Cr. Pic [Pinterest]
say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด #พี่กันต์สายอ่อย ด้วยนะคะ
ไม่ขออะไรมาก คอมเมนต์ให้กำลังใจกันหน่อยก็ดีจ้า
อย่าเป็นนักอ่านเงาเลย คนแต่งหมดกำลังใจเนอะเดียร์ได้แต่ทำตาวาวด้วยความชอบใจตอนที่เห็นซาชิมิชุดใหญ่ที่กันต์สั่งมา แซลมอนสีสวยชิ้นหนาวางเรียงอยู่บนเรือไม้ลำใหญ่ที่แซมด้วยใบโอบะ แล้วก็หัวไชเท้าและแคร์รอตซอย ตกแต่งเอาไว้สวยงามอย่างกับอาหารในภัตตาคาร แล้วก็ยังมีโซบะเย็นเทมปุระ พิซซ่าญี่ปุ่น แล้วก็เกี๊ยวซ่าอีกจาน
“แซลมอน... ผมจะกินให้เรียบเลย” คนตาวาวอย่างถูกใจว่าก่อนจะหยิบตะเกียบคีบแซลมอนชิ้นหนาเข้าปากในคำเดียว เคี้ยวตุ้ยๆ จนแก้มพองไปหมด
“อร่อยไหม”
พยักหน้ารับเร็วๆ ยืนยันคำตอบอีกรอบด้วยการคีบอีกชิ้นมากิน กันต์เห็นน้องชอบก็ยิ้ม คอยคีบปลาแซนมอนชิ้นหนาใส่จานให้น้องเรื่อยๆ สลับกับคีบพิซซ่าญี่ปุ่นแล้วก็เกี๊ยวซ่าให้ด้วย ส่วนเขาก็กินโซบะเย็นเทมปุระ อย่างอื่นก็คีบกินบ้างแต่ส่วนใหญ่จะคีบให้น้องมากกว่า
เรือซาชิมิลำโตกว่าครึ่งตกอยู่ในท้องของเดียร์ที่ตอนนี้นั่งลูบท้องอยู่ “อิ่มมาก... พี่เอาแต่คีบให้ผม ไม่เห็นกินเลย”
“ก็เห็นเราชอบ อร่อยใช่ไหมล่ะ อิ่มไหมเนี่ย”
“มากครับ อิ่มมาก อร่อยอ่ะ ชิ้นใหญ่ เนื้อก็สด นุ่มมากๆ เอาไว้มากินใหม่นะ ผมชอบร้านนี้ยกนิ้วให้เลย” เดียร์ยกนิ้วโป้งขึ้นชู
กันต์หัวเราะ พยักหน้ารับกับคำพูดของน้อง “อิ่มแบบนี้สงสัยจะไปกินแพนเค้กคุณหมีไม่ไหวแล้วมั้ง”
เดียร์ยิ้มแหย “อิ่มมากเลยครับ ตอนนี้กินอะไรไม่ไหวแล้ว”
“ไม่เป็นไร เอาไว้วันไหนอยากกินก็บอกแล้วกัน พี่จะได้พาไปกิน อย่างนั้นกลับคอนโดเลยไหม หรืออยากจะแวะไหนอีกหรือเปล่า” กันต์ส่ายหน้าเป็นเชิงบอกไม่เป็นอะไร มื้อนี้น้องกินไปเยอะมากถ้ายังกินไหวอีกก็น่าจะไม่ใช่คนแล้ว แค่เห็นเขาก็ยังรู้สึกอิ่มแทนเลย
“เอาจริงๆ นะพี่... ผมเดินจะไม่ไหวแล้ว อยากจะไปนอนแล้วเนี่ย”
“กินแล้วก็นอน เดี๋ยวได้กลายเป็นอุ๋งๆ จริงๆ หรอก” กันต์พูด “ป่ะ อย่างนั้นกลับกัน รีบกลับจะได้รีบไปนอน”
เขาเดินจับมือน้องออกจากร้าน พาข้ามถนนไปอีกฝั่งที่รถจอดอยู่ กันต์ยืนอยู่ฝั่งที่รถวิ่งมาส่วนน้องให้ยืนข้างๆ เขาคอยดูรถแล้วพาน้องข้าม พอข้ามมาถึงตรงเกาะกลางก็ดึงให้น้องมายืนอีกข้างแทน เดียร์เหลือบมองคนที่เดินจูงมือเขาอยู่ก่อนจะยิ้มออกมา อีกฝ่ายมีนิสัยเหมือนกับแด๊ดดี๊แล้วก็พี่ชายฝาแฝดเลย เวลาข้ามถนนไม่ว่าเดียร์จะข้ามกับแด๊ดดี๊หรือฮาร์ท ทั้งสองคนจะยืนฝั่งที่รถวิ่ง แล้วให้เขายืนข้างๆ แทน พอข้ามมาได้ครึ่งทางก็สลับให้เขามายืนอีกข้างแทน ถ้าเกิดอุบัติเหตุโดนรถเฉี่ยวชน จะได้ไม่โดนเขา
เป็นการกระทำเล็กๆ น้อยๆ แต่แสดงออกถึงความใส่ใจอย่างมากกันต์ขับรถพาเดียร์กลับมาที่คอนโด ตลอดทางน้องตัวเล็กเล่าเรื่องที่อาจารย์นัดปีหนึ่งประชุมให้ฟังแล้วก็ถามเรื่องโปรเจคตอนเขาอยู่ปีหนึ่งเสียงเจื้อยแจ้วไม่หยุด
“คือพวกพี่ปีสี่เขาจะวางผังมาให้อย่างนี้เหรอพี่”
“ก็ประมาณนั้นแหละ ปีสี่จะจัดวางผังชุมชนใหม่ แล้วก็จะให้ปีหนึ่งออกแบบบ้านตามโจทย์ ปีหนึ่งก็จะตรวจเรื่องแบบบ้านนั่นแหละ จัดเพลทพรีเซนต์ ส่วนปีสี่ก็ทำพรีเซนต์เรื่องการวางผังชุมชนแล้วก็เอาผลงานของปีหนึ่งไปรวมส่งด้วย” กันต์ตอบคำถามของน้องตัวเล็ก
“แล้วบ้านที่ออกแบบล่ะพี่ เป็นลักษณะไหนอ่ะ”
“แล้วแต่โจทย์นั่นแหละ ตอนที่พี่ทำ พี่ก็ทำเป็นบ้านไม้เพื่อที่จะได้เข้ากับบ้านอื่นๆ ในชุมชน ส่วนใหญ่ก็ออกแบบเป็นลักษณะบ้านไม้กันนะ” กันต์พูดก่อนจะถามกลับ “แล้วนี่ตัดสินใจได้หรือยังว่าจะเลือกพี่ๆ กลุ่มไหน”
เดียร์ส่ายหน้า “ยังครับ ในกลุ่มตกลงกันว่าจะกลับไปดูเพจของพี่ๆ ก่อนแล้วก็เลือกกลุ่มพี่ที่อยากอยู่ด้วยคนละกลุ่มแล้วค่อยไปดูกันอีกที ถ้ากลุ่มพี่คนไหนมีคนเลือกซ้ำๆ ก็เลือกกลุ่มนั้น แล้วพี่มีกลุ่มพี่คนไหนแนะนำไหมอ่ะ”
“พี่เหรอ...” กันต์นึกไปถึงรุ่นพี่ปีสี่ “ก็คงจะเป็นพวกพี่เฟียสละมั้ง กลุ่มสายรหัสพี่เอง พี่เฟียสเขาเก่งเป็นตัวท็อปของชั้นปีเลย พี่เฟียสที่เป็นเดือนปีสี่น่ะ น่าจะพอจำได้มั้ง”
“พี่เฟียส... พี่เฟียส... อ๋อ! นึกออกแล้ว พี่หล่อๆ คนนั้น”
กันต์หันมามองเดียร์ทันที “ชมคนอื่นทั้งๆ ที่พี่นั่งอยู่ข้างๆ เนี่ยนะ แล้วถ้าให้เทียบกัน พี่ว่าพี่หล่อกว่าพี่เฟียสอีก”
“อ้าว ก็พี่บอกว่าพี่เฟียสที่เป็นเดือนอ่ะ ผมก็นึกถึงหน้าพี่เขาน่ะสิแล้วพี่เขาก็หล่อนี่นา ผมพูดผิดตรงไหนล่ะ แล้วถ้าพี่หล่อกว่าพี่เฟียสพี่ก็ต้องได้เป็นเดือนด้วยสิ”
“พี่เป็นเหนือเดือนไง เหนือเดือน... ก็หล่อกว่าเดือน เข้าใจไหมครับแฟน” กันต์ที่เพิ่งเลี้ยวรถจอดในคอนโดเสร็จหันมาหาเดียร์ กดมือบนหัวของเดียร์เบาๆ
“ย้ำจริงแฟนเนี่ย ผมรู้ตัวหรอกน่าว่าแฟนใคร” เดียร์ปัดมือพี่ตัวโตออก แก้มสองข้างขึ้นสีระเรื่อตอนได้ยิน
กันต์หัวเราะ “ก็กลัวจะลืมว่าพี่เป็นแฟนเรา แล้วเราก็เป็นแฟนพี่”
เดียร์ไม่ตอบอะไรแต่แลบลิ้นใส่แล้วรีบลงจากรถไปทันที กันต์ได้แต่ยิ้มก่อนจะหยิบกระเป๋าของตัวเองแล้วก็ของเดียร์ที่เจ้าตัวไม่ได้หยิบอะไรไปเลยลงจากรถด้วย ก่อนจะเดินตามคนที่วิ่งหนีเขาไป แต่ไปไหนไม่ได้ไกลเพราะต้องรอลิฟต์อยู่ดี
“จะหนีมาทำไม หนีมาแล้วก็ติดอยู่ตรงนี้ไปไหนไม่ได้” กันต์พูดขำๆ ก่อนจะคว้ามือน้องมาจับแล้วพาเดินเข้าไปในลิฟต์ เจ้าตัวกดชั้นของตัวเองหันมามองหน้าแดงๆ ของน้องระหว่างรอให้ลิฟต์เคลื่อนตัวขึ้นไปชั้นบน
“ห้ามตามมาห้องผมด้วย วันนี้พี่ทำผมเขินหลายรอบแล้วห้ามทำผมเขินแล้ว พอ! หมดยก!” พอลิฟต์เปิดเดียร์ก็หันมาพูดกับกันต์ก่อนจะคว้ากระเป๋าของตัวเองไปถือแล้ววิ่งไปที่ห้องของตัวเองทันที รีบกดรหัสเข้าห้องอย่างร้อนรนจนคนมองได้แต่หลุดขำออกมา
ในเมื่ออีกฝ่ายพูดแบบนั้นแล้วเขาจะทำอะไรได้นอกจากเดินเข้าห้องของตัวเอง ก็โดนสั่งห้ามเสียขนาดนั้น ใครจะกล้าไปทำให้เขินต่อล่ะ ดีไม่ดีอาจจะกลายเป็นโดนโกรธไปเลยก็ได้... ใครจะไปรู้
เดียร์ที่เข้าห้องตัวเองได้ก็เดินไปทิ้งตัวลงบนโซฟาทันที เจ้าตัวคว้าหมอนอิงใบนุ่มมากอดเอาไว้แล้วฝังหน้าลงไป รับรู้ได้ถึงอัตราการเต้นของหัวใจที่ทั้งเร็วและแรง จริงๆ เขาไม่ได้หัวใจเต้นแรงเพราะเขินหรอก แต่เป็นเพราะที่วิ่งเข้าห้องเมื่อกี้หรอก... ใช่... มันต้องเป็นแบบนั้นแน่ๆ เลย
เดียร์พยายามทำเป็นไม่สนใจกับอาการใจเต้นแรงของตัวเองแล้วก็โยนไปทั่วว่าเป็นเพราะอะไร ทั้งๆ ที่ในใจเขาก็รู้ดีว่าอะไรใช่อะไรไม่ใช่ แต่ทำยังไงได้ ถ้ายอมรับตรงๆ ว่าใจเต้นแรงเพราะคนข้างห้องมันก็จะยิ่งทำให้เขินไปกันใหญ่ แล้วใจก็จะยิ่งเต้นแรงกว่าเดิมด้วย แบบนั้นเดียร์ไม่อยากจะยอมรับ เพราะกลัวว่าหัวใจจะเต้นผิดจังหวะจนเกิดอันตรายได้
คนที่นอนเล่นอยู่สะดุดด้วยความตกใจเมื่อได้ยินเสียงประตูหน้าห้องถูกเปิดแล้วก็ปิด รีบหันไปมองทันทีก่อนจะถอนหายใจออกมาเมื่อเห็นว่าใครเป็นคนเปิดประตูห้องของเขา ลืมไปว่านอกจากกันต์ที่เขาเพิ่งบอกรหัสไปแล้วก็ยังมีอีกคนที่รู้...
พี่ชายฝาแฝดของเขาเอง
“ตกใจอะไรขนาดนั้น” ฮาร์ทเลิกคิ้วขึ้นเมื่อเห็นอาการตกใจของน้องชายฝาแฝด
“ก็ตกใจสิ... เราก็นึกว่าใคร” เดียร์ตอบกลับก่อนจะขยับนั่งดีๆ ให้พี่ชายมีที่นั่งด้วย
ฮาร์ทมองท่าทางของน้องชายอย่างพิจารณา “นึกว่าใครหมายความว่ายังไง มีแค่เราไม่ใช่หรือไงที่รู้รหัสเข้าห้องของนาย หรือว่า... มีคนอื่นรู้อีก”
“หะ... อ อ่า ป เปล่านี่” เดียร์รู้ว่ามันเป็นการโกหกที่ไม่เนียนเลยสักนิดเดียว คนพูดความจริงที่ไหนจะพูดจาติดขัดแบบนี้
“โกหกไม่เนียนนะ ตั้งแต่เด็กแล้ว โตมาก็ยังโกหกไม่เนียนอยู่ดี” ฮาร์ทมองน้องชายของตัวเอง “พี่คนข้างห้องรู้รหัสเข้าห้องแล้วล่ะสิ นี่ถ้าแด๊ดรู้ละก็ไม่รอดแน่ๆ ทำอะไรไม่ระวังตัวเลย แล้วนี่คบกับเขาแล้วใช่ไหม”
เดียร์ยิ้มแหย ท่าทางเหมือนเด็กโกหกแล้วโดนผู้ปกครองจับได้ “ก็... อือ...”
“แน่ใจแล้วนะ ตัดสินใจดีแล้วใช่ไหม รู้ใช่ไหมว่าถ้าคนอื่นรู้เรื่องครอบครัวของเราเขาแสดงสีหน้าแล้วก็อาการกันแบบไหน มั่นใจใช่ไหมกับคนนี้น่ะ” ฮาร์ทถามด้วยความเป็นห่วง
เขาไม่สนใจอะไรนอกจากความรู้สึกของคนที่เป็นเหมือนอีกครึ่งหนึ่งของชีวิตของเขา เขากับเดียร์ไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองผิดแปลกจากคนอื่นๆ พวกเขามีครอบครัวที่ดี ที่น่ารัก ครอบครัวที่รักพวกเขามาก และพวกเขาก็รักครอบครัวมาก สำหรับฮาร์ทเขาไม่สนว่าใครจะมองเขาด้วยสายตาแบบไหน แต่ไม่ใช่กับน้องชายของเขา เขาไม่อยากให้น้องต้องเจอสายตาที่มองมาเหมือนเห็นน้องเขาเป็นตัวประหลาด ยิ่งถ้าสายตานั้นมาจากคนที่น้องของเขาแคร์ด้วยแล้ว เขายิ่งไม่อยากให้เจอ
“เราบอกพี่เขาไปแล้วล่ะ” เดียร์พูด มองหน้าพี่ชายที่มองมาที่เขาอย่างตกใจ “เราเล่าให้พี่เขาฟังไปหมดแล้ว”
“แล้วยังไงต่อ พี่เขาว่ายังไง”
“พี่เขาไม่ได้ว่าอะไร พี่เขาถามว่าเราภูมิใจครอบครัวเราไหม เรารักครอบครัวเราไหม เราก็บอกว่ารักมาก ภูมิใจมากมีความสุขมาก พี่เขาก็แค่ยิ้มแล้วก็บอกว่ายอมรับว่าตกใจเหมือนกัน แต่... มันก็ไม่ได้ทำให้ความรู้สึกของพี่เขาที่มีต่อเราเปลี่ยนไปอยู่ดี” เดียร์เล่าให้พี่ชายฟัง “แล้วพี่เขาก็เล่าเรื่องของพี่เขาให้เราฟังบ้าง”
“เรื่องของพี่เขา” ฮาร์ทได้แต่ทำหน้างง
เดียร์พยักหน้า “อือ ครอบครัวพี่เขา มัมของพี่เขาก็เป็นผู้ชายแค่ท้องไม่ได้ แต่อย่างอื่นเราไม่เล่าต่อได้ไหม มันเป็นเรื่องของพี่เขา เอาเป็นว่าพี่เขารับรู้เรื่องเราแล้วและเราก็รู้เรื่องพี่เขาแล้วด้วย”
ฮาร์ทนึกอยากจะถามต่อแต่ก็เข้าใจว่าน้องชายฝาแฝดคงไม่อยากเล่าเรื่องของกันต์ให้เขาฟัง เพราะมันเป็นเรื่องส่วนตัวของกันต์ แต่การที่อีกฝ่ายยอมเล่าให้น้องชายของเขาฟังก็น่าจะพิสูจน์ความจริงใจได้แล้ว และเมื่อเดียร์ยืนยันว่าคุยกันเข้าใจเขาก็ไม่มีอะไรที่จะต้องปฎิสธ
“ถ้าเดียร์ว่าอย่างนั้นก็ตามนั้น คุยกันเรียบร้อยแล้วก็ดี จะได้ไม่ต้องมานั่งกังวลในอนาคตว่าจะบอกพี่เขายังไง” ฮาร์ทยกมือขึ้นลูบผมน้องชาย “เพราะยังไงในอนาคตก็ต้องรู้จักครอบครัวกันอยู่ดี สู้คุยกันเสียตอนนี้เลยก็ดีเหมือนกัน แล้วนึกยังไงอยู่ๆ ก็เล่าให้พี่เขาฟัง”
“จริงๆ เราก็ยังไม่พร้อมจะเล่าหรอก แต่พี่เขาดูออกว่าเรามีเรื่องที่กังวลอยู่พี่เขาก็เลยถาม เราเองก็เสี่ยงดวงดู ตอนก่อนจะเล่าก็ไม่มั่นใจหรอกว่าพี่เขาจะรู้สึกยังไง แต่เราก็อยากจะลองเสี่ยงดูเหมือนกัน”
“รักเขาถึงขนาดยอมเสี่ยงเลยเหรอ”
พอได้ยินแบบนั้นเดียร์ก็หน้าแดงวาบขึ้นมาทันที ปฏิเสธเสียงสั่น ติดขัดไปหมด “ป เปล่า ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย...”
“แล้วนี่คิดจะบอกมัมกับแด๊ดไหม”
“ก็... น่าจะบอก จริงๆ พี่เขาก็ชวนไปที่บ้านแล้วเหมือนกัน”
“อย่างนั้นเหรอ ถ้ามั่นใจเราก็จะไม่ห้ามหรอกนะ มั่นใจแล้วใช่ไหมคนนี้น่ะ”
เดียร์ขยับไปกอดพี่ชายฝาแฝดเอาไว้ “อือ... ก็มั่นใจอยู่ ขอบคุณนะที่ไม่ห้ามเราอ่ะ”
“ถึงอยากห้ามก็ห้ามไม่ได้หรอก ดื้อที่หนึ่งล่ะคนนี้ พี่เขายังไม่รู้ใช่ไหมว่าดื้อมากแค่ไหน” ฮาร์ทเคาะหัวน้องชายฝาแฝดเบาๆ ก่อนจะกอดตอบ เดียร์ได้แต่บ่นเบาๆ ไม่กล้าเสียงดังมากกลัวจะโดนพี่ชายฝาแฝดเขกหัวเอา...
กันต์เดินไปที่ประตูห้องตัวเองเมื่อได้ยินเสียงกริ่ง เจ้าตัวทำหน้าแปลกใจเมื่อเห็นว่าใครเป็นคนมากดกริ่งห้องของเขา
“ฮาร์ท...”
“ผมมีเรื่องอยากคุยด้วย” อีกฝ่ายว่า ใช้ดวงตาสีสวยที่เป็นจุดแตกต่างกับน้องชายมองเขา
“อย่างนั้นเข้ามาก่อนสิ” กันต์เปิดประตูให้กว้างขึ้นเพื่อให้อีกฝ่ายเดินเข้ามาในห้อง เขาเดินตามฮาร์ทไปนั่งที่โซฟา มองพี่ชายของคนรักอย่างระวังไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะมาพูดเรื่องอะไร แต่ถ้าให้เดาก็คงไม่พ้นเรื่องของน้องชายนั่นแหละนะ “มีอะไรอยากคุยกับพี่เหรอ”
“ผมรู้มาว่าพี่คบกับน้องชายผมแล้ว” ฮาร์ทเข้าเรื่องทันทีโดยไม่ต้องเกริ่นนำ
“ใช่ เพิ่งคบกันได้ไม่กี่วันนี้เอง”
“พี่จริงจังแค่ไหน” ฮาร์ทถามต่อทันที
“พี่จริงจังมาก มากพอที่จะมองไปถึงอนาคตหลังจากที่เดียร์เรียนจบ มากพอที่พี่จะพาเดียร์ไปแนะนำกับที่บ้านแล้วบอกว่าเดียร์คือคนรัก มากพอที่จะไปที่บ้านของเราแล้วบอกกับพ่อแม่ของเราว่าพี่รักลูกชายของท่าน” กันต์พูด เขาไม่ได้พูดเกินจริงหรือโอเวอร์ เขาคิดแบบนั้นจริงๆ และตั้งใจที่จะทำอย่างที่พูดจริงๆ
“พี่กับเดียร์เป็นผู้ชายนะ”
“มันไม่สำคัญว่าเราจะเป็นเพศไหน เพศสภาพไม่เกี่ยวข้องกับหัวใจ เพศคือเพศ หัวใจคือหัวใจ พี่เชื่อแบบนั้น ไม่สำคัญว่าจะเป็นใคร มาจากไหน ถ้าสิ่งที่เราทำไม่ได้สร้างความเดือดร้อนให้คนหมู่มากก็ไม่เป็นอะไร แค่เชื่อมั่นในสิ่งที่ทำและในสิ่งที่เลือกก็พอ”
“เดียร์เล่าเรื่องที่บ้านให้ฟังแล้วใช่ไหม”
“ใช่ แล้วพี่ก็เล่าเรื่องที่บ้านพี่ให้เดียร์ฟังแล้วเหมือนกัน”
“ถ้าพี่จริงใจกับน้องผมจริงๆ ผมก็ไม่คิดจะห้ามหรอก น้องผม... ผมก็รักเป็นธรรมดา” ฮาร์ทพูด ที่เขาเข้ามาคุยกับกันต์เขาแค่ต้องการฟังจากปากของกันต์เองว่ารักน้องของเขาจริงๆ
“พี่รู้ เพราะพี่ก็มีน้องเหมือนกัน ถ้าใครจะมาคบกับน้องของพี่ พี่ก็ต้องดูให้ดีเป็นธรรมดา” กันต์ยิ้ม “พี่จะไม่สัญญาอะไรให้สวยหรูหรอกว่าพี่จะรักเดียร์ตลอดชีวิต รักชั่วนิรันดร์ พี่เชื่อว่าเราไม่อยากฟัง แต่พี่จะยืนยันอีกรอบว่าพี่รักเดียร์จริงๆ เพราะฉะนั้นไม่ต้องกลัวว่าพี่จะทำให้เดียร์เสียใจ พี่จะเป็นแค่คนๆ หนึ่งที่จะดูแลเดียร์ให้ดีที่สุดที่จะทำได้”
“ถ้าพี่ยืนยันแบบนั้น... ผมก็วางใจ แต่ถึงแม้ผมจะไม่ห้ามอะไรแต่ก็ใช่ว่าพี่จะผ่านนะ เพราะด่านที่หินที่สุดน่ะคือแด๊ดของพวกผมต่างหาก” ฮาร์ทพูดทิ้งท้ายก่อนจะลุกขึ้นยืน “ผมขอตัวล่ะครับ”
กันต์เดินไปส่งอีกคนที่หน้าห้อง มองตามไปจนกระทั่งอีกฝ่ายเดินกลับไปที่ห้องของตัวเองก็กลับเข้ามาในห้องบ้าง ด่านสำคัญก็คงไม่พ้นพ่อกับแม่ของเดียร์นั่นแหละนะ... ก็หวังว่าพวกท่านจะไม่ใจร้ายจนเกินไป
************************************************
มีเงินจ่ายค่าตัวพี่ฮาร์ทแล้วจ้า วันนี้พี่ฮาร์ทมาด้วยแหละ ขอหวีดพี่ฮาร์ทก่อนแล้วกันนะ ยัยนุ้งกับพิกันค่อยว่ากันทีหลังเนอะ ฮี่ ๆ พี่ฮาร์ทต้องมาสิ น้องทั้งคนนี่เนอะ จะไม่ให้รัก ไม่ให้หวงได้ยังไง แต่น้องรักใครพี่ก็รักด้วย แต่ก็แค่อยากให้มั่นใจว่าน้องได้เจอคนดี ๆ ก็เท่านั้นเอง อยากมีพี่ชายอย่างพี่ฮาร์ทบ้างจังเลยยยยยย
ปอลอ. ขอบคุณทุกคอมเมนต์ ทุกความคิดเห็นนะคะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายของฟางจ้า ขอบคุณนะคะ
ปล. เหตุการณ์รับน้อง การเรียนการสอน รวมไปถึงข้อมูลบางส่วนที่ใส่ในนิยาย บางส่วนฟางเอามาจากชีวิตจริงที่ฟางได้เจอมาตอนเรียน บางส่วนฟางแต่งเติมเสริมขึ้นมาเอง และได้รับการอนุญาตจากทาง รศ.ดร.นฤพนธ์ ไชยยศ คณบดี คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต ให้เผยแพร่แล้วค่ะ
เจอคำผิด บอกได้ค่า
ไม่อยากจะขออะไรมาก แต่ขออย่างเดียวอ่านแล้วเมนต์หน่อยน้า ไม่งั้นพี่กันต์น้อยใจแย่เลย รักพี่กันต์เมนต์ รักน้องเดียร์เมนต์ รักคนแต่งเมนต์ ไม่รักกันก็เมนต์ค่า
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
รัก #พี่กันต์สายอ่อย กันเยอะๆ นะคะ กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: ♡ Faculty of Love . 1 My Dear ; รักของผม ผมจัดเอง ♡ เปิด Pre-Order l P.57 (อ่าน 360386 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก