หัวข้อ: • ค ว า ม จ ริ ง ใ จ • แจ้งข่าว pre-order | 22-12-60 | P.41

[ChabaSri]

คิดถึงนะ ทั้งจักรภัคและคนเขียนเลย

อยากรู้พี่ฟ้าจะแกล้งน้องภัคยังไง รอๆ

[krayfanxing]

มีความคิดถึงให้คนเขียนเป็นกระสอบ เย้ๆกลับมาแล้ว

[van16]

คิดถึงจักรภัคมากๆ เช่น กัน   
ถ้าพี่ฟ้าแกล้งภัคร้องไห้ ต้องโอ๋ด้วยนะจ๊ะ 

[B52]

 

[route rover]

พาเข้าบ้านล้าวววว

[pornwicha]

สู้ๆๆๆกับปัญหานะคะ 

รอตอนต่อไปนะคะ

[cchompoo]

 

[Papangtha]

ดีจังงงงงง

[MSeraph]

จริงใจจจจ

[labelle]

เปิดตัวกันแล้วววว โมเมนท์น่ารัก

น่ารัก ณภัค ไปหาจริงใจถึงโรงเรียนเลยอะ คิดถึงล่ะสิ 5555
จริงใจก็ตลก ชอบทำตัวเกรียน แถมเนียนพากลับบ้านเฉย

ชอบโมเมนท์ตอนอยู่ด้วยกัน ไม่ดูแลมาก แต่รู้ว่าใส่ใจ

ตลกจันทร์เจ้า ชอบทำมึน แต่ตั้งใจตลอด
พี่ฟ้าจะแกล้งหนักเลยหรอ อย่าใจร้ายมากนะ

[mystery Y]

ทุกคนรอแล้งภัค

[•♀NoM!_KunG♀•]

ตายๆเสร้จพี่ฟ้าอีกล้าวว

[♥►MAGNOLIA◄♥]

เพลิงฟ้า หวงเด็ก เจเจ ทุกคนจริงๆ 

[A_Narciso]

เรามองอีกมุมนึงนะว่า  ถึงแม้การที่มาบ้านจริงใจจะโดนแกล้ง (จริงๆแล้วก็คงมีแค่พี่ฟ้ากะจันทร์เจ้า)
แต่ว่าก็ถือเป็นการเปิดตัวและพาเข้าบ้านให้ครอบครัว ผู้ใหญ่ได้รู้จักนะ

[Minoru88]

พี่ฟ้า แกล้งเบาๆนะ สงสารภัคหน่อย

[Mura_saki]

คิดถึงอ่ะ

เปิดตัวกับครอบครัวละ อบอุ่นไปอีก

[arij-iris]

เจ้าเด็กปีศาจต้องโดนหนักๆสิถึงจะถูก

[lemonpreaw]

บ้านนี้ขี้แกล้งทั้งนั้นเลยเนี่ย

[JokerGirl]

พี่ฟ้าที่ทำมึนตึงคืออยากจะแกล้งภัคอ่อ ชอบแกล้งภัคกันหมดเลย

[chuchoo]

สงสารภัค พี่ฟ้าควรแกล้งเจเจนะไม่ใช่แกล้งภัค งอนพี่ฟ้าละ ชีวิคภัคน่าสงสารจะแย่ละยังต้องมาเจอพี่ฟ้าแกล้งอีก

[MonKeez]

คิดถึงวอแวบอย

[HEARTBREAKER]

ความที่ 40
ผมกับโชคดี

   ตอนนี้ เวลาประมาณสี่ทุ่มได้ หลังจากอาบน้ำเสร็จ ลงมาชั้นล่างก็ไม่เจอคนที่ตามหา เจอแต่พี่ฟ้าที่กำลังเล่นเกมกับจ๋าจ้าอยู่ เมื่อถาม ก็ได้คำตอบว่า ณภัคถูกจันทร์เจ้าฉุดไป สถานที่จึงเปลี่ยน เป็นห้องนอนของหมูผีแทน

   “จันทร์เจ้า!” ผมตะโกนเรียก เจ้าของชื่อผงกหัวขึ้นมามองแล้วก็กลับไปนอนซบอกตัวหอมต่อ แขนป้อม ๆ นั้นตวัดพาดบนเอวบางพร้อมกระชับกอดให้แน่น

   ตีกับพี่นี่ไม่ผิดใช่ไหม

   “คืนเขามา”

   “เขาไรงะ เขาเอเวอร์เรสต์เหรอ”

   “เขาบนหัวพี่อ่ะ!”

   “โอ้โห พูดขนาดนี้ด่าพี่ว่าควายเลยก็ได้”

   “ไอ้ควาย”

   “จริงใจ!!!!!” จันทร์เจ้าแผดเสียงลั่นพร้อมผุดยืนบนเตียง ผมแสยะยิ้ม ไม่สนใจนิ้วสั้น ๆ ที่ชี้มา ก็พูดเองป่ะ จะโวยวายอะไรวะ

   “คืนณภัคให้เค้าดิ”

   “ไม่ให้ พี่ภัคจะนอนกับพี่!”

   “ก็แย่ละ” หมูผียกยิ้มชนะ ล้มลงไปนอนเหมือนเดิมที่มากกว่าเดิมคือขยับเข้าไปเบียดพาดแขนพาดขากอดก่ายตัวหอมเหมือนงูรัดเหยื่อ แต่จันทร์เจ้า ควรเป็นงูหลังกินเหยื่อมากกว่า สงสารตัวหอม ไม่รู้เขาหายใจออกหรือเปล่า กระดูกแหลกละเอียดไปแล้วหรือยัง

   “จะนอนนี่เหรอ?” เมื่อคุยกับจันทร์เจ้าไม่รู้เรื่องจึงไปถามณภัคแทน

   “ใช่!” คนตอบคือพี่ชายผม

   “ถามณภัค อย่าสะเออะ”

   “พูดกันแรงจัง”

   “เรื่องปกติครับ พูดดี ๆ ด้วยไม่ยอมฟัง” ผมว่า จันทร์เจ้าหน้ามุ่ย แต่ไม่นานก็แสยะยิ้มเยาะเย้ยผมเมื่อตัวหอมยกมือลูบหัว

   “จริงใจนิสัยไม่ดีเลยพี่ภัค ทิ้งจริงใจเลยครับ...” น้ำเสียงเริ่มอ้อแอ้เพราะถึงเวลานอน ผมก้าวไปหยุดที่ตู้เสื้อผ้าแล้วเปิดเอาถุงเท้าออกมาหนึ่งคู่ก่อนที่นั่งปลายเตียง ดึงเท้าพี่ชายมาวางบนตัก ผมใช้มือโอบเท้าจันทร์เจ้าไว้แป๊บหนึ่งเมื่อสัมผัสได้ถึงความเย็นแล้วจึงสวมถุงเท้าให้

   “ขอบคุณครับ...”

   “อือ...” จันทร์เจ้าใช้เท้าถีบขาผมเบา ๆ เหมือนจะบอกให้ไปไกล ๆ ก่อนเจ้าตัวจะยกขาก่ายณภัคเหมือนเดิม เวร ไม่ได้สำนึกบุญคุณผมเลยใช่ไหม ยังปวดหัวกับจันทร์เจ้าไม่หาย ความวุ่นวายใหม่ก็เข้ามา ไม่ใช่ใครที่ไหน น้องสาวผมเอง

   “ฮายยยยยยยยยยยยยยยย~” ไอ้เปี๊ยกตะโกนลั่นห้องวิ่งเข้ามากระโดดขึ้นไปนอนบนเตียงและเข้าไปกอดตัวหอมจากอีกด้าน ผมเหลือกตาขึ้นฟ้า ตอนนี้ตัวหอมนอนอยู่ตรงกลางโดยมีพี่น้องของผมกอดรัดจากคนละฝั่ง แต่คนขี้รำคาญกลับไม่รำคาญ แถมยังยิ้มรับพร้อมกอดตอบอีก

   “พี่ภัคขาตัวห้อมหอม”

   “ใช่ ๆ พี่ภัคตัวห้อมหอม” ไม่พูดเปล่า จันทร์เจ้ายังฝังจมูกไปที่ซอกคอของตัวหอมแล้วสูดดมอีก จ๋าจ้าเองก็วอแวแถวต้นแขน “พี่ภัคตัวหอมมากเลยอ่ะจริงใจ ขนาดยังไม่อาบน้ำ”

   “หมูอ้วน!!”

   “แก้มนิ้มนิ่ม หวาววววววว amezing มาก ๆ เลย” หมูผีกดจมูกลงบนแก้มของตัวหอม ไม่นานก็อ้าปากงับ ผมรีบดึงพี่ตัวเองออก

   “อ้วนนนนนนน ณภัคกินไม่ได้!”

   “กินได้! แก้มพี่ภัคนุ่มเหมือนมาชเมลโลว์เลย”

   “แต่มันไม่ใช่!”

   “จากิงงงงงง ปล่อยพี่!!”

   “ไม่ได้!”

   “โอ๊ยยยยยยย ปล่อยยยยย” จันทร์เจ้าแหกปากกลับมาพร้อมกับสะบัดผมออก แถมยังผลักผมอีก เกือบตกเตียง เวรเอ๊ย ทำไมผมมีพี่ชายแบบนี้วะ แล้วตัวหอมไม่ช่วยอะไรผมเลย เอาแต่นอนหัวเราะกับจ๋าจ้าอยู่ได้ ผมตัดสินใจปล่อยให้จันทร์เจ้าไปตามทาง ก่อนเอื้อมมือไปดึงข้อเท้าตัวหอมเข้ามาหาตัวเองแล้วฉุดแขนให้เขาลุกขึ้นนั่ง หมุนคนตัวบางให้หันหลังให้แล้วจึงรวบมากอด แผ่นหลังบางชิดกับอก ผมยกขาเกี่ยวเขาเอาไว้ด้วย

   “จริงใจขี้โกงอ่ะ ส่งพี่ภัคมาให้พี่เดี๋ยวนี้นะ!”

   “ไม่!”

   “พี่ภัคเป็นของพี่นะ!” ก็แย่ละ ผมยกขาขึ้นเมื่อจันทร์เจ้าเข้ามาใกล้ หมูผีมองแล้วถอยกลับออกไปตั้งหลัก สองพี่สองกระซิบกระซาบกัน ตากลม ๆ มองมาที่ผมเป็นระยะ

   “กลับห้องกัน” พูดเสียงเบาที่ข้างหูณภัค ตัวหอมแหงนหน้าขึ้นมอง เห็นแล้วอดไม่ได้ จึงก้มลงไปกดจูบที่ข้างแก้มขาวหนึ่งที

   “จริงใจ!!! / พี่จริงใจ!!” สองเสียงตะโกนขึ้นพร้อมกัน ผมมองพี่กับน้องด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ แม้ทั้งสองจะมองผมมาอย่างอาฆาตก็ตาม

   แล้วจะทำไม แค่หอมแก้มนี่มันจะทำไม หืม หืมมมม

   “พี่จริงใจปล่อยพี่ภัคมานะ!”

   “ใช่! จริงใจไม่มีสิทธิทำกับพี่ภัคแบบนี้นะ”

   “เหรอ แล้วไง?”

   “ปล่อยสิ! ปล่อยยยย ปล่อยพี่ภัคนะ!”   

   “ใช่ ปล่อยพี่ภัคเดี๋ยวนี้เลย พี่ภัคเป็นของเค้านะ”

   “อือฮึ แล้วไงต่อ?”

   “จะปล่อยดี ๆ หรือปล่อยด้วยน้ำตาคะ?” ผมมองน้องด้วยสายตาเหยียด ๆ ไอ้เปี๊ยกควันออกหูไม่พอใจก่อนกระโจนเข้ามาหา จ๋าจ้าวิ่งลงจากเตียงก่อนใช้แขนล็อกคอผมจากด้านหลัง ส่วนจันทร์เจ้าก็แกะแขนและขาของผมที่เกี่ยวตัวหอมเอาไว้ออก

   โดนรุมทั้งสองทางแบบนี้จะรอดได้ยังไงวะ

   “พี่จริงใจจะยอมปล่อยพี่ภัคได้หรือยังไงคะ!?” จ๋าจ้าพยายามเสียงเข้มพร้อมกับเพิ่มแรงรัดคอผมให้มากขึ้น ผมไม่ตอบอะไร กำลังคิดวิธีหาตัวรอด ก่อนอื่นจัดการจันทร์เจ้าเพราะง่ายสุดแล้ว เมื่อคิดดังนั้นจึงยกขาขึ้นข้างหนึ่งก่อนจะใช้มันตวัดพี่ชายออกไปให้พ้นทาง แล้วจึงใช้ขาข้างนั้นกดช่วงอกของจันทร์เจ้าไว้ ผมปล่อยมือจากตัวหอมและบอกเขาให้หลบไป ก่อนจะจับแขนจ๋าจ้าแล้วเหวี่ยงน้องขึ้นมาทุ่มลงเตียง

   “เล่นแรงไปแล้ว!” ตัวหอมเอ่ยขึ้นพร้อมสีหน้าตกใจ แต่ขอโทษ นี่เป็นเรื่องปกติระหว่างพวกเราครับ เล่นกันจนได้เลือดก็เคยมาแล้ว แค่ทุ่มใส่เตียงที่โคตรนุ่มนี่ไม่เป็นอะไรหรอก

   “ฮืออออ พี่จริงใจนิสัยไม่ดี ฮือออออออ เค้าเจ็บอ่า แง”

   “ไม่เล่นละครนะคะจิรภิญญา” ผมว่า เด็กจอมสร้างภาพเบ้ปากใส่ก่อนจะคว้าหมอนมาฟาดผมเต็มแรง

   “จริงใจบอกว่าจ๋าจ้าตอแหลอ่ะ...”

   “พี่จันทร์เจ้า โหยยย ทำไมต้องแปลให้ช้ำด้วยคะ เค้ารู้”

   “อ้าวเหรอ แหะ ๆ” ผลักจ๋าจ้าให้ไปทับจันทร์เจ้า หมูอ้วนเล่นใหญ่ด้วยการแหกปากเสียงดัง ผมถือโอกาสที่สองคนนั้นกำลังเผลอไปลากแขนตัวหอมเพื่อที่จะพาเขาออกไปจากตรงนี้ แต่ยังไม่ถึงไหนผมก็ถูกจันทร์เจ้ากระโดดขี่หลังและตัวหอมก็ถูกจ๋าจ้ากักตัวไว้

   เล่นอะไรกัน เล่นอะไรอีก

   “ลงไปอ้วน”

   “ม่ายยยยย ก็บอกว่าพี่ภัคจะนอนนี่ไง”

   “ได้ไง ภัคต้องนอนกับเค้า”

   “นอนกับจริงใจไม่ได้ มันผิดผีนะรู้เปล่า ไม่ดี ๆ”

   “จิ๊”

   “ไม่จิปากสิ ไม่น่ารักเลย”

   “ลงไปได้ยังอ้วน หนักโว้ย!”

   “ม่ายยยย จริงใจพาไปข้างล่างหน่อยสิ พี่หิว” ผมยืนนิ่ง “ถ้าจริงใจพาไปพี่จะคืนพี่ภัคให้เลยอ่ะ”

   เฮ้อ... สุดท้ายผมก็ต้องแบกจันทร์เจ้าลงไปที่ชั้นล่าง เมื่อมาถึงครัวหมูผีก็กระโดดลงจากหลังพุ่งเข้าไปหาตู้เย็นก่อนจัดเรียงขนมใส่ถาดแล้ววิ่งฉิวขึ้นห้องไปอีกครั้ง ...ก่อนจะไปนอน ผมก็เข้าร่วมสงครามมื้อดึกกับจ๋าจ้าและจันทร์เจ้า ตัวหอมไม่กินด้วย เขาบอก แค่เห็นก็ขนลุกไปหมดแล้ว และเค้กขนาดสองปอนด์ก็หมดไปภายในเวลาไม่ถึงยี่สิบนาที... นอกจากเค้กยังมีอย่างอื่นอีกด้วย

   หลังจากทานเสร็จก็ทิ้งตัวนอนอืดกันทั้งพี่ทั้งน้อง โดยที่ผมนอนขวางหนุนหน้าท้องนิ่ม ๆ ของจันทร์เจ้าซึ่งนอนหงายไร้สติอยู่กลางเตียง แขนพาดอยู่ที่อกของผม ตัวหอมนั่งมองพวกเราอย่างสมน้ำหน้าอยู่ไม่ไกล ขาเรียวก่ายทับขาของผม ส่วนจ๋าจ้า เอาถาดลงไปเก็บ เนื่องจากผมกับจันทร์เจ้าเป็นคนเอาขึ้นมาแล้ว ไม่นาน ไอ้เปี๊ยกก็มานอนหนุนพุงจันทร์เจ้าอีกฝั่งหนึ่ง

   “หมดสภาพ”

   “จุกมากเลยอ่ะพี่ภัค”

   “ก็ดู กินอะไรเข้าไปบ้าง”

   “แต่มันอร่อยมากเลยนะคะ หยุดไม่ได้เลย” จ๋าจ้าว่า มีจันทร์เจ้าอือเออเห็นด้วย “เค้าเห็นในตู้เย็นมีมะม่วงด้วย อย่างกินยำอ่ะ”

   “งืม... ไม่ก็กินกับน้ำปลาหวาน ใส่กุ้งแห้งเยอะ ๆ กลิ่นกะปิหอม ๆ งี้ ฮือ อยากกินจังเลย”

   ผมกลืนน้ำลายอึกระหว่างฟังพี่กับน้องสาธยาย แค่จินตนาการตาม น้ำย่อยก็ทำงานอย่างหนักหน่วง

   “กินป่ะ?” ถามออกไป ด้วยความหวังจะได้ฟังการปฏิเสธ

   “กิน!!!” หมูสองตัวตอบอย่างพร้อมเพรียง “จริงใจทำน้ำปลาหวานอร่อย”

   “ยะ ยังจะกินอีกเหรอ...”

   “ความหิวแก้ด้วยการแดกแม่งให้หมด”

   “แต่เราไม่ได้หิวอ่ะจริงใจ เราแค่อยาก...”

   “สรุปไม่กิน?”

   “กิน!!!”

   จากนั้น พวกเราก็ผุดลุกจากเตียงแล้ววิ่งลงบันไดไปชั้นล่างทันที จันทร์เจ้ากับจ๋าจ้าทำหน้าที่ปลอกมะม่วง ส่วนผมทำน้ำปลาหวานและน้ำยำ อยากกินทั้งสองอย่างก็ทำมันทั้งสองอย่างนี่แหละ

   “เปลี่ยนครีมอาบน้ำใหม่เหรอ?” ถามจันทร์เจ้าที่เอามะม่วงมาให้ ผมกดจมูกลงที่ลาดไหล่ของพี่เพื่อเป็นการพิสูจน์ว่าไม่ได้คิดไปเอง กลิ่นหอมหวานของช็อกโกแลตทำเอาเผลอกัดผิวขาวเนียนของพี่ชายไปอย่างลืมตัว

   “ใช่ใช่ กลิ่นช็อกโกแลต หอมเนอะ” พยักหน้าหงึกหงักรับคำ “ได้กลิ่นแล้วอยากกินตัวเอง” พูดแล้วก็ยกแขนขึ้นดม ผมสั่นหัวเบา ๆ ก่อนจะจัดการกับมะม่วงให้เรียบร้อย

   แล้วเรื่องอะไรมากินยำมะม่วงกันตอนเที่ยงคืนแล้วแบบนี้ จันทร์เจ้าที่ง่วง ๆ ตอนนี้โคตรอเลิร์ตเลย

   นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ไม่ควรปล่อยคนชอบกินอยู่ด้วยกันเลยจริง ๆ




   “ง่วงยัง?” เอ่ยถามคนที่เพิ่งก้าวขึ้นมาบนเตียง ในที่สุดผมก็ได้เขาคืนมาจากพี่น้องแสนน่ารำคาญ ตัวหอมสั่นหัวก่อนทิ้งตัวนอนคว่ำอย่างหมดสภาพ ปลายเท้าเลยออกไปนอกเตียง คงเหนื่อยจากการสู้รบปรบมือกับพวกเราสามพี่น้อง

   “หยิบมือถือให้หน่อย”

   “นอนเหอะ ดึกแล้ว”

   “อาบน้ำแล้วก็ไม่ง่วงเลย...” เขาพูดด้วยน้ำเสียงอู้อี้เพราะหน้าบี้ไปกับที่นอน “ลักกี้ไปไหน?”

   “อยู่กับแม่”

   “อยากเล่นกับลักกี้”

   “งอแง” ตัวหอมจิกตามอง เขาพลิกตัวนอนหงาย นัยน์ตาเรียวมองไปยังเพดานด้านบน ผมที่นั่งพิงหัวเตียงอยู่จึงเห็นทุกอย่างที่เขาทำ ริมฝีปากสีแดงค่อย ๆ ขยับเป็นรอยยิ้มก่อนที่ดวงตาจะกลายเป็นสระอิ อดยิ้มตามไม่ได้

   “ขอบคุณนะ”

   “......”

   “วันนี้ฉันมีความสุขมากเลย”

   “........ ด้วยความยินดีครับ”

   “ห้าปีแล้วนะ...” ตอนแรกก็ไม่เข้าใจ แต่เมื่อเข้าใจแล้วก็รู้สึกวูบอยู่ข้างใน ห้าปี... ตั้งแต่คุณแม่ของเขาจากไป ห้าปี...ที่ไม่มีความสุข

   “มันก็อยู่รอบ ๆ ตัวคุณนั้นแหละครับ เพียงแค่คุณจะมองเห็นมันหรือเปล่า”

   “นั่นสินะ”

   “เลิกเพ้อแล้วนอนกันเหอะ”

   “นอนไปก่อนสิ”

   คนเรานี่แม่ง ทำไมพูดยากจังเลยวะ

   “มานอนโว้ย!”

   เพี๊ยะ!

   ณภัคลุกพรวดมาตบปาก

   “โว้ยกับใคร?”

   “กับใครก็ได้โตแล้ว” เขาจ้องผมด้วยสายตานิ่ง ๆ “พรุ่งนี้มีเรียนไหม?”

   “มี”

   “ไปพร้อมจันทร์เจ้านะ เดี๋ยวผมไปรับตอนกลับ”

   “แล้วรถฉันล่ะ?”

   “ผมใช้เอง”

   “นิสัย” ยักคิ้วส่งไป ตัวหอมเบะปากแล้วนอนลงอีกครั้ง เส้นผมนุ่มคลอเคลียกับต้นขาผม แต่เขาไม่ได้หนุนหรอก แค่นอนใกล้ ๆ ในมือเรียวสวยมีโทรศัพท์เครื่องบางที่เขากำลังใช้ท่องโลกโซเชียล

   ก๊อก ก๊อก ก๊อก

   หันไปมองประตู เนื่องจากผมยังไม่ได้ล็อกคนด้านนอกจึงเปิดเข้ามาได้ เป็นพี่ฟ้าที่มาหากลางดึก คนผมยาวยืนมาหยุดที่ปลายเตียง กอดอกมองพวกเราราวกับว่าเป็นเด็ก ๆ ที่ไม่ยอมนอนตามเวลาที่กำหนดไว้

   “ทำไมยังไม่นอนกันอีก”

   “ไม่ง่วงครับ” ณภัคเป็นคนตอบ ส่วนผม ง่วงมาก แต่นอนไม่ได้ เพราะของกินที่กินไปมันยังไม่ย่อย เกิดนอนนะ กรดไหลย้อนแน่นอนไม่ต้องสืบ ไม่รู้หมูอ้วนกับไอ้เปี๊ยกนอนไปหรือยัง

   “ภัคไปนอนกับพี่ฟ้าไหมครับ?”

   “ไม่ครับ”

   “พี่ฟ้าไม่ถามเจเจครับ” ผมกลอกตาไปมา เออ ได้ของเล่นใหม่แล้วนี่ ผมมันจะไปสำคัญอะไรล่ะ

   “ทำไมพี่ฟ้ายังไม่นอนล่ะครับ?”

   “จะนอนแล้วแหละ แต่พี่ฟ้าไปเอาของที่รถมา เห็นไฟในห้องเจเจยังไม่ปิดเลยเข้ามาดู”

   “ถึงจะนอนแล้วก็ไม่ปิดไฟอยู่ดี” พี่ฟ้าเลิกคิ้ว ผมบุ้ยปากไปที่ตัวหอม “เขากลัวความมืด”

   “อ่า... ไม่เป็นไรนะครับ” มือเรียวส่งไปลูบศีรษะของตัวหอมเบา ๆ และมองด้วยสายตาอ่อนโยน “พี่ฟ้าไปดีกว่า รีบนอนได้แล้วพรุ่งนี้ต้องไปเรียน goodnight ครับ”

   “nite nite” ผมว่าหลังจากที่พี่ฟ้าจูบที่แก้มผม อีกคนยิ้มให้ก่อนจะไปหาณภัคแล้วโน้มไปหอมแก้มแล้วจากนั้นก็ย้ายไปจุ๊บปากเบา ๆ ก่อนออกจากห้องยังหันกลับมายิ้มโปรยเสน่ห์ใส่ตัวหอมของผมอีก

   Damn!!!

   พี่ฟ้ายักคิ้วเยาะเย้ยผมด้วย และที่น่าหงุดหงิดคือณภัคเขิน! ใช่ ผมรู้ รู้ว่าเขาชอบพี่ฟ้า ชื่นชมในผลงานหรืออะไรก็แล้วแต่ แต่การที่เขาเขินเมื่อโดนพี่ฟ้าหอมแล้วจูบแบบนี้มันใช่เรื่องเหรอ! ปรางแก้มใสขึ้นสีระเรื่อจาง ๆ ริมฝีปากขยับเป็นรอยยิ้มด้วยความเขินอาย นัยน์ตาเรียวนั้นเป็นประกายวาววับ เชี่ยเอ๊ย! อาการแบบนี้เขาไม่เคยมีให้ผมสักครั้งเลยนะ

   พี่ฟ้า ทำไมพี่ฟ้าทำกับผมแบบนี้!!

   ผมจิปาก สะบัดผ้าห่มออกแล้วสอดตัวลงไป ช่างแม่งกรดไหลย้อนละ กูจะนอน

   ตั้งแต่ทานมื้อค่ำเสร็จและย้ายไปคุยกันที่ห้องนั่งเล่น พี่ฟ้าก็ยังแกล้งณภัคอยู่ แต่นอกจากพี่ฟ้าก็ไม่มีใครที่แอนตี้เขาไง จันทร์เจ้าเองก็ทำไปเพราะหมั่นไส้ผมทั้งนั้น เขาไม่กังวลมากเพราะแม่ผมคุยด้วยตลอด แล้วยิ่งคุณจอมจิตตรีเป็นรุ่นน้องคุณแม่ของเขาแล้วยิ่งมีเรื่องคุยกันใหญ่

   จุดพีคคือตอนที่แม่เอาอัลบั้มภาพมาให้ตัวหอมดูแล้วเขาเขื่อนแตกตอนเจอรูปแม่ตัวเองนั่นแหละ กว่าจะปลอบให้หยุดร้องไห้ได้ก็ใช้เวลาอยู่นาน พี่ฟ้าถึงกับเบือนหน้าหนี จ๋าจ้ากับจันทร์เจ้าเกือบร้องไห้ตาม ...ก็บอกแล้ว ว่าณภัคร้องไห้ได้โคตรน่าสงสาร ไอ้ภาพลักษณ์ไม่แคร์ห่าอะไรนั่นหายวับไปกับตา

   นั่นแหละ พี่ฟ้ากับจันทร์เจ้าจึงเลิกแกล้งไม่ชอบเขาแล้วพุ่งเขาไปปลอบจนผมไม่มีที่แทรก สุดท้ายตัวหอมกลายเป็นที่รักของบ้านไปเลย ส่วนผมก็ถูกลืม แม้แต่ไอ้เบื๊อกยังเสนอหน้าเข้าไปร่วมวง

   หมาเวร

   เลี้ยงเสียอาหารเม็ด

   ทรยศไม่มีใครเกิน

   บางทีคนที่พี่ฟ้าตั้งใจจะแกล้งก็คงเป็นผมนี่แหละ สรุปแล้วผมอยู่ต่ำสุดของห่วงโซ่อาหารบ้านนี้

   กลอกตาไปมาใต้เปลือกตาที่ปิดสนิทเมื่อริมฝีปากนุ่มหยุ่นแตะลงบริเวณมุมปาก พลิกตัวนอนคว่ำ หันหน้าออกไปอีกฝั่ง ซุกมือไว้ใต้หมอน จากนั้นไม่นานมือผมก็ถูกดึงไปจับเอาไว้ ทุกอย่างหยุดนิ่ง ก่อนที่ลมหายใจจะแปรเปลี่ยนเป็นจังหวะที่สม่ำเสมอเมื่อเราได้จมเข้าสู้ห้วงแห่งนิทรา...





   [ ณภัค ]

   “อือ...” คนที่ยังนอนอยู่บนเตียงงัวเงียขึ้นมาจากการก่อกวน รู้สึกถึงมืออุ่นที่ส่งมาเสยกลุ่มผมนุ่มสีน้ำตาลอ่อนที่ยุ่งเหยิ่งขึ้นไปด้านหลัง ดวงตาเรียวที่บวมเล็กน้อยจากการนอนดึกและหลังตื่นนอนถูกลูบเบา ๆ

   “ผมจะไปโรงเรียนแล้ว ชุดคุณอยู่ในโคลสเซ็ตนะครับ” ได้ยินเสียงทุ้มแหบเอ่ยอยู่ใกล้ ๆ พยายามลืมตาขึ้นแม้มันยากเย็น ใบหน้าของเด็กอายุสิบเจ็ดอยู่ห่างไม่ถึงคืบ ผมหันหน้าหนี ซุกผ้าห่มอย่างขี้เซา

   ยังง่วงอยู่เลย...

   “ขับรถไปเองนะครับ วันนี้ผมไปพร้อมจ๋าจ้า”

   “...ฮื่อ”

   ยังคงได้ยินเสียงพูดดังอยู่เนือง ๆ ก่อนที่มันจะค่อย ๆ เงียบไป ไม่รู้ว่าเพราะอีกคนหยุดพูดแล้ว หรือผมไม่มีสติ... ตื่นมาอีกครั้งด้วยการสะดุ้ง คิ้วขมวดมองไปรอบ ๆ ห้อง ระลึกชาติได้ก็มองพื้นที่ข้าง ๆ ทันที ว่างเปล่าและเย็นเหยียบแปลว่าคงลุกไปนานแล้ว เสียงที่ผมได้ยิน ไม่ใช่ว่าฝันหรอกเหรอ

   บ็อก บ็อก

   ย่อตัวลงไปรับก้อนสีน้ำตาลขาวมาอุ้ม ลักกี้ตะกรุยขาไปมา พร้อมกับพยายามที่จะเลียหน้าผมให้ได้ ภายในบ้านค่อนข้างเงียบ ทุกคนคงออกไปทำงานกันหมดแล้ว แย่จริง ผมดันตื่นสายกว่าเจ้าของบ้าน

   “เชิญที่ห้องอาหารค่ะคุณหนู” แม่บ้านเดินเข้ามาบอกผม ผมจึงต้องเดินตามไป เมื่อเข้ามา ก็เจอพี่ชายเด็กปีศาจนั่งทานข้าวด้วยสีหน้าง่วงงุน

   “morning” เอ่ยทักอรุณสวัสดิ์สั้น ๆ ด้วยการรวบคำ จันทร์เจ้าอ้าปากหาวแต่ก็ยังตักข้าวใส่ปากไม่หยุด

   “นึกว่าไปเรียนกันหมดแล้ว”

   “ฮึ!” แฟนพี่กาลสั่นหัว “เรามีเรียนบ่ายนู่น พี่ภัคงะ?”

   “เหมือนกัน”

   “ฮ้าวววว โอ๊ยยย ง่วง” ยกมุมปากขึ้นนิดหน่อย ปล่อยลักกี้ลงพื้นแล้วจึงเริ่มทานข้าว เจ้าสุนัขขาสั้นพันธุ์คอร์กี้เดินนเวียนอยู่แถวนี้ไม่ได้ไปไหนไกล บางที่ก็มาตะกรุยขาเพื่อขออาหาร บางทีก็มานอนซุกที่เท้าอย่างออดอ้อน

   เมื่อก่อนผมคิดว่าตัวเองเกลียดสัตว์ ไม่ชอบหมาหรือแมว จนกระทั่งมาเจอลักกี้ ผมก็ยังคงไม่ชอบอยู่ดี ถ้าให้ไปเล่นกับหมาตัวอื่นก็ไม่ทำ แต่ผมชอบลักกี้ ...ลักกี้หรือเบื๊อก มีบางอย่างที่คล้ายกับผม นั่นก็คือเราถูกจักรพรรดิเก็บมาเลี้ยงทั้งคู่ ฟังดูทะแม่งหน่อยก็ช่างมัน ผมก็ไม่ค่อยรู้สึกดีเท่าไหร่ที่เปรียบเทียบตัวเองแบบนี้

   ลักกี้มีชื่ออยู่แล้วแต่ผมไม่ชอบ เจ้าของตั้งชื่อไม่สร้างสรรค์เอาเสียเลย ทว่าพอมาคิดก็คิดไม่ออก มาจบที่ ลักกี้ ลักกี้ที่แปลว่าโชคดี โชคดีที่ถูกพามาดูแล โชคดีที่ได้พบชีวิตใหม่ โชคดีที่ได้เจอเจ้าของที่ดี และโชคดีที่ได้เจอกัน ซึ่งชื่อของผม ...ก็แปลว่าโชคดีเหมือนกัน

   ผมไม่เคยบอกเหตุผลกับจักรพรรดิว่าทำไมต้องเป็นลักกี้ จึงโดนเจ้าเด็กนั้นย้อนกลับว่าชื่อซ้ำกับหมาตัวอื่นไปค่อนโลก ตอนนั้นเถียงไม่ออก ได้แต่อ้าปากพะงาบ ๆ เพราะมันก็จริงอย่างเด็กนั่นบอก





   “สวัสดีจ้ะภัค”

   “ไง” ผมทักตอบพร้อมกับยิ้มให้ เบลล์ทำหน้าตกใจจนดูตลก

   ไม่รู้ทำไมวันนี้ผมถึงดูแฮปปี้กับการเรียนนัก คนรอบข้างก็คล้ายจะสงสัยแต่ไม่มีใครกล้าถาม ดีแล้ว ผมก็ไม่อยากตอบหรอก ไม่อยากคุยกับใครทั้งนั้นแหละ

   “สวัสดีครับคนสวย คุณคือณภัคใช่ไหมครับ?” ผมผงะถอยหลัง คิ้วขมวดเมื่อจู่ ๆ ก็มีคนพุ่งเข้ามาทักกลางโรงอาหารแล้วยังรัวภาษาอังกฤษใส่ ฝรั่งสองคนตรงหน้าหน้าคุ้นมาก รู้ว่าคนหนึ่งที่มีผมสีแดงเป็นเดือนมหาวิทยาลัยปีนี้ ส่วนอีกคน เป็นรองเดือน นอกจากนี้ผมก็ไม่รู้ข้อมูลอย่างอื่นอีก

   “มีอะไร?”

   “ไม่มีอะไรครับ เราแค่อยากรู้อะไรนิดหน่อย”

   “เรื่อง?”

   “อะไรอะแก ทำไมวินเซนต์กับดไวท์เข้าหาณภัคอย่างนั้นล่ะ?” ผมกลอกตาไปมาเมื่อมีเสียงใครไม่รู้พูดขึ้น

   “อย่าบอกว่าสองคนนั้นสนใจณภัคนะ”

   “ไม่รู้สิ แต่ณภัคจะขายให้หรือเปล่า”

   “จะเหลือเหรอ ต่อให้เรียกราคาแพง วินเซนต์กับดไวท์มีปัญญาจ่ายให้อยู่แล้ว”

   “ว้าย ควบสองเลยเหรอแก สามารถเวอร์”

   “ณภัคนะแก สองคนสบายมาก”

   “ขอโทษนะครับหากเสียมารยาท จะพูดอะไรก็ควรจะระวังสักนิด” รอบข้างเงียบกริบเมื่อฝรั่งตัวโตเอ่ยเสียงนิ่ง นัยน์ตาสีฟ้าส่องประกายหงุดหงิดจนไม่มีใครกล้าสบตา ผู้หญิงกลุ่มนั้นก้มหน้าหลบทันที ผมที่ได้ยินบ่อยจนชินจึงยืนนิ่ง ๆ โดยไม่สนใจ แต่กับอีกสองคนนั้น ซึ่งถูกดึงเข้าไปเกี่ยว หากจะไม่สบอารมณ์ก็ไม่แปลก

   “มึงเคยนอนกับเขาไม่ใช่เหรอวะ?”

   “เด็ดไหมวะ กูอยากลองบ้างแต่ได้ยินว่าค่าตัวโคตรสูง”

   “ครั้งหน้าพวกมึงมาลองกับกูดิ” นอกจากกลุ่มผู้หญิงเมื่อสักครู่ยังมีพวกผู้ชายคนอื่นอีกด้วย เมื่อพูดจบก็หัวเราะกันอย่างสนุก ผมกำมือแน่น อยากจะไม่สนใจอย่างที่แล้วมา แต่จู่ ๆ เสียงของวอแวบอยก็ดังเข้ามาในหัว ที่เด็กนั่นเคยพูด ให้ผมปกป้องตัวเองบ้าง ...เสยผมอย่างหงุดหงิด ขนาดตัวไม่อยู่ยังจะมารบกวนระบบความคิดผมอีก

   “เมื่อกี้ว่ายังไงนะ?” คนพวกนั้นแสดงท่าทีตกใจเมื่อผมเข้าหา “พูดอีกสักทีให้ได้ยินชัด ๆ หน่อย ฉันเคยนอนกับนายงั้นเหรอ!!!?”

   “........”

   “ตอบสิวะ!!!” ผมตะคอกด้วยความโมโห “อย่างนายน่ะ มีปัญญาซื้อฉันด้วยเหรอ ถ้ามี บอกมาสิ ซื้อฉันไปเท่าไหร่”

   “มะ หมื่นหนึ่ง” มันตอบอย่างอึกอักหลังจากเงียบไปนาน

   ผมเลิกคิ้วก่อนจะแค่นหัวเราะออกมา “หนึ่งหมื่นเหรอ? น้อยชะมัด เรตต่ำขนาดนี้คิดว่าฉันยอมหรือไง ต่อให้จ่ายคืนละสิบล้านมันก็ยังน้อยไปเลยด้วยซ้ำ! ถ้าฉันเคยนอนกับนายจริง มันคงเป็นตอนที่นายกำลังฝันอยู่แล้วตื่นมาช่วยตัวเองนั่นแหละ!”

   “เฮ้ย ไหนมึงบอกว่าเคยนอนกับณภัคไง โกหกเหรอวะ!?” เพื่อนมันที่อยู่ด้วยกันเอ่ย

   “แถมยังบอกได้หลายครั้งอีก ณภัคให้ฟรีด้วย” อีกคนที่นั่งอยู่นั้นก็พูดขึ้นบ้าง ไอ้เวรนั่นที่ก้มหน้าาอยู่เหลือบตามามองผมอย่างอาฆาต มันมีสิทธิอะไรมามองผมอย่างนั้น คนที่ควรอาฆาตมันต้องเป็นผมไม่ใช่หรือไง ให้ตายเถอะ

   “ให้ฟรีด้วยเหรอ ฉันใจดีจัง ว้าว! ไม่เคยรู้มาก่อนเลย สงสัยตอนที่เอากันฉันคงไม่ได้สติ ถึงไม่แม้แต่จะรู้จักหรือเคยเห็นนายเลย! คราวหน้าคราวหลังจะพูด จะโม้อะไรกับเพื่อนก็พูดเรื่องจริงหน่อย ทำอะไรเหมือนพวกไม่มีสมอง น่าสมเพช”

   “แล้วนี่วินเซนต์กับดไวท์มาซื้อณภัคด้วยหรือเปล่า?” เสียงผู้หญิงสักคนดังขึ้น ผมไม่ทราบว่าถามเอาคำตอบจริง ๆ หรือพูดกับเพื่อน แต่เจ้าของนัยน์ตาสีฟ้าเข้มนั้น จ้องไปอย่างดุดัน

   “สนใจแค่เรื่องของตัวเองเถอะครับ” ถึงไม่ใช่คนถูกว่า แต่ใครได้ยินคงสะอึกไปบ้าง ฝรั่งอีกคนเข้ามาแตะแขนผม เผลอสะบัดออกและมองตาขวาง

   “พวกที่พูด ๆ กันว่าฉันขายเนี่ย เคยซื้อกันหรือไง เคยเห็นฉันนอนกับใครหรือไง!! แล้วถามหน่อย คนอย่างฉันมีความจำเป็นอะไรต้องไปขายตัว ต้องการเงินเหรอ เหอะ แค่ที่มีอยู่ยังไม่รู้ว่าจะใช้หมดก่อนตายหรือเปล่า ประสาท!”

   “ว้า แย่จัง คุณณภัคไม่ได้ขายอย่างที่คนอื่นพูดแบบนี้ เราจะทำยังไงดีล่ะ?” เด็กตาสีฟ้าอมเทาเอ่ยขึ้นเสียงดังก่อนจะหันไปหาอีกคนที่ผมสีแดง ให้ตาย ระหว่างสองคนนี้ใครชื่อวินเซนต์หรือดไวท์นะ ผมแยกไม่ได้จริง ๆ ไม่ใช่ว่าหน้าเหมือนกัน แต่เพราะผมไม่รู้ว่าใครเป็นใครต่างหาก

   “พอแล้วดไวท์”

   “โอเค! สรุปแล้วคนนี้ก็คือณภัคนั่นแหละ”

   “แล้วยังไง?” ผมถามกลับ จากนั้นก็คนตัวสูงกว่าก็คว้ามือผมไปจับแถมยังถูกดึงเข้าหาอีก  ทว่าเพียงไม่กี่นาทีเอวของผมก็ถูกคนผมแดงคว้าไป

   “ตอนนี้แหละ” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มไม่น่าไว้ใจ “Turn up!” จบคำนั้น ผมก็ถูกดันไปชนกับเสาต้นใหญ่ที่อยู่ไม่ไกลนัก ข้อมือทั้งสองข้างถูกรบไว้ด้วยมือข้างเดียวของฝรั่งตัวโต ดวงตาผมเบิกกว้างเมื่อริมฝีปากบางนั้นโฉบลงมา ...และมันโดนปากผมเต็ม ๆ

   “What the fuck are you doing!!?”

   เสียงของใครสักคนดังมา แล้วหลังจากนั้นเจ้าของเรือนผมสีแดงก็ถูกกระชากออก พร้อมกับใบหน้าที่สะบัดไปตามแรงชก... ผมได้แต่ยืนนิ่งเหมือนวิญญาณหลุดออกจากร่าง หัวสมองขาวโพลนคิดอะไรไม่ออก ผมถูกคุกคามกลางโรงอาหารและมีคนอยู่เต็มไปหมด นอกจากนั้น... คนที่เขามาเจอและชกหน้าฝรั่งคนนั้นไปยัง... ได้แต่กลืนน้ำลายลงคออย่างลำบาก

   และสวดภาวนาให้ตัวเองอยู่ในใจ







--------------------------------

ชื่อตอนไม่เข้ากับเนื้อเรื่องก็หวังว่าจะเข้าใจกัน 55555
ช่วงนี้จะอัพช้าหน่อย (จากปกติก็ช้าอยู่แล้ว) เราเริ่มทำงานพิเศษช่วงปิดเทอม จึงไม่ค่อยมีเวลาเขียนนะคะ อยากแจ้งไว้ก่อน
ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่านค่ะ ไว้เจอกันตอนหน้า ♥

[Ouizzz]

สงสารภัค 

[omyim_jjj]

นภัคยิ้มแล้ววว

[kiszy]

เจเจมาป่าววววววว วินเซนกะดำวท์กะเล่นเกิ๊นนนนน

[pornwicha]

สู้ๆค้าบบบบบบ


รอตอนต่อไปนะคเ

[mild-dy]

 

[labelle]

รออ่านค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ ทำงานราบรื่นๆๆนะ

โอ๊ยยยย น่ารักมากมายค่ะ พาเข้าบ้าน แถมนอนค้างอีก รักหนักมากเลย
จริงใจชัดเจนมากแล้วนะ แถมเปิดตัวแบบไม่สนใจ เพราะรู้ว่าที่บ้านรับได้ ดีงามมากค่ะ

พี่ฟ้า กับจันทร์เจ้า แกล้งไม่ออกเลย เจอน้ำตาณภัคเข้าไป

คนเรานี่นะ ว่าคนอื่นเสียหายได้ แต่ตัวเองเจอบ้าง กลับไม่ยอม

แล้วดไวท์กับวินเซนต์มาทำไรคะ อย่าบอกนะว่า อยากแกล้งจริงใจ
แล้วคนที่มาเจอเป็นใครน้าาา

[cchompoo]

 

[JokerGirl]

ดีใจที่ตอนนี้ภัคมีความสุขที่สุด แล้วไม่ปล่อยให้พวกปากหมาปากปูพูดใส่ร้ายโดยไม่ตอบโต้