บทที่ 7: นมจืดกับขนมครกใบเตย
“เลิกคบไอ้ห่านั่น! ห้ามเด็ดขาด!” เสียงบ่นดังขึ้นบ่อยๆหลังจากที่ป้อมปราบและศัตรูพ่ายรู้สึกเหมือนได้เปิดวอร์กับไอ้กวนส้นตีนนั่น!
มันชื่ออะไรนะ?!
พระ...ขากถรุย! เรียกไม่ลง เหมือนกลากเกลื้อนลามขึ้นปาก
“หือ...” คนตัวเล็กกะพริบตาปริบ “เลิกคบใครเหรอ?”
ศัตรูพ่ายแยกเขี้ยวใสเพื่อนตัวเล็ก เขาอยากจะจับไอ้นมมายีหัวให้ยุ่งสักหลายๆรอบจะได้เลิกมึนเลิกเอ๋อสักที
“ก็ไอ้หมอนั่น ไอ้พระเวร”
นมจืดส่ายหน้าตาโต “พระเอกชื่อพระเอกน้า ไม่ใช่พระเวร” พ่ายพูดแบบนี้พระจริงๆท่านมาได้อาจจะมีสะดุ้งได้นะเนี่ย
“เออ นั่นแหละ พูดแล้วมันกระดากปาก”
คนตัวเล็กทำปากจู๋เล็กน้อย ตากลมโตหลังแว่นยังคงมองเพื่อนทั้งสองคนที่กำลังแยกเขี้ยวแฮ่ๆเต็มที่
“พระเอกเป็นคนดีน้า” นมจืดยืนยันได้ “ถึงจะพูดไม่ค่อยเพราะไปบ้างแต่ว่าเป็นคนใจดีน้า” เรื่องนี้นมจืดก็นอนยันได้อีกเหมือนกัน
ห้ะ???
คนแบบนั้นเนี่ยนะ! เป็นคนดี บอกกูว่าเป็นคนชั่วยังน่าเชื่อกว่าอีก หน้าตาหาความดีไม่เจอเลยจริงๆ
“เอาเป็นว่าอยู่ห่างๆมันหน่อย” ไอ้เด็กน้อยอย่างไอ้นมควรจะมีผู้ปกครองดูแลตามติดเป็นเหาฉลาม เป็นโปรโตซัวในลำไส้ปลวกจะดีที่สุด
นมจืดยู่ปากเล็กน้อย ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องไม่ให้อยู่ใกล้พระเอก
พระเอกเป็นคนดีนะ…
นมจืดดันแว่นขึ้นหยีตาเล็กน้อยเมื่อเห็นคนดีที่นมจืดยืนยันมายืนกระดิกเท้ายิกๆอยู่ข้างตึกคณะในสองวันถัดมา
“พระเอก” คุณแม่สอนว่าถ้าเจอคนรู้จักต้องทักทายอย่างเป็นมิตร
ร่างสูงใหญ่ในชุดเสื้อนักศึกษาปล่อยชายเสื้อออกนอกกางเกง ช่วงล่างเป็นกางเกงยีนส์เข้ารูปสีเข้ม สะพายกระเป๋ากล้องใบกลางๆ
“ตามกูมาหน่อย” พระเอกมองหน้าขาวเกือบซีด แต่ยังเห็นแก้มกลมป่องเล็กน้อยยังมีเส้นเลือดฝาดขึ้นจางๆ
เขาไม่รอให้อีกฝ่ายพูดอะไรทั้งนั้น หมุนตัวกลับเดินนำหน้า
นมจืดตาเหลือกกอดกระเป๋าวิ่งตามเขาไปดุกๆ พระเอกขายาวมากขนาดนมวิ่งแล้วยังไม่ค่อยทันเลย
ร่างสูงใหญ่เดินมาถึงรถแมงกะไซด์ของตัวเองที่เพิ่งไปเอามาจากอู่ไม่นานนี้
“น้องงงงง” เสียงเล็กๆร้อง ยิ้มแป้นเมื่อเห็นน้องที่ตัวเองรู้จักอยู่ตรงหน้า
“พ่อมึงเป็นซาเล้งจริงๆใช่มั้ยวะ?!”
นมจืดตาโตส่ายหน้า “ฮื้อ...พ่อเราทำงานบริษัทนะ ไม่ได้เป็นซาเล้ง” ทำหน้าขึงขังเพิ่มอีกด้วย
คนฟังแทบกลอกตาขึ้นฟ้าคว่ำปากลงดิน เฮ้อ...อยากตบกะโลหกไอ้เตี้ยให้แคระลงไปกว่าเดิม นี่กูต้องพามันไปไหว้เจ้าที่ไหนเพื่อขอให้สมองมันกลับมาเหมือนคนอื่นเขาเนี่ย!
“น้องสบายดีแล้วเนอะ” ตอนนั้นน้องไม่ค่อยโอเคพระเอกเลยพาไปซ่อมที่ร้าน
“เออๆๆ สบายตายห่าแล้ว” บ่นหงุดงหงิด วาดขาขึ้นคร่อมเบาะหนังเก่าๆแล้วถีบที่สตาร์ทขาอยู่สองสามทีจนเครื่องยนต์ทำงาน เสียงกระหึ่มของเครื่องยนต์ดังฮึ่มๆ ท่อไอเสียปล่อยควันสีจางๆออกมา
ตากลมหลังแว่นมองอย่างสนใจ
“น้องวิ่งได้จริงๆด้วยอะ”
“เออสิวะ! หยุดพูดส้นตีนได้แล้ว ขึ้นมา!”
เย้ย! ไปไหนอะ นมจืดงง
“ไปไหนเหรอ?”
“ไม่รู้ เลิกถาม!” ร่างสูงบ่น “ขึ้นมา”
“อื้อๆๆ รู้แล้ว” คนตัวเล็กรีบกระโดดฮึบขึ้นเบาะหลังของรถมอเตอร์ไซด์คันเก่า ขยับก้นนั่งให้เรียบร้อย “พระเอกๆมันไม่มีที่วางขาอ่ะ”
“ไอ้ง่าวเอ๊ย!” คนตัวใหญ่ยกขาเตะที่วางอันเล็กที่พับเก็บอยู่ให้เด้งออกมา
“ไม่มีหมวกกันน็อคเหรอ” คุณพ่อบอกว่านั่งมอเตอร์ไซด์ต้องใส่หมวกเพื่อความปลอดภัย
“โว๊ย!” หัวร้อนเหมือนอากาศแล้วเว้ย แต่เจ้าตัวก็ลงจากรถเอาขาตั้งลงเสร็จสรรพ ตัวเอียงลงมาเล็กน้อย นมจืดที่นั่งอยู่เกือบไหลแหนะ แต่ยังจับเบาะเอาไว้ สรุปคือพระเอกเดินหายไปไหนไม่รู้ รถก็ไม่ดับเครื่อง ปล่อยให้นมจืดนั่งเฝ้ารถอยู่เบาะหลัง
แต่ว่าไม่นานหลังจากนั้นตากลมหลังแว่นก็เห็นร่างสูงใหญ่กลับมาพร้อมกับหมวกกันน็อคสองใบ มาถึงก็โยนใบหนึ่งมาให้นมจืด
ส่วนพระเอกก็ใส่ของตัวเองเสร็จสรรพ ในขณะที่คนตัวเล็กยังงุ่นง่านกับการติดสายอยู่ คนเห็นยังรำคาญแทนเลยจัดการติดให้
“ติดยังไม่เป็นอีกนะมึง”
“แหะ…” คนตัวเล็กยิ้มแหะตาหยีให้ ขยับแว่นอันโตขึ้นเล็กน้อย
“เกาะแน่นๆนะเว้ย ตกไปหน้าแหกกูตามไปทับซ้ำเลยนะเว้ย” สั่งเสียงดัง คนฟังรีบขยับชิดคนตัวโตแน่น มือเล็กๆเกาะชายเสื้อคนตัวใหญ่ไว้เป็นที่พึ่ง
นมจืดกลัวตกอะ ไม่ค่อยได้นั่งรถมอเตอร์ไซด์ด้วย
รถมอเตอร์ไซด์แล่นออกไปด้วยความเร็ว…แต่ไม่ได้เป็นแบบนิยายที่พระเอกขับเร็วจนนายเอกต้องเกาะเอวแน่นๆนะเพราะมันกลายเป็นว่ารถวิ่งในความเร็วชนิดที่แบบจักรยานของไอ้เด็กปีหนึ่งยังไล่ทันเลย
“หู้ว…ลมเย็นดีจัง” นมจืดชูไม้ชูมือขึ้นข้างบน เสียงเล็กๆร้องอย่างสดชื่น มหาลัยเขานี่ร่มรื่นพอสมควร ลมก็ดีด้วย
“เฮ้ย! ไอ้มินเนี่ยนแดกแฟ้บ เอามือมึงลงมาเดี๋ยวนี้!” ใบหน้าคมเข้มแทบจะมีเส้นเลือดปูดขึ้นมา
“ฮื้อ…ทำไมงะ” ยังมีหน้ามาถามอีกเหรอวะ!
นี่กูไม่ได้พามึงมาถีบเรือเป็ดชมนกชมไม้ในสวนลุมนะเว้ย ทำเป็นดี๊ด๊าไปได้
ยิ่งเห็นไอ้จักรยานสองล้อนั่นปั่นขึ้นนำหน้าไปแล้วหันกลับมาโบกมือให้ ไอ้สัส!!! มึงวอนตีนเสียแล้วไอ้ห่า
“บ๊ายบาย…” เอ้าไอ้เตี้ยข้างหลังเสือกไปโบกมือให้มันอีกนะ เดี๋ยวกูก็จับมามานาบู มานาบี้ มานาบั้บซะเลย
“พระเอก…น้องนี่ช้าดีเนอะ จักรยานยังแซงเลยอะ ดีแล้ว คุณพ่อบอกว่านั่งมอเตอร์ไซด์อย่าขี่เร็วมาก อันตราย” แต่รถของพระเอกนี่ไม่ค่อยอันตรายเลยล่ะ
“หุบตูดมึงไปไอ้เตี้ยหมาตื่น!”
ไอ้สัส! สาบานว่ากูจะดาวน์บิ๊กไบท์มาซิ่งให้พ่อมึงดูเลย
…………………………………………… 50% …………………………………………
สวัสดีค่า ขออภัยที่หายไปนานนะคะ เรียนเยอะมากเลยค่ะช่วงนี้
วันนี้เอาน้องนมกับพ่อพระเอกมาลงค่า ยิ่งเขียนไปก็อยากจะเรียกน้องนมว่า หนูลูกกกกกกกก 5555
ยิ่งเขียนยิ่งขำน้อง เด็กอาไร๊น่าฟัดกัดๆๆ 555 อีพระเอกมันก็คงอยากกัดให้หัวขาดไปเลยมั้ง
คอมเม้นให้กำลังใจกันมาเยอะๆน้า คนเขียนขอกำลังใจ หรือจะติดแท็กในทวิต #รักรสนมจืด มาพูดคุยกันก็ได้ค่า
ขอบคุณทุุกการติดตามค่า
หัวข้อ: รักรสนม (จืด): สเปเชี่ยล วิท สมชาติ 2: The toys (1) P.63 (04/12/2018) (อ่าน 426660 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก