บทที่ 4: นมจืดกับโอเลี้ยง [100%]
“ไหนร้านของมึงไอ้นม” เสียงหงุดหงิดดังพึมพำด้านหลัง นมจืดกวักมือให้เดินตาม
“ออกประตูทางออก...เดินอีกหน่อยก็ถึงแล้ว” ตามที่อ่านข้อมูลมานะ
นมจืดสอดบัตรออกตามด้วยคนตัวโต ร่างสูงเปิดกระเป๋ากล้องหยิบกล้องคู่ใจขึ้นมา ยกขึ้นกดชัตเตอร์
ภาพผู้คนมากมายที่กำลังจอแจอยู่บนสถานีรถไฟฟ้า ทั้งคนที่ต่อแถวที่เคาน์เตอร์ ทั้งคนกดตู้ซื้อบัตร สิ่งที่เด่นจนเขาเห็นชัดผ่านเลนส์กล้องคือ…
ภาพ...แผ่นหลังเล็กสวมเสื้อยืดตัวใหญ่กว่าตัวเองเล็กน้อย กางเกงสีเข้มสามส่วน รองเท้าผ้าใบ เจ้าตัวเอี้ยวตัวมาด้านหลังพร้อมกับทำท่ากวักมือ แต่ที่สำคัญคือ…
รอยยิ้มตาหยีแก้มกลมสีชมพูเรื่ออ่อนๆ
มือใหญ่ลดกล้องลง รู้สึกเหมือนรอบข้างจะหยุดนิ่งเล็กน้อย
แต่บางอย่างก็ดลใจให้เขายกกล้องขึ้นอีกครั้งแล้วกดชัตเตอร์ติดกันหลายที
“ถ่ายอะไรอะพระเอก ขอเราดูด้วยสิ” นมจืดพยายามชะโงกขอดู โดนดันหน้าออกไปอย่างไม่ใยดี
“เสือก เอาหน้ามึงออกไป” มือใหญ่กดปิดแล้วเอากล้องคล้องคอ ปิดกระเป๋ากล้องให้เรียบร้อย “เดินสิไอ้นม รอใครจุดธูปอันเชิญมึงหรอ”
คนตัวเล็กประมาณหน้าอกเขาเดินนำไปตามทาง ดูข้อมูลในมือถือไปพลางจนเดินจะชนชาวบ้านอยู่แล้ว กลายเป็นร่างสูงที่กลัวไอ้มินเนี่ยนจะตกบันไดตายห่าไปก่อนเลยเอาแขนใหญ่ๆพาดไหล่เล็กเอาไว้
“ไอ้ห่า! ตกบันไดไปตายห่า ลำบากคนอื่นเก็บศพอีกนะมึง”
นสจืดเงยหน้าชมพูอ่อนมามองยิ้มตาหยี ก้มหน้าทำปากหมุบหมิบคลำหาเส้นทางไปที่ร้านอยู่ ไม่ต้องเงยหน้ามองทางก็ได้เพราะว่าแขนใหญ่ที่พาดบนบ่าแม้จะหนักไปหน่อยแต่ก็เหมือนเป็นตัวนำทางให้ เวลาจะเดินชนใครแขนนั้นก็จะดันคนตัวเล็กหลบมาอีกทาง
แม่ง! กูแค่กลัวคนอื่นลำบากเรียกปอเต็กตึ๊งก็แค่นั้น!
“ถึงแล้ว!” เสียงเล็กร้องบอกเมื่อเดินมาถึงที่หมายจนได้ แต่ว่าคนที่ยืนรอหน้าร้านก็ทำให้ต้องตาโต “คนเยอะมาก” อ้าปากค้าง
“มึงบอกจะมาอ่านหนังสือที่นี่?” คนคิ้วหนาเลิกขึ้นถาม “กูว่ายังไม่ทันเปิดหน้าแรกมึงคงต้องไสหัวออกจากร้านแล้วมั้ง” ร้านคาเฟ่คุณหมีคนเยอะมาก แผนการที่ว่าอยากจะมาอ่านหนังสือเล่นคงต้องพับเก็บ เป็นอย่างที่พระเอกว่าร้านรอเยอะขนาดนี้คงนั่งนานไม่ได้
“อือ เสียดาย…” หน้าขาวจืดหน้ามุ่ยลง ตาโตหลังแว่นกลมๆมองแถวหน้าร้านละห้อย “เสียดายอยากเจอคุณหมี”
“ไปเหอะมึง” พระเอกเดินหันหลังกลับ นมจืดหันไปมองร้านคุณหมีตาละห้อยแต่ก็ตัดใจเดินตามร่างสูงใหญ่ออกมาจากร้าน
แล้วจะเอายังไงต่ออีกดีล่ะชีวิต!
“พระเอกจะไปไหนต่อหรอ?”
“กูจะถ่ายรูปวิวเรื่อยๆ มึงไปไหนก็ไปเถอะ” เสียงใหญ่เอ่ยปาก
นมจืดนิ่งไป ความจริงเขาก็ไปไหนมาไหนคนเดียวบ่อย มีบ้างที่มีปรายกับพ่ายไปด้วย แต่วันนี้ไม่ได้ชวนมาด้วย
ตอนแรกที่เจอพระเอกแล้วเจ้าตัวยอมมาด้วยก็ดีใจนะ คิดว่ามีเพื่อนไปนั่งด้วย เพียงแต่ว่าตอนนี้คงต้องกลับบ้านคนเดียวแล้วมั้ง
นมจืดหน้าหงอย ก้มหน้าลง ไม่รู้ทำไมมันไม่ร่าเริงเหมือนเมื่อกี้เลย
คนตัวโตมองร่างเล็กที่เงียบไปถนัดตา พระเอกเกาแก้มอย่างงุ่นง่าน รู้สึกเหมือนพูดอะไรทำร้ายจิตใจไอ้เตี้ยยังไงไม่รู้แหะ
“งั้นเราไปก่อนน้า” เงยหน้ามายิ้มแหยโบกมือให้ หันหลังเดินไปทางสถานีรถไฟฟ้าเหมือนเดิม
“เดี๋ยว!” เสียงทุ้มเข้มดังขึ้นโดยที่เจ้าตัวไม่รู้ตัว
“เอ่อ...มึงยังติดกู ไหนมึงบอกจะเลี้ยงกาแฟไง” แม่ง! ใช่เลย! ไอ้เตี้ยสัญญาไม่เป็นสัญญานี่หว่า ตบให้เตี้ยเลยนี่!
นมจืดเอียงคอมองคนพูด แล้วยิ้มกว้างตาหยี จนคนมองหายใจติดขัด ห่าราก! ฝุ่นเข้าคอเว้ย
“อื้อ...ได้ๆๆ ไม่ลืม ว่าแต่กินร้านไหน?” ไม่รู้แถวนี้มีร้านคาเฟ่อันอื่นหรือเปล่า หันซ้ายหันขวามองหาร้าน
“ไม่ต้องหาหรอก ตามกูมา” ฝ่ามือใหญ่จับ
ข้อศอกดึงร่างเล็กให้เดินตาม นมจืดเซแถ่ดๆหน้าเกือบทิ่มเพราะไม่ทันตั้งตัว
นมจืดหรี่ตามองร้านที่พระเอกพามา เป็นร้านกาแฟโบราณรถเข็นธรรมดาติดฟุธบาทในซอยทองหล่อ
“ป้าครับ โอเลี้ยงเย็น” สั่งโดยไม่ต้องดูเมนู “แดกไรสั่ง!”
นมจืดรีบดันแว่นขึ้นจมูก ไล่สายตาไปตามป้ายเมนูเขียนด้วยหมึกเมจิบนแผ่นฟิวเจอร์บอร์ดสีเหลืองมีคราบดำเกาะ
ราคามีตั้งแต่12, 15, 25 บาท
เหมือนพวกน้ำชงๆหน้าโรงเรียนเลย เห็นแล้วคิดถึง
“เอานมเย็นครับ” สั่งกับป้าเจ้าของร้าน “เอ้อ...ไม่ต้องใส่น้ำสีชมพูนะครับ”
“เอานมขาวหรือลูก?” ป้าที่กำลังตักน้ำแข็งใส่แก้วเทโอเลี้ยงสีดำปี๋ลงไปแล้วจัดการคนถามขึ้น
“ครับ เอานมขาว” นมขาวก็เหมือนนมชมพูเย็นแค่ไม่ได้ใส่น้ำแดงเฮลบลูบอยลงไปเท่านั้น
คุณป้าจัดการปิดฝาแก้วส่งให้คนสั่งคนแรก
“โอเลี้ยงได้แล้วลูก”
แล้วหันมาชงนมเย็นใส่แก้ว ตักน้ำแข็งเทนมเย็นลงไปในแก้ว ราดนมคาเนชั่นเป็นท็อปปิ้งปิดท้าย
“นมเย็นได้แล้วลูก” นมจืดรับมาถือไว้
“เอ้า! จ่ายตังค์ป้าสิมึง” ฝ่ามือใหญ่เห็นคนตัวเล็กเก้กังหยิบกระเป๋าเงินลำบากเลยคว้าแก้วนมเย็นมาถือไว้
คนตัวเล็กรีบควักเงินตามราคาที่ป้าบอกพอดีแป๊ะ
“นี่ครับ 40 บาท”
“เอานมมึงไป” ยัดแก้วใส่มือเล็ก นมจืดรับมาดูด ความเย็นความหวานหอมของนมทำให้ยิ้มออก รู้สึกสดชื่น
นัยน์ตาเรียวสวยมองด้วยสายพอใจอย่างไม่รู้ตัวพลางก้มดูดโอเลี้ยงของตัวเอง
“โอเลี้ยงไม่ขมหรอ?” นมจืดเคยกินนะ ขมมากจมจนต้องทำตาปี๋
“เรื่องของกูมั้ย” กูจะแดก กูชอบ มึงจะทำไมไอ้มินเนี่ยน
“ฮื้อ...ถามเฉยๆเอง” ทำเสียงพึมพำในคอ แล้วก้มดูดนมในแก้วอีกอึก
พระเอกกระดิกนิ้ว “ไหนเอามาแดกดิ” อยากรู้ว่านมแม่งอร่อยตรงไหน อันนี้เป็นนมชงใส่นมข้นใส่น้ำตาล ไม่น่าจะแหวะเหมือนนมจืดชืด
นมจืดพยักหน้า เขย่งเท้ายื่นแก้วนมไปจ่อปาก พระเอกชะงักในตอนแรกเพราะไม่คิดว่าไอ้เตี้ยมันจะส่งหลอดให้ถึงปาก
มองตาโตที่ทำท่าลุ้นตาม ริมฝีปากได้รูปมีรอยยิ้มเล็กน้อยแต่เสียดายที่เหมือนว่าเคราเขียวครึ้มจะบดบังหมด ก้มลงดูดนมเย็นในแก้วอึกใหญ่ นมหวานๆไหลลงคอแล้วทำหน้ายี้ แหวะ! หวานสัส!
จะจืดชืดก็แหวะ หวานเจี๊ยบเข็ดคอหอยขนาดนี้ก็จะอ้วก!
“หูยยยยย เกือบหมดแก้วแล้วอะ” เจ้าของนมเย็นร้อง นมขาวๆหายวับไปเหลือเพียงหนึ่งในสี่ของแก้ว
ร้องฮื้อเพราะโดนโยกหัวไปมา
“อย่าบ่นๆ” แม่งทำเสียงเป็นเด็กง้องแง้งฉิบหาย
นมจืดเดินต้อยๆตามคนตัวโตที่ยัดแก้วโอเลี้ยงใส่มือเขาแล้วยกกล้องขึ้นมาถ่ายรูปวิวทั่วไป
“อ๊ะ! อี้!” ร้องออกมาดังลั่นเมื่อนมจืดเผลอดูดผิดแก้วดันไปยกแก้วโอเลี้ยงขึ้นมากิน
“สมน้ำหน้า!” คนถ่ายรูปหันมายิ้มเยอะสะใจ เห็นหน้าเล็กทำตาปี๋ แลบลิ้นออกมาแล้วตลกฉิบ!
“กินไปได้ยังไงเนี่ย ขมมาก!” รีบเอานมเย็นมาดูดล้างปาก
ร่างสูงใหญ่รู้สึกอยากแกล้งเลยจับข้อมือเล็กขึ้นมาบังคับให้ดูดโอเลี้ยงไปพร้อมๆกับนมเย็น
กลายเป็นว่านมจืดถือแก้วสองแก้ว ปากงับสองหลอดพร้อมๆกัน
“ฮื้อออออ” ร้องเสียงดัง อย่าแกล้งเรานะ ขยับมือหนีพระเอก เสียงทุ้มเข้มดังขัด
“ไอ้เตี้ย! อย่าขัดขืน ถือแก้วเอาไว้” นมจืดหลับตาปี๋ กลัวแล้วนะ “เอ้า ดูดมันเข้าไปทั้งสองแก้ว” สั่งเสร็จสรรพก็รีบปล่อยมือแล้วยกกล้องขึ้นกดชัตเตอร์รัวๆ
ภาพใบหน้าขาวจืดสวมแว่นจืดชืด ตากลมหยีลงเพราะความขม ปากสีชมพูอ่อนงับหลอดสองอัน น้ำสองรสชาติไหลเข้าปากผสมปนเปมั่วไปหมด
“ทำไมถ่ายเราด้วย เอามาให้เราดูด้วย” พอเป็นอิสระ รีบปล่อยหลอดโอเลี้ยงแล้วดูดนมเอาเป็นเอาตายจนหมดแก้ว
“อะไร?! กูไม่ได้ถ่ายมึงเว้ย” คนฟังทำปากยู่ อะไรอะก็เห็นๆอยู่
“ก็เราเห็นนะ” รีบเดินตามคนตัวโตต้อยๆที่ออกเดินไปแล้ว
“ไม่ได้ถ่ายเว้ยไอ้เตี้ยนี่! ถ่ายมาหน้ามึงก็ทุเรสสัส!”
เอ้า! สรุปถ่ายใช่ไหม?! นมจืดงงแล้วนะ!
“กูหิวละ” หลังจากโยนแล้วน้ำทิ้งถังข้างถนน พระเอกก็บ่นพึมพำ
“อื้อ” นมจืดก็หิวแล้ว
ร่างสูงมองคนเตี้ยเท่าหัวนมแล้วเดินดุ่มๆเข้าร้านเนื้อย่างแห่งหนึ่งโดยไม่ถามไถ่กันเลย นมจืดอ้าปากค้างแล้วรีบวิ่งดุกดิกตามหลังเข้าไปด้วย
กลิ่นเนื้อย่างภายในร้านหอมตลบอบอวลไปหมด เสียงพูดคุยดังคลอกับเสียงฉู่ฉ่าของเนื้อในกะทะเตาถ่าน
“สองที่นะคะ” นมจืดรีบเกาะหลังพระเอกเอาไว้ เดี๋ยวเขานึกว่าไม่ได้มาด้วยกัน
นัยน์ตาเรียวสวยเหล่มองคนตัวเล็กที่เกาะแจเหมือนกลัวต้องนั่งหน้าเตาคนเดียวแล้วโคตรขำ
พอได้ที่นั่งเสร็จสรรพ พนักงานจัดแจงเอาเมนูวางแล้วยืนรอ
“บุฟเฟ่ครับ”
“ฮื้อ…” นมจืดตกใจ เขากินไม่เคยคุ้มเลย “บุฟเฟ่เลยหรอ?”
มองราคาต่อหัว โอ้โห 799++ คิดเสร็จสรรพก็ตกหัวละเกือบ900บาท สองคน1800 อื้อหือออ แพงมาก
ร่างเล็กทำหน้าทำตาบุ้ยใบ้คนฝั่งตรงข้าม แต่อีกคนไม่ได้สนใจเขาเลย พยายามจะขยับบอก ขมวดคิ้วก็แล้ว บุ้ยปากก็แล้ว ยังไม่สนใจเลย เอาแต่สั่งลูกเดียวเลย
“เอ้า มึงสั่ง” นมจืดเงอะงะก้มมองเมนูตาลายไปหมด แพงมาก
“เอ้อ...เอ่อ…” คิดไม่ออกจะกินอะไรในหัวทั้งกลัวเงินไม่พอ ไม่รู้จะสั่งอะไรด้วย พอเห็นสายตากดดันของคนตรงข้าม มองหน้าพนักงานแล้วก็หลับหูหลับตาจิ้มไป
“ถั่วแระที่หนึ่งนะคะ”
ไอ้มินเนี่ยนแดกถั่วแระเอ๋ย!
พอลับหลังพนักงานนมจืดรีบพูดขึ้นมา
“พระเอก...เราเงินไม่น่าพอสองคนนะ” คิดถึงเงินในกระเป๋าแล้วกังวล
“กูหิว เรื่องเงินไว้ทีหลัง”
คนฟังตาโต ไม่ได้สิ “อื้อออ เดี๋ยวไม่มีเงินจ่ายร้านให้อยู่ล้างจานทำไงอะ”
คนฟังเลิกคิ้วกวน “ก็ให้มึงไปล้างไง ยากตรงไหน” แม่ง! ไอ้เตี้ยเอ๋อเอ๋ย ถ้ากูไม่มีเงินกูจะเข้าร้านไหม
พอของมาเสิร์ฟ มือใหญ่ลงย่างเนื้อทันที นมจืดยังละล้าละลังแต่พอโดนตาดุๆจ้องสุดท้ายก็ขยับตะเกียบกิน
ช่วยกันย่างช่วยกันกินแต่หลังๆเหมือนจะมีแค่พระเอกที่ขยับปากขยับตะเกียบคนเดียว นมจืดทำเพียงแค่คีบเนื้อลงเตา พลิกไปมา พอเห็นว่าสุกก็คีบไปวางในจานอีกฝ่าย
“กินขนมได้ไหม?” เสียงเล็กถาม หน้าครึ่งหนึ่งถูกเมนูบัง มีแค่ตากับแว่นที่โผล่มา
“เออ สั่งเผื่อกูด้วยสามถ้วย”
สามถ้วย ไอศกรีมสามถ้วยเลยหรอ?!
แม้จะอึ้งแต่นมจืดสั่งไอศกรีมสี่ถ้วย ให้ตัวเองหนึ่งที่เหลือของอีกฝ่าย
ผ่านไปเพียงห้าทีพระเอกก็ซัดหมดสามถ้วยเลย นั่งผึ่งพุง นมจืดมองพุงเล็กของตัวเองที่ป่องขึ้นมา พระเอกแถบเลื้อย มีการเรอออกมาเบาๆ
“เก็บตังพี่” พระเอกทำสัญญาณมือให้พนักงาน
นมจืดรีบกระเด้งขี้นมานั่ง ควักกระเป๋าเงินมานับ พระเอกมีเงินหนึ่งร้อยบาท เขามีพันกว่าๆน่าจะพอดีนะ ขอให้พอเถอะ
“จ่ายเป็นบัตรนะคะ” เสียงพนักงานขัดจังหวะทำให้นมจืดเงยหน้าขึ้นมามอง
บัตรเครดิตแพลตินัมสีดำสนิทถูกวางบนถาดเงินเรียบร้อย พนักงานเอาไปที่เคาน์เตอร์
ตากลมฉายแววไม่เข้าใจ “ไหนบอกมีร้อยเดียวไงอะ”
ใบหน้าครึ้มเขียวแสยะยิ้มกว้าง “เงินสดกูมีร้อยเดียว แต่กูไม่ได้นี่ว่ากูไม่มีปัญญาจ่าย” ยักคิ้วใส่
นมจืดหน้าบู้บี้ มองพระเอกที่หยิบบัตรหลายใบเรียงกันเป็นปึกๆรัดด้วยหนังสติ๊กสีแดงที่เอาไว้รัดถุงข้าวแกงเอาไว้ ตากลมถลนมองคนเก็บบัตรเครดิตด้วยวิธีแบบใหม่
“หึ” คนตัวโตเอาบัตรปึกนั้นตีหน้าผากขาว
“ใครเขาเก็บบัตรแบบนี้กันอะ ไม่ใช้กระเป๋าเงินละ” เพิ่งเคยเจอจริงๆ
“ใช้ทำไมวะ มัดเอาไว้แล้วใส่กระเป๋ากางเกงไว้ สะดวกจะตาย พกกระเป๋าเงินทำไมให้ตุง แค่นี้กางเกงกูก็ตุงอย่างอื่นแล้ว”
“ตุง…????” อะไรตุง นมจืดไม่เข้าใจ
“ไอ้เอ๋อเอ๊ย” ทำไมไม่อธิบายล่ะว่าอะไรตุงอะ
“ว่าเราทำไม” พระเอกชอบว่านมจืดอะ
“ก็มึงเอ๋อสัสๆ” ปากว่าพร้อมแสยะยิ้มแต่สุดท้ายนมจืดก็ได้ยินเสียงทุ้มเข้มหัวเราะ
นมจืดอดยิ้มตาหยีไม่ได้ ก็พระเอกหัวเราะดูมีความสุขดีจัง
--------------- 100% -----------------
<แถม> Cr. Pic น้องสาวที่น่ารัก น้องHeartbreakxr's
![](http://<a href="https://www.uppic.org/share-B4F1_5975EBB7.html"><img src="https://www.uppic.org/image-B4F1_5975EBB7.jpg" border="0"></a>)
>> ไหนบอกไม่ได้ถ่าย ???” หึๆ
------------------------
สวัสดีค่า
วันนี้เอาน้องนมอีกครึ่งตอนที่เหลือมาฝากนะคะ **ตอนนี้เราขออนุญาตเปลี่ยนชื่อตอนนะคะ**
ตอนนี้ทุกคนจะมองอีคนจรจัดเป็นอีกคนเลยค่ะ 555 ตอนนี้นางค่อยดูเป็นผู้เป็นคนขึ้นมาหน่อย(มั้ง) อิๆ ส่วนน้องนมจะคงเส้นคงวาค่ะ ทั้งความเอ๋อ ความมึน ความอึน
อ่านแล้วคอมเม้นมาคุยกับเราเยอะๆเลยน้า หรือจะหวีดในทวิต #รักรสนมจืด ได้เลยค่ะ
ปล. ท่านใดที่รอยัยหนูอ้วนกับพ่อยอดชายจะมาเป็นเรื่องถัดไปค่ะ ตอนแรกว่าจะลงหนูพุกก่อนน้องนม แต่ว่าไม่อยากให้น้องค้าง เลยมาลงให้ครบ100% แล้วคิวต่อไปจะได้เป็นตาหนูพุกคนเลยค่ะ ขอโทษถ้าทำให้รอกันนานๆนะคะ
ขอบคุณทุกการติดตามค่ะ
หัวข้อ: รักรสนม (จืด): สเปเชี่ยล วิท สมชาติ 2: The toys (1) P.63 (04/12/2018) (อ่าน 345748 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก