บทที่ 4: นมจืดกับโอเลี้ยง
...ไปสำโรง…
...ไปบางหว้า…
แล้วนมจืดไปไหนดี?
มือขาวดันแว่นขึ้นดั้งเป็นท่าปกติ ตากลมๆกลอกไปทางซ้าย
...ไปบางหว้า…
กรอกไปทางขวา
...ไปสำโรง…
“แต่จะไปทองหล่ออะ” บ่นพึมพำอยู่คนเดียวหมุบหมิบ สูดลมหายใจเฮือก กระชับเป้ใบเล็ก ขยับหมวกแก็ปที่ปัดปีกหมวกไปด้านหลังให้เข้าที่ ก้าวเดินอย่างมั่นใจขึ้นบันไดที่มีตัวอักษรเขียนว่า
...ไปบางหว้า…
ขึ้นมายืนรอบนชานชะลา คนเยอะพอสมควร มายืนต่อหลังเส้นเหลือง อากาศร้อนแต่ยังทนได้ ช่วงสายๆวันเสาร์เห็นเด็กนักเรียนออกมาเรียนพิเศษเต็มไปหมด เห็นแล้วนึกถึงสมัยยังอยู่มอปลาย เลิกเรียนต้องมาเรียนกวดวิชา
นมจืดชะโงกมองรถไฟที่กำลังแล่นเข้าสู่ชานชะลาช้าๆ เสียงประกาศบอกดังไปทั่ว ร่างเล็กหลบทางออกมาเล็กน้อยเพื่อให้คนลงได้ลงถนัดๆ
พอประตูเปิดคนด้านในที่แออัดแต่ก็ดีดตัวออกมาข้างนอกกันใหญ่ นมจืดตาโตรีบเขยิบหนีกว่าเดิม
“หลบทางหน่อยครับ!”
ระหว่างนั้นได้ยินเสียงทุ้มเข้มดังมาจากฝูงชนที่กรูกันออกมาจากประตูรถ มองไปเห็นมีคนที่ยืนรอขึ้นอยู่แต่ไม่ยอมหลบทางให้คนด้านในออกมาก่อน จนคนที่พูดต้องดันตัวออกมาได้ในที่สุด
อู้ววววว!!
“พระเอก!” ยิ้มตาหยีเรียกชื่อเสียงดังฟังชัด คนรอบข้างหันมามองกันใหญ่
ไหนพระเอก?!!!
ไม่มีสักคน!
เจอแต่ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ยักษ์หน้าถมึงทึงในชุดเสื้อเชิ้ตสีเข้ม กางเกงยีนส์ขาดสีซีด รองเท้าแตะกีโต้...เท่ที่เท้า! บนไหล่สะพายกระเป๋ากล่องสีดำสนิทเอาไว้
“ไอ้มินเนี่ยน!” ชายหนุ่มหลุดตะโกนออกมา
นมจืดทำหน้าไม่เข้าใจมากๆ
“ไหน?! มินเนี่ยนมาหรอ?” นมจืดเคยดูนะ มินเนี่ยนตัวเหลืองๆน่ารักมาก ชอบๆ
กูเรียกมึงนั่นแหละไอ้มินเนี่ยนแดกแฟ๊บ!
ยังไม่ทันจะคุยอะไรฝูงคนที่รอขึ้นรถก็กรูเข้าไปในรถไฟกันใหญ่ นมจืดตาโตตกใจเพราะโดนเบียด สุดท้ายได้มือใหญ่ๆฉุดร่างเขามาจากรัศมีเส้นสีเหลืองของรถไฟฟ้าได้สำเร็จ
“ห่าเอ๊ย! เกือบเป็นมินเนี่ยนบี้แบนแล้วไง” พระเอกบ่น เขาเองก็ตกใจที่เห็นไอ้เตี้ยมันโดนดันจนตัวเล็กแทบล้ม เลยคว้าตัวมันออกมาไม่รู้ตัว
“อื้อ...ขอบคุณนะ…” ยิ้มแก้มป่อง ลูบอกแปะๆ เกือบโดนเหยียบแบนแล้ว
“เออๆ โทษทีทำให้มึงพลาดรถไฟ” คนหน้าครึ้มเขียวด้วยเคราบางๆพูด
นมจืดส่ายหน้าไม่ถือสา “อื้อ ไม่เป็นอะไร เราสิต้องขอบคุณพระเอก”
“เออๆ กูไปนะ ไอ้มินเนี่ยน”
“ฮื้อ...ทำไมเรียกเรามินเนี่ยน เราชื่อนมจืด” เม้มปากทำหน้าคิ้วขมวด
“เออ เหมือนๆกันแหละ”
นมจืดทำหน้าไม่เข้าใจ นมจืดกับมินเนี่ยนหน้าเหมือนกันตรงไหน? พระเอกมีปัญหาสายตาสั้นใช่ไหม?
“ฮื้อ ไม่เหมือน...”
“กูไปละ” เขาจะได้ไปทำธุระตัวเองสักที
“อื้อ...รถไฟกำลังมาพอดีเลย เราไปนะ”
“เออๆ มึงจะไปไหนเนี่ย?”
“อ้อ...เราจะไปทองหล่อน่ะ”
คิ้วเข้มขมวดมุ่นเมื่อได้ยินจุดหมายปลายทางของไอ้เตี้ยมัน
มึงจะไปทองหล่อ...แต่เสือกเสร่อมารอรถไปบางหว้า...ฟายเอ๊ย! โง่กว่านี้มีอีกไหม
“นี่มึงสมองน้อยหรือมึงโง่วะ” ทำไมนมจืดฟังแล้วเหมือนเป็นคำด่าซ้อนคำด่าเลยอะ
“ทำไมอะ...”
ร่างสูงใหญ่ลูบหน้าตัวเอง ถอนหายใจเหนื่อยหน่าย กูว่าแล้ว...ลิงชิมแปนซียังฉลาดกว่ามึงอีก
“ไอ้เตี้ยนมครับ ถ้ามึงอยากไปทองหล่อมึงต้องไปขึ้นฝั่งไปสำโรงสิวะ มึงมาขึ้นทางนี้มึงจะไปซื้อกุ้ยฉ่ายวงเวียนใหญ่หรือไงวะ ห๊ะ!”
คนตัวเล็กกะพริบตาปริบ ทำหน้าครุ่นคิด “กุ้ยฉ่ายที่ดังๆไม่ใช่กุ้ยฉ่ายตลาดพลูหรอ?” ถ้าจำไม้ผิดแม่เคยซื้อมาให้กินนะ นมจืดจำได้นะ
“โว๊ย! กูหมายถึงมึงขึ้นผิดทาง ไอ้มินเนี่ยนแดกแฟ๊บ!”
ตากลมโตหลังแว่นเบิกกว้าง
มีมินเนี่ยนแล้วยังต้องแดกแฟ๊บอีกหรอ?
“มินเนี่ยนไม่ได้กินกล้วยหรอ? มินเนี่ยนที่ไหนกินแฟ๊บกัน พระเอกมั่วอะ ดูผิดเวอร์ชั่นหรือเปล่า” กอดอกทำหน้าขึงขังพูดเป็นจริงเป็นจังมาก
มือใหญ่จับหมวกแก๊ปบนหัวเล็กขยับปีกหมวกที่อยู่ด้านหลังให้เปลี่ยนมาอยู่ด้านหน้าพร้อมกับกดลงให้บังใบหน้าเล็กเอาไว้
คุยกับแม่งแล้วปวดกบาล ปิดหน้าแม่งซะเลย
“ฮื้อ...อย่าปิดหมวกเราเรามองไม่เห็นนะ” เออดี! เดินตกรางรถไฟไปเลยมึง!
คนตัวเล็กบ่นอุบอิบ มือขยับปีกหมวกให้เชิดขึ้น มองเห็นทางแล้ว มืออีกข้างโดนฝ่ามือใหญ่จับแน่นพลางจูงไปอีกทาง
“ไปไหนอะ?” นมจืดจะไปทองหล่อน้า
“พามึงไปที่ชอบๆ” เฮ้ย! ไม่ได้ดิวะ มือจูงมันอยู่แสดงว่าเขาก็ต้องไปที่ชอบๆกับมันนด้วยนี่หว่า “มึงจะไปทองหล่อไม่ใช่เหรอ! มันต้องไปขึ้นอีกสายเว้ย”
“อ้อ...อื้อ” นมจืดร้องอื้อ
สุดท้ายคนในชานชะลาเห็นร่างสูงใหญ่ยักษ์หน้าดุดันเป็นยักษ์ขมูขีกึ่งลากกึ่งจูงคนตัวเล็กกว่ามากไปทางรถไฟฟ้าสายสำโรง
“อ้า...จริงด้วย! จะไปทองหล่อต้องไปสายสำโรงนี่นา” เนื่องจากวันเสาร์คนก็ยังคงแน่นรถไฟฟ้าทำให้พวกเขาสองคนต้องยืนแถวประตู พระเอกสูงมากจนคนมองอย่างทึ่งๆในขณะที่นมจืดยืนแหงนหน้ามองแผ่นป้ายสถานีรถไฟฟ้าแล้วร้องออกมา
“เออสิ มึงเอาสมองมาด้วยมั้ยเนี่ย” เหนื่อยหน่ายจริงจัง
“แล้วพระเอกจะไปทองหล่อเหมือนกันหรอ?” แหงนหน้าถามตาโต
ฉิบหาย!
กูจะไปสะพานตากสินนี่หว่า สัสเอ๊ย! ไหงถึงโผล่มาเพลินจิตแล้ววะเนี่ย
“เรื่องของกู” เฉไฉแม่งเลย ใครจะบอกหลวมตัวเสร่อมากับมันละ
“ฮื้อ…” ทำเสียงขัดใจ “ไปไหนอะ ถ่ายรูปหรอ?” เห็นมีกระเป๋ากล้องด้วย
“เออ…” ตอนแรกโผล่ไปหอศิลป์เสร็จว่าจะไปถ่ายรูปเล่นที่แถวริมน้ำเจ้าพระยาแถวโบสถ์อัสสัมชัญรวมถึงถ่ายตามตรอกตามซอยแต่ตอนนี้ไม่ทันละคงต้องเปลี่ยนแผน
“หรอ...เราว่าจะไปอ่านหนังสือที่ร้านคาเฟ่คุณหมี ไปด้วยกันไหม?” ไหนๆก็ร่วมทางมาแล้วเลยถามสักหน่อย จะได้ทีเพื่อนนั่งเล่นด้วยตอนอยู่ในร้านคาเฟ่คุณหมี
คาเฟ่คุณหมี? นี่มึงอายุเท่าไรกัน?!
“คาเฟ่ห่าไรของมึง” คิ้วเข้มขมวดมุ่น
นมจืดรีบควักโทรศัพท์มาเปิดรูปที่เซฟเอาไว้ เลื่อนให้ดู แต่พระเอกไม่ยอมสนใจอะ เลยต้องดึงเสื้อจึกๆให้หันมาสนใจ
“นี่ๆดูสิ” ยังดึงจึกๆต่อจนเจ้าของเสื้อรำคาญยอมก้มหัวลงมา นมจืดก็ใจดีชูให้สูงขึ้นพระเอกจะได้ไม่เมื่อยคอมาก
นัยน์ตาเรียวสวยมองภาพที่ไถไปมาแล้วเบ้ปาก คาเฟ่อะไรคิขุสัสๆ เข้ากับหนังหน้ามึงมาก
“เรื่องของมึง กูไม่ไป” เปลี่ยนไปเดินถ่ายตามซอยสุขุมวิทก็ได้วะ สตรีทวิวดีเหมือนกัน
“ทำไมอะ...ไปเถอะ คาเฟ่น่ารักออก” ก็เพราะน่ารักนั่นแหละเขาถึงไม่ไป
“ไม่เว้ย”
“กาแฟอร่อยนะ เราเลี้ยงเอง” มือเล็กตบอกปุๆบ่งบอกว่าจะเป็นเจ้ามือเอง
พระเอกหรี่ตา ข้อเสนอฟังดูน่าสนใจไม่น้อย ของฟรีเป็นหนึ่งในความหฤหรรส์ของชีวิตมนุษย์
“เลี้ยง?” ถ้าไปแล้วให้กูจ่ายเองจะซัดให้เตี้ยกว่าเดิมเลย
คนตัวเล็กกว่าพยักหน้าหงึกหงัก “จริงสิ เราโตกว่าพระเอก ถือว่าเราเลี้ยงรุ่นน้อง”
คนฟังเบ้ปาก มีรุ่นพี่อย่างมึงกูลาออกไปโดดส้วมตายดีกว่า นึกอยากเห็นหน้าน้องรหัสไอ้มินเนี่ยนฉิบหาย
“เออดี วันนี้กูพกมาแค่ร้อยเดียว” ล้วงกระเป๋ากางเกงยีนส์ แบงค์สีแดงยับยู่ยี่จนดูไม่ออกว่าเป็นเงินออกมาโชว์
คนอะไร? พกเงินร้อยเดียว นมจืดทำหน้ามึน
“แล้วขึ้นรถไฟฟ้าได้หรอ เงินพอหรอ?” ค่ารถไฟฟ้าก็หลายสิบบาทแล้ว
“ไอ้เตี้ยครับ ก็ใช้บัตรติ๊ดๆสิวะ” บัตรรายเดือนเขาใช้กันเยอะแยะมึงไปอยู่โลกไหนมา
“อ้อ...” ยิ้มตาหยี ก็นมจืดไม่ค่อยได้ขึ้นรถไฟฟ้าเท่าไรเลยไม่ได้ใช้บัตรไง ทุกครั้งก็ต้องหยอดเหรียญซื้อบัตรเอา
...สถานีถัดไป อโศก…
Next Station Asoke
เสียงประกาศของระบบรถไฟฟ้าเตือนผู้โดยสาร คนหลายคนผุดลุกขึ้นยืนเพื่อที่จะเตรียมตัวลง ร่างสูงใหญ่เลยเขยิบเข้ามาชิดนมจืดมากขึ้นเพื่อไม่ให้เกะกะทางเดิน ร่างเล็กถูกกักเอาไว้ด้วยร่างของคนตัวโตจนแทบมิด
ดูน่าจะอึดอัดแต่หากลองมองดีๆแล้วทุกครั้งที่มีคนอัดเข้ามาร่างสูงใหญ่เหมือนจะเป็นเกราะกำบังให้อย่างดี
----------------------------------- 50% -------------------------------------------
สวัสดีค่า
วันนี้เอาน้องนมมาวิ่งเล่นค่า
อ่านแล้วคอมเม้นมาให้กำลังใจเราได้น้า หรือจะหวีดกันในทวิตเตอร์ #รักรสนมจืด
วันนี้ฝนตกหลักทั่วฟ้า กลับบ้านระวังด้วยนะคะ ใครว่างระหว่างกลับ อ่านน้องนมแก้เหงาได้นะคะ
ขอบคุณทุกการติดตามค่ะ
หัวข้อ: รักรสนม (จืด): สเปเชี่ยล วิท สมชาติ 2: The toys (1) P.63 (04/12/2018) (อ่าน 345787 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก