[END] Oh! God ผมโดนท่านเจ้าที่ตามรังควานครับ!:: จบแล้ว [22-08-2018]
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: [END] Oh! God ผมโดนท่านเจ้าที่ตามรังควานครับ!:: จบแล้ว [22-08-2018]  (อ่าน 102178 ครั้ง)

ออฟไลน์ ่jum

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3704
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +53/-4

ออฟไลน์ areenart1984

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4805
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +167/-7
 :เฮ้อ: ท่านภูมิ ทำหลานแทงค์งอน คนแก่เครียด  :katai1:

ออฟไลน์ เป็ดอนุบาล

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1404
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +25/-2
ปากนะตรงกับใจหน่อยค่ะพี่ภู

ออฟไลน์ Hazel_nut

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 164
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +164/-3
ตอนที่ 25

“แล้วตอนนั้นบอกไม่ได้เป็นห่วง”



[ภูตลา]

เจ้าเด็กนั่นหายไปสองวันแล้ว ไม่ยอมกลับบ้าน ไม่โผล่มาให้เห็นแม้แต่ปลายเส้นผม ไม่รู้ว่าไปอยู่ที่ไหน สองวันที่ผ่านมาเด็กแสบนั่นไม่มีกะทำงานพิเศษที่ซุปเปอร์มาร์เก็ต ถึงจะไปหาอย่างไรก็คงไม่เจออยู่ดี คิดเอาไว้ว่าคืนวันพุธจะลองไปหาเจ้าเด็กนั่นที่ร้านเหล้า แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ไปเพราะคิดว่าเดี๋ยวอีกฝ่ายก็คงจะกลับบ้านมาเอง ซึ่ง...เขาคิดผิด นี่มันคืนที่สองแล้ว และอีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะเข้าสู่วันที่สามที่เจ้าเด็กตัวร้ายนั่นไม่ยอมกลับบ้าน!

มาถึงตรงจุดนี้ท่านเจ้าที่หนุ่มก็เริ่มรู้สึกไม่ดี เขายอมรับโดยไม่มีอะไรจะแก้ตัวว่าที่พูดไปในคืนนั้นมันไม่ใช่เรื่องจริง เขาก็แค่โมโหที่แทงค์กลับบ้านมาโดยให้ใครก็ไม่รู้มาส่ง แทนที่จะเรียกให้เขาไปรับ แม้ใครที่ว่านั่นจะเป็นรุ่นพี่อย่างที่เจ้าตัวพูดก็เถอะ แต่ภูตลาก็ยังไม่พอใจอยู่ดี

อย่าถามเลยว่าทำไมเขาต้องหงุดหงิดใจด้วยกะอีแค่มีคนอื่นมาส่งเด็กในปกครองของเขา(?) เพราะชายหนุ่มเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ไม่ใช่สิ จริงๆ แล้วภูตลารู้ รู้ดีเลยล่ะแต่พยายามไม่แสดงออกให้ใครเห็นมากกว่า...ไม่เว้นแม้แต่ตัวเอง

“เฮ้อ เอ็งจะโกรธจะงอนอะไรข้านักหนา กลับบ้านได้แล้วเจ้าเด็กนิสัยเสีย”

เทวดาหนุ่มรำพึงรำพัน รู้สึกผิดไม่น้อยที่ทำให้แทงค์หนีออกจากบ้าน ไม่รู้เลยว่าอีกฝ่ายไปอยู่ที่ไหนเป็นอย่างไรบ้าง ถึงจะเป็นผู้ชายโตจนอายุยี่สิบปีเข้าไปแล้ว แต่ร่างสูงก็อดเป็นห่วงไม่ได้อยู่ดี...ไม่ได้การ เขาคิดว่าตัวเองควรต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว

คิดได้ดังนั้นท่านเจ้าที่ก็เอ่ยปากเรียกเลขาฯ สาวผู้เป็นนางไม้ออกมาทันที “มัทนา”

“เจ้าค่ะท่านภูตลา”

“แจ้งไปที่พระภูมิเจ้าที่ทุกองค์ในเขตพระนคร ถ้าใครเจอเจ้าเด็กแทงค์ให้รีบบอกข้าทันที”

“รับทราบเจ้าค่ะ” นางไม้มัทนาเสกแทบเล็ตขึ้นมาจากอากาศ กดพิมพ์อะไรบางอย่างลงไปอย่างรวดเร็ว เพียงไม่นานก็ถ่ายทอดข้อความไปหาพระภูมิเจ้าที่ในเขตพระนครครบทุกองค์เรียบร้อย “ข้าได้ส่งอีเมลให้กับพระภูมิทั้งหมดเรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ ท่านภูตลาต้องการให้ข้าทำเรื่องติดต่อไปขอความร่วมมือไปที่เขตธนบุรีด้วยหรือไม่เจ้าคะ?”

ภูตลานิ่งคิดไปเล็กน้อยก่อนจะส่ายหน้า “ไม่ต้อง รอดูอีกสักวัน หากไม่มีใครในเขตพระนครพบเห็นเขา ถึงเวลานั้นจึงจะติดต่อไปที่ผู้ว่าราชการศาลพระภูมิประจำเขตธนบุรีแล้วกัน”

“เจ้าค่ะท่านภูตลา”

“นี่ มัทนา เจ้าเคยง้อใครบ้างไหม?” คำถามของผู้เป็นนายเหนือหัวทำให้นางไม้ที่มักมีรอยยิ้มอันอ่อนหวานและสุขุมนุ่มนวลเสมอเผลอยิ้มกว้าง หลุดหัวเราะคิกคักออกมา เป็นเหตุให้ภูตลาต้องแสร้งดุเสียงเข้ม “ไม่ต้องมาหัวเราะเลยมัทนา นี่มันบ้าสิ้นดีที่เทวดาอย่างข้ามาถามอะไรเช่นนี้กับเจ้า”

“ข้ามิได้ขบขันกับคำถามหรอกนะเจ้าคะ แต่ข้าขบขันกับสิ่งที่ท่านภูตลาคิดจะทำต่างหาก หากให้ข้าเดา...ท่านภูตลาคงอยากจะง้อน้องแทงค์ใช่หรือไม่เจ้าคะ?”

เทวดาหนุ่มไม่ตอบ แต่แค่นั้นก็แทนคำตอบได้ดีที่สุดแล้วว่าใช่...เขาอยากง้อเจ้าเด็กนั่น

“ก่อนอื่นข้าขออนุญาตตำหนิติติงท่านสักเล็กน้อย” นางไม้สาวเอ่ยขึ้นอีกเมื่อเห็นว่าผู้เป็นนายไม่ตอบคำ “ในวันนั้นท่านพูดกับเขาด้วยถ้อยคำที่รุนแรงเกินไปเจ้าค่ะ เด็กหนุ่มคนนั้นอยู่อย่างเดียวดายมาหลายปี แม้จะมีญาติหลงเหลืออยู่แต่ก็ห่างไกลกัน เขาเหงานะเจ้าคะ และเขาก็คาดหวังว่าท่านจะห่วงใยเขาบ้าง เพราะในตอนนี้เขามีเพียงท่านที่อยู่เคียงข้างในยามที่กลับบ้านมาแล้วพบว่ายังมีใครคนหนึ่งอยู่ในบ้านหลังนี้กับเขาด้วย”

คำพูดทุกคำของนางไม้แห่งดอกกุหลาบซึมลึกเข้าสู่สมองของเจ้าที่หนุ่ม ร่างสูงคิดตามในทุกๆ คำพูดของเลขาฯ สาว สุดท้ายก็ได้แต่ถอนหายใจยาว เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเจือความรู้สึกผิดชัดเจน “ข้าทำผิดไปมากจริงๆ สินะ”

“ข้าก็มิอาจบอกได้ว่ามากเพียงใด แต่ถ้าเป็นเรื่องง้อขอคืนดีล่ะก็...”

“เจ้ามีวิธีรึ?” ท่านเจ้าที่หันขวับมามองเลขาฯ คนเก่งของตนอย่างมีความหวัง มัทนายิ้มให้ก่อนจะบอกวิธีง้องอนขอคืนดีเด็กน้อยที่หนีออกจากบ้าน

“วิธีก็ไม่มีอะไรมากเลยเจ้าค่ะท่านภูตลา แค่ท่าน ‘ขอโทษ’ เขาด้วยใจจริง ใช้ความจริงใจของท่านบอกกับเขาว่าท่านรู้สึกผิดและไม่ได้คิดอย่างที่ท่านเอ่ยเอื้อนวาจาออกไป วิธีนี้ดีที่สุดแล้วเจ้าค่ะในการง้อใครสักคน”

__________

หากถามว่าสิ่งที่เจ้าที่ศาลพระภูมิควบตำแหน่งผู้ว่าราชการศาลพระภูมิฯ อย่างภูตลาไม่เคยคิดว่าตัวเองจะต้องทำมาก่อนคืออะไร ตอนนี้เขาก็คงบอกได้เต็มปากเต็มคำเลยว่า...การง้อเด็กขี้งอนที่หนีออกจากบ้านยังไงล่ะ

“ท่านภูตลา เจ้าที่จากพระภูมิหมู่บ้านที่ 8 แจ้งมาว่าพบน้องแทงค์อยู่ที่บ้านในอาณาเขตการปกครองของเขาเจ้าค่ะ” นางไม้สาวปรากฏตัวตรงหน้าผู้เป็นนายเพื่อแจ้งข่าว

“หลังไหน?!” ท่านเจ้าที่ผุดลุกขึ้นทันที

“บ้านของเพื่อนน้องแทงค์ที่ชื่อฮัท อยู่ซอย 7 เจ้าค่ะ”

“ขอบใจเจ้ามาก” เทวดาหนุ่มกล่าวก่อนจะเหลือบมองดวงอาทิตย์ที่กำลังแตะขอบฟ้า เขากำลังคิดอยู่เลยว่าถ้าหากหมดคืนนี้แล้วยังไม่พบตัวแทงค์ก็คงต้องยื่นเรื่องไปที่อีกเขตให้ช่วยตามหา แต่เป็นโชคดีที่ไม่ต้องรอให้ถึงเวลานั้น

ภูตลาดีดนิ้วหนึ่งครั้ง ชุดที่สวมใส่ก็เปลี่ยนจากเสื้อยืดกางเกงขาสั้นเป็นเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินเข้มและกางเกงยีนส์ฟอกสีซีด ชายหนุ่มกำลังจะหายตัวไปแล้วเชียว หากแต่นางไม้มัทนากลับเอ่ยเรียกรั้งเขาเอาไว้เสียก่อน

“สักครู่เจ้าค่ะท่านภูตลา รับสิ่งนี้ไปด้วยสิเจ้าคะ” นางไม้สาวยื่นดอกกุหลาบช่อหนึ่งมาให้ เป็นดอกกุหลาบสีแดง ชมพู ขาว และเหลืองปนกันรวมทั้งสิ้น 15 ดอก มัดเข้าด้วยกันเป็นช่อสวย “กุหลาบสิบห้าดอกหมายถึง ‘ฉันรู้สึกเสียใจจริงๆ’ ท่านภูตลาไม่คิดว่ามันเหมาะจะเอาไปขอโทษเด็กหนุ่มคนนั้นหรือเจ้าคะ”

ภูตลานิ่งไป ในสมองคิดถึงความเหมาะสมที่จะเอาดอกกุหลาบช่อโตไปมอบให้เด็กหนุ่มชาวมนุษย์คนหนึ่งเพียงเพื่อขอโทษ แต่สุดท้ายก็รับมาถือก่อนจะหายตัวไป “ขอบใจนะ เจ้าเป็นเลขาฯ ที่ดี”

ทิ้งให้เลาขาฯ สาวอมยิ้มเชิงถูกใจปนขบขัน “หากท่านรู้ความหมายในสีแต่ละสีของดอกกุหลาบด้วยล่ะก็ คงได้ปฏิเสธหัวชนฝาที่จะเอามันไปง้อเด็กคนนั้น”

...แน่นอน ก็ในเมื่อนอกจากกุหลาบสีเหลืองที่แทนความรักแบบเพื่อนแล้ว ดอกกุหลาบสีที่เหลือมันแทนความรักในแบบ ‘คนรัก’ ทั้งหมดเลยนี่นา หึๆ

ด้านพระภูมิเจ้าที่หนุ่มที่หายตัวมา ก็ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งตรงหน้าบ้านของเด็กที่ชื่อฮัท ชายหนุ่มก้าวเท้าเข้าไปในรั้วบ้านโดยที่ยังกำบังกายตนเองไม่ให้มนุษย์พบเห็น โดยมีพระภูมิเจ้าที่ของบ้านหลังนี้ออกมารอต้อนรับ

“เดินทางมาไกลเลยนะขอรับท่านภู”

“อืม เด็กคนนั้นอยู่ที่ไหน?”

“ในบ้านขอรับ พวกเขาเพิ่งจะกลับมาจากมหาวิทยาลัย”

“งั้นหรือ” เขาพยักหน้ารับ “เจ้าจะไปไหนก็ไปเถิด ข้าจัดการธุระของข้าเอง รบกวนเพียงไม่นานก็จะกลับแล้ว”

ภูตลาเดินถอยกลับออกไปนอกรั้วบ้าน สูดลมหายใจเข้าลึก มองดอกไม้ในมือเล็กน้อยก่อนจะเอามันไปซ่อนไว้ข้างหลัง เตรียมความพร้อมทางใจอีกนาทีหนึ่งเต็มๆ จึงได้ปลดกำบังกายออก พลางเสียงทุ้มเข้มก็เปล่งออกไปเรียกผู้ที่ตนตามหาดังลั่น

“แทงค์!!!”

เสียงกัมปนาทจนได้ยินไปสามบ้านแปดบ้านทำให้คนที่อยู่ในบ้าน รวมไปทั้งคนบ้านใกล้เรือนเคียงต่างพากันโผล่หน้าออกมาดู ทั้งมองจากหน้าต่างหรือเดินออกมาที่สวนหน้าบ้านก็มี แม้กระทั่งเดินออกมานอกรั้วบ้านเพื่อมองเขาก็มีอยู่สองสามคนได้ หากแต่ภูตลากลับไม่สนใจ เขายังคงเอ่ยด้วยเสียงอันดังต่อไป

“ออกมาหาฉันเดี๋ยวนี้นะ!!!”

ปึง! แกร๊ก!

“!!!” เสียงปึงปังมาพร้อมกับประตูหน้าบ้านที่เปิดออก แล้วคนที่ร่างสูงตามหาก็ยืนอยู่ตรงนั้น มองมาทางเขาด้วยสายตาตกตะลึง “ทะ ทะ พะ พี่มาได้ไง!?!”

“ก็น่าจะรู้ไม่ใช่หรือว่าฉันมาได้ยังไง” ท่านเจ้าที่ย้อนถาม ได้ยินดังนั้นแทงค์ก็ทำหน้าบึ้งใส่ ถามใหม่เสียงห้วนสั้น

“งั้นมาทำไม!”

“...” ร่างสูงไม่ตอบในทันที หากแต่กวักมือเรียกให้อีกฝ่ายออกมาหา แต่เมื่อแทงค์ไม่ยอมทำตาม ชายหนุ่มจึงพ่นหายใจหนักๆ แล้วว่าเสียงดังอีกครั้ง “นายจะออกมาคุยกันตรงนี้! หรือจะให้ฉันตะโกนต่อไป!”

“เออๆๆ ออกไปแล้วๆ หยุดตะโกนเดี๋ยวนี้นะ!” แทงค์วิ่งออกมาจนถึงนอกรั้วบ้าน ยืนเผชิญหน้ากับเขาด้วยระยะห่างไม่เกินห้าก้าว “มีอะไรก็ว่ามาดิ”

ภูตลาเหลือบไปมองเพื่อนของเจ้าเด็กเกเรหนีออกจากบ้านเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับมาสบตาคนตรงหน้าด้วยแววตาที่ฉายประกายจริงจังที่สุดจนคนถูกมองทำหน้าไม่ถูก กำลังจะเอ่ยปากถามว่ามองอะไรนักหนาทำไมไม่พูดสักทีก็กลับโดนขัดจังหวะเข้าเสียก่อน

“ข้ามาตามเอ็งกลับบ้าน” พออยู่ใกล้กันและมั่นใจว่าไม่มีใครได้ยิน ชายหนุ่มก็เปลี่ยนมาใช้สรรพนามเดิม

“มาตามผม?” แทงค์แค่นหัวเราะ เด็กหนุ่มเสหน้าไปมองทางอื่น เอ่ยเสียงห้วนอีกครั้ง “จะมาตามทำไมไม่ทราบ”

“ก็เพราะข้าเป็นห่วงเอ็งน่ะสิ”

กึก...คนฟังได้ยินดังนั้นก็นิ่งงันในทันที เหลือบกลับมามองท่านเจ้าที่หน้าหล่ออย่างไม่เข้าใจปนๆ ไปกับรู้สึกดี นี่เขาไม่ได้ฟังผิดไปใช่ไหมล่ะนั่น คุณเทวดาปากร้ายบอกเองกับปากว่าห่วงเขาถูกไหม?

“แล้วตอนนั้นบอกไม่ได้เป็นห่วง”

“ตอนนั้นข้าขอโทษ ข้าแค่...” ท่านเจ้าที่เงียบไปนิด เหมือนไม่แน่ใจว่าควรจะพูดดีหรือไม่พูดดี แต่ก็ตัดบทเหลือเพียงว่า “เอาเป็นว่าตอนนั้นข้าพูดโดยไม่คิด ใจจริงแล้วข้าไม่ได้มีเจตนาจะพูดจาทำร้ายจิตใจเอ็ง...ข้าขอโทษ ดีกันนะ?”

ช่อดอกกุหลาบสี่สีสิบห้าดอกถูกยื่นมาตรงหน้าเด็กหนุ่ม แทงค์เบิกตากว้างมองของในมืออีกฝ่ายตาโต

กะ กะ กุหลาบ!!!

ท่านเจ้าที่เอากุหลาบเป็นช่อมาง้อเขา?! ง้อเขาด้วยช่อดอกกุหลาบเนี่ยนะ!?!

เด็กหนุ่มมองหน้าเทวดาปากร้ายสลับกับช่อดอกกุหลาบไปมา และยิ่งทำหน้าไม่ถูกพอๆ กับใจเต้นจะแทบจะกระเด็นออกมาจากอกเข้าไปอีกเมื่อตอนนี้คนตรงหน้าเขากำลัง...หน้าแดงว่ะ!

แม้จะไม่ได้แดงมาก แต่ก็ถือว่าอีกฝ่ายกำลังหน้าแดงอยู่ไม่ผิดแน่ เขามั่นใจ หากแต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรสักคำ มือหนาของเจ้าที่หนุ่มก็เขย่าช่อดอกไม้ในมือเพื่อบอกให้เด็กแสบรับมันไปเสียที ก่อนจะสูดหายใจเข้าลึกเพื่อเอ่ยอีกประโยคหนึ่งที่ตั้งใจจะพูดตั้งแต่มาถึงบ้านหลังนี้

ประโยคที่ทำให้แทงค์ยอมแพ้และตามกลับบ้านโดยไม่อิดออดแต่อย่างใด

“แทงค์ กลับบ้านกับฉันเถอะนะ”

กลับครับกลับ! กลับเดี๋ยวนี้เลยแม่งเอ๊ย! ใครสั่งใครสอนให้มาตามกลับบ้านด้วยวิธีนี้วะเนี่ยยย




__________

เห็นมะ บอกแล้วว่าเรื่องนี้ใสๆ ไร้ดราม่า 55555 ทะเลาะกันตอนที่แล้ว มาตอนนี้ก็ดีกันละ จะให้เขาโกรธเคืองกันทำไม รักกันไว้ดีกว่ามิใช่หรือออ แถมท่านเจ้าที่ยังทำเสี่ยว เอาช่อดอกกุหลาบมาให้ด้วย เป็นไงล่ะ ชายหนุ่มยุค 200 ปีก่อน ผู้ยังไม่ทันมุกเสี่ยวของโลก 4.0 ก๊ากกก

ทำไมมาอัพเร็ว อารมณ์ดีอีกแล้วค่ะ เพราะเราปั่นต้นฉบับจบแล้ว กรี๊ดดดดด!!! จุดพลุให้เราสิคะรออะไรเล่า! //ปัง! ปัง! เอื้อออ (จุดพลุุหรือโดนยิงวะนั่น)

จริงๆ ก็ยังเหลือบทส่งท้ายนะ (เอ๊า แล้วบอกจบแล้ว เหอๆ) กระซิบบอกไปเลยแล้วกันว่าเรื่องนี้มี 44 ตอน ไม่รวมบทนำและบทส่งท้ายค่ะ แค่นี้แหล่ะ ไปนอนละนะ บ๊าย!


« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 12-12-2017 21:44:25 โดย Hazel_nut »

ออฟไลน์ สามภพ

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 130
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +129/-3
พี่ภู...ง่อววว อิจฉาแท้งค์อะ

ออฟไลน์ ♥►MAGNOLIA◄♥

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7515
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +193/-11
พูดดีๆแต่แรก ว่าเป็นห่วง  ก็ไม่ต้องง้อนะท่านเจ้าที่  :hao3:

ออฟไลน์ pe-ar

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 351
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +14/-1
ขอตอนพิเศษเยอะเลยเน้อออออ. 

เค้าดีกันแล้ว หนูแทงค์ไม่เล่นตัวเลย 5555

ออฟไลน์ k2blove

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1868
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +41/-3
จะเอาแบบนี้บ้างงงงงง
 :ling1:

ออฟไลน์ sirin_chadada

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4102
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +114/-8
ยอมตั้งแต่หน้าประตูเลยหรือเปล่า ระทวยล่ะสิแทงค์ ฮา

ออฟไลน์ poppycake

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2670
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +119/-4
ท่านเจ้าที่ง้อได้ทุ่มเทดีเจ้าค่ะ
(ตัวช่วยเพียบบบบบบบ 5555555)
แทงค์คือเขินละลายไปเลยจร้า >\\\\\<

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ loveview

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1912
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +87/-10
ท่านจ้าน่ารัก

ออฟไลน์ เป็ดอนุบาล

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1404
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +25/-2

ออฟไลน์ ommanymontra

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3420
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +96/-0

ออฟไลน์ ่jum

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3704
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +53/-4

ออฟไลน์ JokerGirl

  • ∀Σ❤∀ΔΣ Forever^^
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2921
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +128/-3
อ้อนๆ เข้าไปท่านเจ้าที่ แทงค์พร้อมจะไปด้วยทุกที่แค่อ้อนอ่อยหน่อย o18

ออฟไลน์ areenart1984

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4805
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +167/-7

ออฟไลน์ MissMay

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 129
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-0
โอ๊ยยย น่าร๊ากกกก พี่ภูก็ง้อหวานมั่กมาก
น้องแท็งค์ก็หายงอน รีบกลับบ้านเชียว อิอิ

ออฟไลน์ แม้วธวัลหทัย

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 317
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-1
ทำดีมากเจ้าค่ะท่านภู
 :hao7: :hao7: :mew1: :mew1:

ออฟไลน์ Kawaiichibi

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 15
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +0/-0
เพิ่งเข้ามาอ่าน ติดงอมแงมมากโลย  :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:

ออฟไลน์ Hazel_nut

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 164
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +164/-3
ตอนที่ 26

“อย่าทำให้เป็นห่วงนักสิ”

 

[แทงค์]

เชื่อไหมครับ จนถึงตอนนี้ก็ผ่านมาสามวันแล้ว และผมยังไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ ว่าท่านเจ้าที่จะไปง้อผม เอ่อ หมายถึงไปตามผมกลับบ้านด้วยตัวเองน่ะ แถมยังมาพร้อมกับช่อดอกกุหลาบอีกต่างหาก ทำอย่างกับว่าเราเป็นแฟนกัน ขนลุกว่ะ แต่ก็...ก็ใจสั่นเหมือนกันอ่ะ แม่ง!

ผมเอามือปิดหน้าก่อนจะฟุบลงไปกับโต๊ะ ตอนนี้ผมอยู่ที่โรงอาหารครับ กับไอ้พวกเพื่อนเชี่ยทั้งสามคนนั่นล่ะ

“อะไรของมึงไอ้แทงค์ จนผ่านมาสามวันแล้วยังไม่เลิกดีใจอีกเหรอวะ” ไอ้ฮัทเอ่ยแซ็ว ไอ้เวรนี่เห็นเหตุการณ์ตั้งแต่ต้นจนจบไงครับ อาจจะไม่ได้ยินที่ผมคุยกับท่านเจ้าที่ แต่แค่มันเห็นช่อดอกกุหลาบมันก็เอามาล้อผมได้ไม่มีเบื่อแล้ว ฮึ่ย!

“กูไม่ได้ดีใจ!” ผมเงยหน้าขึ้นมาปฏิเสธเสียงแข็ง ไอ้เนสที่กำลังนั่งอ้าปากรับไอศกรีมรสมะนาวจากแฟนมันป้อนก็รีบกลืนไวๆ แล้วเอ่ยแซ็วผมบ้างเช่นกัน

“ก็ไม่ได้ดีใจไงมึง แต่ยังเขินทุกทีที่คิดถึง ฮ่าๆๆๆ”

“อ่ะแหน่ะ เงียบงี้แปลว่ายังเขินอยู่จริงๆ” ไอ้คลาร์กหรี่ตาทำหน้ากรุ่มกริ่มใส่ หันไปแปะมือกับเมียตัวเองหน้าระรื่น

“ก็แค่กำลังคิดอะไรเพลินๆ เลยไม่ได้ตอบเว้ยไอ้สัด!” ผมว่าพลางยื่นมือไปผลักหน้าผากพวกแม่งคนละที

“แต่มึงก็ยังไม่ปฏิเสธอยู่ดีนะ” ไอ้ฮัทยังคงดึงดันพูดประเด็นเดิม ผมก็เลยตบโต๊ะดังปัง

“เออ! กูยังเขินอยู่ ไอ้พวกเพื่อนเหี้ย! พอใจมั้ย!?”

“ฮ่าๆๆๆ” พวกมันพากันหัวเราะขำผม...ขำที่ผมโวยวายแต่หน้าเสือกแดงเถือกอยู่นี่ไง!

และอย่าถามว่าไอ้เนสกับไอ้คลาร์กมันรู้กันได้ยังไงนะครับ พูดถึงแล้วผมก็หงุดหงิด พวกแม่งเห็นประหนึ่งมาอยู่ข้างหลังผมเลยแหล่ะ เพราะไอ้ฮัทมันวิดีโอไลน์กลุ่มให้พวกมันดูด้วยไง! แม่งเห็นหมดอ่ะตั้งแต่ท่านเจ้าที่ยื่นดอกไม้มาให้ ยันผมรับมาแล้วลากแขนอีกฝ่ายวิ่งออกจากบ้านไอ้ฮัทมัน ฮึ่ย!

“เลิกล้อสักทีเหอะ กูเหนื่อยจะเขินจะอายแล้ว”

“แหม่ๆๆ” พวกมันส่งเสียงแซ็วทิ้งท้ายก่อนจะยอมหยุดจริงๆ แล้วเปลี่ยนไปพูดเรื่องอื่นแทน ดีที่แม่งยังฟังกันบ้าง

เราพักกลางวันเพื่อรอเรียนตอนบ่ายครับ วันจันทร์มีเรียนเต็มวันก็เลยยังหมกตัวอยู่ที่มหา’ลัยจนกว่าจะเลิกเรียนตอนสี่โมงเย็นนั่นล่ะ ช่วงนี้ใกล้สอบกลางภาคเข้าไปทุกทีแล้วด้วย ผมเองก็เริ่มอ่านหนังสือทบทวนบทเรียนบ้างแล้วเหมือนกัน เห็นงี้ผมตั้งใจเรียนมากนะเว้ย ถึงเวลาเรียนก็คือเรียน เวลาเล่นก็คือเล่นอ่ะ แยกแยะเป็นครับ

ติ๊ง

ขณะที่กำลังนั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยระหว่างฟังพวกมันสามคนพูดกันเรื่องแนวข้อสอบวิชาเสรีตัวหนึ่ง เสียงไลน์จากสมาร์ทโฟนของผมก็ทำให้ผมต้องก้มลงไปมอง ผมถือมันหมุนเล่นในมือมาสักพักแล้ว พอมีคนทักมาก็เลยเปิดเข้าไปดูได้ทันที อืม คนที่ทักมาคือไอ้พัฟแฮะ...จะว่าไปมันแม่งก็หายเงียบไปตั้งแต่ถ่ายหนังสั้นล้อเลียนคุณอุบลอะไรนั่นเสร็จอ่ะ

Puff : ไอ้แทงค์ๆ

TangK : อะไร หายหัวไปเลยนะมึง

Puff : หายหัวแต่ยังไม่ตายนะ แล้วก็กูมีเรื่องให้มึงช่วยว่ะ

TangK : ไอ้เวร ทักมาเป็นมีเรื่องให้ช่วยตลอด คราวนี้อะไรอีกล่ะ

Puff : พรุ่งนี้มึงอยู่บ้านป่ะ เดี๋ยวกูเข้าไปหา

TangK : ไม่อยู่ จะมาก็มาวันศุกร์

TangK : กูว่างจนถึงหกโมงเย็น

Puff : เฮ้ยๆ งั้นเดี๋ยวกูไปหาวันศุกร์แต่เช้าเลย

TangK : เออ

“คุยกะใครวะไอ้แทงค์”

ผมเงยหน้าจากโทรศัพท์ขึ้นมาตอบไอ้คลาร์ก “ไอ้พัฟ”

“อ่อ เพื่อนตั้งแต่จุ๊ดจู๋มึงยังเท่าเม็ดแมงลักอะนะ”

“ไอ้เหี้ย กระปู้มึงเหรอเล็กเท่าเม็ดแมงลัก” ผมด่า ยื่นมือไปโบกหัวไอ้ฝรั่งมันอีกที พูดไม่เข้าหูเลยสัด!

__________

แล้วผมก็ได้ค้นพบว่าไม่น่าให้ไอ้พัฟมันมาหาเลยครับ

ย้อนกลับไปเมื่อสิบห้านาทีที่แล้ว มันโผล่มาที่บ้านของผมในตอนแปดโมงเช้า ชนิดที่ผมยังนอนเน่าเปื่อยอยู่บนเตียงอยู่เลย แต่พอมันมากดออดเรียกแถมยังตะโกนเสียงดังลั่น ผมก็จำต้องลุกขึ้นจากที่นอนเพื่อไปเปิดประตูให้มันเข้ามา พอเจอหน้ากันมันก็ทำหน้าเหมือนหมาจะร้องไห้ใส่ผม จนผมต้องเอ่ยปากถาม ถ้ารอให้มันเล่าเองมันคงร้องไห้ใส่ผมอยู่อีกประมาณสามชาติก่อนอ่ะถึงจะเข้าเรื่องได้

“มึงเป็นไร ทำหน้าเหมือนโดนเปิดซิง”

“ไอ้เลวแทงค์ ถ้ากูโดนเปิดซิงก็คงมีความสุขกว่านี้ แต่ไม่เลยเว้ย กูไม่ได้โดนเปิดซิง!”

“และไม่เคยไปเปิดซิงใครด้วย”

“ไอ้ฟวย! เลิกพูดเรื่องนี้สักที นี่กูกำลังเครียดนะเว้ย!”

“อ่ะๆ ว่ามา” เอาใจเขาหน่อยครับ นานๆ ทีมันจะมีเรื่องเครียดมาปรึกษาผม

ระหว่างเดินผ่านรั้วบ้านเข้ามา ไอ้พัฟมันก็บ่นง้องแง้งถึงโปรเจ็คหนังสั้นที่มันเคยขอให้ผมไปเล่นเป็นตัวเอกให้

“มึง กูมาคิดดูแม่งไม่น่าเขียนบทให้เปลี่ยนศาลพระภูมิเป็นลายยูนิคอร์นสีชมพูอะไรนั่นเลย พอต้องมาตัดต่อแล้วยากฉิบหาย ในกลุ่มกูก็เสือกไม่มีใครดรออิ้งเป็น จะไปจ้างก็ไม่ทันเพราะพฤหัสฯ หน้าต้องส่งแล้ว กูจะทำไงดีวะ นี่ถ้ามีบ้านใครทำศาลพระภูมิลายยูนิคอร์นนะ กูคง...เหี้ย!!!” ไอ้พัฟถึงกับตาถลนเมื่อเดินมาถึงศาลพระภูมิใหม่ของบ้านผม แล้วพบว่ามันเปลี่ยนไปเป็นแบบที่มันกำลังพูดถึงอยู่พอดี “นี่มันศาลแบบที่กูตามหาเลยอ่ะไอ้แทงค์! ไอ้แทงค์ๆๆ”

“เออ กูก็คิดอยู่ว่ามึงต้องเห็น” ผมตอบ ทำหน้าเอือมๆ ใส่มัน

...และนั่นแหล่ะครับคือจุดเริ่มต้นที่ทำให้ผมมายืนเถียงกับมันเอาเป็นเอาตายอยู่ตอนนี้

“นี่ ไอ้คุณพัชรพลครับ ยังไงผมก็ไม่ยอมเข้าฉากกับศาลพระภูมิบ้องแบ๊วนี่แน่ๆ”

ใช่ครับ มันขอให้ผมถ่ายฉากเพิ่มเติมให้มัน เป็นฉากคุยกับพระภูมิเจ้าที่ ว่าด้วยเรื่องศาลใหม่อันไฉไลนี่ ซึ่งแน่นอน...ผมไม่มีทางยอมครับ! เพราะมันประหลาดน่ะสิโว้ย!

“โธ่ไอ้แทงค์ ช่วยกูหน่อยเหอะฉากเดียวเอง เนี่ยกูไลน์ไปบอกพวกในทีมแล้วว่าให้ขนของมาเตรียมถ่ายทำเลย”

“ไอ้ฟวยยย ทำไมไม่ปรึกษากูก่อนวะ!” ผมโวยวายใส่มัน

“มึงช่วยกูเหอะนะ ทีมกูต้องการแทงค์นะเว้ย”

ต้องการแทงค์เหี้ยไร กูชื่อแทงค์แต่กูไม่ใช่แทงค์ กูไม่เล่น RoV ว้อย!

“อ่ะๆ เดี๋ยวกูซื้อฟิกเกอร์ให้ตัวหนึ่งเลย ตัวที่มึงบ่นๆ ว่าอยากได้อ่ะ”

ผมชะงักไปแล้วเมื่อได้ยินข้อเสนอของมัน แม่งเสือกเอาของที่กูอยากได้มาล่อ ทำงี้กูก็ลังเลอ่ะดิวะ

ฟิกเกอร์ที่มันพูดถึงหรือที่ผมอยากได้ก็คือฟิกเกอร์จากอนิเมะเรื่องหนึ่งครับ คือมันก็นานมาแล้วแหล่ะเรื่องนี้ แต่ผมยังสะสมไม่ครบไง แล้วซีซั่นสองของเรื่องนี้ก็เพิ่งจะจบไปได้ไม่นาน ผมก็เลยยิ่งอยากได้มากขึ้นไปอีก กำลังลังเลอยู่ว่าจะซื้อดีไหมเพราะแอบเสียดายตังค์ ตัวนึงก็ไม่ใช่บาทสองบาทแต่ก็ยังอยากได้อยู่เสมอ

“เถอะน่ามึง ช่วยกูหน่อยไอ้แทงค์ มึงนึกถึงฟิกเกอร์ที่มึงอยากได้เอาไว้เพื่อน กูจะซื้อให้ถ้ามึงยอมถ่ายฉากนี้ให้กู”

ไอ้แม่เยอะ! กูยอม มึงเอาฟิกเกอร์ตัวที่กูว้อนมาล่องี้กูก็แพ้สิวะ!

“เออๆ ยอมก็ได้วะ” ผมตอบรับอย่างเสียไม่ได้ ไอ้พัฟถึงขั้นกระโดดตัวลอย แทบจะเข้ามากอดจูบผมแล้วด้วยซ้ำ ติดที่ว่าผมยันหน้ามันออกไปก่อนเลยทำไม่ได้

ครึ่งชั่วโมงต่อมาพวกเพื่อนร่วมทีมของมันที่ผมคุ้นหน้าคุ้นตากันดีก็มาถึงบ้านผมโดยพร้อมเพรียง ทั้งหมดทึ่งกับศาลพระภูมิใหม่ของ(ท่านเจ้าที่)ผมมาก ถามนู่นนี่นั่นเยอะแยะเต็มไปหมด ผมก็ได้แต่ตอบส่งๆ ไป

บทที่ผมได้รับในครั้งนี้คือผมต้องคุยกับท่านเจ้าที่(ที่ไม่ใช่ท่านภูตลาเขานะครับ) พูดจาเยาะเย้ยถากถางให้อีกฝ่ายโกรธเคืองที่ทำให้ศาลพระภูมิของเขาต้องเปลี่ยนไป คนที่มารับบทท่านเจ้าที่ก็ไม่ใช่ใคร หนึ่งในทีมของไอ้พัฟมันอ่ะแหล่ะครับ นึกแล้วก็ขำ นี่ถ้าท่านเจ้าที่ตัวจริงอยู่ตรงนี้คงบอกว่าศาลใหม่ออกจะสวย ไม่เห็นต้องโกรธต้องเคืองอะไรเลย และคงจะทำหน้าภูมิใจมากแน่ๆ ฮะๆๆ ก็เขาอยากได้แบบนี้เองนี่นา ไม่ได้โดนบังคับแบบในบทหนังนี่

ผมนึกไปก็อมยิ้มไป นึกดูแล้วก็มีหลายเรื่องเลยแฮะเกี่ยวกับท่านเจ้าที่ที่ทำให้ผมทั้งตลก ทั้งเอือม ทั้งโมโห ทั้งแปลกใจ และไม่เว้นแม้แต้...ทำให้ผมหวั่นไหว อ่า แล้วผมจะมายืนนึกถึงเขาแล้วยิ้มทำไมเนี่ย ทำอย่างกับกำลังแอบชอบเขางั้นล่ะ พอๆๆ เลิกคิดได้แล้วไอ้แทงค์ ได้เวลาเข้าฉากแล้ว ฮู้ว!

การถ่ายทำผ่านไปได้ด้วยดีครับ ใช้เวลาแค่ชั่วโมงเดียวเท่านั้นเพราะมันเป็นแค่ฉากสั้นๆ ไม่ยาวมาก บทพูดก็ไม่ได้ยากอะไร พอถ่ายเสร็จพวกไอ้พัฟก็เริ่มเก็บข้าวของเตรียมกลับไปช่วยกันตัดต่อแต่งเติมหนังของพวกมัน

“ขอบใจมึงมากนะไอ้แทงค์ ถ้าไม่ได้มึงพวกกูคงแย่” ไอ้พัฟเดินสะพายกล้องเข้ามาหาผม

ผมพยักหน้าให้ “ไม่เป็นไร ไงก็เพื่อนกัน”

“ว่าแต่กูสงสัย ทำไมมึงทำศาลแบบนี้ หรือติดใจมาจากในบทจริงๆ หรือวะ?”

“หึ” ผมหัวเราะเบาๆ ในลำคอ มองไปที่ศาลสีชมพูพาสเทล ก่อนจะหัวเราะลั่นขึ้นมา “ฮ่าๆๆๆ มึงอย่ารู้เลย”

คิดดูว่าถ้าบอกความจริงมันไปมันอาจจะเชื่อหรือไม่เชื่อ อันนี้ผมไม่รู้เลยเพราะเดาใจไอ้ห่านี่ไม่ออก มันยิ่งไม่ค่อยเชื่อเรื่องผีสางเทวดาอะไรอยู่แล้วด้วย บอกไปมันไม่เชื่อขึ้นมาคงคิดว่าผมโกหกแล้วเซ้าซี้ไม่เลิก แต่ถ้าจะให้บอกว่าเพื่อนบ้านฝันว่าเจ้าที่ที่นี่ไปขอให้ทำศาลให้ใหม่ เดี๋ยวไอ้พัฟมันก็จะเซ้าซี้อีกว่าทำไมไปขอคนอื่นไม่ขอผม ขี้เกียจอธิบายว่ะ

“เออๆ ไม่อยากรู้ก็ได้วะ งั้นกูไปแล้วนะ ต้องรีบไปตัดต่อ”

“โอเค เจอกันมึง ไว้ไปแดกปิ๊งย่างกัน”

“ได้เลย เดี๋ยวกูเลี้ยงเอง”

“อย่าลืมฟิกเกอร์กูด้วย” ผมย้ำ

มันทำหน้าเอือมใส่แต่ก็ตอบกลับมาว่า “ไม่ลืมหรอกน่าไอ้ฟาย”

แล้วมันก็หายลับออกจากบ้านผมไป ทิ้งให้ผมยืนมองศาลพระภูมิแล้วยิ้มร่าโดยไม่รู้ตัว มารู้ตัวเอาก็ตอนที่เจ้าของศาลเขาโผล่มาจริงๆ นั่นล่ะ

“มองศาลข้าแล้วยิ้ม กำลังคิดถึงข้าอยู่งั้นหรือ”

เฮือก! ใครสั่งใครสอนให้มากระซิบข้างหูวะ!

“ไอ้ท่านเจ้า...!!” ผมหันขวับไปด้านหลัง ตั้งใจจะด่าท่านเจ้าที่ที่มาโผล่ไม่ถูกเวลา แต่พอหันกลับไปก็ต้องชะงักเพราะมันใกล้...ใกล้เกินไปแล้วเฟ้ย

ผมจ้องตากับเทวดาหนุ่มหล่อตรงหน้าก่อนจะเสหลบไปมองทางอื่นเมื่อรู้สึกว่าหัวใจตัวเองเต้นไม่เป็นจังหวะขึ้นมาซะเฉยๆ สองเท้าก้าวถอยหลังหวังหลบให้พ้นระยะประชิดแสนอันตราย แต่แล้ว...

“เหวอ!” เหมือนว่าผมจะถอยไปชนอะไรสักอย่างเข้าก็เลยเซจะล้ม และคงจะล้มไปแล้วถ้าไม่ได้ท่านเจ้าที่ช่วยเอาไว้ได้ทันพอดี

หมับ โครม!

“อุก!” ผมสัมผัสได้ถึงมือหนาที่ยื่นเข้ามารั้งตัวผมไว้ แต่สุดท้ายเราทั้งคู่ก็ล้มลงไปนอนแผ่ที่พื้นด้วยกันอยู่ดี จะต่างก็ตรงที่ผมไม่ใช่คนที่นอนราบไปกับพื้น แต่เป็นท่านเจ้าที่ต่างหากที่พลิกตัวลงนอนแทนแล้วเอาตัวเองเป็นเบาะรองให้ผม

“อึก โอยย” ท่านเจ้าที่ร้องโอดโอยเบาๆ ไม่ร้องก็แปลกละตัวผมไม่ใช่เบาๆ ล้มลงไปทับเต็มแรงขนาดนี้ ไหนจะด้านหลังที่เป็นพื้นคอนกรีตอีก ไม่เจ็บก็เหี้ยละบอกเลย

“ทะ ท่านเจ้าที่เจ็บมากไหม” ผมลุกลี้ลุกลนรีบพาตัวเองขึ้นนั่ง ก่อนจะช่วยพยุงท่านเทวดาหนุ่มให้ลุกขึ้น ปัดฝุ่นตามตัวของเขาแล้วลูบแผ่นหลังหนาเบาๆ “เจ็บตรงไหนบ้างบอกผมสิ”

“ข้าไม่เป็นไร แค่เจ็บหลังนิดหน่อย แต่เอ็งนี่สิเดินประสาอะไรทำไมถึงล้มได้” ท่านเจ้าที่หันมาบ่นใส่ผม

ก็ไม่ได้อยากจะล้มสักหน่อยนี่หว่า ผมทำหน้าแหยใส่เขา “สะดุดอะไรไม่รู้อ่ะเลยล้ม”

ท่านเจ้าที่ส่ายหน้าระอาก่อนมือหนาจะยื่นมาสัมผัสที่ผิวแก้มของผม ปลายนิ้วเช็ดๆ อะไรสักอย่างที่มันคงเปื้อนแก้มข้างนั้นอยู่ออก ดวงตาสีรัตติกาลสบเข้ามายังนัยน์ตาของผมแล้วเอ่ยประโยคที่ทำให้ใจผมสั่นไหวอย่างรุนแรง

“อย่าทำให้เป็นห่วงนักสิ”

ผมไม่รู้ว่าท่านเจ้าที่ลุกไปตอนไหน ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายหายไปเมื่อไหร่ ผมรู้แต่เพียงว่าตัวเองยังนั่งอยู่ที่เดิม ยกมือขึ้นกุมแก้มข้างเดียวกับที่ปลายนิ้วของอีกฝ่ายสัมผัส หัวใจยังคงเต้นแรงเหมือนก่อนหน้านี้ไม่มีหยุด คำว่าอย่าทำให้เป็นห่วงดังก้องอยู่ในหัวและส่งไปถึงหัวใจของผม

...เป็นห่วง...

ทำไมแค่คำธรรมดาคำเดียวของท่านเจ้าที่ถึงทำให้ผมเขินจนแทบจะระเบิดตัวเองตายได้ขนาดนี้กันนะ...




__________

ตอนใหม่มาแล้ว งุ้ยยย มาให้เขินกันอย่างต่อเนื่อง เขินกันเปล่าอ่ะ แต่เราเขินนะ งุ้ยย อยากเป็นน้องแทงค์ให้ท่านเจ้าที่จับแก้มแล้วบอกอย่าทำให้เป็นห่วงบ้าง อิบ้า ดาเมจละเกินน //ยืนบิด

ตอนนี้เรากำลังรีไรท์เนื้อเรื่องทั้งหมดอยู่ค่ะ รีมาจนถึงตอนนี้ก็เลยมาอัพซะเลย ก็ตั้งใจจะอัพอยู่แล้วด้วยแหล่ะ ฮาา พอรีมาครึ่งเรื่องก็พบว่าคำผิดบานเลยค่ะ บรรยายก็แปลกๆ คิดว่า 25 ตอนที่ผ่านมาคงได้ลงตอนรีไรท์หลังจากอัพจบเรื่องแล้ว ส่วนตอนหลังจากนี้จะเป็นเวอร์รีไรท์เรียบร้อยแล้วค่ะ จะได้อ่านแบบไม่ต้องหงุดหงิดเวลาเจอคำผิดเนอะ แฮะๆ

ทอล์คยาวอีกละ เป็นคนชอบพูดคนเดียวอ่ะค่ะ เพราะงั้นก็อ่านที่เราทอล์คกันหน่อยเน้อ 5555 เจอกันตอนหน้าค่ะ อาจจะวันอังคารมั้ง แล้วเจอกันเน้อ ไปนอนละ จ้องหน้าจอนานๆ ละปวดตา เอื้อ!


« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 12-12-2017 21:50:51 โดย Hazel_nut »

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ เป็ดอนุบาล

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1404
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +25/-2
     เป็นเรื่องที่อ่านแล้วสนุก น่ารัก น่าติดตามมากเลยค่ะ :mew1: :mew1: :mew1:

ออฟไลน์ pe-ar

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 351
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +14/-1
ทำไม ท่านเจ้าที่ แอทแทคใส่รัวๆๆแบบนี้
เอื้อ. เขิลลลตัวบิด

ออฟไลน์ sirin_chadada

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4102
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +114/-8
เขินได้เขินดีนะแทงค์

ออฟไลน์ no.fourth

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 888
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +36/-1

ออฟไลน์ k2blove

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1868
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +41/-3
 :-[
เป็นเราก็เขินนะ คนแอบชอบมาพูดอย่างนี้
ว่าแล้วก็ อร้ายยยยยยยยยยยยยยยยยย

ออฟไลน์ Kawaiichibi

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 15
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +0/-0
ขำทีมต้องการแทงค์ :hao7: :hao7:

ออฟไลน์ ommanymontra

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3420
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +96/-0

ออฟไลน์ ่jum

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3704
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +53/-4

ออฟไลน์ JokerGirl

  • ∀Σ❤∀ΔΣ Forever^^
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2921
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +128/-3
เขินไปกับแทงค์ด้วย งุ้ยยยย :-[

ออฟไลน์ ♥►MAGNOLIA◄♥

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7515
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +193/-11
ศาลพระภูมิ นี่ก็ให้สิ่่งดีๆกับแทงค์นะ  o18

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด