หัวข้อ: [END] Oh! God ผมโดนท่านเจ้าที่ตามรังควานครับ!:: จบแล้ว [22-08-2018]

[suikajang]

หยอกไปคิดอะไรหรือเปล่าค่ะ

[areenart1984]

ปูเสื่อนอนรอดูหน้าเพื่อนใหม่ 

[sirin_chadada]

โถถถถ แสดงว่าท่านเจ้าที่น่ะสเป็กแทงค์สุด ๆ เลยสินะ เขินได้เขินดี อีกฝ่ายก็ขยันทำให้เขิน ฮา

[Snowermyhae]

กับคนหล่อแบบท่านเจ้าที่มันหวั่นไหวก็ไม่แปลกจ้า 

[แฟนตาเซีย]

 

[ommanymontra]

 

 

[patchylove]

  ท่านเจ้าที่นี่ก้อขยันอ่อยเนอะ

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ไปกินกันเป็นคู๋ๆเลย 
เอ๊ย......กินหมูกระทะ
       
 

[พัดลม]

 

[Hazel_nut]

ตอนที่ 23

“หึ”

 

หกโมงห้านาทีคือเวลาที่พวกเราทั้งหมดมารวมตัวกัน ณ ร้านหมูกระทะข้างมหา’ลัย ไวท์กับเพื่อนของเขาที่ชื่ออัศมาถึงก่อนเป็นคู่แรกเพราะหอของไวท์อยู่ใกล้ๆ ร้าน ตามด้วยผมกับท่านเจ้าที่ซึ่งมาถึงในเวลาไล่เลี่ยกันกับไอ้ธีร์และ...เพื่อนตัวสูงหน้าหล่อสัดๆ ของมัน

แม่เจ้า ทำไมเพื่อนไอ้ธีร์คนนี้มันหล่อจังวะ!

อีกฝ่ายสูงมาก สูงพอๆ กับท่านเจ้าที่เลยครับ แต่หน้าตานี่ฝรั่งจ๋ามาก โครงหน้าได้รูป จมูกโด่ง ดวงตาคมกริบสีฟ้ากระจ่างใต้แพขนตาและเรียวคิ้วเข้ม เส้นผมสีน้ำตาลเข้มแต่งด้วยเจลบางๆ เสยด้านหน้าขึ้น ส่วนด้านหลังตัดเตียนนิดๆ ติดต้นคอ ยิ่งเมื่อเขาใส่เสื้อกล้ามสีขาวสวมทับด้วยแจ็กเก็ตหนังสีดำกับท่อนล่างสวมด้วยแสล็คยีนส์สีเข้ม ก็ยิ่งขับให้รูปร่างของเขาดูล่ำบึกบึนแบบพอเหมาะ เหมือนนายแบบฝรั่งบนปกนิตยสารแพงๆ หรือไม่ก็นายแบบบนแคตวอร์คชื่อดังเลยล่ะ

ให้ตาย ความหล่อดูดีประหนึ่งนายแบบของผู้ชายสองคนนี้มันสูสีกันเลยทีเดียวเชียวล่ะครับ

“มองอะไรขนาดนั้นไอ้แทงค์ ชอบเพื่อนกูเหรอ?” ไอ้ธีร์เรียกสติผมที่กำลังมองเพื่อนของมันอยู่ให้กลับมา พอได้ยินอย่างนั้นผมก็รีบโบกไม้โบกมือปฏิเสธทันที

“ไม่ใช่เว้ยไม่ใช่ กูมองเพราะเพื่อนมึงหล่อต่างหาก หุ่นก็โคตรดี เป็นคนประเทศไหนวะ เบ้าหน้าดีอะไรขนาดนี้” ผมบอกตามสิ่งที่ตัวเองคิด ไม่ได้ชอบเลยสาบานได้ แค่ชื่นชมน่ะชื่นชม ใครบ้างวะเจอผู้ชายรูปร่างอย่างนี้แล้วจะไม่ชื่นชม

“อ่อ แล้วไป นึกว่าชอบ” ไอ้ธีร์ทำหน้าโล่งอก ผมมองมันอย่างไม่เข้าใจ มันก็เลยหัวเราะให้แล้วโอบไหล่เพื่อนฝรั่งของมันแน่น ยักคิ้วหลิ่วตาให้ผมพลางเปิดปากบอกสิ่งที่ทำให้ผมตาค้าง “เพราะถ้ามึงชอบกูคงต้องซัดกับมึงให้ตายกันไปข้าง คนนี้ไม่ให้ชอบเว้ย กูหวง”

หวง…

“หวงเหรอ...” ไวท์เองก็ทำหน้าอึ้งๆ คิดตามไม่นานก็เอ่ยออกมาว่า “นี่แฟนธีร์เหรอ?”

คนโดนถามหัวเราะร่าอีกครั้ง หลิ่วตาไปมองเพื่อน...ที่อาจจะไม่ใช่เพื่อนอย่างที่ผมเข้าใจ

มองสายตามันแล้วเหมือนมันจะถามว่าจะให้ตอบไหมล่ะมั้ง หากแต่ผู้ชายคนนั้นกลับถอนหายใจอย่างเอือมระอา จากนั้นจึงหันมามองพวกผม สบตาเรียงคนและเหมือนจะชะงักไปเล็กน้อยตอนที่มองอัศกับท่านเจ้าที่ สายตาของเขาเหมือนสงสัยในอะไรบางอย่าง แต่ก็จางหายไปอย่างรวดเร็ว...อะไรวะน่ะสายตาแบบนั้น?

เขาเอ่ยแนะนำตัวเอง “ผมเอลเลียต ดักลาส ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ”

“โห พูดไทยชัดมาก ตกลงเป็นลูกครึ่งหรือต่างชาติเนี่ย” ผมอดทึ่งกับสำเนียงการพูดของเขาไม่ได้ มันชัดมากเหมือนชีวิตนี้เกิดมาก็อยู่ในเมืองไทยตลอด เล่นเอาซะผมตื่นเต้นจนลืมไปเลยว่าก่อนหน้านี้ไวท์ถามอะไรไอ้ธีร์

เอลเลียตเงียบไปเมื่อโดนถามแบบนั้น ขณะที่ไอ้ธีร์หัวเราะอีกแล้ว หัวเราะอะไรของมันนักหนาวะ...แต่ยังไม่ทันที่ผมจะถาม มันก็เอ่ยขึ้นเสียก่อนว่า “เอลเป็นคนอเมริกาน่ะ แต่โตที่ไทย เขาได้พ่อแม่อุปถัมภ์รับเลี้ยงดู พ่อเป็นชาวอเมริกา ส่วนแม่เป็นชาวไทย อาศัยอยู่ไทยตั้งแต่ยังเด็กๆ เลยพูดไทยได้คล่องปรื๋อ หึๆ”

อ๋อ งี้นี่เอง ผมก็ว่าแล้วว่าหน้าโคตรฝรั่งไม่น่าพูดไทยได้ชัดขนาดนี้ แต่ถ้าอยู่ตั้งแต่เด็กก็ไม่แปลกเท่าไหร่

พวกเราพูดคุยกันอีกเล็กน้อยก่อนจะพากันเดินเข้าร้าน เพราะเป็นผู้ชายวัยฉกรรจ์หกคน พนักงานก็เลยพาไปนั่งที่โต๊ะใหญ่ซึ่งมีเตาสองเตาพอเหมาะพอดีสำหรับคนทั้งหมด

มื้อนี้แม้ผมจะบอกว่าเป็นคนเลี้ยงพวกมัน แต่จริงๆ แล้วคนที่เลี้ยงน่ะคือท่านเจ้าที่ต่างหาก แต่ผมก็ไม่ได้บอกเพื่อนทั้งสองคนหรอกนะครับ เพราะไม่รู้จะอธิบายยังไงกับพวกมันน่ะสิ

ศาลพระภูมิบ้านผม แต่คนเลี้ยงอาหารแทนค่าแรงกลับเป็นคนที่ผมอ้างว่าเป็นเพื่อนบ้าน เกิดบอกไปแบบนั้นมีหวังไวท์กับไอ้ธีร์คงได้ถามไม่เลิกว่าทำไมผมไม่ใช่คนที่ออกตังค์จ่าย ยิ่งไปกว่านั้นต่อให้หาเหตุผลมาแถได้ แต่คิดหรือว่าพวกมันจะยอมกิน มีหวังเกรงใจจนจ่ายเงินเองซะมากกว่าน่ะสิ เพราะงั้นผมไม่บอกพวกมันหรอก

เราทยอยกันเดินออกไปตักหมูกับของทะเลและสารพัดผักมาที่โต๊ะแล้วลงมือย่างทันที ร้านนี้เป็นบุฟเฟต์หัวละไม่กี่ร้อยบาทเองครับ มีแทบจะครบครันไปหมดไม่ว่าจะกุ้ง หมึก หอย หรือขนมหวานต่างๆ เรียกได้ว่ามากินมื้อนี้อิ่มหนำและคุ้มค่าแน่นอน

ผมกำลังพลิกๆ หมูสามชั้นของโปรดบนเตาในตอนที่มือหนาของคนที่นั่งข้างกันคีบอะไรบางอย่างมาวางลงในจานของผม...ผมชะงักมือ ก้มลงมองก็พบกับสามชั้นย่างชิ้นหนึ่ง แล้วต่อมาก็มีทั้งกุ้งและหมึกที่ทยอยเดินลงจานผมมาติดๆ

ก็ไม่ได้เดินหรอก เพราะถ้าพวกมันเดินได้ผมคงกินไม่ลงแล้วล่ะ ผีหลอกไอ้ห่า! สรุปคือมันลงมาในจานของผมเพราะท่านเจ้าที่คีบเอามาให้...ผมเงยหน้ามองอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจ แต่ท่านเจ้าที่ก็แค่ยักคิ้วข้างเดียวให้สองจึกอย่างน่าหมั่นไส้ ก่อนจะคีบหมูชิ้นหนึ่งจุ่มน้ำจิ้มแล้วยัดเข้าปากตัวเอง

อะไรของเขาวะ? เกิดอยากมาทำตัวใจดีด้วยเหรอ? นี่ผีเข้าอีกแล้วใช่ป่ะ?

และผมคงทำหน้างงหนักมากล่ะมั้ง ท่านเจ้าที่ก็เลยหัวเราะหึๆ เหมือนขำเสียเต็มประดา ก่อนจะยื่นมือมาคีบสามชั้นย่างที่หย่อนลงจานให้ผมก่อนหน้านี้ขึ้น อ้าวเฮ้ย จะเอาคืนเรอะ?! แบบนี้มันได้ที่ไหนกันล่ะ ให้แล้วไม่รับคืนเด้!

ผมกำลังจะเปิดฉากโวยวายใส่อยู่แล้วเชียว ถ้าไม่ใช่เพราะอีกฝ่ายเอาสามชั้นชิ้นนั้นจุ่มลงไปในน้ำจิ้มแล้วจ่อมาที่ปากของผม “กินเข้าไปสักทีสิ”

ผมนิ่งงัน เบิกตาโตขึ้นนิดนึงมองอีกฝ่าย...ผะ ผีเข้า ผีเข้าอีกแล้วแน่ๆ

คิดไปก็อ้าปากรับหมูเข้าปากโดยไม่รู้ตัว มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ไอ้ธีร์ส่งเสียงแซ็วมาจากอีกฝั่งของโต๊ะ

“แหน่ะๆ มีป้อนกันด้วย”

“อะ อะไรของมึง” ผมถลึงตาใส่มัน จริงๆ ก็กลบเกลื่อนนั่นล่ะ ใครจะไปดิ้นตามคำแซวมันวะ...แม้ว่าความจริงจะหน้าร้อนผ่าวๆ รู้สึกเขินแปลกๆ แล้วก็ตามทีเหอะ ไอ้หัวใจเต้นเบาหน่อย เดี๋ยวกูตาย แค่มีเจ้าที่หน้าหล่อมาป้อนหมูย่างให้ จำเป็นที่มึงจะต้องใจเต้นแรงขนาดนี้ไหม ตอบ! “ก่อนจะแซ็วกูมึงเองก็เหมือนกันนั่นแหล่ะ”

ผมกระตุกยิ้มให้ไอ้ตัวกวนตีน มันเลิกคิ้วไม่เข้าใจ พอผมพยักพเยิดหน้าไปทางเอลเลียตไอ้ธีร์ก็หันไปมองตาม อ้าปากพูดหากแต่ยังไม่ทันได้เอ่ยจนจบประโยคก็โดนขัดเสียก่อน “อะไรของ...อุ๊บ!!”

เอลเลียตยัดกุ้งใส่ปากมันเต็มคำจนไอ้ธีร์เกือบสำลัก มันไอแค่กๆ พยายามไม่พ่นกุ้งในปากออกมา เคี้ยวหงุบๆ มองเพื่อนตัวเอง...ที่อาจจะไม่ใช่แค่เพื่อนตาขวาง เออ จะว่าไปผมก็ลืมเรื่องนี้ไปเลยนะเนี่ย มันยังไม่ได้ตอบผมเลยนี่หว่า!

“ตกลงมึงกับเอลเลียตนี่ยังไง แฟนกัน?”

กึก...พอโดนผมถาม ทั้งสองคนที่กำลังจะเปิดศึกฟาดฟัดกันทางสายตาด้วยเรื่องเมื่อครู่ก็ชะงักลงทันที หันมามองผมแล้วหันกลับไปสบตากัน กระตุกยิ้มคนละทีตามหลังแบบที่ผมได้แต่สงสัย อะไรของพวกมันวะนั่น?

“มันอธิบายยากว่ะ อยู่ในช่วงก่ำกึ่งล่ะมั้ง ว่าแต่ไวท์เถอะ เพื่อนไวท์นี่หน้าคุ้นๆ นะ เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน” ยังดีที่มันยอมตอบผม แต่แล้วมันก็เปลี่ยนเรื่องเฉย แบบที่ผมก็เดาได้แหล่ะว่าแม่งไม่อยากให้ซักให้ถามมากไปกว่านี้...เออ ไม่ถามก็ได้วะไอ้ขี้กั๊ก

ผมพยักหน้าเห็นด้วยกับมันเกี่ยวกับเรื่องของอัศ เอียงคอมองหน้าอัศแล้วพยายามนึกไปด้วยว่าผมเคยเห็นเขามาก่อนจากที่ไหน แต่ที่แน่ๆ น่ะไม่ใช่วันนั้นที่ตลาดนัดแน่นอน มันเป็นก่อนหน้านั้นผมมั่นใจ เพียงแต่ผมนึกไม่ออกเท่านั้นเอง

“เออ กูก็คิดงี้ตอนเจอกันครั้งแรก นี่อัศ เราเคยเจอกันมาก่อนป่ะ?” ผมเอ่ยปากถามเพื่อนของไวท์

“มะ ไม่นะครับ ไม่น่าจะเคย” อัศตอบ ท่าทางดูประหม่า หรือกลัวผมวะ? เฮ้ย ผมไม่ได้น่ากลัวสักหน่อย

“ถ้าเคยกูก็ต้องเคยด้วยดิ เพราะกูก็คุ้นหน้าอัศอ่ะ หน้าเหมือน...เหมือน...” ไอ้ธีร์นิ่งคิด มองหน้าอัศอย่างพินิจพิจารณายิ่งกว่าเดิม “อืม เหมือนเคยเห็นในดีซีซุปเปอร์...”

พอมันว่าอย่างนั้นผมก็เลยคิดตามไปด้วย เออว่ะ น่าจะเคยเห็นจากที่นั่น แต่มันตอนไหนล่ะ?

ระหว่างที่กำลังครุ่นคิดอยู่นี้ จู่ๆ ก็มีสิ่งอื่นมาเรียกความสนใจของผมแทน...

“โอ๊ย!” เสียงของท่านเจ้าที่เรียกให้ผมต้องหันไปมอง อีกฝ่ายสะบัดมือเร่าๆ ผมขมวดคิ้ว

“เป็นอะไรน่ะพี่ภู”

“เผลอปัดมือไปโดนเตา” ท่านเจ้าที่ตอบพลางลูบๆ ตรงที่โดนเตาหมูกระทะไปด้วย

“เสร่อ” ผมหลุดปากด่า เลยโดนอีกฝ่ายจิกตาใส่ ผมก็เลยกลบเกลื่อนด้วยการดึงมือของเขามาดู เอ่ยถามเสียงเบาเพราะไม่อยากให้คนอื่นๆ ได้ยินเมื่อเห็นว่าตรงที่โดนเตามันมีรอยแดงเรื่อจางๆ อยู่ “ทำไมมีรอยแดงล่ะ ปกติท่านรักษาแผลได้ทันทีไม่ใช่เหรอ?”

“ฉันไม่อยากให้คนอื่นผิดสังเกต เลยไม่ได้ส่งพลังไปรักษา” เขาเองก็กดเสียงตอบกลับมาเบาๆ เช่นกัน

ผมพยักหน้ารับว่าเข้าใจ ก่อนจะหงายมือเขาออกแล้วดึงเข้ามาใกล้อีกนิด เป่าปากพ่นลมใส่รอยแดงนั่นเบาๆ

“แสบป่ะ” ปากถามไปก็เป่าไปด้วย แต่ท่านเจ้าที่กลับเงียบไปหลายวินาทีจนผมต้องเงยหน้าขึ้นมามอง

“...นิดหน่อย” เขาตอบเมื่อเห็นผมมองอย่างไม่เข้าใจ และผมก็ยิ่งไม่เข้าใจเข้าไปอีกเมื่อเห็นสายตาของอีกฝ่ายที่มองมา คือมันดู...ระยิบระยับเหมือนถูกใจในอะไรสักอย่างอ่ะ

“มองอะไร?” ผมเลิกคิ้วถาม ตั้งใจให้ดูกวนตีนหน่อยๆ

“หึ” อีกฝ่ายไม่ตอบแต่หัวเราะ ก่อนจะขยับนิ้วมือข้างที่ผมกำลังดูแผลอยู่มาบีบจมูกของผมเบาๆ อย่างหมั่นเขี้ยว

“โอ๊ย ทำอะไรเนี่ย” บีบมาได้ แถมไม่เบาแรงเลยนะเฮ้ย!

“บีบจมูกเด็กที่ชอบทำอะไรไม่รู้ตัวนะสิ”

“ผมเหรอ? ผมทำอะไร?” ไม่เข้าใจอ่ะ!

“ไม่เข้าใจก็เรื่องของนาย”

เอ๊า! อย่างนี้ก็ได้เหรอวะท่านครับ!?

แล้วหลังจากนั้นผมก็โดนล้ออีกยกใหญ่ที่ทำตัวกระหนุงกระหนิงกับท่านเจ้าที่ไม่แคร์สายตาเพื่อน...หนุงหนิงพ่อง! จะฆ่ากันตายมึงมองยังไงหนุงหนิงวะไอ้ฉิบหาย

 

[ภูตลา]

หลังจากที่กินไปได้พักหนึ่ง ภูตลาก็ลุกขึ้นเพื่อจะไปเข้าห้องน้ำ แต่ไม่ลืมที่จะขยิบตาส่งไปให้อีกสองหนุ่มเป็นเชิงบอกว่าให้ตามเขามา สองคนนั้น...เอลเลียตกับอัศ

ห้านาทีต่อมาพวกเขาทั้งสามคนก็มาเจอกันที่หน้าห้องน้ำ เอลเลียตมองให้แน่ใจว่าไม่มีใครตามมา จากนั้นเขาจึงจะหันมาหาภูตลาและอัศ...ทั้งสามคนมองกันไปมาอย่างประเมิน ก่อนสุดท้ายหนุ่มหน้าฝรั่งจะเอ่ยขึ้นก่อนว่า

“ผมรู้ว่าคุณเป็นใคร” เขาพูดกับเจ้าที่หนุ่ม

“อืม ฉันเองก็รู้ว่านาย และนาย...เป็นใคร” เทวดาเพียงหนึ่งเดียวตรงนี้กล่าว พลางชี้นิ้วไปที่ทั้งสองคน “ปกติมันก็ไม่ใช่ขอบเขตหน้าที่ของฉันหรอกนะ แต่ครั้งนี้ฉันอาสารับหน้าที่นี้มาทำ และฉันก็รู้ว่าพวกนายกังวลใจเรื่องอะไรอยู่ รวมถึงกำลังอยากได้ความช่วยเหลืออีกด้วย”

“คุณรู้เหรอครับ?” อัศถาม คนโดนถามพยักหน้ารับ

“มันยากใช่ไหมล่ะ การที่ต้องมีชีวิตอยู่ทั้งๆ ที่พวกนายไม่ใช่มนุษย์” คนฟังต่างนิ่งงันกันไปทั้งคู่ ส่วนคนเป็นเทวดาก็ยิ้มให้หวังคลายความกังวล “ฉันจะช่วยพวกนายเอง เพื่อให้ได้เป็นมนุษย์...จริงๆ”

“คุณจะช่วยเรายังไง?” หนุ่มฝรั่งถามอย่างไม่เข้าใจ คนโดนถามหัวเราะแล้วตอบแค่ว่า...

“มันเป็นหนึ่งในภารกิจที่ฉันต้องทำก่อนปลดเกษียณ และฉันต้องทำให้สำเร็จ พวกนายแค่ต้องเชื่อใจฉันเท่านั้น”





__________

วันนี้มาต่อให้อย่างไว เป็นการขอบคุณนักอ่านที่ให้การติดตามท่านเจ้าที่และน้องแทงค์อย่างอบอุ่นค่ะ ขอบคุณมากจริงๆ เรารออ่านคอมเมนต์ทุกครั้งหลังอัพ ดีใจที่มีคอมเมนต์มาหวีด มาแซว หรือแม้แต่มาให้กำลังใจกัน ขอบคุณมากจริงๆ นะคะ มันทำให้เรายิ้มแก้มแทบแตกเลยน้าา อ้อ เรื่องนี้จะยาวไม่เกิน 45 ตอนค่ะ นี่ก็ผ่านมาครึ่งนึงได้ละ //ส่งมินิฮาร์ทรัวๆ ให้นักอ่านที่น่ารักทุกคน

เพื่อนใหม่ที่อาจไม่ได้เป็นแค่เพื่อนของธีร์เปิดเผยตัวแล้วค่ะ หนุ่มฝรั่งจอมเย็นชาตาสีฟ้าคือความดีงามเด้อ 555 ส่วนท่านเจ้าที่กับน้องแทงค์นั้น เอาดิ หยอกน้องมันเข้าไป อัตราการเต้นของหัวใจไม่คงที่แล้วนั่น สงสารน้องมันบ้างพี่ภูจ๋า ฮ่าาา ไปละ ไว้พบกันตอนหน้านะคะ จุ๊บๆ //ส่งจูบรอบทิศ

[pigarea]

หรือจะเป็นพวก โอปะติกะ เพราะต้องให้ท่านภูช่วย
โอ๊ยยยยย จะรักกันยังไง

[little_munoi]

อื้อหือ ตัวพระทั้งสามไม่มีใครธรรมดาเลยนั

[เป็ดอนุบาล]

 

[ommanymontra]

“มันเป็นหนึ่งในภารกิจที่ฉันต้องทำก่อนปลด  (((เกษียร)))อยู่แล้ว พวกนายแค่ทำตามที่ฉันบอก และมันจะผ่านไปได้ด้วยดี เชื่อฉันสิ”

เกษียร       [N] milk, Syn. น้ำนม, กษีร, กษีรา, Notes: (บาลี/สันสกฤต)

เกษียณ   (กะเสียน) ก. สิ้นไป (ใช้เกี่ยวกับการกำหนดอายุ) เช่น เกษียณอายุราชการ.


 

 

[areenart1984]

ไม่ใช่มนุษย์ แล้วเป็นอะไรหว่า 

[แม้วธวัลหทัย]

ขอบคุณสำหรับนิยายค่าาาา
ท่านภูตลาเจ้าขา
บอกหน่อยสิเจ้าคะ
ว่าอีกสองท่านที่เหลืออยู่ไทป์ไหน

[sirin_chadada]

รอตอนต่อไปค่ะ

[no.fourth]

 ไม่ใช่คน แล้วเป็นอะไรอ่ะ

[JokerGirl]

เพื่อน 3 คนนี้เค้าเจอแต่ละคนเนอะไม่ใช่คนเลย อีก 2 คนเป็นอะไรนิ

[Hazel_nut]

ตอนที่ 24

“แล้วให้ใครมาส่ง”

 

สี่วันต่อมา ศาลพระภูมิใหม่ก็เสร็จโดยสมบูรณ์อย่างแท้จริง ไม่ว่าจะในด้านการก่อสร้างหรือการตกแต่ง ผมเอาหญ้าเทียมมาตัดๆ แล้วปูเป็นพื้นสนามหญ้ารอบบ้าน(ศาล)ของท่านเจ้าที่ ตามด้วยโมเดลต้นไม้ดอกไม้ปลอมทั้งหลายแหล่ แถมตุ๊กตาเล็กๆ ทั้งหมา แมวและกระต่ายด้วยเอ้า ท่านเจ้าที่จะได้มีเพื่อนเล่น ไม่มายุ่งวุ่นวายกับผม เหอๆ แต่ที่พีคของแท้ก็คือนี่เลย ข้างในตัวบ้านของไอ้ท่านเจ้าที่ครับ

ในตัวบ้านที่โล่งๆ รู้ไหมท่านเจ้าที่เขาตกแต่งเองเลยนะ ไปเบิกเอาของตกแต่งจากฝ่ายอะไรของท่านเขาที่สวรรค์นั่นล่ะมาใช้ ได้ทั้งตู้เย็น โทรทัศน์ โทรศัพท์บ้าน คอมพิวเตอร์ โซฟาเข้าชุด เครื่องครัว เตียงนอน โคมไฟ คือแม่งสารพัดเฟอร์นิเจอร์แต่งบ้านอ่ะครับ ถึงจะเป็นของจำลองเหมือนของเด็กเล่นสำหรับผม แต่สำหรับเทพเทวดาที่สามารถหดกายเข้าไปอยู่ในศาลได้ ของพวกนั้นก็คงมีราคาและสามารถใช้ได้เหมือนของที่มนุษย์ใช้...ผมคิดว่างั้นนะ

แต่ครับ แต่ที่ยิ่งไปกว่านั้นก็คือ...

“ข้าติด wifi แล้วด้วยนะ”

“ฮะ?! พูดจริงป่ะเนี่ย” ผมทำหน้าเหวอเมื่อได้ยินอย่างนั้น ท่านเจ้าที่ทำหน้าตายกลับมาแล้วพยักหน้าหงึกหงัก

“ไม่ดีรึ ทีนี้ข้าก็จะได้ไม่ต้องไปใช้ของเอ็งให้เปลืองไฟ”

“เออว่ะ งั้นดีแล้ว ดีโคตรๆ เลย” ผมตอบ เลยโดนโบกหัวแทบทิ่มไปทีหนึ่งเต็มๆ

“ไอ้เด็กขี้งก!”

“โอ๊ย! มันเจ็บนะเว้ย! ชิ เจ้าที่อะไรวะชอบทำร้ายร่างกายคนอื่น!”

“ก็เจ้าที่ดีๆ หล่อๆ อย่างข้าที่ต้องมาเป็นพระภูมิเจ้าที่บ้านเอ็งนี่ไง”

“แล้วใครขอให้มาไม่ทราบ” ผมยังคงเถียง คราวนี้เลยโดน...เป๊าะ!

ดีดหน้าผากครับ เต็มแรงเลยด้วย! “โอ๊ยยย พอแล้ว มันเจ็บนะ!!”

ผมแยกเขี้ยวใส่ท่านเจ้าที่ อีกฝ่ายกระตุกยิ้มทำหน้าเหมือนจะถามว่า ‘แล้วยังไง คิดว่าข้าแคร์รึที่ทำเอ็งเจ็บ’

เออ! อย่าให้เห็นว่าแคร์ว่าห่วงกูนะ พ่อจะหัวเราะให้น้ำลายกระเด็นใส่หน้าเลย ชึ้ย!

ผมงึมงำสบถอีกนิดหน่อยก่อนจะรีบเดินหนีเพื่อกันไม่ให้ตัวเองโดนฟาดหรือโดนดีดอีก ชิ!

__________

วันนี้วันอังคาร

ผมมาทำงานตรงตามเวลาเป๊ะๆ ทักทายกับพวกพี่ๆ ที่ทำงานเล็กน้อยก่อนจะทำหน้าที่ของตัวเองจนถึงช่วงพักเบรกตอนห้าโมงเย็น ซึ่งเป็นเวลาพักแค่ไม่นาน ผมก็เลยหาอะไรง่ายๆ กิน และบทสรุปสุดท้ายผมก็ได้ลูกชิ้นปิ้งราดน้ำจิ้มรดเด็ดมากินเล่นหกไม้ กับน้ำส้มปั่นแก้วละสิบบาท แค่นี้ก็อร่อยแล้ว

กลับมาทำงานช่วงครึ่งหลังต่อ ผมรับหน้าที่เช็คของบนเชลฟ์ เดินวนไปทีละบล็อกจนมาถึงบล็อกของผลิตภัณฑ์ทำความสะอาด อืม ผงซักฟอกยี่ห้อนี้เหลือสามถุงเองนี่ อันนี้ยังเหลืออีก ยี่ห้อนั่นหมดเกลี้ยงเลยว่ะ แต่ก็ไม่แปลกเพราะมันอยู่ในช่วงลดราคา

มาที่ส่วนของน้ำยาปรับผ้านุ่ม...ผมเช็กไปทีละยี่ห้อตามเดิม ยี่ห้อนี้เหลือห้าถุง อ๊ะ นั่นยี่ห้อใหม่ที่ผมเคยคุยกับไวท์นี่หว่า จะว่าไปก็ลืมถามเลยแฮะว่าไวท์ได้ซื้อไปใช้หรือเปล่า เผื่อดีผมจะได้ซื้อไปใช้บ้าง ราคากำลังดีเลยด้วยไม่แพงมาก

ผมคิดพลางเหลือบมองไปที่แสตนดี้ตัวการ์ตูนหนุ่มหน้าหล่อที่เป็นเหมือนพรีเซนเตอร์หรือมาสคอต...จะเรียกอะไรก็ช่าง ของน้ำยาปรับผ้านุ่มยี่ห้อนี้ แล้วผมก็ต้องขมวดคิ้วนิ่งคิด อ่า ทำไมผมรู้สึกว่าไอ้แสตนดี้นี่มันหน้าคุ้นๆ แฮะ

ใบหน้ายิ้มกว้างจนตาหยีกับเส้นผมสีดำ โครงหน้าแบบนี้มัน...

“เหมือนเพื่อนไวท์ที่ชื่ออัศคนนั้นเลย”

เฮ้ย! จะว่าไปมันก็เหมือกันจริงๆ ด้วยว่ะ! แต่...มันจะเป็นไปได้หรือวะ นั่นคนมีเลือดเนื้อนะเว้ย พูดได้ กินได้เหมือนคนปกติทั่วไป จะเป็นตัวการ์ตูนแสตนดี้ขายของนี่ได้ยังไง บ้าบอว่ะไอ้แทงค์ แค่พระภูมิเจ้าที่ปรากฏตัวให้มึงเห็นนี่ก็เหลือจะเชื่ออยู่แล้ว แต่ไอ้แสตนดี้มีชีวิตเนี่ยขอทีเถอะอย่ามโนได้ไหม

ผมต่อว่าตัวเองในใจ ก่อนจะจัดการเช็คสต็อกสินค้าบนเชลฟ์ต่อ แต่พอไล่มาจนถึงโซนกาแฟสำเร็จรูป ผมก็แทบอยากจะนอนตายมันลงตรงนั้น เมื่อคนที่ยืนอยู่ในบล็อกนี้คือคนที่ผมไม่อยากเจอมากที่สุดในชีวิต

ไอ้พี่นนท์ไง!!

ผมตั้งท่าจะเดินหนีหลบไปทางอื่นก่อน แต่เหมือนโชคชะตาจะกลั่นแกล้งว่ะครับ เพราะยังไม่ทันที่ผมจะได้กลับหลังหัน ไอ้พี่นนท์ก็หันมามองทางผมพอดี...ซวยเช็ดเลยไอ้เหี้ย!

“อ้าว น้องแทงค์ของพี่นนท์นี่นา!”

ใครของมึงไอ้รุ่นพี่ประสาทเสีย อย่ามาขี้ตู่ได้ไหมไอ้ควายยย!

ผมด่าได้แค่ในใจ ส่วนความเป็นจริงคือผมยกยิ้มให้อีกฝ่าย แต่ให้เด็กทารกสามเดือนมองยังมองออกเลยว่ารอยยิ้มผมมันแห้งแล้งขนาดไหน และสายตาที่ผมมองอีกฝ่ายมันกำลังสื่อว่าอะไร

กำลังสื่อว่า ‘ทักเสร็จก็ไปให้พ้นไปไอ้เวรเอ๊ย!’ แบบนั้นแหล่ะครับ

“พี่เพิ่งจะรู้ว่าน้องแทงค์ทำงานพิเศษที่นี่ แหม ถ้าพี่รู้ก่อนหน้านี้พี่คงมาสมัครทำด้วย” ไอ้พี่นนท์พูดพลางยิ้มพลางจนผมอยากจะเอาอะไรใกล้ๆ มือเขวี้ยงหน้า ไม่ต้องมายิ้ม กูเกลียดมึงโว้ย!

“คงไม่มีทางสมัครได้หรอกครับ”

“ทำไมล่ะ?”

“ก็...ที่นี่เขาไม่รับคนปัญญาอ่อนน่ะครับ” หลอกด่าแม่ง ไม่หลอกดิ นี่ก็ด่าตรงๆ เหมือนครั้งก่อนที่เจอกันเลยนะ

“ฮ่าๆ น้องแทงค์นี่ตลกจัง เล่นมุขใส่พี่ด้วย”

เล่นมุขพ่อง! กูด่ามึงอยู่ไอ้พี่เหี้ย! ไม่ฉลาดแล้วยังโง่อีกไอ้สัด! หงุดหงิดโว้ยย ด่าไปแม่งก็ไม่สะท้าน ควาย!!!

นาทีนี้มีคำหยาบกี่คำเด้งเข้ามาในหัวผมก็ขุดมาด่าพี่มันในใจจนหมดอ่ะ รุ่นพี่แล้วไงไม่สนหรอกไอ้ฉิบหาย

“แล้วพี่มาซื้ออะไรครับ ถ้าเลือกได้แล้วก็รีบๆ เอาไปชำระเงินสิครับ จะได้ไปให้พ้นๆ ไวๆ” ผมบอกเสียงห้วนขึ้น

“อ๋อ พี่มาซื้อกาแฟสำเร็จรูปน่ะ” พี่นนท์ตอบพลางหันไปมองเชลฟ์กาแฟ ก่อนจะหยิบยี่ห้อหนึ่งขึ้นมาชูให้ผมดู “เห็นอันนี้แล้วพี่อยากซื้อให้แทงค์จัง”

“เอ่อ ทำไมหรือครับ” ...มึงจะเล่นอะไรอีกไอ้พี่

“ก็เนี่ย กาแฟนี้มีสโลแกนว่า ‘หนึ่งในใจคุณ’ ใช่ไหมล่ะ ถ้าพี่ซื้อให้แทงค์ ก็จะได้เป็นหนึ่งเดียวในใจแทงค์ไง”

เออะ มุกเหี้ยอะไรของมึ๊งงงงงงงง!!!!!!

ผมแทบยกมือขึ้นปิดหน้า ไม่ใช่เพราะเขินนะ แต่รับไม่ได้ต่างหาก กูอยากตายที่โดนคนบ้าใช้มุขเสี่ยวแบบเชยๆ มาจีบ ฮื่อ! ตัดบท! ตัดบทเดี๋ยวนี้ไอ้แทงค์! “เอ่อ พอดีผมไม่ดื่มกาแฟ ยังไงผมขอทำงานต่อนะครับ บาย”

“อ๊ะ เดี๋ยวก่อนครับน้องแทงค์”

แต่ขณะที่ผมกำลังจะเดินหนี (เช็คสต็อกอะไรนี่ไม่สนแล้ว ไปขอให้พี่ดอลลี่มาเช็คที่เหลือให้ดีกว่า) ผมกลับโดนรั้งเอาไว้อีกครั้งเสียก่อนด้วยฝ่ามือของอีกฝ่ายที่วิ่งตามมารั้งไหล่ผมเอาไว้ ผมเอี้ยวตัวมองมือไอ้พี่นนท์ที่ยังไม่ยอมปล่อย เริ่มหงุดหงิดอย่างจริงจังแล้วว่ะ ลูกค้าก็ไม่สนแม่งแล้วเหมือนกันตอนนี้...ผมสะบัดไหล่ตัวเองออกจากการเกาะกุมเต็มแรงทันที พอทำแบบนั้นก็เหมือนว่าไอ้พี่นนท์จะตกใจนิดหน่อย แต่ก็กลับมาทำหน้ายิ้มแย้มตามปกติอย่างรวดเร็ว

“เลิกงานกี่โมงครับ ให้พี่ไปส่งไหม”

“ไม่เป็นไรครับ ผมขี่รถมา กลับเองได้” ผมตอบปัดโดยไม่ต้องคิด “ไปแล้วนะครับ อู้งานมันไม่ดี”

แล้วผมก็รีบพุ่งหนีมาทันที ให้ตายเถอะๆ ทำไมกูต้องมาเจอกับคนไม่เต็มบาทอย่างมันด้วยว้าาา

__________

เลิกงานตอนสามทุ่ม ผมตอกบัตรออกมาได้ก็ตรงดิ่งไปที่ร้านขายราดหน้าก่อนเลยครับ มื้อเย็นวันนี้ของผมกับท่านเจ้าที่ก็คือราดหน้านี่แหล่ะ พอได้ของกินเรียบร้อยผมก็เดินกลับมาที่ลานจอดรถพนักงาน เอาของที่ซื้อมาวางไว้หน้ารถก่อนจะเสียบกุญแจขึ้นคร่อมเจ้ามอเตอร์ไซค์คู่ใจ แต่พอสตาร์ทเครื่อง...

แคร่กๆ แคร่กๆ

เอ๊า ทำไมไม่ติดอ่ะ!

ผมลองสตาร์ทอีกหลายครั้งแต่ก็ยังมีแค่เสียงครึ่กๆ แคร่กๆ เหมือนเดิม เป็นอะไรของมันวะเนี่ย ตอนขี่มาก็ยังดีๆ อยู่เลยนี่หว่า หรือว่าน้ำมันหมด...คิดได้ดังนั้นผมก็ก้มลงไปมองหน้าปัดทันที เพื่อพบว่า...น้ำมันแม่งหมดจริงๆ ด้วยครับ

เช็ดเข้! หมดตอนไหนวะ อย่าบอกนะว่าเมื่อบ่ายที่กูขี่มาถึงก็น้ำมันหมดพอดีอ่ะ ตลกละไอ้ฉิบหาย!

ผมสบถอย่างหัวเสีย ต้องเข็นไปเติมน้ำมันหรือวะ แต่ปั้มอย่างไกลอ่ะ เลยย่านนี้ไปตั้งสามหมู่บ้าน เกือบสองกิโลเมตรได้อ่ะ ใครมันจะไปวะนี่ก็สามทุ่มกว่าแล้วด้วย...หรือผมจะเข็นมันกลับบ้านเลยดี? ยังไงบ้านก็ใกล้กว่าปั้ม

“เป็นอะไรหรือเปล่าครับน้องแทงค์ รถเสียเหรอ”

ระหว่างลังเลใจ จู่ๆ คนที่ผมคิดว่ากลับไปตั้งนานแล้วก็โผล่มาเฉ๊ย รอดักกูหรือไงวะ ทำไมยังไม่กลับไปอี๊ก

“น้ำมันหมดน่ะครับ” ผมตอบแบบขอไปทีโดยไม่คิดจะมองหน้าอีกฝ่าย

“แย่จัง งั้นให้พี่ไปส่งไหมครับ ไว้พรุ่งนี้น้องแทงค์ค่อยมาเอารถไปเติมน้ำมัน นี่ก็เริ่มดึกแล้ว พี่ไม่อยากให้น้องแทงค์กลับบ้านดึกเลยมันอันตราย ให้พี่ไปส่งก่อนจะปลอดภัยกว่านะครับ”

กูว่าไปกับมึงนี่แหล่ะโคตรอันตราย อีกอย่างคือกูเป็นผู้ชายนะเผื่อลืม

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมจูงมันกลับบ้านเลย”

“หวา ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ อีกอย่างซอยบ้านน้องแทงค์ก็เปลี่ยวๆ เงียบๆ ด้วย เกิดมีโจรดักปล้นอยู่ล่ะอันตรายแย่ เถอะนะครับ ให้พี่ไปส่งนะ”

ทำไมมันรู้ว่าบ้านผมอยู่ไหนวะ หรือมันตามสต็อกผม?! ไอ้เอี้ยยย นี่มันจะเกินไปแล้วนะเว้ย!

“พี่รู้ได้ไงว่าซอยบ้านผมเป็นยังไง?” ผมหรี่ตามองอีกฝ่ายอย่างจ้องจับผิด พอเห็นแบบนั้นไอ้พี่นนท์ก็ลนลานใหญ่

“อะ เอ่อ ก็แบบ...พี่เคยเห็นน้องแทงค์ขับรถเข้าไปในซอยนั้น พี่ก็เลย เอ่อ ขับตามกะจะไปคุยด้วย เลยได้รู้ว่าบ้านน้องแทงค์อยู่ไหน อ๊ะ แต่พี่ก็ไม่เคยไปหาน้องแทงค์ที่บ้านนะ พี่ไม่ก้าวก่ายขนาดนั้นหรอก ก็เรายังไม่ใช่แฟนกันนี่นา”

และไม่มีวันได้เป็นด้วยไอ้ผีนรก!

ผมข่มความหงุดหงิดใจ ห่ารากเอ๊ย ทำไมกูต้องมาเจอคนแบบนี้ด้วยวะ ชอบอย่างเดียวไม่ว่าหรอก แต่ตามตอแยสร้างความรำคาญแถมยังแอบสตอล์กกันเนี่ยรับไม่ได้เว้ย!

“ตกลงน้องแทงค์ไปกับพี่นะครับ นะๆ” ไอ้พี่นนท์ทำออดอ้อนใส่ผม ซึ่ง...มันดูอุบาทมากกว่าจะน่ารักอ่ะครับ

เอาไงดีวะกู อยากกลับบ้านไวๆ แล้วเหมือนกันอ่ะ หิวก็หิว เหนื่อยก็เหนื่อย โว๊ะ ช่างแม่ง! กลับกับพี่มันนี่แหล่ะ

สุดท้ายผมก็ยอมขึ้นรถมากับไอ้พี่นนท์ อีกฝ่ายขับเก๋งเวลาไปไหนมาไหน แม้ตลอดทางจะพยายามชวนผมคุยแต่ผมก็ถามคำตอบคำเสียมากกว่า จนในที่สุดเวลาแห่งความนรกแตกของผมก็สิ้นสุดลง ทันทีที่รถจอดลงหน้าบ้านผมก็เอ่ยลาและขอบคุณสั้นๆ ก่อนจะรีบก้าวลงจากรถ ไม่คิดจะหันไปตามเสียงเรียกของรุ่นพี่ตัววุ่นวายอีก ก้าวเท้าฉับๆ ผ่านประตูรั้ว จัดการล็อกรั้วบ้านอย่างรวดเร็วก่อนจะก้าวผ่านแปลงดอกไม้เข้าบ้านทันที

เข้ามาถึงห้องนั่งเล่น ผมก็เจอกับท่านเจ้าที่ อีกฝ่ายยืนกอดอกจ้องหน้าผมเขม็ง สายตาดุดันจนผมต้องเลิกคิ้วมองเขาอย่างไม่เข้าใจ “ทำไมมองงั้นอ่ะ”

“ข้าสิต้องถามว่าทำไมเอ็งกลับช้า แล้วรถไปไหนไม่ขี่กลับมาเอง” น้ำเสียงเข้มลึกกดต่ำลงเหมือนกำลังไม่พอใจอะไรบางอย่าง

“รถน้ำมันหมด”

“แล้วให้ใครมาส่ง”

“รุ่นพี่” ผมตอบสั้นๆ ไม่ขยายความ เหนื่อยจนไม่อยากจะพูดมากไปกว่านี้แล้วครับ...แต่นั่นดูเหมือนจะทำให้ท่านเจ้าที่หงุดหงิดออกอาการยิ่งกว่าเก่า ร่างสูงเดินเข้ามาหาผม มองออกไปด้านนอกที่รถเก๋งของไอ้พี่นนท์เพิ่งจะขับกลับไป ดวงตาสีรัตติกาลกดลงสบกับนัยน์ตาของผม เสียงทุ้มกดเข้มลงไปอีก

“ทำไมต้องให้เขามาส่ง ไว้ใจได้หรือไง ขึ้นรถมากับคนอื่นส่งเดชได้อย่างไร”

ท่านเจ้าที่เขาเป็นอะไรวะ? ทำไมต้องทำเหมือนโกรธผมด้วยเนี่ย

“ก็รุ่นพี่ รู้จักกัน”

“ถึงอย่างนั้นก็อันตราย เอ็งไม่ควรขึ้นรถมากับเขาง่ายๆ ทำไมไม่เรียกข้า ข้าจะได้ไปรับ!” ท่านเจ้าที่ขึ้นเสียงอีกหนึ่งระดับ เอ๊า ดุกูทำไมอ่า!

“ผมจะไปรู้มั้ยว่าเรียกแล้วท่านจะได้ยิน อยู่ไกลกันออกขนาดนี้ อีกอย่างถึงเรียกแล้วท่านจะไปรับผมยังไง?”

“ถึงไม่มีรถแต่ข้าก็มีวิธีไปรับเอ็งแล้วกัน” ท่านเจ้าที่ฮึดฮัดใส่ผม ตาคมยังจ้องนิ่ง “ทำไมทำตัวอย่างนี้กันนะ แทนที่จะพึ่งพาข้ากลับไปพึ่งพาคนอื่น!”

“เอ๊า นี่ตกลงท่านเป็นอะไรเนี่ย ทำเหมือนหวงเหมือนห่วงผมงั้นแหล่ะ! ไม่อยากให้ผมไปพึ่งพาคนอื่นนี่คือยังไง? หึงที่มีผู้ชายคนอื่นมาส่งผมกลับบ้านเหรอ หา?!”

กึก!

เราสองคนต่างฝ่ายต่างนิ่งงัน ผมที่เป็นคนพูดเองก็เพิ่งจะตระหนักได้ว่าพูดอะไรออกไป ส่วนท่านเจ้าที่นี่ไม่รู้เลยว่านิ่งไปเพราะอะไร และให้ตายเถอะ เป็นคนถามเองแท้ๆ แต่ผมกลับรู้สึกว่ามันบ้าบอสิ้นดีที่ไปถามอย่างนั้น แล้วก็ยิ่งบ้าบอเข้าไปใหญ่เมื่อผมดันรู้สึกคาดหวังกับคำตอบของเขา ผมอยากได้ยินคำว่าเป็นห่วงจากท่านเจ้าที่งั้นเหรอ...?

หากแต่ความคาดหวังของผมก็หล่นวูบหายไปในบัดดล รู้สึกเหมือนหัวใจโดนควักออกไปโยนทิ้งลงจากหน้าผา เมื่อท่านเจ้าที่ตอกกลับมาด้วยประโยคที่ทำให้ผมเผลอกลั้นหายใจไปชั่วขณะหนึ่ง ตื่นตะลึงจนตัวแข็งค้าง...

“เอ็งไม่ได้สำคัญกับข้าถึงขนาดที่ข้าต้องหวง ห่วง หรือหึงเอ็ง!”

แปร๊บ

กว่าจะกลับมาตั้งสติได้ ผมก็พบว่าตัวเองกำลังมองอีกฝ่ายตาค้างอยู่...อ่า นั่นสินะ ผมมันก็แค่มนุษย์ธรรมดา ส่วนเขาน่ะเทวดาที่มาเพื่อตามรังควานผมในเรื่องไร้สาระ แล้วทำไมผมต้องไปคาดหวังว่าเขาจะต้องห่วงใยผมด้วยล่ะ ไหนจะหวงจะหึงนั่นอีก เราไม่ได้เป็นแฟนกันสักหน่อยจะได้มาหึงมาหวงกันได้น่ะ เฮอะ! มึงคิดบ้าอะไรของมึงวะไอ้แทงค์

“งั้นเหรอ” ผมตอบเสียงเบา ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังมองท่านเจ้าที่ด้วยสายตายังไง แต่อีกฝ่ายมองผมกลับมาด้วยแววตาตกใจอย่างเห็นได้ชัด “ผมไม่น่าคาดหวังคำตอบจากท่านเลย”

ผมหันหลังกลับ เดินออกจากบ้านมาด้วยหัวสมองที่ขาวโพลน สิ่งเดียวที่ผมคิดออกก็คือการหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาเพื่อน เบอร์แรกที่ผมเจอคือเบอร์ของไอ้ฮัท...เมื่อมันกดรับสาย ผมที่เดินออกมาไกลจากบ้านของตัวเองมากแล้วก็กรอกเสียงลงไปได้แค่ว่า...

“มึงมารับกูหน่อยดิฮัท กูไม่อยากอยู่คนเดียว”

...ทำไมหัวใจผมมันเจ็บไปหมดเลยวะครับ




__________

อารมณ์ดีเลยมาอัพค่ะ ต้องขอบคุณพี่ที่เคารพ ซึ่งส่ง gif น้องจีฮุน (วนว.) มาให้จนเราหวีดร้องแทบบ้า ฮืออ อุตส่าห์จะไม่ติ่งเพิ่ม ดันมาติดบ่วงเสียได้ ทุกวันนี้แค่ตาม SJ กับ GOT7 ก็แทบบ้าคลั่งแล้วค่ะ จะให้เราติ่ง Wanna One อีกทำม๊ายยย //บ่นตามประสาคนบ้าเกาหลี ปล่อยเราไปค่ะ

มาเต็มตอนแล้ว เอาสิ ดราม่าจนได้อ่ะ...รึเปล่า ไม่รู้แฮะ 5555 เหยย แต่เรื่องนี้ใสๆ ฮาๆ นะ ไม่ดราม่าหรอก เชื่อเราสิเชื่อราววว / ตอนหน้าแล้วแต่ความว่างอีกนั่นล่ะค่ะ คือจริงๆ ตอนนี้ก็ไม่ว่างหรอก แต่อยากหนีจากงานเลยมาอัพแม่ม! 5555 ไม่อยากทำสัมมนาเลยว้อยยย //ทุบโต๊ะ

ไปละคะ ทอล์คยาวเลย อัพตอนตีสองกว่า แต่มีเรียนแปดครึ่ง เอาดิ จะได้นอนไหม จะตื่นไหวหรือเปล่า นี่เราบ้าหรือโง่ที่มาอัพตอนนี้คะ ฮืออ แล้วเจอกันเน้อ  T T

[Altasia]

ท่านเจ้าที่อย่าซึน น้องเสียใจแล้วนั่น

[แม้วธวัลหทัย]

คีบหน้าบ้างแล้ววววว
ดีใจจจจจจจจจ

[k2blove]

งานนี้น้องแทงค์มีงอน งอน งอน 

[sirin_chadada]

ไม่หวงจริงเหรอ

[suikajang]

อ้าวท่านเมีย เอ้ยน้องหนีแล้ว จะรอดูว่าจะง้อยังไง หึ
    

[♥►MAGNOLIA◄♥]

งอนเลย งอนสุดๆเลยนะแทงก์
เจ้าที่อยากปากแข็งเองนี่ 
ไม่สำคัญ ไม่หวง ไม่ห่วงแทงก์
แล้วมาดุว่าแทงก์ทำไม 
อ้อ......ไม่หวง ไม่ห่วง แต่หึงนี่เอง ใช่มั้ย เจ้าที่ 
       
 

[no.fourth]

ท่านเจ้าที่ทำน้องเสียใจแล้ว

[pigarea]

ต่างคนก็ต่างยังไม่รู้ตัว แต่ถ้ารู้แล้ว จะทำไงล่ะ ต่างคนก็ต่างคนละภพชาติ

[BAKA]

อ่าว ท่านเจ้าที่ ทำไมทำน้องเสียใจอย่างนี้ล่ะ

เฮ้ออออ

[paloyhx]

น่ารักเกินไปแล้วท่านเจ้าที่ ตอนหึล้อน้องนี่แบบ 5555555