หัวข้อ: • ค ว า ม จ ริ ง ใ จ • แจ้งข่าว pre-order | 22-12-60 | P.41

[ChabaSri]

เออเคลียร์ๆดันมั่งเหอะ  โตๆกันแล้ว

[pearlypear]

จริงใจงี่เง่าอ่ะ

[Ouizzz]

ภัคสู้ๆ

[LovEYouOnLy]

คุยให้สำเร็จนะ ถึงแม้เด็กมันจะคุยยากสักหน่อย

[pui]

 

[Erh]

การแข็งข้อครั้งนี้นับว่าดี ณภัคจะได้รู้จักร้อนรนแถมได้รู้ใจตัวเองเร็วขึ้นด้วย ไม่งั้นณภัคก็คงจะอมพะนำ+ลังเลอยู่นั่นแหละ แต่จริงใจนี่ดูท่าจะใจแข็งได้ไม่นานนะนั่น แต่ถ้าไม่ได้อ่านพาร์ทณภัค เราก็จะแอบรู้สึกเหมือนณภัคหวงก้าง แต่ไหนๆจริงใจก็หลวมตัวไปฟังตัวหอมเสียนานสองนานละ งั้นก็รวดฟังจนจบแล้วปรับความเข้าใจกันเลยละกันเนอะ

[route rover]

เคลียร์กันสักที อึดอัดแทน

[•♀NoM!_KunG♀•]

งุ้ยย!  ก้อแค่นั้นล้า 5555

[GOLDMIND]

พีคกันไปอีกกกก  คุยกันดีๆ เน้อ
อย่ารุนแรงมากห้องข้างๆ แอบดูอยู่น้า(มโน) 555555
จริงใจโหมดฮาร์คอ แฮร่!!!

 

[mystery Y]

รอตอนต่อไป~

[MSeraph]

ชอบตอนนี้ที่ภัคลุกขึ้นมาทำอะไรเพื่อตัวเองบ้างอะ
ลุกขึ้นมาปกป้องตัวเองจากข่าวเสียๆหายๆ
ลุกขึ้นมาวิ่งตามความรักของตัวเอง
ลุกขึ้นมาพยายามยื้อโอกาสสุดท้ายของตัวเองไว้
น้ำตาไหลเลยตอนภัคร้องคือร้องตามม
ตอนที่แล้วยังเคืองนางอยู่เลยอะ
ตอนนี้คือใจอ่อนสงสารนางแล้ว เห้ออม
จริงใจก้คงใจอ่อนด้วยเช่นกัน
ร้องไปพูดไปสภาพโทรมๆดูหมดหวังขนาดนั้น
รอค่าาา

[JokerGirl]

เปิดใจคุยกันไป รักก็บอกว่ารักจะได้ไม่เสียใจทีหลัง

[bpyt]

เรื่องมันกำลังดีขึ้นแล้วใช่ไหมหลังจากนี้ เปิดอกกันขนาดนี้ ชัดเจนกันไปเลยเถอะ!!

[hoshichi]

ระเบิดใส่กันก็ดีนะ
ปากหนักทั้งคู่ เผื่ออะไรมันจะง่ายขึ้น

[HEARTBREAKER]

ความที่ 37
ผมกับปีศาจเอาแต่ใจ

   [ ณภัค’s ]

   สาย... สายแล้วยังอยู่บนที่นอน ไม่อยากขยับตัวเลยจริง ๆ กลอกตาไปมองสิ่งมีชีวิตข้าง ๆ อีกฝ่ายก็ยังคงหลับสนิทอยู่ เมื่อวานหลังจากระเบิดอารมณ์ใส่กันไปแล้ว ผมก็แทบจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง จูบดูดวิญญาณนั่น เหมือนดูดความจำของผมไปด้วย มีจำได้นิดหน่อยว่าถูกผลักไปที่โซฟา แล้วภาพก็ตัดมาตอนนี้ ที่นอนอยู่บนเตียงนิ่ง ๆ ราวกับเป็นอัมพาต... แค่กระดิกนิ้ว ก็สะเทือนไปทั้งร่าง เวอร์เหรอ? อืม พูดเวอร์ไปจริง ๆ นั่นแหละ

   ผมค่อย ๆ ขยับตัวขึ้น เหนียวตัวอยากอาบน้ำจะแย่... เมื่อเห็นสภาพตัวเองที่สะท้อนอยู่ในกระจกแล้วนั้น เวรฉิบ! อย่างกับโดนรุมโทรม เนื้อตัวผมมีแต่รอยช้ำเต็มไปหมด ทั้งรอยกัด รอยบีบ เด็กบ้านั่น... ซาดิสม์เหรอ... กลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ผม...ไม่ควรทำให้เด็กนั่นโมโหใช่ไหม รุนแรงกว่าปกติขึ้นมาสิบเลเวล ขบฟันกับริมฝีปากตัวเองก่อนต้องสะดุ้งเฮือกเพราะโดนแผลจากเมื่อคืน เด็กนั่นกัดปากผมจนเลือดซึม แล้วผมจะกินอะไรได้บ้างเนี่ย

   โว้ย! เป็น after sex ที่ชีวิตลำบากฉิบหาย

   อาบน้ำเสร็จแล้วค่อยสบายตัวขึ้นมาหน่อย เสื้อยืดตัวโคร่งของเจ้าของห้องก็ใส่สบายดีเหมือนกัน แต่กว่าจะหากางเกงใส่ได้ก็แทบจะตัดสินใจแก้ผ้าแทนอยู่แล้ว ผมเดินเข้าไปใกล้เตียง จักรพรรดิยังหลับสนิท ตอนหลับก็น่าเอ็นดูดีอยู่หรอก พอตื่นขึ้นมาดันเทิร์นตัวเองไปเป็นปีศาจ

   phaknp #woweaboy and his dreamland

   ผมบุ้ยปากใส่รูปที่เพิ่งอัพโหลดไปก่อนจะนั่งลงบนเตียง หันหลังให้คนที่นอนอยู่

   ครืด

   กดรับสายทันทีแล้วเดินไปทางอื่น พีทคือคนที่โทรเข้ามา คงจะเห็นรูปที่ผมลงไปแล้ว

   (“โอเคแล้ว!?”)

   “อือ”

   (“ไรวะ ทำไมน้องยอมง่ายจัง”)

   “อ้าว อีเวร”

   (“เออน่า เล่ามาดิ๊ เกิดอะไรขึ้นบ้าง”) ผมถอนหายใจเฮือกก่อนจะเล่าให้มันฟัง ข้าม ๆ ไปบ้างไม่ได้ลงรายละเอียด (“ฟินไหมล่ะอีดอก เข้าใจกันได้ผัวด้วย”)

   “อิจฉาใช่ไหม?”

   (“เออ!!”) พีทเป็นคนตรง ๆ ตรงจนอยากหาอะไรทุบมันสักที... (“กูเห็นรูปน้องที่มึงลงล่ะ หลังน่าซบฉิบหาย!”)

   “ของกู!”

   (“เอ็นดูน้อง แต่เอ็นน้องก็อยากดู”)

   “พีท! ของกู!”

   (“แหม เต็มปากเต็มคำ รำคาญมึงละ แค่นี้แหละ”)

   ผมหน้างอใส่โทรศัพท์หลังจากที่พีทวางสายไป เข้าไปในโซเชียลของตัวเองอีกครั้งก่อนจะลบรูปทิ้ง ก็แค่รูปเด็กนั่นนอนคว่ำทำไมต้องหวีดกันขนาดนี้ด้วย! เพราะไม่ใส่เสื้อเหรอ เวรเอ๊ย! ไม่น่าลงเลย!

   ความไม่พอใจแปรเปลี่ยนเป็นความตกใจเมื่อมองไปเห็นวันที่ แย่แล้ว!! นี่ไม่ใช่วันหยุด! รีบลุกจากโซฟา เพราะรีบเกินไปทำให้สะดุดล้มหัวเข่ากระแทกพื้นดังปึก! แต่ไม่มีเวลามาหงุดหงิดความซุ่มซ่ามของตัวเองนัก ผมต้องปลุกจักรพรรดิไปโรงเรียน!

   “นาย!!” แผดเสียงร้องเรียกดังลั่นทันทีที่ผลักประตูเข้ามา เด็กตัวสูงพลิกตัวหนีและยกผ้าห่มขึ้นคลุมตัวเอาไว้

   “จักรพรรดิ!”

   “Fuck!” เสียงสบถแหบห้าวดังมาจากคนถูกรบกวนการนอน ก็เข้าใจว่าเมื่อคืนนอนดึก แต่ว่า...มันสายแล้วไง เด็กนี่ต้องไปโรงเรียน ส่วนผมน่ะ ถึงจะมีเรียนแต่ไม่เป็นอะไรหรอก ตามทันอยู่แล้ว ยังไงเบลล์ก็เก็บชีทไว้ให้

   “ตื่น! นายต้องไปโรงเรียนนะ!” กระชากผ้าห่มออก ร้องเรียกพร้อมเขย่าตัว เด็กปีศาจลืมตาขึ้นมอง สายตาหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด อ่า... ตาปรือ ๆ แดง ๆ หลังตื่นนอนนี่มันก็ดูเซ็กซี่ดีนะ... เวร คิดบ้าอะไรของแกณภัค! “ตื่น!!”

   ปีศาจขี้เซาขมวดคิ้วยุ่ง ริมฝีปากเบะคว่ำอย่างงอแง มือหนายกขึ้นขยี้ผมที่ยุ่งอยู่แล้วให้ยุ่งไปใหญ่ ตาคม ๆ นั่นก็ตวัดมองผมอย่างค่อนข้างเอาเรื่องเหมือนกัน... แทนที่จะกลัว ผมกลับรู้สึกตลกมากกว่า อาการงอแงหลังตื่นนอนก็น่าเอ็นดูอยู่เหมือนกัน... แต่แค่นิดหน่อยนะ

   “โทรศัพท์... please” อะไร ตื่นนอนแล้วรวนเหรอ ทำไมต้องพูดไทยคำอังกฤษคำด้วย... ผมมองหาโทรศัพท์มือถือของเจ้าตัว พอเห็นแล้วก็ส่งไปให้ เด็กปีศาจกด ๆ อะไรอยู่สักพักแล้วแนบหูพร้อมหลับตาลง

   “สวัสดีครับ นายจักรพรรดิ อัศวโยธินทร์ SM5-A ไม่สบายครับ ขอลาหยุดหนึ่งวันครับ” จักรพรรดิพูดรัว ๆ ไม่นานก็วางสาย โทรศัพท์ถูกโยนทิ้งอย่างไม่ใยดี จากนั้นเจ้าของมันก็ฝังตัวไปกับเตียงอีกครั้ง

   ถ้าไม่เห็นเกรดผมไม่มีทางเชื่อแน่ว่านี่คือนักเรียนดีเด่น

   “นี่... จะไม่ตื่นจริง ๆ เหรอ?” โน้มตัวไปและเท้าแขนทั้งสองข้างกับเตียงและใช้เข่าอีกข้างช่วยพยุงไว้ด้วย “มันสายแล้วนะ แล้วฉันก็หิวด้วย”

   “จะ--- เหวอ~” ผมถูกดึงให้ล้มไปบนเตียงและถูกแขนแกร่งล็อกเอาไว้ “นี่”

   “จะนอน”

   “ฉันหิว”

   “นอนก่อนแล้วค่อยกิน”

   “หิว”

   “นอน”

   “ฉันหิวนะ หิวมาก ๆ ด้วย เมื่อคืนก็ไม่ได้กินอะไร... หิว!”

   “กินลูกผมไปเป็นล้าน” อะ ไอ้เด็กเวร!!! ผมอ้าปากค้างเพราะกำลังอึ้ง คนพูดมันพูดขึ้นมาราวกับว่าเป็นประโยคธรรมดา แล้วไม่แยแสอะไรเลยด้วยซ้ำ หลับตาพูดอีกต่างหาก เด็กบ้า!!

   “ไอ้บ้า!”

   “หุบปากครับคนดี รำคาญ”

   พูดจบ... ก็กดริมฝีปากลงบนปากของผมราวกับจะเย็บปากผมไว้ไม่ให้พูดอะไรอีก

   ได้แต่ตีอกชกลม โวยวายอยู่ในใจ พูดอะไรไม่ออก เด็กบ้านี่เรียกผมว่า ‘คนดี’ เหรอ ขนลุกเป็นบ้า ในขณะเดียวกันก็รู้สึกฟินอย่างประหลาด แต่ผมยังไม่แน่ใจว่าควรจะเขินดีหรือเปล่า รูปประโยคมันค่อนข้างย้อนแย้งนะ ดูที่มันพูดสิ! ทั้งบอกให้หุบปาก ทั้งบอกว่ารำคาญ

   ผมชอบคนแบบนี้ไปได้ยังไง!!!

   พอจะขยับตัวเพื่อออกไปหาอะไรกินคนเดียวผมก็ถูกรัดไว้จนขยับแทบไม่ได้ กลอกตาไปมา เออ นอนก็ได้ นอนก็นอน!



   เคร้ง!!

   “อื้อ!”

   “Sorry”

   ยกมือขึ้นขยี้ตาพลางดันตัวเองลุกขึ้น เสียงเคร้งเมื่อกี้คงมาจากเจ้าของห้องทำอะไรสักอย่างตก จักรพรรดิอยู่ในชุดเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้น คงตื่นไปอาบน้ำได้สักพักแล้ว... อ้าปากหาวแล้วเหยียดแขนบิดขี้เกียจ

   “โอ๊ย!” ข้อเท้าผมถูกกระชาก จิกตามองคนทำอย่างไม่พอใจก่อนจะถีบเข้าที่ท้องของมัน ไอ้เด็กตัวสูงยิ้มมุมปาก โน้มตัวลงมาค้ำแขนทั้งสองข้างกักผมไว้

   “เจ็บนะ ไอ้บ้า!”

   “มีความรู้สึกด้วยเหรอ?” ผมไม่ตอบแต่ถลึงตาใส่ เด็กเวรหัวเราะหึในลำคอก่อนจะหน้าขรึมขึ้นเมื่อหลุบตามองต่ำ “คิสมาร์คไปไหน?”

   ดึงคอเสื้อที่ตกไปขึ้นมาแล้วกำเอาไว้ ผมต้องเอนตัวหนีเมื่อเด็กตัวสูงโน้มลงต่ำยิ่งกว่าเดิม “อ๊า!”

   ร้องเสียงหลงเมื่อเด็กปีศาจฝั่งเขี้ยวลงที่คอโดยยังไม่ทันตั้งตัว จักรพรรดิขบกัดก่อนจะดูดจนผมรู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมา ใช้ฟันขูดอีกทีแล้วผละออก ผมหน้าบึ้งยกมือลูบคอตัวเอง เด็กเวรนั่นมองผลงานแล้วยิ้มพอใจ

   “ไปล้างหน้า จะพาไปกินข้าว”

   โกรธ! บอกเลยว่าโกรธ!

   เดินปึงปังเข้าห้องน้ำ วักน้ำขึ้นสาดใส่หน้าตัวเอง รู้สึกยังไงไม่รู้แต่ขอบตาร้อนผ่าวไปหมด ไอ้รอยที่ทำไว้มันไม่ได้หายไปไหนหรอก ผมใช้คอนซีลเลอร์กับรองพื้นกลบไว้ต่างหาก กว่าจะปกปิดให้เนียนได้เกลี่ยแล้วเกลี่ยอีก ทำรอยแต่บริเวณที่มองเห็นได้ รอยใหม่ก็คงต้องทำเหมือนกัน นี่มีรอยฟันด้วยแถมยังอยู่ลำคออีก ปาดคอนซีลเลอร์ไปน้ำตาก็ไหลไป ไม่รู้อ่อนไหวอะไรกับอีแค่รอยดูด

   เชี่ย! ผมเป็นบ้าอะไรเนี่ย!!

   “อยากกินอะไร?” ผมไม่ตอบคำถาม เดินกระแทกไหล่อีกฝ่ายออกไปด้านนอก เด็กบ้านั่นไม่ได้ง้อผมหรอกนอกจากเดินล้วงกระเป๋าตามมา

   “อยากกินอะไร?”

   “...ไก่”

   “ไก่สดไหม?”

   “อือ น่าสนใจ เอาแบบเลือดโชก ๆ เลยนะ เลือดหัวนายด้วย”

   “หึ” เด็กปีศาจหัวเราะในลำคอก่อนจะยกแขนล็อกคอผมรั้งเข้าไปใกล้ และเพราะผมถูกกอดคอไว้จึงต้องยืนชิดติดกับเด็กตัวสูงนี่อย่างช่วยไม่ได้





   ครืด

   14:27 phiit : น้องจริงใจ so ผัวววววววว
   14:27 phiit : *รูปจริงใจถูกแอบถ่าย*
   14:27 np : ส่วนมึง so เภณี
   14:27 phiit : อีเวร

   ระหว่างรออาหาร ผมจึงเข้าไปส่องรูปที่พีทมันแคปมา เป็นรูปจักพรรดิถูกแอบถ่ายโดยที่เจ้าตัวไม่รู้ตัว เด็กตัวสูงก้มหน้ามองสิ่งที่กำลังอุ้มอยู่ เส้นผมเปียกชื้นรวมถึงชุดที่ใส่ คิ้วผมขมวดเข้าหากันเมื่อเลื่อนดูภาพทั้งหมดและอ่านแคปชั่น

   มีน้องหมาโดนทิ้งแต่น้องคนนี้ไปเก็บมาแล้วถามว่า ‘ไปอยู่ด้วยกันไหม’ จุดนั้นคืออยากเป็นหมา เบ้าน้องดีเว่อและมีความผัวเด็กสูงมาก หุ่นก็แซ่บ! *รูปจริงใจอุ้มเจ้าเบื๊อกและรูปซูมเข้าไปช่วงหน้าท้อง*

   ผมอยากกดสแปมมาก ๆ แต่กดเซฟรูปไปแล้วเรียบร้อย... คนให้ความสนใจกับโพสต์นี้เยอะมาก ทั้งถามหาช่องทางการติดต่อและถามชื่อ รวมทั้งหวีดถึงความหล่อและหุ่นดีของเด็กปีศาจ ด้วยความที่เจ้าตัวใส่ชุดนักเรียน เสื้อสีขาวเมื่อเปียกฝนก็แนบไปกับร่างกาย ทำให้เห็นกล้ามหน้าท้องเป็นลอนสวย แม้จะไม่ค่อยชัดแต่ก็มองออกว่าอะไรคืออะไร

   ตอนแรกก็โมโหแต่พอคิดอีกทีคนพวกนั้นก็แค่คุกคามผ่านรูปภาพ แต่ผมน่ะ! ผมได้เห็นของจริงแถมยังได้จับด้วยนะ! ไม่ได้อวด บอกเฉย ๆ

   “นี่...”

   “หืม?” เด็กโข่งลืมตาขึ้นพร้อมกับครางรับ

   “ไม่สบายเหรอ?” เปลี่ยนไปถามคำถามอื่นเพราะเริ่มจะข้องใจกับเสียงที่ค่อยข้างแหบกว่าปกติ แถมดวงตาคมยังแดงน้อย ๆ แม้จะตื่นมานานแล้ว

   “อื้อ” จักรพรรดิพยักหน้ารับ ผมรีบยื่นมือไปแตะหน้าผาก อุ่น ๆ หน่อย คงเพราะตากฝนเมื่อวาน

   “กินยาหรือยัง?” คนถูกถามพยักหน้าอีกครั้ง จากที่ว่าจะถามเรื่องหมาที่เก็บมา เห็นสภาพแล้วจึงเก็บเอาไว้ก่อน...


   หลังจากไปทานข้าวมาเรียบร้อย จักรพรรดิก็กรอกยาตัวเองไปหลายเม็ดแล้วเข้าไปนอน ส่วนผม...ที่ถูกทิ้งไว้กลางห้อง รู้สึกเคว้งคว้างมากจริง ๆ จะให้ไปนอนด้วยผมก็ไม่อยากนอน ทิ้งตัวนั่งบนโซฟา เปิดทีวีเอาไว้แต่ไม่ได้ดูเพราะกำลังเล่นโทรศัพท์ แต่ไม่นานก็มีก้อนบางอย่างทิ้งตัวลงที่ตักของผม จะทำอะไรช่วยปรึกษาก่อนได้ไหม ตามไม่ทันโว้ย!

   “จะไปซ้อมดนตรีหรือเปล่า?”

   “ครับ”

   “แต่ไม่สบายอยู่”

   “แค่หวัด”

   “ตามใจ”

   “ไปด้วยไหม?”

   “ไม่กวนเหรอ?” ถามก่อนจะวางมือบนกลุ่มผมสีดำนุ่มลื่นมือ ยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปมือตัวเองและเห็นใบหน้าด้านข้างของคนที่นอนอยู่ ปรับรูปให้เป็นสีขาวดำและให้เห็นหน้าไม่ชัดก่อนจะโพสต์ลง ความนุ่มลื่นของเส้นผมทำให้ผมสางเล่นอย่างเพลินมือ ก้มมองอีกที คนไม่สบายก็หลับไปแล้ว...

   phaknp #wowaeboy
   phiitplease อี๋ เหม็น
   rapinthana อี๋
   real_khleun อี๋
   real_khram รำคาญ

   แยกเขี้ยวใส่คอมเมนต์ เป็นบ้าอะไรกันต้องมากวนประสาท ผมไล่อ่านคอมเมนต์มีดีบ้างจิกกันบ้างปน ๆ กันไป ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าไม่ชอบแล้วจะมายุ่งทำไม ไม่ชอบก็ต่างคนต่างอยู่ไปสิ น่ารำคาญชะมัดเลย แต่แล้วผมก็ต้องเบิกตาโตเหมือนเห็นคอมเมนต์จากคนหนึ่งซึ่งผมไม่คาดคิดว่าจะมี ...พี่ชายของจักรพรรดิมาเมนต์ผมทำไม แถมยัง... ใช้อีโมจิปากคว่ำมาตั้งสามตัวอีก

   ลางร้ายอะไรหรือเปล่าวะ

   ดูเหมือนแฟนพี่กาลจะไม่ค่อยชอบผม ไม่รู้ว่าเพราะหวงน้อง หรือเพราะได้ยินข่าวคาว ๆ เกี่ยวกับตัวของผม

   ถอนหายใจเฮือก กังวลไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น ...




   ผมปลุกจักรพรรดิให้ตื่นตอนหกโมงครึ่ง เด็กตัวสูงเดินงัวเงียเข้าไปที่ห้องนอนหลังจากงอแงกับผมอยู่สักพักถึงได้ไปจัดการตัวเอง ส่วนผม... ตอนนี้กำลังทุบขาตัวเองตุบ ๆ เพราะถูกทับเป็นเวลานานจนชาไปหมดทั้งแถบ ไม่รู้ทำไมถึงได้อยู่เฉย ๆ ให้อีกฝ่ายหนุนได้นานขนาดนี้ ทั้งที่หากเป็นเมื่อก่อนผมต้องผลักออกไปตั้งแต่สามวินาทีแรกที่ศีรษะสัมผัสกับต้นขาแล้วแท้ ๆ

   อ๋อ ลืม นี่ไม่ใช่เมื่อก่อน

   “เฮ้ย! พี่ภ้าคคคคค~” ผมผงะเมื่อถูกมือคีย์บอร์ดของวงพุ่งเข้ามา “ดีกันแล้วอ๋ออออออ?” น้องมองสลับระหว่างผมกับจักรพรรดิไปมา ตาตี่ ๆ นั่นวาววับเป็นประกาย

   “อย่าไปคุยกับมัน” เด็กตัวสูงว่าพลางผลักผมให้ออกห่างจากไจ่ไจ๋ก่อนที่เจ้าตัวจะเปิดกระเป๋าหยิบไม้กลองออกมาแล้วเดินไปรวมกลุ่มกับเพื่อน ไจ่ไจ๋บุ้ยปากใส่อย่างงอน ๆ

   ผมนั่งดูพวกเขาซ้อมกันที่เก้าอี้บุนวมตัวยาวที่ตั้งชิดกำแพง เพิ่งเคยเห็นจักรพรรดิในมุมนี้ ดูเปลี่ยนไปเป็นคนละคนจากเด็กเด๋อ ๆ กลายเป็นหนุ่มฮ็อตขึ้นมาเลย ตอนที่ควงไม้กลองบอกได้คำเดียวว่าเท่มาก ๆ ถ้าพีทเห็นต้องกรี๊ดจนเส้นเสียงอักเสบแน่ ยิ่งตอนนี้มีเม็ดเหงื่อไหลซึมทำให้ดู so damn hot ขึ้นไปอีก ให้ตาย... ผมชักจะต้านทานคาริสม่านี้ไม่ไหวแล้ว

   “หิวโว้ยยยยยย!” วาฬตะโกนเสียงดังจนผมสะดุ้ง ก่อนที่มือเบสจะโดนมือกลองตบหัวไปป๊าบใหญ่

   “อยากกินหมูทะ!!”

   “เพิ่งกินเมื่อวันก่อนมึงจะแดกอีกแล้วเหรอ?”

   “เมื่อวันก่อนจะส่วนเมื่อวันก่อนสิ ไจ๋อยากกินวันนี้อีก พี่ฟ่างงงไรอ่ะ?”

   “ตะกละฉิบหาย”

   “เอ๋า เรื่องของไจ๋ป่ะ มีพี่จันทร์เจ้าเป็นไอดอลอ่ะ จะทำไม”

   “ปัญญาอ่อน” เด็กปีศาจเบรกทุกอย่างด้วยประโยคเดียว

   “อู้ววว แรงอ่ะ ฟ้องพี่จันทร์เจ้าเลย” ส่วนคนถูกว่าอย่างไจ่ไจ๋ หลังจากบอกอุดมการณ์ของตัวเองไปแล้วก็ก้มหน้ากดโทรศัพท์ ไม่นานก็มีเสียงเรียกเข้าจากของใครสักคนดังขึ้น

   “เวร”

   “อะไรเหรอ?” ถามคนที่เข้ามาค้นโทรศัพท์ จักรพรรดิเอียงหน้าจอมาให้ผมดู มันขึ้นชื่อและรูปของแฟนพี่กาล เจ้าเด็กนั่นกดตัดสายไปอย่างไร้เยื่อใย

   HISTASIA ทั้งสี่คนอยู่ในช่วงพัก พวกเขานั่งกันอยู่ที่พื้น ข้าวฟ่างพิงหลังกับแอมป์ ไจ่ไจ๋นอนแผ่บนพื้น วาฬนั่งข้าง ๆ ข้าวฟ่าง ส่วนคนสุดท้าย...นั่งอยู่ที่พื้นพลางโยนขวดน้ำเล่นและแขนข้างที่ว่างพาดอยู่บนขาผม...

    “วันนี้มีประชุมแต่มึงไม่ไปโรงเรียน ไอ้เนตรหัวร้อนฉิบหายอ่ะ”

   “ช่างมัน” วอแวบอยบอกอย่างไม่แยแส จริงสิ เมื่อวานเด็กผีนั่นมันบอกให้จักรพรรดิเข้าประชุม แต่ก็จะตื่นก็เกือบจะเลิกเรียนไปแล้ว

   “หิวอ่ะ”

   “ขยันซ้อมให้เหมือนขยันบ่นว่าหิวมั่งไอ้เวร” ไจ่ไจ๋มองข้าวฟ่างด้วยหางตาก่อนที่จะพลิกตัวหนี ส่วนหัวหน้าวงก็บ่นไปเรื่อยอย่างไม่มีใครสนใจ... อืม บางทีข้าวฟ่างก็น่าสงสารเนอะ

   พวกเขาซ้อมกันอีกครั้งราวหนึ่งชั่วโมง ก่อนจะตกลงกันเก็บของเพื่อออกไปหาอะไรทาน สาเหตุมาจากที่น้องเล็กของวงงอแงไม่หยุดจนเหล่าพี่ ๆ รำคาญ ผมว่าไจ่ไจ๋น่าเอ็นดูดีออก ทำไมถึงได้โดนทุกคนกลั่นแกล้งก็ไม่รู้ แม้แต่จักรพรรดิยังบอกผมเลยว่าอย่าตามใจไจ่ไจ๋

   “พี่ภัคกินหมูกระทะได้ใช่เปล่าครับ?”

   “อือ”

   “เยี่ยม!” ไจ่ไจ๋ร้องเสียงใสก่อนจะปล่อยมือที่เกาะแขนผมหมุนตัวไปหาอีกสามคนที่เดินอยู่ข้างหลัง “ไปกินหมูกระทะร้านประจำกันนะ”

   “ไกล” ทั้งสามพูดออกมาเป็นเสียงเดียวกัน

   “ไม่ไกลสักหน่อย เนี่ย พี่ภัคอยากกิน” อ้าว ผมอยากกินตอนไหนเหรอ “พี่จริงใจต้องตามใจพี่ภัคนะ เพราะพี่ภัคอยากกิน ไม่งั้นพี่ภัคจะงอน พี่ภัคบอกไจ๋มา”

   “ร้านหมูกระทะมึงติดแอร์ป่ะ เนื้อนำเข้ามาหรือเปล่า ช้อนส้อมชุบทองไหม มึงถึงบอกณภัคอยากกินเนี่ย”

   ไจ่ไจ๋เบิกตาโตกับการใส่ร้ายป้ายสีผมจากพี่ชายตัวเอง “จริงเหรอพี่ภัค!?”

   “ไปเชื่อมัน” พูดเกินไปแล้ว ผมไม่ได้ติดหรูอะไรขนาดนั้นสักหน่อย ถึงแม้จะไม่เคยเข้าร้านหมูกระทะแต่ไม่ใช่ว่าผมจะกินไม่ได้นี่นา

   “อ้าว! ทำไมพี่จริงใจเป็นคนแบบนี้อ่ะ ต้องไถ่บาปด้วยการเลี้ยงหมูกระทะไจ๋นะครับ”

   “ไร้สาระ” จักรพรรดิพูดก่อนจะผลักไจ่ไจ๋ออกแล้วเดินแซงขึ้นมากอดคอผมออกจากตึก รู้สึกประหลาดแต่ก็ไม่ได้สะบัดออก เด็กบ้าก็ไม่ได้พูดอะไร

   เมื่อมาถึงร้านหมูกระทะทุกคนก็เหมือนมีหน้าที่ของตัวเอง ผมถูกข้าวฟ่างบอกให้นั่งรออยู่ที่โต๊ะ ส่วนอีกสี่คนไปตั้งอาหาร ตาเรียวมองไปรอบ ๆ ร้าน เป็นครั้งแรกเลยที่ได้มาร้านหมูกระทะแบบนี้ ส่วนใหญ่ที่ไปจะเป็นร้านเนื้อย่างหรือชาบูในห้างมากกว่า แต่ก็ไม่ได้บ่อยเพราะกลัวอ้วน ร้านที่มานี้เป็นร้านแบบเปิด คนเยอะมาก ๆ อากาศร้อนอบอ้าวใช้ได้เลย กลิ่นควันฟุ้งจนฟันธงได้เลยว่าหัวต้องเหม็นแน่นอน ไม่นานทั้งสี่คนก็กลับมาพร้อมกับอาหารสดเต็มไม้เต็มมือ วางจนแทบไม่พอ

   “สั่งเบียร์ไหมมึง?” วาฬขอความเห็น พอหัวหน้าวงพยักหน้าก็ยกมือเรียกพนักงานมารับออเดอร์

   “อยากกิน!”

   “มึงแดกไม่ได้ สะเหล่อ”

   “ไรอ่ะ ไจ๋อยากกินอ่ะพี่ฟ่าง ไม่ได้เหรอ” ไม่มีใครตอบอะไรไจ่ไจ๋แต่การเงียบนี่แหละคือคำตอบ น้องเล็กเบะปากคว่ำ มองพี่ ๆ ดื่มเบียร์กันตาละห้อย “ไม่ให้ไจ๋กินด้วยจริง ๆ เหรอ...?”

   “หูยยยย โคตรใจร้ายเลย กินโกโก้ก็ได้” น้องน่าสงสารแต่ก็น่าแกล้ง ผมจึงไม่ได้ยื่นมือเข้าไปช่วย เพราะขนาดตัวเองก็เอาตัวแทบไม่รอด...

   แอบเหลือบมองคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เด็กปีศาจดูจะไม่ได้สนใจอะไร แต่ก็มีบ้างที่พยักหน้าตอบรับคำพูดของเพื่อน ดวงตาคมไม่เรียบนิ่งรวมทั้งใบหน้า มือวุ่นอยู่กับการแกะเปลือกกุ้ง และไม่นานกุ้งตัวนั้นก็มานอนนิ่งอยู่ในจานของผม... มองกุ้งสีส้มที่ถูกเผาจนสุกสลับกับเด็กอายุสิบเจ็ด จักรพรรดิไม่ได้แสดงท่าทางอะไร ยังคงนิ่งเหมือนเดิม นิ่งจนน่าหมั่นไส้

   “โอ๊ยยย อยากมีคนแกะกุ้งให้บ้างตังเงยยยยยย”

   “แดกเข้าไปทั้งเปลือกเลยมึง!” แล้วไจ่ไจ๋ก็ถูกวาฬกับข้าวฟ่างยัดกุ้งที่ยังไม่แกะเปลือกเข้าปากจนตาเหลือก...




   “จะกลับบ้านเหรอ?” ถามคนอายุน้อยกว่า จักรพรรดิพยักหน้า ตอนนี้เป็นเวลาสี่ทุ่มกว่าเข้าไปแล้ว มีแค่เราอยู่กันสองคนเพราะคนอื่น ๆ กลับแล้ว “มันดึกแล้วนะ”

   “คุณก็กลับได้แล้ว”

   “ค้างที่นี่ไม่ได้เหรอ?”

   “ไม่ได้” คำตอบเรียบนิ่งแต่เด็ดขาด ผมถอนหายใจเบา ๆ ก่อนเม้มปาก คือ...ไม่ได้อยากอยู่กับเด็กนี่นะ แต่ผมไม่อยากกลับคอนโดตัวเองไง ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน

   “อือ ขับรถระวังด้วย”

   “ไม่อยากอยู่คนเดียวหรือไง?”

   “เปล่า”

   “เปล่าก็อย่างอแง ดึกแล้วรีบกลับเหอะ”

   “แล้วนายล่ะ?”

   “ผมก็จะกลับบ้านไง กลับไปได้แล้ว”

   “ทำไมต้องไล่ด้วย!”

   “ไม่ได้ไล่เลย เร็ว ง่วง”

   “จิ๊!” จิปากอย่างค่อนข้างไม่สบอารมณ์ เออ จะไปไหนก็ไปเลย กลับบ้านไปเลย! แม่งเอ๊ย โมโหฉิบหาย อยากจะฝนเล็บแล้วข่วนหน้ามันให้เป็นแผล ผมมองจักรพรรดิตาขวางก่อนจะกระแทกไหล่อีกคนไปที่รถ และต้องจิปากอีกครั้งเมื่อมือที่เอื้อมไปจับด้ามจับประตูถูกกดเอาไว้ แผ่นหลังผมถูกเบียดจนอกแนบชิดกับตัวรถ พอหันกลับไปมองก็เห็นเด็กผีตัวสูงนั่นอยู่ใกล้จนแทบจะสิงแล้ว

   “ปล่อย!”

   “บอกว่าอย่างอแงไง”

   “ฉันงอแงตรงไหน!?”

   “ตรงนี้แหละ ผมบอกให้กลับเพราะเป็นห่วงนะเว้ย”

   “นายไม่อยากอยู่กับฉันต่างหาก!”

   “งี่เง่า” มันว่าก่อนก้มลงมากัดริมฝีปากล่างของผมแล้วผละออก “ค่อยเจอกันวันอื่นไง มันดึกแล้ว ห่วงนะเว้ยเนี่ย!”

   กลอกตาไปมากับคำพูดนั้น ห่วงมากมั้งมาตะคอกใส่เนี่ย

   “เออ จะกลับแล้ว ปล่อยดิ” เด็กปีศาจปล่อยมือและผละออก ผมปัดเนื้อตัวตัวเองและมองมันตาขวาง พออยู่กันสองคนทีไรก็ต้องตีกันตลอด น่าโมโห!

   “ขับรถดี ๆ”

   “อือ”

   “เดี๋ยวพรุ่งนี้โทรหา”

   “อืม ...นายไม่โกรธเรื่องพี่คิงแล้วใช่ไหม?”

   เด็กปีศาจนิ่งไปพักหนึ่งก่อนจะสั่นหัว “เฉย ๆ ผมงี่เง่าด้วย”

   “รู้ตัวนี่!”

   “ได้ทีแล้วเอาใหญ่ กลับได้แล้วครับ ดึกแล้ว ไปนอนบ้าง สภาพอย่างกับศพ น่าเกลียด”

   “นิสัยไม่ดี!” ฟาดแขนคนพูดไปเต็มแรง จักรพรรดิยกยิ้มเหมือนพอใจกับการที่ผมโวยวาย “ฉันกลับแล้ว!”

   “บายครับ”

   “ฮึ่ย!!” เด็กบ้านี่น่าหงุดหงิดจังเลย ทำไมไม่รั้งผมไว้ล่ะ ทำไม!!! “มีอะไรอีก!?” สะบัดเสียงถามเด็กที่เคาะกระจกรถผม เด็กบ้านั่นโน้มศีรษะลงมาแล้วยกยิ้มเล็ก ๆ

   “good night” พูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงจากนั้นจึงรั้งศีรษะผมให้โน้มไปหาแล้วแนบริมฝีปากลงมาแผ่วเบา ผมกะพริบตาปริบ ๆ แตะปลายนิ้วไล้ริมฝีปากตัวเอง ความอุ่นมันยังติดอยู่เลย ก้มหน้างุดเพื่อซ่อนรอยยิ้มแม้ว่าเด็กตัวสูงจะไม่ได้อยู่ตรงนี้แล้วก็ตาม

   ให้ตายสิ

   ทำไมผมต้องมาเขินเป็นเด็กอ่อนหัดเพราะแค่จูบเบา ๆ แบบนั้นด้วย

   เสียชื่อณภัคหมดเลย!








-----------------------------------

[l2_in*]

กรี๊ดดดดด ดีกันสักทีค่า คบๆกันไปให้จบๆสักทีค่าาาา

[Vaaanizs]

ฮืออออออเขินมาก

[mild-dy]

 

[cchompoo]

 

[me12inzy]

จินตนาการหน้าจริงใจเป็นน้องควานลินแล้วกร๊าวใจแม่มาก

[arij-iris]

มีความอวดแฟนสูงมากอ่ะ

[Piima]

น่ารักอะ

[mypink801]

เอาอีกกกก

[pornwicha]

 

[van16]

  

[minkey]

ณภัคคนอวดแฟน
 

อยากมีวอแวบอยเป็นของตัวเองจังเลย
/พี่ภัค ถีบบบบบบ

[chaotic69]

ในที่สุดก็ดีกันเสียที 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ดีกันแล้ว ดีงามต่อหัวใจ
วอแวบอย ณภัค 
เด็กปีศาจ รุนแรงกับภัค ทำรอยเต็มตัว
ภัค ยอมรับกับพีทเต็มปากเต็มคำแล้ว   “พีท! ของกู!”
จริงใจ รู้ตัวด้วยว่า ส่วนหนึ่งตัวเองก็งี่เง่า 
       
 

[LovEYouOnLy]

เอาอีกๆ มีความงอแงยิ่งกว่าณภัค

[mareya.no7]

อย่างลูกหมู มีที่ไม่ชอบใครด้วยเหรอ? เหอๆ