หัวข้อ: • ค ว า ม จ ริ ง ใ จ • แจ้งข่าว pre-order | 22-12-60 | P.41

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ชอบบบบบ 

พวกปากหมา สมควรโดน
นี่ไง ถึงว่าปากหมา ตายเพราะปาก /เปลี่ยนนิดหน่อยให้ตรงไง

ชอบ ที่่จริงใจ พี่ฟ้าเจอกันหอมแก้มกัน
พี่ฟ้า ยังหลงรัก หวงพวกเจเจ เหมือนลูกต่อไป
ชอบเวลาพี่ฟ้า น้าเจ้าแสดงความรักกัน มัดูสดใส มีความสุข
จริงใจ ยอมรับกับพี่ฟ้า น้าเจ้า ว่ามีคนที่ชอบแล้ว

สังเกตว่าไรท์ ไม่ nc คู่ทิวากาล จันทร์เจ้า เลย
เหมือนอยากให้บริสุทธิ์ แตะต้องไม่ได้
เพิ่งมีพูดถึงตอนนี้ที่ ทิวากาล จันทร์เจ้า กล้าจูบ หอม ดูดคอต่อหน้าจริงใจ
       
 

[pui]

 

[B52]

 

[pornwicha]

รอตอนต่อไปค่าาา

[LovEYouOnLy]

คือดีอ่ะ จริงใจเจ็บตัวมาแถมมีคนปลอบอีก  เสียน้ำดีกว่าเสียเลือด เนอะ^^

[minkey]

ฮ่อยยยย น่ารักอ่ะ
มันก็มีมุมหวานหน่อยๆ
ชอบตอนนอนคุยกัน นอนจริงๆนะ
ไม่ใช่ฉากเรียกเลือด 5555

[labelle]

ชอบหลายอย่างเลยค่ะ ทั้งแนบรูป ทั้งคำพูด ทั้งภาษา น่าลุ้นดี

โอ๊ยยยย จริงใจ โดนยั่วหรือว่าอยากอยู่แล้ว พอรู้ว่าณภัคชอบแล้ววอแวบอยก็มีอาการของคนชอบกันขึ้นมาทันทีนะ
ตอนไม่พอใจนี่ปิดกั้นมาก คนบ้า

จริงใจสายโหดจ้า ก็ควรโกรธ ใครจะยอมให้มาว่าคนของเรา
แล้วยังไม่สงบปาก พ่วงจันทร์เจ้าไปด้วยอีก เป็นไงล่ะ เจอพลังหมูเข้าไป

ณภัคน่าสงสาร แต่ดีใจที่รู้ตัวเอง กล้าที่จะมาหา แล้วบอก
ณภัคบอบช้ำหนักมาก 55555 แต่ก็สมควร เริ่มก่อนดีนัก

สำหรับจันทร์เจ้าที่ดูเหมือนไม่ชอบณภัค คิดว่าแค่ไม่ปลื้มบ้าง แล้วก็อารมณ์อยากแกล้งจริงใจบ้างมากกว่า

[cchompoo]

 

[•♀NoM!_KunG♀•]

ขอสักคนได้มะแบบเนี่ย 5555

[mypink801]

หวานอีกนะ หวานอีกนะ
จันทร์เจ้าน่ารักเสมอออ มีเพลิงฟ้าคนแมนมาแจมด้วย 

[A_Narciso]

ชอบจัง..ที่จริงจังบอกให้ณภัคปกป้องตัวเอง เพราะว่าจริงใจไม่ชอบที่ต้องโดนกล่าวหาทั้งที่ไม่จริง

[MSeraph]

ชอบความหวานของคู่นี้อะ
เป็นอะไรที่แบบนึกจะหวานก้หวาน
บางตอนควรจะหวานก้ไม่หวาน555
หวานกันแบบงงๆว่ามายังไงงี้

[MonKeez]

   ตอนนี้พลังชีวิตของผมเหลืออยู่ไม่ถึงครึ่งหลอด

   แต่พลังใจแม่งพุ่งไปนู่น ดาวอังคาร

หึหึ ก็แย่ละ เด็กเด๋อเอ้ยยย 5555555

วอแวบอย ให้ณภัคเค้าเรียกไป เราขอเรียกว่า เด็กเด๋อ ชอบๆ

[smmikie]

อ่านได้สะใจสุดๆๆ

 :mew1:ช

[arij-iris]

เจ็บตัวแต่ได้.....ต่อก็โอเคนะ 

[Minoru88]

จริงใจแมนๆ ใครจะยอมให้มีใครว่าคนที่เราชอบเนอะ
ณภัครก็ยั่วเกิ้นนนน 555 แต่ฟิน

[Mura_saki]

ชอบจริงใจแบบนี้อ่ะ เด็กมันหัวร้อน แต่มีจิตสำนึกอยู่นะ

รักนะจริงใจ

[van16]

  

[Erh]

ตอนอ่านมนุษย์แฟนเด็ก นี่ไม่เคยมองว่าทิวากาลเท่เลย ไหงตอนนี้รู้สึกฮีเท่ 5555
ส่วนนุ้งจริงใจของพี่นั้น พี่ชอบความห่ามๆปนฮาร์ดคอร์แบบเสมอต้นเสมอปลายของหนูมากค่ะ 55555

[mystery Y]

หลายชื่อทำเอางง

[Papangtha]

 

[JokerGirl]

ออกกำลังกายแล้วหลับสบาย

[bpyt]

แหมมมม!!! พอเข้าใจกันอะไรๆ ก็ดี๊ดีนะจริงใจ!!
เพลิงฟ้าคนแมนกับน้าเจ้ามานิดเดียวยังแย่งซีนได้อีก 555

[lune]

มารอ น้องจริงใจกับตัวหอมค่ะ
อยากรู้ว่าจันทร์เจ้าคิดยังไงกับณภัค
ถ้าอยู่กับณภัคแล้ว จะมีความจันทร์เจ้าที่แปลว่าน่ารักแค่ไหน
หรือจะเป็น หมูผี ของจริงใจ 

[HEARTBREAKER]

ความที่ 39
ผมกับเรื่องสนุก...ของคนอื่น

   “จักรพรรดิ มานี่หน่อยซิ” เดินแยกจากเพื่อนไปหาอาจารย์ฝ่ายปกครองที่กวักมือเรียก

   “มีอะไรครับ?”

   “ออกไปซื้อของให้ผมหน่อย ตามนี้” อาจารย์ส่งกระดาษแผ่นเล็กที่เขียนชื่อสิ่งของอยู่สามสี่อย่าง ผมคิ้วขมวดนิดหน่อย ก็ค่อนข้างงงนะบางที ทำไมมาใช้ผมวะ ออกไปเองไม่ง่ายกว่าเหรอ? “ผมต้องเข้าประชุมอีกสิบนาที ไปซื้อเองไม่ทัน”

   “ครับ แล้วผมจะออกยังไง ยังไม่เลิกเรียนเลย”  อาจารย์ศุภชัยถอนหายใจก่อนส่งการ์ดมาให้ผมหนึ่งใบ ผมยกยิ้มมุมปาก จึงโดนท่านฟาดเข้าไปที่ไหล่ไปเต็ม ๆ ผลของการเก็บอาการไม่ได้ก็เป็นแบบนี้ การ์ดใบนี้เป็นคล้ายกับใบอนุญาตของทุกอย่างเลยมั้ง ถ้าผมมีบัตรนี้ แค่โชว์ให้ยามหน้าประตูดูก็ออกไปข้างนอกได้โดยไม่โดนถามเหตุผลหรือต้องเขียนใบขออนุญาตของฝ่ายปกครอง อีกอย่างจะออกไปตอนไหนหรือเข้าตอนไหนก็ได้

   ให้แล้วอย่าหวังว่าจะได้คืน หึหึ

   ผมใช้เวลาออกมาซื้อของให้อาจารย์ไม่นานเท่าไหร่ เมื่อกลับมาที่โรงเรียนก็เอาของพวกนั้นไปไว้ในห้องและทิ้งเงินทอนไว้บนโต๊ะพร้อมเขียนโพสต์อิทไว้ เพราะอาจารย์ยังติดประชุมอยู่ ส่วนการ์ดนั่น ก็บอกไปแล้วไงว่าจะไม่คืน เมื่อจัดการธุระเสร็จแล้วผมก็มุ่งไปยังสนามฟุตบอลกลางแจ้งของโรงเรียน

   ช่วงนี้จะเริ่มซ้อมเพื่อเตรียมความพร้อมสำหรับกีฬาสีแล้ว ทางโรงเรียนจึงลดเวลาลง ทำให้เรียนเสร็จเร็วกว่าเวลาปกติหนึ่งชั่วโมง เพื่อที่จะใช้เวลาหลังเรียนเสร็จนั้นซ้อมและจะได้ไม่ต้องเลิกเย็นมาก ถึงแม้ว่านี่จะเป็นฤดูหนาว แต่ผมกลับไม่ได้สัมผัสความหนาวเลยแม้แต่น้อย แดดแรงยิ่งกว่าไฟในนรก ที่ใส่เสื้อแขนยาวไม่ได้เพราะกันหนาวหรอก กันแดดต่างหาก

   “ไปไหนมาวะ?”

   “ซื้อของให้อาจารย์ศุภชัย” ตอบเนตรไปก่อนจะส่งแก้วชานมไข่มุกที่ซื้อมาเผื่อไปให้มัน เนตรรับไปก็เจาะหลอดดื่มทันที อากาศร้อนขนาดนี้ ได้อะไรเย็น ๆ มาแม่งโคตรสวรรค์ “เป็นไงบ้างวะ?”

   “ก็ดี คุมยากนิดหน่อย มึงย้ายมาดิ” ผมเบะปากและสั่นหัว เนตรเป็นสตาฟฝ่ายสแตนด์ ส่วนผมเป็นฝ่ายกีฬา แต่เอาเข้าใจก็ช่วยมันทุกหน่วยนั่นแหละ

   “เด็กจะได้มีกำลังใจไม่โดดซ้อม”

   “ก็แย่ละ” เด็กที่ขึ้นสแตนด์เป็นมัธยมต้นครับ อย่างม.1 ม.2 แต่ถ้าไม่ใครไม่อยากขึ้นก็ต้องมีอย่างอื่นทำ เช่น เล่นกีฬา ตอนผมอยู่ม.1 ผมก็ไม่ขึ้นนะ ไม่อยากไปนั่งตากแดดร้องเพลงปรบมืออะไรก็ไม่รู้ กีฬาก็ไม่อยากเล่น ลีดหรือถือป้ายอะไรก็ไม่อยากทำ

   จริง ๆ คือขี้เกียจ อยากโดดไปนอนอยู่บ้านมันทั้งสามวัน แต่ความฉิบหายคือผมได้อยู่สีเดียวกันกับจันทร์เจ้าไง หมูผีนั่นลากผมมาด้วยตลอด เลยต้องลงกีฬาตัดปัญหา

   RRRRR~

   ผมหยุดคุยกับเนตรเมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ชื่อที่ปรากฏทำให้ผมกดรับทันที

   (“เลิกเรียนยัง?”)

   “อืม ทำไมครับ?”

   (“มารับหน่อย”)

   “หืม คุณอยู่ไหน?”

   (“หน้าโรงเรียนของนาย”) ส่งเสียงฮะ?อยู่ในใจ ก่อนจะวางสายแล้วบอกไอ้เนตรว่าไปหน้าโรงเรียนสักพัก มันพยักหน้ารับไม่ได้ถามอะไรต่อ เพราะถูกเรียกให้ไปช่วยคุมน้อง

   เมื่อมาถึงด้านหน้าก็เจอคนที่โทรมายืนอยู่ ผมขอให้ยามเปิดประตูเล็กให้แล้วออกไปหาเขา

   “มาได้ไง?”

   “ช้า” เขาไม่ตอบแค่บ่นออกมา ในอ้อมแขนเล็กนั่นมีไอ้เบื๊อกอยู่

   ตัวหอมกับไอ้เบื๊อกรู้จักกันมาอาทิตย์กว่า ๆ แล้วล่ะครับ ตอนนี้เลยค่อนข้างซี้กัน ตอนที่พาไปเจอทีแรกตัวหอมดูไม่ค่อนกล้าเข้าใกล้มันเท่าไหร่แม้จะอยากเล่นก็ตาม แต่เบื๊อกมันไปหมาขี้ประจบ ชอบคลอเคลีย ออเซาะให้เล่นด้วย และตัวหอมก็ต้านทานมันไม่ไหว กลายเป็นสนิทกันไปแล้ว และสองสามวันมานี้เขาก็เอาไอ้เบื๊อกไปอยู่คอนโดด้วยอีก

   จันทร์เจ้างอแงว่าโดนแย่งแต่ไม่อะไรมาก เพราะยังไงเจ้าตัวก็ไม่ได้กลับบ้าน (ยังสอบไม่เสร็จ ค้างคอนโดทิวากาลยาว ๆ) เดี๋ยวนี้พัฒนา มีแอบเข้าห้องตัวหอมด้วยครับ แต่หมูผีแก้ตัวว่าจะไปเล่นกับไอ้เบื๊อก

   อืม ก็แล้วแต่

   “ถือนี่หน่อย” ยื่นมือไปรับถุงขนมรวมทั้งของกินอะไรหลาย ๆ อย่างมาถือเมื่อเขาพูด เมื่อมืออีกข้างว่างแล้วเขาจึงกระชับกอดอุ้มไอ้เบื๊อกได้อย่างถนัด

   หมาเวรนี่...

   “ซื้อมาทำไมเยอะแยะ”

   “ไม่ได้ซื้อ เจอพี่เก่ง เขาเลยให้มา” พยักหน้ารับ จะว่าไปก็ไม่ได้เจอพี่เก่งนานแล้วเหมือนกัน เกือบลืมเขาไปแล้ว ผมแตะหลังตัวหอมเบา ๆ ให้เขาก้าวขาข้ามเข้าไปในเขตโรงเรียน ลุงยามมองหน้า แต่เพราะเป็นผม เขาจึงไม่ถามอะไร แบ่งขนมให้ลุงเอาไว้กิน แล้วเดินไปตามทางเดินข้าง ๆ ณภัค

   “ปล่อยมันลงเดินสิ”

   “ไม่ได้ พื้นมันร้อน เดี๋ยวลักกี้เจ็บเท้า” กลอกตาและพ่นลมหายใจออกมา ตัวหอมโคตรเห่อไอ้เบื๊อกเลย แถมยังตั้งชื่อใหม่ให้มันว่า ลักกี้ ซึ่งแปลว่าโชคดีนั่นแหละ ไอ้หน้าหมานี่มันก็กระดี๊กระด๊าครับ พอมีชื่อใหม่ก็เชิดหน้าชูคอ กระแดะจริง ๆ เดี๋ยวนี้เรียกเบื๊อกแทบไม่หัน

   หมาเหี้ย ไม่รักดี

   “ปล่อยมันลงครับ เร็ว” ผมย้ำเสียงเข้ม ตัวหอมจิปากขัดใจแต่ก็ปล่อยไอ้เบื๊อกลงแล้วเดินเอง น้ำหนักมันไม่ใช่น้อย ๆ นะ จะไปอุ้มได้ยังไง ตอนนี้ไอ้เบื๊อกอุดมสมบูรณ์มาก อ้วนฉิบหาย กินแล้วก็นอน วัน ๆ แทบไม่ทำอะไร ขี้เกียจเหมือนจันทร์เจ้าไม่มีผิด

   “คุณมายังไง?”

   “ขับรถมา จอดไว้ตรงที่รับฝากฝั่งตรงข้าม”

   “อืม ข้ามถนนเองเหรอ?” ณภัคเบ้ปากก่อนสะบัดหัว เขาเป็นคนที่ข้ามถนนไม่เป็นครับ ไม่รู้จังหวะว่าต้องข้ามตอนไหน ทางม้าลายมีก็ไม่ช่วยอะไร เพราะรถแม่งไม่เคยหยุดให้คนได้ข้ามเลย นี่คงใช้สะพานลอยมา ก็ดีแล้ว เกิดโดนรถชนก็ไม่คุ้มหรอก

   “กรี๊ด น้องหมา น่ารักจังเลย”

   เดินผ่านไปตรงไหนหลาย ๆ คนก็หวีดไอ้เบื๊อกกัน หมาขาสั้นนั่นเดินลิ้นห้อย ส่ายตูดไปมา มีบ้างที่หยุดเดินแล้วหันกลับมามองผมกับตัวหอม

   “เบื๊อก!” ตะโกนเรียกมัน เบื๊อกเบรกเอี๊ยดหัวแทบทิ่ม วิ่งดุ๊กดิ๊กกลับมาหา ผมจึงพามันเดินลัดสนามฟุตบอลเพื่อไปยังอัฒจันทร์

   “นายอยู่สีอะไร?”

   “น้ำเงิน” เขาไม่พูดอะไรอีก จนมาถึงหน้าสแตนด์ มีหลายสายตามองมาที่ผม ทั้งสงสัยและอยากรู้ ซึ่ง ไม่มีความจำเป็นอะไรที่ต้องอธิบาย “นั่นเพื่อนสนิทผม ชื่อเนตร” ชี้ไปที่ไอ้เนตรซึ่งตอนนี้กำลังเคี่ยวเข็ญรุ่นน้องให้ร้องเพลง

   คอจะแตกแล้วมั้งนั่น

   “คนที่นายไปแย่งแฟนเขาน่ะเหรอ?”

   “ก็แย่ละ” เห็นรอยยิ้มเล็ก ๆ ที่มุมปากสีแดง

   “ต้องอยู่ถึงกี่โมง?”

   “กี่โมงก็ได้โตแล้ว” ตัวหอมหลับตานิ่ง ผ่อนลมหายใจระงับอารมณ์ เขาเลิกสนใจผมแล้วหันไปเล่นกับไอ้เบื๊อก เมื่อยืนนาน ๆ ก็เริ่มเมื่อย จึงทิ้งตัวนั่งบนพื้นหญ้าที่มีร่มเงาจากต้นไม้ใหญ่สาดมาให้หลบร้อน เปิดถุงดูว่ามีอะไรกินบ้าง

   “มึง” แหงนหน้ามองเพื่อนสนิท มันส่งสายตาไปที่ตัวหอมที่ตอนนี้กำลังวอแวกับไอ้เบื๊อกอยู่

   “ว่า?”

   “ใคร?”

   “ถามดิ”

   “สวัสดีครับพี่ ผมชื่อเนตรเป็นเพื่อนจริงใจ”

   “อืม ณภัค”

   แนะนำตัวได้หยิ่งดีฉิบหาย ไอ้เนตรถึงกับขมวดคิ้ว ถ้าคนจะหมั่นไส้หรือไม่ชอบขี้หน้าก็ไม่แปลก แต่ถ้าสนิทกับเขา จะรู้ว่าเนี่ย ทำตัวไม่ถูก เขาไม่รู้จักใครนอกจากเพื่อนตัวเอง เขาไม่ทำความรู้จักหรือทักทายใครก่อน และเขาจะเฉย ๆ กับคนแปลกหน้า ไม่ยิ้มให้ ไม่มีความเป็นมิตรให้เช่นกัน

   “แฟนมึง?”

   “เปล่า” ณภัคหันขวับมามอง ไอ้เนตรก็งง คนอื่นมองก็เดาได้แหละว่าเป็นอะไรกัน ผมสุงสิงกับคนอื่นเสียที่ไหนล่ะ แต่เราไม่ได้เป็นแฟนกันจริง ๆ นี่ ผมไม่ได้ขอ เขาก็ไม่ได้พูดอะไร ความสัมพันธ์ของเรามันไม่มีชื่อเรียกจริง ๆ แต่เป็นแบบนี้มันก็ดีอยู่แล้ว ไม่ต้องไปหาคำมาจำกัดความหรอก เราต่างก็รู้อยู่แล้วว่าเป็นอะไรกัน

   “My crush”

   “ewwww” เนตรร้อง มือหงิกงอ ทำหน้ารับไม่ได้กับคำพูดของผม เหลือบไปมองคนอายุมากกว่า เขาก้มหน้าเล่นกับไอ้เบื๊อก แต่เห็นได้ว่าปรางแก้มนวลนั้นขึ้นสีแดงอ่อน ๆ

   “พี่คิดดีแล้วเหรอครับจะคบกับจริงใจเนี่ย?”

   “นั่นสิ”

   “ตัดสินใจดี ๆ นะครับ ไอ้เวรนี่นิสัยเสียมาก”

   “รู้”

   สรุปกูมีอะไรดีไหม หืม

   ใช้เวลาไม่นานตัวหอมก็คุ้นเคยกับเนตร เพราะเพื่อนผมมันพูดมาก เข้ากับคนง่าย พูดจนตัวหอมรำคาญเลยมั้งถึงยอมคุยกับมัน และของกินที่ตัวหอมถือมา ก็ถูกเนตรจัดการ

   “เบื๊อก!” ผมเรียก หมาขาสั้นตูดใหญ่หันมองแล้วก็เมินผมไป สะบัดหางไปมาไม่สนใจใยดี คลอเคลียกับตัวหอมลืมผมไปแล้ว “กี้”

   หงิง

   เวร หมาห่า

   ทีอย่างนี้ล่ะวิ่งเข้ามาหาเชียว ไอ้เบื๊อกที่ถูกอัพเกรดเป็นลักกี้นั่งลงตรงหน้าผม ลิ้นมันแลบออกมา ตากลมมองแป๋ว อยากเอากำปั้นทุบมัน แต่ถ้าทำ ผมจะโดนแม่มันทุบอีกที รักกันฉิบหาย เทขนมหมาใส่มือแล้วยื่นไปให้มัน ไอ้เบื๊อกรีบก้มหน้ากินอย่างตะกละตะกราม นิสัยนี้ไม่รู้ว่าเป็นเองโดยสันดาน หรือได้รับวัฒนธรรมจากจันทร์เจ้ามาก็ไม่ทราบ

   “จริงใจ”

   “หืม?”

   “เอ่อ... ว่างไหม? ช่วยไปตีกลองให้ได้หรือเปล่า?” ออมเอ่ยถามอย่างเกรงใจ ผมมองไปที่ตำแหน่งกลอง ตอนนี้ไม่มีคนประจำอยู่ ด้วยความที่ไม่ได้ทำอะไร จึงตอบรับ ก่อนไป บอกไอ้เนตรให้ดูตัวหอมให้ด้วย มันพยักหน้า สายตาไม่น่าไว้ใจ แต่จำต้องปล่อยไว้ ดีกว่าให้ตัวหอมอยู่คนเดียว

   “นี่ไม้กลองจ้ะ” รับจากมือออมมาถือไว้ ผมจ้องหน้าเพื่อนร่วมห้อง เธอยิ้มเจื่อน ๆ แววตาไม่สดใสเหมือนปกติ แต่ผมไม่ได้ถามอะไรออกไปอยู่ดี

   ดีแล้ว

   ตีกลองให้จนถึงตอนเลิก เพราะคนที่ทำหน้าที่นี้แม่งหายหัวไปไหนไม่รู้ ถ้าเจอกูจะโบกให้ อากาศร้อน ทำให้เสื้อนักเรียนที่ผมใส่แนบไปกับร่างกายเนื่องจากเหงื่อออกค่อนข้างเยอะ ผมค้นหาสเปรย์ให้กระเป๋าแล้วฉีดใส่ตัวเอง เป็นคูลลิ่งสเปรย์ ไว้คลายร้อน

   แม่งเอาไม่อยู่ว่ะ

   ทวงคืนฤดูหนาวให้ประเทศไทยได้ไหม

   ไหว้ล่ะ




   “พี่ภ้าคคคคคคค!!”

   “หวัดดี” ตัวหอมหันไปทักไอ้วาฬที่วิ่งหน้าตั้งเข้ามา

   “ไม่รู้ว่าพี่ภัคมา ไม่งั้นมาเล่นด้วยแล้ว”

   “กำลังจะกลับ”

   “โห พลาด ถ้าไอ้ไจ๋รู้ร้องไห้ตายเลย”

   สาระแนอะไรกับคนของกูกันนักหนาวะ

   “นี่พวกมึงรู้กันหมดเลยเหรอว่าไอ้เวรนี่มีแฟน?” เนตรชี้มาที่ผมตรงคำว่าไอ้เวรนี่

   “เออ มึงมันอ่อน”

   “มึงไม่รักกูอ่อ ทำไมไม่บอกกูเลยวะ เชี่ยแม่ง น้อยใจสัด ๆ”

   “เรื่องของมึง” ผมว่า สอดใต้ท้องไอ้เบื๊อกแล้วช้อนมันขึ้นมาก่อนจะพาดไว้หลังคอ

   “มึงก็พาดซะเป็นผ้าพันคอขนมิงค์เลยไอ้สัด” วาฬมันว่าก่อนจะยื่นมือมาแหย่ไอ้เบื๊อก หมานี่ก็ใจง่าย ใครเล่นด้วยก็เล่นกับเขาไม่ทั่ว ไม่ถือเนื้อถือตัวเหมือนแม่มันเลยสักนิด

   “กลับเหอะ” ผมบอกตัวหอม เขาพยักหน้ารับ เดินไปถึงหน้าโรงเรียนด้วยกันก่อนจะแยกไปทางใครทางมัน ผมส่งไอ้เบื๊อกให้ณภัคอุ้ม ขอกุญแจรถจากเขาแล้วเป็นคนขับเอง วันนี้ผมไม่ได้ขับรถมาด้วย

   “ไม่เจอน้องจ๋าจ้าเลย”

   “โดดมั้ง”

   “ได้เหรอ?”

   “ทำไมจะไม่ได้ล่ะ?” เราโดดกิจกรรมกันบ่อยจะตายไป ไอ้เปี๊ยกคงไปนั่งกินอะไรที่โรงอาหารหรือไม่ก็หาที่นอนในห้องสมุด อาจด้วยความที่น้องถูกทาบทามให้เป็นลีด จึงไม่ต้องมานั่งสแตนด์ และลีดเขาไปซ้อมที่อื่นกัน ซึ่งผมไม่รู้ว่าวันนี้น้องมีซ้อมหรือเปล่า

   หงิง

   เบื๊อกครางออกมาขณะที่ตัวหอมลูบหัวลูบตัวมันไม่หยุด น่าหมั่นไส้ว่ะ ทำหน้าตาอ้อล้อชะมัด

   “เฮ้ย จะไปไหน!?” ณภัคถามเสียงตื่นเมื่อผมเลี้ยวรถไปในทางที่ไม่คุ้นชิน

   “กลับบ้าน” เขาเบิกตากว้าง ผมยกมุมปากขึ้นนิดหน่อย เคาะนิ้วกับพวงมาลัยตามจังหวะเพลงที่เปิดคลอ มืออีกข้างวางอยู่ที่หน้าขา ช่วงที่ติดไฟแดง ผมส่งข้อความเข้าไปในแชทกลุ่มของครอบครัวแล้วว่าจะมีแขกไปที่บ้านและทำอาหารเผื่อด้วย

   วันนี้อยู่บ้านกันทุกคนด้วยสิ

   สนุกแน่


   ใช้เวลาสักพักก็มาถึง แม้ตัวหอมจะยังหน้านิ่งแต่เห็นความกังวลได้ชัดจากแววตาของเขา

   “ถึงบ้านนายแล้วก็ลงสิ ฉันจะกลับ” กลับก็แย่ละ ผมไม่ตอบอะไร รอประตูรั้วเลื่อนไปจนสุดแล้วจึงขับเข้าไปจอดในโรงจอดรถ ลงไปเปิดประตูฝั่งเขาออกกว้าง ไอ้เบื๊อกกระโจนลงทันทีแล้ววิ่งเข้าบ้าน คงไปประจบขออาหาร เพราะนี่ก็ค่อนข้างเย็นแล้ว มันคงหิว

   “ลงมาครับ”

   “ฉันจะกลับบ้าน”

   “เดี๋ยวค่อยกลับ ลงมา”

   “...........”

   “เร็วครับ”

   “เด็กปีศาจจจจจจจจจ!” เสียงจันทร์เจ้าตะโกนลั่นพร้อมกับเจ้าตัวที่วิ่งพุงกระเพื่อมเข้ามา “ทำไมไม่เข้าบ้านอีก?”

   “นี่ดิ งอแง” บุ้ยปากไปที่ตัวหอม เขากอดอกทำหน้าไม่พอใจใส่ผม จันทร์เจ้าชะโงกหน้าไปดู

   “คุณยายกับน้าเจ้าทำกับข้าวไว้เยอะเลย” พี่ชายผมพูดปากสีชมพูนั่นขยับมุบมิบก่อนจะโน้มตัวไปกดปลดเบลท์แล้วกระชากแขนตัวหอมลงจากรถแล้วลากเข้าบ้านไปเลย แม้ณภัคจะส่งเสียงร้องโวยวายก็ตาม หึ คนไม่ออกกำลังกายอย่างตัวหอมจะไปสู้แรงหมูผีได้ยังไง ถึงจันทร์เจ้าจะเตี้ยแต่เขาออกกำลังกายนะ ทำให้แรงเยอะพอสมควรเลย เยอะไม่เยอะก็จับผมทุ่มได้อ่ะ



   “ไหนเจเจบอกไม่มีแฟนไง!” ผมตกใจเสียงของพี่ฟ้าจนเผลอผงะถอยหลัง พี่ชายคนดีจ้องเขม็งอย่างเอาเรื่อง หน้าตาบึ้งตึงไม่สบอารมณ์ ในมือยังถือมีดอยู่เลย

   “ก็ไม่มีแฟนไง”

   “คนเด็กผู้ชายคนนั้นล่ะ คนที่เจเจพามาด้วยน่ะ”

   “คนพิเศษ”

   “จักรพรรดิ!!!”

   “ใจเย็น อย่าขึ้นเสียง” น้าเจ้าที่ยืนอยู่ด้านหลังพี่ฟ้าพูดขึ้น ตอนนี้เราอยู่ในครัวกัน เพราะผมจะมาหาของว่างไปให้ตัวหอมทานเล่น แต่เจอพี่ฟ้ากับน้าเจ้าและคุณยายกำลังทำอาหารอยู่ และผมก็กลายเป็นสนามอารมณ์ให้พี่ฟ้า

   “โว้ยยยย หงุดหงิด!”

   “ปล่อยให้เป็นเรื่องของหลานไปสิ จะไปคิดแทนเขาทำไม” พี่ฟ้ายิ่งหน้างอเมื่อได้ยินคำพูดของคุณยาย น้าเจ้าก็พยักหน้าเห็นด้วย

   “ไม่ทำแกงเขียวหวานนะ โกรธ!” ผมหน้าเหวอ แต่น้าเจ้าหัวเราะลั่น จึงโดนพี่ฟ้าค้อนเข้าให้ อะไรวะ เฮ้ย เกี่ยวอะไรกับแกงเขียวหวานเล่า นั่นมันของโปรดผมนะ จะไม่มีได้ยังไงกัน พี่ฟ้าอย่างี่เง่าแล้วเอาเรื่องนี้มาเป็นเครื่องมือสิ

   “พี่ฟ้า”

   ผมครางเสียงอ่อน พี่ฟ้าปรายตามองแล้วสะบัดหน้าหนี เวร แกงเขียวหวานของผม ส่งสายตาละห้อยไปให้พี่ชายคนดี แต่ไม่ได้รับความเมตตาใดใด พี่ฟ้าเก็บวัตถุดิบสำหรับทำแกงเขียวหวานใส่กล่องแล้วเอาไปไว้ในตู้เย็น ผมยิ่งเหวอไปใหญ่ ส่งสายตาให้คุณยายกับน้าเจ้าช่วย แต่ทั้งสองก็เมินผมเหมือนกัน ริมฝีปากขยับยิ้มขบขัน

   เฮ้ย มันไม่แฟร์!

   “จริงใจเป็นไรอะ?” จันทร์เจ้าถามหลังจากผมกระแทกตัวนั่งข้าง ๆ

   “พี่ฟ้าไม่ทำแกงเขียวหวานให้เค้า”

   “ฮะ?” หน้าโง่ ๆ ของพี่ชายเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม ผมกลอกตาไปที่ตัวหอม จันทร์เจ้ามองตามก่อนร้องอ๋อเสียงยาวแล้วระเบิดหัวเราะออกมา “สมน้ำหน้า”

   “จิ๊!”

   “มีอะไร?”

   “อยากกินแกงเขียวหวาน” ตัวหอมทำหน้างง จันทร์เจ้าหัวเราะลั่นอีกครั้ง หมูอ้วนล้มกลิ้งไปนอนบนพื้น ตลกมากไหม หืม ตลกมากเหรอ

   “พี่ฟ้างอนที่จริงใจพาแฟนมาเลยไม่ทำของโปรดให้” หมูผีอธิบายหลังจากกลับมาหายใจปกติแล้ว แก้มกลม ๆ ขึ้นสีแดงระเรื่อจากการหัวเราะอย่างหนัก

   “ฉะ ฉันกลับก็ได้”

   “No!!! กลับไม่ได้นะ” จันทร์เจ้าผุดตัวขึ้นนั่ง จ้องหน้าตัวหอมเขม็ง “ยังไม่ได้แกล้งเลย”

   “เดี๋ยว”

   ใครเขามาบอกความคิดกันแบบนี้บ้างวะ แต่จันทร์เจ้าดูจะไม่สนใจอะไร หมูอ้วนเอื้อมมือไปคว้าคุกกี้มาเคี้ยวกร้วม ๆ ปล่อยให้ตัวหอมเหวอแล้วเหวออีก น่าสงสารว่ะ แต่ผมก็อยากแกล้งเขานะ

   “สวัสดีครับ” เสียงนุ่มทุ้มของน้าเจ้าดังมา ตัวหอมยกมือไหว้ เขากลอกตามาที่ผมเหมือนต้องการตัวช่วย แต่ผมทำเป็นไม่เห็น ขยำพุงนิ่ม ๆ ของไอ้เบื๊อกเล่นแทน

   “สะ สวัสดีครับ”

   “เจ้าชีวันครับ เรียกน้าเจ้าแบบจริงใจก็ได้”

   “ครับ หนะ น้าเจ้า ผม เอ่อ ณภัค”

   “ครับ นี่เพลิงฟ้านะ”

   “สวัสดีครับ” ตัวหอมยกมือไหว้พี่ฟ้าด้วยเหมือนกัน แต่คุณเพลิงฟ้ากลับกอดอกเบือนหน้าหนีไปทางอื่นไม่รับไหว้ ณภัคหน้าเสียจนน่าสงสาร จันทร์เจ้ากอดหมอนมองพี่ฟ้าตาปริบ ๆ ก่อนตากลม ๆ นั่นจะมองมาที่ผมแล้วย้ายไปที่ตัวหอม

   “ขอตัว” พูดแค่นั้นแล้วพี่ฟ้าก็ออกจากห้องนั่งเล่นไปทั้งที่มายังไม่ถึงสามนาที ผมเม้มปาก พรูลมหายใจออกมา ย้ายตัวเองไปนั่งข้างตัวหอม เขาเงยหน้ามองผม ดวงตาเต็มไปด้วยความกลัว

   “อย่าไปใส่ใจเลย เดี๋ยวก็หายบ้า” น้าเจ้าบอก จันทร์เจ้าเองก็พยักหน้าหงึกหงัก

   “ผมกลับดีกว่า”

   “อยู่ทานข้าวเย็นด้วยกันก่อนครับ มาทั้งที” น้าเจ้าส่งยิ้มอบอุ่นไปให้ “จริงใจพาพี่เขาไปบนห้องก็ได้นะ เดี๋ยวน้าให้คนไปตาม”

   “ไม่ได้!!!” จันทร์เจ้าร้องขึ้น ตัวสั้น ๆ ผุดลุก “ไม่ได้นะ มันผิดผี!”

   “หนูมาช่วยน้าทำอาหารดีกว่า” แล้วจันทร์เจ้าก็ถูกน้าเจ้าลากคอออกไป...



   “ไปเดินเล่นข้างนอกไหมครับ?” ถามอีกคนเมื่อในห้องนั่งเล่นเหลือแค่เรา สายตาตัวหอมมันละห้อยจนน่าสงสาร และน่าแกล้งไปในเวลาเดียวกัน

   ก็ไม่แปลกใจทำไมคนที่บ้านผมแกล้งเขานัก

   มันน่าทำให้ร้องไห้ไง

   “ตาครับ”

   “อ้าว กลับจากโรงเรียนแล้วเรอะ?”

   “ครับ คุณตา นี่ณภัค” ผมผายมือไปที่คนข้าง ๆ คุณตาทิ้งพลั่วแล้วเข้ามาหาเรา ก็ไม่อยากจะมากวนคนแก่กับต้นไม้นะ แต่ไม่มีที่จะไป ไม่อยากพาขึ้นห้องไง

   “สวัสดีครับ”

   “หวัดดี ๆ ตามสบายนะ” คุณตาพูดอย่างใจดีพร้อมยิ้มให้ ผมยักไหล่เมื่อสบตากับคนแก่เข้าพอดี สายตารู้ทันแบบนั้นไม่ต้องบอกแล้วแหละว่าเป็นอะไรกัน ผมพาตัวหอมเดินดูรอบบ้านเพื่อให้เขาผ่อนคลายขึ้น จนกระทั่งใกล้ถึงเวลาอาหารเย็น และทุกคนกลับถึงบ้านกันหมดแล้วจึงพาเขากลับเข้าไปในบ้านอีกครั้ง



   “พี่ภัค!!!” จ๋าจ้าตะโกนเรียกพร้อมกับวิ่งเข้าไปกอด ณภัคเซไปด้านหลังผมใช้มือดันเอาไว้ก่อนที่เขาจะล้มไป “ทำไมไม่มีใครบอกเค้าเลยว่าพี่ภัคมา?”

   ตอบด้วยการเคาะหัวน้องไปทีหนึ่งแล้วเดินไปนั่งเบียดจันทร์เจ้า หมูอ้วนตาขวางแล้วก็กลับไปสนใจอย่างอื่น

   “ใครน่ะ?”

   “พี่ภัคคือคนที่พี่จริงใจตามจีบค่ะคุณแม่”

   “อ๋อ อย่างนี้นี่เอง มีแฟนไม่บอกแม่เลยนะ”

   “ไม่ใช่แฟนสักหน่อย” ผมทำเป็นไม่สนใจเสียงพูดคุยของคนที่บ้าน ยื่นเท้าไปเขี่ยพุงไอ้เบื๊อกเล่น

   “จะว่าไปหน้าคุ้นจังเลยแฮะ...”

   “หม่ามะรู้จักพี่ภัคเหรอครับ?”

   “...ลูกชายคนเล็กของพี่ณัชกับพี่ภพไงจอม” เป็นพ่อที่ผมเอ่ยขึ้น แม่เบิกตาโตก่อนดีดนิ้ว คงนึกออกแล้ว คนที่ไม่รู้เรื่องก็ประหลาดใจ แม้ตัวหอมเองยังนิ่งไป

   “จริงด้วย! เหมือนพี่ณัชขนาดนี้จำไม่ได้ยังไงนะ”

   “ระ รู้จักแม่ผมด้วยเหรอ?”

   “ค่ะ น้าเป็นรุ่นน้องพี่ณัชน่ะ ไม่ได้เจอกันนานเลย น้องภัคเป็นยังไงบ้างคะ?”

   “........” ตัวหอมเงียบ เหมือนตอบไม่ถูกมากกว่า ใบหน้าเขายังเต็มไปด้วยความมึนงงอยู่เลย

   “หิวแล้ว ถ้าจะคุยกันผมขอไปทานข้าวก่อนนะ” ทุกอย่างถูกขัดด้วยคำพูดของพี่ฟ้า น้าเจ้าไปอยู่ข้าง ๆ สั่นหัวเหนื่อยหน่าย แต่คุณเขาไม่สนใจ ฉุดมือจันทร์เจ้าออกไปพร้อมกัน

   ที่ห้องอาหาร เมื่อมากันครบแบบนี้จึงดูวุ่นวายกว่าปกติ จันทร์เจ้าตาวาวน้ำลายสอตั้งแต่ได้กลิ่น ส่งสายตาให้ผู้ใหญ่สักคนตักอาหารสักที เจ้าตัวจะได้ทาน เสียงพูดคุยดังไม่หยุด แม้จะพูดในเรื่องภายในครอบครัว แต่ก็ไม่ได้ปล่อยให้ตัวหอมรู้สึกเป็นคนนอกหรือส่วนเกิน พ่อแม่ผมก็ถามและพูดคุยกับเขาอยู่ตลอด คุณตาคุณยายก็ด้วย นอกจากนั้น ยังคอยตักอาหารให้ แม้แต่พี่ฟ้า ยังแอบมองบ่อย ๆ อาการเกร็งของเขาลดลงและผ่อนคลายมากขึ้น

   สรุปมื้อนี้ ไม่มีแกงเขียวหวานครับ พี่ฟ้าโคตรใจร้ายเลย มีของโปรดของจันทร์เจ้ากับจ๋าจ้า แต่กลับตัดของผมทิ้ง ทำแบบนี้ใช้ได้ที่ไหน

   “สรุปบ้านนี้จะไม่มีใครชอบผู้หญิงเลยใช่ไหมครับ?” คุณจิรภาสเอ่ยถามอย่างไม่จริงจังระหว่างทานของหวาน ผมที่กำลังแย่งไข่หวานในถ้วยบัวลอยของจันทร์เจ้าถึงกับชะงักและเหลือบตามอง กะพริบตาปริบ ๆ กันถ้วนหน้า ก่อนที่เสียงหนึ่งจะดังขึ้นพร้อมกับเดธแอร์ระยะยาว

   “หนู!!” จ๋าจ้าตอบฉะฉานพร้อมชูแขนขึ้นและยิ้มกว้างจนตาหยี เจ้าตัวยิ้มเขินก่อนจะบอกว่าล้อเล่น พี่ฟ้าถึงกับถอยหายใจเฮือก ไม่ใช่เพราะโล่งอกหรืออะไร แต่เพราะหนักใจกับมุกเกรดซีของไอ้เปี๊ยก



   “พี่ฟ้าไม่ชอบณภัคจริง ๆ เหรอครับ?” ผมถาม ตอนนี้พี่ฟ้ากำลังยุ่งอยู่การหาของในตู้เย็น และตรงนี้มีแค่เราสองคนเพราะคนอื่น ๆ อยู่ห้องนั่งเล่นกันหมด พี่ฟ้าไม่ตอบ และไม่สนใจ ราวกับไม่ได้ยินสิ่งที่ผมถาม

   “เขาชอบพี่ฟ้ามากเลยครับ”

   “.......” มองด้วยหางตา แต่ยัง(พยายาม)นิ่ง

   “เขาปลื้มพี่ฟ้ามานานแล้วนะ ชอบพี่ฟ้ามากกว่าผมอีก แถมยังเคยบอกด้วยว่าถ้าสร้างบ้านจะให้พี่ฟ้าออกแบบให้ แพงแค่ไหนก็จะจ่าย แล้วก็ยังชอบงานพี่ฟ้าทุกชิ้นด้วยครับ”

   “.......”

   “พี่ฟ้าจะไม่ชอบภัคจริง ๆ เหรอ? เขาน่ารักนะครับ”

   “ทำไมเจเจพูดมากจังเลยครับ?” คนถามเท้าเอวมองหน้าหาเรื่อง

   “.....”

   “ไม่ต้องมาฮาร์ดเซลล์ใส่พี่ฟ้าเลยนะ รู้อยู่ว่าพี่ไม่ชอบก็ยังจะขายตรงให้อีก” ผมยิ้ม พี่ฟ้ายกมือขึ้นขยุ้มผมยาวของตัวเอง “ยังแกล้งให้ร้องไห้ไม่ได้เลย”

   “พี่ฟ้า อย่าแกล้งเขา”

   “ก็คนของเจเจน่าแกล้งนี่ครับ ดูตอนทำหน้าเอ๋อ ๆ สิ ตอนเหมือนจะร้องไห้ ตาฉ่ำ ๆ ยิ่งน่ารังแก”

   ก็จริง... แต่ณภัคไปทำหน้าเอ๋อตอนไหนวะ

   “อย่าทำเขาร้องไห้เลยครับ โคตรน่าสงสาร”

   พี่ฟ้ายกยิ้มมุมปาก ดวงตาวาววับราวกับมีแผนร้าย เหมือนผมชี้โพรงให้กระรอกเลยว่ะ!

   “พี่ฟ้า!”

   “หึหึ โดนแน่ เจเจต้องโดน ไม่อย่างนั้นถ้าพี่ยอมง่าย ๆ มันจะไม่แฟร์กับจันทร์เจ้า”

   “พี่ฟ้า....”

   “ไม่ต้องมาอ้อนครับ ออกไปได้แล้วไป ปล่อยเขาไว้คนเดียวได้ยังไงกัน” คนเดียวที่ไหน อยู่กันเต็มบ้าน พี่ฟ้าผิวปากสบายอารมณ์ในขณะที่ผมหน้าบึ้ง

   ไม่ผมก็ตัวหอมนี่แหละ ที่จะโดนแกล้ง

   #PrayForจักรภัค







-----------------------------
ฮัลโหลลลลลลลลลลลลลลลลลลล
เรากลับมาแล้วววววววววววววววววว
หายไปนานเลย ฮาาาาา อยากที่เคยแจ้งในเพจว่างดอัพสักพักเพราะมีปัญหา
ตอนนี้กลับมาแล้วนะ ถึงปัญหาจะยังมีอยู่ก็เถอะ ฮือ คิดถึงจักรภัคมากๆ คิดถึงคนอ่านด้วย TwT
หวังว่าจะรออ่านกันนะคะ /กะพริบตาปริบ ๆ

(ชื่อตอน 38 กับ 18 ซ้ำกันด้วยแหละ ลืมว่าเคยตั้งแล้ว แฮะ ๆ)


มีข่าวมาแจ้งให้ทราบ : ตอนนี้มนุษย์แฟนเด็ก ทิวากาลกับจันทร์เจ้าเปิดพรีอยู่นะคะ สามารถเข้าไปดูรายละเอียดได้ในเพจเลยจ้า
และสำหรับ double M รามินทร์และพี่มีน มีรอบสต็อกให้สั่งซื้อค่ะ รายละเอียดอยู่ในเพจเช่นกัน

ขอบคุณค่ะ ♥

[mild-dy]

 

[kiszy]

กรี๊ดดดดดด กลับมาแล้ววคิดถึงวอแวบอยมั๊กมากเลยยยยย

[TaemyG]

กลับมาแล้ว เย่ๆ

 

[jaokhwan]

 

[LovEYouOnLy]

มีความคิดถึงอยู่มากมาย