12
"มันเป็นอะไรมากมั้ย?"
"ไม่... มีแต่ไข้ ยังดีที่กระเป๋ายากูไม่เปียกมาก"
ร่างสูงตอบกลับเพื่อนของเขาพลางเอายาแก้ไข้นั้นส่งเข้าปากของคนที่นอนหอบหายใจรวยรินอยู่ ใบหน้าขาวนั้นซีดเผือกเป็นไก่ต้มนอนสั่นอยู่บนกองใบไม้ใบใหญ่สีเขียวเข้ม ท่ามกลางกองไฟที่ลุกโซน ภายในถ้ำเสียงโหยหวนของสิ่งมีชีวิตประหลาดกำลังหลอกหลอนพวกเขาอยู่
ท่ามกลางเสียงสวบสาบที่ดังก้องเข้ามาภายในหู ร่างกายของผมที่รู้สึกว่ามันสบายขึ้นมามากนั้นทำให้ผมลืมตาขึ้นมาช้าๆ ภาพตรงหน้าเป็นภาพที่คุ้นตา เพดานถ้ำ... ซึ่งแน่นอนว่าที่นี่คงไม่มีบ้าน หรือ ปราสาทให้อาศัย มีแต่ถ้ำ โพรงไม้ก็เท่านั้นเสียงจิ๊บๆของนกกู่ร้อง พร้อมกับเสียงน้ำที่ไหลช้าๆผมเห็นกลุ่มผมสีดำกำลังนอนกอดผมอยู่ข้างๆตัว พร้อมกับเงาของผู้ชายคนหนึ่งที่เพิ่งจะเดินเข้ามาภายในถ้ำ แสงสว่างสาดส่องเข้ามาบดบังใบหน้าของอีกฝ่าย
"ไง... ตื่นแล้วเหรอ?"
ผมพยักหน้าเมื่อคนตรงหน้าถามขึ้นมาผู้ชายคนที่ยิงปืนใส่ปลาครึ่งคนตัวนั้นคนที่ลากผมขึ้นมาจากทะเลเขาเอื้อมมือมาแต่หน้าผากผมเบาๆพร้อมกับคนข้างๆที่ขยับตื่นขึ้นมา ชายหนุ่มดึงเสื้อคลุมมาที่ตัวของผมก่อนที่จะพยุงผมขึ้นนั่ง
"ผมเป็นหมอนะ เธอมีไข้อยู่ รู้สึกยังไงบ้าง?"
"ปวดหัว..."
พอผมตอบเสียงอ่อยออกไปเท่านั้นพวกเขาสองคนก็พากันยิ้มแปลกๆให้แก่กันคนที่บอกว่าตัวเองเป็นหมอจับหัวของผมซบลงกับไหล่ของอีกฝ่าย ความอบอุ่นที่ต่างจากพวกนั้นทำให้ผมน้ำตาซึม
"นั่น ตื่นเเล้วเหรอ? อ่ะ พอดีเห็นผลไม้ในป่าใกล้ๆนี้นะ กินหน่อยมั้ย"
จู่ๆเสียงผู้หญิงคนหนึ่งก็ดังขึ้นพร้อมกับโยนกล้วยสองสามลูกมาให้ ผู้ชายคนที่มีผมน้ำตาลนั้นรับเอาเงียบๆ ก่อนจะหันมามองผม
"มีอะไร อยากจะเล่ามั้ย?"
"..."
หลังจากที่นั่งพักไม่นานผมก็ขยับตัวนั่งพิงหลังกับผนังถ้ำ ผู้คนมากมายที่ไม่ได้เห็นเป็นเดือนนั้นนั่งล้อมผมอยู่โดยที่มองอย่างลุ้นระทึก ผู้หญิง สาม ผู้ชายสาม รวมแล้วเป็นเจ็ดถ้านับผมเข้าไปด้วย รอดออกมาได้แบบนี้ แสดงว่าพวกเขามีสติกันดีต่างจากตอนของพวกเขาสินะ
"นี่... มองหน้าพวกฉันไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาหรอกนะ รีบๆเล่ามาสักทีสิ"
ผู้หญิงที่ชื่อ ปลา คนนั้นพูดอย่างหงุดหงิดข้างๆเธอเป็นผู้ชายท่าทางเอาเรื่องอยู่จ้องผมเขม็งโดยที่สายตาอีกฝ่ายนั้นมองผมตั้งแต่หัวจนถึงเท้าผมขยับเข้าไปใกล้ หมออย่างหวาดๆ
"ก็... พวกคุณมาเที่ยวเหรอ?"
ผมถามขึ้น
"สภาพแบบนี้มองก็น่าจะรู้นะ"
"เงียบนะ กำลังฟังอยู่"
พี่ตา คนที่เอากล้วยมาให้นั้นต่อว่าผู้ชายคนนั้น คนที่นั่งข้างๆปลาอย่างเบื่อหน่าย
"แล้ว ตกลงเธอยังไม่ตายสินะ? แล้วยังมีคนอื่นอีกรึเปล่า?"
เอ๊ะ...?
ผมเอียงคอมองหนุ่มคนไทยคนที่ยิงปืนคนนั้นงงๆ เขามีชื่อว่า ภูผา เห็นบอกว่าทำงานเป็นพนักงานธรรมดาแต่ว่ามีงานอดิเรกเป็นนักแม่นปืน ถึงได้มีปืนไว้ครอบครอง เขามองผมแปลกๆมาตั้งแต่ตอนแรกแล้ว พร้อมกับเพื่อนของเขา พี่ เต้ ที่เป็นหมอ
"มะ ไม่มีหรอก ผม ผมอยู่ตัวคนเดียว"
"ข่าวที่เรือท่องเที่ยวที่เธอนั่งมา สูญหายไปสองเดือนกว่า ตำรวจตามหาพวกเธอนะออกข่าวกันคึกโครมเลย"
พี่ผาเขาตอบเสียงนิ่ง แต่ผมนี่สิกลับมองด้วยสายตาอึ้ง ไม่มีทาง...
"เรือพวกผม ล่มไปเมื่อเดือนก่อนเองนะ"
"อยู่คนเดียวจนเลอะเลือนรึไง? สองเดือนกว่าต่างหาก"
ปลาพูดขึ้นอีกครั้ง ขณะที่คนข้างๆอย่างหญิงหน้าซีดเผือก เธอร้องไห้ตั้งแต่แรก ตั้งแต่ที่ผมเห็นเธอแล้ว และ ตอนนี้เธอก็เงียบกริบไม่มีเสียงอะไรออกมาเลยนอกจากน้ำตาที่ค่อยๆซึมออกมา
"แล้วตกลงที่นี่มันที่ไหน?"
พี่เต้ถามขึ้นมา มองผมด้วยความอยากรู้อยากเห็น ที่นี่... เหรอ?
"เพื่อนของผม เรียกมันว่า เกาะตุ๊กตา"
ผมตอบ
"มันเป็นเกาะ... ประหลาด เพื่อนของผมตายไป คนที่ผมรู้จัก ตายเพราะปกป้องผม ทุกคนถูกสัตว์ประหลาดบนเกาะจับกินหมด"
"อึ๊ก..."
หญิงปิดปากตัวเองแน่น ก่อนที่จะหันหน้าหนีไม่อยากฟังที่ผมพูด ขนาดเเค่ฟังยังเป็นถึงขนาดนี้ แต่ผมนี่สิ... ภาพพวกนั้น ต่อให้มันผ่านมานานแค่ไหนมันก็ยังติดตาผมอยู่ไม่หาย ศพของเอ็ดที่ถูกแมลงวันแทะโลมไปครึ่งหนึ่ง ยูกินะที่ถูกเหยียบจนตาหลุดออกมากลิ้งหลุนๆมากองกับเท้าของผม ภาพพวกนั้น ยังไม่หายไป ผมยกมือจับท้องของตัวเองเบาๆ ภายในท้องมีสิ่งแปลกปลอมเคลื่อนไหวอยู่ในนี้ พยายามที่จะทำหน้าให้ปกติที่สุดพวกสัตว์บนเกาะอยากให้ผมเป็นแม่พันธ์ให้อย่างแน่นอน และ ตอนนี้ ถ้าจำไม่ผิดปลาครึ่งคนตัวนั้น... มันวางไข่ในท้องของผมแล้ว
"แล้วแกรอดออกมาได้ยังไง? ทำไมแกถึงโผล่ออกมาจากทะเล"
"ผม... ผม"
ถูกปลาตัวนั้นจับไปข่มขืน...
"เลิกถามได้แล้ว น้ำมันคงไม่อยากนึกถึงหรอก รีบเตรียมตัวหาทางออกไปจากที่นี่ดีกว่า"
คนที่ตอกกลับไปแทนผมคือ ผู้หญิงคนนั้น พี่ตา เป็นพี่สาวของพี่ภูผา ในนี้มีแค่ผม หญิง ปลา และ กาย ที่อายุเท่าๆกัน โดยที่พีตา พี่ผา และ พี่เต้ อายุมากกว่า ผมบอกไม่ได้... กับเรื่องที่เกิดขึ้นนั่นนะ
"ที่นี่ ไม่มีทางออกหรอก"
"เธอหามันแล้ว?"
พี่ผาถามขึ้นเสียงนิ่ง แต่ผมกลับส่ายหัวเบาๆ เขาถอนหายใจออกมา
"แล้วจะรู้ได้ไงว่าไม่มี? บางทีอาจจะมีทางกลับก็ได้ก่อนหน้านั้นต้องไปหาอาหารตุนไว้ แล้วนี่... รู้ทางไปรึเปล่า?"
เขาถามผมขึ้นมาอีกครั้ง และ ก็เช่นเคย ผมไม่รู้หรอก ตั้งแต่มาที่นี่ก็เอาแต่วิ่งหนีถูกจับไปขังไว้ในที่ๆไม่รู้ทิศทาง โดนจับตามองอยู่ตลอดเวลาไม่มีทางที่จะไปไหนได้
"เอาเถอะ ยังไงตอนที่ออกไปหาอาหารก็ระวังๆกันเอาไว้ด้วย แบ่งกันเป็นสองกลุ่มพี่ตาไปกับเด็กสามคนนั้น ส่วนผมกับไอ้เต้ไปกับน้ำเอง"
ชายหนุ่มพยักเพยิดไปที่สามคนตรงหน้านั้น หญิงท่าทางจะไม่พอใจที่ไม่ได้ไปด้วย เธอคงจะชอบหนึ่งคนในนี้นะ พยายามออกห่างจากพวกเขาดีกว่า
"แต่..."
"ไม่มีแต่ เธอไปกับพวกมันแหละดีแล้ว มากับพวกฉันเดี๋ยวเป็นตัวถ่วงเปล่าๆ"
มะ ไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น... แต่ แต่ว่า ออกไปข้างนอกแบบนี้มัน เป็นความคิดที่ไม่ดีเลย
แซ่ดแซ่ด
เสียงเดินเท้าภายในป่าดังขึ้นมาเบาๆเมื่อย่ำลงกับใบไม้แถวๆนั้น ต้นไม่ใหญ่สูงซันพร้อมกับเสียงสัตว์แปลกๆที่ร้องกู่ก้อง ร่างกายของผมสั่นหันริหันขวางมองไปมาอย่างหวาดๆ
"กลัวเหรอ?"
พี่เต้ถามขึ้นก่อนที่จะลดฝีเท้าลงก่อนจะเดินเคียงผมช้าๆ ร่างสูงสมส่วน ใบหน้าหล่อคมนั้นระบายยิ้มออกมาผมยื่นมือไปจับมือของอีกฝ่ายเบาๆ
"ผม... ขอโทษครับ แต่ผมกลัวจริงๆ"
บนเกาะนี้มีแต่ตัวประหลาดๆที่ต้องการตัวผม พวกมันต้องการตัวผม มันน่ากลัว และ น่าสยดสยองเมื่อเกิดขึ้นกับตัวเองแบบนี้
"อยู่กับหมอไม่ต้องกลัวหรอก"
มือหนาบีบมือผมแน่นขึ้นกว่าเดิมรู้สึกว่าหัวใจซึ้นขึ้นมาหน่อยๆเมื่ออีกฝ่ายทำดีด้วยก่อนที่หน้าของผมจะซนเข้ากับแผ่นหลังของชายคนนั้นดังตุบ ร่างสูงก้มลงมามองผม รูปร่างหน้าที่ดีนั้นตีสีหน้าเรียบเฉย ก่อนที่จะเปิดปากพูด
"ฉันสงสัยมาตั้งแต่ที่เห็นเธอแล้ว... เธอเป็นเหมือนพวกนั้นเหรอ?"
ร่างกายของผมซาวาบเมื่อได้ยินคำถามดั่งกล่าว ก่อนที่ร่างกายของผมจะถูกผลั่กซนเข้ากับต้นไม้ต้นใหญ่ ผมมองอีกฝ่ายหน้าซีด
"มึงพูดอะไร?"
พี่เต้ถามอย่างไม่เข้าใจแต่ก็มองผมด้วยความระแวง
พรื่บ
"...อึ่ก"
เสื้อที่เขาให้ผมยืมใส่ถูกรูดลงจนเผยให้เห็นไหล่ของผม ดวงตาสีน้ำตาลจ้องมองมาที่ตรงลำคอเขม็งพร้อมกับลมหายใจที่รุนแรงนั้น ผมเม้มปากแน่นกลั้นหายใจไม่ยอมตอบอีกฝ่ายดวงตาคมไล่มองร่างกายของผมทำให้ทุกส่วนที่ถูกมองนั้นขนลุกซัน
"รอยแผลที่ปลาตัวนั้นมันกัด หายไปต่อหน้าต่อตากู หลังจากที่เด็กนี่มันสลบ"
"มึงตาฝาดรึเปล่า?"
เสียงทุ้มประท้วงขึ้นมา
"เรื่องแบบนี้จำเป็นด้วยเหรอที่กูต้องกุขึ้นมา คนที่ตายบนเรือ คนที่ตายขณะที่ลงเรือมา เรื่องเหี้ยๆที่เกิดขึ้นนี่ มันยังไม่ทำให้กูจริงจังงั้นเหรอ?"
"กูไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น แต่น้ำมันไม่ใช่ ภูตผีปีศาจแผลที่ถูกกัดจะหายไปได้ยังไง?"
พี่เต้ยังคงเถียงกับพี่ผาอยู่อย่างไม่ยอมแพ้ แต่ร่างกายผมตอนนี้มันกำลังเจ็บเพราะแรงบีบที่ไหล่มันแล่นไปทั่วทั้งร่างกายของผม พร้อมกับหน้าท้องที่ตึงแน่น ปวดไปทั่วทั้งเอว
"แล้วเลือดละ? เลือดที่ติดมาตามเสื้อของมัน"
เมื่อผมถูกปล่อยตัวออกจากการรัดกุม ร่างกายผมก็ทรุดลงกับพึ้นทันทีมือที่สั่นเทาพร้อมกับความร้อนที่โถมเข้ามาอีกรอบนั้นทำให้ผมรู้สึกตัว ส่วนล่างของสะโพกเรียกร้องสิ่งแปลกปลอมให้เข้ามาภายในอีกครั้ง และ ครี้งนี้มันกลับรุนแรงกว่าทุกครั้งภายในหัวได้ยินแต่เสียงตุบๆของจังหวะหัวใจที่ดังก้องภายในอก พร้อมกับเสียงใบไม้ไหวที่ส่งเสียงราวกับเป็นเสียงกู่ร้องโหยหวนของสัตว์พวกนั้น
"ก็เลือดของปลาตัวนั้นไงวะ? มึงยิงหัวมันไม่ใช่? อึ่ก... หอมอะไรวะ?"
ดวงตาของผมพร่าเลือนเมื่อเงยหน้าขึ้นไปมองสองคนนั้น พี่ผาดมฟุดฟิดไปตามอากาศก่อนจะหยุดชะงักมองมาที่ผม
"น้ำ... เป็นอะไรไป?"
เสียงทุ้มถามขึ้นมา มือใหญ่ลูบไปมาตามแก้มของผมเบาๆ
"กลิ่นนั่นมาจากตัวของมัน"
พี่ผาตอบกลับเสียงสั่นๆพร้อมกับขยับเข้ามาใกล้ ผมรีบโผเข้ากอดอีกฝ่ายสภาพหมดแรงก่อนที่จะร้องไห้ออกมา
"ฮืออ... ช่วย ช่วยผมที ผม... พวกมัน กำลังมา กำลังจะมา"
สัตว์ประหลาดพวกนั้น... พวกนั้น จะมาหาผม
...
ว่าจะไม่เขียน เพราะวันนี้หงุดหงิด งอนคุณน้า... งอนมากด้วย
หมดอารมณ์จะเขียน แต่พอเขียน มันก็ยาว... แบบนี้แหละ 5555555555 เอาเถอะ ในเมื่อเขียนเเล้ว ตอนหน้า... คึคึคึ ไปละครับ ฝันดีเน้อ
หัวข้อ: เปิดPRE ORDER [Alien] เกาะตุ๊กตา :: ตอนที่ 27 :: มาแถมให้หายคิดถึง [07/07/2560] (อ่าน 87442 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก