม่รู้หรือไง” คนตัวเล็กทำหน้างงงวยใส่ “เขาว่ากันว่า…ผู้ชาย…มักแกล้งคนที่ชอบ…”
พูดจบคนตัวโตก็หันหลังขวับเดินฉับๆออกไปเลยทิ้งลูกระเบิดย่อมๆไว้ให้คนตัวเล็กได้แต่อ้าปากค้างหน้าตาหูเหอแดงก่ำ
ฮื้อออออ…แกล้งให้เราเขินอีกแล้วนะ
.
.
.
[แถม]
“มึง…” สมชาติเรียกเพื่อนคณะที่บรรดาชายหนุ่มกำลังเดินออกมาจากบันไดตึกเรียนของคณะ “กูว่ามึงกำลังโดนสตอร์กว่ะ”
สายตามองเห็นร่างเล็กๆกำลังผลุบๆโผล่อยู่ใต้พุ่มไม้
ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่แสยะยิ้มมุมปากจนหนวดกระดก ช่วงนี้ต้องโหมทำโปรเจ็กให้เสร็จทันงานนิทรรศการของคณะทำให้สภาพของเหล่านักศึกษาชั้นปีที่สองของคณะศิลปกรรมถึงกับโทรมเป็นผีไปตามๆกัน ไม่เว้นแม้แต่พระเอก
กูกำลังนับวันอยู่ว่าไม่ได้อาบน้ำสระผมโกนหนวดมากี่วันแล้วกันนะ แต่เหมือนสมองมันเลือนลางจนจำไม่ได้เหลือเกิน และด้วยความที่นอนไม่ค่อยพอทำให้ใต้ตาคล้ำเหมือนคนโดนต่อยมา
หลังจากเรื่องราววันนั้นที่ไอ้มินเนี่ยนแดกแฟ้บมันสะดีดสะดิ้งจนกูเสียศูนย์เล่นเอาเงิบไปเหมือนกัน พยายามจะเข้าใจมันเหมือนกันนะด้วยความที่มันยังไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร ตัวกูก็รีบเกินไปจนมันเตลิด
วันก่อนผู้ปกครองมันก็มาคุย ทำหน้าเหมือนกูไปพรากผู้เยาว์ลูกมันมายังไงยังงั้น แต่ก็นะด้วยความรูปหล่อพ่อรวยฟรายใหญ่ไข่ตุงทำให้จบเรื่องได้ด้วยดี
ผ่านด่านผู้ปกครองก็ต้องมาเจอกับตัวลูกที่ยังคงทำตัวหงุงหงิงง้องแง้งอยู่ร่ำไป ความติงต๊องมันทำให้คนกล้าขึ้นมากจริงๆ
นี่อะไร?!
มาด้อมๆมองๆคนอื่นนี่คิดว่าคนอื่นเขาไม่รู้เลยหรือไง เรดาห์ความเด๋อกระแทกตากูแรงขนาดนั้น ได้แต่ลูบหน้าด้วยความเหนื่อยหน่าย นี่ถ้าอยากจะแอบส่องตูดผู้ชายก็ทำให้มันเนียนๆหน่อยสิ นี่อะไร…จับได้ตั้งแต่นาทีแรกที่เห็น
แต่ก็เอาเถอะ…เห็นแก่ความแดกแฟ้บอันกล้าหาญของไอ้เตี้ย
กูจะยอมทำเป็นมองไม่เห็นก็แล้วกัน!
“หึ…มันอยากทำอะไรก็ปล่อยไป”
ใช่! นอกจากกูไม่ว่าแล้วยังจะปล่อยให้สตอร์กเกอร์สุดเด๋อลอยนวลต่อไปด้วย
“ไปแดกข้าว” พอได้เวลาพักกลางวันบรรดาผีปอบก็รีบลอยไปโรงอาหาร
“มึงเป็นเหี้ยอะไรวะไอ้พระ” อยู่ๆแม่งก็เอาเครื่องสำอางเพื่อนในห้องมาโบ๊ะ ไอ้ห่า…สยองเว้ย! นี่มึงเปลี่ยนรสนิยมใช่ไหม?!
ผีห่าซาตานตัวไหนเข้าสิง ยิ่งโบ๊ะหน้าออกมายิ่งโทรมยิ่งกว่าผีปอบอีก
“กูกำลังจะจับสตอร์เกอร์” อยากมาตามส่อง กูจะยิ่งทำตัวให้โทรมเข้าไปอีก เอ้า!ไอ้แย้มเครื่องสำอางมึงมีเท่าไรประโคมมาให้หมด วันนี้ไม่โทรมไม่แดกข้าว!
สมชาติผู้ปิดทองหลังพระที่รู้เห็นทุกอย่างได้แต่สะท้อนใจ
…น้องหนูไม่น่ามาตกนรกกับไอ้ผีบ้าตนนี้เลย…
…เอเมน…
----------------------------------------------------- 100% ---------------------------------------------------------
มาแล้ววววว
มาแบบไม่ให้ค้างเลยค่า ตอนนี้อ่านแล้วสรุปเข้าข้างใครดีเอ่ย ฮ่าๆ อยู่ฝั่งไหนบอกเราด้วยนะคะ
อ่านแล้วคอมเม้นบอกกันได้นะคะ หรือจะหวีดในทวิตเตอร์ได้ที่ #รักรสนมจืด
ขอบคุณทุกการสนับสนุนค่า
เยิฟ
-
โถ่นมจืดลูกคงยึดอาชีพนักสืบไม่ได้แน่ขนาดตามแอบดูพระเอกยังโดนจับได้ก่อนเลย
-
กลับมาเป็นตัวร้ายชอบแกล้งลูกนมฉันอีกแล้วนะนังพระ! มาแกล้งเมินลูกนมแล้วยังจะมาดูดนมอีก //กรี๊ดดดดด ฉันพิมพ์อะไรไปปป// หมั่นไส้อิพระเอกมากๆ กลับมาเป็นพระเอกดีๆ แล้วไม่ชอบ กลับไปคอสเป็นตัวร้ายอีกแล้ว สงสารลูกนมจริงๆ
ถ้าวันนั้นลูกนมไม่เอากาแฟไปให้นังพระนะ วันนี้ลูกนมก็จะยังเป็นความสดใสของโลกใบนี้อยู่ ไม่ได้โดนนังตัวร้ายขโมยไปเป็นของตัวเอง ฮือออออ ช้ำใจมากๆ แม่ไม่น่าให้หนูไปเจอมันเลยลูก หนูไม่น่าเป็นคนดีเอากาแฟไปให้มันเลย น่าจะเอาไปสาดหน้าคณะมัน (ฮ่าาา) :laugh:
-
ถึงว่า..พระเอกรู้ตัวอยู่แล้วซินะ ฝีมือสตอลของน้องหนูนมจืดไม่น่าจะเกินระดับอนุบาล :hao4:
-
นังพระนี่ก็ยังเป็นนังพระอยู่วันยังค่ำ ล่อลวงลูกนมของฉันอีกแล้ว เดี๋ยวแม่จะเอาไม้แพ่นกบาลสักทีสองที
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
o13 โอ้โหพระเอก....แผนแต่งโทรมนี่.... o13 ถ้าไม่ฮาจริงคิดไม่ทันนะเนี่ย :m20:
-
นุงนมของพี่โดนดูดนมไปอีกแล้วววววววว
-
:hao3:
-
โถ่นังพระ ตอนก่อนยังสงสารอยู่เลย มาตอนนี้ร้ายนะ :z6: :z6:
เข้าใจกันปุปของดูดนมปั๊ปเลย
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :L2: :L2: :L2:
-
นังพระเอก!! มันร้ายเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ ค่ะหัวหน้า
-
อ้าว!!โดนจับได้ตั้งแต่แรกเรอะ!! 555
-
น่ารักกกกกกกกก :mew1:
-
o18 o18 o18 o18 o18
-
นี่สรุปว่าเป็นพระเอกหรือว่าตัวร้าย ทำไมร้ายกาจอย่างนี้
-
โถๆๆ น้องหนู เจอตัวร้ายละ ไม่ใช่เจอพระเอก :hao3:
-
กรี๊ดดดนังพระะะะะะะ หลอกหนูนมช้านนน หนูนมลูกกกกกกกกกกกกก
-
นังผีเอ๊ยนังพระ แกมันสุดยอดของความเบอรี่
โธ่น้องนมลู๊กกกก
-
อีพระเอกสรุปแกเป็นพระเอกจริงปะเนี่ย นับว่ายิ่งทำตัวยิ่งกว่าผู้ร้าย กลัวน้องนมเป็นโสรยาโดนแกข่มขืนจริงๆ
-
สมชาติ!!!ช่วยปกป้องน้องนมจากนังพระด้วย โถถ น้องนมของพี่ทำกรรมอะไรไว้ลูก หืม ถึงต้องมาเจอกันคนใจบาปอย่างนังพระมันได้เนี่ย
-
ไว้อาลัยให้แมงจุ๊ดจิ๊ด 1 นาที :laugh:
-
นังพระมันได้ใจเดี๋ยวก็ขอดูดนมเรื่อยๆ ฮึ่ม!
-
อีพระเอกร้ายนักนะ ดูดนมลูกชั้นอีกแล้ววววววววววว :ling1:
-
:o8: :-[ :-[
-
ดูดนมอย่างไงให้ปากเจ่อ :m17:
-
ตอนแรกก็สงสาานังพระ ที่เจอน้องหนูผู้ใสซื้อ แต่มาอ่านตอนท้าย สงสารนมจืดแทน ที่เจอนังพระมันเจ้าเล่ห์
-
นังพระเอกกกกก แกล้งน้องหนูนมตลอดอ่ะ 555
-
พระเอกหลอกดูดนมพี่ได้ไง
:-[ :-[
-
พระเอกอย่าแกล้งนม
-
พระเอกร้ายนัก
-
นี่ไม่ใช่พระเอก นี่คือโจร โจรขโมยนม :hao6: :hao6:
-
แมงจุ๊ดจิ๊ดตายไปหมดแร้วใช่ป่าว
-
:hao6: :hao6:
-
นังพระมันร้ายยยย 555
-
บทที่ 18: นมจืดกับความไม่เข้าใจ [100%]
รถแท็กซี่สีฟ้ามาจอดหน้าร้านตามที่พระเอกส่งชื่อร้านมาให้ พอคนตัวเล็กก้าวลงจากรถ นมจืดก็เห็นพระเอกมายืนกระดิกเท้าอยู่หน้าร้านแล้ว
“ช้า...”
นมจืดกระพริบตาปริบ จากห้างมาถึงที่นี่แค่สิบนาทีเอง นี่นมจืดช้าเหรอเนี่ย?
“ไม่ช้าน้า กว่าเราจะได้ขึ้นรถก็ประมาณสามนาที วิ่งมาสักพักก็ติดไฟแดงอีกสองแยก แยกละประมาณเก้าสิบวินาที แล้วก็วิ่งมาอีกไม่กี่นาที รวมแล้วประมาณสิบนาทเอง” นมจืดช้าเหรอเนี่ย? ค่ารถก็ยังไม่ถึงหกสิบบาทเลยอะ
“เออๆ มาเร็ว”
นมจืดเดินเข้าไปหาร่างสูงใหญ่ แอบย่นจมูกเล็กน้อยเมื่อได้กลิ่นเครื่องมึนเมาลอยมาจากตัวของพระเอก
“พระเอกตกถังเหล้ามาเหรอ” ถามพลางมองใบหน้าครึ้มเขียวตาปริบๆ
นัยน์ตาคมกริบมองมินเนี่ยนที่เริ่มจะแดกแฟ้บอีกแล้ว “ตบมึงตกไปก่อนเลยดีไหม”
“ฮื้อ...ไม่เอาน้า...”
นมจืดดันแว่นขึ้นจมูก นัยน์ตากลมมองไปรอบๆอย่างสนใจ ร้านนั่งชิลๆมีเพลงสดเล่นคลอๆไปด้วย บรรยากาศก็ใข้ได้เพราะว่าไม่ค่อยวุ่นวาย คนไม่เยอะ อาจจะเพราะไม่ใช่วันหยุด
“โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ”
“ฮอลลลลลลลลลลลลล”
“ฮูววววววววววววววววววว”
เสียงโห่เหมือนโดนน้ำร้อนลวกจนตูดนั่งกันไม่ติดเก้าอี้ ลุกขึ้นมาชะเง้อชะแง้มองคนตัวขาวแทบเรืองแสงเดินตามหลังเข้ามาในร้าน
คนตัวเล็กเดินยิ้มเขินๆกอดกระเป๋าย่ามแน่น พอเห็นคนยิ่งมองเลยทำให้นมจืดเผลอเอามือดึงชายเสื้อของพระเอกเข้า คนเดินนำหน้ารู้สึกถึงเสื้อที่โดนรั้งไว้ เลยหันไปมอง เห็นไอ้แคระมันทำหน้าเขินไม่กล้าเดินเข้าไปต่อ
พระเอกถอนหายใจเฮือก หันหน้าไปทางอื่นก่อนจะยิ้มมุมปากอย่างหยุดไม่อยู่ ก่อนจะตัดสินใจทำบางอย่าง
ฝ่ามือใหญ่ชื้นเหงื่อเล็กน้อยดึงมือเล็กกว่าตัวเองเกือบครึ่งออกจากเสื้อของตัวเอง นมจืดมองหน้าอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจก่อนจะตาโตขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อมือเล็กๆของนมจืดถูกกุมอยู่ในฝ่ามือใหญ่จนมิด
“กลัวห่าไรวะ” กูอยู่ตรงนี้ไม่เห็นหรือไง?
“ฮื้อ...ไม่กลัว...แต่ว่าเขิน...” ก็เพื่อนพระเอกเต็มเลยอะ
ร่างเล็กถูกคนตัวใหญ่เดินจูงเข้ามาจนถึงโต๊ะที่เพื่อนพระเอกนั่งกันอยู่เต็มไปหมด นัยน์ตาคมกริบจ้องมองเพื่อนทโมนอย่างดุๆ ไม่ให้พวกมันเปิดปากพูดอะไรทั้งนั้น แต่สายตาเพื่อนแต่ละคนนี้ระริกระรี้เต็มที่ กระทืบตีนกันปึกปัก ถอกกันจนสีข้างถลอก
มันอึดอัดอะ แน่นอก อยากเผือก แต่เสือกไม่ได้อะ อะไรประมาณนี้ ช่วยด้วย!!
พวกกูจ้องที่มือสองคนนั้นจนตาเหล่จะหลุดจากเบ้าแล้ว ฮอล...อะไรคือการที่ถึงโต๊ะแล้วก็ยังไม่ปล่อยวะ
สมชาติโบกไม้โบกมือให้นมจืด “น้องหนูววววววววววว”
นมจืดเลยยิ้มตาหยีโบกมือกลับให้ เผื่อแผ่ถึงคนอื่นๆด้วย บางคนไม่รู้จักชื่อแต่ก็พอคุ้นหน้าคุ้นตาบ้าง
“สมชาติ เราชื่อนมจืด ไม่ใช่น้องหนูน้า” สมชาติอะ ชอบเรียกนมจืดเป็นน้องหนูทุกทีเลย เดี๋ยวคนอื่นเข้าใจผิดหมด
“แต่เป็นน้องหนูของพี่สมชาติ” สมชาติอยากมีน้องหนูเป็นคนตัวเองมาก แต่ว่าสงสารน้องหนูนมจืดมากที่ต้องมาเจอกับไอ้พระคนโฉด ถ้าเป็นไปได้อยากบอกน้องว่า…
หนีไปน้อง หนีไปปปปปป อย่าม๊าาาาาา!
สมชาติแห่งศิลปกรรมยังคงไม่รู้ว่าหายนะกำลังมาเยือนครั้งใหญ่ นัยน์ตาคมกริบของพระเอกกำลังถลึงตามองเพื่อนอย่างกินเลือด
กินเนื้อ
นอกจากมันจะแสลนหน้าเอามือถือเชาไปเล่นแล้วมันยังเสือกกดโทรออกไปหาไอ้แคระด้วย ตอนนี้มันยังมีหน้ามาเรียกชาวบ้านว่าน้องหนู แถมยังกล้าพูดอีกว่าของมัน
เดี๋ยวๆ เดี๋ยวไม่ตายดี ไอ้สมชาติ!
“ไอ้แบงค์ลุก!” คนที่นั่งด้านในสุดทำหน้างงงวย
“อะไรวะ”
“พวกมึงลุกทั้งแถวเลย” คราวนี้ไม่ใช่แค่ไอ้แบงค์โดนคนเดียวละ โดนมันยกแผง
“โอ๊ย ไอ้เชี่ย อะไรของมึงงงง” เพื่อนแต่ละคนบ่นแต่ก็ลุกขึ้นมาทีละคนจนเหลือแต่เก้าอี้ไม้ยาวเปล่าๆ
ร่างสูงใหญ่ดันให้คนตัวเล็กสุดเข้าไปนั่งด้านในที่ติดกับกำแพง ก่อนจะพาร่างใหญ่โตของตัวเองเข้าไปนั่งประกบติดแนบชิด
“เฮ้ย...ต้องขนาดนั้นไหมไอ้ห่า น้องหนูโดนบี้แบนหมดแล้วไอ้ส้นตีน” สมชาติทนไม่ได้จริงๆที่เห็นน้องหนูนมจืดโดนเพื่อนตัวยักษ์มันเบียดเบียนพื้นที่
“ไม่เป็นอะไรสมชาติ พระเอกนั่งได้ไหม เขยิบมาอีกสิ เพื่อนจะได้มีที่นั่ง” คนตัวเล็กยิ้ม ส่ายหัวนิดหน่อย นมจืดนั่งสบายมากเลย
พอจัดสรรปันส่วนที่นั่งเรียบร้อย ทุกคนก็กลับมาเฮฮากันต่อ นมจืดมองบรรดาจานกับแกล้มและอาหารที่วางเรียงรายอยู่เต็มโต๊ะ
เพื่อนแต่ละคนได้แต่มองคนตัวเล็กต่างคณะจนออกนอกหน้า จนกระทั่งเจ้าตัวยิ่งเขินเข้าไปใหญ่ มุดหน้ามุดตากับต้นแขนพระเอกจนตัวเองแทบจะโดนคนตัวใหญ่บังมิด
“เป็นอะไรวะไอ้เตี้ย”
“งื้อ...”
นัยน์ตาคมหันไปมองบรรดาเพื่อนทั้งหลายที่นั่งอยู่แล้วก็อยากจะถีบพวกแม่งเรียงตัวเพราะเอาแต่จ้องไปที่ไอ้เตี้ยลูกเดียว
เดี๋ยวพ่อก็ควักลูกตาแม่ง!
“มองเชี่ยไรพวกมึง”
เพื่อนฝูงหัวเราะกันใหญ่ ตบไม้ตบมือที่ทำให้ไอ้พระเอกมันหัวร้อนได้
“กินน้ำไรไหม” คนที่นั่งตรงข้ามนมจืดถามขึ้นมา “กินเหล้าได้ไหม” ชูแก้วที่มีน้ำสีอำพันขึ้นมาแกว่งเบาๆ
คนตัวเล็กมองอย่างสนอกสนใจ แต่ว่าส่ายหน้า “เราไม่ดื่มอะ ขอโทษด้วยน้า”นมจืดไม่ชอบกินอะไรพวกนี้จริงๆ ทั้งเบียร์ทั้งเหล้านมจืดไม่ชอบทั้งนั้น
ที่เคยกินเห็นจะมีแค่สปายกับค็อกเทลสีสวยๆ แต่ก็นานๆทีเท่านั้น
“งั้นเอาโค้กไหม?”
นมจืดหันไปมองพระเอกที่ก็กำลังมองเขาเหมือนกัน ความจริงนมจืดไม่อยากกินน้ำอัดลมแล้วเพราะว่ากินมาแล้วตอนที่ไปกินข้าวกับพวกปราบพ่าย
“เรากินน้ำอัดลมมาเยอะแล้ว เรากลัวปวดท้องอะ” นมจืดไม่กล้าบอกเพื่อนพระเอกตรงๆกลัวเสียมารยาท
ร่างสูงใหญ่พยักหน้ารับรู้ก่อนจะโบกมือเป็นเชิงปฏิเสธเพื่อน แล้วตะโกนเรียกพนักงานร้าน
“พี่...ขอนมร้อนแก้มหนึ่ง”
วดฟ!
คนทั้งโต๊ะแทบจะสำลักเหล้าออกมา ไอ้สมชาตินี่พ่นเบียร์ใส่หัวไอ้โอ๋เรียบร้อย พร่อง! มาร้านเหล้าแต่สั่งนมจืด จะไปหามาประเคนไอ้เชี่ยนี่ยังไงดีวะ
พนักงานถึงกับสตั้นสองวิก่อนจะรับออเดอร์แล้วเดินหายเข้าไปหลังร้าน แต่ว่าคนที่กลับออกมาไม่ใช่พนักงานคนเดิมแต่ว่าเป็นพี่เป๊กเจ้าของร้าน
“ไอ้พวกเวร สั่งนมร้อน กูจะมีขายไหมไอ้บ้า”
“นมร้อนแก้วหนึ่งพี่” คนกวนตีนยังคงพูดคำเดิม
จนนมจืดกระตุกเสื้อสองที “พระเอก...ไม่เป็นอะไร” แล้วรีบหันไปบอกเพื่อนพระเอก “เราเอาน้ำเปล่าก็ได้น้า ไม่เป็นอะไรๆ” ไม่อยากให้ทั้งเพื่อนและเจ้าของร้านต้องมาลำบากเพราะนมจืดกินยาก
“นมร้อน...”
“ฮื้อ...น้ำเปล่าครับ”
“นม!”
“มันไม่มีเว้ยย” ไอ้สมชาติอยากจะบีบคอไอ้พระ ไอ้ห่า ไอ้ฉิบหาย ดูหน้าเด็กมึงด้วยจะร้องไห้อยู่แล้วนั่น
“งั้นมึงไปซื้อมา” พระเอกโยนเศษเหรียญให้เพื่อน “นมรสจืดวัวแดง ย้ำรสจืด ซื้อมาแล้วเอาไปเวฟหลังร้านให้ด้วย”
พูดเสร็จมันก็เทโซดาให้เหล้าต่ออย่างหน้าตาเฉย ไม่สนใจเสียงโหวกเหวกโวยวายของเพื่อนสมชาติเลยสักนิด
สุดท้ายสมชาติก็ต้องหยิบเหรียญสิบสองเหรียญที่เพื่อนส่งให้ไปที่ร้านสะดวกซื้อที่อยู่หน้าปากซอยแทน
“ไหนค่าเดินกูละไอ้สัส” ก่อนไปขอค่าเดินแม่งซะเลย
“ค่าข้าวแกงกู...” ดูมั๊นนนนน ทวงได้แม้กระทั้งค่าข้าวแกงยี่สิบหน้าบาท วันหลังแม่งไม่ควรยืมไอ้พระเป็นดีที่สุด! สมชาติบอกเลย!
พอสมชาติเดินออกไป นมจืดก็หันมาทำหน้ายู่ ปากแบะใส่พระเอก
“ไม่เห็นต้องลำบากสมชาติเลยอะ” ดูสินมจืดทำคนอื่นลำบากไปหมดเลย
“เออน่า มันอยากเดินออกกำลังกาย”
โอ๊ย! ไอ้สันขวาน! เหตุผลมึงน่าเชื่อถือมาก
“ฮื้อ...แกล้งเราอีกแล้ว”
พระเอกหัวเราะเบาๆก่อนจะผลักหน้าผากนมจืดเบาๆ คนตัวเล็กตาโตเมื่อเห็นว่าพระเอกหัวเราะขึ้นมา ทำให้นมจืดอดไม่ได้ที่จะยิ้มตาหยีตามไปด้วย
หลังจากนั้นไม่นานสมชาติก็กลับมาพร้อมกับนมจืดหนึ่งกล่องแถมยังโดนพระเอกใช้ให้ไปตัดกล่องเทนมใส่แก้วเข้าไมโครเวฟให้
ด้วย
“ขอโทษน้าสมชาติแล้วก็ขอบคุณด้วยน้า” นมจืดเกรงใจมากๆ จะออกไปช่วยสมชาติก็ไม่ได้เพราะว่าพระเอกนั่งปิดทางไม่ให้ออกไปไหนเลย แถมบางทียังแกล้งนั่งเบียดนมจืดอีกด้วย
“ไม่เป็นไรจ้า” สมชาติยิ้มให้คนตัวเล็ก แน่นอนเพื่อน้องหนูนมจืดสมชาติเต็มใจมากๆ แต่ว่าจะดีกว่านี้ถ้าไอ้คนสั่งมันไม่ใช่ไอ้เวรพระ
คนตัวเล็กนั่งละเมียดค่อยๆจิบนม พลางยิ้มบ้างคุยบ้างเมื่อคนคุยด้วย เพื่อนพระเอกบางคนเริ่มจะเมาแล้วด้วย เสียงดังคุยกันขโมงโฉงเฉง แต่มันก็ทำให้นมจืดสนุกตามไปด้วย นมจืดเพื่อนน้อยอย่างที่เคยบอก แน่นอนว่านมจืดไม่เคยไปเที่ยวไหนกับเพื่อนเท่าไร จะมีแค่ปราบกับพ่ายเท่านั้น ขนาดงานสังสรรของคณะนมจืดยังไม่ค่อยไปเลย
มีเคยไปเลี้ยงสายด้วย นมจืดก็ไปนะ สายรหัสนมจืดก็น่ารักดี มีพี่รหัสเป็นผู้หญิง น้องรหัสเป็นผู้ชายเนิร์ดๆเหมือนนมจืดเลย ส่วนหลานรหัสปีหนึ่งก็เป็นผู้หญิงมาจากโรงเรียนเอกชนหญิงล้วน สายรหัสนมจืดค่อนข้างเรียบร้อยเงียบๆที่สุดในบรรดาทุกสายแล้วมั้ง
แล้วก็ปกติสายรหัสนมจืดชวนกันไปกินข้าวมากกว่าไม่ค่อยชวนกันมานั่งร้านแบบนี้เท่าไร ทำให้นมจืดไม่ค่อยได้มาร้านเหล้าหรอก
นั่งไปนั่งมา นมจืดก็เริ่มสังเกตุว่าคนข้างๆตัวเองเริ่มจะหน้าแดงขึ้นๆ ขนาดใบหน้าหนวดเคราเขียวครึ้มนมจืดยังเห็นได้ชัดเลย
“พระเอก เมายัง?”
ร่างสูงใหญ่หันมามองเมื่อนมจืดถาม “ยัง...” เขาแค่กรึ่มๆ แต่ยังมีสติอยู่
“กินเบาๆน้า อย่าหนัก เดี๋ยวเมาหงายท้องล้มตึง” นมจืดเคยเห็นในคลิป คนเมาเดินหงายท้องเลยอะ ท่าทางจะเจ็บมากๆ นมจืดไม่อยากให้พระเอกต้องลงไปนอนกองกับพื้นหน้าเซเว่นอะ
“เหอะ” ไอ้ห่า...หงายท้องล้มตึงบ้าบออะไรวะ “กูไม่อ่อนขนาดนั้นเว้ย”
“อื้อ...นั่นสิเนอะ ก็พระเอกเป็นคุณฮีโร่ตัวเขียว” นมจืดการันตีข้อนี้เลย
จนประมาณสี่ทุ่มนิดๆ นมจืดคืดว่าเขาควรจะกลับบ้านได้แล้ว พระเอกก็ยอมลุกออกจากเก้าอี้สักที
“ไว้มาเล่นด้วยกันใหม่น้า” นมจืดโบกมือลาเพื่อนๆของพระเอก แม้ว่าบางคนจะลงนอนกองกับพื้นอย่างที่นมจืดบอกไว้ก่อนหน้านี้ก็ตาม
“ไป เตี้ยกลับ...”
“อื้อ...”
ก่อนจะออกจากร้านพี่เป๊กใจดีมากให้จูปาจุ๊บมาหนึ่งอันด้วย นมจืดเลยแกะกินเลย แต่ว่าอย่าลืมนะว่าต้องแปรงฟันก่อนนอนด้วยไม่งั้นคุณแมงกินฟันจะมาเจาะฟันจึกๆ
“มึงบอกคุณหญิงแม่ยัง”
“อื้อ บอกคุณแม่แล้วว่ากำลังกลับ คุณแม่แปลกใจมากที่เห็นเรามาเที่ยวดึก” คุณแม่ไม่ได้ว่าอะไรที่นมจืดมานั่งร้านเหล้า คุณแม่
บอกว่าโตแล้วนมจืดดูแลตัวเองได้ ยิ่งเขาบอกว่าพระเอกก็อยู่ด้วยคุณแม่เลยไม่ค่อยห่วงเท่าไร
นมจืดยืนรอรถอยู่ริมฟุธบาทแถวหน้าร้าน แต่ยังไม่เห็นวี่แววรถสักคัน บางคันมาก็ไม่ว่าง
“เดี๋ยวเรากลับเองก็ได้น้า” นมจืดบอก
“เออน่า...กูบอกไปแล้วนี่ว่าจะไปส่งบ้าน”
นมจืดยิ้มกว้าง เห็นไหม พระเอกปากร้ายแต่ใจดี
“อื้อ...ขอบคุณน้าคุณเชร็ค”
เชร็ค พร่อง!
“มึงรู้ไหมไอ้เตี้ย...ไอ้เชร็คตัวเขียวของมึงมันไม่ใช่ฮีโร่ มันเป็นแค่ยักษ์นะเว้ย” กูว่าถึงเวลาที่ต้องทำความเข้าใจใหม่กับมันเสียที
ไม่งั้นกูก็จะเป็นไอ้เชร็คตัวเขียวยักษ์ที่มีเพื่อนเป็นลาฟันเหยินอยู่ร่ำไป
นมจืดพยักหน้า “แต่คุณเชร็คก็เป็นยักษ์ฮีโร่น้า”
“มันเป็นยักษ์ไม่ใช่ฮีโร่”
“ทำไมอะ พระเอกไม่ชอบคุณเชร็คเหรอ?”
คนฟังนิ่งเงียบไป ใบหน้าคมสันมองคนตัวขาวเรืองแสงที่ทำหน้าเหมือนสงสารคุณเชร็คเต็มประดา
“ก็...เปล่า...” ก็ไม่ได้เกลียดอะไร แค่อยากเป็นฮีโร่ที่เท่กว่านี้เว้ย
“ฮื้อ...คนอื่นเขาอาจจะมีฮีโร่เป็นแบทแมนหรือซุปเปอร์แมน” นมจืดยิ้มกว้าง นัยน์ตากลมโตเจิดจ้า มองไปที่ร่างสูงใหญ่อย่าง
ชื่นชมจนคนถูกมองไม่กล้าสู้สายตา “แต่ว่า...พระเอกเป็นเชร็ค เดอะ ฮีโร่ของเราเสมอ”
พระเอกฟังแล้วเหมือนใจกระตุกออกมา มันกระเด้งกระดอนภายในอกซ้ายจนอึดอัด ความรู้มันบอกไม่ถูก แต่มันอัดอั้น จนอยากทำอะไรสักอย่าง
ให้ตายสิ ไอ้ฉิบหาย!
กูอยากจะเป็นบ้า...อยากยิ้มจนเป็นบ้าฉิบหายเลย
ใบหน้าคมเข้มค่อยๆลดลงไปใกล้คนตัวเล็ก ความสูงที่ต่างกันทำให้พระเอกต้องย่อตัวลงไปมากกว่าเดิม
นมจืดมองร่างสูงที่เคลื่อนใบหน้าเข้ามาหาก็ทำหน้างงใส่
“ทำไมเหรอพระเอก?” อยู่ๆเริ่มเข้ามาใกล้จนรู้สึกถึงลมหายใจ นมจืดตัวแข็งทื่อ ไม่รู้ทำไมนมจืดเหมือนขยับไปไหนไม่ได้เลย
สายตาคมกล้าสะกดให้ร่างเล็กนิ่งสนิท เสียงทุ้มเข้มเอ่ยแผ่วๆ
“กูอยากดูดนม...”
“หือ...น...นม…?” สมองนมจืดเริ่มไม่ทำงาน
“นะ...” เสียงทุ้มเข้มเหมือนอ้อนวอนเบาๆ
“นม...อะไร...พระ!”
!!!
ริมฝีปากร้อนประทับลงไปที่ปากเล็กๆจนเสียงเจื้อยแจ้วหายไปในลำคอ นมจืดรู้สึกถึงความหยุ่นนุ่มแต่สมองเขากำลังเบลอ เหมือนมีใครกำลังเผาร่างกายของนมจืดทั้งเป็น
เพราะมันทั้งร้อนผ่าวและสั่นสะท้านไปพร้อมกัน
ฮื้อ...พระเอก…
“อืม...” ลิ้นร้อนๆค่อยๆแตะเบาๆที่ริมฝีปากเล็กจนเจ้าของรู้สึกตัว มือเล็กพยายามดันร่างกายสูงใหญ่ออก
นมจืดออกแรงดันจนร่างของพระเอกถอยห่างแต่นมจืดกลับเสียหลักล้มลง ร่างสูงรีบเอาแขนคว้าคนตัวเล็กเอาไว้แล้วพลิกตัวเองให้ลงไปรองรับด้านล่างแทน
โครม!
เสียงสิ่งของกระแทกกันและล้มระเนระนาด
“โอ๊ย...” คนตัวโตร้องเมื่อหลังเขากระแทกกับอะไรบางอย่างแต่ว่ามือกอดเอวเล็กไว้แน่นพลางกอดแนบอก
นมจืดสะดุ้งเฮือกก่อนจะตะเกียกตะกายลุกหนี พอดีกับที่รถแท็กซี่วิ่งผ่านมาพอดี นมจืดเลยรีบโบกแล้วขึ้นรถไป ทิ้งให้ร่างสูงใหญ่ทอดมองด้วยสายตาเจ็บปวด
“ไอ้เตี้ย...” แต่ว่ารถวิ่งออกไปแล้วและเขาก็ไม่มีแรงลุกขึ้นเพราะความเจ็บ “ทำไมต้องหนีกู...” เสียงทุ้มเข้มเอ่ยแผ่วเบา
...ไม่รู้ว่าตอนนี้เขาเจ็บตรงไหนกันแน่…
ระหว่างหลังหรือ…
...หัวใจ...
---------------------------------------------------- 100% ------------------------------------------------------
สวัสดีค่า
วันนี้เอาเต็มตอนมาฝากกันเลยค่า อ่านจะได้ไม่ขาดตอนมาก ไม่ค้างด้วย
ตอนนี้ใครสงสารนังพระเร่เข้ามาค่าๆเร่เข้ามา เป็นกำลังให้นางหน่อยนะคะ นางคงขวัญเสียน่าดู
สงสารและเมตตามันด้วยนะคะ ส่วนน้องนมนั้นน้องยังคงอยู่ในอาการหวาดผวา ฮ่าๆ โคนนังพระจูบแบบไม่ทันตั้งตัว ให้เวลาน้องได้ทำใจด้วยนะคะ
อ่านแล้วคอมเม้นบอกฟี้ดแบ็คกันได้นะคะ หรือจะหวีดในทวิตที่ #รักรสนมจืด
ขอบคุณทุกการสนับสนุนค่า
-
หัวใจใกล้จะวายแล้วค่ะ ทำไมน้องหนูนมทำแบบนี้คะ
ไปหาถึงที่ ไปส่องถึงถิ่น แล้วยังจะตามไปให้เค้าดูดนมอีก
สมยอมเกินไปแล้วนะ นมจืด
พระเอกก็ได้ใจไปเหอะ ทำเนียน แล้วได้ใจน้องนมไปอีก
ผู้ปกครองต้องรู้ตัวให้ไวนะ ตอนนี้น้องนมก้าวหน้ามากแล้ว
-
บทที่ 21: นมจืดกับความไม่รู้ว่าเดท [50%]
“น้องนมลูก...ลงมาข้างล่างได้แล้ว” เสียงคุณแม่เรียกทำให้นมจืดที่กำลังวุ่นวายกับการเก็บของลงย่ามต้องเร่งมือขึ้นมากกว่าเดิม
“คร้าบบบบ ลงไปแล้วครับ” ดีว่านมจืดทายาที่เข่าเสร็จเรียบร้อยแล้ว
รีบคว้าย่ามสีครีมที่ใช้เป็นประจำก่อนจะค่อยๆเดินลงมาข้างล่าง เข่าที่วันก่อนหกล้มบวมขึ้นมาเล็กน้อยแถมยังเป็นสีม่วงๆเขียวเพราะช้ำ ดีว่าก่อนเข้าบ้านวันนั้นแวะซื้อยามาทาแล้ว
เจอแต่คุณแม่ที่กำลังเตรียมตัวไปทำงานเช่นกัน ส่วนคุณพ่อนั้นไปทำงานต่างจังหวัดอีกสามวันถึงจะกลับ
“งั้นหนูไปก่อนนะครับ”
“เดี๋ยวลูก...มีคนมารอหน้าบ้านน่ะ” คุณแม่พยักเพยิดไปทางหน้าบ้าน
นัยน์ตากลมโตฉายแววงงงวย ก่อนจะค่อยๆเดินออกไป
“แม่เรียกน้องพระเอกเข้าบ้านแล้วแต่เจ้าตัวบอกไม่เป็นอะไร แม่เลยให้น้องเขาเข้ามาจอดรถรอข้างในนะลูก”
ตอนแรกเธอออกจะแปลกใจเล็กน้อยที่มีเสียงรถมอเตอร์ไซด์ดังที่หน้าบ้านเพราะปกติภายในซอยหมู่บ้านนี้ไม่ค่อยมีรถผ่านไปผ่านมาเท่าไร ยกเว้นแต่คนในหมู่บ้าน เลยออกไปดู เห็นเป็นชายหนุ่มร่างสูงใหญ่นั่งคร่อมจักรยานยนต์ที่ไม่ได้ดับเครื่องอยู่
พออีกฝ่ายถอดหมวกนิรภัยออกมาถึงจำได้ว่าเป็นรุ่นน้องของลูกชายเธอที่เคยพานมจืดมาส่งที่บ้านครั้งหนึ่ง เลยออกไปเปิดประตูให้อีกฝ่ายเข้าบ้านมารอก่อน แต่ชายหนุ่มยืนกรานว่าไม่เป็นอะไร
“หา?” นมจืดคิดว่าเขาไม่ได้นัดใครเอาไว้แต่เช้านะ ยิ่งนัดที่หน้าบ้านแล้วด้วย ไม่มีแน่นอน
ร่างเล็กค่อยๆเดินเตาะเตะเกาะกำแพงไปเรื่อยๆจนมาถึงหน้าบ้าน ตากลมโตเบิกกว้างพลางเอามือดันแว่นอย่างไม่เชื่อสายตา
“พระเอก! มาได้ไงอะ”
พระเอกกำลังยืนพิงรถทอเตอร์ไซด์สีเขียวมะนาวแป้นจนแสบตา ใบหน้าคมเข้มกับไรหนวดตามสไตล์ของเจ้าตัวกับทรงผมยุ่งไม่ค่อยเป็นทรงเท่าไร พร้อมกับการแต่งตัวตามปกติของเจ้าตัว
“เหอะ” พระเอกพ่นลมหายใจออกมาครั้งหนึ่งก่อนจะหมุนตัวกลับไปคร่อมเบาะนั่ง พร้อมกระดิกนิ้ว “ลีลาอยู่นั่น เร็วๆ”
“นี่น้องใหม่เหรอ?” คนตัวเล็กยิ้มกว้างจนตาหยี “แล้วน้องคันเก่าไปไหนแล้ว”
“ใหม่บ้าอะไร นี่ของเพื่อนกู” แน่นอนว่ากูไปจิ๊กมาโดยบอกเจ้าของล่วงหน้าแล้ว คือแปะกระดาษบอกมันเอาไว้ที่ห้องสตูฯก่อนจะออกมา “ส่วนคันเก่าเข้าอู่เว้ย” เข้าอู่เป็นรอบที่ห้าร้อยแล้วมั้ง เข้าจนเฮียเจ้าของอู่แม่งบอกให้ขายซากเถอะ เฮียแกสงสารเดี๋ยวรับซื้อเอง
“อ้อ...” แก้มกล้มอูมขึ้นเพราะรอยยิ้ม “มารับเราเหรอ?” พระเอกใจดีคนเดิม เพิ่มเติมคือเป็นฮีโร่
“เหอะ! เปล่าเว้ย” ใครบอกว่ากูถ่อมารับมันวะ “กูแค่แวะผ่านมาแถวนี้เว้ย เลยสงเคราะห์มึงให้เห็นขาเป๋อยู่” แค่เวะผ่านมาเป็นสิบ
กิโลแค่นี้เอง
นมจืดมองขาตัวเองที่ยังคงเจ็บแปล๊บอยูบ้างแล้วมองหน้าคนตัวโตแล้วซาบซึ้ง จนพระเอกรีบยืดอกรับความดีความชอบอย่างรวดเร็ว
“พระเอกใจดี”
นมจืดรับหมวกกันน็อคอีกใบมาสวมไว้ ลองดูดีๆเหมือนว่าจะเป็นใบที่ค่อนข้างใหม่พอสมควรเลย
“คุณแม่หนูไปก่อนนะครับ” นมจืดตะโกนบอกคนในบ้าน
“เดี๋ยวกูไปสวัสดีคุณหญิงแม่มึงแป๊บ”
“ไปกันแล้วหรือเด็กๆ” แต่ว่าคุณแม่เดินออกมาพอดิบพอดี
ร่างสูงใหญ่ยกไหว้ “ไปละครับ”
คุณแม่ยิ้มอย่างอ่อนโยน “ขอบคุณน้องพระเอกมานะลูกที่มารับน้องนม” เธอดีใจที่ลูกชายตัวเล็กยังมีเพื่อนที่คอยช่วยเหลือกัน
อย่างดี
รอยยิ้มถูกจุดขึ้นมาที่ริมฝีปากได้รูปครู่หนึ่ง “ไม่เป็นอะไรครับ” ต้องทำตัวสร้างภาพต่อหน้าคุณแม่เอาไว้ก่อน อะไรดีเอาเข้าตัวไว้
“สวัสดีครับคุณแม่” นมจืดสวัสดีเสร็จก็ค่อยๆใส่หมวกกันน็อค
“ขับรถดีๆนะลูก”
“ครับ” มือใหญ่หมุนแฮนด์รถเพื่อเป็นการสตาร์ทเครื่องยนต์
นมจืดรีบพูดอย่างตื่นเต้น “โห...น้องใหม่สตาร์ทง่ายมากเลย ไม่เหมือนน้องคันเก่า กว่าจะถีบติด อิๆ”
โอ๊ย! ถ้าไม่ติดว่าคุณหญิงแม่มึงอยู่นี่ กูจะโบกให้หน้าทิ่มลงไปกองกับพื้น ใครบอกว่ามันเป็นเด็กซื่อๆวะ แม่งกวนตีนฉิบหาย!
“ว่าแต่...น้องพระเอก รถคันใหม่นี่สีสวยดีนะ” คุณหญิงแม่พูดบ้าง “คันก่อนนู้น แม่เห็นแล้วนึกว่าหนูมารับซื้อของเก่าแหนะ”
โอ๊ยๆ คุณหญิงแม่กับลูกชายแม่พอๆกันเลยว่ะ!
กูอยากจะบ้า!!
ก่อนที่รถจักรยานยนต์สีเขียวมะนาวจะเลี้ยวเข้าสู่คณะแต่คนขับกลับหักเลี้ยวไปอีกแยกก่อนจะถึง
จนมามจอดที่ร้านสะดวกซื้อบริการยี่สิบสี่ชั่วโมง คนขับหยุดรถก่อนจะดับเครื่องตรงริมฟุธบาท ถอดอหมวกกันน็อคออกมาสะบัดเส้นผมที่ชื้นเหงื่อ
“รออยู่ที่นี่” บอกเสร็จก็เอาขาตั้งลงให้รถทรงตัวอยู่นิ่งๆ ทิ้งคนตัวเล็กให้นั่งกระพริบตาปริบมองพระเอกเดินหายเข้าไปในร้านอย่าง
รวดเร็ว
ผ่านไปแค่ไม่ถึงห้านาทีเจ้าตัวก็กลับออกมาพร้อมนมกล่องขนาดปกติมีตราวัวสีแดงแปะอยู่ มาถึงคนนั่งก็โยนกล่องนมรวมถึงเค้กกล้วยหอมยี่ห้อดังอีกหนึ่งซองมามบนตักของนมจืด
“เอาไป” พูดเสร็จก็วาดขาคร่อมรถอีกครั้งก่อนจะเริ่มสตาร์ทรถ
คนตัวเล็กทีนั่งอยู่เบาะหลังยิ้มกว้าง มองแผ่นหลังกว้างที่อยู่ด้านหน้าก่อนจะเอื้อมมือข้างที่ไม่ได้ถือของจับชายเสื้ออีกฝ่ายแน่น
“ขอบคุณน้า...” เสียงอู้อี้เพราะใส่หมวกอยู่ฝ่าลมออกมาจนคนขับได้ยินชัดเจน ริมฝีปากได้รูปจุดรอยยิ้มขึ้นมาภายใต้หมวกกันน็อคใบโตอย่างอดไม่อยู่
รถจักรยานยนต์สีเขียวมะนาวแป้นแสบตาค่อยๆเคลื่อนมาจอดตรงหน้าคณะวิทยาศาสตร์เรียบร้อย
พอรถหยุดเรียบร้อย คนขับก็ค่อยๆเอียงรถไปด้านข้างโดยเอาขาตัวเองเป็นเครื่องค้ำยันไม่ให้รถล้ม เพื่อให้คนซ้อนตัวเล็กลงสะดวกขึ้น
นมจืดยึดต้นแขนแข็งแรงของพระเอกแน่นขณะที่เจ้าตัวกำลังค่อยๆปีนลงจากรถร่างสูงใหญ่ก็ทำตัวเป็นหลักยึดได้อย่างดี
“ขอบคุณมากน้าที่มาส่งเรา” ถอดหมวกกันน็อคคืนเจ้าของหลังจากที่ลงมายืนบนพื้นเรียบร้อย
“เออ สงสารมินเนี่ยนขาเป๋แบบมึง” แค่สงสารกลัวหกล้มตกบันไดหน้าแหกไปอีก
“ฮื้อ...”
ร่างสูงใหญ่ถอยรถไปจอดหลบมุมเอาไว้ก่อนจะเดินกลับมาจับแขนเล็กมาวางแหมะบนต้นแขนแแกร่งของตัวเอง พอนมจืดมองตาโตเจ้าตัวก็ทำหน้าเฉไฉมองไปทางอื่น คนตัวเล็กอมยิ้มแก้มอูม มือขาวเกือบซีดเกาะต้นแขนอีกฝ่ายแน่น
“เรียนชั้นไหน?”
“เอ...ชั้นสาม”
“คณะมีลิฟท์ใช่ไหม?”
นมจืดชี้ไปตามจุด พระเอกโล่งใจว่ามันจะได้ไม่ต้องเดินกระเพลกๆขึ้นๆลงๆบันได ยิ่งทำให้ขาหายช้าพอดี
หลังจากขึ้นมาถึงชั้นสามได้ หน้าห้องเลคเชอร์มีคนยืนอยู่บ้าง แต่ว่านมจืดไม่ค่อยสนิทมากเท่าไร แต่ก็คุยได้ พวกเพื่อนในเช็คเดียวกันก็เอ่ยทักทายตามประสา แต่เหมือนว่าป้อมปราบกับศัตรูพ่ายยังไม่มา พระเอกเลยบอกให้นั่งข้างนอกก่อน
“แดกก่อน” พระเอกขี้นิ้วไปที่ขนมและนมจืดในมือของคนตัวเล็กที่นั่งอยู่บนชานหน้าระเบียง ส่วนเจ้าตัวยืนค้ำอยู่
นมจืดยิ้มรับ เจาะกล่องนมจืดที่ชอบมาดูดฟืดๆ
“แดกนี่ด้วย” พระเอกหมายถึงเค้กกล้วยหอมชิ้นไม่ใหญ่มาก แต่ว่านมจืดที่ปกติกินแต่นมจืดตอนเช้าได้แต่ทำหน้าแหย
“กินแต่นมไม่ได้เหรอ?” แค่นมกล่องเดียวนมจืดก็อิ่มแล้ว
นัยน์ตาคมกริบถลึงตามองคนที่นั่งดูดนมเหมือนมันตอบคำถามโง่ๆออกมา
“ไม่ได้!” คว้าซองเค้กกล้วยหอมขึ้นมาแแกะ ดึงกระดาษรองออก แล้วยื่นไปจ่อที่ใบหน้าขาว
“งื้อ...” นมจืดผงะเล็กน้อยเมื่อเนื้อเค้กกล้วยหอมแปะอยู่ริมฝีปากแล้วแถมพระเอกยังไม่ผ่อนแรงพยายามดันเข้าปากให้ได้อีก จน
ในที่สุดนมจืดต้องยอมเปิดปากงับเค้กเข้าปากไปคำเล็กๆ
“แดกให้นมหมดนะมึง ไม่งั้นตบให้เตี้ยเลย” ยัดเค้กกล้วยหอมใส่มืออีกข้างของคนตัวเล็กก่อนจะยืนค้ำหัวกอดอกแน่น
ดูสิ..จะแดกหมดไหม ถ้าแม่งไม่หมดก็จะให้นั่งแดกตรงนี้จนกว่าจะหมดทั้งนมและเค้กนั่นแหละ คนห่าอะไรแค่นมกล่องเดียวก็อิ่ม
ได้
“แต่ว่า...เรา...” กำลังจะแย้งแต่ว่าโดนสายตาดุดันจ้องจนต้องทำหน้าหงอยก้มหน้าก้มตางับเค้กเข้าปากสลับกับดูดนมตามเข้าไปเพื่อลดอาการฝืดคอ
แต่ว่าสุดท้ายนมจืดก็กินไม่ไหว นมจืดหมดกล่องแต่ว่าเค้กพร่องไปไม่ถึงครึ้งชิ้น ได้แต่ช้อนตากลมโตมองร่างสูงใหญ่ เม้มปากทำหน้าหงอย
“กินไม่หมดอะ...” อิ่มแล้ว กินต่อไปไม่ไหว อีกอย่างตอนเช้านมจืดไม่กินเยอะเพราะงั้นมันเหมือนเป็นนิสัยไปแล้ว
พระเอกมองหน้าคนตัวเล็กอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะยอมใจอ่อน มือใหญ่หยิบเค้กที่เหลือมากัดคำโต รสชาติหอมๆของกล้วยแผ่เข้าไปในปาก ไม่ถึงสามคำเค้กส่วนที่เหลือก็ลงไปอยู่ในท้องของอีกฝ่ายจนหมด
“ไปๆ แดกเสร็จก็เข้าห้องไปได้ละ” โบกมือไล่ “กูจะได้ไปทำงานทำการสักที”
กูรู้สึกเหมือนเป็นผู้ปกครองเด็กอนุบาลที่ต้องมานั่งกำกับให้มันแดกข้าวให้หมด พอแดกเสร็จก็ส่งมันเข้าห้องเรียน นี่ตกลงกูมีลูกใช่ไหม...บอกที…
“มาขอส่วนบุญอะไรแถวนี้อีกละ ไอ้ผี” เสียงกวนๆของคนที่เพิ่งเดินมาถึงหน้าห้องดังขึ้น
“ปราบกับพ่ายมาแล้วเหรอ?” นมจืดยิ้มตาหยี
ศัตรูพ่ายทำหน้าเบ้ “นี่พวกกูโทรหามึงนี่ไม่ได้ยินเหรอไง” ตอนแรกเป็นห่วงว่าไอ้เตี้ยมันจะเดินไม่ไหวเลยจะโทรถามว่าอยู่ไหน แต่นี่อะไร...นั่งยิ้มแป้นกับไอ้เปตรเชียวนะ หมั่นไส้ได้อีก
นมจืดรีบค้นโทรศัพท์ในกระเป๋าย่ามขึ้นมาดู มีสายที่ไม่ได้รับจากเพื่อนอยู่สี่ห้าสายและข้อความไลน์อีกหลายข้อความ
“แหะ...” ยังมีหน้ามาแหะๆอีก น่าบ้องกะโหลก “เราขอโทษน้า”
ขณะที่ป้อมปราบกำลังส่งสายตาฟาดฟันกับพระเอกไม่เลิก อยากจะบึนปากแสยะยิ้มใส่มัน วันก่อนทำหน้าหงอยเป็นหมาแต่วันนี้เหมือนได้กระดูกมาแทะ ส่วนไอ้เพื่อนตัวเล็กนี่ก็เหมือนกัน ตอนแรกซึมเป็นนมบูดแต่ตอนนี้ยิ้มแป้นสดใสเหมือนอมพระอาทิตย์เข้าไป ถ้าไอ้นมเป็นตัวแดกพระอาทิตย์ไอ้คนข้างๆมันก็เป็นราหูอมจักรวาล เหอะ!
“งั้นกูไปละ” ร่างสูงใหญ่ยักษ์ผุดลุกขึ้นเต็มความสูง
“อื้อ...” นมจืดยิ้มให้ ตีแปะเข้าที่แขนของอีกฝ่าย “ขอบคุณที่มาส่งเราน้า แล้วก็ตั้งใจเรียนน้า”
เพื่อนทั้งสองคนมองเพื่อนตัวเล็กของเองยิ้มน้อยยิ้มใหญ่โบกมือให้ไอ้รุ่นน้องกวนตีน แม่งพวกกูหงุดหงิดจนหนวดกระตุกตลอดเวลา เมื่อไรมันจะไปๆได้สักที
แม้ไอ้พระเอกมันไสหัวไปแล้วแต่เพื่อนกูยังคงยิ้มเหมือนแดกพระอาทิตย์ต่อไปไม่หยุด อะไรจะเจิดจ้าแสบตาขนาดนีไอ้เตี้ย แตกต่างจากวันก่อนลิบลับเลยนะเว้ย
“ยิ้มปากแหกแล้วมั้งมึง” ป้อมปราบพูดขึ้นหลังจากที่หาที่นั่งในห้องเลคเชอร์ได้เรียบร้อยแล้ว
นมจืดดันแว่นขึ้นจมูกก่อนจะเกาแก้มอย่างที่ชอบทำเวลาเขิน
“เปล่าสักหน่อย...ปราบไม่ล้อเราน้า”
คนตัวเล็กได้แต่ทำเสียงหงุงหงิงใส่เพื่อนทั้งสองคนที่เอาแต่นั่งแบะปากด้วยความหมั่นไส้ นมจืดอยากรู้มากเลยว่าป่านนี้แล้วป้อมปราบกับศัตรูพ่ายทะเลาะกับพระเอกอยู่อีกเหรอ นึกว่าดีกันแล้วซะอีก ไม่ได้การละ...นมจืดจะต้องทำให้ทั้งสามคนกับมาปรองดองกันให้ได้เลย
ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับแผนการปรองดองในหัวของตัวเองก่อนจะหยิบสมุดโน๊ตและชีทเรียนขึ้นมากองเอาไว้พร้อมตั้งใจเรียน
+++++++++++++++++++++++++++ 50% ++++++++++++++++++++++++++++++++
สวัสดีค่า
ต้องขออภัยที่หายไปเป็นอาทิตย์นะคะ ตอนนี้ปิดเทอมกลับมาเที่ยวที่ไทยค่า
วันนี้ใครไปงานวายบุ๊คเดินเจอหรือผ่านเราบ้างไหม ฮ่าๆ
อ่านตอนนี้แล้วใครอยากตบนังพระมารวมกันไว้นะคะ เดี๋ยวมันจะน่าตบกว่านี้อีกมั้ง ฮ่าๆ
อ่านแล้วคอมเม้นบอกกันได้นะคะ หรือจะหวีดที่เดิมในแท็ค #รักรสนมจืด
ขอบคุณทุกการสนับสนุนนะคะ
เยิฟฟฟฟฟ
-
น้องนมมมมมมม น่าหมั่นเขี้ยวจังเลยลูกกก
-
แหมๆๆๆ ขับรถไปรับน้องนมถึงบ้านขนาดนี้แล้วยังปากแข็งอีก อิยักษ์เขียวเอ้ยยย
-
งุ้ย ไม่ล้อก้อได้หนูนม
-
พระเอกที่เป็นพระเอกจริงๆ เราให้พระเอกวันนี้20แต้ม ในฐานะที่สามารถทำตัวเป็นพระเอกได้ เดี๋ยวมึงก็กลับไปเป็นตัวโกงต่อ เชื่อสิ :katai1:
คุณหญิงแม่ขาาาา หนูขอร้องอะไรสักอย่างได้ไหมคะ คือคุณหญิงแม่จะเรียกอะไรก็ได้บนโลกว่าน้องได้ แต่!! คุณหญิงแม่จะเรียกนังตัวโกงว่าน้องพระเอกไม่ด๊ายยย :sad4: หนูขอล่ะนะคะ :call:
-
น้องนมน่ารัก
-
หนูนมลูกกก น่าร้ากก
พระเอกร้ายย มีความทำตัวดีกับคุณแม่หนูนม จะมาขอลูกเค้าทีหลังล่ะสิ
หนูนมจะทำให้เพื่อนปรองดองกับพระเอกยังไงง อยากรู้ :hao7:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
น้องนม ต้องอ้วนแน่เลยอ่ะ เจอ ขุน แบบนี้
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
บึนปากใส่นังพระ
-
ขุ่นแม่~ พูดได้แซ่บมากจ้า555
-
มีความกวนเล็กน้อย
-
การเป็นแฟนมันต้องโหดขนาดนี้หรอีพระเอก สงสารน้องนมจริงๆ นึกว่าพอเป็นแฟนจะอ่อนโยนขึ้น
-
นมก็เป็นนม ซึนเสมอต้น เสมอปลายจริง ๆ o18
-
นังพระพัฒนาละนะมารับหนูนมถึงบ้าน แต่เกลียดตรงขโมยรถเพื่อนมา55555555
หนูนมน่าย้ากกกกกกกกมันเขี้ยวอยากบีบๆๆๆๆ
-
แน่ใจว่าเป็นพระเอกไม่ใช่ตัวโกง
ยิ่งอ่านยิ่งคิดว่าเป็นอย่างหลัง
สงสารน้องนม
นมของพี่
-
ไม่เชื่อเพื่อนแจ้งตำรวจไปแล้วละ รถหาย
555555
-
น้องนมน่ารักที่สุด
:mew1: :mew1:
-
น่ารักน้องนม :-[
-
คืออยากจะลั่นกับนังพระมากนี่มันคุณพ่อมาส่งลูกชายเข้าเรียนชัดๆ ฮ่าาาา แล้วก็แหมนะทำเป็นฟอร์มโน่นนี่ตัวเองอยากมาดูแลน้องก็บอกมาดีๆสิ
-
เอ็นดูน้องนมมมมมมม
-
น่ารักกกกกกกกก
-
:pig4:
-
เมื่อไหร่อิพระเอกจะอ่อนโยนกับลูกของอิชั้น :hao5: :hao5:
-
พระเอก แกรจะซึนเกินไปแล้ววววววววว
แล้วก้อจอร้อง เลิกซ่อมน้องคันเก่า แระเอาน้องคันใหม่มาใช้เห๊อะ
-
คู่นี้เริ่มพัฒนาแว้ววววว
-
น้องนมคนน่ารักกับพระเอกคนหน้ามึน ไปรับน้องแล้วยังปากแข็ง เดี๋ยวให้น้องหนีหน้าให้เป็นหมาหง๋อยอีกเลย
-
น้องนมของพี่ โดนล่อลวงจนได้
-
ทำมาเก๊กว่าแค่ทางผ่าน แหมมมม
-
บทที่ 21: นมจืดกับความไม่รู้ว่าเดท [100%]
‘วันเสาร์ทำตัวให้ว่าง’
นมจืดขยับตัวจากที่นอนมาหยิบโทรศัพท์ที่สั่นครืดอยู่บนเตียงมาอ่าน ตอนแรกต้องเอาเครื่องมาติดหน้าและหยีตาอ่าน แต่สุดท้ายก็ต้องขยับลุกไปหยิบแว่นมาสวมเพราะว่ามองไม่เห็นเท่าไร
‘ทำไมเหรอ?’
นมจืดพิมพ์ยุกยิกกลับไปหาเจ้าของบทสนทนา ไม่รู้วว่าพระเอกมีอะไรหรือเปล่า
‘เออน่า เอาเป็นว่าวันเสาร์ตอนสิบเอ็ดโมง แค่นี้นะ’
‘ไม่ต้องถามมาก’
‘กูขี้เกียจตอบ’
‘บรัยยยยย ไปละไอ้เตี้ยหมาตื่น’
ฮื้อ...นมจืดพิมพ์ไม่ทันเลยอะ พระเอกเล่นรัวๆมาขนาดนี้ คิ้วสีอ่อนขมวดมุ่นแต่ว่าริมฝีปากกลับค่อยๆยิ้ม แต่เดี๋ยวก็ทำปากยู่สลับกันไป
‘ฮื้ออออ...’
‘รอคำตอบเราก่อนสิ’
แต่ว่าแชทของนมจืดขึ้นว่าอีกฝ่ายอ่านแล้วแต่ว่าไม่ยอมตอบอะไรนมจืดเลยอะ เหมือนอ่านแล้วก็ตายหายไปเฉยๆ
‘พระเอก พระเอก’
แงงงงง...พระเอกตายหายไปเฉยๆจริงๆด้วย ฮื้อออออออ
ที่นมจืดคิดว่าพระเอกตายหายไปเลยไม่ใช่แค่ในไลน์เท่านั้นแต่ว่าแม้กระทั่งพระเอกตัวเป็นๆนมจืดก็ไม่ได้เจออีกเลยจนกระทั่งวันเสาร์
นมจืดตื่นเช้าเป็นประจำเหมือนเดิมแม้ว่าจะเป็นวันหยุดก็ตามเพราะความเคยชิน ตื่นมาแล้วก็เทนมกินหนึ่งแก้ว นั่งพักผ่อนอยู่ในบ้านจนเกือบสิบเอ็ดโมงโทรศัพท์มือถือก็สั่นครืดๆอีกครั้ง
‘กูใกล้ถึงละ’
นมจืดว่าไม่ใช่ใกล้แล้วมั้งเพราะว่านมจืดได้ยินเสียงเครื่องยนต์ของรถดังมาจากหน้าบ้านแล้วเนี่ย คำว่าใกล้ของพระเอกเนี่ยใกล้มากจริงๆด้วย
“วันนี้จะไปไหนกันเหรอลูก”
“ไปข้างนอกกับพระเอกครับ” เอาตามจริงคือนมจืดก็ยังไม่รู้เลยว่าพระเอกจะไปไหน
นมจืดใส่ถุงเท้าส้นเตี้ยก่อนจะสวมรองเท้าผ้าใบ ออกไปหน้าบ้านแต่ว่านัยน์ตากลมโตก็มองเห็นรถจักรยานยนต์ที่ไม่คุ้นตาจอดอยู่
รถคันใหญ่ ล้อใหญ่และเสียงเครื่องยนต์ดังกระหึ่มจนนมจืดกลัวว่าป้าสมรข้างบ้านจะออกมาสาดน้ำไล่เลย
พอคนขับรถถอดหมวกแล้วสะบัดผมไล่เหงื่อ นมจืดตาพร่าไปเล็กน้อย ไม่รู้ทำไมพระเอกดูเหมือนนายแบบถ่ายลงนิตยสาร
วันนี้พระเอกมาในชุดแปลกตากว่าปกติ ร่างสูงใหญ่สวมเสื้อยืดคอสีทับด้วยเสื้อคลุมสีเข้ม กางเกงยีนส์ขายาวและรองเท้าผ้าใบ นมจืดคิดว่านี่เป็นชุดที่ดีที่สุดที่พระเอกเท่าที่นมจืดเคยเห็นมาเลยนะเนี่ย
“ทำไมวันนี้แต่งตัวดูดีจัง”
คนฟังหัวคิ้วกระตุก นี่มันกำลังหลอกด่ากูว่าที่ผ่านมากูแต่งตัวได้สถุลมากเลย อะไรแบบนี้หรือเปล่าวะ
“ไอ้บักห่า กูแต่งตัวหล่อทุกวันเว้ย มึงนี่พูดจาหมาไม่แดกเลยนะ” ฟังแล้วแสลงหู
“ฮื้อ...พูดไม่เพราะเลยน้า”
คนตัวเล็กทำหน้าสนอกสนใจเจ้ารถคันใหม่มาก เดินสนไปรอบๆอย่างอยากรู้อยากเห็น ตัวรถเงาวับเหมือนใหม่ แถมคันใหญ่กว่านมจืดอีก
“นี่ก็น้องใหม่เหรอ? ไปจิ๊กใครมาขับเหรอ?
“โอ๊ย! ไอ้เชี่ย!” เสียงหงุดหงิดจนนมจืดย่นคอหลบ “จิ๊กห่าไรล่ะ ของกูเซ่ะ!” แม่ง! กูพระเอกรูปหล่อพ่อรวยฟรวยใหญ่ไข่ตุงมีอันจะกิน อุตส่าห์ให้ไอ้พระรองไปขับมาจากบ้านมาทิ้งไว้ให้ที่คอนโด มันยังมีหน้ามาบอกว่ากูไปตอดนถชาวบ้านมาอีกนะ สมองนี่มีอะไรในหัวบ้าง!
“อ้าวเหรอ...ทุกทีเห็นแต่น้องที่เกือบเป็นซาก” ไม่รู้ว่าพระเอกเอาซากน้องไปขายหรือยังนะ
ซากบ้านมึงไอ้เตี้ย! “คันนั้นอยู่ในอู่ ไม่งั้นกูไม่เอาคันนี้มาให้มึงนั่งเป็นบุญตูดมึงหรอก”
“หูวววววว ดีใจจัง” คนตัวเล็กตาวาววับ
สาบานว่ามันไม่ได้กวนตีนกูใช่ไหม?!
“ขึ้นรถ!” เบื่อไอ้เตี้ยชอบทำเสียงง้องแง้งใส่จริงๆเว้ย
“นี่ๆพระเอก…” นมจืดกำลังจะปีนขึ้นขึ้นรถแต่ว่ามีปัญหาเล็กน้อย คือ “มันสูง…” นมจืดไม่รู้ว่าจะเอาก้นตัวเองขึ้นไปนั่งซ้อนได้ยังไง เบาะด้านหลังทำสูงขึ้นกว่าด้านคนขับอีก ความสูงร้อยหกสิบนิดๆของนมจืดเป็นอุปสรรคมากเลยตอนนี้
ร่างสูงใหญ่ถอนหายใจเฮือก ก่อนจะแขวนหมวกกันน็อคอันโตเอาไว้ที่รถแล้วลงมายืนกอดอก
“ปีนขึ้นไปดิวะ”
คนตัวเล็กพยายามเอาขาสั้นๆของตัวเองวาดขึ้นรถให้ได้แต่ว่าก็ทำไม่ได้ ตาก็พยายามสอดส่องที่เหยียบแต่ว่าก็ไม่มีเลย
“เขาลืมทำที่เหยียบให้หรือเปล่าอะ”
โว้ยยย ลืมแป๊ะยิ้มอะไรวะ ปวดหัววววว
“ยุ่งจริงไอ้เตี้ย”
สุดท้ายนมจืดแทบร้องตาเหลือกเพราะว่าพระเอกจับเอวเล็กๆพร้อมกับดันสะโพกเล็กๆขึ้นไปนั่งแหมะอยู่บนเบาะหลังเรียบร้อย พอนมจืดขึ้นไปนั่งกระพริบตาปริบๆบนเบาะหลังเรียบร้อย แล้วพระเอกก็โยนหมวกกันน็อคอีกใบมาให้
แล้วพระเอกก็ขึ้นประจำที่คนขับ พอสตาร์ทรถอีกครั้งเสียงเครื่องก็ดังกระหึ่มจนนมจืดไม่ได้ยินที่พระเอกพูดอะไรเลย
“จับไว้ดีๆละ ตกไปไม่ไปตามเก็บนะเว้ย”
“หา...อะไรนะ?” ยังถามไม่จบเลย รถมอเตอร์ไซด์คันโตก็ออกตัวจนคนตัวเล็กเกือบหงายหลังเพราะความแรงของเครื่องยนต์ ดีว่าพระเอกอ้อมเอามือมาคว้าตัวไว้ทัน แล้วก็ได้ยินเสียงพระเอกโวยวายตามมาอีกแต่ว่านมจืดฟังไม่รู้เรื่องเลย
มือใหญ่ของพระเอกมาคว้าแขนนมจืดเอาไว้ก่อนจะเอาไปวางแหมะไว้ที่รอบเอวแข็งแรง
“บอกว่าให้จับกูไว้แน่นๆ ตกไปกูจะตามไปเหยียบซ้ำเลย”
นมจืดก็ทำตามอย่างง่าย โถมตัวเข้าไปรัดเอวอีกฝ่ายไว้เพราะกลัวตก ยิ่งรถคันนี้เบาะนั่งด้านหลังยกสูงขึ้นทำให้นมจืดแทบจะไหลลงไปทับหลังพระเอกหมดแล้ว ตอนแรกนมจืดก็ยังกลัวอยู่นะ แต่พอมีมือแข็งแรงมาตบแปะที่ฝ่ามือของนมจืดที่วางอยู่บนรอบเอวของอีกฝ่ายแล้วก็รู้สึกว่าอุ่นใจขึ้นมาเลยล่ะ
“กูจะดูเรื่องนี้!”
พอมาถึงห้างได้นะ นมจืดยังไม่รู้เรื่องอะไรเลยก็โดนพระเอกลากมาจนถึงหน้าชั้นของโรงหนังของห้างจนได้
นัยน์ตากลมโตมองหนังภาพบนต์ที่โปสเตอร์เป็นสีทะมึนทึงและมีนักแสดงที่เป็นเด็กและผู้ใหญ่อยู่บนนั้น แต่ว่าหน้าตาจองแต่ละคนในโปสเตอร์ดูน่ากลัวมาก
“แต่เราว่าเราดูเรื่องนี้ดีกว่าไหมอะ?” ชี้ไปทางโปสเตอร์อีกเรื่องที่เป็นอนิเมชั่นชื่อดังที่เพิ่งออกภาคสองมาได้ไม่กี่วัน
“กูไม่อยากดูไอ้เด็กหัวจุกเป็นเสี่ยวหลงเปาแบบนั้น”
อะไรกัน! น้องออกจะน่ารักมากเลย
“แต่...”
“รอบที่แล้วมึงหลอกกูมาดูเรื่องกระต่ายโง่ๆแล้ว รอบนี้มึงต้องดูเรื่องที่กูอยากดู”
“ฮื้อ..ก็ได้น้า”รอบที่แล้วพระเอกยอมดูบันนี่ฮ็อปๆกับนมจืดแล้วรอบนี้นมจืดยอมดูตามที่พระเอกอยากดูก็ได้
พอพระเอกไปซื้อตั๋วเสร็จก็ยังเหลือเวลาอีกเกือบชั่วโมงเลยตัดสินใจว่าจะกินอะไรไรง่ายๆ เลยไปจบอยู่ที่ร้านอาหารบนฟู๊ดคอร์ทของห้างแทน กินเสร็จกลับมาก็ได้เวลาพอดี
นมจืดเดินกอดถังป๊อบคอร์นตามร่างสูงใหญ่ต้อยๆเข้ามาภายในโรงด้านใน ตอนนี้หนังเรื่องนี้ไม่ค่อยมีคนดูแล้วเท่าไรเพราะว่าใกล้จะออกโรงแล้ว
เก้าอี้ที่ได้นั่งเป็นที่นั่งแถวบนๆตรงกลางพอดีเลย ในโรงมีอยู่แค่ไม่ถึงสิบคน
โฆษณาต่างๆก็ถูกฉายตามปกติ จนเข้าเรื่อง นมจืดได้ยินเสียงประกอบแล้วก็รู้สึกเย็นเยือกขึ้นมานิดหน่อย มือเล็กๆล้วงข้าวโพดมากินกรุบๆ ตากลมๆก็ดูหนังที่ฉายไปเรื่อย มีบางครั้งที่ตื่นเต้นจนลืมหายใจ มือก็หยุดชะงัก บางครั้งก็หยีตาดูเพราะแอบกลัวแบบจะมีผีสะดุ้งโผล่ขึ้นมาให้ตกใจเล่น
นัยน์ตาคมกริบเหล่มองคนที่นั่งข้างๆ อยากรู้ว่ามันมีกลัวหรือเปล่าเพราะหนังที่เขาเลือกดูคือหนังสยองขวัญที่เห็นรีวิวว่าน่ากลัว กดดัน หายใจไม่ออก คะแนนรีวิวก็ไม่เลวเลย เลยชวนมันมันมาดูซะเลย
แต่ไอ้ฉิบหาย!
ไหนใครบอกว่าน่ากลัว กดดัน หายใจไม่ออกไงวะ แล้วไอ้เตี้ยข้างๆกูที่นั่งจ้วงแดกข้าวโพดคั่วกรวมๆแบบไม่สนสี่สนแปดใดๆบนโลกนี้มันคือเชี่ยอะไร!!
ไหนโมเม้นที่ต้องโผเข้าซบอกกู ไหนโมเม้นตัวสั่นน้ำตาคลอเบ้าให้กูปลอบ? ไหนโมเม้นนั่งจับมือเพราะความตื่นเต้น ไหน????
แม่ง!
ไม่มีสักอย่างไอ้ห่านเอ๊ยยยยยย
ไอ้เตี้ยหมาตื่น!!!
สองชั่วโมงกว่าๆในโรงหนังที่กูคิดว่าแม่งบัดซบที่สุดในชีวิต
นี่กูเสียตังค์สี่ร้อยกว่าบาทมาเพื่อดูหน้าไอ้เตี้ยตอนแดกข้าวโพดคั่วจนแแก้มป่องอย่างเดียวเหรอวะ
นี่เหรอ...สิ่งที่เขาเรียกว่าเดทแรก ไอ้ฉิบหาย พังโหม๊ดดดดดดดดด โว้ยยยยยยย หัวร้อนดั่งไฟเย่อร์อีกแล้ว ไปเอาหม้อมาตั้งบนหัวกูได้เลย เดือดชัวร์
“ฮื้อ...หนังน่ากลัวมาก”
ไหน? ไหนบอกกูสิว่ามึงกลัวตรงไหน? ในหนังแม่งหั่นคอฉึกๆมึงยังนั่งดูดน้ำได้นี่แม่งน่ากลัวตรงไหน ตอบกูสิ
“เหอะ”
“สงสารปีเตอร์อะ...” นมจืดยื่นถังป๊อบคอร์นไปให้อีกฝ่าย แต่พระเอกหันหน้าหนี
ตอนอยู่ในโรงนะ พระเอกก็เอาแต่ทำหน้าบู้บี้ สงสัยหนังไม่ถูกใจแน่เลย
“เหอะ...”
นมจืดดันแว่นขึ้น ตากลมโตมองร่างสูงใหญ่ “ไม่ชอบหนังเหรอ?” ถามเสียงเบา
ร่างสูงใหญ่หันกลับมามองคนตัวเล็ก ไล่ลงมาถึงนิ้วเล็กๆจิ้มจึกๆที่ต้นแขนเขา
“เปล่า...” เห็นมันทำหน้าหงอยแล้วกูก็ไปไม่เป็น “ก็ดี...”
พอได้ยินยังงั้นนมจืดก็ยิ้มตาหยี “รอบหน้าเรามาดูกันอีกไหม? เราอยากดูน้องหัวจุก”
พอเห็นรอยยิ้มกับตาหยีๆหลังแว่นกลมโตทรงโบราณนั่น เฮ้อ...อยากมานาบูมานาบีมานาบับ
สุดท้ายคนตัวใหญ่ก็ขยี้ผมนุ่มๆ “เออ...รอบหน้ากูให้มึงเลือกก็ได้”
“สัญญาแล้วน้า...”
“เออ สัญญา”
-------------------------------------------------- 100% -----------------------------------------------------
สวัสดีค่า
วันนี้เอาเต็มๆตอนมาลงแล้วนะค้า ตอนนี้ใครอยากสมน้ำหน้านังพระมารวมกันตรงนี้ได้เลยค่า ดูคนเรานะ อยากจวนมาเดทแต่ปากแข็งไม่ยอมบอกตรงๆเป็นไงล่ะ ฮ่าๆ ดูน้องกินป๊อบคอร์นไปละกันนะ อิๆ
อ่านแล้วฟี้ดแบ็คบอกกันได้นะคะ หรือจะหวีดกันในทวิตที่เดิม รักรสนมจืด
ปล. หลังจากเคาะต้นฉบับแล้วเหลืออีกแค่ประมาณสามตอนก็จะจบแล้วสำหรับน้องนมและนังพระนะคะ
ปล.สอง. แอบมาส่งข่าวว่าน้องนมกับนังพระน่าจะได้โชว์ตัวกับทุกคนช่วงงานหนังสือเดือนตุลาคมนี้แน่นอนค่า ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด
ขอบคุณทุกการสนับสนุนนะคะ เยิฟฟฟฟฟ
-
น้องหนูนมจืดน่ารักมากกก ขำน้องที่พระเอกอ่านไม่ตอบแล้วบอกว่าพระเอกหายตาไยไปแล้วว เอ็นดู 5555555555
สมน้ำหน้าพระเอกก ไม่อยากบอกว่าเดทก็เงี้ยย นั่งดูน้องกินป๊อบคอร์นไปเถ๊อะ
โถๆๆ น้องหนูนมจืดอยากดูแจ็คแจ็คใช่ม้ายย รักน้องงง :impress2: :-[
-
ว้าาา สงสารนังพระเหลือเกินอยากได้โมเม้นต์เอาไปเลย โมเม้นต์น้องนมกินข้าวโพดคั่ว55555555
-
5555555 สงสารพระเอก
-
ปกติหนูนมก็ซื้ออยู่แล้ว พระเอกก็ยังปากหนักได้โล่อีก เมื่อไหร่ความสัมพันธ์จะพัฒนาไปกว่านี้นะ
-
อย่ามาเกรี้ยวกราดใส่น้องนะนังพระนังคนใจบาป ชวนน้องมาดูหนังแบบมีจุดประสงค์แบบนี้สมควรแล้วที่น้องจะไม่เป็นตามที่คิด ฮ่าๆๆๆ
-
ว้ายยยยยยยย นังพระดูหนังผีเพราะมีแผนที่จะให้น้องกลัวแล้วมากอดนี่เอง
สมหน้า ได้แต่นั่งมองน้องกินป๊อปคอร์น55555555555
-
เดทแรกที่แสนจะประทับใจจจ วู้วว เป็นเดทที่แม่พอใจมากเลยลูกนมมม ขำพระเอกมาก เสียสี่ร้อยเพื่อนั่งดูน้องนมกินป็อปคอร์นกับดูดโค๊ก55555555
-
โถถถถ พระเอกวางแผนมาอย่างดี แต่ปิ๋วจ้าาาาา
-
ฮื้อ น้องนมจะน่ารักไปไหนลูก พระเอกสู้ๆนะ ฮ่าๆๆ
-
:z1: :z1: :z1:
-
วงวารพระเอก
หวังจะให้น้องนมจืดกลัว
:m20: :m20:
-
จำไว้ดูหนังผี แล้วมีของกิน มันก็เป็นแบบนี้แหละ :laugh:
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
สงสาร สู้ต่อไปนะพระเอก 5555555555
-
ว้ายยยยยยพระเอกนกนะจ๊ะ ฮ่าๆๆๆๆๆ สะใจมาก
-
สมน้ำหน้านังพระเบาๆ ฮุๆ
-
โถ่พระเอกอุสาห์ชวนน้องดูหนังสยองขวัญเพื่อให้น้องมาซบ อกแมนๆ แต่น้องไม่ขวัญอ่อนซะเนี่ย :ling1:
-
สงสารพระเอกเบาๆ :laugh:
-
พระเอกเอ้ยยยยยยยยยยย เอ็นดู 5555
-
สงสารนังพระ ถถถถถอยากมีโมเม้นพาเดทมาดูหนังผีแล้วน้องนมผวาเข้าซุกอก :laugh: :laugh: นกกกกกก
-
เฟลตัวเบ้อเร่อเลยจ้า ดูดนมไหมพระเอกแลเวเผื่อน้องจะรู้ว่านี่เดท
-
55555โถถถถถถ พระเอก :laugh:
-
นมมมมมมมมมมมมมมม ลูกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
5555555พระเอก
-
แผนพังหมด งี้แหละๆ 5555
-
ไปหาแผนมาจากไหนค่ะ คือต้องเข้าใจว่าคุณเอาไปใช้กะใคร น้องนมจืดไม่สามารถจัดอยู่ในคนประเภทนั้นได้
ต้องทำความเข้าใจใหม่ด้วยนะพ่อพระเอก :m20: แล้วปากดี ปากร้ายตลอด แต่บทสรุปคือ หวง ห่วง นมน้อยไรงี้
ดูเหมือนน้องพระเอกจะแข็งๆ พี่นมจืดอ่อนๆ แต่เรากลับกันนะ ดูท่าอิน้องหลง ลงหลุมพี่นมจืดไปเรียบร้อยแล้ว o13
:L1: :pig4: :กอด1:
-
แหมๆๆๆ อิพระหล่อนก็ร้าย ชวนน้องนมมาดูหนังผี
-
555 เสียแผนเลยพระเอก
-
บทที่ 22: นมจืดกับเงาะป่า [100%]
“นั่นมึงจะไปไหนอี๊กกกกก”
ขาเล็กชะงักเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงของศัตรูพ่ายดังตามหลังมา
“ก็...” นมจืดทำตาล่อกแล่ก “จะไป เอ่อ...ไป...แถวนี้นิดหน่อย”
โอ๊ย! เดี๋ยวนี้มีการอุบอิบไม่ยอมบอกดีๆด้วยนะ ใครสั่งใครสอนให้ลูกของคุณผู้ปกครองเสียคนแบบนี้
“ไปไหน? ตอบมาดีๆ” อย่าให้ต้องถึงกับเตรียมไม้เรียว
ริมฝีปากเล็กเม้ม คิ้วตก “ฮื้อ...ก็ไป เอ่อ เอาข้าวไปส่งให้พระเอกหน่อยอะ”
ทำไมต้องเอาไปส่ง? ผันตัวมาเป็นไลน์แมนดิลิเวอรี่ข้าวกลางวันหรือไง หะ?!
“แล้วตัวมึงอะ แดกแล้วเหรอไงหะ?”
“ก็...เดี๋ยวซื้อไปกินด้วย” คนตอบย่นคอ
ที่มันตอบนี่คือหมายความว่า ไอ้นมมันจะไม่กินข้าวกับพวกกูแต่ว่าจะซื้อแล้วถ่อไปแดกกับไอ้ผีนั่นที่คณะของมันเนี่ยนะ? โอ๊ยยยยย ลูกกูใจแตกไปแล้ว ช่วยด้วย
“เดี๋ยว...ก่อนมึงไป กูถามอะไรหน่อย” ป้อมปราบทำหน้าเข้ม “ตอนนี้มึง...กับมัน...คบกัน?”
คนฟังทำหน้านิ่วคิ้วขมวด “เราก็...” หยุดไปครู่หนึ่ง “ไม่รู้สิ”
เอ้า ไอ้ห่าน ปล่อยให้พวกกูลุ้นซะ
“เอ้า...แล้วนี่ที่ไปเทียวไล้เทียวขื่อมันนี่มึงไปทำไมวะ”
นมจืดเกาแก้ม ทำปากจู๋ “ก็พระเอกบอกว่า...อยากให้เรียนรู้ไปด้วยกันอะ”
โอ้โห...คำตอบแม่งดาราสัสๆ
“แล้วมึงก็เชื่อมันนี่นะ...”
“ก็...อื้อ...ไม่ถามแล้วน้า เราเขินมากๆ” แก้มขาวๆขึ้นสีเรื่อๆ “เรา...ไปซื้อข้าวก่อนนะ” พูดจบก็ไม่ทันรอให้ผู้ปกครองแย้งอะอไรทั้งสิ้นเจ้าตัวดีก็วิ่งแน่บไปแล้ว
เฮ้ย! กลับมาคุยกับพวกกูให้รู้เรื่องเดี๋ยวนี้นะ
นมจืดรีบไปโรงอาหารพลางขอโทษขอโพยป้อมปราบศัตรูพ่ายอยู่ในใจ สัญญาในใจว่าวันพรุ่งนี้จะไปกินข้าวเที่ยงด้วยแน่นอน
แต่ว่าวันนี้ขอยกเว้นหนึ่งวันเพราะว่าอยู่ๆพระเอกก็ไลน์มาบอกว่าช่วยซื้อข่าวไปให้หน่อย เจ้าตัวไม่มีเวลาออกมาหาอะไรกิน นม
จืดสงสารพระเอกมากเลย ช่ววงนี้โหมงานหนักมาก
ตั้งแต่หลังจากที่ไปดูหนังกันมาพระเอกก็แทบจะสิงนอนกินอยู่ที่คณะตัวเองไม่ยอมกลับบ้านกลับช่องไปอาบน้ำสระผมหรือว่า
โกนหนวดเลย
นมจืดเห็นแล้วยังเหนื่อยแทน เลยว่าจะซื้อข้าวผัดกุ้งอร่อยๆไปเติมพลังเสียหน่อย นมจืดนึกไปถึงสมชาติและเพื่อนคนอื่นๆด้วยเลยตัดสินใจซื้อข้าวกล่องเพิ่มไปอีกสามกล่องเผื่อว่าใครจะกิน พอได้ข้าวทั้งหมดแล้วก็หอบหิ้วไปถึงคณะเพื่อนบ้านไม่ใกล้ไม่ไกลกันเท่าไร
พระเอกบอกว่าให้ขึ้นไปหาที่ห้องสตูฯได้เลยที่ชั้นบน นมจืดเดินเตาะเตะๆขึ้น สวนกับเด็กในคณะของพระเอกเลยถามทางนิดหน่อยด้วย
“มาหาใครเหรอ?” หนึ่งในกลุ่มนั้นถามขึ้น “ตอนนี้ห้องนั้นพวกปีสองใช้อยู่นี่”
“มาหา...”
“น้องหนู!” นมจืดยังตอบไม่เสร็จก็มีเสียงดังแทรกขึ้นมา
“อ้าวสมชาติ สวัสดีน้า”
“สวัสดีจ้า”
พอเห็นว่าคนมาใหม่คือสมชาตินมจืดก็ยิ้มตาหยี ส่วนเหล่าบรรดากลุ่มคนที่นมจืดถามก็ยกมือไหว้สมชาติใหญ่เลย นมจืดเห็นว่าสมขาติแอบยืดอกทำไหล่ตึงๆด้วย
“หวัดดีครับพี่ชาติ”
“เออๆ ดีๆ” ทำเสียงเข้มข่มเด็กปีหนึ่งไปงั้น
พอหลุดมาจากกลุ่มเด็กปีหนึ่งได้ นมจืดก็เดินตามหลังสมชาติมาจนถึงหน้าห้องสตูฯ
“จะเข้าไปไหม?”
นมจืดส่ายหน้า “ไม่เป็นอะไร เราฝากบอกพระเอกหน่อยละกัน” นมจืดไม่กล้าเข้าไปรบกวนเวลาของคนอื่นที่กำลังขมักเขม้นกับการทำงาน
“ไอ้เตี้ย...”
แต่ว่าไม่ทันต้องเรียก ร่างสูงใหญ่ก็มายืนจังก้าอยู่หน้าประตูห้องพอดี นมจืดยิ้มตาหยีให้อีกฝ่าย นัยน์ตาคมกริบก็อ่อนแสงลงยามจับจ้องที่อีกฝ่าย
“พระเอกเราซื้อข้าวมาแล้วน้า” ชูถุงข้าวกล่องเรียงกันเป็นตั้ง ก่อนจะโดนมือใหญ่มาคว้าไปถือเอง “ร้านนี้อร่อยมาก”
“ซื้อไรมาเยอะแยะ” บอกตรงๆว่ากูไม่คิดจะแบ่งส่วนบุญกับใครนะเว้ย ซื้อมาห้ากล่องทำซากอะไร
“ฮื้อ ก็ของพระเอกแล้วก็ของเราด้วย แล้วก็ซื้อมาแบ่งสมชาติด้วยน้า”
สมชาติแห่งศิลปกรรมดีใจจนเนื้อเต้น “อู้ว ขอบคุณมากนะจ๊ะน้องหนู”
พระเอกทำปากเบะ ถลึงตามองเพื่อนที่ทำหน้าระริกระรี้ดีใจเกินเหตุ
“ของมึงไม่มีส่วนแบ่ง”
“โว้ย ไอ้สันขวาน มึงแดกคนเดียวหกกล่องเร๊อะ?!”
“เออ!”
“เอามาไอ้เชี่ย!” สมชาติแย่งถุงในมือเพื่อนแล้วเดิน
“ไอ้เวร!” พระเอกสบถในคอ “กูบอกซื้อมาสองกล่องพอไง”
ไม่เอาสิ ไม่ดุนมจืดน้า “ก็...แบ่งๆกันกินไง”
คนตัวโตเหลือกตามองบน “ทั้งหมดเท่าไร?”
“อื้อ...ไม่เป็นอะไร” นมจืดส่ายหน้า แต่ว่าพระเอกกลับเอาแบงค์สีแดงสามใบมาตีแปะๆที่หัวของนมจืด
“เอาไป ไม่งั้นกูจะให้มึงอม!”
ฮื้อ! ยังไม่ตายน้า อมไม่ได้!
“เราเข้าไปได้เหรอ” คนตัวเล็กผลุบโผล่อยู่หน้าประตูห้อง พระเอกถอนหายใจเฮือก
“อยู่กับกูจะกลัวอะไรวะ กูบอกว่าได้ก็ได้ดิ”
พอเห็นพระเอกการันตีแบบนั้นนมจืดก็ใจชื้นขึ้นมาหน่อย พลางค่อยๆกระดึบๆเข้าตามร่างสูงใหญ่ไปในห้อง ด้านในเป็นห้องกว้าง เปิดแอร์เย็นเต็มพิกัด มีบางคนก็กางเสื้อหาอะไรมาปูนอนเรียงเป็นตับเลย บางคนก็นั่งนิ่งจ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์ บางกลุ่มก็สุมหัวกันเล่นเกมส์ออนไลน์
มีบางคนเงยหน้ามองว่าใครเข้ามาแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร เดินไปหากลุ่มของสมชาติที่กำลังเปิดกล่องข้าวกันอย่างหิวโหย
“เราซื้อข้าวผัดกุ้งมาสองกล่อง นอกนั้นเป็นหมูกระเทียมกับกระเพรา” นมจืดเดินมาชี้ๆให้ แต่ว่าตัวเองขอหยิบข้าวผัดกุ้งสองกล่องมาถือไว้กับตัว “เราขอข้าวผัดกุ้งน้า”
ริมฝีปากได้รูปแอบลอบยิ้มกับตัวเอง ไอ้เตี้ยมันหยิบข้าวออกมาสองกล่องแสดงว่าอีกกล่องต้องเป็นของกูแน่นอน
พอได้ของมาเรียบร้อยพระเอกก็ดันคนตัวเล็กไปนั่งหลบมุมของห้อง นมจืดเปิดกล่องข้าวผัดกุ้งหอมฉุยก่อนจะดันไปทางพระเอก แล้วยิ้มแฉ่ง
“กินเยอะๆ จะได้มีแรง”
“เออ มึงอะแดก!”
นมตักข้าวคำเล็กเข้าปากเคี้ยวช้าๆ กินไปได้สักพักคนตัวเล็กก็เริ่มอิ่ม ตากลมโตเจิดจ้า อมยิ้มแก้มตุ่ยเมื่อเห็นกุ้งสามสี่ตัวถูกวางบนลงข้าวผัดของตัวเอง แล้วมือใหญ่ก็ตักข้าวผัดบางส่วนไป
“แดกน้อยเป็นสำรับเซ่นเจ้าที่อยู่เรื่อยเลยนะมึง”
ปากร้ายแต่ดูคนเราสิ ยกกุ้งของตัวเองให้เขาหมดกล่องเลยเนี่ย!
‘มึงต้องมา!’
คำพูดจริงจังของพระเอกยังคงวนเวียนอยู่ในหัว นมจืดรู้ว่าพระเอกต้องการให้เขาไปงานนี้ให้ได้
…งานนิทรรศการงานภาพถ่าย…
โปรเจ็กของเหล่าบรรดานักศึกษาของคณะศิลปกรรมเอกการถ่ายภาพ นมจืดเคยได้ยินผ่านหูมาเหมือนกันเพราะจัดขึ้นทุกปีและก็อนุญาตให้คนทั่วไปสามารถเข้าไปชมได้ งานนิทรรศการจัดคล้ายพวกอาร์ตแกลลอรี่ เปิดให้ชมทุกวันจันทร์ถึงศุกร์ตั้งแต่ช่วงสิบโมงเช้าไปจนถึงห้าโมงเย็น
พระเอกบอกว่าให้มาวันสุดท้ายของงานเลย นมจืดก็ทำหน้าสงสัยแต่ก็พยักหน้าเออออไปให้ ถึงจะไม่เข้าใจว่าทำไมแต่พระเอกบอกว่าถ้ามาก่อนจะโกรธมากๆ นมจืดไม่อยากให้พระเอกโกรธเลยทำตาม
วันสุดท้ายของงานมาถึง คนตัวเล็กรีบเก็บกระเป๋าออกมาจากห้องเรียนทันทีที่อาจารย์ปล่อยคลาส ตอนนี้ก็สี่โมงแล้ว อีกแค่ชั่วโมงเดียวงานนิทรรศการวันสุดท้ายก็จะจบลงแล้ว นมจืดยังไม่ได้ไปดูเลยสักวัน กะว่าวันนี้จะต้องไปดูให้ได้
พระเอกไม่ยอมบอกว่าเอารูปอะไรส่งโปรเจ็ก ถามก็ไม่ตอบ นมจืดเลยไม่รู้จริงๆว่าพระเอกมีความลับอะไรเยอะแยะ
มาถึงหน้าห้องที่จัดนิทรรศการ ใบหน้าขาวก็ขึ้นสีเรื่อเพราะวิ่งมา ยืนจัดผมให้เรียบร้อยก่อนจะผลักประตูเข้าไป แอร์เย็นฉ่ำปะทะเข้าหน้า ด้านในห้องจัดเป็นสัดส่วนเหมือนอาร์ตแกลลอรี่ ขณะนี้มีคนเหลือไม่มาก น่าจะไม่ถึงสิบคนด้วยซ้ำ อาจจะเป็นเพราะว่าวันสุดท้ายแล้วก็ได้ คนอื่นๆอาจจะมาดูไปหมดแล้ว
คนตัวเล็กไลน์มาบอกพระเอกว่าเขาถึงแล้ว ก่อนจะเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋าย่าม แล้วค่อยเดินไปตามห้อง
ผนังห้องถูกเรียงรายด้วยกรอบรูปของเหล่าบรรดานักศึกษาของคณะ บางภาพเป็นเพียงภาพวิวทิวทัศน์แต่ว่าเทคนิคการถ่าย แสง และ องค์ประกอบกลับดึงดูดสายตาเป็นอย่างมาก นมจืดไม่มีความรู้ด้านการถ่ายรูปหรอกแต่ว่าภาพพวกนั้นก็ทำให้เขารู้สึกประทับใจ
บางภาพให้ความรู้สึกเข้มแข็ง บางภาพก็อ่อนโยนสบายตา บางภาพก็หดหู่จนหน้าหงอย บางภาพก็สดใสเจิดจ้าจนต้องยิ้มตาม
“อ๊ะ!” ขาเล็กหยุดเดิน “นี่มันของสมชาตินี่นา” นมจืดมองป้ายที่ติดไว้ด้านล่างภาพบ่งบอกว่าใครเป็นผู้ถ่าย ภาพของสมชาติเป็นภาพของร้านแผงลอยริมถนน ในภาพสื่อถึงความร้อนระอุแสงอาทิตย์ได้เป็นอย่างดี และความเหนื่อยล้าของบรรดาคนขายของบนร้านแผงลอยที่ต้องสู้ชีวิต ต่อสู้กับความร้อนเพื่อดำรงชีพให้อยู่รอด เป็นภาพที่พบเห็นได้ทั่วไปตามท้องถนนแต่ว่ากลับสื่อให้เห็นวิถีชีวิตของผู้คนตามท้องถนนได้เป็นอย่างดี
แต่...ที่ทำให้นมจืดสะดุดลมหายใจคือภาพที่อยู่ไม่กี่ภาพถัดมาจากของสมชาติ
นัยน์ตากลมโตหลังแว่นเบิกขึ้นสุด ขาเล็กชะงักงันอยู่กับ นมจืดรู้สึกเหมือนเขาหยุดหายใจชั่วขณะหนึ่ง
ชื่อภาพ ‘นมจืด’
เสนอผลงานโดย
‘นายพระเอก รัตนชัยกุล’
นักศึกษาชั้นปีที่สอง รหัสนักศึกษา 366XXXX
ภาพถ่ายของคนๆหนึ่งที่ยืนยิ้มกว้างจนตาปิด เจ้าตัวใส่แว่นกรอบใหญ่จนบังมิดครึ่งหน้า ที่มือถือขนมสีเขียวหนึ่งชิ้นทำท่าเหมือนกำลังจะหยิบขึ้นมาเข้าปาก แสงอาทิตย์ทำให้ใบหน้านั้นดูสดใสจนคนมองอดที่จะยิ้มตามไม่ได้
ใจเล็กสั่นระรัวเหมือนกลอง ปากเผยอออกเพราะความตะลึง
“นี่มัน...” ตากลมโตไล่ไปตามกรอบรูปนี้
ภาพที่ไม่น่าจะชื่อว่า ‘นมจืด’ ได้เลยสักนิด แต่คนมองรู้ได้ทันทีว่าทำไมภาพนี้มันถึงถูกตั้งชื่อว่า นมจืด
นมจืดที่ไม่ได้มีอยู่ในองค์ประกอบภาพเลยสักนิด ไม่มีส่วนไหนแสดงถึงนมจืดเลยมีแต่คนที่กำลังดูอยู่ตอนนี้ว่าทำไมภาพนี้ถึงได้ชื่อว่า
‘นมจืด’
เสียงกึกๆของส้นรองเท้ากระแทกกับพื้นห้องดังกังวานจนทำให้ร่างเล็กที่ยืนอยู่ในภวังค์รู้สึกตัว เสียงส้นรองเท้าดังเข้ามาใกล้เรื่อยๆจนมาหยุดที่ด้านหลังของเขา นมจืดรู้ว่ามีคนเดินมายืนที่ด้านหลัง พร้อมกับเสียงทุ้มต่ำที่คุ้นเคย
“ไง”
“!!!” ร่างเล็กหันขวับไปด้านหลังก่อนจะต้องยิ่งตะลึงเข้าไปใหญ่เมื่อร่างสูงใหญ่ของใครบางคนยืนอยู่ข้างหลัง
ร่างสูงใหญ่ยักษ์จนนมจืดตัวหดเหลือแค่ช่วงหน้าอกของอีกฝ่าย ใบหน้าคมเข้ม ดวงตาคมกริบ จมูกโด่งรับกับใบหน้า ไรหนวดที่เคยมีถูกโกนออกจนสะอาดเกลี้ยงเกลาเห็นสันกรามแกร่งอย่างชัดเจน ทรงผมที่ยุ่งเหยิงถูกตัดเข้ารูปเป็นทรงรับกับหัวทุยพร้อมกับเซ็ตเป็นทรงอย่างดีได้อย่างดี เสื้อเชิ๊ตนักศึกษาขาวสะอาดเอี่ยมอ่องเหมือนใช้ไฮเตอร์ที่นมจืดชื่นชอบและกางเกงแสล็คสีดำสนิทรับกับต้นขาแกร่ง รองเท้าหนังสีดำเงา
แค่เห็นคนตรงหน้ารับรองได้ว่าถ้าแจ้งเกิดเป็นดาราได้แน่นอน ทั้งไร้ที่ติและดูสูงสง่างามจนเหมือนรูปปั้น
“ฮื้อ...” นมจืดร้อง ถอยหลังเล็กน้อยเมื่อเห็นอีกฝ่ายเดินย่างเข้ามาใกล้ขึ้น
“ไง...”
นมจืดทำตาโตเลิ่กลั่ก ทั้งที่ใบหน้าขาวเกือบซีดขึ้นสีเรื่อ นมจืดเหมือนจะสู้หน้าอีกฝ่ายไม่ได้เลย เพราะว่า...หล่อ…
...หล่อเกินไป…
“ฮื้อ...”
“ร้องหาวิมานอะไร”
“ฮื้อ...” หลังตาปี๋ “คน...นี้...ใคร...”
ร่างสูงใหญ่ถึงกับหน้าคว่ำ เข่นเขี้ยวจนฟันจะแตก
“ไอ้เตี้ยหมาตื่น! นี่มึงล้อกูเล่นใช่ไหม หา!” อยากจะจับมาบู้บี้ให้แบนตายคาอกจริงๆ พูดมาแต่ละอย่าง กบาลจะแยกไอ้ฉิบหาย
“ฮื้อ...ก็...ก็...พระเอกต้องไว้หนวด ผมรุงรัง เสื้อผ้าไม่ซักนี่นา”
นี่กูถามจริง ที่ผ่านมามึงมองกูเป็นโจรป่าขนาดนั้นเลยเหรอวะ ไอ้มินเนี่ยนแดกแฟ้บ!
“โอ๊ย! ไอ้มินเนี่ยน!” มานาบีมานาบับมานาบูสักทีดิ
นมจืดหลับตาข้างหนึ่งแล้วก็เปิดตาข้างหนึ่ง ร่างสูงใหญ่ก็ยังยืนกอดอกทำหน้าบึ้งไม่ไปไหน นมจืดก็ค่อยตั้งสติก่อนจะเปิดตาทั้งหมด
คนตัวเล็กจ้องใบหน้าคมเข้มที่เลิกคิ้วมองเขาอยู่ พอเห็นใบหน้าหล่อเหลาเกลี้ยงเกลาก็เม้มปาก พระเอกจะทำให้นมจืดสั่นไม่ได้นะ ห้ามเด็ดขาด
เดี๋ยวก็ทำหน้าย่นเดี๋ยวก็ทำหน้าแดงเดี๋ยวก็หลบตา แล้วก็แอบเหล่มองขึ้นมาใหม่ จนโดนฝ่ามือใหญ่จับแก้มขาวๆแล้วยืดออก แก้มย้วยจนเป็นโมจิ
“พระเอก...” มือขาวต้องจับมือใหญ่ที่ยืดแก้ม “ทำไมตัดผมอะ?”
นัยน์ตาสีดำคมเข้มสบตากลมโต “ทำไม? หล่ออะดิ” แสยะยิ้มกว้างทับไปอีกด้วย
คนตัวเล็กกัดปาก “ฮื้อ...”
พระเอกคว้ามือเล็กลงมา เกี่ยวนิ้วก้อยเล็กเอาไว้ด้วยนิ้วก้อยของตัวเอง นมจืดก้มลงมองแล้วก็เอานิ้วก้อยตัวเองเกี่ยวอีกฝ่ายเอาไว้แน่นขึ้น
“ภาพกูสวยมะ”ถามทั้งที่ไม่ยอมมองหน้า
“สวย…” คนตอบก็เขินมาก “นมจืด…ชอบมาก นมจืด...” เริ่มพูดไม่เป็นประโยคละ
“อือ” เสียงทุ้มต่ำพึมพำในคอ “น่ารัก…”
คนฟังตาโตเมื่อได้ยินคำสุดท้าย ใบหน้าขาวเห่อร้อน พระเอกพูดอะไรง่ะ
“ฮื้อ…” ปกติก็ชอบแกล้งนมจืด ตอนนี้ยิ่งทำให้นมจืดไม่เป็นตัวของตัวเองเข้าไปใหญ่
“แต่ว่านะ” นิ้วก้อยแกร่งเปลี่ยนมาจับมือเล็กเอาไว้ทั้งที่เจ้าตัวก็ยังไม่หันมามองหน้า “มึง…ไม่ต้องเป็นความน่ารักของคนทั้งโลก
หรอก…”
“เป็นคนน่ารักของกูคนเดียวก็พอ”
ฮื้อออ ช่วยด้วย นมจืดเหมือนตัวเองจะระเบิดบึ้ม เลือดทุกส่วนวิ่งขึ้นมากองอยู่ที่ใบหน้าจนไม่เหลือความขาวของสีผิวอีกต่อไป แก้มกลมแดงก่ำ นัยน์ตากลมโตวาววับ
“อื้อ” หัวเล็กพยักหน้ารับอย่างยินยอม ถ้านมจืดเป็นความน่ารักของพระเอกคนเดียว พระเอกก็เป็น…
“พระเอกก็เป็นฮีโร่คนเดียวของเราเหมือนกัน”
รอยยิ้มกว้างเจิดจ้าจากคนหน้าคมเข้มถูกส่งมาให้คนตัวเล็กกว่า นานๆทีจะเห็นพระเอกยิ้มกว้างแบบนี้ มันดูอ่อนโยนและเจิดจ้าจนนมจืดต้องหยีตา
คนตัวใหญ่จับใบหน้าขาวให้อยู่นิ่งก่อนจะเอาหน้าผากอุ่นๆไปชนกับหัวเหม่งน้อยๆของอีกฝ่าย ย่อตัวให้ระดับสายตาทั้งสองคู่เท่ากัน นัยน์ตาคมเข้มสีเข้มจ้องมองเข้าไปในนัยน์ตากลมโต
ไม่ว่ากี่ครั้งที่นมจืดสบตาอีกฝ่ายมันทำให้เหมือนโดนดูดเข้าไปในห้วงอวกาศที่มีแสงระยิบระยับจากดวงดาวหลายร้อยล้านดวงอยู่ในนั้น
“หึ...” จมูกโด่งชนกับจมูกเล็กๆแม้ว่ากรอบแว่นอันโตจะออกเป็นอุปสรรคไปสักหน่อย แต่ว่าคนตัวโตก็ไถจมูกไปมากับจมูกเล็กจนเจ้าตัวหัวเราะคิกคักเพราะว่าความจั๊กจี้
ร่างสูงใหญ่ยืดตัวขึ้นก่อนจะกุมมือเล็กๆเอาไว้แต่ว่านมจืดขมวดคิ้วเพราะว่ารับรู้ถึงความแข็งๆของวัตถุอะไรบางอย่าง
พอก้มลงไปดูนัยน์ตากลมโตก็เบิกกว้าง เงยหน้ามามองร่างสูงใหญ่ที่ยืนอยู่
...บัตรผ่านประตูของคอนโดหรูหราที่ไม่ใช่มารวยแมนชั่น…
คอนโดที่นมจืดเคยไปเยี่ยมเยียนมา บัดนี้มานอนแอ้งแม้งอยู่ในฝ่ามือขาว ใจดวงน้อยเต้นตึกตัก ดวงตาที่ฉายแววสงสัยจนคนมองต้องเฉลย
“ให้มึงเก็บไว้ไง” บัตรที่ไอ้พระรองมันเคยขอไว้ แต่เขาไม่ให้เพราว่าจะเก็บไว้ให้คนอื่น ตอนนี้ถึงเวลาที่มันจะไปอยู่ในมือเจ้าของคนใหม่แล้ว “เวลามึงมาเอาชามมินเนี่ยนมึง จะได้ติ๊ดเข้าลิฟท์ได้ไง”
อู้วหูววว ใช่เลย นมจืดเกือบลืมไปเลยนะเนี่ยว่าถ้าจะไปเอาชามมินเนี่ยนของนมจืดที่ห้องพระเอกต้องมีบัตรติ๊ดๆไม่งั้นจะเข้าไปไม่ได้
“ฮื้อ...ขอบคุณน้าาาาาา” คนตัวเล็กแกว่งมือใหญ่เป็นเชิงขอบคุณ ยิ้มจนตาปิด
ไอ้ฉิบหาย! หืดหอบกูจะขึ้นอีกรอบ อยากดูดนมขึ้นมาอีกละ แต่เห็นทีดูดนมในนี้จะไม่เหมาะเพราะอีกไม่ถึงห้านาทีงานนิทรรศการนี้ก็จะปิดแล้วและจะเป็นช่วงเวลาที่เด็กในคณะจะต้องมาเก็บกวาดห้องและนำภาพของตัวเองกลับไป
“ไปเถอะ...”
ถึงเวลาที่งานนิทรรศการจะปิดลงแต่ว่าสำหรับพวกเขาสองคนเป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้นเอง
“ไม่ต้องเป็นคนน่ารักของคนทั้งโลกหรอก...”
“เป็นคนน่ารักของกูคนเดียวก็พอนะจ๊ะ อิๆ”
“อ๊วกกก เลี่ยนนนนน”
เสียงหัวเราะคิกคักอยู่หน้าขั้นบันไดแถวหน้าห้องจัดนิทรรศการ บรรดานักศึกษาคณะศิลปกรรมที่มาสุมหัวรอเก็บงานจับกลุ่มซุบซิบกันสนุกปาก
“ไอ้เชี่ย ไอ้พระมันจะอ้วกแต่ขนาดนี้” ไอ้โอ้ขำก๊าก
“มึงเห็นมันยัง?”
“แม่งไปโมหน้าซะหล่อเลย”
“ก็เฮียสั่งให้แม่งไปทำหน้าตาให้มันเป็นผู้เป็นคน ไม่งั้นชาวบ้านเขาตกใจขี้หดตดหายหมด”
“นี่กูเพิ่งรู้นะเนี่ย เรียนมาสองปี กูเพิ่งรู้ว่าหน้าตาแม่งก็พอไปได้เหมือนกัน” เอาที่ถูกคือแม่งหล่อลากฉิบหาย แต่เสือกผันตัวไปเป็นโจรป่าอยู่ตั้งนาน
“ความน่ารักของกูคนเดียว” คิดไปได้ไอ้เหี้ย! เลี่ยนกว่านี้มีอีกไหมวะ
“น้องหนูของกูแม่งไม่น่ามาตกนรกกับมันเลยเว้ย” สมชาติรับไม่ได้ที่สุดสำหรับเรื่องนี้ อยากร้องเรียนหน่วยงานอะไรก็ได้ มูลนิธิปวีณาฯช่วยได้ไหม มีเด็กตัวโหน่ยๆของพี่สมชาติกำลังโดนโจรโฉดล่อลวงอยู่
เหล่าบรรดาพวกสุมหัวไม่รู้เลยว่ากำลังมีภัยกำลังคืบคลานเข้ามา
“ตกนรกกับใคร?”
สมชาติตบเข่าฉาดใหญ่ “บ๊ะ! ก็กับไอ้พระไงวะ ถามโง่ๆ”
มึงสิโง่ไอ้สมชาติ!!!
คนอื่นได้แต่ร้องเหี้ยในใจหนักมากเมื่อเห็นว่าใครเป็นคนที่มายืนค้ำหัวพวกเขาทั้งกลุ่ม
ไอ้เชี่ย! ไอ้ฉิบหาย พ่อมาแล้วไอ้เชี่ย!
“เอ้า...เฮ้ยทำไมมึงหน้าซีดวะ เป็นเชี่ยอะไร” สมชาติตบหน้าเพื่อนที่หันไปด้านหลังก่อนจะหันกลับมาแล้วทำหน้าเหมือนเจอผี
“เอ่อ...”
“แม่งมันจะสารภาพรักกับน้องหนูกูเสร็จยังวะ พวกกูจะได้เข้าไปเก็บของสักที”
“เก็บศพมึงก่อนดีไหมไอ้สัส!” เสียงเข้มๆถามขึ้น
สมชาติพลั้งปากอย่างรวดเร็ว
“เก็บเชี่ยไร กูยังไม่ตายไอ้ส้นตีน!” ยังๆ มันยังไม่รู้ตัวอีกนะ
“งั้นมึงก็ได้รีบตายสมใจแน่ ไอ้สมชาติ!”
พ่อยอดชายนายสมชาติเริ่มได้กลิ่นไม่ดีจนตัดสินใจหันหลังมามอง โอ้...ไอ้เชี่ย...ชัดเลยไอ้สัส
“อ้าว สวัสดีจ้ะเพื่อนฝูง” เหงื่อเริ่มซึมมาตามไรผม
ร่างสูงใหญ่เป็นยักษ์ปักหลั่นยืนทำหน้าเหี้ยมอยู่ด้านหลังเรียบร้อย รอบๆเป็นเพื่อนที่นั่งหน้าแหยๆอยู่
“เหอะ” เสียงดัดข้อนิ้วกรวมๆจนสมชาติขนหัวลุก “มึงจะไปไหนไอ้เชี่ย” เสียงทุ้มตวาดลั่นเมื่อเห็นร่างของไอ้สมชาติมันลุกพรวดแผ่นแน่บ
“น้องหนูช่วยด้วย” วิ่งไปหลบอยู่หลังนมจืดที่กำลังยืนงงๆอยู่ ร่างสูงใหญ่ก็ย่างสามชุมเข้ามา
“พระเอก...อย่าตีสมชาติเลยน้า” นมจืดไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ว่าพระเอกทำท่าเหมือนจะหักคอสมชาติยังไงยังงั้น
“กูไม่ตีมันหรอก” นมจืดยิ้มออก “แต่กูจะกระทืบมันเลย ไอ้เตี้ยหลบ”
“ฮื้อ...” นมจืดร้องในใจ “พระเอกอย่ากระทืบเลยน้า”
“ทำไมวะ” อย่าบอกว่ามึงปกป้องมันนะไอ้เตี้ย
“ฮื้อ...เราไม่อยากโดนลูกหลงอะ” คนตัวเล็กทำปากแบะ “แงงง สมชาติออกไปจากหลังเราเถอะ เราไม่อยากโดนพระเอกกระทืบด้วยน้า”
“น้องหนูวววววววววว โฮฮฮฮฮฮฮฮฮ” ทำไมใจร้ายกับพี่สมชาติได้ลงคอล่ะจ๊ะ “กลับมาก๊อนนนนนน”
_____________________________________ 100% _________________________________________
สวัสดีค่า
วันนี้มาแบบไม่ตัดไม่อะไรทั้งนั้น อ่านกันให้จุใจเลยค่า
วันนี้เอาตอนใหม่มาลงให้นะค้า เห็นจากชื่อตอนแล้วเราคิดว่าใครหลายคนน่าจะรอตอนนี้กันมาพอสมควร
ฮ่าๆ ใครอยากเงาะป่าถอดรูปเร่เข้ามารวมกันตรงนี้เลยค่า
ตอนนี้พระเอกสมชื่อพระเอกไหมบอกเราได้น้า ฮ่าๆ
อ่านแล้วมีฟีดแบ็คคอมเม้นบอกได้นะคะ หรือจะหวีดกันในที่ #รักรสนมจืด
รักน้องนมอย่าเพิ่งทิ้งน้องไปไหนนะค้า อยู่กันอีกนาน
ขอบคุณมากนะคะ เยิฟฟฟฟฟ
-
ตอนเห็นชื่อตอนก็งงๆแต่พอเข้ามาอ่านแล้วก็ร้องอ๋อ แหมมมเป็นเงาะถอดรูปสินะนังพระ แต่ก็ยังเห็นด้วยกับสมชาติและป้อมปราบศัตรูพ่ายนะ น้องนมไม่น่ามาเห็นกงจักรเป็นดอกบัวเลย คบกับนังพระเสียคนนะลูก ร้องเรียนหน่วยงานไหนได้บ้าง เราจะรวมกลุ่มไปร้องเรียนด้วย
-
ฮามากเชินมากด้วย
สงสารสมชาติของน้องหนู
-
พระเอกย่อมเป็นพระเอก
รูป "นมจืด" ต้องน่ารักมากแน่ๆ เลย
-
น้องหนูนมจืดถึงกับตะลึงไปเลยกับความหล่อของพระเอก น้องนมลูกกกก
พระเอกหล่อแล้ววว แต่ปากยังร้ายเหมือนเดิม
อ่านตอนนี้แล้วยิ้มม น้องนมน่ารักมากก อยากบีบแก้มให้ย้วยเป็นโมจิด้วยเลย หมั่นเขี้ยววว
-
สงสารสมชาติ :laugh:
-
:laugh: :laugh: :m20:
-
:z1: :z1: :z1:
-
ฮาาาา น้องนม กลัวโดนลูกหลงไม่ได้จะช่วยสมชาติหรือเนี่ย?
-
โอ๊ยยย!! นังพระ ถอดรูปเงาะปุ๊บ เข้าโหมดเจ้าของไร่อ้อยเลยนะแกร๊
-
ถอดรูปแล้วค่อยสมกับชื่อพระเอก ทำน้องนมใจสั่นเลย o13
-
หยุดขำไม่ได้จริง ๆ สงสารสมชาติ 55555555
-
ว้อยเขินนนนนนนนน นังพระเอกทำตัวสมกับพระเอกละ เขินที่เอารูปน้องนมมาโชว์มาก
-
น้องนมลู๊กกกกกก น่าร๊ากกก
พระเอกแกเป็นพระเอกเต็มตัวซะทีนะ 5555
หลังจากเป็นโจร เป็นตัวโกงมานาน 555
-
ฮื้ออออออออออออออออออออออออ
ละมุนนี ทำไมนังพระถึงหวานได้ขนาดนี้ โอ๊ยยยยยยยย หวานได้สักพัก งเปลี่ยนโหมดโฉดเฉยเลยยย
-
และแล้วพระเอกก็สมกับเป็นพระเอกเสียที เล่นเอาน้องนม อึ้งกับตะลึงไปเลย ขำกับประโยคที่พระเอกอ้อยน้องนมหนักมากกกกก น่ารักมากเลย :-[
-
o13
-
:z1: :z1: :z1: :z1: :z1:
-
พระเอ๊กกกกกกกกกกก!!! นี่สิพระเอกของเรา พระเอกออกมาแล้วว ค่าตัวแพงสินะ คุณนักเขียนถึงได้ให้นังตัวโกงออกมาทั้งเรื่องแทน5555555 เงาะถอดรูปที่แท้ทรู ชอบความสันกรามอ่ะ ฮือออ น้องนมลูก ไม่ใช่แค่หนูแล้วล่ะที่ตกบ่วงนังพระ ตอนนี้นังพระได้ตกแม่ๆของหนูไปหมดแล้วว5555555 พอถอดรูปปุ๊ปคือพระเอกตัวจริง ที่ผ่านมาคือให้ตังโกงออกมาแทน5555
ปล.ขอร่วมยืนไว้อาลัยให้กับสมชาตินะคะ ไปสู่สุขคตินะ เราจะคิดถึงนายตลอดไป555555
-
พ่อเงาะถอดรูปแล้วว
-
:m24:
-
ไปแอบถ่ายรูปน้องนมตอนไหนเนี่ย :-[
-
แหมๆๆอิพระถอดรูปแล้วน้องนมถึงกับไปไม่เป็นเลยน้าาาา
-
ลุคของน้องหนูนมนี่น่ารัก เสมอต้นเสมอปลายมากลูก
ส่วนเอ็ง “นังพระ” เถื่อนฝุด ๆ ... แต่ เห็นแก่ความหล่อ และรักน้องหนูนมจริงจัง
อะ อะ ยอม ยอมให้เป็นพระเอกในฝันก็ได้ฟระ!
ป.ล. ชอบสุชาติ ผู้มีความเอ็นดูหนูนมจัง
-
:-[ :-[ :-[
-
น้องหนูน่ารักมาก เด็กอนุบาล เด็กประถมแน่ๆ
-
พระเอกที่สมกับการเป็นพระเอกสักที :katai2-1:
-
ทำตัวสมชื่อซะทีนะนังพระ แต่เราต้องR.I.Pสมชาติป่ะ?
-
นี่ความรู้สึกเดียวกับสมชาติ น้องนมตัวโหน่ยๆ โดนโจรล่อลวงอีกแล้ววววว ในที่สุดก็มีวันที่นังพระปฏิวัติตัวเอง ขอบคุณที่ตัดผม โกนหนวด เปลี่ยนรองเท้า เปลี่ยนเสื้อ
-
น่ารัก
-
หลงนมจืดด้วยอีกคน :mew1: :mew1: :mew1:
นี่ถ้าพระเอกมีน้องๆตามมา ก็มีพระเอก พระรองแล้ว
คนต่อๆมาจะชื่อ ตัวประกอบ ตัวโกง นางร้าย ตัวตลก มั้ยนะ ฮ่าๆๆๆๆ :m20: :laugh:
ตอนนี้พระเอกมีภาพลักษณ์สมเป็นพระเอกแล้ว ไม่ใช่มหาโจร ตัวโกง :impress2:
พระเอก นมจืด :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
โจรป่าถอดรูปแล้ว :katai3:
-
ตลกน้องนมทุกตอนเลย 5555555555555
-
o13 o13 o13
-
นังพระเอก นางถอดรูปแล้วจร้าาาาาาาา
-
นี่ถ้าไม่เห็นโน๊ตคุณคนเขียนจะคิดว่าตอนนี้จบแล้วนะเนี่ย เหมือนขอแต่งงานยังชอบกล ส่วนพระเอกหล่อมากถึงแม้จิตใจยังดูสกปรกเหมือนเดิมแต่พออยู่กับหนูนมแล้วดูหล่อเข้าไปใหญ่ ดีใจกับหนูนมด้วยที่ไม่ต้องมีแฟนเป็นโจรป่าอีกแล้ว
-
หนา่วยพิทักษ์น้องนมรายงานตัวค่ะ
-
น้องนมน่ารัก สมชาติน่าสงสาร 5555555
-
หลับให้สบายนะสมชาติ
:m20: :laugh:
-
นี่สิถึงสมชื่อตัวเองหน่อยนังพระ 55555
งานนี้หนูนมเขินคูณร้อยแน่ๆ
-
บทที่ 23: นมจืดกับความน่ารักหนึ่งเดียวของเขา [50%]
“ยิ้มอะไรวะ?”
“ดีใจ…” คนพูดกอดกรอบรูปในอกแน่นขึ้น
หลังจากจบงานบรรดานักศึกษาคณะศิลปกรรมก็ต่างเก็บกวาด ปลดรูปที่โชว์อยู่ บางคนก็เอากลับบ้านบางคนก็เอาไปไว้ที่ห้องของคณะ
ร่างเล็กที่ก็ยืนรอแถวนั้นโดยไม่เข้าไปเกะกะการทำความสะอาดเพราะพระเอกบอกให้รอก่อน นั่งแกว่งขาเล่นไปสักพักร่างสูงก็เดินมาพร้อมกรอบรูปที่เคยแปะอยู่บนฝาผนัง
มาถึงก็ยื่นให้นมจืดโดยไม่พูดไม่จาอะไรเลย กระพริบตาปริบๆอยู่แป๊บนึงจนพระเอกบอกว่า
‘กูให้…’
มือขาวถึงรับกรอบรูปมากอดเอาไว้ ก่อนจะยิ้มตาหยีแก้มแดง ตากลมดูมีความสุขยามที่จ้องมองรูปตัวเองแล้วมองคนถ่ายด้วยความดีใจ
คนตัวเล็กได้แต่ยิ้มแก้มตุ่ยกอดรูปแน่นราวกับเป็นสมบัติล้ำค่า หอบไปหอบมาไม่หยุด จนพระเอกต้องให้มันนั่งกอดเฉยๆรออยู่กับที่
“จะเอากลับไปให้คุณพ่อคุณแม่ดู” แล้วก็จะเอาไปแปะไว้ที่ห้องนอนด้วย
ร่างสูงใหญ่เลิกคิ้วขึ้นก่อนจะแสยะยิ้ม “หรือกูเก็บเงินดีไหม?” น่าจะหลอกเงินมันได้หลายอยู่
ริมฝีปากเล็กยู่ ส่ายหน้าจนผมฟู “ไม่ดีๆ อย่าเก็บเงินเราเลยน้า ให้เราเถอะๆ เราชอบมากเลย” ยิ้มตาหยีเป็นของแถมด้วย
วันนี้เหมือนโชคหล่นทับได้ทั้งบัตรติ๊ดๆขึ้นคอนโดที่ไม่ใช่มารวยแมนชั่นและได้ทั้งรูปที่พระเอกให้มา ดีใจจัง
“นั่งแท็กซี่กลับบ้านไป” คนตัวโตเอ่ยเป็นเชิงสั่ง “กูยังต้องสะสางงานตรงนี้อีกยาว” แม้ว่างานจะเลิกแล้ว เก็บของออกมาบ้างแล้วแต่ว่าก็ยังต้องเคลียร์สถานที่และอื่นๆให้เรียบร้อย
“อื้อ” นมจืดคิดว่าขึ้นแท็กซี่เป็นทางเลือกที่ดีที่สุดเพราะว่ากลัวกรอบรูปหล่นแตก
พอเรียกแท็กซี่ได้คนตัวเล็กก็สอดตัวเข้าไปนั่งก่อนที่พระเอกจะส่งรูปตามหลังเข้าไปให้
“ขอบใจนะ แล้วเจอกัน”
“เออ” ฝ่ามือใหญ่บีบจมูกเล็กเบาๆ “ถึงบ้านแล้วไลน์บอกกูด้วย”
คนตัวเล็กพยักหน้าหงึกหงัก ร่างสูงใหญ่ยืนอยู่ตรงนั้นจนรถแท็กซี่วิ่งออกไปจนลับตาถึงได้ผละออกจากตรงนั้น
ใช้เวลาชั่วโมงกว่าที่รถแท็กซี่จะมาส่งผู้โดยสารถึงจุดหมายปลายทาง
“หอบอะไรกลับมาด้วยคะนั่น” พอเข้าบ้านมาคุณแม่ก็ทักขึ้นมา
นมจืดค่อยๆถอดรองเท้าออกพลางกอดกระชับกรอบรูปของตัวเองไว้แน่น
“รูปหนูเองครับ พระเอกให้มา”
คุณแม่ทำหน้าแปลกใจ มองใบหน้าขาวของลูกชายคนเดียวที่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ แม้จะแปลกใจแต่ว่าก็ไม่ได้ซักถามเพิ่มเติม เธอคิดว่ามันก็ดีเหมือนกันที่นมจืดมีเพื่อนคนอื่นที่สนิท เธอค่อนข้างเป็นห่วงเพราะนมจืดเป็นเด็กเพื่อนน้อย
การที่เห็นลูกชายมีเพื่อนเพิ่มขึ้นมาคุณแม่ก็ดีใจ
“อืม น้องพระเอกเขาเคยบอกว่าเขาเรียนถ่ายภาพใช่ไหม?” เธอยอมรับเลยว่าภาพที่เด็กหนุ่มถ่ายมานั้นดึงดูดสายตาเหมือนกับนายแบบในภาพไม่ใช่ลูกชายของเธอยังไงยังงั้น
“ใช่ครับ ภาพนี้พระเอกเขาส่งโปรเจกต์อาจารย์แล้วก็ให้หนูมา” มือขาวๆลูบเบาไปตามกรอบรูป ความดีใจพรั่งพรูออกมา
“ดีแล้วจ้ะ”
นมจืดกะจะหาที่วางกรอบรูปเอาไว้ที่ห้องตัวเองก่อน ไว้เดี๋ยวจะเจาะตะปูเข้ากับผนังในห้องนอนแล้วค่อยเอาขึ้นไปแขวน
ก่อนจะขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ก็พิมพ์ข้อความไลน์ไปบอกพระเอกก่อนว่าถึงบ้านแล้ว ไม่นานอีกฝ่ายก็ขึ้นสัญลักษณ์ว่าอ่านแล้วแต่ว่าไม่ได้ตอบอะไรกลับมา นมจืดยิ้ม แค่นี้ก็โอเคแล้ว พระเอกรับรู้แล้วว่าเขาถึงบ้านเรียบร้อย
ชีวิตของนักศึกษาวิทยาศาสตร์ชั้นปีที่สามก็มีทั้งยุ่งและยุ่งมากสลับกันไปเรื่อยๆ เผลอพริบตาเดียวก็ผ่านพ้นไปอีกเกือบสองเดือน ถึงช่วงสอบเก็บคะแนนและการส่งงานรีพอร์ทที่เหล่าบรรดานักศึกษาต้องโอดครวญร้องขอชีวิตกัน
นมจืดและผู้ปกครองอย่างป้อมปราบศัตรูพ่ายก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น นมจืดที่ปกติก็จะไม่ค่อยกลับบ้านดึกก็ต้องอยู่เย็นอยู่ดึกบ้างเพื่อสะสางงานให้เสร็จรวมถึงช่วยติวหนังสือกับเพื่อนทั้งสองคน หลังๆมานี้อาจารย์สอนรวบรัดขึ้นเพราะเวลาไม่ค่อยพอทำให้ต้องเอาออกมาอ่านเพิ่มเติมในส่วนที่ไม่เข้าใจ
วันนี้เป็นวันศุกร์อีกวันที่นมจืดคิดว่าอาจจะต้องอยู่ดึกเหมือนกันเพราะว่ารายงานเล่มล่าสุดยังไม่สามารถรวบรวมข้อมูลได้ครบ รวมถึงยังไม่ได้ทำพรีเซ็นด้วย
“เมื่อไรจะเสร็จวะ” ป้อมปราบขยี้ผมตัวเองขณะที่กำลังกดแป้นพิมพ์ต๊อกแต๊กและยิ่งเพิ่มความรุนแรงขึ้นตามอารมณ์
ใต้ตึกคณะวิทยาศาสตร์ยังคงเต็มไปด้วยบรรดานักศึกษาที่อยู่โยงเพื่อทำงานกัน แม้ว่าใต้ตึกจะมีโต๊ะ แสงไฟและเต้าปลั๊กเสียบพร้อมแต่หายนะคือ...ยุง!
ยิ่งมืดยุงก็ยิ่งเยอะเป็นของธรรมดาของประเทศไทย หลายคนก็ป้องกันโดยซื้อยาทากันยุงมาชโลมหรืออาบก็ว่าไป ไม่ก็ซื้อที่ฉีด
หอมๆฉุนมาฉีดจนตอนนี้ทั่วใต้ตึกมีแต่กลิ่นดอกไม้ตีกับยาทากันยุงไปหมด
“ไอ้พ่ายมึงไปซื้อยากันยุงมาอีกขวดดิ” ป้อมปราบตบยุงไปพูดไป ยาที่ทาไปก่อนหน้านี้เริ่มหมดฤทธิ์แล้วมั้ง บรรดาประชากรยุงถึงได้มารุมดูดเลือดกูขนาดนี้ ไอ้ฉิบหาย!
“เออๆ”
“ฮื้อ...” เพื่อนนมจืดตัวจ้อยร้องขึ้นมาเมื่อมียุงมาเกาะที่แขนและขา แต่ด้วยความเป็นคนดีศรีกรุงเทพฯก็ไม่กล้าตี ได้แต่ปัดๆออก
ศัตรูพ่ายขมวดคิ้วแล้วก็ค่อยถอนหายใจก่อนจะตีแปะไปที่แขนขาวๆของเพื่อนจนเลือดจากท้องยุงกระจายเป็นจุด
“งื้ออออออออ” นมจืดยิ่งร้อง ยุงขี้แตกเลือดกระจายคาแขนนมจืดเลย
“มึงมัวแต่ปัดๆมันจะออกไหมล่ะ” ต้องให้สอนตลอด
พอเห็นเพื่อนทำหน้าเบะๆป้อมปราบก็หัวเราะ นมจืดต้องควานหาทิชชู่มาเช็ดเลือดออก เห็นรอยนิ้วของศัตรูพ่ายยังคงขึ้นรอยแดงอยู่ที่แขน
ศัตรูพ่ายกำลังจะเดินออกไปซื้อยากันยุงเพิ่มตามที่เพื่อนบอกแต่สุดท้ายเจ้าตัวกลับทำแค่ยืนกระดิกเท้ายิกอยู่ตรงบันไดขั้นแรกไม่ยอมเดินลงไป ป้อมปราบเลยตะโกนถาม
“มึงไม่ไปซะทีวะ ยืนทำอะไร”
แต่เพื่อนยังไม่ได้ตอบคำถามสักคำป้อมปราบก็คิดว่าเขารู้คำตอบแล้วว่าทำไมไอ้พ่ายมันถึงไม่เดินลงไป
ร่างสูงใหญ่ยักษ์ของใครบางคนเดินอาดๆเข้ามาใต้ตึกของคณะ ใบหน้าคมเข้มมีไรหนวดเหมือนเดิม ผมเผ้าก็ทรงเดิม เพิ่มเติมคือความซกมกที่ก็เหมือนเดิม
ไหนไอ้ผีเปรตมันไปโมหน้าใหม่มาแล้วไงวะ แล้วไหงมันถึงได้กลับมาทำตัวเป็นโจรป่าเหมือนเดิม ตอนเห็นมันโมหน้าใหม่พวกเขาไม่ได้ตกใจที่มันเปลี่ยนไปอย่างเดียวแต่ว่ายังแอบคิดในใจว่า…ไอ้พระมันอาจจะเป็นผุ้ร้ายข้ามชาติที่ไปทำศัลยกรรมใบหน้าเพื่อหลบหนีตำรวจสากล
เป็นผู้เป็นคนได้ไม่ถึงอาทิตย์มันก็กลับมาทำตัวซกมกเหมือนเดิม ไอ้นมมันบอกว่าไอ้พระเอกมันพูดว่า
‘กูแค่เป็นตัวของตัวเอง’
โอ๊ย! อยากจะบอกมันว่า...มึงเป็นคนอื่นเถอะ อย่าเป็นเลยตัวมึงเองน่ะ สงสารคนรอบข้างบ้าง
วันนี้ไอ้พระมันไม่ได้มาตัวเปล่า ในมือมันมีถุงก๊อบแก๊บอยู่ด้วย ก้าวฉับๆมาถึงก็แทรกกลางระหว่างป้อมปราบและนมจืดที่นั่งอยู่บนม้านั่งเดียวกัน
ไอ้สันขวาน! ไอ้นมแม่งแทบจะตกเก้าอี้ ตัวมึงควายขนาดนี้ นั่งมาได้
ร่างสูงของป้อมปราบแม้ว่าอาจจะเล็กกว่าพระเอกอยู่เล็กน้อยแต่ว่าความกวนตีนก็ไม่เป็นสองรองใคร ในเมื่อมันแทรกเข้ามาได้เขาก็นั่งเบียดมันได้เหมือนกันแถมเหยียบตีนมันไปหลายดอก รวมถึงเอามือเขี่ยแขนมันออกจากเอวเพื่อนกูตอนที่มันถือโอกาสที่ไอ้นมจะจะตกเก้าอี้แล้วกอดไว้ไม่ปล่อย
“พระเอกเบียดไหม?”
เอ้าไอ้นี่! ยังมีหน้าไปถามมันอีก ที่ถูกต้องมึงต้องพูดว่า
“ไอ้เหี้ย ที่มีเยอะแยะไม่ไปนั่ง”
“ก็กูอยากนั่งตรงนี้” ไอ้สัส ทำหน้ากวนตีนอีกนะ
เออได้! ในเมื่อมึงหน้าด้านมานั่งแทรก กูก็หน้าทนนั่งที่เดิมไม่ไปไหนเหมือนกัน
สงครามเย็นระหว่างอเมริกากับรัสเซียจบไปนานแล้ว แต่สงครามประสาทระหว่างกูกับมึงเพิ่งจะเริ่มเท่านั้น
“แขนไปโดนอะไร?” นัยน์ตาคมเข้มมองแขนขาวเกือบซีดที่มีรอยนิ้วมือพาดอยู่
“อ้อ...พ่ายตีน้องยุง เลือดกระจายเลยอะ”
ไอ้ห่า ตียุงบ้านพ่อมันสิ ตีซะแรงขนาดนี้
ศัตรูพ่ายส่งสายตาชิ้งๆกับคนที่นั่งฝั่งตรงข้าม เบ้ปากให้เป็นของแถมด้วย ยิ่งปากเบี้ยวแถมไปด้วยเมื่อเห็นมันหยิบของออกมาจากถุง
ไอ้ห่าน!
ยากันยุงตราห่านฟ้า ห่านบินกินหญ้า ห่านฟ้ากินยุง
มีทั้งหมดสามกล่อง ยังมียาทากันยุงท้ังแบบขวดและแบบซองอยู่ด้วย และตลับยาทาแก้แมลงกัดต่อย
“พวกมึงเอาไปจุดสิวะ นั่งรอให้ยุงมาหามมันหรือไงวะ” โยนกล่องห่านบินไปให้พร้อมกับไฟแช็ค
เออ...เห็นแก่ที่มันทำตัวดีมีประโยชน์ ไม่ด่ามันเพิ่มก็แล้วกัน ป้อมปราบกับศัตรูพ่ายจุดยากันยุงใต้โต๊ะของตัวเอง
แต่พอเงยหน้าขึ้นมาที่โต๊ะอีกที...
“เอาแขนมานี่ดิไอ้เตี้ย” ดึงแขนขาวเข้าหาตัวเอง
“อื้อ...” คนตัวเล็กยิ้มแก้มตุ่ยเมื่อ มือใหญ่เปิดฝาตลับยาสีเขียวก่อนจะป้ายยาลงไปตามจุดแดงๆบนแขน คนทาก็บ่นหัวฟัดหัวเหวี่ยงคนนั่งนิ่งให้ทาก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
เฮ้ย! พวกมึงเห็นหัวพวกกูบ้าง!! ผู้ปกครองเด็กน้อยยังอยู่ตรงนี้ มึงมาล่อลวงอะไรลูกกูอีก
“เอาขาขึ้นมาด้วย”
“ฮื้อ...ขาน้องยุงไม่กัดหรอก เราใส่ขายาว”
สุดท้ายอีกคนก็เลิกเซ้าซี้ วางยาไว้บนโต๊ะ หันมามองคนตัวขาวเกือบซีด
“แดกข้าวยังไอ้เตี้ย” กดโทรศัพท์ดูเกือบหนึ่งทุ่มแล้ว
นมจืดส่ายหน้า “ยังเลย แต่ว่าเรากินนมไปกล่องหนึ่งน้า” ตอนเย็นๆมีกินนมรองท้องไปเหมือนกัน
“กูหิวข้าว” อยู่ๆคนพูดก็พูดขึ้นมาแบบไม่มีใครถาม
“ใครถามวะ” ป้อมปราบเบ้หน้า
คนพูดยักไหล่ “กูอยากบอก”
นมจืดผู้วางแผนอยากให้เพื่อนสามัคคีปรองดอง คืนความสุขให้ประชาชนเลยปิ๊งไอเดียขึ้นมา
“นี่ๆทุกคน...” และแล้วแผนการปรองดองของนมจืดก็เริ่มขึ้น
_________________________________ 50% ________________________________
สวัสดีค่า วันนี้เอาน้องนมาลงให้ทุกคนนะค้า
ตอนนี้จะเป็นตอนรองสุดท้ายแล้ว ตอนหน้าจะเป็นบทส่งท้ายให้กับทุกคนนะคะ
ขอบคุณทุกอย่างที่ทำให้เราได้เดินทางมาด้วยกัน อย่าเพิ่งทิ้งน้องนมไปไหนน้า เรายังอยู่ด้วยกันอีกนานเลยจนกว่าน้องนมจะออกมาโชว์ตัว
ปล. สำหรับเรื่องหนังสือเรื่องน้องนมอยู่ในกระบวนการกับทาง สนพ. เรียบร้อยแล้วนะคะ กำหนดการออกช่วงงานหนังสือเดือนตุลาคมค่า (ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด)
ปล.สอง. อ่านแล้วสามารถคอมเม้นบอกฟี้ดแบ็คเราได้นะคะ หรือจะหวีดในทวิตที่ #รักรสนมจืด ได้เลยค่า เราอ่านทุกแท็คทุกคอมเม้นเลยน้า
-
:pig4:
-
นั้นไง! พระเอกค่าตัวแพงจริงๆด้วย ออกมาตอนเดียวก็หายเข้ากลีบเมฆ ให้นังตัวโกงออกมาโลดแล่นอีกแล้ววววว โธ่วววว น้องพระเอกของแม่
ขำความนังพระอ่ะ ซื้อยาจุดกันยุงมา3กล่อง ห่วงน้องนมอะไรขนาดนั้น555555 ยาฉีดยาทา แถมด้วยแซมบัคอีก ปล่อยภัยแล้วน้องนมเอ๊ยยย
แม้จะผ่านไปกี่เดือน ปราบพ่ายก็ยังคงทำสงครามประสาทกับนังพระอยู่เรื่อยไป ผปค.ทั้งสองต้องสู้เพื่อลูกนมนะ อย่ายอมแพ้นังพระมันนน ไฟท์ติ้งงงงง
-
พระเอกมาดูแลนมจืดด้วย :hao3: :mew1: :katai2-1:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
o13 รอตอนต่อไปค่ะ
-
เอ้า :เฮ้อ: นังพระ แกเป็นพระเอกได้นิดเดียว กลับมาเป็นโจรอีกแล้วหรอ :laugh:
-
เอ้าาา ทำไมเลิกเป็นพระเอกเร็วจัง ได้ชื่นชมตอนเดียวเองงง :laugh:
น้องนมลูกก วิธีปรองดองจะใช้ได้ผลมั้ยย
น้องหนูนมจืดจะจบแล้ววว คิดถึงน้องแย่เลยย
-
หนูนมจ๊ะ เขาจะตีกันตายก่อนได้ปรองดองไหมเนี่ย? เหอะๆๆๆ
-
เอ็นดูน้องนม
-
o18 o18 o18 o18 o18
-
สโลแกนยากันยุงตราห่านฟ้า มันเปลี่ยนไปตอนไหนหว่า จำได้ว่า "ห่านดินกินหญ้า ห่านฟ้ากินยุง" จาก "ห่านดิน" เปลี่ยนเป็น"ห่านบิน" ตั้งแต่เมื่อไหร่นะ :m28:
-
บางทีพระเอกก็เป็นตัวของตัวเองมากไปนะครับ สงสารน้องนม อยากให้พระเอกถอดรูปถาวร ^^
-
ถอดรูปได้ไม่นานสินะนังพระ
-
ถอดรูปจนหล่อเฟี้ยวแต่คำพุดคำจายังขวานผ่าซากเหมือนเดิมนะพ่อพระเอก
-
นี่ พระเอก จริงๆใช่ไหไหม พระเอกเนี่ย
-
นังพระคืนร่างเดิมอีกแล้วเหรอ โถ่ กลายเป็นโจรเหมือนเดิมซะละ
-
อีพระเป็นพระเอกได้ตอนเดียวกลับมาเปงโจรป่าอีกละหรอ555555555555 ทำไมน้อนนมลูกแม่ต้องมาตกบ่วงอีพระด้วย
จะจบแล้วอ่าคิดถึงน้อนนมแน่ๆเลย รอติดตามเรื่องใหม่นะค้าาา
-
เหมือนพระเอกมาล่อลวงน้องนม เด็กน้อยมุ้งมุ้งเลย
-
พระเอกเอ้ยยยยยย เป็นผู้ปกครองสายโหดหรอจ๊ะ 5555
-
พระเอกผู้ไม่สนสี่สนแปด555
-
น่ารักกกกก อ่านไปอ่านมาจู่ๆก็นึกถึงอิมเมจน้องนมเป็น น้องมีน conversation ขึ้นมาเลย ตอนนุ้งมีนใส่แว่น นุ้งนมชัดๆเลยยยย
(https://www.img.live/images/2018/07/26/Screenshot_20180726-125612.png)
(https://www.img.live/images/2018/07/26/Screenshot_20180726-125537.png)
-
พระเอกนะพระเอกกกกก
จะหล่อให้ชื่นใจต่ออีกสักหน่อยก้อไม่ได้ บู่วๆๆๆๆ
-
นมจืดใจดี้ใจดี จะรอดูผลนะ
-
คุณผู้ปกครองทั้งสองอย่าให้ลูกนมโดนหลอกลวงไปง่ายๆนะคะ ป้องกันไว้ค่ะถึงนังพระมันจะทำดีแต่มันก็หวังผลนะคะ
-
อยากได้น้องนมกลับไปเลี้ยงที่บ้าน
-
รอชมวิธีปรองดองของน้องนม
:กอด1: :กอด1:
-
น้องจะน่ารักเกินไปล่ะ. เดี๋ยวขโมยกลับบ้านซะเลย
-
พระเอกเป็นตัวของตัวเอง = ซกมก
:laugh: :laugh: :laugh:
-
ึฮื้อ... ได้ยินเสียงนี้ที่ไรใจพี่บางหมดแล้วน้องนม อยากจับหนูมาฟัดแต่กลัวโดนเงาะป่ากระทืบ :laugh:
-
บทที่ 23: นมจืดกับความน่ารักหนึ่งเดียวของเขา [100%]
แผนบ้าอะไรของมันวะ!
มึงจะจับพวกกูมานั่งสุมหัวรวมกันที่ร้านหมูกระทะลุงเจิด ปะเทิดเทิง ไม่ได้นะเว้ย โต๊ะก็เล็กๆนั่งฝั่งละสองคนยังเบียดเลยและแน่นอนว่าผู้ปกครองทั้งสองคนไม่มีทางให้ลูกชายนั่งกับโจรป่าแน่นอน
เลยจบลงที่...ศัตรูพ่ายกับนมจืดฝั่งหนึ่ง ส่วนพระเอกก็นั่งคนเดียวอีกฝั่งหนึ่งแต่ว่า...ป้อมปราบไปลากเก้าอี้พลาสติกมานั่งแหมะตรงหัวโต๊ะคนเดียว พนักงานถึงกับทำหน้างงตอนมาส่งกระติกน้ำแข็ง
“ฮื้อ...เราอยากกินหมูกระทะหลายๆคนมานานแล้ว” หลายคนห่าอะไรไอ้นม ปกติก็มากินกันสามคน วันนี้แค่มีผีเปตรมาขอส่วนบุญเพิ่มอีกตนนี่มันเยอะขึ้นตรงไหนวะ
“เหอะ” เสียงที่หนึ่ง
“เหอะ” เสียงที่สอง
“เหอะ” เสียงที่สาม
“ฮื้ออออออ” ทำไมทุกคนถึงได้เหอะกันคนละทีละ ไม่เอาๆน้า กินกันดีกว่า “ไปตักอาหารกันน้า เราหิวแล้ว”
เสียงเล็กๆมาพร้อมกับรอยยิ้มตาหยีทำให้คนมองสะบัดหน้าใส่กันก่อนจะลุกขึ้นไปตักอาหาร
“มึงไม่ต้องไป” ป้อมปราบกดไหล่เพื่อนให้นั่งลงเหมือนเดิม “นั่งเฝ้าโต๊ะ”
“แดกอะไรบอกพวกกู” ป้อมปราบชี้ไปที่โซนอาหาร
“กูตักมามึงต้องแดกให้หมด” พระเอกกระดิกนิ้วใส่หน้าคนตัวเล็ก
งื้อออออออ “ก็ได้ ตักหมี่หยกมาเผื่อเราด้วยน้าแล้วก็กุ้ง” บอกสิ่งที่ตัวเองอยากกิน “แต่ว่าไม่ต้องเยอะน้า”
“เออ!”
แต่เหมือนว่าทั้งสามจะไม่ฟังนมจืดเลยเพราะเล่นตักกันมาพูนจานทั้งนั้นเลยแต่ละคน ตากลมโตเบิกกว้างเมื่อเห็นว่าทั้งป้อมปราบและพระเอกตักหมี่หยกและกุ้งมาด้วยกันทั้งคู่
“เพื่อนกูกูตักให้ได้ มึงเสือกไร”
“กูจะตักของกูมึงจะทำไม พ่อมึงมาปักป้ายไว้เหรอว่าห้ามตัก”
“งื้อ ไม่ทะเลาะกัน” ยกมือห้ามมวยทั้งสองฝั่ง “กินกันๆเถอะ”
จัดแจงเอามันหมูมาทาถูๆบนกระทะ ใช้กินใช้ทาพร้อมกันได้ พอกระทะพร้อมก็เอาเนื้อลงย่าง นมจืดก็เอาเส้นหมี่หยกมาลวกตรงช่องน้ำซุปแล้วค่อยกิน
“อะ...” อยู่ๆก็มีน้องกุ้งตัวแดงแจ๋หล่นตุบมาลงมาในชามใบเล็ก
“ขอบคุณน้า” ยิ้มตาหยีให้กับคนฝั่งตรงข้าม แล้วก็คีบเบคอนชิ้นโตกลับไปให้
“แฮ่ม...” ตอนแรกก็ยังไม่สนใจ “แฮ่มๆๆๆๆๆ” คราวนี้เลยมารัวๆเลย
“ปราบเอาน้ำไหม?” ยื่นน้ำให้เจ้าของแก้วอย่างเป็นห่วง
“ส้นตีนติดคอหรือไง?” ไม่ได้ให้พูดอย่าแสลนได้มั้ยไอ้พระ
จากแรกที่แย่งกันกินจนหวิดจะตีกันไปหลายหนจนนมจืดคิดว่าแผนการปรองดองของตัวเองจะล่มเป็นท่า แต่ว่าตอนหลังเหมือนแผนจะได้ผลเพราะว่าทั้งสามคนต่างคีบหมูคีบกุ้งแบ่งกันใหญ่เลย
“อะ แดกเข้าไปไอ้เชี่ย”
“มึงก็แดกเซ่ะ”
“ไอ้ห่า เอาของมึงไป”
เห็นไหม...ทั้งสามคนปรองดองกันแล้ว
คนตัวเล็กยิ้มตาปิดมองเพื่อนคีบให้กันไปมาขณะที่ตัวเองกำลังแทะฝักข้าวโพดเป็นการปิดท้ายก่อนที่จะตั้งใจว่าจะไปตักไอศกรีมมากินอีกหนึ่งลูก
“ดีจัง...” ทั้งสามที่กำลังปรองดองกันหันมามอง “ปราบพ่ายกับพระเอกดีกัน ไม่ตีกันแล้ว มีคีบให้กันด้วย เนอะๆ ดีกันๆ ไม่ทะเลาะกัน”
ดวงตาสามคู่หันมาสบกันโดยมิได้นัดหมาย ก่อนจะถอนหายใจเฮือก
...ปรองดองบ้านไอ้เตี้ยนะสิ พวกกูอิ่มแล้วต่างหากโว้ย!...
“สวัสดีครับ” เสียงเล็กทักทายอย่างสดใสให้กับผู้รักษาความปลอดภัยของปากทางเข้าคอนโดสุดหรู
เป็นครั้งที่สองแล้วที่นมจืดมาที่คอนโดนี้ ไม่แน่ใจว่าพี่รปภ.จะจำเขาได้ไหมแต่ว่าก็เอ่ยทักทายให้พี่เขา พี่รปภ.ก็ยิ้มตอบกลับมาให้ด้วยนะ
มาถึงด้านหน้าของคอนโดหรูที่มีประตูกระจกบานใหญ่กั้นอยู่ เดินไปที่แผงวงจรของประตู มือเล็กๆกำบัตรแข็งแน่น เม้มปาก ใจเต้นตึกตักเหมือนได้ปฏิบัติภารกิจ มิชชั่น อิมพอสสิเบิ้ล
กลั้นใจแตะบัตรลงบนแผงพอได้เสียงดังติ๊ดเจ้าตัวก็ยิ้มออกก่อนจะผลักประตูเข้าไป ตอนแรกพนักงานที่เคาน์เตอร์ก็มองเล็กน้อย
แต่พอเห็นว่าเขามีบัตรก็เลยไม่ได้ว่าอะไร นมจืดยิ้มพร้อมก้มหัวให้ กอดย่ามตัวเองแน่นมาถึงหน้าลิฟท์
พอลิฟท์มาถึงแล้วก็เข้าไปยืน เอาบัตรแข็งๆแตะที่แผงวงจรอีกครั้งแล้วก็กดชั้น ไฟสีแดงขึ้นที่ชั้นที่นมจืดกดเรียบร้อย คนตัวเล็กก็ถอยมายืนตบอกตัวเองปุๆ
“อิๆ ติ๊ดๆเข้ามาแล้ว”
เมื่อวันก่อนพระเอกชวนมาเล่นที่ห้อง บอกว่าจะได้มาใช้ชามมินเนี่ยนด้วย นมจืดเลยตอบตกลงเพราะว่าไม่ได้ชามมาตั้งนาน ตอนแรกพระเอกบอกว่าถ้าทำไม่ได้ให้ไลน์ไปบอกแล้วจะลงมารับ นมจืดย่นจมูกแล้วบอกว่านมจืดไม่หลงหรอกไม่ต้องห่วง
เห็นไหม? มาจนถึงหน้าห้องจนได้
มิชชั่นสุดท้ายก็คือ...เอาบัตรติ๊ดๆเข้าห้อง พอเสียงสัญญาณดังติ๊ดนมจืดก็เปิดประตูเข้าไป ความเย็นฉ่ำของแอร์ก็ปะทะกับหน้าก่อนเลย
“ไอ้เตี้ย” เสียงทุ้มเข้มของเจ้าของห้องดังมาก่อนตัวก่อนที่ตัวจะโผล่ตามมา
“เย้ยยยย” โผล่มาแบบไม่ธรรมดาด้วยเพราะว่าเจ้าตัวเล่นเปลีอยท่อนบนมาเลย ด้านล่างเป็นกางเกงบ็อกเซอร์ตัวเก่า
นมจืดหลับตาปี๋ ร้องฮือฮาในลำคอ
“ตกใจอะไรวะ”
“ฮื้อ...พระเอกไปใส่เสื้อสิ จะมาเดินโทงเทงแบบนี้ไม่ได้น้า” แอบหรี่ตามองแต่ว่าก็เห็นแผ่นอกแน่นตึงบึกบึนอยู่ตรงหน้า รีบหลับตาลงอีกครั้ง รู้สึกเหมือนหน้ามันร้อนเห่อ ใจเต้นตุบๆ
โทงเทงห่าอะไรวะ?!
“ทำไมวะ ไม่อยากดูเหรอ?” พูดพลางเดินย่างสามขุมเข้ามาหา นมจืดก็หลบตาปี๋ถอยๆหนีไป
“ฮื้อ...” ไม่ใช่ไม่อยากดู แต่เราเขินนะ
“ลืมตาดิ ใส่เสื้อแล้ว”
“จริงเหรอ”
“เออ...”
พรึบ!
“ฮื้อออออ หลอกเราอีกแล้ว” เปิดตามาหัวนมพระเอกเต็มๆตาเลยอะ มายืนใกล้ขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไรอะ
“มึงมันโคตรเด๋อ” ริมฝีปากได้รูปฉีกยิ้มกว้างเพราะความขบขันขั้นสุด คนอะไรแม่งเด๋อไม่บันยะบันยัง แต่เป็นเด๋อๆที่ทำให้กูใจเป็นวะกาวะกาเอ้ๆ
ฝ่ามือใหญ่จับหัวทุยมาบี้ๆบนอกล่ำอันน่าภูมิใจของตัวเอง คนตัวเล็กยิ่งขืนตัวออกเท่าไรคนขี้แกล้งก็บี้ๆลงเท่านั้น จมูกนมจืดได้กลิ่นหอมอ่อนๆเหมือนสบู่ก้อนที่สมัยเด็กๆคุณยายแถวบ้านชอบใช้ เป็นกลิ่นหอมสดชื่นไม่เหมือนสบู่สมัยนี้บางยี่ห้อที่กลื่นฉุนจนปวดหัว
บางทีกลิ่นตัวพระเอกก็ทำให้สดชื่นขึ้นไม่น้อยเลยนะ แม้ว่า...อกจะแน่นและแข็งไปหน่อย
“ไง เคลิ้มๆ” นัยน์ตาคมมองคนตัวเล็กเท่าหัวนมตัวเองที่ทำจมูกฟุดฟิดกับแผ่นอกแล้วแสยะยิ้มกว้าง ในเมื่อมันอยากดมก็ปล่อยให้ดมให้พอใจ
“ฮื้อ หอมอะ เราชอบ” นัยน์ตากลมช้อนขึ้นมามองหน้า ใบหน้าคมเข้มก็ก้มลงมองคนตัวเล็กในอกตัวเอง ขยี้หัวหนุบหนับ “ใช้ของอะไรเหรอ?”
“นกแก้ว” ใช้มาตั้งแต่เด็กยันโตมันเลยติด สบู่ก้อนสีเขียวๆ ยิ่งพอใช้ใกล้หมดก็เก็บเอาไว้ สะสมได้เยอะหน่อยก็เอามากดๆบี้ๆให้มันผสมรวมเป็นก้อนเดียวกันได้เพิ่มมาอีกก้อนหนึ่งฟรีๆ
นมจืดตาโต “เดี๋ยวเราไปซื้อมาใช้บ้าง” ปัจจุบันนี้ใช้สบู่เด็กตราโคโดโมะ กลิ่นอ่อนๆเหมาะสำหรับเด็กด้วย
“ซื้อทำไมวะ” เสียงเข้มพูด “ก็มา...ใช้ที่นี่ดิ อาบน้ำที่นี่เลย” หึๆ...มาอาบน้ำห้องกูนี่แหละดีที่สุด
“ได้เหรอ?” นั่นไง ไอ้เตี้ย หลอกง่ายเชี่ยๆ ฮี่ๆ
“เออ ได้”
“ฮื้อ ดีใจ” เห็นไหมพระเอกใจดีมากเลย ใครว่าพระเอกใจร้ายไม่จริงเลยออกจะใจดีขนาดนี้
“โอ๊ย!” ใจกู...อยากฟัดฉิบหาย “ดูดนมหน่อยดิ”
ร่างเล็กสะดุ้ง “ดูดอีกแล้ว” ไม่เอาแล้ว กลัวปากเจ่ออะ
คนพูดไม่รอคำตอบเลย รืมฝีปากได้รูปก้มลงมาฉกวูบที่ปากเล็กทันที คราวนี้ไม่ใช่แค่ปากแตะเฉยๆเพราะว่าลิ้นร้อนๆไล่เลียไปตามริมฝีปากเล็กจนเจ้าของตกใจเปิดปากให้อีกฝ่ายได้เข้าไปสำรวจภายใน มือขาวกำแน่นเกร็ง เอวเล็กถูกลำแขนแกร่งรัดแน่นจนหายใจไม่ออก
นมจืดรู้สึกสมองเบลอไม่รู้มาจากการจูบสูบวิญญาณนี้หรือว่าเขาตกใจจนหยุดหายใจกันแน่ หัวใจเล็กเต้นเร็วกระหน่ำจนกลัวว่าพระเอกจะได้ยิน
ลิ้นร้อนกระหวัดหยอกล้อกับลิ้นเล็กๆแต่เหมือนว่าอีกฝ่ายจะไม่รู้ประสาอะไร ยิ่งหดลิ้นเข้าไปจนพระเอกต้องไล่ตามเข้าไปเรื่อยๆ
คนตัวเล็กสั่นสะท้าน จนในที่สุดคนขี้แกล้งก็ถอนริมฝีปากออกไป ใบหน้าขาวใสแดงก่ำจนไม่มีพื้นที่สีขาวเหลืออยู่เลย ก้มหน้าก้มตาไม่ยอมสนใจคนตรงหน้าที่เอาแต่ยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาด้วย
“นมอร่อย...” ปาดน้ำใสๆที่ไหลเยิ้มที่มุมปากเล็กเบาๆแล้วเอาเข้าปากตัวเอง
นมจืดเบิกตาโตพร้อมกับปิดปากตัวเองพัลวัน
“ฮื้อออออออออ” ตอนนี้ร้องออกอยู่แค่คำเดียว นอกนั้นพูดไม่เป็นภาษาทั้งนั้น รีบถอยห่างออกจากตัวสูบนมอันตรายตรงนี้ก่อนที่เขาจะถูกสูบนมจนหมดตัว
“หึ...” แสยะยิ้มให้ “คิดว่าจะหนีพ้นเหรอ?” น้ำเสียงเจ้าเล่ห์พร้อมกับท่าทางคุกคามทำให้นมจืดวิ่งปรู๊ดไปหลบในห้องน้ำก่อนจะล็อดประตูแน่น
“หลบในนั้นคิดว่ารอดหรือไง?”
“ฮื้อออออออ” ยืนร้องหน้าแดงอยู่หลังประตูห้องน้ำ แอบส่งค้อนให้กับอีกฝ่ายแม้ว่าจะไม่เห็นก็ตาม
“อยู่ได้อยู่ไป แต่ออกมาเมื่อไรโดนดีแน่” พระเอกยิ้มมุมปากก่อนจะยิ่งหัวเราะดังขึ้นเมื่อได้ยินเสียงร้องงอแงมาจากข้างใน
“ฮื้ออออ ไม่แกล้งเราน้า อย่าแกล้งเราเลย”
ไม่ได้หรอกวะ...เพราะถ้าไม่แกล้งมึงแล้วกูจะไปแกล้งใครวะ แกล้งมินเนี่ยนแดกแฟ้บอย่างมึงอะบันเทิงสุดแล้วบอกเลย
“หึๆ อยู่ให้กูแกล้งตลอดชีวิตเถอะมึงอะ”
หลบอยู่ในนั้นเกือบห้านาทีจนไม่ได้ยินเสียงอะไรข้างนอกแล้วเลยค่อยๆเปิดประตูออกมา ไม่เห็นคนเลยแต่ได้ยินเสียงดังมาจากโทรทัศน์เลยเดินเข้าไปดู
เห็นร่างสูงใหญ่ที่ยังคงไม่ได้ใส่เสื้อและยังคงใส่กางเกงบ็อกเซอร์ตัวเดิมนั่งชันเข่ากระดิกปลายเท้าสบายใจเฉิบ
คนตัวเล็กได้แต่ยืนทำปากยู่อยู่หน้าตรงห้องนั่งเล่นของคอนโดไม่ยอมเข้าไปใกล้กว่านี้
“ยืนทำซากอะไร มานั่งดิ” ตบเบาะโซฟาที่ว่างข้างๆ
คนตัวเล็กส่ายหน่ายิกๆ “ไม่อาววววว” ไปแล้วเดี๋ยวพระเอกก็แกล้งเราอีก
คนที่นั่งอยู่ยกมุมปากขึ้นก่อนจะยักไหล่ “แล้วแต่...อยากยืนก็ยืนไปนะ”
สุดท่ายคนที่ต้องยอมแพ้ก็คือนมจืด เดินเตาะแตะไปนั่งโซฟาแต่ว่าเว้นที่ระยะห่างจากอีกฝ่ายไปสองคืบ นั่งเบียดตัวกับพนักแขน แอบเหล่มองร่างสูงใหญ่ที่ผิวปากอารมณ์ดีพลางเปลี่ยนช่องโทรทัศน์ไปเรื่อยๆ จนไปถึงช่องฟตบอลที่เอาเทปจากการแข่งขันเมื่อคืนมาฉายซ้ำ
พระเอกแอบลอบยิ้มเมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กพยายามทำเป็นไม่สนใจ แต่พอกูแกล้งทำเป็นมองไม่เห็นก็แอบเหล่ใหญ่ ทำไมมันถึงเป็นคนหลอกง่ายแบบนี้เนี่ย เด๋อฉิบหาย ริมฝีปากได้รูปต้องยิ่งลอบยิ้มกับตัวเองเมื่อเห็นว่านิ้วเล็กๆยื่นออกมาจิ้มต้นแขนเบาสองสามจึก
จึกๆ
ตอนแรกแกล้งทำเป็นไม่สนใจก่อน แต่ว่ามันก็ยังไม่ยอมแพ้
จึกๆๆ
“อะไร?” ถามทั้งที่ไม่หันไปมอง
“ฮื้อ” คราวนี้มีการทั้งจิ้มทั้งสะกิด “อย่าเพิ่งสนใจบอลสิ หันมาคุยกับเราก่อน”
เสียงหงุงหงิงกับแรงสะกิดที่เพิ่มขึ้นทำให้ยิ่งอยากแกล้งเข้าไปอีก
“เรียกร้องความสนใจจังนะไอ้เตี้ย”
“เย้ยยยยย” ฝ่ามือใหญ่คว้าเอวเล็กขึ้นมานั่งเกยหน้าตักแกร่ง ตอนแรกนมจืดก็ร้องพร้อมกับดิ้นยุกยิก
ช่วงนี้พระเอกเดี๋ยวก็ดูดนม เดี๋ยวก็แกล้งนมจืด ไม่รู้จะรับมือยังไงจริงๆ
“อยู่นิ่งๆดิวะ” เสียงเข้มดังขัด
“พระเอกก็ปล่อยเราสิ” นั่งแบบนี้มันเขินนะ อยากจะให้นมจืดระเบิดเป็นโกโก้ครันช์หรือไงนะ
“นั่งนิ่งๆก่อน” เสียงทุ้มอ่อนลง จมูกโด่งฝังลงกับซอกคอหอมกรุ่นจนเจ้าของได้แต่นั่งนิ่งตัวเกร็ง “นะ...เตี้ย”
พระเอกขี้โกง มาทำเสียงอ่อนๆทำไมเราทำตัวไม่ถูกเลย นมจืดปล่อยให้ตัวเองอยู่บนหน้าตักของอีกฝ่ายอย่างยินยอมแม้ว่าใจดวงน้อยจะเต้นตึกๆจนเขาคิดว่าอีกฝ่ายน่าจะได้ยินเหมือนกัน
“พระเอก...”
“อืม...”
“เราดีใจนะที่วันนั้นพระเอกลืมกาแฟไว้”
“อืม แล้วมึงก็เอามาคืนกู”
“เราเลยได้คุณซุปเปอร์ฮีโร่เป็นของตัวเองเลย” จากคนหน้าดุไม่รับแขกกลายมาเป็นตัวโกงที่เป็นฮีโร่คอยปกป้องเขา
“หึ แต่กูได้มินเนี่ยนแดกแฟ้บมาแทนว่ะ” เขารัดเอวเลกแน่นขึ้น
“ฮื้อ” มินเนี่ยนร้องขัด “ทำไมอะ มินเนี่ยนเฉยๆก็ได้ เราไม่กินแฟ้บน้า”
นี่ไง! ใครบอกมันไม่แดกแฟ้บวะ
“หึๆ” เสียงหัวเราะทำให้นมจืดยิ้มตาปิด มองไม่เห็นหน้าพระเอกแต่ว่านมจืดเดาว่าเจ้าตัวน่าจะยิ้มเหมือนกัน
.
.
.
...ฮีโร่หน้าโฉดกับความน่ารักหนึ่งเดียวของเขา…
กับ
...มินเนี่ยนแดกแฟ้บที่มีฮีโร่เป็นของตัวเอง…
-------------------------------------- 100% -------------------------------------
สวัสดีค่า
วันนี้เอาอีกครึ่งตอนมาลงให้แล้วนะคะ
เรามานับถอยหลังไปพร้อมๆกับน้องนมและนังพระกันนะคะ เรื่องนี้เหลืออีกแค่ตอนเดียวก็จะจบลงแล้วค่า
อ่านแล้วชอบหรือมีฟีดแบ็คสามารถคอมเม้นบอกกันได้เลยนะคะ หรือว่าจะหวีดกันในทวิตที่ #รักรสนมจืด
ขอบคุณทุกการติดตามและกำลังใจน่ารักๆเสมอนะคะ
ปล.แอบมาส่งข่าวเรื่องการรวมเล่มอีกหนึ่งครั้งนะคะ
เรื่อง รักรสนมจืด จะตีพิมพ์กับ สนพ.เซ้นส์บุ๊คค่า ส่วนเรื่องกำหนดการออกจะออกช่วงงานหนังสือเดือนตุลาฯนี้ค่า ใครที่สนใจอยากจะรับน้องนมไปนอนกอดที่บ้านเตรียมหยอดกระปุกไว้ได้เลยนะค้า
-
โดนดูดนมอีกล่ะ ชอบๆ :hao6:
-
ยอมไม่ด๊ายยยยยยยย!!! น้องนมออกมาลูก อย่าไปเหยียบรังหนู เอ้ย รังโจรสิลูก ออกมาาา นังพระบังอาจมาล่อลวงลูกฉันงั้นเรอะ นิสัยไม่ดีแถมยังขี้งกอีก เอาสบู่นกแก้วมาที่เหลือมาบี้ๆให้เป็นก้อนใหม่ ถามจริงคิดได้ไง555555 เห้ยๆ แต่ไม่ได้ลืมนะที่แกบังอาจมาชวนลูกฉันไปอาบน้ำที่ห้องอ่ะ เจ้าเล่ห์จริงเชียวนะนังตัวโกงงงง
-
นมจืด น่ารัก :mew1: :mew1: :mew1:
-
น้องนมน่ารัก :katai2-1:
-
:mew1: :mew1:
-
ปราบกับพ่ายไปไหน!!!มาเอาน้องนมกลับไปด้วย ลูกชั้นโดนนังพระมันล่อลวงจะแย่แล้ว
-
ทำใจไม่ได้ นมจืดลูกช้านนนนน
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
น้องนมลูกกกกก
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
น้อนนมของคุณแมมมมมมมม่ ถูกอีพระล่อลวงอีกแล้ว อย่าไปอาบน้ำที่ห้องมันนะแม่จะซื้อสบู่นกแก้วให้น้องนมสิบก้อนเบยยยยย :hao7:
-
น้องนมอย่าไปชมมาก นังพระมันเหลิงหมดแล้วเนี่ย มาทำหวานๆๆ ไม่เข้ากับโจรอย่างแกนังพระเอ้ยย
-
นังพระ … แกนี่น้าาาาาาาา
เอาชามมินเนี่ยนมาล่อน้องเข้าถ้ำไม่พอ
พอน้องมา ยังเปลือยใส่น้อง
ยังคิดจะหลอกน้องมาอาบน้ำอีกเหรอ … หา!
มา ตบหัวคว่ำทีมา!
-
พระเอก o18 o18 o18
-
งุ้ยยยยยยยยยยย น่ารัก
-
อิพระเอก แกนี่มันตัวโกงชัดๆ 555
-
หมั่นไส้นังพระ!
-
พระเอกหลอกล่อน้องนมเก่งนักนะ ดูดนมจ๊วบๆ ฮื้อ...เราเขินแทนนะเนี่ย
-
:pig4: :pig4:
-
มาให้ดูดถึงที่ยังจะฮื้อออออ
นังโจรร้าย
-
อ่านมาตลอด.....บอกได้คำเดียวไม่อยากให้จบ.
-
นมจืดตัวโน้ยๆ ของแม่ ถูกล่อลวงงงง :hao6:
-
ไม่ได้มาอ่านนานน กลับมาที ได้อ่านหลายตอนจุใจจจจมากกกกก เดี๋ยวนี้อิพระมีความมุ้งมิ้งงงงงจางๆ 5555555555555
-
เหลืออีกตอนเดียว :hao4: ติดตามมาตั้งแต่ต้น
รอตอนต่อไปนะจ๊ะ
-
ฮืออ ละมุนน รักใครให้ดูดนมอ่อพี่พระเอกก5555
-
:-[ :-[ :-[
-
น่ารักกกกกกกก
-
บทส่งท้าย
“ยินดีต้อนรับค่า” เสียงพนักงานร้านสะดวกซื้อยิ้มแย้มทักทายลูกค้าเจ้าประจำ
คนตัวเล็กยิ้มทักทายก่อนจะตรงดิ่งไปที่ตู้แช่นม พอได้สิ่งที่ต้องการมาไว้ในมือแล้วกำลังจะเดินเอาไปจ่ายเงินแต่ว่าได้ยินเสียงทุ้มเข้มดังมาจากแถวประตูเข้าร้าน
“ไอ้ห่า เร็วๆเลย กูอยู่เซเว่นแล้ว เอาไร”
นมจืดเขย่งมองผ่านชั้นวางของเห็นร่างสูงใหญ่เดินคุยโทรศัพท์ผ่านไป แอบอมยิ้มกับตัวเอง สงสัยว่าอีกฝ่ายยังคงไม่เห็นเขา
ตอนที่กำลังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ นัยน์ตากลมโตก็เบิกกว้างเมื่อดวงตาคมกริบกำลังจ้องเขม็งมาที่เขา คนตัวเล็กทำตาล่อกแล่กเหมือนเด็กโดนจับได้ แต่ว่าอีกฝ่ายกลับทำแค่ยิ้มมุมปากก่อนจะเดินเอาสินค้าไปจ่ายเงินโดยไม่สนใจนมจืดสักนิดเลย
เอ๋? ทำไมกัน?
แอบลอบมองร่างสูงใหญ่จ่ายเงินจนเสร็จแล้วออกจากร้านไปแล้ว แต่ว่านมจืดยังคงคิดกับตัวเองทำปากขมุบขมิบว่าทำไมไม่ยอมมาหานมจืดล่ะ
ขาเล็กเดินไปจ่ายเงินของตัวเอง
“หนึ่งรายการนะคะ” ยื่นเงินตามราคาค่าสินค้าให้กับพนักงาน
“นี่ คนเมื่อกี้เขาลืมกาแฟที่สี่งไว้”
“ผู้ชายสูงๆคนเมื่อกี้น่ะเหรอ?”
นมจืดดันแว่น รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังเห็นเดจาวู แล้วพูดออกไป
“เอ่อ เดี๋ยวผมเอาไปให้เขาเอง”
พนักงานทั้งสองคนหันมามองคุณลูกค้าตัวเล็กก่อนจะยิ้มขอบคุณ
พอได้ทั้งนมจืดของตัวเองและแก้วกาแฟที่เหมือนมีคนลืมทิ้งเอาไว้ แต่ไม่รู้ว่าลืมจรงๆหรือจงใจลืมทิ้งไว้กันแน่
คนตัวเล็กก้าวฉับๆเดินไปยังจุดหมายที่อยู่ในใจ
...คณะศิลปกรรม…
สภาพตึกเรียนยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง บรรยากาศก็ยังคงเย็นเอื่อยๆ ต้นไม้ใหญ่ล้อมตึก บรรดาเหล่านักศึกษาที่นั่งประปรายอยู่ใต้ตึก
“อ้าวน้องหนู?”
เสียงทักทายของคนคุ้นหน้าคุ้นตา นมจืดยิ้ม
“มาทำไมเหรอ?”
“เอ่อ...เรามาหาคนน่ะ ลืมกาแฟไว้ที่เซเว่นอีกแล้ว” ยิ้มตาหยีพลางชูแก้วกาแฟร้อนขึ้นมา
สมชาติถึงกับหัวเราะ มิน่าตอนไปเซ่เว่นหัวฟัดหัวเหวี่ยงแต่พอกลับมาแม่งหน้าบานเป็นจานข้าวหมาเลยไอ้ห่านจิก
“หน้าตามันเป็นไง?” เอาวะ เล่นกับน้องหนูพาเพลินดีเหมือนกัน
“ก็สูงๆ สูงมากๆ” ทำไม้ทำมือว่าสูงมากจริงๆ “เป็นคนหน้าดุๆ แต่ว่าจริงๆแล้วเป็นคนใจดีมากๆ เป็นคุณซุปเปอร์ฮีโร่ด้วย”
“มั่นใจเหรอว่ามาหาถูกคณะ ที่นี่ไม่มีคนแบบนี้นะ”
นมจืดพยักหน้าหงึกหงัก “ถูกสิ เรามั่นใจมากๆ” ยิ้มให้สมชาติด้วย
“โอเค เดี๋ยวไปเรียกมาให้”
“ขอบคุณน้า เรียกมาเร็วๆนะ เดี๋ยวกาแฟเย็นหมด”
“ไหน? ใครมาหากู” เสียงดังก้องใต้ตึกจนนมจืดอมยิ้ม
“เนี่ย มีเด็กตัวเท่าหัวนมมาหามึง” สมชาติรีบบอก
ใบหน้าคมเข้มไปด้วยไรหนวดและผมรุงรัง เสื้อนักศึกษาสีมอๆกางเกงยีนส์ขาด
เนี่ย...ไม่ยอมโกนหนวดอีกแล้ว น้ำอาบหรือยังก็ไม่รู้ ได้นอนไหมก็ไม่รู้เหมือนกัน เป็นห่วงนะ...
“ฮื้อ...คนนี้แหละ” นมจืดมั่นใจว่าใช่แน่นอน คนที่นมจืดกำลังตามหา
“มาทำอะไร?” ถามเสียงเข้มแต่ว่านัยน์ตาคมกริบวาววับ
“มีคนลืมกาแฟไว้ที่ร้านอีกแล้ว เราเลยเอามาให้”
มินเนี่ยนตัวเท่าหัวนม หน้าตาก็จืดชืดจนเหมือนนมที่มันชอบกินนั่นแหละ แต่ยิ้มแล้วอยากจะยืดแก้ม ยืดให้เป็นแป้งเปียก
“เออ” มือใหญ่เอื้อมไปรับแก้วมาถือไว้
“อื้อ...แล้วก็” แอบยิ้มแต่ไม่ยอมพูดให้จบ “อย่าลืมซักเสื้อด้วยน้า เราแนะนำไฮเตอร์ซักผ้าขาวนะ ของเขาดีมากเลย”
“หึ” ริมฝีปากได้รูปยกขึ้น
“อย่าลืมนะ” ย้ำลงไปอีกครั้ง
“กูรอมึงมาซักให้ละกัน”
คนตัวเล็กดันแว่นขึ้น เอียงคอเล็กน้อย
“ได้สิ!”
แล้วฮีโร่หน้าโฉดกับมินเนี่ยนแดกแฟ้บก็หัวเราะออกมาพร้อมกัน
-The End of Story-
___________________________________________________
สวัสดีค่า
วันนี้เราเอาตอนสุดท้ายมาลงให้แล้วนะคะ ตอนนี้อาจจะสั้นไปหน่อย เราต้องขออภัยด้วยนะคะ แต่ว่าเราคิดว่าจบแบบนี้สมเป็นน้องนมกับนังพระเลย สองคนนี้เจอกันเพราะน้องนมใจดีวิ่งตามเอากาแฟไปให้เขาถึงที่ หลังจากนั้นก็โดนเขาล่อลวงเรื่อยมา ฮ่าๆ จบแล้วก็ยังโดนเขาหลอกให้ไปหาที่คณะอยู่ดี มีวันไหนบ้างไหมที่น้องนมเราจะได้ลุกขึ้นสู้นังพระบ้างไม่ใช่ยอมเขาไปหมดดดดดด ฮ่าๆๆ
แม้ว่านิยายจะจบลงในตอนนี้ แต่ว่าชีวิตของน้องนมและพระเอกยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆค่า อยากให้น้องนม นังพระ ปราบ พ่ายและผู้ปิดทองหลังพระอย่างสมชาติอยู่ในความทรงจำดีๆของนักอ่านทุกท่านต่อไปเรื่อยๆนะคะ
เราขอบคุณทุกการติดตาม กำลังใจ คอมเม้นและอีกมากมาย ทุกอย่างรวมกันเป็นแรงขับเคลื่อนให้เราเขียนนิยายได้จนจบและจะเขียนต่อไปเรื่อยๆ ขอบคุณจริงๆที่อยู่ด้วยกันมาตลอดนะคะ ทั้งนักอ่านที่ตามมาตั้งแต่เรื่องก่อนหรือว่านักกอ่านใหม่ที่เพิ่งเข้ามาอ่านหรือว่ามาตาม เรารู้สึกขอบคุณจากใจจริงๆค่ะ
ปล. หลังจากตอนนี้จบลงเรายังมีเซอไพรด์ตอนพิเศษอีกหนึ่งตอนนะคะ เราจะนำมาลงให้อ่านกันค่า
ปล.สอง. เนื้อเรื่องตอนพิเศษที่เหลือต่างๆเราขออนุญาตนำไปใส่ไว้ในเล่มนะคะ เราอัดเต็มที่แบบจุใจแน่นอนค่า แอบกระซิบบอกเลยว่าเรื่องน้องนมหนังสือหนาพอสมควรเลยค่า เพราะเราอักความรักความเอ็นดูทั้งโลกให้น้องนมทั้งหมดเลยค่า
ปล.สาม. สำหรับท่านใดที่นใอยากจะรับน้องไปกอดที่บ้าน เราขอแจ้งอีกครั้งนะคะว่าเรื่อง รักรสนมจืด จะตีพิมพ์กับ สนพ.SENSE BOOK ค่าและจะออกจำหน่ายในงานหนังสือเดือนตุลาคมนี้ค่า ตอนนี้ดำเนินไปได้มากกว่าครึ่งแล้วค่า ปกและภาพประกอบก็เสร็จแล้วน้าาา (แอบบอกเลยว่านังพระกับน้องนมน่ารักมากกกก) อดใจรอรายละเอียดอีกนิดนะคะ ทางสนพ.จะแจ้งรายละเอียดให้เพิ่มเติมนะคะ
ปล. ระหว่างนี้ที่เรื่องของน้องนมจบลงไปแล้ว เราอาจจะมีโมเม้นสั้นๆให้อ่านกันได้ที่แฟนเพจและทวิตเตอร์นะคะ สามารถไปติดตามกันได้เรื่อยๆเลยค่า และหลังจากจบน้องนมแล้วเราก็ยังมีโปรเจกต์นิยายเรื่องถัดไปอีกนะคะเพราะฉะนั้นอย่าเพิ่งหนีเราไปไหนน้า อยู่ด้วยกันก่อนน้าาา
ขอบคุณมากค่า เยิฟฟฟฟ
-
อยากจะ แหม ยาวๆ
-
ฮือออ ไม่อยากให้น้องนมจบเลย เหมือนกำลังจะส่งลูกไปให้โจรป่าดูแล ไว้หยอดกระปุกหมูซื้อน้องนมกลับบ้านดีกว่า ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักๆเรื่องนี้นะคะ
-
นู๋นมรับปากง่ายไปไม๊ ต้องเป็นทาสซักเสื้อนังพระตลอดชีวิตเลยน๊าาาา
-
โถน้องนมลูก หลงกลนังพระมันไปแล้ว
ขอบคุณนะคะ รอตอนพิเศษค่ะ
-
เดจาวูจริงๆ ถ้าวันนั้นนมจืดไม่เอากาแฟไปให้พระเอก วันนี้เราก็คงไม่ได้เห็นเรื่องราวน่ารักๆ ของพวกเขาทั้งสองคน
ขอบคุณคุณนักเขียนที่สร้างพวกเขาขึ้นมา ยอมรับว่าใจหายจริงๆ ติดตามมาตั้งแต่ช่วงแรกๆ นับดูก็คิดว่านานพอสมควร ขอบคุณจริงๆ นะคะ จะรอรับน้องนมมาเลี้ยงดูที่บ้านนะคะ
-
24ตอนมันสั้นไป แม่ทำใจไม่ได้~~~ เพิ่มตอนพิเศษอีกสัก10ตอนน้าาาา ไม่อยากให้น้องนมจบเลย คิดถึงน้องนมกับนังพระ และสมชาติด้วย
อยากอ่านชีวิตหลังย้ายไปอยู่ด้วยกันแบบบทสนทนาในทวิต แต่เอาแบบเป็นเนื้อเรื่องมาเลย
ทั้งผัวมารับเอย รีบเก็บกวาดข้าวของกลับห้องเอย ทั้งตบก้นกล่อมนอนเอย อยากอ่านทั้งหมดเลย
-
:mew1: :mew1: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
จบลงด้วยดีสำหรับคู่นี้ ทำให้นึกถึงคุณพระรอง ช่วยตามคนนี้มาให้เจอหน่อยค่ะ มาน้อยสมชื่อจริงๆ เรื่องนี้ :L2:
-
งืออออออออออ ไม่อยากให้จบเลยยยยยยยย คิดถนุ้งนมมมมมมมมมม
น่ารักมากเลยค่ะ เป็นนิยาย feel good อีก1เรื่องที่ทำให้ยิ้มตลอดเวลาที่อ่าน
ขอบคุณมากนะคะ เราชอบมาก
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เอ็นดูน้องนม ... ตั้งแต่นาทีแรก จนจบ
หมั่นไส้นังพระ ... ตั้งแต่นาทีแรก จนจบ (สิน่า!)
ชอบสมชาติ ติ่งน้องนม
ชอบสองหนุ่มป้อมปราบ-ศัตรูพ่าย
แล้วก็ชอบพระรอง ที่แม้จะถูกรังสีมัวหมองของนังพระ กลบ!
แต่ก็แอบหวังว่าจะได้เจอพระรองบ้าง .. สักครา
ขอบคุณที่สร้างความรู้สึกดี ๆ ที่ได้อ่านมาทั้งหมดทั้งมวลนะคะ
"ขอบคุณค่ะ" :pig4:
-
อ่านแล้วไม่อยากให้จบเลย
อยากอ่านติดตาม2คนนี้ไปเลื่อยๆ
-
แหมมมนังพระะ ล่อลวงน้องนมจนนาทีสุดท้ายจริงๆ
เอ็นดูน้องง งุ้ยยย
-
โอ๊ยย มีหยอดนะอีพระเอก
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
FC สุชาติ >\\\<
-
THANK YOU :mew1:
-
น้องหนูพระเอก จบแล้ว สนุกมาก ขอบคุณมาก :pig4:
-
ไหนๆๆๆ โมเม้นต์เลือดพุ่ง ไรท์ ขอตอนพิเศษด้วยนะ พลีสสสสสสส :ling1: :ling1:
-
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
หนูนมจืดจบแล้ว ตอนจบมาแบบสั้นๆแต่น่าร้ากเหมือนเดิม
เราตามอ่านมาตั้งแต่ตอนแรกๆเลย น้อนนมน่ารักมาๆๆๆๆๆ อยากบีบ
อีพระเป็นพระเอกที่น่าหมันไส้มาก ทำไมต้องได้ความรักจากน้องนม ไม่เข้าจึยยยย :hao7:
รอติดตามเรื่องใหม่นะค้า รอซื้อเล่มน้อนนมด้วย :mew1:
-
น่ารักกกก~
-
555จบน่ารักดี
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ อ่านไปยิ้มไปทุกตอนเลย
-
อ่านจบแล้วรู้เลยว่า เราต้องเปย์น้องแน่นอน อร๊ายยยยยย!!! คนอะไรน่าเอ็นดู
ป.ล.แต่หมั่นไส้อิพระเอกจริง o13
-
ตอนจบยังน่ารักอ่ะ o13 ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักๆนะคะ รอตอนพิเศษในทวีตนะ :mew1: :mew1:
-
น้องนมมมม น่าร๊ากกกก ขอบคุณที่แต่งให้อ่านนะคะ :pig4: เราอยากอ่านเรื่องของพระรองด้วยยยย :call: :call:
-
o13
-
น้องนมน่ารัก สนุกมากๆด้วย ฮากระจาย :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:กอด1: :pig4:
-
พระเอกร้ายกาจ น้องนมก็ตกหลุมพรางตลอดดดด
-
นมจืดน่าร๊ากกก :mew1: :mew1:
-
ผิดหวังกับตอนจบมากค่ะ สิ่งที่นังพระมันทำไว้กับน้องนมมีทั้งข่มขู่ ไถเงิน ล่อลวง ลวนลาม แล้วทำไมคนแบบนี้ถึงได้น้องนคนน่ารักไปครองละคะ!? ความยุติธรรมของโลกนี้มันอยู่ที่ตรงไหน ร้องเรียนใครได้บ้าง ฮืออ ปราบกับพ่ายอย่าไปยอมนะคะผู้ปกครองอย่างเราๆก็ขัดขวางค่ะ!! :ling1: :z3:
-
น่ารักตั้งแต่ต้นจนจบ.....ฟิน :heaven
-
นมจืดดดดดดดด เสร็จโจรจนได้
-
คือฟีลกู๊ดมากๆ อีพระน่าหยิกจิงๆ อยากบึนปากใส่หลายๆที น้องนมน่ารักน่าแกล้งโคด ฮืออออ
-
งื้ออออออออ :katai1:
-
น่ารักกกกกกกกกกกกก
พระเอก น่ารักกอ่ะ เหมือนจะแข็งๆถื่อๆ แต่ยอมน้องนม คนน่ารัก อย่างทุ่ม อะไรก็ยอม 5555
อยากเห็นน้องนม สายสวาท พระเอกคงหลงกู่ไม่กลับ555
-
น้องงงงง น้องนมน่ารักอ่า พระเอกน่าหมันไส้มากๆแต่ก็น่าสงสารไปพร้อมกัน5555 ขอบคุณค่ะที่แต่งนิยายดีๆมาให้อ่าน
-
จ๊ะ พ่อเป็นตัวเองมาก จนนึกว่าที่ทำหล่อน่ะ ไปยืมเค้ามา
แต่ถ้าพระเอกดูดีตั้งแต่ตอนนั้น อาจจะมาไม่ถึงนมจืดอะเนาะ
นมจืดคนใส แต่ไม่ซื่อนะ มีแอบเอาข้าวไปส่งด้วย
อยากให้คุ้นเคย ไม่ตีกันด้วย 55555 น่ารักดี
พระเอกแอบหวานนะคะ ย้อนอดีตหรอ วันแรกที่เจอกัน
มีโมเมนท์นี้ด้วย มีนมจืดเป็นของตัวเอง กาแฟไม่ต้องละมั้ง
น่ารักมากค่ะ ถึงจะรำคาญพระเอกเป็นบางที ทำป่วนนมจืด
แต่นมจืดก็ยังเห็นเป็นฮีโร่เสมอ ไม่เคยพลาด
นมจืดน่ารักมาก ผู้ปกครองถึงกับของขึ้นที่น้องนมหนีเพื่อน
แต่เพื่อคนที่คุยๆกันอยู่ ยอมได้เนาะ
ขอบคุณคนเขียนมากนะคะ น่ารักดี ยิ้มได้ หัวเราะดี
-
น่ารักมาก อ่านแล้วยิ้มเลย
-
:-[ :o8: น่าย้ากกกกกกกกก ตะมุตะมี กิงก๊องแก้ว บานาน่ามากๆๆๆๆ
-
น่ารักกกกก
-
จบแล้ว สนุกมากๆเลย ขอบคุณคนเขียนที่แต่งเรื่องราวสนุกๆแบบนี้
คือเอ็นดูหนูนมมากๆ อินังพระก็เจ้าเล่ห์สุดๆ 555
-
:katai2-1: น้องนมจืดน่าร้ากกก
-
เลิฟ เลิฟ คู่นี้จริงๆ นมจืดก็ซื่อ ใส ไร้เดียงสา นังพระเอกก็ปากหมา ซกมก สมกับเป็นโจรป่า (เดี๋ยวๆ เขาเป็นพระเอกนะ) ไม่คิดว่าจะคู่กันได้ แต่พออยู่ด้วยกันแล้วก็เออเหมาะสมกันดีเนอะ :laugh: รอๆ ตอนพิเศษกับรอเล่มเลยจ้า
-
ขอบคุณนะคะ น่ารักมากๆเลยค่ะ
-
น้องงงงงงง ทำไมนมจืดน่าเอ็นดูขนาดนี้ :กอด1: อยากฟัดด้วย :laugh:
บางทีก็สงสารพระเอก โดนมินเนี่ยนกวนด้วยความใสซื่อ :hao7:
:pig4: :pig4:
-
รักเรื่องนี้ เอ็นดูนมจืด :m1:
-
งื้ออออออ จบแล้วววววว ทำไมโหวงๆ น้อนนมนี่เป็นนิยายเรื่องแรกเลยที่ตามอ่านตั้งแต่เปิดเรื่องจนจบบบบบ ตามไร้ท์เพราะหลงน้องจจ. ตามมาก้อมาหลงน้อนนมหนักมากกกก จะรอติดตามเล่มและเรื่องต่อไปนะค้าาาา ขอบคุณที่แงนิยายสนุกๆ มาให้อ่านค่าาา
-
:hao3: แหมมมมมม นังพระ!!!
หมั่นไส้โว้ยยยยยย
น้องนมลูกกกกกก อย่าไปหลงกลนังพระมังลูกกกก
โอ้ยยย จบแล้ววว จบแบบหมั่นไส้พระเอก เอ็นดูน้องนมตั้งแต่ต้นเรื่องจนจบเลย
ขอบคุณนะคะ เรื่องนี้สนุกน่ารักน่าเอ็นดูสุดๆ :mew1:
-
น้องนมจืด น่ารักที่สุดใน 3 โลก
:mew1: :mew1:
-
น้องนมน่ารักมาก
-
อ่านจบแล้วแบบ...จ้า ๆ ยิ้มคนเดียวบน bts :hao7:
-
อ่านจบแล้วต้องร้อง งื้ออออออออ หนูนมมมม หนูถูกเลี้ยงมาแบบไหนเนี่ย ถึงได้น่าขยำขยี้ขนาดนี้ งื้อออออ
สนุกดีค่ะ น่ารักมากด้วย ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆอย่างนี้นะคะ
-
พ่ายรักเพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น
“มึง”
เสียงทุ้มเอ่ยเสียงไม่เบานัก ร่างที่นอนอยู่บนเตียงไม่มีส่วนไหนโผล่ออกมาเลยนอกจากเท้าของเจ้าตัวนั้นแหละ มือก็ทำหน้าที่สะกิดปลายเท้าที่โผล่พ้นผ้านวมนุ่มผืนใหญ่
“มึงต้องเข้ามหาลัยไม่ใช่หรือไง” เมื่อวานไอ้คนที่นอนอยู่มันบอกว่าถ้าเขาตื่นแล้วให้อย่าลืมปลุกมันด้วย แต่พอตอนนี้มาปลุกมันเสือกทำหูทวนลมไม่ได้ยินซะอย่างงั้น
“อืม...” ดูมัน...ยังไม่ยอมตื่นอีก
ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งถอนหายใจอย่างหงุดหงิด เลยตัดสินใจผละออกไปอาบน้ำก่อน ให้อีกฝ่ายนอนหลับต่อไปอีกนิด
สิ่งที่สะท้อนอยู่ในกระจกเงาภายในห้องน้ำคือดวงตาสีเข้ม นัยน์ตาเฉี่ยวคม ใบหน้าหล่อคมแต่ว่าบางมุมก็ดูเซ็กซี่อย่างบอกไม่ถูก รวมถึงรูปร่างหนึ่งร้อยเจ็ดสิบปลายๆทำให้เขาก็มีคนคุยไม่ขาดเหมือนกัน
จากนักศึกษาคณะวิทยาศาสตร์ของรั้วมหาวิทยาลัย ‘ศัตรูพ่าย’ กลายมาเป็นพนักงานบริษัทแห่งหนึ่งใจกลางเมืองใหญ่แห่งนี้ ศัตรูพ่ายย้ายออกจากหอแถวมหาวิทยาลัยมาอยู่ที่คอนโดซึ่งห่างจากที่ทำงานเขาไม่กี่สถานีเพื่อความสะดวก
ความจริงแล้วเขาบ้านเขาก็ไม่ได้ไกลจากศูนย์กลางย่านธุรกิจเท่าไรแต่ว่าการออกมาอยู่คอนโดก็สะดวกดีเหมือนกัน นี่ถ้านับดูแล้วเขาก็เริ่มทำงานมาได้เกือบหนึ่งปีแล้ว ชีวิตนอกจากไปทำงาน คลุกคลีอยู่ในออฟฟิส เลิกงานไปกินข้าวสังสรรค์กับเพื่อนร่วมงานบ้าง ชีวิตเขาก็แทบไม่มีเรื่องอะไรน่าตื่นเต้นเลยสักนิด
จะบอกว่ามันก็ไม่ได้แย่อะไรมาหรอก แต่มันมีความน่ารำคาญชิ้นโตที่ยังคงติดอยู่เหมือนกัน
ศัตรูพ่ายอาบน้ำเสร็จเรียบร้อย เดินเปลือยท่อนบนออกมาจากห้องน้ำด้านล่างใส่เป็นกางเกงบ็อกเซอร์ตัวบางอยู่ มาหยุดที่หน้าเตียงหลังใหญ่ที่เดิมเพิ่มเติมก็คือไอ้คนนอนที่ยังคงนอนแอ้งแม้งอยู่เหมือนเดิม
นี่คือความน่ารำคาญในชีวิตชิ้นเบ้อเริ่ม
จากตอนแรกที่ใช้มือสะกิดตอนนี้ใช้ตีนเขี่ยแม่งเลย
“เฮ้ย...เมือไหร่มึงจะตื่นวะ” ต้องให้เกรี้ยวกราดตลอด อยู่กับแม่งแล้วเหมือนผีบ้าเข้าสิง
“อืม...”
“มึงกวนตีนกูเหรอวะไอ้รอง!” ศัตรูพ่ายอยากจะกระชากตัวอีกฝ่ายขึ้นมาตบซ้ายตบขวาเสยให้หน้าหงายเลย
“เปล่าครับ...” เสียงทุ้มแหบต่ำคงเพราะเพิ่งตื่นนอน
ทั้งที่พูดจามีหางเสียงแต่ว่าศัตรูพ่ายรู้ดีว่ามันกำลังกวนตีนเขาอย่างไม่ต้องสงสัย เขาเขี่ยมันแรงขึ้น
“งั้นก็ตื่นสักที”
“จูบหน่อย...”
พร่องเมิงเซ่ะ!!
ศัตรูพ่ายแยกเขี้ยวใส่คนบนเตียง จนสุดท้ายเขาต้องกระชากผ้านวมผืนใหญ่ออกจากตัวของอีกฝ่ายเผยให้เห็นชายหนุ่มร่างสูงใหญ่นอนหันข้างขดตัวอยู่ เจ้าตัวอยู่ในสภาพที่ไม่ได้ต่างกับศัตรูพ่ายเท่าไหร่ซึ่งก็คือมีแค่กางเกงบ็อกเซอร์ติดตัว ด้านบนเปลือยโชว์แผงอกกำยำ ถ้าเป็นคนอื่นเห็นคงกรี๊ดน้ำลายหก แต่ไม่ใช่กับเขาแน่นอนเพราะ…
เห็นมันทุกวันจนเบื่อฉิบหาย…
ใบหน้าคมเข้มของชายหนุ่มยับย่นเพราะเพิ่งตื่นนอน ทรงผมชี้โด่เด่ไปมา ตาคมหรี่มองร่างสูงโปร่งที่ยืนแยกเขี้ยว
“ตื่นแล้วอย่าลีลา” ศัตรูพ่ายโบกมือไล่คนบนเตียงให้ลุกขึ้น เขาจะได้พับผ้าจัดเตียงใหม่
แต่ว่าฝ่ามือใหญ่ก็กระตุกคนที่ยืนอยู่จนอีกฝ่ายเสียหลักล้มลงมาทาบทับอยู่บนร่างกายหนาบนเตียง
“เฮ้ย!” เสียงโวยวายดังก้องในหูพระรองจนรู้สึกมึนไปพักหนึ่ง “ไอ้เชี่ย!!”
ศัตรูพ่ายถลึงตาใส่อีกฝ่าย ขณะนี้ใบหน้าของพวกเขาทั้งสองคนอยู่ใกล้ชิดกันเสียจนรับรู้ถึงลมหายใจอุ่นๆของกันและกัน ใบหน้าขาวใสขึ้นสีเรื่อจางๆเมื่อสบกับนัยน์ตาพราวระยับคู่นั้น
“ปล่อย!”
“ไม่!!”
เนี่ย...ดูมัน!
กวนตีนได้กวนตีนดี วันไหนไม่ได้กวนตีนให้โดนด่าแล้วสงสัยนอนไม่หลับ
พระรองลูบไล้ไปตามแผ่นหลังเรียบเนียนลามลงไปถึงช่วงเอวสอบที่เหมาะพอดิบพอดีกับมือเขา ค่อยๆไต่ผ่านเนื้อผ้าไปจนถึงช่วงสะโพกวนเวียนอยู่แถวก้นกบ
ร่างสูงโปร่งเกร็งตัว ถลึงตามองอีกฝ่ายที่ยิ้มหน้าเป็น ศัตรูพ่ายรู้สึกขนลุกชันไปทั่วร่างกาย รับรู้ถึงนิ้วเรียวยาวของอีกฝ่ายที่ยังคงวนเวียนไปมาอยู่แถวรอยแยกตรงสะโพกของตัวเองแล้วต้องรีบเอามือไปตะปบมันออกมา เล็บสั้นๆจิกลงบนเนื้อให้แสบๆคันเป็นเชิงลงโทษ
“เจ็บครับ...” ไอ้ตอแหล แค่นี้ทำมาเป็นสำออย
“สมควร” มันไม่ได้ทำหน้าสำนึกสักนิด “เอามือออกไปจากก้นกู”
แต่มีหรือคนอย่างนายพระรองจะเชื่อฟังง่ายๆ เขายิ่งมันเขี้ยวโดยการบีบขยำเนื้อหนั่นแน่นจนเจ้าของตาเหลือก แหกปากโวยวายลั่น
พอได้แกล้งสมใจแล้วชายหนุ่มก็ยอมลุกขึ้นแต่ก่อนจะไปอาบน้ำเขาโดนฝ่ามือฟาดหนักๆเข้าที่หน้าท้องจนขึ้นรอยมือแดงเป็นปื้นเป็นของฝากไปด้วย
‘พระรอง’ นักศึกษาชั้นปีที่สี่แห่งคณะนิติศาสตร์ของมหาวิทยาลัยชื่อดังเดินออกมาด้วยชุดแบบเดียวกันกับศัตรูพ่ายในตอนแรก แต่ว่าตอนนี้ร่างสูงโปร่งใส่เสื้อผ้าชุดทำงานเรียบร้อยแล้ว
ชายหนุ่มยิ้มบางๆเมื่อเห็นเสื้อนักศึกษาสีขาวสะอาดตาแขวนอยู่หน้าตู้เสื้อผ้าพร้อมกับกางเกงแสล็คสีดำสนิท
ถึงจะปากร้าย ชอบโวยวายเขาแต่ว่าการกระทำช่างไม่ตรงกับปากเอาเสียเลย
เป็นคนใจร้ายที่น่ารักจริงๆ
พระรองจัดการตัวเองเสร็จเรียบร้อยก็เดินมาหาคนที่นั่งเล่นโทรศัพท์เช็กนั่นดูนี่ไปเรื่อยอยู่ที่โต๊ะอาหารตัวเล็กสำหรับสองคน ร่างสูงใหญ่ทิ้งตัวนั่งลงตรงข้ามพลางพับแขนเสื้อขึ้นมาตรงถึงข้อศอก นัยน์ตาคมกริบมองคนตัวขาวที่กำลังหน้านิ่วจ้องจอแล้วก็เอ่ยปากถาม
“หิวไหม? กินอะไรด้วยกันก่อนไปทำงานเปล่า?” นานๆทีพวกเขาสองคนถึงได้ออกพร้อมกันตอนเช้าเพราะว่าส่วนใหญ่อีกฝ่ายต้องออกเร็วเพราะไปทำงานตามปกติ ในขณะที่เขามีเรียนช่วงบ่ายบ้างหรือไม่มีเรียนบ้างทำให้ไม่จำเป็นต้องตื่นเช้าตามอีกฝ่าย
“โจ๊ก...” คนตอบไม่ยอมมองหน้า แต่เรียกรอยยิ้มจากพระรองได้เป็นอย่างดี
ถ้าเจ้าตัวพูดแบบนี้เป็นนัยที่บอกว่า...อยากกินโจ๊กร้านเจ้าประจำและเขาต้องพาไปกินด้วย!
คนฟอร์มจัด…
ร่างสูงสองร่างเดินตีคู่กันออกมาจากประตูคอนโด ศัตรูพ่ายรับหมวกกันน็อคสีเทาซึ่งเป็นใบประจำของเจ้าตัวมาสวม ส่วนร่างสูงใหญ่วาดขาคร่อมมอเตอร์ไซด์สีเหลืองอ๋อยคันตะมุตะมิที่ดูแล้วไม่เหมาะกับผู้ชายตัวใหญ่สองคนเลยสักนิด
พอคนซ้อนท้ายนั่งคร่อมรถเรียบร้อยเจ้าตัวก็ขยับกระเป๋าสีดำมากอดเอาไว้ คนขับถึงค่อยๆบิดคันเร่งออกตัว
รถมอเตอร์ไซด์สีเหลืองเด่นสะดุดตาลัดเลาะมาตามซอกซอยเพื่อหลีกเลี่ยงการจราจรบนถนนใหญ่ของกรุงเทพฯจนมาถึงหน้าร้านแผงลอยริมถนน ศัตรูพ่ายลงจากรถเดินเข้าไปสั่งก่อนแล้วให้อีกฝ่ายไปหาที่จอดรถ
โจ๊กร้อนๆสองชามมาเสิร์ฟพร้อมกับที่ร่างสูงใหญ่เดินมานั่งพอดิบพอดี ในมือใหญ่มาพร้อมกับปาท่องโก๋ถุงใหญ่จากร้านที่อยู่ถัดไปไม่กี่ร้าน
ศัตรูพ่ายเลิกคิ้วมองร่างสูงใหญ่ฝั่งตรงข้ามที่ฉีกปาท่องโก๋สองตัวใส่ชามโจ๊กคนๆจนแป้งทอดจมน้ำข้าวข้นๆเรียบร้อยถึงดันชามนั้นมาให้เขา แล้วพระรองดึงชมโจ๊กของตัวเองมา มือหนึ่งถือปาท่องโก๋เอาไว้กินสลับกับโจ๊ก เขาชอบกินตอนมันยังกรอบๆ ไม่เหมือนกับอีกคนที่ชอบเอาแป้งแช่โจ๊กจนเหี่ยวแล้วค่อยกิน
“ไม่ได้กินร้านนี้นานมาก” ศัตรูพ่ายยังคงชอบรสชาติโจ๊กหอมๆของร้านแผงลอย
“ที่ผมพาคุณมากินตั้งแต่ครั้งแรกเลย” ร้านโจ๊กเป็นร้านประจำของพระรองตั้งแต่สมัยปีหนึ่ง
“เออ...” นึกถึงความทรงจำเก่าๆเมื่อสองสามปีก่อน.
.
.
.
...ร้านโจ๊กแผงลอยริมถนน...
กับ
...ผู้ชายสองคนที่แทบเรียกได้ว่าคนแปลกหน้า…
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
สวัสดีค่า
ขออภัยที่หายไปนานเลยนะคะ วันนี้อาโปเอาตอนพิเศ๊ษพิเศษมาลงให้อ่านกันค่า
เป็นคู่ที่ออกมานิดเดียวแต่กระแสไม่แพ้นังพระกับน้องนมเลย เราดีใจมากที่มีคนลงเรือคู่นี้ ฮ่าๆ
ขอบคุณที่สนุบสนุนกันมาโดยตลอดนะคะ
ปล. ท่านใดไปงานเจนวายวันที่ 9/9 นี้ ไปเจอกันได้นะคะ เราสิงอยู่เรื่อยๆค่า
ปล.สอง. หยอดปุกหมูรอรับน้องนมไปกอดที่บ้านได้นะคะ ช่วงงานหนังสือตุลาคมนี้เจอกันค่า
ขอบคุณมากค่า
-
o13 o13 o13 o13 o13
-
กรี๊ดคู่นี้!!!
-
เคะดุเมะละมุนนี้เราแพ้
-
:pig4: :pig4:
-
ฮิ้ววววว!!! :m11: รองพ่าย...คนแปลกหน้าที่มาสปาร์คกัน :m4:
คิดถึง ๆ...คิดถึงน้องนมกับนางตัวโกงด้วย :m1:
-
โง้ยยยยยยย อยากอ่่านเรื่องของคู่นี้เลย
-
ชอบจัง
-
คู่นี้น่รักจัง
-
โถ่พ่ายยยย เสร็จพระรองจนได้ 555
-
:pig4:
-
งื้ออออออ อยากอ่านอีกๆๆๆๆๆ เราเป็น FC พระรอง ออกมาแค่ไม่กี่ตอน แต่เราหวีดมากกกกกก
-
:กอด1: :กอด1:
พ่ายเสร็จพระรองแล้วววว
-
น้องนม.....
ขอกลับบ้านวันนึง
ขอบคุณที่แบ่งปันขอรับ
-
ชอบพระเอก ซึนไปอีก
อยากอ่านคู่รองจัง พระรองดูท่าจะแซ่บ 55555
ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆนะคะ
-
กรี๊ด~ คู่นี้อยากอ่านต่อเลยอ่ะ
-
อ่านเรื่องนี้แล้วหมั่นไส้พระเอกมาก 5555 น้องนมก็ใสเกิ๊น ชอบตอนจบค่ะ ตอนพิเศษแอบลุ้นว่าจะเป็นสมชาติ แต่น้องพระรองก็ชอบ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
น้องนมน่ารัก อิอิ
-
สมชาติกับวันฟายน์ๆ (Fine)
...ใครๆก็รู้จักสมชาติแห่งศิลปกรรมผู้ปิดทองอยู่หลังพระมานมนาน
ตัวเขาชื่อสมชาติ พ่อชื่อสมยศ แม่ชื่อสมศรี ไม่มีพี่น้อง แต่แม่บอกว่าถ้ามีน้องชายอีกจะให้ชื่อสมชาย แต่ถ้าเป็นน้องสาวจะให้ชื่อสมหญิง เอาจริงคือไม่รู้ควรจะสงสารใครระหว่างน้องที่จะได้เกิดมาชื่อสมหญิงหรือสมชายกับตัวกูอย่างสมชาติเอง
สมชาติเป็นคนชิวๆ ชิคๆ นอนกลางดินกินกลางป่าช้าทุกวัน มีเพื่อนก็เหมือนมีหมาแดกหัวตลอดเวลาแถมชอบพ่นน้ำลายใส่หัวสมชาติอีกด้วย แต่เขาก็สนิทกับเพื่อนมาก ชนิดที่ว่าเพื่อนกันไม่อาบน้ำสามเดือนก็ยังคบกันได้...ประโยคนี้หมายถึง...สมชาติก็ไม่อาบน้ำไปกับเพื่อนด้วยไง ถึงได้คุยกันรู้เรื่อง
เพื่อนสนิทๆที่ว่ามีอยู่สองคน คนแรกชื่อโอ๋ ส่วนคนที่สองชื่อพระเอก ไอ้โอ๋เป็นเพื่อนที่คบกันได้แต่ไอ้พระเอกเป็นเพื่อนที่ชื่อสวนทางกับหน้าตาและสันดานฉิบหาย แถมช่วงหลังมานี้ติดเมียมาก จากโจรโฉดชอบแดกหัวชาวบ้านกลายมาเป็นทาสเมียมินเนี่ยนตัวเท่าหัวนมของมัน
สมชาติได้แต่สงสารน้องหนูเมียไอ้พระ ไม่น่าดวงซวยมาเจอคนอย่างมันเลยจริงๆ ทุกวันนี้คือเขายังคิดอยู่ว่าที่คบกับไอ้พระได้นี่คือเขาซวยเหมือนกันหรือว่าเกิดเหตุการณ์...ฝนตกขี้หมูไหล คนจัญไรมาเจอกันกันแน่นะ
บอกจากใจเลยว่าสมชาติเอ็นดูน้องหนูนมจืดขั้นสุด น้องช่างน่ารักและใสซื่อจนพี่สมชาติอยากจะเอามาเป็นของตัวเองมากเลย เสียแต่ว่ามีหมาบ้าคอยแยกเขี้ยวใส่ตลอดเวลา น้องหนูเป็นสิ่งมีชีวิตที่เหมือนความสดใสของโลกใบนี้ สดใสเหมือนแดกพระอาทิตย์เข้าไป แต่ว่าตอนนี้โดนราหูอมเข้าไปเรียบร้อยแล้ว พี่สมชาติสะท้อนใจมากมาย ไม่รู้จะไปเรียกร้องขอความช่วยเหลือจากองค์กรไหนดี
ว่าแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ แต่อยู่ๆก็ได้รับพลังสดใสจากน้องหนูตัวขาวทีเดินยิ้มแป้นมาแต่หน้าปากซอย เอ่อ...หมายถึงหน้าบันไดของคณะน่ะ
“สวัสดีน้าาา สมชาติ” เสียงสดใสทำให้จิตใจหยาบกระด้างของชายหนุ่มชุ่มชื่นขึ้นเหมือนได้รับน้ำทิพย์ชโลมจิตใจ
“สวัสดีจ้า...” เขาตอบกลับไปพร้อมรอยยิ้ม
“ช่วงนี้เหนื่อยไหม เราได้ยินจากพระเอกว่ามีโปรเจกต์กันอีกแล้ว” ร่างเล็กขนาดพกพาของน้องหนูทรุดตัวลงนั่งตรงข้ามเขา “เราเอาเสบียงมาส่งน้าาา”
สมชาติมองถุงที่บรรจุกล่องข้าวเอาไว้สี่กล่องกับอีกถุงที่เหมือนจะเป็นพวกน้ำดื่มแล้วได้แต่ทำตาปริบๆเหมือนมีพระมาโปรด สมชาติทำหน้าซาบซึ้งน้ำตาคลอเบ้า
เขาสาบานว่าจะยอมอยู่ในลัทธิมินเนี่ยนต่อไปด้วยความเต็มใจ…
“น้องหนูของพี่สมชาติ...” พูดไปก็โผตัวเข้าไปกอดร่างเล็กแต่ว่า…
“ไอ้สมชาติ!” เสียงเข้มฟังดูดุดันจนสมองสั่นขี้หูสะเทือนก็ดังขึ้นข้างหลัง “ถอยออกมาไอ้เหี้ย”
“อะไรวะ?” สมชาติหันขวับไปทางต้นเสียง
ร่างสูงใหญ่กว่าสมชาติไม่มากกำลังยืนแยกเขี้ยวแฮ่ๆให้อยู่ข้างหลัง ใบหน้าหนวดเฟิ้มของมันกำลังบูดบึ้งสนิทเหมือนโดนใครเหยียบตาปลามา มันเดินอาดๆเข้ามากระแทกตัวนั่งลงข้างเบียดกับน้องหนูจนแทบจะตกเก้าอี้ แต่น้องหนูคนสตรองก็ยังคงยิ้มแป้นได้เหมือนเดิม
“มาแล้วเหรอ?” เสียงเล็กถามขึ้น ไอ้เพื่อนพระใจมารของเขาก็กระแดะทำหน้าอ่อนลง
“เออ” ตอบน้องหนูอย่างน่ารัก แต่หันมาลถึงตามองเพื่อนฝั่งตรงข้าม “แล้วมึงมาเสนอหน้าอะไรแถวนี้”
สมชาติทำจมูกบานพ่นลมออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย “กูนั่งนานแล้วไอ้เหี้ย” ไม่ใช่ว่าพวกเขาเพิ่งจะนั่งอยู่ด้วยกันแล้วไอ้พระเวรมันหายหัวไปยิงกระต่ายมาหรือไงวะ ให้กูนั่งเฝ้าโต๊ะ แต่พอน้องหนูมามันกลับกลอกจากหน้ามือเป็นหลังตีนเลยนะ
ไอ้ทาสเมีย!
ไอ้เพื่อนเนรคุณ สมชาติเป็นผู้ปิดทองหลังพระที่แท้ทรู แต่มันดันไม่สำนึกว่าที่ทุกวันนี้มีได้เมียเพราะใครกันแน่ ถ้าไม่มีสมชาติคนนี้ที่เอาของบรรณาการจากญี่ปุ่นไปให้มีหรือจะได้แดก เหอะ...ไอ้ไม่สำนึกบุญคุณ ไอ้งูเห่า ไอ้เพื่อนเวร ไอ้เสลดเป็ด
ที่พูดๆไปนี่คือมันได้ยินไหม? ก็ไม่ได้ยินสิวะ! ถ้ามันได้ยินกูจะเหลือเหรอ?!!
นี่ไม่ได้กลัวนะบอกเลยตรงๆ...แค่เกรงใจเพื่อน...กลัวเพื่อนรับไม่ได้…
เนี่ยเห็นมันกระจุ๋งกระจิ๋งกับเมียแล้วละเหี่ยใจฉิบหาย ไม่รู้ว่าจะหวานกันไปไหน สมชาติเซ็ง
“ทำหน้าเหมือนแดกขี้” ไอ้พระหน้าโจรแขวะมา
“พระเอกพูดไม่เพราะเลย”
นี่ไง...สมน้ำหน้า โดนเมียดุ เหอะ! ไอ้ทาสเมีย!
“สมชาติหิวไหม? เราซื้อข้าวมาเผื่อ” น้องหนูของพี่สมชาติรีบจัดแจงหยิบกล่องข้าวมาแจก
เขารีบมาเปิดก่อนจะถุยน้ำลายลงไปก่อนที่ไอ้พระมันจะมาแย่งคืนไป มันหวงเมียเว่อร์ เมียซื้อไรมาให้ไม่เคยเผื่อแผ่เพื่อนฝูง นี่ถ้าน้องหนูไม่อยู่ ต่อให้มันแดกข้าวคนเดียวสี่ห้ากล่องแม่งก็ทำ! มันไม่แบ่งให้ใครแน่นอน สมชาติรู้สมชาติเห็น
เปิดกล่องก็ได้กลิ่นหอมฉุยของข้าวหมูกระเทียมไข่ดาว รอยยิ้มผุดขึ้นมาเต็มหน้า น้องหนูของพี่สมชาติจำได้ว่าเขาชอบกินหมูกระเทียม แต่ที่น้องหนูยังไม่รู้คือ...ความจริงแล้วเขาไม่ได้ชอบหมูกระเทียมขนาดนั้นแต่ที่ชอบมากเพราะ…
มันฟรี! อิ่มจังตังค์อยู่ครบเพราะคนจ่ายคือไอ้พระไง อิ๊ๆ
“ไปแบ่งส่วนบุญให้มันทำไมวะ?” เพื่อนตัวใหญ่หน้าบูด
น้องหนูตัวน้อยตีแปะๆเข้าที่แขน “ไม่เป็นไรน้า สมชาติไม่ได้มาขอส่วนบุญบ่อยๆสักหน่อย…”
แค่ก!
ไอ้เหี้ย!! เปลือกกระเทียมติดคอ
น้องหนูกูอาจจะหมายความว่า...สมชาติไม่ได้มาขอกินบ่อยๆสักหน่อยอะไรประมาณนี้ สมชาติว่าน้องหนูนมจืดอาจจะใช้คำผิดนิดหน่อย แต่ความหมายแม่ง...ผิดไปไกลโขฉิบหาย
“หึ” ไอ้พระมันยิ้มสะใจที่เห็นเขาทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก
“กินเยอะๆน้าสมชาติ”
กูจะแดกไม่ลงก็เพราะน้องหนูนี่ล่ะ!
.
.
.
“แม่ง! เดี๋ยวนี้ไอ้พระมันหลงเมียสัส” สมชาติกระซิบกระซาบกับไอ้โอ๋ ชำเลืองมองไปที่ไอ้เพื่อนพระใจมารที่กำลังพาน้องหนูตัวน้อยกลับไปส่งที่คณะเพื่อนบ้าน
คนหนึ่งก็สดใสเหมือนแดกพระอาทิตย์ ส่วนอีกคนก็ทำหน้าเหมือนอมราหูทุกวัน เหมือนจะไม่เข้ากันแต่ก็เติมเต็มกันอย่างลงตัว
“มึงอย่าอิจฉาเลย” โอ๋ตบไหล่เพื่อน
“บ๊ะ! อิจที่ไหน กูสงสารน้องหนู”
“เหรอวะ…” โอ๋เหลือบมองไปด้านหน้าของคณะ หันกลับมามองคนพูดฉอดๆ แล้วก็เอนตัวลงพิงม้าหินเหมือนปิดการรับรู้ทุกอย่าง
“เฮ้ย ไอ้โอ๋มึงมานอนอะไรเนี่ย ฟังกูก่อน” สะกิดเพื่อนขี้นมายิกๆ “แม่ง! ไอ้พระมันโคตรทาสเมียเลยว่ะ กูเห็นปากหมาอย่างนั้นแต่ใจนี่เหลวเปี๋ยวเป็นแป้งเปียก อีโธ่...ทาสเมีย ยอมเมียทุกอย่าง”
“เหรอวะ…”
“เออดิวะ” แต่แม่งโคตรทะแม่งๆ ไอ้โอ๋นอนหุบปากอยู่นี่แล้วเมื่อกี้กูได้ยินเสียงใครวะ?! หันขวับกลับไปมองแล้วแม่งก็เบิกตาโต
ชัดเลยไอ้เหี้ย!
“ไอ้พระทาสเมีย!” อุทานอย่างตกอกตกใจ
“ไอ้เหี้ย!” แม่งพ่นน้ำลายลงหัวเลยไหมล่ะไอ้พระ! เหี้ยซะขนาดนี้ “มึงมานี่เลยไอ้สมชาติ”
เรื่องอะไรจะอยู่ให้มันแดกหัวให้โง่วะ! เผ่นสิรออะไร!!
แล้วก็อีหร็อบเดิม...วิ่งแจ้นไปหลบหลังน้องหนูอย่างไม่รู้จัดเข็ดหลาบว่าครั้งก่อนแม้แต่น้องหนูยังไม่ช่วยอะไรมันเลย
“กูพูดความจริงมึงจะเกรี้ยวกราดทำไมมมม” สมชาติร้องลั่น หน้าตื่น วิ่งวนอยู่รอบตัวน้องหนูที่พยายามทำปากพะงาบๆเป็นเชิงห้าม
พระเอกเพื่อนรักยืนหน้ายักษ์อยู่ตรงหน้า แยกเขี้ยวใส่
“งั้นอย่างมึงก็หาเมียไม่ได้!”
สมชาติย่นคิ้ว เบ้ปาก รีบสวนกลับไปอย่างว่องไว
“โว๊ะหาเมียไม่ได้ก็หาผัวแทนสิวะ! ยากไร!”
ความปากไวไม่เคยส่งผลดีอะไรต่อสมชาติทั้งสิ้น ทุกวันนี้โดนไอ้พระมันกดขี่อยู่ทุกวัน
ต่อไป...ก็ยังโดน ‘กด’ โดน ‘ขี่’ ต่อไปเหมือนเดิม
- สเปเชี่ยล วิท สมชาติ -
สวัสดีค่า
วันนี้เอาตอนพิเศษๆมาฝากอีกตอนนะคะ ใครที่คิดถึงพ่อยอดชายนายสมชาติผู้ปิดทองหลังพระ มาติดตามเรื่องราวเกรียนๆของนางได้ในตอนนี้เลยค่า
สมชาติกับหนึ่งวันสบายๆของนางนะคะ ฮ่าๆ
แต่ประเด็นสำคัญคือ สมชาตินางบอกว่าถ้านางหาเมียไม่ได้นางจะหาผัวแทน มาลุ้นกันนะคะว่าตกลงนางจะได้เมียหรือได้ผัวกันแน่นะ ฮ่าๆ คนปากดีอย่างนางมันน่านัก!!! 555
ขอบคุณที่ยังคงติดตามและสนับสนุนมาตลอดนะคะ
ปล. น้องนมกับนังพระกำลังจะคลอดออกมาดูแล้ว เจอกับพวกเขาได้ที่งานหนังสือเดือนตุลาคมนี้ได้เลยนะคะ
ปล. เรายังมีเซอร์ไพรส์อีกเยอะแยะเลยเพราะฉะนั้นอย่าเพิ่งตกใจไปซะก่อนน้า
-
โธ่ สมชาติ :laugh: :laugh:
-
อะไร..ยังไง..คือ ‘โดนกด’ และ ‘โดนขี่’ :hao6: :hao6: :hao6:
-
สมชาติทำไมน่าสงสาร 55
-
คิดถึงน้องนมรู้กกกกกกกกกกก
เหนด้วยกับสมชาติ อีพระติเมียนะคะ
-
อะไรคือโดน"กด"โดน"ขี่"อ่ะสมชาติ
-
อร๊ายยยยย โดนกด โดนขี่ กรี๊ดดดดดดด
-
โถ่สมชาติ พระเอกก็ช่างแกล้งเพื่อน o13 o13 o13 o13
-
:mew1: :mew1:
-
o13
-
สมชาติท่าทางจะแม่น พูดไงได้งั้น
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
5555 สมชาติน่ารัก น่าสงสาร อิอิ
-
กรี๊ดดด ขอเรื่องยาวของพระรอง-พ่าย กับ ???-สมชาติด้วยค่ะ
สนุกอ่าาาา เดือนหน้าจะสอยน้องหนูนมมาอยู่ที่บ้านให้ได้
อัพเดทเรื่องหนังสือบ่อยๆ นะคะ กลัวลืมไปพาน้องกลับบ้านมากเลย
-
คิดถึงจังเลยยยยยยยยย คิดถึงทุกคนเลยย สมชาตินี่ ต้องได้ผัวเท่านั้น แล้วผัวต้องดุแบบ อิพระ
-
สนุกมาก ๆ ครับ พระเอก-น้องนม ตกลงสมชาติจะมีผัวใช่ไหมเนี่ย
ขอบคุณครับ
-
#Yaoi #เรื่องที่3ของนิยายวายที่จะออกในงาน
-
รอสมชาติ~~~
-
นึกว่าสมชาติจะไม่มีคู่ซะแล้ว
:กอด1: :กอด1:
-
เห็นที่ต้องปั๊มตังค์รอ555
-
โอยย คิดถึงความวายป่วงที่ทำให้เราหัวเราะเป็นบ้าเป็นหลังของเรื่องนี้ อยากอ่านเรื่องของพระรองกับศัตรูพ่ายมากๆเลย เรื่องของสมชาติก็ด้วยนะ555 ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะคะ
-
เรารอเจอคนของสมชาติน้าาาาาา
-
น้องนมน่ารักกกกกกก พระเอกดูแลนมจืดดีๆนะ เดี๋ยวมีคนมาแย่งไป อิอิ
รออ่านสมชาตินะว่าจะได้เมียหรือผัว 5555
ขอบคุณไรท์ที่แต่งนิยายน่ารักๆออกมาให้อ่านนะคะ :กอด1:
-
ใคร๊!! ที่จะมาเป็นคน "กด" คน "ขี่" สมชานิเนี่ยยย~~
-
ชอบสมชาติอ่า ขอสมชาติกับคุณสามีของเขาเป็นเรื่องแยกเลยไม่ได้เหรอคะ
มีน้องนมกับพระเอกมารับเชิญเป็นครั้งคราวอะไรอย่างนี้
ชอบสมชาติมาก ๆ เลย
-
โอ้ยน้องนม หนูลูกจะใสๆไปไหน
ไม่มีตอนไหนที่อ่านแล้วไม่หัวเราะ :laugh: :laugh: :laugh:
อยากคู่รองกับพ่าบแบบเต็มๆอ่ะชอบ
ยังไงก็ขอบคุณนิยายดีๆค่ะ
-
อ่านเเล้วรู้สึกจุ๊ดจี๊ดหัวใจมากๆเลยจร้า...น้องนมจืดของน้องพระเอก..ขอบคุณมากๆค่า..
-
น้องนม ลูกกกกกกกก ทำไมน่ารักอย่างนี้
-
หลงรักน้องนมจืดหนักมาก ทำไมเป็นเด็กที่น่ารักได้ขนาดนี้
ไม่แปลกที่ตัวโกง เอ้ย พระเอกจะรักจะหลงขนาดหนัก อิอิ
ป.ล. FC พี่สมชาติค่า
:katai5:
-
:mew1: :mew1: น้องนมคนใส ทำให้พระเอกหลงหัวปักหัวปำเลยย
รอลุ้นผัวของสมชาติต่อสิ่นะเรา :katai5: :katai5:
-
สงสานหนูนมของแม่ ฮือออออ :mew4: :katai2-1: :mew6:
-
สนุกมากค่ะ นมจืดน่ารัก แต่แอบหงุดหงิดกับคำผิดนิดๆ ค่ะ
คำว่าแฟ้บนี่แหละค่ะ อ่านแดกแฟ่บละมัน :sad4: :o11:
-
แง้ ดีต่อใจ น้องนมน่ารักน่าทนุถนอม หัวใจจะวาย :dont2:
-
น้ำแทบพุ่งตอนที่บอกว่าน้องตาย 555555 โอ้ย หยุดขำไม่ได้
-
พระเอ๊ก! ไอ่บ้า ทำกับน้องนมแบบนั้นได้ไง :katai1:
-
:hao7: กรี๊ดดดด ฮิฮิ ว่าละพระรองกับพ่าย :hao3:
-
Special Halloween: วันปล่อยผี
“ซาหวักลีเพี่ยนๆ” เสียงตะโกนโหวกเหวกพร้อมกับร่างสูงของสมชาติเดินเข้ามาใต้ตึกของคณะศิลปกรรมศาสตร์
“หนวกหูไอ้สมชาติ!” เสียงหงุดหงิดจากเพื่อนสนิทไม่ได้ทำให้สมชาติหยุดแหกปากแต่อย่างใด ยิ่งเพิ่มเสียงให้ดังขึ้นไปอีก
“อะไร แค่นี่ทำมาเก้วกาดนะคนเรา” สมชาติทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ที่มีเพื่อนนั่งหน้าสลอนกันเต็มไปหมด แน่นอนว่าอยู่ห่างจากรัศมีของไอ้เพื่อนพระ
“สัด” เนี่ยคนเรา...ชอบหัวร้อนอยู่เรื่อย สงสัยต้องหานมเย็นๆมาคลายร้อนสักหน่อย
แต่ว่าบ่นไม่ทันขาดคำนมจืดเย็นๆก็มาเสิร์ฟถึงที่ ไอ้คนเกรี้ยวกราดบางคนถึงกับหน้าบานเป็นจานข้าวหมาอีกแล้ว แม่งเวลาอยู่กับเพื่อนนี่แทบจะแดกหัวแต่พอเมียมาแม่งแทบจะแดกน้องหนูเขาไปทั้งตัว
“พระเอกกกก ทำไมทำหน้าบูดเป็นก้นเลยอะ” เสียงเจื้อยแจ้วพร้อมกับร่างเล็กขาวโอโม่ของน้องหนูนมจืดผู้สดใสเหมือนแดกพระอาทิตย์ก็เดินหย่อนก้นที่ข้างๆไอ้พระเรียบร้อย
พระเอกคนเดิมเพิ่มเติมคือความหล่อที่เพิ่มขึ้นทุกวันขมวดคิ้วมุ่น เริ่มหัวคิ้วกระตุกหงึกๆเพราะอาจจะเจอประโยคประหลาดๆของไอ้มินเนี่ยนอีกก็เป็นได้
“ก้นอะไรของมึงวะ” แม่งเริ่มปวดประสาทอีกแล้ว
คนตัวเล็กยิ้มแป้น “ก็คำว่าตูดมันไม่เพราะ เราเลยบอกว่าหน้าบูดเป็นก้นแทน คิกๆ”
โอ้โห ฉิบหาย! ไอ้คุณชายพูดเพราะ เอาที่มึงสบายใจเลยเว้ย
“เออ” ถึงจะดูหงุดหงิดแต่เชื่อเถอะ ไอ้พระมันดีใจจนระริกระรี้จะตาย มีเมียมานั่งเล่นด้วย
นมจืดหันซ้านหันขวา ยิ้มให้คนนู่นที คุยกับคนนี้ที นัยน์ตากลมโตแทบปะทะร่องรอยสีแดงเข้มบนคอของสมชาติเข้าพอดี
“สมชาติๆ คอไปโดนอะไรมาอะ ยุงกัดเหรอ?”
คนถูกทักถึงกับตะปบคอตัวเองหมับ สายตาทุกคู่หันขวับไปมองสมชาติกันหมด ร่างสูงโย่งกระสับกระส่ายไปมา นัยน์ตาล่อกแล่กเหมือนเพิ่งไปปล้นธนาคารมาแล้วลืมไปมอบตัวกับตำรวจ
“ช...ใช่จ้า” ตอบแบบไม่เต็มเสียง ไอ้พวกเพื่อนเหี้ยๆก็เอาแต่ส่งสายตาวิบวับจนอยากจะสาดพริกใส่
...ตอแหล!!
แต่มีคนหนึ่งที่ยังเชื่ออย่างหมดหัวใจ
“ฮื้อ เอาแซมบัคไหม? เราพกมานะ” คนตัวเล็กคุ้ยกระเป๋าย่ามจนเจอกระปุกเล็กสีเขียว ยื่นให้สมชาติที่นั่งน้ำตาไหลพราก
ไม่รู้ว่าดีใจหรือเสียใจดีที่น้องหนูยังเชื่อใจพี่สมชาติเสมอมา แต่ไอ้เพื่อนเหี้ยๆคนอื่นๆนี่ถึงกับขำก๊ากออกมาอย่างไร้มารยาทโดยเฉพาะไอ้พระ
“มึงเชื่อมันเหรอวะ?” พระเอกกระพริบตาปริบๆ แม่งไม่รู้ว่าไอ้เตี้ยมันยังคงโง่หรือบ้าเหมือนเดิมอยู่ไหม
“อื้อ แล้วทำไมสมชาติต้องโกหกด้วยอะ แค่ยุงกัดเอง” โอเค...มันยังโง่และบ้าเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง
บอกกูทีว่ามันจะเรียนจบแล้ว...อยากให้กลับไปซ้ำอนุบาลไหมอีกรอบเลย
“เฮ้ย! กูมีความคิดดีๆ” อยู่ไอ้สมชาติก็โพล่งขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ และแน่นอนว่ามีคนสนใจมันไหม? อ้อ...เปล่าเลย...แต่ละ
คนก้มหน้าก้มตาทำงานของตัวเอง “เฮ้ยยยย ฟังกูหน่อยเถอะ สมชาติขอร้องงงง”
“อื้มมม ฟังอยู่น้าสมชาติ” มีผู้ฟังที่ดีแค่คนเดียวเท่านั้น น้องหนูยิ้มแป้นดันแว่นขึ้นดั้ง ทำท่าสนอกสนใจมากเป็นที่สุด
ฮืออออ พี่สมชาติรักน้องหนูฝุดๆ
“พี่สมชาติจะจัดปาร์ตี้วันฮาโลวีน”
นมจืดตาโตอย่างสนอกสนใจ เงี่ยหูฟังสมชาติฝอยน้ำลายแตกฟองอย่างตั้งใจ แล้วก็หันไปสะกิดคุณฮีโร่ตัวโตให้หันมาฟังด้วยกัน
“ฮื้อ พระเอก...เราอยากร่วมปาร์ตี้ของสมชาติ น่าสนุกมาก”
“ปัญญาอ่อน” ร่างสูงใหญ่แสยะปาก ไม่รู้ว่าไอ้สมชาติมันเกิดบ้าอะไรขึ้นมา “ประเทศไทยมีฮาโลวีนที่ไหน”
“ก็กูจะจัด มึงจะทำไม” บ๊ะ…มือไม่พาย ตีนก็ราน้ำอีกนะไอ้พระ “นี่ๆน้องหนู เดี๋ยวพี่สมชาติจะจัดเป็นธีมนะ ต้องแต่งตัวให้เขากับ
เทศกาลนะ อย่าลืม”
นมจืดยิ้มกว้างพยักหน้าหงึกหงัก และ...ที่แน่ๆคือไอ้พระที่บอกว่าไม่ร่วมๆมันจะปฏิเสธไหม? ปฏิเสธสิรออะไร
แต่...พอเจอพลังมินเนี่ยนแอคแท็กเข้าไป ไอ้พระก็ไอ้พระเถอะ ศิโรราบกราบบูชาเป็นทาสเมีย
หึ ไม่แน่จริงนี่หว่า…
...คืนวันที่ 31 ตุลาคม…
ค่ายมวยจตุรเทพถูกเนรมิตให้เป็นงานปาร์ตี้ฮาโลวีนย่อมๆ สมชาติถึงกับแจ้นไปขอป๋าเจ้าของค่ายมาเรียบร้อย แน่นอนว่าป๋าอนุญาตแต่ว่ากว่าจะได้จัดเขาต้องเสียค่าเช่าที่ไปมากโข
แม่ง! สะโพรกครากไปหลายวัน
ทั้งที่ป๋าไม่เก็บค่าที่แต่สมชาติโดนเจ้าที่มาไล่เก็บหนี้ เจ้าหนี้ตัวโตหน้าโฉดเหี้ยเลยด้วย ไม่คุ้มฉิบหาย
เด็กๆในค่ายก็สนุกครึกครื้นไปด้วย บางคนก็สรรหาชุดมาแต่งมีทั้งผีตานี ผีกระหัง ผีปอบและสารพัด แต่เอาตามตรงนะพวกแม่ง
ไม่แต่งก็เหมือนผีอยู่แล้วล่ะ
พายัพใจดีสั่งพิซซ่าชุดใหญ่หลายสิบชุดมาเลี้ยง ลาภปากฉิบหาย
“มึ๊งงงงงงง จะไปไหนนนนนนน๊” เป็นเรื่องปกติที่จะได้ยินเสียงแหลมๆของใครบางคนจากในบ้านหลังค่ายมวย
“เลิกตามติดกูเป็นขี้ปลาทองได้แล้ว” เสียงทุ้มติดแหบเอ่ยอย่างหงุดหงิด มีคนบ้ามาเดินพันแข็งพันขาแล้วอยากจะเตะโด่งไปดาว
อังคาร
“มึงก็หยุดเส่ะ กูอุตส่าห์ไปหาชุดมาให้มึง มึงรู้มั้ยว่าไซส์มึงหายากขนาดไหนอะ” สมชาติเดินลากชุดที่ว่าตามต้อยๆ
นัยน์ตาคมกริบตวัดกลับมามองอย่างกินเลือดกินเนื้อ ขี้นิ้วไปที่ชุดที่มันถือมาให้
“ไอ้เหี้ย มึงจะให้กูใส่ชุดเหี้ยนี่ในงานปาร์ตี้ผีเข้าผีออกของมึงหรือไงวะ?!!” แม่ง บีบคอมันตายห่าแล้วโบกปูนทับได้มั้ยวะ???
“มันไม่ใช่ชุดเหี้ยยยยยย” สมชาติเถียงขาดใจ “มึงดูไม่ออกเหรอไงวะ”
“...”
“มันคือชุดทีเร็กส์อะมึงงงงงง”
“เออ!! จะเหี้ยจะทีเร็กส์กูก็ไม่ใส่”
และแน่นอนว่าพายัพไม่เคยยอมสมชาติ คนหน้าโหดมานั่งหน้าบึ้งจิบเบียร์เย็นๆให้หายหงุดหงิด ปล่อยให้ไอ้ผีบ้าห้าสิบตังค์มัน
แต่งหน้าศพๆของตัวเองต่อไป เขาเห็นแล้วทนแทบไม่ได้ ไม่รู้มันบ้าแต่งตัวอะไรของมัน
“เฮียๆ พวกเพื่อนพี่สมชาติมาแล้ว”
พายัพพยักหน้าพลางบอกให้พวกเด็กไปเปิดประตูจะได้ถอยรถเข้ามาจอดให้เรียบร้อย แล้วให้เตรียมที่ทางให้แขกเข้ามานั่ง
ไม่นานร่างสูงใหญ่กับร่างเล็กตัวคนละโยชน์ก็เดินเข้ามาข้างใน นมจืดเริ่มไม่ค่อยมั่นใจเพราะว่าคนอยู่เยอะ พยายามเดินหลบหลังกว้างของพระเอก นัยน์ตากลมโตมองผ้าคลุมสีดำสนิทมันเหมาะกับพระเอกมาก
ตอนแรกพระเอกไม่ยอมแต่งอะไรเลยแต่นมจืดก็ไปอ้อนจนเจ้าตัวยอมแต่งแม้จะแค่เอาผ้าคลุมสีดำมาใส่ก็ตาม พระเอกบอกว่าตัว
เองเป็นท่านแด๊กคิวร่า
ส่วนนมจืดนั้น…
“โอ้โห พี่น้องหนูทำไมหน้าขาวขนาดนั้นอะ” เสียงของเด็กในค่ายมวยที่เคยเจอตอนมาหาสมชาติทักนมจืด “คอสเป็นผีน้อยแคส
เปอร์เหรอพี่”
คนตัวเล็กส่ายหน้าดุ๊กดิ๊ก ส่งสายตาให้คนพูดมองชุดที่นมจืดแต่งมาด้วย! เสื้อสีเหลืองอ๋อยกับชุดเอี๊ยมสีน้ำเงินขาสามส่วน มันเหมือนผีน้อยแคสเปอร์ตรงไหนอะ
“ไม่ใช่น้า แต่งเป็นผีมินเนี่ยนต่างหาก” ก็พระเอกอะบอกว่าให้ทาแป้งด้วยจะได้สมจริงแล้วก็เอาแป้งเด็กมาละเลงบนหน้านมจืดจนกลายเป็นแบบนี้อะ
นมจืดหน้างอเมื่อพระเอกมาถึงก็ปรี่เข้าไปนั่งกับพายัพที่ยื่นกระป๋องเบียร์ให้ ร่างเล็กเบะปากก่อนจะเดินไปนั่งข้าง
“ไม่รอเราเลย” เสียงง้องแง้งพูดกับคนที่ซัดเบียร์อึกๆ
“ไอ้พายัพ มีนมจืดมั้ย?” พระเอกไม่ตอบแต่กลับไปถามเจ้าของบ้านแทน
ร่างสูงใหญ่ของนักมวยหนุ่มพยักหน้าแล้วชี้ไปที่ถังแช่เบียร์ พระเอกเดินไปดู ข้างในมีกล่องนมแช่อยู่สามกล่อง เขาเอาออกมา
แล้วเจาะหลอดเรียบร้อย
“เอ้า หน้างอเป็นผีคอหักแล้ว” พูดแล้วก็หัวเราะเบาๆ
นมจืดย่นจมูกใส่แต่ก็ยอมรับนมมาดูด พระเอกหยิบพิซซ่ามาให้ด้วยหนึ่งชิ้น แต่ชิ้นใหญ่มาก
“เราขอชิ้นเล็กๆ”
“แดกเข้าไป ไม่หมดจะจับยัด” เนี่ยยยย โหดอีกแล้ว
ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงถัดมาพระรองกับศัตรูพ่ายและป้อมปราบก็มาสมทบ ทั้งสามคนไม่ได้แต่งตามธีมใดๆทั้งสิ้น ถ้าสมชาติเจ้าของต้น
ความคิดมาเห็นต้องร้องไห้แน่ๆเลย
“พ่าย ปราบ”
เจ้าของชื่อทั้งสองมองใบหน้าขาววอกของเพื่อนแล้วอยากจะขำก็อยากอยากจะเอ็นดูก็อยาก ได้แต่ทำหน้าพิลึกๆพร้อมกับกลั้น
ขำ เพื่อนเขามันเหมือนมินเนี่ยนชุบแป้งทอดฉิบหาย
“ไง...” พระรองตบบ่าพี่ชายหนักก่อนที่จะนั่งลงข้างๆ พยักหน้าขอบคุณพายัพที่ไถกระป๋องเบียร์อีกกระป๋องมาให้
“เออ”
พระรองเปิดกระป๋องซดอึกๆ ก่อนที่จะมีมือดีมาโฉบกระป๋องเขาไปทั้งที่ยังไม่ทันวางลงบนโต๊ะ ศัตรูพ่ายคว้าไปดื่มอึกต่อ เจ้า
ตัวยืนพิงคนเด็กกว่าอย่างลืมตัว สะกิดอีกฝ่ายยิกๆ
“อยากกินพิซซ่า” ร่างสูงยิ้มบางๆ มือก็เอื้อมไปหยิบพิซซ่ามาให้ คนตัวขาวคว้าไปกัดตำโตก่อนที่จะเลื่อนไปที่ตรงหน้าพระรอง
“แดกมั้ย?” เหมือนเจ้าตัวจะลืมตัวนะ คนมองเต็มเลย พระรองก็ได้ลอบยิ้ม ไม่เอ่ยแซวอะไรไม่งั้นเดี๋ยวคนขี้เขินจะหงุดหงิดเขาอีก
กินจนพิซซ่าหมดไปหลายกล่องแล้วไอ้สมชาติเพิ่งจะลงมา เสียงแม่งมาก่อนตัวอีก
“เหี้ยยยย หน้าเกือบแหก” เสียงร้องโวยวายทำเอาคนฟังแต่ละคนส่ายหน้า
ยิ่งเจ้าของบ้านถอนหายใจเฮือกใหญ่แต่ก็ลุกเดินไปดู
!!!!
พายัพคิดว่าเขาไม่ใช่คนขวัญอ่อนอะไรเลย ระหว่างเห็นผีกับเห็นเขาเด็กอาจจะกลัวอันหลังก็ได้ แต่ในชีวิตเขาก็คิดว่าไม่เคยเห็นอะไรที่น่าสะพรึงเท่านี้มาก่อน…
ร่างสูงโย่งในชุดกระโปรงยาวสีดำสนิทมีรอยขาดๆทั่วตัว เห็นบ็อกเซอร์สีแดงเถือกแสบตาแว่บๆ รองเท้าส้นสูง ใบหน้าขาวถูกทาด้วยดินสอพองจนเหมือนเอาปูนมาฉาบ ริมฝีปากแดงเถือกเหมือนเอาปากไปจุ่มเลือดหมู
มันยืนฉีกยิ้มกว้าง...วาดมือมาในอากาศเหมือนจะทำตัวเป็นเจ้าหญิงให้เขาจับจูง ซึ่งพายัพก็แบมือออกมา สมชาติยิ้มกว้าง
ฮี่ๆๆๆ มีหลัวดีชีวิตแฮปปรี้มั่กๆ
“แว๊กกกกก” แต่แม่งที่ไหนได้ ไอ้หลัวเวรมันไม่ได้จับมือเขาด้วย สมชาติเลยก้าวพลาดล่วงลงไปกองกับพื้นเพราะสะดุดรองเท้า
“กร๊ากกกกกกก” เสียงหัวเราะของไอ้พระดังเสียดแก้วหู
ร่างสูงโย่งกระฟัดกระเฟียด ตีขาแกร่งของพายัพแรงๆ
“ทำไมไม่รับกูอะ ไอ้เวร” กระดูกกระเดี้ยวพี่สมชาติร้าวหมด
นัยน์ตาคมมองแบบโนคอมเมนต์ “มึงแต่งบ้าอะไรของมึง”
คนหน้าผีกระเด้งมายืนยิ้มก่อนจะหัวเราะลั่นค่าย เดินนวยนาดมาจนถึงกลางงานท่ามกลางเสียงผิวปากอย่างชอบใจของหลายคน
“วิ้ววววว”
“แต่งเป็นอะไรเนี่ยพี่ชาติ”
“ทุ่มทุนสร้างมากพี่”
สมชาติสะบัดชายกระโปรงพรึบพรับ
“โอ้โห สมชาติสวยจัง” เสียงเล็กๆทะลุกลางปล้องขึ้นมา
ไอ้เหี้ยยยยย ไอ้เตี้ยมันใช้สมองส่วนไหนคิดว่าไอ้สมชาติมันสวย
“น้องหนูวววววว” สมชาติปริ่มน้ำตาไหล
“สมชาติแต่งเป็นผีแม่ชีเหรอ?” นมจืดเห็นในโฆษณาพอดีเลย
“จุ๊ๆๆ ไม่ใช่” สมชาติส่ายหน้า
“งั้นมึงเป็นเหี้ยอะไร?”
“ผีแม่หม้ายผัวตายจย้าาาาาาาาาาา”
.
.
.
“แม่หม้าย?” เสียงเย็นๆจากข้างหลังทำให้คนแต่งเป็นผียังขนลุก เหมือนสมชาติพูดอะไรผิดเหรอ? “ผัวตายด้วย?”
“ช...ชั่ย...แม่หม้ายผัวตาย” คอนเซ็ปนี้คิดนานมากๆ
“ผัวมึงตายแล้ว?”
เง้ออออ
“ยั...ยังไม่ตายจ้า...”
“เออ ผัวมึงยังไม่ตาย แต่มึงนี่แหละจะตายก่อน!”
“กรี๊ดดดด พี่จ๋า อย่า...ทำหนูวววววววว”
.
.
.
อาเมนสมชาติ…
คราวนี้ได้เป็นผีเฝ้าหลุมของจริง…
อาร์.ไอ.พี.
- END -
สวัสดีค่า
วันนี้อาโปเอาตอนพิเศ๊ษพิเศษมาลงให้อ่านกันนะคะ เนื่องด้วยในช่วงวันฮาโลวีนเลยอยากส่งต่อความสุขให้นักอ่านทุกท่านเลยค่า
รวมถึงแทนคำขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่เอ็นดูน้องนม รับน้องกลับบ้านไปนอนกอดกันนะคะ อาโปและเด็กในสังกัดคงไม่ได้มีวันนี้ถ้าขาดกำลังใจจากทุกท่าน อาโปขอยคุณทุกท่านที่อุดหนุนและเป็นกำลังใจกันมาตลอดนะคะ
หวังว่าน้องนมและผองเพื่อนจะอยู่ในความทรงจำของทุกท่านต่อไปนะคะ วันไหนเบื่อเครียด ขอให้นึกถึงน้องนมคนเด๋อนะคะ ให้น้องเป็นตัวปัดเป่าทุกอย่างออกไป มีแต่ความสุขเข้ามานะคะ
ขอบคุณจากใจค่ะ
อาโป....
-
โถสมชาติ :sad11: :sad11: :sad11:
-
โชคดีนะสมชาติ :m20:
-
ไม่รู้จะขำก่อนหรือสงสารก่อน
ผัวนักมวยซะด้วย สมชาติแห่งค่ายพายัพต้องรับศึกหนักหน่อยนะจ๊ะ
-
:m20:
-
ผีแม่หม้าย? ฮ่าๆๆ
-
เอาใจช่วยนะสมชาติ
:laugh: :laugh:
-
:z1: :z1: :z1:
-
สู้ๆน้าสมชาติ
-
R.I.P concept..บังอาจแข็งข้อกะหลัวก็จงรับกรรมไปนะสมชาติ :m14: :z1: :oo1:
-
:mew4: :mew4: :mew4: อ่านจบละ รายงานตัวค่ะ สนุก น่ารัก กับ น้องนม
ได้นิยาม ใหม่ จากเรื่องนี้ ..ดูดนม เท่ากับ จูบ 5555555555555 :mew4: :mew4: :mew4:
-
โธ่สมชาติไม่หม้ายแล้วงานนี้ผัวนักมวยอย่างพายัพจัดหนักคุ้มค่าแต่งตัวหนูแน่นวลลูกกกก 555555
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ :pig4: :pig4: :pig4:
สู้ๆนะสมชาติ :mew1:
-
หนูทำไรไม่ปรึกษาหลัวอ่ะลูกกกก ตายคา้ตียงแน่สมชาติเอ้ยยยย
-
น้องนมน่ารัก สมชาติฮามาก
ขอบคุณครับ
-
โถสมชาติ คนดีปิดทองหลังพระ ลงเอยแบบนี้ได้ไง ถูกอิพระข่มเหงรังแกไม่พอ ยังต้องคอยหลบแข้งหลัวนักมวยอีก ชีวิตบัดซบจริง
-
อยากสงสารนะ แต่รู้สึกสมน้ำหน้ามากกว่าาาาาาาาาา
-
:laugh: ถถถถถ สมชาติ :m20:
-
จองศาลาให้สมชาติด่วน555
-
:laugh: ชีวิตสมชาติน่าสงสาร โดนเพื่อยข่มเหง โดน :hao6:ผัวกดขี่
-
ถถถถถ สมชาติ~~~ เด๋วจะได้ตายสมชาติเกิดเพราะคอนเซ็ปผัวตายนี่แหละ 555
-
น้องโนมมมมมจืด ป้าอยากเลี้ยงต้อยมากค่าถ้าไม่กลัวพระเอกกระทืบ นี่หนูเด็กปี 3 หรือว่าเด็กปอ 3 กันแน่คะ
-
โธ่ สมชาติผู้น่าสงสาร555
-
:กอด1: ขอบคุณมากๆที่ทำให้มีเรื่องนี้ :haun4:
-
เราตลกสมชาติอ่ะ 555555 ใครนะช่างโชคร้าย อ่ะล้อเล่นนน ชมชาติน้อย(?)ไม่ต้องงอนนะ เดี๋ยวเราจะตามไปอ่านตอนพิเศษในเล่มต่อ รักคนแต่งค่ะ แต่งนิยายสบายๆมาอีกน้า :L2:
-
ยันหนูนมจืดก็เหมือนโดนล่อลวงตลอดไป
สงสารพี่สมชาตินะคะ
กลายเป็นแม่หม้ายผัวไม่ตายแต่โดนผัวกระทืบแทน
555555
-
ลาก่อยนะสมขาติ...555..
-
ถ่อววว สมชาติ ก๊ากกกกกก :laugh:
-
5555+ โธ่ สมชาติจ๋า
-
ชอบนิสัยนายเอก ชอบที่เขียนถึงความคิดของนายเอกมันน่ารักแบบไม่สนโลก เป็นอีกเรื่องที่ชอบ
-
ไว้อาลัยให้สมชาติแป๊บ 5555
-
โหยสนุกมากแล้วก้อฮามากกกกก ชอบความใสๆของนมจืดแต่แอบกวน แล้วความใจดีของพระเอกหน้าโจรอีก ชอบบบ
-
อ่านจบแล้ว สนุกมากๆเลยจ้าาาา
-
ตอนพิเศษม๊ากมาก: The toys
สมชาติยังคงใช้ชีวิตในทุกวันอย่างสงบสุขดีมั้ง(?) บางวันก็สบายดี บางวันก็เอวยอกบ้าง บางวันก็โดนเพื่อนทักว่าเดินขาถ่างๆบ้าง หน้าโทรมบ้างเพราะนอนดึก หน้าใสบ้างเพราะพอกหน้าด้วยโยเกิร์ตสูตรธรรมชาติ
อุตส่าห์ได้สูตรหน้าใสมาจากน้องเกรซแต่ว่าไอ้หลัวเวรตะไลมันบอกว่าให้เอาขี้โคลนพอกก็พอแล้ว มันบอกพอกแล้วจะได้หน้าเด้งเหมือนควาย ทำเอาสมชาติทำหน้างงอยู่นานแหนะ...กำลังคิดว่าควายหน้าเด้งด้วยเหรอ แต่พอหายโง่ก็ถึงบางอ้อ
ไอ้เหี้ย! มึงหลอกด่ากูนี่หว่าไอ้พายัพ
“จอดตรงนี้แหละมึง” คนซ้อนท้ายบิ๊กไบค์เปิดหน้ากากพลาสติกจะโกนแข่งเสียงกับลมที่ตีหน้าอยู่ คนขับไม่ได้ตอบอะไรกลับมาแต่ว่าเบียดรถเข้าริมซ้ายจนชิดทางเท้าหน้าโรงอาหาร
สมชาติวาดขาลงจากตัวรถ สะบัดขาไปมาเล็กน้อย ซ้อนท้ายบิ๊กไบท์ที่เบาะหลังยกสูงไม่ได้น่าวี๊ดว๊ายเหมือนในละครเลยสักนิด ยิ่งผู้ชายตัวสูงสองคนด้วยแล้ว ไข่ชนตูด ตูดชนไข่ เบียดเหี้ยๆเลยขอบอก เนี่ย...เสียดไปหมด
“เอาหมวกกูมาแล้วไปได้แล้วไป” เสียงแหบของร่างสูงใหญ่พูดกับสมชาติ มือสีน้ำผึ้งยื่นมือมาคว้าหมวกไปแขวนกับแฮนด์บังคับ
ร่างสูงโย่งทำปากยู่ กระพริบตาปริบๆ ท่าทางสะดีดสะดิ้งจนคนมองอยากจะถีบตกถนนไปเลย
“ใช่ซี่...ทิ้งกันแล้วนี่” ทำเสียงเล็กเสียงน้อย ไม่ได้ดูเลยว่ามันเข้ากับหนังหน้ามันหรือเปล่า
“มึงบอกจะลงเองมั้ยวะ?”
สมชาติบิดไปบิดมา “แต่มึงควรบอกว่าไม่เป็นไรครับ...เดี๋ยวผมไปส่งถึงคณะ”
นัยน์ตาคมกริบจ้องมองร่างสูงโย่งที่ยืนสะดิ้งเป็นกิ้งกือ “มึงเมายาฆ่าหญ้ามา?” เลิกคิ้วถาม
คนฟังทำปากเบะ บ่นกระปอดกระปอด “แม่ง ไม่อ่อนโยนเลยว่ะ” ไอ้ควายไบซันผู้ไม่มีความโรแมนติกใดๆทั้งสิ้น ชีวิตแม่งโคตรเศร้าเลยว่ะ
“ไปไหนก็ไปเถอะ” ร่างสูงใหญ่โบกมือไล่ ก่อนที่เจ้าของเสื้อช็อปสีกรมท่าจะบิดรถออกไปแบบไม่เห็นฝุ่นปล่อยให้คนมองยืนอ้าปากค้าง
ไอ้หลัวเวรรรรรร!
สมชาติแห่งศิลปกรรมเดินกระทืบเท้าเข้ามาในโรงอาหารที่นัดเพื่อนเอาไว้ ว่าจะหาอะไรใส่ท้องซะหน่อย เข้ามาก็เห็นร่างเรืองแสงสีขาวพร้อมกับรอยยิ้มสดใส
“สวัสดีน้าสมชาติ” ไม่ว่าจะผ่านไปนานเท่าไหร้น้องหนูก็ยังทักทายเขาแบบนี้ตลอด
“สวัสดีจ้า” เหมือนแบบชีวิตได้รับพรวิเศษจากสวรรค์เลยอะ บอกเลย
“สวัสดีพร่องมึง!” แล้วก็เหมือนโดนยมบาลมาลากตัวลงนรกกระทันหันอะ เห็นซาตานหน้าโฉดเดินดุ่มๆมาที่โตะพร้อมกับจานข้าวมันไก่กับนมกล่อง
“สัด” เห็นหน้ามันแล้วน้ำย่อยไม่ทำงานเลยว่ะ แดกข้าวไม่ลง
“ไปไหนก็ไป เกะกะ” มันถีบสมชาติให้ออกห่างแล้วแทรกตัวเองลงนั่งข้างๆเมียมินเนี่ยนของมัน
“พระเอกทำไมแกล้งสมชาติอีกแล้วอ่ะ” เสียงเล็กๆบ่นพึมพำ มือเล็กตีแปะไปที่ต้นแขนแกร่ง น้องหนูเหมือนเอามือไปฟาดกับหนังควายอะ มันไม่รู้สึกหรอก
ไอ้พระแยกเขี้ยว “เหอะ” มันดันจานข้าวมันไก่แบบพิเศษไปตรงหน้าน้องหนู “แดกข้าว!”
คนตัวเล็กส่ายหน้ายุกยิก “กินไม่หมดง่ะ ขอนมเราหน่อยน้า” น้องหนูไขว่คว้ากล่องนมแต่โดนโจรใจทรามคว้าไปถือ ไม่ยอมให้น้อง
สมชาติสงสารน้องหนู เอานมให้น้องหนูเดี๋ยวนี้ไอ้พระ!
“กินข้าวก่อน” เพื่อนเลวทำเสียงอ่อนลง จนคนมองต้องเบะปาก ไหนบอกไม่รัก ไหนบอกไม่ชอบ พอเจอหน้าขาวๆหน่อยใจอ่อนเป็นแป้งเปียกเลย ถุย! ทำปากเก่งไปงั้นแหละ ไอ้ทาสเมียมินเนี่ยน “เดี๋ยวช่วยกิน” ไอ้พระมันเขี่ยหนังไก่ออกเหลือแต่อกไก่ขาวๆไว้ให้แฟนมัน
พอได้ยินอย่างนั้นน้องหนูก็ยิ้มแป้นยอมตักข้าวมันไก่มากิน เคี้ยวตุ้ยๆ พี่สมชาติได้แต่ยิ้มแต่พอมันไปเจอหน้าโฉดๆของเพื่อนเหี้ยๆแล้วก็ได้แต่กลอกตามองบนขึ้นฟ้าให้มัน
สมชาติได้นั่งกินข้าวไปมองไอ้คู่รักประหลาดตรงข้ามไปแล้วก็อยากจะพ่นข้าวแกงออกมาทางจมูกชะมัด จนได้เวลาไอ้พระมันถึงเดินตามตูดน้องหนูต้อยๆไปส่งถึงคณะเพื่อนบ้านนู่น
ช่วงเลคเชอร์เนื้อหาไม่ค่อยเข้าหัวสมชาติเท่าไหร่เลย เหมือนมาฟังอาจารย์สีซอให้ฟังเลยอะ ทั้งซออู้ ซอด้วง ซอสามสายมาหมด นั่งๆอยู่ตูดก็สั่นๆ อ้อ...มีไลน์เข้ามาหนึ่งข้อความ ที่อ่านแล้วอยากจะแยกเขี้ยวใส่ไอ้คนส่งมาเหลือเกิน
‘เลิกแล้วรอ!’
แค่เนี่ยยยยยย??
ไม่มีเกริ่นนำ ไม่มีห่าอะไรเลยครับ มาแค่นี้แล้วมันก็หายหัวไปเลย ไอ้พายัพ!
ได้แต่ทำหน้ามองแรงใส่โทรศัพท์ก่อนจะเปลี่ยนแอปฯไปไถเล่นอย่างอื่นแทน ตอนเลิกเรียนนี่เดินออกมาแบบวิญญาณหลุดลอยออกจากร่างไปพบยมบาลล่วงหน้าแล้วเนี่ย ตอนนี้เหลือแต่กายหยาบที่ยังมีบ่วงติดอยู่บนโลกใบนี้ นั่นก็คือประชุมงานกลุ่มเพื่อแบ่งงานทำรายงาน
โชคดีว่าอาจารย์ให้จับกลุ่มกันเอง อย่าถามว่าสมชาติอยู่กับใครเพราะว่าแม่งก็มีอยู่ไม่กี่คนอะ เป็นคนเพื่อนนะแต่แค่คนอื่นไม่ค่อยเห็นแค่นั้นเอง ก่อนจะประชุมเลยขอไปทำให้สมองปลอดโปร่งด้วยการดูดบุหรี่สักมวนสองมวนก่อน
ไอ้พระมันดูดไปก็คอยกัดกับไอ้พระ(ที่เป็นหมา)ไปด้วย ไม่รู้จะเห่าแข่งกันอะไรหนักหนา หนวกหูฉิบหาย
“ไอ้หมา!”
“โฮ่งงงงง”
“ไอ้เหี้ย หยุดเห่า”
“โฮ่งงงงงงงงงงงงงงงงงงงง”
“พร่องงงงงงงงงงงงงงงงงงง”
เอ้า...เอาเข้าไป...เห็นมั้ย? เห่าหอนแข่งกันไม่จบไม่สิ้น
สูบเสร็จก็มานั่งแกว่งเท้าราน้ำ มือก็ไม่พายเท่าไหร่หรอก ถามว่าไอ้พระกับไอ้โอ๋มันทำอะไร? ขยันมากเลยนะพวกมันอ่ะ...ขยันกันเอาตีนราน้ำยังไงล่ะ โว๊ะ! คนหนึ่งเอาแต่เล่นเกมส์อีกคนก็เอาแต่วอแวกับเมีย
“เออ เลิกเรียนแล้วก็มาสิวะ” คุยเสียงเข้มแต่หน้านี่บานเป็นจานข้าวหมาไอ้ห่าเอ๊ย “เพื่อนมึงไม่ให้มา? บ๊ะ! นั่นแค่เพื่อนมึงแต่นี่ผัวมึง ผัวบอกมาก็มา เออ...จะมาไม่มา? เออๆๆ แม่ง...แค่นี้แหละรอที่นั่นเดี๋ยวกูไปรับที่คณะ” แหวะพูดได้เต็มปากหน้าด้านๆ
สมชาติได้ยินเสียงปลายสายจากน้องหนูคนดี๊คนดีร้องเสียงหลงก่อนจะบอกว่าไม่คุยด้วยแล้ว แล้วเจ้าตัวก็วางสายไป สมชาติหันไปมองไอ้โอ๋ที่เงยหน้าขึ้นมาปะกันพอดีแล้วแลบลิ้นแหวะออกมาพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมายทันที
อ้วกกกกกกกกกกก!
“เสือกสัด” อ้าว...มึงคุยกันให้พวกกูได้ยินเองนะไอ้เหี้ยพระ “จะแบ่งงานก็เร็วๆ”
ทีงี้เลิกเอาตีนราน้ำแล้วเหรอวะ? เออแบ่งก็แบ่ง พอแบ่งเสร็จเรียบร้อยก็นั่งเรื่อยเปื่อย สมชาติเองต้องรอไอ้พายัพตามที่มันไลน์ไว้ ไม่ได้กลัวนะบอกเลย เรื่องนี้สมชาติบอกมาเป็นล้านครั้งแล้วว่าไม่ได้กลัวเลยจริ๊งจริงนะ ส่วนไอ้พระมันก็รอเวลาเพื่อไปหาเมียมินเนี่ยนของมัน ส่วนไอ้โอ๋ที่ไม่มีทั้งผัวทั้งเมียก็นั่งเป็นกาฝากไปงั้นแหละ
นั่งไปนั่งมา ลมเอื่อยๆกับกลิ่นเขียวๆของตะไคร่น้ำข้างกำแพงกับต้นไม้ก็ทำให้ร่างสูงโย่งเริ่มโงนเงนทรงตัวไม่ค่อยอยู่ เหมือนมันมีส่วนผสมของยานอนหลับทำให้ต้องกระเถิบร่างโย่งนอนพาดไปกับเก้าอี้หินอ่อนโดยที่ขายาวเลยไปถึงเก้าอี้หินอ่อนอีกตัว พร้อมกับถอดรองเท้าทิ้งไว้เพื่อความสบาย
“เหม็นส้นตีน” หุบปากไปไอ้พระ พี่สมชาติจะนอน รบกวนอยู่ในความสงบ
“นี่ของที่มึงสั่ง...”
“เออ ขอบใจ”
“หึๆ ติดใจล่ะสิ?”
“ก็...ประมาณนั้น...”
“ถามจริงเอาลงเหรอวะ? ท่านอนยังอุบาทว์ขนาดนี้”
“ก็ไม่แย่...”
พี่สมชาติได้ยินเสียงหึ่งๆข้างหูไปหมด ฟังไม่รู้เรื่องเลยว่าใครมายืนพูดหึ่งๆอะไรกันตรงนี้ คนจะนอนเนี่ยไม่เห็นหรือไงอะ
“ตื่น...” เสียงคุ้นๆอะ เหมือนเคยได้ยินบ่อยๆตอนเช้า
“อื้ม” แต่ตามันลืมไม่ขึ้นอะ ทำไงเด…? “แจ๊บๆ”
“ไอ้สัด ผัวมึงมารับแล้ว ตื่นเร็วๆกูจะได้ไปรับไอ้เตี้ย”
คิ้วเข้มขมวดมุ่น พูดอะไรไม่ค่อยเข้าหูเลย
“อ่า...แจ๊บๆ พี่สมชาติ ม...ไม่มีผัว”
เสียงยานคางจากคนที่สติไม่สมประกอบทำเอาคนฟังเส้นประสาทกระตุกหงึกๆ ทุกวันจะต้องมีเรื่องให้ประสาทแดกอยู่ทุกวัน
พระเอกแสยะยิ้มก่อนจะล่ำลาชายหนุ่มเสื้อช็อปที่ตัวหนากว่าตัวเอง เขาคิดว่าเขาก็ตัวใหญ่แล้วแต่พอเจอไอ้พายัพเขาต้องยอมรับเลยว่ามันตัวใหญ่กว่าเขาเห็นๆ อย่างว่าแหละ...มันเป็นนักมวยตัวจะบึกกว่าก็ไม่แปลก
มิน่า...ไอ้สมชาติถึงได้สภาพปางตายมาเรียนบ่อยๆ
“กูไปล่ะ ไอ้เตี้ยรอ” พูดจบก็คว้ากระเป๋าเดินฉับๆออกไป ทิ้งให้หนึ่งควายไบซันกับหนึ่งตั๊กแตนที่ยังนอนหลับอุตุไม่รู้เรื่อง
นัยน์ตาคมกริบมองร่างสูงโย่งที่ยังนอนแอ้งแม้งเหยีดแข็งขาไปที่เก้าอี้อีกตัว ส่ายหน้าเบาๆกับตัวเอง ก่อนจะทรุดตัวนั่งลงฝั่งตรงข้ามเงียบๆ
เวลาผ่านไปเท่าไหร่ไม่รู้แต่ที่แน่ๆคือนานพอที่จะทำให้คนที่นอนอยู่เริ่มรู้สึกตัว สมชาติขยับร่างกายยุกยิก มือควานหาโทรศัพท์จากกระเป๋ากางเกงมาดูเวลาแล้วตาเรียวก็ต้องเบิกกว้าง
ห้าโมงครึ่ง!
ฉิบหาย ตายแน่ๆ!!
ทีนี่สติที่หายไปเฝ้าพระอินทร์ถึงกับประทับกลับเข้าร่าง กระเด้งขึ้นมานั่งอย่างว่องไว
“ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยย” ต้องร้องเหี้ยหนักมากจริงๆครับจุดนี้
ไอ้พายัพมันต้องเอากูตายแน่เลย!
สมชาติอยากจะตายตอนนี้ไปเลยก่อนที่จะไปเจอหน้ายักษ์ของไอ้ควายไบซันที่ตอนนี้คงหัวเสียน่าดู แล้วไอ้เพื่อนพระมันก็ไม่มีน้ำใจจะปลุกเขาสักนิดเลยหรือไงวะ?
“ใครเหี้ย?”
“มึงงงง??? ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยยยยย” คราวนี้ร้องเหี้ยหนักกว่าเดิมไปอี๊ก…
ร่างสูงใหญ่ปาดน้ำลายฝอยแตกที่กระเซ็นใส่หน้าอย่างหงุดหงิด มองใบหน้าตลกๆของอีกฝ่ายที่ตาแทบจะถลนออกมานอกเบ้า ไม่มีความดูดีหรืออะไรเลยสักนิด
แม่ง...คนอื่นเขามีแฟนเป็นคนดีๆแต่ไม่รู้ทำไมเขาถึงได้ซวยมาได้แฟนเป็นผีบ้าก็ไม่รู้ ทุกวันนี้มีแต่คนบอกพายัพอาจจะโดนของเขมรใส่ก็ได้ ตอนแรกเขาคิดว่ามันไร้สาระแต่ตอนนี้อาจจะจริงก็ได้มั้ง
สมชาติหวีดร้องเหมือนโดนน้ำร้อนลวก โดนสายตาดุดันถลึงตามองเลยค่อยๆพยายามรวบรวมสติกลับมา
“มึ...มึงมาเมื่อไหร่?” นี่ไม่รู้ปล่อยให้มันรอมานานเท่าไหร่แล้ว
ใบหน้าเข้มยังคงบึ้งตึง “นานแล้ว”
คนฟังเหงื่อตก รีบผุดลุกขึ้นไปเบียดกับร่างใหญ่โตของพายัพ ทำเสียงเล็กเสียงน้อยพร้อมกับบีบกล้ามเนื้อหนั่นแน่น
“โอ๋ๆ ขอโทษนะๆ” ไม่รู้ทำแบบนี้จะรอดมั้ยแต่ว่าดีกว่าให้มันเชือดคอเขา “ไม่ได้ตั้งใจจะหลับเพลิน” หลังนี้เหงื่อแฉะเลยเว้ยเฮ้ย
นัยน์ตาคมกริบมองใบหน้าที่ยิ้มแฉ่งตาหยี เขาเห็นมันแอบหรี่ตาขึ้นมามองพอเห็นเขามองอยู่ก็รีบหลับตาปี๋ ดูกวนตีนก็กวนตีนแต่ก็ได้แต่ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย
“กลับได้แล้ว” พายัพพูดเสียงเข้มก่อนที่ร่างสูงใหญ่จะผุดลุกขึ้นมา ทำเอาสมชาติรีบกุลีกุจอเก็บของเข้ากระเป๋าแล้ววิ่งตามไปอย่างรวดเร็ว
ขอบอกอีกครั้งตรงนี้ว่า...ไม่ได้กลัวไอ้พายัพแต่อย่างใด…
ตอนเดินตามมันมาที่จอดบิ๊กไบท์ สายตามันก็ปะทะกับถุงกระดาษสีน้ำตาลที่ไอ้ควายไบซันมันหิ้วติดมือมาด้วย
“ถุงอะไรวะ?” คือไม่ได้คนชอบเสือกนะ เขาเรียกว่าคนช่างสังเกตุและอยากรู้อยากเห็นเป็นความรู้ประดับบารมีเท่านั้น
พายัพมองคนถามเล็กน้อย ใบหน้าคมเข้มฉายแววนิ่งเฉยมีเพียงสายตาดุดันที่วาววับเหมือนสัตว์ป่ากำลังจ้องเหยื่ออันโอชะ สมชาติถึงกับชะงักถอยหลังหลายก้าว เสียวสันหลังวูบวาบ
“อ...อะไร?”
“เปล่า...” พายัพหลับตพร้อมกับหันไปอีกทาง เขาขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซด์บิ๊กไบท์คันโต เอาหมวกใบโตมาสวมก่อนจะโยนอีกใบให้คนที่ยังยืนบื้ออยู่ “ขึ้นมาเร็วๆ”
“อ...เออๆ” รีบคร่อมรถตามมันไปอีกคน
ตลอดทางกลับบ้านสมชาติยังคงคิดถึงไอ้ถุงกระดาษใบนั้นไม่หยุดหย่อน ไม่เป็นไร...เดี๋ยวกลับบ้านแล้วค่อยถามก็ได้
- 50% -
เฮลโหลวววววว
เป็นอย่างไรกันบ้างค้าช่วงนี้ อาโปคิดถึงเด็กๆทุกคนในจักรวาลน้องนมมากเลย ยิ่งเขียนก็ยิ่งคิดถึง วันนี้เอาสมชาติกับหลัวของนางมาลงให้อ่านกันนะค้า
หวังว่าหลายท่านยังจะเอ็นดูนางนะค้า ฮ่าๆ
สามารถคอมเม้นบอกฟี้ดแบ็กกันหรือจะหวีดกันในทวิตที่ #สมชาติผู้ปิดทองหลังพระ
ขอบคุณทุกการสนับสนุนค่า
ปล. ขอมาสอบถามเล็กน้อยๆเกี่ยวกับเรื่องหนังสือของสมชาติด้วยค่า
อาโปอยากจะขอมาสอบถามว่า ถ้าอาโปวางแพลนจะเขียน #สมชาติผู้ปิดทองหลังพระ (เป็นเหมือนไดอารี่แอบหลัวเขียนของนังน้องสมอะค่ะ) เป็นเล่มไม่หนามาก ประมาณเล่มพ่ายรักพระรองแต่ขนาดอาจจะเล็กกว่านิยายเหมือนมินิโนเวล มีท่านใดสนใจซื้อมั้ยคะ อยากมาสอบถามก่อนค่า
ขอบคุณค่า
-
:mew1: :mew1:
-
สนใจค่าาาา สมชาติเอวยอกแน่ ๆ
-
:mew2:
-
สมชาติ ผู้มาพร้อมกับความซวย
-
สงสารน้องหน้ามนคนเดินขาถ่าง 5555
-
อุ้ยๆอุปกรณ์รึเปล่าหรือว่ากางเกงมวย
-
มีผัวโหดต้องทำใจนะสมชาติ
-
สมพรุนแน่ๆ เลยแก 5555+
ปล. เรารอซื้อเลยย นังสมนี่พลาดไม่ได้เลยแหละ อิอิ
-
:laugh: สมชาติผู้ไม่กลัวผัว......หร
-
5555ขำไม่ไหวแล้ว
-
คาแรกเตอร์น้องนมจืด เหมือนรุ่นพี่ฮันนี่ ในเรื่อง โอรังโฮสคลับเลยค่ะ น่ารัก โมเอะมากๆ
(https://www.picz.in.th/image/3vFVry)
-
ขอแบบe-bookด้วยนะคะไม่สะดวบแบบหนังสือ
-
เพิ้งมาอ่าน แต่บอกเลยว่า คนแต่งแต่งสนุกมากเลยค่า
-
ตอนพิเศษม๊ากมาก: The toys (1)
พอกลับบ้านสมชาติว่าจะถามเรื่องถุง ไอ้พายัพมันก็ลิ่วๆเข้าบ้านไปแล้ว ร่างสูงโย่งวิ่งแถ่ดๆตามมันไป แต่ไปถึงห้องก็ไม่เห็นถุงนั่นแล้ว เห็นแต่ร่างกายกำยำ แผ่นอกแน่นตึงสีน้ำผึ้งเนียนสวย ภูเขาหกลูกที่ทั้งแข็งและแน่นเรียงอยู่บนหน้าท้อง ส่วนล่างก็ไม่มีอะไรปกปิดนอกจากกางเกงชั้นในแบบบ็อกเซอร์บรีฟค่อนข้างรัดรูปทำให้เห็นสัดส่วนชัดเจน ทำเอาลืมไปหมดเรื่องถุงอะไรนั่น...
คือสมชาติก็ไม่ได้อยากอะไรหรอกนะ แต่ฉิบหาย...น้ำลายหกแหมะๆเลยว่ะ อุแง้…
“หึ” พายัพแสยะยิ้ม มองหน้าตลกๆของอีกฝ่าย แต่ยังเดินอ้อยอิ่งไม่ยอมหาเสื้อผ้ามาใส่
“แม่ง!” สมชาติได้แต่ปาดน้ำลายอย่างลืมตัวก่อนที่แยกเขี้ยวใส่ไอ้ควายไบซัน “เดินโทงเทงอยู่ได้ ใส่เสื้อซะที”
คนฟังยักไหล่ ย่างสามขุมเข้ามาใกล้ร่างสูงโย่ง กระซิบเสียงแหบต่ำที่ข้างหู คนฟังขนลุกซู่
“กูรู้ว่ามึงชอบ”
ฮึ้ยยยย!!
“เป...เปล่าเว้ย ถอยยยย” ดันหน้าอกแข็งปักออกไปห่างๆ ก่อนจะเดินหนีมัน แต่ร่างสูงใหญ่กลับไล่ตามมาพร้อมกับฝ่ามือใหญ่ที่คว้าหมับเข้าที่สะโพกสอบ ขย้ำก้นหนั่นแน่นจนเจ้าของร้องจ๊าก “เฮ้ยยยยย!” กระโดดหนีมันพัลวัน
ไอ้สันดานนนนน อยู่ๆมาจับก้นคนอื่นได้ไง
“ไปเปลี่ยนชุดเร็วๆอย่าอู้”
สมชาติหูแดงก่ำ ใบหน้าแดงอมเขียว มันจะเขินก็ไม่ใช่ เจ็บตูดก็ไม่เชิง ไอ้เลวบีบมาได้ ไม่มีออมแรงกับตูดเมียเลยสักนิด ไอ้หลัวเลวววว
“แม่ง ไอ้เหี้ย เดี๋ยวเจอกูบ้าง” บีบไข่มันแม่งเลย! ยืนอวดอยู่ได้ รู้แล้วว่าใหญ่ ตุงซะขนาดนั้น
มือเรียวทำท่าจะเอื้อมไปบีบตุงแน่นคับเป้านั่นแต่ร่างสูงใหญ่เลิกคิ้วพร้อมแสยะยิ้มร้าย พูดเสียงเย็นเยียบ
“ถ้ามันตื่น คนซวยคือมึง...”
ไอ้ห่า...มือชะงักกึกเลยครับ ไม่กล้าเข้าไปใกล้มากกว่านี้ ตอนแรกไม่ได้คิดถึงเรื่องนั้นสักนิดแค่จะแกล้งให้มันจุกมากกว่า ท้องฟ้าข้างนอกยังเป็นสีฟ้าครึ้มๆอยู่ พี่สมชาติยังไม่อยากเห็นท้องฟ้าสีเหลืองตอนนี้เลยสักนิด
“ไอ้ๆ...อึ๋ยยยย” รีบวิ่งปรู๊ดเข้าห้องน้ำไปเลยดีกว่า
พายัพมองร่างสูงโย่งที่หายลับไปในห้องน้ำแล้วได้แต่ส่ายหน้า คว้าเสื้อผ้ามาใส่เป็นเสื้อกล้ามสีดำกับกางเกงวอร์มขายาวสีเทา กิจวัตรประจำส่วนใหญ่ของเขาตอนกลับจากมหาวิทยาลัยคือ ลงไปดูค่ายมวยแทนป๋า บางครั้งก็จะมีพี่ชายเขาเข้ามาดูบ้างเป็นบางวันแล้วแต่โอกาส
เฮียทั้งสามคนมีคอนโดข้างนอกเป็นของตัวเอง ความจริงพายัพก็มีห้องหนึ่งแต่จะไปนอนเฉพาะช่วงที่การเรียนยุ่งมากๆ ส่วนใหญ่จะชอบกลับบ้านมากกว่า ยิ่งขับบิ๊กไบท์มันเร็วกว่ารถยนต์อยู่แล้ว เรื่องรถติดเลยไม่ได้ทำให้เขายุ่งยากอะไรมาก
นัยน์ตาคมกริบกวาดตาไปมองรอบๆห้อง ตั้งแต่มีใครบางคนเข้ามา ชีวิตเขาก็เปลี่ยนไปพอสมควร รวมถึงห้องนอนที่เคยมีของใช้ส่วนตัวแค่ของตัวเองก็เริ่มของอีกชิ้นเพิ่มเข้ามาเรื่อยๆจนกลายเป็นเรื่องปกติ อย่างเช่น…
กางเกงชั้นในสีแจ๋นพับอยู่ในตู้ มีตั้งแต่สีเขียว เหลือง แดง มันคงคิดว่ามันเป็นต้นคริสมาสต์ล่ะมั้ง เสื้อนักศึกษาสีมอตัวโคร่งแขวนอยู่ หรืออาจจะเป็นแปรงโกนหนวดในห้องที่มีสองอันคนละยี่ห้อ มันชอบยี่ห้อหนึ่งส่วนเขาชอบอีกแบบหนึ่ง แต่บางทีแม่งก็ชอบเอาของเขาไปใช้
เสียงกุกกักในห้องน้ำทำให้เจ้าของห้องพูดขึ้น
“เสร็จแล้วตามมา”
“เออๆ”
สมชาติตอบรับ รีบทำธุระส่วนตัว เขาตามหลังไอ้พายัพลงไปที่ค่ายมวย เสียงดังปึกปักๆดังมาไม่หยุดหย่อน เขามาทันเห็นตอนที่เด็กฝึกคนหนึ่งโดนต่อยหน้าหันเลย ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงร้องกรี๊ดไปแล้ว แต่เดี๋ยวนี้มันคงชินแล้วมั้ง เลยทำแแค่สูดปากเพราะรู้สึกเจ็บแทน
ร่างสูงโย่งถือผ้าขนหนูหอมกรุ่นกับกระบอกน้ำที่เป็นน้ำเกลือแร่สำหรับนักกีฬาเข้ามาด้านใน ด้านในมีกลิ่นเหงื่อและกลิ่นอับจางๆตามภาษาโรงยิมเล่นกีฬา แต่ก็ทั้งเปิดแอร์และพัดลมเป่าไก่เป็นสิบตัว ใครไม่รู้ว่าพัดลมเป่าไก่หน้าตาเป็นไงลองเสิร์ชอากู๋ดูนะครับ...หน้าตาคล้ายๆพัดลมตามโรงงานนั่นแหละครับ
สมชาติเห็นพายัพยังยืนอยู่กอดอกอยู่ด้านล่างของสังเวียนมวย ด้านบนเห็นไอ้เจ๋งกำลังมะรุมมะตุ้มกับไอ้หนุ่มอยู่ สองคนนี้มันรุ่นใกล้ๆกัน เห็นพายัพบอกว่ามันเข้ามาฝึกที่ค่ายเวลาไล่เลี่ยกัน ฝีมือเลยใกล้เคียงกัน ชอบให้พวกมันซ้อมกันเอง
“พอก่อน” เสียงทุ้มต่ำของไอ้พายัพสั่งเสียงดัง ทำให้เด็กหนุ่มบนสังเวียนแยกออกจากกันก่อนจะพิงตัวบนเชือกสังเวียนเพื่อพักเหนื่อย
“ไง” สมชาติทักเจ๋งกับหนุ่ม ตอนนี้เขาแทบจะสนิทกับทุกคนในค่ายแล้วมั้ง
“ดีครับพี่ชาติ” เด็กมันก็มีมารยาทนะ ยังงี้ค่อยน่ารัก ขัดสนเมื่อไหร่ใส่ชุดนักมวยมาหาพี่นะ
เอ่อ...แต่ลืมไป...ไม่ได้ๆ เดี๋ยวโดนหลัวซ้อมปางตาย ฉิบหายพอดี
“มาแล้วก็รีบไปวิ่ง” เสียงเข้มดังขัดบทสนทนาของเขากับหนุ่มๆพอดี หันไปเบะปากใส่ไอ้พายัพโดนมันถลึงตาใส่แล้วชี้เป็นเชิงสั่งให้ไปวิ่ง
เลยต้องค่อยๆก้าวขาไปตามเส้นตัดของพื้นโรงยิม เดี๋ยวนี้สมชาติชินแล้วกับการวิ่ง ไม่ลิ้นห้อยเป็นหมาหอบแดดแล้วด้วย วิ่งจนครบรอบรู้สึกร่างกายเริ่มร้อนตามลำดับ มายืนสะบัดแข้งสะบัดยืดกล้ามเนื้อให้พร้อมสำหรับการออกกำลังกาย
จากรูปร่างสูงแต่ไม่ค่อยมีกล้ามเนื้อเริ่มมีกล้ามเนื้อกับเขาบ้าง อาจจะไม่ถึงกับภูเขาเอเวอร์เรสหกลูกของไอ้พายัพแต่อย่างน้อยก็เป็นลูกระนาดเตี้ยเอาไว้ดักมอเตอร์ไซด์ข้างถนนได้อยู่นะครับ ยืดกล้ามเนื้อเสร็จไอ้หนุ่มก็เอานวมมาให้ใส่ครับ เป็นนวมสีน้ำเงินที่ขอบนวมปักตัวอักษรเล็กๆเป็นชื่อไอ้คนที่กำลังปีนขึ้นยืนบนสังเวียง แม่ง...ไม่อยากยอมรับเลยว่าแค่ท่าปีนมันยังหล่ออะ ส่วนพี่สมชาติเหรอก็หล่อไม่แพ้กันครับ กำลังจะโหนขึ้นแต่…
แอ๊กกกกกก!
“แว๊กกกก ตกๆๆ” เสือกโหนแล้วจะหงายหลังตกสังเวียน ดีว่ามีมือใหญ่มากระชากร่างสูงโย่งกลับเข้ามาแต่เหมือนจะออกแรงเยอะไปหน่อยทำให้สมชาติโถมกลับมาเข้าในสังเวียนและด้วยรูปร่างไม่ได้เล็กตะมุตะมิแต่อย่างใดทำให้มันโถมเข้ามาทับร่างกายหนาจนพายัพเสียหลักลงไปนอนโดยมีสมชาติทาบทับอยู่ข้างบน
โอ้โห...นี่มันซีนนิยายชัดๆ พระเอกล้มเพราะนางเอกล้มลงมาทับด้านบน ตามหลักละครหลังข่าวที่แม่ชอบดูแล้วนั้น พระเอกกับนางเอกจะต้องได้สบตากัน หรือบางพลอตก็คือปากนางเอกจะต้องจุ๊บแก้มไม่ก็ปากพระเอก แบบโลกเราจะต้องเป็นสีชมพู…
ให้มันเป็นสีจมปูวววววว～
“ไอ้เหี้ยหนัก!” เพล้งๆๆๆๆ แม่งโลกสีชมพูแตกเป็นเสี่ยงๆ “ตัวหนักอย่างควาย ลุก”
เสียงทุ้มต่ำพูดเสียงไม่เบา ดับฝันคนด้านบนที่ทำหน้ายิ้มเคลิ้มเหมือนเมากัญชา นัยน์ตาเรียวมองใบหน้าคมเข้มอย่างหงุดหงิด
“มึงแม่งงงงง” ดับฝันพี่สมชาติไม่เหลือชิ้นดี อีกอย่างเขาหนักเหมือนควายที่ไหน เบากว่าควายไบซันอย่างมันตั้งหกเจ็ดโล “ไม่โรแมนติกสักนิด ไอ้ตายด้าน”
พายัพดันมันลุกออกไปจากตัวเขา ตัวก็ไม่ได้นิ่มสักนิดมีแต่กระดูก กระแทกลงมาโดนกระดูกทิ่มเล่นเอาจุกเหมือนกัน ดูทำหน้าเป็นผีบ้าอยู่ได้
“ปากดี” กระดิกนิ้วพร้อมกับทำตาดุ มันบึนปากใส่ บ่นกระปอดกระแปด
ร่างสูงใหญ่ผุดลุกขึ้นแล้วมองคนที่ยังบ่นพึมพำบนพื้น ฝ่ามือใหญ่สีน้ำผึ้งยื่นออกมาด้านหน้า สมชาติกะพริบตาปริบ มองหน้ากับมือของอีกฝ่ายสลับกัน พายัพไม่แม้แต่จะมองสมชาติ แต่ร่างสูงโย่งยอมหุบปากฉับแล้วยิ้มมุมปากกับตัวเองก่อนเลือกที่จะจับมือใหญ่นั่นแน่นแล้วดึงร่างกายตัวเองขึ้น
“ขอบใจนะ” พูดแล้วก็ยิ้มทะเล้นให้คนตรงหน้า
“ไปซ้อม!” เสียงเข้มดูเหมือนไม่ค่อยเต็มเสียงอย่างไรไม่รู้ ถ้ามองดีๆใบหน้านิ่งๆแต่ใบหูขึ้นสีเรื่อจางๆ
คนเห็นเหตุการณ์ได้แต่ขนลุกพรึ่บ เจ๋งมองหน้าเพื่อนแล้วทำหน้าปุเลี่ยน
...แม่ง! ขนลุกเหี้ยๆ
“วันนี้พอแค่นี้” พอได้เสียงเข้มดุดันดังก้องโรงยิมพร้อมกับเวลาบนหน้าปัดสองทุ่มพอดิบพอดี คนในค่ายถึงได้หยุดกิจกรรมของตัวเองแล้วรวมตัวกันคลูดาวน์ร่างกาย
พอร่างกายคลูดาวน์เรียบร้อยสมชาติเหงื่อชุ่มแผ่นหลังกำลังเอาผ้าขนหนูเช็ดไปตามใบหน้าของตัวเอง ส่วนอีกผืนเขาถือเอาไว้เพื่อให้บางคนที่กำลังปีนลงมาจากสังเวียน
พายัพมองผ้าขนหนูที่เขาประจำกลิ่นหอมกรุ่นที่ถูกยื่นมาให้ตรงหน้า
“เช็ดหน้าเร็ว เหงื่อจะไหลเข้าตาแล้ว”
มือใหญ่รับผ้ามาถือแล้วเช็ดไปตามใบหน้าและร่างกาย หลังจากนั้นเด็กในค่ายก็ช่วยกันปิดโรงยิมแล้วทยอยกันไปที่ห้องครัว จริงๆจะเรียกโรงครัวก็ได้เพราะเป็นโรงครัวย่อมๆสำหรับเด็กที่นอนพักในค่าย มีแม่บ้านทำอาหารให้ทุกมื้อหรือบางทีก็เป็นแม่ของพายัพที่มาช่วยทำด้วย
สมชาติรู้สึกท้องร้องโครกครากจนต้องจิ้มมือไปที่ต้นแขนแกร่ง
“หิว” พูดแล้วยิ้มตาหยี “ไปกินข้าวกันเร็ว...”
แล้วก็ลากไอ้ควายไบซันตามเด็กๆไป เสียงดังเซ็งแซ่มาจากทางโรงครัวทำให้สมชาติรีบลากต้นแขนแกร่งให้เดินเร็วขึ้น ประเด็นคือกลัวไอ้พวกลิงทโมนทั้งหลายแย่งของอร่อยไปหมด ความจริงปกติพวกเขาสองคนจะไปกินบนบ้านกับป๋ากับแม่แต่วันนี้ป๋าไม่อยู่ ออกไปข้างนอกกับแม่ เลยระเห็จมากินที่นี่แทน
“เฮ้ย มีหมูทอดดดด” พอได้กลิ่นอาหารก็รีบปล่อยแขนคนข้างๆแล้ววิ่งแจ้นไปหยิบจานข้าวอย่างว่องไวทิ้งให้พายัพถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วค่อยเดินตามไป
“พี่ชาติอย่าตักเยอะ” เสียงเด็กฝึกร้องระงมเมื่อเมียของเฮียพายัพตักหมูเหมือนจะเก็บไปแดกยันชาติหน้า
“ไม่เยอะเว้ยยยย” สมชาติยิ้มร่าแต่ก็โดนฝ่ามือใหญ่ตบเบาๆที่กระหม่อม
“อย่าตะกละ” เขาคิดว่าการเป็นพายัพไม่เคยยาก แต่ยากตรงมีเมียอย่างไอ้สมชาตินี่แหละ! “เหลือให้เด็กมันด้วย”
เด็กฝึกหลายคนกราบกรานเฮียกันยกใหญ่ที่ลากตัวพี่สมชาติออกไปให้ห่างจากกะละมังหมูทอด
“อย่าดึงๆๆ ไอ้พายัพ” แม่งลากคอให้พี่สมชาติเดินถอยหลังเป็นมูนวอร์คเลยไอ้เหี้ย เฮ้ยยยย หมูทอดจะหกกกกก หยู๊ดดดดดลากกกกกก
“มึงนั่งเฉยๆเลย เลิกไปกวนตีนชาวบ้าน”
“บ๊ะ ไม่ได้กวนตีนสักหน่อย” นี่สมชาติกวนตีนตรงไหน ตอบบบบบบ
“เออ นั่งเฉยๆ ถ้าลุกมากูจะให้ไปวิ่งรอบบ้านแม่ง”
เฮ้ยยยย กูไม่ใช่เด็กฝึกในค่าย
พายัพจัดการให้ไอ้ผีบ้านั่งเงียบๆแล้วก็เดินไปตักกับข้าวอีกสองอย่างแล้วก็แกงจืดมะระยัดไส้พร้อมกับข้าวเปล่าสองจาน วางใส่ถาดแล้วถือกลับมาวางตรงหน้าไอ้ตั๊กแตน มันถึงได้โงหัวจากมือถือ ยิ้มดี๊ด๊าตักน้ำแกงซดโฮกๆ
“แค่กกกกกกก” ลวกคอหอยสิรออะไร “ร้อนนนน”
“เออ ไอ้ปัญญาอ่อน” ควันขโมงขนาดนั้น ลวกคอหอยมันไปแหละดีแล้วจะได้เลิกพูดมาก
แต่ถึงอย่างนั้นคนที่รินน้ำเย็นๆให้ไอ้ตั๊กแตนก็เป็นพายัพอยู่ดี
“ฮ๊าาาา นึกว่าตายไปแล้ว” สมชาติที่ได้น้ำมาล้างคอก็ค่อยยังชั่วถึงลิ้นจะยังชาๆอยู่ก็เถอะ มองใบหน้าดุดันของคนฝั่งตรงข้าม ถึงจะหน้านิ่งเป็นรูปปั้นหน้าศาลเจ้าแต่พ่อคุณทูนหัวของสมชาติคงกำลังเป็นห่วงเขาอยู่แน่ๆเลย ไม่งั้นไม่ทำคิ้วขมวดขนาดนั้นหรอก เนอะๆๆ
คิ้วเข้มทำหน้านิ่วคิ้วขมวด มีวันไหนที่พายัพจะไม่ต้องมาปวดกบาลกับไอ้ผีบ้าอย่างมันเนี่ย แต่ลึกๆเขาหาเหตุผลให้ตัวเองเสมอว่าทำไมเขาถึงปล่อยให้มันวนเวียนอยู่ข้างกายมาตลอด แต่บางเรื่องมันก็ไม่ต้องมีเหตุผลเท่าไหร่ก็ได้มั้ง
“อ่ะ กินๆ” หมูทอดกองใหญ่ถูกวางลงในจานเขา พอเงยหน้าขึ้นก็เห็นใบหน้าขาวเหลืองที่ยิ้มแป้น ไม่ได้มีความน่ารักหรืออะไรทั้งสิ้น หน้าคล้ายๆหมาแยกเขี้ยวนั่นแหละ แต่ใบหน้าคมเข้มกลับลอบยกมุมปากสูงขึ้นเล็กน้อย “กินนี่ด้วย อร่อยๆ กูชิมแล้ว”
มะระยัดไส้ถูกวางบนจานพายัพอีกชิ้นหนึ่ง แต่…
“แล้วหมูยัดไส้ไปไหน?” มีแต่ท่อนมะระกลวงๆ ส่วนหมูที่ยัดไส้อันตธานหายตายห่าไปไหนไม่รู้
ร่างสูงโย่งหัวเราะแหะๆ “กูกินหมดแล้วอะ หมูอร่อยดี แต่มะระมันขม”
ไอ้บ้าบอ! แดกแต่หมูแล้วเหลือของไม่ชอบให้คนอื่น อยากจะด่าแต่สุดท้ายมือใหญ่สีน้ำผึ้งก็ทำแค่ตักมะระชิ้นนั้นเข้าปาก
เหี้ย! อย่างขม!!
“ไอ้สมชาติ เลิกแคะแต่หมูยัดไส้!!”
ผ่านพ้นมืออาหารไปได้แต่สมชาติยังคงทำหน้าพิลึกเมื่อโดนพายัพจับยัดมะระขมๆให้กินให้หมดเพราะเจ้าตัวเล่นแคะแต่หมูกินอย่างเดียว
“ทำไมป้าทำขมจังวะเนี่ย ยังติดปากอยู่เลย” พี่สมชาติอยากจะเอาอะไรมาล้างปากมาก รสขมฝาดยังติดอยู่ตามไรฟันไม่หาย แล้วไอ้เลวข้างๆบังคับให้เขากินให้หมดชามอีกด้วย แม่งไอ้คนใจร้าย
“เลิกบ่นน่า...” ให้ไอ้หนุ่มมันตักเฉาก๊วยมาให้แดกแล้วไม่ใช่หรือไง
นัยน์ตาเรียวค้อนขวับ “มึงแม่ง ชอบแกล้งกู” เห็นทำหน้าดุไปงั้นแหละ สันดานเสียของไอ้พายัพคือของแกล้งพี่สมชาติดีนัก
เดินกลับมาถึงห้องนอนร่างสูงโย่งก็พุ่งไปที่ห้องน้ำเพื่อบ้วนปาก พอเงยหน้าก็ปะทะกับนัยน์ตาคมกริบผ่านทางกระจกที่สะท้อนภาพร่างสูงใหญ่ทางด้านหลัง
“เข้ามาทำไมว...อุ๊บบบบบส์”
ยังพูดไม่ทันจบ ริมฝีปากได้รูปของพายัพก็ประกบลงมาอย่างรุนแรง ปากบดเบียดกับอีกฝ่าย สมชาติตาเหลือก ตัวแข็งเป็นตุ๊กแกแช่แข็งทันที ลิ้นร้อนไล้ไปตามริมฝีปากที่เม้มสนิทแต่สุดท้ายสมชาติก็ค่อยๆเปิดออกให้อีกฝ่ายสอดลิ้นร้อนเข้ามา ฝ่ามือเรียวเปลี่ยนมาคล้องลำคอหนาเอาไว้ก่อนที่ตัวเองจะเริ่มรุกไล่กับอีกฝ่ายอย่างเร่าร้อนไม่แพ้กัน
พี่สมชาติก็เป็นเสือมาก่อนนะ ถึงตอนนี้จะเปลี่ยนมาเป็นแค่ตั๊กแตนตำข้าวก็ตาม แต่อดีตอันรุ่งโรจน์ของเสือสมก็ยังเป็นตำนาน ขอบอก!
แต่ตำนานเสือสมจะแข้งขาอ่อนแบบนี้ไม่ได้นะเว้ย นี่ถ้าไม่ได้แขนแกร่งของไอ้พายัพมันคล้องเอวสงสัยพี่สมชาติละลายเหลวลงไปกองกับพื้นแน่นอน ตอนนี้เสือสมหมอบสนิทเพราะเจอควายไบซันเข้าไป เขาสองคนรุกไล่กันแบบไม่มีใครยอมใครจนเกิดเป็นเสียงดังภายในห้องน้ำ ร่างกายเริ่มร้อนระอุ เหงื่อซึมหลัง ร่างสูงใหญ่ดูดดุนริมฝีปากหยุ่นอย่างแรกอีกครั้งก่อนจะผละออก
ใบหน้าของอีกฝ่ายเป็นสีแดงเรื่อ นัยน์ตาเรียวฉ่ำวาว ริมฝีปากบวมเจ่อเล็กน้อย
“ปากเหม็น!”
อ้าวไอ้เหี้ย มึงมาจูบกูเองมั้ย ยังมีหน้ามาบอกคนอื่นปากเหม็นอีก
“อื้อ...อะ...อะไรของมึงเนี่ย”
“หึ” เขาแสยะยิ้มให้อีกฝ่ายที่ทำหน้าเหวอ ก่อนจะค้อนตาเขียว มันคงเต้นแรงเต้นกาด่าเขาในใจอยู่แน่นอน พูดแล้วมันเขี้ยวอยากจะขยำให้แหลก
ฝ่ามือสีน้ำผึ้งขยับเข้าไปในกางเกงผ้า ผ่านก้อนเนื้อหนั่นแน่นเต็มไม่เต็มมือ แต่โดนมันตะปบมือหมับเอาไว้
“มึงไม่เอา อาบน้ำก่อน” กรี๊ดดดดด มึงจะล้วงตูดกูแบบนี้ไม่ได้นะเว้ย
นัยน์ตาคมกริบมองอีกฝ่าย สมชาติขนลุก พยายามจะดันมันออกแต่มันไม่ขยับสักนิด กลับกลายเป็นว่าเขากำลังโดนมันทึ้งถอดเสื้อผ้า
“มาถอดเสื้อกูทำม๊ายยยยย” เฮ้ยๆๆๆ มือมึงไวอะไรขนาดนั้น เดี๋ยวก๊อนนนน “อย่าถอดกางเก๊งงงงงง” กรี๊ดดดด โดนไอ้พายัพรูดกางเกงผ้าพร้อมกับกางเกงบ็อกเซอร์ลงไปกองบนเท้าเรียบร้อย
ใบหน้าขาวเหลืองขึ้นสีแดงก่ำ น้องสมน้อยถูกมันมองด้วยสายตาหื่นกามอย่างปกปิดไม่มิด ไอ้ลากมกจกเปรต
สมชาติใช้จังหวะที่อีกฝ่ายกำลังถอดเสื้อกางเกงตัวเองวิ่งหนีออกมาจากห้องน้ำแต่...อนิจจา…
“แว๊กกกกกกกก” โดนฝ่ามือใหญ่ฉุดลากกลับไปในห้องน้ำได้ทันท่วงที “ปล๊อยยยยยยย”
“ใครให้หนี” เสียงทุ้มต่ำกระซิบเสียงพร่าข้างหู
“ไม่เล...เล่นนะมึง” แผ่นหลังเขากำลังแนบไปกับร่างกายหนานั่น โดยเฉพาะส่วนล่างที่สมชาติรับรู้ว่ากำลังสัมผัสกับส่วนใดอยู่
จะไม่รู้ได้ไงวะ ของก็มีเหมือนๆกันแต่ขนาดอาจจะไม่เท่ากันเอง…
“กูก็ไม่เอาเล่นๆ”
ซี้แหงแก๋…
“...” อุแงงงงงงง้ อยากร้องไห้
“กูเอาจริง...เอาแรงๆ...”
ช่วยล้วยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
- 100% -
เฮลโหลวววววว
เอาอีกครึ่งตอนหลังมาลงแล้วนะค้า แล้วก็จะมาบอกว่า ตอน The toys จะต้องแบ่งเป็นสองตอนนะค้าเพราะมันยาวเกิ๊นนนนนน แฮ่กกกกกกก...เขียนแล้วเพลินเกิน ขอโทษด้วยนะครับบบ
ใครรักสมชาติรักพี่พายัพสามารถคอมเม้นบอกฟี้ดแบ็กกันหรือจะหวีดกันในทวิตที่ #สมชาติผู้ปิดทองหลังพระ
ขอบคุณทุกการสนับสนุนค่า
ปล. ขอมาสอบถามเล็กน้อยๆเกี่ยวกับเรื่องหนังสือของสมชาติด้วยค่า
อาโปอยากจะขอมาสอบถามว่า ถ้าอาโปวางแพลนจะเขียน #สมชาติผู้ปิดทองหลังพระ (เป็นเหมือนไดอารี่แอบหลัวเขียนของนังน้องสมอะค่ะ) เป็นเล่มไม่หนามาก ประมาณเล่มพ่ายรักพระรองแต่ขนาดอาจจะเล็กกว่านิยายเหมือนมินิโนเวล มีท่านใดสนใจซื้อมั้ยคะ อยากมาสอบถามก่อนค่า
ขอบคุณค่า
-
ไว้อาลัยสมชาติล่วงหน้าน้าาาาา
-
สงสารสมชาติ แต่ก็ฮา หลัวสมชาติเลี้ยงเมียด้วยลำแข้ง
-
โธ่!!พี่สมของน้อง...แต่ทีมเฮียยัพนะ :z1: :m20: :haun4:
-
นังสม ยังไงคืนนี้แกก็ไม่รอดแล้วหล่ะ
เตรียมรับมือไว้ดีกว่านะ 5555+
-
จะสงสารสมชาติ ก็ทำได้ไม่สุดค่ะ
ตลกเกินไปละ 55555
คนที่น่าสงสารควรเป็นพายัพมากกว่า
นมจืด ทำไมซื่อแบบนั้นลูก
แล้วยังเชื่อเค้าอีกเนาะ พาออกบ้านมาได้ด้วย
ผีมินเนี่ยน มีแบบนี้ด้วยหรอ เอ็นดู
พระเอกก็แพ้ทางตลอด แต่ชอบทำเข้มข่มนะ
พระรองคงเอ็นดูศัตรูพ่ายน่าดูนะ รู้ด้วยว่าอย่าแซว
พ่ายหลุดหรอ หรือลืมตัว อยากเปิดตัวก็ไม่บอก
-
โธ่สมชาติ 555555555 ผัสโหดขนาดนี้ใครก็ไม่กล้าเข้าใกล้ แอบอยากเห็นตอนสมบาติถูกหึงบ้างจังทุกวันนี้นางโดนเลี้ยงด้วยลำแข้งอยากเห็นโหมดหึงโหด กรี๊ดดดดดแค่คิดก็แซ่บล้าววววววผัวรักผัวหลงงง
-
ซื้อจ้าเราfcสมชาติเลยน้า เอ็นดูนางมีแต่คนกดขี่ข่มเหง :hao7: :hao7: :hao7:
-
:hao3: ตามติดชีวิตสมชาติรอคอยเล่มจ้า
-
โดนแน่ ๆ สมชาติ :laugh:
-
โอ้โห ผัวรักผัวหลง
-
ตลกสมชาติ
-
ขอตอนพิเศษเพิ่มอีกตอนที TT
ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ
-
อย่าแกล้งสมชาติน้าาาา
-
พระเอกคนเกรี้ยวกราดและมินเนี่ยนแดกแฟ้บของเขา น่าร้ากกกก
ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักๆค่ะะ :pig4:
-
นังสมตายแน่ 55555555
อิเพื่อนก็เก้วกาด มีหลัวก็โหด(เอว)ดุ
สมชาติคนมีกรรม :z13:
-
สมชาติได้ของใหญ่ เอ้ย แฟนตัวใหญ่ก็รักษานานๆนะ หุๆ
-
:mew2:พี่สมชาติินาาร้ากกก
-
อยากอ่านสมชาติคะ..เอาเป็นเรื่องยาวก็ได้คะอยากอ่าน..สะดวกe-bookคะ
-
น้องนมน่ารักกก
Sent from my iPhone using Tapatalk
-
สมชาติผู้น่าสงสาร (เหรอ?)ไปเอาหลัวแบบพายัพมาจากไหน 555
-
เราเป็น FC คู่ชมชาติผู้ปิดทองหลังพระ! ไม่รู้จะสงสารสมชาติหรือพายับดี 555555 ได้เมียดีเป็นศรีแห่งชีวิต ได้สมชาติไปชีวิตทั้งดีและประเสริฐไปในตัว //งานอวยต้องมา แม้เราจะขำกับความสกปรกและความกากก็ตาม พายับสู้ๆนะปกติติงต๊อง แต่บนเตียงสมชาติเราดั่งนางแมวแน่นอน :hao7:
-
สมรู้กกกกกกกกกก 55555
-
สมชาติผู้น่าสงสาร
ไข่ลวกหน่อยไหมลูก 5555
-
:เฮ้อ: เอาสมชาติมาอีกจั๊กหน่อยสวย :hao5: มันค้าง
-
ชอบความนว๊องงงงงง อยู่รอดมาจนเข้าปากเสื้อพระได้ไงวะเนี่ย555555
ตลกสมชาติอะ อยากให้มีเรื่องแยกของคู่พระรองกับสมชาติเบย :ling1:
-
:pig4:
-
:pig4:
-
:-[
-
:jul3:ชอบมากค่ะ มันฟินได้ทั้งเรื่อง โดยไม่ต้องมีnc จะตามทุกผลงานนะคะ :-[
-
อ่านจบแล้วจ้า นมจืดอะไรจะอ๊องเบอร์น้านน
:laugh: :laugh::laugh:
-
มาอ่านอีกรอบจ้า
-
เรื่องพ่ายรักพระรองอ่านที่ไหนคะ
-
:pig4:
-
มาตามอ่านค่า
-
:hao7: :hao7: :hao7: แล้วคู่พระรองกับป้อมปราบศัตรูพ่าย มีต่อไหมครับ
-
พระเอกน่าจะไปเปลี่ยนชื่อเป็นพระเพลิง อารมณ์ขึ้นง่ายโคตร 555
เรื่องนี้ก็โอเค แทบไม่มีดราม่า เริ่ด
:-[
-
น่ารักทุกมุมมอง อ่านง่ายสบายๆ ไหลลื่นไม่สะดุด ขอบคุณผู้เขียนด้วยน้า :pig4: